Nowelki i opowiadania

Noc.
Obudził mnie niezmierny ból głowy.
Spojrzałem na zegarek. Nie od razu dojrzałem godzinę.
Trzecie coś. Niewyraźny obraz mi się rozmywał.
Padłem na poduszki.
Co mi się przyśniło?
Wsiadałem do autobusu. Chyba do Gdyni. Jechałem z przodu. Z niewiadomych przyczyn stałem przy kabinie kierowcy. Znałem go? Nie wiem. Wjechaliśmy do jakiegoś tunelu. Auto z naprzeciwka jechało dość szybko. Wyprzedzało kogoś. Czołowe zderzenie z autobusem. Poleciałem do przodu i uderzyłem zębami prosto w szybę.
O rany, skąd się biorą takie sny?
Do tego ta migrena.
Wczoraj rozmawiałem z Programistką. Obiecała, że mnie zapisze do neurologa, bo sama też stwierdziła, że to nie jest normalne.
Teraz pytanie czy to wszystko dzieje się naprawdę?
Przecież bardzo dobrze pamiętam jak co ranek siedziałem na parapecie.
Piłem kawę.
Nie zawsze ciepłą, nie zawsze dobrą, ale zawsze w samotności.
A teraz jestem otoczony przez grupę ludzi, którzy mnie lubią bądź tolerują.
Minął rok.
Rok temu poznałem Florka i Alusie.
Zawdzięczam im życie, które mam teraz.
Niemniej mimo, że mam wszystko to czego chciałem rok temu, to nie potrafię tego docenić.
Znowu wieczorami płaczę do poduszki.
Powodu zupełnie nie znam.
A może znam?
Może brakuje mi tego czego nie mogę już wrócić?
Ciotki, matki...
Wiem, nie miałem dobrych kontaktów z rodzicami, ale to też była moja wina.
Na siłę się od nich odsunąłem.
Nie czuję się z tym dobrze. Chciałem uciec, a oni przecież chcieli na swój sposób dobrze.
Do tego te rzeczy, których dowiedziałem się przez ten rok.
Że ojciec był dziennikarzem i też pisał wiersze.
Pani Marta obiecała, że znajdzie dla mnie gazety, w których były artykuły ojca.
Bardzo miłe z jej strony.
Mam też wrażenie, że nie potrafię dojrzeć czegoś co się dzieje dookoła mnie.
Pani Grażynka jest jakaś inna. Zirytowana?
Nie wiem.
Alusia chadza własnymi ścieżkami.
Łucja się do mnie nie odzywa.
Jedyna osoba, która zawsze chce mnie wysłuchać to Edyta.
Niby jest między nami wszystko w porządku, ale po naszej ostatniej rozmowie nie wiem co sądzić.
Chyba potrzebuje przestrzeni, którą jej zabieram.
Nie chcę, żeby się przy mnie źle czuła.


Z zadumy zasnąłem i obudziła mnie pani Grażynka przypominając mi, że dzisiaj jest początek roku szkolnego.
Dobrze, że miałem wszystko przygotowane.
Ból głowy nie minął. Szczególnie odczułem to kiedy wstawałem.
O mało co nie wywinąłem fikołka przy próbie wstania.
- Się wczoraj pochlało - powiedziała zgryźliwie Łucja, która akurat przechodziła.
Kac zupełnie inaczej się objawia, poza tym nie ma się go po dwóch piwach.
Ubierając koszulę zaczęło mnie mocniej ćmić, a potem jakby przestało.
Niezbadane są ścieżki neuronów czy co tam się w głowie znajduje.
Poszedłem na dół, gdzie czekało śniadanie. Jak zwykle.
Jakże bardzo się różni to życie od tego, które prowadziłem rok temu.
Wtedy jak zjadłem śniadanie, to było święto lasu, a teraz codzienność.
Co się dzieje?


Znowu w tej sali.
Do szkoły szedłem razem z Łucją i Alusią, ale tylko obok nich szedłem, bo nie czułem ochoty na rozmowę.
Miałem ochotę, zupełnie jak dziecko, przyjść do Edyty i się do niej przytulić.
Nawet nie do końca rozmawiać.
Po prostu być przy niej. Być dla niej.
Być.
Zignorowałem nakaz gromadzenia się w grupach z przydzielonymi literkami i cyferkami.
Byłem obok niej. Mojej dobrej duszy.
Uśmiechnęła się na mój widok. Przytuliłem się do niej i miałem ochotę się rozpłakać.
Taki nostalgiczny humor.
W końcu jestem melancholikiem. Nie wiem skąd tak naprawdę takie humory się biorą.
Apel ciągnął się jak niekoniecznie dobry ser w starej zapiekance.
Do tego przerażała mnie powaga tego wszystkiego.
Rozumiem, że to instytucja państwowa i tak powinno być, no ale czemu niektóre szkoły w większych miastach potrafią zrobić rozpoczęcie roku z jajem, albo po prostu jako krótki wstęp.
To tutaj nie. Musi być długo i nudno. Wspaniale zachęcacie nas do nauki. Dobrze wam idzie, nauczyciele.
Oby tak dalej.
A tak naprawdę, to nie.


- Jak się czujesz? - spytałem Edyty po zakończonym rozpoczęciu.
- Całkiem nieźle. A ty?
- Głowa mnie boli.
- Przecież nie wypiliśmy aż tak dużo - zaśmiała się. - No chyba, że masz aż tak słabą głowę, no to wtedy trudno, jakoś sobie z tym poradzimy.
- Nie, to chyba co innego.
- Tak?
- W sumie nie wiem - wycofałem się. - Gdzie chcesz pójść?
- Wiesz, mam z Mariką trochę do roboty, bo trzeba przygotować małą do przedszkola i w ogóle. Może jutro się spotkamy?
- No dobrze, skoro musisz.
- Wiesz, że naprawdę bym chciała... - Nie słuchałem jej dalej. Jakoś tak przykro mi się zrobiło
Nie do końca rozumiem jak to działa.
Pewnie Programistka by mi to wszystko wytłumaczyła, ale ja tego nie potrafię.
Tak więc ruszyłem w samotności do domu, albo raczej do miejsca, w którym obecnie mieszkam.
Bo nie mam na tym świecie miejsca, które nazwałbym domem.
Jak bardzo to jest przykre od chłopaka, który ma zaledwie dwadzieścia lat?
W sumie nie wiem. Gówno wiem o życiu.


Leżę w pokoju przy zasłoniętych roletach.
Tak jak niegdyś potrafiłem godzinami.
Leżę i egzystuję.
Patrzę w sufit i albo z monotonnego widoku, albo z bólu głowy tracę wzrok.
Czuję jakby tylko jedna trzecia mojego wzroku była aktywna, reszta jest szara i pulsująca.
Co się dzieje?
Nie wiem, ale nie chcę, żeby ktokolwiek teraz wszedł do mojego pokoju.
Zresztą chyba nawet wszyscy gdzieś sobie poszli.
Może i lepiej?

Czuję jakby świat przybrał kolor nienawiści.
Wszyscy mnie ignorują.
Florek z Nerwusem zamieszkali razem.
Alusia w sumie pogodziła się z tym, że musi widywać co jakiś czas swojego byłego.
Natomiast jest jedna rzecz, która mnie niezmiernie martwi.
Edyta nie chce się ze mną widywać.
Owszem, może zbyt mocno powiedziane, ale właśnie taki jest efekt.
Sam nie wiem co się stało.
Było rozpoczęcie roku. Wszystko niby cacy.
Ładnie, my taka para nierozłączna.
Bardzo przyjemnie nam się spędzało każdą chwilę do pewnego momentu.
Pewnej intymnej chwili.
Wszystko było w porządku. Klimat bardzo przyjazny.
Wieczór, cicho grająca muzyka i my, tańczący w rytm, który nadawało nasze pożądanie i pobudzało zmysły.
Wymiana pocałunków. Spojrzenia pełne pożądania.
Błądzące ręce po ciele.
Wszystko lepiej, niż mógłbym to sobie kiedykolwiek wymarzyć.
Ale w pewnym momencie sygnalizacja nagle się zmieniła.
Zielone światło zostało zastąpione czerwonym.
A jak wiadomo z praktyki, jak jest czerwone, to stoisz i nie jedziesz.
Może zły gest, może źle dobrane słowa.
A sytuacja skończona niemal natychmiast i skwitowana tak:
- Może posunęliśmy się trochę za daleko z tym?
Potem nie było już ani słowa.
Wymiana spojrzeń i Edyta wyszła.
Wtedy ostatni raz była u mnie.
Od tamtego czasu minęły prawie dwa tygodnie.
Owszem, widujemy się w szkole, ale nic poza tym.
Zawsze jak coś proponuję, to zawsze jest zgrabna wymówka.
A to, że właśnie trzeba posprzątać mieszkanie, a tutaj nagle wyszedł wyjazd do ciotki, trzeba nagle pojechać na większe zakupy.
Zawsze coś.
W ten sposób kolejny wieczór spędzam samotnie i nie wiem co powinienem zrobić.
Siedzę i gapię się w ten cholerny sufit.
Nic ciekawego w nim nie znajduję.
- Puk puk - powiedziała Łucja wchodząc do pokoju.
Niemal groteskowa sytuacja kojarząca się z tym serialem, Miodowe Lata, kiedy teściowa wchodziła.
- Co cię tutaj przywiało?
- Brak ciebie, chciałam się pochwalić czymś. A co ty taki pochmurny i czemu tu tak ciemno. Odsłoń rolety. Weź no, bracki, ogarnij się. Siedzisz cały dzień w domu. Jest sobota, nie idziesz nigdzie z Edit?
- Nie.
- A moooże ona chce? - zapytała melodyjnie.
- A moooże nie? - odparłem.
- Jak chcesz, w każdym razie ja jadę z Grejs jutro do Gdyni i tak się zastanawiałam czy nie jedziecie z nami, znaczy ty i Edyta.
- Nie.
- Czemu?
- Tak jakoś.
- Chyba nie zerwaliście ze sobą, no nie?
Nie odparłem.
- Okeeeeej, rozumiem. - Łucja spojrzała się na mnie. - Wiesz, ona jest naprawdę fajną dziewczyną, czasami warto powalczyć.
Z tymi słowami wyszła z pokoju.
Tylko jak mam powalczyć jak nie wiem o co w ogóle chodzi?


Nienawidzę weekendów.
Łucja pojechała.
Alicja jest gdzieś na mieście.
Ja napisałem do Edyty, ale tym razem zgadnij co!
Umówiła się z kimś!
Nie chciała powiedzieć.
Co mam o tym wszystkim myśleć?
Spytałem się z kim, ale nie chciała powiedzieć.
Napisała, że to nie mój interes.
Boli.
Czy to koniec tego wszystkiego?
To był taki ładny okres.
Tak bardzo mi się to podobało.
Mam taką ochotę wrócić do tego wieżowca.


I co ja tu robię?
Jest popołudnie, a ja siedzę na plaży.
Patrzę na słońce, które jest jeszcze wysoko zawieszone.
Kończy się wrzesień.
Jest jeszcze ciepło, ale wypada było założyć kurtkę letnią.
Ale trzeba przyznać, że pogoda była piękna.
W sumie nie jestem nawet we Władku.
Pojechałem sobie do Pucka.
Wyjątkowo niewielka plaża.
Chociaż przyznam, że Pucka praktycznie nie znam, to poszedłem przypadkową drogą i zobaczyłem, że jest jakiś molo.
Przeszedłem się w tą i we w tą.
Niczego ciekawego nie znalazłem.
Ot co, trochę dzieciaków kręcących się po okolicy.
Nie jest to piękne miejsce.
Do tego ten napis przerobiony "Puck" na "Fuck".
Jak chodziłem między uliczkami to stwierdziłem, że jest coś we mnie z Holdena, tego kolesia z Buszującego w Zbożu.
Chodzę po mieście i rozkminiam.
Bo w sumie to tylko na tym polegała ta książka i nie rozumiem jej fenomenu i niesamowitej cenzury dotykającej jej.
Dużo lektur szkolnych miało gorsze wątki niż nieudane spotkanie z prostytutką.
Co to ma w ogóle znaczyć.
Czym jest tak naprawdę życie?
Albo zadajmy sobie prostsze pytania.
Co to jest ciśnienie?
Co to jest temperatura?
Boże... co się ze mną dzieje. Może do niej zadzwonię?


Gówno.
Nie odbiera.
Znowu w domu. Alicji znowu nie ma.
Programistka się gotuje.
Łucja też poza domem.
Dziwnie tak jak jestem tylko ja, pani Marta i pani Grażynka.
Ja tutaj tak bardzo nie pasuję.
Wszyscy są tacy zadowoleni.
Wszyscy dbają o siebie, jakoś się wspierają, a ja najchętniej leżałbym cały czas w łóżku.
Do tego ten ból głowy.
- Przemku, tak jakoś rzadko wychodzisz z pokoju, coś się dzieje?
- Nie, muszę nadrobić trochę materiału - odparłem bez przekonania.
- Wyglądasz na zmartwionego.
- Co najwyżej na niewyspanego. - W sumie to była prawda, po części.
Dojadłem kolację w milczeniu i poszedłem się położyć.
Znowu czekała mnie długa walka z bezsennością.
Po cholerę człowiek myśli?
Nie można wyłączyć myślenia?
Tak o, pstryczek, żeby już nie myśleć...
Nie?
Cholera.
Bzzzzz
A już zasypiałem.
// To koniec, przykro, że w taki sposób ze sobą kończymy, ale widocznie nie zależy Ci na mnie, Twój brak zainteresowania naprawdę mnie bolał przez ostatni czas. Z początku było mi z Tobą naprawdę dobrze, ale w ostatnim czasie dusiłam się w tym związku. Myślę, że nie powinniśmy chodzić ze sobą, ale to nie znaczy, że nie musimy przestać się spotykać, prawda?
Kurwa.
Soundtrack: Happysad - A miało być tak pięknie

Przez chwilę jeszcze siedziałem z Łucją.
Cieszę się, że ją tam spotkałem.
Czułem, że potrzebowałem właśnie jej obecności.
Nie Ali, ani Florka czy Jakuba.
Ta nasza burzliwa relacja, która zaczęła się dość specyficznie.
Jakby spadła z budynku prosto do kontenera na śmieci... zaraz....
W każdym razie wiele jej zawdzięczam.
Może i Ala też chce mi pomóc, ale nie potrafi.
Bardzo ciężko jej to wychodzi.
A ja?
Zawsze to olewam, idę w zupełnie inną stronę, a potem do mnie dochodzi to co miała na myśli.
A o co chodzi z tym co powiedział Nataniel?
Nie mam pojęcia.
Zresztą, co to za imię...
- Przemku...? - spytała Lusia.
- Tak?
- Czemu nie spotykasz się już z Edytą?
Chwila ciszy.
- Bo zerwała ze mną.
- Czemu? Jak to? Opowiadaj!
Pokrótce jej opowiedziałem jak to wyglądało.
- I tak przez smsa zerwała? - spytała z niedowierzaniem.
- Tak jakoś wyszło. Nie chce nawet w szkole na mnie spojrzeć.
- A co teraz będzie? Co zamierzasz?
- Nie wiem. Jestem rozbity.
- Ale przecież nie byliście zbyt długo razem.
- Może i nie, ale chyba coś do niej poczułem. To jest najgorsze.
Aż mi się dziwnie zrobiło. Przed nikim się aż tak nie otworzyłem wcześniej.
Co się ze mną dzieje?
Łucja nic nie odpowiedziała. Po prostu mnie przytuliła.
Niedługo potem wróciliśmy do domu.



Od tamtego czasu minęło kilka dni.
Pogodziłem się z tym, że Edyta należy tylko do sfery marzeń i wspomnień.
Po prostu egzystuję. Nic się nie dzieje dokoła mnie.
Alicja późno wraca.
Łucja pogodziła się z Grejs.
A ja?
Ja siedzę jak ten kołek.
Przeglądam instagrama i tylko wrzucam co wieczór zdjęcie plaży.
Od mojego spotkania z Łucją codziennie po południu tam chodzę.
Tak i w tym momencie.
Postanowiłem, że tak będzie dobrze, taki oczyszczający spacer.
A kiedy już doszedłem, to moja kłoda była zajęta.
Już miałem się cofnąć, kiedy zobaczyłem kule.
Podszedłem.
- O, Przemek - powiedział zdziwiony Jakub.
- Nie spodziewałem się ciebie tutaj - odparłem.
- To samo mogę o tobie powiedzieć.
- Jak się czujesz?
- Zajebiście. Jakbyś zjadł gówno, przetrawił je, wysrał, zjadł jeszcze raz i wyrzygał, to wtedy powiedzmy, że porównywalnie do mnie byś się czuł. A co?
Zaniemówiłem.
- Czemu tutaj przyszedłeś? Czemu sam? - spytał. - Ty nie byłeś z tą Edytą?
- Zerwaliśmy - odparłem. A po chwili dodałem: - Ona ze mną zerwała.
- Nie mogła z takim smutasem wytrzymać, co?
- Hm?
- Wybacz, nie powinienem - powiedział nagle i to mnie w sumie bardziej zdziwiło. - Przykro mi, bo myślałem, że wreszcie ci się uda.
- A ty czemu tutaj siedzisz?
- Tak sobie, pomyśleć.
- To jest dobre miejsce.
Przez chwilę siedzieliśmy i gapiliśmy się na morze i zacząłem mówić.
- Wiesz, to w sumie przerażające jak tak patrzę na to co zdarzyło się przez ten czas.
- Co masz na myśli?
- Ile razy ja się otarłem o śmierć? A mimo to cały czas tutaj jestem i oprócz okazjonalnego bóli w plecach czy nogach lub ewentualnej migreny, to nic mi nie jest. A Ty? Raz się broniłeś i nagle tak cię powykrzywiało. W dodatku masz tyle silnej woli i chęci do życia. To jest niesprawiedliwe. Ja sam chciałem tyle razy umrzeć, a coś mnie tu trzyma.
- Do czego zmierzasz, bo się chyba pogubiłem? - spytał zdziwiony Nerwus.
- Czy jest szansa, że wrócisz do formy?
- Raczej nie.
- A co stoi na przeszkodzie?
- Wózek.
- Ale wiesz, że to tak czy tak cię czeka, prawda? A jak będzie operacja, to kiedyś wrócisz do formy.
- Nie no, żeby mi jeszcze Doktor Depresja doradzał i ochrzaniał, to musi być coś na rzeczy - odparł zirytowany. - Ala cię tu przysłała?
- Nie, a czemu?
- Bo powiedziała dzisiaj, że albo pójdę na tą operację, albo mogę się z nią pożegnać. Co mam zrobić?
- Mnie się pytasz co masz robić?
- Akurat jesteś pod ręką.
- Spoko. Będę pamiętać. A co ci szkodzi? Masz ludzi, którzy się nie odwrócą od ciebie.
- Kogo niby?
- Ty się ode mnie nie odwróciłeś, chociaż mogłeś. Tak samo pomogłeś Lusi, jeśli ona nie będzie chciała pomóc, to ja ją do tego zmuszę. No i Alutka. W końcu to twoja dziewczyna i by się od ciebie nie odwróciła, oboje to wiemy. Florek też by za tobą stanął.
- Może masz rację.
Chwila milczenia.
- Alutka? Skąd, do cholery, wziąłeś takie zdrobnienie, z Rodziny Zastępczej, czy co?
- No w sumie - odparłem i uśmiechnąłem się krzywo.
- Przemek, nie poznaję cię. Kim ty jesteś i co zrobiłeś z tym smutasem?