Nawigacja
Nowelki i opowiadania
Dział o dziełach pisanych
Obowiązuje na całym forum! Prosimy o jego przeczytanie i przestrzeganie
Świat onlajnów
Strona 1 z 13
3
Mam dla was nowe opowiadanko, jeśli kogoś zainteresuje, to będą pojawiały się kolejne części.
Tytuł całkiem roboczy, można rzucać inne propozycje.
Wszelka zbieżność z postaciami realnymi jest czysto przypadkowa ^^
WATTPADY
– A jeśli pewnego dnia będę musiał odejść? – spytał Krzyś, ściskając Misiową łapkę. – Co wtedy?
– Nic wielkiego. – zapewnił go Puchatek. – Posiedzę tu sobie i na Ciebie poczekam. Kiedy się kogoś kocha, to ten drugi ktoś nigdy nie znika.
Tytuł całkiem roboczy, można rzucać inne propozycje.
Wszelka zbieżność z postaciami realnymi jest czysto przypadkowa ^^
WATTPADY
Ostatnio edytowany przez Dziabeł 25 Kwietnia 2018r. 8:53, W całości zmieniany: 43
_________________
– A jeśli pewnego dnia będę musiał odejść? – spytał Krzyś, ściskając Misiową łapkę. – Co wtedy?
– Nic wielkiego. – zapewnił go Puchatek. – Posiedzę tu sobie i na Ciebie poczekam. Kiedy się kogoś kocha, to ten drugi ktoś nigdy nie znika.
0
Myślałam, że to będzie jakieś takie fantasy, a to takie lekko mmo, nie wiem czy tru [oby tru lajfu!]... a może jakieś zawody mają czy coś. Czekam na przedstawienie świata, w którym jestem wielkim kurduplem, a przynajmniej mam nadzieję, że takim zostanę! xD Ale podoba mi się ta podnieta, bo mag, a pewnie w następnym zadaniu będzie wtopa xD
Boshe, Sowa spadająca na ziemię mnie rozwaliła xD
Podoba mi się Pieprz i ciągle chichodzę, gdy czytam jego imię, bo wiem w jakich okolicznościach powstało xD
Nie rób z Leggle ciotki! To ma być mega elf! Niech ma jakiś tajny plan!
Karasu taki ostry, mrrah x3 [zupełnie inaczej niż irl xD]
Skończyłaś na najlepszym! Czekam na dalszą część i na ciastka druida, haha. Z wianuszkiem, kawaii ＼(☆o☆)／
Boshe, Sowa spadająca na ziemię mnie rozwaliła xD
Podoba mi się Pieprz i ciągle chichodzę, gdy czytam jego imię, bo wiem w jakich okolicznościach powstało xD
Nie rób z Leggle ciotki! To ma być mega elf! Niech ma jakiś tajny plan!
Karasu taki ostry, mrrah x3 [zupełnie inaczej niż irl xD]
Skończyłaś na najlepszym! Czekam na dalszą część i na ciastka druida, haha. Z wianuszkiem, kawaii ＼(☆o☆)／
_________________
1
Część drugaPodziemne tunele zdawały się nie mieć końca.
Musieli znaleźć wejście do świątyni, pokonać dziedziniec i otworzyć bramy.
Dowódca z niewielką armią czekał niedaleko murów.
Zadanie nie wymagało dużego nakładu sił, właściwie wynagrodzenie też nie powalało na kolana.
Głównie chodziło o wypróbowanie nowego składu Wybranych.
Karasu krążył nerwowo między domkami.
Jeśli tych dwoje się nie pozabija, odbębni dodatkową ceremonię w świątyni Rahai.
A niech tam, nawet złoży ofiarę.
Korytarze z piaskowca i gliny były tak niskie, że miejscami Pieprz i Leggle musieli zginać się niemal w pół.
Dryblasowaty druid poddał się praktycznie na wejściu i, zmieniwszy się w sowę, przysiadł na ramieniu czarodziejki.
Poruszali się w milczeniu.
Elf widział, że rycerz jest bardziej spięty niż zwykle.
Atmosfery nie rozluźniły nawet dwa nowe ostrza, które dostał od dowódcy.
Ostatecznie w ogóle nie zabrał ich ze sobą.
Leggle miętosił w dłoni mapę.
Według planu zaraz powinni wejść do sporej sali, z której będzie wyjście na dziedziniec świątynny.
Za nimi rozległy się jakieś szmery.
Pieprz zastygł.
Czarodziejka prawie na niego wpadła, a sowa zsunęła jej się z ramienia.
Elf złapał ją w ostatniej chwili.
Rycerz zmiażdżył ich spojrzeniem.
- I co tak łypiesz? - Burknęła czarodziejka przytulając sowę.
Umilkła, kiedy w jej stronę ze świstem nadleciał bełt z kuszy.
Ostrze Pieprza śmignęło tuż przed nosem czarodziejki.
Rycerz błyskawicznie ją osłonił.
Z osłupienia Muffinkę wyrwał kolejny metaliczny szczęk.
Walnęła laską w ziemię i postawiła tarczę.
- Pobrudzili mi berecik. - Z niezadowoleniem otrzepała nakrycie głowy.
W mroku rozbłysły dziesiątki czerwonych oczu.
- No to mamy towarzystwo. - Elf wypuścił strzałę.
Odbiła się od tarczy.
Rycerz parsknął.
- Przesuń się durna konserwo. - Czarodziejka podwinęła rękawy uroczej, biało-różowej togi.
- Nie możesz tutaj czarować... - Nie dokończył myśli, bo tarcza zniknęła cofnięta zaklęciem.
Leggle ledwo zdążył wypuścić strzałę, kiedy ruszyła na nich chmara ghuli.
- Do tyłu. - Warknął Pieprz wyciągając szablę.
Zakrzywione ostrze idealnie sprawdzało się w wąskich przestrzeniach.
Postaw tarczę z tyłu. - Polecił, nie patrząc na czarodziejkę.
- Mam nam odciąć drogę ucieczki? Przecież mogę ich zmieść jednym zaklęciem. - Od niechcenia machnęła laską.
Ognisty podmuch musnął policzek rycerza.
Syknął z bólu.
Ghule zapłonęły.
Zaczęły miotać się po korytarzu.
Ogarnęła je panika.
Niektóre w amoku rzucały się na siebie sypiąc iskrami, inne pędziły prosto na nich.
Płonące.
Wściekłe.
Leggle z otwartymi ustami patrzył na napierającą na nich płonącą armię.
Byli ugotowani.
- To... tego, jakiś taktyczny odwrót? - Bąknęła czarodziejka wycofując się.
Elf się zawahał.
Pierwsze ghule dopadły rycerza.
Tnąc musiał uważać, żeby nie oberwać płonącymi częściami ciała.
- Odczep mi tę cholerną pelerynę!
Elf szarpnął, rzucając nadpalony materiał na ziemię.
Korytarz był za wąski na jakiekolwiek zabawy z łukiem.
Chyba że chciał przy okazji uszkodzić Pieprza.
Z drugiej strony, nie wiadomo, co mają za plecami.
Spojrzał na mapę.
Gdzieś tu powinna być ta cholerna sala.
- Idźcie. W razie czego chowajcie się za tarczą. - Pieprz rzucił się prosto w grupę wściekle wrzeszczących ghuli.
Elf złapał osłupiałą czarodziejkę za rękę.
- Poświeć trochę. - Polecił patrząc na mapę.
- Może trzeba było kupić sobie świeczki, a nie od razu całego maga...
- Dość już dzisiaj namagowałaś. - Mruknął oglądając się przez ramię.
Muffinka westchnęła.
Na lasce zamigotały błękitne płomyczki.
Rozświetliły korytarz przed nimi.
Był długi.
Zupełnie nie zgadzał się z rysunkiem na mapie.
Albo ktoś ich oszukał.
Albo już wcześniej gubili drogę.
A skoro elf cały czas trzymał mapę...
- Niemożliwe. - Pokręcił głową. - To musi być jakoś nad nami.
- Łatwo to sprawdzić. - Czarodziejka stuknęła w sufit.
Elf odciągnął ją w ostatniej chwili.
Korytarzem wstrząsnął straszny huk, a potem wypełniły go kłęby kurzu.
Zaległa martwa cisza.
Ktoś kichnął.
- A niech mnie. To żeś narozrabiała, drogi Ptysiu. - Druid przeciągnął się leniwie.
Elf zmiótł z głowy resztki gruzu.
Popatrzył na wielką dziurę w suficie.
Po zwałach gruzu można było wejść do wielkiej sali.
Rozejrzał się.
Czarodziejka ze skruszoną miną obracała w palcach czekoladowe ciastko.
- Jedz. - Zachęcił ją druid wspinając się po gruzowisku. - Ubytki mocy trzeba uzupełniać.
Leggle poczuł, że robi mu się słabo, kiedy spojrzał na zawalony korytarz.
Gdzieś tam, został Pieprz z masą płonących ghuli.
- Coś ty narobiła. - Sapnął słabo.
- Nic nadzwyczajnego. - Wzruszyła ramionami.
Rzuciła niespokojne spojrzenie w stronę zawalonego tunelu.
Druid tymczasem wszedł na górę i rozglądał się po sali.
A potem klasnął w dłonie, a z jego rękawów wyleciały świetliki.
Pomieszczenie wypełniło się ciepłym światłem.
Wysoko, nad nimi zamajaczył właz.
- Bosko. - Mruknął elf.
- Ale z ciebie Maruda. - Czarodziejka stuknęła laską i zaczęła unosić się w górę.
- Zaraz, moment, nie możesz iść sama! - Zaprotestował elf.
- Przecież nie idzie, a leci. - Rozbawiony druid popatrzył na niego z góry. - I to nie sama.
Mała, granatowa sowa poszybowała za czarodziejką.
Leggle zaklął i zjechał po kupie gruzu na dno tunelu.
Zdzierając skórę na dłoniach, przedarł się do zawalonego przejścia.
Bez większych nadziei odrzucił kilka kamieni.
- Pieprz!
Odpowiedziała mu głucha cisza.
Gdzieś wysoko stuknęła klapa.
Już dawno nie był w takiej dupie.
Właściwie, odkąd chodził na misje z rycerzem, nigdy nie znalazł się w tak beznadziejnej sytuacji.
Posiadanie maga wcale nie jest takie cudowne, jakby się mogło wydawać.
Szkoda, że nie zabrali Róży.
Ona by wiedziała, co robić.
Gdzieś niedaleko rozległo się szuranie.
Elf zamarł.
Szuranie powtórzyło się.
- Idziesz? - Z góry rozległo się niewyraźne pytanie.
Nie odpowiedział.
Odrzucił jeszcze kilka kamieni.
Jasne, to mogą być ghule, ale kto wie...
Ściana gruzu zadrżała.
Elf ledwo zdążył się odsunąć, robiąc miejsce ogromnej, pokrytej pyłem bestii.
Zamarł.
Wilk był cały czarny i nienaturalnie wielki.
Łypnął na niego brązowym okiem, a potem otrzepał się.
- I cały ekwipunek trafił szlag. - Zawarczał.
- Ty... - Leggle patrzył z niedowierzaniem na umorusanego zwierzaka.
- Myślałeś, że tak łatwo się mnie pozbędziesz?
Gdzieś nad ich głowami rozległy się kroki.
- Ej, lenie, wszystko załatwione! - Czarodziejka pomachała im wesoło. - Wyłazicie czy nie?
- Niech ja ją dorwę. - Zawarczał Pieprz. - To nawet ten nawiedzony druid jej nie pomoże.
- Hej, co wy tam... o cholera. - Dowódcę zatkało na widok wielkiego wilka. - Możesz ich jakoś wyciągnąć?
- Mogę. - Urocza dziewczyna wzruszyła ramionami. - Tylko po co? Są całkiem bezużyteczni.
Po akcji w tunelach Pieprz gdzieś się zaszył.
Dowódca chodził wściekły, bo nie miał zamiaru wypuszczać się na kolejną misję bez Wybranych w pełnym składzie.
Jednak wszystko wskazywało na to, że nie będzie miał wyjścia.
Leggle bezradnie rozkładał ręce.
Róża twierdziła, że nic nie wie.
Czarodziejka nie widziała problemu.
- Co się przejmujesz? - Prychnął zastępca. - Przejdzie mu foch, to wróci. Zawsze go możesz wywalić.
- Chodźmy na coś większego. - Ziewnął Deryl.
Karasu zawahał się.
Gdyby chociaż mógł z nim porozmawiać.
- Jestem za. - Zastępca zatarł ręce. - Co powiecie na wyprawę do Nawiedzonego Lasu?
- Za duże ryzyko...
- Daj spokój, bez ryzyka nie ma zabawy!
Dowódca popatrzył ze złością na pusty słoik po ciastkach.
- Jak długo masz zamiar to ciągnąć? - Róża popatrzyła na rycerza ze złością.
Wzruszył ramionami.
Oparła dłonie o parapet i policzyła do dziesięciu.
- Zachowujesz się jak dziecko. Nie będę cię dłużej kryła.
- W ogóle cię o to nie prosiłem.
- Przylazłeś tu po misji! Ledwo żywy!
- Nie przesadzaj.
- Masz zamiar udawać, że nic się nie stało?
- Tak, taki mam właśnie zamiar.
- Zostawili cię tam na pewną śmierć. Prawie spłonąłeś.
- Nie dramatyzuj.
Zacisnęła dłonie w pięści.
Podszedł i objął ją ramieniem.
Drugie, ciasno obandażowane, zwisało bezwładnie.
- Musisz mu powiedzieć.
- Daj spokój. Nie chcę tego robić.
- A co będzie, jeśli naprawdę ktoś zginie?
- Idą na misję? - Zapytał dziwnie pustym tonem.
Skinęła głową.
- Do Nawiedzonego Lasu.
- Na tym etapie, to przecież szaleństwo.
- Więc mu to powiedz! Czego się boisz?
Nie odpowiedział.
Poruszył palcami zabandażowanej ręki.
Za kilka dni, to wszystko będzie tylko koszmarnym wspomnieniem.
Kilka dni i nikomu nie będzie musiał nic tłumaczyć.
Ktoś zapukał do drzwi.
Róża rzuciła Pieprzowi przeciągłe spojrzenie.
- Jeśli to on, pozwolę mu wejść.
Nie odpowiedział.
Zeszła na dół i otworzyła drzwi.
W progu stał elf.
- Muszę z nim pogadać. Wiem, że tu jest.
Błyskawicznie znalazł się na górze, ale na widok opatrunku na ramieniu rycerza, stracił cały impet.
Przed chwilą miał ochotę mu nawrzucać.
Wytknąć, że jest obrażalskim bachorem.
Egoistą.
Ale właśnie dotarło do niego, co właściwie Pieprz zrobił.
Oparł się ciężko o parapet.
- Nic nie powiesz? - Zakpił rycerz. - To do ciebie niepodobne.
- Dlaczego to zrobiłeś? - Spojrzał prosto w czekoladowe oczy. - Wiesz, że ci się oberwie?
Nie odpowiedział.
- A ja też nic nie powiedziałem, niech to szlag.
- Wiedziałem, że nie powiesz.
- Źle zrobiłem.
- Wywaliłby ją z gildii.
- I słusznie!
- Tego nie wiesz, to był pierwszy raz, różne rzeczy...
- Jesteś skończonym idiotą.
Zastępca przeciągnął się, aż trzasnęły kości.
Oparł się o tarczę i śledził wprawne ruchy kowala.
- Masz zamiar patrzeć mi na ręce? - Zapytał zniecierpliwiony Had.
- Nie chcę, żebyś spartolił. Pamiętaj, że...
- Tak. Wiem. Znam to na pamięć. - Kowal nerwowo szarpnął wąsa.
Pochylił się nad mieczem.
Niedobrze mu się robiło na myśl o tym, że któregoś dnia będzie musiał oznajmić oficerowi, iż nadeszła pora na zmianę broni.
Nikt nie był tak przywiązany do swojej, jak ten wielki facet.
Władował w to ostrze wszelkie możliwe ulepszenia, zaklinał je czterokrotnie.
Przestał dopiero, kiedy Had go postraszył, że stal nie wytrzyma.
Kowal miał nadzieję, że ten uparciuch trafi w końcu na broń na wyższym poziomie i dokona zamiany.
Jeśli nie, czeka go cholernie trudne zadanie z hartowaniem smoczej stali.
Nie lubił się przemęczać i to z osiłkiem sapiącym mu w kark.
- Skończyłem dziś śliwowicę. - Pochwalił się zastępca. - Jak nie zwiniemy się przed obiadem, to ci podrzucę.
- A dokąd się wybieracie?
- Kierunek: Nawiedzony Las!
Kowal mało nie walnął młotem we własną rękę.
Odwrócił się gwałtownie.
- Pieprz się znalazł?
Oficer wzruszył ramionami.
- Chowa się gdzieś. Cholerny baran. Jemu naprawdę nie przyszło do tego zakutego łba, że fochami nic nie zdziała.
- Więc jaki skład zabieracie?
- Karasu bierze Piątkę i Wybranych, a ja wezmę Zadaniowców plus dziesięciu wyższej rangi, klasy mieszane.
- To szaleństwo.
- Mamy maga, co twoim zdaniem może pójść nie tak?
- Obawiam się, drogi przyjacielu, że jeden mag na cały Nawiedzony Las, to mało.
- Sądzisz, że obecność jednego wariata wszystko zmieni? - Oficer popatrzył na niego ze złością.
- Ty mówisz wariat, ja mówię demon znający tamte strony, jak własną kieszeń.
- Nikt go prosić nie będzie. To on będzie skamlał, żebyśmy go zdjęli z pręgierza.
Kowal popatrzył przeciągle na wielkiego wojownika, a potem wzruszył ramionami i wrócił do pracy.
Nie jemu oceniać wybory dowództwa.
Karasu przeglądał plany Nawiedzonego Lasu.
Niby postanowili, że po obiedzie startują, ale czuł w kościach, że nie jest to dobry pomysł.
Przecież pełno było zadań pod miasteczkiem, w końcu ktoś musiał tam posprzątać.
Ale Zastępca i Piątka nawet nie chcieli o tym słyszeć.
"- Wyślij jakieś żółtodzioby, szkoda naszego czasu na takie pierdoły!".
Tak, lepiej pchać się na jedną z trudniejszych map, bez pewnej ekipy.
Z zadumy wyrwało go pukanie.
Leżący przy kominku Albert otworzył jedno oko.
- Wejść. - Rzucił dowódca, odchylając się na oparcie krzesła.
Do środka wsunął się Pieprz.
W białej, lnianej koszuli i zwykłych spodniach wyglądał jakoś dziwnie.
Zawsze chodził w lekkiej zbroi albo w mundurze.
Karasu skrzyżował ramiona na piersi.
- No proszę. - Zielone oczy błysnęły złośliwie.
Pieprz poczochrał Alberta po głowie i usiadł naprzeciw dowódcy.
Unikał jego spojrzenia.
- Więc ty też uważasz, że źle robię? - Karasu przerwał ciszę.
- Myślałem, że ci odbiło.
- Ja tak myślałem, kiedy zniknąłeś. Dobrze się bawiłeś?
- Wprost rewelacyjnie. - Warknął rycerz, patrząc na dowódcę ze złością. - Dowal mi karę i miejmy to już za sobą.
- I za co mam cię ukarać? - Zainteresował się Karasu.
Wytrzymał spojrzenie wojownika i uśmiechnął się lekko.
Pieprz uniósł brwi.
- Weźmiesz mnie do Lasu?
- Nie odpowiedziałeś na pytanie. Może jestem naiwniakiem, ale uważam, że należą mi się jakieś wyjaśnienia.
- Co tu wyjaśniać? Zrobiłem z siebie debila, nie pierwszy raz.
Dowódca pokręcił z niedowierzaniem głową.
Oparł ręce na stole i pochylił się w stronę Pieprza.
- A co, jeśli ci powiem, że czarodziejka wszystko mi wyjaśniła?
- Co to znaczy, wszystko? - Zapytał czujnie rycerz.
- Dokładnie to, co słyszysz. Można powiedzieć, że prawie cię spaliła i zostawiła na pewną, niezbyt chlubną śmierć.
Pieprz zaklął.
Nie spodziewał się...
No właśnie, dlaczego założył, że Muffinkowa czarodziejka okaże się mendą?
Może i była wredna, ale miała honor.
Ciekawe.
Dobra, prawie go zabiła, ale on chyba powinien ją przeprosić.
- Dlatego pytam, za co mam cię właściwie ukarać? Za to, że chciałeś ją chronić? - Dowódca posłał mu rozbawione
spojrzenie - Swoją drogą nie spodziewałem się po tobie takiego zagrania.
Z początku myślałem, że to kolejny szczeniacki foch. Miałem ochotę cię udusić.
W dodatku użyłeś demonicznej magii. Inaczej się umawialiśmy.
- Prawie spaliło mnie żywcem! - Zawarczał Pierz rozchylając koszulę.
Karasu skrzywił się na widok rozległego, paskudnego poparzenia.
- Zagrzebali mnie żywcem wśród płonących ghuli, więc wybacz, że postanowiłem być egoistą.
I tak straciłem cały ekwipunek.
- Z tego, co widzę w najbliższym czasie do niczego by ci się nie przydał.
- Chcę z wami iść.
- W tym stanie? Bądź poważny. Nie założysz zbroi. Na co mi tank bez zbroi?
Pieprz zaklął.
W końcu wstał od stołu.
Dowódca nie spuszczał go z oka.
Miał przeczucie, że za łatwo mu poszło.
Albo ten łobuz coś knuje, albo oberwał gorzej niż się do tego przyznaje.
Pieprz wyraźnie się nad czymś zastanawiał.
- Daj mi chociaż pozwolenie na misję. Dosyć mam siedzenia na tyłku.
Karasu odetchnął, na to mógł się zgodzić.
Przynajmniej ktoś ogarnie okolicę miasteczka.
Sięgnął po pióro i bez słowa wypełnił potrzebny formularz.
Na koniec złożył zamaszysty podpis.
No i jeden z problemów sam się jakoś rozwiązał.
Kiedy za rycerzem zamknęły się drzwi, Karasu westchnął ciężko, miał dziwne wrażenie, że jednak coś przeoczył.
Niecierpliwie machnął ręką, trzeba przygotować ekwipunek, czeka ich trudna misja.
Ostatnio edytowany przez Dziabeł 1 Maja 2016r. 23:08, W całości zmieniany: 1
_________________
– A jeśli pewnego dnia będę musiał odejść? – spytał Krzyś, ściskając Misiową łapkę. – Co wtedy?
– Nic wielkiego. – zapewnił go Puchatek. – Posiedzę tu sobie i na Ciebie poczekam. Kiedy się kogoś kocha, to ten drugi ktoś nigdy nie znika.
0
Haha, ale wszystko zwaliłam. Osom! xD Ciekawe, co narobię w lesie z moją sówką. Pewnie Piprz polezie za nami. Może spotkamy nowych friendsów!
Czeeekaaam na nexta~
Czeeekaaam na nexta~
_________________
0
Wciągająca i ciekawa historia. Klimatu przy czytaniu może pozazdrościć wielu autorów. Niedawno skończyłam książkę w podobnej tematyce, a to opowiadanie wypełniło moją pustkę egzystencjalną (która zawsze pojawia się po skończeniu dobrej książki, kiedy pragnę więcej, wrrr). Masz świetny styl pisania, czekam na kolejne części :D
_________________
0
O, dzięki Vanisz:)
– A jeśli pewnego dnia będę musiał odejść? – spytał Krzyś, ściskając Misiową łapkę. – Co wtedy?
– Nic wielkiego. – zapewnił go Puchatek. – Posiedzę tu sobie i na Ciebie poczekam. Kiedy się kogoś kocha, to ten drugi ktoś nigdy nie znika.
_________________
– A jeśli pewnego dnia będę musiał odejść? – spytał Krzyś, ściskając Misiową łapkę. – Co wtedy?
– Nic wielkiego. – zapewnił go Puchatek. – Posiedzę tu sobie i na Ciebie poczekam. Kiedy się kogoś kocha, to ten drugi ktoś nigdy nie znika.
1
Część trzeciaPrzeniosło ich w samo serce starego, bukowego boru.
Gęste, zielone korony drzew właściwie nie przepuszczały światła.
Wszędzie panował zimny półmrok.
Rosa zbierała się na źdźbłach trawy.
Gdzieś wysoko świergot ptaków mieszał się z szumem liści.
Wojownicy rozglądali się niespokojnie.
Zastępca poprawił tarczę.
Nachylił się w stronę dowódcy.
- Jakoś musiałem przeoczyć fakt, że przyjdzie nam się plątać po tym gąszczu nocą.
- No popatrz. - Skrzywił się Karasu. - Dobra. - Wyciągnął rulon misji.
Otoczyli go ciasnym okręgiem.
- Mamy dotrzeć do starego, ofiarnego ołtarza druidów.
- I tyle? - Zdziwił się Jasny.
- Spacer po lesie? - Prychnął zastępca.
- Po Na... - Zaczął dowódca, ale nie skończył, bo czarodziejka klasnęła w dłonie i wskazała na coś za ich plecami.
- Patrzcie, jednorożec! - Zanim ktoś zdążył zareagować, ruszyła w stronę pasącego się między drzewami rumaka.
Nieskazitelnie biały z kremowym rogiem na głowie i puszystą, długa grzywą spływającą miękkimi falami, faktycznie mógł uchodzić za jednorożca.
Ale przecież byli w Nawiedzonym Lesie.
Jasny podskoczył do czarodziejki i złapał ją za skraj pelerynki wykończonej puchatymi, różowymi pomponikami.
Zwierz uniósł łeb i zastrzygł uszami.
- Jaki on słodki. - Rozpłynęła się Muffina.
Jednorożec wpatrywał się w dziwną grupkę intruzów, a potem wszedł w plamę światła.
Wszyscy cofnęli się gwałtownie.
Piękny, biały rumak zmienił się w plątaninę kości i gnijących korzeni, pokrytych szlamowatymi płatami mięsa.
Wyszczerzył w stronę czarodziejki ociekające cuchnącym śluzem kły.
- No, wprost uroczy. - Burknął kwaśno oficer i zakręcił młynka olbrzymim mieczem.
Reszta wycofała się i uformowała szereg.
Chociaż pierwszy raz byli na akcji w takim składzie, to przecież ćwiczyli podobne manewry wiele razy.
Każdy z nich był zawodowym wojownikiem.
Potrafili robić takie rzeczy przez sen.
Szczęknęły bronie.
Maszkara buchnęła śmierdzącą parą z chrap.
Skrzywili się.
W końcu dziwadło tupnęło przegniłym kopytem i stanęło dęba.
Jeden ze szlamowatych ochłapów, z ohydnym mlaśnięciem wylądował na trawie.
- Zaraz puszczę pawia. - Mruknęła czarodziejka.
Zastępca zrobił krok w stronę odrażającego rumaka.
Bestia wydała z siebie ogłuszający wizg, po czym umknęła w głąb lasu.
Rozczarowany oficer opuścił miecz.
- Ciekawe, czy tam jest tego więcej. - Deryl przerwał ciężką ciszę.
- Zamknij się, co? - Poradziła mu Troxy, healerka Piątki.
Wiemy w ogóle, w którą stronę trzeba iść? - Leggle zerknął dowódcy przez ramię.
Na zwoju misji wyrysowana była mapa.
Czysta mapa.
I nic więcej.
- Dobra. - Karasu wziął głęboki oddech. - Grot, - zwrócił się do niskiego, pulchnego druida.
Chłopak aż podskoczył.
Nerwowo poprawił zsuwający mu się na oczy kaptur.
- C...co? - Wyjąkał.
- Ołtarz druidów. - Rzucił Zastępca.
Wszystkie spojrzenia skupiły się na niewielkiej postaci.
Twarz druida pokrył szkarłatny rumieniec.
- No, na galopujące stonogi, w końcu jesteś druidem, nie? - Zniecierpliwił się Leggle.
- A ty homo, czy ja ci wytykam, że nie masz gejradaru? - Duży, włochaty wojownik zasłonił sobą speszonego druida.
Elf otworzył i zamknął usta.
- Luzuj majty, Rysiek. - Skrzywiła się Troxy.
Karasu przewrócił oczami.
- Najszybciej będzie, jak się rozdzielimy. - Zdecydował oficer.
- Zupełnie nie podoba mi się ten pomysł. - Czarodziejka nerwowo zamachała laską.
Sowa drzemiąca na drewnianym czubku, zachwiała się niebezpiecznie.
Karasu dźgnął ptaka palcem w puchaty brzuszek.
Tym razem zmienił się zanim pierzasty kuper dotknął ziemi.
- Czy wy nigdy nie śpicie? - Ziewnął dryblas.
- Jesteś druidem. - Stwierdził odkrywczo zastępca.
- Podobno. - Zgodził się chłopak, odgarniając włosy z twarzy.
Pomacał ciemnozieloną togę.
W końcu najwyraźniej znalazł to, czego szukał, bo uśmiechnął się lekko.
Dopiero, kiedy zaczął rzuć długa, czerwoną żelkę, dotarło do niego, że wszyscy gapią się na niego wyczekująco.
- Czy coś mi umknęło? - Spytał półgębkiem stojącą obok czarodziejkę.
Muffinka bez żenady oderwała połowę dyndającej żelki.
- Chcą wiedzieć którędy do starego ołtarza. - Mruknęła lekko przechylając się w jego stronę.
Chłopak poprawił wianek i zakręcił się oglądając dokładnie okolicę.
- Jakieś dziewięć mil na północ, potem trzeba odbić na wschód, po jakiejś mili jest niewielka polana z ołtarzem.
Mlasnął ze smakiem wciągając resztę żelki.
Leggle rzucił kpiące spojrzenie Rysiowi.
- No. - Ucieszył się Karasu, kreśląc z rozmachem po mapie.
Druid nachylił się nad nim.
- To nie przejdzie. - Puknął w mapę.
Na papierze został lepki ślad.
Piątka wstrzymała oddech.
Dowódca jakoś zupełnie nie przejął się lepką plamą na oficjalnym dokumencie.
- Dlaczego?
- Gdzieś tam siedzą driady.
- Ej, czy tam nie ma pobocznego zadania, w którym można zdobyć driadę? - Zapalił się oficer.
- A co? - Uśmiechnęła się kpiąco Szara, druga healerka Piątki - Driady jeszcze nie macałeś?
- Wyobraź sobie, że nie miałem okazji! - Zastępca zatarł ręce.
- Niech ktoś ogarnie tego zboka. - Pokręciła głową czarodziejka.
- Dobra, szkoda czasu. - Zawołał Jasny. - Lecimy.
Karasu zwinął mapę i wsunął ją do jednej z sakiewek.
- No to w drogę.
Pieprz gapił się bezmyślnie na swój skład broni.
Ziołowe mazidło, którym wysmarowała go Róża, drażniło ostrym zapachem.
Kichnął.
- Niech to szlag. - Rzucił ze złością lekkim nożem.
Ostrze ze stukiem wbiło się w drewniana belkę.
- Co robisz? Wszędzie cię szukam. - Healerka objęła go w pasie.
Odsunął się.
- Nic, po co mnie szukasz? Znowu chcesz na mnie eksperymentować?
- Pomyślałam, że wyciągnę cię na jakąś misję, podobno masz zgodę.
Nie odezwał się.
Dziewczyna zmrużyła oczy.
Pieprz zmusił się do uśmiechu.
- Jasne. - Rzucił swobodnie. - Weźmiemy coś spod miasta, bo straszny tam burdel.
Odprężyła się.
- Tylko skoczę po kij, spotkamy się pod studnią?
- Wezmę broń i zaraz będę. - Zapewnił bez mrugnięcia.
Poczekał aż wyjdzie.
Skoro nie może założyć zbroi, po jaką cholerę mu broń?
Załatwi to zupełnie inaczej.
Zamknął składzik i sprężystym truchtem pobiegł za bramę.
Przedzieranie się przez leśną gęstwinę było wyjątkowo męczące.
Zadanie dodatkowo utrudniała trzymana w pogotowiu broń.
- Powinni to wszystko wypalić. - Mruknął Zadaniowiec Drako.
Chłopak o ogniście czerwonym irokezie i tatuażu smoka, który zaczynał się na jego prawej skroni, a o tym, gdzie się kończył krążyły już legendy.
- Cholerny piroman. - Smukła dziewczyna, w obcisłym skórzanym stroju, z kataną na plecach minęła go płynnym krokiem.
Odgięła gałązkę i dopilnowała, żeby z donośnym plaśnięciem wylądowała na twarzy zarozumiałego Zadaniowca.
- Vanisz, ty złośliwa... - Umilkł, gdy rzuciła mu lodowate spojrzenie.
- Wisisz mi jeden naramiennik.
- Nie moja wina, że go tam wsadziłaś!
- Do głowy mi nie przyszło, że akurat tego dnia będziesz się bawił w małego piromana.
- Ja ci dam małego... - Wyciągnął rękę, którą gęsto pokrywał tatuaż smoczej łuski.
Chciał złapać ją za miękko kołyszący się koński ogon.
Idąca obok niego Szara sprzedała mu mocnego kuksańca w bok.
- Spokój dzieciaczki. - Mruknął oficer. - Przypominam, że to nie piknik.
- Na pikniku byłby ciastka. - Zauważył dryblasowaty druid.
Maszerował rześkim krokiem, niosąc na plecach czarodziejkę.
- To powinno być zabronione. - Westchnęła na ich widok Troxy, która po raz kolejny musiała wyplątywać jeżynowe gałązki z togi.
- Kto normalny zakłada długą togę do lasu?
- Zamknij się Rysiu, albo cię wydepiluję. - Poradziła mu healerka.
Karasu obejrzał się przez ramię.
Czuł narastający niepokój.
Brak skupienia towarzyszący wojownikom, wcale nie pomagał.
Robiło się coraz ciemniej, a do tego zaczynała podnosić się mgła.
Przez to całe przekomarzanie się i szuranie towarzyszące ich przedzieraniu się przez gąszcz, zupełnie nie zauważyli, że wokół nich zapadła cisza.
Dopiero, kiedy dowódca zatrzymał się gwałtownie, a wojownicy odzyskując równowagę zamarli w bezruchu, zorientowali się, że coś jest nie tak.
Trochę za późno.
Z drzew posypały się strzały.
Czarodziejska kopuła ochronna rozjarzyła się wszystkimi kolorami tęczy.
Karasu zamrugał.
Zastępca zerknął na zadowoloną z siebie czarodziejkę.
- Teraz nas nie dopadną. - Powiedziała ucieszona.
- Ani my ich. - Dogryzł zastępca.
- To może piknik? - Druid wyciągnął z rękawa talerz ptysi.
Dowódca zamknął oczy i powoli policzył do dziesięciu.
- Dość błaznowania. - Warknął. - Drako do mnie.
Chłopak z irokezem błyskawicznie znalazł się u boku dowódcy.
- Przygotujcie się.
- Weszliśmy za daleko na ich teren. - Druid wepchnął sobie ptysia do ust.
- To się wycofamy.
- A mówiłem o pułapkach? - Dryblas posłał mu uroczy uśmiech.
Wianek z bladoróżowych kwiatków zsunął mu się na oczy.
Dowódca zwalczył chęć uduszenia go tym zielskiem.
- Hajmidal bierze dychę i Zadaniowców. Drako pożyczam. Piątka do mnie.
- Pamiętaj, że potem trudno go zgasić. - Zastępca poprawił chwyt na tarczy.
- Ty nas stąd wyprowadzisz najkrótszą drogą. - Karasu wskazał palcem na druida. - Masz w ogóle jakieś imię?
- Kwitnący Ziemniak, do usług. Nie żeby ktoś mnie pytał o zdanie... - Urwał, kiedy czarodziejka wymierzyła mu mocnego kopa w kostkę.
Karasu szybko odzyskał równowagę.
Powoli zaczynało do niego docierać, jak bardzo rzeczywistość rozminęła się z jego osobistą wizją maga.
- Deryl, osłaniasz Ziemniaka i Ptysia.
- Zróbmy zadanie na driadę, skoro już tu jesteśmy. - Zastępca dźgnął dowódcę w żebra.
- Może najpierw skupmy się na wyjściu stąd w całości? - Karasu na widok miny oficera wyciągnął arkusz misji.
Koło mapy pojawił się opis pobocznego zadania.
-"Pokonać oficera driad." Nie no, bułka z masłem. Szkoda, że jest ciemno, strzelają do nas i w dodatku tkwimy w samym sercu Nawiedzonego Lasu...- Deryl prychnął.
- Zamknij się. - Poradził mu Jasny.
- Drako, gotowy? - Karasu schował rulon i dobył miecza.
Chłopak potwierdził skinieniem głowy.
- Muffinko, cofasz i walisz deszczem ptysi, ok?
- Jasne.
- Wszyscy gotowi?
Odpowiedziały mu potakujące pomruki.
Dowódca wykonał krótki gest.
Jasna, tęczowa kopuła zniknęła.
Wojownicy rozbiegli się na boki.
W górę buchnął pióropusz ognia.
Podzieleni na mniejsze oddziały, ruszyli za druidem i czarodziejką.
Laska stuknęła w najbliższy pień i powietrze wypełnił słodki zapach.
Wśród płomieni rozprysły się wirujące ptysie.
A potem z drzew zaczęły zsuwać się nieprzytomne driady.
Łuki cicho padały na trawę i krzaki.
Nie tracili czasu na podziwianie zabójczego działania cukru.
- Ha! Zapchajcie się! - Czarodziejka z mściwym uśmiechem pogroziła im laską.
Potem szybko wyrównała krok z druidem.
Gdzieś za ich plecami rozległ się wizg, głośne szuranie i paskudne przekleństwa.
- Nie zatrzymywać się. - Warknął Karasu.
Zastępca z dwoma Zadaniowcami mignął im po prawej.
- Co ten wariat robi? Zdziwiła się Szara.
- Zadanie. Po prawej jest wyjście na polanę.
Drako posłał dowódcy pytające spojrzenie.
Karasu zawahał się.
- Idź.
Chłopakowi nie trzeba było dwa razy powtarzać.
- Tylko nie tam. - Rzucił za nim druid, a Zadaniowiec zamarł.
Poczuł dotyk sznura ocierającego się o jego piszczel.
Odetchnął i ominął pułapkę.
Karasu wskazał drogę przed nimi.
Czarodziejka stuknęła laską.
Ptysie poszybowały w powietrze.
Ruszyli klucząc między drzewami.
Dowódca wolał nie pytać skąd druid wie, gdzie są pułapki.
Oficer oparł się plecami o pień.
Obok niego zatrzymał się Drako, a po drugiej stronie Vanisz.
Lilith wyplątała gałązkę z włosów.
Zastępca dłuższą chwilę wpatrywał się w korony drzew.
Wskazał Drako kierunek.
Sam skinął na dziewczyny i ruszył w stronę polany.
Drako posłał trzy kule ognia we wskazanym kierunku.
Zapłonęły liście.
Mrok rozświetlił blask płomieni.
A ciszę wypełnił trzask palącego się drewna i wściekły krzyk driad.
Hajmidal wyszedł na polanę.
Uderzył mieczem o tarczę.
Głośny szczek odbił się echem od grubych pni.
Od tarczy oderwała się naga, zwiewna nimfa i zaczęła pląsać po polanie.
Na miękkiej trawie wylądowały driady.
Vanisz i Lilith dołączyły do zastępcy.
Drako obracał w palcach kolejną kulę ognia.
Jego oczy płonęły niezdrową fascynacją.
Leśnie wojowniczki były wściekłe.
- Możecie się po prostu poddać. - Uśmiechnął się wrednie oficer.
Iluzja z jego tarczy otarła się o przywódczynię driad.
Wirowała wśród gotowych do ataku nimf.
Lilith nakreśliła ochronne pieczęcie nad swoją drużyną.
Vanisz ruszyła miękko, na ledwo dostrzegalny znak zastępcy.
Zawirowała.
Katana z cichym sykiem przecięła powietrze.
Drako połknął płomień i wyciągnął noże do rzucania.
Jego złote oczy płonęły.
Driady skoczyły pierwsze.
Związały walką Zadaniowców.
Przywódczyni nie spuszczała, czarnych jak smoła, oczu z oficera.
Przejechała językiem po ostrych zębach.
A potem dała sygnał włócznią.
Z drzew posypały się strzały.
Zastępca w ostatniej chwili zasłonił się tarczą.
Z jego prawej strony buchnął ognisty podmuch.
Trawa na polanie i mniejsze krzewy zapłonęły.
Zielona aura healerki otuliła ranną Vanisz i przyduszonego do ziemi Drako.
Zastępca odbił dwa noże.
Zasłonił się tarczą i skoczył w stronę Lilith.
Driada posłała mu złośliwy uśmiech.
Dwie wojowniczki zbliżały się w jego stronę.
Powinien był darować sobie to cholerne zadanie.
Druid zatrzymał się gwałtownie.
Karasu prawie na niego wpadł.
- Zmęczony jestem, przespałbym się. - Ziewną i zmienił się w sowę.
Wylądował na lasce i zamknął oczy.
Dowódca posłał Muffince pytające spojrzenie.
- Jesteśmy już poza granicami terytorium driad.
Jasny otarł pot z czoła.
Poczekali aż reszta dołączy.
Dowódca przebiegł po nich oczami.
Coś się nie zgadzało.
- Gdzie Troxy i Grot?
Odpowiedziało mu milczenie.
W końcu ciszę przerwał Rysiek.
- Zaraz po rozproszeniu Grot wlazł w pułapkę. Troxy próbowała mu pomóc...
Umilkł.
Leggle położył mu dłoń na ramieniu.
- Zobaczcie. - Czarodziejka wskazała na drzewa przed nimi.
W ciemnym gąszczu majaczyły białe postacie.
Część unosiła się nad ziemią.
Niektóre były jak utkane z mgły.
Z mroku wyłaniali się jeźdźcy dosiadający upiornych wierzchowców.
Mrożący krew w żyłach klekot kości, towarzyszył pojawianiu się kolejnych trupich żołnierzy.
- Tych nawet nie można spalić... - Muffinka z dezaprobata pokręciła głową. - Ptysiowe ataki też do kitu.
Karasu nałożył strzałę.
Rudozłote lotki błysnęły w migoczącym, magicznym świetle.
Łucznicy poszli za jego przykładem.
- Na razie czekamy. Dajmy Hajmidalowi szansę na dołączenie.
- Zachciało mu się driad. - Mruknął Leggle.
Upiorna armia również zdawała się czekać.
Widać nie przekroczyli jeszcze jakiejś niewidocznej granicy.
Z mroku wyłaniało się coraz więcej jeźdźców.
Dowódca zacisnął zęby.
Im dłużej zwlekają, tym trudniejsza czeka ich przeprawa.
Po raz kolejny pożałował, że dał się skusić na tę wyprawę.
Ledwo wylądował w Lesie poczuł napływ mocy.
Zaciągnął się znajomym powietrzem.
Gdzieś się paliło.
Widać już narozrabiali.
Trawa była przyjemnie chłodna i wilgotna.
Puścił się radosnym pędem między omszałymi pniami.
Z każdym ruchem znikał ból.
Z każdym krokiem nabierał mocy.
Upiorna ziemia witała swojego syna.
Miał ochotę zawyć.
Z trudem zwalczył, szarpiący się w piersiach dziki instynkt.
Najpierw trafił na ranne i wściekłe driady.
Nadpalone gałęzie odsłaniały granatowe niebo.
Ominął je szerokim łukiem.
Pierwszego wyczuł zastępcę.
Był z Zadaniowcami.
Reszta pewnie poszła dalej.
Przyczaił się za jednym z drzew i obserwował.
Oficer był cholernie dobrym wojownikiem, dlatego musiał zdawać sobie sprawę, że tkwi w gównie po pachy.
Wilcze ucho z łatwością wyłowiło inny niepokojący dźwięk.
Gdzieś tam zbierała się armia szkieletów.
Trzeba kończyć zabawę.
Trawa stłumiła miękkie kroki wilka.
Pieprz czuł, jak dzikość oplata go ciasnym uściskiem.
Pełza wzdłuż kręgosłupa.
Demon się budził.
Nie miał za dużo czasu.
Trzeba skończyć misję, zanim straci nad sobą kontrolę.
Skoczył.
Nie zdążyła się uchylić.
Nie miała szans.
Krew driad zawsze smakowała mu najbardziej.
Czuł na języku pulsowanie tętnicy, kiedy białe kły zaciskały się na gardle.
Polanę wypełnił dym.
Gęsty i biały jak mleko.
A potem wszystko zniknęło.
Pieprz upewnił się, że oficer go widzi.
Zastępca opuścił miecz.
Otarł pot z czoła i podziękował mu kiwnięciem głowy.
Wilk puścił się miękkim truchtem wskazując im właściwą drogę.
Wyłonili się z mroku dokładnie w chwili, kiedy dowódca postanowił, że nie ma sensu dłużej czekać.
- Wybacz obsuwę. - Uśmiechnął się zastępca.
- Udało się?
- Pieprz tu jest.
Dowódca popatrzył na oficera, jakby ten oszalał.
- Jak Rahaię kocham. Ten świr przylazł tu sam.
- Sam...? - Karasu poczuł, że robi mu się słabo.
Jeśli ten wariat wszedł w taką misję całkiem sam, to oznaczało tylko jedno.
- Ale załatwił te driady, mówię ci... ej, Karasu, co jest? - Oficerowi zrobiło się zimno, kiedy rzucił okiem na pobladłego dowódcę.
- Musimy się pospieszyć. - Warknął przywódca. - Bo zaraz może się okazać, że najgorszym skurwysynem w tym Nawiedzonym Lesie jest Pieprz.
Jakby dla potwierdzenia jego słów, gdzieś niedaleko rozległo się dzikie wycie.
Łucznicy naciągnęli cięciwy.
- Oni się cofają? - Muffinka stała na palcach i usiłowała dostrzec coś w mroku.
Nikt się nie odezwał.
Gęste, zielone korony drzew właściwie nie przepuszczały światła.
Wszędzie panował zimny półmrok.
Rosa zbierała się na źdźbłach trawy.
Gdzieś wysoko świergot ptaków mieszał się z szumem liści.
Wojownicy rozglądali się niespokojnie.
Zastępca poprawił tarczę.
Nachylił się w stronę dowódcy.
- Jakoś musiałem przeoczyć fakt, że przyjdzie nam się plątać po tym gąszczu nocą.
- No popatrz. - Skrzywił się Karasu. - Dobra. - Wyciągnął rulon misji.
Otoczyli go ciasnym okręgiem.
- Mamy dotrzeć do starego, ofiarnego ołtarza druidów.
- I tyle? - Zdziwił się Jasny.
- Spacer po lesie? - Prychnął zastępca.
- Po Na... - Zaczął dowódca, ale nie skończył, bo czarodziejka klasnęła w dłonie i wskazała na coś za ich plecami.
- Patrzcie, jednorożec! - Zanim ktoś zdążył zareagować, ruszyła w stronę pasącego się między drzewami rumaka.
Nieskazitelnie biały z kremowym rogiem na głowie i puszystą, długa grzywą spływającą miękkimi falami, faktycznie mógł uchodzić za jednorożca.
Ale przecież byli w Nawiedzonym Lesie.
Jasny podskoczył do czarodziejki i złapał ją za skraj pelerynki wykończonej puchatymi, różowymi pomponikami.
Zwierz uniósł łeb i zastrzygł uszami.
- Jaki on słodki. - Rozpłynęła się Muffina.
Jednorożec wpatrywał się w dziwną grupkę intruzów, a potem wszedł w plamę światła.
Wszyscy cofnęli się gwałtownie.
Piękny, biały rumak zmienił się w plątaninę kości i gnijących korzeni, pokrytych szlamowatymi płatami mięsa.
Wyszczerzył w stronę czarodziejki ociekające cuchnącym śluzem kły.
- No, wprost uroczy. - Burknął kwaśno oficer i zakręcił młynka olbrzymim mieczem.
Reszta wycofała się i uformowała szereg.
Chociaż pierwszy raz byli na akcji w takim składzie, to przecież ćwiczyli podobne manewry wiele razy.
Każdy z nich był zawodowym wojownikiem.
Potrafili robić takie rzeczy przez sen.
Szczęknęły bronie.
Maszkara buchnęła śmierdzącą parą z chrap.
Skrzywili się.
W końcu dziwadło tupnęło przegniłym kopytem i stanęło dęba.
Jeden ze szlamowatych ochłapów, z ohydnym mlaśnięciem wylądował na trawie.
- Zaraz puszczę pawia. - Mruknęła czarodziejka.
Zastępca zrobił krok w stronę odrażającego rumaka.
Bestia wydała z siebie ogłuszający wizg, po czym umknęła w głąb lasu.
Rozczarowany oficer opuścił miecz.
- Ciekawe, czy tam jest tego więcej. - Deryl przerwał ciężką ciszę.
- Zamknij się, co? - Poradziła mu Troxy, healerka Piątki.
Wiemy w ogóle, w którą stronę trzeba iść? - Leggle zerknął dowódcy przez ramię.
Na zwoju misji wyrysowana była mapa.
Czysta mapa.
I nic więcej.
- Dobra. - Karasu wziął głęboki oddech. - Grot, - zwrócił się do niskiego, pulchnego druida.
Chłopak aż podskoczył.
Nerwowo poprawił zsuwający mu się na oczy kaptur.
- C...co? - Wyjąkał.
- Ołtarz druidów. - Rzucił Zastępca.
Wszystkie spojrzenia skupiły się na niewielkiej postaci.
Twarz druida pokrył szkarłatny rumieniec.
- No, na galopujące stonogi, w końcu jesteś druidem, nie? - Zniecierpliwił się Leggle.
- A ty homo, czy ja ci wytykam, że nie masz gejradaru? - Duży, włochaty wojownik zasłonił sobą speszonego druida.
Elf otworzył i zamknął usta.
- Luzuj majty, Rysiek. - Skrzywiła się Troxy.
Karasu przewrócił oczami.
- Najszybciej będzie, jak się rozdzielimy. - Zdecydował oficer.
- Zupełnie nie podoba mi się ten pomysł. - Czarodziejka nerwowo zamachała laską.
Sowa drzemiąca na drewnianym czubku, zachwiała się niebezpiecznie.
Karasu dźgnął ptaka palcem w puchaty brzuszek.
Tym razem zmienił się zanim pierzasty kuper dotknął ziemi.
- Czy wy nigdy nie śpicie? - Ziewnął dryblas.
- Jesteś druidem. - Stwierdził odkrywczo zastępca.
- Podobno. - Zgodził się chłopak, odgarniając włosy z twarzy.
Pomacał ciemnozieloną togę.
W końcu najwyraźniej znalazł to, czego szukał, bo uśmiechnął się lekko.
Dopiero, kiedy zaczął rzuć długa, czerwoną żelkę, dotarło do niego, że wszyscy gapią się na niego wyczekująco.
- Czy coś mi umknęło? - Spytał półgębkiem stojącą obok czarodziejkę.
Muffinka bez żenady oderwała połowę dyndającej żelki.
- Chcą wiedzieć którędy do starego ołtarza. - Mruknęła lekko przechylając się w jego stronę.
Chłopak poprawił wianek i zakręcił się oglądając dokładnie okolicę.
- Jakieś dziewięć mil na północ, potem trzeba odbić na wschód, po jakiejś mili jest niewielka polana z ołtarzem.
Mlasnął ze smakiem wciągając resztę żelki.
Leggle rzucił kpiące spojrzenie Rysiowi.
- No. - Ucieszył się Karasu, kreśląc z rozmachem po mapie.
Druid nachylił się nad nim.
- To nie przejdzie. - Puknął w mapę.
Na papierze został lepki ślad.
Piątka wstrzymała oddech.
Dowódca jakoś zupełnie nie przejął się lepką plamą na oficjalnym dokumencie.
- Dlaczego?
- Gdzieś tam siedzą driady.
- Ej, czy tam nie ma pobocznego zadania, w którym można zdobyć driadę? - Zapalił się oficer.
- A co? - Uśmiechnęła się kpiąco Szara, druga healerka Piątki - Driady jeszcze nie macałeś?
- Wyobraź sobie, że nie miałem okazji! - Zastępca zatarł ręce.
- Niech ktoś ogarnie tego zboka. - Pokręciła głową czarodziejka.
- Dobra, szkoda czasu. - Zawołał Jasny. - Lecimy.
Karasu zwinął mapę i wsunął ją do jednej z sakiewek.
- No to w drogę.
Pieprz gapił się bezmyślnie na swój skład broni.
Ziołowe mazidło, którym wysmarowała go Róża, drażniło ostrym zapachem.
Kichnął.
- Niech to szlag. - Rzucił ze złością lekkim nożem.
Ostrze ze stukiem wbiło się w drewniana belkę.
- Co robisz? Wszędzie cię szukam. - Healerka objęła go w pasie.
Odsunął się.
- Nic, po co mnie szukasz? Znowu chcesz na mnie eksperymentować?
- Pomyślałam, że wyciągnę cię na jakąś misję, podobno masz zgodę.
Nie odezwał się.
Dziewczyna zmrużyła oczy.
Pieprz zmusił się do uśmiechu.
- Jasne. - Rzucił swobodnie. - Weźmiemy coś spod miasta, bo straszny tam burdel.
Odprężyła się.
- Tylko skoczę po kij, spotkamy się pod studnią?
- Wezmę broń i zaraz będę. - Zapewnił bez mrugnięcia.
Poczekał aż wyjdzie.
Skoro nie może założyć zbroi, po jaką cholerę mu broń?
Załatwi to zupełnie inaczej.
Zamknął składzik i sprężystym truchtem pobiegł za bramę.
Przedzieranie się przez leśną gęstwinę było wyjątkowo męczące.
Zadanie dodatkowo utrudniała trzymana w pogotowiu broń.
- Powinni to wszystko wypalić. - Mruknął Zadaniowiec Drako.
Chłopak o ogniście czerwonym irokezie i tatuażu smoka, który zaczynał się na jego prawej skroni, a o tym, gdzie się kończył krążyły już legendy.
- Cholerny piroman. - Smukła dziewczyna, w obcisłym skórzanym stroju, z kataną na plecach minęła go płynnym krokiem.
Odgięła gałązkę i dopilnowała, żeby z donośnym plaśnięciem wylądowała na twarzy zarozumiałego Zadaniowca.
- Vanisz, ty złośliwa... - Umilkł, gdy rzuciła mu lodowate spojrzenie.
- Wisisz mi jeden naramiennik.
- Nie moja wina, że go tam wsadziłaś!
- Do głowy mi nie przyszło, że akurat tego dnia będziesz się bawił w małego piromana.
- Ja ci dam małego... - Wyciągnął rękę, którą gęsto pokrywał tatuaż smoczej łuski.
Chciał złapać ją za miękko kołyszący się koński ogon.
Idąca obok niego Szara sprzedała mu mocnego kuksańca w bok.
- Spokój dzieciaczki. - Mruknął oficer. - Przypominam, że to nie piknik.
- Na pikniku byłby ciastka. - Zauważył dryblasowaty druid.
Maszerował rześkim krokiem, niosąc na plecach czarodziejkę.
- To powinno być zabronione. - Westchnęła na ich widok Troxy, która po raz kolejny musiała wyplątywać jeżynowe gałązki z togi.
- Kto normalny zakłada długą togę do lasu?
- Zamknij się Rysiu, albo cię wydepiluję. - Poradziła mu healerka.
Karasu obejrzał się przez ramię.
Czuł narastający niepokój.
Brak skupienia towarzyszący wojownikom, wcale nie pomagał.
Robiło się coraz ciemniej, a do tego zaczynała podnosić się mgła.
Przez to całe przekomarzanie się i szuranie towarzyszące ich przedzieraniu się przez gąszcz, zupełnie nie zauważyli, że wokół nich zapadła cisza.
Dopiero, kiedy dowódca zatrzymał się gwałtownie, a wojownicy odzyskując równowagę zamarli w bezruchu, zorientowali się, że coś jest nie tak.
Trochę za późno.
Z drzew posypały się strzały.
Czarodziejska kopuła ochronna rozjarzyła się wszystkimi kolorami tęczy.
Karasu zamrugał.
Zastępca zerknął na zadowoloną z siebie czarodziejkę.
- Teraz nas nie dopadną. - Powiedziała ucieszona.
- Ani my ich. - Dogryzł zastępca.
- To może piknik? - Druid wyciągnął z rękawa talerz ptysi.
Dowódca zamknął oczy i powoli policzył do dziesięciu.
- Dość błaznowania. - Warknął. - Drako do mnie.
Chłopak z irokezem błyskawicznie znalazł się u boku dowódcy.
- Przygotujcie się.
- Weszliśmy za daleko na ich teren. - Druid wepchnął sobie ptysia do ust.
- To się wycofamy.
- A mówiłem o pułapkach? - Dryblas posłał mu uroczy uśmiech.
Wianek z bladoróżowych kwiatków zsunął mu się na oczy.
Dowódca zwalczył chęć uduszenia go tym zielskiem.
- Hajmidal bierze dychę i Zadaniowców. Drako pożyczam. Piątka do mnie.
- Pamiętaj, że potem trudno go zgasić. - Zastępca poprawił chwyt na tarczy.
- Ty nas stąd wyprowadzisz najkrótszą drogą. - Karasu wskazał palcem na druida. - Masz w ogóle jakieś imię?
- Kwitnący Ziemniak, do usług. Nie żeby ktoś mnie pytał o zdanie... - Urwał, kiedy czarodziejka wymierzyła mu mocnego kopa w kostkę.
Karasu szybko odzyskał równowagę.
Powoli zaczynało do niego docierać, jak bardzo rzeczywistość rozminęła się z jego osobistą wizją maga.
- Deryl, osłaniasz Ziemniaka i Ptysia.
- Zróbmy zadanie na driadę, skoro już tu jesteśmy. - Zastępca dźgnął dowódcę w żebra.
- Może najpierw skupmy się na wyjściu stąd w całości? - Karasu na widok miny oficera wyciągnął arkusz misji.
Koło mapy pojawił się opis pobocznego zadania.
-"Pokonać oficera driad." Nie no, bułka z masłem. Szkoda, że jest ciemno, strzelają do nas i w dodatku tkwimy w samym sercu Nawiedzonego Lasu...- Deryl prychnął.
- Zamknij się. - Poradził mu Jasny.
- Drako, gotowy? - Karasu schował rulon i dobył miecza.
Chłopak potwierdził skinieniem głowy.
- Muffinko, cofasz i walisz deszczem ptysi, ok?
- Jasne.
- Wszyscy gotowi?
Odpowiedziały mu potakujące pomruki.
Dowódca wykonał krótki gest.
Jasna, tęczowa kopuła zniknęła.
Wojownicy rozbiegli się na boki.
W górę buchnął pióropusz ognia.
Podzieleni na mniejsze oddziały, ruszyli za druidem i czarodziejką.
Laska stuknęła w najbliższy pień i powietrze wypełnił słodki zapach.
Wśród płomieni rozprysły się wirujące ptysie.
A potem z drzew zaczęły zsuwać się nieprzytomne driady.
Łuki cicho padały na trawę i krzaki.
Nie tracili czasu na podziwianie zabójczego działania cukru.
- Ha! Zapchajcie się! - Czarodziejka z mściwym uśmiechem pogroziła im laską.
Potem szybko wyrównała krok z druidem.
Gdzieś za ich plecami rozległ się wizg, głośne szuranie i paskudne przekleństwa.
- Nie zatrzymywać się. - Warknął Karasu.
Zastępca z dwoma Zadaniowcami mignął im po prawej.
- Co ten wariat robi? Zdziwiła się Szara.
- Zadanie. Po prawej jest wyjście na polanę.
Drako posłał dowódcy pytające spojrzenie.
Karasu zawahał się.
- Idź.
Chłopakowi nie trzeba było dwa razy powtarzać.
- Tylko nie tam. - Rzucił za nim druid, a Zadaniowiec zamarł.
Poczuł dotyk sznura ocierającego się o jego piszczel.
Odetchnął i ominął pułapkę.
Karasu wskazał drogę przed nimi.
Czarodziejka stuknęła laską.
Ptysie poszybowały w powietrze.
Ruszyli klucząc między drzewami.
Dowódca wolał nie pytać skąd druid wie, gdzie są pułapki.
Oficer oparł się plecami o pień.
Obok niego zatrzymał się Drako, a po drugiej stronie Vanisz.
Lilith wyplątała gałązkę z włosów.
Zastępca dłuższą chwilę wpatrywał się w korony drzew.
Wskazał Drako kierunek.
Sam skinął na dziewczyny i ruszył w stronę polany.
Drako posłał trzy kule ognia we wskazanym kierunku.
Zapłonęły liście.
Mrok rozświetlił blask płomieni.
A ciszę wypełnił trzask palącego się drewna i wściekły krzyk driad.
Hajmidal wyszedł na polanę.
Uderzył mieczem o tarczę.
Głośny szczek odbił się echem od grubych pni.
Od tarczy oderwała się naga, zwiewna nimfa i zaczęła pląsać po polanie.
Na miękkiej trawie wylądowały driady.
Vanisz i Lilith dołączyły do zastępcy.
Drako obracał w palcach kolejną kulę ognia.
Jego oczy płonęły niezdrową fascynacją.
Leśnie wojowniczki były wściekłe.
- Możecie się po prostu poddać. - Uśmiechnął się wrednie oficer.
Iluzja z jego tarczy otarła się o przywódczynię driad.
Wirowała wśród gotowych do ataku nimf.
Lilith nakreśliła ochronne pieczęcie nad swoją drużyną.
Vanisz ruszyła miękko, na ledwo dostrzegalny znak zastępcy.
Zawirowała.
Katana z cichym sykiem przecięła powietrze.
Drako połknął płomień i wyciągnął noże do rzucania.
Jego złote oczy płonęły.
Driady skoczyły pierwsze.
Związały walką Zadaniowców.
Przywódczyni nie spuszczała, czarnych jak smoła, oczu z oficera.
Przejechała językiem po ostrych zębach.
A potem dała sygnał włócznią.
Z drzew posypały się strzały.
Zastępca w ostatniej chwili zasłonił się tarczą.
Z jego prawej strony buchnął ognisty podmuch.
Trawa na polanie i mniejsze krzewy zapłonęły.
Zielona aura healerki otuliła ranną Vanisz i przyduszonego do ziemi Drako.
Zastępca odbił dwa noże.
Zasłonił się tarczą i skoczył w stronę Lilith.
Driada posłała mu złośliwy uśmiech.
Dwie wojowniczki zbliżały się w jego stronę.
Powinien był darować sobie to cholerne zadanie.
Druid zatrzymał się gwałtownie.
Karasu prawie na niego wpadł.
- Zmęczony jestem, przespałbym się. - Ziewną i zmienił się w sowę.
Wylądował na lasce i zamknął oczy.
Dowódca posłał Muffince pytające spojrzenie.
- Jesteśmy już poza granicami terytorium driad.
Jasny otarł pot z czoła.
Poczekali aż reszta dołączy.
Dowódca przebiegł po nich oczami.
Coś się nie zgadzało.
- Gdzie Troxy i Grot?
Odpowiedziało mu milczenie.
W końcu ciszę przerwał Rysiek.
- Zaraz po rozproszeniu Grot wlazł w pułapkę. Troxy próbowała mu pomóc...
Umilkł.
Leggle położył mu dłoń na ramieniu.
- Zobaczcie. - Czarodziejka wskazała na drzewa przed nimi.
W ciemnym gąszczu majaczyły białe postacie.
Część unosiła się nad ziemią.
Niektóre były jak utkane z mgły.
Z mroku wyłaniali się jeźdźcy dosiadający upiornych wierzchowców.
Mrożący krew w żyłach klekot kości, towarzyszył pojawianiu się kolejnych trupich żołnierzy.
- Tych nawet nie można spalić... - Muffinka z dezaprobata pokręciła głową. - Ptysiowe ataki też do kitu.
Karasu nałożył strzałę.
Rudozłote lotki błysnęły w migoczącym, magicznym świetle.
Łucznicy poszli za jego przykładem.
- Na razie czekamy. Dajmy Hajmidalowi szansę na dołączenie.
- Zachciało mu się driad. - Mruknął Leggle.
Upiorna armia również zdawała się czekać.
Widać nie przekroczyli jeszcze jakiejś niewidocznej granicy.
Z mroku wyłaniało się coraz więcej jeźdźców.
Dowódca zacisnął zęby.
Im dłużej zwlekają, tym trudniejsza czeka ich przeprawa.
Po raz kolejny pożałował, że dał się skusić na tę wyprawę.
Ledwo wylądował w Lesie poczuł napływ mocy.
Zaciągnął się znajomym powietrzem.
Gdzieś się paliło.
Widać już narozrabiali.
Trawa była przyjemnie chłodna i wilgotna.
Puścił się radosnym pędem między omszałymi pniami.
Z każdym ruchem znikał ból.
Z każdym krokiem nabierał mocy.
Upiorna ziemia witała swojego syna.
Miał ochotę zawyć.
Z trudem zwalczył, szarpiący się w piersiach dziki instynkt.
Najpierw trafił na ranne i wściekłe driady.
Nadpalone gałęzie odsłaniały granatowe niebo.
Ominął je szerokim łukiem.
Pierwszego wyczuł zastępcę.
Był z Zadaniowcami.
Reszta pewnie poszła dalej.
Przyczaił się za jednym z drzew i obserwował.
Oficer był cholernie dobrym wojownikiem, dlatego musiał zdawać sobie sprawę, że tkwi w gównie po pachy.
Wilcze ucho z łatwością wyłowiło inny niepokojący dźwięk.
Gdzieś tam zbierała się armia szkieletów.
Trzeba kończyć zabawę.
Trawa stłumiła miękkie kroki wilka.
Pieprz czuł, jak dzikość oplata go ciasnym uściskiem.
Pełza wzdłuż kręgosłupa.
Demon się budził.
Nie miał za dużo czasu.
Trzeba skończyć misję, zanim straci nad sobą kontrolę.
Skoczył.
Nie zdążyła się uchylić.
Nie miała szans.
Krew driad zawsze smakowała mu najbardziej.
Czuł na języku pulsowanie tętnicy, kiedy białe kły zaciskały się na gardle.
Polanę wypełnił dym.
Gęsty i biały jak mleko.
A potem wszystko zniknęło.
Pieprz upewnił się, że oficer go widzi.
Zastępca opuścił miecz.
Otarł pot z czoła i podziękował mu kiwnięciem głowy.
Wilk puścił się miękkim truchtem wskazując im właściwą drogę.
Wyłonili się z mroku dokładnie w chwili, kiedy dowódca postanowił, że nie ma sensu dłużej czekać.
- Wybacz obsuwę. - Uśmiechnął się zastępca.
- Udało się?
- Pieprz tu jest.
Dowódca popatrzył na oficera, jakby ten oszalał.
- Jak Rahaię kocham. Ten świr przylazł tu sam.
- Sam...? - Karasu poczuł, że robi mu się słabo.
Jeśli ten wariat wszedł w taką misję całkiem sam, to oznaczało tylko jedno.
- Ale załatwił te driady, mówię ci... ej, Karasu, co jest? - Oficerowi zrobiło się zimno, kiedy rzucił okiem na pobladłego dowódcę.
- Musimy się pospieszyć. - Warknął przywódca. - Bo zaraz może się okazać, że najgorszym skurwysynem w tym Nawiedzonym Lesie jest Pieprz.
Jakby dla potwierdzenia jego słów, gdzieś niedaleko rozległo się dzikie wycie.
Łucznicy naciągnęli cięciwy.
- Oni się cofają? - Muffinka stała na palcach i usiłowała dostrzec coś w mroku.
Nikt się nie odezwał.
Ostatnio edytowany przez Dziabeł 2 Maja 2016r. 20:41, W całości zmieniany: 1
_________________
– A jeśli pewnego dnia będę musiał odejść? – spytał Krzyś, ściskając Misiową łapkę. – Co wtedy?
– Nic wielkiego. – zapewnił go Puchatek. – Posiedzę tu sobie i na Ciebie poczekam. Kiedy się kogoś kocha, to ten drugi ktoś nigdy nie znika.
1
Część czwartaWidmowa armia zaczęła rozpływać się w mroku.
Klekot kości towarzyszył znikającym w borze żołnierzom.
Między drzewami śmignął czarny kształt.
- Idziemy. - Karasu schował strzałę i przewiesił łuk.
Sięgnął po lekki miecz.
Ruszył pierwszy razem z Leggle i Jasnym.
Czarodziejka zeskoczyła z pokrytego mchem głazu.
Sowa załopotała nerwowo skrzydłami.
Szli dwójkami, czujnie rozglądając się dookoła.
Karasu widział lawirującego między drzewami wilka.
Byli niedaleko miejsca, w którym należało odbić na wschód.
Las gęstniał.
Mieli dziwne wrażenie, że stare drzewa napierają na nich.
- Koszmarne miejsce. - Mruknęła Muffinka potykając się o wystający korzeń.
Starali się nie zwracać na siebie niepotrzebnej uwagi, dlatego magiczne światełka dawały coraz mniej blasku.
Puszcza szumiała i nie był to przyjazny dźwięk.
Wysoko nad koronami drzew zagrzmiała burza.
Drako mruczał pod nosem przekleństwa.
Przestrzelony bark pulsował tępym bólem.
Cholerne driady.
Zastępca zrównał z dowódcą.
- Powinieneś go wciągnąć do drużyny.
- Przecież widzisz, że nie daje mi na to szansy. - Odpowiedział ze złością Karasu.
Już sam wpadł na pomysł dołączenia Pieprza, problem polegał na tym, że rycerz nie dał mu takiej możliwości.
Jeśli zaakceptowałby zaproszenie, nie mógłby atakować członków drużyny.
Byliby bezpieczni.
Dowódca zacisnął zęby.
Nie miał pojęcia, co knuje ten obłąkany demon.
Najgorsze było to, że musiał mu zaufać.
Nie chciał myśleć o tym, co będzie, jeśli Pieprz straci nad sobą kontrolę.
Spojrzał na mapę.
Gęstwina zaraz powinna się przerzedzać.
Coś zaczęło spadać z gałęzi.
Zakotłowało się pod nogami wojowników.
Pierwsza wrzasnęła Szara, kiedy małe, czarne kulki oblepiły jej nogę i zaczęły gryźć.
- To cholerne szyszaki! - Zastępca rozdeptał kilka skaczących potworków, które usiłowały wgryźć się w jego kostkę.
Zaczęli podskakiwać jak szaleni.
Małe, puchate kulki właziły dosłownie wszędzie.
Czarodziejka podwinęła rękawy.
Na leśną ściółkę chlusnął strumień różowego lukru.
Healerki w ostatniej chwili zadarły togi, a zastępca, klnąc jak szewc, uniósł wysoko tarczę.
Szyszaki oblepione słodką mazią straciły cały impet.
Strząsane przez wojowników grzęzły w lukrze.
Niektórym udało się przyczepić do jakiegoś pnia, inne topiły się uwięzione w różowej rzece.
Wojownicy klęli gramoląc się za tamę ze zwalonych, przegniłych pniaków.
- Nawet nie wiem, czy chcę to komentować. - Westchnął Leggle, wycierając rękawem upaprany lukrem kołczan.
Drako odkaszlnął, a zabrzmiało to zupełnie jak "cholerni magicy".
Czarodziejka zupełnie nie przejęła się ich brakiem entuzjazmu.
Bez żadnego wysiłku przebiegła po wąskim konarze, zeskakując na spróchniałe drzewo.
Poprawiła berecik i posłała dowódcy uroczy uśmiech.
Karasu westchnął ciężko.
Przynajmniej dobrze skręcili.
Gęsty bukowy bór przerzedził się, zaczęły pojawiać się sosny i brzozy.
Zrobiło się jaśniej, a szeroka droga pozwalała na swobodny marsz.
Przy ubitym trakcie stały dwa olbrzymie kamienie.
- Mam wrażenie, że nie powinniśmy korzystać z tej drogi. - Mruknął zastępca.
Karasu nie zdążył upomnieć oficera, bo dwa wielkie, przydrożne głazy poruszyły się.
Wojownicy błyskawicznie przybrali pozycje.
Łucznicy nałożyli strzały.
Do przodu wystąpili uzbrojeni w miecze.
Healerki uformowały trzecią linię, aktywując zaklęcia ochronne.
Czarodziejka stała z boku oparta o laskę, na której drzemała sowa.
Wyciągnęła z kieszeni różową kulkę i wsadziła ją sobie do buzi.
Tymczasem głazy otrzepały się z ziemi i igliwia, łypiąc na intruzów małymi, złośliwymi oczkami.
Każdy z trolli ściskał wielką maczugę.
Na leśnej drodze zaległa ciężka cisza.
Czarodziejka wydmuchała różowego balona, który pękł trzaskiem.
Sowa podskoczyła i spadła z laski.
Trole rzuciły się do ataku.
Karasu dał znak łucznikom.
Zaszumiały strzały.
Zastępca z bojowym okrzykiem uderzył w tarczę.
- Biorę tego z prawej. - Krzyknął do dowódcy i rzucił się w stronę trolla.
Zwiewna nimfa z tarczy puściła się tanecznym plasem.
Zawirowała między trollami.
Ociężałe bestie zaatakowały wpadając na siebie.
Iluzja rozpłynęła się w powietrzu, zmieciona przez jedną z maczug.
Oficer dopadł szarego stwora i ciął z rozmachem.
Odpowiedziało mu uderzenie maczugą.
Bez trudu sparował cios.
Tarcza zadudniła głucho.
Łucznicy wypuścili kolejne strzały.
Leggle trafił lewego trolla prosto w oko.
Potwór zaryczał i machnął na oślep maczugą.
Karasu uchylił się w ostatniej chwili.
Uderzenie zmiotło Deryla, który poleciał między drzewa.
Zastępca zręcznym piruetem uniknął kolejnego ciosu.
Wykorzystał ociężałość przeciwnika i zatopił ostrze w boku trolla.
Miecz zakleszczył się w zwalistym cielsku.
Wściekły potwór szarpnął się i walnął maczugą.
Impet uderzenia niemal wgniótł oficera w ziemię.
Tarcza jęknęła głucho.
Z jego prawej strony przemknął Drako.
Rzucił nożami.
Uszkodzony bark dał o sobie znać.
Szkarłatne ostrza ześlizgnęły się po szarej skórze trolla.
Potwór niedbale machnął olbrzymią łapą.
Zastępca osłonił Drako, a Vanisz zwinnym cięciem sparowała atak trolla.
Łucznicy zajęli pozycje po dwóch stronach drogi.
Czarodziejka obserwowała walkę głaszcząc obrażoną sowę.
Była głodna.
We włosach miała suche gałązki i zgubiła kilka różowych pomponików.
Najwyższa pora skończyć tę misję.
Leggle trafił w drugie oko trolla.
Oślepiona bestia rzuciła się na dowódcę.
Karasu uniknął ciosu zręcznym obrotem.
Przejechał ostrzem po boku trolla i szybko umknął przed nadlatującą maczugą.
Tymczasem oficer złapał miecz, który rzucił mu Rysiek.
Drako przeturlał się pod ścianę drzew, posyłając w stronę trolla ognisty pocisk.
Ubytek mocy przez dłuższą chwilę nie pozwolił mu się podnieść.
Lilith posłała mu formułę leczącą.
Zastępca dał sygnał Vanisz.
Zaatakował.
Troll uniósł maczugę nabierając się na zwód oficera, który w ostatniej chwili zmienił kierunek ataku.
Ciął bestię w brzuch jednocześnie przyklękając i unosząc tarczę.
Vanisz w pełnym pędzie odbiła się od tarczy wzlatując wysoko nad trollem.
Zaskoczona bestia nie zdążyła zareagować.
Oficer i wojowniczka jednocześnie zatopili ostrza.
Troll sapnął i zwalił się ciężko na ziemię.
- No i pozamiatane. - Oficer otarł pot z czoła i wyszarpał swój miecz z boku trupa.
W tym samym czasie Karasu wirował wokół oślepionej bestii.
Troll miotał się w żadnej mierze nie mogąc dotrzymać mu kroku.
W końcu dowódca sięgnął po sztylet i zręcznym rzutem wpakował go między oczy trolla.
Dwa szare cielska zwaliły się na ziemię niemal jednocześnie.
Oficer posłał dowódcy szeroki uśmiech.
Drużyna wzniosła bojowy okrzyk.
Na drodze, za zwalonymi cielskami stał wielki, czarny wilk.
Radosne krzyki ucichły jak ucięte nożem.
Zwierzę patrzyło prosto na dowódcę.
Czarodziejka strzeliła różowym balonem.
- On mówi, że coś mu to przypomina. - Powiedziała beznamiętnie.
- Wiem co mówi. - Mruknął Karasu.
Jemu też coś przypomniało.
Szczupły, niski chłopaczek dłubał patykiem w potoku.
Gdyby miał czym zaostrzyć koniec, mógłby spróbować złapać jakąś rybę.
Był głodny.
Poprawił dziurawe portki.
Przez te kilka lat życia zdążył się już przyzwyczaić do głodu.
- Te, kurdupel idziesz się ścigać? - Na drodze przystanął smukły blondynek w odświętnym ubraniu.
Syn jednego z kupców z miasteczka.
Nie powinni się razem bawić.
Dorośli już wiele razy usiłowali im to wytłumaczyć.
Ale ani słowa, ani pas jakoś ich nie przekonały.
Nie lubili się.
Ale zupełnie im to nie przeszkadzało pakować się w kolejne kłopoty.
Karasu wytarł ręce o spodnie i skinął głową.
Wspiął się po trawiastym brzegu na drogę.
- Co tam w ogóle robiłeś? - Zapytał bez większego zainteresowania Tris.
- Polowałem na ryby.
- Ryby się łowi, taki wieśniak powinien o tym wiedzieć.
W końcu będziesz to robił do końca życia. - Skrzywił się. - Jak ci się poszczęści. - Dodał złośliwie.
- Jak dorosnę zostanę wojownikiem i założę gildię. - Powiedział spokojnie Karasu.
Syn kupca roześmiał się.
- Syn wieśniaka nigdy nie dostanie się nawet do chlewu akademii. - Rzucił rozbawiony.
Karasu go zignorował.
- Zaczniemy od tamtego drzewa. - Blondyn pokazał brzozę. - A kończymy na moście.
- Nie można łazić do mostu.
- A to niby czemu? - Zadrwił Tris.
- Bo mama mówi, że o tej porze roku mogą tam siedzieć trolle.
- Twoja matka to durna chłopka. - Parsknął blondyn. - Co ona tam może wiedzieć.
- Odwołaj to! - Wrzasnął Karasu zaciskając pięści.
- Jeśli mnie przegonisz.
Przez chwilę mierzyli się wzrokiem.
Tris kpiącym, a Karasu pełnym wściekłości.
Nie powinien był tego robić.
Tyle razy mu powtarzali.
A mimo to skinął głową.
Ta jedna decyzja na zawsze zmieniła jego życie.
Tris wyrysował nogą linię.
Ustawili się.
- Już! - Krzyknął syn kupca ruszając pędem.
Był starszy i większy.
A przede wszystkim silniejszy.
Pierwszy dopadł kamiennego mostu.
Karasu zatrzymał się opierając dłonie o uda.
Dyszał ciężko.
Tris roześmiał się pokazując mu język.
Wtedy spod mostu wyłonił się troll.
To Karasu dostrzegł go pierwszy.
Blondyn zobaczył potwora dopiero, kiedy ten zapał go za nogę.
Wrzeszczał i błagał o pomoc.
Karasu zamarł.
Nie był w stanie zrobić kroku.
Nie drgnął, kiedy syn kupca wrzeszczał.
Tkwił bez ruchu, gdy troll machnął blondynem jak szmacianą lalką i rozłupał mu głowę o kamienie mostu.
Nie mógł nawet zamknąć oczu.
Widział bryzgającą krew.
Przegniłe zęby szarpiące mięso.
Słyszał obrzydliwe mlaskanie, a potem ciężkie kroki, kiedy troll ruszył w jego kierunku.
Powinien pomóc Trisowi.
Powinien sprowadzić pomoc.
Powinien uciekać.
Ale nie był w stanie się ruszyć.
Jakby przyrósł do ziemi.
Zwalista bestia człapała w jego stronę, a on stał bez ruchu.
O czym wtedy myślał?
O rozbitej głowie blondyna.
O czekającej go karze.
Troll był już blisko, kiedy do chłopca dotarło, że nigdy nie zostanie wojownikiem.
Nie wiedział, czy krzyk wibrujący w jego uszach to wrzask Trisa, czy jego własny.
Bestia stała naprzeciw chłopca.
Czuł jej odrażający smród, który do końca życia miał mu się kojarzyć ze śmiercią.
Wielka łapa wystrzeliła w powietrze.
Zacisnął powieki.
Coś go odrzuciło w wielkim impetem.
Krzyk się urwał, a powietrze wypełnił wściekły warkot i zły ryk trolla.
Kiedy ponownie otworzył oczy, leżał na ziemi.
Tak samo, jak troll.
Na powalonym potworze stał największy wilk, jakiego kiedykolwiek widział.
Z białych, ostrych kłów spływała krew.
Ich spojrzenia spotkały się.
Chłopiec wstrzymał oddech.
Karasu otarł pot z czoła.
Wyciągnął rulon misji.
- Dołączysz do nas? - Krzyknął w stronę czarnego wilka.
- Mówi, żebyś go pocałował... - Zaczęła Muffinka, ale umilkła pod wpływem spojrzenia dowódcy.
Wielki wilk wywalił różowy jęzor i błysnął białymi kłami.
Wyglądał jakby się śmiał.
- Wiem co on mówi. - Burknął Karasu.
- Ale nie jesteś tu sam. Trochę zrozumienia, dla mniej inteligentnych. - Pouczyła go czarodziejka.
- Kogo nazywasz idiotą? - Zdenerwował się zastępca.
Muffinka uśmiechnęła się słodko.
- Dobra, zbieramy się. - Karasu dopisał imię Pieprza do listy uczestników.
Napis wsiąkł w pergamin.
Wilk szczeknął krótko i zniknął między drzewami.
Łucznicy powyciągali z trupów swoje strzały.
Wszyscy byli już zmęczeni.
Mieli cichą nadzieję, że to już koniec niespodzianek.
Niedługo po prawej stronie drogi pojawił się prześwit.
Żeby zejść na polanę wystarczyło pokonać łagodny stok.
- Nie kupuję tego. - Pokręcił głową oficer.
- Dajcie spokój. - Prychnęła czarodziejka i zsunęła się z trawiastego pagórka.
Wszyscy wstrzymali oddech.
Muffinka była już prawie w dolince, kiedy wszystko wokół zafalowało.
Trawa zniknęła.
Buchnął w nich odór cuchnącego szlamu.
Drako zakrztusił się.
Czarodziejka wylądowała w samym środku zgrai przegniłych truposzy.
Zastępca westchnął ciężko i wskoczył na tarczę.
Zabójczym ślizgiem zsunął się z błotnistego pagórka.
Wbił się w martwy tłum osłaniając sobą czarodziejkę.
- Ten to ma wejścia. - Leggle zrobił krok, ale powstrzymał go gest dowódcy.
- Wy zostajecie tutaj. Użyjcie płonących strzał...
Nie skończył wydawać dyspozycji, bo na dole rozpętało się piekło.
Zabrakło im słów, więc w milczeniu podziwiali tę piękną katastrofę.
Czarodziejka uderzyła ognistym podmuchem.
Fala płomieni zmiotła wszystkie trupy wyrzucając je daleko poza dolinkę.
Las stanął w płomieniach.
Mrok rozświetliła oślepiająca łuna.
- Przypomnij mi, żebym nigdy nie wkurzał tej małej. - Szepnął Leggle do Karasu.
Błoto z pagórków zniknęło.
Zsunęli się po trawie i dołączyli do bladej, ale zadowolonej z siebie Muffinki.
Karasu rozejrzał się za Pieprzem.
Wilk miękkim skokiem wylądował na kamiennym ołtarzu.
Zwój misji zamigotał i zniknął.
Wylądowali w obozie przed namiotem.
Odetchnęli z ulgą.
Część padła na ziemię dając wytchnąć obolałym kościom.
Pieprz pojawił się niedługo po tym, ubrany w mundur.
Karasu i Hajmidal weszli do namiotu.
- Nieźle dałaś im popalić. - Błysnął zębami Pieprz rzucając Muffince ciastko.
Czarodziejka popatrzyła na niego podejrzliwie.
Ale głód był silniejszy.
- Pieprz. - Z namiotu wychylił się dowódca. - Chodź no tu.
Rycerz zawahał się, ale poszedł.
Oficer był niezadowolony. a Karasu dziwnie zmieszany.
Na środku namiotu stała driada.
Smukła dziewczyna o białej jak mleko skórze i czarnych włosach.
Patrzyła na nich wyczekująco.
Miała niebieskozielone oczy, z których dało się wyczytać zniecierpliwienie.
- O, dostaliśmy driadę? - Zainteresował się Pieprz.
-Ty dostałeś. - Burknął oficer.
Rycerz popatrzył na niego zaskoczony.
- Długo każecie mi jeszcze tak wisieć? - Syknęła dziewczyna.
- Trzeba wybrać klasę. - Wyjaśnił Karasu. - Tak pomyślałem, ze skoro straciliśmy Troxy, to healerka...
- Chcesz ją do Piątki? - Pieprz zmrużył oczy.
- Wolałabym profesję łuczniczki...
- Nie zaczynaj. - Westchnął Karasu. - Potrzebna mi healerka, ale w sumie łuczniczka też się przyda.
- Możesz wziąć Lilith. - Oficer zrobił chytrą minę.
Dziewczyna prychnęła.
- Długo macie zamiar się targować? - Utkwiła w Pieprzu złe spojrzenie. - Mógłbyś wreszcie podjąć jakąś męską decyzję?
- Uuuu. - Parsknął Oficer.
Rycerz zacisnął zęby.
- Wybieraj sobie co chcesz. A ty. - Dźgnął dowódce palcem w pierś. - Zabieraj ją sobie, skoro wolisz byle przybłędę ode mnie.
Karasu złapał Pieprza za nadgarstek i ścisnął.
Dłuższą chwilę mierzyli się wzrokiem.
- Dostaniesz dowództwo w Wybranych. - Powiedział w końcu puszczając rękę rycerza.
Pieprz westchnął.
- Jesteś upartą mendą.
- Ja też cię lubię. - Karasu uśmiechnął się szeroko.
Klekot kości towarzyszył znikającym w borze żołnierzom.
Między drzewami śmignął czarny kształt.
- Idziemy. - Karasu schował strzałę i przewiesił łuk.
Sięgnął po lekki miecz.
Ruszył pierwszy razem z Leggle i Jasnym.
Czarodziejka zeskoczyła z pokrytego mchem głazu.
Sowa załopotała nerwowo skrzydłami.
Szli dwójkami, czujnie rozglądając się dookoła.
Karasu widział lawirującego między drzewami wilka.
Byli niedaleko miejsca, w którym należało odbić na wschód.
Las gęstniał.
Mieli dziwne wrażenie, że stare drzewa napierają na nich.
- Koszmarne miejsce. - Mruknęła Muffinka potykając się o wystający korzeń.
Starali się nie zwracać na siebie niepotrzebnej uwagi, dlatego magiczne światełka dawały coraz mniej blasku.
Puszcza szumiała i nie był to przyjazny dźwięk.
Wysoko nad koronami drzew zagrzmiała burza.
Drako mruczał pod nosem przekleństwa.
Przestrzelony bark pulsował tępym bólem.
Cholerne driady.
Zastępca zrównał z dowódcą.
- Powinieneś go wciągnąć do drużyny.
- Przecież widzisz, że nie daje mi na to szansy. - Odpowiedział ze złością Karasu.
Już sam wpadł na pomysł dołączenia Pieprza, problem polegał na tym, że rycerz nie dał mu takiej możliwości.
Jeśli zaakceptowałby zaproszenie, nie mógłby atakować członków drużyny.
Byliby bezpieczni.
Dowódca zacisnął zęby.
Nie miał pojęcia, co knuje ten obłąkany demon.
Najgorsze było to, że musiał mu zaufać.
Nie chciał myśleć o tym, co będzie, jeśli Pieprz straci nad sobą kontrolę.
Spojrzał na mapę.
Gęstwina zaraz powinna się przerzedzać.
Coś zaczęło spadać z gałęzi.
Zakotłowało się pod nogami wojowników.
Pierwsza wrzasnęła Szara, kiedy małe, czarne kulki oblepiły jej nogę i zaczęły gryźć.
- To cholerne szyszaki! - Zastępca rozdeptał kilka skaczących potworków, które usiłowały wgryźć się w jego kostkę.
Zaczęli podskakiwać jak szaleni.
Małe, puchate kulki właziły dosłownie wszędzie.
Czarodziejka podwinęła rękawy.
Na leśną ściółkę chlusnął strumień różowego lukru.
Healerki w ostatniej chwili zadarły togi, a zastępca, klnąc jak szewc, uniósł wysoko tarczę.
Szyszaki oblepione słodką mazią straciły cały impet.
Strząsane przez wojowników grzęzły w lukrze.
Niektórym udało się przyczepić do jakiegoś pnia, inne topiły się uwięzione w różowej rzece.
Wojownicy klęli gramoląc się za tamę ze zwalonych, przegniłych pniaków.
- Nawet nie wiem, czy chcę to komentować. - Westchnął Leggle, wycierając rękawem upaprany lukrem kołczan.
Drako odkaszlnął, a zabrzmiało to zupełnie jak "cholerni magicy".
Czarodziejka zupełnie nie przejęła się ich brakiem entuzjazmu.
Bez żadnego wysiłku przebiegła po wąskim konarze, zeskakując na spróchniałe drzewo.
Poprawiła berecik i posłała dowódcy uroczy uśmiech.
Karasu westchnął ciężko.
Przynajmniej dobrze skręcili.
Gęsty bukowy bór przerzedził się, zaczęły pojawiać się sosny i brzozy.
Zrobiło się jaśniej, a szeroka droga pozwalała na swobodny marsz.
Przy ubitym trakcie stały dwa olbrzymie kamienie.
- Mam wrażenie, że nie powinniśmy korzystać z tej drogi. - Mruknął zastępca.
Karasu nie zdążył upomnieć oficera, bo dwa wielkie, przydrożne głazy poruszyły się.
Wojownicy błyskawicznie przybrali pozycje.
Łucznicy nałożyli strzały.
Do przodu wystąpili uzbrojeni w miecze.
Healerki uformowały trzecią linię, aktywując zaklęcia ochronne.
Czarodziejka stała z boku oparta o laskę, na której drzemała sowa.
Wyciągnęła z kieszeni różową kulkę i wsadziła ją sobie do buzi.
Tymczasem głazy otrzepały się z ziemi i igliwia, łypiąc na intruzów małymi, złośliwymi oczkami.
Każdy z trolli ściskał wielką maczugę.
Na leśnej drodze zaległa ciężka cisza.
Czarodziejka wydmuchała różowego balona, który pękł trzaskiem.
Sowa podskoczyła i spadła z laski.
Trole rzuciły się do ataku.
Karasu dał znak łucznikom.
Zaszumiały strzały.
Zastępca z bojowym okrzykiem uderzył w tarczę.
- Biorę tego z prawej. - Krzyknął do dowódcy i rzucił się w stronę trolla.
Zwiewna nimfa z tarczy puściła się tanecznym plasem.
Zawirowała między trollami.
Ociężałe bestie zaatakowały wpadając na siebie.
Iluzja rozpłynęła się w powietrzu, zmieciona przez jedną z maczug.
Oficer dopadł szarego stwora i ciął z rozmachem.
Odpowiedziało mu uderzenie maczugą.
Bez trudu sparował cios.
Tarcza zadudniła głucho.
Łucznicy wypuścili kolejne strzały.
Leggle trafił lewego trolla prosto w oko.
Potwór zaryczał i machnął na oślep maczugą.
Karasu uchylił się w ostatniej chwili.
Uderzenie zmiotło Deryla, który poleciał między drzewa.
Zastępca zręcznym piruetem uniknął kolejnego ciosu.
Wykorzystał ociężałość przeciwnika i zatopił ostrze w boku trolla.
Miecz zakleszczył się w zwalistym cielsku.
Wściekły potwór szarpnął się i walnął maczugą.
Impet uderzenia niemal wgniótł oficera w ziemię.
Tarcza jęknęła głucho.
Z jego prawej strony przemknął Drako.
Rzucił nożami.
Uszkodzony bark dał o sobie znać.
Szkarłatne ostrza ześlizgnęły się po szarej skórze trolla.
Potwór niedbale machnął olbrzymią łapą.
Zastępca osłonił Drako, a Vanisz zwinnym cięciem sparowała atak trolla.
Łucznicy zajęli pozycje po dwóch stronach drogi.
Czarodziejka obserwowała walkę głaszcząc obrażoną sowę.
Była głodna.
We włosach miała suche gałązki i zgubiła kilka różowych pomponików.
Najwyższa pora skończyć tę misję.
Leggle trafił w drugie oko trolla.
Oślepiona bestia rzuciła się na dowódcę.
Karasu uniknął ciosu zręcznym obrotem.
Przejechał ostrzem po boku trolla i szybko umknął przed nadlatującą maczugą.
Tymczasem oficer złapał miecz, który rzucił mu Rysiek.
Drako przeturlał się pod ścianę drzew, posyłając w stronę trolla ognisty pocisk.
Ubytek mocy przez dłuższą chwilę nie pozwolił mu się podnieść.
Lilith posłała mu formułę leczącą.
Zastępca dał sygnał Vanisz.
Zaatakował.
Troll uniósł maczugę nabierając się na zwód oficera, który w ostatniej chwili zmienił kierunek ataku.
Ciął bestię w brzuch jednocześnie przyklękając i unosząc tarczę.
Vanisz w pełnym pędzie odbiła się od tarczy wzlatując wysoko nad trollem.
Zaskoczona bestia nie zdążyła zareagować.
Oficer i wojowniczka jednocześnie zatopili ostrza.
Troll sapnął i zwalił się ciężko na ziemię.
- No i pozamiatane. - Oficer otarł pot z czoła i wyszarpał swój miecz z boku trupa.
W tym samym czasie Karasu wirował wokół oślepionej bestii.
Troll miotał się w żadnej mierze nie mogąc dotrzymać mu kroku.
W końcu dowódca sięgnął po sztylet i zręcznym rzutem wpakował go między oczy trolla.
Dwa szare cielska zwaliły się na ziemię niemal jednocześnie.
Oficer posłał dowódcy szeroki uśmiech.
Drużyna wzniosła bojowy okrzyk.
Na drodze, za zwalonymi cielskami stał wielki, czarny wilk.
Radosne krzyki ucichły jak ucięte nożem.
Zwierzę patrzyło prosto na dowódcę.
Czarodziejka strzeliła różowym balonem.
- On mówi, że coś mu to przypomina. - Powiedziała beznamiętnie.
- Wiem co mówi. - Mruknął Karasu.
Jemu też coś przypomniało.
Szczupły, niski chłopaczek dłubał patykiem w potoku.
Gdyby miał czym zaostrzyć koniec, mógłby spróbować złapać jakąś rybę.
Był głodny.
Poprawił dziurawe portki.
Przez te kilka lat życia zdążył się już przyzwyczaić do głodu.
- Te, kurdupel idziesz się ścigać? - Na drodze przystanął smukły blondynek w odświętnym ubraniu.
Syn jednego z kupców z miasteczka.
Nie powinni się razem bawić.
Dorośli już wiele razy usiłowali im to wytłumaczyć.
Ale ani słowa, ani pas jakoś ich nie przekonały.
Nie lubili się.
Ale zupełnie im to nie przeszkadzało pakować się w kolejne kłopoty.
Karasu wytarł ręce o spodnie i skinął głową.
Wspiął się po trawiastym brzegu na drogę.
- Co tam w ogóle robiłeś? - Zapytał bez większego zainteresowania Tris.
- Polowałem na ryby.
- Ryby się łowi, taki wieśniak powinien o tym wiedzieć.
W końcu będziesz to robił do końca życia. - Skrzywił się. - Jak ci się poszczęści. - Dodał złośliwie.
- Jak dorosnę zostanę wojownikiem i założę gildię. - Powiedział spokojnie Karasu.
Syn kupca roześmiał się.
- Syn wieśniaka nigdy nie dostanie się nawet do chlewu akademii. - Rzucił rozbawiony.
Karasu go zignorował.
- Zaczniemy od tamtego drzewa. - Blondyn pokazał brzozę. - A kończymy na moście.
- Nie można łazić do mostu.
- A to niby czemu? - Zadrwił Tris.
- Bo mama mówi, że o tej porze roku mogą tam siedzieć trolle.
- Twoja matka to durna chłopka. - Parsknął blondyn. - Co ona tam może wiedzieć.
- Odwołaj to! - Wrzasnął Karasu zaciskając pięści.
- Jeśli mnie przegonisz.
Przez chwilę mierzyli się wzrokiem.
Tris kpiącym, a Karasu pełnym wściekłości.
Nie powinien był tego robić.
Tyle razy mu powtarzali.
A mimo to skinął głową.
Ta jedna decyzja na zawsze zmieniła jego życie.
Tris wyrysował nogą linię.
Ustawili się.
- Już! - Krzyknął syn kupca ruszając pędem.
Był starszy i większy.
A przede wszystkim silniejszy.
Pierwszy dopadł kamiennego mostu.
Karasu zatrzymał się opierając dłonie o uda.
Dyszał ciężko.
Tris roześmiał się pokazując mu język.
Wtedy spod mostu wyłonił się troll.
To Karasu dostrzegł go pierwszy.
Blondyn zobaczył potwora dopiero, kiedy ten zapał go za nogę.
Wrzeszczał i błagał o pomoc.
Karasu zamarł.
Nie był w stanie zrobić kroku.
Nie drgnął, kiedy syn kupca wrzeszczał.
Tkwił bez ruchu, gdy troll machnął blondynem jak szmacianą lalką i rozłupał mu głowę o kamienie mostu.
Nie mógł nawet zamknąć oczu.
Widział bryzgającą krew.
Przegniłe zęby szarpiące mięso.
Słyszał obrzydliwe mlaskanie, a potem ciężkie kroki, kiedy troll ruszył w jego kierunku.
Powinien pomóc Trisowi.
Powinien sprowadzić pomoc.
Powinien uciekać.
Ale nie był w stanie się ruszyć.
Jakby przyrósł do ziemi.
Zwalista bestia człapała w jego stronę, a on stał bez ruchu.
O czym wtedy myślał?
O rozbitej głowie blondyna.
O czekającej go karze.
Troll był już blisko, kiedy do chłopca dotarło, że nigdy nie zostanie wojownikiem.
Nie wiedział, czy krzyk wibrujący w jego uszach to wrzask Trisa, czy jego własny.
Bestia stała naprzeciw chłopca.
Czuł jej odrażający smród, który do końca życia miał mu się kojarzyć ze śmiercią.
Wielka łapa wystrzeliła w powietrze.
Zacisnął powieki.
Coś go odrzuciło w wielkim impetem.
Krzyk się urwał, a powietrze wypełnił wściekły warkot i zły ryk trolla.
Kiedy ponownie otworzył oczy, leżał na ziemi.
Tak samo, jak troll.
Na powalonym potworze stał największy wilk, jakiego kiedykolwiek widział.
Z białych, ostrych kłów spływała krew.
Ich spojrzenia spotkały się.
Chłopiec wstrzymał oddech.
Karasu otarł pot z czoła.
Wyciągnął rulon misji.
- Dołączysz do nas? - Krzyknął w stronę czarnego wilka.
- Mówi, żebyś go pocałował... - Zaczęła Muffinka, ale umilkła pod wpływem spojrzenia dowódcy.
Wielki wilk wywalił różowy jęzor i błysnął białymi kłami.
Wyglądał jakby się śmiał.
- Wiem co on mówi. - Burknął Karasu.
- Ale nie jesteś tu sam. Trochę zrozumienia, dla mniej inteligentnych. - Pouczyła go czarodziejka.
- Kogo nazywasz idiotą? - Zdenerwował się zastępca.
Muffinka uśmiechnęła się słodko.
- Dobra, zbieramy się. - Karasu dopisał imię Pieprza do listy uczestników.
Napis wsiąkł w pergamin.
Wilk szczeknął krótko i zniknął między drzewami.
Łucznicy powyciągali z trupów swoje strzały.
Wszyscy byli już zmęczeni.
Mieli cichą nadzieję, że to już koniec niespodzianek.
Niedługo po prawej stronie drogi pojawił się prześwit.
Żeby zejść na polanę wystarczyło pokonać łagodny stok.
- Nie kupuję tego. - Pokręcił głową oficer.
- Dajcie spokój. - Prychnęła czarodziejka i zsunęła się z trawiastego pagórka.
Wszyscy wstrzymali oddech.
Muffinka była już prawie w dolince, kiedy wszystko wokół zafalowało.
Trawa zniknęła.
Buchnął w nich odór cuchnącego szlamu.
Drako zakrztusił się.
Czarodziejka wylądowała w samym środku zgrai przegniłych truposzy.
Zastępca westchnął ciężko i wskoczył na tarczę.
Zabójczym ślizgiem zsunął się z błotnistego pagórka.
Wbił się w martwy tłum osłaniając sobą czarodziejkę.
- Ten to ma wejścia. - Leggle zrobił krok, ale powstrzymał go gest dowódcy.
- Wy zostajecie tutaj. Użyjcie płonących strzał...
Nie skończył wydawać dyspozycji, bo na dole rozpętało się piekło.
Zabrakło im słów, więc w milczeniu podziwiali tę piękną katastrofę.
Czarodziejka uderzyła ognistym podmuchem.
Fala płomieni zmiotła wszystkie trupy wyrzucając je daleko poza dolinkę.
Las stanął w płomieniach.
Mrok rozświetliła oślepiająca łuna.
- Przypomnij mi, żebym nigdy nie wkurzał tej małej. - Szepnął Leggle do Karasu.
Błoto z pagórków zniknęło.
Zsunęli się po trawie i dołączyli do bladej, ale zadowolonej z siebie Muffinki.
Karasu rozejrzał się za Pieprzem.
Wilk miękkim skokiem wylądował na kamiennym ołtarzu.
Zwój misji zamigotał i zniknął.
Wylądowali w obozie przed namiotem.
Odetchnęli z ulgą.
Część padła na ziemię dając wytchnąć obolałym kościom.
Pieprz pojawił się niedługo po tym, ubrany w mundur.
Karasu i Hajmidal weszli do namiotu.
- Nieźle dałaś im popalić. - Błysnął zębami Pieprz rzucając Muffince ciastko.
Czarodziejka popatrzyła na niego podejrzliwie.
Ale głód był silniejszy.
- Pieprz. - Z namiotu wychylił się dowódca. - Chodź no tu.
Rycerz zawahał się, ale poszedł.
Oficer był niezadowolony. a Karasu dziwnie zmieszany.
Na środku namiotu stała driada.
Smukła dziewczyna o białej jak mleko skórze i czarnych włosach.
Patrzyła na nich wyczekująco.
Miała niebieskozielone oczy, z których dało się wyczytać zniecierpliwienie.
- O, dostaliśmy driadę? - Zainteresował się Pieprz.
-Ty dostałeś. - Burknął oficer.
Rycerz popatrzył na niego zaskoczony.
- Długo każecie mi jeszcze tak wisieć? - Syknęła dziewczyna.
- Trzeba wybrać klasę. - Wyjaśnił Karasu. - Tak pomyślałem, ze skoro straciliśmy Troxy, to healerka...
- Chcesz ją do Piątki? - Pieprz zmrużył oczy.
- Wolałabym profesję łuczniczki...
- Nie zaczynaj. - Westchnął Karasu. - Potrzebna mi healerka, ale w sumie łuczniczka też się przyda.
- Możesz wziąć Lilith. - Oficer zrobił chytrą minę.
Dziewczyna prychnęła.
- Długo macie zamiar się targować? - Utkwiła w Pieprzu złe spojrzenie. - Mógłbyś wreszcie podjąć jakąś męską decyzję?
- Uuuu. - Parsknął Oficer.
Rycerz zacisnął zęby.
- Wybieraj sobie co chcesz. A ty. - Dźgnął dowódce palcem w pierś. - Zabieraj ją sobie, skoro wolisz byle przybłędę ode mnie.
Karasu złapał Pieprza za nadgarstek i ścisnął.
Dłuższą chwilę mierzyli się wzrokiem.
- Dostaniesz dowództwo w Wybranych. - Powiedział w końcu puszczając rękę rycerza.
Pieprz westchnął.
- Jesteś upartą mendą.
- Ja też cię lubię. - Karasu uśmiechnął się szeroko.
Ostatnio edytowany przez Dziabeł 3 Maja 2016r. 20:58, W całości zmieniany: 2
_________________
– A jeśli pewnego dnia będę musiał odejść? – spytał Krzyś, ściskając Misiową łapkę. – Co wtedy?
– Nic wielkiego. – zapewnił go Puchatek. – Posiedzę tu sobie i na Ciebie poczekam. Kiedy się kogoś kocha, to ten drugi ktoś nigdy nie znika.
0
Haha, czyli jednak spaliłam las, już nie będzie misji innych w nim. GET REKT BJIIIIICZES xD Ale te małe stworki mnie rozczuliły, musiały śmiesznie wyglądać tak przyklejone i bezradne, kyot *-*
Nie mogę się doczekać kolejnej misji! Mam pewien pomysł, o! Na temat tego lasu. Napiszę na pw, bo co jak spojlerem się okaże xD Las się okazał xD
Nie mogę się doczekać kolejnej misji! Mam pewien pomysł, o! Na temat tego lasu. Napiszę na pw, bo co jak spojlerem się okaże xD Las się okazał xD
_________________
0
No tak, Muffin jak zwykle zlukrował i wszystko spalił, małą mynda! I spać nie dają biednej sowie, jak to tak! Ale dobrze, że druid przygotowany na każdą okazje, zawsze żelki do wcinania są. I skąd Pieprz miał to ciastko?! Podejrzane!
_________________
1
Muffin to chodząca zagłada XDD A druid jest dobrze przygotowanym do życia Ziemniakiem ^^
Część Piąta
Uroczystość pożegnalna Troxy i Grota miała się odbyć wieczorem.
Zrezygnowano z tradycyjnej uczty, którą zawsze urządzali po udanej misji.
W miasteczku panowały mieszane nastroje.
Z jednej strony radość z wielkiego osiągnięcia,jakim było zaliczenie zadania w Nawiedzonym Lesie.
A z drugiej smutek po stracie towarzyszy broni.
Ci, co dobrze znali healerkę i druida snuli się w czarnych tunikach.
Pozostali mieszkańcy miasteczka uczcili pamięć wojowników czarnymi opaskami.
Nad gospodą zawieszono czarny sztandar, a flagę przy siedzibie gildii opuszczono do połowy.
Na dziedzińcu, pod rozłożystą gruszą, siedziała czarodziejka.
Druid rozwalił się na drugiej ławie.
Po wąskim, drewnianym stole skakała mała, puchata kuleczka.
Muffinka beznamiętnie żuła ptysia i wpatrywała się w kicający pompon.
- Nie powinnaś zabierać tego paskudztwa. - Mruknął druid nie otwierając oczu.
Czarodziejka pstryknęła palcami, a futerko kuleczki przybrało bladoróżowy kolor.
- Kiedy on jest taki słodki. - Pogłaskała palcem różowy puch.
- Zobaczysz, pogryzie nas. - Ziewną druid.
- Tak, zeżre w całości.
Pomponik zamruczał i zaczął zlizywać resztki ptysiowego kremu z palców czarodziejki.
Na dziedziniec weszła smukła dziewczyna o białej skórze.
Dłuższą chwilę wpatrywała się w mruczącą kulkę.
- Jeszcze cię nie pogryzł? - rzuciła z ciekawością w głosie. - Szukam dowódcy.
Druid usiadł sztywno na ławie.
Przez kamienny, pokryty bluszczem łuk przecisnął się oficer.
W rękach trzymał zapieczętowane, gliniane dzbanki.
- Ale mi wyszła anyżówka! Dawać szklanki zaraz zobaczycie! - Zatrzymał się na widok driady.
Nimfa przeniosła spojrzenie z dryblasowatego chłopaka siedzącego na ławce, na uśmiechniętego zastępcę.
Druid zbladł i zerwał się na równe nogi.
Granatowa sowa załopotała skrzydłami i gubiąc pióro, odfrunęła w stronę rynku.
- Nie lubi anyżu. - Czarodziejka posadziła sobie pompona na bereciku.
Słońce zaszło i powoli zaczęło się ściemniać.
Uliczki miasteczka opustoszały.
Wszyscy udali się na ceremonię pożegnalną do świątyni pod południową bramą.
Czarodziejka krążyła po pustych, wybrukowanych uliczkach.
W jednej z nich niemal zderzyła się z Pieprzem.
- Co tu robisz? - Zdziwił się.
- Szukam Ziemniaka.
- Spróbuj w naszej kuchni.
Posłała mu groźne spojrzenie.
Ubrany, jak zwykle w mundur ograniczył się tylko do czarnej opaski na ramieniu.
- Myślałam, że członkowie gildii powinni być na czarno. - Burknęła poprawiając paskudną, ciemną togę.
- Nie idę na ceremonię. - Wzruszył ramionami.
- Dlaczego?
- Bo demony nie są mile widziane w świątyni. Napijesz się? - Podniósł do góry jasny dzban, który trzymał w ręku.
- Nie lubię takich trunków. - Pokręciła głową czarodziejka.
Właściwie nie wiedziała, co jej bardziej było nie w smak, towarzystwo Pieprza czy alkohol.
Roześmiał się.
- Chodź. - Złapał ją za skraj togi.
Mała puchata kulka zaatakowała bez ostrzeżenia.
Zaskoczony rycerz odskoczył.
- Nie podepcz go! - Krzyknęła Muffinka rzucając się za pomponem, który kicał po ziemi próbując dziabnąć Pieprza w kostkę.
Zbaraniały rycerz przestał podskakiwać.
Puchata kulka dziabnęła go w nogę, zanim czarodziejka zdążyła ją złapać.
- To jest szyszak. - Zauważył odkrywczo, rozcierając miejsce po ugryzieniu.
- To jest Puszkin.
- Cholerny, leśny szkodnik. Wywal to.
Odpowiedziało mu wzgardliwe prychnięcie.
- Teraz musisz się ze mną napić. Jestem ranny!
Muffinka przewróciła oczami.
Jednak pomaszerowała z Pieprzem do siedziby gildii.
Usiedli pod grusza.
Rycerz przyniósł z kuchni kubki, miskę i ciastka.
- To nowy eksperyment piekarza. Z kawałkami białej czekolady.
Czarodziejka przełknęła ślinę.
Dla takich ciastek można było jakoś przeboleć towarzystwo tej zarazy.
Pieprz odkorkował butelkę.
- Tylko mało. - Zastrzegła.
Rozlał napój do kubków i rozsiadł się na ławie.
Muffina patrzyła, jak groźny demon bierze ciastko i macza je w napoju.
Smakołyk zniknął między białymi kłami.
Zajrzała ciekawie do kubka.
- Kakao? - Wytrzeszczyła oczy. - Pijesz kakao?
- Ty nie?
- No ale... - Zrobiła dziwny gest.
Rozbawiony sięgnął po kolejne ciacho.
- Ale co? Takiemu boskiemu, przystojnemu i błyskotliwemu rycerzowi nie przystoi pić czegoś poza gorzałą?
- Bardziej mniej niż więcej, ale ogólny sens załapałeś.
Na dziedziniec wsunął się Albert.
Pieprz położył na ziemi miskę i nalał do niej kakao.
Wrzucił do środka trzy ciastka.
Gryf kłapnął dziobem.
- Nie bądź sknera.
- Taa, potem mi Karasu oberwie uszy. - Burknął Pieprz dorzucając jeszcze dwa ciastka.
- Czy nie zgubiłaś czasem sowy? - Zainteresował się Albert łypiąc złotym okiem na czarodziejkę.
- Widziałeś ją? Jego, znaczy...
- Po południu jakaś granatowa kulka mało mnie nie staranowała, kiedy leciałem do miasta. - Gryf wylizał miskę.
Mlasnął ze smakiem.
- Osobiście wolę te z gorzką czekoladą.
- Co druid robił poza bramą? - Pieprz zmarszczył brwi.
- O, tu jesteście. - Ucieszył się Karasu zaglądając na dziedziniec.
Pieprz szybko połknął ostatnie ciastko i zrobił niewinną minę.
Dowódca zmrużył oczy.
- Gildia Niepokornych potrzebuje wsparcia. - Powiedział, nie spuszczając bacznego spojrzenia z rycerza.
- Teraz?
- Normalnie bym odmówił, ale wisimy im przysługę...
- Kto idzie?
Dowódca wyjął mu kubek z ręki i wziął potężnego łyka.
- Że ci się od tego zęby nie psują. - Mruknął - Znowu przesłodziłeś. - Biorę Piątkę z driadą, was i Hajmidala.
Zadaniowcy zostają, ale bierzemy po trzydziestu żołnierzy.
Z czego dycha ciężkich, no i zastanawiam się nad łucznikami.
Pieprz zagwizdał.
- W co oni tam wdepnęli?
- Zamek Północnych rodów i akurat wpadli tam niebiescy.
- Ale ja nie mam druida. - Powiedziała cicho Muffinka.
Karasu popatrzył pytająco.
- Gdzieś się zapodział, Albert mówi, że widział go za bramą.
- Niemożliwe, przecież bez pozwolenia... - Dowódca zmarszczył brwi. - Dobra weźcie Różę.
Nie zwrócił uwagi na jęk Pieprza.
- Później się tym zajmiemy. - Karasu posłał czarodziejce krzepiące spojrzenie.
Na rynku rozdzwonił się gong misji.
- Zbierajcie się. - Polecił dowódca.
Oficer Niepokornych czekał na nich przy południowej bramie zamku.
- Wielkie dzięki za wsparcie. - Skłonił się.
Karasu uśmiechnął się lekko.
Chętnie pozbywał się długów wdzięczności.
- Na chwilę obecną główna walka trwa na dziedzińcu. Wiemy, że niebiescy chcą zdobyć jedną z wież.
Musimy wypchnąć ich z zamku, więc główne siły kierujcie na dziedziniec.
Dowódca pokiwał głową.
Pogładził ręka złotorude pióra Alberta.
- Dodatkowo musimy zdobyć wieżę, najlepsza byłaby północno-wschodnia.
- Pieprz się tym zajmie.
Rycerz przewrócił oczami.
Miał ochotę na porządną walkę, a nie krążenie po zatęchłych korytarzach.
- Sporo o tobie słyszałem. - Uśmiechnął się blado oficer Niepokornych.
Pieprz błysną kłami.
- Same kłamstwa.
- A, i uważajcie. - Ostrzegł ich oficer, kiedy weszli w bramę. - Niebiescy mają maga.
Piwnica zamku była sucha i nieźle oświetlona.
Pieprz szedł obok Leggle czując na plecach ciężkie spojrzenie Róży.
- Poważnie ci mówię. - Mruknęła healerka nachylając się do czarodziejki. - Za grosz mu nie ufaj.
- Cholera, myślałem, że po tym Lesie da nam chociaż dzień wolnego... - Westchnął elf, rozcierając bark.
Rycerz nie odezwał się ani słowem.
Po ostatniej eskapadzie zbroja mu ciążyła.
Miecz wydawał się całkiem zbędny.
Poprawił chwyt na tarczy.
Mijali kolejne puste pomieszczenia.
Kiedy Pieprz pchnął następne ciężkie, drewniane drzwi czarodziejka go wyprzedziła.
- Chcesz jakiś czar wzmacniający? - Spytała Róża przyglądając się łucznikowi.
Muffinka szurnęła laską po ziemi.
Rozległo się ciche kliknięcie.
I prawdopodobnie żaden człowiek by go nie usłyszał.
Pieprz po raz pierwszy w życiu upuścił miecz.
Skoczył.
Był pewny, że nie zdąży.
Widział, jak mechanizm uwolnił wielką, kamienną kulę.
Jedna z tradycyjnych pułapek w podziemiach.
Zamontowana w ścianie kula, po uwolnieniu, ruchem wahadłowym zmiatała stojących na drodze intruzów.
Złapał czarodziejkę w pasie i popchnął do przodu.
Kula wpadła na niego, a impet odrzucił rycerza na ścianę.
Zwalił się na ziemię z głośnym hukiem.
Na korytarzu zaległa cisza.
- A mamroczące chrabąszcze... - Westchnął elf.
Czarodziejka otrzepała togę.
W milczeniu wpatrywała się w leżącego na ziemi Pieprza.
Nie ruszał się.
- Może byś się ogarnęła? - Tupnęła nogą na oszołomioną Różę.
Healerka zamrugała, a potem zemdlała.
- To się nie dzieje naprawdę... - Jęknął Elf, kiedy gdzieś przed nimi zadudniły kroki.
No tak, narobili tyle huku, że ściągnęli pewnie cały batalion.
- Ogarnij jakoś ten bajzel. - Burknęła Muffinka w stronę zbaraniałego elfa.
Sama pochyliła się nad Pieprzem i poklepała go po policzku.
Odpowiedziało jej wściekłe syknięcie.
- Skoro jednak żyjesz, to może byś się ruszył? - Muffinka nerwowo zacisnęła palce na lasce.
Rycerz jęknął.
Elf nałożył strzałę na łuk i zrobił kilka kroków do przodu.
Czarodziejka, chcąc nie chcąc, stanęła obok niego.
- No, no, no. Kogo my tu mamy? - Uśmiechnął się paskudnie dowódca w srebrno-błękitnym mundurze.
Złotorudy gryf krążył nad walczącymi.
Zręcznie unikał strzał.
Karasu wycelował.
Strzelanie w takich warunkach było nie lada wyzwaniem.
W dole kłębiła się trójkolorowa armia.
Przeciwnicy z misji nie byli żadnym wyzwaniem, w porównaniu do wojowników w srebrno-błękitnych mundurach.
Dowódcę niepokoiła nieobecność wodza Niebieskich.
Musiał być pod zamkiem.
Miał tylko nadzieję, że nie trafi na Wybranych.
Zakończona złotorudymi lotkami strzała utkwiła w czole łucznika Niebieskich.
Karasu uśmiechnął się paskudnie.
Na dole szalał zastępca.
Olbrzymi miecz wirował, tnąc przeciwników.
W końcu zablokowało go dwóch ciężkich rycerzy w srebrno-błękitnych mundurach.
Byli już blisko bramy.
Karasu postanowił wylądować i dla odmiany trochę powalczyć mieczem.
Czarodziejka stuknęła laską.
Wirujące ptysie pomknęły w stronę Niebieskich.
Odbiły się od bariery.
W plamę światła weszła piękna dziewczyna o wyjątkowo złośliwym uśmiechu.
Przesadnie teatralnym ruchem odgarnęła długie włosy, związane niebieską wstążką.
- Cukierkowa dziewczynka. Słyszałam o tobie.
- A ja o tobie ani słowa. - Mruknęła Muffinka.
- Nie drocz się z nią. - Burknął elf.
Dziewczyna przechyliła się w stronę ściany.
- Widzę, że zaczęliście bez nas. Znowu planujesz mordować współtowarzyszy?
Czarodziejka machnęła laską.
W stronę dziewczyny poleciały lukrecjowe witki.
Owinęły się wokół jej rąk i nóg.
- Niezłe. - Przyznała Niebieska pstryknięciem pozbywając się krepujących ją więzów.
Dowódca skinął dłonią.
Łucznicy nałożyli strzały.
- Będzie szybciej, jak się poddacie...
Muffinka rzuciła w ich stronę ognisty pióropusz.
Jednocześnie elf wypuścił strzałę.
Dziewczyna zgasiła płomienie w locie.
Strzała z paskudnym mlaśnięciem wbiła się w jednego z rycerzy.
Zachwiał się i ciężko zwalił na ziemię.
Na dowódcy nie zrobiło to żadnego wrażenia.
Dziewczyna poruszyła palcami i w stronę wybranych pomknął fioletowy pocisk.
Odbił się od lukrowanej tarczy.
Na kolejny gest Niebieskiego dowódcy ruszyli do ataku.
Fioletowe pociski i kilka strzał spotkały się z barierą.
Rycerze przebili ją bez większego trudu.
Czarodziejka ze złością uderzyła laską w ścianę.
Kamienie wystrzeliły krusząc zaprawę i głowy nacierających rycerzy.
Między nimi przemknął fioletowy pocisk.
Zobaczyła go za późno.
Mocne pchnięcie rzuciło ja wprost na elfa.
Zaklęcie odbiło się od tarczy.
Pieprz wyglądał strasznie.
Niebieska dziewczyna przechyliła głowę z zainteresowaniem.
Nie dał jej szansy na pogaduszki.
Odrzucił wygięta tarczę i zaatakował.
Jeden z Niebieskich healerów nie wytrzymał i uciekł.
Ostrze rycerza zwarło się z mieczem dowódcy, który zasłonił dziewczynę.
Pieprz posłał mu wyjątkowo paskudny uśmiech.
Zakotłowało się.
Czarodziejka stuknęła laską w przeciwległa ścianę.
Dziewczyna wrzasnęła formułę.
Kamienie z hukiem zwaliły się na podłogę.
Korytarz utonął w gęstym dymie.
Przeciwnik był za bramą.
Właściwie misja powinna zostać zaliczona, ale któraś drużyna musiała przegrać.
Do Karasu dobrnął dowódca Niepokornych.
- Widziałeś gdzieś tego cholernego, Niebieskiego śmiecia?
- Nie, ale skoro nie widzę też Leggle na pozycji, zakładam, że jednak się spotkali.
To nie była dobra wiadomość.
Wybrani Wybranymi, ale nie poradzą sobie z dowódca, przybocznymi i do tego magiem.
- Niedobrze, musimy go wyeliminować przed drugą rotacją armii zamkowej. - Zdenerwował się dowódca.
- Zostawiam ci Piątkę i pójdę na zwiad. - Zdecydował Karasu.
- Chcesz się tam pchać sam? - Zaprotestował Hajmidal. - Po moim trupie.
- Za wielki jesteś na te korytarze. - Zadrwił dowódca.
- Nadążaj, a będzie dobrze. - Poradził mu dobrotliwie zastępca.
Kiedy otworzyli przejście do piwnic, buchnęły z nich kłęby dymu.
Wódz Niepokornych gwizdnął przeciągle.
- Ci to się potrafią bawić.
Karasu pierwszy zszedł po kamiennych schodach.
Przytwierdzone do ściany pochodnie zgasły.
Przez dłuższą chwilę nic nie widzieli.
Kiedy wzrok przyzwyczaił im się do mroku, powoli ruszyli przed siebie.
- Gówno widać, może buchniemy którąś z pochodni?
- A masz gwarancję, że ten dym się od tego nie zapali?
- Czasem mógłbyś mniej myśleć.
- Pozazdrościłeś Pieprzowi przygody z ghulami?
- Cicho.
W ich kierunku coś się zbliżało dziwnie szurając.
Pieprz jęknął.
Zacisnął zęby i odczepił naramiennik, wyrywając wgniecioną część z rany.
Z wściekłością walnął kawałkiem zbroi o ścianę.
Czarodziejka patrzyła na niego spode łba.
Róża ciągle blada wyciągnęła w jego kierunku rękę z formułą.
Świdrujące ją czekoladowe oczy płonęły.
Nie było to spojrzenie człowieka.
Zadrżała.
- Przecież cię nie zeżre. - Zadrwiła Czarodziejka - Czego się boisz?
Pieprz zacharczał i splunął krwią.
Róża cofnęła się.
Zniecierpliwiona Muffinka złapała healerkę za rękę i szarpnęła mocno, przyciskając jej dłoń do rany Pieprza.
Róża zacisnęła powieki, a rycerz szarpnął się.
Czarodziejka oparła mu rękę na piersi i przyparła do ściany.
- Zostań. - Burknęła.
Nie dosięgała mu nawet do ramienia.
Wgnieciona zbroja wibrowała narastającym warkotem.
Muffinka zupełnie się tym nie przejęła.
Puściła dopiero, kiedy healerka skończyła.
Formuła zgasła, a Róża wyszarpała rękę z uścisku czarodziejki.
Pieprz zrobił krok w jej kierunku.
- Jeśli chcesz, żebym zdechł, to po prostu wróć na górę. - Zawarczał.
- Ja... - Zaczęła Róża.
Zacisnęła dłonie w pięści.
Zadarła głowę w górę i rzuciła mu złe spojrzenie.
- Nie będę z tobą więcej pracowała.
- Nie pracuj. - Wycedził. - Ale teraz zadbasz, żeby jej włos z głowy nie spadł.
Potężne ramię Pieprza wystrzeliło w stronę czarodziejki.
- Idźcie na górę. Ja muszę poszukać Leggle.
- Nie pójdziesz sam. - Zaprotestowała Czarodziejka.
Nawet na nią nie spojrzał.
Wyszedł z piwniczki, niemal wyrywając drzwi z zawiasów.
Róża westchnęła.
- Straszna z ciebie cipa. - Pokręciła głową Muffinka.
Nie dała healerce czasu na ripostę, tylko powędrowała za Pieprzem.
Leggle sapnął.
Lina krępująca mu ręce podjechała jeszcze wyżej.
Już prawie nie dotykał ziemi.
- Co pocznie łucznik, kiedy zerwiemy mu kilka ścięgien, hm? - Zainteresował się dowódca Niebieskich.
Przysunął się blisko.
Przejechał palcem po piersi Leggle.
Kierował się w górę.
Przy obojczyku palec zmienił się w dłoń.
Elf zacisnął zęby.
Zimne, szare oczy bacznie wpatrywały się w łucznika.
Dłoń przesunęła się na ramię.
- Tęskniłeś za mną Leggle? - Zapytał ocierając się o policzek elfa.
Nie czekał na odpowiedź.
Nacisnął na ramię jednocześnie podciągając linę, na której wisiała jego ofiara.
Bark chrupnął paskudnie, a łucznik zawył.
Drzwi pomieszczenia otworzyły się z trzaskiem.
Niebieska dziewczyna siedziała na zakurzonym stole.
Patrzyła na demoniczną furię z niezdrową fascynacją.
Pieprz przemknął obok niej.
Nawet nie zauważyła ciosu.
Świadomość zgasła.
Jeśli wcześniej był zły, to teraz wypełniała go tylko wściekłość.
Rozumiał zabijanie.
Ale pastwienie się było nie tylko niehonorowe, ale wręcz odrażające.
Dowódca Niebieskich w ostatniej chwili sparował uderzenie.
Pieprz nie zwolnił.
Grad ciosów, jaki posypał się na przeciwnika, zmusił go do wycofania się pod ścianę.
- Mam nadzieję, że teraz zdechniesz na dobre. - Zawarczał rycerz doskakując do wojownika.
Przyparty do ściany z trudem sparował cios.
Niebieska dziewczyna odzyskała przytomność.
Uformowała pocisk.
Pieprz musiał się cofnąć, żeby jednocześnie sparować czar i zasłonić się przed atakiem dowódcy.
W jego stronę pomknął kolejny pocisk, a Niebieski rycerz natarł, czując swoją przewagę.
Demon cofnął się, żeby odciągnąć przeciwnika od nieprzytomnego elfa.
Kątem oka obserwował Niebieską dziewczynę.
Była wolna.
Bawiła się z nim.
Pieprz odbił ostrze dowódcy, który chciał zaatakować z boku.
Wybił go z rytmu.
Miał go na widelcu.
To mógł być koniec.
Ale musiał odskoczyć, żeby uniknąć fioletowego pocisku.
Dowódca to wykorzystał i zaatakował w nieosłonięte zbroją ramię.
Za wysoko.
Miecz Pieprza pomknął do celu.
Pięć fioletowych pocisków pędziło w jego stronę.
Nie miał szans na ich odbicie.
Nawet nie próbował.
Ostrza weszło miękko pod lekką zbroję.
Dowódca sapnął i upadł.
Pieprz odbił się od ściany.
Był przygotowany na ból.
Widok tęczowej tarczy zaskoczył go.
Niebieska dziewczyna szybciej dostrzegła czarodziejkę.
Tarcza była za szeroka.
Zanim ją ominie będzie z późno.
Zbroja padła z trzaskiem o podłogę.
Czarny wilk wpadł na Niebieską dziewczynę, kiedy ostrze jej sztyletu dosięgło gardła czarodziejki.
Połamali stół.
Białe kły zacisnęły się na jej szyi.
Dziewczyna rozpłynęła się w fioletowym obłoku.
Wielki wilk kichnął.
Otrzepał się z resztek drewna.
Czarodziejka ciężko usiadła na podłodze.
Trzymała się za szyję.
Po jej dłoni spływała krew.
Róża objęła ją ramieniem i przyłożyła formułę.
Pieprzowi zamazał się obraz.
Udało mu się.
Zdążył.
Tylko, że w tym wszystkim zapomniał o jednej rzeczy.
Mało nie upadł, kiedy moc demona zawładnęła jego ciałem.
Umilkli.
Przywarli do ścian, po obu stronach korytarza.
Nie przestali przesuwać się do przodu.
Z dymu wyłoniła się Róża dźwigająca nieprzytomnego elfa.
Karasu skoczył do dziewczyny i uwolnił ją od ciężaru.
- Nie było czasu na leczenie. - Wysapała odgarniając włosy z czoła.
Twarz miała pobrudzoną sadzą, a na rękach zaschniętą krew.
Położyła dłonie na piersi łucznika i wyszeptała zaklęcie.
- Co tam się do diabła stało? - Zdenerwował się zastępca.
- Gdzie jest Muffinka i Pieprz?
- Ej, wy tam! - Gdzieś z góry krzyczał przywódca Niepokornych. - Koniec, ktoś kropnął tego kutasa!
- Nawet domyślam się kto... - Mruknął Karasu.
- On zupełnie nad sobą nie panuje. - Szepnęła Róża.
Zastępca przełknął ślinę.
Leggle otworzył oczy.
Szybko zebrał się z podłogi, rozglądając trochę nieprzytomnie.
- Zabierz ją stąd. - Polecił Karasu. - Niech zablokują wyjścia. Powiedz im, że sami wyjdziemy.
Leggle skinął głową i zniknął w dymie razem z Różą.
- No to chodźmy wziąć burka na łańcuch. - Mruknął zastępca.
Nie usłyszeli go.
Wyłonił się z dymu, jak na prawdziwego demona przystało.
Oficer skoczył do przodu osłaniając ich tarczą.
Wilk miękko odbił się od niej i wylądował na ziemi.
- Co robimy? - Zawahał się zastępca.
- Nie możemy go stąd wypuścić. - Powiedział Karasu. - Nas nie załatwi, gorzej z Niepokornymi.
- Ale z was cykory. - Z ciemności wyłoniła się rozbawiona Muffinka.
Stanęła obok Pieprza i zatopiła palce w miękkim futrze na grzbiecie wilka.
- To w końcu odbiło mu, czy nie? - oficer niepewnie opuścił tarczę.
- Odbiło, ale już jest w porządku. Chodźmy już, muszę poszukać swojej sowy.
Wilk przemknął obok nich.
Czarodziejka poszła za nim.
Róża skoczyła do nieprzytomnego elfa.
- Zablokuj go! - Krzyknęła. - Postaw blokadę!
Czarodziejka popatrzyła na nią zaskoczona.
- Ale przecież on...
Healerka odcięła łucznika i pociągnęła go w stronę wyjścia.
Wilk zawarczał wściekle.
Muffinka straciła pewność, czy faktycznie nie będzie mógł zaatakować sprzymierzeńców.
Ale nie zdążyła z barierą.
Po prostu zagrodziła Pieprzowi drogę.
Wilk wylądował tuż przed nią.
Miękka sierść musnęła jej policzek.
Kłapnął zębami.
Czarodziejka wyciągnęła ciastko.
Wściekłość w brązowych oczach przygasła.
- Siad. - Powiedziała posyłając mu wredny uśmiech.
Pieprz popchnął ją puchatym łbem i machnięciem jęzora zabrał przysmak.
Różowy pomponik z wściekłym sykiem dziabnął go w nos.
Karasu obserwował siedzącą przed namiotem czarodziejkę.
Czochrała wielkiego wilka za uchem.
Różowa, puchata kuleczka turlała się po jego czarnym grzbiecie.
Dowódca przewrócił oczami.
Wszedł do namiotu razem z zastępcą.
- Ładny bonusik nam wpadł, a Niebiescy zostali bez szefuńcia.
W namiocie pojawiła się dziewczyna z niebieską wstążką we włosach.
- Właśnie dlatego mam dla was pewną propozycję.
Oficer gwizdnął cicho.
Karasu przyjrzał się dziewczynie z zainteresowaniem.
– A jeśli pewnego dnia będę musiał odejść? – spytał Krzyś, ściskając Misiową łapkę. – Co wtedy?
– Nic wielkiego. – zapewnił go Puchatek. – Posiedzę tu sobie i na Ciebie poczekam. Kiedy się kogoś kocha, to ten drugi ktoś nigdy nie znika.
Część PiątaUroczystość pożegnalna Troxy i Grota miała się odbyć wieczorem.
Zrezygnowano z tradycyjnej uczty, którą zawsze urządzali po udanej misji.
W miasteczku panowały mieszane nastroje.
Z jednej strony radość z wielkiego osiągnięcia,jakim było zaliczenie zadania w Nawiedzonym Lesie.
A z drugiej smutek po stracie towarzyszy broni.
Ci, co dobrze znali healerkę i druida snuli się w czarnych tunikach.
Pozostali mieszkańcy miasteczka uczcili pamięć wojowników czarnymi opaskami.
Nad gospodą zawieszono czarny sztandar, a flagę przy siedzibie gildii opuszczono do połowy.
Na dziedzińcu, pod rozłożystą gruszą, siedziała czarodziejka.
Druid rozwalił się na drugiej ławie.
Po wąskim, drewnianym stole skakała mała, puchata kuleczka.
Muffinka beznamiętnie żuła ptysia i wpatrywała się w kicający pompon.
- Nie powinnaś zabierać tego paskudztwa. - Mruknął druid nie otwierając oczu.
Czarodziejka pstryknęła palcami, a futerko kuleczki przybrało bladoróżowy kolor.
- Kiedy on jest taki słodki. - Pogłaskała palcem różowy puch.
- Zobaczysz, pogryzie nas. - Ziewną druid.
- Tak, zeżre w całości.
Pomponik zamruczał i zaczął zlizywać resztki ptysiowego kremu z palców czarodziejki.
Na dziedziniec weszła smukła dziewczyna o białej skórze.
Dłuższą chwilę wpatrywała się w mruczącą kulkę.
- Jeszcze cię nie pogryzł? - rzuciła z ciekawością w głosie. - Szukam dowódcy.
Druid usiadł sztywno na ławie.
Przez kamienny, pokryty bluszczem łuk przecisnął się oficer.
W rękach trzymał zapieczętowane, gliniane dzbanki.
- Ale mi wyszła anyżówka! Dawać szklanki zaraz zobaczycie! - Zatrzymał się na widok driady.
Nimfa przeniosła spojrzenie z dryblasowatego chłopaka siedzącego na ławce, na uśmiechniętego zastępcę.
Druid zbladł i zerwał się na równe nogi.
Granatowa sowa załopotała skrzydłami i gubiąc pióro, odfrunęła w stronę rynku.
- Nie lubi anyżu. - Czarodziejka posadziła sobie pompona na bereciku.
Słońce zaszło i powoli zaczęło się ściemniać.
Uliczki miasteczka opustoszały.
Wszyscy udali się na ceremonię pożegnalną do świątyni pod południową bramą.
Czarodziejka krążyła po pustych, wybrukowanych uliczkach.
W jednej z nich niemal zderzyła się z Pieprzem.
- Co tu robisz? - Zdziwił się.
- Szukam Ziemniaka.
- Spróbuj w naszej kuchni.
Posłała mu groźne spojrzenie.
Ubrany, jak zwykle w mundur ograniczył się tylko do czarnej opaski na ramieniu.
- Myślałam, że członkowie gildii powinni być na czarno. - Burknęła poprawiając paskudną, ciemną togę.
- Nie idę na ceremonię. - Wzruszył ramionami.
- Dlaczego?
- Bo demony nie są mile widziane w świątyni. Napijesz się? - Podniósł do góry jasny dzban, który trzymał w ręku.
- Nie lubię takich trunków. - Pokręciła głową czarodziejka.
Właściwie nie wiedziała, co jej bardziej było nie w smak, towarzystwo Pieprza czy alkohol.
Roześmiał się.
- Chodź. - Złapał ją za skraj togi.
Mała puchata kulka zaatakowała bez ostrzeżenia.
Zaskoczony rycerz odskoczył.
- Nie podepcz go! - Krzyknęła Muffinka rzucając się za pomponem, który kicał po ziemi próbując dziabnąć Pieprza w kostkę.
Zbaraniały rycerz przestał podskakiwać.
Puchata kulka dziabnęła go w nogę, zanim czarodziejka zdążyła ją złapać.
- To jest szyszak. - Zauważył odkrywczo, rozcierając miejsce po ugryzieniu.
- To jest Puszkin.
- Cholerny, leśny szkodnik. Wywal to.
Odpowiedziało mu wzgardliwe prychnięcie.
- Teraz musisz się ze mną napić. Jestem ranny!
Muffinka przewróciła oczami.
Jednak pomaszerowała z Pieprzem do siedziby gildii.
Usiedli pod grusza.
Rycerz przyniósł z kuchni kubki, miskę i ciastka.
- To nowy eksperyment piekarza. Z kawałkami białej czekolady.
Czarodziejka przełknęła ślinę.
Dla takich ciastek można było jakoś przeboleć towarzystwo tej zarazy.
Pieprz odkorkował butelkę.
- Tylko mało. - Zastrzegła.
Rozlał napój do kubków i rozsiadł się na ławie.
Muffina patrzyła, jak groźny demon bierze ciastko i macza je w napoju.
Smakołyk zniknął między białymi kłami.
Zajrzała ciekawie do kubka.
- Kakao? - Wytrzeszczyła oczy. - Pijesz kakao?
- Ty nie?
- No ale... - Zrobiła dziwny gest.
Rozbawiony sięgnął po kolejne ciacho.
- Ale co? Takiemu boskiemu, przystojnemu i błyskotliwemu rycerzowi nie przystoi pić czegoś poza gorzałą?
- Bardziej mniej niż więcej, ale ogólny sens załapałeś.
Na dziedziniec wsunął się Albert.
Pieprz położył na ziemi miskę i nalał do niej kakao.
Wrzucił do środka trzy ciastka.
Gryf kłapnął dziobem.
- Nie bądź sknera.
- Taa, potem mi Karasu oberwie uszy. - Burknął Pieprz dorzucając jeszcze dwa ciastka.
- Czy nie zgubiłaś czasem sowy? - Zainteresował się Albert łypiąc złotym okiem na czarodziejkę.
- Widziałeś ją? Jego, znaczy...
- Po południu jakaś granatowa kulka mało mnie nie staranowała, kiedy leciałem do miasta. - Gryf wylizał miskę.
Mlasnął ze smakiem.
- Osobiście wolę te z gorzką czekoladą.
- Co druid robił poza bramą? - Pieprz zmarszczył brwi.
- O, tu jesteście. - Ucieszył się Karasu zaglądając na dziedziniec.
Pieprz szybko połknął ostatnie ciastko i zrobił niewinną minę.
Dowódca zmrużył oczy.
- Gildia Niepokornych potrzebuje wsparcia. - Powiedział, nie spuszczając bacznego spojrzenia z rycerza.
- Teraz?
- Normalnie bym odmówił, ale wisimy im przysługę...
- Kto idzie?
Dowódca wyjął mu kubek z ręki i wziął potężnego łyka.
- Że ci się od tego zęby nie psują. - Mruknął - Znowu przesłodziłeś. - Biorę Piątkę z driadą, was i Hajmidala.
Zadaniowcy zostają, ale bierzemy po trzydziestu żołnierzy.
Z czego dycha ciężkich, no i zastanawiam się nad łucznikami.
Pieprz zagwizdał.
- W co oni tam wdepnęli?
- Zamek Północnych rodów i akurat wpadli tam niebiescy.
- Ale ja nie mam druida. - Powiedziała cicho Muffinka.
Karasu popatrzył pytająco.
- Gdzieś się zapodział, Albert mówi, że widział go za bramą.
- Niemożliwe, przecież bez pozwolenia... - Dowódca zmarszczył brwi. - Dobra weźcie Różę.
Nie zwrócił uwagi na jęk Pieprza.
- Później się tym zajmiemy. - Karasu posłał czarodziejce krzepiące spojrzenie.
Na rynku rozdzwonił się gong misji.
- Zbierajcie się. - Polecił dowódca.
Oficer Niepokornych czekał na nich przy południowej bramie zamku.
- Wielkie dzięki za wsparcie. - Skłonił się.
Karasu uśmiechnął się lekko.
Chętnie pozbywał się długów wdzięczności.
- Na chwilę obecną główna walka trwa na dziedzińcu. Wiemy, że niebiescy chcą zdobyć jedną z wież.
Musimy wypchnąć ich z zamku, więc główne siły kierujcie na dziedziniec.
Dowódca pokiwał głową.
Pogładził ręka złotorude pióra Alberta.
- Dodatkowo musimy zdobyć wieżę, najlepsza byłaby północno-wschodnia.
- Pieprz się tym zajmie.
Rycerz przewrócił oczami.
Miał ochotę na porządną walkę, a nie krążenie po zatęchłych korytarzach.
- Sporo o tobie słyszałem. - Uśmiechnął się blado oficer Niepokornych.
Pieprz błysną kłami.
- Same kłamstwa.
- A, i uważajcie. - Ostrzegł ich oficer, kiedy weszli w bramę. - Niebiescy mają maga.
Piwnica zamku była sucha i nieźle oświetlona.
Pieprz szedł obok Leggle czując na plecach ciężkie spojrzenie Róży.
- Poważnie ci mówię. - Mruknęła healerka nachylając się do czarodziejki. - Za grosz mu nie ufaj.
- Cholera, myślałem, że po tym Lesie da nam chociaż dzień wolnego... - Westchnął elf, rozcierając bark.
Rycerz nie odezwał się ani słowem.
Po ostatniej eskapadzie zbroja mu ciążyła.
Miecz wydawał się całkiem zbędny.
Poprawił chwyt na tarczy.
Mijali kolejne puste pomieszczenia.
Kiedy Pieprz pchnął następne ciężkie, drewniane drzwi czarodziejka go wyprzedziła.
- Chcesz jakiś czar wzmacniający? - Spytała Róża przyglądając się łucznikowi.
Muffinka szurnęła laską po ziemi.
Rozległo się ciche kliknięcie.
I prawdopodobnie żaden człowiek by go nie usłyszał.
Pieprz po raz pierwszy w życiu upuścił miecz.
Skoczył.
Był pewny, że nie zdąży.
Widział, jak mechanizm uwolnił wielką, kamienną kulę.
Jedna z tradycyjnych pułapek w podziemiach.
Zamontowana w ścianie kula, po uwolnieniu, ruchem wahadłowym zmiatała stojących na drodze intruzów.
Złapał czarodziejkę w pasie i popchnął do przodu.
Kula wpadła na niego, a impet odrzucił rycerza na ścianę.
Zwalił się na ziemię z głośnym hukiem.
Na korytarzu zaległa cisza.
- A mamroczące chrabąszcze... - Westchnął elf.
Czarodziejka otrzepała togę.
W milczeniu wpatrywała się w leżącego na ziemi Pieprza.
Nie ruszał się.
- Może byś się ogarnęła? - Tupnęła nogą na oszołomioną Różę.
Healerka zamrugała, a potem zemdlała.
- To się nie dzieje naprawdę... - Jęknął Elf, kiedy gdzieś przed nimi zadudniły kroki.
No tak, narobili tyle huku, że ściągnęli pewnie cały batalion.
- Ogarnij jakoś ten bajzel. - Burknęła Muffinka w stronę zbaraniałego elfa.
Sama pochyliła się nad Pieprzem i poklepała go po policzku.
Odpowiedziało jej wściekłe syknięcie.
- Skoro jednak żyjesz, to może byś się ruszył? - Muffinka nerwowo zacisnęła palce na lasce.
Rycerz jęknął.
Elf nałożył strzałę na łuk i zrobił kilka kroków do przodu.
Czarodziejka, chcąc nie chcąc, stanęła obok niego.
- No, no, no. Kogo my tu mamy? - Uśmiechnął się paskudnie dowódca w srebrno-błękitnym mundurze.
Złotorudy gryf krążył nad walczącymi.
Zręcznie unikał strzał.
Karasu wycelował.
Strzelanie w takich warunkach było nie lada wyzwaniem.
W dole kłębiła się trójkolorowa armia.
Przeciwnicy z misji nie byli żadnym wyzwaniem, w porównaniu do wojowników w srebrno-błękitnych mundurach.
Dowódcę niepokoiła nieobecność wodza Niebieskich.
Musiał być pod zamkiem.
Miał tylko nadzieję, że nie trafi na Wybranych.
Zakończona złotorudymi lotkami strzała utkwiła w czole łucznika Niebieskich.
Karasu uśmiechnął się paskudnie.
Na dole szalał zastępca.
Olbrzymi miecz wirował, tnąc przeciwników.
W końcu zablokowało go dwóch ciężkich rycerzy w srebrno-błękitnych mundurach.
Byli już blisko bramy.
Karasu postanowił wylądować i dla odmiany trochę powalczyć mieczem.
Czarodziejka stuknęła laską.
Wirujące ptysie pomknęły w stronę Niebieskich.
Odbiły się od bariery.
W plamę światła weszła piękna dziewczyna o wyjątkowo złośliwym uśmiechu.
Przesadnie teatralnym ruchem odgarnęła długie włosy, związane niebieską wstążką.
- Cukierkowa dziewczynka. Słyszałam o tobie.
- A ja o tobie ani słowa. - Mruknęła Muffinka.
- Nie drocz się z nią. - Burknął elf.
Dziewczyna przechyliła się w stronę ściany.
- Widzę, że zaczęliście bez nas. Znowu planujesz mordować współtowarzyszy?
Czarodziejka machnęła laską.
W stronę dziewczyny poleciały lukrecjowe witki.
Owinęły się wokół jej rąk i nóg.
- Niezłe. - Przyznała Niebieska pstryknięciem pozbywając się krepujących ją więzów.
Dowódca skinął dłonią.
Łucznicy nałożyli strzały.
- Będzie szybciej, jak się poddacie...
Muffinka rzuciła w ich stronę ognisty pióropusz.
Jednocześnie elf wypuścił strzałę.
Dziewczyna zgasiła płomienie w locie.
Strzała z paskudnym mlaśnięciem wbiła się w jednego z rycerzy.
Zachwiał się i ciężko zwalił na ziemię.
Na dowódcy nie zrobiło to żadnego wrażenia.
Dziewczyna poruszyła palcami i w stronę wybranych pomknął fioletowy pocisk.
Odbił się od lukrowanej tarczy.
Na kolejny gest Niebieskiego dowódcy ruszyli do ataku.
Fioletowe pociski i kilka strzał spotkały się z barierą.
Rycerze przebili ją bez większego trudu.
Czarodziejka ze złością uderzyła laską w ścianę.
Kamienie wystrzeliły krusząc zaprawę i głowy nacierających rycerzy.
Między nimi przemknął fioletowy pocisk.
Zobaczyła go za późno.
Mocne pchnięcie rzuciło ja wprost na elfa.
Zaklęcie odbiło się od tarczy.
Pieprz wyglądał strasznie.
Niebieska dziewczyna przechyliła głowę z zainteresowaniem.
Nie dał jej szansy na pogaduszki.
Odrzucił wygięta tarczę i zaatakował.
Jeden z Niebieskich healerów nie wytrzymał i uciekł.
Ostrze rycerza zwarło się z mieczem dowódcy, który zasłonił dziewczynę.
Pieprz posłał mu wyjątkowo paskudny uśmiech.
Zakotłowało się.
Czarodziejka stuknęła laską w przeciwległa ścianę.
Dziewczyna wrzasnęła formułę.
Kamienie z hukiem zwaliły się na podłogę.
Korytarz utonął w gęstym dymie.
Przeciwnik był za bramą.
Właściwie misja powinna zostać zaliczona, ale któraś drużyna musiała przegrać.
Do Karasu dobrnął dowódca Niepokornych.
- Widziałeś gdzieś tego cholernego, Niebieskiego śmiecia?
- Nie, ale skoro nie widzę też Leggle na pozycji, zakładam, że jednak się spotkali.
To nie była dobra wiadomość.
Wybrani Wybranymi, ale nie poradzą sobie z dowódca, przybocznymi i do tego magiem.
- Niedobrze, musimy go wyeliminować przed drugą rotacją armii zamkowej. - Zdenerwował się dowódca.
- Zostawiam ci Piątkę i pójdę na zwiad. - Zdecydował Karasu.
- Chcesz się tam pchać sam? - Zaprotestował Hajmidal. - Po moim trupie.
- Za wielki jesteś na te korytarze. - Zadrwił dowódca.
- Nadążaj, a będzie dobrze. - Poradził mu dobrotliwie zastępca.
Kiedy otworzyli przejście do piwnic, buchnęły z nich kłęby dymu.
Wódz Niepokornych gwizdnął przeciągle.
- Ci to się potrafią bawić.
Karasu pierwszy zszedł po kamiennych schodach.
Przytwierdzone do ściany pochodnie zgasły.
Przez dłuższą chwilę nic nie widzieli.
Kiedy wzrok przyzwyczaił im się do mroku, powoli ruszyli przed siebie.
- Gówno widać, może buchniemy którąś z pochodni?
- A masz gwarancję, że ten dym się od tego nie zapali?
- Czasem mógłbyś mniej myśleć.
- Pozazdrościłeś Pieprzowi przygody z ghulami?
- Cicho.
W ich kierunku coś się zbliżało dziwnie szurając.
Pieprz jęknął.
Zacisnął zęby i odczepił naramiennik, wyrywając wgniecioną część z rany.
Z wściekłością walnął kawałkiem zbroi o ścianę.
Czarodziejka patrzyła na niego spode łba.
Róża ciągle blada wyciągnęła w jego kierunku rękę z formułą.
Świdrujące ją czekoladowe oczy płonęły.
Nie było to spojrzenie człowieka.
Zadrżała.
- Przecież cię nie zeżre. - Zadrwiła Czarodziejka - Czego się boisz?
Pieprz zacharczał i splunął krwią.
Róża cofnęła się.
Zniecierpliwiona Muffinka złapała healerkę za rękę i szarpnęła mocno, przyciskając jej dłoń do rany Pieprza.
Róża zacisnęła powieki, a rycerz szarpnął się.
Czarodziejka oparła mu rękę na piersi i przyparła do ściany.
- Zostań. - Burknęła.
Nie dosięgała mu nawet do ramienia.
Wgnieciona zbroja wibrowała narastającym warkotem.
Muffinka zupełnie się tym nie przejęła.
Puściła dopiero, kiedy healerka skończyła.
Formuła zgasła, a Róża wyszarpała rękę z uścisku czarodziejki.
Pieprz zrobił krok w jej kierunku.
- Jeśli chcesz, żebym zdechł, to po prostu wróć na górę. - Zawarczał.
- Ja... - Zaczęła Róża.
Zacisnęła dłonie w pięści.
Zadarła głowę w górę i rzuciła mu złe spojrzenie.
- Nie będę z tobą więcej pracowała.
- Nie pracuj. - Wycedził. - Ale teraz zadbasz, żeby jej włos z głowy nie spadł.
Potężne ramię Pieprza wystrzeliło w stronę czarodziejki.
- Idźcie na górę. Ja muszę poszukać Leggle.
- Nie pójdziesz sam. - Zaprotestowała Czarodziejka.
Nawet na nią nie spojrzał.
Wyszedł z piwniczki, niemal wyrywając drzwi z zawiasów.
Róża westchnęła.
- Straszna z ciebie cipa. - Pokręciła głową Muffinka.
Nie dała healerce czasu na ripostę, tylko powędrowała za Pieprzem.
Leggle sapnął.
Lina krępująca mu ręce podjechała jeszcze wyżej.
Już prawie nie dotykał ziemi.
- Co pocznie łucznik, kiedy zerwiemy mu kilka ścięgien, hm? - Zainteresował się dowódca Niebieskich.
Przysunął się blisko.
Przejechał palcem po piersi Leggle.
Kierował się w górę.
Przy obojczyku palec zmienił się w dłoń.
Elf zacisnął zęby.
Zimne, szare oczy bacznie wpatrywały się w łucznika.
Dłoń przesunęła się na ramię.
- Tęskniłeś za mną Leggle? - Zapytał ocierając się o policzek elfa.
Nie czekał na odpowiedź.
Nacisnął na ramię jednocześnie podciągając linę, na której wisiała jego ofiara.
Bark chrupnął paskudnie, a łucznik zawył.
Drzwi pomieszczenia otworzyły się z trzaskiem.
Niebieska dziewczyna siedziała na zakurzonym stole.
Patrzyła na demoniczną furię z niezdrową fascynacją.
Pieprz przemknął obok niej.
Nawet nie zauważyła ciosu.
Świadomość zgasła.
Jeśli wcześniej był zły, to teraz wypełniała go tylko wściekłość.
Rozumiał zabijanie.
Ale pastwienie się było nie tylko niehonorowe, ale wręcz odrażające.
Dowódca Niebieskich w ostatniej chwili sparował uderzenie.
Pieprz nie zwolnił.
Grad ciosów, jaki posypał się na przeciwnika, zmusił go do wycofania się pod ścianę.
- Mam nadzieję, że teraz zdechniesz na dobre. - Zawarczał rycerz doskakując do wojownika.
Przyparty do ściany z trudem sparował cios.
Niebieska dziewczyna odzyskała przytomność.
Uformowała pocisk.
Pieprz musiał się cofnąć, żeby jednocześnie sparować czar i zasłonić się przed atakiem dowódcy.
W jego stronę pomknął kolejny pocisk, a Niebieski rycerz natarł, czując swoją przewagę.
Demon cofnął się, żeby odciągnąć przeciwnika od nieprzytomnego elfa.
Kątem oka obserwował Niebieską dziewczynę.
Była wolna.
Bawiła się z nim.
Pieprz odbił ostrze dowódcy, który chciał zaatakować z boku.
Wybił go z rytmu.
Miał go na widelcu.
To mógł być koniec.
Ale musiał odskoczyć, żeby uniknąć fioletowego pocisku.
Dowódca to wykorzystał i zaatakował w nieosłonięte zbroją ramię.
Za wysoko.
Miecz Pieprza pomknął do celu.
Pięć fioletowych pocisków pędziło w jego stronę.
Nie miał szans na ich odbicie.
Nawet nie próbował.
Ostrza weszło miękko pod lekką zbroję.
Dowódca sapnął i upadł.
Pieprz odbił się od ściany.
Był przygotowany na ból.
Widok tęczowej tarczy zaskoczył go.
Niebieska dziewczyna szybciej dostrzegła czarodziejkę.
Tarcza była za szeroka.
Zanim ją ominie będzie z późno.
Zbroja padła z trzaskiem o podłogę.
Czarny wilk wpadł na Niebieską dziewczynę, kiedy ostrze jej sztyletu dosięgło gardła czarodziejki.
Połamali stół.
Białe kły zacisnęły się na jej szyi.
Dziewczyna rozpłynęła się w fioletowym obłoku.
Wielki wilk kichnął.
Otrzepał się z resztek drewna.
Czarodziejka ciężko usiadła na podłodze.
Trzymała się za szyję.
Po jej dłoni spływała krew.
Róża objęła ją ramieniem i przyłożyła formułę.
Pieprzowi zamazał się obraz.
Udało mu się.
Zdążył.
Tylko, że w tym wszystkim zapomniał o jednej rzeczy.
Mało nie upadł, kiedy moc demona zawładnęła jego ciałem.
Umilkli.
Przywarli do ścian, po obu stronach korytarza.
Nie przestali przesuwać się do przodu.
Z dymu wyłoniła się Róża dźwigająca nieprzytomnego elfa.
Karasu skoczył do dziewczyny i uwolnił ją od ciężaru.
- Nie było czasu na leczenie. - Wysapała odgarniając włosy z czoła.
Twarz miała pobrudzoną sadzą, a na rękach zaschniętą krew.
Położyła dłonie na piersi łucznika i wyszeptała zaklęcie.
- Co tam się do diabła stało? - Zdenerwował się zastępca.
- Gdzie jest Muffinka i Pieprz?
- Ej, wy tam! - Gdzieś z góry krzyczał przywódca Niepokornych. - Koniec, ktoś kropnął tego kutasa!
- Nawet domyślam się kto... - Mruknął Karasu.
- On zupełnie nad sobą nie panuje. - Szepnęła Róża.
Zastępca przełknął ślinę.
Leggle otworzył oczy.
Szybko zebrał się z podłogi, rozglądając trochę nieprzytomnie.
- Zabierz ją stąd. - Polecił Karasu. - Niech zablokują wyjścia. Powiedz im, że sami wyjdziemy.
Leggle skinął głową i zniknął w dymie razem z Różą.
- No to chodźmy wziąć burka na łańcuch. - Mruknął zastępca.
Nie usłyszeli go.
Wyłonił się z dymu, jak na prawdziwego demona przystało.
Oficer skoczył do przodu osłaniając ich tarczą.
Wilk miękko odbił się od niej i wylądował na ziemi.
- Co robimy? - Zawahał się zastępca.
- Nie możemy go stąd wypuścić. - Powiedział Karasu. - Nas nie załatwi, gorzej z Niepokornymi.
- Ale z was cykory. - Z ciemności wyłoniła się rozbawiona Muffinka.
Stanęła obok Pieprza i zatopiła palce w miękkim futrze na grzbiecie wilka.
- To w końcu odbiło mu, czy nie? - oficer niepewnie opuścił tarczę.
- Odbiło, ale już jest w porządku. Chodźmy już, muszę poszukać swojej sowy.
Wilk przemknął obok nich.
Czarodziejka poszła za nim.
Róża skoczyła do nieprzytomnego elfa.
- Zablokuj go! - Krzyknęła. - Postaw blokadę!
Czarodziejka popatrzyła na nią zaskoczona.
- Ale przecież on...
Healerka odcięła łucznika i pociągnęła go w stronę wyjścia.
Wilk zawarczał wściekle.
Muffinka straciła pewność, czy faktycznie nie będzie mógł zaatakować sprzymierzeńców.
Ale nie zdążyła z barierą.
Po prostu zagrodziła Pieprzowi drogę.
Wilk wylądował tuż przed nią.
Miękka sierść musnęła jej policzek.
Kłapnął zębami.
Czarodziejka wyciągnęła ciastko.
Wściekłość w brązowych oczach przygasła.
- Siad. - Powiedziała posyłając mu wredny uśmiech.
Pieprz popchnął ją puchatym łbem i machnięciem jęzora zabrał przysmak.
Różowy pomponik z wściekłym sykiem dziabnął go w nos.
Karasu obserwował siedzącą przed namiotem czarodziejkę.
Czochrała wielkiego wilka za uchem.
Różowa, puchata kuleczka turlała się po jego czarnym grzbiecie.
Dowódca przewrócił oczami.
Wszedł do namiotu razem z zastępcą.
- Ładny bonusik nam wpadł, a Niebiescy zostali bez szefuńcia.
W namiocie pojawiła się dziewczyna z niebieską wstążką we włosach.
- Właśnie dlatego mam dla was pewną propozycję.
Oficer gwizdnął cicho.
Karasu przyjrzał się dziewczynie z zainteresowaniem.
Ostatnio edytowany przez Dziabeł 1 Stycznia 2018r. 16:02, W całości zmieniany: 5
_________________
– A jeśli pewnego dnia będę musiał odejść? – spytał Krzyś, ściskając Misiową łapkę. – Co wtedy?
– Nic wielkiego. – zapewnił go Puchatek. – Posiedzę tu sobie i na Ciebie poczekam. Kiedy się kogoś kocha, to ten drugi ktoś nigdy nie znika.
1
Muffinka:
- Bardziej mniej niż więcej, ale ogólny sens załapałeś.
Jak skopiowane z archiwum nocnych rozmów xD
_________________
0
takie życiowe xD
– A jeśli pewnego dnia będę musiał odejść? – spytał Krzyś, ściskając Misiową łapkę. – Co wtedy?
– Nic wielkiego. – zapewnił go Puchatek. – Posiedzę tu sobie i na Ciebie poczekam. Kiedy się kogoś kocha, to ten drugi ktoś nigdy nie znika.
_________________
– A jeśli pewnego dnia będę musiał odejść? – spytał Krzyś, ściskając Misiową łapkę. – Co wtedy?
– Nic wielkiego. – zapewnił go Puchatek. – Posiedzę tu sobie i na Ciebie poczekam. Kiedy się kogoś kocha, to ten drugi ktoś nigdy nie znika.
0
Gdzie kolejna część ja sie pytam
_________________
1
Teraz już nie będzie tak szybko XD Majówka się skończyła, mniej czasu na pisanie:c Ale cieszy mnie, że komuś się spodobało xd
Część Szósta
– A jeśli pewnego dnia będę musiał odejść? – spytał Krzyś, ściskając Misiową łapkę. – Co wtedy?
– Nic wielkiego. – zapewnił go Puchatek. – Posiedzę tu sobie i na Ciebie poczekam. Kiedy się kogoś kocha, to ten drugi ktoś nigdy nie znika.
Część SzóstaPosiadanie drugiego maga było kuszące.
Karasu liczył na to, że dziewczyna posługuje się czarami lepiej niż Ptyś.
Niestety, z propozycją wiązały się pewnie problemy techniczne.
Jak zwykle.
Po pierwsze, z tego co dowódca zdążył się zorientować, dziewczyna walczyła z Pieprzem i Muffinką.
O ile rycerz będzie jeszcze w stanie przełknąć fakt, że były przeciwnik zostanie jego towarzyszem broni, to wątpił żeby czarodziejka była równie łaskawa.
No i jeszcze kwestia pieniędzy.
Po zatrudnieniu maga i awansie, w skarbcu gildii nie zostało zbyt wiele środków.
Zatem, jeśli Karasu chciałby przyjąć propozycję dziewczyny, musiałby się zgłosić po pomoc do ich częstego źródła finansowania.
Czyli koniec końców decyzja należy do Pieprza.
Dowódca skrzywił się.
- Co myślisz? - Zapytał zastępca.
- Przecież wiesz na czym stoimy. - Westchnął Karasu.
- No to go zapytaj. - Wzruszył ramionami oficer.- Taka okazja może się nie powtórzyć.
- Macie może coś do picia, skoro mam się tu zestarzeć? - Zapytała słodko dziewczyna.
- Służę przednią anyżówką. - Zastępca podskoczył do niej z niewielką buteleczką.
- Z byka spadłeś? - Skrzywiła się.- Nie zbliżaj się do mnie z tym paskudztwem.
Krzątająca się przy regale z lekami healerka zachichotała.
Oficer zrobił obrażoną minę.
Dowódca wychylił się z namiotu.
Czekała przed nim spora kolejka, ale nikt nie narzekał.
Większość, rozwalona na trawie, grała w kości lub karty.
Karasu pochylił się nad drzemiącym Pieprzem.
Czarodziejka przezornie złapała różowy pompon.
- Chodźcie do namiotu, musimy o czymś porozmawiać.
Wilk uniósł łeb i spojrzał na gramolącą się z ziemi Muffinkę, a potem zerknął na Karasu.
- Jak to nie idziesz? - Zdenerwował się dowódca.
Demon znowu spojrzał na czarodziejkę.
Karasu prychnął.
- Dam ci swoją pelerynę, pod warunkiem, że mi jej nigdy nie oddasz.
- O co chodzi? - Zainteresował się Ptyś.
- Nasz mały demon nagle zrobił się strasznie wstydliwy. - Parsknął Karasu i umknął zręcznie przed białymi kłami.
Zniknął w namiocie, a zaraz za nim czarodziejka.
Wilk zwalczył pokusę dania nogi do obozu.
Niepozorna konstrukcja z ciemnozielonego płótna, była jednym z kluczowych miejsc w miasteczku.
Namiot, ustawiony w punkcie przejścia, wzmacniał formuły leczące, niwelował działanie klątw i iluzji.
Zmuszał swoich gości do przybrania prawdziwej postaci.
To dlatego, kiedy Pieprz wsunął się niechętnie do namiotu, w środku pojawił się w całej, gołej okazałości.
Oficer parsknął.
Healerka zarumieniła się i upuściła butelkę, której potem bardzo długo szukała pod stołem.
Karasu rzucił w rycerza peleryną.
Demon, mrucząc pod nosem, co o tym wszystkim sądzi, przewiązał się nią w pasie.
Trafił na rozbawione spojrzenie Muffinki.
- Twarzowa spódnica. - Puściła do niego oko.
- No, chociaż bez wyglądasz lepiej. - Przytaknął wesoło kobiecy głos.
Czarodziejka zmrużyła oczy.
Demon popatrzył pytająco na Karasu.
- No tak, ten. Bo...
- Nie. - Ucięła Muffinka.
Dowódca zamrugał.
Mała, sięgająca mu do piersi dziewczyna, stuknęła ze złością laską.
- Niepotrzebna nam trzeciorzędna wiedźma.
- Myślałem, że to ja jestem tu od podejmowania takich decyzji. - Nastroszył się dowódca.
- Nie jestem trzeciorzędną wiedźmą, ty lukrowany pierniku. - Dziewczyna ze wstążką oparła dłoń na biodrze.
Ładnym, wydatny biust zafalował.
Oficer pociągnął potężny łyk anyżówki.
Pieprz uśmiechnął się drapieżnie.
- Wiedźma.
- Demon.
- Skoro już mamy za sobą ogólną prezentację, to może wrócimy do konkretów.
- Czyli chcesz pożyczyć ode mnie pieniądze. - Brązowe oczy spoczęły na dowódcy.
Czarodziejka prychnęła.
- Układasz się z demonem, żeby nająć wiedźmę. Jesteś samobójcą, czy desperatem?
- Z tym demonem układam się już druga dekadę i nie wyszedłem na tym najgorzej. - Uśmiechnął się lekko Karasu.
Wbił spojrzenie w Pieprza.
Wiedział, że rycerz będzie chciał czegoś w zamian.
Pytanie brzmiało, co to było i czy taka wymiana opłaci się gildii.
Wszystkie oczy skupiły się na demonie.
Półnagi, przewiązany ciemnozieloną peleryną wyglądał na rozbawionego.
- No mów, czego chcesz. - Popędził go dowódca.
- Wolnej ręki w szukaniu sowy.
Oficer wytrzeszczył oczy.
Czarodziejka popatrzyła na demona z niedowierzaniem.
Karasu zmarszczył brwi.
- Co znaczy wolnej ręki?
- To co słyszysz. - Wzruszył szerokimi ramionami Pieprz.
- Przecież w takim układzie możesz równie dobrze przepaść na rok.
Demon błysnął kłami.
- Jednak uczysz się na swoich błędach.
- Długo macie zamiar się tak licytować? - Burknęła wiedźma.
- Właśnie, poza tym ona zjedzie z ceny. - Powiedziała słodko Muffinka.
- Że co proszę? - Zdziwiła się dziewczyn.
- Poważnie? - Ucieszył się Karasu.
- Wiesz, że ja tu usiłuję ci pomóc, nie? - Mruknął Pieprz.
- Wiem, ale po co marnować złoto? - Wzruszyła ramionami czarodziejka.
- Skąd ci w ogóle przyszło do głowy... - Zaczęła ze złością ponętna dziewczyna.
- Jesteś wiedźmą. Wiedźmy potrzebują demonów. My mamy na stanie jednego z najlepszych. Proste.
Oficer klasnął w wielkie dłonie.
- Dobrze prawi! Wypijmy za to.
- Coś w tym jest. - Zastanowił się Karasu.
- Nie podoba mi się to. - Burknął Pieprz.
- Niech będzie połowa, ale decydujesz teraz. - Wiedźma posłała Karasu złe spojrzenie.
- Tydzień. - Dowódca wycelował palcem w rycerza.
Demon uścisnął jego rękę.
- Dołączyłaby i za darmo. - Mruknęła czarodziejka maszerując obok Pieprza.
- Skąd możesz wiedzieć.
- Bo widziałam. Napaliła się na ciebie.
Demon parsknął.
- Zazdrosna?
Muffina zdzieliła go z rozmachem laską.
- Podła baba.
- Zawszony sierściuch.
- Tylko nie zawszony!
- Miło popatrzeć jak się dobrze dogadujecie. - Ucieszył się zastępca wtryniając się między rycerza a czarodziejkę.
Uwiesił się na ich ramionach.
- Trzeba wreszcie zrobić porządną ucztę! Mamy nowe panienki!
Muffinka skrzywiła się.
- Ja to muszę się ubrać. - Demon zręcznie wyswobodził się z oficerskiego uścisku, po czym zniknął w siedzibie gildii.
- Mieszka tam? - Zdziwiła się czarodziejka.
- Od samego początku. - Przytaknął Zastępca. - A kasy ma tyle, że spokojnie pół miasteczka by wykupił.
- Więc dlaczego siedzi tam?
Czarodziejka pamiętała niewielkie pokoiki w siedzibie gildii.
Sama wytrzymała tam jedną noc.
Potem kupiła mały domek, niedaleko healerek.
Trudno było jej pojąć, że ktoś może mieszkać w takim ścisku z własnej woli.
- A po co mu więcej? - Wzruszył ramionami oficer. - Baby nie ma, bimbru nie pędzi, ziół nie sadzi.
Właściwie, jakby mu pozwolić, to by nie wyłaził ze skóry wilka.
- No to czemu mu nie pozwalacie?
- Bo od tego świra dostaje. Po jakimś czasie dziczeje całkiem. Kiedyś, na początku Karasu mu pozwalał.
A potem Pieprz przepadł.
- Przepadł? - Czarodziejka usiadła pod gruszą.
Zastępca przeciągnął się aż strzeliły stawy.
- Ano przepadł, z rok go nie było. Ledwośmy się utrzymali. A i on wyglądał nieciekawie.
Bo mogą sobie gadać, co tam chcą, ale ja wiem... - Oficer dokończył ciszej. - że oni są ze sobą związani.
Kropka. Jeden bez drugiego długo nie pociągnie.
Muffinka zmarszczyła brwi.
Nie dowiedziała się jednak niczego więcej, bo na dziedziniec wyszedł Pieprz.
W mundurze z talerzem ciastek i dzbankiem mleka.
- Gorzałki byś się napił, jak na mężczyznę przystało. - Oficer uderzył butelką z anyżówką w stół.
- Jak zrobisz coś lepszego niż te szczyny, to chętnie.
- Ja ci dam szczyny! - Zdenerwował się Zastępca. - Gdyby mi się chciało, kazałbym ci to odszczekać!
- Znowu chcesz dostać po dupie? - Zapytał z nadzieją Demon.
- Tamto się nie liczyło! Niesprzyjające warunki.
- Ta, trzeba było tyle nie pić. - Rozbawiony demon zamoczył ciastko w mleku. - A ty mała pakuj się, bo jutro idziemy szukać twojego pierzastego.
- Jeszcze raz powiesz do mnie mała, a zmienię ci mleko w anyżówkę. - Burknęła Muffinka.
- Tak, Pieprzu, dziękuję, jesteś wspaniały. - Rycerz przedrzeźnił czarodziejkę.
Oberwał ciastkiem.
Spotkali się rano przy studni.
Czarodziejka ziewając jak smok popatrzyła na Pieprza trochę nieprzytomnie.
Rycerz był w lekkiej zbroi, miał dwa miecze, a na ramieniu sporych rozmiarów tobołek.
- Gotowa? - Upewnił się posyłając jej krytyczne spojrzenie.
Skinęła głową, tłumiąc ziewnięcie.
Demon żwawo przemaszerował przez miasto, w bramie machnął świstkiem i wyszli na rozległe łąki.
Minęli namiot i ruszyli w stronę majaczącego w oddali lasu.
Muffinka nie protestowała.
Nie miała pojęcia skąd właściwie Pieprz wie dokąd iść.
Ale nie bardzo miała siłę pytać.
Prawdopodobnie nie trzeba było wczoraj siedzieć tak długo na uczcie.
Tylko, że z tego co pamięta, rycerz bawił się tam znacznie dłużej.
Nie mówiąc już o ilości wypitej gorzałki.
Jakim cudem teraz maszeruje dziarsko, jakby wczorajszy wieczór zupełnie go nie dotyczył?
- Skąd wiesz dokąd idziemy? - Spytała w końcu.
- Sprawdziłem w archiwum. - Stwierdził, jakby to było coś oczywistego. - Następnego dnia, po zniknięciu, pojawił się w lesie.
Potem ślad się urywa, więc pewnie znów zmienił się w sowę.
- Mapy gildii nie rejestrują członków po przemianie?
- Nie. - Pieprz uśmiechnął się wyjątkowo paskudnie.
Czarodziejka nie musiała już pytać czyja to sprawka.
- No dobrze, dojdziemy do tego miejsca i co dalej?
- Nie wiem, przyjdziemy, zobaczymy...
- Taa, kremik został rozlany - Mruknęła ponuro Muffinka.
Oficer obudził się i zaraz tego pożałował.
Głowa pulsowała tępym bólem.
Postanowił nie otwierać jednak oczu.
Trafił ręka na coś miękkiego.
Uchylił powiekę.
Na widok śpiącej Róży wytrzeźwiał błyskawicznie.
- Już trzeba wstawać? - Wymamrotała przez sen.
Zastępca myślał gorączkowo.
Poszła z nim, Pieprz był na uczcie.
Nie zabił go, więc chyba wszystko w porządku.
Na wszelki wypadek oficer postanowił się ulotnić.
Tyle wczoraj miał chętnych panienek.
Zresztą jak zwykle, kiedy zastępował barda.
Dlaczego polazł z panną demona?
Postanowił nie dumać nad tym za długo.
Lepiej udawać, że nic się nie stało.
Wymknął się z domu healerek.
Zwolnił dopiero koło studni, przy której najwyraźniej trzeźwiał dowódca.
Karasu wylał na głowę wiadro zimnej wody.
Parsknął przy tym z odrazą.
- Czemu tak brutalnie? - Zainteresował się zastępca.
- Kandydaci czekają. - Westchnął dowódca.
- Darowałbyś sobie raz na jakiś czas.
- A ty skąd wracasz? - Zmienił temat Karasu.
- Yyy, w gospodzie byłem. Wiesz, pan Ragnus chciał zamówić nalewe... - Ugryzł się w język, bo właśnie minął ich zaspany pan Ragnus zmierzający do gospody.
- O, Hajmidal! - Ucieszył się na widok oficera. - Wpadnij do mnie, musimy pogadać o nowej dostawie nalewek.
Karasu zmrużył oczy.
Wytarł się i wciągnął koszulę.
Zastępca przestępował z nogi na nogę.
- Byłem u Róży.
- Oszalałeś?
- Tak jakoś wyszło.
Dowódca przewrócił oczami.
- Chodź ze mną na przesłuchania, nie mam dziś siły.
Postanowili darować sobie oficjalne audiencje w głównej sali.
Zaopatrzeni w lekką nalewkę i zimne, wędzone skrzydełka, zalegli pod gruszą.
Pierwszym gościem na dziedzińcu był wielki facet z imponującą, jasną brodą.
Karasu zapatrzył się na nią do tego stopnia, że oficer zmuszony był sprzedać mu kuksańca.
Dowódca zamrugał.
- Na kucharza. - Szepnął litościwie zastępca.
- Ale przecież my mamy kucharza. - Zdziwił się Karasu.
- Nie mamy, od wczoraj. Fen poprosi o wolne i z samego rana pojechał do matki, do Rozen.
Podejrzewam, że będzie chciał dołączyć do Niepokornych.
- Ale jak to? - Zapytał słabo dowódca. - Nie będzie ciastek?
- Ja potrafię robić rewelacyjne ciastka. - Ucieszył się blondyn o rumianych policzkach. - Wyśmienite.
- Dobra. - Machnął ręką Karasu.
Kiedy na dziedzińcu stanęło dwóch łysych jak kolano osiłków, całkiem pozbawionych karków, dowódca pomyślał, że chyba jednak musi się położyć.
Karasu liczył na to, że dziewczyna posługuje się czarami lepiej niż Ptyś.
Niestety, z propozycją wiązały się pewnie problemy techniczne.
Jak zwykle.
Po pierwsze, z tego co dowódca zdążył się zorientować, dziewczyna walczyła z Pieprzem i Muffinką.
O ile rycerz będzie jeszcze w stanie przełknąć fakt, że były przeciwnik zostanie jego towarzyszem broni, to wątpił żeby czarodziejka była równie łaskawa.
No i jeszcze kwestia pieniędzy.
Po zatrudnieniu maga i awansie, w skarbcu gildii nie zostało zbyt wiele środków.
Zatem, jeśli Karasu chciałby przyjąć propozycję dziewczyny, musiałby się zgłosić po pomoc do ich częstego źródła finansowania.
Czyli koniec końców decyzja należy do Pieprza.
Dowódca skrzywił się.
- Co myślisz? - Zapytał zastępca.
- Przecież wiesz na czym stoimy. - Westchnął Karasu.
- No to go zapytaj. - Wzruszył ramionami oficer.- Taka okazja może się nie powtórzyć.
- Macie może coś do picia, skoro mam się tu zestarzeć? - Zapytała słodko dziewczyna.
- Służę przednią anyżówką. - Zastępca podskoczył do niej z niewielką buteleczką.
- Z byka spadłeś? - Skrzywiła się.- Nie zbliżaj się do mnie z tym paskudztwem.
Krzątająca się przy regale z lekami healerka zachichotała.
Oficer zrobił obrażoną minę.
Dowódca wychylił się z namiotu.
Czekała przed nim spora kolejka, ale nikt nie narzekał.
Większość, rozwalona na trawie, grała w kości lub karty.
Karasu pochylił się nad drzemiącym Pieprzem.
Czarodziejka przezornie złapała różowy pompon.
- Chodźcie do namiotu, musimy o czymś porozmawiać.
Wilk uniósł łeb i spojrzał na gramolącą się z ziemi Muffinkę, a potem zerknął na Karasu.
- Jak to nie idziesz? - Zdenerwował się dowódca.
Demon znowu spojrzał na czarodziejkę.
Karasu prychnął.
- Dam ci swoją pelerynę, pod warunkiem, że mi jej nigdy nie oddasz.
- O co chodzi? - Zainteresował się Ptyś.
- Nasz mały demon nagle zrobił się strasznie wstydliwy. - Parsknął Karasu i umknął zręcznie przed białymi kłami.
Zniknął w namiocie, a zaraz za nim czarodziejka.
Wilk zwalczył pokusę dania nogi do obozu.
Niepozorna konstrukcja z ciemnozielonego płótna, była jednym z kluczowych miejsc w miasteczku.
Namiot, ustawiony w punkcie przejścia, wzmacniał formuły leczące, niwelował działanie klątw i iluzji.
Zmuszał swoich gości do przybrania prawdziwej postaci.
To dlatego, kiedy Pieprz wsunął się niechętnie do namiotu, w środku pojawił się w całej, gołej okazałości.
Oficer parsknął.
Healerka zarumieniła się i upuściła butelkę, której potem bardzo długo szukała pod stołem.
Karasu rzucił w rycerza peleryną.
Demon, mrucząc pod nosem, co o tym wszystkim sądzi, przewiązał się nią w pasie.
Trafił na rozbawione spojrzenie Muffinki.
- Twarzowa spódnica. - Puściła do niego oko.
- No, chociaż bez wyglądasz lepiej. - Przytaknął wesoło kobiecy głos.
Czarodziejka zmrużyła oczy.
Demon popatrzył pytająco na Karasu.
- No tak, ten. Bo...
- Nie. - Ucięła Muffinka.
Dowódca zamrugał.
Mała, sięgająca mu do piersi dziewczyna, stuknęła ze złością laską.
- Niepotrzebna nam trzeciorzędna wiedźma.
- Myślałem, że to ja jestem tu od podejmowania takich decyzji. - Nastroszył się dowódca.
- Nie jestem trzeciorzędną wiedźmą, ty lukrowany pierniku. - Dziewczyna ze wstążką oparła dłoń na biodrze.
Ładnym, wydatny biust zafalował.
Oficer pociągnął potężny łyk anyżówki.
Pieprz uśmiechnął się drapieżnie.
- Wiedźma.
- Demon.
- Skoro już mamy za sobą ogólną prezentację, to może wrócimy do konkretów.
- Czyli chcesz pożyczyć ode mnie pieniądze. - Brązowe oczy spoczęły na dowódcy.
Czarodziejka prychnęła.
- Układasz się z demonem, żeby nająć wiedźmę. Jesteś samobójcą, czy desperatem?
- Z tym demonem układam się już druga dekadę i nie wyszedłem na tym najgorzej. - Uśmiechnął się lekko Karasu.
Wbił spojrzenie w Pieprza.
Wiedział, że rycerz będzie chciał czegoś w zamian.
Pytanie brzmiało, co to było i czy taka wymiana opłaci się gildii.
Wszystkie oczy skupiły się na demonie.
Półnagi, przewiązany ciemnozieloną peleryną wyglądał na rozbawionego.
- No mów, czego chcesz. - Popędził go dowódca.
- Wolnej ręki w szukaniu sowy.
Oficer wytrzeszczył oczy.
Czarodziejka popatrzyła na demona z niedowierzaniem.
Karasu zmarszczył brwi.
- Co znaczy wolnej ręki?
- To co słyszysz. - Wzruszył szerokimi ramionami Pieprz.
- Przecież w takim układzie możesz równie dobrze przepaść na rok.
Demon błysnął kłami.
- Jednak uczysz się na swoich błędach.
- Długo macie zamiar się tak licytować? - Burknęła wiedźma.
- Właśnie, poza tym ona zjedzie z ceny. - Powiedziała słodko Muffinka.
- Że co proszę? - Zdziwiła się dziewczyn.
- Poważnie? - Ucieszył się Karasu.
- Wiesz, że ja tu usiłuję ci pomóc, nie? - Mruknął Pieprz.
- Wiem, ale po co marnować złoto? - Wzruszyła ramionami czarodziejka.
- Skąd ci w ogóle przyszło do głowy... - Zaczęła ze złością ponętna dziewczyna.
- Jesteś wiedźmą. Wiedźmy potrzebują demonów. My mamy na stanie jednego z najlepszych. Proste.
Oficer klasnął w wielkie dłonie.
- Dobrze prawi! Wypijmy za to.
- Coś w tym jest. - Zastanowił się Karasu.
- Nie podoba mi się to. - Burknął Pieprz.
- Niech będzie połowa, ale decydujesz teraz. - Wiedźma posłała Karasu złe spojrzenie.
- Tydzień. - Dowódca wycelował palcem w rycerza.
Demon uścisnął jego rękę.
- Dołączyłaby i za darmo. - Mruknęła czarodziejka maszerując obok Pieprza.
- Skąd możesz wiedzieć.
- Bo widziałam. Napaliła się na ciebie.
Demon parsknął.
- Zazdrosna?
Muffina zdzieliła go z rozmachem laską.
- Podła baba.
- Zawszony sierściuch.
- Tylko nie zawszony!
- Miło popatrzeć jak się dobrze dogadujecie. - Ucieszył się zastępca wtryniając się między rycerza a czarodziejkę.
Uwiesił się na ich ramionach.
- Trzeba wreszcie zrobić porządną ucztę! Mamy nowe panienki!
Muffinka skrzywiła się.
- Ja to muszę się ubrać. - Demon zręcznie wyswobodził się z oficerskiego uścisku, po czym zniknął w siedzibie gildii.
- Mieszka tam? - Zdziwiła się czarodziejka.
- Od samego początku. - Przytaknął Zastępca. - A kasy ma tyle, że spokojnie pół miasteczka by wykupił.
- Więc dlaczego siedzi tam?
Czarodziejka pamiętała niewielkie pokoiki w siedzibie gildii.
Sama wytrzymała tam jedną noc.
Potem kupiła mały domek, niedaleko healerek.
Trudno było jej pojąć, że ktoś może mieszkać w takim ścisku z własnej woli.
- A po co mu więcej? - Wzruszył ramionami oficer. - Baby nie ma, bimbru nie pędzi, ziół nie sadzi.
Właściwie, jakby mu pozwolić, to by nie wyłaził ze skóry wilka.
- No to czemu mu nie pozwalacie?
- Bo od tego świra dostaje. Po jakimś czasie dziczeje całkiem. Kiedyś, na początku Karasu mu pozwalał.
A potem Pieprz przepadł.
- Przepadł? - Czarodziejka usiadła pod gruszą.
Zastępca przeciągnął się aż strzeliły stawy.
- Ano przepadł, z rok go nie było. Ledwośmy się utrzymali. A i on wyglądał nieciekawie.
Bo mogą sobie gadać, co tam chcą, ale ja wiem... - Oficer dokończył ciszej. - że oni są ze sobą związani.
Kropka. Jeden bez drugiego długo nie pociągnie.
Muffinka zmarszczyła brwi.
Nie dowiedziała się jednak niczego więcej, bo na dziedziniec wyszedł Pieprz.
W mundurze z talerzem ciastek i dzbankiem mleka.
- Gorzałki byś się napił, jak na mężczyznę przystało. - Oficer uderzył butelką z anyżówką w stół.
- Jak zrobisz coś lepszego niż te szczyny, to chętnie.
- Ja ci dam szczyny! - Zdenerwował się Zastępca. - Gdyby mi się chciało, kazałbym ci to odszczekać!
- Znowu chcesz dostać po dupie? - Zapytał z nadzieją Demon.
- Tamto się nie liczyło! Niesprzyjające warunki.
- Ta, trzeba było tyle nie pić. - Rozbawiony demon zamoczył ciastko w mleku. - A ty mała pakuj się, bo jutro idziemy szukać twojego pierzastego.
- Jeszcze raz powiesz do mnie mała, a zmienię ci mleko w anyżówkę. - Burknęła Muffinka.
- Tak, Pieprzu, dziękuję, jesteś wspaniały. - Rycerz przedrzeźnił czarodziejkę.
Oberwał ciastkiem.
Spotkali się rano przy studni.
Czarodziejka ziewając jak smok popatrzyła na Pieprza trochę nieprzytomnie.
Rycerz był w lekkiej zbroi, miał dwa miecze, a na ramieniu sporych rozmiarów tobołek.
- Gotowa? - Upewnił się posyłając jej krytyczne spojrzenie.
Skinęła głową, tłumiąc ziewnięcie.
Demon żwawo przemaszerował przez miasto, w bramie machnął świstkiem i wyszli na rozległe łąki.
Minęli namiot i ruszyli w stronę majaczącego w oddali lasu.
Muffinka nie protestowała.
Nie miała pojęcia skąd właściwie Pieprz wie dokąd iść.
Ale nie bardzo miała siłę pytać.
Prawdopodobnie nie trzeba było wczoraj siedzieć tak długo na uczcie.
Tylko, że z tego co pamięta, rycerz bawił się tam znacznie dłużej.
Nie mówiąc już o ilości wypitej gorzałki.
Jakim cudem teraz maszeruje dziarsko, jakby wczorajszy wieczór zupełnie go nie dotyczył?
- Skąd wiesz dokąd idziemy? - Spytała w końcu.
- Sprawdziłem w archiwum. - Stwierdził, jakby to było coś oczywistego. - Następnego dnia, po zniknięciu, pojawił się w lesie.
Potem ślad się urywa, więc pewnie znów zmienił się w sowę.
- Mapy gildii nie rejestrują członków po przemianie?
- Nie. - Pieprz uśmiechnął się wyjątkowo paskudnie.
Czarodziejka nie musiała już pytać czyja to sprawka.
- No dobrze, dojdziemy do tego miejsca i co dalej?
- Nie wiem, przyjdziemy, zobaczymy...
- Taa, kremik został rozlany - Mruknęła ponuro Muffinka.
Oficer obudził się i zaraz tego pożałował.
Głowa pulsowała tępym bólem.
Postanowił nie otwierać jednak oczu.
Trafił ręka na coś miękkiego.
Uchylił powiekę.
Na widok śpiącej Róży wytrzeźwiał błyskawicznie.
- Już trzeba wstawać? - Wymamrotała przez sen.
Zastępca myślał gorączkowo.
Poszła z nim, Pieprz był na uczcie.
Nie zabił go, więc chyba wszystko w porządku.
Na wszelki wypadek oficer postanowił się ulotnić.
Tyle wczoraj miał chętnych panienek.
Zresztą jak zwykle, kiedy zastępował barda.
Dlaczego polazł z panną demona?
Postanowił nie dumać nad tym za długo.
Lepiej udawać, że nic się nie stało.
Wymknął się z domu healerek.
Zwolnił dopiero koło studni, przy której najwyraźniej trzeźwiał dowódca.
Karasu wylał na głowę wiadro zimnej wody.
Parsknął przy tym z odrazą.
- Czemu tak brutalnie? - Zainteresował się zastępca.
- Kandydaci czekają. - Westchnął dowódca.
- Darowałbyś sobie raz na jakiś czas.
- A ty skąd wracasz? - Zmienił temat Karasu.
- Yyy, w gospodzie byłem. Wiesz, pan Ragnus chciał zamówić nalewe... - Ugryzł się w język, bo właśnie minął ich zaspany pan Ragnus zmierzający do gospody.
- O, Hajmidal! - Ucieszył się na widok oficera. - Wpadnij do mnie, musimy pogadać o nowej dostawie nalewek.
Karasu zmrużył oczy.
Wytarł się i wciągnął koszulę.
Zastępca przestępował z nogi na nogę.
- Byłem u Róży.
- Oszalałeś?
- Tak jakoś wyszło.
Dowódca przewrócił oczami.
- Chodź ze mną na przesłuchania, nie mam dziś siły.
Postanowili darować sobie oficjalne audiencje w głównej sali.
Zaopatrzeni w lekką nalewkę i zimne, wędzone skrzydełka, zalegli pod gruszą.
Pierwszym gościem na dziedzińcu był wielki facet z imponującą, jasną brodą.
Karasu zapatrzył się na nią do tego stopnia, że oficer zmuszony był sprzedać mu kuksańca.
Dowódca zamrugał.
- Na kucharza. - Szepnął litościwie zastępca.
- Ale przecież my mamy kucharza. - Zdziwił się Karasu.
- Nie mamy, od wczoraj. Fen poprosi o wolne i z samego rana pojechał do matki, do Rozen.
Podejrzewam, że będzie chciał dołączyć do Niepokornych.
- Ale jak to? - Zapytał słabo dowódca. - Nie będzie ciastek?
- Ja potrafię robić rewelacyjne ciastka. - Ucieszył się blondyn o rumianych policzkach. - Wyśmienite.
- Dobra. - Machnął ręką Karasu.
Kiedy na dziedzińcu stanęło dwóch łysych jak kolano osiłków, całkiem pozbawionych karków, dowódca pomyślał, że chyba jednak musi się położyć.
_________________
– A jeśli pewnego dnia będę musiał odejść? – spytał Krzyś, ściskając Misiową łapkę. – Co wtedy?
– Nic wielkiego. – zapewnił go Puchatek. – Posiedzę tu sobie i na Ciebie poczekam. Kiedy się kogoś kocha, to ten drugi ktoś nigdy nie znika.