Pomijany? Z tego co piszesz, wydaje mi się, że rzeczywiście nie jesteś rozumiany. Najwidoczniej w Twoim otoczeniu nie ma ludzi, którzy idealnie do Ciebie pasują. Jednak w przyszłości na pewno na swojej drodze takowych spotkasz, to nieuniknione. Jedni nazywają to szczęściem, drudzy pechem, ale tak naprawdę wszyscy to doceniają. Nawet jeśli wcześniej umieli żyć z świadomością, że w górę pną się sami (tak jak ty), to, gdy na horyzoncie pojawi się ktoś kto wyciągnie do nich dłoń, z upływem czasu nie zaakceptują już faktu, że mogą to kiedyś znów robić sami. Wtedy będzie coraz trudniej, więc może lepiej jeśli dłużej jesteś zdany na samego siebie. Chociaż wiem, że w tym momencie może to się wydawać przytłaczające, wręcz bolesne. Rozumiem - ponieważ sama kiedyś tak miałam. Powiedziałeś, że nie masz szczególnego miejsca, co tylko utwierdza mnie w tym przekonaniu, jednak mogę się mylić. Czuję, że mogę robić wszystko, więc i robię wszystko. Tutaj prawdopodobnie masz rację, to duży problem. Dobrze jest uważać, że się może wiele, stawiać sobie wysoko poprzeczkę i być ambitnym - taka postawa doprowadzi w końcu człowieka do możliwości uczynienia naprawdę wielu rzeczy. Jednak nikt nie może robić wszystkiego, niestety i trzeba sobie to uświadomić. Nie wiem jaki dokładnie jesteś, więc nie mogę również dokładnie stwierdzić, ale ludzie są różni i czasem myśl, że mogą wszystko wyjątkowo zgrzyta z pewnymi cechami (patrz: bezczelność, egoizm). Mam nadzieję, że Ty taki nie jesteś i u Ciebie nie jest to tak wypuklone, a myśl ta jedynie dotyczy mądrych decyzji.
Może i masz rację. Ale jakby się tak zastanowić to żadne słowa nie opisują dokładnie uczuć czy zachowań, więc każde z nich może brzmieć pusto. Jednak jesteśmy ludźmi i musimy w jakiś sposób opisać co czujemy, co widzimy, co słyszymy. Jednak to, że ktoś jest dojrzały wcale nie musi oznaczać, że jest taki sam. Więc (nie zaczyna się zdania od 'więc', ale i tak o tym zawsze zapominam >.>) nie mogę się z Tobą zgodzić.

Nie martw się. Twoja składnia jest logiczna, więc... ^^ 17h!? To niezdrowo ;x

Myślę, że przechodząc przez ten szereg zabawnych spraw, można szczerze stwierdzić, że samotność to nie do końca tak okropna sprawa. Czasami wydaje się lepsza, niż tłum głuchych na słowa ludzi, wpatrzonych bezmyślnie we własne, marne odbicie. Wolałabym czasami nie istnieć, wobec tych wszystkich kataklizmów i przytłaczających sentencji, nudnego życia. Ja czuję pomarańczę, choć nie wiem czy to bardziej dobrze czy też mniej.

Ja sama nie wiem jak myślę o tym samobójstwie... Realnie czy nierealnie... Mętlik w głowie mam za duży.
Ja poznałam wielu przyjaciół w internecie.
W realnym świecie mam tylko jedną najlepszą na świecie przyjaciółkę. Niestety coraz rzadziej rozmawiamy. Czasami nawet tygodniami się do siebie nie odzywamy.
Moi przyjaciele z internetu mają też swoje realne życie, więc nie zawsze są kiedy chcę pogadać, popisać...
Przez to czuję się taka o... samotna, opuszczona.
Ale gdy tylko rozmawiam z mą miłością to o wszystkim zapominam, staję się innym człowiekiem, szczęśliwym, pełnym radości. Z pesymistki przechodzę w optymistkę.
Nawet zwykły sms od niego mnie uszczęśliwia.
Nie wiem co by było gdyby nie on.
Kolejna nieskładna wypowiedź. :c

W pewnych sytuacjach odrzucenie własnych uczuć jest niezbędne. W życiu tak czasem już bywa. Wiem to z własnego doświadczenia. Brak emocji - brak cierpienia. Choć są luzie dla których warto mieć emocje. Warto się dla nich starać. Możliwe, że w przyszłości będzie tak jak w książce (oczywiście nie pamiętam autora), bodajże nazywała się "Nowy lepszy świat"... Ludzie staną się maszynami bez świadomości. Będą zaprogramowani do pracy... będą szczęśliwi... Może to jest najlepsze rozwiązanie? Szczerze mówiąc, nie chciałabym by tak było. Ludzie muszą pozostać Ludźmi... Choć czy można nazwać człowieka człowiekiem?

Wybacz, mój błąd.