Nowelki i opowiadania

Wracamy do domu tupiąc z zimna.
W kuchni siedzi Programistka.
Jakaś dziwna.
Smutna?
Szczękają drzwi piwnicy.
Znowu prześlizguje się.
Przed czym ten facet tak ucieka?
- O już jesteście..- Głos matki jest jakiś nieobecny.- Obiad.. - zaczyna, ale urywa wpół słowa.
- Obiad dzisiaj my robimy. - Zarządza Florian.
Patrzę na niego zaskoczona.
Twarz Programistki nieco wygładza się, wstaje i zabierając po drodze kubek znika na górze.
Rozglądam się po kuchni lekko oszołomiona.
- Mam nadzieję, że ty masz o tym większe pojęcie ode mnie. - Wzdycham.
- Najwyżej zamówimy pizze. - Odpowiada lekko.
Don't worry be happy.
- Może zróbmy to od razu.
- Ktoś tu się łatwo poddaje. - Prycha wyciągając garnek i patelnie.
- Że niby ja? - Siadam przy stole i obserwuje go. - Dlaczego za nią nie poszliśmy?
- A ty znowu swoje. - Kładzie patelnie trochę zbyt gwałtownie.
- Co chcesz zrobić na ten obiad?
Nie odpowiada. Otwiera lodówkę i przez dłuższą chwilę patrzy.
Wzdycham.
Jest tak, zwyczajnie.
Jakoś przyjemnie patrzeć na wysoką, smukłą sylwetkę krzątającą się po kuchni.
- Może kurczak z warzywami?
- No ok.
- To rusz się, ktoś musi pokroić warzywa.
Podnoszę się i podchodząc do niego przytulam się.
Zielone oczy śmieją się do mnie.

Szef kuchni polecił mi zwołać watahę na obiad.
Programistkę znalazłam dopiero po dłuższej chwili.
Siedziała na niskim stryszku, pojęcia nie mam czego tam szuka.
- Obiad - rzucam nawet nie fatygując się, żeby wejść na samą górę.
- Zaraz idę. - Otrzymuję odpowiedź. Zupełnie nie zwracam uwagi na nieco dziwny ton.
Teraz muszę zajrzeć do piwnicy.
Kilometry schodów.
Otwieram drzwi.
Delikatny półmrok, rozświetlany nikłym płomieniem kilku świeczek.
Zapach jakby cynamonowy.
Ostrożnie schodzę.
Fajnie tu, klimatycznie.
Sączy się muzyka.
Przemek leży rozwalony na pufach.
Leniwie majta nogą.
- Czołem towarzyszu.
- O Aaaluuś. - Szeroki uśmiech rozlewa się na jego twarzy.
Robi ruch, jakby chciał usiąść.
Nie wychodzi mu to, zamiast tego zapada się głębiej w pufy.
Wybucha śmiechem.
Już wiem, że coś jest nie tak.
- Nawet nie pofatygowałeś się, żeby schować ten syf? - Warczę biorąc do ręki buteleczkę.
Ze złością rzucam nią o schody.
Nie jest szklana, więc nie rozpryskuje się na setki odłamków z dramatycznym brzdękiem.
Jednak plastyk pęka z głuchym trzaskiem.
Przemek wygrzebuje się z puf.
Jego ruchy są powolne i rozlazłe.
Głupi uśmiech nadal błądzi po twarzy.
Patrzy to na mnie, to na rozbitą butelkę.
Drapie się po ramieniu.
- Po co tu przyszłaś? - Pyta w końcu.
Czuję się urażona debilnym pytaniem.
Mam ochotę skopać mu tyłek.
- Widzę, że trafiłeś na "właściwe" towarzystwo. Nie ma co.
- Nie oceniaj ich. Nie masz do tego prawa.
- Ty nie masz prawa znowu się staczać! - Nie zdaję sobie sprawy z tego, że krzyczę.
- Nie? - Dziwi się z tym durnym, małpim uśmiechem. - Przecież to moje życie.
Mam ochotę coś mu zrobić.
Czuję narastającą złość.
Ten jego luzacki, obojętny ton.
Okraszony uśmiechem idioty.
Brak jakiegokolwiek realizmu.
Puszczają mi nerwy, doskakuje do niego i daję mu w twarz.
Echo liścia niesie się po piwnicy.
Patrzy na mnie zaskoczony.
Odwracam się na pięcie i wbiegam po schodach na górę.
- Obiad za pięć minut. Ogarnij się. - Rzucam nie patrząc w dół.


Florek niespiesznie wędruje pogrążoną w szarości ulicą.
Zaciąga się dymem.
Po tym cholernym obiedzie, koniecznie musiał wyjść.
Zapalić.
Pozbierać myśli.
Może pójdzie po pączki.
Naciąga bardziej czerwony kaptur od bluzy i dopina kurtkę.
Zaciąga się papierosem.
Przez chwile trzyma dym w płucach.
Może i on powinien się najebać?
Może naćpać.
Zrobić z siebie koncertowego debila.
Cóż, nie potrafi.
Fajki, jedyny bunt na jaki go stać.
Droga wydaje mu się zdecydowanie za krótka.
Zupełnie nie rozumie Przemka.
Wydawało się, że już jest na prostej.
Znowu zaczyna.
I wszystko ma się powtórzyć?
Ciekawe, co zrobi Pani Marta.
Cóż, cała nadzieja, że weźmie idiotę za mordę i jakoś wyprostuje.
Florian rzuca niedopałek i wchodzi do sklepu.
Zaszalał, osiem pączków przyjemnie ciąży w siatce.
W zasadzie to jest zimno i nieprzyjemnie, nie chce mu się łazić.
Może tak skrócić sobie drogę i przejść przez ten zagajnik.
Przez chwilę stoi na krawężniku i rozważa możliwość.
Zaoszczędzi mu to połowę drogi.
Drzewa, osnute mgłą, w półmroku wyglądają mało zachęcająco.
Cholera, jest w końcu facetem, czym tu się przejmować?
Idzie niespiesznie, patrzy pod nogi, żeby przypadkiem nie zahaczyć o jakiś korzeń.
Pozbawione liści drzewa zadziwiająco tłumią wszelkie odgłosy.
Otacza go świdrująca cisza.
I jego głuche kroki.
Oddech zmieniony w parę.
Delikatne szeleszczenie torby.
Tym większe wrażenie robi twardy głos, wdzierający się nagle w ten obrazek.
Florian kamienieje.
Oblewa do zimny pot, a myśli pierzchają.
Trwa dobrą chwilę, zanim dociera do niego co słyszy.
- Dokąd idziesz Czerwony Kapturku?
W innej sytuacji uznałby to, za całkiem zabawne.
Ale nie teraz.
Nie w półmroku, wśród zdawałby się umarłych drzew.
Zsuwa kaptur i zadziera głowę.
Kilka centymetrów od jego głowy, na gałęzi siedzi smukłą postać.
Czarny kaptur, czarne obcisłe spodnie. Leniwie macha nogami.
Florian łapie oddech. Jego serce trochę zwalnia szaleńczy galop.
Jest coś znajomego w tej sylwetce, może głosie.
- Wyskakuj z kasy.
- Żartujesz? - Chłopak uśmiecha się drwiąco.
Odpowiedzią jest krótki błysk ostrza w ręku dziewczyny.
- Powtórzyć? - Jej ton sprawia, że Florek jest w stanie uwierzyć, że nóż nie jest tylko ozdobą.
Cofa się, ale ledwo udaje mu się zrobić pół kroku, a zwinna postać już stoi tuż przy nim.
- Nie cwaniakuj.- Warczy. Gwałtownie rozpina mu kurtkę i przeszukuje kieszenie.
Ma zamiar jej posłuchać. Głupio by było szarpać się o te parę groszy.
Zimny metal dziwnie parzy szyję.
Dziewczyna wyciąga portfel i cofa się.
- Spierdalaj. - Rzuca wsuwając się w mrok.
- Może dorzucić ci pączka? - syczy Florian.
Nie otrzymuje odpowiedzi.
Oplata go mroźna cisza i jego własna wściekłość.
Licho pal kasę.
Szlag trafił wszystkie dokumenty.
Zaciska szczęki i ze złością zasuwa kurtkę, kiedy z delikatnym plaśnięciem, pod nogami ląduje mu portfel.
Mrok milczy.
Gdzieś w oddali słychać syreny karetki.

Moja lodowata dłoń ślizga się, po ciemnozielonej poręczy schodów szpitalnych.
Przeskakuje po dwa stopnie.
Moje serce wali jak szalone.
Niby oddycham, a mam poczucie, że ciągle brak mi tchu.
Przyjechałam karetką, z tą całą Dominiką.
Nie mogła się pozbierać.
Nie dziwie się jej, sama to przeżyłam.
W mojej głowie ciągle śmiga dokładnie ta chwila.
Ciało chłopaka, kończy bezwładny lot z głuchym BAM.
Ciało Przemka, uderzające o czarny asfalt.
Tak, rozumiem co ona czuje.
Aż za dobrze.
Pisk opon tej ciężarówki, przeszył mnie do szpiku kości.
Wtedy, tam na chodniku, histeryczny strach chwycił mnie w szpony.
Miałam ochotę zwinąć się w kłębek i wyć.
BAM.
Był człowiek, nie ma.
Leży w, błyskawicznie powiększającej się, szkarłatnej kałuży.
Nadal pamiętam wyraz twarzy tego chłopaka, zanim uderzyła go ciężarówka.
Pamiętam jego błyszczące oczy.
Śliczny. Przez chwilę myślałam, że to dziewczyna.
Przez krótką chwilę, zanim ta piękna scena, nie zmieniła się w krwawy dramat.
Dopóki, rozpaczliwy wrzask nie rozdarł zimowego powietrza.
Pamiętam, jak przez krótką chwilę miałam wrażenie, że ona krzyczy "Florian".
I chociaż wiedziałam, że to nie może być on....
Mimo to, ostre, lodowate szpile strachu wbiły się w moją świadomość.
Krzyk sam wydarł się z gardła.
A potem...
Potem, właściwie nic nie pamiętam.
Zupełnie jakby włączył mi się autopilot.

Ostatnie schodki.
I właśnie wtedy wpadam na nich.
Na bladego, jak ściana Przemka, matkę i Florka.
Zielone oczy przepełnia niepokój, wyraźnie widzę jego sztywne gesty.
- Co tu robisz? - Mówi ochryple i zanim zdążę zareagować zamyka mnie w mocnym uścisku.
- Co z Dorianem? - Głos Przemka się łamie.
- To ty go znasz? - Dziwię się , kiedy wreszcie odzyskuje oddech.
Głaszczę Florka po policzku. Wyraźnie się uspokaja.
- Alicjo, co Ty tu robisz właściwie? - Powtarza cicho Programistka.
I właściwie sama nie wiem dlaczego, wybucham płaczem.
Nagle cały strach i napięcie opuszczają mnie.
Dopiero teraz, w ramionach Flo czuję, jak strasznie byłam spięta.
Jak mocno wbił się we mnie lęk.
- Aluś.. - Florian przytula mnie mocniej - już dobrze.
A ja nadal płaczę wtulając twarz w jego ramie i pozwalam się tulić.
Przemek głaszcze mnie po głowie.
Programistka stoi stopień wyżej i jak zawsze pozbawiona jest jakichkolwiek emocji.
Już nawet jej nie widzę przez załzawione oczy.
- Idźcie - łkam - idźcie do Dominiki.
Odpowiada mi milczenie.
Mija nas pędząca gdzieś pielęgniarka.
- Idźcie - mówi spokojnie Florian - spotkamy się w domu, spacer dobrze jej zrobi.
Nie patrzę na nich, mocno się wtulam w Florka.
Czuję jak histeria powoli odpuszcza.
Łatwiej mi się oddycha.
Florek delikatnie kołysze mną i głaszcze po głowie.
- Bałem się, że coś ci się stało - mówi w końcu. - Cholernie się bałem.
I ja się bałam. Ale nie chcę mu o tym mówić.
To głupie.
Po cholerę mam go martwić.
Biedna Seta.
Została tam całkiem sama.
- Ja zostawiłam Setę. Całkiem samą.
- Chodź, pójdziemy po nią.
- A jeśli jej się coś stało? - Denerwuję się - to będzie moja wina.
- Wszystko będzie dobrze - odsuwa mnie na wyciągnięcie ramion i zagląda w twarz.
Ciepło zielonych oczu i delikatny uśmiech uspokoją mnie.
Oddycham głębiej.
Po prostu trzeba iść, może tam siedzi i czeka.
A może zniknie tak samo nagle, jak się pojawiła.
Podszeptuje mi zły głos.
Zaciskam zęby.
Florek poprawia bluzę.
- Idziemy? - Pyta biorąc mnie za rękę.
- Co masz na szyi? - Robię krok w jego stronę.
Cofa się.
- Nic takiego. Chodźmy. - Ciągnie mnie w stronę drzwi.

Do miejsca wypadku nie jest tak daleko.
Dziwne.
Tam, w karetce droga wydawała mi się wiecznością.
Rozglądam się, ale nigdzie nie widzę złotej kulki.
- Gdzie to było? Gdzie ją zostawiłaś?
- Tu podjechała karetka - zupełnie bez sił robię gest ręką.
Znowu czuję łzy napływające do oczu.
Florian idzie jeszcze kilka kroków i patrzy na mnie bezradnie.
Nie mam siły. Chcę zakopać się w łóżku.
Czuję całkowitą niemoc.
Zupełnie, jakby ktoś przekuł balon z moją energią.
Nogi przestają mnie słuchać, ciemnieje mi przed oczyma.

Szedł tuż obok.
Czuł ogromną ulgę trzymając Alicje za rękę.
Dłoń była zimna.
A dziewczyna wyraźnie zdenerwowana.
Chciał ją jakoś pocieszyć, uspokoić.
Tak naprawdę nie wiedział, co się wydarzyło.
Pragnął jakoś pomóc. Domyślał się, że to co Alicja widziała, przypomniało jej Przemka.
Nie mógł sobie wyobrazić co czuła.
Jedyne co mógł, to być przy niej i pomóc szukać psa.
I dobrze, że był.
Zdążył w ostatniej chwili, uratować nieprzytomną Alicję, od gruchnięcia o ziemię.
Co z tego, że boleśnie stłukł kolano?
Przyciągnął ją do siebie.
Złote włosy rozsypały mu się po rękawie kurtki.
Poklepał Alicję po bladym policzku.
- Aluś, Aluś..
- I wszędzie ta krew.. - ledwo dosłyszał bełkotliwą odpowiedz.
Nie zastanawiając się długo, poprawił lecącą mu przez ręce dziewczynę i z niemałym trudem wstał.
Kolano rwało, ale zacisnął zęby i ruszył w stronę domu.

Dziwnie się siedzi w pustym, cichym domu.
Przez ostatni czas odwykłam od samotności.
Praktycznie zawsze ktoś był obok.
Ciągłe zamieszanie i problemy sprawiły, że teraz, w tej ciszy czuję się nieswojo.
Nagle nic nie muszę.
Jestem poza nawiasem.
Jakby świat zredukował bieg.
Pewnie powinnam być z Przemkiem i resztą, ale nie muszę.
To nie moje zamieszanie.
Zastanawiam się, czy ta tragedia zmieni Wilka.
Może śmierć tego chłopaka zepchnie go z drogi autodestrukcji.
Ciekawe, jakby to było, gdyby wziął się w garść.
Zniknęłyby wszystkie dramy, wieczna huśtawka.
Owijam się kocem i ruszam do kuchni.
Moja wyobraźnia osiągnęła swój limit.
Pstrykam czajnik i opieram się o parapet.
Za oknem szaro i smutno.
Śnieg zmienił się w mokrą breję, wszystko płynie.
Że też Florkowi chciało się, w taką pogodę, iść z Setą na spacer.
Swoją drogą złota psina zaskoczyła mnie.
Była z nami tak krótko, a dokładnie zapamiętała ten dom.
Podobno czekała pod furtką.
Czy to znaczy, że z nami zostanie?
Jakoś nie myślałam o tym.
Rozwiesiliśmy ogłoszenia po całej okolicy i ciągle mam wrażenie, że zaraz zadzwoni jej właściciel.
Nie chcę się przywiązywać, starałam się nie myśleć o niej.
Nie ma co, świetnie mi idzie, zwłaszcza gdy ją zostawiłam.
Jeszcze tydzień ferii, a jeśli właściciel się nie znajdzie?
Zabierzemy ją ze sobą?
Czy właściwie Programistka o tym myślała?
A co Z Białym Królikiem?
Zalewam herbatę i myślę, czy Seta zeżre mojego puchatego zwierzora.
Pasztet z Białego Królika.
Dobra, chyba muszę zrobić coś konstruktywnego.


Florek maszerował wzdłuż plaży.
Głęboko naciągnięty kaptur chronił przed lodowatą mżawką.
Seta zdawała się zupełnie nie przejmować pogodą.
Przemierzała plażę w dzikich podskokach, co i rusz płosząc mewy i łabędzie.
Z godną podziwu zaciętością przekopywała mokry piach.
Florian doskonale wiedział, na kogo spadnie obowiązek doprowadzenia psa do porządku.
Niemal już słyszał w głowie złośliwy ton Ali " trzeba było nie zabierać jej na plażę".
Trudno, psu też się coś od życia należy.
Sięgnął do kieszeni po paczkę fajek.
Właściwie, to powinien powoli zbierać się do domu.
Trzeba będzie zorganizować jakiś obiad, bo reszta nie ma do tego głowy.
Dziwne te ferie.
Właściwie odkąd spotkał Alicję wszystko stało się dziwne.
A może to właśnie jest dorastanie?
Budzisz się któregoś dnia, niby wszystko jest jak zawsze i tylko problemy zaczynają się mnożyć jak króliki.
Zaciąga się dymem, przystaje i rozgląda się.
Już ma przywołać Setę, kiedy dostrzega jakiś ruch na wydmach.
Niby nic, a jednak jego serce zaczyna walić jak oszalałe.
- Popadasz w paranoję stary - wyrzuca sobie pod nosem.
Jakiś człowiek, chyba dziewczyna.
Stoi na wydmach i gapi się w jego stronę.
Akurat.
Pewnie patrzy na morze.
Florek kręci głową nad własną głupotą i gwiżdże na psa.
Zwierzak podnosi głowę i już pędzi w jego stronę.
- Czołem Czerwony Kapturku.
Chłopak aż podskakuje.
Zarówno ton, jak i treść od razu obudziły w nim złe wspomnienia.
Wywali tę bluzę, jak Boga kocha.
Ale póki co, udaje twardziela.
Wypuszcza kłąb dymu i dopiero wtedy odwraca się w jej stronę.
Czarne, butne spojrzenie.
Jest chyba wzrostu Alicji.
Tym razem ma na sobie jakąś kurtkę, wyraźnie nie swoją.
Sporo za duża, lekko zniszczona.
Wygląda w niej jak sierota.
- Widzę, że kasa się przydała. - Rzuca złośliwie.
Oliwkowe policzki dziewczyny lekko różowieją.
Seta hamuje przy nogach Florka i widać, że z trudem hamuje chęć skakania na niego.
- Jaka słodka - Dziewczyna pochyla się i głaszcze psa. - Jak się wabi?
- Poważne? Chcesz rozmawiać ze mną, jakby nic się nie stało? - Irytuje się chłopak.
- A co takiego się stało?
- Okradłaś mnie! - Syczy. Gwałtownie szarpie bluzę i odsłania szyje. - To się stało.
A ona prostuje się powoli i robi krok w jego stronę.
I nim zdąży zareagować, zimna dłoń dotyka jego szyi.
Powinien odtrącić rękę, nawrzucać jej.
A tylko stoi, jak idiota z palcami zaciśniętymi na kołnierzu.
Czarne oczy badają każdy kawałek jego twarzy.
Przenikają.
A potem dziewczyna cofa dłoń, zgrabnym piruetem okręca się i już maszeruje w stronę wydm.
- Czekaj! - Krzyczy za nią.
Dlaczego?
Może to przez męczące uczucie, że ona potrzebuje pomocy.
Że coś jest nie tak.
A może, to te oczy.
Może wszystko razem?
Ale ona się nie odwraca.
Idzie dalej, z rękoma wciśniętymi w wielkie kieszenie.
Florian zaciska zęby i ze złością zawraca w stronę domu.

Siedzę po turecku na łóżku.
Na kolanach trzymam laptopa.
Grzeje mnie przyjemnie w kolana.
Przemek już drugi dzień śpi.
Programistka powiedziała, kiedy pogrzeb.
Jutro powinniśmy kupić jakieś czarne ciuchy.
Czuję pustkę.
Może trochę idiotyczne, że tak mnie to wszystko dotknęło.
Nie znałam tego chłopaka.
A nadal pamiętam, każdy szczegół jego twarzy.
Błyszczące oczy.
Zaciskam powieki.
Jestem zmęczona tym, co się dzieje w moim wnętrzu.
Chciałabym, jak Przemek, osunąć się w sen.
Loguje się na forum.
Nie swoje, nieznajome.
Zupełnie przypadkowe.
Tematyka: anime, manga.
Moje myśli błądzą wokół regału we Władku.
Moja kolekcja.
Kiedyś polowałam na kolejne tomy z zaciętością godną głodnego wilka.
Teraz...
Czym jest manga, przy tym co ostatnio dzieje się w moim życiu?
Mimo to, wybieram nick i avatar.
Jedna z moich ulubionych postaci anime.
Ładny fanart.
Są jacyś ludzie.
Właściwie nie wiem czego tu szukam.
Mam przyjaciół.
Prawdziwych, niezłożonych z literek i emotikonów.
Takich, co nie znikają, kiedy przechodzę w tryb offline.
A mimo to..
Brakuje mi tego.
Brakuje mi tej niezrozumiałej otwartości, jaką może dać tylko pisanie.
Kiedy odbiorcą jest ktoś, kogo zupełnie nie znasz.
A mimo to, po jakimś czasie, zaczynasz poznawać.
Dziwne związki, relacje, w których fizyczność nie ma żadnego znaczenia.
Z jednej strony absurdalne, z drugiej oczywiste.
Dodaję kilka rzeczy na profilu.
"Napisz coś o sobie".
" Cześć, jestem popapraną siedemnastolatką, której życie przypomina pieprzoną książkę.
Kiedy zaczniesz ją czytać, zaręczam, że nie będziesz się nudzić."
A może:
"Jestem normalną nastolatką, której życiową misją jest tworzenie dramatu".
Właściwie nie wiem co napisać.
Nie przeszkadza mi to specjalnie.
Nie popadam w paranoję typu: o mój Boże, nic o sobie nie wiem.
Ktoś dodał komentarz.
Powitanie.
Miło.
Odpisuję.
Siedzę, czytam, przeglądam.
Kiedy odrywam wzrok od komputera, z zaskoczeniem stwierdzam, że minęły dwie godziny.
Dopiero teraz dociera do mnie, jak bardzo zdrętwiały mi nogi.
Zjadłabym coś.
Patrzę na migającą ikonkę.
Żółta koperta.
Ktoś napisał na gg.
Przeczytać?
Iść na dół?
Mogłabym w zasadzie pójść na spacer razem z Florkiem, zabralibyśmy Setę.
Klikam żółtą kopertę.
Nieznany nadawca.
"Cześć, znalazłem Twój numer na forum"
Nie było to specjalnie trudne, zostawiłam go na profilu.
A więc jakiś chłopak.
Ciekawe czego chce.
"Cześć, właściwie, to miałam już iść"
"Tak szybko uciekasz? Chyba się obrażę"
Sama nie wiem dlaczego, przysiadam na łóżku.
Dodaj kontakt.
Michał, 18 lat, Gdańsk.
Przez krótką chwilę zastanawiam się, czy to prawdziwe dane.
To taka moja, odruchowa myśl.
Moje dane na profilu gg twierdzą, że jestem Białym Króliczkiem w wieku lat stu jedenastu.
Nie lubię podawać swoich danych.
Nie lubię pisać o sobie.
Czasami, korci mnie, żeby opisać swoje życie.
Pewnie i tak nikt by nie uwierzył.
Niektórzy prowadzą pamiętniki.
Ja piszę z nieznajomymi.
"Może jeszcze zostanę chwilkę. Miło Cię poznać Michale."
Takie zabawne stwierdzenie.
"Cieszę się, czy zdradzisz mi swoje imię?"


Florian siedział w kuchni i pił herbatę.
Jego zielone spojrzenie badało krajobraz za oknem.
Myślał, żeby wyciągnąć Alicję na spacer, ale ona nie wychodzi z pokoju.
Przemek z piwnicy.
Co za ludzie.
Rozumie, przeżyli coś strasznego.
Ona była świadkiem śmiertelnego wypadku.
On znał ofiarę.
Ciekawe jak blisko.
Ale przecież nie można z tego powodu utonąć w pościeli.
Życie toczy się dalej.
Ferie się kończą.
Seta przydreptała do kuchni.
Wspięła się, opierając przednie łapki na nodze Florka.
Jej bursztynowe oczy wpatrywały się w niego czujnie.
- Co ty byś zrobiła, jeśli ja też miałbym kaprys popaść w melancholię? - Zapytał.
Dopił herbatę.
Pies zamerdał ogonem.
- No to chodźmy.


I poszli.
Seta kulturalnie, przy nodze, przemierzała drogę do parku.
Szarpanie smyczy było poniżej jej psiej godności.
Rzuciła spojrzenie w górę.
Wybór nowego właściciela był bardziej niż oczywisty.
Tym razem, Seta miała zamiar być wzorowym psem.
Tym razem, nie pogryzie butów pani.
Tym razem, nie załatwi swoich potrzeb na dywan.
I może tym razem, nikt nie wyrzuci jej z jadącego samochodu.


Florek wcisnął ręce w kieszenie.
Zapomniał o rękawiczkach.
Naciągnął zielony kaptur.
Chwilę patrzył na drepczącego obok psa.
Wiedział, że w zasadzie mógłby ją spuścić ze smyczy.
Psina była zaskakująco posłuszna.
Ciekawe czy szkolona.
Właściwie dziwne, że nikt się po nią nie zgłosił.
Idą do parku, odpiął smycz i sięga po fajki.
Pies wystrzelił jak pocisk.
Zupełnie, jakby przeganianie parkowego ptactwa było jej obowiązkiem.
Dym przyjemnie rozgrzewał.
Niespiesznie ruszył parkową alejką.
Nie rozglądał się, popadł w zadumę.
Myślał o tym, co będzie, kiedy wrócą.
Może to śmieszne, ale będzie mu brakowało wspólnego mieszkania.
Znowu matka będzie kontrolować każdy jego ruch.
Analizować każde słowo, spojrzenie.
Brak zaufania miała wypisany na czole.
Tak bardzo nie chciał tam wracać.
Zaciągnął się dymem.
Patrzył na chmurę opuszczającą jego usta.
- Palenie zabija, wiesz?
Wzdrygnął się słysząc znowu ten ostry głos.
- Nie tak skutecznie, jak poderżnięcie gardła.
- Mistrz ciętej riposty, co?
- Od cięcia to raczej ty tu jesteś. - Rzuca na ziemię niedopałek i zgniata go.
Patrzy na stojącą obok dziewczynę.
Wygląda źle.
Cień kaptura nie kryje mocno podkrążonych oczu.
Bladych warg, matowej skóry.
I Florek nie jest już taki pewny swojej złości.
Z tą dziewczyną zdecydowanie jest coś nie tak.
Znowu odzywa się ta jego głupia troskliwość.
Dlaczego taki jest?
Dlaczego nie potrafi po prostu odwrócić się na pięcie i odejść?
Ona stoi w milczeniu tuż obok.
Patrzy na hasającą Setę.
Ale jej spojrzenie jest niewidzące.
Mimo tej dużej kurtki i wysoko postawionego kaptura, nadal wydaje się mała i krucha.
- Idziesz ze mną. - Oś‌wiadcza Florian, a potem gwiżdże na psa.
Seta pędzi w podskokach i pozwala wziąć się na smycz.
Chłopak rusza niespiesznie w stronę domu.
Nie ogląda się.
Mimo to, ma pewność, że ona idzie za nim.

Pani Marta krzątała się po kuchni przygotowując posiłek.
Wczoraj ugotowała rosół, więc dzisiaj mogła ograniczyć się do usmażenia kotletów.
Nie miała głowy do przyrządzania jedzenia.
Spotkała się z rodziną tego chłopca.
Był taki młody.
Jak oni wszyscy.
Na tyle, na ile potrafiła, pomogła.
Rozmową, radą.
W zasadzie nie było to dla niej niczym nowym.
Nowa była sytuacja, która działa się pod tym dachem.
To, co przeżywała Alicja, Przemek, Florian.
Chociaż ten ostatni wydawał się najmniej poruszony całym zdarzeniem.
Przecież ani nie znał ofiary, ani nie był świadkiem.
A mimo to, ewidentnie coś go gryzło.
To miały być normalne ferie.
Odpoczynek od tego zła, które ich spotkało.
Piękny odpoczynek.
Powinna usiąść z nimi i porozmawiać.
Nie można było pozwolić, żeby każde z osobna radziło sobie z bólem.
Powinni to przegadać.
Może dziś po obiedzie?
Kupiła ciasto.
Była terapeutką z wieloletnim doświadczeniem, a mimo to teraz, czuła się bardzo niepewnie.
Kilka dni temu, na strychu znalazła swój pamiętnik.
Zdjęcia.
Notes z numerami telefonu.
Był tam numer do Alicji.

Tragicznie zmarła przyjaciółka z dzieciństwa.
Wydarta światu bratnia dusza.
Ktoś, kto zostawił w jej sercu wielką pustkę.
Nigdy potem nie przeżyła takiego bólu.
Nawet po stracie męża.

Wiedziała, że to mało prawdopodobne.
Wręcz idiotyczne, ale zadzwoniła.
Okazało się, że rodzice Alicji nadal mieszkają w tym samym domu.
Nikomu nic nie powiedziała.
Zresztą po co?
Może gdyby miała lepszy kontakt z córką..
Pojechała do nich wczoraj, po wizycie u tej nieszczęsnej rodziny.
Było bardzo przyjemnie.
Dowiedziała się, że niedawno ponownie zostali dziadkami.
Zupełnie zapomniała, że Alicja miała brata.
Nadal usiłuje przypomnieć sobie jaki był.
Cokolwiek.
Przeszukuje swoje wspomnienia.
Ale w nich jest tylko Alicja.
O mały włos spaliłaby kotlety.

Z wirtualnej otchłani wyrwał mnie krzyk Programistki oznajmiający, że obiad gotowy.
Zupełnie nie chciało mi się iść.
Rozmowa fajnie się rozwijała.
Właśnie komentowaliśmy ostatni sezon anime.
Miał podobny gust do mojego.
Opowiedziałam mu o swojej kolekcji.
Mimo, że był bardzo zainteresowany, ani razu nie wspomniał o spotkaniu.
Nadal nie wiedziałam o nim właściwie nic.
Jasne, że na gg można pisać wszystko i wymyślać kim to się nie jest.
Ale on nie napisał nic.
Nic personalnego.
Niechętnie, z wielkim ociąganiem pożegnałam się.
Obiecałam, że będę wieczorem.
Dopiero, kiedy zbiegam po schodach, a mój nos atakują smakowite zapachy, uzmysławiam sobie, że jestem głodna.
Wstałam wcześnie, a już pora obiadowa.
Znowu wchłania mnie wirtualna rzeczywistość.
Znowu unikam swoich problemów, przez większość czasu będąc online.
Najgorsze chyba jest to, że nie czuję się z tym źle.
Przeciwnie.
Potrzebuję wylogować się ze świata realnego.
Chociaż na chwilę.
Przy stole siedzi już Przemek.
Oczy ma zapuchnięte.
Włosy zmierzwione.
Nic nie mówię, po prostu siadam.
Sięgam po colę.
Przemek podsuwa mi swoją szklankę.
Programistka stawia na stole parująca wazę i miskę z makaronem.
Stukają drzwi wejściowe.
Do kuchni wpada rozbrykana Seta, chwilę później Florek i jakaś dziewczyna.
Czuję dziwny niepokój patrząc na nią.
Czarne spodnie, czarna bluza z kapturem.
Mam wrażenie, że gdzieś ją widziałam.
Chcę coś powiedzieć.
W końcu chyba tak wypada.
Ale jedyne co kołacze się po mojej głowie, to pytanie.
Co ona robi z Flo?
Oczekując jakiejś reakcji od Programistki, odszukuję ją spojrzeniem.
Stoi oparta o blat kuchenny.
Wygląda, jakby zobaczyła ducha.
Jest blada jak papier.
- Mamo? - Moje gardło opuszcza pytanie. Przesycone lękiem i niepokojem.
A ona nie patrzy na mnie.
Nie widzi mnie.
Nie słyszy.
Rozszerzone, niebieskie oczy utkwione są w tej dziwnej dziewczynie.
W tej przybłędzie.
Ja, jak zwykle, nie istnieję.
Może tylko wydaje mi się , że tu jestem.
Że siedzę w kuchni z łyżką w ręku.
Może, już od dawna, jestem po drugiej stronie lustra i tylko patrzę na wszystko przez szklaną taflę.

Krążę po pokoju jak rozdrażniona kotka.
Jestem zła.
Na Programistkę, która zamknęła się w kuchni z Przybłędą.
Na Florka, który przyprowadził to czupiradło.
Na Przemka, który zamknął się w piwnicy ze swoimi jazdami.
Już sięgam po laptopa, kiedy rozlega się ciche pukanie.
- Czego? - Warczę mając gdzieś wszelkie uprzejmości.
Do pokoju wsuwa się Flo.
- Jak miło - uśmiecha się drwiąco.
- Co ci przyszło do głowy? - Sycze
- Nie zrozumiesz. - Mówi cicho.
- Nie zrozumiem. Jestem blondynką - mrużę oczy. - Idź sobie.
- Daj spokój, że też nie masz się o co czepiać. Ferie się zaraz kończą, a wy tylko
marnujecie czas.
- My? Nie porównujesz mnie chyba z Przemkiem? Uważasz, że siedzę i ćpam od rana do wieczora?
- To, co robisz niewiele różni się, od jego jazdy.
- Odezwał się Pan Idealny! - Złość kłębi się we mnie, mam ochotę rzucić czymś w niego.
Bezczelny, przysiadł na fotelu, skrzyżował ramiona na piersi i gapi się na mnie.
Wszystko-wiedzące zielone oczy.
- Aluś, dlaczego ty się na mnie wściekasz? Sama ją chciałaś zaczepić.
Twierdziłaś, że potrzebuje pomocy.
Patrzę na niego, jakby nagle oznajmił mi, że słońce jest zielone.
Ja chciałam? Co ja...
W bałaganie myśli pojawia się wspomnienie, zwiewnej istoty tańczącej na falochronie.
Czy to koszmarne czupiradło na dole to ona?
Na moment zapominam o obecności Florka.
Z zadumy wyrywa mnie delikatny, ciepły uścisk Flo.
Opieram głowę na jego piersi i coś we mnie pęka.
- Już dobrze. - Szepcze opierając mi brodę na głowie.
Głaszcze mnie po plecach.
A ja znowu płaczę, jak dziurawa tama.


Pani Marta siedzi przy stole.
Obejmuje dłońmi zielony kubek.
Patrzy na siedzącą na przeciw dziewczynę.
Jakoś nie potrafi znaleźć słów.
Ona.
Zabawne.
Dziewczyna upija łyk herbaty.
Rozgląda się ciekawie po wnętrzu.
- Chciała pani rozmawiać. - Stwierdza ostrym tonem.
Głos, tym zdecydowanie różni się od Alicji, którą pamięta pani Marta.
Odchrząka.
- Przypominasz mi kogoś - oznajmia.
Infantylne stwierdzenie zawisa między nimi.
Dziewczyna uśmiecha się pobłażliwie.
- I co?
- Czy mówi ci coś nazwisko Korc?
- To nazwisko moich dziadków - pada odruchowa odpowiedź.
Wyraźnie nie planowała tego mówić.
Ściąga usta w wąską kreskę i patrzy z wyrzutem.
- To znaczy, że miałam rację. Alicja Korc byłaby twoją ciotką.
Dziewczyna nie reaguje.
Myśli pani Marty pędzą jak oszalałe.
- Jak tu się właściwie znalazłaś? Przyjaźnisz się z Florkiem?
- Florkiem? - Dziewczyna uśmiecha się - Co za idiotyczne imię.
Nie, nie przyjaźnię się z tym nadętym bufonem.
Terapeutka postanawia puścić, komplementy pod adresem Flo, mimo uszu.
- Więc co tu robisz?
- Przyszłam na obiad - wzrusza ramionami.
Oczywistość tego stwierdzenia zbija panią Martę z tropu.
Właściwie czego oczekiwała?
To zaniedbane dziecko nie ma najmniejszego pojęcia z kim rozmawia.
- Jesteś bardzo podobna do swojej cioci - mówi popijając herbatę.
- Mam nadzieję, że nie - pada sucha odpowiedź.
Po raz kolejny, próba nawiązania miłej konwersacji, zostaje bezlitośnie ucięta.
Skąd tyle złości w tej dziewczynie?
Tyle niechęci do kogoś, kogo nigdy nie poznała.
- To ja już pójdę. - Otula się ciaśniej, wyjątkowo okropną kurtką i wstaje.
- Zostań jeszcze.- Pani Marta za żadne skarby nie przyzna się, że nie chce tej dziewczyny
stracić z oczu.
- Po co?
- Wyglądasz jakbyś potrzebowała odpocząć.
Dziewczyna mruży oczy i już otwiera usta, żeby rzucić jakąś złośliwą uwagę.
Przerywa jej upiorne skrzypnięcie drzwi piwnicznych.
Przemek, zupełnie nie zwracając uwagi, ani na panią Martę, ani na dziewczynę idzie do kuchni.
- Jak się nazywasz? - Korzysta z okazji pani Marta.
- Nie potrzebuje pomocy. - Oznajmia hardo dziewczyna w zielonej kurtce.
- Wracasz do domu?
- Nie mogę. - Cisza. Drobne dłonie zaciskają się w pięści.
Gwałtownie odwraca się w stronę drzwi.
Pani Marta łapie ją za rękę.
Chudą, zimną dłoń, ściśniętą w pięść.
- Możesz zostać z nami.
- Tak po prostu? - prycha ze złością.
- Tak po prostu.
- Dlaczego?
- Bo twoja ciocia była dla mnie kimś bardzo ważnym.
- Moja ciotka była zwykłym tchórzem, który się zaćpał, bo życie było zbyt straszne.
Wyszarpuje się z uścisku.
Pani Marta nie protestuje.
Słowa bolą.
Więc tak została zapamiętana jej przyjaciółka?
Nic więcej nie zostało?
Nie reaguje, kiedy dziewczyna wychodzi trzaskając drzwiami.
Trzeba było to zostawić.
Czasami lepiej nie rozgrzebywać przeszłości.


Łucja Korc ze złością szła w stronę plaży.
Co ją podkusiło, żeby tam iść?
I skąd ta baba wiedziała, jak się nazwa.
Na szczęście zasłoniła się dziadkami.
Może nie domyśli się.
Zresztą chyba nagadała jej dobitnie.
Powinna odpuścić.
Właściwie, ciekawe co by było, gdyby dziadkowie dowiedzieli się prawdy.
Czy ojciec powiedział im, że jego córeczka uciekła z domu?
Pewnie nawet nie zauważył.
W końcu ma teraz swojego wrzeszczącego Sebastianka.
Małe, różowe, wyjątkowo głośne zawiniątko, które zmieniło całe jej życie.
Jeśli wcześniej miała nadzieję, że ojciec rozejdzie się z Magdą, to właśnie okazało się jak bardzo była naiwna.
Weszła na pusty plac zabaw, przysiadła na huśtawce.
To zupełnie nie tak miało wyglądać.
Nigdy nie przypuszczała, że ojciec nie będzie jej szukał.
Planowała uciec na dzień, może dwa.
Jutro minie drugi tydzień.
Nie wiedziała co ma robić.
Nie miała już siły, pieniędzy.
Oparła głowę o łańcuch huśtawki.
Niedawno zjedzony obiad miło ciążył w żołądku.
Ciało, rozgrzane w domowym zaciszu, nie odczuwało jeszcze chłodu.
Przymknęła powieki.
Tylko na chwilkę.

Pani Marta chwilę stała w korytarzu i patrzyła na drzwi wejściowe.
Jej nieruchomość była całkowitym przeciwieństwem stanu umysłu.
Rozszalałe myśli kłębiły się, zupełnie bez ładu i składu.
Z dziwnego stanu wyrwał ją brzdęk tłuczonego szkła.
Odruchowo ruszyła do kuchni.
Przemek powolnymi ruchami zbierał z podłogi resztki talerza.
Terapeutka doskonale wiedziała, że chłopak znowu coś brał.
Myślała, że coś się zmieni, że dotarła do niego.
Teraz zamiast skakania z okien odurza się.
Przyklękła obok Przemka i bez słowa zaczęła zbierać odłamki.
Mieszkali razem, traktowała go jak przybranego syna.
Wiedziała, że nie powinna prowadzić dłużej jego terapii.
Musi przekierować go do jednego ze znajomych fachowców.
Jak na to zareaguje?
Przemek wyrzucił skorupy, zabrał kubek i zniknął w swojej piwnicznej otchłani.
I wtedy Pani Marta wpadła na pomysł.


Łucja poczuła lekkie szarpnięcie.
Niechętnie uchyliła ciężkie powieki.
Już od dawna nie spała tak głęboko.
Przez chwilę miała absurdalne wrażenie, że nie posiada ciała.
Zupełnie jak kostka lodu.
Miała sucho w ustach.
Rozejrzała się do dokoła.
Koło huśtawki stała ta dziwna kobieta.
- Chodź ze mną. - Powiedziała stanowczo.
- Często Pani tak rozkazuje ludziom z ulicy?
- Tylko tym, którzy tego potrzebują - pada odpowiedz skwitowana lekkim uśmiechem.
- Mówiłam, nie potrzebuję pomocy. - Dziewczyna zwlokła się z huśtawki, roztarła dłonie.
- Widzisz, tak się składa, że ja potrzebuję twojej.


Łucja położyła dłoń na klamce drzwi piwnicznych.
Chwilę się wahała.
W zasadzie miała ochotę odmówić.
Wyśmiać całą tą idiotyczną propozycję.
Ale prawda była taka, że potrzebowała jej.
Co będzie, jeśli nadal nikt jej nie będzie szukał?
Czy będzie musiała się poddać i wrócić do domu?
To dopiero będzie pożywka dla tej Wrednej Małpy.
Zacisnęła szczęki.
Niedoczekanie.
Podjęła decyzję.
Szlag by to trafił.
Nacisnęła klamkę.
Piwnica była ciemna, i ponura.
Śmierdziało trawą i cynamonem.
Ciekawa mieszanka.
Nie wiedziała, gdzie jest włącznik światła.
Powoli, z ręką na ścianie, zaczęła schodzić.

Stoję przed lustrem i gapię się w swoje odbicie.
Grzecznie, zaczesane za ucho, złote włosy.
Obrzydliwie proste.
Dlaczego nie mogą się kręcić?
Chciałabym mieć urocze loki.
Albo chociaż miękkie fale.
A figę.
Proste jak drut.
Do tego jasna cera.
Wzdycham.
W czarnym wyglądam strasznie smutno.
Pewnie dobrze, w końcu to pogrzeb.
Do łazienki wchodzi Flo rzucając mi bezradne spojrzenie.
W dłoni trzyma krawat.
- Właściwie nie wiem, po co my tam idziemy. Nie wolałabyś zostać w domu?
- Może i bym wolała.. - Przyznaję niechętnie.
Biorę od niego krawat.
Staję na palce i zarzucam mu na szyję.
Zawiązuje i poprawiam kołnierzyk.
Na chwilę tonę w tym zielonym spojrzeniu.
Obejmuje mnie i całuje.
Wtulam się.
Zupełnie nie chce mi się iść na żaden pogrzeb.
Jestem zmęczona czarnymi myślami.
Dręczącym niepokojem.
Tutaj, w jego ramionach jest dobrze.
Myśli płyną łagodnie, a mnie ogarnia spokój.
Florek, moja bezpieczna przystań.
Wzdycham cicho, kiedy zachłanniej mnie do siebie dociska.

W domu jest cicho.
W piwnicy sączy się dziwna muzyka.
Jakaś playlista bez ładu i składu.
Łucja kładzie się na rozbebeszonym łóżku.
- Motyw przewodni: szajba.
Patrzy na buteleczki po Acodinie.
Czuje złość.
Obrzydzenie.
Pogardę.
Nie rozumie jak, na własne życzenie można sobie marnować życie?
Jest tyle rzeczy do zrobienia.
Jak można tak po prostu się poddać?
Być tak słabym.
W dodatku on nie jest sam.
Są ludzie, którym zależy.
Westchnęła.
Wielki, czerwony zegar wskazywał godzinę drugą.
Ma jeszcze trochę czasu.
Zwija się w kłębek i nakrywa kocem.
Można się troszkę przespać.
Budzą ją ciężkie kroki.
Siada i śledzi wzrokiem schodzącego w dół chłopaka.
W świetle widać szarą skórę, tłuste włosy, przygarbioną sylwetkę.
Chłopak patrzy na nią.
Wygląda jakby sobie usiłował coś przypomnieć.
Ciekawe, czy nadal jest naćpany.
- Acodin, naprawdę? - Łucja pyta pobłażliwie.
Garść słów bez znaczenia.
Wymiana banałów.
Ślizganie się po powierzchni.
A ona już wie, że chce zajrzeć do środka.
Śmieszne.
Patrząc na niego czuje tylko odrazę.
Zupełnie jej nie zależy.
Zbiera się z łóżka i zostawiając tego nieudacznika na pufach wychodzi.
"Biedny ja, świat mnie nie kocha, strzelę sobie syropu".
Łucja zajrzała do kuchni.
Myślała intensywnie.
Znała takich ludzi, jak ten tam na dole.
Słowa po nich spływają.
Przebijanie się, przez tą oślizgłą powierzchnię beznadziei, nie ma sensu.
Szkoda czasu.
A Łucja czasu nie ma.
Ma za to swoje życie i decyzję do podjęcia.
I ma piętnaście lat, na swoje nieszczęście.
W kuchni siedzą Florek i ta dziewczyna.
Nie będzie im przeszkadzać.
Wraca do piwnicy.
I jeśli wcześniej miała jakieś wątpliwości, to na widok debila nabijającego lufkę, nie ma już żadnych.
Rola Łucjo.
Nakazuje sobie przyoblekając jeden ze swoich uśmiechów.
Odrzuca pasmo włosów na plecy.

Pani Marta znowu siedzi na strychu, uzbrojona w dodatkowy sweter.
Po raz ostatni zagląda do pudełka z czasów licealnych.
Przez chwilę patrzy na zdjęcie uśmiechniętej przyjaciółki.
Po raz kolejny zastanawia się, w którym momencie ją straciła.
Kiedy odrywa wzrok od fotografii, przez małe okienko dostrzega parę wychodząca z ich ogródka.
Workowata ciemnozielona kurtka i przygarbiona postać Przemka.
Zaskakujący widok.
A może to początek?
Może to właśnie jest moment, którego nigdy nie miała ona i jej przyjaciółka?

- Gdzie idziemy?- Pyta Przemek mocniej wciskając dłonie w kieszenie.
Wcale nie ma ochoty na ten spacer.
Właściwie dlaczego idzie?
- Zobaczysz. - Pada zdawkowa odpowiedz.
Wchodzą w jakieś osiedle.
Nowe bloki.
Smutne podwórka.
Jakie to dziwne, że na tych nowych nigdy nie ma trzepaków.
Jakby trzepak był symbolem jakiejś minionej epoki.
Zła osiedlowego.
Niechcianych zgromadzeń "tej złej młodzieży".
Łucja uśmiecha się pod nosem.
- Dlaczego ja właściwie idę z tobą? - Usiłuje przypomnieć sobie chłopak.
Dziewczyna przewraca oczami, ale on tego nie widzi, idąc za nią.
Wchodzą do budynku.
- Obiecałam ci, że po tym spacerze dostaniesz ode mnie butelkę Acodinu.
Jeśli będziesz chciał.
- A tak. - Zgadza się Przemek.
Jeśli będzie chciał. Idzie za nią na klatkę schodową.
Dlaczego miałby nie chcieć?
Zupełnie nie rozumie o co jej chodzi.
Dziesięć stopni.
Dwadzieścia.
Następne.
Otumanienie nie pozwala mu jednocześnie liczyć i myśleć o celu podróży.
Czuje się, jakby nie należał do tego świata.
Podróżuję poza światem- duma z zadowoleniem.
Nic do niego nie dociera.
Właściwie skąd wzięła się ta dziewczyna?
Nagły podmuch zimnego wiatru działa jak policzek.
Zaskoczony rozgląda się.
Są na dachu.
Rozgląda się ciekawie.
Widać dachy sąsiednich budynków.
Nie są wysokie.
Zatrzymuje się niedaleko krawędzi.
Łucja stoi z rękami w kieszeniach i patrzy w dół.
Przez chwilę, jej twarz jest jakby odmieniona.
Ale nim Przemek zdaje sobie z tego sprawę, pada pytanie.
- Dlaczego ćpasz?
Zdezorientowany chłopak mruga powiekami.
Przez ciężką zasłonę otumanienia, zaczyna docierać do niego absurdalność tej sytuacji.
Dziwna dziewczyna wspina się na krawędź budynku.
Robi to z tak niesamowitą gracją, że nie jest w stanie oderwać od niej spojrzenia.
Pewna siebie, twarda, a jakby nierealna.
Zaledwie kilka centymetrów od długiego lotu w dół.
Zahipnotyzowany robi kilka kroków do przodu.
Wychyla się lekko.
Ile razy chciał tak lecieć?
- Nie wiem. - Myśl wycieka przez jego usta.
Bo nie wie.
Bo jego życie jest bezsensu?
Bo nic go nie czeka.
- Nie wiesz - powtarza jak echo dziewczyna.
A w jej głowie brzmi taka odraza, że zaskoczony Przemek podrywa głowę by spojrzeć na nią.
Czarne włosy rozwiewa wiatr.
Robi kilka kroków w jego stronę.
- Nie masz nic, dla czego warto żyć?
Pytanie rzucone na wiatr, kieruje jego myśli w stronę Alicji i Florka.
Przyjaciele, czy to mało?
I pani Marta.
Są jak rodzina.
Dlaczego mu to nie wystarcza?
Dlaczego nie może być normalny?
Dlaczego jego świat nie może złapać ostrości.
Dziewczyna przykuca obok niego.
Jakim cudem nie traci równowagi?
Stopa za stopą na krawędzi.
Szczupłe nogi w obcisłych, czarnych spodniach.
Zielona kurtka łopocząca na wietrze.
I czarne oczy.
Wwiercające się w niego.
Przemek patrzy na nią, potem w dół.
Pokryty breją trawnik, jest tak daleko.
Abstrakcja.
Zimowe późne popołudnie.
Zapadający mrok.
Świszczący, lodowaty wiatr.
I ich dwoje na dachu.
Stoją i patrzą, jak powoli zapalają się światła w kolejnych oknach.
Większość nadal świeciła pustą czernią.
- Nie masz? - Ponawia pytanie, po bardzo długiej chwili milczenia.
- Co mam powiedzieć? - Wzrusza ramionami.
Nie ma odpowiedzi.
Jest za to skok pełny gracji.
Jest gwałtowne pchnięcie.
Pęd powietrza uderza go gwałtownie w twarz.
Lodowaty podmuch wyciska łzy z oczu.
Otępiały umysł budzi się gwałtownie.
Rozdzierający krzyk odbija się echem, od tych anonimowych ścian.
I nagle coś pęka.
Zimowy podmuch wypełnia jego płuca.
Ramiona rozpaczliwe młócą powietrze.
I jest myśl.
Jasna i klarowna.
"Nie chcę umierać".
Zaczepia o coś.
Palce zaciskają się na jakiejś chropowatej powierzchni.
Ciało boleśnie uderza o ścianę.
Króciutka chwila.
Wisi tak, a otartych do krwi palcach.
I jedyne, o czym jest w stanie myśleć to fakt, że nie może się poddać.
Boleśnie obite żebra nie pozwalają na głębszy oddech.
Ręce mu omdlewają.
I tak nie ma żadnych szans.
Jest pozbawiony jakiejkolwiek formy.
Ale chce żyć.
Do jasnej cholery nie podda się.
- Masz już swoją odpowiedz? - Słyszy krzyk z góry.
Pieprzona wariatka.
Zupełnie psychiczna.
Zepchnęła go.
Zepchnęła go z dachu.
Jezu!
Przecież ona chciała go zabić.
Palce ześlizgują się.
Ciepła krew spływa po ręku, do rękawa.
Nie może się poddać.
Jeszcze nic nie zrobił w swoim życiu.
Jeszcze niczego nie spróbował.
To nie może się tak skończyć.
- Nie chce umierać! - wrzeszczy tak głośno, jakby miął wypluć płuca.
Krzyczy do zdarcia gardła.
A palce się poddają, po nierównej walce.
Spada.
Leci w dół, a ostatnie co widzi, to wyprostowaną jak struna drobną sylwetkę.
Dziewczyna stoi na krawędzi, z rękoma opartymi na biodrach.
Gdyby miał jeszcze jedną szansę.
Taką ostatnią.
Malutką.
Nie zmarnowałby jej.
Koniec.
Zderzenie z rzeczywistością, która całkowicie pozbawia go oddechu.

- Rusz się, trzeba wrócić do domu, zanim zaczną się martwić.
Przemek nie jest pewny, czy dobrze słyszy.
Ten zimny, ostry ton.
Skądś go zna.
Uchyla powiekę.
W mroku ledwo dostrzega sylwetkę dziewczyny.
Patrzy na niego znad krawędzi jakiegoś metalowego kontenera.
Śmietnik.
Leży w samym środku śmierdzącego śmietnika.
ONA ZEPCHNĘŁA GO Z DACHU.
A teraz pogania?!
Siada gwałtownie i rzuca się w stronę dziewczyny.
Ból osadza go w miejscu.
Odpowiedzią na jego miotanie się jest śmiech.
Wesoły nie nieskrępowany.
- Chciałaś mnie zabić?! Ty popieprzona kretynko!
Powiem wszystko pani Marcie!
Wyciąga do niego rękę.
- Powinni Cię zamknąć!!
Wrzeszczy wściekle.
Odrzuca jej dłoń energicznym uderzeniem.
- Nie dramatyzuj, zasłużyłeś na swoją buteleczkę.
Osuwa się robiąc mu miejsce.
- W dupę wsadź sobie swoją buteleczkę! - Syczy wściekle patrząc na dziewczynę z góry.
Nie odpowiada mu.
Uśmiecha się.
Przemek ma ochotę ją uderzyć.
CO tam uderzyć, rozszarpać.
Z wściekłością odwraca się i rusza w stronę domu.
Łucja dogania go z chichotem.
Ściąga skórkę od banana z jego ramienia.


Przemek wpada do domu trzaskając drzwiami.
Ma w dupie idącą za nim dziewczynę.
Równie dobrze te drzwi mogą ją zabić.
Wpada na panią Martę.
Jej oczy rozszerzają się z zaskoczenia.
Ciekawe czy przyczyna jest mina Przemka, a raczej buchające z niego emocje.
Czy wątpliwy zapach?
Czy obierki ziemniaczane w jego włosach?
- Co się stało?- Terapeutka patrzy to na Przemka, to na dziewczynę, której czarne oczy błyszczą jakoś dziwnie.
- Ta nawiedzona wariatka zepchnęła mnie z dachu!! - Wrzeszczy Przemek.
Obierki spadają na podłogę. - Niech ją szlag!!! Idę się umyć!
Nie czekając na niczyją reakcję wbiega po schodach na górę.
Pani Marta otwiera i zamyka usta.
Zszokowana patrzy za Przemkiem, potem patrzy na rozbierającą się spokojnie Łucję.
Dziewczyna, czując na sobie jej spojrzenie, podnosi wzrok.
- Pewnym ludziom nie należy ciągle pomagać. Kolejne szanse nic dla nich nie znaczą.
Po prostu należy ich porządnie kopnąć w dupę, rozumie pani?.
Udzieliwszy tej życiowej mądrości, Łucja znika w kuchni.

No i po feriach.
Niby zostało kilka marnych dni, ale już po powrocie do domu, to nie to samo.
Seta leży na dywanie, z łbem opartym na łapach i nosem niemal w klatce Białego Królika.
Chce się zawzięcie zaprzyjaźnić.
Królik, zupełnie nie ma na to ochoty.
Ignoruje ją, odwróciwszy się do niej puchatym ogonkiem.
Ta scena coś mi przypomina.
Uśmiecham się pod nosem.
Zaciskam palce na kubku z herbatą i włączam komputer.
Omiatam spojrzeniem czarną obudowę.
Od kiedy mam lapa, właściwie mogłabym korzystać z niego wszędzie.
Nie muszę tkwić przy biurku.
Mogę udawać, że idę do biblioteki.
Wszystko jedno.
Loguję się.
Żadnych wiadomości.
Dziwne.
Odpalam stronę forum.
Michał jest online.
Ciekawe czemu nie napisał.
Może mu się znudziło.
Przez chwilę się waham, czy napisać.
Rozmawia na chacie z jakąś dziewczyną.
Czuję złość.
Zupełnie absurdalne, przecież on nic nie znaczy.
Jakiś-tam Michał.
Co on mnie właściwie obchodzi.
Ze złością zamykam klapę laptopa.
Rozlega się pukanie.
Seta podnosi głowę i zerka.
Do pokoju wchodzi Programistka.
Wyraźnie czymś zmartwiona.
To dziwne, ale ostatnio potrafię odgadnąć jej nastrój.
Może dlatego, że od jakiegoś czasu coś ją gryzie.
Zwykle poukładana i dopięta na ostatni guzik, gdzieś, w czasie tych ferii,
straciła swoją sztywność.
- Coś się stało? - Pytam, kiedy przysiada na brzegu łóżka.
- Przed chwilą przeprowadziłam bardzo dziwną rozmowę.
- Myślałam, że dziwne rozmowy to twoja praca. - Mruczę.
Podciągam nogi i opieram brodę na kolanach.
Siedzimy na przeciw siebie.
Matka i córka.
Kiedyś powiedziałabym, że całkowite przeciwieństwa.
Teraz, nie jestem już taka pewna.
Jedynym komentarzem do mojej uwagi jest westchnięcie.
- Rozmawiałam z ojcem Łucji.
- I co? Kiedy pofatyguje się po odbiór swojego potwora?
- Alu.. - Wyraźnie się waha.
Mimo, że przeczuwam co chce powiedzieć, nie mam zamiaru jej tego ułatwiać.
Nigdy nie miałam rodzeństwa.
Byłam sama.
Po śmierci ojca nikt właściwie się mną nie interesował.
A teraz nagle bum na życzliwe dusze.
Z rozmachem, hurtowo włażą mi do domu.
Do życia.
Jak na jakiejś promocji.
Dwójka rodzeństwa w cenie jednego?
Szlag.
Nie chce, żeby ona tu mieszkała.
Nie chce jej w swoim życiu.
Nie dogadamy się.
- Nie chcę, żeby ona tu mieszkała - oznajmiam na głos.
- Alu, to nie jest takie proste.
- Rozumiem. Nie mam w tej kwestii nic do powiedzenia.
Przecież to Twój dom. Rób co chcesz.
- Posłuchaj, ona..
- Nie chcę słuchać. Dość mam słuchania.- Denerwuję się - Po co tu przyszłaś?
Przecież już wszystko postanowione.
- On nie chce jej zabrać.
Patrzę na nią. Jeśli oczekuje, że to mnie ruszy, to chyba naprawdę wcale mnie nie zna.
- Jej własny ojciec nie chce, a ty masz zamiar ją przygarnąć?
Otworzyłaś jakąś fundację? Nasz dom będzie teraz schroniskiem dla życiowych
popaprańców? Nasz. - Przewracam oczami. - Twój.
- Znałam jej ciotkę. Kiedyś. - Głos matki jest cichy i smutny.
Nie patrzy na mnie.
Czuję złość. Właściwie nie wiem czy to dlatego, że w domu robi się tłok, a może
dlatego, że nikt nie pyta mnie o zdanie.
Zupełnie jakbym była meblem.
Krzesła się nie pyta o zdanie.
Nic nie mówię.
Ona i tak nie zrozumie.
- Byłyśmy w twoim wieku, kiedy ona popełniła samobójstwo. Bardzo to przeżyłam.
Do tej pory uważam, że mogłam jakoś temu zapobiec.
Patrzę na nią.
Jest wyraźnie rozbita. Ten cały wyjazd do Gdyni zupełnie ją roztroił.
Nie wiem czy mam coś powiedzieć.
Jak mam zareagować?
- Wiesz, że masz imię po niej?
O. Świetnie. Mam imię po nieżyjącej przyjaciółce matki.
Która się zabiła.
I ja mam być normalna?
Przecież to zupełnie niemożliwe.
Moja życie zostało naznaczone wariackim imieniem.
Wbijam paznokcie w pościel.
Nic nie mówię.
Nie chcę już nic wiedzieć.
Obcy ludzie pojawiają się w domu, a ja dowiaduję się o sobie nowych rzeczy.
Rzeczy, które mi się nie podobają.
- Rób co uważasz - rzucam.
Wstaję i wychodzę z pokoju.
Nie chce mi się siedzieć w domu.
Właściwie to już nawet nie wiem, czy to mój dom.
W kuchni wpadam na Łucję.
Mierzy mnie wzrokiem od góry do dołu.
Czarne, przenikliwe oczy.
Zupełnie nie pasują do takiej małolaty.
- Idziesz gdzieś?
- A co ci do tego? - Rzucam, może trochę za ostro.
Coś ociera się o moją nogę.
Seta.
Merda ogonem, zerka to na mnie, to na drzwi.
- Wyluzuj, tak pytam. - Wzrusza ramionami.
Omijam ją i wkładam buty.
Sięgam po kurtkę, szalik.
Przez chwilę patrzę na niego, trzymając w rękach.
- Mogę iść z tobą?
Patrzę na nią zaskoczona.
- Po co?
- Bo tak.
- Też mi odpowiedz.
- Głupie pytanie , to głupia odpowiedz - kwituje stanowczo.
Łapie swoją straszną, ciemnozieloną kurtkę i lekkie czarne buty.
Nim zawiążę szalik i zapnę Setę, ona już jest gotowa.


Florek otula się szczelniej szalikiem.
Może to wyjście na plaże, wcale nie było takim dobrym pomysłem.
Ale w domu już też nie mógł wysiedzieć.
Te ciągłe pytania matki.
I to wieczne oczekiwanie, że będzie siedział nad książkami.
Zakuwał.
Przecież są ferie.
Przecież ma dobre oceny.
Raptem jedna trója.
"Za mało czytasz".
"Za słabo się starasz".
Ciągle za mało.
Ze złością rzuca kamieniem.
Z pluskiem wpada do wody.
Brzegiem morza idzie jakaś postać.
Odwraca się w stronę Florka.
Kubuś.
Przez chwilę mierzą się wzrokiem.
Potem Kuba wspina się na wydmę.
- Czołem.
- Cześć.
Siada obok Florka.
Patrzy na morze.
- Co tak sam tu siedzisz?
- Czasem człowiek musi się przewietrzyć.
- Znam ten ból. Mam najazd kuzynów na chatę.
Blondyn wyciąga paczkę fajek.
Podsuwa w stronę Florka.
Przez chwilę palą w milczeniu.
I o dziwo ta cisza, wcale nie jest męcząca.
Nie ciąży.
Jest przyjemna.
Florek zerka z ukosa na Kubę.
Blondyn wygląda na zmęczonego.
Zastanawiające, jak te ferie dają ludziom w kość.
Spokój zakłóca nagłe pojawienie się złotego pocisku.
Suczka, dzikim pędem, wpada w spacerujące po piasku mewy.
Nie zwalniając ani na chwile leci do Florka.
Chłopak rozgląda się.
To Nerwus pierwszy dostrzega Aluśkę.
Uśmiecha się lekko na widok szalika.
- A to kto? - Pyta patrząc na drepcząca obok Ali dziewczynę.
- To.. - Florek zawiesza głos. Zaciąga się dymem - To, stary, są kłopoty.

Spacer z tą wariatką, to była pomyłka.
Nie wiem po co lazła za mną.
Jeszcze na plaży spotkałyśmy Florka z Nerwusem.
Ich widok razem zaskoczył mnie.
Wielcy przyjaciele, siedzieli sobie w najlepsze popalając.
Nawet nie wiedziałam, że Kuba też jest takim idiotą.
A potem musiałam patrzeć, jak niebieskie oczy świdrują Łucję.
Jak ona się uśmiecha.
Szkoda, że nie usiadła mu na kolanach.
Ze złością rzucam szalik w kąt.
Zresztą, co mnie to obchodzi?
Niech na nią patrzy.
Otwieram laptopa.
Moje okno na świat.
Wirtualna rzeczywistość, w której cały nastrój
zamyka się w emotikonach.
Dwie kropki, nawias do góry, nawias do dołu.
Cała filozofia.

Miga żółta koperta.
"Gdzie przepadłaś?"
Utopiłam się.
Co mu odpisać?
Może : "Jakbyś odkleił nos od profilu niejakiej Ady, to może byś
zauważył, że nigdzie nie zniknęłam".
Nie.
Jeszcze pomyśli, że mi zależy.
Nie zależy.
Mam Cię w dupie Drogi Michale.
Ignoruję jego wiadomość.
Wdaję się w rozmowę na chacie.
Irytujący dźwięk informuje mnie o nowej wiadomości.
"Dlaczego mnie ignorujesz?"
Jego bystrość zaskakuje mnie z dnia na dzień coraz bardziej.
Niech się wypcha.
Najlepiej czekoladkami Ady, którymi się tak chwali.
Mściwie wyłączam okno.
Wszystko mnie drażni.
A jeszcze jak pomyślę, że za kilka dni szkoła..
Padam na łóżko.
Jak to możliwe, że po tych feriach jestem jeszcze bardziej zmęczona?
Podobno miłość uskrzydla.
Mnie ciągnie w dół.
Może sama się ciągnę.
Teraz czepiam się Florka.
Rozlega się pukanie.
W sumie miło, że ktoś puka.
Ale nie rozumiem, dlaczego wszystkim wydaje się, że można zapukać i wejść.
Chyba wypadałoby poczekać na zaproszenie.
Ale nie.
Puk- puk i otwieramy drzwi.
Włazi Przemek.
- Jestem w samych majtkach i przeżywam miłosne uniesienie czytając denny romans - oświadczam
patrząc mu prosto w oczy. - Mógłbyś poczekać na zwyczajowe "proszę"?
Robi wyjątkowo głupią minę i zamiera w progu.
Patrzy na mnie niepewnie.
Jasne, że nie siedzę w samych majtkach.
Nawet nie mam żadnej książki w promieniu kilku metrów.
Ale mina została podłożona, a on boi się wejść na teren wroga.
Wzdycham ciężko.
- Co chcesz?
- Przyniosłem ciastka - mówi, wyciągając przed siebie wielkie opakowanie herbatników
w czekoladzie.
Broń ostateczna.
- Możemy pogadać?
Mierzę go uważnym spojrzeniem.
Wygląda jakoś inaczej.
Może po prostu dawno nie widziałam go trzeźwego.
Poklepuję łóżko obok siebie.
Laptop ląduje na stoliczku nocnym.
Przemek wyraźnie oddycha z ulgą.
Siada, otwiera pudełko ciastek i kładzie na łóżku.
- Coś się stało? - Pytam obracając w palcach herbatnikową żyrafę , z jednej strony pokrytą czekoladą.
Po namyśle odgryzam jej głowę.
- Ostatnio się posypałem. Myślę, że powinienem cię przeprosić.
Czuję, że powinienem.
Wzruszam ramionami.
Co to właściwie zmieni?
Między nami jest wielka przepaść, a on wysadził ostatni most.
- Zupełnie cię nie rozumiem. - Mówię cicho. - Nagle uważasz, że jesteś mi coś winny.
Dlaczego?
Nie odpowiada od razu.
Patrzy na swoje ręce.
Obciąga rękaw zasłaniając cienkie, białe blizny.
- Wydarzyło się coś, co mnie zmieniło.
- Doznałeś nagłego olśnienia? - Drwię - Dodawali je gratis do acodinu?
Sięga po ciastko.
- Myślę, że potrzebujesz z kimś pogadać. - Podnosi na mnie swoje smutne oczy.
Zatyka mnie.
Mam ochotę znowu mu przywalić.
Znalazł się znawca od siedmiu boleści.
- I uważasz, że to ty jesteś właściwą osobą? - Syczę. - Po tym wszystkim?
Po tym całym autodestrukcyjnym syfie, ty nagle chcesz zbawiać mnie?
- Ostatnio jesteś smutna.
On zupełnie nie rozumie, co do niego mówię.
Nie chce słyszeć.
Nie będę się złościć.
Nie będę krzyczeć.
Nie będę z nim rozmawiać.
- Kim był dla ciebie Dorian? - Po co pytam?
Przecież nie chce już nic wiedzieć.
Znowu zbliżę się do niego.
Znowu zacznie mi zależeć.
I po raz kolejny, znajdę się na tym cholernym moście linowym, który huśta się w każdą stronę.
Nie mam już na to siły.
Chcę trochę cholernego szczęścia w swoim życiu.
Szlag, czy to naprawdę tak dużo?
Świdruje mnie spojrzeniem.
Dawno tak nie patrzył.
Nie przeze mnie, a na mnie.
Widać, że zastanawia się co powiedzieć.
- Czy to ważne?
- Zginął na moich oczach. W jakimś sensie jest mi dosyć bliski, nie uważasz?
Nie potrafię przestać o tym myśleć.
- Nie znałem go dobrze, właściwie to nie wiem, czy ON to jest właściwy zaimek..
- Myślałam, że to jakiś twój przyjaciel.
- Poznałem jego, Dominikę i - głos Przemka zadrżał lekko - Kamilę w Gdyni.
- Kamila jest kimś ważnym - odgaduję bez trudu.
Trochę łagodnieje.
Myślę, że tak naprawdę, to on potrzebuje pogadać.
- Była. Już .. hm nie chce być.
Przeżuwam kolejne ciacho i patrzę na sypiący za oknem śnieg.
- Wiesz, może to i lepiej. Jakoś nie służyła ci ta znajomość..
- A tobie służy bycie z Florkiem? - Rzuca ewidentnie złym tonem.
- A widzisz gdzieś butelki acodinu? - Odgryzam się.
Wzdycha.
- Czemu taka jesteś?
- Jaka?
- Jeżysz się. Za każdym razem, kiedy próbuję..
- Ty próbujesz? - Prycham - Nie rozśmieszaj mnie.
Jedyne co próbujesz, to zabić się. Muszę przyznać, że jesteś w tej kwestii dość kreatywny.
Zaciska palce na herbatnikowej zebrze, która nie wytrzymuje tego ataku.
Okruchy lecą na łóżko.
- Widzę, że miłość ci służy. - Warczy - Wprost rozkwitasz.
- Coś się uczepił tej miłości? - Nie czuję już gniewu.
Zaczynam się zastanawiać, o co właściwie mu chodzi.
- Może dlatego, że widzę, jak znowu się zamykasz? Uciekasz.
- A nie przyszło ci do głowy, że to twoja wina?
Dlaczego uważasz, że Florek ma z tym coś wspólnego?
A może chodzi o Łucję? Pamiętaj - mówię cicho - to ty odtrąciłeś mnie, nie odwrotnie.
- Aluś - wzdycha - przecież wiesz, że mi zależy..
- Twoje słowa Przemku, tak bardzo nic już dla mnie nie znaczą.
Zaciska szczęki.
Bez słowa wstaje i zostawia mnie samą w pokoju.
I dobrze.
Słowa się nie liczą.
Słowa nie kosztują nic.
Zero wysiłku.
A jak coś przychodzi łatwo, to zupełnie się tego nie docenia.


Łucja wpadła do domu i nucąc pod nosem odwiesiła kurtkę.
Będzie musiała pozbyć się tej szmaty.
Potrzebowała czegoś bardziej ekstra.
W korytarzu o mało nie wpadła na Przemka.
Był ewidentnie zły.
- Co jest Ptaszku? - Rzuciła lekko.
Błysnęło wrogie spojrzenie.
- Ty się lepiej do mnie nie zbliżaj.
Roześmiała się.
Ani zły ton, ani wroga postawa nie zrobiły na niej wrażenia.
- To ty narozrabiałeś, nie ja. To na siebie jesteś zły, nie na mnie.
Minęła go i zniknęła na schodach.
Jakim cudem, ta gówniara tak celnie strzela?
I co właściwie może teraz zrobić?
A jeśli już nic nie da się zrobić?
Przecież to było dla niego najważniejsze.
RQ, użytkowniczka Alicja wylogowała się z przyjaźni.

Jakub mierzył wzrokiem oddalającą się Łucję.
Siedzący obok Florian wyciągną fajki.
Dziewczyna miała w sobie coś drapieżnego.
Może, rzeczywiście słowo "kłopoty" było trafne.
Ewidentnie się do niego mizdrzyła, ale on twardo udawał idiotę.
Widać szybko się znudziła.
Typ księżniczki lubiącej być w centrum uwagi.
Kiedy brał od Florka zapalniczkę miał już dziwną pewność, że
tak łatwo się tej małolaty nie pozbędzie.
- Szkoda, ze Ala tak pognała. - Przerwał cisze.
- Wiesz, odkąd pojawiła się Łucja, jakoś nie może znaleźć sobie miejsca.
Myślę, że jest trochę zazdrosna.
- O tą małą? - Nerwus parsknął. - A ma powód? - Posłał sąsiadowi drwiące spojrzenie.
- Za kogo ty mnie masz? - Obruszył się wypuszczając dym. - Ja w ogóle nie to miałem na myśli.
Tej małej żmii, to nawet kijem bym nie tknął.
Jakub zaciągnął się papierosem i utkwił wzrok w falach.
Z transu wyrwały go czyjeś kroki i "cześć" rzucone jakoś tak, z przymusem.
- O, kogo tu przywiało - uśmiechnął się Florian. - Chodź siadaj. Zapalisz?
- To jakieś męskie zgromadzenie nałogowców?
- Ty, Panie Przygoda, nam od nałogowców wytykasz? - Parsknął Nerwus podając Przemkowi zapalniczkę.
- Pan Przygoda - uśmiechnął się pod nosem Flo. - Co jest Przemo?
- To co zawsze. Wyszedłem wywiać ze łba kolejną porcję autodestrukcji.
- Ty to masz wesołe życie stary - wyszczerzył zęby Jakub. - Skoro masz nadmiar wolnego czasu..
- Skąd ten pomysł? - Spiął się Przemek - Myślisz, że mnie to bawi? Że lubię być więźniem własnego umysłu?
- Każdy ma jakieś loty - wzruszył ramionami Nerwus.
Zapadła cisza na dłuższą chwilę.
- Wesz - Nerwus wypuścił z ust zgrabne kółko - zanim się tak spiąłeś, chciałem zasugerować,
że potrzebna ci pasja. Coś co sprawi ci frajdę. Zajmie myśli. Rozumiesz?
Przemek dłubał czubkiem buta w piachu.
- Kiedy ja nie wiem co.
- Wiec pomyśl, jesteś w tym dobry - rzucił nieco złośliwie Flo.
- A pomyślę Złośliwcu - odgryzł się Przemek zaciągając się dymem.
Nerwus podniósł się powoli.
Wyrzucił niedopałek.
- Dobra chłopaki, ja zwijam, bo już mi tyłek do tego pieńka przymarzł. - Wyciągnął z kieszeni niewielki kartonik.
Podał Przemkowi. - Wpadnij tam, może znajdziesz coś ciekawego. Czółko. - Zasalutował i wcisnąwszy ręce w kieszenie ruszył w stronę miasta.
Wilk zerknął na ulotkę tutejszego domu kultury.




Stoję nad brzegiem morza.
Wiatr szarpie, wystające spod czapki kosmyki.
Fale liżą zmarznięty piasek, zaledwie kilka centymetrów od moich butów.
Patrzę w szarą, poruszającą się nieustannie masę.
To niesamowita uczucie.
Ja i taki ogrom przede mną.
Niebo jest zamglone i nie pozwala dostrzec linii horyzontu.
Właściwie to wcale nie jest przyjemnie.
Ohydny ziąb wdziera się w każdy zakamarek.
A lodowate podmuchy zdają się docierać do samych kości.
Mimo to stoję i czuję spokój.
Zupełnie, jakby tam, gdzieś w tych szarych falach, były wszystkie odpowiedzi.
Wrzask mew i szum.
Żadnych słów.
Tych zbędnych i tych bardzo potrzebnych.
Co dalej?
Nie wiem.
Jutro powrót do znanej rutyny.
Szkoła, dom, lekcje.
Może od jutra znowu, moim jedynym zmartwieniem będą wiszące nad głową sprawdziany.
Oczywiście wiem, ze to nieprawda.
A jednak mam głupią nadzieję.
Robię kilka kroków do tyłu, przykucam i sięgam po patyk.
Kreślę na piasku litery.
Za chwilę fale kradną moje słowa.
Czy chciałabym, żeby zabrały też ostatnie miesiące?
A gdyby to wszystko się nie wydarzyło?
Gdyby on by wtedy nie przyszedł?
W tej swojej idiotycznej koszuli, która podkreślała zieleń jego oczu.
Z tym swoim drwiącym uśmiechem.
Czy wtedy byłoby inaczej?
Przez plecy przechodzi mi dziwny dreszcz i czuje czyjąś obecność.
Zerkam przez ramię.
Trzask migawki.
Kilkanaście metrów ode mnie stoi Nerwus, z obiektywem wycelowanym w moją stronę.
Wzdycham cicho, wywalam patyk i powoli się podnoszę.
Znowu dźwięk aparatu przebija się przez majestatyczny szum.
Chłopak idzie w moją stronę.
- Zawsze zadziwia mnie ilość emocji w twoim spojrzeniu - wypala.
Żadnego "cześć", tylko od razu dziwnym tekstem między oczy.
Nie odpowiadam.
Zerkam jeszcze na fale i decyduję się na powrót do domu.
Mijam go bez słowa.
Oczywiście to wcale go nie zniechęca.
Dogania mnie po kilku krokach.
- Zgubiłaś szalik?
- Myślę, że teraz powinieneś zainwestować w zielony - wyrzucam z siebie.
Po co to powiedziałam?
Idiotka.
- Uważam, że pomarańczowy bardziej do ciebie pasował.
- Do mnie może i tak - nieposłuszny język wcale nie ma zamiaru przestać.
Nerwus łapie mnie za ramie.
Zatrzymuję się i podnoszę wzrok.
Trafiam na jego jasne, rozbawione spojrzenie.
- Puść mnie, bo zacznę krzyczeć - ostrzegam groźnym tonem.
Ostentacyjnie rozgląda się dookoła.
- Myślisz, ze ktoś cię usłyszy? - Pyta wyraźnie rozbawiony. - O co ty się na mnie gniewasz?
O tamto, wtedy?
- Nie mam zamiaru ci się tłumaczyć! - Wyszarpuje ramie.
Mimo, że jestem wolna, nie podejmuję dalszej wędrówki.
Zła na siebie i na niego patrzę mu prosto w oczy.
- Żeby się na ciebie gniewać musiałbym najpierw coś do ciebie czuć.
Nie czuję, jesteś mi całkowicie obojętny. To co zrobiłeś było zwykłym świństwem.
Odwracam się na pięcie i żwawym krokiem wspinam na wydmę.
Ściga mnie niesiony wiatrem śmiech.
- Oj Alu, kogo ty chcesz oszukać.
Odwracam się wściekła, ale on nawet na mnie nie patrzy.
Odwrócony plecami celuje obiektywem w stado łabędzi.
Zagryzam wargi i oddalam się szybkim krokiem.
Szkoda, że nie umiem znikać.

Łucja otworzyła oczy i odetchnęła z ulgą.
Pastelowy fiolet na suficie uspokajał.
Znowu miała swój kąt.
I ten spokój, cisza.
Nie musi nigdzie pędzić, jakie to dziwne.
Rzuciła okiem na mały kalendarzyk, oparty o lampkę nocną.
Kolejny dzień do przodu.
Teraz powinna zająć się swoimi sprawami.
Przesunęła dłonią po miękkiej kołdrze.
Oczywiście słyszała rozmowę pani Marty, kiedy dzwoniła do ojca.
Po odpowiedziach mogła się domyślać, co kochany tatuś powiedział.
Rzecz jasna, terapeutka nie puściła pary z ust, a ona nie dopytywała.
Stan zawieszenia był wygodny.
Teraz jednak, przyszedł czas na działanie.
Nowy dom, nowe gimnazjum, najwyższa pora pozamykać stare sprawy.
Żwawo zerwała się z łóżka.
Wciągnęła na nogi grube skarpetki i poczłapała do łazienki.
Myjąc zęby bardzo uważnie badała swoje lustrzane odbicie.
W jej głowie powoli kształtował się plan.
Miała zamiar wytoczyć ciężkie działa.
Umyła twarz i przeczesała włosy.
Przećwiczyła kilka min po czym skierowała się do pokoju Alicji.
- Rozgrywki o życie niejakiej Łucji uważam za otwarte - mruknęła i zapukała.


Pół do dziewiątej.
Świat pogrążony w szarości.
Nawet Seta, ciasno zwinięta w kłębuszek, śpi w nogach łóżka.
Wcale jej nie w głowie poranne spacery.
W łóżeczku jest ciepło i miło.
Ostatni dzień lenistwa i wylegiwania się.
Jutro znowu zacznie się życie, naznaczone irytującym dźwiękiem budzika.
Sięgam po książkę.
Poczytam sobie, dopóki Seta nie zdecyduje się wywlec mnie na dwór.
Leniwie zagłębiam się w lekturę.
Małe, czarne ciągi literek uchylają drzwi do innego świata.
Zapadam się w nierealność.
Puk- puk.
Odzywa się rzeczywistość.
Posyłam drzwiom karcące spojrzenie.
O dziwo, nikt nie wchodzi.
Odchrząkam i rzucam:
- Proszę.
Do pokoju zagląda Łucja.
A to ci szok.
Czego ta smarkata znowu chce?
- Co jest? Spać nie możesz? - Rzucam sucho.
- A ile można spać?
- Podobno dzieci potrzebują dużo snu.
- To wyjaśnia, dlaczego jesteś jeszcze w łóżku.
Auć.
Niechętnie zamykam książkę i odkładam ją na stoliczek.
- Potrzebuję pożyczyć od ciebie trochę kasy.
O szok.
Poważnie?
Milczę.
To chyba nie jest mój problem.
Przecież Programistka już wszystko ustaliła z ojcem Łucji.
Sprawę kasy na pewno też.
Więc o co chodzi?
- Nie jestem instytucją charytatywną - parskam.
Przeciągam się i wlepiam w nią wyczekujące spojrzenie.
- Ja ci oddam. Może nawet dziś. - Wyłamuje palce.
O czyżby się denerwowała?
- Po co ci ta kasa? - Pytam nieufnie.
- Muszę coś załatwić.
- Co?
- Nie mam zamiaru ci się spowiadać.
O bezczelna.
Postanawiam ją zignorować.
Niech sobie idzie.
Seta łasi się do Łucji i co rusz patrzy na mnie.
Wzdycham i wstaję z łóżka.
Wlokę się do łazienki.
Całe szczęście, że mam swoją, bo przy obecnym zaludnieniu, co rano kolejka byłaby jak po mięso w PRLu.
Nie spieszę się.
Mimo to, kiedy ubrana wracam do pokoju, Łucja nadal tu jest.
- Chcę zabrać z domu parę rzeczy. Oni mi tego nie odeślą.
Wywalą.- Nie patrzy na mnie. Machinalnie głaszcze Setę.
Spokojnie sięgam po torebkę.
- Jadę z tobą. - Postanawiam.
Patrzy na mnie zaskoczona, na ułamek sekundy w jej oczach jest coś prawdziwego.
Zaraz jednak ciemnieją, a spojrzenie twardnieje.
- Nie potrzebuje niańki.
Nagle Pies zaczyna cicho piszczeć.
Pędzi do drzwi i rozpoczyna dziki taniec.
Przeciska się przez szparę i z impetem dopada Florka.
- Czołem - zielone oczy błyszczą, kiedy uśmiecha się do mnie.
Od razu poprawia mi się humor.
Jakby ktoś przełączył jakiś pstryczek.
W moim wnętrzu zapala się gigantyczna żarówka.
Otwieram szerzej drzwi i po kilku krokach czuję jego ciepło.
Ramiona oplatają mnie, zamykając w bezpiecznym uścisku.
Mój.
Wtulam twarz w jego pierś i czuję, że mogłabym tak stać cały dzień.
- Pomyślałem, że wpadnę i wezmę Sete na spacer, żebyś mogła się jeszcze polenić.
Cały Flo.
Boże, jaka ja jestem beznadziejna.
- Jedziemy do trójmiasta - zerkam na Łucję.
- No to jedziemy. - Zgadza się bez oporów Florek.
Łucja przewraca oczami i mija nas z zaciętą miną idąc w stronę wieszaków.
Florian delikatnym gestem odgarnia mi włosy z twarzy.
- Może weźmiemy Przemka?
- O, tak mało nas do pieczenia chleba - warczy Łucja naciągając czapkę.
- Co ja? - Zaspany Przemek wychyla się z łazienki.
- Słyszałeś - uśmiecha się drwiąco Flo - potrzebny jesteś do zabiegów kuchennych.
Zbieraj się.
- Dom wariatów - wzdycha, kiedy Seta kotłuje dywanik w korytarzu, usiłując złapać swój ogon.
Tak dom wariatów, pod patronatem terapeutki- Programistki.
Alicja i jej dwie strony zwierciadła.
I co dalej?
Pokój 003 - psst- zapraszamy..

Zawsze lubiłam Gdańsk.
Oglądałam mijane budynki z okna PKSu.
Kiedy patrzyło się na to miasto, czuć było historię.
Na siedzeniu za mną Łucja trajkotała coś do Przemka.
Z początku mnie to irytowało.
Wyczuwałam w jej głosie jakiś nadmierny, sztuczny entuzjazm.
Po kilkunastu minutach przestałam zwracać uwagę.
Poczułam ciepłą dłoń zaciskającą się na moich palcach.
Oderwałam wzrok od szyby i trafiłam na ciepłe, zielone spojrzenie.
Uśmiechnęłam się.
Właściwie nie mam pojęcia po co ciągnę ich wszystkich do tego Gdańska.
Po co sama się wlokę, za tą stuknięta małolatą?
Trudno to wyjaśnić, ale mam dziwne przeczucie.

Stoimy na ulicy i gapimy się na wielki mrówkowiec.
Czuje się przytłoczona ogromem tego paskudztwa.
Rzucam szybkie spojrzenie na Łucję.
Tu mieszkała?
W tej monstrualnej klatce?
- Mieszkałaś w tym przekładańcu dla świrów? - Pyta beztroskim tonem Przemek.
Ja bym nie zapytała.
Jakoś tak, nie chciałabym widzieć lekkich rumieńców jakie wykwitły na policzkach Łucji.
Myślę, że bałabym się wprowadzić ją w zakłopotanie.
To złośliwa zołza.
Lepiej nie włazić jej w drogę.
- Czekajcie tu, ja załatwię co trzeba i wrócę.
- Poradzisz sobie sama z rzeczami? - Przemek zadziera głowę i patrzy do góry.
Odpowiada mu lekceważące parsknięcie.
Dziarskim krokiem podchodzi do domofonu i wciska guzik.
Kiedy rozlega się bzyczenie, nie oglądając się na nas szarpie za drzwi.
I wtedy w mojej głowie pojawia się irracjonalna potrzeba pójścia za nią.
Uczucie jest tak silne, że zanim zastanawiam się co robię, już jestem w klatce za nią.
Drzwi zamykają się z trzaskiem.
Czarne oczy świdrują mnie przez krótka chwilę.
Stoimy w milczeniu.
W końcu odwraca się i idzie do windy.
Uznaję to za zgodę na moje towarzystwo.
Wjeżdżamy rozklekotaną widną na ósme piętro.
Odnoszę wrażenie, że Łucja zbladła.
Czuje jakiś absurdalny niepokój.
Już sama nie wiem, o co mi chodzi.
Jedziemy po rzeczy Łucji.
Skąd ten lęk?
Nie mam pojęcia, czego się spodziewać.
Przecież, ja w ogóle nie znam tej dziewczyny.
Patrzę na wyprostowaną jak struna, drobną postać idącą tuż przede mną.
A może chodzi o to, że kiedy weźmiemy te rzeczy..
Kiedy zamkną się za nami te drzwi, to będzie tak, jakby klamka zapadła.
Łucja zostanie z nami i koniec.
W końcu stajemy przed jakimiś drzwiami, które ona otwiera bez wahania.
Nie czeka na mnie.
- Kto tam? - Odzywa się gruby głos z gnębi mieszkania.
- Ja - informuje Łucja wchodząc do środka.
Idę za nią.
W twarz uderza mnie zapach smażonej cebuli i papierosów.
Korytarzyk jest mały, tuż przy drzwiach wieszak z kurtkami, buty, dwa czarne worki.
Naprzeciw ściany, obitej boazerią, wisi wielkie lustro.
Ciasnota i zaduch.
Łucja zniknęła za którąś ze ścian, a ja stoję w progu i czuje się cholernie nie na miejscu.
Na korytarz wychodzi jakiś facet.
Właściwie to wytacza się.
Ma na sobie fioletowe spodnie dresowe i podkoszulek bez rękawów, który zaraz
pęknie w szwach na jego ogromnym brzuchu.
Śmierdzi przetrawionym alkoholem.
Nie zauważa mnie, tylko opierając się o ścianę, zagląda do pokoju naprzeciw.
- Aaa too tyyy - bełkocze - czego tu szukasz? Twoje śmieci już spakowane. Tam o! - machnięciem wielkiej łapy wskazuje na mnie.
Patrze pod nogi na dwa, średniej wielkości, worki na śmieci.
Z pokoju rozlega się pomruk.
- Nie ma tam już nic twojego - ton faceta zmienia się nagle w warkot- wypieprzaj.
Fakt, że czułam się nieswojo, jest niczym przy lęku, jaki właśnie pełznie w dół mojego kręgosłupa.
Marzę o tym, żeby wyjść jak najszybciej.
Moje nogi jednak tkwią w tym samym miejscu.
Nie zostawię przecież Łucji z tym typem.
Patrzę jak wychodzi z pokoju, sięga mu ledwo do piersi a i tak zadziera głowę
i posyła facetowi butne spojrzenie.
- Nie licz na stypendium w tym miesiącu - syczy mijając go.
- Myślisz gówniaro - facet odwraca się za nią - że masz coś do powiedzenia?
- Rzuciłam gimnastykę! - Łucja zaciska pięści i wrzeszczy głosem, którego nigdy
u niej nie słyszałam. O jaki nigdy bym jej nie podejrzewała.
To płaczliwy ton małego dziecka, które ma dość.
Zwalisty facet, błyskawicznym ruchem łapie za czarne włosy i szarpie.
- Ty cholerna smarkulo! - Drze się, a ja kamienieję ze strachu.
Boże, dlaczego Florek i Przemek zostali na dole?
Widzę jak butna, zadziorna Łucja w jednej chwili, z dzikiej kotki zmienia się w małą, szmacianą lalkę .
Poddaje się, spuszcza głowę, zasłania się rękoma.
A mimo to, facet bierze zamach.
- Niech pan ją puści! - Czy to mój głos?
Zimny i stanowczy.
Chyba oszalałam.
Przecież on nas tu pozabija.
Czuję, że moje palce zaciskają się na czymś twardym.
Facet patrzy, jakby mnie dopiero teraz zauważył.
- A ty co się wpieprzasz? - Wyraża swoje zdumienie, szarpie przy tym Łucje za włosy.
Szlag mnie trafia, ja też jestem mała, ale przecież nie będę stała i patrzyła.
Robię krok w jego stronę.
Rozlega się pukanie do drzwi.
- Przepraszam, ja.. - Męski, znajomy głos - Co tu się dzieje? - Odwracam się
i widzę Nerwusa.
Chyba nigdy w życiu nie ucieszyłam się tak na jego widok.
- Kuba..- wzdycham słabo.
Marszczy brwi i śmiało robi krok w głąb mieszkania.
- Puść ją - mówi lodowato.
Typek patrzy na nas z mieszaniną strachu i irytacji.
Najwyraźniej, obcy ludzie nie mieścili się, w jego planach zanęcania się.
Niechętnie puszcza Łucję.
Zagarniam ją do siebie i łapiąc torby wypycham z mieszkania.
Nerwus dołącza do nas przy windach.
Wielki facet staje w progu i czerwony na twarzy wrzeszczy za nami:
- Żebym cię tu więcej nie widział! Ty niewdzięczna suko..
Pakujemy się do windy. Łucja cała drży, a ja ją przytulam mocniej.
Milczymy.
- Co to właściwie było? - Niebieskie oczy świdrują mnie.
Wygląda na poważnie zaniepokojonego.
- Nieważne. - Mruczę - Co tu właściwie robisz?
- Byłem u rodziny i usłyszałem jakieś wrzaski.
- I postanowiłeś zajrzeć? - Pytałam złośliwie.
- Wolałabyś, żebym nie zaglądał? - Odgryzł się - Co właściwie planowałaś z tym zrobić? - Rzuca znaczące spojrzenie na przedmiot, który trzymam w ręku.
Łyżka do butów zakończona nogą sarny.
Odrzucam to z obrzydzeniem.
Nerwus wybucha śmiechem.
- Jesteś cholernie niebezpieczną dziewczyną, Aluś. Rzucasz się na trzy razy większego faceta z łyżką do butów. Groza.
Już mam się odgryźć, kiedy czuję jak Łucja rozluźnia się.
Wzdycha i odsuwa się delikatnie.
Poprawia włosy i nie patrząc na żadne z nas, sięga po jeden z worków i rzuca:
- Nic się nie wydarzyło w porządku? - Podnosi na mnie smutne, czarne oczy.
Mimo woli kiwam głową.
- Nie martw się, twoja nowa siostra obroni cię nawet łyżką do butów - parska
Nerwus sięgając po drugi worek.
- Zamknij się Kubusiu - Szczerzę się do niego w złośliwym uśmiechu.
Nerwus opiera rękę o ściankę windy nad moją głową.
Pochyla się, przysuwając twarz bardzo blisko mojej.
Prze ułamek sekundy ogarnia mnie strach, że znowu mnie pocałuje.
Moje serce przyspiesza niebezpiecznie.
Czy to aby na pewno strach?
Ale on tylko szepcze.
A ten szept przenika mnie, aż do kości.
- Dla ciebie mogę być i Kubusiem. - Ciepły podmuch odgarnia mi pasmo włosów z czoła.
Czuje na sobie spojrzenie Łucji.
Milczymy.
Nerwus odsuwa się, kiedy winda z cichym dzwonkiem dociera na parter.


Wracamy kolejką.
Siedzę i patrze na obrazy przewijające się za oknem.
Przemek i Łucja naprzeciwko pogrążeni w jakiejś rozmowie.
Siedzący obok mnie Florek kłóci się z Nerwusem o jakiś dodatek do gry.
A ja usiłuję uporządkować bałagan w swojej głowie.
Czuję ciepło Florka i nie rozumiem, dlaczego mam wrażenie, że to za mało?
A może to nie tak, że za mało, tylko.. inaczej?
Przed oczami staje mi scena w windzie.
I przez ułamek sekundy czuje dziwne łaskotanie.
Zaraz zalewa mnie poczucie winy.
Dlaczego ten palant sprawia, że czuję tak przyjemny dreszcz?
Kiedy trafiałam na taki motyw w książkach, z politowaniem kiwałam głowa, nad głupota głównych bohaterek.
A teraz okazuje się, że wybór nie jest taki oczywisty.
Głupia idiotka.
Jaki wybór?
Florek jest mój i kropka.
Obudź się kretynko, nakazuje sobie posyłając złe spojrzenie odbiciu w szybie.

Dni zlewają się w szarą masę.
Programistka oddała mnie pod skrzydła swojej koleżanki.
Własna matka nie ma nawet ochoty ze mną porozmawiać.
Nikogo nie obchodzę.
I kiedy te słowa pojawiają się na moim blogu, wiem, że są nieprawdziwe.
Trochę mi żal, bo może taki ból samotności zrobiłby ze mnie ciekawą osobę?
Czuję się nijaka, szara, rozmazana, zupełnie jak pogoda za oknem.
Jak gość z kawałka Mr. cellophane.
Wszyscy patrzą przeze mnie.
Przeźroczysta.
I znowu pudło.
Przecież jestem zakochana.
Jestem?
Florek stara się jak może.
Widzę, doceniam, a mimo to, nic nie czuję.
Gdzie radość wspólnych chwil?
Gdzie moje motyle w brzuchu?
Czuję się oszukana.
Właśnie to czuję, patrząc na niego.
Jest idealny.
Czego więcej można chcieć od chłopaka?
Przystojny, dowcipny, opiekuńczy.
Zawsze pod ręką.
Kocham go, to pewne.
Ostatnio zastanawiałam się, co by było, gdyby zniknął?
Znowu.
Wytrzymałam minutę trawienia czarnych myśli.
Nie potrafiłabym funkcjonować bez niego.
Ale czy to prawdziwa miłość?
Męczy mnie to, gryzie i uwiera.
Kiedy widzę, jak rozmawia z Łucją mam ochotę wrzeszczeć.
Z drugiej strony wiecznie zadowolona gęba Przemka przyprawia mnie o mdłości.
W szkole wypatruję na korytarzach Kuby.
Co ja robię?
Topię się w emocjach i tłukę z myślami.
Najgorsze jest to, że już nie wiem, które są prawdziwe, a które sama wymyśliłam.
Marzy mi się ucieczka, gdzieś daleko.
Więc uciekam, w siebie.
Coraz dalej.
Czasami jeszcze próbuję wrócić.
Zwłaszcza po przebudzeniu, rano, staram się przypomnieć sobie drogę.
Ale chyba do końca nie jestem pewna dokąd ma ona prowadzić.



Florian spojrzał w okno pokoju Aluśki.
Wnętrze rozświetlało mdłe światełko lampki stojącej na biurku.
Pewnie znowu siedzi przy kompie.
Nagle odechciało mu się wchodzić.
Zaczynał żałować ostatniej rozmowy z Łucją.
Otworzyła mu oczy, a wcale tego nie chciał.
Zimny prysznic.
Znowu spojrzał w okno.
Wiedział, że wejdzie.
Musiał wejść.
I im bardziej był pewny tego, co powinien zrobić, tym mocniej ciągnęło go na plażę.



Ciche pukanie wyrwało mnie z zadumy.
Uśmiech sam wpełzł na twarz, na widok Flo.
- Cześć. - Powiedział dziwnie cicho.
- Przeziębiłeś się? - Palnęłam, chociaż czułam, że zupełnie nie o to chodzi.
- Musimy pogadać. - Uciekł wzrokiem.
Okręciłam się na krześle i posłałam mu pytające spojrzenie.
Wiem co powie. Ma mnie dosyć.
Każdy kiedyś ma.
Przysiadł na brzegu łóżka i dłuższą chwilę wpatrywał się w swoje dłonie.
- Ja już tak nie potrafię. - Powiedział w końcu.
Milczałam, bo co miałam mówić?
Pewnie woli Łucję, to widać.
Niby szara, wiecznie w takich samych ciuchach, a jednak sto razy barwniejsza ode mnie.
- Dlaczego przyjechałaś do Warszawy? - Przerwał ciszę.
Dlaczego?
- Nie wiem.
- Nie wiesz? - Prychnął - Naprawdę tak chcesz to rozegrać? Myślałem, że ci zależy.
- Bo zależy. - Wzruszyłam ramionami.
Czego on chce?
Fajerwerków?
Serenad?
- Jesteś tchórzem. Cholernym tchórzem i podłą egoistką.
Słowa wypowiedziane jego wibrującym głosem zawisły w powietrzu, jak gryzący dym.
- O co ci chodzi? - Zerwałam się z krzesła.
Wczoraj przytula i mówi, że kocha, a dziś wyzywa od tchórzy i egoistek?
Odbiło mu?
- Niepotrzebnie przyjechałaś do Warszawy.
- Odwal się z tą Warszawaą! Tęsknisz? Po cholerę wracałeś?! Mówiłeś, że mnie kochasz. - Kończę wyrzutem.
Opadam na krzesło.
Tyle jest warte jego słowo.
- Bo kocham. - Mówi to jakoś tak, bezradnie.
Robi mi się przykro.
- Problem w tym - dodaje - że ty nie kochasz mnie. Nie tak.
Patrzę na niego, jakbym dopiero teraz go zobaczyła.
Smutek w jego oczach.
Przygarbione plecy.
Zrezygnowanie bijące na kilometr.
- Długo miałaś zamiar to ciągnąć?
- Ale ja... - Próbuję bezradnie.
Przecież on nie ma racji, prawda?
- Pojechałaś do mnie, bo mnie potrzebowałaś. Nie liczyło się nic innego. W nosie miałaś, co czuję.
A potem zwodziłaś. Myślałaś, że się nie domyślę? - Wstał z łóżka - Właściwie nie wiem, na co liczyłaś.
Na to, że zawsze będzie obok.
- Bałaś się przyznać, że chodzi ci tylko o przyjaźń? Myślałaś, że się nabiorę?
- Flo... - Zaczynam, ale co mam mu powiedzieć?
Ma rację.
Chciałam go, ale nie chciałam dać mu nic w zamian.
Może nie potrafiłam.
Czy ja w ogóle potrafię kochać?
Pewnie nie.
Czy rozpaczliwa potrzeba posiadania swojego własnego człowieka to miłość?
Łzy spłynęły po moich policzkach.
Nawet nie wiem dla kogo były.
Dla niego?
Dla mnie?
Przez chwilę patrzył mi prosto w oczy.
Mój Florian.
Na wyciągnięcie ręki.
Całkiem obcy.
- Naprawdę cię kochałem. - Wyszeptał i zabrzmiało to, jak usprawiedliwienie.
Odwrócił się i wyszedł.
Patrzyłam za nim, dopóki łzy nie przesłoniły mi widoku.
A potem płakałam.
Długo.
Nad sobą.
Nad małą, głupią dziewczynką, która znowu została sama, bo nie potrafiła pokochać księcia.