Nowelki i opowiadania

Siedzę jakby w ciemności. Skąd ona się tu wzięła? Jak się tu znalazłem?
Ostatnie co pamiętam to...
Byłem u Floriana w mieszkaniu.
Dostałem od niego nieźle po dupie.
O tak. Potem poszedłem do niego, nie wiem po co?
Po to, żeby się umyć.
Ale co było wcześniej?
Dlaczego tak się skończyło?
Siostra, no tak.
Głupia siostra. Nie sądziłem, że ona to zrobi. Myślałem, że jest mądrzejsza.
Wiem, że to mieszkanie miało być dla nas, ale...
Dlaczego akurat teraz się pojawiłaś?
Gdybyś się pojawiła przed... przed tym jak znalazłem tę karteczkę.
Przez nią poszedłem do pani Marty, a później do szkoły.
A tam wszystko się zmieniło.
Mariolka, gdybyś w innym terminie przyjechała to byłoby tak jak zostało zaplanowane.
Tak bardzo chciałbym przeprosić Alę.
Floriana też.
To moja wina.
Ciemno i głośno od moich myśli.
To niedorzeczne, co ja tu robię?
Ostatnie co pamiętam to: byłem w mieszkaniu u Floriana, a teraz jestem w nicości.
Czyżby mnie zabił?
Nie, to niemożliwe.
Usiadłem na czymś, co przypominało podłogę, chociaż wszystko tutaj było czarne, ten świat miał jakieś podłoże.
Rozejrzałem się.
W jedną stronę jakby się rozjaśnia ten korytarz.
Może warto pójść w tamtą stronę?




Mariola, gdy już uporządkowała według swojego upodobania mieszkanie, ruszyła do dyrektora w szkole, do której uczęszczał jej brat.
Gdy weszła do gabinetu dyrektora oznajmiła:
- Dzień dobry, proszę wybaczyć, że przeszkadzam. Chciałabym zacząć uczęszczać do tejże szkoły, a z racji dość trudnej sytuacji rodzinnej nie mogłam się tutaj przepisać wcześniej. Moje imię i nazwisko brzmią: Mariola Król. Mój brat tutaj się uczył dopóki...
- Wiem, moje dziecko, nie musisz kończyć. Wystarczy załatwić trochę formalności, proszę poczekać, załatwimy to dzisiaj i od początku przyszłego tygodnia możesz chodzić do klasy, do której uczęszczał twój brat.
Doskonale - pomyślała Mariola - wszystko idzie według planu.
Natomiast w szpitalu następnego dnia lekarze zaczęli wybudzać Przemka ze śpiączki farmakologicznej.



Mogę dać głowę, że robi się tutaj o wiele jaśniej, niż powinno.
Nie chcę stąd wychodzić.
Tak, boję się wracać do tego świata. Tyle rzeczy, które zostawiłem nierozwiązane do mnie wrócą.
Nienawidzę tego życia i nawet się uśmiercić nie mogę.
To musi być jakieś przekleństwo, wola Boża?
Niedorzeczne, ale jeżeli nie mogę się zabić, muszę w takim razie ochronić Alę przed moją siostrą.
Wiem, że Mariola będzie chciała zemsty za to co zrobiła Ala.
Zamarłem w bezruchu.
To chyba jest ostatnie stadium przed tym, kiedy wrócę do świata żywych. Słyszę, jakby zza ściany rozmowę.
Prawdopodobnie lekarze robią obchód.
Gwar, niezrozumiałe słowa, głosy.
Obracam się, za mną jest ciemność, stopniowa, ale może mógłbym tam wrócić.
Chcę się ruszyć, iść w tamtą stronę.
Chwila słabości.
Ale nie. Napotkałem na barierę.
Muszę ruszać do przodu, jeżeli zostanę tutaj to prędzej czy później mnie wybudzą.
Ból głowy. Migrena.
Otwieram oczy.
Widzę świat zamazany. Ktoś obok mnie siedzi.
Nie wiem ile czasu minęło odkąd był ten obchód, który słyszałem w mojej głowie.
Czuję suchość w gardle.
Nie mogłem produkować zbytnio śliny, więc nie mogłem mówić. Do tego miałem jakieś gówno wepchnięte w usta.
- Cześć. - Usłyszałem z oddali. Chciałem odpowiedzieć, ale mój głos nie wydobył się. Zrozpaczony westchnąłem. - Tak, ja też się cieszę, że Cię widzę. Czekaj, pójdę po pielęgniarkę, żeby wyciągnęli Ci to to z gardła.
Muszę ją przeprosić.
Nie mogę pozwolić, żeby...
Straciłem na chwilę kontakt z rzeczywistością.
- Witaj Przemku. - Powiedział nieznany głos. - Spałeś przez ponad tydzień.
- A... - Nawet udało mi się wydobyć sylabę, postęp.
- Straciłeś przytomność u swojego kolegi, on zadzwonił po pogotowie i leżałeś tutaj. Codziennie przychodziła jedna dziewczyna do ciebie, czasami razem z matką. Nikt inny cię nie odwiedzał.
Tak myślałem. Ala i jej mama.
Jakie to smutne, ani siostra, ani Flo mnie nie odwiedzili.
Mam nadzieję, że...




Mariola właśnie wylegiwała się na materacu w pokoju swojego brata.
Patrzyła w sufit wyraźnie zadowolona z życia.
Ich rodzice byli zawsze po jej stronie, nigdy nie widzieli nadziei dla Przemka.
Czasami nawet jej było żal brata. Ale po tym co ostatnio zrobił, to nie widziała nic złego w tym co robi.
Chociaż męczyło ją udawanie idiotki, to czasami lubiła to.
Roześmiała się na wspomnienie, gdy ona topless wtulała się w tors Floriana, gdy przyszli bracki i ta nadęta ździra.
Mam nadzieję, że się rozeszli. Chociaż już nie wiem do kogo ona zarywa - myślała Mariola - Na początku myślałam, że do Przema, ale
teraz?
Marioli znowu się zrobiło żal z powodu brata. Wylądował w szpitalu, przez swoich przyjaciół, a do tego ma pecha do kobiet. Cały Przemo.




Usiadłem na łóżku. Nieco za szybko niż powinienem. Zaczęło mnie rwać w boku i wzrosło ciśnienie w mojej głowie.
Pielęgniarka mnie usadowiła z powrotem w pozycji leżącej.
- Nie możesz się nadwyrężać. Leżałeś przez ponad tydzień bez ruchu. Twoje mięśnie potrzebują około dobę, żeby się przyzwyczaić do tego, że ich znów używasz. Staraj się nie robić szybkich ruchów.
Na znak tego, że rozumiem kiwnąłem głową.
- Dać ci coś na uspokojenie, czy dobrze mnie zrozumiałeś?
Zaprzeczyłem energicznie głową. Chciałem powiedzieć, że zrozumiałem, ale wyszło mi dziwne chrząknięcie, więc dałem sobie spokój.
- Teraz dam ci wodę, po niej będziesz mógł mówić normalnie. Pewnie zaschło ci w gardle.
Tak trochę... no pewnie, że zaschło!
Po chwili przyniosła wodę. Była nawet uprzejma. Poinformowała mnie o wszystkim, więc skąd ta nienawiść?
Wiem doskonale skąd nienawiść.
Chwilę później przyszła Alicja.
Teraz czułem, że będę mógł zamienić z nią słowo.
- Hej - powiedziała niezbyt entuzjastycznie. Była zdołowana.
- Przepraszam. - Patrzyłem jej w oczy. Zobaczyłem przez ułamek sekundy zdziwienie.
- Za co?
- Za wszy.. wszystko. - Musiałem odchrząknąć.
- Głupek. - Spojrzała w bok. Nie chciała mi patrzeć w oczy.
- A... - Nie mogłem na razie nic mówić. Chyba wykorzystałem swój chwilowy limit.
- Co? - Nie zabrzmiało to jak oskarżenie, którego się spodziewałem. Raczej było słychać delikatną troskę w jej krótkiej wypowiedzi.
- Flo...?
- Nic o nim nie mów, dobrze? Dobrze? - Widać było łezkę w jej oku. Nie wiem co się z nim stało. Kiwnąłem głową na znak, że rozumiem. - On nas opuścił.
Nie żyje? Jak to?
Przecież...?
O co tu chodzi.
Byłem przerażony. Rzeczywistość się jakby oddalała.
Nie mogłem nic powiedzieć, właściwie przy okazji dlatego, że miałem bardzo wysuszone gardło.
Leżałem jak wryty i patrzyłem w sufit.
- Pojechał gdzieś i nie utrzymuje z nami kontaktu.
Kobieto, dlaczego mnie tak straszysz?
Zamknąłem oczy.
Chcę tylko zasnąć.
Zasnąć.
- Rozumiem, że ty też nie chcesz ze mną rozmawiać. Super, fajnie. Dobranoc. - Usłyszałem jak poszła.
Wtedy poleciały mi pierwsze łzy po przebudzeniu.
Lecz nie ostatnie.
Jak mogę naprawić to, że byłem głupi?
Tak właśnie kończył się piątek... czy to oznacza, że ona była tu od rana?
Dlaczego...?
Cholera, teraz przez co najmniej tydzień nie ruszę się z tego cholernego łóżka.





Dzisiaj piątek - powiedziała sobie w myślach Mariola. - Więc od poniedziałku uprzykrzę trochę życie niektórym osobom. Ale najpierw pójdę do sklepu.
Mariola chwilę później wyszła z bloku Przemka i udała się do pobliskiego sklepu.
Nie zauważyła, że Alicja zbliżała się do domu swojego przyjaciela.
Gdy zobaczyła, że jego siostra wychodzi z klatki, w której mieszkał Przemek od razu się domyśliła co jest na rzeczy.
Automatycznie udała się w inną stronę, a w końcu do domu.
Sama nie wiedziała co myśleć.
Czy skrucha Przemka była szczera?
Czy może na niego liczyć?
Oraz pojawiło się pytanie, co ta suka tutaj robi?

Święta.
Piękny czas.
A mnie głowa boli.
Mam dzisiaj przyjść do Alicji na kolację świąteczną.
Nie wierzę w to, że zamieszkałem z Mariolą.
Nie wierzę w to, co się dzieje teraz.
Moje życie z koszmaru przemieniło się w piekło.
Jak kolejny poziom w Diablo.
Normalny, koszmar, piekło.
Kiedy ta gra się skończy?
A ja?
Siedzę sobie na parapecie jak dawniej.
Mam słuchawki na uszach.
Płakać mi się chce.
W moich uszach brzmi bardzo dobrze znana melodia, oczywiście Coma.
Bo jak można inaczej?
Mariola sama już nie wie, w którą stronę iść. Chciałbym jej pomóc.
Chciałbym spotykać się częściej z Alicją.
Ale ona nie chce.
Ona jest załamana.
Florian zniknął, a widać było, że ona go kocha.
Jak ja byłem głupi, że tego nie zauważyłem.
Zapłakałem.
To pociągnęło za sobą konsekwencje.
Płakałem. Ryczałem. Żałowałem, że w ogóle żyję.
Gdyby nie ja oni żyliby szczęśliwie.
Chcę tylko jej szczęścia.
Dzisiaj po raz ostatni się zobaczę z nimi.
Dałem mieszkanie na sprzedaż tydzień temu, chociaż firma zajmująca się tym oznajmiła, że nie sprzeda się w tym kwartale.
Ale nie byłem w stanie do dyskusji.
Dalej płakałem nad losem, który tak drastycznie zmieniłem.
Nie powinienem nigdy zadzwonić do mamy Alicji.
Dlaczego ta cholerna kartka wpadła mi do mieszkania?!
*A może skoczysz?*
Znowu ten głos. Już tak dawno go nie słyszałem.
*Zastanów się, teraz jest najlepszy czas!*
A co jeśli odmówię?
*A co jeśli nie?*
Muszę się zająć siostrą, która zboczyła z drogi, ale jest w niej dobro, ja w to wierzę.
*Wiesz, że ja nie wierzę, prawda?*
Mariola to dobra osoba.
*Ale ja wrócę, pamiętaj!*
Uff.
Dopiłem kawę i zszedłem z parapetu.
Nie chcę kusić losu.



Mariola wróciła ze sklepu.
Dobrze, że jej nie było, nie chciałbym, żeby widziała jak znowu płaczę.
Zmieniła się.
Ciepło mnie przywitała.
Głowa mnie bolała.
Migrena, przed którą lekarze ostrzegali. Mówili, że będzie trwać jeszcze przez jakiś czas.
Mówili, że gdybym spał dłużej to ścięgna by mi zastygły i musiałbym przejść szereg operacji.
Dlaczego życie tak boli?
Ciekawe co Alicja sobie pomyślała, gdy zobaczyła co napisałem w liście.
Przeprosiny, nawet w najpiękniejszym wydaniu są i pozostają nadal marnymi przeprosinami.
Nie jestem w stanie sobie wyobrazić co ona teraz czuje.
Jestem tylko marnym pionkiem w grze, którą zaprogramował Wielki Troll Sadysta.
Ja chcę tylko Świętego Spokoju.
O Wielki Boże.
Przecież gorzej już być nie może!
Może, może, nie warto kusić losu.
Przekonałem się o tym na własnej skórze.
Połamało mi to moje kości.
- Ej, bracki, co się dzieje? Czemu masz taką smutną buzię? - spytała Mariola.
Nie odpowiedziałem.
- Jadłeś coś?
- Nie.
- Wiesz, że jest już 15?
- No i?
- Za godzinę idziemy.
- Dobrze, dobrze.
- Jak chcesz. Tylko się zachowuj tam, nie chcę mieć wstydu.
Czy tylko ja czuję tutaj sarkazm?



Właśnie wychodziliśmy z domu.
Czarna koszula, czarna kurtka, czarne spodnie. Czarne skarpetki. Nawet czarne gacie.
Żałoba.
Razem poszliśmy.
Spokojnie, po cichu.
Gdyby nie ten bagaż doświadczeń, który dźwigaliśmy bylibyśmy idealnym rodzeństwem.
To niesamowite jak ona się zmieniła.
Zaczęło jej zależeć na wszystkim.
Zaczęła się uczyć, sprząta, gotuje.
Nie rozumiem.
Co się takiego stało?




Mariola zamknęła drzwi i poszła za bratem.
W sercu miała ranę.
Ranę, którą sama sobie zadała, bo, jak w obecnej chwili dobrze myślała, była głupia i nie myślała o konsekwencjach.
Dopiero gdy brat zapadł w śpiączkę.
Florian zniknął.
Alicja się odsunęła i zaczęła opuszczać lekcje.
Wtedy zobaczyła co narobiła.
Gdy Przemek był w szpitalu to przepłakała parę dobrych godzin.
Jak zobaczyła zdjęcia.
Byli szczęśliwi, a ona to skutecznie zepsuła.
Nie wybaczy sobie, to wiedziała na pewno, ale mogła się zmienić.
Teraz starała się być jak najlepsza.
Wiedziała, że brat w to nie uwierzy jak ona mu powie, więc nic mu nie mówiła.
Chciała zabłysnąć gestem.
On sam też niewiele mówił.
Zaczęła weekendami pracować.
Wzięła się za siebie, w taki sposób, że już nie wyglądała jak blachara.
Chciała być zwykła, szara.
Wiedziała, że jej nie wybaczą.
Ale przynajmniej wie, że jej starania nie pójdą na marne.
Pokuta, którą sobie wymyśliła była chyba jej najlepszym pomysłem, który wpadł jej do głowy.




Dotarliśmy do domu pani Marty i Alicji.
Poczułem skurcz w żołądku i ukłucie w sercu.
Żal, który mam schowany wylewał się.
Rozpływał się po całym ciele.
Znowu mi się płakać zachciało, ale nie mogłem.
- Cześć, wejdźcie - powiedziała z uśmiechem pani Grażynka.
- Dzień dobry - odpowiedzieliśmy nierównym i cichym chórem.
Mariola wręczyła jej siatkę z prezentami, które kupiła.
Z uśmiechem odebrała i zaprosiła miłym gestem do środka.
Weszliśmy i roznegliżowaliśmy nasze lica z wierzchnej części garderoby.
Eleganccy weszliśmy do dużego pokoju, w którym już czekała pani Marta.
Uśmiechnęła się i powiedziała, żebyśmy usiedli.
Wykonaliśmy rozkaz.
Zobaczyliśmy pięknie udekorowany stół.
Pełno potraw.
Ryby, grzyby, paszteciki.
Żyć nie umierać.
Ale jedno nie dawało mi spokoju.
- A gdzie jest Alicja?
- Chyba uciekła - odrzekła spokojnym głosem pani Marta.
Przestałem być głodny.
Wieczerzo trwaj.

Zadzwoniła do mnie mama Ali. Powiedziała, że jest u Floriana i ma się dobrze oraz zostanie tam przez święta.
Powiedziałem pani Marcie, że cieszę się, że do mnie zadzwoniła.
Nic więcej.
O tak.
Bo po co?
Chociaż już mi huczało w głowie.
Miałem dziwny uśmiech na twarzy, a tyłek na podłodze.
Siedziałem pod lodówką.
Mariola chodziła w tą i we w tą ciągle pijąc.
Mi nic nie przeszkadzało.
Wypiłem kolejny łyk, jeszcze jeden... i kolejny.
- Wiesz ty co?
- Hę?
- Jak się przeprowadzimy to zapiszesz na mnie to mieszkanie?
?!
- Yyy, nie?
- A chociaż połowę?
- Prawdopodobnie... nie.
- Dlaczego?
- Ciocia by tego nie chciała.
- Ale to już jej nie obchodzi.
- Ale mnie obchodzi.
- Co ty masz na myśli, materialisto jeden?
- Mam na myśli to, że to będzie moje mieszkanie, Ty jedynie będziesz mogła mieszkać ze mną, chociaż widzę, że obecnie ciężko pracujesz, żeby wrócić do domu...
Człowiek po alkoholu staje się bardzo bezpośredni.
Po tym dziwnym dniu byłem trochę zdruzgotany, co miałem ze sobą zrobić?
Mariola zaczynała działać mi na nerwy.
- A co cię tak wzięło, chcesz zgarnąć mieszkanie, na które ja zapracowałem?
- Ty zapracowałeś?! Akurat! Ty ciotkę sam do grobu zapędziłeś!
- Co?! Jak śmiesz tak mnie oskarżać, nie było cię tutaj, nie masz prawa tak mówić!
- Ale wiem doskonale, że ona przez ciebie zginęła!
- Gówno wiesz!
- Nie chciało ci się ruszać dupy jak ona umierała.
- Nieprawda!
- Udowodnij mi to!
- Czemu mam ci udowadniać nieprawdziwość twoich niestworzonych kłamstw?
- Dla zasady.
- Wypierdalaj z mojego domu, ale już!
- Co?!
- To co słyszałaś.
- Nie masz prawa.
- Mam prawo, kurwa, mam prawo.
- Nie możesz mnie wywalić jestem twoją siostrą.
- Myślisz, że czegoś nie mogę?
- Tak!
Wstałem, chociaż Mariola mnie pchnęła na lodówkę to nie upadłem.
Udałem się do pokoju, a ona stała jak wryta.
We mnie burzyło się wiele nieprzyjemnych emocji.
Miałem ochotę wyrzucić Mariolę przez okno, ale przyszedł do mojej głowy lepszy pomysł.
Poszedłem do małego pokoju, w którym ona mieszkała.
Oczywiście pełno było w nim staników i gaci na podłodze.
Wziąłem jej torbę, w której była większość ubrań. Otworzyłem okno.
- Adios gacios.
Torba z ubraniami spadała teraz z ósmego piętra i uderzyła z hukiem w bałwana, którego parę godzin wcześniej dzieci ulepiły - dobrze im tak.
- Co ty kurwa odpierdalasz, bracki?
- Wypierdalaj mi z oczu.
- Co?!
- Słyszałaś.
- Zapłacisz mi za to!
- Prędzej ty mi za zniszczone zdrowie.
- Chciałbyś.
- Nie, nie chciałbym. Wolałbym, żeby tobie stało się to samo co mi.
Ona wyszła.
Skończyły jej się argumenty.
I bardzo dobrze.
Rzygać mi się chciało.
Wyszła z domu i zamknąłem za nią drzwi.
Dla pewności zastawiłem stołem, żeby nie weszła.
Sprawdziłem... nie wejdzie.





Smutna pani Grażynka przyszła do domu.
- O, mamo, już jesteś.
- Tak, synku, tak.
- Jesteś smutna, coś się stało?
- Ta dziewucha uciekła z domu.
- Czemu?
- Nie wiem... znaczy wiem. Bo widzisz, ona nie pojmuje tego jaką dobrą ma matkę, która daje jej wszystko czego trzeba, a ta wymyśla co tylko może, bo jest jej źle. Pojechała do swojego chłopaka, o tak, na święta. Tylko zapomniała to komukolwiek powiedzieć. Ja się dziwię, że pani Marta tak dobrze się trzymała. Ale przez to, że ta głupia mała uciekła to zepsuło całą wigilijną uroczystość.
- Dokąd ona pojechała? - Zainteresował się jej syn.
- Do Warszawy.
On poszedł do pokoju, a za nim pani Grażynka.
Wziął swój obraz i wbił w niego pięść.
- Co ty robisz?
- Wyżywam się, wyjdź.
Matka chłopaka spojrzała na obraz i zauważyła, że na nim widnieje postać Alicji.
- Zaraz, to ona, Alicja, dlaczego ją namalowałeś?
- Nie twój interes. Odwal się ode mnie.


Siedziałem.
Siedziałem i płakałem.
Dlaczego tak musi się kończyć wigilia?
Wyrzuciłem moją siostrę, Alicja uciekła z Władka, wszyscy dokoła mnie nienawidzą.
Nie mogę się doczekać wyprowadzki do Gdyni.
Ta jedyna myśl trzymała mnie przy życiu, chociaż nie wiedziałem czemu.
Czułem, że Gdynia to jest odpowiednie miejsce.
Ja tutaj nie pasuje, po sylwestrze mam nadzieję, że będzie sprzedane to mieszkanie.
Co bym zrobił gdyby nie ciocia.
Ona mi życie uratowała tym mieszkaniem.
A ja się nią opiekowałem do końca.
Do końca.
Zapłakałem gorzko.
Długo nie mogłem się uspokoić.
Jak ona mogła mnie podejrzewać o zamordowanie cioci?
Jak mogła?!
Jak...?
Dlaczego?
Wstałem i poszedłem sobie nalać czegoś mocniejszego.

Siedziałem pod stołem oparty o ścianę.
Nie wiedziałem co ze sobą zrobić. Głowa mnie bolała.
Miałem dosyć wszystkiego.
Niech to się już skończy.
Nawet nie chciało mi się zabić siebie.
Za dużo razy próbowałem.
Ten świat nie chce, żebym poszedł do piachu.
No i dobrze.
Jak mam tak jałowo żyć to będę.
Nic mnie stąd nie ruszy.
NIC.


Harmider na korytarzu.
Dźwięk dzwonka.
To nie Mariolka.
Odsuwam stół.
Otwieram drzwi.
Ale co to? Jak to?
Ala, Florek i jakiś kretyn.
Krew, Ala widocznie... oberwała od kogoś.
Wpuszczam ich.
Nie mam siły, żeby cokolwiek powiedzieć.
Weszli i nie wiedzieli co mi powiedzieć.
Nawet na początku nie domagałem się odpowiedzi.
Szedłem krzywym krokiem, bo jeszcze nie wytrzeźwiałem.
Happy new hollywood, czy jakoś tak.
Tylko czekam na napis u dołu ekranu Prima Aprilis, czy coś takiego.
Coś mówią, nic do mnie nie dochodzi.
Ale po chwili obraz znów staje się jasny i przejrzysty.
- Słyszysz mnie? - Mówi Florian.
- T-tak.
- Nareszcie... masz jakiś bandaż czy coś?
- Tak, poczekaj.
Poszedłem do łazienki.
Coś kiedyś miałem.
Chwilę szukam.
Coś znajduję.
Podaje Florkowi.
Zaraz, zaraz...
Co tu robi Florek?
Co tu robi Aluś?
Ej no ej!
Co tu robi ten kretyn?
Dlaczego mi zagląda do lodówki?
Co tu się kurwa dzieje?!
- Flo, czy ty tu naprawdę jesteś?
- Tak, a co ty myślałeś, kretynie?
- Wydawało mi się, że zaginąłeś w akcji...
Chyba to nie wypadło zbyt dobrze, ale dostatecznie dosadnie.
Nie odezwał się.
Zajmował się Alicją.
- Co jest z nią?
- Upadła, kaleka jedna, jeszcze potem dostała drzwiami w łeb. - Powiedział wreszcie miejscowy pajac, który trzymał w ręku nadgryzione jabłko.... moje jabłko.
- Kim on, do cholery, jest?
- To jest Kuba.
- Jakub - wtrącił się od razu i z nutą zdenerwowania.
- Nerwusek - po raz pierwszy Alicja odezwała się w moim domu tego dnia.
- Aliś, nic ci nie jest?
- Trochę... słabo, ale chyba... dam radę.
Po chwili ułożyła głowę na poduszce, którą przygotowałem chwilę wcześniej.
Teraz zadzwonił telefon.
Mama Alicji.
Pani Marta.
Moja psycholog.
Obożeobożeoboże.
Co powiedzieć?

No i minął sylwester.
Nowy rok...
Teraz do szkoły.
Nawet Alicja wróciła do domu.
Do dzisiaj jest dla mnie zagadką jak oni wszyscy się zebrali pod moim blokiem...
I jakim cudem Aliś o mało nie wyzionęła ducha przez... przypadek?!
To jest niewiarygodne.


Nie ma to jak iść po takim czasie do szkoły.
Chociaż wiem, że już nie muszę tutaj chodzić, bo właściwie się wyprowadzam...
Nie powiedziałem jeszcze o tym Alicji, ani Florkowi.
Trzeba wreszcie powiedzieć.
Wcześnie wyszedłem z domu i przed gmachem szkoły siedziałem na chłodzie chwilę, ale stwierdziłem, że lepiej będzie poczekać wewnątrz, na holu.
Przyszedł Flo.
- Hej.
- Hej, jak tam?
- A dobrze, a u ciebie?
- Właściwie to ok... - zacząłem. - Będę się przeprowadzać.
- Jak to?
- No... za bardzo wam w życiu namieszałem, więc się usunę po prostu.
Zanim zdążyłem się ugryźć w język to powiedziałem.
Zrobiło mi się głupio, bo odpowiedź miała brzmieć, że się w rodzinie zmieniło, albo coś.
Zawsze coś popsuję.
- Wiesz, że to nie była twoja wina?
- Ale...
- Nie ma żadnego ale, odwołaj to wszystko.
- Nie odwołam.
- Dlaczego?
- Bo chcę uciec.
- Dlaczego?
- Bo wiem, że jestem niepotrzebny?
- Dlaczego?
- Zaciąłeś się?
- Tak, przy goleniu.
- Widać, przy podbródku...
- Nie zmieniaj tematu.
- Dobra, ale tamten się skończył.
- Nie, nie mów nic Alicji.
- Dlaczego?
- Bo jak myślisz, jak ona to przeżyje?
- Ona to dobrze przeżyje.
- Tak?
- Tak.
- Dopiero co wyszła ze szpitala, straciła na jakiś czas przyjaciela, nawet nie wiesz jak tęskniła. Powiedziała mi to w szpitalu, powiedziała też, że zależy jej na tobie.
Nie wierzę mu.
- Może.
Przyszła Alicja.
- Hej, a wy już w szkole?
- Tak.
Powiedzieliśmy wręcz nierównym chórem.
- Coś się stało? - Spytała się widząc nasze miny.
- Nie, nic - powiedział Florian.
Ja tylko patrzyłem w przestrzeń.
Nie powiedziałem nic Alicji.
Znaczy...

Jak wychodziliśmy ze szkoły to Ala mnie złapała.
- Co się stało rano? Pokłóciłeś się z Florkiem?
- Nie, jest ok.
- Ale widzę przecież.
- No bo...
- No, mów, ale już.
- Będę się wyprowadzać.
- Nie.
- Jak nie?
- Nie pozwalam. Jak chodzi o pieniądze, to z mamą możemy pomóc z płaceniem rachunków dopóki pracy nie znajdziesz.
Ta dziewczyna wyciąga serce na dłoni...
- Ale...
- Nie ma ale. Porozmawiam dzisiaj z mamą.
- Nie no, ja mam trochę pieniędzy jeszcze.
- Ale coraz mniej?
Jak by nie patrzeć, ale nie w tym problem.
- Nie w tym problem. To mieszkanie zostało sprzedane już.
- Jak to?
- Normalnie. Nie mogłem się dogadać z Mariolą.
- To co, może bliżej mnie, albo szkoły się przeprowadzisz.
Nie wiem czy to będzie bliżej...
- Do Gdyni będę się przeprowadzać.
- CO?!

To jest dopiero kobieta.
Nie dziwię się, że ona jest terapeutką.
Zawsze ma jakiś złoty środek.
Usłyszała, że chcę się przeprowadzić do Gdyni, to nie spytała się czemu, a jest powód, tylko mówi, że ma tam mieszkanie.
Nie wierzę.
Ale może i lepiej, trzeba się przemęczyć tutaj.
Pochodzić do tej szkoły.
Kupię ten dom.
Zawsze chciałem mieć dom, a Alicja będzie zadowolona... mam nadzieję.
Nie będzie zadowolona.
Nigdy nie jest zadowolona, zawsze jest smutna z jakiegoś powodu.
Ma w sobie za dużo przemyśleń.
Nie potrafię jej pomóc.
A jak wydaje się szczęśliwa, to kto inny jest przygnębiony.
Cholerny świat.
Teraz to ona będzie mieć mnie dosyć.
Jeszcze przez dwa i pół roku mamy mieszkać razem...
Ciekawe czy mnie zabije za miesiąc?
Wiem, że będzie mieć mnie dosyć na całe życie.
Wątpię, żeby chciała do Gdańska pojechać na studia, chociaż mówiła coś, że interesuje ją medycyna.
Może na tamten Uniwersytet Medyczny?
Zima przychodzi do miasta, w tym i do mojego mieszkania.
Ostatni tydzień będę siedzieć na tym parapecie.
Czuję, że to takie odległe.
Siedzieć całymi dniami na parapecie.
Potem karteczka... wizytówka do pani Marty.
Tamta zwykła karteczka odmieniła moje życie.
Później cały wodospad wydarzeń, które były następstwem tej decyzji.
Pani Marta nie pozwoliła mi się wycofać z terapii.
Przyjaźń z Alicją... Florkiem.
Pierwszy wypadek samochodowy.
Parę wizyt w szpitalu.
Jeszcze tylko Florek nie był w szpitalu.
Mam nadzieję, że Mariolka się dezaktywuje i odtransportuje się na swoją wieś...
A może będzie mnie szukać w Gdyni?
W takim razie będzie dwa lata mnie tam szukać.
Ciekawa wizja.


Patrzę w otchłań swojego kubka z zimną kawą, do której pada śnieg.
Czy będę jeszcze to pić?
Może jestem obrzydliwy, ale śnieg mi nie robi różnicy jeżeli jest parę płatków w kawie.
Tyle, że siedzę tutaj od ponad godziny i ta kawa powoli zamarza.
To już jest problematyczne.
Ciekawe przemyślenia mnie nawiedzają podczas tego okresu w tym mieszkaniu.
Czuję żal, że opuszczam to mieszkanie, bo naprawdę je pokochałem.
Dla mnie to mieszkanie znaczyło bardzo dużo.
Tutaj przychodziła Alicja z Florianem.
Tyle wspomnień, chociaż nasza przyjaźń nie trwała długo.
Mróz za oknem, na którym siedziałem, był ostry i atakował moje łzy, które płynęły po policzku.




Alicja siedziała w swoim pokoju.
Mama Alicji wpadła do pokoju.
- Cześć Aluś.
- Hej, mamo.
- Jak się czujesz?
Alicja była nieco zdezorientowana, czyżby Programistka się przeprogramowała?
- Dobrze, co z Przemkiem?
- Zaproponowałam mu coś.
- Tak, a co?
- Będzie tutaj mieszkać.
- Tak? - Powiedziała Alicja z nieukrywaną radością.
- Tak, pamiętasz mojego brata i ten dom, który z nim dzieliłam?
- A co?
- Bo połowę jego kupi Przemek. Tę połowę mojego brata.
- Czyli... Czyli co?
- Czyli będzie tutaj mieszkać do matury.



Gdy postanowiłem zejść z tego parapetu zadzwonił telefon na stole.
Ten kto dzwonił miał wyczucie czasu.
Wiedział kiedy zadzwonić, a raczej wiedziała.
Alicja zadzwoniła.
- Hej.
- Cześć.
- Czemu mi nie powiedziałeś, że będziemy razem mieszkać?
- No bo... miałem ci powiedzieć jutro.
- Powinieneś mi powiedzieć od razu, głupku.
- Myślałem trochę i siedziałem na...
- Parapecie - Alicja dokończyła za niego.
- Tak.
- Przyjść do ciebie?
- Nie, nie musisz.
- Ale chcę.
- No chyba, że tak.
- Płakałeś?
- Nie... wcale nie.
- To czemu łamie ci się głos?
- No bo... zimno za oknem i w ogóle.
- Tak, tak. Już ci wierzę.
- Nie musisz - powiedział udawanym obrażonym tonem.
- To było takie sztuczne - zaśmiała się Aliś.
- Dobrze, dobrze.
- Dlaczego jesteś smutny...?
- No bo... ta cała sytuacja, wiesz, nie wiem czy ci mówiłem jak się skończyła moja ostatnia rozmowa z Mariolą.
- Nie mówiłeś. Zaraz będę.
Połączenie się zerwało.
No to poczekam.
Ona była jakby... szczęśliwa?
Więc pani Marta powiedziała jej.
Chyba się ucieszyła.

Trochę niewiarygodne, że Alicja tak bardzo się cieszyła z tego, że nasze losy się będą dalej przeplatać.
No cóż, dzisiaj ostatni dzień w tym mieszkanku.
Zaraz przyjedzie auto pani Marty po moje rzeczy.
Spoglądam łagodnie w stronę czterech kartonów.
Ciekawy widok.
Mieszkałem tutaj przez trzy, prawie cztery lata.
Nazbierało się dużo rzeczy, aż cztery kartony, w tym jeden poplamiony trochę pizza, którą gdy Florek jadł to nie trafił sobie w buzię.
Myślałem, że jestem najbardziej niezdarny z nich wszystkich, ale się myliłem.

Po raz ostatni przechadzam się po mieszkanku.
Coś się kończy, coś się zaczyna.
To najlepsza puenta, którą ktokolwiek, kiedykolwiek wypowiedział.
Podobało mi się.
Chociaż czuję smutek z okazji wyprowadzki.
Taki mały wewnętrzny koniec świata.
Wyprzedaż z okazji końca świata.
Postanowiłem usiąść po raz ostatni na tym parapecie.
Przez ostatni tydzień dzień w dzień siedziałem na nim.
Zawsze leciały mi łzy, ale tym razem rozkleiłem się całkowicie.
Fortuna kołem się toczy, a o ironię losu nie trzeba długo prosić.
Szczęśliwy, ale płaczący ze smutku spowodowanym stratą części swojego życia.
Jak to głęboko zabrzmiało.
Ale to takie prawdziwe.
Płakałem jak dziecko.
Przywoływałem najszczęśliwsze chwile swojego życia.
W głównej mierze to był ostatni tydzień.
Tak, ostatniego tygodnia wszystko wróciło do normy.
Ba, a nawet jest lepiej.
Pani Marta weszła do mieszkania.
- Dziecko. Nie ruszaj się, poczekaj, wszystko jest w porządku - wrzasnęła z przerażoną miną gdy mnie zobaczyła.
O co jej chodzi?
- Proszę cię, nie skacz.
Aaa, ona jeszcze mnie nie widziała na parapecie.
- Jest okej, pani Marto.
- Na pewno? Zejdź z tego parapetu.
- Już, już.
Ciekawe, ona się naprawdę wystraszyła o mnie.
Miło.
Uśmiechnąłem się do niej.
- Co ty robisz na parapecie... ósmego piętra?
- No wie pani... ja tak od trzech lat siadam i rozmyślam z ciepłą kawą. Jakoś jeszcze nigdy nie spadłem stąd.
Ale za to wpadłem pod samochód i parę razy byłem blisko śmierci w inny sposób.
Bilans się redukuje.
- Jak dobrze, że nie mam ośmiopiętrowego domu.
Wzięliśmy po kartonie i zanieśliśmy do auta.
Alicja wbiegła i też pomogła.
- Wybacz mamo, że tak późno, ale musiałam coś załatwić. Hej Przemek.
Ciekawe co.
Chociaż nie, nie ciekawe.
To dzisiaj będzie mój pierwszy dzień u Alicji... najbliższe dwa i pół roku tam spędzę.
Dobrze, że już tam mieszkałem przez jakiś czas.
Przynajmniej się przyzwyczaiłem.







Ferie zimowe.
Wreszcie przerwa.
Chociaż zdaje się, że święta Bożego Narodzenia były tak niedawno.
Od tygodnia nie mogliśmy z Alicją i Florkiem doczekać się tych ferii.
Mamy wszyscy pojechać do Gdyni.
Zobaczyć ten dom.
Posiedzieć, pozwiedzać trochę.
Nigdy tam nie byłem, a mam nadzieję, że mi się spodoba.
Ciągnęło mnie tam.
Siedzieliśmy w samochodzie u pani Marty w jej Suzuki SX4.
Kolor rdzawo-czerwony.
Średnio mi się podoba, ale komfort jazdy jest dobry.
Znaczy... mi się przyjemnie jedzie.
Alicja z Florkiem bez przerwy rozmawiają.
Ja patrzę za okno.
Alicja ostatnio ma mnie trochę dosyć.
Może nie przesadnie, ale chyba przejadło się jej moje towarzystwo.
Chociaż nie jestem aż tak depresyjno nastawiony na życie jak niegdyś.
Teraz mijaliśmy Rewę.
Niedługo będziemy.
Była czternasta.
- Jesteście głodni?
- Tak - odpowiedzieli chórem Alicja i Florek.
- A ty, Przemku?
- Też.
- To się odzywaj czasami. Nie bądź tak zamknięty w sobie.
- Dobrze.
Nie mam za złe pani Marcie, że czasami prawi mi morały, chociaż takie tekściki bywały bardzo często, że też jej się nie znudziło.
Trochę mi się źle zrobiło, że nie odzywam się gdy wszyscy są poproszeni o głos.
Mam tendencje do zamykania się w sobie.
Wtedy moja świadomość odpływa z myślami.
Wtedy czuję się tak dobrze.
- To co, jedziemy do KFC?
- Tak - powiedziała Alicja.
Jej kontakt z mamą się nieco polepszył od momentu gdy zamieszkałem z nimi.
Nie, wtedy był już na dobrej drodze.
Jej decyzja o tym co zrobiła była zapalnikiem.
Podziwiam psychologów.
Potrafią znaleźć czasami naprawdę takie rozwiązanie w sytuacji bez wyjścia, że wszystkim ono odpowiada.
Chociaż czasami nawet własnym kosztem.
Ograniczyła swoją swobodę, żeby zadowolić Alicję.
Należą się oklaski.
*brawo*
Samochód zjechał przy pobliskiej restauracji innej niż wszystkie.
- Jemy w środku czy w samochodzie?
- W środku - odpowiedziałem zanim ktokolwiek się odezwał.
Nie chciałem nabrudzić w środku, a znając moje kalectwo w takich sprawach to dzisiaj jest 200% szansy, że coś się stanie.
No i się stało...
Najpierw weszliśmy do środka.
Nie było wiele ludzi.
Pani Marta wraz z nami poszła do kasy.
- To co, kubełek classic?
- Dobra - zgodził się Florek.
- Ja chcę stripsy - oznajmiła Alicja.
- A ja się najem... nie wiem. - Powiedziałem w zamyśleniu, a później dodałem - No to ja chcę longera.
- Dobra.
- Nie ma longerów.
- Przemku, wybierz co innego, a może weźmiemy duży kubełek i razem z nami zjesz?
- Dobra.
- Nie ma dużych kubełków.
- No to dwa classic.
- Coś do picia? - spytała się kasjerka, która wyglądała jakby pracowała w kamieniołomach, a nie w restauracji.
- Tak, trzy... cztery duże cole.
- No to będzie... 70zł.
- Płacę kartą.
- Terminal nie działa.
Komedia! Czy chociaż tutaj cokolwiek jest na dobrym torze?
- No dobra. Nie mam tyle drobnych, macie coś?
- Ja mam - powiedziałem.
Wyciągnąłem stówę i dałem pani Marcie.


Chwilę później zajęliśmy miejsce przy stoliku i zajadaliśmy się.
Nie byłem specjalnie głodny.
Chociaż trochę podjadłem, ale więcej wypiłem.
Oczywiście tym razem gdy wziąłem trochę sosu to skapnęło mi na koszulkę.
A jak próbowałem to wytrzeć, z kurczakiem w ręku (brawo ja), to ochlapałem Alicję.
Prosto w prawą pierś dostała kurczakiem z sosem słodko-kwaśnym
Wiedziałem, że resztę tej podróży będzie na mnie wściekła.



Gdy dojechaliśmy do Gdyni Alicja nie odzywała się do mnie.
Nie chciała ze mną rozmawiać.
Nawet nie próbowałem nawiązywać z nią zbytniego kontaktu.
Po tym co zrobiła przy stoliku, to czułem, że chyba przez dwa tygodnie będzie na mnie obrażona.
Tak się wydarła, że aż kasjerka, która wyglądała jakby miała wyzionąć ducha wytrzeszczyła oczy i stała jak wryta.
Zobaczyliśmy ten dom.
No nie był najgorszy, ale myślałem, że będzie inaczej wyglądał.

Dom był wspaniały.
Może nie był ze snu, czy też z innej baśniowej krainy, ale mi się podobał.
Weszliśmy do środka i chwilę się rozglądałem.
Właściwie nie miałem ochoty analizować terenu, jeszcze będę miał go dosyć, a może nie?
Nieważne i tak będę chodzić tymi magicznymi korytarzami przez najbliższe dwa tygodnie.
Wspinałem się po schodach, żeby zobaczyć co jest na poddaszu gdy usłyszałem, że Aliś idzie do piwnicy.
Musiałem się tam udać.
Uwielbiam spędzać czas w piwnicy.
Warsztat.
Prywatne stanowisko.
Schron przeciwatomowy.
Tyle wspaniałych książek i filmów opowiada o ciekawych zjawiska w piwnicy.
Hannibal, a raczej Milczenie Owiec, w którym był niedoszły transseksualista, który trzymał w piwnicy kobiety, które porywał i brał od nich ciało, żeby zacząć żyć w skórze kobiety, którą nie było dane mu zostać.
The Hole (Dziura), czyli filmie, który opowiada o ciekawej piwnicy, w której znajdowała się dziura.
W tej dziurze była otchłań, bądź co bądź mieszkało w niej co nieco.
Najprościej opisać, że własny strach w niej mieszkał.
Nawet Blair Witch Project miał ciekawy motyw z piwnicą.
Nieważne.
Alicja stała na czwartym, czy piątym schodku i ja zjawiłem się obok.
Spojrzałem na jej plecy.
Miała na sobie białą koszulę z czerwonymi kratami, a jej jasne włosy opadały na plecy.
Zeszła na dół, a ja moment później zjawiłem się za nią.
- Wybrałeś już pokój?
- To będzie mój pokój.
- Chcesz spać w piwnicy? - parsknęła Alicja. - Zdurniałeś?
- Podoba mi się tu. Mam już pomysł jak to zagospodarować. Zrobię z tego mega miejscówkę!
- Książę Drakula Przemysław. - Śmieje się Florian. - Wiesz na upartego będzie można do ciebie adresować listy : Komórka pod schodami.
- Mów co chcesz. Jeszcze będziesz zazdrościł.
- Dzieciaki chodźcie! - Pauza. - Co wy tu właściwie robicie? Idziemy do miasta, trzeba zrobić jakieś zakupy. - Zarządza mama Ali.




Poszliśmy na przechadzkę, ale Alicja uparła się, żeby iść na plażę.
Więc poszliśmy, a co mi tam.
"Uśmiechnij się, jesteś w Gdyni"
Taka tabliczka nas powitała.
Pozytywnie, nie ma co, ciekawe ilu tutaj znajduje się niedoszłych samobójców, czy innych psycholi?
Alicja wdrapała mi się na plecy, a obok szedł Florek, który bez przerwy się chichotał i mówił coś o tym, że jestem teraz Oficjalnie Nisko Postawionym Tragarzem Jej Mość Alicji.
Ha Ha Ha, kurwa śmieszne.
Ja ją lubię, chociaż ostatnio nasze relacje się zmieniły.
Ciekawe czemu.
Ja starałem się być miły, ale pewne wartości się zerują przy ujemnym odzewie.
Wiadomo, po trzech dniach goście śmierdzą.
Zaczynała po prostu mieć dosyć kontaktu ze mną.
Zresztą nie dziwię się jej.
Niedługo mieliśmy pójść po panią Martę.
Ale na razie szliśmy do Pączusia.
To za Skwerem Kościuszki.
Blisko.
Ale ona jest ciężka...
Przydałoby się jej zrzucić kilka kilo.
Chociaż przyznam, że tyłek ma całkiem kształtny.
O Boże...
Jakim ja się stałem człowiekiem!
Kiedy?!

Przed pączkarnią Alicja zeszła z moich pleców i kupiliśmy sobie po jednym, ciepłym czekoladowym pączku.
Pycha.
Miała rację, to był chyba najlepszy pączek jaki ja jadłem od dawna.
Aż napiszę epitafium o nim.
Oda do Pączka!
Kiedy ja się stałem takim przesadnym lirycznym nudziarzem?!
Co się ze mną dzieje?
Ja w szoku.

Poszliśmy do portu.
Było tam parę ludzi.
Szły dwie dziewczyny.
Obie mi się spodobały.
Chociaż nie były wysokie, jedna miała ponad metr sześćdziesiąt, a druga była wyższa o piętnaście centymetrów, około.
Niższa miała na sobie zieloną kurtkę i bordowy szalik, natomiast jej koleżanka białą kurtkę i czarną czapkę.
Później gdy przechodziły obok nas to usłyszałem kawałek rozmowy.
- ... ale wiesz, ta decyzja nie była trafna - Powiedziała niższa dziewczyna. Chłopak... miał męski głos.
Nikt mi nie wmówi, że to była dziewczyna.
Chociaż z twarzy jest.
Na bank.
- Jesteś pewna? - Powiedziała jej... jego koleżanka, ale ona brzmiała jak dziewczyna.
- Jestem Pewny...
Odeszły zostawiając po sobie rozkminę.
Nie powiem.
Ciekawie.
Alicja chciała iść na statek, ale my nie chcieliśmy.
ORP Błyskawica.
To właściwie nie był statek, tylko okręt.
Ale tandetne kolory.
Jeżeli tak byli na wojnie to dziwie się, że jeszcze nie jest na dnie Bałtyku.
Tak jaskrawe kolory, wręcz oczojebne.
Chyba odstraszali tym wrogów.
Okręt wyglądał okropnie, jeszcze, żeby odstraszyć musieli strzelać pociskami z kucykami Pony.
Jaka bzdura!
Niepotrzebnie wypiłem tyle tego syropu na kaszel.
Boli mnie gardło to muszę wychlać pół butelki.


Przyszliśmy do pani Marty i wzięliśmy od niej zakupy.
- Dobra, to teraz jedziemy do domu, chyba, że macie jakieś zamówienia. Albo czy może chcecie gdzieś jechać.
- Właściwie można do kina...?
- Na co?
- Ja to bym obejrzał Carrie - powiedziałem.
- Ale Carrie już nie grają.
- No to może w domu?
- Dobra, zobaczymy jak to będzie - powiedziała Pani Marta i pojechaliśmy do domu.
Za oknami mi fajnie wirował obraz.
Chociaż wirował to za potężne stwierdzenie, ale falował, to trafniejsze.
Ładna okolica, chociaż trochę śniegu było, którego niezbyt lubię, ale przeżyję.
Podoba mi się Gdynia.
Teraz trzeba pomyśleć jak urządzę moją nową Bazę.
- Właśnie, niech mi ktoś powie, kto wychlał pół butelki Acodinu?
Głupio mi było.

Kolejny dzień.
Jak wspaniale układa mi się życie.
Siedzę w mojej piwnicy od rana. Chociaż nadal nie ma południa.
Mam swoją wizję.
Chcę ustawić tutaj biurko, łóżko i stolik.
Może nawet dwie czy trzy pufy.
Takie miejsce spotkań dla nas tylko.
Myślę, że to się spodoba Alicji i Florkowi.
Wszystko dokoła uprzątnąłem.
Teraz będzie wyglądać nawet znośnie.
Łóżko nawet załatwiłem, biurko... mam materiały, po południu sobie zacznę budować.
Pufy na strychu się walają, stół też tam jakiś powinien być.
No.
Teraz mogę się pochwalić swoim osiągnięciem z nimi.
Z Alishyą i Florianem.


Mogłem, ale się nie pochwaliłem.
Gdy wyszedłem siedzieli w łazience.
Byli spleceni w objęciu.
Postanowiłem się przejść.
Pójdę posiedzieć na murku, na bulwarze.
Nie chcę im przeszkadzać.
Nie chcę też, żeby oni poczuli, że jestem smutny, bo wiedziałem, że coś ich ciągnie do siebie.
Powiedziałem pani Marcie, że muszę się przejść, bo mam do załatwienia parę materiałów do piwnicy.
Przyjęła do wiadomości.
Teraz wiem dlaczego Alicja mówi na nią programistka.
Wyszedłem z domu i poczułem chłód.
I w sercu i na dworze, ale po raz ostatni poczułem chłód w sercu wobec moich przyjaciół.
Wiedziałem, że to jest zła droga.
Nie mogę nią kroczyć.
To są przyjaciele, bez których bym nie miał niczego.
Nie mogę do nich żywić hejta.


Szedłem wolnym krokiem po bulwarze.
Niewiele ludzi mnie mijało.
Wspiąłem się na ławkę, a następnie na murek.
Usiadłem odwrócony w stronę morza, które było pokryte lodem.
Chociaż nie całkowicie, tylko przy brzegu.
Efekt był co najmniej ciekawy.
Jeden z większych błędów.
Brak słuchawek.
Boże... dlaczego?
Rozejrzałem się i zobaczyłem znajomą twarz.
Jakub... Kuba... Kubuś Puchatek.
Co on tu do cholery robi?
Ale raczej mnie nie rozpozna, a jak tak, to niech skrupulatnie mnie zignoruje.
Tylko kto obok niego idzie?
- Ej, Kubuś, kup mi pączka! - Powiedziała dziewczyna, która na oko miała trzynaście, może czternaście lat...
- Właśnie, Kubuś, mi też! - Zawtórował jej chłopak w podobnym wieku.
Oboje byli bardzo podobni, chyba bliźniacy.
Oboje obrzydliwi.
Nie dość, że w głosie przelewały się jadowitym tonem głoski, to jeszcze otyłe dzieci otaczały Kubę.
Trochę zacząłem mu współczuć.
Otyłe gimbusy...
Nie dość, że otyłe, to jeszcze RUDE!
Dziewczyna miała ogolone włosy z jednej strony.
Do tego była płaska.
Nie wiem jak ona to zrobiła, była gruba i płaska.
Chłopak wydawał się mieć większe cycki pod tą kurtką niż ona.
Coś chyba poszło nie tak.



Odeszli.
Nie poznali mnie.
I dobrze.
Nie chcę zawierać nowych znajomości...
Takich znajomości.
Ale komentarz zostawię też dla siebie.
Spojrzałem znów na horyzont, który odsłaniał przede mną niewyraźne perspektywy.
Wzrok mi się pogarszał.
Szkoda.
Nie potrafiłem wyraźnie dostrzec kontenerowca... chyba kontenerowca, który zlewał się z horyzontem.
Ktoś mnie nagle klepnął w ramię.
Nie powiem... wystraszyłem się.
O mało co nie spadłem z murku.
- Przepraszam, nie chciałam cię wystraszyć.
Gdy się opanowałem odpowiedziałem.
- Nic nie szkodzi... ja tylko... taki strachliwy jestem trochę...
Zakłopotałem się.
Przede mną była ładna dziewczyna, młodsza ode mnie, w wieku Alicji.
Dość podobna do niej.
Chociaż było w jej oczach to coś, taki błysk...
- Nazywam się Kamila.
Okej.
- Okej... znaczy ja jestem... Przemek.
- Widziałeś może taką parę...
Wodną?
- No wiesz, taka dość wysoka dziewczyna i chłopak, który przypomina raczej dziewczynę...
- Chyba ich widziałem...
Wczoraj.
- Tak?
- A kiedy?
- Eee... obawiam się, że wczoraj.
- Ech... no cóż.
- A pomóc ci szukać? - zaoferowałem się, chociaż poczułem się jak oferma.
- A wiesz... razem będzie raźniej, prawda?
O kurde, chyba się w coś wpakowałem...


- Dzięki, że chciałeś szukać ich ze mną. Jeszcze się odezwę!
Dupa a nie szukanie.
Ona raczej mi pokazywała Gdynię.
Ale powiem, że to była ciekawa wycieczka.
Muszę o niej powiedzieć Ali... albo nie.