Nowelki i opowiadania

Wreszcie minęły ferie.
Często przesiaduję samemu w pokoju.
Od chwili gdy pojechaliśmy po rzeczy Łucji, to jakby zaczęła rozmawiać ze mną normalnie.
Powstała nić porozumienia między nią, a Alicją.
Nasze kontakty się ustosunkowały, jakkolwiek to brzmi.
Jakby każde z nas coś zrozumiało.
Chociaż nikt z nas nie wiedział co siedzi drugiemu w głowie, jak to zazwyczaj jest.
Alicja, która większość czasu spędza przed komputerem, a resztkę poświęca Florkowi, chociaż ostatnio mniej czasu z nim spędza niż wcześniej.
Łucja zaczęła więcej rozmawiać z panią Martą.
Naprawdę mnie zaskoczyła, bo zdawało mi się, że ona jej nie cierpi, a tu taka niespodzianka.
Tak więc siedziałem na łóżku i wsłuchiwałem się w ciche dźwięki wydobywające się z głośników.
Muzyka, którą lubię.
Muzyka.
Uwielbiam ją, chociaż nie potrafię nawet jej dobrze zdefiniować.
To jest straszne, siedzieć i kochać coś, czego nie można określić słowami, ale pewnie tak jest ze wszystkim.
Nie wiem czemu, ale w takich momentach myślę o Kamili.
Miałem nadzieję, że wyjdzie coś... po prostu więcej.
Lubiłem ją, ale sytuacja w jakiej się znaleźliśmy przerosła nas wszystkich.
Szkoda, że nie chciała utrzymywać kontaktu.


Jest wiele rzeczy, które chciałbym zrobić.
A między innymi właśnie nauczyć się grać.
Odkąd Łucja o mało mnie nie zabiła, chociaż to nieco dziwny temat, ale dał do myślenia, to zacząłem doceniać niektóre rzeczy.
Brzmi jak marny dramat, nawrócenie, jeszcze brakowałoby objawienia Matki Boskiej, czy może Jezusa, ale nie, tego u mnie nie będzie, nie ma szans, nawet na marnego Potwora Spaghetti.
Ale chciałbym nauczyć się grać, oraz mniej myśleć.
Właśnie to myślenie mnie zaprowadziło w kozi róg.
Za dużo myśli przebiegało mi przez głowę, nie potrafiłem tego pojąć, ale teraz wiem.
Znowu zaczyna śmierdzieć dramą, ale trzeba to przetrwać, chociażby jeszcze przez moment.
Moja depresja zaczęła się już dość dawno, poczucie, że jest źle, tragedia i nostalgia, jako życie codzienne.
Wieczne upokarzanie się.
Przyznam, że lubiłem to.
Sprawiało mi jakąś chorą satysfakcję.
Nawet te moje marne próby autodestrukcji.
Najbardziej żałuję mojej przygody z buteleczkami i lufkami.
Chociaż była krótka, to może gdybym nie podjął się tego, to może udałoby mi się zmienić przyszłość tego chłopaka?
Może byłbym wtedy z nimi?
Może udałoby się go uratować?
Czasami nachodzą mnie takie refleksje, ale nie mogę się im za bardzo poddawać.
Nie mogę i koniec.
Na chwilę koniec z dramatem.
Wstałem i poszedłem do kuchni, bo zaraz miała być kolacja.
Zielona, znaczy Łucja (przez tą śmieszną kurtkę), siedziała przy pani psycholog i rozmawiały o czymś po cichu robiąc jednocześnie kanapki.
- Pomóc w czymś? - zapytałem grzecznościowo, chociaż nie miałem żadnej ochoty pomagać.
- A wiesz? Chodź, pokroić kiełbasę - powiedziała pani Marta.
- Okej.
Posiedziałem chwilę, a one śmiały się z moich nieudolnych prób krojenia.
Wiedziałem, że to się tak skończy.
Dlatego wolałem mieszkać samemu.
Mam zdecydowanie za mało dystansu do siebie.
- Ej no, nie śmiejcie się ze mnie, każdy robi jak umie - powiedziałem łamiącym się głosem, chociaż można było w nim zauważyć smutek i rozbawienie jednocześnie. - Przynajmniej są unikalne.
- Jasne - powiedziała Łucja i zaśmiała się.
Dziwna mieszanka.
Po pewnym czasie zaczęliśmy jeść.
Alicja nic nie mówiła.
Ja niewiele więcej niż ona.
Pani Marta pytała się każdego jak w szkole.
Od ferii minął już miesiąc.
Powoli kończyła się zima.
Chociaż nie była zbyt zimna, powiedziałbym, że wyjątkowo łagodna.
Później poszliśmy do swoich pokoi.
Znowu zagłębiłem się we własnych przemyśleniach.
Tym razem tor, na który wjechałem dotyczył pewnej dziewczyny.
Tak, kolejna, która mi się spodobała, z którą będzie związana jakaś tragedia.
Ja to czuję, bo inna przyszłość mnie po prostu czekać nie może!
W każdym razie zainteresowałem się nią, bo nieraz widziałem jak na apelach gra na gitarze i czasami śpiewa.
Jest o rok ode mnie młodsza.
Chociaż o klasę wyżej.
Ta przerwa ze szkołą czasami demotywuje.
Ona wydaje się normalną dziewczyną, a jak zauważyłem to trudno o takie ostatnio.
Jest dość niska, chyba o dwadzieścia centymetrów ode mnie niższa, jak nie więcej!
Raczej należy do drobnych osób, ma długie, chociaż bez wyrazistego koloru włosy.
Od jakiegoś czasu chciałem do niej podejść i spytać się.
Ale nie potrafię.
Ostatnio jak szedłem, to ona spojrzała na mnie, uśmiechnąłem się.
Przyznam, że ucieszyłem się kiedy odwzajemniła ten gest, a chwilę później poszła dalej.
Jak dla mnie to są skrzypce.
Pomyślałem, że fajnie byłoby zacząć grę na basie.
Nawet sobie zamówiłem jakiś tani z allegro.
Zapewne jakość jest bardzo chińska.
Czekałem około trzy dni.
Odstawiłem go w kąt i poczekałem, aż przyjdzie czas.
Postanowiłem, że następnego dnia podejdę, niby spontanicznie i przez przypadek, ale nie!
To będzie zaplanowane!
Teraz gdy mam sprzęt mogę ruszać do akcji.