Nawigacja
Nowelki i opowiadania
Dział o dziełach pisanych
Obowiązuje na całym forum! Prosimy o jego przeczytanie i przestrzeganie
Święty Spokój
Strona 7 z 9
0
Ukryta zawartośćAlicja skrytykowała mnie za zrobienie niemal niejadalnych ziemniaków.
Nie smakuje, to niech nie je.
Łaski bez.
Pomyślałem o swojej piwnicy.
Chciałbym się tam przenieść.
Poleżeć. Posłuchać ambientów czy innego rocka.
Cokolwiek.
Bzzzz
znowu.
Idę do swojego pokoju.
Łucja poszła na górę, pewnie do Ali.
Zamknąłem się w swoich czterech ścianach.
Spojrzałem na kolejnego nieśmiałego esemesa od Darii.
Ta dziewczyna jest pełna sprzeczności.
Jak z nią rozmawiam to jest jakby wręcz nadpobudliwa w rozmawianiu, a jak przychodzi do rozmawiania przez komunikator...
Zaledwie zbojkotuje konkret.
Nie mam pojęcia jak podjąć to wszystko.
Najpierw pisze mi coś w stylu "co tam?".
Ja się silę na odpowiedź. Dość konkretną.
Albo przynajmniej tak mi się zdaje.
I cisza.
Smutek wypełnia mą duszę.
Leżąc w moim pokoju stwierdziłem, że nie mam ochoty ciągnąć tego wszystkiego dłużej.
Chwyciłem za telefon.
Wykręciłem numer.
Pierwszy sygnał.
Co powiedzieć?
Cholera.
Drugi sygnał...
Czy na pewno dobrze robię?
Trzeci sygnał...
Chyba odrzu...
- Tak, słucham?
- Dzień dobry, pani Marto.
- Witaj Przemku, czemu dzwonisz? Radzicie sobie?
- Tak, ale wolałbym, żeby pani przyjechała. Sprowadziliśmy Alicję.
Cisza.
- Teraz jestem na zasłużonych wakacjach, ale pod koniec tygodnia wrócę.
Czyli ona sobie po prostu pojechała na wakacje?
Czy ona ma w ogóle duszę?
Przejmuje się czymkolwiek?
Przecież wtedy wyglądała na zatroskaną i w ogóle, a tak naprawdę... ech.
Jednak są siebie warte.
I Ala i Programistka.
Do tego Daria, która mnie olewa, no i Angela, która robi się z dnia na dzień coraz dziwniejsza.
Bzzzz...
O wilku mowa.
"Cześć Przemku, zaraz będę się kąpała, chcesz mi potowarzyszyć? Zadzwoń do mnie"
O rany...
Dziwny jest ten świat...
Raptem mija kilka dni.
Piętnasty maja.
Już nie jestem nastolatkiem.
Czuję się okropnie.
Patrzę na swoje ręce.
Co ja w życiu osiągnąłem?
Dopiero co zaczynam szkołę średnią.
Jestem żałosnym osobnikiem.
Czyli... depresja urodzinowa.
Nienawidzę tego czasu.
Czuję niemoc.
Czas wstać i iść.
Schować dumę i trzeba będzie z dumnym krokiem iść bez twarzy.
A może nie?
Przez cały rok chodziłem dzień w dzień, nie licząc wypadku.
Mogę pozwolić sobie na dzień wolny.
Zostaję w domu. Nie zamierzam wychodzić.
Leżę i słucham po cichu muzyki.
Adekwatnej do marnego humoru.
Słyszę, że najpierw jedna osoba wychodzi, a potem druga.
Jestem sam.
O rany, jak mi dobrze.
Tego mi było trzeba.
Oddaję się w objęcia snu.
Z daleka słyszę jakby delikatne dźwięki gitar.
Jak bardzo mi się to marzyło.
Brakuje mi tylko parapetu.
Chcę nacieszyć się ciszą.
Moją ciszą.
W końcu dzisiaj jest rocznica śmierci ciotki.
Wypiję kawę i pójdę na cmentarz.
_________________
Siła zamknięta jest w Tobie - otwórz swoją głowę.
0
Ukryta zawartośćChamstwo!
Tak nie powinno być.
Tego powinni zakazać.
Chciałem jeden jedyny dzień spędzić w otoczeniu samego siebie.
A tu gówno.
Sraka.
Leżę sobie spokojnie na łóżku.
Powoli odpływam.
Zasypiam.
Robi mi się przyjemnie i nagle wpada jedna z drugą do mojego pokoju.
Już nieistotny fakt, że zaczerwieniłem się i musiałem zmodyfikować moją pozycję, żeby nie było widać pewnych szczegółów, które zrozumie tylko młody mężczyzna o poranku.
Łucja wpadła i zaczęła krzyczeć na mnie.
Alusia chciała mnie wyrzucić z łóżka.
Ta druga wzięła mój telefon i zniknęła.
Tak na chama.
Po prostu.
To wstałem, już nie przejmując się specjalnie czymkolwiek.
Chociaż czułem wzrok Alicji na sobie, to jednak ważniejsze było dla mnie, żeby odzyskać mój telefon.
Jeszcze Alusia mnie przytrzymywała i za chwilę pojawiła się znowu Łucja.
Ten tekst na koniec.
- Skoro się już obudziłeś, to marsz do szkoły. Ale już!
Łucja zniknęła, a Alusia została czekała aż z nią pójdę.
Tak więc siedzę i czekam na koniec ostatniej lekcji.
W czarodziejski sposób Alusia zniknęła.
To się nazywa hipokryzja.
Sam nie mogę zostać, a ta się urywa.
Zrozum tu kobiety...
Dzwonek.
Absolutnie nie mam w planach iść od razu do domu.
Kierunek cmentarz.
Muszę odwiedzić ciocię.
To jest miejsce, do którego zawsze chodzę minimum dwa razy w roku.
Ostatni raz byłem na wszystkich świętych.
Będzie trzeba trochę posprzątać i chcę zapalić znicza.
Posiedzieć.
Wyciszyć się.
O rany... jaki ja wtedy byłem beztroski.
Wioskowy chłopiec, który przyjechał i chciał pomóc schorowanej kobiecie.
Oczywiście, że się bałem.
Ale ta kobieta szybko mnie przekonała, że nie mam czego.
Uwielbiała rozmawiać.
O tak, i to nie były puste słowa czy rozkazy jak w przypadku mojej matki.
Ona opowiadała o swojej rodzinie, o mojej.
Historie dzieciństwa jej i mojego ojca.
Nigdy nie powiedziałbym, że ojciec jest z zawodu dziennikarzem.
Co to za marnotrawstwo.
Facet ukończył studia, a siedzi na farmie.
Bez sensu.
Aż mi się żal go zrobiło.
Jeszcze z taką babą się związał.
Mało tego, ciocia miała coś o czym nie miałem pojęcia (a o wielu sprawach nie miałem pojęcia).
Coś co sprawiło, że zacząłem pisać.
Opowiadania i wiersze mojego ojca.
Ale za każdym razem jak się jej pytałem o pochodzenie tego, to się tajemniczo uśmiechała.
Dopiero na koniec, w szpitalu, odpowiedziała mi na to pytanie.
Była matką chrzestną ojca, młoda kobieta, a on jej wysyłał listy ze swoimi dziełami.
Nigdy ich nie wydał.
Podobno nikt inny tego nie czytał.
A były niezłe.
Gdybym miał normalną rodzinę, to bym z nim porozmawiał, ale niestety nie mam.
W sumie nie mam nikogo.
Jestem sam, jak ten kołek.
Mieszkam bokiem u mojej terapeutki, która uciekła z domu.
Boże... co to za chora sytuacja?
Do tego Alicja i Łucja traktują mnie jako zło konieczne.
Chociaż ostatnio chyba się do mnie przyzwyczaiły, po prostu jakoś się ustabilizowały nasze stosunki i tyle.
A Daria i Angela?
Nie mam pojęcia co o nich myśleć.
Patrzę do telefonu.
No tak, zupełnie zapomniałem, że miałem zadzwonić do Angeli.
Nie piszę.
Ani do jednej, ani do drugiej.
Wrócę do domu i chcę spędzić ten dzień samotnie.
Jak dobrze, że nikomu nie mówiłem o moich urodzinach.
Jeszcze by mnie wzięli na jakieś piwo.
Czy coś.
Nie mam ochoty.
Czuję jakbym miał się rozpłynąć w powietrzu.
Zaczęło padać.
Przynajmniej pogoda odzwierciedla mój humor.
Patrzę jak pojedyncze krople, które spadają na dekielek znicza zamieniają się w parę.
To zabawne.
Uśmiecham się do grobu.
- Dobranoc, ciociu - mówię i odchodzę.
Rozpadało się na dobre.
Zapinam płaszcz i kieruję się do domu.
Płaczę.
Nie mam pojęcia czemu.
Łzy same mi lecą.
W sumie wiem czemu płaczę.
Nie chciałem, żeby to się tak skończyło.
Nie zakładam kaptura, będzie wyglądać, że po prostu zmokłem, a nie, że łzy lecą mi po policzkach.
Przemknę się do mojego pokoju i zasnę.
Od rana to planuję.
Alicja i Łucja z pewnością są w domu.
Podchodzę do drzwi.
Chcę otworzyć.
Zamknięte.
No cóż...
Szukam kluczy i nagle Alicja otwiera.
Nigdy nie zamykała drzwi.
Ciekawe...
- Niespodzianka! - wrzasnęło stado osób.
Przeraziłem się.
Nie spodziewałem się tego.
Do tego wyglądam jak gówno.
O rany, co za wstyd.
_________________
Siła zamknięta jest w Tobie - otwórz swoją głowę.
0
Ukryta zawartośćStałem jak wryty.
Nie tego się spodziewałem.
Chciałem przez chwilę poleżeć w ciszy.
Chwila, wieczność, cokolwiek.
Do tego jeszcze poranne wywalenie z domu.
Teraz już wszystko jasne.
Ale nie spodziewałem się tego.
Może pani Marta mogłaby coś takiego wymyślić, ale one?
Poza tym skąd się dowiedziały...?
No tak, głupie pytanie.
Mama Ali musiała jej powiedzieć.
W końcu to moja terapeutka.
Która uciekła z domu.
Cojaturobie.pl
Ala mnie przytuliła.
Wiedziała, że chciałem zostać sam.
Spytała się czy wszystko w porządku.
Skinąłem głową i moje, wciąż za krótkie, włosy ukuły ją w ucho.
Miałem mieszane uczucie wobec tej imprezy, ale nie mogę się wycofać.
Łucja wyskoczyła z tortem.
- Pomyśl sobie życzenie - ktoś powiedział. Nie byłem pewny kto.
Dużo was tutaj.
Rozejrzałem się i zobaczyłem Florka.
Dwie bardzo podobne dziewczyny, z czego jedna to... Angela.
Skąd ona tutaj?
A za Kubusiem to kto? Daria? A...
- No dmuchaj, nie będziemy przecież jeść tortu z woskiem.
Chciałbym, żeby...
Kończę drugie piwo.
Poszedłem do kuchni, bo tam był Florek.
Chociaż nie miałem ochoty z nim rozmawiać, to jednak alkohol dodaje nieco brawury.
- Myślałem, że się na mnie wściekasz.- Powiedziałem cicho.
Florian żłopnął swojego piwa.
- Nie mam o co. Wtedy powiedziałem zdecydowanie za dużo.
- Dziwne przeprosiny. - rzuciłem.
- Masz rację. - Zielone oczy błysnęły drwiną - Przepraszam. Jakoś założyłem, że zrozumiesz. Widać pomyliłem się.
- I co teraz? - Spojrzenie powędrowało do Ali i Nerwusa.
Florek nie czekał długo.
Odłożył butelkę i ruszył do nich.
Wolałem zostać.
Jestem dobrym obserwatorem.
Ale tylko obserwatorem.
Muzyka, moja muzyka, dobiegała z głośników i skutecznie zagłuszała rozmowę między nimi.
Wziąłem butelkę do ust.
I nagle zobaczyłem jak Kuba zaczyna lekko gładzić ramię Florka.
Zakrztusiłem się i odłożyłem mój trunek.
Ale to jeszcze nie wszystko - tak by powiedział lektor z telezakupów.
W tym momencie przyszła do mnie Daria.
- Wszystkiego najlepszego, Przemku. - Uśmiechnęła się.
Widać była nieco skrępowana, bo tyle osób, których nie zna.
- Jak się tu znalazłaś?
- A ten chłopak, Jakub, zaczepił mnie jak szukałam twojego domu i tak jakoś tu trafiłam, ale będę musiała niedługo jechać. Urwałam się ze szkoły, żeby wpaść do ciebie. W końcu obiecałeś, że mnie kiedyś zaprosisz, ale że do tego użyjesz swojej siostry. No no, nie spodziewałam się, że jesteś aż tak nieśmiały. A tak w ogóle jak ci się mieszka we Władku? Co tutaj jest warte zwiedzania? Jak długo tu siedzisz? Jak sobie radzisz? (...)
O rany. Morderczy Słowotok HD w 3D.
Ale to jeszcze nie wszystko! - ciągnąłby wspomniany lektor z zakupów audiotele.
Przyszła inna dziewczyna, Angela.
- Najlepszego. Nie powiedziałeś, że masz dziewczynę. Miałeś zadzwonić, a zamiast tego siostra mi powiedziała o twoich urodzinach i że na nie idziemy. Pomyślałam, że fajnie będzie tak wpaść. A tutaj taka niespodzianka. Nic się nie odezwałeś. Martwiłam się. Nie mówiłeś, że masz teraz urodziny? Czemu się nie chwaliłeś? Kupiłabym ci coś.
O ranyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyy... Obie chorują na jakiś nerwosłowotok?
- Chciałam z tobą dzisiaj porozmawiać, a ty mnie olałeś - zaczęła chlipać Angela. W końcu patrząc na mnie w momencie kiedy kończyłem butelkę rozryczała się na dobre. O rany, ta kobieta ma problemy.
Wyjąłem z lodówki dwa kolejne piwa.
Otworzyłem.
Jedno dałem Darii i poszedłem.
Dziewczyna uznała to za zaproszenie i ruszyła za mną.
Poszliśmy do mojego pokoju.
Tym razem Daria się nie odzywała.
Siedziała po cichu i odgarniała swoje niezbyt długie włosy.
- Tak więc tutaj znajduje się odpowiedź na niektóre twoje pytania - rzuciłem.
Ona się uśmiechnęła.
- A więc tak wygląda twoje sanktuarium.
Nie wiem co mnie do tego skłoniło, ale brawura, którą dodał mi alkohol podpowiedziała mi, że teraz jest najlepszy moment.
Zacząłem masować ją po karku i pocałowałem ją.
Może nieco niezdarnie.
Ale ona nic nie powiedziała.
Nawet nie przeszkadzało mi, że jedna butelka właśnie wylewała się na mój dywan.
My zajęliśmy się sobą.
Ona rzuciła mnie na łóżko i przytrzymała mnie rękoma na mojej klacie siedząc na mnie okrakiem.
Uśmiechnąłem się do niej.
- O co chodziło tej dziewczynie w kuchni?
- Jakiś czas temu...
- Tak?
- Powiedziałem jej, że...
- No?
- Że nic między nami nie będzie, a ona zaczęła do mnie częściej pisać i wydzwaniać. Ot co, cała historia.
Wtedy do mojego pokoju weszła Łucja.
- Ło, nie będę wam przeszkadzać.
Ostatnio edytowany przez Belquay Neust 14 Listopada 2015r. 0:20, W całości zmieniany: 1
_________________
Siła zamknięta jest w Tobie - otwórz swoją głowę.
0
Ukryta zawartośćKiedy Łucja wyszła to jakby czar prysł.
Daria zeszła ze mnie i położyła się obok.
Leżeliśmy tak w milczeniu.
Świat mi przed oczami przyjemnie wirował.
Myślałem o tym co zdarzyło się w kuchni.
Angela wpadła w histerię, której nie potrafię pojąć.
Czemu ona jest zazdrosna?
Powiedziałem jej przecież, że nie chcę być nikim więcej niż przyjacielem.
Chyba wyraziłem się odpowiednio?
Miało być bez nadziei i w ogóle.
- O czym myślisz? - spytała Daria.
Odwróciłem się w jej stronę.
Miała włosy rozczochrane.
Farbowany blond.
Brązowa farba już schodziła i wyraźnie było widać blond kosmyki.
Miała uroczy uśmiech, chociaż urodą nie grzeszyła.
Ale nie to się liczy, prawda?
Pewnie Angela patrząc na nią miała poczucie, że jest gorsza, niż...
Przecież to nieprawda.
Daria ma w sobie to coś...
Podoba mi się.
Może i nie maluje się, a w każdym razie nie tak jak Angela.
Może ma twarz bardziej owalną.
Ale to się nie liczy.
- No więc? - dopytywała.
- Wiesz jak to jest kiedy w głowie roi się mnóstwo myśli.
- Tak... jak byłam mała to czasami mnie to przerażało. Siedziałam, taki wesoły dzieciak, i nagle dochodziły do mnie rzeczy, które były wypowiedziane wcześniej, to co mama mówiła kilka dni temu, a ja dopiero po jakimś czasie to zrozumiałam. W każdym razie wiem jak to jest. Myślisz o tym co było w kuchni?
- To nieistotne.
Westchnąłem.
Mam nadzieję, że nie będzie jakiejś burdy.
- Wracamy na dół? - zaproponowała. - W końcu to są twoje urodziny, nie wypada tak uciekać.
Kiedy zeszliśmy spotkałem porozumiewawczy wzrok Łucji i Ali.
Florek zaszył się z Oliwią w kącie.
Angeli nie było.
Podszedł do mnie Kuba.
- Dobrze się bawiłeś? - zapytał.
- Tak, bardzo, dziękuję - odparłem.
On uśmiechnął się drwiąco.
- Chciałbym wznieść toast za Kłapouchego - wycedził donośnym głosem.
Poczułem, że zalała mnie dziwna fala wstydu.
Znowu sto lat.
O rany, w życiu nie chciałbym tyle przeżyć.
Każdy wypił to co miał pod ręką.
Ja dostałem kieliszek z whiskey.
Nigdy wcześniej jej nie piłem.
Daria uśmiechała się do mnie i wzięła mnie za rękę.
Poszliśmy do stołu, żeby coś zjeść.
Od rana nic oprócz tortu nie jadłem.
Chyba już wiem gdzie spędzę afterparty.
Ta wizja mi się nie podobała.
Zwierzenia i szczere rozmowy z panem klozetem.
- Gratuluję - powiedziała Alusia, która jakby znikąd się zmaterializowała.
_________________
Siła zamknięta jest w Tobie - otwórz swoją głowę.
0
Ukryta zawartośćImpreza powoli się kończy.
Już prawie wszyscy poszli do domu.
Zostaliśmy tylko ja, Alusia, Łucja i Daria.
O dziwo Daria chciała jechać do domu, ale kiedy spojrzała na zegarek, to ostatni autobus już jej uciekł.
W takim razie zaproponowaliśmy jej przenocowanie jej.
Chciała koniecznie wrócić.
Nawet spytała się o pożyczenie kasy na przejazd taksówką.
Bardzo źle zniosła myśl o opuszczeniu dnia w szkole.
Szczerze mówiąc nie potrafię tego pojąć, ale każdy w sumie jest inny, prawda?
Tak więc Daria została na noc, spała w pokoju Programistki.
Chociaż widziałem porozumiewawcze spojrzenia Łucji i uśmiechy kiedy patrzyła na nas, ale nie.
Z tymi dwiema nie zamierzam się przekomarzać, a tym bardziej dać powodu do plotek.
Choooooociaż niekoniecznie by mi się aż tak nie podobały.
W sumie nawet chciałbym, ale głupio tak.
Daria leżała w łóżku.
Patrzyła się w sufit i rozmyślała o przebiegu dnia.
Świat wirował jej przed oczami.
To była jej pierwsza zakrapiana impreza.
Ba, nawet osiemnastki nie ma skończonej.
Do tego Przemek.
Bardzo ciekawa postać.
Nie sądziła, że kręcił na boku z inną dziewczyną.
Ale jasno pokazał, że jednak woli ją.
Przed wszystkimi swoimi znajomymi.
Uśmiechnęła się do siebie.
Stwierdziła w duchu, że musi się dowiedzieć więcej o nim i o tych dwóch dziewczynach, z którymi mieszka.
Siostry?
Jak to z nimi wszystkimi jest?
A najciekawsze było dla niej to jak bardzo artyści ją pociągali.
Szkoda tylko, że Przemek nie jest aż taki pewny siebie jak Jakub...
Tak więc rano obudziłem się pierwszy.
Zszedłem do kuchni i spojrzałem na zegarek.
Za dwadzieścia siódma.
No nic, zrobię jakieś śniadanie.
W końcu oni zrobili mi wczoraj żarełko, to ja mogę im raz.
Nadal nie otworzyłem prezentów.
Głupio mi tak.
Od lat nic nie dostałem.
Nic przecież nie chciałem.
Do tego kolejny dramat.
Ale w sumie nie żałuję niczego.
Raptem minęło półtorej miesiąca.
Pierwsza liceum zdana.
Nie było tak źle, nie licząc wypadku, to było całkiem cudnie.
Wczoraj odebrałem świadectwo.
Jak dobrze, że te cyferki przy nazwach przedmiotów nic nie znaczą.
Do tego widziałem ten wzrok Alicji kiedy porównywała swoje świadectwo z moim.
Przede wszystkim ona miała pasek, a ja nie.
Ale czym to jest wobec całego wszechświata?
No właśnie.
Zszedłem na dół i spotkałem rozpromienioną panią Grażynkę.
- To jutro przyjeżdża twoja Daria, tak?
- Tak. Pojutrze zaczyna się ten obóz w Ustce.
- Jestem ciekawa jak zniesie to Alicja i Łucja. Ciekawe, że Marta sama zaproponowała taki obóz. Przyda wam się wypoczynek.
Jaaaasne. Obóz sportowo-rekreacyjny.
Brzmi jak szlam.
Jak gówno napisane przez "u".
Po prostu źle.
Ja chcę mieć tylko trochę wolnego.
Ale przynajmniej ona będzie ze mną.
Już trzy tygodnie się nie widzieliśmy.
Angela nie odezwała się od moich urodzin.
Nie do końca pamiętam co ją ugryzło.
W sumie niewiele pamiętam z tych urodzin.
Wiem tylko, że od tamtego czasu Daria czasem spoglądała dziwnym wzrokiem na Nerwusa.
Ale on nie jest żadnym zagrożeniem.
Nie zainteresowałby się Darią.
- Dziękuję za kanapki - rzekłem.
Poszedłem do swojego pokoju i dodałem kolejny post do blogu.
W sumie nie mogę się doczekać, aż ją zobaczę.
_________________
Siła zamknięta jest w Tobie - otwórz swoją głowę.
0
Ukryta zawartośćDaria jechała w PKSie do Władysławowa.
Miała spędzić noc u Przemka i następnego dnia z rana mieli jechać autokarem na obóz.
Stwierdziła, że to piękne, że mama Przemka postanowiła sfinansować jej obóz.
Chociaż nie lubiła być dłużna nikomu kasy.
Wzięła ze sobą pieniądze za wycieczkę i zamierza porozmawiać na ten temat z tą kobietą.
Dziewczyna siedziała na niewygodnym siedzeniu i rozmyślała o swojej obecnej sytuacji.
Myślała o tym miłym chłopaku.
Owszem, jest uroczy i tajemniczy.
Ona lubiła tajemniczych artystów.
Ale ten Jakub.
Przede wszystkim był przystojny.
Przemek nie jest brzydki, ale jednak nie ma w sobie tyle klasy co Jakub.
Nieraz leżąc w łóżku długo myślała o nich.
Jeden jest już prawie na każde zawołanie.
Nie, Daria nie lubiła manipulować, w każdym razie nie świadomie.
Ale to dawało jej jakąś dziwną satysfakcję, że udało jej się ustawić chłopaka pod swoje dyktando.
Takie coś nie przeszłoby z Jakubem. O nie.
On jest zbyt pewny siebie.
Z drugiej strony trudno byłoby porzucić te wiersze natchnionego rękodzielnika z prowincji aka Przemka.
Lubiła jak wyznaje w nich swoje uczucia.
Chociaż ani razu nie powiedział, że kocha.
Ciekawe, rozmyślała.
Autobus właśnie minął znak oznajmiający, że wkroczyli do Władysławowa.
Wreszcie przyjechała.
Już myślałem, że nie wytrzymam.
Naprawdę brakowało mi jej.
Jeszcze teraz kiedy mamy wolne, to już w ogóle każdy dzień bardzo się dłużył.
Nic mi się nie chciało oglądać.
Co jakiś czas coś pisałem, a to jakiś wiersz, a to kończyłem inne opowiadanie.
W sumie żadnego opowiadania jeszcze nikomu nie pokazałem.
Poza jednym.
Wczoraj, tuż przed wyjściem po Darię wysłałem Alicji jedno z moich najlepszych.
Najlepsze, bo prawdziwe.
I jakoś tak osobiste.
Pomieszałem kilka zdarzeń z ostatniego roku.
Trochę z wizyty na wsi, trochę z przeprowadzką, trochę z przygodą z Dorianem i Kamilą.
Ale nie zdążyliśmy o tym porozmawiać.
- Przejdźmy się gdzieś - zaproponowała Darusia.
- Chcesz iść na plażę?
- Dobra.
Wzięliśmy ze sobą Setę.
Poszliśmy na wydmy, tam gdzie chodziłem czasem z Flo.
Teraz było inaczej.
Przez drogę milczeliśmy.
To była lekka cisza.
Nie uderzała we mnie.
Trzymaliśmy się za ręce.
Było cudnie.
Tak jak to sobie wyobrażałem.
Ona, ja i szum fal.
Ciekawe, że różne wspomnienia wpadają w przypadkowych momentach.
Tak jak w tym, o dziwo przypomniało mi się motto męskiego kibla ze szkoły.
Na kartce napisane "Proszę nie wrzucać papieru do toalet"
A niżej długopisem "A wschodni wiatr goni spienione fale"
Uśmiechnąłem się do siebie.
- Co jest? - spytała Daria. - Coś cię śmieszy?
- Nie, tak sobie coś przypomniałem. - Pauza. - Co myślisz o wyjeździe? Byłaś kiedyś w Ustce?
- Nie, nie byłam. Mam nadzieję, że jest tam ładnie. Podobno jest tam piękna plaża. Będziemy musieli tam pójść, prawda? Właśnie, będę musiała porozmawiać z twoją mamą - powiedziała.
Mnie wbiło w ziemię. No tak, przecież jej nie powiedziałem.
Nikt jej nie powiedział.
- To nie jest moja mama.
- Aha, rozumiem - odparła. - W każdym razie będę musiała z nią porozmawiać, bo mam pewną sprawę, będzie w domu jak wrócimy?
- Ta...
- To dobrze, bo chcę ustalić z nią kilka rzeczy. No wiesz...
Nie drążyłem.
Mija raptem dzień i siedzimy w autokarze.
Nowe twarze.
Już żałuję, że tu jestem.
Dobrze, że obok mnie jest Darusia.
Trzymam rękę na jej kościstym kolanie.
A ona ściska mi dłoń.
Ukradkiem patrzę na inne twarze.
Wszyscy są młodsi ode mnie.
Nie czuję się z tym dobrze.
Do tego babka, która robi za przewodniczkę zwraca się do wszystkich jakby byli gówniarzami w przedszkolu.
O rany...
To był błąd.
I właśnie przypomniałem sobie, że nie pożegnałem się ani z Alą, ani z Łucją.
Obie dziwnym sposobem zniknęły z samego rana.
Nie mogłem ich znaleźć.
Szkoda.
Zapomniałem do tego telefonu.
O rany, to będzie zły wyjazd.
Dobrze, że mam ze sobą notes od Ali.
W środku zacząłem pisać bardzo intymne wiersze.
Może kiedyś pokażę je Darii.
Może...
_________________
Siła zamknięta jest w Tobie - otwórz swoją głowę.
0
Ukryta zawartośćPierwszy dzień był tragiczny.
Do tego pokłóciłem się z Darią.
Była wściekła o to, że zapomniałem telefonu.
A czy to ma coś do rzeczy?
Przecież jesteśmy tu razem.
Do tego jak poszedłem do babki zarządzającej obozem, że chcę mieć pokój z Darią, to mnie wyśmiała.
Stwierdziła, że nie można demoralizować młodzieży nieodpowiednim zachowaniem i nie wyrazi zgody na coś takiego.
Jaka demoralizacja?
WTF.
Przecież byśmy nie ćpali tam.
Tak więc dostałem domek wraz z dwójką chłopaków.
Markiem i Łukaszem.
Obaj młodsi ode mnie.
Jeden ciągle gadał o pierdołach.
O tym, że jego ojciec jest cholernie bogaty, że jak skończy osiemnastkę to zrobi sobie prawko i dostanie zajebiste bmw.
Obożezarazrzygnę.
Miałem ochotę wziąć jego głowę i czyścić nią sedes.
Drugi był na całe szczęście cichy.
Leżałem na swoim łóżku, kiedy wpadła babka, która zarządziła, że na placu głównym ma być zbiórka.
O rany... na co ja się zgodziłem?
Na miejscu byli wszyscy.
Po jednej stronie chłopacy, po drugiej dziewczyny.
Wyszukałem wzrokiem Darię.
Uśmiechnąłem się do niej, a ona kiwnęła głową, potem odwróciła się do jakiejś laski.
Poczułem się zazdrosny.
To ja powinienem z nią rozmawiać.
- Zbiórka - wrzasnął koleś o posturze dresa osiedlowego. - Jestem Mariusz Kłos. Jestem komandorem w Marynarce Wojennej, ale nie musicie się do mnie zwracać per komandorze. Jesteście na obozie rekreacyjno sportowym, tak więc każdy dzień będziecie witać pięciokilometrowym biegiem. Dla dziewcząt tylko trzykilometrowa trasa.
To będzie o godzinie 0600, o 0800 będzie śniadanie. A co będzie się działo każdego dnia jest wypisane na karcie, którą dostaliście na początku. O 1800 jest obiadokolacja. O 2000 są zajęcia sportowe do wyboru: boks, strzelectwo, siłownia, tenis i jeszcze kilka innych rzeczy.
O, na strzelnicę się zapiszę.
Mam nadzieję, że nie będzie tam jakichś tłumów.
Z tego co widzę, to będzie bardzo mało czasu dla siebie.
Pierwszego dnia ma być wyjazd na jakąś latarnię morską do Kołobrzegu.
Piątego dnia wyjazd do Łeby, do parku narodowego.
I jeszcze jakieś pierdoły.
O rany rany, już żałuję.
- Te, Przemek. Kim ty w ogóle jesteś?
- Co? - spytałem się pyzatego gówniarza, który chwalił się swoim ojcem.
- Gunwo. Kim jest twój ojciec?
- To nieistotne - odparłem i wróciłem do czytania książki.
- Nie ignoruj mnie, debilu. Pewnie jest pijakiem - powiedział na pożegnanie.
To będzie ciężki czas.
Daria właśnie brała prysznic i myślała o swoich współlokatorkach.
Anka i Julka.
Bardzo miłe.
Od razu podzieliły się swoimi uwagami dotyczącymi niektórych chłopaków.
Był taki jeden, który szczególnie zainteresował ją.
Ale nie, jest ze swoim chłopakiem.
Nie może przyzwyczaić się do tej myśli, że nie jest sama.
Nigdy wcześniej nie miała chłopaka.
Do tego pokłóciła się z nim o tak błahą rzecz.
Aż było jej głupio, ale stwierdziła, że nie przeprosi.
To jakby pogwałcenie własnych zasad i zniżanie się.
On i tak to przeżyje, pomyślała i postanowiła wyjść spod prysznica.
- Zaraz czternasta, Daria, pospiesz się - wrzasnęła Anka.
- Już wychodzę.
Przez tego durnia zacząłem myśleć o moim ojcu.
Kim on tak naprawdę jest?
Właściwie to nic o nim nie wiem.
Tylko to co ciotka mi kiedyś opowiadała.
On sam o sobie nie lubił opowiadać.
Kiedy mieszkałem na tej zatęchłej wsi to rano wychodził, po południu wracał.
Jak normalny pracujący człowiek.
Ale gdzie pracował?
Nie mam pojęcia.
Spojrzałem na zegarek.
Czternasta.
Jakiś durny spacer po okolicy.
O ranyyy.
Tak więc wróciliśmy po osiemnastej.
Kolacja to jakiś dowcip.
Zimne parówki na gorąco.
Do tego jakieś dziwne bułki i dżem z plastikowych, kwadratowych opakowań.
Nie no, nie narzekam.
Lepsze to, niż serek wiejski, którym się karmiłem, którego nawet nie lubię!
Obok mnie dosiadł się koleś, z którym zamieniłem kilka słów na tym spacerze.
Daria trzymała się z daleka ode mnie.
Nie rozumiem czemu, będę musiał z nią pogadać po kolacji.
A tymczasem...
- Słuchaj, a grałeś może w Halo?
- Nie, ale kiedyś grałem w Diablo.
- O tak, Diablo było spoko. Szkoda tylko, że jest takie proste. System potionów mi się nie podoba.
Uhm... no przecież.
- Skąd w ogóle jesteś? - zagadnął. Chłopak był chudy i długi. Miał nieco dłuższe kudły i twarz prowincjonalnego wampira. Nazywał się Michał.
- Mieszkam nad morzem. Władysławowo.
- O, fajnie. Pewnie sporo turystów przyjeżdża, no nie?
- Zgadza się, nic fajnego. A ty skąd?
- Słupsk. Wylęgarnia dresów. Nic fajnego.
- Rozumiem, moje kondolencje - odparłem, a ten zaśmiał się głosem wioskowego głupca.
Jakoś polubiłem gościa.
Okazało się, że też chce pójść na strzelnicę.
Przynajmniej do kogoś będę mógł odezwać moją paszczę.
Nie rozumiem tej dziewczyny.
Podszedłem do niej, ale ona jakoś taka zaaferowana była.
Niezbyt chciała ze mną rozmawiać.
- Cześć, jak ci się podoba tutaj? - spytałem.
- A jest całkiem fajnie. Mam fajne kobitki w moim domku.
- Aha...
- Muszę się przygotować. Zaraz będzie dwudziesta, a chcę iść na kort.
I poszła.
I tyle.
O dziwo na strzelnicy było nas mniej niż myślałem.
Pewnie przez to, że za strzelnicę trzeba dodatkowo zapłacić.
50 zł za wstęp na cały okres obozu.
Mi to rybka.
Nie szkoda mi było kasy.
I całe szczęście ten dureń z mojego domku nie przylazł tutaj.
Pewnie siedzi na tej zasranej siłowni.
Niech mu sztanga w dupę wejdzie.
Była nas ósemka.
Dwie dziewczyny, a reszta to chłopacy.
Przyszedł Pudzian aka komandor Mariusz.
- Ja będę prowadzić zajęcia ze strzelectwa. Będziemy strzelać z broni pneumatycznej krótkiej. Cel będzie w odległości dziesięciu metrów. To będzie sportowe strzelectwo. Dlaczego broń krótka? Bo taką stosują służby mundurowe i przede wszystkim jest bardziej praktyczna. Jak się idzie na miasto to lepiej iść z taką berettą, niż z kałachem, no nie? Zresztą to i tak odnośnie tych, którzy chcą iść do wojska czy też do policji.
Jakoś tak w tym momencie polubiłem tego komandora.
Nie jest jednak tak źle jak mogłoby być.
A przynajmniej tak wtedy myślałem.
_________________
Siła zamknięta jest w Tobie - otwórz swoją głowę.
0
Ukryta zawartośćKiedy wróciłem do pokoju byłem całkiem zadowolony.
Chciałem iść do Darii.
Miałem ochotę pogadać, podzielić się wrażeniami, ale nie znalazłem jej, a opiekun kazał iść do swojego domku.
Oczywiście podobno mają być nocne patrole, żeby się nie wymykać.
Masakra.
Obóz koncentracyjny.
Do tego ten debil.
- No proszę, i jak było na szczelaniu, lamusie?
- A ty już tutaj? - spytałem.
- Ta siłownia jest plebsowata. Nie ma co tam robić.
Nie zamierzałem dyskutować z nim.
Poszedłem do łazienki.
Po chwili wyszedłem, a on grzebał w mojej szafce.
- Co ty odwalasz? - spytałem.
- A co cię to?
- Gówno, wszystko, ruszasz moje rzeczy, zgnilaku.
- Nie masz nic markowego? Jesteś jakimś bidokiem czy co?
- Gówno ci do tego kim jestem. Gówno mnie obchodzisz. Wypad z mojego życia, pało - odparłem i położyłem się spać.
Gdybym miał ze sobą ten pistolet, z którego dzisiaj strzelałem, to przyłożyłbym mu lufę do oczu i wystrzelił.
Klnę się na Twojego boga.
Zrobiłbym to.
To już jest chyba, kurwa, jakaś przesada.
Obóz koncentracyjny to mało.
Po pierwszym kilometrze myślałem, że umrę, a to dopiero początek.
Mam zerową kondycję, przyznaję.
Po dwóch kilometrach wyplułem płuca.
Niby zwykły truchcik, a tu mnie złamał.
Na sam koniec czułem suchość w żołądku.
Chyba sam się strawił z wysiłku.
Nigdy aż tyle nie biegałem.
Jeszcze tylko dziewięć dni takich.
Jak poszedłem na śniadanie to czułem, że mam nogi jak z gumy.
Miałem ochotę położyć się na talerzu.
Na śniadanie znowu pyszny dżemik z plastiku i do tego szynka konserwowa za 3zł/kg i ser gouda z oleju za 10zł/kg.
Przyszłości narodowa, umrzyjcie na raka.
Kiedy już wywieźli nas, to usiadłem wreszcie obok Darii.
Mogłem nareszcie z nią porozmawiać.
Myślałem, że umrę przez ten czas.
I trochę głupio, bo zacząłem narzekać na tego debila z mojego domku.
Ona chyba nie bardzo chciała o tym słuchać, bo się zaczęła wściekać.
W końcu jechaliśmy w ciszy.
Te kobitki są super, pomyślała Daria.
Szkoda, że obok nich nie mogę jechać, tylko muszę użerać się z tym balastem.
Do tego Przemek nie pomagał jej.
Zamiast lekkiej rozmowy to narzekał na miejskiego bogacza.
Co prawda gnojek i do tego bez klasy, rozmyślała. Ale przecież nie może być aż taki zły.
A jeśli jednak, to trudno.
W zamian za to Anka potrafiła zrobić cuda z włosami.
A ten patałach nawet nie dostrzegł tego, że miała piękny kłos.
W końcu wycedziła kilka ostrzejszych słów.
Nie mogła już słuchać tego stękania.
Spojrzała się w okno i wpatrywała się w migające obrazy.
Zrobiło jej się strasznie przykro.
Może to strata czasu, bycie z nim?
Nie jest jednak taki jakiego sobie wyobrażała.
Zwykły człowiek z nutką talentu, który w wolnych chwilach przelewa na elektroniczny papier.
Ot co, wielkie szaleństwo.
Gdzie ta tajemniczość artystyczna?
Gdzie te głębokie przemyślenia?
Gdzie te humory twórcy?
Ale nie, lepiej nie skreślać teraz związku.
Może warto spędzić z nim chwilę czasu?
Ta wycieczka może będzie ciekawsza.
Jak wyszliśmy z autokaru, to miałem wrażenie, że Darusia skrywa jakiś niepokój w oczach.
Ale nie, w rozmowie tego nie było widać.
Zaczęła opowiadać, że kocha morze.
Znowu włączyła się jej gadajka.
Lubiłem to.
Ba, chyba nawet to mnie zauroczyło.
Po zwiedzeniu latarni mieliśmy chwilę dla siebie.
Poszliśmy nad morze.
- Uwielbiam tak posiedzieć i popatrzeć w morze - powiedziałem. - Czuję się wtedy taki natchniony. Od kilku dni nic nie napisałem.
- O, i takiego cię lubię. Musisz więcej pisać. Być sobą, a nie narzekać. Jesteś okropnym marudą. Gdybyś potrafił lepiej przelewać swoje myśli w postaci wierszy, to może kiedyś zostaniesz wydany.
Marzenie ściętej głowy. Nigdy nie zamierzam niczego wydawać.
I wtedy poczułem to co mógł poczuć mój ojciec kiedy pisał.
Będę musiał z nim o tym porozmawiać.
Koniecznie.
- Opowiedz o swoich rodzicach, nigdy o nich nie mówiłaś - zaproponowałem.
- A bo wiesz, nie ma o czym mówić. Tata ciągle w morzu. Pracuje na statkach jako inżynier, a matka lekarka. Też nie ma zbyt wiele czasu. A ja w sumie powinnam się więcej uczyć. Też muszę się dostać na studia lekarskie.
- A dobra jesteś z tego? Chcesz leczyć?
- Moja mama wie chyba wszystko o medycynie. Tej normalnej i niekonwencjonalnej. Nie, nie będę leczyć, będę raczej w sądownictwie pracować. Jako lekarz koronny. Poza tym chyba już ci mówiłam o rodzicach. Nie słuchałeś?
Ciekawe.
_________________
Siła zamknięta jest w Tobie - otwórz swoją głowę.
0
Ukryta zawartośćO rany, ta latarnia może była spoko, ale reszta dnia absolutnie nie ma mowy.
Nie dość, że o wiele za dużo łażenia, to jeszcze nogi właziły mi w dupę.
Miałem ochotę tak mniej więcej umrzeć.
Marek mnie piekielnie wkurzał, do tego znalazł sobie jakichś znajomych.
Piotra i Janka.
Równie inteligentni.
No i nieco chudsi, niż pan M.
Kto tworzy takich ludzi?
Przez tego idiotę nie mogę nawet w spokoju pisać.
Do tego mam dziwne kontakty z Darią.
Niby jest wszystko okej, ale jednak nie do końca.
Niby rozmawiamy tak jak wcześniej, ale jest jakieś takie napięcie między nami.
Może to nie jest odpowiednia pora na chłopaka? - myślała Daria.
Przemek jest strasznie przyziemny.
Miała nadzieję, że on tak znikąd będzie potrafił wprowadzić romantyczną atmosferę.
Owszem, raz czy dwa mu się udało, ale nie na zawołanie.
Nie potrafi recytować wierszy.
Może czyta, ale co z tego jak ich nie zapamiętuje?
Powinien jej kupić jakąś pamiątkę, wisiorek czy coś takiego.
Już są razem miesiąc, a nadal nic od niego nie dostała.
Dziewczyna leżała w łóżku i snuła ponure myśli, jednocześnie powstrzymując łzy.
Anka opowiadała, że jej chłopak minimum raz w tygodniu daje jej jakieś prezenty.
Co miesiąc kwiaty z okazji miesięcznicy.
Chłopak jak marzenie, pomyślała.
Dzień, kurna, piąty.
O dziwo udało mi się załatwić coś niesamowitego.
Albo raczej samo się załatwiło.
Ten idiota, debil, kutas Marek się wyprowadził, zamiast niego do mojego domku trafił Michał.
Od razu życie stało się lepsze.
Z Łukaszem potrafiłem się dogadać, z Michałem jeszcze lepiej, więc perspektywa jeszcze pięciu dni na tym obozie nie była już taka straszna.
- To jak, co myślicie o tutejszych dupach? - spytał Michał.
- Weź daj mu spokój, jego panna go zabije jak się dowie, że na takie tematy gada - odparł Łukasz.
- Ej no! - warknąłem.
- A tak nie jest? Co jej się nie podoba, to od razu ma focha na ciebie, zauważ to chłopie.
- Nieprawda, ona po prostu jest... skomplikowana.
- No nie wiem, nazwij to jak chcesz. Nie mam pojęcia czemu jesteście razem, musi pewnie dobrego loda robić czy coś.
Spojrzałem na niego wzrokiem prowincjonalnego mordercy zza krzaków.
- Dobra, sorry. Zmieńmy temat zanim on mnie zabije - mruknął Łukasz. - Zagramy w jakiegoś rpga?
Rzeczywiście nie miałem żadnego zbliżenia z Darią.
Jedyne co to kilka pocałunków na krzyż.
Postanowiłem coś zmienić.
Bardziej się starać.
W końcu to będzie prawdziwa batalia.
_________________
Siła zamknięta jest w Tobie - otwórz swoją głowę.
0
Ukryta zawartośćDawno mi tak bardzo nie brakowało Alicji.
Minęła połowa tego obozu.
Co spotykałem Marka, to aż mną wzdrygało.
Daria zrobiła się jakby potulniejsza.
Więcej czasu ze mną spędzała.
Na każdej wycieczce razem za rękę.
Normalnie rozmawialiśmy.
Bez żadnych niedomówień czy czepiania się słówek.
Chyba się bardziej wyczuliśmy.
Owszem, ona tak jak i ja potrzebuje czasami kilka chwil dla siebie.
A obecnie jest całkowitą przylepą.
Najchętniej by cały czas się tuliła.
W sumie jeszcze nie było między nami czegoś takiego, ale mi to się bardzo podobało.
Wszędzie jest napisane, że facet to prosta istota, jak nie ruchać, to jeść albo spać.
A to wcale nie tak.
Mężczyzna też potrzebuje miłości, ba, potrzebuje być do kogoś przywiązany.
Potrzebuje osoby, która będzie go wspierać i wierzyć w niego.
Tak przynajmniej ja uważam.
I bardzo chciałbym, żeby Daria mi to dała.
Jest naprawdę wspaniałą dziewczyną, głowę ma nietęgą.
Wie znacznie więcej, niż jej rówieśniczki.
Jak porównam ją do innych dziewczyn chociażby z mojej klasy, to jest niesamowita różnica.
Darusia potrafi poprawnie używać słów, które tamte nie wiedziałyby z czym zjeść.
Ba, niektóre nawet używają słowa "bynajmniej" jako "przynajmniej".
Straszne.
Straszne jest to, że stałem się takim gramatycznym nazistą.
Częściej piszę wiersze z podtekstem erotycznym.
Bardzo mi się to podoba.
To jest znacznie lepsze, niż oglądanie pornoli.
Wyobraźnia jest znacznie lepsza, niż podawany na tacy obraz.
Zawsze tak uważałem.
Daria siedziała na ławce.
Właśnie ukończyła swój poranny bieg.
Nie należała do najszybszych, więc niektórzy chłopacy, którzy mieli dłuższą trasę już zdążyli skończyć, zanim ona tu trafiła.
Właśnie patrzyła na swoje kolana.
Dlaczego one są takie brzydkie? - pomyślała. - Nogi Anki czy Julka mają piękne nogi, a ja?
Dziewczyna nie należała do bardzo szczupłych osób.
Nie, nie była gruba czy puszysta.
W dzisiejszych czasach byłaby określona jako normalna.
Chociaż od dłuższego czasu ograniczała jedzenie i często po prostu rezygnowała z posiłku, ale to nie dawało prawie nic.
Od miesięcy ciągle wyglądała tak samo.
- Cześć, co tak sama siedzisz? - spytał Przemek.
- A czekałam na ciebie - odparła.
- Chodź do mnie, a nie tak siedzisz, chłodno dzisiaj.
- Ano chłodno.
Chwycił ją za rękę i zaprowadził do siebie.
Przemek miał fajnych kolegów - pomyślała. Zawsze ją witali uśmiechem i byli całkiem mili.
Usiedli w jego pokoju i zaczęli obgadywać innych obozowiczów.
Przy czym chłopak zaczął ją masować po plecach.
Robił się coraz odważniejszy, rozmyślała Daria.
Powoli rozpalał płomień, chociaż podejrzewała, że zabraknie mu do tego odwagi.
Nie protestowała.
Ale Przemek nie zamierzał dać jej nic więcej.
Dziewczyna zastanawiała się czy on przypadkiem nie chce zostawić nutki tajemnicy i oczekiwania.
Tak, żeby było do czego wracać.
Artyści... rozmarzyła się.
- Dobra, chodźmy na śniadanie - rzucił Przemek klepiąc ją po udzie.
Kiedy już wróciliśmy z parku w Łebie, to podeszła do mnie babka należąca do opiekunów.
Powiedziała, że mam telefon z domu.
Serce zaczęło mi bić szybciej i niemal biegłem za nią.
O rany, jak bardzo chciałem porozmawiać z kimś z zewnątrz.
Aż głupio się przed sobą przyznać, bo nawet nie pamiętałem numeru ani do Alicji, ani do pani Marty, ani do nikogo.
Nawet swojego.
Chociaż to nie miałoby żadnego znaczenia, bo pewnie bateria już dawno padła.
Tak więc kiedy odebrałem słuchawkę i usłyszałem ten rozkoszny dziewczęcy głos Alicji to aż się uśmiechnąłem.
- Hej głupku, jak mogłeś zostawić tutaj telefon? Jak mam się z tobą niby skontaktować? - powiedziała na przywitanie.
- Też miło ciebie usłyszeć - odparłem.
- Co tam? Jak sobie radzisz? Opłacało się jechać?
- Jest trochę ciężko, niektórzy ludzie szczególnie mnie wkurzają, ale nie jest najgorzej. Najważniejsze, że nie jestem tutaj sam.
- Dogadujesz się z nią?
- Tak, bez problemu. - Pierwsze kłamstwo. - Opowiadaj lepiej co u ciebie.
- To w sumie niewiele, pracuję i Nerwus się wprowadził do nas.
Zamurowało mnie.
- Jak to wprowadził?
- Normalnie, przyjechał i spytał się czy może wynająć pokój. Znasz moją matkę, lubi robić z domu schronisko.
- Aha... a gdzie pracujesz?
- Robię gofry.
- Chciało ci się iść do pracy?
- No pewnie, głupie pytanie. Zawsze lepiej mieć swoją kasę.
- Rozumiem.
- No więc widzisz. Za tydzień wracasz?
- Na szczęście... jest tutaj taki jeden dres, który się uparł na markowe ubrania i stanowisko ojca... nie rozumiem takich ludzi. Nie trawię gnojka. Ale gdyby nie Daria, to już dawno bym się stąd zwinął - drugie kłamstwo.
Z Darią dopiero praktycznie dogaduję się od dwóch dni.
Właściwie od wczoraj. Wreszcie jakby przełamała swojego focha.
Nie rozumiem tego, czy zawsze jak zmienia środowisko to nie umie się przystosować?
Czy tylko tak traktuje mnie?
- Dobra, muszę już kończyć, bo mam jeszcze coś do zrobienia, pa. Pozdrowienia z Władka. Aha i przywieź coś mi - powiedziała wesoło Alicja i szybko rozłączyła się.
Tak więc trzymałem jeszcze chwilę ten telefon.
Miałem ochotę jeszcze z nią porozmawiać, a tutaj jedynie Bip bip bip.
Wróciłem do swojego domku i położyłem się na łóżku.
Jakoś tak dziwny humor u mnie zagościł.
Stuk stuk.
- Proszę.
- To tylko ja - powiedziała Daria.
Po raz pierwszy sama do mnie przyszła.
Progress.
- Co tam? - spytałem.
- A w porządku. Dziewczyny poszły sobie na spacer. Wiesz, na plażę, chcą się trochę poopalać.
- Nie chciałaś iść z nimi?
- Nie tam, nie lubię. Zresztą nie chcę być pomarańczowa.
Przysiadła się dość blisko mnie.
- Tak jakoś zmęczona jestem - powiedziała.
Objąłem ją za talię i przyciągnąłem do siebie.
Położyła się obok mnie.
- Lubię twoje włosy - powiedziałem.
- Cieszę się. - Uśmiechnęła się.
Chyba rzadko mówię jej komplementy.
Ale rzeczywiście ma ładny kolor.
Położyłem jej rękę na brzuchu.
Nagle do mojego pokoju wpadł Łukasz.
- Zaraz będzie żarcie... ups, to ja wam nie przeszkadzam. - To powiedziawszy wyszedł.
Jakoś tak się spiąłem.
Klimat upadł.
Już chciałem zabrać rękę, kiedy ona chwyciła.
- Już chcesz kończyć?
Zaskoczyła mnie.
Wzięła moją rękę nieco wyżej, wprost na swoje piersi.
Ten miły dotyk.
Pomyśleć, że dopiero pierwszy raz dotykam tych rozkosznych górek.
Ona cicho chichotała jak nieudolnie ściskałem ją.
- Wcześniej nie byłeś z kobietą, zgadza się?
Nic nie odpowiedziałem.
- Nie szkodzi. Ale chodź, musimy iść na kolację, wiem, że miałbyś mi za złe jakby cię ominął posiłek.
Zaśmiała się i wyszła.
A ja usiadłem i zacząłem poprawiać spodnie, żeby przypadkiem nie wyszło, że... tego no, żeby plotek nie było czy tam co.
Boy things.
_________________
Siła zamknięta jest w Tobie - otwórz swoją głowę.
0
Ukryta zawartośćDaria siedziała obok Przemka.
Spoglądała na niego.
Była wyraźnie zarumieniona, ale nie odzywała się.
Chciała dokończyć to co zaczęli w jego pokoju, ale trochę się jednak bała.
W końcu to był jej pierwszy chłopak.
Jedyna osoba, która ją dotykała w ten sposób, to była ona sama.
Uśmiechnęła się do kromki chleba, którą właśnie hojnie obdarzała masłem.
Może jeszcze będzie przyjemnie podczas tego obozu, pomyślała i spojrzała ukradkiem na Przemka.
Miałem nadzieję, że jednak będzie z tego coś więcej.
Nie wiem czy coś źle zrobiłem.
Wstała jakby rażona prądem i uciekła do stołówki.
Zaraz po kolacji idę na strzelnicę, więc dopiero jutro się zobaczę z nią.
Chyba, że...
- Chcesz się po zajęciach zakraść do mnie? Nie sprawdzają codziennie obecności w pokojach, może...
- Zobaczymy - ucięła. Uśmiechnęła się i położyła mu rękę na kolanie i jechała w górę uda.
Jeszcze trochę i znowu będę musiał się co chwila prostować i krzywo chodzić.
Co za kobieta.
Po strzelnicy poszedłem do swojego domku.
W końcu nie dowiedziałem się czy Daria przyjdzie do mnie.
Mimo wszystko postanowiłem być w stanie czuwania.
Otworzyłem okno i czytałem książkę.
Ani Łukasz ani Michał raczej nie wchodzili do mojego pokoju, a już na pewno nie po zajęciach na strzelnicy.
Całe szczęście.
Przeczytałem trzy rozdziały i nadal cisza.
Towarzyszy mi stado koników polnych, które pewnie siedzi pod oknem i mi skrzypi.
Na krótką metę to jest przyjemny dźwięk, ale bez przesady.
Mam ochotę je wszystkie pozabijać wykałaczkami.
Stuk stuk.
Spojrzałem przez okno, a tam była ona.
- Co tak późno?
- Czekałam na kontrolę, byli u mnie piętnaście minut temu. Dziewczyny mają codziennie w przeciwieństwie do chłopaków. Nie mam pojęcia czemu.
Ja miałem pewien pomysł, ale zostawiłem go dla siebie.
- Wchodź, daj mi rękę.
Z racji tego, że okno było dość wysoko postawione, to jak Daria stała, to widać było jej ramiona i głowę.
Podała mi rękę i podciągnęła się.
Po chwili próbowania wreszcie, z nie lada hukiem, wpadliśmy do pokoju.
Ale nikt się tym na szczęście nie zainteresował.
- No to tak że tego, witaj - palnąłem.
- No hej - odparła ciągle siedząc na podłodze. - To co robimy?
- W sumie to nie wiem, pomasuj mi plecy.
Daria miała na sobie koszulkę z kotem z Alicji w krainie czarów.
Sama Alusia jej poleciła, żeby ją kupiła.
Do tego miała krótką spódniczkę.
Zaszedłem do niej od tyłu i położyłem jej rękę na plecach.
- O rany, ale masz zimną dłoń - powiedziała.
- To źle?
Zacząłem jeździć nią po plecach.
- Nie, zdejmij mi koszulkę, chcesz mnie masować przez materiał? Zwariowałeś?
Serce mi właśnie podskoczyło do gardła.
Jest jednak znacznie bardziej bezpośrednia niż myślałem.
Kobiety to dla mnie istna zagadka.
Ściągnąłem jej koszulkę i ukazały mi się jej piersi skrępowane czarnym stanikiem.
- Zaczynaj...
Przyznam, troszkę się gapiłem.
Ale zacząłem ją masować po plecach.
Moooże i nie jestem masażystą, ale przyznam dało mi to jakąś radość.
Jej ciepła skóra była bardzo przyjemna w dotyku.
Gładziłem ją po plecach, bokach i zahaczając o piersi.
Ona nie protestowała.
Chyba jej się znudziło, bo postanowiła oprzeć swoje plecy o mnie, tak więc praktycznie położyła się na moich nogach.
Patrzyłem na nią z góry.
Pocałowałem ją w usta.
Nie do końca jestem pewny jak to się stało, ale zręcznie pozbyła się mojej koszulki.
- A co to za blizna? - spytała patrząc na mój bok.
- Nie mówiłem ci?
- Nie. Zapamiętałabym - odparła.
- Rok temu miałem wypadek, auto mnie potrąciło.
- Ojej, czemu?
- Długa historia i nie na teraz - odparłem i położyłem ręce na jej brzuchu i zjeżdżałem coraz niżej.
Ona zajęła się moim rozporkiem, z którym poradziła sobie znacznie lepiej, niż ja z jej spódniczką.
W końcu zostaliśmy w samej bieliźnie.
- Przenosimy się na łóżko?
- Daj spokój, będzie słychać - odparła i pozbawiła się swojej uprzęży dla piersi.
Muszę przyznać, że to był pierwszy raz kiedy na żywo widziałem piersi.
Miałem ochotę się w nich zatopić i robić mnóstwo rzeczy na raz.
Ba, zrobiłem to.
Rzuciłem się jak Reksio na szynkę.
Założę się, że to ją wystraszyło, ale dla mnie to nie miało w tym momencie żadnego znaczenia.
Po chwili sama położyła mi ręce na głowie.
Jakoś jej nie przeszkadzało nic.
Miałem wrażenie, że po prostu chciała się przytulić.
Po chwili mi się to znudziło.
WRÓĆ!
Po chwili nabrałem ochotę na więcej...
Michał leżał w swoim łóżku.
Nagle usłyszał huk jakby coś spadło.
Pewnie Przemek się znowu z łóżka spierdzielił, pomyślał i przewrócił się na drugi bok.
Po chwili usłyszał dziewczęcy chichot.
Co prawda dziewczyna miała dość niski głos, ale nadal o rejestrze wyczuwalnie dziewczęcym.
Oho, czyli Daria tutaj trafiła.
Westchnął i postanowił przysłuchać się całej tej sytuacji.
W sumie powinien pójść do opiekunów, ale czy chłopakowi warto zabierać chwile szczęścia?
Nawet jeśli trafi mu się z kimś takim jak ona?
No nic, może chłopak ma taki gust, stwierdził i przyłożył ucho do ściany.
Słyszał ich głos, ale nie rozumiał słów.
W końcu usłyszał dźwięk rwącego się materiału.
To u niej czy u niego? Musi być ostro, komentował w myślach.
Usłyszał dłuższe westchnienie.
Michał poczuł, że robi się zazdrosny.
Przez ścianę usłyszał tylko jak ona mówi "zdurniałeś?" lub coś podobnego.
Chyba jej się nie podobało, stwierdził odkrywczo chłopak.
Michał odwrócił się na drugi bok i po chwili zasnął.
_________________
Siła zamknięta jest w Tobie - otwórz swoją głowę.
0
Ukryta zawartośćMoże nie wszystko było takie jak sobie tego wymarzyłem, ale było przyjemnie.
Teraz leżymy razem w łóżku.
Nadzy.
Bez żadnego skrępowania.
Jest późna noc.
Delikatnie przejeżdżam palcem po jej boku.
Z biodra po żebra i z powrotem.
Czasem zahaczając o ciekawsze miejsca, ale tak aby jej nie zbudzić.
Powinienem nauczyć się delikatności.
Może warto pokazać jej notes od Alicji?
Albo raczej to co jest w środku.
Specyficzne wiersze.
Same erotyki.
Nad ranem Daria wyszła przez okno, żeby wrócić do swojego domku.
Zostałem sam i rozmyślałem.
O jej jasnej skórze.
Niewielkich brodawkach.
I innych ciekawych rzeczach.
Ktoś zapukał.
- Tak?
Drzwi się otworzyły, a za nimi był Michał.
- O, jesteś sam. Jak było? - uśmiechnął się z drwiną, ale w jego oczach było widać ciekawość.
- Ale co? - zdziwiłem się. Więc wszystko było słychać.
- No była tu wczoraj, no nie? Słyszałem wszystko - zaśmiał się.
- Spoko było i tyle - odparłem. Jakoś nie zamierzałem z nim o tym gadać. - A ty dupa cicho.
- Przecież i tak masz już osiemnastkę skończoną, to nie mogą cię wylać.
W sumie prawda.
Stary dziad ze mnie.
No to teraz czas pobiegać.
Jeszcze tylko cztery razy tak i powrót.
Ja chcę już z powrotem do Władka.
_________________
Siła zamknięta jest w Tobie - otwórz swoją głowę.
0
Ukryta zawartośćDzień dziewiąty.
Ostatnie bieganie będzie jutro.
A dzisiaj zawody ze strzelnicy.
Mam okropne zakwasy.
Ledwie mogę chodzić.
Do tego Daria uparła się, żeby co noc do mnie przychodzić.
Ledwie mogę się ruszać.
Że też ta kobieta ma tyle energii, nigdy bym nie powiedział.
Nie mam siły, żeby się ruszać, jeść czy cokolwiek.
Po pierwszej... interakcji nauczyliśmy się, żeby kupować gumy.
Ona nie była zbytnio zachwycona, że jestem nieprzygotowany do zajęć praktycznych.
Ale na drugi raz już byliśmy gotowi.
Muszę przyznać, że było bardzo przyjemnie.
Nic nas nie goniło.
Ale szczerze przyznam, że zrobiłbym sobie dzisiaj przerwę.
Chcę się chociaż jednej nocy wyspać.
Raz spać dłużej niż te cztery godziny.
Ile ja bym dał za trochę snu.
- Co tak się wleczesz? - zagadnął Michał.
Właśnie szliśmy po Ustce.
Dzisiaj mieliśmy luźniejszy dzień i mogliśmy kupić trochę pamiątek.
Rozczarowałem się, bo wszystko było niemal identyczne co we Władku.
Poduszki, foczki, kamienie, muszelki, bursztyny.
Postanowiłem kupić fokę z napisem Ustka dla Alusi.
Pomyślałem przez chwilę o Łucji.
Wziąłem jeszcze jedną dla niej.
Niech dziecko ma.
Obok mnie, jak na zawołanie, zmaterializowała się Daria i pokazała mi puszkę z niespodzianką.
Oczywiście w środku były gumki.
Nie sądziłem, że tak szybko będzie mnie ten temat męczyć.
Może gdyby nie te poranne bieganie, to inaczej bym do tego podchodził, ale dzisiaj mnie piekielnie boli lędźwie.
Pod wieczór były ostatnie zajęcia ze strzelania.
Komandor Mariusz aka Pudzian przygotował dziesięć stanowisk.
Mieliśmy kilka strzałów na rozgrzewkę.
Trafiła mi się broń, której mechanizm ładujący był niemal niesprawny, ciągle się zacinał.
Ale to nic.
Kilka strzałów.
Żadna rewelka.
7,3,7,8,5,9 i jedno nie trafione.
- Dobra - zagrzmiał komandor. - Stop. Teraz przygotujcie dziesięć naboi, nową tarczę i zaczynamy serię ocenianą.
Po chwili każdy był gotowy i ustawiał się w odpowiedniej pozycji.
- Wszyscy gotowi? Start.
Czas na serii ocenianej wynosił dziesięć minut.
Czułem ból w nogach, ale nie w rękach, jest jeszcze nadzieja na jakiekolwiek miejsce.
Przed rozpoczęciem pokazał nam medale, które czekają na zwycięzców.
W grupie był jeden chłopak, który z pewnością zgarnie złoto.
Zawsze mu dobrze szło.
Podniosłem broń i wymierzyłem.
Szczerbinka. Muszka. Lekko pod środek tarczy.
I pociągam za spust.
Powoli wymierzając jak najlepiej.
Strzał.
Nie mam pojęcia gdzie to poszło.
Ładuję dalej.
Po sześciu strzałach komandor ogłasza, że już połowa czasu za nami.
A ja ładuję siódmy nabój.
Widzę, że poza czarne pole, które obejmowało środek tarczy od 10 do 7 trafiła jedna moja kulka.
Nie mam pojęcia czy będę na podium.
Nie jestem tutaj z amatorami.
Pocieszam się, że wszyscy mamy zakwasy po tym bieganiu.
A przynajmniej tak mi się zdaje, nikogo nie pytałem, bo głupio by wyszło jakbym tylko ja miał.
No i ostatni strzał.
Jedyny, który widziałem.
Trafił w 3.
Cholera.
Przegrałem.
Znowu dałem się jej namówić.
Zaprawdę powiadam Wam, moi drodzy chłopcy.
Trudno jest odmówić napalonej kobiecie.
I znowu leżę obok niej.
Czując jej delikatną skórę na swoim ciele.
Ciekawe, bo i w filmach i książkach zazwyczaj jest, że to właśnie facet pierwszy zasypia.
Czemu ja mam inaczej?
Nie wiem.
Po prostu leżę obok niej i trzymam rękę przy jej sercu.
Słyszę jak równo bije.
Przyjemnie.
Jutro, a raczej dzisiaj, ostatni dzień obozu. Jestem ciekaw co zastanę w domu.
_________________
Siła zamknięta jest w Tobie - otwórz swoją głowę.
0
Ukryta zawartośćDaria... najdziwniejsza osoba, którą dane mi było poznać.
Leży właśnie obok mnie.
A za oknami powoli słońce zaczyna lizać horyzont swymi promieniami.
Czy ją kocham?
Nie mam pojęcia.
A co jeśli tak?
Pierwsza osoba, z którą było dane mi się zbliżyć.
Mógłbym ją pokochać za jej nieustępliwość, za jej gładką skórę, za jej uśmiech.
Ale co z tego, jeśli nie może mnie wspierać.
Za każdym razem kiedy potrzebuję czegoś, to ona jakby to wyczuwa i się ulatnia.
Znika. Tak jak niegdyś ja.
Nie potrafię wyczuć jej emocji.
Jest niby jak otwarta księga, naga, bez wstydu i skrupułów.
Ale jednak zamknięta w sobie.
Może rozmawiać godzinami, ale o niej praktycznie nic nie wiem.
Nie znam jej marzeń, jej skrytych myśli, jej osobistych przekonań.
Jedynie zarys.
Bojkotuje konkret.
Nic z nią nie jest takie proste.
Do tego to nie jest trudne, żeby dojść do wniosku, że nie jestem jej wymarzonym typem.
Za każdym razem jak próbuję się do niej zbliżyć, to jest blokada.
Nie potrafi rozmawiać, chociaż mówi bez końca.
Osoba pełna sprzeczności.
- Już rano, obudź się - powiedziałem jej do ucha szczypiąc za sutka.
Ostatni dzień, ostatni bieg, ostatnie śniadanie, ostatnie pożegnanie.
To był najbardziej zwariowany obóz jaki kiedykolwiek miałem.
Mój pierwszy obóz.
Pierwsze zbliżenie.
Pierwsze strzelanie.
Pierwszy raz.
Do tego nawet przestał mi przeszkadzać ten cholerny dzieciak.
Chociaż widywałem go codziennie, to odkąd się wyprowadził to było dla mnie bez znaczenia.
Daria siedziała obok Przemka w pociągu do Władysławowa.
Czuła, że jest szczęśliwa, że trafiła właśnie na niego.
Może i nie jest takim artystą jak Jakub, ani nad wyraz utalentowany, ani tajemniczy.
Ale jest mój, pomyślała.
Uśmiechnęła się na tę myśl.
Położyła głowę na jego kolanach.
Chciałaby, żeby takie wieczory jak te kilka ostatnich trwały wieki.
Ale wiedziała, że te czasy muszą się skończyć.
Siedziałem powoli zasypiając, jeszcze dwie godziny do domu.
Daria leżała mi na kolanach.
Pewnie już dawno zasnęła.
Położyłem rękę na jej włosach.
Uwielbiam ten dotyk.
Chociaż są niewiele dłuższe, niż moje, ale znacznie gęstsze.
I ten dziwny kolor.
Miejscami blond, miejscami czarne.
Skąd jej taki pomysł wpadł? Nie wiem.
Dziwnym trafem pomyślałem o Angeli.
Przykro mi się zrobiło, że tak nagle nasza znajomość się zakończyła.
Jeszcze w moje nieszczęsne urodziny.
Szkoda, że mam tak słabą głowę.
Może udałoby się coś zaradzić, gdybym nie stał się takim beznamiętnym skurwykapciem.
Wyciągnąłem swój notes.
Przejrzałem kilka stron.
Co kilka dni dodawałem minimum jeden wiersz.
Postanowiłem zapisać kolejny, kiedy Daria się przebudziła i wyrwała mi z ręki ów notes.
Zaczęła czytać.
- Nie sądziłam, że takie wiersze też piszesz... - powiedziała.
Całe szczęście byliśmy sami w przedziale.
- Oddaj mi to - wycedziłem.
- Nie bulwersuj się, poza tym jest całkiem niezłe. Podoba mi się motyw z jeziorem - powiedziała czytając dalej.
Odczekałem chwilę.
Z jednej strony to było przyjemne, że czytała wiersz i jej się podobał, ale z drugiej frustrujące.
To nie miało mieć premiery w takich okolicznościach.
- Oddaj, chcę dokończyć co zacząłem.
- Ten ostatni to beznadzieja, za mocno skupiasz się na sobie... masz.
Małpa.
Wziąłem notes i schowałem do plecaka.
Resztę drogi spędziliśmy w ciszy.
W domu czekało mnie kilka kolejnych niespodzianek.
_________________
Siła zamknięta jest w Tobie - otwórz swoją głowę.
0
Ukryta zawartośćWziąłem Darię za rękę i wyszliśmy z pociągu.
Przeszliśmy na pieszo do mnie.
Nikomu nie mówiłem o której do dokładnie będę, więc nie zdziwiłem się, że nikt na mnie nie czekał.
Zresztą i tak nie chciałbym, żeby przywitał mnie orszak powitalny.
Nie mój klimat.
Przeszliśmy na drugą stronę ulicy i powolnym krokiem, wraz ze wszystkimi tobołami, ruszyliśmy w dół ulicą.
O dziwo tętniło życiem.
Puby były pełne ludzi, którzy wprawiali się w dobry humor.
Cieszyłem się, że obok mnie była Daria, że jednak zbliżyliśmy się do siebie.
Nie tylko w fizycznym aspekcie, ale też mentalnie.
Lepiej się z tym czułem.
Nie było między nami żadnych napięć, tak jak na początku obozu.
Ale kiedy jej się spytałem o co chodziło, to nie potrafiła mi odpowiedzieć.
Pewnie nigdy się nie dowiem.
Ale czy to istotne?
Najważniejsze jest to, że jesteśmy razem.
Źle oceniłam go, pomyślała Daria.
Jednak nie jest taki przyziemny, na jakiego mógł się zdawać.
Może nie ma ciała kulturysty czy sportowca, ale jest miły.
No i te wiersze.
Ten notes, a w nim aż roiło się od erotyków.
Dziewczyna wiedziała, że będzie chciała je przeczytać jeszcze raz.
Być może i przepisać i częściej do nich wracać.
Kiedy weszliśmy do domu, to pierwsze co było nie tak, to Nerwus w kuchni.
- A ty tu? - zapytałem zdziwiony.
- O, Kłapouchy i Kangurzyca wrócili z wakacji - odparł drwiąco. - Nie ma dla was obiadu.
Jakoś tak przykro mi się zrobiło, a do tego mój żołądek potwierdził, że przydałoby się coś na ząb.
- Możemy sobie sami zrobić - powiedziała Daria.
- A róbcie co chcecie, swoją drogą dobrze cię widzieć, Przemku - palnął Jakub klepiąc mnie po ramieniu.
Aż mnie ciary przeszły. Ten zawsze potrafi walnąć tekstem, który trafi do człowieka.
Nerwus wyszedł, a my zanieśliśmy nasze graty do mojego pokoju.
Potem poszliśmy do kuchni i zrobiliśmy sobie stertę kanapek.
A jak Alicji nie było, tak jej nie ma.
Pewnie w pracy siedzi.
Godzina osiemnasta.
Ciekawe do której pracuje.
- Dobrze tak wrócić do domu - powiedziałem patrząc przez okno w kuchni.
- Powiedz mi, podobał ci się obóz?
- Gdyby nie te bieganie, to byłoby naprawdę świetnie. - Pauza. Spojrzałem jej w oczy. - Dzięki tobie.
Wtedy drzwi się otworzyły, a przez nie weszła Alicja.
- O, Przemek! Hej Daria.
- Cześć.
Szybko się do nas przysiadła i rzuciła na stół kobiałkę z truskawkami.
- To teraz opowiadajcie, jak było?
Po dłuższej rozmowie, w której opisaliśmy jak wyglądał obóz, ponarzekaliśmy na bieganie.
Do tego opowiedziałem jak było na strzelnicy.
Daria wspomniała o swoich znajomych, które w pewnym momencie zaczęły ją olewać.
Poszedłem na chwilę na górę i wróciłem z maskotką dla Ali.
Ta się ucieszyła jak dziecko.
Nigdy jej w takim stanie nie widziałem.
Naprawdę się zmieniła przez ten rok.
- Teraz ty opowiadaj - rzuciłem. - Co się tu działo i czemu Kuba tutaj był?
- Ach, no bo wiesz, on tu teraz mieszka.
- Aha.
- I tyle? Nie zdziwiłeś się?
- W sumie... nie bardzo.
- Jesteś dziwny... - Wstała i ruszyła w kierunku swojego pokoju.
Niedługo potem poszedłem do swojego pokoju i włączyłem telefon.
3 połączenia od Alicji.
14 od Łucji.
O rany, ta się zgrzała, żeby się ze mną skontaktować.
50 od Angeli.
Zamurowało mnie.
I trzy od nieznanego mi numeru.
Ciekawe.
Kiedy trzymałem w ręku telefon znowu zadzwonił.
Ten sam numer. Ten, którego nie znałem.
- Tak? - spytałem niepewnie.
- Przemek? - Ojciec?
- Tak.
- Matka jest w szpitalu. Będziesz musiał wrócić tutaj, albo chociaż przynajmniej przyjedź ją odwiedzić.
- Czemu? Co się stało?
- Zator. Matka jest w ciężkim stanie. Nie wiadomo ile czasu jej zostało - powiedział.
Zatkało mnie.
- Za kilka dni przyjadę - powiedziałem zanim zdążyłem się ugryźć w język.
- Najlepiej by było jakbyś przyjechał wczoraj.
- Nie mogę tak szybko... muszę kilka rzeczy załatwić.
Cholera...
_________________
Siła zamknięta jest w Tobie - otwórz swoją głowę.