Nawigacja
Nowelki i opowiadania
Dział o dziełach pisanych
Obowiązuje na całym forum! Prosimy o jego przeczytanie i przestrzeganie
Święty Spokój
Strona 8 z 9
0
Ukryta zawartośćTo jakaś przesada, nie dość, że dowiedziałem się, że mam jechać na wieś, to wyszedłem z pokoju, a tam kolejna niespodzianka.
Nerwus się szarpał z Darią.
- Co ty robisz? - rzuciłem się na niego.
- Weź tą swoją kangurzyce ogarnij.
- Jak to ogarnąć? Co on ci zrobił? - spytałem się Darii.
- Ona się na mnie... zresztą nieważne, ale na twoim miejscu uważałbym - palnął i ruszył do swojego pokoju.
- Co masz na myśli? - wrzasnąłem za nim. - O co tu chodzi? - spytałem się Darii.
Ona tylko wzruszyła ramionami.
- Będę miała zaraz autobus, tak więc wezmę swoje rzeczy.
Tym sposobem pomogłem jej się zebrać i ona wróciła do siebie.
Jeszcze pod dworcem się posprzeczaliśmy.
Jak usłyszałem tekst, że nie jestem taki jak Jakub, to mnie coś strzeliło.
Po raz pierwszy miałem ochotę uderzyć kobietę, która nie jest moją siostrą.
Pożegnałem ją kilkoma ostrzejszymi słowami.
Czy to zazdrość?
Tak, zdecydowanie.
Kiedy złość przestała kipieć, to położyłem się na łóżku i gorzko zapłakałem.
Miałem ochotę wyrzucić to z pamięci.
Postanowiłem, że rano do niej zadzwonię.
Włączyłem dołującą muzykę i spróbowałem zasnąć.
Po raz pierwszy od kilku dni sam.
Dziwnie tak.
Już mim brakuje jej dotyku.
Nie potrafię sobie wyobrazić jak ona może iść do tego patałacha.
Co ona w nim widzi?
A może to on nas próbuje skłócić?
Nie wiem.
Co by na tym zyskał?
Przecież widać, że on leci na Alicję.
Ja jestem tylko sobie obok z Darią.
W takim razie czemu ona chce ode mnie odejść.
Wczoraj mówiła, że kocha, a dzisiaj?
Nie rozumiem.
Nie wytrzymam.
Nie chcę takiego obrotu spraw.
Rano obudziłem się z bardzo suchymi oczami.
Nie miałem ochoty wstawać.
Spojrzałem na swoje toboły, których jeszcze nie rozpakowałem.
Nie mam ochoty się nimi zajmować. W szafie jest trochę czystych ubrań.
Dam sobie radę.
Dam sobie radę.
Spojrzałem na telefon.
Dam sobie radę.
Esemes od Łucji.
"Hej, jak tam się trzymasz? Jak było na obozie? Dlaczego nie dajesz znaku życia?"
Na szybko jej odpisałem.
"Zapomniałem telefonu, wybacz. Obóz był spoko. Trzymam się w sam raz. Jak tam u Ciebie?"
Nie chcę opowiadać, bo jeszcze zaraz będę wylewać swoje smutki, a te czasy już minęły.
Muszę sobie z tym sam poradzić.
Zresztą muszę przygotować się na wyjazd do ojca.
Pożal się Boże... Bożepole Wielkie.
Jezu Chryste. Kto wymyślił tę nazwę.
Jeszcze raz spojrzałem się na telefon.
Zadzwonić do niej?
Nie, nie mam ochoty z nikim rozmawiać.
Poszedłem do łazienki.
Przemyłem twarz i skierowałem się do kuchni.
Kawa to jest to czego potrzebuję.
O tak, ona mnie rozumie.
Ona mnie postawi na nogi.
Wysłucha.
Kawa to dobra sprawa.
Dzień bardzo szybko minął, właściwie cały czas siedziałem na jakichś dziwnych forach i czytałem bzdurne posty.
Zacząłem pisać kolejne opowiadanie, ale nie potrafiłem się skupić.
Znowu myślałem, czy nie zadzwonić do niej.
Ale nic z tego.
Nie potrafię.
Nie mam ochoty słyszeć jej głosu.
Może to błąd?
Niech ona się odezwie.
W końcu to ona się śliniła do niego.
Wyprałem wszystkie ubrania z obozu.
Jak tylko wyschną to z powrotem pakuje i jutro, może pojutrze wyruszam.
W sumie jeszcze nikomu nie powiedziałem, że znowu będę znikać.
Ale czy to istotne?
Tylko tym razem chociaż telefon wezmę.
Chcę mieć kontakt z Łucją i Alą.
Darią też... ale ona niech się odezwie, bo ja nie potrafię.
Bzzzz
"Opowiedz coś więcej, nie zbywaj mnie ogólnikami. Ja mam tutaj ciekawą sytuację, ale pogadamy o tym jak wrócę, w cztery oczy. A ogólnie to dużo ćwiczeń i mało czasu dla siebie. Nie mogę się doczekać aż wrócę".
W cztery oczy?
Coś się stało?
W skrócie opisałem jej jak wyglądał każdy koszmarny poranek, a do tego fakt, że byłem na strzelnicy.
To był całkiem dobrze spędzony czas.
Nauczyłem się strzelać.
Powiedzmy.
Znowu leżę.
Mam ochotę zasnąć.
Nagle weszła do pokoju Alicja.
_________________
Siła zamknięta jest w Tobie - otwórz swoją głowę.
0
Ukryta zawartośćDaria wstała rano.
Spojrzała na swój telefon.
Nic.
Czemu, do cholery, to zrobiłam? - pomyślała wspominając incydent na korytarzu.
Do tego ta kłótnia z Przemkiem.
Miała nadzieję, że dostanie wiadomość z przeprosinami i będą mogli się spotkać.
Być razem.
Poczuć się wzajemnie.
Wrócić do wspólnych spacerów.
Ale ten Jakub musiał być na tym korytarzu.
A przecież wiadomo, że jak się spotyka swój ideał to rozum ucieka w pięty i zaczyna działać serce.
Dziewczyna ubrała się i postanowiła pójść sama na spacer po centrum.
Kolejny dzień.
Podjąłem swoją decyzję.
Alicja ma rację, powinienem pomóc ojcu.
Poznać brata.
Nie mogę się zawsze odwracać od rodziny.
Nawet od siostry, chociaż to będzie szczególnie trudne.
Chciałbym móc kogoś zabrać ze sobą.
Mieć jakieś wsparcie, ale moje wsparcie się wyparło na mnie.
Spojrzałem na telefon.
Zadzwonić? Napisać?
Nie.
Niech ona zadzwoni, w końcu nie ja nabroiłem.
Właśnie kończyłem pakować plecak.
O dziwo mało rzeczy zamierzałem brać.
Plecak z ubraniami i torba z laptopem.
Nie mam pojęcia na jak długo tam zostanę.
Znowu spojrzałem na telefon.
Zaczęły mnie martwić te nieodebrane połączenia od Angeli.
I nagle rozdzwonił się.
Kamila?!
Odebrałem, zanim zdążyłem pomyśleć.
- Tak? - spytałem.
- Przemek? Och, jak dobrze cię słyszeć. - Miała zapłakany głos.
- Co się stało?
- A nic... no dobra, on mnie zostawił. Nie mam pojęcia czemu. Odszedł nagle, tak jak ty.
Eee?
- Jak ja?
- Tak, nie chciałeś się ze mną spotykać, to tak samo on.
- Z tego co pamiętam to sama nie chciałaś kontynuować naszej znajomości w wynikłych okolicznościach.
- Okolicznościach? To, że Dorian zginął, to miałeś przy mnie być, a nie odwracać się ode mnie. O rety. Przemek, brakuje mi ciebie.
- Brakuje?
- Tak, byłeś jedynym, który... ech. W sumie nie wiem po co zadzwoniłam. Trzymaj się.
Bip. Bip. Bip.
Co to, do kurwy, miało być?
Połączenie wyszukane.
Bilety kupione.
Popołudniu ruszam.
Nerwosol coś działa w kuchni.
Poszedłem, żeby posiedzieć obok niego.
- Słuchaj... jak to było z Darią? Ale tak serio weź powiedz - rzuciłem, niby od niechcenia.
- Na twoim miejscu trzymałbym ją w ryzach, a nie, żeby rzucała się na każdego faceta. Historia prosta, nie chciałem się z nią obściskiwać, to nie przyjęła tego najlepiej i tyle. Nie rozkminiaj tak, Kłapouchy. Przecież panny bym ci nie zabrał - powiedział ze swoją drwiną.
Wzdrygnąłem się.
- A co, pogodziliście się już?
- Nie.
- Może i lepiej?
- Coś insynuujesz?
- Jak mógłbym śmieć! - odparł z teatralnym gestem. Wyjął talerz i nalał zupę. - Masz, najedz się.
- Za dwie godziny wyjeżdżam.
- Powodzenia.
W sumie, przyda się.
Skąd ten koleś umie tak dobrze gotować?
Przyszedł na mnie czas.
Pożegnałem się z Alicją.
Trzy razy upewniłem się, że wziąłem wszystko.
I wsiadłem do PKSu.
Czekała mnie długa droga.
Na Bożepole Wielkie.
Kto, do cholery, wymyślił tę nazwę?
Zadzwoniłem do ojca, informując o której będę.
A więc to się staje prawdą.
Jadę sam z nieprzymuszonej, prawie, woli do domu.
Tfu.
Do miejsca, które kiedyś było moim domem.
Jeszcze nie wiem na ile tam zostanę.
Puściłem sobie muzykę i spróbowałem zasnąć.
Chcę już przestać myśleć o Darii...
Nic nie mogę zrobić.
A raczej... jak by to Alicja powiedziała, nic nie chcę zrobić.
_________________
Siła zamknięta jest w Tobie - otwórz swoją głowę.
0
Ukryta zawartośćO mało co bym nie przegapił mojej stacji.
Szybko wybiegłem na peron.
Rozpadający się dworzec, albo raczej jego imitacja.
Nic się nie zmieniło.
Ojciec czekał z młodszym bratem.
Skinąłem do nich głową.
Oni stali niewzruszeni.
- Wreszcie ściąłeś włosy - palnął na przywitanie ojciec.
- Wiem, że ci się nie podobały - odparłem.
- W sumie tylko matce się nie podobały, nawet pasowały do ciebie - powiedział.
Ten człowiek zupełnie się zmienił.
Wcześniej był podporządkowany poglądom matki, a teraz...
Inaczej.
Nie rozumiem.
- Cześć młody - powiedziałem do brata.
On nic nie odpowiedział.
- On cię prawie nie zna. Ostatni raz cię widział rok temu, a wcześniej...?
- Wiem, nic się nie stało.
Konrad, bo tak się nazywał mój brat tylko prychnął.
- To co, idziemy?
Ruszyliśmy.
Dłuższy moment szliśmy w milczeniu.
W końcu postanowiłem się odezwać.
- Co jest z matką?
- Tak jak mówiłem przez telefon. Zator. Leży w szpitalu w Lęborku. Lekarze nie dają dużych szans na przeżycie.
Pauza.
A raczej cisza.
Bo nikt się później nie odezwał.
Po chwili doszliśmy do tego samego obrzydliwie pomarańczowego domu.
Ogród był bardziej zapuszczony, niż ostatnio.
Płot się trochę rozwalał.
Będę musiał to naprawić.
Może zagonię młodego i razem ogarniemy ogród?
Zobaczymy.
Weszliśmy do środka.
Poczułem się niesamowicie obco.
Aż mnie dreszcze przeszły.
- Herbaty, kawy? - spytał ojciec.
- Kawy. Z mlekiem. - Usiadłem w jadalni. - A gdzie jest Mariolka?
- To ty nic nie wiesz?
- Nie, a co się stało?
- Wyprowadziła się stąd. Znalazła sobie jakiegoś faceta w Gdyni i tam teraz mieszka.
O zgrozo, na cholerę w Gdyni?
- O... - wydobyłem z siebie.
- No właśnie. Matka odchodziła od zmysłów, kiedy się dowiedziała.
Więc ją się przejęli jak cholera, a mnie mieli w dupie.
Kochani rodzice.
- Masz, twoja kawa - powiedział po chwili ojciec podając mi kubek.
- Dzięki. Co się dzieje z ogrodem, że jest taki zapuszczony?
- Matki nie ma, a ja nie mam do tego głowy.
Aha.
- Od dłuższego czasu myślałem o tobie - powiedziałem. - Myślałem o tych wierszach, które wysyłałeś cioci...
- Wierszach? - zdziwił się.
- No wiesz. Te z czasów studiów. Przeczytałem listy. Naprawdę jestem zdziwiony, że nie wydałeś niczego. Czemu tego nie zrobiłeś?
- Nieistotne. To było tylko zrzędzenie młodego człowieka nad istotą życia...
Ło, takiej odpowiedzi się nie spodziewałem.
- Nad istotą życia? Co masz na myśli?
- Żyłem w nieodpowiednich czasach. Wiesz, PRL i te sprawy, wszystko się chrzaniło i jednym z wyjść było odszukanie się w artystycznych kręgach.
Teraz patrzyłem na ojca w zupełnie inny sposób, niż kiedyś.
- W artystycznych kręgach?
- Jak chodziłem na studia, to mieli tam kółka pisarskie. Sam jedno założyłem. Pisaliśmy wiersze i opowiadania. A co do wydawnictw, to wysyłaliśmy do gazet, tylko zawsze przychodziła odmowa. Pieprzona cenzura... - powiedział i wziął długi łyk swojej kawy.
Długo jeszcze rozmawialiśmy o przeszłości.
Kiedy skończył studia, to poznał matkę i przeprowadził się tutaj.
Niedługo potem umarli rodzice mojej matki, no i ktoś musiał zająć ich miejsce w prowadzeniu farmy.
Ja byłem mały, to ojciec i matka zaczęli pracować na polu.
Przykry epilog początków dobrego artysty, którym kiedyś był mój ojciec.
On sam stwierdził, że już nie jest w stanie niczego napisać.
Jest zgorzkniałym starym człowiekiem.
Z przykrością tego słuchałem.
Ale co poradzić?
Po obiedzie postanowiliśmy pojechać do matki...
Tego najbardziej się obawiałem.
_________________
Siła zamknięta jest w Tobie - otwórz swoją głowę.
0
Ukryta zawartośćWczasy u ojca.
Ciekawy czas.
Najgorszy był przyjazd do matki.
Choroba zmieniła ją o 180 stopni.
Jak ją zobaczyłem, to myślałem, że się popłaczę.
Ta kobieta nie należała do szczupłych, ale przez ostatni rok strasznie schudła.
Zamiast wyciągać standardowych pretensji, to ucieszyła się na mój widok.
Powiedziała, że dużo o mnie myślała i chciała przeprosić mnie.
Ojciec stał pod ścianą, niby obserwator.
Dopiero teraz zauważyłem, że przybyło mu kilka siwych włosów, parę zmarszczek.
To są ludzkie wraki.
Dlaczego się tak wyniszczyli?
Po co im były te wszystkie wojny?
Tak się kończy złe dobranie się i trwanie w tym "dla dobra dzieci".
Do tego te teksty matki, że żałuje, że nie spędziła ze mną więcej czasu.
Że niedługo umrze i nic jej nie odda chwil z pierworodnym.
Aż mi się serce kraja.
Nie wiem co zrobić.
Zostanę tutaj albo do jej śmierci, albo do momentu aż jej się poprawi.
Aż mnie dreszcze przeszły, kiedy to sobie pomyślałem.
Droga powrotna odbyła się, znowu, w ciszy.
Ojciec wyglądał na niewzruszonego.
Czy on ją chociaż trochę kochał?
Pewnie tak, miłość nie umiera.
Staje się zardzewiała i krucha, ale nie umiera.
Kiedy przyjechaliśmy to miałem ochotę coś rozwalić.
Dawno nie czułem takiej frustracji.
Nic nie mogłem zrobić.
Sam też zacząłem żałować rzeczy, które zrobiłem od momentu wyprowadzki.
Do tego ta kłótnia z siostrą pół roku temu.
Kiedy ją wyrzuciłem.
Miałem ochotę ją przeprosić.
Zadzwonić.
Pogadać.
Ale pewnie skończy się tak jak z Kamilą.
Ona zadzwoniła, żeby szukać pocieszenia, a zaczęła wylewać swoje żale skierowane do mnie.
Może miała prawo tak myśleć.
Źle zrobiłem.
Potrafię tylko wszystko spierdolić.
Dlatego właśnie postanowiłem naprawić ten połamany płot.
Niech chociaż coś działa.
Trzeba doprowadzić ten ogród do ładu.
Pomimo, że praktycznie na tym się nie znam.
Dni mijały bardzo leniwie.
Ostatnio nawet chmur nie ma, słońce praży jakby chciało spalić ziemię.
A ja sobie pielę.
Od rana próbuję uchronić ten skalniak, który jest obok altany, od całkowitej dziczy.
Sam perz i trawy.
Postanowiłem na rynku kupić kilka wrzosów i je tam posadzić.
Nauczyłem się co wyrywać, a co zostawiać.
Zbierałem kamienie, żeby powiększyć ten skalniaczek.
Strasznie spodobał mi się motyw połączenia wrzosów i tych śmiesznych traw, kostrzew.
Pomyśleć ile człowiek może się nauczyć przez marny tydzień.
Ojciec ze zdziwieniem patrzył na mnie, jak próbuję odnowić ten zapyziały ogród.
Nie potrafiłem tak jak on usiąść i nic nie robić.
Co jakiś czas wychodził do tej swojej pracy.
W sumie nie miałem pojęcia co robił, nie chciał o tym mówić.
Szanowałem to.
Kilka dni po wylądowaniu w Bożympolu zadzwoniła do mnie Łucja z pretensjami.
Opieprzyła mnie, że nie potrafiłem poczekać na nią.
Że chciała o czymś ze mną porozmawiać, a się zawiodła na mnie.
Wytłumaczyłem jej moją sytuację, a ona się rozpłakała.
Nie potrafiłem tego zrozumieć.
Kobiety to dziwne stworzenia.
Na koniec mnie przeprosiła i się rozłączyła.
Napisałem do niej esemesa, że w moim pokoju znajdzie prezent ode mnie.
Zostawiłem tam tą pluszową fokę i liścik.
Pewnie już odczytała, ona jest taka, lubi wchodzić do nieswoich pokoi.
Ona i Ala są dla mnie bardziej jak siostry, niż Mariola.
Smutne, aczkolwiek prawdziwe.
Nie minęły dwa tygodnie, a matka umarła.
Wyłem jak pies w odnowionej przeze mnie altanie.
Czasami Kondzio przychodził mi pomagać, ale głównie sam robiłem.
Wymieniałem spróchniałe deski.
Rozmyślałem o życiu.
Malowałem.
A teraz siedzę pod ścianką, której jeszcze nie zdążyłem odnowić.
Ryczałem jak bóbr.
Ojciec gdzieś pojechał, wziął ze sobą Konrada.
A ja siedziałem.
Akurat spadł pierwszy deszcz lipca.
Zacząłem się dobijać, że to moja wina.
Przez ten czas może byłem kilka razy u niej.
Zawsze słysząc to samo.
Że niedługo umrze.
Że to gospodarstwo w jednej trzeciej jest moje.
Że mam je utrzymać.
Nie chciałem tego.
Nie wiem czego chcę.
Nie chciałem być sam, ale nie miałem ochoty narzucać się nikomu.
Co kilka dni Alusia do mnie dzwoniła.
W tym momencie również telefon zaskrzeczał.
Łamałem się czy nie odebrać.
Pierwszy telefon zignorowałem.
Ale po czwartej próbie nie mogłem dalej tego ignorować.
Uparta kobieta.
Jak chciała ze mną pogadać, to dzwoniła do upadłego.
Napisałem jej krótkiego esemesa i wyłączyłem telefon.
Wiem, powinienem z nią pogadać, ale chcę chwili dla siebie.
Później się do niej odezwę.
Później...
_________________
Siła zamknięta jest w Tobie - otwórz swoją głowę.
0
Ukryta zawartośćCisza i ogień.
Tak, jak ten tytuł utworu Comy.
Doskonale wiem, że jakiś płomień się tli w każdym z nas.
Ale to nie jest ten w dobrym tego słowa znaczeniu.
Ten ogień to raczej gniew o niesprawiedliwość losu.
Ale to nie on tutaj panuje.
Tutaj głównie panuje cisza.
Chociaż nas w domu jest sporo, to jednak atmosfera jest gęsta, że można ją kroić nożem.
Cisza, nikt się do nikogo nie odzywa.
W głowie mam mętlik.
Jutro pogrzeb.
Ojciec wszystko załatwił.
Za każdym razem brał ze sobą Konrada.
Natomiast ja całe dnie spędzam w ogrodzie.
W tym cholernym ogrodzie, który jest przepełniony obecnością matki i Mariolki.
Osób, które mi uprzykrzały życie do granic możliwości.
Nie mam pojęcia co powinienem czuć.
To w końcu moja matka.
Czułem frustrację.
Matka, która karmiła jadem.
Wiem, że nie byłem tym ukochanym.
A przez to, że postawiłem na swoim byłem tym wyklętym.
Do tego doprowadziłem Mariolkę do załamania.
Ojciec właśnie po nią pojechał na dworzec.
To będzie bardzo niekomfortowe.
Siedzę w tej cholernej altanie.
Jej naprawa idzie mi jak krew z dupy.
Wymaga przemalowania, bo stara farba już dawno zaczęła odchodzić.
Kilka spróchniałych desek wymieniłem.
A z racji tego, że padał deszcz to po prostu siedziałem pod ścianką.
Zabrzmiał telefon.
Nie mam ochoty rozmawiać, przepraszam Alu.
Zadzwonię jak się zbiorę w sobie.
Potrzebuję kilku dni.
Muszę to sobie wszystko ułożyć.
Kątem oka zobaczyłem, że ojciec wrócił.
Mariolka się na mnie spojrzała, ale nie przyszła.
Nie chciała się przywitać.
Rozumiałem to.
Dałbym dużo, żeby przytulić się do Darii.
Porozmawiać z nią.
Wyżalić.
Ale ona nie dawała znaku życia.
Czułem jakby moje serce właśnie się rozpadało na kawałki.
Trzymałem telefon.
Bateria na granicy rozładowania.
Od śmierci matki nie podłączałem do ładowarki.
Łzy same leciały.
Znowu deszcz.
Deszcz i łzy.
Jestem chyba na to skazany.
Przyciągam do siebie śmierć.
Daria siedziała na łóżku.
Dlaczego ten cholerny chłopak się na mnie wyparł? - rozmyślała drapiąc się po głowie.
On się, do cholery, mną bawi? Czego on oczekuje?
Nie potrafiła sobie wyobrazić, że on nie chce do niej wyjść.
Przecież to facet, powinien zrobić pierwszy krok.
Już po raz trzeci dziewczyna odłożyła telefon.
Sama chciała zadzwonić, ale nie. Ma swój honor.
Nie będzie się narzucać.
Poszła zrobić sobie śniadanie.
Pogrzeb.
Godzina dwunasta.
Deszcz trwa od wczoraj.
Stoję w czarnym, za małym garniturze.
Czarna koszula.
Czerwony krawat.
Słów kapłana prawie wcale nie słyszałem.
Chociaż nie, słyszałem, ale czułem wagi tego co mówił.
Równie dobrze mógł czytać Pinokia.
Dla mnie to nie miało znaczenia.
Ciągle ten cholerny mętlik w głowie.
Mam ochotę zniknąć.
To jest najgorszy scenariusz jaki mogę sobie wyśnić.
Wczoraj Mariolka do mnie przyszła i zaczęła się ze mną droczyć.
Nie miałem zamiaru z nią rozmawiać.
Zaczęła mi wypominać, że to przeze mnie matka umarła.
Budujące.
To przetrwam, ale jak zaczęła mówić, że ciotka też przeze mnie nie żyje, to zaczęło się coś we mnie kruszyć.
Mam ochotę zabić.
Nie jestem pewny czy siebie czy ją.
To bez znaczenia.
Jestem już wydrążony w środku niczym wiśnia w kompocie.
Trumna zjechała te przysłowiowe dwa metry pod ziemię.
Wszyscy zaczęli się rozchodzić.
Jak dobrze, że Mariolka wieczorem wraca do Gdyni.
Nie zdzierżyłbym jej tutaj.
Ale i tak wiem, że ona jeszcze przyjdzie do mnie i będzie próbować mi udowodnić, że to ja rozwaliłem wszystko.
Mam tego dosyć.
Chcę się po prostu przejść.
Po lesie.
Bardzo okrężną drogą wrócę do domu.
A deszcz mi wcale nie przeszkadza.
Lepszy deszcz, niż moja rodzina.
_________________
Siła zamknięta jest w Tobie - otwórz swoją głowę.
0
Ukryta zawartośćDługo wędrowałem przez las, który znałem jak własną kieszeń.
Wiele godzin tutaj spędzałem.
Naprawdę sporo.
Jak byłem jeszcze w podstawówce, to uwielbiałem wracać ze szkoły przez las.
Do tego spędzałem tam o wiele za długo.
Nie spieszyłem się do domu.
Do codziennych obowiązków.
Tak samo uciekłem dzisiaj.
Moim marzeniem była ucieczka.
Spojrzałem na telefon.
Martwy.
Wcale mnie to nie dziwi.
Po cholerę go brałem, skoro nie zamierzałem od nikogo odbierać?
Deszcz przestał padać.
Zaczęło robić się znowu parno.
Jeszcze tylko chwila spokoju, ciszy i przyjemnego chłodu.
Szedłem w przemoczonych ubraniach i powoli zbliżałem się do drogi.
Mam ochotę zniknąć.
Ale nie to mi jest dane.
Usłyszałem szczekanie.
Dziwnie znajome.
Obok mnie zmaterializowała się złota kulka.
Seta.
Skąd ona...
- Co wy tu robicie? - spytałem i usłyszałem zająknięcie mojego głosu.
Alusia podeszła i przytuliła mnie.
- Zgubiliśmy przyjaciela i przyjechaliśmy go poszukać - powiedziała.
- Poza tym, tęskniliśmy za twoją siostrą. - Dorzucił Nerwus.
Dziwnie się poczułem, ale uśmiechnąłem się.
Wieczorem Alusia przyszła do mnie i poinformowała mnie.
Zupełnie jak jej matka, po prostu przyszła i obwieściła dobrą nowinę i poszła sobie.
- Bez ciebie się nie ruszamy. Nie będzie źle jak będziesz chciał zostać, ale wtedy my też zostajemy.
Poszła.
Po prostu.
Racja, nie miałem ochoty użalać się nad sobą, ale muszę wreszcie ten ogród naprawić.
Z pewnością na drugi dzień nie zamierzałem wrócić do Władka.
To nie moje miejsce.
Nie teraz.
Do tego ojciec skutecznie mnie unikał.
Konrad przylgnął do Alusi.
Zaczął jej opowiadać o życiu na wsi, że mu się to podoba.
Nigdy bym nie przypuszczał, że ktoś z mojego rodzeństwa może chcieć tu zostać.
Tu przecież nie ma przyszłości...
No ale cóż.
Ktoś musi być podobny do matki.
Poszedłem do kuchni, tam zastałem Łucję.
Reszta rozbiegła się w każdą stronę jak psy, w każdym razie nikogo innego nie spotkałem po drodze z mojego pokoju.
Dziewczyna uśmiechnęła się na mój widok.
- Hej, chciałam z tobą porozmawiać.
- Cześć. Jasne. Może zrobimy jakieś kanapki przy okazji? - zaproponowałem.
Muszę coś robić. Inaczej zacznę myśleć.
Zacząłem kroić chleb, a ona spojrzała się na mnie swoimi dużymi oczami.
- Zakochałam się - walnęła.
Uśmiechnąłem się do niej.
- Moje gratulacje - odparłem beznamiętnie.
- Tylko to jest dziewczyna - powiedziała zawstydzona.
Spojrzałem się na nią.
- Jeśli myślisz, że to ma znaczenie czy pokochałaś dziewczynę czy chłopaka, to się mylisz. Słuchaj swojego serca - odpowiedziałem.
Wyjąłem z lodówki ser, dwa pomidory, sałatę, jakąś szynkę i masło.
- Chodź, pomóż mi te kanapki robić, trzeba zrobić ich naprawdę sporo - powiedziałem.
- Ale nie przeszkadza ci to, że lubię Grejs?
- Nawet nie przeszkadzałoby mi gdybyś polubiła Doriana - odparłem.
- Doriana?
- Nieważne, bardzo dziwny człowiek. Po prostu słuchaj serca. Jeśli ona jest dobrą osobą, to jestem całkowicie za.
Ona się rozpogodziła.
- Dziękuję - powiedziała i przytuliła mnie.
- No już, smaruj to masło.
Kolejny dzień.
Jakoś wszystko staje się lżejsze z tą bandą.
Co prawda ojciec rano tylko wypił kawę i oznajmił, że Mariola zostanie do poniedziałku.
Następnie wyszedł.
Znowu cały dzień go nie będzie.
Ciekawe gdzie się wybiera.
Zanim się zwlokłem na ganek, to już wszyscy tam siedzieli.
Prawie wszyscy.
Brakowało Nerwusa, który chwilę potem wyszedł zza domu.
A obok niego Mariolka.
Myślałem, że oczy wyjdą mi na wierzch.
Jeszcze patrząc jak moja siostra patrzy na niego swoimi maślanymi, nieobecnymi oczami.
Naprawdę?
Naprawdę?!
Spojrzałem na Alę.
Była zupełnie zdezorientowana.
Florek z Kubą wymienili kilka słów.
Nie mój pies, nie moje pchły.
No ale z moją siostrą?
Naprawdę?!
Ala jakby zmieniła nastrój.
- Chodźmy nad to jeziorko zanim zmienimy się w skwarki - powiedziała wesoło i chwyciła Kubę za rękę.
Seta zaczęła szczekać wesoło i ruszyliśmy.
To było dziwne.
Najpierw Nerwus siedzi z moją siostrą w szopie, a potem uśmiecha się do Ali.
To jest co najmniej nie fair.
Nie rozumiem czemu ona się na to godzi.
Jej sprawa.
Ona wie co robi.
Kiedyś z nią pogadam, ale póki co to nie powinienem nic mówić.
Sam mam dziwną sytuację.
Jako pierwszy wróciłem z jeziora.
Nie lubię upałów.
Do tego nie przepadam za pływaniem.
Postanowiłem wziąć telefon i porozmawiać wreszcie z Darią.
Kiedy wróciłem do domu, to zobaczyłem, że mam wiele zaległych połączeń od Ali, Łucji i Kamili.
Ta ostatnia chyba znowu straciła chłopaka i chciała się wyżalić.
Nie mam ochoty z nią rozmawiać.
Ale żadnych wiadomości tekstowych.
Poza kilkoma od Ali.
Z czego ostatnia mówiła, że jadą do mnie.
Jestem prawie na czasie.
Wybrałem numer Darii.
Przyłożyłem telefon do ucha.
Serce zaczęło bić jak szalone.
Nagle do mojego pokoju wpadła Mariola.
Rozłączyłem się zanim jeszcze zdążyłem wywołać jakikolwiek sygnał.
- Co jest? - spytałem.
- Brat, masz mi za złe, że jestem na dłużej? - odparła swoim dziarskim tonem.
- Czemu mam mieć ci za złe? To twój dom.
- Tak samo jak ten we Władku twój.
- O co ci chodzi? - spytałem.
- O moje udziały w tamtym mieszkaniu. Cały czas czekam.
- Nic nie należy do ciebie. Ciotka...
- Ja miałam tam jechać, a nie ty! - wydarła się.
- Wiesz jak było - postanowiłem nie dać sobie dojść żadnym emocjom. Chociaż przepełniał mnie strach.
- Tak, pozwoliłeś jej umrzeć.
- Nieprawda!
- To dlaczego umarła zaledwie dwa miesiące po twoim przyjeździe.
- Ona miała przecież raka.
- Czemu ci wszystko zapisała?
- Może dlatego, że poświęcałem jej trochę czasu?
Usłyszałem trzask otwieranych drzwi na dole.
Pewnie Ala.
Albo Nerwus.
Ktokolwiek.
W napięciu słuchałem jak ktoś ciężkim krokiem idzie do góry.
Drzwi się otworzyły.
- Przemku. Będziesz musiał stąd wyjechać. Dzisiaj - powiedział mój ojciec.
Tylko skinąłem głową.
- Rozumiem.
- A ty, chodź ze mną - powiedział do Marioli.
- Ale...
- Nie ma żadnego ale. Też masz dzisiaj się wynieść.
- Dlaczego?
- Chcę tu pomieszkać tylko z Konradem. Musimy się skupić na teraźniejszości, a nie przeszłości. Do jutra ma was tu nie być.
Mi to odpowiadało.
Kiedy oni wyszli, to zacząłem się pakować.
Kiedy wyszedłem z pokoju to w domu nie było nikogo.
Czułem, że jestem tutaj po raz ostatni.
Wiedziałem, że już tutaj nie wrócę.
Dom był na Kondzia.
Zresztą on jako jedyny wykazywał minimum chęci, że chce tu zostać.
Żałuję, że tak mało czasu z nim spędziłem.
Postanowiłem napisać mu list i zostawić w pokoju.
Podałem tam mój adres we Władku.
W razie jakby chciał napisać czy do mnie przyjechać.
Ala zadzwoniła i powiedziałem jej jak się sprawy mają.
Właściwie to powiedziałem, że dzisiaj chcę pojechać do domu.
Bez żadnych szczegółów.
Powiedziała tylko, że rozumie.
Zadziwia mnie jak bardzo ona mnie rozumie bez słów.
Od samego początku.
Gdybym miał taką siostrę od początku.
A nie tą co żałośnie wykłóca się o wszystko.
Spojrzałem smutno na swój plecak.
_________________
Siła zamknięta jest w Tobie - otwórz swoją głowę.
0
Ukryta zawartośćAbsolutnie nie miałem pojęcia co czuć.
Wypełniała mnie pustka.
Szedłem obok Ali.
Miałem wrażenie, że widzę ten dom po raz ostatni.
Od razu wróciły mi wspomnienia z ostatniej wizyty.
Ciekawe czy ona też o tym pomyślała.
Jak wracaliśmy wypełnieni różnymi emocjami.
Teraz kiedy patrzę wstecz to widzę, że moje życie to jeden wielki Wodospad Porażek.
Cokolwiek nie zrobiłem było złe.
Każda drobna pomyłka kończyła się idiotycznie poważnie.
A najbardziej żal mi jednego...
- Zastanawiam się, gdybym wtedy to inaczej rozegrał, to czy teraz bylibyśmy razem?
Tak jak sądziłem, obróciła to w żart.
Ale nie do końca.
- Sądzę, że świat mógłby tego nie unieść - odparła.
Raz kozie śmierć.
Przysunąłem się bliżej i złączyliśmy nasze usta.
W zupełnie innej tonacji, niż niegdyś.
Teraz było swobodnie.
Jakby czekała na to.
Jej oczy przybrały pięknego wyrazu.
Nie odsłaniała jeszcze tego oblicza przede mną.
Rozmarzona, z nadzieją.
Uśmiechnąłem się do niej i ruszyliśmy w kierunku dworca otoczeni nieciążącą ciszą.
Było zupełnie inaczej, niż ostatnio.
Dworzec.
Kolejna pieprzona drama.
Florek i Nerwus musieli się pokłócić.
Ale o, pożal się boże, moją siostrę?
Serio?
Do tego moja i Ali interwencja, która była niemal zsynchronizowana dała taki efekt, że ona spadła na tory.
To było kilka najgorszych chwil w moim życiu.
Przez kilka uderzeń serca poczułem się martwy w środku.
Jak nigdy wcześniej.
Sam wolałbym umrzeć, niż jakby ona miała nie żyć.
Chciałem za nią skoczyć.
Ale Jakub musiał mnie powstrzymać.
W sumie pewnie nie zdążyłbym się tak zgrabnie jak ona wydostać z objęć torów i zostałby ze mnie niejadalny ludzki placek.
Czy inny gulasz w sosie z Przemka.
Nieistotne.
W każdym razie ona była cała i zdrowa na drugim peronie.
Do tego reakcja mojej siostrzyczki była wręcz nieziemska.
Niewzruszona siedziała na swojej oczojebnoróżowej walizce i obwieściła, że nie ma ochoty spóźnić się na pociąg.
Serio serio?
Czuby.
Wszyscy jesteśmy czubami.
Ale dopiero Alusia pozwoliła mi zobaczyć pewną rzecz.
Co prawda dość absurdalną i założę się, że ona wcale nie ma o tym pojęcia.
Wiem, siedzę za dużo czasu nad jakimiś dziwnymi lirycznymi tekstami, ale aż mi się przypomniał jeden.
Opowiadający o trzech osobach.
Jeden, który był silnym bohaterem, drugi oddany swoim ideom i trzeci był więźniem.
Jeśli dać więźnia jako metaforę do więźnia umysłu to z pewnością byłbym tym trzecim.
Szkoda tylko, że w tym tekście nic dobrego go nie spotkało.
Jakoś ta myśl mnie nie napawała optymizmem.
Zgodnie z tym tekstem żaden z nas nie będzie w stanie być z Alą.
Ale przecież kto tak mocno przelewa poezję na życie codzienne?
Wariat albo świr.
Taki jak ja, no nie?
Jazda pociągiem obyła się bez żadnych niespodzianek.
Po drodze musieliśmy się przesiąść.
I z powrotem do Władka.
Na stare śmieci.
Bardzo żałuję, że sprzedałem tamto mieszkanie.
Mam ochotę zanurzyć się w kawie i usiąść na parapecie słuchając dzikiej muzyki oddając się rozkoszy dnia wolnego.
Z jakiegoś powodu Nerwus i Florek w okolicy dworca wprowadzili w życie plan pod tytułem "spontaniczna dezintegracja".
Nie mam pojęcia, w którym momencie zniknęli.
Chociaż chciałem im podziękować za to, że przyjechali do mnie.
Takie gesty za późno do mnie docierają.
Za późno myślę o wdzięczności.
W końcu tyle im zawdzięczam.
Sam z Alusią poszliśmy do jej domu.
- Wiesz, dziwnie tutaj jest bez ciebie - powiedziała Ala.
- Czemu? Przecież i tak rzadko się widywaliśmy, bo...
- To nieistotne, wiedziała, że gdzieś tam byłeś i mogę do ciebie pójść - odparła.
Chciałem powiedzieć, że przez ostatnich kilka miesięcy niewiele się spotykaliśmy, ale ugryzłem się w język.
Ona zdecydowanie zasługuje na kogoś lepszego niż którykolwiek z naszej trójki.
Zdecydowanie.
Po powrocie od razu zrobiłem sobie duży kubek kawy i ruszyłem do pokoju zostawiając Alę w kuchni.
Muszę załatwić swoje sprawy.
Chwyciłem telefon do ręki.
Napisać jej czy zadzwonić?
Nie, nie zamierzam pójść na łatwiznę.
Nie będę zlepkiem literek.
Niech usłyszy mój głos.
Pierwszy sygnał.
Serce bije jakby w mojej klatce piersiowej toczyła się wojna między dzikimi plemionami.
Rozszalałe, nieokiełznane bestie zamknięte w mięśniu, który pompuje krew do mojego organizmu.
Drugi sygnał.
Może nie powinienem tego robić? Pozostawić to samo sobie.
Nie. Muszę to zakończyć.
Trzeci sygnał.
- Halo? - usłyszałem w słuchawce znudzony głos.
- Cześć - powiedziałem beznamiętnie, chociaż ręce mi się trzęsły.
- Zapomniałeś już o mnie, tak?
- Słuchaj, to co między nami było to się zakończyło - palnąłem.
- Tak? To po co dzwonisz?
- Żeby ci o tym powiedzieć.
- Chcesz usłyszeć jak płaczę w słuchawkę? Pieprzony pojeb. I co...
Rozłączyłem się.
Pieprzona kartoflanka.
Niech szuka sobie innego.
Gorzko zapłakałem.
Nie mam pojęcia po czym.
Na pewno nie po niej.
Może od nadmiaru emocji, który starałem się schować w sobie.
Padłem na podłogę i wyłem jak wilk do księżyca.
Za dużo tego wszystkiego.
Nie mam ochoty tyle przyjmować na klatę.
Potrzebuję kilku dni.
Wolne od emocji.
W tym momencie drzwi się otworzyły, a w nich stanęła Alusia.
Ostatnio edytowany przez Belquay Neust 14 Grudnia 2015r. 15:26, W całości zmieniany: 1
_________________
Siła zamknięta jest w Tobie - otwórz swoją głowę.
0
Ukryta zawartośćCo bym zrobił gdyby nie ona?
Jak by moje życie wyglądało jak bym nigdy nie znalazł tej karteczki?
Jak bym jej nie spotkał na tym dziwnym pikniku?
Nie potrafię sobie wyobrazić.
Ona jedyna potrafi mnie zrozumieć.
Jednak oboje wiemy, że nie pisane jest nam bycie ze sobą.
Zresztą widzę to w jej oczach.
Akceptacja, owszem.
Przyjaźń, tak.
Ale nic więcej.
Zresztą nie chcę tego zepsuć, a wiem, że tak by się skończyło.
Jestem zbyt destruktywny.
Mimo wszystko ona potrafi mnie postawić na nogi.
Potrafi sprawić, że jakoś żyję.
Jak jej wytłumaczyłem co się stało, to nie powiedziała nic.
Nie oceniła mnie.
Po prostu przytuliła.
Potem tylko, gdy już wychodziła, powiedziała, żebym się pozbierał.
Z pewnością zostanie psychologiem jak matka. Zbyt wiele mają wspólnego.
Natomiast ja z pewnością nie pójdę w ślady moich rodziców.
Nie ma takiej opcji.
Przede wszystkim nie chcę.
Kilka godzin później obudziłem się ze stłumionym krzykiem.
Jakiś koszmar.
Od dawna nic takiego mi się nie śniło.
Godzina czwarta.
Pięknie.
Tego mi brakowało.
Przebudzenia w nocy.
Położyłem się, żeby spróbować zasnąć.
Nic.
Gówno.
Dupa.
Nie idzie.
Westchnąłem głośno i położyłem sobie na kolana laptopa.
Zacząłem przeglądać fora, na których byłem zarejestrowany.
Kilka nowych opowiadań.
Może je przeczytam?
W sumie nie do końca mi się chce, ale co innego robić?
Włączyłem jakąś piosenkę, która cicho szumiała w głośnikach i zacząłem czytać.
Po przeczytaniu dwóch odechciało mi się kompletnie.
Już po piątej.
Czułem jakbym miał piasek pod powiekami.
Straszne uczucie, ale to nic.
Przeżyję.
Czułem pustkę.
Po niej.
Chociaż tak naprawdę to już dawno się skończyło.
Spróbowałem znaleźć dobre strony tego co było między nami.
Oprócz tego, że przeżyłem z nią pierwszy raz, to niewiele było dobrego.
A nawet to nie było jakieś wybitnie rozkoszne.
Moje życie to wodospad porażek.
Jeszcze raz spróbowałem zasnąć.
Tym razem z powodzeniem.
Obudziłem się grubo po dziesiątej.
Jak nie ja.
Zawsze budziłem się około siódmej, a teraz aż dziwnie się poczułem.
Usłyszałem pukanie do drzwi.
- Tak?
Weszła Łucja.
- Dobrze się czujesz? - spytała.
- Tak, a co?
- Tak pytam, Ala mówiła, że wczoraj było z tobą... tak sobie. Martwimy się o ciebie.
- Miło. Nic mi nie jest. Po prostu...
- Poza tym, wstawaj już, bo popatrz która jest godzina.
- Wiem, wiem. - Przetarłem oczy i wstałem.
Ona wyraźnie niepocieszona faktem, że jestem w samych bokserkach rzuciła mi nienawistne spojrzenie, a potem uśmiechnęła się i wyszła.
Ciekawe co jej przeszło po głowie.
Postanowiłem, że po śniadaniu pójdę do parku i będę zapisywać swoje luźne myśli.
Nowy notes.
Nowe możliwości.
Trzeba się na czymś skupić.
Edyta szła wolnym krokiem i walczyła ze swoimi rozczochranymi włosami.
Nie lubiła takich wietrznych dni.
W dodatku zapomniała spiąć swoje kudły i w błyskawiczny sposób rozleciały się na każdą stronę.
Co chwile musiała je usuwać sprzed oczu.
Miała pójść do sklepu po mąkę, chleb i mleko.
Nie lubiła tych początków.
Obce miasto, obcy ludzie, w dodatku tak łatwo się zgubić.
Postanowiła, że pójdzie przez park.
Brukowana droga prowadziła wgłąb alei drzew, które rozpościerały się i dzieliły na mniejsze dróżki.
Dość schludnie, stwierdziła.
Poszła środkową drogą.
Po bokach zaczęły wyrastać róże.
Aleja róż, zupełnie jak w tej piosence, pomyślała.
Spojrzała na chłopaka, który skrzętnie zapisywał coś w swoim dzienniku.
Ciekawe o czym pisze, pomyślała.
Podejść? Nie, lepiej nie.
Co sobie o mnie pomyśli? Że jestem jakąś dziwaczką?
Do tego może to zwykły hedonista z dziwnymi fetyszami albo inny młody zboczeniec?
Nie.
Przeszła obok niego.
Rzuciła mu krótkie spojrzenie, widziała, że on ją też obserwował.
Ich wzrok się spotkał.
Była w nim jakaś tajemnica.
Może jak będę wracać, a on nadal tu będzie to może zagadam? - pomyślała i przyspieszyła kroku.
_________________
Siła zamknięta jest w Tobie - otwórz swoją głowę.
0
Ukryta zawartośćWłaśnie pisałem wiersz, który skupiał się na emocjach zawartych w drzewach.
Dawno nie czułem, żebym tak bardzo lał wodę.
Ciekawe czy Mickiewicz to samo czuł jak pisał te swoje sonety.
Albo Różewicz.
Albo Twardowski.
Z pewnością.
Mam taką nadzieję.
Właśnie mignęła mi piękna dziewczyna.
Rozwiane włosy o kolorze ciemnym, chociaż pod słońce wydają się być lekko brązowo rude.
Niezbyt długie.
Bardzo gęste.
I jej oczy.
O barwie brązu.
Nasze spojrzenia się spotkały.
Czy to będzie napastowanie jak za nią pójdę?
Coś mnie tchnęło.
Raz kozie śmierć.
- Zboczeńcu, myślisz, że jak raz na ciebie spojrzę, to już od razu chcę z tobą spędzać czas?
- Ale... to wcale nie tak - powiedział wyraźnie zakłopotany chłopak. - Ja... myślałem, że chcesz... że. Przepraszam.
Już się odwracał, kiedy Edyta spojrzała na niego ze skruszonym wyrazem twarzy.
- Nie, chyba źle zareagowałam. Zacznijmy od początku. Cześć, jestem Edyta.
Odwrócił się.
- Przemek. Jeszcze raz przepraszam. Nie powinienem tak na panią wpadać.
- Nie mów na mnie pani, błagam. Czuję się staro, a dopiero co osiemnastkę skończyłam.
- O rany, wyglądasz znacznie dojrzalej.
- W ładny sposób mówisz kobiecie, że wygląda staro. Jesteś uroczy - odparła Edyta.
- To wcale nie tak! - wyraźnie znowu się zakłopotał.
- Dobra, dobra. Ja wiem swoje, skoro już na mnie wpadłeś, to przejdziesz się ze mną do sklepu.
Edyta właśnie przemyślała swoją sytuację.
Nawet jeśli Przemek jest jakimś zboczeńcem, to musiałby być wyjątkowo nieskuteczny.
Co czyni go mało groźnym, a ponadto są w miejscu publicznym.
A jeśli mówi prawdę, to będzie jej przewodnikiem.
- Gdzie jest tutaj jakaś Biedronka czy inny taki sklep?
- To zaprowadzę - powiedział zgodnie z jej oczekiwaniami.
Edyta okazała się bardzo przyjazną osobą o dość ciętym poczuciu humoru.
Poszliśmy do kawiarni.
Co prawda głupio się czułem z tymi zakupami, ale ona się niezbyt tym przejmowała.
- No i tak to wygląda, teraz będę musiała się zamienić w opiekunkę. Moja siostrunia postanowiła wyjechać do Poznania i mam siedzieć z tą rudą Zuzą. Nie wiem czy sobie poradzę. Przecież się tutaj zgubię!
- Nie będzie tak źle, daj spokój. To jest malutkie miasto.
- Oho, nie znasz moich możliwości. Swoją drogą jesteś całkiem sympatyczny - powiedziała uśmiechając się.
- Tak jakoś coś mnie tknęło, żebym poszedł za tobą. Nadal mi głupio, że tak wyszło.
- Było nie wpadać na moje plecy, na przyszłość nie rzucaj się na kobiety, to będą przyjaźniejsze - odpowiedziała wesoło. - Ale w sumie nic się nie stało. Opowiedz coś o sobie.
Tak więc opowiedziałem gdzie mniej więcej mieszkam, że idę teraz do drugiej klasy liceum i inne ciekawostki.
Okazało się, że ona idzie też do tego liceum tylko do trzeciej klasy.
Ciekawe.
Zdawało mi się, że będzie o wiele starsza.
Chociaż nie tak o wiele, ale po prostu.
Studentka?
Chociaż po cholerę miałaby tutaj się pojawiać?
W każdym razie potem chce iść na dziennikarstwo do Gdańska.
Zupełnie jak ja.
Nieco zwariowana i roztrzepana, ale pozytywna.
Wymieniliśmy się numerami telefonów, facebookiem, blogami.
W domu posiedziałem przed moją piekielną maszyną i zacząłem czytać jej wpisy.
Spodziewałem się dziwacznych postów o kotach czy innych dziwnych rzeczach.
Owszem, odnalazłem dziwne rzeczy.
Ale zupełnie inne, niż się spodziewałem.
Znacznie mroczniejsze, niż mogłem się spodziewać.
Wiele odnośników do OOBE i wierzeń wschodnich.
Do tego wpisy przypominające dziennik.
Zero szczegółów.
Same ogólniki.
Wygodne.
W sumie identycznie robi jak ja.
Kim ona jest?
Postanowiłem, że chcę się dowiedzieć o niej więcej.
Wszedłem na jej profil na facebooku.
Ładne zdjęcie profilowe.
No bo w sumie jest całkiem ładna.
Naprawdę pięknie wyglądała jak miała długie włosy.
Czemu je ścięła?
Nie rozumiem.
Kilka rzeczy, które miała polubione.
Może nie wszystko do mnie przemawiało, ale mimo wszystko mnie zaintrygowała.
Postanowiłem napisać.
Ostatnio edytowany przez Belquay Neust 20 Grudnia 2015r. 0:49, W całości zmieniany: 1
_________________
Siła zamknięta jest w Tobie - otwórz swoją głowę.
0
Ukryta zawartośćAla wróciła z Gdańska.
Jakoś zbytnio się nie pokazywała.
W sumie to był babski wypad, więc nie dziwię się, że mnie nie zaprosili.
Zresztą i tak bym nie pojechał.
Ale od tamtego czasu jakby mnie unikała.
Nie rozumiem czemu.
Niby było wszystko po staremu, ale kiedy ja przychodziłem do kuchni, to ona od razu znikała.
Albo po prostu jej nie było.
W sumie nie powinienem wnikać.
Łucja wraz z Gracją przenikały się nawzajem.
Ciągle spędzały czas ze sobą.
Nigdy nie miałem okazji z Gracją porozmawiać na osobności.
Odniosłem wrażenie, że się mnie boi.
A ja od tych kilku dni rozmawiałem i spotykałem się z Edką.
Okazało się, że jest dość zmysłową osobą.
Potrafi opowiadać, ale zna umiar.
Nie to co ten kartofel - Daria.
Edyta spojrzała na ekran komputera.
Przeczytała zaledwie dwa wiersze, które jej wysłał ten chłopak.
Naprawdę intrygujące, stwierdziła.
Popijając kawę odpisała mu, że chce zobaczyć wszystko.
On na to dość tajemniczo, że przyjdzie czas.
- Jak chcesz - poinformowała kubek.
- Ciociu... - Przyszła Zuza i zaczęła kręcić rudego loczka.
- Tak, słonko?
- Pójdziemy gdzieś? Chcę się przejść.
- Dobrze.
W sumie, to nie jest zły pomysł. Napisała jeszcze kilka zdań w telefonie i wysłała wiadomość.
- To ubieraj się, kochanie - powiedziała wesoło Edyta.
Postanowiliśmy pójść na plażę.
Wraz z tym rudym szkrabem.
Zuza.
Całkiem inteligentna dziewczynka.
Trochę mi przypominała Darię.
W sumie teraz wszystko mi ją przypomina.
Cholerny świat.
Niemniej to nie przeszkodziło w tym, żebyśmy razem spędzili czas.
- To opowiedz coś o sobie, bo ciągle się o mnie wypytujesz - zaproponowała Edka.
- No wiesz... kilka lat temu tutaj przyjechałem i w sumie zostałem na dłużej. Obecnie... eee... wynajmuję pokój i tak sobie żyję.
- A co z twoimi rodzicami? Nie przyjechaliście razem?
- Nie... pomińmy ten temat.
- Dobra, jak chcesz - uśmiechnęła się.
Lepiej pominąć te szczegóły.
- Lubię patrzeć na morze - powiedziałem bez żadnego nawiązania.
- Morze jest takie uspokajające - powiedziała rozmarzonym tonem. - O czym myślisz jak się tak wpatrujesz?
- O tym, że nigdy nie będę taki jaki chciałem być.
- Skąd takie przemyślenia?
- A nie wiem, nie słuchaj mnie, tak jakoś ze mną jest. Czasami gadam od rzeczy.
- Ale nie no, warto się dzielić takimi myślami - powiedziała.
- Tak to czasem ze mną jest, myśli idą dalej, niż widzę i mówię później dziwne rzeczy. Lepiej ty opowiedz co myślisz.
- Znowu to samo, ja mam mówić, a ty chcesz słuchać - odparła. - Boisz się o czymś mówić czy co?
- Nie, to nie tak - powiedziałem.
- W takim razie opowiedz o szkole, o twoich przyjaciołach, o tym co robisz w wolnym czasie. Wspominałeś, że piszesz. Chcesz się tym podzielić?
- W sumie... a gdzie jest Zuza?
Edyta rozejrzała się.
Zrobiła bardzo zakłopotaną minę.
- Cholera, co ja powiem Marice. Przecież nie można tak sobie zgubić dziecka!
Wstała i zaczęła gorączkowo się rozglądać.
Gdyby sytuacja była inna, to powiedziałbym, że wygląda naprawdę pięknie.
Do tego ta figura...
Też zacząłem się rozglądać.
Odwróciłem się, żeby spojrzeć na Edke, ale nie zobaczyłem jej.
Już gdzieś ruszyła. Tak więc poszedłem jej szukać.
Chwilę mi zajęło, ale w końcu się udało.
Zmroziło mnie kiedy zobaczyłem ich razem.
Całą trójkę.
Edyta, Zuza i Florek.
Chciałem już iść w drugą stronę, ale Seta wyrwała się dziewczynce ze smyczy i pobiegła w moją stronę.
- Przemek? - zdziwił się Florek.
_________________
Siła zamknięta jest w Tobie - otwórz swoją głowę.
0
Ukryta zawartośćMojemu zdziwieniu końca nie było.
Seta skoczyła mi na nogę i zaczęła się cieszyć, że mnie spotkała.
- Cześć Seta - powiedziałem do psiaka, który z utęsknieniem patrzył na mnie i energicznie merdał ogonem.
- To wy się znacie? - spytała Edyta.
- Jasne - odparł Florek. - Nie wiedziałem, że kogoś poznałeś. Nie pochwaliłeś się.
- Bo nie widzieliśmy się od wyjazdu.
- Racja - skwitował Flo.
- To co, idziemy? - spytała Zuza.
Razem poszliśmy na lody.
W sumie to najwięcej Zuza opowiadała.
Z tą dziecięcą beztroską.
Edyta co chwila się czerwieniła.
- A no, bo ciocia to cały czas jest przy komputerze. Zawsze jak przychodzę, to mówi, że robi rzeczy dla dorosłych. Pewnie z tobą pisze - powiedziała patrząc na mnie. - Tata też tak robił. A potem pojechał do tej Kaśki.
- Zuziu, weź już jedz w ciszy - powiedziała zawstydzona Edyta.
- Flo, co tam u ciebie?
- No wiesz, nic specjalnego. Oliwia pojechała do Warszawy. Stwierdziła, że nie chce już tutaj zostać. A Angela nadal jest wkurzona.
- Rozumiem - odparłem. Kolejny temat, którego nie chcę pociągać przy Edce.
- O kim mówicie? - spytała wyraźnie zaciekawiona.
- O dawnych znajomych - odparłem.
- Dokładnie. Było minęło - dopowiedział Florian.
- Czemu akurat Władysławowo? - spytałem.
- O nie, teraz wy będziecie gadać! - Znowu pojawiły się te furiackie oczy. Ale uśmiech na twarzy mówi wszystko.
- No dobra, o czym chcesz usłyszeć? - odparłem.
- Powiedzcie co tutaj jest ciekawego?
- Nic - odpowiedzieliśmy równo.
Edyta właśnie wróciła do domu wraz z Zuzą.
Zaczęła uśmiechać się do siebie.
Czy każda moja znajomość musi zaczynać się awanturą? - spytała się w duchu.
- Co jest, ciocia? - spytała młoda.
- Nic takiego. Co myślisz o Florku i o Przemku?
- Mało mówią, ale są w porządku. Ciociu, czy każdy facet mało mówi?
- Nie, tylko ci ciekawi - odparła Edyta i poszła do kuchni. - Chodź, słonko, zrobię ci kakao.
I tak minęło kilka dni.
Plaża, spacery, rozmowy.
Czasem w trójkę, czasem we dwoje, czasem w czwórkę.
Umiejętnie wymijałem Alicję.
W sumie nie wiem po co.
Dawałem ogólnikowe odpowiedzi.
W końcu dość często ćwiczę takie pisząc na blogu.
Tylko po co mi to?
Nie wiem.
Zacząłem pisać kolejne opowiadanie.
Coś wydaje mi się, że to będzie kolejny gniot.
Jakaś dziwna drama.
Dramy mam wystarczająco jak na jedno życie.
Po co tworzyć kolejne?
Nie wiem, ale póki co to ciągnę dalej.
Siostra Edki wczoraj przyjechała.
Okazało się, że ma dwadzieścia pięć lat.
Stoję pod ich blokiem z Florkiem i czekamy na przyjazd ciężarówki z meblami.
Obiecaliśmy, że wniesiemy.
Szkoda, że mieszkają na trzecim piętrze.
Ale kto da radę, jak nie my?
- Podoba ci się? - zagadnął Florek.
- Tak - odpowiedziałem bez owijania w bawełnę.
- Mi też.
Cisza.
- Ale nie bądźmy jak dzieci z gimnazjum, przecież nie pobijemy się, prawda? Prawda? - spytałem.
- Masz rację, nie pobijemy się. Po prostu odpuść.
Jak nigdy wcześniej. No może raz. Miałem ochotę mu przypierdzielić.
Tak prosto w twarz.
Zanim zdążyłem odpowiedzieć przyjechała ciężarówka.
Z kabiny wysiadł kierowca, jego pomagier i pilot.
Czyli Marika.
Spojrzała się na nas.
- No pięknie, Edytka już załatwiła młodych i silnych chłopaczków. Cześć, jestem Marika - powiedziała i przyszła do nas. - Dziękuję, że chcieliście przyjść tutaj i mi pomóc.
- Pani podziękuje, jak skończymy - powiedział Florek.
- Jaka pani, jestem młoda kobieta. Marika. - Podała rękę najpierw Florkowi, który ukradkiem gapił się na jej biust. A potem mi.
Tak więc potem mieliśmy do czynienia z gigantyczną szafą, w której pewnie jest stado imigrantów, bo była ciężka jak cholera, następnie stół, który chyba tylko był obłożony niewielką warstwą drewna, a pod spodem chyba była stal okrętowa.
- Czemu oni mają takie ciężkie meble? - spytałem.
- Już wymiękasz? - spytał Flo ze swoim drwiącym uśmieszkiem.
Miałem ochotę kopnąć go.
Ale efekt tego mógłby być opłakany.
Każdy kolejny mebel szedł już lepiej, bo potem poszły szafki i krzesła.
I kilka sprzętów RTV.
Nic strasznego.
Ale mimo wszystko byliśmy spoceni jak szczury, a pogoda wcale nam nie pomagała.
- Dziękuję, chłopaki. Jesteście naprawdę świetni - mówiła Marika.
- Mamuś, to jest ten pan Florian, o którym ci mówiłam - wtrąciła się Zuza.
- No proszę, Zuzia cię polubiła, wiesz? - Marika spojrzała na Florka.
Chyba już pójdę, pomyślałem.
- Tobie też dziękuję, Przemku.
- Nie ma sprawy.
Przyszła Edyta.
- Ja tobie dziękuję - powiedziała i przytuliła mnie. Zaskoczony spojrzałem na nią.
- Nie... nie ma sprawy - odparłem.
Potem pocałowała mnie w policzek.
To było takie subtelne.
Nie tak jak było z Kamilą czy z Darią.
Zupełnie inaczej.
Nawet nie wiem jak to odebrać.
- Tobie też Florku - powiedziała i przytuliła, ale nie pocałowała.
Poczułem się na trochę lepszej pozycji, niż on.
Potem każdy z nas rozszedł się w swoją stronę.
Zaczerwieniony wróciłem do domu i wziąłem prysznic.
Potem od razu walnąłem się na łóżko i poszedłem spać.
Słyszałem podniesiony głos Alusi i jakiegoś chłopaka.
To był chyba ten Kacper.
Nigdy z nim nie gadałem.
Może pójść tam?
Nie. Jestem zbyt zmęczony.
Ciekawe o co może im chodzić...
_________________
Siła zamknięta jest w Tobie - otwórz swoją głowę.
0
Ukryta zawartośćRano dowiedziałem się co się stało.
Nerwus był cały, ale trochę potłuczony.
Gorzej z tym całym nauczycielem i kolegą Kuby.
Oni są w szpitalu. Szczegółów nie znam.
Nikt nie chciał mi powiedzieć.
Tak więc zostałem w pokoju.
Zacząłem znowu myśleć o Darii.
To był chyba mój najdłuższy związek.
Ba, to był mój chyba pierwszy.
Bardzo nieudany.
Szkoda tylko naszego czasu.
Ona chciała ze mnie zrobić kogoś innego, a jak się nie udało, to zaczęła szukać ideału.
Szkoda, że tak na to wszystko spojrzała.
Przykro mi się robi, że chciała mnie wykorzystać.
A potem porzucić.
Tak więc siedziałem z mrocznymi myślami, kiedy Edyta napisała.
"Spotkamy się na mieście?"
/"Jasne. Gdzie chcesz pójść?"
"Jeszcze nie wiem, Ty coś wymyśl"
/"W takim razie spotkajmy się przy fontannie"
Tak więc spotkałem się z Edytą i zaproponowałem jej, żeby pójść na wydmy.
Nie musiałem jej długo namawiać.
Zresztą dzień nie był za ciepły. Słońce często się chowało.
- Zbliża się jesień, przynajmniej nie będzie dużo ludzi na plaży - powiedziała.
- Tam gdzie my idziemy tam zazwyczaj jest mało ludzi - odparłem.
Szliśmy dalej w milczeniu, jakoś tak wyszło, że nie wiem kiedy złapałem ją za rękę i prowadziłem.
Wcale się nie opierała.
Jakby czekała na to, bo zacisnęła delikatnie palce.
Uśmiechnąłem się lekko.
Szliśmy dobrze mi znaną ścieżką.
To właśnie tędy szedłem jak po raz pierwszy wybrałem się na terapię.
Nie sądziłem, że tak to się skończy.
Nagle buchnąłem śmiechem.
- Co się stało?
- Nie, nic. Po prostu przypomniało mi się, że tutaj po raz pierwszy Florka spotkałem. Wtedy stwierdził, że wyglądam jak Talib. Nie mam pojęcia czemu.
Ona się tylko uśmiechnęła.
Szliśmy kawałek dalej i zmroziło mnie.
Na kłodzie, na którą chciałem zaprowadzić Edytę siedział już ktoś.
Przyjrzałem się, a to był Nerwus.
Podszedłem bliżej.
- Kuba - zagadnąłem.
- Przemek - odparł bez aprobaty.
- Można się dosiąść? - spytałem.
- Jak chcesz... a kto to?
- Jestem Edyta - powiedziała.
- Jakub.
- Czemu jesteś tak pokieraszowany? - zdziwiła się.
- To przez lekkomyślność - odparł bezbarwnym tonem.
Usiadłem obok niego, a po mojej prawej Edyta.
- Czemu tak sam tu siedzisz?
- A nie mogę?
Jeżozwierz jeden.
- Nie spinaj się. Chcę dobrze.
- Ty zawsze chcesz dobrze, Kłapouchy, a wychodzi jak wychodzi.
- Co masz na myśli?
- Nie mam pojęcia jakimi kategoriami myślisz. Potrafisz w taki sposób zadziałać na ludzi, że zaczynają zastanawiać się nad tym czy w ogóle dobrze zrobili, a sam nie wyciągasz wniosków ze swoich przemyśleń. Gdynia? Twoi rodzice? Nic się nie nauczyłeś.
- Nie mów tak. Wcale tak nie było. Zresztą zmieniłem się.
- Owszem. Może i tak. Ale wewnątrz dalej jesteś tym smutnym Przemkiem, którego spotkałem.
Opuściłem głowę.
- O co chodzi? - spytała się Edyta.
- Nie słuchaj mnie, mówię od rzeczy. Ale na przyszłość, ten koleś całkiem sporo przeszedł - powiedział na odchodne.
Było to dość kuriozalne, bo powiedział to chłopak co wyglądał jakby przeżył spotkanie z Terminatorem na Bronxie.
Zapadła cisza.
Zbliżał się wieczór.
Poczułem jej rękę na moim ramieniu.
- Opowiedz mi swoją historię. - Edyta potargała moje włosy.
Trudno o lepszy czas.
Opowiedziałem.
Od A do Z.
_________________
Siła zamknięta jest w Tobie - otwórz swoją głowę.
0
Ukryta zawartośćMoże jednak przesadziłem, nie wszystko jej opowiedziałem.
Pominąłem kilka faktów.
Kilka zdarzeń, na przykład moje stoczenie się w Gdyni czy zachowanie Kamili lub Darii.
To było niepotrzebne.
Ona siedziała obok mnie.
Nic nie mówiła.
Zawiesiłem wzrok na horyzoncie i kontenerowcu, który stał na jego krawędzi.
Czekałem na jakąś reakcję.
W końcu spojrzałem na nią.
- I co o tym sądzisz? - spytałem cicho.
- Nic. - Spojrzała na mnie. - W takim razie moja historia jest wyjątkowo nudna w porównaniu do twojej.
- Nie przesadzaj. Zawsze mogło być gorzej - powiedziałem z cieniem uśmiechu na twarzy.
Cisza.
Słońce nieubłaganie zachodziło.
Oparłem swoją głowę na ręce i czekałem na jakąś reakcję.
- Powoli lato się kończy - powiedziała Edyta.
- Zgadza się - przytaknąłem.
- Chcesz jeszcze gdzieś pojechać zanim się skończy?
- Co masz na myśli?
- Mówiłeś, że masz domek w Gdyni. Chciałabym tam pojechać. Może ostatni weekend?
Tak więc umówiliśmy się, że za tydzień pojedziemy na weekend do Gdyni.
Ciekawe uczucie.
Myślałem, że ona po prostu mnie od siebie odepchnie.
Powie, że jestem dziwakiem.
Którym zresztą jestem.
Że nie będzie miała ochoty ze mną się spotykać.
A przede wszystkim najbardziej obawiałem się, że będzie patrzyć na mnie przez pryzmat litości.
To chyba byłoby najgorsze.
Utopić się w morzu współczucia.
Chcę tworzyć nową, lepszą przyszłość. I nie brzmieć przy tym jak polityk.
W domu zdarzyło się kilka rzeczy.
Alusia chodziła jak na szpilkach.
Podobno Nerwus dostał kuratora.
Kacper i nauczyciel od zajęć artystycznych są w szpitalu.
A z tego co Edyta mówiła, to jej siostra często wychodzi z Florkiem.
Gracja i Łucja ciągle gdzieś znikają.
Ale tego dnia było trochę inaczej.
Łucja przyszła do mnie rano.
Ma dziewczyna talent do wchodzenia do mojego pokoju, kiedy jestem ledwo rozbudzony.
- Cześć brat - powiedziała i usiadła na skraju łóżka.
- Co jest? - spytałem zdziwiony.
- Mało rozmawialiśmy ostatnio i tak sobie...eee... pomyślałam, że może powinniśmy sobie pogadać.
- To może pójdziemy do kuchni?
- Nie, tam ciągle ktoś siedzi.
- Rozumiem.
- Co myślisz o tym wszystkim?
- O czym?
- O mnie, o Grejs, o Kubie i Alusi?
- Chyba już ci mówiłem, że nie mam nic przeciwko. - Uśmiechnąłem się do niej i złapałem ją za rękę. - Przecież wiesz, że wszyscy tutaj się akceptują. W końcu wszyscy jakoś trafiliśmy do tego domu.
- Jak w tej kreskówce o tym domu pani Foster.
- Zgadza się.
- A jak ty sobie radzisz? Od czasu jak wyjechałeś, to niewiele rozmawialiśmy.
- Sumie jakoś leci. Poznałem taką jedną dziewczynę. Niedawno się wprowadziła.
- Taka sama jak Daria...?
- Nie, bez obaw. - Mam nadzieję. - Ona nazywa się Edyta i jest rok młodsza ode mnie. Będzie chodzić do naszego liceum.
Poszedłem do kuchni.
Spotkałem tam Alicję.
Siedziała ze swoim kubkiem.
Jak mnie zobaczyła to tylko skinęła głową.
- Cześć - powiedziałem i nalałem sobie kawy.
- Co tam u ciebie? - spytała niby bez zainteresowania.
- Lepiej powiedz jak sprawa z Kubą - odparłem.
- A co ma być? Się wpakował w swoje gówno, to niech z niego wyjdzie - prychnęła.
- Wiem, że nie jesteś aż taka gruboskórna. - Oparłem się na ręce i czekałem.
Wypiłem łyk i pomyślałem o tym co powiedział nad morzem.
- Czemu on sądzi, że niby dużo przeszedłem?
- Co?
- Nie wiem, tak sobie głośno myślę.
Alicja spojrzała się na mnie.
- Martwię się o niego. Tadek mi powiedział, że będzie pomagać. Nie wiem czy mu ufać.
Skinąłem głową.
Nie miałem pojęcia o czym ona mówi. Ani o kim.
Przez ten czas byłem z zupełnie innym świecie.
Do tego dostałem wiadomość od Edyty, że idziemy do okolicznej knajpki na obiad.
Tak więc postanowiłem się przygotować.
- Aluś, wszystko będzie dobrze - powiedziałem i przytuliłem ją. - Wszystko się wyprostuje. Każde z nas spada zawsze na cztery łapy, no nie?
Ona wydała z siebie stłumiony szloch i objęła mnie.
Nie powiedziała ani słowa.
Tak się kończy jeśli człowiek dusi w sobie zbyt wiele emocji.
Ostatnio edytowany przez Belquay Neust 22 Grudnia 2015r. 11:12, W całości zmieniany: 1
_________________
Siła zamknięta jest w Tobie - otwórz swoją głowę.
0
Ukryta zawartośćOstatni weekend wakacji.
Właśnie się obudziłem i leżałem w łóżku.
Było bardzo ciepło.
Nici z zakładania koszuli.
Zawsze kiedy się spotykałem z Edytą to miałem koszulę.
Właśnie patrzałem na swoje blizny na dość bladych rękach.
Po cholerę je zrobiłem?
Nie opowiedziałem jej o tym.
Po co?
Znacznie mniej je widać niż rok temu czy w chwili ich wykonania, ale jednak.
Nie znikają od razu.
To nie są zadrapania.
Ktoś kiedyś pięknie nazwał, że to są tatuaże smutku.
Muszę się z tym zgodzić.
Tylko ja już ich nie chcę.
Nie jestem tamtą osobą.
Tamten Przemek już nie istnieje.
W tym momencie pomyślałem o osobach, dzięki którym się zmieniłem.
Florek, Alicja, pani Marta.
Zawsze blisko.
Zawsze skłonni do pomocy.
Czemu ich tak bardzo nie doceniałem?
Nie rozumiem tego. Nie rozumiem siebie.
Ani wcześniejszego oblicza, ani obecnego.
Każde z moich działań było dziwne.
Mariolka, Kamila, Daria...
Czemu to wszystko spieprzyłem. Mogło być przecież cudnie, gdybyśmy się tylko dogadali.
Ale nie, była zbyt wielka różnica interesów.
Może i jestem chciwy, ale nie zamierzałem się dzielić z Mariolką kasą za mieszkanie kobiety, którą olała.
Może i nie dogadałem się z Kamilą, nie wyczuliśmy się, zresztą były zupełnie przerastające mnie warunki.
Daria... nie mam pojęcia co mogłem zrobić inaczej. To nie była miłość, o nie.
My tylko męczyliśmy się ze sobą.
Edyto, naprawdę nie chcę ci zatruwać życia mną.
Zamknąłem oczy.
Czemu jestem tak bardzo autodestrukcyjny?
Nie nadaję się do żadnego związku.
- Pobudka, co tak leżysz? - powiedziała Łucja.
Otworzyłem oczy.
- Nie słyszałem kiedy weszłaś.
- Drzwi miałeś uchylony. Co tak leżysz?
- Rozmyślam sobie.
- Nie myśl za dużo, to ci szkodzi - zaśmiała się. Podobno miałeś na weekend wybyć, więc co tak leżysz bezczynnie. Jesteś spakowany?
- A co się tak martwisz? Poradzę sobie.
- Właśnie widzę, wstawaj, wstawaj. Z racji tego, że w niedziele nie będzie cię na obiedzie, na który nas zabierze pani Marta, to przynajmniej chcemy zjeść wspólne śniadanie. Już, już. Ubieraj się.
Po chwili zszedłem na dół.
Wszyscy siedzieli przy stole.
Patrzyli się na mnie jakbym był zaginioną Arką Przymierza.
- Ile można czekać? - spytała Alusia.
- Nikt mnie nie poinformował, że ma takie coś być.
- Przecież Łucja była - odparł Jakub.
- No tak, tak.
Na śniadanie było wiele przysmaków. Pani Grażynka przygotowała omlety dla każdego, a do tego upiekła słodkie bułeczki.
Ona to potrafiła stworzyć niesamowity klimat samym jedzeniem.
Zazdroszczę jej.
Okazało się, że Jakub w niedzielę wyprowadza się do swojego domu.
W poniedziałek ma być rozpoczęcie roku szkolnego.
Zbiórka o 9 na placu.
Szkoda.
Najdziwniejsze wakacje prawie za mną.
Teraz tylko wypad do Gdyni.
A we wrześniu egzamin z prawka.
Chociaż tyle mogę zrobić ze swoim życiem.
Przez te kilka ostatnich tygodni chodziłem na ten kurs, to może uda mi się w końcu być w czymś dobry.
Około godziny dwunastej spotkałem się z Edytą.
Miała na sobie niebieską sukienkę.
Bardzo ładnie w niej wyglądała.
Do tego jej rozwiane włosy.
Była niesamowicie urocza.
- Za godzinę mamy pks - powiedziałem.
- To gdzie idziemy?
- Może przejdziemy się na dworzec i tam po prostu posiedzimy?
- Mało romantycznie, ale dobra. Skoro tak lubisz - odpowiedziała.
- W sumie poszedłbym na plażę, ale boję się, że możemy nie zdążyć.
- Zawsze jest kolejny.
Jakimś cudem zdążyliśmy jednak na ten o dwunastej.
Zziajani usiedliśmy w środkowej części pojazdu i zaczęliśmy topnieć jak to bywa przy upałach w starych autobusach.
Na jej gładkiej skórze zaczęły perlić się krople potu. Podobało mi się.
Odwróciła głowę w moją stronę.
- Co się patrzysz na moje cycki? - spytała.
- Nie na cycki, na skórę.
- Cycki też mają skórę, wiesz?
- Coś w tym jest - odparłem niezbyt rozgarnięcie.
- Mam nadzieję, że cię nie onieśmieliłam - powiedziała.
Spojrzałem na nią bliżej nieokreślonym wzrokiem.
Ona uśmiechnęła się, przekrzywiła głowę i zbliżyła swoje usta do moich.
Zamknąłem oczy.
Poczułem jej smak. Smak jej ust.
Były jak cała nieskończoność.
Nieobliczalne i rozkoszne.
Uwodzicielskie i kuszące.
Od dawna wiedziałem, że chciałem to poczuć.
Ale coś mi mówiło, że nie jestem godzien.
Teraz już wiem.
Przejąłem inicjatywę i położyłem dłoń na jej spoconym karku.
Ona tylko zamruczała.
Byliśmy w tym splocie całe wieki.
Potem, gdy nasze usta zaczęły się od siebie oddalać spojrzałem na jej bezkresne oczy.
- Jesteś piękna - powiedziałem. - Chciałbym żebyś tak mnie witała każdego dnia.
- Jeszcze cię wezmę za romantyka - odparła i ukazała swój uśmiech. A oczy też jej się śmiały.
- Masz oczy o barwie nieskończoności, a włosy gęste niczym trawy na łące.
- Wygrałeś.
Tylko się uśmiechnąłem.
To będzie wspaniały weekend.
_________________
Siła zamknięta jest w Tobie - otwórz swoją głowę.
0
Ukryta zawartośćOna naprawdę się zdziwiła, że mam dostęp do takiego domu.
Kiedy dojechaliśmy wybraliśmy się do kuchni i uzupełniliśmy zapasy.
Edyta postanowiła, że pójdziemy na bulwar.
Natomiast ja poszedłem do pokoju i zostawiłem tam nasze rzeczy.
- Sądziłam, że to będzie jakieś małe mieszkanie lub rozsypujący się dom.
- No wiesz, w sumie na początku też tak myślałem - odparłem. - Ale chyba daje radę, no nie?
- Oczywiście. - Uśmiechnęła się do mnie i pocałowała w policzek. - Będziesz musiał się ogolić. Kujesz.
Uśmiechnąłem się do niej krzywo.
Tak więc ruszyliśmy.
Był wieczór, a ludzi na ulicach coraz więcej.
W końcu piątek.
Postanowiliśmy w jednej z knajpek na skwerze zjeść jakąś rybę z frytkami.
Potem ruszyliśmy na bulwar.
Z sentymentem spoglądałem na murek, przy którym poznałem Kamilę i Darię.
Naprawdę ciężko by mi było, gdyby doszło do konfrontacji między nimi.
Trzymaliśmy się za ręce i rozmawialiśmy o bzdetach.
O tym jak jej się Gdynia podoba, jak to bardzo lubi być nad morzem.
Jakie to powietrze jest lżejsze i czystsze.
Jej słowa nie wydobywały się z prędkością karabinu jak w przypadku Darii.
Leciały swoim rytmem i w wolnym tempie dolatywały do moich uszu.
Zawsze mogłem odpowiedzieć, wyrazić swoją opinię.
To było takie przyjemne.
Nawet droczenie było przyjemniejsze.
Nie takie nerwowe i niepewne jak w przypadku Darii.
Jakby porównać kaktus do aksamitu.
Czułem, że jestem akceptowany.
To było najważniejsze.
- Chodź, usiądźmy tutaj. - Wskazałem jej murek.
- No dobra.
Wskoczyliśmy i zajęliśmy miejsce. Dokładnie tam gdzie poznałem obie dziewczyny.
Słońce powoli zachodziło.
Spojrzałem w jej brązowe oczy.
Postanowiłem ją pocałować.
Szkoda, że wiatr postanowił mi przeszkodzić i stworzył z jej włosów izolację dla ust.
Na przyszłość: włosy z ustami nie są do końca dobre.
Niemniej oboje zaczęliśmy się śmiać i spojrzeliśmy na morze.
Zachodzące słońce.
Półwysep Helski.
Piękny widok.
Do tego odpowiednia osoba u boku.
I ta nieciążąca cisza.
Cudownie.
Potem wróciliśmy do domu.
Tak nas wzięło, że postanowiliśmy od razu iść spać.
Po prostu położyć się obok siebie i zasnąć.
Bez żadnych podtekstów.
No może poza dłońmi leniwie błądzącymi po ciele partnera, ale tylko przez chwilę.
Potem nasze umysły spowiła błoga ciemność.
Rankiem znów poszliśmy na bulwar.
Postanowiliśmy wziąć zeszyty, żeby wspólnie napisać jakiś wiersz.
Po drodze ruszyliśmy po pączki, tam gdzie w ferie razem z Alusią chodziliśmy.
Wzięliśmy sobie po dwa i ruszyliśmy dyskutując o tym gdzie pójdziemy potem.
Postanowiliśmy pójść do kina, a potem na kawę, ale najpierw na spacer.
Spacer przede wszystkim.
Chociaż mogliśmy nieco zmienić nasze plany, bo to nie był nasz najlepszy pomysł.
Najpierw Edyta zgubiła bransoletkę od swojej siostry i była rozgoryczona stratą.
Potem kiedy usiedliśmy na murku podeszła do nas pewna istota o kruczoczarnych krótkich włosach i pstrokatym myśleniu.
- Witaj Przemku - powiedziała Daria.
_________________
Siła zamknięta jest w Tobie - otwórz swoją głowę.