Nowelki i opowiadania

Pozbawione jakiejkolwiek barierki z drugiej strony, zachęcały, żeby potraktować je jako idealne miejsce do skoku w dół wodospadu.

- Łał. - Westchnął Karasu.

- Naprawdę pasujesz do Ptysia. Jesteście zgranym duetem. - Pokręcił głową Karasu. - Zagłada i Apokalipsa. A ja naiwny jeszcze się cieszyłem, że was mam.

Z całą stanowczością odepchnęła od siebie depresyjne myśli o tym, że już nigdy nie zje muffinki z gospody i nie rozbierze Pieprza.

O, Szałwia widzę myśli o najważniejszym czyli jedzeniu! Nadal nie wiem czego Ziemniak się boi w starych dziadach, aż jestem ciekawy co go tak mrozi, skoro zwykle ma wywalone na wszystko i przeżył tyle z największą chodzącą katastrofą naturalną (Muffinem) xD. Uuu opis z dedykacją dla Karasia, by nie marudził następnym razem! <3 No no, ładne miejsce nie licząc tego zagajnika. Aż mi się zrobiła ochota na spacer.

Waa pijok na tronie, idealnie po prostu! Ooo, czyli to ziemniak zepsuł gaj, no ładnie... to dlatemu taki nerwowy. Zakopać ziemniaka chcą! Wyrośnie piękny krzew ziemniaczany obok dębu i może mu się polepszy. Ale Karasu broni swoich pachołków współtowarzyszy, miło!

O, akcja na ptysie. Muffinka widzę ogarnia sytuacje zamiast wszystko wysadzać na oślep, ale to pewnie tylko przez mrok! O wrócił Popieprz. I znowu się do Muffina dobiera! Ale niech mu będzie, to tylko przekazanie mocy... czemu zawsze przez usta to się dzieje! xD. Biedny on, od wszystkich dostaje, a tylko chce pomóc. Ooo Orionek się pokazał w ludzkiej postaci, biedny Muffin, jej piesek się zmienił, taki szok!

No cóż, ciekawy kierunek, szczególnie ukazanie burdelu u druidów i alkobota, który tym zarządza... widzę, że wystruganie Muffinkowej laski zrobiło wielką katastrofę naturalną. Fajnie się czytało, czekam na dalsze losy *o*

Bardzo fajne i wciągające opisy. Czułem ten druidzki bór :D
Nie nic nie brałem i nie to nie był zapach moich stóp podczas czytania. Był to raczej nos wyobraźnie, który dostał dobry materiał O.o

Bimbrownika się nie spodziewałem!
Viva La Bimbrownik. W sumie po co nam ci starzy bohaterowi. Świat Onlajnów zmieńmy na Przygody Bimbrownika. xD
Ale myślałem, że pojawi się dopiero jak będzie połówka ;D

Tylko mam nadzieję, że wyruszy z naszymi bohaterami i stworzy drużynę ziemniaka znaczy sie Bimbrowniczą grupę szturmową poszukując najlepszego alko.
W sumie teraz nie mogę się doczekać jakiś popijawy z udziałem gildii... szkoda tylko tych wszystkich knajp ^^'

Razi przydałby się w gildi jak Dyrektor ds. alkholow... ekhem... bardzo ważnych czyli dyplomata ;D Wszystko może przepić... znaczy się przepchnąć drugiej stronie. Tylko z jednej strony po co komu taki dyplomata ;D

I czy dzielny Alkobot nie powinien być zły na ziemniak? Przecież przez niego drzewo umiera, tym samy nie można produkować tego genialnego trunku.

W sumie wyczekuję jakieś epickiej walki, gdzie cała gildia wezmie udział... Duet Ziemniak i Ptyś chyba najwiekszy chaos by siali po obu stroanch xD ;D
Ah i sztukę walki pijanego mistrza... ekhem razia też bym chciał zobaczyć ;D Bimbrownik posiada magiczne umijetności np możłiwość przycigania flaszki z dalekich odległości ;D

Prawdopodobnie edytuje później tego komenta, gdyż w sumie wincej powinienem napisać. Chociaż w sumie za dużo to nie zdrowo. ^^"

Nie zdążyli dotrzeć do gospody, ani nigdzie indziej, bo przy portalu czekała na nich Diabeł.
- Jak tam wycieczka krajoznawcza? - Zadrwiła. - Pozwiedzaliście?
Blik burknął pod nosem jakieś egzotyczne przekleństwo.
- Tak, wyjątkowo emocjonująca. - Uśmiechnęła się Vanisz. - Chętnie ją powtórzymy, najlepiej... NIGDY.
- I golemy, to pikuś przy tych nawiedzonych maszkarach. - Przeciągnął się Hajmidal i zerknął tęsknie w stronę Miasteczka.
Bart bez słowa wręczył Diablicy woreczek z kamieniami.
- O, - Ucieszyła się, ważąc go w dłoni. - całkiem owocna wyprawa.
- Wszystko byłoby cudownie, gdyby nie pierdolone serafiny i fakt, że twój mag jest zajebiście bezużyteczny. - Prychnął Blik, odgarniając białą czuprynę ze spoconego czoła.
Bajarz poczerwieniał i posłał mu złe spojrzenie.
- Wpadliście na serafiny? - Zdziwiła się piekielna dziewczyna. - I jeszcze żyjecie?
- Nieee, no naprawdę... - Burknęła Vanisz. - Nie ma to jak wiara w człowieka. Dodaje skrzydeł.
- Dobra, nie ma co dyskutować o suchych pyskach. - Blik żwawo ruszył w stronę Miasteczka. - Kufel zimnego piwa, to jest kurwa to, czego teraz potrzebuję. Albo dzban. A najlepiej dwa.
Hajmidal ochoczo ruszył za nim.
- Musimy porozmawiać. - Diabeł zatrzymała Barta, i poczekała aż reszta nieco się oddali, dopiero wtedy ruszyli.
- Nie ma o czym, nic nie widziałem.
- Podobno magowie wybili wszystkie serafiny?
- Też tak sądziłem. - Przyznał niechętnie, omijając błotnistą kałużę. - Ostatnio mam wrażenie, że wiem coraz mniej. Jeśli rozejdzie się, że Rada Magów przestała istnieć...
- Dlaczego miałoby się rozejść. Wiemy o tym tylko my i Aton. Żadna strona nie ma chwilowo interesu w ujawnianiu tej informacji.
- A co z prośbami? Przecież Rada miała rozpatrywać konfliktowe kwestie na całym Świecie! Do diabła, ktoś się zorientuje...
- No i widzisz, trafiłeś w samo sedno. - Uśmiechnęła się beztrosko dziewczyna. - Załatwianie tych spraw nie jest specjalnie trudne.
Mag zatrzymał się gwałtownie.
- Chcesz powiedzieć, że...
- Że Czibo zajął się tym już jakiś czas temu. Co prawda przekierowanie tego szajsu kosztowało trochę zachodu, ale hej, dla Diabła nie ma rzeczy niemożliwych.
- Barista rozwiązuje kwestie sporne ludzi i Bogów? - Upewnił się mag, któremu zrobiło się nagle słabo. - Jakiś ciemny DEMON?
- Nie bądź nietolerancyjny. Jego kolor nie ma znaczenia.
- W dupie mam jego kolor. - Zdenerwował się bajarz. - Grozi nam zagłada.
- Już od jakiegoś czasu.
- Jak możesz mówić o tym tak spokojnie?! Wybuchnie wojna! Apokalipsa!
- No i? Bo to pierwszy raz?
- A my mamy zaufać, że wyciągnie nas z tego człowiek?!
- Co za różnica? - Diabeł przekroczyła bramę Miasteczka i otrzepała buty.
- Ludzie są słabi. Nie maja szans z demonami, a my mówimy o Bogach. O najpotężniejszym Bogu.
- Z tym bym się kłóciła. Zresztą ty jesteś magiem. Zdaje się najlepszym na Świecie, nie żebyś miał w tych czasach specjalną konkurencję... - Posłała mu kpiące spojrzenie. - I kto pokonał serafiny?
Bart otworzył i zamknął usta.
- To się nie uda.
- No to wszyscy zginiemy. - Wzruszyła ramionami, dziarsko maszerując główną ulicą w kierunku siedziby gildii. - Tak czy inaczej, nie będzie to już nasze zmartwienie.
- Ale...
- Żadne ale, mamy inne problemy. Czy ty w ogóle jesteś gotowy na wyprawę?
Mag zacisnął zęby.
Jeszcze przed misją po kamienie powiedziałby, że tak.
Teraz nie był już tego taki pewny.
Spotkanie z serafinami uświadomiło mu, na co się porywają.
Być może te oszołomy były gotowe umrzeć i nie robiło to na nich większego wrażenia, on jednak wcale nie miał na to ochoty.
Podejrzewał też, że śmierć w ich przypadku byłaby szczęśliwym zakończeniem.
Wzdrygnął się.


Stali na szerokim, drewnianym molo, wysuniętym daleko w morze.
Podmuchy chłodnego wiatru szarpały ich ubrania i włosy.
Nad głowami kołowały mewy, których charakterystyczne nawoływania mieszały się z szumem fal.
Daleko przed nimi, na szarym morzu, kiwały się kutry rybackie, na których uwijały się grupki ludzi.
Ciężkie chmury sunęły leniwie po niebie, niosąc ze sobą zapowiedź obfitego deszczu.
W końcu woda przy molo zabulgotała i wynurzyła się głowa ich przewodnika.
- A gdzie reszta? - Zapytał, wyciągając szyję, tak, by dostrzec dalsza cześć molo.
- Jaka reszta?- Muffinka w ostatniej chwili złapał kokardę, która wiatr zdmuchnął z jej głowy.
- Mieliście nam pomóc w odbiciu wschodniej twierdzy, razem z dzielnicą...
- Tak, tak. - Machnął ręką Pieprz. - Nie baw się w stratega, tylko prowadź do Oktwusa. - Demon, nie oglądając się za siebie, wskoczył do morza.
Elf zachichotał i ruszył za nim.
Jaga otworzyła szeroko oczy.
- Morskie kąpiele o tej porze roku? - Zaprotestowała. - Oszaleliście?
- Możesz zostać. - Wzruszyła ramionami Muffa, a potem wskoczyła do wody, a Orion zaraz za nią.
Jaga rozejrzała się niepewnie.
Za nic nie przyznałaby się, że morska toń ją przeraża.
Tym razem wylądowali za murami podwodnego miasta.
Fortyfikację siedziby Morskich Smoków mieli za plecami, natomiast przed nimi, jak okiem sięgnąć, rozciągała się płaska równina.
Jej powierzchnię pokrywała skorupa szarych, płaskich głazów. Gdzieniegdzie można było dostrzec gęste kępy morskiej trawy.
Wysoko nad ich głowami szumiało morze.
Nieustannie falujące, żywe sklepienie robiło niesamowite wrażenie.
Na skraju równiny morskie Smoki rozbiły obóz podzielony na oddziały.
Konie, zagnane do sporych rozmiarów zagrody, parskały nerwowo.
Gdzieś na horyzoncie majaczyła ciemna sylwetka ogromnej twierdzy, strzegącej wschodniej granicy królestwa Morskich Smoków.
Jaga rozglądała się ciekawie, natomiast maszerująca przed nią Muffinka była bardziej zajęta mamrotaniem wywabiającej plamy formuły, niż otaczającym ich krajobrazem.
Legglę szedł obok milczącego Pieprza i przyglądał mu się czujnie.
- To mi wygląda na przygotowania do regularnej bitwy. - Zauważył cicho.
- Bo to jest przygotowanie do regularnej bitwy. - Wyjaśnił przewodnik, posyłając łucznikowi pobłażliwe spojrzenie. - Tyle, że spodziewaliśmy się większego wsparcia od Gryfów.
- Podobno mieliśmy pomóc wam w odzyskaniu twierdzy. - Zauważył łucznik. - Nie było tam wzmianki, że chodzi o wojnę. Sądziłem, że jakiś zbuntowany oddział trytonów...
Przewodnik parsknął.
- Gdybyśmy wypowiedzieli im oficjalną wojnę mielibyśmy spore kłopoty i Radę Magów na głowie.
- A ilu ich jest? - zapytał nieoczekiwanie Pieprz.
- Nie mam dokładnych informacji, wszystko wyjaśni wam Oktawus, o ile uzna, że się na coś przydacie...
- Bardzo to miłe. - Mruknęła Muffinka. - Bez łaski, mamy masę ciekawszych zajęć. Nikt nie pcha się z ochotą do tego rybiego zaułka.
Przewodnik rozsądnie postanowił wstrzymać się od komentarza.
Przeszli główną drogą obozu, aż do rozbitego w centrum turkusowo-granatowego namiotu.
Tam przewodnik ulotnił się z krótkim i zdawkowym pożegnaniem.
- Wszędzie was tak szanują? - Zainteresowała się Jaga.
- Jesteście wreszcie! - Ucieszył się Oktawus, odstawiając na ich widok nadgryziony kawałek ryby.
- Trochę nam się przeciągnęło w kryptach. - Wyjaśnił Legglę, kiedy Pieprz bez słowa podszedł do wielkiej makiety, na której rozciągnięto mapę i oznaczono oddziały.
- Mniejsza. - Oktawus niedbale machnął ręką. - Powiedzcie lepiej jakimi siłami dysponujecie.
- Pięcioma... - Zaczęła Jaga, również pochylając się nad mapą.
- Tysiącami?
- Jesteśmy sami. - Pieprz odwrócił się od mapy i skrzyżował ramiona na piersi.
Władca Morskich Smoków zamarł z pucharem w dłoni.
- Przepraszam, że co? - Wykrztusił. - Jak to sami? Gdzie jest Karasu?
- Zajęty. - Ziewnęła Muffinka.
Orion zamigał, co tylko pogłębiło zdumienie Oktawusa.
- Tak, on się nie poczuwa. - Błysnął kłami Pieprz. - Więc ilu rybiogłowych tam siedzi? - Stuknął palcem w atrapę twierdzy.
Król Morskich Smoków patrzył na nich z niedowierzaniem.
Miał ewidentny problem z przetrawieniem niewesołych nowin.
Demon świdrował go spojrzeniem.
- Ja bym wróciła do domu. - Ziewnęła Muffa, a potem zerknęła krytycznie na Jagę, której ubranie pokrywały plamy z błota i kryptowego szlamu. - Ogarnij się jakoś. - Poradziła.
Niedoszła healerka zacisnęła zęby i odwróciła wzrok.
Nie miała zamiaru dać się sprowokować.
W dodatku rosło w niej postanowienie, żeby póki co unikać używania magii.
Ptyś westchnęła teatralnie i złapawszy dziewczynę za rękaw, odciągnęła w kąt namiotu.
- Słuchaj, formuła czyszcząca jest całkiem prosta, musisz...
- To w końcu macie wojnę, czy tylko przepychanki? - Legglę wrócił do tematu.
Król widać odzyskał mowę , bo westchnął ciężko i klapnąwszy na krześle, powiedział niechętnie:
- Nieoficjalnie możemy mówić o wojnie. Nikt jej nie wypowiedział, dlatego liczyłem, że uda się załatwić sprawę po cichu.
- To teraz przez chwilę poudawaj, że traktujesz nas poważnie. - Warknął Pieprz, a elf zerknął na niego z niepokojem.
Jeszcze tylko brakowało im jakiejś dyplomatycznej kabały.
Oktawus zmarszczył brwi, ale widać był na tyle zdesperowany, żeby przełknąć taką zniewagę majestatu.
- Kilka dni temu zbrojny oddział trytonów najechał i przejął twierdzę wschodnią. Z doniesień świadków wiemy, że w grę wchodziło około czterystu żołnierzy. Moim zwiadowcom udało się
ustalić, że wczoraj do twierdzy dotarła pozostała część armii.
Na chwilę obecną mówimy o jakiś trzech tysiącach ciężkiej... - Zadumał się na chwilę, bo właściwie powszechne określenia oddziałów nie bardzo pasowały do trytonów. - Powiedzmy, że
piechoty. Do tego tysiąc jazdy i dwa tysiące lżejszych jednostek. Biorąc pod uwagę, że nie jest to regularne wojsko, w tej sile, bez większego trudu, zajmą wschodnią dzielnicę,
a później kolejne. Moja armia ich nie zatrzyma. - Zakończył z niechęcią. - Dlatego liczyłem na wsparcie.
- I je dostałeś. - Przewrócił oczami Pieprz. - Ile masz jazdy?
- Pięciuset gotowych w każdej chwili i około tysiąca w drodze, ale...
- Skupmy się na tym, co mamy pod ręką. - Uciął Pieprz. - Nie mam zamiaru utknąć tu na tydzień. Bez urazy.
Oktawus wytrzeszczył oczy.
- W tej chwili naszą najlepszą opcją jest wycofanie wojska za mur i modlenie się, że reszta wsparcia dotrze na czas, żeby utrzymać stolicę.
Jeżeli to wyjdzie, nie pójdą dalej. Gotowy jestem odżałować wschodnią dzielnicę...
- Gotowy jesteś poświęcić wschodnią dzielnicę, żeby schować się za murem? - Zmrużył oczy demon, a króla przeszedł nieprzyjemny dreszcz.
- To jedyne rozsądne rozwiązanie, nie mam... - Królowi przemknęło przez głowę, że przecież nie musi się tłumaczyć, ale ta myśl szybko zgasła.
- Ilu poddanych poświęcisz? - Przerwał mu Pieprz lodowatym tonem.
- Większość schroni się za murem, już teraz... - Czarne, zimne oczy wyduszały z niego odpowiedzi.
- Ilu?
- Pieprz.. - Legglę postanowił się wtrącić, ale demon stanowczym gestem nakazał mu milczenie.
Król uciekł wzrokiem i zaczął nerwowo obracać puchar w dłoniach.
- Podejrzewam, że kilku...nastu tysięcy nie będziemy w stanie uratować. - Przyznał cicho. - Ale ocalenie większości wymaga poświęceń...
- Przekonujesz mnie czy siebie? - Zadrwił zimno Pieprz. - A może ich? Tych wszystkich, którzy zginął w imię większego dobra, co?
- Daj spokój. - Mruknął elf. - Nie mają wojska, dopóki nie jest to oficjalna wojna, nie mogą poprosić o wsparcie, ani wprowadzić mobilizacji.
- Więc niech wypowiedzą wojnę. - Wzruszył ramionami Pieprz.
- Wtedy będzie jeszcze więcej ofiar. - Prychnął Oktawus. - Nie mówiąc o tym, że zanim dostaniemy potwierdzenie, oni rozniosą nas w pył.
- Właśnie dlatego bycie królem to gówniana fucha. - Błysnął kłami demon. - Zawsze musisz wybierać między syfem, a jeszcze większym bagnem.
Daj mi jazdę i załatwmy to po twojemu.
W namiocie zapanowała cisza.
Gdzieś wysoko szumiało morze.
Muffa zawierciła się ma pufie, którą okupowała od dłuższego czasu, bawiąc się z Puszkinem.
- Planujesz zjeść ich sam? - Zainteresowała się.
- Dokładnie tak. - Uśmiechnął się drapieżnie Pieprz.
- Czyś ty oszalał? - Zapytał słabo elfa. - Jaja sobie robisz? Mówimy o kilku tysiącach wojskowych. Trytonach! Pewnie mają węże morskie!
- Nie nakręcaj się... - Przewrócił oczami demon.
- Ich jazda dosiada węży morskich... - Wyrwało się królowi, który już całkiem przestał wierzyć, że uda im się uratować z tej kabały.
Co go podkusiło, żeby do całego tego bigosu ściągnąć sobie jeszcze na głowę obłąkanego demona?
Odchrząknął.
- To może ja wam podpiszę tę misję i wrócicie...
- Tak! - Ucieszyła się Muffinka, ochoczo zrywając się z pufy.
- Mieliśmy pomóc. - Ostudziła jej zapał Jaga.
- Pomóc, a nie wysyłać Pieprza na misję samobójczą. To nie jest zadanie dla nas.
- Nie jest. - Zgodził się nieoczekiwanie Pieprz. - Wy poczekacie na mnie w stolicy. A ty, - Zwrócił się do Oktawusa. - zrobisz dokładnie to, co planowałeś.
Swój taktyczny odwrót za mur. Jeśli chcesz, możesz przygotować się do oblężenia.
- Ale... - Król uświadomił sobie, że stojący przed nim demon mówi poważnie.
Miał zamiar iść tam tylko z oddziałem jazdy.
To już nie była nawet głupota, tylko czyste szaleństwo.
- Nie pójdziesz sam. - Prychnęła Muffinka, a Orion zamigał.
- Nawet przez myśl mi nie przeszło, żeby cię prosić. - Zawarczał Pieprz w kierunku wojownika o turkusowej czuprynie.
- Karasu wysłał nas wszystkich, nie możesz... - Zaczął Legglę, ale demon posłał mu lodowate spojrzenie.
- Zrobicie to, co wam każę. - Zawarczał.
- Ja nie zostanę. - Prychnęła Muffinka, robiąc nabzdyczoną minę. - Chętnie popatrzę jak dostajesz lanie.
Pieprz wyciągnął rękę w kierunku króla.
Oktawus zawahał się, ale potem szybko wypisał rozkazy.
Kim był, żeby przeszkadzać szalonemu demonowi w popełnieniu samobójstwa?
Demon złapał rulon i bez słowa wyszedł z namiotu.
- Niech go szlag. - Wściekł się Legglę.
- Co za dupek. - Burknęła Jaga.
- O nie, tak to się nie bawimy. - Zdenerwowała się Muffinka. - MNIE się nie ignoruje.
Zanim ktoś zdołał ją powstrzymać, wystrzeliła z namiotu i pobiegła za oddalającym się demonem.
Dopadła go z zamiarem zdzielenia laską w głowę.
Pieprz uchylił się bez większego wysiłku.
- Idę z tobą.
- Zostajesz.
- Nie możesz iść sam! - Zdenerwował się, zaciskając palce na lasce.
Pieprz podał rozkazy dowódcy jednostki, który przez dłuższą chwilę przyglądał im się podejrzliwie, a potem dał sygnał do mobilizacji.
W obozie się zakotłowało.
Demon przyglądał się tej krzątaninie w milczeniu, a potem odwrócił się do Muffinki.
Nachylił się i spojrzał czarodziejce w oczy.
Przez krótką chwilę jego tęczówki przybrały znajomy, czekoladowy odcień.
- Musisz zostać. - Powiedział cicho.
Czarodziejka już otwierała usta, żeby zaprotestować, jednak ciepło w jego spojrzeniu na moment zmąciło jej myśli.
Za plecami demona rozległo się rżenie.
Morscy wojownicy pokrzykiwali na siebie, ustawiając się w równych szeregach.
Pieprz wyprostował się i niespiesznie zaczął rozpinać klamry.
Miecze wylądowały ze zgrzytem na kamieniach.
Chwilę później dołączyła do nich zbroja.
Muffinka w milczeniu przyglądała się, stojącemu przed nią potężnemu wojownikowi, którego rysy zaczęły się rozmywać.
Jego sylwetka z każdą chwilą powiększała się.
Zaszumiały rozłożyste skrzydła, a postać demona nabrała ostrości.
Przed czarodziejką stał Aeszma i mierzył ją spojrzeniem, w którym czaiło się zło.
Muffinka przełknęła nerwowo ślinę.
- I tak się nie boję. - Oznajmiła hardo, chociaż z trudem panowała nad trzęsącymi się kolanami.
Starała się nie zapominać, że stojący przed nią upiorny bydlak tak naprawdę jest starymi poczciwym Pieprzem.
Gdzieś tam w środku.
Chyba.
Chociaż to, palące żądzą mordu spojrzenie, drapieżna złowroga maska i otaczająca go ciężka aura śmierci, wcale nie pomagały w pozytywnym myśleniu.
Ale przecież Pieprz by ich nie skrzywdził...
Przynajmniej taką miała nadzieję.
- Idę z tobą i ugrilluję im te rybie dupska! - Stuknęła laską w kamienie i zadumała się na krótką chwilę. - Czy ryby mają tyłki?
Nikt jej nie odpowiedział, bo w obozie zaległa nagle cisza.
Legglę, Orion i Jaga zatrzymali się wpół kroku.
Orion zamigał coś nerwowo.
Nikt nie zwracał na niego uwagi.
Wszyscy gapili się ze zgrozą na Boga Zniszczenia, który stał na środku obozowiska Morskich Smoków.
Ciężka aura, wiszącej nad mini zagłady, opadła na obóz.
Najskrytsze leki zaczęły wypełzać z zakamarków świadomości.
Wszyscy zamarli w napięciu, zupełnie, jakby mieli do czynienia z dziką bestią gotującą się do ataku.
Konie kładły po sobie uszy, ale żaden z nich nie odważył się złamać szeregu.
Aeszma wyprostował się, wciągając głęboko powietrze.
Strach.
Uwielbiał jego zapach.
Nie mógł się doczekać, kiedy zmieni się w niepohamowany lek, a potem zwierzęca panikę.
Gdy sparaliżuje umysły i sprawi, że serca zaczną pękać niczym bańki mydlane.
Doskonale słyszał ich uderzenia.
Coraz szybsze, regularne pulsowanie.
Nawet nie musiał się specjalnie wysilać.
Jeśli by chciał, obóz w jednej chwili spłynąłby krwią.
Czuł narastającą ekscytację.
Znajoma agresja i chęć niszczenia napływały wraz z nowym ładunkiem mocy.
Zaświerzbiły go kły.
Tak, gdyby tylko chciał zmiażdżyłby ich, nie ruszając się nawet o krok.
Sprawiłby żeby wyli.
Kiedy ostatnio słuchał jęków umierających istot?
Kiedy po raz ostatni karmił się masowym lękiem?
Gdyby tylko chciał...
No właśnie, ale z jakiegoś powodu nie chciał.
Gdzieś na skraju świadomości czaiła się całkiem inna myśl.
Obca.
Przeszkadzała Aeszmie i uwierała niczym kamień w bucie.
Potrząsnął głową.
- To... - Skądś dobiegł go cichy głosik.
Spojrzał w dół i zobaczył małą istotę w kolorowej sukience.
- To chodźmy. - Burknęła, unikając jego wzroku.
Aeszma odprowadził wzrokiem czarodziejkę, która obeszła go szerokim łukiem i ruszyła w stronę skamieniałego oddziału.
- Ty zostajesz. - Zawarczał, a konie zarżały nerwowo.
Irytująca obca myśl rozpychała się coraz bardziej.
Miał dosyć hamulców.
Wystarczająco długo był potulny, najwyższa pora pokazać wszystkim prawdziwe oblicze Boga Zniszczenia.
Nikt więcej nie będzie dyktował mu warunków.
Nikt więcej go nie powstrzyma.
Poruszył skrzydłami.
Zamigotały złote i szkarłatne pióra.
Aeszma chciał krwi.
Błagań o litość.
Chciał znowu poczuć przyjemność, jaką dawało mu mordowanie.
Nasycić ogarniający go głód i nakarmić żądzę.
Wokół kłębiło się tyle istot.
Wystarczyło po nie sięgnąć.
Spalić te cholerne namioty.
Zmiażdżyć ogrodzenia.
Rozerwać tkanki i strzaskać kości.
Poczuć ciepłą krew, spływającą po skórze, zaciągnąć się ostatnim tchnieniem umierającego.
Rozszarpać ich, albo zniszczyć powoli miażdżąc ich wolę...
Pochłonąć tlące się w nich istoty.
Doskonale pamiętał ciepło i niepowtarzalne uczucie spełnienia, jakie towarzyszyło wchłanianiu innego bytu.
Omiótł wzrokiem obozowisko, to wszystko było niczym, wystarczyło...
Trafił spojrzeniem na czarodziejkę.
Ogarniający go szał cofnął się.
Znowu był w stanie trzeźwo myśleć.
Czy naprawdę chciał to zrobić?
Wypuścić czający się w nim mrok?
Dać się ponieść swojej naturze?
Zaufać, że będzie w stanie wrócić?
A jeśli się myli?
Wiedział, że już trochę za późno na takie wątpliwości.
Pochylił się nad Ptysiem i z oporem dobrał ostatnie, pozbawione śmiercionośnego ładunku, słowa.
- Musisz tu zostać, bo inaczej ja nie będę mógł wrócić.
Nacisk żądzy narastał, a wraz z nim nowy ładunek mocy.
Słowa krążyły w jego głowie, a każde ostre niczym sztylet.
Potrzebował krwi.
Bóg chciał swojej ofiary.
Rozprostował skrzydła i wzbił się w powietrze.
Przeleciał nad głowami oddziału jazdy, która po krótkim wahaniu ruszyła z kopyta za nim.
Lepka, obezwładniająca aura niepokoju i lęku wyparowała.
Wszyscy odetchnęli z ulgą.
- Czy ja właśnie posłałem do boju Boga Zniszczenia? - Zafrasował się Oktawus, patrząc w ślad za pędzącym po równinie oddziale jazdy.
- Niech mnie driady biją. - Szepnął ze zgrozą Legglę.
- Mówiłam, że on jest niebezpieczny. - Burknęła Jaga. - Byłam kretynką! To jest chodząca apokalipsa. On w mgnieniu oka zmieniłby nas w skamlące o śmierć żywe trupy.
Wy też to czuliście. - Spojrzała prosto w oczy elfa i Oktawusa. - Pozwalanie, żeby coś takiego latało luzem, to czyste szaleństwo.
- Weź nie histeryzuj. - Prychnęła Muffinka, dołączywszy do nich. - Stało ci się coś? Jak widać panuje nad sobą, nie?
- Taa. - Mruknął bez przekonania elf, a Orion zamigał coś energicznie.
- Wolałam, jak byłeś moim zwierzakiem. - Ptyś posłała mu karcące spojrzenie. - Teraz będę musiała nauczyć się migowego, żeby zobaczyć, czy w ogóle masz coś ciekawego do powiedzenia.
Orion posłał jej zaskakująco uroczy uśmiech.
Czarodziejka odchrząknęła i przeniosła wzrok na równinę.

Haha przekierowali sobie wszystkie rozmowy międzynarodowe, no widzę mają rozmach. Właściwie to całkiem ciekawy ruch, bo przy odpowiedniej manipulacji może sporo namieszać na korzyść gryfów. Blik i Haj idą chlać, ale niech mają, zasłużyli xD.

Oho, taka ekipa do odbijania twierdzy, boje się, że owa budowla może takiego ratunku nie przetrzymać w całości.



haha to mnie rozbawiło. I gryfy jak zwykle nieprzejęte całą sytuacją. I kolejny szalony plan na zasadzie, a jakoś to będzie, gorzej się nie Wulgaryzmy spierdoli xD.



Rozkminy Ptysia!

Huh i zaczyna się marsz na rozróbę. Ciekawe czy Ptyś i reszta też się tam wepcha, trochę przypalonych rybich tyłków też się przyda \o/

Szałwia leżał na plecionym z lian hamaku, który kołysał się lekko.
Grzech drapał zapamiętale lewą nogę.
- Przestań. - Burknął, siedzący na ziemi Ziemniak. - Tylko pogorszysz sprawę.
- Ale te pokrzywy swędzą. - Poskarżył się nieszczęśnik.
Karasu stał w milczeniu przy zakratowanym okienku.
Wielki druid zostawił ich własnemu losowi, życząc beztroskim tonem "przyjemnej nocy".
Rulon misji, ciasno zwinięty w sakiewce przy pasku dowódcy Gryfów, przypomniał o upływającym niebawem terminie zadania.
Według reguł należało w ciągu 48 godzin, od momentu podjęcia misji, stawić się w punkcie docelowym.
Czas płynął, a oni nie mieli przed sobą zbyt pomyślnych perspektyw.
Ziemniak westchnął.
- Ty nie wzdychaj. - Upomniał go Karasu. - Ty myśl.
- Myślę jak to będzie zostać pogrzebanym żywcem.
- Przynajmniej będziesz miał doborowe towarzystwo. - Pocieszył go Szałwia, usiłując powstrzymać się od drapania.
- Cudownie. - Nie wykazał entuzjazmy druid.
- Musimy jakoś prysnąć z doliny. - Karasu w zadumie przejechał dłonią po brodzie.
Szybko przestał, bo przypomniał mu się niefortunny eksperyment.
- Nie da się prysnąć. - Zgasił go Ziemniak.
- A jak to zrobiłeś za pierwszym razem?
- Miałem farta i wsparcie.
- Znaczy ktoś jeszcze podwędził patyki?
Druid znowu westchnął.
- Nie możesz nam urosnąć jakiejś drogi powrotnej, czy coś?
- W dolinie nie działa moc Świętego Drzewa.
- To zauważyliśmy. - Parsknął Szałwia.
- Zakopią mnie i zostanę prawdziwym Kwitnącym Ziemniakiem.
- To się nazywa duch walki! - Pochwalił go dowódca i przeniósł spojrzenie na dziwnie przygaszonego Grzecha.
Chłopak patrzył przed siebie nieobecnym spojrzeniem, nagle wzdrygnął się i zamrugał.
- Co jest? -Zapytał czujnie Gryf.
Szałwia zmieszał się.
- No? - Ponaglił go Karasu.
- Aeszma przebudził swoją moc. - Wyszeptał dziwnym tonem.
- Wspaniale. - Zazgrzytał zębami dowódca. - Znaczy, że co? Mamy obłąkanego Boga Zagłady latającego luzem?
Grzech potwierdził skinieniem głowy.
- Zbladłeś coś chłopaczku. - Zauważył druid, grzebiąc w kieszeniach kamizelki.
Wyciągnął mieszek z żelkami i podsunął go Szałwi, który poczęstował się z nieufną miną.
Uniósł zielony przysmak w kształcie liścia i obejrzał go dokładnie.
- Blik jadł podobne, tylko że jakoś inaczej wyglądały. - Przypomniał sobie, wrzucając żelkę do ust.
- Gumowe misie, koleś ma niezłego fizia na ich punkcie.
- Aeszma korzysta z naszej mocy, to musi być coś poważniejszego. - Grzech przeciągnął się.
- Jak bardzo? - Zapytał dowódca, chociaż chyba nie chciał wiedzieć.
Jeszcze im tego brakuje do szczęścia.
Jakiejś okolicznej zagłady.
Grzech wzruszył ramionami.
- Ostatnim razem chodziło o dziesiątki tysięcy wojowników z armii Świata.
- Zabiję go. - Mruknął Karasu i zaraz wbił zielone spojrzenie w Szałwię. - Zaraz, przecież ty jesteś Grzechem.
- No brawo, szefie, całkiem błyskotliwe odkrycie. - Pochwalił druid, przeżywając żelki. - Żelusia?
- Daj mi spokój z żelkami! - Gryf zaczął nerwowo przemierzać ich prowizoryczną celę. - Albo dawaj. - Wyciągnął z mieszka garść słodyczy. - To znaczy, że dysponujesz mocą. Jaką?
Szałwia wyraźnie zmieszał się.
Przypomniała mu się rada Vanisz.
Tylko, że pytał go dowódca...
Teoretycznie mu podlegał.
- No? - Ponaglił go Gryf. - Czego Grzechem jesteś?
- Magii. - Przyznał cicho Szałwia.
- Czyli potrafisz czarować?
- W dolinie druidów nie działa magia. - Ostudził ich zapał Ziemniak, z żalem zaglądając do pustego mieszka.
Karasu zaklął.
Klapnął na podłogę i poczochrał czuprynę.
- No nie do końca. - Przerwał ciszę Szałwia.
Dowódca popatrzył na niego dziwnie.
- Czym właściwie jesteś? - Zainteresował się niespodziewanie Ziemniak.
- Mieszanką dżina i sfinksa. - Wyszczerzył zęby Grzech.
Druid zerwał się na równe nogi.
- Znaczy jak cię potrę, to spełnisz życzenie?
- Tu się puknij. - Poradził mu Szałwia stukając się w czoło. - Potrzeć to ty możesz swój święty patyk.
- Wszystkie te Grzechy są strasznie niewychowane. - Obraził się druid.
- Chów w wykonaniu Boga Zagłady. - Parsknął Karasu. - Czego się spodziewałeś?
Odprężył się.
Mieli szansę, wystarczyło tylko dobrze to rozegrać.
- Powiedz, jakie życzenia możesz spełniać?
- Każde. - Wzruszył ramionami Szałwia.
- Dostanę więcej żelek? - Zapytał z nadzieją Ziemniak, podsuwając Grzechowi pusty mieszek, który błyskawicznie napełnił się zielonymi listkami.
Druid spróbował jednego.
- Na zwiędły mech, bezbłędne. Tak właściwie, to nie mogłeś nas od razu jakoś przefrunąć na miejsce misji? - Zapytał żując żelki.
- Mogłem... - Przyznał niechętnie Szałwia. - Ale nikt nie prosił, więc...
Karasu palnął się w czoło.
- Całe życie z wariatami. - Westchnął. - Dobra, kimniemy, a jutro zabieramy się do roboty.
Walnął się na hamak i przez chwilę huśtał się, pogrążony we własnych myślach.
- A coś do picia? - Zapytał Ziemniak. - Powiedzmy zimny koktajl czekoladowy. - Ledwo dokończył, a już trzymał wąskie, zimne naczynie, na którym skraplała się woda.
Pociągnął ze słomki.
- Fenomenalne. Gdzie jest haczyk?
- Jaki haczyk?
- Zaraz, moment. - Wtrącił się Karasu. - Ustalmy jakieś zasady. Nie możesz łazić i spełniać wszystkich życzeń.
- Vanisz też tak mówiła. - Przyznał Szałwia.
- To ona wie? Kto jeszcze?
- Grzechy i Aeszma. Może Orety, ale chyba był zbyt ten... no... nietrzeźwy?
- Z tym to nigdy nie wiadomo... - Zmarszczył brwi Karasu. - Od tej pory spełniasz tylko moje życzenia, zrozumiano? Na wyraźny rozkaz.
Szałwia zadumał się.
Zastanawiał się, jak to przekłada się na jego więź z Aeszmą.
Ale przecież Bóg sam kazał mu się podporządkować Karasu...
- Ale jeśli Aeszma...
- Mam przeczucie, że on i bez ciebie narobi dość kłopotów. - Burknął Gryf.
- W porządku. - Zgodził się Grzech i wyciągnął dłoń w kierunku dowódcy.
- Ale bez żadnych pocałunków. - Zastrzegł Karasu.
Grzech zachichotał.
- Nie, to całkiem inny układ.
Gryf uścisnął rękę Szałwi.
Na wewnętrznej stronie jego dłoni pojawiła się fioletowa runa.
- Wygląda na to, że przygarnąłeś dżina, gratuluję. - Ziemniak skończył żelki. - Szkoda, że nie poprosiłem o samonapełniający się mieszek z różnymi smakami.
Grzech uśmiechnął się.
Druid wbił proszące spojrzenie w dowódcę.
- Staram się być poważnym człowiekiem! - Zaprotestował Karasu.
- Żelki to bardzo poważna sprawa. Nigdy nie lekceważ potęgi żelek!- Zapewnił go druid siorbiąc koktajl.
- Zwłaszcza w obecności Blika. - Roześmiał się Szałwia.
Dowódca przewrócił oczami.
- Samonapełniający się mieszek różnosmakowych żelek dla pokręconego Ziemniaka raz!
- Tylko bez anyżowych!
- Żadnego anyżu. - Dodał dowódca, ziewając.
Szałwia pstryknął palcami i w powietrzu zawisł ciemno zielony mieszek z wyszywanymi złotą nicią wzorami.
Druid złapał go i niecierpliwie zajrzał do środka.
Aż westchnął na widok wyjątkowo apetycznych żelek.
Zjadł pierwszą z brzegu.
- Teraz to już mnie mogą nawet zakopać. - Westchnął z rozmarzeniem.

Diabeł siedziała przy stole w Głównej Sali gildii i kręciła w zadumie kubkiem z kawą.
Blik dolał sobie zimnego piwa do kufla.
Hajmidal rozparł się na krześle.
- Tak w ogóle, - Zaczęła Vanisz, grzebiąc łyżką w słoiku z kremem czekoladowym. - to ja żądam jakiejś wypasionej katany, w ramach odszkodowania. Moje noże też trafił szlag. W takich warunkach nie da się pracować.
- Pies jebał noże. - Mlasnął Blik. - Grunt, że dupy ocaliliśmy.
- Morda, zgniłku. - Burknęła wojowniczka.
- Co za kultura. - Obraził się Grzech.
- Odezwał się ten dobrze wychowany. W stodole się chowałeś? - Odgryzła się.
- W burdelu. - Wyszczerzył zęby Blik. - Same zjeby, nie polecam.
- Dzieciaki. - Westchnął Hajmidal, odstawiając pusty kufel.
Siedzący obok niego mag milczał ponuro.
- Ilu było tych serafinów? - Zapytała nagle Diabeł.
- Odmawiam zeznań do momentu objawienia się jakiegoś porządnego trunku. - Oznajmił zastępca, krzyżując ramiona na piersi.
- Miecze, bimber, jeszcze jakieś życzenia? - Prychnęła niecierpliwie piekielna dziewczyna.
- Ja to bym się herbaty napił. - Rzucił nieśmiało bajarz.
Skaczący po stole kruk zaskrzeczał.
- Nie no nie krępujcie się, może jeszcze coś? Blik?
- Gumowe misie.
Diabeł przewróciła oczami.
- Nie chodzi o miecz. - Sprostowała Vanisz. - Katana. I musi być bogoodporna.
- Dość. - Ucięła stanowczo Diabeł. - Mam gdzieś wasze zachcianki. Hajmidal i Bart zostają, reszta won.
- Ale... - Zaczął Blik.
- To czym ja mam walczyć? Wykałaczkami? - Obraziła się Vanisz.
- Jak dla mnie, możesz nawet rzucać kijankami. Co tam lubisz. - Oznajmiła lodowato piekielna dziewczyna.
Grzech złapał niedopite piwo i czmychnął, ciągnąc wojowniczkę za sobą.
- Nie przeginaj. - Poradził jej cicho, kiedy zamknęli za sobą drzwi. - Ona tylko udaje miłą, czasem. Przejdźmy się do pieczary Aeszmy, on zawsze ma tam skitrane coś ciekawego.
- Sugerujesz, że mam podwędzić mu jakieś ostrze?
- Nawet nie zauważy. - Prychnął Grzech, ciągnąc ją za sobą.
- Były trzy. - Mruknął bajarz, kiedy drzwi do sali zamknęły się.
- Na pewno nie więcej?
- Nie szukaliśmy specjalnie. - Uśmiechnął się krzywo Hajmidal.
- Zaatakowały z jakiegoś powodu?
- Chyba nas nie polubiły. - Wzruszył ramionami zastępca. - Ale powiedziałbym, że chodziło im o kamienie.
Wiadomość ta wcale nie ucieszyła Diablicy, która niespokojnie zabębniła palcami w stół.
- Ale wzięliśmy wszystkie, a serafiny zabite, więc... - Zaczął mag.
- Nie dzięki tobie. - Prychnął Hajmidal.
- Właśnie. - Piekielna dziewczyna wbiła w niego wzrok. - A dzięki komu?
- Blik zeżarł jednego, a ja utłukłem dwa pozostałe.
- Niemożliwe. - Wyrwało się bajarzowi. - Rozumiem, że Blik, w końcu dysponuje boską cząstką, przepełnia go moc, ale ty?
- Jesteś człowiekiem... - Powiedziała dziwnym tonem Diabeł, nie spuszczając spojrzenia z zastępcy.
- Nie wiem o co to całe halo. Latały, tośmy je ubili.
- Bo ostatnio do eksterminacji jednego serafina potrzeba było siedmiu magów. - Powiedziała powoli Diabeł.
- Bo magowie to fujary. - Hajmidal posłał drwiące spojrzenie bajarzowi, który nachmurzył się. - Czary mary sobie odstawiają, a mieczem machać nie ma komu. Swoją drogą Vanisz ma rację, powinna dostać ostrza.
- Tak się szczęśliwie składa, że ty mieczem machać potrafisz, w związku z tym, wybierzesz się z naszym magiem na małą wycieczkę.
- Mam iść z nim? - Zapytali jednocześnie, każdy innym tonem, ale przekaz był jednoznaczny.
Żadnego ta nowina nie ucieszyła.
Diabeł odchyliła się na oparcie krzesła i popatrzyła na nich z czymś na kształt rozbawienia.
- Mam poważniejsze sprawy na głowie niż pilnowanie jakiegoś, pożal się bogowie, maga podczas zbierania jagód. - Zaprotestował Hajmidal.
- Nie potrzebuję tego gbura, tylko będzie mnie spowalniał.
- Kogo nazywasz gburem, ty cykorze?
- Tylko nie cykorze! - Zdenerwował się mag. - Pozbywałem się potworów, kiedy ty jeszcze nie wiedziałeś, co to pozycja pionowa!
- Chyba chochlików i czerwonych kapturków.
- Świetnie się dogadujecie. - Klasnęła w dłonie Diabeł. - To załatwione. Hajmidal, Bart ci wszystko wyjaśni, wyruszycie po zachodzie słońca.
- Nigdzie z nim nie idę! Wypełniam rozkazy Karasu.
- Karasu tu nie ma. - Wzruszyła ramionami piekielna dziewczyna.
Niespiesznie upiła łyk kawy.
- Tym bardziej nigdzie się nie ruszam.
- Powiedział, że masz być do mojej dyspozycji, czyż nie? - Zauważyła bez emocji.
Zastępca zazgrzytał zębami.
Ostatnie na co miał ochotę, to niańczenie tego nieudolnego maga.
- Po zachodzie, brama północna. Teraz możesz odejść.
Hajmidal zacisnął zęby i bez słowa opuścił Wielką Salę.
- Nie potrzebuję go. - Mruknął urażony Bart. - Poradzę sobie sam.
- Wiem.
- To na cholerę mam go brać? - Stracił cierpliwość.
- Bo nie może tu zostać. Przynajmniej nie teraz.
Bajarz uniósł brwi.
- Dlaczego?
- Bo sam pokonał dwa serafiny. Pomyśl. Nie jest człowiekiem, w dodatku nie przepada za Aeszmą. Będą z tego kłopotu. Na razie najłatwiejszym rozwiązaniem będzie trzymanie tych dwóch oszołomów z dala od siebie.
- Mnie też nie lubi.
- To bez znaczenia.
- Dzięki.
- Ależ proszę. - Uśmiechnęła się znad kubka. - Masz wszystko?
- To zależy... w każdej krainie ma być podobna zagłada?
- Nie no, wykażmy się fantazją. Udasz się do miast Siedmiu Krain, które zaznaczyliśmy na mapie. Znajdziesz świątynie Atona i dopilnujesz, żeby każdy, kto szuka tam łaski dostał, odpowiednią nagrodę. W każdej krainie inny rodzaj zarazy. Za każdym razem zostaniesz tak długo, aż wszyscy zaczną kojarzyć źródło choroby z Atonem. Nie muszą zaraz umierać, nie przesadzajmy. Ale niech cierpią. Niech przeklinają Jego Promienistość.
Upiła łyk kawy.
- Potem szepniesz tu i tam, przypomnisz im o istnieniu innych Bogów. Tylko nie przesadź. Jak dobrze pójdzie Aton straci trochę wiernych na rzecz okolicznych bóstw. Ważne, żebyśmy mieli czyste ręce. Ani słowa o Aeszmie.
- Masz mnie za amatora? - Obraził się mag. - Będę potrzebował ghulowego prochu. Wiadomości będę słał przez Kawkę. - Pogłaskał kruka, który właśnie zanurzył dziób w słoiku z kremem czekoladowym.
- Unikaj niepotrzebnego ryzyka i w razie czego od razu pryskaj.
- Poradzę sobie. - Powtórzył. - Co z Marceliną?
- Właśnie miałam się za to zabrać, chcesz popatrzeć?
- Na pełne ożywienie maga? No oczywiście. - Zapalił się bajarz.
Diabeł rozejrzała się po sali.
- W sumie możemy zrobić to tutaj. - Rzuciła magowi kawałek czerwonej kredy. - Smaruj krąg, bo mi się schylać nie chce.
- Prosty? Złożony?
- Piekielny. - Błysnęła kłami. - I Bart... - Rzuciła, kiedy bajarz zwinął dywan i odsunął stół pod okna.
- Słucham?
- Postaraj się, żeby Hajmidal nie dowiedział się o planie, dobra?
- Mam wywołać siedem zaraz pod nosem przewrażliwionego zastępcy, tak żeby się nie zorientował, że coś jest nie tak?
- Poradzisz sobie. - Zadrwiła.

Oddział jazdy pędził na wschód.
Kopyta koni uderzały o kamienną nawierzchnię równiny.
Wojownicy galopowali ze wzrokiem utkwionym we wschodnią twierdzę, która rosła z każdą chwilą.
Szczęk zbroi, tętent kopyt i parskanie koni niemal zagłuszały miarowe uderzenia potężnych skrzydeł Boga, szybującego nad ich głowami.
Rycerze już dawno zdążyli pożegnać się z własnym życiem, bo żaden z nich nie sądził, że jeszcze ujrzy stolicę.
Pędzili ku zagładzie, naprzeciw kilkutysięcznej armii trytonów.
I gdyby nie to, że bardziej od tego, co ich czeka bali się Boga lecącego nad nimi, rozpierzchliby się na pozostałe trzy strony świata, zaraz po opuszczeniu obozu.
Chorągwie łopotały, szarpane pędem powietrza, a twierdza wraz z ich końcem zbliżała się z każdą chwilą.
W końcu Bóg wylądował.
Wojownicy ściągnęli wodze, ustawiając spienione konie w szyku.
Zatrzymali się na tyle blisko, że byli w stanie dostrzec żołnierzy, przechadzających się po murze twierdzy, a jednocześnie na tyle daleko, żeby nie dosięgły ich strzały.
Wschodnią twierdzę wykuto w wysokim paśmie czarnych skał, których wierzchołki sięgały jeszcze wysoko nad powierzchnię morza.
Rozbijające się o nie fale, kotłowały się w górze, tworząc burzliwe sklepienie.
Posępna budowla miała tylko jedną bramę z ogromnymi, okutymi, dwuskrzydłowymi wrotami, które dodatkowo, w razie potrzeby chroniła opuszczana żelazna krata.
Całość osadzono w wysokim murze, w którego dwóch narożnikach wzniesiono potężne wieże obronne.
Jedynym sposobem dostania się do twierdzy było przekroczenie bramy, bądź samobójczy upadek z wysokich skał, które tworzyły naturalny tył fortyfikacji.
Zdobycie jej, z pomocą jazdy nieuzbrojonej w tarany, było rzeczą niemożliwą.
Zarówno mury, jak i wieże, były gęsto obsadzone wrogimi żołnierzami.
Czarny kamień budowli kontrastował z jasnymi mundurami trytonów.
Wysoko na lewej wieży powiewała nowa chorągiew.
Gdzieś na murach zagrzmiał róg. Chwilę później odpowiedział mu kolejny.
Nikt się nie odezwał.
Niektórzy zerkali na dowódcę, który, siedząc prosto w siodle, patrzył przed siebie.
Wszyscy omijali wzrokiem bestię, która stała przed nimi.
Bóg odwrócił się nagle.
Konie zatańczyły nerwowo, ale rycerze zdołali utrzymać je w miejscu.
Aeszma wyciągnął ramię w ich kierunku, a między potężnymi szponami zalśniła szkarłatna kula mocy.
Rycerze wstrzymali oddech.
Moc wyprysnęła w górę, żeby za chwilę opaść na cały oddział, spowijając go kłębem czerwonego dymu.
Konie zarżały, wojownicy zaklęli, wybuchło zamieszanie.
Szkarłatne drobinki wżerały się w skórę, oznaczając zarówno rycerzy, jak i zwierzęta piętnem Boga Zagłady.
Niespodziewanie wszystko zniknęło, a konie uspokoiły się.
Znamiona paliły jeszcze krótką chwilę.
Aeszma świdrował ich spojrzeniem na wskroś przesyconym złem.
Byli profesjonalnym oddziałem jazdy.
Brali udział w wielu potyczkach, ale jeszcze nigdy nie czuli takiego strachu jak teraz, gdy czarne niczym smoła oczy wypalały im dusze.
Jakiś pierwotny, pozbawiający zmysłów lęk.
Niektórzy zaczęli się trząść.
Zaskrzypiała brama, której potężne skrzydła otwierały się z wolna.
Kiedy powstała dość szeroka szczelina, zaczęło wylewać się z niej wojsko.
Pełzające po kamienistym podłożu węże morskie z paszczami uzbrojonymi w dwa rzędy kłów, gotowych unicestwić najtwardszą zbroję.
Dosiadający ich wojownicy przypominali upiory.
Odziani na biało, ogromni i niemal przeźroczyści, z rybimi oczami pozbawionymi jakiegokolwiek lęku.
Oddział był niewielki, pięćdziesięciu zbrojnych i syczące wściekle węże.
Kiedy ostatni wojownik opuścił twierdzę, brama zamknęła się z ponurym dudnieniem, które poniosło się echem po równinie.
Zaległa cisza, przerywana jedynie podmuchami wiatru i łopotem chorągwi.
Nieznośnie, pełne wyczekiwania napięcie.
Czekali na sygnał.
Czekali na ruch przeciwnika.
Rozłożyste, trzy kolorowe skrzydła Boga drżały ze zniecierpliwienia.
Czuł gęstniejący zapach niepokoju i strachu.
Zapowiedź nadciągającej rzezi.
Tysiące istot, którymi może się nasycić, były na wyciągnięcie ręki.
Narastające napięcie wywoływało ekscytację.
Trytony ruszyły.
Bóg, nadal stojący tyłem do swojego oddziału, nakazał im czekać.
Jego czarne ślepia wpatrywały się zachłannie w sunący oddział.
Bojowe skrzeki trytonów niosły się echem po pustej równinie.
Wysoko w górze huczały burzące się fale.
Kilka koni niecierpliwie zadzwoniło kopytami o kamienie.
Morskie Smoki trwały w bezruchu, niczym niezwykle realistyczne rzeźby.
Kilkadziesiąt kroków przed nimi stał Bóg Zagłady z szeroko rozpostartymi skrzydłami.
Na murach łucznicy nakładali strzały na łuki.
Wielkie węże o oślizgłych cielskach sunęły z wściekłym sykiem, poganiane bojowymi okrzykami.
Trytony wzniosły długie miecze, szykując się do zadania ciosów.
Jeszcze chwila i zmiażdżą przeciwnika.
Konie nie miały szans w starciu z potężnymi kłami węży.
Rycerze nie odparliby ataku znacznie potężniejszych od siebie wojowników.
Wiedziała o tym zarówno zwarta w szyku jazda, jak i nacierający z furią oddział trytonów, których zajadłości nie ostudził nawet widok dziwnego wojownika na czele Morskich Smoków.
Pędzili po chwale, by zmiażdżyć przeciwnika.
Chcieli krwi i zwycięstwa.
chcieli wojny i potęgi.
Ale targające nimi żądze były niczym, w porównaniu do tej, czającej się we wnętrzu Aeszmy.
- Co robimy? - Zapytał nerwowo jeden z wojowników.
- Czekamy. - Odparł dowódca, chociaż wiedział, że to szaleństwo.
- Zmiotą nas. - Mrukną ze zgrozą ktoś z tyłu.
Morskie węże z pierwszej linii, z wściekłym sykiem wyciągnęły się, by zatopić kły w stojącym im na drodze Bogu.
Dosiadający ich wojownicy wzięli zamach, gotowi do ataku na wypadek, gdyby ich rumaki nie rozszarpały ofiary dość szybko.
Pęd powietrza i smród zgniłych ryb buchnął w stronę jazdy.
Zarżały spłoszone konie, a oślizgła maź z grubych cielsk węży spadła na kamienie niczym ohydny deszcz.
Zgiełk, syk i szczęk zdawał się otaczać ich z każdej strony.
I nagle wszystko zniknęło.
Upiorna cisza, jaka nagle zaległa na równinie, tylko wzmogła przerażenie wśród jazdy.
Konie zaczęły łamać szyk, tańcząc i rżąc nerwowo.
- Wyrównać. - Lodowaty warkot podziałał na nich jak smagnięcie batem.
Dopiero teraz Morskie Smoki spostrzegły, co się stało.
Cały oddział trytonów leżał martwy u stóp Boga.
Aeszma patrzył płonącym wzrokiem na rozszarpane ciała, spowite zakrwawionymi strzępami mundurów i zbroi.
Na potężne, oślizgłe cielska węży, nienaturalnie powyginane w śmiertelnej agonii.
Krew spływała po kamieniach, łącząc się w strumień, leniwie sunący w stronę masywnej bramy twierdzy.
Bóg Zagłady wciągnął powoli powietrze, sycąc się zapachem uchodzącego życia.
Przymknął oczy, pochłaniając każde ostatnie tchnienie unicestwionych istot.
Jazda za jego plecami zmartwiała z przerażenia.
Aeszma powoli uniósł powieki i wbił upiorne spojrzenie w jedynego ocalałego trytona, który, stojąc obok rozszarpanego cielska swojego węża, drżał ze strachu.
Ciężki miecz wypadł mu z łapy i z paskudnym pluskiem wylądował w rzece krwi, która wzbierała coraz szybciej, a stojący jej na drodze wojownik nie był żadną przeszkodą.
Wysoko na murach zakotłowało się, zawyły rogi, a żołnierze biegali nerwowo wykrzykując rozkazy.
Łucznicy wypuścili strzały.
Pociski zatrzymały się w powietrzu i bezwładnie opadły na ziemię.
Groty ze stukotem odbijały się od kamieni.
Bóg Zagłady przekrzywił lekko głowę.
- Powiedz im, że jeśli teraz odejdą, przeżyją. - Zawarczał, a słowa pomknęły w stronę ocalałego trytona.
Zwolniły i otarły się o jego jasną zbroję, wypalając długie rysy.
Otępiały z przerażenia wojownik cofnął się i niemal stracił równowagę, ślizgając się w rzece krwi.
Szkarłatne krople obryzgały jego biały pancerz.
Potykając się, popędził niezgrabnie w stronę bramy.
Towarzyszyło mu ciężkie milczenie i odór śmierci.
- Kiedy się zacznie zajmijcie się tymi, których chcecie ocalić. - Aeszma omiótł oddział nieuważnym spojrzeniem.
Wystarczyło, by serca wojowników zaczęły pędzić jak szalone, a zimny pot spłynął po ich plecach.

Muffinka siedziała na murze majtając nogami.
Zupełnie nie przejmowała się wysokością, ani tym, że kamień wcale nie był wygodny.
Utkwiła spojrzenie w niewielkim, czarnym punkcie daleko na wschodzie.
Zaraz po wyruszeniu Aeszmy zwinęli obóz i wrócili do stolicy.
Oktawus rozpoczął przygotowania do oblężenia.
Legglę wspiął się na mur i stanął obok, pogrążonej w zadumie, czarodziejki.
- Przyniosłem ciastka. - Podsunął jej koszyk. - Zwędziłem też trochę kawy.
- Osiągnięcie na miarę dzielnego łucznika. - Prychnęła Ptyś.
- Co się na mnie wściekasz? - Burknął elf. - To nie ja kazałem mu iść.
- Nie powinniśmy puszczać go samego.
- Do diabła, mówimy o Bogu Zagłady, naprawdę uważasz, że potrzebuje naszego wsparcia? - Zdenerwował się Legglę, bo jemu również nie uśmiechało się bezczynne czekanie. - Widziałaś go... to...
- On zawsze ładuje się w kłopoty. - Westchnęła czarodziejka, kiwając się w przód i tył.
- To nie był Pieprz. - Stwierdził z całą stanowczością elf.
- Cykorek dopadł? - Muffa posłała mu drwiące spojrzenie.
- A ty niby się nie boisz? - Zapytał, ale odpowiedziało mu milczenie. - Powinnaś, już raz cię zabił.
- Pff, wymsknęło mu się. - Prychnęła czarodziejka, wyciągając z koszyka babeczkę z kawałkami czekolady. - W ogóle się nie liczy. Powinna być jakaś pokazowa, niezapomniana zagłada. Krwawe widowisko, o którym długo nie zapomną. Ewentualnie jakaś dramatyczna, łzawa scena, o której będą potem pisać piosenki. Ten nawet zabijać nie potrafi porządnie i ja mam się nie martwić?
- A martwisz się? - Zdziwił się łucznik.
- No skąd? - Oburzyła się Muffa. - Jeszcze by wyszło, że mi zależy, czy coś. Nie zależy. - Wbiła wściekłe spojrzenie w majaczący na wschodzie punkt.
- Oczywiście, że nie. - Potwierdził elf, z trudem zachowując powagę.
- Co robicie? - Zapytała Jaga, wspinając się po drabinie na mur.
- Nie przejmujemy się. - Rzucił łucznik, rozlewając do kubków kawę.
Niedoszła healerka przewróciła oczami i oparła się o krawędź blanki.
Przez chwilę podziwiała ruchome sklepienie, a potem opuściła wzrok.
Coś w równinnym krajobrazie niespodziewanie ją zaniepokoiło.
- Co tam jest? - Wskazała palcem na szeroką jasną smugę na północy.
- A bo ja wiem? - Mruknęła Muffinka. - Może jakaś hałda piachu?
Elf patrzył chwilę mrużąc oczy.
- Nie hałda, bo to jakby się rusza? - Nie dawała za wygraną Jaga.
- Możesz to łatwo sprawdzić. - Wzruszyła ramionami czarodziejka i sięgnęła po kubek z kawą.
- Jak? - Zainteresowała się niedoszła healerka. - Mam wywołać obraz w kawie?
- Oszalałaś? - Zdziwiła się Muffa i na wszelki wypadek odsunęła od rudowłosej kubek, nakrywając go dłonią. - Ja to piję!
Na widok miny Jagi Ptyś westchnęła i z rezygnacją odstawiła naczynie.
Wyciągnęła przed siebie ramiona, układając palce w taki sposób, by stworzyły ramkę.
Hałda piachu wylądowała w środku.
Jaga i elf nachylili się.
Obraz między palcami czarodziejki zafalował i chwilę później mogli podziwiać ogromną armię trytonów, która szła prosto na stolicę.

O potężny Bogu żelków ;D no żelków nie mozna lekceważyć, bo to moc w rękach szaleńców :3
Karasu znowu wpadł w jakis układ. Tylko pytanie czy jakos ten kontrakt z dżinem mu jakos zaszkodzi~
Pieprz robi niezły rozpieprz ;D niech tak chłopak trzyma~
Haj i Bart idą na romantyczny spacer. Już się nie moge doczekać.
W sumie napisałem streszczenie tej części xd

Maszerowali w milczeniu wzdłuż zachodniego klifu.
Wysoko nad ich głowami polowały drapieżne ptaki.
Patrol ograniczono do dwóch ponurych druidów, zamykających pochód.
Przodem kroczył kapłan w długiej, śnieżnobiałej szacie, na którą spływały mleczne włosy do pasa i równie długa broda.
Karasu wdał się z Szałwią w debatę odnośnie wymogów misyjnych i konstrukcji raportów końcowych.
Ziemniak stłumił ziewnięcie.
Jego uwagę przykuł jakiś ruch z ich lewej strony.
Mijali właśnie łąkę, na której pasło się stado żubrów, kiedy coś białego zamigotało między zielonymi źdźbłami.
Niecałą milę dalej, stromy klif gwałtownie skręcił na wschód, tworząc kolejne zagłębienie w kształcie litery U.
Otoczona stromymi ścianami polana łagodnie przechodziła w niewielkie wzgórze, gęsto zalesione.
Przed linią drzew rosło największe drzewo jakie kiedykolwiek widzieli.
Pień był monstrualnie gruby, a rozłożysta korona górowała wysoko nad krawędziami skalistego klifu, otaczającego dolinkę.
Złote i poszarzałe liście bez ustanku opadały na ziemię, tworząc wokół pnia kolorowy kobierzec.
Gruby pień znaczyły gdzieniegdzie ślady zgnilizny.
Przed Świętym Drzewem leżał sporych rozmiarów owalny kamień ofiarny, ozdobiony runami.
Rdzawe zacieki z zaschniętej krwi tworzyły nieco makabryczne wzory.
Wokół głazu zebrało się już jedenastu kapłanów, każdy stał na wysokości runy swojego klanu.
Brakowało jeszcze jednego.
Tłum druidów, skupiony w ciasne gromady, obserwował nowo przybyłych z bezpiecznej odległości.
- To w końcu nie zakopują? - Zapytał rozczarowany Szałwia. - Myślałem, że będą mieli łopaty, czy coś...
Wielki druid parsknął.
- Mielibyśmy za każdym razem kopać dołki? Przecież kapłani mają swoje lata. - Wyjaśnił pobłażliwym tonem. - Po złożeniu ofiary, gdy runy
nasycą się krwią, zaklęcie uniesie głaz i wrzucimy Ziemniaka do dziury. - Zatarł ręce, a druid Gryfów zbladł.
Zaraz jednak jego jego uwagę odwrócił kolejny biały błysk. Chwilowo stracił zainteresowanie swoim makabrycznym losem, w końcu
po co marnować ostatnie chwile istnienia, na zgryzoty?
Ukradkiem zrobił kilka kroków w stronę miejsca, w którym dostrzegł przed chwilą ruch.
- Ofiary? Jakie ofiary? - Zainteresował się Karasu.
- Was oczywiście. - Uśmiechnął się Wielki Druid, unosząc w górę ramiona.
- Oszalałeś? - Zdumiał się Gryf. - Jestem przywódcą gildii. Chcesz wojny? Wiesz, co będzie jeśli dowie się o tym...
- Nikt się nie dowie. - Druid posłał mu uśmiech szaleńca. - Rozejrzyj się, jesteśmy w samym sercu pieprzonego lasu. Nikt was nie uratuje.
Karasu otworzył usta, żeby coś powiedzieć, ale w tym właśnie momencie, stojący obok niego Szałwia zachwiał się i upadł na kolana.
Wielki Druid zaklaskał w dłonie.
- Rozpocząć Rytuał!
Przywódca Gryfów pochylił się nad Grzechem i wyciągnął rękę w jego stronę.
Gdy tylko dotknął ramienia Szałwi, poraziło go magiczne wyładowanie.
Syknął.
- Co się dzieje?
- Aeszma rozdziela moc. - Wysapał Grzech, a po jego skroni spłynęła kropla potu. - Jeszcze nigdy nie było jej tak dużo.
- Przyda ci się do akcji z drzewem. - Wyszeptał Dowódca, usiłując chwilowo nie myśleć, skąd u diabła ten nadmiar mocy.
- Chyba, że mnie wcześniej usmaży... - Wyjęczał Grzech, kuląc się.
Dwóch ponurych druidów pochyliło się, żeby go podnieść.
Nie zdążyli.
W miejscu, w którym jeszcze przed chwilą kulił się szczupły chłopak, stał potężny wojownik z imponującymi rogami i złym błyskiem w płonących, fioletowych oczach.
Druidzi cofnęli się.
Na polanie zapanowało zamieszanie.
Stłoczony tłumek druidów zaczął szeptać nerwowo.
Wielki Druid wyraźnie zawahał się.
- Brać ich. - szybko odzyskał równowagę.
Wyciągnął dłoń w kierunku Grzecha.
w powietrzu zapłonęła runa.
Coś białego śmignęło między nogami zaskoczonego ziemniaka i wystrzeliło w powietrze, celując w szyję Szałwi.
Potężny wojownik nawet nie spojrzał w tamtym kierunku.
Biały pocisk uderzył w niewidzialną barierę i zniknął w pobliskich krzakach.
Demon przymknął oczy, a jego postać rozświetlił kolejny ładunek przyjmowanej mocy.
- Cudownie. - westchnął Karasu. - Zdaje się, że chwilowo szlag trafił nasz plan.
- Może... - Ziemniak dyskretnie pociągnął dowódcę za skraj płaszcza i zrobił ostrożny krok w tył. - Poprostu... Wycofamy się?
Karasu nie odpowiedział.
Kapłani wbili w nich wyczekujące spojrzenia.
Druidzi z patrolu wycelowali w dowódcę Gryfów zakrzywione laski.
Na polanie zaległa cisza.
Nie słychać było nawet świergotu ptaków, czy podmuchów wiatru, zwykle szumiącego w koronach.
Wszystko zamarło w bezruchu.
Chwilę później Karasu oberwał prostą formułą krępującą, siła zaklęcia rzuciła go na kamienny ołtarz.
Ziemniak skoczył w jego kierunku, błyskawiczne zaklęcie drugiego druida powaliło go na ziemię.
Grzech nie zareagował.
Wirujące wokół niego złote nitki mocy śmigały w powietrzu, odbijając promienie słoneczne.
Wojownik wyglądał niczym dostojny posąg ze złota.
Kapłani jednocześnie sięgnęli po rytualne sztylety.
- Szałwia! - Krzyknął Karasu, ale nie doczekał się żadnej reakcji.
Grzech był w transie, a skrząca się moc z każdą chwilą przybierała na sile, zataczając wokół wojownika coraz ciaśniejsze kręgi.
W pewnym oddaleniu, wokół kamienia powstał żywy pierścień.
Druidzi, odziani w długie płaszcze z futra jeleni, których kaptury stanowiły głowy zwierząt zwieńczone rogami.
Każde poroże przystrojono w inny sposób.
Kwiatami, warkoczami zbóż, czy kiściami owoców leśnych.
Twarze mężczyzn pokryto zielono brązowymi farbami.
Każdy z nich trzymał niewielki bęben, opleciony kolorowymi sznurkami i ozdobiony runami klanowymi.
Druidzi bez słowa usiedli identycznym, wyćwiczonym ruchem.
Jednocześnie ułożyli bębny między skrzyżowanymi nogami.
W tym samym momencie zaczęli w nie miarowo udrzeć.
Bum, bum, bum.
Karasu miał wrażenie, że wybijają rytm jego rozszalałego serca.
Próbował jakoś nad nim zapanować, zmusić się, do znalezienia wyjścia z tej absurdalnej sytuacji.
Promień słońca przemknął po rytualnych ostrzach.
Bębny przyspieszyły.
Zza potężnego pnia wynurzyły się kobiety.
Odziane w ciemnozielone, proste szaty, szeleszczące łagodnie przy każdym ruchu.
Ich głowy zdobiły grube wianki, splecione ze złotych kłosów i czerwonych owoców jarzębiny.
Każda z kobiet trzymała w dłoniach misę tlącej się mieszanki ziołowej.
Białe kłęby dymu spływały na ziemię, zasnuwając trawę mlecznobiała mgłą.
W rytm uderzeń bębnów druidki okrążyły polanę, której powierzchnię osnuł dym.
Powietrze przesycił ziołowy zapach.
Kapłani zaczęli kiwać się, nucąc jakąś niezrozumiałą pieśń.
Stłoczony pod lasem tłum umilkł.
Druidzi, jeden po drugim, klękali z namaszczeniem obserwując odgrywającą się na polanie scenę.
Do głuchych uderzeń bębnów dołączyło coraz głośniejsze skandowanie kapłanów.
Za plecami druidek z dymiącymi misami utworzył się kolejny krąg.
Odziani w proste, brązowe płaszcze wojownicy wznieśli w górę swoje zakrzywione kije.
Ich czubki zalśniły fioletowym światłem.
Bębny przyspieszyły, a wraz z nimi hipnotyczny śpiew kapłanów.
Podmuch wiatru uniósł w górę kłęby ziołowego dymu.
Mlecznobiałe smugi zawirowały w powietrzu.
Złote nitki mocy, krążące wokół Szałwi poruszyły się żywiej.
Karasu szarpnął się, ale zaklęcie tylko boleśniej werżnęło się w jego ciało.
Wciśnięty w trawę Ziemniak kichnął.
Wielki Druid sięgnął po rytualny sztylet i zajął miejsce w kręgu.
Zaintonował śpiewną formułę, a fioletowe światło z zakrzywionych lasek zapulsowało, by chwilę później rozpaść się w setki cienkich nitek.
Magiczne linie splotły się tworząc krąg.
Kapłani zbliżyli się do kamienia.
Bębny znowu przyspieszyły, a Karasu wstrzymał oddech.
Śpiew kapłanów, intensywnie ziołowy zapach i mącąca zmysły mlecznobiała mgła odebrały mu resztkę trzeźwego myślenia.
Nagle bębny zamilkły, kapłani zaraz po nich.
Wielki druid uniósł sztylet i wycelował w serce rozciągniętego na kamieniu dowódcy Gryfów.
To był koniec.
Polana tonęła w ciszy i gęstej mgle, której nie były w stanie przebić nawet promienie słońca.
Jedynym jasnym punktem był lśniący złotem upiorny wojownik.
Wielki druid posłał Karasu drapieżny uśmiech i zadał śmiertelny cios.
Dowódca zacisnął żeby, przygotowany na ból, który nigdy nie nadszedł.
Ostrze rozpłynęło się w mgle.
Złota, magiczna poświata rozbłysła gwałtownie i odlepiła się od Grzecha, mknąc w stronę Świętego Dębu.
Olbrzymi Pień pękł w poprzek, w upiornej parodii ust, pochłaniając magiczną smugę.
Potężne uderzenie wiatru cisnęło tlące się w misach zioła na ziemię.
Oprószone popiołem druidki z krzykiem upuściły naczynia.
Fioletowy krąg zamigotał i zgasł.
Fiołkowe oczy otworzyły się gwałtownie, a uwolniony z klątwy Karasu usiadł na ofiarnym ołtarzu.
Nikt nie zwracał na niego uwagi.
Wszyscy ze zgrozą wpatrywali się w monstrualnie wielkie drzewo, które świdrowało polanę płonącym spojrzeniem.
Kapłani padli na kolana, stłoczony pod lasem tłum dosłownie rozpłaszczył się na ziemi.
Druidzi również opadli na trawę.
- O przewspaniały Święty D... - Zaczął Wielki druid, wyciągając ramiona w stronę upiornego pnia.
- Zamknij się, pijusie. - Zatrzeszczało drzewo.
Na ziemię runął deszcz kolorowych liści.
Zapadła cisza,w którą wdarło się skrzypienie konarów.
- Pragniemy złożyć ci ofiarę, która przywróci naruszony porządek... - Spróbował znowu Wielki Druid, robiąc krok
w stronę drzewa.
Korowa paszcza wykrzywiła się w wyjątkowo odrażającym grymasie.
- Od lat usiłujecie oszukać mnie waszymi marnymi ofiarami. - Zadudniło. - Znudziło mi się to.
Płonące złotem spojrzenie Dębu padło na Szałwię, a potem na leżącego na ziemi Ziemniaka.
- Pamiętam cię. - Oznajmiło drzewo, drapiąc się jedną z gałęzi w pień.
Niedoszły druid zamarł.
Czuł na sobie spojrzenia wszystkich zebranych na polanie.
- Ukradłeś gałąź.
Ziemniak po krótkim wahaniu zebrał się ostrożnie z ziemi.
I tak nie miał szans na ucieczkę.
Ukradkiem otrzepał ubranie i odchrząknął.
- Tak. - Przyznał. - Chciałem...
- Mniejsza o to, co chciałeś.
- Dzisiaj dosięgła go zasłużona kara! - Zagrzmiał Wieli druid, uderzając kijem o ziemię. - Pogrzebiemy go...
Nie dokończył, bo drzewo zaszumiało rozłożystą koroną, strącając na ziemię kolejny deszcz liści.
Wielki druid umilkł.
- Czy ktoś ci pozwolił wtryniać się w rozmowę? - Zagrzmiało drzewo, marszcząc upiorną maskę z kory.
Na polanie zaległa cisza.
Nawet wiatr przestał poruszać liśćmi.
Nikt nie śmiał nawet drgnąć.
Wielka szczelina prastarego dębu wykrzywiła się w parodii koszmarnego uśmiechu.
Ciszę przerwał jęk Szałwi, który wróciwszy do bardziej cywilizowanego wyglądu właśnie odzyskiwał władzę nad ciałem.

Za murami wrzało jak w ulu.
Żołnierze w popłochu wypełniali wykrzykiwane przez dowódców polecenia.
Rozhisteryzowani mieszczanie miotali się, usiłując skryć się w domach.
Spłoszone zamieszaniem zwierzęta uciekły z zagród na rynku i teraz pędziły ogłupałe po uliczkach.
Muffinka, wsparta o laskę, obserwowała całe zamieszanie z szczerą fascynacją.
- Co robimy? - Zapytała Jaga, co jakiś czas nerwowo zerkając przez ramię w stronę równiny rozciągającej się za murami.
Nadciągające wojska nieprzyjaciół byly już dostrzegalne gołym okiem.
Niewielki oddział strażników przebiegł tuż obok, niemal wytrącając ciastko z ręki Legglę.
- Co za dzicz. - Mruknął zniesmaczony elf.
- Czy wy się w ogóle nie przejmujecie?!- Zdenerwowała się niedoszła healerka.
- Trochę martwię się, że tu utkniemy i dzisiaj nie załapię się na truskawkową mufinkę w karczmie. - Przyznał Ptyś.
Orion, obserwujący wrogie wojska, wydał z siebie coś na kształt wesołego parsknięcia.
- Jagodowe też są dobre. - Przyznał Legglę, wpychając do ust resztkę ciastka, żeby uchronić je przed wracającymi dzikim pędem strażnikami.
- Co oni się tak miotają? - Mruknęła z niesmakiem Muffinka. - Ktoś by pomyślał, że nigdy oblężenia nie mieli.
- Bo to prawda. - Odezwał się Morski Smok, który właśnie wspiął się na mury w poszukiwaniu oszołomów z gildii Gryfów.
Na widok zaimprowizowanego stoliczka z kawą i ciastkami uniósł wysoko brwi do góry.
- Widzicie, nawet on nie rozumie waszego olewczego stosunku do sprawy. - Prychnęła Jaga, krzyżując ramiona na piersi.
- Jakiego olewczego? - Przewróciła oczyma czarodziejka. - Po prostu jesteśmy odporni na absurdalną histerię.
- Król chciałby wiedzieć, czy macie jakieś informacje o dem... O swoim towarzyszu.
Orion odwrócił się w ich stronę i coś zamigał.
- Jeszcze nie załapałeś, że nikt cię nie rozumie? - Zdziwił się Legglę, posyłając byłemu Grzechowi pełne politowania spojrzenie.
Morski Smok nerwowo poprawił pasek lekkiej zbroi i wbił w Muffinkę pytające spojrzenie.
- Czy ja wyglądam na wróżkę? - Zdziwiła się. - Skończy, to wróci, nie?
- Chyba że postanowi bawić się dalej. - Westchnął Legglę. - W końcu nie do końca...
- Ty, ciastka cię się skończyły? - Zapytała uprzejmie czarodziejka, wbijając w elfa złe spojrzenie.
- Nie, a co? Chcesz... - Łucznik umilkł, bo dotarł do niego ukryty przekaz złośliwości.
- Idź powiedz Oktawusowi, żeby robił, co tam robi, tylko może jakoś ogarnijcie ten bałagan, bo to tak nieprofesjonalnie wygląda. - Muffinka zbyła żołnierza
niedbałym gestem dłoni, całkiem, jakby chciała odgonić natrętnego owada.
Wojownik otworzył i zamknął usta, zaciskając szczeki.
Nic jednak nie powiedział, tylko skłonił się i zawrócił.
- Ty to potrafisz rozmawiać z ludźmi. - Westchnął elf, sięgając po kolejne ciastko.
- To nie ludzie. - Wzruszyła ramionami czarodziejka, po raz kolejny patrząc w stronę odległej twierdzy. - Czy mi się zdaje, czy tam się coś fajczy?
Wszyscy, jak na zawołanie, popatrzyli w kierunku wskazanym przez drewnianą laskę.
Nawet z tej odległości byli w stanie dostrzec kłęby spowijające morską twierdzę.
- Naprawdę sądzisz, że jak on wróci, to nas nie zeżre? - Zapytał cicho Legglę.
- Kolegi się boisz? - Zadrwiła.
- Raczej pomylonego półboga.
- O ile on w ogóle wróci. - Mruknęła sceptycznie Jaga.
- Powinnaś popracować nad nastawieniem. - Pouczyła ją Muffinka, sięgając po ciastko.
Przez chwilę patrzyła w zadumie na przysmak z kawałkami czekolady.
- Będzie nam potrzebne kakao. - Oświadczyła i nie oglądając się na nikogo, ruszyła w stronę schodów.

Jeden z jeźdźców przechylił się w siodle i zwymiotował.
Żaden z jego towarzyszy nie zwrócił na to uwagi.
Zajęci byli trzymaniem na wodzy własnych żołądków.
Paniczny lęk oblepiał ich ciała podobnie jak krew, pot i smród spalonych zwłok.
Do tej pory nie sądzili, że to w ogóle możliwe.
Ogień nie miał w ich świecie racji bytu.
Nie taki.
Magiczne płomienie, których używali na co dzień nie dawały ciepła.
Ten, przywołany przez boga, palił i pożerał wszystkie istoty na swojej drodze.
Dowódca przelotnie pomyślał, że król prawdopodobnie nie będzie zadowolony, jeśli twierdza obróci się w zgliszcza, ale nie powiedział tego na głos.
Stali tuż za wielką bramą, której monstrualne skrzydła były teraz szeroko otwarte.
Konie drżały pod jeźdźcami, a piana kapała z ich pysków.
Upiorny bóg Zniszczenia był tuż obok, nieruchomy niczym posąg.
Spomiędzy jego szpon spełzały na ziemię żarłoczne płomienie.
- Idźcie. - Rozkazał krótko, nieludzkim głosem.
Przez chwilę wahali się, czy nie zsiąść z koni, jednak ryzykowali wtedy utratę wierzchowców, które spłoszone na pewno ratowałyby się błyskawiczną ucieczką.
Ponaglone zwierzęta ostrożnie ruszyły w stronę pierwszych zabudowań, omijając tlące się zwłoki.
Dowódca oddziału miał wątpliwość, czy znajdą kogokolwiek żywego z garnizonu, który tu stacjonował.
A jednak rozdzielił ludzi, którzy niechętnie ruszyli wąskimi uliczkami.
Stukot kopyt odbijał się echem od, pogrążonych w upiornej ciszy, budynków.
Aeszma rozprostował skrzydła i z przyjemnością wciągnął powietrze.
Strach i śmierć.
Mieszanina, której nie sposób pomylić z czymś innym.
Mógłby nakarmić się tymi stworzeniami.
Pochłonąć ich energię życiową.
Ale w tej chwili miał dość mocy.
Przyjęcie kolejnych istot wiązałoby się z niepotrzebnymi komplikacjami.
Nie miał zamiaru psuć sobie tej chwili.
Zacisnął szpon i strzepnął resztę ognia.
Płomień pomknął w górę uliczki.
Bóg przekrzywił lekko głowę.
Kiedy ostatnio używał Piekielnego Ognia?
Chyba podczas Wielkiej Bitwy.
Wolał rozszarpywać przeciwnika własnoręcznie.
Napawać się panicznym lękiem.
No, ale teraz nie było na to czasu.
Potężne skrzydła drgnęły.
Bóg rozejrzał się czujnie, zdziwiła go ta myśl.
Rozlana po jego ciele moc skumulowała się na powrót w istocie.
Było jej za dużo.
Aeszma wzbił się w górę.
Mógłby spalić to wszystko, nie ograniczając się jedynie do przeciwników.
Tylko że, z jakiegoś powodu, nie chciał.

Morskie Smoki skończyły przeczesywać teren za murami twierdzy.
Oddział spotkał się pod bramą główną, która również stała otworem.
Wszędzie dogorywały spalone trupy.
Wjechali niepewnie do środka i tam zdecydowali się zsiąść z wierzchowców.
Uwiązali zwierzęta i dobyli broni.
Do tej pory nie trafili na nikogo żywego.
- Jak on to robi, że płomienie nie palą wszystkiego wokół? - Szepnął jeden z żołnierzy.
- Wolę nie wiedzieć. - Burknął dowódca. - To nie jest walka. - Skrzywił się, ze wstrętem omijając szlamowatą kałużę po stopionych zwłokach.
- Wolałbyś walkę?
- Wolałbym go nigdy nie spotkać. - Wzdrygnął się Morski smok i wszedł do twierdzy.

Ziemniak zaryzykował szybkie spojrzenie w stronę siedzącego na kamieniu dowódcy.
Trafił na czujne, zielone oczy.
Widać Karasu myślał dokładnie o tym samym.
Dyskretny odwrót taktyczny.
Większość druidów klęczała na trawie, część leżała zemdlona.
Pewnie nikt by ich nie powstrzymał.
Gryf na próbę zsunął się z kamienia.
W tym samym momencie Szałwia zebrał się z kolan i potarł skronie.
Ziemniak zaryzykował i zrobił krok do tyłu.
Z niejakim żalem, pomyślał, że to prawdopodobnie ostatnia okazja na uzupełnienie zasobów magicznego drewna, ale wolał nie przeginać.
- Brać ich! - Wrzasnął Wielki Druid, a w jego oczach błysnął obłęd.
Ledwie wściekły rozkaz opuścił jego gardło, kapłan padł jak długi na ziemię.
Chwilę później dołączyli do niego pozostali.
Szałwia błyskawicznie złapał Ziemniaka i Karasu za ręce.
- Ja rozumiem, że to może być straszne i w ogóle, ale może ty się tak nie spoufalaj, co? - Zaniepokoił się Ziemniak usiłując uwolnić dłoń
ze stalowego uścisku.
Byli jedynymi, którzy pozostali na nogach.
- To klątwa. - Syknął Szałwia. - Nie wyrywaj się.
- Zaraz klątwa. - Zadrwiło potężne drzewo, rozpływając się w powietrzu.
W miejscu grubego pnia stała smukła postać, w prostym stroju myśliwskim z ciemnozieloną peleryną.
Niedbałym ruchem strzepnęła liść z krótkiej, złotej czupryny.
- Kto by pomyślał, że w starym próchnie siedzi ładny chłopiec. - Rzucił z rozbawieniem Karasu i stanowczym ruchem pociągnął Szałwię za rękę do tyłu. - Idziemy. - Warknął.
Grzech nawet nie drgnął. Stał i gapił się na dziwną postać, która roześmiała się serdecznie i ruszyła w ich stronę.
- No i szlag trafił gałązki. - Westchnął Ziemniak z żalem.
- Ja ci dam gałązki... - Zaczął zły Karasu, bo w żaden sposób nie mógł uwolnić się z uścisku Szałwi.
Tymczasem ładny chłopiec zatrzymał się krok od nich i obrzucił wyzywającym spojrzeniem intensywnie niebieskich oczu.
- To nie jest chłopiec. - Zauważył niezwykle odkrywczo druid.
- A wolałbyś? - Zainteresowała się złotowłosa istota.
- Wiesz co zrobiłaś? - Zapytał słabo Szałwia.
- Uratowałam ci dupę, możesz podziękować. - Rzuciła niedbale, mijając ich. - Chodźcie, zanim się obudzą.
- Trzeba było ich zabić. - Wyrwało się Ziemniakowi.
- No wiesz? - Parsknęła. - Po co od razu tak brutalnie. Niech sobie sadzą drzewka, przynajmniej nic im już nie będzie gniło. Partacze. - Splunęła z odrazą na
nieprzytomnego Wielkiego Druida i nie oglądając się za siebie ruszyła przez wysokie trawy.
- Hej! - Karasu wreszcie uwolnił się z uścisku Grzecha. - Poczekaj! Potrafisz stąd wyjść?
- To zależy. - Posłała mu śmiech przez ramię.
- Od czego? - Gryf zrównał kroku z niebieskooką. Ziemniak błyskawicznie zebrał resztki porozrzucanych przez wiatr gąłazek i pędem dogonił oddalających się kompanów.
- Od tego czy potrafisz ładnie prosić.
Szałwia parsknął śmiechem.
- Dlaczego w ogóle mamy jej ufać. - Odezwał się druid. - Chyba nie bez powodu siedziała w tym drzewie.
- Powiedział bezwstydny złodziej. - Odgryzła się.
Karasu bezskutecznie usiłował powstrzymać wybuch śmiechu.
Ziemniak posłał mu urażone spojrzenie.
- No powiedz, że ona nie ma racji. - Zachichotał Gryf.
- Czym jesteś? - Zapytał Szałwia.
- Na pewno nie jestem ładnym chłopcem. - Mrugnęła złotowłosa i zostawiła ich w tyle.

Siedzieli w komnacie pałacowej Oktawusa, chociaż Muffinka nalegała, żeby wrócili na mur.
Ostatecznie przekonała ją solidna porcja eklerków.
Król właśnie ustalał z Legglę rozmieszczenie łuczników na murach, kiedy do komnaty wpadł zziajany posłaniec.
- Jazda... Wróciła. - Wydyszał.
Na sali zapanowała cisza.
- Sama? - Zapytała Muffinka
- Cała? - Jednocześnie odezwał się król.
- Z ocalałymi. - Sprostował posłaniec niepewnie. - Czekają pod murami. Wpuszczać?
- No oszalałeś? - Czarodziejka zerwała się od stołu. - Oczywiście, że wpuszczać, na co wy w ogóle czekacie?
Oktawus odchrzaknał.
- Bramy zostały zamknięte, a mury...
- To je otwórz. Tam idzie cała masa trytonów. - Przypomniała czarodziejka, na wypadek, gdyby ktoś o tym zapomniał.
- Jeśli teraz zaczniemy otwierać bramę... - Wtrącił się Legglę.
- Zamiast gadać, trzeba się ruszyć. - Oświadczyła stanowczo Muffinka i, nie oglądając się na nikogo, wymaszerowała z komnaty.
- Jeśli wyślą zwiady, to zaraz nie będziemy mieli kogo wpuszczać. - Mruknął ponuro Oktawus, ruszając w ślad za narwaną czarodziejką.
- A gdzie wasz demon? - Zadrwiła Jaga, częstując Legglę złośliwym spojrzeniem.
- Zgłodnieje, to wróci. - Wzruszył ramionami elf, ale sam nie był co do tego przekonany.
Aeszma wreszcie był wolny.
Niby dlaczego miałby wracać.
To, co opuściło obóz Morskich Smoków nie miało nic wspólnego z ich kompanem z Gryfów.
Nie był jednym z nich.
On nawet nie należał do tego świata.
Legglę i Jaga wdrapali się za Muffinką na mur.
Czarodziejka zatrzymała się gwałtownie na szczycie schodów.
- To ty. - Zdziwiła się na widok postawnego mężczyzny w czarnym mundurze.
Elf spojrzął nad jej ramieniem.
- To posłaniec śmierci! - Krzyknęła Jaga tak, że aż oboje się wzdrygnęli. - Mówiłam, że tu zginiemy!
Samael na widok czarodziejki złożył ciaśniej skrzydła.
Nie zdążył się jednak odezwać, bo na schodach wybuchła awantura.
- Przestań histeryzować, to miła Kostucha.
- Zginiemy!
- Bądź rozsądna. - Rzucił Legglę. - Ja mam plany na wieczór.
- Jesteście obłąkani. - Jaga zawróciła i zbiegła po schodach.
- Ona całkiem do nas nie pasuje. - Westchnęła Muffinka poprawiając kokardę na włosach.
- Może sie wyrobi.
- A ja wyhoduję krzak eklerek.
- Może jakoś by się dało, przecież... - Zaczął elf, ale przerwalo mu chrzaknięcie.
Przypomieli sobie o Samaelu.
Odwrócili się do anioła.
- Mogę pogłaskać? - Zapytała przymilnie czarodziejka, robiąc dwa kroki w stronę Kostucha.
- Nie. - Padła błyskawiczna odpowiedź. - Co tu się dzieje?
- Przylazłeś i nie wiesz? - Zdziwiła się Muffinka. - No weź, tak trochę tylko.
- Nie. - Anioł odsunął się.
Elf zachichotał.
- Szukasz Aeszmy? - Zapytała z chytrą miną.
- Nie muszę go szukać.
- To przyszedłeś po nas? - Zapytał Legglę, poprawiając łuk.
Samael wyciągnął długa listę, którą błyskawicznie przebiegł wzrokiem.
Spojrzał szybko na czająca się Muffinkę.
- Dziś nie. - Odpowiedział w końcu.
- No to o co chodzi? - Czarodziejka wyciągnęła ręce, ale anioł odsunął się. - Pokwitować ci czy coś?
Zółte oczy spojrzały na nią z niedowierzaniem.
- Mówimy o ponad trzech tysiącach trupów! - Nie wytrzymał. - Z czego istot została raptem garść. Co tu się, do cholery, dzieje?
- Uuu nieładnie, nie wypada, żeby anioł tak mówił. - Pogroziła mu palcem Muffinka.
- Macie wojnę? - Samael wziął głęboki oddech.
- Wojnę? - Zdzwiła się czarodziejka. - Jaką wojnę? - Rozejrząła się ostentacyjnie dookoła. - Tu się w ogóle nic nie dzieje.
Dokładnie w tej samej chwili, z głębi równiny rozbrzmiały rogi.
Konie oddziału jazdy pod bramą zarżały niespokojnie.
Czarodziejka wychyliła się za mur.
- A te tłuki nadal ich nie wpuściły?
- Są procedury... - Zaczął Legglę, ale urwał, bo zza pobliskiej hałdy wysunęło się właśnie wojsko.
Długi, niekończący się ciąg oddziałów, które wśród ponurego łopotu chorągwi, zajmowały miejsca na równinie.
Do uszu czarodziejki dobiegło przekleństwo Oktawusa.
Po schodach wbiegł Orion i zamigał coś nerwowo.
- O, wreszcie jakaś rozsądna jednostka. - Ucieszył się wyraźnie Samael, natomiast Grzech na jego widok skamieniał.
- Taa, pogadaj sobie z nim. - Parsknęła Muffinka, rozglądając sie po równinie w poszukiwaniu Pieprza.
Zaczynała się niepokoić.
- Ej, wy tam. - Krzyknęła w stronę stłoczonej pod bramą jazdy. - Gdzie Aeszma?
- Odleciał. - Padła błyskawiczna odpowiedź.
Muffinka odwróciła się w stronę Legglę i otworzyła szeroko oczy.
Samael coś zamigał.
Naprzeciw niego stał sztywno Orion.
Policzki wojownika pokrywał rumieniec.
Czarodziejka patrzyła zafascynowana.
- Co mu powiedziałeś?
- Co on tu robi? Nie jest związany?
- Ja go wygrałam. - Prychnęła Muffinka. - Dlaczego miałabym go oddawać Pieprzowi? Zresztą on go nie chce.
Oriona widać odblokowało, bo zamigał coś z wyraźną złością.
Anioł odpowiedział.
- No do diabła. - Obraziła się Muffinka. - Może byś tak przetłumaczył?
- To prywatna rozmowa. - W żółtych oczach błysnęła złośliwość.
- W takim razie nie zawracaj nam głowy i idź załatwiać sobie sprawy z Aeszmą. Podobno wiesz gdzie jest.
- Wiem, ale nie mogę podejść. - Westchnął Anioł, kiedy Orion pokazał mu środkowy palec i stanął z Muffinką, która poklepała go niedbale po klacie.
- Dlaczego?
- Bo mnie blokuje. Pochłonął niesamowity ładunek mocy i nie mam zamiaru ryzykować podchodów.
- Naćpany mocą bóg Zniszczenia, co może pójść nie tak? - Parsknął Legglę.
- To co? Palimy i wracamy do domu na kolację? - Zapytała Muffinka podnosząc laskę.
- Może... - Zaczął Legglę. - Ale w tej samej chwili zabrzmiał róg trytonów i w stronę miasta posypał się deszcz strzał.
Czarodziejka postawiła barierę.
- Chyba jednak spalę. - Postanowiła, stukając laską o kamienie.
Kule ognia pomknęnęły w powietrzu.
Odbiły się od magicznej zasłony.
- O mają maga?
- I to niejednego. - Potwierdził Samael, wyciągając kolejne papiery. - Nie widzę żadnego pozwolenia na wojnę.
- Bo te podstępne szuje zaatakowały bez uprzedzenia!
- A wy postanowiliście napuścić na nich boga Zniszczenia?- Zapytał słabo anioł, na widok lądującego na równinie Aeszmy. - O do diabła.
- Tak jakoś wyszło. - Przyznała Muffinka, której ulżyło na widok Aeszmy.
Niewielki oddział ruszył w jego kierunku.
- Chyba powinienem tam zejść, tylko że... - Zaczął niepewnie Samael.
Tymczasem sunący na wężach morskich oddział dosłownie rozpłynął się w powietrzu, zmieniony w krwawą mgłę, która siłą pędu owionęła stojącego bez ruchu Aeszmę.
- O ja cie... - Wzdrygnęła się czarodziejka.
- Niedobrze. - Zdenerwował się Samael, kiedy bóg Zniszczenia uniósł ramię.
W jego stronę pomknęły cztery formuły.
- Mają czterech magów, a nie potrafią wypowiedzieć wojny. - Prychnęła Muffinka z niesmakiem.
Orion zamigał nerwowo.
Anioł wzbił się w powietrze i wystrzelił w stronę Aeszmy.
Bóg zręcznie złapał zaklęcia.
- Złapał je. - Wytrzeszczyła oczy Muffinka. - No tego to musi mnie nauczyć!
Aeszma miażdżył czary zaciskając szpony.
Kostuch był już blisko,kiedy nagle zniknął.
Pojawił się zaraz z powrotem na murze, na czole miał krople potu.
- Trzeba go jakoś powstrzymać, Orion?
- Odczep się od niego. Sam miałeś załatwić. Podobno kostuchą jesteś.
- Kostuchem! - Krzyknął ze złością Samael.
- Nie drzyj się, czego się boisz? W końcu jesteś śmiercią, nie?
- Właśnie. - Podchwycił Legglę. - Śmierci nie da się zabić, więc jesteś bezpieczny.
Anioł popatrzył na nich jak na wariatów.
Orion zamigał, ale Samael go zignorował.
- Nie macie pojęcia, o czym mówicie. Tam na dole jest istota, która nie przestrzega zasad tego świata.
Potrafi tworzyć istoty i je unicestwiać. Nie zabijać, UNICESTWIAĆ. Wy sobie tu stoicie i popijacie kawkę, a ja będę musiał się tłumaczyć z utraty kilku tysięcy istnień. - Anioł ze strachem omiótł wzrokiem oddziały. - Albo gorzej. - Dodał cicho.
- Zabija na amen? - Zdziwiła się Muffinka. - Ale mnie nie zabił, to znaczy... - Urwała i popatrzyła niepewnie na Samaela, w końcu może się czepiać, że mieszają mu w rachunkach.
- Nawet nie chcę wiedzieć. - Przewrócił oczami. - Skoro żyjesz, to Aeszma nie chciał cię zabić.

O dobra już pamiętam, zakopują gryfy pod drzewem! No ładnie się wpakowali znowu, Karaś tego nie przemyślał, a Ziemniak ostrzegał! No i szałwie mi mutują, naaah! Ohoho no ładnie, nie sądziłem, że święte drzewo będzie miało taki respekt i będzie takie rozgadane.

Haha no tak Leg i Ptyś jak zwykle ja pełnej Wulgaryzmy wyjebce, a Dżaga panikuje. Skoczył to wróci! - dobre. Cóż, z takimi obrońcami urządzającymi sobie piknik w czasie oblężenia czułbym się naprawdę spokojny. Uuu pieprzyk nie chce palić wszystkiego jak leci! Coś go tam jednak Ptyś docisną w serduszku xD

Uuu ładny chłopie... a nie, dziewczynka. Złotowłosa dziewczynka ze starego drzewa, brzmi jak każdy kolejny normalny członek Gryfów.

Cóż, skoro trytony zaatakowały pierwsze to co się będą, napuszczenie boga zniszczenia to najlepsza taktyka xD. Biedny Samael, pracować z takimi wariatami...

Łeee i koniec! Ale dobrze było wrócić. Dobry początek 3 sezonu!

- Bo to prawda. - Odezwał się Morski Smok, który właśnie wspiął się na mury w poszukiwaniu oszołomów z gildii Gryfów.

Blik z hukiem postawił kolejny dzban piwa na stole.
Bliźniacy obdarzyli go pełnym aprobaty spojrzeniem.
Vanisz, pogwizdując wesoło, podsunęła swój kufel.
- Następną ty stawiasz. - Mruknął Grzech, napełniając jej naczynie.
- Dla ciebie wszystko, Zgniłku. - Uśmiechnęła się i pogłaskała leżącą na ławie katanę.
- Łatwo cię zadowolić. - Odgryzł się Blik.
- Spierdalaj.
- Ja ciebie też. - Uśmiechnął się szelmowsko.
Bliźniaki zachichotały.
Grzech usiadł z rozmachem na ławie i z przyjemnością pociągną z kufla.
- Nie ma to jak przepłukać porządnie gardło.
- Święte słowa. - Zgodził się Orety, stukając w jego kufel.
- Teraz to chętnie poszłabym na jakąś misyjkę, wypróbować to cudo.
- Wystarczy, że poczekasz aż Diabeł i ten, pożal się bogowie mag, sprowadzą wiedźmę.
- Ależ wy się kochacie. - Parsknął Padalec.
- Taa, stara miłość nie rdzewieje, ale poczekaj, kurwa, aż poznasz Leszę.- Obiecał Blik.
Kolejny łyk piwa utknął mu w gardle, kiedy jego istota zapulsowała boleśnie.
Grzech zakaszlał, a uderzenie napływającej mocy niemal zrzuciło go z ławy.
Z trudem zapanował nad oddechem.
- O ja pierdolę. - Wydusił, zaciskając palce na krawędzi blatu.
Mocy było za dużo.
Zbyt wiele nawet dla ich dawnej siódemki.
Grzechowi pociemniało w oczach.
Co ten Aeszma znowu odstawiał?
- W porządku? - Vanisz marszczyła brwi. - Świecisz się.
Blik nie odpowiedział, było mu niedobrze.
Zacisnął szczęki i zmienił się w kota.
Wiedział, że to żadne rozwiązanie.
Musiał przybrać prawdziwą formę.
Sztywnymi susami opuścił karczmę.
Mało nie wpadł pod wóz, a potem na latarnię.
Tracił ostrość widzenia, a jego wnętrze płonęło.
Zmienił się zaraz za murami.
Upiorne wycie potoczyło się echem po okolicy.
Odpowiedział mu ryk smoka.

Pożoga nie miała zamiaru bawić się w uprzejmości.
Kopniakiem otworzyła drzwi od Wielkiej Sali i pchnęła do środka bezwładne ciało Draco.
Sama ledwo stała na nogach.
Ładunek mocy był zdecydowanie zbyt potężny.
W dodatku nieustannie napływały kolejne fale.
Jej istota pulsowała dotkliwie, odbierając oddech.
- Pieprzony debil. - Sapnęła.
Ogarnął ją strach, skąd wziął tyle mocy?
Diabeł opuściła kamień magiczny i popatrzyła na nią pytająco.
Bart powoli wstał z kolan i otrzepał utytłaną proszkiem szatę.
- Aeszma rozdziela moc, zrób coś, bo go zaraz usmaży. - Wypowiedź kosztowała ją resztki sił.
Ledwo dotarła na łąki, żeby się zmienić.
Chwilę później okolicą wstrząsnął ryk Blika.
Diabeł przewróciła oczami.
- Daj kamienie. - Wyciągnęła rękę do maga.
- Ale mówiłaś, że są do niczego.
- Bo nie mają mocy, a my zdaje się mamy farta.
Bart nie dyskutował, tylko podał mieszek.
Kiedy okazało się, że kamienie są puste, zrobiło mu się słabo.
Były równie wartościowe, co wydmuszki dla kucharza.
I po to narażali życie?
Nigdy nie słyszał o możliwości ponownego napełnienia takiego kamienia.
W mniemaniu magów, były użyteczne aż do wyczerpania.
W końcu same w sobie stanowiły odnawialne źródło mocy.
Jego wyczerpanie, bądź zniszczenie było właściwie niemożliwe.
Tyle tylko, że miał właśnie cały meszek bezużytecznych otoczaków.
Diabeł ułożyła kamienie w rządku na piersi nieprzytomnego chłopaka.
Pewnie niepotrzebnie, bo do rewitalizacji jednego niezbędny był ogromny ładunek mocy.
Wypuszczone zaklęcie splotło się w magiczny krąg nad ich głowami.
Mag zachłannie obserwował kilka gestów, które sprawiły, że oczy Grzecha otworzyły się gwałtownie, a z jego gardła wydobył się nieludzki wrzask.
- Ma chłopak płuca. - Westchnęła piekielna dziewczyna, kiedy Draco ponownie stracił przytomność.
Potem dłuższą chwilę milcząc, wpatrywała się w cztery, świecące na nowo magiczne kamienie.
Co, do jasnej cholery, znowu wymyślił ten niesforny dzieciak?
- Udało się? - Spytał oszołomiony mag.
- Jak widać. - Mruknęła Diabeł, zdejmując ostrożnie gorące kamienie.
- To musi być niesamowity ładunek energii, ale jak możliwe jest pozyskanie...
- Pewnych rzeczy wolałbyś nie wiedzieć.
- Nie rozumiem. Czy to oznacza, że bogowie dysponują tak ogromną mocą? Przecież to niemożliwe.
- Ano. - Zgodziła się spokojnie Diabeł, wracając do stołu, odsunęła misę do mieszania ziół i przywołała kubek z kawą.
W zadumie usiadła w fotelu.
- Nie rozumiem. - Zajęczał Bart. - Jakie źródło jest w stanie zagwarantować moc przewyższającą cztery kamienie magiczne?
Mag niespokojnie zaczął przechadzać się po pokoju.
Złapał za pióro i pergamin.
- Zakładając, że pogłoski są prawdziwe, a skoro sama rewitalizacja jest jednak możliwa w takim razie założenia, co do wymaganego ładunku pewnie też są słuszne. - Mrucząc do siebie,
zaczął kreślić coś na pergaminie. - Magiczny kamień ma w sobie moc, której jest odnawialnym źródłem, ale do jego pobudzenia wymagany jest ładunek większy niż początkowy, a to
oznacza... - Urwał w pół słowa, a pióro zamarło w jego dłoni.
Podniósł nieprzytomny wzrok na Diablicę, która w zadumie popijała kawę.
- To niemożliwe.
- Jak masa rzeczy na tym świecie.
- Magowie nigdy nie byli w stanie zrewitalizować kamieni.
- Bo ledwo potrafili je tworzyć. Dlaczego zakładasz, że to oni są... znaczy byli jednostkami operującymi największą mocą?
- A nie? - Zdziwił się mag.
Piekielna dziewczyna roześmiała się paskudnie.
- Wy ludzie jesteście pocieszni.
- Moc bogów zależy od ilości ich wyznawców.
- Prawda. Ale są też inni.
- Inni? - Mag zmarszczył brwi. - Na przykład ty?
- Czy to odpowiednia pora na wykłady? - Przewróciła oczami.
- Chcę zrozumieć, co może być źródłem tak potężnej mocy!
- Ależ ty czasami jesteś niedomyślny. - Westchnęła Diablica dopijając kawę. - Sam przed chwilą powiedziałeś, o źródle mocy bogów.
- No ale... - Bart podrapał się po głowie. - Sugerujesz, zże Aeszma ma tylu wyznawców?
Piekielna dziewczyna roześmiała się serdecznie.
- Taak. Właściwie można by tak powiedzieć.
- Ale... - Magowi nadal nie zgadzały się fakty.
Diabeł poddała się.
Bart właściwie nie był jej potrzebny do rytuału, ale czuła, że bez odpowiedzi stanie się całkiem bezużyteczny.
A w końcu zależało od niego powodzenie misji.
Poniekąd.
- Co jest źródłem mocy? - Zapytała tonem znudzonego belfra.
- Wierni?
- A ich źródłem mocy? W jaki sposób ich przekonania zmieniają się w ładunki mocy?
- Bo każde stworzenie ma istotę, to ona jest źródłem mocy... - Mag otworzył szeroko oczy, kiedy dotarło do niego, co właśnie powiedział.
- Właśnie. Aeszma nie potrzebuje wiernych, skoro potrafi zabierać istoty, nie? Po co mu jakiś słaby substytut, zależny od kaprysu właściciela, skoro
może mieć całe źródło?
- Ale... - Magowi włosy zjeżyły się na głowie. - Oni zginęli?
- Niewątpliwie. I to dobre kilka tysięcy, ciekawa jestem gdzie on się tak zabawia.
Bart usiadł ciężko na krześle.
- Przecież w ten sposób, wariat może posiąść nieograniczoną moc. Nie obowiązują go żadne ograniczenia wiary.
- Zbladłeś coś. - Diabeł przyjrzał mu się uważnie. - Dopiero teraz na to wpadłeś? Przecież znacie się kupę czasu.
- Ja... - Zająknął się mag, którego prawda ogłuszyła do tego stopnia, że zrobiło mu się niedobrze. - Przecież on może zniszczyć nas wszystkich.
- No w końcu jest bogiem Zniszczenia nie bez powodu.
- Po co to wszystko? - Zapytał Bart, opadając na oparcie krzesła.
Jeszcze nigdy w życiu nie czuł się równie mały i nic nieznaczący.
- Sugerujesz, że powinniśmy zapukać do Atona, ewentualnie wejść z drzwiami, załatwić go i po sprawie?
- Przecież on sam to może zrobić.
- A ja myślałam, że coś zrozumiałeś. - Westchnęła ciężko.
- Nic nie rozumiem! Mag zerwał się z krzesła. - Każesz mi latać i rozsiewać plagi, osłabiać moc Atona, wciągasz w to masę ludzi...
Po co? Po jaką cholerę te gierki? On jest w stanie rozwalić ich wszystkich jedną ręką! Nas! Cały ten cholerny Świat!
- Poznałeś go chociaż trochę? - Mag nie odpowiedział. - Dlaczego cię nie zabił? - Zapytała znowu Diabeł.
- Bo... Nie chciał.
- No właśnie, ty bogom dziękuj, za to jego człowieczeństwo. Albo lepiej nie.
- Unicestwienie tysięcy istot ma być czymś ludzkim?
- A nie? - Roześmiała się Diablica. - Ludzie wiecznie się wykańczają, a jak raptem bóg zmiecie z powierzchni ziemi kilka tysięcy istot, to zaraz afera.
Może nie jest idealny, ale na szczęście nie jest tylko bogiem. Inaczej z przyjemnością rozgościłabym się w Pustce. Dzieciak ma ogromne i przerażające możliwości.
W dodatku lubi z nich korzystać, a mimo to coś go powstrzymuje. I oby, dla naszego dobra, nadal tak było. Temat Wielkiego Groźnego Aeszmy uważam za wyczerpany,
czy możemy wrócić do pracy?
- Nie wiem czy się nadaję. - Jęknął mag, pocierając intensywnie skronie.
Diabeł miała rację, chyba jednak wolałby nie wiedzieć.
I co takiego kontroluje tę chodzącą zagładę?
Jaką mają pewność, że jest to coś wystarczająco silnego, by uchronić ich przed końcem Świata?

Gospoda była mała i podła.
Nawet wiszące pod powałą spore wiązanki ziół, nie były w stanie zabić smrodu niemytych długo ciał i marnego trunku.
A jednak Karasu z przyjemnością rozsiadł się na przeżartej przez korniki ławie.
To była rekordowo najdłuższa misja wykańczania Czerwonego Kapturka.
No ale komplikacje chodzą po ludziach.
Najważniejsze, że sprawa została zakończona, a oni mieli jeszcze trochę czasu do Przejścia.
Tym razem przezornie postanowił skorzystać z umiejętności Szałwi.
A póki co, miał zamiar zjeść coś w spokoju.
Grzech ciekawie rozglądał się dookoła.
Ziemniak szperał po magicznych kieszeniach, a zagadkowa dziewczyna stała przy szynkwasie i tłumaczyła coś karczmarzowi.
Gryf miał tylko nadzieję, że przeżyją ten posiłek.
Był tak głodny, że nie pogardziłby nawet dziwnymi, roślinnymi potrawami ich nawiedzonego byłego kucharza.
Właściwie Karasu równie dobrze mógł zjeść coś w gildii.
Na pewno byłoby smaczniej.
Jednak, znając życie, czeka już na niego cała masa, BARDZO PILNYCH spraw, które uniemożliwiłyby jakikolwiek posiłek.
Dlatego licha gospoda z każdą chwilą zyskiwała w jego oczach.
Poza tym nowa towarzyszka była całkiem urocza.
Przynajmniej wizualnie.
- Jak myślicie, kim ona jest? - Zapytał Gryf, wlepiając oczy w złotowłosą.
- A skąd niby mam wiedzieć? - Zdziwił się Ziemniak.
- Siedziała w twoim drzewie.
- Nie moim. - Przewrócił oczami. - Ja tam tylko pożyczałem gałęzie.
Szałwia przerwał kontemplacje sufitu i wbił fiołkowe oczy w dowódcę.
- Kimkolwiek by nie była, Aeszmę nie ucieszy, że przywłaszczyła sobie jego moc.
- To ty jej nie upilnowałeś. - Wzruszył ramionami Karasu. - W ogóle też sobie porę wybrałeś na podobne cyrki. Mogliśmy tam zginąć.
- Albo, co gorsza, mogli mnie zakopać.
- Przecież na jedno wychodzi. - Zdziwił się Karasu.
- Nie obraź się, ale osobiście wolałbym jednak kamień, szast prast i po sprawie. A w takiej dziurze to można tkwić latami.
- No nie przesadzaj. Z pragnienia padłbyś po tygodniu, a głodu...
- Zapominasz o żelkach, są jeszcze korzenie.
- Robaki, gryzonie... - Wszedł mu w słowo Szałwia, a jego towarzysze popatrzyli na Grzecha z odrazą.
- Zresztą, o czym my w ogóle gadamy? - Westchnął Karasu. - A tobie nic nie przychodzi do głowy? - Wbił wzrok w Szałwie.
- Dlaczego miałoby przychodzić?
- No nie wiem, bo jesteś starym jak Świat Grzechem? Magiczną istotą?
- Zaraz, moment. - Obraził się Szałwia. - Ty myślisz, że ile ja mam lat?
- Z demonami nigdy nie wiadomo. - Burknął Karasu.
- Nie jestem demonem.
- To ty tak twierdzisz. - Uśmiechnął się Gryf. - Jesteś magicznie przywołaną istotą, no tak?
- To jakieś strasznie prostackie uogólnienie.
- Nie kłóćcie się, dzieciaki. - Przerwał im spokojnie Ziemniak, który pożegnawszy się z perspektywą podziemnej celi odzyskał pogodę ducha.
- Nasza karczma jest przyjemniejsza. - Oznajmił Szałwia, zmieniając temat.
- Jesteście karczmarzami? - Zainteresowała się złotowłosa, siadając obok Grzecha, który odsunął się ostentacyjnie. - Nie wyglądacie.
- A jak wyglądamy? - Zainteresował się Karasu.
- Jak młokosy, którym się wydaje, że są wojownikami.
- Ja nie jestem żadnym wojownikiem. - Skrzywił się druid.
- Ty jesteś podstępnym złodziejaszkiem. - Zgodziła się łaskawie.
- Przygadał kocioł garnkowi. - Burknął Szałwia. - Będziesz musiała oddać tę moc.
Dziewczyna roześmiała się serdecznie.
- Jak to sobie wyobrażasz? Prawie całość poszła na złamanie tego cholernego zaklęcia.
- To może jakoś po kolei? - Zasugerował Karasu, ostrożnie nalewając sobie mętnego trunku z właśnie przyniesionego dzbanka.
Powąchał nieufnie niezachęcającą ciecz.
W końcu zaryzykował łyka.
- Nawet niezłe. - Zdziwił się szczerze.
- W końcu wiem, co zamawiam. - Prychnęła dziewczyna, odgarniając na bok złotą grzywkę.
Szałwia skrzyżował ramiona na piersi.
Zastanawiał się, jak wyjaśni Aeszmie utratę mocy.
Z drugiej strony, ulżyło mu, kiedy pozbył się tego koszmarnego ładunku.
Było jej zdecydowanie za dużo.
W dodatku nie mieli Oriona, który w razie czego zneutralizowałby nadmiar.
Karczmarz postawił na stole dwie wielkie misy.
W jednej mięsne kaski pływały w aromatycznym, gęstym sosie, a w drugiej piętrzył się świeży chleb.
Karasu zaburczało w brzuchu.
- Ładnie pachnie. - Wyrwało się Szałwi.
- A czego się spodziewałeś? - Wzruszyła ramionami dziewczyna, złapała pajdę i namoczyła ją w sosie, a potem wgryzła się w przysmak z wyraźną przyjemnością. - Niebo w gębie.
Tego mi najbardziej brakowało.
- Co właściwie robiłaś w drzewie? - Zapytał Gryf, pałaszując kawałek mięsa.
- Nie w drzewie, to ja byłam drzewem. - Sprostowała.
- Nigdy bym nie pomyślał, że będę siedział przy jednym stole z Pradawnym Dębem. - Ziemniak skusił się na gulasz.
- Nadal brzmi to absurdalnie. - Uśmiechnęła się złotowłosa.
- No więc? - Ponaglił Karasu.
- Nie wiem, czy mam ochotę o tym mówić. - Wzruszyła ramionami. - Nawet nie wiem kim wy właściwie jesteście.
- Ziemniaka znasz, to jest Szałwia. - Gryf wskazał kawałkiem chleba na Grzecha. - Ja jestem Karasu, dowódca gildii Złotego Gryfa.
- Nigdy nie słyszałam o takiej gildii.
- Bo sam ją założyłem, właściwie nie tak dawno.
- Mamy siedzibę niedaleko bram piekielnych, nieźle, co? - Wtrącił się Ziemniak.
- Ty to wiesz, jak zrobić dobrą reklamę. - Parsknął Karasu.
Wszyscy trzej wbili wzrok w złotowłosą, która najspokojniej w świecie zajadała się gulaszem.

Nad równiną unosiła się krwawa mgła, którą nie sposób było przeniknąć wzrokiem.
Samael, z ponurym milczeniem, wpatrywał się w wydłużającą się listę imion na jego roboczym pergaminie.
Większość w rubryce, której miał nadzieję więcej nie oglądać.
Ale wystarczyło, że wrócił Aeszma.
- Skąd będziemy wiedzieli, że załatwił wszystkich? - Muffinka wychylała się z muru, usiłując coś dojrzeć.
- Jak skończy, to przyjdzie i wrócimy do domu.
- A jak nie przyjdzie?
- Nagle naszły cię wątpliwości? - Zdziwił się łucznik.
- Rozważam opcje. - Usadziła go zimnym spojrzeniem czarodziejka. - Idę tam. - Postanowiła nagle.
- Oszalałaś? - Elf zerwał się na równe nogi.
- Też idę! - Jaga błyskawicznie poderwała się z ziemi.
Orion coś zamigał.
- Zwariowaliście. - Pokręcił głową Samael. - Koniecznie chcecie się dopisać do listy?
- Wy zostajecie. - Zarządziła czarodziejka, patrząc stanowczo na elfa.
- W zasadzie przewyższam cię rangą, dlaczego miałbym słuchać twoich rozkazów? - Legglę pokazał jej język.
- Bo cię poszczuję. - Uśmiechnęła się słodko Muffinka, klepiąc po klacie Oriona, który jak na zawołanie błysnął kłami.
Elf przełknął ślinę, nie miał żadnej gwarancji, że stojący przed nim wojownik nie zmieni się zaraz w paskudną bestię.
- Niech będzie. - Zgodził się łaskawie.
- Ja chcę iść! - Zdenerwowała się Jaga.
- Będziemy ich osłaniać z murów. - Powiedział stanowczo elf, co ukróciło dalsze protesty niedoszłej healerki.
Tymczasem Ptyś nie miała zamiaru tracić czasu na coś tak przyziemnego jak schody.
Po prostu skoczyła z muru.
Urocza sukieneczka rozłożyła się niczym kolorowy spadochron i chwilę później czarodziejka zaprezentowała pełne gracji lądowanie.
Pomachała do zaskoczonego Oriona.
Wojownik odbił się lekko od muru, zrobił salto w powietrzu i wylądował obok czarodziejki, niespiesznie wstając z kolan.
- Popisuje się. - Prychnął pod nosem Legglę, który sam nigdy nie porwałby się na równie zabójczy skok.
Samael z trudem oderwał wzrok od zwinnego wojownika.
Muffinka ruszyła żwawo przed siebie.
Weszli w upiorną mgłę.

Aeszma potoczył wzrokiem po klęczących przed nim żołnierzach.
Zatrzymał spojrzenie na dowódcy, który coś bełkotał.
Darować?
Nie widział powodu.
Nie potrzebował też mocy.
Ale chciał ich zabić.
Trawiąca go żądza krwi była nie do zaspokojenia.
Zawsze pragnął więcej.
A jednocześnie nieustannie coś mu w tym przeszkadzało.
Uwierało.
Czuł się rozdarty i to go drażniło.
Tak, zabije ich, dlaczego się w ogóle zastanawia?
Uniósł ramię.
- Wystarczy już tej apokalipsy, nie sądzisz? - Za jego plecami rozległ się słodki, lekko drżący głos.
Aeszma obrócił się błyskawicznie, stając oko w oko z małą dziewczyną.
Zmrużył czarne ślepia i zniżył łeb, żeby przyjrzeć się dokładniej lichej istocie, która śmiała mu przeszkadzać.
Jego niepokój wzrósł.
Zupełnie mu się to nie spodobało.
Wydał z siebie wściekły pomruk i nastroszył pióra.
Niemal leniwie machnął, uzbrojoną w szpony, łapą.
Zaskoczona czarodziejka cofnęła się, a pazury zatrzymały się na ostrzu Oriona, który błyskawicznie zasłonił sobą Muffinkę.
Ptyś z niedowierzaniem wpatrywała się w czystą furię, płonącą w czarnych ślepiach.
Nastroszone pióra wyglądały jak żywe płomienie.
A upiorna aura, czającej się przed nimi bestii, przyprawiała o drżenie kolan.
Odbierający rozum strach oblepiał ich z każdą chwilą coraz bardziej.
Gdzieś, za plecami boga Zagłady, słychać było szlochanie.
Czarodziejka cofnęła się.
Wejście we mgłę było błędem.
Lęk niemal sparaliżował jej ciało.
Serce boleśnie tłukło się w klatce piersiowej.
Nie była w stanie zebrać myśli.
Aeszma zaatakował.
Tym razem cios był błyskawiczny, a kiedy pazury ześlizgnęły się po ostrzu, bóg skoczył i uderzył przedramieniem, które najeżone było długimi kolcami.
Koszmarna aura zgęstniała.
Orion nie zdążył uskoczyć.
Sparaliżował go strach.
Czarne kolce rozdarły skórę, a uderzenie mocy posłało byłego Grzecha na ziemię.
Łupnął z taką siłą, że na dobrą chwilę pociemniało mu w oczach.
Zdążył zapominać jak przerażająca jest aura Aeszmy.
Nie wiedział, jak walczyć bez mocy.
JW jaki sposób mógłby zneutralizować strach, który boleśnie zaciskał się wokół jego istoty.
Z gardła wyrwał się jęk.
- Dość tego! - Blada Muffinka weszła między Oriona i Aeszmę.
Bała się tak, że aż spociły jej się ręce, ale nie miała zamiaru pozwolić, żeby to ją powstrzymała.
Trudno, najwyżej ją wykończy, w końcu nie pierwszy raz.
Usilnie starała się nie myśleć nad tym, co powiedział Samael.
Była przekonana, że upiorne, czarne oczy wbiły się w jej duszę.
Orion oprzytomniał.
Chciał za wszelką cenę chronić swoją nową panią.
Strach zelżał.
Jego życie nie miało znaczenia.
Aeszma wydał z siebie przerażający warkot i szybkim susem minął skamieniałą czarodziejkę.
Zacisnął szpony na gardle Oriona, który został brutalnie przygwożdżony do ziemi.
Bóg pochylił się nad nim i wyszczerzył kły.
Były Grzech posłał mu wściekłe spojrzenie.
Spróbował uwolnić się z koszmarnego uścisku, ale tylko poranił ręce o ostre pazury bestii.
Muffinkę odblokowało, zdzieliła Aeszmę laską po głowie.
- Przestań się wygłupiać! Pieprz, wracamy do domu. - Na więcej nie wystarczyło jej oddechu.
Była przerażona, ale i wściekła.
Sam chciał, żeby mu pomogła, szkoda, że zapomniał powiedzieć, jak miałaby to zrobić.
Czarne spojrzenie nadal było mordercze, a śmiertelny uścisk na gardle Oriona wcale nie zelżał.
Aeszma wyciągnął drugą rękę w kierunku magicznej laski.
Czarodziejka cofnęła się.
Wyszarpała z kieszeni sukienki ciastko.
Trochę pokruszone, ale nadal niemal całe.
Podjęła ostatnią próbę.
Czuła, że na więcej nie znajdzie sił, z trudem trzymała się na nogach.
- Zobacz. - Zamachała ciastkiem przed nosem upiornego boga. - Wracaj już.
Czarodziejka zachwiała się, nie upadła tylko dlatego, że Aeszma ją złapał.
Słodki zapach czekolady i lukru błyskawicznie go ocucił.
Znowu mógł swobodnie myśleć.
Odetchnął z ulgą i przytulił mocno Muffinkę.
- Zgnieciesz mi ciastko. - Zaprotestowała, usiłując go odepchnąć.
Bez powodzenia, zresztą nie miała siły.
Ulga, jaką poczuła na widok czekoladowego spojrzenia całkiem ją osłabiła.
- Moje. - Warknął i nie czekając aż czarodziejka się rozmyśli, połknął ciastko z jej ręki.
- Teraz możesz mnie zanieść do domu. - Oznajmiła łaskawym tonem. - Chyba, że zabiłeś mojego pupilka, to wtedy oficjalnie się obrażam.
Czarodziejka zerknęła w stronę, zbierającego się z ziemi Oriona.
Pieprz posłał mu złośliwy uśmiech.
- Jakoś marnie wyglądasz.
Były Grzech pokazał mu środkowy palec.
- No, chodź, - Aeszma, nie puszczając czarodziejki, zrobił krok w stronę Oriona. - pocałuję i przestanie boleć. - Rzucił złośliwie.
Wojownik o turkusowej czuprynie zamigał coś z wyraźną złością.
Muffinka ułożyła się wygodnie w ramionach boga i przeczesała palcami szkarłatne pióra, żałując że nie sięgnie do złotych.
Skrzydło drgnęło nerwowo.
Pieprz spojrzał na nią z naganą.
- Nie rób tak.
- Ale jak? - Zdziwiła się czarodziejka, znowu zagłębiając palce w pióra.
Poczuła jak potężne ciało przeszedł dreszcz.
- Uuu, lubisz to. - Zadrwiła. - Ale Samcio to ma jednak bardziej mięciutkie.
- Zaraz cię puszczę. - Zagroził.
Tak, pióra były zdecydowanie wrażliwym punktem.
- Dobra, bez nerwów. - Zgodziła się Muffinka, wygładzając sukienkę.
Było jej wygodnie i nie miała zamiaru tak łatwo z tego rezygnować.
- W porządku? - Zapytała, przyglądając się uważnie krwawiącemu Orionowi.
Były Grzech uśmiechnął się słabo.
- Zepsułeś, to napraw. - Dźgnęła Pieprza w pierś.
Bóg stanowczym ruchem postawił ją na ziemi.
- Dobra, wystarczy tego dyrygowania. - Oznajmił ponuro. - A on nie chce, żebym go dotykał.
Czarodziejka wychyliła się zza Pieprza i obrzuciła krytycznym wzrokiem oddziały trytonów, które nadal klęczały.
- A co z tymi tam?- Machnęła laską.
Aeszma odwrócił się we wskazanym kierunku.
- A. - Poczochrał z zakłopotaniem czarną czuprynę. - Zapomniałem o nich.
Muffinka posłała mu pełne politowania spojrzenie.
- Machasz mi tu ciastkiem przed nosem, trudno się skupić. - Burknął. - Niech Oktawus się o nich martwi.
- Tak, nie wciskaj mi kitu, że chodziło tylko o ciastko! - Pogroziła Pieprzowi palcem.
Bóg uśmiechnął się drapieżnie, bo właśnie wpadł na wyjątkowo szatański pomysł.
Zrobił krok w stronę Ptysia, która przezornie zasłoniła się laską.
Za nic by się nie przyznała, że świdrujące ją czekoladowe spojrzenie przyprawiało o przyjemne dreszcze.
Aeszma nie zwrócił żadnej uwagi na marną próbę obrony.
Otoczył czarodziejkę miękkim skrzydłem i przyciągnął do siebie, a potem, zanim zdarzyła zaprotestować, pocałował.
Wtedy Muffinka zupełnie straciła ochotę na protesty.
Pocałunek był piekielnie przyjemny, a kiedy Pieprz zaczął dzielić się z nią mocą, czarodziejka zapomniała o otaczającej rzeczywistości.
Pogłaskała złote pióra, które okazały się bardziej miękkie od szkarłatnych.
Aeszma jęknął i odsunął się przerywając pocałunek.
Ptyś z rozbawieniem patrzyła na zarumienionego boga.
Dźgnęła go laską w pierś.
- Ty to jesteś numer. - Roześmiała się. - Musisz mi pokazać jak się łapie zaklęcia!
- Co? - Zapytał nieprzytomnie Pieprz.
- No wiesz, ten numer, co zrobiłeś, jak cię zaatakowali.
- A, to. - Przyjrzał się uważnie, stojącej przed nim uroczej czarodziejce.
Była szurnięta i kilka razy mało go nie zabiła, ale z jakiegoś, zupełnie niezrozumiałego powodu, nikomu tak nie ufał.
Prawdopodobnie z rozum nie miał z tym nic wspólnego.
A już na bank nie było w tym krztyny zdrowego rozsądku.
Za to mogło być cholernie zabawnie.
Złapał czarodziejkę za rękę i przycisnął ją do piersi po prawej stronie.
Muffinka nie zdarzyła nic powiedzieć, bo bóg znowu ją pocałował.
Tym razem była tylko moc.
Dłoń zapiekła, jak od oparzenia.
Czarodziejka cofnęła się gwałtownie.
Obejrzała rękę.
Na wewnętrznej stronie jarzył się złoty, okrągły i wyjątkowo skomplikowany symbol.
Bóg, wrócił do swojej bardziej cywilizowanej postaci, rozchylił z łobuzerskim uśmiechem koszulę.
Na piersi, miał dokładnie taki sam symbol.
- Coś ty zrobił? - Zmarszczyła brwi Muffinka.
- Pomyślałem, że to zabawne, jeśli poniekąd będę tylko twój. - Błysnął kłami, a potem zmienił się w trzy kolorowego wilka, który pomknął w stronę muru, po drodze z rozmysłem
depcząc po nodze Oriona.
Zbaraniała czarodziejka odprowadziła go wzrokiem.
- Zabawne? I co, do jasnej cholery, znaczy poniekąd. - Wymamrotała Muffinka. - Wiesz, że to chamstwo znakować ludzi bez pozwolenia?! - Wrzasnęła, odzyskując równowagę.
Odpowiedziało jej wesołe szczekanie.

- Z czymś mi się to kojarzy... - Zmarszczył brwi Karasu.
- Mi z Marzanną. - Ziemniak skusił się na ciastko.
- Dlatego nie jesteś druidem. - Prychnęła złotowłosa.
- Papier nie świadczy o człowieku. - Oświadczył wyniośle druid.
- Dobre. - Przyznał Szałwia, maczając chleb w miodzie.
- Ale ty masz rację. - Rozpromienił się Karasu. - Dziewanna, siostra Marzanny.
- Jednak jesteście osłami. - Przewróciła oczami dziewczyna.
- No co? - Obraził się Karasu. - Coś się nie zgadza.
- Marzanna nigdy nie istniała.
- Jak to nie, przecież to bogini zimy, kukły się robi, te sprawy.
- Zabawne, że tę błazenadę ludzie zapamiętali, ale już o Dziewannie nikt nie słyszał.
- Przedstawiłabyś się jak człowiek, to nie byłoby afery. - Wzruszył ramionami Ziemniak.
- No tak, zapomniałam, że ludzie to są mało skomplikowani.
- Skora Marzanna nie istnieje, to Dziewanna jest od zimy? - Drążył Karasu. - Po jaką cholerą było to targanie straszydeł nad rzekę?
Złotowłosa odchyliła się na oparcie i posłała mu pobłażliwy uśmiech.
- Marzanna miała być zagrywką na ocieplenie wizerunku. Ludzie straszne bzdury zaczęli o mnie wygadywać.
Że niby nic tylko śmierć. Normalnie odechciewa się. Zostały wiedźmy. A wiadomo, one też raczej nie służą promocji, nie?
No to wpadłam na pomysł z tym cyrkiem z Marzanną. A potem znudziło mi się użeranie z głupotą ludzką.
- I dałaś się zamknąć w drzewie? - Zakpił Ziemniak.
- Pewnie nie doprecyzowali umowy. - Ziewnął Szałwia, który najadł się i teraz najchętniej poszedłby spać.
- Skąd wiesz? - Zainteresowała się Dziewanna.
- Całe życie z demonami. - Uśmiechnął się Grzech.
- Początkowo nie było źle, ale potem druidzi zaczęli lecieć w kulki. Ofiar było coraz mniej, a co za tym idzie mocy też. Bez mocy nie było mowy, żeby się stamtąd wyrwać.
No, ale na szczęście pojawiliście się wy.
- Nie ma za co. - Burknął, wciąż nieco obrażony, Szałwia.
- Daj już spokój, nie ma co płakać nad rozlaną mocą. - Dziewczyna posłała mu drwiący uśmiech. - To dokąd się teraz wybieracie?
- Do domu. - Karasu stłumił ziewnięcie. - Popatrzył na Grzecha.
- Jestem za, poszedłbym spać. - Zgodził się Ziemniak.
- Idę z wami. - świadczyła wesoło.
Szałwia popatrzył na Karasu, a dowódca na Grzecha.
Gryf nie był pewny, czy ściąganie do Miasteczka kolejnego bóstwa, nawet niepotwierdzonego, to dobry pomysł.
- Wydaje mi się, że póki co, nie mamy wolnego wakatu dla boga. - Zaczął ostrożnie.
- Jakie to szczęście, że jestem boginią, nie? - Złotowłosa poczochrała go i wesoło pogwizdując ruszyła do wyjścia.
- Ty to potrafisz postawić na swoim. - Parsknął Ziemniak.
- Może jakieś lekcje u Aeszmy? - Zachichotał Szałwia.
- Zamknąć się i wymarsz, ostatni płaci. - Rzucił ostro Karasu i cała trójka dzikim pędem opuściła lichy lokal.
W końcu nie dostali kasy za Kapturka, Gryf uznał, że rachunki zostały wyrównane.