Nawigacja
Nowelki i opowiadania
Dział o dziełach pisanych
Obowiązuje na całym forum! Prosimy o jego przeczytanie i przestrzeganie
Świat onlajnów
Strona 12 z 13
0
Nie ma to jak Wulgaryzmy 
przypierdolić bogowi zagłady gałązką magiczną, haha. Nadal mnie rozczula rozbrajanie go słodkościami, jakby czarodziejka była specjalnie po to ugotowana w tym kociołku, a potem zakonserwowała się w ziemi xD I znowu maca i ślini, bezwstydnik jeden! < meltu~ > Nie dziwota, że Orion nie chce być jednym z wielu, a może ma złe wspomnienia? xD Właściwie nie pamiętam, czy było coś pisane, o tym, że Orion tak nie chce, jakieś story? Klątwę miał, to pamiętam.
Mroczny Aeszma... rawr~
Diabeł powinna bardziej uwierzyć w Muffinę, ale aby tak się stało to chyba musi ją poznać... bliżej :3
Sądzę, że Drzewkowi bardzo się spodoba szurnięta gildia Karasu. Powinna mieć jakieś wielkie wejście. Już widzę jak wtrąca się w ogródek. A może by tak z rozmachem zrobiłaby tam swój kącik. Wchodzisz przez łuk z róż i masz ogromny, dziwny las, trochę inny niż wszystkie, uu *-*
przypierdolić bogowi zagłady gałązką magiczną, haha. Nadal mnie rozczula rozbrajanie go słodkościami, jakby czarodziejka była specjalnie po to ugotowana w tym kociołku, a potem zakonserwowała się w ziemi xD I znowu maca i ślini, bezwstydnik jeden! < meltu~ > Nie dziwota, że Orion nie chce być jednym z wielu, a może ma złe wspomnienia? xD Właściwie nie pamiętam, czy było coś pisane, o tym, że Orion tak nie chce, jakieś story? Klątwę miał, to pamiętam.Mroczny Aeszma... rawr~
Diabeł powinna bardziej uwierzyć w Muffinę, ale aby tak się stało to chyba musi ją poznać... bliżej :3
Sądzę, że Drzewkowi bardzo się spodoba szurnięta gildia Karasu. Powinna mieć jakieś wielkie wejście. Już widzę jak wtrąca się w ogródek. A może by tak z rozmachem zrobiłaby tam swój kącik. Wchodzisz przez łuk z róż i masz ogromny, dziwny las, trochę inny niż wszystkie, uu *-*
Bardzo Ziemniaczkowe smaczki na koniec <3:
- Papier nie świadczy o człowieku. - Oświadczył wyniośle druid.
_________________
0
Ale szalejesz z odcinkami O:
Spoiler
Ooo akcja na Bliki, Varnisza i resztą zgrai! Właśnie się zastanawiałem co z resztą, jak Szałwia dostał powerupa to co z pozostałymi grzeszkami.
O Dziaba sobie czerpnęła mocy do kamyków, przynajmniej poprzednia wyprawa nabrała trochę wartości dzięki temu. Idealnie nadaje się do gryfów, pieprz zabija tysiące ludzi, a ta niewzruszona kawe siorbie!
Oho czyli złota była zaklątwiona w drzewo. Dobrze, że nie jest taka sztywna xD. Ptyś widzę szaleje bez schodów! Funkcjonalne te sukienki. Uuu Pieprzo na ciastki poleciał znowu! Co za cukrofil! A na słodkiego Ptysia to nie! Haha no tak zmacać wszystkie pióra, dobry cel. O dobra, jednak poleciał na Ptysia.
Oznakował siebie... albo Ptysia... nie wiem kto komu założył smycz ale to ciekawe xD. Łoo czyli Dziewanna się pokazała, no ładny panteon nam się buduje w Gryfach.
Idzie znowu w ciekawą stronę wszystko. Dobry epik :3
SpoilerOoo akcja na Bliki, Varnisza i resztą zgrai! Właśnie się zastanawiałem co z resztą, jak Szałwia dostał powerupa to co z pozostałymi grzeszkami.
O Dziaba sobie czerpnęła mocy do kamyków, przynajmniej poprzednia wyprawa nabrała trochę wartości dzięki temu. Idealnie nadaje się do gryfów, pieprz zabija tysiące ludzi, a ta niewzruszona kawe siorbie!
Oho czyli złota była zaklątwiona w drzewo. Dobrze, że nie jest taka sztywna xD. Ptyś widzę szaleje bez schodów! Funkcjonalne te sukienki. Uuu Pieprzo na ciastki poleciał znowu! Co za cukrofil! A na słodkiego Ptysia to nie! Haha no tak zmacać wszystkie pióra, dobry cel. O dobra, jednak poleciał na Ptysia.
Oznakował siebie... albo Ptysia... nie wiem kto komu założył smycz ale to ciekawe xD. Łoo czyli Dziewanna się pokazała, no ładny panteon nam się buduje w Gryfach.
Idzie znowu w ciekawą stronę wszystko. Dobry epik :3
Ostatnio edytowany przez Yuichi 30 Marca 2018r. 22:21, W całości zmieniany: 1
_________________
2
Część Czterdziesta ósma 18+Rytuał oderwał maga od czarnych myśli.
Sądził, że będzie chciał zostać sam i poużalać się w spokoju nad podłym losem, jednak wrodzona ciekawość wygrała.
Uważnie śledził każdy ruch Diabła.
Właściwie spodziewał się czegoś bardziej spektakularnego.
Piekielna dziewczyna zakręciła palcem, a składniki zawirowały w kamiennej misie.
Draco odzyskał przytomność i siedział pogrążony w ponurym milczeniu, na dywaniku przed kominkiem.
Nikt nie zwracał na niego uwagi.
- Rozsyp to w narożnikach gwiazdy. - Poleciła piekielna dziewczyna, a misa podpłynęła w powietrzu do maga.
- Jakiej gwiazdy? - Zapytał nieprzytomnie.
Diabeł skrzywiła się.
- Tej, co ją miałeś umieścić w kręgu. - Westchnęła ciężko. - Ktoś by pomyślał, żeście nigdy nie ożywiali magów.
- Bo nie ożywialiśmy. - Burknął urażony, schylając się i smarując kredą po podłodze.
- Dlatego wyginęliście. - Wytknęła, a Bart postanowił się nie kłócić.
Nie czuł się na siłach.
W dodatku, kiedy sobie pomyślał, że jutro ma wyruszyć z Hajmidalem do odległych Krain, robiło mu się jeszcze gorzej.
Kiedy reszta mieszanki z misy znalazła się w ostatnim rogu, Diabeł nachyliła się nad kręgiem i wylała kawę w środku gwiazdy, wypowiadając jakieś niezrozumiałe słowa.
Mag próbował skupić się i zapamiętać ich brzmienie, ale błyskawicznie uleciały z jego głowy.
Piekielna dziewczyna posłała mu kpiący uśmieszek i wyszła z kręgu, który momentalnie zapełnił kłąb białego dymu.
Mag cofnął się przezornie.
Dym z każdą chwilą gęstniał, aż w pewnej chwili zniknął bez śladu, podobnie jak wyrysowana gwiazda.
W kręgu stała smukła blondynka.
Rozglądała się zaskoczona dookoła.
- I tyle? - Zapytał z rozczarowaniem mag, który liczył na jakieś bardziej skomplikowane czary.
To wyglądało jak rytuał, który faktycznie mogliby przeprowadzić nawet magowie.
- Co ja tu robię? - Zdziwiła się Marcelina.
- A czego się spodziewałeś? - Wzruszyła ramionami Diabeł. - Jakiś całonocnych mamrotów w świetle księżyca? Nie moja bajka.
- Chętniej zobaczyłbym pląsanie po rosie na golasa. - Wyznał szczerze.
- Zboczeniec.
- Halo? - Zniecierpliwiła się Marcelina.
W tej samej chwili drzwi do Wielkiej Sali otworzyły się szeroko i wmaszerowała przez nie czarodziejka.
Na widok Marceliny stanęła jak wryta, a, idący za nią, Pieprz o mało jej nie stratował.
Zapadła złowroga cisza.
Powietrze momentalnie stężało, a wszyscy się spięli.
Tylko Diabeł uśmiechnęła się pod nosem, ale zaraz tego pożałowała, bo Muffinka błyskawicznym ruchem posłała w stronę Marceliny płonący pocisk.
- Przecież w Miasteczku nie można czarować! - Zdumiał się Ziemniak, który właśnie wszedł do siedziby razem z dowódcą i Grzechem.
- Powiedzmy. - Parsknął Szałwia.
- Ledwo człowiek wraca, a już mu chcą chatę spalić. - Westchnął Karasu.
Pieprz chciał coś powiedzieć, ale nie zdążył, bo rozeźlona Jaga napadła dowódcę.
- Ja więcej z tym patałachem nie będę pracować! - Oświadczyła, wskazując na półboga, który zrobił urażoną minę.
Magiczny pocisk bez trudu przeniknął ścianę okręgu.
Suknia Marceliny stanęła w płomieniach.
Mag patrzył zafascynowany, przesuwając się w stronę Ptysia.
- Przestań histeryzować. - Burknął Legglę, usiłując odciągnąć rudowłosą.
- Bogowie, co wyście wyprawiali z tym Kapturkiem! - Krzyknął Jasny, wpadając do sali.
Umilkł na widok, miotającej się po kręgu Marceliny, która usiłowała ugasić płonącą suknię.
- Nieśmieszne. - Syknął Karasu.
- Chcieli nas wykończyć. - Oznajmił w tej samej chwili Ziemniak.
- Ale jazda! - Ucieszyła się Muffinka, potrząsając laską. - Mogę jarać w Miasteczku.
- Oddaj to, zanim komuś oko wydłubiesz. - Warknął Pieprz, wyrywając jej laskę.
Orion błyskawicznym ruchem przyłożył mu ostrze do szyi i posłał paskudny uśmiech.
- Tylko spróbuj. - Zachęcił go bóg.
- Miałam się uczyć! - Nie odpuszczał Jaga, krzyżując ręce na piersi.
Bart spróbował formuły gaszącej, ale zaklęcie odbiło się od kręgu.
Karasu wziął głęboki oddech.
- A ty chciałeś nas usmażyć? - Zainteresował się Szałwia, wbijając fiołkowe oczy w Pieprza, który nie odrywał złego spojrzenia od Oriona, wciąż trzymającego
ostrze na jego gardle.
Dowódca Gryfów zatęsknił za cuchnącą gospodą.
Diabeł z rozczarowaniem stwierdziła, że najwyraźniej jedna z podobno najlepszych w szeregach magów to jakaś idiotka.
- No nie powiem, wesoło tu macie. - Oznajmiła Dziewanna, wychylając się zza pleców druida.
- A to kto? - Zmrużyła oczy Mufinka, której nie spodobało się, że ktoś opiera się na jej prywatnym Ziemniaku.
- Powinnam przyjąć propozycje Zakonu... - Trajkotała tymczasem Jaga, na przemian z Jasnym, który wybrał tę chwilę na zdanie raportu z co pilniejszych spraw.
- Co tak długo, ofiary? - Zadrwił Hajmidal, który właśnie wmaszerował dziarsko do sali, uzbrojony w antałek wina.
Stanął jak wryty na widok niecodziennego zamieszania w środku.
To był moment, w którym Karasu stracił cierpliwość.
- Dość! - Wrzasnął.
Wszyscy umilkli, Ptyś wyszarpała Pieprzowi swoją laskę, a Diabeł przerwała krąg, gasząc płomienie.
Marcelina zaklęła i otrzepała suknię.
- Wszyscy wynocha. - Warknął Karasu pokazując na drzwi, jakby ktoś miał wątpliwości.
- Ale... - Zaczął Jasny.
- Won.
- No, ty... - Spróbował Hajmidal, podnosząc antałek.
- Wypierdalać! - Tupnął nogą dowódca. - Kurwa, w podskokach.
- Nie mam zamiaru skakać. - Prychnęła Mufinka, wychodząc z obrażoną miną.
Pieprz wypchnął Oriona za nią, a Grzech zamigał coś, co bardzo rozbawiło Szałwię.
Diabeł skinęła na maga, a Marcelina w milczeniu poszła za nimi.
Karasu zatrzasnął drzwi i oparł się o nie plecami.
Odetchnął z ulgą.
A potem jęknął na widok usyfionej, nadpalonej podłogi.
Oszołomiona grupa stała chwilę, ściśnięta w holu.
- Robimy imprezę na dziedzińcu! - Zarządził Hajmidal. - Pani Gibons!
- Rusz się, a nie drzesz się na moją matkę. - Syknęła Jaga, przepychając się do zastępcy.
- Coś ty taka spięta? - Zdziwił się. - Musisz się napić. - Postanowił. - To rozkaz. - Uściślił, kiedy otworzyła usta, żeby się kłócić.
- Idziemy. - Diabeł wypchnęła z tłumu Marcelinę, która ledwo umknęła od ciosu laską.
Bart potruchtał za nimi.
Szałwia migał z Orionem.
Ziemniak szeptał coś wyraźnie złej Muffince.
Jasny i Draco rozstawili stoły, a pani Gibons otworzyła drzwi kuchni.
W powietrzu rozeszły się apetyczne zapachy.
- O widzę, że jestem w samą porę. - Ucieszyła się Pożoga, biorąc głęboki oddech.
- Tu jesteś, chuju złamany! - Blik wbił złe spojrzenie w Pieprza.
Dziewanna ledwo stłumiła parsknięcie.
Bóg zerknął na nią przelotnie, ale zaraz oberwał od Pożogi, więc przeniósł uwagę na Grzechy, które stały naprzeciw niego z posępnymi minami.
- To było... - Zaczęła Pożoga.
- po prostu - Wtrącił się Szałwia, ale zaraz umilkł, trafiając wzrokiem na Dziewannę.
- kurewsko świńskie zagranie.- Dokończył Blik.
- Nawet nie skomentuję, bo nie jestem pewny, czy nadal żyje. - Dodał urażonym tonem Draco.
- Ojej, straszna sprawa. - Zakpił Pieprz. - Trochę mocy, a wy już wpadacie w histerię?
- Ładne mi trochę. - Wtrąciła się Dziewanna.
- A co ci do tego? - Warknął Pieprz.
- Właśnie? - Zgodziła się Mufa, patrząc nieufnie na uśmiechniętą lekko dziewczynę.
- Przesadziłeś, raz w życiu byś się przyznał. - Wytknęła Pożoga.
- Spierdoliłeś sprawę z Orionem. - Syknął Blik.
Grzech zamigał.
- Co, kurwa znaczy, nie mieszać cię do tego? - Wściekł się, przenosząc złe spojrzenie na wojownika o turkusowej czuprynie.
- Dlaczego on nie ma kontraktu? - Zdziwiła się Pożoga.
- Bo mnie pierdoli. - Zawarczał zły Pieprz, a Orion zamigał coś ze złośliwym uśmiechem.
- Nie, nie chciałbym. - Zapewnił go bóg, a potem bez trudu odsunął sobie z drogi Pożogę i wymaszerował z dziedzińca.
- Co za pajac. - Westchnął Szałwia.
- Dlaczego nie wracasz? - Pożoga wbiła wzrok w Oriona, który coś zamigał.
- Pierdolisz. - Zawarczał Blik. - Po prostu masz nas w dupie. - Minął Grzecha, rozmyślnie uderzając go ramieniem. - Chodźcie, nie ma co, kurwa, gadać ze złamasem.
Pożoga omiotła Oriona złym spojrzeniem, a wzrok Szałwi wyrażał rozczarowanie.
Draco minął go bez słowa, postanowił nie mieszać się w sprawy piekielnej rodzinki.
- To już po imprezie? - Zmartwił się Orety, mijając się pod łukiem z wychodzącymi Grzechami.
- Jakoś nastrój prysł. - Westchnął Hajmidal.
- Idziemy. - Zdecydowała Muffinka, wlokąc za sobą Ziemniaka, który najwyraźniej miał ochotę na pogawędkę z Dziewanną.
Pieprz siedział na szerokim kamieniu i z uporem wpatrywał się w spokojną taflę jeziora.
W ogóle go to nie uspokajało.
Gotował się.
Miał dosyć wiecznych pretensji.
Przecież to nie była jego wina.
Nie zdradził ich, jego też oszukano.
Powinien był posłuchać Diabła i stworzyć jednego Grzecha.
Miałby dużo mniej problemów, niż z tą zgrają obrażalskich patałachów.
Doskonale zdawał sobie sprawę, że na dłuższą metę nie obejdą się bez Oriona, tylko że on nie miał zamiaru go błagać.
Były Grzech też ich potrzebował.
Bez niego jest niczym.
Pieprz z niesmakiem pomyślał, że to nieprawda.
W końcu Orion był istotą magiczną.
Bardziej oni potrzebowali jego niż on ich.
Westchnął i położył się na plecach, wbijając złe spojrzenie w niebo.
Ale zamiast gwiazd, zobaczył wpatrujące się w niego Grzechy.
- Czego? - Warknął zły, że mu przeszkadzają. - Wykończyłem dziś tysiące trytonów, należy mi się chyba chwila spokoju?
- A więc to były trytony. - Pokiwał głową Szałwia, siadając obok.
- Mogłeś nas wziąć. - Burknęła Pożoga, ładując się Aeszmie na kolana. - Przytul mnie, już się nie gniewam. - Zażądała, kiedy bóg usiadł.
- Doceniam zrozumienie. - Prychnął kpiąco, ale otoczył rudowłosą ramionami.
Odetchnął, to było całkiem miłe.
- Mogłeś, kurwa, uprzedzić, czy coś. - Westchnął Blik, przysiadając kawałek dalej.
Draco nadal stał w lekkim oddaleniu, niepewny, co właściwie powinien zrobić.
- No czego tak sterczysz? - Burknął Pieprz, patrząc na niego z naganą. - W końcu teraz należysz do rodziny.
Blik poklepał miejsce obok siebie.
Chłopak z irokezem zawahał się, ale korzystał.
Musiał przyznać, że to była całkiem przyjemna świadomość.
Należał do wyjątkowej ekipy, w której zdrowy rozsądek nie był wymagany.
- Trochę mocy opchnęliśmy w kryształach, przyda się na potem. - Powiedziała Pożoga, po chwili milczenia.
- Moją wykorzystali na ożywienie magicznych kamieni. - Przyznał Draco.
- A moją ukradła Dziewanna. - Wyrzucił szybko Szałwia i zarumienił się lekko, kiedy wszystkie spojrzenia skupiły się na nim.
- Kto? - Zdziwił się bóg, marszcząc brwi. - To ja robię... - Zaczął groźnie, ale Pożoga uszczypnęła go w udo. - Ała. - Jęknął.
- Nie zaczynaj. - Prychnął Blik. - Nie nasza wina, że raptem ci się zachciało gromadzić moc. Jest nas za mało. To ty spierdoliłeś.
Aeszma westchnął ciężko.
- A Dziewanna to ta blondynka, co z nami przyszła. Podobno bogini. - Wyjaśnił Szałwia.
- Pierwsze słyszę. - Zdziwił się Pieprz.
- Nie znam dziwadła. - Ziewnął Blik. - I mówisz, że zapierdoliła ci moc? Jak?
- Ty się nigdy nie nauczysz wyrażać kulturalnie, nie? - Mruknęła Pożoga, dźgając Blika, który zdzielił ją po łapie.
- Kurwa, nie tykaj mnie gadzino jedna.
- Sam jesteś kurwa.- Syknęła, a Pieprz przezornie przytulił ją mocniej.
Złość przygasła w złotych oczach.
- Już nie. - Pokazał jej język Blik.
- To dłuższa historia. - Ostrzegł Szałwia.
- A zrobisz z obrazami? - Poprosiła Pożoga, posyłając mu pełne nadziei spojrzenie.
- No, dawaj. - Ponaglił, zżerany ciekawością Draco. - I tak nam się nigdzie nie spieszy.
- Taa, kurwa, jesteśmy bezdomni. - Westchnął Blik z przesadnym dramatyzmem.
- To żeś dowalił. - Parsknęła Pożoga. - Ja mam gdzie spać.
- A ja nie. Nie będę spał pod jednym dachem z tym pieprzony złamasem. - Burknął białowłosy chłopak, wyciągając się na kamieniu.
- Może Orion da się jakoś przekonać. - Zaczął Szałwia, ale umilkł, trafiając na złe spojrzenie Aeszmy.
Przymknął oczy i zaraz na niebie pojawił się obraz przedstawiający Wielki Bór.
- Łał. - Westchnął Draco.
- Ma ktoś coś do żarcia? - Zapytał Blik.
Na kamieniu zmaterializowały się talerze z ciastkami, szklanki i parujący dzbanek kakao.
- Jesteś najlepszy Szałku. - Zachwyciła się Pożoga, łapiąc ciastko.
Szałwia zarumienił się znowu i odchrząknął. - Zaczęło się od tego, że wybraliśmy się z misją pozbycia się Czerwonego Kapturka...
Muffinka pchnęła drzwi uroczego domku i weszła do środka, szybko pozbywając się butów.
- Tu mamy kuchnie. - Machnęła rękę w stronę pomieszczenia, nie patrząc na Oriona, który rozglądał się ciekawie. - A tam sypialnie. - Tym razem czarodziejka
wskazała laską na schody z jasnego drewna.
- Zaraz, a gdzie on ma właściwie spać? - Zaniepokoił się Ziemniak. - Ja mu łóżka nie oddam.
- No tak. - Zadumała się nagle Muffinka, która wcale nie miała zamiaru dzielić się swoim.
Grzech coś zamigał, ale na widok miny Ptysia przestał i z zakłopotaniem poczochrał turkusową czuprynę.
Wskazał na siebie, a potem na salonik.
- Chcesz spać na kanapie? - Zmarszczyła brwi czarodziejka.
Grzech skinął głową.
- No to załatwione. Przynajmniej się teraz zmieścisz.
- Padam na nos. - Ziewnął Ziemniak.
- Idziemy do karczmy, może jeszcze są muffinki. - Zarządziła natychmiast Ptyś.
- Późno już... - Spróbował negocjować druid.
- Nigdy nie jest za późno na pyszności! - Prychnęła, zakładając z powrotem buciki. - Jak się mówi muffinka? - Zapytała nagle Oriona,
który zmarszczył brwi. - No chyba wiesz, co to muffinka?- Zaniepokoiła się czarodziejka, patrząc na wojownika podejrzliwie.
A kiedy były Grzech pokręcił głową, wydała z siebie okrzyk oburzenia.
- Skandal. To niedopuszczalne. Idziemy. - Wypchnęła Oriona za drzwi i zawlokła aż do karczmy.
Właściciel rozpromienił się na widok czarodziejki.
- Specjalnie odłożyłem! - Poinformował z dumą, stawiając na ladzie talerzyk z pięknym przysmakiem.
Ptyś aż westchnęła z zachwytu.
Rzuciła Orionowi znaczące spojrzenie.
Żałowała, że nie nosi koszuli, za którą mogłaby go przyciągnąć.
Chociaż z drugiej strony przyjemnie było popatrzeć na apetycznie umięśnione ciało.
Odgoniła dziwne myśli i wlepiła zachwycone spojrzenie w deser.
Co tam mięśnie, kiedy ma się pod nosem takie cudo.
- To jest muffinka.
Grzech przyjrzał się uważnie ciastku.
Był prawie pewny, że potrafi zrobić coś podobnego.
Ziemniak ziewnął znowu i klapnął na krześle.
- Możemy już iść do domu? - Zapytał z nadzieją.
Ale czarodziejka całkiem go zignorowała.
Orion coś zamigał powoli, pokazał na siebie, a potem na łyżkę.
- Chcesz spróbować? - Zapytała podejrzliwie czarodziejka.
Grzech skinął głową.
Znowu pokazał na siebie, wykonał gest, jakby coś mieszał i wskazał na czarodziejkę.
Ptyś zamrugała.
- Chcesz powiedzieć, że zrobisz mi taką? - Zdumiała się.
Orion pokiwał głową i znowu wskazał na łyżeczkę.
- I dlatego musisz spróbować?
Orion znowu pokiwał głową, a Muffinka wpatrywał się w niego urzeczona.
Bez słowa wręczyła mu łyżeczkę.
- A ze mną to się nigdy nie podzieli. - Wybuczał z urazą Ziemniak, zamykając oczy. - A prawie zginąłem... - Wymamrotał sennie, opierając głowę na ramionach.- I zupełnie nikogo to nie interesuje...
Dziewanna z zainteresowaniem zwiedzała Miasteczko.
O tej godzinie wszystkie kramiki i rynkowe stragany były już pozwijane, ale ona przecież najadła się w gospodzie przed Przejściem.
Nie chciało jej się spać, była za to ciekawa.
Wiele czasu minęło, od kiedy ostatni raz miała okazję osobiście oglądać ludzką siedzibę.
Przechadzała się coraz bardziej wyludnionymi uliczkami.
Wyraźnie czuła czyjąś obecność.
W końcu, kiedy drugi raz znalazła się na rynku, nie wytrzymała.
- Przestaniesz się wreszcie czaić? - Rzuciła w ciemną noc.
- Musiałam się upewnić.
- Gówno tam musiałaś. - Dziewanna popatrzyła kpiąco na Diabła, która wyłoniła się z mroku.- Wiedziałaś, jak tylko mnie zobaczyłaś.
- Ładnie ci w krótkich. - Rzuciła wymijająco piekielna dziewczyna.
- Myślałam, że tkwisz w Pustce.
- A ja myślałam, że zniknęłaś. I to bez pożegnania. - Powiedziała z lekką naganą diablica.
- Właściwie trudno pożegnać się z kimś, kto siedzi w Pustce. - Zauważyła przekornie bogini.
- W sumie racja. To gdzie się podziewałaś? - Zapytała, przesuwając palcem po jednym z pasków myśliwskiego stroju dziewczyny.
- Głupia historia, oszczędzę ci jej. - Mruknęła niechętnie. - Ale miałaś rację.
Odpowiedział jej kpiący uśmiech.
- Co planujesz tym razem? - Zainteresowała się Dziewanna. - Wojna królestw, a może Krain?
- Zabawy z ludźmi przestały mnie bawić.
- Chyba nie masz zamiaru mieszać bogom, co?
- A dlaczego nie? - Diabeł popatrzyła na nią z rozbawieniem. - Trzeba mieć coś od życia.
- Znowu przesadzisz i będzie dramat.
- Kraczesz jak matka. - Wytknęła Diabeł niechętnie.
- No wiesz. - Obraziła się Dziewanna. - Nie widziałaś siostry grubo ponad tysiąc lat i od razu musisz mieszać z błotem.
- Co się tak pieklisz... - Uśmiechnęła się piekielna dziewczyna, obejmując blondynkę ramieniem. - Też się stęskniłam.
- Nic takiego nie powiedziałam.
- Ale żeby iść na układ z druidami...
- Ale żeby dać się pokonać jakiemuś smarkaczowi...
- Był półbogiem!
- A oni mieli dobra ofertę!
Popatrzyły na siebie i zaczęły chichotać.
- Chodź do mnie na kawę.
- A nie masz czasem tej gorącej panienki? Tak się paliła do roboty. - Zapytała Dziewanna, siląc się na powagę.
Wybuchnęły śmiechem.
- Magowie to straszne ofiary losu. - Przyznała Diabeł.
- Zawsze twierdziłam, że ludzie i magia to bardzo złe połączenie.
- Fajnie, że wpadłaś.
- Mam zamiar zostać na dłużnej.
- Tego się właśnie obawiałam. - Westchnęła Diabeł i zarobiła kuksańca.
- Dawno się nie widzieliśmy. - Przerwał w końcu ciszę Bart.
- Jakoś się nie złożyło, nie żyłam. - Wypaliła Marcelina, czyszcząc kremową sukienkę magiczną formułą.
- No tak. - Mag nie bardzo wiedział, co powiedzieć.
Kiedy Diabeł zabrała ich do siebie, liczył na jakąś rozmowę, ale piekielna dziewczyna zniknęła.
Niezręczna sytuacja jakoś nie chciała się sama rozwiązać.
Na domiar złego, do Barta zaczęło docierać, że całe to zamieszanie z palącą się sukienką, to jakby jego wina.
- Musiałem odwrotnie nałożyć formuły. - Zadumał się, widać zamieszanie z Draco, wytrąciło go z równowagi.
Z niesmakiem pomyślał, że te kilka dekad, które spędził udając bajarza, zupełnie pozbawiło go formy.
Karygodne.
Po raz pierwszy zaniepokoił się, że może nie udźwignąć misji z plagami.
Ale z drugiej strony, miał siać chaos, więc co za różnica, jeśli coś nie wyjdzie.
- Co tam buczysz? - Zmarszczyła brwi Marcelina.
Poprawiła opaskę przytrzymująca loki.
- Nic właściwie. - Mag za nic nie przyznałby się do błędu.
- Spieprzyłeś formuły, czy tak miało być? - Zapytała słodko.
Mag zarumienił się.
- Jak się czujesz? - Zmienił temat.
- Wybornie. W dodatku wcale nie jestem głodna. - Powiedziała mile zaskoczona.
- Ożywialiśmy maga, nie wiedźmę. - Prychnął Bart.
Odpowiedziało mu zdumione spojrzenie.
- Jaja sobie robisz?
- Wcale, podejrzewam, że jest jakiś haczyk, kiedy układasz się z demonami, zawsze jest jakiś haczyk.
- Zaraz demonami. - Prychnęła Diabeł, pojawiając się.
Odwiesiła czarną pelerynę.
- Zaparzyliście kawę?
- A mieliśmy? - Wyrwało się Marcelinie.
- Całkiem miło tu masz. - Dziewanna rozejrzała się ciekawie po zawalonym książkami wnętrzu.
- Chodź do kuchni.
- Wolałabym kakao, tak szczerze mówiąc. - Wyznała Dziewanna, mijając zdumionych magów.
- A to kto? - Szepnęła Marcelina, nachylając się do Barta.
- Ta w czerwonej sukience to Diabeł, a ta druga...
- Wiem kim ona jest. - Prychnęła - Chodziło mi o tę drugą. Mam wrażenie, że jest w niej coś znajomego.
- Pierwszy raz ją na oczy widzę, chyba wróciła z misji z Karasu.
- Czyli należy do gildii?
- Niekoniecznie.
- Trzeba się dowiedzieć.
- Czemu tak cię to interesuje?
- Mam złe przeczucia.
- Chciałbym, żeby ktoś wreszcie miał dobre. Tak dla odmiany. - Westchnął mag.
Hajmidal odsunął od siebie talerz i rzucił kolejne spojrzenie w stronę naburmuszonej Jagi, która siedziała przy stole podrygując nogą.
- Coś taka nie w sosie? - Zagadał, nalewając jej wina do pucharu.
- A pytasz prywatnie czy służbowo? - Odgryzła się.
Zastępca uśmiechnął się pod nosem i rozsiadł się wygodnie z pucharem.
- Jest jakaś różnica?
- Prywatne pytanie mogę zbyć.
- Aż tak nie pasuje ci życie gildyjne?
- Nie pasuje mi praca z cholernym demonem. Powinieneś zrozumieć, też zdaję się go nie trawisz.
- Nie trawię. - Zgodził się Hajmidal.
Fakt, że demon okazał się pół bogiem dodatkowo komplikował sprawę.
Nie można było już się czepiać jego plugawego pochodzenia.
Co nie znaczyło, że zastępca zmienił zdanie.
Wprost przeciwnie.
Nadal był pewny, że Pieprz stanowi dla nich zagrożenie.
Ale to była jego prywatna opinia, której Karasu najwyraźniej nie podzielał.
Poza tym mógł Pieprzowi wiele zarzucić, ale nie to, że nie znał się na robocie.
Dlatego nie rozumiał pretensji Jagi.
Skoro chciała się uczyć, to raczej powinna się cieszyć, że trafiła do najlepszych.
- Nie mógłbyś załatwić mi przeniesienia? - Zapytała z nadzieją. - W końcu jesteś Zastępcą.
- Zadaniowcy mają ustalony skład.
- Ale przecież się zmienia.
- Myślałem, że chcesz się uczyć.
- Bo chcę. Z tymi wariatami niczego nie przyswoję.
- Lepszych nie znajdziesz.
Jaga posłała mu niedowierzające spojrzenie.
- Myślałam, że ty jesteś lepszy. - Syknęła kpiąco.
- Jako wojownik. Ale ty jesteś magiem, albo raczej masz zamiar. Pieprz zna się na mocy, Muffa na czarach.
Chcesz powiedzieć, że zupełnie niczego się nie nauczyłaś podczas dwóch misji z nimi?
Niedoszła healerka wydęła usta.
- Coś tam się nauczyłam. - Burknęła. - Ale nie pisałam się na stanie i podziwianie, jak pomylony bóg unicestwia armie.
- Jakie armie? - Zainteresował się Hajmidal, dolewając wina.
Jaga wypiła na raz pół pucharu.
- Trytonów, pod wodą.
- Przecież mieliście pomóc w odbiciu twierdzy.
- Ale okazało się, że wpadliśmy właściwie w sam środek wojny.
- Trytony wypowiedziały Morskim Smokom wojnę? - Zdziwił się Zastępca, bo jakoś nie chciało mu się wierzyć, że nie umknęłaby mu tego typu informacja.
- Nie do końca. To nie było oficjalne.
- Czyli takie gadanie. - Odprężył się i opróżnił puchar.
- Jeśli kilku tysięczną armię szturmującą stolicę nazywasz gadaniem...
- I doszło do bitwy?
- Doszło to do rzezi.
- Nie rozumiem jakim cudem wpakowaliście się w takie bagno. Jeśli ktoś wyżej się o tym dowie, mogą być poważne konsekwencje.
- Ale przecież to oni zaatakowali.
- I Morskie Smoki powinny to zgłosić. Wtedy oberwałoby się tylko trytonom.
- Chyba że do tej pory wybiliby cały klan Morskich Smoków. - Zauważyła złośliwie Jaga. - Mieli napisać list i czekać na śmierć?
- Na pewno nie mieli prawa do ataku i proszenia o wsparcie.
- To była obrona!
- Przed chwilą twierdziłaś, że wojna. - Halmidal machną ręką, zanim zdążyła odpowiedzieć. - Dobra, mniejsza. Chcesz znać moje zdanie?
Trzymaj się Wybranych jak długo będziesz mogła.
Zastępca wstał, zabrał antałek z resztą wina i ruszył w stronę Wielkiej Sali.
Dowódca mógł wywalać kogo tam chciał, ale zastępca musiał z nim poważnie porozmawiać.
Niby był przekonany, ale jednak zapukał.
- Idź w cholerę. - Poradził mu stłumiony głos Karasu.
Hajmidal pchnął drzwi.
Dowódca siedział odchylony na krześle, z nogami na stole i przeglądał jakieś papiery.
- Mówiłem, że... - Zaczął rozdrażniony.
- To raport od Morskich Smoków? - Zignorował go Hajmidal, wskazując na papiery na kolanach gryfa.
- No.
- Z tego będą cholerne kłopoty.
- Bo?
- Nie udawaj idioty. - Zastępca klapnął na krzesło obok biurka. - Wciągnęli nas w jakiś szemrany shit. Wiesz jakie są kary za nieoficjalne wojny?
- Oczywiście, że wiem. Dziwi mnie, że ty wiesz. - Zakpił Karasu.
- Czasem przeglądam te papiery. - Obraził się Hajmidal.
- Na Atona, on CZASEM je przegląda. - Drwił dalej dowódca.
- Ty lepiej pomyśl jak się wymiksować z tej kabały.
- Ale wszystko załatwione.
Zastępca zmrużył oczy.
- Co jest załatwione?
- Nie było żadnej wojny. Pieprz rozwalił wszystkich sam. W dodatku prywatnie. Mamy czyste ręce. Mało tego, ten dureń Oktawus też ma czyste ręce.
Spokojnie może napisać, że był świadkiem niesamowitego widowiska.
- Żartujesz sobie? - Zapytał słabo Zastępca, bo takie rozwiązanie rzeczywiście ratowałoby sytuację.
W dodatku wychodziłoby na to, że po raz kolejny Pieprz okazał najwięcej zdrowego rozsądku z nich wszystkich.
Nie żeby mordowanie tysięcy istot było objawem zdrowego rozsądku, ale...
- Nie żartuję. - Przerwał jego rozmyślania Karasu. - Przyznam, że to całkiem miła odmiana, jak ktoś czasem za ciebie posprząta gówno.
- Czyli będzie do czego wracać. - Ucieszył się Hajmidal, otwierając antałek.
- Wracać? - Zdziwił się dowódca.
- Nie słyszałeś, że Diabeł zrobiła ze mnie niańkę maga? Wymarsz jutro, a powrót licho wie kiedy. Podobno dałeś jej wolną rękę.
- No nie do końca... - Zmarszczył brwi Karasu.
Popatrzył uważnie na zastępcę.
Zastanawiał się, co było powodem, dla którego piekielna dziewczyna postanowiła się pozbyć jego prawej ręki.
- To znaczy, że jednak nie muszę iść? - Zapytał Hajmidal.
- Musisz. - Karasu zabił jego nadzieję. - Nie sądziłem tylko, że planuje coś dłuższego. Będziesz musiał znaleźć zastępstwo.
- Spokojnie. Zadaniowcami zajmie się Padalec, nalewkami Orety, a zastępcy poszukasz sobie sam. W końcu to twoja wina.
- No dzięki. - Burknął Dowódca, któremu wcale nie ulżyło.
- Jeszcze uważaj na Jagę, będzie jakaś afera. Może daj ją Marcelinie, czy coś.
- Marcelinę to ja dam Pieprzowi.
- Chyba za szybko się ucieszyłem, że będzie do czego wracać. - Westchnął Hajmidal, wychylając kubek wina.
Czarodziejkę obudziły jakieś niebiańskie zapachy.
Błyskawicznie zerwała się z łóżka i zarzuciła uroczy biały szlafroczek, wykończony różową koronką.
Rozejrzała się w poszukiwaniu, zwykle zwiniętego w kłębek, Blika, ale po kocie nie było śladu.
Zmarszczyła brwi, ale pomyślała, że może szlaja się gdzieś z Pieprzem.
Założyła miękkie kapcie z puchatymi pomponami i zeszła na dół.
Skamieniała dopiero w progu kuchni, po której zwinnie krzątał się Orion, przepasany jej fartuszkiem w kwiatki.
Przy stole siedział Ziemniak i w najlepsze zajadał się pulchnymi naleśnikami, obficie polanymi syropem.
- Dzień doberek. - Uśmiechnął się. - Wiesz, że on posprzątał łazienkę? - Druid wskazał widelcem na Oriona, który uśmiechnął się do zszokowanej czarodziejki.
- Czy to sen? - Zapytała nieprzytomnie i uszczypnęła się, kiedy były Grzech postawił przed nią talerzyk z bajeczną truskawkową muffinką.
Zamigał.
- To znaczy smacznego. - Wyjaśnił Ziemniak, pakując do ust kolejna porcję śniadania.
Ptyś rozejrzała się po perfekcyjnie wysprzątanej kuchni.
Musiał nawet wyfroterować podłogę.
- Niesamowite. - Westchnęła, osuwając się na krzesło. - Jak się mówi "niesamowite"? - Zapytała, wpatrzonego w nią Oriona.
Wojownik wykonał gest, który Ptyś powtórzyła, a potem zaatakowała muffinkę łyżeczką.
- Jestem w niebie. - Wyjęczała przełykając smakołyk. - W życiu cię nie oddam. - Zapewniła Oriona, który się uśmiechnął uroczo.
Zamigał coś.
- Chcesz sprzątać na górze?
Były Grzech pokiwał głową i zdjął fartuszek, a potem odwiesił go na miejsce.
- Ha! - Krzyknęła tryumfalnie czarodziejka. - Jestem w tym coraz lepsza.
- Wiesz, że nie możesz go zatrzymać, prawda? - Zapytał Ziemniak, kiedy Orion zniknął na górze.
- Nie? - Zdumiała się Muffinka. - Przecież jest mój. Sam chciał.
- Tylko, że on należy do Pieprza.
- Wygrałam go!
- Od Diabła, ona też nie ma do niego prawa.
- Ale on sam...
- On należy do Aeszmy. - Powiedział bezlitośnie Ziemniak, kończąc naleśniki. - Nie mówię tego złośliwie, bo takie poranki są warte wszystkiego.
Czarodziejka zupełnie go nie słuchała.
W jej głowie zrodził się właśnie cudowny pomysł.
- Czy ty mnie słuchasz? - Zaniepokoił się nagle Ziemniak.
- Nie. - Przyznała szczerze Muffinka, zrywając się z krzesła.
Pobiegła na górę i niemal zderzyła się z myjącym podłogę Orionem.
Wpadła do swojego pokoju i otworzyła szafę.
Normalnie realizacja pomysłu zajęłaby jej dobre kilka dni, w dodatku wiązałaby się z przymiarkami, czyli nie byłoby niespodzianki.
Na szczęście moc Pieprza łamała wszelkie zasady.
A skoro mogła czarować w Miasteczku, załatwiła sprawę w kilka minut.
Otworzyła drzwi i zawołała Oriona.
Z dumną miną wręczyła mu spore pudełko, przewiązane różową kokardą.
Były Grzech zmarszczył brwi, wskazał niepewnie na siebie, a kiedy czarodziejka pokiwała energicznie głową, ostrożnie zajrzał do środka.
Zawartość zaskoczyła go dużo bardziej niż sam prezent.
Ostrożnie odłożył pudełko na łóżko i wyciągnął z niego czarno - biały strój.
Wskazał na niego, a potem na siebie.
- Tak, będzie ci cudnie. - Zachęciła Muffinka, wpatrując się w Oriona zachłannie.
Były Grzech nadal miał niepewną minę.
Znowu wskazał na strój i na Ptysia, a następnie na jej sukienkę.
- No wiem, że to sukienka. - Potwierdziła. - I wiem, że jesteś facetem. - Uprzedziła dalsze miganie. - Przebieraj się.
Orion przez chwilę stał ze strojem pokojówki w rękach.
Czarodziejka westchnęła.
- No dobra, poczekam na zewnątrz. - Zgodziła się łaskawie. - Tylko pospiesz się, bo ja nie lubię czekać. - Dodała z naciskiem.
Ktoś zapukał do drzwi wejściowych.
- Otworzę! - Krzyknęła, zbiegając na dół.
Fakt, że zaraz zobaczy wojownika w uroczym stroju meido nastrajał ją bardzo pozytywnie do świata.
Nawet stojący na progu Pieprz załapał się na promienny uśmiech.
Bóg zesztywniał i rozejrzał się niepewnie, a potem odchrząknął.
Nie spodziewał się takiego powitania.
- Przyszedłem...
- Na śniadanie? - Wpadła mu w słowo czarodziejka, bez ceregieli wciągając boga do środka.
- Właściwie, to nie, ale jak masz coś dobrego, to nie pogardzę. - Przyznał i stanął jak wryty.
Ciągnąca go za sobą Muffinka, straciła równowagę i mało nie upadła.
Posłała Aeszmie złe spojrzenie i już miała zwyzywać go od topornych kloców, kiedy zobaczyła, na co patrzył.
A raczej na kogo.
Na schodach stał Orion.
- O bogowie jaki on jest uroczy. - Czarodziejka z entuzjazmem pomachała ręką Pieprza.
Były Grzech miał na sobie białą koszulę odsłaniającą ramiona z dekoltem wykończonym koronką i znikającą pod czarnym gorsetem.
Krótką czarną spódniczkę unosiła biała haleczka.
Do tego równie białe pończochy z czarnymi wstążeczkami, które znikały gdzieś pod spódniczką.
Turkusową czuprynę ujarzmiła opaska z czarno białą kokardą.
Ładnie umięśnione ramiona Grzecha były nagie, ale nadgarstki zdobiły białe mankiety z czarnymi spinkami.
Wojownik patrzył wyzywająco na Pieprza.
Bóg uśmiechnął się.
- Bardzo ci do twarzy. - Rzucił, z trudem zachowując powagę.
- Prawda? - Ucieszyła się Muffinka. - Śliczniutki jest!
- Coś mówiłaś o śniadaniu. - Przypomniał Pieprz, ruszając do kuchni.
Wiedział, że czarodziejka wykończy Oriona, nie przypuszczał tylko, że nastąpi to tak szybko.
Jakoś wcale nie było mu żal upartego wojownika.
Skoro wolał bawić się w panią domu w uroczej sukience, no cóż, kim on był, żeby mu tego odmawiać.
Usiadł na krześle i zachichotał.
- Czemu rżysz? - Zmrużyła oczy Muffinka, podsuwając mu talerz naleśników.
- Ty nawet z poważnego wojownika potrafisz zrobić totalnego pajaca.
- Piękny jest! - Prychnęła z oburzeniem. - Zupełnie się nie znasz. Gdzie Ziemniak? - Nagle zreflektowała się czarodziejka.
- Widziałem go na rynku.
- Właśnie, mówiłeś, że nie przylazłeś na śniadanie. - Przypomniała sobie, siadając naprzeciwko obżerającego się boga.
- Pyszne. - Wymruczał z zadowoleniem.
- Orionek robił. - Posłała mu słodki uśmiech. - Nie szkoda ci takiego złotego chłopca?
- Nawet nie wiedziałem, że potrafi gotować. - Zdziwił się Pieprz. - Muszę częściej wpadać, zwłaszcza, że jest na co popatrzeć. - Dorzucił złośliwie,
kiedy do kuchni wszedł dumnie Orion, z tacą brudnych naczyń.
Aeszma odchylił się na krześle i zadarł krótką spódniczkę byłego Grzecha.
Oberwał po łapie.
Orion zamigał coś ze złością.
Pieprz posłał mu uroczy, łobuzerski uśmiech.
- Wybacz, to silniejsze ode mnie. - Zachichotał.
Muffinka patrzyła na nich roziskrzonym spojrzeniem.
Szybko jednak przywołała się do porządku.
- Blik był z tobą? - Zapytała.
- Ja właśnie w tej sprawie. - Przypomniał sobie Pieprz, wymiatając resztę naleśników. - Blik już tu nie wróci.
- O? - Zdziwiła się czarodziejka. - Dlaczego?
- Powiedzmy, że nie pasuje mu towarzystwo. - Aeszma posłał Orionowi całusa i zręcznie uchylił się przed ścierką.
- Przecież to właściwie jego brat.
- Który się nie przyznaje. Blik to wrażliwy chłopak, trudno znosi odrzucenie. - Błysnął kłami Pieprz.
- No, naprawdę, kto by pomyślał. - Burknęła czarodziejka, przypominając sobie olbrzymią, cuchnącą i gnijącą bestię.
- A i mam ci przekazać, żebyś więcej nie paliła członków gildii.
- Paliłam tylko wiedźmę. - Prychnęła Muffinka.
- Mimo, że prywatnie bardzo mi się podobało, to oficjalnie muszę ci tego zabronić. - Bóg puścił oko do czarodziejki, klepnął w tyłek, zajętego zmywaniem, Oriona i
umknął szybko, zanim dosięgnął go lecący talerz.
Czarodziejka zachichotała, a potem wlepiła zachwycone spojrzenie w uroczego sługę.
Kiedy skończył zmywać podsunęła mu notes.
- Chcę się nauczyć. - Powiedziała, siadając wygodniej na krześle.
Orion uśmiechnął się lekko.
- To Pieprz cię tak załatwił?
Orion zmarszczył brwi.
- Znaczy Aeszma. - Poprawiła się Muffinka. - Czy to przez niego nie mówisz?
Były Grzech zamigał coś chaotycznie.
Czarodziejka ponownie podsunęła mu notes.
Zawahał się wyraźnie.
- Pisać nie umiesz? - Zaniepokoiła się.
Wojownik nakreślił coś energicznie, a Ptyś nachyliła się ciekawie.
"Aeszma nigdy by mnie nie skrzywdził."
- To niby czemu nie chcesz do niego wrócić? - Zapytała podejrzliwie. - W końcu to nie była jego... - Urwała, kiedy Orion podsunął jej notes.
Przez chwilę patrzyła na nakreśloną w pośpiechu odpowiedź, a potem przeniosła wzrok na spiętego wojownika.
- Bo go zawiodłeś?
Potwierdził skinieniem.
- Wy jesteście nienormalni. - Westchnęła ciężko, jak istota wyjątkowo zmęczona życiem. - Dobra, zacznijmy od czegoś łatwego... O! A moje imię?
Były Grzech rozluźnił się.
Przyłożył palec do wargi, a potem położył dłoń na sercu.
Uśmiechnął się.
- Dlaczego tak?
Orion podsunął jej notes.
- Bo jestem słodka jak pocałunek i łapię za serce? - Przeczytała czarodziejka. - Patrzcie go jaki czaruś. - Roześmiała się wyraźnie rozbawiona. - Jeszcze ktoś
mógłby pomyśleć, że Grzechy potrafią być urocze.
Sądził, że będzie chciał zostać sam i poużalać się w spokoju nad podłym losem, jednak wrodzona ciekawość wygrała.
Uważnie śledził każdy ruch Diabła.
Właściwie spodziewał się czegoś bardziej spektakularnego.
Piekielna dziewczyna zakręciła palcem, a składniki zawirowały w kamiennej misie.
Draco odzyskał przytomność i siedział pogrążony w ponurym milczeniu, na dywaniku przed kominkiem.
Nikt nie zwracał na niego uwagi.
- Rozsyp to w narożnikach gwiazdy. - Poleciła piekielna dziewczyna, a misa podpłynęła w powietrzu do maga.
- Jakiej gwiazdy? - Zapytał nieprzytomnie.
Diabeł skrzywiła się.
- Tej, co ją miałeś umieścić w kręgu. - Westchnęła ciężko. - Ktoś by pomyślał, żeście nigdy nie ożywiali magów.
- Bo nie ożywialiśmy. - Burknął urażony, schylając się i smarując kredą po podłodze.
- Dlatego wyginęliście. - Wytknęła, a Bart postanowił się nie kłócić.
Nie czuł się na siłach.
W dodatku, kiedy sobie pomyślał, że jutro ma wyruszyć z Hajmidalem do odległych Krain, robiło mu się jeszcze gorzej.
Kiedy reszta mieszanki z misy znalazła się w ostatnim rogu, Diabeł nachyliła się nad kręgiem i wylała kawę w środku gwiazdy, wypowiadając jakieś niezrozumiałe słowa.
Mag próbował skupić się i zapamiętać ich brzmienie, ale błyskawicznie uleciały z jego głowy.
Piekielna dziewczyna posłała mu kpiący uśmieszek i wyszła z kręgu, który momentalnie zapełnił kłąb białego dymu.
Mag cofnął się przezornie.
Dym z każdą chwilą gęstniał, aż w pewnej chwili zniknął bez śladu, podobnie jak wyrysowana gwiazda.
W kręgu stała smukła blondynka.
Rozglądała się zaskoczona dookoła.
- I tyle? - Zapytał z rozczarowaniem mag, który liczył na jakieś bardziej skomplikowane czary.
To wyglądało jak rytuał, który faktycznie mogliby przeprowadzić nawet magowie.
- Co ja tu robię? - Zdziwiła się Marcelina.
- A czego się spodziewałeś? - Wzruszyła ramionami Diabeł. - Jakiś całonocnych mamrotów w świetle księżyca? Nie moja bajka.
- Chętniej zobaczyłbym pląsanie po rosie na golasa. - Wyznał szczerze.
- Zboczeniec.
- Halo? - Zniecierpliwiła się Marcelina.
W tej samej chwili drzwi do Wielkiej Sali otworzyły się szeroko i wmaszerowała przez nie czarodziejka.
Na widok Marceliny stanęła jak wryta, a, idący za nią, Pieprz o mało jej nie stratował.
Zapadła złowroga cisza.
Powietrze momentalnie stężało, a wszyscy się spięli.
Tylko Diabeł uśmiechnęła się pod nosem, ale zaraz tego pożałowała, bo Muffinka błyskawicznym ruchem posłała w stronę Marceliny płonący pocisk.
- Przecież w Miasteczku nie można czarować! - Zdumiał się Ziemniak, który właśnie wszedł do siedziby razem z dowódcą i Grzechem.
- Powiedzmy. - Parsknął Szałwia.
- Ledwo człowiek wraca, a już mu chcą chatę spalić. - Westchnął Karasu.
Pieprz chciał coś powiedzieć, ale nie zdążył, bo rozeźlona Jaga napadła dowódcę.
- Ja więcej z tym patałachem nie będę pracować! - Oświadczyła, wskazując na półboga, który zrobił urażoną minę.
Magiczny pocisk bez trudu przeniknął ścianę okręgu.
Suknia Marceliny stanęła w płomieniach.
Mag patrzył zafascynowany, przesuwając się w stronę Ptysia.
- Przestań histeryzować. - Burknął Legglę, usiłując odciągnąć rudowłosą.
- Bogowie, co wyście wyprawiali z tym Kapturkiem! - Krzyknął Jasny, wpadając do sali.
Umilkł na widok, miotającej się po kręgu Marceliny, która usiłowała ugasić płonącą suknię.
- Nieśmieszne. - Syknął Karasu.
- Chcieli nas wykończyć. - Oznajmił w tej samej chwili Ziemniak.
- Ale jazda! - Ucieszyła się Muffinka, potrząsając laską. - Mogę jarać w Miasteczku.
- Oddaj to, zanim komuś oko wydłubiesz. - Warknął Pieprz, wyrywając jej laskę.
Orion błyskawicznym ruchem przyłożył mu ostrze do szyi i posłał paskudny uśmiech.
- Tylko spróbuj. - Zachęcił go bóg.
- Miałam się uczyć! - Nie odpuszczał Jaga, krzyżując ręce na piersi.
Bart spróbował formuły gaszącej, ale zaklęcie odbiło się od kręgu.
Karasu wziął głęboki oddech.
- A ty chciałeś nas usmażyć? - Zainteresował się Szałwia, wbijając fiołkowe oczy w Pieprza, który nie odrywał złego spojrzenia od Oriona, wciąż trzymającego
ostrze na jego gardle.
Dowódca Gryfów zatęsknił za cuchnącą gospodą.
Diabeł z rozczarowaniem stwierdziła, że najwyraźniej jedna z podobno najlepszych w szeregach magów to jakaś idiotka.
- No nie powiem, wesoło tu macie. - Oznajmiła Dziewanna, wychylając się zza pleców druida.
- A to kto? - Zmrużyła oczy Mufinka, której nie spodobało się, że ktoś opiera się na jej prywatnym Ziemniaku.
- Powinnam przyjąć propozycje Zakonu... - Trajkotała tymczasem Jaga, na przemian z Jasnym, który wybrał tę chwilę na zdanie raportu z co pilniejszych spraw.
- Co tak długo, ofiary? - Zadrwił Hajmidal, który właśnie wmaszerował dziarsko do sali, uzbrojony w antałek wina.
Stanął jak wryty na widok niecodziennego zamieszania w środku.
To był moment, w którym Karasu stracił cierpliwość.
- Dość! - Wrzasnął.
Wszyscy umilkli, Ptyś wyszarpała Pieprzowi swoją laskę, a Diabeł przerwała krąg, gasząc płomienie.
Marcelina zaklęła i otrzepała suknię.
- Wszyscy wynocha. - Warknął Karasu pokazując na drzwi, jakby ktoś miał wątpliwości.
- Ale... - Zaczął Jasny.
- Won.
- No, ty... - Spróbował Hajmidal, podnosząc antałek.
- Wypierdalać! - Tupnął nogą dowódca. - Kurwa, w podskokach.
- Nie mam zamiaru skakać. - Prychnęła Mufinka, wychodząc z obrażoną miną.
Pieprz wypchnął Oriona za nią, a Grzech zamigał coś, co bardzo rozbawiło Szałwię.
Diabeł skinęła na maga, a Marcelina w milczeniu poszła za nimi.
Karasu zatrzasnął drzwi i oparł się o nie plecami.
Odetchnął z ulgą.
A potem jęknął na widok usyfionej, nadpalonej podłogi.
Oszołomiona grupa stała chwilę, ściśnięta w holu.
- Robimy imprezę na dziedzińcu! - Zarządził Hajmidal. - Pani Gibons!
- Rusz się, a nie drzesz się na moją matkę. - Syknęła Jaga, przepychając się do zastępcy.
- Coś ty taka spięta? - Zdziwił się. - Musisz się napić. - Postanowił. - To rozkaz. - Uściślił, kiedy otworzyła usta, żeby się kłócić.
- Idziemy. - Diabeł wypchnęła z tłumu Marcelinę, która ledwo umknęła od ciosu laską.
Bart potruchtał za nimi.
Szałwia migał z Orionem.
Ziemniak szeptał coś wyraźnie złej Muffince.
Jasny i Draco rozstawili stoły, a pani Gibons otworzyła drzwi kuchni.
W powietrzu rozeszły się apetyczne zapachy.
- O widzę, że jestem w samą porę. - Ucieszyła się Pożoga, biorąc głęboki oddech.
- Tu jesteś, chuju złamany! - Blik wbił złe spojrzenie w Pieprza.
Dziewanna ledwo stłumiła parsknięcie.
Bóg zerknął na nią przelotnie, ale zaraz oberwał od Pożogi, więc przeniósł uwagę na Grzechy, które stały naprzeciw niego z posępnymi minami.
- To było... - Zaczęła Pożoga.
- po prostu - Wtrącił się Szałwia, ale zaraz umilkł, trafiając wzrokiem na Dziewannę.
- kurewsko świńskie zagranie.- Dokończył Blik.
- Nawet nie skomentuję, bo nie jestem pewny, czy nadal żyje. - Dodał urażonym tonem Draco.
- Ojej, straszna sprawa. - Zakpił Pieprz. - Trochę mocy, a wy już wpadacie w histerię?
- Ładne mi trochę. - Wtrąciła się Dziewanna.
- A co ci do tego? - Warknął Pieprz.
- Właśnie? - Zgodziła się Mufa, patrząc nieufnie na uśmiechniętą lekko dziewczynę.
- Przesadziłeś, raz w życiu byś się przyznał. - Wytknęła Pożoga.
- Spierdoliłeś sprawę z Orionem. - Syknął Blik.
Grzech zamigał.
- Co, kurwa znaczy, nie mieszać cię do tego? - Wściekł się, przenosząc złe spojrzenie na wojownika o turkusowej czuprynie.
- Dlaczego on nie ma kontraktu? - Zdziwiła się Pożoga.
- Bo mnie pierdoli. - Zawarczał zły Pieprz, a Orion zamigał coś ze złośliwym uśmiechem.
- Nie, nie chciałbym. - Zapewnił go bóg, a potem bez trudu odsunął sobie z drogi Pożogę i wymaszerował z dziedzińca.
- Co za pajac. - Westchnął Szałwia.
- Dlaczego nie wracasz? - Pożoga wbiła wzrok w Oriona, który coś zamigał.
- Pierdolisz. - Zawarczał Blik. - Po prostu masz nas w dupie. - Minął Grzecha, rozmyślnie uderzając go ramieniem. - Chodźcie, nie ma co, kurwa, gadać ze złamasem.
Pożoga omiotła Oriona złym spojrzeniem, a wzrok Szałwi wyrażał rozczarowanie.
Draco minął go bez słowa, postanowił nie mieszać się w sprawy piekielnej rodzinki.
- To już po imprezie? - Zmartwił się Orety, mijając się pod łukiem z wychodzącymi Grzechami.
- Jakoś nastrój prysł. - Westchnął Hajmidal.
- Idziemy. - Zdecydowała Muffinka, wlokąc za sobą Ziemniaka, który najwyraźniej miał ochotę na pogawędkę z Dziewanną.
Pieprz siedział na szerokim kamieniu i z uporem wpatrywał się w spokojną taflę jeziora.
W ogóle go to nie uspokajało.
Gotował się.
Miał dosyć wiecznych pretensji.
Przecież to nie była jego wina.
Nie zdradził ich, jego też oszukano.
Powinien był posłuchać Diabła i stworzyć jednego Grzecha.
Miałby dużo mniej problemów, niż z tą zgrają obrażalskich patałachów.
Doskonale zdawał sobie sprawę, że na dłuższą metę nie obejdą się bez Oriona, tylko że on nie miał zamiaru go błagać.
Były Grzech też ich potrzebował.
Bez niego jest niczym.
Pieprz z niesmakiem pomyślał, że to nieprawda.
W końcu Orion był istotą magiczną.
Bardziej oni potrzebowali jego niż on ich.
Westchnął i położył się na plecach, wbijając złe spojrzenie w niebo.
Ale zamiast gwiazd, zobaczył wpatrujące się w niego Grzechy.
- Czego? - Warknął zły, że mu przeszkadzają. - Wykończyłem dziś tysiące trytonów, należy mi się chyba chwila spokoju?
- A więc to były trytony. - Pokiwał głową Szałwia, siadając obok.
- Mogłeś nas wziąć. - Burknęła Pożoga, ładując się Aeszmie na kolana. - Przytul mnie, już się nie gniewam. - Zażądała, kiedy bóg usiadł.
- Doceniam zrozumienie. - Prychnął kpiąco, ale otoczył rudowłosą ramionami.
Odetchnął, to było całkiem miłe.
- Mogłeś, kurwa, uprzedzić, czy coś. - Westchnął Blik, przysiadając kawałek dalej.
Draco nadal stał w lekkim oddaleniu, niepewny, co właściwie powinien zrobić.
- No czego tak sterczysz? - Burknął Pieprz, patrząc na niego z naganą. - W końcu teraz należysz do rodziny.
Blik poklepał miejsce obok siebie.
Chłopak z irokezem zawahał się, ale korzystał.
Musiał przyznać, że to była całkiem przyjemna świadomość.
Należał do wyjątkowej ekipy, w której zdrowy rozsądek nie był wymagany.
- Trochę mocy opchnęliśmy w kryształach, przyda się na potem. - Powiedziała Pożoga, po chwili milczenia.
- Moją wykorzystali na ożywienie magicznych kamieni. - Przyznał Draco.
- A moją ukradła Dziewanna. - Wyrzucił szybko Szałwia i zarumienił się lekko, kiedy wszystkie spojrzenia skupiły się na nim.
- Kto? - Zdziwił się bóg, marszcząc brwi. - To ja robię... - Zaczął groźnie, ale Pożoga uszczypnęła go w udo. - Ała. - Jęknął.
- Nie zaczynaj. - Prychnął Blik. - Nie nasza wina, że raptem ci się zachciało gromadzić moc. Jest nas za mało. To ty spierdoliłeś.
Aeszma westchnął ciężko.
- A Dziewanna to ta blondynka, co z nami przyszła. Podobno bogini. - Wyjaśnił Szałwia.
- Pierwsze słyszę. - Zdziwił się Pieprz.
- Nie znam dziwadła. - Ziewnął Blik. - I mówisz, że zapierdoliła ci moc? Jak?
- Ty się nigdy nie nauczysz wyrażać kulturalnie, nie? - Mruknęła Pożoga, dźgając Blika, który zdzielił ją po łapie.
- Kurwa, nie tykaj mnie gadzino jedna.
- Sam jesteś kurwa.- Syknęła, a Pieprz przezornie przytulił ją mocniej.
Złość przygasła w złotych oczach.
- Już nie. - Pokazał jej język Blik.
- To dłuższa historia. - Ostrzegł Szałwia.
- A zrobisz z obrazami? - Poprosiła Pożoga, posyłając mu pełne nadziei spojrzenie.
- No, dawaj. - Ponaglił, zżerany ciekawością Draco. - I tak nam się nigdzie nie spieszy.
- Taa, kurwa, jesteśmy bezdomni. - Westchnął Blik z przesadnym dramatyzmem.
- To żeś dowalił. - Parsknęła Pożoga. - Ja mam gdzie spać.
- A ja nie. Nie będę spał pod jednym dachem z tym pieprzony złamasem. - Burknął białowłosy chłopak, wyciągając się na kamieniu.
- Może Orion da się jakoś przekonać. - Zaczął Szałwia, ale umilkł, trafiając na złe spojrzenie Aeszmy.
Przymknął oczy i zaraz na niebie pojawił się obraz przedstawiający Wielki Bór.
- Łał. - Westchnął Draco.
- Ma ktoś coś do żarcia? - Zapytał Blik.
Na kamieniu zmaterializowały się talerze z ciastkami, szklanki i parujący dzbanek kakao.
- Jesteś najlepszy Szałku. - Zachwyciła się Pożoga, łapiąc ciastko.
Szałwia zarumienił się znowu i odchrząknął. - Zaczęło się od tego, że wybraliśmy się z misją pozbycia się Czerwonego Kapturka...
Muffinka pchnęła drzwi uroczego domku i weszła do środka, szybko pozbywając się butów.
- Tu mamy kuchnie. - Machnęła rękę w stronę pomieszczenia, nie patrząc na Oriona, który rozglądał się ciekawie. - A tam sypialnie. - Tym razem czarodziejka
wskazała laską na schody z jasnego drewna.
- Zaraz, a gdzie on ma właściwie spać? - Zaniepokoił się Ziemniak. - Ja mu łóżka nie oddam.
- No tak. - Zadumała się nagle Muffinka, która wcale nie miała zamiaru dzielić się swoim.
Grzech coś zamigał, ale na widok miny Ptysia przestał i z zakłopotaniem poczochrał turkusową czuprynę.
Wskazał na siebie, a potem na salonik.
- Chcesz spać na kanapie? - Zmarszczyła brwi czarodziejka.
Grzech skinął głową.
- No to załatwione. Przynajmniej się teraz zmieścisz.
- Padam na nos. - Ziewnął Ziemniak.
- Idziemy do karczmy, może jeszcze są muffinki. - Zarządziła natychmiast Ptyś.
- Późno już... - Spróbował negocjować druid.
- Nigdy nie jest za późno na pyszności! - Prychnęła, zakładając z powrotem buciki. - Jak się mówi muffinka? - Zapytała nagle Oriona,
który zmarszczył brwi. - No chyba wiesz, co to muffinka?- Zaniepokoiła się czarodziejka, patrząc na wojownika podejrzliwie.
A kiedy były Grzech pokręcił głową, wydała z siebie okrzyk oburzenia.
- Skandal. To niedopuszczalne. Idziemy. - Wypchnęła Oriona za drzwi i zawlokła aż do karczmy.
Właściciel rozpromienił się na widok czarodziejki.
- Specjalnie odłożyłem! - Poinformował z dumą, stawiając na ladzie talerzyk z pięknym przysmakiem.
Ptyś aż westchnęła z zachwytu.
Rzuciła Orionowi znaczące spojrzenie.
Żałowała, że nie nosi koszuli, za którą mogłaby go przyciągnąć.
Chociaż z drugiej strony przyjemnie było popatrzeć na apetycznie umięśnione ciało.
Odgoniła dziwne myśli i wlepiła zachwycone spojrzenie w deser.
Co tam mięśnie, kiedy ma się pod nosem takie cudo.
- To jest muffinka.
Grzech przyjrzał się uważnie ciastku.
Był prawie pewny, że potrafi zrobić coś podobnego.
Ziemniak ziewnął znowu i klapnął na krześle.
- Możemy już iść do domu? - Zapytał z nadzieją.
Ale czarodziejka całkiem go zignorowała.
Orion coś zamigał powoli, pokazał na siebie, a potem na łyżkę.
- Chcesz spróbować? - Zapytała podejrzliwie czarodziejka.
Grzech skinął głową.
Znowu pokazał na siebie, wykonał gest, jakby coś mieszał i wskazał na czarodziejkę.
Ptyś zamrugała.
- Chcesz powiedzieć, że zrobisz mi taką? - Zdumiała się.
Orion pokiwał głową i znowu wskazał na łyżeczkę.
- I dlatego musisz spróbować?
Orion znowu pokiwał głową, a Muffinka wpatrywał się w niego urzeczona.
Bez słowa wręczyła mu łyżeczkę.
- A ze mną to się nigdy nie podzieli. - Wybuczał z urazą Ziemniak, zamykając oczy. - A prawie zginąłem... - Wymamrotał sennie, opierając głowę na ramionach.- I zupełnie nikogo to nie interesuje...
Dziewanna z zainteresowaniem zwiedzała Miasteczko.
O tej godzinie wszystkie kramiki i rynkowe stragany były już pozwijane, ale ona przecież najadła się w gospodzie przed Przejściem.
Nie chciało jej się spać, była za to ciekawa.
Wiele czasu minęło, od kiedy ostatni raz miała okazję osobiście oglądać ludzką siedzibę.
Przechadzała się coraz bardziej wyludnionymi uliczkami.
Wyraźnie czuła czyjąś obecność.
W końcu, kiedy drugi raz znalazła się na rynku, nie wytrzymała.
- Przestaniesz się wreszcie czaić? - Rzuciła w ciemną noc.
- Musiałam się upewnić.
- Gówno tam musiałaś. - Dziewanna popatrzyła kpiąco na Diabła, która wyłoniła się z mroku.- Wiedziałaś, jak tylko mnie zobaczyłaś.
- Ładnie ci w krótkich. - Rzuciła wymijająco piekielna dziewczyna.
- Myślałam, że tkwisz w Pustce.
- A ja myślałam, że zniknęłaś. I to bez pożegnania. - Powiedziała z lekką naganą diablica.
- Właściwie trudno pożegnać się z kimś, kto siedzi w Pustce. - Zauważyła przekornie bogini.
- W sumie racja. To gdzie się podziewałaś? - Zapytała, przesuwając palcem po jednym z pasków myśliwskiego stroju dziewczyny.
- Głupia historia, oszczędzę ci jej. - Mruknęła niechętnie. - Ale miałaś rację.
Odpowiedział jej kpiący uśmiech.
- Co planujesz tym razem? - Zainteresowała się Dziewanna. - Wojna królestw, a może Krain?
- Zabawy z ludźmi przestały mnie bawić.
- Chyba nie masz zamiaru mieszać bogom, co?
- A dlaczego nie? - Diabeł popatrzyła na nią z rozbawieniem. - Trzeba mieć coś od życia.
- Znowu przesadzisz i będzie dramat.
- Kraczesz jak matka. - Wytknęła Diabeł niechętnie.
- No wiesz. - Obraziła się Dziewanna. - Nie widziałaś siostry grubo ponad tysiąc lat i od razu musisz mieszać z błotem.
- Co się tak pieklisz... - Uśmiechnęła się piekielna dziewczyna, obejmując blondynkę ramieniem. - Też się stęskniłam.
- Nic takiego nie powiedziałam.
- Ale żeby iść na układ z druidami...
- Ale żeby dać się pokonać jakiemuś smarkaczowi...
- Był półbogiem!
- A oni mieli dobra ofertę!
Popatrzyły na siebie i zaczęły chichotać.
- Chodź do mnie na kawę.
- A nie masz czasem tej gorącej panienki? Tak się paliła do roboty. - Zapytała Dziewanna, siląc się na powagę.
Wybuchnęły śmiechem.
- Magowie to straszne ofiary losu. - Przyznała Diabeł.
- Zawsze twierdziłam, że ludzie i magia to bardzo złe połączenie.
- Fajnie, że wpadłaś.
- Mam zamiar zostać na dłużnej.
- Tego się właśnie obawiałam. - Westchnęła Diabeł i zarobiła kuksańca.
- Dawno się nie widzieliśmy. - Przerwał w końcu ciszę Bart.
- Jakoś się nie złożyło, nie żyłam. - Wypaliła Marcelina, czyszcząc kremową sukienkę magiczną formułą.
- No tak. - Mag nie bardzo wiedział, co powiedzieć.
Kiedy Diabeł zabrała ich do siebie, liczył na jakąś rozmowę, ale piekielna dziewczyna zniknęła.
Niezręczna sytuacja jakoś nie chciała się sama rozwiązać.
Na domiar złego, do Barta zaczęło docierać, że całe to zamieszanie z palącą się sukienką, to jakby jego wina.
- Musiałem odwrotnie nałożyć formuły. - Zadumał się, widać zamieszanie z Draco, wytrąciło go z równowagi.
Z niesmakiem pomyślał, że te kilka dekad, które spędził udając bajarza, zupełnie pozbawiło go formy.
Karygodne.
Po raz pierwszy zaniepokoił się, że może nie udźwignąć misji z plagami.
Ale z drugiej strony, miał siać chaos, więc co za różnica, jeśli coś nie wyjdzie.
- Co tam buczysz? - Zmarszczyła brwi Marcelina.
Poprawiła opaskę przytrzymująca loki.
- Nic właściwie. - Mag za nic nie przyznałby się do błędu.
- Spieprzyłeś formuły, czy tak miało być? - Zapytała słodko.
Mag zarumienił się.
- Jak się czujesz? - Zmienił temat.
- Wybornie. W dodatku wcale nie jestem głodna. - Powiedziała mile zaskoczona.
- Ożywialiśmy maga, nie wiedźmę. - Prychnął Bart.
Odpowiedziało mu zdumione spojrzenie.
- Jaja sobie robisz?
- Wcale, podejrzewam, że jest jakiś haczyk, kiedy układasz się z demonami, zawsze jest jakiś haczyk.
- Zaraz demonami. - Prychnęła Diabeł, pojawiając się.
Odwiesiła czarną pelerynę.
- Zaparzyliście kawę?
- A mieliśmy? - Wyrwało się Marcelinie.
- Całkiem miło tu masz. - Dziewanna rozejrzała się ciekawie po zawalonym książkami wnętrzu.
- Chodź do kuchni.
- Wolałabym kakao, tak szczerze mówiąc. - Wyznała Dziewanna, mijając zdumionych magów.
- A to kto? - Szepnęła Marcelina, nachylając się do Barta.
- Ta w czerwonej sukience to Diabeł, a ta druga...
- Wiem kim ona jest. - Prychnęła - Chodziło mi o tę drugą. Mam wrażenie, że jest w niej coś znajomego.
- Pierwszy raz ją na oczy widzę, chyba wróciła z misji z Karasu.
- Czyli należy do gildii?
- Niekoniecznie.
- Trzeba się dowiedzieć.
- Czemu tak cię to interesuje?
- Mam złe przeczucia.
- Chciałbym, żeby ktoś wreszcie miał dobre. Tak dla odmiany. - Westchnął mag.
Hajmidal odsunął od siebie talerz i rzucił kolejne spojrzenie w stronę naburmuszonej Jagi, która siedziała przy stole podrygując nogą.
- Coś taka nie w sosie? - Zagadał, nalewając jej wina do pucharu.
- A pytasz prywatnie czy służbowo? - Odgryzła się.
Zastępca uśmiechnął się pod nosem i rozsiadł się wygodnie z pucharem.
- Jest jakaś różnica?
- Prywatne pytanie mogę zbyć.
- Aż tak nie pasuje ci życie gildyjne?
- Nie pasuje mi praca z cholernym demonem. Powinieneś zrozumieć, też zdaję się go nie trawisz.
- Nie trawię. - Zgodził się Hajmidal.
Fakt, że demon okazał się pół bogiem dodatkowo komplikował sprawę.
Nie można było już się czepiać jego plugawego pochodzenia.
Co nie znaczyło, że zastępca zmienił zdanie.
Wprost przeciwnie.
Nadal był pewny, że Pieprz stanowi dla nich zagrożenie.
Ale to była jego prywatna opinia, której Karasu najwyraźniej nie podzielał.
Poza tym mógł Pieprzowi wiele zarzucić, ale nie to, że nie znał się na robocie.
Dlatego nie rozumiał pretensji Jagi.
Skoro chciała się uczyć, to raczej powinna się cieszyć, że trafiła do najlepszych.
- Nie mógłbyś załatwić mi przeniesienia? - Zapytała z nadzieją. - W końcu jesteś Zastępcą.
- Zadaniowcy mają ustalony skład.
- Ale przecież się zmienia.
- Myślałem, że chcesz się uczyć.
- Bo chcę. Z tymi wariatami niczego nie przyswoję.
- Lepszych nie znajdziesz.
Jaga posłała mu niedowierzające spojrzenie.
- Myślałam, że ty jesteś lepszy. - Syknęła kpiąco.
- Jako wojownik. Ale ty jesteś magiem, albo raczej masz zamiar. Pieprz zna się na mocy, Muffa na czarach.
Chcesz powiedzieć, że zupełnie niczego się nie nauczyłaś podczas dwóch misji z nimi?
Niedoszła healerka wydęła usta.
- Coś tam się nauczyłam. - Burknęła. - Ale nie pisałam się na stanie i podziwianie, jak pomylony bóg unicestwia armie.
- Jakie armie? - Zainteresował się Hajmidal, dolewając wina.
Jaga wypiła na raz pół pucharu.
- Trytonów, pod wodą.
- Przecież mieliście pomóc w odbiciu twierdzy.
- Ale okazało się, że wpadliśmy właściwie w sam środek wojny.
- Trytony wypowiedziały Morskim Smokom wojnę? - Zdziwił się Zastępca, bo jakoś nie chciało mu się wierzyć, że nie umknęłaby mu tego typu informacja.
- Nie do końca. To nie było oficjalne.
- Czyli takie gadanie. - Odprężył się i opróżnił puchar.
- Jeśli kilku tysięczną armię szturmującą stolicę nazywasz gadaniem...
- I doszło do bitwy?
- Doszło to do rzezi.
- Nie rozumiem jakim cudem wpakowaliście się w takie bagno. Jeśli ktoś wyżej się o tym dowie, mogą być poważne konsekwencje.
- Ale przecież to oni zaatakowali.
- I Morskie Smoki powinny to zgłosić. Wtedy oberwałoby się tylko trytonom.
- Chyba że do tej pory wybiliby cały klan Morskich Smoków. - Zauważyła złośliwie Jaga. - Mieli napisać list i czekać na śmierć?
- Na pewno nie mieli prawa do ataku i proszenia o wsparcie.
- To była obrona!
- Przed chwilą twierdziłaś, że wojna. - Halmidal machną ręką, zanim zdążyła odpowiedzieć. - Dobra, mniejsza. Chcesz znać moje zdanie?
Trzymaj się Wybranych jak długo będziesz mogła.
Zastępca wstał, zabrał antałek z resztą wina i ruszył w stronę Wielkiej Sali.
Dowódca mógł wywalać kogo tam chciał, ale zastępca musiał z nim poważnie porozmawiać.
Niby był przekonany, ale jednak zapukał.
- Idź w cholerę. - Poradził mu stłumiony głos Karasu.
Hajmidal pchnął drzwi.
Dowódca siedział odchylony na krześle, z nogami na stole i przeglądał jakieś papiery.
- Mówiłem, że... - Zaczął rozdrażniony.
- To raport od Morskich Smoków? - Zignorował go Hajmidal, wskazując na papiery na kolanach gryfa.
- No.
- Z tego będą cholerne kłopoty.
- Bo?
- Nie udawaj idioty. - Zastępca klapnął na krzesło obok biurka. - Wciągnęli nas w jakiś szemrany shit. Wiesz jakie są kary za nieoficjalne wojny?
- Oczywiście, że wiem. Dziwi mnie, że ty wiesz. - Zakpił Karasu.
- Czasem przeglądam te papiery. - Obraził się Hajmidal.
- Na Atona, on CZASEM je przegląda. - Drwił dalej dowódca.
- Ty lepiej pomyśl jak się wymiksować z tej kabały.
- Ale wszystko załatwione.
Zastępca zmrużył oczy.
- Co jest załatwione?
- Nie było żadnej wojny. Pieprz rozwalił wszystkich sam. W dodatku prywatnie. Mamy czyste ręce. Mało tego, ten dureń Oktawus też ma czyste ręce.
Spokojnie może napisać, że był świadkiem niesamowitego widowiska.
- Żartujesz sobie? - Zapytał słabo Zastępca, bo takie rozwiązanie rzeczywiście ratowałoby sytuację.
W dodatku wychodziłoby na to, że po raz kolejny Pieprz okazał najwięcej zdrowego rozsądku z nich wszystkich.
Nie żeby mordowanie tysięcy istot było objawem zdrowego rozsądku, ale...
- Nie żartuję. - Przerwał jego rozmyślania Karasu. - Przyznam, że to całkiem miła odmiana, jak ktoś czasem za ciebie posprząta gówno.
- Czyli będzie do czego wracać. - Ucieszył się Hajmidal, otwierając antałek.
- Wracać? - Zdziwił się dowódca.
- Nie słyszałeś, że Diabeł zrobiła ze mnie niańkę maga? Wymarsz jutro, a powrót licho wie kiedy. Podobno dałeś jej wolną rękę.
- No nie do końca... - Zmarszczył brwi Karasu.
Popatrzył uważnie na zastępcę.
Zastanawiał się, co było powodem, dla którego piekielna dziewczyna postanowiła się pozbyć jego prawej ręki.
- To znaczy, że jednak nie muszę iść? - Zapytał Hajmidal.
- Musisz. - Karasu zabił jego nadzieję. - Nie sądziłem tylko, że planuje coś dłuższego. Będziesz musiał znaleźć zastępstwo.
- Spokojnie. Zadaniowcami zajmie się Padalec, nalewkami Orety, a zastępcy poszukasz sobie sam. W końcu to twoja wina.
- No dzięki. - Burknął Dowódca, któremu wcale nie ulżyło.
- Jeszcze uważaj na Jagę, będzie jakaś afera. Może daj ją Marcelinie, czy coś.
- Marcelinę to ja dam Pieprzowi.
- Chyba za szybko się ucieszyłem, że będzie do czego wracać. - Westchnął Hajmidal, wychylając kubek wina.
Czarodziejkę obudziły jakieś niebiańskie zapachy.
Błyskawicznie zerwała się z łóżka i zarzuciła uroczy biały szlafroczek, wykończony różową koronką.
Rozejrzała się w poszukiwaniu, zwykle zwiniętego w kłębek, Blika, ale po kocie nie było śladu.
Zmarszczyła brwi, ale pomyślała, że może szlaja się gdzieś z Pieprzem.
Założyła miękkie kapcie z puchatymi pomponami i zeszła na dół.
Skamieniała dopiero w progu kuchni, po której zwinnie krzątał się Orion, przepasany jej fartuszkiem w kwiatki.
Przy stole siedział Ziemniak i w najlepsze zajadał się pulchnymi naleśnikami, obficie polanymi syropem.
- Dzień doberek. - Uśmiechnął się. - Wiesz, że on posprzątał łazienkę? - Druid wskazał widelcem na Oriona, który uśmiechnął się do zszokowanej czarodziejki.
- Czy to sen? - Zapytała nieprzytomnie i uszczypnęła się, kiedy były Grzech postawił przed nią talerzyk z bajeczną truskawkową muffinką.
Zamigał.
- To znaczy smacznego. - Wyjaśnił Ziemniak, pakując do ust kolejna porcję śniadania.
Ptyś rozejrzała się po perfekcyjnie wysprzątanej kuchni.
Musiał nawet wyfroterować podłogę.
- Niesamowite. - Westchnęła, osuwając się na krzesło. - Jak się mówi "niesamowite"? - Zapytała, wpatrzonego w nią Oriona.
Wojownik wykonał gest, który Ptyś powtórzyła, a potem zaatakowała muffinkę łyżeczką.
- Jestem w niebie. - Wyjęczała przełykając smakołyk. - W życiu cię nie oddam. - Zapewniła Oriona, który się uśmiechnął uroczo.
Zamigał coś.
- Chcesz sprzątać na górze?
Były Grzech pokiwał głową i zdjął fartuszek, a potem odwiesił go na miejsce.
- Ha! - Krzyknęła tryumfalnie czarodziejka. - Jestem w tym coraz lepsza.
- Wiesz, że nie możesz go zatrzymać, prawda? - Zapytał Ziemniak, kiedy Orion zniknął na górze.
- Nie? - Zdumiała się Muffinka. - Przecież jest mój. Sam chciał.
- Tylko, że on należy do Pieprza.
- Wygrałam go!
- Od Diabła, ona też nie ma do niego prawa.
- Ale on sam...
- On należy do Aeszmy. - Powiedział bezlitośnie Ziemniak, kończąc naleśniki. - Nie mówię tego złośliwie, bo takie poranki są warte wszystkiego.
Czarodziejka zupełnie go nie słuchała.
W jej głowie zrodził się właśnie cudowny pomysł.
- Czy ty mnie słuchasz? - Zaniepokoił się nagle Ziemniak.
- Nie. - Przyznała szczerze Muffinka, zrywając się z krzesła.
Pobiegła na górę i niemal zderzyła się z myjącym podłogę Orionem.
Wpadła do swojego pokoju i otworzyła szafę.
Normalnie realizacja pomysłu zajęłaby jej dobre kilka dni, w dodatku wiązałaby się z przymiarkami, czyli nie byłoby niespodzianki.
Na szczęście moc Pieprza łamała wszelkie zasady.
A skoro mogła czarować w Miasteczku, załatwiła sprawę w kilka minut.
Otworzyła drzwi i zawołała Oriona.
Z dumną miną wręczyła mu spore pudełko, przewiązane różową kokardą.
Były Grzech zmarszczył brwi, wskazał niepewnie na siebie, a kiedy czarodziejka pokiwała energicznie głową, ostrożnie zajrzał do środka.
Zawartość zaskoczyła go dużo bardziej niż sam prezent.
Ostrożnie odłożył pudełko na łóżko i wyciągnął z niego czarno - biały strój.
Wskazał na niego, a potem na siebie.
- Tak, będzie ci cudnie. - Zachęciła Muffinka, wpatrując się w Oriona zachłannie.
Były Grzech nadal miał niepewną minę.
Znowu wskazał na strój i na Ptysia, a następnie na jej sukienkę.
- No wiem, że to sukienka. - Potwierdziła. - I wiem, że jesteś facetem. - Uprzedziła dalsze miganie. - Przebieraj się.
Orion przez chwilę stał ze strojem pokojówki w rękach.
Czarodziejka westchnęła.
- No dobra, poczekam na zewnątrz. - Zgodziła się łaskawie. - Tylko pospiesz się, bo ja nie lubię czekać. - Dodała z naciskiem.
Ktoś zapukał do drzwi wejściowych.
- Otworzę! - Krzyknęła, zbiegając na dół.
Fakt, że zaraz zobaczy wojownika w uroczym stroju meido nastrajał ją bardzo pozytywnie do świata.
Nawet stojący na progu Pieprz załapał się na promienny uśmiech.
Bóg zesztywniał i rozejrzał się niepewnie, a potem odchrząknął.
Nie spodziewał się takiego powitania.
- Przyszedłem...
- Na śniadanie? - Wpadła mu w słowo czarodziejka, bez ceregieli wciągając boga do środka.
- Właściwie, to nie, ale jak masz coś dobrego, to nie pogardzę. - Przyznał i stanął jak wryty.
Ciągnąca go za sobą Muffinka, straciła równowagę i mało nie upadła.
Posłała Aeszmie złe spojrzenie i już miała zwyzywać go od topornych kloców, kiedy zobaczyła, na co patrzył.
A raczej na kogo.
Na schodach stał Orion.
- O bogowie jaki on jest uroczy. - Czarodziejka z entuzjazmem pomachała ręką Pieprza.
Były Grzech miał na sobie białą koszulę odsłaniającą ramiona z dekoltem wykończonym koronką i znikającą pod czarnym gorsetem.
Krótką czarną spódniczkę unosiła biała haleczka.
Do tego równie białe pończochy z czarnymi wstążeczkami, które znikały gdzieś pod spódniczką.
Turkusową czuprynę ujarzmiła opaska z czarno białą kokardą.
Ładnie umięśnione ramiona Grzecha były nagie, ale nadgarstki zdobiły białe mankiety z czarnymi spinkami.
Wojownik patrzył wyzywająco na Pieprza.
Bóg uśmiechnął się.
- Bardzo ci do twarzy. - Rzucił, z trudem zachowując powagę.
- Prawda? - Ucieszyła się Muffinka. - Śliczniutki jest!
- Coś mówiłaś o śniadaniu. - Przypomniał Pieprz, ruszając do kuchni.
Wiedział, że czarodziejka wykończy Oriona, nie przypuszczał tylko, że nastąpi to tak szybko.
Jakoś wcale nie było mu żal upartego wojownika.
Skoro wolał bawić się w panią domu w uroczej sukience, no cóż, kim on był, żeby mu tego odmawiać.
Usiadł na krześle i zachichotał.
- Czemu rżysz? - Zmrużyła oczy Muffinka, podsuwając mu talerz naleśników.
- Ty nawet z poważnego wojownika potrafisz zrobić totalnego pajaca.
- Piękny jest! - Prychnęła z oburzeniem. - Zupełnie się nie znasz. Gdzie Ziemniak? - Nagle zreflektowała się czarodziejka.
- Widziałem go na rynku.
- Właśnie, mówiłeś, że nie przylazłeś na śniadanie. - Przypomniała sobie, siadając naprzeciwko obżerającego się boga.
- Pyszne. - Wymruczał z zadowoleniem.
- Orionek robił. - Posłała mu słodki uśmiech. - Nie szkoda ci takiego złotego chłopca?
- Nawet nie wiedziałem, że potrafi gotować. - Zdziwił się Pieprz. - Muszę częściej wpadać, zwłaszcza, że jest na co popatrzeć. - Dorzucił złośliwie,
kiedy do kuchni wszedł dumnie Orion, z tacą brudnych naczyń.
Aeszma odchylił się na krześle i zadarł krótką spódniczkę byłego Grzecha.
Oberwał po łapie.
Orion zamigał coś ze złością.
Pieprz posłał mu uroczy, łobuzerski uśmiech.
- Wybacz, to silniejsze ode mnie. - Zachichotał.
Muffinka patrzyła na nich roziskrzonym spojrzeniem.
Szybko jednak przywołała się do porządku.
- Blik był z tobą? - Zapytała.
- Ja właśnie w tej sprawie. - Przypomniał sobie Pieprz, wymiatając resztę naleśników. - Blik już tu nie wróci.
- O? - Zdziwiła się czarodziejka. - Dlaczego?
- Powiedzmy, że nie pasuje mu towarzystwo. - Aeszma posłał Orionowi całusa i zręcznie uchylił się przed ścierką.
- Przecież to właściwie jego brat.
- Który się nie przyznaje. Blik to wrażliwy chłopak, trudno znosi odrzucenie. - Błysnął kłami Pieprz.
- No, naprawdę, kto by pomyślał. - Burknęła czarodziejka, przypominając sobie olbrzymią, cuchnącą i gnijącą bestię.
- A i mam ci przekazać, żebyś więcej nie paliła członków gildii.
- Paliłam tylko wiedźmę. - Prychnęła Muffinka.
- Mimo, że prywatnie bardzo mi się podobało, to oficjalnie muszę ci tego zabronić. - Bóg puścił oko do czarodziejki, klepnął w tyłek, zajętego zmywaniem, Oriona i
umknął szybko, zanim dosięgnął go lecący talerz.
Czarodziejka zachichotała, a potem wlepiła zachwycone spojrzenie w uroczego sługę.
Kiedy skończył zmywać podsunęła mu notes.
- Chcę się nauczyć. - Powiedziała, siadając wygodniej na krześle.
Orion uśmiechnął się lekko.
- To Pieprz cię tak załatwił?
Orion zmarszczył brwi.
- Znaczy Aeszma. - Poprawiła się Muffinka. - Czy to przez niego nie mówisz?
Były Grzech zamigał coś chaotycznie.
Czarodziejka ponownie podsunęła mu notes.
Zawahał się wyraźnie.
- Pisać nie umiesz? - Zaniepokoiła się.
Wojownik nakreślił coś energicznie, a Ptyś nachyliła się ciekawie.
"Aeszma nigdy by mnie nie skrzywdził."
- To niby czemu nie chcesz do niego wrócić? - Zapytała podejrzliwie. - W końcu to nie była jego... - Urwała, kiedy Orion podsunął jej notes.
Przez chwilę patrzyła na nakreśloną w pośpiechu odpowiedź, a potem przeniosła wzrok na spiętego wojownika.
- Bo go zawiodłeś?
Potwierdził skinieniem.
- Wy jesteście nienormalni. - Westchnęła ciężko, jak istota wyjątkowo zmęczona życiem. - Dobra, zacznijmy od czegoś łatwego... O! A moje imię?
Były Grzech rozluźnił się.
Przyłożył palec do wargi, a potem położył dłoń na sercu.
Uśmiechnął się.
- Dlaczego tak?
Orion podsunął jej notes.
- Bo jestem słodka jak pocałunek i łapię za serce? - Przeczytała czarodziejka. - Patrzcie go jaki czaruś. - Roześmiała się wyraźnie rozbawiona. - Jeszcze ktoś
mógłby pomyśleć, że Grzechy potrafią być urocze.
_________________
– A jeśli pewnego dnia będę musiał odejść? – spytał Krzyś, ściskając Misiową łapkę. – Co wtedy?
– Nic wielkiego. – zapewnił go Puchatek. – Posiedzę tu sobie i na Ciebie poczekam. Kiedy się kogoś kocha, to ten drugi ktoś nigdy nie znika.
0
brzydkie cytatyCzy ta kawa była konieczna do rytuału czy wystarczył dowolny płyn, a Dziab ma ją po prostu zawsze przy sobie? xD
Cytat
- Chętniej zobaczyłbym pląsanie po rosie na golasa.
O, to by mogło być dobre, take rytuały lubię!
Ooo nie, zdecydowanie za dużo Gryfów w jednym pomieszczeniu, co tu się dzieje, matko jedyna, jeszcze Muffa może palić ludzi w mieście, biedny Karaś.
Cytat
- Tu jesteś, chuju złamany!
I za to lubię tego demonicznego kotka.
Aww rodzinka się pogodziła, na chwile. I te tulaski. Przynajmniej z pożogą.
Cytat
- Sam jesteś kurwa.- Syknęła, a Pieprz przezornie przytulił ją mocniej.
Złość przygasła w złotych oczach.
- Już nie. - Pokazał jej język Blik.
Haha o tak.
Jak to Orion nie wie co to muffinka?! Oho czyżby miał zostać prywatnym kucharzem Ptysia? No to ładnie sobie znalazła grzeszka.
Oho czyli Dziewanna zna się z Dziabełem, to chyba znaczy, że namiesza jeszcze bardziej niż myślałem. uu siostrzyczki!
Hoho czyli tak rozwiązuje się problemy, wszystko wina Pieprza, żadnej wojny nie było panie władzo xD. Haha Orion z fartuszkiem... chciałbym zobaczyć to a żywo.
Cytat
Przy stole siedział Ziemniak i w najlepsze zajadał się pulchnymi naleśnikami, obficie polanymi syropem.
No tak to jedyne co mogło skłonić ziemniaka do wstania wcześniej. O jezu naprawdę... dlaczego xD Biedny Orion, co ona mu robi.
Dobry epek, niby taki na zakończenie długiej akcji, ale dzieje się równie dużo co podczas niejednej bitwy.
_________________
0
bez kawy nie ma życia! Jest absolutnie niezbędna xd Też bym zobaczyła Orionka w fartuszku *.* i stroju meido XDDD
– A jeśli pewnego dnia będę musiał odejść? – spytał Krzyś, ściskając Misiową łapkę. – Co wtedy?
– Nic wielkiego. – zapewnił go Puchatek. – Posiedzę tu sobie i na Ciebie poczekam. Kiedy się kogoś kocha, to ten drugi ktoś nigdy nie znika.
_________________
– A jeśli pewnego dnia będę musiał odejść? – spytał Krzyś, ściskając Misiową łapkę. – Co wtedy?
– Nic wielkiego. – zapewnił go Puchatek. – Posiedzę tu sobie i na Ciebie poczekam. Kiedy się kogoś kocha, to ten drugi ktoś nigdy nie znika.
0
Przywołanie tak bardzo w stylu diabelnym xD Dlatego ja wolę herbatę! Jak się wyleje to nie ma problemu z wyrastającymi podejrzanymi jednostkami!
A Pieprz znowu robi zamach na życie czarodziejki! Chciał ją zdeptać!
Dziwne, że Pieprz martwi się, że mógłby oko stracić, kiedy prędzej straciłby coś innego, hehe~
Grzech zbuntowany i taki oddany, wali, że pół bóg. Ma swoją nową drogę życia!
Szałwia to potrafi zrobić klimat.
Aww, boskie... ekhem, diabelskie siostrzyczki ●﹏●Aww, jak Pieprzyk uroczo zaczepia Orionka ≧﹏≦
Milaśny chap. Nawet Marcepan przywędzony xD
A Pieprz znowu robi zamach na życie czarodziejki! Chciał ją zdeptać!
Dziwne, że Pieprz martwi się, że mógłby oko stracić, kiedy prędzej straciłby coś innego, hehe~
Grzech zbuntowany i taki oddany, wali, że pół bóg. Ma swoją nową drogę życia!
Szałwia to potrafi zrobić klimat.
Aww, boskie... ekhem, diabelskie siostrzyczki ●﹏●
Mam to przed oczami wręcz, haha:
- O bogowie jaki on jest uroczy. - Czarodziejka z entuzjazmem pomachała ręką Pieprza.
Milaśny chap. Nawet Marcepan przywędzony xD
Ostatnio edytowany przez Maviya 8 Kwietnia 2018r. 23:32, W całości zmieniany: 1
_________________
0
Biedny Orion, złe kobiety. I w zasadzie na tym moglibyśmy zakończyć xd
Moja ulubiona wiedźma, hmm, aktualnie chyba czarodziejka wraca do gry, będzie ciekawie.
Tylko tego Ptysia by ktoś ogarnął, zamknął w piwnicy, czy coś, przecież to może więcej szkód narobić niż piekielne siostrzyczki razem.
Moja ulubiona wiedźma, hmm, aktualnie chyba czarodziejka wraca do gry, będzie ciekawie.
Tylko tego Ptysia by ktoś ogarnął, zamknął w piwnicy, czy coś, przecież to może więcej szkód narobić niż piekielne siostrzyczki razem.
_________________
1
Część czterdziesta dziewiąta 18+Hajmidal krzątał się po izbie, pakując do worka gildyjnego najpotrzebniejsze rzeczy.
Klął pod nosem.
Ten cały wyjazd był mu zupełnie nie na rękę.
Kiedy wrócą?
Wiosną?
Latem?
A co z uprawami?
Jasne, że Orety będzie trzymał rękę na pulsie, ufał mu, ale to nie to samo.
W dodatku to nawet nie była oficjalna misja, czyli przez ten cały czas nie zobaczy złamanego punktu umiejętności.
A składał na ulepszenie miecza.
- Widzę, że humor dopisuje. - Uśmiechnęła się Diabeł, która pojawiła się nie wiadomo skąd.
- Tak, wprost rewelacyjnie. - Burknął.
- Obawiam się, że źle na to patrzysz. - Zmartwiła się, ciekawie wąchając zawartość jednej z niewielkich buteleczek.
Izba Hajmidala przypominała siedzibę zielarza.
Skromny pokoik wypełniony był setkami buteleczek i doniczek z roślinami.
Ściana z drzwiami wejściowymi w całości składała się z szyb, za którymi była niewielka, wąska szklarnia.
Niemal cały stół zajmowała jakaś skomplikowana aparatura.
Plątanina szklanych rurek i naczyń.
Diabeł nie poświęciła jej specjalnej uwagi.
Podeszła natomiast do stojaków z bronią i sięgnęła po miecz.
Zastępca błyskawicznie wyjął jej go z rąk i odłożył z powrotem na miejsce.
- To nie jest zabawka. - Mruknął. - I jak mam na to patrzeć? Nie wiem na ile jadę, zostawiam Karasu z obłąkanym demonem...
- Półbogiem.
- Tym gorzej! W dodatku nie dostanę za to żadnych punktów, a chciałem...
- Co chciałeś? - Spojrzała na niego z ukosa.
- Mniejsza. - Nie miał zamiaru wdawać się w dyskusję z tą podejrzaną istotą.
- Odwiedzisz Siedem Krain.- Powiedziała, podchodząc do regału z doniczkami. - Pomyśl, jakie to stwarza możliwości dla ciebie, jako producenta nalewek.
Zastępca wytrzeszczył oczy.
O tym w ogóle nie pomyślał.
- Będę mógł poszukać odbiorców? - Zapytał podejrzliwie.
- A kto ci broni?
Hajmidal myślał gorączkowo, musi dopakować więcej rzeczy, ale jeśli to się uda, będzie mógł znacznie zwiększyć zasięg działania.
Koniecznie musiał porozmawiać z Oretym...
- A co do miecza... - Diabeł przesunęła dłonią po leżącej na stojaku broni.
Zastępca zrobił krok w jej stronę, kiedy miecz uniósł się i podpłynął do niego w powietrzu.
Ostrze wysunęło się z pochwy, a Hajmidal zaniemówił.
- Jak?
- A co to za różnica? - Wzruszyła ramionami. - Uznaj to jako zapłatę za misję.
Zastępca poczuł dreszcz, kiedy zacisnął palce na rękojeści.
Wszelkie pretensje i niezadowolenie wyparowały z niego bezpowrotnie.
Karasu przeciągnął się i sięgnął po kolejne ciastko.
Książka, którą czytał była zdecydowanie ciekawsza od sterty papierów, które czekały na jego uwagę.
Oprócz nich, nad dowódcą wsiała jeszcze sprawa królewny Konstancji, wilkołaka i wybrania nowego zastępcy.
Gryf przewrócił stronę, przecież nic się nie stanie, jeśli zajmie się tym wszystkim jutro.
Jednak jego popołudniowe plany zrujnowało pukanie do drzwi.
Postanowił twardo udawać, że go nie ma.
Pukanie ponowiło się.
Karasu przymknął książkę i cicho zsunął nogi ze stołu.
Przypomniało mu się, że nie zamknął drzwi, a skoro udaje, że go nie ma, to lepiej zaszyć się bezpiecznie między regałami.
Na palcach przemknął w stronę zawaloną książkami.
W tym samym momencie drzwi się uchyliły.
- Karasu? - Gryf zmarszczył brwi, głos nie należał do żadnego z jego oszołomów.
Zapomniał o chowaniu się i wychylił się ciekawie zza regału.
W progu stała Naczelna namiotu przy Przejściu.
- Coś się stało? - Zaniepokoił się.
Była u niego tylko raz, okazało się wtedy, że są jakieś problemy ze stabilnością portalu Przejścia i przez ponad tydzień nie mogli się
wybrać na żadną misję.
- Dzień dobry. - Uśmiechnęła się. - Pukałam.
Karasu zmieszał się trochę.
- Musiałem się zamyślić. - Zełgał, zapraszając ją gestem, żeby usiadła.
Skorzystała, wyciągając pióro.
- Mam dla ciebie zestawienie za ostatni kwartał, ale jest pewien problem.
- To znaczy? - Dowódca przejrzał podane mu dokumenty.
Stan punktów na koncie gildii mile go zaskoczył.
- Tak, jak ustaliliśmy punkty doświadczenia zdobyte przez Grzechy przechodzą na gildię...
- Tak ustaliliśmy? - Zdziwił się Karasu, chociaż pomysł był naprawdę świetny.
Przecież te oszołomy i tak były już wystarczająco potężne, pozwalanie im na swobodne rozwijanie umiejętności czy kupowanie magicznych gadżetów mogło
skończyć się co najmniej nieciekawie.
Kobieta zmrużyła oczy.
Miała na sobie ciemnozieloną szatę, a na głowie chustę w takim samym kolorze, która skrywała jej włosy.
- Pieprz powiedział...
- A, no tak. - Pokiwał głową Gryf udając, że doskonale wie o co chodzi. - Zgadza się. Więc w czym tkwi problem?
- Po kolei. - Ostudziła zapał dowódcy. - Wczoraj Pieprz przekazał wszystkie punkty za misję u Morskich Smoków na konto gildii.
Dodatkowo, podobnie jak w przypadku Grzechów, zrobił przekierowanie.
- To miło z jego strony. - Powiedział Karasu, który nie bardzo wiedział, jak skomentować ten fakt.
Poza tym nie miał pojęcia o ilu punktach rozmawiają.
- Tak. - Przyznała przeciągle kobieta, nie spuszczając wzroku z dowódcy. - Tym samym Złoty Gryf osiągnął szósty poziom.
Karasu posłał Naczelnej zdumione spojrzenie.
- Jak na szósty, jak dopiero byliśmy tuż przed czwartym? - Energicznie zaczął przekładać papiery, szukając w nich odpowiedzi.
Na widok transferu od Grzechów i Pieprza otworzył szeroko oczy.
- No właśnie. - Nie byłam do końca pewna, czy to zgodne z regulaminem, ale w końcu każdy członek ma prawo przenieść swoje punkty na konto gildii.
No i nie ma jakiś jasno określonych pułapów, wiec jeśli chodzi o...
- Szósty poziom? - Wyszeptał z namaszczeniem dowódca, a potem uszczypnął się, żeby upewnić się, czy nie śni.
Nigdy nawet nie marzył, że uda im się dotrzeć do piątego poziomu, a co dopiero go przekroczyć.
Wyglądało na to, że są najpotężniejszą gildią w Trzeciej Krainie, a w dwóch sąsiednich tylko kilka reprezentuje poziom wyższy.
Naczelna czekała cierpliwie, aż dowódca zejdzie na ziemię.
- To jaki mieliśmy problem? - Zapytał trochę nieprzytomnie.
- Twoja czarodziejka. - Podała mu kolejny papier, na którym było saldo niewykorzystanych punktów.
Karasu zamrugał.
- Dlaczego ona tego nie pcha w umiejętności? - Zdumiał się.
- Nie mam pojęcia. Tak czy inaczej, musi coś z nimi zrobić, bo to nie może tak wisieć.
Księgowe chodzą złe jak osy. Kolejna sprawa, to osoby postronne na misji. Naginacie zasady, żeby nie powiedzieć wprost, że je łamiecie.
- Nie rozumiem.
- Może czas odświeżyć regulamin? - Burknęła z naganą. - Kilka razy na misję poszedł Ziemniak, mimo że oficjalnie nie należy do gildii.
- Już należy. - Karasu pogrzebał w szufladzie biurka i wyciągnął stosowny dokument. - Zapomniałem go dołączyć.
- Dalej wilkołak.
- To mam zamiar załatwić dziś.
- Jakiś bliżej nieokreślony demon.
- Demon?
- Orion.
- To Grzech.
- Nie mam go w rejestrze.
- Bo to... - Zająknął się Karasu. - Skomplikowane.
- Odkomplikujcie to, bo więcej nie puszczę nikogo spoza gildii. Nie wiem, wykorzystajcie rangi maskotek. Załatw to jakoś.
Dowódca zrobił minę skarconego uczniaka.
Z bólem pożegnał się w myślach z ciekawą lekturą.
Trzeba było posprzątać sprawy gildii zanim wszystko wymknie się spod kontroli.
- Zrozum, ja muszę mieć wszelkie informacje o zmianach kadrowych. Bez tego nie da się pracować. Mamy wstrzymać misje?
- Nie, nie, załatwię to. - Obiecał dowódca.
- Nie chcę nic mówić, ale może przydałaby ci się jakaś pomoc? Masz przecież Zastępcę?
- Właśnie chwilowo nie...
- A Hajmidal?
- Nie będzie go przez jakiś czas....
- A kto go będzie zastępował?
- Jeszcze tego nie ogarnąłem. - Przyznał niechętnie Karasu, który z każdym pytaniem Naczelnej miał wrażenie, że ma coraz więcej spraw do załatwienia.
Jasne, że przydałby się ktoś, kto to ogarnie bez zbędnych tłumaczeń co i jak. Tylko, że jakoś nikogo w tej roli nie widział.
Poza tym jego Zastępca nigdy nie zajmował się papierami...
- Nie chcę nic sugerować, ale Pieprz zawsze wszystko załatwia porządnie, może...
- Mam powierzyć sprawy gildii bogowi Zniszczenia? - Prychnął Karasu, urażony niewypowiedzianą sugestią Naczelnej, jako że niby Pieprz jest lepiej zorganizowany od niego.
- Bóg Zniszczenia, nie jest jedyną niepokojącą siłą, która przebywa tu w ostatnich czasach. Ja rozumiem, że bramy Piekieł niedaleko, ale mimo wszystko...
- Nie mam wpływu na mieszkańców Miasteczka.
- Tak... - Naczelna posłała Gryfowi uważne spojrzenie.
- Coś jeszcze?
- Dziś potrzebuję zaktualizowaną listę członków, mających uprawnienia do korzystania z Przejścia. Rekrutów póki co możesz pominąć.
Jeśli chodzi o zmiany jakie wam przysługują w związku z poziomem gildii, to oprócz rangi maskotki macie jeszcze rangę ucznia. To oznacza, że możecie brać na misję
kandydata do gildii. Ranga jest jednorazowa, czyli wygasa wraz z zakończeniem misji.
- I za każdym razem trzeba wypełniać papiery? - Jęknął Karasu.
- Dokładnie.
- Ale mamy dostęp do nowych misji prawda? - Zielone oczy rozbłysły. - Przywilej hodowli i rejestracji własnej rasy wierzchowców, zwiększenie limitu
rekrutacyjnego. A co z magami? Ilu czarodziei mogę mieć?
Naczelna wyciągnęła kolejną stertę dokumentów, tym razem był to naprawdę gruby plik.
- Tu masz zestawienie przywilejów i obowiązków odpowiednio dla poziomu czwartego, piątego i szóstego.
Jeśli chodzi o magiczną rozbudowę siedziby, musicie wystąpić o pozwolenie. To formalność, ale papiery muszą się zgadzać.
- Magiczna rozbudowa... - Karasu rzucił się zachłannie na stertę papierów.
- To samo dotyczy rejestracji nowej rasy wierzchowców. Zresztą tam wszystko jest zaznaczone. W razie pytań wiesz, gdzie mnie znaleźć.
Gryf nie zareagował pochłonięty dostępnymi zmianami.
Był podekscytowany, tyle nowości i możliwości.
Mogli całkowicie przeorganizować gildię.
Naczelna odchrząknęła.
- Karasu.
- Tak? - Niechętnie oderwał wzrok od dokumentów.
- Wiesz, że tym samym osiągnęliście poziom, który pozwala na swobodne wypowiedzenie wam wojny i odwrotnie?
- Już wcześniej chcieli nas najeżdżać, więc co za różnica.
- Wcześniej, teoretycznie, chroniło was prawo.
- Teoretycznie, nijak się miało do praktyki.
- Cóż, tylko uprzedzam.
- Dlaczego? - Karasu przyjrzał jej się czujnie.
- Krążą pewne plotki.
- Jakie?
- Zakon nie najlepiej przyjął wasz atak.
- To była obrona.
- Możliwe, tyle że oni stracili Najwyższych, a wy wyszliście z tego cało.
- No za to przepraszać nie będę. - Prychnął Karasu.
Rozległo się pukanie i do środka zajrzała Marcelina.
Karasu zamarł nad kartkami, a Naczelna wytrzeszczyła oczy.
Dziewczyna uśmiechnęła się lekko.
- Można?
- Co ona tu robi? - Zapytała słabo Naczelna. - Została wykreślona z rejestru.
- To skomplikowane. - Uśmiechnął się Karasu. - Obiecuję, że wszystko wyjaśnię.
- Dzisiaj chcę mieć pełną listę, albo blokuje Przejście. - Rzuciła stanowczo kapłanka, wstając gwałtownie z krzesła.
- W porządku. - Westchnął Karasu, któremu nagle tydzień bez misji wcale nie wydał się takim koszmarem.
Odetchnął, kiedy Naczelna zamknęła za sobą drzwi.
Spojrzał na Marcelinę, która ciekawie rozglądała się po izbie.
- Nic się tu nie zmieniło.
- A co się miało zmienić? - Burknął. - Czego chcesz?
- Porozmawiać o naszej dalszej współpracy. - Posłała mu uroczy uśmiech i usiadła na krześle naprzeciwko biurka.
- Zerwałaś kontrakt, uciekłaś, w dodatku nie sama...
- Dawne dzieje, teraz sytuacja się zmieniła.
- Doprawdy? - Dowódca skrzyżował ramiona na piersi i zmierzył ją niechętnym spojrzeniem.
- Przyszłam pogadać z dowódcą, a nie urażonym kochankiem.
- Nie byłem twoim kochankiem. - Prychnął urażony.
- Doprawdy? - Sparodiowała jego wcześniejszy ton.
Karasu zacisnął szczęki.
Jego urażonej ambicji nie pomagał fakt, że siedząca naprzeciw dziewczyna była naprawdę urocza.
Pożoga siedziała po turecku na zakurzonej podłodze i w zadumie skubała czekoladowe ciastko.
Muffinka zaplatała jej rudozłote włosy.
- Czyli nici ze sklepiku?
Czarodziejka obrzuciła ponure wnętrze nieuważny spojrzeniem.
- Skoro już kupiłyśmy to miejsce, to trzeba je jakoś wykorzystać.
- Tak myślisz? - Zapytała Pożoga, a jej oczy rozbłysły. - Naprawdę podobał mi się ten pomysł.
- Mi też. - Przyznała Muffinka, dodając kilka wsuwek z kwiatkami.
- Tylko, że trzeba było to jakoś posprzątać... - Powiedziała Grzech takim tonem, jakby ta wizja całkowicie ją przytłaczała.
- A od czego mamy tanią siłę roboczą! - Czarodziejka skończyła fryzurę i odchyliła się, podziwiając swoje dzieło.
Potem pomyślała o Pieprzu i potarła złoty znak.
- Tanią siłę roboczą? - Zmarszczyła brwi Pożoga.
Na środku zakurzonego pomieszczenia zmaterializował się Pieprz.
- Co się stało?
- Potrzebna nam pomoc! - Oświadczyła czarodziejka, a Grzech popatrzyła na nią z szeroko otwartymi oczami.
- Jak to zrobiłaś?
- On mi dał taką zabawkę. - Muffinka pokazała jej znak.
- To nie jest zabawka. - Warknął Pieprz, rozglądając się po zapuszczonym pomieszczeniu.
- No jak? Miało być zabawnie! - Przypomniała mu Ptyś.
- Co to za miejsce? - Demon ściągnął pajęczynę, która wplątała mu się we włosy podczas zwiedzania.
- Nasz sklepik.
- Sprzedajecie kurz na wagę?
- Aleś ty dowcipny. - Prychnęła Pożoga.
- Posprzątać trzeba. - Oświadczyła Muffinka. - I ten, pomalować i ...
- No to powodzenia? - Błysnął kłami Pieprz, zbierając się do wyjścia.
- Przecież same nie damy rady! - Oburzyła się Ptyś.
- Dobrze, że masz Oriona. - Uśmiechnął się paskudnie bóg.
- Ciebie też. - Pomachała ręką ze znakiem.
- Słuchaj, to nie służy do...
- Nie? - Wtrąciła się Pożoga z wyjątkowo złośliwym uśmiechem. - To taki boski znak demona, nie? Więc te same zasady. Pani każe sługa musi.
- To mój znak, ja ustalam zasady. - Prychnął Pieprz.
- Znowu chcesz oszukiwać! - Wytknęła mu Muffinka.
- A kiedy niby oszukiwałem?
- Zawsze coś ściemniasz.
Zadzwonił dzwoneczek przy drzwiach i do środka wszedł Orion.
Miał na sobie ciemnozieloną pelerynę z kapturem.
- No, gosposie już macie, więc ja wrócę do swoich spraw. - Mruknął Pieprz.
- Orion! - Ucieszyła się Pożoga, dając susa w stronę byłego Grzecha.
Zastopowało ją, kiedy Orion zdjął pelerynę, żeby ją odwiesić.
- O bogowie. - Złośnica wytrzeszczyła oczy. - Ależ on wygląda...
- Jak pajac. - Podsunął usłużnie Pieprz, ignorując środkowy palec, którym poczęstował go wojownik.
- ...cudownie!! - Pożoga z zapałem zaczęła obchodzić Oriona.
- Prawda? - Rozpromieniła się Muffinka.
Pieprz przewrócił oczami i ruszył do wyjścia.
- A ty gdzie? - Zatrzymało go stanowcze pytanie Ptysia.
- Może nie uwierzysz, ale mam ważniejsze sprawy na głowie.
- Ach tak?
- Dokładnie tak.
- Niemożliwe. Orion zrobił mufinki truskawkowe.
Pieprz zatrzymał się z ręką na klamce.
- Dobre?
- Rewelacyjne.
Orion zamigał.
- Oczywiście, że dla Pieprza wystarczy. - Uspokoiła go Muffinka. - Pod warunkiem, że będzie grzeczny.
Pożoga zachichotała.
Oglądanie swojego szefa w nowej roli było całkiem ciekawym doświadczeniem.
Orion znowu coś zamigał.
Pieprz posłał mu drwiące spojrzenie.
- Pewnie, że jestem potrzebny, ktoś musi cię nauczyć sprzątać. - Rzucił złośliwie Aeszma.
Muffinka załapała Pożogę za rękę i pociągnęła ją na skrzynkę stojącą pod witryną, na której sobie przycupnęły.
- To on w ogóle potrafi sprzątać? - Zapytała Złośnicę szeptem.
- Pojęcia nie mam. - Odszepnęła Pożoga, a potem razem zachichotały, kiedy Orion i Pieprz złapali za szczotki i szmaty.
Były Grzech pootwierał okna, a potem zamigał coś do Pieprza, który w odpowiedzi przedzielił pomieszczenie świecąca linią.
- Co powiedział? - Zapytała czarodziejka.
- Żeby założyli się, kto lepiej posprząta.
- O, lubię zakłady! - Zapaliła się Muffinka. - Co będzie nagrodą?
- Kolacja z tobą. - Parsknęła Pożoga.
- No oczywiście, cóż może być lepszego? - Przyznała z przekonaniem Muffa, poprawiając kokardę na głowie.
Jaga, z braku lepszego zajęcia, pomagała matce w kuchni.
Przygotowanie obiadu dla takiej zgrai wcale nie było łatwym zadaniem.
Co prawda pani Gibons miała do pomocy kotołaczkę, ale i tak nie było lekko.
Niewiele rozmawiały, uwijając się po niewielkim pomieszczeniu.
Kiedy rudowłosa wyjęła bułeczki z pieca, do kuchni zajrzała Marcelina.
Jaga kojarzyła ją z plotek i ostatniej draki w Wielkiej Sali.
- Chodź na chwilę. - Poleciła bez wstępów niebieskooka.
- Ja? - Zdziwiła się dziewczyna, a matka szturchnęła ją w bok.
- Co mnie szturchasz? - Obraziła się. - A kim ty właściwie jesteś?
- Twoją przełożoną, więc daruj sobie dyskusję i chodź na dziedziniec. - Poleciła Marcelina.
Jaga ze złością ściągnęła fartuch i rzuciła na stół.
Miała dość, że każdy jej rozkazuje.
Była magiem! to ona powinna rozkazywać!
Wyszła na dziedziniec naburmuszona.
- Słyszałam, że masz charakterek. - Roześmiała się na jej widok Marcelina.
- Czego chcesz?
- Przede wszystkim grzeczniej. - Niebieskie oczy momentalnie zrobiły się zimne, a ton z wesołego zmienił się w chłodny.
Jaga zacisnęła zęby.
- Chciałam cię uprzedzić, że wieczorem, po tej całej szopce ze sprawdzeniem wilkołaka będziemy na nowo ustalać składy.
- I co to zmienia?
- Tyle, że póki co nie pracujesz z Pieprzem. Być może w ogóle nie będziesz.
- Naprawdę? - Jarogniewie momentalnie przeszła cała złość.
Marcelina uśmiechnęła się lekko.
- Mogę cię wziąć do Zadaniowców.
- Ale czy to nie decyzja Hajmidala?
- Hajmidal chwilowo nie będzie decydował o niczym, a ja przejęłam jego drużynę. Przemyśl to sobie.
- Nie muszę. - Oznajmiła stanowczo Jaga. - Czy to znaczy, że zostałaś Zastępcą?
- Nie i nie wiem, kto nim będzie, ale zapowiada się niezła zabawa wieczorem.
Muffinka miętosiła kartkę z punktami.
Nie miała pojęcia, co właściwie miała z nimi zrobić.
Żadne dodatkowe umiejętności nie wydawały jej się na tyle ciekawe, żeby się z nimi później użerać.
Poza tym każda dodatkowa opcja stanowiła obciążenie dla mocy.
A ona była przywiązana do palenia.
- Możesz kupić sobie jakiś magiczny gadżet. - Podsunął Ziemniak, podjadając żelki.
- Pewnie są jakieś paskudne.
- Przejdź się na trzeci rynek, koło wschodniej bramy, tam mają takie rzeczy.
- A ty skąd wiesz?
Druid wzruszył ramionami.
- Chodź ze mną.
- Muszę zgłosić się do Karasu, potem możemy się spotkać.
Czarodziejka westchnęła ciężko i położyła policzek na stole.
Przez chwilę obserwowała zmywającego Oriona.
Może rzeczywiście znajdzie coś uroczego.
Albo jakieś ulepszenie do laski.
A może samozamiatającą miotłę.
Albo...
Nagły przypływ energii oderwał ją od stołu.
Złapała w locie wrzosowy kapelusik i pomknęła na wschodni rynek.
Legglę naciągnął łuk, ale nie wypuścił strzały.
Pieprz leniwym ruchem wyrzucił pocisk.
Strzała przebiła go w locie.
- W ogóle się nie starasz. - Skarcił go elf.
Siedzący na płocie bóg ziewnął.
- Denerwujesz się?
- Trochę. - Przyznał łucznik, trafiając kolejny cel. - Nie sądziłem, że Karasu chce to zrobić publicznie.
- Ciekawy jestem, kto dostanie Zadaniowców.
- Dlaczego to zrobiłeś?
- Co?
- Związałeś się z czarodziejką.
- To nie do końca tak. - Błysnął kłami Pieprz i cisnął kolejny pocisk.
- Czasami masz strasznie dziwne pomysły. - Parsknął elf.
Aeszma poczuł, że znak znowu się odzywa.
Przecież dopiero co skończył sprzątać!
Próbował zignorować wezwanie, ale koszula na jego piersi zaczęła niebezpiecznie dymić.
- Aż się palisz do roboty. - Roześmiał się Legglę.
Kolejny pocisk niemal rozwalił mu łeb.
Uratował go tylko elfi refleks.
- Palant! - Posłał Aeszmie złe spojrzenie, ale bóg zniknął bez śladu.
Zmaterializował się w którymś z zaułków we wschodniej części Miasteczka.
- No ile można czekać? - Przewróciła oczami czarodziejka.
- Muffa, ty chyba zupełnie nie zrozumiałaś, jak to działa...
- Ja tykam, ty przylatujesz.
- Ale... - Zaczął Pieprz, tylko że Ptyś już go nie słuchała.
Obróciła się na pięcie i ruszyła w górę uliczki.
Bóg zdusił w sobie irytację.
- Czekaj!
- Nie zapomnij o zakupach! - Krzyknęła przez ramię, a Aeszma dopiero teraz zauważył pokaźna stertę pakunków.
Pozbierał je, mrucząc pod nosem przekleństwa i obiecał sobie, że więcej nie zjawi się na poza misyjne wezwanie.
Dziewanna obeszła, rozciągające się za murami, jezioro.
Zakątek od razu przypadł jej do gustu.
Rozległe, trawiaste wzgórze łagodnie opadające w stronę jeziora stwarzało możliwości.
Łąki przechodzące w sad i otulający całość lasek, ciągnący się po drugiej stronie jeziora.
Przeszła jeszcze kilka kroków i trafiła na, ukryty w szuwarach, szeroki i płaski głaz, który wcinał się daleko w jezioro niczym naturalny pomost.
Na kamieniu ktoś siedział.
- Jest i nasz złodziejaszek. - Uśmiechnęła się.
Druid odwrócił się zaskoczony.
Nie lubił jak ktoś raptownie wyrywał go za zadumy.
Właśnie obmyślał wyjątkowo ciekawy mechanizm, zastanawiając się w jaki sposób można byłoby zapewnić mu źródło energii niezbędnej do funkcjonowania.
Wstał, otrzepując spodnie.
- Przynajmniej zrobiłeś jakiś dobry użytek z tych gałęzi? - Zainteresowała się, wchodząc na kamień.
- Można tak powiedzieć.
- Dumasz nad zagospodarowaniem terenu?
- Co? - Zdziwił się druid, rozglądając trochę nieprzytomnie.
- To kawał świetnego terenu.
- Ogródkowe zabawy mnie nie pociągają.
- Dziwne, w końcu jesteś druidem, czy sadzenie roślinek nie powinno być twoją pasją?
Ziemniak postanowił nie skomentować.
Znowu dostrzegł ten dziwny biały błysk w trawach.
Wyprostował się, chcąc zobaczyć, co to takiego.
Dziewanna też się odwróciła.
Na kamień wbiegła biała fretka.
- No i gdzieś ty się podziewał? - Zbeształa go blondyneczka.
Zwierzątko zakręciło się jak fryga i błyskawicznie wspięło się po jej nogawce.
Owinęło się wokół szyi i pomiziało dziewczynę w ucho, wydając zabawne odgłosy.
- Dobra, dobra.
- To twoja fretka? - Zainteresował się Ziemniak. - Chyba ją widziałem u Druidów.
- To Figiel, mój szpieg. - Wyjaśniła. - Wiesz jak nudno jest być drzewem?
- Pojęcia nie mam. - Przyznał.
- To o czym tak dumałeś? W ogóle dziwi mnie, dlaczego nikt tu jeszcze nic nie posadził.
- Bo to ziemia demona.
- Co?
- No Pieprza. - Mruknął Ziemniak, żałując, że podjął temat.
- Ma zamiar zostać rolnikiem? - Roześmiała się. - Zniszczenie już wyszło z mody?
- Nie wiem, planowali tu założyć winnicę, ale ... jakoś nie wyszło.
- Winnicę? - Zainteresowała się.
- Tak myślałem, że na tym zboczu można zrobić automatyczne nawadnianie.
- Automatyczne?
- Takie, że samo będzie lać wodę.
- Bez magii? - Dziewanna popatrzyła z zaskoczeniem na druida.
- No tak.
- Niby jakim cudem? W jaki sposób chcesz poprowadzić wodę do góry?
- Właśnie nad tym myślałem. - Zapalił się Ziemniak, wyciągając notatnik z jednej z kieszeni.
Dziewczyna pochyliła się z ciekawością.
- Gdyby skonstruować takie urządzenie...
- Co to jest? - Przechyliła głowę na bok.
- Pompa.
- I to niby pchałoby wodę w górę?
- Taki jest plan, potem można to puścić takimi rurkami, zrobionych z tych trzcin, one są puste w środku.
- A co to będzie napędzać?
- No właśnie jeszcze nie wiem. - Strapił się Ziemniak.
- A poza tym, to tak ciągle będzie się lało?
- Nie, gdyby dać formułę, która określa, że pompa ma się włączyć o określonej porze...
Dziewanna wyprostowała się i popatrzyła na Ziemniaka dziwnie.
- Wiem, że wystarczy kilku matołów z wiadrami. - Burknął, chowając notes do kieszeni.
- A jaką macie winorośl?
- Co? - Druid zamrugał, zmuszając się do porzucenia marzeń o pompie.
- Mówiłeś, że chcieliście sadzić.
- Przywieźli jakieś z Vernat.
- Poważnie? - Oczy Dziewanny rozbłysły.
Wieki nie piła tego wina.
- Gdzie je macie?
Ziemniak się zadumał.
Przypomniał sobie komórkę gdzieś przy ogrodzie Hajmidala, o ile nic się nie zmieniło, sadzonki pewnie nadal tam są.
- Mogę ci pokazać. Ale chyba nie chcesz tego sadzić na wzgórzu Pieprza?
- Dlaczego nie? - Zdziwiła się. A potem nachyliła się i wyszeptała kpiąco. - Chcesz powiedzieć, że zarządzanie cudzą własnością bez pytania byłoby nie w porządku?
Ziemniak zarumienił się.
- Dobra, ukradłem te gałęzie. - Przyznał z miną męczennika.
- Tyle to ja wiem. - Roześmiała się Dziewanna.
- Przepraszam. - Westchnął.
- No i już. - Posłała mu szeroki uśmiech. - Nie bolało, nie? - Puściła oko do zbaraniałego druida i ruszyła w stronę Miasteczka.
- I tyle? - Zdumiał się, kiedy go odblokowało.
- A coś się spodziewał? - Zdziwiła się. - Jakiś sądów ostatecznych?
Ziemniak odetchnął z ulga, na wszelki wypadek postanowił nie komentować.
Mufinka siedziała w wysprzątanym na błysk niedoszłym sklepiku i gapiła się na kawał materiału, który miała na kolanach.
Był w kolorze kawy i podobno skrywał w sobie niesamowity magiczny potencjał, który jednak jakoś nie chciał się jej objawić.
Płaszcz przynajmniej był miły w dotyku.
Czarodziejka pomyślała, że może jednak to nie był dobry pomysł, żeby ładować w ten ciuch cały zapas punktów.
Zadzwonił dzwoneczek i do środka weszła Diabeł.
- O, co tu robisz? - Zdziwiła się Muffinka.
- Przyszłam zobaczyć jak wam idzie. - Rozejrzała się po pomieszczeniu. - Przydałoby się jakieś malowanie.
- Nawet malowanie nas nie uratuje. - Westchnęła czarodziejka. - Kiedy nie mamy co sprzedawać.
- No coś ty, dobre wnętrze to podstawa! - Diabeł ciekawie zaglądała w każdy kąt. - A kawa będzie? Taki mini bufecik, ciacha, kawa, te sprawy...
- Pewnie, Orion rewelacyjnie piecze!
Diabeł roześmiała się.
- Kto by pomyślał.
- To była najlepsza wygrana ever. - Zapewniła ją Muffinka.
Piekielna dziewczyna zmierzyła ją rozbawionym spojrzeniem.
Mała czarodziejka była najbardziej uroczą istotą, jaką kiedykolwiek widziała.
- W takim razie, potrzebne ci będzie...
- Czekaj, od tego to ja mam ludzi. - Przystopowała ją Muffinka i potarła złoty znak.
W sklepiku zmaterializował się Aeszma.
- Znowu zaczynasz? - Warknął.
- Dałeś jej znak? - Zdziwiła się Diabeł.
- Tak, chyba miałem zaćmienie. - Burknął Pieprz, a czarodziejka posłała mu uroczy uśmiech.
Bóg westchnął ciężko.
- To nie załatwia sprawy.
- Nie? - Zdziwiła się Muffinka, trzepocząc rzęsami.
Diabeł zachichotała i przysunęła się bliżej.
- Co tam masz? - Zainteresowała się, biorąc do ręki skraj płaszcza.
- A nie wiem. - Przyznała czarodziejka. - Kupiłam za punkty.
Pieprz błyskawicznym ruchem sięgnął po płaszcz.
Rozprostował go.
- W sklepie?
- Na straganie.
- Nikt ci nie mówił, że z takimi zabawkami trzeba ostrożnie? - Posłał czarodziejce złe spojrzenie.
- To tylko płaszcz. - Prychnęła. - Co może mi zrobić?
- Nie chcesz wiedzieć. - Zachichotała Diabeł, siadając obok Ptysia.
Pieprz podejrzliwie przyglądał się materiałowi, a potem zarzucił go na ramiona i zapiął skórzane paski na piersi.
Czarodziejka i Diabeł wgapiły się w niego.
- O ja cię. - Wyrwało się Muffince.
- Tego się nie spodziewałam. - Przyznała Diabeł.
Pieprz okręcił się, uważnie obserwując płaszcz.
Nie widział w nim nic nadzwyczajnego.
Podniósł wzrok na zarumienioną czarodziejkę, która pochłaniała go wzrokiem.
W oczach Diabła igrały rozbawione ogniki.
- No co? - Zmarszczył brwi.
- Niesamowi.... - Wychrypiała Muffa, nie mrugając.
- Niesamowicie leży. - Wyręczyła ją Diabeł. - Obróć się jeszcze.
Aeszma miał niejasne przeczucie, że coś jest nie tak, ale nie wiedział co.
Za to dziewczyny jak urzeczone wgapiały się bezczelnie w całkiem nagiego Pieprza.
Dzwoneczek znowu zabrzęczał i do sklepiku weszła Dziewanna.
Weszła i stanęła jak wryta.
- Jakiego rodzaju działalność tu prowadzicie? - Parsknęła.
- O co wam chodzi? - Zirytował się Pieprz, rozpinając klamerki.
- Nie... - Jęknęła Muffa.
- Mną się nie przejmujcie. Ja też chętnie popatrzę. - Bezczelnie odchyliła się i obrzuciła taksującym spojrzeniem tyłek Pieprza, który
ze zniecierpliwieniem ściągnął płaszcz.
Czarodziejka jęknęła z rozczarowaniem. Diabeł parsknęła, a Dziewanna westchnęła.
- Szkoda...
- Do diabła z wami. - Zawarczał bóg. - Nawiedzone baby.
Kiedy odpowiedział mu wyjątkowo wesoły wybuch śmiechu, ruszył ze złością w stronę drzwi.
- No i znowu trzeba go będzie wezwać, żeby zapisał, co będzie potrzebne. - Stwierdziła Muffinka, kiedy się wreszcie uspokoiły.
- Ale poważnie, boski jest. - Westchnęła Dziewanna.
- No w końcu ma to we krwi. - Parsknęła Muffa.
- Taak, urosło mu się. - Zgodziła się Diabeł i znowu zachichotały.
- Właśnie, to jest moja siostra! - Piekielna dziewczyna skazała na krótko ostrzyżoną blondynkę. - Dziewanna. A to Mufinka.
- To ty przyszłaś z Ziemniakiem. - Czarodziejka miała mieszane uczucia.
- Widzę, że druid zrobił dobry użytek z mojej gałęzi. - Uśmiechnęła się niebieskooka, wskazując na laskę czarodziejki.
Ptyś na wszelki wypadek przyciągnęła broń nieco bliżej.
- Bawisz się artefaktami, a mi wojny wypominasz. - Westchnęła Diabeł, wstając.
- Nie widzisz subtelnej różnicy?
Diabeł zarzuciła płaszcz, który od razu dopasował się do nowej sylwetki.
Pozapinała klamerki.
- Czyli wydałam swoje punkty na rozbierający płaszcz. - Muffinka wgapiła się w piekielną dziewczynę.
- Wszystkie?
- No, a na co mi one, nie mam nic do ulepszenia, jestem idealna. - Ptyś poprawiła kokardę.
Dziewanna roześmiała się.
- Laskę mogłaś zakląć, czy coś.
- Pieprz już to zrobił.
Dziewanna nachyliła się i złapała brzeg płaszcza.
- Wiem co to jest, ściągaj. Muffa, zakładaj.
- No nie wiem, słabo się znamy. - Prychnęła czarodziejka.
- Ciebie nie rozbierze. - zapewniła Dziewanna.
- Nie? - Upewniła się Ptyś, patrząc na nią nieufnie.
- Nie?- Wyrwało się Diabeł.
Dziewanna posłała siostrę rozbawione spojrzenie.
Czarodziejka zapięła płaszcz, który po raz kolejny zmienił rozmiar.
Zamigotał i przybrał kolor pudrowego różu.
- I co? - Zdziwiła się Muffinka.
- Walnij ją jakąś formułą. - Poleciła Diabłowi siostra.
- Co? - Zaniepokoiła się czarodziejka.
- Czy ja wiem, może sama...
- Ja jeszcze nie mam siły, muszę się oszczędzać. - Przewróciła oczami Dziewanna.
- Zaraz, to nie jest dobry... - Zaczęła Muffinka, ale Diabeł miotnęła formułę.
Zaklęcie rozbiło się na płaszczu i zniknęło.
- Waaaa. - Zachwyciła się czarodziejka. - Magiczna kapota!
- Dokładnie antymagiczna. Odporna na zaklęcia. - Wyjaśniła Dziewanna. - Osobom postronnym zapewnia jedynie ten inny, ciekawy efekt.
- Chyba wolałabym, żeby Pieprz w nim chodził. - Westchnęła Muffinka i wszystkie trzy zachichotały.
W porze kolacji członkowie gildii zebrali się na łąkach pod murem, gdzie ustawiono już stoły wokół ogniska, szykując się do wielkiej, wieczornej uczty.
- A co to za impreza? - Zdziwiła się czarodziejka.
- Podobno Karasu ma dla nas nowiny.
- I okaże się, czy wezmą Derwana. - Mruknął Legglę, który sprawiał wrażenie zdenerwowanego.
- Gdzie Pieprz? - Muffinka stanęła na palce, rozglądając się po tłumie.
Aeszma stał niedaleko i bez trudu ją usłyszał.
Żeby uniknąć kolejnego wezwania, ruszył w jej kierunku.
- Szybko się uczysz. - Pochwaliła czarodziejka, a elf mało nie udusił się ze śmiechu.
Pieprz miał ochotę udusić podłego Ptysia, ale na drodze stanął mu Orion.
- Ciesz się póki możesz. - Prychnął bóg. - Kolacja i tak jest moja.
Orion coś zamigał z wyraźną irytacją.
- A może by tak się pobili o ciebie, urozmaiciliby wieczór. - Szepnęła Diabeł, materializując się tuż przy Muffince.
- Zdecydowanie wystarczy już podejrzanych zgonów w tym stuleciu. - Burknął Samael, pojawiając się w bezpiecznej odległości od czarodziejki.
Na widok stroju Oriona otworzył i zamknął usta, a potem się zarumienił.
Wojownik odwrócił wzrok, a Pieprz wybuchnął radosnym śmiechem, dostał takiej głupawki, że Karasu musiał mu przyłożyć, żeby się opanował.
Muffinka skorzystała z zamieszania i zatopiła palce w szarych piórach.
Samael jęknął i zarumienił się jeszcze bardziej, odskakując jak oparzony.
A potem pobladł gwałtownie.
- Co ty tak kolory zmieniasz? - Zainteresowała się Muffinka. - Może chory jesteś?
Kostuch nie odpowiedział, bo w osłupieniu wgapiał się w Dziewannę, która właśnie wyszła z Miasteczka.
- Kurwa, nie w tę stronę! - Usłyszeli zły głos Blika, który w ostatniej chwili uniknął płomienia Draco.
Grzech właśnie podpalał ognisko.
Pożoga rzuciła iskrami w Blika.
- No ja pierdole. - Białowłosy chłopiec schował się za Szałwią.
- Powinniśmy mieć kogoś, kto by gasił wasz zapał. - Syknął.
Grzechy pomknęły w stronę stołów.
Orion przyglądał im się przez dłuższą chwilę, przestał, kiedy poczuł na sobie spojrzenie Pieprza.
- Co ona tu robi? - Spytał sztywno Samael i zupełnie nie przejął się tym, że Muffa znowu dorwała się do jego piór.
- Kto?
- Dziewanna.
- Taki rodzinny zjazd. - Uśmiechnęła się Diabeł.
- To jakiś żart?
- O, Samcio! - Blondynka pomachała wesoło Kostuchowi.
Pieprz parsknął.
- To na bank twoja robota! - Samael posłał mu wściekłe spojrzenie.
- Dlaczego zaraz moja? - Obraził się Aeszma.
- Bo ty ściągasz same kłopoty! Jesteś chodzącym nieszczęściem, powinieneś siedzieć w podziemiach i to najlepiej pod kluczem! - Wściekł się Kostuch.
Atmosfera momentalnie zgęstniała.
Dobry humor opuścił wszystkich, stojących w pobliżu Pieprza.
- O kurwa. - Skrzywił się Blik.
- Nikt cię tu nie zapraszał. - Zawarczał Pieprz, a jego oczy pociemniały.
- Panowie, po co te nerwy? - Dziewanna beztrosko stanęła między Aeszmą i Samaelem, którzy mierzyli się wściekłymi spojrzeniami.
Diabeł odciągnęła Muffinkę, a Grzechy ustawiły się w półkręgu.
Orion drgnął.
- Zejdź mi z drogi. - Warknął Pieprz, a jego upiorna aura przybrała na sile.
Wszyscy cofnęli się.
Smamael zadrżał, ale nie ruszył się nawet na krok.
- Wracaj do domu, Sam. - Poleciła Dziewanna takim tonem, że Kostuch w końcu na nią spojrzał.
Aeszma zrobił krok w jego stronę, ale blondynka położyła mu dłoń na piersi.
Bardziej go to zdziwiło niż zatrzymało.
Miał ochotę złapać Kostucha i rozszarpać go na kawałki.
Samael rozpłynął się w powietrzu.
Dziewanna poklepała Pieprza po piersi.
- No już, nie napinaj się tak.
Cała polana wstrzymała oddech, oczekując ataku.
Ten jednak nie nastąpił, aura zniknęła, a oczy Pieprza odzyskały czekoladowy kolor.
- Zawsze jakaś afera. - Westchnęła Muffinka puszczając dłoń Diabła.
Sama nie wiedziała, kiedy ją złapała.
Grzechy złamały szyk i się rozproszyły.
Karasu postanowił nie przedłużać, bo znając tych oszołomów, zaraz znowu będzie jakaś draka.
Zabrzmiał gong oznaczający początek próby.
- Dlaczego Samael tak się wściekł? - Zapytała Muffinka idąc obok Diabla i Dziewanny w stronę wyznaczonego miejsca próby.
- Bo nie lubi jak ktoś się miesza w robotę Gieni. - Wzruszyła ramionami blondynka.
- A Pieprz nie lubi jak go się dotyka, ciesz się, że nadal masz głowę. - Uprzedziła Diabeł.
Siostra posłała jej dziwny uśmiech, a potem przepchała się w stronę Ziemniaka.
- Dziwna jest. - Zadumała się Muffinka.
Diabeł nie była pewna czy akurat tego słowa użyłaby do opisania siostry.
Gong zagrzmiał po raz kolejny.
Wszyscy umilkli i przenieśli uwagę na to, co działo się w kręgu.
- Zaczynaj. - Polecił Karasu, stojącemu sztywno Derwanowi.
Rysy chłopaka rozmyły się i chwilę później zmienił się w wilkołaka.
Zanim ktokolwiek dążył zareagować, do kręgu wszedł Pieprz.
Formuła ochronna rozprysła się.
Wilkołak wyraźnie zawahał się, ale nie ruszył się nawet na krok.
- Chyba zdał, nie? - Muffinka spojrzała na bladego elfa.
Obok Pieprza pojawił się Blik i sypnął wilkołakowi piaskiem w oczy.
Legglę drgnął, ale Jasny położył mu rękę na ramieniu.
Derwan cofną się potrząsając łbem.
- Dobra, wracaj. - Rzucił Karasu, uderzając w gong.
Chłopak wrócił do swojej postaci, a Legglę wyrwał się i skoczył w jego stronę.
- Wiem, że bardziej interesuje was żarcie, ale mamy kilka spraw do ustalenia. - Karasu skupił na sobie uwagę. - Po pierwsze mamy szósty poziom!
Przez łąkę przetoczył się wrzask wiwatów i gwizdów.
Dowódca przerwał podniecone szepty.
- Musimy na nowo rozpisać drużyny. Hajmidal opuścił nas na jakiś czas, dlatego wyznaczę również nowego Zastępcę.
Grupę Zadaniowców od dziś przejmuje Marcelina.
- Że co? - Zdumiała się Pożoga.
- Kurwa, chyba jaja sobie robisz? - Wrzasnął Blik.
Orion coś nerwowo zamigał, a potem urwał w połowie znaku i jego ramiona opadły.
Białowłosy chłopiec posłał mu pogardliwe spojrzenie.
- To zdrajczyni! - Wrzasnął Jasny.
- On chyba oszalał. - Mruknęła Muffa z niesmakiem.
- Marcelina jest magiem, a jak dobrze pójdzie to wkrótce Jaga zajmie miejsce trzeciego maga, który nam przysługuje. - Karasu nie przejął się zimnym powitaniem
Marceliny.
Spojrzał w stronę Pieprza.
Bóg stał w miejscu niedawnego kręgu i patrzył na dowódcę ze złością.
Gryf odchrząknął.
- Na swojego zastępcę do czasu powrotu Hajmidala, wybrałem Pieprza. Chodźcie tu, trzeba ustalić składy. Reszta może się częstować.
- To się źle skończy. - Westchnęła Muffa.
- O, są babeczki kawowe. - Ucieszyła się Diabeł.
- Posłuchaj, chyba mogę ci pomóc. - Dziewanna zajęła miejsce obok Ziemniaka.
- W czym? - Zdziwił się, nakładając sobie jedzenie.
- W tej całej pompie. Mam takie kryształy, które można odpowiednio programować.
- Co można? - Druid zamarł w pół ruchu do miski z gulaszem.
- Jakby tu... - Zamyśliła się na chwilę. - Upraszczając, możesz z ich pomocą kazać jakiemuś ustrojstwu coś robić.
Do tego potrzebne są specjalne formuły programujące, ale o tym później. No i wiesz, bez zbędnego afiszowania się, bo to jednak ma daleko idące skutki
jeśli chodzi o degradacje ludzkiej inteligencji.
- Przecież nie mam zamiaru zbawiać Świata. - Uspokoił ją druid, który właściwie stracił już zainteresowanie jedzeniem.
Muffa bez przekonania zjadła dwa ptysie i patrzyła w stronę trójki rozmawiających dowódców.
Nie podobało jej się, że nie bierze udziału w dyskusji odnośnie swojego przydziału.
Jeśli komuś przyjdzie do łba umieścić ją w drużynie Marceliny to zwija manatki!
Mściwie wycisnęła krem z ptysia i oblizała palce.
Pieprz ze złością patrzył na Karasu.
Takiego świństwa się nie spodziewał.
Jasne, zgodził się na obecność Marceliny, ale nie spodziewał się, że obejmie taką funkcję.
- Nie wściekaj się, wiesz, że to najlepsze rozwiązanie. - Mruknął dowódca. - Ona zna się na magii, ogarnie...
- Jeśli gdzieś, w tej pojebanej wizji, ubzdurało ci się, że oddam jej Muffę, to przemyśl to raz jeszcze. - Uprzedził Pieprz takim tonem, że Karasu
przeszedł nieprzyjemny dreszcz.
- Nie nakręcaj się, przecież ci jej nie zjem. - Przewróciła oczami Marcelina. - Teraz mamy sporo misji dla samych magów. Ona naprawdę może na tym skorzystać.
- Poza tym... - Zaczął Karasu, ale nie skończył, bo Pieprz odwrócił się i odszedł wyjątkowo wściekłym krokiem.
Gryf westchnął.
- Wiedziałem że tak się to skończy.
- Ochłonie, to mu rozum wróci, pocieszyła go Marcelina.
- Albo kogoś zeżre.
- Albo. - Zgodziła się. - Czyli ustalone? Zabieram Jagę i Muffinkę z druidem.
Karasu niechętnie przytaknął.
- W Piątce będzie Jasny, Padalec, Orety, Vanisz i Pożoga. Poczekam, aż ten osioł ochłonie i poda skład Wybranych, bo jeśli nie dostarczę tych papierów do północy
to mi Naczelna łeb urwie.
Marcelina parsknęła i ruszyła w stronę stołu.
Karasu musiał jeszcze sprawdzić kandydatki na nowe healerki.
Chciał w to wrobić Pieprza, ale to chyba nie był najlepszy pomysł.
Jakby mało mieli problemów, od strony Miasteczka dziarsko maszerowała królewna Konstancja.
- O nie. - Jęknął Szałwia.
- O kurwa, kryć się. - Syknął Blik, łapiąc zaskoczonego Oriona za ramię i ciągnąc go w stronę zagajnika.
Draco popędził za nimi.
Przebiegli spory kawałek, zanim odważyli się zatrzymać.
Szałwia odetchnął z ulgą.
Draco spojrzał na Blika.
Parsknęli śmiechem.
- Po co go brałeś? - Mruknął w końcu Szałwia, przyglądając się zdezorientowanemu Orionowi w uroczym stroju pokojówki.
- Ja pierdolę, długo masz zamiar robić z siebie idiotę? - Zapytał Blik.
> Sam jesteś idiotą. - Zamigał ze złością Orion.
- Dlaczego to robisz? - Zapytał cicho Szałwia. - Jesteś tu jak jakiś cholerny wyrzut sumienia.
On wie, że popełnił błąd, masz zamiar karać go każdego dnia?
Wojownik otworzył szeroko oczy.
> O czym ty mówisz? - Zamigał.
- Mówi o tej całej szopce do kurwy nędzy. - Wściekł się Blik. - Pierdolisz go, zrozumieliśmy, ale po cholerę tu siedzisz?
Już nam pokazałeś, że wolisz popierdalać w sukience i zmywać gary, niż wrócić do nas. Komunikat przyjęty. Masz nas w chuju.
- Nie możesz, po prostu odejść? - Zapytał Szałwia, nie patrząc na Oriona, który stał jak skamieniały.
- Jestem tu od niedawna, ale wiem, że Aeszmie zależy na każdym z was. Boli go to. - Mruknął Draco. - To się czuje. - Dodał ciszej, dotykając swojej skroni.
- Chodźcie. - Rzucił Blik.
> Czekajcie. - Poprosił Orion. - To nie tak, jak myślicie.
- O ile ja, kurwa, razy słyszałem ten tekst. - Prychnął Blik. - Raz posuwam gościa, a tu włazi jego żona, a on do niej "to nie tak jak myślisz, kochanie".
- Przeżyjemy bez dygresji z pamiętnika kurwy. - Mruknął Szałwia.
Draco parsknął.
- Co wy wiecie o życiu. - Przewrócił oczami Blik. - No? - Ponaglił Oriona, rzucając mu wyzywające spojrzenie.
Były Grzech uciekł wzrokiem.
> Nie sądziłem, że będziecie mnie jeszcze chcieli. Zawiodłem Aeszmę i was też. Powinienem go chronić, ale nie było mnie... - Przerwał miganie i ze złością otarł
łzę spływającą mu po policzku. - To nie jest jego kara. - Wskazał na swój strój. - Tylko moja.
- O czym on chrzani, bo chyba już mi się pierdoli w oczach. - Syknął Blik wbijając intensywnie niebieskie oczy w Oriona.
- Przecież nic nie mogłeś zrobić. - Powiedział z niedowierzaniem Szałwia. - Aeszma z nimi poszedł, żeby nas chronić, odciął nas, żeby nie znaleźli połączenia.
Spieprzył, jasne, ale zrobił wszystko, żeby to naprawić. To wy daliście wyłapać się jak szczeniaki. Mówisz, że cię nie było. Mnie też nie było!
- Tylko nie szczeniaki. - Obraził się Blik. - Spróbuj walczyć bez mocy. Powodzenia. Ach, przecież to nigdy nie był TWÓJ problem, prawda?
- Pierdol się. - Mruknął Szałwia.
- O, kurwa. - Oczy Blika rozbłysły. - Szałek nam dorasta!
> To co ja mam zrobić? - Zamigał bezradnie Orion.
Draco wybuchnął śmiechem.
- Wybaczcie, ja rozumiem, drama te sprawy, ale jak facet w sukience pyta mnie, co ma robić, to ...
Chwilę później rechotała już cała trójka.
- Chodź, złamasie. - Blik w końcu machnął na Oriona. - Ale przyznajcie, że nogi to ma całkiem niezłe.
Szałwia i Draco zachichotali.
Klął pod nosem.
Ten cały wyjazd był mu zupełnie nie na rękę.
Kiedy wrócą?
Wiosną?
Latem?
A co z uprawami?
Jasne, że Orety będzie trzymał rękę na pulsie, ufał mu, ale to nie to samo.
W dodatku to nawet nie była oficjalna misja, czyli przez ten cały czas nie zobaczy złamanego punktu umiejętności.
A składał na ulepszenie miecza.
- Widzę, że humor dopisuje. - Uśmiechnęła się Diabeł, która pojawiła się nie wiadomo skąd.
- Tak, wprost rewelacyjnie. - Burknął.
- Obawiam się, że źle na to patrzysz. - Zmartwiła się, ciekawie wąchając zawartość jednej z niewielkich buteleczek.
Izba Hajmidala przypominała siedzibę zielarza.
Skromny pokoik wypełniony był setkami buteleczek i doniczek z roślinami.
Ściana z drzwiami wejściowymi w całości składała się z szyb, za którymi była niewielka, wąska szklarnia.
Niemal cały stół zajmowała jakaś skomplikowana aparatura.
Plątanina szklanych rurek i naczyń.
Diabeł nie poświęciła jej specjalnej uwagi.
Podeszła natomiast do stojaków z bronią i sięgnęła po miecz.
Zastępca błyskawicznie wyjął jej go z rąk i odłożył z powrotem na miejsce.
- To nie jest zabawka. - Mruknął. - I jak mam na to patrzeć? Nie wiem na ile jadę, zostawiam Karasu z obłąkanym demonem...
- Półbogiem.
- Tym gorzej! W dodatku nie dostanę za to żadnych punktów, a chciałem...
- Co chciałeś? - Spojrzała na niego z ukosa.
- Mniejsza. - Nie miał zamiaru wdawać się w dyskusję z tą podejrzaną istotą.
- Odwiedzisz Siedem Krain.- Powiedziała, podchodząc do regału z doniczkami. - Pomyśl, jakie to stwarza możliwości dla ciebie, jako producenta nalewek.
Zastępca wytrzeszczył oczy.
O tym w ogóle nie pomyślał.
- Będę mógł poszukać odbiorców? - Zapytał podejrzliwie.
- A kto ci broni?
Hajmidal myślał gorączkowo, musi dopakować więcej rzeczy, ale jeśli to się uda, będzie mógł znacznie zwiększyć zasięg działania.
Koniecznie musiał porozmawiać z Oretym...
- A co do miecza... - Diabeł przesunęła dłonią po leżącej na stojaku broni.
Zastępca zrobił krok w jej stronę, kiedy miecz uniósł się i podpłynął do niego w powietrzu.
Ostrze wysunęło się z pochwy, a Hajmidal zaniemówił.
- Jak?
- A co to za różnica? - Wzruszyła ramionami. - Uznaj to jako zapłatę za misję.
Zastępca poczuł dreszcz, kiedy zacisnął palce na rękojeści.
Wszelkie pretensje i niezadowolenie wyparowały z niego bezpowrotnie.
Karasu przeciągnął się i sięgnął po kolejne ciastko.
Książka, którą czytał była zdecydowanie ciekawsza od sterty papierów, które czekały na jego uwagę.
Oprócz nich, nad dowódcą wsiała jeszcze sprawa królewny Konstancji, wilkołaka i wybrania nowego zastępcy.
Gryf przewrócił stronę, przecież nic się nie stanie, jeśli zajmie się tym wszystkim jutro.
Jednak jego popołudniowe plany zrujnowało pukanie do drzwi.
Postanowił twardo udawać, że go nie ma.
Pukanie ponowiło się.
Karasu przymknął książkę i cicho zsunął nogi ze stołu.
Przypomniało mu się, że nie zamknął drzwi, a skoro udaje, że go nie ma, to lepiej zaszyć się bezpiecznie między regałami.
Na palcach przemknął w stronę zawaloną książkami.
W tym samym momencie drzwi się uchyliły.
- Karasu? - Gryf zmarszczył brwi, głos nie należał do żadnego z jego oszołomów.
Zapomniał o chowaniu się i wychylił się ciekawie zza regału.
W progu stała Naczelna namiotu przy Przejściu.
- Coś się stało? - Zaniepokoił się.
Była u niego tylko raz, okazało się wtedy, że są jakieś problemy ze stabilnością portalu Przejścia i przez ponad tydzień nie mogli się
wybrać na żadną misję.
- Dzień dobry. - Uśmiechnęła się. - Pukałam.
Karasu zmieszał się trochę.
- Musiałem się zamyślić. - Zełgał, zapraszając ją gestem, żeby usiadła.
Skorzystała, wyciągając pióro.
- Mam dla ciebie zestawienie za ostatni kwartał, ale jest pewien problem.
- To znaczy? - Dowódca przejrzał podane mu dokumenty.
Stan punktów na koncie gildii mile go zaskoczył.
- Tak, jak ustaliliśmy punkty doświadczenia zdobyte przez Grzechy przechodzą na gildię...
- Tak ustaliliśmy? - Zdziwił się Karasu, chociaż pomysł był naprawdę świetny.
Przecież te oszołomy i tak były już wystarczająco potężne, pozwalanie im na swobodne rozwijanie umiejętności czy kupowanie magicznych gadżetów mogło
skończyć się co najmniej nieciekawie.
Kobieta zmrużyła oczy.
Miała na sobie ciemnozieloną szatę, a na głowie chustę w takim samym kolorze, która skrywała jej włosy.
- Pieprz powiedział...
- A, no tak. - Pokiwał głową Gryf udając, że doskonale wie o co chodzi. - Zgadza się. Więc w czym tkwi problem?
- Po kolei. - Ostudziła zapał dowódcy. - Wczoraj Pieprz przekazał wszystkie punkty za misję u Morskich Smoków na konto gildii.
Dodatkowo, podobnie jak w przypadku Grzechów, zrobił przekierowanie.
- To miło z jego strony. - Powiedział Karasu, który nie bardzo wiedział, jak skomentować ten fakt.
Poza tym nie miał pojęcia o ilu punktach rozmawiają.
- Tak. - Przyznała przeciągle kobieta, nie spuszczając wzroku z dowódcy. - Tym samym Złoty Gryf osiągnął szósty poziom.
Karasu posłał Naczelnej zdumione spojrzenie.
- Jak na szósty, jak dopiero byliśmy tuż przed czwartym? - Energicznie zaczął przekładać papiery, szukając w nich odpowiedzi.
Na widok transferu od Grzechów i Pieprza otworzył szeroko oczy.
- No właśnie. - Nie byłam do końca pewna, czy to zgodne z regulaminem, ale w końcu każdy członek ma prawo przenieść swoje punkty na konto gildii.
No i nie ma jakiś jasno określonych pułapów, wiec jeśli chodzi o...
- Szósty poziom? - Wyszeptał z namaszczeniem dowódca, a potem uszczypnął się, żeby upewnić się, czy nie śni.
Nigdy nawet nie marzył, że uda im się dotrzeć do piątego poziomu, a co dopiero go przekroczyć.
Wyglądało na to, że są najpotężniejszą gildią w Trzeciej Krainie, a w dwóch sąsiednich tylko kilka reprezentuje poziom wyższy.
Naczelna czekała cierpliwie, aż dowódca zejdzie na ziemię.
- To jaki mieliśmy problem? - Zapytał trochę nieprzytomnie.
- Twoja czarodziejka. - Podała mu kolejny papier, na którym było saldo niewykorzystanych punktów.
Karasu zamrugał.
- Dlaczego ona tego nie pcha w umiejętności? - Zdumiał się.
- Nie mam pojęcia. Tak czy inaczej, musi coś z nimi zrobić, bo to nie może tak wisieć.
Księgowe chodzą złe jak osy. Kolejna sprawa, to osoby postronne na misji. Naginacie zasady, żeby nie powiedzieć wprost, że je łamiecie.
- Nie rozumiem.
- Może czas odświeżyć regulamin? - Burknęła z naganą. - Kilka razy na misję poszedł Ziemniak, mimo że oficjalnie nie należy do gildii.
- Już należy. - Karasu pogrzebał w szufladzie biurka i wyciągnął stosowny dokument. - Zapomniałem go dołączyć.
- Dalej wilkołak.
- To mam zamiar załatwić dziś.
- Jakiś bliżej nieokreślony demon.
- Demon?
- Orion.
- To Grzech.
- Nie mam go w rejestrze.
- Bo to... - Zająknął się Karasu. - Skomplikowane.
- Odkomplikujcie to, bo więcej nie puszczę nikogo spoza gildii. Nie wiem, wykorzystajcie rangi maskotek. Załatw to jakoś.
Dowódca zrobił minę skarconego uczniaka.
Z bólem pożegnał się w myślach z ciekawą lekturą.
Trzeba było posprzątać sprawy gildii zanim wszystko wymknie się spod kontroli.
- Zrozum, ja muszę mieć wszelkie informacje o zmianach kadrowych. Bez tego nie da się pracować. Mamy wstrzymać misje?
- Nie, nie, załatwię to. - Obiecał dowódca.
- Nie chcę nic mówić, ale może przydałaby ci się jakaś pomoc? Masz przecież Zastępcę?
- Właśnie chwilowo nie...
- A Hajmidal?
- Nie będzie go przez jakiś czas....
- A kto go będzie zastępował?
- Jeszcze tego nie ogarnąłem. - Przyznał niechętnie Karasu, który z każdym pytaniem Naczelnej miał wrażenie, że ma coraz więcej spraw do załatwienia.
Jasne, że przydałby się ktoś, kto to ogarnie bez zbędnych tłumaczeń co i jak. Tylko, że jakoś nikogo w tej roli nie widział.
Poza tym jego Zastępca nigdy nie zajmował się papierami...
- Nie chcę nic sugerować, ale Pieprz zawsze wszystko załatwia porządnie, może...
- Mam powierzyć sprawy gildii bogowi Zniszczenia? - Prychnął Karasu, urażony niewypowiedzianą sugestią Naczelnej, jako że niby Pieprz jest lepiej zorganizowany od niego.
- Bóg Zniszczenia, nie jest jedyną niepokojącą siłą, która przebywa tu w ostatnich czasach. Ja rozumiem, że bramy Piekieł niedaleko, ale mimo wszystko...
- Nie mam wpływu na mieszkańców Miasteczka.
- Tak... - Naczelna posłała Gryfowi uważne spojrzenie.
- Coś jeszcze?
- Dziś potrzebuję zaktualizowaną listę członków, mających uprawnienia do korzystania z Przejścia. Rekrutów póki co możesz pominąć.
Jeśli chodzi o zmiany jakie wam przysługują w związku z poziomem gildii, to oprócz rangi maskotki macie jeszcze rangę ucznia. To oznacza, że możecie brać na misję
kandydata do gildii. Ranga jest jednorazowa, czyli wygasa wraz z zakończeniem misji.
- I za każdym razem trzeba wypełniać papiery? - Jęknął Karasu.
- Dokładnie.
- Ale mamy dostęp do nowych misji prawda? - Zielone oczy rozbłysły. - Przywilej hodowli i rejestracji własnej rasy wierzchowców, zwiększenie limitu
rekrutacyjnego. A co z magami? Ilu czarodziei mogę mieć?
Naczelna wyciągnęła kolejną stertę dokumentów, tym razem był to naprawdę gruby plik.
- Tu masz zestawienie przywilejów i obowiązków odpowiednio dla poziomu czwartego, piątego i szóstego.
Jeśli chodzi o magiczną rozbudowę siedziby, musicie wystąpić o pozwolenie. To formalność, ale papiery muszą się zgadzać.
- Magiczna rozbudowa... - Karasu rzucił się zachłannie na stertę papierów.
- To samo dotyczy rejestracji nowej rasy wierzchowców. Zresztą tam wszystko jest zaznaczone. W razie pytań wiesz, gdzie mnie znaleźć.
Gryf nie zareagował pochłonięty dostępnymi zmianami.
Był podekscytowany, tyle nowości i możliwości.
Mogli całkowicie przeorganizować gildię.
Naczelna odchrząknęła.
- Karasu.
- Tak? - Niechętnie oderwał wzrok od dokumentów.
- Wiesz, że tym samym osiągnęliście poziom, który pozwala na swobodne wypowiedzenie wam wojny i odwrotnie?
- Już wcześniej chcieli nas najeżdżać, więc co za różnica.
- Wcześniej, teoretycznie, chroniło was prawo.
- Teoretycznie, nijak się miało do praktyki.
- Cóż, tylko uprzedzam.
- Dlaczego? - Karasu przyjrzał jej się czujnie.
- Krążą pewne plotki.
- Jakie?
- Zakon nie najlepiej przyjął wasz atak.
- To była obrona.
- Możliwe, tyle że oni stracili Najwyższych, a wy wyszliście z tego cało.
- No za to przepraszać nie będę. - Prychnął Karasu.
Rozległo się pukanie i do środka zajrzała Marcelina.
Karasu zamarł nad kartkami, a Naczelna wytrzeszczyła oczy.
Dziewczyna uśmiechnęła się lekko.
- Można?
- Co ona tu robi? - Zapytała słabo Naczelna. - Została wykreślona z rejestru.
- To skomplikowane. - Uśmiechnął się Karasu. - Obiecuję, że wszystko wyjaśnię.
- Dzisiaj chcę mieć pełną listę, albo blokuje Przejście. - Rzuciła stanowczo kapłanka, wstając gwałtownie z krzesła.
- W porządku. - Westchnął Karasu, któremu nagle tydzień bez misji wcale nie wydał się takim koszmarem.
Odetchnął, kiedy Naczelna zamknęła za sobą drzwi.
Spojrzał na Marcelinę, która ciekawie rozglądała się po izbie.
- Nic się tu nie zmieniło.
- A co się miało zmienić? - Burknął. - Czego chcesz?
- Porozmawiać o naszej dalszej współpracy. - Posłała mu uroczy uśmiech i usiadła na krześle naprzeciwko biurka.
- Zerwałaś kontrakt, uciekłaś, w dodatku nie sama...
- Dawne dzieje, teraz sytuacja się zmieniła.
- Doprawdy? - Dowódca skrzyżował ramiona na piersi i zmierzył ją niechętnym spojrzeniem.
- Przyszłam pogadać z dowódcą, a nie urażonym kochankiem.
- Nie byłem twoim kochankiem. - Prychnął urażony.
- Doprawdy? - Sparodiowała jego wcześniejszy ton.
Karasu zacisnął szczęki.
Jego urażonej ambicji nie pomagał fakt, że siedząca naprzeciw dziewczyna była naprawdę urocza.
Pożoga siedziała po turecku na zakurzonej podłodze i w zadumie skubała czekoladowe ciastko.
Muffinka zaplatała jej rudozłote włosy.
- Czyli nici ze sklepiku?
Czarodziejka obrzuciła ponure wnętrze nieuważny spojrzeniem.
- Skoro już kupiłyśmy to miejsce, to trzeba je jakoś wykorzystać.
- Tak myślisz? - Zapytała Pożoga, a jej oczy rozbłysły. - Naprawdę podobał mi się ten pomysł.
- Mi też. - Przyznała Muffinka, dodając kilka wsuwek z kwiatkami.
- Tylko, że trzeba było to jakoś posprzątać... - Powiedziała Grzech takim tonem, jakby ta wizja całkowicie ją przytłaczała.
- A od czego mamy tanią siłę roboczą! - Czarodziejka skończyła fryzurę i odchyliła się, podziwiając swoje dzieło.
Potem pomyślała o Pieprzu i potarła złoty znak.
- Tanią siłę roboczą? - Zmarszczyła brwi Pożoga.
Na środku zakurzonego pomieszczenia zmaterializował się Pieprz.
- Co się stało?
- Potrzebna nam pomoc! - Oświadczyła czarodziejka, a Grzech popatrzyła na nią z szeroko otwartymi oczami.
- Jak to zrobiłaś?
- On mi dał taką zabawkę. - Muffinka pokazała jej znak.
- To nie jest zabawka. - Warknął Pieprz, rozglądając się po zapuszczonym pomieszczeniu.
- No jak? Miało być zabawnie! - Przypomniała mu Ptyś.
- Co to za miejsce? - Demon ściągnął pajęczynę, która wplątała mu się we włosy podczas zwiedzania.
- Nasz sklepik.
- Sprzedajecie kurz na wagę?
- Aleś ty dowcipny. - Prychnęła Pożoga.
- Posprzątać trzeba. - Oświadczyła Muffinka. - I ten, pomalować i ...
- No to powodzenia? - Błysnął kłami Pieprz, zbierając się do wyjścia.
- Przecież same nie damy rady! - Oburzyła się Ptyś.
- Dobrze, że masz Oriona. - Uśmiechnął się paskudnie bóg.
- Ciebie też. - Pomachała ręką ze znakiem.
- Słuchaj, to nie służy do...
- Nie? - Wtrąciła się Pożoga z wyjątkowo złośliwym uśmiechem. - To taki boski znak demona, nie? Więc te same zasady. Pani każe sługa musi.
- To mój znak, ja ustalam zasady. - Prychnął Pieprz.
- Znowu chcesz oszukiwać! - Wytknęła mu Muffinka.
- A kiedy niby oszukiwałem?
- Zawsze coś ściemniasz.
Zadzwonił dzwoneczek przy drzwiach i do środka wszedł Orion.
Miał na sobie ciemnozieloną pelerynę z kapturem.
- No, gosposie już macie, więc ja wrócę do swoich spraw. - Mruknął Pieprz.
- Orion! - Ucieszyła się Pożoga, dając susa w stronę byłego Grzecha.
Zastopowało ją, kiedy Orion zdjął pelerynę, żeby ją odwiesić.
- O bogowie. - Złośnica wytrzeszczyła oczy. - Ależ on wygląda...
- Jak pajac. - Podsunął usłużnie Pieprz, ignorując środkowy palec, którym poczęstował go wojownik.
- ...cudownie!! - Pożoga z zapałem zaczęła obchodzić Oriona.
- Prawda? - Rozpromieniła się Muffinka.
Pieprz przewrócił oczami i ruszył do wyjścia.
- A ty gdzie? - Zatrzymało go stanowcze pytanie Ptysia.
- Może nie uwierzysz, ale mam ważniejsze sprawy na głowie.
- Ach tak?
- Dokładnie tak.
- Niemożliwe. Orion zrobił mufinki truskawkowe.
Pieprz zatrzymał się z ręką na klamce.
- Dobre?
- Rewelacyjne.
Orion zamigał.
- Oczywiście, że dla Pieprza wystarczy. - Uspokoiła go Muffinka. - Pod warunkiem, że będzie grzeczny.
Pożoga zachichotała.
Oglądanie swojego szefa w nowej roli było całkiem ciekawym doświadczeniem.
Orion znowu coś zamigał.
Pieprz posłał mu drwiące spojrzenie.
- Pewnie, że jestem potrzebny, ktoś musi cię nauczyć sprzątać. - Rzucił złośliwie Aeszma.
Muffinka załapała Pożogę za rękę i pociągnęła ją na skrzynkę stojącą pod witryną, na której sobie przycupnęły.
- To on w ogóle potrafi sprzątać? - Zapytała Złośnicę szeptem.
- Pojęcia nie mam. - Odszepnęła Pożoga, a potem razem zachichotały, kiedy Orion i Pieprz złapali za szczotki i szmaty.
Były Grzech pootwierał okna, a potem zamigał coś do Pieprza, który w odpowiedzi przedzielił pomieszczenie świecąca linią.
- Co powiedział? - Zapytała czarodziejka.
- Żeby założyli się, kto lepiej posprząta.
- O, lubię zakłady! - Zapaliła się Muffinka. - Co będzie nagrodą?
- Kolacja z tobą. - Parsknęła Pożoga.
- No oczywiście, cóż może być lepszego? - Przyznała z przekonaniem Muffa, poprawiając kokardę na głowie.
Jaga, z braku lepszego zajęcia, pomagała matce w kuchni.
Przygotowanie obiadu dla takiej zgrai wcale nie było łatwym zadaniem.
Co prawda pani Gibons miała do pomocy kotołaczkę, ale i tak nie było lekko.
Niewiele rozmawiały, uwijając się po niewielkim pomieszczeniu.
Kiedy rudowłosa wyjęła bułeczki z pieca, do kuchni zajrzała Marcelina.
Jaga kojarzyła ją z plotek i ostatniej draki w Wielkiej Sali.
- Chodź na chwilę. - Poleciła bez wstępów niebieskooka.
- Ja? - Zdziwiła się dziewczyna, a matka szturchnęła ją w bok.
- Co mnie szturchasz? - Obraziła się. - A kim ty właściwie jesteś?
- Twoją przełożoną, więc daruj sobie dyskusję i chodź na dziedziniec. - Poleciła Marcelina.
Jaga ze złością ściągnęła fartuch i rzuciła na stół.
Miała dość, że każdy jej rozkazuje.
Była magiem! to ona powinna rozkazywać!
Wyszła na dziedziniec naburmuszona.
- Słyszałam, że masz charakterek. - Roześmiała się na jej widok Marcelina.
- Czego chcesz?
- Przede wszystkim grzeczniej. - Niebieskie oczy momentalnie zrobiły się zimne, a ton z wesołego zmienił się w chłodny.
Jaga zacisnęła zęby.
- Chciałam cię uprzedzić, że wieczorem, po tej całej szopce ze sprawdzeniem wilkołaka będziemy na nowo ustalać składy.
- I co to zmienia?
- Tyle, że póki co nie pracujesz z Pieprzem. Być może w ogóle nie będziesz.
- Naprawdę? - Jarogniewie momentalnie przeszła cała złość.
Marcelina uśmiechnęła się lekko.
- Mogę cię wziąć do Zadaniowców.
- Ale czy to nie decyzja Hajmidala?
- Hajmidal chwilowo nie będzie decydował o niczym, a ja przejęłam jego drużynę. Przemyśl to sobie.
- Nie muszę. - Oznajmiła stanowczo Jaga. - Czy to znaczy, że zostałaś Zastępcą?
- Nie i nie wiem, kto nim będzie, ale zapowiada się niezła zabawa wieczorem.
Muffinka miętosiła kartkę z punktami.
Nie miała pojęcia, co właściwie miała z nimi zrobić.
Żadne dodatkowe umiejętności nie wydawały jej się na tyle ciekawe, żeby się z nimi później użerać.
Poza tym każda dodatkowa opcja stanowiła obciążenie dla mocy.
A ona była przywiązana do palenia.
- Możesz kupić sobie jakiś magiczny gadżet. - Podsunął Ziemniak, podjadając żelki.
- Pewnie są jakieś paskudne.
- Przejdź się na trzeci rynek, koło wschodniej bramy, tam mają takie rzeczy.
- A ty skąd wiesz?
Druid wzruszył ramionami.
- Chodź ze mną.
- Muszę zgłosić się do Karasu, potem możemy się spotkać.
Czarodziejka westchnęła ciężko i położyła policzek na stole.
Przez chwilę obserwowała zmywającego Oriona.
Może rzeczywiście znajdzie coś uroczego.
Albo jakieś ulepszenie do laski.
A może samozamiatającą miotłę.
Albo...
Nagły przypływ energii oderwał ją od stołu.
Złapała w locie wrzosowy kapelusik i pomknęła na wschodni rynek.
Legglę naciągnął łuk, ale nie wypuścił strzały.
Pieprz leniwym ruchem wyrzucił pocisk.
Strzała przebiła go w locie.
- W ogóle się nie starasz. - Skarcił go elf.
Siedzący na płocie bóg ziewnął.
- Denerwujesz się?
- Trochę. - Przyznał łucznik, trafiając kolejny cel. - Nie sądziłem, że Karasu chce to zrobić publicznie.
- Ciekawy jestem, kto dostanie Zadaniowców.
- Dlaczego to zrobiłeś?
- Co?
- Związałeś się z czarodziejką.
- To nie do końca tak. - Błysnął kłami Pieprz i cisnął kolejny pocisk.
- Czasami masz strasznie dziwne pomysły. - Parsknął elf.
Aeszma poczuł, że znak znowu się odzywa.
Przecież dopiero co skończył sprzątać!
Próbował zignorować wezwanie, ale koszula na jego piersi zaczęła niebezpiecznie dymić.
- Aż się palisz do roboty. - Roześmiał się Legglę.
Kolejny pocisk niemal rozwalił mu łeb.
Uratował go tylko elfi refleks.
- Palant! - Posłał Aeszmie złe spojrzenie, ale bóg zniknął bez śladu.
Zmaterializował się w którymś z zaułków we wschodniej części Miasteczka.
- No ile można czekać? - Przewróciła oczami czarodziejka.
- Muffa, ty chyba zupełnie nie zrozumiałaś, jak to działa...
- Ja tykam, ty przylatujesz.
- Ale... - Zaczął Pieprz, tylko że Ptyś już go nie słuchała.
Obróciła się na pięcie i ruszyła w górę uliczki.
Bóg zdusił w sobie irytację.
- Czekaj!
- Nie zapomnij o zakupach! - Krzyknęła przez ramię, a Aeszma dopiero teraz zauważył pokaźna stertę pakunków.
Pozbierał je, mrucząc pod nosem przekleństwa i obiecał sobie, że więcej nie zjawi się na poza misyjne wezwanie.
Dziewanna obeszła, rozciągające się za murami, jezioro.
Zakątek od razu przypadł jej do gustu.
Rozległe, trawiaste wzgórze łagodnie opadające w stronę jeziora stwarzało możliwości.
Łąki przechodzące w sad i otulający całość lasek, ciągnący się po drugiej stronie jeziora.
Przeszła jeszcze kilka kroków i trafiła na, ukryty w szuwarach, szeroki i płaski głaz, który wcinał się daleko w jezioro niczym naturalny pomost.
Na kamieniu ktoś siedział.
- Jest i nasz złodziejaszek. - Uśmiechnęła się.
Druid odwrócił się zaskoczony.
Nie lubił jak ktoś raptownie wyrywał go za zadumy.
Właśnie obmyślał wyjątkowo ciekawy mechanizm, zastanawiając się w jaki sposób można byłoby zapewnić mu źródło energii niezbędnej do funkcjonowania.
Wstał, otrzepując spodnie.
- Przynajmniej zrobiłeś jakiś dobry użytek z tych gałęzi? - Zainteresowała się, wchodząc na kamień.
- Można tak powiedzieć.
- Dumasz nad zagospodarowaniem terenu?
- Co? - Zdziwił się druid, rozglądając trochę nieprzytomnie.
- To kawał świetnego terenu.
- Ogródkowe zabawy mnie nie pociągają.
- Dziwne, w końcu jesteś druidem, czy sadzenie roślinek nie powinno być twoją pasją?
Ziemniak postanowił nie skomentować.
Znowu dostrzegł ten dziwny biały błysk w trawach.
Wyprostował się, chcąc zobaczyć, co to takiego.
Dziewanna też się odwróciła.
Na kamień wbiegła biała fretka.
- No i gdzieś ty się podziewał? - Zbeształa go blondyneczka.
Zwierzątko zakręciło się jak fryga i błyskawicznie wspięło się po jej nogawce.
Owinęło się wokół szyi i pomiziało dziewczynę w ucho, wydając zabawne odgłosy.
- Dobra, dobra.
- To twoja fretka? - Zainteresował się Ziemniak. - Chyba ją widziałem u Druidów.
- To Figiel, mój szpieg. - Wyjaśniła. - Wiesz jak nudno jest być drzewem?
- Pojęcia nie mam. - Przyznał.
- To o czym tak dumałeś? W ogóle dziwi mnie, dlaczego nikt tu jeszcze nic nie posadził.
- Bo to ziemia demona.
- Co?
- No Pieprza. - Mruknął Ziemniak, żałując, że podjął temat.
- Ma zamiar zostać rolnikiem? - Roześmiała się. - Zniszczenie już wyszło z mody?
- Nie wiem, planowali tu założyć winnicę, ale ... jakoś nie wyszło.
- Winnicę? - Zainteresowała się.
- Tak myślałem, że na tym zboczu można zrobić automatyczne nawadnianie.
- Automatyczne?
- Takie, że samo będzie lać wodę.
- Bez magii? - Dziewanna popatrzyła z zaskoczeniem na druida.
- No tak.
- Niby jakim cudem? W jaki sposób chcesz poprowadzić wodę do góry?
- Właśnie nad tym myślałem. - Zapalił się Ziemniak, wyciągając notatnik z jednej z kieszeni.
Dziewczyna pochyliła się z ciekawością.
- Gdyby skonstruować takie urządzenie...
- Co to jest? - Przechyliła głowę na bok.
- Pompa.
- I to niby pchałoby wodę w górę?
- Taki jest plan, potem można to puścić takimi rurkami, zrobionych z tych trzcin, one są puste w środku.
- A co to będzie napędzać?
- No właśnie jeszcze nie wiem. - Strapił się Ziemniak.
- A poza tym, to tak ciągle będzie się lało?
- Nie, gdyby dać formułę, która określa, że pompa ma się włączyć o określonej porze...
Dziewanna wyprostowała się i popatrzyła na Ziemniaka dziwnie.
- Wiem, że wystarczy kilku matołów z wiadrami. - Burknął, chowając notes do kieszeni.
- A jaką macie winorośl?
- Co? - Druid zamrugał, zmuszając się do porzucenia marzeń o pompie.
- Mówiłeś, że chcieliście sadzić.
- Przywieźli jakieś z Vernat.
- Poważnie? - Oczy Dziewanny rozbłysły.
Wieki nie piła tego wina.
- Gdzie je macie?
Ziemniak się zadumał.
Przypomniał sobie komórkę gdzieś przy ogrodzie Hajmidala, o ile nic się nie zmieniło, sadzonki pewnie nadal tam są.
- Mogę ci pokazać. Ale chyba nie chcesz tego sadzić na wzgórzu Pieprza?
- Dlaczego nie? - Zdziwiła się. A potem nachyliła się i wyszeptała kpiąco. - Chcesz powiedzieć, że zarządzanie cudzą własnością bez pytania byłoby nie w porządku?
Ziemniak zarumienił się.
- Dobra, ukradłem te gałęzie. - Przyznał z miną męczennika.
- Tyle to ja wiem. - Roześmiała się Dziewanna.
- Przepraszam. - Westchnął.
- No i już. - Posłała mu szeroki uśmiech. - Nie bolało, nie? - Puściła oko do zbaraniałego druida i ruszyła w stronę Miasteczka.
- I tyle? - Zdumiał się, kiedy go odblokowało.
- A coś się spodziewał? - Zdziwiła się. - Jakiś sądów ostatecznych?
Ziemniak odetchnął z ulga, na wszelki wypadek postanowił nie komentować.
Mufinka siedziała w wysprzątanym na błysk niedoszłym sklepiku i gapiła się na kawał materiału, który miała na kolanach.
Był w kolorze kawy i podobno skrywał w sobie niesamowity magiczny potencjał, który jednak jakoś nie chciał się jej objawić.
Płaszcz przynajmniej był miły w dotyku.
Czarodziejka pomyślała, że może jednak to nie był dobry pomysł, żeby ładować w ten ciuch cały zapas punktów.
Zadzwonił dzwoneczek i do środka weszła Diabeł.
- O, co tu robisz? - Zdziwiła się Muffinka.
- Przyszłam zobaczyć jak wam idzie. - Rozejrzała się po pomieszczeniu. - Przydałoby się jakieś malowanie.
- Nawet malowanie nas nie uratuje. - Westchnęła czarodziejka. - Kiedy nie mamy co sprzedawać.
- No coś ty, dobre wnętrze to podstawa! - Diabeł ciekawie zaglądała w każdy kąt. - A kawa będzie? Taki mini bufecik, ciacha, kawa, te sprawy...
- Pewnie, Orion rewelacyjnie piecze!
Diabeł roześmiała się.
- Kto by pomyślał.
- To była najlepsza wygrana ever. - Zapewniła ją Muffinka.
Piekielna dziewczyna zmierzyła ją rozbawionym spojrzeniem.
Mała czarodziejka była najbardziej uroczą istotą, jaką kiedykolwiek widziała.
- W takim razie, potrzebne ci będzie...
- Czekaj, od tego to ja mam ludzi. - Przystopowała ją Muffinka i potarła złoty znak.
W sklepiku zmaterializował się Aeszma.
- Znowu zaczynasz? - Warknął.
- Dałeś jej znak? - Zdziwiła się Diabeł.
- Tak, chyba miałem zaćmienie. - Burknął Pieprz, a czarodziejka posłała mu uroczy uśmiech.
Bóg westchnął ciężko.
- To nie załatwia sprawy.
- Nie? - Zdziwiła się Muffinka, trzepocząc rzęsami.
Diabeł zachichotała i przysunęła się bliżej.
- Co tam masz? - Zainteresowała się, biorąc do ręki skraj płaszcza.
- A nie wiem. - Przyznała czarodziejka. - Kupiłam za punkty.
Pieprz błyskawicznym ruchem sięgnął po płaszcz.
Rozprostował go.
- W sklepie?
- Na straganie.
- Nikt ci nie mówił, że z takimi zabawkami trzeba ostrożnie? - Posłał czarodziejce złe spojrzenie.
- To tylko płaszcz. - Prychnęła. - Co może mi zrobić?
- Nie chcesz wiedzieć. - Zachichotała Diabeł, siadając obok Ptysia.
Pieprz podejrzliwie przyglądał się materiałowi, a potem zarzucił go na ramiona i zapiął skórzane paski na piersi.
Czarodziejka i Diabeł wgapiły się w niego.
- O ja cię. - Wyrwało się Muffince.
- Tego się nie spodziewałam. - Przyznała Diabeł.
Pieprz okręcił się, uważnie obserwując płaszcz.
Nie widział w nim nic nadzwyczajnego.
Podniósł wzrok na zarumienioną czarodziejkę, która pochłaniała go wzrokiem.
W oczach Diabła igrały rozbawione ogniki.
- No co? - Zmarszczył brwi.
- Niesamowi.... - Wychrypiała Muffa, nie mrugając.
- Niesamowicie leży. - Wyręczyła ją Diabeł. - Obróć się jeszcze.
Aeszma miał niejasne przeczucie, że coś jest nie tak, ale nie wiedział co.
Za to dziewczyny jak urzeczone wgapiały się bezczelnie w całkiem nagiego Pieprza.
Dzwoneczek znowu zabrzęczał i do sklepiku weszła Dziewanna.
Weszła i stanęła jak wryta.
- Jakiego rodzaju działalność tu prowadzicie? - Parsknęła.
- O co wam chodzi? - Zirytował się Pieprz, rozpinając klamerki.
- Nie... - Jęknęła Muffa.
- Mną się nie przejmujcie. Ja też chętnie popatrzę. - Bezczelnie odchyliła się i obrzuciła taksującym spojrzeniem tyłek Pieprza, który
ze zniecierpliwieniem ściągnął płaszcz.
Czarodziejka jęknęła z rozczarowaniem. Diabeł parsknęła, a Dziewanna westchnęła.
- Szkoda...
- Do diabła z wami. - Zawarczał bóg. - Nawiedzone baby.
Kiedy odpowiedział mu wyjątkowo wesoły wybuch śmiechu, ruszył ze złością w stronę drzwi.
- No i znowu trzeba go będzie wezwać, żeby zapisał, co będzie potrzebne. - Stwierdziła Muffinka, kiedy się wreszcie uspokoiły.
- Ale poważnie, boski jest. - Westchnęła Dziewanna.
- No w końcu ma to we krwi. - Parsknęła Muffa.
- Taak, urosło mu się. - Zgodziła się Diabeł i znowu zachichotały.
- Właśnie, to jest moja siostra! - Piekielna dziewczyna skazała na krótko ostrzyżoną blondynkę. - Dziewanna. A to Mufinka.
- To ty przyszłaś z Ziemniakiem. - Czarodziejka miała mieszane uczucia.
- Widzę, że druid zrobił dobry użytek z mojej gałęzi. - Uśmiechnęła się niebieskooka, wskazując na laskę czarodziejki.
Ptyś na wszelki wypadek przyciągnęła broń nieco bliżej.
- Bawisz się artefaktami, a mi wojny wypominasz. - Westchnęła Diabeł, wstając.
- Nie widzisz subtelnej różnicy?
Diabeł zarzuciła płaszcz, który od razu dopasował się do nowej sylwetki.
Pozapinała klamerki.
- Czyli wydałam swoje punkty na rozbierający płaszcz. - Muffinka wgapiła się w piekielną dziewczynę.
- Wszystkie?
- No, a na co mi one, nie mam nic do ulepszenia, jestem idealna. - Ptyś poprawiła kokardę.
Dziewanna roześmiała się.
- Laskę mogłaś zakląć, czy coś.
- Pieprz już to zrobił.
Dziewanna nachyliła się i złapała brzeg płaszcza.
- Wiem co to jest, ściągaj. Muffa, zakładaj.
- No nie wiem, słabo się znamy. - Prychnęła czarodziejka.
- Ciebie nie rozbierze. - zapewniła Dziewanna.
- Nie? - Upewniła się Ptyś, patrząc na nią nieufnie.
- Nie?- Wyrwało się Diabeł.
Dziewanna posłała siostrę rozbawione spojrzenie.
Czarodziejka zapięła płaszcz, który po raz kolejny zmienił rozmiar.
Zamigotał i przybrał kolor pudrowego różu.
- I co? - Zdziwiła się Muffinka.
- Walnij ją jakąś formułą. - Poleciła Diabłowi siostra.
- Co? - Zaniepokoiła się czarodziejka.
- Czy ja wiem, może sama...
- Ja jeszcze nie mam siły, muszę się oszczędzać. - Przewróciła oczami Dziewanna.
- Zaraz, to nie jest dobry... - Zaczęła Muffinka, ale Diabeł miotnęła formułę.
Zaklęcie rozbiło się na płaszczu i zniknęło.
- Waaaa. - Zachwyciła się czarodziejka. - Magiczna kapota!
- Dokładnie antymagiczna. Odporna na zaklęcia. - Wyjaśniła Dziewanna. - Osobom postronnym zapewnia jedynie ten inny, ciekawy efekt.
- Chyba wolałabym, żeby Pieprz w nim chodził. - Westchnęła Muffinka i wszystkie trzy zachichotały.
W porze kolacji członkowie gildii zebrali się na łąkach pod murem, gdzie ustawiono już stoły wokół ogniska, szykując się do wielkiej, wieczornej uczty.
- A co to za impreza? - Zdziwiła się czarodziejka.
- Podobno Karasu ma dla nas nowiny.
- I okaże się, czy wezmą Derwana. - Mruknął Legglę, który sprawiał wrażenie zdenerwowanego.
- Gdzie Pieprz? - Muffinka stanęła na palce, rozglądając się po tłumie.
Aeszma stał niedaleko i bez trudu ją usłyszał.
Żeby uniknąć kolejnego wezwania, ruszył w jej kierunku.
- Szybko się uczysz. - Pochwaliła czarodziejka, a elf mało nie udusił się ze śmiechu.
Pieprz miał ochotę udusić podłego Ptysia, ale na drodze stanął mu Orion.
- Ciesz się póki możesz. - Prychnął bóg. - Kolacja i tak jest moja.
Orion coś zamigał z wyraźną irytacją.
- A może by tak się pobili o ciebie, urozmaiciliby wieczór. - Szepnęła Diabeł, materializując się tuż przy Muffince.
- Zdecydowanie wystarczy już podejrzanych zgonów w tym stuleciu. - Burknął Samael, pojawiając się w bezpiecznej odległości od czarodziejki.
Na widok stroju Oriona otworzył i zamknął usta, a potem się zarumienił.
Wojownik odwrócił wzrok, a Pieprz wybuchnął radosnym śmiechem, dostał takiej głupawki, że Karasu musiał mu przyłożyć, żeby się opanował.
Muffinka skorzystała z zamieszania i zatopiła palce w szarych piórach.
Samael jęknął i zarumienił się jeszcze bardziej, odskakując jak oparzony.
A potem pobladł gwałtownie.
- Co ty tak kolory zmieniasz? - Zainteresowała się Muffinka. - Może chory jesteś?
Kostuch nie odpowiedział, bo w osłupieniu wgapiał się w Dziewannę, która właśnie wyszła z Miasteczka.
- Kurwa, nie w tę stronę! - Usłyszeli zły głos Blika, który w ostatniej chwili uniknął płomienia Draco.
Grzech właśnie podpalał ognisko.
Pożoga rzuciła iskrami w Blika.
- No ja pierdole. - Białowłosy chłopiec schował się za Szałwią.
- Powinniśmy mieć kogoś, kto by gasił wasz zapał. - Syknął.
Grzechy pomknęły w stronę stołów.
Orion przyglądał im się przez dłuższą chwilę, przestał, kiedy poczuł na sobie spojrzenie Pieprza.
- Co ona tu robi? - Spytał sztywno Samael i zupełnie nie przejął się tym, że Muffa znowu dorwała się do jego piór.
- Kto?
- Dziewanna.
- Taki rodzinny zjazd. - Uśmiechnęła się Diabeł.
- To jakiś żart?
- O, Samcio! - Blondynka pomachała wesoło Kostuchowi.
Pieprz parsknął.
- To na bank twoja robota! - Samael posłał mu wściekłe spojrzenie.
- Dlaczego zaraz moja? - Obraził się Aeszma.
- Bo ty ściągasz same kłopoty! Jesteś chodzącym nieszczęściem, powinieneś siedzieć w podziemiach i to najlepiej pod kluczem! - Wściekł się Kostuch.
Atmosfera momentalnie zgęstniała.
Dobry humor opuścił wszystkich, stojących w pobliżu Pieprza.
- O kurwa. - Skrzywił się Blik.
- Nikt cię tu nie zapraszał. - Zawarczał Pieprz, a jego oczy pociemniały.
- Panowie, po co te nerwy? - Dziewanna beztrosko stanęła między Aeszmą i Samaelem, którzy mierzyli się wściekłymi spojrzeniami.
Diabeł odciągnęła Muffinkę, a Grzechy ustawiły się w półkręgu.
Orion drgnął.
- Zejdź mi z drogi. - Warknął Pieprz, a jego upiorna aura przybrała na sile.
Wszyscy cofnęli się.
Smamael zadrżał, ale nie ruszył się nawet na krok.
- Wracaj do domu, Sam. - Poleciła Dziewanna takim tonem, że Kostuch w końcu na nią spojrzał.
Aeszma zrobił krok w jego stronę, ale blondynka położyła mu dłoń na piersi.
Bardziej go to zdziwiło niż zatrzymało.
Miał ochotę złapać Kostucha i rozszarpać go na kawałki.
Samael rozpłynął się w powietrzu.
Dziewanna poklepała Pieprza po piersi.
- No już, nie napinaj się tak.
Cała polana wstrzymała oddech, oczekując ataku.
Ten jednak nie nastąpił, aura zniknęła, a oczy Pieprza odzyskały czekoladowy kolor.
- Zawsze jakaś afera. - Westchnęła Muffinka puszczając dłoń Diabła.
Sama nie wiedziała, kiedy ją złapała.
Grzechy złamały szyk i się rozproszyły.
Karasu postanowił nie przedłużać, bo znając tych oszołomów, zaraz znowu będzie jakaś draka.
Zabrzmiał gong oznaczający początek próby.
- Dlaczego Samael tak się wściekł? - Zapytała Muffinka idąc obok Diabla i Dziewanny w stronę wyznaczonego miejsca próby.
- Bo nie lubi jak ktoś się miesza w robotę Gieni. - Wzruszyła ramionami blondynka.
- A Pieprz nie lubi jak go się dotyka, ciesz się, że nadal masz głowę. - Uprzedziła Diabeł.
Siostra posłała jej dziwny uśmiech, a potem przepchała się w stronę Ziemniaka.
- Dziwna jest. - Zadumała się Muffinka.
Diabeł nie była pewna czy akurat tego słowa użyłaby do opisania siostry.
Gong zagrzmiał po raz kolejny.
Wszyscy umilkli i przenieśli uwagę na to, co działo się w kręgu.
- Zaczynaj. - Polecił Karasu, stojącemu sztywno Derwanowi.
Rysy chłopaka rozmyły się i chwilę później zmienił się w wilkołaka.
Zanim ktokolwiek dążył zareagować, do kręgu wszedł Pieprz.
Formuła ochronna rozprysła się.
Wilkołak wyraźnie zawahał się, ale nie ruszył się nawet na krok.
- Chyba zdał, nie? - Muffinka spojrzała na bladego elfa.
Obok Pieprza pojawił się Blik i sypnął wilkołakowi piaskiem w oczy.
Legglę drgnął, ale Jasny położył mu rękę na ramieniu.
Derwan cofną się potrząsając łbem.
- Dobra, wracaj. - Rzucił Karasu, uderzając w gong.
Chłopak wrócił do swojej postaci, a Legglę wyrwał się i skoczył w jego stronę.
- Wiem, że bardziej interesuje was żarcie, ale mamy kilka spraw do ustalenia. - Karasu skupił na sobie uwagę. - Po pierwsze mamy szósty poziom!
Przez łąkę przetoczył się wrzask wiwatów i gwizdów.
Dowódca przerwał podniecone szepty.
- Musimy na nowo rozpisać drużyny. Hajmidal opuścił nas na jakiś czas, dlatego wyznaczę również nowego Zastępcę.
Grupę Zadaniowców od dziś przejmuje Marcelina.
- Że co? - Zdumiała się Pożoga.
- Kurwa, chyba jaja sobie robisz? - Wrzasnął Blik.
Orion coś nerwowo zamigał, a potem urwał w połowie znaku i jego ramiona opadły.
Białowłosy chłopiec posłał mu pogardliwe spojrzenie.
- To zdrajczyni! - Wrzasnął Jasny.
- On chyba oszalał. - Mruknęła Muffa z niesmakiem.
- Marcelina jest magiem, a jak dobrze pójdzie to wkrótce Jaga zajmie miejsce trzeciego maga, który nam przysługuje. - Karasu nie przejął się zimnym powitaniem
Marceliny.
Spojrzał w stronę Pieprza.
Bóg stał w miejscu niedawnego kręgu i patrzył na dowódcę ze złością.
Gryf odchrząknął.
- Na swojego zastępcę do czasu powrotu Hajmidala, wybrałem Pieprza. Chodźcie tu, trzeba ustalić składy. Reszta może się częstować.
- To się źle skończy. - Westchnęła Muffa.
- O, są babeczki kawowe. - Ucieszyła się Diabeł.
- Posłuchaj, chyba mogę ci pomóc. - Dziewanna zajęła miejsce obok Ziemniaka.
- W czym? - Zdziwił się, nakładając sobie jedzenie.
- W tej całej pompie. Mam takie kryształy, które można odpowiednio programować.
- Co można? - Druid zamarł w pół ruchu do miski z gulaszem.
- Jakby tu... - Zamyśliła się na chwilę. - Upraszczając, możesz z ich pomocą kazać jakiemuś ustrojstwu coś robić.
Do tego potrzebne są specjalne formuły programujące, ale o tym później. No i wiesz, bez zbędnego afiszowania się, bo to jednak ma daleko idące skutki
jeśli chodzi o degradacje ludzkiej inteligencji.
- Przecież nie mam zamiaru zbawiać Świata. - Uspokoił ją druid, który właściwie stracił już zainteresowanie jedzeniem.
Muffa bez przekonania zjadła dwa ptysie i patrzyła w stronę trójki rozmawiających dowódców.
Nie podobało jej się, że nie bierze udziału w dyskusji odnośnie swojego przydziału.
Jeśli komuś przyjdzie do łba umieścić ją w drużynie Marceliny to zwija manatki!
Mściwie wycisnęła krem z ptysia i oblizała palce.
Pieprz ze złością patrzył na Karasu.
Takiego świństwa się nie spodziewał.
Jasne, zgodził się na obecność Marceliny, ale nie spodziewał się, że obejmie taką funkcję.
- Nie wściekaj się, wiesz, że to najlepsze rozwiązanie. - Mruknął dowódca. - Ona zna się na magii, ogarnie...
- Jeśli gdzieś, w tej pojebanej wizji, ubzdurało ci się, że oddam jej Muffę, to przemyśl to raz jeszcze. - Uprzedził Pieprz takim tonem, że Karasu
przeszedł nieprzyjemny dreszcz.
- Nie nakręcaj się, przecież ci jej nie zjem. - Przewróciła oczami Marcelina. - Teraz mamy sporo misji dla samych magów. Ona naprawdę może na tym skorzystać.
- Poza tym... - Zaczął Karasu, ale nie skończył, bo Pieprz odwrócił się i odszedł wyjątkowo wściekłym krokiem.
Gryf westchnął.
- Wiedziałem że tak się to skończy.
- Ochłonie, to mu rozum wróci, pocieszyła go Marcelina.
- Albo kogoś zeżre.
- Albo. - Zgodziła się. - Czyli ustalone? Zabieram Jagę i Muffinkę z druidem.
Karasu niechętnie przytaknął.
- W Piątce będzie Jasny, Padalec, Orety, Vanisz i Pożoga. Poczekam, aż ten osioł ochłonie i poda skład Wybranych, bo jeśli nie dostarczę tych papierów do północy
to mi Naczelna łeb urwie.
Marcelina parsknęła i ruszyła w stronę stołu.
Karasu musiał jeszcze sprawdzić kandydatki na nowe healerki.
Chciał w to wrobić Pieprza, ale to chyba nie był najlepszy pomysł.
Jakby mało mieli problemów, od strony Miasteczka dziarsko maszerowała królewna Konstancja.
- O nie. - Jęknął Szałwia.
- O kurwa, kryć się. - Syknął Blik, łapiąc zaskoczonego Oriona za ramię i ciągnąc go w stronę zagajnika.
Draco popędził za nimi.
Przebiegli spory kawałek, zanim odważyli się zatrzymać.
Szałwia odetchnął z ulgą.
Draco spojrzał na Blika.
Parsknęli śmiechem.
- Po co go brałeś? - Mruknął w końcu Szałwia, przyglądając się zdezorientowanemu Orionowi w uroczym stroju pokojówki.
- Ja pierdolę, długo masz zamiar robić z siebie idiotę? - Zapytał Blik.
> Sam jesteś idiotą. - Zamigał ze złością Orion.
- Dlaczego to robisz? - Zapytał cicho Szałwia. - Jesteś tu jak jakiś cholerny wyrzut sumienia.
On wie, że popełnił błąd, masz zamiar karać go każdego dnia?
Wojownik otworzył szeroko oczy.
> O czym ty mówisz? - Zamigał.
- Mówi o tej całej szopce do kurwy nędzy. - Wściekł się Blik. - Pierdolisz go, zrozumieliśmy, ale po cholerę tu siedzisz?
Już nam pokazałeś, że wolisz popierdalać w sukience i zmywać gary, niż wrócić do nas. Komunikat przyjęty. Masz nas w chuju.
- Nie możesz, po prostu odejść? - Zapytał Szałwia, nie patrząc na Oriona, który stał jak skamieniały.
- Jestem tu od niedawna, ale wiem, że Aeszmie zależy na każdym z was. Boli go to. - Mruknął Draco. - To się czuje. - Dodał ciszej, dotykając swojej skroni.
- Chodźcie. - Rzucił Blik.
> Czekajcie. - Poprosił Orion. - To nie tak, jak myślicie.
- O ile ja, kurwa, razy słyszałem ten tekst. - Prychnął Blik. - Raz posuwam gościa, a tu włazi jego żona, a on do niej "to nie tak jak myślisz, kochanie".
- Przeżyjemy bez dygresji z pamiętnika kurwy. - Mruknął Szałwia.
Draco parsknął.
- Co wy wiecie o życiu. - Przewrócił oczami Blik. - No? - Ponaglił Oriona, rzucając mu wyzywające spojrzenie.
Były Grzech uciekł wzrokiem.
> Nie sądziłem, że będziecie mnie jeszcze chcieli. Zawiodłem Aeszmę i was też. Powinienem go chronić, ale nie było mnie... - Przerwał miganie i ze złością otarł
łzę spływającą mu po policzku. - To nie jest jego kara. - Wskazał na swój strój. - Tylko moja.
- O czym on chrzani, bo chyba już mi się pierdoli w oczach. - Syknął Blik wbijając intensywnie niebieskie oczy w Oriona.
- Przecież nic nie mogłeś zrobić. - Powiedział z niedowierzaniem Szałwia. - Aeszma z nimi poszedł, żeby nas chronić, odciął nas, żeby nie znaleźli połączenia.
Spieprzył, jasne, ale zrobił wszystko, żeby to naprawić. To wy daliście wyłapać się jak szczeniaki. Mówisz, że cię nie było. Mnie też nie było!
- Tylko nie szczeniaki. - Obraził się Blik. - Spróbuj walczyć bez mocy. Powodzenia. Ach, przecież to nigdy nie był TWÓJ problem, prawda?
- Pierdol się. - Mruknął Szałwia.
- O, kurwa. - Oczy Blika rozbłysły. - Szałek nam dorasta!
> To co ja mam zrobić? - Zamigał bezradnie Orion.
Draco wybuchnął śmiechem.
- Wybaczcie, ja rozumiem, drama te sprawy, ale jak facet w sukience pyta mnie, co ma robić, to ...
Chwilę później rechotała już cała trójka.
- Chodź, złamasie. - Blik w końcu machnął na Oriona. - Ale przyznajcie, że nogi to ma całkiem niezłe.
Szałwia i Draco zachichotali.
Ostatnio edytowany przez Dziabeł 22 Kwietnia 2018r. 21:07, W całości zmieniany: 8
_________________
– A jeśli pewnego dnia będę musiał odejść? – spytał Krzyś, ściskając Misiową łapkę. – Co wtedy?
– Nic wielkiego. – zapewnił go Puchatek. – Posiedzę tu sobie i na Ciebie poczekam. Kiedy się kogoś kocha, to ten drugi ktoś nigdy nie znika.
0
SpoilerO, więcej bimbru do sprzedaży i Hajmi przekonany. Haha ale Pieprz wygrindował expa! I to na jednej "misji".
Biedny Karasu, tylko biurokracji. I jeszcze Ptyś nie umie w punkty expa... jak zwykle u Gryfów nieogarnialny burdel.
O jezu co to za scena, biedny Pieprz i Orion, wredne myndy tak ich wmanewrować w sprzątanie
Hahaha ten płaszcz. Co ten Pieprz zrobił dając znak Mufinowi, to była najgorsza decyzja jego życia.
mój ulubiony Blik atakuje ponownie xD
Dobry epek, niby zero akcji i "spokój" międzymisyjny, ale jak zawsze dzieje się tyle, że nie da się odpocząć i absolutnie nie czuć, że to jakiś wypełniacz - ciągle dzieje się akcja na miarę głównej linii fabularnej.
Biedny Karasu, tylko biurokracji. I jeszcze Ptyś nie umie w punkty expa... jak zwykle u Gryfów nieogarnialny burdel.
O jezu co to za scena, biedny Pieprz i Orion, wredne myndy tak ich wmanewrować w sprzątanie
Hahaha ten płaszcz. Co ten Pieprz zrobił dając znak Mufinowi, to była najgorsza decyzja jego życia.
Cytat
Raz posuwam gościa, a tu włazi jego żona, a on do niej "to nie tak jak myślisz, kochanie".
mój ulubiony Blik atakuje ponownie xD
Dobry epek, niby zero akcji i "spokój" międzymisyjny, ale jak zawsze dzieje się tyle, że nie da się odpocząć i absolutnie nie czuć, że to jakiś wypełniacz - ciągle dzieje się akcja na miarę głównej linii fabularnej.
Ostatnio edytowany przez Yuichi 22 Kwietnia 2018r. 20:31, W całości zmieniany: 1
_________________
0
Blik mistrzCytat
Raz posuwam gościa, a tu włazi jego żona, a on do niej "to nie tak jak myślisz, kochanie".
Raz posuwam gościa, a tu włazi jego żona, a on do niej "to nie tak jak myślisz, kochanie".
Ziemniak, hmm, pomyślałem, że ona 5 chce zrobić, ale te mechanizmy to jednak podejrzane, ogólnie, sądzę, że Dziewanna zaciągnie go w końcu w jakiś ciemny kąt, podejrzanie miła jest. Kobiety są złe. Szczególnie krótko ostrzyżone blondynki z wyrazem twarzy, który wzbudza zaufanie.
Że Blik mistrz już mówiłem. Marcelina <3, tak, ciekawe czy skoro jest bardziej dobra to nie ma już swojego "złego" charakteru, ciekawe.
Dziab i tak powie, że krótki komentarz :*
Ostatnio edytowany przez Karasu 22 Kwietnia 2018r. 21:21, W całości zmieniany: 1
_________________
0
Muffa uczy się jak wykorzystywać Pieprzyka \o/ Oby jeszcze długo nie dokończył tego zdania xD
W tej powieści truskawki, bądź słodkości z nimi związane, są kartą przetargową. Wszyscy oddają się za truskawki. Trzeba by Blika pytać ile brał kilo za numerek xD
Powinna jeszcze być pormocja na ten płaszcz! Muffin lubić promocje *-* Ale boski bonus w postaci obnażonych wdzięków Pieprzunia, haha ♡
Omg! Jak Kostuszka chory, to Muffa z chęcią by wyczarowała złoty rosołek pełen miłości i go nalarmiła, hehe. Ćwiczenie wyrywania piór na kurze, haha.
Nie ma mowy, że czarodziejka będzie pod tym Marcepanem! Ukruszy się a takie niedobre, a fe a fu! Ona się wypisuje z gildii! Co ty piszesz! Nie mogę uwierzyć, że w swojej powieści piszesz, co Ci się żywnie podoba! < busz zwiększa swoją objętość z oburzenia > i... i! < odwraca się > !!!
Uhuhu. Runcia, nu ja nie wiedziałam, że to Twój ulu bohater! Hmmmm, hmmmm, ciekawe dlaczego. Już nie zacytuję tego boskiego fragmentu, haha.
W tej powieści truskawki, bądź słodkości z nimi związane, są kartą przetargową. Wszyscy oddają się za truskawki. Trzeba by Blika pytać ile brał kilo za numerek xD
Powinna jeszcze być pormocja na ten płaszcz! Muffin lubić promocje *-* Ale boski bonus w postaci obnażonych wdzięków Pieprzunia, haha ♡
Omg! Jak Kostuszka chory, to Muffa z chęcią by wyczarowała złoty rosołek pełen miłości i go nalarmiła, hehe. Ćwiczenie wyrywania piór na kurze, haha.
Nie ma mowy, że czarodziejka będzie pod tym Marcepanem! Ukruszy się a takie niedobre, a fe a fu! Ona się wypisuje z gildii! Co ty piszesz! Nie mogę uwierzyć, że w swojej powieści piszesz, co Ci się żywnie podoba! < busz zwiększa swoją objętość z oburzenia > i... i! < odwraca się > !!!
Uhuhu. Runcia, nu ja nie wiedziałam, że to Twój ulu bohater! Hmmmm, hmmmm, ciekawe dlaczego. Już nie zacytuję tego boskiego fragmentu, haha.
Ale mam równie boski:
Waaaa. - Zachwyciła się czarodziejka. - Magiczna kapota!
_________________
0
W ogóle, Karaś tłumaczy się przed kimś kto nie może go zabić, dziwne...
_________________
1
O MÓJ BOSZE, tak to 50 O_______O część.
Świętując, zapcham was solidną porcją szaleństwa \o
Część Pięćdziesiąta 18+
Pieprz ze złością miotną formułą w pływające po jeziorze kaczki.
Ptaki z przerażonym kwakaniem zerwały się do lotu.
Bóg wymamrotał pod nosem parę przekleństw i usiadł na kamieniu.
W innych okolicznościach cieszyłaby go ranga zastępcy, ale teraz miał wrażenie, że Karasu dał mu ją tylko po to, żeby zatkać mu usta.
Cholernie nie w porządku.
Tak jak powrót Marceliny.
A najgorsza była świadomość, że musi stanąć u boku Karasu, jeśli chcą uniknąć rozpadu grupy.
Już teraz decyzja dowódcy ich podzieliła, a jeśli i on będzie otwarcie stroił fochy, tylko pogorszy sytuację.
Pieprz opadł na plecy, podłożył ramiona pod głowę i wbił złe spojrzenie w chmury.
Kamień był zimny, a od wody wiał lodowaty wietrzyk.
Bóg miał to w nosie.
Usłyszał kroki, ale nie chciało mu się ruszać.
Chwilę później obraz przesłoniła mu uśmiechnięta twarz czarodziejki.
- Rusz się leniu, to trochę waży. - Sapnęła.
Pieprz usiadł z ciężkim westchnięciem i odwrócił w jej stronę.
Muffinka targała ze sobą sporych rozmiarów piknikowy koszyk.
- Do czego to doszło, żebym ja musiała cię z kolacją gonić. - Czarodziejka wyciągnęła kocyk, na którym przysiadła i zaczęła wyciągać jedzenie.
Bóg dał sobie spokój ze wściekaniem i sięgnął po miskę z gulaszem.
- Trochę inaczej to sobie wyobrażałem. - Mruknął.
- Narzekasz? - Zmrużyła oczy czarodziejka, wcinając ptysia.
- Gdzieżbym śmiał. Po prostu chciałem pobyć trochę sam.
- I poznęcać się nad kaczkami?
Pieprz przewrócił oczami.
Posiedzieli chwilę w milczeniu.
Bóg skończył drugą porcję gulaszu i wyraźnie odzyskał humor.
- Powiesz dlaczego cię szlag trafił?
Aeszma natychmiast spochmurniał.
- A ty powiesz mi, co to za cyrk z tym płaszczem?
- Żaden cyrk, świetna sprawa, jest magioodporny!
Pieprz uniósł brwi.
- I to was tak zachwyciło? - Rzucił jej podejrzliwe spojrzenie.
- Nie no, to była akurat twoja zasługa.
- Moja?
- Bo on chroni tylko właściciela. - Muffa oblizała palce z kremu. - Resztę rozbiera. - Dodała beztrosko.
- Rozbiera? - Pieprz zamarł z łyżką w drodze do ust.
- No, tak całkiem. - Wyjaśniła usłużnie czarodziejka, sięgając po kolejnego ptysia.
Bóg miał ochotę ją udusić.
Świadomość, że paradował na golasa przed nią i Diabłem, była cholernie żenująca.
Jeśli chciała poprawić mu humor, to naprawdę świetnie jej szło.
W dodatku była tam jeszcze ta dziewczyna.
A on z gołym tyłkiem.
Świetnie.
- Co cię tak zatkało? - Zaniepokoiła się czarodziejka.
- Zastanawiam się jaka kara będzie adekwatna do świństwa, które mi zrobiłaś. - Warknął.
- Przecież nie wiedziałam! - Zdenerwowała się Muffa.
Pieprz obrażony odwrócił się do niej plecami.
- No daj spokój. - Czarodziejka dźgnęła go w bok. - Nie gniewaj się, przecież nie masz się czego wstydzić.
- I to twoim zdaniem oznacza, że mam paradować po Miasteczku na golasa?
- Myślę, że uszczęśliwiłbyś wiele osób.
- Muffa! - Zdenerwował się bóg.
- Nie drzyj się. - Poklepała go po ramieniu. - Przecież nic się nie stało.
- To ty tak twierdzisz. To niesprawiedliwe, też chce zobaczyć. - Mruknął, wbijając świdrujące spojrzenie w czarodziejkę.
- Mnie i tak nie pokazuje, ale Diabeł cię ominęła, trzeba było zostać.
- Tego chyba nie chciałbym oglądać. - Zmieszał się Pieprz. - W końcu to...
- Twoja ulubiona nauczycielka? - Zadrwiła Ptyś.
- Można tak powiedzieć.
- No i? - Wbiła w niego wyczekujące spojrzenie.
- Szanuję ją...
- No i?
- To by było dziwne! - Zdenerwował się Aeszma.
- Wiesz, meliskę ci przyniosłam.
- Uduszę cię kiedyś. - Warknął.
- Zimno tu. - Burknęła, owijając się ciaśniej płaszczykiem.
- Wcale cię nie zapraszałem. - Odgryzł się.
- No wiesz? - Prychnęła, bez żenady ładując mu się na kolana.
- Co ty wyprawiasz? - Zdenerwował się jeszcze bardziej, ale czarodziejka zignorowała go i, opierając się plecami o jego pierś, wbiła
wzrok w jezioro.
- Jak masz futro to lepiej grzejesz. - Poinformowała go.
Pieprzowi dobrą chwilę zajęło, zanim się rozluźnił.
W końcu otoczył czarodziejkę ramionami.
Musiał przyznać, że to było całkiem przyjemne.
Oparł brodę na głowie Muffy.
- Ty już sobie tak nie pozwalaj. - Burknęła z udawaną urazą, moszcząc się wygodnie.
- Nie wierć się tak. - Szepnął, nachylając się do jej ucha.
- Bo? Ach... - Parsknęła, kiedy zrozumiała, o co mu chodzi.
Odwróciła się i zerknęła na Pieprza.
Bóg pokazał jej język.
Czarodziejka zadumała się chwilę, miała wrażenie, że Pieprz wygląda na zmęczonego.
Był bledszy niż zwykle i jakiś taki zmarnowany.
- Co ty jesteś taki niewyraźny? - Spytała, dźgając go w policzek.
Pieprz delikatnie złapał jej palec kłami.
Posłał jej łobuzerski uśmiech i puścił.
- Karasu dodał cię do składu Marceliny, dlatego byłem zły. - Przyznał, a czarodziejka poczuła, jak znowu cały się spina.
- Chyba stracił rozum. - Burknęła z niezadowoleniem. - Nie mam zamiaru współpracować z tą podłą babą.
Pieprz westchnął.
Mocniej przytulił drobną czarodziejkę.
- Myślę, że będziesz musiała. - Przyznał z niechęcią.
- Coo? - Oburzyła się Muffa, usiłując go odepchnąć.
Bóg odsunął się trochę.
Czarodziejce od razu zrobiło się zimno.
- Czy ja ci pozwoliłam puszczać?- Prychnęła. - Ja nic nie muszę! Jak będzie trzeba, to odejdę z gildii i .
Nie do wiary, że tak po prostu mnie oddałeś!
- Wcale cię nie oddałem! - Zdenerwował się Pieprz, zrywając się na równe nogi.
- Ale też jakoś niespecjalnie walczyłeś! - Wytknęła czarodziejka, zbierając się z kamienia.
Oczy boga pociemniały.
Powoli pochylił się nad Muffą i zawarczał nieprzyjemnie.
- Mam iść i to załatwić?
- Tak, dokładnie to powinieneś zrobić. - Palnęła Ptyś, zanim przyszło jej do głowy, że może to nie jest najlepszy pomysł.
Na kamień wskoczył Orion i odepchnął Pieprza od czarodziejki, osłaniając ją swoim ciałem.
- A ty skąd się tu wziąłeś? - Zdziwiła się Muffinka, ale wojownik nie zareagował.
Wbił w boga wściekłe spojrzenie.
- Nikt cię tu nie zapraszał. - Zawarczał Pieprz.
- Chłopaki, tylko spokojnie. - Muffinka spróbowała ominąć Oriona, który znowu ją zasłonił.
Aeszma stracił cierpliwość i złapał byłego Grzecha za gardło.
Bardziej od tego, że po raz kolejny zwraca się przeciwko niemu, rozwścieczył go fakt, że założył iż stanowi zagrożenie.
- Pieprz! - Krzyknęła Muffinka, usiłując go powstrzymać.
Orion szarpnął się, a chwilę później wylądował w wodzie.
Aeszma omiótł wściekłym spojrzeniem czarodziejkę i ruszył w stronę Miasteczka.
Muffinka zawahała się.
Miała wrażenie, że chyba powinna powstrzymać boga, zanim zrobi coś głupiego, ale z drugiej strony, jej ulubieniec właśnie rozpaczliwie usiłował wydostać się
z lodowatej wody.
W końcu czarodziejka rzuciła mu się na pomoc.
Karasu chyba poradzi sobie z własnym bratem.
Karasu tymczasem siedział na ławie na dziedzińcu Gildii i czekał na kandydatki na healerki.
Miał dokumenty trzech, ale zakładał, że przyjdzie ich więcej.
Róża już go ostrzegła.
Właściwie może to i lepiej, że ona i Sol się przenoszą, będzie mniej dram z Pieprzem.
Chociaż z drugiej strony...
Dowódca westchnął.
Na dziedziniec wpadł Jasny.
- Zdążyłem?
- Jesteś w samą porę. - Ucieszył się Karasu. - Zaraz przyjdą.
- Chętnie sobie popatrzę. - Zatarł ręce wojownik.
- Nie po to cię tu ściągnąłem. - Parsknął dowódca.
- Nie? - Zdziwił się chłopak.
- Będziesz robił za królika doświadczalnego!
Jasny ostrożnie wstał z ławy.
- Wiesz, właśnie sobie przypomniałem...
- Siadaj. - Polecił Karasu.
Wojownik westchnął ciężko.
Na dziedziniec weszły właśnie kandydatki.
Dowódca obejrzał je przelotnym spojrzeniem.
Jego wzrok zatrzymał się na Dziewannie.
- O ty też? - Ucieszył się.
- Ja też? - Zamrugała dziewczyna trochę nieprzytomnie.
- W końcu siedziałaś w magicznym drzewie, nie wiem czemu ja się właściwie dziwię. - Dowódca wyciągnął arkusz przyjęcia i zaczął go wypełniać.
Jasny przyjrzał się dziewczynie z zainteresowaniem.
- W jakim drzewie?
- Pradawnym Dębie. - Rzucił Karasu. - Na roślinach znasz się na bank. - Postawił znaczekk przy odpowiedniej pozycji. - Potrafisz zasklepiać rany?
- Co? - Zmarszczyła brwi Dziewanna. - Pewnie.
- Dobra. Ochrona przed ogniem?
- Da się zrobić.
- Lodem.
- Właściwie każdym żywiołem. - Wzruszyła ramionami.
Karasu i Jasny wymienili spojrzenia.
Gryf szybko podpisał formularz, jakby się bał, że idealna kandydatka nagle da nogę.
- Podpisz tutaj. - Wskazał miejsce piórem.
Dziewczyna złożyła zamaszysty podpis, nie poświęcając treści dokumentu cienia uwagi.
- Bosko. - Zatarł ręce Karasu.
- Wiesz gdzie znajdę Ziemniaka? - Zapytała.
- Czy to znaczy, że rekrutacja zakończona? - Zapytała z niezadowoleniem jakaś kandydatka.
- Nie, mamy jeszcze jedno miejsce. - Dowódca uspokoił szepczące panienki. - Ziemniak pewnie siedzi w domu, od rynku na zachód, trzecia uliczka na lewo, masa kwiatów,
na pewno nie przeoczysz.
- Dzięki. - Dziewanna posłała mu uroczy uśmiech i dziarskim krokiem opuściła dziedziniec.
- Dobrze, miłe panie, czas na sprawdzian. Jasny, kładź się.
- Ale...
- Już. - Powiedział groźnym tonem Gryf.
Muffinka trochę zbyt energicznie zamieszała w rondelku.
Budyń chlapnął na płytę paleniska i podłogę.
- Coś się stało? - Zapytał Ziemniak, podnosząc wzrok znad swoich notatek.
Właściwe miał już o to zapytać wcześniej, kiedy czarodziejka wróciła z przemoczonym Orionem.
Jednak był w trakcie notowania listy rzeczy niezbędnych do budowy prototypu pompy i jakoś zapomniał.
Teraz skończył listę i niejako odzyskał spokój ducha.
Przynajmniej na tyle, żeby spróbować stawić czoła wściekłości, emanującej z jego ulubionej czarodziejki.
- Mam iść na misję z Marceliną! - Prychnęła rozdrażniona.
- No i? - Nie załapał Ziemniak.
Skoro Karasu tak zdecydował, to musiał mieć jakiś dobry powód.
- Rzucam to! - Wściekła się Ptyś, wrzucając garnek do bali na brudne naczynia.
Mściwie zalała przypalony budyń wodą z wiadra, które druid dopiero co przytachał.
- Przecież dałoby się go zjeść... - Westchnął Ziemniak.
Czekała go kolejna wyprawa do studni na rynku.
Jak go to irytowało.
Gdyby pompa...
- Gildię rzucam! - Muffinka rzuciła ścierkę i fartuszek na stół, wyrywając Ziemniaka z zadumy.
- Co? - Zdziwił się.
Ktoś energicznie zapukał do drzwi, a że były otwarte, to zaraz do kuchni wpadła Pożoga.
- Co się stało Pieprzowi? - Zapytała bez wstępów.
- A co? - Zainteresował się Ziemniak, patrząc to na jedną, to na drugą dziewczynę.
Miał wrażenie, że coś mu umknęło.
- Widziałam go przed chwilą, jak szedł do gildii. - Pożoga usiadła wygodnie na krześle. - Strasznie wściekły, aż świecił.
- I dobrze. - Mruknęła czarodziejka z mściwą satysfakcją. - Niech to wszystko odkręca.
- Ale co? - Zapytał po raz kolejny Ziemniak. - Możesz mi wreszcie wyjaśnić, co się dzieje?
- Zajmij się tam swoimi badylami i pomponami. - Syknęła Muffa i nachyliła się do Pożogi.
- Chodzi o Marcelinę, nie? - Pożoga też się przysunęła.
- Jakimi pomponami? - Zdumiał się Ziemniak. - To jest pompa, kobieto.
- Co za różnica! Ty nie rozumiesz, że mi się życie wali?! A ty nic tylko te pompony! - Zdenerwowała się na nowo czarodziejka.
Ziemniak chciał zaprotestować, ale kiedy dwie rozdrażnione baby wbiły w niego złe spojrzenia, wybrał rozsądną opcję i nie odezwał się ani słowem.
Muffinka zaczęła miętosić ścierkę.
- Nie będę słuchać rozkazów jakiegoś zdradzieckiego truposza.
- Nie wiem, jak on się mógł na to zgodzić. - Syknęła Pożoga. - Po tym wszystkim, co ta wiedźma nam zrobiła.
- Właśnie! - Czarodziejka z zapałem znęcała się nad materiałem.
Do kuchni zajrzał Orion.
- Uciekaj, póki możesz. - Szepnął do niego półgębkiem Ziemniak.
- A może nie mam racji?! - Napadła na niego Ptyś.
Druid wzruszył ramionami.
- Mam przeczucie, że wyrażając własną opinię, narażę się na uszczerbek na zdrowiu. - Przyznał Ziemniak, a Orion przysiadł na wolnym krześle.
> O co chodzi? - Zamigał do Pożogi.
- O przejęcie dowództwa przez zdradliwą łajzę. - Syknęła.
- Wyrażaj sobie opinię. - Burknęła czarodziejka. - Czy ja ci bronię?! - Poczęstowała Ziemniaka wściekłym spojrzeniem.
Były Grzech zerknął na druida, a potem wściekłe dziewczyny.
Poczochrał turkusową czuprynę.
- Ty też masz jakieś wątpliwości? - Prychnęła pogardliwie Pożoga.
- Czepiłyście się tej Marceliny, w końcu wyszło, że to nie jej wina. - Palnął Ziemniak i na wszelki wypadek odsunął się trochę od stołu.
- No tak, najłatwiej zrzucić wszystko na Atona. - Prychnęła czarodziejka. - Ona taka biedna, współczuć jej powinniśmy.
> Pieprz to jakoś przebolał. - Zamigał Orion. - A teraz stawiacie go pod ścianą.
- My? - Prychnęły ze złością Pożoga i Muffinka.
- Jest zastępcą, jeśli nie poprze decyzji Karasu, które i tak wielu się nie podobają, zrobi się w gildii straszny bałagan. - Wyjaśnił Ziemniak, który
poczuł się nieco pewniej przy Orionie.
Przezornie schował notes z projektami, żeby czasem nie ucierpiał w trakcie tej debaty.
- To się zrobi. - Syknęła mściwie Pożoga. - Spali się wiedźmę na stosie i po kłopocie.
- Diabeł nie byłaby zadowolona.
- My też nie jesteśmy! - Muffa uderzyła pięścią w stół. - I czy ktoś się tym przejmuje? Musiałam nawrzucać Pieprzowi, żeby w ogóle zechciał
łaskawie coś zrobić.
- Nawrzucałaś mu? - Pożoga otworzyła szeroko oczy. - To dlatego się tak wściekł.
- Napuściłaś boga Zniszczenia na naszego dowódcę? - Wyszeptał ze zgrozą Ziemniak.
Orion Zerwał się z krzesła.
- Siadaj, przecież się nie pozabijają. - Mruknęła bez przekonania Muffa, bo nagle dopadły ją lekkie wątpliwości.
- Marcelina zawsze była naszym wrogiem. - Pożoga odchyliła się na oparcie. - Polowała na Aeszmę jeszcze zanim Aton sie wmieszał.
A teraz niby jest wszystko cacy? Nie kupuję tego.
- O! - Zapaliła się czarodziejka. - Muszą się jej pozbyć, albo ja odchodzę! Strajk!
> Szantaż chyba. - Zamigał Orion.
- Czy ty ze mnie kpisz?! - Zapytała groźnie Ptyś.
- Nie kpij z niej. - Poradził konspiracyjnym szeptem Ziemniak.
Od odpowiedzi na niezręczne pytanie, Oriona uratowało pukanie.
Tym razem do kuchni zajrzała Dziewanna.
- Szukałam cię. - Powiedziała, rozpromieniając się na widok Ziemniaka. - Cześć wszystkim. - Zreflektowała się.
- Właśnie, ja... - Ziemniak zerwał się z krzesła, ale osadziło go wściekłe spojrzenie.
- Siadaj, nie skończyliśmy! - Rozkazała Muffinka.
- Ale czego? - Zapytał słabo druid, posłusznie opadając z powrotem na krzesło.
- Obmyślania planu pozbycie się wiedźmy! - Czarodziejka mściwie wbiła widelec w kukłę, którą uformowała ze ścierki.
- Tak to się jej nie pozbędziecie. - Pokręciła głową Dziewanna. - W ogóle, co za wiedźmę chcecie wykończyć?
- Marcelinę.
- Aha, a dlaczego?
> Bo jej nie lubią. - Zamigał Orion.
- Bo to zdradziecka suka. - Huknęły jednocześnie Muffinka i Pożoga.
- To dlatego niektórzy są tacy niezadowoleni, że ta cała Marcelina dostała drużynę? - Dziewanna przysiadła na ostatnim wolnym krześle.
> Skąd ty się urwałaś? - Zdziwił się Orion.
- Czy ja się dopytuje, dlaczego siedzisz tu półgoły? - Prychnęła. - Nie wiem, to pytam.
- On zawsze tak lata. - Czarodziejka zapomniała na chwilę o złości i wbiła wzrok w półnagiego wojownika.
W sumie chyba jednak wolała go w meido wdzianku.
Ziemniak rozsiadł się wygodniej na krześle i wyciągnął mieszek z żelkami.
Miał przeczucie, że szybko stąd nie wyjdą.
Karasu z rozpaczą popatrzył na posegregowane stosy papierów.
Nie mógł nic znaleźć.
Może przyjęcie pomocy od Marceliny, wcale nie było takim dobrym pomysłem.
Miała jakiś własny system, którego dowódca nie mógł rozgryźć.
Westchnął ciężko i podjął kolejną próbę przeszukania kopców.
Chciał znaleźć listę z nowymi misjami.
Drzwi otworzyły się, uderzając z hukiem o ścianę.
Na ziemię spadł aktualny wykaz gatunków gnomów pod ochroną.
Dowódca zamarł, pochylony nad biurkiem.
Na widok wściekłego Pieprza zrobiło mu się trochę nieswojo.
Nie miał pojęcia, o co tym razem może chodzić pomylonemu demonowi.
Przecież jeszcze nawet nie zdążył znaleźć wniosków misji.
Bóg nie kłopotał się, żeby zamknąć drzwi.
Dopadł dowódcę i gruchnął nim o ścianę.
Karasu odepchnął go.
A przynajmniej próbował.
- Oszalałeś?
- To ty oszalałeś. - Zawarczał Pieprz. - Oddając Zadaniowców Marcelinie.
- A ty znowu o tym? Chyba już to sobie wyjaśniliśmy, myślałem, że ochłonąłeś.
- Wprost przeciwnie. - Aeszma przysunął się bliżej, odcinając Karasu drogę ucieczki.
Dowódca nagle stracił pewność siebie.
Naszły go wątpliwości.
Może rzeczywiście przegiął?
Potrząsnął głową, usiłując nie dać się cholernej aurze boga.
- Weź to wyłącz! - Syknął, ze złością odpychając Pieprza. - Nie zachowuj się jak...
Aeszma złapał go za gardło i huknął nim o ścianę.
Przysunął się tak blisko, że Karasu mógł się przejrzeć w jego czarnych oczach.
- Oddałeś jej drużynę i narobiłeś syfu w gildii. - Zawarczał bóg. - Nikomu się to nie podoba. Oczekujesz ode mnie, że
to poprę?
- Tak, kurwa, tego właśnie oczekuję. - Karasu posłał mu wściekłe spojrzenie.
- I uważasz, że zabranie Muffy z mojej drużyny pomoże ci mnie przekonać?
- Tu cię boli. - Prychnął dowódca, dając sobie spokój z szukaniem rozsądnego wyjścia z tej sytuacji.
- Nie pozwolę tej obłąkanej suce znowu czegoś spierdolić!
- Odwal się wreszcie! - Karasu, bez powodzenia, usiłował rozluźnić uścisk na swoim gardle.
Obezwładniająca aura boga zupełnie mu w tym nie pomagała.
Nie miał jednak najmniejszego zamiaru się poddawać.
Nie da cholernemu Aeszmie tej satysfakcji.
- Cofnij przydział! - Zawarczał wściekle Pieprz.
- Bo co? Udusisz mnie?!
- Zostawię cię. Nie będę marionetką w twoim jebanym teatrzyku.
- Idź! Idź w cholerę! - Wściekł się Karasu. - Myślisz, że jak długo pozwolą obłąkanemu bogu plątać się luzem?!
Tylko nie wracaj potem z podkulonym ogonem! Dosyć mam, kurwa, tych dramatów! Nie potrzebuję cię!
Dowódca umilkł.
Był wściekły.
Wiedział, że przesadził.
Widział to w czarnych oczach, w których zamiast złości była pustka.
Bóg zgasł.
Dosłownie.
Puścił go.
Karasu z ulgą zaczerpnął powietrza i roztarł obolałą szyję.
Aeszma przez chwilę przyglądał mu się w milczeniu.
Wypełniająca go wściekłość zgasła.
Nie był potrzebny.
Co on właściwie tu robił?
Po co to wszystko?
Pochłonęła go obojętność.
Nawet nie było w niej smutku.
Cofnął się.
Dlaczego tak go to zdziwiło?
Przecież już dawno odkrył, że nikomu na nim nie zależy.
- Pieprz. - Karasu zrobił krok w stronę nieobecnego boga.
Aeszma cofnął się.
- Daj spokój, wiesz, że tak nie myślę...
Gryf przełknął ślinę.
Potrafił jakoś sobie radzić z napadami szału Pieprza, ale nie z tym koszmarnym otępieniem.
Całkiem, jakby bóg odcinał się od rzeczywistości.
- Powiedz coś. - Gryf chciał położyć rękę na ramieniu wojownika, ale ten szarpnął się do tyłu.
Karasu omiotło puste spojrzenie.
- Daj mi ten druk, trzeba to załatwić oficjalnie. - Powiedział bez emocji Pieprz.
Było mu wszytko jedno.
Karasu myślał intensywnie.
Ten baran kiedyś go wykończy nerwowo.
Ciekawe czy wszyscy bogowie byli tak pomyleni.
- Siadaj, wypijemy kakao, pogadamy na spokojnie. - Sięgnął po jeden ze starych sposobów na chandrę Pieprza.
Czuł, że tym razem to za mało.
Pieprz nie zareagował.
Ktoś zapukał do drzwi.
Dowódca rzucił się otwierać, zupełnie, jakby po drugiej stronie czekało rozwiązanie tej koszmarnej sytuacji.
Ale na progu był tylko Jasny.
- Przynieś kakao. - Polecił Karasu. - Cały dzbanek. I ciastka. Dużo.
- Co? - Zamrugał zaskoczony wojownik. - Ja tylko chciałem powiedzieć, że...
- Potem. - Uciął dowódca, a Jasny przyjrzał mu się podejrzliwie.
Usiłował zajrzeć do gabinetu, ale dowódca zatrzasnął mu drzwi przed nosem.
Chcąc nie chcąc wrócił na dziedziniec.
Stała tam wyraźnie zniecierpliwiona starsza dama.
Jakoś określenie "staruszka" do niej nie pasowało.
W niskiej, zasuszonej kobiecie nie było nic dobrotliwego.
Stała na czerwonym dywanie, który jeden z jej pachołków zdążył już rozwinąć aż do drzwi siedziby Złotego Gryfa.
Obdarzyła Jasnego spojrzeniem pełnym pogardy, zmieszanej z odrazą.
Wojownik zupełnie się tym nie przejął.
Dobre wychowanie nigdy nie było jego mocną strona.
- Trzeba poczekać. - Rzucił, mijając napuszonego gościa.
Zajrzał przez uchylone okno do kuchni.
- Potrzebny jest dzbanek kakao i ciastka. Wygląda na to, że jakaś grubsza chryja. - Rzucił do pani Gibons.
- Przynajmniej jeszcze się nie pozabijali. - Powiedziała wesoło.
- Ano, nie wiem czy nie jest gorzej. To mi wygląda na zestaw rozweselający...
- Przepraszam bardzo. - Jadowity ton przerwał wywód Jasnego.
Wojownik zerknął w stronę starszej damy.
Pani Gibons wychyliła się z kuchni.
- No? - Ponaglił Jasny.
- Co za prostactwo. - Oburzyła się dama. - Nic dziwnego, że nawet przekazanie prostego komunikatu jest ponad twoje możliwości.
- Przekazałem, szef kazał czekać, to pani czeka. Usiąść można. - Jasny machnął w stronę ławy pod rozłożysta gruszą.
- Może herbaty? - Zaoferowała pani Gibons widząc, że starsza dama poczerwieniała. - Albo wody?
- To skandal! - Zapowietrzyła się kobieta.
Na dziedziniec wmaszerowała królewna Konstancja.
Jasny nie zdążył się porządnie zaniepokoić, bo królewnę wmurowało.
- Babcia... - Jęknęła słabo.
Starsza dama w milczeniu wpatrywała się w niesforną wnuczkę.
- Podam ci to kakao od tyłu. - Szepnęła pani Gibons, cofając się do kuchni.
Jasny błyskawicznie przemknął do siedziby gildii.
- Ale drama. - Powiedziała z uznaniem Dziewanna, kiedy Pożoga razem z Muffinką naświetliły jej występki Marceliny.
- To podstępna żmija. - Prychnęła Muffinka. - Owinęła sobie Karasu wokół palca. Zresztą już wcześniej się do niej ślinił.
- Co? - Zmarszczyła brwi Pożoga, a w złotych oczach zapaliły się ogniki.
- Nie wiedziałaś? - Zdziwiła się czarodziejka.
- Mieliśmy dojść do jakiegoś porozumienia, a nie wzniecać kolejną drakę. - Zauważył Ziemniak.
- Tak? - Zdziwiła się Muffinka. - Jedynym rozwiązaniem jest pozbycie się wiedźmy. Mogę ją spalić.
- Przypominam, że to mag. - Rzucił usłużnie druid.
- Mogę ją zeżreć. - Zasyczała Pożoga.
> Powinnaś pomagać Aeszmie. - Zamigał Orion.
- Ależ ja bardzo chętnie mu... - Zaczęła Grzech ze złośliwym uśmiechem, ale nagle urwała.
Dopadł ją smutek.
Momentalnie pochłonął wszystkie inne emocje.
Wypełnił jej duszę sprawiając niemal ból.
Pożoga z trudem powstrzymała łzy.
Wszystko zniknęło równie nagle jak się pojawiło.
> Co jest? - Zamigał Orion, dobrze znał te stany zawieszenia Grzechów.
Zawsze miały coś wspólnego z połączeniem z Aeszmą.
Pożoga zamrugała.
Była oszołomiona.
Ostatni raz doświadczyła czegoś podobnego tuż przed tym, jak bóg ich zostawił.
Zerwała się z krzesła.
- Odciął się. - Szepnęła i posłała Orionowi przestraszone spojrzenie.
Wojownik zbladł.
- Ktoś mnie oświeci? - Burknęła zniecierpliwiona Muffinka.
Grzech złapała ją za rękę i spojrzała na wyblakły znak.
- Możesz go wezwać? - Zapytała rozgorączkowana.
- Czemu nie świeci? - Zmarszczyła brwi Ptyś, dotykając znaku i myśląc o Pieprzu.
Nic się nie stało.
Nie poczuła znajomego mrowienia.
- Może wyczerpał się? - Jej też udzielił się dziwny niepokój.
- Takie rzeczy się nie wyczerpują. - Poinformowała Dziewanna, nachylając się ciekawie nad znakiem. - Musiał przerwać połączenie.
> Idziemy. - Orion złapał Pożogę za rękę.
Szarpnęła się ze złością.
- A ciebie co to właściwie obchodzi? - Syknęła, popychając go z powrotem na krzesło. - Nie masz jakiś garów do wypolerowania?
Orion zarumienił się, a Grzech opuściła kuchnię i chwilę później usłyszeli trzaśnięcie drzwi wejściowych.
- Ta to ma temperamencik. - Westchnął Ziemniak.
Dziewanna zamrugała.
- Rany, jakie tu wszystko intensywne.
- Myślicie, że coś się stało? - Zaniepokoiła się czarodziejka, którą znowu dopadły lekkie wyrzuty sumienia.
Orion wyszedł bez słowa.
- Każde działanie ma swoje konsekwencje. - Zauważyła filozoficznie Dziewanna, przysuwając do siebie kukiełkę z kuchennej ścierki.
- Gdybyś poszła normalnie na misję, nie byłoby draki. - Zauważył Ziemniak.
- Czy ty się słyszysz? - Muffinka popatrzyła na niego z niedowierzaniem. - Ty byś poszedł? Od kiedy jesteś taki progildyjny?!
- Dobrze nam tu. - Stwierdził oczywistość.
- Wiesz co? - Wtrąciła się Dziewanna. - Podobno każdemu należy się druga szansa, może pójdziesz na tę misję...
- Po moim trupie! - Krzyknęła ze złością Ptyś.
Blondynka posłała jej dziwne spojrzenie.
- Technicznie rzecz biorąc... - Zaczęła.
- Zdrajcom nie daje się drugiej szansy! Zdrajców się wiesza. - Weszła jej w słowo czarodziejka.
- Nie uważasz, że to nieco drastyczne... - Zaniepokoił się Ziemniak, zerkając niepewnie na krótko ostrzyżoną blondynkę.
Dziewanna chciała porozmawiać z druidem.
Sprawa pompy interesowała ją znacznie bardziej, niż jakieś dziwne konflikty.
Od zawsze miała słabość do wynalazków i innowacyjnych rozwiązań.
Chętnie spędzała czas w pracowniach i warsztatach różnych nawiedzonych jednostek, śledząc ich postępy.
Nie podzielała zamiłowania siostry do siania chaosu, ale też starała się nie mieszać do jej spraw.
Przeważnie nie wchodziły sobie w drogę i taki układ się sprawdzał.
Do czasu, jakiejś zagłady.
Większość oczywiście była sprawką Diabła.
Cóż, życie.
Dziewanna jeszcze nie do końca zdążyła zorientować się, na jakim etapie jest obecna katastrofa, więc próbowała zachowywać dystans.
Sprawy się trochę skomplikowały, kiedy okazało się, że druid ma potencjał.
Jego pomysł zainteresował Dziewannę do tego stopnia, że gotowa była zrobić wszystko, żeby stworzyć sprzyjające warunki do jego realizacji.
Nawet jeśli to oznaczało mieszanie się w sprawy siostry.
Trudno.
- Słuchaj. - Wbiła niebieskie oczy w rozeźloną Muffinkę. - Jak pójdziesz na jedną misję z Marceliną, to pokażę ci jak robić porządna laleczkę do klątw.
Ziemniak otworzył szeroko oczy.
Czarodziejka zawahała się.
- Taką co działa?
- To nie jest dobry pomysł... - Zaprotestował druid.
- Pewnie. - Przytaknęła Dziewanna. - A przecież, w razie czego, zawsze możesz odejść po misji, nie?
Czarodziejka zadumała się.
Propozycja była kusząca.
W jej uroczej główce już rodził się szczegółowy plan wykorzystania takiej zabawki.
- Dobra! - Zgodziła się.
- O nie. - Westchnął Ziemniak.
- Świetnie. - Ucieszyła się Dziewanna.
- Idę znaleźć Pieprza, powiem mu, żeby się wstrzymał z mordowaniem. - Rzuciła czarodziejka z piekielnym chichotem.
- A my tu sobie porozmawiamy. - Powiedziała Dziewanna, przysuwając się do Ziemniaka.
- Tylko nie zapomnij, że obiecałeś przynieść mi wodę na kąpiel. - Przypomniała druidowi Muffinka i wymaszerowała z domu.
Ziemniak jęknął.
Na myśl, że będzie musiał znowu wykonać kilka kursów z wiadrami, stracił zapał do czegokolwiek.
- W sumie tę twoją pompę można by używać i w domu. - Rzuciła niewinnie Dziewanna.
Druidowi zaświeciły się oczy.
Przecież to był cudowny pomysł.
Karasu nalał kakao i podsunął Pieprzowi kubek.
- Siadaj.
Pieprzowi było wszystko jedno.
Myślami błądził zupełnie gdzieś indziej.
Co właściwie chciałby robić?
A może wrócić do Podziemi i przejąc tron?
Tylko po co?
- Daj ten formularz. - Mruknął po dłuższej chwili milczenia.
- Nawet gdybym chciał, to nie mam pojęcia, gdzie jest. - Przyznał Karasu. - A nie chcę. - Dodał dobitnie.
Bóg sztywno wstał i zaczął grzebać w kupkach papierów.
Chwilę później przez jego twarz przemknął cień irytacji.
- Kto tu zrobił taki burdel? - Mruknął.
Karasu błyskawicznie skorzystał z okazji.
- Też nie mogę nic znaleźć, sam widzisz, że jesteś mi potrzebny.
- Do przewalania papierów? - Prychnął bóg, który wreszcie znalazł to, czego szukał.
Przy okazji trafił też na wykaz nowych misji.
- Orle Szczyty? - Wyrwało mu się.
- Co? - Zdumiał się Karasu, zapominając o ciastkach.
- Możemy iść na Orle Szczyty.
- Pokaż! - Zerwał się z krzesła. - Ile ja tego szukałem. - Nachylił się nad, trzymaną przez demona, kartką.
- Tam można znaleźć jaja gryfów, a skoro mamy zezwolenie na hodowlę...
- Hodowla gryfów. - Dowódca jak zaczarowany wpatrywał się w listę misji. - Patrz i Trollowe Bagna.
- No, będziesz miał naprawdę niezłą gildię. - Pieprz pochylił się i zaczął wypełniać wniosek o wystąpienie.
Karasu poczuł się jak dziecko, któremu ktoś przebił ulubiony balonik.
- Przestań się wygłupiać, nie poradzę sobie bez ciebie.
- Nie potrzebujesz mnie. - Wzruszył szerokimi ramionami wojownik. - Sam to powiedziałeś.
- Byłem wściekły, nie zachowuj się jak rozhisteryzowana baba. - Prychnął dowódca. - Jesteś moim zastępcą, nie możesz tak po prostu odejść!
- Daj spokój. Wykorzystujecie mnie, jak wam pasuje. - Powiedział cicho, składając zamaszysty podpis. - A jak nie potrzebujecie, to raptem trzeba się mnie
pozbyć, a najlepiej gdzieś zamknąć i odizolować.
- Pieprzysz bzdury... - Zaczął Karasu, ale dokładnie w tym momencie do jego gabinetu wtargnęła zadowolona czarodziejka.
- Tu jesteś! - Ucieszyła się na widok Pieprza.
- Wypadałoby zapukać. - Mruknął rozeźlony dowódca.
- Chciałam z zaskoczenia. Liczyłam na jakąś gorącą scenę. - Uśmiechnęła się uroczo.
Podeszła do Pieprza i poklepała go po ramieniu.
- Już nie jesteś potrzebny. Pójdę na tę misję z Mazepą. - Powiedziała pogodnie, zupełnie nie zwracając uwagi na ciemniejące oczy demona, ani na to, że Karasu daje jej rozpaczliwe znaki. - No to tyle. Żeby nie było potem, że jakieś dramy przeze mnie. - Jeszcze raz poklepała Pieprza, który stał sztywno, zaciskając zęby.
- Świetnie. - Powiedział słabo Karasu.
- Nie wiem czy wiesz, ale tam na dole siedzi jakaś strasznie nadęta starowinka. Chyba do ciebie. Nawet dywan przywiozła. - Rzuciła czarodziejka, odwracając się w progu.
- Co? - Zamrugał dowódca, ale Ptyś już zdążyła zamknąć drzwi.
Gryf rozpaczliwie rzucił się do stert papierów.
Nie miał odwagi spojrzeć na Pieprza.
- Gdzie są te cholerne pozwolenia na misje. - Wściekł się.
Demon wyciągnął odpowiedni papier z kupki na brzegu biurka.
Podał dowódcy, razem ze swoją rezygnacją.
- Jedna misja. - Karasu wbił wzrok w przygaszonego boga.
- Co to za różnica?
- Właśnie. - Podchwycił dowódca. - Co ci szkodzi?
Muffinka spode łba obserwowała Marcelinę rozmawiającą z Jagą.
Ziemniak nie dostał wezwania, miały iść same.
Co za niesprawiedliwość.
Czarodziejka naprawdę miała nadzieję, że druid nie zapomni o wodzie na kąpiel.
Czuła, że po misji na Lodowej Przełęczy będzie jej to bardzo potrzebne.
Mściwie postanowiła, że wcale nie będzie się odzywać.
Wbiła wzrok w jasne kosmyki Marceliny, przewiązane niebieską wstążką.
Pomyślała, że do rzucania klątwy przyda jej się przynajmniej jeden kłak.
- Idziemy! - Zarządziła Marcelina, ruszając w stronę portalu.
Muffinka poprawiła swoją magiczną kapotę.
Szyszak umościł się wygodnie na jej różowym kapelusiku.
Ziemniak z Dziewanną krążyli po najdziwniejszych zakamarkach Miasteczkach, dokonując zakupów, które wprawiły w osłupienie niejednego kupca.
W końcu zatachali to wszystko do szopy na działce Hajmidala, w której niedawno znaleźli zapomniane sadzonki.
Niemal wyschnięte i zmarnowane rośliny wyglądały teraz jak okazy zdrowia.
Druid z zainteresowaniem oglądał, równo ułożone rzędy małych doniczek.
- Myślałem, że nic z nich nie będzie. - Zdziwił się.
- Ma się tę rękę do zielska. - Uśmiechnęła się Dziewanna. - Dawaj plany.
Ziemniak zapomniał o roślinkach.
Wyciągnął pergaminy z przerysowanymi schematami.
Rozciągnął je na spróchniałym stole i unieruchomił jakimś skorupami doniczek.
Dziewczyna nachyliła się ciekawie.
- Jakby to zmniejszyć, to moglibyśmy wsadzić do studni, a potem poprowadzić wodę do domu.
- Jak? Ktoś zaraz zadepcze te patyki, wozy tam jeżdżą. - Mruknął z powątpiewaniem Druid.
- A jakby zrobić takie metalowe trzciny? - Zapytała, spisując na kawałku pergaminu odległość od studni do domu czarodziejki.
- Metalowe? - Zdumiał się Ziemniak.
- No wiesz, w końcu kowal z czegoś robi bronie, nie?
- Przecież to będzie kosztowało majątek. - Druidowi usiłował zachować jakieś pozory kontaktu z rzeczywistością.
- A tam.
- Poza tym nie wiadomo... Zresztą zaraz ktoś nam to zwinie.
- To zakopiemy.
- Chcesz ryć w Miasteczku? Tam jest bruk...
Dziewanna popatrzyła na Ziemniaka z rozbawieniem.
- Ja to załatwię, a ty wymyśl, jak to zmniejszyć, dobra?
Druid postanowił się nie kłócić.
Znalazł swój ulubiony kawałek węgielka i usadowił się na staraj beczce.
Dziewanna skończyła przepisywać pomiary, złapała kartkę i z zadowoloną miną opuściła szopę.
To się nazywa życie, a nie jakaś wegetacja w spróchniałym pniaku.
Może i prestiżowa, ale do obrzydliwości nudna.
Blik, Draco, Pożoga i Szałwia siedzieli na rynku przy studni.
Pogrążeni w ponurym milczeniu zastanawiali się co robić.
- Kurwa. - Białowłosy chłopiec w końcu nie wytrzymał. - Trzeba z nim pogadać.
Pożoga prychnęła.
- Ja pierdole, masz lepszy pomysł? - Syknął Grzech. - Narzekać to każdy, kurwa, potrafi.
- Może ją sprzątniemy? - Rzucił propozycję Szałwia.
Reszta popatrzyła na niego dziwnie.
- Od kiedy ty jesteś taki chętny do mordowania, co? - Zainteresowała się Złośnica.
- Patrzcie, kto idzie. - Mruknął Draco, wskazując ruchem głowy na, zmierzającego w ich kierunku, Oriona.
> Widzieliście Aeszmę? - Zamigał były Grzech.
- A co cię to obchodzi? - Prychnęła Pożoga.
> Chciałem z nim porozmawiać.
- O, następny. - Prychnął Szałwia.
- Widzicie, kurwa, może to nie jest taki zły pomysł.- Wytknął Blik.
- Od kiedy ty miewasz dobre pomysły? - Zadrwił Szałwia.
- Od czasu kiedy zacząłeś zgrywać pieprzonego kozaka.
- Wal się.
- Spierdalaj.
Orion klasnął, zwracając na siebie uwagę.
- Poradziłby ci, żebyś się, kurwa, zamknął, ale... - Zarechotał Blik, a reszta Grzechów parsknęła.
Turkusowowłosy zmrużył oczy.
Zamigał coś ze złością.
- Możesz mi naskoczyć. - Wzruszył ramionami Blik. - Już nie jesteś jednym z nas, nie musimy cię słuchać.
Zeskoczył ze studni i z zadartą dumnie głową ruszył w stronę gospody.
Reszta Grzechów powlokła się za nim.
Pieprz obrzucił swój składzik spojrzeniem pozbawionym emocji.
Chyba po raz pierwszy nie czul ekscytacji na myśl o misji.
Jego myśli zaprzątały dalsze plany.
Co dalej?
Dokąd pójdzie, kiedy opuści Miasteczko?
Nie miał pojęcia.
Czuł się dziwnie pusty i pozbawiony celu.
Mógł zrobić wszystko, a nie chciało mu się nic.
Sięgnął po miecz, który dostał od czarodziejki, ale zaraz się rozmyślił.
I na co mu właściwie ta zbroja?
- Tu jesteś! - Leggle wpadł do składziku z szerokim uśmiechem, który zniknął na widok miny Pieprza. - Co jest?
Bóg wzruszył ramionami.
Elf przyjrzał mu się podejrzliwie.
Jeszcze nie widział, żeby wojownik był w takim stanie tuż przed misją.
- Kogo jeszcze bierzesz? - Spróbował z innej strony.
- Dziewannę.
- To ta nowa healerka?
Pieprz potwierdził skinieniem, zakładając lekką zbroję.
Sięgnął po dwa miecze z błękitnej stali.
- I kto jeszcze?
- Nikt.
Elf wytrzeszczył oczy.
Zerknął na trzymane w ręku wezwanie.
- Idziemy na górski trakt pozbyć się grasującej bandy zbójców we trójkę?
Pieprz skinął głową.
Leggle na ogół nie miał zastrzeżeń do decyzji swojego dowódcy, ale to było czyste szaleństwo.
- Może jednak...
- Masz zastrzeżenia, idź żalić się do Karasu. - Warknął Pieprz, mijając go.
- To jest misja szóstego poziomu! Jeśli pójdziemy tam we trójkę, to będzie samobójstwo!
- No i? - Zapytał beznamiętnie Pieprz.
Elf skamieniał.
Wcale mu się to nie podobało.
- Może chociaż Grzecha jakiegoś.
- Nie potrzebuję ich. - Mruknął Pieprz. - Właściwie nikogo nie potrzebuję. Możesz zostać.
Bóg zatrzasnął drzwiczki i ruszył w stronę bramy.
Zbaraniały elf patrzył w ślad za nim.
A potem, walcząc sam ze sobą, skierował swoje kroki do siedziby gildii.
Karasu wyszedł na dziedziniec i niemal wpadł na wyraźnie niezadowoloną starszą kobietę.
- Pani do mnie? - Zapytał bez większego zainteresowania.
Chciałby, żeby ten dzień się już skończył.
Królewna Konstancja odchrząknęła.
- Pozwól, że przedstawię. Jej wysokość Królowa matka Drugiej Krainy, moja babka. - Wyrecytowała z powagą. - A to Karasu, dowódca gildii Złotego Gryfa.
- To skandal, młody człowieku. - Poinformowała go królowa, tonem pełnym obrzydzenia. - Jeszcze nikt nie kazał mi tyle czekać!
- Cóż, mamy tu masę roboty, królewna jest, można odebrać. Mam pokwitować czy coś? - Zielonooki był już myślami zupełnie gdzieś indziej.
Twarz królowej poczerwieniała.
- Ja tego tak nie zostawię!
- I dobrze, dość miałem z nią problemów.
Królewna naburmuszyła się.
- Młody człowieku, to jest niedopuszczalne.
- Niedopuszczalne to jest wciąganie niewinnych ludzi w wasze sprawy rodzinne. - Burknął Karasu. - Z całym szacunkiem, ale ja naprawdę nie mam czasu.
Do widzenia.
Dowódca, nie zaszczycając oburzonej królowej ani jednym spojrzeniem, opuścił dziedziniec.
Za murem niemal wpadł na czającego się tam elfa.
- Co jest? - Mruknął, nie zatrzymując się.
- No właśnie? - Odbił piłeczkę Leggle. - Mam iść na misję z Pieprzem.
- To co tu jeszcze robisz?
- Coś jest z nim nie tak.
- Chcesz złożyć oficjalną skargę? - Dowódca spojrzał na łucznika zmęczonym wzrokiem.
- Czyście wszyscy powariowali? - Zdumiał się elf. - On wziął misję z szóstego poziomu i dwie osoby do pomocy!
- To jego decyzja.
- Ale ja nie mam zamiaru przez nią ginąć.
- To złóż skargę. - Wzruszył ramionami dowódca, odbijając w stronę placu treningowego.
Elf zagrodził mu drogę.
- Co się, do cholery, dzieje? - Syknął.
- Pieprz chce odejść.
- Nie pierwszy raz.
- Tyle, że po raz pierwszy złożył oficjalne pismo.
Leggle zamrugał.
- I ty mu pozwoliłeś?
- A co mam robić? - Stracił cierpliwość dowódca. - Zamknąć go w piwnicy?
- Jasne, zamiast tego pozwalasz mu na samobójczą misję, świetnie.
Dowódca posłał mu złe spojrzenie.
- Jeśli masz lepszy pomysł, nie krępuj się.
Łucznik milczał.
- No właśnie. - Prychnął Karasu i przyspieszył kroku.
Kowal zdumionym spojrzeniem wpatrywał się w stojącą przed nim dziewczynę.
- Że co? - Zapytał mało inteligentnie.
- Potrzebne mi takie rurki. - Powtórzyła cierpliwie, podsuwając rzemieślnikowi kawałek pergaminu.
- A na co takie pręty?
- Rurek, muszą być puste w środku. Rozumiesz?
- Co mam nie rozumieć? - Obraził się kowal. - Takiem robił dla Hajmidala, do tego ustrojstwa od nalewek.
- Tylko, że ja potrzebuję większych.
Mężczyzna podrapał się po spoconej łysinie.
- A dużo? To trwa i materiału trza. A teraz to nie mam, dostawa...
Dziewanna zamyśliła się.
Na upartego wystarczyłby kawałek za wzór, resztę można transmutować, tyle że przy jej poziomie mocy może być problem.
No i też potrzebowałaby materiału.
Podleciał do niej młody chłopak i bez słowa wręczył jakiś rulon.
Dziewczyna rozwinęła go z roztargnieniem.
Kowal nachylił się ciekawie.
- Szósty poziom? - Zagwizdał z podziwem. - Dobra jesteś. Ale chyba od niedawna u nas, bom cię jeszcze nie widział.
Dziewanna przeczytała dziwną treść i zupełnie nic nie zrozumiała.
Jaka misja?
przecież ona była zajęta.
I w ogóle, o co chodzi?
Z roztargnieniem wcisnęła papier do kieszeni i skupiła się na kowalu.
- Zrób taki kawałek - Pokazała palcami. - i kolanko.
- Kolanko?
- Zakręt taki.
- Ty nie powinnaś się zbierać do Przejścia?
- Gdzie?
- No na misję. Tam koło namiotu. - Machnął potężnym łapskiem w stronę bramy.
- To zrobisz? - Nie odpuszczała.
- Właściwie... Jutro może...
- Dziś. - Powiedziała z naciskiem, a w niebieskich oczach błysnęło coś takiego, że kowal postanowił się nie kłócić.
- Może być i dziś. - Zgodził się, bo i tak nie miał nic pilnego do roboty.
Czekał na materiały.
A przez te cholerne bandy rabusiów wszystkie dostawy się opóźniały.
- Tylko nie wiem czy styknie... - Umilkł na widok nadchodzącego Pieprza.
- Gotowa? - Warknął bóg do Dziewanny, skinął głową kowalowi.
Dziewczyna zamrugała.
Nie miała zielonego pojęcia, o co właściwie chodziło.
- Kończę. - Opowiedziała na wszelki wypadek. - Nie masz nawet na te dwie rzeczy? Rurka nie musi być długa.
- Surowce nie dojechały, co poradzę?
- A czego potrzebujesz? - Zapytał Pieprz, którego właściwie zupełnie to nie interesowało.
Po prostu chciał jak najszybciej wyruszyć.
- Jakiegoś metalu.
- Zbroja się nada?
- Chcesz przetopić zbroję na jakieś głupoty? - Zdumiał się kowal.
- To nie są żadne głupoty! - Zaprotestowała Dziewanna.
- Słyszałeś. - Wzruszył ramionami Pieprz, a dziewczyna przyjrzała mu się z nowym zainteresowaniem.
Bóg rzucił kowalowi klucze.
- Weź Potępionych. - Mruknął, ruszając w stronę bramy.
- Co? - Wytrzeszczył oczy rzemieślnik. - Zbroję Potępionych mam przetapiać na... - Aż mu się niedobrze zrobiło na samą myśl.
- Niech się na coś przyda. - Prychnął drwiąco Aeszma. - Idziesz? - Zapytał, oglądając się na zdumioną Dziewannę.
- Jasne. - Co miała nie iść, w końcu jej pomógł, wypadało się jakoś odwdzięczyć.
Muffinka szczelniej owinęła się miękkim płaszczem i postawiła kołnierz.
Stały na rozległej przełęczy, po której hulał lodowaty wiatr.
Po obu stronach, jak okiem sięgnąć, ciągnęły się strome, lodowe góry.
Gdzieniegdzie rosły ponure, łyse drzewa, a wszystko skute było lodem i pokryte śniegiem.
Ich niewielka drużyna stała chwilę w zupełnej ciszy, przerywanej tylko wyciem wiatru.
Jaga kichnęła.
- Rany jak tu zimno.
- A czego się spodziewałaś? - Wzruszyła ramionami Marcelina.
- Tu niby ma coś rosnąć? - Zapytała z powątpiewaniem Muffinka.
Według zwoju ich zadaniem było zebranie kwiatów Chione.
Czarodziejka jeszcze raz obejrzała rycinę zielska.
Wyglądały trochę jak białe niezapominajki.
- Rosną w miejscach podziemnych, ciepłych źródeł. - Wyjaśniła Marcelina.
- Skoro podziemne, to jak je niby znajdziemy? - Zapytała Jaga, znowu kichając.
- Z drobną pomocą różdżki.
- No tak, wystrugajmy badyla i biegajmy z nim po śniegu. - Zadrwiła Muffinka. - Przednia zabawa. Może bałwana ulepimy?
- Zimno. - Jaga zaczęła przestępować z nogi na nogę.
Marcelina westchnęła i wyciągnęła z rękawa błękitny, okrągły kamień, osadzony na białej, gładkiej rączce.
Bez słowa wyrzuciła go w powietrze, a różdżka zakręciła się i zawisła nieruchomo parę metrów przed nimi, wskazując kierunek.
- O właśnie tak to się robi. - Uśmiechnęła się lekko.
- Nie-sa-mo-wi-te. - Powiedziała wyjątkowo złośliwym tonem Muffinka. - Miejmy to już z głowy. - Ruszyła w stronę, którą wskazywała różdżka.
- Moment. - Zatrzymała ją Marcelina. - Najpierw parę słów wstępu.
- Że co? - Zdumiała się czarodziejka, która myślami już wracała do domu i wanny pełnej ciepłej wody.
- Po pierwsze, moc. - Zaczęła Marcelina, patrząc na Jagę.
Muffa westchnęła ciężko i oparła się o laskę.
- Witamy w tutorialu dla upośledzonych magików. Lekcja pierwsza: jak nie wydłubać sobie oka laską.
- Zatkaj się. - Burknęła Jaga. - Mag nie używa laski.
Marcelina zignorowała przytyk.
- Jako mag możesz czerpać moc z otoczenia. Tylko z z tą z lodu trzeba uważać.
Muffinka ze znudzoną miną zaczęła dłubać laską w śniegu.
Jaga zaczerpnęła mocy, a z najbliższego szczytu runęła lawina.
- Właśnie o tym mówię. - Marcelina błyskawicznie zamroziła, pędzącą na nich masę.
Jaga zarumieniła się.
- Powoli i nie z jednego źródła, tylko kilku na raz.
- Tak, po co wywoływać jedną lawinę, skoro można machnąć pięć! - Prychnęła Muffinka.
Znudzona wyciągnęła z kieszeni ptysia i zaczęła go jeść.
Co za koszmar.
Z Pieprzem nigdy nie było takiej beznadziei.
No ale jakoś to przeżyje, skoro później i tak wykończy tę cholerną wiedźmę.
Jaga tymczasem ostrożnie powtórzyła formułę ogrzewającą.
- Udało się! - Ucieszona przestała się trząść i odetchnęła głębiej.
- Świetnie. Brawo. - Mruknęła jadowicie Muffinka. - Możemy już iść?
- Możemy, tylko uwaga na trolle. - Ostrzegła Marcelina, kiedy czarodziejka wyrwała do przodu.
- Trolle? - Zdziwiła się Ptyś. - Przecież tu nie ma mostów.
- Mówię o trollach lodowych, są jeszcze gorsze.
- Cudownie. Coś jeszcze?
- Podobno w takich miejscach zdarzają się też śnieżynki. - Powiedziała niepewnie Jaga.
- Brzmi uroczo. - Muffinka schowała trzęsącego się szyszaka do rękawa.
- To takie stworzenia, wielkości dużego psa, najeżone soplami, którymi potrafią strzelać w razie zagrożenia...
- Wymysł bajarzy. - Machnęła ręką Marcelina, mijając skamieniałą Muffinkę, która lustrowała okolicę nieufnym spojrzeniem. - Patrzcie pod nogi, bo mogą tu być zasypane potoki.
- Wspaniale. - Mruknęła czarodziejka, ruszając za Jagą.
W razie czego rudzielec utopi się pierwszy.
To było jakieś pocieszenie.
Stali na niewielkiej półce skalnej, która z jednej strony przechodziła łagodnie w wąską dróżkę, wykutą w skale.
Za sobą mieli niemal pionową ścianę, a pod nimi rozciągała się przepaść.
Po drugiej stronie ciągnęły się równie niezachęcające szczyty.
Pieprz bez słowa ruszył wąską ścieżką.
- Niby tędy łażą kupcy? - Zdziwił się elf.
- Trakt jest kawałek dalej, ale bandyci zablokowali Przejście. - Wyjaśnienie rycerza wcale nie poprawiło łucznikowi humoru.
- Jeśli zablokowali Przejście, to pewnie spodziewają się ataku z tej strony. - Leggle sam nie wiedział, po co to powiedział.
Nikt się nie odezwał.
Chcąc nie chcąc ruszył za bogiem.
Zerknął przez ramię na healerkę, która rozglądała się ciekawie.
- To Przejście to taki portal, tak? - Zapytała, maszerującego przed nią elfa.
Leggle rzucił jej zdumione spojrzenie.
- System portali.
- A jak działa przekierowanie?
- Co?
- No na jakiej zasadzie aktywuje się odpowiednie wyjście?
Leggle zatrzymał się gwałtownie.
Dziewanna o mało na niego nie wpadła.
- A skąd mam to wiedzieć? - Zdziwił się. - Zwój misji cię przenosi, nie?
- Nie wiem, pierwszy raz się w to bawię. - Wzruszyła ramionami.
- Bawisz? - Wytrzeszczył oczy łucznik, któremu nagle zrobiło się niedobrze.
- Głośniej, na pewno jeszcze was nie usłyszeli. - Wytknął Pieprz.
W tej samej chwili, z półki skalnej nad ich głowami wychylił się chłopak, zaraz błyskawicznie znikając.
- Czujka!- Syknął Leggle, naciągając łuk.
- Czekaj aż minie tamten zakręt. - Pieprz wskazał właściwy odcinek drogi.
- A jeśli tam jest inna ścieżka?
- Nie ma.
Elf wycelował i wypuścił strzałę.
Chłopak zachwiał się i spadł prosto w przepaść.
- Koniec plotek. - Mruknął Pieprz beznamiętnie.
Podjął wędrówkę, poddając się pochłaniającemu go otępieniu.
Nie chciało mu się.
A z drugiej strony miał chyba nadzieję na koniec.
Było mu wszystko jedno.
Mięli zakręt oznaczony krwią czujki.
Żeby go pokonać, musieli przycisnąć się plecami do skalnej ściany.
Dróżka zwężała się jeszcze bardziej, żeby za chwilę przejść w trakt kupiecki.
Nie był on znacząco szerszy, ale przynajmniej dwie, idące obok siebie, osoby mogły się po nim poruszać w miarę swobodnie.
Elf rozglądał się czujnie.
Trakt wykuto w ścianie góry, z trzech stron otaczała ich lita skała, a z czwartej straszyła przepaść.
Pieprz wyciągnął mapę.
- Normalny punkt Przejścia jest za tym zakrętem. - Wskazał miejsce na rycinie. - Tam jest też system tuneli.
- Myślisz, że tam się zaszyli? - Zapytała ciekawie Dziewanna.
Elf posłał jej dziwne spojrzenie.
Pieprz wzruszył ramionami.
- W sumie możemy to łatwo sprawdzić. - Dziewczyna uśmiechnęła się, kręcąc prawym nadgarstkiem.
Pod ich nogami zmaterializowała się biała fretka.
Popatrzyła na nich czerwonymi oczkami.
- Potrafisz przywoływać stworzenia? - Zapytał podejrzliwie elf.
Do tej pory nie zdarzyło mu się spotkać healerki, która potrafiłaby coś podobnego.
- Pogadacie kiedy indziej. - Upomniał ich Pieprz beznamiętnym tonem. - Niech fretka sprawdzi jaskinie. Wiem, że tam są, nie wiem tylko w której.
Dziewanna skinęła głową, a fretka pomknęła przed siebie długimi susami.
- Została niecała mila. Ani słowa i uważajcie na czujki. - Mruknął bóg, ruszając przed siebie.
Poprawił pasek podtrzymujący miecze na plecach.
Elf usiłował zdusić w sobie niepokój.
Dziwna obojętność Pieprza nie pomagała.
Brnęły w milczeniu przez zaspy śniegu.
Muffa miała wrażenie, że lodowate podmuchy wiatru są coraz silniejsze.
Niebo przybrało jakiś niepokojąco szary odcień.
- Nie chce krakać, ale chyba zbliża się śnieżyca. - Zauważyła Jaga.
- Musimy się pospieszyć. - Krzyknęła Marcelina, usiłując przekrzyczeć kolejny podmuch, który sypnął w nie drobinkami śniegu.
Jaga zatoczyła się, kiedy zlodowaciałe cząsteczki wpadły jej do oczu.
Zrobiła kilka kroków w bok, żeby odzyskać równowagę.
Muffinka pierwsza usłyszała niepokojący trzask.
- Nie ruszaj się. - Krzyknęła, ale zagłuszył ją wiatr.
Z nieba lunął zmrożony deszcz.
Niesiony porywami wiatru, ranił nieosłoniętą skórę.
Wichura rozszalała się na dobre.
Ledwo co było widać.
Muffinka zmrużyła oczy i nasunęła głębiej kapelusik, osłaniając twarz jego rondem.
Rozejrzała się.
Kilka metrów od niej stała Jaga.
Dziewczyna zamarła w dziwnej pozie.
Marcelina Zawróciła, ale zachowała dystans.
Stała odwrócona do nich przodem, krzycząc coś.
- Dupę rusz, a nie się wydzierasz. - Burknęła pod nosem Muffinka.
Po chwili wahania ruszyła ostrożnie w stronę Jagi.
Próbowała sobie przypomnieć formułę na mrożenie, ale po głowie krążyła jej tylko ta na ognisty podmuch.
Raczej odpada.
Mocny podmuch z prawej strony niemal zerwał jej kapelusik z głowy.
- O niedoczekanie! - Rzuciła wściekle w ślad za nim i zamarła.
Była zaledwie cztery kroki od Jagi, kiedy coś zatrzeszczało pod jej nogami.
Wstrzymała oddech.
Spojrzała w stronę Marceliny i zrobiło jej się jeszcze gorzej.
Za plecami dziewczyny stał ogromny troll.
Czarodziejka nigdy wcześniej nie widziała śnieżnej odmiany i musiała przyznać, że robił znacznie gorsze wrażenie od swojego kuzyna spod mostu.
Jaga też go zauważyła, bo zamachała w stronę Marceliny, która w końcu zerknęła za siebie.
W samą porę, bo troll wybrał tę właśnie chwilę na atak.
Niemal zmiótł maga lodowa maczugą.
Wyjący wiatr zagłuszał wszystko.
Muffinka gorączkowo próbowała sobie przypomnieć, co mówił Pieprz o mrożeniu.
Marcelina ugodziła trolla formułą między oczy.
Bestia zachwiała się i zwaliła na ziemię.
Odgłos upadku zagłuszyła gruba warstwa śniegu, jednak schowana pod nim pokrywa lodowa pękła z trzaskiem.
Jaga nagle rozjechała się, wydając z siebie przerażony krzyk.
Muffinka, niewiele myśląc, złapała ją za rękę.
Niedoszła healerka błyskawicznie znalazła się obok czarodziejki.
Kawałek lodu, na którym stały zachwiał się niebezpiecznie.
Nagle śnieg wokół nich zniknął w szczelinach.
Rzeka obudziła się ze snu.
Popękana kra zaczęła topnieć w oczach.
Marcelina musiała błyskawicznie się wycofać.
Ciało trolla porwał nurt, a chwilę później coś wciągnęło je pod wodę.
- O bogowie. - Jęknęła ze zgrozą Jaga, przytulając się do czarodziejki.
- Nie pozwalaj sobie. - Burknęła Ptyś, ale nie ryzykowała odepchnięcia dziewczyny, bo to by się mogło źle skończyć dla nich obu.
Marcelina tymczasem przyklęknęła na brzegu i zmroziła drogę do siebie.
Czarodziejka z ulgą przeskoczyła na pewniejszy grunt, ciągnąć za sobą Jagę.
Przykucnęła na chwilę, przykładając dłoń do lodowego mostu.
Formuła przypomniała jej się błyskawicznie.
Jaga niepewnie poszła za jej przykładem.
- Znając moje szczęście i tak przymroziłabym sobie nogi do ziemi. - Westchnęła.
Muffinka parsknęła.
- Nie wiem po co ja to robię, nie nadaję się. - Zajęczała rudowłosa, ruszając w stronę Marceliny.
- Zamiast się mazać, powinnaś się skupić. - Poradziła jej czarodziejka.
Odetchnęła z ulgą, czując pod nogami pewniejszy grunt.
Rozejrzała się, usiłując przebić wzrokiem zamieć.
Kawałek dalej rosło skupisko nagich drzew.
- Idziemy! - Krzyknęła Marcelina, kierując się w tamtą stronę.
Różdżka, pulsująca mlecznobiałym światłem, zawisła między drzewami.
Zanim zdążyły się ucieszyć, coś wystrzeliła zza jednego z pni i, odbijając się od drzewa rosnącego naprzeciw, skoczyło, porywając ich magiczny drogowskaz.
Światło zgasło.
Zawył wiatr.
- Co to było? - Zapytała Jaga.
Za ich plecami rozległ się wściekły, dudniący ryk.
Odwróciły się błyskawicznie.
Od strony rzeki, ciężkim krokiem, zmierzał w ich stronę ogromny niedźwiedź.
Wichura odrywała sople lodu od jego zmrożonego futra.
Z pyska wypuszczał kłęby pary, a jego wściekły, skrzący czerwienią wzrok łatwo było dostrzec, pomimo zamieci.
- Miały być tyko trolle. - Przypomniała Muffinka, mimo woli przysuwając się w stronę Marceliny.
Jaga zerknęła w stronę drzew, nie zapomniała o złodzieju różdżek.
Marcelina uformowała pocisk i uderzyła w niedźwiedzia.
Z zagajnika coś pędziło w ich kierunku.
Było tak szybkie, że nie sposób było się przyjrzeć.
Jaga zarejestrowała tylko siny kolor skóry, a potem użyła formuły mrożącej.
To było pierwsze, co przyszło jej do głowy.
Moc bolesnym szarpnięciem opuściła jej ciało.
Dziwne stworzenie zatrzymało się na lodowej ścianie, która zaraz runęła z trzaskiem prosto na Marcelinę.
Dziewczyna rzuciła się w bok, wpadając w zaspę.
Tylko czarodziejka zobaczyła, że formuła, którą Marcelina rzuciła w niedźwiedzia, odbiła się od czegoś na kształt tarczy i pomknęła w stronę Jagi.
Muffinka błyskawicznie otoczyła oszołomioną rudowłosą bańką ochronną.
Niedźwiedź wydał z siebie kolejny wściekły ryk.
Magiczny pocisk opuścił jego pysk, zderzając się w powietrzu z formułą ciśnięta przez Marcelinę.
- Magiczny miś polarny? - Muffinka patrzyła na bestię z niezdrową fascynacją.
Coś odbiło się od bańki ochronnej.
Ptyś cofnęła zaklęcie.
Jaga wrzasnęła, kiedy w jej stronę posypał się deszcz sopli.
Trzy utknęły w płaszczu, a jeden przebił materiał i ramię.
Czarodziejka rzuciła się w jej stronę.
- Co to było? - Krzyknęła, pomagając Jadze pozbyć się sopli.
Rozglądała się czujnie.
Jaga zasklepiła ranę, a kolejne szarpnięcie mocy niemal zwaliło ją z nóg.
Stojąca obok Muffinka skrzywiła się.
- Musisz kanalizować.
- Co? - Krzyknęła Jaga, odwracając głowę w jej stronę.
- Moc! Nie możesz tak walić bez składu!
Krew zabarwiła śnieg.
Między zlodowaciałymi pniami rozbłysły żółte oczy.
Czarodziejka szybko zerknęła za siebie.
Niedźwiedź był coraz bliżej, a Marcelina, już na nogach, posłała w jego stronę olbrzymią sieć.
A w ślad za nią pomknął ognisty pocisk.
Muffinka dołożyła własną kulę ognia i odwróciła się szybko.
Jaga postanowiła zaczerpnąć mocy, żeby uzupełnić braki.
Idąc za radą Marceliny, wyciągnęła przed siebie drżącą rękę.
Siatka wzmocniona srebrem opadła na niedźwiedzia.
Marcelina błyskawicznie stworzyła kolejną formułę.
Dziki ryk odbił się echem od okolicznych szczytów, które odpowiedziały dudniącym pomrukiem, spadających lawin.
Pędzące w stronę bestii ogniste pociski zgasły w locie.
Marcelina zaklęła.
Niedźwiedź, machnięciem łapy, pozbył się oplatającej go siatki, której ogniwa już zaczęły zatapiać się w jego ciele.
Białe futro zabarwiła krew.
- Skoro możesz krwawić, to możesz też zdechnąć! - Wrzasnęła Marcelina, uwalniając formułę.
W tej samej chwili ziemia uciekła jej spod nóg.
Czarodziejka skoczyła w stronę Jagi i złapała ją za rękę.
Zaskoczona rudowłosa przerwała czerpanie.
Ale było już za późno.
Poruszona magią lodowa powierzchnia pękła ze złowrogim trzaskiem i runęła w dół ogromnej przepaści za plecami przestraszonych magiczek.
- Jesteś gorsza ode mnie. - Powiedziała ze zgrozą Muffinka, na widok znikającej w przepaści Marceliny.
Kolejny silny podmuch przemknął obok nich i z dzikim wyciem zniknął w rozpadlinie.
Zamieć straciła impet, a zmrożony deszcz zastąpił gęsty śnieg.
Problem polegał na tym, że wielki niedźwiedź nie przepadł w przepaści, właśnie gramolił się na ich stronę.
Czarodziejka błyskawicznie wcisnęła Jadze jeden z leżących na ziemi sopli.
Nie było czasu na rozmyślania.
Czarodziejka wiedziała, że za ich plecami też czai się niebezpieczeństwo.
Zostały same.
W dodatku tylko ona miała niejakie pojęcie o używaniu mocy.
Trzeba było zabrać Oriona.
Albo jakiegoś innego wojownika.
Wszystkie te myśli przemknęły przez jej głowę jednocześnie.
- Wyobraź sobie ogromy sopel, a tego użyj do skanalizowania mocy! - Wrzasnęła do Jagi, jednocześnie celując laską w przestrzeń nad głową wielkiego niedźwiedzia,
która właśnie wynurzyła się z przepaści.
- Teraz!
Jaga uwolniła moc, skupiając się na obrazie ogromnego sopla.
Tym razem energia łagodnym strumieniem opuszczała jej ciało, zmieniając się w ogromną bryłę lodu, zawieszoną w powietrzu.
- Nie zużyj całej mocy! - Ostrzegła ją Muffinka, a spłoszona Jaga przerwała formułę.
Zupełnie o tym zapomniała i teraz ubytek energii powalił ją na śnieg.
Muffinka zaklęła i machnęła laską, a wielki sopel uderzył z impetem w cielsko niedźwiedzia, ciągnąc go z powrotem w przepaść.
Chwilę później wściekły ryk urwał się gwałtownie.
Muffinka nie miała czasu odetchnąć z ulgą, bo jak tylko uwolniła lodowy pocisk, błyskawicznie odwróciła się w stronę Jagi.
Niedoszła healerka leżała zemdlona na ziemi, a jej rudozłote włosy rozsypały się na śniegu.
Kilka metrów od jej ciała czaiły się trzy sine kreatury.
- Podobno nie istniejecie! - Poinformowała jej ze złością Muffinka.
Śnieżynki zupełnie nie przejęły się tym faktem.
Zakołysały się na nienaturalnie długich i chudych łapach, szczerząc dwa rzędy długich i ostrych zębisk.
Muffinka przełknęła nerwowo ślinę.
Została sama na placu boju.
Wycelowała laską w maszkary i zamknęła je w bańce ochronnej.
Formuła rozpadła się chwilę później, a trzy upiorki skoczyły do ataku.
Czarodziejka odgrodziła się od nich ścianą płomieni.
Dziki kwik ucieszył Ptysia, dając nadzieję, że jednak pogłoski o odporności śnieżynek na magię nie są prawdziwe.
Szybko przyklękła przy Jadze i zaczęła klepać ją po policzku.
- Wstawaj, do diabła.
Nie doczekała się jednak żadnej reakcji.
Trzy paskudy wyłoniły się ze ściany ognia.
Jednocześnie otrzepały się, posyłając lodowe pociski w stronę skamieniałej czarodziejki.
Muffinka zasłoniła się tęczową tarczą.
Obejrzała się za siebie, myśląc gorączkowo.
Musiała coś wymyślić, zanim skończy jej się moc.
Ona, w przeciwieństwie do magów, nie miała tutaj z czego czerpać, a jedzenie ciastek w takich warunkach było nie tylko kłopotliwe, ale też mało efektywne.
Wymamrotała formułę i zamknęła wciąż nieprzytomną Jagę w lodowej kopule, a potem zaczęła się ostrożnie wycofywać w stronę przepaści.
Śnieżynki szybkimi susami ruszyły w jej stronę.
Muffinka wypuściła falę lukru i pobiegła w stronę szczeliny.
Wyciągnęła laskę przed siebie i wyczarowała lodowy most.
Mocy wystarczyło na połowę.
Potworki szybko wygrzebały się z kleistej mazi, która błyskawicznie zamarzła i popękała, tracąc swoje właściwości.
Muffinka zatrzymała się na końcu mostu i odwróciła się, ledwo utrzymując równowagę na śliskiej nawierzchni.
Śnieżynki były na wyciągnięcie ręki.
Czarodziejka cofnęła formułę, a kreatury z upiornym jazgotem spadły w przepaść.
Jeden z nich odbił się od swojego pobratymca i uczepił lodowej wysepki, na której stała przerażona Ptyś.
Muffinka zdzieliła go laską w ohydną paszczę.
Potworek zacisnął ostre kły, wgryzając się w drewno.
Zaskoczona szarpnięciem czarodziejka, ledwo utrzymała się na nogach.
Z jej rękawa wyskoczył szyszak i pomknął po lasce, atakując śnieżynkę.
Potworek wydał z siebie bolesny skowyt i spadł w przepaść.
Uwolniony nagle koniec laski wystrzelił w powietrze, a Puszkin wyleciał wysoko w górę i spadł gdzieś w śnieg, po drugiej stronie przepaści za plecami Muffinki, która ciężko opadła na kolana.
Na przełęczy zapanowała ponura cisza.
Ptyś zadrżała.
Była wykończona i uwięziona na magicznej wysepce, zawieszonej nad przepaścią.
Została całkiem sama.
Walcząc z ogarniającą ją paniką, podciągnęła rękaw i potarła wyblakły znak, błagając w myślach Pieprza o pomoc.
Fretka wróciła, kiedy stanęli u wejścia jaskiń.
- Są po drugiej stronie góry. - Poinformowała ich Dziewanna, drapiąc fretkę pod brodą.
Zwierzątko wtuliło się w jej szyję.
Pieprz bez słowa wszedł w ciemny otwór w skale.
Elf nałożył strzałę i ruszył za nim.
Mała jaskinia prowadziła do trzech korytarzy.
- Lewy. - Powiedziała bez wahania Dziewanna.
Poruszali się bezszelestnie.
Blondynka z ciekawością śledziła zręczny krok, prowadzącego ich wojownika.
Zastanowiło ją, jakim cudem rycerz ubrany w to całe żelastwo, potrafi poruszać się tak cicho.
Po kilku metrach, od sufitu oderwał się spłoszony nietoperz.
Biały pocisk przemknął między ich nogami,
Fretka wspięła się po ścianie korytarza i dopadła ofiarę w locie.
Nietoperz zniknął z cichym puffnieciem w chmurce fioletowego dymu.
Elf zaklął.
- Mają wiedźmę?
- To jeszcze nic nie znaczy. - Wzruszył szerokimi ramionami Pieprz.
Łucznik zacisnął zęby.
Po raz pierwszy czuł strach.
Zwykle ufał ślepo Pieprzowi.
Ale teraz bóg nie był sobą.
Leggle chcąc nie chcąc musiał ruszyć za nim.
Bez przeszkód dotarli do kolejnej jaskini, która otwierała się na polanę.
Zbójcy zaatakowali bez ostrzeżenia.
Musieli zdawać sobie sprawę z ich obecności.
Posypały się bełty, a trzech, uzbrojonych w miecze, wojowników rzuciło się na Pieprza.
Elf powalił jednego błyskawicznym strzałem, cudem unikając spotkania z pociskiem przeciwnika.
Dziewanna zamrugała.
Nie bardzo wiedziała, co teraz.
Fretka za to szybko odnalazła się w nowej sytuacji i pomknęła w stronę kuszników.
Na polanie rozległy się krzyki.
Pieprz nawet nie zwolnił.
Bez trudu pozbył się dwóch przeciwników i ruszył w stronę kuszników.
Dwóch z nich nie zdążyło przeładować broni.
Fretka rozerwała gardło jednemu i dopadła kolejnego, który usiłował bronić się sztyletem.
Trzeci kusznik musiał mieć lepsza broń, bo strzelił jeszcze cztery razy, zanim dosięgnęło go błękitne ostrze.
Dziewanna pobiegła za towarzyszami.
Druga fala zbójców dopadła ich przy wyjściu z jaskini.
Elf wypuszczał jedną strzałę za drugą, starając się nie myśleć co będzie, kiedy się skończą.
Pieprz wbił się w atakująca grupę, nie chcąc dopuścić ich do, stojących za jego plecami, członków drużyny.
Fretka walczyła z nie mniejszym zapałem.
Dziewanna zgarnęła garść kamieni i, wzmocniwszy je mocą, miotnęła w grupę przeciwników.
Na krótką chwilę zrobiło się luźniej.
- Strzały mi się kończą! - Krzyknął Leggle z lekką paniką.
Pieprz zdawał się go nie słyszeć.
Był w transie.
Pochłonięty zabijaniem.
Dziewanna patrzyła na niego zafascynowana.
Łucznik zużył ostatnią strzałę.
Miał wrażenie, że cholernych zbójców w ogóle nie ubywa.
Jak to możliwe?
- To ożywieńcy. - Dziewanna z ciekawością przyglądała się atakującym.
Czarne, skórzane zbroje niemal w całości pokrywały ich ciała.
Mimo śmiertelnych ciosów mieczem nie krwawili.
A jednak Pieprz pozbywał się ich z zaskakującą łatwością.
Ci, którym łucznik przestrzelił głowy, leżeli martwi.
Chwilę później bóg zniknął im z oczu, porwany przez czarne morze przeciwników.
Kilkunastu z nich ruszyło w stronę elfa i dziewczyny.
Leggle po raz pierwszy od wielu lat dobył miecza.
- Jakieś pomysły? - Syknął w stronę Dziewanny.
Blondynka zastanawiała się.
Z takim poziomem mocy nie bardzo mogła sobie pozwolić na cokolwiek.
- Nie możemy po prostu wrócić? - Spytała cicho.
- Kombinuj dalej. - Elf rzucił na ziemię łuk i kołczan.
Trzech ożywieńców zaatakowało go jednocześnie.
Reszta grupki nawet nie zwolniła, idąc w stronę Dziewanny.
Do blondynki dotarło, że jedynym wyjściem z sytuacji, jest pozbycie się armii ożywieńców.
Pieprz zadawał ciosy nie czując satysfakcji.
Nie było w tym żadnych emocji.
Przeciwnik nie odczuwał strachu.
Nie było bólu.
Ani krwi.
Bóg poczuł zniechęcenie.
Otępienie, które dopadło go w siedzibie gildii nie chciało opuścić.
Było mu wszystko jedno czy tu zginą.
Dopiero po dłuższej chwili uświadomił sobie, że odczuwa ból w piersi.
Zmarszczył brwi, pozbawiając głowy kolejnych ożywieńców.
Dosięgło go jedno z ostrzy.
Policzek zapiekł.
Znak boga pulsował boleśnie.
Pieprz sapnął.
Ocknął się.
Rzeczywistość dopadła go z oszałamiająca wyrazistością.
A wraz z nią szczek broni, napór śmierdzących ciał i ból.
Wydał z siebie wściekły warkot i zaatakował z furią.
Sięgnął po moc.
Chciał ich unicestwić.
Zmiażdżyć.
Gdzieś tam wzywała go Muffinka i tym razem bóg wiedział, że nie chodzi o pomoc w zakupach.
Czuł jej strach, rozpacz i to doprowadziło go do szału.
Uwolnił upiorną aurę i sięgnął po istoty atakujących.
Trafił na pustkę.
Ożywieńcy nie mieli istot.
Byli jedynie marionetkami, poruszanymi klątwą.
Sparował dwa ciosy jednocześnie i nie zdążył umknąć przed kolejnym.
Ostrze przebiło zbroję i wbiło się w jego bok.
Szarpnął się z wściekłym warkotem, pozbawiając atakującego głowy.
Ciął bez litości, a mimo to tonął.
Było ich za dużo.
Dziewanna podjęła decyzję, kiedy ożywieńcy byli kilka kroków od niej.
Elf cofnął się pod ścianę, wykorzystując ją do ochrony tyłów.
Szybko zrozumiał, że sam zapędził się w kozi róg.
Dziewanna przyklękła, umykając przed ostrzem.
Przyłożyła dłoń do ziemi i wrzasnęła kilka niezrozumiałych słów, uwalniając formułę.
Szarpnięcie mocy odebrało jej oddech, ziemia zadrżała, a ożywieńcy padli bez życia tam, gdzie stali.
Elf walczył o oddech, patrząc zszokowany na Dziewannę.
Pieprz rozejrzał się zdezorientowany.
Jego wzrok padł na stojąca pod drzewem, równie zaskoczoną wiedźmę.
Oddzielało ich morze trupów.
Miała fiołkowe oczy, a u jej stóp siedział czarny kot.
Biała furia dopadła go w kilku susach.
Pieprz nigdy nie przypuszczał, że niepozorna fretka może być taką zabójczą bronią.
Kot nie miał żadnych szans.
Wiedźma zaatakowała z wściekłością.
Fretkę zmiotła klątwa.
Dziewanna podniosła się z trudem i otarła krew z nosa.
Pieprz skoczył.
Nie miał czasu.
Musiał pomóc Muffince.
Wyszarpał, tkwiące w jego boku ostrze.
Pozbył się zbroi i przyłożył dłoń do znaku.
Posłał moc i skoczył.
Wiedźma uderzyła laską w ziemię.
Atakującego boga zatrzymał golem ziemny.
Przywódczyni zbójców zaczęła tkać kolejną klątwę.
- Dawaj kołczan! - Krzyknęła Dziewanna.
Leggle pobiegł w stronę swojej broni.
Blondynka wyciągnęła drżące ręce.
Skupiła się, chociaż przyszło jej to z trudem.
Kręciło jej się w głowie.
Wszystkie strzały elfa wróciły do kołczanu.
- Ale bajer. - Wyszeptał z podziwem Leggle i nie tracąc czasu strzelił w łeb golema.
Potwór zachwiał się.
Pieprz skrócił go o głowię i dopadł wiedźmy, która wpakowała mu klątwę prosto w pierś.
Bóg zawył.
Magia wiedźmy wdarła się w jego ciało i związała jego moc.
Wnętrze Pieprza płonęło, a ból odebrał mu oddech.
Z trudem utrzymał się na nogach.
Wiedźma z rozmachem przyłożyła mu laską w łeb.
Elf wycelował.
Wypuścił strzałę w chwili, w której Pieprz rzucił się na wiedźmę.
Leggle zaklął, kiedy jego celny strzał zwalił wojownika z nóg.
- Skuteczny jesteś. - Przyznała słabym głosem Dziewanna.
Wiedźma szybko poruszała palcami, tworząc kolejną klątwę.
Odwróciła głowę i spojrzała na elfa i Dziewannę.
Łucznik się wzdrygnął.
Jego ciało zdrętwiało.
Przez chwilę usiłował walczyć, ale upiorne, fiołkowe spojrzenie trzymało go w żelaznym uścisku.
Wiedźma dokończyła klątwę.
Dziewanna po raz kolejny użyła prastarych słów.
Drzewo, przy którym stała przeciwniczka, poruczyło się.
Zaskoczona wiedźma zerwała kontakt wzrokowy.
Nie zdążyła uwolnić klątwy, bo drzewo z rozmachem strzeliło ją konarem w głowę.
Pieprz odetchnął głębiej, kiedy obca magia uleciała z jego organizmu.
Sięgnął po miecz.
Wstał z wyraźnym trudem i niemal od niechcenia pozbawił wiedźmę głowy.
- Ostrożności nigdy za wiele. - Warknął i splunął z odrazą.
Gdyby nie posłał mocy Muffie.
Gdyby nie odciął się od Grzechów.
Gdyby nie był takim idiotą.
Spojrzał w stronę bladego elfa i siedzącej obok niego dziewczyny, która powolnym, ociężałym ruchem starła krew z nosa.
Gdyby nie ona, byłoby już po nich.
Aeszma zamrugał i z wściekłym jękiem wyrwał strzałę z karku.
Czuł się tak, jakby obudził się z koszmarnego snu.
Po raz kolejny otarł się o śmierć.
Znowu udało mu się wrócić.
Już drugi raz ktoś wyszarpał go z ramion kostuchy.
Gorąca krew spływała mu między łopatkami.
Rana w boku rwała.
Czuł, że żyje.
Podszedł do swoich towarzyszy i rzucił strzałą w Leggle.
- Dzięki. - Warknął.
- Pierdol się. - Syknął elf, a w jego oczach błysnął gniew.
- Myślałam, że nie tak łatwo wykończyć boga. - Blondynka uśmiechnęła się słabo.
Pieprz przykląkł przed nią, krzywiąc się z bólu.
Może i wykończenie boga nie było łatwe, trochę inaczej wyglądało to w przypadku boga z życzeniem śmierci.
- Nie wiem, co sobie myślałem... - Zaczął niezręcznie.
- Ty, kurwa, nie myślałeś. - Wściekł się elf.
Wyprostował się gwałtownie, patrząc na Pieprza z góry.
Był na niego wściekły.
A jednocześnie czuł niewysłowioną ulgę, że żyje.
Że ten idiota żyje.
- Przepraszam. - Powiedział ze skruchą bóg, całkiem rozbrajając Leggle.
- Cholerny debil! - Elf strzelił go z rozmachem w łeb.
Nie oglądając się za siebie, poszedł szukać nieszczęsnej fretki.
Pieprz skrzywił się, a Dziewanna zachichotała.
Bóg popatrzył na nią i utonął w niebieskim, rozbawionym spojrzeniu.
- Z ciebie taka healerka, jak ze mnie demon, co? - Westchnął.
- Nawet nie wiem, co to jest healerka. - Szepnęła konspiracyjnie dziewczyna.
- Jesteście nienormalni! - Wrzasnął elf, który doskonale wszystko słyszał.
Znalazł zwierzątko wśród trupów ożywieńców.
Żyło jakimś cudem.
Podniósł je delikatnie.
Pieprz wyprostował się ostrożnie.
Najchętniej sam nauczyłby się formuł leczących, ale jego moc się do tego nie nadawała.
Bóg Zniszczenia potrafi tylko niszczyć.
- Hej, ty tam na górze. - Niewesołe myśli rozpędził miły głos blondynki.
Pieprz popatrzył na nią nieprzytomnie.
Dziewczyna podniosła się z wyraźnym trudem.
- Znowu to robisz. - Dźgnęła zaskoczonego boga w czoło.
- Co? - Zmarszczył brwi.
- Użalasz się nad sobą.
- Jesteś ranna? - Zmienił temat Pieprz, który poczuł się tak, jakby dziewczyna potrafiła dostrzec jego myśli.
- Nie, to tylko skutki uboczne układania się z druidami.
- Ja chyba nie do końca wiem, kim ty jesteś. - Zmrużył oczy Pieprz.
- Na pewno nie healerką! - Wytknął kpiąco elf, stając obok nich.
Na rękach trzymał fretkę, która miziała nosem jego palce.
- Lubi cię. - Zauważyła ze zdziwieniem blondynka.
Elf prychnął.
- A czego tu nie lubić. - Uśmiechnął się łobuzersko.
Pieprz przewrócił oczami.
- Jestem Dziewanna. - Dziewczyna wyciągnęła rękę do boga. - Tak na wasze, to można uznać, że bogini.
Leggle otworzył szeroko oczy.
- Co znaczy tak na nasze?
- Aeszma, dla przyjaciół Pieprz. - Bóg delikatnie uścisnął zimną dłoń.
Łucznik parsknął rozbawiony.
- To ty masz jakiś przyjaciół?
Pieprz otoczył jego szyję ramieniem, przyciskając Leggle do siebie.
Elf dźgnął go w ranę w boku.
Bóg jęknął i go puścił.
- Leggle, najlepszy łucznik wszystkich Krain. - Uścisnął rękę Dziewanny.
- Który strzela przyjaciołom w plecy. - Zadrwił Pieprz.
- Jak się ma za przyjaciół idiotów, to potem takie są efekty. - Odgryzł się elf. - To co to znaczy, że tak po naszemu? - Nie odpuścił.
- Jestem zmęczona. - Szepnęła Dziewanna i zachwiała się.
Pieprz złapał ją i chciał podnieść, ale dziewczyna go powstrzymała.
- Wolę na barana.
- To się świetnie składa. - Rozpromienił się Leggle, klepiąc Pieprza z rozmachem w plecy. - Masz przed sobą największego barana, jaki dycha na tym Świecie.
Aeszma przewrócił oczami.
- Przeprosiłem! - Wytknął.
Dziewanna zachichotała.
- Prawie nas zabili!
- Nie dramatyzuj. - Prychnął Pieprz i wstrzymał oddech, kiedy dziewczyna przytuliła się do jego pleców.
- Ale jesteś cieplutki. - Wyszeptała zadowolona, głaszcząc go po karku.
Boga przeszedł przyjemny dreszcz, a ból zniknął.
- Patrz, jednak potrafi leczyć! - Ucieszył się elf. - Szkoda, że na pytania nie odpowiada.
- Jestem siostrą Diabła. - Wymamrotała Dziewanna nieprzytomnie.
Objęła Pieprza za szyję i wtuliła w niego twarz, zasypiając.
Leggle zagwizdał.
- Czyli gorzej niż bogini.
- Może lepiej nie wspominać Diabeł, że prawie wykończyłem jej siostrę, co? - Westchnął Pieprz, ruszając w stronę wyjścia.
- Chciałbyś. - Prychnął elf, wyprzedzając go.
Pieprz szedł w zadumie, ignorując rwanie w boku.
Zdziwiło go to, że dotyk Dziewanny wcale mu nie przeszkadza.
Gorzej, jej bliskość sprawiała mu przyjemność.
Uspokajała go.
Nie bardzo potrafił to zrozumieć.
Zupełnie, jakby była czymś naturalnym i oczywistym.
Jakby przy niej nie musiał niczego udawać i do niczego się zmuszać.
Potrząsnął głową, chcąc odpędzić kłębiące się w niej dziwne myśli.
- Zrobiliśmy misję z szóstego poziomu! - Ocknął się nagle elf. - Zajebiste z nas kozaki.
- No przecież. - Parsknął Pieprz.
- Może lepiej nie będziemy uświadamiać Karasu, co? - Leggle zerknął na boga.
- Chcesz przemilczeć fakt, że nasza healerka nie do końca jest healerką? - Aeszma udał oburzenie.
- Przecież nawet Karasu nie jest na tyle nawiedzony, żeby dać nam pradawną boginię do Wybranych. - Roześmiał się elf.
- Cicho sza. - Błysnął kłami Pieprz.
Muffinka wyprostowała się gwałtownie.
Jej skostniałe ciało wypełniła znajoma moc.
Przyjemne ciepło błyskawicznie dodało jej energii.
Odetchnęła głębiej.
Uśmiechnęła się i pogładziła złoty znak.
Na Pieprza zawsze można było liczyć.
Wstała i stuknęła laską w swoją lodową wysepkę, która zmieniła się w solidny most.
Mocy nie ubyło specjalnie.
Była całkiem inna od jej własnej.
Czarodziejka uśmiechnęła się pod nosem.
- A teraz wspaniała Muffinka uratuje wasze żałosne tyłki! - Krzyknęła tak głośno, że odpowiedziało jej echo.
Dziarskim krokiem pomaszerowała w stronę lodowej kopuły, kiedy jej spojrzenie przyciągnęła kępa białych kwiatów, które rosły w najlepsze między pniami łysych drzew.
Teraz, kiedy zamieć nie przesłaniała widoku, łatwo je było zauważyć.
- Mam nadzieję, że nie siedzi w nich więcej śnieżynek. - Burknęła Muffa, rozglądając się czujnie.
Nie dostrzegła nic podejrzanego.
Zerwała zielsko i upchnęła je w kieszeniach płaszcza.
- NIEISTNIEJĄCE śnieżynki. - Prychnęła pogardliwie. - Ale durni ci magowie. - Dodała, stukając laską w lodową kopułę, która rozpłynęła się.
- Wstawaj, leniu. - Dźgnęła Jagę laską.
Rudowłosa z trudem uniosła się na łokciu i rozejrzała nieprzytomnie.
Muffinka przykucnęła przy niej i podała nieco zgniecionego ptysia.
- Zjedz. - Poleciła tonem nieznoszącym sprzeciwu. - A potem się ogarnij. Tylko użyj sopla do czerpania, po powrocie pomyślimy o jakiejś lasce.
Jaga zamrugała.
Popatrzyła nieśmiało, na wstająca Muffinkę.
- Dziękuję. - Z przyjemnością pochłonęła ciastko i od razu poczuła się lepiej, kiedy nowa moc wypełniła jej ciało.
- Uważaj, bo jeszcze mnie polubisz. - Ostrzegła ją kpiąco Muffinka.
- Marcelina powiedziała, że mag nie potrzebuję laski. Że jego bronią jest moc. - Usiadła ostrożnie.
- Ta, no i zobacz jak skończyła. - Prychnęła Ptyś z drwiną.
Jaga rozejrzała się niespokojnie.
- No właśnie, gdzie ona jest?
- Chyba ją wykończyłaś. - Uśmiechnęła się czarodziejka. - Ale jeszcze się upewnię.
Muffinka kończąc dyskusję, popłynęła na śnieżnej chmurce w stronę przepaści.
Marcelina z trudem uniosła powieki.
Jej, budząca się, świadomość zalała fala bólu.
Szybko nałożyła blokadę i uruchomiła formułę leczącą.
Skupiła się na zogniskowaniu wzroku.
Czuła zapach ciastek.
Coś dziwnego unosiło się nad jej głowa.
Poruszyła się ostrożnie.
- Czyli jednak nie wykończyła. - Westchnęła z rozczarowaniem Muffinka, unoszącą się na białej chmurce.
- Bogowie, czy ta paskuda będzie mnie nawiedzała nawet pośmiertnie? - Jęknęła była wiedźma, zamykając oczy.
- Chciałabyś. - Prychnęła Muffinka. - Zbieraj się, misja zakończona. - Szturchnęła maga laską.
Marcelina otworzyła gwałtownie oczy.
- Co?
- Pstro. Podziękujesz później. Najpierw muszę się wykąpać. - Oświadczyła stanowczo czarodziejka. - I lepiej, żeby ten leniwy Ziemniak nie zapomniał o wodzie.
Z gracją uniosła się w górę.
Marcelina usiadła ostrożnie.
Poczekała chwilę, aż formuła lecznicza zakończy działanie.
Widać było naprawdę marnie, bo trochę trwało, zanim udało jej się wstać.
Dziwnie czuła się ze świadomością, że zawdzięcza życie małej czarodziejce.
Kiedy wreszcie znalazła się na powierzchni, zastała niepokojący widok.
Jaga i Muffinka patrzyły na coś skamieniałe.
Marcelina odwróciła się ostrożnie, prosząc w duchu bogów, żeby to nie był kolejny upiorny niedźwiedź.
Swoją drogą, będzie musiała sprawdzić w księgach, co to za koszmar.
Bogowie niestety chyba nie do końca byli jej przychylni.
Muffinka patrzyła w milczeniu na biała, puchata kulkę, która właśnie wyciągnęła ze śniegu jej szyszaka.
Niedźwiadek z żałosnym pomrukiem rozejrzał się po okolicy.
Szyszak nieruchomo tkwił między białymi zębiskami.
- Tylko nie mów, że wykończyłyśmy mu mamusię. - Jęknęła Jaga.
- Chciała nas zeżreć. - Mruknęła Muffinka.
- Nie ruszajcie się. - Syknęła Marcelina, a niedźwiadek spojrzał w jej stronę.
Jedno oko miał czarne, drugie było niebieskie.
- Wypluj to. - Poleciła Muffinka karcąco i dziarskim krokiem ruszyła w jego kierunku. - Fe!
- Co ty... - Zaczęła Marcelina, ale zakręciło jej się w głowie.
Jaga skoczyła w jej stronę.
- Wszystko w porządku?
- Nie jestem pewna. Co się stało z niedźwiedziem?
- Załatwiłyśmy go. - Oświadczyła dumnie Jaga, której ta misja mimo wszystko bardzo się podobała.
Zupełnie zmieniła zdanie o niesamowitej czarodziejce.
Po raz pierwszy pomyślała, że być może Hajmidal miał rację.
Muffinka tymczasem dopadła przestraszonego misia, który zaczął rozpaczliwie piszczeć.
Czarodziejka zapala nieszczęsnego szyszaka.
Zamknęła go w dłoniach i zaczęła chuchać.
- Tyle zachodu dla jakiegoś szkodnika. - Przewróciła oczami Marcelina.
Chwilę później Puszkin zagruchał słabo w dłoniach czarodziejki.
- Mój słodziak. - Rozczuliła się Muffinka, głaszcząc go ostrożnie. - Mój dzielny puszek. - Schowała go ostrożnie za pazuchę.
Niedźwiadek zastrzygł uszami.
Wydał z siebie nieszczęśliwy pomruk i podszedł do czarodziejki, trącając ją nosem.
- Idź sobie ty niedobry, ty. - Burknęła, odpychając upiorne zwierzę.
Jego sierść była zaskakująco mięciutka.
Chociaż nie tak jak pieprzowa.
Albo pióra Samaela.
Niedźwiadek wydał pomruk zadowolenia, kiedy Muffinka zagłębiła palce w jego futrze.
Wcisnął łeb w jej nogi z takim zapałem, że prawie ją wywalił.
- On ją zeżre! - Zdenerwowała się Jaga.
- Daj spokój, taki uroczy miś? - Zdziwiła się czarodziejka, klepiąc puchatą głowę.
Niedźwiadek zakręcił wesoło zadkiem i popatrzył na czarodziejkę z uwielbieniem.
- Ta to ma jakiś talent do oswajania demonów. - Burknęła Marcelina. - Dobra idziemy.
Czarodziejka uśmiechnęła się.
Ruszyły w drogę powrotną, kiedy Marcelina upewniła się, że Muffinka ma zioła.
Niedźwiadek wesoło potruchtał za nimi.
- Każ mu zostać, czy coś. - Powiedziała Marcelina przy punkcie Przejścia.
- Nie oczekujesz chyba, że zostawię takiego słodziaka na pastwę losu.
- W końcu przez nas jest sierotą. - Poparła ją Jaga.
- Chyba żartujecie... - Zaczęła słabo Marcelina.
- Oczywiście, że zabieram go do domu! - Prychnęła Muffinka.
- To jest upiorny magiczny niedźwiedź! Może demon, albo gorzej! - Zdenerwowała się Marcelina.
- No właśnie! Ktoś musi się nim zaopiekować! - Zdecydowała stanowczo Muffinka.
Jaga pokiwała głową.
- Nie każdy demon jest zły. - Powiedziała, drapiąc misia za uchem.
- Nie wierzę, że akurat ty to mówisz. - Parsknęła Muffinka.
- Dużo się dziś nauczyłam. - Przyznała szczerze Jaga. - I przepraszam, cię. Naprawdę. - Powiedziała, patrząc z uznaniem na małą czarodziejkę.
- Dobra, dobra. - Zmieszała się Muffinka. - Ja też się czegoś nauczyłam! - Oznajmiła z radością. - Patrzcie.
Machnęła laską i w powietrzu zawirowały kolorowe kulki.
- Co to? - Zdumiała się Marcelina, wyciągając rękę.
Jedna z kulek wylądowała na jej dłoni.
Była zimna i pachniała słodko.
- Lody! - Wyjaśniła z dumą czarodziejka.
– A jeśli pewnego dnia będę musiał odejść? – spytał Krzyś, ściskając Misiową łapkę. – Co wtedy?
– Nic wielkiego. – zapewnił go Puchatek. – Posiedzę tu sobie i na Ciebie poczekam. Kiedy się kogoś kocha, to ten drugi ktoś nigdy nie znika.
Świętując, zapcham was solidną porcją szaleństwa \o
Część Pięćdziesiąta 18+Pieprz ze złością miotną formułą w pływające po jeziorze kaczki.
Ptaki z przerażonym kwakaniem zerwały się do lotu.
Bóg wymamrotał pod nosem parę przekleństw i usiadł na kamieniu.
W innych okolicznościach cieszyłaby go ranga zastępcy, ale teraz miał wrażenie, że Karasu dał mu ją tylko po to, żeby zatkać mu usta.
Cholernie nie w porządku.
Tak jak powrót Marceliny.
A najgorsza była świadomość, że musi stanąć u boku Karasu, jeśli chcą uniknąć rozpadu grupy.
Już teraz decyzja dowódcy ich podzieliła, a jeśli i on będzie otwarcie stroił fochy, tylko pogorszy sytuację.
Pieprz opadł na plecy, podłożył ramiona pod głowę i wbił złe spojrzenie w chmury.
Kamień był zimny, a od wody wiał lodowaty wietrzyk.
Bóg miał to w nosie.
Usłyszał kroki, ale nie chciało mu się ruszać.
Chwilę później obraz przesłoniła mu uśmiechnięta twarz czarodziejki.
- Rusz się leniu, to trochę waży. - Sapnęła.
Pieprz usiadł z ciężkim westchnięciem i odwrócił w jej stronę.
Muffinka targała ze sobą sporych rozmiarów piknikowy koszyk.
- Do czego to doszło, żebym ja musiała cię z kolacją gonić. - Czarodziejka wyciągnęła kocyk, na którym przysiadła i zaczęła wyciągać jedzenie.
Bóg dał sobie spokój ze wściekaniem i sięgnął po miskę z gulaszem.
- Trochę inaczej to sobie wyobrażałem. - Mruknął.
- Narzekasz? - Zmrużyła oczy czarodziejka, wcinając ptysia.
- Gdzieżbym śmiał. Po prostu chciałem pobyć trochę sam.
- I poznęcać się nad kaczkami?
Pieprz przewrócił oczami.
Posiedzieli chwilę w milczeniu.
Bóg skończył drugą porcję gulaszu i wyraźnie odzyskał humor.
- Powiesz dlaczego cię szlag trafił?
Aeszma natychmiast spochmurniał.
- A ty powiesz mi, co to za cyrk z tym płaszczem?
- Żaden cyrk, świetna sprawa, jest magioodporny!
Pieprz uniósł brwi.
- I to was tak zachwyciło? - Rzucił jej podejrzliwe spojrzenie.
- Nie no, to była akurat twoja zasługa.
- Moja?
- Bo on chroni tylko właściciela. - Muffa oblizała palce z kremu. - Resztę rozbiera. - Dodała beztrosko.
- Rozbiera? - Pieprz zamarł z łyżką w drodze do ust.
- No, tak całkiem. - Wyjaśniła usłużnie czarodziejka, sięgając po kolejnego ptysia.
Bóg miał ochotę ją udusić.
Świadomość, że paradował na golasa przed nią i Diabłem, była cholernie żenująca.
Jeśli chciała poprawić mu humor, to naprawdę świetnie jej szło.
W dodatku była tam jeszcze ta dziewczyna.
A on z gołym tyłkiem.
Świetnie.
- Co cię tak zatkało? - Zaniepokoiła się czarodziejka.
- Zastanawiam się jaka kara będzie adekwatna do świństwa, które mi zrobiłaś. - Warknął.
- Przecież nie wiedziałam! - Zdenerwowała się Muffa.
Pieprz obrażony odwrócił się do niej plecami.
- No daj spokój. - Czarodziejka dźgnęła go w bok. - Nie gniewaj się, przecież nie masz się czego wstydzić.
- I to twoim zdaniem oznacza, że mam paradować po Miasteczku na golasa?
- Myślę, że uszczęśliwiłbyś wiele osób.
- Muffa! - Zdenerwował się bóg.
- Nie drzyj się. - Poklepała go po ramieniu. - Przecież nic się nie stało.
- To ty tak twierdzisz. To niesprawiedliwe, też chce zobaczyć. - Mruknął, wbijając świdrujące spojrzenie w czarodziejkę.
- Mnie i tak nie pokazuje, ale Diabeł cię ominęła, trzeba było zostać.
- Tego chyba nie chciałbym oglądać. - Zmieszał się Pieprz. - W końcu to...
- Twoja ulubiona nauczycielka? - Zadrwiła Ptyś.
- Można tak powiedzieć.
- No i? - Wbiła w niego wyczekujące spojrzenie.
- Szanuję ją...
- No i?
- To by było dziwne! - Zdenerwował się Aeszma.
- Wiesz, meliskę ci przyniosłam.
- Uduszę cię kiedyś. - Warknął.
- Zimno tu. - Burknęła, owijając się ciaśniej płaszczykiem.
- Wcale cię nie zapraszałem. - Odgryzł się.
- No wiesz? - Prychnęła, bez żenady ładując mu się na kolana.
- Co ty wyprawiasz? - Zdenerwował się jeszcze bardziej, ale czarodziejka zignorowała go i, opierając się plecami o jego pierś, wbiła
wzrok w jezioro.
- Jak masz futro to lepiej grzejesz. - Poinformowała go.
Pieprzowi dobrą chwilę zajęło, zanim się rozluźnił.
W końcu otoczył czarodziejkę ramionami.
Musiał przyznać, że to było całkiem przyjemne.
Oparł brodę na głowie Muffy.
- Ty już sobie tak nie pozwalaj. - Burknęła z udawaną urazą, moszcząc się wygodnie.
- Nie wierć się tak. - Szepnął, nachylając się do jej ucha.
- Bo? Ach... - Parsknęła, kiedy zrozumiała, o co mu chodzi.
Odwróciła się i zerknęła na Pieprza.
Bóg pokazał jej język.
Czarodziejka zadumała się chwilę, miała wrażenie, że Pieprz wygląda na zmęczonego.
Był bledszy niż zwykle i jakiś taki zmarnowany.
- Co ty jesteś taki niewyraźny? - Spytała, dźgając go w policzek.
Pieprz delikatnie złapał jej palec kłami.
Posłał jej łobuzerski uśmiech i puścił.
- Karasu dodał cię do składu Marceliny, dlatego byłem zły. - Przyznał, a czarodziejka poczuła, jak znowu cały się spina.
- Chyba stracił rozum. - Burknęła z niezadowoleniem. - Nie mam zamiaru współpracować z tą podłą babą.
Pieprz westchnął.
Mocniej przytulił drobną czarodziejkę.
- Myślę, że będziesz musiała. - Przyznał z niechęcią.
- Coo? - Oburzyła się Muffa, usiłując go odepchnąć.
Bóg odsunął się trochę.
Czarodziejce od razu zrobiło się zimno.
- Czy ja ci pozwoliłam puszczać?- Prychnęła. - Ja nic nie muszę! Jak będzie trzeba, to odejdę z gildii i .
Nie do wiary, że tak po prostu mnie oddałeś!
- Wcale cię nie oddałem! - Zdenerwował się Pieprz, zrywając się na równe nogi.
- Ale też jakoś niespecjalnie walczyłeś! - Wytknęła czarodziejka, zbierając się z kamienia.
Oczy boga pociemniały.
Powoli pochylił się nad Muffą i zawarczał nieprzyjemnie.
- Mam iść i to załatwić?
- Tak, dokładnie to powinieneś zrobić. - Palnęła Ptyś, zanim przyszło jej do głowy, że może to nie jest najlepszy pomysł.
Na kamień wskoczył Orion i odepchnął Pieprza od czarodziejki, osłaniając ją swoim ciałem.
- A ty skąd się tu wziąłeś? - Zdziwiła się Muffinka, ale wojownik nie zareagował.
Wbił w boga wściekłe spojrzenie.
- Nikt cię tu nie zapraszał. - Zawarczał Pieprz.
- Chłopaki, tylko spokojnie. - Muffinka spróbowała ominąć Oriona, który znowu ją zasłonił.
Aeszma stracił cierpliwość i złapał byłego Grzecha za gardło.
Bardziej od tego, że po raz kolejny zwraca się przeciwko niemu, rozwścieczył go fakt, że założył iż stanowi zagrożenie.
- Pieprz! - Krzyknęła Muffinka, usiłując go powstrzymać.
Orion szarpnął się, a chwilę później wylądował w wodzie.
Aeszma omiótł wściekłym spojrzeniem czarodziejkę i ruszył w stronę Miasteczka.
Muffinka zawahała się.
Miała wrażenie, że chyba powinna powstrzymać boga, zanim zrobi coś głupiego, ale z drugiej strony, jej ulubieniec właśnie rozpaczliwie usiłował wydostać się
z lodowatej wody.
W końcu czarodziejka rzuciła mu się na pomoc.
Karasu chyba poradzi sobie z własnym bratem.
Karasu tymczasem siedział na ławie na dziedzińcu Gildii i czekał na kandydatki na healerki.
Miał dokumenty trzech, ale zakładał, że przyjdzie ich więcej.
Róża już go ostrzegła.
Właściwie może to i lepiej, że ona i Sol się przenoszą, będzie mniej dram z Pieprzem.
Chociaż z drugiej strony...
Dowódca westchnął.
Na dziedziniec wpadł Jasny.
- Zdążyłem?
- Jesteś w samą porę. - Ucieszył się Karasu. - Zaraz przyjdą.
- Chętnie sobie popatrzę. - Zatarł ręce wojownik.
- Nie po to cię tu ściągnąłem. - Parsknął dowódca.
- Nie? - Zdziwił się chłopak.
- Będziesz robił za królika doświadczalnego!
Jasny ostrożnie wstał z ławy.
- Wiesz, właśnie sobie przypomniałem...
- Siadaj. - Polecił Karasu.
Wojownik westchnął ciężko.
Na dziedziniec weszły właśnie kandydatki.
Dowódca obejrzał je przelotnym spojrzeniem.
Jego wzrok zatrzymał się na Dziewannie.
- O ty też? - Ucieszył się.
- Ja też? - Zamrugała dziewczyna trochę nieprzytomnie.
- W końcu siedziałaś w magicznym drzewie, nie wiem czemu ja się właściwie dziwię. - Dowódca wyciągnął arkusz przyjęcia i zaczął go wypełniać.
Jasny przyjrzał się dziewczynie z zainteresowaniem.
- W jakim drzewie?
- Pradawnym Dębie. - Rzucił Karasu. - Na roślinach znasz się na bank. - Postawił znaczekk przy odpowiedniej pozycji. - Potrafisz zasklepiać rany?
- Co? - Zmarszczyła brwi Dziewanna. - Pewnie.
- Dobra. Ochrona przed ogniem?
- Da się zrobić.
- Lodem.
- Właściwie każdym żywiołem. - Wzruszyła ramionami.
Karasu i Jasny wymienili spojrzenia.
Gryf szybko podpisał formularz, jakby się bał, że idealna kandydatka nagle da nogę.
- Podpisz tutaj. - Wskazał miejsce piórem.
Dziewczyna złożyła zamaszysty podpis, nie poświęcając treści dokumentu cienia uwagi.
- Bosko. - Zatarł ręce Karasu.
- Wiesz gdzie znajdę Ziemniaka? - Zapytała.
- Czy to znaczy, że rekrutacja zakończona? - Zapytała z niezadowoleniem jakaś kandydatka.
- Nie, mamy jeszcze jedno miejsce. - Dowódca uspokoił szepczące panienki. - Ziemniak pewnie siedzi w domu, od rynku na zachód, trzecia uliczka na lewo, masa kwiatów,
na pewno nie przeoczysz.
- Dzięki. - Dziewanna posłała mu uroczy uśmiech i dziarskim krokiem opuściła dziedziniec.
- Dobrze, miłe panie, czas na sprawdzian. Jasny, kładź się.
- Ale...
- Już. - Powiedział groźnym tonem Gryf.
Muffinka trochę zbyt energicznie zamieszała w rondelku.
Budyń chlapnął na płytę paleniska i podłogę.
- Coś się stało? - Zapytał Ziemniak, podnosząc wzrok znad swoich notatek.
Właściwe miał już o to zapytać wcześniej, kiedy czarodziejka wróciła z przemoczonym Orionem.
Jednak był w trakcie notowania listy rzeczy niezbędnych do budowy prototypu pompy i jakoś zapomniał.
Teraz skończył listę i niejako odzyskał spokój ducha.
Przynajmniej na tyle, żeby spróbować stawić czoła wściekłości, emanującej z jego ulubionej czarodziejki.
- Mam iść na misję z Marceliną! - Prychnęła rozdrażniona.
- No i? - Nie załapał Ziemniak.
Skoro Karasu tak zdecydował, to musiał mieć jakiś dobry powód.
- Rzucam to! - Wściekła się Ptyś, wrzucając garnek do bali na brudne naczynia.
Mściwie zalała przypalony budyń wodą z wiadra, które druid dopiero co przytachał.
- Przecież dałoby się go zjeść... - Westchnął Ziemniak.
Czekała go kolejna wyprawa do studni na rynku.
Jak go to irytowało.
Gdyby pompa...
- Gildię rzucam! - Muffinka rzuciła ścierkę i fartuszek na stół, wyrywając Ziemniaka z zadumy.
- Co? - Zdziwił się.
Ktoś energicznie zapukał do drzwi, a że były otwarte, to zaraz do kuchni wpadła Pożoga.
- Co się stało Pieprzowi? - Zapytała bez wstępów.
- A co? - Zainteresował się Ziemniak, patrząc to na jedną, to na drugą dziewczynę.
Miał wrażenie, że coś mu umknęło.
- Widziałam go przed chwilą, jak szedł do gildii. - Pożoga usiadła wygodnie na krześle. - Strasznie wściekły, aż świecił.
- I dobrze. - Mruknęła czarodziejka z mściwą satysfakcją. - Niech to wszystko odkręca.
- Ale co? - Zapytał po raz kolejny Ziemniak. - Możesz mi wreszcie wyjaśnić, co się dzieje?
- Zajmij się tam swoimi badylami i pomponami. - Syknęła Muffa i nachyliła się do Pożogi.
- Chodzi o Marcelinę, nie? - Pożoga też się przysunęła.
- Jakimi pomponami? - Zdumiał się Ziemniak. - To jest pompa, kobieto.
- Co za różnica! Ty nie rozumiesz, że mi się życie wali?! A ty nic tylko te pompony! - Zdenerwowała się na nowo czarodziejka.
Ziemniak chciał zaprotestować, ale kiedy dwie rozdrażnione baby wbiły w niego złe spojrzenia, wybrał rozsądną opcję i nie odezwał się ani słowem.
Muffinka zaczęła miętosić ścierkę.
- Nie będę słuchać rozkazów jakiegoś zdradzieckiego truposza.
- Nie wiem, jak on się mógł na to zgodzić. - Syknęła Pożoga. - Po tym wszystkim, co ta wiedźma nam zrobiła.
- Właśnie! - Czarodziejka z zapałem znęcała się nad materiałem.
Do kuchni zajrzał Orion.
- Uciekaj, póki możesz. - Szepnął do niego półgębkiem Ziemniak.
- A może nie mam racji?! - Napadła na niego Ptyś.
Druid wzruszył ramionami.
- Mam przeczucie, że wyrażając własną opinię, narażę się na uszczerbek na zdrowiu. - Przyznał Ziemniak, a Orion przysiadł na wolnym krześle.
> O co chodzi? - Zamigał do Pożogi.
- O przejęcie dowództwa przez zdradliwą łajzę. - Syknęła.
- Wyrażaj sobie opinię. - Burknęła czarodziejka. - Czy ja ci bronię?! - Poczęstowała Ziemniaka wściekłym spojrzeniem.
Były Grzech zerknął na druida, a potem wściekłe dziewczyny.
Poczochrał turkusową czuprynę.
- Ty też masz jakieś wątpliwości? - Prychnęła pogardliwie Pożoga.
- Czepiłyście się tej Marceliny, w końcu wyszło, że to nie jej wina. - Palnął Ziemniak i na wszelki wypadek odsunął się trochę od stołu.
- No tak, najłatwiej zrzucić wszystko na Atona. - Prychnęła czarodziejka. - Ona taka biedna, współczuć jej powinniśmy.
> Pieprz to jakoś przebolał. - Zamigał Orion. - A teraz stawiacie go pod ścianą.
- My? - Prychnęły ze złością Pożoga i Muffinka.
- Jest zastępcą, jeśli nie poprze decyzji Karasu, które i tak wielu się nie podobają, zrobi się w gildii straszny bałagan. - Wyjaśnił Ziemniak, który
poczuł się nieco pewniej przy Orionie.
Przezornie schował notes z projektami, żeby czasem nie ucierpiał w trakcie tej debaty.
- To się zrobi. - Syknęła mściwie Pożoga. - Spali się wiedźmę na stosie i po kłopocie.
- Diabeł nie byłaby zadowolona.
- My też nie jesteśmy! - Muffa uderzyła pięścią w stół. - I czy ktoś się tym przejmuje? Musiałam nawrzucać Pieprzowi, żeby w ogóle zechciał
łaskawie coś zrobić.
- Nawrzucałaś mu? - Pożoga otworzyła szeroko oczy. - To dlatego się tak wściekł.
- Napuściłaś boga Zniszczenia na naszego dowódcę? - Wyszeptał ze zgrozą Ziemniak.
Orion Zerwał się z krzesła.
- Siadaj, przecież się nie pozabijają. - Mruknęła bez przekonania Muffa, bo nagle dopadły ją lekkie wątpliwości.
- Marcelina zawsze była naszym wrogiem. - Pożoga odchyliła się na oparcie. - Polowała na Aeszmę jeszcze zanim Aton sie wmieszał.
A teraz niby jest wszystko cacy? Nie kupuję tego.
- O! - Zapaliła się czarodziejka. - Muszą się jej pozbyć, albo ja odchodzę! Strajk!
> Szantaż chyba. - Zamigał Orion.
- Czy ty ze mnie kpisz?! - Zapytała groźnie Ptyś.
- Nie kpij z niej. - Poradził konspiracyjnym szeptem Ziemniak.
Od odpowiedzi na niezręczne pytanie, Oriona uratowało pukanie.
Tym razem do kuchni zajrzała Dziewanna.
- Szukałam cię. - Powiedziała, rozpromieniając się na widok Ziemniaka. - Cześć wszystkim. - Zreflektowała się.
- Właśnie, ja... - Ziemniak zerwał się z krzesła, ale osadziło go wściekłe spojrzenie.
- Siadaj, nie skończyliśmy! - Rozkazała Muffinka.
- Ale czego? - Zapytał słabo druid, posłusznie opadając z powrotem na krzesło.
- Obmyślania planu pozbycie się wiedźmy! - Czarodziejka mściwie wbiła widelec w kukłę, którą uformowała ze ścierki.
- Tak to się jej nie pozbędziecie. - Pokręciła głową Dziewanna. - W ogóle, co za wiedźmę chcecie wykończyć?
- Marcelinę.
- Aha, a dlaczego?
> Bo jej nie lubią. - Zamigał Orion.
- Bo to zdradziecka suka. - Huknęły jednocześnie Muffinka i Pożoga.
- To dlatego niektórzy są tacy niezadowoleni, że ta cała Marcelina dostała drużynę? - Dziewanna przysiadła na ostatnim wolnym krześle.
> Skąd ty się urwałaś? - Zdziwił się Orion.
- Czy ja się dopytuje, dlaczego siedzisz tu półgoły? - Prychnęła. - Nie wiem, to pytam.
- On zawsze tak lata. - Czarodziejka zapomniała na chwilę o złości i wbiła wzrok w półnagiego wojownika.
W sumie chyba jednak wolała go w meido wdzianku.
Ziemniak rozsiadł się wygodniej na krześle i wyciągnął mieszek z żelkami.
Miał przeczucie, że szybko stąd nie wyjdą.
Karasu z rozpaczą popatrzył na posegregowane stosy papierów.
Nie mógł nic znaleźć.
Może przyjęcie pomocy od Marceliny, wcale nie było takim dobrym pomysłem.
Miała jakiś własny system, którego dowódca nie mógł rozgryźć.
Westchnął ciężko i podjął kolejną próbę przeszukania kopców.
Chciał znaleźć listę z nowymi misjami.
Drzwi otworzyły się, uderzając z hukiem o ścianę.
Na ziemię spadł aktualny wykaz gatunków gnomów pod ochroną.
Dowódca zamarł, pochylony nad biurkiem.
Na widok wściekłego Pieprza zrobiło mu się trochę nieswojo.
Nie miał pojęcia, o co tym razem może chodzić pomylonemu demonowi.
Przecież jeszcze nawet nie zdążył znaleźć wniosków misji.
Bóg nie kłopotał się, żeby zamknąć drzwi.
Dopadł dowódcę i gruchnął nim o ścianę.
Karasu odepchnął go.
A przynajmniej próbował.
- Oszalałeś?
- To ty oszalałeś. - Zawarczał Pieprz. - Oddając Zadaniowców Marcelinie.
- A ty znowu o tym? Chyba już to sobie wyjaśniliśmy, myślałem, że ochłonąłeś.
- Wprost przeciwnie. - Aeszma przysunął się bliżej, odcinając Karasu drogę ucieczki.
Dowódca nagle stracił pewność siebie.
Naszły go wątpliwości.
Może rzeczywiście przegiął?
Potrząsnął głową, usiłując nie dać się cholernej aurze boga.
- Weź to wyłącz! - Syknął, ze złością odpychając Pieprza. - Nie zachowuj się jak...
Aeszma złapał go za gardło i huknął nim o ścianę.
Przysunął się tak blisko, że Karasu mógł się przejrzeć w jego czarnych oczach.
- Oddałeś jej drużynę i narobiłeś syfu w gildii. - Zawarczał bóg. - Nikomu się to nie podoba. Oczekujesz ode mnie, że
to poprę?
- Tak, kurwa, tego właśnie oczekuję. - Karasu posłał mu wściekłe spojrzenie.
- I uważasz, że zabranie Muffy z mojej drużyny pomoże ci mnie przekonać?
- Tu cię boli. - Prychnął dowódca, dając sobie spokój z szukaniem rozsądnego wyjścia z tej sytuacji.
- Nie pozwolę tej obłąkanej suce znowu czegoś spierdolić!
- Odwal się wreszcie! - Karasu, bez powodzenia, usiłował rozluźnić uścisk na swoim gardle.
Obezwładniająca aura boga zupełnie mu w tym nie pomagała.
Nie miał jednak najmniejszego zamiaru się poddawać.
Nie da cholernemu Aeszmie tej satysfakcji.
- Cofnij przydział! - Zawarczał wściekle Pieprz.
- Bo co? Udusisz mnie?!
- Zostawię cię. Nie będę marionetką w twoim jebanym teatrzyku.
- Idź! Idź w cholerę! - Wściekł się Karasu. - Myślisz, że jak długo pozwolą obłąkanemu bogu plątać się luzem?!
Tylko nie wracaj potem z podkulonym ogonem! Dosyć mam, kurwa, tych dramatów! Nie potrzebuję cię!
Dowódca umilkł.
Był wściekły.
Wiedział, że przesadził.
Widział to w czarnych oczach, w których zamiast złości była pustka.
Bóg zgasł.
Dosłownie.
Puścił go.
Karasu z ulgą zaczerpnął powietrza i roztarł obolałą szyję.
Aeszma przez chwilę przyglądał mu się w milczeniu.
Wypełniająca go wściekłość zgasła.
Nie był potrzebny.
Co on właściwie tu robił?
Po co to wszystko?
Pochłonęła go obojętność.
Nawet nie było w niej smutku.
Cofnął się.
Dlaczego tak go to zdziwiło?
Przecież już dawno odkrył, że nikomu na nim nie zależy.
- Pieprz. - Karasu zrobił krok w stronę nieobecnego boga.
Aeszma cofnął się.
- Daj spokój, wiesz, że tak nie myślę...
Gryf przełknął ślinę.
Potrafił jakoś sobie radzić z napadami szału Pieprza, ale nie z tym koszmarnym otępieniem.
Całkiem, jakby bóg odcinał się od rzeczywistości.
- Powiedz coś. - Gryf chciał położyć rękę na ramieniu wojownika, ale ten szarpnął się do tyłu.
Karasu omiotło puste spojrzenie.
- Daj mi ten druk, trzeba to załatwić oficjalnie. - Powiedział bez emocji Pieprz.
Było mu wszytko jedno.
Karasu myślał intensywnie.
Ten baran kiedyś go wykończy nerwowo.
Ciekawe czy wszyscy bogowie byli tak pomyleni.
- Siadaj, wypijemy kakao, pogadamy na spokojnie. - Sięgnął po jeden ze starych sposobów na chandrę Pieprza.
Czuł, że tym razem to za mało.
Pieprz nie zareagował.
Ktoś zapukał do drzwi.
Dowódca rzucił się otwierać, zupełnie, jakby po drugiej stronie czekało rozwiązanie tej koszmarnej sytuacji.
Ale na progu był tylko Jasny.
- Przynieś kakao. - Polecił Karasu. - Cały dzbanek. I ciastka. Dużo.
- Co? - Zamrugał zaskoczony wojownik. - Ja tylko chciałem powiedzieć, że...
- Potem. - Uciął dowódca, a Jasny przyjrzał mu się podejrzliwie.
Usiłował zajrzeć do gabinetu, ale dowódca zatrzasnął mu drzwi przed nosem.
Chcąc nie chcąc wrócił na dziedziniec.
Stała tam wyraźnie zniecierpliwiona starsza dama.
Jakoś określenie "staruszka" do niej nie pasowało.
W niskiej, zasuszonej kobiecie nie było nic dobrotliwego.
Stała na czerwonym dywanie, który jeden z jej pachołków zdążył już rozwinąć aż do drzwi siedziby Złotego Gryfa.
Obdarzyła Jasnego spojrzeniem pełnym pogardy, zmieszanej z odrazą.
Wojownik zupełnie się tym nie przejął.
Dobre wychowanie nigdy nie było jego mocną strona.
- Trzeba poczekać. - Rzucił, mijając napuszonego gościa.
Zajrzał przez uchylone okno do kuchni.
- Potrzebny jest dzbanek kakao i ciastka. Wygląda na to, że jakaś grubsza chryja. - Rzucił do pani Gibons.
- Przynajmniej jeszcze się nie pozabijali. - Powiedziała wesoło.
- Ano, nie wiem czy nie jest gorzej. To mi wygląda na zestaw rozweselający...
- Przepraszam bardzo. - Jadowity ton przerwał wywód Jasnego.
Wojownik zerknął w stronę starszej damy.
Pani Gibons wychyliła się z kuchni.
- No? - Ponaglił Jasny.
- Co za prostactwo. - Oburzyła się dama. - Nic dziwnego, że nawet przekazanie prostego komunikatu jest ponad twoje możliwości.
- Przekazałem, szef kazał czekać, to pani czeka. Usiąść można. - Jasny machnął w stronę ławy pod rozłożysta gruszą.
- Może herbaty? - Zaoferowała pani Gibons widząc, że starsza dama poczerwieniała. - Albo wody?
- To skandal! - Zapowietrzyła się kobieta.
Na dziedziniec wmaszerowała królewna Konstancja.
Jasny nie zdążył się porządnie zaniepokoić, bo królewnę wmurowało.
- Babcia... - Jęknęła słabo.
Starsza dama w milczeniu wpatrywała się w niesforną wnuczkę.
- Podam ci to kakao od tyłu. - Szepnęła pani Gibons, cofając się do kuchni.
Jasny błyskawicznie przemknął do siedziby gildii.
- Ale drama. - Powiedziała z uznaniem Dziewanna, kiedy Pożoga razem z Muffinką naświetliły jej występki Marceliny.
- To podstępna żmija. - Prychnęła Muffinka. - Owinęła sobie Karasu wokół palca. Zresztą już wcześniej się do niej ślinił.
- Co? - Zmarszczyła brwi Pożoga, a w złotych oczach zapaliły się ogniki.
- Nie wiedziałaś? - Zdziwiła się czarodziejka.
- Mieliśmy dojść do jakiegoś porozumienia, a nie wzniecać kolejną drakę. - Zauważył Ziemniak.
- Tak? - Zdziwiła się Muffinka. - Jedynym rozwiązaniem jest pozbycie się wiedźmy. Mogę ją spalić.
- Przypominam, że to mag. - Rzucił usłużnie druid.
- Mogę ją zeżreć. - Zasyczała Pożoga.
> Powinnaś pomagać Aeszmie. - Zamigał Orion.
- Ależ ja bardzo chętnie mu... - Zaczęła Grzech ze złośliwym uśmiechem, ale nagle urwała.
Dopadł ją smutek.
Momentalnie pochłonął wszystkie inne emocje.
Wypełnił jej duszę sprawiając niemal ból.
Pożoga z trudem powstrzymała łzy.
Wszystko zniknęło równie nagle jak się pojawiło.
> Co jest? - Zamigał Orion, dobrze znał te stany zawieszenia Grzechów.
Zawsze miały coś wspólnego z połączeniem z Aeszmą.
Pożoga zamrugała.
Była oszołomiona.
Ostatni raz doświadczyła czegoś podobnego tuż przed tym, jak bóg ich zostawił.
Zerwała się z krzesła.
- Odciął się. - Szepnęła i posłała Orionowi przestraszone spojrzenie.
Wojownik zbladł.
- Ktoś mnie oświeci? - Burknęła zniecierpliwiona Muffinka.
Grzech złapała ją za rękę i spojrzała na wyblakły znak.
- Możesz go wezwać? - Zapytała rozgorączkowana.
- Czemu nie świeci? - Zmarszczyła brwi Ptyś, dotykając znaku i myśląc o Pieprzu.
Nic się nie stało.
Nie poczuła znajomego mrowienia.
- Może wyczerpał się? - Jej też udzielił się dziwny niepokój.
- Takie rzeczy się nie wyczerpują. - Poinformowała Dziewanna, nachylając się ciekawie nad znakiem. - Musiał przerwać połączenie.
> Idziemy. - Orion złapał Pożogę za rękę.
Szarpnęła się ze złością.
- A ciebie co to właściwie obchodzi? - Syknęła, popychając go z powrotem na krzesło. - Nie masz jakiś garów do wypolerowania?
Orion zarumienił się, a Grzech opuściła kuchnię i chwilę później usłyszeli trzaśnięcie drzwi wejściowych.
- Ta to ma temperamencik. - Westchnął Ziemniak.
Dziewanna zamrugała.
- Rany, jakie tu wszystko intensywne.
- Myślicie, że coś się stało? - Zaniepokoiła się czarodziejka, którą znowu dopadły lekkie wyrzuty sumienia.
Orion wyszedł bez słowa.
- Każde działanie ma swoje konsekwencje. - Zauważyła filozoficznie Dziewanna, przysuwając do siebie kukiełkę z kuchennej ścierki.
- Gdybyś poszła normalnie na misję, nie byłoby draki. - Zauważył Ziemniak.
- Czy ty się słyszysz? - Muffinka popatrzyła na niego z niedowierzaniem. - Ty byś poszedł? Od kiedy jesteś taki progildyjny?!
- Dobrze nam tu. - Stwierdził oczywistość.
- Wiesz co? - Wtrąciła się Dziewanna. - Podobno każdemu należy się druga szansa, może pójdziesz na tę misję...
- Po moim trupie! - Krzyknęła ze złością Ptyś.
Blondynka posłała jej dziwne spojrzenie.
- Technicznie rzecz biorąc... - Zaczęła.
- Zdrajcom nie daje się drugiej szansy! Zdrajców się wiesza. - Weszła jej w słowo czarodziejka.
- Nie uważasz, że to nieco drastyczne... - Zaniepokoił się Ziemniak, zerkając niepewnie na krótko ostrzyżoną blondynkę.
Dziewanna chciała porozmawiać z druidem.
Sprawa pompy interesowała ją znacznie bardziej, niż jakieś dziwne konflikty.
Od zawsze miała słabość do wynalazków i innowacyjnych rozwiązań.
Chętnie spędzała czas w pracowniach i warsztatach różnych nawiedzonych jednostek, śledząc ich postępy.
Nie podzielała zamiłowania siostry do siania chaosu, ale też starała się nie mieszać do jej spraw.
Przeważnie nie wchodziły sobie w drogę i taki układ się sprawdzał.
Do czasu, jakiejś zagłady.
Większość oczywiście była sprawką Diabła.
Cóż, życie.
Dziewanna jeszcze nie do końca zdążyła zorientować się, na jakim etapie jest obecna katastrofa, więc próbowała zachowywać dystans.
Sprawy się trochę skomplikowały, kiedy okazało się, że druid ma potencjał.
Jego pomysł zainteresował Dziewannę do tego stopnia, że gotowa była zrobić wszystko, żeby stworzyć sprzyjające warunki do jego realizacji.
Nawet jeśli to oznaczało mieszanie się w sprawy siostry.
Trudno.
- Słuchaj. - Wbiła niebieskie oczy w rozeźloną Muffinkę. - Jak pójdziesz na jedną misję z Marceliną, to pokażę ci jak robić porządna laleczkę do klątw.
Ziemniak otworzył szeroko oczy.
Czarodziejka zawahała się.
- Taką co działa?
- To nie jest dobry pomysł... - Zaprotestował druid.
- Pewnie. - Przytaknęła Dziewanna. - A przecież, w razie czego, zawsze możesz odejść po misji, nie?
Czarodziejka zadumała się.
Propozycja była kusząca.
W jej uroczej główce już rodził się szczegółowy plan wykorzystania takiej zabawki.
- Dobra! - Zgodziła się.
- O nie. - Westchnął Ziemniak.
- Świetnie. - Ucieszyła się Dziewanna.
- Idę znaleźć Pieprza, powiem mu, żeby się wstrzymał z mordowaniem. - Rzuciła czarodziejka z piekielnym chichotem.
- A my tu sobie porozmawiamy. - Powiedziała Dziewanna, przysuwając się do Ziemniaka.
- Tylko nie zapomnij, że obiecałeś przynieść mi wodę na kąpiel. - Przypomniała druidowi Muffinka i wymaszerowała z domu.
Ziemniak jęknął.
Na myśl, że będzie musiał znowu wykonać kilka kursów z wiadrami, stracił zapał do czegokolwiek.
- W sumie tę twoją pompę można by używać i w domu. - Rzuciła niewinnie Dziewanna.
Druidowi zaświeciły się oczy.
Przecież to był cudowny pomysł.
Karasu nalał kakao i podsunął Pieprzowi kubek.
- Siadaj.
Pieprzowi było wszystko jedno.
Myślami błądził zupełnie gdzieś indziej.
Co właściwie chciałby robić?
A może wrócić do Podziemi i przejąc tron?
Tylko po co?
- Daj ten formularz. - Mruknął po dłuższej chwili milczenia.
- Nawet gdybym chciał, to nie mam pojęcia, gdzie jest. - Przyznał Karasu. - A nie chcę. - Dodał dobitnie.
Bóg sztywno wstał i zaczął grzebać w kupkach papierów.
Chwilę później przez jego twarz przemknął cień irytacji.
- Kto tu zrobił taki burdel? - Mruknął.
Karasu błyskawicznie skorzystał z okazji.
- Też nie mogę nic znaleźć, sam widzisz, że jesteś mi potrzebny.
- Do przewalania papierów? - Prychnął bóg, który wreszcie znalazł to, czego szukał.
Przy okazji trafił też na wykaz nowych misji.
- Orle Szczyty? - Wyrwało mu się.
- Co? - Zdumiał się Karasu, zapominając o ciastkach.
- Możemy iść na Orle Szczyty.
- Pokaż! - Zerwał się z krzesła. - Ile ja tego szukałem. - Nachylił się nad, trzymaną przez demona, kartką.
- Tam można znaleźć jaja gryfów, a skoro mamy zezwolenie na hodowlę...
- Hodowla gryfów. - Dowódca jak zaczarowany wpatrywał się w listę misji. - Patrz i Trollowe Bagna.
- No, będziesz miał naprawdę niezłą gildię. - Pieprz pochylił się i zaczął wypełniać wniosek o wystąpienie.
Karasu poczuł się jak dziecko, któremu ktoś przebił ulubiony balonik.
- Przestań się wygłupiać, nie poradzę sobie bez ciebie.
- Nie potrzebujesz mnie. - Wzruszył szerokimi ramionami wojownik. - Sam to powiedziałeś.
- Byłem wściekły, nie zachowuj się jak rozhisteryzowana baba. - Prychnął dowódca. - Jesteś moim zastępcą, nie możesz tak po prostu odejść!
- Daj spokój. Wykorzystujecie mnie, jak wam pasuje. - Powiedział cicho, składając zamaszysty podpis. - A jak nie potrzebujecie, to raptem trzeba się mnie
pozbyć, a najlepiej gdzieś zamknąć i odizolować.
- Pieprzysz bzdury... - Zaczął Karasu, ale dokładnie w tym momencie do jego gabinetu wtargnęła zadowolona czarodziejka.
- Tu jesteś! - Ucieszyła się na widok Pieprza.
- Wypadałoby zapukać. - Mruknął rozeźlony dowódca.
- Chciałam z zaskoczenia. Liczyłam na jakąś gorącą scenę. - Uśmiechnęła się uroczo.
Podeszła do Pieprza i poklepała go po ramieniu.
- Już nie jesteś potrzebny. Pójdę na tę misję z Mazepą. - Powiedziała pogodnie, zupełnie nie zwracając uwagi na ciemniejące oczy demona, ani na to, że Karasu daje jej rozpaczliwe znaki. - No to tyle. Żeby nie było potem, że jakieś dramy przeze mnie. - Jeszcze raz poklepała Pieprza, który stał sztywno, zaciskając zęby.
- Świetnie. - Powiedział słabo Karasu.
- Nie wiem czy wiesz, ale tam na dole siedzi jakaś strasznie nadęta starowinka. Chyba do ciebie. Nawet dywan przywiozła. - Rzuciła czarodziejka, odwracając się w progu.
- Co? - Zamrugał dowódca, ale Ptyś już zdążyła zamknąć drzwi.
Gryf rozpaczliwie rzucił się do stert papierów.
Nie miał odwagi spojrzeć na Pieprza.
- Gdzie są te cholerne pozwolenia na misje. - Wściekł się.
Demon wyciągnął odpowiedni papier z kupki na brzegu biurka.
Podał dowódcy, razem ze swoją rezygnacją.
- Jedna misja. - Karasu wbił wzrok w przygaszonego boga.
- Co to za różnica?
- Właśnie. - Podchwycił dowódca. - Co ci szkodzi?
Muffinka spode łba obserwowała Marcelinę rozmawiającą z Jagą.
Ziemniak nie dostał wezwania, miały iść same.
Co za niesprawiedliwość.
Czarodziejka naprawdę miała nadzieję, że druid nie zapomni o wodzie na kąpiel.
Czuła, że po misji na Lodowej Przełęczy będzie jej to bardzo potrzebne.
Mściwie postanowiła, że wcale nie będzie się odzywać.
Wbiła wzrok w jasne kosmyki Marceliny, przewiązane niebieską wstążką.
Pomyślała, że do rzucania klątwy przyda jej się przynajmniej jeden kłak.
- Idziemy! - Zarządziła Marcelina, ruszając w stronę portalu.
Muffinka poprawiła swoją magiczną kapotę.
Szyszak umościł się wygodnie na jej różowym kapelusiku.
Ziemniak z Dziewanną krążyli po najdziwniejszych zakamarkach Miasteczkach, dokonując zakupów, które wprawiły w osłupienie niejednego kupca.
W końcu zatachali to wszystko do szopy na działce Hajmidala, w której niedawno znaleźli zapomniane sadzonki.
Niemal wyschnięte i zmarnowane rośliny wyglądały teraz jak okazy zdrowia.
Druid z zainteresowaniem oglądał, równo ułożone rzędy małych doniczek.
- Myślałem, że nic z nich nie będzie. - Zdziwił się.
- Ma się tę rękę do zielska. - Uśmiechnęła się Dziewanna. - Dawaj plany.
Ziemniak zapomniał o roślinkach.
Wyciągnął pergaminy z przerysowanymi schematami.
Rozciągnął je na spróchniałym stole i unieruchomił jakimś skorupami doniczek.
Dziewczyna nachyliła się ciekawie.
- Jakby to zmniejszyć, to moglibyśmy wsadzić do studni, a potem poprowadzić wodę do domu.
- Jak? Ktoś zaraz zadepcze te patyki, wozy tam jeżdżą. - Mruknął z powątpiewaniem Druid.
- A jakby zrobić takie metalowe trzciny? - Zapytała, spisując na kawałku pergaminu odległość od studni do domu czarodziejki.
- Metalowe? - Zdumiał się Ziemniak.
- No wiesz, w końcu kowal z czegoś robi bronie, nie?
- Przecież to będzie kosztowało majątek. - Druidowi usiłował zachować jakieś pozory kontaktu z rzeczywistością.
- A tam.
- Poza tym nie wiadomo... Zresztą zaraz ktoś nam to zwinie.
- To zakopiemy.
- Chcesz ryć w Miasteczku? Tam jest bruk...
Dziewanna popatrzyła na Ziemniaka z rozbawieniem.
- Ja to załatwię, a ty wymyśl, jak to zmniejszyć, dobra?
Druid postanowił się nie kłócić.
Znalazł swój ulubiony kawałek węgielka i usadowił się na staraj beczce.
Dziewanna skończyła przepisywać pomiary, złapała kartkę i z zadowoloną miną opuściła szopę.
To się nazywa życie, a nie jakaś wegetacja w spróchniałym pniaku.
Może i prestiżowa, ale do obrzydliwości nudna.
Blik, Draco, Pożoga i Szałwia siedzieli na rynku przy studni.
Pogrążeni w ponurym milczeniu zastanawiali się co robić.
- Kurwa. - Białowłosy chłopiec w końcu nie wytrzymał. - Trzeba z nim pogadać.
Pożoga prychnęła.
- Ja pierdole, masz lepszy pomysł? - Syknął Grzech. - Narzekać to każdy, kurwa, potrafi.
- Może ją sprzątniemy? - Rzucił propozycję Szałwia.
Reszta popatrzyła na niego dziwnie.
- Od kiedy ty jesteś taki chętny do mordowania, co? - Zainteresowała się Złośnica.
- Patrzcie, kto idzie. - Mruknął Draco, wskazując ruchem głowy na, zmierzającego w ich kierunku, Oriona.
> Widzieliście Aeszmę? - Zamigał były Grzech.
- A co cię to obchodzi? - Prychnęła Pożoga.
> Chciałem z nim porozmawiać.
- O, następny. - Prychnął Szałwia.
- Widzicie, kurwa, może to nie jest taki zły pomysł.- Wytknął Blik.
- Od kiedy ty miewasz dobre pomysły? - Zadrwił Szałwia.
- Od czasu kiedy zacząłeś zgrywać pieprzonego kozaka.
- Wal się.
- Spierdalaj.
Orion klasnął, zwracając na siebie uwagę.
- Poradziłby ci, żebyś się, kurwa, zamknął, ale... - Zarechotał Blik, a reszta Grzechów parsknęła.
Turkusowowłosy zmrużył oczy.
Zamigał coś ze złością.
- Możesz mi naskoczyć. - Wzruszył ramionami Blik. - Już nie jesteś jednym z nas, nie musimy cię słuchać.
Zeskoczył ze studni i z zadartą dumnie głową ruszył w stronę gospody.
Reszta Grzechów powlokła się za nim.
Pieprz obrzucił swój składzik spojrzeniem pozbawionym emocji.
Chyba po raz pierwszy nie czul ekscytacji na myśl o misji.
Jego myśli zaprzątały dalsze plany.
Co dalej?
Dokąd pójdzie, kiedy opuści Miasteczko?
Nie miał pojęcia.
Czuł się dziwnie pusty i pozbawiony celu.
Mógł zrobić wszystko, a nie chciało mu się nic.
Sięgnął po miecz, który dostał od czarodziejki, ale zaraz się rozmyślił.
I na co mu właściwie ta zbroja?
- Tu jesteś! - Leggle wpadł do składziku z szerokim uśmiechem, który zniknął na widok miny Pieprza. - Co jest?
Bóg wzruszył ramionami.
Elf przyjrzał mu się podejrzliwie.
Jeszcze nie widział, żeby wojownik był w takim stanie tuż przed misją.
- Kogo jeszcze bierzesz? - Spróbował z innej strony.
- Dziewannę.
- To ta nowa healerka?
Pieprz potwierdził skinieniem, zakładając lekką zbroję.
Sięgnął po dwa miecze z błękitnej stali.
- I kto jeszcze?
- Nikt.
Elf wytrzeszczył oczy.
Zerknął na trzymane w ręku wezwanie.
- Idziemy na górski trakt pozbyć się grasującej bandy zbójców we trójkę?
Pieprz skinął głową.
Leggle na ogół nie miał zastrzeżeń do decyzji swojego dowódcy, ale to było czyste szaleństwo.
- Może jednak...
- Masz zastrzeżenia, idź żalić się do Karasu. - Warknął Pieprz, mijając go.
- To jest misja szóstego poziomu! Jeśli pójdziemy tam we trójkę, to będzie samobójstwo!
- No i? - Zapytał beznamiętnie Pieprz.
Elf skamieniał.
Wcale mu się to nie podobało.
- Może chociaż Grzecha jakiegoś.
- Nie potrzebuję ich. - Mruknął Pieprz. - Właściwie nikogo nie potrzebuję. Możesz zostać.
Bóg zatrzasnął drzwiczki i ruszył w stronę bramy.
Zbaraniały elf patrzył w ślad za nim.
A potem, walcząc sam ze sobą, skierował swoje kroki do siedziby gildii.
Karasu wyszedł na dziedziniec i niemal wpadł na wyraźnie niezadowoloną starszą kobietę.
- Pani do mnie? - Zapytał bez większego zainteresowania.
Chciałby, żeby ten dzień się już skończył.
Królewna Konstancja odchrząknęła.
- Pozwól, że przedstawię. Jej wysokość Królowa matka Drugiej Krainy, moja babka. - Wyrecytowała z powagą. - A to Karasu, dowódca gildii Złotego Gryfa.
- To skandal, młody człowieku. - Poinformowała go królowa, tonem pełnym obrzydzenia. - Jeszcze nikt nie kazał mi tyle czekać!
- Cóż, mamy tu masę roboty, królewna jest, można odebrać. Mam pokwitować czy coś? - Zielonooki był już myślami zupełnie gdzieś indziej.
Twarz królowej poczerwieniała.
- Ja tego tak nie zostawię!
- I dobrze, dość miałem z nią problemów.
Królewna naburmuszyła się.
- Młody człowieku, to jest niedopuszczalne.
- Niedopuszczalne to jest wciąganie niewinnych ludzi w wasze sprawy rodzinne. - Burknął Karasu. - Z całym szacunkiem, ale ja naprawdę nie mam czasu.
Do widzenia.
Dowódca, nie zaszczycając oburzonej królowej ani jednym spojrzeniem, opuścił dziedziniec.
Za murem niemal wpadł na czającego się tam elfa.
- Co jest? - Mruknął, nie zatrzymując się.
- No właśnie? - Odbił piłeczkę Leggle. - Mam iść na misję z Pieprzem.
- To co tu jeszcze robisz?
- Coś jest z nim nie tak.
- Chcesz złożyć oficjalną skargę? - Dowódca spojrzał na łucznika zmęczonym wzrokiem.
- Czyście wszyscy powariowali? - Zdumiał się elf. - On wziął misję z szóstego poziomu i dwie osoby do pomocy!
- To jego decyzja.
- Ale ja nie mam zamiaru przez nią ginąć.
- To złóż skargę. - Wzruszył ramionami dowódca, odbijając w stronę placu treningowego.
Elf zagrodził mu drogę.
- Co się, do cholery, dzieje? - Syknął.
- Pieprz chce odejść.
- Nie pierwszy raz.
- Tyle, że po raz pierwszy złożył oficjalne pismo.
Leggle zamrugał.
- I ty mu pozwoliłeś?
- A co mam robić? - Stracił cierpliwość dowódca. - Zamknąć go w piwnicy?
- Jasne, zamiast tego pozwalasz mu na samobójczą misję, świetnie.
Dowódca posłał mu złe spojrzenie.
- Jeśli masz lepszy pomysł, nie krępuj się.
Łucznik milczał.
- No właśnie. - Prychnął Karasu i przyspieszył kroku.
Kowal zdumionym spojrzeniem wpatrywał się w stojącą przed nim dziewczynę.
- Że co? - Zapytał mało inteligentnie.
- Potrzebne mi takie rurki. - Powtórzyła cierpliwie, podsuwając rzemieślnikowi kawałek pergaminu.
- A na co takie pręty?
- Rurek, muszą być puste w środku. Rozumiesz?
- Co mam nie rozumieć? - Obraził się kowal. - Takiem robił dla Hajmidala, do tego ustrojstwa od nalewek.
- Tylko, że ja potrzebuję większych.
Mężczyzna podrapał się po spoconej łysinie.
- A dużo? To trwa i materiału trza. A teraz to nie mam, dostawa...
Dziewanna zamyśliła się.
Na upartego wystarczyłby kawałek za wzór, resztę można transmutować, tyle że przy jej poziomie mocy może być problem.
No i też potrzebowałaby materiału.
Podleciał do niej młody chłopak i bez słowa wręczył jakiś rulon.
Dziewczyna rozwinęła go z roztargnieniem.
Kowal nachylił się ciekawie.
- Szósty poziom? - Zagwizdał z podziwem. - Dobra jesteś. Ale chyba od niedawna u nas, bom cię jeszcze nie widział.
Dziewanna przeczytała dziwną treść i zupełnie nic nie zrozumiała.
Jaka misja?
przecież ona była zajęta.
I w ogóle, o co chodzi?
Z roztargnieniem wcisnęła papier do kieszeni i skupiła się na kowalu.
- Zrób taki kawałek - Pokazała palcami. - i kolanko.
- Kolanko?
- Zakręt taki.
- Ty nie powinnaś się zbierać do Przejścia?
- Gdzie?
- No na misję. Tam koło namiotu. - Machnął potężnym łapskiem w stronę bramy.
- To zrobisz? - Nie odpuszczała.
- Właściwie... Jutro może...
- Dziś. - Powiedziała z naciskiem, a w niebieskich oczach błysnęło coś takiego, że kowal postanowił się nie kłócić.
- Może być i dziś. - Zgodził się, bo i tak nie miał nic pilnego do roboty.
Czekał na materiały.
A przez te cholerne bandy rabusiów wszystkie dostawy się opóźniały.
- Tylko nie wiem czy styknie... - Umilkł na widok nadchodzącego Pieprza.
- Gotowa? - Warknął bóg do Dziewanny, skinął głową kowalowi.
Dziewczyna zamrugała.
Nie miała zielonego pojęcia, o co właściwie chodziło.
- Kończę. - Opowiedziała na wszelki wypadek. - Nie masz nawet na te dwie rzeczy? Rurka nie musi być długa.
- Surowce nie dojechały, co poradzę?
- A czego potrzebujesz? - Zapytał Pieprz, którego właściwie zupełnie to nie interesowało.
Po prostu chciał jak najszybciej wyruszyć.
- Jakiegoś metalu.
- Zbroja się nada?
- Chcesz przetopić zbroję na jakieś głupoty? - Zdumiał się kowal.
- To nie są żadne głupoty! - Zaprotestowała Dziewanna.
- Słyszałeś. - Wzruszył ramionami Pieprz, a dziewczyna przyjrzała mu się z nowym zainteresowaniem.
Bóg rzucił kowalowi klucze.
- Weź Potępionych. - Mruknął, ruszając w stronę bramy.
- Co? - Wytrzeszczył oczy rzemieślnik. - Zbroję Potępionych mam przetapiać na... - Aż mu się niedobrze zrobiło na samą myśl.
- Niech się na coś przyda. - Prychnął drwiąco Aeszma. - Idziesz? - Zapytał, oglądając się na zdumioną Dziewannę.
- Jasne. - Co miała nie iść, w końcu jej pomógł, wypadało się jakoś odwdzięczyć.
Muffinka szczelniej owinęła się miękkim płaszczem i postawiła kołnierz.
Stały na rozległej przełęczy, po której hulał lodowaty wiatr.
Po obu stronach, jak okiem sięgnąć, ciągnęły się strome, lodowe góry.
Gdzieniegdzie rosły ponure, łyse drzewa, a wszystko skute było lodem i pokryte śniegiem.
Ich niewielka drużyna stała chwilę w zupełnej ciszy, przerywanej tylko wyciem wiatru.
Jaga kichnęła.
- Rany jak tu zimno.
- A czego się spodziewałaś? - Wzruszyła ramionami Marcelina.
- Tu niby ma coś rosnąć? - Zapytała z powątpiewaniem Muffinka.
Według zwoju ich zadaniem było zebranie kwiatów Chione.
Czarodziejka jeszcze raz obejrzała rycinę zielska.
Wyglądały trochę jak białe niezapominajki.
- Rosną w miejscach podziemnych, ciepłych źródeł. - Wyjaśniła Marcelina.
- Skoro podziemne, to jak je niby znajdziemy? - Zapytała Jaga, znowu kichając.
- Z drobną pomocą różdżki.
- No tak, wystrugajmy badyla i biegajmy z nim po śniegu. - Zadrwiła Muffinka. - Przednia zabawa. Może bałwana ulepimy?
- Zimno. - Jaga zaczęła przestępować z nogi na nogę.
Marcelina westchnęła i wyciągnęła z rękawa błękitny, okrągły kamień, osadzony na białej, gładkiej rączce.
Bez słowa wyrzuciła go w powietrze, a różdżka zakręciła się i zawisła nieruchomo parę metrów przed nimi, wskazując kierunek.
- O właśnie tak to się robi. - Uśmiechnęła się lekko.
- Nie-sa-mo-wi-te. - Powiedziała wyjątkowo złośliwym tonem Muffinka. - Miejmy to już z głowy. - Ruszyła w stronę, którą wskazywała różdżka.
- Moment. - Zatrzymała ją Marcelina. - Najpierw parę słów wstępu.
- Że co? - Zdumiała się czarodziejka, która myślami już wracała do domu i wanny pełnej ciepłej wody.
- Po pierwsze, moc. - Zaczęła Marcelina, patrząc na Jagę.
Muffa westchnęła ciężko i oparła się o laskę.
- Witamy w tutorialu dla upośledzonych magików. Lekcja pierwsza: jak nie wydłubać sobie oka laską.
- Zatkaj się. - Burknęła Jaga. - Mag nie używa laski.
Marcelina zignorowała przytyk.
- Jako mag możesz czerpać moc z otoczenia. Tylko z z tą z lodu trzeba uważać.
Muffinka ze znudzoną miną zaczęła dłubać laską w śniegu.
Jaga zaczerpnęła mocy, a z najbliższego szczytu runęła lawina.
- Właśnie o tym mówię. - Marcelina błyskawicznie zamroziła, pędzącą na nich masę.
Jaga zarumieniła się.
- Powoli i nie z jednego źródła, tylko kilku na raz.
- Tak, po co wywoływać jedną lawinę, skoro można machnąć pięć! - Prychnęła Muffinka.
Znudzona wyciągnęła z kieszeni ptysia i zaczęła go jeść.
Co za koszmar.
Z Pieprzem nigdy nie było takiej beznadziei.
No ale jakoś to przeżyje, skoro później i tak wykończy tę cholerną wiedźmę.
Jaga tymczasem ostrożnie powtórzyła formułę ogrzewającą.
- Udało się! - Ucieszona przestała się trząść i odetchnęła głębiej.
- Świetnie. Brawo. - Mruknęła jadowicie Muffinka. - Możemy już iść?
- Możemy, tylko uwaga na trolle. - Ostrzegła Marcelina, kiedy czarodziejka wyrwała do przodu.
- Trolle? - Zdziwiła się Ptyś. - Przecież tu nie ma mostów.
- Mówię o trollach lodowych, są jeszcze gorsze.
- Cudownie. Coś jeszcze?
- Podobno w takich miejscach zdarzają się też śnieżynki. - Powiedziała niepewnie Jaga.
- Brzmi uroczo. - Muffinka schowała trzęsącego się szyszaka do rękawa.
- To takie stworzenia, wielkości dużego psa, najeżone soplami, którymi potrafią strzelać w razie zagrożenia...
- Wymysł bajarzy. - Machnęła ręką Marcelina, mijając skamieniałą Muffinkę, która lustrowała okolicę nieufnym spojrzeniem. - Patrzcie pod nogi, bo mogą tu być zasypane potoki.
- Wspaniale. - Mruknęła czarodziejka, ruszając za Jagą.
W razie czego rudzielec utopi się pierwszy.
To było jakieś pocieszenie.
Stali na niewielkiej półce skalnej, która z jednej strony przechodziła łagodnie w wąską dróżkę, wykutą w skale.
Za sobą mieli niemal pionową ścianę, a pod nimi rozciągała się przepaść.
Po drugiej stronie ciągnęły się równie niezachęcające szczyty.
Pieprz bez słowa ruszył wąską ścieżką.
- Niby tędy łażą kupcy? - Zdziwił się elf.
- Trakt jest kawałek dalej, ale bandyci zablokowali Przejście. - Wyjaśnienie rycerza wcale nie poprawiło łucznikowi humoru.
- Jeśli zablokowali Przejście, to pewnie spodziewają się ataku z tej strony. - Leggle sam nie wiedział, po co to powiedział.
Nikt się nie odezwał.
Chcąc nie chcąc ruszył za bogiem.
Zerknął przez ramię na healerkę, która rozglądała się ciekawie.
- To Przejście to taki portal, tak? - Zapytała, maszerującego przed nią elfa.
Leggle rzucił jej zdumione spojrzenie.
- System portali.
- A jak działa przekierowanie?
- Co?
- No na jakiej zasadzie aktywuje się odpowiednie wyjście?
Leggle zatrzymał się gwałtownie.
Dziewanna o mało na niego nie wpadła.
- A skąd mam to wiedzieć? - Zdziwił się. - Zwój misji cię przenosi, nie?
- Nie wiem, pierwszy raz się w to bawię. - Wzruszyła ramionami.
- Bawisz? - Wytrzeszczył oczy łucznik, któremu nagle zrobiło się niedobrze.
- Głośniej, na pewno jeszcze was nie usłyszeli. - Wytknął Pieprz.
W tej samej chwili, z półki skalnej nad ich głowami wychylił się chłopak, zaraz błyskawicznie znikając.
- Czujka!- Syknął Leggle, naciągając łuk.
- Czekaj aż minie tamten zakręt. - Pieprz wskazał właściwy odcinek drogi.
- A jeśli tam jest inna ścieżka?
- Nie ma.
Elf wycelował i wypuścił strzałę.
Chłopak zachwiał się i spadł prosto w przepaść.
- Koniec plotek. - Mruknął Pieprz beznamiętnie.
Podjął wędrówkę, poddając się pochłaniającemu go otępieniu.
Nie chciało mu się.
A z drugiej strony miał chyba nadzieję na koniec.
Było mu wszystko jedno.
Mięli zakręt oznaczony krwią czujki.
Żeby go pokonać, musieli przycisnąć się plecami do skalnej ściany.
Dróżka zwężała się jeszcze bardziej, żeby za chwilę przejść w trakt kupiecki.
Nie był on znacząco szerszy, ale przynajmniej dwie, idące obok siebie, osoby mogły się po nim poruszać w miarę swobodnie.
Elf rozglądał się czujnie.
Trakt wykuto w ścianie góry, z trzech stron otaczała ich lita skała, a z czwartej straszyła przepaść.
Pieprz wyciągnął mapę.
- Normalny punkt Przejścia jest za tym zakrętem. - Wskazał miejsce na rycinie. - Tam jest też system tuneli.
- Myślisz, że tam się zaszyli? - Zapytała ciekawie Dziewanna.
Elf posłał jej dziwne spojrzenie.
Pieprz wzruszył ramionami.
- W sumie możemy to łatwo sprawdzić. - Dziewczyna uśmiechnęła się, kręcąc prawym nadgarstkiem.
Pod ich nogami zmaterializowała się biała fretka.
Popatrzyła na nich czerwonymi oczkami.
- Potrafisz przywoływać stworzenia? - Zapytał podejrzliwie elf.
Do tej pory nie zdarzyło mu się spotkać healerki, która potrafiłaby coś podobnego.
- Pogadacie kiedy indziej. - Upomniał ich Pieprz beznamiętnym tonem. - Niech fretka sprawdzi jaskinie. Wiem, że tam są, nie wiem tylko w której.
Dziewanna skinęła głową, a fretka pomknęła przed siebie długimi susami.
- Została niecała mila. Ani słowa i uważajcie na czujki. - Mruknął bóg, ruszając przed siebie.
Poprawił pasek podtrzymujący miecze na plecach.
Elf usiłował zdusić w sobie niepokój.
Dziwna obojętność Pieprza nie pomagała.
Brnęły w milczeniu przez zaspy śniegu.
Muffa miała wrażenie, że lodowate podmuchy wiatru są coraz silniejsze.
Niebo przybrało jakiś niepokojąco szary odcień.
- Nie chce krakać, ale chyba zbliża się śnieżyca. - Zauważyła Jaga.
- Musimy się pospieszyć. - Krzyknęła Marcelina, usiłując przekrzyczeć kolejny podmuch, który sypnął w nie drobinkami śniegu.
Jaga zatoczyła się, kiedy zlodowaciałe cząsteczki wpadły jej do oczu.
Zrobiła kilka kroków w bok, żeby odzyskać równowagę.
Muffinka pierwsza usłyszała niepokojący trzask.
- Nie ruszaj się. - Krzyknęła, ale zagłuszył ją wiatr.
Z nieba lunął zmrożony deszcz.
Niesiony porywami wiatru, ranił nieosłoniętą skórę.
Wichura rozszalała się na dobre.
Ledwo co było widać.
Muffinka zmrużyła oczy i nasunęła głębiej kapelusik, osłaniając twarz jego rondem.
Rozejrzała się.
Kilka metrów od niej stała Jaga.
Dziewczyna zamarła w dziwnej pozie.
Marcelina Zawróciła, ale zachowała dystans.
Stała odwrócona do nich przodem, krzycząc coś.
- Dupę rusz, a nie się wydzierasz. - Burknęła pod nosem Muffinka.
Po chwili wahania ruszyła ostrożnie w stronę Jagi.
Próbowała sobie przypomnieć formułę na mrożenie, ale po głowie krążyła jej tylko ta na ognisty podmuch.
Raczej odpada.
Mocny podmuch z prawej strony niemal zerwał jej kapelusik z głowy.
- O niedoczekanie! - Rzuciła wściekle w ślad za nim i zamarła.
Była zaledwie cztery kroki od Jagi, kiedy coś zatrzeszczało pod jej nogami.
Wstrzymała oddech.
Spojrzała w stronę Marceliny i zrobiło jej się jeszcze gorzej.
Za plecami dziewczyny stał ogromny troll.
Czarodziejka nigdy wcześniej nie widziała śnieżnej odmiany i musiała przyznać, że robił znacznie gorsze wrażenie od swojego kuzyna spod mostu.
Jaga też go zauważyła, bo zamachała w stronę Marceliny, która w końcu zerknęła za siebie.
W samą porę, bo troll wybrał tę właśnie chwilę na atak.
Niemal zmiótł maga lodowa maczugą.
Wyjący wiatr zagłuszał wszystko.
Muffinka gorączkowo próbowała sobie przypomnieć, co mówił Pieprz o mrożeniu.
Marcelina ugodziła trolla formułą między oczy.
Bestia zachwiała się i zwaliła na ziemię.
Odgłos upadku zagłuszyła gruba warstwa śniegu, jednak schowana pod nim pokrywa lodowa pękła z trzaskiem.
Jaga nagle rozjechała się, wydając z siebie przerażony krzyk.
Muffinka, niewiele myśląc, złapała ją za rękę.
Niedoszła healerka błyskawicznie znalazła się obok czarodziejki.
Kawałek lodu, na którym stały zachwiał się niebezpiecznie.
Nagle śnieg wokół nich zniknął w szczelinach.
Rzeka obudziła się ze snu.
Popękana kra zaczęła topnieć w oczach.
Marcelina musiała błyskawicznie się wycofać.
Ciało trolla porwał nurt, a chwilę później coś wciągnęło je pod wodę.
- O bogowie. - Jęknęła ze zgrozą Jaga, przytulając się do czarodziejki.
- Nie pozwalaj sobie. - Burknęła Ptyś, ale nie ryzykowała odepchnięcia dziewczyny, bo to by się mogło źle skończyć dla nich obu.
Marcelina tymczasem przyklęknęła na brzegu i zmroziła drogę do siebie.
Czarodziejka z ulgą przeskoczyła na pewniejszy grunt, ciągnąć za sobą Jagę.
Przykucnęła na chwilę, przykładając dłoń do lodowego mostu.
Formuła przypomniała jej się błyskawicznie.
Jaga niepewnie poszła za jej przykładem.
- Znając moje szczęście i tak przymroziłabym sobie nogi do ziemi. - Westchnęła.
Muffinka parsknęła.
- Nie wiem po co ja to robię, nie nadaję się. - Zajęczała rudowłosa, ruszając w stronę Marceliny.
- Zamiast się mazać, powinnaś się skupić. - Poradziła jej czarodziejka.
Odetchnęła z ulgą, czując pod nogami pewniejszy grunt.
Rozejrzała się, usiłując przebić wzrokiem zamieć.
Kawałek dalej rosło skupisko nagich drzew.
- Idziemy! - Krzyknęła Marcelina, kierując się w tamtą stronę.
Różdżka, pulsująca mlecznobiałym światłem, zawisła między drzewami.
Zanim zdążyły się ucieszyć, coś wystrzeliła zza jednego z pni i, odbijając się od drzewa rosnącego naprzeciw, skoczyło, porywając ich magiczny drogowskaz.
Światło zgasło.
Zawył wiatr.
- Co to było? - Zapytała Jaga.
Za ich plecami rozległ się wściekły, dudniący ryk.
Odwróciły się błyskawicznie.
Od strony rzeki, ciężkim krokiem, zmierzał w ich stronę ogromny niedźwiedź.
Wichura odrywała sople lodu od jego zmrożonego futra.
Z pyska wypuszczał kłęby pary, a jego wściekły, skrzący czerwienią wzrok łatwo było dostrzec, pomimo zamieci.
- Miały być tyko trolle. - Przypomniała Muffinka, mimo woli przysuwając się w stronę Marceliny.
Jaga zerknęła w stronę drzew, nie zapomniała o złodzieju różdżek.
Marcelina uformowała pocisk i uderzyła w niedźwiedzia.
Z zagajnika coś pędziło w ich kierunku.
Było tak szybkie, że nie sposób było się przyjrzeć.
Jaga zarejestrowała tylko siny kolor skóry, a potem użyła formuły mrożącej.
To było pierwsze, co przyszło jej do głowy.
Moc bolesnym szarpnięciem opuściła jej ciało.
Dziwne stworzenie zatrzymało się na lodowej ścianie, która zaraz runęła z trzaskiem prosto na Marcelinę.
Dziewczyna rzuciła się w bok, wpadając w zaspę.
Tylko czarodziejka zobaczyła, że formuła, którą Marcelina rzuciła w niedźwiedzia, odbiła się od czegoś na kształt tarczy i pomknęła w stronę Jagi.
Muffinka błyskawicznie otoczyła oszołomioną rudowłosą bańką ochronną.
Niedźwiedź wydał z siebie kolejny wściekły ryk.
Magiczny pocisk opuścił jego pysk, zderzając się w powietrzu z formułą ciśnięta przez Marcelinę.
- Magiczny miś polarny? - Muffinka patrzyła na bestię z niezdrową fascynacją.
Coś odbiło się od bańki ochronnej.
Ptyś cofnęła zaklęcie.
Jaga wrzasnęła, kiedy w jej stronę posypał się deszcz sopli.
Trzy utknęły w płaszczu, a jeden przebił materiał i ramię.
Czarodziejka rzuciła się w jej stronę.
- Co to było? - Krzyknęła, pomagając Jadze pozbyć się sopli.
Rozglądała się czujnie.
Jaga zasklepiła ranę, a kolejne szarpnięcie mocy niemal zwaliło ją z nóg.
Stojąca obok Muffinka skrzywiła się.
- Musisz kanalizować.
- Co? - Krzyknęła Jaga, odwracając głowę w jej stronę.
- Moc! Nie możesz tak walić bez składu!
Krew zabarwiła śnieg.
Między zlodowaciałymi pniami rozbłysły żółte oczy.
Czarodziejka szybko zerknęła za siebie.
Niedźwiedź był coraz bliżej, a Marcelina, już na nogach, posłała w jego stronę olbrzymią sieć.
A w ślad za nią pomknął ognisty pocisk.
Muffinka dołożyła własną kulę ognia i odwróciła się szybko.
Jaga postanowiła zaczerpnąć mocy, żeby uzupełnić braki.
Idąc za radą Marceliny, wyciągnęła przed siebie drżącą rękę.
Siatka wzmocniona srebrem opadła na niedźwiedzia.
Marcelina błyskawicznie stworzyła kolejną formułę.
Dziki ryk odbił się echem od okolicznych szczytów, które odpowiedziały dudniącym pomrukiem, spadających lawin.
Pędzące w stronę bestii ogniste pociski zgasły w locie.
Marcelina zaklęła.
Niedźwiedź, machnięciem łapy, pozbył się oplatającej go siatki, której ogniwa już zaczęły zatapiać się w jego ciele.
Białe futro zabarwiła krew.
- Skoro możesz krwawić, to możesz też zdechnąć! - Wrzasnęła Marcelina, uwalniając formułę.
W tej samej chwili ziemia uciekła jej spod nóg.
Czarodziejka skoczyła w stronę Jagi i złapała ją za rękę.
Zaskoczona rudowłosa przerwała czerpanie.
Ale było już za późno.
Poruszona magią lodowa powierzchnia pękła ze złowrogim trzaskiem i runęła w dół ogromnej przepaści za plecami przestraszonych magiczek.
- Jesteś gorsza ode mnie. - Powiedziała ze zgrozą Muffinka, na widok znikającej w przepaści Marceliny.
Kolejny silny podmuch przemknął obok nich i z dzikim wyciem zniknął w rozpadlinie.
Zamieć straciła impet, a zmrożony deszcz zastąpił gęsty śnieg.
Problem polegał na tym, że wielki niedźwiedź nie przepadł w przepaści, właśnie gramolił się na ich stronę.
Czarodziejka błyskawicznie wcisnęła Jadze jeden z leżących na ziemi sopli.
Nie było czasu na rozmyślania.
Czarodziejka wiedziała, że za ich plecami też czai się niebezpieczeństwo.
Zostały same.
W dodatku tylko ona miała niejakie pojęcie o używaniu mocy.
Trzeba było zabrać Oriona.
Albo jakiegoś innego wojownika.
Wszystkie te myśli przemknęły przez jej głowę jednocześnie.
- Wyobraź sobie ogromy sopel, a tego użyj do skanalizowania mocy! - Wrzasnęła do Jagi, jednocześnie celując laską w przestrzeń nad głową wielkiego niedźwiedzia,
która właśnie wynurzyła się z przepaści.
- Teraz!
Jaga uwolniła moc, skupiając się na obrazie ogromnego sopla.
Tym razem energia łagodnym strumieniem opuszczała jej ciało, zmieniając się w ogromną bryłę lodu, zawieszoną w powietrzu.
- Nie zużyj całej mocy! - Ostrzegła ją Muffinka, a spłoszona Jaga przerwała formułę.
Zupełnie o tym zapomniała i teraz ubytek energii powalił ją na śnieg.
Muffinka zaklęła i machnęła laską, a wielki sopel uderzył z impetem w cielsko niedźwiedzia, ciągnąc go z powrotem w przepaść.
Chwilę później wściekły ryk urwał się gwałtownie.
Muffinka nie miała czasu odetchnąć z ulgą, bo jak tylko uwolniła lodowy pocisk, błyskawicznie odwróciła się w stronę Jagi.
Niedoszła healerka leżała zemdlona na ziemi, a jej rudozłote włosy rozsypały się na śniegu.
Kilka metrów od jej ciała czaiły się trzy sine kreatury.
- Podobno nie istniejecie! - Poinformowała jej ze złością Muffinka.
Śnieżynki zupełnie nie przejęły się tym faktem.
Zakołysały się na nienaturalnie długich i chudych łapach, szczerząc dwa rzędy długich i ostrych zębisk.
Muffinka przełknęła nerwowo ślinę.
Została sama na placu boju.
Wycelowała laską w maszkary i zamknęła je w bańce ochronnej.
Formuła rozpadła się chwilę później, a trzy upiorki skoczyły do ataku.
Czarodziejka odgrodziła się od nich ścianą płomieni.
Dziki kwik ucieszył Ptysia, dając nadzieję, że jednak pogłoski o odporności śnieżynek na magię nie są prawdziwe.
Szybko przyklękła przy Jadze i zaczęła klepać ją po policzku.
- Wstawaj, do diabła.
Nie doczekała się jednak żadnej reakcji.
Trzy paskudy wyłoniły się ze ściany ognia.
Jednocześnie otrzepały się, posyłając lodowe pociski w stronę skamieniałej czarodziejki.
Muffinka zasłoniła się tęczową tarczą.
Obejrzała się za siebie, myśląc gorączkowo.
Musiała coś wymyślić, zanim skończy jej się moc.
Ona, w przeciwieństwie do magów, nie miała tutaj z czego czerpać, a jedzenie ciastek w takich warunkach było nie tylko kłopotliwe, ale też mało efektywne.
Wymamrotała formułę i zamknęła wciąż nieprzytomną Jagę w lodowej kopule, a potem zaczęła się ostrożnie wycofywać w stronę przepaści.
Śnieżynki szybkimi susami ruszyły w jej stronę.
Muffinka wypuściła falę lukru i pobiegła w stronę szczeliny.
Wyciągnęła laskę przed siebie i wyczarowała lodowy most.
Mocy wystarczyło na połowę.
Potworki szybko wygrzebały się z kleistej mazi, która błyskawicznie zamarzła i popękała, tracąc swoje właściwości.
Muffinka zatrzymała się na końcu mostu i odwróciła się, ledwo utrzymując równowagę na śliskiej nawierzchni.
Śnieżynki były na wyciągnięcie ręki.
Czarodziejka cofnęła formułę, a kreatury z upiornym jazgotem spadły w przepaść.
Jeden z nich odbił się od swojego pobratymca i uczepił lodowej wysepki, na której stała przerażona Ptyś.
Muffinka zdzieliła go laską w ohydną paszczę.
Potworek zacisnął ostre kły, wgryzając się w drewno.
Zaskoczona szarpnięciem czarodziejka, ledwo utrzymała się na nogach.
Z jej rękawa wyskoczył szyszak i pomknął po lasce, atakując śnieżynkę.
Potworek wydał z siebie bolesny skowyt i spadł w przepaść.
Uwolniony nagle koniec laski wystrzelił w powietrze, a Puszkin wyleciał wysoko w górę i spadł gdzieś w śnieg, po drugiej stronie przepaści za plecami Muffinki, która ciężko opadła na kolana.
Na przełęczy zapanowała ponura cisza.
Ptyś zadrżała.
Była wykończona i uwięziona na magicznej wysepce, zawieszonej nad przepaścią.
Została całkiem sama.
Walcząc z ogarniającą ją paniką, podciągnęła rękaw i potarła wyblakły znak, błagając w myślach Pieprza o pomoc.
Fretka wróciła, kiedy stanęli u wejścia jaskiń.
- Są po drugiej stronie góry. - Poinformowała ich Dziewanna, drapiąc fretkę pod brodą.
Zwierzątko wtuliło się w jej szyję.
Pieprz bez słowa wszedł w ciemny otwór w skale.
Elf nałożył strzałę i ruszył za nim.
Mała jaskinia prowadziła do trzech korytarzy.
- Lewy. - Powiedziała bez wahania Dziewanna.
Poruszali się bezszelestnie.
Blondynka z ciekawością śledziła zręczny krok, prowadzącego ich wojownika.
Zastanowiło ją, jakim cudem rycerz ubrany w to całe żelastwo, potrafi poruszać się tak cicho.
Po kilku metrach, od sufitu oderwał się spłoszony nietoperz.
Biały pocisk przemknął między ich nogami,
Fretka wspięła się po ścianie korytarza i dopadła ofiarę w locie.
Nietoperz zniknął z cichym puffnieciem w chmurce fioletowego dymu.
Elf zaklął.
- Mają wiedźmę?
- To jeszcze nic nie znaczy. - Wzruszył szerokimi ramionami Pieprz.
Łucznik zacisnął zęby.
Po raz pierwszy czuł strach.
Zwykle ufał ślepo Pieprzowi.
Ale teraz bóg nie był sobą.
Leggle chcąc nie chcąc musiał ruszyć za nim.
Bez przeszkód dotarli do kolejnej jaskini, która otwierała się na polanę.
Zbójcy zaatakowali bez ostrzeżenia.
Musieli zdawać sobie sprawę z ich obecności.
Posypały się bełty, a trzech, uzbrojonych w miecze, wojowników rzuciło się na Pieprza.
Elf powalił jednego błyskawicznym strzałem, cudem unikając spotkania z pociskiem przeciwnika.
Dziewanna zamrugała.
Nie bardzo wiedziała, co teraz.
Fretka za to szybko odnalazła się w nowej sytuacji i pomknęła w stronę kuszników.
Na polanie rozległy się krzyki.
Pieprz nawet nie zwolnił.
Bez trudu pozbył się dwóch przeciwników i ruszył w stronę kuszników.
Dwóch z nich nie zdążyło przeładować broni.
Fretka rozerwała gardło jednemu i dopadła kolejnego, który usiłował bronić się sztyletem.
Trzeci kusznik musiał mieć lepsza broń, bo strzelił jeszcze cztery razy, zanim dosięgnęło go błękitne ostrze.
Dziewanna pobiegła za towarzyszami.
Druga fala zbójców dopadła ich przy wyjściu z jaskini.
Elf wypuszczał jedną strzałę za drugą, starając się nie myśleć co będzie, kiedy się skończą.
Pieprz wbił się w atakująca grupę, nie chcąc dopuścić ich do, stojących za jego plecami, członków drużyny.
Fretka walczyła z nie mniejszym zapałem.
Dziewanna zgarnęła garść kamieni i, wzmocniwszy je mocą, miotnęła w grupę przeciwników.
Na krótką chwilę zrobiło się luźniej.
- Strzały mi się kończą! - Krzyknął Leggle z lekką paniką.
Pieprz zdawał się go nie słyszeć.
Był w transie.
Pochłonięty zabijaniem.
Dziewanna patrzyła na niego zafascynowana.
Łucznik zużył ostatnią strzałę.
Miał wrażenie, że cholernych zbójców w ogóle nie ubywa.
Jak to możliwe?
- To ożywieńcy. - Dziewanna z ciekawością przyglądała się atakującym.
Czarne, skórzane zbroje niemal w całości pokrywały ich ciała.
Mimo śmiertelnych ciosów mieczem nie krwawili.
A jednak Pieprz pozbywał się ich z zaskakującą łatwością.
Ci, którym łucznik przestrzelił głowy, leżeli martwi.
Chwilę później bóg zniknął im z oczu, porwany przez czarne morze przeciwników.
Kilkunastu z nich ruszyło w stronę elfa i dziewczyny.
Leggle po raz pierwszy od wielu lat dobył miecza.
- Jakieś pomysły? - Syknął w stronę Dziewanny.
Blondynka zastanawiała się.
Z takim poziomem mocy nie bardzo mogła sobie pozwolić na cokolwiek.
- Nie możemy po prostu wrócić? - Spytała cicho.
- Kombinuj dalej. - Elf rzucił na ziemię łuk i kołczan.
Trzech ożywieńców zaatakowało go jednocześnie.
Reszta grupki nawet nie zwolniła, idąc w stronę Dziewanny.
Do blondynki dotarło, że jedynym wyjściem z sytuacji, jest pozbycie się armii ożywieńców.
Pieprz zadawał ciosy nie czując satysfakcji.
Nie było w tym żadnych emocji.
Przeciwnik nie odczuwał strachu.
Nie było bólu.
Ani krwi.
Bóg poczuł zniechęcenie.
Otępienie, które dopadło go w siedzibie gildii nie chciało opuścić.
Było mu wszystko jedno czy tu zginą.
Dopiero po dłuższej chwili uświadomił sobie, że odczuwa ból w piersi.
Zmarszczył brwi, pozbawiając głowy kolejnych ożywieńców.
Dosięgło go jedno z ostrzy.
Policzek zapiekł.
Znak boga pulsował boleśnie.
Pieprz sapnął.
Ocknął się.
Rzeczywistość dopadła go z oszałamiająca wyrazistością.
A wraz z nią szczek broni, napór śmierdzących ciał i ból.
Wydał z siebie wściekły warkot i zaatakował z furią.
Sięgnął po moc.
Chciał ich unicestwić.
Zmiażdżyć.
Gdzieś tam wzywała go Muffinka i tym razem bóg wiedział, że nie chodzi o pomoc w zakupach.
Czuł jej strach, rozpacz i to doprowadziło go do szału.
Uwolnił upiorną aurę i sięgnął po istoty atakujących.
Trafił na pustkę.
Ożywieńcy nie mieli istot.
Byli jedynie marionetkami, poruszanymi klątwą.
Sparował dwa ciosy jednocześnie i nie zdążył umknąć przed kolejnym.
Ostrze przebiło zbroję i wbiło się w jego bok.
Szarpnął się z wściekłym warkotem, pozbawiając atakującego głowy.
Ciął bez litości, a mimo to tonął.
Było ich za dużo.
Dziewanna podjęła decyzję, kiedy ożywieńcy byli kilka kroków od niej.
Elf cofnął się pod ścianę, wykorzystując ją do ochrony tyłów.
Szybko zrozumiał, że sam zapędził się w kozi róg.
Dziewanna przyklękła, umykając przed ostrzem.
Przyłożyła dłoń do ziemi i wrzasnęła kilka niezrozumiałych słów, uwalniając formułę.
Szarpnięcie mocy odebrało jej oddech, ziemia zadrżała, a ożywieńcy padli bez życia tam, gdzie stali.
Elf walczył o oddech, patrząc zszokowany na Dziewannę.
Pieprz rozejrzał się zdezorientowany.
Jego wzrok padł na stojąca pod drzewem, równie zaskoczoną wiedźmę.
Oddzielało ich morze trupów.
Miała fiołkowe oczy, a u jej stóp siedział czarny kot.
Biała furia dopadła go w kilku susach.
Pieprz nigdy nie przypuszczał, że niepozorna fretka może być taką zabójczą bronią.
Kot nie miał żadnych szans.
Wiedźma zaatakowała z wściekłością.
Fretkę zmiotła klątwa.
Dziewanna podniosła się z trudem i otarła krew z nosa.
Pieprz skoczył.
Nie miał czasu.
Musiał pomóc Muffince.
Wyszarpał, tkwiące w jego boku ostrze.
Pozbył się zbroi i przyłożył dłoń do znaku.
Posłał moc i skoczył.
Wiedźma uderzyła laską w ziemię.
Atakującego boga zatrzymał golem ziemny.
Przywódczyni zbójców zaczęła tkać kolejną klątwę.
- Dawaj kołczan! - Krzyknęła Dziewanna.
Leggle pobiegł w stronę swojej broni.
Blondynka wyciągnęła drżące ręce.
Skupiła się, chociaż przyszło jej to z trudem.
Kręciło jej się w głowie.
Wszystkie strzały elfa wróciły do kołczanu.
- Ale bajer. - Wyszeptał z podziwem Leggle i nie tracąc czasu strzelił w łeb golema.
Potwór zachwiał się.
Pieprz skrócił go o głowię i dopadł wiedźmy, która wpakowała mu klątwę prosto w pierś.
Bóg zawył.
Magia wiedźmy wdarła się w jego ciało i związała jego moc.
Wnętrze Pieprza płonęło, a ból odebrał mu oddech.
Z trudem utrzymał się na nogach.
Wiedźma z rozmachem przyłożyła mu laską w łeb.
Elf wycelował.
Wypuścił strzałę w chwili, w której Pieprz rzucił się na wiedźmę.
Leggle zaklął, kiedy jego celny strzał zwalił wojownika z nóg.
- Skuteczny jesteś. - Przyznała słabym głosem Dziewanna.
Wiedźma szybko poruszała palcami, tworząc kolejną klątwę.
Odwróciła głowę i spojrzała na elfa i Dziewannę.
Łucznik się wzdrygnął.
Jego ciało zdrętwiało.
Przez chwilę usiłował walczyć, ale upiorne, fiołkowe spojrzenie trzymało go w żelaznym uścisku.
Wiedźma dokończyła klątwę.
Dziewanna po raz kolejny użyła prastarych słów.
Drzewo, przy którym stała przeciwniczka, poruczyło się.
Zaskoczona wiedźma zerwała kontakt wzrokowy.
Nie zdążyła uwolnić klątwy, bo drzewo z rozmachem strzeliło ją konarem w głowę.
Pieprz odetchnął głębiej, kiedy obca magia uleciała z jego organizmu.
Sięgnął po miecz.
Wstał z wyraźnym trudem i niemal od niechcenia pozbawił wiedźmę głowy.
- Ostrożności nigdy za wiele. - Warknął i splunął z odrazą.
Gdyby nie posłał mocy Muffie.
Gdyby nie odciął się od Grzechów.
Gdyby nie był takim idiotą.
Spojrzał w stronę bladego elfa i siedzącej obok niego dziewczyny, która powolnym, ociężałym ruchem starła krew z nosa.
Gdyby nie ona, byłoby już po nich.
Aeszma zamrugał i z wściekłym jękiem wyrwał strzałę z karku.
Czuł się tak, jakby obudził się z koszmarnego snu.
Po raz kolejny otarł się o śmierć.
Znowu udało mu się wrócić.
Już drugi raz ktoś wyszarpał go z ramion kostuchy.
Gorąca krew spływała mu między łopatkami.
Rana w boku rwała.
Czuł, że żyje.
Podszedł do swoich towarzyszy i rzucił strzałą w Leggle.
- Dzięki. - Warknął.
- Pierdol się. - Syknął elf, a w jego oczach błysnął gniew.
- Myślałam, że nie tak łatwo wykończyć boga. - Blondynka uśmiechnęła się słabo.
Pieprz przykląkł przed nią, krzywiąc się z bólu.
Może i wykończenie boga nie było łatwe, trochę inaczej wyglądało to w przypadku boga z życzeniem śmierci.
- Nie wiem, co sobie myślałem... - Zaczął niezręcznie.
- Ty, kurwa, nie myślałeś. - Wściekł się elf.
Wyprostował się gwałtownie, patrząc na Pieprza z góry.
Był na niego wściekły.
A jednocześnie czuł niewysłowioną ulgę, że żyje.
Że ten idiota żyje.
- Przepraszam. - Powiedział ze skruchą bóg, całkiem rozbrajając Leggle.
- Cholerny debil! - Elf strzelił go z rozmachem w łeb.
Nie oglądając się za siebie, poszedł szukać nieszczęsnej fretki.
Pieprz skrzywił się, a Dziewanna zachichotała.
Bóg popatrzył na nią i utonął w niebieskim, rozbawionym spojrzeniu.
- Z ciebie taka healerka, jak ze mnie demon, co? - Westchnął.
- Nawet nie wiem, co to jest healerka. - Szepnęła konspiracyjnie dziewczyna.
- Jesteście nienormalni! - Wrzasnął elf, który doskonale wszystko słyszał.
Znalazł zwierzątko wśród trupów ożywieńców.
Żyło jakimś cudem.
Podniósł je delikatnie.
Pieprz wyprostował się ostrożnie.
Najchętniej sam nauczyłby się formuł leczących, ale jego moc się do tego nie nadawała.
Bóg Zniszczenia potrafi tylko niszczyć.
- Hej, ty tam na górze. - Niewesołe myśli rozpędził miły głos blondynki.
Pieprz popatrzył na nią nieprzytomnie.
Dziewczyna podniosła się z wyraźnym trudem.
- Znowu to robisz. - Dźgnęła zaskoczonego boga w czoło.
- Co? - Zmarszczył brwi.
- Użalasz się nad sobą.
- Jesteś ranna? - Zmienił temat Pieprz, który poczuł się tak, jakby dziewczyna potrafiła dostrzec jego myśli.
- Nie, to tylko skutki uboczne układania się z druidami.
- Ja chyba nie do końca wiem, kim ty jesteś. - Zmrużył oczy Pieprz.
- Na pewno nie healerką! - Wytknął kpiąco elf, stając obok nich.
Na rękach trzymał fretkę, która miziała nosem jego palce.
- Lubi cię. - Zauważyła ze zdziwieniem blondynka.
Elf prychnął.
- A czego tu nie lubić. - Uśmiechnął się łobuzersko.
Pieprz przewrócił oczami.
- Jestem Dziewanna. - Dziewczyna wyciągnęła rękę do boga. - Tak na wasze, to można uznać, że bogini.
Leggle otworzył szeroko oczy.
- Co znaczy tak na nasze?
- Aeszma, dla przyjaciół Pieprz. - Bóg delikatnie uścisnął zimną dłoń.
Łucznik parsknął rozbawiony.
- To ty masz jakiś przyjaciół?
Pieprz otoczył jego szyję ramieniem, przyciskając Leggle do siebie.
Elf dźgnął go w ranę w boku.
Bóg jęknął i go puścił.
- Leggle, najlepszy łucznik wszystkich Krain. - Uścisnął rękę Dziewanny.
- Który strzela przyjaciołom w plecy. - Zadrwił Pieprz.
- Jak się ma za przyjaciół idiotów, to potem takie są efekty. - Odgryzł się elf. - To co to znaczy, że tak po naszemu? - Nie odpuścił.
- Jestem zmęczona. - Szepnęła Dziewanna i zachwiała się.
Pieprz złapał ją i chciał podnieść, ale dziewczyna go powstrzymała.
- Wolę na barana.
- To się świetnie składa. - Rozpromienił się Leggle, klepiąc Pieprza z rozmachem w plecy. - Masz przed sobą największego barana, jaki dycha na tym Świecie.
Aeszma przewrócił oczami.
- Przeprosiłem! - Wytknął.
Dziewanna zachichotała.
- Prawie nas zabili!
- Nie dramatyzuj. - Prychnął Pieprz i wstrzymał oddech, kiedy dziewczyna przytuliła się do jego pleców.
- Ale jesteś cieplutki. - Wyszeptała zadowolona, głaszcząc go po karku.
Boga przeszedł przyjemny dreszcz, a ból zniknął.
- Patrz, jednak potrafi leczyć! - Ucieszył się elf. - Szkoda, że na pytania nie odpowiada.
- Jestem siostrą Diabła. - Wymamrotała Dziewanna nieprzytomnie.
Objęła Pieprza za szyję i wtuliła w niego twarz, zasypiając.
Leggle zagwizdał.
- Czyli gorzej niż bogini.
- Może lepiej nie wspominać Diabeł, że prawie wykończyłem jej siostrę, co? - Westchnął Pieprz, ruszając w stronę wyjścia.
- Chciałbyś. - Prychnął elf, wyprzedzając go.
Pieprz szedł w zadumie, ignorując rwanie w boku.
Zdziwiło go to, że dotyk Dziewanny wcale mu nie przeszkadza.
Gorzej, jej bliskość sprawiała mu przyjemność.
Uspokajała go.
Nie bardzo potrafił to zrozumieć.
Zupełnie, jakby była czymś naturalnym i oczywistym.
Jakby przy niej nie musiał niczego udawać i do niczego się zmuszać.
Potrząsnął głową, chcąc odpędzić kłębiące się w niej dziwne myśli.
- Zrobiliśmy misję z szóstego poziomu! - Ocknął się nagle elf. - Zajebiste z nas kozaki.
- No przecież. - Parsknął Pieprz.
- Może lepiej nie będziemy uświadamiać Karasu, co? - Leggle zerknął na boga.
- Chcesz przemilczeć fakt, że nasza healerka nie do końca jest healerką? - Aeszma udał oburzenie.
- Przecież nawet Karasu nie jest na tyle nawiedzony, żeby dać nam pradawną boginię do Wybranych. - Roześmiał się elf.
- Cicho sza. - Błysnął kłami Pieprz.
Muffinka wyprostowała się gwałtownie.
Jej skostniałe ciało wypełniła znajoma moc.
Przyjemne ciepło błyskawicznie dodało jej energii.
Odetchnęła głębiej.
Uśmiechnęła się i pogładziła złoty znak.
Na Pieprza zawsze można było liczyć.
Wstała i stuknęła laską w swoją lodową wysepkę, która zmieniła się w solidny most.
Mocy nie ubyło specjalnie.
Była całkiem inna od jej własnej.
Czarodziejka uśmiechnęła się pod nosem.
- A teraz wspaniała Muffinka uratuje wasze żałosne tyłki! - Krzyknęła tak głośno, że odpowiedziało jej echo.
Dziarskim krokiem pomaszerowała w stronę lodowej kopuły, kiedy jej spojrzenie przyciągnęła kępa białych kwiatów, które rosły w najlepsze między pniami łysych drzew.
Teraz, kiedy zamieć nie przesłaniała widoku, łatwo je było zauważyć.
- Mam nadzieję, że nie siedzi w nich więcej śnieżynek. - Burknęła Muffa, rozglądając się czujnie.
Nie dostrzegła nic podejrzanego.
Zerwała zielsko i upchnęła je w kieszeniach płaszcza.
- NIEISTNIEJĄCE śnieżynki. - Prychnęła pogardliwie. - Ale durni ci magowie. - Dodała, stukając laską w lodową kopułę, która rozpłynęła się.
- Wstawaj, leniu. - Dźgnęła Jagę laską.
Rudowłosa z trudem uniosła się na łokciu i rozejrzała nieprzytomnie.
Muffinka przykucnęła przy niej i podała nieco zgniecionego ptysia.
- Zjedz. - Poleciła tonem nieznoszącym sprzeciwu. - A potem się ogarnij. Tylko użyj sopla do czerpania, po powrocie pomyślimy o jakiejś lasce.
Jaga zamrugała.
Popatrzyła nieśmiało, na wstająca Muffinkę.
- Dziękuję. - Z przyjemnością pochłonęła ciastko i od razu poczuła się lepiej, kiedy nowa moc wypełniła jej ciało.
- Uważaj, bo jeszcze mnie polubisz. - Ostrzegła ją kpiąco Muffinka.
- Marcelina powiedziała, że mag nie potrzebuję laski. Że jego bronią jest moc. - Usiadła ostrożnie.
- Ta, no i zobacz jak skończyła. - Prychnęła Ptyś z drwiną.
Jaga rozejrzała się niespokojnie.
- No właśnie, gdzie ona jest?
- Chyba ją wykończyłaś. - Uśmiechnęła się czarodziejka. - Ale jeszcze się upewnię.
Muffinka kończąc dyskusję, popłynęła na śnieżnej chmurce w stronę przepaści.
Marcelina z trudem uniosła powieki.
Jej, budząca się, świadomość zalała fala bólu.
Szybko nałożyła blokadę i uruchomiła formułę leczącą.
Skupiła się na zogniskowaniu wzroku.
Czuła zapach ciastek.
Coś dziwnego unosiło się nad jej głowa.
Poruszyła się ostrożnie.
- Czyli jednak nie wykończyła. - Westchnęła z rozczarowaniem Muffinka, unoszącą się na białej chmurce.
- Bogowie, czy ta paskuda będzie mnie nawiedzała nawet pośmiertnie? - Jęknęła była wiedźma, zamykając oczy.
- Chciałabyś. - Prychnęła Muffinka. - Zbieraj się, misja zakończona. - Szturchnęła maga laską.
Marcelina otworzyła gwałtownie oczy.
- Co?
- Pstro. Podziękujesz później. Najpierw muszę się wykąpać. - Oświadczyła stanowczo czarodziejka. - I lepiej, żeby ten leniwy Ziemniak nie zapomniał o wodzie.
Z gracją uniosła się w górę.
Marcelina usiadła ostrożnie.
Poczekała chwilę, aż formuła lecznicza zakończy działanie.
Widać było naprawdę marnie, bo trochę trwało, zanim udało jej się wstać.
Dziwnie czuła się ze świadomością, że zawdzięcza życie małej czarodziejce.
Kiedy wreszcie znalazła się na powierzchni, zastała niepokojący widok.
Jaga i Muffinka patrzyły na coś skamieniałe.
Marcelina odwróciła się ostrożnie, prosząc w duchu bogów, żeby to nie był kolejny upiorny niedźwiedź.
Swoją drogą, będzie musiała sprawdzić w księgach, co to za koszmar.
Bogowie niestety chyba nie do końca byli jej przychylni.
Muffinka patrzyła w milczeniu na biała, puchata kulkę, która właśnie wyciągnęła ze śniegu jej szyszaka.
Niedźwiadek z żałosnym pomrukiem rozejrzał się po okolicy.
Szyszak nieruchomo tkwił między białymi zębiskami.
- Tylko nie mów, że wykończyłyśmy mu mamusię. - Jęknęła Jaga.
- Chciała nas zeżreć. - Mruknęła Muffinka.
- Nie ruszajcie się. - Syknęła Marcelina, a niedźwiadek spojrzał w jej stronę.
Jedno oko miał czarne, drugie było niebieskie.
- Wypluj to. - Poleciła Muffinka karcąco i dziarskim krokiem ruszyła w jego kierunku. - Fe!
- Co ty... - Zaczęła Marcelina, ale zakręciło jej się w głowie.
Jaga skoczyła w jej stronę.
- Wszystko w porządku?
- Nie jestem pewna. Co się stało z niedźwiedziem?
- Załatwiłyśmy go. - Oświadczyła dumnie Jaga, której ta misja mimo wszystko bardzo się podobała.
Zupełnie zmieniła zdanie o niesamowitej czarodziejce.
Po raz pierwszy pomyślała, że być może Hajmidal miał rację.
Muffinka tymczasem dopadła przestraszonego misia, który zaczął rozpaczliwie piszczeć.
Czarodziejka zapala nieszczęsnego szyszaka.
Zamknęła go w dłoniach i zaczęła chuchać.
- Tyle zachodu dla jakiegoś szkodnika. - Przewróciła oczami Marcelina.
Chwilę później Puszkin zagruchał słabo w dłoniach czarodziejki.
- Mój słodziak. - Rozczuliła się Muffinka, głaszcząc go ostrożnie. - Mój dzielny puszek. - Schowała go ostrożnie za pazuchę.
Niedźwiadek zastrzygł uszami.
Wydał z siebie nieszczęśliwy pomruk i podszedł do czarodziejki, trącając ją nosem.
- Idź sobie ty niedobry, ty. - Burknęła, odpychając upiorne zwierzę.
Jego sierść była zaskakująco mięciutka.
Chociaż nie tak jak pieprzowa.
Albo pióra Samaela.
Niedźwiadek wydał pomruk zadowolenia, kiedy Muffinka zagłębiła palce w jego futrze.
Wcisnął łeb w jej nogi z takim zapałem, że prawie ją wywalił.
- On ją zeżre! - Zdenerwowała się Jaga.
- Daj spokój, taki uroczy miś? - Zdziwiła się czarodziejka, klepiąc puchatą głowę.
Niedźwiadek zakręcił wesoło zadkiem i popatrzył na czarodziejkę z uwielbieniem.
- Ta to ma jakiś talent do oswajania demonów. - Burknęła Marcelina. - Dobra idziemy.
Czarodziejka uśmiechnęła się.
Ruszyły w drogę powrotną, kiedy Marcelina upewniła się, że Muffinka ma zioła.
Niedźwiadek wesoło potruchtał za nimi.
- Każ mu zostać, czy coś. - Powiedziała Marcelina przy punkcie Przejścia.
- Nie oczekujesz chyba, że zostawię takiego słodziaka na pastwę losu.
- W końcu przez nas jest sierotą. - Poparła ją Jaga.
- Chyba żartujecie... - Zaczęła słabo Marcelina.
- Oczywiście, że zabieram go do domu! - Prychnęła Muffinka.
- To jest upiorny magiczny niedźwiedź! Może demon, albo gorzej! - Zdenerwowała się Marcelina.
- No właśnie! Ktoś musi się nim zaopiekować! - Zdecydowała stanowczo Muffinka.
Jaga pokiwała głową.
- Nie każdy demon jest zły. - Powiedziała, drapiąc misia za uchem.
- Nie wierzę, że akurat ty to mówisz. - Parsknęła Muffinka.
- Dużo się dziś nauczyłam. - Przyznała szczerze Jaga. - I przepraszam, cię. Naprawdę. - Powiedziała, patrząc z uznaniem na małą czarodziejkę.
- Dobra, dobra. - Zmieszała się Muffinka. - Ja też się czegoś nauczyłam! - Oznajmiła z radością. - Patrzcie.
Machnęła laską i w powietrzu zawirowały kolorowe kulki.
- Co to? - Zdumiała się Marcelina, wyciągając rękę.
Jedna z kulek wylądowała na jej dłoni.
Była zimna i pachniała słodko.
- Lody! - Wyjaśniła z dumą czarodziejka.
Ostatnio edytowany przez Dziabeł 28 Kwietnia 2018r. 21:46, W całości zmieniany: 3
_________________
– A jeśli pewnego dnia będę musiał odejść? – spytał Krzyś, ściskając Misiową łapkę. – Co wtedy?
– Nic wielkiego. – zapewnił go Puchatek. – Posiedzę tu sobie i na Ciebie poczekam. Kiedy się kogoś kocha, to ten drugi ktoś nigdy nie znika.
0
Biedne kaczuszki! I to na pewno w czarodziejki kaczuszki! Dziab, dlaczego Muffa nie ma tam jeszcze swojej kaczuszki?!
Trochę mnie dziwi, co tak niby Pieprza wkurzyło w tym, że paradował nago? Tak myślę, że właściwie to i tak nie całkiem jego forma. Dopiero jak się zmienia w Aeszmę takiego buu straszącego, to jakby wtedy był taki, to o, naprawdę byłby nagi! A tak to phi. Ciekawa jestem, gdzie ma jeszcze te piórka... hmmmm, haha. Nauczycielka może być seksi, można do nauczycielki wzdychać! Nawet nauka wchodzi lepiej jak się chce zaimponować! Coś za grzeczny ten Pieprzyk, jak na boga zagłady. Albo po prostu jest... w porządku, czy coś, e phi, po co xD
Tak dumam, że jasne, słowa Karasu dobiły go, ale myślę, że bardziej to, iż Muffa zarzuciła Pieprzowi coś takiego, że jemu nie zależy, chociaż nadal dziwnie szybko się odciął od wszystkich, ale cóż, może to trauma.
Nawet Orion zdrajca! Boskie wzburzenie czarodziejki xD Tylko Pożoga rozumie, psiapsi! Loffki~!
Podoba mi się spółka twórcza Dziewanna i Ziemniak.
Lodowa przygoda spodobała mi się, ofc nie ze względu, że Marcepan wyleciała, bo cóż, nie do końca. Jakoś poczułam ten klimacik zimna przebijający najbardziej babciną bieliznę xD Naszła mnie teraz wizja jak Muffa sprawdza stan ex-truposzki szarpiąc ją za złote kudły, hahaha. Od razu by miała kłaczki do voodoo *o* Och, właśnie sobie uświadomiłam, że czarodziejka jest też ex-truposzką, gad dejm xD Ale lepiej sobie radzi wśród żywych, uratowała niewdzięczne tyłki! Dobra, Jaga się jakoś zreflektowała, hm, zaczynam patrzeć na nią przychylnym okiem... DZIAB!!! xD
Zawsze elfy wyobrażam sobie jako największe nerdy a tu Leggle nie ma pojęcia jak działa coś, czego używa od tak dawna xD Coś myślę, że Dziewanna wywali coś z tym teleportem. Zrobi jakiś do równoległego wszechświata. Ej, mogą tam wpaść, gdzie wszystko będzie na odwrót, albo trochę jak lustro ala z Alicji w krainie dziwów.
Ta fretka jest kripi. Pewnie ma czerwone oczy? xD
I fgl Pieprz zdrajca! Tutaj z czarodziejką potrzebuje czasu, a z siostrą Diabła to od razu jakieś uściski!
Kolejny potworek do stadka, aw. I Puszkin jaki dzielny, aw! I lody na koniec, awawawooo xD
Trochę mnie dziwi, co tak niby Pieprza wkurzyło w tym, że paradował nago? Tak myślę, że właściwie to i tak nie całkiem jego forma. Dopiero jak się zmienia w Aeszmę takiego buu straszącego, to jakby wtedy był taki, to o, naprawdę byłby nagi! A tak to phi. Ciekawa jestem, gdzie ma jeszcze te piórka... hmmmm, haha. Nauczycielka może być seksi, można do nauczycielki wzdychać! Nawet nauka wchodzi lepiej jak się chce zaimponować! Coś za grzeczny ten Pieprzyk, jak na boga zagłady. Albo po prostu jest... w porządku, czy coś, e phi, po co xD
Tak dumam, że jasne, słowa Karasu dobiły go, ale myślę, że bardziej to, iż Muffa zarzuciła Pieprzowi coś takiego, że jemu nie zależy, chociaż nadal dziwnie szybko się odciął od wszystkich, ale cóż, może to trauma.
Nawet Orion zdrajca! Boskie wzburzenie czarodziejki xD Tylko Pożoga rozumie, psiapsi! Loffki~!
Podoba mi się spółka twórcza Dziewanna i Ziemniak.
Lodowa przygoda spodobała mi się, ofc nie ze względu, że Marcepan wyleciała, bo cóż, nie do końca. Jakoś poczułam ten klimacik zimna przebijający najbardziej babciną bieliznę xD Naszła mnie teraz wizja jak Muffa sprawdza stan ex-truposzki szarpiąc ją za złote kudły, hahaha. Od razu by miała kłaczki do voodoo *o* Och, właśnie sobie uświadomiłam, że czarodziejka jest też ex-truposzką, gad dejm xD Ale lepiej sobie radzi wśród żywych, uratowała niewdzięczne tyłki! Dobra, Jaga się jakoś zreflektowała, hm, zaczynam patrzeć na nią przychylnym okiem... DZIAB!!! xD
Zawsze elfy wyobrażam sobie jako największe nerdy a tu Leggle nie ma pojęcia jak działa coś, czego używa od tak dawna xD Coś myślę, że Dziewanna wywali coś z tym teleportem. Zrobi jakiś do równoległego wszechświata. Ej, mogą tam wpaść, gdzie wszystko będzie na odwrót, albo trochę jak lustro ala z Alicji w krainie dziwów.
Ta fretka jest kripi. Pewnie ma czerwone oczy? xD
I fgl Pieprz zdrajca! Tutaj z czarodziejką potrzebuje czasu, a z siostrą Diabła to od razu jakieś uściski!
Kolejny potworek do stadka, aw. I Puszkin jaki dzielny, aw! I lody na koniec, awawawooo xD
_________________
0
SpoilerHaha biedny Pieprz, mogła go nie uświadamiać o płaszczu. No i mistrz pocieszu z niej xD
O, komisja do spraw podziwiania przyjmowania healerek się zebrała! Hmm to było szybkie. Dziewanna chyba niewyspana.
Haha jakie pompony xD. Ptysia naprawdę nienawidzi Marcepana. Ale Pożoga się spsiapsuła z Muffinem w swoich nienawiściach.
Oho Pieprz naprawdę się wkurzył, a co ten Karaś! Mu tryb emo włączył.
Ooo ale Dziewanna przekonała Ptysia, wie jak to robić! Ziemniak powinien się od niej uczyć. Chociaż z tej nauki laleczek nic dobrego nie wyjdzie...
Omg ta Muffa... dobry dobór słów na dobicie Pieprza, szacun xD.
O i dobry cytat:
Cytat
- Cóż, mamy tu masę roboty, królewna jest, można odebrać. Mam pokwitować czy coś?
widzę, że przy problemach, które ma Gryf już nikogo nie obchodzi dobry PR.
Oho te 3 baby się nie dogadają, kto stwierdził, że zrobić z nich drużyne to dobry pomysł. Jeszcze 3 wariatki co mogą czarować i magować xD.
Uhuhu w końcu akcja i walka!
Cytat
- Podobno nie istniejecie! - Poinformowała jej ze złością Muffinka.
Taki silny atak psychologiczny i nie podziałał? Śnieżynki mają chyba słabe wyobrażenia filozoficzne!
Fajan walka, podobała mi się! Ale Muffa chyba nie zjadła śniadania, szybko jej mocy uciekło!
O, pieprz się odemował x3. Dziewanna i Gejggle jednak dobrą robotę robią! Chociaż Dziewanna taki derpik co nic nie wie, urocze.
Uhuhu no Muffa jednak ogarnęła misje, no to szacun na dzielni magów.
Dobrze, że puszkinowi się nic nie stało D: Przez chwile się bałem... Haha no nie, kolejny zwierzak do kolakcji Ptysia?
Uuuu Jaga senpajuje Ptysia? Słodko xD. I dobrego skilla się nauczyła Muffa!
Fajny ep, co prawda skupiał się na małych grupach, ale fajnie pokazał nowe, budujące się relacje w teamach, no i dobre walki! I jak zwykle pełny humor w stylu gryfów.
_________________