Nawigacja
Nowelki i opowiadania
Dział o dziełach pisanych
Obowiązuje na całym forum! Prosimy o jego przeczytanie i przestrzeganie
Świat onlajnów
Strona 2 z 13
1
Część siódmaKarasu obudził się późnym popołudniem.
Najchętniej poszedłby spać dalej, ale był głodny.
Z dworu napływały smakowite zapachy.
Dowódca ziewnął i wyjrzał przez otwarte okno.
Ktoś przytachał pod gruszę długi stół i dostawił ławy.
Piątka krzątała się, rozstawiając naczynia.
Lilith rozmawiała o czymś z Vanisz.
Co jakiś czas zerkały, na siedzącą za stołem wiedźmę, przed którą prężył muskuły zastępca.
Dowódca uśmiechnął się pod nosem.
Z kuchni wyszedł Sławko, ich nowy nabytek.
Podał Derylowi i Jasnemu ogromne miski, wypełnione czymś dziwnym.
Karasu patrzył zazdrośnie na jasną brodę.
Koniecznie musiał taką mieć.
Zastanowił się.
Oparty o parapet patrzył. na gęsto zastawiony książkami regał.
Czary odpadały, ale przecież gdzieś widział recepturę mikstury na porost brody.
Skoczył w stronę regału.
Zastępca stłumił ziewnięcie.
Odprowadził wzrokiem dezerterującego dowódcę.
- Musicie mu wybaczyć. - Uśmiechnął się przepraszająco do bliźniaków. - Ale wiecie jak to jest, kac morderca...
- nie ma serca. - Dokończył wesoło jeden z osiłków.
- No ale skoro już tu jesteście, to może po jednym? - Oficer wyciągnął zza pazuchy małą flaszeczkę anyżówki.
- Czemu nie? - Zgodził się łysy wojownik. - Tylko, że brat nie pije.
- Ani trochę? - Zdziwił się zastępca.
- Alkohol osłabia umysł. - Poinformował go drugi bliźniak. - I wydaje mi się, że wypadałoby zacząć
od przedstawienia się. - Skłonił się sztywno. - Jestem Padalec, rycerz tank, a to mój młodszy brat bliźniak Orety, healer.
Zastępca zamarł w połowie rozlewania nalewki do kubków.
- Padalec i Orety? Wytrzeszczył na nich oczy.
Słyszał już wiele dziwnych imion, ale bliźniacy przebijali wszystko.
- Matka tak zdecydowała i już zostało. - Wzruszył potężnymi ramionami Orety.
- Jak ten tu - wskazał na brata - wylazł na świat, to klęła, żeby zabrać tego padalca, na mnie powiedziała tylko "o rety".
Nikt nie miał odwagi się z nią kłócić.
No i zostało.
- I jesteś healerem? - Oficer napełnił bliźniakowi kubek - Przecież to babska profesja, nie słyszałem, żeby uczyli chłopów.
- Jak brat postanowił bawić się w rycerza, to ktoś go łatać musiał. A kto, jak nie brat? Nikogo bliższego mieć nie będzie. Krew z krwi.
- Musisz mu wybaczyć. - Mruknął ponuro Padalec. - On już tak ma. Gada za nas dwóch.
- A do tej pory gdzie służyliście? - Zainteresował się zastępca.
Spodobali mu się bliźniacy.
Zwłaszcza Orety.
Bratnia dusza. - Pomyślał, kiedy osiłek pociągnął potężny łyk nalewki.
- Trochę tu, trochę tam, a w sumie to nigdzie. - Przyznał bliźniak.
Jego brat przewrócił szarymi oczami.
Ściągnął z pleców miecz i położył na ławie.
Po krótkim wahaniu usiadł koło brata.
Na widok broni oczy zastępcy rozbłysły.
- Smocze ostrze czwartego poziomu? Zapytał z niedowierzaniem.
Nigdy nie widział tego miecza na żywo.
Marzył o nim od początku swojej rycerskiej kariery.
Łysy wojownik skinął głową.
Oficer oddałby dosłownie wszystko, za takie ostrze.
Wielokrotnie prosił Karasu, żeby poszli na Smocze Pustkowia, gdzie można było zdobyć takie cudo.
Niestety, fakt faktem, sama misja dla gildii była zupełnie nieopłacalna.
Hajmidal nie zamierzał porywać się na nią samotnie.
Czuł, że jego Zadaniowcy nie byli jeszcze na to gotowi.
Jasne, mógł poprosić Pieprza i jakąś doświadczoną healerkę, ale odkąd dołączył do gildii, miał jedną złotą zasadę, której przestrzegał.
Żadnych układów z demonem.
Szkoda, że miecz na żywo wyglądał jeszcze lepiej niż w księgach.
Gdyby przyjął bliźniaków, wziął ich do Zadaniowców...
Problem w tym, że skoro tacy wojownicy chodzą luzem, to coś musiało być na rzeczy.
A tym czymś, był najczęściej brak subordynacji.
Nie chciał w Zadaniowcach kogoś, kto będzie kwestionował jego rozkazy.
Za dużo napatrzył się na Karasu i Pieprza.
Chociaż z drugiej strony, zawsze może ich zwolnić.
A skoro Karasu nie podjął negocjacji, oficer miał prawo wciągnąć ich do swojego zespołu.
Co prawda oznaczało to rezygnację z dwóch innych, świetnych towarzyszy, ale zastępca miał przeczucie, że warto.
Bliźniacy patrzyli na niego wyczekująco.
- Dlaczego akurat teraz postanowiliście, że czas dołączyć do gildii? - Zapytał ostrożnie oficer.
- Na pewnym etapie to nieuniknione, jeśli ktoś chce się rozwijać. - Wzruszył ramionami Padalec.
- I pomyśleliście, że zapukacie akurat do nas? - Drążył zastępca.
Orety rzucił bratu szybkie spojrzenie.
Padalec skinął głową.
- Podoba mi się. - Powiedział łysy rycerz. - Nie jest idiotą.
Orety wyraźnie odetchnął.
- Prawdę mówiąc wybraliśmy kilka gildii. Między innymi Gryfa. Do tej pory byliśmy w pięciu i wszystkie odrzucił mój boski, ten oto brat.
Oficer popatrzył na nich podejrzliwie.
- Aplikowaliście do gildii tylko po to, żeby odrzucić ewentualne przyjęcie?
- Nie mam zamiaru pracować z toksycznymi jednostkami. - Oznajmił Padalec takim tonem, jakby to było coś oczywistego.
Widząc brak zrozumienia w oczach zastępcy rycerz westchnął.
- Nie lubię współpracować z idiotami, którym się wydaje, że zawsze mają rację.
- No a poza tym, w Gryfie macie demona.
Oficer westchnął.
- I wszyscy ostatnio gadają, że zrobiliście Nawiedzony Las i to w mniej niż czterdziestu chłopa. - Zachwycony Orety
utkwił w zastępcy wyczekujące spojrzenie.
Hajmidal potwierdził skinieniem głowy.
- Mówiłem? - Bliźniak klasnął w wielkie dłonie i zerknął na brata z triumfem.
Dwa awanse w ciągu miesiąca.
W ogóle gildia pięła się do góry w oszałamiającym tempie.
Tak, to było coś, z czego Karasu był bardzo dumny.
Miał do tego pełne prawo.
Ciężko zapracował na każdego członka zespołu.
Teraz stowarzyszenie skupiało naprawdę dobrych wojowników i mogło pozwolić sobie na szkolenie nowicjuszy.
To było coś, za co łapały się tylko największe gildie.
- To jak będzie? - Zapytał Padalec.
- Myślę, że się dogadamy. - Uśmiechnął się zastępca.
Pieprz maszerował pewnym krokiem.
Czarodziejka snuła się gdzieś w tyle, zupełnie nie pojmując, jakim cudem rycerz wie dokąd iść.
Do lasu dotarli późnym popołudniem i teraz przedzierali się przez gęsto porośniętą knieję.
Dla Ptysia każdy zagajnik wyglądał dokładnie tak samo.
Miała serdecznie dość.
Już ona sobie porozmawia z tym nawiedzonym druidem.
Gdyby nie dziwna przyjaźń, która ich połączyła kilka lat temu, dawno machnęłaby na niego ręką.
- Ale ty się wleczesz. - Ziewnął Pieprz poprawiając tobołek na ramieniu.
- Bo nie mam siły. Ile można łazić?
- Nie bądź baba, przed zmierzchem dojdziemy do fajnej polanki, tam rozbijemy obóz.
- Chcesz spać w lesie? - Muffinka zatrzymała się gwałtownie.
Demon popatrzył na nią dziwnie.
- No a gdzie? Przecież kawał drogi przed nami. W odróżnieniu od twojego pierzastego kumpla, nie mamy skrzydeł.
- Ale jak to w lesie?
Pieprz przewrócił oczami i ruszył dalej.
- Nie ignoruj mnie! - Zdenerwował się Ptyś. - Chyba nie oczekujesz, że będę spać na szyszkach?
- Dlaczego akurat na szyszkach? Przecież nasze gildyjne posłania nie są takie złe.
- Jakie gildyjne posłania?
- Te, które zabiera się na kilkudniowe wyprawy. - Potrząsnął tobołkiem.
Czarodziejka zmarszczyła brwi.
Pieprz przyjrzał jej się podejrzliwie.
- Bo chyba masz ze sobą niezbędnik, co?
Muffinka posłała mu złe spojrzenie.
- A widzisz, żebym miała?
Demon otworzył usta, ale zrezygnował z dalszych pytań.
- Mogłeś mi wcześniej powiedzieć.
- Nie sądziłem, że mam do czynienia z tumanem.
- Sam jesteś idiotą! I to ślepym! Myślałeś, że upchnęłam to wszystko w majtkach?!
- Czarodziejki maja różne sposoby na niwelowanie tobołków...
Ptyś ze złością zamachnęła się laską.
Rycerz zręcznie uniknął ataku.
- Jesteś beznadziejna. - Przyznał błyskając kłami.
- Jak ja jestem beznadziejna, to na twoją głupotę nawet nie ma skali.
- Zawsze możemy darować sobie tę ziemniaczaną wyprawę. - Wzruszył szerokimi ramionami.
Czarodziejka najchętniej tak by właśnie zrobiła.
Młodziutka dziewczyna siedziała na wielkim głazie.
Miała różowe, potargane włosy i umorusaną twarz.
Jej jasnozielona sukieneczka miała nadpaloną koronką, a rajtuzki, przypominające rozgwieżdżone niebo, miały dziurę na kolanie.
Po jej umorusanej twarzy spływały łzy.
Właśnie została wyrzucona z kolejnej gildii i nie miała się gdzie podziać.
Najgorsze było to, że straciła cały ekwipunek.
Skąd mogła wiedzieć, że te magiczne płomienie okażą się takie silne?
W końcu dowódca sam tego chciał.
Szkoda, że później najwyraźniej o tym zapomniał.
A może chodziło tylko o ognistą strzałę, a nie ścianę ognia?
To wszystko dlatego, że ciągle ktoś na nią krzyczał.
Jak ten wielki tank, któremu sięgała ledwo do pasa.
Był straszny, kiedy tak stawał nad nią i gapił się z góry.
No ale nawet mimo, że go nie lubiła, przecież nie chciała, żeby tam spłonął.
Wyłamała nerwowo palce.
I co teraz?
Wściekły dowódca wyraźnie zapowiedział, że nie znajdzie zatrudnienia w najbliższej krainie.
Pociągnęła nosem.
Sytuacja była bardziej niż beznadziejna.
Nie pójdzie na misję, bo nie ma broni.
Nie zdobędzie pieniędzy, bo nie może iść na misję.
Nie będzie miała pieniędzy, to nie przeżyje.
I nie wydostanie się stąd.
Kontemplacje nad beznadziejną egzystencją przewały jej dziecięce śmiechy.
Niechętnie zsunęła się z kamienia.
Teraz lepiej unikać okolicznych ludzi.
Chłopi łatwo zapamiętują twarze ludzi odpowiedzialnych za spalenie ich plonów.
Rozejrzała się.
Śmiechy i podekscytowane głosy dochodziły z okolicy pobliskiego pagórka.
- Rzucaj! - Tym razem wyraźnie usłyszała ostre polecenie.
Potem zza trawiastego wzgórka dobiegł rozpaczliwy skrzek.
Mimo iż czarodziejka miała dość swoich kłopotów, postanowiła sprawdzić, co tam się dzieje.
A działo się.
Grupka wyrostków miała na lince sowę.
Ptak miotał się przywiązany do wbitego w ziemię palika.
A banda roześmianych chłopaków rzucała w niego kamieniami.
Jedno ze skrzydeł sowy zwisało bezwładnie.
Dziewczynka zatrzymała się na wzgórzu.
Złość jaką poczuła, spokojnie wystarczyłaby na spalenie pobliskiej wioski.
Dzieci ją zauważyły.
- Te, maszkaro, chcesz porzucać?
- Pewnie. - Przytaknęła czarodziejka, przesuwając po ich twarzach spojrzeniem, w którym czaiło się szaleństwo.
- Zaraz porzucam waszymi łbami.
Chłopcy popatrzyli na siebie z niepokojem.
Byli miejscowi.
Kiedy dziewczynka zsuwała się po trawiastej wydmie, jednego z nich oświeciło.
- To ta obłąkana magiczka! - Krzyknął, a jego kumple cofnęli się, mocniej zaciskając kościste palce na kamieniach.
Czarodziejka zatrzymała się.
Przekrzywiła głowę, a potem wybuchnęła złym śmiechem.
- Tak, dokładnie. Zaraz zmienię was w krowie placki! - Wyciągnęła ręce w ich stronę.
Ale w ostatniej chwili zreflektowała się.
- Chyba że macie pieniądze na wykupne.
Spanikowani oprawcy zaczęli gorączkowo przeszukiwać kieszenie.
Ich zawartość wylądowała pod nogami czarodziejki.
Nie czekali na reakcję, puścili się dzikim pędem przez łąkę.
Dziewczynka odprowadziła ich zimnym spojrzeniem.
Kiedy zniknęli z zasięgu wzroku, pochyliła się i rozplątała ledwo żywe zwierzę.
Dziwna linka zamigotała jej w dłoni i zniknęła.
Sowa zmieniła się w chudego poobijanego chłopaka.
Czarodziejka ciężko usiadła na trawie.
- Niech to dunder świśnie, ale wdepnąłem. - Westchnął ocierając krew z czoła.
Karasu Szybko znalazł to, czego szukał.
Wygładził dłonią stronicę poradnika o wątpliwej reputacji.
Przebiegł wzrokiem listę składników.
Większość mieli w składziku. przy głównej sali.
Resztę znajdzie w kuchni.
Miksturę uwarzy u siebie.
Dorzucił do ognia i zawiesił kociołek nad paleniskiem.
Sprawdził skrytkę pod łóżkiem.
Trzymał tam magiczne kamienie.
Wziął jeden z mniejszych.
Upchnął kamień i recepturę do kieszeni i wymknął się po resztę składników.
W kuchni szalał kucharz.
Palenisko płonęło wesoło, a wielki Sławko szatkował jakieś fioletowe paskudztwo, pogwizdując wesoło.
Dowódca czekał cierpliwie aż wielkolud opuści pomieszczenie, wynosząc kolejną potrawę.
Błyskawicznie znalazł składniki i ulotnił się przed powrotem kucharza.
Dobrze, że często myszkował w kuchni.
Wielokrotnie po ciemku.
Doskonale wiedział, gdzie co leży.
Nie spodziewał się, że ta wiedza kiedyś mu się do czegoś przyda.
W głównej sali nikogo nie było, łatwo dostał się do składziku i zabrał resztę półproduktów.
Wrócił na górę, unikając niewygodnych pytań.
Przykląkł przy palenisku i wyciągnął recepturę.
Oczywiście zapomniał o wodzie.
Nie chcąc ryzykować kolejnej wyprawy, szybko zlał zawartość miski Alberta.
Poczekał aż woda się zagotuje i przystąpił do wrzucania składników.
Na szczęście obyło się bez mikstur i płynów, które trzeba by było odmierzać.
Otarł pot z czoła.
Nawet przez chwilę nie przyszło mu do głowy, że to, co robi to czysta głupota.
Zamieszał w kociołku sztyletem.
Mikstura zabulgotała.
Znad kociołka unosił się rzadki, pomarańczowy dym.
Karasu wyciągnął kamień.
Dopiero teraz zawahał się.
Do aktywowania kamienia potrzebna była moc.
Mógł to zrobić, jasne, w końcu miał dostęp do mocy demona.
Ale miał też z Pieprzem układ.
Z drugiej strony przecież nie chodzi o nic wielkiego.
Odłożył kamień i rozpiął koszulę.
Uwolnił lewą rękę.
Przebiegł wzrokiem po bliźnie na ramieniu i oplatającym ją dziwnym czarno-fioletowym tatuażu.
Wziął głęboki oddech i przyłożył do niego kamień.
Wyszeptał formułę.
Moc wypełniła jego ciało, błyskawicznie dodając mu energii.
Kamień zapłonął fioletowym blaskiem.
Dowódca oderwał go od skóry.
Potrząsnął głową.
Jeśli Pieprza wypełnia coś takiego, to nic dziwnego, że facet ma ciągle mnóstwo energii.
Karasu wrzucił kamień do garnka.
Mikstura zabulgotała.
Buchnęła para.
Palenisko zgasło.
Dowódca ubrał się pośpiesznie i ściągnął kociołek.
Zajrzał ciekawie do środka.
Na samym dnie chlupotała resztka szaroburej mazi.
Nie wyglądała zbyt apetycznie.
Pachniała jeszcze gorzej.
- Za marzenia! - Pokrzepił sam siebie, przechylając kociołek.
Mikstury było dosłownie na dwa łyki.
Karasu przełknął paskudną ciecz.
Potem zdążył jeszcze odstawić kociołek, zanim wszystko zwrócił.
Dokładnie w tym samym momencie rozległo się energiczne pukanie do drzwi i do pokoju wpadł Hajmidal.
Na widok zgiętego w pół dowódcy westchnął ciężko.
- Ty naprawdę nie powinieneś pić, bo jak widać zupełnie ci to nie służy.
Dowódca nie odpowiedział, bo kiedy udało mu się osiągnąć pozycję pionową zakręciło mu się w głowie.
Zastępca złapał go w ostatniej chwili.
Na twarzy Karasu zaczęły pojawiać się włosy.
Broda rosła w oczach.
Błyskawicznie urosła do pasa, ale to ją zupełnie nie powstrzymało.
Zwolniła przy kolanach, a całkiem przestała rosnąć dopiero w okolicy kostek.
Oficer zamrugał.
- Ja chyba też powinienem przestać pić. - Mruknął wpatrując się w obfita, złotorudą brodę.
Dowódca dotknął brody.
Zwabiony głosami, do pokoju zajrzał Albert.
Zaskrzeczał rozbawiony.
- Broda jak u mędrca, a rozumu nic nie przybyło.
Dowódca posłał mu mordercze spojrzenie.
Pieprz szedł w milczeniu.
Naburmuszona czarodziejka starała się dotrzymać mu kroku.
Właśnie mijali wielki, rozłożysty dąb, kiedy demon zachwiał się.
W pierwszej chwili Muffinka myślała, że się potknął.
Tylko, że to zupełnie nie pasowało do zręcznego wilka.
Dopiero, kiedy rycerz upuścił tobołek i gruchnął na potężny pień, czarodziejka przestraszyła się nie na żarty.
Skoczyła do skulonego Pieprza.
- Co się dzieje? - Zapytała z niepokojem.
Oparła dłoń na jego ramieniu.
Nie widziała jego twarzy, tylko nabrzmiałe na szyi żyły.
Czuła potężny dreszcz, jaki nim wstrząsnął.
Cofnęła się gwałtownie, kiedy odwrócił się w jej stronę.
Obnażone kły lśniły bielą.
Wściekłe oczy płonęły fioletowym blaskiem.
Muffinka zamarła.
Przyszło jej do głowy, że samotna wyprawa w towarzystwie demona, to jednak nie był najlepszy pomysł.
Pieprz tymczasem oparł się plecami o pień i przymknął oczy.
Oddychał ciężko.
Było już całkiem ciemno, kiedy w końcu odezwał się.
- Dziwne, że nie uciekłaś.
Odpowiedziała mu lekceważącym prychnięciem.
Wstała z ziemi i otrzepała jasnozieloną pelerynkę.
- Nie ma sensu iść dalej. Rozpalę ogień.
Nie doczekała się odpowiedzi, więc skierowała laskę na wcześniej przygotowany stosik gałęzi.
- Tylko nie podpal całego lasu, co? - Demon uśmiechnął się słabo.
Miała ochotę mu przywalić.
No ale przecież nie kopie się leżącego.
Iskry przeskoczyły na suche liście upchnięte wewnątrz piramidy patyków.
Chwilę później ognisko płonęło jasno.
Czarodziejka zerknęła na rycerza.
Był nienaturalnie blady.
Przysiadła koło niego.
Wyciągnęła ciastko z kieszeni.
Pieprz roześmiał się.
- Wiesz, że ciastka nie są odpowiedzią na wszystkie problemy?
- Nie? - Zdziwiła się Muffinka, podsuwając mu ciacho pod nos.
Demon nachylił się i zjadł je prosto z ręki czarodziejki.
Ptyś złapał w locie prychającego szyszaka, który skoczył do ataku.
Pieprz przymknął oczy.
- Powiesz mi co się stało?
- Skutek uboczy układania się z ludźmi. - Rycerz spróbował się uśmiechnąć.
- A konkretniej?
- Pewnie jesteś zmęczona...
- Nie zmieniaj tematu.
- Kiedy ja naprawdę nie mam siły. - Westchnął słabo.
- Jeśli mi nie powiesz, nie będę mogła ci pomóc. - Mruknęła ze złością.
Demon uchylił powieki.
- I tak nie możesz mi pomóc. - Powiedział dziwnym tonem.
- Ty cholerna, uparta mendo. - Czarodziejka zerwała się z ziemi. - Uratowałam ci życie! Ty uratowałeś mi życie nawet kilka razy, to chyba o czymś świadczy?
Walczymy w jednym zespole. Poszedłeś ze mną na poszukiwanie sowy...
Popatrzyła bezradnie na Pieprza.
- Dobra, dobra, bo jeszcze zaczniesz mi wmawiać, że jestem twoim przyjacielem. - Burknął rycerz. - Jest coś, co możesz dla mnie zrobić.
- No mów. - Czarodziejka przykucnęła obok demona.
- Mogłabyś mnie rozebrać? - Spytał cicho.
Ostatnio edytowany przez Dziabeł 31 Października 2016r. 21:00, W całości zmieniany: 1
_________________
– A jeśli pewnego dnia będę musiał odejść? – spytał Krzyś, ściskając Misiową łapkę. – Co wtedy?
– Nic wielkiego. – zapewnił go Puchatek. – Posiedzę tu sobie i na Ciebie poczekam. Kiedy się kogoś kocha, to ten drugi ktoś nigdy nie znika.
0
Ci bracia mnie powalili historią życia xD Widać, że miałaś ciężki dzień, gdy to pisałaś xD
Ejj, ja bardzo lubię wycieczki po lesie! I spanie... w sumie nigdy w lesie nie spałam. Kyot historia z Sówką *-* Groźby to ja mam niczym boss mafii!
Karasu jak lami z brodą xD Wykańcza Wilka duperelami, serio? xD
Skończyłaś na najlepszym, gdzie reszta tego xxx?! Njeee xD
Ejj, ja bardzo lubię wycieczki po lesie! I spanie... w sumie nigdy w lesie nie spałam. Kyot historia z Sówką *-* Groźby to ja mam niczym boss mafii!
Karasu jak lami z brodą xD Wykańcza Wilka duperelami, serio? xD
Skończyłaś na najlepszym, gdzie reszta tego xxx?! Njeee xD
_________________
1
Część ósma- Nic z tego nie będzie. - Zastępca otarł pot z czoła i odłożył na stół ostre, duże nożyce.
Dowódca przejechał dłonią po twarzy.
Na podłodze pełno było rudozłotych włosów.
A broda jak była, tak została.
- W dechę ta miksturka. - Parsknął oficer. - Sprzedasz mi patent?
- Zamknij się. - Westchnął ciężko Karasu.
- Mogę jeszcze ściągnąć wiedźmę. Nic innego nie przychodzi mi do głowy.
- W porządku. - Zgodził się niechętnie dowódca. - Tylko nie rozpowiadaj tego, co?
- Za kogo ty mnie masz? - Oburzył się oficer.
Karasu na wszelki wypadek postanowił tego nie komentować.
Owinął brodę na około szyi.
Skutecznie wyleczył się z chęci posiadania zarostu.
Zastępca już wychodził, ale najwyraźniej coś mu się przypomniało, bo odwrócił się w drzwiach.
- Wziąłem tych bliźniaków.
- Jakich bliźniaków? - Zapytał nieprzytomnie dowódca, siadając ciężko na łóżku.
- Tych, przed którymi zwiałeś do siebie. Będę zwalniał Drako i Lilith.
Karasu popatrzył na niego zaskoczony.
- Walczyłeś o Drako jak lew, a teraz po prostu go zluzujesz?
Oficer wzruszył ramionami.
- Chcę iść na Smocze Pustkowia.
Dowódca popatrzył na niego jak na szaleńca.
- Chcesz tam iść z typami, o których nic nie wiesz?
- Akurat ty nie powinieneś mi wytykać głupoty. - Oficer uśmiechnął się wrednie.
- Z brodą czy nie, nadal jestem tu szefem i mówię ci, że to debilizm.
Hajmidal wzruszył ramionami i wyszedł.
Karasu padł na łóżko.
Miał dość.
Czuł, że wszystko wymyka mu się spod kontroli.
Gdzieś tam lata luzem obłąkany demon z nie mniej szalonym magiem.
Teraz jego zastępca zatrudnia jakiś wariatów, z którymi chce się wypuścić na polowanie na smoki.
No i czeka ich misja z wiedźmą.
Potrzebował wakacji.
Pieprz przymknął oczy.
Kręciło mu się w głowie.
Takie brutalne czerpanie mocy bez uprzednia, zawsze kończyło się źle.
Przecież rozmawiali o tym.
Kiedy spotkali się po ponad rocznym rozstaniu.
Gdy Karasu niemal wykończył demona podobnym czerpaniem, żeby zmusić go do powrotu.
Rycerzowi zrobiło się niedobrze na samo wspomnienie.
Dowódca obiecał wtedy, że więcej tego nie zrobi, chyba że nie będzie miał wyjścia.
W takim razie musiał wpaść w naprawdę gównianą sytuację, skoro posunął się do czegoś takiego.
Co innego skanalizowane dzielenie się mocą, a co innego jej brutalne wyrywanie.
Demon wolał nie myśleć, co by było, gdyby akurat walczył.
Uchylił powieki.
Trafił na czujne spojrzenie czarodziejki.
Cholera.
Poszedł z nią, żeby ją chronić.
A zamiast pomocy jest kolejnym kłopotem.
Zacisnął zęby.
Zamorduje tego cholernego idiotę.
- Chyba nie jest z tobą najgorzej, skoro składasz mi niemoralne propozycje. - Burknęła.
Posłał jej kpiące spojrzenie.
Zmieszała się trochę.
Obrzuciła uważnym spojrzeniem srebrną zbroję.
- Nie mam doświadczenia z otwieraniem konserw.
- Służę instrukcją. - Błysnął kłami.
Czarodziejka zdejmując kolejne części piekielnego pancerza, zastanawiała się jakim cudem on ma siłę to wszystko nosić.
W dodatku nie przeszkadzało mu to w walce.
Ona zmęczyła się samym ściąganiem tego żelastwa.
Pieprz, kiedy został tylko mundurze, odetchnął głębiej.
Czarodziejka poprawiła zsuwający się berecik i zaczęła rozpinać rząd guzików.
Skorzystała z okazji uważnie przyglądając się demonowi.
Siedział z zamkniętymi oczami i zdawał się nie zwracać na nią uwagi.
Gęste, czarne rzęsy rzucały cień na policzki.
Dobra, chcąc nie chcąc musiała przyznać, że był przystojny.
Rozbawiła ją ta myśl.
Założyłaby się, że sporo dziewczyn z gildii wiele by dało, żeby teraz zamienić się z nią miejscami.
Drgnął, kiedy musnęła palcami jego skórę.
Czekoladowe oczy były ciepłe i dzikie jednocześnie.
Zsunęła mu mundur z ramion.
Niechętnie pochylił się do przodu.
Muffinka wstała, prostując ciemnozieloną tkaninę.
- Weszłabym tu ze dwa razy. - Uśmiechnęła się składając górę od munduru.
- Bo straszny z ciebie kurdupel. - Dogryzł jej demon.
Dziwny, okrągły tatuaż pod jego lewym obojczykiem świecił pulsującym, fioletowym światłem.
Czarodziejka zmarszczyła brwi.
- Czy to jest to, co myślę? - Zapytała cicho.
- Zależy o czym myślisz.
Usiadła mu okrakiem na kolanach i dotknęła dziwnego znaku.
Wzdrygnął się.
Muffinka poczuła dziwne mrowienie na palcach.
- Jesteś związany. - Zmrużyła oczy.
Uśmiechnął się delikatnie.
- Myślałaś, że pozwolą demonowi biegać luzem po gildii? Oszalałaś?
- Dziwi mnie, że ktoś taki jak ty, godzi się na bycie na łańcuchu.
W czekoladowych oczach zapłonął gniew.
- Co ty o mnie wiesz? - Zawarczał.
- Nic. - Wzruszyła ramionami. - Po prostu nie pasujesz mi do roli uległego zwierzaczka.
Miał ochotę ją zamordować.
Gdyby miał więcej siły, zwyczajnie by ją udusił.
Z drugiej strony, nic tak skutecznie nie wyrównywało mocy demona jak wściekłość.
Pozwolił sobie na nią.
Przymknął oczy i zanurzył się w ogarniającym go gniewnie.
Wielkie, zwaliste cielsko trolla było jeszcze ciepłe.
Wilk stał i patrzył na małego, przerażonego chłopca.
Dlaczego właściwie go ocalił?
Z nudy?
A może dlatego, że jego wrzaski przerwały mu drzemkę.
Tak, czy inaczej było po wszystkim.
Wyszczerzył białe kły.
Mały smark powinien zwiać do domu.
Zamiast tego stał i gapił się na niego.
Może jakiś wioskowy głupek. - Pomyślał demon.
- Nie jestem głupkiem. - Burknął dzieciak.
Zaskoczył demona.
Do tego stopnia, że nie zauważył ataku wiedźmy.
Fioletowy płomień ugodził go prosto w pierś.
Ból zwalił go z nóg.
Gruchnął ciężko na ziemię.
Musiała dawno nie używać magii, skoro nadal żył.
Z gardła wyrwał mu się żałosny skowyt.
A potem poczuł na sobie małe dłonie.
Nigdy wcześniej nie dotknął go żaden człowiek.
Zresztą, jakie to miało znaczenie?
Zaraz będzie po wszystkim.
Coś go zgniatało.
W dodatku w uszach wibrował mu drażniący krzyk.
Niech to już się skończy.
Z trudem uchylił powiekę.
Trafił na zielone spojrzenie pełne łez.
- Pomogę ci! - Smarkał dzieciak.
A w czym ty możesz mi pomóc? - Demona rozbawiła zaciętość małego człowieka.
Tracił ostrość widzenia.
Ciało drętwiało.
Wiedźma wyciągnęła rękę i złapała chłopca za ramię.
- Odejdź od niego. - Rozkazała zimnym tonem.
- On uratował mi życie! Dlaczego to zrobiłaś?
Demon miał dosyć tych wrzasków.
Świdrujące go spojrzenie wiedźmy obudziło jego wściekłość.
Poczuł zew.
Ale było już za późno.
Śmierć trzymała go twardą ręką.
A w nim narastało pragnienie zemsty.
Chęć zadania jej bólu.
I wtedy chłopiec dał mu taką możliwość.
Miał wybór.
- Pomogę ci. - Wyszeptał w czarne, puchate ucho.
Demon nie myślał nad konsekwencjami.
Chciał uciec śmierci.
Chciał zniszczyć cholerną wiedźmę.
Skorzystał z okazji.
Naznaczył dziecko, splatając jego los ze swoim własnym.
Mieszając dwa istnienia.
Związał się z człowiekiem.
Wypuścił z zębów ramię chłopca.
Kiedy rozpływał się w powietrzu, widział jeszcze wściekłe spojrzenie wiedźmy.
Czarodziejka świdrowała demona spojrzeniem.
Chciała dowiedzieć się więcej.
Ale Pieprz najwyraźniej nie miał zamiaru o tym rozmawiać.
Był wściekły.
Miał prawo.
Ona też by była, gdyby ktoś potraktował ją jak przenośny składzik mocy, z którego można korzystać przy byle okazji.
Już ona porozmawia sobie z dowódca.
- Wtłukę mu. - Syknęła ze złością.
Rozpięła Pieprzowi pasek od spodni.
Demon otworzył gwałtownie oczy.
- Co ty robisz?
- Rozbieram cię. - Mruknęła, rozpinając mu spodnie.
Złapał ją za rękę.
Miał lodowatą dłoń.
Wypuścił powoli powietrze.
- Nie do końca o to mi chodziło.
- Boisz się? - Posłała mu złośliwy uśmiech.
- Wolę, żebyś trzymała ręce z daleka od mojej ulubionej części ciała. - Burknął, siadając prosto.
- Ulubionej? To w sumie przykre. - Czarodziejka nachyliła się do niego. - Przywiązałbyś się raczej do tego. - Popukała go w czoło.
A potem wstała, odwracając się do niego tyłem.
Pieprz skorzystał z okazji.
Pozbył się spodni i zmienił w wilka.
Odetchnął z ulgą.
Moc wyrównała się błyskawicznie.
Wreszcie mógł oddychać.
Otrzepał się.
Czarodziejka przycupnęła przy ogniu i wyciągnęła ręce w stronę płomieni.
Zaburczało jej w brzuchu.
Wilk złapał w zęby swój tobołek i położył go obok niej.
- Wyciągnij jedzenie, jutro coś złapię. I możesz spać na moim posłaniu.
- Spasuję, nie chcę złapać pcheł. - Mruknęła wyciągając jedzenie.
Wilk uszczypnął ją zębami w tyłek.
Oberwał po łbie i musiał czmychnąć w las przed fukającym, różowym szyszakiem.
Zastępca wyszedł przed siedzibę gildii.
Najchętniej dosiadłby się do siedzących przy stole wojowników.
No ale, miał misję.
Obszedł stół przyglądając się potrawom.
Nie znalazł nic znajomego.
Większość nieufnie dłubała w swoich wyjątkowo kolorowych porcjach.
- A gdzie mięso? - Zapytał w końcu Deryl.
- Mięso, to cicha śmierć. - Poinformował go wesoło Sławko.
Oficer prawie zapomniał, po co tu przyszedł.
- Jak to?
- Tak to. Nauczę was jeść zdrowo.
Przy stole zapanowała grobowa cisza.
- To jakiś żart? - Zapytał Jasny.
- Ja tam nie narzekam. - Uśmiechnął się Leggle, dokładając sobie dziwnej mieszanki z niebieskiej misy.
- Elfy głosu nie mają, wy i tak żrecie tylko kiełki. - Uciszyła Vanisz.
- Ale to doskonale zbilansowana... - Zaczął z entuzjazmem kucharz.
- Pieprz cię zabije. - Powiedział cicho zastępca.
Sławko machnął ręką.
- Sami się przekonacie, jak bardzo poprawi wam to samopoczucie.
- Twoja śmierć czy dieta, bo nie załapałam? - Uśmiechnęła się słodko Lilith.
Zastępca nachylił się nad wiedźmą.
Przez chwilę bezczelnie gapił się w jej dekolt, dopóki nie przyszpiliła go spojrzeniem.
- Dowódca cię prosi do siebie.
- Teraz?
- Teraz.
Wstała niechętnie i poszła za oficerem.
- Chyba powinieneś dopilnować, żeby nie zlinczowali kucharza. - Rzuciła, kiedy zapukał do drzwi dowódcy.
Zastępca przewrócił oczami.
Jednak musiał przyznać jej rację.
Poczekał aż wiedźma wejdzie do pokoju, po czym pomknął na dół.
Nie usłyszał zatem wesołego śmiechu dziewczyny.
Karasu cierpliwie przeczekał atak radości.
Dziewczyna bez żenady przysiadła obok niego na łóżku.
Nawinęła koniec brody na palec.
- No nie powiem, całkiem sexy.
- Bardzo śmieszne. Możesz to zniknąć?
Wiedźma pogładziła złotorude włosy.
- To magia demona. - Zauważyła.
Dowódca wstał z łóżka i zaczął nerwowy spacer po pokoju.
Wiedźma obserwowała go przez chwilę.
- Masz kamienie?
Dowódca zawahał się.
- Powiedzmy, że... - Dziewczyna wstała, podeszła do dowódcy i położyła mu rękę na ramieniu.- powiedzmy, że cię ogolę.
Przejechała palcem po jego policzku. - Za dwa kamienie z mocą demona.
Oho.
To się wkopał.
Na bank nie da jej teraz kamieni.
Musiałby je aktywować, a nie miał pewności, czy Pieprz nie będzie miał pretensji o poprzednie czerpanie.
Może wcale go nie poczuł.
Karasu wiedział, że się oszukuje, ale wolał o tym nie myśleć.
- Jeden i to dopiero jak wróci Pieprz.
- Zgoda. Uśmiechnęła się słodko i ruszyła w stronę drzwi.
- A broda?
- Jak wróci Pieprz.
- Nie wygłupiaj się! - Zdenerwował się dowódca.
- Ależ ja jestem całkiem poważna. - Oświadczyła wiedźma, zamykając za sobą drzwi.
Czarodziejka obudziła się o świcie.
Ziewnęła i otworzyła oczy.
Wilk. zwinięty w kłębek, spał wtulony w jej bok.
Wsunęła palce w miękką sierść.
- Pobudka, śpiochu.
Odpowiedziało jej potężne ziewnięcie, zakończone kłapnięciem białych kłów.
Demon niechętnie się podniósł.
Przeciągnął się niemal tracąc równowagę.
Ptyś zachichotał.
- Nie wiem, co cię bawi. - Warknął Pieprz drapiąc się za uchem.
Otrzepał się, rozrzucając wokół masę igliwia i suchych liści.
Czarodziejka zamachała rękoma.
- Co ty wyrabiasz? - Zerwała się z posłania.
Wilk zupełnie się nie przejął, złapał w zęby mundur i zniknął za drzewami.
Czarodziejka klapnęła z powrotem na posłanie.
Mrucząc coś pod nosem zagrzebała się w miękkim, wygrzanym materiale.
Obudziło ją łaskotanie w policzek.
Otworzyła niechętnie oczy.
Pieprz pochylał się nad nią, trzymając w dwóch palcach szarpiącego się wściekle szyszaka.
Muffinka usiadła gwałtownie i wyrwała mu potworka z ręki.
- Przestań się nad nim znęcać.
- Znęcam się nad tobą. - Uśmiechnął się lekko.- Zbieraj się, mała.
Dojedli resztkę zapasów Pieprza i zwinęli rzeczy.
Czarodziejka siedząc na sporym tobołku, patrzyła jak demon zakłada zbroję.
Szło mu to piekielnie sprawnie i było jakimś takim, satysfakcjonującym widokiem.
- Nie męczysz się tachając to całe żelastwo? - Spytała, kiedy zarzucił na ramię tobołek.
- Przyzwyczaiłem się. To całkiem przyjemny ciężar.
Szli na północny zachód.
Mieszany las stawał się coraz gęstszy.
- Mam dziwne wrażenie, że ktoś pomógł twojemu przyjacielowi. - Powiedział w końcu demon.
Czarodziejka zatrzymała się.
- Jak to "pomógł"?
Pieprz zadarł głowę i przeczesał wzrokiem korony drzew.
- Wydaje mi się, że on nie do końca poszedł z własnej woli. Miał jakiś wrogów?
- Całe tabuny. - Westchnęła ciężko czarodziejka.
- No proszę, a wcale nie wygląda.
Czarodziejka wyciągnęła rękę do leżącego na ziemi chłopca.
Przyjął pomoc i grzecznie podziękował.
Pstryknął palcami, rana na czole zniknęła, a bark z paskudnym trzaskiem wskoczył na swoje miejsce.
Czarodziejka skrzywiła się.
Chłopak otrzepał workowate ubranie i wyjął z kieszeni dwie słodkie bułeczki.
Jedną wyciągnął w stronę dziewczyny.
- Dzięki, że mnie uratowałaś.
- Komuś nieźle podpadłeś. Jesteś druidem? - Przyjęła poczęstunek i z trudem powstrzymała się, żeby nie połknąć wszystkiego na raz.
Skinął głową.
Stali w milczeniu patrząc na siebie.
W końcu czarodziejka pomyślała, że chyba najwyższa pora zmyć się z okolicy.
Powinna iść w stronę wybrzeża.
Może w zatoce są jakieś łatwe misje.
- To... Bywaj. - Rzuciła przez ramię i ruszyła pod górkę.
Chłopak poszedł za nią.
- Dokąd idziesz? - Zapytał, odgarniając potarganie włosy z twarzy.
- Przed siebie. - Mruknęła.
Nie miała zamiaru zwierzać mu się ze swoich planów życiowych.
- Idę z tobą.
- A może ja nie chcę? - Zdenerwowała się.
Po jaką cholerę jej takie chuchro na głowie.
- Mam żelki. Poza tym mogę wystrugać ci laskę bojową. Tu niedaleko jest magiczne drzewo.
Czarodziejka popatrzyła na niego zaskoczona.
- Czy ty przypadkiem masz na myśli drzewo w zagajniku driad?
- Dokładnie to.
- Jesteś całkiem pomylony, jeśli wydaje ci się, że w ogóle mamy szansę zbliżyć się do niego na sto kroków i nie wpaść w żadną pułapkę.
- O pułapki się nie martw, sam je zakładałem. - Złapał za rękę zaskoczonego Ptysia. - No chodź.
Zastępca podlał grządkę z ziołami.
Musiał znaleźć sobie zajęcie.
Dowódca kategorycznie odmawiał wyjścia z pokoju, twierdząc, że raz na dwadzieścia lat ma prawo do odpoczynku.
Oczywiście, tym samym zepchnął wszystkie obowiązki na swojego zastępcę.
W takim układzie Hajmidal mógł zapomnieć o misji na Smoczych Pustkowiach.
Napełnił kolejne wiadro.
Tym razem zajął się chmielem.
Wiedźma odmówiła współpracy.
Musieli czekać na Pieprza.
Cholerny demon zawsze mieszał.
- Hej, hej! - Zastępca zesztywniał na widok machającej do niego Róży.
Od pamiętnej nocy starał się jej unikać.
Z powodzeniem.
- Przyniosłam ci trochę utrwalacza i mieszankę aktywacyjną do naparów. Podobno potrzebowałeś?
Potrzebował, owszem.
Ale rozmawiał na ten temat z Oretym.
Postanowił poeksperymentować z miksturą uspokajającą demony.
Tak na wszelki wypadek.
Nie spodziewał się, że to właśnie Róża zainteresuje się tematem.
- Tak, dzięki. - Burknął, biorąc od niej koszyk.
- Pierwsze słyszę, żeby dodawać to do nalewek.
- To nie do nalewek. - Powiedział oficer zanim ugryzł się w język.
- A do czego? - Zainteresowała się healerka.
Rozglądała się ciekawie po dużym ogrodzie, pełnym idealnie utrzymanych grządek.
Zastępca postanowił nie odpowiadać.
- Może potrzebujecie jakiś ziół?
- Chętnie skorzystam. - Uśmiechnęła się.
Hajmidal wyciągnął z koszyka kilka buteleczek i oddał go Róży.
- Zatem nie krępuj się.- Wskazał gestem na grządki.
- To aż taka tajemnica?
- Póki co, nie ma o czym mówić. - Wzruszył ramionami.
Dziewczyna zerknęła na niego z ukosa.
- Wpadniesz do mnie dzisiaj wieczorem?
No i klops.
Już wolał porozmawiać o swoim szalonym pomyśle na miksturę.
- Jesteś dziewczyną Pieprza, wolałbym... - Spróbował ostrożnie.
W niebieskich oczach healerki błysną gniew.
Już wiedział, że zaczął od cholernie złej strony.
- Jakoś ostatnio ci to nie przeszkadzało. - Syknęła rzucając w niego koszykiem.
- Wypiłem i... - Pogrążył się jeszcze bardziej oficer.
- Czyli jestem taka straszna, że na trzeźwo nie da się mnie znieść?!
- Wcale tego nie powiedziałem. - Zaprotestował słabo Hajmidal zasłaniając się koszykiem.
Do ogrodu wszedł Orety.
- Nie przeszkadzam? - Zapytał wesoło, a oficer miał ochotę go ozłocić.
Róża prychnęła, wyrwała zastępcy koszyk i wymaszerowała z ogrodu zamaszystym krokiem.
- Pomyślałem, że przydałby ci się ratunek. - Łysy bliźniak puścił oko do Hajmidala.
- O chłopie, jeszcze jak. - Westchnął ciężko zastępca.
Pieprz gwizdnął cicho.
- Więc to ty jesteś tą zwariowaną czarodziejką, która puściła z dymem połowę Zwichrowanych.
- Zaraz połowę. - Burknęła urażonym tonem Muffinka. - Poza tym nie zrobiłam tego specjalnie!
- Tak, już ja widziałem, na co cię stać. - Błysnął kłami rycerz. - Taka całkiem niepozorna, a jednak katastrofa.
Ostentacyjnie odsunął się od Ptysia.
Czarodziejka parsknęła śmiechem.
- Czyżby groźny pan demon się mnie bał?
Pieprz prychnął, a potem zręcznie złapał Muffinkę, która potknęła się o korzeń.
Czarodziejka zawisła na nim dłużej niż to było konieczne.
- Ja naprawdę tego nie chciałam. - Westchnęła żałośnie.
- Ej, tylko mi się tu nie maż. - Zdenerwował się Pieprz, łapiąc ją za ramiona i stawiając do pionu.
- Gdzież bym śmiała. - Prychnęła rozeźlona.
Już miała rzucić jakiś złośliwy komentarz, kiedy Pieprz cały się spiął.
Bez słowa wyciągnął miecz.
Tobołek miękko upadł na ziemię.
Strzała ze świstem wbiła się w ziemię, tuż przy ich stopach.
Drogę zagrodziły im trzy driady.
W rękach trzymały naciągnięte łuki.
- Weszliście na nasz teren. Czego tu szukacie?
Czarodziejka mocniej ścisnęła laskę.
- Szukamy swojego ziemniaka. - Rzucił demon lekkim tonem, który zupełnie nie pasował do jego bojowej pozy.
Driady popatrzyły po sobie.
- Ziemniaka? - Upewniła się najwyższa z nich.
- Sowy! - Mruknęła czarodziejka.
- Druida. - Poprawił ją Pieprz.
Środkowa łuczniczka szepnęła coś swojej koleżanki po lewej.
- To nasz teren. - Powiedziała miękko ta najwyższa, najwyraźniej przywódczyni.
- Zawróćcie. - Dodała takim tonem, jakby była przekonana, że ma do czynienia z wariatami.
- Niestety, zawracanie nam nie po drodze. - Oznajmił rycerz.
- No to mamy problem. - Uśmiechnęła się drapieżnie driada.
- Postaraj się nie spalić całego lasu. - Szepnął do czarodziejki Pieprz.
- Wcale nie jesteś zabawny. - Burknęła.
Driady wypuściły strzały.
Ostrze zawirowało w powietrzu.
Czarodziejka stuknęła laską i posłała w stronę driad wirujące ptysie.
Leśne nimfy prawie uniknęły ataku.
- Te twoje ciastka są niebezpieczne. - Mruknął demon, omijając nieprzytomne driady.
Daleko nie uszli, kiedy otoczył ich cały zastęp leśnych łuczniczek.
Zza drzew wyszły centaury uzbrojone w oszczepy.
- Beznadziejny z ciebie przewodnik. - Pokręciła głową Muffinka.
Pieprz nie skomentował.
Czarodziejka stuknęła laską.
Po ziemi pomknęły płomienie.
Część centaurów uciekła spłoszona.
Zapłonęły suche liście,
Zajęły się krzaki.
Buchnęły płomienie.
To wyraźnie nie spodobało się driadom.
- Bariera. - Krzyknął Pieprz, zasłaniając sobą czarodziejkę, kiedy strzały pomknęły w ich stronę.
Otoczyła ich tęczowa bańka.
- Mówiłem ci, żebyś nie bawiła się ogniem. - Powiedział z naganą.
Płomienie wspinały się po drzewach.
Część otaczających ich driad rzuciła się do gaszenia pożaru.
Reszta otoczyła ciasno kolorową bańkę.
- Jeszcze pomyślę, że ci ich szkoda. - Zadrwiła Muffinka.
- Rzućcie broń. - Krzyknęła jedna z driad.
- Pora się poddać. - Uśmiechnął się demon.
- Oszalałeś?
- Zaufaj mi mała piromanko. Cofnij barierę, może nas nie zastrzelą.
Demon rzucił miecz na ziemię.
Czarodziejka zawahała się.
Czuła na sobie wściekłe spojrzenia leśnych nimf.
Nad ich głowami szumiał las.
Obok syczały dogasające płomienie.
Szyszak zawiercił się na bereciku.
Muffinka rzuciła spojrzenie na rycerza.
Cofnęła barierę.
Maszerowali w milczeniu.
Driady nie żałowały im częstych poszturchiwań drzewcami oszczepów.
Z początku próbowały dźgać czarodziejkę ostrymi końcami, ale kiedy rycerz posłał jedną z driad na drzewo, zmieniły taktykę.
Kluczyli po lesie, aż w końcu wyszli na sporą polanę.
Muffinka rozejrzała się ciekawie.
Na samym środku polany rósł stary, rozłożysty dąb.
Jego gałęzie połączone były linowymi mostami z otaczającymi polanę drzewami.
W ich koronach roiło się od zielonobrązowych domków.
Wszędzie uwijały się driady.
Po polanie biegały małe nimfy.
Na ich widok zapadła martwa cisza.
Przez chwilę stali rozglądając się ciekawie dookoła.
Nie co dzień ma się okazję podziwiać wioskę driad.
Potem demon z hukiem wylądował na kolanach.
Przywódczyni eskortującego ich patrolu podeszła do dębu.
Skłoniła się i uderzyła trzy razy w gruby pień.
Czarodziejka posłała klęczącemu rycerzowi niepewnie spojrzenie.
Z otaczającego koronę dębu balkonu wychyliła się smukła driada w białej szacie.
- Zabierzcie ich. - Powiedziała zimno. - Po naradzie zdecydujemy co dalej.
Driady zabrały jeńców na skraj polany.
Małe nimfy ciekawie krążyły wokół patrolu, utrzymując bezpieczną odległość.
Podekscytowane szeptały między sobą.
Stanęli nad sporą, okratowaną dziurą.
- Nie wejdę tam. - Zaprotestowała Muffinka.
Driady zupełnie się nie przejęły jej protestem.
Z wyraźną satysfakcją wepchnęły do dziury Pieprza.
Rycerz wylądował zręcznie na dnie głębokiej jamy, a potem złapał w locie spadającą czarodziejką.
- Puszczaj. - Muffinka była zła.
Miała ochotę go udusić.
- To był twój plan? - Posłała demonowi złe spojrzenie.
Nie żeby to miało jakieś znaczenie w tej ciemnej jamie.
- Muffa? - Gdzieś z boku rozległ się znajomy, lekko zachrypnięty głos.
Czarodziejka odwróciła się gwałtownie.
- Przestań się wściekać i poświeć. - Powiedział cicho Pieprz.
- Nie jestem cholerną pochodnią. - Syknęła ze złością i wyciągnęła dłoń, na której zaigrały błękitne płomyki.
Pod przeciwną ścianą jamy, siedział druid.
Włosy miał potargane i zlepione ziemią.
Jego wianek gdzieś przepadł.
- O, znaleźliśmy cię! - Ucieszyła się czarodziejka. - Ha! Udało nam się!
- Jeśli waszym zamiarem było trafić do driadowego pierdla, to faktycznie misja zakończyła się sukcesem. - Powiedział spokojnie druid.
- Szczegóły, grunt że się znalazłeś. - Machnęła ręką czarodziejka i przytuliła mocno, upapranego ziemią przyjaciela.
- Nie ma za co. - Burknął Pieprz, posyłając jej wymowne spojrzenie.
Ostatnio edytowany przez Dziabeł 10 Maja 2016r. 23:41, W całości zmieniany: 1
_________________
– A jeśli pewnego dnia będę musiał odejść? – spytał Krzyś, ściskając Misiową łapkę. – Co wtedy?
– Nic wielkiego. – zapewnił go Puchatek. – Posiedzę tu sobie i na Ciebie poczekam. Kiedy się kogoś kocha, to ten drugi ktoś nigdy nie znika.
0
Haha, akcja z gaciami. Co ja chciałam zrobić?! Wykończyć biedaka... xD
Haha, pierwsze zdanie każę sobie wyryć na nagrobku xD
Sówka woli przespać problemy, a że problemami jest masa wrogów, to nic dziwnego, że wiecznie śpi xDD
Spełniasz moje marzenia! Zawsze chciałam być rycerzem! Uratowałam Sówkę... no prawie xD I czemu ja wszystko podpalam xD
Było mega dużo! Wii. Albo mi się wydaje. Podoba mi się jak wplotłaś historię z dzieciństwa głównych bohaterów tego chapka.
Dej nexta~!
Pieprz:
Taka całkiem niepozorna, a jednak katastrofa.
Ostentacyjnie odsunął się od Ptysia.
Ostentacyjnie odsunął się od Ptysia.
Haha, pierwsze zdanie każę sobie wyryć na nagrobku xD
Sówka woli przespać problemy, a że problemami jest masa wrogów, to nic dziwnego, że wiecznie śpi xDD
Spełniasz moje marzenia! Zawsze chciałam być rycerzem! Uratowałam Sówkę... no prawie xD I czemu ja wszystko podpalam xD
Było mega dużo! Wii. Albo mi się wydaje. Podoba mi się jak wplotłaś historię z dzieciństwa głównych bohaterów tego chapka.
Dej nexta~!
_________________
1
Część dziewiątaPieprz siedział na mokrej ziemi i gapił się na kratę.
- Nic z tego, to porządna robota.- Mruknął druid, widząc jego spojrzenie.
- Sugerujesz, że te kraty wytrzymają upór demona, maga i druida? - Białe kły błysnęły w ciemności.
- Nie mam pojęcia, co ci chodzi po głowie, ale mam przeczucie, że nie jest to nic dobrego. - Wzruszył ramionami dryblas.
Głaskał po głowie, śpiącą na jego kolanach czarodziejkę.
- Długo tu siedzisz?
- Za długo. - Druid bez trudu załapał aluzję.
- Właśnie.
Rycerz wstał i przeciągnął się.
A potem westchnął ciężko.
Wyglądało na to, że jego kolejny ekwipunek pójdzie na straty.
Przez dwadzieścia lat nie stracił tyle broni i zbroi, co przez te kilka dni z szaloną czarodziejką.
Jak tak dalej pójdzie, to słodki Ptyś, puści go z torbami.
Ale przecież nie będą siedzieć potulnie w norze, jak jakieś ziemniaki.
Zaczął się rozbierać.
- Co ty robisz? - Zdziwił się druid.
- Zamieszanie, w tym jestem naprawdę dobry. - Demon posłał mu dziwny uśmiech.
- Słuchaj, tam są setki driad. Wojowniczek.
- Nie martw się, ty będziesz musiał tylko zadbać o to, żeby ją stąd wyprowadzić.
- A ty co? Zatrzymasz cały obóz driad? Nie bądź śmieszny.
- Och, zapewniam cię, że nie będzie w tym nic śmiesznego. - Ton Pieprza był lodowaty.
- Im chodzi tylko i wyłącznie o mnie. - Zawahał się Chudy chłopak. - Może po prostu...
- Taa, jeśli tylko jej wyjaśnisz, to ja nie mam nic przeciwko, żeby się zwinąć i nie oglądać za siebie.
Kolejny kawałek zbroi z cichym brzdękiem wylądował na ziemi.
Czarodziejka usiadła przecierając oczy.
- O czym rozmawiacie? - Stłumiła ziewnięcie.
- O kwiatkach i pszczółkach. - Mruknął druid.
- Pójdziesz z Ziemniakiem i pilnuj go jak oka w głowie. A ty zadbaj, żeby niczego nie podpaliła.
- Tak, biegniemy, lecimy i pędzimy, tylko jak niby... - Czarodziejka umilkła, kiedy od ziemi oderwał się wielki, czarny kształt.
Wilk odbił się od ściany.
Białe kły z paskudnym trzaskiem zmiażdżyły kratę, której części poleciały w dół.
Druid mocno objął czarodziejkę, chroniąc ją przed ostrymi odłamkami drzewa.
Na górze zakotłowało się.
Muffinka nieprzytomnie patrzyła na roztrzaskaną u jej stóp kratę.
- Bez laski nie uniosę nas w górę...
Na głowę druida spadło jakieś pnącze.
Szarpnięciem sprawdził wytrzymałość i przyciągnął do siebie czarodziejkę.
- Trzymaj mocno. - Polecił zmieniając się w sowę.
Muffinka zdążyła złapać pnącze, nim sowa wyleciała z jamy.
Poczuła szarpnięcie i błyskawicznie, brudząc po drodze całą togę, znalazła się na górze.
Pełniące wartę driady leżały bez życia na ziemi.
Sowa zatrzepotała skrzydłami.
Z obozu doleciały ich wściekłe pokrzykiwania.
Druid złapał czarodziejkę z rękę i szarpnął.
- A moja laska? - Zapytała słabo, niemal potykając się o trupa jednej z driad.
- Poważnie? - Parsknął z niedowierzaniem druid, ciągnąc ją za sobą.
Przedzierali się przez ciemny, gęsty las.
Musieli obejść obóz, żeby odbić na wschód.
Czarodziejka, ściskając mocno dłoń druida, co i rusz patrzyła w stronę siedziby driad.
Ukryci w leśnej gęstwinie doskonale widzieli, co działo się na rozświetlonej płomieniami polanie.
- Nie patrz tam. - Powiedział cicho dryblas.
Łatwo powiedzieć.
Fioletowe płomienie przyciągały jej wzrok.
Nie potrafiła im się oprzeć.
I przez nie widziała za dużo.
Rzeź, której oglądać nie chciała.
Druid poczuł, że jej dłoń drży.
Przyciągnął ją i zmusił, żeby spojrzała na niego.
- Nie patrz na to. - Zagarnął ją ramieniem i poprowadził w głąb lasu.
Szli w milczeniu.
Otaczał ich mrok, a mimo to czarodziejka miała przed oczami fioletowy ogień.
Czarną bestię siejąca spustoszenie w obozie.
Driady umierające wśród dzikich wrzasków.
Demona, który pławił się w krwi.
Szła jak w transie, aż do niej dotarło, że w końcu przecież wilk podąży ich śladem.
Ogarnął ją strach.
Mocniej wtuliła się w druida.
Bez laski była bezbronna.
Nie mogła prawidłowo skanalizować mocy bez pomocy magicznego drewna.
- Co zrobimy, kiedy on nas znajdzie? - Spytała cicho.
Chłopak zatrzymał się i popatrzył na czarodziejkę.
- Przecież to twój... przyjaciel?
- To... to coś nie jest moim przyjacielem. - Wydusiła Muffinka, unikając jego spojrzenia.
Nawet nie mogła zacisnąć powiek, bo ciągle widziała ogromnego wilka rozrywającego z furią kolejną driadę.
Lejącą się krew.
I płomienie.
Ogień, który pochłaniał wszystko...
Dziewczynka opuściła rękę.
Dymiąca różdżka upadła na ziemię.
Wszystko płonęło.
Ktoś coś krzyczał.
Czarny dym wzbił się wysoko w niebo.
Pole zajęło się błyskawicznie.
Nie mieli szans.
Nie widziała jak umierali.
Dym i ogień przesłoniły wszystko.
Nie zagłuszyły jednak strasznych wrzasków.
Czarodziejka stała skamieniała i słuchała, jak umierają jej towarzysze broni.
Miała wrażenie, że wrosła w płonącą ziemię.
Coraz trudniej było jej złapać oddech.
Ocuciło ją wściekłe spojrzenie dowódcy.
Stał niedaleko.
Odgradzała ich ściana ognia.
Odbijał się w jego szkarłatnej zbroi.
W jego stalowych oczach płonęła nienawiść.
Wtedy cofnęła się.
Zobaczyła, że jej sukienka zajęła się od wszech otaczającego ognia.
Chciała sięgnąć po różdżkę, ale został z niej tylko popiół.
Odwróciła się.
Jedyna droga ucieczki, ta za jej plecami, właśnie się zamykała.
Chciała uciec jak najdalej...
- Ptysiu. - Syknął druid potrząsając nią lekko.
- Feluś... - Czarodziejka rzuciła się na szyję zbaraniałego chłopaka i wybuchnęła płaczem.
Pieprz wyskoczył z jamy.
Krata nie była dla niego żadną przeszkodą.
Podobnie jak stojące na straży driady.
Czuł, jak oplata go szał.
Demon budził się do życia, sycąc się krwią zabitych.
Wiedział, że za chwilę straci kontrolę.
Normalnie nie dopuściłby do tego.
Ale przecież była czarodziejka.
Ona potrafiła go zatrzymać.
Mógł jej zaufać.
I musiał ją ochronić.
Zadrżał.
Przemiana okazała się trudniejsza niż myślał.
Dłuższą chwilę walczył o oddech.
Nie zauważył driady, która przyszła z informacjami dla strażniczek.
Zacisnął zęby i zmusił się do działania.
Udało mu się zrzucić im linę.
Kiedy z jamy wyleciała sowa, wciągnął czarodziejkę na górę.
W obozie wybuchło zamieszanie.
Nie mógł czekać dłużej.
Musiał zaufać druidowi.
Wierzyć, że zaprowadzi Muffinkę w bezpieczne miejsce.
On sam musiał kupić im trochę czasu.
Nie oglądając się uwolnił demona.
Ogromy wilk puścił się dzikim pędem w stronę obozu.
Driady wyszły mu na spotkanie z napiętymi łukami i ostrymi oszczepami.
Jeszcze nie wiedziały, że taką bronią nic nie zdziałają...
Ktoś krzyknął.
Gałęzie potężnego dębu zaszumiały.
Czarna jak noc bestia obnażyła ostre kły.
Pomknęły strzały.
Wilk zatrzymał się.
Dziesiątki strzał dosięgły celu.
Przemknęły przez ciało demona rozbryzgując setki fioletowych iskier.
Zapłonęły suche liście.
Dowódca napełnił kufel.
Ktoś powinien go powstrzymać.
Ale był w pokoju zupełnie sam.
Miał wakacje.
Ze złością zarzucił brodę na plecy.
Po raz kolejny wpadła mu do kufla.
Gdzie się podziewał ten piekielny demon?
Nie było go druga dobę.
Jasne, dał mu tydzień, ale ile można szukać jakiejś cholernej sowy?
Zresztą na diabła był im ten druid?
Z irytacją pociągnął potężny łyk gorzałki.
W sumie w Nawiedzonym Lesie okazał się wyjątkowo przydatny.
Było w nim coś podejrzanego.
Należało zgłębić temat.
Oczywiście pod warunkiem, że go znajdą.
Uniósł kufel do ust.
Ból eksplodował niespodziewanie, zwalając Karasu z krzesła.
Jego bark zapłonął.
Z trudem powstrzymał krzyk.
Zdarł koszulę, dysząc ciężko.
Tatuaż płonął fioletowym światłem.
Dosłownie.
Dowódca oprócz bólu poczuł również strach.
A potem stracił przytomność.
Ocuciła go zimna woda.
Parsknął i poderwał się z podłogi, potykając o swoją brodę.
Hajmidal złapał go w ostatniej chwili.
- Niech cię szlag. - Mruknął. - Masz zamiar zapić się na śmierć?
- To nie... - Zaczął Karasu rozglądając się nieco nieprzytomnie.
Zastępca stanowczym ruchem posadził go na krześle.
Usiadł naprzeciwko i utkwił spojrzenie w dowódcy.
Karasu dotknął przygasającego tatuażu.
Syknął.
- Pieprz się zerwał z łańcucha. - Powiedział cicho.
Po jego alkoholowym upojeniu zostało tylko wspomnienie.
Hajmidal w pierwszej chwili myślał, że dowódca bredzi.
Karasu patrzył, jak w oczach zastępcy pojawia się cień strachu.
- Jak się zerwał? Przecież...
- Nie wiem. - Dowódca wstał i zaczął nerwowo przechadzać się po pokoju.
- Karasu, do jasnej cholery! Przecież ona jest tam z nim, oni...
- Komu ty to tłumaczysz?
- Niech to szlag... Czeka nas lincz... Jeśli on ruszy chłopów...
- Nie ruszy.
- Skąd to możesz wiedzieć?!- Wściekł się oficer. - To pieprzony demon! On nie ma sumienia, nie ma hamulców! Na Rahaię...
- Przestań jęczeć! - Syknął Karasu. - Myślisz, że o tym nie wiem? Lepiej rusz głową, co zrobić!
- A co my możemy zrobić? Zabarykadować mury i poprosić kapłanów, żeby odprawili jakiś rytuał ochronny?
Mogli zrobić coś jeszcze.
Konkretnie on, Hajmidal, mógł.
- Coś wymyśliłeś. - Stwierdził Karasu przyglądając mu się uważnie.
- Musimy iść. - Druid pogładził Muffinkę po głowie.
Puszkin syknął ostrzegawczo.
Czarodziejka odsunęła się od druida.
Mimo mroku zobaczył jej strach.
Poczuł, jak jej palce zaciskają się kurczowo na jego dłoni.
Bardzo powoli obrócił się i zobaczył, co ją tak wystraszyło.
W mroku płonęły dzikie, fioletowe ślepia.
Druid zamarł.
Zza chmur wyszedł księżyc.
Otoczyła ich głucha cisza.
Las wydawał się martwy.
Puszkin zawiercił się na bereciku.
Demon wszedł w plamę księżycowego światła.
Czarodziejka drgnęła.
Wielki wilk trzymał w zębach jej laskę.
Z pyska kapała krew.
- Nie masz przypadkiem ciastka? - Zapytała cicho, delikatnie ściskając dłoń druida.
- Zeżarłem wszystkie w tej piekielnej jamie. Mam żelka. Ostatniego.
- Dawaj. - Czarodziejka wzięła głęboki oddech, nie spuszczając wzroku z palących, fioletowych ślepi.
Druid pogrzebał w tunice.
Demon zawarczał głucho.
Kwitnący Ziemniak zamarł.
- Nie przejmuj się, on nie może atakować towarzyszy misji. - Szepnęła czarodziejka wyciągając żelka z jego ręki.
- Od kiedy ratowanie Ziemniaka to oficjalna misja? - Zapytał cicho.
Czarodziejka zamarła.
No tak, o tym nie pomyślała.
- Czyli on może nas zeżreć?
- Nie wiem jak ciebie, skoro jesteście w jednej gildii. Ja do niej nie należę. Oficjalnie.
Muffinka zdenerwowała się jeszcze bardziej.
Nie pozwoli temu świrowi skrzywdzić Fela.
Nie po tym wszystkim.
Zebrała cała swoją odwagę i zrobił krok w stronę demona.
Wilk zawarczał wściekle.
Białe zęby zacisnęły się na lasce, która zatrzeszczała paskudnie.
Muffinka przełknęła nerwowo ślinę.
Puszkin schował się pod berecik.
Czarodziejka czuła jak drży.
Skoro bał się nawet nieustraszony szyszak, było naprawdę źle.
- Zobacz. - Zebrała się na odwagę i wyciągnęła w stronę wilka rękę z żelką.
Demon zastrzygł puchatymi uszami.
Jednak warczenie nie ustało.
- Następnym razem będę pamiętał, żeby zawsze mieć przy sobie ciastko. - Szepnął druid.
Czarodziejka straciła pewność siebie.
Miała ochotę uciec.
Bała się.
Dawno nie czuła tego obezwładniającego strachu.
I to, paradoksalnie, było winą rycerza, przy którym ostatnio czuła się bezpiecznie.
Jak mogła się tak pomylić?
Teraz widziała jaki jest naprawdę.
Czym jest.
I zupełnie jej się to nie podobało.
Pasja z jaką mordował.
Łatwość, z jaką rozrywał kolejne ofiary.
Ich bezradność wobec jego przerażającej mocy.
Jego dzikość.
A jednak stał teraz przed nią, z jej laską w pysku.
Dlaczego?
Wyglądał, jakby miał się na nich rzucić.
A z drugiej strony, w jakiejś części, musiał być tym znajomym rycerzem, skoro zadał sobie trud odnalezienia jej broni.
- Pieprz... - Szepnęła słabo.
Demon zrobił krok w ich stronę.
Druid stracił cierpliwość.
Zasłonił sobą czarodziejkę.
- Obiecałem, że nic ci się nie stanie.
- Jemu obiecałeś! - Czarodziejka poczuła złość.
- To nie jest dobry moment na sprzeczkę. - Przypomniał cicho druid.
- Niech was wszystkich szlag! Oddawaj laskę! - Wrzasnęła w stronę demona.
Wilk schylił głowę, puszczając broń, która miękko upadła na leśną ściółkę i potoczyła się pod nogi czarodziejki.
Muffinka z niedowierzaniem sięgnęła po ośliniony kij.
Spojrzała na Pieprza.
Fiolet w jego oczach zmienił się w czekoladowy brąz.
Wilk usiadł i podrapał się za uchem.
- On chyba żartuje... - Sapnął druid opierając się o najbliższy pień.
Muffinka z obrzydzeniem wytarła laskę o garść liści.
Zerknęła na demona.
Jasne była mu wdzięczna.
Bez niego nie znalazłaby druida.
I pewnie nie wyszliby żywi z tej jamy.
No i straciłaby swoją laskę.
W sumie, jakby driady ich wykończyły, to brak ulubionej broni nie miałby znaczenia, ale jednak.
Musiała przyznać, że Pieprzowi należą się porządne podziękowania.
A z drugiej strony bała się go.
Po tym, co zobaczyła w obozie.
Wiedziała, że już nigdy nie spojrzy na niego tak samo.
- Powiesz mi, jak oswoiłaś demona, skoro nawet nie jesteś wiedźmą? - Druid oparł jej rękę na ramieniu.
- Ja... Nie wiem. Chyba nie chce wiedzieć.
Wilk wyprzedził ich miękkim truchtem.
Ziemniak pociągnął Muffinkę za sobą.
- To chyba jednak nie był dobry pomysł, z tą gildią. Miałeś rację.
- Wprost przeciwnie. - Uśmiechnął się dryblas. - Myślę, że to był bardzo dobry pomysł.
Nie mam pojęcia jak to zrobiłaś, ale ten demon skoczy dla ciebie w ogień.
- Bzdury klepiesz. Jest nieobliczalny. Takiemu komuś... czemuś nie można ufać.
Świtało, kiedy Hajmidal odsunął się od maszyny do destylacji.
Ziewnął szeroko i przeciągnął się.
Z wyraźnym zadowoleniem rzucił okiem na bulgoczącą miksturę.
Był głodny i niewyspany, ale odczuwał satysfakcję.
Zresztą po nocnych rewelacjach i tak by nie zasnął.
A przy kuchni Sławko ciągle chodził głodny.
Pozostawało czekać na Pieprza.
O ile w ogóle wróci.
Wiedział, że Karasu najchętniej już by ruszył na poszukiwania demona.
Mieli jednak układ, którego musiał przestrzegać.
Zastępca przeciągnął się raz jeszcze i sięgnął po wiadra.
Pora na podlewanie.
Ledwo uporał się z chmielem, kiedy do ogrodu wsunęła się wiedźma.
Ubrana w ciemnobrązowy gorsecik i obcisłe ciemnozielone spodnie, prezentowała się bardzo korzystnie.
Kończyła właśnie wiązać gruby, złoty warkocz.
Oficer zapatrzył się oblewając sobie buty wodą.
Zaklął.
- Podobno robisz w tej mieścinie za zielarza. - Posłała mu uroczy uśmiech.
Zastępca poczuł, że dla niej to może robić nawet za świniopasa.
- To zależy. - Odpowiedział, dzielnie walcząc z jej wdziękiem.
Uniosła jedną brew.
- Od czego? - Zapytała takim tonem, że Hajmidalowi zrobiło się gorąco.
- Nie pomagam nieznajomym, a nadal nie wiem jak masz na imię.
Roześmiała się.
- Drogo sobie liczysz, za te zioła. - Zrobiła kilka kroków, rozglądając się ciekawie po ogrodzie.
Jej wzrok padł na świeżo obsadzoną grządkę.
- Ziele Rahai? - Zdziwiła się. - Do czego ci ono?
- Tak posadziłem. - Skłamał gładko.
- Ziela przeciw demonom nie sadzi się ot tak. - Zmrużyła oczy. - Napytasz sobie biedy, wojowniku.
Wzruszył szerokimi ramionami.
Przez dłuższą chwilę oglądała rośliny.
Hajmidal obserwował ją w milczeniu.
- W porządku. - Uśmiechnęła się w końcu podając mu kosz. - A teraz pozrywaj zioła dla Marceliny.
Oficer najchętniej pozrywałby ubranie z wiedźmy.
- Się robi Marcysiu. - Nie zdążył jednak zrobić kroku, kiedy wiedźma przyparła go do ściany.
Jej oczy błysnęły fioletem.
- Nazwij mnie tak raz jeszcze, a jedyne do czego będziesz się nadawał, to pielęgnacja ogródka.
Zastępca pochylił się nad wiedźmą i położył rękę na jej dłoni.
- Uwielbiam babeczki z charakterem. - Powiedział słodkim tonem.
Wyszarpała rękę i posłała mu miażdżące spojrzenie.
- Mojemu nie podołasz. - Rzuciła złośliwie.
- Nic z tego, to porządna robota.- Mruknął druid, widząc jego spojrzenie.
- Sugerujesz, że te kraty wytrzymają upór demona, maga i druida? - Białe kły błysnęły w ciemności.
- Nie mam pojęcia, co ci chodzi po głowie, ale mam przeczucie, że nie jest to nic dobrego. - Wzruszył ramionami dryblas.
Głaskał po głowie, śpiącą na jego kolanach czarodziejkę.
- Długo tu siedzisz?
- Za długo. - Druid bez trudu załapał aluzję.
- Właśnie.
Rycerz wstał i przeciągnął się.
A potem westchnął ciężko.
Wyglądało na to, że jego kolejny ekwipunek pójdzie na straty.
Przez dwadzieścia lat nie stracił tyle broni i zbroi, co przez te kilka dni z szaloną czarodziejką.
Jak tak dalej pójdzie, to słodki Ptyś, puści go z torbami.
Ale przecież nie będą siedzieć potulnie w norze, jak jakieś ziemniaki.
Zaczął się rozbierać.
- Co ty robisz? - Zdziwił się druid.
- Zamieszanie, w tym jestem naprawdę dobry. - Demon posłał mu dziwny uśmiech.
- Słuchaj, tam są setki driad. Wojowniczek.
- Nie martw się, ty będziesz musiał tylko zadbać o to, żeby ją stąd wyprowadzić.
- A ty co? Zatrzymasz cały obóz driad? Nie bądź śmieszny.
- Och, zapewniam cię, że nie będzie w tym nic śmiesznego. - Ton Pieprza był lodowaty.
- Im chodzi tylko i wyłącznie o mnie. - Zawahał się Chudy chłopak. - Może po prostu...
- Taa, jeśli tylko jej wyjaśnisz, to ja nie mam nic przeciwko, żeby się zwinąć i nie oglądać za siebie.
Kolejny kawałek zbroi z cichym brzdękiem wylądował na ziemi.
Czarodziejka usiadła przecierając oczy.
- O czym rozmawiacie? - Stłumiła ziewnięcie.
- O kwiatkach i pszczółkach. - Mruknął druid.
- Pójdziesz z Ziemniakiem i pilnuj go jak oka w głowie. A ty zadbaj, żeby niczego nie podpaliła.
- Tak, biegniemy, lecimy i pędzimy, tylko jak niby... - Czarodziejka umilkła, kiedy od ziemi oderwał się wielki, czarny kształt.
Wilk odbił się od ściany.
Białe kły z paskudnym trzaskiem zmiażdżyły kratę, której części poleciały w dół.
Druid mocno objął czarodziejkę, chroniąc ją przed ostrymi odłamkami drzewa.
Na górze zakotłowało się.
Muffinka nieprzytomnie patrzyła na roztrzaskaną u jej stóp kratę.
- Bez laski nie uniosę nas w górę...
Na głowę druida spadło jakieś pnącze.
Szarpnięciem sprawdził wytrzymałość i przyciągnął do siebie czarodziejkę.
- Trzymaj mocno. - Polecił zmieniając się w sowę.
Muffinka zdążyła złapać pnącze, nim sowa wyleciała z jamy.
Poczuła szarpnięcie i błyskawicznie, brudząc po drodze całą togę, znalazła się na górze.
Pełniące wartę driady leżały bez życia na ziemi.
Sowa zatrzepotała skrzydłami.
Z obozu doleciały ich wściekłe pokrzykiwania.
Druid złapał czarodziejkę z rękę i szarpnął.
- A moja laska? - Zapytała słabo, niemal potykając się o trupa jednej z driad.
- Poważnie? - Parsknął z niedowierzaniem druid, ciągnąc ją za sobą.
Przedzierali się przez ciemny, gęsty las.
Musieli obejść obóz, żeby odbić na wschód.
Czarodziejka, ściskając mocno dłoń druida, co i rusz patrzyła w stronę siedziby driad.
Ukryci w leśnej gęstwinie doskonale widzieli, co działo się na rozświetlonej płomieniami polanie.
- Nie patrz tam. - Powiedział cicho dryblas.
Łatwo powiedzieć.
Fioletowe płomienie przyciągały jej wzrok.
Nie potrafiła im się oprzeć.
I przez nie widziała za dużo.
Rzeź, której oglądać nie chciała.
Druid poczuł, że jej dłoń drży.
Przyciągnął ją i zmusił, żeby spojrzała na niego.
- Nie patrz na to. - Zagarnął ją ramieniem i poprowadził w głąb lasu.
Szli w milczeniu.
Otaczał ich mrok, a mimo to czarodziejka miała przed oczami fioletowy ogień.
Czarną bestię siejąca spustoszenie w obozie.
Driady umierające wśród dzikich wrzasków.
Demona, który pławił się w krwi.
Szła jak w transie, aż do niej dotarło, że w końcu przecież wilk podąży ich śladem.
Ogarnął ją strach.
Mocniej wtuliła się w druida.
Bez laski była bezbronna.
Nie mogła prawidłowo skanalizować mocy bez pomocy magicznego drewna.
- Co zrobimy, kiedy on nas znajdzie? - Spytała cicho.
Chłopak zatrzymał się i popatrzył na czarodziejkę.
- Przecież to twój... przyjaciel?
- To... to coś nie jest moim przyjacielem. - Wydusiła Muffinka, unikając jego spojrzenia.
Nawet nie mogła zacisnąć powiek, bo ciągle widziała ogromnego wilka rozrywającego z furią kolejną driadę.
Lejącą się krew.
I płomienie.
Ogień, który pochłaniał wszystko...
Dziewczynka opuściła rękę.
Dymiąca różdżka upadła na ziemię.
Wszystko płonęło.
Ktoś coś krzyczał.
Czarny dym wzbił się wysoko w niebo.
Pole zajęło się błyskawicznie.
Nie mieli szans.
Nie widziała jak umierali.
Dym i ogień przesłoniły wszystko.
Nie zagłuszyły jednak strasznych wrzasków.
Czarodziejka stała skamieniała i słuchała, jak umierają jej towarzysze broni.
Miała wrażenie, że wrosła w płonącą ziemię.
Coraz trudniej było jej złapać oddech.
Ocuciło ją wściekłe spojrzenie dowódcy.
Stał niedaleko.
Odgradzała ich ściana ognia.
Odbijał się w jego szkarłatnej zbroi.
W jego stalowych oczach płonęła nienawiść.
Wtedy cofnęła się.
Zobaczyła, że jej sukienka zajęła się od wszech otaczającego ognia.
Chciała sięgnąć po różdżkę, ale został z niej tylko popiół.
Odwróciła się.
Jedyna droga ucieczki, ta za jej plecami, właśnie się zamykała.
Chciała uciec jak najdalej...
- Ptysiu. - Syknął druid potrząsając nią lekko.
- Feluś... - Czarodziejka rzuciła się na szyję zbaraniałego chłopaka i wybuchnęła płaczem.
Pieprz wyskoczył z jamy.
Krata nie była dla niego żadną przeszkodą.
Podobnie jak stojące na straży driady.
Czuł, jak oplata go szał.
Demon budził się do życia, sycąc się krwią zabitych.
Wiedział, że za chwilę straci kontrolę.
Normalnie nie dopuściłby do tego.
Ale przecież była czarodziejka.
Ona potrafiła go zatrzymać.
Mógł jej zaufać.
I musiał ją ochronić.
Zadrżał.
Przemiana okazała się trudniejsza niż myślał.
Dłuższą chwilę walczył o oddech.
Nie zauważył driady, która przyszła z informacjami dla strażniczek.
Zacisnął zęby i zmusił się do działania.
Udało mu się zrzucić im linę.
Kiedy z jamy wyleciała sowa, wciągnął czarodziejkę na górę.
W obozie wybuchło zamieszanie.
Nie mógł czekać dłużej.
Musiał zaufać druidowi.
Wierzyć, że zaprowadzi Muffinkę w bezpieczne miejsce.
On sam musiał kupić im trochę czasu.
Nie oglądając się uwolnił demona.
Ogromy wilk puścił się dzikim pędem w stronę obozu.
Driady wyszły mu na spotkanie z napiętymi łukami i ostrymi oszczepami.
Jeszcze nie wiedziały, że taką bronią nic nie zdziałają...
Ktoś krzyknął.
Gałęzie potężnego dębu zaszumiały.
Czarna jak noc bestia obnażyła ostre kły.
Pomknęły strzały.
Wilk zatrzymał się.
Dziesiątki strzał dosięgły celu.
Przemknęły przez ciało demona rozbryzgując setki fioletowych iskier.
Zapłonęły suche liście.
Dowódca napełnił kufel.
Ktoś powinien go powstrzymać.
Ale był w pokoju zupełnie sam.
Miał wakacje.
Ze złością zarzucił brodę na plecy.
Po raz kolejny wpadła mu do kufla.
Gdzie się podziewał ten piekielny demon?
Nie było go druga dobę.
Jasne, dał mu tydzień, ale ile można szukać jakiejś cholernej sowy?
Zresztą na diabła był im ten druid?
Z irytacją pociągnął potężny łyk gorzałki.
W sumie w Nawiedzonym Lesie okazał się wyjątkowo przydatny.
Było w nim coś podejrzanego.
Należało zgłębić temat.
Oczywiście pod warunkiem, że go znajdą.
Uniósł kufel do ust.
Ból eksplodował niespodziewanie, zwalając Karasu z krzesła.
Jego bark zapłonął.
Z trudem powstrzymał krzyk.
Zdarł koszulę, dysząc ciężko.
Tatuaż płonął fioletowym światłem.
Dosłownie.
Dowódca oprócz bólu poczuł również strach.
A potem stracił przytomność.
Ocuciła go zimna woda.
Parsknął i poderwał się z podłogi, potykając o swoją brodę.
Hajmidal złapał go w ostatniej chwili.
- Niech cię szlag. - Mruknął. - Masz zamiar zapić się na śmierć?
- To nie... - Zaczął Karasu rozglądając się nieco nieprzytomnie.
Zastępca stanowczym ruchem posadził go na krześle.
Usiadł naprzeciwko i utkwił spojrzenie w dowódcy.
Karasu dotknął przygasającego tatuażu.
Syknął.
- Pieprz się zerwał z łańcucha. - Powiedział cicho.
Po jego alkoholowym upojeniu zostało tylko wspomnienie.
Hajmidal w pierwszej chwili myślał, że dowódca bredzi.
Karasu patrzył, jak w oczach zastępcy pojawia się cień strachu.
- Jak się zerwał? Przecież...
- Nie wiem. - Dowódca wstał i zaczął nerwowo przechadzać się po pokoju.
- Karasu, do jasnej cholery! Przecież ona jest tam z nim, oni...
- Komu ty to tłumaczysz?
- Niech to szlag... Czeka nas lincz... Jeśli on ruszy chłopów...
- Nie ruszy.
- Skąd to możesz wiedzieć?!- Wściekł się oficer. - To pieprzony demon! On nie ma sumienia, nie ma hamulców! Na Rahaię...
- Przestań jęczeć! - Syknął Karasu. - Myślisz, że o tym nie wiem? Lepiej rusz głową, co zrobić!
- A co my możemy zrobić? Zabarykadować mury i poprosić kapłanów, żeby odprawili jakiś rytuał ochronny?
Mogli zrobić coś jeszcze.
Konkretnie on, Hajmidal, mógł.
- Coś wymyśliłeś. - Stwierdził Karasu przyglądając mu się uważnie.
- Musimy iść. - Druid pogładził Muffinkę po głowie.
Puszkin syknął ostrzegawczo.
Czarodziejka odsunęła się od druida.
Mimo mroku zobaczył jej strach.
Poczuł, jak jej palce zaciskają się kurczowo na jego dłoni.
Bardzo powoli obrócił się i zobaczył, co ją tak wystraszyło.
W mroku płonęły dzikie, fioletowe ślepia.
Druid zamarł.
Zza chmur wyszedł księżyc.
Otoczyła ich głucha cisza.
Las wydawał się martwy.
Puszkin zawiercił się na bereciku.
Demon wszedł w plamę księżycowego światła.
Czarodziejka drgnęła.
Wielki wilk trzymał w zębach jej laskę.
Z pyska kapała krew.
- Nie masz przypadkiem ciastka? - Zapytała cicho, delikatnie ściskając dłoń druida.
- Zeżarłem wszystkie w tej piekielnej jamie. Mam żelka. Ostatniego.
- Dawaj. - Czarodziejka wzięła głęboki oddech, nie spuszczając wzroku z palących, fioletowych ślepi.
Druid pogrzebał w tunice.
Demon zawarczał głucho.
Kwitnący Ziemniak zamarł.
- Nie przejmuj się, on nie może atakować towarzyszy misji. - Szepnęła czarodziejka wyciągając żelka z jego ręki.
- Od kiedy ratowanie Ziemniaka to oficjalna misja? - Zapytał cicho.
Czarodziejka zamarła.
No tak, o tym nie pomyślała.
- Czyli on może nas zeżreć?
- Nie wiem jak ciebie, skoro jesteście w jednej gildii. Ja do niej nie należę. Oficjalnie.
Muffinka zdenerwowała się jeszcze bardziej.
Nie pozwoli temu świrowi skrzywdzić Fela.
Nie po tym wszystkim.
Zebrała cała swoją odwagę i zrobił krok w stronę demona.
Wilk zawarczał wściekle.
Białe zęby zacisnęły się na lasce, która zatrzeszczała paskudnie.
Muffinka przełknęła nerwowo ślinę.
Puszkin schował się pod berecik.
Czarodziejka czuła jak drży.
Skoro bał się nawet nieustraszony szyszak, było naprawdę źle.
- Zobacz. - Zebrała się na odwagę i wyciągnęła w stronę wilka rękę z żelką.
Demon zastrzygł puchatymi uszami.
Jednak warczenie nie ustało.
- Następnym razem będę pamiętał, żeby zawsze mieć przy sobie ciastko. - Szepnął druid.
Czarodziejka straciła pewność siebie.
Miała ochotę uciec.
Bała się.
Dawno nie czuła tego obezwładniającego strachu.
I to, paradoksalnie, było winą rycerza, przy którym ostatnio czuła się bezpiecznie.
Jak mogła się tak pomylić?
Teraz widziała jaki jest naprawdę.
Czym jest.
I zupełnie jej się to nie podobało.
Pasja z jaką mordował.
Łatwość, z jaką rozrywał kolejne ofiary.
Ich bezradność wobec jego przerażającej mocy.
Jego dzikość.
A jednak stał teraz przed nią, z jej laską w pysku.
Dlaczego?
Wyglądał, jakby miał się na nich rzucić.
A z drugiej strony, w jakiejś części, musiał być tym znajomym rycerzem, skoro zadał sobie trud odnalezienia jej broni.
- Pieprz... - Szepnęła słabo.
Demon zrobił krok w ich stronę.
Druid stracił cierpliwość.
Zasłonił sobą czarodziejkę.
- Obiecałem, że nic ci się nie stanie.
- Jemu obiecałeś! - Czarodziejka poczuła złość.
- To nie jest dobry moment na sprzeczkę. - Przypomniał cicho druid.
- Niech was wszystkich szlag! Oddawaj laskę! - Wrzasnęła w stronę demona.
Wilk schylił głowę, puszczając broń, która miękko upadła na leśną ściółkę i potoczyła się pod nogi czarodziejki.
Muffinka z niedowierzaniem sięgnęła po ośliniony kij.
Spojrzała na Pieprza.
Fiolet w jego oczach zmienił się w czekoladowy brąz.
Wilk usiadł i podrapał się za uchem.
- On chyba żartuje... - Sapnął druid opierając się o najbliższy pień.
Muffinka z obrzydzeniem wytarła laskę o garść liści.
Zerknęła na demona.
Jasne była mu wdzięczna.
Bez niego nie znalazłaby druida.
I pewnie nie wyszliby żywi z tej jamy.
No i straciłaby swoją laskę.
W sumie, jakby driady ich wykończyły, to brak ulubionej broni nie miałby znaczenia, ale jednak.
Musiała przyznać, że Pieprzowi należą się porządne podziękowania.
A z drugiej strony bała się go.
Po tym, co zobaczyła w obozie.
Wiedziała, że już nigdy nie spojrzy na niego tak samo.
- Powiesz mi, jak oswoiłaś demona, skoro nawet nie jesteś wiedźmą? - Druid oparł jej rękę na ramieniu.
- Ja... Nie wiem. Chyba nie chce wiedzieć.
Wilk wyprzedził ich miękkim truchtem.
Ziemniak pociągnął Muffinkę za sobą.
- To chyba jednak nie był dobry pomysł, z tą gildią. Miałeś rację.
- Wprost przeciwnie. - Uśmiechnął się dryblas. - Myślę, że to był bardzo dobry pomysł.
Nie mam pojęcia jak to zrobiłaś, ale ten demon skoczy dla ciebie w ogień.
- Bzdury klepiesz. Jest nieobliczalny. Takiemu komuś... czemuś nie można ufać.
Świtało, kiedy Hajmidal odsunął się od maszyny do destylacji.
Ziewnął szeroko i przeciągnął się.
Z wyraźnym zadowoleniem rzucił okiem na bulgoczącą miksturę.
Był głodny i niewyspany, ale odczuwał satysfakcję.
Zresztą po nocnych rewelacjach i tak by nie zasnął.
A przy kuchni Sławko ciągle chodził głodny.
Pozostawało czekać na Pieprza.
O ile w ogóle wróci.
Wiedział, że Karasu najchętniej już by ruszył na poszukiwania demona.
Mieli jednak układ, którego musiał przestrzegać.
Zastępca przeciągnął się raz jeszcze i sięgnął po wiadra.
Pora na podlewanie.
Ledwo uporał się z chmielem, kiedy do ogrodu wsunęła się wiedźma.
Ubrana w ciemnobrązowy gorsecik i obcisłe ciemnozielone spodnie, prezentowała się bardzo korzystnie.
Kończyła właśnie wiązać gruby, złoty warkocz.
Oficer zapatrzył się oblewając sobie buty wodą.
Zaklął.
- Podobno robisz w tej mieścinie za zielarza. - Posłała mu uroczy uśmiech.
Zastępca poczuł, że dla niej to może robić nawet za świniopasa.
- To zależy. - Odpowiedział, dzielnie walcząc z jej wdziękiem.
Uniosła jedną brew.
- Od czego? - Zapytała takim tonem, że Hajmidalowi zrobiło się gorąco.
- Nie pomagam nieznajomym, a nadal nie wiem jak masz na imię.
Roześmiała się.
- Drogo sobie liczysz, za te zioła. - Zrobiła kilka kroków, rozglądając się ciekawie po ogrodzie.
Jej wzrok padł na świeżo obsadzoną grządkę.
- Ziele Rahai? - Zdziwiła się. - Do czego ci ono?
- Tak posadziłem. - Skłamał gładko.
- Ziela przeciw demonom nie sadzi się ot tak. - Zmrużyła oczy. - Napytasz sobie biedy, wojowniku.
Wzruszył szerokimi ramionami.
Przez dłuższą chwilę oglądała rośliny.
Hajmidal obserwował ją w milczeniu.
- W porządku. - Uśmiechnęła się w końcu podając mu kosz. - A teraz pozrywaj zioła dla Marceliny.
Oficer najchętniej pozrywałby ubranie z wiedźmy.
- Się robi Marcysiu. - Nie zdążył jednak zrobić kroku, kiedy wiedźma przyparła go do ściany.
Jej oczy błysnęły fioletem.
- Nazwij mnie tak raz jeszcze, a jedyne do czego będziesz się nadawał, to pielęgnacja ogródka.
Zastępca pochylił się nad wiedźmą i położył rękę na jej dłoni.
- Uwielbiam babeczki z charakterem. - Powiedział słodkim tonem.
Wyszarpała rękę i posłała mu miażdżące spojrzenie.
- Mojemu nie podołasz. - Rzuciła złośliwie.
_________________
– A jeśli pewnego dnia będę musiał odejść? – spytał Krzyś, ściskając Misiową łapkę. – Co wtedy?
– Nic wielkiego. – zapewnił go Puchatek. – Posiedzę tu sobie i na Ciebie poczekam. Kiedy się kogoś kocha, to ten drugi ktoś nigdy nie znika.
1
Dzisiejsza część jest ze specjalną dedykacją dla naszego Ptysia. 100 lat!
Część dziesiąta
– A jeśli pewnego dnia będę musiał odejść? – spytał Krzyś, ściskając Misiową łapkę. – Co wtedy?
– Nic wielkiego. – zapewnił go Puchatek. – Posiedzę tu sobie i na Ciebie poczekam. Kiedy się kogoś kocha, to ten drugi ktoś nigdy nie znika.
Część dziesiątaCzarodziejka zatrzymała się.
- Nie mam już siły. - Westchnęła, osuwając się na kolana.
Druid przyklęknął obok niej.
- Niedługo wyjdziemy z lasu. Zrobimy sobie postój nad jeziorem.
Muffinka pokręciła głową.
Wilk zawrócił.
- Co jest? - Zbliżył się do klęczących postaci.
- Nie podchodź. - Czarodziejka oparła laskę na piersi demona.
Cofnął się.
- Musimy wyjść z lasu. - Mruknął, unikając jej spojrzenia.
- Ja nie mam siły. - Zaprotestowała Muffinka.
Pieprz przeczesał czujnym spojrzeniem okoliczne krzaki.
- Mogę cię wziąć. - Zrobił krok w jej stronę.
Kij dźgnął go boleśnie.
- Mowy nie ma. - Powiedziała takim tonem, że demon skulił się w sobie.
Rzucił bezradne spojrzenie na druida.
Chłopka wzruszył ramionami.
- Przecież cię nie skrzywdzę. - Wielki wilk położył się na ziemi i podczołgał kawałek.
Oberwał laską po głowie.
Ziemniak złapał kij.
- Powinnaś go posłuchać.
- Jego? Chyba żartujesz. - Wściekła się czarodziejka. - Róbcie sobie co chcecie, ja tu będę spać!
Druid westchnął.
Wilk śmignął między drzewami.
- Śpijcie, będę pilnował. - Warknął z wyraźną irytacją.
Czarodziejka wtuliła się w dryblasa i zasnęła niemal od razu.
Chłopak przykrył ją swoją peleryną.
Sam nie mógł zasnąć, ale wyciągnął się na suchych liściach patrzył na jaśniejące, między koronami drzew, niebo.
Dziwnie czuł się ze świadomością, że ten pogrom wśród driad, to właściwie jego wina.
W końcu musiało do tego dojść.
Wiedział o tym, od dnia, w którym postanowił związać swój los z tą małą, szaloną dziewczynką.
Latami starał się unikać wchodzenia w jawny konflikt z nimfami leśnymi, którym zawdzięczał życie.
W końcu to one go przygarnęły i wychowały.
Nauczyły wszystkiego na temat pułapek.
Nic dziwnego, że przeprowadzenie Gryfów przez Nawiedzony Las odebrały jako zdradę.
Siedząc w jamie miał jeszcze nadzieję, że jakoś się to wszystko rozejdzie po kościach.
No ale teraz było pozamiatane.
Naprawdę nie spodziewał się, że ktoś się o niego upomni.
Przecież nie należał do gildii.
No dobrze, gdzieś tam przemknęło mu przez głowę, że może Muffinka będzie go szukać.
Ale przecież wiedział, że nie miałaby szans.
W życiu nie przypuszczał, że ten obłąkany demon pójdzie razem z nią.
Czego on właściwie od niej chciał?
Przecież nie polubili się od pierwszego wejrzenia.
A potem było już tylko gorzej.
Prawie go zabiła.
I to nie jeden raz.
Tak czy inaczej, nagrabił sobie.
Druid podejrzewał, że demon narobił sobie problemów nie tylko u Ptysia.
Sam nie wiedział, kiedy zasnął.
Obudziło go szturchanie.
Niechętnie otworzył oczy.
Trafił na czekoladowe spojrzenie, a senność przeszła mu jak ręką odjął.
- Ktoś się zbliża. - Warknął wilk. - Ale to nie driady.
Druid połaskotał czarodziejkę po policzku.
Muffinka otworzyła oczy i od razu poczęstowała Pieprza złym spojrzeniem.
Cofnął się zanim zdążyła sięgnąć po laskę.
Dostrzegli ruch między drzewami.
Zbliżali się jeźdźcy.
Czarodziejka pozbierała się z ziemi.
Pieprz przysiadł poza zasięgiem jej laski.
Druid otrzepał pelerynę z liści.
Zza drzew wyjechało dwóch jeźdźców.
Dziewczyna dosiadająca siwej klaczy, miała lekką zbroję, a u boku miecz.
Towarzyszył jej wysuszony, chudziutki i wysoki rycerz z długimi, brązowymi wąsami.
Jego wierzchowiec był do niego bardzo podobny.
Dwie grupy dziwnych podróżnych mierzyły się wzrokiem.
W niebieskozielonych oczach dziewczyny zaigrało rozbawienie.
- Mag, druid i... - Zawahała się przekrzywiając lekko głowę.
Ciemnozłote włosy spłynęły łagodną falą po jej ramieniu.
- wilk?
- No, no. - Przedrzeźniła ją czarodziejka. - Dwójka szanownych rycerzy.
Dziewczyna na koniu roześmiała się serdecznie.
- Moja wina, przecież to my tak bezceremonialnie wjechaliśmy na was, wypada się przedstawić.
Długi rycerz zdjął hełm i skłonił się.
- Sir Seler herbu Zwiędła Pietroszka, uszanowanko.
Muffinka wytrzeszczyła oczy.
Zupełnie nie o to jej chodziło.
Chciała, żeby jeźdźcy pojechali w cholerę.
Ale oni najwyraźniej mieli ochotę na zawarcie znajomości.
Dziewczyna w zbroi zeskoczyła lekko z konia.
- Jestem Czębria. - Wyciągnęła rękę do stojącej sztywno czarodziejki.
Ptysia kusiło, żeby ją olać.
Zacisnęła palce na lasce.
Ale dziewczyna uśmiechała się tak pogodnie, że zdawała się zarażać dobrym humorem.
Uścisnęła wyciągnięta dłoń.
- Muffinkowa czarodziejka.
- Słyszałam o tobie. - Klasnęła w dłonie wojowniczka.
- Feluś. - Druid ocknął się i wyciągnął rękę w stronę Czębri.
Zignorował parsknięcie czarodziejki.
Rycerz zwany Selerem skinął głową.
Najwyraźniej nie miał zamiaru zsiadać ze swojej chudej szkapy.
- Macie pięknego wilka. - Powiedziała dziewczyna przykucając.
Wyciągnęła rękę w stronę Pieprza.
- Szkoda zachodu, ma wściekliznę. - Rzuciła Muffinka. - I pchły.
Demon posłał jej rozbawione spojrzenie, a potem wesołym truchtem pobiegł przed siebie.
- No tak, to my też się zbieramy. - Burknęła czarodziejka.
- A dokąd idziecie? - Zaciekawiła się wojowniczka. - O ile to nie tajemnica. - Dorzuciła
szybko na widok miny Muffinki.
- Do domu.
- Do siedziby Gryfa.
- Jesteście z gildii Złotego Gryfa?
Czarodziejka zgromiła druida spojrzeniem.
Się chłopak rozgadał, jak nigdy.
Usłyszeli ponaglające szczekanie.
- Na nas już pora. Było miło i tak dalej...
- My też jedziemy do Miasta. - Dziewczyna oparła ręce na biodrach.
- Wszystkie... eee... rycerzyce są takie uparte?
- Wolę określenie paladynka. - Dziewczyna ruszyła dziarskim krokiem.
Siwa klacz podążyła za nią.
Czarodziejka westchnęła ciężko.
Drzemkę Karasu przerwało pukanie.
Niechętnie otworzył oczy.
Broda nadal tam była.
- Wynocha. - Poradził komuś za drzwiami.
Jedyną osobą, jak miała tu wstęp w ostatnich dniach był Hajmidal.
Zastępca podrzucał dowódcy jedzenie i dobrą gorzałkę.
Nawet Albert dostał eksmisję.
Niezadowolony gryf snuł się po cały miasteczku.
Dodatkowym nieszczęściem, okazał się brak ciastek.
Nowy kucharz upiekł je tylko raz.
Były twarde, smakowały jak piasek, a wyglądały jeszcze gorzej.
Uparciuch za drzwiami nie odpuszczał.
Z podwórka dobiegł wesoły śpiew zastępcy i healera Orety.
- Karasu, musimy pogadać.
Dowódca przejechał dłonią po twarzy.
Wstał zwinnie z łóżka, zarzucił brodę na ramię i otworzył drzwi.
Elf wytrzeszczył oczy.
A potem parsknął śmiechem.
Chichotał jak głupi, kiedy siadał przy niewielkim stoliku.
- Miło, że dostarczyłem ci takiej rozrywki. - Burknął Karasu. - A teraz gadaj czego chcesz.
- Zastanawiałem się, skąd u ciebie ta nagła potrzeba wakacji.
- Powiesz komuś, to cię zabiję.
Elf posłał mu wesołe spojrzenie.
- Szkoda by ci było najlepszego łucznika.
- Bardziej bym żałował swojej dumy.
- A tak poważniej, to zastanawiałem się, kiedy ruszymy się poza miasto.
Nie zrozum mnie źle, codzienne pijackie uczty w wydaniu Hajmidala są świetne.
- Ale ile można. - Dokończył za niego Karasu.
- Dokładnie. Poza tym gdzie podziewa się Pieprz?
- I tu dochodzimy do sedna sprawy. Wróci demon, skończą się wakacje.
Elf zmrużył oczy.
- Powinienem się martwić?
Dowódca westchnął ciężko i usiadł na drugim krześle.
Odkorkował wąską butelkę, rozlał jej zawartość do dwóch kubków.
- Szczerze mówiąc, nie mam pojęcia. Mówimy o Pieprzu, z nim nigdy nic nie wiadomo.
- Przesadzasz, on jest... naprawdę w porządku.
- Nie twierdzę, że nie. - Dowódca upił zawartość kubka.- Po prostu bywa nieobliczalny.
Zatrzymali się przy jeziorze.
Zmierzchało.
W oddali widać już było miejskie zabudowania.
Koło południa powinni być w domu.
Czarodziejka z rozbawieniem pomyślała, jak szybko udało jej się tu zadomowić.
Zerknęła na brodzącego w wodzie wilka.
Niezaprzeczalnie była to jego zasługa.
Zaakceptował ją z taka łatwością.
Nawet po tym... czego się dowiedział.
Muffinka podłubała kijem w piasku.
Chyba była trochę nie w porządku.
Przestraszył ją.
Ale w końcu nigdy nie zrobił jej krzywdy.
Miał sporo okazji.
Paladynka zdjęła zbroję, zostawiła na brzegu miecz, a potem pozbyła się ubrań i wskoczyła do jeziora.
Wilka zagapił się i nie zauważył czarodziejki, która chlusnęła na niego wodą.
Parsknął i wyskoczył na brzeg.
Muffinka pokazała mu język.
Wyciągnęła się w orzeźwiającej wodzie.
Druid ziewnął.
Podreptał za Sir Selerem pozbierać chrust na ognisko.
Konie pasły się na zielonej trawie.
Wilk wyciągnął się łapiąc ostatnie promienie słońca.
Nie spuszczał pływającej wojowniczki z oka.
Muffinka doskonale widziała jak patrzył, kiedy Czębri wyszła wreszcie z wody.
Czarodziejka prychnęła w wodę.
Zanurkowała i w końcu wyszła, żeby ogrzać się przy płonącym już ognisku.
Obok niej zmaterializowała się wilk.
Przezornie zachował dystans.
Położył przed nią martwego zająca.
- O, jaka mądra bestia. - Paladynka pokiwała z uznaniem głową. - Mogę go sprawić jeśli chcesz.
Pieprz posłał czarodziejce kpiące spojrzenie.
Zamerdał ogonem.
- Chyba czeka na pochwałę. - Uśmiechnęła się wojowniczka podnosząc królika.
Wyciągnęła rękę w stronę wilka, ale demon odskoczył zręcznie.
- Ja mu dam pochwałę. - Burknęła Muffinka zaciskając palce na lasce.
- Nie podrapiesz mnie za uszkiem? - Pieprz wywalił różowy jęzor.
Czarodziejka posłała mu mordercze spojrzenie.
Klapnęła przy ognisku, wtulając się w druida.
Milczący Seler wyciągnął z juków placki chlebowe.
- Częstujcie się. - Zachęciła ich dziewczyna, odkorkowując butelkę gorzałki.
Po posiłku czarodziejka zasnęła wtulona w druida.
Pieprz usiadł na brzegu jeziora i pilnował.
Niedaleko przysiadła paladynka.
Przez dłuższą chwilę patrzyła na ciemną taflę wody.
Potem zerknęła na wilka.
Nie zareagował.
- Idą! - Jasny wpadł na dziedziniec gildii.
Hajmidal poderwał się od stołu.
Zacisnął dłoń na domowej roboty spryskiwaczu.
Nie rozstawał się z nim od wczoraj.
Kiedy demon wejdzie do miasta, wystarczy psiknąć mu prosto w nos i to powinno załatwić sprawę.
Poczuł na sobie czyjeś spojrzenie.
Rozejrzał się.
To Marcelina bacznie obserwowała go spod złotej grzywki.
Oficer zupełnie się nie przejął.
Postanowił wyjść im na przeciw.
Właśnie przekraczali bramę główną.
Czarodziejka z druidem, w ubraniach upapranych ziemią.
Dwóch jeźdźców.
Hajmidal zagapił się na smukła dziewczynę.
Wreszcie jego wzrok padł na leniwie idącego wilka, którego czarna sierść lśniła w słońcu.
- Witajcie, widzę, że wam się udało. - Uśmiechnął się szeroko.
Zanim któreś z nich zdarzyło odpowiedzieć, zastępca doskoczył do Wilka i psiknął mu fioletową cieczą prosto w nos.
- Co ty robisz?! - Zdenerwowała się czarodziejka, kiedy demon zwalił się ciężko na ziemię.
Oficer wpatrywał się w miksturę roziskrzonym spojrzeniem.
- A niech mnie, to działa. Zabierzcie go. - Skinął na Jasnego i Deryla, którzy stali za nim.
- Oszalałeś? - Muffinka zagrodziła im drogę.
- Odsuń się. - Mruknął zastępca. - To nie są twoje sprawy.
- Nie tkniecie go. - Syknęła wyciągając przed siebie laskę.
- Słuchajcie, może... - Zaczął pojednawczo druid, stając obok Muffinki.
Przewało mu wściekłe warczenie.
Hajmidal wyciągnął szyję, żeby zobaczyć, co się dzieje za plecami czarodziejki.
Ona sama cała zesztywniała i obróciła się powoli.
Konie zarżały nerwowo.
Zjeżony, wściekły wilk ominął ich szerokim łukiem.
Jego oczy płonęły fioletem.
- O cholera... - Wydusił oficer.
- Ostrzegałam cię, geniuszu. - Za jego plecami rozległ się drwiący głos wiedźmy.
Wpatrywała się chciwie we wściekłego demona.
Westchnęła.
- Ależ on piękny.
- Dzięki za gorące powitanie, ale może byście się zmyli w cholerę? - Syknęła Muffinka.
Marcelina roześmiała się wesoło.
Ruszyła w stronę gotującego się wilka.
- Zostaw go w spokoju. - Czarodziejka zagrodziła jej drogę kijem.
- On nie jest twoją własnością. - Wiedźma popatrzyła na nią z politowaniem.
- Dobra dość tego. - Zdenerwował się Hajmidal. - Łapcie go, zanim nie będzie co zbierać.
Jasny i Deryl rozprostowali srebrne liny.
Czarodziejka popatrzyła na nich ze złością.
Stuknęła laską w ziemię.
Nic się nie stało.
- W mieście nie można czarować. - Uśmiechnął się złośliwie Hajmidal.
- Brać go.
Wojownicy zarzucili liny, Marcelina posłała siatkę w stronę wilka, który uskoczył zręcznie unikając ataku.
Obnażył zęby i zawarczał wściekle.
Wiedźma rzuciła w jego stronę garść kamieni.
Kiedy uskoczył spadły na niego liny.
Rynek miasta wypełniło wściekłe ujadanie.
Demon szarpał się dziko z zaciskającą się na nim liną.
- Przestańcie! - Krzyknęła jednocześnie paladynka i czarodziejka.
Jasny, który trzymał drugi koniec liny popatrzył niepewnie na oficera.
Lina zacisnęła się wokół czarnego pyska i szyi.
Demon padł.
Charcząc ciężko poddał się.
A potem fiolet z jego oczu zniknął.
Muffinka zobaczyła panikę w czekoladowym spojrzeniu, kiedy Deryl i Jasny z trudem podnieśli go z ziemi.
- Przecież on nic nie zrobił... - Szepnęła i poczuła, że robi jej się słabo.
Jeszcze kilka godzin temu miała ochotę go zamordować, a teraz nie mogła znieść, że dzieje mu się krzywda.
- Nic mu nie będzie. - Wzruszył ramionami Hajmidal.
Karasu patrzył na związanego wilka, który ciężko sapał na jego podłodze.
Przejechał ręką po włosach.
- Co ci w ogóle przyszło do głowy...? - Spojrzał na zastępce.
- Nie można mu ufać! Teraz jak jest...
- Idź. Zejdź mi z oczu. - Syknął lodowato dowódca.
Klęknął obok demona i zaczął ściągać z niego linę.
Skrzywił się widząc wypalone ślady.
- Niech was szlag.
Zastępca zniknął zamykając za sobą drzwi trochę za głośno.
- Pieprz... - westchnął Karasu siadając ciężko na podłodze.
Nie doczekał się reakcji.
Demon leżał oddychając ciężko.
Siedzieli tak do wieczora.
Dowódca widział, jak rany wilka powoli się zasklepiają.
- Porozmawiaj ze mną. - Poprosił w końcu.
Pieprz zebrał się ostrożnie z podłogi.
Na jego gładkiej skórze, paskudne ślady po linie, były jeszcze bardziej widoczne.
Karasu rzucił w jego stronę pled.
Demon zaciskając zęby przewiązał się nim.
- Ładna broda. - Rzucił sięgając po stojącą na stole butelkę.
Dowódca świdrował go uważnym spojrzeniem.
- Zerwałeś więź.
- Chciałeś mnie wykończyć.
- Nieprawda.
Atak był błyskawiczny.
Demon docisnął go do podłogi.
Zacisnął rękę na gardle dowódcy.
Przez chwilę tylko świdrował go spojrzeniem.
- Wiesz jak to jest, kiedy ktoś bez ostrzeżenia wyrywa część ciebie?
- Nie wiedziałem, że...
- Nie wiedziałeś. O tym, że to gówno wypali mi rany do kości, też nie wiedziałeś?
Ani o wyciągu z zioła Rahai?
- Oni się po prostu boją.
Demon zerwał się z podłogi.
- Czy ja kiedykolwiek zrobiłem coś któremuś w naszych?
Karasu usiadł na podłodze rozcierając szyję.
Spojrzał Pieprzowi w oczy.
Czerwony ślad po linie przecinał przystojną twarz sprawiając, że demon wyglądał jeszcze upiorniej.
- Nie zrobiłeś. - Przyznał dowódca.
Miał ochotę zamordować oficera.
Spodziewał się, że Pieprz będzie na niego wściekły.
Nastawił się na to.
Potrafił sobie z tym poradzić.
Jedyne, z czym nie dawał sobie rady, to rezygnacja i przerażający smutek, który czasem dopadał demona.
Kiedy Pieprz wpadał w taki stan, starał się schodzić mu z drogi.
- Może to najwyższa pora, żeby się rozstać.
- Daj spokój. - Dowódca położył mu rękę na ramieniu. - Wiesz, że cię potrzebuję.
- Potrzebujesz mojej mocy, mnie masz w dupie.
- Skończ. - Syknął Karasu popychając demona.
Pieprz wyprostował się i spojrzał mu prosto w oczy.
Paskudne poparzenia przecinały całe jego ciało.
- Może jeszcze powiesz, że ci na mnie zależy? - Uśmiechnął się złośliwie.
Dowódca westchnął.
- Przepraszam, nawaliłem. - Powiedział patrząc w czekoladowe oczy.
- Muszę to wszystko przemyśleć. Niech cię szlag. Dałem ci wszystko. - Pieprz ze złością
rzucił butelką o ścianę.
Szkło z trzaskiem rozsypało się po pokoju.
Wziął głęboki oddech.
- Co mam ci powiedzieć? - Mruknął Karasu.
- Nie wiem. Patrząc na ciebie i tak w nic nie uwierzę. Wyglądasz jak idiota.
- A możesz to zniknąć? - Spytał cicho dowódca.
Pieprz zacisną pięści i krzyknął wściekle.
- Zabiję cię kiedyś.
Karasu ani przez chwilę w to nie wątpił.
- Wiedziałem, że z tobą jest coś nie tak. Już wtedy na moście, wiedziałem.
- To po cholerę pchałeś nos w nie swoje sprawy?
- Bo kocham kłopoty. - Szepnął Pieprz przesuwając palcem po brodzie dowódcy.
Karasu poczuł niewysłowioną ulgę, kiedy ciążący mu zarost zniknął.
Odetchnął głębiej.
- Ale na smycz będziesz musiał poczekać. - Burknął demon.
- Nie wezmę cię bez tego na misję. Jak to sobie wyobrażasz?
- Świadomość, że nie jestem skazany na takiego idiotę jak ty, była całkiem miła. - Oznajmił
Pieprz zrezygnowanym tonem.
- Już nie udawaj, że tak cię to boli.
- Uważaj. - Ostrzegł go rozbawionym tonem demon - bo zostawię ci znak, tam gdzie byś go nie chciał mieć.
Dowódca odskoczył od Pieprza, który roześmiał się paskudnie.
Demon popchnął go na krzesło, a potem nachylił się i zatopił zęby w barku Karasu.
Zawirowała moc.
Pieprz wypadł z gildii.
Nie zwrócił uwagi na wołającego do niego Legglę.
Był wściekły.
Zastępcę znalazł w jego ogrodzie.
Oficer nie zdążył zareagować.
Demon z mściwą satysfakcja zmienił go w ropuchę.
- Ciesz się, złamasie, że mam fantazję. - Zawarczał odwracając się na pięcie.
Po drodze do łaźni wpadł na czarodziejkę.
Zamarł.
Ostatnio nie miał pojęcia, jak się przy niej zachować.
A co gorsze, wiedział, że nie potrafi wyplatać się z tej znajomości.
Muffinka obrzuciła go czujnym spojrzeniem, a potem przytuliła mocno.
Demon zbaraniał.
Nawet nie drgnął.
Ale szalona czarodziejka najwyraźniej nie miała zamiaru tak łatwo odpuścić.
- Myślałam, że cię wykończą. - Burknęła z okolic jego piersi.
- Sądziłem, że masz o mnie lepsze zdanie. - Spojrzał na nią rozbawiony.
Poklepał ją po plecach.
- Nic ci nie będzie? - Spytała patrząc na pręgę na jego twarzy.
Pieprz zmieszał się.
Pierwszy raz ktoś się nim przejmował.
Świdrował Muffinkę spojrzeniem, ale widział jedynie szczery niepokój.
Martwiła się.
O niego.
O pieprzonego demona, którego wszyscy się bali.
Rozbawiło go to.
I zdecydowanie poprawiło humor.
Pomyślał, że jeżeli ktokolwiek zechce skrzywdzić tę szaloną dziewczynkę, będzie się modlił o śmierć.
- Poradzę sobie. - Powiedział miękko. - Pod warunkiem, że załatwisz ciastka.
W gildii nie mają, sprawdziłem.
Roześmiała się i sprzedała demonowi kuksańca w żebra.
Pieprz z przyjemnością wyciągnął się w gorącej wodzie.
Łaźnia była niezaprzeczalnie najlepszym wynalazkiem, w tej piekielnej dziurze.
Można było wygrzać kości, zmyć z siebie trudy misji i utopić wszystkie problemy.
Demon najchętniej wcale by stąd nie wychodził.
W końcu jednak musiał się ruszyć.
Najwyższa pora odespać ostatnie zarwane noce.
Nie wiadomo, czy jutro nie ruszą jakiegoś zadania.
Niechętnie wyszedł z wody i leniwie zaczął się ubierać.
Wracając do kwatery miał zamiar zahaczyć o gospodę.
Był już niedaleko, kiedy wyłapał fragmenty rozmowy.
Bez trudu rozpoznał głos Muffinki i druida.
- Chodźmy spać. - Jęczał Ziemniak. - Jutro możemy tu wrócić.
- Jutro czeka nas depresja. - Burknęła czarodziejka.
Stuknął kufel.
Pieprz ciekawe zajrzał za róg.
Pod gospodą, przy jednym ze stołów, siedzieli jego towarzysze niedoli.
Muffinka ściskała w dłoniach wielki kufel.
Druid patrzył na nią z troską.
- Daj spokój, to tylko twoje urodziny.
- To katastrofa. - Czarodziejka potrząsnęła kuflem, rozlewając trochę gorzałki na drewniany blat.
Ziemniak pokręcił głową i stanowczym gestem zabrał jej nieszczęsne naczynie.
- Idziemy. - Zdecydował biorąc ją pod ramię.
Demon poczekał aż zataczający się duet zniknie w następnej uliczce.
Więc szalona czarodziejka ma jutro urodziny.
Ciekawe.
Na zmęczoną twarz Pieprza wpłynął paskudny uśmiech.
Pchnął drzwi do gospody.
W jego głowie kiełkował plan.
Ziemniak popatrzył nieprzytomnie na stojącego w drzwiach Pieprza.
- Że co? - Ziewnął czochrając się po głowie.
W różowej todze w puchate owieczki wyglądał przekomicznie.
- Potrzebuję jej laski. - Powtórzył demon powoli, tonem jakiego używa się w stosunku do idiotów.
- Oszalałeś? - Zamrugał druid.
- Już dawno. - Rycerz błysnął kłami. - Pospiesz się, bo wszystko zepsujesz.
Normalnie Ziemniak posłałby go do wszystkich diabłów, ale czekało na niego ciepłe łóżko i wyjątkowo przyjemny sen.
Jak w letargu znalazł to, czego chciał ten wariat, budzący ludzi w samym środku nocy.
Wcisnął Pieprzowi drewnianą laskę i ziewając zamknął drzwi.
Jutro będzie się martwił ewentualnymi konsekwencjami, bo że takowe będą, tego akurat był pewny.
Zadowolony z siebie demon pomaszerował w stronę świątyni.
Zwleczony z łóżka mnich zupełnie nie podzielał jego entuzjazmu.
Zmierzył Pieprza lodowatym spojrzeniem.
- Gdyby to był ktoś inny, posłał bym go na Trollowe Bagna. - Burknął wyciągając rękę po laskę.
- Wiem. - Odpowiedział mu demon z chytrym uśmiechem.
- Kiedy byłem młody, takie mendy jak ty siedziały tam, gdzie ich miejsce. - Mnich pogładził swoją siwą brodę. - To nie do pomyślenia, co się ostatnio wyrabia.
- Będę po nią rano. - Rzucił Pieprz, ignorując wywody kapłana. - I przyłóż się, klecho.
Miasto pogrążyło się we śnie.
Dogasające lampiony dawały coraz mniej światła.
- Co knujesz? - Zza gildyjnego muru wyszedł gryf.
- Zobaczysz. - Demon zsunął długie stoły, starając się nie narobić hałasu.
- Nie lubię niespodzianek. - Poinformował go Albert, łypiąc na demona złotym okiem.
- W takim razie, jeśli mi pomożesz, to ci wszystko wyjaśnię.
- Czy ty wiesz, która jest godzina?
- A to ma jakieś znaczenie?
Gryf popatrzył na krzątającego się po dziedzińcu rycerza.
Dawno nie widział, żeby Pieprz robił coś z takim zapałem.
Właściwie, poza misjami, to się po prostu nie zdarzało.
Nie był pewny, czy chce wiedzieć, co ten szaleniec planuje.
Kiedy demon wyczarował lewitujące lampioniki z fioletowym światłem, otworzył szeroko oczy.
- Chodź. - Skinął na niego Pieprz, przemykając przez gildyjną bramę.
Gryf westchnął, jednak ciekawość okazała się silniejsza od snu.
Czarodziejkę obudziły pierwsze promienie słońca, wpadające przez okno.
Przeciągnęła się głośno ziewając.
Sięgnęła ręką po laskę.
Miała zamiar zasłonić cholerne okno i spać dalej.
Ale kiedy jej dłoń trafiła na próżnię, resztki snu błyskawicznie odpłynęły w niebyt.
Wyskoczyła z ciepłej pościeli.
Zajrzała pod łóżko.
Kija nie było.
Omiotła pokój uważnym spojrzeniem, a potem zbiegła na dół, żeby obudzić nieprzytomnego druida.
- Co ty do mnie mówisz? - Popatrzył na nią zamglonym spojrzeniem.
- Gdzie jest, do cholery, moja laska?! - Muffinka potrząsnęła zaspanym Ziemniakiem.
- Laska? - Powtórzył, a w jego pamięci zamajaczył absurdalny obraz demona z magicznym kijem.
Zrobiło mu się słabo.
Na szczęście uratowało go mało subtelne walenie do drzwi.
- Kogo tu niesie o tej godzinie? - Syknęła ze złością czarodziejka.
Widok lekko uśmiechniętego Pieprza zupełnie nie poprawił jej humoru.
Demon bezczelnie zagapił się na jej bladoróżową, lekko prześwitującą koszulę nocną.
Zerwała z wieszaka ubłoconą pelerynę i się nią szczelnie owinęła.
Rzuciła demonowi wyzywające spojrzenie, ale straciła cała moc, trafiając na wesołe błyski w czekoladowych oczach.
- Czego? - Mruknęła dziwnie zmieszana.
- Ubieraj się. - Powiedział bezczelnie ładując się do środka. - Porywam twój chudy tyłek.
- Odwal się od mojego tyłka! - Burknęła patrząc na niego ze złością. - O co ci w ogóle chodzi?
Masz pojęcie, która godzina?
- Odpowiednia. - Demon uśmiechnął się szerzej.
Muffinka pomyślała, że to po prostu jakiś durny sen.
Teraz Pieprz powinien zacząć ją całować i rozbierać.
A no i przydałby się jakieś wyznania miłosne.
Parsknęła.
- Och, mój rycerzu. - Wymruczała zalotnie. - Weźmiesz mnie tu, czy muszę włazić po tych piekielnych schodach?
Pieprz zamrugał.
Czarodziejka pomyślała, że matka natura jest cholernie złośliwą jędzą.
Faceci nie powinni mieć takich rzęs.
Tym bardziej obłąkane demony.
Oparła dłonie na jego piersi.
Peleryna zsunęła się z jej ramion na podłogę.
- To co, przystojniaku?
Pieprz pogłaskał ją po policzku i nachylił się tak, że niemal stykali się nosami.
- Rozczaruję cię, to nie jest banalne marzenie senne, a ja, akurat dzisiaj, nie mam zamiaru spełniać twoich fantazji erotycznych.
Ubieraj się, bo nie mamy czasu.
Muffinka zamrugała, a potem uszczypnęła się.
Otworzyła i zamknęła usta.
A potem Pieprz oberwał tak, że na chwilę go zamroczyło.
Kiedy zgięty w pół łapał oddech, do przedpokoju wyszedł ubrany już druid.
Gwizdnął przeciągle.
- To będzie udany dzień. - Posłał szeroki uśmiech, w ślad za znikająca na schodach czarodziejką.
Karasu stłumił ziewnięcie.
Marzyła mu się kawa.
Schodził po skrzypiących, drewnianych schodach, z mocnym postanowieniem znalezienia nowego kucharza.
Na dworze świeciło słońce, dlatego postanowił przejść się do kuchni dziedzińcem.
Otworzył drzwi i go zamurowało.
Zamrugał, a potem przetarł oczy.
Dziwny obraz nie znikał, więc dowódca na wszelki wypadek uszczypnął się.
Dziedziniec tonął w kwiatach.
Były tu wszystkie możliwe odcienie fioletu i różu z dodatkiem białego bzu i konwalii.
Pachniało nieziemsko.
W powietrzu krążyły małe, świecące fioletowym światłem, lampiony.
Zsunięte stoły nakryto kremowym obrusem i zastawiono kolorowymi talerzami, które ciasno wypełniały najróżniejsze ciastka.
Na samym środku błyszczały trzy ogromne półmiski, przykryte srebrnymi pokrywkami.
Bruk dziedzińca zniknął pod kolorową warstwą płatków.
- Czuję się jak jakaś pieprzona nimfa. - Ziewnął szeroko Deryl.
- To jest niesamowite. - Leggle rozglądał się dookoła z szeroko otwartymi ozami.
- Ktoś tu wie, jak zorganizować imprezę. - Ucieszył się Orety.
- To wy też nie wiecie, o co tu chodzi? - Karasu stanął obok zbaraniałej grupy towarzyszy.
- A niech mnie. - Westchnęła Vanisz wchodząc na dziedziniec.
Idąca za nią Lilith i Róża zagapiły się.
Marcelina z lubością zaciągnęła się aromatycznym powietrzem.
- Wreszcie pachnie tu jakoś przyzwoicie.
- Masz coś do naszego zapachu? - Burknął Rysiek krzyżując owłosione ramiona.
- I nikt nie wie, o co chodzi? - Karasu ponowił pytanie, ale nie doczekawszy się odpowiedzi, sięgnął przez kuchenne okno i nalał sobie kawy.
Wojownicy pokręcili przecząco głowami.
- Mogę ci tylko powiedzieć, że nie podejrzewałam twojego demona o zdolności artystyczne. - Zadrwiła wiedźma tykając palcem wirujący lampionik.
- Pieprza? - Karasu zakrztusił się kawą. - Chcesz mi powiedzieć, że to robota Pieprza?
Wojownicy wybuchnęli gromkim śmiechem.
Na dziedziniec zajrzał nieśmiało druid, ciągnąć za sobą czarodziejkę.
Muffinkę zatkało.
- On chyba żartuje...
W tym samym momencie przed siedzibę gildii wmaszerował demon.
Trzymał trzypiętrowy tort, na którym iskrzyły filetowe świeczki.
Na dziedzińcu zapadła głucha cisza.
- Pomyślałem, że skoro już się szarpnęliście na maga, to wypadałoby przyjąć ją porządnie w nasze szeregi.
A że żaden z was, matoły, nie wpadł na to, że Ptyś ma dziś urodziny, odwaliłem całą robotę za was. Nie dziękujcie.
Demon położył ostrożnie tort na małym, okrągłym stoliczku.
- Wszystkiego najlepszego! - Ryknął Orety.
Druid posłał zakłopotanej czarodziejce rozbawione spojrzenie.
Okrzyk healera uruchomił resztę wojowników.
Wszyscy rzucili się ściskać Muffinkę.
Stojąca pod różowym bzem Marcelina, nie spuszczała demona z oka.
Najwyraźniej pogłoski o jego szaleństwie wcale nie były przesadzone.
Kto to słyszał, żeby upiorne istoty organizowały przyjęcia niespodzianki?
Róża uścisnęła Ptysia i złożyła jej życzenia, a następnie zręcznie manewrując stanęła koło Pieprza.
Rycerz oparty o kamienny łuk bramy, z satysfakcją obserwował wesołe zamieszanie.
Na dziedziniec zeszła się już cała Piątka, grupa Zadaniowców, właściciel gospody, kowal i kilka healerek.
Brakowało zastępcy, co w tym zamieszaniu, jakoś większości całkiem umknęło.
- Ktoś by pomyślał, że jednak masz jakieś uczucia. - Healerka przejechała palcem po ramieniu Pieprza.
Wzruszył szerokimi ramionami.
Odczekał aż wszyscy skończą ściskać Muffinkę, a potem podszedł do niej powoli.
- Chyba najwyższa pora zdmuchnąć świeczki, co? - Puścił do niej oko. - Tylko nie zapomnij o życzeniu.
- Kiedyś cię zamorduję, szalony demonie. - Uśmiechnęła się słodko.
- W takim razie, to ci się na pewno przyda. - Pieprz wyciągnął zza pleców laskę czarodziejki, przewiązaną czerwoną wstążką.
Muffinka zamrugała.
- Moja laska. - Złapała zaginiony kij, a potem zerknęła na druida.
Ziemniak udawał, że jest niezwykle zafascynowany bzyczącą w kwiatach pszczołą.
- Ty podstępny... - Syknęła dźgając Pieprza kijem w pierś.
Uniósł dłonie do góry i posłał jej rozbrajające spojrzenie.
- Pomyślałem, że dla odmiany przyda ci się lodowy urok.
- Zakląłeś jej laskę? - Zainteresował się Karasu, zerkając na magiczne drzewo.
Czarodziejka w końcu pozbyła się wstążki.
- Nie ja, nasz Przemądrzały mnich.
Dowódca zagwizdał cicho.
- No to cię musiało słono kosztować.
Demon wzruszył ramionami.
- Dmuchaj świeczki! - Zachęcił czarodziejkę Orety.
Wszyscy zaczęli domagać się tego samego.
Czarodziejka przewróciła oczami i dmuchnęła.
W powietrze uniósł się fioletowy dym.
Zawirował i miękko spłynął, na obsypaną kolorowymi płatkami, ziemię.
Z cichym pufnięciem na dziedzińcu pojawił się jednorożec.
Muffinka otworzyła szeroko oczy.
Dowódca spojrzał z niedowierzaniem na demona.
Pieprz posłał mu wyjątkowo złośliwy uśmiech.
- Ja piórkuję, to nie do wiary. - Parsknął śmiechem Leggle.
- Stary, to żeś pojechał . - Jasny klepnął Pieprza w plecy.
Przed gildią znowu zrobiło się zamieszanie, bo każdy chciał pogłaskać jednorożca.
Zwierzę wcale nie protestowało.
Czarodziejka gładziła aksamitne chrapy i nie mogła uwierzyć, że to wszystko dzieje się naprawdę.
Zerknęła na Pieprza.
Obserwował ją spod tych swoich postrzępionych, czarnych kosmyków.
- Zaskoczona?
- Pierwszy raz w życiu zabrakło mi słów. - Uśmiechnęła się. - Skąd wiedziałeś?
- My demony, mamy swoje sposoby.
Taak.
Nie mogła uwierzyć, że krwiożercza, pozbawiona skrupułów bestia i facet przystrajający dziedziniec różowymi kwiatkami, to jedna i ta sama istota.
Sięgnęła po różowe niezapominajki i konwalie.
Dodała kilka listków i wyczarowała wianek, który założyła druidowi na głowę.
Ziemniak uśmiechnął się szeroko.
- Tego mi właśnie brakowało.
- Najwyższa pora zjeść tort! I nie tylko. - Pieprz podał Muffince wielki nóż, a sam przecisnął się w stronę stołu.
Pozdejmował pokrywki z półmisków.
Leżały tam, zanurzone w aromatycznym sosie, pieczone kawałki mięsa.
Wojownicy wrzasnęli radośnie i rzucili się do stołu.
- Niech żyje Muffinka! - Deryl zasalutował czarodziejce indyczą nogą.
- Niech żyje! - Odpowiedział mu zgodny wrzask pozostałych.
- I zdrowie pomylonego demona! - Karasu uniósł czekoladowe ciastko.
- Zdrowie.
Czarodziejka skinęła na Pieprza.
Nachylił się, a ona pocałowała go w policzek.
Demon wyprostował się gwałtownie, prawie wpadając na wchodzącego na dziedziniec Alberta.
- Dziękuję. - Uśmiechnęła się czarodziejka.
Pieprz poczuł, że się rumieni.
- Komu tortu? -Krzyknęła Muffinka, wymachując nożem.
- Ja chce bardzo duży kawałek. Pomagałem temu obłąkańcowi. - Kłapnął dziobem Albert.
Na głowie gryfa siedziała ropucha.
- A zastępca też życzy ci wszystkiego najlepszego. - Rzucił od niechcenia gryf.
- A gdzie jest Hajmidal? - Zainteresował się Karasu.
- Unikając niecenzuralnych słów, powiem tylko, że jakiś demon zmienił go w ropuchę.
Jakby dla potwierdzenia słów Alberta, siedząca na jego głowie ropucha zarechotała wściekle.
Pieprz parsknął.
Muffinka nie była na tyle dyskretna.
Wkrótce cały dziedziniec wył ze śmiechu.
- Chłopie, to teraz musisz sobie poszukać jakiejś królewny. - Orety otarł łzy.
- Mar...cysia. - Zarechotała ropucha, co wywołało kolejną salwę śmiechu.
- Nie mam już siły. - Westchnęła, osuwając się na kolana.
Druid przyklęknął obok niej.
- Niedługo wyjdziemy z lasu. Zrobimy sobie postój nad jeziorem.
Muffinka pokręciła głową.
Wilk zawrócił.
- Co jest? - Zbliżył się do klęczących postaci.
- Nie podchodź. - Czarodziejka oparła laskę na piersi demona.
Cofnął się.
- Musimy wyjść z lasu. - Mruknął, unikając jej spojrzenia.
- Ja nie mam siły. - Zaprotestowała Muffinka.
Pieprz przeczesał czujnym spojrzeniem okoliczne krzaki.
- Mogę cię wziąć. - Zrobił krok w jej stronę.
Kij dźgnął go boleśnie.
- Mowy nie ma. - Powiedziała takim tonem, że demon skulił się w sobie.
Rzucił bezradne spojrzenie na druida.
Chłopka wzruszył ramionami.
- Przecież cię nie skrzywdzę. - Wielki wilk położył się na ziemi i podczołgał kawałek.
Oberwał laską po głowie.
Ziemniak złapał kij.
- Powinnaś go posłuchać.
- Jego? Chyba żartujesz. - Wściekła się czarodziejka. - Róbcie sobie co chcecie, ja tu będę spać!
Druid westchnął.
Wilk śmignął między drzewami.
- Śpijcie, będę pilnował. - Warknął z wyraźną irytacją.
Czarodziejka wtuliła się w dryblasa i zasnęła niemal od razu.
Chłopak przykrył ją swoją peleryną.
Sam nie mógł zasnąć, ale wyciągnął się na suchych liściach patrzył na jaśniejące, między koronami drzew, niebo.
Dziwnie czuł się ze świadomością, że ten pogrom wśród driad, to właściwie jego wina.
W końcu musiało do tego dojść.
Wiedział o tym, od dnia, w którym postanowił związać swój los z tą małą, szaloną dziewczynką.
Latami starał się unikać wchodzenia w jawny konflikt z nimfami leśnymi, którym zawdzięczał życie.
W końcu to one go przygarnęły i wychowały.
Nauczyły wszystkiego na temat pułapek.
Nic dziwnego, że przeprowadzenie Gryfów przez Nawiedzony Las odebrały jako zdradę.
Siedząc w jamie miał jeszcze nadzieję, że jakoś się to wszystko rozejdzie po kościach.
No ale teraz było pozamiatane.
Naprawdę nie spodziewał się, że ktoś się o niego upomni.
Przecież nie należał do gildii.
No dobrze, gdzieś tam przemknęło mu przez głowę, że może Muffinka będzie go szukać.
Ale przecież wiedział, że nie miałaby szans.
W życiu nie przypuszczał, że ten obłąkany demon pójdzie razem z nią.
Czego on właściwie od niej chciał?
Przecież nie polubili się od pierwszego wejrzenia.
A potem było już tylko gorzej.
Prawie go zabiła.
I to nie jeden raz.
Tak czy inaczej, nagrabił sobie.
Druid podejrzewał, że demon narobił sobie problemów nie tylko u Ptysia.
Sam nie wiedział, kiedy zasnął.
Obudziło go szturchanie.
Niechętnie otworzył oczy.
Trafił na czekoladowe spojrzenie, a senność przeszła mu jak ręką odjął.
- Ktoś się zbliża. - Warknął wilk. - Ale to nie driady.
Druid połaskotał czarodziejkę po policzku.
Muffinka otworzyła oczy i od razu poczęstowała Pieprza złym spojrzeniem.
Cofnął się zanim zdążyła sięgnąć po laskę.
Dostrzegli ruch między drzewami.
Zbliżali się jeźdźcy.
Czarodziejka pozbierała się z ziemi.
Pieprz przysiadł poza zasięgiem jej laski.
Druid otrzepał pelerynę z liści.
Zza drzew wyjechało dwóch jeźdźców.
Dziewczyna dosiadająca siwej klaczy, miała lekką zbroję, a u boku miecz.
Towarzyszył jej wysuszony, chudziutki i wysoki rycerz z długimi, brązowymi wąsami.
Jego wierzchowiec był do niego bardzo podobny.
Dwie grupy dziwnych podróżnych mierzyły się wzrokiem.
W niebieskozielonych oczach dziewczyny zaigrało rozbawienie.
- Mag, druid i... - Zawahała się przekrzywiając lekko głowę.
Ciemnozłote włosy spłynęły łagodną falą po jej ramieniu.
- wilk?
- No, no. - Przedrzeźniła ją czarodziejka. - Dwójka szanownych rycerzy.
Dziewczyna na koniu roześmiała się serdecznie.
- Moja wina, przecież to my tak bezceremonialnie wjechaliśmy na was, wypada się przedstawić.
Długi rycerz zdjął hełm i skłonił się.
- Sir Seler herbu Zwiędła Pietroszka, uszanowanko.
Muffinka wytrzeszczyła oczy.
Zupełnie nie o to jej chodziło.
Chciała, żeby jeźdźcy pojechali w cholerę.
Ale oni najwyraźniej mieli ochotę na zawarcie znajomości.
Dziewczyna w zbroi zeskoczyła lekko z konia.
- Jestem Czębria. - Wyciągnęła rękę do stojącej sztywno czarodziejki.
Ptysia kusiło, żeby ją olać.
Zacisnęła palce na lasce.
Ale dziewczyna uśmiechała się tak pogodnie, że zdawała się zarażać dobrym humorem.
Uścisnęła wyciągnięta dłoń.
- Muffinkowa czarodziejka.
- Słyszałam o tobie. - Klasnęła w dłonie wojowniczka.
- Feluś. - Druid ocknął się i wyciągnął rękę w stronę Czębri.
Zignorował parsknięcie czarodziejki.
Rycerz zwany Selerem skinął głową.
Najwyraźniej nie miał zamiaru zsiadać ze swojej chudej szkapy.
- Macie pięknego wilka. - Powiedziała dziewczyna przykucając.
Wyciągnęła rękę w stronę Pieprza.
- Szkoda zachodu, ma wściekliznę. - Rzuciła Muffinka. - I pchły.
Demon posłał jej rozbawione spojrzenie, a potem wesołym truchtem pobiegł przed siebie.
- No tak, to my też się zbieramy. - Burknęła czarodziejka.
- A dokąd idziecie? - Zaciekawiła się wojowniczka. - O ile to nie tajemnica. - Dorzuciła
szybko na widok miny Muffinki.
- Do domu.
- Do siedziby Gryfa.
- Jesteście z gildii Złotego Gryfa?
Czarodziejka zgromiła druida spojrzeniem.
Się chłopak rozgadał, jak nigdy.
Usłyszeli ponaglające szczekanie.
- Na nas już pora. Było miło i tak dalej...
- My też jedziemy do Miasta. - Dziewczyna oparła ręce na biodrach.
- Wszystkie... eee... rycerzyce są takie uparte?
- Wolę określenie paladynka. - Dziewczyna ruszyła dziarskim krokiem.
Siwa klacz podążyła za nią.
Czarodziejka westchnęła ciężko.
Drzemkę Karasu przerwało pukanie.
Niechętnie otworzył oczy.
Broda nadal tam była.
- Wynocha. - Poradził komuś za drzwiami.
Jedyną osobą, jak miała tu wstęp w ostatnich dniach był Hajmidal.
Zastępca podrzucał dowódcy jedzenie i dobrą gorzałkę.
Nawet Albert dostał eksmisję.
Niezadowolony gryf snuł się po cały miasteczku.
Dodatkowym nieszczęściem, okazał się brak ciastek.
Nowy kucharz upiekł je tylko raz.
Były twarde, smakowały jak piasek, a wyglądały jeszcze gorzej.
Uparciuch za drzwiami nie odpuszczał.
Z podwórka dobiegł wesoły śpiew zastępcy i healera Orety.
- Karasu, musimy pogadać.
Dowódca przejechał dłonią po twarzy.
Wstał zwinnie z łóżka, zarzucił brodę na ramię i otworzył drzwi.
Elf wytrzeszczył oczy.
A potem parsknął śmiechem.
Chichotał jak głupi, kiedy siadał przy niewielkim stoliku.
- Miło, że dostarczyłem ci takiej rozrywki. - Burknął Karasu. - A teraz gadaj czego chcesz.
- Zastanawiałem się, skąd u ciebie ta nagła potrzeba wakacji.
- Powiesz komuś, to cię zabiję.
Elf posłał mu wesołe spojrzenie.
- Szkoda by ci było najlepszego łucznika.
- Bardziej bym żałował swojej dumy.
- A tak poważniej, to zastanawiałem się, kiedy ruszymy się poza miasto.
Nie zrozum mnie źle, codzienne pijackie uczty w wydaniu Hajmidala są świetne.
- Ale ile można. - Dokończył za niego Karasu.
- Dokładnie. Poza tym gdzie podziewa się Pieprz?
- I tu dochodzimy do sedna sprawy. Wróci demon, skończą się wakacje.
Elf zmrużył oczy.
- Powinienem się martwić?
Dowódca westchnął ciężko i usiadł na drugim krześle.
Odkorkował wąską butelkę, rozlał jej zawartość do dwóch kubków.
- Szczerze mówiąc, nie mam pojęcia. Mówimy o Pieprzu, z nim nigdy nic nie wiadomo.
- Przesadzasz, on jest... naprawdę w porządku.
- Nie twierdzę, że nie. - Dowódca upił zawartość kubka.- Po prostu bywa nieobliczalny.
Zatrzymali się przy jeziorze.
Zmierzchało.
W oddali widać już było miejskie zabudowania.
Koło południa powinni być w domu.
Czarodziejka z rozbawieniem pomyślała, jak szybko udało jej się tu zadomowić.
Zerknęła na brodzącego w wodzie wilka.
Niezaprzeczalnie była to jego zasługa.
Zaakceptował ją z taka łatwością.
Nawet po tym... czego się dowiedział.
Muffinka podłubała kijem w piasku.
Chyba była trochę nie w porządku.
Przestraszył ją.
Ale w końcu nigdy nie zrobił jej krzywdy.
Miał sporo okazji.
Paladynka zdjęła zbroję, zostawiła na brzegu miecz, a potem pozbyła się ubrań i wskoczyła do jeziora.
Wilka zagapił się i nie zauważył czarodziejki, która chlusnęła na niego wodą.
Parsknął i wyskoczył na brzeg.
Muffinka pokazała mu język.
Wyciągnęła się w orzeźwiającej wodzie.
Druid ziewnął.
Podreptał za Sir Selerem pozbierać chrust na ognisko.
Konie pasły się na zielonej trawie.
Wilk wyciągnął się łapiąc ostatnie promienie słońca.
Nie spuszczał pływającej wojowniczki z oka.
Muffinka doskonale widziała jak patrzył, kiedy Czębri wyszła wreszcie z wody.
Czarodziejka prychnęła w wodę.
Zanurkowała i w końcu wyszła, żeby ogrzać się przy płonącym już ognisku.
Obok niej zmaterializowała się wilk.
Przezornie zachował dystans.
Położył przed nią martwego zająca.
- O, jaka mądra bestia. - Paladynka pokiwała z uznaniem głową. - Mogę go sprawić jeśli chcesz.
Pieprz posłał czarodziejce kpiące spojrzenie.
Zamerdał ogonem.
- Chyba czeka na pochwałę. - Uśmiechnęła się wojowniczka podnosząc królika.
Wyciągnęła rękę w stronę wilka, ale demon odskoczył zręcznie.
- Ja mu dam pochwałę. - Burknęła Muffinka zaciskając palce na lasce.
- Nie podrapiesz mnie za uszkiem? - Pieprz wywalił różowy jęzor.
Czarodziejka posłała mu mordercze spojrzenie.
Klapnęła przy ognisku, wtulając się w druida.
Milczący Seler wyciągnął z juków placki chlebowe.
- Częstujcie się. - Zachęciła ich dziewczyna, odkorkowując butelkę gorzałki.
Po posiłku czarodziejka zasnęła wtulona w druida.
Pieprz usiadł na brzegu jeziora i pilnował.
Niedaleko przysiadła paladynka.
Przez dłuższą chwilę patrzyła na ciemną taflę wody.
Potem zerknęła na wilka.
Nie zareagował.
- Idą! - Jasny wpadł na dziedziniec gildii.
Hajmidal poderwał się od stołu.
Zacisnął dłoń na domowej roboty spryskiwaczu.
Nie rozstawał się z nim od wczoraj.
Kiedy demon wejdzie do miasta, wystarczy psiknąć mu prosto w nos i to powinno załatwić sprawę.
Poczuł na sobie czyjeś spojrzenie.
Rozejrzał się.
To Marcelina bacznie obserwowała go spod złotej grzywki.
Oficer zupełnie się nie przejął.
Postanowił wyjść im na przeciw.
Właśnie przekraczali bramę główną.
Czarodziejka z druidem, w ubraniach upapranych ziemią.
Dwóch jeźdźców.
Hajmidal zagapił się na smukła dziewczynę.
Wreszcie jego wzrok padł na leniwie idącego wilka, którego czarna sierść lśniła w słońcu.
- Witajcie, widzę, że wam się udało. - Uśmiechnął się szeroko.
Zanim któreś z nich zdarzyło odpowiedzieć, zastępca doskoczył do Wilka i psiknął mu fioletową cieczą prosto w nos.
- Co ty robisz?! - Zdenerwowała się czarodziejka, kiedy demon zwalił się ciężko na ziemię.
Oficer wpatrywał się w miksturę roziskrzonym spojrzeniem.
- A niech mnie, to działa. Zabierzcie go. - Skinął na Jasnego i Deryla, którzy stali za nim.
- Oszalałeś? - Muffinka zagrodziła im drogę.
- Odsuń się. - Mruknął zastępca. - To nie są twoje sprawy.
- Nie tkniecie go. - Syknęła wyciągając przed siebie laskę.
- Słuchajcie, może... - Zaczął pojednawczo druid, stając obok Muffinki.
Przewało mu wściekłe warczenie.
Hajmidal wyciągnął szyję, żeby zobaczyć, co się dzieje za plecami czarodziejki.
Ona sama cała zesztywniała i obróciła się powoli.
Konie zarżały nerwowo.
Zjeżony, wściekły wilk ominął ich szerokim łukiem.
Jego oczy płonęły fioletem.
- O cholera... - Wydusił oficer.
- Ostrzegałam cię, geniuszu. - Za jego plecami rozległ się drwiący głos wiedźmy.
Wpatrywała się chciwie we wściekłego demona.
Westchnęła.
- Ależ on piękny.
- Dzięki za gorące powitanie, ale może byście się zmyli w cholerę? - Syknęła Muffinka.
Marcelina roześmiała się wesoło.
Ruszyła w stronę gotującego się wilka.
- Zostaw go w spokoju. - Czarodziejka zagrodziła jej drogę kijem.
- On nie jest twoją własnością. - Wiedźma popatrzyła na nią z politowaniem.
- Dobra dość tego. - Zdenerwował się Hajmidal. - Łapcie go, zanim nie będzie co zbierać.
Jasny i Deryl rozprostowali srebrne liny.
Czarodziejka popatrzyła na nich ze złością.
Stuknęła laską w ziemię.
Nic się nie stało.
- W mieście nie można czarować. - Uśmiechnął się złośliwie Hajmidal.
- Brać go.
Wojownicy zarzucili liny, Marcelina posłała siatkę w stronę wilka, który uskoczył zręcznie unikając ataku.
Obnażył zęby i zawarczał wściekle.
Wiedźma rzuciła w jego stronę garść kamieni.
Kiedy uskoczył spadły na niego liny.
Rynek miasta wypełniło wściekłe ujadanie.
Demon szarpał się dziko z zaciskającą się na nim liną.
- Przestańcie! - Krzyknęła jednocześnie paladynka i czarodziejka.
Jasny, który trzymał drugi koniec liny popatrzył niepewnie na oficera.
Lina zacisnęła się wokół czarnego pyska i szyi.
Demon padł.
Charcząc ciężko poddał się.
A potem fiolet z jego oczu zniknął.
Muffinka zobaczyła panikę w czekoladowym spojrzeniu, kiedy Deryl i Jasny z trudem podnieśli go z ziemi.
- Przecież on nic nie zrobił... - Szepnęła i poczuła, że robi jej się słabo.
Jeszcze kilka godzin temu miała ochotę go zamordować, a teraz nie mogła znieść, że dzieje mu się krzywda.
- Nic mu nie będzie. - Wzruszył ramionami Hajmidal.
Karasu patrzył na związanego wilka, który ciężko sapał na jego podłodze.
Przejechał ręką po włosach.
- Co ci w ogóle przyszło do głowy...? - Spojrzał na zastępce.
- Nie można mu ufać! Teraz jak jest...
- Idź. Zejdź mi z oczu. - Syknął lodowato dowódca.
Klęknął obok demona i zaczął ściągać z niego linę.
Skrzywił się widząc wypalone ślady.
- Niech was szlag.
Zastępca zniknął zamykając za sobą drzwi trochę za głośno.
- Pieprz... - westchnął Karasu siadając ciężko na podłodze.
Nie doczekał się reakcji.
Demon leżał oddychając ciężko.
Siedzieli tak do wieczora.
Dowódca widział, jak rany wilka powoli się zasklepiają.
- Porozmawiaj ze mną. - Poprosił w końcu.
Pieprz zebrał się ostrożnie z podłogi.
Na jego gładkiej skórze, paskudne ślady po linie, były jeszcze bardziej widoczne.
Karasu rzucił w jego stronę pled.
Demon zaciskając zęby przewiązał się nim.
- Ładna broda. - Rzucił sięgając po stojącą na stole butelkę.
Dowódca świdrował go uważnym spojrzeniem.
- Zerwałeś więź.
- Chciałeś mnie wykończyć.
- Nieprawda.
Atak był błyskawiczny.
Demon docisnął go do podłogi.
Zacisnął rękę na gardle dowódcy.
Przez chwilę tylko świdrował go spojrzeniem.
- Wiesz jak to jest, kiedy ktoś bez ostrzeżenia wyrywa część ciebie?
- Nie wiedziałem, że...
- Nie wiedziałeś. O tym, że to gówno wypali mi rany do kości, też nie wiedziałeś?
Ani o wyciągu z zioła Rahai?
- Oni się po prostu boją.
Demon zerwał się z podłogi.
- Czy ja kiedykolwiek zrobiłem coś któremuś w naszych?
Karasu usiadł na podłodze rozcierając szyję.
Spojrzał Pieprzowi w oczy.
Czerwony ślad po linie przecinał przystojną twarz sprawiając, że demon wyglądał jeszcze upiorniej.
- Nie zrobiłeś. - Przyznał dowódca.
Miał ochotę zamordować oficera.
Spodziewał się, że Pieprz będzie na niego wściekły.
Nastawił się na to.
Potrafił sobie z tym poradzić.
Jedyne, z czym nie dawał sobie rady, to rezygnacja i przerażający smutek, który czasem dopadał demona.
Kiedy Pieprz wpadał w taki stan, starał się schodzić mu z drogi.
- Może to najwyższa pora, żeby się rozstać.
- Daj spokój. - Dowódca położył mu rękę na ramieniu. - Wiesz, że cię potrzebuję.
- Potrzebujesz mojej mocy, mnie masz w dupie.
- Skończ. - Syknął Karasu popychając demona.
Pieprz wyprostował się i spojrzał mu prosto w oczy.
Paskudne poparzenia przecinały całe jego ciało.
- Może jeszcze powiesz, że ci na mnie zależy? - Uśmiechnął się złośliwie.
Dowódca westchnął.
- Przepraszam, nawaliłem. - Powiedział patrząc w czekoladowe oczy.
- Muszę to wszystko przemyśleć. Niech cię szlag. Dałem ci wszystko. - Pieprz ze złością
rzucił butelką o ścianę.
Szkło z trzaskiem rozsypało się po pokoju.
Wziął głęboki oddech.
- Co mam ci powiedzieć? - Mruknął Karasu.
- Nie wiem. Patrząc na ciebie i tak w nic nie uwierzę. Wyglądasz jak idiota.
- A możesz to zniknąć? - Spytał cicho dowódca.
Pieprz zacisną pięści i krzyknął wściekle.
- Zabiję cię kiedyś.
Karasu ani przez chwilę w to nie wątpił.
- Wiedziałem, że z tobą jest coś nie tak. Już wtedy na moście, wiedziałem.
- To po cholerę pchałeś nos w nie swoje sprawy?
- Bo kocham kłopoty. - Szepnął Pieprz przesuwając palcem po brodzie dowódcy.
Karasu poczuł niewysłowioną ulgę, kiedy ciążący mu zarost zniknął.
Odetchnął głębiej.
- Ale na smycz będziesz musiał poczekać. - Burknął demon.
- Nie wezmę cię bez tego na misję. Jak to sobie wyobrażasz?
- Świadomość, że nie jestem skazany na takiego idiotę jak ty, była całkiem miła. - Oznajmił
Pieprz zrezygnowanym tonem.
- Już nie udawaj, że tak cię to boli.
- Uważaj. - Ostrzegł go rozbawionym tonem demon - bo zostawię ci znak, tam gdzie byś go nie chciał mieć.
Dowódca odskoczył od Pieprza, który roześmiał się paskudnie.
Demon popchnął go na krzesło, a potem nachylił się i zatopił zęby w barku Karasu.
Zawirowała moc.
Pieprz wypadł z gildii.
Nie zwrócił uwagi na wołającego do niego Legglę.
Był wściekły.
Zastępcę znalazł w jego ogrodzie.
Oficer nie zdążył zareagować.
Demon z mściwą satysfakcja zmienił go w ropuchę.
- Ciesz się, złamasie, że mam fantazję. - Zawarczał odwracając się na pięcie.
Po drodze do łaźni wpadł na czarodziejkę.
Zamarł.
Ostatnio nie miał pojęcia, jak się przy niej zachować.
A co gorsze, wiedział, że nie potrafi wyplatać się z tej znajomości.
Muffinka obrzuciła go czujnym spojrzeniem, a potem przytuliła mocno.
Demon zbaraniał.
Nawet nie drgnął.
Ale szalona czarodziejka najwyraźniej nie miała zamiaru tak łatwo odpuścić.
- Myślałam, że cię wykończą. - Burknęła z okolic jego piersi.
- Sądziłem, że masz o mnie lepsze zdanie. - Spojrzał na nią rozbawiony.
Poklepał ją po plecach.
- Nic ci nie będzie? - Spytała patrząc na pręgę na jego twarzy.
Pieprz zmieszał się.
Pierwszy raz ktoś się nim przejmował.
Świdrował Muffinkę spojrzeniem, ale widział jedynie szczery niepokój.
Martwiła się.
O niego.
O pieprzonego demona, którego wszyscy się bali.
Rozbawiło go to.
I zdecydowanie poprawiło humor.
Pomyślał, że jeżeli ktokolwiek zechce skrzywdzić tę szaloną dziewczynkę, będzie się modlił o śmierć.
- Poradzę sobie. - Powiedział miękko. - Pod warunkiem, że załatwisz ciastka.
W gildii nie mają, sprawdziłem.
Roześmiała się i sprzedała demonowi kuksańca w żebra.
Pieprz z przyjemnością wyciągnął się w gorącej wodzie.
Łaźnia była niezaprzeczalnie najlepszym wynalazkiem, w tej piekielnej dziurze.
Można było wygrzać kości, zmyć z siebie trudy misji i utopić wszystkie problemy.
Demon najchętniej wcale by stąd nie wychodził.
W końcu jednak musiał się ruszyć.
Najwyższa pora odespać ostatnie zarwane noce.
Nie wiadomo, czy jutro nie ruszą jakiegoś zadania.
Niechętnie wyszedł z wody i leniwie zaczął się ubierać.
Wracając do kwatery miał zamiar zahaczyć o gospodę.
Był już niedaleko, kiedy wyłapał fragmenty rozmowy.
Bez trudu rozpoznał głos Muffinki i druida.
- Chodźmy spać. - Jęczał Ziemniak. - Jutro możemy tu wrócić.
- Jutro czeka nas depresja. - Burknęła czarodziejka.
Stuknął kufel.
Pieprz ciekawe zajrzał za róg.
Pod gospodą, przy jednym ze stołów, siedzieli jego towarzysze niedoli.
Muffinka ściskała w dłoniach wielki kufel.
Druid patrzył na nią z troską.
- Daj spokój, to tylko twoje urodziny.
- To katastrofa. - Czarodziejka potrząsnęła kuflem, rozlewając trochę gorzałki na drewniany blat.
Ziemniak pokręcił głową i stanowczym gestem zabrał jej nieszczęsne naczynie.
- Idziemy. - Zdecydował biorąc ją pod ramię.
Demon poczekał aż zataczający się duet zniknie w następnej uliczce.
Więc szalona czarodziejka ma jutro urodziny.
Ciekawe.
Na zmęczoną twarz Pieprza wpłynął paskudny uśmiech.
Pchnął drzwi do gospody.
W jego głowie kiełkował plan.
Ziemniak popatrzył nieprzytomnie na stojącego w drzwiach Pieprza.
- Że co? - Ziewnął czochrając się po głowie.
W różowej todze w puchate owieczki wyglądał przekomicznie.
- Potrzebuję jej laski. - Powtórzył demon powoli, tonem jakiego używa się w stosunku do idiotów.
- Oszalałeś? - Zamrugał druid.
- Już dawno. - Rycerz błysnął kłami. - Pospiesz się, bo wszystko zepsujesz.
Normalnie Ziemniak posłałby go do wszystkich diabłów, ale czekało na niego ciepłe łóżko i wyjątkowo przyjemny sen.
Jak w letargu znalazł to, czego chciał ten wariat, budzący ludzi w samym środku nocy.
Wcisnął Pieprzowi drewnianą laskę i ziewając zamknął drzwi.
Jutro będzie się martwił ewentualnymi konsekwencjami, bo że takowe będą, tego akurat był pewny.
Zadowolony z siebie demon pomaszerował w stronę świątyni.
Zwleczony z łóżka mnich zupełnie nie podzielał jego entuzjazmu.
Zmierzył Pieprza lodowatym spojrzeniem.
- Gdyby to był ktoś inny, posłał bym go na Trollowe Bagna. - Burknął wyciągając rękę po laskę.
- Wiem. - Odpowiedział mu demon z chytrym uśmiechem.
- Kiedy byłem młody, takie mendy jak ty siedziały tam, gdzie ich miejsce. - Mnich pogładził swoją siwą brodę. - To nie do pomyślenia, co się ostatnio wyrabia.
- Będę po nią rano. - Rzucił Pieprz, ignorując wywody kapłana. - I przyłóż się, klecho.
Miasto pogrążyło się we śnie.
Dogasające lampiony dawały coraz mniej światła.
- Co knujesz? - Zza gildyjnego muru wyszedł gryf.
- Zobaczysz. - Demon zsunął długie stoły, starając się nie narobić hałasu.
- Nie lubię niespodzianek. - Poinformował go Albert, łypiąc na demona złotym okiem.
- W takim razie, jeśli mi pomożesz, to ci wszystko wyjaśnię.
- Czy ty wiesz, która jest godzina?
- A to ma jakieś znaczenie?
Gryf popatrzył na krzątającego się po dziedzińcu rycerza.
Dawno nie widział, żeby Pieprz robił coś z takim zapałem.
Właściwie, poza misjami, to się po prostu nie zdarzało.
Nie był pewny, czy chce wiedzieć, co ten szaleniec planuje.
Kiedy demon wyczarował lewitujące lampioniki z fioletowym światłem, otworzył szeroko oczy.
- Chodź. - Skinął na niego Pieprz, przemykając przez gildyjną bramę.
Gryf westchnął, jednak ciekawość okazała się silniejsza od snu.
Czarodziejkę obudziły pierwsze promienie słońca, wpadające przez okno.
Przeciągnęła się głośno ziewając.
Sięgnęła ręką po laskę.
Miała zamiar zasłonić cholerne okno i spać dalej.
Ale kiedy jej dłoń trafiła na próżnię, resztki snu błyskawicznie odpłynęły w niebyt.
Wyskoczyła z ciepłej pościeli.
Zajrzała pod łóżko.
Kija nie było.
Omiotła pokój uważnym spojrzeniem, a potem zbiegła na dół, żeby obudzić nieprzytomnego druida.
- Co ty do mnie mówisz? - Popatrzył na nią zamglonym spojrzeniem.
- Gdzie jest, do cholery, moja laska?! - Muffinka potrząsnęła zaspanym Ziemniakiem.
- Laska? - Powtórzył, a w jego pamięci zamajaczył absurdalny obraz demona z magicznym kijem.
Zrobiło mu się słabo.
Na szczęście uratowało go mało subtelne walenie do drzwi.
- Kogo tu niesie o tej godzinie? - Syknęła ze złością czarodziejka.
Widok lekko uśmiechniętego Pieprza zupełnie nie poprawił jej humoru.
Demon bezczelnie zagapił się na jej bladoróżową, lekko prześwitującą koszulę nocną.
Zerwała z wieszaka ubłoconą pelerynę i się nią szczelnie owinęła.
Rzuciła demonowi wyzywające spojrzenie, ale straciła cała moc, trafiając na wesołe błyski w czekoladowych oczach.
- Czego? - Mruknęła dziwnie zmieszana.
- Ubieraj się. - Powiedział bezczelnie ładując się do środka. - Porywam twój chudy tyłek.
- Odwal się od mojego tyłka! - Burknęła patrząc na niego ze złością. - O co ci w ogóle chodzi?
Masz pojęcie, która godzina?
- Odpowiednia. - Demon uśmiechnął się szerzej.
Muffinka pomyślała, że to po prostu jakiś durny sen.
Teraz Pieprz powinien zacząć ją całować i rozbierać.
A no i przydałby się jakieś wyznania miłosne.
Parsknęła.
- Och, mój rycerzu. - Wymruczała zalotnie. - Weźmiesz mnie tu, czy muszę włazić po tych piekielnych schodach?
Pieprz zamrugał.
Czarodziejka pomyślała, że matka natura jest cholernie złośliwą jędzą.
Faceci nie powinni mieć takich rzęs.
Tym bardziej obłąkane demony.
Oparła dłonie na jego piersi.
Peleryna zsunęła się z jej ramion na podłogę.
- To co, przystojniaku?
Pieprz pogłaskał ją po policzku i nachylił się tak, że niemal stykali się nosami.
- Rozczaruję cię, to nie jest banalne marzenie senne, a ja, akurat dzisiaj, nie mam zamiaru spełniać twoich fantazji erotycznych.
Ubieraj się, bo nie mamy czasu.
Muffinka zamrugała, a potem uszczypnęła się.
Otworzyła i zamknęła usta.
A potem Pieprz oberwał tak, że na chwilę go zamroczyło.
Kiedy zgięty w pół łapał oddech, do przedpokoju wyszedł ubrany już druid.
Gwizdnął przeciągle.
- To będzie udany dzień. - Posłał szeroki uśmiech, w ślad za znikająca na schodach czarodziejką.
Karasu stłumił ziewnięcie.
Marzyła mu się kawa.
Schodził po skrzypiących, drewnianych schodach, z mocnym postanowieniem znalezienia nowego kucharza.
Na dworze świeciło słońce, dlatego postanowił przejść się do kuchni dziedzińcem.
Otworzył drzwi i go zamurowało.
Zamrugał, a potem przetarł oczy.
Dziwny obraz nie znikał, więc dowódca na wszelki wypadek uszczypnął się.
Dziedziniec tonął w kwiatach.
Były tu wszystkie możliwe odcienie fioletu i różu z dodatkiem białego bzu i konwalii.
Pachniało nieziemsko.
W powietrzu krążyły małe, świecące fioletowym światłem, lampiony.
Zsunięte stoły nakryto kremowym obrusem i zastawiono kolorowymi talerzami, które ciasno wypełniały najróżniejsze ciastka.
Na samym środku błyszczały trzy ogromne półmiski, przykryte srebrnymi pokrywkami.
Bruk dziedzińca zniknął pod kolorową warstwą płatków.
- Czuję się jak jakaś pieprzona nimfa. - Ziewnął szeroko Deryl.
- To jest niesamowite. - Leggle rozglądał się dookoła z szeroko otwartymi ozami.
- Ktoś tu wie, jak zorganizować imprezę. - Ucieszył się Orety.
- To wy też nie wiecie, o co tu chodzi? - Karasu stanął obok zbaraniałej grupy towarzyszy.
- A niech mnie. - Westchnęła Vanisz wchodząc na dziedziniec.
Idąca za nią Lilith i Róża zagapiły się.
Marcelina z lubością zaciągnęła się aromatycznym powietrzem.
- Wreszcie pachnie tu jakoś przyzwoicie.
- Masz coś do naszego zapachu? - Burknął Rysiek krzyżując owłosione ramiona.
- I nikt nie wie, o co chodzi? - Karasu ponowił pytanie, ale nie doczekawszy się odpowiedzi, sięgnął przez kuchenne okno i nalał sobie kawy.
Wojownicy pokręcili przecząco głowami.
- Mogę ci tylko powiedzieć, że nie podejrzewałam twojego demona o zdolności artystyczne. - Zadrwiła wiedźma tykając palcem wirujący lampionik.
- Pieprza? - Karasu zakrztusił się kawą. - Chcesz mi powiedzieć, że to robota Pieprza?
Wojownicy wybuchnęli gromkim śmiechem.
Na dziedziniec zajrzał nieśmiało druid, ciągnąć za sobą czarodziejkę.
Muffinkę zatkało.
- On chyba żartuje...
W tym samym momencie przed siedzibę gildii wmaszerował demon.
Trzymał trzypiętrowy tort, na którym iskrzyły filetowe świeczki.
Na dziedzińcu zapadła głucha cisza.
- Pomyślałem, że skoro już się szarpnęliście na maga, to wypadałoby przyjąć ją porządnie w nasze szeregi.
A że żaden z was, matoły, nie wpadł na to, że Ptyś ma dziś urodziny, odwaliłem całą robotę za was. Nie dziękujcie.
Demon położył ostrożnie tort na małym, okrągłym stoliczku.
- Wszystkiego najlepszego! - Ryknął Orety.
Druid posłał zakłopotanej czarodziejce rozbawione spojrzenie.
Okrzyk healera uruchomił resztę wojowników.
Wszyscy rzucili się ściskać Muffinkę.
Stojąca pod różowym bzem Marcelina, nie spuszczała demona z oka.
Najwyraźniej pogłoski o jego szaleństwie wcale nie były przesadzone.
Kto to słyszał, żeby upiorne istoty organizowały przyjęcia niespodzianki?
Róża uścisnęła Ptysia i złożyła jej życzenia, a następnie zręcznie manewrując stanęła koło Pieprza.
Rycerz oparty o kamienny łuk bramy, z satysfakcją obserwował wesołe zamieszanie.
Na dziedziniec zeszła się już cała Piątka, grupa Zadaniowców, właściciel gospody, kowal i kilka healerek.
Brakowało zastępcy, co w tym zamieszaniu, jakoś większości całkiem umknęło.
- Ktoś by pomyślał, że jednak masz jakieś uczucia. - Healerka przejechała palcem po ramieniu Pieprza.
Wzruszył szerokimi ramionami.
Odczekał aż wszyscy skończą ściskać Muffinkę, a potem podszedł do niej powoli.
- Chyba najwyższa pora zdmuchnąć świeczki, co? - Puścił do niej oko. - Tylko nie zapomnij o życzeniu.
- Kiedyś cię zamorduję, szalony demonie. - Uśmiechnęła się słodko.
- W takim razie, to ci się na pewno przyda. - Pieprz wyciągnął zza pleców laskę czarodziejki, przewiązaną czerwoną wstążką.
Muffinka zamrugała.
- Moja laska. - Złapała zaginiony kij, a potem zerknęła na druida.
Ziemniak udawał, że jest niezwykle zafascynowany bzyczącą w kwiatach pszczołą.
- Ty podstępny... - Syknęła dźgając Pieprza kijem w pierś.
Uniósł dłonie do góry i posłał jej rozbrajające spojrzenie.
- Pomyślałem, że dla odmiany przyda ci się lodowy urok.
- Zakląłeś jej laskę? - Zainteresował się Karasu, zerkając na magiczne drzewo.
Czarodziejka w końcu pozbyła się wstążki.
- Nie ja, nasz Przemądrzały mnich.
Dowódca zagwizdał cicho.
- No to cię musiało słono kosztować.
Demon wzruszył ramionami.
- Dmuchaj świeczki! - Zachęcił czarodziejkę Orety.
Wszyscy zaczęli domagać się tego samego.
Czarodziejka przewróciła oczami i dmuchnęła.
W powietrze uniósł się fioletowy dym.
Zawirował i miękko spłynął, na obsypaną kolorowymi płatkami, ziemię.
Z cichym pufnięciem na dziedzińcu pojawił się jednorożec.
Muffinka otworzyła szeroko oczy.
Dowódca spojrzał z niedowierzaniem na demona.
Pieprz posłał mu wyjątkowo złośliwy uśmiech.
- Ja piórkuję, to nie do wiary. - Parsknął śmiechem Leggle.
- Stary, to żeś pojechał . - Jasny klepnął Pieprza w plecy.
Przed gildią znowu zrobiło się zamieszanie, bo każdy chciał pogłaskać jednorożca.
Zwierzę wcale nie protestowało.
Czarodziejka gładziła aksamitne chrapy i nie mogła uwierzyć, że to wszystko dzieje się naprawdę.
Zerknęła na Pieprza.
Obserwował ją spod tych swoich postrzępionych, czarnych kosmyków.
- Zaskoczona?
- Pierwszy raz w życiu zabrakło mi słów. - Uśmiechnęła się. - Skąd wiedziałeś?
- My demony, mamy swoje sposoby.
Taak.
Nie mogła uwierzyć, że krwiożercza, pozbawiona skrupułów bestia i facet przystrajający dziedziniec różowymi kwiatkami, to jedna i ta sama istota.
Sięgnęła po różowe niezapominajki i konwalie.
Dodała kilka listków i wyczarowała wianek, który założyła druidowi na głowę.
Ziemniak uśmiechnął się szeroko.
- Tego mi właśnie brakowało.
- Najwyższa pora zjeść tort! I nie tylko. - Pieprz podał Muffince wielki nóż, a sam przecisnął się w stronę stołu.
Pozdejmował pokrywki z półmisków.
Leżały tam, zanurzone w aromatycznym sosie, pieczone kawałki mięsa.
Wojownicy wrzasnęli radośnie i rzucili się do stołu.
- Niech żyje Muffinka! - Deryl zasalutował czarodziejce indyczą nogą.
- Niech żyje! - Odpowiedział mu zgodny wrzask pozostałych.
- I zdrowie pomylonego demona! - Karasu uniósł czekoladowe ciastko.
- Zdrowie.
Czarodziejka skinęła na Pieprza.
Nachylił się, a ona pocałowała go w policzek.
Demon wyprostował się gwałtownie, prawie wpadając na wchodzącego na dziedziniec Alberta.
- Dziękuję. - Uśmiechnęła się czarodziejka.
Pieprz poczuł, że się rumieni.
- Komu tortu? -Krzyknęła Muffinka, wymachując nożem.
- Ja chce bardzo duży kawałek. Pomagałem temu obłąkańcowi. - Kłapnął dziobem Albert.
Na głowie gryfa siedziała ropucha.
- A zastępca też życzy ci wszystkiego najlepszego. - Rzucił od niechcenia gryf.
- A gdzie jest Hajmidal? - Zainteresował się Karasu.
- Unikając niecenzuralnych słów, powiem tylko, że jakiś demon zmienił go w ropuchę.
Jakby dla potwierdzenia słów Alberta, siedząca na jego głowie ropucha zarechotała wściekle.
Pieprz parsknął.
Muffinka nie była na tyle dyskretna.
Wkrótce cały dziedziniec wył ze śmiechu.
- Chłopie, to teraz musisz sobie poszukać jakiejś królewny. - Orety otarł łzy.
- Mar...cysia. - Zarechotała ropucha, co wywołało kolejną salwę śmiechu.
Ostatnio edytowany przez Dziabeł 17 Maja 2016r. 9:42, W całości zmieniany: 3
_________________
– A jeśli pewnego dnia będę musiał odejść? – spytał Krzyś, ściskając Misiową łapkę. – Co wtedy?
– Nic wielkiego. – zapewnił go Puchatek. – Posiedzę tu sobie i na Ciebie poczekam. Kiedy się kogoś kocha, to ten drugi ktoś nigdy nie znika.
0
Czekam na ciąg dalszy, bo naprawdę dobrze się to czyta :D Sto lat dla Ptysia ^_^
_________________
0
Bardzo mi miło ^^ Niedługo będzie ciąg dalszy. Kiedy dokładnie, to nie wiem, ale będzie XDD
– A jeśli pewnego dnia będę musiał odejść? – spytał Krzyś, ściskając Misiową łapkę. – Co wtedy?
– Nic wielkiego. – zapewnił go Puchatek. – Posiedzę tu sobie i na Ciebie poczekam. Kiedy się kogoś kocha, to ten drugi ktoś nigdy nie znika.
_________________
– A jeśli pewnego dnia będę musiał odejść? – spytał Krzyś, ściskając Misiową łapkę. – Co wtedy?
– Nic wielkiego. – zapewnił go Puchatek. – Posiedzę tu sobie i na Ciebie poczekam. Kiedy się kogoś kocha, to ten drugi ktoś nigdy nie znika.
0
Ofc, to jest najlepszy rodział jak dotąd!!!! xD Słodki i drapieżny, mry xD Imprezka przednia, słodkości i fabulous flowersy (*‿*✿) Pieprz to się dorobi jeszcze czegoś xD
Wiii~ < tula namiętnie za te prezenty... za opa! > Mega długi, 3x na raty czytałam, super!
Ofc, każdy musi wiedzieć, że Ptyś czerstwieje xD Zaszalałaś :3 rozumiem, że za rok wbijam i to będzie, nie tylko ciacho!
Akcja z Hajem mega, i te ostatnie jego... ostatnie słowa xDDD
< chciałaby coś konstruktywnego napisać, ale pada na ptysia ALE bardzo się cieszy > wiii~ I też czekam na nexta!
Wiii~ < tula namiętnie za te prezenty... za opa! > Mega długi, 3x na raty czytałam, super!
Ofc, każdy musi wiedzieć, że Ptyś czerstwieje xD Zaszalałaś :3 rozumiem, że za rok wbijam i to będzie, nie tylko ciacho!
Akcja z Hajem mega, i te ostatnie jego... ostatnie słowa xDDD
< chciałaby coś konstruktywnego napisać, ale pada na ptysia ALE bardzo się cieszy > wiii~ I też czekam na nexta!
Ostatnio edytowany przez Maviya 17 Maja 2016r. 0:03, W całości zmieniany: 1
_________________
1
Maffuuuu, bierz po pół xD
_________________
1
Część jedenasta 18+Karasu postanowił się przejść.
Musiał rozchodzić poranne obżarstwo.
Przy studni stały dwa konie.
Dowódca skręcił w ich stronę, chcąc uświadomić właścicieli, że istnieje coś takiego jak stajnia.
Wtedy zobaczył dziewczynę w lekkiej zbroi.
Śmiała się z czegoś, rozmawiając z patykowatym rycerzem.
Jej włosy lśniły w słońcu.
Dowódcę na chwilę przytkało, kiedy omiotła go nieuważnym spojrzeniem niebieskozielonych oczu.
Ocuciło go silne klepnięcie w plecy.
- Na co żeś się tak zagapił, staruszku. - Pieprz uwiesił się na nim i podążył za spojrzeniem Karasu.
Parsknął śmiechem.
- Czębril i Seler. - Skrzyżował ramiona na piersi i rzucił rycerzom krytyczne spojrzenie. - To jest miasteczko, nie wiocha.
Konie zostawia się w stajni.
- Dzięki za radę... - Dziewczyna zmierzyła Pieprza uważnym spojrzeniem.
Odpowiedział jej wrednym uśmiechem.
Podbiegł do nich Jasny.
- Szefuńciu, przewidujesz jakieś atrakcje na dziś? Bo szczerze to nam tyłki do ławy przyrosły.
- Właśnie miałem szukać Hajmidala. Zaraz robimy spotkanie w kwaterze.
- O z tym może być problem, nie wiem czy ktoś rozumie ropuszy. - Blondynek parsknął śmiechem.
Karasu zerknął na uśmiechniętego Pieprza.
Demon skrzyżował szerokie ramiona na piersi.
- Na mnie nie patrz. Nie ma opcji.
- Narozrabiałeś to... - Zielonooki pogroził mu palcem.
- Niech się wali. - Warknął uprzejmie rycerz, a potem obrócił się na pięcie i ruszył w stronę gildii.
Dowódca westchnął ciężko.
- Ty jesteś Karasu? - Zainteresowała się paladynka, podchodząc bliżej.
Jasny otaksował ją spojrzeniem.
Zupełnie się tym nie przejęła.
Założyciel Gryfa potwierdził skinieniem.
- Chcielibyśmy porozmawiać. - Wskazała na siedzącego przy studni patykowatego rycerza.
Karasu zmierzył ich uważnym spojrzeniem.
- W takim razie, zapraszam do nas. - Wskazał porośnięty bluszczem ceglany mur. - Tylko odstawcie konie.
Stajnia jest tam. - Wskazał pobielany budynek z ciemnobrązowym dachem.
Czębril posłała mu taki uśmiech, że dowódcę na chwilę zatkało.
Ocuciło go szturchnięcie Jasnego.
- Co za panna?
Karasu wzruszył ramionami i ruszył w stronę siedziby gildii.
Wojownik z Piątki z trudem oderwał wzrok od kształtnej pupy paladynki, która już prowadziła siwą klacz w kierunku stajni.
Dogonił dowódcę.
- Myślisz, że Pieprz dalej się wkurza?
- O co? - Zaniepokoił się Karasu.
- O tę akcję powitalną. Kurwa, nie wiedziałem, że te liny tak na niego, no wiesz...
- Nie kumkasz, żyjesz, zatem wnioskuję, że demon nic do ciebie nie ma. - Dowódca odetchnął.
Przynajmniej nie doszło do żadnej nowej afery.
Teraz musiał wymyślić, jak przywrócić swojego zastępcę do stanu używalności.
Jasny pokiwał głową.
- A gdzie dziś lecimy?
- Dowiesz się w swoim czasie.- Ostudził jego zapał. - Możesz mi przysłać Marcelinę?
Pieprz maszerował do swojego składu broni.
Musiał skompletować nowy ekwipunek.
Miał niemiłe przeczucie, że ostatnie straty pozbawiły go wszelkiego, sensownego rynsztunku.
Jeśli ma dzisiaj iść na misję, musiał coś znaleźć.
No i trzeba będzie podręczyć kowala.
Pierwszy raz był w takiej sytuacji.
Zawsze miał zdecydowanie za dużo broni, czy zbroi.
Pod składem stała, oparta o drzwi, wiedźma.
Demon spiął się.
Jego oczy pociemniały, a na twarzy pojawił się paskudny grymas.
- Zabłądziłaś?
- Bynajmniej. Chciałam ci pogratulować zgrabnego zaklęcia.
- Nie mam pojęcia, o czym mówisz.
- Zastępca skacze za mną krok w krok. - Posłała złe spojrzenie na siedzącą niedaleko ropuchę.
Pieprz uśmiechnął się paskudnie.
- Skończ tę szopkę, bo czeka nas misja.
- Czasy, kiedy mówiłaś mi, co mam robić dawno minęły. - Warknął wściekły. - A teraz zabieraj się stąd.
- Oj, bo jeszcze pomyślę, że masz do mnie żal. - Uśmiechnęła się słodko.
- Nic do ciebie nie mam, jesteś mi zupełnie obojętna. - Wyciągnął rękę, a okute drzwi odskoczyły z trzaskiem.
Wiedźma zagrodziła mu drogę, opierając smukłą dłoń na jego szerokiej piersi.
Odskoczył.
- Nie dotykaj mnie. - Błysnął kłami. - Nigdy więcej.
Marcelina świdrowała go błękitnym spojrzeniem.
Z dwoma złotymi warkoczami, przewiązanymi niebieskimi wstążkami, wyglądała słodko i niewinnie.
- Więc jednak masz do mnie żal.
- Nienawidzę cię. - Przyznał, patrząc na nią lodowato.
Roześmiała się.
Minął ją bez słowa i wszedł do składziku.
Zapłonęły pochodnie.
Pieprz zaklął.
Jakby na to nie patrzeć, nie miał co na siebie włożyć.
Piekielny Ptyś.
Z niechęcią popatrzył na ostatnią, lśniącą zbroję.
- Rynsztunek Potępionego. - Stanęła za jego plecami. - Dziwę się, że go zatrzymałeś.
Westchnął ciężko.
- Idź stąd.
- Jesteśmy w jednej gildii, myślisz, że zdołasz mnie unikać?
Demon odwrócił się.
Nie wierzył w to ani przez chwilę.
Ale miał nadzieję, że może jednak ona zostawi go w spokoju.
- Dlaczego? - Wycedził.
- Co dlaczego? - Przekrzywiła głowę, a złota grzywka zasłoniła jej jedno oko.
Pieprz zacisnął zęby.
Niech ją szlag.
Kiedyś poleciałby na to.
Kiedyś nie zastanawiałby się nawet sekundy.
Ale kiedyś był idiotą.
Przekonał się o tym wyjątkowo boleśnie.
Lekcja została przyswojona.
Wnioski wyciągnięte.
- Dlaczego dołączyłaś do Gryfa?
- Aeszma, nigdy nie byłeś głupi. - Uśmiechnęła się lekko.
Czekoladowe oczy zapłonęły.
Demon doskoczył do wiedźmy, zanim zdążyła zareagować.
Złapał ją za gardło i docisnął do ściany.
Nie był delikatny, gruchnęła tak, że przez chwilę zabrakło jej tchu.
Nachylił się na nią i zawarczał, w taki sposób, że przeszły ją ciarki.
- Nigdy więcej tak do mnie nie mów. Aeszma nie istnieje. Wykończyłaś go.
Puścił ją.
- Więc jednak. - Zmrużyła oczy. - Aż tak cię to zabolało, że uciekłeś do jakiegoś człowieka?
Do człowieka? - Skrzywiła się pogardliwie.
- Idź stąd. - Powtórzył odwracając się do niej plecami.
- Jesteś żałosny... Pieprzu. - Jego imię jej ustach zabrzmiało jak najgorsza obelga.
Czekoladowe oczy przyszpiliły ją do ściany.
Była nich czysta nienawiść.
Wiedźma postanowiła nie przeciągać struny.
Z uniesioną głową skierowała się do wyjścia.
- Jestem. - Dogonił ją jadowity szept demona. - Powinienem był cię wtedy zabić.
Karasu zdążył zebrać Piątkę, Wybranych i Zadaniowców w sami głównej.
Do pełni szczęścia brakowało mu zastępcy, Jasnego, wiedźmy i Pieprza.
Czarodziejka ziewnęła szeroko i zaczęła bujać się na krześle.
Dowódca sięgnął po ciastko.
- Szefie. - Do sali zajrzał Jasny. - Marcelina już czeka...
- Dzięki. - Karasu połknął czekoladowe ciacho i wychodząc rzucił przez ramię. - Czekajcie chwilę.
Odpowiedziały mu leniwe pomruki.
Kulturalnie poczekali, aż dowódca zniknie z pola widzenia, a potem rzucili się na ciastka.
Wiedźma siedziała na jego łóżku.
Rozcierała zaczerwienioną szyję.
- Wiem, o co chcesz poprosić. - Westchnęła.
- Więc?
- Nie ma nic za darmo. - Mrugnęła do niego.
Dowódca popatrzył na uroczą blondynkę.
Nie ma się co oszukać, wiele by jej oddał.
Spodziewał się, czego będzie chciała.
- Ile? - Skrzyżował ramiona na piersi.
Marcelina przyjrzała mu się uważnie.
Coś jej umykało.
Patrzyła na tego wysokiego, świetnie zbudowanego wojownika i miała to niejasne przeczucie.
Nie zastanawiając się nad tym, co robi, wstała z łóżka i podeszła bliżej.
Karasu nie rozumiał świdrującego go błękitnego spojrzenia.
A już całkiem zgłupiał, kiedy wiedźma przesunęła dłonią po jego policzku i wspiąwszy się na palce pocałowała go.
Naprawdę nie miał pojęcia, jak to się stało, że oplótł ją ramionami.
Marcelina westchnęła cicho, kiedy dowódca bez trudu uniósł ją i posadził na stole.
Kiedy wychodziła usiłując doprowadzić swoje włosy do ładu, a jednocześnie zapiąć bluzkę, wiedziała jeszcze mniej.
Dlaczego, do jasnej cholery demon wybrał właśnie jego?
Karasu usiadł ciężko na krześle.
Nie dane mu było długo dumać nad tym, co właśnie zaszło, bo do pokoju wszedł Pieprz.
Demon był wyraźnie zły.
Ale dowódcę jakoś to zupełnie nie obchodziło.
- Coś ty zrobił? - Pokręcił głową rycerz. - Ja bym ci tego pieprzonego oficera odczarował...
- Ależ ja się bardzo cieszę, że tego nie zrobiłeś. - Uśmiechnął się szeroko Karasu.
Wstał i klepnąwszy Pieprza w plecy ruszył do sali głównej.
Demon zmełł przekleństwo i pomaszerował za nim.
Przy stole siedział komplet wojowników i dwójka nowych rycerzy.
Hajmidal z obrażoną miną zajął miejsce, jak najdalej od dowódcy i demona.
Karasu był w doskonałym humorze.
Nie miał najmniejszego zamiaru zajmować się fochami zastępcy.
- Słuchajcie, w związku z pewnymi wydarzeniami ostatnio...
- Takim, jak zerwanie się z łańcucha naszego ulubionego pieszczocha... - Parsknął Leggle.
Pieprz błysnął kłami.
Piątka zarechotała.
Czarodziejka puściła z trzaskiem różowego balona.
- Tak, no właśnie. - Uśmiechnął się Karasu, uciekając przed błękitnym spojrzeniem wiedźmy. - W tym całym zamieszaniu
nie udało nam się jeszcze przetestować nowych członków. Dodatkowo dzisiaj zgłosili się do nas paladynka Czębril i rycerz
Sir Seler.
- Czołem. - Uśmiechnęła się wojowniczka.
- Uszanowanko. - Skłonił się sztywno patykowaty rycerz.
- Dlatego pomyślałem, że weźmiemy na warsztat wioskę Dolną.
Piątka jęknęła.
- To przecież misja dla uczniaków. - Prychnął Jasny.
- Może każmy im od razu wypasać owce. - Roześmiał się Deryl, ale umilkł pod spojrzeniem dowódcy.
- Hajmidal, tobie zostawiam wolną rękę, wiem, że chciałeś iść na Smocze Pustkowie.
- Poważnie? - Oczy oficera zaświeciły się.
Karasu skinął głową.
- Zaraz, znaczy oni będą się bawić, a my mamy niańczyć wieśniaków? - Leggle skrzywił się z wyraźną niechęcią.
- Ależ, ty nie musisz. - Dowódca posłał mu złośliwy uśmiech. - Zabieram Piątkę z Marceliną i Pieprzem, oraz nowych.
- Kurwa. - Podpierający do tej pory ścianę demon, ocknął się. - Po jaką cholerę mam tam iść? Wziąłeś mnie do Piątki, żebym cię bronił przed wieśniakami?
- Jeśli Marcelina ma wejść w skład Wybranych, to jak to sobie inaczej wyobrażasz? - Zdziwił się Karasu.
- Ty chyba żartujesz? - Zapytał lodowato rycerz.
- Ani trochę.
- Pracuje z Muffinką, nie mam zamiaru... - Spojrzenie, jakie posłała mu Marcelina tylko podsyciło jego wściekłość.
Dowódca zacisnął zęby.
Bez słowa wpisał imię Pieprza na arkusz misji.
Demon poczuł piekący symbol.
- Chcesz coś jeszcze powiedzieć? - Zapytał lodowato Karasu. - Jak nie, to możesz iść się przygotować.
Ruszamy w południe.
Pieprz miał ochotę coś rozszarpać.
Wyleciał z siedziby bojąc się, że jak zostanie tam chociaż sekundę dłużej, zamorduje tego zarozumiałego smarkacza.
Czarodziejka odprowadziła wzrokiem wściekłego demona.
Krzesło z hukiem wylądowało na czterech nogach.
- Możemy porozmawiać? - Zapytała stając obok Karasu.
Dowódca spojrzał w dół na małego Ptysia.
- Jasne. Coś się stało?
- Może i jestem tu krótko, ale cholernie nie podoba mi się, jak traktujesz Pieprza.
Wojownik uniósł brwi.
Zostali w pomieszczeniu sami.
Nie bardzo wiedział, co właściwie miałby powiedzieć.
A czarodziejka najwyraźniej oczekiwała jakiejś odpowiedzi.
Nikt wcześniej nie robił mu podobnych wymówek.
I to jeszcze w sprawie Pieprza.
Karasu przyzwyczaił się, że demon jest poniekąd jego częścią.
Pozwalał mu na dużo więcej, niż pozostałym członkom gildii.
Poza tym, jak rycerzowi coś nie pasowało, to zawsze walił prosto z mostu, albo z pięści.
Dlatego teraz dowódca nie bardzo wiedział, co ma robić.
Spróbował się uśmiechnąć, ale spojrzenie czarodziejki było zimne i wyczekujące.
Ona nie miała zamiaru odpuścić.
- Zapałaliście do siebie nagłą miłością. - Zakpił, decydując, że najlepszą obroną będzie atak.
Muffinka parsknęła śmiechem.
- Tak, udana z nas para. Co nie zmienia faktu, że on nie jest twoją własnością.
- Poniekąd... - Zaczął Karasu.
- Przemyśl to sobie. - Poradziła mu dziwnym tonem, dźgając go w pierś palcem.
- Mam to odebrać jako groźbę? - Dowódca spiął się.
Ptyś strzelił balonem z różowej gumy.
A potem mała blondyneczka, w białej sukieneczce z koronkami, uśmiechnęła się słodko.
- Chcesz powiedzieć, że taki duży chłopiec, jak ty, boi się takiej małej dziewczynki jak ja? - Nie dała mu czasu na
odpowiedź. - Mam zamiar wybrać się na misję na łąki, chcę po testować nowy urok. Masz coś przeciwko?
- Bierzesz kogoś?
- To łąki dla początkujących, co mnie tam zaatakuje? Żaby? - Posłała mu pobłażliwe spojrzenie.
Dowódca westchnął i wypisał formularz misji.
Zastępca był bardzo zadowolony.
Właściwie, to zapomniał już o tej całej, durnej aferze z ropuchą.
Czekał przy punkcie Przejścia na swoich Zadaniowców.
Miał zamiar świętować dziś zdobycie nowego ostrza.
Zobaczył zbliżającą się czarodziejkę.
- Dokąd się wybierasz, tak całkiem sama? Gdzie twoja sowa?
- Idę na łąki. - Popatrzyła na niego dziwnie. - Polować na ropuchy.
Oficer uśmiechnął się szeroko.
Muffinka zmrużyła oczy.
- Powiedz, dużą frajdę sprawiła ci ta akcja przy bramie?
- Daj spokój, robiłem co do mnie należy. - Wzruszył szerokimi ramionami. - Nawet Pieprz to rozumie.
- To nie zmienia faktu, że zachowałeś się po świńsku. - Zauważyła bezlitośnie.
- Coś się uczepiła? U nas to normalne, nikt nie robi afery, przecież on nawet nie jest... - Umilkł pod wpływem jej spojrzenia.
Wyciągnęła rulon misji i zniknęła.
Oficer odetchnął głęboko.
To sobie nagrabił.
Ale przecież nie zrobił nic złego, jego zadaniem było chronić miasto.
Demon stanowił zagrożenie.
Przecież to proste.
Gdyby miał coś do powiedzenia w tej kwestii, to dawno by się Pieprza pozbył.
Stanowił za duże ryzyko.
Od strony Miasta szli bliźniacy.
Orety zamachał wesoło do Hajmidala.
Padalec poprawił miecz.
Vanisz wyprzedziła ich miękkim truchtem i jako pierwsza dołączyła do oficera.
Muffinka rozejrzała się po, przylegającej do zagajnika łączce.
Podmuch zaszumiał długimi trawami.
Odetchnęła głębiej.
Te tumany z gildii zaczynały ją irytować.
A może oni mają rację?
W końcu są z Pieprzem znacznie dłużej od niej.
Jakoś ją to nie przekonało.
Nie po tym cholernym przyjęciu.
Nie po zaklęciu laski.
Stuknęła drewnem o ziemię.
Nad morzem trawy pomknęły lodowe pociski.
Oczy czarodziejki zalśniły.
Zapowiadała się dobra zabawa.
Próbowała kilku wariantów.
Najlepiej wychodziła jej zamieć lodowa.
Mrożenie też było niezłe.
Poczuła, lekki zawrót głowy.
Wyraźny sygnał, że pozbyła się całej rezerwy mocy.
Najwyższa pora wracać.
Wyszedł z zagajnika, kiedy szukała w zwoju.
Czarodziejka skamieniała ze strachu.
Miał takie samo stalowe spojrzenie, które wryło jej się w pamieć.
Tak samo przepełnione nienawiścią.
Na głowie powiewał mu ciemnoczerwony irokez.
- Co za spotkanie. - Uśmiechnął się drapieżnie.
Muffinka nie mogła się ruszyć.
Strach całkowicie ją sparaliżował.
Nie wiedziała czy stoi w morzu szumiących traw, czy w strzelających wysoko płomieniach.
W jej uszach świdrowały te upiorne wrzaski z przeszłości.
Nie zrobiła nic, kiedy podszedł i uderzył ją, pozbawiając przytomności.
Musiał rozchodzić poranne obżarstwo.
Przy studni stały dwa konie.
Dowódca skręcił w ich stronę, chcąc uświadomić właścicieli, że istnieje coś takiego jak stajnia.
Wtedy zobaczył dziewczynę w lekkiej zbroi.
Śmiała się z czegoś, rozmawiając z patykowatym rycerzem.
Jej włosy lśniły w słońcu.
Dowódcę na chwilę przytkało, kiedy omiotła go nieuważnym spojrzeniem niebieskozielonych oczu.
Ocuciło go silne klepnięcie w plecy.
- Na co żeś się tak zagapił, staruszku. - Pieprz uwiesił się na nim i podążył za spojrzeniem Karasu.
Parsknął śmiechem.
- Czębril i Seler. - Skrzyżował ramiona na piersi i rzucił rycerzom krytyczne spojrzenie. - To jest miasteczko, nie wiocha.
Konie zostawia się w stajni.
- Dzięki za radę... - Dziewczyna zmierzyła Pieprza uważnym spojrzeniem.
Odpowiedział jej wrednym uśmiechem.
Podbiegł do nich Jasny.
- Szefuńciu, przewidujesz jakieś atrakcje na dziś? Bo szczerze to nam tyłki do ławy przyrosły.
- Właśnie miałem szukać Hajmidala. Zaraz robimy spotkanie w kwaterze.
- O z tym może być problem, nie wiem czy ktoś rozumie ropuszy. - Blondynek parsknął śmiechem.
Karasu zerknął na uśmiechniętego Pieprza.
Demon skrzyżował szerokie ramiona na piersi.
- Na mnie nie patrz. Nie ma opcji.
- Narozrabiałeś to... - Zielonooki pogroził mu palcem.
- Niech się wali. - Warknął uprzejmie rycerz, a potem obrócił się na pięcie i ruszył w stronę gildii.
Dowódca westchnął ciężko.
- Ty jesteś Karasu? - Zainteresowała się paladynka, podchodząc bliżej.
Jasny otaksował ją spojrzeniem.
Zupełnie się tym nie przejęła.
Założyciel Gryfa potwierdził skinieniem.
- Chcielibyśmy porozmawiać. - Wskazała na siedzącego przy studni patykowatego rycerza.
Karasu zmierzył ich uważnym spojrzeniem.
- W takim razie, zapraszam do nas. - Wskazał porośnięty bluszczem ceglany mur. - Tylko odstawcie konie.
Stajnia jest tam. - Wskazał pobielany budynek z ciemnobrązowym dachem.
Czębril posłała mu taki uśmiech, że dowódcę na chwilę zatkało.
Ocuciło go szturchnięcie Jasnego.
- Co za panna?
Karasu wzruszył ramionami i ruszył w stronę siedziby gildii.
Wojownik z Piątki z trudem oderwał wzrok od kształtnej pupy paladynki, która już prowadziła siwą klacz w kierunku stajni.
Dogonił dowódcę.
- Myślisz, że Pieprz dalej się wkurza?
- O co? - Zaniepokoił się Karasu.
- O tę akcję powitalną. Kurwa, nie wiedziałem, że te liny tak na niego, no wiesz...
- Nie kumkasz, żyjesz, zatem wnioskuję, że demon nic do ciebie nie ma. - Dowódca odetchnął.
Przynajmniej nie doszło do żadnej nowej afery.
Teraz musiał wymyślić, jak przywrócić swojego zastępcę do stanu używalności.
Jasny pokiwał głową.
- A gdzie dziś lecimy?
- Dowiesz się w swoim czasie.- Ostudził jego zapał. - Możesz mi przysłać Marcelinę?
Pieprz maszerował do swojego składu broni.
Musiał skompletować nowy ekwipunek.
Miał niemiłe przeczucie, że ostatnie straty pozbawiły go wszelkiego, sensownego rynsztunku.
Jeśli ma dzisiaj iść na misję, musiał coś znaleźć.
No i trzeba będzie podręczyć kowala.
Pierwszy raz był w takiej sytuacji.
Zawsze miał zdecydowanie za dużo broni, czy zbroi.
Pod składem stała, oparta o drzwi, wiedźma.
Demon spiął się.
Jego oczy pociemniały, a na twarzy pojawił się paskudny grymas.
- Zabłądziłaś?
- Bynajmniej. Chciałam ci pogratulować zgrabnego zaklęcia.
- Nie mam pojęcia, o czym mówisz.
- Zastępca skacze za mną krok w krok. - Posłała złe spojrzenie na siedzącą niedaleko ropuchę.
Pieprz uśmiechnął się paskudnie.
- Skończ tę szopkę, bo czeka nas misja.
- Czasy, kiedy mówiłaś mi, co mam robić dawno minęły. - Warknął wściekły. - A teraz zabieraj się stąd.
- Oj, bo jeszcze pomyślę, że masz do mnie żal. - Uśmiechnęła się słodko.
- Nic do ciebie nie mam, jesteś mi zupełnie obojętna. - Wyciągnął rękę, a okute drzwi odskoczyły z trzaskiem.
Wiedźma zagrodziła mu drogę, opierając smukłą dłoń na jego szerokiej piersi.
Odskoczył.
- Nie dotykaj mnie. - Błysnął kłami. - Nigdy więcej.
Marcelina świdrowała go błękitnym spojrzeniem.
Z dwoma złotymi warkoczami, przewiązanymi niebieskimi wstążkami, wyglądała słodko i niewinnie.
- Więc jednak masz do mnie żal.
- Nienawidzę cię. - Przyznał, patrząc na nią lodowato.
Roześmiała się.
Minął ją bez słowa i wszedł do składziku.
Zapłonęły pochodnie.
Pieprz zaklął.
Jakby na to nie patrzeć, nie miał co na siebie włożyć.
Piekielny Ptyś.
Z niechęcią popatrzył na ostatnią, lśniącą zbroję.
- Rynsztunek Potępionego. - Stanęła za jego plecami. - Dziwę się, że go zatrzymałeś.
Westchnął ciężko.
- Idź stąd.
- Jesteśmy w jednej gildii, myślisz, że zdołasz mnie unikać?
Demon odwrócił się.
Nie wierzył w to ani przez chwilę.
Ale miał nadzieję, że może jednak ona zostawi go w spokoju.
- Dlaczego? - Wycedził.
- Co dlaczego? - Przekrzywiła głowę, a złota grzywka zasłoniła jej jedno oko.
Pieprz zacisnął zęby.
Niech ją szlag.
Kiedyś poleciałby na to.
Kiedyś nie zastanawiałby się nawet sekundy.
Ale kiedyś był idiotą.
Przekonał się o tym wyjątkowo boleśnie.
Lekcja została przyswojona.
Wnioski wyciągnięte.
- Dlaczego dołączyłaś do Gryfa?
- Aeszma, nigdy nie byłeś głupi. - Uśmiechnęła się lekko.
Czekoladowe oczy zapłonęły.
Demon doskoczył do wiedźmy, zanim zdążyła zareagować.
Złapał ją za gardło i docisnął do ściany.
Nie był delikatny, gruchnęła tak, że przez chwilę zabrakło jej tchu.
Nachylił się na nią i zawarczał, w taki sposób, że przeszły ją ciarki.
- Nigdy więcej tak do mnie nie mów. Aeszma nie istnieje. Wykończyłaś go.
Puścił ją.
- Więc jednak. - Zmrużyła oczy. - Aż tak cię to zabolało, że uciekłeś do jakiegoś człowieka?
Do człowieka? - Skrzywiła się pogardliwie.
- Idź stąd. - Powtórzył odwracając się do niej plecami.
- Jesteś żałosny... Pieprzu. - Jego imię jej ustach zabrzmiało jak najgorsza obelga.
Czekoladowe oczy przyszpiliły ją do ściany.
Była nich czysta nienawiść.
Wiedźma postanowiła nie przeciągać struny.
Z uniesioną głową skierowała się do wyjścia.
- Jestem. - Dogonił ją jadowity szept demona. - Powinienem był cię wtedy zabić.
Karasu zdążył zebrać Piątkę, Wybranych i Zadaniowców w sami głównej.
Do pełni szczęścia brakowało mu zastępcy, Jasnego, wiedźmy i Pieprza.
Czarodziejka ziewnęła szeroko i zaczęła bujać się na krześle.
Dowódca sięgnął po ciastko.
- Szefie. - Do sali zajrzał Jasny. - Marcelina już czeka...
- Dzięki. - Karasu połknął czekoladowe ciacho i wychodząc rzucił przez ramię. - Czekajcie chwilę.
Odpowiedziały mu leniwe pomruki.
Kulturalnie poczekali, aż dowódca zniknie z pola widzenia, a potem rzucili się na ciastka.
Wiedźma siedziała na jego łóżku.
Rozcierała zaczerwienioną szyję.
- Wiem, o co chcesz poprosić. - Westchnęła.
- Więc?
- Nie ma nic za darmo. - Mrugnęła do niego.
Dowódca popatrzył na uroczą blondynkę.
Nie ma się co oszukać, wiele by jej oddał.
Spodziewał się, czego będzie chciała.
- Ile? - Skrzyżował ramiona na piersi.
Marcelina przyjrzała mu się uważnie.
Coś jej umykało.
Patrzyła na tego wysokiego, świetnie zbudowanego wojownika i miała to niejasne przeczucie.
Nie zastanawiając się nad tym, co robi, wstała z łóżka i podeszła bliżej.
Karasu nie rozumiał świdrującego go błękitnego spojrzenia.
A już całkiem zgłupiał, kiedy wiedźma przesunęła dłonią po jego policzku i wspiąwszy się na palce pocałowała go.
Naprawdę nie miał pojęcia, jak to się stało, że oplótł ją ramionami.
Marcelina westchnęła cicho, kiedy dowódca bez trudu uniósł ją i posadził na stole.
Kiedy wychodziła usiłując doprowadzić swoje włosy do ładu, a jednocześnie zapiąć bluzkę, wiedziała jeszcze mniej.
Dlaczego, do jasnej cholery demon wybrał właśnie jego?
Karasu usiadł ciężko na krześle.
Nie dane mu było długo dumać nad tym, co właśnie zaszło, bo do pokoju wszedł Pieprz.
Demon był wyraźnie zły.
Ale dowódcę jakoś to zupełnie nie obchodziło.
- Coś ty zrobił? - Pokręcił głową rycerz. - Ja bym ci tego pieprzonego oficera odczarował...
- Ależ ja się bardzo cieszę, że tego nie zrobiłeś. - Uśmiechnął się szeroko Karasu.
Wstał i klepnąwszy Pieprza w plecy ruszył do sali głównej.
Demon zmełł przekleństwo i pomaszerował za nim.
Przy stole siedział komplet wojowników i dwójka nowych rycerzy.
Hajmidal z obrażoną miną zajął miejsce, jak najdalej od dowódcy i demona.
Karasu był w doskonałym humorze.
Nie miał najmniejszego zamiaru zajmować się fochami zastępcy.
- Słuchajcie, w związku z pewnymi wydarzeniami ostatnio...
- Takim, jak zerwanie się z łańcucha naszego ulubionego pieszczocha... - Parsknął Leggle.
Pieprz błysnął kłami.
Piątka zarechotała.
Czarodziejka puściła z trzaskiem różowego balona.
- Tak, no właśnie. - Uśmiechnął się Karasu, uciekając przed błękitnym spojrzeniem wiedźmy. - W tym całym zamieszaniu
nie udało nam się jeszcze przetestować nowych członków. Dodatkowo dzisiaj zgłosili się do nas paladynka Czębril i rycerz
Sir Seler.
- Czołem. - Uśmiechnęła się wojowniczka.
- Uszanowanko. - Skłonił się sztywno patykowaty rycerz.
- Dlatego pomyślałem, że weźmiemy na warsztat wioskę Dolną.
Piątka jęknęła.
- To przecież misja dla uczniaków. - Prychnął Jasny.
- Może każmy im od razu wypasać owce. - Roześmiał się Deryl, ale umilkł pod spojrzeniem dowódcy.
- Hajmidal, tobie zostawiam wolną rękę, wiem, że chciałeś iść na Smocze Pustkowie.
- Poważnie? - Oczy oficera zaświeciły się.
Karasu skinął głową.
- Zaraz, znaczy oni będą się bawić, a my mamy niańczyć wieśniaków? - Leggle skrzywił się z wyraźną niechęcią.
- Ależ, ty nie musisz. - Dowódca posłał mu złośliwy uśmiech. - Zabieram Piątkę z Marceliną i Pieprzem, oraz nowych.
- Kurwa. - Podpierający do tej pory ścianę demon, ocknął się. - Po jaką cholerę mam tam iść? Wziąłeś mnie do Piątki, żebym cię bronił przed wieśniakami?
- Jeśli Marcelina ma wejść w skład Wybranych, to jak to sobie inaczej wyobrażasz? - Zdziwił się Karasu.
- Ty chyba żartujesz? - Zapytał lodowato rycerz.
- Ani trochę.
- Pracuje z Muffinką, nie mam zamiaru... - Spojrzenie, jakie posłała mu Marcelina tylko podsyciło jego wściekłość.
Dowódca zacisnął zęby.
Bez słowa wpisał imię Pieprza na arkusz misji.
Demon poczuł piekący symbol.
- Chcesz coś jeszcze powiedzieć? - Zapytał lodowato Karasu. - Jak nie, to możesz iść się przygotować.
Ruszamy w południe.
Pieprz miał ochotę coś rozszarpać.
Wyleciał z siedziby bojąc się, że jak zostanie tam chociaż sekundę dłużej, zamorduje tego zarozumiałego smarkacza.
Czarodziejka odprowadziła wzrokiem wściekłego demona.
Krzesło z hukiem wylądowało na czterech nogach.
- Możemy porozmawiać? - Zapytała stając obok Karasu.
Dowódca spojrzał w dół na małego Ptysia.
- Jasne. Coś się stało?
- Może i jestem tu krótko, ale cholernie nie podoba mi się, jak traktujesz Pieprza.
Wojownik uniósł brwi.
Zostali w pomieszczeniu sami.
Nie bardzo wiedział, co właściwie miałby powiedzieć.
A czarodziejka najwyraźniej oczekiwała jakiejś odpowiedzi.
Nikt wcześniej nie robił mu podobnych wymówek.
I to jeszcze w sprawie Pieprza.
Karasu przyzwyczaił się, że demon jest poniekąd jego częścią.
Pozwalał mu na dużo więcej, niż pozostałym członkom gildii.
Poza tym, jak rycerzowi coś nie pasowało, to zawsze walił prosto z mostu, albo z pięści.
Dlatego teraz dowódca nie bardzo wiedział, co ma robić.
Spróbował się uśmiechnąć, ale spojrzenie czarodziejki było zimne i wyczekujące.
Ona nie miała zamiaru odpuścić.
- Zapałaliście do siebie nagłą miłością. - Zakpił, decydując, że najlepszą obroną będzie atak.
Muffinka parsknęła śmiechem.
- Tak, udana z nas para. Co nie zmienia faktu, że on nie jest twoją własnością.
- Poniekąd... - Zaczął Karasu.
- Przemyśl to sobie. - Poradziła mu dziwnym tonem, dźgając go w pierś palcem.
- Mam to odebrać jako groźbę? - Dowódca spiął się.
Ptyś strzelił balonem z różowej gumy.
A potem mała blondyneczka, w białej sukieneczce z koronkami, uśmiechnęła się słodko.
- Chcesz powiedzieć, że taki duży chłopiec, jak ty, boi się takiej małej dziewczynki jak ja? - Nie dała mu czasu na
odpowiedź. - Mam zamiar wybrać się na misję na łąki, chcę po testować nowy urok. Masz coś przeciwko?
- Bierzesz kogoś?
- To łąki dla początkujących, co mnie tam zaatakuje? Żaby? - Posłała mu pobłażliwe spojrzenie.
Dowódca westchnął i wypisał formularz misji.
Zastępca był bardzo zadowolony.
Właściwie, to zapomniał już o tej całej, durnej aferze z ropuchą.
Czekał przy punkcie Przejścia na swoich Zadaniowców.
Miał zamiar świętować dziś zdobycie nowego ostrza.
Zobaczył zbliżającą się czarodziejkę.
- Dokąd się wybierasz, tak całkiem sama? Gdzie twoja sowa?
- Idę na łąki. - Popatrzyła na niego dziwnie. - Polować na ropuchy.
Oficer uśmiechnął się szeroko.
Muffinka zmrużyła oczy.
- Powiedz, dużą frajdę sprawiła ci ta akcja przy bramie?
- Daj spokój, robiłem co do mnie należy. - Wzruszył szerokimi ramionami. - Nawet Pieprz to rozumie.
- To nie zmienia faktu, że zachowałeś się po świńsku. - Zauważyła bezlitośnie.
- Coś się uczepiła? U nas to normalne, nikt nie robi afery, przecież on nawet nie jest... - Umilkł pod wpływem jej spojrzenia.
Wyciągnęła rulon misji i zniknęła.
Oficer odetchnął głęboko.
To sobie nagrabił.
Ale przecież nie zrobił nic złego, jego zadaniem było chronić miasto.
Demon stanowił zagrożenie.
Przecież to proste.
Gdyby miał coś do powiedzenia w tej kwestii, to dawno by się Pieprza pozbył.
Stanowił za duże ryzyko.
Od strony Miasta szli bliźniacy.
Orety zamachał wesoło do Hajmidala.
Padalec poprawił miecz.
Vanisz wyprzedziła ich miękkim truchtem i jako pierwsza dołączyła do oficera.
Muffinka rozejrzała się po, przylegającej do zagajnika łączce.
Podmuch zaszumiał długimi trawami.
Odetchnęła głębiej.
Te tumany z gildii zaczynały ją irytować.
A może oni mają rację?
W końcu są z Pieprzem znacznie dłużej od niej.
Jakoś ją to nie przekonało.
Nie po tym cholernym przyjęciu.
Nie po zaklęciu laski.
Stuknęła drewnem o ziemię.
Nad morzem trawy pomknęły lodowe pociski.
Oczy czarodziejki zalśniły.
Zapowiadała się dobra zabawa.
Próbowała kilku wariantów.
Najlepiej wychodziła jej zamieć lodowa.
Mrożenie też było niezłe.
Poczuła, lekki zawrót głowy.
Wyraźny sygnał, że pozbyła się całej rezerwy mocy.
Najwyższa pora wracać.
Wyszedł z zagajnika, kiedy szukała w zwoju.
Czarodziejka skamieniała ze strachu.
Miał takie samo stalowe spojrzenie, które wryło jej się w pamieć.
Tak samo przepełnione nienawiścią.
Na głowie powiewał mu ciemnoczerwony irokez.
- Co za spotkanie. - Uśmiechnął się drapieżnie.
Muffinka nie mogła się ruszyć.
Strach całkowicie ją sparaliżował.
Nie wiedziała czy stoi w morzu szumiących traw, czy w strzelających wysoko płomieniach.
W jej uszach świdrowały te upiorne wrzaski z przeszłości.
Nie zrobiła nic, kiedy podszedł i uderzył ją, pozbawiając przytomności.
Ostatnio edytowany przez Dziabeł 19 Maja 2016r. 0:00, W całości zmieniany: 1
_________________
– A jeśli pewnego dnia będę musiał odejść? – spytał Krzyś, ściskając Misiową łapkę. – Co wtedy?
– Nic wielkiego. – zapewnił go Puchatek. – Posiedzę tu sobie i na Ciebie poczekam. Kiedy się kogoś kocha, to ten drugi ktoś nigdy nie znika.
1
Kiedy się tego tyle napisało? O____o
Część dwunasta 18+
– A jeśli pewnego dnia będę musiał odejść? – spytał Krzyś, ściskając Misiową łapkę. – Co wtedy?
– Nic wielkiego. – zapewnił go Puchatek. – Posiedzę tu sobie i na Ciebie poczekam. Kiedy się kogoś kocha, to ten drugi ktoś nigdy nie znika.
Część dwunasta 18+Wściekły Pieprz kończył zakładać zbroję.
Wiedział, że musi się opanować.
Ale nie potrafił.
Karasu tylko podsycił to, co rozpętała wiedźma.
Myślał, że jakoś przeboleje jej obecność.
Zignoruje.
Był naiwny.
Nie przyszło mu do głowy, że ona na to nie pozwoli.
Że znajdzie jakiś sposób, żeby znowu należał do niej.
Zrobiło mu się niedobrze.
Przykucnął opierając dłoń na ziemi.
Wziął głęboki oddech.
- Cześć. - Do składziku zajrzała Róża. - Wszystko w porządku? - Zaniepokoiła się.
Demon wyprostował się powoli.
Healerka nie mogła oderwać od niego oczu.
Wysoki, w czarnej, lśniącej zbroi, ze szkarłatnym, ogromnym mieczem na plecach wyglądał jakby wybierał się na ostateczną wojnę, a nie podrzędną misję.
Miał to swoje dziwne, zacięte spojrzenie, którym odgradzał się od wszystkich.
- Zawsze jest w porządku. - Warknął.
Róża wiedziała, że kłamie.
Trochę zdążyła go poznać.
Na więcej jej nie pozwolił.
Kiedyś myślała, że połączy ich przyjaźń, jak wielu wojowników w gildii.
Starała się, zrobili razem wiele misji.
W końcu zaczął ją zauważać, traktować jakoś cieplej.
Pozwalał healerce na drobne gesty, dotyk.
Wtedy czuła się wyjątkowo, jeszcze do niedawana tak było.
Jedyna dziewczyna, którą do siebie dopuszczał.
To było coś, bo przecież na brak chętnych nie narzekał.
Demon doskonale wiedział, że może mieć każdą.
Tylko, że wcale go to nie interesowało.
Healerkę wprost przeciwnie.
Nie wiedziała, czy zgubiła ją właśnie ciekawość, na co może sobie pozwolić, czy zawiniła mała, blond czarodziejka.
Była pewna jednego, nigdy nie powinna z nim spać.
Pieprz przyglądał jej się od dłuższej chwili.
Miała wrażenie, że doskonale znał jej myśli.
Uśmiechnął się lekko.
- Nie złościsz się już na mnie? - Spytał tym swoim hipnotyzującym tonem.
Healerka przez chwilę nie wiedziała, o czym on mówi.
Dlaczego miałaby się złościć?
Chciała znowu z nim być.
Blisko.
Zamrugała.
Do składziku zajrzała wysoka, smukła dziewczyna w lekkiej zbroi.
Róża zmieszała się.
Paladynka wpatrywała się w Pieprza świdrującym spojrzeniem.
Demon skrzywił się.
- Czego chcesz? Co wyście się dzisiaj na mnie uparły? - Westchnął ciężko.
Sięgnął po czarną tarczę, pokryta symbolami ze szkarłatnej stali.
- To jest zbroja Potępionych. - Powiedziała cicho Czębril.
- Wdzianko w sam raz dla takiego skurwysyna, jak ja. - Błysnął zębami Pieprz. - Panie przodem. - Dodał lodowato.
- Zawsze jesteś taki milutki?- Zainteresowała się wojowniczka.
- A ty chcesz dołączyć do gildii, bo szukasz przyjaciół?
- Z tobą nikt nawet nie próbuje się zaprzyjaźnić. - Burknęła Róża.
- Odnosiłem inne wrażenie, kiedy ciągnęłaś mnie do łóżka. - Warknął lodowato.
Healerka uderzyła go w twarz.
Złapał jej dłoń bez najmniejszego trudu.
Ścisnął lekko, patrząc jej prosto w oczy.
- Powiedziałaś, że nigdy więcej nie chcesz ze mną pracować. - Wycedził. - Proponuję, żebyś całkiem dała sobie ze mną spokój, Różo.
- Zostaw ją. - Mruknęła Czębril.
Pieprz spojrzał na nią, jakby dopiero teraz przypomniał sobie o jej obecności.
Puścił Różę, która ze łzami w oczach uciekła w stronę rynku.
- A ty czego chcesz? - Warknął, idąc w stronę punktu Przejścia.
- Wiesz, że twoja czarodziejka poszła sama na misję?
Pieprz zatrzymał się gwałtownie.
Popatrzył na nią takim wzrokiem, że paladynkę wryło w ziemię.
Błyskawicznie nad sobą zapanował.
- Skąd wiesz? Na jaką misję? - Pieprz powstrzymał się, żeby nie zasypać wojowniczki tysiącem pytań.
- Nie wiem. - Wzruszyła ramionami. - Widziałam, jak szła sama w stronę punktu. A potem zniknęła.
Demon odetchnął głęboko.
Było południe.
Czekali, czuł to po palącym znaku misji.
- Chodź. - Rzucił przez ramię i pobiegł w stronę punktu Przejścia.
- No, najwyższa pora. - Burkną Karasu, powstrzymując się przed bardziej dosadnym określeniem.
- Muffinka poszła sama na misję?
- Na łąki. - Przytaknął dowódca.
- Ona nie powinna iść tam sama. - Oświadczyła nagle Czębril.
- Dlaczego? - Zdziwił się Karasu. - Przecież to ośle łączki dla noobów.
Paladynka zarumieniła się, czując na sobie natarczywe czekoladowe spojrzenie.
- Powiedz co wiesz. - Zażądał Pieprz.
- Wiem tylko, że Czerwony Kris całkiem niedawno zawitał do sąsiedniej krainy.
- Były dowódca Zwichrowanych? - Zdziwił się Karasu, a Pieprz zaklął wściekle.
- Musisz mnie zwolnić. - Warknął do dowódcy.
- Za późno. - Karasu pokazał płonący zwój.
Przeniosło ich do wioski.
Jasny wpadł w sam środek gnojówki.
Zaklął tak szpetnie, że Czębril zarumieniła się.
Rozejrzeli się.
- Ej. - Dowódca położył rękę na ramieniu Pieprza. - Nie popadaj w paranoję. To mag.
Poza tym, czego może od niej chcieć Kris?
- To ona puściła z dymem Zwichrowanych. - Demon oparł dłonie na udach i wziął głęboki oddech.
- Jeszcze ktoś pomyśli, że się przejmujesz. - Zauważyła złośliwie Marcelina.
- Nie prowokuj go. - Syknął zimno Karasu. - Teraz jesteśmy na misji. Skupcie się do cholery.
Omiótł wojowników groźnym spojrzeniem.
Wioska świeciła pustkami.
- Idziemy. - Rzucił, ruszając w stronę łąki za wioską.
- Ale, przecież te debilne gobliny zawsze atakują z drugiej strony... - Zaczął Jasny, odrzucając od siebie upapraną peleryną.
Pieprz zmrużył czy.
- My tu nie przyszliśmy na golbiny, prawda Karasu? - Dowódca pierwszy raz naprawdę przestraszył się patrząc w oczy demona.
Driada wyciągnęła strzałę.
Reszta dobyła broni.
W dłoni wiedźmy zaigrały fioletowe płomyki.
- Dlaczego nie ma z nami healera? - Zapytał cicho Deryl.
Nikt mu nie odpowiedział, bo właśnie wyszli na łąkę.
Na przeciwległym wzgórzu stał odział w krwistoczerwonych mundurach.
Trzydziestu zbrojnych i drugie tyle łuczników.
- Możesz to, kurwa, jakoś wyjaśnić? - Zawarczał Pieprz.
Dowódca zmarszczył brwi.
Nie taka była umowa.
- To miał być pojedynek Czołówki. Bez udziału wojsk.
- Zaaranżowałeś pojedynek z Czerwonymi Wężami i pomyślałeś, że zrobisz nam niespodziankę? - Zmarszczył brwi Jasny.
- Tylko się nie posikajcie ze strachu. - Prychnęła Marcelina.
- Gratuluję, właśnie zabiłeś nas wszystkich. - Deryl podrapał się po gęstej brodzie.
- Karasu! - Czerwona armia rozstąpiła się i na przód wysunął się szczupły, łysiejący blondyn.
- Wital, ty cholerny oszuście!
- Kogo nazywasz oszustem? - Roześmiał się czerwony rycerz. - Ty pierwszy złamałeś warunki, wpisując wiedźmę na listę.
Ona nawet nie jest z Piątki.
- A ilu nas tu widzisz?! - Wściekł się Karasu.
- Na ostatniej waszej wspólnej misji była waszym przeciwnikiem, nie mogłeś jej wciągnąć do Piątki.
Pieprz miał ochotę udusić dowódcę.
Karasu otarł pot z czoła.
Musiał przyznać, że wdepnęli w gówno po uszy.
I to stwierdzenie, nie miało nic wspólnego ze śmierdzącym aktualnie Jasnym.
Była ich siódemka, a przed nimi stała armia ponad sześćdziesięciu wojowników.
Wycofali się za pierwsze zabudowania.
- Ja z Brzozą - Wskazał na driadę. - zostaniemy przy łukach. Pieprz idziesz z Derylem, za wami miecze, czyli Jasny, Czębril i Seler, osłaniacie Marcelinę. A ty wal wszystkim, co masz.
- Nie jest tego dużo, bo jakiś bałwan nie powiedział, że nie chodzi o zwykłe gobliny.
Mam mocy na maksymalnie dwie klątwy.
Dowódca zaklął.
Tak to jest robić tym idiotom niespodziankę.
Jeśli to przeżyją zrobi im taki obóz przetrwania, że będą błagać o litość.
- Pieprz...
- Nawet mnie o to nie proś. Nawet, kurwa, nie zaczynaj. - Zawarczał demon z taką wściekłością, że dowódca spasował.
- Na pozycje.
Ledwo wyszli zza jednej z chat, posypał się na nich grad strzał.
Pieprz doskoczył do dowódcy, chroniąc go tarczą.
Deryl zakrył Marcelinę, która nie traciła czasu.
Wiedźma posłała w kierunku łuczników jadowity deszcz.
- Ha! To ich zatka. - Ucieszył się Deryl widząc mknąca po niebie fioletową chmurę.
Nad łucznikami pojawiła się tęczowa kopuła.
Pieprz wyprostował się gwałtownie.
- Co jest...- Zdziwiła się Marcelina.
- To nie koniec niespodzianek! - Krzyknął łysy dowódca, który najwyraźniej świetnie się bawił.
Pomachał do nich.
Rycerze z jego prawej rozstąpili się i przed szereg wyszła Muffinka w czerwonej, prostej todze.
Obok niej stał wysoki mężczyzna z czerwonym irokezem.
Karasu ledwo zdążył złapać Pieprza za ramię.
- Trzymajcie go!
Wtedy ze wzgórza spłynęła czerwona armia.
- U was zawsze tak wesoło? - Zapytała słabo Czębril.
Jasny zarył butami w ziemię.
Pieprz zupełnie nie zwracał uwagi na napierającego na niego wojownika.
- Zejdź mi z drogi. - Zawarczał zmiatając rycerza niedbałym ruchem.
Seler złapał Jasnego, chroniąc go przed upadkiem.
Karasu skinął na driadę.
- Marcelina, dasz radę rzucić coś bardziej rozproszonego?
- Kilka pocisków i tyle. Więcej... - Nie dokończyła, bo dowódca skinął głową i wypuścił strzałę trafiając jednego z nadbiegających rycerzy prosto w oko.
Brzoza nie była gorsza.
Deryl skoczył za Pieprzem.
Musiał zachować spory odstęp, bo demon dostał szału.
Szkarłatny miecz dosłownie płonął.
- Pieprz! - Wrzasnęła Marcelina.
Demon nie zdążył się zasłonić.
Płonący ptyś trafił go w bok.
Zsunął się po zbroi.
Rycerza wytrącił z równowagi nie tyle cios, co sam atak.
Zdekoncentrował się.
Spojrzał w stronę Muffinki, która klęczała na ziemi.
Stojący nad nią mężczyzna darł się machając wściekle rękami.
Rycerze wykorzystali chwilę nieuwagi tanka.
Przedarli się przez jego obronę.
Może z kimś innym by im się udało.
Ale Pieprz, napędzony wściekłością, szybko odzyskał równowagę.
Dosłownie ściął dwóch rycerzy, którzy ciężko upadli Karasu pod nogi.
Dowódca zbladł.
- Dosięgniesz łuczników? - Rzucił do Brzozy.
- Jak przejdziemy tam. - Wskazała rozwalający się wóz po drugiej stronie drogi.
Skinął głową.
Deryl i Pieprz blokowali wejście do wioski napływającym rycerzom.
W założeniu.
Bo Demon wpadł w amok.
On nie blokował.
On dosłownie wycinał sobie przejście w stronę wzgórza.
- Niech go szlag.- Sapnął Deryl, który nie mógł dotrzymać mu tempa, mimo pomocy Jasnego.
Czębril zręcznie lawirując wśród czerwonych rycerzy, zrównała z Pieprzem.
- Cofnij się. - Krzyknęła.
Jego spojrzenie odebrało jej oddech.
Ostrze czerwonego rycerza musnęło jej policzek, kiedy demon brutalnie pchnął ją w tył.
Przeciął na pół czerwonego rycerza, który niemal ciął paladynkę mieczem.
Wojowniczka błyskawicznie odzyskała równowagę.
Ze zdumieniem popatrzyła na wgniecenie na napierśniku.
Ten facet zdecydowanie był niebezpieczny.
Ścisnęła miecz i nakreśliła święty znak.
Ostrze rozbłysło, a ona wzniosła się lekko na białych skrzydłach.
Wyminęła Pieprza i wylądowała mu przed nosem.
- Cofnij się. - Powtórzyła twardo.
Jedno ze skrzydeł odrzuciło nacierającego rycerza Czerwonych.
Dziewczyna wytrzymała spojrzenie demona.
Jaśniejące ostrze zawirowało, tnąc czerwone zbroje.
Pieprz zacisnął szczęki.
Cofnął się.
Wtedy spadł na nich deszcz wirujących ptysi.
Demon widział, jak białe skrzydła pokrywa kleisty krem.
Miał inne zmartwienie.
Pognał stronę Karasu.
Jeden z ptysi otarł mu policzek.
Zaszczypało.
Marcelina postawiła wątłą barierę, która ledwo wytrzymała pierwsza falę ptysi.
Jasny zasłonił się tarczą.
Deryl cofnął się, osłaniając wiedźmę.
Seler z niesamowitą zręcznością doskoczył do driady i dowódcy.
Karasu wychylił się zza jego tarczy i posłał strzałę w stronę czerwonego dowódcy.
- Padnij! - Wrzasnął Pieprz, kiedy kula ognia pomknęła w ich stronę.
Skoczył.
Pocisk uderzył w tarczę z taką siłą, że demon odleciał na środek wioski.
Zarył w ziemię utrzymując równowagę.
Czerwonych rycerzy było coraz mniej.
Ale łucznicy ciasno oplatali swojego dowódcę, jego nowego zastępcę i maga.
Nie mieli szans, żeby podejść.
Nie, kiedy ona ich atakuje.
Wiedział, że nie powinna sama iść.
Wolał nie myśleć o tym, co jej zrobili.
Sam fakt, że zmuszają ją to atakowania swoich niedawnych sprzymierzeńców, wydał mu się wystarczająco odrażający.
Wóz płonął.
Driada siedziała oparta o ścianę domu, miała paskudnie poparzone ramię.
Seler nachylał się nad nią.
Obok klęczała Marcelina.
Demon zaklął paskudnie.
Wiedźma pochylała się nad leżącym na ziemi Karasu.
Pieprz odrzucił uszkodzona tarczę i dopadł dowódcy.
- Wychylił się, kiedy odbiłeś kulę. - Szepnęła Marcelina.
Demon z zaskoczeniem odkrył, że dziewczyna płacze.
Jej umorusaną twarz, znaczyły dwie jasne linie, po których spływały łzy.
- Dostał odpryskiem, zresztą ona też.
Pieprz z trudem oderwał wzrok od rany na piersi dowódcy.
Pod wzgórzem zacięcie walczyli Deryl i Czębril.
Demon zapatrzył się na paladynkę.
Mimo, że jedno z białych skrzydeł było wypalone, ona dalej atakowała.
Jej lśniące włosy powiewały, a jasny miecz ciął bezlitośnie.
- On żyje. - Mruknął w końcu. - Gdyby było inaczej, dawno mieliby nas w garści.
- I tak już nas mają. - Powiedziała cicho wiedźma. - Spójrz prawdzie w oczy.
- Mogę się zerwać. - Szepnął z wahaniem.
Popatrzył na nieprzytomnego Karasu.
Nie mógł.
Kurwa.
Ten idiota by tego nie przeżył.
- Nawet gdybyś mógł, nie skrzywdzisz jej. A ona zabije cię bez wahania.
Demon poczuł, że robi mu się niedobrze.
Zerknął na wiedźmę.
Błękitne oczy były pełne strachu.
- Ty... - Powiedział zaciskając zęby. - Ty jesteś od niej lepsza, prawda?
- Nie mam mocy, nie ma o czym... - Zamilkła widząc jej spojrzenie.
- Jesteś?
Potwierdziła skinieniem.
- Obiecaj mi... Obiecaj, że nic się jej nie stanie. - Poprosił nie patrząc na Marcelinę.
- Przecież... - Zaczęła, ale nie dał jej dokończyć.
Złapał ją za kark i przyciągnął do siebie.
Jeszcze na krótki moment zawahał się.
Wiedźma dostrzegła ból w czekoladowych oczach.
A potem pocałował ją.
Zakręciło jej się w głowie.
Nie zdawała sobie sprawy z tego, jak bardzo za tym tęskniła.
Zacisnął palce na jej włosach i pchnął moc.
Wiedźma jęknęła.
Nigdy nie dał jej aż tyle.
Wiedziała, że nie robi tego dla niej, ale w tej chwili nie miało to żadnego znaczenia.
Na tę krótką chwilę znowu był jej.
Pieprz odsunął się gwałtownie.
Marcelina wyprostowała się powoli.
Demon westchnął, patrząc na unoszone, wiatrem mocy złote warkocze.
Widział blask w błękitnych oczach.
Zacisną szczęki.
Nachylił się nad dowódca.
Poklepał go po policzku.
Wylądowali na rozległej równinie.
W powietrzu unosił się pył.
Powietrze było gorące i suche.
Wszędzie zalegały ogromne szkielety.
Orety przeciągnął się aż trzasnęły kości.
- No to jadziem. - Uśmiechnął się łobuzersko.
Oficer dobył miecza.
Reszta poszła za jego przykładem.
Padalec aktywował ochronę.
Maszerowali, rozglądając się czujnie.
W pewnym momencie Hajmidal zatrzymał się gwałtownie.
- Uwaga. - Zatrzymał ich.
Otaczające ich piaszczyste wzgórza poderwały się i zaatakowały.
- Piaszczyste łuskacze. - Rzucił Padalec przebijając jednego potworka mieczem. - Jadowite.
- Dzięki za ostrzeżenie. - Oficer wykonał unik niemal zderzając się z Oretym.
- Szkoda, tyle mięcha na straty. - Westchnął bliźniak.
Vanisz przewróciła oczami.
Po twardej spękanej skorupie szło się całkiem wygodnie.
Gorzej zrobiło się, kiedy trafili na piach.
Brnęli zapadając się.
Dodatkowy ciężar, w postaci zbroi, zupełnie nie pomagał.
Do tego zaczęło wiać, sypiąc im pyłem w oczy.
Vanisz kichnęła.
I tylko dzięki temu dostrzegli pikującego smoka.
- Padnij! - Krzyknął Hajmidal, który odwrócił się w stronę wojowniczki, żeby powiedzieć jej "na zdrowie".
Zamiast tego zobaczył lecącego za plecami Padalca olbrzymiego, niebieskiego smoka.
Bliźniacy rozpryśli się na dwie strony.
Vanisz padła tnąc głęboko prawe skrzydło.
Gad zwalił się ciężko na ziemię, niemal ich miażdżąc.
- Jest mój. - Uśmiechnął się szeroko zastępca.
Zielone oczy otworzyły się.
Karasu łapczywie nabrał powietrza.
Skrzywił się z bólu.
Chciał coś powiedzieć, ale nie mógł, bo usta wypełniła mu krew.
- Niech cię szlag. - warknął pochylający się nad nim Pieprz.
Dowódca wyciągnął rękę.
Demon nachylił się bliżej.
- J..ja cię uwa...
- Zamknij się. - Poradził mu, przewracając oczami.
Jeszcze tego brakowało.
Ten szaleniec jest zdolny wydukać formułę, a wtedy nici z jego demonicznego planu.
Dowódca zacisnął dłoń w pięść i walnął słabo w zbroję rycerza.
Marcelina wyciągnęła rękę.
Buchnęły fioletowe płomienie.
- Jesteś gotowa? - Spytał cicho Pieprz.
Wiedźma rzuciła mu dziwne spojrzenie.
W błękitnych oczach błysnął niepokój.
Demon położył dłoń na piersi dowódcy.
- Trzymaj się. - Powiedział cicho rycerz.
Uwolnił resztę mocy.
- Przestań! - Wrzasnęła Marcelina, ale nie mogła się ruszyć.
Tworzenie klątwy wymagało utrzymania pozycji, do momentu uwolnienia.
- Zabijesz się, przestań! - W błękitnych oczach zalśniły łzy.
- Daj spokój, jeszcze pomyślę, że ci zależało. - Demon uśmiechnął się drwiąco.
- Ty cholerny...
- Pamiętaj, co mi obiecałaś. - Szepnął rozpływając się w powietrzu.
Ostatni podmuch fioletowej mocy zawirował nad dowódcą.
A potem pomknął razem z klątwą.
Tym razem tęczowa bariera na nic się zdała.
Fioletowe pociski przebiły się bez trudu.
Magiczna smuga ugodziła, stojącego obok czarodziejki, mężczyznę.
Wyprężył się, a potem upadł na kolana.
Przerażający, zwierzęcy wrzask przetoczył się po wzgórzu.
Wiedźma patrzyła na ostatnią klątwę demona.
Łucznicy wpadli w popłoch.
Pociski paliły wszystko.
Rozproszyli się, mimo wściekłych wrzasków dowódcy.
Czarodziejka puściła się pędem w dół wzgórza.
Czębril dopadła ją w ostatniej chwili.
Jeden z niewielu ocalałych, czerwonych rycerzy gruchnął ciężko na ziemię.
Deryl rzucił spojrzenie na stojącego na wzgórzu dowódcę Czerwonych.
Paladynka osłaniała pędzącą w stronę wioski Muffinkę.
Seler wyszedł jej na spotkanie.
- Ja dłużej nie mogę. - Powiedział dziwnie pustym tonem.
Czębril popatrzyła na niego zaskoczona.
Rycerz wyciągnął rękę w stronę jej zranionego skrzydła.
- Zostaw. - Syknęła. - Czego nie możesz?
- Ten cholerny demon, miał więcej honoru ode mnie. To niedopuszczalne.
- Uspokój się. Pomyśl przez chwilę.
- Szkoda czasu. - Wskazał brodą spływający ze wzgórza zastęp łuczników, uzbrojonych teraz w krótkie miecze.
Obok rycerzy stanął Jasny i Deryl.
- Gdzie Pieprz?
Nikt nie odpowiedział.
Sir Seler rozbłysnął nagle dziwnym blaskiem.
Piątka w osłupieniu patrzyła, jak kościsty, przygarbiony patyczak z wąsami, zmienia się w postawnego blondyna.
Złote włosy spływały mu na zbroję o identycznym odcieniu.
Skrzydła oślepiały bielą.
Na piersi miał zawiły błękitny symbol.
Uniósł złoty miecz.
- Czas zrobić tu porządek, co? - Uśmiechnął się zniewalająco.
- Do jasnej... - Zamrugał Deryl.
- Ja cię, kurwa... - Westchnął Jasny.
- Wyrażaj się, chłopcze. - Zmarszczył brwi Seler.
- Jak to się skończy, będziecie się gęsto tłumaczyć. - Powiedziała cicho Marcelina.
Ziemniak obszedł całe Miasteczko.
Miał dręczące przeczucie, że stało się coś niedobrego.
Nigdzie nie było ani dowódcy, ani zastępcy.
Wyparowali też Wybrani, Piątka i Zadaniowcy.
Postanowił sprawdzić tablicę misji.
Przecież, gdyby poszli na coś dużego, Muffinka na pewno by go zabrała.
Wszedł na dziedziniec gildii.
Na ławie leżał rozciągnięty Albert.
Złotorude pióra błyszczały w słońcu.
Gryf nie zwrócił uwagi na wchodzącego do budynku druida.
Ziemniak w zadumie studiował dużą , drewnianą tablicę, oprawioną w wiśniową ramę.
Im dłużej patrzył, tym mniej rozumiał.
Wyglądało na to, że Zadaniowcy z oficerem nie poszli z Piątką i Karasu.
Na dodatek, na tablicy nie było śladu Ptysia.
Nie dane mu było dumać zbyt długo, bo misja Karasu zamigotała.
Ziemniak wytrzeszczył oczy, widząc jak imię Pieprza znika z listy.
Usiadł ciężko na jednym z krzeseł.
Niedługo potem zadanie zamigotało ponownie i zmieniło status na "zakończony".
Ziemniak nie marnował czasu.
Popędził do namiotu.
Healerka otworzyła szeroko oczy, kiedy wielki blondyn w złotej zbroi wparował do namiotu.
Jego nieskazitelnie białe skrzydła zaszumiały, gdy układał na prowizorycznym łóżku nieprzytomnego dowódcę.
Zaraz za nim weszła paladynka i Piątka.
Wiedźma otaczała ramieniem czarodziejkę, która miała dziwnie zamglone spojrzenie.
- Daj jej coś na uspokojenie. - Mruknęła Marcelina.
- Co się stało? - Zapytała słabo Róża, która akurat miała dyżur w namiocie.
Wszystko się spierdoliło. - Oznajmiła pustym tonem Muffinka.
Muffinka siedziała w składziku Pieprza.
Milczący druid ostrożnie odwieszał na stojak lśniącą, czarną zbroję.
Mała czarodziejka, ubrana w ciemną, koronkową sukieneczkę bezmyślnie obracała w dłoniach laskę.
Po jej bladych policzkach spływały łzy.
Ziemniak z trudem uniósł wielki, szkarłatny miecz i odłożył go na miejsce.
- Cholernie ciężkie żelastwo. - Westchnął. - Nie wiem jak ktoś może tym machać.
Odpowiedziało mu żałosne łkanie.
Druid podszedł i objął czarodziejkę.
- Smarkasz za paskudnym demonem, którego jeszcze niedawno miałaś ochotę zabić. Trochę to głupie, nie sądzisz?
- Płaczę za przyjacielem, którego wykończyłam. - Muffinka rozbeczała się na dobre. - Ciebie też wykończę.
- To akurat wiedziałem od samego początku. - Druid uśmiechnął się lekko. - Poza tym, wcale go nie wykończyłaś.
Sam to zrobił.
- Strasznie z ciebie gówniany pocieszyciel. - Powiedziała pociągając nosem.
- Musimy iść. - Szepnął, biorąc ją za rękę.
Czarodziejka chciała zostać.
Utkwiła wzrok w zbroi.
Widziała go na polu bitwy.
Wyglądał niesamowicie.
Przecież mógł z łatwością ich zniszczyć.
Doskonale wiedziała na co go stać.
Ale nie zrobił tego, przez nią.
I nawet w ostatnich sekundach starał się ją chronić, zabijając Krisa.
A ona?
Totalna beznadzieja.
Jeszcze teraz Karasu chciał z nią porozmawiać.
Pewnie wyleci z hukiem.
Zdawała sobie sprawę, że odwlekanie tego spotkania nie ma najmniejszego sensu, ale nie mogła nic na to poradzić.
Tu było cicho i spokojnie.
Pachniało drewnem i demonem.
Ciepły uścisk druida działał kojąco.
Nie chciało jej się nigdzie iść.
Mimo to, poszła za Ziemniakiem do głównej sali.
Zielone oczy dowódcy patrzyły na nią z troską.
Postawił przed nią talerz z ptysiem.
Czarodziejce przypomniało się przyjęcie urodzinowe i ten lekko kpiący uśmiech Pieprza.
Zrobiło jej się niedobrze.
Druid usiadł obok i pogłaskał ją po ramieniu.
Po przeciwnej stronie stołu siedział potężny rycerz z blond włosami i paladynka.
Obydwoje pozbyli się już zarówno zbroi, jak i skrzydeł.
Dowódca skrzyżował ramiona na piersi.
Rycerz odchrząknął.
Do sali weszła Marcelina i posyłając dowódcy zaniepokojone spojrzenie.
- Miałeś odpoczywać. - Upomniała go, siadając przy stole.
- Świetnie się czuję. - Burknął, wywalając ze świadomości wyrzuty sumienia.
- Bo jesteś napakowany mocą demona. - Powiedziała cicho. - To nie znaczy, że...
- Jestem dużym chłopcem. - Uciął lodowato jej dalsze komentarze. - Teraz chcę wyjaśnień.
Wbił złe spojrzenie w dwójkę rycerzy.
Blondyn odchrząknął.
- Jak pewnie zauważyliście, należymy do Zakonu.
- Jesteśmy specjalistami do spraw likwidacji demonów. - Dodała cicho Czębril.
- Że co proszę? - Syknęła Muffinka wbijając łyżkę w leżącego przed nią ptysia.
- Krótko mówiąc, przyleźliście tu węszyć? - Zapytał twardo Karasu.
- Poniekąd.
- Przecież Pieprz... - Dowódca zacisnął pięści. - Przecież on był jakimś pomniejszym, leśnym demonem.
Co wam do tego?
Blond rycerz pokręcił głową.
- Obawiam się, że nie masz racji. Przyjechaliśmy do was, ponieważ dostaliśmy informację o demonie, który niemal starł z powierzchni ziemi klan driad.
Dowódca otworzył szeroko oczy, a potem nieznacznie zerknął na Muffinkę.
Czarodziejka z mściwa satysfakcją zmiażdżyła ciastko, patrząc jak wypływa z niego różowy krem.
- Eee... - Zaniepokoił się rycerz. - Czy ona dobrze się czuje?
- Ona tu jest, i wszystko świetnie słyszy. - Syknęła celując w blondyna usmarowaną kremem łyżką.
- Czyli przyjechaliście zlikwidować Pieprza? - Upewnił się Karasu. - No to można uznać, że wykonaliście zadanie.
- Nie rozumiesz. - Westchnęła Czębril.
Dowódca rzeczywiście nie rozumiał.
Za to był wściekły.
Zaczynał podejrzewać, że demon dobrze wiedział, co się święci.
I nawet nie pisnął.
Cholerny dupek zgrywający bohatera.
- To, co się stało w wiosce, zmieniło nasze spojrzenie na sprawę.
- Bo co? - Burknęła napastliwie czarodziejka. - Bo demon nie okazał się takim skurwysynem, za jakiego go mieliście?
- Unikajmy niecenzuralnych słów. - Skrzywił się rycerz.
- Co za różnica. Pieprz nie żyje. - Wzruszył ramionami Karasu. - Zresztą może i uratował wasze tyłki w wiosce, ale przecież wy chcieliście go sądzić za driady.
Czębril odchrząknęła.
- No właśnie, te driady. To co się stało w ich obozie, to robota naprawdę potężnego demona.
Wiedźma parsknęła.
Powstrzymała się jednak od komentarza.
Paladynka kontynuowała cichym tonem.
- Zmasakrował wszystkich, poza dziećmi i nieuzbrojonymi.
- To nie jest typowe zachowanie potępionych. - Dodał blondyn.
- Bo z Pieprza był taki nietypowy facet. - Muffinka nabrała kremu na łyżkę i strzeliła w rycerza.
Seler westchnął ciężko i starł z policzka różową maź.
- Dobra, więc przyszliście wykończyć naszego demona, ale ruszyło was sumienie. - Skwitował Karasu. - Wygląda na to,
że nie macie tu już czego szukać. - Dodał lodowato.
- I tu się mylisz. - Blondyn uśmiechnął się lekko.
Wiedział, że musi się opanować.
Ale nie potrafił.
Karasu tylko podsycił to, co rozpętała wiedźma.
Myślał, że jakoś przeboleje jej obecność.
Zignoruje.
Był naiwny.
Nie przyszło mu do głowy, że ona na to nie pozwoli.
Że znajdzie jakiś sposób, żeby znowu należał do niej.
Zrobiło mu się niedobrze.
Przykucnął opierając dłoń na ziemi.
Wziął głęboki oddech.
- Cześć. - Do składziku zajrzała Róża. - Wszystko w porządku? - Zaniepokoiła się.
Demon wyprostował się powoli.
Healerka nie mogła oderwać od niego oczu.
Wysoki, w czarnej, lśniącej zbroi, ze szkarłatnym, ogromnym mieczem na plecach wyglądał jakby wybierał się na ostateczną wojnę, a nie podrzędną misję.
Miał to swoje dziwne, zacięte spojrzenie, którym odgradzał się od wszystkich.
- Zawsze jest w porządku. - Warknął.
Róża wiedziała, że kłamie.
Trochę zdążyła go poznać.
Na więcej jej nie pozwolił.
Kiedyś myślała, że połączy ich przyjaźń, jak wielu wojowników w gildii.
Starała się, zrobili razem wiele misji.
W końcu zaczął ją zauważać, traktować jakoś cieplej.
Pozwalał healerce na drobne gesty, dotyk.
Wtedy czuła się wyjątkowo, jeszcze do niedawana tak było.
Jedyna dziewczyna, którą do siebie dopuszczał.
To było coś, bo przecież na brak chętnych nie narzekał.
Demon doskonale wiedział, że może mieć każdą.
Tylko, że wcale go to nie interesowało.
Healerkę wprost przeciwnie.
Nie wiedziała, czy zgubiła ją właśnie ciekawość, na co może sobie pozwolić, czy zawiniła mała, blond czarodziejka.
Była pewna jednego, nigdy nie powinna z nim spać.
Pieprz przyglądał jej się od dłuższej chwili.
Miała wrażenie, że doskonale znał jej myśli.
Uśmiechnął się lekko.
- Nie złościsz się już na mnie? - Spytał tym swoim hipnotyzującym tonem.
Healerka przez chwilę nie wiedziała, o czym on mówi.
Dlaczego miałaby się złościć?
Chciała znowu z nim być.
Blisko.
Zamrugała.
Do składziku zajrzała wysoka, smukła dziewczyna w lekkiej zbroi.
Róża zmieszała się.
Paladynka wpatrywała się w Pieprza świdrującym spojrzeniem.
Demon skrzywił się.
- Czego chcesz? Co wyście się dzisiaj na mnie uparły? - Westchnął ciężko.
Sięgnął po czarną tarczę, pokryta symbolami ze szkarłatnej stali.
- To jest zbroja Potępionych. - Powiedziała cicho Czębril.
- Wdzianko w sam raz dla takiego skurwysyna, jak ja. - Błysnął zębami Pieprz. - Panie przodem. - Dodał lodowato.
- Zawsze jesteś taki milutki?- Zainteresowała się wojowniczka.
- A ty chcesz dołączyć do gildii, bo szukasz przyjaciół?
- Z tobą nikt nawet nie próbuje się zaprzyjaźnić. - Burknęła Róża.
- Odnosiłem inne wrażenie, kiedy ciągnęłaś mnie do łóżka. - Warknął lodowato.
Healerka uderzyła go w twarz.
Złapał jej dłoń bez najmniejszego trudu.
Ścisnął lekko, patrząc jej prosto w oczy.
- Powiedziałaś, że nigdy więcej nie chcesz ze mną pracować. - Wycedził. - Proponuję, żebyś całkiem dała sobie ze mną spokój, Różo.
- Zostaw ją. - Mruknęła Czębril.
Pieprz spojrzał na nią, jakby dopiero teraz przypomniał sobie o jej obecności.
Puścił Różę, która ze łzami w oczach uciekła w stronę rynku.
- A ty czego chcesz? - Warknął, idąc w stronę punktu Przejścia.
- Wiesz, że twoja czarodziejka poszła sama na misję?
Pieprz zatrzymał się gwałtownie.
Popatrzył na nią takim wzrokiem, że paladynkę wryło w ziemię.
Błyskawicznie nad sobą zapanował.
- Skąd wiesz? Na jaką misję? - Pieprz powstrzymał się, żeby nie zasypać wojowniczki tysiącem pytań.
- Nie wiem. - Wzruszyła ramionami. - Widziałam, jak szła sama w stronę punktu. A potem zniknęła.
Demon odetchnął głęboko.
Było południe.
Czekali, czuł to po palącym znaku misji.
- Chodź. - Rzucił przez ramię i pobiegł w stronę punktu Przejścia.
- No, najwyższa pora. - Burkną Karasu, powstrzymując się przed bardziej dosadnym określeniem.
- Muffinka poszła sama na misję?
- Na łąki. - Przytaknął dowódca.
- Ona nie powinna iść tam sama. - Oświadczyła nagle Czębril.
- Dlaczego? - Zdziwił się Karasu. - Przecież to ośle łączki dla noobów.
Paladynka zarumieniła się, czując na sobie natarczywe czekoladowe spojrzenie.
- Powiedz co wiesz. - Zażądał Pieprz.
- Wiem tylko, że Czerwony Kris całkiem niedawno zawitał do sąsiedniej krainy.
- Były dowódca Zwichrowanych? - Zdziwił się Karasu, a Pieprz zaklął wściekle.
- Musisz mnie zwolnić. - Warknął do dowódcy.
- Za późno. - Karasu pokazał płonący zwój.
Przeniosło ich do wioski.
Jasny wpadł w sam środek gnojówki.
Zaklął tak szpetnie, że Czębril zarumieniła się.
Rozejrzeli się.
- Ej. - Dowódca położył rękę na ramieniu Pieprza. - Nie popadaj w paranoję. To mag.
Poza tym, czego może od niej chcieć Kris?
- To ona puściła z dymem Zwichrowanych. - Demon oparł dłonie na udach i wziął głęboki oddech.
- Jeszcze ktoś pomyśli, że się przejmujesz. - Zauważyła złośliwie Marcelina.
- Nie prowokuj go. - Syknął zimno Karasu. - Teraz jesteśmy na misji. Skupcie się do cholery.
Omiótł wojowników groźnym spojrzeniem.
Wioska świeciła pustkami.
- Idziemy. - Rzucił, ruszając w stronę łąki za wioską.
- Ale, przecież te debilne gobliny zawsze atakują z drugiej strony... - Zaczął Jasny, odrzucając od siebie upapraną peleryną.
Pieprz zmrużył czy.
- My tu nie przyszliśmy na golbiny, prawda Karasu? - Dowódca pierwszy raz naprawdę przestraszył się patrząc w oczy demona.
Driada wyciągnęła strzałę.
Reszta dobyła broni.
W dłoni wiedźmy zaigrały fioletowe płomyki.
- Dlaczego nie ma z nami healera? - Zapytał cicho Deryl.
Nikt mu nie odpowiedział, bo właśnie wyszli na łąkę.
Na przeciwległym wzgórzu stał odział w krwistoczerwonych mundurach.
Trzydziestu zbrojnych i drugie tyle łuczników.
- Możesz to, kurwa, jakoś wyjaśnić? - Zawarczał Pieprz.
Dowódca zmarszczył brwi.
Nie taka była umowa.
- To miał być pojedynek Czołówki. Bez udziału wojsk.
- Zaaranżowałeś pojedynek z Czerwonymi Wężami i pomyślałeś, że zrobisz nam niespodziankę? - Zmarszczył brwi Jasny.
- Tylko się nie posikajcie ze strachu. - Prychnęła Marcelina.
- Gratuluję, właśnie zabiłeś nas wszystkich. - Deryl podrapał się po gęstej brodzie.
- Karasu! - Czerwona armia rozstąpiła się i na przód wysunął się szczupły, łysiejący blondyn.
- Wital, ty cholerny oszuście!
- Kogo nazywasz oszustem? - Roześmiał się czerwony rycerz. - Ty pierwszy złamałeś warunki, wpisując wiedźmę na listę.
Ona nawet nie jest z Piątki.
- A ilu nas tu widzisz?! - Wściekł się Karasu.
- Na ostatniej waszej wspólnej misji była waszym przeciwnikiem, nie mogłeś jej wciągnąć do Piątki.
Pieprz miał ochotę udusić dowódcę.
Karasu otarł pot z czoła.
Musiał przyznać, że wdepnęli w gówno po uszy.
I to stwierdzenie, nie miało nic wspólnego ze śmierdzącym aktualnie Jasnym.
Była ich siódemka, a przed nimi stała armia ponad sześćdziesięciu wojowników.
Wycofali się za pierwsze zabudowania.
- Ja z Brzozą - Wskazał na driadę. - zostaniemy przy łukach. Pieprz idziesz z Derylem, za wami miecze, czyli Jasny, Czębril i Seler, osłaniacie Marcelinę. A ty wal wszystkim, co masz.
- Nie jest tego dużo, bo jakiś bałwan nie powiedział, że nie chodzi o zwykłe gobliny.
Mam mocy na maksymalnie dwie klątwy.
Dowódca zaklął.
Tak to jest robić tym idiotom niespodziankę.
Jeśli to przeżyją zrobi im taki obóz przetrwania, że będą błagać o litość.
- Pieprz...
- Nawet mnie o to nie proś. Nawet, kurwa, nie zaczynaj. - Zawarczał demon z taką wściekłością, że dowódca spasował.
- Na pozycje.
Ledwo wyszli zza jednej z chat, posypał się na nich grad strzał.
Pieprz doskoczył do dowódcy, chroniąc go tarczą.
Deryl zakrył Marcelinę, która nie traciła czasu.
Wiedźma posłała w kierunku łuczników jadowity deszcz.
- Ha! To ich zatka. - Ucieszył się Deryl widząc mknąca po niebie fioletową chmurę.
Nad łucznikami pojawiła się tęczowa kopuła.
Pieprz wyprostował się gwałtownie.
- Co jest...- Zdziwiła się Marcelina.
- To nie koniec niespodzianek! - Krzyknął łysy dowódca, który najwyraźniej świetnie się bawił.
Pomachał do nich.
Rycerze z jego prawej rozstąpili się i przed szereg wyszła Muffinka w czerwonej, prostej todze.
Obok niej stał wysoki mężczyzna z czerwonym irokezem.
Karasu ledwo zdążył złapać Pieprza za ramię.
- Trzymajcie go!
Wtedy ze wzgórza spłynęła czerwona armia.
- U was zawsze tak wesoło? - Zapytała słabo Czębril.
Jasny zarył butami w ziemię.
Pieprz zupełnie nie zwracał uwagi na napierającego na niego wojownika.
- Zejdź mi z drogi. - Zawarczał zmiatając rycerza niedbałym ruchem.
Seler złapał Jasnego, chroniąc go przed upadkiem.
Karasu skinął na driadę.
- Marcelina, dasz radę rzucić coś bardziej rozproszonego?
- Kilka pocisków i tyle. Więcej... - Nie dokończyła, bo dowódca skinął głową i wypuścił strzałę trafiając jednego z nadbiegających rycerzy prosto w oko.
Brzoza nie była gorsza.
Deryl skoczył za Pieprzem.
Musiał zachować spory odstęp, bo demon dostał szału.
Szkarłatny miecz dosłownie płonął.
- Pieprz! - Wrzasnęła Marcelina.
Demon nie zdążył się zasłonić.
Płonący ptyś trafił go w bok.
Zsunął się po zbroi.
Rycerza wytrącił z równowagi nie tyle cios, co sam atak.
Zdekoncentrował się.
Spojrzał w stronę Muffinki, która klęczała na ziemi.
Stojący nad nią mężczyzna darł się machając wściekle rękami.
Rycerze wykorzystali chwilę nieuwagi tanka.
Przedarli się przez jego obronę.
Może z kimś innym by im się udało.
Ale Pieprz, napędzony wściekłością, szybko odzyskał równowagę.
Dosłownie ściął dwóch rycerzy, którzy ciężko upadli Karasu pod nogi.
Dowódca zbladł.
- Dosięgniesz łuczników? - Rzucił do Brzozy.
- Jak przejdziemy tam. - Wskazała rozwalający się wóz po drugiej stronie drogi.
Skinął głową.
Deryl i Pieprz blokowali wejście do wioski napływającym rycerzom.
W założeniu.
Bo Demon wpadł w amok.
On nie blokował.
On dosłownie wycinał sobie przejście w stronę wzgórza.
- Niech go szlag.- Sapnął Deryl, który nie mógł dotrzymać mu tempa, mimo pomocy Jasnego.
Czębril zręcznie lawirując wśród czerwonych rycerzy, zrównała z Pieprzem.
- Cofnij się. - Krzyknęła.
Jego spojrzenie odebrało jej oddech.
Ostrze czerwonego rycerza musnęło jej policzek, kiedy demon brutalnie pchnął ją w tył.
Przeciął na pół czerwonego rycerza, który niemal ciął paladynkę mieczem.
Wojowniczka błyskawicznie odzyskała równowagę.
Ze zdumieniem popatrzyła na wgniecenie na napierśniku.
Ten facet zdecydowanie był niebezpieczny.
Ścisnęła miecz i nakreśliła święty znak.
Ostrze rozbłysło, a ona wzniosła się lekko na białych skrzydłach.
Wyminęła Pieprza i wylądowała mu przed nosem.
- Cofnij się. - Powtórzyła twardo.
Jedno ze skrzydeł odrzuciło nacierającego rycerza Czerwonych.
Dziewczyna wytrzymała spojrzenie demona.
Jaśniejące ostrze zawirowało, tnąc czerwone zbroje.
Pieprz zacisnął szczęki.
Cofnął się.
Wtedy spadł na nich deszcz wirujących ptysi.
Demon widział, jak białe skrzydła pokrywa kleisty krem.
Miał inne zmartwienie.
Pognał stronę Karasu.
Jeden z ptysi otarł mu policzek.
Zaszczypało.
Marcelina postawiła wątłą barierę, która ledwo wytrzymała pierwsza falę ptysi.
Jasny zasłonił się tarczą.
Deryl cofnął się, osłaniając wiedźmę.
Seler z niesamowitą zręcznością doskoczył do driady i dowódcy.
Karasu wychylił się zza jego tarczy i posłał strzałę w stronę czerwonego dowódcy.
- Padnij! - Wrzasnął Pieprz, kiedy kula ognia pomknęła w ich stronę.
Skoczył.
Pocisk uderzył w tarczę z taką siłą, że demon odleciał na środek wioski.
Zarył w ziemię utrzymując równowagę.
Czerwonych rycerzy było coraz mniej.
Ale łucznicy ciasno oplatali swojego dowódcę, jego nowego zastępcę i maga.
Nie mieli szans, żeby podejść.
Nie, kiedy ona ich atakuje.
Wiedział, że nie powinna sama iść.
Wolał nie myśleć o tym, co jej zrobili.
Sam fakt, że zmuszają ją to atakowania swoich niedawnych sprzymierzeńców, wydał mu się wystarczająco odrażający.
Wóz płonął.
Driada siedziała oparta o ścianę domu, miała paskudnie poparzone ramię.
Seler nachylał się nad nią.
Obok klęczała Marcelina.
Demon zaklął paskudnie.
Wiedźma pochylała się nad leżącym na ziemi Karasu.
Pieprz odrzucił uszkodzona tarczę i dopadł dowódcy.
- Wychylił się, kiedy odbiłeś kulę. - Szepnęła Marcelina.
Demon z zaskoczeniem odkrył, że dziewczyna płacze.
Jej umorusaną twarz, znaczyły dwie jasne linie, po których spływały łzy.
- Dostał odpryskiem, zresztą ona też.
Pieprz z trudem oderwał wzrok od rany na piersi dowódcy.
Pod wzgórzem zacięcie walczyli Deryl i Czębril.
Demon zapatrzył się na paladynkę.
Mimo, że jedno z białych skrzydeł było wypalone, ona dalej atakowała.
Jej lśniące włosy powiewały, a jasny miecz ciął bezlitośnie.
- On żyje. - Mruknął w końcu. - Gdyby było inaczej, dawno mieliby nas w garści.
- I tak już nas mają. - Powiedziała cicho wiedźma. - Spójrz prawdzie w oczy.
- Mogę się zerwać. - Szepnął z wahaniem.
Popatrzył na nieprzytomnego Karasu.
Nie mógł.
Kurwa.
Ten idiota by tego nie przeżył.
- Nawet gdybyś mógł, nie skrzywdzisz jej. A ona zabije cię bez wahania.
Demon poczuł, że robi mu się niedobrze.
Zerknął na wiedźmę.
Błękitne oczy były pełne strachu.
- Ty... - Powiedział zaciskając zęby. - Ty jesteś od niej lepsza, prawda?
- Nie mam mocy, nie ma o czym... - Zamilkła widząc jej spojrzenie.
- Jesteś?
Potwierdziła skinieniem.
- Obiecaj mi... Obiecaj, że nic się jej nie stanie. - Poprosił nie patrząc na Marcelinę.
- Przecież... - Zaczęła, ale nie dał jej dokończyć.
Złapał ją za kark i przyciągnął do siebie.
Jeszcze na krótki moment zawahał się.
Wiedźma dostrzegła ból w czekoladowych oczach.
A potem pocałował ją.
Zakręciło jej się w głowie.
Nie zdawała sobie sprawy z tego, jak bardzo za tym tęskniła.
Zacisnął palce na jej włosach i pchnął moc.
Wiedźma jęknęła.
Nigdy nie dał jej aż tyle.
Wiedziała, że nie robi tego dla niej, ale w tej chwili nie miało to żadnego znaczenia.
Na tę krótką chwilę znowu był jej.
Pieprz odsunął się gwałtownie.
Marcelina wyprostowała się powoli.
Demon westchnął, patrząc na unoszone, wiatrem mocy złote warkocze.
Widział blask w błękitnych oczach.
Zacisną szczęki.
Nachylił się nad dowódca.
Poklepał go po policzku.
Wylądowali na rozległej równinie.
W powietrzu unosił się pył.
Powietrze było gorące i suche.
Wszędzie zalegały ogromne szkielety.
Orety przeciągnął się aż trzasnęły kości.
- No to jadziem. - Uśmiechnął się łobuzersko.
Oficer dobył miecza.
Reszta poszła za jego przykładem.
Padalec aktywował ochronę.
Maszerowali, rozglądając się czujnie.
W pewnym momencie Hajmidal zatrzymał się gwałtownie.
- Uwaga. - Zatrzymał ich.
Otaczające ich piaszczyste wzgórza poderwały się i zaatakowały.
- Piaszczyste łuskacze. - Rzucił Padalec przebijając jednego potworka mieczem. - Jadowite.
- Dzięki za ostrzeżenie. - Oficer wykonał unik niemal zderzając się z Oretym.
- Szkoda, tyle mięcha na straty. - Westchnął bliźniak.
Vanisz przewróciła oczami.
Po twardej spękanej skorupie szło się całkiem wygodnie.
Gorzej zrobiło się, kiedy trafili na piach.
Brnęli zapadając się.
Dodatkowy ciężar, w postaci zbroi, zupełnie nie pomagał.
Do tego zaczęło wiać, sypiąc im pyłem w oczy.
Vanisz kichnęła.
I tylko dzięki temu dostrzegli pikującego smoka.
- Padnij! - Krzyknął Hajmidal, który odwrócił się w stronę wojowniczki, żeby powiedzieć jej "na zdrowie".
Zamiast tego zobaczył lecącego za plecami Padalca olbrzymiego, niebieskiego smoka.
Bliźniacy rozpryśli się na dwie strony.
Vanisz padła tnąc głęboko prawe skrzydło.
Gad zwalił się ciężko na ziemię, niemal ich miażdżąc.
- Jest mój. - Uśmiechnął się szeroko zastępca.
Zielone oczy otworzyły się.
Karasu łapczywie nabrał powietrza.
Skrzywił się z bólu.
Chciał coś powiedzieć, ale nie mógł, bo usta wypełniła mu krew.
- Niech cię szlag. - warknął pochylający się nad nim Pieprz.
Dowódca wyciągnął rękę.
Demon nachylił się bliżej.
- J..ja cię uwa...
- Zamknij się. - Poradził mu, przewracając oczami.
Jeszcze tego brakowało.
Ten szaleniec jest zdolny wydukać formułę, a wtedy nici z jego demonicznego planu.
Dowódca zacisnął dłoń w pięść i walnął słabo w zbroję rycerza.
Marcelina wyciągnęła rękę.
Buchnęły fioletowe płomienie.
- Jesteś gotowa? - Spytał cicho Pieprz.
Wiedźma rzuciła mu dziwne spojrzenie.
W błękitnych oczach błysnął niepokój.
Demon położył dłoń na piersi dowódcy.
- Trzymaj się. - Powiedział cicho rycerz.
Uwolnił resztę mocy.
- Przestań! - Wrzasnęła Marcelina, ale nie mogła się ruszyć.
Tworzenie klątwy wymagało utrzymania pozycji, do momentu uwolnienia.
- Zabijesz się, przestań! - W błękitnych oczach zalśniły łzy.
- Daj spokój, jeszcze pomyślę, że ci zależało. - Demon uśmiechnął się drwiąco.
- Ty cholerny...
- Pamiętaj, co mi obiecałaś. - Szepnął rozpływając się w powietrzu.
Ostatni podmuch fioletowej mocy zawirował nad dowódcą.
A potem pomknął razem z klątwą.
Tym razem tęczowa bariera na nic się zdała.
Fioletowe pociski przebiły się bez trudu.
Magiczna smuga ugodziła, stojącego obok czarodziejki, mężczyznę.
Wyprężył się, a potem upadł na kolana.
Przerażający, zwierzęcy wrzask przetoczył się po wzgórzu.
Wiedźma patrzyła na ostatnią klątwę demona.
Łucznicy wpadli w popłoch.
Pociski paliły wszystko.
Rozproszyli się, mimo wściekłych wrzasków dowódcy.
Czarodziejka puściła się pędem w dół wzgórza.
Czębril dopadła ją w ostatniej chwili.
Jeden z niewielu ocalałych, czerwonych rycerzy gruchnął ciężko na ziemię.
Deryl rzucił spojrzenie na stojącego na wzgórzu dowódcę Czerwonych.
Paladynka osłaniała pędzącą w stronę wioski Muffinkę.
Seler wyszedł jej na spotkanie.
- Ja dłużej nie mogę. - Powiedział dziwnie pustym tonem.
Czębril popatrzyła na niego zaskoczona.
Rycerz wyciągnął rękę w stronę jej zranionego skrzydła.
- Zostaw. - Syknęła. - Czego nie możesz?
- Ten cholerny demon, miał więcej honoru ode mnie. To niedopuszczalne.
- Uspokój się. Pomyśl przez chwilę.
- Szkoda czasu. - Wskazał brodą spływający ze wzgórza zastęp łuczników, uzbrojonych teraz w krótkie miecze.
Obok rycerzy stanął Jasny i Deryl.
- Gdzie Pieprz?
Nikt nie odpowiedział.
Sir Seler rozbłysnął nagle dziwnym blaskiem.
Piątka w osłupieniu patrzyła, jak kościsty, przygarbiony patyczak z wąsami, zmienia się w postawnego blondyna.
Złote włosy spływały mu na zbroję o identycznym odcieniu.
Skrzydła oślepiały bielą.
Na piersi miał zawiły błękitny symbol.
Uniósł złoty miecz.
- Czas zrobić tu porządek, co? - Uśmiechnął się zniewalająco.
- Do jasnej... - Zamrugał Deryl.
- Ja cię, kurwa... - Westchnął Jasny.
- Wyrażaj się, chłopcze. - Zmarszczył brwi Seler.
- Jak to się skończy, będziecie się gęsto tłumaczyć. - Powiedziała cicho Marcelina.
Ziemniak obszedł całe Miasteczko.
Miał dręczące przeczucie, że stało się coś niedobrego.
Nigdzie nie było ani dowódcy, ani zastępcy.
Wyparowali też Wybrani, Piątka i Zadaniowcy.
Postanowił sprawdzić tablicę misji.
Przecież, gdyby poszli na coś dużego, Muffinka na pewno by go zabrała.
Wszedł na dziedziniec gildii.
Na ławie leżał rozciągnięty Albert.
Złotorude pióra błyszczały w słońcu.
Gryf nie zwrócił uwagi na wchodzącego do budynku druida.
Ziemniak w zadumie studiował dużą , drewnianą tablicę, oprawioną w wiśniową ramę.
Im dłużej patrzył, tym mniej rozumiał.
Wyglądało na to, że Zadaniowcy z oficerem nie poszli z Piątką i Karasu.
Na dodatek, na tablicy nie było śladu Ptysia.
Nie dane mu było dumać zbyt długo, bo misja Karasu zamigotała.
Ziemniak wytrzeszczył oczy, widząc jak imię Pieprza znika z listy.
Usiadł ciężko na jednym z krzeseł.
Niedługo potem zadanie zamigotało ponownie i zmieniło status na "zakończony".
Ziemniak nie marnował czasu.
Popędził do namiotu.
Healerka otworzyła szeroko oczy, kiedy wielki blondyn w złotej zbroi wparował do namiotu.
Jego nieskazitelnie białe skrzydła zaszumiały, gdy układał na prowizorycznym łóżku nieprzytomnego dowódcę.
Zaraz za nim weszła paladynka i Piątka.
Wiedźma otaczała ramieniem czarodziejkę, która miała dziwnie zamglone spojrzenie.
- Daj jej coś na uspokojenie. - Mruknęła Marcelina.
- Co się stało? - Zapytała słabo Róża, która akurat miała dyżur w namiocie.
Wszystko się spierdoliło. - Oznajmiła pustym tonem Muffinka.
Muffinka siedziała w składziku Pieprza.
Milczący druid ostrożnie odwieszał na stojak lśniącą, czarną zbroję.
Mała czarodziejka, ubrana w ciemną, koronkową sukieneczkę bezmyślnie obracała w dłoniach laskę.
Po jej bladych policzkach spływały łzy.
Ziemniak z trudem uniósł wielki, szkarłatny miecz i odłożył go na miejsce.
- Cholernie ciężkie żelastwo. - Westchnął. - Nie wiem jak ktoś może tym machać.
Odpowiedziało mu żałosne łkanie.
Druid podszedł i objął czarodziejkę.
- Smarkasz za paskudnym demonem, którego jeszcze niedawno miałaś ochotę zabić. Trochę to głupie, nie sądzisz?
- Płaczę za przyjacielem, którego wykończyłam. - Muffinka rozbeczała się na dobre. - Ciebie też wykończę.
- To akurat wiedziałem od samego początku. - Druid uśmiechnął się lekko. - Poza tym, wcale go nie wykończyłaś.
Sam to zrobił.
- Strasznie z ciebie gówniany pocieszyciel. - Powiedziała pociągając nosem.
- Musimy iść. - Szepnął, biorąc ją za rękę.
Czarodziejka chciała zostać.
Utkwiła wzrok w zbroi.
Widziała go na polu bitwy.
Wyglądał niesamowicie.
Przecież mógł z łatwością ich zniszczyć.
Doskonale wiedziała na co go stać.
Ale nie zrobił tego, przez nią.
I nawet w ostatnich sekundach starał się ją chronić, zabijając Krisa.
A ona?
Totalna beznadzieja.
Jeszcze teraz Karasu chciał z nią porozmawiać.
Pewnie wyleci z hukiem.
Zdawała sobie sprawę, że odwlekanie tego spotkania nie ma najmniejszego sensu, ale nie mogła nic na to poradzić.
Tu było cicho i spokojnie.
Pachniało drewnem i demonem.
Ciepły uścisk druida działał kojąco.
Nie chciało jej się nigdzie iść.
Mimo to, poszła za Ziemniakiem do głównej sali.
Zielone oczy dowódcy patrzyły na nią z troską.
Postawił przed nią talerz z ptysiem.
Czarodziejce przypomniało się przyjęcie urodzinowe i ten lekko kpiący uśmiech Pieprza.
Zrobiło jej się niedobrze.
Druid usiadł obok i pogłaskał ją po ramieniu.
Po przeciwnej stronie stołu siedział potężny rycerz z blond włosami i paladynka.
Obydwoje pozbyli się już zarówno zbroi, jak i skrzydeł.
Dowódca skrzyżował ramiona na piersi.
Rycerz odchrząknął.
Do sali weszła Marcelina i posyłając dowódcy zaniepokojone spojrzenie.
- Miałeś odpoczywać. - Upomniała go, siadając przy stole.
- Świetnie się czuję. - Burknął, wywalając ze świadomości wyrzuty sumienia.
- Bo jesteś napakowany mocą demona. - Powiedziała cicho. - To nie znaczy, że...
- Jestem dużym chłopcem. - Uciął lodowato jej dalsze komentarze. - Teraz chcę wyjaśnień.
Wbił złe spojrzenie w dwójkę rycerzy.
Blondyn odchrząknął.
- Jak pewnie zauważyliście, należymy do Zakonu.
- Jesteśmy specjalistami do spraw likwidacji demonów. - Dodała cicho Czębril.
- Że co proszę? - Syknęła Muffinka wbijając łyżkę w leżącego przed nią ptysia.
- Krótko mówiąc, przyleźliście tu węszyć? - Zapytał twardo Karasu.
- Poniekąd.
- Przecież Pieprz... - Dowódca zacisnął pięści. - Przecież on był jakimś pomniejszym, leśnym demonem.
Co wam do tego?
Blond rycerz pokręcił głową.
- Obawiam się, że nie masz racji. Przyjechaliśmy do was, ponieważ dostaliśmy informację o demonie, który niemal starł z powierzchni ziemi klan driad.
Dowódca otworzył szeroko oczy, a potem nieznacznie zerknął na Muffinkę.
Czarodziejka z mściwa satysfakcją zmiażdżyła ciastko, patrząc jak wypływa z niego różowy krem.
- Eee... - Zaniepokoił się rycerz. - Czy ona dobrze się czuje?
- Ona tu jest, i wszystko świetnie słyszy. - Syknęła celując w blondyna usmarowaną kremem łyżką.
- Czyli przyjechaliście zlikwidować Pieprza? - Upewnił się Karasu. - No to można uznać, że wykonaliście zadanie.
- Nie rozumiesz. - Westchnęła Czębril.
Dowódca rzeczywiście nie rozumiał.
Za to był wściekły.
Zaczynał podejrzewać, że demon dobrze wiedział, co się święci.
I nawet nie pisnął.
Cholerny dupek zgrywający bohatera.
- To, co się stało w wiosce, zmieniło nasze spojrzenie na sprawę.
- Bo co? - Burknęła napastliwie czarodziejka. - Bo demon nie okazał się takim skurwysynem, za jakiego go mieliście?
- Unikajmy niecenzuralnych słów. - Skrzywił się rycerz.
- Co za różnica. Pieprz nie żyje. - Wzruszył ramionami Karasu. - Zresztą może i uratował wasze tyłki w wiosce, ale przecież wy chcieliście go sądzić za driady.
Czębril odchrząknęła.
- No właśnie, te driady. To co się stało w ich obozie, to robota naprawdę potężnego demona.
Wiedźma parsknęła.
Powstrzymała się jednak od komentarza.
Paladynka kontynuowała cichym tonem.
- Zmasakrował wszystkich, poza dziećmi i nieuzbrojonymi.
- To nie jest typowe zachowanie potępionych. - Dodał blondyn.
- Bo z Pieprza był taki nietypowy facet. - Muffinka nabrała kremu na łyżkę i strzeliła w rycerza.
Seler westchnął ciężko i starł z policzka różową maź.
- Dobra, więc przyszliście wykończyć naszego demona, ale ruszyło was sumienie. - Skwitował Karasu. - Wygląda na to,
że nie macie tu już czego szukać. - Dodał lodowato.
- I tu się mylisz. - Blondyn uśmiechnął się lekko.
Ostatnio edytowany przez Dziabeł 19 Maja 2016r. 22:54, W całości zmieniany: 3
_________________
– A jeśli pewnego dnia będę musiał odejść? – spytał Krzyś, ściskając Misiową łapkę. – Co wtedy?
– Nic wielkiego. – zapewnił go Puchatek. – Posiedzę tu sobie i na Ciebie poczekam. Kiedy się kogoś kocha, to ten drugi ktoś nigdy nie znika.
0
O, to teraz dosłownie wykańczam wszystkich xD
Łee, mój bff Pieprzu, rozsypał się jak solniczka :c i zostawił mnie! Z tymi wariatami! Może wróci jako słodki ptyś? I ja go zjem... historia kołem się toczy xD Mega było! Ciekawe, co tam wydumali z tym demonem. I wgl, co to za Marcepan silniejszy ode mnie?! Pff, co Ty piszesz, poprawiaj! xD
Łee, mój bff Pieprzu, rozsypał się jak solniczka :c i zostawił mnie! Z tymi wariatami! Może wróci jako słodki ptyś? I ja go zjem... historia kołem się toczy xD Mega było! Ciekawe, co tam wydumali z tym demonem. I wgl, co to za Marcepan silniejszy ode mnie?! Pff, co Ty piszesz, poprawiaj! xD
_________________
0
xDD Marcepan ma moc xD ale nie ma... mocy hahahahah
Spoko, teraz trzeba trochę poczekać, bo muszę się odkopać ze sterty innych rzeczy :P
– A jeśli pewnego dnia będę musiał odejść? – spytał Krzyś, ściskając Misiową łapkę. – Co wtedy?
– Nic wielkiego. – zapewnił go Puchatek. – Posiedzę tu sobie i na Ciebie poczekam. Kiedy się kogoś kocha, to ten drugi ktoś nigdy nie znika.
Spoko, teraz trzeba trochę poczekać, bo muszę się odkopać ze sterty innych rzeczy :P
_________________
– A jeśli pewnego dnia będę musiał odejść? – spytał Krzyś, ściskając Misiową łapkę. – Co wtedy?
– Nic wielkiego. – zapewnił go Puchatek. – Posiedzę tu sobie i na Ciebie poczekam. Kiedy się kogoś kocha, to ten drugi ktoś nigdy nie znika.
1
Część trzynasta 18+Tumany kurzu opadły.
Ogromna, niebieska bestia łypała na nich złotymi oczami.
Gęsta, szkarłatna krew kapała leniwie z rozciętego skrzydła.
Błyskawicznie wsiąkała w piach.
- Duży skurczybyk. - Mruknął Orety.
- Nie takie rzeczy się robiło. - Hajmidal przyjął pozycję bojową.
Uderzył mieczem o tarczę.
Złote oczy skupiły się na nim.
Smok rozwarł paszczę i...
- Padnij! - Wrzasnął Padalec popychając, stojącą przed nim Vanisz.
Orety skoczył za niewielki głaz.
Hajmidal ukrył się za wielką tarczą.
Ognisty podmuch pomknął po suchym pustkowiu.
- Do jasnej cholery, - syknęła wojowniczka - nikt nie mówił, że te gadziny bawią się ogniem.
- Bo właściwie nie powinny. - Padalec nerwowo potarł brodę.
- Chyba żeśmy poszli nie w tę stronę co trzeba. - Krzyknął Orety.
Smok klapnął zębiskami i natarł na Hajmidala.
Rycerz odepchnął ogromny pysk tarczą.
Ciął, ale ostrze nawet nie otarło się o niebieskie łuski.
Gad był wielki i wyjątkowo zwinny.
Przez ułamek sekundy oficerowi przyszło do głowy, że to jednak nie był dobry pomysł.
- Orety dawaj tamte głazy. - Padalec wskazał na porozrzucane skały.
- Mam je przynieść? - Bliźniak wytrzeszczył oczy.
Wojownik skinął głową.
Pogrzebał w kieszeniach, w końcu znalazł niedużą buteleczkę.
- Łap. - Rzucił ją w stronę Vanisz.
Dziewczyna bez problemu złapała miksturę.
Healer nakreślił spory łuk od głazu, za którym ukrył się wcześniej Orety.
- Lej po linii. - Polecił. - A ty układaj głazy tuż za nią.
- Chcesz zrobić ścianę ochronną? - Zrozumiał wreszcie bliźniak, który z hukiem upuścił jedną ze skał.
Jego brat potwierdził skinieniem.
Smok zaatakował.
Zastępca odskoczył.
Ciął z pół obrotu, celując w oko.
O włos uniknął zmiażdżenia ogromnym ogonem.
Poderwał się z ziemi, ale tym razem gad był szybszy.
Ulubiona tarcza oficera poszybowała w stronę Vanisz.
Wojowniczka lekko zeszła jej z drogi.
- Chowaj się! - Krzyknął Padalec widząc, co się kroi.
Wszyscy rzucili się za niewielką ścianę, którą ułożył Orety.
Buchnął płomień.
Rozbił się o błękitną barierę, która wyrosła przed głazami.
Hajmidal otarł pot z czoła.
- Powiedzmy, że trochę ci pomożemy. - Healer uśmiechnął się lekko i podał Vanisz kolejną buteleczkę.
Kiedy ognisty podmuch ustał, Hajmidal skoczył na gada.
Orety pobiegł po jego tarczę.
Wojowniczka podkradła się do smoka z drugiej strony.
Bestia zaryczała.
Kłapnęły ogromne zębiska.
Rycerz odskoczył, pchnął barkiem wielki pysk.
Łuski z paskudnym zgrzytem rozcięły mu naramiennik.
- Ja pierdolę... - Sapnął lądując ciężko na ziemi.
Gad wykazał się zadziwiająca podzielnością uwagi.
Ciężki ogon wystrzelił w stronę Vanisz.
- Przestań się popisywać! - Wrzasnął Orety, kiedy wojowniczka uniknęła ataku zgrabnym saltem.
Bliźniak rzucił Hajmidalowi tarczę.
Smok otworzył paszczę nurkując w stronę nadlatującego oręża.
- O niedoczekanie twoje, cholerna jaszczurko! - Wrzasnął wściekły oficer.
Vanisz miękko wylądowała na ziemi.
Ogon mknął w jej stronę.
Dziewczyna wzięła zamach i cisnęła buteleczką w smoka.
Błyskawicznie wyciągnęła katanę.
Ostrze spotkało się z ogonem.
Gad ryknął straszliwie.
Buchnęły płomienie.
Hajmidal gruchnął na ziemię osłabiając się tarczą.
Vanisz odleciała w przeciwnym kierunku, odrzucona impetem uderzenia.
Mikstura z rozbitej butelki przeżarła niebieskie łuski.
- Wal tam, gdzie ma osłabiony pancerz! - Krzyknął ukryty za barierą Padalec.
- Zaczynam się bać tych twoich kisieli. - Burknął Orety.
Healer nakreślił w powietrzu znak.
Zielona smuga pomknęła w stronę oficera.
Vanisz zbierała się z ziemi.
Ze złością spojrzała na swoją broń.
Ostrze było wyszczerbione.
- Niech cię szlag! - Wrzasnęła w stronę smoka, który właśnie zaatakował zastępcę.
Gad zacisnął zębiska zakleszczając miecz Hajmidala.
Rycerz uderzył tarczą.
Smok wypuścił z nozdrzy gorącą parę.
Oficer musiał odskoczyć.
Bezradnie patrzył, jak jego ukochane ostrze znika między potężnymi zębiskami.
- Hajmidal! - Krzyknął Orety, rzucając w stronę zwiadowcy swój miecz.
- Rozbrajasz się na własne życzenie, mając przed nosem wyjątkowo wściekłego smoka. Mądre. - Skwitował jego
bliźniak.
Buchnęły płomienie.
Vanisz była poza zasięgiem smoka.
Skorzystała z okazji.
Sięgnęła do łydki i wyciągnęła noże.
Złożyła się do rzutu.
Zanim gad zorientował się, co się święci, dwa ostrza trafiły w cel.
Jeden utknął w świeżo wypalonej ranie, drugi w złotym oku.
Bestia zaryczała.
Zarzuciła potężnym cielskiem, rozkładając jednocześnie skrzydła.
Hajmidal uniknął potężnego uderzenia tylko dlatego, że prawe skrzydło gada było uszkodzone.
Wojowniczka nie miała tyle szczęścia.
Orety rzucił się na ziemię, zdzierając kolana o ostre odłamki skalne.
Złapał dziewczynę, zanim gruchnęła głową o skały.
Smok zmiótł Hajmidala ciosem potężnej łapy.
Rycerz gruchnął o skalną barierę.
Zupełnie się tym nie przejął.
Poprawił tarczę i zaatakował z dzikim wrzaskiem.
- To jak obserwowanie pojedynku psa z pchłą. - Orety szybko poskładał głazy w zgrabną ścianę.
Czarodziejka rzuciła rycerzowi Zakonu nieufne spojrzenie.
Karasu odchylił się na oparciu krzesła.
- Co masz na myśli? - Marcelina przerwała w końcu ciszę.
- Doszliśmy do wniosku, że należy mu się wskrzeszenie.
- Chcecie wskrzesić demona? - Zdziwił się dowódca.
- Dlaczego? - Zapytał Ptyś lodowatym tonem.
- Właśnie, dlaczego? - Podchwycił Karasu. - Bo nie wmówicie mi, że ot tak, z dobrego serca.
Czębril roześmiała się.
- Ale z was drętwiaki. Wszędzie widzicie problemy.
- Takie życie. - Prychnęła czarodziejka.
- Chcemy oddać waszego przyjaciela. A wy zamiast się cieszyć, szukacie dziury w całym.
Nie odezwali się.
Każde z nich usiadło dokładnie w takiej samej pozie, krzyżując ramiona na piersi.
Wszystkie spojrzenia świdrowały Selera.
Rycerz westchnął ciężko.
- Chcemy, żeby dla nas pracował. Jest idealnym kandydatem.
Dowódca otworzył szeroko oczy.
- Chcesz ożywić demona i zmusić go, żeby dla ciebie pracował?
- Nie dla mnie. Chodzi o zlecenia Zakonu.
- Ty chyba jesteś jakiś nienormalny. - Muffinka przyjrzała mu się podejrzliwie.
- Znaczy, będzie mógł tu zostać? - Spytał ostrożnie dowódca.
- Ty chyba nie bierzesz tej debilnej propozycji pod uwagę? - Zdenerwowała się Marcelina.
- On by tego nie chciał! - Syknęła czarodziejka.
- Możemy na chwilę odsunąć emocje na bok? - Spytał spokojnie rycerz.
Odpowiedziało mu pogardliwe prychnięcie Muffinki.
- Ja ci zaraz pokażę swoje emocje. - Zakasała rękawy.
Karasu powstrzymał ją gestem.
- Mów.
- Demon mógłby zostać u was, jego... zadania, nie wymagałyby pełnego zaangażowania.
Nadal mógłby normalnie uczestniczyć w działaniach gildii.
Chyba lepsze takie istnienie niż żadne?
- A co z... - Dowódca zawahał się.
- Nie byłby z tobą związany. - Rycerz bez trudu pojął, o co chodzi Karasu.
To ja bym zawarł z nim układ.
- Nie rób tego. - Powiedziała cicho Marcelina. - Nie rób tego, bo on ci nigdy nie wybaczy.
Dowódca zacisnął szczęki.
Znamię pod jego obojczykiem zaćmiło strasznym bólem.
Wojownik zgiął się w pół walcząc o oddech.
Znał to uczucie.
Znał ten cholerny ból.
Tylko, że miał nigdy więcej go nie poczuć.
Przecież po misji znamię demona zniknęło.
Tak samo jak Pieprz.
Wiedźma zerwała się z krzesła i uklękła przy dowódcy.
Oparła mu dłoń na ramieniu.
- Powinieneś się położyć.
- Tak. Właśnie. A wy wypad.- Czarodziejka stuknęła laską w ziemię.
Drzwi sali otworzyły się z trzaskiem.
Po drugiej stronie stali Jasny, Deryl i Leggle, z bardzo głupimi minami.
- Brzydko tak podsłuchiwać. - Pogroziła palcem Marcelina.
Pozwoliła, żeby Karasu oparł się na niej.
Objęła go ramieniem w pasie.
Odprowadziła do pokoju.
Seler westchnął.
- Nikt nie obiecywał, że będzie łatwo. - Czębril posłała mu uroczy uśmiech.
- Nic z tego nie będzie, w dodatku odsłoniłem się.- Westchnął rycerz, kiedy zostali sami w sali.
Paladynka popatrzyła na niego ze współczuciem.
- Dlaczego uważasz, że...
- Jeśli nie będę miał tego demona, już po mnie. - Seler pokręcił głową.
- Dramatyzujesz.
- Jestem jednym z dziesięciu, który urwał się z łańcucha. Czębril, do jasnej cholery, oni po mnie przyjdą.
- I uważasz, że ten obłąkany Pieprz cię uratuje? Ty się chyba rozminąłeś z rozumem.
- Oni muszą się zgodzić. - Seler wstał sztywno z krzesła.
Miał puste spojrzenie.
- Doprawdy? - Zza futryny wyłoniła się czarodziejka.
Miała wyjątkowo wredną minę.
- Trochę wtopa, kolego rycerzu. - Pokręcił głową stojący obok niej druid.
Hajmidal dyszał ciężko za ścianą głazów.
Orety patrzył na zmordowanego oficera ze współczuciem.
Padalec przywoływał formułę wzmacniającą.
Nad ich głowami szalał ognisty oddech.
- Nie chcę cię poganiać, ale obawiam się, że ta ściana nie przeżyje kolejnego ataku płomieni. - Powiedział spokojnym tonem healer, kończąc zaklęcie.
Zastępca otarł pot z czoła i wyprostował się.
- No to czas kończyć, tę zabawę. - Burknął ruszając na niebieskie smoczysko.
- Co za uparta bestia. - Pokręcił głową Orety.
- On czy smok? - Zainteresowała się Vanisz, obracając w palcach nóż do rzucania.
Rycerz ciął od dołu.
Smok umknął zręcznie.
Ostre pazury uderzyły w tarczę.
Po równinie rozniósł się dźwięk paskudnego zgrzytu.
Wojownicy skrzywili się.
Hajmidal przejął impet ataku i natarł na gada.
Zgrabnym skokiem uniknął ciosu, mknącego w jego stronę ogona.
Smok pochylił łeb szykując się do wyplucia kolejnej porcji płomieni.
Oficer odbił się od piaszczystego podłoża i wcisnął tarczę między potężne zębiska gadziny.
Wylądował ciężko, ledwo unikając uzbrojonej w pazury łapy.
Na twarz trysnęła mu krew ze smoczego podniebienia.
Gadzina zarzuciła łbem, usiłując pozbyć się tkwiącego w paszczy paskudztwa.
Błoniaste skrzydło pomknęło w stronę Hajmidala.
Uniknął go padając na ziemię, a wtedy przygniotła go ciężka łapa.
Wyszarpał z kieszeni niewielką buteleczkę, ze zgniłozieloną cieczą.
Stojący niedaleko wojownicy wstrzymali oddech.
Orety pochylił się lekko w stronę ziewającej Vanisz.
- Może powinniśmy się wtrącić?
Wojowniczka wzruszyła ramionami.
Tymczasem bestia zbliżyła pysk do przygniecionego rycerza.
Oficer uniósł buteleczkę.
Gad zamarł.
Straszny, dziki ryk wstrząsnął równiną.
Wojownicy rozejrzeli się z niepokojem.
Niebieski smok powęszył w powietrzu.
Potem wypluł tarczę, która zaryła w piach tuż przy głowie zdezorientowanego zastępcy.
Bestia cofnęła łapę uwalniając Hajmidala.
Złote oko przeczesywało niebo.
Gad był wyraźnie zaniepokojony.
Nagle, jakby przypomniał sobie o przeciwniku.
Obniżył głowę, łypiąc na zastępcę jednym okiem.
- Słuchaj no, uznajmy, że wygrałeś. Schowaj ten syf. - Zerknął na butelkę.
- Jak to, uznajmy? - Zbaraniał zastępca.
- Powiedzmy, że wzywają mnie pilniejsze problemy. - Mlasnęła jęzorem bestia. - Także ten, poddaję się.
Gratuluję.
Potężne skrzydła wyprostowały się ze świstem.
Smok zerknął na niedawno zranioną błonę.
Po obrażeniu nie został nawet ślad.
Hajmidala przyszpiliło spojrzenie dwóch, złotych ślepi.
Gadzina regenerowała się błyskawicznie.
Wojownik przełknął ślinę.
Postanowił się nie kłócić.
Rulon misji zapłonął.
Na piaszczystej równinie zamajaczył dziwny cień.
Wojownicy z zaskoczeniem patrzyli, jak wielki, niebieski smok wzdrygnął się, a potem błyskawicznie poderwał się do lotu.
- Może mam paranoję, ale zdaje się, że nadchodzi coś, cholernie niedobrego.
- Czas wracać do domku. - Vanisz zeskoczyła z głazu.
Karasu padł na łóżko.
Wiedźma świdrowała go uważnym spojrzeniem.
- Poradzę sobie. - Burknął. - Możesz już iść.
- Jesteś upartym osłem. - Powiedziała siadając obok niego.
- Dobrze, w takim razie, czy możesz poprosić jakąś healerkę? - Karasu musiał zostać sam.
Koniecznie.
Marcelina zmrużyła oczy.
Jednak nie potrafiła nic wyczytać z twarzy dowódcy.
Najchętniej nie ruszyłaby się stąd na krok.
Bała się, że ten wariat jest gotowy wyjść, żeby przypieczętować układ.
Nie wolno było do tego dopuścić.
W końcu jednak dała za wygraną i ruszyła w stronę drzwi.
Zanim zamknęła je za sobą, rzuciła zimnym tonem:
- Tylko nie rób niczego głupiego.
Nie odpowiedział.
Kiedy tylko zamknęły się drzwi, dowódca rzucił się do zamka.
Dopiero wtedy odetchnął głębiej.
Nie przejmując się guzikami, ściągnął koszulę.
Jego ramię pokrywały pulsujące, fioletowe wzory.
Ostrożnie dotknął ich palcem.
Błysnęło i w pokoju zmaterializował się demon.
Czarne spojrzenie wbiło Karasu w ziemię.
Pokój wypełniła wściekłość.
- Myślałem, że nie żyjesz. - Powiedział w końcu dowódca, kiedy odzyskał równowagę.
Odpowiedział mu lodowaty śmiech, od którego włosy na głowie stawały dęba.
- Myślenie nigdy nie było twoją mocna stroną. - Demon niedbałym gestem sięgnął po stojąca na stole flaszkę.
Z rozczarowaniem stwierdził, że jest pusta.
Postawił ją do góry nogami.
Dowódca miał ochotę mu przywalić.
Za tę cała szopkę.
I gdyby to był Pieprz, którego znał, pewnie nawet by się nie zastanawiał.
Ale stojący przed nim demon był inny.
Nie miał w sobie nic znajomego.
Nawet oczy zatraciły łagodną, czekoladową barwę.
Dowódca pożałował, że zamknął drzwi.
Zawsze traktował Pieprza z przymrużeniem oka, pomniejszy demon, którego dobrze mieć pod butem.
Teraz nagle stracił tę pewność.
Poszukał wzrokiem miecza.
Demon zauważył jego spojrzenie i błysnął ostrymi kłami.
Podszedł powoli do Karasu.
Był bardzo blisko, kiedy przyszpilił dowódcę złym spojrzeniem.
- Zgodziłbyś się? - Spytał cicho, dziwnym, zachrypniętym głosem.
Rozsądek podpowiadał Karasu, że powinien milczeć.
Od demona biła aura wściekłości.
Ostre kły błyszczały bielą.
W czarnych ślepiach płonęła złość.
Był dziki, nieobliczalny.
Pachniał czekoladowymi ciastkami.
- Niech cię szlag. - Karasu odepchnął demona.
Odpowiedział mu ostrzegawczy warkot.
- Przestań. - Huknął pięścią w stół.
Wymagało to od niego całej odwagi, ale przecież ten obłąkany demon nie urwie mu głowy.
Chyba.
- Myślisz, że mnie przestraszysz? - Z trudem opanował dziko walące serce. - Uratowałeś mi życie.
Na moście i ostatnio. A teraz co? Chcesz mnie zabić?
Demon wyprostował się i spojrzał na Karasu z góry.
Dowódca stracił trochę zapał.
Pieprz był od niego niższy.
Zawsze.
Zmrużył podejrzliwie oczy.
- Nic o mnie nie wiesz. - Demon przejechał językiem po kłach. - Wtedy na moście, to była pomyłka. A w wiosce, nie ratowałem ciebie.
To był ułamek sekundy.
Karasu gruchnął ciężko o wypełniony księgami regał.
Nie zdążył nawet stęknąć.
Demon oparł dłoń na jego piersi.
Czarne oczy płonęły nienawiścią.
Żebra dowódcy pękły z trzaskiem.
Karasu zaczął się dusić, jego usta wypełniła krew...
...a potem się obudził.
Usiadł gwałtownie na łóżku, walcząc o oddech.
Wiedźma złapała go za rękę.
- Już dobrze. - Powiedziała uspokajająco.
Dowódca potoczył po pokoju błędnym spojrzeniem.
Nie zważając na obecność Marceliny, zdarł z siebie koszulę.
Skóra na ramieniu była gładka.
Ani śladu znaku demona.
Nie było też fioletowych wzorów.
Przejechał dłonią po głowie.
- Mówiłam. - Powiedziała cicho wiedźma. - Z taka mocą nie ma żartów.
- Co się stało? - Spytał dowódca.
- Nie wiem. - Wzruszyła ramionami - Poszłam po Różę...
Dowódca poderwał głowę.
Trafił na zaniepokojone spojrzenie healerki.
Zerwał się z łóżka.
- Jak tu weszłyście ja...
- Normalnie, otwarte było. - Wiedźma zmarszczyła brwi.
Karasu rozejrzał się gorączkowo po pokoju.
- Może coś na uspokojenie? - Spytała nieśmiało Róża.
Dowódca obmacał żebra.
Były całe.
Zignorował sugestię healerki i wziął głęboki oddech.
Spokojnie, tylko spokojnie.
To jakiś chory sen.
Kiedy prawie przekonał samego siebie, jego spojrzenie padło na stół.
Pusta flaszka stała do góry nogami.
- Co się dzieje? - Zaniepokoiła się Marcelina.
- On wrócił. - Powiedział słabo Karasu.
Dziewczyny spojrzały na siebie z niepokojem, a potem utkwiły wzrok w bladym dowódcy.
- Muszę porozmawiać z Selerem.
- Poczekaj... - Wiedźma zerwała się z łóżka.
- Nie ma czasu. - Karasu zebrał się w sobie. - On wrócił i jest wściekły.
- Właśnie dlatego musisz porozmawiać ze mną. - Wiedźma tupnęła noga.
- Ja nic nie rozumiem... - Jęknęła Róża.
Karasu zmierzył Marcelinę uważnym spojrzeniem.
W niebieskich oczach dostrzegł stanowczość, złość, ale i strach.
To wcale nie poprawiło mu humoru.
- Róża, zbierz wszystkich w sali... i poczekajcie na mnie. - Powiedział otwierając healerce drzwi.
Zawahała się, ale dowódca był stanowczy.
Nie było sensu z nim dyskutować.
Był zły.
Był wściekły.
Przez ostatnie dwadzieścia lat udało mu się unikać problemów.
Ten przypadkowy chłopak był doskonałą przykrywką.
Oczywiście, demon nie był idiotą.
Wiedział, że to żadne rozwiązanie.
Że prędzej, czy później ktoś się o niego upomni.
Zapomniał o tym, kiedy pojawiła się ona.
Ze złością wyciągnął rękę w stronę drzwi schowka.
Stracił czujność.
Pozwolił sobie zapomnieć o całym syfie, który się za nim ciągnął.
Błąd.
Stanął jak wryty.
Jego rynsztunek, wypolerowany, tkwił na miejscu.
- Aeszma, idioto, coś ty sobie myślał. - Warknął, z wściekłością uderzając w drewniane drzwi.
Posypały się drzazgi.
Ze złością popatrzył na dziurę.
- Więc ten pajac się jednak zgodził? - Z objęć, pochłaniającej go nienawiści, wyrwał go znajomy głos.
Obejrzał się.
Muffinka aż się cofnęła.
Nie znała tego dzikiego spojrzenia czarnych oczu.
Aura wściekłości przytłoczyła czarodziejkę.
Stojący przed nią demon nie miał nic wspólnego z Pieprzem.
Patrzył, jak mała dziewczyna, ubrana w granatowo-fioletową sukienkę z czarną koronką, zaciska pięści.
Kokarda na jej głowie przekrzywiła się.
Podskakiwał na niej różowy szyszak.
Demon uspokoił się.
Odetchnął.
Jak dobrze znowu czuć to świeże powietrze.
Przymknął oczy.
Udało mu się, po raz kolejny.
- Słuchaj - Zaczęła czarodziejka twardym tonem.
- Cieszę się, że nic ci nie jest. - Powiedział miękko demon.
A potem trzasnął dziurawymi drzwiami i wyminął ją.
Zanim zdążyła zareagować, zniknął w plątaninie brukowanych uliczek.
- Tu jesteś. - Ucieszył się druid, wyglądając zza rogu.
Mina mu zrzedła, kiedy zobaczył złość w oczach czarodziejki i dziurę w drewnianych drzwiach.
- Coś się stało? - Podszedł i ostrożnie wziął ją za rękę.
- Czy on się zgodził? - Spytała dziwnym tonem.
- Nie wiem, właśnie nas wezwał.
Muffinka wyrwała druidowi swoją laskę.
- Hej, dokąd idziesz? - Zdenerwował się Ziemniak.
- Idź na to cholerne spotkanie, ja muszę coś załatwić.
Nawet się nie odwróciła.
- Tak, pamiętam jak to się skończyło, kiedy ostatnio puściłem cię samą.
Zdenerwowany druid pobiegł za nią.
Karasu zamknął drzwi.
Właśnie siadał na krześle obok wiedźmy, kiedy ktoś zapukał.
Nie zdążył zareagować.
Do pokoju wsunęła się dziewczynka.
Była niska, pucułowata, miała dwa mysie kucyki przewiązane czerwonymi kokardkami.
Po perkatym nosie zsuwały się, zdecydowanie za duże okulary o grubych szkłach.
Poprawiła je nerwowym ruchem.
Zza pleców wyciągnęła tabliczkę i rysik.
- Zrobiłam inwentaryzację w kuchni. Taki jeden, strasznie owłosiony, jeszcze nie dowiedziałam się, jak się nazywa -
tu rzuciła Karasu przepraszające spojrzenie. - ale oczywiście dowiem się niebawem, podebrał dziesięć sztuk ciastek z migdałami.
Kucharka powiedziała, że zrobi listę ogólnych braków, ale na chwilę obecną, należałoby zmówić...
Dowódca zamrugał.
Dziewczynka raportowała dalej, w skupieniu śledząc notatki na tabliczce.
Wydawało się, że wcale nie musi oddychać.
Nie zwalniając tempa wyrecytowała braki w kuchennych zapasach, ewentualną listę zakupów, listę osób obecnych w sali i własnie przeszła do raportu członków gildii,
którzy opuścili miasto, kiedy Karasu postanowił jej przerwać.
Dowódca odchrząknął.
- Zaraz...
- Oczywiście sporządziłam odpowiednie raporty. - Dziewczynka wyciągnęła trzy rulony, każdy przewiązany czerwoną wstążką.
- Kim ty u diabła jesteś? - Karasu w końcu stracił cierpliwość.
- Osobiście uważam, że opuszczanie miasta, po tym jak został wydany rozkaz odnośnie zebrania, jest..
Zamilkła pod wpływem spojrzenia zielonych oczu.
- Tu są raporty. - Ostrożnie położyła rulony na stole i szybko cofnęła się kilka kroków.
Dowódca przejechał dłonią po twarzy.
- Zadano ci pytanie. - Mruknęła wiedźma, ciekawie sięgając po jeden z raportów.
- Skryba Noim. - Dziewczynka skinęła głową i błyskawicznie osadziła okulary z powrotem na nosie.
- Nie przypominam sobie... - Zaczął Karasu.
- Pracowałam dla Czerwonych Węży, ale skoro... - Nie dokończyła, bo dowódca wykonał ręką taki gest, jakby miał ochotę złapać ją za kucyk.
Opanował się jednak i wrócił na krzesło.
- Nie jestem pewny, czy twoje usługi będą nam potrzebne. Póki co poczekaj w sali na dole.
Ostry ton wykluczał jakikolwiek sprzeciw.
Dziewczynka, ściskając nerwowo tabliczkę, nakreśliła na niej kilka słów i wyszła z pokoju.
- Teraz przygotuje raport o poziomie chamstwa wśród dowództwa. - Parsknęła wiedźma, ale na widok miny Karasu, momentalnie spoważniała.
Wojownik odchylił się na oparciu i wziął głęboki oddech.
- Powiedz mi, dlaczego nie powinienem teraz rozmawiać z Selerem.
- Może dlatego, że ja wiem czym jest Pieprz i wiem, o co chodzi szanownemu rycerzowi Zakonu.
Karasu miał dziwną pewność, że te rewelacje wcale nie poprawią mu humoru.
Mimo wszystko postanowił jej nie przerywać.
Ostatnio edytowany przez Dziabeł 27 Maja 2016r. 23:23, W całości zmieniany: 2
_________________
– A jeśli pewnego dnia będę musiał odejść? – spytał Krzyś, ściskając Misiową łapkę. – Co wtedy?
– Nic wielkiego. – zapewnił go Puchatek. – Posiedzę tu sobie i na Ciebie poczekam. Kiedy się kogoś kocha, to ten drugi ktoś nigdy nie znika.