Nawigacja
Nowelki i opowiadania
Dział o dziełach pisanych
Obowiązuje na całym forum! Prosimy o jego przeczytanie i przestrzeganie
Świat onlajnów
Strona 4 z 13
0
Bo to gwiazdy serii ^^
Katastrofa w lukrze :D
Katastrofa w lukrze :D
_________________
Loki stanął na palce i pocałował Gabriela.
– Aniołku, nie rób scen. Jak możesz być tak małostkowy?
– Jeszcze raz mnie pocałujesz – Gabriel ze wstrętem wytarł policzek – a zobaczysz, dlaczego zwą mnie posłańcem śmierci.
– Aniołku, nie rób scen. Jak możesz być tak małostkowy?
– Jeszcze raz mnie pocałujesz – Gabriel ze wstrętem wytarł policzek – a zobaczysz, dlaczego zwą mnie posłańcem śmierci.
0
hahah no, mój ulubiony dueto \o/
Dzięki za sugestie >notuje<
A naprawić się nie da:c Pisze się sto razy dłużej niż czyta xD
Niech no wrócą z plaży, to rzucaj swojego specjala!
Geneza płaskich paszcz mnie rozwaliła xD
– A jeśli pewnego dnia będę musiał odejść? – spytał Krzyś, ściskając Misiową łapkę. – Co wtedy?
– Nic wielkiego. – zapewnił go Puchatek. – Posiedzę tu sobie i na Ciebie poczekam. Kiedy się kogoś kocha, to ten drugi ktoś nigdy nie znika.
Dzięki za sugestie >notuje<
A naprawić się nie da:c Pisze się sto razy dłużej niż czyta xD
Niech no wrócą z plaży, to rzucaj swojego specjala!
Geneza płaskich paszcz mnie rozwaliła xD
_________________
– A jeśli pewnego dnia będę musiał odejść? – spytał Krzyś, ściskając Misiową łapkę. – Co wtedy?
– Nic wielkiego. – zapewnił go Puchatek. – Posiedzę tu sobie i na Ciebie poczekam. Kiedy się kogoś kocha, to ten drugi ktoś nigdy nie znika.
1
Część osiemnastaZebrali się na północnym skraju miasta.
Byli tak blisko, że niemal mogli dotknąć kopuły.
Karasu zerknął przez ramię.
Spora armia Morskich Smoków robiła wrażenie.
Żołnierze byli zdyscyplinowani i trwali w milczących szeregach, czekając na rozkaz dowódcy.
Jego ludzie stanowili ich całkowite przeciwieństwo.
Hajmidal ziewał, przysłuchując się zażartej dyskusji Vanisza z Jasnym, na temat najlepszych ataków na zamki z piasku.
Muffinka żuła ptysia i głaskała drzemiąca na lasce sowę.
Orety i Padalec robili przegląd podejrzanych mikstur, a Leggle i Brzoza wymieniali się grotami.
Draco knuł z Marceliną.
Wiedźma coś mu cierpliwie tłumaczyła.
Seler stał oparty o barierę obok Karasu i czytał książkę.
Pieprza nigdzie nie było.
Dowódca westchnął ciężko.
W ich kierunku zmierzał Oktawus.
W lekkiej, złotej zbroi nawet on wyglądał poważnie.
Karasu odchrząknął.
Hajmidal, Orety i Legglę spojrzeli na niego przelotnie.
- Wszystko gotowe? - Zapytał Morski Smok, poprawiając przypięty do boku miecz.
- Właściwie...- Zaczął Karasu i wtedy dostrzegł Pieprza.
Demon szedł niespiesznie główną ulicą.
Wielkie ostrze zarzucił na ramię, a jego turkusowa kolczuga podzwaniała cicho przy każdym kroku.
Ścigały go zaciekawione spojrzenia morskich żołnierzy.
- Jest i nasza gwiazdeczka. - Uśmiechnęła się złośliwie Marcelina.
- Przecież się nie spóźniłem. - Wzruszył szerokimi ramionami i oparł się o barierkę obok dowódcy.
Karasu westchnął ciężko.
Tłumaczenie im, po raz kolejny, relacji dowódca - podwładny, nie miało najmniejszego sensu.
Poza tym, prawda jest taka, że gdyby te oszołomy wiedziały czym jest dyscyplina, nie trafiłyby do Gryfa.
- Rozumiem, że tym razem ominie nas zwiedzanie piwnic? - Demon omiótł spojrzeniem zastępy żołnierzy.
- Poniekąd. Najwyraźniej samo wejście do twierdzy nie jest problemem.
- Wchodzimy, dajemy tym flądrom wycisk, zgarniamy kasę i śmigamy do domu? - Hajmidal ziewnął jak smok.
Posłał Pieprzowi krzywe spojrzenie.
- Poniekąd. - Mruknął po raz kolejny Karasu.
Seler odchrząknął.
Zamknął książkę z trzaskiem.
- Przegrupujcie się. - Rzucił stanowczy rozkaz.
Karasu przymknął oczy.
- A niby kto ci pozwolił wydawać rozkazy? - Zainteresował się Jasny.
- Właśnie? - Mruknęła Vanisz. - Byle Wybraniec nie będzie nami dyrygował.
- Co masz do Wybrańców? - Syknął Leggle, poprawiając kołczan.
- Nic, jeśli lubisz być kanałowym szczurem. - Wzruszył ramionami Jasny.
- Odszczekaj to! - Krzyknęła Marcelina, a jej oczy błysnęły złowrogo.
Dowódca przejechał dłonią po twarzy.
Oktawus odchrząknął z zakłopotaniem.
Wyciągnął niewielka mapę.
- Zamknąć się. - Warknął Pieprz takim tonem, że wszyscy umilkli.
Morski Smok odchrząknął raz jeszcze.
Nagle poczuł się dziwnie nieswojo.
Zerknął na demona i wygładził mapę.
- Nie mamy żadnych planów twierdzy. Jedyną pewną informacją jest lokalizacja dziedzińca.
- Ruszamy przez bramę główną. - Podjął Karasu. - Zmiatamy wszystko, co stanie nam na drodze.
Potem Zadaniowcy biorą stronę wschodnią, Wybrańcy zachodnią, my centrum.
Jeden z morskich żołnierzy podał Oktawusowi cztery mieszki z jasnej skóry.
- Tak, pierwsza drużyna, która trafi na skarbiec, daje znać reszcie.
Podał trzy woreczki Karasu.
Dowódca Gryfów oddał jeden Pieprzowi, drugi Hajmidalowi, a trzeci przypiął sobie do paska.
- Żadnego włażenia do skarbca na własną rękę. - Zaznaczył ostro.
- W miarę możliwości oszczędzajcie siły. Skarbiec jest podobno pod opieką ażdacha.
- Ażdacha? - Uniósł brwi Pieprz. - A co powietrzny duch miałby robić pod wodą?
- Przekonamy się. - Niski Morski Smok, posłał mu niepewny uśmiech.
- Dobra, my ty gady gadu, a tam filety stygną. - Hajmidal dobył miecza ze złośliwym uśmiechem.
Pieprz skrzywił się.
Nigdy nie lubił ryb.
Pociągnął Muffinkę za warkoczyk zakończony różową kokardką.
- Postaraj się ich wszystkich nie spalić, co?
- Strasznie zabawne. - Pokazała mu język i złapała Puszkina, który chciał odgryźć Pieprzowi palce.
Sowa niebezpiecznie zachwiała się na lasce, jednak zupełnie nie przeszkodziło jej to w dalszej drzemce.
- Dziś jesteś skazany na moje towarzystwo. - Uśmiechnęła się drapieżnie Marcelina.
Oparła dłoń na ramieniu demona.
Pieprz strącił ją ze złością.
- Nie dotykaj mnie, czarownico. - Warknął i przesunął się w stronę Selera i Leggle.
Wiedźma przeciągnęła się leniwie.
Scarfer przechadzał się po Miasteczku.
Wczoraj wieczorem nie udało mu się dostać do siedziby gildii.
Z jakiegoś powodu brama była zamknięta na cztery spusty.
A plac treningowy i niewielkie koszary świeciły pustkami.
To właściwie była jedyna podejrzana rzecz, jaką do tej pory zauważył.
Samo Miasteczko sprawiało wrażenie zupełnie normalnego.
Nawet, co przyznał niechętnie, całkiem nieźle zarządzanego.
Było czysto i spokojnie.
Jedyne potencjalne źródło kłopotów stanowili przejezdni kupcy, w większości cyganie.
Wysłannik Zakonu spacerował niespiesznie uliczkami.
Gryfy bawiły się z nim w kotka i myszkę, tego akurat był pewny.
Wiedział również, że od wczoraj każdy jego krok śledzi czyjeś czujne spojrzenie.
Nie wysilał się.
Nie miał zamiaru szukać swojego cienia.
Był pewny, że szpieg w końcu sam się ujawni.
I rzeczywiście.
Wczesnym popołudniem, gdy siedział w gospodzie nad piwem, do stolika podeszła niska dziewczynka z kucykami i wielkimi okularami na perkatym nosie.
- Więc jednak kogoś przysłali. - Powiedziała poprawiając okulary. - Szkoda, że takiego żółtodzioba, ale co zrobić.
- Wypraszam sobie. To ty napisałaś raport? - Domyślił się.
Potwierdziła skinieniem głowy.
- Niestety wybrałeś nieodpowiednia porę. Kandydaci są na szkoleniu w terenie, a główna kadra na misji.
- Kiedyś wrócą. - Wzruszył ramionami.
- Myślałam, że poważni wysłannicy Zakonu są ludźmi raczej zajętymi.
Scarfer zarumienił się, ale wytrzymam spojrzenie nieznośniej dziewczynki, chociaż miał wielką ochotę wytarmosić ją za te kucyki.
Nie dość, że przez nią musiał zrezygnować z ważnego i obiecującego szkolenia, to jeszcze wygląda na to, że przyjechał całkiem na darmo.
Spędził w Miasteczku już trochę czasu i nie doszukał się żadnych rażących uchybień.
Ani śladu obecności demona.
Na dodatek wszyscy traktują go jak intruza.
- Chodź. - Przerwała jego dumania. - Oprowadzę cię po siedzibie.
Dziewczynka bez trudu otworzyła bramę.
Na dziedzińcu drzemał gryf.
Na ich widok podniósł łeb i ziewnął.
Wysłannik Zakonu stanął jak wryty.
- To gryf. - Wskazał palcem na przeciągającego się Alberta.
- Tak. - Zgodziła się dziewczynka.
- Paragraf trzeci, ustawy o...
- magicznych i niemagicznych zwierzętach bojowych wyraźnie mówi, że gryfy należy trzymać w specjalnie do tego przystosowanych boksach, na magicznych uwiązach. - Dokończyła za niego okularnica.
- Więc dlaczego ta bestia biega luzem? - Zapytał słabo Scarfer.
Drzwi kuchenne otworzyły się i wyszła pani Gibons.
Rzuciła Albertowi czekoladowe ciastko.
Gryf porwał przysmak w locie.
- Co to ma znaczyć? - Zapytał zakonnik.
- A pan w jakiej sprawie? - Zainteresowała się gospodyni.
- Jestem wysłannikiem Zakonu i pytam jakim prawem ta bestia biega samopas?
- Jaka bestia? - Zdziwiła się starsza kobieta.
Z kuchni wychyliła się smukła dziewczyna.
Miała wielkie zielone oczy i delikatne piegi na zgrabnym nosku.
Biały czepek na jej głowie kontrastował ze złotą skórą.
Szanowny wysłannik Zakonu zapomniał języka w gębie.
- Ten pan ma chyba na myśli Alberta. - Parsknęła.
Scarfer ocknął się.
- Tak, kategorycznie żądam, by odeskortowano to zwierzę do jego boksu.
Gryf przekrzywił głowę.
- Do boksu? - Zdziwiła się gospodyni.
- Do jakiego boksu? - Zainteresowała się Lilith, która właśnie weszła na dziedziniec.
Głównej bramy pilnowali dwaj strażnicy uzbrojeni w trójzęby.
Nie wyglądali specjalnie groźnie.
Żeby ich unieszkodliwić wystarczyło kilka wirujących ptysi.
- Zręcznie. - Pochwalił Muffinkę Oktawus. - No to powodzenia.
Armia Morskich Smoków wtoczyła się do twierdzy.
Gryfy nie pozostały w tyle.
Na dziedzińcu chmara wojowników rozdzieliła się na trzy grupy i każdy zespół ruszył w swoją stronę.
Turkusowo-złote morze pochłaniało kolejne trytony.
Głowna brama zamknęła się z trzaskiem, a z zabudowań zaczęli wylewać się wojownicy.
Karasu nałożył strzałę i wymierzył.
Plecami do niego stanęła Brzoza i również naciągnęła łuk.
Muffinka uderzyła laską w ziemię, niezadowolona sowa otworzyła jedno ślepie.
Senność minęła jej jak ręką odjął.
Nacierających żołnierzy powitał deszcz lodowych sopli.
Pieprz rzucił ostatnie spojrzenie w stronę dziedzińca.
- Nic im nie będzie. - Syknęła Marcelina.
Demon zacisnął zęby.
- Idę pierwszy, trzymaj się za mną obok Legglę, Seler osłaniasz tyły. Żadnego zwiedzania na własną rękę.
- Nie jesteśmy dziećmi. - Prychnął Legglę.
- Nie powiem kto się ostatnio zgubił.
- Wal się. - Burknął elf.
Demon wyszczerzył kły.
Machnął niedbale ręką.
Potężne, dwuskrzydłowe drzwi otworzyły się z trzaskiem.
Przywitał ich deszcz ognistych strzał.
Pieprz zadziałał instynktownie.
Zanim pojawiła się tarcza, odbił trzy pędzące w stronę Marceliny pociski.
Nie obejrzał się, tylko skoczył do przodu przenikając przez tarczę.
Hajmidal wyłamał drzwi potężnym kopniakiem.
Trafili do jakiegoś, cuchnącego rybami, składu.
W milczeniu przeszukali pomieszczenie wzrokiem.
Każdy trzymał w pogotowiu broń.
Oficer ruszył pewnym krokiem do przodu.
Nie był nowicjuszem, dlatego szybko dostrzegł prostą pułapkę podłogową.
Wstrzymał resztę gestem.
Vanisz prychnęła pogardliwie.
- Co za szajs. Nie stać ich na nic lepszego?
Orety miał właśnie upomnieć ją, że takie gadanie przynosi pecha, kiedy drzwi do składziku otworzyły się i stanął w nich mag.
Nie miał laski, ani różdżki.
Posiadał za to ogromną, dwuręczną tarczę, która jaśniała zimnym, błękitnym światłem.
Oczy zastępcy rozbłysły.
- Dokładnie czegoś takiego szukałem. - Ucieszył się doskakując do maga, zanim tamten zdecydował się na atak.
Vanisz w ostatniej chwili uchyliła się przed nadlatującym zaklęciem.
Magiczne łańcuchy owinęły się wokół regału.
Orety wyciągnął fiolkę z zielonym płynem.
Zanim Padalec zdołał go powstrzymać, cisnął nią pod nogi maga.
Buchnął cuchnący dym.
Ogromna tarcza wystrzeliła w powietrze i przygniotła Hajmidala do ściany.
Czarodziej gruchnął o sufit i zwalił się bez przytomności na ziemię.
Vanisz kichnęła.
- Nie umiesz się bawić! - Zdenerwował się Padalec, oglądając trupa maga.
- Patrzcie! - zawołał radośnie Hajmidal - Ma regulację wielkości!
Tarcza zamigotała, dopasowując się do dłoni nowego właściciela.
Na gładkiej powierzchni pojawił się wizerunek dostojnego gryfa.
Vanisz przewróciła oczami.
Zrobiła wielki krok nad trupem czarodzieja i wyjrzała na korytarz.
- Prawo? Lewo?
- Rzucamy moneta. - Wzruszył ramionami Orety.
- Tu się puknij. - Poradził mu bliźniak, dźgając brata w czoło.
- Sza. - Uciszył ich Hajmidal.
Przez chwilę świdrował w skupieniu ciemny korytarz, a potem bez słowa ruszył w prawo.
Vanisz przykucnęła przy trupie i przeszukała jego kieszenie.
- Wszystko może się przydać. - Posłała Padalcowi szeroki uśmiech.
Ściągnęła z szyi maga ozdobny klucz, zawieszony na złotym łańcuszku.
Wcisnęła go sobie do kieszeni.
Nie uszli daleko.
Korytarz urywał się gwałtowną przepaścią.
- No to chyba jednak w lewo. - Orety stanął na krawędzi i wychylił się.
- Gdybyśmy mieli łucznika, nie byłoby problemu.
Po drugiej stronie przepaści był korytarz.
I dźwignia do kładki.
- Zawracamy. - Mruknął Hajmidal.
Znowu przeszli nad trupem czarodzieja.
Padalec postanowił wrzucić go do składziku i zamknąć drzwi.
Lewy korytarz okazał się ślepym zaułkiem.
- No to klops. - Westchnął Orety.
- Ale z was marudy. - Prychnęła Vanisz. - Macie linę?
Healer wyciągnął z podręcznego worka zwój liny.
- Potrzebny jeszcze cieńszy sznurek.
- Przydałby się jeszcze łucznik z łukiem i...
- Zamknij się. - Poradził Padalcowi Hajmidal. - Dorzucisz? - Spytał podając Vanisz sznurek.
Zbyła go prychnięciem.
Przywiązała koniec sznurka do liny.
Drugim oplotła swój nóż do rzucania.
Karasu wypuścił ostatnią strzałę.
Drużyny Zadaniowców i Wybranych zniknęły w zabudowaniach.
Pozostali byli w najgorszej sytuacji.
Oddziały przeciwnika nie przestawały wylewać się na dziedziniec.
A oni musieli oszczędzać siły na to, co strzeże skarbca.
Zamiast tego tracili żołnierzy i zapał na jakieś podrzędne trytony.
- Trzeba zablokować wyjścia z koszar! - Krzyknął do Oktawusa.
- Musimy zniszczyć kryształy. One przywołują nowych żołnierzy.
- Teraz mi o tym mówisz? - Warknął dowódca Gryfów.
Od tego trzeba było zacząć.
A teraz bez Zadaniowców i Wybranych będzie zdecydowanie trudniej.
- Piątka do mnie! - Wrzasnął, przekrzykując szczęk broni.
- Kiepska pora na pogawędkę. - Sapnął Jasny parując atak jednego z trytonów.
Niskim cięciem rozpłatał mu brzuch.
- Dzielimy się. Trzeba dostać się do koszar i zniszczyć kryształy.
- Ale... - Zaprotestowała słabo Muffinka.
- Ty. - Karasu dźgnął łukiem druida. - Leć i zorientuj się gdzie są wejścia.
Ziemniak posłał czarodziejce zaniepokojone spojrzenie.
Skinęła głową.
Sowa wystrzeliła w górę, zręcznie umykając przed strzałami.
Drako posłał ognisty pocisk w stronę kusznika mierzącego w Karasu.
- Nie mamy czasu. - Warknął dowódca.- Ja z Brzozą, Drako z Jasnym, a Muffinka z Różą.
- Wtrącę się. - Przerwał mu Oktawus. - Wolałbym zatrzymać maga tutaj, jeśli można, przekieruję ci mojego oficera. - U jego boku zmaterializował się wysoki wojownik z turkusowym irokezem.
Jego prawe ramię pokrywał szkarłatny tatuaż.
Uzbrojony w połyskujący zlotem chepesz.
Czarodziejka już otwierała usta żeby zaprotestować, ale dowódca skinął głowa.
- Róża też zostaniesz.
Z góry dobiegł ich skrzek sowy.
- Drako, Jasny, idziecie. - Zarządził.
Sowa zatoczyła łuk i pomknęła w stronę pierwszego wejścia do koszar.
Potem błyskawicznie zawróciła, żeby poprowadzić kolejną grupę.
Przedzieranie się przez zastępy walczących żołnierzy, było nie lada wyzwaniem.
Muffinka stała bezradnie.
Plecy dowódcy zniknęły pomiędzy walczącymi.
Została sama, na spływającym krwią dziedzińcu.
Niski Morski Smok został porwany przez wir walki.
Druid prowadził Karasu i Brzozę.
- Nie stój tak. - Róża dźgnęła Ptysia w plecy.
- I kto to mówi. - Burknęła czarodziejka. - Potrzebne mi jakieś podwyższenie. Nic nie widzę.
Healerka rozejrzała się.
- Może tam? - Wskazała na wieżę przy bramie.
Prowadziła na nią pleciona drabinka.
Czarodziejka przełknęła ślinę.
- Idziemy. - Podjęła decyzję.
Nie zastanawiały się ani chwili dłużej.
Puściły się pędem w stronę muru.
Chwilowo Morskie Smoki miały przewagę.
Spychały trytony na północną część dziedzińca, zostawiając wolną przestrzeń pod bramą.
Muffinka miała nadzieje, że widok z wieży pozwoli jej na bardziej precyzyjne ataki.
Złapała sznurowaną drabinkę.
Wydała jej się podejrzanie cienka.
Zaczęła się wdrapywać.
Była w połowie drogi, kiedy nad jej głową zaskrzeczała sowa.
Mało brakowało, a przestraszona czarodziejka wylądowałaby na dziedzińcu.
- Jak rany, ty to masz wyczucie czasu.
- A ty debilne pomysły. - Odgryzł się druid.
Wylądował na wieży i przybrał ludzką postać.
Seler, Legglę i Marcelina stali w sporych rozmiarów sali.
Pogrążeni w mroku, w milczeniu obserwowali, jak demon dobija ostatniego trytona.
Nie było sensu się mieszać.
Rycerz nerwowo poprawił trzymany w dłoni miecz.
Legglę opuścił łuk, jednak nie stracił czujności.
On już się przyzwyczaił do misji z Pieprzem.
Demon był jak precyzyjna maszyna do zabijania.
- No co tak stoicie? - Pieprz wyszarpał miecz z trupa.
Zręcznie zeskoczył z antresoli.
- Nie chcemy ci psuć zabawy. - Rzuciła złośliwie Marcelina.
- Tu jest przejście. - Seler otworzył niewielkie drzwi.
Musiał się schylić, żeby się przez nie przecisnąć.
Legglę ruszył za nim.
Korytarz był wąski i niski.
Jedyną osobą, która nie miała większych problemów z poruszaniem się, była Marcelina.
- Najśmieszniejsze jest to, że nawet nie wiemy czy dobrze idziemy. - Mruknął Seler.
- Patrz pod nogi... - zaczął Pieprz, ale nie skończył, bo rozległo się złowrogie kliknięcie.
- Padnij - Wrzasnął elf, ciągnąc za sobą Selera.
Rycerz stracił równowagę i gruchnął na Legglę.
Demon zdążył jakimś cudem wślizgnąć się przed wiedźmę i ją zasłonić.
Ogromna, najeżona kolcami kula przemknęła tuż nad nimi.
- Cały jesteś? - Seler ostrożnie zebrał się z ziemi.
Legglę rozmasował żebra.
- Żyję. - Uśmiechnął się.
- Patrzcie pod nogi . - Warknął Pieprz.
Marcelina wbiła w niego spojrzenie.
- Skup się. - Rzucił, nawet na nią nie patrząc.
Korytarz raptownie rozszerzył się.
Znaleźli się w sali pozbawionej okien.
Coś szumiało pod ich nogami.
Nie zdążyli określić źródła, bo zaatakowały ich utopce.
Legglę ustrzelił jednego z nich, kiedy z góry spadła na niego boginka.
Wodne upiory zdawały się pływać w powietrzu.
Seler ciął rusałkę, która miała zamiar zatopić kły w szyi elfa.
Legglę padł na ziemię obryzgany szlamowata posoką.
Przed nim przycupnął Seler osłaniając go swoim ciałem.
- To jakaś cholerna klątwa. - Mruknęła Marcelina wciągając głęboko powietrze.
Chmara chudych ludzi o oślizgłej, zielonej skórze, rzuciła się w jej stronę.
Część z nich miała w dłoni oszczepy, kilku szarpało grube sieci.
- Tam musi być jakiś otwór. - Pieprz machnął mieczem.
W powietrzu rozbłysły iskry.
Utopce jakby się zawahały.
Zbiły się w grupki, tworząc parodię żołnierskich szeregów.
Tym samym odsłoniły wielki, zakratowany otwór na środku sali.
Własnie wyłaził z niego wodnik.
Wyjątkowo wielki i paskudny wodnik.
Miał rybi ogon, pokryty zieloną łuska, sześć potężnych ramion oplatały glony.
Na głowie piętrzyła się zielonobiała szopa.
Całość dopełniało wredne spojrzenie mętnych oczek.
- Kto miał czelność zaatakować Twierdzę? - Wybulgotał.
- Mamy mało czasu. - Mruknął Pieprz.
- Zaraz nie będziemy mieli czym oddychać. - Marcelina zaczęła tworzyć klątwę.
- Macie jakieś wesołe nowiny? - Spytał cicho Seler.
- Utopce i wodniki nie lubią światła. - Rzucił elf, nakładając kolejną strzałę.
- Nie mamy pochodni.
- Mamy wiedźmę, do cholery.
- Nie znam się na magii ognia. - Szepnęła.
Wodnik tymczasem wylądował na kamiennej posadzce.
Utkwił wzrok w demonie.
- Słyszałem plotki, jakobyś wrócił. - Wyszczerzył przegniłe zęby.
Unoszące się w powietrzu utopce zaszemrały.
- Na szczęście z nikim się tym odkryciem nie podzielisz. - Odpowiedział spokojnie Pieprz.
Oddychało się coraz trudniej.
Zupełnie, jakby powietrze gęstniało z sekundy na sekundę.
Demon zrobił kilka kroków.
Leniwym ruchem przeciągnął ostrzem po kamieniach.
Posypały się iskry.
Utopce cofnęły się nieco.
Pieprz stanął ramię w ramię z Selerem.
- Czas na twoje skrzydełka, aniołku. - Powiedział uśmiechając się lekko.
A potem skoczył.
Powietrze wypełnił dziki wizg.
Utopce pomknęły w ich stronę.
Marcelina wypuściła klątwę.
Fioletowa kula zmiotła trzech napastników, a na wiedźmę spadła ciężka, cuchnąca siatka.
Legglę strącił, pikującego w stronę Marceliny, utopca.
Pieprz dopadł wodnika.
Zręcznie uchylił się przed jego ogonem.
Ciął z boku.
Pogromca Smoków zapłonął.
Demonowi zabrakło tchu.
Wodnik wykrzywił się paskudnie i zaatakował od góry.
Pieprz sparował cios, walcząc z uczuciem duszności.
Elf z trudem naciągnął łuk.
Nie mógł załapać oddechu.
Spudłował.
Pierwszy raz, odkąd pamiętał nie trafił do celu.
Kątem oka zobaczył, że Marcelina przestała się szarpać w sieci.
- Skrzydła, do cholery! - Zawarczał Pieprz, odskakując od wodnika.
Nie dość szybko.
Przed oczami latały mu mroczki.
Brudne pazury ześlizgnęły się po smoczej kolczudze.
Impet uderzenia odrzucił go na kilka metrów.
Wylądował z trudem utrzymując równowagę.
Dopadły go utopce.
Seler zablokował atak dwóch oślizgłych istot i przywołał skrzydła.
Salę wypełnił oślepiający blask.
Wodne demony z dzikim wrzaskiem rozpłynęły się w powietrzu.
Pieprz nie czekał.
W kilku susach dopadł oślepionego światłem wodnika i odciął mu głowę.
W sali zapadła cisza.
Demon upał na kolana i łapczywie zaczerpnął powietrza.
Seler potrząsnął głową. zmusił się do spokojnych oddechów.
Kiedy uspokoił rozszalałe serce pochylił się nad nieprzytomnym elfem.
... Legglę ściągnął przedramiennik.
Skrzywił się.
Prawy bark był wybity.
Oparł się plecami o ścianę i zmusił się do regularnych wdechów.
Tę misję przeszli tylko cudem.
No i słono za to zapłacili.
Wiedział, że Gotar będzie zły.
Potrzebowali złota.
Lada chwila zaczną tonąć w długach.
Skrzypnęły drzwi.
Do pokoju wszedł wysoki mężczyzna w srebrno-błękitnym mundurze.
Legglę uśmiechnął się lekko.
Odepchnął się od ściany i podszedł do dowódcy.
Chciał go przytulić.
Potrzebował tego.
Ale mężczyzna powstrzymał go stanowczym gestem.
Elf spojrzał na niego pytająco.
Szare oczy były zimne.
- Udupiliśmy dzisiaj.
- Następnym...
- Nie będzie następnego razu, Leggle. - Odsunął się od niego.
Łucznik zmarszczył brwi.
- Idź do Marksusa, nich się zajmie twoim barkiem. Musisz być w formie.
Elf milczał.
Przyszła mu do głowy straszna myśl.
- Co ty wymyśliłeś? - Spytał cicho.
- Pójdziesz z Jasonem do Zielonych Ptaków. W ten sposób...
- Chcesz mnie sprzedać? - Legglę spojrzał na dowódcę z niedowierzaniem.
- Muszę ratować gildię.
- Sprzedając mnie? - Elf ciężko usiadł na łóżku. - Myślałem, że coś nas łączy. Że ci zależy.
- Jesteś jak chodzący wyrzut sumienia. - Syknął mężczyzna w srebrno-błękitnym mundurze. - Między nami już nic nie ma. Rozumiesz?
- Kłamiesz! - Wrzasnął wściekle łucznik. - Jeszcze wczoraj, w tym łóżku, Gotar...
- Mam dość. - Szare oczy przyszpiliły elfa do ściany. - Kiedy na ciebie patrzę to wszystko wraca.
Zresztą, potrzebujemy złota. Nie rób z tego jakiegoś dramatu.
- To nie była twoja wina. Tyle razy to przerabialiśmy. Dlaczego nie może być tak, jak kiedyś?
- Bo twoja matka umarła na moich rękach! Bo zawiodłem. Mam jej krew na dłoniach. - Mężczyzna zamachnął się i uderzył na odlew. - Pójdziesz do healera, a potem zgłosisz się do Zielonych.
Jego głos był pozbawiony emocji.
Wyprostował się i wyszedł z pokoju.
W progu dogonił go szept elfa.
- Nie boisz się, że któregoś dnia cię zabiję?
- Liczę na to.
Pękł po drugim dniu drogi.
Obręcze na nadgarstkach paliły.
Ale najgorszy był wstyd i ból.
Świadomość, że Gotar pozbył się go z taką łatwością.
Że jego słowa nic nie znaczyły.
Bez trudu oddalił się od ogniska.
W środku nocy wszyscy spali.
Nikomu nie chciało trzymać się warty.
Same plotki o krążących w pobliskich lasach demonach, wystarczyły, żeby skutecznie zniechęcić do ucieczki.
Ale nie kogoś, kto nie ma nic do stracenia.
Wziął ze sobą nóż.
Nie do obrony.
Nie miał zamiaru się bronić.
Chciał to skończyć.
Nie będzie potrafił walczyć u kogoś, kto kupił go jak kawał mięsa na targu.
Nie potrafił być niewolnikiem.
I miał dokąd wracać.
Było mu wszystko jedno.
Tamtej nocy po prostu szedł przed siebie.
Szedł tak długo, aż nogi odmówiły mu posłuszeństwa.
Ocuciło go mało delikatne poklepywanie po policzku.
- Zawsze wiedziałem, że elfy są durne, ale żeby do tego stopnia? - Nad Leggle pochylało się dwóch mężczyzn.
Jeden z blond irokezem, potężnie zbudowany, drugi z wystrzępioną, czarną czupryną, trochę wyższy, ale nieco smuklejszy.
Trzymał pod pachą małego gryfa.
Łucznik zamrugał.
- Często ucinasz sobie drzemki w nawiedzonym lesie? - Zainteresował się ten ciemnowłosy.
- Co was to obchodzi? - Mruknął Leggle z trudem gramoląc się z ziemi.
Rycerz z irokezem omiótł spojrzeniem obręcze na jego nadgarstkach.
- Może nic. - Zgodził się.
Drugi mężczyzna zupełnie stracił zainteresowanie.
- Macie coś do jedzenia? - Rozległo się dziecięce pytanie, gdzieś z lewej strony.
- To zależy czy lubisz elfy - Błysnął kłami czarnowłosy.
Przez ułamek sekundy, jego czekoladowe oczy spotkały się ze spojrzeniem elfa.
Łucznik wzdrygnął się.
Zza drzew wyszedł jeszcze jeden mężczyzna w towarzystwie dziewczynki.
Gryf zawiercił się i uwolnił z uścisku czarnowłosego.
- Karasu, mamy tu coś ciekawego. - Gryf w radosnych podskokach dopadł smukłego chłopaka.
Elfa przeszyło zielone spojrzenie.
- Co tu robisz?
- Spał. - Parsknął czarnowłosy rycerz.
- Daj mi ciastko. - Dziewczynka uwiesiła się na nim. - Wiem, że masz.
- Dlaczego mam się dzielić z tobą ciastkami? - Zdziwił się mężczyzna.
- Pieprz. - Upomniał go wojownik zwany Karasu.
- Zjedzmy elfa. - Zaproponował czarnowłosy, z łatwością unosząc ramię razem z dyndającą na nim dziewczynką.
- Jestem niesmaczny. - Mruknął elf. - Całkiem gorzki i kościsty.
Mężczyzna z irokezem parsknął.
- Mamy towarzystwo. - Mruknął Pieprz.
Rzeczywiście, na polanę wyszli Zieloni.
W sumie ponad dziesięciu, uzbrojonych mężczyzn.
Elf poczuł, że robi mu się niedobrze.
Jedno wiedział na pewno.
Nie miał zamiaru do nich wracać.
- Nie szukamy zwady. - Oznajmił zastępca Zielonych. - Chcemy odzyskać swoją własność.
- Własność? - Zainteresował się Karasu. - Sądziłem, że tego typu handel jest zabroniony.
- Źle się wyraziłem. - Zmieszał się nieco oficer Ptaków. - To nasz towarzysz broni.
- Należysz do Ptaków? - Pieprz wbił w elfa przenikliwe spojrzenie.
- Nie. - Pokręcił głową łucznik. - Nie do końca. To skomplikowane.
- Poważnie? - Zdziwił się rycerz z irokezem. - Nie wydaje mi się, albo jesteś w gildii, albo nie.
- Nie podpisałem kontraktu.
- Czyli nie jesteś. - Wyszczerzyła zęby dziewczynka. - Faceci strasznie wszystko komplikują.
Karasu skrzyżował ramiona na piersi.
- Nie chcemy robić wam kłopotu. - Spróbował jeszcze raz Zielony.
- Ależ żaden kłopot. - Błysnął kłami Pieprz. - Postanowiliśmy go zjeść na kolację.
- Przez ciebie zostanę wegetarianką. - Burknęła dziewczynka. - Jesteś strasznie niepedagogiczny.
- Jestem demonem. - Wzruszył szerokimi ramionami czarnowłosy.
Legglę wytrzeszczył oczy.
To, że trafił na bandę szaleńców było bardziej niż oczywiste.
Z drugiej strony może to jakaś szansa?
Tylko czy chce z niej skorzystać?
Zresztą dopóki nie będzie należał oficjalnie do jakiejś gildii, Zieloni nie odpuszczą.
Nie ma sensu narażać tych ludzi na niebezpieczeństwo.
Na swoje nieszczęście był zbyt cenny, żeby Zieloni tak po prostu machnęli na niego ręką.
Ptaki utkwiły spojrzenie w swoim przywódcy.
Ewidentnie czekali na sygnał.
- Nie radzę. - Powiedział spokojnie Karasu.
Legglę spojrzał na niego z podziwem.
On na jego miejscu zacząłby się już niepokoić.
Miał przed sobą uzbrojony oddział, jednej z większych gildii w tych stronach.
- Oddajcie elfa, bo zrobi się nieciekawie. - Mruknął Zielony.
- Ależ nikt go tu nie trzyma. - Wzruszył ramionami rycerz z irokezem.
- No chyba że woli nasze towarzystwo od waszego. - Powiedział cicho Karasu.
- Wy to zawsze musicie ładować się w kłopoty. - Pokręciła głową dziewczynka, a Legglę pomyślał, że inteligencji jej nie brakuje.
- To co? Zostajesz z nami? - Pieprz przekrzywił głowę i spojrzał na elfa.
Łucznika przeszył dreszcz.
- Zapłaciliśmy za niego kupę kasy, nie po to, żeby byle banda łachmaniarzy po prostu go sobie wzięła! - Zaprotestował jeden z Zielonych.
- Zamknij się. - Poradził mu inny.
- Źle do tego podchodzicie. - Uśmiechnął się krzywo ich przywódca. - Przyszliśmy po elfa, a mamy w bonusie trzech rycerzy, dziewuszkę i gryfa. Osobiście uważam, że się nam poszczęściło.
Polanę wypełnił wesoły rechot.
Elf z niedowierzaniem patrzył, jak Karasu, wojownik z irokezem, Pieprz i dziewczynka zgięci w pół dosłownie wyją ze śmiechu.
- Mogę do nich iść? - Zajęczał czarnowłosy. - Proszę.
- Brzuch mnie boli. - Chichotała dziewczynka.
Zieloni stali nie bardzo wiedząc co zrobić.
Legglę prawie im współczuł.
- Dobra, bądźmy poważni. - Powiedział w końcu rycerz z irokezem, czym wywołał kolejny napad wesołości.
- Hajmidal, zlituj się.
- Jestem zmuszony was uprzedzić, że ryzykujecie konflikt z inną gildią. - Powiedział wesoło Karasu.
- Do jakiej należycie? - Spytał podejrzliwie Zielony.
- Złotego Gryfa. - Powiedziała dumnie dziewczynka.
- Pierwsze słyszę. - Przyznał Ptak.
Legglę też nigdy nie słyszał o podobnej gildii.
Ale jeśli to, co mówił Karasu było prawdą, istniał cień szansy na wywinięcie się Zielonym.
- Bo dopiero ją założyłem. - Powiedział spokojnie smukły chłopak.
Zieloni wyraźnie się odprężyli.
- To o czym my w ogóle rozmawiamy?. - Parsknął zastępca. - Oddajcie elfa.
- Weź go sobie. - Zachęcił go Pieprz.
W jego dłoni pojawił się miecz.
Zupełnie nie wiadomo skąd.
Czekoladowe oczy rozbłysły złowrogo.
- Pieprz, nie wyrywaj się, może jednak jakoś się dogadamy. - Powiedział cicho Hajmidal.
- Chyba już za późno.
Karasu pogrzebał w kieszeni i wyciągnął lekko pomięty arkusz.
Przemaszerował Pieprzowi przed nosem i stanął przed elfem.
- Chcesz się zapisać? - Wyciągnął w jego kierunku arkusz rekrutacyjny.
Kto normalny bierze do gildii jeńców, którzy są własnością jednej z większych gildii?
Kto normalny przyjmuje w swoje szeregi nieznajomych?
- Nie jesteśmy normalni. - Szepnął Pieprz, zupełnie jakby czytał w jego myślach. - A ty jesteś jednym z najlepszych łuczników w okolicznych krainach.
- Najlepszym. - Poprawił go odruchowo elf, zanim uświadomił sobie, że dał się podejść jak dziecko.
- Nie macie prawa... - Zaczął Zielony.
Hajmidal leniwie dobył miecza.
- Przecież tylko grzecznie pytamy.
- Wyciąć ich co do nogi. - Syknął Zielony Ptak.
Legglę poczuł strach.
Usiadł ciężko na trawie.
Powinien był ze sobą skończyć.
Dziwna banda zdawała się nie podzielać jego obaw.
Byli odprężeni i rozbawieni.
- To wy sobie pogadajcie, a my się rozerwiemy. - Błysnął kłami Pieprz, klepiąc Karasu po plecach.
Hajmidal skoczył na Zielonych z wesołym, bojowym okrzykiem.
- Jak dzieci. - Pokręciła głową dziewczynka, siadając na trawie obok elfa.
Byli tak blisko, że niemal mogli dotknąć kopuły.
Karasu zerknął przez ramię.
Spora armia Morskich Smoków robiła wrażenie.
Żołnierze byli zdyscyplinowani i trwali w milczących szeregach, czekając na rozkaz dowódcy.
Jego ludzie stanowili ich całkowite przeciwieństwo.
Hajmidal ziewał, przysłuchując się zażartej dyskusji Vanisza z Jasnym, na temat najlepszych ataków na zamki z piasku.
Muffinka żuła ptysia i głaskała drzemiąca na lasce sowę.
Orety i Padalec robili przegląd podejrzanych mikstur, a Leggle i Brzoza wymieniali się grotami.
Draco knuł z Marceliną.
Wiedźma coś mu cierpliwie tłumaczyła.
Seler stał oparty o barierę obok Karasu i czytał książkę.
Pieprza nigdzie nie było.
Dowódca westchnął ciężko.
W ich kierunku zmierzał Oktawus.
W lekkiej, złotej zbroi nawet on wyglądał poważnie.
Karasu odchrząknął.
Hajmidal, Orety i Legglę spojrzeli na niego przelotnie.
- Wszystko gotowe? - Zapytał Morski Smok, poprawiając przypięty do boku miecz.
- Właściwie...- Zaczął Karasu i wtedy dostrzegł Pieprza.
Demon szedł niespiesznie główną ulicą.
Wielkie ostrze zarzucił na ramię, a jego turkusowa kolczuga podzwaniała cicho przy każdym kroku.
Ścigały go zaciekawione spojrzenia morskich żołnierzy.
- Jest i nasza gwiazdeczka. - Uśmiechnęła się złośliwie Marcelina.
- Przecież się nie spóźniłem. - Wzruszył szerokimi ramionami i oparł się o barierkę obok dowódcy.
Karasu westchnął ciężko.
Tłumaczenie im, po raz kolejny, relacji dowódca - podwładny, nie miało najmniejszego sensu.
Poza tym, prawda jest taka, że gdyby te oszołomy wiedziały czym jest dyscyplina, nie trafiłyby do Gryfa.
- Rozumiem, że tym razem ominie nas zwiedzanie piwnic? - Demon omiótł spojrzeniem zastępy żołnierzy.
- Poniekąd. Najwyraźniej samo wejście do twierdzy nie jest problemem.
- Wchodzimy, dajemy tym flądrom wycisk, zgarniamy kasę i śmigamy do domu? - Hajmidal ziewnął jak smok.
Posłał Pieprzowi krzywe spojrzenie.
- Poniekąd. - Mruknął po raz kolejny Karasu.
Seler odchrząknął.
Zamknął książkę z trzaskiem.
- Przegrupujcie się. - Rzucił stanowczy rozkaz.
Karasu przymknął oczy.
- A niby kto ci pozwolił wydawać rozkazy? - Zainteresował się Jasny.
- Właśnie? - Mruknęła Vanisz. - Byle Wybraniec nie będzie nami dyrygował.
- Co masz do Wybrańców? - Syknął Leggle, poprawiając kołczan.
- Nic, jeśli lubisz być kanałowym szczurem. - Wzruszył ramionami Jasny.
- Odszczekaj to! - Krzyknęła Marcelina, a jej oczy błysnęły złowrogo.
Dowódca przejechał dłonią po twarzy.
Oktawus odchrząknął z zakłopotaniem.
Wyciągnął niewielka mapę.
- Zamknąć się. - Warknął Pieprz takim tonem, że wszyscy umilkli.
Morski Smok odchrząknął raz jeszcze.
Nagle poczuł się dziwnie nieswojo.
Zerknął na demona i wygładził mapę.
- Nie mamy żadnych planów twierdzy. Jedyną pewną informacją jest lokalizacja dziedzińca.
- Ruszamy przez bramę główną. - Podjął Karasu. - Zmiatamy wszystko, co stanie nam na drodze.
Potem Zadaniowcy biorą stronę wschodnią, Wybrańcy zachodnią, my centrum.
Jeden z morskich żołnierzy podał Oktawusowi cztery mieszki z jasnej skóry.
- Tak, pierwsza drużyna, która trafi na skarbiec, daje znać reszcie.
Podał trzy woreczki Karasu.
Dowódca Gryfów oddał jeden Pieprzowi, drugi Hajmidalowi, a trzeci przypiął sobie do paska.
- Żadnego włażenia do skarbca na własną rękę. - Zaznaczył ostro.
- W miarę możliwości oszczędzajcie siły. Skarbiec jest podobno pod opieką ażdacha.
- Ażdacha? - Uniósł brwi Pieprz. - A co powietrzny duch miałby robić pod wodą?
- Przekonamy się. - Niski Morski Smok, posłał mu niepewny uśmiech.
- Dobra, my ty gady gadu, a tam filety stygną. - Hajmidal dobył miecza ze złośliwym uśmiechem.
Pieprz skrzywił się.
Nigdy nie lubił ryb.
Pociągnął Muffinkę za warkoczyk zakończony różową kokardką.
- Postaraj się ich wszystkich nie spalić, co?
- Strasznie zabawne. - Pokazała mu język i złapała Puszkina, który chciał odgryźć Pieprzowi palce.
Sowa niebezpiecznie zachwiała się na lasce, jednak zupełnie nie przeszkodziło jej to w dalszej drzemce.
- Dziś jesteś skazany na moje towarzystwo. - Uśmiechnęła się drapieżnie Marcelina.
Oparła dłoń na ramieniu demona.
Pieprz strącił ją ze złością.
- Nie dotykaj mnie, czarownico. - Warknął i przesunął się w stronę Selera i Leggle.
Wiedźma przeciągnęła się leniwie.
Scarfer przechadzał się po Miasteczku.
Wczoraj wieczorem nie udało mu się dostać do siedziby gildii.
Z jakiegoś powodu brama była zamknięta na cztery spusty.
A plac treningowy i niewielkie koszary świeciły pustkami.
To właściwie była jedyna podejrzana rzecz, jaką do tej pory zauważył.
Samo Miasteczko sprawiało wrażenie zupełnie normalnego.
Nawet, co przyznał niechętnie, całkiem nieźle zarządzanego.
Było czysto i spokojnie.
Jedyne potencjalne źródło kłopotów stanowili przejezdni kupcy, w większości cyganie.
Wysłannik Zakonu spacerował niespiesznie uliczkami.
Gryfy bawiły się z nim w kotka i myszkę, tego akurat był pewny.
Wiedział również, że od wczoraj każdy jego krok śledzi czyjeś czujne spojrzenie.
Nie wysilał się.
Nie miał zamiaru szukać swojego cienia.
Był pewny, że szpieg w końcu sam się ujawni.
I rzeczywiście.
Wczesnym popołudniem, gdy siedział w gospodzie nad piwem, do stolika podeszła niska dziewczynka z kucykami i wielkimi okularami na perkatym nosie.
- Więc jednak kogoś przysłali. - Powiedziała poprawiając okulary. - Szkoda, że takiego żółtodzioba, ale co zrobić.
- Wypraszam sobie. To ty napisałaś raport? - Domyślił się.
Potwierdziła skinieniem głowy.
- Niestety wybrałeś nieodpowiednia porę. Kandydaci są na szkoleniu w terenie, a główna kadra na misji.
- Kiedyś wrócą. - Wzruszył ramionami.
- Myślałam, że poważni wysłannicy Zakonu są ludźmi raczej zajętymi.
Scarfer zarumienił się, ale wytrzymam spojrzenie nieznośniej dziewczynki, chociaż miał wielką ochotę wytarmosić ją za te kucyki.
Nie dość, że przez nią musiał zrezygnować z ważnego i obiecującego szkolenia, to jeszcze wygląda na to, że przyjechał całkiem na darmo.
Spędził w Miasteczku już trochę czasu i nie doszukał się żadnych rażących uchybień.
Ani śladu obecności demona.
Na dodatek wszyscy traktują go jak intruza.
- Chodź. - Przerwała jego dumania. - Oprowadzę cię po siedzibie.
Dziewczynka bez trudu otworzyła bramę.
Na dziedzińcu drzemał gryf.
Na ich widok podniósł łeb i ziewnął.
Wysłannik Zakonu stanął jak wryty.
- To gryf. - Wskazał palcem na przeciągającego się Alberta.
- Tak. - Zgodziła się dziewczynka.
- Paragraf trzeci, ustawy o...
- magicznych i niemagicznych zwierzętach bojowych wyraźnie mówi, że gryfy należy trzymać w specjalnie do tego przystosowanych boksach, na magicznych uwiązach. - Dokończyła za niego okularnica.
- Więc dlaczego ta bestia biega luzem? - Zapytał słabo Scarfer.
Drzwi kuchenne otworzyły się i wyszła pani Gibons.
Rzuciła Albertowi czekoladowe ciastko.
Gryf porwał przysmak w locie.
- Co to ma znaczyć? - Zapytał zakonnik.
- A pan w jakiej sprawie? - Zainteresowała się gospodyni.
- Jestem wysłannikiem Zakonu i pytam jakim prawem ta bestia biega samopas?
- Jaka bestia? - Zdziwiła się starsza kobieta.
Z kuchni wychyliła się smukła dziewczyna.
Miała wielkie zielone oczy i delikatne piegi na zgrabnym nosku.
Biały czepek na jej głowie kontrastował ze złotą skórą.
Szanowny wysłannik Zakonu zapomniał języka w gębie.
- Ten pan ma chyba na myśli Alberta. - Parsknęła.
Scarfer ocknął się.
- Tak, kategorycznie żądam, by odeskortowano to zwierzę do jego boksu.
Gryf przekrzywił głowę.
- Do boksu? - Zdziwiła się gospodyni.
- Do jakiego boksu? - Zainteresowała się Lilith, która właśnie weszła na dziedziniec.
Głównej bramy pilnowali dwaj strażnicy uzbrojeni w trójzęby.
Nie wyglądali specjalnie groźnie.
Żeby ich unieszkodliwić wystarczyło kilka wirujących ptysi.
- Zręcznie. - Pochwalił Muffinkę Oktawus. - No to powodzenia.
Armia Morskich Smoków wtoczyła się do twierdzy.
Gryfy nie pozostały w tyle.
Na dziedzińcu chmara wojowników rozdzieliła się na trzy grupy i każdy zespół ruszył w swoją stronę.
Turkusowo-złote morze pochłaniało kolejne trytony.
Głowna brama zamknęła się z trzaskiem, a z zabudowań zaczęli wylewać się wojownicy.
Karasu nałożył strzałę i wymierzył.
Plecami do niego stanęła Brzoza i również naciągnęła łuk.
Muffinka uderzyła laską w ziemię, niezadowolona sowa otworzyła jedno ślepie.
Senność minęła jej jak ręką odjął.
Nacierających żołnierzy powitał deszcz lodowych sopli.
Pieprz rzucił ostatnie spojrzenie w stronę dziedzińca.
- Nic im nie będzie. - Syknęła Marcelina.
Demon zacisnął zęby.
- Idę pierwszy, trzymaj się za mną obok Legglę, Seler osłaniasz tyły. Żadnego zwiedzania na własną rękę.
- Nie jesteśmy dziećmi. - Prychnął Legglę.
- Nie powiem kto się ostatnio zgubił.
- Wal się. - Burknął elf.
Demon wyszczerzył kły.
Machnął niedbale ręką.
Potężne, dwuskrzydłowe drzwi otworzyły się z trzaskiem.
Przywitał ich deszcz ognistych strzał.
Pieprz zadziałał instynktownie.
Zanim pojawiła się tarcza, odbił trzy pędzące w stronę Marceliny pociski.
Nie obejrzał się, tylko skoczył do przodu przenikając przez tarczę.
Hajmidal wyłamał drzwi potężnym kopniakiem.
Trafili do jakiegoś, cuchnącego rybami, składu.
W milczeniu przeszukali pomieszczenie wzrokiem.
Każdy trzymał w pogotowiu broń.
Oficer ruszył pewnym krokiem do przodu.
Nie był nowicjuszem, dlatego szybko dostrzegł prostą pułapkę podłogową.
Wstrzymał resztę gestem.
Vanisz prychnęła pogardliwie.
- Co za szajs. Nie stać ich na nic lepszego?
Orety miał właśnie upomnieć ją, że takie gadanie przynosi pecha, kiedy drzwi do składziku otworzyły się i stanął w nich mag.
Nie miał laski, ani różdżki.
Posiadał za to ogromną, dwuręczną tarczę, która jaśniała zimnym, błękitnym światłem.
Oczy zastępcy rozbłysły.
- Dokładnie czegoś takiego szukałem. - Ucieszył się doskakując do maga, zanim tamten zdecydował się na atak.
Vanisz w ostatniej chwili uchyliła się przed nadlatującym zaklęciem.
Magiczne łańcuchy owinęły się wokół regału.
Orety wyciągnął fiolkę z zielonym płynem.
Zanim Padalec zdołał go powstrzymać, cisnął nią pod nogi maga.
Buchnął cuchnący dym.
Ogromna tarcza wystrzeliła w powietrze i przygniotła Hajmidala do ściany.
Czarodziej gruchnął o sufit i zwalił się bez przytomności na ziemię.
Vanisz kichnęła.
- Nie umiesz się bawić! - Zdenerwował się Padalec, oglądając trupa maga.
- Patrzcie! - zawołał radośnie Hajmidal - Ma regulację wielkości!
Tarcza zamigotała, dopasowując się do dłoni nowego właściciela.
Na gładkiej powierzchni pojawił się wizerunek dostojnego gryfa.
Vanisz przewróciła oczami.
Zrobiła wielki krok nad trupem czarodzieja i wyjrzała na korytarz.
- Prawo? Lewo?
- Rzucamy moneta. - Wzruszył ramionami Orety.
- Tu się puknij. - Poradził mu bliźniak, dźgając brata w czoło.
- Sza. - Uciszył ich Hajmidal.
Przez chwilę świdrował w skupieniu ciemny korytarz, a potem bez słowa ruszył w prawo.
Vanisz przykucnęła przy trupie i przeszukała jego kieszenie.
- Wszystko może się przydać. - Posłała Padalcowi szeroki uśmiech.
Ściągnęła z szyi maga ozdobny klucz, zawieszony na złotym łańcuszku.
Wcisnęła go sobie do kieszeni.
Nie uszli daleko.
Korytarz urywał się gwałtowną przepaścią.
- No to chyba jednak w lewo. - Orety stanął na krawędzi i wychylił się.
- Gdybyśmy mieli łucznika, nie byłoby problemu.
Po drugiej stronie przepaści był korytarz.
I dźwignia do kładki.
- Zawracamy. - Mruknął Hajmidal.
Znowu przeszli nad trupem czarodzieja.
Padalec postanowił wrzucić go do składziku i zamknąć drzwi.
Lewy korytarz okazał się ślepym zaułkiem.
- No to klops. - Westchnął Orety.
- Ale z was marudy. - Prychnęła Vanisz. - Macie linę?
Healer wyciągnął z podręcznego worka zwój liny.
- Potrzebny jeszcze cieńszy sznurek.
- Przydałby się jeszcze łucznik z łukiem i...
- Zamknij się. - Poradził Padalcowi Hajmidal. - Dorzucisz? - Spytał podając Vanisz sznurek.
Zbyła go prychnięciem.
Przywiązała koniec sznurka do liny.
Drugim oplotła swój nóż do rzucania.
Karasu wypuścił ostatnią strzałę.
Drużyny Zadaniowców i Wybranych zniknęły w zabudowaniach.
Pozostali byli w najgorszej sytuacji.
Oddziały przeciwnika nie przestawały wylewać się na dziedziniec.
A oni musieli oszczędzać siły na to, co strzeże skarbca.
Zamiast tego tracili żołnierzy i zapał na jakieś podrzędne trytony.
- Trzeba zablokować wyjścia z koszar! - Krzyknął do Oktawusa.
- Musimy zniszczyć kryształy. One przywołują nowych żołnierzy.
- Teraz mi o tym mówisz? - Warknął dowódca Gryfów.
Od tego trzeba było zacząć.
A teraz bez Zadaniowców i Wybranych będzie zdecydowanie trudniej.
- Piątka do mnie! - Wrzasnął, przekrzykując szczęk broni.
- Kiepska pora na pogawędkę. - Sapnął Jasny parując atak jednego z trytonów.
Niskim cięciem rozpłatał mu brzuch.
- Dzielimy się. Trzeba dostać się do koszar i zniszczyć kryształy.
- Ale... - Zaprotestowała słabo Muffinka.
- Ty. - Karasu dźgnął łukiem druida. - Leć i zorientuj się gdzie są wejścia.
Ziemniak posłał czarodziejce zaniepokojone spojrzenie.
Skinęła głową.
Sowa wystrzeliła w górę, zręcznie umykając przed strzałami.
Drako posłał ognisty pocisk w stronę kusznika mierzącego w Karasu.
- Nie mamy czasu. - Warknął dowódca.- Ja z Brzozą, Drako z Jasnym, a Muffinka z Różą.
- Wtrącę się. - Przerwał mu Oktawus. - Wolałbym zatrzymać maga tutaj, jeśli można, przekieruję ci mojego oficera. - U jego boku zmaterializował się wysoki wojownik z turkusowym irokezem.
Jego prawe ramię pokrywał szkarłatny tatuaż.
Uzbrojony w połyskujący zlotem chepesz.
Czarodziejka już otwierała usta żeby zaprotestować, ale dowódca skinął głowa.
- Róża też zostaniesz.
Z góry dobiegł ich skrzek sowy.
- Drako, Jasny, idziecie. - Zarządził.
Sowa zatoczyła łuk i pomknęła w stronę pierwszego wejścia do koszar.
Potem błyskawicznie zawróciła, żeby poprowadzić kolejną grupę.
Przedzieranie się przez zastępy walczących żołnierzy, było nie lada wyzwaniem.
Muffinka stała bezradnie.
Plecy dowódcy zniknęły pomiędzy walczącymi.
Została sama, na spływającym krwią dziedzińcu.
Niski Morski Smok został porwany przez wir walki.
Druid prowadził Karasu i Brzozę.
- Nie stój tak. - Róża dźgnęła Ptysia w plecy.
- I kto to mówi. - Burknęła czarodziejka. - Potrzebne mi jakieś podwyższenie. Nic nie widzę.
Healerka rozejrzała się.
- Może tam? - Wskazała na wieżę przy bramie.
Prowadziła na nią pleciona drabinka.
Czarodziejka przełknęła ślinę.
- Idziemy. - Podjęła decyzję.
Nie zastanawiały się ani chwili dłużej.
Puściły się pędem w stronę muru.
Chwilowo Morskie Smoki miały przewagę.
Spychały trytony na północną część dziedzińca, zostawiając wolną przestrzeń pod bramą.
Muffinka miała nadzieje, że widok z wieży pozwoli jej na bardziej precyzyjne ataki.
Złapała sznurowaną drabinkę.
Wydała jej się podejrzanie cienka.
Zaczęła się wdrapywać.
Była w połowie drogi, kiedy nad jej głową zaskrzeczała sowa.
Mało brakowało, a przestraszona czarodziejka wylądowałaby na dziedzińcu.
- Jak rany, ty to masz wyczucie czasu.
- A ty debilne pomysły. - Odgryzł się druid.
Wylądował na wieży i przybrał ludzką postać.
Seler, Legglę i Marcelina stali w sporych rozmiarów sali.
Pogrążeni w mroku, w milczeniu obserwowali, jak demon dobija ostatniego trytona.
Nie było sensu się mieszać.
Rycerz nerwowo poprawił trzymany w dłoni miecz.
Legglę opuścił łuk, jednak nie stracił czujności.
On już się przyzwyczaił do misji z Pieprzem.
Demon był jak precyzyjna maszyna do zabijania.
- No co tak stoicie? - Pieprz wyszarpał miecz z trupa.
Zręcznie zeskoczył z antresoli.
- Nie chcemy ci psuć zabawy. - Rzuciła złośliwie Marcelina.
- Tu jest przejście. - Seler otworzył niewielkie drzwi.
Musiał się schylić, żeby się przez nie przecisnąć.
Legglę ruszył za nim.
Korytarz był wąski i niski.
Jedyną osobą, która nie miała większych problemów z poruszaniem się, była Marcelina.
- Najśmieszniejsze jest to, że nawet nie wiemy czy dobrze idziemy. - Mruknął Seler.
- Patrz pod nogi... - zaczął Pieprz, ale nie skończył, bo rozległo się złowrogie kliknięcie.
- Padnij - Wrzasnął elf, ciągnąc za sobą Selera.
Rycerz stracił równowagę i gruchnął na Legglę.
Demon zdążył jakimś cudem wślizgnąć się przed wiedźmę i ją zasłonić.
Ogromna, najeżona kolcami kula przemknęła tuż nad nimi.
- Cały jesteś? - Seler ostrożnie zebrał się z ziemi.
Legglę rozmasował żebra.
- Żyję. - Uśmiechnął się.
- Patrzcie pod nogi . - Warknął Pieprz.
Marcelina wbiła w niego spojrzenie.
- Skup się. - Rzucił, nawet na nią nie patrząc.
Korytarz raptownie rozszerzył się.
Znaleźli się w sali pozbawionej okien.
Coś szumiało pod ich nogami.
Nie zdążyli określić źródła, bo zaatakowały ich utopce.
Legglę ustrzelił jednego z nich, kiedy z góry spadła na niego boginka.
Wodne upiory zdawały się pływać w powietrzu.
Seler ciął rusałkę, która miała zamiar zatopić kły w szyi elfa.
Legglę padł na ziemię obryzgany szlamowata posoką.
Przed nim przycupnął Seler osłaniając go swoim ciałem.
- To jakaś cholerna klątwa. - Mruknęła Marcelina wciągając głęboko powietrze.
Chmara chudych ludzi o oślizgłej, zielonej skórze, rzuciła się w jej stronę.
Część z nich miała w dłoni oszczepy, kilku szarpało grube sieci.
- Tam musi być jakiś otwór. - Pieprz machnął mieczem.
W powietrzu rozbłysły iskry.
Utopce jakby się zawahały.
Zbiły się w grupki, tworząc parodię żołnierskich szeregów.
Tym samym odsłoniły wielki, zakratowany otwór na środku sali.
Własnie wyłaził z niego wodnik.
Wyjątkowo wielki i paskudny wodnik.
Miał rybi ogon, pokryty zieloną łuska, sześć potężnych ramion oplatały glony.
Na głowie piętrzyła się zielonobiała szopa.
Całość dopełniało wredne spojrzenie mętnych oczek.
- Kto miał czelność zaatakować Twierdzę? - Wybulgotał.
- Mamy mało czasu. - Mruknął Pieprz.
- Zaraz nie będziemy mieli czym oddychać. - Marcelina zaczęła tworzyć klątwę.
- Macie jakieś wesołe nowiny? - Spytał cicho Seler.
- Utopce i wodniki nie lubią światła. - Rzucił elf, nakładając kolejną strzałę.
- Nie mamy pochodni.
- Mamy wiedźmę, do cholery.
- Nie znam się na magii ognia. - Szepnęła.
Wodnik tymczasem wylądował na kamiennej posadzce.
Utkwił wzrok w demonie.
- Słyszałem plotki, jakobyś wrócił. - Wyszczerzył przegniłe zęby.
Unoszące się w powietrzu utopce zaszemrały.
- Na szczęście z nikim się tym odkryciem nie podzielisz. - Odpowiedział spokojnie Pieprz.
Oddychało się coraz trudniej.
Zupełnie, jakby powietrze gęstniało z sekundy na sekundę.
Demon zrobił kilka kroków.
Leniwym ruchem przeciągnął ostrzem po kamieniach.
Posypały się iskry.
Utopce cofnęły się nieco.
Pieprz stanął ramię w ramię z Selerem.
- Czas na twoje skrzydełka, aniołku. - Powiedział uśmiechając się lekko.
A potem skoczył.
Powietrze wypełnił dziki wizg.
Utopce pomknęły w ich stronę.
Marcelina wypuściła klątwę.
Fioletowa kula zmiotła trzech napastników, a na wiedźmę spadła ciężka, cuchnąca siatka.
Legglę strącił, pikującego w stronę Marceliny, utopca.
Pieprz dopadł wodnika.
Zręcznie uchylił się przed jego ogonem.
Ciął z boku.
Pogromca Smoków zapłonął.
Demonowi zabrakło tchu.
Wodnik wykrzywił się paskudnie i zaatakował od góry.
Pieprz sparował cios, walcząc z uczuciem duszności.
Elf z trudem naciągnął łuk.
Nie mógł załapać oddechu.
Spudłował.
Pierwszy raz, odkąd pamiętał nie trafił do celu.
Kątem oka zobaczył, że Marcelina przestała się szarpać w sieci.
- Skrzydła, do cholery! - Zawarczał Pieprz, odskakując od wodnika.
Nie dość szybko.
Przed oczami latały mu mroczki.
Brudne pazury ześlizgnęły się po smoczej kolczudze.
Impet uderzenia odrzucił go na kilka metrów.
Wylądował z trudem utrzymując równowagę.
Dopadły go utopce.
Seler zablokował atak dwóch oślizgłych istot i przywołał skrzydła.
Salę wypełnił oślepiający blask.
Wodne demony z dzikim wrzaskiem rozpłynęły się w powietrzu.
Pieprz nie czekał.
W kilku susach dopadł oślepionego światłem wodnika i odciął mu głowę.
W sali zapadła cisza.
Demon upał na kolana i łapczywie zaczerpnął powietrza.
Seler potrząsnął głową. zmusił się do spokojnych oddechów.
Kiedy uspokoił rozszalałe serce pochylił się nad nieprzytomnym elfem.
... Legglę ściągnął przedramiennik.
Skrzywił się.
Prawy bark był wybity.
Oparł się plecami o ścianę i zmusił się do regularnych wdechów.
Tę misję przeszli tylko cudem.
No i słono za to zapłacili.
Wiedział, że Gotar będzie zły.
Potrzebowali złota.
Lada chwila zaczną tonąć w długach.
Skrzypnęły drzwi.
Do pokoju wszedł wysoki mężczyzna w srebrno-błękitnym mundurze.
Legglę uśmiechnął się lekko.
Odepchnął się od ściany i podszedł do dowódcy.
Chciał go przytulić.
Potrzebował tego.
Ale mężczyzna powstrzymał go stanowczym gestem.
Elf spojrzał na niego pytająco.
Szare oczy były zimne.
- Udupiliśmy dzisiaj.
- Następnym...
- Nie będzie następnego razu, Leggle. - Odsunął się od niego.
Łucznik zmarszczył brwi.
- Idź do Marksusa, nich się zajmie twoim barkiem. Musisz być w formie.
Elf milczał.
Przyszła mu do głowy straszna myśl.
- Co ty wymyśliłeś? - Spytał cicho.
- Pójdziesz z Jasonem do Zielonych Ptaków. W ten sposób...
- Chcesz mnie sprzedać? - Legglę spojrzał na dowódcę z niedowierzaniem.
- Muszę ratować gildię.
- Sprzedając mnie? - Elf ciężko usiadł na łóżku. - Myślałem, że coś nas łączy. Że ci zależy.
- Jesteś jak chodzący wyrzut sumienia. - Syknął mężczyzna w srebrno-błękitnym mundurze. - Między nami już nic nie ma. Rozumiesz?
- Kłamiesz! - Wrzasnął wściekle łucznik. - Jeszcze wczoraj, w tym łóżku, Gotar...
- Mam dość. - Szare oczy przyszpiliły elfa do ściany. - Kiedy na ciebie patrzę to wszystko wraca.
Zresztą, potrzebujemy złota. Nie rób z tego jakiegoś dramatu.
- To nie była twoja wina. Tyle razy to przerabialiśmy. Dlaczego nie może być tak, jak kiedyś?
- Bo twoja matka umarła na moich rękach! Bo zawiodłem. Mam jej krew na dłoniach. - Mężczyzna zamachnął się i uderzył na odlew. - Pójdziesz do healera, a potem zgłosisz się do Zielonych.
Jego głos był pozbawiony emocji.
Wyprostował się i wyszedł z pokoju.
W progu dogonił go szept elfa.
- Nie boisz się, że któregoś dnia cię zabiję?
- Liczę na to.
Pękł po drugim dniu drogi.
Obręcze na nadgarstkach paliły.
Ale najgorszy był wstyd i ból.
Świadomość, że Gotar pozbył się go z taką łatwością.
Że jego słowa nic nie znaczyły.
Bez trudu oddalił się od ogniska.
W środku nocy wszyscy spali.
Nikomu nie chciało trzymać się warty.
Same plotki o krążących w pobliskich lasach demonach, wystarczyły, żeby skutecznie zniechęcić do ucieczki.
Ale nie kogoś, kto nie ma nic do stracenia.
Wziął ze sobą nóż.
Nie do obrony.
Nie miał zamiaru się bronić.
Chciał to skończyć.
Nie będzie potrafił walczyć u kogoś, kto kupił go jak kawał mięsa na targu.
Nie potrafił być niewolnikiem.
I miał dokąd wracać.
Było mu wszystko jedno.
Tamtej nocy po prostu szedł przed siebie.
Szedł tak długo, aż nogi odmówiły mu posłuszeństwa.
Ocuciło go mało delikatne poklepywanie po policzku.
- Zawsze wiedziałem, że elfy są durne, ale żeby do tego stopnia? - Nad Leggle pochylało się dwóch mężczyzn.
Jeden z blond irokezem, potężnie zbudowany, drugi z wystrzępioną, czarną czupryną, trochę wyższy, ale nieco smuklejszy.
Trzymał pod pachą małego gryfa.
Łucznik zamrugał.
- Często ucinasz sobie drzemki w nawiedzonym lesie? - Zainteresował się ten ciemnowłosy.
- Co was to obchodzi? - Mruknął Leggle z trudem gramoląc się z ziemi.
Rycerz z irokezem omiótł spojrzeniem obręcze na jego nadgarstkach.
- Może nic. - Zgodził się.
Drugi mężczyzna zupełnie stracił zainteresowanie.
- Macie coś do jedzenia? - Rozległo się dziecięce pytanie, gdzieś z lewej strony.
- To zależy czy lubisz elfy - Błysnął kłami czarnowłosy.
Przez ułamek sekundy, jego czekoladowe oczy spotkały się ze spojrzeniem elfa.
Łucznik wzdrygnął się.
Zza drzew wyszedł jeszcze jeden mężczyzna w towarzystwie dziewczynki.
Gryf zawiercił się i uwolnił z uścisku czarnowłosego.
- Karasu, mamy tu coś ciekawego. - Gryf w radosnych podskokach dopadł smukłego chłopaka.
Elfa przeszyło zielone spojrzenie.
- Co tu robisz?
- Spał. - Parsknął czarnowłosy rycerz.
- Daj mi ciastko. - Dziewczynka uwiesiła się na nim. - Wiem, że masz.
- Dlaczego mam się dzielić z tobą ciastkami? - Zdziwił się mężczyzna.
- Pieprz. - Upomniał go wojownik zwany Karasu.
- Zjedzmy elfa. - Zaproponował czarnowłosy, z łatwością unosząc ramię razem z dyndającą na nim dziewczynką.
- Jestem niesmaczny. - Mruknął elf. - Całkiem gorzki i kościsty.
Mężczyzna z irokezem parsknął.
- Mamy towarzystwo. - Mruknął Pieprz.
Rzeczywiście, na polanę wyszli Zieloni.
W sumie ponad dziesięciu, uzbrojonych mężczyzn.
Elf poczuł, że robi mu się niedobrze.
Jedno wiedział na pewno.
Nie miał zamiaru do nich wracać.
- Nie szukamy zwady. - Oznajmił zastępca Zielonych. - Chcemy odzyskać swoją własność.
- Własność? - Zainteresował się Karasu. - Sądziłem, że tego typu handel jest zabroniony.
- Źle się wyraziłem. - Zmieszał się nieco oficer Ptaków. - To nasz towarzysz broni.
- Należysz do Ptaków? - Pieprz wbił w elfa przenikliwe spojrzenie.
- Nie. - Pokręcił głową łucznik. - Nie do końca. To skomplikowane.
- Poważnie? - Zdziwił się rycerz z irokezem. - Nie wydaje mi się, albo jesteś w gildii, albo nie.
- Nie podpisałem kontraktu.
- Czyli nie jesteś. - Wyszczerzyła zęby dziewczynka. - Faceci strasznie wszystko komplikują.
Karasu skrzyżował ramiona na piersi.
- Nie chcemy robić wam kłopotu. - Spróbował jeszcze raz Zielony.
- Ależ żaden kłopot. - Błysnął kłami Pieprz. - Postanowiliśmy go zjeść na kolację.
- Przez ciebie zostanę wegetarianką. - Burknęła dziewczynka. - Jesteś strasznie niepedagogiczny.
- Jestem demonem. - Wzruszył szerokimi ramionami czarnowłosy.
Legglę wytrzeszczył oczy.
To, że trafił na bandę szaleńców było bardziej niż oczywiste.
Z drugiej strony może to jakaś szansa?
Tylko czy chce z niej skorzystać?
Zresztą dopóki nie będzie należał oficjalnie do jakiejś gildii, Zieloni nie odpuszczą.
Nie ma sensu narażać tych ludzi na niebezpieczeństwo.
Na swoje nieszczęście był zbyt cenny, żeby Zieloni tak po prostu machnęli na niego ręką.
Ptaki utkwiły spojrzenie w swoim przywódcy.
Ewidentnie czekali na sygnał.
- Nie radzę. - Powiedział spokojnie Karasu.
Legglę spojrzał na niego z podziwem.
On na jego miejscu zacząłby się już niepokoić.
Miał przed sobą uzbrojony oddział, jednej z większych gildii w tych stronach.
- Oddajcie elfa, bo zrobi się nieciekawie. - Mruknął Zielony.
- Ależ nikt go tu nie trzyma. - Wzruszył ramionami rycerz z irokezem.
- No chyba że woli nasze towarzystwo od waszego. - Powiedział cicho Karasu.
- Wy to zawsze musicie ładować się w kłopoty. - Pokręciła głową dziewczynka, a Legglę pomyślał, że inteligencji jej nie brakuje.
- To co? Zostajesz z nami? - Pieprz przekrzywił głowę i spojrzał na elfa.
Łucznika przeszył dreszcz.
- Zapłaciliśmy za niego kupę kasy, nie po to, żeby byle banda łachmaniarzy po prostu go sobie wzięła! - Zaprotestował jeden z Zielonych.
- Zamknij się. - Poradził mu inny.
- Źle do tego podchodzicie. - Uśmiechnął się krzywo ich przywódca. - Przyszliśmy po elfa, a mamy w bonusie trzech rycerzy, dziewuszkę i gryfa. Osobiście uważam, że się nam poszczęściło.
Polanę wypełnił wesoły rechot.
Elf z niedowierzaniem patrzył, jak Karasu, wojownik z irokezem, Pieprz i dziewczynka zgięci w pół dosłownie wyją ze śmiechu.
- Mogę do nich iść? - Zajęczał czarnowłosy. - Proszę.
- Brzuch mnie boli. - Chichotała dziewczynka.
Zieloni stali nie bardzo wiedząc co zrobić.
Legglę prawie im współczuł.
- Dobra, bądźmy poważni. - Powiedział w końcu rycerz z irokezem, czym wywołał kolejny napad wesołości.
- Hajmidal, zlituj się.
- Jestem zmuszony was uprzedzić, że ryzykujecie konflikt z inną gildią. - Powiedział wesoło Karasu.
- Do jakiej należycie? - Spytał podejrzliwie Zielony.
- Złotego Gryfa. - Powiedziała dumnie dziewczynka.
- Pierwsze słyszę. - Przyznał Ptak.
Legglę też nigdy nie słyszał o podobnej gildii.
Ale jeśli to, co mówił Karasu było prawdą, istniał cień szansy na wywinięcie się Zielonym.
- Bo dopiero ją założyłem. - Powiedział spokojnie smukły chłopak.
Zieloni wyraźnie się odprężyli.
- To o czym my w ogóle rozmawiamy?. - Parsknął zastępca. - Oddajcie elfa.
- Weź go sobie. - Zachęcił go Pieprz.
W jego dłoni pojawił się miecz.
Zupełnie nie wiadomo skąd.
Czekoladowe oczy rozbłysły złowrogo.
- Pieprz, nie wyrywaj się, może jednak jakoś się dogadamy. - Powiedział cicho Hajmidal.
- Chyba już za późno.
Karasu pogrzebał w kieszeni i wyciągnął lekko pomięty arkusz.
Przemaszerował Pieprzowi przed nosem i stanął przed elfem.
- Chcesz się zapisać? - Wyciągnął w jego kierunku arkusz rekrutacyjny.
Kto normalny bierze do gildii jeńców, którzy są własnością jednej z większych gildii?
Kto normalny przyjmuje w swoje szeregi nieznajomych?
- Nie jesteśmy normalni. - Szepnął Pieprz, zupełnie jakby czytał w jego myślach. - A ty jesteś jednym z najlepszych łuczników w okolicznych krainach.
- Najlepszym. - Poprawił go odruchowo elf, zanim uświadomił sobie, że dał się podejść jak dziecko.
- Nie macie prawa... - Zaczął Zielony.
Hajmidal leniwie dobył miecza.
- Przecież tylko grzecznie pytamy.
- Wyciąć ich co do nogi. - Syknął Zielony Ptak.
Legglę poczuł strach.
Usiadł ciężko na trawie.
Powinien był ze sobą skończyć.
Dziwna banda zdawała się nie podzielać jego obaw.
Byli odprężeni i rozbawieni.
- To wy sobie pogadajcie, a my się rozerwiemy. - Błysnął kłami Pieprz, klepiąc Karasu po plecach.
Hajmidal skoczył na Zielonych z wesołym, bojowym okrzykiem.
- Jak dzieci. - Pokręciła głową dziewczynka, siadając na trawie obok elfa.
Ostatnio edytowany przez Dziabeł 27 Czerwca 2016r. 22:07, W całości zmieniany: 1
_________________
– A jeśli pewnego dnia będę musiał odejść? – spytał Krzyś, ściskając Misiową łapkę. – Co wtedy?
– Nic wielkiego. – zapewnił go Puchatek. – Posiedzę tu sobie i na Ciebie poczekam. Kiedy się kogoś kocha, to ten drugi ktoś nigdy nie znika.
0
Uhuuu! Mega szaleńcy, aż Leggle chciał zwariować razem z nimi!
ALE ALE Dziab... te upadki... ja liczyłam na bliższe, czo tak słabo! Mocniej, Oh, mocniej dociśnij Leggle do ziemi... *q* ekhem...
Najlepszy dialog tego chapka xDOsobiście uważam, że Leggle jest wegetarianinem jako elf, więc to taka... mięsista trawa, może by zjadła po namyśle xD
Czekam na kolejne, szalone przygody! Mmm, podoba mi się te odnoszenie się do przeszłości, chciałabym więcej, tylko, żeby to było powiązane jakoś ciekawie z fabułą, jakieś zagadki może?
ALE ALE Dziab... te upadki... ja liczyłam na bliższe, czo tak słabo! Mocniej, Oh, mocniej dociśnij Leggle do ziemi... *q* ekhem...
Najlepszy dialog tego chapka xD::
- Ależ żaden kłopot. - Błysnął kłami Pieprz. - Postanowiliśmy go zjeść na kolację.
- Przez ciebie zostanę wegetarianką. - Burknęła dziewczynka. - Jesteś strasznie niepedagogiczny.
- Przez ciebie zostanę wegetarianką. - Burknęła dziewczynka. - Jesteś strasznie niepedagogiczny.
Czekam na kolejne, szalone przygody! Mmm, podoba mi się te odnoszenie się do przeszłości, chciałabym więcej, tylko, żeby to było powiązane jakoś ciekawie z fabułą, jakieś zagadki może?
_________________
1
Część dziewiętnastaPieprz popchnął Selera na ścianę.
Głuchy łomot potoczył się echem po mrocznym korytarzu.
Nieprzytomny elf otworzył gwałtownie oczy.
- Wydawało mi się, że ja tu dowodzę. - Zawarczał głucho demon.
Marcelinę przeszedł dreszcz.
Ostrożnie wyplątawszy się z cuchnących sieci, postanowiła się wtrącić.
Byli w sytuacji zdecydowanie niesprzyjającej kłótniom.
Legglę okazał się szybszy.
Zwinnie wsunął się między rycerza i Pieprza.
- To nie jest dobra pora na dyskusje.
Jakimś cudem wytrzymał wściekłe, czekoladowe spojrzenie.
Siły dodawał mu fakt, że nadal było czekoladowe.
- No cóż, wydaje mi się, że jednak Pieprz ma rację. - Odchrząknął Seler tonem pełnym skruchy.
Położył dłoń na ramieniu elfa i poklepał go delikatnie, dając do zrozumienia, że niepotrzebnie się wtrąca.
Demon zacisnął szczęki i odwrócił się w stronę korytarza.
Bez słowa zniknął w ciemności.
Wiedźma odetchnęła z ulgą.
Elf odwrócił się w stronę rycerza, ale Seler nie wyglądał na skłonnego do dyskusji.
W milczeniu i z bronią w pogotowiu, pomaszerowali za swoim upiornym przywódcą.
- Co miało znaczyć, że wrócił? - Spytał w końcu elf.
Marcelina zbyła go wzruszeniem ramion.
Gdzieś przed nimi rozległ się głośny syk.
Karasu przywarł plecami do ściany i przyciągnął do siebie Brzozę.
Niedaleko nich przebiegły uzbrojone trytony.
Kryształ mienił się mdłym, zielonkawym światłem.
- Osłaniaj mnie. - Rzucił dowódca i miękkim krokiem ruszył w stronę źródła ich problemów.
Brzoza nałożyła strzałę i rozejrzała się czujnie dookoła.
Zza rogu wyszły dwa trytony.
Stanęli jak wryci na widok Karasu.
Łuczniczka nie pozwoliła im się ocknąć z tej zadumy.
Jedną strzałą przeszyła oba gardła.
Dowódca potężnym ciosem miecza, rozłupał kryształ.
Koszary wypełnił brzdęk tłuczonego szkła, a potem wszystko utonęło w ciemności.
- Niech to szlag. - Westchnął Gryf.
Drako poruszył palcami przywołując płomień.
Jasny przestąpił z nogi na nogę.
Weszli do koszar, zamykając za sobą drzwi i teraz przekonali się, że popełnili spory błąd.
Odcinając się zastępów trytonów, które kotłowały się na dziedzińcu, pozbawili się również drogi ucieczki.
Teraz stali naprzeciw około tuzina uzbrojonych i wyjątkowo wściekłych przeciwników.
Za których plecami migotał kryształ.
- Jakiś plan? - Zapytał bez większego przekonania Jasny.
- Tsaa, palimy, mordujemy i rozwalamy, pasuje?
Wojownik nie spodziewał się po swoim kompanie niczego innego.
Chłopak z irokezem dobył miecza i cisnął kulę ognia w oddział trytonów.
Jeden z żołnierzy bez trudu odskoczył, drugi nie miał tyle szczęścia.
Zapłonął jasnym ogniem i charcząc paskudnie zaczął się miotać, obijał się o swoich towarzyszy, którzy z kolei usiłowali zachować jak największy dystans.
Wybuchło zamieszanie.
Jasny nie czekał na zaproszenie.
Skoczył i zaatakował z półobrotu.
Ściął dwie głowy i ruszył po więcej.
Drako rozpoczął wycinkę z drugiej strony.
Trafili na szklany korytarz.
Ściany, sufit, a nawet podłoga, wykonane były z przeźroczystych tafli.
Wrażenie było takie, jakby posadzka nie istniała.
A miejscami rzeczywiście tak było.
Hajmidal tupnął ostrożnie w podłogę przed nim.
Nie spadł w dół tylko dlatego, że się tego spodziewał.
- Architekt wnętrz z wyjątkowo dziwnym poczuciem humoru. - Mruknęła Vanisz i wysunęła się naprzód.
Bez słowa zabrała kostuch Oretemu i ruszyła do przodu zręcznie lawirując między dziurami.
Trzech wielkich wojowników podążyło za nią.
Dosłownie.
- Z czymś mi się ten korytarz kojarzy. - Zaczął healer, ale brat uciszył go niecierpliwym ruchem ręki.
Gdzieś w oddali słychać było jakiś dźwięk.
- Miałem nadzieję, że to już tu. - Westchnął Hajmidal wyraźnie zmęczony kilometrami zakręconych, podziemnych tuneli.
- Już nie zrzędź, właściwie wcale nie mieliśmy tak... - Vanisz nie dokończyła, bo Orety skoczył w jej stronę i zakrył jej usta.
Zaskoczona dziewczyna straciła równowagę i runęła w dół.
Na szczęście nadal trzymała kostuch, który zakleszczył się w poprzek szklanej przepaści.
- Odbiło ci? - Fuknęła wściekła, podciągając się na kiju.
Orety był mokry ze strachu.
Mordercze spojrzenie Hajmidala bynajmniej nie dodawało mu otuchy.
- Przepraszam, po prostu...
- Ci odbiło. - Dokończyła za niego wojowniczka, wygramoliwszy się z dziury.
- Bo ty ciągle kraczesz! - Zdenerwował się healer.
Płynące z oddali dźwięki przybrały na sile.
Teraz już mogli stwierdzić z całą pewnością, że był to śpiew.
- Zdaje się... - Zaczął słabo Hajmidal
- Że czekają na nas syreny. - Dokończył Padalec zawzięcie mrugając, żeby pozbyć się dziwnego, lepkiego uczucia, które z wolna przejmowało nad nim kontrolę.
- Słyszę tylko jakiś żałosny skrzek. - Wzruszyła ramionami Vanisz.
Nikt jej nie odpowiedział.
Podniosła wzrok, żeby stwierdzić, że jej towarzysze zmienili się w słupy soli z wyjątkowo durnymi minami.
- No nie wierzę.- Prychnęła pogardliwie i wygrzebała z pokaźnej sakiewki Oretego zatyczki do uszu.
Bez ceregieli, stając na palcach, pozatykała im uszy.
Potem oparta o ścianę patrzyła, jak z wolna odzyskują świadomość.
Hajmidal odchrząknął.
Unikając spojrzenia wojowniczki, podał jej kij i wskazał gestem drogę przed nimi.
Vanisz posłała mu złośliwy uśmiech.
Dłuższą chwilę wędrowali w milczeniu.
Dotarli w końcu do sporych rozmiarów kamiennego łuku.
Za nim rozciągały się rozległe łaźnie.
Zamiast podłogi był ogromny basen.
Para wodna kłębiła się w powietrzu utrudniając widoczność i swobodne oddychanie.
- Ktoś reflektuje na kąpiel? - Wyszczerzył zęby Orety.
Nikt mu nie odpowiedział.
Padalec i Hajmidal nie usłyszeli, a Vanisz zwyczajnie olała.
Tylko ona wiedziała, że coś sunie w ich stronę.
Dźgnęła stojącego obok niej Hajmidala i wskazała brodą kłęby pary przed nimi.
Plusk ustał.
Otoczyła ich cisza.
Zanim Vanisz zdołała pomyśleć, że wcale jej się to nie podoba, z obłoków pary ze świstem wyleciały strzały.
- Padnij! - Wrzasnęła odruchowo, ciągnąc za sobą Hajmidala, zanim przypomniała sobie, że przecież oni jej nie słyszą.
Seler przecisnął się przez wąskie przejście.
Otarł się o Legglę w taki sposób, że elfowi zrobiło się gorąco.
Gwałtownie odwrócił się w stronę rycerza.
- Co ty robisz? - Syknął ze złością.
- Przepraszam, strasznie tu wąsko. - Powiedział cicho Seler, a jego policzki poróżowiały lekko.
- Gówno prawda. - Mruknął łucznik, ale postanowił odpuścić.
To nie czas, ani miejsce na takie podchody.
Marcelina trzymała się blisko Pieprza.
Obserwowała demona uważnie, odkąd wodnik rzucił tę głupią uwagę.
Rycerz szedł w milczeniu, z posępnym wyrazem twarzy.
Lekko ściągnięte, czarne brwi nie wróżyły nic dobrego.
Pieprz coś planował.
Cokolwiek to było, wiedźma miała przeczucie, że nadciągają kłopoty.
Położyła mu rękę na ramieniu, kiedy zatrzymał się przed kolejnym zakrętem.
Demon strząsnął ją ze złością.
- Coś ci mówiłem. - Kłapnął zębami.
- Mówiłeś mi wiele rzeczy, Aeszma. - Wymruczała niezrażona Marcelina.
Jednak czekoladowe spojrzenie nie złagodniało nawet na moment.
Jeszcze chwila i naprawdę uwierzy w tę jego nienawiść.
Demon wyjrzał za róg.
Coś turlało się po korytarzu.
U jego stóp wylądowało jabłko.
Pieprz poczuł absurdalny niepokój.
Przypomniały mu się dziwne słowa cyganki.
Prychnął i zmiażdżył owoc ruszając przed siebie.
- A tego co ugryzło? - Mruknął Legglę, mijając Marcelinę. - Dlaczego nie chcesz wyjaśnić, o co chodzi?
- Bo to nie twoja sprawa. - Wiedźma pokazała mu język.
- Co masz zamiar zrobić? - Zaniepokoił się druid, kiedy Muffinka wdrapała się na jakąś starą skrzynkę, żeby lepiej widzieć dziedziniec.
Podwinęła rękawy uroczej, lawendowej sukieneczki i rozejrzała się uważnie.
- Palić oczywiście. - Powiedziała spokojnie.
- Oszalałaś? - Zaniepokoiła się Róża.
- To nie jest dobry pomysł. - Zaniepokoił się dryblas.
- Zupełnie we mnie nie wierzycie. - Rozeźlony Ptyś strzelił balonem z gumy do żucia.
- Bo jakby.. - Zaczął Ziemniak, ale umilkł, przyszpilony spojrzeniem spod lekko przekrzywionego berecika.
- Odszczekacie to, nad czekoladowym ciastkiem. Dużym. Dla mnie oczywiście.
Nie odezwali się więcej.
Laska stuknęła o kamienie wieży i na dziedziniec pomknął płomień.
W milczeniu patrzyli, jak obrońcy Twierdzy płoną.
Morskie Smoki stały i z niedowierzaniem obserwowały ten mały armagedon.
- No nieźle... - Szepnął zaskoczony druid.
- Pieprz mi wyjaśnił, co robiłam źle.
- Oczywiście. - Przewrócił oczami chłopak. - Któż by inny, ciekawe od kiedy on się zna na... - Nie dokończył.
Bo za ich plecami rozległ się cichy jęk Róży.
Wysoki, pokryty łuską wojownik trzymał nóż na jej gardle.
- Poddajcie się. - Syknął.
- Słabe masz argumenty. - Wzruszyła ramionami Muffnka i wycelowała w niego laską.
- Daj spokój, to jest... - Druid bez przekonania wskazał na Różę, która bardzo zbladła.
Nie dokończył, bo wirujący ptyś pomknął w kierunku napastnika i huknął go w skroń, pozbawiając przytomności.
Healerka padła na kolana łapiąc oddech.
Druid zerknął z ukosa na Ptysia.
- No dalej, mamy skarbiec do odnalezienia. - Uśmiechnęła się otwierając z rozmachem klapę na schody wieży.
Tarcza automatycznie zwiększyła objętość.
Strzały odbiły się od niej z głuchym trzaskiem.
Orety padł na kolana jęcząc cicho.
Hajmidal błyskawicznie odzyskał równowagę.
- Szlag, przez tę pieprzoną parę nic nie widać. - Zaklął wściekły.
Tarcza zawibrowała.
Zastępca przyjrzał się jej podejrzliwie.
Tylko refleks pozwolił mu utrzymać się na nogach, kiedy uderzyła go siła odrzutu.
Wielki wir wodny pomknął po sali.
Jego wizg zagłuszał syrenie zawodzenie, a pęd rozpraszał parę.
- Ale bajer. - Zagwizdała Vanisz.
Orety pozbył się strzały z ramienia.
Padalec wykręcił zachlapaną pelerynę.
Wir z głośnym pluskiem rozpadł się na miliony kropli.
- Chyba wolałem tę parę. - Mruknął Padalec, mocniej zaciskając palce na rękojeści miecza.
Na rozległych, kamiennych schodkach basenu leżały syreny.
Było ich kilka tuzinów.
Różnokolorowe ogony migotały w wodzie.
Czujne spojrzenia śledziły każdy ich ruch.
Część syren jeszcze śpiewała, ale większość umilkła.
Wielki tron z drobnych muszelek, stojący na brzegu basenu, był pusty.
- Niedobrze. - Westchnął Hajmidal.
Karasu wyszedł na dziedziniec.
Przywitał go zapach spalonych ryb.
Ze zdumieniem patrzył na grupkę zbaraniałych Morskich Soków.
Dołączył do niego Jasny i Drako.
- Ale zadyma. - Ucieszył się blondyn.
- Ten wasz mag... - Zaczął Oktawus.
- Tak, no... - Karasu rozejrzał się parząc na dziesiątki zwęglonych trupów. - Jakoś nie zdążyłem cię ostrze..
- Niesamowity. - Klasnął w dłonie podwodny władca. - Taka mała dziewuszka, a taka moc. Gdybym wiedział wcześniej, nie tracilibyśmy niepotrzebnie żołnierzy na ten motłoch.
Dowódca Gryfów odetchnął z ulgą.
Wyglądało na to, że to była kontrolowana katastrofa.
Dobrze.
Pytanie brzmi, gdzie u licha jest Ptyś?
- Idziemy. - Zarządził Oktawus otwierając ogromne, dwuskrzydłowe drzwi.
Karasu zawahał się.
Jasne, że istniała możliwość iż Ptyś polazł sam na poszukiwanie skarbca, ale wtedy tym bardziej trzeba ją znaleźć.
- A nie wiesz, gdzie jest mój mag?
- A nie wiem. Ostatnio była na tamtej wieży. - Dowódca Smoków wskazał na jedną z wież. - Pewnie zeszli schodami.
- W takim razie my pójdziemy tamtędy.
- W porządku. - Zgodził się. - Może weźmiesz ze sobą Zixa? - Oktawus wskazał na oficera z irokezem.
Karasu skinął głową.
Miał przeczucie, że każda para rąk się przyda.
W ciemnym korytarzu jarzyły się żółte ślepia.
Pieprz leniwym ruchem oparł Pogromce Smoków na ramieniu.
Leggle przykląkł i nałożył strzałę.
Seler poprawił chwyt na tarczy.
Marcelina zaczęła tkać klątwę.
Pochodnie, w ciężkich omszałych uchwytach, zapłonęły nagle.
- Lubiłam tego wodnika. - Wysyczał ogromny wąż.
Pokryte łuską cielsko dziwnie migotało, zupełnie jakby było utkane z wiatru.
Seler stanął obok Pieprza.
Demon ledwo dostrzegalnie skinął głową.
- Myślałam, że wiły wolą inne wdzianka. - W tonie Marceliny pobrzmiewała kpina.
- Tu nikt nie doceni kobiecych wdzięków. - Zasyczał wąż opuszczając nieco łeb i patrząc prosto na Selera, który znowu się zarumienił.
- Ależ jest tu jeden okaz, całkiem niczego sobie. - Wiedźma przesunęła dłonią po karku Pieprza.
Demon złapał ją za gardło i przycisnął do ściany.
Ogromny wąż skorzystał z okazji i skoczył na Selera.
Rycerz był przygotowany.
Odepchnął płaski pysk gada tarczą i zaatakował od góry.
- Uspokój się. - Legglę położył dłoń na przedramieniu Pieprza.
Ale demon zupełnie nie zwracał na niego uwagi.
Oddychając ciężko, dociskał szamoczącą się Marcelinę do ściany.
Bardziej niż kiedykolwiek miał ochotę ją zabić.
Po prostu wydusić z niej życie.
Wystarczyło tylko zacisnąć mocniej palce.
Ale to za mało.
To było zbyt łatwe.
Zignorował krzyczącego elfa.
Opuścił wiedźmę i nachylił się nad nią.
Błysnęły białe kły, a Marcelina poczuła strach.
Przeraził ją jego gorący oddech na szyi.
Szarpnęła się.
- W porządku, wygrałeś. - Powiedziała słabo.
Cofnął się zabierając rękę z jej gardła.
- Nie masz do mnie żadnego prawa. - Zawarczał odsuwając się, żeby zrobić miejsce walczącemu Selerowi.
Legglę wypuścił strzałę, która bez większej szkody przeszyła niematerialne ciało wiły.
Podobnie nieskuteczne były ataki ostrza.
- Na bogów, Seler, osłabiasz mnie. - Warknął Pieprz. - Zachowujesz się jak pląsająca panienka.
- Nie mogę paradować w swojej postaci, używając mocy. - Zdenerwował się Seler, osłaniając się tarczą.
Niematerialne ataki były dziwnie skuteczne.
- Bo? - Demon oparł się w niedbałej pozie o ścianę.
- Bo mam na plecach celownik Zakonu.
- Ja się zajmę Zakonem. - Oznajmił cicho Pieprz.
Seler spojrzał na niego, tracąc na chwilę czujność.
Ten ułamek nieuwagi niemal kosztował go oko.
Cofnął się błyskawicznie.
Wiedźma przestała rozcierać szyję.
Powoli zaczynała rozumieć, o czym myśli Pieprz.
- Ty się zajmiesz? - Powtórzył Seler tnąc z półobrotu. - W ramach układu?
Równie dobrze mógłby walczyć z powietrzem.
- A znasz demona, który robi coś za darmochę?
Rycerz uśmiechnął się pod nosem.
- Zagwarantujesz mi amnestię, za?
- To nie jest rozmowa na teraz. Kończmy tę zabawę.
Miecz Selera zapłonął.
Zaszeleściły białe skrzydła.
Wiła zaskrzeczała i cofnęła się.
Jednak dzielnie walczyła do końca.
Tym razem ciosy miecza były więcej niż skuteczne.
Demon w milczeniu obserwował ataki rycerza.
- Mamy tak stać i się gapić? - Zniecierpliwił się Legglę.
- Dokładnie tak. - Mruknął spokojnie Pieprz.
Wiła rozpłynęła się w powietrzu.
Wcale nie poprawiło im to humoru.
Korzystając ze światła pochodni, żwawym krokiem przemierzyli korytarz.
Kończył się ścianą.
Pod sufitem był zakratowany otwór, z którego sączyła się para.
- Wywalisz to czymś? - Zapytał spokojnie Pieprz, patrząc na Marcelinę.
Wiedźma skinęła głową.
Zrobili jej miejsce.
Tkała klątwę, utkwiwszy wzrok w kłębiącym się na jej dłoni fioletowym dymie.
Odsunęli się przezornie, kiedy klątwa pomknęła w stronę krat.
Huknęło i razem z kratą wyleciało pół ściany.
- Teraz to się zmieszczę. - Ucieszył się Seler.
Weszli i od razu znaleźli się po kostki w wodzie.
Kawałek przed nimi kłębiły się syreny.
Marcelina dojrzała wciśniętego w kąt Hajmidala, który walczył jednocześnie z dwoma syrenami.
Vanisz stojąc na tronie rzucała nożami.
Orety leżał jak długi na ziemi, a nad nim stał Padalec, rozpaczliwie broniący się przed naporem przeciwników.
- Można powiedzieć, że jesteśmy w samą porę. - Legglę wypuścił strzałę zabijając jedną z atakujących Padalca syren.
Seler popędził w stronę Vanisz, a Marcelina zajęła się kolejną klątwą.
Za plecami Pieprza zmaterializowała się wiła.
Demon odwrócił się leniwie.
Tym razem upiór przybrał postać dziewczyny w zwiewnej sukience.
Zatrzepotała skrzydłami.
A potem skoczyła do ataku.
Jej dłonie przybrały kształt ostrzy.
Pieprz musiał się cofnąć.
Wiła nie zostawiła mu dość miejsca na manewrowanie Pogromcą Smoków.
Jej ataki były zaciekłe i zmuszały go do cofania się.
Demonowi przestało się to podobać.
W butach mu chlupało i ogólnie zaczynał mieć tego wszystkiego dosyć.
A potem poczuł znajome szarpnięcie.
Ktoś go wzywał.
Były tylko dwie osoby do tego zdolne.
Obie w tej pieprzonej Twierdzy.
Irytacja została pochłonięta przez nagły wybuch gniewu.
Czekoladowe oczy pociemniały.
Pogromca Smoków zapłonął, a rycerz zawirował.
Za jego plecami Hajmidal zręcznie wyplatał się z impasu.
Właśnie pozbawił głowy druga syrenę, kiedy Pieprz zaatakował.
Zastępca zatrzymał się na chwilę.
Pierwszy raz miał okazję oglądać coś takiego.
Wiła lawirowała w powietrzu, zmieniając kształty.
Mimo to, za każdym razem, dosięgało ją płonące ostrze.
Zdawało się, że demon dokładnie wiedział, co planuje upiór.
Hajmidal analizował każdy atak Pieprza.
Nabierał pewności, że demon istotnie jest niebezpiecznym skurwysynem.
Tym bardziej musi się kiedyś z nim zmierzyć.
Zacisnął palce na rękojeści i ruszył w stronę tronu dobijać ostatnie syreny.
Muffinka oparła dłonie na biodrach.
Patrzyła na wielkie, misternie rzeźbione drzwi.
- I o co tyle hałasu? - Wzruszyła ramionami. - Przecież do tego całego skarbca jest prosta droga.
- Taak. - Zgodził się druid, który nie przestawał się rozglądać.
- Coś bym powiedziała, ale to przynosi pecha. - Mruknęła Róża.
- No tak, tylko co teraz? Przecież nie będziemy tu siedzieć. - Zniecierpliwiła się czarodziejka. - Okazuje się, że jestem za dobra.
Westchnęła ciężko.
Ziemniak stłumił parsknięcie.
Muffinka tymczasem wpadła na doskonały pomysł.
Przypomniała sobie o znaku demona.
Przyzwała Pieprza, a chwilę później na końcu korytarza rozległy się kroki.
Kiedy Ziemniak był bliski zawału, a Róża miętosiła w spoconej dłoni flakon z mikstura gryzącą, z mroku wyłonił się Karasu i Piątka.
Druid i healerka odetchnęli z ulgą.
Muffinka przewróciła oczami.
Dowódca otworzył usta żeby coś powiedzieć, kiedy przed czarodziejką zmaterializował się demon.
- Coś się stało? - Zapytał zaniepokojony Pieprz.
A potem rozejrzał się dookoła.
- Znalazłam skarbiec. - Poinformowała go czarodziejka. - Całkiem sama. - Dodała.
- Znalazłaś... - Zaczął trochę nieprzytomnie Pieprz.
Zupełnie nic nie rozumiał.
Myślał, że Ptysiowi grozi niebezpieczeństwo.
Dotarł do niego drugi fragment przekazu.
- Całkiem sama? - Warknął patrząc na Karasu.
- Ej, znaleźliśmy skarbiec! - Powiedział z entuzjazmem dowódca.
Demon zaczął liczyć do dziesięciu.
Walące dziko serce zaczęło zwalniać.
Czarodziejka podsunęła mu ciastko.
- No pochwal mnie. - Pouczyła go.
- Tak, jestem z ciebie dumny. - Mruknął słabo Pieprz.
Poklepał Muffinkę po bereciku i wgryzł się w ciastko. - Cholernie dumny.
- I nikogo nie spaliłam!
Druid chrząknął znacząco.
- No nikogo z naszych. - Sprostowała czarodziejka.
Karasu sięgnął po skórzany mieszek.
Teraz pozostało im czekać na resztę.
- Nie widziałaś Alberta? - Pani Gibons wytarła dłonie w fartuszek.
- Jest w stajni. - Odpowiedziała smukła dziewczyna, mieszając w garnku. - W boksie. - Dodała a w jej głosie zabrzmiała złość.
- W boksie? - Zdziwiła się gosposia.
- Ten duży, z tą małą go tam zamknęli. - Powiedziała kotołaczka, drapiąc się za puchatym uszkiem.
- Skąd ona w ogóle ma klucze? - Smukła dziewczyna w białym czepku, zbyt mocno cisnęła łyżką do miednicy.
- A kto to wie? Wróci Pieprz, to zrobi porządek. - Oznajmiła pani Gibons spokojnie i spróbowała sosu.
Odpowiedziało jej pogardliwe prychnięcie.
- To wszystko jego wina. - Oznajmiła dziewczyna.
- Jaguś, dziecko, nie masz pojęcia, co mówisz.
- Wiem doskonale. Cholerny demon. Brat Matti ma rację, takie pomioty powinno się odsyłać tam, gdzie ich miejsce.
- Głupoty gadasz! - Zdenerwowała się nagle pani Gibons.
Machnęła ścierka. - Sama żeś tu przyszła do pracy.
- Potrzebuję zarobić na szkołę, bo nie chcecie mi dać!
- Kto to widział, żeby porządna pannica pchała się do takiej szkoły!
- Pracujesz dla gildii i nic nie rozumiesz, do diabła, mamo.
- No, no, młoda damo, nie pozwalaj sobie.
- O gołąbki czuję. - Do kuchni zajrzała skryba.
- Nie ma dla ciebie żadnych gołąbków. - Syknęła Jaga. - Oddawaj klucze!
- Naprawdę liczyliśmy na posiłek. - Powiedział cicho wysłannik Zakonu, który zmaterializował się za plecami Noim. - Strasznie dużo pracy mamy i...
- Z zamykaniem niewinnych stworzeń w więzieniu. - Weszła mu w słowo rozeźlona dziewczyna.
Scarfer struchlał pod wpływem wściekłego, zielonego spojrzenia.
- Ależ... - Zaczął.
- Poza tym, tu nie wolno wchodzić. - Dodała dziewczyna i bezceremonialnie wypchnęła ich za drzwi, które zamknęła z trzaskiem.
- Zaraz podamy na dworze. - Krzyknęła jej matka.- Opanuj się. - Dodała ciszej w stronę córki.
- Krew mnie zalewa, za kogo oni się uważają?
- Pozostaje mieć nadzieję, że nasze Gryfy szybko wrócą.
- Taa. - Mruknęła Jaga. - Niech zabiera tego demona i się wynosi. Wreszcie będzie spokój.
Pani Gibons pokręciła głową, ale nic nie powiedziała.
Karasu stał ramię w ramię z Pieprzem.
Obok nich, z równie poważną miną, trwał Oktawus.
- Jakiś plan? - Zapytał Karasu.
- Ja tam lubię plany Drako. - Wyszczerzył zęby Jasny.
- Gotowi? - Zapytał Morski Smok.
Odpowiedział mu zbiorowy krzyk.
- Uważaj na siebie. - Uśmiechnął się Pieprz zsuwając Muffinkowi beret na oczy.
Czarodziejka zdzieliła go na oślep laską.
Niemal trafiła Oktawusa, ale Zix zręcznie zablokował cios.
Ptyś spojrzała niego z wyrzutem.
- No i czego się wtrącasz?
Dwóch żołnierzy Smoków otworzyło wrota.
Uderzył ich podmuch zimnego powietrza.
I mrok.
Nieprzenikniona ciemność.
W tym podmuchu Pieprz wyłowił coś znajomego.
Coś ulotnego i ledwo uchwytnego.
A może mu się tylko zdawało.
Zmrużył oczy.
Wyciągnął rękę w stronę Muffinki, która bez słowa podała mu ciastko.
Pieprz chuchnął na nie delikatnie.
- Masz. - Mruknął wyciągając porcję mocy w stronę Marceliny.
Miała ochotę posłać go na drzewo.
Ale wiedziała doskonale, że tu nie chodzi o nią.
Morskie Smoki rozdały tymczasem zapalone pochodnie.
Weszli w ciemność.
Wrota zamknęły się za nimi z trzaskiem.
- Imponujące. - Rozległ się grzmiący głos.
Otaczał ich z każdej strony.
Instynktownie zbili się w grupkę.
- Rozproszyć się. - Warknął Pieprz.
Zanim Karasu czy Oktawus zdążyli zabrać głos, wojownicy wykonali polecenie.
Uderzył ich lodowaty podmuch.
Vanisz kichnęła.
- Weź ktoś ogarnij ten przeciąg.
- Strasznie prymitywna ta twoja sztuczka. - Oznajmił Pieprz. - Bezinteresowna droga do skarbca.
- A jednak daliście się nabrać.
- Nie drażnij go. - Mruknął Karasu.
Powietrze przeciął kolejny podmuch.
Zgasły pochodnie.
- Zimno mi. - Poskarżyła się Muffinka.
Stuknęła laską o ziemię.
W powietrze pomknęły tęczowe światełka.
Kolejny podmuch zmroził je w locie.
Wojownicy patrzyli, jak kolorowe kuleczki z brzdękiem tłuką się o kamienną posadzkę.
Kolejny podmuch ściął z nóg sześciu żołnierzy.
Dygocząc padli na ziemię.
Róża i Orety skoczyli w ich stronę.
- Nie jesteśmy przyzwyczajeni do takiego mrozu. - Westchnął Oktawus szarpiąc za oszronioną brodę.
- Trzeba zaatakować. - Burknął Karasu. - Tylko jak atakować coś, czego nie widać?
- Ja już sobie z tym poradzę. - Mruknęła Muffinka, chuchając w zmarznięte dłonie.
Spojrzała kątem oka na Pieprza, który nie miał nic pod cienką, smoczą kolczugą.
Wzdrygnęła się.
Tym razem w górę pomknęły kryształki lodu.
Zimny podmuch nie zdołał ich zgasić.
Wysoko pod sklepieniem zbiły się w jedno i rozbłysły zimnym, błękitnym blaskiem, oświetlając kamienną salę.
Wokół wielkiego, białego kamienia owinął się smok.
Jego bladoniebieska skóra była pokryta lodem.
Szarą grzywę tworzyły wietrzne podmuchy.
Spojrzenie, stalowoszare, było pozbawione jakichkolwiek uczuć.
Gapili się na niego w milczeniu pełnym grozy.
Smok siedział na wielkiej skrzyni ze złotymi okuciami.
Wysoko, pod sufitem wisiała złota klatka.
Koniec złotego łańcucha, przytwierdzony do białego głazu, ginął pod cielskiem smoka.
- Czy tam jest kot? - Zdziwiła się Muffinka.
Na widok miny Pieprza pomyślała, że trzeba było tego nie mówić.
Oczy demona pociemniały.
- Wiedziałem, że w końcu przyjdziesz. - Oznajmił tymczasem adżdach.
- Tak, no wiec... - Zmieszał się Oktawus.
- Musisz mnie pokonać, żeby odzyskać córkę. - Wysyczał smok.
- Córkę? - Zdziwił się Karasu.
- Jak to córkę? - Zaniepokoił się Hajmidal. - Ja słyszałem o złocie.
- Ja wszystko wyjaśnię.
- Wpuściłeś nas w trąbę? - Zdenerwował się nagle dowódca Gryfów.
- Co on robi? - Oktawus wskazał palcem Pieprza.
Demon szedł w stronę smoka.
Ostrze krzesało iskry sunąc po posadzce.
- Skąd on się tu wziął? - Salę wypełnił mrożący krew w żyłach warkot.
Wielki smok roześmiał się.
Lodowate podmuchy uderzyły w wojowników.
Pieprz z wściekłością uderzył mieczem w posadzkę.
- Ze mną teraz rozmawiasz. - Huknął.
Morskie Smoki cofnęły się mimo woli.
- Ten to ma wejście. - Uśmiechnęła się słabo Muffinka.
- Wolałbym już być w łóżku. - Przyznał druid.
- Ale jak to córka? - Spytał Zastępca, pochylając się nad bladym Oktawusem.
- Sadziłem, że wiesz. Skoro się pojawiłeś. - Oznajmił w końcu smok.
- Długo będą bawić się w te zagadki? - Zniecierpliwiła się Vanisz.
- Kiedy zniknąłeś...
- Nie zniknąłem. Zostałem sprzedany. - Zawarczał Pieprz.
- Tak czy inaczej, chyba nie sądziłeś, że Zakon odpuści Grzechom, co?
- Taka była umowa.
Smok znowu się roześmiał.
- Zakon układający się z demonem. Nawet ty nie możesz być taki głupi.
Wojownicy patrzyli z niedowierzaniem, jak demon chwieje się, a potem upada ciężko na kolana.
... Marcelina nie patrzyła na niego.
Odkąd przekroczył próg jej domu wiedział, że coś jest nie tak.
Dwóch było w pokoju, a dwóch kolejnych weszło za nim, blokując drzwi.
Czterech Najwyższych.
Z jednym, czy dwoma pewnie miałby szansę.
Z Grzechami rozniósłby ich w pył.
Ale był sam.
Jak zawsze, kiedy do niej przychodził.
Cholerny idiota.
Mówili mu.
Uprzedzali.
Ale nie.
On był głuchy.
Zakochany.
Wierzył, że może jej ufać.
Złożył na jej dłonie swoje życie.
Swój błąd zrozumiał za późno.
- Aeszmo, królu demonów. Władco 7 Duchów, potocznie zwanych Grzechami, mamy nakaz zatrzymania cię za
notoryczne łamanie praw tego świata i przemieszczanie się między wymiarami bez zezwoleń.
Dobył mieczy.
Nie miał zamiaru iść im na rękę.
Zabiją go?
Mogą próbować.
- Nie chcemy rozlewu krwi. - Powiedział zaniepokojony Najwyższy.
Demon roześmiał się paskudnie.
- Sądziliście, że pójdę z wami jak grzeczny piesek?
- Mamy pewną propozycję.
- Doprawdy? - Sparodiował go Aeszma.
- Jeśli pójdziesz z nami dobrowolnie zrezygnujemy z wyciągania konsekwencji względem 7 Duchów. Krótko mówiąc zostawimy je w spokoju.
Demon zacisnął zęby.
To było zagranie poniżej pasa.
Odrzucił miecze.
Spojrzał na nią, kiedy palący żywym ogniem łańcuch zaciskał mu się na szyi.
Stała odwrócona do niego plecami.
Jeden z Najwyższych podszedł do niej i podał jej zawiniątko.
Pod demonem ugięły się nogi...
Karasu zanim pomyślał, co robi skoczył w stronę Pieprza.
Za nim ruszył Hajmidal.
- Zabije ją. - Oznajmił cicho demon, kiedy dowódca nachylił się nad nim.
- Kogo? Pieprz, co z tobą? Teraz to nie najlepszy...
Rycerz spojrzał na niego.
Dowódcy Gryfów zrobiło się niedobrze.
Patrzyła na niego czysta furia.
Paląca wściekłość.
I wtedy smok zaatakował.
Karasu odskoczył.
Hajmidal przyjął na tarczę impet ataku.
Pieprz nie zwracając na nikogo uwagi, ruszył w stronę Marceliny.
Dowódca obserwował go ze zgrozą.
- Niech ktoś powstrzyma tego idiotę! - Wrzasnął, cudem unikając mroźnego oddechu.
- Kurwa, skup się. - Wrzasnął Hajmidal atakując smoka.
Resztę jakby odblokowało.
Rzucili się do ataku.
Tylko Pieprz szedł w przeciwną stronę.
Z nienawistnym spojrzeniem utkwionym w wiedźmie.
Drogę zastąpił mu Seler.
- Cokolwiek to jest, może poczekać, teraz... - Nie dokończył, bo przeleciał na drugi koniec sali.
Demon nawet nie zwolnił.
- Co zrobiłaś? - Zainteresowała się Muffinka, lekko nachylając się do Marceliny.
- Ja... - Jęknęła słabo wiedźma. - Pomóż mi, proszę. - Wyszeptała błagalnie. - Tylko ty możesz mi pomóc.
- On wygląda, jakby chciał ją zamordować, Muffa nie mieszaj się. - Poradził druid.
- No tak, ale weźmie ukręci jej łeb, a potem będzie miał moralniaka. Tak nie można. - Westchnęła czarodziejka.
Zastąpiła Pieprzowi drogę.
Demon podniósł rękę, a wtedy ogromny, biały ogon uderzył go z wielką siła i posłał na ścianę.
Muffinka skrzywiła się, kiedy Pieprz gruchnął z impetem.
- Zaatakowałby cię. - Powiedział cicho Ziemniak.
- Pieprz? Co ty gadasz? - Mruknęła czarodziejka, ale w jej głosie nie było pewności.
Mimo to poszła do niego.
Tymczasem wojownicy osaczyli smoka, atakując z każdej strony.
Upiór radził sobie zadziwiająco dobrze.
Z łatwością unikał ciosów, zupełnie, jakby się z nimi bawił.
Zastępca zanurzył ostrze niemal po rękojeść.
Karasu tymczasem ciął szyję.
Za płytko.
Smok się odwinął.
Oberwał stojący najdalej Pieprz.
Orety pognał w jego stronę.
Seler powstrzymał go stanowczym gestem.
Uzbrojony w ogromne, białe skrzydła i płonący miecz wyglądał imponująco.
Pochylił się nad nieprzytomnym demonem.
- Zdrowo gruchnął. - Westchnęła Muffinka, sprawdzając czy demon w ogóle żyje.
- Lepiej stąd idź.
- Żartujesz?- Prychnęła Czarodziejka.
Pieprz jęknął i otworzył oczy.
- Ty idioto. - Burknął Pytś. - Ty skończony kretynie.
Demon zamknął oczy.
- Kurwa. - Westchnął - Naprawdę miałem nadzieję, że to tylko sen.
- Co ty odstawiasz?- Zdenerwowała się Muffinka.
- Mam zamiar zabić tę sukę.
- Zaczynasz robić się nudny. Nie pozwolę ci jej zamordować.
- Dlaczego? - Zdziwił się demon i ryzykując usiadł.
Zrobiło mu się niedobrze.
Zacisnął zęby i zaczął zbierać się z podłogi.
Zanim ktoś go powstrzymał, stał zgięty w pół i walczył o oddech.
Ból niemal wgniatał go w ziemię.
- Bo ona mi pomogła. Wtedy, w tej wiosce. A teraz ja pomogę jej.
- Niech was szlag. - Zawarczał. - Niech to wszystko szlag.
Orety zerknął przez ramię na walczących ze smokiem.
Pogrzebał w kieszeniach i wyciągnął niewielką buteleczkę z zielonym płynem.
Tymczasem do zabawy włączyła się Vanisz.
Latające noże ze świstem cięły powietrze.
W końcu zirytowały smoka na tyle, że rozdziawił paszczę i uwolnił mroźny podmuch, zmiatając część osaczających go wojowników.
Hajmidal w porę osłonił tarczą siebie i dowódcę.
Morskie Smoki nie miały tyle szczęścia.
Ochraniający Oktawusa Zix oberwał w prawy bark.
Jego broń potoczyła się z metalicznym brzdękiem po posadzce.
- Nie rób tego! - Wrzasnął Pieprz, kiedy Orety wziął zamach.
Ale było już za późno.
Niewielka buteleczka wirowała w powietrzu.
- Ja pierdolę. - Jęknął demon, a potem rzucił się w stronę Ptysia, przygniatając ją brutalnie do ziemi.
Buteleczka rozbiła się z trzaskiem o kamienną posadzkę.
Buchnął kłąb zielonego, żrącego dymu.
Wietrzny upiór wydał z siebie wściekły ryk, a potem lodowatym podmuchem rozproszył mordercza chmurę po całej sali.
Orety spanikował.
Ocucił go dopiero potężny cios w szczękę, zaaplikowany przez brata bliźniaka.
- Szukaj tego pieprzonego pochłaniacza.
- Nie mam go. - Zajęczał healer nerwowo przeszukując kieszenie.
Vanisz zachwiała się niebezpiecznie.
Seler w ostatniej chwili uratował ją przed upadkiem.
Jedno z jego śnieżnobiałych skrzydeł zwisało bezwładnie.
Hajmidal i Karasu byli w najlepszej sytuacji.
Bestia rozdmuchując toksyczną chmurę, oczyściła powietrze wokół siebie.
Tym samym dając wojownikom możliwość swobodnego ataku.
Z czego chętnie skorzystali.
Hajmidal zmniejszył tarczę i ustawił ją w taki sposób, żeby dowódca mógł wskoczyć po niej na grzbiet smoka.
Marcelina z trudem pozbierała się z kamiennej posadzki.
Na drżących nogach ruszyła w stronę zielonej chmury.
- Zgniatasz mnie. - Poskarżyła się czarodziejka usiłując uwolnić się spod ciężaru Pieprza.
Kiedy zielony dym zaczął palić ją w twarz i wgryzać się w oczy stwierdziła, że nie był to dobry pomysł.
Rozkaszlała się.
Demon oderwał spojrzenie od wiedźmy, która kończyła tkać swoją ostatnią klątwę.
Nie miał wątpliwości, że kiedy uwolni zaklęcie, już się nie podniesie.
Mógł jej pomóc, jasne.
Tylko wcale tego nie chciał.
Druid upadł ciężko na kolana.
Czarodziejka z niepokojem wpatrywała się w jego bladą, spoconą twarz.
- Zrób coś do cholery. - Ponagliła Pieprza.
Coś.
Dobre.
Jasne, że mógł coś zrobić, tyle, że sam ledwo trzymał się na nogach.
Połamane żebra zmieniały każdy oddech w bolesną udrękę.
Kiedy czarodziejka huknęła go w bok, zobaczył wszystkie gwiazdy.
Jęcząc zwalił się ciężko na posadzkę.
- Na bogów, ci faceci są całkiem bezużyteczni. - Zdenerwowała się Muffinka, omiatając zniesmaczonym spojrzeniem walczącego o oddech druida i jęczącego cicho Pieprza.
Wyprostowała się gwałtownie i zakasała rękawy.
W tym samym momencie Karasu wybił się na tarczy zastępcy i zadał cios, celując w smoczy kark.
Ażdach zamigotał i w jednej chwili zmienił się w porywisty wir, pochłaniając dowódcę Gryfów.
Hajmidal przeturlał się na bok, unikając spotkania ze śmiercionośnym lejem.
Tarcza zawibrowała w jego dłoni, a w stronę syczącej dziko trąby powietrznej wystrzelił wir wodny.
W tym samym momencie Marcelina uwolniła klątwę.
Potężny, naładowany magią podmuch uderzył w wir powietrza, spychając go na ścianę komnaty.
Klątwa zaabsorbowała po drodze cały żrący gaz, który teraz wirował w miotającym się dziko ażdachu.
Wiedźma upadła ciężko na ziemię.
Orety znalazł wreszcie to, czego szukał i cisnął kolejna buteleczkę w zwalniający upiorny wir.
Padalec porozumiał się spojrzeniem z Zastępcą i jednocześnie zaatakowali z obu stron.
Jednak upiór okazał się szybszy.
Szarobura chmura poderwała się do góry.
Nieprzytomny dowódca Gryfów zwalił się na ziemię.
Czarodziejka poszukała wzrokiem łuczników.
Legglę nie wyglądał najlepiej, wciąż walczył o oddech po toksycznej chmurze.
Jednak Brzoza nadal trzymała się na nogach.
Muffinka błyskawicznie znalazła się przy niej.
- Masz jeszcze jakieś strzały? - Zapytała.
- Tak, ale one nic mu nie robią.
- Nieważne. - Machnęła ze zniecierpliwieniem czarodziejka.
- Po prostu strzel, jak najbliżej środka.
Łuczniczka skinęła głową.
Ptyś wziął głęboki oddech.
Skinęła głową.
Brzoza napięła łuk i wycelowała.
- Odsuńcie się! = Krzyknęła Muffinka.
Jej głos z trudem przebił się przez ogólnie panujący zgiełk.
Hajmidal i Padalec złapali nieprzytomnego dowódcę i rzucili się do ucieczki.
Morskie Smoki rozprysły się pod ściany.
Orety, klnąc na czym świat stoi, zebrał z ziemi lecąca przez ręce wiedźmę.
Seler osłonił Vanisz.
Pieprz rzucił szybkie spojrzenie na złotą klatkę, a potem na ledwo żywego druida.
Zaciskając zęby, poderwał się z kamiennej posadzki.
Mroczki zatańczyły mu przed oczyma, ale to nie powstrzymało demona.
Złapał Ziemniaka za kołnierz i nie zawracając sobie głowy delikatnością, posłał go mocnym pchnięciem w stronę czarodziejki.
Wątła, fioletowa chmura w ostatniej chwili złagodziła upadek dryblasa.
Pieprz w tym czasie już był pod białym głazem.
Nie zwracał uwagi na krzyki czarodziejki.
Słyszał wyjące podmuchy powietrza.
Strzała Brzozy ze świstem trafiła w sam środek upiornej chmury.
Demon przeciął jednym ciosem złoty łańcuch.
Klatka z hukiem zwaliła się na ziemię, a zaklęcie czarodziejki dosięgło znikającej w ażdachu strzały.
Buchnęły płomienie.
Piekielne, dzikie i niekontrolowane.
Pieprz zmusił swoje obolałe ciało do działania.
Porwał z ziemi oszołomione stworzenie i uciekł pod ścianę, unikając fragmentów rozpalonej magmy, kapiącej z konającego ażdacha.
Prawie mu się udało.
Oczy zaszły mu łzami, kiedy rozgrzana kolczuga wypaliła mu skórę do mięsa.
- Oszalałeś? - Zainteresowała się czarodziejka, strzepując gorąca masę z jego ramienia.
- Ja? - Wysapał i zaraz tego pożałował.
Czarodziejka bezradnie rozejrzała się dookoła.
Demonowi ewidentnie przydałby się healer.
Niestety wyglądało na to, że nie mają czasu na podobne zabiegi.
Być może użycie płynnej magmy było lekką przesadą.
Upiór spłonął żywcem, rozbryzgując paląca maź po całej konacie.
Drewniane filary zapłonęły.
Niektóre kamienie zaczęły się topić.
Lodowe odłamki zmieniły się w wodne sadzawki, które parowały z sykiem, po zetknięciu się z wulkanicznym płomieniem.
- Magma? Poważnie? - Jęknął druid rozglądając się wokoło.
- Gdzie moja córka? - Oprzytomniał Oktawus.
- Wygląda na to, że nici ze skarbu. - Burknął Hajmidal, kiedy spora fala płynnego ognia strawiła wielką skrzynię o złotych okuciach.
Morskie Smoki wpatrywały się ze zgrozą w zbliżającą się płonącą falę.
- Sądzę, że powinniśmy się ewakuować. - Zauważył nieśmiało Orety.
Stali przed Twierdzą.
W milczeniu podziwiali, jak płonąca maź łapczywie pochłania ogromną budowlę.
Mury topniały na ich oczach.
Wieże rozpływały się, pochylając się coraz niżej.
- Spalić podwodną twierdzę, to dopiero osiągnięcie. - Pokręcił głową Pieprz.
Muffinka zarumieniła się.
Unikała wszelkich spojrzeń.
Nie miała odwagi popatrzeć na coś innego, niż kokardki na czubkach swoich butów.
Instynktownie trzymała się blisko demona.
Oktawus w milczeniu wpatrywał się w rulon misji.
Blady Karasu zajrzał mu przez ramię.
Zwój zamigotał i za ich plecami otworzyło się przejście.
- Misja zaliczona. - Powiedział dziwnym tonem Morski Smok.
Nikt się nie odezwał.
Atmosfera rozluźniła się, kiedy przeszli przez Portal.
Pod złoto - zielonym Namiotem morskich rycerzy ogarnął amok.
Zaczęli śmiać się i przekrzykiwać jeden drugiego.
Otoczyli czarodziejkę ciasnym wianuszkiem.
- To było niesamowite!
- Co to za zaklęcie?
- Jakiego poziomu magią dysponujesz?
Druid przewrócił oczami i poszukał wzrokiem demona.
Mimo wszystko wypadało podziękować.
Karasu skrzyżował ramiona na piersi.
Stał w namiocie razem z Oktawusem.
Władca Smoków miał łzy w oczach.
Wraz z punktami doświadczenia i piękną sumka złota odzyskał swoją córkę.
Kiedy już wypuścił smukłe i wyjątkowo urocze stworzenie z objęć, rzucił się w stronę dowódcy Gryfów.
- Tylko bez całowania. - Zaniepokoił się Karasu robiąc krok w tył.
Okawus roześmiał się.
- Nawet nie wiem, jak wam dziękować. - Paplał rozpromieniony władca.
- Oszukałeś nas. - Karasu uniósł jedną brew.
Niski monarcha wyraźnie się zmieszał.
Jego entuzjazm oklapł nieco.
- Ależ nic podobnego. - Zaprotestował słabo. - Po prostu...
- Nie powiedziałeś nam całej prawdy. - Mruknął Gryf.
Oktawus nerwowo zmełł w dłoniach jakiś arkusik.
Okno statusu zamigotało na ścianie namiotu i rozpoczęło wyliczanie punktów doświadczenia dla drużyny Gryfów.
Karasu o mało się nie udławił zimnym trunkiem wzmacniającym, który własnie podała mu healerka.
Spodziewał się zgarnąć sporo złota i trochę punktów, ale to, co zobaczył przeszło jego najśmielsze oczekiwania.
Teraz mogli spokojnie lenić się przez kilkanaście miesięcy.
- Mam nadzieję, że nie wpłynie to na naszą dalszą współpracę . - Zapytał niepewnie Oktawus.
Karasu przyjrzał mu się uważnie.
W tej chwili był w tak szampańskim nastroju, że zgodziłby się na wszystko.
Uśmiechnął się lekko.
- Jeśli nie przeszkadza ci zadawanie się z wariatami...
- Jesteście niesamowitą gildią! - Klasnął w dłonie Morski Smok.
Podał dowódcy Gryfów pomięty arkusik.
- Umawialiśmy się. - Uprzedził go, zanim Karasu zdążył zaprotestować.
Morski Smok objął w pasie swoją córkę, która nie spuszczała łakomego wzroku z Gryfa, i żwawym krokiem wymaszerował z Namiotu.
Zielonooki wpatrywał się w potwierdzenie transferu złota.
Zdaje się, że czeka ich kilka poważnych inwestycji, bo przecież to grzech, żeby taki majątek leżał odłogiem.
Musiał koniecznie porozmawiać z Pieprzem.
Ledwo o tym pomyślał, a już demon stał przed nim.
Właściwie było to określenie grubo na wyrost.
Skóra Pieprza była bielsza niż zwykle.
A sam rycerz ledwo trzymał się na nogach.
Healerka zakrzątała się podając mu miksturę wzmacniająca, ale tylko machnął niecierpliwie dłonią.
Zawalił się ciężko na jedną ze skrzyń i z trudem opanował rzężący oddech.
- Musimy... porozmawiać. - Wystękał.
- Musisz, to ty doprowadzić się do porządku. - Prychnął Karasu podsuwając mu miksturę wzmacniającą.
Demon skrzywił się paskudnie.
- No już. - Ponaglił go dowódca. - Bądź grzecznym chłopcem.
Białe kły błysnęły.
- Niedoczekanie. - Zawarczał miękko Pieprz, a potem wylał ziołową mieszankę na buty Karasu.
Gryf zaklął.
- Niech cię szlag. - Tupnął z obrzydzeniem. - Czemu jesteś upartym osłem? Przecież ty ledwo siedzisz. Co próbujesz udowodnić? - Złe, zielone spojrzenie przyszpiliło demona.
Zupełnie się tym nie przejął.
Sztywnym ruchem odgarnął czarny kosmyk z oczu i zerknął na dowódcę.
- Jestem uczulony na wiesiołek. - Odpowiedział spokojnie. - Naprawdę, poradzę sobie.
Splunął krwią i skrzywił się okropnie.
- Wybaczysz mi, jak się urwę wcześniej i odpuszczę sobie świętowanie, prawda?
Karasu otworzył i zamknął usta.
Nie było sensu kłócić się z tym osłem.
Poza tym miał przeczucie, że to jeszcze nie wszystko.
Niestety nie mylił się.
- Jutro opuszczę was na jakiś czas.
- Jutro, to ty nie zwleczesz się z łóżka.
- Mówię poważnie. - Demon otarł pot z czoła.
Z trudem dźwignął się na nogi i popatrzył na dowódcę.
- Ważne jest, żeby nikt mnie nie szukał. Rozumiesz?
- Bredzisz. - Syknął Karasu. - Nigdzie nie pójdziesz.
- Trzeba załatwić sprawę Zakonu. Ja mam na to sposób. A ty mi na to pozwolisz. - Wycedził demon.
Co miał mu odpowiedzieć?
Jasne mógł próbować protestować.
Zabronić mu.
Ale doskonale wiedział, że wszelki opór jest zbędny.
Odprowadził wzrokiem kuśtykającego Pieprza.
- Ale wrócisz? - Spytał cicho.
Demon zatrzymał się na moment.
Jednak nie odpowiedział.
Nie odwrócił się.
Nie lubił łzawych pożegnań.
I mimo wszystko, nie lubił również kłamać.
_________________
– A jeśli pewnego dnia będę musiał odejść? – spytał Krzyś, ściskając Misiową łapkę. – Co wtedy?
– Nic wielkiego. – zapewnił go Puchatek. – Posiedzę tu sobie i na Ciebie poczekam. Kiedy się kogoś kocha, to ten drugi ktoś nigdy nie znika.
0
*czeka na koleją część*
_________________
0
Ciekawy pomysł. Rozdziały też takie złe nie są.
_________________
0
Nieeeee no, to jest bardziej niż Wulgaryzmy zajebiste :)
Się nie leń na tych karaibach tylko pisz :*
zajebiste :) Się nie leń na tych karaibach tylko pisz :*
_________________
1
Ło matko jedyna, doczołgałam się po urlopach. Rzucam to, co napisałam, bo w ogóle nic mi się robić nie chciało xd Cześć dwudziesta 18+
– A jeśli pewnego dnia będę musiał odejść? – spytał Krzyś, ściskając Misiową łapkę. – Co wtedy?
– Nic wielkiego. – zapewnił go Puchatek. – Posiedzę tu sobie i na Ciebie poczekam. Kiedy się kogoś kocha, to ten drugi ktoś nigdy nie znika.
Cześć dwudziesta 18+Uczta była niesamowita.
Jasno oświetloną salę wypełniał wesoły gwar.
Stoły uginały się od rozmaitych potraw.
Placki i podpłomyki z różnego rodzaju zboża, miękkie, puchate bułeczki i chrupiące chleby.
Dziesiątki mięsiwa, wędzonego, pieczonego czy duszonego w aromatycznych ziołach.
Gęste zupy i smakowicie pachnące buliony.
Soczyste owoce i słodkie wymyślne desery.
Mocne trunki lały się strumieniami, a rozochoceni wojownicy świętowali zwycięstwo.
Czarodziejka, zmuszona przez przymilne nalegania i pełne zachwytu prośby, siedziała na jednym z trzech honorowych miejsc.
Obok niej wesoły Oktawus z czerwonym nosem, wychylał kolejny puchar.
Druid wsuwał pieczone ziemniaki, a zastępca, zrezygnowawszy z miejsca obok dowódcy, pławił się w towarzystwie pięknych dziewczyn.
Jasny, Drako i Orety, wesołymi wrzaskami wtórowali zawodowym grajkom.
Morskie Smoki nie pozostawały w tyle.
W ogólnym radosnym zgiełku, nawet Marcelina i Padalec świetnie się bawili.
Karasu, mimo trapiącego go problemu Pieprza, też się szybko rozchmurzył.
Muffinka wepchnęła do ust kolejnego ptysia i omiotła biesiadników sceptycznym spojrzeniem.
- Co tak łypiesz? - Zainteresowała się wesoło Vanisz, smarując kolejny podpłomyk gruba warstwą czekoladowego kremu.
W końcu dała sobie spokój z dodatkami i sięgnęła po łyżkę.
Po co komu jakieś imitacje chleba?
- Zastanawia mnie brak naszego ulubionego demona.
Wojowniczka szybko otaksowała tłum.
Chociaż miała pewność, że gdyby Pieprz był na uczcie, na bank nie musiałaby go szukać wzrokiem.
Ale rycerza faktycznie nie było.
- Pewnie przyczłapie później. - Zbagatelizowała problem.
Czarodziejka zawierciła się niespokojnie.
Jakoś nie podzielała obojętności Vanisz.
- Co tam dziewczynki? - Róża bezceremonialnie wepchnęła się, potrącając Muffinkę i rozchlapując przy okazji trochę wina.
Ptyś przewrócił oczami.
- Próbowałyście, tego wina z róży? Niesamowite.
- Nie każdy lubi się alkoholizować na wejściu. - Burknęła Vanisz, zlizując krem z ozdobnej łyżeczki.
Healerka odpowiedziała jej pogardliwym prychnięciem.
- Byłaś u Pieprza? - Spytała cicho czarodziejka.
Róża popatrzyła na nią nieprzytomnie.
- Oszalałaś? - Parsknęła w kieliszek. - Nawet jakbym znieczuliła się całym tym winem, nie mam zamiaru iść do tego obłąkańca.
- To zdaje się twoja praca, nie? - Zauważyła złośliwie Vanisz.
Róża nadęła się i postanowiła poszukać bardziej rozrywkowego towarzystwa.
- Przesadzasz. - Wzruszyła ramionami wojowniczka. - Ser Selerka też nie ma i Legglę zaginął, a ty już snujesz jakieś teorie.
Czarodziejka wbiła widelczyk w eklerkę.
Może i racja.
- Zjadłem mięso. - Pochwalił się druid, wymachując pucharkiem.
- Brawo? - Parsknęła czarodziejka.
Dryblas z zadowoleniem rozparł się na oparciu i pogładził po brzuchu.
- Właściwie, to ja mogę już iść spać.
Vanisz roześmiała się.
Ptyś rzucił w Ziemniaka winogronem.
Do Karasu przysunęła się smukła królewna.
- Zdaję się, że masz pusty kielich. To niedopuszczalne, żeby zabrakło wina dla tak znakomitego wojownika.
Dowódca Gryfów, zamrugał, wyrwany gwałtownie ze swoich rozmyślań.
Jasne, bursztynowe oczy wpatrywały się w niego wyczekująco.
Właściwie to nie lubił wina, ale w tej chwili za nic by się do tego nie przyznał.
Seler zbierał się w sobie.
Stał pod drzwiami pokoju elfa.
Przyszedł tu jako healer.
Przynajmniej tak sobie wmawiał.
I właściwie całkiem dobrze mu szło, ale kiedy już miał zapukać, nagle stracił całą pewność siebie.
Do jasnej cholery.
On, jeden z Najwyższych, zachowuje się jak jakiś szczeniak.
Po raz pierwszy, od bardzo dawna, poczuł złość.
Sięgnął dłonią w stronę drzwi, które właśnie w tym momencie otworzyły się gwałtownie.
Stojący w nich elf nie wyglądał za dobrze.
Był blady, a po jego czole spływał pot.
Mimo to, na widok stojącego w progu Selera, w jego pustych oczach błysnęła czujność.
- Przyszedłem sprawdzić, czy mogę ci jakoś pomóc. - Mruknął Seler w stronę ściany.
- Doprawdy? - Rzucił łucznik ze złośliwym uśmiechem.
- Nie wyglądasz najlepiej, mikstura Orety...
Umilkł pod wpływem spojrzenia elfa, który gestem zaprosił go do środka.
Łucznik poruszał się sztywno, a prawe ramię mocno przyciskał do piersi.
Seler przywołał się do porządku.
Sięgnął do sakiewki.
Ostrożnie wyciągnął z niej piękny medalion.
Ogromny szafir zalśnił głębokim granatem.
Rycerz skłonił głowę i przymknął powieki, a potem zaczął recytować.
Dziwna mowa, pełna miękkich słów odbijała się echem po pokoju.
Zdawała się płynąc w powietrzu, otulając każdy przedmiot.
Kiedy Rycerz nagle urwał, elf poczuł dziwną pustkę.
Przez ten krótki moment zapomniał o bólu, który teraz wrócił ze zdwojoną siłą.
Łucznik usiadł ciężko na łóżku.
Seler tymczasem założył medalion.
Uśmiechnął się niepewnie.
Jego złote włosy poruszył jakiś niewidzialny podmuch.
Elf zamrugał i odwrócił wzrok.
W tym rycerzu było zdecydowanie coś niepokojącego.
- A teraz pokaż mi bark. - Powiedział cicho healer.
Pieprz zamknął drzwi i osunął się po nich na podłogę.
Splunął krwią.
Powinien wiać do Nawiedzonego Lasu.
Nie miał siły.
Oparł policzek o zimną, kamienną posadzkę.
Nie mógł oddychać.
Nie miał siły.
Ale to nie ból był najgorszy.
Zmiażdżyła go świadomość własnej głupoty.
Dał się podejść, jak idiota.
Walczył, żeby nie myśleć, co mogło stać się z Grzechami.
- Długo masz zamiar użalać się nad sobą? - Z morza bólu wyrwał go znajomy, złośliwy głos.
- Dobij mnie. - westchnął ciężko demon.
- Gdybym tylko mógł. - Pokój wypełnił jadowity śmiech.
Potem Pieprz, brutalnym kopniakiem, został przywołany do porządku.
Kiedy skończył rzęzić i pluć krwią, otarł załzawione oczy i spojrzał niechętnie na swojego oprawcę.
Stał przed nim szczupły chłopiec, o mlecznobiałych sięgających ramion włosach.
Jego niesamowicie niebieskie oczy płonęły wściekłością.
Był piękny.
- Śnieżynka... - Pieprz spróbował się uśmiechnąć, ale nic z tego nie wyszło.
- Spierdalaj. - Syknął chłopiec rzucając się na demona.
Złapał go za gardło i potrząsnął.
Pieprz jęknął.
Bez większego wysiłku zepchnął go z siebie i z pomocą ściany odzyskał pozycję pionową.
Białowłosa istota patrzyła na niego spode łba.
- Niedobrze mi. - Poskarżył się demon.
- Bardzo mnie to cieszy.
Pieprz wziął kilka głębszych oddechów.
Zawył.
Tymczasem białowłosy chłopiec wskoczył na łóżko.
Przeciągnął się z wyraźną przyjemnością.
Na widok miny demona parsknął śmiechem.
- Siedziałem w tej pierdolonej klatce ponad ćwierć wieku.
Pieprz na wszelki wypadek postanowił nie komentować.
Nawiedzony Las.
Ale najpierw musi dorwać Selera.
- Nudzę cię? - Niebieskie oczy zmrużyły się niebezpiecznie. - Nigdy nie należałeś do rozmownych, ale do jasnej cholery, chyba należy mi się chociaż jakieś pierdolone "przepraszam".
Pieprz parsknął i zaraz tego pożałował.
- Śnieżynka, dobrze wiesz, że...
- Dobra, zamknij się. - Chłopiec zasyczał niczym wściekły kot. - Powiedz mi lepiej, co masz zamiar zrobić? W ogóle, co ty odstawiasz, Aeszma? Co to za pieprzona szopka? - Rozejrzał się z niesmakiem dookoła.
Demon machnął ręką.
- Naprawdę myślałem, że jesteście bezpieczni.
- Kogo ty, kurwa, chcesz oszukać? - Twarz chłopca wykrzywił z wyjątkowo złośliwy uśmiech. - Ty wtedy nie myślałeś. A już na pewno nie właściwym narządem. Miałeś nas gdzieś.
Pieprz nie mógł nie przyznać mu racji.
Musiał wszystko poskładać do kupy.
Zapłacą mu za to.
Wszyscy.
- Więc? - Zainteresował się chłopiec, obserwując, jak Pieprz sięga do klamki.
Przysiągłby, że ten ledwo żywy, okrwawiony i sponiewierany wojownik stanowi zaledwie marny cień jego dawnego króla.
Ale potem trafił na jego spojrzenie.
Dobrze znane, przepełnione dzikim płomieniem.
Poczuł dreszcz ekscytacji.
Tak, może i zostali pokonani, ale to była tylko chwilowa porażka.
Zło będzie istniało zawsze i żaden cholerny Zakon tego nie zmieni.
Dziewczyna patrzyła z niesmakiem na wysłannika Zakonu.
Panoszył się po Miasteczku z ważną miną.
Krok w krok dreptała z nim ta odrażająca istota.
- Żeby tak dachówki wam pospadały na te puste łby. - Rzuciła życzliwie Jaga i przemknęła w stronę stajni.
Albert siedział w samym środku świeżo zbitego boksu.
Jego spojrzenie, nieprzerwanie od trzech dni, wyrażało niedowierzanie zmieszane z pogardą.
- Przyniosłam ci czekoladowe ciasto. - Zachęciła go dziewczyna, ale obrażony zwierzak nawet na nią nie spojrzał.
Za to ona z wyraźną złością patrzyła na spełniający wszelkie normy uwiąz, którego nie byli w stanie odczepić.
Próbowali.
I to nie jeden raz.
Nawet kowal był bezsilny.
Pewnie brat Matt dałby radę, ale nikt nie kwapił się, żeby zapytać.
Pani Gibons, niejako na pocieszenie, piekła coraz to nowe ciastka, jednak obrażony gryf, nawet nie myślał o jedzeniu.
- Wszystko przez tego cholernego demona. - Syknęła ze złością Jaga.
Albert zmrużył złote oczy i kłapnął dziobem.
Najwyraźniej nie podzielał jej zdania.
Odwróci się do niej tyłem i zwinął w kłębek na sianie.
Dziewczyna westchnęła i zostawiła ciastka w nieoheblowanym żłobie.
Wychodząc ze stajni weszła prosto na Scarfera.
Zmierzył ją tym tępym, maślanym spojrzeniem, ale zaraz odchrząknął i zebrał się w sobie.
- Czego tam szukasz?
- A co cię to obchodzi?
- Zwracasz się do wysłannika Zakonu. - Upomniała ją skryba.
- Zwracam to do wiadra, jak mi coś zaszkodzi. - Powiedziała z odraza Jaga i wyminąwszy ich ruszyła w stronę siedziby gildii.
- Bezczelna. - Skwitowała Noim, kreśląc coś na arkusiku.
- Obawiam się, że będę zmuszony opuścić jutro to urokliwe miejsce. - Powiedział Scarfer odprowadziwszy wzrokiem smukłą pomoc kuchenną.
- Jutro? - Zdziwiła się skryba, gwałtownie przestając notować. - A co z demonem?
- Tak po prawdzie wysłano mnie tu nie tylko w tej sprawie.
Dziewczynka nerwowo poprawiła okulary i zachłannie nastawiła uszy.
Wysłannik Zakonu uśmiechnął się lekko.
Skrzyżowawszy ręce za plecami, ruszył leniwym krokiem w kierunku świątyni.
Seler maszerował żwawo korytarzem.
Teraz mógł z czystym sumieniem dołączyć do uczty.
Nie dotarł nawet do zakrętu, kiedy coś go wciągnęło do pokoju.
Wszelkie próby protestu umarły, zduszone upiornym spojrzeniem Pieprza.
- Siadaj. - Rzucił mało życzliwym warknięciem.
Rycerz z lekkim ociąganiem usiadł na krześle.
- Pamiętasz o czym rozmawialiśmy?- Zapytał demon świdrując go przenikliwym spojrzeniem.
Na łóżku leżał kot.
Śliczny, biały jak śnieg.
Z uroczym różowym noskiem i pięknymi, niebieskimi oczami.
Kiedy człowiek na niego patrzył, marzył o zatopieniu palców w tym mięciutkim futerku.
- To twój kot? - Spytał zupełnie bezsensu Seler.
- Można tak powiedzieć. - Błysnął kłami Pieprz.
Zaschnięta krew zmieniła jego twarz w upiorną maskę.
Nie żeby wcześniej nie był demoniczny.
Rycerz nie mógł oderwać oczu od kota.
Czuł niepokój.
- To nie jest kot... - Zaczął powoli.
- Punkt dla ciebie, pierzasty.
Kształty kota rozmyły się i w jego miejscu pojawił się białowłosy chłopiec.
Seler zerwał się z krzesła, które z hukiem wylądowało na kamiennej posadzce.
Pieprz uśmiechnął się złośliwie.
- To jest...
- Blik, Grzech Drugi, Duch Żądzy, bynajmniej nie do twoich usług. - Skłonił się lekko chłopiec.
Zgrabnie zeskoczył z łóżka i obszedł Selera przyglądając mu się uważnie.
Wyższy o dwie głowy rycerz był blady jak ściana.
- Widzisz, drogi Selerku, okazuje się, że Zakon, to jednak banda kłamliwych skurwysynów. - Pieprz przysiadł na brzegu stołu i świdrował Najwyższego wyjątkowo nieprzyjaznym spojrzeniem.
Co ty nie powiesz, miał ochotę odpowiedzieć rycerz, ale powstrzymał się.
- W twierdzy zaproponowałeś mi amnestię. - Powiedział zamiast tego Seler.
Demon odpowiedział skinieniem głowy.
- Nie da się ukryć, że obaj siedzimy w gównie po uszy. Ty możesz zwinąć żagle i znowu się ukrywać.
- A ty? - Wszedł mu w słowo blondyn.
Białowłosy chłopiec bawił się płomieniem świecy.
Obserwował rycerza spod półprzymkniętych powiek.
- A on musi pokazać tym zadufańcom, że władcy demonów nie gra się na nosie.
Seler zmrużył oczy.
- Masz zamiar zaatakować Zakon?
Odpowiedzią był wyjątkowo zły uśmiech na twarzy demona.
- Oszalałeś? - Zdenerwował się Seler.
- Nigdy nie byłem normalny. - Wzruszył ramionami Pieprz.
- Przecież ty ledwo stoisz na nogach. Jakimi cudem masz zamiar dostać się do siedziby? A co tu mówić o jakiejkolwiek walce? Co ja plotę. - Rycerz złapał się za głowę. - Jakiej walce?
To jest siedziba Najwyższych! Rozumiesz? Masz...
- Ja pierdolę, przestań histeryzować. - Niebieskie oczy patrzyły na Selera z niesmakiem.
- Nie przeklinaj. - Pouczył go odruchowo rycerz, czym rozśmieszył chłopca do łez.
Im bardziej chłopiec się śmiał, tym bardziej rósł jego cień.
Najwyższy ze zgrozą wpatrywał się w kłęby mroku skradające się po ścianie.
I nagle roześmiana buzia chłopca zmieniła się w oślizgłą, pokrytą gnijącym mięsem czaszkę.
Pokój niemal w całości wypełniła odrażająca, ociekająca krwistym śluzem bestia.
Sam jej wygląd wystarczył, żeby zmrozić krew w żyłach największych śmiałków, a co dopiero moc, która zaczęła wirować po pokoju.
Przytłaczająca żądza.
Chęć zabijania.
Zadawania cierpienia.
Silna potrzeba rozrywania na strzępy i nurzania się w bólu innych.
Seler padł na kolana przyciskając pięści do skroni.
- Śnieżynka, przestań się popisywać. - Mruknął Pieprz, krzyżując ramiona na piersi.
Połamane żebra zaprotestowały boleśnie.
Piekielna bestia rozwarła upiorną paszcze i zaryczała demonowi prosto w nos.
Czarnowłosy zupełnie się nie przejął.
Leniwym ruchem wyciągnął z szuflady garść żelkowatych misiów.
Powietrze w pokoju zgęstniało, a potem w miejscu bestii z suchym trzaskiem pojawił się chłopiec.
- Owocowe?! - Wrzasnął, łapczywie rzucając się na przysmak.
Wpakował sobie dwa misie do buzi, a na jego twarzy pojawił się błogi uśmiech.
- Kocham cię, Smołek. - Powiedział słodkim głosikiem i walnął się na łóżko żując żelki z wyraźna przyjemnością.
Seler obserwował całą scenę wytrzeszczonymi oczami.
Powoli zaczynało do niego docierać, że już może oddychać.
Demony.
Całe życie na nie polował.
Uczono ich, że są czystym złem.
Nieprzewidywalne, kapryśne, egoistyczne.
Gotowe siać zniszczenie, bo akurat taka ich naszła ochota.
Nie ma w nich krztyny uczuć.
Żadnej nadziei.
Samo zło.
Jeśli wierzyć tym wszystkim opowieściom, czyste zło, zwane Śnieżynką nie powinno rezygnować z krwawej rzezi w zamian za garść żelek.
Rycerz klapnął ciężko na podłogę.
Pieprz odchrząknął.
- Musisz pamiętać, że Śnieżynka nie grzeszy cierpliwością.
Białowłosy chłopiec parsknął śmiechem.
- A ty nie grzeszysz rozumem.
- Wal się.
- Spierdalaj.
Seler postanowił się wtrącić.
- Co tam, panie święty? - Niebieskie oko łypnęło na niego z niechęcią.
- Chciałem się dowiedzieć, jakim cudem twoje samobójstwo ma nam w czymkolwiek pomóc?
- Pomyśl, przez chwilę. - Czarne oczy patrzyły na rycerza z łagodnym rozbawieniem.
Seler poczuł, że jest zmęczony.
Cholernie zmęczony.
I to nie tylko ostatnią misją, nie.
Wycieńczyło go ciągłe uciekanie, ukrywanie się, maskowanie.
Miał dość.
Wiedział, że ten obłąkaniec ma jakiś sposób, właściwie w tej chwili było mu wszystko jedno czego zażąda.
- Nie mam pojęcia, co zaszło między tobą, a resztą pierzastych idiotów, ale ty sam nie stanowisz zagrożenia dla Gryfów.
Nawet jak przyjdą, to capną ciebie i tyle. Nie będą wyciągać żadnych konsekwencji. Co innego ja.
Oczy demona zapłonęły.
- Ciebie zabiorą, a Miasto i Gryfy odpowiedzą przed Radą czarodziei. - Przytaknął Seler.
Pieprz prychnął lekceważąco.
- Co tam Rada. Banda starych pierdzieli. Obydwaj wiemy, że to tylko figuranci. Jedyną władzę trzyma Zakon.
- Dlatego pchasz się w paszcze lwa. - Rycerz pozwoli sobie na drwinę.- Dlaczego uważasz, że oni z miejsca cię nie zabiją i niby jak ma mi to pom... - Przerwał w połowie zdania, a Pieprz dostrzegł, jak w jasnym spojrzeniu Najwyższego pojawia się zrozumienie, a potem strach.
- Chcesz mojej istoty. - Powiedział cicho.
Pieprz skinął głową.
Seler zerwał się z krzesła.
Ta propozycja była absurdalna.
Miał oddać swoją istotę.
Wszystko to, co sprawia, że był Najwyższym.
Że był sobą.
Osobiste, odnawialne źródło potężnej mocy.
Przecież to niemożliwe, nie można oddzielić istoty...
Białowłosy wciągnął głęboko powietrze.
- Tyle emocji. - Westchnął z rozmarzeniem. - Panna P miałaby używanie.
Pieprz chciał zapytać czy wiadomo, co się z nią stało, ale to nie była pora na takie rozmowy.
Teraz należało załatwić sprawę z Selerem.
Rycerz myślał gorączkowo.
- Jeśli odbierzesz mi istotę, nikt mnie nie wyczuje. Stanę się niewidzialny. Nie będą mogli mnie ścigać. A jeśli chcesz iść do Zakonu, mając moją istotę, wtedy...
- Wtedy będę miał taką moc, że nie zaryzykują. Powiem im, że cię zabiłem, rozumiesz? Będziesz wolny.
- Nie musiałbym uciekać. Tylko, że to niemożliwe. Nawet ty nie jesteś na tyle obłąkany, żeby wierzyć w oddzielenie istoty. Chcesz mnie zabić i oczekujesz, że się na to zgodzę.
W pokoju zapadło milczenie.
Pieprz przyglądał się Selerowi z lekko przekrzywioną głową.
Czarne, pozlepiane krwią kosmyki przesłoniły mu jedno oko.
W ciemnym spojrzeniu migotał szkarłat.
Może to odblask od krwi, a może od ognia piekielnego.
Seler odwrócił wzrok.
Nieoczekiwanie demon roześmiał się.
A potem zacharczał.
Oparł się o krawędź stołu i zmusił do oddychania.
- Naprawdę myślisz, że prowadzilibyśmy tę rozmowę, gdybym chciał cię zabić?
- Wiem, że to co proponujesz, jest niemożliwe. Nigdy nikomu nie udało się oddzielić istoty bez odbierania życia....
...
Jego kroki odbijały się echem po szerokim korytarzu.
Każde uderzenie zdradzało irytację.
Gdzie, u diabła, podziewał się ten łobuz?
Wiedzieli, jak istotna jest kontrola.
Każdy miał świadomość, że tego dzieciaka należy pilnować.
A mimo to, gdzieś im się zawieruszył.
W środku dnia.
- Dor! - Huknął w głąb korytarza, w stronę posterunku zaufanego sługi.
Mordercy na zlecenie i wybitnego czarnoksiężnika.
Pół demona zresztą.
Odpowiedziała mu cisza.
I echo jego kroków.
To już siódmy pusty posterunek.
Siedem sług i zaufanych ochroniarzy.
Trzy potężne demony, jeden ażdacha, dwóch półbogów i jeden demon czarnoksiężnik.
Siły, które byłyby w stanie przejąć niejedną podziemną krainę.
A mimo to przepadły, podobnie jak ten upiorny chłopiec.
Prawa ręka króla podziemi, czarnoksiężnik Frol, przełknął nerwowo ślinę.
Doprawdy niezwykle rzadko zdarzało się, żeby ktoś taki jak on odczuwał strach.
Dziwnym trafem miało to zawsze związek z nieszczęsnym księciem demonów.
Najmłodszym i najbardziej niepokojącym.
Nie natknął się na nikogo, aż do komnaty chłopca.
Skąd w nim przeczucie, że tam należy szukać tego urwisa?
Nie kłopotał się pukaniem.
Drzwi otworzyły się z hukiem.
Na dywanie utkanym z płomieni podziemnej rzeki upiorów, siedział czarnowłosy chłopiec.
Był drobniutki, miał mlecznobiałą skórę i czarne jak węgiel oczy.
Szeptał coś pod nosem turlając po dywanie szklane kulki.
Czternaście kolorowych szkiełek wirowało obijając się o siebie dźwięcznie.
Frol odetchnął z ulga.
- Gdzie jest Dor? - Spytał ocierając pot z czoła.
Chłopiec nie zareagował.
Nucił.
Kapłan poczuł strach.
Tylko raz, był świadkiem tego, do czego zdolne jest to dziecko.
Kiedy podczas jednej z uczt pojawili się nieproszeni goście.
Do końca swoich dni będzie pamiętał, jak ten mały chłopiec bez słowa wystąpił im na przeciw.
Wysłannicy Zakonu.
Pogromcy demonów.
Posłowie.
Najwyżsi.
I on, nie sięgający im nawet do pasa.
Frol pamiętał ciszę jaka wtedy zaległa.
Przesycona niepokojem i lękiem, ciężką i duszącą ciszę.
Widział niepokój w oczach króla.
I ten budzący grozę spokój dziecka.
Dziwnego, wiecznie milczącego chłopca, który nagle zaczął śpiewać.
Nikt nie potrafił powiedzieć, co to była za pieśń.
Jaka klątwa czy zaklęcie.
Wystarczyło jedno mrugnięcie powieki, by omamić ich wszystkich.
Wystarczył mu jeden oddech, by wydusić życie z dwóch aniołów.
Kilka melodyjnych fraz i wysłannicy Zakonu pocięli się własnymi mieczami.
Kapłan otrząsnął się.
Tak, zdecydowanie z tym dzieckiem było coś nie tak.
Incydent w Wielkiej Sali był jedyną okazją, kiedy dane im było usłyszeć jego głos.
Nigdy wcześniej i nigdy potem dziecko nie odezwało się ani słowem.
Początkowo król próbował i prośbą i groźbą, zmusić go do wyjaśnień, ale nic z tego.
Wtedy też podjęto liczne środki ostrożności.
Najwyraźniej jednak przestały być one skuteczne.
Jedna z kulek odbiła się zbyt mocno i wirując poturlała się pod nogi kapłana.
Frol podniósł ją odruchowo.
Przypomniało mu się, jak kiedyś, bardzo dawno temu, grali w nie w szkole czarnoksięstwa.
Ujął kulkę w dwa palce, odnalazł płomień najbliższej świecy, przymrużył jedno oko i zerknął.
W środku zawsze miały takie kolorowe, śmieszne kształty.
Ludzie, od których je kradli, robili je ze szkła.
Czasami w środku zatapiali kwiaty czy inne cuda.
Takie okazy były warte o wiele więcej.
Kapłan zadrżał.
Dotarło do niego na co patrzy.
W kulce nie było kolorowego szkła, czy barwnego kwiatka.
Tkwił tam Dor.
Frol patrzył z niedowierzaniem, na miniaturową postać jednego z największych czarnoksiężników podziemnego królestwa.
- To przecież Dor. - Szepnął słabo. - Coś ty zrobił? Nie, to niemożliwe, to jakieś złudzenie. - Popatrzył na chłopca, który przerwawszy zabawę, przyglądał mu się. Przechylił lekko głowę, a krzywe, czarne pasma spłynęły łagodnie na jedną stronę.
Wyglądał wyjątkowo niewinnie i całkiem nieszkodliwie.
Gdyby Frol nie był wtedy w Wielkiej Sali, nigdy by nie uwierzył, że ten chłopiec zdolny jest do jakiegokolwiek zła.
Teraz jego przesycony strachem umysł, usiłował znaleźć jakieś racjonalne rozwiązanie.
- To nie jest Dor, prawda? - Zapytał, wyciągając kulkę w stronę chłopca.
Głos mu zadrżał.
Czarne spojrzenie przyszpiliło go i studiowało z dziwną fascynacją.
Chłopiec oderwał wzrok od kapłana, zerknął na pozostałe kulki.
Sięgnął po jedną z nich i wyciągnął ją w stronę Frola.
Kapłan całkiem oszołomiony przyjął odruchowo kulkę.
Wirowało w niej coś szkarłatnobrązowego.
Chłopiec wstał i zamknął dłoń kapłana na dwóch szklanych kulkach.
- To jest Dor. - Powiedział głosem z dziwną chrypą przypominającą warkot wilka.
Oczy kapłana wypełnił strach.
Podobnie jak jego umysł i ciało.
Lodowa łapa lęku zamknęła go w śmiertelnym uścisku.
A wtedy chłopiec sięgnął mlecznobiałą dłonią do jego piersi i zanurzył palce w jego niematerialnym wnętrzu, bez najmniejszego trudu wyciągając istotę...
Blik wsparł się na łokciu i wbił rozbawione spojrzenie w Selera.
- Czego was w tym Zakonie uczą. - Przewrócił niebieskimi oczami.
- Granic między dobrem a złem.
- Chciałeś powiedzieć, granic między ich prawdą a życiem. Wy nic nie wiecie.
- Jestem... - Zaczął urażonym tonem Seler, ale białowłosy chłopiec powstrzymał go machnięciem dłoni.
Usiadł wygodnie na łóżku.
- Jeśli wyjedziesz mi tu z jakimś śmiesznym tekstem i mocy Najwyższych, to się chyba posikam.
- Zachowujesz się tak, jakbym nic nie znaczył. Jakby potęga, jaką dysponuję...
Pieprz parsknął rozbawiony.
- Edziu, z całym szacunkiem, ale mieć moc, a posługiwać się mocą, to dwie różne rzeczy. Zaryzykuję stwierdzenie, że zrobię z niej lepszy użytek niż ty.
- Zgodzę się, jeśli mnie nie zabijesz. - Powiedział rycerz mrużąc oczy.
Blik klasnął w dłonie.
Pieprz wstał.
Wbił w Selera łakome spojrzenie.
Najwyższy wyciągnął dłoń.
- To ma być prawdziwy kontrakt.
Białowłosy chłopiec zacmokał z rozbawieniem.
- Patrz pan jaki chytrus.
Demon błysnął kłami i uścisnął rycerzowi rękę.
- Wezmę twoją istotę nie zabijając cię. - Powiedział cicho, patrząc wyczekująco na blondyna.
Seler skinął głową.
- Nie martw się, robię to odkąd skończyłem siedem lat. - Uśmiechnął się Pieprz, a potem zanim rycerz zdążył zareagować wsadził mu dłoń w pierś.
Nad Miastem zapadał zmrok.
Kupcy zwijali stragany.
Przekupki pakowały towary.
Dzieciaki rozbiegały się do domów.
Zapowiadał się spokojny wieczór, przy dobrym trunku, kiedy bramę miasta przekroczyło dwóch nieznajomych.
Strażnikowi machnęli przed nosem papierem ciężkim od pieczęci i nie zwolniwszy, skierowali się prosto w stronę Świątyni.
Brat Matt właśnie miał zamiar zjeść odgrzewany obiad, którego spożycie przerwał mu wcześniej wysłannik Zakonu.
Ledwie wbił nóż w kawałek mięsa, kiedy ktoś załomotał do drzwi.
Stary kapłan mruknął pod nosem, co sądzi o takich wizytach i poszedł otworzyć.
W progu stało dwóch rycerzy w płaszczach Zakonu.
Niech ich szlag. - Pomyślał mało życzliwie brat Matt.
- Przybyliśmy na prośbę Scarfera wysłannika...
- Tak, tak. - Przerwał mu niecierpliwie mnich. - Proszę. Zdaje się, że wasz towarzysz nie stwierdził istnienia demona na terenie Miasta. Mało tego, dzisiaj oznajmił, że jutro zamierza wrócić do Zakonu.
- Owszem. - Zgodził się jeden z rycerzy.
Był wysoki i miał idealnie przystrzyżona, czarną brodę.
- Obecności demona nie stwierdzono, jednak poinformowano nas, że być może przebywa u was jeden z Najwyższych, który złamał śluby.
Brat Matt zatrzymał się gwałtownie.
Rycerze nie chcąc go staranować wpadli na siebie.
Mnich oświetlił ich twarze pochodnią.
Tkwili w ciemnym, wąskim korytarzu.
- Czyście rozum stracili? - Zapytał słabo kapłan. - Najpierw szukacie demona, a teraz zgubił się wam Najwyższy?
- Nie możemy dyskutować z osobami postronnymi o szczegółach misji. - Odarł z godnością właściciel rudej brody.
- Sru tu tu tu majty z drutu. - Burknął pod nosem ojciec Matt i ruszył w stronę komnaty Scarfera.
Jaga odprowadziła jeźdźców niespokojnym wzrokiem.
Niech to wszystko się już wreszcie skończy.
Poprawiła na biodrze wielki kosz i ruszyła w stronę bramy.
Musiała jeszcze narwać jabłek, bo jutro wracają Gryfy, a matka koniecznie chce zrobić jabłecznik.
Pozdrowiła strażników w bramie i ruszyła w stronę gaju nad jeziorem.
Szła szybkim krokiem, nie chcąc wracać po ciemku.
Postawiła kosz na ziemi i zaczęła zbierać najpierw te owoce, które zdążyły opaść.
Nie rozglądała się.
Nie zauważyła, ani nie poczuła niczyjej obecności.
Za to on ją dostrzegł, jak tylko wyszła z bramy.
Nie żeby miało to jakieś znaczenie.
Przez chwilę patrzył, bo poruszała się w sposób miły dla oka.
Ale szybko na powrót zatopił się w swoich myślach.
Siedział tu już kilka godzin.
Na nagrzanym słońcem kamieniu.
Otoczony szuwarami, pozostawał niewidoczny dla tych, którzy nie stali na przeciwnym brzegu jeziora.
On zaś doskonale widział dwóch Zakonników.
Ziewnął.
Wcale nie musiał ich oglądać.
Z nową mocą krążąca w żyłach czuł ich obecność.
Złota siła pozwalała dostrzec więcej.
Poczuć więcej.
Przyjmując istotę Najwyższego miał wrażenie, że stał się w jakiś sposób nagi.
Odsłonięty.
Odczuwał zbyt wiele, świat go przytłaczał doznaniami.
Kiedy zaleczył rany, a jego własna moc odzyskała właściwy poziom i zmieszała się z nową, zrobiło mu się znacznie lepiej.
Ciągle zastanawiał się, czy powinien powiedzieć czarodziejce.
Musiała tu zostać.
Ale czy rozmowa nie odniesie wprost przeciwnego skutku?
Zapatrzył się w zieloną toń, łapiącą ostatnie promyki słońca.
Przymknął oczy.
Czy mu się uda?
Czy jeszcze kiedykolwiek tu wróci?
Spod półprzymkniętych powiek ślizgał się spojrzeniem po dachach domów, po murze, po łąkach.
Czuł dziwny smutek.
Nigdy by się do tego nie przyznał, ale to właśnie tu czuł się szczęśliwy.
W prymitywnej osadzie, pełnej słabych, ludzkich durniów, odnalazł swoje miejsce.
A teraz musi odejść.
On, który niszczy i sieje zagładę, musi coś ocalić.
Do diabła, jak mógł wpaść na tak szalony pomysł.
Wziął głęboki oddech, żeby pozbyć się dziwnego kłucia w piersi.
A potem zaśpiewał.
Kiwając się w rytm szumiących delikatnie trzcin, śpiewał zaklęcie ochronne dla Miasta, które uważał za swój dom.
Jaga zamarła z jabłkiem w dłoni.
Sok spływał jej z nadgarstka w dół, aż do łokcia.
A ona stała i słuchała.
Mimo, że nie rozumiała dziwnych słów, to sam głos...
Smutny, pełen bólu i tęsknoty, a jednocześnie budujący jakieś dziwne poczucie bezpieczeństwa i nadziei.
Przeszukiwała wzrokiem brzeg jeziora, trafiła na zarys sylwetki tonącej w zapadającym mroku.
Mężczyzna siedział, obejmując ramionami kolana.
Kiwał się lekko na boki, a wiatr rozwiewał jego włosy.
Jaga miała wielką ochotę pobiec w jego stronę.
Dowiedzieć się kim jest.
Ale wtedy on wstał, a pieśń urwała się gwałtownie.
Dziewczyna z ogromnym żalem wróciła do wrzucania jabłek do kosza.
Pieprz postanowił zajrzeć jeszcze do gospody i zamienić parę słów z panią Gibons.
Dziś kobieta miała wolne i powinien ją zastać za barem.
Nie mylił się.
Uśmiechnęła się na jego widok.
- Jak dobrze, że jesteś, kochaneczku. Czy inni też już wrócili?
- Nie, tylko ja. Zresztą... - Zawahał się. - Zresztą ja tylko przelotem.
- Jak to przelotem? A kto tu porządek zrobi? Albert w stajni siedzi! Ta skryba...
Demon westchnął.
- Właśnie dlatego muszę się tym zająć.
- To dobrze. - Poklepała go po policzku i nalała gorącego kakao. - To bardzo dobrze, kochaneczku.
Demon w milczeniu pociągnął z kufla.
Westchnął.
Nikt nie podawał takiego kakao jak pani Gibons.
- Nie wiem kiedy się zobaczymy. - Powiedział posyłając jej ciepłe spojrzenie znad kufla.
- Nie rozumiem.
- Muszę z nimi iść.
- Z nimi... - Oczy starszej kobiety rozszerzyły się.
Zdzieliła demona ścierką.
- Oszalałeś?!
Pieprz uśmiechnął się lekko.
- Muszę z nimi iść, inaczej ucierpi Miasto, Gryfy.
- Ale... ale co to bez ciebie będzie? - Pani Gibons załamała ręce.
- Z panią jako gospodynią, poradzą sobie bez dwóch zdań. - Błysnął kłami unikając nadlatującej ścierki.
- Teraz pomaga mi najstarsza córka. - Pani Gibons dyskretnie otarła kąciki oczu. - Na szkołę chce zapracować.
- Na szkołę?
- Zamarzyło jej się healerką zostać. - Prychnęła pani Gibons.
- To niedobrze? - Demon dopił kakao i z żalem odstawił kufel.
Kto wie, czy nie ostatni.
- Ty wiesz, co tam się wyprawia, w tej szkole? - Pokręciła głową starsza kobieta.
- Przecież jeśli to pani córka, to na pewno jest rozsądna. A jeśli chce się uczyć, to czemu nie miałaby tego robić?
- Najpewniej dlatego, że to kosztuje majątek.
Demon uśmiechnął się chytrze.
Postawił na stole pękatą sakiewkę.
- Jeśli tu wrócę, będzie mi winna przynajmniej jedno porządne poskładanie po misji.
Pani Gibons wpatrywała się w milczeniu w siedzącego przed nią mężczyznę.
Kiedy przekrzywił głowę, jego czarne, krzywe kosmyki zasłaniały łagodne, czekoladowe oko.
A jednak był demonem.
Złem, jak mówią.
Pomiotem, jak go nazywa Jaga.
Jaga, która teraz pójdzie do szkoły.
Pójdzie i nigdy nie dowie się, kto za to zapłacił.
Kto się teraz nimi zaopiekuje?
Kto zadba o wszystko?
- Karasu da sobie radę. - Powiedział cicho Pieprz, a potem rozpłynął się w powietrzu.
Pani Gibons wysmarkała się w ściereczkę.
Szedł powoli w stronę Świątyni.
Nie było po co się spieszyć.
Pod nogami przemknął mu biały kot.
Pieprz zatrzymał się i przykląkł na brukowanej uliczce.
Czębril patrzyła w stronę Miasta.
Nad jej głową szumiały liście.
Wysłannicy Zakonu nadal kręcili się po okolicy.
Rzuciła niechętne spojrzenie w stronę piekącej się nad ogniskiem ryby.
Zabiłaby za kawałek chleba czy dobrą sałatkę.
No ale należało zachować ostrożność.
Nie mogli jej zobaczyć, bo zbyt łatwo połączyliby fakty.
Póki co Edward był bezpieczny z dala od Miasteczka.
Miała nadzieję, że Gryfy wrócą już po wyjeździe Zakonników.
Z ciężkim westchnieniem schowała się w głąb lasu.
Jaga maszerowała szybkim krokiem przez ciemne uliczki.
Przez dziwnego śpiewaka straciła sporo czasu i teraz musiała wracać grubo po zmroku.
Zwykle nie było się czym przejmować, jednak inaczej sprawy się miały, gdy w mieście gościli cygańscy kupcy.
Wtedy lepiej było nie pałętać się po ciemku.
Zwłaszcza jeśli było się młodą dziewką czy bogatym kupcem.
Poprawiła kosz trochę zbyt nerwowym ruchem.
Śliska od rosy wiklina zsunęła się po miękkiej tkaninie jej sukienki.
Kosz upadł na ziemię, jabłka potoczyły się na wszystkie strony.
Jaga zaklęła.
Szybko skoczyła w kierunku rozsypanych owoców.
- Może pomóc? - Od ściany jednego z domów oderwał się chudy wyrostek.
Dziewczyna zacisnęła zęby i postanowiła zignorować podejrzanego typa.
- Kolega grzecznie zapytał, czy nie potrzebna ci pomoc. - Drugi mężczyzna był gruby i miał czarną, potarganą brodę.
Jego sprośne spojrzenie przyprawiało o mdłości, prześlizgiwało się nachalnie po klęczącej dziewczynie.
Chudzielec zarechotał głupkowato.
- Nie chce z nami gadać, taka ważna panienka z miasta. - Splunął, kopiąc jedno z jabłek.
Owoc odbił się od ziemi i trafił klęczącą Jagę w ramię.
Posłała chłopakowi wściekłe spojrzenie.
Tłusty brodacz złapał ją za ramię i brutalnie pociągnął do góry.
- Zdaje się, że nie uczą was tutaj manier. - Chuchnął jej w twarz zgniłym oddechem.
Szarpnęła się i wymierzyła mu potężnego kopa w piszczel.
Cygan zasyczał wściekle i brutalnie potrząsnął dziewczyną.
Jaga poczuła strach.
Dotarło do niej, że nie ucieknie.
Chudzielec doskoczył do niej i wykręcił jej boleśnie drugie ramię.
Pieprz szedł leniwym krokiem w stronę Świątyni.
W uliczce prowadzącej na rozległy przed świątynny plac dostrzegł jakieś zamieszanie.
Ziewnął.
Co go to właściwie obchodzi?
Ledwo to pomyślał, a pod nogami wylądowało mu jabłko.
Demon przez dłuższą chwilę gapił się z niedowierzaniem na czerwony owoc.
- To jakiś żart. - Mruknął schylając się.
Zerknął w bok.
Dokładnie w chwili, gdy z głowy szarpanej dziewczyny zsunął się biały czepek.
Rudozłote, puszyste włosy rozsypały się po jej plecach i ramionach.
Było ich mnóstwo.
Falowały.
Słabe płomyki okolicznych latarni rozbłysły ognistymi refleksami w bujnej czuprynie.
Pieprz zagapił się.
Ocknął się dopiero, gdy jeden z napastników wziął zamach, żeby uderzyć szamoczącą się dziewczynę.
Strzał był celny.
Nasączone magią jabłko dosłownie wgniotło odrażającego typa w ścianę.
Dziewczyna krzyknęła, a chudzielec zwrócił ku Pieprzowi wystraszoną, szczurzą twarz.
- Powiedz swoim towarzyszom, że mają dokładnie godzinę na opuszczenie Miasta. - Zawarczał demon.
Chudzielec nie zamierzał się kłócić.
Nie z olbrzymim wojownikiem, którego oczy płonęły gniewem, a w dłoni tlił się fioletowy płomień.
Zwiał, nie pozostawiając Pieprzowi szansy na zmianę zdania.
Demon sięgnął po rozsypane owoce.
- Zostaw. - Syknęła dziewczyna.
Cofnął dłoń i spojrzał na nią.
Kilkoma nerwowymi ruchami skręciła włosy i upchnęła je pod czepek.
Posłała mu pełne niechęci spojrzenie.
Wściekłe, zielonożółte oczy.
A on tkwił schylony jak idiota i nie mógł oderwać od niej wzroku.
Kiedy odwróciła się i zaczęła zbierać owoce, powoli odzyskał równowagę.
- Nie ma za co. - Mruknął odwracając się na pięcie.
- Chyba żartujesz. - Parsknęła pogardliwie.
Zatrzymał się.
Nie miał pojęcia, o co właściwie miała pretensje.
- Wściekasz się, bo przerwałem ci udaną randkę? - Spojrzał na nią z rozbawieniem.
- Jesteś odrażający. - Splunęła.
Demon czuł jej wściekłość.
Nienawiść.
Wziął głęboki oddech.
Z jakiegoś powodu ta dziewczyna pałała do niego czystą nienawiścią.
Interesujące.
Przyjrzał jej się uważniej.
Nie, na pewno nigdy wcześniej jej nie widział.
Tymczasem Jaga pozbierała owoce i dźwignęła kosz, opierając go o biodro.
- Pomogę ci. - Zrobił krok w jej stronę.
- Zbliż się, a zacznę wrzeszczeć.
- Dziwne, że wcześniej nie przyszło ci to do głowy.
- Wcześniej nie miałam do czynienia z potworem.
- Ciekawa interpretacja. - Błysnął kłami. - Widać zupełnie niepotrzebnie się mieszałem.
- Pewnie. -Syknęła z odrazą. - Poradziłabym sobie sama! A tobą zajmą się Zakonnicy. Mogłeś nie wracać.
Pieprz przewrócił oczami.
Sam nie wiedział dlaczego, ale bawiła go ta nienawiść.
Dziewczynę przepełniała pasja.
Jej oczy płonęły.
- Zaprowadź mnie do nich.
Jaga odwróciła się gwałtownie.
Zaryzykowała, spojrzała mu prosto w oczy.
Szybko tego pożałowała.
W czekoladowym spojrzeniu nie było ani złości, ani chłodu, ani cienia bezwzględności.
Ale oczywiście miała przed sobą demona.
Nie była głupia.
Dużo się nasłuchała.
- Sam nie trafisz? - Zapytała złośliwie.
- Właśnie przeszła mi ochota na samotne spacery. - Jeden z kącików ust demona zadrgał.
Patrzył na nią zachłannie.
Jakby na zapas.
Poczuła się nieswojo.
Powinna iść do gospody.
Spojrzała w kierunku Świątyni.
Z drugiej strony, to była szansa na pozbycie się demona.
Kto wie, czy nie jedyna.
Ale równie dobrze, to może być jakiś podstęp.
Niby dlaczego ten cholerny potwór postanowił pójść z nią grzecznie i oddać się w ręce Zakonników?
Pieprza bawiło jej podejrzliwe spojrzenie.
Zielonożółte oczy wpijały się w niego, płonąc gniewem, a on czuł, że przepadł.
Zawładnęło nim już dawno zapomniane uczucie.
Ta świadomość rozbawiła go jeszcze bardziej.
Musiał zidiocieć do reszty, żeby teraz choćby pomyśleć o takich rzeczach.
Potrząsnął głową chcąc przerwać dziwny czar.
To na pewno wina mocy Najwyższego.
Wzmożone odczuwanie.
Kłębiące się emocje.
Wyprostował się odrywając spojrzenie od dziewczyny, przeniósł je na górującą nad nimi Świątynię.
- W porządku. - Podjęła nagle decyzję.
Odstawiła kosz na ziemię i szybko rozwiązała brązowy sznurek, którym była przepasana.
Zręcznie zawiązała pętle i rzuciła ją Pieprzowi.
Demon roześmiał się serdecznie.
Grzecznie założył pętle na szyję.
Jaga zapatrzyła się.
Cholerny demon był przystojny.
A kiedy się śmiał...
Dość.
Ze złością szarpnęła za sznurek.
- Ma być cały czas naprężony. - Zastrzegła. - Nie zbliżasz się.
Skinął głową.
- I weź koszyk, nie mam zamiaru go targać pod górkę. - Posłała mu złośliwy uśmiech.
- Jeszcze jakieś życzenia, o pani?- Zadrwił Pieprz z łatwością unosząc koszyk jabłek.
Jabłka, przewrócił oczami.
- Znikaj do swojej piekielnej nory i nigdy nie wracaj?
- Hm, uprzejmie odmawiam.
Naprężony sznurek stwarzał takie możliwości, że Pieprz z dziką ochotą dałby się na nim zaprowadzić i na koniec świata.
Idąca przed nim dziewczyna nie miała pojęcia, że demon bezczelnie gapi się na jej rozkołysany tyłek.
Z przyjemnego stanu rozmarzenia wyrwało go mało subtelne walenie do świątynnych drzwi.
- Kogo tam niesie po nocy? - Usłyszeli niezadowolony głos brata Matta.
Kapłan otworzył drzwi i stanął jak wryty.
- Ty. - Sapnął, wbijając palce we framugę.
Nagle zrobiło mu się słabo.
- Ja. - Zgodził się Pieprz. - Nie w porę, ojczulku? - Zadrwił i wtedy dziewczyna sprzedała mu kopa w kostkę.
Przełknął przekleństwo.
Mnich zbladł jeszcze bardziej.
- Bardzo nie w porę, to katastrofa, Zakon...
- Zabierze go i będzie spokój. - Weszła mu w słowo dziewczyna.
Ojciec Matt jakby dopiero teraz ją zobaczył.
- Na bogów, Jarogniewo, co ty tu robisz?
Pieprz przyjrzał się dziewczynie z nowym zainteresowaniem.
- Jarogniewa.
- Zamknij się. - Poradziła mu, a potem jakby zreflektowała się.
Dygnęła przed mnichem i podała mu sznurek.
Ojciec Matt patrzył na nią osłupiały.
- To jakiś żart? - Posłał Pieprzowi zdziwione spojrzenie.
- Nie, dlaczego? Ta nieustraszona Jarogniewa wzięła mnie do niewoli.
Demon miał tak poważną minę, że dziewczyna z trudem powstrzymała się, żeby nie parsknąć śmiechem.
Nagle, nie wiedzieć czemu, zaczęła ją bawić ta cała absurdalna sytuacja.
Mnich gapił się na nich, jak na szaleńców.
- Wiesz, że są tu wysłannicy Zakonu?
- Wiem.
- A wiesz, że właśnie podpisali papiery, świadczące o tym, że na okolicznych terenach nie przebywa żaden demon?
- A to niespodzianka. - Pieprz uśmiechnął się krzywo.
- Zabieraj się stąd i nie wracaj przez kilka dni.
Jaga otworzyła i zamknęła usta.
- Przecież... - Zaczęła słabo.
Demon wpatrywał się w kapłana z wyraźnym rozbawieniem.
- A co będzie, jeśli dowiedzą się, że mnie puściłeś?
- To moje zmartwienie. Teraz ważniejszą sprawą jest ostrzeżenie Sir Selera.
- Jak możesz na to pozwalać, kapłanie? - Dziewczyna z trudem panowała nad wybuchem złości.
- Dziecko, to są sprawy, których nie zrozumiesz...
- Co tu się dzieje? - Z ciemnego korytarza wyjrzał Scarfer.
- Nic, nic, synu. - Powiedział szybko mnich, jednocześnie mordując Pieprza i Jagę wzrokiem.
- Wprost przeciwnie. - Zaprotestował Pieprz. - Właśnie zeżarłem waszego Najwyższego, a Ojciec Matt... - demon z rozbawieniem
spojrzał na sznurek w dłoni mnicha. - mnie złapał.
Mina wysłannika Zakonu była bezcenna.
Minęła dłuższa chwila, zanim odzyskał zdolność ruchu.
- Bracia! - Wrzasnął w głąb korytarza.
- Coś ty narobił? - Szepnął ze zgrozą mnich Matt.
- Porządek, ojczulku. - Uśmiechnął się łagodnie Pieprz, a potem wyminął przestraszonego mnicha i ruszył w stroną Scarfera.
Wysłannik Zakonu cofnął się gwałtownie, dopóki nie wpadł na nadbiegających towarzyszy broni.
- Co tu się dzieje? - Zapytał rudobrody.
- To demon! - Scarfer wyciągnął oskarżycielsko palec w stronę Pieprza, który uśmiechnął się paskudnie.
- Dobry wieczór. - Przywitał się grzecznie, przekrzywiając lekko głowę.
Karasu przekroczył bramę Miasta.
Z przyjemnością wciągnął głęboko powietrze.
Dobrze było wrócić do domu.
Czarodziejka wyminęła go szybkim krokiem i ciągnąc za sobą druida, pognała w stronę siedziby.
Jasny, Hajmidal i Draco, śpiewając wesoło, potoczyli się w stronę łaźni.
Seler i Marcelina zatrzymali się niepewnie przy dowódcy.
Orety żywo tłumaczył Brzozie i Legglę sposób działania nowej mikstury do eksplodujących strzał.
Minęli ich kierując się w stronę siedziby gildii.
Róża ze smętną miną podreptała do domu healerek.
- Myślicie, że już po wszystkim? - Zapytał cicho Seler.
- Pojechali. - Za jego plecami rozległ się głos Czębril. - Możesz mi wyjaśnić, co tu się właściwie dzieje?
- Zaraz. - Westchnął Karasu.
Przez krótką chwilę miał nadzieję, że to wszystko jednak nieprawda.
Że ten obłąkany demon znajdzie jakieś inne wyjście z tej patowej sytuacji.
Od strony Świątyni nadbiegał brat Matt.
- Karasu! - Zamachał laską. - Musimy porozmawiać.
- Witamy w domu. - Mruknął ponuro dowódca Gryfów.
Seler poklepał go po plecach.
Marcelina nie przestała miętosić amuletu ochronnego.
Postanowiła nie oddalać się od Karasu.
Jeśli Pieprz zechce urwać jej głowę, będzie musiał to zrobić w obecności dowódcy.
Nie żeby miało go to jakoś powstrzymać, ale mimo wszystko...
Jasno oświetloną salę wypełniał wesoły gwar.
Stoły uginały się od rozmaitych potraw.
Placki i podpłomyki z różnego rodzaju zboża, miękkie, puchate bułeczki i chrupiące chleby.
Dziesiątki mięsiwa, wędzonego, pieczonego czy duszonego w aromatycznych ziołach.
Gęste zupy i smakowicie pachnące buliony.
Soczyste owoce i słodkie wymyślne desery.
Mocne trunki lały się strumieniami, a rozochoceni wojownicy świętowali zwycięstwo.
Czarodziejka, zmuszona przez przymilne nalegania i pełne zachwytu prośby, siedziała na jednym z trzech honorowych miejsc.
Obok niej wesoły Oktawus z czerwonym nosem, wychylał kolejny puchar.
Druid wsuwał pieczone ziemniaki, a zastępca, zrezygnowawszy z miejsca obok dowódcy, pławił się w towarzystwie pięknych dziewczyn.
Jasny, Drako i Orety, wesołymi wrzaskami wtórowali zawodowym grajkom.
Morskie Smoki nie pozostawały w tyle.
W ogólnym radosnym zgiełku, nawet Marcelina i Padalec świetnie się bawili.
Karasu, mimo trapiącego go problemu Pieprza, też się szybko rozchmurzył.
Muffinka wepchnęła do ust kolejnego ptysia i omiotła biesiadników sceptycznym spojrzeniem.
- Co tak łypiesz? - Zainteresowała się wesoło Vanisz, smarując kolejny podpłomyk gruba warstwą czekoladowego kremu.
W końcu dała sobie spokój z dodatkami i sięgnęła po łyżkę.
Po co komu jakieś imitacje chleba?
- Zastanawia mnie brak naszego ulubionego demona.
Wojowniczka szybko otaksowała tłum.
Chociaż miała pewność, że gdyby Pieprz był na uczcie, na bank nie musiałaby go szukać wzrokiem.
Ale rycerza faktycznie nie było.
- Pewnie przyczłapie później. - Zbagatelizowała problem.
Czarodziejka zawierciła się niespokojnie.
Jakoś nie podzielała obojętności Vanisz.
- Co tam dziewczynki? - Róża bezceremonialnie wepchnęła się, potrącając Muffinkę i rozchlapując przy okazji trochę wina.
Ptyś przewrócił oczami.
- Próbowałyście, tego wina z róży? Niesamowite.
- Nie każdy lubi się alkoholizować na wejściu. - Burknęła Vanisz, zlizując krem z ozdobnej łyżeczki.
Healerka odpowiedziała jej pogardliwym prychnięciem.
- Byłaś u Pieprza? - Spytała cicho czarodziejka.
Róża popatrzyła na nią nieprzytomnie.
- Oszalałaś? - Parsknęła w kieliszek. - Nawet jakbym znieczuliła się całym tym winem, nie mam zamiaru iść do tego obłąkańca.
- To zdaje się twoja praca, nie? - Zauważyła złośliwie Vanisz.
Róża nadęła się i postanowiła poszukać bardziej rozrywkowego towarzystwa.
- Przesadzasz. - Wzruszyła ramionami wojowniczka. - Ser Selerka też nie ma i Legglę zaginął, a ty już snujesz jakieś teorie.
Czarodziejka wbiła widelczyk w eklerkę.
Może i racja.
- Zjadłem mięso. - Pochwalił się druid, wymachując pucharkiem.
- Brawo? - Parsknęła czarodziejka.
Dryblas z zadowoleniem rozparł się na oparciu i pogładził po brzuchu.
- Właściwie, to ja mogę już iść spać.
Vanisz roześmiała się.
Ptyś rzucił w Ziemniaka winogronem.
Do Karasu przysunęła się smukła królewna.
- Zdaję się, że masz pusty kielich. To niedopuszczalne, żeby zabrakło wina dla tak znakomitego wojownika.
Dowódca Gryfów, zamrugał, wyrwany gwałtownie ze swoich rozmyślań.
Jasne, bursztynowe oczy wpatrywały się w niego wyczekująco.
Właściwie to nie lubił wina, ale w tej chwili za nic by się do tego nie przyznał.
Seler zbierał się w sobie.
Stał pod drzwiami pokoju elfa.
Przyszedł tu jako healer.
Przynajmniej tak sobie wmawiał.
I właściwie całkiem dobrze mu szło, ale kiedy już miał zapukać, nagle stracił całą pewność siebie.
Do jasnej cholery.
On, jeden z Najwyższych, zachowuje się jak jakiś szczeniak.
Po raz pierwszy, od bardzo dawna, poczuł złość.
Sięgnął dłonią w stronę drzwi, które właśnie w tym momencie otworzyły się gwałtownie.
Stojący w nich elf nie wyglądał za dobrze.
Był blady, a po jego czole spływał pot.
Mimo to, na widok stojącego w progu Selera, w jego pustych oczach błysnęła czujność.
- Przyszedłem sprawdzić, czy mogę ci jakoś pomóc. - Mruknął Seler w stronę ściany.
- Doprawdy? - Rzucił łucznik ze złośliwym uśmiechem.
- Nie wyglądasz najlepiej, mikstura Orety...
Umilkł pod wpływem spojrzenia elfa, który gestem zaprosił go do środka.
Łucznik poruszał się sztywno, a prawe ramię mocno przyciskał do piersi.
Seler przywołał się do porządku.
Sięgnął do sakiewki.
Ostrożnie wyciągnął z niej piękny medalion.
Ogromny szafir zalśnił głębokim granatem.
Rycerz skłonił głowę i przymknął powieki, a potem zaczął recytować.
Dziwna mowa, pełna miękkich słów odbijała się echem po pokoju.
Zdawała się płynąc w powietrzu, otulając każdy przedmiot.
Kiedy Rycerz nagle urwał, elf poczuł dziwną pustkę.
Przez ten krótki moment zapomniał o bólu, który teraz wrócił ze zdwojoną siłą.
Łucznik usiadł ciężko na łóżku.
Seler tymczasem założył medalion.
Uśmiechnął się niepewnie.
Jego złote włosy poruszył jakiś niewidzialny podmuch.
Elf zamrugał i odwrócił wzrok.
W tym rycerzu było zdecydowanie coś niepokojącego.
- A teraz pokaż mi bark. - Powiedział cicho healer.
Pieprz zamknął drzwi i osunął się po nich na podłogę.
Splunął krwią.
Powinien wiać do Nawiedzonego Lasu.
Nie miał siły.
Oparł policzek o zimną, kamienną posadzkę.
Nie mógł oddychać.
Nie miał siły.
Ale to nie ból był najgorszy.
Zmiażdżyła go świadomość własnej głupoty.
Dał się podejść, jak idiota.
Walczył, żeby nie myśleć, co mogło stać się z Grzechami.
- Długo masz zamiar użalać się nad sobą? - Z morza bólu wyrwał go znajomy, złośliwy głos.
- Dobij mnie. - westchnął ciężko demon.
- Gdybym tylko mógł. - Pokój wypełnił jadowity śmiech.
Potem Pieprz, brutalnym kopniakiem, został przywołany do porządku.
Kiedy skończył rzęzić i pluć krwią, otarł załzawione oczy i spojrzał niechętnie na swojego oprawcę.
Stał przed nim szczupły chłopiec, o mlecznobiałych sięgających ramion włosach.
Jego niesamowicie niebieskie oczy płonęły wściekłością.
Był piękny.
- Śnieżynka... - Pieprz spróbował się uśmiechnąć, ale nic z tego nie wyszło.
- Spierdalaj. - Syknął chłopiec rzucając się na demona.
Złapał go za gardło i potrząsnął.
Pieprz jęknął.
Bez większego wysiłku zepchnął go z siebie i z pomocą ściany odzyskał pozycję pionową.
Białowłosa istota patrzyła na niego spode łba.
- Niedobrze mi. - Poskarżył się demon.
- Bardzo mnie to cieszy.
Pieprz wziął kilka głębszych oddechów.
Zawył.
Tymczasem białowłosy chłopiec wskoczył na łóżko.
Przeciągnął się z wyraźną przyjemnością.
Na widok miny demona parsknął śmiechem.
- Siedziałem w tej pierdolonej klatce ponad ćwierć wieku.
Pieprz na wszelki wypadek postanowił nie komentować.
Nawiedzony Las.
Ale najpierw musi dorwać Selera.
- Nudzę cię? - Niebieskie oczy zmrużyły się niebezpiecznie. - Nigdy nie należałeś do rozmownych, ale do jasnej cholery, chyba należy mi się chociaż jakieś pierdolone "przepraszam".
Pieprz parsknął i zaraz tego pożałował.
- Śnieżynka, dobrze wiesz, że...
- Dobra, zamknij się. - Chłopiec zasyczał niczym wściekły kot. - Powiedz mi lepiej, co masz zamiar zrobić? W ogóle, co ty odstawiasz, Aeszma? Co to za pieprzona szopka? - Rozejrzał się z niesmakiem dookoła.
Demon machnął ręką.
- Naprawdę myślałem, że jesteście bezpieczni.
- Kogo ty, kurwa, chcesz oszukać? - Twarz chłopca wykrzywił z wyjątkowo złośliwy uśmiech. - Ty wtedy nie myślałeś. A już na pewno nie właściwym narządem. Miałeś nas gdzieś.
Pieprz nie mógł nie przyznać mu racji.
Musiał wszystko poskładać do kupy.
Zapłacą mu za to.
Wszyscy.
- Więc? - Zainteresował się chłopiec, obserwując, jak Pieprz sięga do klamki.
Przysiągłby, że ten ledwo żywy, okrwawiony i sponiewierany wojownik stanowi zaledwie marny cień jego dawnego króla.
Ale potem trafił na jego spojrzenie.
Dobrze znane, przepełnione dzikim płomieniem.
Poczuł dreszcz ekscytacji.
Tak, może i zostali pokonani, ale to była tylko chwilowa porażka.
Zło będzie istniało zawsze i żaden cholerny Zakon tego nie zmieni.
Dziewczyna patrzyła z niesmakiem na wysłannika Zakonu.
Panoszył się po Miasteczku z ważną miną.
Krok w krok dreptała z nim ta odrażająca istota.
- Żeby tak dachówki wam pospadały na te puste łby. - Rzuciła życzliwie Jaga i przemknęła w stronę stajni.
Albert siedział w samym środku świeżo zbitego boksu.
Jego spojrzenie, nieprzerwanie od trzech dni, wyrażało niedowierzanie zmieszane z pogardą.
- Przyniosłam ci czekoladowe ciasto. - Zachęciła go dziewczyna, ale obrażony zwierzak nawet na nią nie spojrzał.
Za to ona z wyraźną złością patrzyła na spełniający wszelkie normy uwiąz, którego nie byli w stanie odczepić.
Próbowali.
I to nie jeden raz.
Nawet kowal był bezsilny.
Pewnie brat Matt dałby radę, ale nikt nie kwapił się, żeby zapytać.
Pani Gibons, niejako na pocieszenie, piekła coraz to nowe ciastka, jednak obrażony gryf, nawet nie myślał o jedzeniu.
- Wszystko przez tego cholernego demona. - Syknęła ze złością Jaga.
Albert zmrużył złote oczy i kłapnął dziobem.
Najwyraźniej nie podzielał jej zdania.
Odwróci się do niej tyłem i zwinął w kłębek na sianie.
Dziewczyna westchnęła i zostawiła ciastka w nieoheblowanym żłobie.
Wychodząc ze stajni weszła prosto na Scarfera.
Zmierzył ją tym tępym, maślanym spojrzeniem, ale zaraz odchrząknął i zebrał się w sobie.
- Czego tam szukasz?
- A co cię to obchodzi?
- Zwracasz się do wysłannika Zakonu. - Upomniała ją skryba.
- Zwracam to do wiadra, jak mi coś zaszkodzi. - Powiedziała z odraza Jaga i wyminąwszy ich ruszyła w stronę siedziby gildii.
- Bezczelna. - Skwitowała Noim, kreśląc coś na arkusiku.
- Obawiam się, że będę zmuszony opuścić jutro to urokliwe miejsce. - Powiedział Scarfer odprowadziwszy wzrokiem smukłą pomoc kuchenną.
- Jutro? - Zdziwiła się skryba, gwałtownie przestając notować. - A co z demonem?
- Tak po prawdzie wysłano mnie tu nie tylko w tej sprawie.
Dziewczynka nerwowo poprawiła okulary i zachłannie nastawiła uszy.
Wysłannik Zakonu uśmiechnął się lekko.
Skrzyżowawszy ręce za plecami, ruszył leniwym krokiem w kierunku świątyni.
Seler maszerował żwawo korytarzem.
Teraz mógł z czystym sumieniem dołączyć do uczty.
Nie dotarł nawet do zakrętu, kiedy coś go wciągnęło do pokoju.
Wszelkie próby protestu umarły, zduszone upiornym spojrzeniem Pieprza.
- Siadaj. - Rzucił mało życzliwym warknięciem.
Rycerz z lekkim ociąganiem usiadł na krześle.
- Pamiętasz o czym rozmawialiśmy?- Zapytał demon świdrując go przenikliwym spojrzeniem.
Na łóżku leżał kot.
Śliczny, biały jak śnieg.
Z uroczym różowym noskiem i pięknymi, niebieskimi oczami.
Kiedy człowiek na niego patrzył, marzył o zatopieniu palców w tym mięciutkim futerku.
- To twój kot? - Spytał zupełnie bezsensu Seler.
- Można tak powiedzieć. - Błysnął kłami Pieprz.
Zaschnięta krew zmieniła jego twarz w upiorną maskę.
Nie żeby wcześniej nie był demoniczny.
Rycerz nie mógł oderwać oczu od kota.
Czuł niepokój.
- To nie jest kot... - Zaczął powoli.
- Punkt dla ciebie, pierzasty.
Kształty kota rozmyły się i w jego miejscu pojawił się białowłosy chłopiec.
Seler zerwał się z krzesła, które z hukiem wylądowało na kamiennej posadzce.
Pieprz uśmiechnął się złośliwie.
- To jest...
- Blik, Grzech Drugi, Duch Żądzy, bynajmniej nie do twoich usług. - Skłonił się lekko chłopiec.
Zgrabnie zeskoczył z łóżka i obszedł Selera przyglądając mu się uważnie.
Wyższy o dwie głowy rycerz był blady jak ściana.
- Widzisz, drogi Selerku, okazuje się, że Zakon, to jednak banda kłamliwych skurwysynów. - Pieprz przysiadł na brzegu stołu i świdrował Najwyższego wyjątkowo nieprzyjaznym spojrzeniem.
Co ty nie powiesz, miał ochotę odpowiedzieć rycerz, ale powstrzymał się.
- W twierdzy zaproponowałeś mi amnestię. - Powiedział zamiast tego Seler.
Demon odpowiedział skinieniem głowy.
- Nie da się ukryć, że obaj siedzimy w gównie po uszy. Ty możesz zwinąć żagle i znowu się ukrywać.
- A ty? - Wszedł mu w słowo blondyn.
Białowłosy chłopiec bawił się płomieniem świecy.
Obserwował rycerza spod półprzymkniętych powiek.
- A on musi pokazać tym zadufańcom, że władcy demonów nie gra się na nosie.
Seler zmrużył oczy.
- Masz zamiar zaatakować Zakon?
Odpowiedzią był wyjątkowo zły uśmiech na twarzy demona.
- Oszalałeś? - Zdenerwował się Seler.
- Nigdy nie byłem normalny. - Wzruszył ramionami Pieprz.
- Przecież ty ledwo stoisz na nogach. Jakimi cudem masz zamiar dostać się do siedziby? A co tu mówić o jakiejkolwiek walce? Co ja plotę. - Rycerz złapał się za głowę. - Jakiej walce?
To jest siedziba Najwyższych! Rozumiesz? Masz...
- Ja pierdolę, przestań histeryzować. - Niebieskie oczy patrzyły na Selera z niesmakiem.
- Nie przeklinaj. - Pouczył go odruchowo rycerz, czym rozśmieszył chłopca do łez.
Im bardziej chłopiec się śmiał, tym bardziej rósł jego cień.
Najwyższy ze zgrozą wpatrywał się w kłęby mroku skradające się po ścianie.
I nagle roześmiana buzia chłopca zmieniła się w oślizgłą, pokrytą gnijącym mięsem czaszkę.
Pokój niemal w całości wypełniła odrażająca, ociekająca krwistym śluzem bestia.
Sam jej wygląd wystarczył, żeby zmrozić krew w żyłach największych śmiałków, a co dopiero moc, która zaczęła wirować po pokoju.
Przytłaczająca żądza.
Chęć zabijania.
Zadawania cierpienia.
Silna potrzeba rozrywania na strzępy i nurzania się w bólu innych.
Seler padł na kolana przyciskając pięści do skroni.
- Śnieżynka, przestań się popisywać. - Mruknął Pieprz, krzyżując ramiona na piersi.
Połamane żebra zaprotestowały boleśnie.
Piekielna bestia rozwarła upiorną paszcze i zaryczała demonowi prosto w nos.
Czarnowłosy zupełnie się nie przejął.
Leniwym ruchem wyciągnął z szuflady garść żelkowatych misiów.
Powietrze w pokoju zgęstniało, a potem w miejscu bestii z suchym trzaskiem pojawił się chłopiec.
- Owocowe?! - Wrzasnął, łapczywie rzucając się na przysmak.
Wpakował sobie dwa misie do buzi, a na jego twarzy pojawił się błogi uśmiech.
- Kocham cię, Smołek. - Powiedział słodkim głosikiem i walnął się na łóżko żując żelki z wyraźna przyjemnością.
Seler obserwował całą scenę wytrzeszczonymi oczami.
Powoli zaczynało do niego docierać, że już może oddychać.
Demony.
Całe życie na nie polował.
Uczono ich, że są czystym złem.
Nieprzewidywalne, kapryśne, egoistyczne.
Gotowe siać zniszczenie, bo akurat taka ich naszła ochota.
Nie ma w nich krztyny uczuć.
Żadnej nadziei.
Samo zło.
Jeśli wierzyć tym wszystkim opowieściom, czyste zło, zwane Śnieżynką nie powinno rezygnować z krwawej rzezi w zamian za garść żelek.
Rycerz klapnął ciężko na podłogę.
Pieprz odchrząknął.
- Musisz pamiętać, że Śnieżynka nie grzeszy cierpliwością.
Białowłosy chłopiec parsknął śmiechem.
- A ty nie grzeszysz rozumem.
- Wal się.
- Spierdalaj.
Seler postanowił się wtrącić.
- Co tam, panie święty? - Niebieskie oko łypnęło na niego z niechęcią.
- Chciałem się dowiedzieć, jakim cudem twoje samobójstwo ma nam w czymkolwiek pomóc?
- Pomyśl, przez chwilę. - Czarne oczy patrzyły na rycerza z łagodnym rozbawieniem.
Seler poczuł, że jest zmęczony.
Cholernie zmęczony.
I to nie tylko ostatnią misją, nie.
Wycieńczyło go ciągłe uciekanie, ukrywanie się, maskowanie.
Miał dość.
Wiedział, że ten obłąkaniec ma jakiś sposób, właściwie w tej chwili było mu wszystko jedno czego zażąda.
- Nie mam pojęcia, co zaszło między tobą, a resztą pierzastych idiotów, ale ty sam nie stanowisz zagrożenia dla Gryfów.
Nawet jak przyjdą, to capną ciebie i tyle. Nie będą wyciągać żadnych konsekwencji. Co innego ja.
Oczy demona zapłonęły.
- Ciebie zabiorą, a Miasto i Gryfy odpowiedzą przed Radą czarodziei. - Przytaknął Seler.
Pieprz prychnął lekceważąco.
- Co tam Rada. Banda starych pierdzieli. Obydwaj wiemy, że to tylko figuranci. Jedyną władzę trzyma Zakon.
- Dlatego pchasz się w paszcze lwa. - Rycerz pozwoli sobie na drwinę.- Dlaczego uważasz, że oni z miejsca cię nie zabiją i niby jak ma mi to pom... - Przerwał w połowie zdania, a Pieprz dostrzegł, jak w jasnym spojrzeniu Najwyższego pojawia się zrozumienie, a potem strach.
- Chcesz mojej istoty. - Powiedział cicho.
Pieprz skinął głową.
Seler zerwał się z krzesła.
Ta propozycja była absurdalna.
Miał oddać swoją istotę.
Wszystko to, co sprawia, że był Najwyższym.
Że był sobą.
Osobiste, odnawialne źródło potężnej mocy.
Przecież to niemożliwe, nie można oddzielić istoty...
Białowłosy wciągnął głęboko powietrze.
- Tyle emocji. - Westchnął z rozmarzeniem. - Panna P miałaby używanie.
Pieprz chciał zapytać czy wiadomo, co się z nią stało, ale to nie była pora na takie rozmowy.
Teraz należało załatwić sprawę z Selerem.
Rycerz myślał gorączkowo.
- Jeśli odbierzesz mi istotę, nikt mnie nie wyczuje. Stanę się niewidzialny. Nie będą mogli mnie ścigać. A jeśli chcesz iść do Zakonu, mając moją istotę, wtedy...
- Wtedy będę miał taką moc, że nie zaryzykują. Powiem im, że cię zabiłem, rozumiesz? Będziesz wolny.
- Nie musiałbym uciekać. Tylko, że to niemożliwe. Nawet ty nie jesteś na tyle obłąkany, żeby wierzyć w oddzielenie istoty. Chcesz mnie zabić i oczekujesz, że się na to zgodzę.
W pokoju zapadło milczenie.
Pieprz przyglądał się Selerowi z lekko przekrzywioną głową.
Czarne, pozlepiane krwią kosmyki przesłoniły mu jedno oko.
W ciemnym spojrzeniu migotał szkarłat.
Może to odblask od krwi, a może od ognia piekielnego.
Seler odwrócił wzrok.
Nieoczekiwanie demon roześmiał się.
A potem zacharczał.
Oparł się o krawędź stołu i zmusił do oddychania.
- Naprawdę myślisz, że prowadzilibyśmy tę rozmowę, gdybym chciał cię zabić?
- Wiem, że to co proponujesz, jest niemożliwe. Nigdy nikomu nie udało się oddzielić istoty bez odbierania życia....
...
Jego kroki odbijały się echem po szerokim korytarzu.
Każde uderzenie zdradzało irytację.
Gdzie, u diabła, podziewał się ten łobuz?
Wiedzieli, jak istotna jest kontrola.
Każdy miał świadomość, że tego dzieciaka należy pilnować.
A mimo to, gdzieś im się zawieruszył.
W środku dnia.
- Dor! - Huknął w głąb korytarza, w stronę posterunku zaufanego sługi.
Mordercy na zlecenie i wybitnego czarnoksiężnika.
Pół demona zresztą.
Odpowiedziała mu cisza.
I echo jego kroków.
To już siódmy pusty posterunek.
Siedem sług i zaufanych ochroniarzy.
Trzy potężne demony, jeden ażdacha, dwóch półbogów i jeden demon czarnoksiężnik.
Siły, które byłyby w stanie przejąć niejedną podziemną krainę.
A mimo to przepadły, podobnie jak ten upiorny chłopiec.
Prawa ręka króla podziemi, czarnoksiężnik Frol, przełknął nerwowo ślinę.
Doprawdy niezwykle rzadko zdarzało się, żeby ktoś taki jak on odczuwał strach.
Dziwnym trafem miało to zawsze związek z nieszczęsnym księciem demonów.
Najmłodszym i najbardziej niepokojącym.
Nie natknął się na nikogo, aż do komnaty chłopca.
Skąd w nim przeczucie, że tam należy szukać tego urwisa?
Nie kłopotał się pukaniem.
Drzwi otworzyły się z hukiem.
Na dywanie utkanym z płomieni podziemnej rzeki upiorów, siedział czarnowłosy chłopiec.
Był drobniutki, miał mlecznobiałą skórę i czarne jak węgiel oczy.
Szeptał coś pod nosem turlając po dywanie szklane kulki.
Czternaście kolorowych szkiełek wirowało obijając się o siebie dźwięcznie.
Frol odetchnął z ulga.
- Gdzie jest Dor? - Spytał ocierając pot z czoła.
Chłopiec nie zareagował.
Nucił.
Kapłan poczuł strach.
Tylko raz, był świadkiem tego, do czego zdolne jest to dziecko.
Kiedy podczas jednej z uczt pojawili się nieproszeni goście.
Do końca swoich dni będzie pamiętał, jak ten mały chłopiec bez słowa wystąpił im na przeciw.
Wysłannicy Zakonu.
Pogromcy demonów.
Posłowie.
Najwyżsi.
I on, nie sięgający im nawet do pasa.
Frol pamiętał ciszę jaka wtedy zaległa.
Przesycona niepokojem i lękiem, ciężką i duszącą ciszę.
Widział niepokój w oczach króla.
I ten budzący grozę spokój dziecka.
Dziwnego, wiecznie milczącego chłopca, który nagle zaczął śpiewać.
Nikt nie potrafił powiedzieć, co to była za pieśń.
Jaka klątwa czy zaklęcie.
Wystarczyło jedno mrugnięcie powieki, by omamić ich wszystkich.
Wystarczył mu jeden oddech, by wydusić życie z dwóch aniołów.
Kilka melodyjnych fraz i wysłannicy Zakonu pocięli się własnymi mieczami.
Kapłan otrząsnął się.
Tak, zdecydowanie z tym dzieckiem było coś nie tak.
Incydent w Wielkiej Sali był jedyną okazją, kiedy dane im było usłyszeć jego głos.
Nigdy wcześniej i nigdy potem dziecko nie odezwało się ani słowem.
Początkowo król próbował i prośbą i groźbą, zmusić go do wyjaśnień, ale nic z tego.
Wtedy też podjęto liczne środki ostrożności.
Najwyraźniej jednak przestały być one skuteczne.
Jedna z kulek odbiła się zbyt mocno i wirując poturlała się pod nogi kapłana.
Frol podniósł ją odruchowo.
Przypomniało mu się, jak kiedyś, bardzo dawno temu, grali w nie w szkole czarnoksięstwa.
Ujął kulkę w dwa palce, odnalazł płomień najbliższej świecy, przymrużył jedno oko i zerknął.
W środku zawsze miały takie kolorowe, śmieszne kształty.
Ludzie, od których je kradli, robili je ze szkła.
Czasami w środku zatapiali kwiaty czy inne cuda.
Takie okazy były warte o wiele więcej.
Kapłan zadrżał.
Dotarło do niego na co patrzy.
W kulce nie było kolorowego szkła, czy barwnego kwiatka.
Tkwił tam Dor.
Frol patrzył z niedowierzaniem, na miniaturową postać jednego z największych czarnoksiężników podziemnego królestwa.
- To przecież Dor. - Szepnął słabo. - Coś ty zrobił? Nie, to niemożliwe, to jakieś złudzenie. - Popatrzył na chłopca, który przerwawszy zabawę, przyglądał mu się. Przechylił lekko głowę, a krzywe, czarne pasma spłynęły łagodnie na jedną stronę.
Wyglądał wyjątkowo niewinnie i całkiem nieszkodliwie.
Gdyby Frol nie był wtedy w Wielkiej Sali, nigdy by nie uwierzył, że ten chłopiec zdolny jest do jakiegokolwiek zła.
Teraz jego przesycony strachem umysł, usiłował znaleźć jakieś racjonalne rozwiązanie.
- To nie jest Dor, prawda? - Zapytał, wyciągając kulkę w stronę chłopca.
Głos mu zadrżał.
Czarne spojrzenie przyszpiliło go i studiowało z dziwną fascynacją.
Chłopiec oderwał wzrok od kapłana, zerknął na pozostałe kulki.
Sięgnął po jedną z nich i wyciągnął ją w stronę Frola.
Kapłan całkiem oszołomiony przyjął odruchowo kulkę.
Wirowało w niej coś szkarłatnobrązowego.
Chłopiec wstał i zamknął dłoń kapłana na dwóch szklanych kulkach.
- To jest Dor. - Powiedział głosem z dziwną chrypą przypominającą warkot wilka.
Oczy kapłana wypełnił strach.
Podobnie jak jego umysł i ciało.
Lodowa łapa lęku zamknęła go w śmiertelnym uścisku.
A wtedy chłopiec sięgnął mlecznobiałą dłonią do jego piersi i zanurzył palce w jego niematerialnym wnętrzu, bez najmniejszego trudu wyciągając istotę...
Blik wsparł się na łokciu i wbił rozbawione spojrzenie w Selera.
- Czego was w tym Zakonie uczą. - Przewrócił niebieskimi oczami.
- Granic między dobrem a złem.
- Chciałeś powiedzieć, granic między ich prawdą a życiem. Wy nic nie wiecie.
- Jestem... - Zaczął urażonym tonem Seler, ale białowłosy chłopiec powstrzymał go machnięciem dłoni.
Usiadł wygodnie na łóżku.
- Jeśli wyjedziesz mi tu z jakimś śmiesznym tekstem i mocy Najwyższych, to się chyba posikam.
- Zachowujesz się tak, jakbym nic nie znaczył. Jakby potęga, jaką dysponuję...
Pieprz parsknął rozbawiony.
- Edziu, z całym szacunkiem, ale mieć moc, a posługiwać się mocą, to dwie różne rzeczy. Zaryzykuję stwierdzenie, że zrobię z niej lepszy użytek niż ty.
- Zgodzę się, jeśli mnie nie zabijesz. - Powiedział rycerz mrużąc oczy.
Blik klasnął w dłonie.
Pieprz wstał.
Wbił w Selera łakome spojrzenie.
Najwyższy wyciągnął dłoń.
- To ma być prawdziwy kontrakt.
Białowłosy chłopiec zacmokał z rozbawieniem.
- Patrz pan jaki chytrus.
Demon błysnął kłami i uścisnął rycerzowi rękę.
- Wezmę twoją istotę nie zabijając cię. - Powiedział cicho, patrząc wyczekująco na blondyna.
Seler skinął głową.
- Nie martw się, robię to odkąd skończyłem siedem lat. - Uśmiechnął się Pieprz, a potem zanim rycerz zdążył zareagować wsadził mu dłoń w pierś.
Nad Miastem zapadał zmrok.
Kupcy zwijali stragany.
Przekupki pakowały towary.
Dzieciaki rozbiegały się do domów.
Zapowiadał się spokojny wieczór, przy dobrym trunku, kiedy bramę miasta przekroczyło dwóch nieznajomych.
Strażnikowi machnęli przed nosem papierem ciężkim od pieczęci i nie zwolniwszy, skierowali się prosto w stronę Świątyni.
Brat Matt właśnie miał zamiar zjeść odgrzewany obiad, którego spożycie przerwał mu wcześniej wysłannik Zakonu.
Ledwie wbił nóż w kawałek mięsa, kiedy ktoś załomotał do drzwi.
Stary kapłan mruknął pod nosem, co sądzi o takich wizytach i poszedł otworzyć.
W progu stało dwóch rycerzy w płaszczach Zakonu.
Niech ich szlag. - Pomyślał mało życzliwie brat Matt.
- Przybyliśmy na prośbę Scarfera wysłannika...
- Tak, tak. - Przerwał mu niecierpliwie mnich. - Proszę. Zdaje się, że wasz towarzysz nie stwierdził istnienia demona na terenie Miasta. Mało tego, dzisiaj oznajmił, że jutro zamierza wrócić do Zakonu.
- Owszem. - Zgodził się jeden z rycerzy.
Był wysoki i miał idealnie przystrzyżona, czarną brodę.
- Obecności demona nie stwierdzono, jednak poinformowano nas, że być może przebywa u was jeden z Najwyższych, który złamał śluby.
Brat Matt zatrzymał się gwałtownie.
Rycerze nie chcąc go staranować wpadli na siebie.
Mnich oświetlił ich twarze pochodnią.
Tkwili w ciemnym, wąskim korytarzu.
- Czyście rozum stracili? - Zapytał słabo kapłan. - Najpierw szukacie demona, a teraz zgubił się wam Najwyższy?
- Nie możemy dyskutować z osobami postronnymi o szczegółach misji. - Odarł z godnością właściciel rudej brody.
- Sru tu tu tu majty z drutu. - Burknął pod nosem ojciec Matt i ruszył w stronę komnaty Scarfera.
Jaga odprowadziła jeźdźców niespokojnym wzrokiem.
Niech to wszystko się już wreszcie skończy.
Poprawiła na biodrze wielki kosz i ruszyła w stronę bramy.
Musiała jeszcze narwać jabłek, bo jutro wracają Gryfy, a matka koniecznie chce zrobić jabłecznik.
Pozdrowiła strażników w bramie i ruszyła w stronę gaju nad jeziorem.
Szła szybkim krokiem, nie chcąc wracać po ciemku.
Postawiła kosz na ziemi i zaczęła zbierać najpierw te owoce, które zdążyły opaść.
Nie rozglądała się.
Nie zauważyła, ani nie poczuła niczyjej obecności.
Za to on ją dostrzegł, jak tylko wyszła z bramy.
Nie żeby miało to jakieś znaczenie.
Przez chwilę patrzył, bo poruszała się w sposób miły dla oka.
Ale szybko na powrót zatopił się w swoich myślach.
Siedział tu już kilka godzin.
Na nagrzanym słońcem kamieniu.
Otoczony szuwarami, pozostawał niewidoczny dla tych, którzy nie stali na przeciwnym brzegu jeziora.
On zaś doskonale widział dwóch Zakonników.
Ziewnął.
Wcale nie musiał ich oglądać.
Z nową mocą krążąca w żyłach czuł ich obecność.
Złota siła pozwalała dostrzec więcej.
Poczuć więcej.
Przyjmując istotę Najwyższego miał wrażenie, że stał się w jakiś sposób nagi.
Odsłonięty.
Odczuwał zbyt wiele, świat go przytłaczał doznaniami.
Kiedy zaleczył rany, a jego własna moc odzyskała właściwy poziom i zmieszała się z nową, zrobiło mu się znacznie lepiej.
Ciągle zastanawiał się, czy powinien powiedzieć czarodziejce.
Musiała tu zostać.
Ale czy rozmowa nie odniesie wprost przeciwnego skutku?
Zapatrzył się w zieloną toń, łapiącą ostatnie promyki słońca.
Przymknął oczy.
Czy mu się uda?
Czy jeszcze kiedykolwiek tu wróci?
Spod półprzymkniętych powiek ślizgał się spojrzeniem po dachach domów, po murze, po łąkach.
Czuł dziwny smutek.
Nigdy by się do tego nie przyznał, ale to właśnie tu czuł się szczęśliwy.
W prymitywnej osadzie, pełnej słabych, ludzkich durniów, odnalazł swoje miejsce.
A teraz musi odejść.
On, który niszczy i sieje zagładę, musi coś ocalić.
Do diabła, jak mógł wpaść na tak szalony pomysł.
Wziął głęboki oddech, żeby pozbyć się dziwnego kłucia w piersi.
A potem zaśpiewał.
Kiwając się w rytm szumiących delikatnie trzcin, śpiewał zaklęcie ochronne dla Miasta, które uważał za swój dom.
Jaga zamarła z jabłkiem w dłoni.
Sok spływał jej z nadgarstka w dół, aż do łokcia.
A ona stała i słuchała.
Mimo, że nie rozumiała dziwnych słów, to sam głos...
Smutny, pełen bólu i tęsknoty, a jednocześnie budujący jakieś dziwne poczucie bezpieczeństwa i nadziei.
Przeszukiwała wzrokiem brzeg jeziora, trafiła na zarys sylwetki tonącej w zapadającym mroku.
Mężczyzna siedział, obejmując ramionami kolana.
Kiwał się lekko na boki, a wiatr rozwiewał jego włosy.
Jaga miała wielką ochotę pobiec w jego stronę.
Dowiedzieć się kim jest.
Ale wtedy on wstał, a pieśń urwała się gwałtownie.
Dziewczyna z ogromnym żalem wróciła do wrzucania jabłek do kosza.
Pieprz postanowił zajrzeć jeszcze do gospody i zamienić parę słów z panią Gibons.
Dziś kobieta miała wolne i powinien ją zastać za barem.
Nie mylił się.
Uśmiechnęła się na jego widok.
- Jak dobrze, że jesteś, kochaneczku. Czy inni też już wrócili?
- Nie, tylko ja. Zresztą... - Zawahał się. - Zresztą ja tylko przelotem.
- Jak to przelotem? A kto tu porządek zrobi? Albert w stajni siedzi! Ta skryba...
Demon westchnął.
- Właśnie dlatego muszę się tym zająć.
- To dobrze. - Poklepała go po policzku i nalała gorącego kakao. - To bardzo dobrze, kochaneczku.
Demon w milczeniu pociągnął z kufla.
Westchnął.
Nikt nie podawał takiego kakao jak pani Gibons.
- Nie wiem kiedy się zobaczymy. - Powiedział posyłając jej ciepłe spojrzenie znad kufla.
- Nie rozumiem.
- Muszę z nimi iść.
- Z nimi... - Oczy starszej kobiety rozszerzyły się.
Zdzieliła demona ścierką.
- Oszalałeś?!
Pieprz uśmiechnął się lekko.
- Muszę z nimi iść, inaczej ucierpi Miasto, Gryfy.
- Ale... ale co to bez ciebie będzie? - Pani Gibons załamała ręce.
- Z panią jako gospodynią, poradzą sobie bez dwóch zdań. - Błysnął kłami unikając nadlatującej ścierki.
- Teraz pomaga mi najstarsza córka. - Pani Gibons dyskretnie otarła kąciki oczu. - Na szkołę chce zapracować.
- Na szkołę?
- Zamarzyło jej się healerką zostać. - Prychnęła pani Gibons.
- To niedobrze? - Demon dopił kakao i z żalem odstawił kufel.
Kto wie, czy nie ostatni.
- Ty wiesz, co tam się wyprawia, w tej szkole? - Pokręciła głową starsza kobieta.
- Przecież jeśli to pani córka, to na pewno jest rozsądna. A jeśli chce się uczyć, to czemu nie miałaby tego robić?
- Najpewniej dlatego, że to kosztuje majątek.
Demon uśmiechnął się chytrze.
Postawił na stole pękatą sakiewkę.
- Jeśli tu wrócę, będzie mi winna przynajmniej jedno porządne poskładanie po misji.
Pani Gibons wpatrywała się w milczeniu w siedzącego przed nią mężczyznę.
Kiedy przekrzywił głowę, jego czarne, krzywe kosmyki zasłaniały łagodne, czekoladowe oko.
A jednak był demonem.
Złem, jak mówią.
Pomiotem, jak go nazywa Jaga.
Jaga, która teraz pójdzie do szkoły.
Pójdzie i nigdy nie dowie się, kto za to zapłacił.
Kto się teraz nimi zaopiekuje?
Kto zadba o wszystko?
- Karasu da sobie radę. - Powiedział cicho Pieprz, a potem rozpłynął się w powietrzu.
Pani Gibons wysmarkała się w ściereczkę.
Szedł powoli w stronę Świątyni.
Nie było po co się spieszyć.
Pod nogami przemknął mu biały kot.
Pieprz zatrzymał się i przykląkł na brukowanej uliczce.
Czębril patrzyła w stronę Miasta.
Nad jej głową szumiały liście.
Wysłannicy Zakonu nadal kręcili się po okolicy.
Rzuciła niechętne spojrzenie w stronę piekącej się nad ogniskiem ryby.
Zabiłaby za kawałek chleba czy dobrą sałatkę.
No ale należało zachować ostrożność.
Nie mogli jej zobaczyć, bo zbyt łatwo połączyliby fakty.
Póki co Edward był bezpieczny z dala od Miasteczka.
Miała nadzieję, że Gryfy wrócą już po wyjeździe Zakonników.
Z ciężkim westchnieniem schowała się w głąb lasu.
Jaga maszerowała szybkim krokiem przez ciemne uliczki.
Przez dziwnego śpiewaka straciła sporo czasu i teraz musiała wracać grubo po zmroku.
Zwykle nie było się czym przejmować, jednak inaczej sprawy się miały, gdy w mieście gościli cygańscy kupcy.
Wtedy lepiej było nie pałętać się po ciemku.
Zwłaszcza jeśli było się młodą dziewką czy bogatym kupcem.
Poprawiła kosz trochę zbyt nerwowym ruchem.
Śliska od rosy wiklina zsunęła się po miękkiej tkaninie jej sukienki.
Kosz upadł na ziemię, jabłka potoczyły się na wszystkie strony.
Jaga zaklęła.
Szybko skoczyła w kierunku rozsypanych owoców.
- Może pomóc? - Od ściany jednego z domów oderwał się chudy wyrostek.
Dziewczyna zacisnęła zęby i postanowiła zignorować podejrzanego typa.
- Kolega grzecznie zapytał, czy nie potrzebna ci pomoc. - Drugi mężczyzna był gruby i miał czarną, potarganą brodę.
Jego sprośne spojrzenie przyprawiało o mdłości, prześlizgiwało się nachalnie po klęczącej dziewczynie.
Chudzielec zarechotał głupkowato.
- Nie chce z nami gadać, taka ważna panienka z miasta. - Splunął, kopiąc jedno z jabłek.
Owoc odbił się od ziemi i trafił klęczącą Jagę w ramię.
Posłała chłopakowi wściekłe spojrzenie.
Tłusty brodacz złapał ją za ramię i brutalnie pociągnął do góry.
- Zdaje się, że nie uczą was tutaj manier. - Chuchnął jej w twarz zgniłym oddechem.
Szarpnęła się i wymierzyła mu potężnego kopa w piszczel.
Cygan zasyczał wściekle i brutalnie potrząsnął dziewczyną.
Jaga poczuła strach.
Dotarło do niej, że nie ucieknie.
Chudzielec doskoczył do niej i wykręcił jej boleśnie drugie ramię.
Pieprz szedł leniwym krokiem w stronę Świątyni.
W uliczce prowadzącej na rozległy przed świątynny plac dostrzegł jakieś zamieszanie.
Ziewnął.
Co go to właściwie obchodzi?
Ledwo to pomyślał, a pod nogami wylądowało mu jabłko.
Demon przez dłuższą chwilę gapił się z niedowierzaniem na czerwony owoc.
- To jakiś żart. - Mruknął schylając się.
Zerknął w bok.
Dokładnie w chwili, gdy z głowy szarpanej dziewczyny zsunął się biały czepek.
Rudozłote, puszyste włosy rozsypały się po jej plecach i ramionach.
Było ich mnóstwo.
Falowały.
Słabe płomyki okolicznych latarni rozbłysły ognistymi refleksami w bujnej czuprynie.
Pieprz zagapił się.
Ocknął się dopiero, gdy jeden z napastników wziął zamach, żeby uderzyć szamoczącą się dziewczynę.
Strzał był celny.
Nasączone magią jabłko dosłownie wgniotło odrażającego typa w ścianę.
Dziewczyna krzyknęła, a chudzielec zwrócił ku Pieprzowi wystraszoną, szczurzą twarz.
- Powiedz swoim towarzyszom, że mają dokładnie godzinę na opuszczenie Miasta. - Zawarczał demon.
Chudzielec nie zamierzał się kłócić.
Nie z olbrzymim wojownikiem, którego oczy płonęły gniewem, a w dłoni tlił się fioletowy płomień.
Zwiał, nie pozostawiając Pieprzowi szansy na zmianę zdania.
Demon sięgnął po rozsypane owoce.
- Zostaw. - Syknęła dziewczyna.
Cofnął dłoń i spojrzał na nią.
Kilkoma nerwowymi ruchami skręciła włosy i upchnęła je pod czepek.
Posłała mu pełne niechęci spojrzenie.
Wściekłe, zielonożółte oczy.
A on tkwił schylony jak idiota i nie mógł oderwać od niej wzroku.
Kiedy odwróciła się i zaczęła zbierać owoce, powoli odzyskał równowagę.
- Nie ma za co. - Mruknął odwracając się na pięcie.
- Chyba żartujesz. - Parsknęła pogardliwie.
Zatrzymał się.
Nie miał pojęcia, o co właściwie miała pretensje.
- Wściekasz się, bo przerwałem ci udaną randkę? - Spojrzał na nią z rozbawieniem.
- Jesteś odrażający. - Splunęła.
Demon czuł jej wściekłość.
Nienawiść.
Wziął głęboki oddech.
Z jakiegoś powodu ta dziewczyna pałała do niego czystą nienawiścią.
Interesujące.
Przyjrzał jej się uważniej.
Nie, na pewno nigdy wcześniej jej nie widział.
Tymczasem Jaga pozbierała owoce i dźwignęła kosz, opierając go o biodro.
- Pomogę ci. - Zrobił krok w jej stronę.
- Zbliż się, a zacznę wrzeszczeć.
- Dziwne, że wcześniej nie przyszło ci to do głowy.
- Wcześniej nie miałam do czynienia z potworem.
- Ciekawa interpretacja. - Błysnął kłami. - Widać zupełnie niepotrzebnie się mieszałem.
- Pewnie. -Syknęła z odrazą. - Poradziłabym sobie sama! A tobą zajmą się Zakonnicy. Mogłeś nie wracać.
Pieprz przewrócił oczami.
Sam nie wiedział dlaczego, ale bawiła go ta nienawiść.
Dziewczynę przepełniała pasja.
Jej oczy płonęły.
- Zaprowadź mnie do nich.
Jaga odwróciła się gwałtownie.
Zaryzykowała, spojrzała mu prosto w oczy.
Szybko tego pożałowała.
W czekoladowym spojrzeniu nie było ani złości, ani chłodu, ani cienia bezwzględności.
Ale oczywiście miała przed sobą demona.
Nie była głupia.
Dużo się nasłuchała.
- Sam nie trafisz? - Zapytała złośliwie.
- Właśnie przeszła mi ochota na samotne spacery. - Jeden z kącików ust demona zadrgał.
Patrzył na nią zachłannie.
Jakby na zapas.
Poczuła się nieswojo.
Powinna iść do gospody.
Spojrzała w kierunku Świątyni.
Z drugiej strony, to była szansa na pozbycie się demona.
Kto wie, czy nie jedyna.
Ale równie dobrze, to może być jakiś podstęp.
Niby dlaczego ten cholerny potwór postanowił pójść z nią grzecznie i oddać się w ręce Zakonników?
Pieprza bawiło jej podejrzliwe spojrzenie.
Zielonożółte oczy wpijały się w niego, płonąc gniewem, a on czuł, że przepadł.
Zawładnęło nim już dawno zapomniane uczucie.
Ta świadomość rozbawiła go jeszcze bardziej.
Musiał zidiocieć do reszty, żeby teraz choćby pomyśleć o takich rzeczach.
Potrząsnął głową chcąc przerwać dziwny czar.
To na pewno wina mocy Najwyższego.
Wzmożone odczuwanie.
Kłębiące się emocje.
Wyprostował się odrywając spojrzenie od dziewczyny, przeniósł je na górującą nad nimi Świątynię.
- W porządku. - Podjęła nagle decyzję.
Odstawiła kosz na ziemię i szybko rozwiązała brązowy sznurek, którym była przepasana.
Zręcznie zawiązała pętle i rzuciła ją Pieprzowi.
Demon roześmiał się serdecznie.
Grzecznie założył pętle na szyję.
Jaga zapatrzyła się.
Cholerny demon był przystojny.
A kiedy się śmiał...
Dość.
Ze złością szarpnęła za sznurek.
- Ma być cały czas naprężony. - Zastrzegła. - Nie zbliżasz się.
Skinął głową.
- I weź koszyk, nie mam zamiaru go targać pod górkę. - Posłała mu złośliwy uśmiech.
- Jeszcze jakieś życzenia, o pani?- Zadrwił Pieprz z łatwością unosząc koszyk jabłek.
Jabłka, przewrócił oczami.
- Znikaj do swojej piekielnej nory i nigdy nie wracaj?
- Hm, uprzejmie odmawiam.
Naprężony sznurek stwarzał takie możliwości, że Pieprz z dziką ochotą dałby się na nim zaprowadzić i na koniec świata.
Idąca przed nim dziewczyna nie miała pojęcia, że demon bezczelnie gapi się na jej rozkołysany tyłek.
Z przyjemnego stanu rozmarzenia wyrwało go mało subtelne walenie do świątynnych drzwi.
- Kogo tam niesie po nocy? - Usłyszeli niezadowolony głos brata Matta.
Kapłan otworzył drzwi i stanął jak wryty.
- Ty. - Sapnął, wbijając palce we framugę.
Nagle zrobiło mu się słabo.
- Ja. - Zgodził się Pieprz. - Nie w porę, ojczulku? - Zadrwił i wtedy dziewczyna sprzedała mu kopa w kostkę.
Przełknął przekleństwo.
Mnich zbladł jeszcze bardziej.
- Bardzo nie w porę, to katastrofa, Zakon...
- Zabierze go i będzie spokój. - Weszła mu w słowo dziewczyna.
Ojciec Matt jakby dopiero teraz ją zobaczył.
- Na bogów, Jarogniewo, co ty tu robisz?
Pieprz przyjrzał się dziewczynie z nowym zainteresowaniem.
- Jarogniewa.
- Zamknij się. - Poradziła mu, a potem jakby zreflektowała się.
Dygnęła przed mnichem i podała mu sznurek.
Ojciec Matt patrzył na nią osłupiały.
- To jakiś żart? - Posłał Pieprzowi zdziwione spojrzenie.
- Nie, dlaczego? Ta nieustraszona Jarogniewa wzięła mnie do niewoli.
Demon miał tak poważną minę, że dziewczyna z trudem powstrzymała się, żeby nie parsknąć śmiechem.
Nagle, nie wiedzieć czemu, zaczęła ją bawić ta cała absurdalna sytuacja.
Mnich gapił się na nich, jak na szaleńców.
- Wiesz, że są tu wysłannicy Zakonu?
- Wiem.
- A wiesz, że właśnie podpisali papiery, świadczące o tym, że na okolicznych terenach nie przebywa żaden demon?
- A to niespodzianka. - Pieprz uśmiechnął się krzywo.
- Zabieraj się stąd i nie wracaj przez kilka dni.
Jaga otworzyła i zamknęła usta.
- Przecież... - Zaczęła słabo.
Demon wpatrywał się w kapłana z wyraźnym rozbawieniem.
- A co będzie, jeśli dowiedzą się, że mnie puściłeś?
- To moje zmartwienie. Teraz ważniejszą sprawą jest ostrzeżenie Sir Selera.
- Jak możesz na to pozwalać, kapłanie? - Dziewczyna z trudem panowała nad wybuchem złości.
- Dziecko, to są sprawy, których nie zrozumiesz...
- Co tu się dzieje? - Z ciemnego korytarza wyjrzał Scarfer.
- Nic, nic, synu. - Powiedział szybko mnich, jednocześnie mordując Pieprza i Jagę wzrokiem.
- Wprost przeciwnie. - Zaprotestował Pieprz. - Właśnie zeżarłem waszego Najwyższego, a Ojciec Matt... - demon z rozbawieniem
spojrzał na sznurek w dłoni mnicha. - mnie złapał.
Mina wysłannika Zakonu była bezcenna.
Minęła dłuższa chwila, zanim odzyskał zdolność ruchu.
- Bracia! - Wrzasnął w głąb korytarza.
- Coś ty narobił? - Szepnął ze zgrozą mnich Matt.
- Porządek, ojczulku. - Uśmiechnął się łagodnie Pieprz, a potem wyminął przestraszonego mnicha i ruszył w stroną Scarfera.
Wysłannik Zakonu cofnął się gwałtownie, dopóki nie wpadł na nadbiegających towarzyszy broni.
- Co tu się dzieje? - Zapytał rudobrody.
- To demon! - Scarfer wyciągnął oskarżycielsko palec w stronę Pieprza, który uśmiechnął się paskudnie.
- Dobry wieczór. - Przywitał się grzecznie, przekrzywiając lekko głowę.
Karasu przekroczył bramę Miasta.
Z przyjemnością wciągnął głęboko powietrze.
Dobrze było wrócić do domu.
Czarodziejka wyminęła go szybkim krokiem i ciągnąc za sobą druida, pognała w stronę siedziby.
Jasny, Hajmidal i Draco, śpiewając wesoło, potoczyli się w stronę łaźni.
Seler i Marcelina zatrzymali się niepewnie przy dowódcy.
Orety żywo tłumaczył Brzozie i Legglę sposób działania nowej mikstury do eksplodujących strzał.
Minęli ich kierując się w stronę siedziby gildii.
Róża ze smętną miną podreptała do domu healerek.
- Myślicie, że już po wszystkim? - Zapytał cicho Seler.
- Pojechali. - Za jego plecami rozległ się głos Czębril. - Możesz mi wyjaśnić, co tu się właściwie dzieje?
- Zaraz. - Westchnął Karasu.
Przez krótką chwilę miał nadzieję, że to wszystko jednak nieprawda.
Że ten obłąkany demon znajdzie jakieś inne wyjście z tej patowej sytuacji.
Od strony Świątyni nadbiegał brat Matt.
- Karasu! - Zamachał laską. - Musimy porozmawiać.
- Witamy w domu. - Mruknął ponuro dowódca Gryfów.
Seler poklepał go po plecach.
Marcelina nie przestała miętosić amuletu ochronnego.
Postanowiła nie oddalać się od Karasu.
Jeśli Pieprz zechce urwać jej głowę, będzie musiał to zrobić w obecności dowódcy.
Nie żeby miało go to jakoś powstrzymać, ale mimo wszystko...
_________________
– A jeśli pewnego dnia będę musiał odejść? – spytał Krzyś, ściskając Misiową łapkę. – Co wtedy?
– Nic wielkiego. – zapewnił go Puchatek. – Posiedzę tu sobie i na Ciebie poczekam. Kiedy się kogoś kocha, to ten drugi ktoś nigdy nie znika.
0
O kurcze! Mega mi się podobało! Po pierwsze, ten Drugi Grzech jest niczego sobie... w każdej formie xD dziwny gust I ten Drugi Cichy Chłopiec mnie ciekawi. Fajne ma zabawy. Zapewne to braciszek tego Drugiego. Końcówka mnie rozwaliła, ciągle się śmiałam xD Jaga przyprowadziła go, jak pieska na smyczy, haha. Akurat właśnie jak Matt już wszystko zaklepał xD Mmmh, ma nową miłość, uuuu! Podpowiedzi... opcje mylionera, wybierz: zapewne Jaga zajmie się nim [w lesie, czy gdzie się zatrzyma na chwilę], skoro Matt ich wyrzuca, a on załatwi raczej tych pachołków. Opcja B: Pójdzie z nimi do ich siedzimy razem oczywiście z tą nową dziewuszką Pieprza, bo pomyślą durnie, ze ma nad nim jakąś tajemniczą moc, ze go tak przyprowadziła na smyczy, mrr x3 Opcja C: Wybije tych pachołków i odstawi Jagę grzecznie na miejsce. Opcja D: Ma układy z tajemniczym hilerem, który zna tajne tajniki tajności hilerowskich! I nauczy ją wszystkiego, jeśli tylko wybierze się z nimi w podróż do siedziby tych Świętych, których planuje wybić! Za wybranie poprawnej odpowiedzi [właściwie opcja C jest nudna, ale nie chce mi się myśleć, więc nie wybieraj jej xD] wygrasz mylion tulasów od Muffy!
_________________
1
Dwudziesta pierwsza \o/Pieprz skrzywił się lekko.
Jazda konna z ramionami skrępowanymi na plecach nie należała do najprzyjemniejszych.
A jeśli dodać do tego konia, który potyka się niemal z oślim uporem, cała podróż może być mordęgą.
Demona z początku bawiły złośliwe tortury wysłanników Zakonu.
Po trzeciej dobie bez snu zaczęło go to wszystko nudzić.
Odkąd opuścili Miasteczko, trzej zakonnicy dbali, żeby Pieprz przypadkiem nie przespał nawet sekundy.
Odpłacał im dokładnie tym samym.
Rycerze zmieniali się każdej nocy, żeby dwóch mogło się przespać.
Jeden zaś trzymał wartę i pilnował, żeby Pieprz nie zmrużył oka.
Demon z mściwą satysfakcją wpuszczał im do snów najgorsze koszmary.
Po dwóch nocach znał każdy lęk towarzyszących mu rycerzy.
Czarnobrody, zwany Valodem stłumił ziewnięcie.
Brak snu zdecydowanie bardziej dokuczał zakonnikom niż demonowi.
Koń Pieprza potknął się po raz kolejny.
Demon zmusił odrętwiałe ciało do utrzymania równowagi.
Zabrzęczały magiczne kajdany.
Musiał zagryźć wargę, żeby się nie roześmiać.
Ci idioci nie mieli pojęcia, jak bardzo bezużyteczne są te zabezpieczenia.
Gdyby chciał załatwiłby ich za pierwszym zakrętem.
Na swoje nieszczęście miał zamiar dojechać do siedziby Zakonu.
Westchnął.
Czekała ich cholernie długa i upierdliwa podróż.
W dodatku był piekielnie głodny.
Przecież nikt nie kłopotał się karmieniem złego demona.
Totalny brak kultury.
Czębril patrzyła jak Edward czyści broń.
Bez skrępowania porozkładał ekwipunek Najwyższego i teraz zabrał się do wymiany rzemieni i ostrzenia miecza.
- Jak mogłeś zrobić coś takiego? - Pokręciła głową.
Rycerz zdawał się jej nie zauważać.
Jego ruchy były spokojne i precyzyjne.
Stal błyszczała w słońcu.
Anielica westchnęła.
- To było najlepsze rozwiązanie. - Odpowiedział w końcu.
- Dla kogo? - Syknęła z trudem powstrzymując złość.
Odłożył broń i spojrzał jej w oczy.
- Dla wszystkich.
- Tak, zwłaszcza do Pieprza.
- To demon. Chciał popełnić samobójstwo, to jego sprawa.
- A co z tobą? - Zeskoczyła z niskiego drewnianego płotka i zrobiła krok w jego stronę.
- Ja wreszcie mogę być sobą. - Uśmiechnął się lekko.
- Czyżby? - Zmrużyła oczy, a w powietrzu zaszumiały jej śnieżno białe skrzydła. - To znaczy kim dokładnie?
Rycerz przez moment patrzył na blask słońca prześlizgujący się między piórami.
Na krótką chwilę w jego niebieskich oczach mignął cień żalu.
- Może i nie jestem Najwyższym, ale przynajmniej żyję.
- Póki co.
- Nie musisz być taka złośliwa. - Popatrzył na nią wyzywająco. - W końcu chodziło też o twoje bezpieczeństwo.
Parsknęła śmiechem.
- No proszę, już nawet kłamiesz bez mrugnięcia okiem. Doprawdy bycie człowiekiem świetnie ci wychodzi.
Zanim Edward zdążył zareagować odwróciła się na pięcie i odeszła.
Rycerz ze złością rzucił sztyletem.
Ostrze wbiło się w płot w miejscu, gdzie jeszcze przed chwilą siedziała anielica.
Karasu wpatrywał się bezmyślnie w stos pergaminów rozłożonych na stole.
Jakby nie liczył mieli więcej złota niż byli w stanie wydać.
Coś trzeba było z tym zrobić.
Tylko zupełnie nie wiedział co.
Nie mógł się skupić.
Podciągnął rękaw koszuli.
Znak demona nadal tam był.
Z jakiegoś powodu Pieprz go zostawił.
To najbardziej gnębiło dowódcę Gryfów.
Czy demon traktował to jako drogę ucieczki?
Opcję awaryjną?
Bo, w to że zwyczajnie zapomniał jakoś Karasu nie bardzo wierzył.
Był wściekły na Pieprza.
Powinien coś powiedzieć.
Jeśli rzeczywiście chciał zostać wezwany we właściwym momencie...
No właśnie, skąd dowódca ma wiedzieć, kiedy nadejdzie odpowiednia chwila?
Zielonooki zazgrzytał zębami.
Sięgnął po stojący przed nim kubek i upił łyka.
Skrzywił się, kawa dawno wystygła.
Kiedy właśnie podjął decyzję, że najwyższa pora wziąć się do roboty, ktoś zapukał do drzwi.
- Proszę. - Mruknął niechętnie.
Skrzypnęła klamka i w progu stanęła kotołaczka.
Jej czarny ogon drgał nerwowo.
- Przepraszam, że przeszkadzam, ale jakiś kupiec przyszedł ze sprawą.
Czeka na dole.
- Dzięki, zaraz zejdę.
Drzwi się zamknęły, a dowódca niechętnie podniósł się od stołu.
Niespiesznie i starannie poskładał pergaminy i schował je do zamykanej szkatułki.
Czego, u diabła, może chcieć od niego jakiś kupiec?
Hajmidal niechętnie otworzył oczy.
W głowie mu jeszcze trochę szumiało.
Być może ten ostatni dzban piwa to jednak nie był dobry pomysł.
Uniósł się na łokciu i rozejrzał ostrożnie.
Do szumu dołączył ból.
- No cóż, przynajmniej wiem, że żyję. - Mruknął niezrażony i zaczął zbierać się z łóżka.
Gorsze od zabójczego kaca było to, że jakimś niewyjaśnionym sposobem, znowu trafił do Róży.
Zapinał pasek, kiedy zajrzała do pokoju.
- No nareszcie, już myślałam, że coś ci zaszkodziło. - Posłała mu złośliwy uśmiech.
Nie odpowiedział.
Naciągnął koszulę i rozejrzał się za butami.
- Na dole. - Rzuciła przez ramię Róża. - Pospiesz się, bo zaraz przychodzi nowa adeptka.
Nie chcę, żeby pierwszym co zobaczy, był twój goły tyłek.
Hajmidal nawet nie silił się na ripostę.
Ziewnął jak niedźwiedź.
- I śniadania też nie dostanę?
- Pani Gibons na bank coś upichciła.
- Ty się zupełnie nie nadajesz na żonę. - Pokręcił głową i klapnął na ostatnim schodku, żeby założyć buty.
- I bardzo dobrze. - Wzruszyła ramionami, ale wojownik zdążył zauważyć błysk złości w jej oczach.
Bez słowa wciągnął buty i wyszedł.
Chciał jeszcze zapytać o nową adeptkę, ale w końcu machnął ręką.
W stronę rynku maszerował szybkim krokiem pan Gibons. Miał posępną minę, a kiedy zobaczył zastępcę, szybko skierował się
w jego kierunku.
Hajmidal niechętnie zrezygnował ze śniadania i dał się zaciągnąć do gabinetu właściciela gospody.
Karasu przyglądał się kupcowi.
Musiał być nowy, bo zupełnie go nie kojarzył.
Ubrany z niewymuszoną elegancją, miał zadbaną siwą brodę i jasne, mądre oczy.
Sposób w jaki mówił zdradzał pochodzenie szlacheckie.
Dowódca przestał go słuchać gdzieś po drugim zdaniu.
Najchętniej poszedłby potrenować z rekrutami.
Cokolwiek, byle zająć myśli.
Do porządku przywołało go delikatne chrząknięcie.
- Przepraszam, czy pan mnie słucha? - Zapytał z lekką naganą kupiec.
Jasne, że nie słuchał.
Miał wrażenie, że facet jest kolejnym akwizytorem usiłującym wciągnąć gildię w jakiś szemrany interes.
Zupełnie go to nie interesowało.
Gdyby chodziło o ochronę transportowanego towaru, załatwiłby to oficjalną droga, dając zgłoszenie misyjne.
Mimo wszystko Karasu nie chciał wyjść na chama, więc poprawił się na krześle i spojrzał kupcowi prosto w oczy.
- Musi mi pan wybaczyć, panie Dios, ale mam za sobą ciężką noc. Zechciałby pan powtórzyć, o co właściwie chodzi?
Miał niewielką nadzieję, że kupiec się streści.
Mężczyzna nie był idiotą.
Załapał aluzję.
- O mojego syna.
- O syna? - Zamrugał dowódca.
- Nie zanudzając pana szczegółami, mój syn został porwany.
Karasu zmarszczył brwi i odchylił się na krześle.
Przeglądał dzisiejsze misje.
Nic takiego nie rzuciło mu się w oczy.
W spisie były zwyczajowe spory i ataki pomniejszych demonów.
Wszystko porozdzielał między oddziały wojowników gildyjnych.
Nie było tam zadań dla gwardii głównej.
Kiedy poszedł do siebie z kawą, tablica była pusta.
Najwyraźniej kupiec z jakiegoś powodu nie zgłosił oficjalnie porwania.
- Dlaczego nie zgłosił pan tego?
Pan Dios zmieszał się.
- Przybyłem do Miasteczka przed trzema dniami z bratem przyrodniej siostry...
Bogowie - Jęknął w myślach Karasu.
Szlachcic westchnął na widok miny dowódcy.
- To delikatna sprawa, obawiam się, że oficjalne zgłoszenie tylko pogorszy sprawę.
Poza tym mam podejrzenia, że wynajęto płatnego mordercę, który ma uniemożliwić mi podobne działania.
Karasu przestał cokolwiek rozumieć.
Dotarło do niego, że najwyraźniej będzie zmuszony wysłuchać całej historii od początku.
- Momencik. - Zerwał się z krzesła i wychylił głowę z sali głównej.
Akurat trafił na sprzątającą hol kotołaczkę.
- Powiedz pani Gibons, żeby podała dwa śniadania do Sali Głównej.
- Dobrze.
- I kawę. Dużo kawy. - Dodał głośniej, bo dziewczyna błyskawicznie zniknęła za kuchennymi drzwiami.
Dowódca zebrał się w sobie i wrócił do rozmowy z kupcem.
Tym razem słuchał w najdrobniejszych szczegółach.
Bardzo pomogła mu w tym jajecznica na boczku i świeżo parzona kawa.
Hajmidal zwalił się ciężko na krzesło w maleńkim gabineciku właściciela gospody.
Mebel zaskrzypiał niebezpiecznie.
Pan Gibons przyjrzał się wojownikowi z niepokojem.
- Chce pan się rozliczyć za ostatni transport nalewek? - Zastępca stłumił ziewnięcie.
Ragnus zmieszał się.
- Własnie w tym rzecz.
Oficerowi błyskawicznie przeszła senność.
A po tym czego dowiedział się później, stracił cały apetyt.
Muffinka postawiła na parapecie talerzyk ze świeżym ciastkiem.
Zmierzchało.
Zapaliła lampion.
Druid żuł kolację i przyglądał się jej w milczeniu.
Już dał sobie spokój z tłumaczeniem, że to nie ma sensu.
Z tym uparciuchem nie było po co dyskutować.
Ktoś zapukał.
Czarodziejka oderwała wzrok o od płomienia i poszła otworzyć.
Karasu musiał się schylić przekraczając próg.
Jego spojrzenie padło na parapet, na którym palił się lampion i leżało wyjątkowo smakowite ciacho.
Przełknął ślinę.
- Wiesz, że to nie ma większego sensu? Pieprz trafi do domu.
- Pani Gibons też to powiedziałeś?
Dowódca przewrócił oczami.
Owszem, powiedział.
Od tej pory ustawia lampiony nie tylko w oknie pokoju demona.
- Nie przyszedłem nie kłócić.
- Wpadłeś na placek ze śliwkami. - Stwierdził druid wyciągając nogi.
Sięgnął po kolejny kawałek ciasta.
- Przyszedłem, bo jest robota.
- To już posłaniec misyjny wyszedł z mody?
- To nieoficjalne zadanie.
Czarodziejka zmrużyła oczy.
Ona zdecydowanie wolałaby iść za Pieprzem.
Ale dostali oficjalny rozkaz.
Rozkaz tak perfidnie skonstruowany, że obejście go było niemożliwe.
Z Karasu wylazły lata spędzone z demonem.
- Chcę, żebyś porozmawiała z Legglę, będzie nam potrzebny.
- Żartujesz sobie?
Elf nie trzeźwiał odkąd Pieprz zniknął.
Kiedy Karasu poszedł przemówić mu do rozumu oberwał krzesłem i tylko refleksowi zawdzięczał fakt, że nadal ma wszystkie zęby.
Ale jeśli mieli uratować kupieckiego syna, potrzebowali najlepszego strzelca.
I tego Karasu był pewny.
Czarodziejka westchnęła.
- Dlaczego uważasz, że akurat mnie posłucha?
- Wydaje mi się, że wyczerpaliśmy pozostałe opcje.
- Zostałaś ostatnią deską ratunku. - Parsknął druid.
- Sam jesteś deską. - Burknęła Muffinka. - I przysięgam, że jak zeżresz ostatni kawałek to oberwiesz.
Ziemniak cofnął rękę i zrobił niewinną minkę.
- Spróbuję, ale nie obiecuj sobie za dużo.
- Musi ci się udać. - Powiedział z naciskiem Karasu.
- Ta, zero presji. - Burknęła.
Dowódca przyjrzał się małej czarodziejce.
Jej oczy były smutne, a cała postawa zdradzała rezygnację.
Zupełnie to do niej nie pasowało.
Zawsze butna i pełna energii, teraz jakby przygasła.
Karasu zawsze wiedział, że zniknięcie demona spowoduje pewne komplikacje, ale aż takich się nie spodziewał.
- A i jeszcze jedno. - Jakby sobie coś przypomniał.
Wyjrzał na próg i wrócił z koszykiem zamkniętym dziwną pieczęcią.
Ze środka dobiegał wściekły syk i warczenie.
- Pieprz kazał ci to przekazać.
Czarodziejka otworzyła szeroko oczy.
- I dopiero teraz mi to dajesz? Sięgnęła po koszyk, ale nagle zawahała się.
- Zapomniałem. - Zmieszał się Karasu.
- Co to jest? - Zainteresował się druid.
Zanim ktoś zdążył ją ostrzec, Muffina zerwała pieczęć.
Z koszyka wyskoczyło pięć kilo zjeżonej, wściekłej furii.
- Jaki śliczny kotek! - Klasnęła zachwycona czarodziejka.
Dowódca wzdrygnął się, kiedy spoczęło na nim jadowicie niebieskie spojrzenie z życzeniem śmierci.
- To ten... - Wycofał się w stronę drzwi. - Daj znać co z Legglę.
Zanim kot skoczył w jego kierunku, zatrzasnął za sobą drzwi.
Odetchnął z ulgą.
Czuł w kościach, że to coś nie jest zwyczajnym puchatym pieszczochem.
Ojciec Matt z niedowierzaniem gapił się na pokryty złotymi literami akt.
Dostarczony dziś rano przez posłańca wraz z codzienną pocztą.
Mnich dokopał się do niego dopiero po późnej kolacji.
Akt nadający Świątyni status miejsca kultu, a jego samego tytułujący Wielkim Mistrzem.
Mnich zaklął szpetnie.
Tyle lat się o to starał walcząc ze złem, a tym czasem udało się jedynie dzięki pomocy demona.
Cholernego skurwysyna.
Nie do wiary.
Poczuł się zmęczony.
Opadł ciężko na krzesło.
Skąd ten padalec wiedział, że mnichowi na tym zależało?
No jasne, w końcu to demon.
Zakonnik w zamyśleniu patrzył przez okno.
Miasteczko rozświetlały setki lampionów.
Opatrzony ciężkimi pieczęciami akt stuknął o stary drewniany blat.
Starzec popadł w zadumę,
Teraz otwierały się przed nimi zupełnie nowe perspektywy.
Zarówno Świątynię, jak i Miasteczko czeka nowa era.
Tylko czy na pewno warto było zapłacić za to taką cenę?
Starzec ze zniecierpliwieniem machnął pomarszczoną dłonią.
W końcu chodziło o demona.
Świat będzie bez niego lepszy.
Po trzecim kieliszku wina niemal w to uwierzył.
Muffinka stała przed południową wieżą.
Niepewnie przestępowała z nogi na nogę.
Najwyższe okno oświetlał słaby płomień świec.
- Nie musisz tego robić. - Powiedział druid przeżuwając żelkę.
- Wiem. - Burknęła otwierając okute żelazem drzwi.
- Poczekam na dole. - Westchnął Ziemniak, przysiadając na jednym z kamiennych schodków.
Skinęła głową i zacisnąwszy pięści ruszyła na górę.
Elf siedział na kamiennym parapecie okienka wychodzącego na łąki.
Na kolanach miał gotową do strzału kuszę, a w dłoni dzban wina.
Popatrzył na stojącą w progu czarodziejkę zamglonym wzrokiem.
- Po co szyszłaś? - Wybełkotał.
W mroku zaskrzeczała dzika kaczka.
Zatrzepotały skrzydła.
Legglę leniwie uniósł kusze.
Wydawało się, że nawet nie celował.
Jednak dziki skrzek świadczył o tym, że trafił.
Bez emocji pociągnął z dzbana.
Odstawił go niedbale na parapet i naciągnął kuszę.
- Musimy pogadać. - Mruknęła Muffinka.
Rozejrzała się po małym pokoiku.
Na podłodze walały się puste dzbany.
Drewniana posadzka w wielu miejscach poznaczona była śladami po winie.
Czarodziejka doszła do krzesła zręcznie omijając rozbite szkło.
- Niby o szym?
- Na początek dzięki, że nie zrzuciłeś mnie ze schodów. - Powiedziała złośliwie.
- Nie chciało mi szę. - Wzruszył ramionami.
- Co ty odstawiasz?
Nie odpowiedział.
Znowu sięgnął po dzban.
- Masz zamiar zapić się tu na śmierć? - Spróbowała od innej strony.
Dyskretnie odsunęła od siebie talerz ze spleśniałym obiadem.
Na oko była to porcja sprzed trzech dni.
Elf przeniósł na nią zamglone spojrzenie.
- Mosze. - Skinął głową.
- Dlaczego? Myślisz, że to coś zmieni?
Wzruszył ramionami.
Wychylił się z okna, jakby rozważał czy po prostu nie skoczyć.
Muffinka z trudem usiedziała na krześle.
- Karasu cię potrzebuje.
- Nie podlegam mu. - Powiedział elf zupełnie trzeźwo.
Jego ton był lodowaty.
- Każdy z nas... - Zaczęła ostrożnie czarodziejka.
- Napisałem wypowiedzenie. Możesz je dać Karasu. Jutro mam zamiar stąd odejść.
- Dokąd? - Zdziwiła się Muffinka.
Czarne oczy przyglądały jej się badawczo.
- Nie możesz za nim iść. - Powiedziała stanowczo. - Jesteś nam potrzebny! - Straciła cierpliwość.
Poderwała się z krzesła.
Elf już na nią nie patrzył.
- Nie bądź pieprzonym egoistą.
Jak na całkiem zalaną istotę jego ruchy były zadziwiająco płynne.
W jednej chwili wpół leżał rozwalony na parapecie, a w następnej stał przed czarodziejką.
Nachylił się nad Muffinką, która nagle straciła pewność siebie.
Świadomość, że w Miasteczku nie może używać czarów wcale nie dodawała jej otuchy.
Mimo to wytrzymała spojrzenie elfa.
- Ja jestem egoistą? - Zawarczał. - JA? A kto mu pozwolił to zrobić?
Kto oddał tego upartego debila w łapy Zakonu?
- To był jego pomysł. Zrobił to żeby nas ratować. A ty masz zamiar odpłacić mu zapijając się na śmierć?!
Ptyś ze złością tupnęła nogą.
Łucznik wyglądał, jakby go spoliczkowała.
- Przejąłeś się? - Syknęła dźgając go w pierś. - Świetnie! Wszyscy się przejęliśmy, ale tylko ty zalewasz się z tego powodu w trupa. Dali ci szansę na lepsze życie, więc jeśli chciałeś im pokazać, że masz ich w dupie, to gratuluję ci, wyszło idealnie.
- Skończyłaś? - Burknął odkładając kuszę na parapet.
- Nie. Najchętniej bym ci przywaliła. Zachowujesz się tak, jakby tylko tobie na nim zależało. Gdybym mogła, od razu bym za nim poleciała. Spaliłabym tych nadętych idiotów razem z ich pałacem, kurnikiem, czy gdzie tam się kiszą te opierzone kreatury!
- Więc nie rozumiem, co tu jeszcze robisz? - Posłał jej drwiące spojrzenie.
- BO ON TEGO NIE CHCIAŁ! - Wrzasnęła.
Odpowiedziało jej wycie psów stróżujących.
Elf odwrócił się do czarodziejki plecami.
- Nie przyszło ci do głowy, że ten zadufaniec niekoniecznie wie, co jest dla niego dobre?
Zgodziliśmy się na jego warunki, ponieważ tak było nam wygodniej. Nie będę siedział z założonymi rękami i czekał aż go zabiją.
- Nikt nie chce, żebyś siedział z założonymi rękami. Jemu nie pomożesz. Myślisz, że miałbyś szansę z Najwyższym? Jesteś tu potrzebny. Gdyby było inaczej, zabrałby cię ze sobą.
Elf pokręcił głową.
Czarodziejka czuła, że to wszystko na nic.
Gorzej, sama zaczynała wierzyć, że być może to on ma rację.
Westchnęła ciężko.
Ruszyła w kierunku drzwi.
- On wróci. Zobaczysz. Pomyśl, jak będzie się czuł, kiedy cię nie zastanie.
Legglę odwrócił się gwałtownie.
Czarodziejka zatrzymała się w pół kroku.
Oczy łucznika zaszły łzami.
Otarł je gwałtownym ruchem.
Sięgnął po dzban i pociągnął z niego potężny łyk, a potem ze złością rzucił o ścianę.
Rozbite szkło rozprysło się po pokoju.
Trzask potoczył się echem po kamiennym korytarzu.
U szczytu schodów pokazała się głowa zaniepokojonego druida.
Uspokoił go widok nietkniętej czarodziejki.
Wycofał się dyskretnie.
- Zazdroszczę ci tej pewności. - Przerwał w końcu ciszę elf.
- Za to mnie dziwi fakt, że za grosz w niego nie wierzysz. - Pokręciła głową Muffinka.
- Niby dlaczego miałoby być inaczej? - Prychnął Legglę.
- Bo go kochasz. - Stwierdziła ze spokojem czarodziejka i wyszła z pokoju.
Łucznik otworzył i zamknął usta.
Zadrżał i objął się ramionami.
Utkwił wzrok w ciemności.
Kroki Muffinki odbijały się echem po korytarzu.
Podobnie jak jej słowa w głowie elfa.
Ocknął się, kiedy trzasnęły ciężkie drzwi.
Przebiegł przez pokój potrącając po drodze puste butelki.
Wychylił się z drugiego okna i krzyknął za odchodzącą Muffinką:
- Powiedz Karasu, że będę przed śniadaniem!
Czarodziejka mu pomachała.
Elf odwrócił się i omiótł zniesmaczonym spojrzeniem swój niewielki pokoik.
Miała rację, gdyby Pieprz go teraz zobaczył, na bank dałby mu po mordzie.
Róża otworzyła drzwi.
Na progu stała jedna z kapłanek z Akademii.
Obok niej niepewnie rozglądała się młoda, smukła dziewczyna.
Healerka miała wrażenie, że gdzieś ją już widziała.
Zmarszczyła brwi.
Nie, takie niesamowite włosy na bank by zapamiętała.
- Dobry wieczór. - Przywitała się. - Spodziewałam się was trochę wcześniej.
- Egzaminy się przeciągnęły. - Uśmiechnęła się kapłanka, wchodząc do środka.
Healerka zaprowadziła je do kuchni.
- O, nowy narybek. - Ucieszyła się Lilith i odstawiła kubek z herbatą, żeby uściskać ulubioną kapłankę.
- Czy ona nie jest trochę za młoda? - Róża skrzyżowała ramiona na piersi. - Wydawało mi się, że trzeci rocznik jest trochę starszy.
- Jarogniewa dopiero zaczyna. - Uśmiechnęła się kapłanka.
Skinieniem głowy podziękowała za herbatę.
- Od kiedy kwaterujemy nowicjuszki? - Róża odczekała aż starsza healerka zajmie miejsce przy stole i sama usiadła na ostatnim krześle.
Nie kłopotała się wciąż stojącą dziewczyną o dziwnym imieniu.
Zdecydowanie nie miała zamiaru zostać niańką jakiegoś żółtodzioba.
- To szczególny przypadek. - Wyjaśniła kapłanka.
- Córka jakiegoś ĄĘ hrabiego, czy innego księciunia, co ostro smaruje? - Zainteresowała się Lilith.
- A wy zawsze takie miłe? - Odgryzła się nowicjuszka.
- O, jeszcze pyskuje. - Klasnęła healerka.
- Dziewczęta. - Upomniała je delikatnie, acz stanowczo kapłanka.
Lilith westchnęła.
- Ech, tego mi brakowało, przy pani profesor zawsze czuję się o dekadę młodsza.
Róża uśmiechnęła się, ale nie spuszczała z adeptki czujnego spojrzenia.
Coś jej mówiło, że szykują się kłopoty.
- Jarogniewa zdała wszystkie egzaminy znacznie powyżej średniej. Prawdę mówiąc, nigdy w historii Akademii nikt nie osiągnął
podobnych wyników...
- Znaczy kujon. - Wyszczerzyła zęby Lilith. - Bez urazy. - Dodała widząc zacięta minę nowicjuszki.
Oczy kapłanki rozbłysły, ale nie skomentowała.
- Same rozumiecie, że trzymanie jej na pierwszym, czy nawet drugim roku nie ma najmniejszego sensu.
Dziś zdała egzaminy końcowe dla drugorocznych. Nie muszę chyba mówić, z jakimi wynikami.
- To tylko oznacza, że jest obkuta, ale nijak się ma do umiejętności praktycznych. - Zauważyła bezlitośnie Róża.
- Praktyczne zajęcia zaczynają się na trzecim roku. - Uśmiechnęła się znowu kapłanka.
- Zaraz okaże się, że mamy tu jakiegoś geniusza samouka. - Burknęła Lilith.
- Rektorka zdecydowała, że dziewczyna więcej skorzysta przebywając z wami, niż biorąc udział w zajęciach.
Na widok miny Róży kapłanka położyła na stole rulon.
- Tu jest pozwolenie na misje do poziomu trzeciego.
- Z całym szacunkiem dla całego Zarządu i wszystkich egzaminatorów, ale zanim wezmę ją na misję... - Zaczęła Róża.
Kapłanka przerwała jej gestem.
Już się nie uśmiechała.
- Ta dziewczyna jest dla nas ważna. - Oznajmiła z naciskiem. - Obowiązują was zwyczajowe raporty, a ciebie - zwróciła
się do zmieszanej adeptki - cotygodniowe sprawdziany. Dziękuję za herbatę.
Nauczycielka podniosła się i skierowała do wyjścia.
- Spokojnej nocy.
I już jej nie było.
W kuchni zapadło ciężkie milczenie.
Karasu siedział przy kominku w sali głównej i głaskał Alberta.
Gryf drzemał wygrzewając się przy wesołych płomieniach.
Dowódca studiował uważnie mapę okolicy.
Szykowało się niezbyt przyjemne zadanie.
Najgorsze było to, że nie mogli skorzystać z punktu Przejścia, ponieważ misja była nieoficjalna.
Gdyby chodziło o coś innego, bez wahania odrzuciłby propozycję.
Ale w grę wchodziło życie dziecka.
Przydałby mu się również Jasny, ale niestety mógł zabrać tylko jedną osobę.
A prawda była taka, że bez Legglę nawet nie miał co marzyć o tym zadaniu.
Albert zamruczał, a Karasu prosił bogów, żeby czarodziejce jakimś cudem udało się przekonać tego idiotę.
...
Karasu poprawił się w siodle.
Był cholernie zmęczony.
Trzeci dzień błąkał się po okolicy oglądając potencjalne miejsca na siedzibę gildii.
Póki co nie trafił na nic godnego uwagi.
Zmęczony koń potknął się.
Chłopak westchnął i wstrzymał wierzchowca.
Rozejrzał się.
Właściwie słońce niedługo zajdzie, a miejsce nadawało się na obóz.
Przywiązał konia, zostawiając mu swobodny dostęp do świeżej trawy i płynącego obok strumienia.
Niespiesznie zabrał się za zbieranie chrustu.
Kiedy rozpalił ogień usłyszał szelest.
Koń zastrzygł uszami.
Karasu namacał miecz.
W zasięg światła ogniska wszedł wojownik.
Był młodszy od zielonookiego.
Długie do ramion włosy miał jasne jak pszenica.
Bystre, niebieskie oczy omiotły niewielki obóz.
- Mógłbym się ogrzać przy twoim ognisku, - zapytał z zadziornym uśmiechem - panie. - Dodał po krótkim wahaniu.
Karasu wciąż trzymał dłoń na leżącej na ziemi pochwie.
Uważnie obejrzał niezapowiedzianego gościa.
- Czemu nie, ale ostrzegam, że nie mam za dużo jedzenia. - Powiedział w końcu.
Wrócił do oprawiania zająca.
- Za to ja mam wino. - Uśmiechnął się chłopak i rzucił na ziemię tobołek, a potem broń.
Na koniec sam ciężko opadł na trawę.
Wyciągnął dłonie w stronę ognia.
Karasu nadział królika na patyk i zawiesił nad ogniem.
- Nie jesteś stąd. - Stwierdził chłopak wyciągając się na trawie.
Karasu rzucił mu derkę.
Miał jedną zbędą, nawet jak dzieciak mu ją zwinie, jakoś przeboleje stratę.
- Dzięki.
- Tak się rozglądam po okolicy. - Odpowiedział ostrożnie.
- Po co?
Karasu wzruszył ramionami.
- Na łowcę nagród nie wyglądasz. - Chłopak przyglądał mu się uważnie. - Na barda tym bardziej.
Brody nie masz, no i żadnego ustrojstwa do robienia hałasu. Jako fleczer czy inny healer dawno zauważyłbyś, że tę
szkapę trzeba odciążyć. Na uczonego też nie wyglądasz, na rolnika tym bardziej.
- Nie wiem czy nie powinienem się obrazić. - Poważnie zastanowił się Karasu.
Chłopak wzruszył ramionami.
- Obróć królika, bo się spali. - Poradził mu.
- Zarabiasz na życie dając dobre rady?
- Rozdaję je za darmo, ale tylko godnym odbiorcom.
- A to mnie kopsnął zaszczyt.
- A żebyś wiedział. - Chłopak usiadł gwałtownie i pogrzebał w tobołku.
Wyciągnął z niego lekko przykurzony antałek wina.
Zębaki wyciągnął korek i nalał wina do kubka.
Podał go Karasu.
Zielonooki już po zapachu poznał, że nie ma do czynienia z byle sikaczem.
Wolał nie pytać skąd młody go wytrzasnął.
Upił łyka.
- Przednie wino. - Pochwalił.
- No raczej. - Roześmiał się gość i nalał trunku do drugiego kubka.
Napił się z wyraźną przyjemnością.
- Ten stary pryk nawet się nie zorientował, kiedy zwinąłem mu ją z piwniczki.
- Więc tym się zajmujesz. - Mruknął Karasu upijając kolejnego łyka.
Wino było naprawdę wyborne.
- Nie do końca.
Zjedli w milczeniu.
Karasu nie drążył tematu.
Był zmęczony.
Po posiłku zrobił poduszkę ze swojego tobołka.
Miecz zostawił pod ręką.
Zawinął się w derkę i zasnął.
Chłopak szybko poszedł w jego ślady.
Przedtem jednak dorzucił do ognia i pozbierał resztki po posiłku, a następnie zakopał je po drugiej stronie strumienia.
Pokręcił głową nad beztroską nieznajomego, który chrapał w najlepsze.
Niektórzy zupełnie nie mają instynktu samozachowawczego.
Gdyby tylko chciał, z łatwością pozbawiłby go nie tylko dobytku, ale i życia.
Uśmiechnął się, zawijając w derkę.
Ale z jakiegoś powodu ten człowiek przypadł mu do gustu.
Ziewnął i błyskawicznie zasnął.
Rano zwinął się o świcie.
Dorzucił jeszcze do ognia i złożył derkę.
Karasu ziewnął.
- Ranny ptaszek, co? - mruknął.
- Ty naprawdę nie jesteś tutejszy. - Uśmiechnął się chłopak w odpowiedzi. - Za kilka mil trafisz na sporą wieś przy szlaku
handlowym. Idź do gospody z zielonym dachem i powiedz, że chcesz wymienić konia. Na tym daleko nie zajedziesz.
- Nie mam pieniędzy, a za kulawego nikt mi nie da dobrego wierzchowca.
- Powiedz, że jesteś od Jasnego. - Chłopak pomachał mu i przeskakując zręcznie strumyk, zniknął za pobliskim wzgórzem.
Zielonooki pokręcił głową.
Właściwie co mu szkodziło spróbować.
Chciał zobaczyć jeszcze jedno miejsce.
Podobno jakiś dzień drogi na północ znajdowało się Miasteczko.
Ktoś wspominał, że jest w niej sporych rozmiarów budynek na sprzedaż.
No i w okolicy nie było żadnej gildii.
Karasu spakował się niespiesznie.
Postanowił nie dręczyć konia i pokonał drogę do wioski pieszo.
Rzeczywiście była spora.
W dodatku panowało w niej straszne zamieszanie.
Wszędzie stały kolorowe stragany, biegali posłańcy, przepychały się wozy pełne towarów.
Zielonooki rozglądał się ciekawie.
Szybko trafił do wspomnianej gospody.
Wymiana konia też poszła zadziwiająco gładko.
Widać było, że ten chłopak coś tu znaczy.
Karasu miał jednak przeczucie, że nie bardzo chce wiedzieć co.
Postanowił szybko opuścić wioskę, zanim karczmarz się rozmyśli.
Wyjeżdżał już na szlak, kiedy jego uwagę przykuło jakieś zamieszanie.
Gruby podstarzały szlachcic coś wykrzykiwał do swoich najemników.
Ci z kolei dobywszy mieczy otoczyli kogoś.
Tłuścioch nie przestawał się wydzierać.
Dwóch najemników padło.
Na jednego z trupów wskoczył jasnowłosy chłopak.
Błyskawiczną zasłoną uniknął ataku z prawej.
Zawirował i pozbawił broni napastnika z lewej.
Karasu zafascynowany patrzył na młodego szermierza.
Nie wahał się nawet przez chwilę mimo, że przeciwko niemu stanęło tuzin przeciwników.
Każdy znacznie postawniejszy.
Promienie słońca odbijały się od jego migającej klingi i błyszczały w złotych włosach.
Rozsądek podpowiadał Karasu, że pora się ulotnić.
Jednak nie był w stanie.
Wiedział, że musi mieć tego chłopaka.
Szlachcic posiniał ze wściekłości.
Jego wrzaski zwabiły w końcu strażników porządku i poważnie wyglądającego urzędnika.
Dopiero wtedy Jasny się zawahał.
Nie było się czemu dziwić.
Celowało w niego pięć kusz.
Karasu postanowił podjechać bliżej.
Szkoda byłoby stracić takie przedstawienie.
- To złodziej i morderca! - Wrzeszczał wściekły szlachcic.
- Tylko się broniłem! - Mruknął Jasny.
- Panowie, proszę o opuszczenie broni. - Oznajmił urzędnik beznamiętnym tonem.
- Żądam aresztowania tego szczeniaka!
- Ostrzegali mnie, że jesteś bezczelny, ale nie wspominali, że jesteś również złodziejem i oszustem. - Syknął Jasny.
- Panowie, proszę o spokój.
Szlachcic aż się zapowietrzył.
- Jeśli nie aresztujesz tego wszarza, możesz zapomnieć o kredycie. - Sapnął w stronę urzędnika.
- To próba przekupstwa. - Zauważył słusznie Jasny.
Mężczyzna poczerwieniał.
- Dość! - Rzucił stanowczo. - Aresztować ich.
- Co tu się dzieje? - Aferą zainteresowała się jakaś gruba ryba.
Zadzwoniły złote łańcuchy.
- Ależ nic, nic Ekscelencjo. - Zapewnił skwapliwie urzędnik. - Wszystko pod kontrolą.
- Jeśli mnie aresztujesz... - Zaczął wrzeszczeć szlachcic, ale lodowate spojrzenie Ekscelencji skutecznie go uciszyło.
- To znowu ty. - Stwierdził z wyraźną niechęcią, patrząc na Jasnego.
Chłopak skrzywił się.
- Ostrzegałem cię, że jeśli wrócisz, zawiśniesz.
- Ekscelencjo, jednak... - Zaczął urzędnik, ale powstrzymał go stanowczy gest upstrzonej pierścieniami dłoni.
- Aresztować go i niech przygotują szafot.
Straż doskoczyła do Jasnego.
Mocnym ciosem w brzuch powalili go na ziemię.
Zarobił kilka kopniaków.
Karasu pomyślał, że najwyższa pora się wmieszać.
Dotknął znamienia demona.
- To nie jet dobry pomysł i ty o tym wiesz.
- Od kiedy robisz za głos rozsądku? - Zadrwił Karasu, posyłając Pieprzowi rozbawione spojrzenie.
- Ostatnio traktujesz mnie gorzej niż psa. - Poskarżył się demon.
Niedbale oparł się o bok konia.
Skrzywił się, kiedy Jasny jęknął zarobiwszy kolejnego kopa.
- Przesadzasz, zobaczysz, nie będziesz musiał nawet kiwnąć palcem.
Karasu nie kłopotał się zsiadaniem z konia.
Zatrzymał się koło Ekscelencji i popatrzył na niego z góry.
- Można wiedzieć co tu się dzieje?
- Kultura nakazuje by zsiadł pan z konia rozmawiając z wyższym od siebie rangą. - Pouczył go urzędnik.
Karasu odpowiedział mu szerokim uśmiechem.
- Jeśli tylko byłby tu ktoś wyższy ranga, na bank tak bym postąpił.
Zanim ktoś zdążył otworzyć usta, zielonooki niedbale odsłonił swoją odznakę dowódcy.
- A teraz czekam na wyjaśnienia, jakim prawem znęcacie się nad moim żołnierzem?
Uśmiechnął się, kiedy trafił na zaskoczone spojrzenie sponiewieranego chłopaka.
Szybko się pozbierał.
Skorzystał z ogólnej konsternacji.
Pierwszy odzyskał głos najwyższy urzędnik.
Odchrząknął.
- To poszukiwany przestępca, ja...
- Należy do mojej gildii. Czy obce wam jest prawo nałożone przez Radę Czarodziei? - Zainteresował się zielonooki.
- On kłamie! - Wrzasnął tłusty szlachcic. - To spisek... - Nie dodał nic więcej, bo Pieprz przyłożył mu ostrze do trzeciego podbródka.
Strażnicy cofnęli się, szepcząc między sobą.
- Czy ty właśnie zarzuciłeś mojemu dowódcy kłamstwo? - Zapytał słodkim głosem Pieprz.
Karasu widział, że demon aż się pali do rzezi.
Nie można mu było dać pretekstu.
- Jasny, zbieraj się. Jego Ekscelencja na pewno chętnie odstąpi ci konia w ramach zadośćuczynienia. - Karasu ponaglił
chłopaka wzrokiem.
Nie trzeba mu było dwa razy powtarzać.
Najwyższy urzędnik nie zaprotestował, kiedy Jasny wyprzągł karego wierzchowca z jego dwukołówki.
Zielonooki zawrócił konia i niespiesznym kłusem opuścił wieś.
Towarzyszył mu ponuro milczący chłopak.
Pieprz westchnął i zanim ktokolwiek zdołał zareagować mruknął rozpływając się w powietrzu:
- Sugeruję się rozejść.
Kilka mil przejechali w milczeniu.
- Dzięki. - Powiedział w końcu Jasny. - Nie wiedziałem, że z ciebie taka szycha.
Karasu parsknął śmiechem.
- Wziąłeś mnie za totalną niedojdę.
- No, coś w tym stylu. Nie wierzę, że tak dałem się nabrać...
Dojechali do skrzyżowania.
Jasny wstrzymał konia.
- Nie musiałeś tego robić. - Powiedział w końcu.
- Nie. Ale jesteś naprawdę dobry, szkoda by było, gdybyś zawisł.
Chłopak wzruszył ramionami.
Przez chwilę coś rozważał.
W końcu nie patrząc na Karasu mruknął.
- Ale to była tylko zgrywa, nie?
- Nie rozumiem?
- Nigdy byś nie wziął do gildii kogoś takiego jak ja, co? Nawet nie mam patentu wojownika...
Zielonooki roześmiał się.
- Chodź dzieciaku, papiery podpiszemy kiedy indziej. Póki co trzeba znaleźć dach nad głową.
- Poważnie mówisz?
- Masz, przyda ci się. - Rzucił Jasnemu jego broń.
Chłopak zręcznie złapał miecz.
Puścili się galopem.
- A kim był ten typ? Aż ciarki po plecach latają, jak się na niego patrzy.
- To mój demon. - Oznajmił beztrosko Karasu.
Przez całą drogę do Miasteczka Jasny nie zapytał o nic więcej.
Musiał to wszystko przetrawić.
Wciąż nie mógł uwierzyć, że trafił do prawdziwej gildii.
On, sierota z ulicy, wyrzutek bez przyszłości...
Do sali wsunęła się Muffinka.
Karasu oderwał wzrok od płomieni.
Jasny był jednym z niewielu, którym całkowicie ufał.
Jednym z pierwszych.
Zupełnie jak Legglę.
A jednak łucznika nigdy nie był do końca pewny.
Elf miał w sobie jakieś niedopowiedzenie.
Ale teraz był mu potrzebny.
Nadeszła pora na przetestowane wzajemnego zaufania.
- Udało się. - Czarodziejka uśmiechnęła się.
Dowódca odetchnął z ulgą.
- W takim razie jutro wyruszymy. Pewnie nie będzie nas kilka dni. Mówiłem ci już, że to nieoficjalna misja, wolałbym żeby nikt się o tym nie dowiedział.
Muffinka skinęła głową.
Na odchodnym zawahała się.
- Myślisz, że on wróci?
- Mamy najlepsze ciastka w okolicy, dlaczego miałby nie wracać? - Uśmiechnął się dowódca.
Czarodziejka przewróciła oczami.
Gdyby to było takie proste.
- Przyślij mi Jasnego.
Skinęła głową i wyszła.
W drzwiach minęła się z Hajmidalem.
- Dobrze, że jesteś. Musisz mnie zastąpić na kilka dni...
- Obawiam się, że nie mam kilku dni. - Westchnął ciężko zastępca. - Chciałem prosić o pozwolenie na nieoficjalną misję.
- Co? Ty też? Co się do cholery dzieje... - Karasu zmarszczył brwi.
- Też? - Zdziwił się oficer.
- Dziś rano dostałem nieoficjalne zlecenie.
Hajmidal podsunął Albertowi ciastko.
Zasępił się.
- Może to tylko zbieg okoliczności... Ktoś napadł na karawanę pana Ragnusa.
- Ktoś porwał syna kupca. - Mruknął dowódca.
Mógł to być zbieg okoliczności, jednak doświadczenie mówiło mu, że coś tu śmierdzi.
- Jeśli pojedziemy, gildia zostanie bez dowództwa. - Zasępił się oficer.
- Nie wierzę w takie przypadki. Gdzie napadli na karawanę? - Podsunął zastępcy mapę, nad którą siedział.
Hajmidal szybko nakreślił szlak i miejsce ataku.
Chodziło o wschodni szlak.
Zupełnie inny kierunek.
- Pan Gibons nie wpuściłby nas w maliny. - Pokręcił głową zastępca.
- On może i nie... - Tak czy inaczej miej się na baczności.
- Kogo bierzesz?
- Lagglę i Alberta.
- Oszalałeś? - Oficer podniósł się gwałtownie z podłogi.
- Wiem co robię.
- Ten elf do niczego się nie nadaje! Dobrze wiesz, że...
- Wiem. - Powtórzył Karasu.
- To może być pułapka. - Spróbował znowu Hajmidal, ale wiedział, że nic nie wskóra.
- A może mamy początki paranoi.- Burknął dowódca zwijając mapę.
Do sali wpadł Jasny.
- Chciałeś coś?
- Od jutra przejmujesz tymczasowo dowodzenie.
Wojownik zatrzymał się w pół kroku.
Wybałuszył oczy.
- Że co?
- Że będziesz zarządzał tym burdelem, bo my się ulatniamy. - Hajmidal poklepał go po plecach.
- Postaraj się, żeby możliwie jak najmniej osób o tym wiedziało. - Dodał Karasu.
- Poważnie? - Niebieskie oczy zaświeciły się.
- Poważnie.
Jasny uśmiechnął się szeroko.
- Nie pożałujesz.
Karasu położył mu dłoń na ramieniu.
- Wiem. - Powiedział spokojnie i wyszedł z Hajmidalem z Sali.
Ojciec Matt przysnął nad księgami.
Obudziło go energiczne pukanie w drzwi.
Mnich potrącił kielich z winem.
Trunek rozlał się na podłogę.
Kapłan westchnął ciężko i machnął ręką na bałagan.
Poczłapał do drzwi z mocnym postanowieniem, że następnego wysłannika Zakonu zamknie w piwnicy.
Otworzył, ale nikogo nie zobaczył.
Usłyszał za to chrząkniecie.
Kiedy obniżył wzrok, trafił na małą dziewczynkę z kucykami i wielkimi okularami na perkatym nosie.
Widywał ją nieraz ze Scarferem.
- Czego sobie życzysz, dziecko? - Zapytał spokojnie.
- W związku z nadaniem Świątyni statusu miejsca kultu, Zakon przydzielił mnie bym pomogła w dopełnieniu wszelkich
niezbędnych procedur, a następnie zajęła się prowadzeniem dokumentacji kancelarii.
Mnicha zmroziło.
Dziewczynka wyrzuciła komunikat na jednym wydechu.
Nie dość, że zdawała się nie potrzebować tlenu to w dodatku nie mrugała.
Była przerażająca.
Wpatrywała się wyczekująco w mnicha.
Później coś zanotowała na tabliczce i zaczęła powtarzać komunikat znacznie głośniej.
- Nie jestem głuchy. - Przerwał jej mnich. - Po prostu nikt mnie nie poinformował...
- Dlatego ja właśnie informuję. A teraz, gdyby Wielebny zechciał zaprowadzić mnie do mojego pokoju...
Mnich mimo woli pomyślał o swoim postanowieniu.
Jednak trudno by było wyjaśnić przetrzymywanie małej dziewczynki w piwnicy.
A szkoda.
Ostatnio edytowany przez Dziabeł 16 Września 2016r. 22:42, W całości zmieniany: 1
_________________
– A jeśli pewnego dnia będę musiał odejść? – spytał Krzyś, ściskając Misiową łapkę. – Co wtedy?
– Nic wielkiego. – zapewnił go Puchatek. – Posiedzę tu sobie i na Ciebie poczekam. Kiedy się kogoś kocha, to ten drugi ktoś nigdy nie znika.
1
Napisałbym jakiś fajny i rozbudowany komentarz, ale przecież i tak nikt tego nie przeczyta, także powiem tylko, że Wulgaryzmy zajebiste
No to się Maffu ucieszy :)
zajebiste No to się Maffu ucieszy :)YouTube wideo
Ostatnio edytowany przez Karasu 18 Września 2016r. 22:04, W całości zmieniany: 2
_________________
2
Część dwudziesta druga 18+Obóz rozbili grubo po zachodzie słońca.
Było już ciemno, a zmęczeni rycerze nawet nie kłopotali się rozpalaniem ogniska.
Rudobrody kompletnie nie miał humoru.
Wypadała jego kolej pilnowania demona, a najchętniej po prostu poszedłby spać.
Z zazdrością patrzył jak jego towarzysze zawijają się w derki.
- Złaź. - Rzucił w stronę Pieprza.
Zsiadłby z konia z dziką ochotą, ale prawa noga całkiem zdrętwiała.
Nie miał zamiaru wdawać się w pogaduszki z tym ryżym idiotą.
Zakonnik ze złością rzucił derkę na ziemię.
Zamaszystym krokiem podszedł do demona i popchnął go, z zamiarem zrzucenia z siodła.
Pieprz stłumił w sobie ochotę urwania pustej głowy wysłannika Zakonu.
Wylądował na trawie.
Kolano odmówiło posłuszeństwa i z trudem utrzymał równowagę.
Wyprostował się niespiesznie i popatrzył na rycerza z góry.
Zakonnik splunął mu pod nogi.
Przez chwilę mierzyli się wzrokiem.
- Powinniśmy cię ubić na miejscu. - Wysyczał zamykając demona w kręgu złożonej formuły.
Pieprz był zmęczony i cholernie głodny.
Miał zdecydowanie dość całej tej durnej wyprawy.
Byli w drodze już ponad tydzień, a on nie dostał nic, oprócz mizernych porcji wody.
Oczywiście święconej.
Gdyby nie krążąca w nim moc Najwyższego dawno wypaliłoby mu przełyk.
Ale kogo to obchodzi.
Najwyraźniej mieli za zadanie dostarczyć go żywego, ale bynajmniej nie w całości.
Wyglądało na to, że dostali wyjątkowo szczegółowe wytyczne oparte na jakiejś porywającej lekturze typu "dziesięć sposobów na osłabienie demona", czy innej równie bezwartościowej pozycji.
Najgorsze było to, że Pieprz nie miał pojęcia, jak długo jeszcze będzie skazany na towarzystwo tych nieudolnych świętoszków.
Rudy tymczasem zabrał się do odmawiania modlitwy.
Demon postanowił trochę urozmaicić mu wieczór.
Rozluźnił ramiona.
Zabrzęczały kajdany.
Pieprz odetchnął głęboko i zaczął absorbować nić mocy, z której został utkany krąg.
Kiedy jadowicie zielony poblask zniknął, demon sięgnął po aurę modlitwy.
Odprawiający święty obrzęd zakonnik otworzył gwałtownie oczy.
Kącik ust demona delikatnie się uniósł.
Rycerz Zakonu przez dłuższą chwilę wpatrywał się w czarne jak smoła oczy.
W jego spojrzeniu czaił się strach.
Magiczne kajdany zaklinał jeden z Najwyższych.
Miały za zadanie odciąć pojmanego od mocy.
Od tygodnia obserwował ten piekielny pomiot.
Ich wyszukane zabiegi mające na celu osłabienie go okazały się zupełnie bezużyteczne.
Mało tego, zakonnik był niemal pewny, że senne koszmary to sprawka demona.
A to oznaczało, że kajdany nie spełniły swojego zadania.
Czym była bestia siedząca naprzeciw niego?
Nie tylko nie ograniczyli jego mocy, ale co noc i ranek dokarmiali go mocą swoich modlitw.
Jakim cudem ta plugawa istota była w stanie absorbować świętą energię?
Rudobrody Hals poczuł, że robi mu się niedobrze.
Lodowaty pot spłynął mu po plecach.
Dotarło do niego, że trzymają na sznurku coś dużo potężniejszego niż im się zdawało.
A jak wiadomo, sznurek nie zapewniał im żadnej ochrony.
Gorączkowo myślał, co powinien zrobić.
Najrozsądniej byłoby obudzić rycerzy i wspólnie wymyślić jakieś rozwiązanie.
A co jeśli demonowi się to nie spodoba?
Hals dopiero niedawno awansował i wreszcie zarabiał tyle, że udało mu się spłacić stare długi ojca.
Jeszcze kilka miesięcy i będzie mógł zająć się pracą w gospodarstwie.
Nie miał zamiaru przedwcześnie rozstawać się z życiem.
Powoli zamknął magiczną książeczkę i schował znak Zakonu pod kolczugę.
Demon śledził uważnie każdy jego ruch.
Przypominał ogromnego drapieżnika, którego przywykłe do zabijania ciało jest napięte do granic możliwości.
Gotowość do ataku czaiła się nawet w jego spojrzeniu.
Rycerz miał wrażenie, że siedzi naprzeciw ogromnej czarnej pantery, rozmyślającej o tym, która część jego ciała będzie najsmaczniejsza.
Zakonnik wzdrygnął się mimo woli.
Otrząsnął się z obezwładniającego przerażenia i zmusił swój umysł do pracy.
Gdyby demon chciał ich zabić, zrobiłby to dawno temu.
Wyglądało na to, że z jakiegoś powodu zależy mu na dotarciu do siedziby Zakonu.
Tajnego miejsca, o którego istnieniu wiedzą tylko wybrani.
Lokalizacji dostępnej jedynie dla tych, którzy wierzą w misję Zakonu.
Nagle przyszło mu do głowy, że popełniają wielki błąd.
Świtało, kiedy mokry od potu Hals zerwał się na równe nogi.
Unikając wzroku demona zaczął szarpać śpiących kompanów.
- Co się dzieje? - Ziewnął nieprzytomnie Valod.
- Popełniamy błąd! - Wyszeptał nerwowo Hals.
Scarfer usiadł na posłaniu.
Potoczył dookoła niewidzącym spojrzeniem.
Trafił na płonące, czarne oczy.
Zmroziło go.
- Dlaczego nie nakreśliłeś kręgu?
- Nakreśliłem! - Rudy rycerz złapał się za głowę.
W jego spojrzeniu czaił się obłęd.
Czarnobrody zmarszczył brwi.
Błyskawicznie wygrzebał się spod derki i złapał przerażonego zakonnika za ramiona.
Powoli zaczynał się przyzwyczajać do tych napadów histerii.
Co wieczór dopadały któregoś z nich.
Niezaprzeczalnie była to sprawka tego cholernego demona.
Jednak wiara w Najwyższego sprawiała, że nie przyznał się do tego otwarcie.
Pierwszy nie popełniłby takiego błędu.
Wiedział, że kajdany mają utrzymać potężnego ducha.
Być może nawet jednego z Potępionych.
Pieprz z rozbawieniem patrzył na te przerażone istoty.
Gdyby trochę się postarał, ci trzej padliby po prostu na zawał.
Chyba trzeba trochę odpuścić, ten nieszczęsny Scarfer, czy jak mu tam, już zaczął siwieć.
Pieprz ziewnął i wyciągnął się na trawie.
Zakonnicy szeptali nerwowo.
Dlatego nie od razu zobaczyli, że do ich prowizorycznego obozowiska ktoś się zbliża.
Hajmidal ściągnął wodze.
Ciężki, wyładowany beczułkami wóz zatrzymał się na skraju łąki.
Vanisz zeskoczyła z kozła i ze złością poprawiła długą, typowo miejską sukienkę.
- Jak można w czymś takim chodzić? - Mruknęła po raz nie wiadomo który.
Znowu poluzowały jej się rzemyczki przytrzymujące gorset na piersiach i całość zjechała niebezpiecznie w dół.
Do tego wszystkiego jeszcze ta fryzura.
Na wpół rozpuszczone włosy doprowadzały ją do szału.
Wystarczył najlżejszy podmuch i wszystko właziło w oczy.
- Przestań marudzić. - Sapnął zmęczony Padalec, ocierając pot z czoła.
On w przeciwieństwie do Hajmidala i Vanisz, musiał pokonać całą trasę pieszo, podobnie jak reszta karawany.
Za wozem maszerowało dwudziestu ludzi, a każdy z nich miał pod opieką dwa juczne zwierzęta.
Do ochrony mieli dziesięciu żołnierzy i czterech konnych.
Zastępca zdecydował, że oni sami wmieszają się w tłum handlarzy, żeby uniknąć nadmiernego rzucania się w oczy.
Po trzech dniach wędrówki miał serdecznie dość siedzenia na tyłku i manewrowania wozem.
Co innego ochraniać karawanę, a co innego zgrywać mieszczucha.
Jedno było pewne, nigdy i za żadne skarby nie da się wrobić w tak zwane spokojne życie.
Już po trzech dniach miał ochotę zapić się na amen.
Vanisz podzielała jego zdanie.
Kiedy dowiedziała się, że misja wymaga wystąpienia w sukni cnotliwej mieszczki oznajmiła stanowczo, że rezygnuje.
Oficer pierwszy raz w życiu musiał wydać jej ostry i stanowczy rozkaz.
To wszystko nie wróżyło najlepiej całemu przedsięwzięciu.
Padalec łapczywie pił wodę z wiadra.
Handlarze, dla których była to codzienność, rozbili obóz w oka mgnieniu.
Padalec rozciągnął się na trawie z mocnym postanowieniem, że nie ruszy się stąd aż do rana.
- Powinnam się przebrać. - Mruknęła Vanisz.
- Jeszcze nie. - Pokręcił głową oficer i poprawił słomkowy kapelusz.
- Wyglądasz jak idiota. - Prychnęła i nie oglądając się na nikogo ruszyła w stronę rzeki.
- A co jeśli tym razem nie ruszą karawany? - Zapytał Padalec nawet nie otwierając oczu.
- Dojdziemy do Martel, zostawimy tych bałwanów, towar sprzedamy i wrócimy do domu.
Rycerz otworzył jedno oko.
- A ja głupi myślałem, że masz jakiś plan.
- Chyba jednak nie będzie nam potrzebny... - Hajmidal wskazał ruchem głowy na niewielką grupę jeźdźców zbliżających się w ich stronę.
Karasu zrobił duży krok, żeby ominąć jeżyny.
Nadepnął na suchą gałązkę, która pękła z trzaskiem.
Idący na przedzie elf posłał mu karcące spojrzenie.
- Czy ty potrafisz zachować ciszę? - Mruknął z naganą.
Dowódca na wszelki wypadek postanowił się nie odzywać.
Z początku myślał, żeby wyprzedzić porywaczy i poczekać na nich w dogodnym miejscu, jednak dystans okazał się zdecydowanie za duży dla Alberta.
Gdyby kupiec przyszedł do nich od razu, nie było by problemu.
Z jakiegoś niewyjaśnionego powodu zwlekał jednak kilka dni.
Tłumaczył się, że czekał na kontakt ze strony porywaczy.
Może tak, a może nie.
W dodatku sprawcy nie byli amatorami.
Doskonale wiedzieli, jak zacierać za sobą ślady.
Kluczyli i nie sposób było przewidzieć dokąd się udają.
To wszystko razem sprawiło, że postanowili deptać im po piętach, poruszając się głównie nocami.
Karasu przetarł zmęczone oczy.
Wbił wzrok w zręcznie przemykającego wśród leśnej kniei elfa.
Łucznik był w swoim żywiole i zarażał entuzjazmem.
Dowódca mimo zmęczenia ciągle miał w sobie mnóstwo energii.
Już dawno nie był na podobnej misji.
Zupełnie zapomniał jak to jest, kiedy właściwie musisz liczyć tylko na siebie.
Kiedy założył gildię bezustannie wykonywali takie zadania.
Nie mieli dość ludzi, żeby pozwolić sobie na wypady grupowe.
Niekiedy udawało im się zamknąć zlecenia tylko cudem.
Teraz Karasu starał się unikać podobnych misji.
Nie chciał niepotrzebnie nikogo narażać.
I gdyby nie chodziło o życie dziecka...
Legglę przerwał jego rozmyślania.
Zamarł w bezruchu, wtapiając się w mrok.
Zanim Karasu zdążył zadać pytanie, wskazał w ciemność na prawo od nich.
Dowódca wytężył wzrok.
Po krótkim czasie dostrzegł nikły blask ogniska.
Elf przeciągnął się leniwie, a potem ruszył w tamtym kierunku.
Przemykali niczym dwa cienie.
Do pastwiska przy trakcie handlowym dotarli na długo przed wschodem słońca.
Przy osłoniętym od strony drogi ognisku trzymało wartę trzech mężczyzn.
Od lasu odgrodzili się dwoma zadaszonymi wozami.
Karasu zaklął.
Nie wiedzieli ilu wojowników może spać w wozach.
- Trzeba zdjąć całą wartę, a potem się rozejrzymy. - Szepnął Legglę.
- Musimy mieć pewność, że to oni.
- Chcesz pójść i zapytać? - Zadrwił elf.
- Właściwie czemu nie? - Oczy dowódcy rozbłysły.
Pomysł był całkiem idiotyczny, ale miał pewne zalety.
Po pierwsze upewni się, że nie zarżnie niewłaściwych ludzi, a po drugie szybko okaże się z iloma przeciwnikami przyjdzie im walczyć.
Sporym minusem był fakt, że musiał całkowicie zaufać elfowi.
Legglę dostrzegł to w jego spojrzeniu i skrzywił się.
- Zostaw swoje strzały i łuk. - Powiedział tylko.
Karasu przez chwilę wpatrywał się w ciemne sylwetki na tle ogniska.
Bez słowa położył broń koło elfa.
Róża zajrzała do Sali Głównej.
Budynek gildii przenikały smakowite zapachy.
Healerka nie skusiła się jednak na wizytę w kuchni.
Stała studiując uważnie tablicę misyjną.
Musiała porozmawiać z Karasu, jednak od kilku dni nigdzie nie mogła na niego trafić.
Nie wyruszył na żadną misję.
Podobnie sprawa miała się w przypadku Padalca.
Róża zmrużyła oczy.
Coś było na rzeczy.
Ostatecznie mogła jeszcze iść do Selera...
Westchnęła, że też Lilith akurat poszła na misję.
- Czego tu szukasz? - Zainteresował się Jasny, który właśnie wszedł do Sali z obiadem.
- A co ci do tego? - Warknęła rozdrażniona Róża.
- Rany, spokojnie, tak tylko pytam. - Przewrócił oczami wojownik. - Coś taka drażliwa, okres masz?
Healerka zdzieliła go w ramię.
Chłopak uchylił się zręcznie.
- A może wprost przeciwnie. - Zadrwił, nabijając na widelec kawałek mięsa.
- Udław się. - Poradziła mu healerka wychodząc z Sali.
Selera znalazła w namiocie Punktu.
Mieszał miksturę na głębokie rany.
- Potrzebuję przysługi. - Zaczęła bez wstępów.
Edward popatrzył na nią zaciekawiony.
- Chodzi o nową adeptkę, niańczę ją już prawie tydzień, nie byłam na żadnej sensownej misji, mam dość. Potrzebuję, żeby ktoś przerobił z nią materiał na jutrzejszy egzamin.
- Migasz się? - Uśmiechnął się lekko rycerz.
Oczy Róży pociemniały.
- Coś ty powiedział? - Syknęła.
- Chyba słyszałaś. - Wzruszył ramionami. - Nie widzę powodu dla którego miałbym wykonywać twoją pracę. Co innego, jakbyś poprosiła.
- Ty chyba czegoś nie rozumiesz, więc pozwól, że ci wyjaśnię. - Róża oparła ręce na biodrach i posłała Edwardowi złe spojrzenie. - Jesteś tu od niedawana i może jeszcze się nie orientujesz co do hierarchii...
- Należę do Wybranych, podlegam Pieprzowi, przed nikim innym nie muszę się tłumaczyć. - Głos rycerza był spokojny, ale i stanowczy. - A już na pewno nie muszę tłumaczyć się tobie. Chcesz przysługi, poproś jak człowiek.
- Pieprza tu nie ma, a Wybrani chwilowo nie istnieją. Kto wie, jak długo to potrwa, póki co jesteś tylko nowicjuszem zobowiązanym do wykonywania rozkazów każdego starszego stażem. - Posłała mu mściwy uśmiech. - Zaraz ją przyślę. - Dodała na odchodne.
Były Najwyższy zacisnął zęby.
Wspaniały pomysł demona coraz mniej mu się podobał.
Nie był przyzwyczajony do wypełniania poleceń byle szaleńca, a tych w tej cholernej gildii nie brakowało.
W dodatku niemal każdy jest od niego starszy stażem.
Ze złości nasypał za dużo sproszkowanego jadu ropuchy i mikstura buchnęła mu w twarz czerwonym, gryzącym dymem.
Kiedy adeptka weszła do namiotu oślepiony rycerz potknął się o stołek i wpadł prosto na regał ze składnikami.
Blik z trudem łapał oddech.
Czarodziejka, wtulona w jego miękkie futro, leżała na łóżku.
Od dłuższej chwili głaskała go z wielkim zapałem.
Grzech miał ochotę wydrapać jej oczy.
Cholerny Aeszma drogo mu za to zapłaci.
- A może weźmiemy jakąś misję? - Zaproponował druid po długim milczeniu.
Muffinka przestała głaskać kota, który spojrzał na Ziemniaka znacznie przychylniej.
- Najpierw musimy przekonać kiciusia, żeby coś zjadł. - Muffinka pocałowała czule różowy nosek.
Tego było już za wiele.
Blik zerwał się na równe nogi.
Miał zamiar zmienić postać i wybić tej wariatce z głowy wszelkie tulanki i mizianki, ale wtedy druid wyjął z kieszeni żelki.
I to nie byle jakie.
Owocowe misie.
Kot przyjrzał mu się z nowym zainteresowaniem.
To jednak musiał byś ktoś.
Zaskoczył na podłogę i wspiął się przednimi łapami na nogę druida.
Łakomy wzrok utkwił w wymarzonym przysmaku.
- Patrz, on chce żelki! - Muffinka usiadła gwałtownie na łóżku.
Drzemiący na różowej, puchatej poduszce szyszak zatrzeszczał z niezadowoleniem.
- Moje żelki? - Przestraszył się Ziemniak, patrząc na kota podejrzliwie. - Psik. - Poradził mu.
- No jak ty do niego mówisz! - Tupnęła noga czarodziejka. - Dawaj żelki.
- Ale one są moje. - Zaprotestował nieśmiało druid.
- Dawaj. - Zażądała z taką stanowczością, że kot usiadł i popatrzył na nią z aprobatą.
Ptyś wyciągnęła rękę.
- Nie oddam jakiemuś pchlarzowi swoich żelek. - Zdenerwował się dryblas.
Blik zniecierpliwił się.
Ten facet jeszcze gotów zeżreć jego ulubiony przysmak.
Należało zapobiec katastrofie.
Odbił się miękko od podłogi i wylądował zgrabnie na chudych kolanach druida.
Żeby wypaść bardziej przekonywająco, wbił mu pazury w udo.
Ziemniak syknął i z mściwą satysfakcją wpakował sobie wszystkie żelki do buzi.
W pokoju zaległa cisza.
Czarodziejka już miała nawrzeszczeć na druida, kiedy powietrze wypełnił wściekły warkot.
Kot zjeżył się i zeskoczył na łóżko, nie spuszczając morderczego spojrzenia z Ziemniaka.
Nagle zaczął rosnąć, z każdą chwilą bezpowrotnie tracąc wdzięk słodkiego koteczka.
Czarodziejka bardzo powoli wycofała się z pokoju.
Obiecała sobie w duchu, że kiedy Pieprz wróci, policzy się z tym cholernym dowcipnisiem.
Kotek, dobre sobie.
Ogromna, bezwłosa bestia wpatrywała się przekrwionymi oczyma w skamieniałego druida.
Wielkie, ostre kły nie mieściły jej się w paszczy.
Nitki śliny zaczęły skapywać na kapę w kwiatki.
- No tego to już za wiele! - Zdenerwowała się nagle Muffinka.
Warkot urwał się jak nożem uciął, kiedy wściekła czarodziejka zdzieliła bestię miotłą.
- Oszalałaś...? - Stęknął blady druid.
Najchętniej zwiałby z pokoju, ale jego ciało zupełnie odmówiło posłuszeństwa.
Tymczasem Muffinka nie poprzestała na jednym walnięciu.
- Złaź stąd do cholery! Myślisz, że kto to będzie prał?! Żelek ci się zachciewa? Na to trzeba sobie zasłużyć!
Zbaraniała bestia ocknęła się po tym, jak kolejny cios zmiótł ją na podłogę.
- Siad, do diabła! - Wściekła czarodziejka zamachnęła się znowu.
- Dobra, już, poddaję się. - Na podłodze siedział potargany białowłosy chłopiec.
Zasłaniał głowę rękoma.
Muffinka wytrzeszczyła oczy.
- Ja już chyba nigdy nie tknę żelek... - Westchnął ciężko druid.
- Ja pierdolę. - Chłopiec zebrał się z podłogi. - Nie musiałaś od razu tak walić. Kurwa. - Roztarł guza na głowie.
Czarodziejka przywaliła mu z rozmachem.
Zaskoczony nie zdążył się uchylić.
- Nie przeklinaj, smarku. - Pouczyła go, zanim zdążył zaprotestować.
Grzech z niedowierzaniem popatrzył na małą czarodziejkę, która z zacięta miną mierzyła w niego miotłą.
Liliowa kokardka na jej głowie zjechała nieco w prawo.
- Zabiję go . - Postanowił Blik i usiadł ciężko na brzegu łóżka.
Jasny kończył kolację, kiedy do Sali zapukała kotołaczka z informacją, że czeka na niego strażnik z zachodniej bramy.
Wojownik niechętnie odsunął talerz.
Wiedział co to oznacza.
Uchylił drzwi i rozejrzał się.
Gestem zaprosił strażnika do środka.
Nie chciał, żeby ktokolwiek podsłuchał ich rozmowę.
Ojciec Matt niespiesznie wspinał się po schodach Świątyni.
Dotarcie na szczyt oznaczało, że będzie musiał znosić męczącą paplaninę skryby.
Jeszcze nie wymyślił jak się jej pozbyć.
Westchnął, gdyby był tu Pieprz...
Odwrócił się, żeby ostatni raz spojrzeć na wyjątkowo malowniczy zachód słońca.
Przez bramę przejeżdżał jeździec.
Spojrzenie mnicha zatrzymało się na nim dłużej.
Dopiero po chwili dotarło do niego na co patrzy.
Znał takich typów i jeśli ten facet przyjechał do Miasteczka w interesach, to oznaczało spore kłopoty.
Hajmidal leniwym ruchem położył miecz na kolanach.
Handlowcy zbili się w ciasną kupkę i szeptali nerwowo.
- Nie podoba mi się to, co widzę. - Mruknął Padalec.
- Może to zbieg okoliczności. - Stwierdziła bez przekonania Vanisz.
Miała nosa, żeby się przebrać.
W tej cholernej sukience nie ma szans na swobodną walkę.
- Karawana z Miasteczka? - Spytał rycerz w lekkiej srebrnej zbroi ze znakiem Zakonu na piersi.
Zastępca ograniczył się do skinięcia głową.
Żałował, że tarcza została na wozie.
- Zatem pójdziecie z nami. - Oznajmił głośno zakonnik.
- Dlaczego? - Zapytał spokojnie Hajmidal.
- Ponieważ dostaliśmy rozkaz zatrzymania każdej karawany z Miasteczka podróżującej wschodnim szlakiem.
- Dlaczego? - Ponowił pytanie oficer.
- Nie twoja rzecz. - Warknął zniecierpliwiony rycerz.
Błąd.
Hajmidal miał zamiar uzyskać odpowiedź.
Nawet jeśli będzie musiał ją z niego wydusić.
Padalec, który od dłuższej chwili szeptał z handlarzami posłał ich za wozy.
Uzbrojeni w kusze byli poza zasięgiem mieczy dziesięciu zakonników.
Prawdopodobnie większość z nich w życiu nie trzymała broni w ręku, jednak zawsze była to jakaś szansa na zranienie przeciwnika.
Sam rycerz sięgnął po miecz.
Najgorsze było to, że Orety nadal marudził gdzieś nad rzeką.
Zakonnicy dobyli mieczy.
Zastępca nie czekał na dalsze zachęty.
Być może popełniał właśnie duży błąd.
Prawdopodobnie doprowadzi to do wojny z Zakonem.
Ale czy tak naprawdę mieli jakieś wyjście?
Te perfidne gnidy bez honoru chciały pozbyć się ich w najbardziej obrzydliwy sposób.
Kto powiedział, że Gryfy nie będą się bronić?
Hajmidal w duchu musiał oddać Karasu sprawiedliwość.
To, że wrócą żywi do Miasteczka, było jego zasługą.
Resztę myśli rozproszyła chęć wybicia tych parszywych tchórzy.
Zniecierpliwiona Vanisz szarpnęła za spódnicę oddzierając materiał poniżej kolan.
Padalec skorzystał z nieuwagi napastników wgapionych w rozbierającą się dziewczynę.
Dał sygnał ręką.
Zaświszczały bełty.
Czterech rycerzy zwaliło się głucho na ziemię.
Konie zarżały i zatańczyły nerwowo.
Te pozbawione jeźdźców pomknęły w mrok.
- Kryć się. - Rzucił Padalec.
Od strony rzeki nadleciał płonący pocisk.
Wylądował pod nogami koni wywołując jeszcze większe zamieszanie.
Czterech rycerzy i ich dowódca zdołali utrzymać się na nogach.
Vanisz obracała w palcach nóż do rzucania.
Hajmidal zakręcił młynka mieczem.
- Macie panowie pecha. Bo właśnie zaatakowaliście wysłanników gildii Gryfa.
Dowódca zakonników zmrużył oczy.
- Jeśli nas zabijecie, nie uniknięcie konsekwencji.
- Ależ my się tylko bronimy. - Vanisz posłała mu uroczy uśmiech.
Delikatny ruch nadgarstkiem dostrzegł jedynie Hajmidal.
I to tylko dlatego, że znał wojowniczkę na wylot.
Zakonnik po lewej stronie dowódcy zwalił się martwy na ziemię.
- Tak się składa, że karawanie towarzyszą całkiem poważni kupcy, którzy w razie potrzeby potwierdzą naszą wersję wydarzeń. Rozsądniej byłoby się poddać, panie...? - Zastępca miał minę, jakby naprawdę go interesowało jak nazywa się podła kreatura przed nim.
- Basta. - Syknął rycerz Zakonu.
Vanisz sięgnęła po kolejny nóż.
- Zwą mnie Sebastian Basta. - Wyjaśnił pospiesznie zakonnik.
Na polanie zapadło milczenie.
Pierwsza parsknęła Vanisz.
- Bez kitu, myślałem, że pan Karamba usiłuje nas powstrzymać, a on się tylko przedstawiał.
Rozbawiony Orety wyszedł z cienia i bez wysiłku odebrał zakonnikom broń.
- No to teraz zamienimy sobie parę słów. - Warknął Hajmidal popychając Sebastiana na bok.
- Dobry wieczór. - Przywitał się uprzejmie Karasu.
Jego nagłe, bezszelestne pojawienie się przy ognisku wyprowadziło strażników z równowagi.
Zerwali się na równe nogi.
Jeden z nich wstrzymał pozostałych gestem.
- Spokojnie, panowie. - Uniósł dłonie Karasu. - Chciałem się tylko ogrzać, ale jeśli to problem, to zaraz znikam.
- Co jest? - Z jednego wozu wychyliła się wyjątkowo włochata gęba.
Na widok obcego przy ognisku dołączył do niej zwalisty tułów.
- Tak sobie przechodziłem i chciałem zapytać, czy nie porwaliście czasem syna kupieckiego. - Uśmiechnął się szeroko dowódca Gryfów.
Teraz już był pewny, że dobrze trafił.
Stał przed kuzynem kupca.
Musiał przyznać, że rysunek, który pokazał mu pan Dios, był wyjątkowo udany.
- Brać go. - Warknął zarośnięty zbir.
Gryf leniwym ruchem dobył miecza i pchnięciem w tył zabił jednego z trzymających wartę.
Zanim pozostali dobyli broni, padli przeszyci strzałami.
- Alarm! - Wrzasnął włochaty, wyciągając miecz.
Skoczył w stronę Karasu.
Dowódca sparował pierwszy atak i kątem oka policzył wybiegających z wozów wojowników.
Było ich ośmiu.
Miał nadzieję, że to wszyscy.
Niestety Legglę zdołał dosięgnąć tylko dwóch, potem dotarło do nich, że za wozami są bezpieczni.
Zarośnięty wściekle atakował, a pozostali szukali kuszy.
Nie było dobrze.
Karasu odchylił się w tył unikając nagłego wypadu przeciwnika.
Uderzył z boku.
Jego ostrze ześlizgnęło się po klindze włochatego.
Był dobry.
Niestety.
Elf najwyraźniej nie próżnował.
Zmienił położenie, bo udało mu się dosięgnąć kolejnego zbira.
Jeden zniknął w wozie, a pozostali postanowili dołączyć do walki.
Dowódca gryfów przeniósł ciężar na drugą nogę.
Przeciwnik nie dał się nabrać.
Zasłona była błyskawiczna i płynnie przeszła w precyzyjny cios od dołu.
Karasu uśmiechnął się mimo woli.
Ktoś naprawdę go docenił.
Legglę zacisnął zęby na strzałach.
Przemknął pod krzakami.
Nie zwrócił uwagi na kolce jeżyny, które rozdarły mu policzek.
Wskoczył na zwalone drzewo.
Kolejnego drania dorwał w prześwicie między wozami.
Błyskawicznie nałożył następną strzałę.
Wtedy własnie pękła cięciwa.
Trzech zbirów zaatakowało jednocześnie, zmuszając Karasu do cofnięcia się.
Włochaty ciął od boku.
Dowódca zawirował, odbijając miecz najbliżej stojącego napastnika.
Broń uderzona od dołu wbiła się w twarz właściciela, który padając zahaczył towarzysza po lewej.
Ostrze zarośniętego zmieniło kąt natarcia.
Karasu nie zdążył z unikiem.
Uderzenie na chwilę odebrało mu oddech.
Elf wypadł na polanę.
Ostatniego wojownika powalił z łuku Karasu.
Dowódca gryfów przykląkł.
Pozwolił pomyśleć zarośniętemu, że cios był celny.
Kiedy tamten uniósł nieznacznie ostrze do ostatecznego ataku, zielonooki skoczył.
Włochaty przez chwilę wpatrywał się w ostrze zatopione w swoim brzuchu, a potem zwalił się ciężko na ziemię.
- W porządku? - Legglę położył dowódcy rękę na ramieniu.
Widział cios zarośniętego.
Karasu bez słowa podciągnął koszulkę.
Ostrze nie przeszło przez turkusową smoczą kolczugę.
Elf zrobił krok do tyłu i ciężko opadł na kolana.
Z piersi sterczał mu bełt kuszy.
Na schodkach jednego z wozów stał wojownik.
Nie był podobny do reszty zbirów.
Miał jasne włosy do ramion, nienagannie ułożone, białą koszulę i skórzane spodnie do jazdy.
Ale przede wszystkim na jego piersi wisiał złoty medalion.
Znak Zakonu.
Karasu uniósł miecz i zasłonił sobą dyszącego ciężko Łucznika.
Nie padło ani jedno słowo.
Za to padł strzał, w chwili, gdy zakonnik po raz kolejny naciągnął kuszę.
Strzała z kruczymi lotkami przeszyła go na wylot i przygwoździła do ściany wozu.
Kusza wypadła rycerzowi z ręki, a trawa stłumiła odgłos upadku i broni i ciała elfa.
Karasu rzucił się do Legglę.
Elf go odepchnął.
- Potem. - Wycharczał, a jego usta wypełniła krew.
Dowódca Gryfów zacisnął zęby.
Był wściekły.
Jasny zajrzał do burdelu w północnej części Miasteczka.
Miał chwilowo przejąć obowiązki Karasu, a to oznaczało utrzymywanie porządku w Miasteczku.
Poza tym musiał również chronić pana Diosa.
Nawet gdyby nie ciążyły na nim powyższe obowiązki i tak zainteresowałby się wizytą płatnego mordercy.
Bez trudu odszukał go wzrokiem.
Wygląd zewnętrzny przybysza zniechęcał nawet kurwy.
Gryf odprawił gestem sunąca w jego stronę brunetkę.
Usiadł przy barze i zamówił piwo.
- Czego tu szukasz? - Zaczął prosto z mostu.
Łowca nagród oderwał spojrzenie od cycatej blondynki, która rzępoliła na lutni.
- A czego się szuka w burdelu? - Odpowiedział niemal z rozbawieniem.
Jasny zmrużył oczy.
- Kiedy już się zabawisz, sugeruję zebrać manatki i zwinąć się.
- Bo co? - Morderca popatrzył na niego spod oka.
- Bo będziesz miał kłopoty.
Mężczyzna wstał.
Jasny odbił krótki nóż swoim sztyletem.
Przybysz wykrzywił się paskudnie.
- To był twój ostatni błąd patałachu. - Uśmiechnął się Jasny dobywając szabli.
Przy barze zapadła cisza, a potem wybuchło zamieszanie.
Cześć rzuciła się do schodów, kilka osób, przewracając stoły wypadła na dwór.
Stara barmanka ze spokojem przyjmowała zakłady.
Morderca bez większego przekonania rzucił nożem.
Jasny nawet nie kłopotał się odbiciem ostrza.
Zrobił krok w bok.
Świdrowali się spojrzeniami.
Morderca sięgnął po miecz.
Na ten błyskawiczny gest Jasny zareagował jeszcze szybciej.
Łowca zręcznym unikiem uciekł przed ostrzem i w półobrocie dobył broni.
Jego oczy błyszczały.
Gryf zrobił dwa kroki w bok obserwując przeciwnika.
Zaatakowali jednocześnie.
Klingi zwarły się z metalicznym hukiem.
Wymienili kilka szybkich ciosów i odskoczyli od siebie.
- Jesteś Jasny z Babic przy szlaku handlowym. - Powiedział morderca.
- Za to ja za cholerę nie wiem, kim ty jesteś.
- Twoim ostatnim przeciwnikiem. - Oznajmił z lekkim uśmiechem łowca nagród, a potem skoczył.
Róża w końcu postanowiła otworzyć, kiedy pukanie zmieniło się w mało subtelne walenie.
Zwlokła się z łóżka i zeszła na dół.
Na progu stał Jasny.
Na jego widok healerce przeszła cała senność.
Chłopak uśmiechnął się blado, zakrztusił krwią i zwaliłby się jak długi na ziemię, gdyby Róża nie złapała go w porę.
- Jaga! - Wrzasnęła Róża w głąb domu.
Gdzieś na górze stuknęły drzwi.
- Co się... - Zaczęła adeptka, ale umilkła na widok zachlapanej krwią Róży, która uginała się pod ciężarem nieprzytomnego Jasnego.
Nie pytając o nic więcej, rzuciła się na pomoc.
Zaciągnęły wojownika do kuchni.
Róża jednym ruchem zrzuciła wszystko ze stołu.
- Świece, potrzebuję dużo światła. - Zarządziła, nalewając wody do miski.
Jaga wyciągnęła z szuflady wszystkie świece jakie znalazła.
Kiedy skończyła je zapalać, healerka wcisnęła jej w ręce pusty dzban.
- Weź jeszcze wiadro i leć po czarodziejkę. Wracając przynieś wodę.
Nie patrzyła na nią.
Jaga pobiegła.
Róża wyciągnęła ostry nóż i butelkę najmocniejszej gorzałki.
Obficie polała ostrze, a potem pociągnęła mocny łyk.
Udało jej się wydłubać ostatni kawałek szkła z rany na boku wojownika, kiedy do kuchni wpadła zziajana czarodziejka.
- Co się dzieje? Czego potrzebujesz?
- Musimy go położyć na plecach.
- Wiesz, że nie mogę czarować w mieście. - Przypomniała zdenerwowana Muffinka.
- Pokaż mi. - Zażądała Jaga, robiąc krok do przodu.
- Co? - Zdziwiła się czarodziejka. - Kto to w ogóle jest? - Przeniosła pytające spojrzenie na Różę, która sprawnymi ruchami przemywała ranę.
- Pokaż jej, później ci wszystko wyjaśnię. - Powiedziała nagląco, nie patrząc na czarodziejkę.
Muffinka nie zamierzała się kłócić.
- Masz magiczny przedmiot?
Dziewczyna pokręciła głową.
Miała niesamowite włosy.
- Pokaż mi gest i formułę.
- Pokazać ci formułę, jak do diabła mam ci pokazać formułę? - Zdenerwował się czarodziejka.
Nikt nigdy nie prosił ją o rozkładanie czarów na czynniki pierwsze.
Dziewczyna zawahała się.
- Mogę? - Zapytała nieśmiało, a kiedy Ptyś skinęła głową, położyła jej rękę na ramieniu.
Czarodziejka stworzyła formułę i wykonała gest.
Oczywiście nic się nie stało.
Jaga przymknęła oczy.
Formuła.
Gest.
- Tylko delikatnie. - Pouczyła ją Róża.
Nieprzytomny chłopak uniósł się nieznacznie.
Jego ciało obróciło się powoli, a potem wylądowało z powrotem na stole.
Na podłogę kapała krew.
Czarodziejka w milczeniu wpatrywała się w młodą dziewczynę.
Healerka zbadała ranę.
Ostrze ominęło serce, a połamane żebra i najwidoczniej zręczny unik uratowały Jasnemu życie.
- Musicie go przytrzymać. - Róża sięgnęła po gorzałkę. - Któraś chce łyknąć?
Pokręciły głową.
Róża pociągnęła łyk.
- Tylko mocno. - Mruknęła, kiedy Jaga złapała wojownika za lewe ramię, a czarodziejka unieruchomiła prawy bark.
- Może jednak go jakoś znieczulimy? - Zasugerowała Jaga.
- Nie ma czasu, chcesz żeby się wykrwawił? Najwyżej trochę pokrzyczy.
Healerka wsunęła palce w ranę, a potem polała obficie gorzałką.
Niebieskie oczy otworzyły się gwałtownie.
Muffinka i Jaga z trudem go utrzymały.
- Leż. - Syknęła Róża oczyszczając ranę.
Jasny zawył, ale przestał się szarpać.
Healerka zasypała ranę magicznym proszkiem i sprawnie zszyła.
Jaga nie odrywała od niej wzroku.
Na koniec nałożyła na wszystko ziołową maść i nakleiła opatrunek.
Wtedy dopiero odetchnęła głęboko.
- A teraz wyjaśnisz nam, co się do cholery dzieje. - Zarządziła myjąc ręce w misie.
Jaga z czarodziejką odsunęły się od Jasnego.
Wojownik przymknął oczy.
- Wygląda na to, że jesteśmy w dupie. - Mruknął zanim stracił przytomność.
Muffinka przeniosła wyczekujące spojrzenie na Różę.
- Adeptka Akademii, Jaga, - Healerka wskazała na umorusaną krwią dziewczynę.
- To nie wyjaśnia jej magowania. - Czarodziejka skrzyżowała ramiona na piersi.
- Słyszałaś o magii żywiołów?
Muffinka popatrzyła podejrzliwie na dziewczynę o złotorudych włosach.
- Niby magowie. Ich istota nie posiada źródła mocy. Bliżej im do czarnoksiężników i wiedźm.
Tylko, że tym razem nie chodzi o demony, tylko o żywioły.
- No coś w tę deseń.
- Chcesz powiedzieć, że ta panienka jest żywiołaczką?
- Jestem healerką! - Mruknęła Jaga.
- Nie jesteś. - Prychnęła Róża. - Ja jestem.
Westchnęła.
- Może zrobię herbatę?
- Chcesz pić nad nim? - Muffinka wskazała brodą na nieprzytomnego Jasnego.
Potem omiotła spojrzeniem obryzganą krwią kuchnię.
- Trzeba go przenieść... - Westchnęła znowu Róża.
Jaga zerknęła na czarodziejkę.
- Odmawiam współpracy do czasu wyjaśnienia sprawy. - Burknęła Muffinka, siadając na jedynym czystym krześle.
Róża przewróciła oczami.
- Tak, jest żywiołaczką.
- Czego?
- Wszystkiego.
- Co? - Czarodziejka zamrugała.
- Nie wiem czego. - Mruknęła Róża wylewając za okno brudną wodę z miski. - Póki co sprawdziłam wodę, ogień, ziemię i powietrze.
Jaga potarła policzek.
Został na nim krwawy ślad.
- Jasna cholera. - Westchnęła Muffinka.
Róża parsknęła śmiechem.
- Zupełnie nieśmieszne. - Poinformował je Jasny, kiedy już wszystkie trzy chichotały w najlepsze.
- Co robisz? - Zdenerwowała się nagle Róża, kiedy wojownik ostrożnie przetoczył się na bok, a następnie zsunął się z blatu.
- Położę się u Lilith, jeśli można. Nie mam siły wdrapywać się na górę. - Róża pozwoliła mu się oprzeć na ramieniu.
Ostrożnie zaprowadziła go do łóżka.
- Jeśli... - Zaczął Jasny, kiedy udało mu się odzyskać oddech po tej podróży, ale healerka mu przerwała.
- Dość. Masz się stąd nie ruszać.
Jasny zacisnął szczęki.
- Jeśli wrócił Albert musicie go posłać po Karasu. - Wysapał i znowu stracił przytomność.
- Mam złe przeczucia. - Mruknęła Róża.
- I jeszcze nie mamy pod ręką cholernego demona.
- Niedługo ona będzie równie przydatna. - Healerka wskazała brodą na bladą jak ściana Jagę.
- Taa, ale nigdy nie będzie barczystym, dwumetrowym przystojniakiem. - Westchnęła Muffinka chichocząc.
Róża parsknęła śmiechem.
Ostatnio edytowany przez Dziabeł 19 Września 2016r. 0:03, W całości zmieniany: 1
_________________
– A jeśli pewnego dnia będę musiał odejść? – spytał Krzyś, ściskając Misiową łapkę. – Co wtedy?
– Nic wielkiego. – zapewnił go Puchatek. – Posiedzę tu sobie i na Ciebie poczekam. Kiedy się kogoś kocha, to ten drugi ktoś nigdy nie znika.
0
Tak, ja tu się pocę, a wam się nawet komentować nie chce XDD
Prawda jest taka, że pewnie już nikt tego nie czyta \o/
– A jeśli pewnego dnia będę musiał odejść? – spytał Krzyś, ściskając Misiową łapkę. – Co wtedy?
– Nic wielkiego. – zapewnił go Puchatek. – Posiedzę tu sobie i na Ciebie poczekam. Kiedy się kogoś kocha, to ten drugi ktoś nigdy nie znika.
Prawda jest taka, że pewnie już nikt tego nie czyta \o/
Ostatnio edytowany przez Karasu 18 Września 2016r. 22:16, W całości zmieniany: 1
_________________
– A jeśli pewnego dnia będę musiał odejść? – spytał Krzyś, ściskając Misiową łapkę. – Co wtedy?
– Nic wielkiego. – zapewnił go Puchatek. – Posiedzę tu sobie i na Ciebie poczekam. Kiedy się kogoś kocha, to ten drugi ktoś nigdy nie znika.
0
#wcaleNieProwo
_________________