Nowelki i opowiadania

Dzień zaczął się pięknie. Jak na świat który był po wybuchu wojny atomowej piękne było to, że się w ogóle zaczął. Świtało. Daria siedziała sama w warsztacie, który mieścił się pod ziemią. Miała w ręku kartkę napisaną przez jej ojca. Była tam krótka wiadomość. "w dniu 101 rocznicy niepodległości zaczęło się...". Jej ojciec, porucznik w stanie spoczynku, zginął w dniu wybuchu Wielkiej Wojny chroniąc swoją żonę i dopiero co urodzoną córkę. Od tamtego dnia minęło dokładnie 15 lat. Jedyne co pozostało po jej ojcu to mundur. Pamiętała go jedynie z opowiadań matki. Nie widziała go nigdy. Nie miała żadnych jego zdjęć.
Syk instalacji wytrącił ją z rozmyślań. Instalacja parowa utrzymująca przy życiu przebywających w kamienicy i maski parowe to jedyne wynalazki jej ojca. Pozwoliły one przeżyć Darii i jej matce .
Zegar wybił godzinę 8.
- Kochanie, śniadanie! - zawołała mama.
Śniadanie, chleb z masłem i konserwy. Tylko na to pozwalały warunki w jakich przyszło im żyć.
Ten dzień jednak nie był zwykłym dniem. Poziom skażenia pozwalał na przebywanie na zewnątrz dłużej niż godzinę, bez masek. Był to pierwszy taki dzień od kilkunastu lat i pierwszy dzień poszukiwań Darii na temat tego co stało się 15 lat temu...

Po zjedzonym śniadaniu dziewczyna wróciła do warsztatu. Postanowiła przejrzeć książki, zobaczyła jeden tytuł z podartą okładką. Normalnie nigdy by się nie zainteresowała tym, ale teraz coś ją tknęło, aby zajrzeć. Wzięła do ręki. Spojrzała na tytuł, "Listopadowy Mróz". Zastanawiała się, co może być w środku. Otworzyła stary tom. Zobaczyła kopertę, "Dla Darii". Poczuła jakby ją piorun strzelił. "To musi być jakaś pomyłka... to naprawdę do mnie?" - pytała samą siebie. Otworzyła i wyjęła list:



- Co?! - Daria powiedziała sama do siebie. Nie zrozumiała dlaczego. Była wstrząśnięta tym co przeczytała. "Czyli może On żyje?" - pytała sama siebie z nadzieją. Teraz postanowiła, że go odnajdzie. Zaczęła się pakować.

Po godzinie dziewczyna miała plecak wypchany konserwami, bronią krótką i paroma ubraniami. Wzięła także obie maski, jedną dla siebie, a drugą na wszelki wypadek. W tych czasach trzeba myśleć profilaktycznie. Jeżeli coś miało się dziać złego, to trzeba to wziąć pod uwagę, jako najbardziej prawdopodobne. Założyła plecak. Doszło do niej, że daleko nie zajdzie z tym ciężarem. Postanowiła wyjąć swoje ubrania. Tam gdzie idę, nie będzie czasu na takie bzdety - pomyślała.
Po kolejnych paru minutach bezowocnej walki z plecakiem postanowiła, że od razu założy maskę i weźmie same konserwy. Lecz to było nieco niepraktyczne, musiała mieć drugą maskę, nie wiedziała dlaczego, ale sądziła, że to jest priorytetem. Zrobiła pierwszy krok i poleciała jak długa. Wywróciła się o stos książek, który sama ułożyła. Zaklęła siarczyście, aż poczuła niesmak w buzi. Wstała, otrzepała swoje brudne ubrania. Załamana usiadła i stwierdziła, że nie da rady. Daria była silna, lecz miała swoje chwile słabości.. "To zadanie jest dla mnie za trudne" - pomyślała. Chciała iść szukać ojca, dowiedzieć się, co właściwie się takiego stało. To było jej motywacją, zyskała dzięki temu znowu chęci i motywacje. Ponadto Daria była waleczna, chciała walczyć z przeciwnościami losu. Podniosła się znowu i rozejrzała się.
W tym momencie jakby piorun strzelił... właściwie to strzelił nad bunkrem. Dziewczyna podskoczyła. Ów grzmot postawił ją błyskawicznie na nogi. Zebrała się w sobie, "nie pozwolę, aby jakiś plecak był silniejszy ode mnie, tym bardziej, że będą czekać mnie dużo większe przeciwności losu, idąc w kierunku Warszawy... tam gdzie się wszystko zaczęło". Włożyła list od ojca do kieszeni, nałożyła plecak i dumnym krokiem wyszła z warsztatu.

Przechodząc obok pokoju matki zauważyła ją leżącą na łóżku. Podeszła do niej. Zauważyła, że matka jest blada.
- Mamo co się dzieje? - zapytała szeptem.
- Myślę, że to już koniec kochanie. To wina pewnego incydentu, który wydarzył się kilka miesięcy po twoich narodzinach. Przepraszam, że Ci nie powiedziałam.
- Mamo - szeptała przez łzy - mamo...
Uklękła i zaczęła płakać.

Daria cała we łzach wyszła ze swojego dotychczasowego miejsca pobytu. Śmierć jej matki wzmocniła jej chęć znalezienia ojca, ponieważ tylko on mógł odpowiedzieć na jej pytania. Musiała go znaleźć jeżeli żył.
Pierwszym miejscem, do którego postanowiła się udać były okolice Katowic, gdzie prawdopodobnie na terenach GOP-u, znajdowało się Górnośląskie Centrum Żywych. Centrum to nie figurowało w żadnych księgach, zapiskach, zapewne z powodu ochrony przed Bioludźmi.
Daria spojrzała na urządzenie GPS. Z niewiadomych przyczyn sieć GPS działała po wojnie nuklearnej. Urządzenie wskazywało, że Daria znajduje się w okolicach Trzebini.
Ściemniało się. Daria postanowiła znaleźć miejsce do nocowania wśród gruzów opustoszałego miasta...

Cisza. Był środek nocy, Daria rozpaliła ognisko, ze znalezionych paru gałęzi. Miała w tym momencie zdjętą maskę, bo jadła. Nie mogła zasnąć. Ta noc była dla niej ciężka. Dowiedziała się, że jej matka kłamała. A jak chciała się jej spytać dlaczego...? To umarła... tak po prostu*. Po skończonym posiłku dziewczyna nałożyła maskę. Trochę ją uciskała, ale się przyzwyczaiła. Usnęła z wycieńczenia. Gdy otworzyła oczy po ognisku było tylko wspomnienie. Było jasno, dopóki nie spojrzała na zegarek to żyła w słodkiej nieświadomości. Zegarek pokazywał 4:55 i nie działał. "Nosz jasna cholera by wzięła, biednemu wiatr w oczy i kij w dupę..." - pomyślała nieco zdenerwowana dziewczyna.
- Hey! Słyszysz mnie? - Podniosła głowę, zobaczyła tam dziewczynę. Na oko była młodsza od Darii. Zdziwił ją fakt, że nie miała maski.
- Taa... dlaczego nie masz maski?! - powiedziała przytłumionym przez maskę głosem.
- Uhh... Ty miałaś zastrzyk?
- Nie.
- To chodź jak najszybciej. Zaprowadzę Cię do obozu.
Każde słowo przez maskę sprawiało dziewczynie wiele trudności, aby jakoś brzmiało musiała wręcz krzyczeć, wyraźnie. Szła za bezimienną dziewczynką. Po około godzinie marszu doszła do "obozu". Jak Daria to zobaczyła to stanęła jak wryta. Przed nią było pełno namiotów. Pierwsze skojarzenie jakie jej przyszło do głowy to było obozowisko Indian, z rysunków jakie pokazywała jej matka. Weszła za dziewczyną do namiotu z czerwonym krzyżem. Tak zobaczyła lekarza, miał na sobie biały kitel więc się domyśliła, że to lekarz. Przez maskę nie słyszała co ona mówi do niego, ale on przygotował strzykawkę i poprosił gestem ją o odsłonięcie ręki. Usłuchała go. Zrobił jej szybki zastrzyk, powiedział głośno, że za około godzinę będzie mogła porzucić maskę, albo ją gdzieś odłożyć, bo może się przydać. "Zrobili szczepionkę! Udało się chociaż tyle!" - pomyślała uradowana Daria.

Po godzinie dziewczyna zdjęła maskę. Powietrze dla niej wydawało się lżejsze. Uśmiechnęła się, szczęśliwa, że chociaż jedno zmartwienie odeszło.
- Hey, jak Ci na imię? - powiedziała dziewczynka, która zaprowadziła Darię do obozu.
- Nazywam się Sara. A Ty?
- Daria... Macie tutaj jakiegoś generała, albo coś w ten deseń?
- Właściwie, mamy szamana*
- Hmm... Szaman? Dobra, zaprowadź mnie do niego.
Dziewczyny poszły w kierunku największego namiotu. Piętnastolatka rozmyślała co może spotkać wewnątrz tego namiotu. W głowie roiło się od pytań, może dowie się, co naprawdę się stało? Weszły i ujrzały starszego człowieka z brodą i dłuższymi białymi włosami.
- Wodzu, Jankesie. Oto Daria, która do nas dołączyła dziś. - Powiedziała Sara.
- Ahh, moje dziecko, czegóż byś się dowiedzieć chciała ** - rzekł stary.
- Och Wodzu...- zaczęła dziewczyna i zacięła się. Po chwili się odblokowała - Widzisz... Jak to się stało, że tak to się skończyło...?
- Hmmmmm...


"No to żeś mi powiedział" - pomyślała Daria. Po chwili coś przyszło jej do głowy.
- Warszawa upadła pierwsza?
- Zgadza się, pierwsza upadła, gdyż tam był ośrodek, centrum, meritum tego problemu.
- Uh-huh... A co można tam teraz... eee... zastać?
- Ruiny, zapewne ruiny. Oraz cierpienie i śmierć.
Daria przytaknęła, jej chęć wyruszenia do Warszawy wzrosła. Była pewna, że tam znajdzie odpowiedź na pytania dotyczące jej ojca oraz początku tego chaosu. Była wdzięczna koczownikom za szczepionkę. Wyszła z namiotu i zobaczyła grupę ludzi.

Było tam czterech dobrze umięśnionych postaci. Widać, że oni dużo przeszli. Pierwszy wyglądał jakby najwięcej z nich przeszedł, miał pełno blizn i ran. Był całkowicie łysy i miał szramę na oku. Obok niego stał nieco wyższy i cięższy. Miał gęsty zarost na twarzy i rzadkie włosy na głowie. Za nimi stała pozostała dwójka, ukryta w cieniu. Mieli różnego rodzaju bronie. Niektóre przypominały te, które znała z książek, jakie czytała Daria, lecz nie wszystkie. Część z nich wyglądały jakby były zrobione ręcznie.
- Hej, młoda.
- Tak? - Odpowiedziała Daria, stojąc naprzeciw grupki.
- Co Cię tu sprowadza?
- Ojciec...
- Co z nim?
- Nie wiem czy żyje.
- Przykra sprawa. Jak się nazywał?
- Nie mów o nim, tak jakby już nie żył! - wzburzyła się dziewczyna.
- Okej, okej... Chill out.
- Chill?
- No... z angielskiego... relaks.
- Dobra, nazywa się Artur Baliński.
- Hmmm... - zamyślił się jeden z nich, szeroki i mocno opalony, z gęstym zarostem na twarzy.
- Znasz go?
- Był tutaj, nawet do niedawna.
- Naprawdę?! - Ucieszyła się piętnastolatka.
- Tak, po raz pierwszy spotkaliśmy go dwa lata temu. Tak, to dobrze pamiętam... - ciągnął zarośnięty rozmówca, reszta mu przytakiwała. Widać, że wszyscy się z nim spotkali i zrobił na nich jakieś wrażenie. - Podobnie jak Ty, znaleźliśmy go z maską tyle, że on był u kresu swoich sił... Wtedy było bardziej niebezpiecznie niż teraz. Teraz się uspokoiło. On koniecznie chciał się dostać do Warszawy tak jak i Ty.
W tym momencie przerwał na chwilę swą opowieść. Daria była pełna nadziei, chciała dowiedzieć się jak najwięcej na temat swego zaginionego ojca. "Czyli jest jeszcze szansa, nie dotarł do Warszawy, więc jest jeszcze szansa" pomyślała dziewczyna.
- Tak - odezwał się teraz niższy, z bardziej skąpym zarostem niż przedmówca. - Szedł z nami przez pół roku. Opowiadał o swoich planach, jak walczyć z tym, co się tu dzieją. Dla nas z początku to były kosmiczne opowieści, ale jak zaczął nam robić broń to już inaczej mówiliśmy. Nawet skonstruował nam o, to tutaj... - wskazał na machinę kroczącą, która nieco przypominała czołg - zajęło nam to rok. Zrobienie tego. No widzisz, dużo mu zawdzięczamy. Ale odszedł, nadal chciał iść do Warszawy, a my kierowaliśmy się do Krakowa. No i jesteśmy, chyba błąd zrobiliśmy, że go opuściliśmy.
Daria była w szoku. Nie wiedziała co powiedzieć.
- Co masz na myśli mówiąc, że to błąd, że go puściliście?