Nowelki i opowiadania

Niestety nie otrzymała odpowiedzi. Nie zdążyła powiedzieć słowa, gdyż mężczyźni odeszli. Dziewczyna lekko przestraszona stała, bijąc się z myślami.
- Chodź pokażę Ci mój namiot. - usłyszała.
- Nie, nie wierzę... co się stało. - odpowiedziała.
- Nie rozmyślaj teraz nad tym, jeszcze będziesz miała czas.
Dopiero teraz zauważyła twarz Sary. Dziewczyny wyruszyły w kierunku "mieszkania" Sary. Po chwili dotarły na miejsce. Namiot miał kolor czarny i nosił znaki pacyfistyczne oraz anarchistyczne. Widać było, że zostały one namalowane farbą.
- To mój namiot. Pewnie zauważyłaś, że każdy namiot wygląda inaczej. To dlatego, że malujemy je sobie sami, aby były unikalne. - powiedziała Sara
- Ale jaki jest tego sens? - zapytała Daria
- Każdy ma inny gust i chce mieszkać jak mu się podoba - odpowiedziała z uśmiechem - a poza tym malowanie namiotów to bardzo uspokajające zajęcie.
Namiot wewnątrz wyglądał na większy niż mogłoby się wydawać. Dzielił się na dwa "pokoje". W jednym z nich znajdowały się dwa materace, w drugim stół i kuchenka polowa.
- Zbliża się noc, a ty nie masz namiotu... - nagle powiedziała Sara - na szczęście mieszkam sama i mam dodatkowy materac, więc możesz mieszkać u mnie.
- Dziękuję.
- Możesz się przebrać w luźniejsze ciuchy, bo widzę, że mamy podobną budowę. - uśmiechnęła się Sara - Ja tymczasem przygotuję kolację.
Po chwili przebrana dziewczyna weszła do "jadalni", danie jakie ujrzała bardzo poprawiło jej humor. Dawno go nie jadła i już prawie zapomniała jego smak.

Dziewczyna podeszła do stołu, uradowana widząc danie na swoim talerzu. Na myśl jak może to smakować aż jej ślinka pociekła. Była bardzo głodna i nie mogła się doczekać kiedy weźmie pierwszy kęs. Gdy do stołu zasiadła Sara, Daria podeszła chwyciła swoją porcje. Wzięła go do buzi (nie mogłem się powstrzymać). Poczuła smak, od razu to pokochała. Smak pieczonego ziemniaka.
Dziewczyna spojrzała głęboko w oczy koleżanki, była uradowana, że ją przyjęli. Tylko dlaczego tak szybko? To było za proste - myślała - w tym musiał być jakiś podstęp. Co właściwie stało się z moim ojcem? Ale teraz oddała się posiłkowi, co po raz pierwszy jadła.
- Skąd macie taki rarytas?
- Ah, kartofle... niedaleko mamy mały ogródek. Mamy tam parę ziemniaków i trochę innych warzyw.
- Wspaniale - ucieszyła się Daria - dobrze się urządziliście.
- Niedługo będzie ciemno. Jak zjemy to warto iść spać. Jutro czeka nas dużo pracy.
- Dobra.
Dziewczyny zajęły się swoim jedzeniem i zgodnie z planem poszły spać zaraz po zjedzeniu.
Piętnastolatce przyśnił się mężczyzna, który był poniżany przez pewnych ludzi. Nie był to dobry sen. Mężczyzna ten został zmuszony do naprawy pewnych broni, choć był tylko zegarmistrzem, umiał naprawić znacznie więcej, niż się wydawało. Cały czas był uwięziony.
Darie obudził szmer. Wstała. Było ciemno, postanowiła nie zwlekać.

- Nie wychodź, to tylko wilki. Grasują tutaj w nocy. - usłyszała szept Sary.
Szmer ucichł, więc bohaterka postanowiła powrócić do spania.

Daria spojrzała odruchowo na zegarek, wskazywał on wciąż tą samą godzinę. Był zepsuty. Nie wiedziała czemu po prostu go nie wyrzuciła. Przeniosła wzrok na materac obok. Sara musiała już wstać, ponieważ jej tam nie było. Przetarła oczy, wstała i weszła do "kuchni".
- Dzień dobry - powiedziała Sara - wcześnie wstałaś.
- Co robisz? - spytała Daria.
- Szykuję nam śniadanie.
- Mogę Ci jakos pomóc?
- Mogłabyś wyciągnąć talerze. - Daria wskazała palcem kredens.
Szuflady w kredensie nie miały uchwytów. Na blacie znajdowało się tylko kilka podpisanych przycisków. Dziewczyna kliknęła ten podpisany napisem "talerze". Usłyszała syk i po chwili jedna z szuflad, otoczona parą, wysunęła się.
"Kredens parowy" - pomyślała nastolatka.
Wyciągnęła dwa talerze i położyła je na stole. Sara nałożyła na nie po porcji jajecznicy z kawałkami szynki.
- Znam pewną osobę, która może Ci pomóc w znalezieniu ojca. - odezwała się Sara
- Kogo? - spytała Daria.
- Stary pilot, z tego co wiem był dobrym znajomym twojego ojca. Akurat w tym momencie przebywa niedaleko naszego obozowiska.

Dziewczyny wyruszyły w kierunku miejsca pobytu podróżnika. Po chwili marszu ich oczom ukazał się wielki statek ze skrzydłami i śmigłami przymocowanymi do nich. Statek podobnie jak namioty pokryty był różnymi znakami. Pod lewym skrzydłem ujrzały mężczyznę kręcącego się przy jakichś paczkach.
- To on! - krzyknęła niechcący Sara.
Dziewczyny prawie biegiem zbliżyły się do mężczyzny. Daria była bardzo podekscytowana, gdyż informacje, które mogłaby od niego otrzymać, byłyby punktem zwrotnym w jej poszukiwaniach.