Nawigacja
Nowelki i opowiadania
Dział o dziełach pisanych
Obowiązuje na całym forum! Prosimy o jego przeczytanie i przestrzeganie
Wirtualna Rzeczywistość
Strona 9 z 10
0
Super, więcej mojego małego Lorda, ale jak.. hyh, agresywnie xDD Jednak on do Ali nie? Uh... cieszę się xD < nie jest w stanie jakoś nic napisać > xD AHA! Wiedziałam, ze to ta Grejs-Gejs-Gracja, bo tu same takie przypadki xD Ciekawe czy się dogadają bliżej.
_________________
0
18+Chciałam iść za Kubą.
No ale w końcu trzeba nakarmić te sieroty.
Może samo mu przejdzie, jak ochłonie.
Grejs okazała się wyjątkowo sympatyczna.
Kończyły jeść, kiedy wróciła pani Grażynka.
Pomogłyśmy jej rozpakować torby.
Wreszcie zostawiłam je w kuchni i czmychnęłam do pokoju Nerwusa.
Nikogo tam nie zastałam.
Ciekawostka.
Wzruszyłam ramionami i poszłam do siebie.
Siedział na moim łóżku nerwowo podrygując noga.
- I co ja mam teraz niby zrobić? - Zapytał mnie z pretensją, jakbym to ja była odpowiedzialna za materializację Grejs.
- Nie wiem, może zachować się jak człowiek?
Otworzył i zamknął usta.
Posłał mi wściekłe spojrzenie.
Skrzyżował ramiona na piersi i usiadł plecami do mnie.
Westchnęłam ciężko.
Postanowiłam go zignorować i klapnęłam do komputera.
Przylazł po piętnastu minutach.
Przysiadł na biurku zasłaniając mi pół monitora.
- Ona ma zamiar tu zostać?
- Nie wiem, nie pytałam.
- Skąd Łucja ją zna?
- Co to? Przesłuchanie?
Jego mina mówiła, że lepiej odpowiedzieć na pytanie.
Westchnęłam raz jeszcze.
Powoli odsunęłam krzesło i stanęłam naprzeciw niego.
Zignorowałam skrzyżowane ręce i po prostu przytuliłam.
- Poznały się na obozie. Najwyraźniej Grejs ją poderwała.
Zmrużył oczy.
- Że co proszę?
- Nie udawaj.
Wyrwał mi się.
Co go ugryzło?
Dom wariatów.
Grejs została u nas tydzień.
Usiłowała w jakiś sposób nawiązać kontakt z Nerwusem.
On za wszelką cenę jej unikał.
Razem z Łucją obserwowałyśmy te sztuki i pukałyśmy się w czoło.
Ona nawet zaproponowała, żebyśmy ich gdzieś zamknęły.
Może wtedy się dogadają.
Nie widziałam tego.
Wolałam nie ryzykować.
Nerwus przyłaził spać do mnie.
Zupełnie jakby się bał, że Gracja zaskoczy go w nocy.
Tyle, że on nie był przestraszony, tylko zły.
Był blisko, a jednocześnie całkiem zamknął się w sobie.
Przestałam próbować z nim rozmawiać.
Po prostu byłam.
Będzie chciał, to się wygada.
Ale wyglądało na to, że przyjął strategię "przeczekam".
Dzisiaj podjęłam decyzję wyjazdu do Przemka.
Miałam zamiar od razu wprowadzić plan w życie.
Zaczęłam od Karoliny.
- W sierpniu już nie będę pracować.
- Dlaczego? - Popatrzyła na mnie zaskoczona. - Jak chcesz więcej godzin to się jakoś dogadamy...
- Nie chodzi ani o kasę, ani o godziny. - Westchnęłam.
Naprawdę mi się to spodobało.
Robienie gofrów.
Kontakt z ludźmi.
Ale są sprawy ważne i ważniejsze.
Moje rozrywki były zupełnie nieistotne.
Trzeba jechać do Przemka.
Czułam, ze on tego potrzebuje.
Nie miałam zamiaru pozwolić mu zgnić na tej wsi.
- Więc o co? Masz coś lepszego?
- Można powiedzieć, że sprawy rodzinne. - Wzruszyłam ramionami. - Wolałam dać ci znać trochę wcześniej.
Może kogoś znajdziesz.
- No tak. Cóż, bywa. Szkoda, bo dobrze nam się pracowało. - Spojrzała na mnie najwyraźniej szukając potwierdzenia.
Skinęłam głową i uśmiechnęłam się do niej.
Wracałam do domu główną ulicą.
Rozświetkoną i upstrzoną kolorowymi kramami niczym bożonarodzeniowa choinka.
Mijałam właśnie szyby Posejdona.
Ulubionego kawiarnio-baru naszej budy.
Mieli tu wyjątkowo dobrą kawę i ciastka.
Większość jednak doceniała cichy układ z barmanem, który nie robił problemów z zakupem piwa.
Moje spojrzenie przyciągnęła znajoma sylwetka we wnętrzu.
Zwolniłam.
Przy jednym ze stolików siedziała Oliwia.
Właściwie określenie "siedziała" nie do końca oddawało stan rzeczy.
Była rozwalona na krześle, jakby miała problem z zachowaniem równowagi.
Jedną dłonią trzymała niemal pusty kufel, a w drugiej tlił się papieros.
I może olałabym sprawę, bo przecież nawet jej nie lubię.
Ale nad jej stolikiem stali wredni bliźniacy.
Głównodowodzący wyjątkowo paskudnej bandy siejącej zamęt we Władku.
O ich numerach krążyły legendy.
Było pewne, że nie należało zostawiać dziewczyny w takim stanie w ich łapach.
Nawet, jeśli nie dażyło się jej gorącym uczuciem.
Postanowiłam interweniować.
Oczywiście liczyłam na to, że sam fakt, że kogoś zainteresował się sytuacją odstraszy tych debili.
Jak zwykle ładowałam się w kłopoty bez jakiegokolwiek planu.
No cóż, życie.
Pchnęłam drzwi i weszłam do zadymionego wnętrza.
Tu zawsze dziwnie pachniało.
Przede wszystkim wybijała się wanilia i kawa, zmieszana z dymem tytoniowym.
Zanim zdążyłam podejść do stolika, za plecami paskudnych typków o mętnych oczkach wyrósł Mały Lord.
Żałowałam, że ominęła mnie pierwsza część dialogów tej barwnej scenki.
Za to teraz doskonale wszystko słyszałam.
Najpierw bełkotliwe " N...Nieee dzzzięki" Oliwii, a potem obleśny uśmiech jednego z bliźniaków.
- Zdaję się, że pani nie życzy sobie waszego towarzystwa. - Głos Kacpra był spokojny.
Koszula w kolorze khaki ładnie podkreślała jego opaleniznę.
Czy ten facet zakłada kiedyś zwykłe t-shirty?
- Gówno cię to obchodzi, pedale. - Warknął bliźniak odwracając się w jego stronę.
Brat mu zawtórował głupawym rechotem.
- Ta, kolega się oddali, chyba że chce mieć sklepaną facjatę. - Rzucił propozycję.
Oliwia tymczasem wyraźnie usiłowała skupić uwagę na Kacperku.
Marzyłam w duchu, żeby barman zainteresował się tym cyrkiem.
Ale on miał wszystko w nosie.
Dopóki nie latały krzesła nigdy się nie wtrącał.
Wygodnie.
- Po co ta agresja? - Kacper uśmiechnął się lekko.
- Bo nie lubię pedałów. - Zwierzył się bliźniak poprawiając czerwoną koszulkę.
- I to jeszcze takich, co nie potrafią pilnować własnego nosa.- Dorzucił jego brat.
A potem złapał Oliwę za rękę i zmusił, żeby na niego spojrzała.
Mały Lord zrobił krok w jego stronę.
Cios bliźniaka był szybki i celny.
Kacper aż się zgiął.
Zagotowało się we mnie.
Nie miałam zamiaru dłużej bezczynnie się przyglądać.
Wściekłym krokiem ruszyłam w ich stronę.
- Odbiło wam? - Syknęłam.
Bez zastanowienia odepchnęłam jednego z bliźniaków od Oliwii.
Nie miałam pojęcia który to.
Zawsze ich myliłam.
- Te, Alka, nie wtrącaj się. - Poradził mi.
- Bo co Damian? - Zaryzykowałam - Mi też przyłożysz?
- Tadek - Burknął urażony.
- Wisi mi to. - Powiedziałam grzecznie.
Odwróciłam się do Oliwii.
Właśnie zeszła na stole.
Jak można się upić do tego stopnia?
A może ktoś życzliwy jej pomógł?
Przeniosłam wściekłe spojrzenie na bliźniaków.
- Coś jej dosypaliście?
- Nie twoja rzecz. - Powtórzył wściekły Damian puszczając koszulę Kacpra.
- Zmywaj się stąd, jak nie chcesz żeby coś ci się stało.
Miał złe spojrzenie.
Rozszerzone źrenice i zacięty wyraz twarzy.
O ile z jego bratem można było dyskutować, to ten mięśniak najpierw walił, a potem się zastanawiał.
Albo i nie.
Przecież nie mogłam zostawić Oliwii.
Rzuciłam spojrzenie na Kacpra.
Jego duch walki ewidentnie osłabł.
Będzie miał piękna śliwę.
Z rozciętego łuku brwiowego płynęła krew.
Barman nadal beztrosko wycierał szklanki.
Stali bywalcy również mieli nasze problemy w nosie.
- Sami się zmywajcie. - Powiedziałam hardo - Nie dostaniecie jej.
Odpowiedział mi zgodny rechot.
Łapa Damiana wystrzeliła w moim kierunku i boleśnie zacisnęła się na moim ramieniu.
- Więc pójdziemy razem. - Uśmiechnął się obleśnie.
- Zostaw ją. - Odwróciłam się gwałtownie.
W drzwiach stał Nerwus.
Zaczynam podejrzewać, że on mnie bezczelnie śledzi.
Łazi za mną, żeby móc zaspokoić swój fetysz bohatera.
Ale z drugiej strony, za każdym razem cieszył mnie jego widok.
Szarpnęłam się, ale bliźniak trzymał mocno.
Potrząsnął mną.
Chyba odruchowo, bo patrzył na Kubę.
Nerwus, nie wyciągając rąk z kieszeni, podszedł do nas powoli.
Bliźniacy stanęli ramię w ramię, prostując się jak struny.
- Proszę, proszę, kogo przywiało. - Mruknął Tadek.
- Puść ją. - Warknął Nerwus.
Poczułam się nieswojo.
Niczym nie przypominał chłopaka, który zasypia obok mnie.
Był zimny i obcy.
Jego wściekłe spojrzenie miażdżyło.
Damian wreszcie mnie puścił.
Bliźniacy skrzyżowali ramiona na piersiach.
- Malarz, może wyjdziemy, co? - Rzucił wściekłym sykiem Damian.
- Ze mną chcesz wyjść? - Upewnił się lodowato Kuba.
- Daj spokój. - Burknął do brata Tadek. - Nie chcemy problemów. - Rzucił w stronę Kuby.
Zerknęłam na Nerwusa.
Niby stał w luzackiej pozie, ale otoczony jakąś aura grozy.
Ten facet nie był kimś, komu warto wchodzić w drogę.
Najwyraźniej bliźniacy byli podobnego zdania, bo wyraźnie odpuszczali.
- Więc spierdalajcie stąd.- Poradził im twardym tonem Kuba.
Mierzył się spojrzeniem z Damianem.
Tadek spasował i sięgnął po plecak.
- Ale najpierw przeprosicie mojego kolegę i Alę.
Damian prychnął.
Zrobił krok w stronę Nerwusa, który nawet nie drgnął.
- Ej Malarz, teraz z pedałami się bujasz?
- Wolisz wyjść? - Uśmiechnął się drwiąco Kuba. - Tylko tym razem Góra, nie będę tak miły i nie odniosę cię do domu.
- Pierdol się złamasie. - Zawarczał Damian rzucając się na Nerwusa.
Tadek złapał go za koszulkę.
Materiał zatrzeszczał niebezpiecznie.
- Uspokój się. - Nakazał tonem nieznoszącym sprzeciwu. - Do kogo ty startujesz?
Osadziwszy brata, odwrócił się w stronę Kacpra i skłoniwszy lekko głową rzucił:
- Sorry stary, bez urazy.
Mały Lord uśmiechnął się krzywo przyciskając chusteczkę do krwawiącego rozcięcia.
- Wybacz Ala, nie wiedzieliśmy, że jesteś panną Malarza, co złego to nie my.
- Nie jest moją panną. - Wycedził Nerwus takim tonem, że zrobiło mi się smutno.
Nie żebym chciała.
Zaczynał mnie przerażać.
Ten facet ewidentnie miał więcej na sumieniu niż się do tego przyznawał.
Ale mimo wszystko to, w jaki sposób się mnie wyparł, było po prostu przykre.
- To czego się wpierdalasz? - Wkurzył się znowu Damian.
Brat brutalnie popchnął go do wyjścia.
- Bo tak się składa, że ja jestem jej facetem. Zapamiętaj to Góra. Bardzo dobrze to zapamiętaj.
Przestałam rozumieć cokolwiek z tej rozmowy.
A już zupełnie nie wiedziałam, dlaczego bliźniacy zbledli i rzucali nerwowe spojrzenia w moją stronę.
- Staczasz się. - Rzucił z niesmakiem bliźniak zwany Górą, zanim brat zdążył go wypchnąć na ulicę.
- Cześć Kacperku. - Nerwus złagodniał i uśmiechnął się lekko.
Zupełnie mnie ignorując złapał delikatnie brodę Małego Lorda i zmusił go do spojrzenia sobie w oczy.
- Dzień dobry Jakubie. - Głos Kacpra delikatnie zadrżał, albo mi się wydawało.
Szturchnęłam Oliwę, która poczęstowała mnie malowniczą wiązanką.
Przynajmniej żyła.
- Nic mi nie będzie. - Usłyszałam za plecami cichy głos Kacpra.
Ciekawe skąd się znają.
Całkowite przeciwieństwa.
Jeden do bólu uprzejmy, pedancik w kancik, drugi luzacko wymiętoszony z potarganą czupryną i ewidentnie niegrzeczną przeszłością.
- Pójdziesz z nami, musisz się ogarnąć. - Zarządził Nerwus.
Potem obrzucił Oliwię zniesmaczonym spojrzeniem.
- Przy okazji pomożesz mi ją nieść.
Miałam ochotę kopnąć go z rozmachem, żeby wreszcie raczył zauważyć moją obecność.
Ale skutecznie omijał mnie spojrzeniem.
Przecież nie mógł się wściekać o tę sytuację.
To nie była moja wina.
Przecież nie mogłam tak zostawić tej kretynki.
Pogrążona w czarnych myślach podążyłam za nimi.
Wzięli Oliwię między siebie i tak leciała im przez ręce.
Wybraliśmy okrężna, ale za to prawie pustą drogę.
Po co wzbudzać sensację.
_________________
– A jeśli pewnego dnia będę musiał odejść? – spytał Krzyś, ściskając Misiową łapkę. – Co wtedy?
– Nic wielkiego. – zapewnił go Puchatek. – Posiedzę tu sobie i na Ciebie poczekam. Kiedy się kogoś kocha, to ten drugi ktoś nigdy nie znika.
0
Ukryta zawartośćKiedy wychodził ze spożywczaka zobaczył na deptaku Alę.
Najwyraźniej skończyła swoją zmianę, bo niespiesznie kierowała się w stronę domu.
Najpierw chciał ją dogonić, ale potem zobaczył, że zatrzymuje się przy Posejdonie.
Co do cholery mogło ją zainteresować w tej spelunie?
Sam starał się omijać tę dziurę szerokim łukiem.
Po co pchać się niepotrzebnie na teren bliźniaków?
Odkąd wymiksował się z tej paczki o wątpliwej reputacji, wolał zachować dystans.
Przypomniał mu się niemiły incydent na koniec gimnazjum.
Właściwie nawet nie pamiętał, o co poszło.
Może Góra po prostu postanowił podważyć jego pozycję?
Wszystko jedno.
Tak czy inaczej, dostał taki łomot, że potem Kuba miał wyrzuty sumienia.
W końcu byli kumplami.
Tak jakby.
Nawet pomógł Tadkowi zawlec nieprzytomnego brata do domu.
Od tamtej pory wszystko się pochrzaniło.
Zresztą, może już wcześniej Kubie zaczęła uwierać ta znajomość.
Przestało go bawić dokuczanie dzieciakom.
Gdyby chodziło o kogoś innego, na bank nie odpuściliby tak łatwo.
Ale co mogli zrobić?
Był najlepszy z całej Szajby.
Teraz nie wchodzili sobie w drogę i było dobrze.
Ale patrząc jak Aluśka włazi do knajpy czuł, że dziś może się to zmienić.
Co mógł zrobić?
Wlazł z nią, tym bardziej, że zaczęła się kłócić z bliźniakami.
Kiepski pomysł.
I jeszcze Kacper z laską Florka.
Boże, co za burdel.
Nie było rady, musiał przypomnieć sobie, jak być wrednym skurwysynem.
Nie żeby sprawiło mu to jakąś trudność.
Tyle, że jakoś nie bardzo chciał być tak postrzegany przez Alę.
Miał przeczucie, że wszystko, co ich połączyło w ciągu ostatnich tygodni, teraz zostanie zniszczone.
Nie potrafił spojrzeć jej w oczy.
Kuba pomógł Kacprowi opatrzyć skaleczenie i wręczył mu, zawinięty w ręcznik, mrożony groszek.
Mały Lord, z mrożonka przy oku, oglądał z zaciekawieniem książki na regałach w salonie.
Ja postanowiłam zająć się Oliwią.
Nie miałam pojęcia, kiedy oprzytomnieje.
Na wszelki wypadek położyliśmy ją w pokoju Nerwusa.
Z miską przy łóżku.
Ściągnęłam jej buty i przykryłam kocem.
Kiedy Kuba zajrzał, żeby zobaczyć jak sobie radzę, wciągnęłam go do pokoju.
Nie ma tak dobrze.
Zasługuję na jakieś wyjaśnienia.
Unikał mojego wzroku.
- Możesz mi to wyjaśnić? - Poprosiłam cicho.
- Co tu wyjaśniać? - W końcu na mnie spojrzał.
W niebieskich oczach wcale nie było gniewu, tylko smutek.
Nie wkurzał się na mnie?
O co więc chodziło?
- Należałeś do Szajby?
Potwierdził skinieniem głowy.
- Ale...
- Ale już się z nimi nie bujam. - Burknął opierając się plecami o ścianę.
Popatrzyłam na niego zaskoczona.
On z takimi typami?
Z taką moreną denną moralności?
- Nie patrz tak na mnie. - Westchnął ciężko - Przecież wiesz, że nie jestem taki.
- Wiem? - Poczułam złość. - Co ja tak naprawdę o tobie wiem?
Może i to był cios poniżej pasa.
Powinnam być mu raczej wdzięczna, że uratował mnie przed bliźniakami.
Ale jakoś nie potrafiłam.
Przed oczyma stał mi tamten Kuba z Posejdona.
Zimny, władczy, do którego lepiej się nie zbliżać.
Człowiek, który bez wahania może skrzywdzić.
Do czego tak naprawdę był zdolny?
Zacisnęłam zęby.
Ale przecież potrafił też być całkiem inny.
- Przepraszam, nie chciałem cię przestraszyć.
- Wcale mnie nie przestraszyłeś! - Oczywiście gówno prawda, ale nie musi o tym wiedzieć.
- Nie umiesz kłamać. - Posłał mi zniewalający uśmiech.
Moja wściekłość zdechła, a kolana zmiękły.
Boże, dziewczyno, jesteś beznadziejna.
- Co miało znaczyć, że jesteś moim facetem?
Zmieszał się jeszcze bardziej.
- Powiedziałeś, że nie jestem twoją dziewczyną. - Chciałam złapać jego spojrzenie, ale nie dał mi takiej szansy.
Widać podłoga była bardzo ciekawa.
- Bo nie jesteś... Ale ja jestem twój, Aluś, i nic na to nie poradzę.
Niech go szlag.
Znalazł sobie porę na wyznania.
I co ja niby miałam z tym fantem zrobić?
"Cześć, jestem Kuba. Były członek, terroryzującego Władek gangu Szajba. Kochaj mnie."
- Poza tym, to znaczy, że ty i twoi znajomi są pod moją ochroną. - Dodał ciszej.
Nie chciałam już nic wiedzieć.
Położyłam mu dłoń na piersi.
Nakrył ją swoją ręką.
- Przyznaj, że po prostu lubisz zgrywać bohatera. - Burknęłam.
- Nie licz na to, że zobaczysz mnie w kolorowych rajtuzach. - Powiedział ze znajomą drwiną.
Napięcie zniknęło.
Znowu był Kubą.
Odetchnęłam.
Ktoś zadzwonił do drzwi.
Florek zostawił rzeczy w domu.
Matka miała dyżur.
Po cholernie długiej podróży pociągiem miał ochotę na spacer.
Seta też.
Rzucił okiem na leżącą na stole komórkę.
Nie chciało mu się jej włączać.
Ciekawe, co na niej znajdzie.
Podłączył telefon do ładowarki i wyszedł.
Może by tak zajrzeć do Ali?
Ciekawe czy jest w domu.
Może wyjechała?
I tak będzie tamtędy przechodził.
Jednak, kiedy znalazł się przed znajomą furtką, dłuższa chwilę wahał się, czy wcisnąć dzwonek.
W końcu przełamał się.
Bardzo szybko pożałował tej decyzji.
Zabzyczało, wszedł do ogrodu, a kiedy wspinał się po schodach, drzwi otworzył mu Nerwus.
- Cześć Floreczku. Tęskniliśmy. - Oznajmił wesoło.
Florek zacisnął zęby.
Miał ochotę odwrócić się na pięcie i wyjść.
Obecność Nerwusa tylko potwierdziła jego wątpliwości.
Widać nie tracił czasu.
Kuba musiał wyczuć jego zamiary, bo otworzył szerzej i krzyknął w głąb mieszkania:
- Aluś, twój ukochany się znalazł.
Chcąc, nie chcąc musiał wejść.
A potem Ala rzuciła mu się na szyję i wyściskała.
Objął ją z przyjemnością.
On też tęsknił.
Dopiero teraz czuł jak bardzo.
Seta pozwoliła sobie na szaleństwa i skakała wesoło dookoła.
Później, wyraźnie znudzona brakiem reakcji, pobiegła odwiedzić Białego Królika.
- Mamy sernik z truskawkami, reflektujesz? - Spytał Nerwus.
Florek puścił Alę i zerknął na Kubę.
Blondyn uśmiechnął się lekko.
Co tu było grane?
Kiedy otworzył mu drzwi, Florek był pewny, że coś go łączy z Alą.
Teraz jednak całkiem tę pewność stracił.
Aluśka pociągnęła go za rękę do kuchni.
- Słuchaj, nie masz czasem ochoty na wyjazd?
- Dopiero wróciłem. - Powiedział ostrożnie.
Kto wie, co za kolejny szalony pomysł szykuje ta wariatka.
Kuba tymczasem swobodnie poruszając się po kuchni, nałożył cztery porcje ciasta.
- Kacper! - Krzyknął w stronę salonu - Chodź na sernik!
Florian zamrugał.
- Wybaczcie, że pytam, ale co ty tu, do cholery, właściwie robisz? - Zmrużył oczy patrząc na Nerwusa.
- Mieszkam. - Uśmiechnął się wyjątkowo wrednie Kuba.
Floriana zatkało.
A potem z salonu wyszedł koleś, przypominający lorda.
Efekt psuła jedynie zachlapana krwią koszula, nadal jednak idealnie wyprasowana.
Chłopak, zwany Kacprem, przyciskał do oka mrożony groszek.
- Później ci wyjaśnię. - Powiedziała litościwie Ala - To jak, jedziesz?
- Ale gdzie? - Zapytał słabo.
Wytoczyliśmy się z pociągu na małej, zapyziałej stacji.
Florek rozejrzał się niepewnie.
- Jesteś pewna, że to tu? - Spytał krzywiąc się Nerwus.
Seta zaszczekała wesoło.
- Nie odbiera. - Wzruszyła ramionami Łucja.
- Co za bałwan. Dobrze, że wtedy wracaliśmy piechotą. Myślę, że trafię.
- Zobaczcie. - Florek wskazał na słup, kiedy opuściliśmy dworzec.
Dworzec, określenie na wyrost.
Zwykłe tory z platformą i śmierdzącym, ohydnie żółtym budyneczkiem.
Spojrzałam na słup, na którym wisiała klepsydra.
Zrobiło mi się zimno.
- To dlatego nie odbiera.
- Ruszajmy się, głodny jestem. - Burknął Nerwus.
Westchnęłam ciężko.
- Dobra, musimy iść prosto, tą drogą, aż do lasu. Potem odbijemy w prawo.
Florek ruszył bez słowa.
Łucja za nim, a potem ja z Nerwusem.
Droga była przykurzona i pusta.
- Tu w ogóle ktoś mieszka? - Wyraziła swoją wątpliwość Łucja.
- Mariola. - Rzucił Kuba, co wywołało u nas atak niekontrolowanego śmiechu.
Wędrowaliśmy dobre pół godziny, w luźniej atmosferze.
Myślałam,że będzie gorzej.
Spodziewałam się drętwej spiny i ogona w postaci Oliwii.
Zamiast tego, nasza czwórka, obładowana kolorowymi pakunkami, zmierzała pustą, polną drogą w stronę pomarańczowego domu.
Chyba że go przemalowali.
Wtedy z trafieniem może być problem.
Z drugiej strony, skoro dziś stypa, pewnie przed domem będzie niezły kocioł.
Dobrze, że przyjechaliśmy późnym popołudniem, inaczej spaliłoby nas na tej drożynie.
Nie mówiąc o tym, że moglibyśmy wpaść w sam środek wątpliwie przyjemnej imprezki.
Po lewej stronie zamajaczył las.
Seta puściła się dzikim pędem, szczekając wesoło.
Ktoś wyszedł z lasu.
Pies dopadł go z radosnym popiskiwaniem.
- No proszę, co za zbieg okoliczności. - Uśmiechnął się drwiąco Florian.
Przemek patrzył na nas z niedowierzaniem.
- Co wy tu robicie? - Zapytał słabo.
- Zgubiliśmy przyjaciela - powiedziałam przytulając go - i przyjechaliśmy go poszukać.
- Poza tym, tęskniliśmy za twoją siostrą. - Dorzucił Nerwus, a my z trudem pohamowaliśmy dziki chichot.
_________________
– A jeśli pewnego dnia będę musiał odejść? – spytał Krzyś, ściskając Misiową łapkę. – Co wtedy?
– Nic wielkiego. – zapewnił go Puchatek. – Posiedzę tu sobie i na Ciebie poczekam. Kiedy się kogoś kocha, to ten drugi ktoś nigdy nie znika.
0
Ukryta zawartośćNerwus obudził się wczesnym rankiem.
Nie było sensu próbować znowu zasnąć.
Przeciągnął się i wyszedł z namiotu.
Wczoraj rozbili dwa na tyłach domu.
Dziewczyny dostały pokój w pomarańczowej szkaradzie.
Postanowili zostać na kilka dni, przecież w końcu były wakacje.
Ala nastawiła się, że wrócą z Przemkiem.
Nerwus ziewnął i poczłapał do łazienki.
Wszyscy jeszcze spali, więc postanowił trochę pozwiedzać.
Ogród nie wyglądał tak źle, ale bawił się nim ktoś, kto ewidentnie nie miał w tym kierunku żadnego doświadczenia.
Wszedł do altanki i aż zgrzytnął zębami.
Kto normalny maluje łuszczącą się farbę?
Przecież to trzeba oskrobać.
Rozejrzał się w poszukiwaniu szpachelki, ale oczywiście nic takiego nie znalazł.
Odruchowo sięgnął po pędzel.
Z niesmakiem stwierdził, że nie został umyty po malowaniu.
- Co tu robisz?- Za jego plecami rozległ się znajomy głos.
No proszę, on też najwyraźniej miał problemy ze snem.
- Kontempluje. - Wzruszył ramionami. - Swoją drogą Przemek naprawdę powinien wrócić do miasta.
Rzucił pędzel na puszkę z farbą.
- Nawet nie oskrobał... - Mruknął Flo.
Nerwus parsknął.
- Jak było w górach? - Spytał od niechcenia - ominęło cię parę grubszych afer.
Zielone oczy zmroziły go.
Kuba zupełnie się tym faktem nie przejął.
- Twoja dziewczyna nie najlepiej to zniosła.
- Oliwia nie jest moją dziewczyną.
- A ona o tym wie?
- Gówno cię to obchodzi.
- A jednak. Skoro startujesz do Ali.
- Nic nie wiesz, Kubusiu.
- Wydaje mi się, że wiem więcej od ciebie, Flo.
Florian skrzyżował ramiona na piersi i posłał mu drwiące spojrzenia.
- A cóż takiego wiesz?
Blondyn przez dłuższą chwilę przyglądał mu się w milczeniu.
- Wiem, że jeśli jeszcze raz ją skrzywdzisz, przestanie być miło.
Zielone oczy błysnęły złością.
- Myślisz, że tego chciałem? Dla mnie to też było cholernie trudne.
- Nie wyglądało.
Czuł, że przegina.
Sam nie wiedział dlaczego go prowokuje.
Podobało mu się to.
Pamiętał, jak Florian patrzył na niego, kiedy go dotknął, wtedy na urodzinach.
Niby gówniarska zagrywka, a jednak wyszło całkiem inaczej.
Od tamtej pory zdecydowanie z dużo o tym myślał.
Musiał go naprawdę wkurzyć.
Zielone oczy dosłownie płonęły.
Kiedy Florian złapał go za gardło i przycisnął do ściany altanki, nie protestował specjalnie.
Drewniana konstrukcja zajęczała.
- Gówno wiesz. - Wycedził Florek przysuwając się bardzo blisko.
Jego palce zacisnęły się na szyi Nerwusa.
Kuba posłał mu drwiące spojrzenie.
- Wiem, że bawisz się Oliwią. - Powiedział cicho - wiem, że bawisz się Alą i wiem, że wtedy, na imprezie, podobało ci się.
Wczesne budzenie się weszło mu w krew.
Na obozie nie było czasu na marudzenie.
Trzeba było wstać, ogarnąć się i w drogę.
Seta niechętnie uchyliła oko.
- Chodź, przejdziemy się, podobno w okolicy jest jezioro.
Pies ziewnął szeroko wykazując się totalnym brakiem zrozumienia.
Mimo to, kwadrans później wędrowali raźnie polną drogą.
Rosa błyszczała na wysokich trawach, a miły wiaterek przyjemnie chłodził.
Florian pogrążył się w myślach.
Ten wyjazd spadł na niego całkiem niespodziewanie.
Zgodził się od razu, po części dlatego, że nie miał żadnych planów, no i nie chciał, żeby jechała sama z Nerwusem.
Właściwie nie do końca rozumiał, czemu przeszkadzała mu myśl o ich wspólnym wyjeździe.
Przez cały obóz zastanawiał się, co czuje do Ali.
Kochał ją, ale zupełnie inaczej niż na początku.
Jakby minęło zaślepienie i zostało samo uczucie.
Może dlatego jej obojętność tak go bolała.
Właściwie to nie obojętność.
Z czasem zaczął się zastanawiać, czy ona w ogóle wie, jak powinien wyglądać związek.
Obserwował ją z Przemkiem i Łucją.
Jak powoli się z nimi oswajała.
Ile trudnych sytuacji musieli przejść, żeby to wszystko poskładać.
Ostatnie, co można powiedzieć, to że Ali nie zależy.
Tak naprawdę to on się zagubił.
Wyjazd do Warszawy wszystko zmienił.
Oliwia wszystko zmieniła.
Z nią było łatwo.
Za łatwo.
I później, idiota, zaczął tego samego oczekiwać od Ali.
Miała rację, kiedy mówiła, że chciał ją zmienić.
Wcześniej nie zdawał sobie z tego sprawy.
Być może dotarłoby to do niego wcześniej, ale sprawę skomplikował Nerwus.
Florian miał wrażenie, że Kuba zawsze zjawia się nie w porę.
w dodatku było w nim coś takiego, co sprawiało, że człowiek głupiał.
Początkowo miał ochotę go zabić, potem zaczął ignorować, aż w końcu zaakceptował.
Mimo to, zawsze było między nimi napięcie.
Nigdy nie wiedział czego się po nim spodziewać.
Od tej głupiej imprezy urodzinowej, Nerwus częściej zaprzątał jego myśli, niż by sobie tego życzył.
I kiedy ostatnio otworzył mu drzwi u Ali, chłopak przestał być pewny, o kogo tak naprawdę jest zazdrosny.
Zawsze mówili, że prawda w oczy kole.
Teraz Florek doskonale się o tym przekonał.
To, że on sam miał wątpliwości, jeszcze jakoś przełknął.
Ale fakt, że Nerwus rozszyfrował go z taką łatwością, doprowadził go do szału.
Zaciskając palce na gardle Kuby uderzył nim o ścianę.
Chciał w tych niebieskich oczach zobaczyć coś poza drwiną.
Coś prawdziwego.
Niech go szlag, nigdy nie wiadomo, co tak naprawdę myślał.
Jego bliskość i zapach tylko pogarszały sprawę.
Jak mógł się tak zapętlić?
Przecież tu nie chodziło o to, że lubi chłopców...
Kochał Alę, pragnął jej, a z drugiej strony nie potrafił przejść obojętnie koło tego idioty.
Zupełnie, jakby stracił kontrolę nad swoimi uczuciami, myślami.
Jakby tkwiły w nim dwie osoby.
Kiedy Nerwus posłał mu drwiący uśmieszek coś w nim pękło.
Nie zastanawiał się, co robi.
Po prostu go pocałował.
W duchu liczył na to, że Kuba mu przyłoży.
I to porządnie.
Wybije mu z durnego łba, te niedorzeczne myśli.
A wtedy wszystko znowu będzie jasne i proste.
Tymczasem Nerwus, który najpierw strasznie się spiął teraz zamruczał cicho.
Oddał mu pocałunek, a potem, kiedy Florek całkiem przestał myśleć, odepchnął go.
Flo potknął się o puszkę farby i gruchnął na starą ławeczkę, która nie wytrzymała impetu i zapadła się pod nim.
Spojrzał na Kubę.
Blondyn wciąż oparty o ścianę trzymał się za gardło i patrzył wprost na niego.
Florian zrozumiał dlaczego oczy nazywa się nieraz zwierciadłem duszy.
Miał ochotę coś powiedzieć, ale nie potrafił znaleźć właściwych słów.
Co on do jasnej cholery robi?
Kuba usiłował uspokoić rozszalałe serce.
Niech go szlag.
Wiedział, co się dzieje z Florkiem.
I to zanim ten idiota sam na to wpadł.
Widział to w jego oczach, na imprezie.
Miał jeszcze nadzieję, że się myli.
Przecież to absurd.
No to teraz pozbył się wszelkich wątpliwości.
Zostawił Florka na ziemi w altance.
Nie mógł tego zrobić.
Nie mógł pozwolić na to, żeby ten idiota wszystko schrzanił.
Znowu.
Teraz może i ma wątpliwości, ale koniec końców przejdzie mu.
Już on się o to postara.
W drodze do namiotu wpadł na Mariolę.
W czarnej prostej sukience wyglądała znośnie.
Pomyślał złośliwie, że ze śmiercią jej do twarzy.
Nie żeby to miało jakiekolwiek znaczenie.
Była mu potrzebna i tyle.
- Zgubiłaś się? - Mruknął wciskając ręce do kieszeni.
- Myślałam, że to mój ogród. - Odpowiedziała złośliwie.
Dziewczyno, twoje oczy za cholerę nie potrafią kłamać.
To było takie proste.
Zza domu wyszedł Florek.
Kuba przeniósł spojrzenie na Mariolkę.
Czy on naprawdę tego chce?
Przecież to nie ma znaczenia.
On sam się nie liczy, ona też nie.
Ważne jest, żeby Ala dostała to, na co zasługuje, nawet jeśli tym kimś jest Florian.
Reszta nie ma znaczenia.
Wyciągnął rękę i bez słowa złapał Mariolę z ramię.
- Pomyślałem, że może masz ochotę na spacer? - Powiedział cicho.
- Chcesz spacerować w szopie? - Zainteresowała się tępo, kiedy delikatnie popchnął ją w kierunku niewielkiego budyneczku na drugim końcu podwórza.
To, czego bym chciał, nie ma zupełnie znaczenia - pomyślał smutno Kuba.
Przyparł Mariolę do odrapanych drzwi wiaty i pocałował.
Czuł na sobie jego spojrzenie.
Czemu jej brak protestów wcale go nie zdziwił?
Chciała jego pocałunków.
Chciała jego dotyku.
I zdecydowanie bardzo chciała tego, co zrobił jej w szopie.
Wcale nie miałam ochoty wstawać.
W tym koszmarnym domu panowała wisielcza atmosfera.
No właściwie, co się dziwić.
Przemek ma całkiem sympatycznego brata.
Szkoda, że do tej pory nie wspominał o nim za specjalnie.
Wydaje mi się, że wcale się nie znają.
Mariola zachowuje zdrowy dystans.
Mam nadzieję, że niedługo stąd wyjedziemy.
Powiedziałam Przemkowi jasno i wyraźnie, że bez niego się nie ruszymy.
Zastanawiam się, co go tu jeszcze trzyma.
Czasami sprawia takie wrażenie, jakby myślał czy tu nie zostać.
Nadal dziwi mnie, że tak dobrze go znam.
Jak bardzo się zbliżyliśmy.
Od razu wiem, kiedy coś jest nie tak.
Wczoraj udało mi się wymóc na nim obietnicę, że pokaże nam jezioro.
Nie można było dać mu czasu na użalanie się nad sobą.
Na ganku siedział Florian z Łucją.
Uśmiechnęli się na mój widok.
Przemek pojawił się chwilę później.
A kiedy miałam zapytać o Nerwusa, Kuba dziarskim krokiem wyszedł zza domu.
Już to było do niego zupełnie niepodobne.
W dodatku Mariola niemal wisiała mu na ramieniu uśmiechając się słodko.
Co tu się do cholery dzieje?
Siostra Przemka w kilku susach pokonała schody do domu i zniknęła w ponurym wnętrzu.
- Normalnie się tobą brzydzę. - Pokręcił głową Florek patrząc na Nerwusa.
Kuba wzruszył ramionami.
- I tym sposobem masz jeden problem mniej na głowie, Floreczku.
Staliśmy z Przemkiem zupełnie zbaraniali.
Co, jak co, ale Nerwus i Mariola to był ostatnie połączenie, na które ktoś mógłby wpaść.
Patrzyłam na niego z niedowierzaniem.
Kuba skutecznie unikał mojego wzroku.
Znowu coś mieszał.
Żebyśmy tylko przypadkiem nie zrobili Przemkowi rewolucji w domu.
Cholerny żartowniś.
Zeszłam po schodach i wzięłam go za rękę.
- Chodźmy nad to jeziorko zanim zmienimy się w skwarki.
Kuba posłał mi dziwne spojrzenie.
Zacisnął palce na mojej dłoni i uśmiechnął się lekko.
W końcu był mój, nie należało go zostawiać na pastwę Marioli.
Nie było sensu próbować znowu zasnąć.
Przeciągnął się i wyszedł z namiotu.
Wczoraj rozbili dwa na tyłach domu.
Dziewczyny dostały pokój w pomarańczowej szkaradzie.
Postanowili zostać na kilka dni, przecież w końcu były wakacje.
Ala nastawiła się, że wrócą z Przemkiem.
Nerwus ziewnął i poczłapał do łazienki.
Wszyscy jeszcze spali, więc postanowił trochę pozwiedzać.
Ogród nie wyglądał tak źle, ale bawił się nim ktoś, kto ewidentnie nie miał w tym kierunku żadnego doświadczenia.
Wszedł do altanki i aż zgrzytnął zębami.
Kto normalny maluje łuszczącą się farbę?
Przecież to trzeba oskrobać.
Rozejrzał się w poszukiwaniu szpachelki, ale oczywiście nic takiego nie znalazł.
Odruchowo sięgnął po pędzel.
Z niesmakiem stwierdził, że nie został umyty po malowaniu.
- Co tu robisz?- Za jego plecami rozległ się znajomy głos.
No proszę, on też najwyraźniej miał problemy ze snem.
- Kontempluje. - Wzruszył ramionami. - Swoją drogą Przemek naprawdę powinien wrócić do miasta.
Rzucił pędzel na puszkę z farbą.
- Nawet nie oskrobał... - Mruknął Flo.
Nerwus parsknął.
- Jak było w górach? - Spytał od niechcenia - ominęło cię parę grubszych afer.
Zielone oczy zmroziły go.
Kuba zupełnie się tym faktem nie przejął.
- Twoja dziewczyna nie najlepiej to zniosła.
- Oliwia nie jest moją dziewczyną.
- A ona o tym wie?
- Gówno cię to obchodzi.
- A jednak. Skoro startujesz do Ali.
- Nic nie wiesz, Kubusiu.
- Wydaje mi się, że wiem więcej od ciebie, Flo.
Florian skrzyżował ramiona na piersi i posłał mu drwiące spojrzenia.
- A cóż takiego wiesz?
Blondyn przez dłuższą chwilę przyglądał mu się w milczeniu.
- Wiem, że jeśli jeszcze raz ją skrzywdzisz, przestanie być miło.
Zielone oczy błysnęły złością.
- Myślisz, że tego chciałem? Dla mnie to też było cholernie trudne.
- Nie wyglądało.
Czuł, że przegina.
Sam nie wiedział dlaczego go prowokuje.
Podobało mu się to.
Pamiętał, jak Florian patrzył na niego, kiedy go dotknął, wtedy na urodzinach.
Niby gówniarska zagrywka, a jednak wyszło całkiem inaczej.
Od tamtej pory zdecydowanie z dużo o tym myślał.
Musiał go naprawdę wkurzyć.
Zielone oczy dosłownie płonęły.
Kiedy Florian złapał go za gardło i przycisnął do ściany altanki, nie protestował specjalnie.
Drewniana konstrukcja zajęczała.
- Gówno wiesz. - Wycedził Florek przysuwając się bardzo blisko.
Jego palce zacisnęły się na szyi Nerwusa.
Kuba posłał mu drwiące spojrzenie.
- Wiem, że bawisz się Oliwią. - Powiedział cicho - wiem, że bawisz się Alą i wiem, że wtedy, na imprezie, podobało ci się.
Wczesne budzenie się weszło mu w krew.
Na obozie nie było czasu na marudzenie.
Trzeba było wstać, ogarnąć się i w drogę.
Seta niechętnie uchyliła oko.
- Chodź, przejdziemy się, podobno w okolicy jest jezioro.
Pies ziewnął szeroko wykazując się totalnym brakiem zrozumienia.
Mimo to, kwadrans później wędrowali raźnie polną drogą.
Rosa błyszczała na wysokich trawach, a miły wiaterek przyjemnie chłodził.
Florian pogrążył się w myślach.
Ten wyjazd spadł na niego całkiem niespodziewanie.
Zgodził się od razu, po części dlatego, że nie miał żadnych planów, no i nie chciał, żeby jechała sama z Nerwusem.
Właściwie nie do końca rozumiał, czemu przeszkadzała mu myśl o ich wspólnym wyjeździe.
Przez cały obóz zastanawiał się, co czuje do Ali.
Kochał ją, ale zupełnie inaczej niż na początku.
Jakby minęło zaślepienie i zostało samo uczucie.
Może dlatego jej obojętność tak go bolała.
Właściwie to nie obojętność.
Z czasem zaczął się zastanawiać, czy ona w ogóle wie, jak powinien wyglądać związek.
Obserwował ją z Przemkiem i Łucją.
Jak powoli się z nimi oswajała.
Ile trudnych sytuacji musieli przejść, żeby to wszystko poskładać.
Ostatnie, co można powiedzieć, to że Ali nie zależy.
Tak naprawdę to on się zagubił.
Wyjazd do Warszawy wszystko zmienił.
Oliwia wszystko zmieniła.
Z nią było łatwo.
Za łatwo.
I później, idiota, zaczął tego samego oczekiwać od Ali.
Miała rację, kiedy mówiła, że chciał ją zmienić.
Wcześniej nie zdawał sobie z tego sprawy.
Być może dotarłoby to do niego wcześniej, ale sprawę skomplikował Nerwus.
Florian miał wrażenie, że Kuba zawsze zjawia się nie w porę.
w dodatku było w nim coś takiego, co sprawiało, że człowiek głupiał.
Początkowo miał ochotę go zabić, potem zaczął ignorować, aż w końcu zaakceptował.
Mimo to, zawsze było między nimi napięcie.
Nigdy nie wiedział czego się po nim spodziewać.
Od tej głupiej imprezy urodzinowej, Nerwus częściej zaprzątał jego myśli, niż by sobie tego życzył.
I kiedy ostatnio otworzył mu drzwi u Ali, chłopak przestał być pewny, o kogo tak naprawdę jest zazdrosny.
Zawsze mówili, że prawda w oczy kole.
Teraz Florek doskonale się o tym przekonał.
To, że on sam miał wątpliwości, jeszcze jakoś przełknął.
Ale fakt, że Nerwus rozszyfrował go z taką łatwością, doprowadził go do szału.
Zaciskając palce na gardle Kuby uderzył nim o ścianę.
Chciał w tych niebieskich oczach zobaczyć coś poza drwiną.
Coś prawdziwego.
Niech go szlag, nigdy nie wiadomo, co tak naprawdę myślał.
Jego bliskość i zapach tylko pogarszały sprawę.
Jak mógł się tak zapętlić?
Przecież tu nie chodziło o to, że lubi chłopców...
Kochał Alę, pragnął jej, a z drugiej strony nie potrafił przejść obojętnie koło tego idioty.
Zupełnie, jakby stracił kontrolę nad swoimi uczuciami, myślami.
Jakby tkwiły w nim dwie osoby.
Kiedy Nerwus posłał mu drwiący uśmieszek coś w nim pękło.
Nie zastanawiał się, co robi.
Po prostu go pocałował.
W duchu liczył na to, że Kuba mu przyłoży.
I to porządnie.
Wybije mu z durnego łba, te niedorzeczne myśli.
A wtedy wszystko znowu będzie jasne i proste.
Tymczasem Nerwus, który najpierw strasznie się spiął teraz zamruczał cicho.
Oddał mu pocałunek, a potem, kiedy Florek całkiem przestał myśleć, odepchnął go.
Flo potknął się o puszkę farby i gruchnął na starą ławeczkę, która nie wytrzymała impetu i zapadła się pod nim.
Spojrzał na Kubę.
Blondyn wciąż oparty o ścianę trzymał się za gardło i patrzył wprost na niego.
Florian zrozumiał dlaczego oczy nazywa się nieraz zwierciadłem duszy.
Miał ochotę coś powiedzieć, ale nie potrafił znaleźć właściwych słów.
Co on do jasnej cholery robi?
Kuba usiłował uspokoić rozszalałe serce.
Niech go szlag.
Wiedział, co się dzieje z Florkiem.
I to zanim ten idiota sam na to wpadł.
Widział to w jego oczach, na imprezie.
Miał jeszcze nadzieję, że się myli.
Przecież to absurd.
No to teraz pozbył się wszelkich wątpliwości.
Zostawił Florka na ziemi w altance.
Nie mógł tego zrobić.
Nie mógł pozwolić na to, żeby ten idiota wszystko schrzanił.
Znowu.
Teraz może i ma wątpliwości, ale koniec końców przejdzie mu.
Już on się o to postara.
W drodze do namiotu wpadł na Mariolę.
W czarnej prostej sukience wyglądała znośnie.
Pomyślał złośliwie, że ze śmiercią jej do twarzy.
Nie żeby to miało jakiekolwiek znaczenie.
Była mu potrzebna i tyle.
- Zgubiłaś się? - Mruknął wciskając ręce do kieszeni.
- Myślałam, że to mój ogród. - Odpowiedziała złośliwie.
Dziewczyno, twoje oczy za cholerę nie potrafią kłamać.
To było takie proste.
Zza domu wyszedł Florek.
Kuba przeniósł spojrzenie na Mariolkę.
Czy on naprawdę tego chce?
Przecież to nie ma znaczenia.
On sam się nie liczy, ona też nie.
Ważne jest, żeby Ala dostała to, na co zasługuje, nawet jeśli tym kimś jest Florian.
Reszta nie ma znaczenia.
Wyciągnął rękę i bez słowa złapał Mariolę z ramię.
- Pomyślałem, że może masz ochotę na spacer? - Powiedział cicho.
- Chcesz spacerować w szopie? - Zainteresowała się tępo, kiedy delikatnie popchnął ją w kierunku niewielkiego budyneczku na drugim końcu podwórza.
To, czego bym chciał, nie ma zupełnie znaczenia - pomyślał smutno Kuba.
Przyparł Mariolę do odrapanych drzwi wiaty i pocałował.
Czuł na sobie jego spojrzenie.
Czemu jej brak protestów wcale go nie zdziwił?
Chciała jego pocałunków.
Chciała jego dotyku.
I zdecydowanie bardzo chciała tego, co zrobił jej w szopie.
Wcale nie miałam ochoty wstawać.
W tym koszmarnym domu panowała wisielcza atmosfera.
No właściwie, co się dziwić.
Przemek ma całkiem sympatycznego brata.
Szkoda, że do tej pory nie wspominał o nim za specjalnie.
Wydaje mi się, że wcale się nie znają.
Mariola zachowuje zdrowy dystans.
Mam nadzieję, że niedługo stąd wyjedziemy.
Powiedziałam Przemkowi jasno i wyraźnie, że bez niego się nie ruszymy.
Zastanawiam się, co go tu jeszcze trzyma.
Czasami sprawia takie wrażenie, jakby myślał czy tu nie zostać.
Nadal dziwi mnie, że tak dobrze go znam.
Jak bardzo się zbliżyliśmy.
Od razu wiem, kiedy coś jest nie tak.
Wczoraj udało mi się wymóc na nim obietnicę, że pokaże nam jezioro.
Nie można było dać mu czasu na użalanie się nad sobą.
Na ganku siedział Florian z Łucją.
Uśmiechnęli się na mój widok.
Przemek pojawił się chwilę później.
A kiedy miałam zapytać o Nerwusa, Kuba dziarskim krokiem wyszedł zza domu.
Już to było do niego zupełnie niepodobne.
W dodatku Mariola niemal wisiała mu na ramieniu uśmiechając się słodko.
Co tu się do cholery dzieje?
Siostra Przemka w kilku susach pokonała schody do domu i zniknęła w ponurym wnętrzu.
- Normalnie się tobą brzydzę. - Pokręcił głową Florek patrząc na Nerwusa.
Kuba wzruszył ramionami.
- I tym sposobem masz jeden problem mniej na głowie, Floreczku.
Staliśmy z Przemkiem zupełnie zbaraniali.
Co, jak co, ale Nerwus i Mariola to był ostatnie połączenie, na które ktoś mógłby wpaść.
Patrzyłam na niego z niedowierzaniem.
Kuba skutecznie unikał mojego wzroku.
Znowu coś mieszał.
Żebyśmy tylko przypadkiem nie zrobili Przemkowi rewolucji w domu.
Cholerny żartowniś.
Zeszłam po schodach i wzięłam go za rękę.
- Chodźmy nad to jeziorko zanim zmienimy się w skwarki.
Kuba posłał mi dziwne spojrzenie.
Zacisnął palce na mojej dłoni i uśmiechnął się lekko.
W końcu był mój, nie należało go zostawiać na pastwę Marioli.
_________________
– A jeśli pewnego dnia będę musiał odejść? – spytał Krzyś, ściskając Misiową łapkę. – Co wtedy?
– Nic wielkiego. – zapewnił go Puchatek. – Posiedzę tu sobie i na Ciebie poczekam. Kiedy się kogoś kocha, to ten drugi ktoś nigdy nie znika.
0
Ok, chciałaś bym coś napisała, ale nie wiem co. Co ten Flo taki... albo raczej co ten Nerwus za aurę roztacza, że ludzie tak do niego lgną. Coś dla Flo pomieszało się, ale czemu to nie rozumiem. Aż tak potrzebuje dobitnie wszystkich sprawdzić zanim wróci do Ali? A Malarz? Tak się troszczy o innych, to ja czekam tylko aż sobie odbije na kimś te troszczenie, by ktoś się o niego zatroszczył.
_________________
0
Ukryta zawartośćPrzemek dał nam sygnał do wyjazdu.
Zdaję się, że jego ojciec też ma jakieś problemy emocjonalne.
Cóż, nie mi osądzać.
Łucja uciekła do Władka już poprzedniego wieczora, wyjątkowo mętnie się tłumacząc.
My mieliśmy zamiar jeszcze zostać, ale wyszło, jak wyszło.
Trochę przykre, bo zapewne obudzi się z ręką w nocniku, zupełnie jak jego żona.
Mili i chętni do bratania się, kiedy już jedną nogą w grobie.
To takie łatwe.
Można być kutasem całe życie, ale na łożu śmierci oczekuje się wybaczenia.
Hipokryzja.
Że niby im się należy?
Jestem innego zdania.
Uważam, że właśnie im, jest już wszystko jedno.
To my, nadal drepczący po tej ziemi, musimy z tym żyć.
Z tym, co nam do tej pory zrobili.
Z tym, co nam robią swoim odejściem.
I z tym, czego nam już nie zrobią.
Spakowaliśmy się błyskawicznie.
Nic nas tu nie trzymało.
Przemek czekał na nas oparty o płot.
Ze swoim przykurzonym plecakiem na ramieniu.
Z zaciętą miną i złamaną duszą.
Co by zrobił, gdybyśmy nie przyjechali?
Wróciłby?
Jest tak skopany przez życie, że z łatwością zapomina o tym, że komuś jednak zależy.
Bo przecież ma dokąd wracać.
Ma kogoś, kto złapie go za majty, kiedy postanowi skoczyć.
Trochę boli, że on tak po prostu potrafi zapomnieć.
No ale przecież nie skreśla się przyjaciół z takiego powodu.
Nie są od tego, żeby nam było wygodnie.
Powinni uwierać i dokuczać, żebyśmy mogli zasłużyć na przywilej bycia blisko.
Bo przecież życie to nie pluszowy miś.
Raczej wyschnięty, cholernie kujący kaktus.
Upchnęłam swój plecak i usiadłam na nim ciężko.
Teraz patrzę spod oka na Nerwusa.
Człowiek zagadka.
Wydaje mi się, że go rozumiem, a jednocześnie nie mam pojęcia czego się po nim spodziewać.
Mariola siedzi na swojej różowej walizce i żuje zawzięcie gumę.
Bezwstydnie gapi się na zwijającego namiot Jakuba.
Nerwus zatknął koszulkę o pasek spodni i bez słów zwija szeleszczący materiał.
Jest na co popatrzeć, nie powiem.
Ale uwijający się obok Florek wcale nie wypada gorzej.
Trochę wyższy od Kuby i zdecydowanie bardziej opalony.
Jego czekoladowy kark jest piekielnie apetyczny.
Przenoszę spojrzenie na umęczone oblicze Przemka.
Skutecznie gasi moje fetysze.
Wstaję i obejmuję go w pasie.
Otacza mnie ramieniem.
Pachnie farbą i skoszonym sianem.
- Będzie dobrze, wiesz?
- Całe moje życie, to oczekiwanie na to "dobrze". - Mruczy ponuro.
Biedny Wilk.
Wypędzony z własnego stada, przygarnięty przez bandę świrów.
Głaszczę go po policzku.
Przymyka oczy i wzdycha ciężko.
Chłopaki kończą jednocześnie.
- Przegrałeś!
- Chyba ty!
- Stawiasz piwo, nie wykręcaj się pajacu!
- Stawiać to możesz sobie sam i to coś innego. - Warczy Nerwus zarzucając torbę z namiotem na ramię. - Wisisz mi browar.
- Przegrałeś! - Prycha Florian ruszając za nim.
- Ala? - Niebieskie i zielone oczy świdrują mnie w napięciu.
Wzruszam ramionami.
- To był jakiś zakład?
Odpowiada mi pełny rozczarowania jęk.
- Jesteś beznadziejna - oznajmia Jakub.
- Całkiem beznadziejna - popiera go Florian.
A potem łapie mój plecak i ruszają ścieżką ramię w ramię.
Mariola, wyraźnie wściekła rusza za nimi.
Różowa walizeczka wznieca tumany kurzu.
Stoimy z Przemkiem i patrzymy na ten obrazek.
Nie wytrzymuję i parskam śmiechem.
Macham wesoło do Konrada.
Odpowiada mi oszczędnie, skinieniem głowy.
Dziwny facet, zdecydowanie za poważny jak na swój wiek.
- Chodźmy. - Mówi Przemek biorąc mnie za rękę.
Idziemy w milczeniu.
Myślę o tym, co było kiedyś.
Na tej samej drodze.
Stajemy na wzgórzu.
Mogłabym dać uciąć sobie rękę, że Wilk myśli o tym samym.
Patrzy na pomarańczowy dom, odznaczający się na tle pola.
- Zastanawiam się, gdybym wtedy to inaczej rozegrał, to czy teraz bylibyśmy razem?
Nie jestem zaskoczona.
W końcu sama się nad tym zastanawiałam.
Może tak.
Jesteśmy do siebie tacy podobni.
Bycie razem byłoby czymś naturalnym.
Pewnie utonęlibyśmy w dramie życia codziennego.
- Sądzę, że świat mógłby tego nie unieść.
Parska śmiechem, a potem nachyla się i mnie całuje.
Siedzimy na peronie i modlimy się o cień.
To zabawne, tak bardzo byliśmy zajęci uciekaniem, że nikomu nie przyszło do głowy sprawdzić, kiedy mamy pociąg.
Przemek zezuje na Mariolę, która rozmawia z Nerwusem.
Nie wiem, czy to można nazwać rozmową, bo tylko jedna strona nadaje.
Jakub uporczywie się we mnie wpatruje.
Udaję, że go nie widzę.
Nie mój cyrk, nie moje małpy.
Gdyby to była telenowela, Mariola by zaciążyła, a Nerwusek zostałby skazany na dożywocie w otoczeniu jej różu.
Rozbawiła mnie ta wizja.
Florek nalał do miseczki wodę dla Sety, która schowała się pod odrapaną ścianą paskudnego budyneczku.
Nie chciało mi się gadać.
Nic mi się nie chciało.
W oddali słychać stukot pociągu.
Dzięki Bogu.
- Chcesz powiedzieć, że to koniec? - Szept Marioli przeszedł w jazgot.
- A był jakiś początek? - Zainteresował się złośliwie Jakub.
Ja na jej miejscu chyba bym mu przywaliła.
Nie lubię jej, ale Nerwus ma talent do chamskich zagrywek.
- Sugerujesz, że jestem łatwa? - Wrzasnęła z oburzeniem.
Przemek podniósł się powoli.
Nerwus wzruszył ramionami, był ewidentnie znudzony rozmową.
Wsunął dłonie do kieszeni i odszedł kilka kroków w stronę torów.
- Przemek! - Zajazgotała Mariola - Nic nie powiesz?
- Nie jego sprawa. - Mruknął Nerwus.
Wilk posłał mu złe spojrzenie.
Mariola złapała go za koszulkę i bezceremonialnie popchnęła w stronę Kuby.
Kaszlnęłam, żeby zamaskować parsknięcie śmiechem.
Ona naprawdę liczy na to, że pobiją się o nią?
Skoro tak żałuje, po co polazła do szopy?
Ktoś jej kazał?
Florian nie był tak taktowny.
Po prostu się roześmiał.
- Straszna z ciebie świnia, Kubusiu. - Powiedział rozbawiony.
- Nie twój problem. - Mruknął zimno Nerwus.
- Nie mój. - Zgodził się Florek.
- Więc się nie wpieprzaj.
Zdezorientowany Przemek przenosił spojrzenie z jednego na drugiego.
Atmosfera na peronie zgęstniała.
Mariola uśmiechała się złośliwie.
Florek wstał powoli.
Nerwus skrzyżował ramiona na piersi.
Przez chwilę mierzyli się wzrokiem.
Zza zakrętu wyjechał pociąg.
Jeszcze tego brakuje, żeby teraz zaczęli się bić.
Będzie afera i nie wpuszczą nas do pociągu.
To jest dobry moment żeby interweniować.
Wstałam żwawo i zrobiłam kilka kroków w ich stronę.
Nie wiem, który skoczył pierwszy.
Poczułam silne uderzenie w ramię, straciłam równowagę i spadłam na tory.
Upadek całkiem pozbawił mnie oddechu.
Otoczył mnie hałas.
Nie wiem jakim cudem sturlałam się na właściwą stronę szyn.
Ostre kamienie wbijały mi się w dłonie, kiedy walczyłam o oddech.
Kilka centymetrów ode mnie, z wściekłym hałasem przemykał ekspres.
Straszliwa, pędząca stalowa masa sunęła po torach, na których leżałam chwilę temu.
Zrobiło mi się niedobrze.
Z trudem, na czworakach, przelazłam przez szyny drugiego peronu.
Nie zważając na pieczenie poranionych dłoni, złapałam się chropowatej platformy.
Wciąż w szoku, wdrapałam się na górę.
Leżąc na plecach, na brudnej, betonowej powierzchni, patrzyłam w niebo.
Jakie to szczęście, że mogę na nie patrzeć.
Błękitne niebo, bez jednej chmurki.
Jasne, jak oczy Nerwusa.
Ciekawe, co by zrobili, gdyby ten pociąg mnie przejechał?
Któremu z nich brakowałoby mnie najbardziej?
Trzech fajnych facetów.
Różniących się od siebie tak bardzo, jak to tylko możliwe.
I głupia, niezdecydowana Ala.
Śmieszne - Pomyślałam wybuchając gwałtownym, histerycznym płaczem.
Florek miał ochotę zmazać uśmiech z gęby tego idioty.
Był na niego wściekły.
I strasznie go to drażniło.
Nie rozumiał, co się z nim dzieje.
Na widok Marioli wyciągającej łapy w stronę Kuby, robiło mu się niedobrze.
Pieprzony debil może jeszcze uważa się za szlachetnego.
Tak się poświęcił.
Niech go szlag.
To, że dojdzie do awantury wiedział już od dłuższego czasu.
Nie mogło być inaczej.
Miał ochotę mu przywalić.
Mierzyli się wzrokiem.
Była jeszcze nikła szansa na to, że nadjeżdżający pociąg opóźni wisząca w powietrzu awanturę.
Ale wmieszał się Przemek.
Możliwe, że chciał ich rozdzielić.
Zadziałał jak płachta na byka.
Który uderzył pierwszy właściwie nie wiadomo.
Florek mierzył w żebra, podczas gdy Jakub celował prosto w szczękę.
Żaden nie trafił, ale wpadli na siebie z impetem.
Florek kątem oka zobaczył, jak odepchnięta ich szamotaniną Alicja, leci prosto na tory.
Bez zastanowienia skoczył za nią.
Ostre, brutalne szarpnięcie zatrzymało go skutecznie i sprawiło, że wylądował tyłkiem na peronie.
Obok niego padł na kolana Nerwus.
Jedna ręką trzymał za ramię szarpiącego się Przemka, drugą zaciskał na koszulce Florka.
Florian patrzył na pędzący pociąg, który właśnie mijał ich peron.
Zrobiło mu się niedobrze.
Zebrał się z ziemi gwałtownie wyszarpując się z uścisku Kuby.
- Spokój!- Warknął Nerwus wstając.
- Coś ty zrobił? - Florek przejechał dłonią po głowie.
Nie odrywał wzroku od pędzącego pociągu.
- To wasza wina, pieprzone matoły! - Między nich wdarł się Przemek.
- Chcieliście za nią skakać cymbały? - Wściekł się Nerwus.
- Trzeba było nie stukać mi siostry, to by nie było afery!
- Trzeba było nie być ciotą i nie uciekać z domu!
- TO jest mój dom!
- W którym nikt cię nie chce!
Trzech wściekłych facetów mierzyło się wzrokiem.
Mariola z trzaskiem puściła balona.
Bez słowa wstała z różowej walizki.
- Może byście po nią poszli, ja nie mam zamiaru przegapić naszego pociągu. - Powiedziała posyłając Nerwusowi drwiące spojrzenie.
Skład przejechał ciągnąć za sobą tumany kurzu.
Żaden z nich nie czekał, aż opadną.
Zeskoczyli na tory i dopadli drugiej platformy.
Ala siedziała, obejmując ramionami kolana, i głośno płakała.
Trzech zakłopotanych dryblasów popatrzyło na siebie z niepokojem.
Florian odchrząknął.
- Jesteście beznadziejni. - Oznajmiła smarkając w koszulkę.
- Ja jestem beznadziejna...
- Nie jesteś - Powiedział odruchowo Florek, a Nerwus obdarzył go drwiącym spojrzeniem.
- Nic ci nie jest? - Zainteresował się Przemek kucając obok niej.
Wyciągnął z kieszeni chusteczki.
Wzięła jedną i wytarła twarz wciąż nie przestając płakać.
Obdarzyła ich łzawym spojrzeniem i wyjęczała:
- Kiedy ja naprawdę nie potrafię się zdecydować...
I zemdlała zanim któryś zdążył skomentować nieoczekiwanie wyznanie.
Zdaję się, że jego ojciec też ma jakieś problemy emocjonalne.
Cóż, nie mi osądzać.
Łucja uciekła do Władka już poprzedniego wieczora, wyjątkowo mętnie się tłumacząc.
My mieliśmy zamiar jeszcze zostać, ale wyszło, jak wyszło.
Trochę przykre, bo zapewne obudzi się z ręką w nocniku, zupełnie jak jego żona.
Mili i chętni do bratania się, kiedy już jedną nogą w grobie.
To takie łatwe.
Można być kutasem całe życie, ale na łożu śmierci oczekuje się wybaczenia.
Hipokryzja.
Że niby im się należy?
Jestem innego zdania.
Uważam, że właśnie im, jest już wszystko jedno.
To my, nadal drepczący po tej ziemi, musimy z tym żyć.
Z tym, co nam do tej pory zrobili.
Z tym, co nam robią swoim odejściem.
I z tym, czego nam już nie zrobią.
Spakowaliśmy się błyskawicznie.
Nic nas tu nie trzymało.
Przemek czekał na nas oparty o płot.
Ze swoim przykurzonym plecakiem na ramieniu.
Z zaciętą miną i złamaną duszą.
Co by zrobił, gdybyśmy nie przyjechali?
Wróciłby?
Jest tak skopany przez życie, że z łatwością zapomina o tym, że komuś jednak zależy.
Bo przecież ma dokąd wracać.
Ma kogoś, kto złapie go za majty, kiedy postanowi skoczyć.
Trochę boli, że on tak po prostu potrafi zapomnieć.
No ale przecież nie skreśla się przyjaciół z takiego powodu.
Nie są od tego, żeby nam było wygodnie.
Powinni uwierać i dokuczać, żebyśmy mogli zasłużyć na przywilej bycia blisko.
Bo przecież życie to nie pluszowy miś.
Raczej wyschnięty, cholernie kujący kaktus.
Upchnęłam swój plecak i usiadłam na nim ciężko.
Teraz patrzę spod oka na Nerwusa.
Człowiek zagadka.
Wydaje mi się, że go rozumiem, a jednocześnie nie mam pojęcia czego się po nim spodziewać.
Mariola siedzi na swojej różowej walizce i żuje zawzięcie gumę.
Bezwstydnie gapi się na zwijającego namiot Jakuba.
Nerwus zatknął koszulkę o pasek spodni i bez słów zwija szeleszczący materiał.
Jest na co popatrzeć, nie powiem.
Ale uwijający się obok Florek wcale nie wypada gorzej.
Trochę wyższy od Kuby i zdecydowanie bardziej opalony.
Jego czekoladowy kark jest piekielnie apetyczny.
Przenoszę spojrzenie na umęczone oblicze Przemka.
Skutecznie gasi moje fetysze.
Wstaję i obejmuję go w pasie.
Otacza mnie ramieniem.
Pachnie farbą i skoszonym sianem.
- Będzie dobrze, wiesz?
- Całe moje życie, to oczekiwanie na to "dobrze". - Mruczy ponuro.
Biedny Wilk.
Wypędzony z własnego stada, przygarnięty przez bandę świrów.
Głaszczę go po policzku.
Przymyka oczy i wzdycha ciężko.
Chłopaki kończą jednocześnie.
- Przegrałeś!
- Chyba ty!
- Stawiasz piwo, nie wykręcaj się pajacu!
- Stawiać to możesz sobie sam i to coś innego. - Warczy Nerwus zarzucając torbę z namiotem na ramię. - Wisisz mi browar.
- Przegrałeś! - Prycha Florian ruszając za nim.
- Ala? - Niebieskie i zielone oczy świdrują mnie w napięciu.
Wzruszam ramionami.
- To był jakiś zakład?
Odpowiada mi pełny rozczarowania jęk.
- Jesteś beznadziejna - oznajmia Jakub.
- Całkiem beznadziejna - popiera go Florian.
A potem łapie mój plecak i ruszają ścieżką ramię w ramię.
Mariola, wyraźnie wściekła rusza za nimi.
Różowa walizeczka wznieca tumany kurzu.
Stoimy z Przemkiem i patrzymy na ten obrazek.
Nie wytrzymuję i parskam śmiechem.
Macham wesoło do Konrada.
Odpowiada mi oszczędnie, skinieniem głowy.
Dziwny facet, zdecydowanie za poważny jak na swój wiek.
- Chodźmy. - Mówi Przemek biorąc mnie za rękę.
Idziemy w milczeniu.
Myślę o tym, co było kiedyś.
Na tej samej drodze.
Stajemy na wzgórzu.
Mogłabym dać uciąć sobie rękę, że Wilk myśli o tym samym.
Patrzy na pomarańczowy dom, odznaczający się na tle pola.
- Zastanawiam się, gdybym wtedy to inaczej rozegrał, to czy teraz bylibyśmy razem?
Nie jestem zaskoczona.
W końcu sama się nad tym zastanawiałam.
Może tak.
Jesteśmy do siebie tacy podobni.
Bycie razem byłoby czymś naturalnym.
Pewnie utonęlibyśmy w dramie życia codziennego.
- Sądzę, że świat mógłby tego nie unieść.
Parska śmiechem, a potem nachyla się i mnie całuje.
Siedzimy na peronie i modlimy się o cień.
To zabawne, tak bardzo byliśmy zajęci uciekaniem, że nikomu nie przyszło do głowy sprawdzić, kiedy mamy pociąg.
Przemek zezuje na Mariolę, która rozmawia z Nerwusem.
Nie wiem, czy to można nazwać rozmową, bo tylko jedna strona nadaje.
Jakub uporczywie się we mnie wpatruje.
Udaję, że go nie widzę.
Nie mój cyrk, nie moje małpy.
Gdyby to była telenowela, Mariola by zaciążyła, a Nerwusek zostałby skazany na dożywocie w otoczeniu jej różu.
Rozbawiła mnie ta wizja.
Florek nalał do miseczki wodę dla Sety, która schowała się pod odrapaną ścianą paskudnego budyneczku.
Nie chciało mi się gadać.
Nic mi się nie chciało.
W oddali słychać stukot pociągu.
Dzięki Bogu.
- Chcesz powiedzieć, że to koniec? - Szept Marioli przeszedł w jazgot.
- A był jakiś początek? - Zainteresował się złośliwie Jakub.
Ja na jej miejscu chyba bym mu przywaliła.
Nie lubię jej, ale Nerwus ma talent do chamskich zagrywek.
- Sugerujesz, że jestem łatwa? - Wrzasnęła z oburzeniem.
Przemek podniósł się powoli.
Nerwus wzruszył ramionami, był ewidentnie znudzony rozmową.
Wsunął dłonie do kieszeni i odszedł kilka kroków w stronę torów.
- Przemek! - Zajazgotała Mariola - Nic nie powiesz?
- Nie jego sprawa. - Mruknął Nerwus.
Wilk posłał mu złe spojrzenie.
Mariola złapała go za koszulkę i bezceremonialnie popchnęła w stronę Kuby.
Kaszlnęłam, żeby zamaskować parsknięcie śmiechem.
Ona naprawdę liczy na to, że pobiją się o nią?
Skoro tak żałuje, po co polazła do szopy?
Ktoś jej kazał?
Florian nie był tak taktowny.
Po prostu się roześmiał.
- Straszna z ciebie świnia, Kubusiu. - Powiedział rozbawiony.
- Nie twój problem. - Mruknął zimno Nerwus.
- Nie mój. - Zgodził się Florek.
- Więc się nie wpieprzaj.
Zdezorientowany Przemek przenosił spojrzenie z jednego na drugiego.
Atmosfera na peronie zgęstniała.
Mariola uśmiechała się złośliwie.
Florek wstał powoli.
Nerwus skrzyżował ramiona na piersi.
Przez chwilę mierzyli się wzrokiem.
Zza zakrętu wyjechał pociąg.
Jeszcze tego brakuje, żeby teraz zaczęli się bić.
Będzie afera i nie wpuszczą nas do pociągu.
To jest dobry moment żeby interweniować.
Wstałam żwawo i zrobiłam kilka kroków w ich stronę.
Nie wiem, który skoczył pierwszy.
Poczułam silne uderzenie w ramię, straciłam równowagę i spadłam na tory.
Upadek całkiem pozbawił mnie oddechu.
Otoczył mnie hałas.
Nie wiem jakim cudem sturlałam się na właściwą stronę szyn.
Ostre kamienie wbijały mi się w dłonie, kiedy walczyłam o oddech.
Kilka centymetrów ode mnie, z wściekłym hałasem przemykał ekspres.
Straszliwa, pędząca stalowa masa sunęła po torach, na których leżałam chwilę temu.
Zrobiło mi się niedobrze.
Z trudem, na czworakach, przelazłam przez szyny drugiego peronu.
Nie zważając na pieczenie poranionych dłoni, złapałam się chropowatej platformy.
Wciąż w szoku, wdrapałam się na górę.
Leżąc na plecach, na brudnej, betonowej powierzchni, patrzyłam w niebo.
Jakie to szczęście, że mogę na nie patrzeć.
Błękitne niebo, bez jednej chmurki.
Jasne, jak oczy Nerwusa.
Ciekawe, co by zrobili, gdyby ten pociąg mnie przejechał?
Któremu z nich brakowałoby mnie najbardziej?
Trzech fajnych facetów.
Różniących się od siebie tak bardzo, jak to tylko możliwe.
I głupia, niezdecydowana Ala.
Śmieszne - Pomyślałam wybuchając gwałtownym, histerycznym płaczem.
Florek miał ochotę zmazać uśmiech z gęby tego idioty.
Był na niego wściekły.
I strasznie go to drażniło.
Nie rozumiał, co się z nim dzieje.
Na widok Marioli wyciągającej łapy w stronę Kuby, robiło mu się niedobrze.
Pieprzony debil może jeszcze uważa się za szlachetnego.
Tak się poświęcił.
Niech go szlag.
To, że dojdzie do awantury wiedział już od dłuższego czasu.
Nie mogło być inaczej.
Miał ochotę mu przywalić.
Mierzyli się wzrokiem.
Była jeszcze nikła szansa na to, że nadjeżdżający pociąg opóźni wisząca w powietrzu awanturę.
Ale wmieszał się Przemek.
Możliwe, że chciał ich rozdzielić.
Zadziałał jak płachta na byka.
Który uderzył pierwszy właściwie nie wiadomo.
Florek mierzył w żebra, podczas gdy Jakub celował prosto w szczękę.
Żaden nie trafił, ale wpadli na siebie z impetem.
Florek kątem oka zobaczył, jak odepchnięta ich szamotaniną Alicja, leci prosto na tory.
Bez zastanowienia skoczył za nią.
Ostre, brutalne szarpnięcie zatrzymało go skutecznie i sprawiło, że wylądował tyłkiem na peronie.
Obok niego padł na kolana Nerwus.
Jedna ręką trzymał za ramię szarpiącego się Przemka, drugą zaciskał na koszulce Florka.
Florian patrzył na pędzący pociąg, który właśnie mijał ich peron.
Zrobiło mu się niedobrze.
Zebrał się z ziemi gwałtownie wyszarpując się z uścisku Kuby.
- Spokój!- Warknął Nerwus wstając.
- Coś ty zrobił? - Florek przejechał dłonią po głowie.
Nie odrywał wzroku od pędzącego pociągu.
- To wasza wina, pieprzone matoły! - Między nich wdarł się Przemek.
- Chcieliście za nią skakać cymbały? - Wściekł się Nerwus.
- Trzeba było nie stukać mi siostry, to by nie było afery!
- Trzeba było nie być ciotą i nie uciekać z domu!
- TO jest mój dom!
- W którym nikt cię nie chce!
Trzech wściekłych facetów mierzyło się wzrokiem.
Mariola z trzaskiem puściła balona.
Bez słowa wstała z różowej walizki.
- Może byście po nią poszli, ja nie mam zamiaru przegapić naszego pociągu. - Powiedziała posyłając Nerwusowi drwiące spojrzenie.
Skład przejechał ciągnąć za sobą tumany kurzu.
Żaden z nich nie czekał, aż opadną.
Zeskoczyli na tory i dopadli drugiej platformy.
Ala siedziała, obejmując ramionami kolana, i głośno płakała.
Trzech zakłopotanych dryblasów popatrzyło na siebie z niepokojem.
Florian odchrząknął.
- Jesteście beznadziejni. - Oznajmiła smarkając w koszulkę.
- Ja jestem beznadziejna...
- Nie jesteś - Powiedział odruchowo Florek, a Nerwus obdarzył go drwiącym spojrzeniem.
- Nic ci nie jest? - Zainteresował się Przemek kucając obok niej.
Wyciągnął z kieszeni chusteczki.
Wzięła jedną i wytarła twarz wciąż nie przestając płakać.
Obdarzyła ich łzawym spojrzeniem i wyjęczała:
- Kiedy ja naprawdę nie potrafię się zdecydować...
I zemdlała zanim któryś zdążył skomentować nieoczekiwanie wyznanie.
Ostatnio edytowany przez Dziabeł 19 Grudnia 2015r. 23:39, W całości zmieniany: 1
_________________
– A jeśli pewnego dnia będę musiał odejść? – spytał Krzyś, ściskając Misiową łapkę. – Co wtedy?
– Nic wielkiego. – zapewnił go Puchatek. – Posiedzę tu sobie i na Ciebie poczekam. Kiedy się kogoś kocha, to ten drugi ktoś nigdy nie znika.
0
"Nie mój cyrk, nie moje małpy.
Gdyby to była telenowela, Mariola by zaciążyła, a Nerwusek zostałby skazany na dożywocie w otoczeniu jej różu.
Rozbawiła mnie ta wizja."
Mnie również rozbawiła ta wizja xd
W końcu Ala przyznała to tym biedakom. Jeśli na żadnego nie może się zdecydować to być może nie chce żadnego. Jeśli zakochujesz się w drugiej osobie, to wybiersz tą drugą, bo na pewno nie kochasz tej pierwszej, inaczej byś się nie zakochał w drugiej. Ala peace and love, chce kochać wszystkich xd
Gdyby to była telenowela, Mariola by zaciążyła, a Nerwusek zostałby skazany na dożywocie w otoczeniu jej różu.
Rozbawiła mnie ta wizja."
Mnie również rozbawiła ta wizja xd
W końcu Ala przyznała to tym biedakom. Jeśli na żadnego nie może się zdecydować to być może nie chce żadnego. Jeśli zakochujesz się w drugiej osobie, to wybiersz tą drugą, bo na pewno nie kochasz tej pierwszej, inaczej byś się nie zakochał w drugiej. Ala peace and love, chce kochać wszystkich xd
_________________
0
Ala pis i loff noo :C
Ukryta zawartość
– A jeśli pewnego dnia będę musiał odejść? – spytał Krzyś, ściskając Misiową łapkę. – Co wtedy?
– Nic wielkiego. – zapewnił go Puchatek. – Posiedzę tu sobie i na Ciebie poczekam. Kiedy się kogoś kocha, to ten drugi ktoś nigdy nie znika.
Ukryta zawartośćOcknęłam się w pociągu.
Leżałam z głową na kolanach Nerwusa.
Monotonne stukanie kół o tory rozsadzało mi czaszkę.
Tkwiłam tak bez ruchu.
Otarłam się o śmierć.
Brakowało kilku centymetrów, żebym już nigdy nie zobaczyła nieba.
Takie wydarzenia zmieniają ludzi.
Podobno.
Jedyne, na co miałam teraz ochotę, to ucieczka w wirtualną rzeczywistość.
Umościć się na fotelu i zatonąć w migoczącym ekranie.
Dać się porwać tańczącym literkom i elektronicznym dźwiękom.
Byle nie myśleć.
Myślenie nie wychodzi mi ostatnio najlepiej.
Zapędziłam się w kozi róg.
Otworzyłam oczy i zerknęłam na Nerwusa.
Patrzył w okno i miał lekko zmarszczone brwi.
Usiadłam ostrożnie.
- Obudziła się śpiąca królewna. - Burknęła Mariolka nawijając gumę do żucia na palec.
- Jak się czujesz? - Spytał Kuba przyglądając mi się nieufnie.
- Jakby mnie pociąg przejechał.
- Nieśmieszne. - Burknął Florian.
To było tyle, jeśli chodzi o porywające konwersacje.
Przemek unikał mojego spojrzenia, wciśnięty w fotel skubał pasek plecaka.
Zalogowałam się na ulubione forum.
Znowu przybyło nowych avatarów.
Nie witam się na czacie.
Czaję się, a moją obecność zdradza jedynie zielona kropka przy nicku.
Przeskakuję nowe tematy.
Ktoś zostawił komentarz pod moją grafiką.
Jakiś nowy.
Szakal.
Bez polotu.
Bez tajemnicy.
Lipa straszna.
Za to treść komentarza, całkiem nie pasuje do mojego założenia o znudzonym trollu bez fantazji.
Uwagi są tak trafne, jakby pociągnięcia pędzlem wyszły spod jego ręki.
Wyłapał to, co niemal wszystkim umknęło.
To nie pejzaż nadmorski.
To obraz zagubionej dziewczynki.
"Czyżby autoportret?".
Dziś trafiłeś, Szakalu.
Odpisuję mu, bo właściwie czemu nie.
Normalnie unikam rozmów z nowymi.
Daję sobie czas, żeby się z nimi "oswoić".
Obserwuję z boku.
I na ogół szybko orientuję się z kim warto gadać, a kogo dalej częstować shadowbanem.
Dłuższą chwilę patrzę na obraz.
Nerwus powiedział, że to jeden z lepszych, jaki namalowałam.
Chciałam z nim pogadać.
Potrzebowałam porozmawiać o tym, co się stało.
Ale Kuba zniknął, ledwo opuściliśmy dworzec.
Widać, że potrzebował pobyć sam.
Florian też się ulotnił.
Ewidentnie gryzł się tym, co się stało.
Pewnie będzie się obwiniał.
Ale jakie to ma teraz znaczenie?
Wróciłam z Przemkiem.
Błądził gdzieś myślami.
Wiedziałam, co czuje.
Przeżyłam to samo.
Tyle, że jego samochód nie ominął.
Miałam na rękach jego krew.
Widziałam jak wypływa z niego razem z życiem.
Takich rzeczy nie da się zapomnieć.
Dlaczego tak trudno mu po prostu być?
Za czym on tak właściwie goni?
Życie składa się z katastrof.
Po co dokładać sobie kolejnych?
Na każdego poluje jakiś podstępny pociąg czy drapieżny samochód.
Czają się, czekając aż stracisz czujność.
Dorianowi się nie udało.
Żyjemy robiąc uniki, albo przeżywamy czołówki.
Tylko czasem za zakrętem nie ma już nic.
Czy wtedy warto brnąć dalej?
A może Przemek tkwi w takim ślepym zaułku?
Nie wie, jak wydostać się na prostą.
A może już wcale nie chce?
Niby walczy, ale w swojej głowie już dawno się poddał.
A ja?
Brnę naprzód chyba trochę na przekór, a trochę z przyzwyczajenia.
Czuję się jak spoiwo.
Mam wrażenie, że jak odpuszczę, to wszystko znowu się zawali.
W rogu miga koperta.
Odpisał.
Przyjemnie się z nim "rozmawia".
Dziwnie łatwo.
Tego właśnie potrzebuję.
Rozmowy o niczym istotnym.
Czuję. jak powoli uspokajają się moje pędzące myśli.
Od monitora odrywa mnie hałas w korytarzu.
Wstaję i wyglądam z pokoju.
W ciemności dostrzegam chłopaka opartego czołem o ścianę.
Bez trudu rozpoznaję Nerwusa.
Podchodzę parę kroków.
Osuwa się po ścianie pod moje nogi.
- Kuba? - Pochylam się i wtedy wszystko staje się jasne.
Ten idiota upił się jak świnia.
Swoją drogą i tak dobrze, że trafił do domu.
Podnosi na mnie mętne spojrzenie, dopiero kiedy usiłuję go podnieść.
Nic nie mówi, grzecznie pozwala, żebym zawlokła go do jego pokoju.
Muszę mu pomóc zdjąć koszulkę, bo całkiem się w niej zaplątał.
Śmierdzi jak stara gorzelnia.
Kiedy sięgam do paska od spodni łapie mnie za rękę.
- Poważnie? - Parskam śmiechem.
Odwraca wzrok.
Z ulgą pada na łóżko.
Chwilę patrzę jak leży z ręką pod głową i zamkniętymi oczami.
Postanawiam wrzucić koszulkę do prania.
Jego głos dogania mnie przy samych drzwiach.
- Gdybyś nie zdążyła, nie przeżyłbym tego.
Akurat.
Zresztą, nie ma o czym mówić.
Zabieram koszulkę do pralni, rzucam do pustego bębna.
Z pokoju Przemka dobiega dziwne szuranie.
Proszę, żeby tylko on czegoś nie wymyślił.
Jego fantazja zwykle nie ogranicza się do flachy.
Zaglądam do pokoju.
Wilk leży na podłodze, a łzy spływają mu po bladych policzkach.
Wzdycham ciężko.
Siadam obok i go obejmuję.
Wtula się bez słowa.
Bo w końcu nic się nie stało.
A jednak tyle zmieniło.
Leżałam z głową na kolanach Nerwusa.
Monotonne stukanie kół o tory rozsadzało mi czaszkę.
Tkwiłam tak bez ruchu.
Otarłam się o śmierć.
Brakowało kilku centymetrów, żebym już nigdy nie zobaczyła nieba.
Takie wydarzenia zmieniają ludzi.
Podobno.
Jedyne, na co miałam teraz ochotę, to ucieczka w wirtualną rzeczywistość.
Umościć się na fotelu i zatonąć w migoczącym ekranie.
Dać się porwać tańczącym literkom i elektronicznym dźwiękom.
Byle nie myśleć.
Myślenie nie wychodzi mi ostatnio najlepiej.
Zapędziłam się w kozi róg.
Otworzyłam oczy i zerknęłam na Nerwusa.
Patrzył w okno i miał lekko zmarszczone brwi.
Usiadłam ostrożnie.
- Obudziła się śpiąca królewna. - Burknęła Mariolka nawijając gumę do żucia na palec.
- Jak się czujesz? - Spytał Kuba przyglądając mi się nieufnie.
- Jakby mnie pociąg przejechał.
- Nieśmieszne. - Burknął Florian.
To było tyle, jeśli chodzi o porywające konwersacje.
Przemek unikał mojego spojrzenia, wciśnięty w fotel skubał pasek plecaka.
Zalogowałam się na ulubione forum.
Znowu przybyło nowych avatarów.
Nie witam się na czacie.
Czaję się, a moją obecność zdradza jedynie zielona kropka przy nicku.
Przeskakuję nowe tematy.
Ktoś zostawił komentarz pod moją grafiką.
Jakiś nowy.
Szakal.
Bez polotu.
Bez tajemnicy.
Lipa straszna.
Za to treść komentarza, całkiem nie pasuje do mojego założenia o znudzonym trollu bez fantazji.
Uwagi są tak trafne, jakby pociągnięcia pędzlem wyszły spod jego ręki.
Wyłapał to, co niemal wszystkim umknęło.
To nie pejzaż nadmorski.
To obraz zagubionej dziewczynki.
"Czyżby autoportret?".
Dziś trafiłeś, Szakalu.
Odpisuję mu, bo właściwie czemu nie.
Normalnie unikam rozmów z nowymi.
Daję sobie czas, żeby się z nimi "oswoić".
Obserwuję z boku.
I na ogół szybko orientuję się z kim warto gadać, a kogo dalej częstować shadowbanem.
Dłuższą chwilę patrzę na obraz.
Nerwus powiedział, że to jeden z lepszych, jaki namalowałam.
Chciałam z nim pogadać.
Potrzebowałam porozmawiać o tym, co się stało.
Ale Kuba zniknął, ledwo opuściliśmy dworzec.
Widać, że potrzebował pobyć sam.
Florian też się ulotnił.
Ewidentnie gryzł się tym, co się stało.
Pewnie będzie się obwiniał.
Ale jakie to ma teraz znaczenie?
Wróciłam z Przemkiem.
Błądził gdzieś myślami.
Wiedziałam, co czuje.
Przeżyłam to samo.
Tyle, że jego samochód nie ominął.
Miałam na rękach jego krew.
Widziałam jak wypływa z niego razem z życiem.
Takich rzeczy nie da się zapomnieć.
Dlaczego tak trudno mu po prostu być?
Za czym on tak właściwie goni?
Życie składa się z katastrof.
Po co dokładać sobie kolejnych?
Na każdego poluje jakiś podstępny pociąg czy drapieżny samochód.
Czają się, czekając aż stracisz czujność.
Dorianowi się nie udało.
Żyjemy robiąc uniki, albo przeżywamy czołówki.
Tylko czasem za zakrętem nie ma już nic.
Czy wtedy warto brnąć dalej?
A może Przemek tkwi w takim ślepym zaułku?
Nie wie, jak wydostać się na prostą.
A może już wcale nie chce?
Niby walczy, ale w swojej głowie już dawno się poddał.
A ja?
Brnę naprzód chyba trochę na przekór, a trochę z przyzwyczajenia.
Czuję się jak spoiwo.
Mam wrażenie, że jak odpuszczę, to wszystko znowu się zawali.
W rogu miga koperta.
Odpisał.
Przyjemnie się z nim "rozmawia".
Dziwnie łatwo.
Tego właśnie potrzebuję.
Rozmowy o niczym istotnym.
Czuję. jak powoli uspokajają się moje pędzące myśli.
Od monitora odrywa mnie hałas w korytarzu.
Wstaję i wyglądam z pokoju.
W ciemności dostrzegam chłopaka opartego czołem o ścianę.
Bez trudu rozpoznaję Nerwusa.
Podchodzę parę kroków.
Osuwa się po ścianie pod moje nogi.
- Kuba? - Pochylam się i wtedy wszystko staje się jasne.
Ten idiota upił się jak świnia.
Swoją drogą i tak dobrze, że trafił do domu.
Podnosi na mnie mętne spojrzenie, dopiero kiedy usiłuję go podnieść.
Nic nie mówi, grzecznie pozwala, żebym zawlokła go do jego pokoju.
Muszę mu pomóc zdjąć koszulkę, bo całkiem się w niej zaplątał.
Śmierdzi jak stara gorzelnia.
Kiedy sięgam do paska od spodni łapie mnie za rękę.
- Poważnie? - Parskam śmiechem.
Odwraca wzrok.
Z ulgą pada na łóżko.
Chwilę patrzę jak leży z ręką pod głową i zamkniętymi oczami.
Postanawiam wrzucić koszulkę do prania.
Jego głos dogania mnie przy samych drzwiach.
- Gdybyś nie zdążyła, nie przeżyłbym tego.
Akurat.
Zresztą, nie ma o czym mówić.
Zabieram koszulkę do pralni, rzucam do pustego bębna.
Z pokoju Przemka dobiega dziwne szuranie.
Proszę, żeby tylko on czegoś nie wymyślił.
Jego fantazja zwykle nie ogranicza się do flachy.
Zaglądam do pokoju.
Wilk leży na podłodze, a łzy spływają mu po bladych policzkach.
Wzdycham ciężko.
Siadam obok i go obejmuję.
Wtula się bez słowa.
Bo w końcu nic się nie stało.
A jednak tyle zmieniło.
_________________
– A jeśli pewnego dnia będę musiał odejść? – spytał Krzyś, ściskając Misiową łapkę. – Co wtedy?
– Nic wielkiego. – zapewnił go Puchatek. – Posiedzę tu sobie i na Ciebie poczekam. Kiedy się kogoś kocha, to ten drugi ktoś nigdy nie znika.
0
Ukryta zawartośćObudziłam się z bólem głowy.
Najchętniej przewróciłabym się na drugi bok i zasnęła.
Ale nic z tego.
Nerwus widać czuł się znacznie lepiej, bo postanowił poznęcać się nad trawą.
Zwlokłam się z łóżka i wyjrzałam przez okno.
Znowu paradował bez koszulki.
Nie widziałam jego twarzy, ale dałabym sobie głowę uciąć, że coś go gnębi.
Omiotłam ogród nieuważnym spojrzeniem i omal nie spadłam z parapetu.
Pod jabłonią stał Kacper z jabłkiem w dłoni i machał do mnie wesoło.
Ale jaja.
Odmachałam mu i postanowiłam ujarzmić włosy w łazience.
Delikatne pukanie przerwało moje rozpaczliwe próby znalezienia jakiś prochów.
Wychyliłam się z łazienki ze szczotką do zębów w paszczy.
- Czego? - Burknęłam w stronę drzwi.
Do pokoju zajrzała Łucja.
- Czołem siostrunia.
- Cześć.
- Wybieramy się dziś z Grejs do Gdańska, chcesz się przejechać?
- A po jakiego grzyba?
- Nie wiem, dla rozrywki. Już trzeci dzień tkwisz przed kompem.
- Czy ja ci wypominam obściskiwanie Gracji na kanapie?
- Usiłujesz powiedzieć, że masz romans z komputerem? - Posłała mi kpiący uśmiech sadowiąc się na moim łóżku.
- Nic nie sugeruję! Potrzebuję świętego spokoju! Są wakacje.
- Właśnie, siostra, są wakacje. Trzeba korzystać.
- Jakie macie plany? - Zapytałam ostrożnie.
- Zoo, plaża, lody, dużo lodów, jakieś zakupy, jeszcze więcej lodów...
- Ale nie zabieramy nikogo więcej. - Zastrzegłam na wszelki wypadek.
- Super! - Ona naprawdę się ucieszyła. - Koniecznie weź kasę! Lecę powiedzieć Grejs.
No i dobrze.
Może ona ma racje, może potrzeba mi trochę rozrywki.
Zerkam w stronę komputera.
Chwilę podziwiam swoje odbicie w wyłączonym monitorze.
Bez wahania wbijam się w kostium i naciągam lekką sukienkę.
Łapię po drodze słomkowy kapelusz i lekkim krokiem wybywam z domu.
Florian niechętnie zapina Secie smycz.
Cholerni turyści.
Mogliby już wyjechać w diabły.
Wszystko im przeszkadza.
Narzekają, że słońce za gorące, morze za zimne, za dużo piasku, za małe fale.
Tłum na plaży, wszędzie straszą kolorowe parawany, którymi jedni zawzięcie odgradzają się od drugich.
Zasieki XXI wieku.
Wszędzie rozwrzeszczane, sypiące piachem dzieci.
Ciekawe skąd rodzice wiedzą, która pociecha jest ich własnością.
Dla niego wszystkie wyglądają jednakowo.
Niechętnie przemyka brzegiem morze, byle do wejścia.
Lasem śmignie dalej.
Na znajomym pniu siedzi dziewczynka.
Ma dwie rude kitki ściągnięte kolorowymi gumkami.
Spod czerwonej sukienki wystają chude, zapiaszczone kolana.
Pewnie nie zwróciłby na nią uwagi, ale kiedy zahaczył ją wzrokiem wydało mu się dziwne, ze siedzi tak sama.
Dyskretnie rozejrzał się dookoła.
Podejść, nie podejść?
Jeszcze go wezmą za zboka.
Niespiesznie wspiął się na wydmę.
- Ma pan bardzo ładnego pieska. - Oznajmił rudzielec, podejmując za niego decyzję. - Czy mogę pogłaskać?
- Jasne.
- Mama zawsze mówi, że trzeba się zapytać. Bo wie pan, że niektóre psy to mogą ugryźć?
Wesołe brązowe oczka wpiły się w niego oczekując jakiejś odpowiedzi.
Pomyślał, że ma właśnie szansę podpytać o mamusię, co to zostawia swoje nieletnie dziecię na pastwę turystów.
- Twoja mama ma rację. - Powiedział uśmiechając się lekko.
Seta z zadowoleniem poddawała się delikatnym pieszczotom małych rączek.
Polizała dziewczynkę po nosie.
Oby tylko matka nie okazała się przewrażliwioną histeryczką, pomyślał z niepokojem Florian.
- A tak na marginesie, to gdzie jest twoja mama?
- Od razu wiedziałam, że pan się zastanawia, co taka mała dziewczynka robi tu całkiem sama. - Rudzielec wyszczerzył
nieco szczerbaty komplet uzębienia.- Widać było, że strasznie się pan męczy tym myśleniem, co ze mną zrobić.
Florian otworzył i zamknął usta.
- Ależ ja nic nie chcę z tobą robić - zaprotestował słabo.
- To dobrze, bo wie pan, teraz pełno zboczeńców. Tam na przykład - Machnęła niedbale ręką, wskazując jakiś bliżej
nieokreślony kierunek za swoimi plecami - Stoi w krzakach taki pan, co pokazuje różnym paniom, że nie ma majtek.
Ale im to się chyba nie podoba, bo strasznie krzyczą. Co pan sądzi?
Florian nerwowo zmiął smycz.
Intuicja mu podpowiadała, że nie jest rozsądnie wdawać się w debatę o zboczeńcach z małą dziewczynką.
- Strasznie pan mało mówi. Podobno jak ktoś mało mówi, to dużo myśli. To chyba nieprawda, bo w końcu ja też
dużo myślę. Wie pan? Ja ciągle myślę i tak jakoś zawsze mam chęć podzielić się tym, co myślę.
Moja mama czasem mówi, że potrafię zamęczyć człowieka gadaniem.
Florian poczuł coś na kształt sympatii do mamy rudzielca.
Chyba nawet potrafiłby zrozumieć, dlaczego nie ma jej w pobliżu.
- Dobrze wobec tego powiedz mi, co tu robisz, tak całkiem sama.
- Nie jestem sama, przecież pan tu jest.
Florian zamrugał.
No tak.
- Ale jeszcze chwilę temu mnie nie było, a ty byłaś sama.
- Widzi pan, czasem tak się układa życie, że człowiek kończy całkiem sam.
Florian powoli policzył do dziesięciu.
Być może należało po porostu ruszyć w swoją stronę i dać sobie spokój.
Seta oparła przednie łapki na kolanach dziewczynki.
Ona nie miała zamiaru nigdzie iść.
- To może poczekam z tobą na twoją mamusię? - Zapytał siadając obok.
Skinęła głową nie przestając głaskać rozanielonej psiny.
- Obawiam się, że strasznie długo będzie pan musiał czekać.
- Przecież nie możesz tu siedzieć sama, popilnuję cię, dopóki nie wróci twoja mama.
- Problem w tym, że mama wróci dopiero za tydzień.
Florian zmarszczył brwi.
- Nic pan nie mówi, ale pewnie pan myśli bóg wie co. Dlatego trzeba mówić to, co się myśli.
Ja tak uważam. Jakby pan powiedział teraz coś w stylu "To gdzie, u diabła, jest twoja mamusia?",
To ja bym panu powiedziała, że wyjechała do Poznania, żeby przypilnować naszych mebli.
- Pomyślałem raczej - zaprotestował Florian - dlaczego ten mały rudzielec jest tu całkiem sam.
- Wypraszam sobie, nie jestem mała. Mam siedem lat, jestem, proszę pana, w poważnym wieku szkolnym.
Niedługo pójdę do drugiej klasy.
- A to przepraszam. - Uśmiechnął się Florian. Dziewczynka była naprawdę uroczym stworzeniem,
ale przecież nie będzie z nią siedział cały dzień.
- Wybaczam panu. - Powiedziała łaskawie. - Pan jest bardzo miły, chociaż za mało pan mówi.
No i pieska ma pan miłego. Czy jest pan tu na wakacjach?
- Ty mi lepiej powiedz, pod czyją tu jesteś opieką.
- Aktualnie zdaje się, że pod pańską.
- Ale ja cię wcale nie znam! - Zaprotestował gorączkowo Florian.
- Nic nie szkodzi - Wyszczerzył się szczerbul, wyciągając w jego kierunku koścista, piegowatą łapkę - Jestem Zuza, a pan?
- Florian. - Florek delikatnie uścisnął jej rękę.
- Jak patron strażaków?
Co za bystre dziecko, po raz kolejny zdziwił się Florian.
Ale nic nie powiedział, bo od morza pędziła ku nim młoda, rozczochrana dziewczyna.
- Odsuń się od niej! - Wrzasnęła usiłując jednocześnie ujarzmić swoje szarpane wiatrem włosy.
Ale rudobrązowe, niesforne loki ciągle wymykały jej się spod zgrabnych palców.
Florian zerwał się jak oparzony.
- Zobaczyłeś samotne dziecko i myślałeś, że skorzystasz?!
Jasnobrązowe, lekko skośne oczy miotały w jego stronę wściekłe błyskawice.
- Zaraz zadzwonię na policję!
- Ależ niech pani dzwoni. - Wycedził Florian.
Był wściekły, jednak nie miał zamiaru dać się sprowokować.
- Chętnie posłucham, jak się pani tłumaczy, że zostawiła dziecko bez opieki.
- Nie jestem dzieckiem. - Zaprotestowała Zuzia dalej spokojnie głaszcząc zdezorientowaną Setę.
- Masz mi coś do zarzucenia? Odeszłam tylko na chwilę, zresztą nie będę tłumaczyć się przed jakimś obcym smarkaczem,
który nie ma pojęcia o sprawie!
- Ciociu, nie denerwuj się. On nie jest obcy, to pan Florian. Wiesz, ten od strażaków. Nie krzycz na niego,
bo to nie jego wina, że mnie zgubiłaś.
- Ależ ja cię nie zgubiłam... - Wyjąkała słabo potargana furiatka.
- Może pani usiądzie? - Mruknął Florian odsuwając się od pnia. - Chodź Seta, idziemy do domu.
- Już pan idzie? - Zmartwiła się Zuzia.
Florian spojrzał na młodą kobietę, która nerwowo przysiadł na pniaku.
Nie mogła mieć więcej niż dwadzieścia kilka lat.
Była ewidentnie roztrzęsiona.
Musiała strasznie się zdenerwować zgubieniem dziewczynki.
Nic dziwnego.
Natomiast Zuzia zupełnie nie wyglądała na przejętą.
Patrzyła na niego wyczekująco.
- Jeśli pani jednak nie ma zamiaru dzwonić na tę policję, to ja chętnie zaproszę panie na lody.
Rudzielec zerwał się z pniaka i klasnął w dłonie.
- Och, panie Florianie, a czy ja mogłabym poprowadzić pieska?
- Zuziu, przecież... - Zaprotestowała nieśmiało furiatka w słomkowym kapeluszu.
- Jasne. - Podał jej smycz. - Nazywa się Seta.
Dziewczynka po raz kolejny zaprezentowała mu swoje szczerby.
- A to jest moja ciocia Edyta. Kilka dni temu przyjechałyśmy z Poznania.
Teraz będziemy tu mieszkać, bo mój tatuś uciekł z taką jedną Kaśką. Nie lubię jej, bo traktuje mnie jak smarkulę.
Zuzia wzięła smycz od osłupiałego Florka i pomaszerowała przodem.
Spojrzał niepewnie na ciocię zwaną Edytą.
Młoda kobieta potarła zaróżowiony policzek.
Wstała powoli.
Wcisnęła na głowę słomkowy kapelusz.
Odchrząknęła z zakłopotaniem.
W końcu odważyła się spojrzeć mu w oczy.
- No, cóż, wygląda na to, że jestem ci winna przeprosiny.
- Naprawdę wyglądam na zboczeńca? - mruknął z lekką urazą.
- Nie no skąd wyglądasz... - Jeśli to możliwe zarumieniła się jeszcze bardziej.
- Na długo przyjechałyście? - Zmienił zręcznie temat.
Seta wesoło biegła przy nodze Zuzi.
Najchętniej przewróciłabym się na drugi bok i zasnęła.
Ale nic z tego.
Nerwus widać czuł się znacznie lepiej, bo postanowił poznęcać się nad trawą.
Zwlokłam się z łóżka i wyjrzałam przez okno.
Znowu paradował bez koszulki.
Nie widziałam jego twarzy, ale dałabym sobie głowę uciąć, że coś go gnębi.
Omiotłam ogród nieuważnym spojrzeniem i omal nie spadłam z parapetu.
Pod jabłonią stał Kacper z jabłkiem w dłoni i machał do mnie wesoło.
Ale jaja.
Odmachałam mu i postanowiłam ujarzmić włosy w łazience.
Delikatne pukanie przerwało moje rozpaczliwe próby znalezienia jakiś prochów.
Wychyliłam się z łazienki ze szczotką do zębów w paszczy.
- Czego? - Burknęłam w stronę drzwi.
Do pokoju zajrzała Łucja.
- Czołem siostrunia.
- Cześć.
- Wybieramy się dziś z Grejs do Gdańska, chcesz się przejechać?
- A po jakiego grzyba?
- Nie wiem, dla rozrywki. Już trzeci dzień tkwisz przed kompem.
- Czy ja ci wypominam obściskiwanie Gracji na kanapie?
- Usiłujesz powiedzieć, że masz romans z komputerem? - Posłała mi kpiący uśmiech sadowiąc się na moim łóżku.
- Nic nie sugeruję! Potrzebuję świętego spokoju! Są wakacje.
- Właśnie, siostra, są wakacje. Trzeba korzystać.
- Jakie macie plany? - Zapytałam ostrożnie.
- Zoo, plaża, lody, dużo lodów, jakieś zakupy, jeszcze więcej lodów...
- Ale nie zabieramy nikogo więcej. - Zastrzegłam na wszelki wypadek.
- Super! - Ona naprawdę się ucieszyła. - Koniecznie weź kasę! Lecę powiedzieć Grejs.
No i dobrze.
Może ona ma racje, może potrzeba mi trochę rozrywki.
Zerkam w stronę komputera.
Chwilę podziwiam swoje odbicie w wyłączonym monitorze.
Bez wahania wbijam się w kostium i naciągam lekką sukienkę.
Łapię po drodze słomkowy kapelusz i lekkim krokiem wybywam z domu.
Florian niechętnie zapina Secie smycz.
Cholerni turyści.
Mogliby już wyjechać w diabły.
Wszystko im przeszkadza.
Narzekają, że słońce za gorące, morze za zimne, za dużo piasku, za małe fale.
Tłum na plaży, wszędzie straszą kolorowe parawany, którymi jedni zawzięcie odgradzają się od drugich.
Zasieki XXI wieku.
Wszędzie rozwrzeszczane, sypiące piachem dzieci.
Ciekawe skąd rodzice wiedzą, która pociecha jest ich własnością.
Dla niego wszystkie wyglądają jednakowo.
Niechętnie przemyka brzegiem morze, byle do wejścia.
Lasem śmignie dalej.
Na znajomym pniu siedzi dziewczynka.
Ma dwie rude kitki ściągnięte kolorowymi gumkami.
Spod czerwonej sukienki wystają chude, zapiaszczone kolana.
Pewnie nie zwróciłby na nią uwagi, ale kiedy zahaczył ją wzrokiem wydało mu się dziwne, ze siedzi tak sama.
Dyskretnie rozejrzał się dookoła.
Podejść, nie podejść?
Jeszcze go wezmą za zboka.
Niespiesznie wspiął się na wydmę.
- Ma pan bardzo ładnego pieska. - Oznajmił rudzielec, podejmując za niego decyzję. - Czy mogę pogłaskać?
- Jasne.
- Mama zawsze mówi, że trzeba się zapytać. Bo wie pan, że niektóre psy to mogą ugryźć?
Wesołe brązowe oczka wpiły się w niego oczekując jakiejś odpowiedzi.
Pomyślał, że ma właśnie szansę podpytać o mamusię, co to zostawia swoje nieletnie dziecię na pastwę turystów.
- Twoja mama ma rację. - Powiedział uśmiechając się lekko.
Seta z zadowoleniem poddawała się delikatnym pieszczotom małych rączek.
Polizała dziewczynkę po nosie.
Oby tylko matka nie okazała się przewrażliwioną histeryczką, pomyślał z niepokojem Florian.
- A tak na marginesie, to gdzie jest twoja mama?
- Od razu wiedziałam, że pan się zastanawia, co taka mała dziewczynka robi tu całkiem sama. - Rudzielec wyszczerzył
nieco szczerbaty komplet uzębienia.- Widać było, że strasznie się pan męczy tym myśleniem, co ze mną zrobić.
Florian otworzył i zamknął usta.
- Ależ ja nic nie chcę z tobą robić - zaprotestował słabo.
- To dobrze, bo wie pan, teraz pełno zboczeńców. Tam na przykład - Machnęła niedbale ręką, wskazując jakiś bliżej
nieokreślony kierunek za swoimi plecami - Stoi w krzakach taki pan, co pokazuje różnym paniom, że nie ma majtek.
Ale im to się chyba nie podoba, bo strasznie krzyczą. Co pan sądzi?
Florian nerwowo zmiął smycz.
Intuicja mu podpowiadała, że nie jest rozsądnie wdawać się w debatę o zboczeńcach z małą dziewczynką.
- Strasznie pan mało mówi. Podobno jak ktoś mało mówi, to dużo myśli. To chyba nieprawda, bo w końcu ja też
dużo myślę. Wie pan? Ja ciągle myślę i tak jakoś zawsze mam chęć podzielić się tym, co myślę.
Moja mama czasem mówi, że potrafię zamęczyć człowieka gadaniem.
Florian poczuł coś na kształt sympatii do mamy rudzielca.
Chyba nawet potrafiłby zrozumieć, dlaczego nie ma jej w pobliżu.
- Dobrze wobec tego powiedz mi, co tu robisz, tak całkiem sama.
- Nie jestem sama, przecież pan tu jest.
Florian zamrugał.
No tak.
- Ale jeszcze chwilę temu mnie nie było, a ty byłaś sama.
- Widzi pan, czasem tak się układa życie, że człowiek kończy całkiem sam.
Florian powoli policzył do dziesięciu.
Być może należało po porostu ruszyć w swoją stronę i dać sobie spokój.
Seta oparła przednie łapki na kolanach dziewczynki.
Ona nie miała zamiaru nigdzie iść.
- To może poczekam z tobą na twoją mamusię? - Zapytał siadając obok.
Skinęła głową nie przestając głaskać rozanielonej psiny.
- Obawiam się, że strasznie długo będzie pan musiał czekać.
- Przecież nie możesz tu siedzieć sama, popilnuję cię, dopóki nie wróci twoja mama.
- Problem w tym, że mama wróci dopiero za tydzień.
Florian zmarszczył brwi.
- Nic pan nie mówi, ale pewnie pan myśli bóg wie co. Dlatego trzeba mówić to, co się myśli.
Ja tak uważam. Jakby pan powiedział teraz coś w stylu "To gdzie, u diabła, jest twoja mamusia?",
To ja bym panu powiedziała, że wyjechała do Poznania, żeby przypilnować naszych mebli.
- Pomyślałem raczej - zaprotestował Florian - dlaczego ten mały rudzielec jest tu całkiem sam.
- Wypraszam sobie, nie jestem mała. Mam siedem lat, jestem, proszę pana, w poważnym wieku szkolnym.
Niedługo pójdę do drugiej klasy.
- A to przepraszam. - Uśmiechnął się Florian. Dziewczynka była naprawdę uroczym stworzeniem,
ale przecież nie będzie z nią siedział cały dzień.
- Wybaczam panu. - Powiedziała łaskawie. - Pan jest bardzo miły, chociaż za mało pan mówi.
No i pieska ma pan miłego. Czy jest pan tu na wakacjach?
- Ty mi lepiej powiedz, pod czyją tu jesteś opieką.
- Aktualnie zdaje się, że pod pańską.
- Ale ja cię wcale nie znam! - Zaprotestował gorączkowo Florian.
- Nic nie szkodzi - Wyszczerzył się szczerbul, wyciągając w jego kierunku koścista, piegowatą łapkę - Jestem Zuza, a pan?
- Florian. - Florek delikatnie uścisnął jej rękę.
- Jak patron strażaków?
Co za bystre dziecko, po raz kolejny zdziwił się Florian.
Ale nic nie powiedział, bo od morza pędziła ku nim młoda, rozczochrana dziewczyna.
- Odsuń się od niej! - Wrzasnęła usiłując jednocześnie ujarzmić swoje szarpane wiatrem włosy.
Ale rudobrązowe, niesforne loki ciągle wymykały jej się spod zgrabnych palców.
Florian zerwał się jak oparzony.
- Zobaczyłeś samotne dziecko i myślałeś, że skorzystasz?!
Jasnobrązowe, lekko skośne oczy miotały w jego stronę wściekłe błyskawice.
- Zaraz zadzwonię na policję!
- Ależ niech pani dzwoni. - Wycedził Florian.
Był wściekły, jednak nie miał zamiaru dać się sprowokować.
- Chętnie posłucham, jak się pani tłumaczy, że zostawiła dziecko bez opieki.
- Nie jestem dzieckiem. - Zaprotestowała Zuzia dalej spokojnie głaszcząc zdezorientowaną Setę.
- Masz mi coś do zarzucenia? Odeszłam tylko na chwilę, zresztą nie będę tłumaczyć się przed jakimś obcym smarkaczem,
który nie ma pojęcia o sprawie!
- Ciociu, nie denerwuj się. On nie jest obcy, to pan Florian. Wiesz, ten od strażaków. Nie krzycz na niego,
bo to nie jego wina, że mnie zgubiłaś.
- Ależ ja cię nie zgubiłam... - Wyjąkała słabo potargana furiatka.
- Może pani usiądzie? - Mruknął Florian odsuwając się od pnia. - Chodź Seta, idziemy do domu.
- Już pan idzie? - Zmartwiła się Zuzia.
Florian spojrzał na młodą kobietę, która nerwowo przysiadł na pniaku.
Nie mogła mieć więcej niż dwadzieścia kilka lat.
Była ewidentnie roztrzęsiona.
Musiała strasznie się zdenerwować zgubieniem dziewczynki.
Nic dziwnego.
Natomiast Zuzia zupełnie nie wyglądała na przejętą.
Patrzyła na niego wyczekująco.
- Jeśli pani jednak nie ma zamiaru dzwonić na tę policję, to ja chętnie zaproszę panie na lody.
Rudzielec zerwał się z pniaka i klasnął w dłonie.
- Och, panie Florianie, a czy ja mogłabym poprowadzić pieska?
- Zuziu, przecież... - Zaprotestowała nieśmiało furiatka w słomkowym kapeluszu.
- Jasne. - Podał jej smycz. - Nazywa się Seta.
Dziewczynka po raz kolejny zaprezentowała mu swoje szczerby.
- A to jest moja ciocia Edyta. Kilka dni temu przyjechałyśmy z Poznania.
Teraz będziemy tu mieszkać, bo mój tatuś uciekł z taką jedną Kaśką. Nie lubię jej, bo traktuje mnie jak smarkulę.
Zuzia wzięła smycz od osłupiałego Florka i pomaszerowała przodem.
Spojrzał niepewnie na ciocię zwaną Edytą.
Młoda kobieta potarła zaróżowiony policzek.
Wstała powoli.
Wcisnęła na głowę słomkowy kapelusz.
Odchrząknęła z zakłopotaniem.
W końcu odważyła się spojrzeć mu w oczy.
- No, cóż, wygląda na to, że jestem ci winna przeprosiny.
- Naprawdę wyglądam na zboczeńca? - mruknął z lekką urazą.
- Nie no skąd wyglądasz... - Jeśli to możliwe zarumieniła się jeszcze bardziej.
- Na długo przyjechałyście? - Zmienił zręcznie temat.
Seta wesoło biegła przy nodze Zuzi.
Ostatnio edytowany przez Dziabeł 20 Grudnia 2015r. 0:39, W całości zmieniany: 1
_________________
– A jeśli pewnego dnia będę musiał odejść? – spytał Krzyś, ściskając Misiową łapkę. – Co wtedy?
– Nic wielkiego. – zapewnił go Puchatek. – Posiedzę tu sobie i na Ciebie poczekam. Kiedy się kogoś kocha, to ten drugi ktoś nigdy nie znika.
0
Ukryta zawartośćGdańsk zawsze w jakiś sposób poprawia mi humor.
Bardzo przyjemnie tak spacerować, po słonecznym deptaku, z dwiema wesołym dziewczynami.
Miło patrzeć, jak się do siebie odnoszą, jakie są czułe.
Czy ja też wreszcie znajdę kogoś, przy kim będę mogła śmiać się beztrosko?
Naprawdę myślałam, że kimś takim będzie Florek.
Ale teraz wiem, że to już niemożliwe.
Nasz czas minął.
Mieliśmy swoje szanse.
Być może zmarnowaliśmy je.
A może tak miało być.
To chyba już nie ma znaczenia.
Bo w końcu zrozumiałam, że to już minęło.
Nawet gdybyśmy dali sobie kolejną szansę, nie pozbyłabym się lęku.
Strach, że on znowu odejdzie, tkwiłby we mnie jak kolec.
On pewnie starałby mi się to wszystko jakoś wynagrodzić.
Zamęczylibyśmy się.
A przecież to właśnie teraz mamy możliwość próbowania.
To jest czas na szaloną, ekscytująca miłość.
Na porywy serca bez zobowiązań.
Stateczne, dorosłe uczucie przyjdzie później.
Przecież nikt z nas nie myśli o ślubie, czy zakładaniu rodziny.
Za to każdy tęskni za swoją własną osobą.
Oblizuję lody i śledzę wzrokiem roześmianą Łucję, która tańczy na kamiennym murku.
Powinna wrócić do gimnastyki.
Grejs podziela moje zdanie.
Bierze mnie pod ramię i idziemy podziwiając wdzięczne piruety mojej siostry z wyboru.
Nie jesteśmy jedyne.
Zdecydowanie przyciąga wiele spojrzeń.
W spojrzeniu Grejs dostrzegam czułość.
Czy któryś z tych baranów tak na mnie patrzył?
Przypomina mi się spojrzenie Kuby.
Wtedy, w Trójmieście.
Nie wiem, co o nim myśleć.
Wcale nie mam pewności, że jest mną zainteresowany.
Pamiętam ton, z jakim wyrzucił z siebie, że nie jestem jego dziewczyną.
Głupie, powinnam już dawno wywalić to z pamięci.
Ale jednak ciągle to słyszę.
A potem ta historia z Mariolą.
Nie, przecież gdyby coś do mnie czuł, nie zachowywałby się w ten sposób.
No i ewidentnie mnie nie chciał.
A przecież miał wiele okazji.
Choćby ostatnio, kiedy sięgałam do jego paska...
- Jak się miewa Kuba? - Spytała cicho Grejs, wyrywając mnie z zadumy.
No i co ja mam jej powiedzieć?
- Opowiadał mi o tobie. - Odwracam kota ogonem.
Patrzy na mnie zaskoczona.
Nie spodziewała się?
Ciekawe.
- Co mówił?
- Że złamałaś mu serce.
Kiwa głową.
- Strasznie się wtedy wszystko pomieszało. Byłam mała...
- Jemu w końcu przejdzie, wiesz? - Pocieszyłam ją.
Uśmiechnęła się.
- Nie byłabym taka pewna. On nie potrafi ufać ludziom.
A jak już komuś zaufa, to do końca życia.
Ja miałam swoją szansę.
- Kochałaś go?
- Tak. Był jedynym chłopakiem, którego potrafiłam kochać.
Drama, wszędzie drama.
Łucja lekko zeskoczyła z murku i dołączyła do nas.
Złapała Grejs za rękę.
- O czym plotkujecie?
- Pytałam o Kubę.
- Daj sobie spokój z tym Nerwusem.
- Nerwusem? - Grejs dokładnie wymówiła słowo.
- Narwany z niego facet. - Wzruszyła ramionami Łucja. - No i sypia z Alką.
Zatkało mnie.
Brwi Grejs powędrowały wysoko do góry.
No i co ja miałam powiedzieć?
- Już nie udawaj, widziałam jak przemyka do twojego pokoju.
- Naprawdę wy razem...? - Dziwiła się dalej Grejs.
Jej zdumienie zaczęło mnie irytować.
Czy to byłoby aż tak dziwne?
Przecież chyba nie jestem jakaś ułomna.
Z niego też nie jest jakiś cholera książę!
- Dziwi cię, że mógłby chcieć się ze mną przespać? - Burknęłam zaczepnie.
Co robisz Alu? - dziwiłam się sama sobie.
Łucja miała za długi język.
Swoją droga, co tą całą Grejs to obchodzi.
- Właściwie to tak... - Uśmiechnęła się niepewnie.
- Dlaczego? - zatrzymałam się gwałtownie.
- Bo... - Zająknęła się.
Łucja spojrzała na nią z zainteresowaniem.
Ja poczęstowałam ją złym wzrokiem.
W tej chwili wątpiłam, że uda jej się wybrnąć z tego i zachować twarz.
Ale Grejs nie należała do osób, które łatwo zgasić.
Wzięła głęboki oddech i na wydechu wyrzuciła z siebie:
- Bo on jest gejem.
Zatkało mnie.
Że słucham?
- Jesteś pewna? - Widać moja siostra również była sceptycznie nastawiona do tych rewelacji.
Popatrzyła na mnie.
- To w końcu spaliście ze sobą, czy nie?
- Spaliśmy! Dosłownie! - Warknęłam.
- I co? - Zdziwiła się. - Całkiem nic? Znaczy Grejs ma rację.
- To dlatego byliśmy tak blisko - powiedziała cicho Grejs - Bo byliśmy tacy sami.
Zacisnęłam zęby, i odwróciwszy się na pięcie, pomaszerowałam zaciętym krokiem w stronę kolejki.
Nerwus otarł pot z czoła.
Cholerny upał dawał już we znaki.
Przestawił ostatni skrzynki na zapleczu i pomachał kasjerce na do widzenia.
Niespiesznie powędrował do domu.
Na rogu niemal wpadł na pędzącą Alę.
Była wściekła.
Przez chwilę podziwiał tę niewielką furię.
Ciekawe co ją ugryzło.
- Ty! - Warknęła, kiedy go zobaczyła.
Popatrzył na nią zaskoczony.
Bez ceregieli wepchnęła go do ogrodu i zawlokła na tył domu.
Poddał się, bo wzięła go z zaskoczenia.
A może wygrała w nim ciekawość.
W końcu jednak stracił cierpliwość, kiedy popchnęła go na ścianę domu.
- Aluś. czy to szarpanie jest konieczne?
- Jesteś gejem?
Zatkało go.
Patrzył na nią, nie bardzo rozumiejąc, skąd właściwie wzięło się to pytanie.
W dodatku w jej ustach brzmiące jak oskarżenie.
Wyprostował się i poprawił koszulkę.
- Mówisz, jakby to było coś złego. - Powiedział cicho.
Cofnęła się.
Zerknął na nią.
Patrzyła na niego z niedowierzaniem.
- Niech cię szlag... - Warknęła wściekle.
Kuba poczuł rozbawienie.
widać Grejs się wygadała.
No cóż.
Nie mogła wiedzieć, że posiada trochę nieświeże informacje.
Zrobił krok w stronę Ali.
Złapał ją za rękę i przyciągnął do siebie.
Nachylił się i zamknął jej usta w pocałunku nim zdążyła zaprotestować.
Podobało mu się to, jak zawsze rozpływała się pod wpływem jego dotyku.
I tym razem jej sztywność zniknęła.
Wtuliła się w niego oddając pocałunek.
Objął ją.
Te wszystkie próby trzymania się na dystans.
Możliwości wyboru, które jej dawał.
Koniec z tym.
Odsunęła się lekko i spojrzała mu prosto w oczy.
- Więc nie jesteś?
- Dlaczego tak cię to zdenerwowało? - Spytał odgarniając kosmyk z jej twarzy.
- Dobrze wiesz dlaczego. - Burknęła wtulając twarz w jego pierś.
- Więc, co cię jeszcze powstrzymuje? Po co te gierki?
- Bo nie wiem... Bo nie jestem pewna, czy ty chcesz ze mną być.
Mariola...
Parsknął.
- Powiedz, kogo obchodzi Mariola?
- Mnie! - Powiedziała nagle ze złością.
Odepchnęła go.
- Zachowałeś się jak świnia.
- Nie zaprzeczę, ale...
- Jest jakieś ale?
- Nie. - Zreflektował się.
Przecież nie powie jej prawdy.
Prawda jest jeszcze gorsza.
Oparł się plecami o ścianę.
Głupio zrobił.
Jednak niejednokrotnie ludzie robią głupoty z dobrych pobudek.
Zarzuca jej gierki, a sam co robi?
Dosyć tego, karty na stół.
Przełknął nerwowo ślinę.
Spojrzał jej prosto w oczy.
Chciał, żeby patrzyła na niego tak, jak wtedy, podczas wschodu słońca.
Albo jak wtedy, gdy wyszedł z lasu.
Otworzył usta.
Wybicie się.
Skok.
Wszystko albo nic.
Cztery słowa.
- Chcę być z tobą.
I cisza.
Jej błękitne oczy pełne emocji.
Jej rozwarte lekko wargi, których smak obezwładnia go całkowicie.
Ta mała, złotowłosa dziewczyna, która zniewoliła go z taką łatwością.
Oswoiła i przywiązała do siebie.
Nie potrafiłby już bez niej żyć.
A może zwyczajnie nie chciał.
Ta cisza była nie do zniesienia.
Czuł każde uderzenie swojego serca.
- No to chodź, Kubusiu. - Powiedziała miękko.
Wzięła go za rękę i pociągnęła w stronę domu.
Z trudem złapał oddech.
Jego myśli zaatakowało tysiąc pytań.
Ale ciepły dotyk dłoni Ali rozproszył je wszystkie.
- Zrobisz mi naleśniki?
- Zrobię. - Szepnął obejmując ją delikatnie.
_________________
– A jeśli pewnego dnia będę musiał odejść? – spytał Krzyś, ściskając Misiową łapkę. – Co wtedy?
– Nic wielkiego. – zapewnił go Puchatek. – Posiedzę tu sobie i na Ciebie poczekam. Kiedy się kogoś kocha, to ten drugi ktoś nigdy nie znika.
0
Zuzia jest suuuuper xD
Florek ma nowy nabytek do zoo, osom.
Nie no, co Ty robisz, co to było? Ta ostatnia scena? A już się cieszyłam!! Czuję się oszukana! Dlaczego niby... no dobra, zobaczę jak to się skończy, na pewno źle xD Miałaś prostować, a dalej mącisz, phi.
Florek ma nowy nabytek do zoo, osom.
Nie no, co Ty robisz, co to było? Ta ostatnia scena? A już się cieszyłam!! Czuję się oszukana! Dlaczego niby... no dobra, zobaczę jak to się skończy, na pewno źle xD Miałaś prostować, a dalej mącisz, phi.
_________________
0
Yeah, Zuzia \o/
Czemu oszukana? Nie lubisz Meliski? xD
Ty się o Kacperka nie martw ^^
Ukryta zawartość
– A jeśli pewnego dnia będę musiał odejść? – spytał Krzyś, ściskając Misiową łapkę. – Co wtedy?
– Nic wielkiego. – zapewnił go Puchatek. – Posiedzę tu sobie i na Ciebie poczekam. Kiedy się kogoś kocha, to ten drugi ktoś nigdy nie znika.
Czemu oszukana? Nie lubisz Meliski? xD
Ty się o Kacperka nie martw ^^
Ukryta zawartośćWakacje powoli miały się ku końcowi.
Zostały dwa tygodnie i nie bardzo wiadomo było, co z tym fantem zrobić.
Łucja i Grejs korzystały z każdej wolnej chwili.
Florian i Przemek mijali wszystkich pogrążeni w jakiś swoich sprawach.
Ale odniosłam wrażenie, że Przemkowi znacznie poprawił się humor.
Parę razy pytałam go o to, ale zręcznie się wykręcał od bezpośredniej odpowiedzi.
Może dlatego, że kilka dni z rzędu robiłam dziwne akrobacje, żeby go unikać.
Nie wiedziałam jak zareaguje, kiedy się dowie, że wybrałam Kubę.
Nerwus sumiennie chodził do pracy i dbał o ogród.
Coraz częściej chodził malować.
Czasem szłam z nim.
Zawsze spotykaliśmy Kacpra.
On chyba nie przegapił żadnej okazji, żeby obserwować Kubę podczas pracy.
Sam czasami przynosił ze sobą szkicownik, a wtedy zatapialiśmy się w ciszy odpoczywając w otoczeniu własnych myśli.
Między mną i Nerwusem niewiele sie zmieniło.
Postronny obserwator zapewnie nic by nie zauważył.
Programistka nic nie zauważyła.
Ale przecież to u niej nic nowego.
Wakacje od zawsze były dla niej czasem do nadrabiania nowinek swojej profesji.
Odkąd pamiętam starała się domykać przed końcem czerwca wszystkie sprawy.
Nielicznych pacjentów podrzucała swoim koleżankom i kolegom po fachu.
Sama natomiast polowała na każde możliwe szkolenia, treningi czy wykłady.
Z biegiem lat coraz mniej mi to przeszkadzało, a w tym roku było całkiem obojętne.
Pani Grażynka dbała o dom, a Nerwus o mnie.
Niby nic się nie zmieniło, tylko on delikatnymi, subtelnymi gestami pokazywał swoje zaangażowanie.
Nie było mowy o obściskiwaniach i namiętnych scenach w miejscach publicznych.
Żadnych macanek na kanapach, w których lubowała się moja siostra.
Podobała mi się ta jego adoracja z klasą.
Nienachalna, ale rozbudzająca pewność, że należy do mnie.
Wieczorami spacerowaliśmy po plaży unikając towarzystwa turystów.
A teraz zostały tylko dwa tygodnie, tej dziwnej, przyjemnej rutyny.
Potem skończą się wspólne śniadania, Kuba zniknie z naszego domu.
Łucja i Przemek zajmą się nauką, ja też w pędzie do szkoły nie będę miała czasu.
Smutno mi się zrobiło , kiedy pomyślałam o wrześniu.
Wcale nie miałam ochoty, żeby te wakacje się kończyły.
Popatrzyłam na płótno przed sobą.
- Osobiście uważam, że w tym pomarańczowym brakuje odrobiny żółtego. - Powiedział Kacper odkładając swój szkicownik.
- Tak sądzisz? - Zdziwiłam się patrząc na obraz pod innym kątem.
Miał rację.
Jeśli chodzi o barwy, Kacper zawsze miał rację.
Może nie potrafił rysować tak dobrze jak Nerwus, ale jego talentu do kolorów nikt nie mógł kwestionować.
Skinęłam głową.
Od strony miasta szedł Kuba.
Pomachał nam wesoło.
Z lasu wypadła Łucja z Grejs.
Rozchichotane przystanęły na wydmie.
Spojrzałam na nie.
Grejs prosta jak struna, z rozwianymi włosami i lekko zaróżowionymi policzkami patrzyła wprost na Kubę.
Nerwus przystanął w połowie drogi.
Ponura mina nie wróżyła nic dobrego.
- Och, naprawdę, zachowujecie się jak smarkacze! - Warknęłam zniecierpliwiona.
Oddałam zaskoczonemu Kacperkowi pędzel i w kilku susach dopadłam Nerwusa.
Kuba ewidentnie szykował się do odwrotu.
Złapałam go za rękę i powlokłam na wydmę.
- Siadaj. - Poleciłam Gerjs.
Popchnęłam Kubę na pień.
Próbował protestować, ale zgasiło go moje twarde spojrzenie i drwiący uśmieszek Kacpra.
- A teraz sobie pogadacie. - Powiadomiłam ich spokojnym tonem. - Jak skończycie, czekamy z obiadem.
Odwróciłam się na pięcie, złapałam swoją torbę i pędzel.
Zagarnęłam Łucję ramieniem i ruszyłyśmy leśną ścieżką do domu.
Kacper złożył sztalugi i zabrał płótno.
Kuba ze złością wpatrywał się w łagodne fale.
Wcale nie chciał z nią rozmawiać.
Nie miał jej nic do powiedzenia.
Byli sobie zupełnie obcy.
Grejs podciągnęła kolana pod brodę.
- Ja wiem Kuba, że ty się na mnie gniewasz.
- To bardziej żal, niż gniew.
- Mogłabym powiedzieć, że to nie moja wina, ale to nieprawda.
Byłam dzieckiem, to rodzice zdecydowali się na wyjazd.
- To ty nie pisałaś.
- Tak. - Pokiwała głową, a czarne loki rozsypały jej się po ramionach.
- O czym więc chcesz rozmawiać? - Powiedział lodowato. - Przecież wykreśliłaś mnie ze swojego życia.
- Miałam niecałe 12 lat. Byłam przerażona. Kubusiu, właśnie ty powinieneś to zrozumieć.
Zacisnął szczęki.
Tak, on zawsze był tym, który musi rozumieć.
- Ja też miałem 12 lat i byłem gotowy oddać za ciebie życie. - Powiedział cicho.
I wtedy Grejs rozpłakała się, a on wiedział, że przegrał.
Zostały dwa tygodnie i nie bardzo wiadomo było, co z tym fantem zrobić.
Łucja i Grejs korzystały z każdej wolnej chwili.
Florian i Przemek mijali wszystkich pogrążeni w jakiś swoich sprawach.
Ale odniosłam wrażenie, że Przemkowi znacznie poprawił się humor.
Parę razy pytałam go o to, ale zręcznie się wykręcał od bezpośredniej odpowiedzi.
Może dlatego, że kilka dni z rzędu robiłam dziwne akrobacje, żeby go unikać.
Nie wiedziałam jak zareaguje, kiedy się dowie, że wybrałam Kubę.
Nerwus sumiennie chodził do pracy i dbał o ogród.
Coraz częściej chodził malować.
Czasem szłam z nim.
Zawsze spotykaliśmy Kacpra.
On chyba nie przegapił żadnej okazji, żeby obserwować Kubę podczas pracy.
Sam czasami przynosił ze sobą szkicownik, a wtedy zatapialiśmy się w ciszy odpoczywając w otoczeniu własnych myśli.
Między mną i Nerwusem niewiele sie zmieniło.
Postronny obserwator zapewnie nic by nie zauważył.
Programistka nic nie zauważyła.
Ale przecież to u niej nic nowego.
Wakacje od zawsze były dla niej czasem do nadrabiania nowinek swojej profesji.
Odkąd pamiętam starała się domykać przed końcem czerwca wszystkie sprawy.
Nielicznych pacjentów podrzucała swoim koleżankom i kolegom po fachu.
Sama natomiast polowała na każde możliwe szkolenia, treningi czy wykłady.
Z biegiem lat coraz mniej mi to przeszkadzało, a w tym roku było całkiem obojętne.
Pani Grażynka dbała o dom, a Nerwus o mnie.
Niby nic się nie zmieniło, tylko on delikatnymi, subtelnymi gestami pokazywał swoje zaangażowanie.
Nie było mowy o obściskiwaniach i namiętnych scenach w miejscach publicznych.
Żadnych macanek na kanapach, w których lubowała się moja siostra.
Podobała mi się ta jego adoracja z klasą.
Nienachalna, ale rozbudzająca pewność, że należy do mnie.
Wieczorami spacerowaliśmy po plaży unikając towarzystwa turystów.
A teraz zostały tylko dwa tygodnie, tej dziwnej, przyjemnej rutyny.
Potem skończą się wspólne śniadania, Kuba zniknie z naszego domu.
Łucja i Przemek zajmą się nauką, ja też w pędzie do szkoły nie będę miała czasu.
Smutno mi się zrobiło , kiedy pomyślałam o wrześniu.
Wcale nie miałam ochoty, żeby te wakacje się kończyły.
Popatrzyłam na płótno przed sobą.
- Osobiście uważam, że w tym pomarańczowym brakuje odrobiny żółtego. - Powiedział Kacper odkładając swój szkicownik.
- Tak sądzisz? - Zdziwiłam się patrząc na obraz pod innym kątem.
Miał rację.
Jeśli chodzi o barwy, Kacper zawsze miał rację.
Może nie potrafił rysować tak dobrze jak Nerwus, ale jego talentu do kolorów nikt nie mógł kwestionować.
Skinęłam głową.
Od strony miasta szedł Kuba.
Pomachał nam wesoło.
Z lasu wypadła Łucja z Grejs.
Rozchichotane przystanęły na wydmie.
Spojrzałam na nie.
Grejs prosta jak struna, z rozwianymi włosami i lekko zaróżowionymi policzkami patrzyła wprost na Kubę.
Nerwus przystanął w połowie drogi.
Ponura mina nie wróżyła nic dobrego.
- Och, naprawdę, zachowujecie się jak smarkacze! - Warknęłam zniecierpliwiona.
Oddałam zaskoczonemu Kacperkowi pędzel i w kilku susach dopadłam Nerwusa.
Kuba ewidentnie szykował się do odwrotu.
Złapałam go za rękę i powlokłam na wydmę.
- Siadaj. - Poleciłam Gerjs.
Popchnęłam Kubę na pień.
Próbował protestować, ale zgasiło go moje twarde spojrzenie i drwiący uśmieszek Kacpra.
- A teraz sobie pogadacie. - Powiadomiłam ich spokojnym tonem. - Jak skończycie, czekamy z obiadem.
Odwróciłam się na pięcie, złapałam swoją torbę i pędzel.
Zagarnęłam Łucję ramieniem i ruszyłyśmy leśną ścieżką do domu.
Kacper złożył sztalugi i zabrał płótno.
Kuba ze złością wpatrywał się w łagodne fale.
Wcale nie chciał z nią rozmawiać.
Nie miał jej nic do powiedzenia.
Byli sobie zupełnie obcy.
Grejs podciągnęła kolana pod brodę.
- Ja wiem Kuba, że ty się na mnie gniewasz.
- To bardziej żal, niż gniew.
- Mogłabym powiedzieć, że to nie moja wina, ale to nieprawda.
Byłam dzieckiem, to rodzice zdecydowali się na wyjazd.
- To ty nie pisałaś.
- Tak. - Pokiwała głową, a czarne loki rozsypały jej się po ramionach.
- O czym więc chcesz rozmawiać? - Powiedział lodowato. - Przecież wykreśliłaś mnie ze swojego życia.
- Miałam niecałe 12 lat. Byłam przerażona. Kubusiu, właśnie ty powinieneś to zrozumieć.
Zacisnął szczęki.
Tak, on zawsze był tym, który musi rozumieć.
- Ja też miałem 12 lat i byłem gotowy oddać za ciebie życie. - Powiedział cicho.
I wtedy Grejs rozpłakała się, a on wiedział, że przegrał.
_________________
– A jeśli pewnego dnia będę musiał odejść? – spytał Krzyś, ściskając Misiową łapkę. – Co wtedy?
– Nic wielkiego. – zapewnił go Puchatek. – Posiedzę tu sobie i na Ciebie poczekam. Kiedy się kogoś kocha, to ten drugi ktoś nigdy nie znika.
0
Ukryta zawartośćNie wiem o czym rozmawiali na wydmie.
Widać jednak coś się zmieniło, bo Nerwus przestał robić dzikie uniki.
Siedziałam z Łucją na leżaku, na tarasie.
Jadłyśmy czereśnie i patrzyłyśmy jak Kuba z Kacperkiem i Grejs zbierają jabłka.
To już ostatnie skrzynki.
Część zawędruje do sklepu, w którym pracuje Nerwus.
Pani Grażynka zapowiedziała, że dziś upiecze szarlotkę.
Łucja w milczeniu śledziła trajkoczącą trójkę.
Właściwie, to trajkotała Grejs z Kacperkiem, ale Nerwus też wtrącał swoje trzy grosze.
- Nie podoba mi się to. - Oznajmiła wypluwając pestkę.
- Co takiego?
- Oni kiedyś byli blisko, prawda?
- Łucja, oczadziałaś? - Uniosłam okulary przeciwsłoneczne i posłałam jej zdumione spojrzenie.
Moja siostrunia zręcznie go uniknęła udając, że poprawia swoje śliczne bikini w groszki.
- W końcu nie jest gejem nie?
- A Grejs jest w tobie dziko zakochana. Nie szukaj dziury w całym.
- Mówią, że stara miłość nie rdzewieje.
- Niepotrzebnie się nakręcasz.
Wzruszyła ramionami.
Widać powiedziała już wszystko, co jej leżało na sercu.
Wcale nie chciałam tego usłyszeć.
Nie wierzyłam, że Kuba mógłby mnie dla niej zostawić, no ale mimo wszystko.
Ze złością rzuciłam czereśnią w płot.
Nerwus wrzucił ostatnią skrzynkę do spiżarni.
Zerknął na zegarek, chętnie poszedł by pomalować przed obiadem.
Ostatnie dni wakacji trzeba wyciskać jak cytrynę.
Poza tym Szymon na bank będzie chciał zobaczyć nad czym pracowali przez wakacje.
Zajrzał do pokoju.
Prze chwile wahał się czy brać cały majdan.
Może jednak tylko szkicownik?
A może pastele.
Rozległo się ciche pukanie i do pokoju zajrzał Kacper.
- Idziesz malować?
Kuba skinął głową.
Sięgnął po torbę z farbami, szmatkami i pędzlami.
W druga rękę złapał sztalugi i płótno.
- Ja dziś pobawię się pastelami. - Powiedział Kacper przepuszczając go w drzwiach.
- Weźmiesz coś do picia?
- Jasne.
Siedzieli w milczeniu, każdy pogrążony w swojej pracy.
Ich wizje z wolna stawały się czymś namacalnym.
Kolory tańczyły na płótnie i kartkach szkicownika.
Kuba chętnie korzystał z uwag Kacpra dotyczących kolorów.
Już jakiś czas temu nauczył się doceniać jego talent.
Ich spokój zakłóciło pojawienie się czterech wyrostków.
Kuba bez trudu rozpoznał Bliźniaków i Tulipana, który również należał do Szajby.
Jednak stojący na przedzie dryblas był mu całkiem obcy.
Kątem oka zobaczył, jak Kacper się spina.
On sam nie specjalnie się przejął.
Zaczął niespiesznie wycierać pędzel w szmatkę.
- Więc to jest sławny Malarz. - Odezwał się obcy typek.
Nerwus obdarzył go przelotnym spojrzeniem i utkwił pytający wzrok w Tadku.
- To jest Darek. Nowy szef.
- I postanowił się przywitać? To miłe. - Kuba posłał im drwiący uśmiech.
Damian zacisnął pięści.
Posłał niepewne spojrzenie na nowego.
Kuba podążył za jego wzrokiem.
Nowy nie wyróżniał się niczym szczególnym.
Przeciętna budowa, przeciętny wzrost, a z twarzy podobny zupełnie do nikogo.
A jednak zajął miejsce jednego z największych rozrabiaków okolicy.
Skąd się wziął?
W dodatku był młodszy od Bliźniaków.
- Nie wyglądasz zbyt groźnie. Spodziewałem się, hm - Darek rozejrzał się,
a jego spojrzenie padło na Kacperka.
Skrzywił się.
- Przykro mi, że cię rozczarowałem. - Powiedział spokojnie Nerwus.
Wstał niespiesznie, odgradzając ich w ten sposób od Małego Lorda.
- Chciałem ci zaproponować powrót.
- Koledzy zdaje się nie wyjaśnili ci wszystkiego.
- Wprost przeciwnie.
- Więc niepotrzebnie się fatygowałeś.
- Za to ty tracisz czas.
- Nie bardzo rozumiem.
- W tym roku mamy zamiar przywrócić drużynę zapaśniczą.
- Z tego co mi wiadomo szkoła nie ma na to funduszy. - Nerwus poskładał farby i wsunął pędze do torby.
- Ależ o to się nie martw, środki się znajdą.
Kubie nie spodobał się uśmiech, jaki pojawił się na twarzy Dawida i Damiana.
Tadek uciekł spojrzeniem w bok.
Tulipan jak zwykle udawał całkiem obojętnego.
- W takim razie życzę powodzenia. - Rzucił Kuba kończąc tę dziwną rozmowę.
- Zlikwidujemy wasze pedalskie kółeczko. - Parsknął Damian, który ewidentnie nie mógł już wytrzymać.
Kacper z trzaskiem zamknął szkicownik.
- Chodźmy, spóźnimy się na obiad.
Kuba jednak ani drgnął.
stał wyprostowany i patrzył prosto na Tadka.
Chłopak kurczył się pod tym spojrzeniem.
Kacper złapał go za ramię i lekko szarpnął.
- daj spokój. To głupie gadanie. Oni nic nie mogą.
- O tu się mylisz eleganciku. - Uśmiechnął się paskudnie Darek.
- Tak, życie jest nieprzewidywalne, zawsze może... zdarzyć się wypadek. - Dodał bardzo cicho Tulipan.
Kaper zapomniał o Kubie.
Poczuł złość.
Ta szczeniacka banda idiotów, gotowa jest zrobić jakieś cholerne świństwo.
- Grozicie Drozdowi? - Upewnił się z pozoru spokojnie.
Nikt mu nie odpowiedział.
Darek wyciągnął dłoń i poklepał Nerwusa po policzku.
- Idźcie na ten wasz obiadek.
Kacper odtrącił jego ramie i odepchnął chłopaka.
- Słuchaj no smarkaczu...
Nerwus nie dał mu dokończyć.
Złapał go za kark i pociągnął w stronę wejścia do lasu.
- Idź. - warknął mu prosto w ucho.
Sam zebrał resztę swoich rzeczy i niespiesznie pomaszerował za nim.
Kacper z wściekłością rzucił rzeczy na łóżko Kuby.
- Nie możemy tak tego zostawić!
- Ciszej.
- Czy ciebie to naprawdę nic nie obchodzi?
- Obchodzi. Ale co zrobisz?
- Trzeba go ostrzec!
- Pójdziesz do Szymona i co mu powiesz?
- Nieważne! Przynajmniej będzie wiedział!
- Szajba robiła różne durnoty, ale nie zaatakuje otwarcie nauczyciela.
- Tego nie wiesz.
- Nie idź tam, Kacper, proszę cię.- Nerwus przysiadł ciężko na łóżku.
- Nie przekonasz mnie, Jakubie.
- W takim razie pójdę z tobą. - Poddał się.
Widać jednak coś się zmieniło, bo Nerwus przestał robić dzikie uniki.
Siedziałam z Łucją na leżaku, na tarasie.
Jadłyśmy czereśnie i patrzyłyśmy jak Kuba z Kacperkiem i Grejs zbierają jabłka.
To już ostatnie skrzynki.
Część zawędruje do sklepu, w którym pracuje Nerwus.
Pani Grażynka zapowiedziała, że dziś upiecze szarlotkę.
Łucja w milczeniu śledziła trajkoczącą trójkę.
Właściwie, to trajkotała Grejs z Kacperkiem, ale Nerwus też wtrącał swoje trzy grosze.
- Nie podoba mi się to. - Oznajmiła wypluwając pestkę.
- Co takiego?
- Oni kiedyś byli blisko, prawda?
- Łucja, oczadziałaś? - Uniosłam okulary przeciwsłoneczne i posłałam jej zdumione spojrzenie.
Moja siostrunia zręcznie go uniknęła udając, że poprawia swoje śliczne bikini w groszki.
- W końcu nie jest gejem nie?
- A Grejs jest w tobie dziko zakochana. Nie szukaj dziury w całym.
- Mówią, że stara miłość nie rdzewieje.
- Niepotrzebnie się nakręcasz.
Wzruszyła ramionami.
Widać powiedziała już wszystko, co jej leżało na sercu.
Wcale nie chciałam tego usłyszeć.
Nie wierzyłam, że Kuba mógłby mnie dla niej zostawić, no ale mimo wszystko.
Ze złością rzuciłam czereśnią w płot.
Nerwus wrzucił ostatnią skrzynkę do spiżarni.
Zerknął na zegarek, chętnie poszedł by pomalować przed obiadem.
Ostatnie dni wakacji trzeba wyciskać jak cytrynę.
Poza tym Szymon na bank będzie chciał zobaczyć nad czym pracowali przez wakacje.
Zajrzał do pokoju.
Prze chwile wahał się czy brać cały majdan.
Może jednak tylko szkicownik?
A może pastele.
Rozległo się ciche pukanie i do pokoju zajrzał Kacper.
- Idziesz malować?
Kuba skinął głową.
Sięgnął po torbę z farbami, szmatkami i pędzlami.
W druga rękę złapał sztalugi i płótno.
- Ja dziś pobawię się pastelami. - Powiedział Kacper przepuszczając go w drzwiach.
- Weźmiesz coś do picia?
- Jasne.
Siedzieli w milczeniu, każdy pogrążony w swojej pracy.
Ich wizje z wolna stawały się czymś namacalnym.
Kolory tańczyły na płótnie i kartkach szkicownika.
Kuba chętnie korzystał z uwag Kacpra dotyczących kolorów.
Już jakiś czas temu nauczył się doceniać jego talent.
Ich spokój zakłóciło pojawienie się czterech wyrostków.
Kuba bez trudu rozpoznał Bliźniaków i Tulipana, który również należał do Szajby.
Jednak stojący na przedzie dryblas był mu całkiem obcy.
Kątem oka zobaczył, jak Kacper się spina.
On sam nie specjalnie się przejął.
Zaczął niespiesznie wycierać pędzel w szmatkę.
- Więc to jest sławny Malarz. - Odezwał się obcy typek.
Nerwus obdarzył go przelotnym spojrzeniem i utkwił pytający wzrok w Tadku.
- To jest Darek. Nowy szef.
- I postanowił się przywitać? To miłe. - Kuba posłał im drwiący uśmiech.
Damian zacisnął pięści.
Posłał niepewne spojrzenie na nowego.
Kuba podążył za jego wzrokiem.
Nowy nie wyróżniał się niczym szczególnym.
Przeciętna budowa, przeciętny wzrost, a z twarzy podobny zupełnie do nikogo.
A jednak zajął miejsce jednego z największych rozrabiaków okolicy.
Skąd się wziął?
W dodatku był młodszy od Bliźniaków.
- Nie wyglądasz zbyt groźnie. Spodziewałem się, hm - Darek rozejrzał się,
a jego spojrzenie padło na Kacperka.
Skrzywił się.
- Przykro mi, że cię rozczarowałem. - Powiedział spokojnie Nerwus.
Wstał niespiesznie, odgradzając ich w ten sposób od Małego Lorda.
- Chciałem ci zaproponować powrót.
- Koledzy zdaje się nie wyjaśnili ci wszystkiego.
- Wprost przeciwnie.
- Więc niepotrzebnie się fatygowałeś.
- Za to ty tracisz czas.
- Nie bardzo rozumiem.
- W tym roku mamy zamiar przywrócić drużynę zapaśniczą.
- Z tego co mi wiadomo szkoła nie ma na to funduszy. - Nerwus poskładał farby i wsunął pędze do torby.
- Ależ o to się nie martw, środki się znajdą.
Kubie nie spodobał się uśmiech, jaki pojawił się na twarzy Dawida i Damiana.
Tadek uciekł spojrzeniem w bok.
Tulipan jak zwykle udawał całkiem obojętnego.
- W takim razie życzę powodzenia. - Rzucił Kuba kończąc tę dziwną rozmowę.
- Zlikwidujemy wasze pedalskie kółeczko. - Parsknął Damian, który ewidentnie nie mógł już wytrzymać.
Kacper z trzaskiem zamknął szkicownik.
- Chodźmy, spóźnimy się na obiad.
Kuba jednak ani drgnął.
stał wyprostowany i patrzył prosto na Tadka.
Chłopak kurczył się pod tym spojrzeniem.
Kacper złapał go za ramię i lekko szarpnął.
- daj spokój. To głupie gadanie. Oni nic nie mogą.
- O tu się mylisz eleganciku. - Uśmiechnął się paskudnie Darek.
- Tak, życie jest nieprzewidywalne, zawsze może... zdarzyć się wypadek. - Dodał bardzo cicho Tulipan.
Kaper zapomniał o Kubie.
Poczuł złość.
Ta szczeniacka banda idiotów, gotowa jest zrobić jakieś cholerne świństwo.
- Grozicie Drozdowi? - Upewnił się z pozoru spokojnie.
Nikt mu nie odpowiedział.
Darek wyciągnął dłoń i poklepał Nerwusa po policzku.
- Idźcie na ten wasz obiadek.
Kacper odtrącił jego ramie i odepchnął chłopaka.
- Słuchaj no smarkaczu...
Nerwus nie dał mu dokończyć.
Złapał go za kark i pociągnął w stronę wejścia do lasu.
- Idź. - warknął mu prosto w ucho.
Sam zebrał resztę swoich rzeczy i niespiesznie pomaszerował za nim.
Kacper z wściekłością rzucił rzeczy na łóżko Kuby.
- Nie możemy tak tego zostawić!
- Ciszej.
- Czy ciebie to naprawdę nic nie obchodzi?
- Obchodzi. Ale co zrobisz?
- Trzeba go ostrzec!
- Pójdziesz do Szymona i co mu powiesz?
- Nieważne! Przynajmniej będzie wiedział!
- Szajba robiła różne durnoty, ale nie zaatakuje otwarcie nauczyciela.
- Tego nie wiesz.
- Nie idź tam, Kacper, proszę cię.- Nerwus przysiadł ciężko na łóżku.
- Nie przekonasz mnie, Jakubie.
- W takim razie pójdę z tobą. - Poddał się.
_________________
– A jeśli pewnego dnia będę musiał odejść? – spytał Krzyś, ściskając Misiową łapkę. – Co wtedy?
– Nic wielkiego. – zapewnił go Puchatek. – Posiedzę tu sobie i na Ciebie poczekam. Kiedy się kogoś kocha, to ten drugi ktoś nigdy nie znika.
0
Ukryta zawartośćSłońce już dawno zaszło, a ulice poszarzały.
Dwóch wysokich chłopców zatrzymało się pod jednym z bloków.
Przejeżdżające samochody mijały ich z cichym szumem.
- Jesteś pewny, że będzie tędy szedł? - Zapytał po raz kolejny zniecierpliwiony Kacper.
Nerwus skinął głową.
- Zawsze tędy wraca z jogi. Często, jak była sprawa, to go tu łapaliśmy.
- Czyli nie tylko ty o tym wiesz.
- Popadasz w paranoję.
Zza rogu wyszedł młody mężczyzna.
Miał lekki sprężysty krok.
Nerwus drgnął na jego widok.
Kacper też go poznał.
Nie tracąc czasu wyszedł na przeciw nauczyciela.
- Panie Szymonie...
- Kacper? O i Kuba. - Uśmiechnął się lekko pan Drozd.- Czy coś się stało?
- W pewnym sensie. - Powiedział twardo Młody Lord - Mamy poważne podstawy, żeby twierdzić, że zostanie pan zaatakowany.
Nauczyciel posłał im rozbawione spojrzenie.
Widać pomyślał, że to jakiś żart.
- Chłopcy, co za pomysł...
Kuba najchętniej capnąłby Kacpra za wszarz i zawlókł do domu.
Jednak było już za późno.
Najgorsze było to, że ten idiota miał rację.
W ich stronę zmierzały cztery ponure sylwetki.
Wszystkie w czarnych bluzach z głęboko naciągniętymi kapturami.
Nerwus zaklął.
Nauczyciel podążył za jego spojrzeniem.
- Co tu się dzieje?
- Musimy wiać.
- Czy to jakiś głupi dowcip?
- Chciałbym, Szymonie.
Jeden z dryblasów przejechał kijem bejsbolowym po płocie.
Któryś zarechotał paskudnie.
Pan Drozd odzyskał zimną krew.
Popchnął ich w kierunku skrzyżowania.
Nadal podejrzewał, że to jakiś głupi kawał.
Takie rzeczy dzieją się przecież w filmach.
Czego niby taka banda mogła chcieć akurat od niego?
Przecież prowadził kółko w jakiejś podrzędnej szkole.
Miał pieniądze, jasne, ale jakoś wątpił, że to o to chodzi.
- Musimy dolecieć do głównej. - Mruknął Kuba.
Ale nie dotarli ani do głównej, ani nigdzie indziej.
Drogę przecięły im kolejne dwie zakapturzone postacie.
- Trzymaj się z tyłu. - Warknął w stronę Kacpra Nerwus.
- Urocze. - Powiedział kpiąco jeden z napastników.
- Odsuńcie się od pedała. - Rzucił drugi wskazując kijem na pana Drozda.
- Chciałbym się dowiedzieć o co tu chodzi?
- O to, że nie jesteś mile widziany w moim mieście. - Poinformował dryblas spluwając soczyście.
Kuba rozejrzał się nerwowo.
Nie było szans na pokojowe rozwiązanie sytuacji.
- Powinniście iść, to nie wasza sprawa.
- Chyba żartujesz. - Nerwus posłał Szymonowi drwiące spojrzenie. - Za kogo nas uważasz?
Kacper sięgnął po telefon.
To był błąd.
Zaatakowali jednocześnie w obu stron.
Kacper zdołał posłać na ziemię jednego z przeciwników, ale jego kompan szybko zareagował.
Szymon też nie miał zamiaru próżnować.
Rzucił się na pomoc Kacprowi i wspólnymi siłami pozbyli się dwóch przecinków.
Oczyścili drogę ucieczki.
- Zabierz go stąd! - Wrzasnął Nerwus do Kacpra.
Przywódca napastników rzucił się na Kubę.
Nawet sparował kilka ciosów.
Potem widać znudziła im się ta zabawa, bo skoczyli jednocześnie.
Nie wiedzieli, że taki atak wymaga dużej wprawy.
Przywódca pchnięty przez kolegę wylądował na płocie.
Kuba poprawił mu ten lot kopniakiem z pół obrotu.
Kij ze świstem przeciął powietrze koło jego ucha.
Tulipan wyszczerzył się paskudnie.
- Niepotrzebnie się mieszałeś, Malarz.
- Nie przypuszczałem, że jesteście takimi idiotami.
Damian zaatakował celując w żebra.
Tulipan uderzył w kolano.
Kuba jęknął.
Ale nie pozostał dłużny.
Kij z trzaskiem wylądował na ziemi.
Zaraz za nim skamląc padł Tulipan.
Nerwus dysząc ciężko stał naprzeciw Damiana, który patrzył na niego z nienawiścią.
Za ich plecami rozległy się policyjne syreny.
- Tym razem wam się udało. - Syknął Bliźniak.
Kuba nic nie powiedział, bo dopali ich mundurowi.
Damian szarpał się przez chwilę, ale szybko został przyduszony do płotu i skuty.
Nerwus nawet nie drgnął, kiedy zimny metal zaciskał się na jego nadgarstkach.
Rozejrzał się.
Nigdzie nie widział ani Kacpra, ani Szymona.
Widać udało im się, skoro ściągnęli policję.
Z ulga usiadł w radiowozie odciążając boląca nogę.
To teraz się zacznie.
Zdaje się, że nieźle narozrabiali.
W radiowozie rozległo się radio.
- Karetka na miejscu. Potrzebne wam wsparcie?
Jeden z policjantów złapał za stację.
- U nas w porządku, jak wygląda sytuacja?
- Dwie osoby poszkodowane. Jedna w stanie krytycznym, Zabieramy ich do szpitala.
- Podjedziemy później po zeznania, póki co musimy tu posprzątać.
Kuba zmarszczył brwi.
Dwóch poszkodowanych.
Co tam się, do cholery, stało?
Kacper zacisnął zęby i ruszył za Szymonem.
- Masz telefon? - Spytał tamten, kiedy dopadli skrzyżowania.
- Mam. - Wydyszał.
- Dzwoń na policję. - Sapnął rozcierając puchnącą już szczękę.
Kacper nie wahał się ani chwili.
Wystukał numer i odruchowo cofnął się od krawężnika.
Później wiedział, że ten jeden krok zmienił wszystko.
Czerwone, niewielkie auto wpadło prosto na nich.
Szymon nie miał szans.
Stał dokładnie na linii uderzenia.
Przeleciał wprost na Kacpra i obaj gruchnęli na ziemię.
Sam nie wiedział, co powiedział dyspozytorowi.
Przed oczyma miał sączącą się z głowy Drozda krew, która wsiąkała w jego koszulę.
Sam nie czuł nic.
Zupełnie, jakby cała ta sytuacja wcale go nie dotyczyła.
Sięgnął do szyi Szymona.
Odetchnął z ulgą wyczuwając puls.
Samochód odjechał z piskiem opon.
Czy to był przypadek?
Czy w takiej chwili można wierzyć w przypadki?
Spojrzał w kierunku ulicy którą biegli.
Nerwus wciąż stał na nogach.
To dobrze.
Nie może się ruszyć.
- Szymon. - Szepnął, klepiąc nieprzytomnego mężczyznę po policzku.
Jeśli oni tu przyjdą, to będzie koniec.
Dźwięk syren przyniósł mu ulgę.
Teraz mógł się poddać.
Powoli osunął się w kojąca nieświadomość.
_________________
– A jeśli pewnego dnia będę musiał odejść? – spytał Krzyś, ściskając Misiową łapkę. – Co wtedy?
– Nic wielkiego. – zapewnił go Puchatek. – Posiedzę tu sobie i na Ciebie poczekam. Kiedy się kogoś kocha, to ten drugi ktoś nigdy nie znika.
0
O kurcze, ale akcja! Żeby tylko potem się nie okazało, że Kacper mocniej oberwał, chociaż mówiłaś, że tylko trochę go pomęczysz xD
_________________