Nawigacja
Nowelki i opowiadania
Dział o dziełach pisanych
Obowiązuje na całym forum! Prosimy o jego przeczytanie i przestrzeganie
Wirtualna Rzeczywistość
Strona 10 z 10
0
Ukryta zawartośćFlorian spacerował z Setą, kiedy dopadła go Zuzia.
- Dzień dobry, panie Florianie! - Zawołała wesoło. - Dziś się nie zgubiłam.-
Uspokoiła go głaszcząc Setę. - Jestem na spacerze z mamusią. - Machnęła ręką w kierunku
młodej kobiety brodzącej po kostki w wodzie.
W przeciwieństwie do siostry miała długie włosy, którym pozwalała swobodnie powiewać na wietrze.
Miała na sobie kostium w błękitne kwiatki, a na biodrach zawiązaną zwiewną chustę.
- Pomyślałam sobie dzisiaj rano, że jak pana spotkam, to zapytam, czy nie chciałby pan
zrobić ze mną zamku z piasku. - Zuzia wlepiła w niego spojrzenie pełne sympatii.
- Jasne. - Uśmiechnął się, bo pomysł nagle mu się spodobał. - Czemu by nie, dawno nie budowałem z piasku.
- Nie?- Zdziwił się rudzielec- Ja, jakbym mieszkała nad morzem, to bym w kółko coś lepiła!
- Może po prostu z tego wyrosłem?
- Nie wyrasta się z przyjemnych rzeczy. - Oznajmiła stanowczo, po czym wręczyła mu swoje różowe wiaderko.
Wcale go nie zdziwił widok Aluśki pod komisariatem.
Szedł cicho obok naburmuszonej matki i rozcierał nadgarstki.
Noga rwała cholernie, w dodatku uszkodzone kolano paskudnie spuchło.
Widział strach w jej oczach.
Ale przecież nic mu się nie stało.
Niee, on jak zawsze, jakoś z tego wyszedł.
Co z tego, że z kuratorem na karku?
Może, kiedy Szymon się obudzi, to wszystko jakoś wyprostuje?
A może nie.
Teraz było mu wszystko jedno.
- Jedziemy do szpitala. - Powiedziała sucho matka.
Nie wiedział, czy bardziej do niego, czy do Ali.
Chciał, żeby dziewczyna go przytuliła.
Objęła tymi szczupłymi ramionami.
Ale ona po prostu tam stała.
- Czy mogę z wami jechać? - Zapytała cicho.
- Lepiej będzie, jak wrócisz do domu.
Posłał matce złe spojrzenie, ale nawet go nie zauważyła.
Stała do niego tyłem, ustalając coś z taksówkarzem.
- Wsiadaj. - Poleciła głosem nieznoszącym sprzeciwu.
Ala odwróciła się na pięcie i odeszła.
Nie mogłam uwierzyć w to, co się dzieje.
Wieczorem ktoś zadzwonił na moją komórkę.
Nie znałam tego numeru.
Po krótkim wahaniu odebrałam.
- Halo?
- Halo, Ala? - Męski głos, niby znajomy, ale jakoś nie mogłam skojarzyć go z twarzą.
- Kto mówi?
Rozmówca wyraźnie się zawahał.
-Tadek. - Wydusił w końcu.
Czego u licha chciał ode mnie ten pomyleniec?
- Skąd masz mój numer i po co właściwie dzwonisz?
- Cholernie się wszystko pomieszało. Ten twój kolega jest w szpitalu.
My tego nie chcieliśmy. To znaczy... już sam nie wiem.
Mówił całkiem bezsensu.
Odsunęłam telefon od ucha i przyjrzałam mu się podejrzliwie.
- Co ty mówisz?
- Ja tego nie chciałem, Ala. A Malarz...
- Co z Kubą? - Moje serce zamarło.
Co do jasnej cholery znowu zmajstrowały te jełopy?
- Jakbyś potrzebowała jakiejś pomocy, albo oni, ja... ja wszystko powiem.
Rozłączył się.
Jezu.
Jakiej pomocy?
Gorączkowo wybrałam numer Kuby, ale trafiłam na pocztę.
U Kacpra to samo.
Co się stało?
Niewiele myśląc wybiegłam z pokoju.
Pobiegłam do Przemka na górę.
Sama sobie z tym wszystkim nie poradzę.
Stało się coś cholernie złego.
Kto jest w szpitalu?
Kacper?
Kuba?
Nie bawiłam się w pukanie, po prostu weszłam.
Pokój był pusty.
Poczułam rozczarowanie.
Zbiegłam do kuchni.
Pani Grażyna zmywała naczynia.
Nic nie wie?
A może to wszystko jakiś głupi dowcip?
- Pani Grażynko... - Zaczęłam łamiącym się głosem.
Spojrzała na mnie zaskoczona.
Zadzwoniła jej komórka.
Odebrała.
W miarę rozmowy jej twarz szarzała coraz bardziej.
Kiedy się rozłączyła, zdołałam tylko wydusić:
- Czy nic mu nie jest?
- Nic poważnego. - Powiedział słabo.
Kamień spadł mi z serca.
Kuba, ty cholerny idioto, w co ty się znowu wmieszałeś?
Założyłam buty i wybiegłam z domu.
Ile jeszcze razy będę leciała do tego ohydnego szpitala?
Nikt nie chce mi nic powiedzieć.
Nie jestem z rodziny.
No nie jestem.
W korytarzu spotykam elegancką kobietę.
Wygląda na zdenerwowaną.
Jej czekoladowe oczy wydają mi się dziwnie znajome.
Ryzykuję.
- Czy pani jest może mamą Kacpra?
Zrywa się z krzesła.
- Tak... Czy ty wiesz, co się stało?
- Nie bardzo.- Przyznaję.- Jestem Alicja. - Dodaje ciszej.
Przecież ją to i tak nie obchodzi.
- Podobno nic poważnego mu się nie stało. - Mówi roztrzęsionym tonem.
- Lekarz nic pani nie mówił?
- Jeszcze nie. Ciągle go bada.
- Jest przytomny?
- Teraz już tak.
Patrzy na mnie, tak jakby dopiero teraz uświadomiła sobie moją obecność.
- Kacper opowiadał mi o tobie.
O, ciekawe co?
Nie dodaje nic więcej, bo drzwi się otwierają i pojawia się Kacper.
Nie wygląda zbyt dobrze.
Podrapana twarz, siniak pod okiem.
Złamana ręka.
Cały jakby skurczony i szary.
W szpitalnej koszuli.
Zupełnie do siebie nie podobny.
Na jego widok zrywamy się z krzeseł.
- Kacper! - Każda wymawia to imię całkiem inaczej.
Ona jest uradowaną, ale i zmartwioną matką.
Ja szukam informacji.
- Zabieram cię do domu. - Kobieta delikatnie obejmuje syna.
- Co z Kubą? - Pyta Kacper.
- Nie wiem.
- Zapytaj o Szymona Drozda. Dobrze? - Prosi na odchodnym.
Mówi z trudem.
Całkiem nie ma siły opierać się matce, która niemal go wlecze za sobą, byle jak najdalej od tego miejsca.
Nie dziwie jej się.
Też bym uciekała.
Szymon Drozd.
Czy to nie nasz nauczyciel od koła?
Co się właściwie wydarzyło?
Z pokoju wychodzi lekarz.
- Przepraszam... - Mówię nieśmiało - Czy wie pan może jaka jest sytuacja Szymona Drozda?
- Niestety nie, kończę dyżur. Proszę pytać tam dalej, przy stanowisku pielęgniarek.
Zostawia mnie samą w pustym korytarzu.
Przecież ja nawet nie pamiętam jak Szymon Drozd wyglądał.
Nalegał, żeby mówić mu po imieniu.
Pamiętam, że od razu go polubiłam.
A teraz, zupełnie bez wyrzutów sumienia, zrobiłam z niego wujka.
Pielęgniarka łagodnym głosem tłumaczy mi sytuację.
Ale ja się wyłączam po kilku pierwszych słowach:
Stan krytyczny, obrzęk mózgu, śpiączka.
Co się stało?
Jak do tego doszło?
Florian odprowadził Zuzię i Marikę pod sam dom.
Dziewczynka niechętnie oddała mu smycz.
- Może wejdzie pan na lemoniadę? - Spytała zadzierając głowę.
- Zuziu, leć zobacz, czy ciocia zrobiła zakupy.
Dziewczynka ociągając się podreptała do bloku i zniknęła na klatce.
- Dziękuję. - Powiedziała z lekkim uśmiechem Maika.
- Nie ma za co. - Wzruszył ramionami Florian.
- Edyta, to jednak potrafi się zakręcić. - Roześmiała się taksując chłopaka uważnym spojrzeniem.
Zmieszał się.
- Może dałabyś się zaprosić na lody? - Spytał bawiąc się smyczą Sety.
- Ja? - Szczerze zdziwiła się Marika.
Skinął głową.
- Po co ci to, Florianie? - Spytała cicho.
Patrzył w milczeniu, jak odgarnia włosy.
- To tylko lody, nie oferta matrymonialna. - Posłał jej drwiący uśmiech.
Roześmiała się.
- Prawie ci uwierzyłam. - Puściła do niego oko.
I na tym mogłaby się zakończyć ich rozmowa.
Mogła po prostu wejść do klatki, zostawiając go pod tym paskudnym, szarym blokiem.
A mimo to stała dalej.
Wyraźnie rozbawiona, cała w błękitach.
Florian zachłannie podziwiał jej kobiece piękno.
Zdecydowanie była kimś, dla kogo można było stracić głowę.
Czy naprawdę taką dziewczynę porzuca się dla jakiejś Kaśki?
Czy wystarczy Kaśka, żeby facet zapomniał o swojej ukochanej i własnym dziecku?
Ojciec też miał swoją Kaśkę. - Pomyślał z żalem Florek.
- Masz rację. - Powiedział cicho.
Zrobiła krok w jego stronę i poczuł jej delikatne palce na policzku.
Zaskoczony spojrzał na nią.
Uśmiechała się przekornie.
- Ile ty masz właściwie lat?
- Dziś skończyłem osiemnaście. - Powiedział dziwnie smutno.
Bo przecież nikt o tym nie pamiętał.
Nikogo to nie obchodziło.
- Więc nici z łamania prawa. - Oznajmiła wesoło, a potem wspięła się na palce i pocałowała go delikatnie.
- Dzień dobry, panie Florianie! - Zawołała wesoło. - Dziś się nie zgubiłam.-
Uspokoiła go głaszcząc Setę. - Jestem na spacerze z mamusią. - Machnęła ręką w kierunku
młodej kobiety brodzącej po kostki w wodzie.
W przeciwieństwie do siostry miała długie włosy, którym pozwalała swobodnie powiewać na wietrze.
Miała na sobie kostium w błękitne kwiatki, a na biodrach zawiązaną zwiewną chustę.
- Pomyślałam sobie dzisiaj rano, że jak pana spotkam, to zapytam, czy nie chciałby pan
zrobić ze mną zamku z piasku. - Zuzia wlepiła w niego spojrzenie pełne sympatii.
- Jasne. - Uśmiechnął się, bo pomysł nagle mu się spodobał. - Czemu by nie, dawno nie budowałem z piasku.
- Nie?- Zdziwił się rudzielec- Ja, jakbym mieszkała nad morzem, to bym w kółko coś lepiła!
- Może po prostu z tego wyrosłem?
- Nie wyrasta się z przyjemnych rzeczy. - Oznajmiła stanowczo, po czym wręczyła mu swoje różowe wiaderko.
Wcale go nie zdziwił widok Aluśki pod komisariatem.
Szedł cicho obok naburmuszonej matki i rozcierał nadgarstki.
Noga rwała cholernie, w dodatku uszkodzone kolano paskudnie spuchło.
Widział strach w jej oczach.
Ale przecież nic mu się nie stało.
Niee, on jak zawsze, jakoś z tego wyszedł.
Co z tego, że z kuratorem na karku?
Może, kiedy Szymon się obudzi, to wszystko jakoś wyprostuje?
A może nie.
Teraz było mu wszystko jedno.
- Jedziemy do szpitala. - Powiedziała sucho matka.
Nie wiedział, czy bardziej do niego, czy do Ali.
Chciał, żeby dziewczyna go przytuliła.
Objęła tymi szczupłymi ramionami.
Ale ona po prostu tam stała.
- Czy mogę z wami jechać? - Zapytała cicho.
- Lepiej będzie, jak wrócisz do domu.
Posłał matce złe spojrzenie, ale nawet go nie zauważyła.
Stała do niego tyłem, ustalając coś z taksówkarzem.
- Wsiadaj. - Poleciła głosem nieznoszącym sprzeciwu.
Ala odwróciła się na pięcie i odeszła.
Nie mogłam uwierzyć w to, co się dzieje.
Wieczorem ktoś zadzwonił na moją komórkę.
Nie znałam tego numeru.
Po krótkim wahaniu odebrałam.
- Halo?
- Halo, Ala? - Męski głos, niby znajomy, ale jakoś nie mogłam skojarzyć go z twarzą.
- Kto mówi?
Rozmówca wyraźnie się zawahał.
-Tadek. - Wydusił w końcu.
Czego u licha chciał ode mnie ten pomyleniec?
- Skąd masz mój numer i po co właściwie dzwonisz?
- Cholernie się wszystko pomieszało. Ten twój kolega jest w szpitalu.
My tego nie chcieliśmy. To znaczy... już sam nie wiem.
Mówił całkiem bezsensu.
Odsunęłam telefon od ucha i przyjrzałam mu się podejrzliwie.
- Co ty mówisz?
- Ja tego nie chciałem, Ala. A Malarz...
- Co z Kubą? - Moje serce zamarło.
Co do jasnej cholery znowu zmajstrowały te jełopy?
- Jakbyś potrzebowała jakiejś pomocy, albo oni, ja... ja wszystko powiem.
Rozłączył się.
Jezu.
Jakiej pomocy?
Gorączkowo wybrałam numer Kuby, ale trafiłam na pocztę.
U Kacpra to samo.
Co się stało?
Niewiele myśląc wybiegłam z pokoju.
Pobiegłam do Przemka na górę.
Sama sobie z tym wszystkim nie poradzę.
Stało się coś cholernie złego.
Kto jest w szpitalu?
Kacper?
Kuba?
Nie bawiłam się w pukanie, po prostu weszłam.
Pokój był pusty.
Poczułam rozczarowanie.
Zbiegłam do kuchni.
Pani Grażyna zmywała naczynia.
Nic nie wie?
A może to wszystko jakiś głupi dowcip?
- Pani Grażynko... - Zaczęłam łamiącym się głosem.
Spojrzała na mnie zaskoczona.
Zadzwoniła jej komórka.
Odebrała.
W miarę rozmowy jej twarz szarzała coraz bardziej.
Kiedy się rozłączyła, zdołałam tylko wydusić:
- Czy nic mu nie jest?
- Nic poważnego. - Powiedział słabo.
Kamień spadł mi z serca.
Kuba, ty cholerny idioto, w co ty się znowu wmieszałeś?
Założyłam buty i wybiegłam z domu.
Ile jeszcze razy będę leciała do tego ohydnego szpitala?
Nikt nie chce mi nic powiedzieć.
Nie jestem z rodziny.
No nie jestem.
W korytarzu spotykam elegancką kobietę.
Wygląda na zdenerwowaną.
Jej czekoladowe oczy wydają mi się dziwnie znajome.
Ryzykuję.
- Czy pani jest może mamą Kacpra?
Zrywa się z krzesła.
- Tak... Czy ty wiesz, co się stało?
- Nie bardzo.- Przyznaję.- Jestem Alicja. - Dodaje ciszej.
Przecież ją to i tak nie obchodzi.
- Podobno nic poważnego mu się nie stało. - Mówi roztrzęsionym tonem.
- Lekarz nic pani nie mówił?
- Jeszcze nie. Ciągle go bada.
- Jest przytomny?
- Teraz już tak.
Patrzy na mnie, tak jakby dopiero teraz uświadomiła sobie moją obecność.
- Kacper opowiadał mi o tobie.
O, ciekawe co?
Nie dodaje nic więcej, bo drzwi się otwierają i pojawia się Kacper.
Nie wygląda zbyt dobrze.
Podrapana twarz, siniak pod okiem.
Złamana ręka.
Cały jakby skurczony i szary.
W szpitalnej koszuli.
Zupełnie do siebie nie podobny.
Na jego widok zrywamy się z krzeseł.
- Kacper! - Każda wymawia to imię całkiem inaczej.
Ona jest uradowaną, ale i zmartwioną matką.
Ja szukam informacji.
- Zabieram cię do domu. - Kobieta delikatnie obejmuje syna.
- Co z Kubą? - Pyta Kacper.
- Nie wiem.
- Zapytaj o Szymona Drozda. Dobrze? - Prosi na odchodnym.
Mówi z trudem.
Całkiem nie ma siły opierać się matce, która niemal go wlecze za sobą, byle jak najdalej od tego miejsca.
Nie dziwie jej się.
Też bym uciekała.
Szymon Drozd.
Czy to nie nasz nauczyciel od koła?
Co się właściwie wydarzyło?
Z pokoju wychodzi lekarz.
- Przepraszam... - Mówię nieśmiało - Czy wie pan może jaka jest sytuacja Szymona Drozda?
- Niestety nie, kończę dyżur. Proszę pytać tam dalej, przy stanowisku pielęgniarek.
Zostawia mnie samą w pustym korytarzu.
Przecież ja nawet nie pamiętam jak Szymon Drozd wyglądał.
Nalegał, żeby mówić mu po imieniu.
Pamiętam, że od razu go polubiłam.
A teraz, zupełnie bez wyrzutów sumienia, zrobiłam z niego wujka.
Pielęgniarka łagodnym głosem tłumaczy mi sytuację.
Ale ja się wyłączam po kilku pierwszych słowach:
Stan krytyczny, obrzęk mózgu, śpiączka.
Co się stało?
Jak do tego doszło?
Florian odprowadził Zuzię i Marikę pod sam dom.
Dziewczynka niechętnie oddała mu smycz.
- Może wejdzie pan na lemoniadę? - Spytała zadzierając głowę.
- Zuziu, leć zobacz, czy ciocia zrobiła zakupy.
Dziewczynka ociągając się podreptała do bloku i zniknęła na klatce.
- Dziękuję. - Powiedziała z lekkim uśmiechem Maika.
- Nie ma za co. - Wzruszył ramionami Florian.
- Edyta, to jednak potrafi się zakręcić. - Roześmiała się taksując chłopaka uważnym spojrzeniem.
Zmieszał się.
- Może dałabyś się zaprosić na lody? - Spytał bawiąc się smyczą Sety.
- Ja? - Szczerze zdziwiła się Marika.
Skinął głową.
- Po co ci to, Florianie? - Spytała cicho.
Patrzył w milczeniu, jak odgarnia włosy.
- To tylko lody, nie oferta matrymonialna. - Posłał jej drwiący uśmiech.
Roześmiała się.
- Prawie ci uwierzyłam. - Puściła do niego oko.
I na tym mogłaby się zakończyć ich rozmowa.
Mogła po prostu wejść do klatki, zostawiając go pod tym paskudnym, szarym blokiem.
A mimo to stała dalej.
Wyraźnie rozbawiona, cała w błękitach.
Florian zachłannie podziwiał jej kobiece piękno.
Zdecydowanie była kimś, dla kogo można było stracić głowę.
Czy naprawdę taką dziewczynę porzuca się dla jakiejś Kaśki?
Czy wystarczy Kaśka, żeby facet zapomniał o swojej ukochanej i własnym dziecku?
Ojciec też miał swoją Kaśkę. - Pomyślał z żalem Florek.
- Masz rację. - Powiedział cicho.
Zrobiła krok w jego stronę i poczuł jej delikatne palce na policzku.
Zaskoczony spojrzał na nią.
Uśmiechała się przekornie.
- Ile ty masz właściwie lat?
- Dziś skończyłem osiemnaście. - Powiedział dziwnie smutno.
Bo przecież nikt o tym nie pamiętał.
Nikogo to nie obchodziło.
- Więc nici z łamania prawa. - Oznajmiła wesoło, a potem wspięła się na palce i pocałowała go delikatnie.
_________________
– A jeśli pewnego dnia będę musiał odejść? – spytał Krzyś, ściskając Misiową łapkę. – Co wtedy?
– Nic wielkiego. – zapewnił go Puchatek. – Posiedzę tu sobie i na Ciebie poczekam. Kiedy się kogoś kocha, to ten drugi ktoś nigdy nie znika.
0
Różowe wiaderko! Nowe romanse! Fajneee romasne! Ta, w końcu coś mi się podoba xD Trochę mnie ciekawi rodzina Kacpra. Będziesz coś z nią robić? Wspominałaś wcześniej i się zastanawiam czy porzuciłaś czy zapomniałaś.
_________________
0
Spoko, spoko, do wszystkiego dojdziemy xD
Ukryta zawartośćProgramistka chciała iść ze mną na komisariat.
Zbyłam ją w kilku słowach.
Nie potrzebuję niańki.
Zresztą, co ja mogłam im niby powiedzieć?
Nic nie wiedziałam o sprawie.
Po cholerę mnie wezwali?
Oczywiście, jak to zaznaczył dzielnicowy, chodzi o "uprzejmość z mojej strony".
W dupę z taką uprzejmością.
Patrzę na szary budynek po drugiej stronie ulicy.
Zawsze czuję absurdalny niepokój w pobliżu mundurowych.
Zmuszają mnie do błyskawicznego rachunku sumienia.
Idiotyzm.
Policja źle mi się kojarzy.
Dwóch mundurowych, pewnego słonecznego popołudnia, postanowiło zakończyć moje dzieciństwo.
Nawet nie pamiętam dokładnie ile wtedy miałam lat.
Pamiętam za to, że jeden z nich miał czarne wąsy, a drugi był strasznie stary.
Ten wąsiasty kłamliwie mnie zapewnił, że wszystko będzie dobrze.
Ale nie było.
Ojciec zginał w wypadku i od tamtej pory wszystko się zmieniło.
Przestępuję z nogi na nogę i decyduję się przejść przez ulicę.
O co będą mnie pytać?
Przecież Kuba właściwie nic mi nie powiedział.
Chodzi struty, w sumie to bardziej utyka, niż chodzi.
Unika odpowiedzi na jakiekolwiek pytania, poza tymi z zakresu gastronomii.
Wiem, że gdybym go docisnęła, powiedziałby.
Ale prawda jest taka, że nie wiem, czy ja tego chcę.
Chyba boję się, że usłyszę coś, co mi się nie spodoba.
Coś, co na zawsze zmieni mój sposób postrzegania blond Kubusia.
Tadek nie odezwał się po tym dziwnym telefonie.
Wczoraj zajrzałam do Szymona.
Nadal jest nieprzytomny.
Za to Kacper, kiedy tylko może, przesiaduje przy jego łóżku.
Z poczucia winy?
Nie wiem, on też nie chce nic mówić.
Twierdzi, że jak Drozd się obudzi, sprawa się wyjaśni.
Obydwaj mnie wkurzają.
Ale siedzę cicho.
Może dlatego, że nie chce im dokładać.
Więc jestem z tym zupełnie sama.
Ze swoimi myślami, lękami.
Przemek nie ma czasu.
Pochłania go nowa dziewczyna.
Nie mam do niego pretensji.
Wreszcie wygląda na szczęśliwego.
Cieszy mnie to.
Nawet jeśli oznacza brak czasu dla mnie.
Trudno.
Poradzę sobie, przecież zawsze daję radę.
Chociaż ostatnio czuję się jak puzzel z całkiem innej układanki.
Jakby ktoś pomylił zestawy.
Niby kształty takie same, ale obraz całkiem inny.
W tym wszystkim prawie zapomniałam o urodzinach Florka.
Zastanawiałam się, czy po prostu do niego nie zadzwonić.
Ale to by było obrzydliwie banalne.
Zwłaszcza po tym wszystkim, co nas łączyło.
Co nas nadal łączy?
Tego też nie jestem pewna.
Prezent nie był problemem, bo od dłuższego czasu czekał na niego w szafie.
Było już dość późno, kiedy wdusiłam dzwonek jego drzwi.
Tym bardziej zdziwił mnie fakt, że nikt mi nie otworzył.
Telefon nie odpowiadał.
Wrzuciłam paczuszkę do skrzynki i napisałam smsa.
Spotkałam go, kiedy wracałam do domu.
Szedł za rękę z jakąś kobieta.
W pierwszym odruchu chciałam go zawołać i pomachać, ale zastopował mnie intymny gest, z jakim otulił
jej ramiona cienkim sweterkiem.
Co czułam patrząc na nich?
Pustkę.
Pustkę i żal.
Ale na kogo, do tej pory nie potrafię sprecyzować.
To chyba po prostu smutek i tęsknota, za tym co było.
Nie zadzwoniłam.
Niech sobie spędza urodziny jak chce.
Widać ja mu do szczęścia nie byłam potrzebna.
Dopiero w domu zauważyłam, że z jakiegoś powodu sms o prezencie nie wysłał się.
Skasowałam go.
Niech idzie swoją drogą.
W końcu to ja pierwsza zdecydowałam.
Nie mam prawa robić mu uwag.
Pchnęłam duże, szklane drzwi.
Przywitała mnie zimna, szara przestrzeń.
Podeszłam do dyżurki.
Proszę czekać.
No to czekam.
Na ohydnym, niewygodnym krześle.
Florian późno wrócił do domu.
Matka była u ciotki, pomagała jej z przeprowadzką.
Po raz pierwszy pomyślał z niechęcią o czekającym go spacerze z psem.
Miał ochotę zakopać się w łóżku i utonąć w marzeniach o kobiecie, która całkowicie nim zawładnęła.
Wiedział, że głupotą było zakochać się w niej.
Ale też nic nie mógł na to poradzić.
Wszystko inne przestało mieć znaczenie.
Był tylko czas do spotkania Mariki i chwile z nią spędzone.
Seta popiskiwała cicho przy drzwiach.
Niechętnie złapał smycz i puścił ją przodem.
Postanowił skrócić spacer do minimum.
Weszli do lasu nie schodząc na plażę.
Taki był plan.
Ale Seta o tym nie wiedziała.
Coś zwróciło jej uwagę, bo w pewnym momencie skręciła gwałtownie i wesoło szczekając poleciała w stronę morza.
Florek zaklął pod nosem.
Chcąc nie chcąc ruszył za psem.
Ona tymczasem skakała wokół siedzącego na pniaku Nerwusa.
Florian zaklął znowu.
Jeszcze tego mu brakowało.
Najchętniej odwróciłby się na pięcie i poszedł do domu.
Ale na to było zdecydowanie za późno.
Dopiero kiedy podszedł zobaczył, że Nerwus ma na nodze ortezę.
O pniak oparte były kule.
Blondyn podniósł na niego spojrzenie.
Florian aż się skrzywił.
- A ty co znowu zmalowałeś? - Spytał przysiadając się.
- Mam pierdolony kompleks bohatera, nie wiedziałeś?
Florian utkwił spojrzenie w morzu.
Było zdecydowanie ładniejsze od pokiereszowanej twarzy Kuby.
- Poważnie pytam.
- Nie wiem na jakiej podstawie twierdzisz, że żartuję.
- A Ala...
- Alki nawet tam nie było. Nie żeby cię to obchodziło.
Widziałem z kim się teraz bujasz. Florek... - Ton Nerwusa stracił nagle swoją zwykłą ostrość.
- Daj spokój. - Pokręcił głową.
Nie miał zamiaru wracać do tematów, które zostawił już dawno za sobą.
Kuba umilkł.
Kątem oka widział jego zaciętą minę.
Był ciekawy, co się stało.
Ale Nerwus nigdy nie należał do rozmownych.
Swoją droga raczej nie miał komu się wygadać.
- Długo będziesz nosił to gustowne rusztowanie?
- Krócej niż dwóch idiotów gips.
- Gdzie ty znajdujesz takie atrakcje w naszej spokojnej mieścinie?
Blondyn westchnął ciężko, a potem spojrzał mu prosto w oczy.
- Nie odpuścisz, co Flo?
- Nie. A ty musisz to z siebie wyrzucić.
- Pieprzony psycholog za dwa grosze.
- Dwa? Obrażasz mnie, Kubusiu.
Blondyn uśmiechnął się lekko.
A potem mu wszystko opowiedział.
Prosto i rzeczowo.
W końcu powtarzał tę historię już któryś raz.
Dałby sobie głowę uciąć, że na komisariacie każdy ją zna.
Florek wysłuchał go w milczeniu.
Potem poklepał go delikatnie po policzku i oznajmił z tym swoim drwiącym spojrzeniem:
- Pieprzony bohater.
A potem wstał i wyciągnął do niego rękę.
Kuba westchnął i skorzystał z pomocy.
Chwilę później żółwim tempem przemierzali las.
Kacper roztarł zdrętwiały łokieć.
Dyskretnie zerknął na zegarek.
Zaraz będzie musiał się zbierać.
Matka pewnie znowu sprawdzi, czy aby wszystko z nim w porządku.
Wymykanie się z hotelu było ostatnio cholernie męczące.
Na szczęście jutro zaczynają przeprowadzkę, więc rodzicielka zostanie zawalona kosmiczną liczbą
obowiązków i być może nieco zluzuje smycz.
Leżący na łóżku Drozd wyglądał jakby po prostu spał.
Efekt psuł nieco opatrunek na jego głowie.
No i pikanie maszyn.
- Szymon obudź się do cholery. - Mruknął
Z pozoru prosta sprawa zagmatwała się do granic możliwości.
Oczywiście po łbie oberwał Kuba.
A to Kacprowi cholernie się nie podobało.
Bez zeznań Drozda mogą mu postawić zarzut pobicia.
Albo znaleźć jeszcze inny, ciekawszy paragraf dla uhonorowania bohaterskiej postawy.
Kacper ze złości zacisnął pięści.
Z wściekłej zadumy wyrwał go słaby głos.
- Kacper?
Chłopak zerwał ie na równe nogi.
Drozd skrzywił się lekko.
Powoli uniósł rękę i dotknął głowy.
- Gdzie ja jestem?
- W szpitalu. Jezu, jak dobrze, że się obudziłeś.
- Nie wiem czy dobrze. Piekielnie boli mnie głowa.
- Zawołam lekarza.
Kacper ruszył w stronę drzwi, ale Szymon złapał go za rękę.
Miał lodowatą dłoń.
- Co ty tu właściwie robisz?
- Pilnuję. Skoro nikt z rodziny...
- Rozumiem... - Uciął cicho Drozd.
Jego ręka opadła na szpitalną pościel.
- Poproś tego lekarza.
Sierżant Dulski.
Patrzyłam na niego z zainteresowaniem.
Wydał mi się dziwnie młody, jak na sierżanta.
Ale z drugiej strony co ja wiem o policyjnych stopniach.
Nie tylko młody wiek sierżanta przeszkadzał mi w skupieniu się na treści przekazu.
- Staramy się zrozumieć, co właściwie zaszło. Bez zeznań pana Drozda...
Boże, jakie on miał oczy.
Człowiek miał wrażenie, że prześwietlają go na wylot.
- Ale ja nic nie wiem. - Powtórzyłam uparcie.
- Zawsze jest pani taka uparta?
- Tylko w stosunku do niereformowalnych rozmówców. - Palnęłam zanim ugryzłam się w język.
Uniósł wysoko brwi.
Nich go szlag.
- Przepraszam. Chodzi o to, że ja naprawdę nic nie wiem. Nie było mnie tam.
- Ale z tego co wiem - niezrażony przejrzał notatki - pan Jakub mieszka z panią?
Z trudem powstrzymałam śmiech.
- Przepraszam - bąknęłam znowu.
Boże, on mnie weźmie za całkiem nienormalną.
Nie mogłam nic na to poradzić, że jego poważne "panowanie" nam było cholernie zabawne.
Pan Jakub.
Akurat.
Pani Alicja.
Kurna, brzmi jak tytuł zacnej matrony, zwanej pieszczotliwie ciotką.
Właścicielki wątpliwej urody koka i stada kotów.
Której jedynym zmartwieniem jest używanie sukien do chodzenia po świeżo zapastowanej podłodze.
Ciekawe jakby reagował sierżant Dulski, na takie władcze polecenie: "Na sukna, Dulski".
Musiałam wbić paznokcie w dłoń, żeby nie parsknąć śmiechem.
Sierżant zawiercił się nerwowo na krześle.
Z roztargnieniem potarł czoło.
Zlitowałam się nad nim.
- Dobra, powiem coś panu.
Popatrzył na mnie z nieukrywaną wdzięcznością.
Aż mi się głupio zrobiło.
Odchrząknęłam.
Pogrzebałam chwilę w torbie i wyjęłam telefon.
- Kuba faktycznie mieszka u nas i uprzedzając pana, z całym szacunkiem,
zupełnie idiotyczne pytania, nie jest moim zdaniem zwyrodniałym psychopata lejącym ludzi na ulicy.
Może ma pewne zapędy, ale tylko i wyłącznie z dobrych pobudek.
To, co panu powiem, nie może dotrzeć do mojej matki.
Czarne jak smoła oczy zwięzły się podejrzliwie.
Przeczekam cię, lisie. - Pomyślałam z mściwą satysfakcją.
Wiedziałam, że połknął haczyk.
Tacy jak on uwielbiają wiedzieć.
To silniejsze od nich.
Westchnął.
- W porządku. Będzie jak sobie pani życzy.
Opowiedziałam mu o tym, co się wydarzyło w lesie.
A potem o telefonie Tadka.
Spisał numer.
Zanotował parę rzeczy.
- Rzeczywiście zupełnie nic pani nie wie. - Powiedział wyjątkowo złośliwym tonem na sam koniec.
Był zdecydowanie w porządku.
- Niech go pan z tego wyciągnie. Nie zasłużył na to.
- Osobiście podzielam pani zdanie, ale procedury, to procedury...
W jego wypowiedź wciął się ostry dźwięk telefonu.
Złapał słuchawkę i dłuższą chwilę słuchał.
- Przepraszam , ale na tym skończymy.
- I tak nie mam już nic do dodania...
- Tak, wiem, nic pani nie wie.
Posłałam mu uroczy uśmiech i wyszłam z gabinetu.
Wybiegł zaraz za mną.
- Pan Drozd się obudził - rzucił mijając mnie.
Odetchnęłam z ulga.
_________________
– A jeśli pewnego dnia będę musiał odejść? – spytał Krzyś, ściskając Misiową łapkę. – Co wtedy?
– Nic wielkiego. – zapewnił go Puchatek. – Posiedzę tu sobie i na Ciebie poczekam. Kiedy się kogoś kocha, to ten drugi ktoś nigdy nie znika.
0
Ukryta zawartośćZ lekkiej, przepełnionej szczęściem egzystencji, wyrwała go matka.
Wróciła do jego życia wściekła niczym chmura gradowa.
Od razu zaczęła miotać się po mieszkaniu.
- Nie wyrzuciłeś śmieci.
Florian bez słowa sięgnął po worek i związał go wprawnym ruchem.
Założył nowy i ruszył w kierunku drzwi.
- Skrzynkę sprawdź.
- Kupić coś w spożywczaku?
Popatrzyła na niego przelotnie, a potem zajrzała do lodówki.
- Dam ci listę, jak wrócisz. Musimy porozmawiać.
- Coś się stało? - Zaniepokoił się.
Z nią to nigdy nie wiadomo.
Może znowu szykuje mu jakąś wyprowadzkę.
Ale tym razem nie da się.
Nie ma takiej opcji.
Nie odpowiedziała.
Zawołał Setę i poszli wynieść śmieci.
Jednocześnie gorączkowo myślał, co się właściwie mogło stać.
Może dlatego, kiedy otworzył skrzynkę, w pierwszej chwili nie zrozumiał na co patrzy.
Jednak po chwili bezmyślnego gapienia się, odblokowało go.
Sięgnął po owiniętą kolorowym papierem paczuszkę.
A potem wyciągnął trzy kartki z życzeniami.
Więc jednak nie zapomnieli.
Dlaczego wcześniej nie sprawdził skrzynki?
Kartka od Kuby była piękna.
Ręcznie malowany pejzaż.
Zachód słońca, którego promienie jeszcze grzały.
Błyszczące fale, które niemal szumiały.
I kilka słów skreślonych pismem idealnie oddającym charakter autora.
Piękne litery, a zarazem niedbałe i naznaczone pośpiechem.
Florek uśmiechnął się pod nosem.
Druga kartka była od Łucji.
Nie musiała się podpisywać, wystarczyła grafika z czerwonym kapturkiem trzymającym balona.
I wielkim cieniem wilka.
Ona to się rozpisała.
Przysiadł na chwilę na schodach.
W domu nie będzie miał okazji do spokojnej lektury.
Ostatnia kartka była od Przemka.
Wkleił do niej krótki wiersz.
Jak na gust Florka, zbyt melancholijny jak na tę okazję.
Mimo wszystko sama świadomość, że o nim pamiętali była cholernie miła.
Rozerwał kolorowy papier.
Długo patrzył na brakujący tom ulubionej mangi.
Już właściwie nie do zdobycia w polskim wydaniu.
Nie było żadnego liściku, żadnych życzeń.
I tak były zbędne.
Doskonale wiedział od kogo to prezent.
Dlaczego nawet nie zadzwoniła?
Pewnie chciała mu to wręczyć osobiście.
Nic dziwnego, że go nie zastała.
Zrobiło mu się cholernie głupio.
Mimo tego całego syfu z Kubą, znalazła nie tylko czas na zdobycie prezentu, ale również wręczenie go.
I po co?
Skoro on sam olał to wszystko.
Zerwał się ze schodków i szybkim krokiem wyszedł z klatki.
Zdziwiona Seta pognała za nim.
Drzwi otworzył mu Nerwus.
Omiótł go tym swoim ironicznym spojrzeniem.
- O ile mnie pamięć nie myli, to urodziny miałeś kilka dni temu.
- Nie zaglądałem do skrzynki. Nie złożyło się. A żadne z was nawet nie zadzwoniło.
- Nie złożyło się. - Powtórzył cicho Nerwus, przepuszczając go w drzwiach.
- Dzięki za kartkę, jest naprawdę...
- Wiem. - Uśmiechnął się lekko. - Ali jeszcze nie ma, ale jest szarlotka.
- Pracuje?
- Wezwali ją na komisariat.
- Po co? - Florian usiadł przy stole.
Nerwus wzruszył ramionami i pokuśtykał do blachy z ciastem.
- Może ci pomóc?
Odpowiedziało mu ironiczne parsknięcie.
- Z tego co wiem, to tobie będzie potrzebna pomoc.
- Nie rozumiem? - Zdziwił się Florian.
Podszedł do Kuby i zręcznie wyjął mu z ręki talerzyki z ciastem.
Położył je na stole i zaparzył herbatę.
- Siadaj. - Rzucił stanowczo w stronę blondyna. - I mów co słyszałeś.
Nerwus zawahał się, ale w końcu pokuśtykał do krzesła.
- Twoja matka wróciła?
- Niedawno.
- Rozmawialiście?
- Jeszcze nie było okazji.
- To ja się nie mieszam.
Florian zacisnął szczęki.
Podsunął Kubie herbatę.
Wiedział, że nie ma sensu naciskać.
Musiał wrócić do domu i dowiedzieć się, o co chodzi.
Dojadali ciasto, kiedy Ala wróciła do domu.
- Florian. - Zdziwiła się na jego widok.
- Chciałem ci podziękować.
Nie zrozumiała od razu.
Dopiero, kiedy jej wzrok padł na mangę, uśmiechnęła się szeroko.
- Więc jednak ją znalazłeś.
- Dopiero niedawno. Dlaczego nie zadzwoniłaś?
- Byłeś... zajęty. Nie chciałam się narzucać. - Bąknęła niewyraźnie.
- Jak było? - Zapytał cicho Nerwus.
- Drozd się obudził.
Kuba odetchnął z ulgą.
Wróciła do jego życia wściekła niczym chmura gradowa.
Od razu zaczęła miotać się po mieszkaniu.
- Nie wyrzuciłeś śmieci.
Florian bez słowa sięgnął po worek i związał go wprawnym ruchem.
Założył nowy i ruszył w kierunku drzwi.
- Skrzynkę sprawdź.
- Kupić coś w spożywczaku?
Popatrzyła na niego przelotnie, a potem zajrzała do lodówki.
- Dam ci listę, jak wrócisz. Musimy porozmawiać.
- Coś się stało? - Zaniepokoił się.
Z nią to nigdy nie wiadomo.
Może znowu szykuje mu jakąś wyprowadzkę.
Ale tym razem nie da się.
Nie ma takiej opcji.
Nie odpowiedziała.
Zawołał Setę i poszli wynieść śmieci.
Jednocześnie gorączkowo myślał, co się właściwie mogło stać.
Może dlatego, kiedy otworzył skrzynkę, w pierwszej chwili nie zrozumiał na co patrzy.
Jednak po chwili bezmyślnego gapienia się, odblokowało go.
Sięgnął po owiniętą kolorowym papierem paczuszkę.
A potem wyciągnął trzy kartki z życzeniami.
Więc jednak nie zapomnieli.
Dlaczego wcześniej nie sprawdził skrzynki?
Kartka od Kuby była piękna.
Ręcznie malowany pejzaż.
Zachód słońca, którego promienie jeszcze grzały.
Błyszczące fale, które niemal szumiały.
I kilka słów skreślonych pismem idealnie oddającym charakter autora.
Piękne litery, a zarazem niedbałe i naznaczone pośpiechem.
Florek uśmiechnął się pod nosem.
Druga kartka była od Łucji.
Nie musiała się podpisywać, wystarczyła grafika z czerwonym kapturkiem trzymającym balona.
I wielkim cieniem wilka.
Ona to się rozpisała.
Przysiadł na chwilę na schodach.
W domu nie będzie miał okazji do spokojnej lektury.
Ostatnia kartka była od Przemka.
Wkleił do niej krótki wiersz.
Jak na gust Florka, zbyt melancholijny jak na tę okazję.
Mimo wszystko sama świadomość, że o nim pamiętali była cholernie miła.
Rozerwał kolorowy papier.
Długo patrzył na brakujący tom ulubionej mangi.
Już właściwie nie do zdobycia w polskim wydaniu.
Nie było żadnego liściku, żadnych życzeń.
I tak były zbędne.
Doskonale wiedział od kogo to prezent.
Dlaczego nawet nie zadzwoniła?
Pewnie chciała mu to wręczyć osobiście.
Nic dziwnego, że go nie zastała.
Zrobiło mu się cholernie głupio.
Mimo tego całego syfu z Kubą, znalazła nie tylko czas na zdobycie prezentu, ale również wręczenie go.
I po co?
Skoro on sam olał to wszystko.
Zerwał się ze schodków i szybkim krokiem wyszedł z klatki.
Zdziwiona Seta pognała za nim.
Drzwi otworzył mu Nerwus.
Omiótł go tym swoim ironicznym spojrzeniem.
- O ile mnie pamięć nie myli, to urodziny miałeś kilka dni temu.
- Nie zaglądałem do skrzynki. Nie złożyło się. A żadne z was nawet nie zadzwoniło.
- Nie złożyło się. - Powtórzył cicho Nerwus, przepuszczając go w drzwiach.
- Dzięki za kartkę, jest naprawdę...
- Wiem. - Uśmiechnął się lekko. - Ali jeszcze nie ma, ale jest szarlotka.
- Pracuje?
- Wezwali ją na komisariat.
- Po co? - Florian usiadł przy stole.
Nerwus wzruszył ramionami i pokuśtykał do blachy z ciastem.
- Może ci pomóc?
Odpowiedziało mu ironiczne parsknięcie.
- Z tego co wiem, to tobie będzie potrzebna pomoc.
- Nie rozumiem? - Zdziwił się Florian.
Podszedł do Kuby i zręcznie wyjął mu z ręki talerzyki z ciastem.
Położył je na stole i zaparzył herbatę.
- Siadaj. - Rzucił stanowczo w stronę blondyna. - I mów co słyszałeś.
Nerwus zawahał się, ale w końcu pokuśtykał do krzesła.
- Twoja matka wróciła?
- Niedawno.
- Rozmawialiście?
- Jeszcze nie było okazji.
- To ja się nie mieszam.
Florian zacisnął szczęki.
Podsunął Kubie herbatę.
Wiedział, że nie ma sensu naciskać.
Musiał wrócić do domu i dowiedzieć się, o co chodzi.
Dojadali ciasto, kiedy Ala wróciła do domu.
- Florian. - Zdziwiła się na jego widok.
- Chciałem ci podziękować.
Nie zrozumiała od razu.
Dopiero, kiedy jej wzrok padł na mangę, uśmiechnęła się szeroko.
- Więc jednak ją znalazłeś.
- Dopiero niedawno. Dlaczego nie zadzwoniłaś?
- Byłeś... zajęty. Nie chciałam się narzucać. - Bąknęła niewyraźnie.
- Jak było? - Zapytał cicho Nerwus.
- Drozd się obudził.
Kuba odetchnął z ulgą.
_________________
– A jeśli pewnego dnia będę musiał odejść? – spytał Krzyś, ściskając Misiową łapkę. – Co wtedy?
– Nic wielkiego. – zapewnił go Puchatek. – Posiedzę tu sobie i na Ciebie poczekam. Kiedy się kogoś kocha, to ten drugi ktoś nigdy nie znika.
0
Ukryta zawartośćFlorian niechętnie wrócił do domu.
O dziwo nie było żadnych wymówek.
Matka siedziała w kuchni z kubkiem parującej herbaty.
Spojrzała na niego niewidzącym spojrzeniem.
Odchrząknął.
Jakby się obudziła.
- Chcesz herbaty?
- Lepiej powiedz mi o co chodzi.
- O ciotkę, jest z nią źle. Nie może mieszkać sama.
- Chcesz się do niej przeprowadzić? - Zapytał czujnie.
Potwierdziła skinieniem głowy.
- Ja nigdzie nie jadę.- Powiedział ostrzej niż zamierzał.
Westchnęła.
- Babcia mnie ostrzegała, że tak będzie.
Milczał.
W końcu postanowił usiąść przy stole.
- Jeśli chcesz, możesz tu zostać...
- Chcę.
- Florian, to nie takie proste. - Pokręciła głową.
- Nie rozumiem. - Odprężył się nieco.
Przynajmniej nie ma zamiaru znowu go ciągać przez pół Polski.
- Wyjadę właściwie na stałe. - Powiedziała cicho.
- To znaczy będę cię odwiedzać, kiedy tylko będę mogła. - Spojrzała na niego niepewnie.
- Ale muszę zrezygnować z pracy. Będziesz musiał sam się utrzymywać. Siebie i mieszkanie.
Nie wiem, czy mogę cię tak obciążyć, zwłaszcza przed maturą.
- Poradzę sobie. - Chociaż perspektywa poszukiwania pracy na wariata, nie wydała mu się specjalnie atrakcyjna.
No ale musi dać sobie radę.
W końcu lepsze to niż wyprowadzka.
Matka westchnęła znowu.
- Babcia do ciebie zadzwoni. - Powiedziała klepiąc go po dłoni. - Muszę się spakować.
Kiedy wstał przytuliła go bez słowa.
Kolejny dzień był dziwny.
Pomagał matce ponadawać kurierem paczki, a potem odprowadził ją na pociąg.
Mieszkanie bez niej wydało mu się nagle dziwnie puste.
Niby nieraz był sam.
Ale zawsze wszędzie walały się jej rzeczy, wiedział, że niedługo wraca.
Zawsze miał obiad w lodówce i zrobione zakupy.
A teraz został całkiem sam.
Z domem na głowie.
Smętnie wpatrywał się w kolorową kartkę przyczepioną do lodówki.
Zaznaczone były na niej numery kont do comiesięcznych opłat.
Powinien zrobić przegląd lodówki i jakieś zakupy.
Usiadł ciężko przy stole.
Wtedy rozdzwoniła się jego komórka.
- Cześć, babciu. - Wskrzesił z siebie trochę entuzjazmu.
- Słabo. - Skwitowała dziarska emerytka. - A gdzie beztroska z tak zwanej wolnej chaty?
- Została pogrzebana przez widmo rachunków. - Uśmiechnął się lekko.
- Tak myślałam, dlatego też dzwonię.
- Babciu, z całym szacunkiem, ale nie mam zamiaru jechać do Warszawy.
- To się dobrze składa, bo ja tez nie.
Florian zmarszczył brwi.
Przestał cokolwiek rozumieć.
- Mieszkanie właściwie już sprzedałam i wyobraź sobie, mam zaklepaną połowę przeuroczej chatki w górach.
Co prawda czasem jest problem i elektryka siada, ale za to jakie powietrze.
Sanatorium mi tyle nie dało, co ten wyjazd do starej znajomej.
Ostatnio zmarł jej mąż i jest całkiem sama, więc wymyśliłyśmy, że się do niej wprowadzę.
- Ale gdzie dokładnie? - Zapytał słabo Florian.
- Na krańcu świata! - Roześmiała się babcia. - Zobaczysz w wakacje, no ale do rzeczy.
Sytuację masz, kochany, zupełnie nieciekawą.
- Trudno się nie zgodzić.
- Dlatego postanowiłam przekazać ci część pieniędzy za sprzedaż mieszkania.
Florian zaniemówił.
- Do końca szkoły nie musiałbyś pracować. Wiem, że jesteś rozsądny i można ci zaufać.
Później z tego co wiem, wybierasz się na studia do Gdańska, mieszkanie się wynajmie.
- Nie wiem co powiedzieć. - Przyznał szczerze.
- Dziękuję wystarczy. - Roześmiała się babcia.
- Dziękuję. Bardzo dziękuję.
- No i obiecaj, że odwiedzisz mnie w wakacje.
- Jasne, że tak!
- Jak sfinalizujemy sprzedaż to zadzwonię, pieniądze wpłacę na konto, a teraz muszę kończyć,
bo czas spędzić owce, no trzymaj się. Całuje.
Florian otworzył usta, żeby coś powiedzieć, ale babcia już się rozłączyła.
A więc nie będzie tak źle.
Jak zwykle babcia ratuje go z opresji.
Postanowił nie zmarnować takiej okazji.
Pokrzepiony na duchu spakował listę podręczników i ruszył do księgarni.
Po drodze złapał go telefon Mariki.
- Co porabiasz?
- Lecę po zakupy. Jutro rozpoczęcie.
Odpowiedziało mu westchnienie.
- Możemy pójść z tobą? Zuzia potrzebuje masy rzeczy...
- Jasne, zaraz po was wpadnę.
Drozd niechętnie uchylił opuchnięte jeszcze powieki.
Z drzemki wyrwało go uporczywe szuranie.
Na krześle, koło łóżka wiercił się jakiś typ.
Szymon najchętniej posłałby go do wszystkich diabłów.
Ale przed oczyma stanął mu zdenerwowany Kacper.
Tak, on też nie był zadowolony, że to Kuba oberwał w całej tej aferze.
W końcu, gdyby nie ten narwaniec, cała bójka, mogłaby się skończyć znacznie gorzej.
I to wszystko z powodu marnego dofinansowania.
Śmieszne.
Zwłaszcza, że lwią część za kółko pokrywał z własnej kieszeni.
Ale o tym, oczywiście nikt nie wiedział.
No nic, trzeba pogadać z tym gliną.
Dziwny dzień.
Koniec wakacji.
A ja mam wrażenie, że nie tylko.
Nerwus już się właściwie wyprowadził.
Obiecał mi jeszcze wspólne naleśniki.
Ale to już nie to samo.
Zerkam jak zwinnie operuje patelnią.
Całość wizerunku boskiego kucharza niszczy paskudna orteza.
Mam przeczucie, że Kuba bagatelizuje problem.
Widzę, jak się krzywi przy każdym ruchu, kiedy myśli, że na niego nie patrzę.
Nie mam serca ciągnąć go dzisiaj po papiernikach.
Zresztą jego matka i tak mnie uprzedziła.
Po śniadaniu oznajmiła, że koło południa wpadnie po niego.
Dodała przy tym, że wszystkie podręczniki już kupione.
Ja dostałam kasę na konto.
Matka siedzi w Krakowie.
Co ją obchodzą podręczniki?
Kusi mnie, żeby przepuścić kasę na kilogramy ptysi.
A potem z lubością i mściwą satysfakcją zgarniać minusy i uwagi za brak książek.
No jak to?
Córka NASZEJ pani psycholog nie ma podręczników?
Tak, właśnie, zapomniałam.
Programistka postanowiła chapnąć posadę szkolnej pani psycholog.
I oczywiście padło na nasze liceum.
No bo przecież nie mogło być inaczej.
Niedobrze się robi.
Stop.
Nie mam zamiaru psuć sobie ostatniego dnia.
Koniec.
Teraz liczą się tylko naleśniki autorstwa szalonego Jakuba.
Nerwus łapie moje spojrzenie znad laptopa.
Posyła mi łobuzerski uśmiech, a potem rzuca we mnie truskawką.
_________________
– A jeśli pewnego dnia będę musiał odejść? – spytał Krzyś, ściskając Misiową łapkę. – Co wtedy?
– Nic wielkiego. – zapewnił go Puchatek. – Posiedzę tu sobie i na Ciebie poczekam. Kiedy się kogoś kocha, to ten drugi ktoś nigdy nie znika.
0
Ten Florian ma taki fart w życiu! Jednak należy mu się, wymęczyłaś go trochę, niech chłopak odpocznie xD
"Kusi mnie, żeby przepuścić kasę na kilogramy ptysi." Doskonale to rozumiem! xD Melanż ptysi w wolnej chacie Florka!
Mam dziwną myśl o nauczycielu i Kacprze, ale nie będę pisać, bo jeszcze w to pójdziesz xD
Wincyj! Rzuć wincyj!
"Kusi mnie, żeby przepuścić kasę na kilogramy ptysi." Doskonale to rozumiem! xD Melanż ptysi w wolnej chacie Florka!
Mam dziwną myśl o nauczycielu i Kacprze, ale nie będę pisać, bo jeszcze w to pójdziesz xD
Wincyj! Rzuć wincyj!
_________________
0
Ukryta zawartośćMaszeruję sobie z Przemkiem i jego nową dziewoją.
Właściwie całkiem fajna, ta Edyta.
Miła, sympatyczna, zupełnie do rzeczy.
Totalnie nie pasuje do naszego skoszonego grona.
Chyba właśnie dlatego rośnie we mnie przekonanie, że tych dwoje ma szansę.
Równowaga, to coś, co przyroda lubi najbardziej.
Zerkam na Wilka.
Może tym razem nie spieprzy sprawy.
A co ze mną?
Zaraz nowy rok szkolny.
Nowy związek.
Ciekawe, jak się to wszystko potoczy.
Przemek wyrywa mnie z zadumy, ciągnąc do papiernika.
Podświadomie kieruję się do ściany z farbami.
Czy w ogóle będą mi potrzebne?
Bo przecież Drozd jest nadal w szpitalu.
Może już nie będzie chciał wrócić do szkoły?
Sprawdzam miękkość pędzla i robi mi się smutno.
Czemu w tym naszym małym, zapyziałym miasteczku, nie może być chwili nudy?
Brakuje mi stałego punktu, jakieś niezmiennej, która zawsze będzie tkwiła w miejscu.
- Powinniśmy to oblać. - Przemek szturcha mnie w żebra.
- Nowe farby? - Patrzę na niego trochę nieprzytomnie.
- Koniec wakacji! - Śmieje się Edyta.
Właściwie czemu nie.
W końcu mamy jeszcze kilka godzin luzu.
Zuzia rzuciła Secie patyk i poleciała za nią.
Przyjemnie było patrzeć na roześmianą dziewczynkę.
Zakupy szkolne trochę mu ciążyły, ale nie miał zamiaru się skarżyć.
Nie, kiedy Marika szła tuż obok, trzymając go za rękę.
Plaża nieco się wyludniła.
Jeszcze ostatni wakacyjni natręci łapali jod.
Na zapas.
W końcu musi im wystarczyć na cały rok.
W ich dusznych, szarych miastach nie ma tego szumiącego ogromu.
Florian pomyślał o Warszawie.
Wzdrygnął się.
Seta zaszczekała wesoło i pognała do grupki plażowiczów.
Florek spojrzał niechętnie.
Nie miał specjalnej ochoty na spotkania towarzyskie.
Właściwie, to powinien chyba przedstawić Marikę.
Nie wiedzieć czemu poczuł się niezręcznie.
A kiedy jego spojrzenie padło na wyciągniętą na piasku Alkę, prawie zatęsknił za Warszawą.
- O! - Ucieszyła się Marika - Tam jest Edyta.
Pomachała żywo i przyspieszyła kroku.
Poszedł za nią, chociaż najchętniej dałby nogę.
Siostra Mariki uśmiechnęła się szeroko.
- Wy też ograbiliście papierniki?
- Strasznie długa ta szkolna lista, dobrze, że Florian poszedł z nami, bo na bank byśmy się pogubiły.
Czuł na sobie świdrujące spojrzenie Ali.
I co teraz?
"Hej, wszyscy to moja dziewczyna, Marika. Marika, to wszyscy".
Tak.
Jasne.
Do Mariki tak samo pasuje stwierdzenie "dziewczyna", jak do Ali to "wszyscy".
- Piwa? - Przemek z lekkim uśmiechem wyciągnął w ich stronę butelki.
Florek nie dał się oszukać.
Znał to spojrzenie.
Czeka go milion pytań.
Jak by się tu wymiksować.
- Dziękuję, jestem za mała. - Odpowiedziała grzecznie Zuzia.
Przemek otworzył i zamknął usta.
Alka parsknęła śmiechem.
- Mądrala. - Edyta pociągnęła dziewczynkę za warkoczyk.
Mała wskoczyła jej na kolana.
Marika usiadła obok siostry.
Powietrze wypełnił szum morza.
Florian czuł wiszące w powietrzu pytanie.
Mimo to, nikt go nie zadał.
- Powinniśmy wyskoczyć gdzieś wieczorem - rzuciła Marika.
- Taka podwójna randeczka? - Roześmiała się Edyta.
Florek poczuł, że robi mu się słabo.
Randkowanie z Przemkiem, tak.
O takim zakończeniu wakacji zawsze marzył.
Na plaży było przyjemnie.
Turyści wreszcie zaczęli zbierać się do odlotu.
Chłodne piwo miło łagodziło upał.
Konwersacja, właściwie o niczym, płynęła lekko.
A potem nastąpiła katastrofa.
Jak zwykle.
Tym razem przybrała postać Florka i jego nowej "dziewczyny".
Serio?
Tylko u nas mogło zdarzyć się coś podobnego.
Wilk i Flo randkujący z siostrami.
No tak, jeden załapał trudniejszą opcję z bonusowym Potworem.
Potwór miał stręczące warkoczyki, co w żaden sposób nie łagodziło jego potworności.
Tak oto, zakończył się ostatni dzień wakacji.
Należało natychmiast znaleźć pretekst do taktycznego odwrotu.
Nie miałam zamiaru siedzieć na plaży, w towarzystwie gruchających parek.
I to facetów, którym jeszcze niedawno, tak strasznie na mnie zależało.
Poza tym, przenikliwe spojrzenie Potworka przyprawiało mnie o dreszcze.
Padło moje imię.
Rozejrzałam się trochę nieprzytomnie.
Wszyscy patrzyli na mnie z jakimś wyczekiwaniem.
Tylko zielone oczy usiłowały z uporem przebić powierzchnię piasku.
- Słucham? - Zapytałam na wszelki wypadek.
Przemek parsknął.
- Nie słuchałaś, co?
Wszyscy uśmiechali się drwiąco.
A może to moja paranoja?
Poczucie alienacji osiągnęło właśnie nowy poziom.
Orbitowania.
Wielka szczęśliwa rodzinka, psia mać.
Co ja tu robię?
Wstałam otrzepując tyłek.
- Właściwie, to muszę już iść.
Florek spojrzał na mnie dziwnie.
- Zostałabyś z Zuzką? - Spytał nie patrząc mi w oczy.
Z jaką znowu Zuzką?
- A umiesz czytać bajki? - Zapytał Potwór.
Popatrzyłam na nich jak na wariatów.
Czego oni ode mnie chcieli?
Florian posłał mi drwiący uśmiech.
A potem powoli, tonem, jakiego używa się w stosunku do idiotów, ewentualnie wyjątkowo irytujących dzieci, oznajmił:
- Chcielibyśmy urwać się dziś wieczorem, ale nie bardzo mamy z kim zostawić Zuzię.
A to peszek, drogi Romeo.
- I że niby ja mam z nią zostać?
- Nie powinniśmy prosić - zreflektowała się Marika - przecież nawet się dobrze nie znamy.
Taa.
No co ty nie powiesz?
Ale najwyraźniej świetnie znasz mojego Florka.
Mojego, jasne.
Boże, jak mogę się wylogować z tego absurdu.
- Aluś, bo... - Zaczął Przemek.
Ale ja właśnie wpadłam na szatański pomysł.
- Wybaczcie, ale na śmierć zapomniałam o szczepieniu Pana królika. - Palnęłam.
Złapałam torbę i wyciągając nogi ruszyłam do domu.
Żeby nie wyjść na totalnego gbura, odwróciłam się i pomachałam do zbaraniałej gromadki.
Świetne zdjęcie rodzinne.
- Wybaczcie, do zobaczenia.
I tyle mnie widzieli.
Do domu dotarłam w rekordowym tempie, wpadając po drodze na Nerwusa.
- Dokąd tak pędzisz? - Zapytał wyciągając w moją stronę siatkę czereśni.
- Nieważne. - Mruknęłam otwierając furtkę.
Kuba niespiesznie wracał do domu.
Przyczyny były dwie.
Po pierwsze, cholerne kolano odmawiało współpracy.
A po drugie, wizja zagraconego mieszkania i kręcącej się po nim matki skutecznie go odrzucała.
Najchętniej posiedziałby na plaży.
Ale wtedy afera gotowa.
Zniechęcony przełożył kule do jednej ręki i rozpoczął mozolna wspinaczkę po schodach.
Niech szlag trafi tego idiotę z kijem.
- Gdzie ty się podziewasz? - Od progu przywitała go matka z mopem.
Uznał, że nie będzie odpowiadał.
- Lekarz powiedział wyraźnie, że masz nie obciążać nogi.
- Nie będę leżał plackiem i gapił się w sufit.
- Masz zamiar kuleć do końca życia?
- Bez różnicy. - Wzruszył ramionami.
- Kuba!
Najchętniej zamknąłby się w pokoju.
Ale niestety, najpierw należało zrobić tam porządek.
- Jutro masz wizytę u doktora Dziwisza.
- Pamiętam.
Westchnęła ciężko.
- Zrozum, ja nie mam już 5 lat. - Burknął siadając przy stole.
- Patrząc na ciebie zaczynam wątpić, czy kiedykolwiek miałeś. - Prychnęła.
Florek odprowadził Marikę do domu.
Pozbył się ciążących siat i postanowił kupić coś do jedzenia.
Właściwie powinien zrobić większe zakupy, ale zupełnie nie miał do tego głowy.
Głupia sprawa z tą plażą.
Co mu do łba strzeliło, żeby pytać Alkę o coś takiego?
Wrzucił do koszyka parę bułek, jakiś ser.
Przydałaby się wędlina.
Przy stoisku z mięsem wpadł na Nerwusa.
- Nie powinieneś leżeć? - Spytał na widok zbolałej miny blondyna.
- A co ty, moja matka? - Warknął uprzejmie Kuba.
- Po prostu kiepsko wyglądasz. - Wzruszył ramionami Florian.
- No dzięki stary, za to ty jesteś w formie. - Posłał mu wyjątkowo wredny uśmiech.
- Manier uczyłeś się od małp, czy masz jakiś inny sekret?
- Nie wiem o czym mówisz.
- Zaproponowałeś Ali pilnowanie dziecka swojej nowej dziewczyny, bo chcecie się zabawić.
Florek skrzywił się.
- W twoim wydaniu brzmi to jeszcze gorzej. - Przyznał niechętnie.
- Przyjemnie stwierdzić, że nie zidiociałeś do reszty.
Kuba zajął się kupowaniem wędliny, a Florek stanowczym ruchem wyjął mu koszyk z ręki.
Blondyn nie protestował specjalnie.
Powoli ruszyli do kasy.
- Myślisz, że powinienem ją przeprosić? - Spytał niepewnie.
- Od kiedy interesuje cię, co ja myślę? - Zadrwił Kuba.
Nie doczekał się komentarza.
- Uważam, że powinieneś przestać mieszać.
- Odezwał się... - Burknął Florian.
Wyłożył na taśmę zakupy Nerwusa, ignorując jego drwiące spojrzenie.
- Nie szukasz czasem współlokatora?
Florian mało nie upuścił mleka.
- Że co?
- No wiesz, Łosia, co ci się do opłat dołoży.
- Czy to jest jakaś propozycja? - Florek wbił w Nerwusa czujne spojrzenie.
- Mogę obiecać, że będę grzeczny. - Blondyn uśmiechnął się uroczo.
- Oszalałeś...
- No chyba się mnie nie boisz? - zadrwił wesoło.
- Miałbym się bać takiego pomylonego połamańca? - Florek zapakował zakupy, rozdzielając je na dwie siatki.
Nerwus wyciągnął rękę po torbę.
- Spieszysz się?
- Niespecjalnie.
- No to cię odprowadzę, ty bohaterze za trzy grosze.
- Wal się.
- Ależ nie ma za co, Jakubie.
Właściwie całkiem fajna, ta Edyta.
Miła, sympatyczna, zupełnie do rzeczy.
Totalnie nie pasuje do naszego skoszonego grona.
Chyba właśnie dlatego rośnie we mnie przekonanie, że tych dwoje ma szansę.
Równowaga, to coś, co przyroda lubi najbardziej.
Zerkam na Wilka.
Może tym razem nie spieprzy sprawy.
A co ze mną?
Zaraz nowy rok szkolny.
Nowy związek.
Ciekawe, jak się to wszystko potoczy.
Przemek wyrywa mnie z zadumy, ciągnąc do papiernika.
Podświadomie kieruję się do ściany z farbami.
Czy w ogóle będą mi potrzebne?
Bo przecież Drozd jest nadal w szpitalu.
Może już nie będzie chciał wrócić do szkoły?
Sprawdzam miękkość pędzla i robi mi się smutno.
Czemu w tym naszym małym, zapyziałym miasteczku, nie może być chwili nudy?
Brakuje mi stałego punktu, jakieś niezmiennej, która zawsze będzie tkwiła w miejscu.
- Powinniśmy to oblać. - Przemek szturcha mnie w żebra.
- Nowe farby? - Patrzę na niego trochę nieprzytomnie.
- Koniec wakacji! - Śmieje się Edyta.
Właściwie czemu nie.
W końcu mamy jeszcze kilka godzin luzu.
Zuzia rzuciła Secie patyk i poleciała za nią.
Przyjemnie było patrzeć na roześmianą dziewczynkę.
Zakupy szkolne trochę mu ciążyły, ale nie miał zamiaru się skarżyć.
Nie, kiedy Marika szła tuż obok, trzymając go za rękę.
Plaża nieco się wyludniła.
Jeszcze ostatni wakacyjni natręci łapali jod.
Na zapas.
W końcu musi im wystarczyć na cały rok.
W ich dusznych, szarych miastach nie ma tego szumiącego ogromu.
Florian pomyślał o Warszawie.
Wzdrygnął się.
Seta zaszczekała wesoło i pognała do grupki plażowiczów.
Florek spojrzał niechętnie.
Nie miał specjalnej ochoty na spotkania towarzyskie.
Właściwie, to powinien chyba przedstawić Marikę.
Nie wiedzieć czemu poczuł się niezręcznie.
A kiedy jego spojrzenie padło na wyciągniętą na piasku Alkę, prawie zatęsknił za Warszawą.
- O! - Ucieszyła się Marika - Tam jest Edyta.
Pomachała żywo i przyspieszyła kroku.
Poszedł za nią, chociaż najchętniej dałby nogę.
Siostra Mariki uśmiechnęła się szeroko.
- Wy też ograbiliście papierniki?
- Strasznie długa ta szkolna lista, dobrze, że Florian poszedł z nami, bo na bank byśmy się pogubiły.
Czuł na sobie świdrujące spojrzenie Ali.
I co teraz?
"Hej, wszyscy to moja dziewczyna, Marika. Marika, to wszyscy".
Tak.
Jasne.
Do Mariki tak samo pasuje stwierdzenie "dziewczyna", jak do Ali to "wszyscy".
- Piwa? - Przemek z lekkim uśmiechem wyciągnął w ich stronę butelki.
Florek nie dał się oszukać.
Znał to spojrzenie.
Czeka go milion pytań.
Jak by się tu wymiksować.
- Dziękuję, jestem za mała. - Odpowiedziała grzecznie Zuzia.
Przemek otworzył i zamknął usta.
Alka parsknęła śmiechem.
- Mądrala. - Edyta pociągnęła dziewczynkę za warkoczyk.
Mała wskoczyła jej na kolana.
Marika usiadła obok siostry.
Powietrze wypełnił szum morza.
Florian czuł wiszące w powietrzu pytanie.
Mimo to, nikt go nie zadał.
- Powinniśmy wyskoczyć gdzieś wieczorem - rzuciła Marika.
- Taka podwójna randeczka? - Roześmiała się Edyta.
Florek poczuł, że robi mu się słabo.
Randkowanie z Przemkiem, tak.
O takim zakończeniu wakacji zawsze marzył.
Na plaży było przyjemnie.
Turyści wreszcie zaczęli zbierać się do odlotu.
Chłodne piwo miło łagodziło upał.
Konwersacja, właściwie o niczym, płynęła lekko.
A potem nastąpiła katastrofa.
Jak zwykle.
Tym razem przybrała postać Florka i jego nowej "dziewczyny".
Serio?
Tylko u nas mogło zdarzyć się coś podobnego.
Wilk i Flo randkujący z siostrami.
No tak, jeden załapał trudniejszą opcję z bonusowym Potworem.
Potwór miał stręczące warkoczyki, co w żaden sposób nie łagodziło jego potworności.
Tak oto, zakończył się ostatni dzień wakacji.
Należało natychmiast znaleźć pretekst do taktycznego odwrotu.
Nie miałam zamiaru siedzieć na plaży, w towarzystwie gruchających parek.
I to facetów, którym jeszcze niedawno, tak strasznie na mnie zależało.
Poza tym, przenikliwe spojrzenie Potworka przyprawiało mnie o dreszcze.
Padło moje imię.
Rozejrzałam się trochę nieprzytomnie.
Wszyscy patrzyli na mnie z jakimś wyczekiwaniem.
Tylko zielone oczy usiłowały z uporem przebić powierzchnię piasku.
- Słucham? - Zapytałam na wszelki wypadek.
Przemek parsknął.
- Nie słuchałaś, co?
Wszyscy uśmiechali się drwiąco.
A może to moja paranoja?
Poczucie alienacji osiągnęło właśnie nowy poziom.
Orbitowania.
Wielka szczęśliwa rodzinka, psia mać.
Co ja tu robię?
Wstałam otrzepując tyłek.
- Właściwie, to muszę już iść.
Florek spojrzał na mnie dziwnie.
- Zostałabyś z Zuzką? - Spytał nie patrząc mi w oczy.
Z jaką znowu Zuzką?
- A umiesz czytać bajki? - Zapytał Potwór.
Popatrzyłam na nich jak na wariatów.
Czego oni ode mnie chcieli?
Florian posłał mi drwiący uśmiech.
A potem powoli, tonem, jakiego używa się w stosunku do idiotów, ewentualnie wyjątkowo irytujących dzieci, oznajmił:
- Chcielibyśmy urwać się dziś wieczorem, ale nie bardzo mamy z kim zostawić Zuzię.
A to peszek, drogi Romeo.
- I że niby ja mam z nią zostać?
- Nie powinniśmy prosić - zreflektowała się Marika - przecież nawet się dobrze nie znamy.
Taa.
No co ty nie powiesz?
Ale najwyraźniej świetnie znasz mojego Florka.
Mojego, jasne.
Boże, jak mogę się wylogować z tego absurdu.
- Aluś, bo... - Zaczął Przemek.
Ale ja właśnie wpadłam na szatański pomysł.
- Wybaczcie, ale na śmierć zapomniałam o szczepieniu Pana królika. - Palnęłam.
Złapałam torbę i wyciągając nogi ruszyłam do domu.
Żeby nie wyjść na totalnego gbura, odwróciłam się i pomachałam do zbaraniałej gromadki.
Świetne zdjęcie rodzinne.
- Wybaczcie, do zobaczenia.
I tyle mnie widzieli.
Do domu dotarłam w rekordowym tempie, wpadając po drodze na Nerwusa.
- Dokąd tak pędzisz? - Zapytał wyciągając w moją stronę siatkę czereśni.
- Nieważne. - Mruknęłam otwierając furtkę.
Kuba niespiesznie wracał do domu.
Przyczyny były dwie.
Po pierwsze, cholerne kolano odmawiało współpracy.
A po drugie, wizja zagraconego mieszkania i kręcącej się po nim matki skutecznie go odrzucała.
Najchętniej posiedziałby na plaży.
Ale wtedy afera gotowa.
Zniechęcony przełożył kule do jednej ręki i rozpoczął mozolna wspinaczkę po schodach.
Niech szlag trafi tego idiotę z kijem.
- Gdzie ty się podziewasz? - Od progu przywitała go matka z mopem.
Uznał, że nie będzie odpowiadał.
- Lekarz powiedział wyraźnie, że masz nie obciążać nogi.
- Nie będę leżał plackiem i gapił się w sufit.
- Masz zamiar kuleć do końca życia?
- Bez różnicy. - Wzruszył ramionami.
- Kuba!
Najchętniej zamknąłby się w pokoju.
Ale niestety, najpierw należało zrobić tam porządek.
- Jutro masz wizytę u doktora Dziwisza.
- Pamiętam.
Westchnęła ciężko.
- Zrozum, ja nie mam już 5 lat. - Burknął siadając przy stole.
- Patrząc na ciebie zaczynam wątpić, czy kiedykolwiek miałeś. - Prychnęła.
Florek odprowadził Marikę do domu.
Pozbył się ciążących siat i postanowił kupić coś do jedzenia.
Właściwie powinien zrobić większe zakupy, ale zupełnie nie miał do tego głowy.
Głupia sprawa z tą plażą.
Co mu do łba strzeliło, żeby pytać Alkę o coś takiego?
Wrzucił do koszyka parę bułek, jakiś ser.
Przydałaby się wędlina.
Przy stoisku z mięsem wpadł na Nerwusa.
- Nie powinieneś leżeć? - Spytał na widok zbolałej miny blondyna.
- A co ty, moja matka? - Warknął uprzejmie Kuba.
- Po prostu kiepsko wyglądasz. - Wzruszył ramionami Florian.
- No dzięki stary, za to ty jesteś w formie. - Posłał mu wyjątkowo wredny uśmiech.
- Manier uczyłeś się od małp, czy masz jakiś inny sekret?
- Nie wiem o czym mówisz.
- Zaproponowałeś Ali pilnowanie dziecka swojej nowej dziewczyny, bo chcecie się zabawić.
Florek skrzywił się.
- W twoim wydaniu brzmi to jeszcze gorzej. - Przyznał niechętnie.
- Przyjemnie stwierdzić, że nie zidiociałeś do reszty.
Kuba zajął się kupowaniem wędliny, a Florek stanowczym ruchem wyjął mu koszyk z ręki.
Blondyn nie protestował specjalnie.
Powoli ruszyli do kasy.
- Myślisz, że powinienem ją przeprosić? - Spytał niepewnie.
- Od kiedy interesuje cię, co ja myślę? - Zadrwił Kuba.
Nie doczekał się komentarza.
- Uważam, że powinieneś przestać mieszać.
- Odezwał się... - Burknął Florian.
Wyłożył na taśmę zakupy Nerwusa, ignorując jego drwiące spojrzenie.
- Nie szukasz czasem współlokatora?
Florian mało nie upuścił mleka.
- Że co?
- No wiesz, Łosia, co ci się do opłat dołoży.
- Czy to jest jakaś propozycja? - Florek wbił w Nerwusa czujne spojrzenie.
- Mogę obiecać, że będę grzeczny. - Blondyn uśmiechnął się uroczo.
- Oszalałeś...
- No chyba się mnie nie boisz? - zadrwił wesoło.
- Miałbym się bać takiego pomylonego połamańca? - Florek zapakował zakupy, rozdzielając je na dwie siatki.
Nerwus wyciągnął rękę po torbę.
- Spieszysz się?
- Niespecjalnie.
- No to cię odprowadzę, ty bohaterze za trzy grosze.
- Wal się.
- Ależ nie ma za co, Jakubie.
_________________
– A jeśli pewnego dnia będę musiał odejść? – spytał Krzyś, ściskając Misiową łapkę. – Co wtedy?
– Nic wielkiego. – zapewnił go Puchatek. – Posiedzę tu sobie i na Ciebie poczekam. Kiedy się kogoś kocha, to ten drugi ktoś nigdy nie znika.
0
Ukryta zawartośćKacper pochłonął śniadanie, kręcąc się niespokojnie na krześle.
W końcu musiał zwrócić na siebie uwagę matki.
- Co się z tobą dzieje?
- Nic.
- Zaczynam mieć wątpliwości, czy ta wyprowadzka była dobrym pomysłem.
Nie skomentował.
Po co od rana wdawać się w głupie dyskusje?
Przecież dziś ostatni dzień wakacji.
Nie ma sensu tego marnować.
- Nie podoba mi się twoje nowe towarzystwo.
- Nawet ich nie znasz. - Dał się podejść jak dziecko.
- No własnie. Chyba pora to zmienić?
- Przecież nie zaproszę ich do tego bałaganu. - Kacper złapał się ostatniej deski ratunku.
Matka podążyła za jego spojrzeniem.
Masa kartonów nadal czekała na rozpakowanie.
Mieszkanie pachniało jeszcze szlifowanymi deskami i pyłem po wierceniu w ścianach.
W pokoju Kacper nadal trzymał okno szeroko otwarte, żeby pozbyć się zapachu farby.
Drażnił go.
Kojarzył się z wiecznymi przeprowadzkami i ciągłym napięciem.
Zupełnie inny od tego, który zwykle otaczał Kubę.
Kuba.
Dawno go nie widział.
Był tak zajęty odwiedzaniem Drozda i przeprowadzką, że zabrakło mu czasu.
Czuł wyrzuty sumienia.
W końcu on go w to wpakował.
Zignorował ostrzeżenia Nerwusa.
Ale dzięki temu Drozd żył, kto wie, jakby się to wszystko skończyło, gdyby olali sprawę.
- Wrócę na obiad. - Rzucił zakładając szybko buty.
Wyszedł, zanim matka zdążyła zaprotestować.
W ciągu ostatnich kilku dni przekonał się, że wcale go nie potrzebowała do tej całej przeprowadzki.
To był tylko pretekst, żeby trzymać go blisko siebie.
W rzeczywistości sama dyrygowała małym zastępem Ukrainek, które uwijały się jak w ukropie.
Więc postanowił się urwać.
Udało się.
Powoli, jednak z oślim uporem, wydłużał smycz.
Drozd niespiesznie podniósł się z łóżka.
Rzucił spojrzeniem na swój wypis.
Głowa odzywała się tępym bólem przy każdym ruchu.
Mimo to marzył, żeby opuścić to koszmarne miejsce.
Po drodze do domu wykupi leki przeciwbólowe.
Poleży we własnym łóżku.
Sięgnął do torby z ubraniami.
Poczuł złość.
Sądził, że co jak co, ale pobyt w szpitalu, po poważnym wypadku, to chyba wystarczający powód do odwiedzin.
Jeśli komuś zależy.
Właśnie.
Drozd, ty stary naiwniaku.
Za jego plecami rozległy się kroki.
Szymon odwrócił się.
Oto i on.
Stał w progu, jak gdyby nigdy nic.
W poprzecieranych jeansach.
I idealnie pasującej do nich koszulce.
Mocna opalenizna uwydatniła jego piegi.
- Jak zwykle się grzebiesz. - Rzucił na dzień dobry.
Tak, teksty w stylu "miło cię widzieć", albo "jak się czujesz", były zupełnie nie w jego stylu.
Szorstki mach-sportsmen.
Niech go szlag.
- Niepotrzebnie się fatygowałeś. - Mruknął Drozd naciągając koszulkę.
Odpowiedziało mu ironiczne prychnięcie.
- Czy aby na pewno już wszystko w porządku z twoją głową?
Kacper niespokojnie patrzył na światła.
Ręka swędziała go pod gipsem.
Dziś Drozd ma dostać wypis.
Chciał mu pomóc zebrać się do domu.
Chociaż nauczyciel usiłował wczoraj wybić mu to z głowy.
Kacper się uparł.
Wiedział, że nikt nie odwiedza Szymona.
Właściwie z początku nawet go to dziwiło.
Kuba kiedyś insynuował, że nauczyciel kręcił z panienką od angielskiego.
Jednak nigdy nie spotkał żywej duszy w tym paskudnym, szpitalnym pokoju.
Światło zmieniło się wreszcie, a Kacper ruszył z kopyta.
Później wpadnie do Kuby.
Kiedy przekraczał próg szpitala, rozdzwoniła się jego komórka.
Jeden rzut oka na ekran wystarczył, żeby plany chłopaka na wolne popołudnie, legły gruzach.
Kuba z ulgą wyciągnął się na łóżku.
Na kolanie położył okład.
Wiedział, że to nie załatwi sprawy.
Musiał iść do lekarza.
Chociaż diagnoza była oczywista.
Nie ma co się oszukiwać.
Operacja była nieunikniona.
Potem...
To "potem" spędzało mu ostatnio sen z powiek.
Cholernie niedobry moment na okazywanie słabości.
W dodatku Drozd wychodzi ze szpitala.
Co prawda wątpił, żeby Szajba odstawiła kolejną szopkę, ale fakt, faktem, że ci idioci nadal chodzili luzem.
Do ich zamknięcia potrzebny był Drozd.
W formie.
Poszła plota, ze szanowny szefuńcio bandy zwiał za granicę.
No i nadal nikt nie potrafił powiedzieć, kto właściwie prowadził ten cholerny samochód.
Jedynym jasnym punktem całej sprawy był on.
Niestety.
Bo to, że pobił biednych frajerów, nadużywając siły, było jasne jak słońce.
I niestety, dopóki Drozd nie doczołga się na komisariat, pan kurator nie odpuści.
Kuba westchnął i poprawił poduszkę pod głową.
Proszki zaczęły działać i ból znacznie zelżał.
Istniała nikła szansa na sen.
- Kuba.- Do pokoju wparowała matka.
W dłoni trzymała opakowanie po lekach.
Nerwus najchętniej symulowałby głęboki sen.
Niestety.
- To są bardzo silne leki...
- a nie cukierki. - Dokończył za nią, dokładając złe spojrzenie w bonusie. - Wiem.
- Nie jestem tego taka pewna. Zachowujesz się jak smarkacz.
- Może dlatego, że mnie cholernie boli. - Zawarczał zły.
- Przestań obciążać nogę, to nie będzie bolała. Póki co, rekwiruję. - Schowała opakowanie do kieszeni.
- Jeszcze tego brakuje, żebyś się uzależnił.
- Jasne. Lepiej cierpieć. Byle nie za głośno, bo sąsiedzi mogą się skarżyć.
- Przyniosę ci kolację. - Jej ton złagodniał nieco.
- Dziękuję, nie jestem głodny.
- Nic nie jadłeś od śniadania.
- Jestem zmęczony, mogłabyś zgasić światło?
Zignorował propozycję posiłku i naciągnął na siebie koc.
Tak naprawdę marzył, żeby przytulić się do Ali.
Niestety.
Było to marzenie, w obecnych warunkach, nie do zrealizowania.
No cóż, przeżyje.
Jak zawsze.
Kacper skręcił w znajomy korytarz.
Był całkiem blisko sali, kiedy usłyszał dochodzące z niej głosy.
- Przyjechałem, co co ci chodzi? - Wyglądało na to, że Szymon miał gościa.
Kacper zatrzymał się przy drzwiach, niezdecydowany, co robić dalej.
Bardzo szybko zrozumiał, że powinien był zapukać, albo odejść.
Teraz było na to stanowczo za późno i chcąc, nie chcąc, wdepnął w sam środek prywatnej konwersacji.
- Teraz przyjechałeś! A gdzie byłeś, kiedy tkwiłem tu sam, dniami i nocami.
- Nikt cię nie odwiedzał? - Męski głos był przesycony złośliwością.
- To bez znaczenia . Ty mnie nie odwiedziłeś.
- Nie dramatyzuj.
- Antek, do jasnej cholery. - Kacper wzdrygnął się, słysząc podniesiony ton Szymona.
- Kiedy mówiłeś, że chcesz ze mną być, nie tak to sobie wyobrażałem.
- I to niby moja wina? Wiedziałeś na co się piszesz. Nie mogę tak po prostu rzucić
wszystkiego i lecieć do ciebie. Nie rozumiesz? Za dużo par oczu śledzi każdy mój ruch.
Myślałem, że mamy to już za sobą.
- Ja też. - W pokoju zapadła cisza.
Kacper zrobił ostrożny krok.
Postanowił się wycofać.
Ale smutny głos Drozda hipnotyzował.
Oto miał szansę dowiedzieć się, dlaczego jego idol, jego niedościgniony mistrz, magle porzucił karierę,
żeby zaszyć się w jakiejś nadmorskiej dziurze.
Czuł, że odpowiedź jest na wyciągnięcie ręki.
Czuł również niesmak do samego siebie, że chce ją poznać w ten sposób.
- Rzuciłem dla ciebie wszystko. Zniknąłem.
- Nie prosiłem cię o to.
- Nie. To ja naiwnie sądziłem, że dzięki temu, będziemy mieli szansę.
- Staram się, Szymuś, naprawdę.
- Gówno prawda.
Zapadła cisza.
Kacper się wzdrygnął.
Poprawił szal pod gipsem i wycofał się.
Czy żałował podsłuchiwania?
Nie bardzo.
Zaskoczyło go to, że Szymon jest gejem?
Też niespecjalnie.
Dziwił go natomiast fakt, że Drozd jest z takim palantem.
Rzucił karierę dla idioty, który nawet nie pojawił się w szpitalu.
Ze niby ty jesteś lepszy, Kacperku?
Nieprzyjemna myśl dziabnęła go znienacka.
Ale przecież jego z Kubą nic nie łączy.
Akurat.
Kacper skulił się na niewygodnym, krześle.
Może i nic ich nie łączy, a jednak z jakiegoś powodu, Kuba zawsze ratuje mu tyłek.
Być może to zwykła uprzejmość, względem całkiem nieżyciowego kolegi...
Tak czy inaczej...
- Jesteś strasznie niewdzięczną świnią, Kacperku. - Uświadomił swoje lustrzane odbicie.
Drzwi pokoju otworzyły się z trzaskiem i na korytarz wyszedł wysoki mężczyzna.
Właściwie określenie "wystrzelił" byłoby bardziej na miejscu.
Zamaszystym krokiem minął Kacpra, nie zaszczycając go nawet przelotnym spojrzeniem.
Za to chłopak poznał go od razu.
Może dlatego, że akurat często stykał się z tym sportem.
Ojciec był fanem.
Nie miał wątpliwości, że za rogiem szpitalnego korytarza, znika właśnie aktualnie jedna z największych gwiazd sportu.
Wyjątkowo wściekła gwiazda.
Prychnął pogardliwie.
Dźwignął się z krzesła i zajrzał do sali.
Drozd siedział na łóżku.
Ubrany w swoje ciuchy.
Szary na twarzy i cholernie nieszczęśliwy.
Na widok Kacpra usiłował się uśmiechnąć.
Wypadło to wyjątkowo żałośnie.
- Daj spokój. - Burknął Kacper, sięgając po jego spakowaną torbę. - Słyszałem.
- Wszystko?
- Prawie. Przepraszam. Głupio wyszło.
- Jak to w życiu.
- Chodź, odprowadzę cię do domu.
- Chciałbym zajrzeć do Kuby. - Powiedział pustym głosem, posłusznie ruszając za Kacprem.
- To się dobrze składa, bo sam się do niego wybieram.
Na dworze Szymon jakby się ocknął.
- Czy ty czasem nie powinieneś być w szkole?
- No nieźle cię tam wyprali, w tym szpitalu. - Chłopak spojrzał sceptycznie na Drozda. - Jeszcze mamy sierpień, jakbyś nie wiedział.
Szymon pokazał mu język.
W końcu musiał zwrócić na siebie uwagę matki.
- Co się z tobą dzieje?
- Nic.
- Zaczynam mieć wątpliwości, czy ta wyprowadzka była dobrym pomysłem.
Nie skomentował.
Po co od rana wdawać się w głupie dyskusje?
Przecież dziś ostatni dzień wakacji.
Nie ma sensu tego marnować.
- Nie podoba mi się twoje nowe towarzystwo.
- Nawet ich nie znasz. - Dał się podejść jak dziecko.
- No własnie. Chyba pora to zmienić?
- Przecież nie zaproszę ich do tego bałaganu. - Kacper złapał się ostatniej deski ratunku.
Matka podążyła za jego spojrzeniem.
Masa kartonów nadal czekała na rozpakowanie.
Mieszkanie pachniało jeszcze szlifowanymi deskami i pyłem po wierceniu w ścianach.
W pokoju Kacper nadal trzymał okno szeroko otwarte, żeby pozbyć się zapachu farby.
Drażnił go.
Kojarzył się z wiecznymi przeprowadzkami i ciągłym napięciem.
Zupełnie inny od tego, który zwykle otaczał Kubę.
Kuba.
Dawno go nie widział.
Był tak zajęty odwiedzaniem Drozda i przeprowadzką, że zabrakło mu czasu.
Czuł wyrzuty sumienia.
W końcu on go w to wpakował.
Zignorował ostrzeżenia Nerwusa.
Ale dzięki temu Drozd żył, kto wie, jakby się to wszystko skończyło, gdyby olali sprawę.
- Wrócę na obiad. - Rzucił zakładając szybko buty.
Wyszedł, zanim matka zdążyła zaprotestować.
W ciągu ostatnich kilku dni przekonał się, że wcale go nie potrzebowała do tej całej przeprowadzki.
To był tylko pretekst, żeby trzymać go blisko siebie.
W rzeczywistości sama dyrygowała małym zastępem Ukrainek, które uwijały się jak w ukropie.
Więc postanowił się urwać.
Udało się.
Powoli, jednak z oślim uporem, wydłużał smycz.
Drozd niespiesznie podniósł się z łóżka.
Rzucił spojrzeniem na swój wypis.
Głowa odzywała się tępym bólem przy każdym ruchu.
Mimo to marzył, żeby opuścić to koszmarne miejsce.
Po drodze do domu wykupi leki przeciwbólowe.
Poleży we własnym łóżku.
Sięgnął do torby z ubraniami.
Poczuł złość.
Sądził, że co jak co, ale pobyt w szpitalu, po poważnym wypadku, to chyba wystarczający powód do odwiedzin.
Jeśli komuś zależy.
Właśnie.
Drozd, ty stary naiwniaku.
Za jego plecami rozległy się kroki.
Szymon odwrócił się.
Oto i on.
Stał w progu, jak gdyby nigdy nic.
W poprzecieranych jeansach.
I idealnie pasującej do nich koszulce.
Mocna opalenizna uwydatniła jego piegi.
- Jak zwykle się grzebiesz. - Rzucił na dzień dobry.
Tak, teksty w stylu "miło cię widzieć", albo "jak się czujesz", były zupełnie nie w jego stylu.
Szorstki mach-sportsmen.
Niech go szlag.
- Niepotrzebnie się fatygowałeś. - Mruknął Drozd naciągając koszulkę.
Odpowiedziało mu ironiczne prychnięcie.
- Czy aby na pewno już wszystko w porządku z twoją głową?
Kacper niespokojnie patrzył na światła.
Ręka swędziała go pod gipsem.
Dziś Drozd ma dostać wypis.
Chciał mu pomóc zebrać się do domu.
Chociaż nauczyciel usiłował wczoraj wybić mu to z głowy.
Kacper się uparł.
Wiedział, że nikt nie odwiedza Szymona.
Właściwie z początku nawet go to dziwiło.
Kuba kiedyś insynuował, że nauczyciel kręcił z panienką od angielskiego.
Jednak nigdy nie spotkał żywej duszy w tym paskudnym, szpitalnym pokoju.
Światło zmieniło się wreszcie, a Kacper ruszył z kopyta.
Później wpadnie do Kuby.
Kiedy przekraczał próg szpitala, rozdzwoniła się jego komórka.
Jeden rzut oka na ekran wystarczył, żeby plany chłopaka na wolne popołudnie, legły gruzach.
Kuba z ulgą wyciągnął się na łóżku.
Na kolanie położył okład.
Wiedział, że to nie załatwi sprawy.
Musiał iść do lekarza.
Chociaż diagnoza była oczywista.
Nie ma co się oszukiwać.
Operacja była nieunikniona.
Potem...
To "potem" spędzało mu ostatnio sen z powiek.
Cholernie niedobry moment na okazywanie słabości.
W dodatku Drozd wychodzi ze szpitala.
Co prawda wątpił, żeby Szajba odstawiła kolejną szopkę, ale fakt, faktem, że ci idioci nadal chodzili luzem.
Do ich zamknięcia potrzebny był Drozd.
W formie.
Poszła plota, ze szanowny szefuńcio bandy zwiał za granicę.
No i nadal nikt nie potrafił powiedzieć, kto właściwie prowadził ten cholerny samochód.
Jedynym jasnym punktem całej sprawy był on.
Niestety.
Bo to, że pobił biednych frajerów, nadużywając siły, było jasne jak słońce.
I niestety, dopóki Drozd nie doczołga się na komisariat, pan kurator nie odpuści.
Kuba westchnął i poprawił poduszkę pod głową.
Proszki zaczęły działać i ból znacznie zelżał.
Istniała nikła szansa na sen.
- Kuba.- Do pokoju wparowała matka.
W dłoni trzymała opakowanie po lekach.
Nerwus najchętniej symulowałby głęboki sen.
Niestety.
- To są bardzo silne leki...
- a nie cukierki. - Dokończył za nią, dokładając złe spojrzenie w bonusie. - Wiem.
- Nie jestem tego taka pewna. Zachowujesz się jak smarkacz.
- Może dlatego, że mnie cholernie boli. - Zawarczał zły.
- Przestań obciążać nogę, to nie będzie bolała. Póki co, rekwiruję. - Schowała opakowanie do kieszeni.
- Jeszcze tego brakuje, żebyś się uzależnił.
- Jasne. Lepiej cierpieć. Byle nie za głośno, bo sąsiedzi mogą się skarżyć.
- Przyniosę ci kolację. - Jej ton złagodniał nieco.
- Dziękuję, nie jestem głodny.
- Nic nie jadłeś od śniadania.
- Jestem zmęczony, mogłabyś zgasić światło?
Zignorował propozycję posiłku i naciągnął na siebie koc.
Tak naprawdę marzył, żeby przytulić się do Ali.
Niestety.
Było to marzenie, w obecnych warunkach, nie do zrealizowania.
No cóż, przeżyje.
Jak zawsze.
Kacper skręcił w znajomy korytarz.
Był całkiem blisko sali, kiedy usłyszał dochodzące z niej głosy.
- Przyjechałem, co co ci chodzi? - Wyglądało na to, że Szymon miał gościa.
Kacper zatrzymał się przy drzwiach, niezdecydowany, co robić dalej.
Bardzo szybko zrozumiał, że powinien był zapukać, albo odejść.
Teraz było na to stanowczo za późno i chcąc, nie chcąc, wdepnął w sam środek prywatnej konwersacji.
- Teraz przyjechałeś! A gdzie byłeś, kiedy tkwiłem tu sam, dniami i nocami.
- Nikt cię nie odwiedzał? - Męski głos był przesycony złośliwością.
- To bez znaczenia . Ty mnie nie odwiedziłeś.
- Nie dramatyzuj.
- Antek, do jasnej cholery. - Kacper wzdrygnął się, słysząc podniesiony ton Szymona.
- Kiedy mówiłeś, że chcesz ze mną być, nie tak to sobie wyobrażałem.
- I to niby moja wina? Wiedziałeś na co się piszesz. Nie mogę tak po prostu rzucić
wszystkiego i lecieć do ciebie. Nie rozumiesz? Za dużo par oczu śledzi każdy mój ruch.
Myślałem, że mamy to już za sobą.
- Ja też. - W pokoju zapadła cisza.
Kacper zrobił ostrożny krok.
Postanowił się wycofać.
Ale smutny głos Drozda hipnotyzował.
Oto miał szansę dowiedzieć się, dlaczego jego idol, jego niedościgniony mistrz, magle porzucił karierę,
żeby zaszyć się w jakiejś nadmorskiej dziurze.
Czuł, że odpowiedź jest na wyciągnięcie ręki.
Czuł również niesmak do samego siebie, że chce ją poznać w ten sposób.
- Rzuciłem dla ciebie wszystko. Zniknąłem.
- Nie prosiłem cię o to.
- Nie. To ja naiwnie sądziłem, że dzięki temu, będziemy mieli szansę.
- Staram się, Szymuś, naprawdę.
- Gówno prawda.
Zapadła cisza.
Kacper się wzdrygnął.
Poprawił szal pod gipsem i wycofał się.
Czy żałował podsłuchiwania?
Nie bardzo.
Zaskoczyło go to, że Szymon jest gejem?
Też niespecjalnie.
Dziwił go natomiast fakt, że Drozd jest z takim palantem.
Rzucił karierę dla idioty, który nawet nie pojawił się w szpitalu.
Ze niby ty jesteś lepszy, Kacperku?
Nieprzyjemna myśl dziabnęła go znienacka.
Ale przecież jego z Kubą nic nie łączy.
Akurat.
Kacper skulił się na niewygodnym, krześle.
Może i nic ich nie łączy, a jednak z jakiegoś powodu, Kuba zawsze ratuje mu tyłek.
Być może to zwykła uprzejmość, względem całkiem nieżyciowego kolegi...
Tak czy inaczej...
- Jesteś strasznie niewdzięczną świnią, Kacperku. - Uświadomił swoje lustrzane odbicie.
Drzwi pokoju otworzyły się z trzaskiem i na korytarz wyszedł wysoki mężczyzna.
Właściwie określenie "wystrzelił" byłoby bardziej na miejscu.
Zamaszystym krokiem minął Kacpra, nie zaszczycając go nawet przelotnym spojrzeniem.
Za to chłopak poznał go od razu.
Może dlatego, że akurat często stykał się z tym sportem.
Ojciec był fanem.
Nie miał wątpliwości, że za rogiem szpitalnego korytarza, znika właśnie aktualnie jedna z największych gwiazd sportu.
Wyjątkowo wściekła gwiazda.
Prychnął pogardliwie.
Dźwignął się z krzesła i zajrzał do sali.
Drozd siedział na łóżku.
Ubrany w swoje ciuchy.
Szary na twarzy i cholernie nieszczęśliwy.
Na widok Kacpra usiłował się uśmiechnąć.
Wypadło to wyjątkowo żałośnie.
- Daj spokój. - Burknął Kacper, sięgając po jego spakowaną torbę. - Słyszałem.
- Wszystko?
- Prawie. Przepraszam. Głupio wyszło.
- Jak to w życiu.
- Chodź, odprowadzę cię do domu.
- Chciałbym zajrzeć do Kuby. - Powiedział pustym głosem, posłusznie ruszając za Kacprem.
- To się dobrze składa, bo sam się do niego wybieram.
Na dworze Szymon jakby się ocknął.
- Czy ty czasem nie powinieneś być w szkole?
- No nieźle cię tam wyprali, w tym szpitalu. - Chłopak spojrzał sceptycznie na Drozda. - Jeszcze mamy sierpień, jakbyś nie wiedział.
Szymon pokazał mu język.
_________________
– A jeśli pewnego dnia będę musiał odejść? – spytał Krzyś, ściskając Misiową łapkę. – Co wtedy?
– Nic wielkiego. – zapewnił go Puchatek. – Posiedzę tu sobie i na Ciebie poczekam. Kiedy się kogoś kocha, to ten drugi ktoś nigdy nie znika.
0
Ukryta zawartośćPani Grażynka skończyła porządkowanie łazienki.
Wszystko w zasadzie było gotowe, po kilku latach akrobacji z wakacyjnym wynajmem, nabrała wprawy.
Spakowała niezjedzony obiad do pojemnika i wsadziła do lodówki.
Na jutro ma przygotować dodatkową porcję, pani Marta obiecała dożywiać Floriana, pod nieobecność jego matki.
Kulinarne rozmyślania przerwał dzwonek do drzwi.
Otworzyła.
W drzwiach stało dwóch chłopców, jednego na upartego można było nazwać mężczyzną.
Obaj jacyś niewyraźni.
- Dzień dobry. - Przynajmniej kulturalni. - Czy zastaliśmy Kubę?
Pani Grażynka zaniepokoiła się.
Raz jeszcze zmierzyła ich uważnym spojrzeniem.
Nie przypominali tych problematycznych oberwańców, z którymi wcześniej spotykał się Kuba.
Ale z drugiej strony jego nowe towarzystwo, mimo że z dobrych domów, nadal jest przyczyną wielu kłopotów.
- Kuba jest u siebie, proszę. - Niechętnie zaprosiła ich do środka.
Chłopak ze złamaną ręką postawił na ziemi wypchaną, sportową torbę.
Wskazała na drzwi do pokoju syna.
Zawahali się.
- Śmiało. Może herbaty, kawy?
- Dziękujemy, ale nie chcemy sprawiać kłopotu. - Powiedział uprzejmie ten starszy.
- A panowie to, koledzy ze szkoły?
- Boże, jaki ze mnie burak. - Stropił się mężczyzna.
Całkiem słusznie.
- Szymon Drozd, nauczyciel z kółka plastycznego. Mam nadzieję. - Wyciągnął dłoń.
- A, to pan. - Ucieszyła się pani Grażyna.
Chociaż nie do końca zrozumiała wypowiedź gościa.
- A ja jestem kolegą, Kacper Rosso.
Ten młodzieniec zdecydowanie robił dobre wrażenie.
Nawet gips miał przewiązany szalem pod kolor stroju.
Skrzypnęły drzwi i w progu pojawił się Kuba.
- No proszę, kogo tu przywiało. - Posłał gościom złośliwe spojrzenie.
Stał na jednej nodze opierając się o framugę.
- Chciałem ci podziękować. - Powiedział Drozd, wyciągając w kierunku blondyna rękę.
Nerwus uścisnął ją bez słowa.
Wbił spojrzenie w Kacpra, którego policzki poróżowiały.
- Ja też. - Wydusił z siebie - Powinienem przyjść wcześniej, ale...
- Zajęty byłeś, nie? - Zauważył drwiąco Kuba.
Kacper jeszcze bardziej poczerwieniał.
- Dotrzymywał mi towarzystwa. - Powiedział powoli Szymon, marszcząc brwi.
- No cóż, ja nawet jak bym chciał, to mam szlaban. - Oznajmił zimno Kuba. - Myślę, że w ogóle,
nie powinieneś tu przychodzić. Dopóki sprawa się nie wyjaśni.
- Rozumiem, mimo to...
- Nie chcę więcej kłopotów. - Pokręcił głową Kuba.
Zignorował spojrzenie pełne nagany, które posłała mu matka.
Strapiony Kacper wędrował w milczeniu obok Drozda.
Telefon wyciszył zaraz po wyjściu od Kuby.
Postanowił odprowadzić Szymona do domu.
Ojciec poczeka.
W końcu on na niego czeka od ponad roku.
- Głupio wyszło. - Przyznał w końcu Drozd.
- On zawsze jest taki narwany.- Westchnął Kacper. - Ale ma rację, to ja go w to wplątałem.
A potem nawet nie zajrzałem, żeby zobaczyć, jak sobie radzi.
- Cholernie niewdzięczne z nas stworzenia.
- Wracasz do szkoły? - Kacper zadał pytanie, które męczyło go od dłuższego czasu.
- Taki mam plan.
- A... A czy...
- Nie, drogi Kacprze, do malowania nie wracam.
Przeszli w milczeniu kilka skrzyżowań.
Pod samą klatką Kacper zaryzykował.
- Dlaczego?
Szymon wziął od niego torbę.
Przyglądał mu się dłuższą chwilę.
- Myślę, że to rozmowa na kiedy indziej. Dziękuję ci za pomoc. - Powiedział z uśmiechem - I towarzystwo.
Pierwszy września.
Dziwny dzień pod każdym względem.
Przez większość serdecznie znienawidzony.
Patrzę w lustro z odrazą.
W tym galowym wdzianku czuję się co najmniej idiotycznie.
Moje kontemplacje przerywa pukanie i do pokoju wpada Łucja.
Ta to się nigdy nie nauczy.
Rzucam jej krytyczne spojrzenie.
Słodka biała bluzeczka i plisowana spódniczka.
Włosy zebrane w grzeczny koczek przyozdobiony biało granatową kokardką, o mój boże chce mi się wrzeszczeć.
- Nic nie mów. - Rzuca na dzień dobry.
Poprawiam swoją odrażającą spódnicę i wsuwam obrzydliwie pasujące baleriny.
Mam dziwne przeczucie, że w tej chwili tworzyłabym idealną parę z Kacperkiem.
Na bank przyjdzie pod krawatem.
A może założy muszkę.
To wariat, więc wszystko możliwe.
- Teraz wszyscy będziemy wieelką, szczęśliwą rodzinką. - Łucja obejmuje mnie ramionami i wiesza się na mnie.
- To normalne, jeśli w twojej mieścinie jest tylko jedno liceum.
- Idziemy razem, czy czekasz na swojego boskiego księcia?
- Kuby nie będzie.
- O? Jak to? Przegapi taką imprezę? Cudownie nudny apel w dusznej i śmierdzącej sali gimnastycznej?
- Ma wizytę u lekarza.
- Może Grejs wpadnie później. Chciałabym, żeby pomogła mi przekonać twoją mamę do warsztatów tańca.
- Uważasz, że trzeba będzie ją przekonywać?
Biorę torbę i wychodzimy z pokoju.
Pani Grażyna jak zwykle krząta się w kuchni.
Myślałam, że pójdzie z Kubą do lekarza.
Jest poddenerwowana.
Widać to na pierwszy rzut oka.
Żadnych wykładów na temat dzień dobry.
Powiedzieć coś?
Zapytać?
Nienawidzę takich sytuacji.
Nie wiem jak się zachować.
Mam wrażenie, że jestem intruzem w jej relacji z synem.
Głupia sprawa.
- Pani Grażynko, co pani tu jeszcze robi? - Łucja nie ma podobnych oporów.
- Obiad. - Buczy mieszając w garnku nasza gosposia.
- A podobno Ne... Kuba ma dziś wizytę u lekarza? Chodzi o to jego kolano, prawda?
Walczę z ochotą wywleczenia jej na dwór.
- Dziewczynki idźcie już, bo się spóźnicie.
Nerwus siedział przed gabinetem lekarza.
Ponuro wpatrywał się w zgniłozielone ściany.
Piękne urodziny.
Nie dość, że data całkiem do dupy, to jeszcze nie czeka go żadna radosna nowina.
Niedobrze się robi.
Z gabinetu wychylił się lekarz i gestem zaprosił go do środka.
- Mamy nie ma?- Zapytał uprzejmie.
W końcu znali się nie od dziś.
- Nie ma i nie będzie. Za stary na to jestem.
- Widzę, że humor dopisuje.
- Panu by dopisywał?
- Ja, drogi Kubo, nie mam tak barwnego życia jak ty.
Z wprawą ściągnął ortezę.
Kuba zręcznie balansując na jednej nodze zdjął spodnie.
Kolano wyglądało paskudnie, a rwało jeszcze gorzej.
Lekarz obejrzał wszystko dokładnie, a potem delikatnie nacisnął.
Kuba zacisnął zęby, żeby nie zawyć.
- Twardziel, co? - Dziwisz wyprostował się i pomaszerował do swojego biureczka - Tak czy inaczej nie wywiniesz się.
Przez dłuższą chwilę coś pisał, a potem sięgnął po telefon.
- Pani Aniu, proszę wózek do trójki.
- Niech pan nie robi ze mnie inwalidy. - Burknął Kuba sięgając po spodnie.
- No cóż, obawiam się, że tymczasowo nim jesteś. - Wręczył Nerwusowi kartkę.
- Skierowanie na rezonans, ale to tylko potwierdzi moją diagnozę.
Kuba w milczeniu wpatrywał się w kartkę.
- Może to tylko stłuczenie i przeciążenie, ja...
- Siebie przekonujesz, czy mnie? - Lekarz posłał mu rozbawione spojrzenie.
Rozległo się pukanie i do pokoju zajrzała uśmiechnięta, ruda dziewczyna.
- Dzień dobry. - Przywitała się grzecznie.
- Natalia? Co ty tu właściwie robisz? - Zdziwił się lekarz.
Kuba z niechęcią popatrzył na wózek.
- Pan doktor znowu się zgrywa. - Zaćwierkała Dziewczyna podjeżdżając wózkiem do Nerwusa.
- Nie, tym razem pytam całkiem poważnie, rozumiem wakacyjny staż, ale mamy pierwszy września.
- Dlatego jeszcze tu jestem! Jutro już może pan doktor tęsknić. No dalej, wskakuj.
Ostatnia wypowiedź skierowana była do Kuby.
Nerwus posłał jej ironiczne spojrzenie.
Sięgnął po kule, ale powstrzymało go chrząknięcie doktora.
Poddał się niechętnie.
- Do zobaczenia za chwilę.
- Nie mogę się doczekać. - Rzucił drwiąco Nerwus.
Akademię, podobnie jak większość uczniów, przedrzemałam zagrzebana we własnych myślach.
Siedziałam obok Łucji, która wmiksowała się w nasz rząd całkiem nielegalnie.
Również Przemek złamał sztywne zasady szkolne, przysiadając się do klasy Edyty.
Niedobrze się robi.
Nie żebym miała coś przeciwko, gdyby Nerwusek chciał siedzieć tuż obok.
Ale nie siedział.
I to mnie denerwowało.
Tak samo, jak brak jakiejkolwiek wiadomości od niego.
Wreszcie zacne grono pedagogiczne zlitowało się i zakończyło swoje prezentacje.
Tłum galowych pajacyków wylewał się szerokimi drzwiami.
Wpadłam na Kacpra.
Jednak nie miał muchy.
Minę też miał nietęgą.
- Co tam słychać, Kacperku? - Zagadnęłam biorąc go pod rękę. - Jak ci się podoba nasza buda?
- Paskudna. - Powiedział uprzejmym tonem i z zadziwiającą zręcznością wyprowadził mnie z tłumu.
- Może skusisz się na lody? Czy spieszysz się gdzieś?
- Myślałem, że złapię Kubę. Chciałem mu złożyć życzenia.
Wmurowało mnie w podłogę.
Życzenia.
Jakie życzenia?
Kacper popatrzył na mnie z uwagą.
- Nie wiedziałaś, że ma dziś urodziny?
- A ty skąd wiesz?
- Z googla.
- Wygoglowałeś mojego faceta? - Popatrzyłam na niego, jak na kosmitę.
Ten chłopak był dziwny.
I to z dnia na dzień coraz bardziej.
- Zainteresowały mnie jego prace, chciałem dowiedzieć się czegoś więcej...
- Jesteś dziwny. - Podzieliłam się z nim swoimi odczuciami.
Zamrugał.
- A Kuba jest u lekarza, więc go tu nie znajdziesz.
Masz za to niepowtarzalną okazję pomóc mi w wyborze prezentu.
Chyba go ogłuszyłam, bo nie zaprotestował.
Grzecznie podreptał za mną.
Po drodze pomachałam Łucji, która leciała na dworzec.
Potem mieliśmy wszyscy spotkać się na obiedzie w domu.
Żwawo opuściłam teren szkoły.
Byle nie spotkać po drodze programistki.
Wszystko, tylko nie to.
Kacper nie zadawał zbędnych pytań.
Właściwie, co mogłam kupić Kubie?
Byliśmy razem i nie byliśmy.
Najlepszy dowód na to, że nie miałam pojęcia, kiedy ma urodziny.
Myślałam, że coś się zmieni.
No ale z drugiej strony, przecież nie mogę oczekiwać, że stanie się to z dnia na dzień.
I tak ostatnio sporo się dowiedziałam.
Ewidentnie oswajał się ze mną, z całą tą sytuacją.
Widać, że dla niego też było to coś nowego.
A ja ciągle bałam się, że zostawi mnie, jak Florek.
Nic nie mogłam na to poradzić, że ta natrętna myśl nieustannie tkwiła w mojej głowie.
Wszystko w zasadzie było gotowe, po kilku latach akrobacji z wakacyjnym wynajmem, nabrała wprawy.
Spakowała niezjedzony obiad do pojemnika i wsadziła do lodówki.
Na jutro ma przygotować dodatkową porcję, pani Marta obiecała dożywiać Floriana, pod nieobecność jego matki.
Kulinarne rozmyślania przerwał dzwonek do drzwi.
Otworzyła.
W drzwiach stało dwóch chłopców, jednego na upartego można było nazwać mężczyzną.
Obaj jacyś niewyraźni.
- Dzień dobry. - Przynajmniej kulturalni. - Czy zastaliśmy Kubę?
Pani Grażynka zaniepokoiła się.
Raz jeszcze zmierzyła ich uważnym spojrzeniem.
Nie przypominali tych problematycznych oberwańców, z którymi wcześniej spotykał się Kuba.
Ale z drugiej strony jego nowe towarzystwo, mimo że z dobrych domów, nadal jest przyczyną wielu kłopotów.
- Kuba jest u siebie, proszę. - Niechętnie zaprosiła ich do środka.
Chłopak ze złamaną ręką postawił na ziemi wypchaną, sportową torbę.
Wskazała na drzwi do pokoju syna.
Zawahali się.
- Śmiało. Może herbaty, kawy?
- Dziękujemy, ale nie chcemy sprawiać kłopotu. - Powiedział uprzejmie ten starszy.
- A panowie to, koledzy ze szkoły?
- Boże, jaki ze mnie burak. - Stropił się mężczyzna.
Całkiem słusznie.
- Szymon Drozd, nauczyciel z kółka plastycznego. Mam nadzieję. - Wyciągnął dłoń.
- A, to pan. - Ucieszyła się pani Grażyna.
Chociaż nie do końca zrozumiała wypowiedź gościa.
- A ja jestem kolegą, Kacper Rosso.
Ten młodzieniec zdecydowanie robił dobre wrażenie.
Nawet gips miał przewiązany szalem pod kolor stroju.
Skrzypnęły drzwi i w progu pojawił się Kuba.
- No proszę, kogo tu przywiało. - Posłał gościom złośliwe spojrzenie.
Stał na jednej nodze opierając się o framugę.
- Chciałem ci podziękować. - Powiedział Drozd, wyciągając w kierunku blondyna rękę.
Nerwus uścisnął ją bez słowa.
Wbił spojrzenie w Kacpra, którego policzki poróżowiały.
- Ja też. - Wydusił z siebie - Powinienem przyjść wcześniej, ale...
- Zajęty byłeś, nie? - Zauważył drwiąco Kuba.
Kacper jeszcze bardziej poczerwieniał.
- Dotrzymywał mi towarzystwa. - Powiedział powoli Szymon, marszcząc brwi.
- No cóż, ja nawet jak bym chciał, to mam szlaban. - Oznajmił zimno Kuba. - Myślę, że w ogóle,
nie powinieneś tu przychodzić. Dopóki sprawa się nie wyjaśni.
- Rozumiem, mimo to...
- Nie chcę więcej kłopotów. - Pokręcił głową Kuba.
Zignorował spojrzenie pełne nagany, które posłała mu matka.
Strapiony Kacper wędrował w milczeniu obok Drozda.
Telefon wyciszył zaraz po wyjściu od Kuby.
Postanowił odprowadzić Szymona do domu.
Ojciec poczeka.
W końcu on na niego czeka od ponad roku.
- Głupio wyszło. - Przyznał w końcu Drozd.
- On zawsze jest taki narwany.- Westchnął Kacper. - Ale ma rację, to ja go w to wplątałem.
A potem nawet nie zajrzałem, żeby zobaczyć, jak sobie radzi.
- Cholernie niewdzięczne z nas stworzenia.
- Wracasz do szkoły? - Kacper zadał pytanie, które męczyło go od dłuższego czasu.
- Taki mam plan.
- A... A czy...
- Nie, drogi Kacprze, do malowania nie wracam.
Przeszli w milczeniu kilka skrzyżowań.
Pod samą klatką Kacper zaryzykował.
- Dlaczego?
Szymon wziął od niego torbę.
Przyglądał mu się dłuższą chwilę.
- Myślę, że to rozmowa na kiedy indziej. Dziękuję ci za pomoc. - Powiedział z uśmiechem - I towarzystwo.
Pierwszy września.
Dziwny dzień pod każdym względem.
Przez większość serdecznie znienawidzony.
Patrzę w lustro z odrazą.
W tym galowym wdzianku czuję się co najmniej idiotycznie.
Moje kontemplacje przerywa pukanie i do pokoju wpada Łucja.
Ta to się nigdy nie nauczy.
Rzucam jej krytyczne spojrzenie.
Słodka biała bluzeczka i plisowana spódniczka.
Włosy zebrane w grzeczny koczek przyozdobiony biało granatową kokardką, o mój boże chce mi się wrzeszczeć.
- Nic nie mów. - Rzuca na dzień dobry.
Poprawiam swoją odrażającą spódnicę i wsuwam obrzydliwie pasujące baleriny.
Mam dziwne przeczucie, że w tej chwili tworzyłabym idealną parę z Kacperkiem.
Na bank przyjdzie pod krawatem.
A może założy muszkę.
To wariat, więc wszystko możliwe.
- Teraz wszyscy będziemy wieelką, szczęśliwą rodzinką. - Łucja obejmuje mnie ramionami i wiesza się na mnie.
- To normalne, jeśli w twojej mieścinie jest tylko jedno liceum.
- Idziemy razem, czy czekasz na swojego boskiego księcia?
- Kuby nie będzie.
- O? Jak to? Przegapi taką imprezę? Cudownie nudny apel w dusznej i śmierdzącej sali gimnastycznej?
- Ma wizytę u lekarza.
- Może Grejs wpadnie później. Chciałabym, żeby pomogła mi przekonać twoją mamę do warsztatów tańca.
- Uważasz, że trzeba będzie ją przekonywać?
Biorę torbę i wychodzimy z pokoju.
Pani Grażyna jak zwykle krząta się w kuchni.
Myślałam, że pójdzie z Kubą do lekarza.
Jest poddenerwowana.
Widać to na pierwszy rzut oka.
Żadnych wykładów na temat dzień dobry.
Powiedzieć coś?
Zapytać?
Nienawidzę takich sytuacji.
Nie wiem jak się zachować.
Mam wrażenie, że jestem intruzem w jej relacji z synem.
Głupia sprawa.
- Pani Grażynko, co pani tu jeszcze robi? - Łucja nie ma podobnych oporów.
- Obiad. - Buczy mieszając w garnku nasza gosposia.
- A podobno Ne... Kuba ma dziś wizytę u lekarza? Chodzi o to jego kolano, prawda?
Walczę z ochotą wywleczenia jej na dwór.
- Dziewczynki idźcie już, bo się spóźnicie.
Nerwus siedział przed gabinetem lekarza.
Ponuro wpatrywał się w zgniłozielone ściany.
Piękne urodziny.
Nie dość, że data całkiem do dupy, to jeszcze nie czeka go żadna radosna nowina.
Niedobrze się robi.
Z gabinetu wychylił się lekarz i gestem zaprosił go do środka.
- Mamy nie ma?- Zapytał uprzejmie.
W końcu znali się nie od dziś.
- Nie ma i nie będzie. Za stary na to jestem.
- Widzę, że humor dopisuje.
- Panu by dopisywał?
- Ja, drogi Kubo, nie mam tak barwnego życia jak ty.
Z wprawą ściągnął ortezę.
Kuba zręcznie balansując na jednej nodze zdjął spodnie.
Kolano wyglądało paskudnie, a rwało jeszcze gorzej.
Lekarz obejrzał wszystko dokładnie, a potem delikatnie nacisnął.
Kuba zacisnął zęby, żeby nie zawyć.
- Twardziel, co? - Dziwisz wyprostował się i pomaszerował do swojego biureczka - Tak czy inaczej nie wywiniesz się.
Przez dłuższą chwilę coś pisał, a potem sięgnął po telefon.
- Pani Aniu, proszę wózek do trójki.
- Niech pan nie robi ze mnie inwalidy. - Burknął Kuba sięgając po spodnie.
- No cóż, obawiam się, że tymczasowo nim jesteś. - Wręczył Nerwusowi kartkę.
- Skierowanie na rezonans, ale to tylko potwierdzi moją diagnozę.
Kuba w milczeniu wpatrywał się w kartkę.
- Może to tylko stłuczenie i przeciążenie, ja...
- Siebie przekonujesz, czy mnie? - Lekarz posłał mu rozbawione spojrzenie.
Rozległo się pukanie i do pokoju zajrzała uśmiechnięta, ruda dziewczyna.
- Dzień dobry. - Przywitała się grzecznie.
- Natalia? Co ty tu właściwie robisz? - Zdziwił się lekarz.
Kuba z niechęcią popatrzył na wózek.
- Pan doktor znowu się zgrywa. - Zaćwierkała Dziewczyna podjeżdżając wózkiem do Nerwusa.
- Nie, tym razem pytam całkiem poważnie, rozumiem wakacyjny staż, ale mamy pierwszy września.
- Dlatego jeszcze tu jestem! Jutro już może pan doktor tęsknić. No dalej, wskakuj.
Ostatnia wypowiedź skierowana była do Kuby.
Nerwus posłał jej ironiczne spojrzenie.
Sięgnął po kule, ale powstrzymało go chrząknięcie doktora.
Poddał się niechętnie.
- Do zobaczenia za chwilę.
- Nie mogę się doczekać. - Rzucił drwiąco Nerwus.
Akademię, podobnie jak większość uczniów, przedrzemałam zagrzebana we własnych myślach.
Siedziałam obok Łucji, która wmiksowała się w nasz rząd całkiem nielegalnie.
Również Przemek złamał sztywne zasady szkolne, przysiadając się do klasy Edyty.
Niedobrze się robi.
Nie żebym miała coś przeciwko, gdyby Nerwusek chciał siedzieć tuż obok.
Ale nie siedział.
I to mnie denerwowało.
Tak samo, jak brak jakiejkolwiek wiadomości od niego.
Wreszcie zacne grono pedagogiczne zlitowało się i zakończyło swoje prezentacje.
Tłum galowych pajacyków wylewał się szerokimi drzwiami.
Wpadłam na Kacpra.
Jednak nie miał muchy.
Minę też miał nietęgą.
- Co tam słychać, Kacperku? - Zagadnęłam biorąc go pod rękę. - Jak ci się podoba nasza buda?
- Paskudna. - Powiedział uprzejmym tonem i z zadziwiającą zręcznością wyprowadził mnie z tłumu.
- Może skusisz się na lody? Czy spieszysz się gdzieś?
- Myślałem, że złapię Kubę. Chciałem mu złożyć życzenia.
Wmurowało mnie w podłogę.
Życzenia.
Jakie życzenia?
Kacper popatrzył na mnie z uwagą.
- Nie wiedziałaś, że ma dziś urodziny?
- A ty skąd wiesz?
- Z googla.
- Wygoglowałeś mojego faceta? - Popatrzyłam na niego, jak na kosmitę.
Ten chłopak był dziwny.
I to z dnia na dzień coraz bardziej.
- Zainteresowały mnie jego prace, chciałem dowiedzieć się czegoś więcej...
- Jesteś dziwny. - Podzieliłam się z nim swoimi odczuciami.
Zamrugał.
- A Kuba jest u lekarza, więc go tu nie znajdziesz.
Masz za to niepowtarzalną okazję pomóc mi w wyborze prezentu.
Chyba go ogłuszyłam, bo nie zaprotestował.
Grzecznie podreptał za mną.
Po drodze pomachałam Łucji, która leciała na dworzec.
Potem mieliśmy wszyscy spotkać się na obiedzie w domu.
Żwawo opuściłam teren szkoły.
Byle nie spotkać po drodze programistki.
Wszystko, tylko nie to.
Kacper nie zadawał zbędnych pytań.
Właściwie, co mogłam kupić Kubie?
Byliśmy razem i nie byliśmy.
Najlepszy dowód na to, że nie miałam pojęcia, kiedy ma urodziny.
Myślałam, że coś się zmieni.
No ale z drugiej strony, przecież nie mogę oczekiwać, że stanie się to z dnia na dzień.
I tak ostatnio sporo się dowiedziałam.
Ewidentnie oswajał się ze mną, z całą tą sytuacją.
Widać, że dla niego też było to coś nowego.
A ja ciągle bałam się, że zostawi mnie, jak Florek.
Nic nie mogłam na to poradzić, że ta natrętna myśl nieustannie tkwiła w mojej głowie.
_________________
– A jeśli pewnego dnia będę musiał odejść? – spytał Krzyś, ściskając Misiową łapkę. – Co wtedy?
– Nic wielkiego. – zapewnił go Puchatek. – Posiedzę tu sobie i na Ciebie poczekam. Kiedy się kogoś kocha, to ten drugi ktoś nigdy nie znika.
0
Ukryta zawartośćKacper szedł obok Aki, liżąc w zadumie włoskie lody.
Był rozczarowany.
Miał nadzieję spotkać Kubę.
Po wczorajszej wizycie nie bardzo mógł spać.
Przyzwyczaił się do tego, że ludzie potrafią rozczarować.
Większość swojego życia spędził na łykaniu kolejnych pigułek zawodu.
Ale nigdy nie przypuszczał, że też się taki stanie.
Jakoś do tej pory nikogo nie zawiódł.
Jasne, nie było to łatwe, wielokrotnie wymagało poświęcenia samego siebie, ale jakoś to łykał.
Nie wiadomo dlaczego, w głowie zadźwięczały mu słowa Drozda:
"- Kuba to jedna z tych niespokojnych dusz, które mieszają ludziom w życiu".
Tak, tylko tym razem, to chyba on namieszał.
Z rozmyślań wyrwała go Ala.
Pytała o coś.
- Słucham?
- Odpłynąłeś. - Roześmiała się, gryząc wafelek.
- Widziałaś się ostatnio z Kubą?
- Dziś mam zamiar go nawiedzić. Czuję, że po wizycie u lekarza będzie tego potrzebował.
Kacper pokiwał głową.
- Dlatego potrzebny mi prezent.
Pomysł przyszedł do mnie ze smakiem czekoladowych lodów.
Był prosty i genialny.
Chwała Bogu, bo Kacper do niczego się dziś nie nadawał.
Zwykle sypał pomysłami jak z rękawa.
Właściwe gęba mu się nie zamykała.
A dziś lewitował w innej czasoprzestrzeni.
Ewidentnie coś go gryzło.
Doskonale wiedziałam co.
Kuba powiedział mi wczoraj o ich wizycie.
Nie był zły, raczej rozczarowany.
Rozumiem go.
W końcu, kiedy rzucasz się na ratunek, spodziewasz się nagrody od ocalonej księżniczki.
Kacperek może i księżniczką nie był, ale miałam go za bardziej ogarniętego.
Z drugiej strony, z łatwością mogę sobie wyobrazić, jak jego odpicowana mamusia zabrania mu zadawania się z "takimi" ludźmi.
Ciągnę Kacpra w stronę papiernika.
Oczywiście koleja zapominalskich.
W końcu rok szkolny ruszył z kopyta.
Postaliśmy chwilę na zewnątrz, liżąc lody.
W końcu wcisnęłam mu swój wafelek i weszłam do środka.
Potrzebowałam papieru.
I to nie byle jakiego.
W kolejce stał Florian.
Dziwne, że go wcześniej nie zauważyłam.
Może dlatego, że miał na sobie jakieś dziwne cuchy.
Takie kolory mógł ze sobą zestawić albo ślepy, albo ktoś, całkowicie pozbawiony gustu.
I tym kimś na bank nie był Flo.
Uśmiechnął się niepewnie na mój widok.
A jednak ci głupio, ty baranie.
I dobrze.
- Cześć, Aluś.
- Cześć.
Rozmowy, które zaczynają się w ten sposób, zwykle kończy niezręczna cisza.
- Głupio się wczoraj wychyliłem. Przepraszam.
- Bywa. - Wzruszyłam ramionami.
Co miałam mu powiedzieć?
Właściwe to nie wiem czy w ogóle mnie to obchodzi.
Poszedł swoją drogą, ja też.
Nie narzekam.
Pewnie zostaniemy przyjaciółmi, bo w tej dziurze to nieuniknione.
Wiem, ze nie potrafiłabym udawać, że go nie znam.
Nawet jeśli zacznie ubierać się jak ślepy pajac.
Ale to wszystko wymaga czasu.
Nic tak nie zabija emocji, jak odpowiednia dawka czasu.
A jaka jest ta odpowiednia dawka, tego nikt nie wie.
Po prostu któregoś dnia budzisz się i dociera do ciebie, że masz w dupie to, że twój były obściskuje się z inną.
Zupełnie, jakby w nocy ktoś zainstalował aktualizację oprogramowania.
Mój system zawiesił się na trzech idiotach.
Podjęłam właściwą decyzję?
Zobaczymy.
Póki co wszystko jest dziwne i niezręczne.
- Nerwus chce się do mnie wprowadzić.
Zatkało mnie.
- Że co? -Zapytałam wyjątkowo błyskotliwie.
- No bo wiesz, moja mama...
- Wiem. Przez ciebie mamy w domu rewolucję. - Burknęłam.
Zielone oczy błysnęły z rozbawieniem.
- Masz na myśli wspólny, popołudniowy posiłek?
- Ciepły. Codziennie. - Dodałam z naciskiem. - Czy ty wiesz, kiedy ja ostatnio jadłam z matką regularne posiłki, przy jednym stole? To się źle skończy.
- Może nie będzie tak źle. - Pocieszył, ale w jego głosie zabrakło przekonania. - Co mam zrobić?
Zapytał jakoś bezradnie.
- Dlaczego akurat mnie o to pytasz? - Zdziwiłam się wybierając papier.- To twoja sprawa.
- No nie do końca. - Wyraźnie się zmieszał.
Co on knuje?
- Nie rozumiem. - Znowu wzruszam ramionami.
Jeszcze nie miałam szansy przetrawić tej rewelacji.
Florek i Nerwus?
Ciekawe co na to pani Grażyna?
Czuję, że będzie wściekła.
A ja?
Przecież jeśli Kuba się przeprowadzi, nawiedzając go będę wpadała na Florka.
Bycie z Kubą pod jego nosem, nie jest zbyt zachęcającą wizją.
Założę się, że on myśli dokładnie o tym samym.
- Nic ci nie powiedział?
Pokręciłam głową.
- Widać założył, że jeszcze nie ma o czym.
- Nie uważasz, że to...
- Będzie dziwne? - Weszłam mu w słowo.
Uśmiechnął się.
Florek.
Miło było znowu mieć go pod ręką.
Bez zbędnego towarzystwa osób trzecich.
Może to mieszkanie, to nie jest taki głupi pomysł.
Zapłaciłam za papier, a on z duży zestaw pasteli.
- Muszę to przemyśleć.
Pewnie wolałby zamieszkać ze swoją nową ukochaną.
Pobawić się w szczęśliwą rodzinkę.
Jestem cholernie niesprawiedliwa.
Muszę przestać się nakręcać.
W końcu będziemy się często widywać.
Jak nie z inicjatywy Florka, to przez Przemka.
Witamy w szalonej rzeczywistości Między Młotem A Kowadłem.
Dla zagubionej Aluśki bilet wstępu gratis.
Proszę zapiąć pasy, przewidujemy turbulencje.
Kiedy wreszcie wyszliśmy z papiernika, zastaliśmy Kacperka w dziwnej pozie, z wyjątkowo nieszczęśliwą miną.
Po ręku spływał mu mój lód.
Roześmiałam się wesoło.
- Prawdziwy bohater! - Podałam mu paczkę chusteczek i ostrożnie wywaliłam loda.
- Słuchajcie, skoro mamy dziś nasiadówkę, to może skorzystamy z okazji i zrobimy Nerwuskowi przyjęcie niespodziankę?
Popatrzyłam na Florka, jak na kosmitę.
Coś mi mówiło, że Kuba i przyjęcie niespodzianka, to nie jest dobre połączenie.
Zielone oczy świdrowały mnie wyczekująco.
- Kupię tort. - Oznajmił Kacper.
I tak oto zapadła klamka w sprawie imprezki urodzinowej.
- Nie wiem, czy powinienem ci mówić. - Zawahał się Kacper.
Wbiłam w niego urażone spojrzenie.
- Przecież nie będę go molestować ani nachodzić. Śpiewanie serenad pod oknem też odpada.
Popatrzył na mnie nieufnie.
- Pójdziemy razem, jak nas wywali, to nie będę się narzucać. Kacper no, nie bądź prosiak.
Na szczęście skapitulował.
Do mieszkania Drozda nie było daleko.
Modliłam się, żeby był w domu.
Był.
Zaskoczyliśmy go.
- Mamy sprawę.
- Nie może poczekać do naszych zajęć? - Zapytał ostrożnie Szymon.
- Pewnie by mogła, ale urodziny są raz w roku. - Uśmiechnęłam się słodko.
- Urodziny? - Drozd zaprosił nas gestem do środka.
Miał ładne, jasne mieszkanie.
Rozejrzałam się po wnętrzu i robiąc zgrabny piruet wręczyłam mu papier.
- Nie. - Uciął krótko i bardzo stanowczo.
Proszę, jaka domyślna bestia.
Ale przykro mi, Szymonie.
Mam asa w rękawie i nie zawaham się go użyć.
Kacper posłał mi spojrzenie z serii "a nie mówiłem" i zrobił krok w stronę drzwi.
- Dziś są urodziny Kuby. Naprawdę mi odmówisz? - Czary - mary, abrakadabra, albo jak kto woli, szach mat.
Drozd westchnął.
Pogładził papier.
Milczałam.
Nie było nic dodawać.
- Nieczyste zagranie. - Mruknął w końcu Szymon. - Nieźle.
Rozłożył kartkę na stole.
Delikatnym, wręcz pieszczotliwym gestem przejechał po papierze.
- To twój punkt widzenia. - Wzruszyłam ramionami.
Muszę przestać, zanim wejdzie mi to w nawyk.
- Zresztą nie wmówisz mi, że stworzenie grafiki dla Kuby sprawi ci przykrość.
- Jesteście bardzo podobni. - Drozd uśmiechnął się i podszedł do wysokiego regału.
Ściągnął z niego pudełko, a następnie wyciągnął z niego najpiękniejszy zestaw piór, jaki widziałam.
Podobna do Kuby?
Wątpię.
- Tak. - Zgodził się Kacperek. - Ten sam ośli upór.
- To się nazywa dążenie do celu. - Parsknął Szymon sięgając po jedno z piór.
Wyglądał jak człowiek, który doskonale wie, co ma zamiar narysować.
Zupełnie, jakby ta kompozycja dojrzewała w nim od dłuższego czasu i tylko czekała na zgodę autora, żeby przybrać bardziej rzeczywiste kształty.
Rezonans magnetyczny.
USG.
Machanie nogą na różne strony, od którego chciało się wyć.
I ruda, nachalna baba z wózkiem.
Czy ktoś wymyśliłby lepszą imprezę urodzinową?
Kuba siedział na kozetce i patrzył na lekarza.
Ten z kolei wpatrywał się w skany.
- Musimy umówić się na operację, Natalio...
Zamilkł, kiedy trafił na spojrzenie Kuby.
Poznali się kilka lat temu.
Był przy tym, jak przywiozła go karetka.
Są setki pacjentów, o których szybko się zapomina.
Są też tacy, którzy zostawiają po sobie ślad na całe życie.
Ten chłopak niewątpliwie zaliczał się do tych drugich.
Już w wieku dwunastu lat zaskakiwał dojrzałością i siłą charakteru.
W pamięć wryła mu się pewna scena.
Obraz.
Zapłakana, przerażona matka.
Blady chłopiec na granicy życia.
I jego ciche, z trudem wypowiedziane słowa.
"- Nie martw się mamo, wrócę do ciebie."
W tamtym momencie, na jasno oświetlonym korytarzu, nikt w to nie wierzył.
A jednak wszystkich zaraził jego duch walki.
To, że przeżył, było jednym z cudów tego szpitala.
Doktor nie miał wątpliwości, że Kuba nie jest przeciętnym nastolatkiem.
Wygrał wyścig ze śmiercią.
Takie rzeczy zmieniają ludzi.
Wiedział, że jeśli on podjął decyzję, to nikt go nie przekona.
Westchnął ciężko.
- To nie jest przeciążenie, Jakubie. Ty to wiesz, ja to wiem...
Kuba świdrował go zimnym spojrzeniem.
Nie przerwał mu.
Milczał.
I to chyba było jeszcze gorsze.
- Mamy tu poważne uszkodzenie. Na tyle poważne, że nie wiem, czy będę w stanie je jakoś poskładać.
Być może nie ma już co ratować.
- Chce mnie pan ciąć, po to żeby stwierdzić, że nic z tego nie będzie?
- Być może będziemy musieli zastosować...
- Jaki jest okres rekonwalescencji?
- Sądzę, że po roku...
Odpowiedział mu śmiech.
Zimny.
Wyjątkowo nieprzyjemny.
- Po roku. Chce mnie pan na rok posadzić na wózku? Mnie?
- To nie musi być rok.
- Mamy duże sukcesy w rehabilitacji pacjentów po takim zabie...
Kuba spojrzał na dziewczynę stojącą przy wózku.
Umilkła.
- Nie zgadzam się. - Powiedział sięgając po kule.
- Kuba, nie masz takiej możliwości, nie rozumiesz? - Zdenerwował się lekarz. -Jesteś młody, chcesz trwale uszkodzić staw?
- Najwyżej zostanę kulejącym pajacem. W maratonach nie startuję.
Był zły.
Nie da się przykuć do tego grata.
Jeszcze ta ruda idiotka z miną zadowolonego telemarketera.
- Ale trenujesz. - Strzelił celnie lekarz. - Teraz nie jesteś w stanie nawet pójść do łazienki bez kuli.
A co z bólem?
Wiedział, że trafił.
Wiedział, że ma rację.
Wiedział też, że nic nie wskóra.
Kuba sięgnął po ortezę i wprawnie ją zapiął.
- Niech się pan mną nie przejmuje. Szkoda zdrowia. - Posłał mu jeden z tych swoich dziwnych uśmiechów, po których człowiek wątpił w prywatność własnych myśli.
- No i proszę, żeby to zostało między nami. Skoro już jestem pełnoletni...
- Ale twoja mama...
- Staram się jej niepotrzebnie nie martwić. - Uciął.
A potem opuścił gabinet, rzucając przez ramię suche "do widzenia".
Pani Grażyna po raz trzeci myła ten sam talerz.
Patrzyła na zegarek.
Potem przenosiła spojrzenie na milczącą komórkę.
Doktor Dziwisz obiecał zadzwonić zaraz po wizycie.
W końcu usłyszała długo wyczekiwany sygnał.
Sam sposób w jaki ją przywitał lekarz, utwierdził panią Grażynę w przekonaniu, że nie jest dobrze.
- I co? - Zapytała cicho.
- Zabronił mi o tym mówić.
- Tylko... - Zaczęła prosząco.
Spodziewała się tego.
Piekielny, uparty syn.
Wiedziała, że dlatego odwlekał wizytę u lekarza.
Byle do osiemnastki.
- Mam związane ręce. Po przyjacielsku powiem ci tylko, że ktoś musi z nim porozmawiać.
Ja nic nie wskóram, ty też nie. Więcej niestety nie mogę.
Trzymajcie się.
Wpadłam do domu jak burza.
Musiałam pozbyć się tych cholernych ciuchów.
Postanowiłam przebrać się i pójść po Kubę.
Kacper, Łucja i Gracja obiecali wtajemniczyć panią Grażynkę i Programistkę.
No i wszystko przygotować.
Florek też wpadnie pomóc, ale trochę później.
Przebrałam się i zapakowałam prezent.
Grafika była piękna.
Nie zdziwił mnie fakt, że Drozd kilkoma kreskami idealnie opisał Kubę.
Znał go i to było widać.
Prezent zostawiłam na biurku, wsunęłam telefon do kieszeni i wyleciałam z pokoju.
Prosto na panią Grażynkę.
- Możemy porozmawiać? - Zapytała jakimś nieswoim tonem.
- Pani Grażynko, to już Łucja wszystko wyjaśni. Zaraz powinna być... - Urwałam na widok jej dziwnej miny.
Ups, chyba nie o to chodziło.
Postanowiłam się zamknąć.
- Chodzi o Kubę.
- To może usiądziemy w kuchni. - Skapitulowałam.
Może wreszcie się czegoś dowiem.
Trochę dziwne, ze raptem postanowiła ze mną porozmawiać.
Do tej pory usilnie udawała, że wcale nie zauważa naszej relacji.
A może dowiedziała się, że Kubuś planuje wyprowadzkę?
Oby tylko nie prosiła mnie, żebym wpłynęła na jego decyzję.
- Wiem, że nie powinnam, ale chciałam cię prosić, żebyś porozmawiała z Kubą.
Punkt za intuicję i minus za to, że tym razem jej nie posłuchałam.
Kolejny odcinek z serii "Problemy Ali".
Może powinnam iść na psychologię?
Szanowna mamusia na bank by się ucieszyła.
Niedoczekanie.
Zostanę wróżką i będę sprzedawać dramy znudzonym kurom domowym.
Tak, to dopiero dojrzała postawa, zrobić matce na złość.
Trudno.
Zresztą i tak nie wiem, co właściwie chcę robić z resztą swojego życia.
Chyba za bardzo skupiłam się na tym, żeby przeżyć.
W tym wszystkim zapomniałam, jak właściwie to życie miałoby wyglądać.
Przywołałam się do porządku i skupiłam w uwagę na pani Grażynie.
- A o co dokładnie chodzi? - Zapytałam ostrożnie.
- O jego kolano. Niestety lekarz nie mógł mi powiedzieć nic konkretnego, ale nie jest dobrze.
A to niespodzianka.
Ten durny osioł ma zamiar załatwić wszystko sam.
- Właśnie dlatego do niego idę. - Wyznałam. - Pociągnę go za język.
Chcemy zrobić przyjęcie niespodziankę...
- Naprawdę? - Zdziwiła się.
- Sądzi pani, że to dobry pomysł?
- Ja już nic nie wiem, dziecko. - Westchnęła wstając od stołu.
Zrobiło mi się jej szkoda.
Zawsze chciałam mieć taką matkę, jak pani Grażynka.
Czy ten padalec musi ją tak dręczyć?
Zabronił mówić cokolwiek lekarzowi, czyli jest źle.
Pewnie chcą go operować.
On się nie da.
Już widzę tę jego zaciętą minę.
Wdepnęłam.
Jak niby mam przekonać go do zmiany decyzji?
Kto w ogóle wpadł na pomysł, że mogę?
Pośle mnie na drzewo i zamknie się w sobie, jeśli go zaatakuję.
Jak okażę troskę, to każe mi się nią wypchać.
Tak źle i tak niedobrze.
Gryzłam wargę maszerując w stronę osiedla.
Co robić?
Był rozczarowany.
Miał nadzieję spotkać Kubę.
Po wczorajszej wizycie nie bardzo mógł spać.
Przyzwyczaił się do tego, że ludzie potrafią rozczarować.
Większość swojego życia spędził na łykaniu kolejnych pigułek zawodu.
Ale nigdy nie przypuszczał, że też się taki stanie.
Jakoś do tej pory nikogo nie zawiódł.
Jasne, nie było to łatwe, wielokrotnie wymagało poświęcenia samego siebie, ale jakoś to łykał.
Nie wiadomo dlaczego, w głowie zadźwięczały mu słowa Drozda:
"- Kuba to jedna z tych niespokojnych dusz, które mieszają ludziom w życiu".
Tak, tylko tym razem, to chyba on namieszał.
Z rozmyślań wyrwała go Ala.
Pytała o coś.
- Słucham?
- Odpłynąłeś. - Roześmiała się, gryząc wafelek.
- Widziałaś się ostatnio z Kubą?
- Dziś mam zamiar go nawiedzić. Czuję, że po wizycie u lekarza będzie tego potrzebował.
Kacper pokiwał głową.
- Dlatego potrzebny mi prezent.
Pomysł przyszedł do mnie ze smakiem czekoladowych lodów.
Był prosty i genialny.
Chwała Bogu, bo Kacper do niczego się dziś nie nadawał.
Zwykle sypał pomysłami jak z rękawa.
Właściwe gęba mu się nie zamykała.
A dziś lewitował w innej czasoprzestrzeni.
Ewidentnie coś go gryzło.
Doskonale wiedziałam co.
Kuba powiedział mi wczoraj o ich wizycie.
Nie był zły, raczej rozczarowany.
Rozumiem go.
W końcu, kiedy rzucasz się na ratunek, spodziewasz się nagrody od ocalonej księżniczki.
Kacperek może i księżniczką nie był, ale miałam go za bardziej ogarniętego.
Z drugiej strony, z łatwością mogę sobie wyobrazić, jak jego odpicowana mamusia zabrania mu zadawania się z "takimi" ludźmi.
Ciągnę Kacpra w stronę papiernika.
Oczywiście koleja zapominalskich.
W końcu rok szkolny ruszył z kopyta.
Postaliśmy chwilę na zewnątrz, liżąc lody.
W końcu wcisnęłam mu swój wafelek i weszłam do środka.
Potrzebowałam papieru.
I to nie byle jakiego.
W kolejce stał Florian.
Dziwne, że go wcześniej nie zauważyłam.
Może dlatego, że miał na sobie jakieś dziwne cuchy.
Takie kolory mógł ze sobą zestawić albo ślepy, albo ktoś, całkowicie pozbawiony gustu.
I tym kimś na bank nie był Flo.
Uśmiechnął się niepewnie na mój widok.
A jednak ci głupio, ty baranie.
I dobrze.
- Cześć, Aluś.
- Cześć.
Rozmowy, które zaczynają się w ten sposób, zwykle kończy niezręczna cisza.
- Głupio się wczoraj wychyliłem. Przepraszam.
- Bywa. - Wzruszyłam ramionami.
Co miałam mu powiedzieć?
Właściwe to nie wiem czy w ogóle mnie to obchodzi.
Poszedł swoją drogą, ja też.
Nie narzekam.
Pewnie zostaniemy przyjaciółmi, bo w tej dziurze to nieuniknione.
Wiem, ze nie potrafiłabym udawać, że go nie znam.
Nawet jeśli zacznie ubierać się jak ślepy pajac.
Ale to wszystko wymaga czasu.
Nic tak nie zabija emocji, jak odpowiednia dawka czasu.
A jaka jest ta odpowiednia dawka, tego nikt nie wie.
Po prostu któregoś dnia budzisz się i dociera do ciebie, że masz w dupie to, że twój były obściskuje się z inną.
Zupełnie, jakby w nocy ktoś zainstalował aktualizację oprogramowania.
Mój system zawiesił się na trzech idiotach.
Podjęłam właściwą decyzję?
Zobaczymy.
Póki co wszystko jest dziwne i niezręczne.
- Nerwus chce się do mnie wprowadzić.
Zatkało mnie.
- Że co? -Zapytałam wyjątkowo błyskotliwie.
- No bo wiesz, moja mama...
- Wiem. Przez ciebie mamy w domu rewolucję. - Burknęłam.
Zielone oczy błysnęły z rozbawieniem.
- Masz na myśli wspólny, popołudniowy posiłek?
- Ciepły. Codziennie. - Dodałam z naciskiem. - Czy ty wiesz, kiedy ja ostatnio jadłam z matką regularne posiłki, przy jednym stole? To się źle skończy.
- Może nie będzie tak źle. - Pocieszył, ale w jego głosie zabrakło przekonania. - Co mam zrobić?
Zapytał jakoś bezradnie.
- Dlaczego akurat mnie o to pytasz? - Zdziwiłam się wybierając papier.- To twoja sprawa.
- No nie do końca. - Wyraźnie się zmieszał.
Co on knuje?
- Nie rozumiem. - Znowu wzruszam ramionami.
Jeszcze nie miałam szansy przetrawić tej rewelacji.
Florek i Nerwus?
Ciekawe co na to pani Grażyna?
Czuję, że będzie wściekła.
A ja?
Przecież jeśli Kuba się przeprowadzi, nawiedzając go będę wpadała na Florka.
Bycie z Kubą pod jego nosem, nie jest zbyt zachęcającą wizją.
Założę się, że on myśli dokładnie o tym samym.
- Nic ci nie powiedział?
Pokręciłam głową.
- Widać założył, że jeszcze nie ma o czym.
- Nie uważasz, że to...
- Będzie dziwne? - Weszłam mu w słowo.
Uśmiechnął się.
Florek.
Miło było znowu mieć go pod ręką.
Bez zbędnego towarzystwa osób trzecich.
Może to mieszkanie, to nie jest taki głupi pomysł.
Zapłaciłam za papier, a on z duży zestaw pasteli.
- Muszę to przemyśleć.
Pewnie wolałby zamieszkać ze swoją nową ukochaną.
Pobawić się w szczęśliwą rodzinkę.
Jestem cholernie niesprawiedliwa.
Muszę przestać się nakręcać.
W końcu będziemy się często widywać.
Jak nie z inicjatywy Florka, to przez Przemka.
Witamy w szalonej rzeczywistości Między Młotem A Kowadłem.
Dla zagubionej Aluśki bilet wstępu gratis.
Proszę zapiąć pasy, przewidujemy turbulencje.
Kiedy wreszcie wyszliśmy z papiernika, zastaliśmy Kacperka w dziwnej pozie, z wyjątkowo nieszczęśliwą miną.
Po ręku spływał mu mój lód.
Roześmiałam się wesoło.
- Prawdziwy bohater! - Podałam mu paczkę chusteczek i ostrożnie wywaliłam loda.
- Słuchajcie, skoro mamy dziś nasiadówkę, to może skorzystamy z okazji i zrobimy Nerwuskowi przyjęcie niespodziankę?
Popatrzyłam na Florka, jak na kosmitę.
Coś mi mówiło, że Kuba i przyjęcie niespodzianka, to nie jest dobre połączenie.
Zielone oczy świdrowały mnie wyczekująco.
- Kupię tort. - Oznajmił Kacper.
I tak oto zapadła klamka w sprawie imprezki urodzinowej.
- Nie wiem, czy powinienem ci mówić. - Zawahał się Kacper.
Wbiłam w niego urażone spojrzenie.
- Przecież nie będę go molestować ani nachodzić. Śpiewanie serenad pod oknem też odpada.
Popatrzył na mnie nieufnie.
- Pójdziemy razem, jak nas wywali, to nie będę się narzucać. Kacper no, nie bądź prosiak.
Na szczęście skapitulował.
Do mieszkania Drozda nie było daleko.
Modliłam się, żeby był w domu.
Był.
Zaskoczyliśmy go.
- Mamy sprawę.
- Nie może poczekać do naszych zajęć? - Zapytał ostrożnie Szymon.
- Pewnie by mogła, ale urodziny są raz w roku. - Uśmiechnęłam się słodko.
- Urodziny? - Drozd zaprosił nas gestem do środka.
Miał ładne, jasne mieszkanie.
Rozejrzałam się po wnętrzu i robiąc zgrabny piruet wręczyłam mu papier.
- Nie. - Uciął krótko i bardzo stanowczo.
Proszę, jaka domyślna bestia.
Ale przykro mi, Szymonie.
Mam asa w rękawie i nie zawaham się go użyć.
Kacper posłał mi spojrzenie z serii "a nie mówiłem" i zrobił krok w stronę drzwi.
- Dziś są urodziny Kuby. Naprawdę mi odmówisz? - Czary - mary, abrakadabra, albo jak kto woli, szach mat.
Drozd westchnął.
Pogładził papier.
Milczałam.
Nie było nic dodawać.
- Nieczyste zagranie. - Mruknął w końcu Szymon. - Nieźle.
Rozłożył kartkę na stole.
Delikatnym, wręcz pieszczotliwym gestem przejechał po papierze.
- To twój punkt widzenia. - Wzruszyłam ramionami.
Muszę przestać, zanim wejdzie mi to w nawyk.
- Zresztą nie wmówisz mi, że stworzenie grafiki dla Kuby sprawi ci przykrość.
- Jesteście bardzo podobni. - Drozd uśmiechnął się i podszedł do wysokiego regału.
Ściągnął z niego pudełko, a następnie wyciągnął z niego najpiękniejszy zestaw piór, jaki widziałam.
Podobna do Kuby?
Wątpię.
- Tak. - Zgodził się Kacperek. - Ten sam ośli upór.
- To się nazywa dążenie do celu. - Parsknął Szymon sięgając po jedno z piór.
Wyglądał jak człowiek, który doskonale wie, co ma zamiar narysować.
Zupełnie, jakby ta kompozycja dojrzewała w nim od dłuższego czasu i tylko czekała na zgodę autora, żeby przybrać bardziej rzeczywiste kształty.
Rezonans magnetyczny.
USG.
Machanie nogą na różne strony, od którego chciało się wyć.
I ruda, nachalna baba z wózkiem.
Czy ktoś wymyśliłby lepszą imprezę urodzinową?
Kuba siedział na kozetce i patrzył na lekarza.
Ten z kolei wpatrywał się w skany.
- Musimy umówić się na operację, Natalio...
Zamilkł, kiedy trafił na spojrzenie Kuby.
Poznali się kilka lat temu.
Był przy tym, jak przywiozła go karetka.
Są setki pacjentów, o których szybko się zapomina.
Są też tacy, którzy zostawiają po sobie ślad na całe życie.
Ten chłopak niewątpliwie zaliczał się do tych drugich.
Już w wieku dwunastu lat zaskakiwał dojrzałością i siłą charakteru.
W pamięć wryła mu się pewna scena.
Obraz.
Zapłakana, przerażona matka.
Blady chłopiec na granicy życia.
I jego ciche, z trudem wypowiedziane słowa.
"- Nie martw się mamo, wrócę do ciebie."
W tamtym momencie, na jasno oświetlonym korytarzu, nikt w to nie wierzył.
A jednak wszystkich zaraził jego duch walki.
To, że przeżył, było jednym z cudów tego szpitala.
Doktor nie miał wątpliwości, że Kuba nie jest przeciętnym nastolatkiem.
Wygrał wyścig ze śmiercią.
Takie rzeczy zmieniają ludzi.
Wiedział, że jeśli on podjął decyzję, to nikt go nie przekona.
Westchnął ciężko.
- To nie jest przeciążenie, Jakubie. Ty to wiesz, ja to wiem...
Kuba świdrował go zimnym spojrzeniem.
Nie przerwał mu.
Milczał.
I to chyba było jeszcze gorsze.
- Mamy tu poważne uszkodzenie. Na tyle poważne, że nie wiem, czy będę w stanie je jakoś poskładać.
Być może nie ma już co ratować.
- Chce mnie pan ciąć, po to żeby stwierdzić, że nic z tego nie będzie?
- Być może będziemy musieli zastosować...
- Jaki jest okres rekonwalescencji?
- Sądzę, że po roku...
Odpowiedział mu śmiech.
Zimny.
Wyjątkowo nieprzyjemny.
- Po roku. Chce mnie pan na rok posadzić na wózku? Mnie?
- To nie musi być rok.
- Mamy duże sukcesy w rehabilitacji pacjentów po takim zabie...
Kuba spojrzał na dziewczynę stojącą przy wózku.
Umilkła.
- Nie zgadzam się. - Powiedział sięgając po kule.
- Kuba, nie masz takiej możliwości, nie rozumiesz? - Zdenerwował się lekarz. -Jesteś młody, chcesz trwale uszkodzić staw?
- Najwyżej zostanę kulejącym pajacem. W maratonach nie startuję.
Był zły.
Nie da się przykuć do tego grata.
Jeszcze ta ruda idiotka z miną zadowolonego telemarketera.
- Ale trenujesz. - Strzelił celnie lekarz. - Teraz nie jesteś w stanie nawet pójść do łazienki bez kuli.
A co z bólem?
Wiedział, że trafił.
Wiedział, że ma rację.
Wiedział też, że nic nie wskóra.
Kuba sięgnął po ortezę i wprawnie ją zapiął.
- Niech się pan mną nie przejmuje. Szkoda zdrowia. - Posłał mu jeden z tych swoich dziwnych uśmiechów, po których człowiek wątpił w prywatność własnych myśli.
- No i proszę, żeby to zostało między nami. Skoro już jestem pełnoletni...
- Ale twoja mama...
- Staram się jej niepotrzebnie nie martwić. - Uciął.
A potem opuścił gabinet, rzucając przez ramię suche "do widzenia".
Pani Grażyna po raz trzeci myła ten sam talerz.
Patrzyła na zegarek.
Potem przenosiła spojrzenie na milczącą komórkę.
Doktor Dziwisz obiecał zadzwonić zaraz po wizycie.
W końcu usłyszała długo wyczekiwany sygnał.
Sam sposób w jaki ją przywitał lekarz, utwierdził panią Grażynę w przekonaniu, że nie jest dobrze.
- I co? - Zapytała cicho.
- Zabronił mi o tym mówić.
- Tylko... - Zaczęła prosząco.
Spodziewała się tego.
Piekielny, uparty syn.
Wiedziała, że dlatego odwlekał wizytę u lekarza.
Byle do osiemnastki.
- Mam związane ręce. Po przyjacielsku powiem ci tylko, że ktoś musi z nim porozmawiać.
Ja nic nie wskóram, ty też nie. Więcej niestety nie mogę.
Trzymajcie się.
Wpadłam do domu jak burza.
Musiałam pozbyć się tych cholernych ciuchów.
Postanowiłam przebrać się i pójść po Kubę.
Kacper, Łucja i Gracja obiecali wtajemniczyć panią Grażynkę i Programistkę.
No i wszystko przygotować.
Florek też wpadnie pomóc, ale trochę później.
Przebrałam się i zapakowałam prezent.
Grafika była piękna.
Nie zdziwił mnie fakt, że Drozd kilkoma kreskami idealnie opisał Kubę.
Znał go i to było widać.
Prezent zostawiłam na biurku, wsunęłam telefon do kieszeni i wyleciałam z pokoju.
Prosto na panią Grażynkę.
- Możemy porozmawiać? - Zapytała jakimś nieswoim tonem.
- Pani Grażynko, to już Łucja wszystko wyjaśni. Zaraz powinna być... - Urwałam na widok jej dziwnej miny.
Ups, chyba nie o to chodziło.
Postanowiłam się zamknąć.
- Chodzi o Kubę.
- To może usiądziemy w kuchni. - Skapitulowałam.
Może wreszcie się czegoś dowiem.
Trochę dziwne, ze raptem postanowiła ze mną porozmawiać.
Do tej pory usilnie udawała, że wcale nie zauważa naszej relacji.
A może dowiedziała się, że Kubuś planuje wyprowadzkę?
Oby tylko nie prosiła mnie, żebym wpłynęła na jego decyzję.
- Wiem, że nie powinnam, ale chciałam cię prosić, żebyś porozmawiała z Kubą.
Punkt za intuicję i minus za to, że tym razem jej nie posłuchałam.
Kolejny odcinek z serii "Problemy Ali".
Może powinnam iść na psychologię?
Szanowna mamusia na bank by się ucieszyła.
Niedoczekanie.
Zostanę wróżką i będę sprzedawać dramy znudzonym kurom domowym.
Tak, to dopiero dojrzała postawa, zrobić matce na złość.
Trudno.
Zresztą i tak nie wiem, co właściwie chcę robić z resztą swojego życia.
Chyba za bardzo skupiłam się na tym, żeby przeżyć.
W tym wszystkim zapomniałam, jak właściwie to życie miałoby wyglądać.
Przywołałam się do porządku i skupiłam w uwagę na pani Grażynie.
- A o co dokładnie chodzi? - Zapytałam ostrożnie.
- O jego kolano. Niestety lekarz nie mógł mi powiedzieć nic konkretnego, ale nie jest dobrze.
A to niespodzianka.
Ten durny osioł ma zamiar załatwić wszystko sam.
- Właśnie dlatego do niego idę. - Wyznałam. - Pociągnę go za język.
Chcemy zrobić przyjęcie niespodziankę...
- Naprawdę? - Zdziwiła się.
- Sądzi pani, że to dobry pomysł?
- Ja już nic nie wiem, dziecko. - Westchnęła wstając od stołu.
Zrobiło mi się jej szkoda.
Zawsze chciałam mieć taką matkę, jak pani Grażynka.
Czy ten padalec musi ją tak dręczyć?
Zabronił mówić cokolwiek lekarzowi, czyli jest źle.
Pewnie chcą go operować.
On się nie da.
Już widzę tę jego zaciętą minę.
Wdepnęłam.
Jak niby mam przekonać go do zmiany decyzji?
Kto w ogóle wpadł na pomysł, że mogę?
Pośle mnie na drzewo i zamknie się w sobie, jeśli go zaatakuję.
Jak okażę troskę, to każe mi się nią wypchać.
Tak źle i tak niedobrze.
Gryzłam wargę maszerując w stronę osiedla.
Co robić?
_________________
– A jeśli pewnego dnia będę musiał odejść? – spytał Krzyś, ściskając Misiową łapkę. – Co wtedy?
– Nic wielkiego. – zapewnił go Puchatek. – Posiedzę tu sobie i na Ciebie poczekam. Kiedy się kogoś kocha, to ten drugi ktoś nigdy nie znika.
0
Ukryta zawartośćNa dworze, mimo późnego popołudnia, nadal panował upał.
Secie to zupełnie nie przeszkadzało.
Z wesołym szczekaniem przegoniła zalegające w cieniu drzew gołębie.
Florian pozbył się ciążącego mu worka ze śmieciami i postanowił zrobić rundkę wokół bloku.
Niech psina też ma coś od życia, zwłaszcza, że niedługo czeka go wyjście do Ali.
Musi jeszcze po drodze kupić soki.
Właściwie mógłby teraz podskoczyć do sklepu.
Te niezwykle głębokie rozmyślania przerwał mu niecodzienny widok.
Na ławce, naprzeciwko jego bloku, siedział Nerwus.
Oparł kule o odrapane deski i leniwie palił papierosa.
- Czekałem na ciebie. - Powiedział wypuszczając kłąb białego dymu.
- A gdybym nie wyszedł? Miałeś zamiar tu nocować? - Zakpił Florian siadając obok.
- Wyglądam na idiotę?
- Co powiedział lekarz? - Zielonooki zmienił temat.
Kuba zaciągnął się dymem.
- Nie chcesz wiedzieć.
- A jednak, skoro mamy razem mieszkać.
- Dobrze to przemyślałeś? - Zapytał Kuba dziwnie poważnym tonem.
Florian zmierzył go uważnym spojrzeniem.
Jak zwykle nie był w stanie nic z niego wyczytać.
Skinął głową.
- Wszystkiego najlepszego.- Dodał uśmiechając się lekko.
- To ci się udało. - Parsknął Kuba wyrzucając niedopałek.
- Kiedy chcesz się wprowadzić?
- Nie wiem jeszcze. Muszę pozamykać pewne sprawy.
- Widziałeś się z Alą?
- Tak. - Kuba uśmiechnął się delikatnie. - Nazwała mnie idiotą i kazała nie
spóźnić się na obiad. Coś szykujecie, prawda?
Tym razem to Florian uśmiechnął się.
Miał przeczucie, że swoją zgodą na wspólne mieszkanie, przyłożył rękę do grubszej afery.
Postanowiłam iść na żywioł.
Nie będę układać w głowie dialogu.
Ani dumać nad możliwym scenariuszem.
Rozmowy z Kubą nie da się przewidzieć.
Będzie, co będzie.
Wciskam dzwonek.
Od razu mi otworzył.
Uśmiechnął się na widok mojej zaskoczonej miny.
Boże, jaki z niego apetyczny gość.
Opanuj się.
Masz misję.
Taaa, z góry skazaną na niepowodzenie.
Widziałam to, w tym przesyconym błękitem spojrzeniu.
You have no power here.
Yep.
- Widziałem cię przez okno. Chcesz racucha?
- Z dżemem...
- porzeczkowym. - Wszedł mi w słowo przepuszczając w drzwiach.
- Co powiedział lekarz? - Spytałam w końcu, kiedy usiadł ze mną przy stole.
Nie odpowiedział od razu.
Patrzył na mnie tymi swoimi niebieskimi gałami.
Świdrował spojrzeniem, a jednocześnie zastanawiał się ile mi może powiedzieć.
Skrzywiłam się.
Nie ze mną te numery Kubusiu.
- Jeżeli poważnie rozważasz opcję oszukania mnie, to lepiej już nic nie mów.
- Nie mam zamiaru cię oszukiwać. - Powiedział urażonym tonem.
- Półprawda to też oszustwo. - Oznajmiłam bezlitośnie.
Dłuższą chwilę bawił się kubkiem.
Jego ładne, długie palce błądziły po kolorowych wzorach.
- Chcą mnie ciąć. - Mruknął w końcu.
Jego spojrzenie jasno mówiło, jakie ma zdanie na ten temat.
Powoli policzyłam w myślach do dziesięciu.
Przecież właśnie tego się spodziewałam.
Tylko co teraz?
Jak go nakłonić do zmiany decyzji?
- Dlaczego nie chcesz?
- Może dlatego, że chcą mnie na rok posadzić na wózku? Właściwie, to nawet nie wiadomo czy tylko na rok.
A rehabilitacja...
- Wolisz się tak męczyć? - Zmrużyłam oczy.
- Tak jest lepiej.
- Dlaczego?
Westchnął.
- Aluś... - Wyraźnie się zawahał.
No wyduś to z siebie, Kubusiu.
- Ja nie mogę pozwolić sobie teraz na coś takiego.
Nie może pozwolić sobie na operację i wózek.
On się zwyczajnie boi.
I to nie operacji.
Nie, to zupełnie nie o to chodzi.
On się boi tego, co będzie potem.
Właściwie mi też trudno wyobrazić sobie kogoś takiego jak Kuba, przykutego do wózka.
To jak zamknąć burzę w słoiku.
Ale przecież, to co on robi, wcale nie jest lepsze.
- Wolisz iluzję, od realnej szansy na poprawę?
Zaciska szczęki.
- Nie zrozumiesz.
- Masz rację. - Nagle tracę cierpliwość. - Jesteś idiotą, jeśli sądzisz, że podjąłeś właściwą decyzję.
Muszę się przejść.
Zanim mu przywalę.
- Nie spóźnij się na obiad. - Rzucam przez ramię i znikam trzaskając drzwiami.
Przyjęcie się udało.
Tak mi się wydaje.
Było do obrzydliwości normalne.
Kuba nie wyglądał na zaskoczonego.
Był jakiś przygaszony, jakby gdzieś błądził myślami.
I zdecydowanie za często wymieniali z Florkiem jakieś dziwne spojrzenia.
Coś knuli.
I nawet domyślałam się co.
Po obiedzie dopadłam ich, jak szeptali w kuchni.
- Co knujecie? - Spytałam, chociaż odpowiedz była oczywista.
- Nic. - Wzruszył ramionami Florek.
- No prawie ci uwierzyłam.
- Co jest, misiaki?- Do kuchni wpadła Łucja z talerzykami.
- Pomóc ci pozmywać? - zapytał Florek.
Przyjrzała nam się podejrzliwie, ale w końcu spasowała i włożyła talerze do zlewu.
Nie wróciliśmy z Kubą do tej rozmowy.
Ja nie wiedziałam, co mogłabym powiedzieć, żeby zmienił zdanie.
On nie miał zamiaru go zmieniać.
Zamietliśmy problem pod dywan.
A mimo to, sprawa nadal mnie gryzła.
Ścigały mnie dziwne spojrzenie pani Grażynki.
Zaczęłam jej unikać.
Miałam wrażenie, że Nerwus odsunął się ode mnie.
A może, to ja odsunęłam się od niego.
Coś utknęło między nami.
Trudno było mi patrzeć, jak codziennie wspina się na schody w szkole.
Widziałam jego ból.
Widziałam jak cierpi.
I zupełnie tego nie rozumiałam.
Obserwowałam go i nie widziałam już tego zadziornego, pewnego siebie faceta, z którego emanowała dziwna energia.
Męczył się.
I w dodatku był takim upartym idiota, że nie chciał się do tego przyznać.
A mnie męczyło przeczucie, że on mi po prostu nie ufa.
Jak to z kłopotami bywa, chodzą parami.
Parą kontuzji Nerwusa okazała się nachalna rudowłosa dziewczyna.
Typ harcereczki.
Podobno poznał ją w szpitalu.
Biorąc pod uwagę cała sytuację, zazdrość o tę durną wiewiórę, była totalnie nie na miejscu.
No i co z tego?
Serce nie sługa.
Miałam wrażenie, że ona czatuje na Kubę za każdym rogiem.
Zupełnie nie zniechęcała jej jego irytacja.
Nawet nie mogłam mieć do niego pretensji.
To ona się narzucała.
On w żaden sposób jej nie zachęcał.
Po raz kolejny spojrzałam na zegarek wiszący nad tablicą.
Miałam dość biologii.
Zresztą i tak mało co do mnie dziś docierało.
Gdzieś tam czaiło się widmo matury.
A ja nadal zero planów na życie.
Wlepiłam spojrzenie w plecy Florka.
Notował całkiem bez przekonania.
Rozejrzałam się po naszej klasie.
Właściwie nic się nie zmieniło od zeszłego roku.
Do klasy Kuby doszła upiorna, ruda dziewoja, a do naszej jej brat bliźniak.
Nataniel.
Całkowite, zupełnie i absolutne przeciwieństwo swojej siostry.
On chyba urodził się z tym mściwym, złośliwym grymasem.
Takich jak on instynktownie omija się szerokim łukiem.
Raz trafiłam na jego spojrzenie.
Miał oczy czarne jak smoła.
Nic więcej nie potrafię o nich powiedzieć.
I na dokładkę to imię.
Zauważyliśmy, że uczniowie nie mają uprawnień do korzystania z niego.
Jeden próbował.
Potem ściemniał pielęgniarce, że wpadł na drzwi w łazience.
Na ogół trzymał się z dala od wszystkich.
Jak przyczajony drapieżnik.
Mimo, że leniwie wyciągnięty na parapecie, uważnie śledził każdy ruch.
Przemek ostatnio częściej zaczął mi wpadać w oko.
Do tej pory zaszywał się gdzieś z Edytą.
Od kilku dni widuję go, jak samotnie snuje się po korytarzach.
Kacper, mimo że o rok młodszy, jakoś chętniej trzyma z nami, albo plącze z Łucją, niż własną klasą.
Drozd dzielnie stawił się na pierwszych zajęciach kółka.
Opłacało się włożyć tyle wysiłku w teczkę.
Zajęcia są niesamowite.
Oczywiście niezaprzeczalną gwiazdą jest Kuba.
Tego nikt nie kwestionuje.
On nie maluje.
On zaklina.
Czaruje płótno.
Jego rysunki, obrazy, a nawet szkice... żyją.
Pociągnięciami pędzla, czy ołówka potrafi zamykać emocje.
Widzę, jak Drozd na niego patrzy.
Może kiedyś byłabym zazdrosna.
Ale teraz czuję dumę.
Ja wiem, że on jest niezwykły i wiem że jest mój.
Coraz częściej zdarza mi się odczuwać tę pewność.
Widzę ją w jego spojrzeniach.
W złości, którą reaguje na nachalną troskę rudej.
Wreszcie dzwonek.
Mamy lekcje w sąsiedniej sali.
Przysiadam na ławce pod ścianą i czekam na Kubę.
W końcu wychodzi z sali, oczywiście z rudą.
Zaciskam zęby.
Jak Boga kocham, w końcu przywalę jej tą kulą.
- Naprawdę powinieneś nad tym pomyśleć... - Świergocze, tym swoim męczącym głosem.
- Idź zobacz, czy nie ma cię w bibliotece, czy coś. - Warczę do niej.
Kuba uśmiecha się kącikiem ust.
- Właśnie tłumaczę Kubie, że teraz rehabilitacja...
Posyłam mu złe spojrzenie.
- Szkoda zachodu. Mówiłem, że mnie to nie interesuje.
Mój bohater.
Kuba zwalnia żeby poprawić plecak.
Do tej pory myślał, że mieszka całkiem blisko szkoły.
Teraz wszystko zajmowało mu znacznie więcej czasu.
Wkurzało go to, nie ma co ukrywać.
Ale jedyna alternatywa była znacznie gorsza.
Jak mógł być takim idiotą i w ogóle do tego dopuścić?
Przecież radził sobie z gorszymi przeciwnikami.
W tym roku miał szansę na mistrzostwo.
Ze złością kopnął kamień.
Syknął z bólu.
Niby podjął decyzję, ale czuł, że zapędził się w kozi róg.
Kątem oka wyłowił jakieś zamieszanie za spożywczakiem, koło bloku Florka.
Pewnie olałby sprawę, gdyby nie wściekłe ujadanie psa.
Dziwnie znajome ujadanie.
Secie to zupełnie nie przeszkadzało.
Z wesołym szczekaniem przegoniła zalegające w cieniu drzew gołębie.
Florian pozbył się ciążącego mu worka ze śmieciami i postanowił zrobić rundkę wokół bloku.
Niech psina też ma coś od życia, zwłaszcza, że niedługo czeka go wyjście do Ali.
Musi jeszcze po drodze kupić soki.
Właściwie mógłby teraz podskoczyć do sklepu.
Te niezwykle głębokie rozmyślania przerwał mu niecodzienny widok.
Na ławce, naprzeciwko jego bloku, siedział Nerwus.
Oparł kule o odrapane deski i leniwie palił papierosa.
- Czekałem na ciebie. - Powiedział wypuszczając kłąb białego dymu.
- A gdybym nie wyszedł? Miałeś zamiar tu nocować? - Zakpił Florian siadając obok.
- Wyglądam na idiotę?
- Co powiedział lekarz? - Zielonooki zmienił temat.
Kuba zaciągnął się dymem.
- Nie chcesz wiedzieć.
- A jednak, skoro mamy razem mieszkać.
- Dobrze to przemyślałeś? - Zapytał Kuba dziwnie poważnym tonem.
Florian zmierzył go uważnym spojrzeniem.
Jak zwykle nie był w stanie nic z niego wyczytać.
Skinął głową.
- Wszystkiego najlepszego.- Dodał uśmiechając się lekko.
- To ci się udało. - Parsknął Kuba wyrzucając niedopałek.
- Kiedy chcesz się wprowadzić?
- Nie wiem jeszcze. Muszę pozamykać pewne sprawy.
- Widziałeś się z Alą?
- Tak. - Kuba uśmiechnął się delikatnie. - Nazwała mnie idiotą i kazała nie
spóźnić się na obiad. Coś szykujecie, prawda?
Tym razem to Florian uśmiechnął się.
Miał przeczucie, że swoją zgodą na wspólne mieszkanie, przyłożył rękę do grubszej afery.
Postanowiłam iść na żywioł.
Nie będę układać w głowie dialogu.
Ani dumać nad możliwym scenariuszem.
Rozmowy z Kubą nie da się przewidzieć.
Będzie, co będzie.
Wciskam dzwonek.
Od razu mi otworzył.
Uśmiechnął się na widok mojej zaskoczonej miny.
Boże, jaki z niego apetyczny gość.
Opanuj się.
Masz misję.
Taaa, z góry skazaną na niepowodzenie.
Widziałam to, w tym przesyconym błękitem spojrzeniu.
You have no power here.
Yep.
- Widziałem cię przez okno. Chcesz racucha?
- Z dżemem...
- porzeczkowym. - Wszedł mi w słowo przepuszczając w drzwiach.
- Co powiedział lekarz? - Spytałam w końcu, kiedy usiadł ze mną przy stole.
Nie odpowiedział od razu.
Patrzył na mnie tymi swoimi niebieskimi gałami.
Świdrował spojrzeniem, a jednocześnie zastanawiał się ile mi może powiedzieć.
Skrzywiłam się.
Nie ze mną te numery Kubusiu.
- Jeżeli poważnie rozważasz opcję oszukania mnie, to lepiej już nic nie mów.
- Nie mam zamiaru cię oszukiwać. - Powiedział urażonym tonem.
- Półprawda to też oszustwo. - Oznajmiłam bezlitośnie.
Dłuższą chwilę bawił się kubkiem.
Jego ładne, długie palce błądziły po kolorowych wzorach.
- Chcą mnie ciąć. - Mruknął w końcu.
Jego spojrzenie jasno mówiło, jakie ma zdanie na ten temat.
Powoli policzyłam w myślach do dziesięciu.
Przecież właśnie tego się spodziewałam.
Tylko co teraz?
Jak go nakłonić do zmiany decyzji?
- Dlaczego nie chcesz?
- Może dlatego, że chcą mnie na rok posadzić na wózku? Właściwie, to nawet nie wiadomo czy tylko na rok.
A rehabilitacja...
- Wolisz się tak męczyć? - Zmrużyłam oczy.
- Tak jest lepiej.
- Dlaczego?
Westchnął.
- Aluś... - Wyraźnie się zawahał.
No wyduś to z siebie, Kubusiu.
- Ja nie mogę pozwolić sobie teraz na coś takiego.
Nie może pozwolić sobie na operację i wózek.
On się zwyczajnie boi.
I to nie operacji.
Nie, to zupełnie nie o to chodzi.
On się boi tego, co będzie potem.
Właściwie mi też trudno wyobrazić sobie kogoś takiego jak Kuba, przykutego do wózka.
To jak zamknąć burzę w słoiku.
Ale przecież, to co on robi, wcale nie jest lepsze.
- Wolisz iluzję, od realnej szansy na poprawę?
Zaciska szczęki.
- Nie zrozumiesz.
- Masz rację. - Nagle tracę cierpliwość. - Jesteś idiotą, jeśli sądzisz, że podjąłeś właściwą decyzję.
Muszę się przejść.
Zanim mu przywalę.
- Nie spóźnij się na obiad. - Rzucam przez ramię i znikam trzaskając drzwiami.
Przyjęcie się udało.
Tak mi się wydaje.
Było do obrzydliwości normalne.
Kuba nie wyglądał na zaskoczonego.
Był jakiś przygaszony, jakby gdzieś błądził myślami.
I zdecydowanie za często wymieniali z Florkiem jakieś dziwne spojrzenia.
Coś knuli.
I nawet domyślałam się co.
Po obiedzie dopadłam ich, jak szeptali w kuchni.
- Co knujecie? - Spytałam, chociaż odpowiedz była oczywista.
- Nic. - Wzruszył ramionami Florek.
- No prawie ci uwierzyłam.
- Co jest, misiaki?- Do kuchni wpadła Łucja z talerzykami.
- Pomóc ci pozmywać? - zapytał Florek.
Przyjrzała nam się podejrzliwie, ale w końcu spasowała i włożyła talerze do zlewu.
Nie wróciliśmy z Kubą do tej rozmowy.
Ja nie wiedziałam, co mogłabym powiedzieć, żeby zmienił zdanie.
On nie miał zamiaru go zmieniać.
Zamietliśmy problem pod dywan.
A mimo to, sprawa nadal mnie gryzła.
Ścigały mnie dziwne spojrzenie pani Grażynki.
Zaczęłam jej unikać.
Miałam wrażenie, że Nerwus odsunął się ode mnie.
A może, to ja odsunęłam się od niego.
Coś utknęło między nami.
Trudno było mi patrzeć, jak codziennie wspina się na schody w szkole.
Widziałam jego ból.
Widziałam jak cierpi.
I zupełnie tego nie rozumiałam.
Obserwowałam go i nie widziałam już tego zadziornego, pewnego siebie faceta, z którego emanowała dziwna energia.
Męczył się.
I w dodatku był takim upartym idiota, że nie chciał się do tego przyznać.
A mnie męczyło przeczucie, że on mi po prostu nie ufa.
Jak to z kłopotami bywa, chodzą parami.
Parą kontuzji Nerwusa okazała się nachalna rudowłosa dziewczyna.
Typ harcereczki.
Podobno poznał ją w szpitalu.
Biorąc pod uwagę cała sytuację, zazdrość o tę durną wiewiórę, była totalnie nie na miejscu.
No i co z tego?
Serce nie sługa.
Miałam wrażenie, że ona czatuje na Kubę za każdym rogiem.
Zupełnie nie zniechęcała jej jego irytacja.
Nawet nie mogłam mieć do niego pretensji.
To ona się narzucała.
On w żaden sposób jej nie zachęcał.
Po raz kolejny spojrzałam na zegarek wiszący nad tablicą.
Miałam dość biologii.
Zresztą i tak mało co do mnie dziś docierało.
Gdzieś tam czaiło się widmo matury.
A ja nadal zero planów na życie.
Wlepiłam spojrzenie w plecy Florka.
Notował całkiem bez przekonania.
Rozejrzałam się po naszej klasie.
Właściwie nic się nie zmieniło od zeszłego roku.
Do klasy Kuby doszła upiorna, ruda dziewoja, a do naszej jej brat bliźniak.
Nataniel.
Całkowite, zupełnie i absolutne przeciwieństwo swojej siostry.
On chyba urodził się z tym mściwym, złośliwym grymasem.
Takich jak on instynktownie omija się szerokim łukiem.
Raz trafiłam na jego spojrzenie.
Miał oczy czarne jak smoła.
Nic więcej nie potrafię o nich powiedzieć.
I na dokładkę to imię.
Zauważyliśmy, że uczniowie nie mają uprawnień do korzystania z niego.
Jeden próbował.
Potem ściemniał pielęgniarce, że wpadł na drzwi w łazience.
Na ogół trzymał się z dala od wszystkich.
Jak przyczajony drapieżnik.
Mimo, że leniwie wyciągnięty na parapecie, uważnie śledził każdy ruch.
Przemek ostatnio częściej zaczął mi wpadać w oko.
Do tej pory zaszywał się gdzieś z Edytą.
Od kilku dni widuję go, jak samotnie snuje się po korytarzach.
Kacper, mimo że o rok młodszy, jakoś chętniej trzyma z nami, albo plącze z Łucją, niż własną klasą.
Drozd dzielnie stawił się na pierwszych zajęciach kółka.
Opłacało się włożyć tyle wysiłku w teczkę.
Zajęcia są niesamowite.
Oczywiście niezaprzeczalną gwiazdą jest Kuba.
Tego nikt nie kwestionuje.
On nie maluje.
On zaklina.
Czaruje płótno.
Jego rysunki, obrazy, a nawet szkice... żyją.
Pociągnięciami pędzla, czy ołówka potrafi zamykać emocje.
Widzę, jak Drozd na niego patrzy.
Może kiedyś byłabym zazdrosna.
Ale teraz czuję dumę.
Ja wiem, że on jest niezwykły i wiem że jest mój.
Coraz częściej zdarza mi się odczuwać tę pewność.
Widzę ją w jego spojrzeniach.
W złości, którą reaguje na nachalną troskę rudej.
Wreszcie dzwonek.
Mamy lekcje w sąsiedniej sali.
Przysiadam na ławce pod ścianą i czekam na Kubę.
W końcu wychodzi z sali, oczywiście z rudą.
Zaciskam zęby.
Jak Boga kocham, w końcu przywalę jej tą kulą.
- Naprawdę powinieneś nad tym pomyśleć... - Świergocze, tym swoim męczącym głosem.
- Idź zobacz, czy nie ma cię w bibliotece, czy coś. - Warczę do niej.
Kuba uśmiecha się kącikiem ust.
- Właśnie tłumaczę Kubie, że teraz rehabilitacja...
Posyłam mu złe spojrzenie.
- Szkoda zachodu. Mówiłem, że mnie to nie interesuje.
Mój bohater.
Kuba zwalnia żeby poprawić plecak.
Do tej pory myślał, że mieszka całkiem blisko szkoły.
Teraz wszystko zajmowało mu znacznie więcej czasu.
Wkurzało go to, nie ma co ukrywać.
Ale jedyna alternatywa była znacznie gorsza.
Jak mógł być takim idiotą i w ogóle do tego dopuścić?
Przecież radził sobie z gorszymi przeciwnikami.
W tym roku miał szansę na mistrzostwo.
Ze złością kopnął kamień.
Syknął z bólu.
Niby podjął decyzję, ale czuł, że zapędził się w kozi róg.
Kątem oka wyłowił jakieś zamieszanie za spożywczakiem, koło bloku Florka.
Pewnie olałby sprawę, gdyby nie wściekłe ujadanie psa.
Dziwnie znajome ujadanie.
Ostatnio edytowany przez Dziabeł 10 Kwietnia 2016r. 20:31, W całości zmieniany: 1
_________________
– A jeśli pewnego dnia będę musiał odejść? – spytał Krzyś, ściskając Misiową łapkę. – Co wtedy?
– Nic wielkiego. – zapewnił go Puchatek. – Posiedzę tu sobie i na Ciebie poczekam. Kiedy się kogoś kocha, to ten drugi ktoś nigdy nie znika.
0
Ukryta zawartośćFlorek obiecał, że dziś odbierze Zuzię z zerówki.
Marika akurat musiała przyjąć w sklepie towar, a nie chciała, żeby mała siedziała tyle czasu na świetlicy.
Po ostatniej lekcji capnął plecak, pożegnał się z Aluśką i wystrzelił ze szkoły.
Zanim młoda skończy zajęcia zdąży zostawić plecak i wyprowadzić Setę.
Po drodze wstąpił do sklepu po nieduże zakupy.
Kiedy wyszedł z Setą miał jeszcze spory zapas czasu.
Mijał sklep, kiedy zaszli mu drogę.
W pierwszej chwili zupełnie nie zwrócił na nich uwagi.
Dopiero, kiedy jeden z nich odepchnął go lekko, przyjrzał im się uważniej.
Dwóch dorosłych facetów.
Obaj w skórach.
Jeden miał gęsta, brązową brodę.
Żadne wojownicze szczyle.
Cofnął się.
- Nie chcę kłopotów. - Powiedział na wszelki wypadek.
Jednocześnie gorączkowo myślał, o co właściwie tym dwóm może chodzić.
- To się dobrze składa. - Oznajmił ten z brodą.
- Odczepisz się od Mariki i nie wrócimy do tematu.
Florek zmarszczył brwi.
- A jeśli nie?
Brodaty zacisnął dłoń w pięść.
Seta zaczęła warczeć.
Drugi facet złapał Florka za przód koszulki i popchnął na ścianę.
- Wtedy zrobi się bardzo nieprzyjemnie.
- Jakiś problem?
Florian nie wiedział, czy na widok Nerwusa poczuł bardziej ulgę czy irytację.
Jeszcze tego brakuje, żeby ten idiota znowu oberwał.
- Nie twój biznes. Zmywaj się gnojku.
- Jesteś w moim mieście, tłuściochu, grzeczniej trochę. - Może i treść przekazu,
z ust uroczego blondynka wspartego na kulach, wywołałaby rozbawienie, gdyby nie ton Nerwusa.
Florek zmrużył oczy.
Jakub mówił całkiem poważnie i w dodatku udało mu się przykuć uwagę gości w skórach.
Ten bez brody puścił Florka i odwrócił się do Kuby.
On już wiedział, że ma do czynienia z przeciwnikiem, którego nie można lekceważyć.
Wbrew pozorom mądry koleś.
- Nie chcemy kłopotów. - Florek stłumił rozbawienie, jakie wywołał w nim jego własny tekst.
Zerknął na Nerwusa.
Nie było w nim nic znajomego.
Zimne, twarde spojrzenie miażdżyło.
- To się dobrze składa.
Zostawcie mojego przyjaciela w spokoju i zabierajcie stąd dupy, to zapomnimy o całym nieporozumieniu.
Zapadło milczenie.
Mężczyźni wyraźnie oceniali możliwości.
- Chyba nie możemy sobie na to pozwolić. - Powiedział w końcu ogolony gość.
- Kuba? - Florian zaryzykował i dotknął ramienia blondyna.
Odpowiedziało mu złe sapnięcie.
- Kurwa, nic mi nie jest. - Zawarczał blondy odrywając się od ściany.
Florian schylił się i podniósł z ziemi kule.
Podał mu bez słowa.
Nerwus przymknął oczy i wziął kilka głębszych oddechów.
- Może... - Zawahał się Florek.
Zerknął na zegarek.
Musi lecieć do zerówki.
Ale przecież nie zostawi na pastwę losu faceta, który właśnie oszczędził mu poważnych kłopotów.
Przyjaciela.
Zerknął na Kubę.
Takiego słowa użył.
Czy naprawdę tak myśli?
Czy to wszystko, co kłębi się między nimi, da się zamknąć w ramki przyjaźni?
- Dobra, musisz mi pomóc. - Usłyszał cichą prośbę.
- Posiedzisz chwilę u mnie, co?
- Wszystko jedno. Potrzebny mi jakiś okład.
- Potrzebna ci operacja, debilu.
- Wal się.
Pozwolił Kubie oprzeć się na sobie całym ciężarem.
Objął go w pasie.
- Ty jednak jesteś popaprany. - Uśmiechnął się otwierając kopniakiem drzwi klatki.
- To nie mnie napada dwóch podstarzałych harlejowców.
- "Jesteś w moim mieście, tłuściochu"? Ostatni sprawiedliwy, co?
Odpowiedziało mu milczenie.
Kuba oparł się o ścianę przy drzwiach mieszkania.
Florek świdrował go spojrzeniem.
Właśnie do niego dotarło, że chyba niechcący zrozumiał, o co tu tak naprawdę chodzi.
- Dlatego nie chcesz operacji. - Stwierdził - Uważasz, że będziesz słaby.
- Raczej całkiem bezbronny. - Kuba posłał mu jeden z tych swoich lekkich uśmiechów.
- Przed chwilą spuściłeś manto dwóm wielkim, dorosłym gościom. Podpierając się kulami.
Ty nigdy nie będziesz bezbronny, cholerny popaprańcu.
- Na wózku będę. Otwórz wreszcie te cholerne drzwi.
- Nie jesteś tu jedynym szeryfem. Nie wiem skąd ci przyszło do głowy, że musisz być.
- Dzięki za rady, ale ja tu naprawdę zdycham z bólu. Zlituj się.
Zerówka była blisko, dlatego Florian szybko się uwinął.
Wrócił do domu przepuszczając Zuzię w drzwiach.
Kuba leżał na kanapie z kładem na kolanie.
- Idź umyj ręce, zjesz coś?
- Jadłam obiad w szkole. - Zuzia w podskokach dopadła łazienki.
Florian skorzystał z jej nieobecności i dopadł Kubę.
- Słuchaj, stary mam prośbę.
- Nie.
- Kuba, muszę iść do Mariki. Muszę jej powiedzieć o tym zamieszaniu.
Blondyn otworzył jedno oko.
- To jest dziecko.
- No przecież nie kosmita. Poradzisz sobie.
- Co ja niby mam z nią zrobić?
- Utrzymać przy życiu w stanie nienaruszonym. Szybko się uwinę. - Obiecał na widok miny Kuby.
Nie czekając na odpowiedź błyskawicznie wypadł z mieszkania.
Kuba zamknął oczy.
- Gdzie wujek?
- Poszedł na chwilę, coś załatwić.
- A ty jesteś wujek Kuba, tak?
- Nie, ja jestem Jakub. Nie żaden wujek.
- Nie chcesz być moim wujkiem? - Nerwus uchylił powieki.
Mały, szczerbaty potworek z rudymi kucykami wpatrywał się w niego wyczekująco.
- Nie chcę.
- A dlaczego?
- Bo taki już ze mnie typ.
- A naleśniki potrafisz robić?
- Za kogo ty mnie masz? - Zapytał Nerwus urażonym tonem.
- Bo ja bym zjadła z dżemem.
Kuba westchnął.
Zdjął z nogi groszek i zwlókł się z kanapy.
- A niby zjadłaś obiad w szkole.
- Czy ty wiesz, czym tam karmią?
Nerwus stłumił parsknięcie.
Zuzia wyciągnęła miskę.
- Potrafisz wbijać jajka?
- Nie wiem.
- To sprawdź. - Włożył jajko w małą łapkę.
Zuzia wbiła w niego wyczekujące spojrzenie.
Sięgnął po mleko.
- No co jest?
- A jak coś zepsuję?
- To naprawimy.
Popatrzyła na niego krytycznie.
Nerwus zmrużył oczy.
- A czemu nie naprawisz swojej nogi?
Kuba mało nie upuścił mleka.
Wlepił karcące spojrzenie w rudego potworka.
- To nie takie proste.
- Lekarz nie może ci pomóc?
Wbiła ostrożnie jajko i w skupieniu wyłowiła resztki skorupki.
- Udało mi się! - Klasnęła w małe łapki, przy okazji opryskując koszulkę Kuby resztką jajka.
- Widzę. - Uśmiechnął się lekko.
- No to co z tą nogą?
- Musimy o tym rozmawiać?
- Bo mama mówi, że jak komuś coś dolega, to trzeba iść do lekarza. A twoja tak nie mówi?
- Mówi.
- I lekarz nie chce cię naprawić?
- Chce. - Kuba nalał do miski mleka i dosypał mąki. Dodał trochę cukru i wanilii.
Wręczył Zuzi trzepaczkę do mieszania.
- To jak on chce, to czemu nic nie robi?
- Bo ja nie chcę. - Zuzia zaczęła mieszać z zapałem.
- Nie chcesz mieć zdrowej nogi? - Zdziwiła się.
Kuba westchnął.
To dziecko miało talent do odwracania kota ogonem.
Od kilku dni obserwuję Przemka.
Znowu jest jakiś przygaszony.
Założę się, że ma to związek ze środową aferą.
To nie tak, że podsłuchuję.
Jego pokój jest nad moim.
Siłą rzeczy słychać podniesione głosy.
Potem nie widziałam już Edyty.
Widziałam natomiast samotnego wilka na szkolnych korytarzach.
Nie chciałam nic mówić.
Bo może nie było o czym.
Ale tego dnia weszłam do kuchni, a on tam stał.
Przy szumiącym ekspresie do kawy.
A jego ramiona drżały.
Mogłam po prostu wyjść.
Udawać, że nic mnie to nie obchodzi.
Duży jest, najwyższa pora, żeby zaczął sobie radzić.
Ale przecież nie potrafię.
Jest moim przyjacielem.
Chociaż bardziej, to ja jestem jego przyjaciółką.
Taka jednostronna relacja.
Wszystko dlatego, że obydwoje jesteśmy trochę skoszeni.
Nie potrafimy oczywistych rzeczy.
Ja jestem mistrzem wirtualności.
W sieci mam mnóstwo znajomych.
Wystarczy jedno kliknięcie i już jestem duszą towarzystwa.
Ale kiedy gaśnie ekran, razem z nim moje zdolności interpersonalne.
Emocjonalny tłuk.
Ostatnio coraz częściej odczuwam swoje poobijanie.
Zniszczyły mnie straty.
Zabierały mnie kawałek po kawałku.
A Wilk był jedną z nich.
Był stratą, która cholernie zabolała.
To on zdecydował, że nie warto być obok.
To on postanowił wylogować się z mojego życia.
Wiele od tamtej pory przeszliśmy, ale to wraca.
Wydaje mi się, że nigdy mu tego nie wybaczyłam.
Może to egoizm.
Bo przecież, to jemu życie tak się popieprzyło, że postanowił skoczyć.
On też jest inny.
Jest Zwiastunem Katastrofy.
Nie wiem czy robi to specjalnie.
Chyba też nie potrafi być z kimś.
Ale z drugiej strony boi się samotności.
Rozpaczliwie chce kogoś swojego, a jednocześnie broni się przed tym.
Możemy udawać, że jest dobrze.
Że wszystko posklejaliśmy.
Ale tak nie jest.
Był pierwszą osobą, która naprawdę mnie prześwietliła.
Potem Florek.
Pokazali mi, że rzeczywistość też jest warta uwagi.
A potem wszystko się skończyło.
Każdy odchodzi.
Ciekawe czy Kuba też to zrobi.
Pewnie tak.
Nie powinnam tak myśleć, ale nic na to nie poradzę.
To jedyna stała w moim życiu.
Każdy, na kim mi bardzo zależy, odchodzi.
Po wypadku taty oddaliłam się od matki.
Ostatnio, kiedy o tym myślę, nabieram przekonania, ze zrobiłam to z premedytacją.
Zostałyśmy same.
Rozpaczliwie bałam się stracić również ją.
Dystans, który jest między nami, to moja wina.
Był buforem bezpieczeństwa.
Bo przecież, jeśli stanie mi się obojętna, będzie bezpieczna.
Ja będę bezpieczna.
Będę miała kogoś.
Nie przyszło mi tylko do głowy, że kiedy odtrącę bliską osobę, utracę również bliskość.
Zniszczę to, co chciałam chronić.
Tacy jesteśmy, myślę, kiedy bez słowa obejmuję Wilka w pasie i przytulam się do jego pleców.
Złamani.
Oparł czoło o szafkę i pociągnął nosem.
Kilka łez spadło na moje dłonie.
Starł je zaciskając swoje palce na moich.
- Ja... - Zaczął zachrypniętym głosem.
- Wiem. - Odpowiedziałam cicho.
Odwrócił się.
Jego stalowe oczy błyszczały smutno.
Miał podkrążone oczy, jak ktoś, kto dawno nie zaznał spokojnego snu.
- Myślałem, że to moja prosta.
Milczałam.
Co miałam powiedzieć.
Przymknął oczy.
- Kiedyś się uda. - Nie wiem, czy ten banał miał przekonać mnie, czy jego.
- W moim życiorysie ktoś zapomniał umieścić tryb "kiedyś".
Przyjrzałam mu się uważniej.
Znałam to spojrzenie.
On chciał znowu uciec.
Puściłam go i cofnęłam się gwałtownie.
- Aluś...
- Jeśli zrobisz to znowu - warknęłam - to koniec.
- Trochę mam taką nadzieję.
Zanim pomyślałam co robię, uderzyłam.
Trzaśnięcie odbiło się echem po pustej kuchni.
Srebrne oczy wpatrywały się we mnie z niedowierzaniem.
Uderzyłam jeszcze raz.
A potem z całej siły popchnęłam go na szafkę.
Nie bronił się.
Gruchnął plecami w krawędź kuchennego blatu.
Jęknął cicho.
- Nigdy ci tego nie wybaczę, rozumiesz?
- Aluś... - Zaczął błagalnie.
Miałam ochotę wytłuc z niego tę całą rezygnację.
Zmusić go...
No właśnie, do czego?
Patrzyłam jak kuli ramiona i pociera skroń.
Zrobiło mi się głupio.
Byłam wściekła.
Na siebie.
Na niego.
Na to, że nie może być normalnie.
Dlaczego mam do niego pretensje, że nie potrafi złapać życia za rogi?
Przecież jestem taka sama.
Udaję, ze wszystko jest świetnie.
Uśmiecham się.
Kocham.
Ale nie planuję.
Zupełnie tak, jakby moje życie miało zakończyć się, kiedy w nocy zamykam oczy.
Przemek przynajmniej nie udaje.
On po prostu darował sobie tę idiotyczną maskę.
- Przepraszam. - Mówię cicho.
Unikam jego spojrzenia.
Nalewam kawę do kubka.
- Ulżyło ci?
- Nie. Jest jeszcze gorzej.
Objął mnie bez słowa.
- Ile końców świata może przeżyć jeden człowiek? - Opiera mi brodę na ramieniu.
- Jeśli za zakrętem czeka szczęście...
- Jeśli szczęście nie istnieje.
Wzdycham.
- Ty wiesz. - Dmucha mi w ucho. - Wiesz tak samo dobrze jak ja, że szczęście to chwila.
Przez nią kolejna katastrofa boli jeszcze bardziej.
- Ja się ciągle staram... - Zaczynam bezradnie.
- Ja też. Ale coraz częściej mam wrażenie, że to wszystko to pomyłka.
Tym razem ja się odwracam.
Wyciąga kubek z moich rąk i upija łyk kawy.
Przymyka oczy.
- Jestem jak błąd programu. Nie powinno mnie tu być.
- Gadasz bzdury.
- To kredyt Aluś, który jutro i tak się skończy. I żeby było śmieszniej, chyba wcale tego nie chcę.
Patrzę na niego i nic nie rozumiem.
Posyła mi smutny uśmiech.
A potem odwraca się i wychodzi z kuchni.
Niedoczekanie.
- Przemek! - Lecę za nim.
Marika akurat musiała przyjąć w sklepie towar, a nie chciała, żeby mała siedziała tyle czasu na świetlicy.
Po ostatniej lekcji capnął plecak, pożegnał się z Aluśką i wystrzelił ze szkoły.
Zanim młoda skończy zajęcia zdąży zostawić plecak i wyprowadzić Setę.
Po drodze wstąpił do sklepu po nieduże zakupy.
Kiedy wyszedł z Setą miał jeszcze spory zapas czasu.
Mijał sklep, kiedy zaszli mu drogę.
W pierwszej chwili zupełnie nie zwrócił na nich uwagi.
Dopiero, kiedy jeden z nich odepchnął go lekko, przyjrzał im się uważniej.
Dwóch dorosłych facetów.
Obaj w skórach.
Jeden miał gęsta, brązową brodę.
Żadne wojownicze szczyle.
Cofnął się.
- Nie chcę kłopotów. - Powiedział na wszelki wypadek.
Jednocześnie gorączkowo myślał, o co właściwie tym dwóm może chodzić.
- To się dobrze składa. - Oznajmił ten z brodą.
- Odczepisz się od Mariki i nie wrócimy do tematu.
Florek zmarszczył brwi.
- A jeśli nie?
Brodaty zacisnął dłoń w pięść.
Seta zaczęła warczeć.
Drugi facet złapał Florka za przód koszulki i popchnął na ścianę.
- Wtedy zrobi się bardzo nieprzyjemnie.
- Jakiś problem?
Florian nie wiedział, czy na widok Nerwusa poczuł bardziej ulgę czy irytację.
Jeszcze tego brakuje, żeby ten idiota znowu oberwał.
- Nie twój biznes. Zmywaj się gnojku.
- Jesteś w moim mieście, tłuściochu, grzeczniej trochę. - Może i treść przekazu,
z ust uroczego blondynka wspartego na kulach, wywołałaby rozbawienie, gdyby nie ton Nerwusa.
Florek zmrużył oczy.
Jakub mówił całkiem poważnie i w dodatku udało mu się przykuć uwagę gości w skórach.
Ten bez brody puścił Florka i odwrócił się do Kuby.
On już wiedział, że ma do czynienia z przeciwnikiem, którego nie można lekceważyć.
Wbrew pozorom mądry koleś.
- Nie chcemy kłopotów. - Florek stłumił rozbawienie, jakie wywołał w nim jego własny tekst.
Zerknął na Nerwusa.
Nie było w nim nic znajomego.
Zimne, twarde spojrzenie miażdżyło.
- To się dobrze składa.
Zostawcie mojego przyjaciela w spokoju i zabierajcie stąd dupy, to zapomnimy o całym nieporozumieniu.
Zapadło milczenie.
Mężczyźni wyraźnie oceniali możliwości.
- Chyba nie możemy sobie na to pozwolić. - Powiedział w końcu ogolony gość.
- Kuba? - Florian zaryzykował i dotknął ramienia blondyna.
Odpowiedziało mu złe sapnięcie.
- Kurwa, nic mi nie jest. - Zawarczał blondy odrywając się od ściany.
Florian schylił się i podniósł z ziemi kule.
Podał mu bez słowa.
Nerwus przymknął oczy i wziął kilka głębszych oddechów.
- Może... - Zawahał się Florek.
Zerknął na zegarek.
Musi lecieć do zerówki.
Ale przecież nie zostawi na pastwę losu faceta, który właśnie oszczędził mu poważnych kłopotów.
Przyjaciela.
Zerknął na Kubę.
Takiego słowa użył.
Czy naprawdę tak myśli?
Czy to wszystko, co kłębi się między nimi, da się zamknąć w ramki przyjaźni?
- Dobra, musisz mi pomóc. - Usłyszał cichą prośbę.
- Posiedzisz chwilę u mnie, co?
- Wszystko jedno. Potrzebny mi jakiś okład.
- Potrzebna ci operacja, debilu.
- Wal się.
Pozwolił Kubie oprzeć się na sobie całym ciężarem.
Objął go w pasie.
- Ty jednak jesteś popaprany. - Uśmiechnął się otwierając kopniakiem drzwi klatki.
- To nie mnie napada dwóch podstarzałych harlejowców.
- "Jesteś w moim mieście, tłuściochu"? Ostatni sprawiedliwy, co?
Odpowiedziało mu milczenie.
Kuba oparł się o ścianę przy drzwiach mieszkania.
Florek świdrował go spojrzeniem.
Właśnie do niego dotarło, że chyba niechcący zrozumiał, o co tu tak naprawdę chodzi.
- Dlatego nie chcesz operacji. - Stwierdził - Uważasz, że będziesz słaby.
- Raczej całkiem bezbronny. - Kuba posłał mu jeden z tych swoich lekkich uśmiechów.
- Przed chwilą spuściłeś manto dwóm wielkim, dorosłym gościom. Podpierając się kulami.
Ty nigdy nie będziesz bezbronny, cholerny popaprańcu.
- Na wózku będę. Otwórz wreszcie te cholerne drzwi.
- Nie jesteś tu jedynym szeryfem. Nie wiem skąd ci przyszło do głowy, że musisz być.
- Dzięki za rady, ale ja tu naprawdę zdycham z bólu. Zlituj się.
Zerówka była blisko, dlatego Florian szybko się uwinął.
Wrócił do domu przepuszczając Zuzię w drzwiach.
Kuba leżał na kanapie z kładem na kolanie.
- Idź umyj ręce, zjesz coś?
- Jadłam obiad w szkole. - Zuzia w podskokach dopadła łazienki.
Florian skorzystał z jej nieobecności i dopadł Kubę.
- Słuchaj, stary mam prośbę.
- Nie.
- Kuba, muszę iść do Mariki. Muszę jej powiedzieć o tym zamieszaniu.
Blondyn otworzył jedno oko.
- To jest dziecko.
- No przecież nie kosmita. Poradzisz sobie.
- Co ja niby mam z nią zrobić?
- Utrzymać przy życiu w stanie nienaruszonym. Szybko się uwinę. - Obiecał na widok miny Kuby.
Nie czekając na odpowiedź błyskawicznie wypadł z mieszkania.
Kuba zamknął oczy.
- Gdzie wujek?
- Poszedł na chwilę, coś załatwić.
- A ty jesteś wujek Kuba, tak?
- Nie, ja jestem Jakub. Nie żaden wujek.
- Nie chcesz być moim wujkiem? - Nerwus uchylił powieki.
Mały, szczerbaty potworek z rudymi kucykami wpatrywał się w niego wyczekująco.
- Nie chcę.
- A dlaczego?
- Bo taki już ze mnie typ.
- A naleśniki potrafisz robić?
- Za kogo ty mnie masz? - Zapytał Nerwus urażonym tonem.
- Bo ja bym zjadła z dżemem.
Kuba westchnął.
Zdjął z nogi groszek i zwlókł się z kanapy.
- A niby zjadłaś obiad w szkole.
- Czy ty wiesz, czym tam karmią?
Nerwus stłumił parsknięcie.
Zuzia wyciągnęła miskę.
- Potrafisz wbijać jajka?
- Nie wiem.
- To sprawdź. - Włożył jajko w małą łapkę.
Zuzia wbiła w niego wyczekujące spojrzenie.
Sięgnął po mleko.
- No co jest?
- A jak coś zepsuję?
- To naprawimy.
Popatrzyła na niego krytycznie.
Nerwus zmrużył oczy.
- A czemu nie naprawisz swojej nogi?
Kuba mało nie upuścił mleka.
Wlepił karcące spojrzenie w rudego potworka.
- To nie takie proste.
- Lekarz nie może ci pomóc?
Wbiła ostrożnie jajko i w skupieniu wyłowiła resztki skorupki.
- Udało mi się! - Klasnęła w małe łapki, przy okazji opryskując koszulkę Kuby resztką jajka.
- Widzę. - Uśmiechnął się lekko.
- No to co z tą nogą?
- Musimy o tym rozmawiać?
- Bo mama mówi, że jak komuś coś dolega, to trzeba iść do lekarza. A twoja tak nie mówi?
- Mówi.
- I lekarz nie chce cię naprawić?
- Chce. - Kuba nalał do miski mleka i dosypał mąki. Dodał trochę cukru i wanilii.
Wręczył Zuzi trzepaczkę do mieszania.
- To jak on chce, to czemu nic nie robi?
- Bo ja nie chcę. - Zuzia zaczęła mieszać z zapałem.
- Nie chcesz mieć zdrowej nogi? - Zdziwiła się.
Kuba westchnął.
To dziecko miało talent do odwracania kota ogonem.
Od kilku dni obserwuję Przemka.
Znowu jest jakiś przygaszony.
Założę się, że ma to związek ze środową aferą.
To nie tak, że podsłuchuję.
Jego pokój jest nad moim.
Siłą rzeczy słychać podniesione głosy.
Potem nie widziałam już Edyty.
Widziałam natomiast samotnego wilka na szkolnych korytarzach.
Nie chciałam nic mówić.
Bo może nie było o czym.
Ale tego dnia weszłam do kuchni, a on tam stał.
Przy szumiącym ekspresie do kawy.
A jego ramiona drżały.
Mogłam po prostu wyjść.
Udawać, że nic mnie to nie obchodzi.
Duży jest, najwyższa pora, żeby zaczął sobie radzić.
Ale przecież nie potrafię.
Jest moim przyjacielem.
Chociaż bardziej, to ja jestem jego przyjaciółką.
Taka jednostronna relacja.
Wszystko dlatego, że obydwoje jesteśmy trochę skoszeni.
Nie potrafimy oczywistych rzeczy.
Ja jestem mistrzem wirtualności.
W sieci mam mnóstwo znajomych.
Wystarczy jedno kliknięcie i już jestem duszą towarzystwa.
Ale kiedy gaśnie ekran, razem z nim moje zdolności interpersonalne.
Emocjonalny tłuk.
Ostatnio coraz częściej odczuwam swoje poobijanie.
Zniszczyły mnie straty.
Zabierały mnie kawałek po kawałku.
A Wilk był jedną z nich.
Był stratą, która cholernie zabolała.
To on zdecydował, że nie warto być obok.
To on postanowił wylogować się z mojego życia.
Wiele od tamtej pory przeszliśmy, ale to wraca.
Wydaje mi się, że nigdy mu tego nie wybaczyłam.
Może to egoizm.
Bo przecież, to jemu życie tak się popieprzyło, że postanowił skoczyć.
On też jest inny.
Jest Zwiastunem Katastrofy.
Nie wiem czy robi to specjalnie.
Chyba też nie potrafi być z kimś.
Ale z drugiej strony boi się samotności.
Rozpaczliwie chce kogoś swojego, a jednocześnie broni się przed tym.
Możemy udawać, że jest dobrze.
Że wszystko posklejaliśmy.
Ale tak nie jest.
Był pierwszą osobą, która naprawdę mnie prześwietliła.
Potem Florek.
Pokazali mi, że rzeczywistość też jest warta uwagi.
A potem wszystko się skończyło.
Każdy odchodzi.
Ciekawe czy Kuba też to zrobi.
Pewnie tak.
Nie powinnam tak myśleć, ale nic na to nie poradzę.
To jedyna stała w moim życiu.
Każdy, na kim mi bardzo zależy, odchodzi.
Po wypadku taty oddaliłam się od matki.
Ostatnio, kiedy o tym myślę, nabieram przekonania, ze zrobiłam to z premedytacją.
Zostałyśmy same.
Rozpaczliwie bałam się stracić również ją.
Dystans, który jest między nami, to moja wina.
Był buforem bezpieczeństwa.
Bo przecież, jeśli stanie mi się obojętna, będzie bezpieczna.
Ja będę bezpieczna.
Będę miała kogoś.
Nie przyszło mi tylko do głowy, że kiedy odtrącę bliską osobę, utracę również bliskość.
Zniszczę to, co chciałam chronić.
Tacy jesteśmy, myślę, kiedy bez słowa obejmuję Wilka w pasie i przytulam się do jego pleców.
Złamani.
Oparł czoło o szafkę i pociągnął nosem.
Kilka łez spadło na moje dłonie.
Starł je zaciskając swoje palce na moich.
- Ja... - Zaczął zachrypniętym głosem.
- Wiem. - Odpowiedziałam cicho.
Odwrócił się.
Jego stalowe oczy błyszczały smutno.
Miał podkrążone oczy, jak ktoś, kto dawno nie zaznał spokojnego snu.
- Myślałem, że to moja prosta.
Milczałam.
Co miałam powiedzieć.
Przymknął oczy.
- Kiedyś się uda. - Nie wiem, czy ten banał miał przekonać mnie, czy jego.
- W moim życiorysie ktoś zapomniał umieścić tryb "kiedyś".
Przyjrzałam mu się uważniej.
Znałam to spojrzenie.
On chciał znowu uciec.
Puściłam go i cofnęłam się gwałtownie.
- Aluś...
- Jeśli zrobisz to znowu - warknęłam - to koniec.
- Trochę mam taką nadzieję.
Zanim pomyślałam co robię, uderzyłam.
Trzaśnięcie odbiło się echem po pustej kuchni.
Srebrne oczy wpatrywały się we mnie z niedowierzaniem.
Uderzyłam jeszcze raz.
A potem z całej siły popchnęłam go na szafkę.
Nie bronił się.
Gruchnął plecami w krawędź kuchennego blatu.
Jęknął cicho.
- Nigdy ci tego nie wybaczę, rozumiesz?
- Aluś... - Zaczął błagalnie.
Miałam ochotę wytłuc z niego tę całą rezygnację.
Zmusić go...
No właśnie, do czego?
Patrzyłam jak kuli ramiona i pociera skroń.
Zrobiło mi się głupio.
Byłam wściekła.
Na siebie.
Na niego.
Na to, że nie może być normalnie.
Dlaczego mam do niego pretensje, że nie potrafi złapać życia za rogi?
Przecież jestem taka sama.
Udaję, ze wszystko jest świetnie.
Uśmiecham się.
Kocham.
Ale nie planuję.
Zupełnie tak, jakby moje życie miało zakończyć się, kiedy w nocy zamykam oczy.
Przemek przynajmniej nie udaje.
On po prostu darował sobie tę idiotyczną maskę.
- Przepraszam. - Mówię cicho.
Unikam jego spojrzenia.
Nalewam kawę do kubka.
- Ulżyło ci?
- Nie. Jest jeszcze gorzej.
Objął mnie bez słowa.
- Ile końców świata może przeżyć jeden człowiek? - Opiera mi brodę na ramieniu.
- Jeśli za zakrętem czeka szczęście...
- Jeśli szczęście nie istnieje.
Wzdycham.
- Ty wiesz. - Dmucha mi w ucho. - Wiesz tak samo dobrze jak ja, że szczęście to chwila.
Przez nią kolejna katastrofa boli jeszcze bardziej.
- Ja się ciągle staram... - Zaczynam bezradnie.
- Ja też. Ale coraz częściej mam wrażenie, że to wszystko to pomyłka.
Tym razem ja się odwracam.
Wyciąga kubek z moich rąk i upija łyk kawy.
Przymyka oczy.
- Jestem jak błąd programu. Nie powinno mnie tu być.
- Gadasz bzdury.
- To kredyt Aluś, który jutro i tak się skończy. I żeby było śmieszniej, chyba wcale tego nie chcę.
Patrzę na niego i nic nie rozumiem.
Posyła mi smutny uśmiech.
A potem odwraca się i wychodzi z kuchni.
Niedoczekanie.
- Przemek! - Lecę za nim.
_________________
– A jeśli pewnego dnia będę musiał odejść? – spytał Krzyś, ściskając Misiową łapkę. – Co wtedy?
– Nic wielkiego. – zapewnił go Puchatek. – Posiedzę tu sobie i na Ciebie poczekam. Kiedy się kogoś kocha, to ten drugi ktoś nigdy nie znika.