Nawigacja
Nowelki i opowiadania
Dział o dziełach pisanych
Obowiązuje na całym forum! Prosimy o jego przeczytanie i przestrzeganie
Wirtualna Rzeczywistość
Strona 5 z 10
0
Flo przechodzi na ciemną stronę mocy D: Czo to będzie... Ale 5 stów? To jakieś inne systemy. Wiadomo, że ktoś też jeszcze skorzysta, ale bezpieczniej zabulić samemu stówkę, a potem najwyżej dla max dwóch dobrych przyjaciół dać. Mniejsze ryzyko jak łapanka będzie xD
_________________
0
to je szkoła, to je wawa taki system, a błędy każdy wpisuje sobie indywidualne xD
– A jeśli pewnego dnia będę musiał odejść? – spytał Krzyś, ściskając Misiową łapkę. – Co wtedy?
– Nic wielkiego. – zapewnił go Puchatek. – Posiedzę tu sobie i na Ciebie poczekam. Kiedy się kogoś kocha, to ten drugi ktoś nigdy nie znika.
_________________
– A jeśli pewnego dnia będę musiał odejść? – spytał Krzyś, ściskając Misiową łapkę. – Co wtedy?
– Nic wielkiego. – zapewnił go Puchatek. – Posiedzę tu sobie i na Ciebie poczekam. Kiedy się kogoś kocha, to ten drugi ktoś nigdy nie znika.
0
No no... Tajne handle Warszawskie, widać, że Pomorze jest lepsze... znaczy ja nie słyszałam jeszcze o handlu wynikami testów semestralnych. Ciekawe ile ona bierze za komisy?
No... to czekam na więcej :3
No... to czekam na więcej :3
_________________
0
Ukryta zawartośćBudzik.
Budzi mnie irytujący, mechaniczny dźwięk.
Nienawidzę go, z dnia na dzień coraz bardziej.
Znowu śnił mi się Flo.
Stałam na peronie, a on przy szybie w wagonie.
Widziałam jego twarz. Oddalającą się z każdą sekundą coraz bardziej.
Jego spojrzenie.
Ni to smutne ni to wesołe.
Chciało mi się płakać.
Tęskniłam za tym idiotą.
Zniknął z mojego życia tak nagle, jak się w nim pojawił.
A ja czuje się, jakby ktoś wyrwał mi coś istotnego.
Nie bardzo potrafię rozmawiać z Przemkiem.
Wiem, że to nie jego wina, a mimo to nie potrafię przestać go obwiniać.
Czuję do niego żal.
Za to wszystko co się stało.
Znowu odsuwam się od wszystkich.
Znowu coraz trudniej znaleźć mi motywację, żeby wstać z łóżka.
Po co?
Co dalej?
I jeszcze ta Mariolka.
Jak jakiś irytujący troll siedzący pod mostem,którego za cholerę
nie da się pozbyć, wskoczyła w nasz krajobraz.
Koszmar.
Pusta, wkurzająca.
W sumie, myślę myjąc zęby i bez emocji gapiąc się w swoje odbicie,
najbardziej denerwuje mnie to, że nie wiem co ona knuje.
Po co tu właściwie jest.
Przemek mówił, że nie chciała się uczyć.
Umyta wracam do pokoju i na dłuższą chwilę zawieszam spojrzenie na rozgrzebanym łóżku.
Rodzi się we mnie śmieszny bunt, żeby po prostu wrócić do ciepłej jeszcze pościeli.
Ale jakoś nie potrafię.
Cholerny głos rozsądku.
Pieprzone sumienie.
Chętnie oddałabym je w zamian za Flo.
Ale wbrew wszelkim ostrzeżeniom duchownych, jakoś diabły wcale nie są chętne do takich targów.
A może trzeba najpierw wierzyć w Boga, żeby uwierzyć w diabła?
Taki pakiet.
Nie wiem jak to działa.
Ubieram się, znowu mechanicznie i pod niewidzialnym przymusem.
Nie chce mi się ścielić łóżka.
Wiem, że Pani Grażynka to zrobi, trochę głupio, ale
obawiam się, że jeśli podejdę bliżej to wskoczę do niego z powrotem.
Wzdycham niczym potępieniec i wychodzę z pokoju.
Pani Grażynki nie ma w kuchni, korzystam, łapię drugie śniadanie.
Jedna torba.
Znowu robi mi się przykro.
Pieprzone życie.
Wychodzę trzaskając drzwiami.
I to debilne uczucie nikłej nadziei, kiedy pokonuję drogę do furtki.
Może on tam stoi, na luzie oparty o płot.
Z tą wieczną drwiną w spojrzeniu.
I jak co dzień przeżywam zawód.
To taki codzienny gwóźdź do trumny.
Boli, boli.
Mam wrażenie, że ktoś okradł moje życie z kolorów.
Jest szaro, smutno.
Snuję się ulicą, idę dłuższą drogą, omijam osiedle Przemka.
Mijam świąteczne wystawy sklepowe.
Choinki, prezenty, grube, durnowato wyszczerzone Mikołaje.
Zaczyna padać.
Podnoszę twarz do nieba, a na policzkach lądują mi płatki śniegu.
Wirują leniwie w powietrzu, osiadają na wszystkim.
Jeszcze chwilę i odmienią całe miasto.
Będzie zimno, pusto i pięknie.
Nie potrafię się powstrzymać, łzy płyną mi po policzkach.
Mam ochotę uciec.
Tyle, że to niemożliwe.
Jak niby mam uciec od swoich własnych myśli?
I nagle przypomina mi się tamten deszczowy, zimny wieczór.
Molo.
Czarne mruczące morze.
Wzdrygam się.
To nie ja.
Przyspieszam kroku.
Florian ciaśniej otula się kołnierzem.
Trzeba było wziąć czapkę.
Przebiera nogami, żeby się się rozgrzać.
- Przestań podrygiwać jak wariat - buczy Oliwia.
Nie podrygiwać? Proszę bardzo.
Sięga do wewnętrznej kieszeni i wyciąga paczkę LS'ów.
Wsuwa jeden w usta i podpala.
Zaciąga się ciepłym dymem i jakby na moment jest lepiej.
Oliwia przewraca oczami.
- Zaczynam odnosić niepokojące wrażenie, że mam na ciebie zły wpływ- informuje bez
większego przekonania.
Nic nie odpowiada.
Wypuszcza dym i patrzy, jak ulatuje ku górze.
Znika gdzieś na wysokości tych świątecznych dyrdymałów dyndających
na każdej latarni.
Święta.
Ciekawe, czy matka pozwoli mu wrócić?
W sumie chyba wolałby spędzić je tu.
Z babcią i Oliwią.
Na luzie.
A nie wśród ciszy i potępiających spojrzeń.
Wyszło jak wyszło, ale teraz jest mu dobrze.
Nie chce wracać.
Do czego niby?
Oliwia staje obok i przytula się.
Flo wywala niedopałek do śmietnika i przyciąga ją do siebie ogrzewając.
- Nie można było tak od razu? - Mruczy opierając brodę na jej czapce.
- Tylko nie pomyśl sobie czegoś - prycha ostrzegawczo.
Podjeżdża autobus, zabity do granic możliwości.
Obydwoje wzdychają jak na zamówienie.
No i mamy święta.
Jedynym plusem jest brak szkoły.
Można łazić cały dzień w piżamie.
Można nic nie robić.
Dom wypełniają zapachy pieczonych ciast, mandarynek i świeżej choinki.
Jutro wigilia.
Nie znoszę tego durnego siedzenia przy stole.
To wszystko jest sztuczne i bezsensu.
Pani Grażynka krząta się w kuchni.
Programistka stoi w szlafroku przy expresie do kawy.
- Alicjo - ożywia się nieco na mój widok.
- Hm?
- Zaprosiłam na jutro Przemka i jego siostrę, przyjdzie też mama Floriana..
- A Florek? - Pytam cicho, a moje myśli pędzą jak oszalałe. Mariola? Tu?
No ludzie!
- Florian nie przyjeżdża na święta.
Kropka.
Tak, w całym zdaniu ta kropka jest zaakcentowana najmocniej.
Ucina wszelkie jęki, prośby i spekulacje.
Zabija nadzieje jednym, wprawnym ruchem zawodowego mordercy.
Bum i już.
Spojrzenie Programistki jest dziwne.
Ona by chciała, żebym już się otrząsnęła.
Ona nie rozumie.
A mi się nie chce tłumaczyć.
Bo i po co?
Nie przyjedzie.
I już.
Niech go szlag.
Ze złości zaciskam pięści.
Nie przyjedzie?
W porządku, ja pojadę do niego.
Ta myśl uderza mnie swoją oczywistością.
Czemu wcześniej na to nie wpadłam?
Nie znam adresu, nie wiem, gdzie go szukać.
Nie szkodzi, o to będę się martwić na miejscu.
W milczeniu obracam się na pięcie i wędruję do swojego pokoju, spakować
najpotrzebniejsze rzeczy.
Zupełnie nie słyszę, co mówi do mnie matka.
Ostatnio edytowany przez Dziabeł 11 Listopada 2015r. 11:12, W całości zmieniany: 2
_________________
– A jeśli pewnego dnia będę musiał odejść? – spytał Krzyś, ściskając Misiową łapkę. – Co wtedy?
– Nic wielkiego. – zapewnił go Puchatek. – Posiedzę tu sobie i na Ciebie poczekam. Kiedy się kogoś kocha, to ten drugi ktoś nigdy nie znika.
0
Ukryta zawartośćCichutkie postukiwania naczyń, szum wody w kranie, ciepłe powietrze mieszkania, wypełnione niesamowitym zapachem świąt.
Florian leżał nie otwierając oczu.
Wspomnieniami wrócił do tego czasu, kiedy będąc dzieckiem leżał w łóżku i
słuchał odgłosów porannej krzątaniny mamy.
Zanim nie zrobiło się na tyle późno, że przychodziła go obudzić.
Wtedy jeszcze lubił święta.
To niecierpliwe wyczekiwanie na prezenty.
Tak, paradoksalnie teraz, wydały mu się zupełnie nie istotne.
Teraz tęsknił z tą, nudną wtedy wieczerzą, kiedy siedzieli razem przy stole.
Z tatą, dziadkami.
Kiedy wszyscy byli uśmiechnięci i uroczyści.
A potem, ojciec odszedł do jakiejś młodszej pindy i świat Floriana posypał się
jak domek z kart.
Wszystko straciło swój blask, nawet święta.
Teraz leżąc w ciepłej pościeli, na krótki moment poczuł się jak wtedy.
A chwilę później, wróciła rzeczywistość.
Przez moment jeszcze zastanawiał się, jak jego matka spędzi wigilię.
Mówiła, że dostała zaproszenie do pani Marty.
Ciekawe czy pójdzie.
Ciekawe, co słychać u Alicji.
Czy już go zapomniała?
Na pewno.
W końcu Przemek jest na miejscu.
Podobno już z nim lepiej.
Wcale nie chciał tego wiedzieć, ale matka zawsze coś napomknęła.
Nie chciał o tym myśleć.
Przecież tu nie jest źle.
Skończy liceum, pójdzie na studia.
Nie wróci już do Władka.
Nie chce. Bo i po co?
Trzeba się zbierać, która to godzina?
Leniwie zerknął na wyświetlacz nowej komórki.
Prawie dziesiąta.
Jeszcze musi odebrać prezenty.
Nie przedłużając, odrzucił kołdrę i wciągnąwszy spodnie i koszulkę poszedł
do łazienki umyć się.
No i już. Pomyślałam patrząc na torbę na ramię, do której wrzuciłam kilka rzeczy.
W sumie po co mi więcej?
Może to jednak nie jest dobry pomysł?
Potrząsam głową. Nie, już postanowione.
Zajrzałam do portfela, o kasę nie musiałam się martwić.
Na wszelki wypadek wzięłam jeszcze kartę.
Kto wie co może się zdarzyć.
Przezornie schowałam ją w inne miejsce niż portfel.
Za dużo się nasłuchałam o samotnych podróżach i wielkim mieście.
Jeszcze jakaś książka.
Programistka ciągle krząta się w kuchni. Rozmawia z panią Grażynką.
Słyszę przytłumione głosy.
Zarzucam torbę na ramie.
Rzucam spojrzenie w lustro. Patrzy na mnie drobna blondynka, o smutnym spojrzeniu.
- Kupa nieszczęścia - mruczę pochmurniejąc.
Wychodzę na korytarz szurając nogami.
- O Ala pójdzie. - Programistka jakby przypomniała sobie o mnie.
Wkładam buty, czerwoną czapę z białym pomponem i kurtkę.
- Dokup dwa kilo mąki i jedną mieszankę do keksu, dobrze?
Wzruszam ramionami.
Czuję narastającą złość i pretensję.
Co z niej właściwie za matka, ja chcę pojechać do Warszawy, a ona nawet o tym nie wie.
Nawet nic nie wyczuła.
Do głowy jej nie przyszło.
Tylko kup mąkę.
Tak, psiakrew, mąkę.
Wychodzę trzaskając drzwiami.
Kilka minut zaciętego marszu i jestem na dworcu.
Pks do Gdańska mam dopiero za dwadzieścia minut.
Ale są busiki.
Płacę parę groszy i wsiadam.
Pocieram dłonie, żeby się rozgrzać.
Sprawdzam czy mam numer rezerwacji na magiczny, czerwony autobus z Gdańska do Warszawy.
Jest.
Kilka osób dosiada się i ruszamy.
Z ulga zostawiam za sobą, to całe świąteczne zamieszanie.
Właściwie sama już nie jestem pewna, czy jadę do szukać Florka,
czy po prostu uciekam.
Florek odłożył szczoteczkę do zębów i otworzył drzwi łazienki.
Do środka wsunęła się Oliwia.
Miała na sobie piżamę z czarnym kotem i nieziemsko potargane włosy.
- Nie wiedziałam, że tu jesteś śpiochu - stłumiła ziewnięcie.
- Przygadał kocioł garnkowi - szepnął Flo nachylając się do niej.
Miał zamiar pocałować ją w policzek, ale wtedy Oliwia zrobiła coś dziwnego.
Położyła mu ciepłą dłoń na szyi i delikatnie musnęła usta.
Florek zastygł. Dziewczyna przysunęła się bliżej i pocałowała go.
Objął ją ramieniem i oddał pocałunek.
Była taka ciepła i pachniała mandarynkami.
Pogładził ją po rozczochranej czuprynie.
Westchnęła cichutko.
Odsunęła się ze śmiechem.
Florian lekko oszołomiony oparł się o szafki.
- Wychodzisz gdzieś? - zapytała
Nie odpowiedział, popatrzył jeszcze chwilę i wyszedł z łazienki.
W głowie miał mętlik.
Co się właśnie wydarzyło?
- Chodź na śniadanie - babcia wychyliła się z kuchni. Miała na sobie fartuszek,
ubrudzony mąką.
- Już idę - odpowiedział. Przed chwilą całował Oliwię. A może to ona jego całowała.
Problem w tym, że myślał wtedy nie o dziewczynie, którą trzymał w ramionach.
- Ty skończony idioto. Weź się wreszcie ogarnij. - Warknął do siebie i powlókł się
na śniadanie.
Trzymałam książkę w rękach, ale jakoś nie mogłam zabrać się do czytania.
W autokarze było ciepło i przyjemnie. Dostałam kawę. Patrzyłam na migające za oknem
widoki.
Muzyka płynęła ze słuchawek.
Wyłączyłam telefon i schowałam go do torby.
Wiem, że to głupie i dziecinne.
Ale chciałam, żeby matka się pomartwiła.
Wiem, że i tak to nic nie zmieni.
Właściwie sama nie wiedziałam o co mi chodzi.
Wiedziałam tylko, że chcę zobaczyć Flo.
Nawet nie wiem, kiedy się zdrzemnęłam.
Obudziłam się i zerknęłam na zegarek, wygląda na to, że byliśmy już w Warszawie.
Przyjrzałam się mijanym ulicom, blokom.
Długo się nie napatrzyłam, bo właśnie zatrzymaliśmy się na dworcu, przy metrze.
Wysiadłam omijając wielką kolejkę ludzi, chcących odebrać swój bagaż.
Każdy się pchał.
Każdy miał miliony paczek.
No tak, pewnie przyjechali do rodzin na święta.
Podeszłam do ławki z boku i położyłam na niej torbę.
Przez chwilę rozglądałam się, lekko oszołomiona.
To wszystko tutaj, było takie duże.
Rozległe.
Kilkanaście autobusów czekało na przystankach, dalej nadjechał czerwono-żółty tramwaj.
Wszystko wydawało się nowe.
Tam musi być wejście do metra.
Idę.
Mijam automaty z biletami, ale jakoś nie chce z nich korzystać.
Widzę jak sprawnie robią to inni i nie chce opóźniać kolejki.
Tu wszyscy zdają się strasznie gdzieś spieszyć.
Kupuję bilet w kiosku, całodzienny.
Drogo tu, w porównaniu do naszej dziury.
Patrze trochę bezradnie na oznaczenia nad metalowymi bramkami, broniącym przejścia.
"Kabaty", "Młociny" nic mi to nie mówi.
Zaczynam odczuwać niepokój. Pytam jakiegoś pędzącego człowieka o drogę do centrum.
Uśmiecha się pobłażliwie i wskazuje mi drogę na właściwy peron metra.
Schodzę.
Biało-czerwone wagony głośno wjeżdżają na tory.
Ludzie pchają się do środka.
Wchodzę.
Ścisk, szum.
Na ekranach migają jakieś reklamy, wiadomości i angielskie słówka.
Patrze na wykaz stacji.
"Centrum", tam wysiądę. Tylko, co dalej?
Metro jest zabawne. Ludzie się cisną, każdy zajęty swoimi sprawami.
Razem ale osobno. I te drzwi, otwierają się raz jedne, raz drugie.
Nie ma co się opierać, bo jeszcze się wyleci.
Dziwne uczucie jechać tak w tunelu.
Ciemność za oknami.
No i stacja centrum.
Wylewam się z wagonu, razem z tłumem, przepychają mnie na schody ruchome.
Wiecie, że tu, mają nawet zasadę korzystania z takich schodów?
Wleczesz się jak żółw, stań z prawej strony, żeby ci, co lecą na złamanie karku,
mogli przepchać się lewą.
Po tym jak oberwałam torbą od jakiejś baby, szybko opanowuję nową zasadę poruszania się.
Wyjeżdżam na skwerek.
Jakaś banda wystukuje rytm na różnych dziwnych rzeczach.
Kilka handlarzy.
Kolorowy tłum.
Czuję się przytłoczona. Nie bardzo wiem dokąd iść.
Przysiadam z boku, na niewielkim murku.
Musze zebrać myśli.
Co robić, co robić.
Zupełnie nie wiem ile czasu tu siedzę.
Robi mi się zimno.
Zaczyna się ściemniać. Wszystko szarzeje.
Ludzie pędzą jeszcze szybciej.
Z nieba sypie delikatny puch.
Białe święta.
Chce mi się płakać.
Głupia, głupia, zasmarkana idiotka.
I już mi się nic nie chce. Nadzieja na cokolwiek zgasła, jak niedopałek wgnieciony w
ziemię.
Patrzę na ten bezosobowy tłum.
Patrzę i nic nie widzę.
Mam ochotę iść spać.
I już właściwie chcę się poddać, kiedy coś w tym koszmarnym tłumie,
przyciągnęło moją uwagę.
Z początku nie wiem co to takiego.
A potem uświadamiam sobie co widzę.
Wysoki, szczupły chłopak idzie zamaszystym krokiem. Kaptur na głowie.
Ręce w kieszeni.
Zanim uświadamiam się co robię, wchodzę, a właściwie wbiegam w tłum.
Świdruję spojrzeniem zbliżającą się w moją stronę sylwetkę.
Chłopak odrywa spojrzenie od chodnika.
Zielone oczy trafiają na mnie.
Zatrzymuje się.
Florian strasznie się grzebał.
Kiedy w końcu wyszedł, uświadomił sobie, jak bardzo jest spóźniony.
Zaplanowali wigilię na siedemnastą, a było już ostro po trzeciej.
Dobrze, że do Złotych nie miał daleko.
Autobus podjechał od razu, jak na zamówienie. Z metra wystrzelił żwawym krokiem.
Nie rozglądając się pędził przed siebie.
W centrum jak zwykle pełno ludzi. Na chwilę podniósł wzrok.
I wtedy zobaczył ją.
Zamurowało go.
Pierwsze, co pomyślał to, że ma przywidzenia.
No bo co do cholery miałaby tu robić Aluśka?
W Warszawie, w wigilię.
Nie, to musiała być dziewczyna do niej podobna.
Ale kiedy ich spojrzenia spotkały się, wiedział, że to nieprawda.
Dopiero teraz, widząc tą drobną dziewczynę, w śmiesznej czapie z pomponem,
prawie tak czerwonej jak jej nos i niebieskimi oczyma pełnymi łez,
dopiero wtedy poczuł jak bardzo za nią tęsknił.
Skoczył i złapał ją w ramiona. Przytulił do siebie mocno.
- Aluś.. - wyszeptał wtulając twarz w jej szyję. - Aluś - powtórzył zachrypniętym głosem.
Objęła go mocno i rozpłakała się.
Florian leżał nie otwierając oczu.
Wspomnieniami wrócił do tego czasu, kiedy będąc dzieckiem leżał w łóżku i
słuchał odgłosów porannej krzątaniny mamy.
Zanim nie zrobiło się na tyle późno, że przychodziła go obudzić.
Wtedy jeszcze lubił święta.
To niecierpliwe wyczekiwanie na prezenty.
Tak, paradoksalnie teraz, wydały mu się zupełnie nie istotne.
Teraz tęsknił z tą, nudną wtedy wieczerzą, kiedy siedzieli razem przy stole.
Z tatą, dziadkami.
Kiedy wszyscy byli uśmiechnięci i uroczyści.
A potem, ojciec odszedł do jakiejś młodszej pindy i świat Floriana posypał się
jak domek z kart.
Wszystko straciło swój blask, nawet święta.
Teraz leżąc w ciepłej pościeli, na krótki moment poczuł się jak wtedy.
A chwilę później, wróciła rzeczywistość.
Przez moment jeszcze zastanawiał się, jak jego matka spędzi wigilię.
Mówiła, że dostała zaproszenie do pani Marty.
Ciekawe czy pójdzie.
Ciekawe, co słychać u Alicji.
Czy już go zapomniała?
Na pewno.
W końcu Przemek jest na miejscu.
Podobno już z nim lepiej.
Wcale nie chciał tego wiedzieć, ale matka zawsze coś napomknęła.
Nie chciał o tym myśleć.
Przecież tu nie jest źle.
Skończy liceum, pójdzie na studia.
Nie wróci już do Władka.
Nie chce. Bo i po co?
Trzeba się zbierać, która to godzina?
Leniwie zerknął na wyświetlacz nowej komórki.
Prawie dziesiąta.
Jeszcze musi odebrać prezenty.
Nie przedłużając, odrzucił kołdrę i wciągnąwszy spodnie i koszulkę poszedł
do łazienki umyć się.
No i już. Pomyślałam patrząc na torbę na ramię, do której wrzuciłam kilka rzeczy.
W sumie po co mi więcej?
Może to jednak nie jest dobry pomysł?
Potrząsam głową. Nie, już postanowione.
Zajrzałam do portfela, o kasę nie musiałam się martwić.
Na wszelki wypadek wzięłam jeszcze kartę.
Kto wie co może się zdarzyć.
Przezornie schowałam ją w inne miejsce niż portfel.
Za dużo się nasłuchałam o samotnych podróżach i wielkim mieście.
Jeszcze jakaś książka.
Programistka ciągle krząta się w kuchni. Rozmawia z panią Grażynką.
Słyszę przytłumione głosy.
Zarzucam torbę na ramie.
Rzucam spojrzenie w lustro. Patrzy na mnie drobna blondynka, o smutnym spojrzeniu.
- Kupa nieszczęścia - mruczę pochmurniejąc.
Wychodzę na korytarz szurając nogami.
- O Ala pójdzie. - Programistka jakby przypomniała sobie o mnie.
Wkładam buty, czerwoną czapę z białym pomponem i kurtkę.
- Dokup dwa kilo mąki i jedną mieszankę do keksu, dobrze?
Wzruszam ramionami.
Czuję narastającą złość i pretensję.
Co z niej właściwie za matka, ja chcę pojechać do Warszawy, a ona nawet o tym nie wie.
Nawet nic nie wyczuła.
Do głowy jej nie przyszło.
Tylko kup mąkę.
Tak, psiakrew, mąkę.
Wychodzę trzaskając drzwiami.
Kilka minut zaciętego marszu i jestem na dworcu.
Pks do Gdańska mam dopiero za dwadzieścia minut.
Ale są busiki.
Płacę parę groszy i wsiadam.
Pocieram dłonie, żeby się rozgrzać.
Sprawdzam czy mam numer rezerwacji na magiczny, czerwony autobus z Gdańska do Warszawy.
Jest.
Kilka osób dosiada się i ruszamy.
Z ulga zostawiam za sobą, to całe świąteczne zamieszanie.
Właściwie sama już nie jestem pewna, czy jadę do szukać Florka,
czy po prostu uciekam.
Florek odłożył szczoteczkę do zębów i otworzył drzwi łazienki.
Do środka wsunęła się Oliwia.
Miała na sobie piżamę z czarnym kotem i nieziemsko potargane włosy.
- Nie wiedziałam, że tu jesteś śpiochu - stłumiła ziewnięcie.
- Przygadał kocioł garnkowi - szepnął Flo nachylając się do niej.
Miał zamiar pocałować ją w policzek, ale wtedy Oliwia zrobiła coś dziwnego.
Położyła mu ciepłą dłoń na szyi i delikatnie musnęła usta.
Florek zastygł. Dziewczyna przysunęła się bliżej i pocałowała go.
Objął ją ramieniem i oddał pocałunek.
Była taka ciepła i pachniała mandarynkami.
Pogładził ją po rozczochranej czuprynie.
Westchnęła cichutko.
Odsunęła się ze śmiechem.
Florian lekko oszołomiony oparł się o szafki.
- Wychodzisz gdzieś? - zapytała
Nie odpowiedział, popatrzył jeszcze chwilę i wyszedł z łazienki.
W głowie miał mętlik.
Co się właśnie wydarzyło?
- Chodź na śniadanie - babcia wychyliła się z kuchni. Miała na sobie fartuszek,
ubrudzony mąką.
- Już idę - odpowiedział. Przed chwilą całował Oliwię. A może to ona jego całowała.
Problem w tym, że myślał wtedy nie o dziewczynie, którą trzymał w ramionach.
- Ty skończony idioto. Weź się wreszcie ogarnij. - Warknął do siebie i powlókł się
na śniadanie.
Trzymałam książkę w rękach, ale jakoś nie mogłam zabrać się do czytania.
W autokarze było ciepło i przyjemnie. Dostałam kawę. Patrzyłam na migające za oknem
widoki.
Muzyka płynęła ze słuchawek.
Wyłączyłam telefon i schowałam go do torby.
Wiem, że to głupie i dziecinne.
Ale chciałam, żeby matka się pomartwiła.
Wiem, że i tak to nic nie zmieni.
Właściwie sama nie wiedziałam o co mi chodzi.
Wiedziałam tylko, że chcę zobaczyć Flo.
Nawet nie wiem, kiedy się zdrzemnęłam.
Obudziłam się i zerknęłam na zegarek, wygląda na to, że byliśmy już w Warszawie.
Przyjrzałam się mijanym ulicom, blokom.
Długo się nie napatrzyłam, bo właśnie zatrzymaliśmy się na dworcu, przy metrze.
Wysiadłam omijając wielką kolejkę ludzi, chcących odebrać swój bagaż.
Każdy się pchał.
Każdy miał miliony paczek.
No tak, pewnie przyjechali do rodzin na święta.
Podeszłam do ławki z boku i położyłam na niej torbę.
Przez chwilę rozglądałam się, lekko oszołomiona.
To wszystko tutaj, było takie duże.
Rozległe.
Kilkanaście autobusów czekało na przystankach, dalej nadjechał czerwono-żółty tramwaj.
Wszystko wydawało się nowe.
Tam musi być wejście do metra.
Idę.
Mijam automaty z biletami, ale jakoś nie chce z nich korzystać.
Widzę jak sprawnie robią to inni i nie chce opóźniać kolejki.
Tu wszyscy zdają się strasznie gdzieś spieszyć.
Kupuję bilet w kiosku, całodzienny.
Drogo tu, w porównaniu do naszej dziury.
Patrze trochę bezradnie na oznaczenia nad metalowymi bramkami, broniącym przejścia.
"Kabaty", "Młociny" nic mi to nie mówi.
Zaczynam odczuwać niepokój. Pytam jakiegoś pędzącego człowieka o drogę do centrum.
Uśmiecha się pobłażliwie i wskazuje mi drogę na właściwy peron metra.
Schodzę.
Biało-czerwone wagony głośno wjeżdżają na tory.
Ludzie pchają się do środka.
Wchodzę.
Ścisk, szum.
Na ekranach migają jakieś reklamy, wiadomości i angielskie słówka.
Patrze na wykaz stacji.
"Centrum", tam wysiądę. Tylko, co dalej?
Metro jest zabawne. Ludzie się cisną, każdy zajęty swoimi sprawami.
Razem ale osobno. I te drzwi, otwierają się raz jedne, raz drugie.
Nie ma co się opierać, bo jeszcze się wyleci.
Dziwne uczucie jechać tak w tunelu.
Ciemność za oknami.
No i stacja centrum.
Wylewam się z wagonu, razem z tłumem, przepychają mnie na schody ruchome.
Wiecie, że tu, mają nawet zasadę korzystania z takich schodów?
Wleczesz się jak żółw, stań z prawej strony, żeby ci, co lecą na złamanie karku,
mogli przepchać się lewą.
Po tym jak oberwałam torbą od jakiejś baby, szybko opanowuję nową zasadę poruszania się.
Wyjeżdżam na skwerek.
Jakaś banda wystukuje rytm na różnych dziwnych rzeczach.
Kilka handlarzy.
Kolorowy tłum.
Czuję się przytłoczona. Nie bardzo wiem dokąd iść.
Przysiadam z boku, na niewielkim murku.
Musze zebrać myśli.
Co robić, co robić.
Zupełnie nie wiem ile czasu tu siedzę.
Robi mi się zimno.
Zaczyna się ściemniać. Wszystko szarzeje.
Ludzie pędzą jeszcze szybciej.
Z nieba sypie delikatny puch.
Białe święta.
Chce mi się płakać.
Głupia, głupia, zasmarkana idiotka.
I już mi się nic nie chce. Nadzieja na cokolwiek zgasła, jak niedopałek wgnieciony w
ziemię.
Patrzę na ten bezosobowy tłum.
Patrzę i nic nie widzę.
Mam ochotę iść spać.
I już właściwie chcę się poddać, kiedy coś w tym koszmarnym tłumie,
przyciągnęło moją uwagę.
Z początku nie wiem co to takiego.
A potem uświadamiam sobie co widzę.
Wysoki, szczupły chłopak idzie zamaszystym krokiem. Kaptur na głowie.
Ręce w kieszeni.
Zanim uświadamiam się co robię, wchodzę, a właściwie wbiegam w tłum.
Świdruję spojrzeniem zbliżającą się w moją stronę sylwetkę.
Chłopak odrywa spojrzenie od chodnika.
Zielone oczy trafiają na mnie.
Zatrzymuje się.
Florian strasznie się grzebał.
Kiedy w końcu wyszedł, uświadomił sobie, jak bardzo jest spóźniony.
Zaplanowali wigilię na siedemnastą, a było już ostro po trzeciej.
Dobrze, że do Złotych nie miał daleko.
Autobus podjechał od razu, jak na zamówienie. Z metra wystrzelił żwawym krokiem.
Nie rozglądając się pędził przed siebie.
W centrum jak zwykle pełno ludzi. Na chwilę podniósł wzrok.
I wtedy zobaczył ją.
Zamurowało go.
Pierwsze, co pomyślał to, że ma przywidzenia.
No bo co do cholery miałaby tu robić Aluśka?
W Warszawie, w wigilię.
Nie, to musiała być dziewczyna do niej podobna.
Ale kiedy ich spojrzenia spotkały się, wiedział, że to nieprawda.
Dopiero teraz, widząc tą drobną dziewczynę, w śmiesznej czapie z pomponem,
prawie tak czerwonej jak jej nos i niebieskimi oczyma pełnymi łez,
dopiero wtedy poczuł jak bardzo za nią tęsknił.
Skoczył i złapał ją w ramiona. Przytulił do siebie mocno.
- Aluś.. - wyszeptał wtulając twarz w jej szyję. - Aluś - powtórzył zachrypniętym głosem.
Objęła go mocno i rozpłakała się.
Ostatnio edytowany przez Dziabeł 11 Listopada 2015r. 11:17, W całości zmieniany: 1
_________________
– A jeśli pewnego dnia będę musiał odejść? – spytał Krzyś, ściskając Misiową łapkę. – Co wtedy?
– Nic wielkiego. – zapewnił go Puchatek. – Posiedzę tu sobie i na Ciebie poczekam. Kiedy się kogoś kocha, to ten drugi ktoś nigdy nie znika.
0
Ukryta zawartośćPrzez dłuższą chwilę stoimy tak, wtuleni w siebie.
Jakby ten uścisk miał wymazać ostatni okres pustki.
- Co tu robisz? - Pyta w końcu Flo odsuwając się trochę.
Pociągam nosem i rękawem ocieram oczy.
Tak bardzo się cieszę, że go widzę.
Patrzę prosto w zielone oczy i usiłuję sama siebie przekonać, że to się dzieje naprawdę.
Florek na wyciągnięcie ręki.
Dotykam delikatnie jego policzka.
Przytula się do mojej zmarzniętej ręki.
- Przyjechałam do ciebie - mówię cicho.
- Ale czemu tu? Czemu nie przyszłaś do babci?
- Nie miałam adresu.
Marszczy brwi.
- Przyjechałaś do Warszawy w ciemno? - Jego głos twardnieje.
Nie odpowiadam. Po co mam odpowiadać?
Może powinnam włączyć telefon.
Nie chcę.
Nie chcę myśleć ani o Programistce, ani o Przemku z tą jego
Mariolą.
Chcę się cieszyć bliskością Flo.
- Aluś, czy twoja mama wie, że tu jesteś?
- Czy to ma jakieś znaczenie? - Pytam nagle czując przypływ złości.
- Dziewczyno, tak się nie robi! - Z niedowierzaniem kręci głową.
- Nie zostawia się bez słowa kogoś, na kim ci podobno zależy - warczę.
Odwracam się na pięcie i ruszam w stronę dworca.
- Nie miałem wyboru! - Krzyczy za mną.
Nie miał, pewnie, tak jest najwygodniej.
Czego ja się właściwie spodziewałam?
Może uda mi się złapać pociąg do Gdańska.
Florian łapie mnie za rękę.
- Poczekaj. Gdzie Ty chcesz iść?
- Wracam do domu. - Oświadczam nie patrząc na niego.
- O tej porze? - Znajomy drwiący ton.
Mam ochotę dać mu kopa.
Ależ to kuszące.
- Pojadę nocnym.
- Nie pojedziesz.
- Nie zabronisz mi.- Patrzę na niego wyzywająco.
Wzdycha ciężko i spuszcza głowę.
- Ale mogę poprosić, prawda?
Milczę.
Nie spodziewałam się tego. Widok smutnego Floriana rozbraja
mnie całkowicie.
Zaciskam palce na jego ciepłej, męskiej dłoni.
Mieszkanie babci Floriana jest przytulne i pachnie świętami.
Starsza pani o łagodnych rysach i siwym koku wychyla się z kuchni, kiedy wchodzimy.
- O, dzień dobry - jest wyraźnie zaskoczona moją obecnością,
mimo to uśmiecha się łagodnie.
- Babciu, to jest Alicja. - Mówi po prostu Florian.
- Dzień dobry.
- Wchodźcie, wchodźcie, zaraz dam barszcz.
Tak po prostu.
Niepewnie patrzę na Florka. Uśmiecha się lekko.
Jak ja lubię ten jego uśmiech.
Robi mi się ciepło.
Wiesza moją kurtkę.
Myjemy ręce i idziemy do kuchni.
Przy stole siedzi jakaś dziewczyna.
- Oliwia to jest Alicja przyjechała z Władka. Alicja to Oliwia.
Dziewczyna mierzy mnie spojrzeniem od góry do dołu, czuję jak się rumienię.
- Cześć - udało mi się wydusić.
- Cześć, jaka niespodzianka. Flo nie mówił, że przyjedziesz. Jesteś jego dziewczyną?
Stojący obok mnie Florek odchrząknął i odsunął mi krzesło.
Nic nie powiedział.
Kanalia.
- Bo to taka spontaniczna wizyta. - Mówię ostrożnie.
Postanawiam zignorować drugą część jej pytania.
Babcia stawia na stole parującą wazę z zupą i nakłada nam uszka.
Dopiero czuję jaka jestem głodna.
Z tego wszystkiego zapomniałam o jedzeniu.
- Bo Florian nic o Tobie nie wspominał. - Ogłasza niewinnym tonem Oliwia.
Nie wiem jak to odebrać.
Czuję w jej głosie złośliwą satysfakcję.
Wiem, że jej nie polubię.
O co jej właściwie chodzi?
- Oliwia - Florian posyła jej spojrzenie, którego nie potrafię
zinterpretować.
- No co, jestem ciekawa.
- Dzieci jedzcie, bo ostygnie. Czy Twoja mama nie ma nic przeciwko, że
spędzasz wigilię z dala od domu? - Pyta mnie utkwiwszy blado niebieskie spojrzenie
w mojej twarzy.
Niby nic. Ale czuje się nieswojo. Nie na miejscu.
Jak niepasujący element układanki.
Wszystko szło dobrze, a tu nagle trafia się fragment, który nigdzie nie da się wpasować.
Z trudem kończę barszcz.
Jeszcze ryba w galarecie, śledzie, potem pierogi.
Babcia krząta się po kuchni, a ja odruchowo zbieram naczynia.
Dziękuje mi łagodnym uśmiechem.
Nakłada ciasto, kutię. Parzy herbatę.
- Pójdziemy do pokoju. Do choinki.
Zanosimy wszystko, ustawiamy na stoliku przy kanapie.
Oliwia przesuwa ręką po ramieniu Flo i siada na fotelu.
Babcia podaje na talerzu każdemu opłatki.
Przez chwilę trzymam opłatek wpatrując się w niego.
Flo przysuwa się bliżej.
- Aluś..
- Flo, życzę ci, żebyś potrafił zapomnieć o tym, co było. - Mówię patrząc mu prosto w oczy.
- Nie chcę zapominać. Chcę..
- Wrócić? - Wchodzę mu w słowo. Nie patrzę już na niego, tylko na Oliwię.
Dziewczynę o błyszczących oczach i szerokim uśmiechu, która patrzy na Florka.
Jeśli, jakimś cudem on jeszcze nie wie o co chodzi, to ja już wiem
to aż za dobrze.
Żałuję, że tu przyjechałam.
Trzeba było tak to zostawić. Zapomnieć o nim.
- Nie bądź taka. - Szepcze jakoś bezradnie.
Urywam kawałek białego płatka i odchodzę.
Zamieniam kilka uprzejmości z babcią Florka, kątem oka widzę,
jak Oliwia opiera dłonie na piersi Flo, patrząc mu prosto w oczy coś mówi.
Tak cudownie było mieć ją tuż obok.
Nie mógł wymarzyć sobie lepszego prezentu.
A Oliwia wszytko zepsuła.
Nie rozumiał, o co jej chodzi.
Nic jej nie obiecywał, to co zdarzyło się dziś rano..
Ze złością wbił widelczyk w ciasto.
To on powinien był przyjechać do niej.
Dlaczego tego nie zrobił?
Cholerny tchórz.
Zachłannie patrzył na Alę.
Powoli jadła ciasto. Oczy utkwiła w ciemnym oknie.
Tak cudownie było ją przytulić.
Poczuć jej zapach.
Jak mógł być takim idiotą?
Pokój Flo był naprawdę mały.
Jego babcia zadzwoniła do mojej mamy i wyjaśniła, że przenocuję u nich.
Zdziwiłam się, kiedy powiedziała, że wrócę za dwa dni.
Potem uśmiechnęła się do mnie i oznajmiła, że pościeli mi na kanapie.
Skoro już jestem, to wstyd by było nie obejrzeć stolicy.
Jakby ten uścisk miał wymazać ostatni okres pustki.
- Co tu robisz? - Pyta w końcu Flo odsuwając się trochę.
Pociągam nosem i rękawem ocieram oczy.
Tak bardzo się cieszę, że go widzę.
Patrzę prosto w zielone oczy i usiłuję sama siebie przekonać, że to się dzieje naprawdę.
Florek na wyciągnięcie ręki.
Dotykam delikatnie jego policzka.
Przytula się do mojej zmarzniętej ręki.
- Przyjechałam do ciebie - mówię cicho.
- Ale czemu tu? Czemu nie przyszłaś do babci?
- Nie miałam adresu.
Marszczy brwi.
- Przyjechałaś do Warszawy w ciemno? - Jego głos twardnieje.
Nie odpowiadam. Po co mam odpowiadać?
Może powinnam włączyć telefon.
Nie chcę.
Nie chcę myśleć ani o Programistce, ani o Przemku z tą jego
Mariolą.
Chcę się cieszyć bliskością Flo.
- Aluś, czy twoja mama wie, że tu jesteś?
- Czy to ma jakieś znaczenie? - Pytam nagle czując przypływ złości.
- Dziewczyno, tak się nie robi! - Z niedowierzaniem kręci głową.
- Nie zostawia się bez słowa kogoś, na kim ci podobno zależy - warczę.
Odwracam się na pięcie i ruszam w stronę dworca.
- Nie miałem wyboru! - Krzyczy za mną.
Nie miał, pewnie, tak jest najwygodniej.
Czego ja się właściwie spodziewałam?
Może uda mi się złapać pociąg do Gdańska.
Florian łapie mnie za rękę.
- Poczekaj. Gdzie Ty chcesz iść?
- Wracam do domu. - Oświadczam nie patrząc na niego.
- O tej porze? - Znajomy drwiący ton.
Mam ochotę dać mu kopa.
Ależ to kuszące.
- Pojadę nocnym.
- Nie pojedziesz.
- Nie zabronisz mi.- Patrzę na niego wyzywająco.
Wzdycha ciężko i spuszcza głowę.
- Ale mogę poprosić, prawda?
Milczę.
Nie spodziewałam się tego. Widok smutnego Floriana rozbraja
mnie całkowicie.
Zaciskam palce na jego ciepłej, męskiej dłoni.
Mieszkanie babci Floriana jest przytulne i pachnie świętami.
Starsza pani o łagodnych rysach i siwym koku wychyla się z kuchni, kiedy wchodzimy.
- O, dzień dobry - jest wyraźnie zaskoczona moją obecnością,
mimo to uśmiecha się łagodnie.
- Babciu, to jest Alicja. - Mówi po prostu Florian.
- Dzień dobry.
- Wchodźcie, wchodźcie, zaraz dam barszcz.
Tak po prostu.
Niepewnie patrzę na Florka. Uśmiecha się lekko.
Jak ja lubię ten jego uśmiech.
Robi mi się ciepło.
Wiesza moją kurtkę.
Myjemy ręce i idziemy do kuchni.
Przy stole siedzi jakaś dziewczyna.
- Oliwia to jest Alicja przyjechała z Władka. Alicja to Oliwia.
Dziewczyna mierzy mnie spojrzeniem od góry do dołu, czuję jak się rumienię.
- Cześć - udało mi się wydusić.
- Cześć, jaka niespodzianka. Flo nie mówił, że przyjedziesz. Jesteś jego dziewczyną?
Stojący obok mnie Florek odchrząknął i odsunął mi krzesło.
Nic nie powiedział.
Kanalia.
- Bo to taka spontaniczna wizyta. - Mówię ostrożnie.
Postanawiam zignorować drugą część jej pytania.
Babcia stawia na stole parującą wazę z zupą i nakłada nam uszka.
Dopiero czuję jaka jestem głodna.
Z tego wszystkiego zapomniałam o jedzeniu.
- Bo Florian nic o Tobie nie wspominał. - Ogłasza niewinnym tonem Oliwia.
Nie wiem jak to odebrać.
Czuję w jej głosie złośliwą satysfakcję.
Wiem, że jej nie polubię.
O co jej właściwie chodzi?
- Oliwia - Florian posyła jej spojrzenie, którego nie potrafię
zinterpretować.
- No co, jestem ciekawa.
- Dzieci jedzcie, bo ostygnie. Czy Twoja mama nie ma nic przeciwko, że
spędzasz wigilię z dala od domu? - Pyta mnie utkwiwszy blado niebieskie spojrzenie
w mojej twarzy.
Niby nic. Ale czuje się nieswojo. Nie na miejscu.
Jak niepasujący element układanki.
Wszystko szło dobrze, a tu nagle trafia się fragment, który nigdzie nie da się wpasować.
Z trudem kończę barszcz.
Jeszcze ryba w galarecie, śledzie, potem pierogi.
Babcia krząta się po kuchni, a ja odruchowo zbieram naczynia.
Dziękuje mi łagodnym uśmiechem.
Nakłada ciasto, kutię. Parzy herbatę.
- Pójdziemy do pokoju. Do choinki.
Zanosimy wszystko, ustawiamy na stoliku przy kanapie.
Oliwia przesuwa ręką po ramieniu Flo i siada na fotelu.
Babcia podaje na talerzu każdemu opłatki.
Przez chwilę trzymam opłatek wpatrując się w niego.
Flo przysuwa się bliżej.
- Aluś..
- Flo, życzę ci, żebyś potrafił zapomnieć o tym, co było. - Mówię patrząc mu prosto w oczy.
- Nie chcę zapominać. Chcę..
- Wrócić? - Wchodzę mu w słowo. Nie patrzę już na niego, tylko na Oliwię.
Dziewczynę o błyszczących oczach i szerokim uśmiechu, która patrzy na Florka.
Jeśli, jakimś cudem on jeszcze nie wie o co chodzi, to ja już wiem
to aż za dobrze.
Żałuję, że tu przyjechałam.
Trzeba było tak to zostawić. Zapomnieć o nim.
- Nie bądź taka. - Szepcze jakoś bezradnie.
Urywam kawałek białego płatka i odchodzę.
Zamieniam kilka uprzejmości z babcią Florka, kątem oka widzę,
jak Oliwia opiera dłonie na piersi Flo, patrząc mu prosto w oczy coś mówi.
Tak cudownie było mieć ją tuż obok.
Nie mógł wymarzyć sobie lepszego prezentu.
A Oliwia wszytko zepsuła.
Nie rozumiał, o co jej chodzi.
Nic jej nie obiecywał, to co zdarzyło się dziś rano..
Ze złością wbił widelczyk w ciasto.
To on powinien był przyjechać do niej.
Dlaczego tego nie zrobił?
Cholerny tchórz.
Zachłannie patrzył na Alę.
Powoli jadła ciasto. Oczy utkwiła w ciemnym oknie.
Tak cudownie było ją przytulić.
Poczuć jej zapach.
Jak mógł być takim idiotą?
Pokój Flo był naprawdę mały.
Jego babcia zadzwoniła do mojej mamy i wyjaśniła, że przenocuję u nich.
Zdziwiłam się, kiedy powiedziała, że wrócę za dwa dni.
Potem uśmiechnęła się do mnie i oznajmiła, że pościeli mi na kanapie.
Skoro już jestem, to wstyd by było nie obejrzeć stolicy.
Ostatnio edytowany przez Dziabeł 11 Listopada 2015r. 11:33, W całości zmieniany: 2
_________________
– A jeśli pewnego dnia będę musiał odejść? – spytał Krzyś, ściskając Misiową łapkę. – Co wtedy?
– Nic wielkiego. – zapewnił go Puchatek. – Posiedzę tu sobie i na Ciebie poczekam. Kiedy się kogoś kocha, to ten drugi ktoś nigdy nie znika.
0
Ukryta zawartośćLeżę pod ciepłą, świeżo wyprasowaną pościelą i gapię się w ciemny sufit.
Czasem, kiedy przejeżdża jakiś zbłąkany samochód, przebiegają po nim dwa pasy świateł.
Stojąca niedaleko choinka pachnie lasem.
Mimo zmęczenia nie mogę zasnąć.
W głowie totalny chaos, nie wiem co myśleć.
Czemu właściwie tu przyjechałam?
Chciałam go zobaczyć, to zobaczyłam.
Czego właściwie się spodziewałam?
To wszystko, to już rozdział zamknięty.
Inna rzeczywistość.
On już zostawił wszystko za sobą.
Ciekawe, czy było mu choć trochę smutno.
Jak było, to Oliwia skutecznie go pocieszyła, złośliwa myśl pojawia się w mojej głowie.
Czas odpuścić dziecięcą nadzieję, że wszystko będzie jak kiedyś.
Nie będzie.
Kropka.
Słyszę skrzypnięcie drzwi i ledwo dosłyszalne kroki.
Bezszelestnie odwracam głowę, tylko po to, żeby zobaczyć cień Oliwki.
Przemyka na palcach i znika w pokoju Flo.
Czuję złość.
Na siebie, na niego, na tę bezczelną dziewuchę.
Niepotrzebnie tu przyjechałam.
Głupia.
Czas przestać żyć marzeniami, było miło, ale się skończyło.
Nie ma sensu brnąć w to dalej.
Chciałabym być w domu.
Zakopać się w swoim łóżku i nie wychodzić z niego przez tydzień.
Wrócę na swoje forum.
Ograniczę swoją przestrzeń do kontaktów wirtualnych.
Przynajmniej wtedy nie będę musiała oglądać roznegliżowanych panienek
przemykających do sypialni podłych chłopców.
Patrzę na zegarek.
Czwarta.
Ze złości zaciskam powieki i nakazuje sobie spanie.
Florek przez jakiś czas myślał o minionym wieczorze.
O tym, co powiedziała Alicja, o tym, jak rozkosznie wyglądała w jego
koszulce, którą pożyczył jej do spania. Sięgała jej do kolan.
Uśmiechnął się na samo wspomnienie.
Planował, jak spędzą jutrzejszy dzień.
Ale potem, nadmiar wrażeń i sycąca kolacja pokonały go.
Powieki opadły i owładnął nim sen.
Skądinąd bardzo przyjemny.
Obudził go szept i delikatne głaskanie po karku.
Zamruczał i przyciągnął do siebie dziewczynę, nawet nie otwierając oczu.
Westchnęła i wtuliła się w niego.
Była miękka i ciepła.
Pachniała.. Florian otworzył gwałtownie oczy. Cofnął się, boleśnie uderzając tyłem głowy o ścianę.
- Szlag. - Stęknął rozcierając bolące miejsce. - Co tu do cholery robisz?
- Jeszcze przed chwilą nie wyglądałeś na niezadowolonego. - Uśmiechnęła się Oliwia.
- Jeszcze przed chwilą spałem - warknął - wyłaź z mojego łóżka.
- A co? - Dziewczyna zakręciła pasmo włosów na palcu - Boisz się, że Ala sobie coś pomyśli?
Było ciemno, więc nie dostrzegła, że Florek zbladł.
Złapał ją za ramiona i wyciągnął z łóżka. Nie puszczając zaprowadził do samych drzwi.
- Skończ z tym. - Syknął.
Oliwia oparła się plecami o drzwi i oparła dłonie na jego piersi.
Nachyliła się do niego.
- Dlaczego? Przecież ona nie jest Twoją dziewczyną. Pytałam.
Żadne z was nie odezwało się słowem.
Stanęła na palce i przesunęła wargami po jego policzku.
- Zostaw ją - wyszeptała przyciągając go do siebie. - Zostaw. To już minęło.
Florian zadrżał, przymknął oczy i rozluźnił uścisk na ramionach dziewczyny.
Oliwia przesunęła dłonie na jego kark i musnęła usta. Westchnęła cicho.
Potem pocałowała go mocniej, zachłanniej, przyciskając się do niego.
Chłopak uderzył dłonią w drzwi.
- Dość - Powiedział zimno. - Nic z tego nie będzie, rozumiesz?
Oczy dziewczyny zwęziły się. Ale zaraz rozbłysła w nich wesoła iskra.
- Jesteś idiotą Flo. Bycie z tą rozkapryszona egoistką zniszczy Cię.
Miałeś szansę ruszyć do przodu, a ty się cofasz.
- Moja sprawa, nie masz pojęcia o czym mówisz. Nie znasz jej.
- Obawiam się, że widzę więcej od ciebie. - Jej ton był zupełnie normalny.
Jakby to, co stało się chwilę temu, nie miało w ogóle miejsca.
- Szkoda mi cię - dodała ciepło, gładząc go po policzku. - w końcu znudzisz jej się.
Nie zostawiając mu czasu na odpowiedź, odepchnęła go i wyszła z pokoju.
Kiedy otworzyłam oczy w mieszkaniu nadal panowała cisza.
Rzuciłam okiem na zegarek.
Było po szóstej.
To był impuls.
Szybko, ale uważając by nie zrobić hałasu, wyskoczyłam z łóżka.
Złożyłam pościel, złapałam swoje rzeczy i zniknęłam w łazience.
Dziesięć minut później byłam gotowa do wyjścia.
Postanowiłam jeszcze wejść do kuchni i zostawić liścik.
Nie chciałam, żeby starsza pani się martwiła.
Zastopowało mnie, kiedy zobaczyłam, że siedzi przy kuchennym stole i sączy herbatę.
- Dzień dobry - uśmiechnęła się.
- Dzień dobry... - odpowiedziałam nieśmiało. - Ja.. chciałam za wszystko podziękować..
- Nie zostaniesz? Przecież wszystko załatwione.
- Ja.. To nie ma sensu. - Sama nie wiem dlaczego, przysiadam na krześle.
Babcia Flo nalewa mi herbaty.
Sięgam po filiżankę.
Podejrzewam, że ta porcelana jest ze dwa razy starsza ode mnie, jak nie lepiej.
- Przyjaźnicie się z Florianem?
- Jest dla mnie kimś ważnym. - Mówię cicho. - Ale to już się skończyło.
- Dlaczego? - Pyta upijając parujący napój. - Skoro taki ważny, to dlaczego
tak łatwo rezygnujesz?
- Myślę, że patrzyłam na to wszystko ze złej perspektywy. On bardzo dużo dla mnie zrobił.
Obudził mnie do życia. - Sama nie wiem dlaczego w ogóle to mówię.
- To nie ja zrezygnowałam. - Dodaję cicho, wstaję i sięgam po torbę.
- Dziękuję za wszytko - uśmiecham się z trudem i nie czekając, aż mnie zatrzyma idę do przedpokoju.
Ubieram się i wychodzę.
Ostatni raz rzucam spojrzenie przez ramię.
Czuję, że kończy się coś ważnego.
Starsza pani ze smutkiem kiwa głową.
Upija łyk aromatycznej herbaty i z zadumą patrzy, na puste już teraz miejsce naprzeciw.
A potem sięga po komórkę.
- Dzień dobry Dorotko, nie za wcześnie dzwonię?
- Dzień dobry mamo, nie już nie śpię. Czy coś się stało?
- Dorotko, ty wiesz, że ja się nie wtrącam..
- Co się stało? - Głos mamy Floriana tężeje.
- Myślę, że nie mogę już dłużej gościć Floriana.
- Mamo! Umawiałyśmy się!
- Wiem..
- Co się stało? To przez Alicję, tak?
- Nie, Dorotko. Chciałaś go w jakiś sposób ukarać.
Nie ukrywam, było mi przykro, kiedy sobie pomyślałam, pobyt mojego jedynego
wnuka u mnie, ma być dla niego karą.
- Mamo, wiesz, że to nie o to chodziło! - Teraz ton kobiety zdradza zdenerwowanie.
- Nie wiem, o co chodziło. Ja Ci mówię, co czuję, zresztą to nie ma znaczenia, prawda?
Tak czy inaczej, obawiam się, że od pewnego czasu pobyt Floriana u mnie, nie jest już dla niego
tak przykry, jakbyś sobie tego życzyła.
Sądzę, że najwyższy czas by wrócił do domu.
- Jak ty to sobie wyobrażasz? - Wybuchła Dorota. - Wszystko załatwione jest tam, w Warszawie.
- Florian przyjedzie dzisiejszym pociągiem o szesnastej.
- Mamo.. - Spróbowała łagodniej Dorota
- Dorotko - przerwała jej od razu starsza pani- chcesz, żeby Florian był taki, jak jego ojciec?
- Nie, właśnie dlatego. - zaprotestowała gwałtownie kobieta.
- Właśnie dlatego wróci dziś. Do widzenia. - Dodała ciepło i rozłączyła się.
Czasem, kiedy przejeżdża jakiś zbłąkany samochód, przebiegają po nim dwa pasy świateł.
Stojąca niedaleko choinka pachnie lasem.
Mimo zmęczenia nie mogę zasnąć.
W głowie totalny chaos, nie wiem co myśleć.
Czemu właściwie tu przyjechałam?
Chciałam go zobaczyć, to zobaczyłam.
Czego właściwie się spodziewałam?
To wszystko, to już rozdział zamknięty.
Inna rzeczywistość.
On już zostawił wszystko za sobą.
Ciekawe, czy było mu choć trochę smutno.
Jak było, to Oliwia skutecznie go pocieszyła, złośliwa myśl pojawia się w mojej głowie.
Czas odpuścić dziecięcą nadzieję, że wszystko będzie jak kiedyś.
Nie będzie.
Kropka.
Słyszę skrzypnięcie drzwi i ledwo dosłyszalne kroki.
Bezszelestnie odwracam głowę, tylko po to, żeby zobaczyć cień Oliwki.
Przemyka na palcach i znika w pokoju Flo.
Czuję złość.
Na siebie, na niego, na tę bezczelną dziewuchę.
Niepotrzebnie tu przyjechałam.
Głupia.
Czas przestać żyć marzeniami, było miło, ale się skończyło.
Nie ma sensu brnąć w to dalej.
Chciałabym być w domu.
Zakopać się w swoim łóżku i nie wychodzić z niego przez tydzień.
Wrócę na swoje forum.
Ograniczę swoją przestrzeń do kontaktów wirtualnych.
Przynajmniej wtedy nie będę musiała oglądać roznegliżowanych panienek
przemykających do sypialni podłych chłopców.
Patrzę na zegarek.
Czwarta.
Ze złości zaciskam powieki i nakazuje sobie spanie.
Florek przez jakiś czas myślał o minionym wieczorze.
O tym, co powiedziała Alicja, o tym, jak rozkosznie wyglądała w jego
koszulce, którą pożyczył jej do spania. Sięgała jej do kolan.
Uśmiechnął się na samo wspomnienie.
Planował, jak spędzą jutrzejszy dzień.
Ale potem, nadmiar wrażeń i sycąca kolacja pokonały go.
Powieki opadły i owładnął nim sen.
Skądinąd bardzo przyjemny.
Obudził go szept i delikatne głaskanie po karku.
Zamruczał i przyciągnął do siebie dziewczynę, nawet nie otwierając oczu.
Westchnęła i wtuliła się w niego.
Była miękka i ciepła.
Pachniała.. Florian otworzył gwałtownie oczy. Cofnął się, boleśnie uderzając tyłem głowy o ścianę.
- Szlag. - Stęknął rozcierając bolące miejsce. - Co tu do cholery robisz?
- Jeszcze przed chwilą nie wyglądałeś na niezadowolonego. - Uśmiechnęła się Oliwia.
- Jeszcze przed chwilą spałem - warknął - wyłaź z mojego łóżka.
- A co? - Dziewczyna zakręciła pasmo włosów na palcu - Boisz się, że Ala sobie coś pomyśli?
Było ciemno, więc nie dostrzegła, że Florek zbladł.
Złapał ją za ramiona i wyciągnął z łóżka. Nie puszczając zaprowadził do samych drzwi.
- Skończ z tym. - Syknął.
Oliwia oparła się plecami o drzwi i oparła dłonie na jego piersi.
Nachyliła się do niego.
- Dlaczego? Przecież ona nie jest Twoją dziewczyną. Pytałam.
Żadne z was nie odezwało się słowem.
Stanęła na palce i przesunęła wargami po jego policzku.
- Zostaw ją - wyszeptała przyciągając go do siebie. - Zostaw. To już minęło.
Florian zadrżał, przymknął oczy i rozluźnił uścisk na ramionach dziewczyny.
Oliwia przesunęła dłonie na jego kark i musnęła usta. Westchnęła cicho.
Potem pocałowała go mocniej, zachłanniej, przyciskając się do niego.
Chłopak uderzył dłonią w drzwi.
- Dość - Powiedział zimno. - Nic z tego nie będzie, rozumiesz?
Oczy dziewczyny zwęziły się. Ale zaraz rozbłysła w nich wesoła iskra.
- Jesteś idiotą Flo. Bycie z tą rozkapryszona egoistką zniszczy Cię.
Miałeś szansę ruszyć do przodu, a ty się cofasz.
- Moja sprawa, nie masz pojęcia o czym mówisz. Nie znasz jej.
- Obawiam się, że widzę więcej od ciebie. - Jej ton był zupełnie normalny.
Jakby to, co stało się chwilę temu, nie miało w ogóle miejsca.
- Szkoda mi cię - dodała ciepło, gładząc go po policzku. - w końcu znudzisz jej się.
Nie zostawiając mu czasu na odpowiedź, odepchnęła go i wyszła z pokoju.
Kiedy otworzyłam oczy w mieszkaniu nadal panowała cisza.
Rzuciłam okiem na zegarek.
Było po szóstej.
To był impuls.
Szybko, ale uważając by nie zrobić hałasu, wyskoczyłam z łóżka.
Złożyłam pościel, złapałam swoje rzeczy i zniknęłam w łazience.
Dziesięć minut później byłam gotowa do wyjścia.
Postanowiłam jeszcze wejść do kuchni i zostawić liścik.
Nie chciałam, żeby starsza pani się martwiła.
Zastopowało mnie, kiedy zobaczyłam, że siedzi przy kuchennym stole i sączy herbatę.
- Dzień dobry - uśmiechnęła się.
- Dzień dobry... - odpowiedziałam nieśmiało. - Ja.. chciałam za wszystko podziękować..
- Nie zostaniesz? Przecież wszystko załatwione.
- Ja.. To nie ma sensu. - Sama nie wiem dlaczego, przysiadam na krześle.
Babcia Flo nalewa mi herbaty.
Sięgam po filiżankę.
Podejrzewam, że ta porcelana jest ze dwa razy starsza ode mnie, jak nie lepiej.
- Przyjaźnicie się z Florianem?
- Jest dla mnie kimś ważnym. - Mówię cicho. - Ale to już się skończyło.
- Dlaczego? - Pyta upijając parujący napój. - Skoro taki ważny, to dlaczego
tak łatwo rezygnujesz?
- Myślę, że patrzyłam na to wszystko ze złej perspektywy. On bardzo dużo dla mnie zrobił.
Obudził mnie do życia. - Sama nie wiem dlaczego w ogóle to mówię.
- To nie ja zrezygnowałam. - Dodaję cicho, wstaję i sięgam po torbę.
- Dziękuję za wszytko - uśmiecham się z trudem i nie czekając, aż mnie zatrzyma idę do przedpokoju.
Ubieram się i wychodzę.
Ostatni raz rzucam spojrzenie przez ramię.
Czuję, że kończy się coś ważnego.
Starsza pani ze smutkiem kiwa głową.
Upija łyk aromatycznej herbaty i z zadumą patrzy, na puste już teraz miejsce naprzeciw.
A potem sięga po komórkę.
- Dzień dobry Dorotko, nie za wcześnie dzwonię?
- Dzień dobry mamo, nie już nie śpię. Czy coś się stało?
- Dorotko, ty wiesz, że ja się nie wtrącam..
- Co się stało? - Głos mamy Floriana tężeje.
- Myślę, że nie mogę już dłużej gościć Floriana.
- Mamo! Umawiałyśmy się!
- Wiem..
- Co się stało? To przez Alicję, tak?
- Nie, Dorotko. Chciałaś go w jakiś sposób ukarać.
Nie ukrywam, było mi przykro, kiedy sobie pomyślałam, pobyt mojego jedynego
wnuka u mnie, ma być dla niego karą.
- Mamo, wiesz, że to nie o to chodziło! - Teraz ton kobiety zdradza zdenerwowanie.
- Nie wiem, o co chodziło. Ja Ci mówię, co czuję, zresztą to nie ma znaczenia, prawda?
Tak czy inaczej, obawiam się, że od pewnego czasu pobyt Floriana u mnie, nie jest już dla niego
tak przykry, jakbyś sobie tego życzyła.
Sądzę, że najwyższy czas by wrócił do domu.
- Jak ty to sobie wyobrażasz? - Wybuchła Dorota. - Wszystko załatwione jest tam, w Warszawie.
- Florian przyjedzie dzisiejszym pociągiem o szesnastej.
- Mamo.. - Spróbowała łagodniej Dorota
- Dorotko - przerwała jej od razu starsza pani- chcesz, żeby Florian był taki, jak jego ojciec?
- Nie, właśnie dlatego. - zaprotestowała gwałtownie kobieta.
- Właśnie dlatego wróci dziś. Do widzenia. - Dodała ciepło i rozłączyła się.
Ostatnio edytowany przez Dziabeł 11 Listopada 2015r. 11:36, W całości zmieniany: 2
_________________
– A jeśli pewnego dnia będę musiał odejść? – spytał Krzyś, ściskając Misiową łapkę. – Co wtedy?
– Nic wielkiego. – zapewnił go Puchatek. – Posiedzę tu sobie i na Ciebie poczekam. Kiedy się kogoś kocha, to ten drugi ktoś nigdy nie znika.
0
Ukryta zawartośćPodróż minęła mi bardzo szybko.
Pewnie dlatego, że większość przespałam.
Byłam zmęczona, wygłuszyłam wszelkie myśli.
Odepchnęłam je od siebie.
Nie chce ich.
Żwawo przeszłam podziemiem dworca gdańskiego.
Przez chwilę stałam przed budynkiem i oddychałam głęboko.
Lubię Gdańsk.
Kiedyś był dla mnie, ogromną plątaniną nic nieznaczących, szarych ulic.
Bezimienne bryły budynków.
Ogrom i anonimowość.
Potem, zaczęłam go oswajać.
Poszczególne ulice zyskały znaczące nazwy, miejsca swoje imiona.
Miałam własne ścieżki.
Chciałabym tu mieszkać.
Postanawiam się przejść, po przystrojonym świątecznie mieście.
Jakub odchylił się w fotelu i w milczeniu patrzył na zniszczony obraz.
Swojego wybuchu złości pożałował w tym samym momencie, w którym jego pięść przebiła płótno.
Matki znowu nie było.
Pojechała do siostry na święta.
Do Gdańska.
Nie chciał jechać.
Miał tam rodzeństwo cioteczne w swoim wieku, ale nie trawił ich.
Rozwydrzone dzieciaki.
W dodatku z uporem maniaka mówiły do niego "Kuba".
Nie znosił tego.
Kuba, Kubuś. To takie banalnie infantylne.
Pieprzony Kubuś Puchatek.
Nie był Kubusiem.
Nie był miły.
Nienawidził lukru i przytulasków.
Nie cierpiał miodu.
Rzucił jeszcze jedno spojrzenie na zniszczone płótno, ze złością złapał kurtkę i
postanowił się przejść.
Nie lubię pksów.
Busik odwozi mnie kawałek za dworzec.
Życzę kierowcy wesołych świąt i wyskakuję na lekko mroźne powietrze.
We Władku pachnie zupełnie inaczej, niż w Gdańsku czy Warszawie.
Mimo dość wczesnej pory zapadł już zmierzch.
Ulica jest pusta, delikatne płatki śniegu wirują w powietrzu, mieniąc się w mlecznobiałym
świetle latarni.
Przez chwilę patrzę na ten uroczy obrazek, a potem ruszam w dół ulicy.
Słyszę za sobą kroki.
Właściwie to same kroki są ciche, to skrzypienie śniegu pod butami zwróciło moją uwagę.
Czuję się trochę nieswojo.
Sama na ciemnej ulicy.
Ktoś za mną idzie.
Odwracam się i od razu czuję ulgę.
Za mną idzie Nerwus, jak zwykle z zaciętą miną.
Głowa opuszczona, ręce sztywno wbite w kieszenie.
Nawet krok ma nerwowy.
Jest kilka kroków ode mnie, kiedy podnosi wzrok.
Sama nie wiem dlaczego, uśmiecham się.
Przystaje, wbijając we mnie to swoje niebieskie spojrzenie.
I wtedy, z zaskoczeniem widzę, jak odwzajemnia mój uśmiech.
Na ten krótki moment, wydaje się być zupełnie kimś innym.
Nie ma śladu po ponurym spojrzeniu i zaciętej minie.
Cała jego postać jakby łagodnieje.
Ma bardzo ładny uśmiech.
Gapię się na niego bez słowa.
To wszystko trwa małą, krótką chwilkę.
Mrugnięcie powiek i znowu mam przed sobą codziennego Nerwusa.
- Jak stolica? - Pyta drwiąco.
- Tłoczna.- Mówię i nawet nie zastanawiam się skąd on właściwie wie.
To raptem chyba trzeci raz, kiedy widzę go bez sztalug i torby wypchanej pędzlami.
- Dawaj tę torbę, odprowadzę cię.- Oznajmia tonem, jakbym właśnie dostąpiła
wielkiego zaszczytu.
- Poradzę sobie. - Prycham i już chcę dodać coś złośliwego, kiedy nieomal wpadam, na
wychodzącego z dworca pks, Florka.
- Co ty tu robisz?
- Najwyraźniej gonię wariatkę, która pojawia się i znika bez słowa. - Wzdycha
poprawiając na ramieniu wielką torbę.
- Skoro zaginiony książę wrócił, to cię zostawiam. - Oznajmia złośliwym tonem Nerwus.
- Masz coś do mnie kolego?- Mruży oczy Florian.
- Nie jestem twoim kolegą, frajerze. - Odgryza się blondyn.
Niemal równocześnie robią krok w swoją stronę.
Ruszam się, żeby ich rozdzielić, zanim będzie za późno.
Ale oczywiście, to moje życie.
Jedna wielka katastrofa.
Więc zamiast zrobić normalne dwa kroki, moja lewa noga trafia na oblodzoną część chodnika.
Lecę.
Malowniczym ślizgiem, prosto na dworcowe drzwi.
Ramie Nerwusa mija mnie o centymetry.
I wszystko byłoby w porządku, może po za moim obitym tyłkiem, ale ktoś wybrał właśnie
tą chwilę, żeby otworzyć te cholerne drzwi.
Framuga z hukiem zderza się z moją głową.
Czapka nieco łagodzi uderzenie, ale nos nie ma tyle szczęścia.
Eksplozja bólu wyciska ze mnie jęk i zwala na kolana.
Oczy zachodzą łzami, obraz ciemnieje na chwilę.
Atakująca mnie drzwiami istota okazuje się kobietą, która strzelając potokiem
słów pada na kolana obok mnie.
Z obu stron materializują się chłopcy.
Z nosa oczywiście bucha krew, czuję jak spływa po brodzie i wypełnia moje gardło.
Boże jak ja mam tego dość.
Idiotka.
Tylko mi się coś takiego mogło przytrafić.
W ogóle nie rozumiem, co oni do mnie mówią.
Ktoś podaje mi chusteczkę.
Coś we mnie pęka.
Wybucham głośnym, histerycznym śmiechem.
Drobinki krwi lecą na śnieg.
- Aluś.. - Ton Florka jest przesycony niepokojem.
Udaje mi się zogniskować spojrzenie na tyle, że widzę te jego zielone oczy.
- Masz takie ładne oczy. Uwielbiam Twoje oczy. - Bełkoczę, łapiąc za rękę, którą wyciąga do mnie.
Nerwus podtrzymuje mnie z drugiej strony.
- Może po pogotowie? - Denerwuje się kobieta.
Nie potrafię opanować śmiechu.
Z trudem utrzymuję pozycję pionową, nadal chichocząc jak obłąkana.
Chwilę później dołączają do mnie dwa męskie śmiechy.
Najpierw ciche, a potem już śmiejemy się na trzy głosy.
Radosny, bezsensowny rechot niesie się echem po pustej ulicy.
Kobieta patrzy na nas zaskoczona, a potem puka się w czoło i odchodzi pośpiesznie.
- Wariatka - oświadcza w końcu w miarę poważnie Nerwus.
Opada na ławkę.
Florian bierze kilka głębszych oddechów.
Też udaje mu się uspokoić.
Podaje mi kolejne chusteczki.
- Idziemy - oświadcza, kiedy wycieram się pobieżnie i przyciskam świeżą chustkę do nosa.
Krew nie odpuszcza.
- Chcesz ją w tym stanie zawlec do domu? - Prycha Nerwus.
- Nie. Swoją drogą nie twoja rzecz.
- Nie moja - prycha blondyn i bierze mnie pod rękę.
- No wiec znikaj - warczy Flo.
- Chciałbyś. - Błyska zębami Nerwus.
Opieram się o Nerwusa i wszystko mi jedno dokąd mnie prowadzą.
Trochę kręci mi się w głowie.
Krew spływa mi go gardła i przesącza się przez chusteczkę, paprząc wszystko.
Mój szalik wygląda, jakby ktoś poderżnął mi gardło.
Przytomnieję dopiero, kiedy stoimy przed jakimiś drzwiami.
Skądś znam tę klatkę.
Zanim zdążę zaprotestować, Florian naciska dzwonek.
Chwila ciszy i szczęka zamek.
Drzwi się otwierają i ukazuje się w nich Przemek.
Oczy chłopaka rozszerzają się.
Otwiera usta, ale zaraz je zamyka.
Tak, moje życie.
Born to create drama.
Pewnie dlatego, że większość przespałam.
Byłam zmęczona, wygłuszyłam wszelkie myśli.
Odepchnęłam je od siebie.
Nie chce ich.
Żwawo przeszłam podziemiem dworca gdańskiego.
Przez chwilę stałam przed budynkiem i oddychałam głęboko.
Lubię Gdańsk.
Kiedyś był dla mnie, ogromną plątaniną nic nieznaczących, szarych ulic.
Bezimienne bryły budynków.
Ogrom i anonimowość.
Potem, zaczęłam go oswajać.
Poszczególne ulice zyskały znaczące nazwy, miejsca swoje imiona.
Miałam własne ścieżki.
Chciałabym tu mieszkać.
Postanawiam się przejść, po przystrojonym świątecznie mieście.
Jakub odchylił się w fotelu i w milczeniu patrzył na zniszczony obraz.
Swojego wybuchu złości pożałował w tym samym momencie, w którym jego pięść przebiła płótno.
Matki znowu nie było.
Pojechała do siostry na święta.
Do Gdańska.
Nie chciał jechać.
Miał tam rodzeństwo cioteczne w swoim wieku, ale nie trawił ich.
Rozwydrzone dzieciaki.
W dodatku z uporem maniaka mówiły do niego "Kuba".
Nie znosił tego.
Kuba, Kubuś. To takie banalnie infantylne.
Pieprzony Kubuś Puchatek.
Nie był Kubusiem.
Nie był miły.
Nienawidził lukru i przytulasków.
Nie cierpiał miodu.
Rzucił jeszcze jedno spojrzenie na zniszczone płótno, ze złością złapał kurtkę i
postanowił się przejść.
Nie lubię pksów.
Busik odwozi mnie kawałek za dworzec.
Życzę kierowcy wesołych świąt i wyskakuję na lekko mroźne powietrze.
We Władku pachnie zupełnie inaczej, niż w Gdańsku czy Warszawie.
Mimo dość wczesnej pory zapadł już zmierzch.
Ulica jest pusta, delikatne płatki śniegu wirują w powietrzu, mieniąc się w mlecznobiałym
świetle latarni.
Przez chwilę patrzę na ten uroczy obrazek, a potem ruszam w dół ulicy.
Słyszę za sobą kroki.
Właściwie to same kroki są ciche, to skrzypienie śniegu pod butami zwróciło moją uwagę.
Czuję się trochę nieswojo.
Sama na ciemnej ulicy.
Ktoś za mną idzie.
Odwracam się i od razu czuję ulgę.
Za mną idzie Nerwus, jak zwykle z zaciętą miną.
Głowa opuszczona, ręce sztywno wbite w kieszenie.
Nawet krok ma nerwowy.
Jest kilka kroków ode mnie, kiedy podnosi wzrok.
Sama nie wiem dlaczego, uśmiecham się.
Przystaje, wbijając we mnie to swoje niebieskie spojrzenie.
I wtedy, z zaskoczeniem widzę, jak odwzajemnia mój uśmiech.
Na ten krótki moment, wydaje się być zupełnie kimś innym.
Nie ma śladu po ponurym spojrzeniu i zaciętej minie.
Cała jego postać jakby łagodnieje.
Ma bardzo ładny uśmiech.
Gapię się na niego bez słowa.
To wszystko trwa małą, krótką chwilkę.
Mrugnięcie powiek i znowu mam przed sobą codziennego Nerwusa.
- Jak stolica? - Pyta drwiąco.
- Tłoczna.- Mówię i nawet nie zastanawiam się skąd on właściwie wie.
To raptem chyba trzeci raz, kiedy widzę go bez sztalug i torby wypchanej pędzlami.
- Dawaj tę torbę, odprowadzę cię.- Oznajmia tonem, jakbym właśnie dostąpiła
wielkiego zaszczytu.
- Poradzę sobie. - Prycham i już chcę dodać coś złośliwego, kiedy nieomal wpadam, na
wychodzącego z dworca pks, Florka.
- Co ty tu robisz?
- Najwyraźniej gonię wariatkę, która pojawia się i znika bez słowa. - Wzdycha
poprawiając na ramieniu wielką torbę.
- Skoro zaginiony książę wrócił, to cię zostawiam. - Oznajmia złośliwym tonem Nerwus.
- Masz coś do mnie kolego?- Mruży oczy Florian.
- Nie jestem twoim kolegą, frajerze. - Odgryza się blondyn.
Niemal równocześnie robią krok w swoją stronę.
Ruszam się, żeby ich rozdzielić, zanim będzie za późno.
Ale oczywiście, to moje życie.
Jedna wielka katastrofa.
Więc zamiast zrobić normalne dwa kroki, moja lewa noga trafia na oblodzoną część chodnika.
Lecę.
Malowniczym ślizgiem, prosto na dworcowe drzwi.
Ramie Nerwusa mija mnie o centymetry.
I wszystko byłoby w porządku, może po za moim obitym tyłkiem, ale ktoś wybrał właśnie
tą chwilę, żeby otworzyć te cholerne drzwi.
Framuga z hukiem zderza się z moją głową.
Czapka nieco łagodzi uderzenie, ale nos nie ma tyle szczęścia.
Eksplozja bólu wyciska ze mnie jęk i zwala na kolana.
Oczy zachodzą łzami, obraz ciemnieje na chwilę.
Atakująca mnie drzwiami istota okazuje się kobietą, która strzelając potokiem
słów pada na kolana obok mnie.
Z obu stron materializują się chłopcy.
Z nosa oczywiście bucha krew, czuję jak spływa po brodzie i wypełnia moje gardło.
Boże jak ja mam tego dość.
Idiotka.
Tylko mi się coś takiego mogło przytrafić.
W ogóle nie rozumiem, co oni do mnie mówią.
Ktoś podaje mi chusteczkę.
Coś we mnie pęka.
Wybucham głośnym, histerycznym śmiechem.
Drobinki krwi lecą na śnieg.
- Aluś.. - Ton Florka jest przesycony niepokojem.
Udaje mi się zogniskować spojrzenie na tyle, że widzę te jego zielone oczy.
- Masz takie ładne oczy. Uwielbiam Twoje oczy. - Bełkoczę, łapiąc za rękę, którą wyciąga do mnie.
Nerwus podtrzymuje mnie z drugiej strony.
- Może po pogotowie? - Denerwuje się kobieta.
Nie potrafię opanować śmiechu.
Z trudem utrzymuję pozycję pionową, nadal chichocząc jak obłąkana.
Chwilę później dołączają do mnie dwa męskie śmiechy.
Najpierw ciche, a potem już śmiejemy się na trzy głosy.
Radosny, bezsensowny rechot niesie się echem po pustej ulicy.
Kobieta patrzy na nas zaskoczona, a potem puka się w czoło i odchodzi pośpiesznie.
- Wariatka - oświadcza w końcu w miarę poważnie Nerwus.
Opada na ławkę.
Florian bierze kilka głębszych oddechów.
Też udaje mu się uspokoić.
Podaje mi kolejne chusteczki.
- Idziemy - oświadcza, kiedy wycieram się pobieżnie i przyciskam świeżą chustkę do nosa.
Krew nie odpuszcza.
- Chcesz ją w tym stanie zawlec do domu? - Prycha Nerwus.
- Nie. Swoją drogą nie twoja rzecz.
- Nie moja - prycha blondyn i bierze mnie pod rękę.
- No wiec znikaj - warczy Flo.
- Chciałbyś. - Błyska zębami Nerwus.
Opieram się o Nerwusa i wszystko mi jedno dokąd mnie prowadzą.
Trochę kręci mi się w głowie.
Krew spływa mi go gardła i przesącza się przez chusteczkę, paprząc wszystko.
Mój szalik wygląda, jakby ktoś poderżnął mi gardło.
Przytomnieję dopiero, kiedy stoimy przed jakimiś drzwiami.
Skądś znam tę klatkę.
Zanim zdążę zaprotestować, Florian naciska dzwonek.
Chwila ciszy i szczęka zamek.
Drzwi się otwierają i ukazuje się w nich Przemek.
Oczy chłopaka rozszerzają się.
Otwiera usta, ale zaraz je zamyka.
Tak, moje życie.
Born to create drama.
Ostatnio edytowany przez Dziabeł 11 Listopada 2015r. 11:44, W całości zmieniany: 1
_________________
– A jeśli pewnego dnia będę musiał odejść? – spytał Krzyś, ściskając Misiową łapkę. – Co wtedy?
– Nic wielkiego. – zapewnił go Puchatek. – Posiedzę tu sobie i na Ciebie poczekam. Kiedy się kogoś kocha, to ten drugi ktoś nigdy nie znika.
0
Ukryta zawartośćPoduszka jest taka miękka i chłodna.
Zamykam oczy, tylko na chwilkę.
Słyszę w okół kroki, głos Flo, nerwowy szept Przemka, chrupanie jabłka.
Gdyby nie ten cholerny ból, byłabym szczęśliwa mając ich znowu razem.
Powoli odpływam, dźwięki wygłuszają się..
- Ej, mała - ktoś mocno szarpie moje ramie i stanowczo sadza.
Niechętnie otwieram oczy.
Wizja nieco zamazana, zaraz się wyostrza.
Światło trochę razi.
Niebieskie spojrzenie jest okropnie poważne.
- Nie szarp nią, musi odpocząć - wtrąca nieśmiało Przemek.
- Gówno - warczy bardzo uprzejmie Nerwus - ona może mieć wstrząśnienie mózgu, jak pozwolimy jej zasnąć
to może się już nie obudzić.
Florek i Przemek bledną, rozdzwania się komórka Wilka.
Wilk.
Dawno tak o nim nie myślałam.
Teraz bardziej przypomina roztrzęsionego szczeniaka.
- Zrobię kawę - Flo wycofuje się do kuchni.
Rzuca na podłogę swoją torbę, tuż obok mojej.
Przemek jest wyjątkowo blady, wpatruje się w ekran komórki.
- H-halo? - wciska w końcu zieloną słuchawkę.
Patrzę na niego uważnie.
Ból ćmi pod czaszką.
Bum- bum.
Jest mi niedobrze.
Usiłuję wrócić na poduchę.
Nerwus zagarnia mnie ramieniem i przytula do siebie.
- H-halo?
- Przemku, czy... czy Alicja nie odezwała się do ciebie przypadkiem?
Bardzo niezręcznie mi o to pytać, ale dostałam informację, że ma dziś wrócić z Warszawy.
Podobnie jak Florian. Stoimy z Dorotą na dworcu, a ich nie ma.
Może coś wiesz?
Oh tak, proszę się nie martwić, Ala ma prawdopodobnie złamany nos i wstrząśnienie mózgu. Szafa gra.
- Ja.. Pani Marto.. - Przemek zaczął jakoś bezradnie.
Florian wychylił się z kuchni.
- Powiedz jej. Aluś musi jechać do szpitala.
Przemek odetchnął głębiej.
- Oni są u mnie, Ala miała mały wypadek. - Jego ton jest zaskakująco rzeczowy - Nic poważnego, ale myślę,
że powinna pani ją zawieźć do szpitala.
Cisza.
- Halo? - Przemek sprawdza, czy nie przerwało połączenia.
- Boże, dlaczego to wszystko się dzieje - odpowiada mu cichutkie, zupełnie bezradne westchnięcie.
- Przyjedzie pani?
- Tak, zaraz będziemy.
Dźwięk przerwanego połączenia.
Przemek odkłada telefon na stół i znika w małym pokoiku.
Wraca z kremowym sweterkiem.
- Trzeba ją doprowadzić do porządku - mówi w stronę Nerwusa - pomożesz?
Nerwus bardzo sprawnie nadaje mi pozycję pionową.
Florian pozbawia kurtki, szalika i czapki.
Lubiłam ten szalik.
Prowadzą mnie do łazienki.
Delikatnie przemywają twarz.
Na szczęście już przestało lecieć mi z nosa.
Kręci mi się w głowie.
Mimo to czuję spokój.
Jestem bezpieczna. Upewnia mnie o tym stanowczy i pewny męski uścisk.
Zupełnie nie przypuszczałabym, że Nerwus ma tyle siły.
Nie wygląda.
Znowu zaczynam chichotać.
Przemek przyklęka na podłodze i ostrożnie wyciera mi twarz ręcznikiem.
Pachnie jak butelka wódki i sok wiśniowy.
Wyciągam do niego ręce i po chwili wiszę na nim całym ciężarem.
Stęka zaskoczony.
- Przemuś, tęskniłam za tooobą - jęczę w mu w szyję.
- Znowu się zaczyna - kręci głową Nerwus
- Ciekawe, co pomyślała o nas ta baba z dworca?- Mruknął Flo, a blondyn parsknął.
- Dobra holujemy ją na tę kawę...
Zamykam oczy, tylko na chwilkę.
Słyszę w okół kroki, głos Flo, nerwowy szept Przemka, chrupanie jabłka.
Gdyby nie ten cholerny ból, byłabym szczęśliwa mając ich znowu razem.
Powoli odpływam, dźwięki wygłuszają się..
- Ej, mała - ktoś mocno szarpie moje ramie i stanowczo sadza.
Niechętnie otwieram oczy.
Wizja nieco zamazana, zaraz się wyostrza.
Światło trochę razi.
Niebieskie spojrzenie jest okropnie poważne.
- Nie szarp nią, musi odpocząć - wtrąca nieśmiało Przemek.
- Gówno - warczy bardzo uprzejmie Nerwus - ona może mieć wstrząśnienie mózgu, jak pozwolimy jej zasnąć
to może się już nie obudzić.
Florek i Przemek bledną, rozdzwania się komórka Wilka.
Wilk.
Dawno tak o nim nie myślałam.
Teraz bardziej przypomina roztrzęsionego szczeniaka.
- Zrobię kawę - Flo wycofuje się do kuchni.
Rzuca na podłogę swoją torbę, tuż obok mojej.
Przemek jest wyjątkowo blady, wpatruje się w ekran komórki.
- H-halo? - wciska w końcu zieloną słuchawkę.
Patrzę na niego uważnie.
Ból ćmi pod czaszką.
Bum- bum.
Jest mi niedobrze.
Usiłuję wrócić na poduchę.
Nerwus zagarnia mnie ramieniem i przytula do siebie.
- H-halo?
- Przemku, czy... czy Alicja nie odezwała się do ciebie przypadkiem?
Bardzo niezręcznie mi o to pytać, ale dostałam informację, że ma dziś wrócić z Warszawy.
Podobnie jak Florian. Stoimy z Dorotą na dworcu, a ich nie ma.
Może coś wiesz?
Oh tak, proszę się nie martwić, Ala ma prawdopodobnie złamany nos i wstrząśnienie mózgu. Szafa gra.
- Ja.. Pani Marto.. - Przemek zaczął jakoś bezradnie.
Florian wychylił się z kuchni.
- Powiedz jej. Aluś musi jechać do szpitala.
Przemek odetchnął głębiej.
- Oni są u mnie, Ala miała mały wypadek. - Jego ton jest zaskakująco rzeczowy - Nic poważnego, ale myślę,
że powinna pani ją zawieźć do szpitala.
Cisza.
- Halo? - Przemek sprawdza, czy nie przerwało połączenia.
- Boże, dlaczego to wszystko się dzieje - odpowiada mu cichutkie, zupełnie bezradne westchnięcie.
- Przyjedzie pani?
- Tak, zaraz będziemy.
Dźwięk przerwanego połączenia.
Przemek odkłada telefon na stół i znika w małym pokoiku.
Wraca z kremowym sweterkiem.
- Trzeba ją doprowadzić do porządku - mówi w stronę Nerwusa - pomożesz?
Nerwus bardzo sprawnie nadaje mi pozycję pionową.
Florian pozbawia kurtki, szalika i czapki.
Lubiłam ten szalik.
Prowadzą mnie do łazienki.
Delikatnie przemywają twarz.
Na szczęście już przestało lecieć mi z nosa.
Kręci mi się w głowie.
Mimo to czuję spokój.
Jestem bezpieczna. Upewnia mnie o tym stanowczy i pewny męski uścisk.
Zupełnie nie przypuszczałabym, że Nerwus ma tyle siły.
Nie wygląda.
Znowu zaczynam chichotać.
Przemek przyklęka na podłodze i ostrożnie wyciera mi twarz ręcznikiem.
Pachnie jak butelka wódki i sok wiśniowy.
Wyciągam do niego ręce i po chwili wiszę na nim całym ciężarem.
Stęka zaskoczony.
- Przemuś, tęskniłam za tooobą - jęczę w mu w szyję.
- Znowu się zaczyna - kręci głową Nerwus
- Ciekawe, co pomyślała o nas ta baba z dworca?- Mruknął Flo, a blondyn parsknął.
- Dobra holujemy ją na tę kawę...
Ostatnio edytowany przez Dziabeł 11 Listopada 2015r. 12:20, W całości zmieniany: 2
_________________
– A jeśli pewnego dnia będę musiał odejść? – spytał Krzyś, ściskając Misiową łapkę. – Co wtedy?
– Nic wielkiego. – zapewnił go Puchatek. – Posiedzę tu sobie i na Ciebie poczekam. Kiedy się kogoś kocha, to ten drugi ktoś nigdy nie znika.
0
Ukryta zawartośćNo i znowu to samo.
Coooodzienność.
Budzik.
Nienawidzę tego budzika.
Po brutalnym przerwaniu, jego irytującego dzwonienia, leżę chwilę i patrzę w sufit.
Florian wrócił.
Przemek się wyprowadza.
To jakaś farsa.
Przynajmniej nie będzie tak daleko.
To mnie troszkę pociesza.
Troszkę.
Nie pozwalam sobie na więcej smutku i nostalgii.
Zrywam się z łóżka i wlokę się do łazienki.
W kuchni siedzi Programistka i konspiracyjnym szeptem knuje coś z Panią Grażynką.
Zapach kawy i pomidorów.
Nie chce mi się jeść.
- Dobry. - Burczę pod nosem.
- Dzień dobry - pani Grażynka uśmiecha się i stawia przede mną talerz pełen kanapek.
Ładne, idealne kanapki.
Totalny brak apetytu.
- Dziękuję, zjem coś w szkole. - Biorę kilka łyków herbaty z miodem i odwracam się na pięcie.
- Alicjo, musimy porozmawiać. - Oświadcza Programistka.
Dokładnie tak, oświadcza.
Obwieszczenie zawisa w powietrzu.
Nie jest to serdeczne, troskliwe zaproszenie do konwersacji.
Ani mamine, nasączone wyrzutem kazanie.
Niee, to po prostu suchy komiunikat.
Pik pik masz wiadomość od Administratora.
Zignoruj.
Oznacz jako spam.
- Teraz? Spieszę się. - Sięgam po torebkę z drugim śniadaniem.
- To zajmie chwilę. - Nie odpowiadam. Chowam śniadanie do torby.
- Myślałam, że będziesz zadowolona. Florian wrócił. Jest tak jak chciałaś.
Patrzę na nią z niedowierzaniem.
- Nic nie jest tak, jak chciałam.- Burczę. - Po za tym, to zupełnie nie chodzi o to, czego ja chcę.
Wszytsko się popsuło. Przemek się wyprowadza.
Muszę iść.
Trafiam na jej zaskoczone spojrzenie.
Filiżanka z kawą zastyga w pół drogi do ust.
O, nie powiedział jej , a to niespodzianka.
- Nie rozumiem.
- To jest nas dwie.
- Ale skąd nagle taki pomysł?
- Ty jesteś jego terapeutą. Zapytaj.
Muszę iść.
Ubieram kurtkę i wychodzę.
Musze kupić czapkę i szalik.
Znowu zapomniałam.
Mroźnie powietrze szczypie, kiedy popycham furtkę.
Florian napisał, że spotkamy się w szkole, bo musi coś mamie załatwić na poczcie.
Nie rozglądam się nawet.
Tym większe moje zdziwenie, kiedy widzę chłopaka opartego o mój płot.
- Co tu robisz? - Pytam Nerwusa.
Jeden z jego kącików ust wędruje do góry.
- Przyszedłem po Ciebie sieroto. Chciałem się upewnić, że po drodze nie wpadniesz pod
jakiś trzykołowy rowerek.
- Ha ha - prycham mijając go.
-Czekaj - wyciąga do mnie rękę ale równie gwałtownie ją cofa.
Otwiera torbę i chwilę później mam na głowie żółto- pomarańczową czapkę z pomponem.
Oplata mi szyję szalikiem w takich samych kolorach.
Mięciutki i tak ładnie pachnie.
Podnosze oczy i trafiam na ciepły błękit.
Jego spojrzenie błyskawicznie twardnieje.
- No. - Robi krok w tył i przekrzywiając głowę przygląda mi się krytycznie.
- Dzięki. - Bawię się brzegiem szalika.
- Rusz się, bo się spóźnimy. - Rzuca oschle.
Wzruszam ramionami.
Przerwa śniadaniowa.
Siedzę na parapecie obok Przemka.
Gapię się w ścianę przeżuwając połowę kanapki.
- Twoja mama do mnie dzwoniła. Mam przyjść po szkole.
- Powiedziałam jej, że nas zostawiasz.
- Aluś, wiesz, że to nie o to chodzi.
- Uciekasz, jak zawsze. Nie udało ci się tak, to zrobisz inaczej.
Koniec końców, to ucieczka.
Patrzę na niego oskarżycielsko.
Opuszcza swoją połowę kanapki i bawi się przez chwilę papierem śniadaniowym.
- Potrzebuję nowego startu. Czy to źle? - Odzywa się w końcu.
- Rozumiem, że nas już nie potrzebujesz?
- Aluś, przecież to nie jest daleko. Nie chcę stracić kontaktu.
Zrozum, ja już nie potrafię tu oddychać.
Te ulice , to mieszkanie. Czuję się jak w pułapce.
- Chcesz pojechać do miasta, którego nie znasz. Nikogo tam nie masz.
A co z mieszkaniem? Kupisz z biegu?
Nie odpowiada mi.
- Czy Ty w ogole masz jakiś plan? - Pytam cicho.
Nadal milczy.
- Do kiedy masz się wyprowadzić?
- Do piętnastego.
- To niecały tydzień! - Jestem w szoku. Czy on zupełnie zwariował?
- Nie potrzebuję kazań. Jestem już prawie spakowany.
Nie ma tego dużo.
- Przemek - Wzdycham, opierając mu brodę na ramieniu.
Jego twarz jest tak blisko.
Widzę kilka piegów.
Uśmiecham się.
Opiera policzek o moją głowę.
- Pozwól sobie pomóć, co?
- Nie chcę już robić wam kłopotów.
Pani Marta po raz kolejny patrzy na zegarek.
Kolejny raz poprawia notes.
Lada moment powinien tu być.
Dlaczego nie wiedziała wcześniej o jego planach?
Naprawdę myślała, że są już na prostej drodze.
Że ufa jej.
Delikatne pukanie przerywa jej myśli.
- Proszę. - Poprawia się na fotelu.
- Dzień dobry. - Ton Przemka jest spokojny.
Nie patrzy na terapeutkę, stawia plecak na podłodze i siada.
- Jak się czujesz? - Pyta, z pozoru lekko pani Marta.
- W porzadku. Wiem, że chce pani porozmawaić o mojej decyzji.
- Tak, zaskoczyłeś mnie. Myślałam, że wszystko jest na dobrej drodze.
Zacząłeś się dogadywać z siostrą.
- To tylko pozory. Nie potrafię tu mieszkać, żyć.
Za dużo wspomnień i to w większości niepozytywnych. Czuję się przytłoczony.
- Możesz mi powiedzieć jaki masz plan?
Przemek podnosi wzrok. Uśmiecha się delikatnie.
- Alicja jest bardzo podobna do pani.
Terapeutka patrzy na niego zaskoczona.
Jej palce z perfekcyjnymi paznokciami zaciskają się na notesie.
- Nie mam planu - mówi spokojnie. - Mieszkanie mam opuścić do piętnastego.
Pieniądze mam na koncie. Nie wiem co dalej. Myślę, że pojadę do Gdyni rozejrzeć się.
- A co ze szkoła?
- Szkoła. Równie dobrze mogę sobie darować ten rok.
Mam więcej nieobecności niż obecności. Mogę zacząć w Gdyni.
- Znowu chcesz powarzać?
Wzrusza ramionami.
Terapeutka wzdycha.
Przez chwilę patrzy na widok za oknem.
Zupełnie jakby tam była odpowiedz.
Przemek sięga po plecak.
- Mam dla ciebie pewną propozycję. - Odzywa się pani Marta.
- Słucham - Chłopak zostawia plecak w spokoju.
- Moja rodzina ma w Gdyni dom.
- Pani Marto, dziękuję, ale ja naprawdę chciałbym iść na swoje. Prosze się nie obrazić..
- Daj mi skończyć. - Zrobiła ręką nieokreślony gest.
Umilkł.
- To jest segment, z przerobionym poddaszem, w sumie cztery odrębne pokoje, salonik, kuchnia, dwie łazienki.
Za dwa lata kończycie liceum. Ala wyjedzie na studia, pewnie w Gdańsku.
To jest nieruchomiść po moich rodzicach. Połowa należała do mnie, połowa do mojego brata.
W zeszłym roku przepisałam swoją część Ali. Jeśli wyjedzie na studia będzie miała gdzie mieszkać.
Teraz okazało się, że mój brat jest z kiepskiej sytuacji i chce sprzedać swoją część.
Pomyślałam, że może byłbyś zainteresowany. Po tych dwóch latach moglibyście znowu być razem.
Zakładam, że Florian też do was dołączy. No i jeszcze są wakacje.
Przemek patrzył na panią terapeutkę z nieodgadnionym wyrazem twarzy.
- Co byś nie zdecydował, chciałabym, żebyś zamieszkał u nas do końca roku szkolnego.
Zamkniesz pierwszą klasę i przeniesiesz się.
Wierzę, że dasz radę. Myślę, że przyda ci się trochę odpoczynku od problemów pod dachem z domowymi obiadami.
Przemyśl to i dodezwij się do mnie.
- Dobrze. Dziękuję, naprawdę. Troszczy się pani o mnie bardziej niż moja własna rodzina.
Trochę to smutne. Do widzenia.
Zarzucił plecak na ramie i wyszedł.
Pani Marta westchnęła.
Dlaczego z innymi było łatwiej?
Dlaczego nie potrafiła rozmawiać z własną córką?
A co, jeśli Ala wcale nie chce studiować w Gdańsku?
Nawet nie wie jakie ma plany.
Z trzaskiem zamknęła notes.
Coooodzienność.
Budzik.
Nienawidzę tego budzika.
Po brutalnym przerwaniu, jego irytującego dzwonienia, leżę chwilę i patrzę w sufit.
Florian wrócił.
Przemek się wyprowadza.
To jakaś farsa.
Przynajmniej nie będzie tak daleko.
To mnie troszkę pociesza.
Troszkę.
Nie pozwalam sobie na więcej smutku i nostalgii.
Zrywam się z łóżka i wlokę się do łazienki.
W kuchni siedzi Programistka i konspiracyjnym szeptem knuje coś z Panią Grażynką.
Zapach kawy i pomidorów.
Nie chce mi się jeść.
- Dobry. - Burczę pod nosem.
- Dzień dobry - pani Grażynka uśmiecha się i stawia przede mną talerz pełen kanapek.
Ładne, idealne kanapki.
Totalny brak apetytu.
- Dziękuję, zjem coś w szkole. - Biorę kilka łyków herbaty z miodem i odwracam się na pięcie.
- Alicjo, musimy porozmawiać. - Oświadcza Programistka.
Dokładnie tak, oświadcza.
Obwieszczenie zawisa w powietrzu.
Nie jest to serdeczne, troskliwe zaproszenie do konwersacji.
Ani mamine, nasączone wyrzutem kazanie.
Niee, to po prostu suchy komiunikat.
Pik pik masz wiadomość od Administratora.
Zignoruj.
Oznacz jako spam.
- Teraz? Spieszę się. - Sięgam po torebkę z drugim śniadaniem.
- To zajmie chwilę. - Nie odpowiadam. Chowam śniadanie do torby.
- Myślałam, że będziesz zadowolona. Florian wrócił. Jest tak jak chciałaś.
Patrzę na nią z niedowierzaniem.
- Nic nie jest tak, jak chciałam.- Burczę. - Po za tym, to zupełnie nie chodzi o to, czego ja chcę.
Wszytsko się popsuło. Przemek się wyprowadza.
Muszę iść.
Trafiam na jej zaskoczone spojrzenie.
Filiżanka z kawą zastyga w pół drogi do ust.
O, nie powiedział jej , a to niespodzianka.
- Nie rozumiem.
- To jest nas dwie.
- Ale skąd nagle taki pomysł?
- Ty jesteś jego terapeutą. Zapytaj.
Muszę iść.
Ubieram kurtkę i wychodzę.
Musze kupić czapkę i szalik.
Znowu zapomniałam.
Mroźnie powietrze szczypie, kiedy popycham furtkę.
Florian napisał, że spotkamy się w szkole, bo musi coś mamie załatwić na poczcie.
Nie rozglądam się nawet.
Tym większe moje zdziwenie, kiedy widzę chłopaka opartego o mój płot.
- Co tu robisz? - Pytam Nerwusa.
Jeden z jego kącików ust wędruje do góry.
- Przyszedłem po Ciebie sieroto. Chciałem się upewnić, że po drodze nie wpadniesz pod
jakiś trzykołowy rowerek.
- Ha ha - prycham mijając go.
-Czekaj - wyciąga do mnie rękę ale równie gwałtownie ją cofa.
Otwiera torbę i chwilę później mam na głowie żółto- pomarańczową czapkę z pomponem.
Oplata mi szyję szalikiem w takich samych kolorach.
Mięciutki i tak ładnie pachnie.
Podnosze oczy i trafiam na ciepły błękit.
Jego spojrzenie błyskawicznie twardnieje.
- No. - Robi krok w tył i przekrzywiając głowę przygląda mi się krytycznie.
- Dzięki. - Bawię się brzegiem szalika.
- Rusz się, bo się spóźnimy. - Rzuca oschle.
Wzruszam ramionami.
Przerwa śniadaniowa.
Siedzę na parapecie obok Przemka.
Gapię się w ścianę przeżuwając połowę kanapki.
- Twoja mama do mnie dzwoniła. Mam przyjść po szkole.
- Powiedziałam jej, że nas zostawiasz.
- Aluś, wiesz, że to nie o to chodzi.
- Uciekasz, jak zawsze. Nie udało ci się tak, to zrobisz inaczej.
Koniec końców, to ucieczka.
Patrzę na niego oskarżycielsko.
Opuszcza swoją połowę kanapki i bawi się przez chwilę papierem śniadaniowym.
- Potrzebuję nowego startu. Czy to źle? - Odzywa się w końcu.
- Rozumiem, że nas już nie potrzebujesz?
- Aluś, przecież to nie jest daleko. Nie chcę stracić kontaktu.
Zrozum, ja już nie potrafię tu oddychać.
Te ulice , to mieszkanie. Czuję się jak w pułapce.
- Chcesz pojechać do miasta, którego nie znasz. Nikogo tam nie masz.
A co z mieszkaniem? Kupisz z biegu?
Nie odpowiada mi.
- Czy Ty w ogole masz jakiś plan? - Pytam cicho.
Nadal milczy.
- Do kiedy masz się wyprowadzić?
- Do piętnastego.
- To niecały tydzień! - Jestem w szoku. Czy on zupełnie zwariował?
- Nie potrzebuję kazań. Jestem już prawie spakowany.
Nie ma tego dużo.
- Przemek - Wzdycham, opierając mu brodę na ramieniu.
Jego twarz jest tak blisko.
Widzę kilka piegów.
Uśmiecham się.
Opiera policzek o moją głowę.
- Pozwól sobie pomóć, co?
- Nie chcę już robić wam kłopotów.
Pani Marta po raz kolejny patrzy na zegarek.
Kolejny raz poprawia notes.
Lada moment powinien tu być.
Dlaczego nie wiedziała wcześniej o jego planach?
Naprawdę myślała, że są już na prostej drodze.
Że ufa jej.
Delikatne pukanie przerywa jej myśli.
- Proszę. - Poprawia się na fotelu.
- Dzień dobry. - Ton Przemka jest spokojny.
Nie patrzy na terapeutkę, stawia plecak na podłodze i siada.
- Jak się czujesz? - Pyta, z pozoru lekko pani Marta.
- W porzadku. Wiem, że chce pani porozmawaić o mojej decyzji.
- Tak, zaskoczyłeś mnie. Myślałam, że wszystko jest na dobrej drodze.
Zacząłeś się dogadywać z siostrą.
- To tylko pozory. Nie potrafię tu mieszkać, żyć.
Za dużo wspomnień i to w większości niepozytywnych. Czuję się przytłoczony.
- Możesz mi powiedzieć jaki masz plan?
Przemek podnosi wzrok. Uśmiecha się delikatnie.
- Alicja jest bardzo podobna do pani.
Terapeutka patrzy na niego zaskoczona.
Jej palce z perfekcyjnymi paznokciami zaciskają się na notesie.
- Nie mam planu - mówi spokojnie. - Mieszkanie mam opuścić do piętnastego.
Pieniądze mam na koncie. Nie wiem co dalej. Myślę, że pojadę do Gdyni rozejrzeć się.
- A co ze szkoła?
- Szkoła. Równie dobrze mogę sobie darować ten rok.
Mam więcej nieobecności niż obecności. Mogę zacząć w Gdyni.
- Znowu chcesz powarzać?
Wzrusza ramionami.
Terapeutka wzdycha.
Przez chwilę patrzy na widok za oknem.
Zupełnie jakby tam była odpowiedz.
Przemek sięga po plecak.
- Mam dla ciebie pewną propozycję. - Odzywa się pani Marta.
- Słucham - Chłopak zostawia plecak w spokoju.
- Moja rodzina ma w Gdyni dom.
- Pani Marto, dziękuję, ale ja naprawdę chciałbym iść na swoje. Prosze się nie obrazić..
- Daj mi skończyć. - Zrobiła ręką nieokreślony gest.
Umilkł.
- To jest segment, z przerobionym poddaszem, w sumie cztery odrębne pokoje, salonik, kuchnia, dwie łazienki.
Za dwa lata kończycie liceum. Ala wyjedzie na studia, pewnie w Gdańsku.
To jest nieruchomiść po moich rodzicach. Połowa należała do mnie, połowa do mojego brata.
W zeszłym roku przepisałam swoją część Ali. Jeśli wyjedzie na studia będzie miała gdzie mieszkać.
Teraz okazało się, że mój brat jest z kiepskiej sytuacji i chce sprzedać swoją część.
Pomyślałam, że może byłbyś zainteresowany. Po tych dwóch latach moglibyście znowu być razem.
Zakładam, że Florian też do was dołączy. No i jeszcze są wakacje.
Przemek patrzył na panią terapeutkę z nieodgadnionym wyrazem twarzy.
- Co byś nie zdecydował, chciałabym, żebyś zamieszkał u nas do końca roku szkolnego.
Zamkniesz pierwszą klasę i przeniesiesz się.
Wierzę, że dasz radę. Myślę, że przyda ci się trochę odpoczynku od problemów pod dachem z domowymi obiadami.
Przemyśl to i dodezwij się do mnie.
- Dobrze. Dziękuję, naprawdę. Troszczy się pani o mnie bardziej niż moja własna rodzina.
Trochę to smutne. Do widzenia.
Zarzucił plecak na ramie i wyszedł.
Pani Marta westchnęła.
Dlaczego z innymi było łatwiej?
Dlaczego nie potrafiła rozmawiać z własną córką?
A co, jeśli Ala wcale nie chce studiować w Gdańsku?
Nawet nie wie jakie ma plany.
Z trzaskiem zamknęła notes.
Ostatnio edytowany przez Dziabeł 11 Listopada 2015r. 12:20, W całości zmieniany: 1
_________________
– A jeśli pewnego dnia będę musiał odejść? – spytał Krzyś, ściskając Misiową łapkę. – Co wtedy?
– Nic wielkiego. – zapewnił go Puchatek. – Posiedzę tu sobie i na Ciebie poczekam. Kiedy się kogoś kocha, to ten drugi ktoś nigdy nie znika.
0
Ukryta zawartośćZe szkoły wracam z mieszanymi uczuciami.
Nadal nie chce mi się jeść.
Ta niedokończona połówka kanapki stoi mi w gardle.
Rzucam torbę i odpalam kompa.
Tam wszystko jest takie łatwe.
Siadam przed migającym ekranem.
Kolorowy świat mnie zasysa.
Kilka wiadomości od "przyjaciół".
Odpisuję.
Kiedyś by mi to wystarczyło.
Kilka ciepłych słów, wirtualna troska.
Ale teraz?
Teraz wiem, jak może być naprawdę.
Wiem, że przyjaźń, to nie tylko ciepłe słówka.
Albo wcale nie ma ciepłych słówek.
Myślę o Nerwusie.
Za to są ciepłe gesty.
Zagłębiam się w rozmowy.
Komunikator miga, muzyka płynie w słuchawkach.
Nie chce myśleć o tym, co będzie.
Po co, przecież i tak nic nie zmienię.
Osioł postanowił i kropka.
Przez buczące basy przebija się odgłos energicznego pukania.
Zdążyłam tylko ściszyć muzykę, kiedy do pokoju wchodzi Programistka.
Nie wiem, co bardziej mnie dziwi, fakt, że przyszła do mnie?
Czy to, że ewidentnie kipi od emocji.
Dziwna sprawa.
Zanim zdążę zagrzebać się w swoich myślach ona odzywa się.
- Cześć Alu.
- Hej, mamo.- Odpowiadam ostrożnie.
- Jak się czujesz?
Jestem zdezorientowana. Skąd to nagłe zainteresowanie?
I co dziwniejsze, nie brzmi sztucznie.
- Dobrze.- Rzucam swoją zwykłą dopowiedz. Odruchowo. - Co z Przemkiem?- Dodaję szybko.
Jakoś nie chce, żeby ta rozmowa się skończyła jak zawsze.
- Zaproponowałam mu coś.
- Tak, a co?
- Będzie tutaj mieszkać.
- Tak? - Patrzę na nią z niedowierzaniem. Czuję kiełkującą radość.
Nadzieję, że będzie jak dawniej, a może jeszcze lepiej.
Zostanie tu, z nami.
- Tak. Pamiętasz mojego brata i ten dom, który z nim dzieliłam?
- A co? - Nawet nie wiem kiedy, zaciskam palce na poręczy fotela.
Migający monitor zupełnie stracił moje zainteresowanie.
Słucham zachłannie Programistki.
Znalazła rozwiązanie.
Jakimś cudem, nierozumiejąca mnie matka, chce posklejać moje rozbite życie.
I to w dodatku skutecznie.
- Bo połowę kupi Przemek. Tę połowę mojego brata.
- Czyli... Czyli co?
- Czyli będzie tutaj mieszkać do matury.
Jestem taka podekscytowana i szczęśliwa.
Zanim się zastanowię co robię, rzucam się Programistce na szyję.
Przytula mnie.
W drodze do Przemka postanowiłam wstąpić po pizzę.
Dopiero teraz czuję, że jestem głodna.
Siedzę w ciepłym wnętrzu, przesyconym apetycznymi zapachami i czuję jak mi skręca żołądek.
Odrywam spojrzenie od faceta podrzucającego ciasto i wlepiam je w ciemną szybę.
Ponure sylwetki przetaczają się ulicą.
Jedna z nich ma znajomy krok.
Jeszcze zanim wejdzie w krąg nikłego światła latarni, poznaję go.
Łapię kurtkę i wybiegam przed lokal.
- Flo! - Macham do niego jak wariatka.
Podnosi głowę i uśmiecha się na mój widok.
- Co tu robisz? - Pyta podchodząc bliżej.
- Nie uwierzysz! - Mam świadomość, że brzmię jak nadpobudliwe dziecko w wieczór wigilijny.
Nic nie mogę na to poradzić.
Jestem taka szczęśliwa.
- To nie czekasz na pizzę? - Pyta z tą swoją drwiną.
- Cicho idioto. - Śmieję się - Przemek zostaje. Rozumiesz?
Florian marszczy brwi.
- Nie bardzo rozumiem, co ma pizza do Przemka, ale.. Poważnie?
- Poważnie! Będzie mieszkał u nas. A pizza jest do żarcia, zamówiłam za dużo. Idziesz ze mną.
Florek uśmiecha się lekko.
- Jaka Ty jesteś apodyktyczna. A co jeśli mam inne plany?
- A masz? Chcesz powiedzieć, że masz coś ciekawszego do roboty, niż zjedzenie pizzy z przyjaciółmi?
Przyciskam dzwonek.
Przemek otwiera niemal od razu.
- Mam nadzieję, że jeszcze nie spakowałeś talerzy? - Rzuca drwiąco Flo, wciskając gospodarzowi pudełka z pizzą.
Wilk uśmiecha się i przepuszcza nas do środka.
W mieszkaniu jest chłodno.
Maszeruję zamknąć nieszczęsne okno.
Posyłam Przemkowi spojrzenie pełne nagany.
Flo opiera się o cztery kartony stojące na środku, jeden na drugim.
- To tyle? - Pyta zdziwiony.
- Tyle.
- A meble? - Rozglądam się dookoła.
- Możecie mnie zabić, ale sprzedałem.
- Nasze krzesła sprzedałeś? - Roześmiał się Flo
Przemek wygląda na trochę zakłopotanego.
Kładzie pudełka pizzy na stole.
Powoli unosi wieka.
- Oj - klepie go po ramieniu - przecież nic się nie dzieje.
Biorę kawałek pepperoni.
Mój brzuch akceptuje decyzję donośnym burknięciem.
Wybuchają śmiechem.
Wtóruję im.
Jestem szczęśliwa. Będzie dobrze.
Trafiam na spojrzenie Przemka.
Obejmuję go za szyję. I mocno przytulam.
- Tak się cieszę. - Mówię szczerze.
- Naprawdę się cieszysz, że zostaję?
- No pewnie głupku - mówię miękko.
- Przyzwyczailiśmy się do ciebie.- Oznajmia Flo - Skoro zostajesz, nie będziemy
musieli oswajać żadnego nowego czubka.
Przewracam oczami.
Przemek uśmiecha się.
- Kurde. To miłe - mówi wgryzając się w kawałek pizzy - jestem wzruszony.
Czy masz może Florianie różową chustkę bym mógł otrzeć swe piękne oczy?
- Nie, ale mam prawe czyste skarpety, reflektujesz?
- Idioci - wybucham śmiechem.
Nadal nie chce mi się jeść.
Ta niedokończona połówka kanapki stoi mi w gardle.
Rzucam torbę i odpalam kompa.
Tam wszystko jest takie łatwe.
Siadam przed migającym ekranem.
Kolorowy świat mnie zasysa.
Kilka wiadomości od "przyjaciół".
Odpisuję.
Kiedyś by mi to wystarczyło.
Kilka ciepłych słów, wirtualna troska.
Ale teraz?
Teraz wiem, jak może być naprawdę.
Wiem, że przyjaźń, to nie tylko ciepłe słówka.
Albo wcale nie ma ciepłych słówek.
Myślę o Nerwusie.
Za to są ciepłe gesty.
Zagłębiam się w rozmowy.
Komunikator miga, muzyka płynie w słuchawkach.
Nie chce myśleć o tym, co będzie.
Po co, przecież i tak nic nie zmienię.
Osioł postanowił i kropka.
Przez buczące basy przebija się odgłos energicznego pukania.
Zdążyłam tylko ściszyć muzykę, kiedy do pokoju wchodzi Programistka.
Nie wiem, co bardziej mnie dziwi, fakt, że przyszła do mnie?
Czy to, że ewidentnie kipi od emocji.
Dziwna sprawa.
Zanim zdążę zagrzebać się w swoich myślach ona odzywa się.
- Cześć Alu.
- Hej, mamo.- Odpowiadam ostrożnie.
- Jak się czujesz?
Jestem zdezorientowana. Skąd to nagłe zainteresowanie?
I co dziwniejsze, nie brzmi sztucznie.
- Dobrze.- Rzucam swoją zwykłą dopowiedz. Odruchowo. - Co z Przemkiem?- Dodaję szybko.
Jakoś nie chce, żeby ta rozmowa się skończyła jak zawsze.
- Zaproponowałam mu coś.
- Tak, a co?
- Będzie tutaj mieszkać.
- Tak? - Patrzę na nią z niedowierzaniem. Czuję kiełkującą radość.
Nadzieję, że będzie jak dawniej, a może jeszcze lepiej.
Zostanie tu, z nami.
- Tak. Pamiętasz mojego brata i ten dom, który z nim dzieliłam?
- A co? - Nawet nie wiem kiedy, zaciskam palce na poręczy fotela.
Migający monitor zupełnie stracił moje zainteresowanie.
Słucham zachłannie Programistki.
Znalazła rozwiązanie.
Jakimś cudem, nierozumiejąca mnie matka, chce posklejać moje rozbite życie.
I to w dodatku skutecznie.
- Bo połowę kupi Przemek. Tę połowę mojego brata.
- Czyli... Czyli co?
- Czyli będzie tutaj mieszkać do matury.
Jestem taka podekscytowana i szczęśliwa.
Zanim się zastanowię co robię, rzucam się Programistce na szyję.
Przytula mnie.
W drodze do Przemka postanowiłam wstąpić po pizzę.
Dopiero teraz czuję, że jestem głodna.
Siedzę w ciepłym wnętrzu, przesyconym apetycznymi zapachami i czuję jak mi skręca żołądek.
Odrywam spojrzenie od faceta podrzucającego ciasto i wlepiam je w ciemną szybę.
Ponure sylwetki przetaczają się ulicą.
Jedna z nich ma znajomy krok.
Jeszcze zanim wejdzie w krąg nikłego światła latarni, poznaję go.
Łapię kurtkę i wybiegam przed lokal.
- Flo! - Macham do niego jak wariatka.
Podnosi głowę i uśmiecha się na mój widok.
- Co tu robisz? - Pyta podchodząc bliżej.
- Nie uwierzysz! - Mam świadomość, że brzmię jak nadpobudliwe dziecko w wieczór wigilijny.
Nic nie mogę na to poradzić.
Jestem taka szczęśliwa.
- To nie czekasz na pizzę? - Pyta z tą swoją drwiną.
- Cicho idioto. - Śmieję się - Przemek zostaje. Rozumiesz?
Florian marszczy brwi.
- Nie bardzo rozumiem, co ma pizza do Przemka, ale.. Poważnie?
- Poważnie! Będzie mieszkał u nas. A pizza jest do żarcia, zamówiłam za dużo. Idziesz ze mną.
Florek uśmiecha się lekko.
- Jaka Ty jesteś apodyktyczna. A co jeśli mam inne plany?
- A masz? Chcesz powiedzieć, że masz coś ciekawszego do roboty, niż zjedzenie pizzy z przyjaciółmi?
Przyciskam dzwonek.
Przemek otwiera niemal od razu.
- Mam nadzieję, że jeszcze nie spakowałeś talerzy? - Rzuca drwiąco Flo, wciskając gospodarzowi pudełka z pizzą.
Wilk uśmiecha się i przepuszcza nas do środka.
W mieszkaniu jest chłodno.
Maszeruję zamknąć nieszczęsne okno.
Posyłam Przemkowi spojrzenie pełne nagany.
Flo opiera się o cztery kartony stojące na środku, jeden na drugim.
- To tyle? - Pyta zdziwiony.
- Tyle.
- A meble? - Rozglądam się dookoła.
- Możecie mnie zabić, ale sprzedałem.
- Nasze krzesła sprzedałeś? - Roześmiał się Flo
Przemek wygląda na trochę zakłopotanego.
Kładzie pudełka pizzy na stole.
Powoli unosi wieka.
- Oj - klepie go po ramieniu - przecież nic się nie dzieje.
Biorę kawałek pepperoni.
Mój brzuch akceptuje decyzję donośnym burknięciem.
Wybuchają śmiechem.
Wtóruję im.
Jestem szczęśliwa. Będzie dobrze.
Trafiam na spojrzenie Przemka.
Obejmuję go za szyję. I mocno przytulam.
- Tak się cieszę. - Mówię szczerze.
- Naprawdę się cieszysz, że zostaję?
- No pewnie głupku - mówię miękko.
- Przyzwyczailiśmy się do ciebie.- Oznajmia Flo - Skoro zostajesz, nie będziemy
musieli oswajać żadnego nowego czubka.
Przewracam oczami.
Przemek uśmiecha się.
- Kurde. To miłe - mówi wgryzając się w kawałek pizzy - jestem wzruszony.
Czy masz może Florianie różową chustkę bym mógł otrzeć swe piękne oczy?
- Nie, ale mam prawe czyste skarpety, reflektujesz?
- Idioci - wybucham śmiechem.
Ostatnio edytowany przez Dziabeł 11 Listopada 2015r. 14:08, W całości zmieniany: 1
_________________
– A jeśli pewnego dnia będę musiał odejść? – spytał Krzyś, ściskając Misiową łapkę. – Co wtedy?
– Nic wielkiego. – zapewnił go Puchatek. – Posiedzę tu sobie i na Ciebie poczekam. Kiedy się kogoś kocha, to ten drugi ktoś nigdy nie znika.
0
Ukryta zawartośćJedziemy na ferie zimowe.
Ciesze się na jakąś odmianę.
I krajobrazu i codzienności.
Wreszcie trochę oddechu od szkoły.
Nauczyciele ostatnio powariowali, jakby tuż przed feriami przypomnieli sobie nagle o swoich obowiązkach.
I w ogóle, nie chodzi mi o jakieś zmiany.
Zmian w moim życiu było aż nadto ostatnio.
Mieszkanie z Przemkiem jest dziwne.
Zupełnie jakbym nagle dostała brata w pakiecie.
Nie jest źle czy coś.
Jest po prostu, sama nie wiem, jak to określić.
Zmieniła się nasza relacja.
Jest mi bliski, ale jeśli kiedykolwiek myślałam o nim jak o chłopaku, to teraz już minęło.
Nie jest też tylko przyjacielem.
Stał się rodziną.
Stałym elementem mojego życia codziennego.
Zaakceptowany przez Programistkę, po prostu zdawał się do nas pasować.
Czasem łapałam się na tym, że usiłowałam sobie przypomnieć,
jak to właściwie było bez niego?
I tak go traktuję, jak brata.
Wydaje mi się, że go to irytuje.
On sam mnie czasem irytuje, ale teraz nie mam zupełnie żadnych zahamowań, żeby to okazywać.
Sierota, poplamił mi moją ulubioną bluzkę cholernym kurczakiem.
Kiedyś zacisnęłabym zęby i nie odezwała się.
Ale dziś?
Dziś wygarnęłam mu prosto z mostu.
Trochę mi ulżyło, ale bluzka i tak nadaje się do śmieci.
Teraz jedziemy w milczeniu, ja i Przemek z tyłu. Programistka i Flo z przodu.
Patrzę, w coraz bardziej ciemniejący widok za oknem.
Jedyne, czego nie lubię w zimie, to tego krótkiego dnia.
Zaraz robi się ciemno i człowiek ma ochotę wpełznąć pod jakiś ciepły koc.
I nie wyłazić.
Nie chce mi się gadać.
Wiem, że Przemek ma ochotę coś powiedzieć.
Uważam to za zupełnie zbędne.
Biorę go za rękę, i nadal na niego nie patrząc, usiłuję wzrokiem przebić mrok.
Dom jest dokładnie taki, jak pamiętałam.
Korytarz, po prawej kuchnia, z dużym oknem.
Drzwi do piwnicy.
Dalej salon i schody.
Na górze dwa spore pokoje i jeden mały.
Łazienka, z boskim schowkiem na pranie, gdzie się chowałam jak byłam mała.
Nawet teraz, na upartego, przez małe drzwiczki wcisnęłaby się nasza dwójka.
No i moja ulubiona część domu- zabójczo strome schody na strych.
Kiedyś, był to prawdziwy strych z surowym poddaszem.
Teraz przerobiony na dwa duże pokoje.
Są swoim odbiciem lustrzanym.
Bardzo mi się podobają.
Zwłaszcza ten w kolorze bordo.
- Zaklepany - krzyczę i rzucam się na łóżko z łaciatą kapą.
Florek, oparty o rozciągające się od podłogi po sufit, czarne regały,
patrzy na mnie z tym swoim drwiącym uśmiechem.
- Mi się podoba ten na dole, od strony ulicy. Po za tym, tam jest większa łazienka.
Wzruszam ramionami.
Jest jeszcze jedna rzecz w tym domu, która budzi emocje.
Piwnica.
Naprawdę świetna.
Prowadzą do niej jeszcze bardziej strome, surowe schody.
Zabawne jest to, że włącznik światła zamontowano na wysokości czwartego schodka.
Zmusza to, każdego, kto chce tam zejść, do pokonania tych stopni w słabiutkim świetle, które rzuca żarówka z korytarza.
Piwnica składa się z trzech pomieszczeń.
Dużego, z czterema okienkami na ogród i dalej mała spiżarnia i pomieszczenie z piecem.
- Wybrałeś już pokój? - Pytam Przemka siadając na stołku w piwnicy.
Flo zagląda do spiżarni.
Przemek, stoi na ostatnim betonowym schodku i patrzy na pomieszczenie.
- To będzie mój pokój. - Oświadcza uśmiechając się.
Otwieram usta.
- Chcesz spać w piwnicy? - Parskam - Zdurniałeś?
- Podoba mi się tu. Mam już pomysł jak to zagospodarować. Zrobię z tego mega miejscówkę!
- Książę Drakula Przemysław. - Śmieje się Florian. - Wiesz na upartego
będzie można do ciebie adresować listy : Komórka pod schodami.
- Mów co chcesz. Jeszcze będziesz zazdrościł.
- Dzieciaki chodźcie! - Programistka otwiera drzwi od piwnicy. - Co wy tu w ogóle robicie?
Ciekawe jak zareaguje, kiedy Przemek jej oświadczy, że będzie spał w piwnicy.
Parskam pod nosem.
- Idziemy do miasta, trzeba zrobić jakieś zakupy. - Zarządza.
No to idziemy.
Powietrze mroźne, ale zupełnie nie psuje naszych humorów.
Wsuwam jedną rękę pod ramie Flo, drugą pod ramie Przemka.
Chwilę tak maszerujemy, ale po jakiś dwudziestu metrach poddaję się.
Puszczam ich ze śmiechem.
- Jesteście beznadziejni. - Mówię kręcąc głową. - Jeden lezie jak kaczka, a drugi sadzi siedmiomilowe kroki.
- Ja jestem mała - żartobliwie tupię nogą.
- To chodź na barana. - Przemek uśmiecha się lekko. Wyciąga do mnie rękę. - I wcale nie chodzę jak kaczka.
- Chodzisz.
- Właśnie się awansowałeś na barana - rzuca Flo, kiedy wdrapuję się na Przemka.
- Chodźmy na plażę! - zarządzam machając ręką.
- Teraz? - Flo chucha w dłonie. - Za półgodziny mamy wrócić po twoją mamę.
- Nie marudź - pokazuję mu język. - Tam przy deptaku są najlepsze pączki w całym trójmieście.
- Gruba będziesz - mruczy Przemek.
- Wtedy Flo mnie będzie nosił - szczypię go w kark.
- Chciałabyś. - Prycha drwiąco zielonooki. Jakimś cudem unika mojego kopa.
Ostatnio edytowany przez Dziabeł 14 Listopada 2015r. 19:54, W całości zmieniany: 1
_________________
– A jeśli pewnego dnia będę musiał odejść? – spytał Krzyś, ściskając Misiową łapkę. – Co wtedy?
– Nic wielkiego. – zapewnił go Puchatek. – Posiedzę tu sobie i na Ciebie poczekam. Kiedy się kogoś kocha, to ten drugi ktoś nigdy nie znika.
0
Ukryta zawartośćBudzę się jakoś wcześnie.
Szarość panoszy się za oknem.
Przez chwilę leżę bez ruchu.
W domu panuje cisza, czasem słychać szum wody w rurach.
Powoli wyłażę z łóżka i ubieram się.
Nie robiąc hałasu wymykam się z domu.
Mam ochotę iść na plażę.
Jest szaro, mroźnie.
W powietrzu unosi się delikatna, mleczna mgła.
Szkoda, że nie mam psa.
Jakoś raźniej byłoby tak wędrować.
Tutaj do plaży jest dużo dalej, niż we Władku.
Kaptur bluzy robi się wilgotny od mokrego, mglistego powietrza.
Kiedy wreszcie słyszę szum morza, wiem, że ta poranna wyprawa opłacała się.
Biorę głęboki oddech.
Coś małego i bardzo mokrego ociera się o moje łydki.
Rzucam okiem. Prawie przypomina psa.
Szarobure włosy pozlepiane błotem i piachem.
Z niezrozumianych względów, siada koło mojej nogi i patrząc w morze trzęsie się.
Podążam za spojrzeniem zwierzaka, ale niczego nie dostrzegam, we wszech otaczającej szarości.
Zimno.
Nie będę przecież tak stać.
Przejdę się.
Mogę plażą przejść do deptaka i wrócić z ciepłymi pączkami.
Perspektywa ciepłego pączka z chałwą dostarcza mi nowej energii.
Maszeruje dziarsko zagłębiając się w swoje myśli.
Monotonne uderzenia fali uspokajają mnie.
Ciekawe jak to będzie, kiedy wrócimy.
Czy coś się zmieni przez te dwa lata?
Czy rzeczywiście spotkamy się tutaj?
Rzucam ostatnio spojrzenie na falującą wodę.
Kupa nieszczęścia stoi przy mojej nodze.
- Idź do domu. - Zachęcam, nieco pochylając się.
Nie chcę, żeby mnie utytłało.
Nawet nie wiem, czy to pies czy suka.
Zwierzak.
Zastrzygł uszami, rzucił mi spojrzenie miodowych oczu, znad zlepionej grzywki.
- Szukaj Pana. - Dodaję i ruszam w dół deptaka.
Ciekawe, czy już się obudzili.
Przemek chciał dziś pojechać do Platformy, po parę rzeczy.
Wczoraj coś knuli z Flo w piwnicy.
Nie chciało mi się ich słuchać.
Ciekawa jestem efektu.
Piwnica przejdzie się metamorfozę.
Dopada mnie zapach świeżych pączków.
Mmmm.
Nogi same mnie niosą.
W środku jest ciepło.
Dopiero wtedy czuję, jak skostniały mi dłonie.
Kilka osób stoi w kolejce.
Tu chyba zawsze ktoś jest.
Zamawiam pączki i przeszukuję kieszenie w poszukiwaniu kasy.
Przecież wzięłam.
- No ładnie dogadzasz sobie od rana - słyszę za plecami znajomy, złośliwy głos.
Odwracam się gwałtownie.
Nerwus.
- Skąd się tu wziąłeś? - Wreszcie udaje mi się odnaleźć gotówkę.
Płacę i odbieram zamówienie.
Kasjerka mierzy mnie spojrzeniem pełnym naganny.
No tak, zmarnowałam TYLE jej cennego czasu.
Odsuwam się na bok.
- Cztery z chałwą - rzuca Nerwus kładąc pieniądze na tacce. - U rodziny jestem.
- Nie wiedziałam, że masz rodzinę w Gdyni. - Mówię to bardziej żeby coś powiedzieć.
- A skąd miałabyś wiedzieć - prycha wychodząc za mną. - Przecież Ty nic o mnie nie wiesz.
- Może mnie to po prostu nie interesuje. - Odgryzam się.
Przez chwilę mierzymy się wzrokiem.
A potem dzieje się coś, czego nie rozumiem.
Nerwus popycha mnie na ścianę i napiera na mnie całym sobą.
Czuję ciepło bijące od niego, jego zapach i ten błękit, drapieżny i niebezpieczny.
- Kłamiesz - stwierdza, a jego twarz jest dosłownie milimetry od mojej.
Nie mogę się cofnąć. Jego dłoń na moim brzuchu dociska mnie do ściany.
- Spadaj świrze - warczę odpychając go.
Odpycham, ale zupełnie wbrew sobie.
Jego obecność, jego pewność siebie i władza nade mną, w jakiś sposób mnie kręcą.
Bliskość sprawia, że miękną mi kolana i mam absurdalną ochotę przyciągnąć go do siebie.
Złości mnie to.
Boję się, że on odgadnie moje myśli.
Jego wargi wykrzywia drwiący uśmiech. A potem zaciska palce na przodzie mojej bluzy i przyciąga mnie do siebie.
Stanowcze szarpnięcie zakończone delikatnym i zaskakująco czułym pocałunkiem.
Rozpływam się.
Głupia idiotka.
Obejmuję go zachłannie.
Jego wargi rozpalają mnie do czerwoności.
Krew szaleje w żyłach.
I wszystko się kończy, tak nagle jak się zaczęło.
Nerwus odsuwa się, przekręca czapkę daszkiem do przodu i rzuca mi, z tym swoim krzywym uśmieszkiem:
- Na razie mała. - A potem rozpływa się we mgle.
Patrzę w ślad za nim zupełnie oszołomiona.
Co właśnie się stało?
Usiłuję pozbierać myśli.
Uspokoić rozszalały oddech.
Zwierzak, korzystając z mojej nieuwagi wspina się na tylne łapki i liże moją rękę.
Głupia idiotka.
Sama nie wiem, kiedy docieram do domu.
Jestem zupełnie nieświadoma faktu, że brudna maszkara nadal dotrzymuje mi kroku.
- Ala gdzie byłaś? Boże, co to jest?? - Zaskoczony ton Programistki wyrywa mnie z otępienia.
- Nie wiem, lezie za mną od plaży - buczę.
W korytarzu pojawia się Flo.
Nie wiedzieć czemu, moje policzki płoną.
Odwracam wzrok.
Chłopak pochyla się i głaszcze drżącego psa po brudnej głowie.
- Trzeba go umyć, nakarmić. - Decyduje, nim ktoś się odezwie.
Z łatwością podnosi psiaka i przytuliwszy go do piersi znika na schodach do łazienki.
- Przyniosłam pączki - mówię cicho, podaję matce reklamówkę.
Nic nie mówi.
Idę do pokoju przebrać się.
Mijając łazienkę zerkam przez szparę w drzwiach.
Flo klęczy przy wannie i mówiąc coś spokojnym tonem myje psa prysznicem.
Opieram się ramieniem o framugę i patrzę.
Jego gesty są delikatne.
Zielone spojrzenie łagodne.
Długie palce myją małe drżące ciałko.
Szerokie barki, ładna szyja.
Dokładnie taka, po której masz ochotę błądzić wargami.
Przymykam powieki.
Co ja właściwie do niego czuję?
Kim dla mnie jest?
Przyjacielem?
Chyba nie tylko..
Ale skoro tak, to dlaczego myślę o Nerwusie?
Dlaczego on tak na mnie zadziałał?
Mętlik w głowie.
Jak zwykle, nie wiem czego chcę.
Odrywam się od framugi i wspinam się na swoje strome schody.
Wilgotną bluzę rzucam na krzesło.
Szukam czegoś innego.
Delikatne pukanie.
Odwracam się.
Trafiam na zielone spojrzenie.
Jest w nim coś takiego..
Ruszam powoli w jego stronę.
Patrzy.
Myśli wirują.
Jego spojrzenie hipnotyzuje.
Jestem już na wyciągnięcie dłoni.
Florian delikatnie odkłada na podłogę zwinięty ręcznik.
Z ręcznika wychyla się złoty łepek.
Miodowe oczy.
No i co się patrzysz Zwierzaku?
Ja też tego nie rozumiem.
Wspinam się na palce i dotykam jego szyi.
Przywieram do niego całym ciałem.
- Aluś.. - Mruczy cicho, kiedy głaszczę go po policzku.
I jest tak różny, od gwałtownego Nerwusa.
Jego policzki różowieją, a spojrzenie jest oazą łagodności.
Żadnego gwałtownego ruchu, żadnego dociskania do ściany.
A mimo to, kiedy jego wargi zamykają moje w pocałunku, kręci mi się w głowie.
Myślałam, że ten pocałunek wszystko ułatwi.
Głupia....
Dłonie Flo głaszczą moje ramiona, pod swoją ręką, opartą na jego piersi czuję bijące serce.
Z mojego gardła wyrywa się westchnienie.
Całuje mnie tak, jakby miał zamiaru przestać.
A ja nie chcę żeby przestał.
Szarość panoszy się za oknem.
Przez chwilę leżę bez ruchu.
W domu panuje cisza, czasem słychać szum wody w rurach.
Powoli wyłażę z łóżka i ubieram się.
Nie robiąc hałasu wymykam się z domu.
Mam ochotę iść na plażę.
Jest szaro, mroźnie.
W powietrzu unosi się delikatna, mleczna mgła.
Szkoda, że nie mam psa.
Jakoś raźniej byłoby tak wędrować.
Tutaj do plaży jest dużo dalej, niż we Władku.
Kaptur bluzy robi się wilgotny od mokrego, mglistego powietrza.
Kiedy wreszcie słyszę szum morza, wiem, że ta poranna wyprawa opłacała się.
Biorę głęboki oddech.
Coś małego i bardzo mokrego ociera się o moje łydki.
Rzucam okiem. Prawie przypomina psa.
Szarobure włosy pozlepiane błotem i piachem.
Z niezrozumianych względów, siada koło mojej nogi i patrząc w morze trzęsie się.
Podążam za spojrzeniem zwierzaka, ale niczego nie dostrzegam, we wszech otaczającej szarości.
Zimno.
Nie będę przecież tak stać.
Przejdę się.
Mogę plażą przejść do deptaka i wrócić z ciepłymi pączkami.
Perspektywa ciepłego pączka z chałwą dostarcza mi nowej energii.
Maszeruje dziarsko zagłębiając się w swoje myśli.
Monotonne uderzenia fali uspokajają mnie.
Ciekawe jak to będzie, kiedy wrócimy.
Czy coś się zmieni przez te dwa lata?
Czy rzeczywiście spotkamy się tutaj?
Rzucam ostatnio spojrzenie na falującą wodę.
Kupa nieszczęścia stoi przy mojej nodze.
- Idź do domu. - Zachęcam, nieco pochylając się.
Nie chcę, żeby mnie utytłało.
Nawet nie wiem, czy to pies czy suka.
Zwierzak.
Zastrzygł uszami, rzucił mi spojrzenie miodowych oczu, znad zlepionej grzywki.
- Szukaj Pana. - Dodaję i ruszam w dół deptaka.
Ciekawe, czy już się obudzili.
Przemek chciał dziś pojechać do Platformy, po parę rzeczy.
Wczoraj coś knuli z Flo w piwnicy.
Nie chciało mi się ich słuchać.
Ciekawa jestem efektu.
Piwnica przejdzie się metamorfozę.
Dopada mnie zapach świeżych pączków.
Mmmm.
Nogi same mnie niosą.
W środku jest ciepło.
Dopiero wtedy czuję, jak skostniały mi dłonie.
Kilka osób stoi w kolejce.
Tu chyba zawsze ktoś jest.
Zamawiam pączki i przeszukuję kieszenie w poszukiwaniu kasy.
Przecież wzięłam.
- No ładnie dogadzasz sobie od rana - słyszę za plecami znajomy, złośliwy głos.
Odwracam się gwałtownie.
Nerwus.
- Skąd się tu wziąłeś? - Wreszcie udaje mi się odnaleźć gotówkę.
Płacę i odbieram zamówienie.
Kasjerka mierzy mnie spojrzeniem pełnym naganny.
No tak, zmarnowałam TYLE jej cennego czasu.
Odsuwam się na bok.
- Cztery z chałwą - rzuca Nerwus kładąc pieniądze na tacce. - U rodziny jestem.
- Nie wiedziałam, że masz rodzinę w Gdyni. - Mówię to bardziej żeby coś powiedzieć.
- A skąd miałabyś wiedzieć - prycha wychodząc za mną. - Przecież Ty nic o mnie nie wiesz.
- Może mnie to po prostu nie interesuje. - Odgryzam się.
Przez chwilę mierzymy się wzrokiem.
A potem dzieje się coś, czego nie rozumiem.
Nerwus popycha mnie na ścianę i napiera na mnie całym sobą.
Czuję ciepło bijące od niego, jego zapach i ten błękit, drapieżny i niebezpieczny.
- Kłamiesz - stwierdza, a jego twarz jest dosłownie milimetry od mojej.
Nie mogę się cofnąć. Jego dłoń na moim brzuchu dociska mnie do ściany.
- Spadaj świrze - warczę odpychając go.
Odpycham, ale zupełnie wbrew sobie.
Jego obecność, jego pewność siebie i władza nade mną, w jakiś sposób mnie kręcą.
Bliskość sprawia, że miękną mi kolana i mam absurdalną ochotę przyciągnąć go do siebie.
Złości mnie to.
Boję się, że on odgadnie moje myśli.
Jego wargi wykrzywia drwiący uśmiech. A potem zaciska palce na przodzie mojej bluzy i przyciąga mnie do siebie.
Stanowcze szarpnięcie zakończone delikatnym i zaskakująco czułym pocałunkiem.
Rozpływam się.
Głupia idiotka.
Obejmuję go zachłannie.
Jego wargi rozpalają mnie do czerwoności.
Krew szaleje w żyłach.
I wszystko się kończy, tak nagle jak się zaczęło.
Nerwus odsuwa się, przekręca czapkę daszkiem do przodu i rzuca mi, z tym swoim krzywym uśmieszkiem:
- Na razie mała. - A potem rozpływa się we mgle.
Patrzę w ślad za nim zupełnie oszołomiona.
Co właśnie się stało?
Usiłuję pozbierać myśli.
Uspokoić rozszalały oddech.
Zwierzak, korzystając z mojej nieuwagi wspina się na tylne łapki i liże moją rękę.
Głupia idiotka.
Sama nie wiem, kiedy docieram do domu.
Jestem zupełnie nieświadoma faktu, że brudna maszkara nadal dotrzymuje mi kroku.
- Ala gdzie byłaś? Boże, co to jest?? - Zaskoczony ton Programistki wyrywa mnie z otępienia.
- Nie wiem, lezie za mną od plaży - buczę.
W korytarzu pojawia się Flo.
Nie wiedzieć czemu, moje policzki płoną.
Odwracam wzrok.
Chłopak pochyla się i głaszcze drżącego psa po brudnej głowie.
- Trzeba go umyć, nakarmić. - Decyduje, nim ktoś się odezwie.
Z łatwością podnosi psiaka i przytuliwszy go do piersi znika na schodach do łazienki.
- Przyniosłam pączki - mówię cicho, podaję matce reklamówkę.
Nic nie mówi.
Idę do pokoju przebrać się.
Mijając łazienkę zerkam przez szparę w drzwiach.
Flo klęczy przy wannie i mówiąc coś spokojnym tonem myje psa prysznicem.
Opieram się ramieniem o framugę i patrzę.
Jego gesty są delikatne.
Zielone spojrzenie łagodne.
Długie palce myją małe drżące ciałko.
Szerokie barki, ładna szyja.
Dokładnie taka, po której masz ochotę błądzić wargami.
Przymykam powieki.
Co ja właściwie do niego czuję?
Kim dla mnie jest?
Przyjacielem?
Chyba nie tylko..
Ale skoro tak, to dlaczego myślę o Nerwusie?
Dlaczego on tak na mnie zadziałał?
Mętlik w głowie.
Jak zwykle, nie wiem czego chcę.
Odrywam się od framugi i wspinam się na swoje strome schody.
Wilgotną bluzę rzucam na krzesło.
Szukam czegoś innego.
Delikatne pukanie.
Odwracam się.
Trafiam na zielone spojrzenie.
Jest w nim coś takiego..
Ruszam powoli w jego stronę.
Patrzy.
Myśli wirują.
Jego spojrzenie hipnotyzuje.
Jestem już na wyciągnięcie dłoni.
Florian delikatnie odkłada na podłogę zwinięty ręcznik.
Z ręcznika wychyla się złoty łepek.
Miodowe oczy.
No i co się patrzysz Zwierzaku?
Ja też tego nie rozumiem.
Wspinam się na palce i dotykam jego szyi.
Przywieram do niego całym ciałem.
- Aluś.. - Mruczy cicho, kiedy głaszczę go po policzku.
I jest tak różny, od gwałtownego Nerwusa.
Jego policzki różowieją, a spojrzenie jest oazą łagodności.
Żadnego gwałtownego ruchu, żadnego dociskania do ściany.
A mimo to, kiedy jego wargi zamykają moje w pocałunku, kręci mi się w głowie.
Myślałam, że ten pocałunek wszystko ułatwi.
Głupia....
Dłonie Flo głaszczą moje ramiona, pod swoją ręką, opartą na jego piersi czuję bijące serce.
Z mojego gardła wyrywa się westchnienie.
Całuje mnie tak, jakby miał zamiaru przestać.
A ja nie chcę żeby przestał.
Ostatnio edytowany przez Dziabeł 14 Listopada 2015r. 19:56, W całości zmieniany: 1
_________________
– A jeśli pewnego dnia będę musiał odejść? – spytał Krzyś, ściskając Misiową łapkę. – Co wtedy?
– Nic wielkiego. – zapewnił go Puchatek. – Posiedzę tu sobie i na Ciebie poczekam. Kiedy się kogoś kocha, to ten drugi ktoś nigdy nie znika.
0
Ukryta zawartośćNie mogę zasnąć.
Niby już późno, Maszkara chrapie przy moim boku zwinięta w kłębek.
Została jakoś tak, zupełnie naturalnie.
Kiedy zeszliśmy na obiad, Programistka siedziała w kuchni i głaszcząc psa czytała gazetę.
Potraktowana, jak nowa dusza wymagająca przygarnięcia.
Wzdycham.
Emocje tłoczą się we mnie.
To, co zdarzyło się z Nerwusem.
Z Florkiem.
Mam wrażenie, że on cały wieczór mnie unika.
Powinnam z nim porozmawiać, tylko jak?
A co, jeśli to wszystko zepsuje?
Jeśli nie wyjdzie i wszystko się rozpadnie?
No ale przecież, jeśli nie spróbujemy, to nie będziemy wiedzieli na pewno.
A Nerwus?
Czy z niego będę potrafiła zrezygnować?
A z czego czego tu rezygnować?
Abstrakcja, sam mówił, nie znamy się.
Co go napadło, żeby mnie całować?
Idiota.
Zaciskam powieki i chce już spać.
Ale mój mózg ma inne plany.
A co z Przemkiem?
Nie widziałam go cały dzień.
Kiedy o nim myślę, coś mnie niepokoi.
Nie potrafię sprecyzować co.
Dobra koniec z wymyślaniem problemów, trzeba iść spać.
Tak, tylko gdzie jest ten pstryczek?
Budzi mnie delikatne pukanie.
Niechętnie otwieram oczy.
Na moje łóżko, z rozpędem wpada Maszkara.
Różowy język usiłuje dosięgnąć mojej twarzy.
Chowam się pod kołdrą.
- Aluś chodź na śniadanie. - Głos Flo jest wesoły.
Najwyraźniej dzikie harce psa bardzo go bawią.
Małpa.
- Zaraz zejdę - ziewam.
Wycofuje się z mojego pokoju, a ja niechętnie spełzam z łóżka.
Pospałabym jeszcze.
Bestia chowa się za poduszką, głowa nisko, tyłek z merdającym ogonem wysoko.
Miodowe oko łypie z zawadiackim błyskiem.
Zwijam skarpetkę w kulkę i rzucam na drugi koniec pokoju.
Złot pocisk leci w tamta stronę i za moment materializuje się przy moich nogach.
Pęcznieje z dumy i z wyraźnym trudem, utrzymuje swój rozbrykany zadek w pozycji siedzącej.
Rzucam jeszcze kilka razy, w końcu ubieram się i idę do łazienki.
- Może chcecie wybrać się dziś do Fokarium? - Pyta Programistka zsuwając na mój talerz omlet.
Ona gotująca.
Nawet jeśli, to tylko danie z jajek i tak jestem w szoku.
Matka w różowym szlafroku w zielone esy-floresy, z nieskładną fryzurę i bez make-upu, wygląda jakoś tak..
Jak mama.
Znajomo?
- Ja chętnie pojadę - oznajmiam, bo rzeczywiście chciałabym zobaczyć foki.
- Ja tez - mówi Florian atakując widelcem pomidory.
Nie patrzy na mnie. Nie dotyka.
Usiadł wyjątkowo na przeciwko mnie, a nie jak zawsze obok.
Dłubię w jajku, nie wiem co o tym myśleć.
- A co z Przemkiem? - Pytam zastanawiając się, czy on kiedyś ma zamiar
wyjść z tej piwnicy.
A może trzeba będzie zamontować taką mała windę na posiłki.
- Przemek ma inne plany na dziś.- Kwituje moja matka - Więc wjazd za pół godziny.
Inne plany.
Jakie ten baran może mieć plany, w mieście, którego nie zna?
Fokarium.
Programistka z aparatem idzie przodem.
Drepcze w milczeniu obok Flo.
Lekko przygarbiony, w kapturze naciągniętym na głowę i rękoma wciśniętymi w kieszenie bluzy.
Wygląda jakoś ponuro.
Czuje się przy nim taka mała.
I zwykle jest to całkiem fajne, ale dziś jest mi z tym niedobrze.
Jakby odgrodził się ode mnie jakimś niewidzialnym murem.
Robi mi się smutno.
Nawet śmieszne pyszczki fok nie poprawiają mi humoru.
Florian wysiadł z samochodu i naciągnął kaptur.
Jego spojrzenie prześlizgnęło się po drobnej blondynce, która wysiadła z drugiej strony.
Alicja.
Miał ochotę przytulić ją do siebie.
Złapać za rękę i wtuliwszy twarz w jej szyję szeptać o tym, ile dla niego znaczy.
Paraliżował go strach.
Wczoraj..
Ten moment nadal wydawał mu się jakimś snem.
Jej wargi, dłonie.
Ta niesamowita bliskość, której pragnął od dawna.
Ona też tego chciała, czuł to.
A mimo to, oprócz oszałamiającego szczęścia, zrodził się również strach.
Oblepił go, jak oślizgły kokon.
Blokował ruchy.
Wsączał w dusze niepewność.
Co będzie, jeśli to zniszczy?
Co będzie, kiedy to wszystko się rozpadnie?
Jeśli okaże się, takim samym dupkiem jak jego ojciec?
Nie wybaczyłby sobie, gdyby stracił Alicję.
Nie przeżyłby, gdyby ona zniknęła.
Żył bez niej przez kilka miesięcy.
Żył?
Niby tak, oddychał, jadł, nawet uśmiechał się.
Ale to wszystko było pozbawione kolorów.
Płaskie.
Zacisnął zęby.
Do diabła, przecież nie będzie uciekał, tylko dlatego, że się boi.
Bo coś może się nie udać?
Szlag, to się nie uda, ale przynajmniej te kilka chwil..
Ta garść szczęścia, będzie tego warta.
Wyciąga rękę z kieszeni, zsuwa kaptur.
Jedno uderzenie serca.
Szum krwi.
Ten jeden gest.
Koniec uciekania.
Tego chcesz, myśli wyciągając rękę w stronę idącej obok Alicji.
Drugie uderzenie serca.
Koniec wymówek.
Bierze ją za rękę i delikatnie zaciska palce na jej dłoni.
Zaskoczona patrzy na niego.
Trzecie uderzenie serca.
Uśmiecha się do niej.
Jej twarz się rozjaśnia.
Zimne palce zaciskają się na jego dłoni.
Wysłałam Przemkowi smsa, że idziemy do Galerii na zakupy.
Nie odpowiedział.
Ciekawe co robi.
Florian odrywa się od wystawy sklepowej z zegarkami i uśmiecha się do mnie.
Jest inny niż rano.
Zupełnie jakby wtedy, w Fokarium, podjął jakąś decyzję.
- Co się cieszysz jak głupi do sera? - Pytam wyciągając do niego rękę.
- Cieszę się, że tu jesteś - wzrusza ramionami.
- Myślisz.. - Zaczynam po chwili milczenia - Myślisz, że to się uda?
- Nie wiem. - Zieleń omiata moją twarz - Wiem, że zrobię wszystko, żeby się udało.
I czuję spokój.
To mój Florek. Wiem, że wierzy, w to co mówi.
Sama w to wierzę.
Wszystko inne nie ma znaczenia.
Wszystko inne..
Nerwus nie ma znaczenia.
Tam w Fokarium Flo oddał mi siebie i żaden Kubuś Puchatek mi tego nie zabierze.
Kropka.
- Chodźmy kupić coś Maszkarze. - Ciągnę go do zoologicznego.
- Wymyślmy jej jakieś imię - uśmiecha się drwiąco. - Albo nie, ja to zrobię.
Ty nie masz talentu.
- Małpa! - Prycham wymierzając mu kuksańca w bok, znikam w alejce z masa kolorowych obroży.
_________________
– A jeśli pewnego dnia będę musiał odejść? – spytał Krzyś, ściskając Misiową łapkę. – Co wtedy?
– Nic wielkiego. – zapewnił go Puchatek. – Posiedzę tu sobie i na Ciebie poczekam. Kiedy się kogoś kocha, to ten drugi ktoś nigdy nie znika.
0
Ukryta zawartośćKolejny dzień.
Przemek jakoś prześlizguje się.
Znika nam z oczu.
Programistka tłumaczy, że ma swoje sprawy.
Florian nie komentuje.
Czyżby Wilk obraził się?
Gryzę kanapkę i robię szybki rachunek sumienia.
Nie przypominam sobie nic, co mogłoby go usprawiedliwić.
Mam ochotę spędzić z nim czas.
Moglibyśmy się wszyscy wybrać na spacer, albo na zwiedzanie Gdańska.
A on robi uniki.
Dopijam herbatę i patrzę na Florka, który pochłania kolejną kanapkę.
Coś go gryzie.
Nieobecne spojrzenie, delikatnie zmarszczone brwi.
Coś się dzieje, a ja jestem poza nawiasem.
Jakie to irytujące.
- Uważasz, że jestem egoistką? - Rzucam pytanie znad kubka.
Patrzy na mnie zaskoczony.
- Skąd Ci się to wzięło?
- Ty coś wiesz, i nie mówisz. Chodzi o Przemka. Widać założyliście, ze mam to w nosie.
Jestem rozkapryszoną egoistką, która chce się bawić w swoje ferie.
- Nie o to chodzi. Wcale nikt tak nie uważa. - Dodaje sięgając po kawę.
- Jedna ci nie wystarcza? Kawa jest niezdrowa.
- Zejdź ze mnie. - Mruczy dolewając mleka.
Wzruszam ramionami i wstaję od stołu.
Zostawiam połowę kanapki.
Zostawiam Intruza.
Niech się udławi tą swoją tajemnicą.
I kawą też.
Złota kulka śmiga po plaży.
W dłoni ściskam zieloną smycz i cieszę się, że wzięłam rękawiczki.
Cholerny ziąb.
Patrzę na morze.
Na szalejącego psa.
Zupełnie nie wiem dlaczego, ale zwierzak kojarzy mi się z czymś destruktywnym.
Złoty kolor nasuwa mi skojarzenie z Nerwusem.
Zdecydowanie element niszczący.
Pojawia się, rozpala na kilka sekund i znika.
Pozostaje niesmak.
Ogólny.
Jak po secie.
Gładko spływa, rozgrzewa, a potem się krzywisz.
Seta.
Krzyczę na całe gardło.
Kulka zawraca i materializuje się przy mojej nodze.
- Seta. - Stwierdzam, a pies merda ogonem.
Jest ze mną coś nie tak, skoro pies kojarzy mi się z destrukcją.
Autodestrukcja.
Głaszczę złoty łepek.
Maszerujemy sobie po wilgotnym piachu.
Fale szumią.
Mewy jazgoczą nad głową.
Oddech zmienia się w parę.
Czas wracać.
Ciekawe, czy tak już będzie.
Przemek i jego sprawy.
Oddzielone grubą kreską.
Czy to znaczy, że już mnie nie potrzebuje?
Widać znalazł ciekawsze towarzystwo.
Ktoś biegnie w moją stronę.
Złośliwy Dryblas.
Pan Znam Sekret I Się Nie Podzielę.
Szkoda, że nie mam gdzie schować.
Seta w dzikich podskokach pędzi w stronę Florka.
Zdradziecka suka.
- Wyleciałaś tak, jakby cię gonili.
- Może chciałam być sama. Z Setą.
- Seta? - Parska Florian. - Boże, ty naprawdę nie masz do tego talentu.
- Spadaj na bambus.
Podnoszę głowę, żeby rzucić mu twarde spojrzenie, kiedy mój wzrok zahacza o coś dziwnego.
I już nie zwracam uwagi na Florka.
Patrzę.
Na murku, który liżą fale, chodzi dziewczyna.
Idzie stawiając nogę za nogą.
Balansuje ciałem nad krawędzią.
Ma na sobie cienką, ciemnozieloną bluzkę.
Jeden rękaw jest oderwany, powiewa na wietrze podobnie jak długie, czarne włosy.
A ja patrzę jak wmurowana.
Jest to tak dziwny, niepokojący, a zarazem piękny obraz.
Hipnotyzuje.
Szarość, szum morza, chmura parującego oddechu dziwnej dziewczyny.
Jej ruchy są nienaturalnie płynne.
Zupełnie jakby tańczyła.
Florian przestaje mówić, podąża za moim spojrzeniem.
- Co ta wariatka robi? - Pyta ze zgrozą.
Nie odpowiadam mu. Bo i po co.
Z zapartym tchem, czekam na moment, kiedy ona się odwróci w nasza stronę.
Ale dziewczyna płynie dalej.
Szarpana wiatrem, sunie w stronę otchłani pełnej spienionych fal.
Nagle obraz zakłóca pojawienie się wysokiej, męskiej sylwetki.
Wyrwana z odrętwienia rozglądam się w poszukiwaniu Florka.
Nie ma go, wpadł na murek i biegnie dalej.
Odzyskuję zdolność ruchu, biegnę za nim.
Seta szczeka wesoło.
- Złaź stamtąd ! - słyszę krzyk Florka.
Pokonuję kilka schodków i już pod moimi nogami twardy beton.
- Spierdalaj. - Powietrze przecina głos dźwięczny i twardy.
Dziewczyna robi kolejne kroki.
Oczywiście Intruz nie byłby sobą, gdyby posłuchał.
Tym razem nie krzyczy. Po prostu łapie dziewczynę za ramie i mocno ciągnie w swoją stronę.
Widać, że zupełnie się tego nie spodziewała.
A mimo to finał, jest zupełnie inny niż można by się spodziewać.
Wytrącona z równowagi dziewczyna wcale nie spada w ramionach Floriana.
Zręcznym skokiem ląduje obok niego i z wyraźną furią wyrywa rękę.
Zafascynowana idę w ich stronę.
Dziewczyna rzuca się na Florka.
- Ty pieprzony debilu!! - Krzyczy z furią. - Co ci odwaliło?
- A tobie? - Intruz też podnosi głos.
- Gówno cię to obchodzi - syczy. Pewnie tego już bym nie usłyszała, ale kiedy to z siebie
wyrzuca, stoję już zupełnie blisko.
Dziewczyna schyla się po leżący na ziemi plecak.
Równie sponiewierany, jak jej ubranie.
Odpycha Florka i szybkim krokiem rusza w dół deptaka.
Automatycznie idę jej śladem.
- Aluś, co robisz? - Florek łapie mnie za rękę.
- Przecież nie można jej tak zostawić. Ona nawet nie ma kurtki.
- Daj spokój, to jakaś wariatka. Pewnie naćpana.
- Ale.. - Usiłuję jeszcze protestować.
Smukła sylwetka emanuje wściekłością mimo, że już właściwie prawie jej nie widać spośród szarości.
Mgła pochłania też czarna włosy szarpane wiatrem.
Czuje smutek.
Absurdalny smutek.
Przemek jakoś prześlizguje się.
Znika nam z oczu.
Programistka tłumaczy, że ma swoje sprawy.
Florian nie komentuje.
Czyżby Wilk obraził się?
Gryzę kanapkę i robię szybki rachunek sumienia.
Nie przypominam sobie nic, co mogłoby go usprawiedliwić.
Mam ochotę spędzić z nim czas.
Moglibyśmy się wszyscy wybrać na spacer, albo na zwiedzanie Gdańska.
A on robi uniki.
Dopijam herbatę i patrzę na Florka, który pochłania kolejną kanapkę.
Coś go gryzie.
Nieobecne spojrzenie, delikatnie zmarszczone brwi.
Coś się dzieje, a ja jestem poza nawiasem.
Jakie to irytujące.
- Uważasz, że jestem egoistką? - Rzucam pytanie znad kubka.
Patrzy na mnie zaskoczony.
- Skąd Ci się to wzięło?
- Ty coś wiesz, i nie mówisz. Chodzi o Przemka. Widać założyliście, ze mam to w nosie.
Jestem rozkapryszoną egoistką, która chce się bawić w swoje ferie.
- Nie o to chodzi. Wcale nikt tak nie uważa. - Dodaje sięgając po kawę.
- Jedna ci nie wystarcza? Kawa jest niezdrowa.
- Zejdź ze mnie. - Mruczy dolewając mleka.
Wzruszam ramionami i wstaję od stołu.
Zostawiam połowę kanapki.
Zostawiam Intruza.
Niech się udławi tą swoją tajemnicą.
I kawą też.
Złota kulka śmiga po plaży.
W dłoni ściskam zieloną smycz i cieszę się, że wzięłam rękawiczki.
Cholerny ziąb.
Patrzę na morze.
Na szalejącego psa.
Zupełnie nie wiem dlaczego, ale zwierzak kojarzy mi się z czymś destruktywnym.
Złoty kolor nasuwa mi skojarzenie z Nerwusem.
Zdecydowanie element niszczący.
Pojawia się, rozpala na kilka sekund i znika.
Pozostaje niesmak.
Ogólny.
Jak po secie.
Gładko spływa, rozgrzewa, a potem się krzywisz.
Seta.
Krzyczę na całe gardło.
Kulka zawraca i materializuje się przy mojej nodze.
- Seta. - Stwierdzam, a pies merda ogonem.
Jest ze mną coś nie tak, skoro pies kojarzy mi się z destrukcją.
Autodestrukcja.
Głaszczę złoty łepek.
Maszerujemy sobie po wilgotnym piachu.
Fale szumią.
Mewy jazgoczą nad głową.
Oddech zmienia się w parę.
Czas wracać.
Ciekawe, czy tak już będzie.
Przemek i jego sprawy.
Oddzielone grubą kreską.
Czy to znaczy, że już mnie nie potrzebuje?
Widać znalazł ciekawsze towarzystwo.
Ktoś biegnie w moją stronę.
Złośliwy Dryblas.
Pan Znam Sekret I Się Nie Podzielę.
Szkoda, że nie mam gdzie schować.
Seta w dzikich podskokach pędzi w stronę Florka.
Zdradziecka suka.
- Wyleciałaś tak, jakby cię gonili.
- Może chciałam być sama. Z Setą.
- Seta? - Parska Florian. - Boże, ty naprawdę nie masz do tego talentu.
- Spadaj na bambus.
Podnoszę głowę, żeby rzucić mu twarde spojrzenie, kiedy mój wzrok zahacza o coś dziwnego.
I już nie zwracam uwagi na Florka.
Patrzę.
Na murku, który liżą fale, chodzi dziewczyna.
Idzie stawiając nogę za nogą.
Balansuje ciałem nad krawędzią.
Ma na sobie cienką, ciemnozieloną bluzkę.
Jeden rękaw jest oderwany, powiewa na wietrze podobnie jak długie, czarne włosy.
A ja patrzę jak wmurowana.
Jest to tak dziwny, niepokojący, a zarazem piękny obraz.
Hipnotyzuje.
Szarość, szum morza, chmura parującego oddechu dziwnej dziewczyny.
Jej ruchy są nienaturalnie płynne.
Zupełnie jakby tańczyła.
Florian przestaje mówić, podąża za moim spojrzeniem.
- Co ta wariatka robi? - Pyta ze zgrozą.
Nie odpowiadam mu. Bo i po co.
Z zapartym tchem, czekam na moment, kiedy ona się odwróci w nasza stronę.
Ale dziewczyna płynie dalej.
Szarpana wiatrem, sunie w stronę otchłani pełnej spienionych fal.
Nagle obraz zakłóca pojawienie się wysokiej, męskiej sylwetki.
Wyrwana z odrętwienia rozglądam się w poszukiwaniu Florka.
Nie ma go, wpadł na murek i biegnie dalej.
Odzyskuję zdolność ruchu, biegnę za nim.
Seta szczeka wesoło.
- Złaź stamtąd ! - słyszę krzyk Florka.
Pokonuję kilka schodków i już pod moimi nogami twardy beton.
- Spierdalaj. - Powietrze przecina głos dźwięczny i twardy.
Dziewczyna robi kolejne kroki.
Oczywiście Intruz nie byłby sobą, gdyby posłuchał.
Tym razem nie krzyczy. Po prostu łapie dziewczynę za ramie i mocno ciągnie w swoją stronę.
Widać, że zupełnie się tego nie spodziewała.
A mimo to finał, jest zupełnie inny niż można by się spodziewać.
Wytrącona z równowagi dziewczyna wcale nie spada w ramionach Floriana.
Zręcznym skokiem ląduje obok niego i z wyraźną furią wyrywa rękę.
Zafascynowana idę w ich stronę.
Dziewczyna rzuca się na Florka.
- Ty pieprzony debilu!! - Krzyczy z furią. - Co ci odwaliło?
- A tobie? - Intruz też podnosi głos.
- Gówno cię to obchodzi - syczy. Pewnie tego już bym nie usłyszała, ale kiedy to z siebie
wyrzuca, stoję już zupełnie blisko.
Dziewczyna schyla się po leżący na ziemi plecak.
Równie sponiewierany, jak jej ubranie.
Odpycha Florka i szybkim krokiem rusza w dół deptaka.
Automatycznie idę jej śladem.
- Aluś, co robisz? - Florek łapie mnie za rękę.
- Przecież nie można jej tak zostawić. Ona nawet nie ma kurtki.
- Daj spokój, to jakaś wariatka. Pewnie naćpana.
- Ale.. - Usiłuję jeszcze protestować.
Smukła sylwetka emanuje wściekłością mimo, że już właściwie prawie jej nie widać spośród szarości.
Mgła pochłania też czarna włosy szarpane wiatrem.
Czuje smutek.
Absurdalny smutek.
_________________
– A jeśli pewnego dnia będę musiał odejść? – spytał Krzyś, ściskając Misiową łapkę. – Co wtedy?
– Nic wielkiego. – zapewnił go Puchatek. – Posiedzę tu sobie i na Ciebie poczekam. Kiedy się kogoś kocha, to ten drugi ktoś nigdy nie znika.