Nawigacja
Nowelki i opowiadania
Dział o dziełach pisanych
Obowiązuje na całym forum! Prosimy o jego przeczytanie i przestrzeganie
Wirtualna Rzeczywistość
Strona 8 z 10
0
Ukryta zawartośćŁucja pozbierała ze stołu puste butelki i ruszyła do kuchni.
Tam zastała opartą o blat płaczącą Andżelę.
Najpierw próbowała nie zwracać uwagi.
Wywaliła butelki, ale chlipanie tylko się nasiliło.
- Coś się stało? - Spytała w końcu, podając jej chusteczki.
- W-właściwie to nic... - wysmarkała się głośno - a jednak wszystko.
Łucja z trudem powstrzymała się, żeby nie przewrócić oczami.
Drama.
A Przemuś się zmył.
Jak wygodnie.
Taka cicha woda, a tu dwie panny.
No, no.
Do tej pory Łucji nie przyszło do głowy, że w Przemku można się w ogóle zakochać.
Ją drażnił.
Swoją nieporadnością życiową, udawaniem cienia.
Prześlizgiwaniem się przez rzeczywistość.
A jednak miał w sobie siłę.
To co zdarzyło się w trójmieście tylko to potwierdziło.
Więc dlaczego zachowywał się jak rozmemłana marmolada?
Ktoś powinien mu wyłączyć połowę myślenia.
Założyć jakieś porządne filtry na ten ptasi móżdżek.
- Słuchaj, może zrobię ci herbaty, co?
- Chyba powinnam już iść.
- I tak po prostu odpuścisz?
- Przecież nie będę się narzucać. - Wyrzuciła chusteczki.
- Poczekaj chwilę. - Łucja stanowczym krokiem ruszyła na górę.
Jeśli chce mieszać, to niech sam potem sprząta.
Florek niemal wepchnął mnie do mojego pokoju.
Oparł się plecami o drzwi odcinając mi ewentualną drogę ucieczki.
Nie żebym chciała uciekać.
Miał rację, musieliśmy pogadać.
Ten moment był dobry jak każdy inny.
Miałam już dosyć uciekania.
Ta cholerna rzeczywistość miała to do siebie, że nie można było się permanentnie wylogować.
Ani założyć filtrów na uczucia.
Wyłącz uczucia do obiektu A.
Przestań myśleć o obiekcie B.
Życie jest strasznie nieprzemyślanym system.
- O czym chcesz rozmawiać? - Znam odpowiedź, a jednak muszę go jakoś sprowokować.
Bez słowa bierze mnie za rękę.
Jego ciepłe, delikatne palce prześlizgują się po moich.
Nie cofam jej.
Sama nie wiem dlaczego.
- Nie potrafię tak dłużej.
- Biedny ty. - Czuję złość, teraz ma zamiar użalać się nad sobą?
- Nie mów tak, jakby ciebie to nie dotyczyło. - Patrzy na nasze splecione palce unikając mojego wzroku.
- Teraz nagle interesuje cię moje zdanie?
- Zawsze mnie interesowało.
- Zwłaszcza wtedy gdy mnie odciąłeś, bo okazało się, że jestem inna niż założyłeś.
Poderwał głowę i spojrzał mi prosto w oczy.
Tak, Intruzie, ja też o tym myślałam.
Dużo.
Za dużo.
- Nie wiedziałem, że tak to odebrałaś.
- A mogłam inaczej?
Przemilczał pytanie.
- Zostawiłeś mnie, bo nie spełniłam twoich oczekiwań.
Chciałeś czegoś innego.
Było nam nie po drodze.
Ale ja nie obiecywałam ci, że się zmienię.
Nie udawałam.
Myślę, że popełniliśmy błąd robiąc ten jeden krok za daleko.
- Ja cię naprawdę kochałem, nadal kocham, tylko...
- Tylko chcesz czegoś innego.
Odsunął się od drzwi i przysiadł na łóżku.
Wydął mi się nagle taki bezradny.
Zagubiony.
Czy było mi go żal?
Nie wiem.
Było mi żal tego, co zniszczyliśmy.
Być może zupełnie nieświadomie.
Bo przecież kiedyś, było nam dobrze, po prostu.
Bez żadnych deklaracji.
- Niby tak, ale nadal chciałbym tego z tobą.
- Tylko, że ja nie potrafię.
Usiadłam obok.
Przyjemnie było wtulić się w niego.
- Poza tym, masz Oliwię.
Westchnął i puścił moją dłoń.
Zamiast tego zagarnął mnie ramieniem.
- Myślisz, że możemy wrócić, do tego co było?
- Czy możemy się nadal przyjaźnić? Nie wiem.
- A jednak mnie zaprosiłaś.
To fakt.
Jednak nie traktowałam tego zaproszenia jak deklaracji.
Było po prostu potwierdzeniem tego, co się wydarzyło.
Przypieczętowaniem rzeczywistości.
Objęłam go i wtuliłam się w to znajome, bezpieczne ciepło.
- Miałeś rację, jestem egoistką, bo nie potrafię tak po prostu z ciebie zrezygnować.
- Więc spróbujemy to jakoś poskładać.
Utonęłam w zielonym spojrzeniu.
Widziałam, że chciał coś jeszcze powiedzieć, ale wtedy otworzyły się drzwi.
Stanęła w nich Oliwia, przecież nie mogło być inaczej.
Sądziłam, że Florek się odsunie.
Nic takiego nie zrobił.
- Coś się stało? - Zapytał z tą swoją drwiną.
- Szukałam cię. - Głos Oliwi niby spokojny, a jednak lekko drżał.
Odsunęłam się od Florka.
- Musieliśmy porozmawiać, zaraz przyjdę.
- Chyba sobie żartujesz. - Oparła dłonie na biodrach.
- Jestem całkiem poważny.
- Nie zostawię cię tu z nią.
Bezczelność.
- A co, boisz się, że zjem ci chłopaka? -Parsknęłam
Florek i tak miał już przerąbane, co będę sobie żałować.
- Drugi raz tego nie zepsujesz! - Warknęła robiąc krok w moją stronę.
- I co? Przyłożysz mi? - Strasznie rozbawiła mnie wizja szarpania się z tą wariatką za kudły.
Przecież ja nawet nie chcę być już z Florkiem.
Jednocześnie nie potrafię całkiem z niego zrezygnować.
Chyba go zaskoczyło to wszystko, bo siedział nieruchomo.
W zielonych oczach rozbawienie mieszało się z niedowierzaniem.
- Kto wie. - Uśmiechnęła się krzywo Oliwia.
Prawdziwy aniołek.
Ta cała impreza wychodziła mi już uszami.
Bez słowa wyszłam z pokoju.
Na schodach wpadłam na Nerwusa.
Myślałam, że już wyszedł.
- Coś zgubiłeś?
- Solenizanta, wypada się pożegnać.
- Nie będzie za tobą płakał.
- A ty? - Za złośliwym błyskiem złapał mnie za przód tuniki i pociągnął.
Żeby nie stracić równowagi musiałam oprzeć mu dłoń na ramieniu.
Czekaj no ty małpo.
- A ja nie będę robiła Florkowi konkurencji. - Szepnęłam mu w samo ucho.
Niebieskie oczy błysnęły gniewem.
Tam zastała opartą o blat płaczącą Andżelę.
Najpierw próbowała nie zwracać uwagi.
Wywaliła butelki, ale chlipanie tylko się nasiliło.
- Coś się stało? - Spytała w końcu, podając jej chusteczki.
- W-właściwie to nic... - wysmarkała się głośno - a jednak wszystko.
Łucja z trudem powstrzymała się, żeby nie przewrócić oczami.
Drama.
A Przemuś się zmył.
Jak wygodnie.
Taka cicha woda, a tu dwie panny.
No, no.
Do tej pory Łucji nie przyszło do głowy, że w Przemku można się w ogóle zakochać.
Ją drażnił.
Swoją nieporadnością życiową, udawaniem cienia.
Prześlizgiwaniem się przez rzeczywistość.
A jednak miał w sobie siłę.
To co zdarzyło się w trójmieście tylko to potwierdziło.
Więc dlaczego zachowywał się jak rozmemłana marmolada?
Ktoś powinien mu wyłączyć połowę myślenia.
Założyć jakieś porządne filtry na ten ptasi móżdżek.
- Słuchaj, może zrobię ci herbaty, co?
- Chyba powinnam już iść.
- I tak po prostu odpuścisz?
- Przecież nie będę się narzucać. - Wyrzuciła chusteczki.
- Poczekaj chwilę. - Łucja stanowczym krokiem ruszyła na górę.
Jeśli chce mieszać, to niech sam potem sprząta.
Florek niemal wepchnął mnie do mojego pokoju.
Oparł się plecami o drzwi odcinając mi ewentualną drogę ucieczki.
Nie żebym chciała uciekać.
Miał rację, musieliśmy pogadać.
Ten moment był dobry jak każdy inny.
Miałam już dosyć uciekania.
Ta cholerna rzeczywistość miała to do siebie, że nie można było się permanentnie wylogować.
Ani założyć filtrów na uczucia.
Wyłącz uczucia do obiektu A.
Przestań myśleć o obiekcie B.
Życie jest strasznie nieprzemyślanym system.
- O czym chcesz rozmawiać? - Znam odpowiedź, a jednak muszę go jakoś sprowokować.
Bez słowa bierze mnie za rękę.
Jego ciepłe, delikatne palce prześlizgują się po moich.
Nie cofam jej.
Sama nie wiem dlaczego.
- Nie potrafię tak dłużej.
- Biedny ty. - Czuję złość, teraz ma zamiar użalać się nad sobą?
- Nie mów tak, jakby ciebie to nie dotyczyło. - Patrzy na nasze splecione palce unikając mojego wzroku.
- Teraz nagle interesuje cię moje zdanie?
- Zawsze mnie interesowało.
- Zwłaszcza wtedy gdy mnie odciąłeś, bo okazało się, że jestem inna niż założyłeś.
Poderwał głowę i spojrzał mi prosto w oczy.
Tak, Intruzie, ja też o tym myślałam.
Dużo.
Za dużo.
- Nie wiedziałem, że tak to odebrałaś.
- A mogłam inaczej?
Przemilczał pytanie.
- Zostawiłeś mnie, bo nie spełniłam twoich oczekiwań.
Chciałeś czegoś innego.
Było nam nie po drodze.
Ale ja nie obiecywałam ci, że się zmienię.
Nie udawałam.
Myślę, że popełniliśmy błąd robiąc ten jeden krok za daleko.
- Ja cię naprawdę kochałem, nadal kocham, tylko...
- Tylko chcesz czegoś innego.
Odsunął się od drzwi i przysiadł na łóżku.
Wydął mi się nagle taki bezradny.
Zagubiony.
Czy było mi go żal?
Nie wiem.
Było mi żal tego, co zniszczyliśmy.
Być może zupełnie nieświadomie.
Bo przecież kiedyś, było nam dobrze, po prostu.
Bez żadnych deklaracji.
- Niby tak, ale nadal chciałbym tego z tobą.
- Tylko, że ja nie potrafię.
Usiadłam obok.
Przyjemnie było wtulić się w niego.
- Poza tym, masz Oliwię.
Westchnął i puścił moją dłoń.
Zamiast tego zagarnął mnie ramieniem.
- Myślisz, że możemy wrócić, do tego co było?
- Czy możemy się nadal przyjaźnić? Nie wiem.
- A jednak mnie zaprosiłaś.
To fakt.
Jednak nie traktowałam tego zaproszenia jak deklaracji.
Było po prostu potwierdzeniem tego, co się wydarzyło.
Przypieczętowaniem rzeczywistości.
Objęłam go i wtuliłam się w to znajome, bezpieczne ciepło.
- Miałeś rację, jestem egoistką, bo nie potrafię tak po prostu z ciebie zrezygnować.
- Więc spróbujemy to jakoś poskładać.
Utonęłam w zielonym spojrzeniu.
Widziałam, że chciał coś jeszcze powiedzieć, ale wtedy otworzyły się drzwi.
Stanęła w nich Oliwia, przecież nie mogło być inaczej.
Sądziłam, że Florek się odsunie.
Nic takiego nie zrobił.
- Coś się stało? - Zapytał z tą swoją drwiną.
- Szukałam cię. - Głos Oliwi niby spokojny, a jednak lekko drżał.
Odsunęłam się od Florka.
- Musieliśmy porozmawiać, zaraz przyjdę.
- Chyba sobie żartujesz. - Oparła dłonie na biodrach.
- Jestem całkiem poważny.
- Nie zostawię cię tu z nią.
Bezczelność.
- A co, boisz się, że zjem ci chłopaka? -Parsknęłam
Florek i tak miał już przerąbane, co będę sobie żałować.
- Drugi raz tego nie zepsujesz! - Warknęła robiąc krok w moją stronę.
- I co? Przyłożysz mi? - Strasznie rozbawiła mnie wizja szarpania się z tą wariatką za kudły.
Przecież ja nawet nie chcę być już z Florkiem.
Jednocześnie nie potrafię całkiem z niego zrezygnować.
Chyba go zaskoczyło to wszystko, bo siedział nieruchomo.
W zielonych oczach rozbawienie mieszało się z niedowierzaniem.
- Kto wie. - Uśmiechnęła się krzywo Oliwia.
Prawdziwy aniołek.
Ta cała impreza wychodziła mi już uszami.
Bez słowa wyszłam z pokoju.
Na schodach wpadłam na Nerwusa.
Myślałam, że już wyszedł.
- Coś zgubiłeś?
- Solenizanta, wypada się pożegnać.
- Nie będzie za tobą płakał.
- A ty? - Za złośliwym błyskiem złapał mnie za przód tuniki i pociągnął.
Żeby nie stracić równowagi musiałam oprzeć mu dłoń na ramieniu.
Czekaj no ty małpo.
- A ja nie będę robiła Florkowi konkurencji. - Szepnęłam mu w samo ucho.
Niebieskie oczy błysnęły gniewem.
Ostatnio edytowany przez Dziabeł 23 Listopada 2015r. 19:16, W całości zmieniany: 1
_________________
– A jeśli pewnego dnia będę musiał odejść? – spytał Krzyś, ściskając Misiową łapkę. – Co wtedy?
– Nic wielkiego. – zapewnił go Puchatek. – Posiedzę tu sobie i na Ciebie poczekam. Kiedy się kogoś kocha, to ten drugi ktoś nigdy nie znika.
0
Ukryta zawartośćNo i nareszcie wakacje.
Można wywalić za okno ten cholerny budzik.
Łucja mnie zaczepiła wczoraj, pytając o plany.
Właściwie nie mam żadnych.
Chyba po prostu chcę się polenić przez całe dwa miesiące.
Zrestartować system.
Spać do południa.
Przemek wybiera się na jakiś obóz z Darią.
Dziwna dziewczyna.
Z jednej strony potrafi nadawać jak panna z telezakupów mango, a z drugiej nic właściwe o sobie nie ujawnia.
Jakby słowotok był jej tarczą ochronną.
Jest taka niepozorna i zupełnie niczym się nie wyróżnia.
W dodatku widzę, jak zerka na Nerwusa.
Jakoś nie tak wyobrażałam sobie dziewczynę Przemka.
No ale co ja się będę wtrącać.
Moje życie uczuciowe nie daje mi podstaw do udzielania jakichkolwiek rad.
Chyba że tych w stylu: "jak spieprzyć dobrze rokujący związek".
A skoro moje myśli już pędzą tym torem, to Florek wybrał się na obóz w Bieszczady.
Podobno jak ktoś potrzebuje podumać nad swoim życiem, to tylko tam.
Nawet nie wiem, kiedy wraca.
Niby wyjaśniliśmy sobie wszystko.
Niby wszystko miało być poukładane.
A jednak dystans nie zniknął.
Oliwia tkwiła między nami, niczym słup graniczny.
Widziałam, że Florek nie do końca to akceptuje, ale też nie postawił się.
Zupełnie jakby gdzieś po drodze zgubił sens tego, co robi.
Dobrze, że wyjechał.
Odpocznie ode mnie, od niej.
Od wiecznych dramatów i dziwnych przygód.
Nerwus chyba też gdzieś wyjechał, bo jakoś go nie widuję.
Sama nie wiem, czy to dobrze, czy źle.
Z nim człowiek wszystko przyjmuje w sposób naturalny.
Może dlatego, że mi nie zależy.
Z drugiej strony nie jest mi obojętny.
Nadal nie wiem, co o nim myśleć.
Tego człowieka nie da się tak po prostu zaszufladkować.
Ale nie spieszy mi się.
Mam całe wakacje, na przemyślenia.
No i malowanie.
W tym tygodniu powinna przyjść przesyłka ze sklepu dla plastyków.
Kupuję w piekarni bułki i wracam niespiesznie do domu.
Z dnia na dzień przybywa turystów.
Łażą rozmemłanymi, głośnymi grupkami.
Zostawiając po sobie hałas i bałagan.
Jak co roku, śmiecą na potęgę.
Czwarty raz, w ciągu ostatnich kilku dni, wpada mi w oko pewien chłopak.
Może dlatego, że zupełnie nie pasuje do tego jazgoczącego tłumu.
Pierwsze skojarzenie?
Mały Lord.
Dokładnie tak bym go określiła.
Niby plażowy image, a jednak wszystko nienaturalnie schludne, niemal w kancik.
Włosy, czarne, połyskujące granatem, nawet nie drgną na wietrze.
I w ogóle ta cała jego postawa.
Nie miałam okazji zobaczyć go z bliska.
Może któregoś dnia zbadam temat.
Ale nie dziś.
Dzisiaj jest dzień lodów pod jabłonkami w ogrodzie.
Dziś przekopujemy się z Łucją przez stertę zgromadzonych przez nią broszurek.
Znosiła je przez ostatnie kilka dni.
Wczoraj kupkę wzbogaciły wydruki z kompa.
Misja specjalna: znaleźć fajny obóz.
Programistka powiedziała, że każdemu z nas opłaci taką dwutygodniową atrakcję.
Ja postanowiłam zrezygnować ze swojej na rzecz Przemka i Łucji.
Dlatego każde z nich dostało podwójny wypad.
Mi się nie chce.
Nie kręci mnie opcja wyjazdu w grupie całkiem obcych ludzi.
Robienie różnych rzeczy pod dyktando przewodnika stada.
Nie moja bajka.
Zostawiam bułki w kuchni i robię sobie kawę.
Łucja grzeje się na leżaku.
- Wybrałaś już coś?
- Mam swoje typy. - Uśmiecha się chytrze.
Ona ciągle ma nadzieję, że mnie skusi i pojedziemy razem.
Nie tym razem.
Ostatnio edytowany przez Dziabeł 15 Listopada 2015r. 13:18, W całości zmieniany: 1
_________________
– A jeśli pewnego dnia będę musiał odejść? – spytał Krzyś, ściskając Misiową łapkę. – Co wtedy?
– Nic wielkiego. – zapewnił go Puchatek. – Posiedzę tu sobie i na Ciebie poczekam. Kiedy się kogoś kocha, to ten drugi ktoś nigdy nie znika.
0
Ukryta zawartośćPomogłam Łucji doczłapać się do pksa i załadować pokaźnych rozmiarów torbę.
Pomachałam jej grzecznie na pożegnanie.
Nie spieszyło mi się z powrotem.
Wybrałam okrężną drogę.
Trochę dziwnie się czułam, znowu cała chata dla mnie.
Słomiana jedynaczka.
Szkoda, że nie mam babci gdzieś na wsi, u której mogłabym spędzić wakacje.
Nadal brak jakiś sztywnych planów.
Zatrzymałam się przy dużej budce z lodami i zamówiłam czekoladowe.
Omiotłam otoczenie nieuważnym spojrzeniem.
Mój wzrok padł na odręcznie napisane ogłoszenie.
"Przyjmę do pracy przy gofrach".
W sumie czemu nie?
Może zdobędę skill w interakcjach międzyludzkich.
Dziewczyna od lodów musiała mnie obserwować, bo zagaiła wesoło:
- Ciągle aktualne. Ten sam facet co ma tę budkę. - Poklepała blat.
- Kokosów z tego pewnie nie ma?
- E, nie jest źle. Płaci uczciwie, dniówki. Możesz dogadać się na stałą stawkę, albo od godziny.
No i napiwki twoje.
Pokiwałam głową.
Kasa właściwie mnie nie interesowała.
Nigdy nie narzekałam na jej brak.
Pewnie dlatego, że w tej dziurze i tak nie ma na co wydawać.
Moim jedynym grzeszkiem były mangi i przybory malarskie.
Pomyślałam o tej pracy jak o nowym doświadczeniu.
Przecież zawsze mogę zrezygnować.
- A wiesz, gdzie ta budka?
- Jakieś 50 metrów w dół pasażu. Koło spożywczaka. Przedwczoraj stawiali.
Wklepałam numer w telefon.
Co mi tam szkodzi.
Nerwus leniwie otworzył oczy.
Jego spojrzenie padło, na stojącą przy łóżku siostrę cioteczną.
Usiadł gwałtownie, a jego głowa zderzyła się z półką.
Syknął wściekle.
- Wyjazd stąd.
- To mój pokój. - Wzruszyła ramionami.
Nerwus wziął głęboki oddech i postanowił policzyć do dziesięciu.
Koszmar.
Wstrętny rudzielec nie znikał.
- Poza tym, Kubusiu, już prawie 9.
Dość tego.
Nie ma zamiaru tu tkwić.
Po jaką cholerę znowu dał się na to namówić.
No tak, nie żeby miał wyjście.
Jak zwykle w sezonie, matka wynajmował ich mieszkanie.
Sama na ten czas mieszkała u pani Marty.
A on dostawał eksmisję do ciotki z trójmiasta.
Koszmar.
Dziś miarka się przebrała.
Gotowy był nawet poprosić panią Martę, żeby mu podnajęła pokój.
Pójdzie do pracy.
Wszystko lepsze niż wakacje z tymi rudymi mamałygami.
Z tym mocnym postanowieniem zerwał się z łóżka.
W milczeniu opuścił pokój i pięć minut później był już gotowy.
Dobrze, że się nie rozpakowywał.
Ciotka co prawda próbowała protestować, ale miała zbyt małą siłę przebicia.
Jakub był w końcu prawie dorosły, poza tym jakoś nie czuła się na siłach, żeby mu czegokolwiek zabraniać.
Nie mniej jednak, była osobą poczuwająca się do nałożonych na nią obowiązków, więc zadzwoniła do siostry.
- Grażynko, kochana, Kubuś właśnie wraca do Władysławowa.
- Słucham? Gdzie on wraca, jak mieszkanie wynajęte?
- Nie wiem, moja droga, ale przecież siłą go nie zatrzymam. Wiesz jaki on jest.
- Wiem, aż za dobrze.
- Ty go powinnaś utemperować, mój Tadzio...
- Tak, ja wiem. Przepraszam cię, ale nie mogę teraz rozmawiać. Odezwę się potem. Całuję.
Kuba był już na dworcu, kiedy dopadł go telefon matki.
Nie żeby się nie spodziewał.
Poprawił zsuwającą się z ramienia torbę i odebrał.
- Kuba, co ty znowu wyczyniasz? - Zaczęła bez wstępów.
Była zdenerwowana.
Nie należała do kobiet, które łatwo wyprowadzić z równowagi.
Przeważnie jemu się to udawało, chociaż nie sprawiało specjalnej frajdy.
- Nie mam zamiaru spędzać wakacji z tymi tumanami.
- Nie mów tak o rodzinie. Nie wiem jak ty to sobie wyobrażasz. Mieszkanie wynajęte...
- Mamo, a może mógłbym podnająć pokój od pani Marty, co?
W słuchawce zapadło milczenie.
- Ty to już całkiem rozum straciłeś? To ja mieszkanie letnikom wynajmuję, żeby...
- Pójdę do pracy, o kasę nie proszę, tylko, żebyś zapytała.
- Kuba, ty to jeszcze przemyśl. Zawsze w takiej gorącej wodzie kąpany.
- Przemyślałem, właśnie wsiadam do busa. Będę niedługo. Pa, mamuś.
Wcisnął telefon do kieszeni i podał kierowcy drobne.
Najgorsze ma za sobą.
W sumie spodziewał się większej afery.
Ale wszystko przed nim, może mama nie chciała rozkręcać się przez telefon.
Z ulgą opadł na fotel.
Drogę przedrzemał.
We Władku powitały go tłumy letników.
Skrzywił się.
Za kolorowo, za tandetnie, za tłoczno.
Z drugiej strony, warto przejść pasażem, tam zawsze w sezonie wieszają ogłoszenia.
Poprawił torbę i niespiesznie wmieszał się w tłum.
Pomachałam jej grzecznie na pożegnanie.
Nie spieszyło mi się z powrotem.
Wybrałam okrężną drogę.
Trochę dziwnie się czułam, znowu cała chata dla mnie.
Słomiana jedynaczka.
Szkoda, że nie mam babci gdzieś na wsi, u której mogłabym spędzić wakacje.
Nadal brak jakiś sztywnych planów.
Zatrzymałam się przy dużej budce z lodami i zamówiłam czekoladowe.
Omiotłam otoczenie nieuważnym spojrzeniem.
Mój wzrok padł na odręcznie napisane ogłoszenie.
"Przyjmę do pracy przy gofrach".
W sumie czemu nie?
Może zdobędę skill w interakcjach międzyludzkich.
Dziewczyna od lodów musiała mnie obserwować, bo zagaiła wesoło:
- Ciągle aktualne. Ten sam facet co ma tę budkę. - Poklepała blat.
- Kokosów z tego pewnie nie ma?
- E, nie jest źle. Płaci uczciwie, dniówki. Możesz dogadać się na stałą stawkę, albo od godziny.
No i napiwki twoje.
Pokiwałam głową.
Kasa właściwie mnie nie interesowała.
Nigdy nie narzekałam na jej brak.
Pewnie dlatego, że w tej dziurze i tak nie ma na co wydawać.
Moim jedynym grzeszkiem były mangi i przybory malarskie.
Pomyślałam o tej pracy jak o nowym doświadczeniu.
Przecież zawsze mogę zrezygnować.
- A wiesz, gdzie ta budka?
- Jakieś 50 metrów w dół pasażu. Koło spożywczaka. Przedwczoraj stawiali.
Wklepałam numer w telefon.
Co mi tam szkodzi.
Nerwus leniwie otworzył oczy.
Jego spojrzenie padło, na stojącą przy łóżku siostrę cioteczną.
Usiadł gwałtownie, a jego głowa zderzyła się z półką.
Syknął wściekle.
- Wyjazd stąd.
- To mój pokój. - Wzruszyła ramionami.
Nerwus wziął głęboki oddech i postanowił policzyć do dziesięciu.
Koszmar.
Wstrętny rudzielec nie znikał.
- Poza tym, Kubusiu, już prawie 9.
Dość tego.
Nie ma zamiaru tu tkwić.
Po jaką cholerę znowu dał się na to namówić.
No tak, nie żeby miał wyjście.
Jak zwykle w sezonie, matka wynajmował ich mieszkanie.
Sama na ten czas mieszkała u pani Marty.
A on dostawał eksmisję do ciotki z trójmiasta.
Koszmar.
Dziś miarka się przebrała.
Gotowy był nawet poprosić panią Martę, żeby mu podnajęła pokój.
Pójdzie do pracy.
Wszystko lepsze niż wakacje z tymi rudymi mamałygami.
Z tym mocnym postanowieniem zerwał się z łóżka.
W milczeniu opuścił pokój i pięć minut później był już gotowy.
Dobrze, że się nie rozpakowywał.
Ciotka co prawda próbowała protestować, ale miała zbyt małą siłę przebicia.
Jakub był w końcu prawie dorosły, poza tym jakoś nie czuła się na siłach, żeby mu czegokolwiek zabraniać.
Nie mniej jednak, była osobą poczuwająca się do nałożonych na nią obowiązków, więc zadzwoniła do siostry.
- Grażynko, kochana, Kubuś właśnie wraca do Władysławowa.
- Słucham? Gdzie on wraca, jak mieszkanie wynajęte?
- Nie wiem, moja droga, ale przecież siłą go nie zatrzymam. Wiesz jaki on jest.
- Wiem, aż za dobrze.
- Ty go powinnaś utemperować, mój Tadzio...
- Tak, ja wiem. Przepraszam cię, ale nie mogę teraz rozmawiać. Odezwę się potem. Całuję.
Kuba był już na dworcu, kiedy dopadł go telefon matki.
Nie żeby się nie spodziewał.
Poprawił zsuwającą się z ramienia torbę i odebrał.
- Kuba, co ty znowu wyczyniasz? - Zaczęła bez wstępów.
Była zdenerwowana.
Nie należała do kobiet, które łatwo wyprowadzić z równowagi.
Przeważnie jemu się to udawało, chociaż nie sprawiało specjalnej frajdy.
- Nie mam zamiaru spędzać wakacji z tymi tumanami.
- Nie mów tak o rodzinie. Nie wiem jak ty to sobie wyobrażasz. Mieszkanie wynajęte...
- Mamo, a może mógłbym podnająć pokój od pani Marty, co?
W słuchawce zapadło milczenie.
- Ty to już całkiem rozum straciłeś? To ja mieszkanie letnikom wynajmuję, żeby...
- Pójdę do pracy, o kasę nie proszę, tylko, żebyś zapytała.
- Kuba, ty to jeszcze przemyśl. Zawsze w takiej gorącej wodzie kąpany.
- Przemyślałem, właśnie wsiadam do busa. Będę niedługo. Pa, mamuś.
Wcisnął telefon do kieszeni i podał kierowcy drobne.
Najgorsze ma za sobą.
W sumie spodziewał się większej afery.
Ale wszystko przed nim, może mama nie chciała rozkręcać się przez telefon.
Z ulgą opadł na fotel.
Drogę przedrzemał.
We Władku powitały go tłumy letników.
Skrzywił się.
Za kolorowo, za tandetnie, za tłoczno.
Z drugiej strony, warto przejść pasażem, tam zawsze w sezonie wieszają ogłoszenia.
Poprawił torbę i niespiesznie wmieszał się w tłum.
_________________
– A jeśli pewnego dnia będę musiał odejść? – spytał Krzyś, ściskając Misiową łapkę. – Co wtedy?
– Nic wielkiego. – zapewnił go Puchatek. – Posiedzę tu sobie i na Ciebie poczekam. Kiedy się kogoś kocha, to ten drugi ktoś nigdy nie znika.
0
Ukryta zawartośćPospacerowałam chwilę po pasażu.
Nakarmiłam oczy tandetnym badziewiem dla turystów.
W końcu podjęłam decyzję.
Zadzwoniłam.
- Halo?
- Dzień dobry, ja w sprawie ogłoszenia, czy aktualne?
- To zależy. - Miałam wrażenie, że rozmawiający ze mną mężczyzna jest rozkojarzony.
Zresztą, czy to ważne?
Najwyżej nie dostanę tej roboty.
Świat się nie zawali.
- Od czego?
- Od tego, czy pasują ci warunki. Praca na zmianę z inną dziewczyną,
jako, że ona była pierwsza, to pewnie będzie brała więcej godzin.
Żadnej kwatery nie zapewniam, ani dopłat z tytułu dojazdów, czy czegoś tam.
Macie prawo zjeść sobie jednego gofra na 2 godziny. I w tym wypadku stawki za godzinę.
Napiwki twoje.
- Mi pasuje. - Palnęłam bez zastanowienia, bo w końcu nie o kasę chodzi.
Czuję, że po tych wakacjach, przez dłuższy czas nie spojrzę na gofry.
Facet jakby stracił impet i zmienił nieco ton.
- Na pewno? - Upewnił się
- Tak.
- A od kiedy możesz zacząć?
- Nawet od zaraz. - Przecież nie miałam żadnych planów.
Chciałam pogadać z Przemkiem, dowiedzieć się, co u niego, ale ten osioł zapomniał telefonu.
W dodatku Łucja nie spisała numeru Darii i jak tak dalej pójdzie, będzie trzeba dzwonić do
kierownika obozu.
Cały Przemek.
- W takim razie za ile możesz być przy budce? Wiesz gdzie?
- Wiem. - Rozejrzałam się - Będę za dziesięć minut.
- W porządku. Do zobaczenia. - Rozłączył się.
Nie pozostało mi nic innego jak powędrować z powrotem, obrzydliwie kolorowym pasażem.
Nerwus pogwizdując wesoło zostawił za sobą ciąg koszmarnych budek dla turystów.
Miał nosa, żeby tamtędy przejść.
Nie tylko capnął robotę w spożywczaku, ale jeszcze dostał w gratisie dwa kilogramy czereśni.
Postanowił pójść pod dom Ali okrężną drogą.
Była zdecydowanie mniej atrakcyjna, miał nadzieję, że turyści podzielają jego zdanie.
Zresztą większość z nich pewnie praży się teraz na słońcu.
Ciekawe czy Ala gdzieś wyjechała.
Pewnie tak.
Przemek pojechał z ta swoją, pożal się Boże, dziewczyną.
Nie wróżył im długiej przyszłości.
Panna ewidentnie leci na inny typ.
Jej taksujące, tęskne spojrzenia były nawet zabawne.
Ale szkoda mu było Przemka.
Jakby nie patrzeć w porządku z niego gość.
Trochę zakręcony, ale równy.
Znał pannę, która by idealnie do niego pasowała.
No ale...
Zawsze jest jakieś ale.
Stanął pod znajomą willą.
Wdusił dzwonek.
Furtka ustąpiła, a w drzwiach pojawiła się jego matka.
Tak jak się spodziewał, zaczęła od wymówek.
Nakarmiłam oczy tandetnym badziewiem dla turystów.
W końcu podjęłam decyzję.
Zadzwoniłam.
- Halo?
- Dzień dobry, ja w sprawie ogłoszenia, czy aktualne?
- To zależy. - Miałam wrażenie, że rozmawiający ze mną mężczyzna jest rozkojarzony.
Zresztą, czy to ważne?
Najwyżej nie dostanę tej roboty.
Świat się nie zawali.
- Od czego?
- Od tego, czy pasują ci warunki. Praca na zmianę z inną dziewczyną,
jako, że ona była pierwsza, to pewnie będzie brała więcej godzin.
Żadnej kwatery nie zapewniam, ani dopłat z tytułu dojazdów, czy czegoś tam.
Macie prawo zjeść sobie jednego gofra na 2 godziny. I w tym wypadku stawki za godzinę.
Napiwki twoje.
- Mi pasuje. - Palnęłam bez zastanowienia, bo w końcu nie o kasę chodzi.
Czuję, że po tych wakacjach, przez dłuższy czas nie spojrzę na gofry.
Facet jakby stracił impet i zmienił nieco ton.
- Na pewno? - Upewnił się
- Tak.
- A od kiedy możesz zacząć?
- Nawet od zaraz. - Przecież nie miałam żadnych planów.
Chciałam pogadać z Przemkiem, dowiedzieć się, co u niego, ale ten osioł zapomniał telefonu.
W dodatku Łucja nie spisała numeru Darii i jak tak dalej pójdzie, będzie trzeba dzwonić do
kierownika obozu.
Cały Przemek.
- W takim razie za ile możesz być przy budce? Wiesz gdzie?
- Wiem. - Rozejrzałam się - Będę za dziesięć minut.
- W porządku. Do zobaczenia. - Rozłączył się.
Nie pozostało mi nic innego jak powędrować z powrotem, obrzydliwie kolorowym pasażem.
Nerwus pogwizdując wesoło zostawił za sobą ciąg koszmarnych budek dla turystów.
Miał nosa, żeby tamtędy przejść.
Nie tylko capnął robotę w spożywczaku, ale jeszcze dostał w gratisie dwa kilogramy czereśni.
Postanowił pójść pod dom Ali okrężną drogą.
Była zdecydowanie mniej atrakcyjna, miał nadzieję, że turyści podzielają jego zdanie.
Zresztą większość z nich pewnie praży się teraz na słońcu.
Ciekawe czy Ala gdzieś wyjechała.
Pewnie tak.
Przemek pojechał z ta swoją, pożal się Boże, dziewczyną.
Nie wróżył im długiej przyszłości.
Panna ewidentnie leci na inny typ.
Jej taksujące, tęskne spojrzenia były nawet zabawne.
Ale szkoda mu było Przemka.
Jakby nie patrzeć w porządku z niego gość.
Trochę zakręcony, ale równy.
Znał pannę, która by idealnie do niego pasowała.
No ale...
Zawsze jest jakieś ale.
Stanął pod znajomą willą.
Wdusił dzwonek.
Furtka ustąpiła, a w drzwiach pojawiła się jego matka.
Tak jak się spodziewał, zaczęła od wymówek.
_________________
– A jeśli pewnego dnia będę musiał odejść? – spytał Krzyś, ściskając Misiową łapkę. – Co wtedy?
– Nic wielkiego. – zapewnił go Puchatek. – Posiedzę tu sobie i na Ciebie poczekam. Kiedy się kogoś kocha, to ten drugi ktoś nigdy nie znika.
0
Ukryta zawartośćPoznałam Karolinę.
Fajna, wesoła dziewczyna.
Przyjechała do ciotki na wakacje.
Dorabia sobie, bo od października zaczyna studia w Gdańsku.
A we wrześniu marzy jej się wypad stopem po Europie.
Trochę mnie te jej plany przerażają.
Ja bym się nie odważyła, wziąć namiot i pojechać przed siebie.
Bez planu.
Bez gwarancji dotarcia gdziekolwiek.
Ale za to z paczką przyjaciół.
Wyobraziłam sobie, że to my porywamy się na coś podobnego.
Pozabijalibyśmy się przed pierwszym rozbiciem namiotu.
Karolina nauczyła mnie robić gofry.
Ustaliłyśmy grafik na ten tydzień.
Wolała pracować rano, a popołudniami urywać się, żeby wieczorem pobalować.
Mi tam pasowało.
Mogłam się wyspać.
Od razu powiedziałam jej, że jak chce więcej godzin, to nie ma sprawy.
Ewidentnie jej ulżyło.
Marek, właściciel też sympatyczny.
Okazał się 25 letnim chłopakiem, świeżo po studiach.
Na tego rodzaju biznes szarpnął się z kumplem.
Obstawiali niemal całe wybrzeże.
Imponujące.
Dzisiejszy dzień potraktowaliśmy jak szkolenie.
Szkoda, że nie będzie jej na co dzień.
We dwie jakoś weselej.
To dziwne, że niektóre osoby można tak szybko polubić.
Znowu pomyślałam o Przemku.
Ciekawe jak mu tam.
Powinien być z kimś takim jak Karola.
A nie ta Daria.
Zdjęłam uroczo słodki fartuszek z falbankami, z którego śmiałyśmy się dobre pół godziny.
Pomachałam Karolinie i postanowiłam wybrać się nad morze.
Miałam ochotę obejrzeć zachód.
Postanowiłam wybrać zakątek w naszym lasku blisko domu.
Tam turyści nie chodzili stadami.
Przyjemnie było wejść do chłodnej kuchni.
Nerwus z ulgą rzucił torbę na ziemię.
Przeczekał w milczeniu litanię wyrzutów.
W końcu zniecierpliwiony przysiadł przy blacie.
- Pytałaś?
- Czy do ciebie w ogóle dociera, co ja mówię?
- Mamo, nie jestem już dzieckiem. Nie możesz mnie upychać do ciotki na przechowanie za każdym razem, kiedy ci pasuje.
- Nie pyskuj.
Z trudem powstrzymał się, żeby nie przewrócić oczami.
- Pani Marta czeka na ciebie w gabinecie. Ale...
- Nie narobię ci wstydu. - Posłał jej takie spojrzenie, że pani Grażyna straciła ochotę do dalszych wywodów.
Czasami jej syn potrafił zachowywać się niepokojąco dojrzale.
Miał wtedy coś takiego w oczach, co ucinało wszelkie dyskusje.
Starała się wychować go najlepiej jak potrafiła, ale coraz częściej czuła się bezradna.
Miał w sobie coś niepokojąco dzikiego.
W dodatku pomysł, na jaki wpadł tym razem, zupełnie jej się nie spodobał.
Powinien trzymać się z dala od tej dziewczyny.
Nie powinni w ogóle się spotkać.
niestety w takim małym mieście...
Dynamit i nitrogliceryna, z tego nie będzie nic dobrego.
Kuba poprawił koszulkę, odgarnął czuprynę z czoła i zapukał.
Usłyszawszy ciche "proszę" nacisnął klamkę.
- Dzień dobry. - Uśmiechnął się delikatnie.
- Witaj Jakubie.
+10 do sympatii, pomyślał rozbawiony Nerwus.
Gabinet był ładny, z klasą.
Minimalizm i elegancja.
Podobał mu się.
Rozejrzał się dyskretnie.
Czubki to mają farta.
Mogą sobie posiedzieć w klimatycznym wnętrzu i jeszcze ktoś słucha ich bełkotu.
- Usiądź, proszę.
Skorzystał zajmując krzesło naprzeciw pani Marty.
Patrzył na nią przez chwilę.
- Czy mama zdradziła pani szczegóły mojego niecnego planu? - Zapytał swobodnie.
- Podobno chcesz podnająć ode mnie pokój.
Skinął głową.
Zastanawiał się, czy go analizowała.
Pewnie tak.
Zboczenie zawodowe.
Powstrzymał uśmiech.
Wiedział, że się zgodzi.
Był tego pewny, gdy tylko przekroczył próg.
- Rozumiem, ze wakacje u cioci przestały ci odpowiadać.
- Nigdy mi nie odpowiadały, jeśli mam być szczery.
- Drugi gościnny stoi wolny, możesz go zająć. Mam jednak pewny warunek.
- Jeśli chodzi o pieniądze, to nie problem. Dziś dostałem pracę.
Pani Marta uśmiechnęła się lekko.
- Nie rzucasz słów na wiatr, to dobrze.
Ale nie o to chodzi. Nie wezmę od ciebie pieniędzy.
Jakub zmrużył oczy.
- Nie mam zamiaru nadużywać pani gościnności. - Oznajmił stanowczo.
Pokiwała głową z wyraźną aprobatą.
- Ogród wymaga sporej pracy. Pomyślałam, że gdybyś zechciał się tym zająć, bylibyśmy kwita.
Ewidentnie szła mu na rękę.
Co prawda nie widział całego ogrodu, ale zakładał, że nie ma tu zbyt dużo roboty.
- Dziękuję. - Uśmiechnął się.
- No to zmykaj, uspokoić panią Grażynkę. Bo gotowa pomyśleć, że sprawiła mi kłopot.
Nerwus skwapliwie skorzystał z okazji.
Piasek pod drzewami był przyjemnie chłodny.
Co prawda czasem jakaś zabłąkana igła wbijała się w tyłek, ale co tam.
Dało się przeżyć.
Zachód był piękny.
Postanowiłam przyjść jutro ze sztalugami.
Kolejne dni odpadają.
Ewentualnie weekend.
Musiałam z kopyta wziąć się do roboty, skoro przyjęli nie do kółka.
Swoją drogą Nerwus okazał się dziwnie pomocny przy kompletowaniu teczki.
Z tym facetem zdecydowanie było coś nie w porządku.
Nie potrafiliśmy wytrzymać ze sobą dłużej niż 5 minut bez kłótni czy wymiany złośliwości.
A z drugiej strony, kiedy potrzebowałam pomocy nawet nie musiałam prosić.
Z tą swoją męską stanowczością robił co trzeba.
Zero dyskusji.
Czasami mnie to wkurzało.
Może dlatego, że nie należałam do potulnych dziewczynek, które można wodzić za nos.
Zresztą nieważne.
Pewnie nie zobaczymy się przez dłuższy czas.
Trochę się zasiedziałam.
Od strony plaży dochodziły jakieś głośnie śmiechy.
Pobrzękiwania butelek.
Zrobiło się ciemno.
Zdecydowanie pora, żeby się zebrać.
Poza sezonem to co innego.
Nie lubiłam turystów.
Nigdy nie wiadomo czego się po nich spodziewać.
Wstałam prostując z ulga zdrętwiałe nogi.
Otrzepywałam szorty, kiedy weszli na wydmę.
Właściwe dwóch to bardziej się wtoczyło.
- O kogo my tu mamy? - Nadzieja na bezszelestny odwrót prysła.
Nie miałam zamiaru wdawać się w dyskusje.
Ruszyłam żwawo przez lasek.
Jak na złość nogi nie bardzo chciały mnie słuchać.
Szybko mnie dogoniły rozbawione rechoty.
Jakimś cudem otoczyli mnie.
Poczułam strach.
- Ładnie to tak uciekać bez pożegnania? - Wybełkotał jeden.
- Chcieliśmy tylko zaprosić na piwo przy szumie fal. - Dodał drugi uśmiechając się obleśnie.
Piwo, akurat.
Może powinnam coś powiedzieć, ale głos ugrzązł mi w gardle.
Zacisnęłam drżące dłonie.
Czułam się jak zwierze w potrzasku.
A oni ciągle się zbliżali.
Nawet nie wiem ilu ich było.
Pięciu?
Sześciu?
Jakaś butelka stłukła się o pień.
A może została stłuczona.
- To co? Reflektujesz, mała?
- Przepraszam. - ten piskliwy głos naprawdę należy do mnie? - Muszę iść, czekają na mnie.
Odpowiedział mi rechot.
I dla nich i dla mnie było jasne, że nigdzie nie pójdę.
Zrobiło mi się niedobrze.
Może jak szybko pobiegnę, myślałam gorączkowo.
Nic z tego.
Poczułam płynące po twarzy łzy.
Po jaką cholerę tu przylazłam?
Sama.
Ktoś szedł od strony plaży.
Może jak krzyknę, to mi pomoże.
Albo zwieje, a ja tylko wkurzę tych troglodytów.
Co robić?
Dosłownie trzęsłam się.
Kolana miałam jak z waty.
Z trudem powstrzymywałam szczękanie zębami.
Boże, co robić?
Może się znudzą?
Postać od morza zbliżała się niespiesznie.
Oni tez ją zobaczyli.
Może to moja szansa...
Zwiać i nie zatrzymywać się.
Dom przecież niedaleko.
Nie byłam w stanie zrobić kroku.
Prawie zapomniałam o oddychaniu.
Zbliżająca się postać okazała się facetem.
Jeden z podchmielonych typów rzucił życzliwie w jego kierunku:
- Spierdalaj.
Typek okazał się jednak niewzruszony.
Zupełnie jakby nie słyszał.
Przeszedł obok warczącego i wszedł w krąg.
Mało nie usiadłam.
Nerwus rzucił mi kpiące spojrzenie.
- Nikt ci nie mówił, że nie łazi się samotnie po zmroku?
_________________
– A jeśli pewnego dnia będę musiał odejść? – spytał Krzyś, ściskając Misiową łapkę. – Co wtedy?
– Nic wielkiego. – zapewnił go Puchatek. – Posiedzę tu sobie i na Ciebie poczekam. Kiedy się kogoś kocha, to ten drugi ktoś nigdy nie znika.
0
Ukryta zawartośćPostanowił się przewietrzyć.
Liczył na to, że turyści rozlezą się po mieście w poszukiwania żarełka.
Plaża rzeczywiście się nieco wyludniła.
Przynajmniej można było spokojnie maszerować.
Dziarskim krokiem przemierzył kilka kilometrów aż w końcu postanowił zawrócić.
Zachód był dzisiaj wyjątkowo malowniczy.
Szkoda, że nie wziął sztalug, albo chociaż szkicownika.
Ale przy tej stercie zobowiązań, które wziął sobie na kark i tak może zapomnieć o malowaniu.
Jutro od rana zmiana w spożywczaku.
Po południu trzeba obejrzeć ogród.
Trawa zdecydowanie dopraszała się koszenia.
Trochę bawiły go te przyziemne myśli.
Wielki pan artysta z kosiarką.
A co, wszystko dla ludzi.
Było już ciemno, gdy zawędrował na ulubioną skarpę Florka.
Ich konar zwierzeń nadal tam leżał, tyle, że teraz oblegany przez jakąś zajętą sobą parę.
Żołądek dopominał się uwagi, należało skończyć spacer.
Kiedy wspinał się na wydmę usłyszał podchmielony rechot.
W lasku majaczyły jakieś ciemne sylwetki.
Może gdyby był innym człowiekiem zawróciłby.
Może wtedy wszystko potoczyłoby się inaczej.
Ale Jakub nie odznaczał się ani łagodnym charakterem, ani tchórzostwem.
Poza tym był u siebie.
Te miejskie kmioty mogą sobie kozaczyć na blokowiskach.
Nawet nie zwolnił.
Zignorował serdeczne pozdrowienie jednego z typów i wlazł prosto w ich wesołą grupkę.
Do tej pory był spokojny.
No może plątała mu się za uszami jakaś lekka irytacja.
Ale kiedy zobaczył Alę nagła fala gniewu niemal odebrała mu oddech.
Dziewczyna była bardziej niż przerażona.
Trzęsła się jak galareta i w dodatku płakała.
Co tej idiotce strzeliło do głowy, żeby łazić samotnie po ciemku?
Jeszcze w takim ubraniu.
Niech ją szlag.
Zrobiło mu się gorąco na myśl, że mógł niczego nieświadomy tkwić w trójmieście u ciotki.
- Nikt ci nie mówił, że nie łazi się samotnie po zmroku?
Nadanie tej głosowi lekkiej, beztroskiej nuty kosztowało go resztkę samokontroli.
Niech się któryś odezwie.
Pozabija ich tu.
Rozniesie, a potem zakopie na plaży.
Albo zostawi ku przestrodze.
Nie wiedzieć czemu rozbawiła go ta myśl.
Odetchnął głęboko.
Ala zdecydowanie nie była w formie na pogaduszki.
Blada jak ściana stała zaciskając pięści.
Zupełnie niepodobna do dziewczyny, która z takim zacięciem maszerowała zrobić porządek z ojcem Łucji.
- Te, koleś - najbliżej stojący Nerwusa typek wyraźnie stracił cierpliwość - wyjazd.
- Właśnie, wyjazd, atmosferę psujesz. - Poparł go stojący obok kolega.
- Idź do domu. - Jakub całkiem zignorował życzliwych debili.
Świdrował Ale złym spojrzeniem.
Zrozumiała?
Dotarło do niej?
Przecież nie będzie się szarpał z tymi kretynami i z nią.
Broda jej zadrżała.
- Ale... - Jęknęła cicho.
Jeszcze jej się na dyskusje zbiera - pomyślał ze złością Jakub.
- Do domu. Już. - Wycedził.
Wtedy jeden z nich zaatakował.
Za późno oderwał spojrzenie od Ali.
Cios był mocny i zadziwiająco precyzyjny, jak na pijanego idiotę.
Nerwusowi pociemniało na chwilę w oczach, ale utrzymał równowagę.
Wyprostował się zasłaniając sobą dziewczynę.
Alę jakby odblokowało.
Nareszcie.
- Zabieraj się stąd. - Syknął przez ramie.
Nerwus coś mówił.
Sens jego słów zupełnie do mnie nie docierał.
Jakby przerażenie zamknęło mnie w dźwiękoszczelnej bańce.
Wściekłość niebieskich oczu nieco mnie otrzeźwiła.
Przynajmniej nie byłam sama.
- Idź do domu. - Jego ton był ostry i wykluczał jakikolwiek sprzeciw.
Jak to ma iść.
Oczywiście nie marzyła o niczym innym, ale przecież nie zostawi go samego.
Ich było więcej, w dodatku nie wyglądali na zadowolonych.
- Ale... - Usiłowała słabo zaprotestować.
Jeszcze coś mu zrobią.
Boże, dlaczego zawsze muszę się w coś wpakować.
- Do domu. Już. - Wycedził.
Zerknęłam przez ramię.
Pojawienie się Kuby otworzyło mi drogę do błyskawicznej ewakuacji.
Koszmarne typy skupiły na nim swoją uwagę, przesuwając się tak, że mogłam swobodnie wiać.
Wściekłe spojrzenie uruchomiło moje nogi.
Cofnęłam się.
A wtedy jeden z nich zaatakował.
Zrobiło mi się niedobrze.
Oczyma wyobraźni zobaczyłam, jak Kuba pada na ziemię, a oni dosłownie roznoszą go w pył.
Cholerny bohater jednak nie wpasował się w moje czarne wizje.
Nie tylko zachował pozycję pionową, ale na dodatek zasłonił mnie.
Strach wyparował.
Musiałam mu jakoś pomóc.
W końcu przeze mnie się w to wpakował.
Odwróciłam się na pięcie i poleciałam prosto w las.
Jak dobrze, że znałam drogę.
Z łatwością ominęłam wystające korzenie i dwie pokaźne dziury.
Gorączkowo szukałam telefonu.
Trzeba zadzwonić po policję.
Nie wiem jakim cudem udało mi się wybrać numer.
"Proszę czekać".
Tak, właśnie mordują mojego znajomego, ale cóż, chętnie zaczekam.
Kiedy Ala zniknęła z pola widzenia Nerwus odetchnął z ulgą.
- Pieprzony gnojek. - Warknął jeden z facetów rzucając się na Kubę.
Szybko znalazł się na ziemi, co nie spodobało się jego kolegom.
Nerwus nie spieszył się.
W takich wypadkach działał jak automat.
Dwóch widać było na kilku lekcjach jakiś sztuk walki, bo nie padli tak łatwo.
Jeden sprzedał Nerwusowi przyjacielskiego kuksańca w bok, po którym na chwilę zabrakło mu tchu.
Postanowił przestać być miły.
Złamał typowi rękę.
Wycie kolegi ewidentnie osłabiło ducha walki jego kompanów.
Nerwus cofnął się.
Mają dość?
Nie mają?
Z takimi nigdy nie wiadomo.
On miał.
Rozcięta warga piekła, a bok odzywał się tępym bólem.
- Spieprzajcie. - Warknął cicho.
- Jezu, koleś, na żartach się nie znasz?
- Ja cię załatwię! - Rozpaczał ten ze złamaną łapą, podtrzymywany przez kolegę.
- Spróbuj - wycedził Nerwus - następnym razem nie będę taki miły.
Czekał aż się wycofają.
Nie ociągali się.
Chwilę później byli tylko wyjątkowo nieprzyjemnym wspomnieniem.
- Niech to szlag. - Mruknął Jakub idąc ciemnym lasem.
Połączenie uzyskałam dokładnie w momencie, kiedy z lasu wyszedł Nerwus.
Ulga jaką poczułam na jego widok była nie do opisania.
Cholerny kretyn.
Nie zastanawiałam się nad tym co robię.
Dopadłam go i przytuliłam.
Zesztywniał.
- Czy ty kiedyś słuchasz życzliwych rad? - Zapytał cicho i otoczył mnie ramieniem.
- Nic ci nie jest? spojrzałam na niego z niepokojem.
Rozcięta warga nie wyglądała najlepiej.
Trzeba koniecznie przyłożyć do niej coś zimnego, zanim spuchnie.
- Przeżyję. - Tym razem drwiący ton zabrzmiał fałszywie i zupełnie nie pasował do łagodnego błękitu oczu.
_________________
– A jeśli pewnego dnia będę musiał odejść? – spytał Krzyś, ściskając Misiową łapkę. – Co wtedy?
– Nic wielkiego. – zapewnił go Puchatek. – Posiedzę tu sobie i na Ciebie poczekam. Kiedy się kogoś kocha, to ten drugi ktoś nigdy nie znika.
0
Ukryta zawartośćObudził mnie warkot kosiarki.
Nieprzytomnie rozejrzałam się po pokoju.
Nie spałam pół nocy.
Kiedy zeszło ze mnie napięcie nachalne myśli nie chciały opuścić mojej głowy.
Mieliśmy więcej szczęścia niż rozumu.
Ja na pewno.
Dziś wracam po pracy prosto do domu.
Kto kosi trawę o tej porze?
Zerknęłam na budzik.
Jedenasta.
Za godzinę miałam zacząć zmianę.
Cholera.
Zerwałam się z łóżka i pognałam do łazienki.
Jedną ręką szczotkowałam włosy a druga myłam zęby.
Potem wciągając spodnie wyjrzałam z ciekawości przez okno.
Zamurowało mnie.
Po moim ogrodzie chodził Nerwus z kosiarką.
Bez koszulki.
Opalony na apetyczny brąz.
Boski.
Zaraz, ale co on właściwie tu robił?
Założyłam koszulkę.
Tymczasem Kuba zawrócił i ruszył w stronę ulicy, unicestwiając kolejne pasmo trawnika.
Na boku miał wielkiego zielono - fioletowego siniaka.
Poczułam wyrzuty sumienia.
A ja go jeszcze wczoraj ściskałam.
I nic nie powiedział.
Idiota.
Spakowałam komórkę do torebki i wyszłam z pokoju.
W kuchni pani Grażynka zostawiła kanapki i kartkę.
Nie chciało mi się jeść.
Zapcham się goframi w pracy.
Wypiłam za to kawę bezczelnie gapiąc się na koszącego trawę Nerwusa.
Miał się chłopak czym pochwalić.
A mówią, że artyści to takie wątłe chucherka.
Postanowiłam mu nie przeszkadzać.
Umyłam kubek i wyszłam do pracy.
Łucja wybrała obóz tańca.
Długo wahała się, czy jednak nie harcerski, albo konny.
Ale w końcu musiała się przyznać sama przed sobą, że tęskni za gimnastyką.
Na obóz artystycznej nie pojedzie, bo za dużo znajomych twarzy.
A taniec był wystarczająco blisko kręgu jej zainteresowań.
Nie znała nikogo z grupy.
Widziała, że większość jeździła parami, albo znała się z poprzednich wakacji.
Ona była sama.
Ostatnio nic nowego.
Zaczynała się przyzwyczajać.
Kiedyś była popularna.
To za nią chodziły stadka dziewczyn wpatrzonych w nią, jak w obrazek.
No i Rudy.
Ale to przeszłość.
Ciekawe jak Przemek sobie daje radę.
Próbowała do niego dzwonić, ale włączała się poczta.
Może jest zajęty.
Dokwaterowali ją do trzech dziewczyn.
W ich grupie większość stanowiły dziewczyny.
Nic nowego.
Dorotka-cnotka, Emilka- królewna i Basia, o której nie miała jeszcze zdania.
Niby znała się z tamtymi, ale jakoś nie trzymała się kurczowo.
Pierwsze zajęcia miały charakter organizacyjny, na następny dzień zapowiedziano sprawdzian, w celu podzielenia na grupy.
Wysłała Ali raport esemesem i poszła spać.
Dzień był niesamowicie pozytywny.
Widać los się nade mną zlitował i oszczędził mi chamskich klientów.
W samych napiwkach uzbierało się 200 zł z górką.
Zadowolona z siebie wracałam do domu.
Po drodze kupiłam czereśnie.
Miałam zamiar spędzić miły wieczór przy kompie.
Nikogo nie zastałam w kuchni, więc opłukałam czereśnie i poszłam do siebie.
Jak zwykle wciągnęła mnie wirtualna rzeczywistość.
Zaczęłam od nadrabiania ulubionych anime.
Zalogowałam się na forum i odpaliłam komunikator.
Złapałam Łucję i chwilę pogadałyśmy.
Dostała się do zaawansowanej grupy tanecznej.
Zupełnie mnie to nie zdziwiło.
Była zadowolona, napomknęła kilkakrotnie o jakiejś Grejs.
Fajnie, ze jej się podoba.
Łucji należało się trochę radości od życia, po ostatnich wydarzeniach.
Czereśnie się skończyły.
Dwie serie anime też.
Zegar pokazywał chwilę po północy.
Byłam głodna.
Nie jadłam dziś nic, nie licząc dwóch gofrów i czereśni.
Postanowiłam zaryzykować wyprawę do kuchni.
Dom tonął w ciszy.
Kiedy mijałam pokój gościnny usłyszałam jakiś stłumiony krzyk.
Serce mało mi nie stanęło.
Zanim zastanowiłam się co robię, uchyliłam drzwi.
Ktoś rzucał się na łóżku, a potem z krzykiem usiadł gwałtownie.
Omiotło mnie wściekłe, niebieskie spojrzenie.
- Co ty tu robisz? - Powiedzieliśmy równocześnie.
Powinnam wyjść, ale jakoś nie mogłam.
Widziałam jak drżał.
To chyba nie był zwykły zły sen.
- Kuba...
- Idź stąd. - Mruknął padając na poduszkę.
Zawahałam się.
Podeszłam bliżej.
- Ja nie żartuję. - Warknął.
- Co ci się śniło?
- Nie twój interes. Idź spać.
- Może mi chociaż wyjaśnisz, co ty tu robisz?
Nerwus usiadł na łóżku i posłał kpiące spojrzenie.
- Śpię.
- Nie rób sobie jaj.
- Ja? To ty włazisz tu w środku nocy i zadajesz pytania. Jakaś nowa metoda tortur?
- Krzyczałeś.
- Zadawało ci się.
Westchnęłam. Czemu taki jest?
Wieczny dystans.
Za cholerę nie można się do niego zbliżyć.
Nawet kiedy masz wrażenie, że już jesteś krok dalej, on ci udowadnia jak bardzo się mylisz.
Wyszłam.
Poszłam do kuchni napić się mleka.
Wróciłam do siebie.
Wzięłam poduszkę i koc.
Może i jest odważny.
Może i nie boi się nawet grupy przeciwników.
Ale coś go gnębi w snach i nie powinien być sam.
Weszłam po cichu.
Nerwus spał, pokój wypełniał jego równy oddech.
Poza tym nie wywalił mnie.
Położyłam się na kanapie pod oknem, zwinęłam w kłębek i zasnęłam.
Nieprzytomnie rozejrzałam się po pokoju.
Nie spałam pół nocy.
Kiedy zeszło ze mnie napięcie nachalne myśli nie chciały opuścić mojej głowy.
Mieliśmy więcej szczęścia niż rozumu.
Ja na pewno.
Dziś wracam po pracy prosto do domu.
Kto kosi trawę o tej porze?
Zerknęłam na budzik.
Jedenasta.
Za godzinę miałam zacząć zmianę.
Cholera.
Zerwałam się z łóżka i pognałam do łazienki.
Jedną ręką szczotkowałam włosy a druga myłam zęby.
Potem wciągając spodnie wyjrzałam z ciekawości przez okno.
Zamurowało mnie.
Po moim ogrodzie chodził Nerwus z kosiarką.
Bez koszulki.
Opalony na apetyczny brąz.
Boski.
Zaraz, ale co on właściwie tu robił?
Założyłam koszulkę.
Tymczasem Kuba zawrócił i ruszył w stronę ulicy, unicestwiając kolejne pasmo trawnika.
Na boku miał wielkiego zielono - fioletowego siniaka.
Poczułam wyrzuty sumienia.
A ja go jeszcze wczoraj ściskałam.
I nic nie powiedział.
Idiota.
Spakowałam komórkę do torebki i wyszłam z pokoju.
W kuchni pani Grażynka zostawiła kanapki i kartkę.
Nie chciało mi się jeść.
Zapcham się goframi w pracy.
Wypiłam za to kawę bezczelnie gapiąc się na koszącego trawę Nerwusa.
Miał się chłopak czym pochwalić.
A mówią, że artyści to takie wątłe chucherka.
Postanowiłam mu nie przeszkadzać.
Umyłam kubek i wyszłam do pracy.
Łucja wybrała obóz tańca.
Długo wahała się, czy jednak nie harcerski, albo konny.
Ale w końcu musiała się przyznać sama przed sobą, że tęskni za gimnastyką.
Na obóz artystycznej nie pojedzie, bo za dużo znajomych twarzy.
A taniec był wystarczająco blisko kręgu jej zainteresowań.
Nie znała nikogo z grupy.
Widziała, że większość jeździła parami, albo znała się z poprzednich wakacji.
Ona była sama.
Ostatnio nic nowego.
Zaczynała się przyzwyczajać.
Kiedyś była popularna.
To za nią chodziły stadka dziewczyn wpatrzonych w nią, jak w obrazek.
No i Rudy.
Ale to przeszłość.
Ciekawe jak Przemek sobie daje radę.
Próbowała do niego dzwonić, ale włączała się poczta.
Może jest zajęty.
Dokwaterowali ją do trzech dziewczyn.
W ich grupie większość stanowiły dziewczyny.
Nic nowego.
Dorotka-cnotka, Emilka- królewna i Basia, o której nie miała jeszcze zdania.
Niby znała się z tamtymi, ale jakoś nie trzymała się kurczowo.
Pierwsze zajęcia miały charakter organizacyjny, na następny dzień zapowiedziano sprawdzian, w celu podzielenia na grupy.
Wysłała Ali raport esemesem i poszła spać.
Dzień był niesamowicie pozytywny.
Widać los się nade mną zlitował i oszczędził mi chamskich klientów.
W samych napiwkach uzbierało się 200 zł z górką.
Zadowolona z siebie wracałam do domu.
Po drodze kupiłam czereśnie.
Miałam zamiar spędzić miły wieczór przy kompie.
Nikogo nie zastałam w kuchni, więc opłukałam czereśnie i poszłam do siebie.
Jak zwykle wciągnęła mnie wirtualna rzeczywistość.
Zaczęłam od nadrabiania ulubionych anime.
Zalogowałam się na forum i odpaliłam komunikator.
Złapałam Łucję i chwilę pogadałyśmy.
Dostała się do zaawansowanej grupy tanecznej.
Zupełnie mnie to nie zdziwiło.
Była zadowolona, napomknęła kilkakrotnie o jakiejś Grejs.
Fajnie, ze jej się podoba.
Łucji należało się trochę radości od życia, po ostatnich wydarzeniach.
Czereśnie się skończyły.
Dwie serie anime też.
Zegar pokazywał chwilę po północy.
Byłam głodna.
Nie jadłam dziś nic, nie licząc dwóch gofrów i czereśni.
Postanowiłam zaryzykować wyprawę do kuchni.
Dom tonął w ciszy.
Kiedy mijałam pokój gościnny usłyszałam jakiś stłumiony krzyk.
Serce mało mi nie stanęło.
Zanim zastanowiłam się co robię, uchyliłam drzwi.
Ktoś rzucał się na łóżku, a potem z krzykiem usiadł gwałtownie.
Omiotło mnie wściekłe, niebieskie spojrzenie.
- Co ty tu robisz? - Powiedzieliśmy równocześnie.
Powinnam wyjść, ale jakoś nie mogłam.
Widziałam jak drżał.
To chyba nie był zwykły zły sen.
- Kuba...
- Idź stąd. - Mruknął padając na poduszkę.
Zawahałam się.
Podeszłam bliżej.
- Ja nie żartuję. - Warknął.
- Co ci się śniło?
- Nie twój interes. Idź spać.
- Może mi chociaż wyjaśnisz, co ty tu robisz?
Nerwus usiadł na łóżku i posłał kpiące spojrzenie.
- Śpię.
- Nie rób sobie jaj.
- Ja? To ty włazisz tu w środku nocy i zadajesz pytania. Jakaś nowa metoda tortur?
- Krzyczałeś.
- Zadawało ci się.
Westchnęłam. Czemu taki jest?
Wieczny dystans.
Za cholerę nie można się do niego zbliżyć.
Nawet kiedy masz wrażenie, że już jesteś krok dalej, on ci udowadnia jak bardzo się mylisz.
Wyszłam.
Poszłam do kuchni napić się mleka.
Wróciłam do siebie.
Wzięłam poduszkę i koc.
Może i jest odważny.
Może i nie boi się nawet grupy przeciwników.
Ale coś go gnębi w snach i nie powinien być sam.
Weszłam po cichu.
Nerwus spał, pokój wypełniał jego równy oddech.
Poza tym nie wywalił mnie.
Położyłam się na kanapie pod oknem, zwinęłam w kłębek i zasnęłam.
_________________
– A jeśli pewnego dnia będę musiał odejść? – spytał Krzyś, ściskając Misiową łapkę. – Co wtedy?
– Nic wielkiego. – zapewnił go Puchatek. – Posiedzę tu sobie i na Ciebie poczekam. Kiedy się kogoś kocha, to ten drugi ktoś nigdy nie znika.
0
Ukryta zawartośćŁucja była w drodze na zajęcia kiedy dogoniła ją Grejs.
Smukła dziewczyna o pięknych kasztanowych włosach.
- Hej, tak pędzisz, że ledwo cię dogoniłam. - Roześmiała się wesoło i objęła Łucję ramieniem.
- Dziewczyny znowu się pokłóciły, musiałam się ewakuować.
- Ewakuować - powtórzyła dziewczyna, z takim wyrazem twarzy, jakby próbowała wyjątkowo smacznej czekoladki.
Łucja przyjrzała jej się podejrzliwie. Nabija się czy jak?
- Przepraszam - odpowiedziała jej pięknym uśmiechem - po prostu niedawno wróciłam do Polski i trochę mi się język, ee... zardzewiał.
Tym razem Łucja się roześmiała.
- A gdzie cię wywiało?
- Do Australii, przez ostatnie pięć lat mieszkaliśmy pod Adelajdą.
Ale rozmawiałam na skajpie z babcią, ona pilnowała, żebym nie zapomniała. Tylko wiesz, słowa uciekają.
- Ale heca. - Łucja popatrzyła na koleżankę z nowym zainteresowaniem.
Dziewczyna z krainy miliona robali.
Nieźle.
- Bardzo dobrze ci idzie,lepiej niż niejednemu z mojej gimbazy.- Z ulgą pomyślała, że już nie musi tam wracać.
Wreszcie zamknęła rozdział z niedorozwiniętymi emocjonalnie idiotami w tle.
- A ty masz takie piękne imię. - Grejs usiadła pod ścianą sali, w której zaraz zaczynali zajęcia.
- Ja?
- Łucja. - Sposób w jaki Grejs wypowiedziała jej imię przyprawił ją o dreszcz.
Bardzo przyjemny dreszcz.
Uśmiechnęła się.
Przy tej dziewczynie wszystko stawało się piękniejsze.
Chciało się żyć.
Była wesoła i ciekawa wszystkiego.
Dosłownie chłonęła otaczającą ją rzeczywistość.
Nie wiedzieć czemu Łucja pomyślała, że taka dziewczyna byłaby idealna dla Przemka.
Po zajęciach spróbuje dodzwonić się do tego patałacha.
Może odbierze.
Nerwus stał chwilę i patrzył na śpiącą Alę.
Widok dziewczyny na kanapie w jego pokoju totalnie go zaskoczył.
Co za uparta koza.
Uśmiechnął się lekko.
Cały czas go zaskakiwała.
Wiedział, że coś dla niej znaczy, ale nie bardzo potrafił zrozumieć co.
Była nim zainteresowana, ale nie tak jak inne dziewczyny.
Nie była nachalna.
Szanowała jego przestrzeń osobistą.
To było dla niego coś zupełnie nowego.
Była przy nim, ale tak jakoś delikatnie.
- Czy ty mnie próbujesz oswoić? - Szepnął rozbawiony otulając śpiąca dziewczynę kocem.
Właściwie może tym razem warto spróbować?
Może najwyższa pora zapomnieć o tym, co było?
Pokręcił głową i cicho wyszedł z pokoju.
O takich rzeczach nie da się zapomnieć.
Ale może spróbować iść dalej.
Tym razem jednak dobrze upewni się czy na pewno warto.
Obudziło mnie ciche piknięcie komórki.
Przeciągnęłam się i omal nie spadłam z kanapy.
Nieprzytomnie rozejrzałam się dookoła.
Co ja robiłam w pokoju gościnnym?
A tak, Nerwus.
Porządnie zasłane łóżko świadczyło o tym, że wyparował jakiś czas temu.
A może wcale go nie było.
Rozejrzałam się po pokoju.
Sterylny porządek.
Może to wszystko tylko mi się przyśniło?
Jednak nie.
Koło łóżka leżał szkicownik.
Doskonale go znałam.
Co Kuba robił w moim domu?
Ciekawe co sobie pomyślała pani Grażynka, na widok lekko oklepanej twarzy pierworodnego.
A może to dla niej nic nowego?
w końcu ten raptus pewnie często ma kłopoty.
Esemes od Łucji uchronił mnie przed spóźnieniem do pracy.
Od jutra ustawiam budzik.
Zresztą jutro na rano.
Niechętnie powlokłam się do łazienki.
Tym razem wzięłam kanapkę do pracy.
Ile można zapychać się goframi.
Nawet jeśli są dobre.
I za darmo.
Postanowiłam wieczorem dopaść tego padalca i wycisnać z niego prawdę.
Co on właściwie knuł?
Pani Grażynka przecierając kuchenny blat, utkwiła wzrok w oknie.
W ogrodzie jej syn zbierał do skrzynek jabłka.
Patrzyła na niego z czułością.
Znowu naszła ją myśl, że tak niewiele brakowało, żeby go nie było.
Czy potrafiłaby żyć z taką stratą?
Można by pomyśleć, że to go złamie, utrze nosa i da nauczkę.
Nic bardziej mylnego.
Do tej pory pamięta, co powiedział jej wtedy psycholog.
"Pani syn jest wojownikiem".
Westchnęła na widok rozległego siniaka na jego boku.
Mogła sobie wmawiać, że to wina tej dziewczyny.
Ale to nieprawda.
Wtedy też była, tylko inna.
Zamrugała.
Dopiero teraz uświadomiła sobie, że od tamtego wypadku, nie widziała go z żadną dziewczyną.
Więc jednak coś się w nim zmieniło.
Tylko dlaczego teraz kręci się obok Alicji?
Dlaczego, spośród tylu dziewczyn, musiał wybrać akurat ją?
Westchnęła znowu i opłukała gąbkę.
Nie ma sensu się wtrącać, to tylko pogorszy sprawę.
Ciekawe jak zareaguje na wieść, że ona wróciła do kraju.
W końcu musi mu powiedzieć.
Fakt, że do tej pory nie pisnęła ani słowa wydał jej się idiotyczny.
Ze złością odłożyła gąbkę i wyszła do ogrodu.
Smukła dziewczyna o pięknych kasztanowych włosach.
- Hej, tak pędzisz, że ledwo cię dogoniłam. - Roześmiała się wesoło i objęła Łucję ramieniem.
- Dziewczyny znowu się pokłóciły, musiałam się ewakuować.
- Ewakuować - powtórzyła dziewczyna, z takim wyrazem twarzy, jakby próbowała wyjątkowo smacznej czekoladki.
Łucja przyjrzała jej się podejrzliwie. Nabija się czy jak?
- Przepraszam - odpowiedziała jej pięknym uśmiechem - po prostu niedawno wróciłam do Polski i trochę mi się język, ee... zardzewiał.
Tym razem Łucja się roześmiała.
- A gdzie cię wywiało?
- Do Australii, przez ostatnie pięć lat mieszkaliśmy pod Adelajdą.
Ale rozmawiałam na skajpie z babcią, ona pilnowała, żebym nie zapomniała. Tylko wiesz, słowa uciekają.
- Ale heca. - Łucja popatrzyła na koleżankę z nowym zainteresowaniem.
Dziewczyna z krainy miliona robali.
Nieźle.
- Bardzo dobrze ci idzie,lepiej niż niejednemu z mojej gimbazy.- Z ulgą pomyślała, że już nie musi tam wracać.
Wreszcie zamknęła rozdział z niedorozwiniętymi emocjonalnie idiotami w tle.
- A ty masz takie piękne imię. - Grejs usiadła pod ścianą sali, w której zaraz zaczynali zajęcia.
- Ja?
- Łucja. - Sposób w jaki Grejs wypowiedziała jej imię przyprawił ją o dreszcz.
Bardzo przyjemny dreszcz.
Uśmiechnęła się.
Przy tej dziewczynie wszystko stawało się piękniejsze.
Chciało się żyć.
Była wesoła i ciekawa wszystkiego.
Dosłownie chłonęła otaczającą ją rzeczywistość.
Nie wiedzieć czemu Łucja pomyślała, że taka dziewczyna byłaby idealna dla Przemka.
Po zajęciach spróbuje dodzwonić się do tego patałacha.
Może odbierze.
Nerwus stał chwilę i patrzył na śpiącą Alę.
Widok dziewczyny na kanapie w jego pokoju totalnie go zaskoczył.
Co za uparta koza.
Uśmiechnął się lekko.
Cały czas go zaskakiwała.
Wiedział, że coś dla niej znaczy, ale nie bardzo potrafił zrozumieć co.
Była nim zainteresowana, ale nie tak jak inne dziewczyny.
Nie była nachalna.
Szanowała jego przestrzeń osobistą.
To było dla niego coś zupełnie nowego.
Była przy nim, ale tak jakoś delikatnie.
- Czy ty mnie próbujesz oswoić? - Szepnął rozbawiony otulając śpiąca dziewczynę kocem.
Właściwie może tym razem warto spróbować?
Może najwyższa pora zapomnieć o tym, co było?
Pokręcił głową i cicho wyszedł z pokoju.
O takich rzeczach nie da się zapomnieć.
Ale może spróbować iść dalej.
Tym razem jednak dobrze upewni się czy na pewno warto.
Obudziło mnie ciche piknięcie komórki.
Przeciągnęłam się i omal nie spadłam z kanapy.
Nieprzytomnie rozejrzałam się dookoła.
Co ja robiłam w pokoju gościnnym?
A tak, Nerwus.
Porządnie zasłane łóżko świadczyło o tym, że wyparował jakiś czas temu.
A może wcale go nie było.
Rozejrzałam się po pokoju.
Sterylny porządek.
Może to wszystko tylko mi się przyśniło?
Jednak nie.
Koło łóżka leżał szkicownik.
Doskonale go znałam.
Co Kuba robił w moim domu?
Ciekawe co sobie pomyślała pani Grażynka, na widok lekko oklepanej twarzy pierworodnego.
A może to dla niej nic nowego?
w końcu ten raptus pewnie często ma kłopoty.
Esemes od Łucji uchronił mnie przed spóźnieniem do pracy.
Od jutra ustawiam budzik.
Zresztą jutro na rano.
Niechętnie powlokłam się do łazienki.
Tym razem wzięłam kanapkę do pracy.
Ile można zapychać się goframi.
Nawet jeśli są dobre.
I za darmo.
Postanowiłam wieczorem dopaść tego padalca i wycisnać z niego prawdę.
Co on właściwie knuł?
Pani Grażynka przecierając kuchenny blat, utkwiła wzrok w oknie.
W ogrodzie jej syn zbierał do skrzynek jabłka.
Patrzyła na niego z czułością.
Znowu naszła ją myśl, że tak niewiele brakowało, żeby go nie było.
Czy potrafiłaby żyć z taką stratą?
Można by pomyśleć, że to go złamie, utrze nosa i da nauczkę.
Nic bardziej mylnego.
Do tej pory pamięta, co powiedział jej wtedy psycholog.
"Pani syn jest wojownikiem".
Westchnęła na widok rozległego siniaka na jego boku.
Mogła sobie wmawiać, że to wina tej dziewczyny.
Ale to nieprawda.
Wtedy też była, tylko inna.
Zamrugała.
Dopiero teraz uświadomiła sobie, że od tamtego wypadku, nie widziała go z żadną dziewczyną.
Więc jednak coś się w nim zmieniło.
Tylko dlaczego teraz kręci się obok Alicji?
Dlaczego, spośród tylu dziewczyn, musiał wybrać akurat ją?
Westchnęła znowu i opłukała gąbkę.
Nie ma sensu się wtrącać, to tylko pogorszy sprawę.
Ciekawe jak zareaguje na wieść, że ona wróciła do kraju.
W końcu musi mu powiedzieć.
Fakt, że do tej pory nie pisnęła ani słowa wydał jej się idiotyczny.
Ze złością odłożyła gąbkę i wyszła do ogrodu.
Ostatnio edytowany przez Dziabeł 20 Listopada 2015r. 19:36, W całości zmieniany: 1
_________________
– A jeśli pewnego dnia będę musiał odejść? – spytał Krzyś, ściskając Misiową łapkę. – Co wtedy?
– Nic wielkiego. – zapewnił go Puchatek. – Posiedzę tu sobie i na Ciebie poczekam. Kiedy się kogoś kocha, to ten drugi ktoś nigdy nie znika.
0
Ukryta zawartośćWieczorem wracałam zmęczona jak pies.
Dzisiaj turyści wykazywali się skrajną złośliwością.
W dodatku kolonie przypuściły szturm.
Bolała mnie głowa i marzyłam o jedzeniu.
Cokolwiek, byle nie gofry.
Nic słodkiego.
Jakieś słone albo pikantne, porządnie doprawione danie.
Kiszki grały mi marsza, kiedy otwierałam drzwi.
Zrzuciłam buty i plaskając bosymi stopami zajrzałam do kuchni.
Gdyby życie było kreskówką, zbierałabym szczękę z podłogi.
W mojej kuchni uwijał się Nerwus.
W uroczym, pastelowo różowym fartuszku pani Grażynki.
Poklepałam się po policzku.
Może to jakiś wstęp do schizofrenii?
W odpowiedzi Kuba przesłał mi swój firmowy uśmieszek obejmujący jedynie kąciki ust.
- Mam nadzieję, że jesteś głodna.
- Co ty robisz w mojej kuchni? - Opadłam na stołek przy blacie.
- Gotuję.
- Nie wkurzaj mnie drogi Jakubie, bo ci zaraz przyfasolę szmatą. - Warknęłam łapiąc ścierkę.
Parsknął śmiechem.
Najwyraźniej świetnie się bawił.
- Aluś, jesteś najbardziej roztrzepaną i niespostrzegawczą osobą, z jaką miałem do czynienia.
- To nic nie wyjaśnia.
- Wynajmuję pokój od twojej mamy. - Powiedział spokojnie stawiając na blacie dwie porcje spaghetti.
To było najładniejsze spaghetti jakie widziałam.
Pewnie niezjadliwe - pomyślałam mściwie, zatapiając widelec w perfekcyjnym daniu.
Kuba nie pytając nalał mi sok z dużego dzbanka.
Ciecz z podejrzaną pianą.
Miałam zamiar zaprotestować, ale akurat moje usta były pełne makaronu.
Spaghetti okazało się przepyszne.
Niestety.
Nie udało mi się ukryć westchnienia.
Patrzył na mnie z rozbawieniem, obracając w palcach widelec.
- Nie wiedziałam, że potrafisz gotować. - Wymamrotałam.
- Mam wiele talentów - delikatnie starł mi sos z brody.
Niebieskie spojrzenie hipnotyzowało.
- Możesz tu zamieszkać na zawsze - zaatakowałam miskę - pod warunkiem, że będziesz gotował.
- Mam wygryźć matkę z ciepłej posadki? Jesteś straszna.
- No właśnie, a gdzie pani Grażynka?
- Musiała wyjechać. - Powiedział dziwnym tonem.
Uciekł spojrzeniem i powoli zaczął jeść.
Gwałtowna zmiana nastroju typowa dla Nerwusa.
Z trudem zmusiłam się, żeby oderwać od niego wzrok.
Kiedyś muszę zaciągnąć go na pizzę.
Założę się, że pizzy nie da się jeść w elegancki sposób.
Chociaż patrząc na niego, nie zdziwiłabym się, gdyby jadł ją sztućcami.
- Myślałam, że wyjechałeś.
- Nie wytrzymałbym kolejnych wakacji z rodzinką, a nasze mieszkanie do końca sierpnia wynajęte.
Uprzedził moje kolejne pytanie.
Wynajmowali mieszkanie?
Niby logiczne, na bank opłacalne, ale mimo wszystko...
Przyjrzałam mu się.
Pewnie też nie był tym zachwycony.
Na ile zdążyłam go już poznać, wiedziałam, że ceni swoją przestrzeń.
Jak to się ma do obcych pałętających się po jego pokoju?
- Co to jest? - Nieufnie powąchałam mętna ciecz w szklance.
- Sok z jabłek.
- A czemu tak wygląda?
- Bo jest świeżo wyciśnięty z jabłek z waszego ogrodu?
- Tak, to wiele wyjaśnia... - Zawahałam się.
Niby ładnie pachniał.
Zaryzykowałam.
Był dobry.
O dziwo.
- Dzięki. - Uśmiechnęłam się odstawiając pusta miskę i szklankę.
- Co robisz jutro rano?
Zaskoczył mnie.
- Pracuję.
- Od której?
- Od dziewiątej, czemu pytasz?
- Chciałbym, żebyś mi pozowała w czasie wschodu.
Typowe dla niego.
Oświadczenie zamiast pytania.
I ta bezczelna pewność siebie.
- O wschodzie słońca? - Parsknęłam z rozbawieniem.
Już się widzę, jak wstaję takim bladym świtem.
W wakacje.
- Załóż tę niebieską tunikę, którą miałaś na urodzinach Przemka.
Chciałam zaprotestować, ale nie dał mi szansy.
Nie wstanę i kropka.
Niech się buja zadufaniec jeden.
Posłałam mu złe spojrzenie, kiedy zniknął w pokoju.
Spałam sobie w najlepsze, kiedy obudził mnie męski, zmysłowy szept.
Potem nastąpiło całkiem niezmysłowe pozbawienie mnie kołdry.
Kopnęłam na odlew.
Widać trafiłam, bo odpowiedział mi żałosny jęk.
Niechętnie otworzyłam oczy.
Nerwus zgięty w pół trzymał się za żebra.
- Zapamiętam, żeby następnym razem budzić cię kijem.- Sapnął.
- Nie będzie następnego razu. - Poinformowałam go sennie - Won.
- Wstawaj, bo przez twoje rozmemłanie ominie nas wschód.
- Jaki znowu wschód? - Przytuliłam się do poduszki.
- Słońca, Aluś, słońca.
- Idź sobie.
- Obiecałaś mi pozować.
- Gówno tam obiecałam, cholerny manipulancie.
- Mów do mnie jeszcze, kochanie. - Wymruczał to w taki sposób, że przeszedł mnie dreszcz.
Podlec.
- Wynoś się. - Rzuciłam w niego poduszką.
- Aluś...
- Ubrać się muszę.
- Chętnie ci pomogę.
- Won, zboku.
Wyszedł, ale nie odmówił sobie wcześniejszego przyduszenia mnie złapaną poduszką.
Kanalia.
Usiadłam na łóżku.
Wcale nie chciało mi się wstawać.
Nie otwierając oczu namacałam kołdrę i zebrałam ją z podłogi.
Była jeszcze ciepła.
Zagrzebałam się w niej z przyjemnością.
- Ala! - Z półsnu wyrwał mnie zły syk.
- Zaraz, mamo.
Nerwus zgrzytną zębami.
Paskudny dźwięk przebił się przez warstwę kołdry naciągniętej na głowę.
Potem usłyszałam, jak wziął głęboki oddech.
- Jeśli będziesz gotowa za pięć minut, opowiem ci coś, kiedy będziesz pozować.
Przebiegły, podły manipulant.
- Bajkę o śpiącej królewnie?
- Coś... - Zawahał się - Coś o sobie.
Zainteresował mnie, a najgorsze było to, że doskonale zdawał sobie z tego sprawę.
Niechętnie usiadłam na łóżku.
Ziewnęłam przeciągle.
- Dobra, zrób mi kawę, zaraz przyjdę.
- Ale tym razem serio?
- Dwie łyżki cukru i mleko.
Przewrócił oczami i wyszedł.
Grzeczny chłopiec.
Posłałam tęskne spojrzenie w stronę łóżka i powlokłam się do łazienki.
Było już jasno, kiedy Nerwus rozdysponował bezczelnie moją osobą, wskazując miejsce i dobierając pozę.
Kawa nie rozbudziła mnie jeszcze, więc nie protestowałam za specjalnie.
Zrobił kilka kroków do tyłu oceniając kompozycję krytycznym okiem.
Zaczęło wschodzić słońce.
Patrzyłam łapczywie na światło grające na falach.
Na niesamowite barwy malowane przez naturę.
Nie przyznałabym się do tego głośno, ale dla takiego widoku warto wstać o tej pogańskiej porze.
Całkiem zapomniałam o obecności Nerwusa.
Szum morza działał kojąco.
Przymknęłam oczy.
- Tylko mi tu nie zaśnij. - Drwiący ton wyrwał mnie z miłej zadumy.
- Miałeś mi coś opowiedzieć. - Odwróciłam głowę w jego stronę.
Siedział na pniu i zawzięcie szkicował.
Miał ten specyficzny, trochę nieobecny wyraz twarzy.
Jak gdyby widział coś, czego nikt inny nie dostrzega.
Ołówek śmigał po papierze, jakby artysta bał się, że wizja zniknie zanim zdąży ją uchwycić.
- Nie wierć się. - Rzucił zimno.
Znałam ten ton.
Nie było sensu dyskutować.
Odwróciłam głowę.
Nie odzywał się przez dłuższą chwilę.
Podejrzewam, że znęcanie się nade mną sprawia mu frajdę.
- Wtedy, w nocy pytałaś mnie, co mi się śniło. - Zaczął trochę niepewnym tonem.
Postanowiłam się nie odzywać.
Byłam ciekawa i za nic nie chciałam go spłoszyć.
Nawet nie drgnę, jeśli to mi pomoże wyciągnąć z niego cokolwiek, poza złośliwymi uwagami.
- Wrócił do mnie koszmar sprzed kilku lat. - Wziął głębszy oddech i przez chwilę słychać było jedynie fale i jego ołówek.
- To co ci się przydarzyło, było dla mnie jak deja vu. Koszmarna powtórka z rozrywki.
Myślałem, że już to przetrawiłem. Widać oszukiwałem się. Kilka lat temu miałem przyjaciółkę, Grację.
Powstrzymałam się od komentarza.
Naprawdę kosztowało mnie to dużo wysiłku.
Gracja, co to w ogóle za imię?
- Przyjaźniliśmy się od przedszkola. Była niesamowita. - Zupełnie nie podobała mi się czułość w jego głosie.
Aluś, idiotko, czyżbyś była zazdrosna o jakąś Grację?
- Wesoła, tryskająca energia, zarażała chęcią życia. Miała cudne, kasztanowe włosy.
Gęste i błyszczące. Uwielbiałem je dotykać. Mniejsza. - Jego głos nagle stwardniał. - Któregoś razu wpadła na taki sam genialny pomysł jak ty.
A może po prostu zgubiła ją naiwność.
Tak czy inaczej, wpadła w łapy jakiś wesołych turystów.
Zostawiłem ją dosłownie na chwilę. Łowiliśmy bursztyny i odszedłem trochę za daleko. Zaciągnęli ją do lasku.
Oczywiście poleciałem jej pomóc, durny szczeniak. Od kilku tygodni łaziłem na aikido i wyobrażałem sobie, że co to nie ja.
Zrobiło mi się zimno.
Nie spodziewałam się czegoś takiego.
- Jak teraz o tym pomyślę, to musiałem wyglądać komicznie. Ledwo odrośnięty od ziemi gówniarz w bojowej pozie. Było ich trzech.
Jak przez mgłę pamiętam, że kazałem im puścić Grację. Moja obecność ich zaskoczyła. Ale nie przejęli się za specjalnie, tylko głupawo rechotali.
Pamiętam jej twarz.
Miałaś to samo spojrzenie.
Coś we mnie pękło, krótko mówiąc, trafił mnie szlag, miałem ochotę ich pozabijać.
Za to, co zrobili mojej wiecznie uśmiechniętej przyjaciółce.
Z jednym nawet sobie poradziłem, ale chyba tylko dlatego, że mnie nie docenił.
Kiedy oprzytomnieli powalenie na ziemię wściekłego dwunastolatka nie zajęło im dużo czasu.
Zacisnęłam pięści.
Przypomniałam sobie, co czułam w tym lesie.
- Nie będę cię zanudzał szczegółami. - Ciągnął niby lekkim tonem, ale wiedziałam, że gra.
Mimo to nie odezwałam się ani słowem.
- Kiedy mnie skopali przypomnieli sobie o Gracji. Była tak samo głupia jak ty.
Zamiast skorzystać z okazji, postanowiła zmienić się w słup soli.
Może po prostu nie chciała cię zostawiać - pomyślałam - a nie starczyło jej odwagi, żeby coś zrobić.
- Zabrali się za nią, nie wiem jakim cudem udało mi się wstać.
Do tej pory pamiętam ból, który przyprawiał o mdłości. Ciemniało mi w oczach, kiedy sięgnąłem po gałąź.
Zupełnie bez sensu, jak się okazało, bo jeden z nich miał nóż.
Nie wiem, czy chciał mnie tylko przestraszyć, czy od początku miał zamiar ciąć.
Myślę, że to pierwsze.
Przypomniała mi się blizna na jego boku.
Zrobiło mi się gorąco.
- Nadal pamiętam to dziwne uczucie, kiedy ostrze zagłębia się w ciele. - Powiedział cicho.
Jego głos drżał.
Miałam cholerną ochotę go przytulić.
- Musiałem się zachwiać, albo może to on się potknął. Tak czy inaczej rozpłatał mi tym nożem cały bok.
Pamiętam tylko jak buchnęła krew. I straszny wrzask od którego pękały bębenki.
Dużo później lekarz powiedział mi, że gdyby nie Gracja, nie miałbym najmniejszych szans.
Tamci uciekli, ona ściągnęła pomoc. Kiedy mnie zabrali do szpitala nie dawali mi żadnych szans.
Miałem farta, bo ojciec Gracji był akurat na dyżurze. Kiedy dowiedział się, co się stało podobno zrobił straszny dym.
Postawił sobie za punkt honoru uratować moją durną dupę.
Milczeliśmy dłuższą chwilę.
Nerwus zamilkł i popatrzył krytycznie na szkic.
Czegoś brakowało.
Kompozycja niby perfekcyjna, ale pozbawiona życia.
Nie było w tym emocji, które chciał zobaczyć.
Wpatrywał się w plecy Ali.
Ogarnął go straszny smutek i tęsknota.
Żal, że nigdy nie było mu dane pożegnać się z Gracją.
Właściwie nie wiedział dlaczego wylał z siebie tę historię.
Do tej pory nikomu o tym nie mówił.
Pogrzebał to wszystko głęboko, razem ze smutkiem i złamanym sercem.
Tak, Gracja złamała mu serce.
Była jego pierwszą, szczeniacką miłością, która umarła w tamtym lesie.
Później może i próbowałby, ale przydarzyła mu się kolejna przygoda.
Ledwo stanął na nogi i trochę odżył.
Pierwsze samodzielne wakacje.
Właściwie nie powinien narzekać.
Była śliczną opiekunką obozu, każdy facet się w niej kochał.
Dlaczego tamtej nocy przyszła właśnie do niego, do tej pory pozostało zagadką.
Zrobiło mu się niedobrze, jak za każdym razem, gdy do tego wracał.
Dawno o tym nie myślał.
Ale ostatnie wydarzenia wszystko odkopały.
Jego przeszłość stała się nagle całkiem świeżą raną.
Zacisnął szczęki.
Zmusił się do spojrzenia na Alę.
Promienie wschodzącego słońca grały w jej złotych włosach.
Jak może być z nią?
To niemożliwe.
Nigdy nie będzie potrafił być z kobietą.
Przerażała go myśl o tym.
Od razu przypominało mu się, jak pani opiekunka docisnęła go do łóżka.
Jej wprawne ręce, stanowczo pozbawiające go ubrań.
Oddech na jego szyi.
Jej usta.
I to cholerne, obrzydliwe poczucie bezsilności.
Nigdy nikomu o tym nie powiedział.
Nikt by nie zrozumiał.
Pukaliby się w czoło.
Każdy z obozu chciałby być na jego miejscu.
Więc dlaczego wybrała akurat jego?
Wzdrygnął się.
Od tamtej pory unikał jakichkolwiek kontaktów z dziewczynami.
Zawzięcie bronił swojej przestrzeni.
Nie dopuszczał ich do siebie.
Oczywiście widział jak działa na piękną płeć.
Ale ich pożądliwe spojrzenia zamiast rozpalać, wywoływały w nim panikę.
A potem spotkał tę wariatkę.
Zupełnie nie potrafił jej rozgryźć.
Jednocześnie z niesmakiem zaobserwował, że całkiem przy niej głupieje.
Powoli przełamywał się.
Odkrył, że dotykanie dziewczyny, całowanie, jest całkiem przyjemne.
Potrząsnął głową.
Nie, dotykanie i całowanie Ali jest przyjemne.
Nie wyobrażał sobie, że na jej miejscu mogłaby być jakaś inna dziewczyna.
Nadal jednak musiał mieć kontrolę nad sytuacją.
Żadne obłapiania nie wchodziły w grę.
Wszelkie próby obejmowania kończyły się obezwładniającym strachem.
Jak wtedy, gdy wtuliła się w niego po bójce.
Zaskoczyła go i dobrą chwilę trwało, zanim zwalczył paląca chęć wyrwania się.
Odetchnął głęboko.
Ze złością cisnął ołówkiem w piach.
Czego brakuje? - Myślał intensywnie wpatrując się w obraz.
- A co się stało z Gracją? - Głos Ali przerwał ciszę.
- Nigdy więcej jej nie zobaczyłem. - Odpowiedział zanim zdołał pomyśleć.
Skrzywił się, jak rzewnie to zabrzmiało i ile smutku było w jego tonie.
Był zły na siebie, że nadal go to rusza.
A może nigdy nie przestało?
Może przez cały ten czas tęsknił za Grejs?
A teraz ona wróciła.
Matka ostatnio mu powiedziała.
To do nich urwała się na te dwa dni.
Podobno wrócili do trójmiasta.
Ta wiadomość, razem z ostatnim wypadkiem całkiem go rozstroiła.
Dawno nie czuł się tak cholernie zagubiony.
Wyciągnął dłoń, żeby wyrwać ten pieprzony obraz ze szkicownika.
Ostatnio nie potrafił przelać swoich wizji na papier.
Zupełnie jakby stracił moc.
I wtedy Ala odwróciła się.
Podarowała mu ten brakujący element.
Tchnęła w obraz życie.
Spojrzenie miliona emocji.
I to błyszczące w nich uczucie, tym razem zdecydowanie dla niego.
- Złapałaś mnie. - pomyślał- Niech cię szlag, złapałaś i nawet nie chcę uciekać.
Wyciągnął aparat.
- Nawet nie drgnij. - Tym razem nie było to polecenie, a prośba wypowiedziana miękkim tonem.
Kiedy zrobił zdjęcie odłożył niedbale aparat i uklęknął obok mnie.
Złapał w palce pasmo moich włosów.
- Co ty ze mną robisz? - Wyszeptał bezradnie.
- Oswajam, Kubusiu. - Uśmiechnęłam się szeroko i delikatnie pogłaskałam go po policzku.
Dzisiaj turyści wykazywali się skrajną złośliwością.
W dodatku kolonie przypuściły szturm.
Bolała mnie głowa i marzyłam o jedzeniu.
Cokolwiek, byle nie gofry.
Nic słodkiego.
Jakieś słone albo pikantne, porządnie doprawione danie.
Kiszki grały mi marsza, kiedy otwierałam drzwi.
Zrzuciłam buty i plaskając bosymi stopami zajrzałam do kuchni.
Gdyby życie było kreskówką, zbierałabym szczękę z podłogi.
W mojej kuchni uwijał się Nerwus.
W uroczym, pastelowo różowym fartuszku pani Grażynki.
Poklepałam się po policzku.
Może to jakiś wstęp do schizofrenii?
W odpowiedzi Kuba przesłał mi swój firmowy uśmieszek obejmujący jedynie kąciki ust.
- Mam nadzieję, że jesteś głodna.
- Co ty robisz w mojej kuchni? - Opadłam na stołek przy blacie.
- Gotuję.
- Nie wkurzaj mnie drogi Jakubie, bo ci zaraz przyfasolę szmatą. - Warknęłam łapiąc ścierkę.
Parsknął śmiechem.
Najwyraźniej świetnie się bawił.
- Aluś, jesteś najbardziej roztrzepaną i niespostrzegawczą osobą, z jaką miałem do czynienia.
- To nic nie wyjaśnia.
- Wynajmuję pokój od twojej mamy. - Powiedział spokojnie stawiając na blacie dwie porcje spaghetti.
To było najładniejsze spaghetti jakie widziałam.
Pewnie niezjadliwe - pomyślałam mściwie, zatapiając widelec w perfekcyjnym daniu.
Kuba nie pytając nalał mi sok z dużego dzbanka.
Ciecz z podejrzaną pianą.
Miałam zamiar zaprotestować, ale akurat moje usta były pełne makaronu.
Spaghetti okazało się przepyszne.
Niestety.
Nie udało mi się ukryć westchnienia.
Patrzył na mnie z rozbawieniem, obracając w palcach widelec.
- Nie wiedziałam, że potrafisz gotować. - Wymamrotałam.
- Mam wiele talentów - delikatnie starł mi sos z brody.
Niebieskie spojrzenie hipnotyzowało.
- Możesz tu zamieszkać na zawsze - zaatakowałam miskę - pod warunkiem, że będziesz gotował.
- Mam wygryźć matkę z ciepłej posadki? Jesteś straszna.
- No właśnie, a gdzie pani Grażynka?
- Musiała wyjechać. - Powiedział dziwnym tonem.
Uciekł spojrzeniem i powoli zaczął jeść.
Gwałtowna zmiana nastroju typowa dla Nerwusa.
Z trudem zmusiłam się, żeby oderwać od niego wzrok.
Kiedyś muszę zaciągnąć go na pizzę.
Założę się, że pizzy nie da się jeść w elegancki sposób.
Chociaż patrząc na niego, nie zdziwiłabym się, gdyby jadł ją sztućcami.
- Myślałam, że wyjechałeś.
- Nie wytrzymałbym kolejnych wakacji z rodzinką, a nasze mieszkanie do końca sierpnia wynajęte.
Uprzedził moje kolejne pytanie.
Wynajmowali mieszkanie?
Niby logiczne, na bank opłacalne, ale mimo wszystko...
Przyjrzałam mu się.
Pewnie też nie był tym zachwycony.
Na ile zdążyłam go już poznać, wiedziałam, że ceni swoją przestrzeń.
Jak to się ma do obcych pałętających się po jego pokoju?
- Co to jest? - Nieufnie powąchałam mętna ciecz w szklance.
- Sok z jabłek.
- A czemu tak wygląda?
- Bo jest świeżo wyciśnięty z jabłek z waszego ogrodu?
- Tak, to wiele wyjaśnia... - Zawahałam się.
Niby ładnie pachniał.
Zaryzykowałam.
Był dobry.
O dziwo.
- Dzięki. - Uśmiechnęłam się odstawiając pusta miskę i szklankę.
- Co robisz jutro rano?
Zaskoczył mnie.
- Pracuję.
- Od której?
- Od dziewiątej, czemu pytasz?
- Chciałbym, żebyś mi pozowała w czasie wschodu.
Typowe dla niego.
Oświadczenie zamiast pytania.
I ta bezczelna pewność siebie.
- O wschodzie słońca? - Parsknęłam z rozbawieniem.
Już się widzę, jak wstaję takim bladym świtem.
W wakacje.
- Załóż tę niebieską tunikę, którą miałaś na urodzinach Przemka.
Chciałam zaprotestować, ale nie dał mi szansy.
Nie wstanę i kropka.
Niech się buja zadufaniec jeden.
Posłałam mu złe spojrzenie, kiedy zniknął w pokoju.
Spałam sobie w najlepsze, kiedy obudził mnie męski, zmysłowy szept.
Potem nastąpiło całkiem niezmysłowe pozbawienie mnie kołdry.
Kopnęłam na odlew.
Widać trafiłam, bo odpowiedział mi żałosny jęk.
Niechętnie otworzyłam oczy.
Nerwus zgięty w pół trzymał się za żebra.
- Zapamiętam, żeby następnym razem budzić cię kijem.- Sapnął.
- Nie będzie następnego razu. - Poinformowałam go sennie - Won.
- Wstawaj, bo przez twoje rozmemłanie ominie nas wschód.
- Jaki znowu wschód? - Przytuliłam się do poduszki.
- Słońca, Aluś, słońca.
- Idź sobie.
- Obiecałaś mi pozować.
- Gówno tam obiecałam, cholerny manipulancie.
- Mów do mnie jeszcze, kochanie. - Wymruczał to w taki sposób, że przeszedł mnie dreszcz.
Podlec.
- Wynoś się. - Rzuciłam w niego poduszką.
- Aluś...
- Ubrać się muszę.
- Chętnie ci pomogę.
- Won, zboku.
Wyszedł, ale nie odmówił sobie wcześniejszego przyduszenia mnie złapaną poduszką.
Kanalia.
Usiadłam na łóżku.
Wcale nie chciało mi się wstawać.
Nie otwierając oczu namacałam kołdrę i zebrałam ją z podłogi.
Była jeszcze ciepła.
Zagrzebałam się w niej z przyjemnością.
- Ala! - Z półsnu wyrwał mnie zły syk.
- Zaraz, mamo.
Nerwus zgrzytną zębami.
Paskudny dźwięk przebił się przez warstwę kołdry naciągniętej na głowę.
Potem usłyszałam, jak wziął głęboki oddech.
- Jeśli będziesz gotowa za pięć minut, opowiem ci coś, kiedy będziesz pozować.
Przebiegły, podły manipulant.
- Bajkę o śpiącej królewnie?
- Coś... - Zawahał się - Coś o sobie.
Zainteresował mnie, a najgorsze było to, że doskonale zdawał sobie z tego sprawę.
Niechętnie usiadłam na łóżku.
Ziewnęłam przeciągle.
- Dobra, zrób mi kawę, zaraz przyjdę.
- Ale tym razem serio?
- Dwie łyżki cukru i mleko.
Przewrócił oczami i wyszedł.
Grzeczny chłopiec.
Posłałam tęskne spojrzenie w stronę łóżka i powlokłam się do łazienki.
Było już jasno, kiedy Nerwus rozdysponował bezczelnie moją osobą, wskazując miejsce i dobierając pozę.
Kawa nie rozbudziła mnie jeszcze, więc nie protestowałam za specjalnie.
Zrobił kilka kroków do tyłu oceniając kompozycję krytycznym okiem.
Zaczęło wschodzić słońce.
Patrzyłam łapczywie na światło grające na falach.
Na niesamowite barwy malowane przez naturę.
Nie przyznałabym się do tego głośno, ale dla takiego widoku warto wstać o tej pogańskiej porze.
Całkiem zapomniałam o obecności Nerwusa.
Szum morza działał kojąco.
Przymknęłam oczy.
- Tylko mi tu nie zaśnij. - Drwiący ton wyrwał mnie z miłej zadumy.
- Miałeś mi coś opowiedzieć. - Odwróciłam głowę w jego stronę.
Siedział na pniu i zawzięcie szkicował.
Miał ten specyficzny, trochę nieobecny wyraz twarzy.
Jak gdyby widział coś, czego nikt inny nie dostrzega.
Ołówek śmigał po papierze, jakby artysta bał się, że wizja zniknie zanim zdąży ją uchwycić.
- Nie wierć się. - Rzucił zimno.
Znałam ten ton.
Nie było sensu dyskutować.
Odwróciłam głowę.
Nie odzywał się przez dłuższą chwilę.
Podejrzewam, że znęcanie się nade mną sprawia mu frajdę.
- Wtedy, w nocy pytałaś mnie, co mi się śniło. - Zaczął trochę niepewnym tonem.
Postanowiłam się nie odzywać.
Byłam ciekawa i za nic nie chciałam go spłoszyć.
Nawet nie drgnę, jeśli to mi pomoże wyciągnąć z niego cokolwiek, poza złośliwymi uwagami.
- Wrócił do mnie koszmar sprzed kilku lat. - Wziął głębszy oddech i przez chwilę słychać było jedynie fale i jego ołówek.
- To co ci się przydarzyło, było dla mnie jak deja vu. Koszmarna powtórka z rozrywki.
Myślałem, że już to przetrawiłem. Widać oszukiwałem się. Kilka lat temu miałem przyjaciółkę, Grację.
Powstrzymałam się od komentarza.
Naprawdę kosztowało mnie to dużo wysiłku.
Gracja, co to w ogóle za imię?
- Przyjaźniliśmy się od przedszkola. Była niesamowita. - Zupełnie nie podobała mi się czułość w jego głosie.
Aluś, idiotko, czyżbyś była zazdrosna o jakąś Grację?
- Wesoła, tryskająca energia, zarażała chęcią życia. Miała cudne, kasztanowe włosy.
Gęste i błyszczące. Uwielbiałem je dotykać. Mniejsza. - Jego głos nagle stwardniał. - Któregoś razu wpadła na taki sam genialny pomysł jak ty.
A może po prostu zgubiła ją naiwność.
Tak czy inaczej, wpadła w łapy jakiś wesołych turystów.
Zostawiłem ją dosłownie na chwilę. Łowiliśmy bursztyny i odszedłem trochę za daleko. Zaciągnęli ją do lasku.
Oczywiście poleciałem jej pomóc, durny szczeniak. Od kilku tygodni łaziłem na aikido i wyobrażałem sobie, że co to nie ja.
Zrobiło mi się zimno.
Nie spodziewałam się czegoś takiego.
- Jak teraz o tym pomyślę, to musiałem wyglądać komicznie. Ledwo odrośnięty od ziemi gówniarz w bojowej pozie. Było ich trzech.
Jak przez mgłę pamiętam, że kazałem im puścić Grację. Moja obecność ich zaskoczyła. Ale nie przejęli się za specjalnie, tylko głupawo rechotali.
Pamiętam jej twarz.
Miałaś to samo spojrzenie.
Coś we mnie pękło, krótko mówiąc, trafił mnie szlag, miałem ochotę ich pozabijać.
Za to, co zrobili mojej wiecznie uśmiechniętej przyjaciółce.
Z jednym nawet sobie poradziłem, ale chyba tylko dlatego, że mnie nie docenił.
Kiedy oprzytomnieli powalenie na ziemię wściekłego dwunastolatka nie zajęło im dużo czasu.
Zacisnęłam pięści.
Przypomniałam sobie, co czułam w tym lesie.
- Nie będę cię zanudzał szczegółami. - Ciągnął niby lekkim tonem, ale wiedziałam, że gra.
Mimo to nie odezwałam się ani słowem.
- Kiedy mnie skopali przypomnieli sobie o Gracji. Była tak samo głupia jak ty.
Zamiast skorzystać z okazji, postanowiła zmienić się w słup soli.
Może po prostu nie chciała cię zostawiać - pomyślałam - a nie starczyło jej odwagi, żeby coś zrobić.
- Zabrali się za nią, nie wiem jakim cudem udało mi się wstać.
Do tej pory pamiętam ból, który przyprawiał o mdłości. Ciemniało mi w oczach, kiedy sięgnąłem po gałąź.
Zupełnie bez sensu, jak się okazało, bo jeden z nich miał nóż.
Nie wiem, czy chciał mnie tylko przestraszyć, czy od początku miał zamiar ciąć.
Myślę, że to pierwsze.
Przypomniała mi się blizna na jego boku.
Zrobiło mi się gorąco.
- Nadal pamiętam to dziwne uczucie, kiedy ostrze zagłębia się w ciele. - Powiedział cicho.
Jego głos drżał.
Miałam cholerną ochotę go przytulić.
- Musiałem się zachwiać, albo może to on się potknął. Tak czy inaczej rozpłatał mi tym nożem cały bok.
Pamiętam tylko jak buchnęła krew. I straszny wrzask od którego pękały bębenki.
Dużo później lekarz powiedział mi, że gdyby nie Gracja, nie miałbym najmniejszych szans.
Tamci uciekli, ona ściągnęła pomoc. Kiedy mnie zabrali do szpitala nie dawali mi żadnych szans.
Miałem farta, bo ojciec Gracji był akurat na dyżurze. Kiedy dowiedział się, co się stało podobno zrobił straszny dym.
Postawił sobie za punkt honoru uratować moją durną dupę.
Milczeliśmy dłuższą chwilę.
Nerwus zamilkł i popatrzył krytycznie na szkic.
Czegoś brakowało.
Kompozycja niby perfekcyjna, ale pozbawiona życia.
Nie było w tym emocji, które chciał zobaczyć.
Wpatrywał się w plecy Ali.
Ogarnął go straszny smutek i tęsknota.
Żal, że nigdy nie było mu dane pożegnać się z Gracją.
Właściwie nie wiedział dlaczego wylał z siebie tę historię.
Do tej pory nikomu o tym nie mówił.
Pogrzebał to wszystko głęboko, razem ze smutkiem i złamanym sercem.
Tak, Gracja złamała mu serce.
Była jego pierwszą, szczeniacką miłością, która umarła w tamtym lesie.
Później może i próbowałby, ale przydarzyła mu się kolejna przygoda.
Ledwo stanął na nogi i trochę odżył.
Pierwsze samodzielne wakacje.
Właściwie nie powinien narzekać.
Była śliczną opiekunką obozu, każdy facet się w niej kochał.
Dlaczego tamtej nocy przyszła właśnie do niego, do tej pory pozostało zagadką.
Zrobiło mu się niedobrze, jak za każdym razem, gdy do tego wracał.
Dawno o tym nie myślał.
Ale ostatnie wydarzenia wszystko odkopały.
Jego przeszłość stała się nagle całkiem świeżą raną.
Zacisnął szczęki.
Zmusił się do spojrzenia na Alę.
Promienie wschodzącego słońca grały w jej złotych włosach.
Jak może być z nią?
To niemożliwe.
Nigdy nie będzie potrafił być z kobietą.
Przerażała go myśl o tym.
Od razu przypominało mu się, jak pani opiekunka docisnęła go do łóżka.
Jej wprawne ręce, stanowczo pozbawiające go ubrań.
Oddech na jego szyi.
Jej usta.
I to cholerne, obrzydliwe poczucie bezsilności.
Nigdy nikomu o tym nie powiedział.
Nikt by nie zrozumiał.
Pukaliby się w czoło.
Każdy z obozu chciałby być na jego miejscu.
Więc dlaczego wybrała akurat jego?
Wzdrygnął się.
Od tamtej pory unikał jakichkolwiek kontaktów z dziewczynami.
Zawzięcie bronił swojej przestrzeni.
Nie dopuszczał ich do siebie.
Oczywiście widział jak działa na piękną płeć.
Ale ich pożądliwe spojrzenia zamiast rozpalać, wywoływały w nim panikę.
A potem spotkał tę wariatkę.
Zupełnie nie potrafił jej rozgryźć.
Jednocześnie z niesmakiem zaobserwował, że całkiem przy niej głupieje.
Powoli przełamywał się.
Odkrył, że dotykanie dziewczyny, całowanie, jest całkiem przyjemne.
Potrząsnął głową.
Nie, dotykanie i całowanie Ali jest przyjemne.
Nie wyobrażał sobie, że na jej miejscu mogłaby być jakaś inna dziewczyna.
Nadal jednak musiał mieć kontrolę nad sytuacją.
Żadne obłapiania nie wchodziły w grę.
Wszelkie próby obejmowania kończyły się obezwładniającym strachem.
Jak wtedy, gdy wtuliła się w niego po bójce.
Zaskoczyła go i dobrą chwilę trwało, zanim zwalczył paląca chęć wyrwania się.
Odetchnął głęboko.
Ze złością cisnął ołówkiem w piach.
Czego brakuje? - Myślał intensywnie wpatrując się w obraz.
- A co się stało z Gracją? - Głos Ali przerwał ciszę.
- Nigdy więcej jej nie zobaczyłem. - Odpowiedział zanim zdołał pomyśleć.
Skrzywił się, jak rzewnie to zabrzmiało i ile smutku było w jego tonie.
Był zły na siebie, że nadal go to rusza.
A może nigdy nie przestało?
Może przez cały ten czas tęsknił za Grejs?
A teraz ona wróciła.
Matka ostatnio mu powiedziała.
To do nich urwała się na te dwa dni.
Podobno wrócili do trójmiasta.
Ta wiadomość, razem z ostatnim wypadkiem całkiem go rozstroiła.
Dawno nie czuł się tak cholernie zagubiony.
Wyciągnął dłoń, żeby wyrwać ten pieprzony obraz ze szkicownika.
Ostatnio nie potrafił przelać swoich wizji na papier.
Zupełnie jakby stracił moc.
I wtedy Ala odwróciła się.
Podarowała mu ten brakujący element.
Tchnęła w obraz życie.
Spojrzenie miliona emocji.
I to błyszczące w nich uczucie, tym razem zdecydowanie dla niego.
- Złapałaś mnie. - pomyślał- Niech cię szlag, złapałaś i nawet nie chcę uciekać.
Wyciągnął aparat.
- Nawet nie drgnij. - Tym razem nie było to polecenie, a prośba wypowiedziana miękkim tonem.
Kiedy zrobił zdjęcie odłożył niedbale aparat i uklęknął obok mnie.
Złapał w palce pasmo moich włosów.
- Co ty ze mną robisz? - Wyszeptał bezradnie.
- Oswajam, Kubusiu. - Uśmiechnęłam się szeroko i delikatnie pogłaskałam go po policzku.
_________________
– A jeśli pewnego dnia będę musiał odejść? – spytał Krzyś, ściskając Misiową łapkę. – Co wtedy?
– Nic wielkiego. – zapewnił go Puchatek. – Posiedzę tu sobie i na Ciebie poczekam. Kiedy się kogoś kocha, to ten drugi ktoś nigdy nie znika.
0
Ukryta zawartośćPrzez kilka dni właściwie nie widywaliśmy się.
Może przelotne cześć i tyle.
Nie przeszkadzało mi to.
Miałam czas na zebranie myśli.
To, co wydarzyło się nad morzem było niesamowicie intymne.
Wiedziałam, że przekroczyliśmy pewna granicę.
Musieliśmy się z tym faktem oswoić.
Ostatnio Karolina miała jakieś "swoje sprawy" i właściwie całe dnie spędzałam na robieniu gofrów.
Miało to sporo plusów, jak na przykład porządny zastrzyk gotówki, na zagospodarowanie którego nie miałam chwilowo pomysłu.
No i poznałam Małego Lorda.
Przyszedł któregoś dnia z małą dziewczynka o rudych kitkach.
Siostrą, jak się okazało.
Miał na imię Kacper.
Oprócz tego wiem , że jest oazą cierpliwości i ma miły głos.
Zamieszałam ciasto i zerknęłam na wyświetlacz telefonu.
Łucja miała kłopot.
Moim zdaniem całkiem przyjemny.
Łucja zamarudziła przy wstawaniu i teraz była spóźniona na zajęcia.
Dzikim galopem dopadła szatnie, w drzwiach niemal zderzając się z Grejs.
- O, jesteś. - Uśmiechnęła się szeroko dziewczyna.
Od kilku dni Łucja z niepokojem obserwowała swoją rosnącą fascynację tą dziewczyną.
Łapała się na tym, że z utęsknieniem wyczekiwała kolejnych zajęć, ponieważ mogła na nich zachłannie śledzić każdy jej ruch.
Zawsze ćwiczyły obok siebie.
Czuła jej ciepło, zapach.
Czasem długi koński ogon Gracji smagał ją po szyi czy plecach.
Szybko zrzuciła koszulkę i wyciągnęła z torby strój do tańca.
Grejs, oparta o ścianę, śledziła jej nerwowe poczynania.
- Poczekam na ciebie. - Oznajmiła.
Łucja poprawiała stanik, kiedy poczuła na plecach czyjąś dłoń.
Odwróciła się i stanęła oko w oko z Gracja.
Delikatnie uśmiechniętą, z miękkim spojrzeniem miodowych oczu.
Serce zabiło jej mocniej.
Co ona właściwie robiła?
Przecież znała Grejs dopiero od tygodnia.
Nie mogła zaprzeczyć, że było między nimi coś dziwnego.
Jakaś więź, której nie potrafiła nazwać.
Ale przecież nie patrzyła na nią w ten sposób.
Czy aby na pewno?
Nie mogła tego stwierdzić z pełna stanowczością.
Podobała jej się bliskość Grejs.
Wyciągnęła dłoń i ściągnęła jej gumkę z włosów.
Kasztanowe fale miękko rozsypały się po plecach i ramionach.
A co jeśli? - Pomyślała Łucja.
Grejs zrobiła krok w jej stronę i pocałowała delikatnie.
Nerwus zapakował do torby pędzle i farby.
Ostrożnie wsunął świeżo wywołane zdjęcie w szkicownik.
Dziś jest doskonałe popołudnie.
Rzucił szybkie spojrzenie za okno.
Złapał pod pachę płótno, a druga ręka sztalugi.
Pora nadać kształt marzeniu.
Mimo dość wczesnej pory udało mu się znaleźć odpowiednie miejsce.
Co prawda na tej skarpie często kręcili się turyści, no ale trudno.
Wsadził słuchawki w uszy.
Ustawił sztalugi i płótno.
Powyciągał farby i pędzle.
Przypiął zdjęcie do szkicu.
No to jazda - pomyślał wciskając play.
Nie wiedział ile malował.
Słońce zaczęło zachodzić w idealnym momencie.
Pędzel sam tańczył po płótnie.
Nerwus odsunął się nieco i przyjrzał krytycznie dziełu.
Pora na najtrudniejsze.
Przeniósł spojrzenie na zdjęcie.
Czas tchnąć w to życie i magię.
Ale najpierw może rozprostuje kości, bo aż kark mu zdrętwiał.
Nie wyciągając słuchawek wstał i przeciągnął się.
Kiedy się odwrócił trafił wzrokiem na opartego o barierkę chłopaka.
Przeszedł go dreszcz.
Nie miał pojęcia dlaczego.
Przybysz wyglądał jak wycięty z żurnala.
Idealny od czubka nienagannej fryzury, aż po skarpetki w kotwice.
Serio?
Wyglądał jak jakiś zblazowany lord na wakacjach.
- Dzień dobry - ukłonił się lekko, a Nerwus uniósł wysoko brwi.
Zaczynał się zastanawiać, czy ktoś sobie robi z niego jaja.
- Przepraszam, że przeszkodziłem - kontynuował tymczasem dziwny przybysz.
- O ile się nie mylę, mam przyjemność z Jakubem Barskim, prawda?
Do tej pory Kuba był zaskoczony, ale teraz zbaraniał zupełnie.
Zerknął przez ramie na swój obraz, a potem na dziwnego chłopaka.
Zmrużył oczy.
Kim do cholery był ten typ?
Szanowny lord jakby czytał w jego myślach.
- Gdzie moje maniery, przecież ja się nie przedstawiłem - Uśmiechnął się lekko.
- Kacper Rosso. - Wyciągnął w kierunku Nerwusa ładną, wypielęgnowaną dłoń.
Kuba przyjrzał mu się podejrzliwie.
- Jesteś spokrewniony z Weroniką Rosso? - Spytał.
Chłopak miał porządny, męski uścisk.
Przynajmniej tyle.
Pokiwał nienagannie uczesaną głową.
- To moja matka.
- Ciekawe. - Kąciki ust Kuby zadrżały lekko.
Co w takiej dziurze robi synalek znanej pani krytyk?
- Ciekawe, to są twoje prace, Jakubie.
- A gdzie ty widziałeś moje prace, jeśli mogę zapytać? - Warknął Nerwus, któremu nie podobał się fakt, że Kacper za dużo wie.
- W pracowni kółka.
Tak, to wiele wyjaśnia.
Bo przecież tacy ludzie nie robią nic innego, tylko łażą po przypadkowych szkołach i oglądają prace z kółka plastycznego.
Kuba przez chwilę mierzył go złym spojrzeniem.
Kacper zdawał się zupełnie tym faktem nie przejmować.
Uśmiechał się łagodnie.
Co za typ - pomyślał z niechęcią Kuba.
- Nie wiedziałem, że nasza szkolna pracownia cieszy się taką sławą. - Burknął zgryźliwie.
- Dziwne. - Szczerze się zdumiał przybysz - W końcu prowadzi je Simon Mughetto.
Nerwus zamrugał.
Dopiero teraz dotarło do niego, że ten palant ma rację.
Jak to możliwe, że był takim ignorantem?
Szymon Drozd, dobre sobie.
Tylko dlaczego, tak niesamowicie zdolny artysta, postanowił rzucić wszystko i prowadzić kółko w jakimś podrzędnym liceum?
Przecież jego grafiki kilka lat temu dosłownie powaliły świat na kolana.
- Sporo wiesz, jak na kogoś, kto przyjechał opalać się nad Bałtykiem.
- Skąd pewność, że dlatego tu jestem? - Kacper kocim ruchem strącił biedronkę, która przysiadła na ramieniu Kuby.
Nerwus odskoczył.
Przybysz posłał mu wesołe, roziskrzone spojrzenie.
- Do zobaczenia Jakubie. - Powiedział miękko i niespiesznie oddalił się w stronę lasu.
Może przelotne cześć i tyle.
Nie przeszkadzało mi to.
Miałam czas na zebranie myśli.
To, co wydarzyło się nad morzem było niesamowicie intymne.
Wiedziałam, że przekroczyliśmy pewna granicę.
Musieliśmy się z tym faktem oswoić.
Ostatnio Karolina miała jakieś "swoje sprawy" i właściwie całe dnie spędzałam na robieniu gofrów.
Miało to sporo plusów, jak na przykład porządny zastrzyk gotówki, na zagospodarowanie którego nie miałam chwilowo pomysłu.
No i poznałam Małego Lorda.
Przyszedł któregoś dnia z małą dziewczynka o rudych kitkach.
Siostrą, jak się okazało.
Miał na imię Kacper.
Oprócz tego wiem , że jest oazą cierpliwości i ma miły głos.
Zamieszałam ciasto i zerknęłam na wyświetlacz telefonu.
Łucja miała kłopot.
Moim zdaniem całkiem przyjemny.
Łucja zamarudziła przy wstawaniu i teraz była spóźniona na zajęcia.
Dzikim galopem dopadła szatnie, w drzwiach niemal zderzając się z Grejs.
- O, jesteś. - Uśmiechnęła się szeroko dziewczyna.
Od kilku dni Łucja z niepokojem obserwowała swoją rosnącą fascynację tą dziewczyną.
Łapała się na tym, że z utęsknieniem wyczekiwała kolejnych zajęć, ponieważ mogła na nich zachłannie śledzić każdy jej ruch.
Zawsze ćwiczyły obok siebie.
Czuła jej ciepło, zapach.
Czasem długi koński ogon Gracji smagał ją po szyi czy plecach.
Szybko zrzuciła koszulkę i wyciągnęła z torby strój do tańca.
Grejs, oparta o ścianę, śledziła jej nerwowe poczynania.
- Poczekam na ciebie. - Oznajmiła.
Łucja poprawiała stanik, kiedy poczuła na plecach czyjąś dłoń.
Odwróciła się i stanęła oko w oko z Gracja.
Delikatnie uśmiechniętą, z miękkim spojrzeniem miodowych oczu.
Serce zabiło jej mocniej.
Co ona właściwie robiła?
Przecież znała Grejs dopiero od tygodnia.
Nie mogła zaprzeczyć, że było między nimi coś dziwnego.
Jakaś więź, której nie potrafiła nazwać.
Ale przecież nie patrzyła na nią w ten sposób.
Czy aby na pewno?
Nie mogła tego stwierdzić z pełna stanowczością.
Podobała jej się bliskość Grejs.
Wyciągnęła dłoń i ściągnęła jej gumkę z włosów.
Kasztanowe fale miękko rozsypały się po plecach i ramionach.
A co jeśli? - Pomyślała Łucja.
Grejs zrobiła krok w jej stronę i pocałowała delikatnie.
Nerwus zapakował do torby pędzle i farby.
Ostrożnie wsunął świeżo wywołane zdjęcie w szkicownik.
Dziś jest doskonałe popołudnie.
Rzucił szybkie spojrzenie za okno.
Złapał pod pachę płótno, a druga ręka sztalugi.
Pora nadać kształt marzeniu.
Mimo dość wczesnej pory udało mu się znaleźć odpowiednie miejsce.
Co prawda na tej skarpie często kręcili się turyści, no ale trudno.
Wsadził słuchawki w uszy.
Ustawił sztalugi i płótno.
Powyciągał farby i pędzle.
Przypiął zdjęcie do szkicu.
No to jazda - pomyślał wciskając play.
Nie wiedział ile malował.
Słońce zaczęło zachodzić w idealnym momencie.
Pędzel sam tańczył po płótnie.
Nerwus odsunął się nieco i przyjrzał krytycznie dziełu.
Pora na najtrudniejsze.
Przeniósł spojrzenie na zdjęcie.
Czas tchnąć w to życie i magię.
Ale najpierw może rozprostuje kości, bo aż kark mu zdrętwiał.
Nie wyciągając słuchawek wstał i przeciągnął się.
Kiedy się odwrócił trafił wzrokiem na opartego o barierkę chłopaka.
Przeszedł go dreszcz.
Nie miał pojęcia dlaczego.
Przybysz wyglądał jak wycięty z żurnala.
Idealny od czubka nienagannej fryzury, aż po skarpetki w kotwice.
Serio?
Wyglądał jak jakiś zblazowany lord na wakacjach.
- Dzień dobry - ukłonił się lekko, a Nerwus uniósł wysoko brwi.
Zaczynał się zastanawiać, czy ktoś sobie robi z niego jaja.
- Przepraszam, że przeszkodziłem - kontynuował tymczasem dziwny przybysz.
- O ile się nie mylę, mam przyjemność z Jakubem Barskim, prawda?
Do tej pory Kuba był zaskoczony, ale teraz zbaraniał zupełnie.
Zerknął przez ramie na swój obraz, a potem na dziwnego chłopaka.
Zmrużył oczy.
Kim do cholery był ten typ?
Szanowny lord jakby czytał w jego myślach.
- Gdzie moje maniery, przecież ja się nie przedstawiłem - Uśmiechnął się lekko.
- Kacper Rosso. - Wyciągnął w kierunku Nerwusa ładną, wypielęgnowaną dłoń.
Kuba przyjrzał mu się podejrzliwie.
- Jesteś spokrewniony z Weroniką Rosso? - Spytał.
Chłopak miał porządny, męski uścisk.
Przynajmniej tyle.
Pokiwał nienagannie uczesaną głową.
- To moja matka.
- Ciekawe. - Kąciki ust Kuby zadrżały lekko.
Co w takiej dziurze robi synalek znanej pani krytyk?
- Ciekawe, to są twoje prace, Jakubie.
- A gdzie ty widziałeś moje prace, jeśli mogę zapytać? - Warknął Nerwus, któremu nie podobał się fakt, że Kacper za dużo wie.
- W pracowni kółka.
Tak, to wiele wyjaśnia.
Bo przecież tacy ludzie nie robią nic innego, tylko łażą po przypadkowych szkołach i oglądają prace z kółka plastycznego.
Kuba przez chwilę mierzył go złym spojrzeniem.
Kacper zdawał się zupełnie tym faktem nie przejmować.
Uśmiechał się łagodnie.
Co za typ - pomyślał z niechęcią Kuba.
- Nie wiedziałem, że nasza szkolna pracownia cieszy się taką sławą. - Burknął zgryźliwie.
- Dziwne. - Szczerze się zdumiał przybysz - W końcu prowadzi je Simon Mughetto.
Nerwus zamrugał.
Dopiero teraz dotarło do niego, że ten palant ma rację.
Jak to możliwe, że był takim ignorantem?
Szymon Drozd, dobre sobie.
Tylko dlaczego, tak niesamowicie zdolny artysta, postanowił rzucić wszystko i prowadzić kółko w jakimś podrzędnym liceum?
Przecież jego grafiki kilka lat temu dosłownie powaliły świat na kolana.
- Sporo wiesz, jak na kogoś, kto przyjechał opalać się nad Bałtykiem.
- Skąd pewność, że dlatego tu jestem? - Kacper kocim ruchem strącił biedronkę, która przysiadła na ramieniu Kuby.
Nerwus odskoczył.
Przybysz posłał mu wesołe, roziskrzone spojrzenie.
- Do zobaczenia Jakubie. - Powiedział miękko i niespiesznie oddalił się w stronę lasu.
Ostatnio edytowany przez Dziabeł 15 Marca 2016r. 17:40, W całości zmieniany: 1
_________________
– A jeśli pewnego dnia będę musiał odejść? – spytał Krzyś, ściskając Misiową łapkę. – Co wtedy?
– Nic wielkiego. – zapewnił go Puchatek. – Posiedzę tu sobie i na Ciebie poczekam. Kiedy się kogoś kocha, to ten drugi ktoś nigdy nie znika.
0
Ukryta zawartośćWrócił Przemek.
Jak fajnie było go zobaczyć.
Stęskniłam się.
Szkoda tylko, ze przywlókł za sobą tego Kartofla, ta dziamgającą Pyrę.
Strasznie jest męcząca.
I jakoś mam wrażenie, że Przemek powiedziałby mi więcej, gdyby jej nie było.
Ledwo weszłam do pokoju, kiedy rozdzwoniła się moja komórka.
Łucja.
- Hej, co tam siostra. - Zaczęłam wesoło.
- Średniawo, prawdę mówiąc.
- Czemu? Przemek dziś wrócił. Z tym swoim Ziemniakiem.
Oni chyba na dobre są razem.
- Aluś... - Przerwała mi Łucja jakimś dziwnym tonem.
- Co?
- Ja nie wiem co robić.
- A z czym konkretnie?
- Całowałyśmy się.
O, tego się nie spodziewałam.
Zakładałam, że może będzie z tego jakaś fajna przyjaźń, czy coś...
- Czemu nic nie mówisz? Boże nie wiem co robić.
- A co chciałabyś zrobić?
- Nie wiem. Nigdy o tym nie myślałam. Zrozum, wcześniej nie podobała mi się żadna dziewczyna.
- Nie histeryzuj. Nie podobało ci się?
- Właśnie problem w tym, że bardzo. Nie wiem co robić.
- Za trzy dni wracasz, być może nigdy więcej jej nie zobaczysz. - Zaczęłam.
- To by było straszne. - Odpowiedziało mi chlipnięcie.
- No to chyba masz swoja odpowiedź, co?
- Boję się, co wszyscy sobie o mnie pomyślą...
- Miej to w dupie, siostra. Po prostu rób swoje. Porozmawiajcie.
- Chyba masz rację. Nie przestaniesz mnie lubić, co? - Spytała bardzo cicho.
- Idiotka. - Mruknęłam czule.
Spędziłam wieczór przy komputerze.
Pochłonęłam całą miskę truskawek z cukrem.
Jutro nie musiałam zrywać się skoro świt i zamierzałam z tego skorzystać.
Pod jedną z moich grafik pojawił się nowy komentarz.
Użytkownik Rozi.
Zarejestrowany trzy dni temu.
Przykład lekko podanej krytyki. Chociaż znalazł też kilka pozytywów.
Podobno praca "niebanalna".
Postanowiłam nie odpisywać na komentarz.
Polubiłam nasze wspólne zdjęcie, które Karolina rzuciła na fejsie.
Dwie słodkie Goffiareczki.
Tia.
Zagłębiłam się w ulubione forum i utonęłam w wirtualnej rozmowie.
Kuba posprzątał kuchnię, po tym, jak przetoczył się przez nią huragan PrzemkoDarii.
Kiedy skończył i z miseczka truskawek ruszył do pokoju w korytarzu wpadł na pannę Kłapouchego.
Postanowił zignorować istotę o nikłych walorach estetyczno-umysłowych i schronić się w swoim azylu.
Jednak Daria skutecznie pozbawiła go tej szansy, niemal dociskając do ściany.
Miał do wyboru dwie opcje, tkwić tak i czekać na rozwój akcji, albo po prostu ją odepchnąć.
- Podobno tu mieszkasz - Powiedziała cicho, robiąc jakąś dziwną sztukę z rzęsami.
Wyciągnęła z jego miseczki truskawkę i nie spuszczając z niego wzroku wsadziła ją powoli do ust.
Oblizała wargi.
Boże, co za żenada - pomyślał zniesmaczony Nerwus.
- Mieszkam i właśnie chciałbym się dostać do swojego pokoju, jeśli masz ochotę na truskawki, to są w lodówce. - Zawarczał.
Jednak jego zły ton wywołał odwrotna do zamierzonej reakcję.
Mruganie wzmogło się, a na twarzy dziewczyny zagościł uśmiech.
- Ale jesteś dowcipny. I taki stanowczy.
Kuba zgrzytnął zębami.
Dużo by dał, żeby Przemek zrobił porządek ze swoją lubą.
Jej spojrzenie przyprawiało go o dreszcze.
Wyciągnęła rękę w kierunku jego ramienia.
O nie, tego już za wiele.
Złapał ją za rękę i ścisnął.
Może trochę za mocno.
W tym momencie na korytarzu pojawił się Przemek.
Z korytarza dochodziły jakieś podniesione głosy, ale nie chciało mi się sprawdzać o co chodzi.
Miło wpasowałam się w fotel, poza tym właśnie nastąpił ciekawy zwrot akcji.
Mam nadzieję, że się tam nie pozabijają.
Matka na konferencji do końca tygodnia, więc im nie przeszkodzi...
Trudno, najwyżej wkroczę.
Póki co niech sobie radzą sami.
Po jakimś czasie w domu zaległa cisza, a ja z zadowoleniem odpaliłam kolejny odcinek.
Dobrze po północy wyłączyłam miło szumiącą maszynę i udałam się do łóżka.
Właśnie zagrzebałam się w pościeli i wymościłam sobie bardzo wygodne miejsce, kiedy drzwi mojego pokoju uchyliły się.
Stał w nich blady i trzęsący się Nerwus.
A ten co znowu?
Pomyślałam z niechęcią.
- Coś się stało?
Stał jeszcze chwilę, dopóki nie wyszłam z łóżka.
Ten facet mnie wykończy.
- Co jest Kubusiu? - Ziewnęłam, jednocześnie myśląc gorączkowo, czy przypadkiem nie obiecałam mu jakiejś sesji w blasku księżyca.
Nerwus drżał.
Patrzył na mnie nieobecnym spojrzeniem.
- Hej - Nie byłam pewna czy mogę go przytulić. Spróbowałam zajrzeć mu w oczy - Powiedz coś.
- Czy... czy mógłbym... - Wychrypiał, a potem wtulił się we mnie.
Czułam, że jego serce wali jak oszalałe.
Kiedy minął pierwszy szok odważyłam się pogłaskać go po plecach.
Nie protestował.
- Już dobrze. - Szepnęłam gładząc go po głowie.
Wsunęłam palce w jego miękkie włosy.
Odetchnął głęboko, a jego ciepły oddech połaskotał mnie w szyję.
Znowu musiał go dopaść jakiś koszmar.
Swoją drogą chyba całkiem niezły, skoro skłonił go do wycieczki do mojego pokoju.
Głaskałam go delikatnie, a on powoli uspokajał się.
Był w tym coś niesamowitego.
Czułam jak jego serce zawalania, a oddech wyrównuje się.
Przestał drżeć.
Odsunęłam się delikatnie.
Zamrugał trochę nieprzytomnie.
- Idziemy spać. - Oznajmiłam stanowczo.
Nie zdążył zaprotestować, bo wskoczyłam do łóżka ciągnąc go za sobą.
Zanim zgasiłam lampkę zdążyłam zauważyć, że się zaczerwienił.
Powstrzymałam się, żeby nie parsknąć śmiechem.
Ktoś by pomyślał, że taki nieśmiały z niego facet.
- Kładź się - ziewnęłam - to nam oszczędzi latania po pokojach.
Odwróciłam się do niego i wtulając w poduszkę odpłynęłam.
Świadomość wróciła do niego, kiedy Ala zanurzyła palce w jego włosach.
Jej ciepło i zapach uspakajały.
Jej bliskość dawała poczucie bezpieczeństwa.
Absurd.
A potem pociągnęła go na łóżko.
Czuł, że ogarnia go panika.
Nie powinien był przychodzić.
Nie miał pojęcia co robić.
Siedział sztywno na materacu, który niemal go palił.
A ona odwróciła się i zasnęła.
Tak po porostu.
Odetchnął z ulgą.
Przemknął mu jeszcze prze głowę pomysł, żeby uciec z powrotem do siebie.
W końcu, pokonując sztywność mięśni, położył się na samym skraju łóżka.
Nic mu nie wyszło z tych manipulacji, bo Ala przekręciła się przez sen i wtuliła w niego.
Prawie przestał oddychać.
Ze zdziwieniem stwierdził, że jego ciało zupełnie nie podziela jego obaw.
Ostrożnie, żeby nie obudzić śpiącej Ali przesunął się wygodniej na łóżku i zagarnął ją ramieniem.
Trudno, przepadło. - Pomyślał zasypiając.
Tej nocy nie dręczył go już żaden koszmar.
Jak fajnie było go zobaczyć.
Stęskniłam się.
Szkoda tylko, ze przywlókł za sobą tego Kartofla, ta dziamgającą Pyrę.
Strasznie jest męcząca.
I jakoś mam wrażenie, że Przemek powiedziałby mi więcej, gdyby jej nie było.
Ledwo weszłam do pokoju, kiedy rozdzwoniła się moja komórka.
Łucja.
- Hej, co tam siostra. - Zaczęłam wesoło.
- Średniawo, prawdę mówiąc.
- Czemu? Przemek dziś wrócił. Z tym swoim Ziemniakiem.
Oni chyba na dobre są razem.
- Aluś... - Przerwała mi Łucja jakimś dziwnym tonem.
- Co?
- Ja nie wiem co robić.
- A z czym konkretnie?
- Całowałyśmy się.
O, tego się nie spodziewałam.
Zakładałam, że może będzie z tego jakaś fajna przyjaźń, czy coś...
- Czemu nic nie mówisz? Boże nie wiem co robić.
- A co chciałabyś zrobić?
- Nie wiem. Nigdy o tym nie myślałam. Zrozum, wcześniej nie podobała mi się żadna dziewczyna.
- Nie histeryzuj. Nie podobało ci się?
- Właśnie problem w tym, że bardzo. Nie wiem co robić.
- Za trzy dni wracasz, być może nigdy więcej jej nie zobaczysz. - Zaczęłam.
- To by było straszne. - Odpowiedziało mi chlipnięcie.
- No to chyba masz swoja odpowiedź, co?
- Boję się, co wszyscy sobie o mnie pomyślą...
- Miej to w dupie, siostra. Po prostu rób swoje. Porozmawiajcie.
- Chyba masz rację. Nie przestaniesz mnie lubić, co? - Spytała bardzo cicho.
- Idiotka. - Mruknęłam czule.
Spędziłam wieczór przy komputerze.
Pochłonęłam całą miskę truskawek z cukrem.
Jutro nie musiałam zrywać się skoro świt i zamierzałam z tego skorzystać.
Pod jedną z moich grafik pojawił się nowy komentarz.
Użytkownik Rozi.
Zarejestrowany trzy dni temu.
Przykład lekko podanej krytyki. Chociaż znalazł też kilka pozytywów.
Podobno praca "niebanalna".
Postanowiłam nie odpisywać na komentarz.
Polubiłam nasze wspólne zdjęcie, które Karolina rzuciła na fejsie.
Dwie słodkie Goffiareczki.
Tia.
Zagłębiłam się w ulubione forum i utonęłam w wirtualnej rozmowie.
Kuba posprzątał kuchnię, po tym, jak przetoczył się przez nią huragan PrzemkoDarii.
Kiedy skończył i z miseczka truskawek ruszył do pokoju w korytarzu wpadł na pannę Kłapouchego.
Postanowił zignorować istotę o nikłych walorach estetyczno-umysłowych i schronić się w swoim azylu.
Jednak Daria skutecznie pozbawiła go tej szansy, niemal dociskając do ściany.
Miał do wyboru dwie opcje, tkwić tak i czekać na rozwój akcji, albo po prostu ją odepchnąć.
- Podobno tu mieszkasz - Powiedziała cicho, robiąc jakąś dziwną sztukę z rzęsami.
Wyciągnęła z jego miseczki truskawkę i nie spuszczając z niego wzroku wsadziła ją powoli do ust.
Oblizała wargi.
Boże, co za żenada - pomyślał zniesmaczony Nerwus.
- Mieszkam i właśnie chciałbym się dostać do swojego pokoju, jeśli masz ochotę na truskawki, to są w lodówce. - Zawarczał.
Jednak jego zły ton wywołał odwrotna do zamierzonej reakcję.
Mruganie wzmogło się, a na twarzy dziewczyny zagościł uśmiech.
- Ale jesteś dowcipny. I taki stanowczy.
Kuba zgrzytnął zębami.
Dużo by dał, żeby Przemek zrobił porządek ze swoją lubą.
Jej spojrzenie przyprawiało go o dreszcze.
Wyciągnęła rękę w kierunku jego ramienia.
O nie, tego już za wiele.
Złapał ją za rękę i ścisnął.
Może trochę za mocno.
W tym momencie na korytarzu pojawił się Przemek.
Z korytarza dochodziły jakieś podniesione głosy, ale nie chciało mi się sprawdzać o co chodzi.
Miło wpasowałam się w fotel, poza tym właśnie nastąpił ciekawy zwrot akcji.
Mam nadzieję, że się tam nie pozabijają.
Matka na konferencji do końca tygodnia, więc im nie przeszkodzi...
Trudno, najwyżej wkroczę.
Póki co niech sobie radzą sami.
Po jakimś czasie w domu zaległa cisza, a ja z zadowoleniem odpaliłam kolejny odcinek.
Dobrze po północy wyłączyłam miło szumiącą maszynę i udałam się do łóżka.
Właśnie zagrzebałam się w pościeli i wymościłam sobie bardzo wygodne miejsce, kiedy drzwi mojego pokoju uchyliły się.
Stał w nich blady i trzęsący się Nerwus.
A ten co znowu?
Pomyślałam z niechęcią.
- Coś się stało?
Stał jeszcze chwilę, dopóki nie wyszłam z łóżka.
Ten facet mnie wykończy.
- Co jest Kubusiu? - Ziewnęłam, jednocześnie myśląc gorączkowo, czy przypadkiem nie obiecałam mu jakiejś sesji w blasku księżyca.
Nerwus drżał.
Patrzył na mnie nieobecnym spojrzeniem.
- Hej - Nie byłam pewna czy mogę go przytulić. Spróbowałam zajrzeć mu w oczy - Powiedz coś.
- Czy... czy mógłbym... - Wychrypiał, a potem wtulił się we mnie.
Czułam, że jego serce wali jak oszalałe.
Kiedy minął pierwszy szok odważyłam się pogłaskać go po plecach.
Nie protestował.
- Już dobrze. - Szepnęłam gładząc go po głowie.
Wsunęłam palce w jego miękkie włosy.
Odetchnął głęboko, a jego ciepły oddech połaskotał mnie w szyję.
Znowu musiał go dopaść jakiś koszmar.
Swoją drogą chyba całkiem niezły, skoro skłonił go do wycieczki do mojego pokoju.
Głaskałam go delikatnie, a on powoli uspokajał się.
Był w tym coś niesamowitego.
Czułam jak jego serce zawalania, a oddech wyrównuje się.
Przestał drżeć.
Odsunęłam się delikatnie.
Zamrugał trochę nieprzytomnie.
- Idziemy spać. - Oznajmiłam stanowczo.
Nie zdążył zaprotestować, bo wskoczyłam do łóżka ciągnąc go za sobą.
Zanim zgasiłam lampkę zdążyłam zauważyć, że się zaczerwienił.
Powstrzymałam się, żeby nie parsknąć śmiechem.
Ktoś by pomyślał, że taki nieśmiały z niego facet.
- Kładź się - ziewnęłam - to nam oszczędzi latania po pokojach.
Odwróciłam się do niego i wtulając w poduszkę odpłynęłam.
Świadomość wróciła do niego, kiedy Ala zanurzyła palce w jego włosach.
Jej ciepło i zapach uspakajały.
Jej bliskość dawała poczucie bezpieczeństwa.
Absurd.
A potem pociągnęła go na łóżko.
Czuł, że ogarnia go panika.
Nie powinien był przychodzić.
Nie miał pojęcia co robić.
Siedział sztywno na materacu, który niemal go palił.
A ona odwróciła się i zasnęła.
Tak po porostu.
Odetchnął z ulgą.
Przemknął mu jeszcze prze głowę pomysł, żeby uciec z powrotem do siebie.
W końcu, pokonując sztywność mięśni, położył się na samym skraju łóżka.
Nic mu nie wyszło z tych manipulacji, bo Ala przekręciła się przez sen i wtuliła w niego.
Prawie przestał oddychać.
Ze zdziwieniem stwierdził, że jego ciało zupełnie nie podziela jego obaw.
Ostrożnie, żeby nie obudzić śpiącej Ali przesunął się wygodniej na łóżku i zagarnął ją ramieniem.
Trudno, przepadło. - Pomyślał zasypiając.
Tej nocy nie dręczył go już żaden koszmar.
_________________
– A jeśli pewnego dnia będę musiał odejść? – spytał Krzyś, ściskając Misiową łapkę. – Co wtedy?
– Nic wielkiego. – zapewnił go Puchatek. – Posiedzę tu sobie i na Ciebie poczekam. Kiedy się kogoś kocha, to ten drugi ktoś nigdy nie znika.
0
Ukryta zawartośćPo dzisiejszym dniu całkiem odechciało mi się babrania goframi.
Byłam zmęczona i głodna.
Nerwus znowu gdzieś przepadł, ale litościwie zostawił zupę.
Pani Grażynka go nieźle wyszkoliła, bo zdecydowanie uczeń przerósł mistrza.
Ciepły, niesłodki posiłek, poprawił mi nieco humor.
Postanowiłam zajrzeć do Przemka.
Wdrapałam się na górę i zapukałam.
Nie doczekawszy się odpowiedzi uchyliłam drzwi.
Wilk znowu słuchał tych swoich smentów i chyba drzemał.
Uśmiechnęłam się lekko na widok notesu, który mu podarowałam.
Reszta prezentów zalegała w kącie.
Nawet ich nie rozpakował.
Co za pomyleniec.
Odgłos zamykanych drzwi musiał go obudzić, bo uniósł się na łokciu i spojrzał trochę nieprzytomnie.
W stalowych oczach znowu błyszczał smutek zmieszany z rezygnacją.
- Coś się stało? - Zapytałam siadając na brzegu łóżka.
Miałam ochotę sięgnąć po notes, żeby zobaczyć, czy coś w nim napisał.
Przemek musiał wyczuć moje zamiary, bo szybko nakrył zeszyt poduszką.
- A musiało się coś stać?
- Przemuś, kogo ty chcesz oszukać? Z tą swoją ponurą miną nawet dziecka nie nabierzesz.
- Matkę zabrali do szpitala. Ojciec dzwonił, żebym przyjechał.
- Pojedziesz? - Miałam przeczucie, że nie mówi mi całej prawdy.
Za dobrze go znałam.
Przez chwilę słychać było tylko muzykę płynącą z głośników.
- Nie wiem, nie mam na to ochoty. - Przyznał w końcu - To chyba nie najlepiej o mnie świadczy, co?
- W końcu są ci właściwie obcy. Można powiedzieć, że sami o to zadbali. Ale z drugiej strony - Zawahałam się.
Podniósł na mnie te swoje stalowe oczyska.
Ewidentnie oczekiwał, że powiem mu, co ma robić.
Pewnie tylko po to, żeby zrobić dokładnie na odwrót.
Nic z tego Przemku.
Żadnych gotowych, do odgrzania w mikrofali, rozwiązań.
Myślenie i podejmowanie decyzji kształtuje naszą rzeczywistość.
Lepiej, żebyś sam ją sobie ulepił.
Nawet jeśli budulcem będzie gówno.
- Ale z drugiej strony - Podjęłam wątek - twój tata musi być strasznie zagubiony.
Odniosłam wrażenie, że do tej pory twoja matka myślała za niego, a teraz został sam.
No i jest jeszcze twój brat...
Przemek przejechał dłonią po głowie.
Na co liczył?
Bo przecież nie na proste rozwiązanie.
Nie na spokojne, nudne wakacje, które mógłby spędzić w ramionach dziewczyny.
- Jest coś jeszcze, prawda? - Położyłam mu rękę na dłoni, wyrywając w ten sposób z zadumy.
- Pokłóciliśmy się trochę z Darią. Chyba za ostro ją potraktowałem.
- Chodzi o tę kłótnię wczoraj wieczorem? - przypomniały mi się krzyki na korytarzu.
Skinął głową i uciekł wzrokiem.
Czasami wyduszanie z niego informacji było naprawdę męczące.
Ale wiedziałam, że potrzebował o tym pogadać.
A w końcu przyjaźń to nie tylko różowy lukier i wesołe kucyki.
Często trzeba było zacisnąć zęby i wleźć w sandałach w gówno, w którym pławił się twój kompan.
Wyciągnąć go za uszy, a potem ewentualnie żądać odkupienia obuwia.
Wiedział, że nie odpuszczę.
Powiercił się chwilę.
- Przyłapałem ją z Nerwusem.
Mało nie parsknęłam śmiechem.
Wyobraziłam sobie z jaką radością Kuba musiał przyjąć umizgi miss Kartofla.
- A na czym konkretnie ich przyłapałeś? - Wbicie w skórę paznokci nieco pohamowało wybuch wesołości.
- Myślałem, że on ją zabije. - Albo mi się wydawało, albo Przemek uśmiechnął się lekko.
- Nie wiem dlaczego tak jest, na obozie było dobrze. Niby, bo na początku też...
- Jakby nie mogła się zdecydować? Pewnie był spory wybór - Miałam świadomość, że byłam złośliwa.
- Nie chce być poczekalnią - Burknął. - Jest ze mną , bo nic lepszego się nie trafiło? Czy ja naprawdę jestem taki beznadziejny?
- Czasami sprawiasz takie wrażenie, drogi Przemku. - Poinformowałam go uprzejmie.
Wścieknij się, zamiast mazać po kątach.
Tupnij wreszcie nogą zamiast jęczeć.
- No dzięki.
- Nie ma za co. Chcesz coś zmienić, to zmień.
- To nie takie proste.
- Trudne też nie. Po prostu przestań się chować. Każdy ma jakieś słabości i syfy z przeszłości.
Ale ile można to za sobą ciągnąć? Dlaczego zgadzasz się, żeby własna dziewczyna cię tak traktowała?
Sam powiedziałeś, że nie jesteś poczekalnią. To dlaczego się na to zgadzasz?
Dlaczego nie wierzysz, że stać cię na coś lepszego?
- Bo to śmieszne. - Mruknął ponuro - Popatrz na mnie.
No to popatrzyłam.
Prosto w jego stalowe oczy.
Na jego potargane pióra.
Poznaczone białymi bliznami przedramiona.
Na całą tę jego rezygnację zaplątaną w puchaty koc.
I byłam przekonana, że nie narzekałby na brak towarzystwa, gdyby tylko otworzył się na ludzi.
- Powinieneś przestać się bać. - Powiedziałam przysuwając się bardzo blisko.
Po obozie jego skóra była ładnie opalona, a na nosie i policzkach wyskoczyło mu parę piegów.
- Nie dajesz nikomu szansy na poznanie się. Sobie też nie. Z góry zakładasz najgorsze i na wszelki wypadek wolisz się wycofać.
Kto ma uwierzyć, że dasz radę, jeśli sam w to nie wierzysz, hm?
- Próbowałem, to nie jest takie proste. Wydaje ci się, że mnie to bawi? Mam na siłę udawać kogoś, kim nie jestem?
Po co mi dziewczyna, która mnie nie akceptuje? Która zakochana w jakimś debilnym wyobrażeniu faceta, nie zadaje sobie trudu żeby mnie poznać.
Usiłuje na siłę udeptać i wpasować w ten swój szablon.
A ja, Aluś, nie pasuję. Widać Kubuś byłby idealny.
- Nerwusowi daleko do ideału. - Prychnęłam - A skoro tobie tak nie pasuje rola drugoplanowa, to sobie zmień.
Ktoś ci broni?
- To nie takie proste. - Przysięgam, że jeśli jeszcze raz to powie, przywalę mu - W jakiś sposób zależy mi na niej.
Przecież gdyby było inaczej, nie przejmowałbym się.
- To porozmawiaj z nią szczerze. Tylko nie wiem, czy nie będziesz musiał kupić knebla.
- Zabawne. - Burknął.
- Taka prawda. Ona mówi, ale jej wypowiedzi są bezosobowe i pozbawione treści. Wylewa z siebie strach.
Usiłuje zagadać rozmówcę, zanim ten zauważy, że nie jest zbyt interesująca osobą.
Ale to moje zdanie. Ty pewnie masz inne. W końcu cycki zmieniają punkt widzenia.
Posłał mi złe spojrzenie.
Klepnęłam go z rozmachem w ramię.
- Daj jej trochę czasu. Niech się ogarnie. Może tylko poradź jej, żeby nie podchodziła więcej do Nerwusa.
Jest nieszczepiony.
Przemek parsknął.
Wyciągnął ręce, a ja z przyjemnością wtuliłam się w tego marudnego chudzielca.
- Wiesz, że będzie dobrze, nie? - Mruknęłam mu do ucha - Przecież ty zawsze spadasz na cztery łapy.
Byłam zmęczona i głodna.
Nerwus znowu gdzieś przepadł, ale litościwie zostawił zupę.
Pani Grażynka go nieźle wyszkoliła, bo zdecydowanie uczeń przerósł mistrza.
Ciepły, niesłodki posiłek, poprawił mi nieco humor.
Postanowiłam zajrzeć do Przemka.
Wdrapałam się na górę i zapukałam.
Nie doczekawszy się odpowiedzi uchyliłam drzwi.
Wilk znowu słuchał tych swoich smentów i chyba drzemał.
Uśmiechnęłam się lekko na widok notesu, który mu podarowałam.
Reszta prezentów zalegała w kącie.
Nawet ich nie rozpakował.
Co za pomyleniec.
Odgłos zamykanych drzwi musiał go obudzić, bo uniósł się na łokciu i spojrzał trochę nieprzytomnie.
W stalowych oczach znowu błyszczał smutek zmieszany z rezygnacją.
- Coś się stało? - Zapytałam siadając na brzegu łóżka.
Miałam ochotę sięgnąć po notes, żeby zobaczyć, czy coś w nim napisał.
Przemek musiał wyczuć moje zamiary, bo szybko nakrył zeszyt poduszką.
- A musiało się coś stać?
- Przemuś, kogo ty chcesz oszukać? Z tą swoją ponurą miną nawet dziecka nie nabierzesz.
- Matkę zabrali do szpitala. Ojciec dzwonił, żebym przyjechał.
- Pojedziesz? - Miałam przeczucie, że nie mówi mi całej prawdy.
Za dobrze go znałam.
Przez chwilę słychać było tylko muzykę płynącą z głośników.
- Nie wiem, nie mam na to ochoty. - Przyznał w końcu - To chyba nie najlepiej o mnie świadczy, co?
- W końcu są ci właściwie obcy. Można powiedzieć, że sami o to zadbali. Ale z drugiej strony - Zawahałam się.
Podniósł na mnie te swoje stalowe oczyska.
Ewidentnie oczekiwał, że powiem mu, co ma robić.
Pewnie tylko po to, żeby zrobić dokładnie na odwrót.
Nic z tego Przemku.
Żadnych gotowych, do odgrzania w mikrofali, rozwiązań.
Myślenie i podejmowanie decyzji kształtuje naszą rzeczywistość.
Lepiej, żebyś sam ją sobie ulepił.
Nawet jeśli budulcem będzie gówno.
- Ale z drugiej strony - Podjęłam wątek - twój tata musi być strasznie zagubiony.
Odniosłam wrażenie, że do tej pory twoja matka myślała za niego, a teraz został sam.
No i jest jeszcze twój brat...
Przemek przejechał dłonią po głowie.
Na co liczył?
Bo przecież nie na proste rozwiązanie.
Nie na spokojne, nudne wakacje, które mógłby spędzić w ramionach dziewczyny.
- Jest coś jeszcze, prawda? - Położyłam mu rękę na dłoni, wyrywając w ten sposób z zadumy.
- Pokłóciliśmy się trochę z Darią. Chyba za ostro ją potraktowałem.
- Chodzi o tę kłótnię wczoraj wieczorem? - przypomniały mi się krzyki na korytarzu.
Skinął głową i uciekł wzrokiem.
Czasami wyduszanie z niego informacji było naprawdę męczące.
Ale wiedziałam, że potrzebował o tym pogadać.
A w końcu przyjaźń to nie tylko różowy lukier i wesołe kucyki.
Często trzeba było zacisnąć zęby i wleźć w sandałach w gówno, w którym pławił się twój kompan.
Wyciągnąć go za uszy, a potem ewentualnie żądać odkupienia obuwia.
Wiedział, że nie odpuszczę.
Powiercił się chwilę.
- Przyłapałem ją z Nerwusem.
Mało nie parsknęłam śmiechem.
Wyobraziłam sobie z jaką radością Kuba musiał przyjąć umizgi miss Kartofla.
- A na czym konkretnie ich przyłapałeś? - Wbicie w skórę paznokci nieco pohamowało wybuch wesołości.
- Myślałem, że on ją zabije. - Albo mi się wydawało, albo Przemek uśmiechnął się lekko.
- Nie wiem dlaczego tak jest, na obozie było dobrze. Niby, bo na początku też...
- Jakby nie mogła się zdecydować? Pewnie był spory wybór - Miałam świadomość, że byłam złośliwa.
- Nie chce być poczekalnią - Burknął. - Jest ze mną , bo nic lepszego się nie trafiło? Czy ja naprawdę jestem taki beznadziejny?
- Czasami sprawiasz takie wrażenie, drogi Przemku. - Poinformowałam go uprzejmie.
Wścieknij się, zamiast mazać po kątach.
Tupnij wreszcie nogą zamiast jęczeć.
- No dzięki.
- Nie ma za co. Chcesz coś zmienić, to zmień.
- To nie takie proste.
- Trudne też nie. Po prostu przestań się chować. Każdy ma jakieś słabości i syfy z przeszłości.
Ale ile można to za sobą ciągnąć? Dlaczego zgadzasz się, żeby własna dziewczyna cię tak traktowała?
Sam powiedziałeś, że nie jesteś poczekalnią. To dlaczego się na to zgadzasz?
Dlaczego nie wierzysz, że stać cię na coś lepszego?
- Bo to śmieszne. - Mruknął ponuro - Popatrz na mnie.
No to popatrzyłam.
Prosto w jego stalowe oczy.
Na jego potargane pióra.
Poznaczone białymi bliznami przedramiona.
Na całą tę jego rezygnację zaplątaną w puchaty koc.
I byłam przekonana, że nie narzekałby na brak towarzystwa, gdyby tylko otworzył się na ludzi.
- Powinieneś przestać się bać. - Powiedziałam przysuwając się bardzo blisko.
Po obozie jego skóra była ładnie opalona, a na nosie i policzkach wyskoczyło mu parę piegów.
- Nie dajesz nikomu szansy na poznanie się. Sobie też nie. Z góry zakładasz najgorsze i na wszelki wypadek wolisz się wycofać.
Kto ma uwierzyć, że dasz radę, jeśli sam w to nie wierzysz, hm?
- Próbowałem, to nie jest takie proste. Wydaje ci się, że mnie to bawi? Mam na siłę udawać kogoś, kim nie jestem?
Po co mi dziewczyna, która mnie nie akceptuje? Która zakochana w jakimś debilnym wyobrażeniu faceta, nie zadaje sobie trudu żeby mnie poznać.
Usiłuje na siłę udeptać i wpasować w ten swój szablon.
A ja, Aluś, nie pasuję. Widać Kubuś byłby idealny.
- Nerwusowi daleko do ideału. - Prychnęłam - A skoro tobie tak nie pasuje rola drugoplanowa, to sobie zmień.
Ktoś ci broni?
- To nie takie proste. - Przysięgam, że jeśli jeszcze raz to powie, przywalę mu - W jakiś sposób zależy mi na niej.
Przecież gdyby było inaczej, nie przejmowałbym się.
- To porozmawiaj z nią szczerze. Tylko nie wiem, czy nie będziesz musiał kupić knebla.
- Zabawne. - Burknął.
- Taka prawda. Ona mówi, ale jej wypowiedzi są bezosobowe i pozbawione treści. Wylewa z siebie strach.
Usiłuje zagadać rozmówcę, zanim ten zauważy, że nie jest zbyt interesująca osobą.
Ale to moje zdanie. Ty pewnie masz inne. W końcu cycki zmieniają punkt widzenia.
Posłał mi złe spojrzenie.
Klepnęłam go z rozmachem w ramię.
- Daj jej trochę czasu. Niech się ogarnie. Może tylko poradź jej, żeby nie podchodziła więcej do Nerwusa.
Jest nieszczepiony.
Przemek parsknął.
Wyciągnął ręce, a ja z przyjemnością wtuliłam się w tego marudnego chudzielca.
- Wiesz, że będzie dobrze, nie? - Mruknęłam mu do ucha - Przecież ty zawsze spadasz na cztery łapy.
_________________
– A jeśli pewnego dnia będę musiał odejść? – spytał Krzyś, ściskając Misiową łapkę. – Co wtedy?
– Nic wielkiego. – zapewnił go Puchatek. – Posiedzę tu sobie i na Ciebie poczekam. Kiedy się kogoś kocha, to ten drugi ktoś nigdy nie znika.
0
Ukryta zawartośćDni płynęły leniwą rutyną.
Przemek wyjechał.
I dobrze, może uda mu się z uporządkować relacje rodzinne.
Akurat ja nie powinnam mu tego wytykać.
Właściwie nie mam kontaktów z matką.
Gdyby ktoś kazał mi opisać nasze relacje, porównałabym ją do współlokatorki.
Pacjenci zawsze ważniejsi.
Ostatnio wiecznie na jakiś szkoleniach, kursach, wykładach.
Jest, ale równie dobrze mogłoby jej nie być.
I od kogo ja mam się niby nauczyć tworzyć związki?
Niektórzy nie powinni być rodzicami.
Wydaje im się, że posiłek na stole i dach nad głową to cały zakres ich obowiązków.
Czasami zazdroszczę Kubie, kiedy widzę jak rozmawia z mamą.
Pani Grażyna jest jak ucieleśnienie tych wszystkich wzorów dobrej rodzicielki.
Dba, troszczy się, interesuje, zdzieli w ucho, kiedy zajdzie taka potrzeba.
A ja jestem jak niemowlę porzucone w dżungli.
Pozostawioną samej sobie dzikuską.
Sama muszę szukać rozwiązań.
Ciekawe, czy gdyby ojciec żył też by to tak wyglądało.
Gdyby nie ta grupa świrusów, która znalazła azyl pod naszym dachem, pewnie znowu uciekłabym w siebie.
A tak, zaczyna mi to przeszkadzać.
Ta cała izolacja.
Bo przecież chcę mieć kogoś bliskiego.
Każdy chce.
Tylko im bardziej mi zależy, tom więcej mieszam.
Nie potrafię zrobić tego co należy.
Często brakuje mi słów, albo obezwładnia mnie lęk przed odrzuceniem.
Powiedziałam Przemkowi, że powinien wyjść ze skorupy.
Sama powinnam zastosować się do swoich złotych rad.
Jestem z siebie dumna, że podjęłam tę durną pracę w budce z goframi.
Jakoś łatwiej mi teraz rozmawiać z ludźmi.
Może dlatego, ten cały incydent w lesie aż tak mną nie wstrząsnął.
Nikomu o tym nie mówiłam.
Zupełnie nie czułam takiej potrzeby.
Było, minęło.
Dzisiaj rano poczułam potrzebę odwiedzenia taty.
Dlatego w południe, po pracy, uzbrojona we wiązankę kolorowych kwiatów poszłam na cmentarz.
Dobrze, że wzięłam chusteczki, bo całkiem się rozkleiłam.
Użalanie się nad sobą nad grobem zmarłego nie jest chyba w zbyt dobrym tonie.
No ale co poradzę.
Taki dzień.
Miałam chandrę.
Smutek i nostalgia.
Akurat dzisiaj odczuwałam brak swojej osoby.
Rozpaczliwie potrzebowałam kogoś własnego.
Nie wiem dlaczego, ale przypomniała mi się Seta.
Ona też, szukała swojego człowieka.
I znalazła mnie, a ja okazałam się tylko kolejnym rozczarowaniem.
Dobrze, że Florek był inny.
Tak cholernie mi go brakuje.
Intruz, który bezczelnie wdarł się w moją przestrzeń.
To on pokazał mi, że mogę wszystko zmienić.
Był moim człowiekiem, a ja nie potrafiłam tego docenić.
Wiem, że z nikim nie będzie tak samo.
Nikt nie jest w stanie zapełnić pustki, jaką zostawił odchodząc.
Ciekawe czy żałuje.
Czy łażąc po tych pieprzonych górach, zdarza mu się pomyśleć o mnie.
Florek przesłonił dłonią oczy.
Rozpościerający się przed nim widok zapierał dech w piersiach.
Wziął głęboki oddech.
Był zmęczony.
Ale to było przyjemne zmęczenie fizyczne.
Ten wyjazd okazał się strzałem w dziesiątkę.
Mimo, że w głowie nadal miał cholerny bałagan, to jednak odpoczywał.
Z dala od cywilizacji, hałaśliwych turystów, roszczeń i pretensji.
- Dobra, zbieramy się, za godzinę mamy dotrzeć do obozu. - Zarządził przewodnik.
Był krzepkim facetem dobrze po 40stce, który znał te tereny jak własną kieszeń.
Razem z dwoma, podobnymi sobie szaleńcami, co roku organizował survivalowe obozy w górach.
Podczas wyjazdu nie wolno było korzystać z żadnych cudów techniki.
Skromne wyposażenie musiało się zmieścić do plecaka, bo każdy miał obowiązek dźwigania swojego dobytku.
Przemieszczali się po wcześniej wyznaczonej trasie, rozbijając obozy w wybranych miejscach.
Przed nimi szła grupa Wilków, a za nimi Niedźwiedzi.
Przez te kilkanaście dni Florek do perfekcji opanował sztukę rozbijania namiotu.
Oprócz tego nauczyli się masy użytecznych rzeczy, które zapewniłyby im przetrwanie z dala od cywilizacji.
Umiejętności zupełnie nieprzydatnych w mieście.
Po raz kolejny pożałował, że nie ma aparatu.
Może dlatego z taką zachłannością rozglądał się zapamiętując każdy szczegół.
Był w tym świetny.
Jego drużyna jeszcze nigdy nie przegrała podchodów, czy zabawy w rozbitków.
Zawsze potrafił znaleźć drogę do obozu.
Bardzo szybko zaskarbił sobie szacunek i sympatię przewodnika oraz członków grupy.
Mógłby wcale stąd nie wyjeżdżać.
Tu wszystko było łatwiejsze.
Zarzucił plecak na plecy i przeciągnął się.
- Wziąłbyś ode mnie gitarę, co? - Wesoła, rudowłosa Magda zmaterializowała się obok niego.
Gitara była niezbędnym elementem ich wieczornych ognisk, jednak podczas wędrówek, stanowiła prawdziwy wrzód na tyłku.
Bez słowa wyciągnął rękę.
Dziewczyna posłała mu wdzięczny uśmiech i żwawym krokiem odmaszerowała do koleżanek.
Była w porządku.
Większość drużyny była zgrana.
Ale jak wszędzie, zdarzały się wyjątki.
Dwóch nadętych oszołomów, którym obóz wędrowny pomylił się chyba z grzaniem dupy na słoneczku pod palmami.
No i dwie słodkie idiotki.
Z tymi był prawdziwy krzyż.
Przewodnik już kilka razy usiłował je wywalić, ale bezskutecznie.
Musieli się użerać z jęczeniem, umizgami i próbami rewii mody na górskich szlakach.
Florian oderwał spojrzenie od potrząsającej grzywą blondynki.
Zielone oczy zdążyły jeszcze zarejestrować wściekle różowe szorty z cekinami.
Potem właściciel dostał bolesnego kuksańca w żebra.
- Nie zachęcaj ich, Flo - Chłopak stojący obok niego wyszczerzył zęby.
Piegowaty Daniel, drużynowy śmieszek.
Wyjątkowo pozytywna jednostka, przy której nie sposób się nudzić.
Florian przewrócił oczami i ruszył za resztą drużyny znikającą w lesie.
Akurat romanse mu w głowie.
Wystarczający bałagan zostawił w domu.
Ciekawe co porabia Ala i czy gdzieś wyjechała.
A może właśnie grzeje się na plaży z Kubą.
Wyobraził sobie dziewczynę w skąpym bikini i opalonego Nerwusa wcierającego krem w jej plecy.
Zacisnął zęby.
Zmusił się, żeby wbić wzrok w otaczający krajobraz.
Szum lasu uspokajał.
Przypominał mu morze.
Pod nogami śmignęła mu złota strzała.
- Ej, Seta! - Zawołał wesoło Daniel wygrzebując z kieszeni resztki kanapki.
- Utuczysz ją. - Mruknął Florek.
- Już to przerabialiśmy. - Chłopak pokazał mu język i rzucił psu resztki.
Suczka złapała przekąskę w locie.
Powdzięczyła się chwilę do swojego pana i poleciała skontrolować stan grupy.
Florek uśmiechnął się pod nosem.
Pamiętał reakcję przewodnika, kiedy pierwszy raz zobaczył Setę.
Nie był zachwycony.
Ale z drugiej strony nikt nie zabraniał zabierania na wyprawę psich towarzyszy.
Warunkiem było dostarczenie certyfikatu ukończonego pozytywnie kursu posłuszeństwa.
Kilka dni po rozpoczęciu wędrówki pewien nieprzyjemny wypadek zmienił nastawienie przewodnika.
Jeden z oszołomów zgubił się w lesie.
Gdyby nie pies, szukanie bęcwała zajęłoby dużo więcej czasu, a kto wie, czy nie trzeba byłoby ściągać ratowników.
Od tamtej pory Seta, niczym rasowy pies pasterski, pilnowała swojego stada.
Florek zaś przymykał oko na dowody wdzięczności, w postaci różnych smakołyków, które wszyscy jej podtykali.
Z początku protestował, ale kiedy przyłapał przewodnika na dyskretnym dokarmianiu jej kiełbasą, dał sobie spokój.
I tak żadne ilości przysmaków i pieszczot, nie były w stanie odwrócić uwagi Sety od ukochanego pana.
Wystarczył krótki gwizd, a czasem tylko gest czy spojrzenie i złota kulka materializowała się przy jego nodze.
- Zakład, że dziś cię pobiję? - Daniel otrzepał ręce z resztek kanapki.
- Chyba w snach. - Parsknął Florian poprawiając plecak.
- Jeszcze zobaczysz, zarozumialcu. - Chłopak pogroził mu palcem.
Przemek wyjechał.
I dobrze, może uda mu się z uporządkować relacje rodzinne.
Akurat ja nie powinnam mu tego wytykać.
Właściwie nie mam kontaktów z matką.
Gdyby ktoś kazał mi opisać nasze relacje, porównałabym ją do współlokatorki.
Pacjenci zawsze ważniejsi.
Ostatnio wiecznie na jakiś szkoleniach, kursach, wykładach.
Jest, ale równie dobrze mogłoby jej nie być.
I od kogo ja mam się niby nauczyć tworzyć związki?
Niektórzy nie powinni być rodzicami.
Wydaje im się, że posiłek na stole i dach nad głową to cały zakres ich obowiązków.
Czasami zazdroszczę Kubie, kiedy widzę jak rozmawia z mamą.
Pani Grażyna jest jak ucieleśnienie tych wszystkich wzorów dobrej rodzicielki.
Dba, troszczy się, interesuje, zdzieli w ucho, kiedy zajdzie taka potrzeba.
A ja jestem jak niemowlę porzucone w dżungli.
Pozostawioną samej sobie dzikuską.
Sama muszę szukać rozwiązań.
Ciekawe, czy gdyby ojciec żył też by to tak wyglądało.
Gdyby nie ta grupa świrusów, która znalazła azyl pod naszym dachem, pewnie znowu uciekłabym w siebie.
A tak, zaczyna mi to przeszkadzać.
Ta cała izolacja.
Bo przecież chcę mieć kogoś bliskiego.
Każdy chce.
Tylko im bardziej mi zależy, tom więcej mieszam.
Nie potrafię zrobić tego co należy.
Często brakuje mi słów, albo obezwładnia mnie lęk przed odrzuceniem.
Powiedziałam Przemkowi, że powinien wyjść ze skorupy.
Sama powinnam zastosować się do swoich złotych rad.
Jestem z siebie dumna, że podjęłam tę durną pracę w budce z goframi.
Jakoś łatwiej mi teraz rozmawiać z ludźmi.
Może dlatego, ten cały incydent w lesie aż tak mną nie wstrząsnął.
Nikomu o tym nie mówiłam.
Zupełnie nie czułam takiej potrzeby.
Było, minęło.
Dzisiaj rano poczułam potrzebę odwiedzenia taty.
Dlatego w południe, po pracy, uzbrojona we wiązankę kolorowych kwiatów poszłam na cmentarz.
Dobrze, że wzięłam chusteczki, bo całkiem się rozkleiłam.
Użalanie się nad sobą nad grobem zmarłego nie jest chyba w zbyt dobrym tonie.
No ale co poradzę.
Taki dzień.
Miałam chandrę.
Smutek i nostalgia.
Akurat dzisiaj odczuwałam brak swojej osoby.
Rozpaczliwie potrzebowałam kogoś własnego.
Nie wiem dlaczego, ale przypomniała mi się Seta.
Ona też, szukała swojego człowieka.
I znalazła mnie, a ja okazałam się tylko kolejnym rozczarowaniem.
Dobrze, że Florek był inny.
Tak cholernie mi go brakuje.
Intruz, który bezczelnie wdarł się w moją przestrzeń.
To on pokazał mi, że mogę wszystko zmienić.
Był moim człowiekiem, a ja nie potrafiłam tego docenić.
Wiem, że z nikim nie będzie tak samo.
Nikt nie jest w stanie zapełnić pustki, jaką zostawił odchodząc.
Ciekawe czy żałuje.
Czy łażąc po tych pieprzonych górach, zdarza mu się pomyśleć o mnie.
Florek przesłonił dłonią oczy.
Rozpościerający się przed nim widok zapierał dech w piersiach.
Wziął głęboki oddech.
Był zmęczony.
Ale to było przyjemne zmęczenie fizyczne.
Ten wyjazd okazał się strzałem w dziesiątkę.
Mimo, że w głowie nadal miał cholerny bałagan, to jednak odpoczywał.
Z dala od cywilizacji, hałaśliwych turystów, roszczeń i pretensji.
- Dobra, zbieramy się, za godzinę mamy dotrzeć do obozu. - Zarządził przewodnik.
Był krzepkim facetem dobrze po 40stce, który znał te tereny jak własną kieszeń.
Razem z dwoma, podobnymi sobie szaleńcami, co roku organizował survivalowe obozy w górach.
Podczas wyjazdu nie wolno było korzystać z żadnych cudów techniki.
Skromne wyposażenie musiało się zmieścić do plecaka, bo każdy miał obowiązek dźwigania swojego dobytku.
Przemieszczali się po wcześniej wyznaczonej trasie, rozbijając obozy w wybranych miejscach.
Przed nimi szła grupa Wilków, a za nimi Niedźwiedzi.
Przez te kilkanaście dni Florek do perfekcji opanował sztukę rozbijania namiotu.
Oprócz tego nauczyli się masy użytecznych rzeczy, które zapewniłyby im przetrwanie z dala od cywilizacji.
Umiejętności zupełnie nieprzydatnych w mieście.
Po raz kolejny pożałował, że nie ma aparatu.
Może dlatego z taką zachłannością rozglądał się zapamiętując każdy szczegół.
Był w tym świetny.
Jego drużyna jeszcze nigdy nie przegrała podchodów, czy zabawy w rozbitków.
Zawsze potrafił znaleźć drogę do obozu.
Bardzo szybko zaskarbił sobie szacunek i sympatię przewodnika oraz członków grupy.
Mógłby wcale stąd nie wyjeżdżać.
Tu wszystko było łatwiejsze.
Zarzucił plecak na plecy i przeciągnął się.
- Wziąłbyś ode mnie gitarę, co? - Wesoła, rudowłosa Magda zmaterializowała się obok niego.
Gitara była niezbędnym elementem ich wieczornych ognisk, jednak podczas wędrówek, stanowiła prawdziwy wrzód na tyłku.
Bez słowa wyciągnął rękę.
Dziewczyna posłała mu wdzięczny uśmiech i żwawym krokiem odmaszerowała do koleżanek.
Była w porządku.
Większość drużyny była zgrana.
Ale jak wszędzie, zdarzały się wyjątki.
Dwóch nadętych oszołomów, którym obóz wędrowny pomylił się chyba z grzaniem dupy na słoneczku pod palmami.
No i dwie słodkie idiotki.
Z tymi był prawdziwy krzyż.
Przewodnik już kilka razy usiłował je wywalić, ale bezskutecznie.
Musieli się użerać z jęczeniem, umizgami i próbami rewii mody na górskich szlakach.
Florian oderwał spojrzenie od potrząsającej grzywą blondynki.
Zielone oczy zdążyły jeszcze zarejestrować wściekle różowe szorty z cekinami.
Potem właściciel dostał bolesnego kuksańca w żebra.
- Nie zachęcaj ich, Flo - Chłopak stojący obok niego wyszczerzył zęby.
Piegowaty Daniel, drużynowy śmieszek.
Wyjątkowo pozytywna jednostka, przy której nie sposób się nudzić.
Florian przewrócił oczami i ruszył za resztą drużyny znikającą w lesie.
Akurat romanse mu w głowie.
Wystarczający bałagan zostawił w domu.
Ciekawe co porabia Ala i czy gdzieś wyjechała.
A może właśnie grzeje się na plaży z Kubą.
Wyobraził sobie dziewczynę w skąpym bikini i opalonego Nerwusa wcierającego krem w jej plecy.
Zacisnął zęby.
Zmusił się, żeby wbić wzrok w otaczający krajobraz.
Szum lasu uspokajał.
Przypominał mu morze.
Pod nogami śmignęła mu złota strzała.
- Ej, Seta! - Zawołał wesoło Daniel wygrzebując z kieszeni resztki kanapki.
- Utuczysz ją. - Mruknął Florek.
- Już to przerabialiśmy. - Chłopak pokazał mu język i rzucił psu resztki.
Suczka złapała przekąskę w locie.
Powdzięczyła się chwilę do swojego pana i poleciała skontrolować stan grupy.
Florek uśmiechnął się pod nosem.
Pamiętał reakcję przewodnika, kiedy pierwszy raz zobaczył Setę.
Nie był zachwycony.
Ale z drugiej strony nikt nie zabraniał zabierania na wyprawę psich towarzyszy.
Warunkiem było dostarczenie certyfikatu ukończonego pozytywnie kursu posłuszeństwa.
Kilka dni po rozpoczęciu wędrówki pewien nieprzyjemny wypadek zmienił nastawienie przewodnika.
Jeden z oszołomów zgubił się w lesie.
Gdyby nie pies, szukanie bęcwała zajęłoby dużo więcej czasu, a kto wie, czy nie trzeba byłoby ściągać ratowników.
Od tamtej pory Seta, niczym rasowy pies pasterski, pilnowała swojego stada.
Florek zaś przymykał oko na dowody wdzięczności, w postaci różnych smakołyków, które wszyscy jej podtykali.
Z początku protestował, ale kiedy przyłapał przewodnika na dyskretnym dokarmianiu jej kiełbasą, dał sobie spokój.
I tak żadne ilości przysmaków i pieszczot, nie były w stanie odwrócić uwagi Sety od ukochanego pana.
Wystarczył krótki gwizd, a czasem tylko gest czy spojrzenie i złota kulka materializowała się przy jego nodze.
- Zakład, że dziś cię pobiję? - Daniel otrzepał ręce z resztek kanapki.
- Chyba w snach. - Parsknął Florian poprawiając plecak.
- Jeszcze zobaczysz, zarozumialcu. - Chłopak pogroził mu palcem.
_________________
– A jeśli pewnego dnia będę musiał odejść? – spytał Krzyś, ściskając Misiową łapkę. – Co wtedy?
– Nic wielkiego. – zapewnił go Puchatek. – Posiedzę tu sobie i na Ciebie poczekam. Kiedy się kogoś kocha, to ten drugi ktoś nigdy nie znika.
0
O! Wszystko przeczytałam od początku! Co za przedsięwzięcie, ale w sumie dobrze mi się czytało i szybko poszło. Jak skończyłam to było mi szkoda! Co ja teraz będę czytać! xD Masz fajny styl pisania. Pewnie już o tym wspominałam.
Ale wszystko pokręcone jak jakieś loczki aniołka, a może rogi diabła xD Jak na moje Nerwus wgl nie będzie z Alą, bo jak Ci już mówiłam, to być może on tak dobrze się czuje przy niej dlatego właśnie, że nie widzi ją w ten sposób. Po prostu dobrze mu przy niej i traktuje jak przyjaciela bez względu na płeć. Co prawda i może coś tam jej robił... xD Ale mimo wszystko ja to widzę jak zabawę. Może ciekawość. A ona? Może tak reaguje na niego, bo z Flo miała zupełnie inaczej. Od delikatności do miłości bliżej niż od napierania jak do ruchania xD
Przemek chyba w końcu orzeźwiał, tak, orzeźwiał xD Ale tak to jest, życie bywa ciężkie jak się iść nie chcę albo buty ma się złe. Jakąś dziewoje wyrwał to nawet... pierwsze często bywają takie... pierwsze, jakieś takie no... xD
Do Łucji chyba trochę się przekonuje. Na początku lekko mnie irytowała i nie śledziłam jej losów jakoś namiętnie. Jednak mam nadzieję, że wróci do tej gimnastyki, bo czemu by nie, skoro dobra była? A może przeniesie to na taniec? Fajnie by było. No i jej koleżanka... może razem potańczą dłużej! xD
Em em, o czym ja tu jeszcze chciałam. Aha, no ten Flo mnie dobija, czekam aż dotrze do niego, że jednak Ala i tylko Ala xD Niby coś tam próbował zachwycać się inną, ale skoro nie może się zdecydować, to może potrzebuje zupełnie innej dziewoi albo potrzebuje tylko Ali?
A najbardziej namiętnie będę teraz śledzić losy Nerwusa, jakie by to nie były... chlipu. Nie rób mu krzywdy! Aha, no i nowego bohatera robionego tak na moją miarę, haha. Nie no cudniejszy wyszedł niż bym się spodziewała! Nadal mam te skarpetki z kotwiczką w głowie! Tu się rodzą jakieś powiązania rodzinne, coś się rodzi większego? xD Pewnie chciałam napisać coś jeszcze, ale wleciało mi z głowy. Najwyżej potem się szarpnę. Czekam na kolejne! Gód dżob!
Ale wszystko pokręcone jak jakieś loczki aniołka, a może rogi diabła xD Jak na moje Nerwus wgl nie będzie z Alą, bo jak Ci już mówiłam, to być może on tak dobrze się czuje przy niej dlatego właśnie, że nie widzi ją w ten sposób. Po prostu dobrze mu przy niej i traktuje jak przyjaciela bez względu na płeć. Co prawda i może coś tam jej robił... xD Ale mimo wszystko ja to widzę jak zabawę. Może ciekawość. A ona? Może tak reaguje na niego, bo z Flo miała zupełnie inaczej. Od delikatności do miłości bliżej niż od napierania jak do ruchania xD
Przemek chyba w końcu orzeźwiał, tak, orzeźwiał xD Ale tak to jest, życie bywa ciężkie jak się iść nie chcę albo buty ma się złe. Jakąś dziewoje wyrwał to nawet... pierwsze często bywają takie... pierwsze, jakieś takie no... xD
Do Łucji chyba trochę się przekonuje. Na początku lekko mnie irytowała i nie śledziłam jej losów jakoś namiętnie. Jednak mam nadzieję, że wróci do tej gimnastyki, bo czemu by nie, skoro dobra była? A może przeniesie to na taniec? Fajnie by było. No i jej koleżanka... może razem potańczą dłużej! xD
Em em, o czym ja tu jeszcze chciałam. Aha, no ten Flo mnie dobija, czekam aż dotrze do niego, że jednak Ala i tylko Ala xD Niby coś tam próbował zachwycać się inną, ale skoro nie może się zdecydować, to może potrzebuje zupełnie innej dziewoi albo potrzebuje tylko Ali?
A najbardziej namiętnie będę teraz śledzić losy Nerwusa, jakie by to nie były... chlipu. Nie rób mu krzywdy! Aha, no i nowego bohatera robionego tak na moją miarę, haha. Nie no cudniejszy wyszedł niż bym się spodziewała! Nadal mam te skarpetki z kotwiczką w głowie! Tu się rodzą jakieś powiązania rodzinne, coś się rodzi większego? xD Pewnie chciałam napisać coś jeszcze, ale wleciało mi z głowy. Najwyżej potem się szarpnę. Czekam na kolejne! Gód dżob!
Ostatnio edytowany przez Maviya 23 Listopada 2015r. 20:24, W całości zmieniany: 1
_________________
0
Waaa jakie wypracowanie! Jakie poświęcenie! Dzięki :) Pisz, pisz, wszelkie wredne uwagi sugestie mile widziane xD Ukryta zawartość
– A jeśli pewnego dnia będę musiał odejść? – spytał Krzyś, ściskając Misiową łapkę. – Co wtedy?
– Nic wielkiego. – zapewnił go Puchatek. – Posiedzę tu sobie i na Ciebie poczekam. Kiedy się kogoś kocha, to ten drugi ktoś nigdy nie znika.
Ukryta zawartośćSiedziałam na kanapie, z nogami na niskim stoliku do kawy.
Nerwus leżał z głową oparta na moich udach.
Czytał na głos Hobbita.
Przymknęłam oczy.
Mogłabym go tak słuchać do końca świata.
Miał niesamowity głos.
Delikatnie głaskałam go po głowie.
Mieszkanie z nim było cholernie przyjemne.
Zadziwiające, jak przez te ostatnie tygodnie zmieniły się nasze relacje.
Nie wiem co sprawiło, że postanowił mi zaufać.
Dlaczego otworzył się właśnie na mnie?
Patrzyłam na złote pasma jego włosów.
Odcień prawie taki, jak mój.
Ciepło jego ciała odganiało poranne smutki.
Ale gdzieś, w głębi, nadal czaiła się chandra.
Miałam nieprzyjemne poczucie, że zdarzy się coś niedobrego.
Dzwoniłam do Przemka, nie był w najlepszej formie.
Wpadłam na pomysł, że jeśli za tydzień nie wróci, odwiedzimy go.
Właściwie moglibyśmy pojechać całą paczką.
Florek powinien już wrócić.
Może da się namówić?
Chciałabym spędzić z nim trochę czasu.
- O czym myślisz? - Z zadumy wyrwał mnie, lekko już zachrypnięty, głos Nerwusa.
Co się dziwić, skoro czytał już ponad godzinę.
- O Przemku. - Powiedziałam zgodnie z prawdą.
Parsknął.
Usiadł obejmując mnie ramieniem.
Przyciągnął do siebie.
Boże, jak on pachniał.
Zwalczyłam pokusę zrobienia mu wrednej malinki na szyi.
- Ja ci nie wystarczam? - W niebieskich oczach błysnęła drwina.
- Martwię się o niego.
- To duży facet. Może trochę zakręcony, ale twardy. Poradzi sobie.
Skinęłam głową.
Było mi dobrze, nie chciało mi się iść do pokoju.
Nie miałam ochoty odpalać kompa.
Na nic nie miałam ochoty.
Tylko siedzieć w jego objęciach.
- Dobra, koniec tego dobrego. - Mruknął w końcu puszczając mnie i wstając z kanapy.
Nie chciałam żeby szedł.
Było mi dobrze.
Popatrzyłam na niego z wyrzutem.
Kąciki jego ust zadrgały wesoło.
- Nie jestem pluszowym misiem, Aluś. - Rzucił drwiąco.
- Nie jesteś. - Przyznałam przeciągając się - Kościste misie nie mają wzięcia.
Pacnął mnie książką po głowie i wesoło pogwizdując zniknął w swoim pokoju.
Też postanowiłam zebrać się do łóżka.
Ale kiedy już zagrzebałam się w chłodnej pościeli, dopadły mnie smutki.
Przypomniały mi ostatnią rozmowę z Florkiem.
Czy istnieje szansa, żeby to naprawić?
Byłam taka cholernie zagubiona.
Nie miałam pojęcia co robić.
Czy chciałam z nim być?
Czy ja w ogóle potrafię stworzyć z kimś związek?
Co mnie właściwie wiąże z Kubą?
On nie wymaga żadnych deklaracji.
Żadnych emocjonalnych, łzawych wyznań.
Po prostu jest.
Czy to znaczy, że mu na mnie nie zależy?
Zależy, widzę to, ale nie potrafię zrozumieć o co mu chodzi.
Jest twardym, zdecydowanym facetem, który wie czego chce.
Ta jego dorosłość czasem mnie peszy.
Ale ma też inne oblicze.
Które odsłonił przede mną.
Dlaczego?
Też sobie wybrał.
Taką totalną beznadzieję.
Boże, denna depresja.
Nawet gdyby teraz spod łóżka wyskoczyła wróżka, deklarując chęć spełnienia mojego życzenia,
nie potrafiłabym go sprecyzować.
Odzyskać Florka?
Nie chcę go odzyskiwać.
On nigdy nie powinien odchodzić.
A skoro odszedł, skoro się zawiódł, przecież może to zrobić znowu.
Zacisnęłam poduszkę na głowie.
Miałam dość.
Czułam, że zaraz się rozpłaczę.
Zerwałam się z łóżka i wlokąc za sobą poduszkę poczłapałam do pokoju Nerwusa.
Pokój tonął w mroku, a on leżał z ramionami skrzyżowanym za głową.
Musiałam mieć wyjątkowo żałosną minę, bo bez słowa odchylił kołdrę zapraszając mnie do łóżka.
Z ulgą wtuliłam się w niego.
- Tylko nie chrap. - Mruknął zamykając oczy.
- Wypraszam sobie. - Sprzedałam mu kuksańca.
- Czy ty zawsze masz takie lodowate łapy?
- Zawsze. - Wymruczałam mu do ucha przesuwając ręką po jego gołym brzuchu.
- Jesteś podłym padalcem. - Syknął krzywiąc się. - Zaraz będziesz spać na podłodze.
Parsknęłam w poduszkę.
Jego bliskość poprawiała mi humor.
Grzecznie zabrałam ręce.
Zamknęłam oczy.
Swoją droga ciekawe, czy na niego działam.
Przecież faceci w jego wieku...
Stop.
Chyba nie chcę iść w tym kierunku.
Podobno ciekawość to pierwszy stopień do piekła.
A z drugiej strony, leżenie z tak cholernie apetycznym facetem...
Idź spać, Alu - Skarciłam się w myślach.
Tylko która kobieta słucha głosu rozsądku?
- Kuba. - Dmuchnęłam mu delikatnie w ucho.
- Nie, nie opowiem ci bajki. - Mruknął nie otwierając oczu.
Wtuliłam się w niego bardziej.
Niebieskie oczy otworzyły się gwałtownie.
- Ja nie jestem z kamienia, wiesz? - Wymruczał.
Mimo to nie cofnął się.
I co teraz zrobisz Kubusiu?
Nerwus westchnął i zamknął oczy.
Kuba obudził się wczesnym rankiem.
Zegarek wskazywał szóstą piętnaście.
Noga Alusi przesunęła się w górę jego.
Nerwowo przełknął ślinę.
Trzeba było się z tego jakoś wymiksować.
Tylko jak wstać, żeby jej nie obudzić?
Boże, muszą z tym skończyć.
To wspólne spanie nie prowadzi do niczego dobrego.
W dodatku, jak ktoś ich nakryje w życiu nie uwierzy, że po prostu spali.
Poza tym chyba nie wytrzymałby powtórki z rozrywki.
Zastanawiał się, co ją wczoraj napadło.
Bardzo delikatnie zdjął z siebie nogę Alusi.
Odetchnął z ulgą.
Poprawił bokserki i kilkoma kocimi ruchami zwiał z łóżka.
Postanowił skorzystać z okazji i pójść po szkicować.
Szybko się umył i ubrał w łazience, żeby nie hałasować, a potem złapał szkicownik i wyszedł.
Powietrze było rześkie i jeszcze nie zdążyło się porządnie nagrzać.
Ale już dało się wyczuć zapowiedź upału.
Nerwus powędrował na swój ulubiony pieniek.
Wyciągnął się wygodnie i zaczął rysować.
Nie miał jakiegoś szczególnego pomysłu.
Rękę zawsze warto ćwiczyć.
Kiedy przewracał trzecią kartkę poczuł czyjaś obecność.
Znowu ten cały Kacper.
Przedwczoraj też przyszedł popatrzeć.
Przynajmniej nie przeszkadzał.
Dziś wygląda jakby miał zamiar zacząć rozmowę.
Przystanął koło pniaka.
- Siadaj, jeśli nie boisz się pobrudzić swoich wypasionych gatek. - Mruknął złośliwie Nerwus.
- Dzień dobry, Jakubie.
Kuba przewrócił oczami.
Wrócił do szkicowania mewy.
Kacper przysiadł obok.
- Skończyłeś tamten obraz?
Proszę jaki ciekawski.
Nie skończył.
Miał zamiar zrobić to wczoraj wieczorem, ale leżenie na kanapie i czytanie było przyjemniejsze.
- Wiesz, że będę chodził do twojej szkoły. - Kacper nie doczekawszy się odpowiedzi próbował z innej strony.
- Współczuję. - Powiedział szczerze Kuba.
- Dlaczego? - Zdziwił się chłopak.
- Bo zupełnie tu nie pasujesz.
Wbrew oczekiwaniom Nerwusa, Kacper nie sprawiał wrażenia wytrąconego z równowagi.
Po prostu się roześmiał.
Miał ładny uśmiech.
Kuba poczuł dziwną ochotę, żeby go narysować.
Właściwie czemu nie?
Zmienił pozycję i usiadł okrakiem na pniaku, twarzą do perfekcyjnego turysty.
- Chcesz mnie narysować? - Brunet posłał mu rozbawione spojrzenie.
- Masz coś przeciw?
- Mam się rozebrać? - Wyraźnie bawił się kosztem Nerwusa.
Chcesz się bawić? - Pomyślał Kuba - poczekaj no.
Skinął głową.
Kaper wyraźnie się zawahał.
Nerwus niespiesznie zatemperował ołówek.
Nie spuszczał oczu z bruneta.
Dłuższą chwilę mierzyli się wzrokiem.
A potem Kacper wstał i zaczął rozpinać koszulę.
Perfekcyjnie wyprasowany materiał miękko opadł na piasek.
Kuba ocknął się, kiedy chłopak sięgnął do paska.
Ten wariat naprawdę gotowy jest paradować tu z gołym tyłkiem.
- Dobra, nie zapędzaj się. - Burknął czując niesmak przegranej.
Kacper uśmiechnął się dziwnie.
Podszedł bliżej.
- Powstrzymaj mnie. - Puścił do niego oko.
Nerwus zbaraniał.
Właściwie cały dzień nie widziałam Kuby.
Wymknął się, kiedy jeszcze spałam.
Miałam tylko nadzieję, że nie obraził się za wczoraj.
Sama nie wiem, co mi do głowy strzeliło.
Przecież właściwie nawet nie byłam pewna czy chciałabym się z nim przespać.
Kręcił mnie, jasne.
Nie wiem, czy któraś przeszłaby obojętnie koło takiego ciacha.
Ale przecież to żaden powód.
Chyba powinnam się wytłumaczyć.
I tak nasze nocowanka skończą się w tym tygodniu.
W niedzielę wraca matka.
Już widzę jej minę, gdyby nas nakryła.
Wzdrygnęłam się na wspomnienie pogadanki o seksie, którą mi kiedyś zafundowała.
Koszmar.
To powinno być ścigane z urzędu.
Było późne popołudnie.
Pani Grażyna pojechała do sklepu.
Rozciągnęłam się na kanapie.
Nawet nie wiem, kiedy przysnęłam.
Obudziło mnie łaskotanie w czoło.
Otworzyłam oczy i trafiłam na niebieskie spojrzenie.
Nerwus wisiał nade mną opierając się na rękach.
Zabrakło mi tchu.
Patrzyliśmy na siebie w milczeniu.
Moje serce waliło jak oszalałe.
Wystarczyło wyciągnąć rękę i go odepchnąć.
Albo przyciągnąć.
Zostawił mi możliwość podjęcia decyzji.
Droczył się ze mną.
Wyciągnęłam rękę i wsunęłam mu ją pod koszulkę.
Kuba zaklął paskudnie i z hukiem zwalił się na podłogę.
Śmiałam się tak, że z trudem usiadłam na kanapie.
- Jesteś nieludzka - Jęknął z poziomu podłogi.
Szczęknęły drzwi wejściowe i do domu wparowała Łucja.
Cholera.
Zapomniałam wyjść po nią na dworzec.
Za Łucją weszła śliczna, roześmiana dziewczyna.
No proszę.
Dziwne zachowanie Kuby niemal uszło mojej uwadze.
Niemal.
Zupełnie, jakby ktoś przełączył w nim jakiś pstryczek.
Zesztywniał, a na jego twarz wpełzła znajoma, drwiąca maska.
- Grejs. - Powiedział w taki sposób, że miałam ochotę schować się za poduszkę.
Towarzysząca Łucji dziewczyna zamarła na chwilę.
Moja siostrunia posłała mi pytające spojrzenie.
Jak miałam jej powiedzieć, że najwyraźniej wybranka jej serca ma wiele wspólnego z Nerwuskiem?
Kiedy wydawało się, że nie może być gorzej, Grejs uśmiechnęła się i wyciągnąwszy ręce ruszyła w stronę Kuby.
A on po prostu odwrócił się na pięcie i wyszedł.
Nerwus leżał z głową oparta na moich udach.
Czytał na głos Hobbita.
Przymknęłam oczy.
Mogłabym go tak słuchać do końca świata.
Miał niesamowity głos.
Delikatnie głaskałam go po głowie.
Mieszkanie z nim było cholernie przyjemne.
Zadziwiające, jak przez te ostatnie tygodnie zmieniły się nasze relacje.
Nie wiem co sprawiło, że postanowił mi zaufać.
Dlaczego otworzył się właśnie na mnie?
Patrzyłam na złote pasma jego włosów.
Odcień prawie taki, jak mój.
Ciepło jego ciała odganiało poranne smutki.
Ale gdzieś, w głębi, nadal czaiła się chandra.
Miałam nieprzyjemne poczucie, że zdarzy się coś niedobrego.
Dzwoniłam do Przemka, nie był w najlepszej formie.
Wpadłam na pomysł, że jeśli za tydzień nie wróci, odwiedzimy go.
Właściwie moglibyśmy pojechać całą paczką.
Florek powinien już wrócić.
Może da się namówić?
Chciałabym spędzić z nim trochę czasu.
- O czym myślisz? - Z zadumy wyrwał mnie, lekko już zachrypnięty, głos Nerwusa.
Co się dziwić, skoro czytał już ponad godzinę.
- O Przemku. - Powiedziałam zgodnie z prawdą.
Parsknął.
Usiadł obejmując mnie ramieniem.
Przyciągnął do siebie.
Boże, jak on pachniał.
Zwalczyłam pokusę zrobienia mu wrednej malinki na szyi.
- Ja ci nie wystarczam? - W niebieskich oczach błysnęła drwina.
- Martwię się o niego.
- To duży facet. Może trochę zakręcony, ale twardy. Poradzi sobie.
Skinęłam głową.
Było mi dobrze, nie chciało mi się iść do pokoju.
Nie miałam ochoty odpalać kompa.
Na nic nie miałam ochoty.
Tylko siedzieć w jego objęciach.
- Dobra, koniec tego dobrego. - Mruknął w końcu puszczając mnie i wstając z kanapy.
Nie chciałam żeby szedł.
Było mi dobrze.
Popatrzyłam na niego z wyrzutem.
Kąciki jego ust zadrgały wesoło.
- Nie jestem pluszowym misiem, Aluś. - Rzucił drwiąco.
- Nie jesteś. - Przyznałam przeciągając się - Kościste misie nie mają wzięcia.
Pacnął mnie książką po głowie i wesoło pogwizdując zniknął w swoim pokoju.
Też postanowiłam zebrać się do łóżka.
Ale kiedy już zagrzebałam się w chłodnej pościeli, dopadły mnie smutki.
Przypomniały mi ostatnią rozmowę z Florkiem.
Czy istnieje szansa, żeby to naprawić?
Byłam taka cholernie zagubiona.
Nie miałam pojęcia co robić.
Czy chciałam z nim być?
Czy ja w ogóle potrafię stworzyć z kimś związek?
Co mnie właściwie wiąże z Kubą?
On nie wymaga żadnych deklaracji.
Żadnych emocjonalnych, łzawych wyznań.
Po prostu jest.
Czy to znaczy, że mu na mnie nie zależy?
Zależy, widzę to, ale nie potrafię zrozumieć o co mu chodzi.
Jest twardym, zdecydowanym facetem, który wie czego chce.
Ta jego dorosłość czasem mnie peszy.
Ale ma też inne oblicze.
Które odsłonił przede mną.
Dlaczego?
Też sobie wybrał.
Taką totalną beznadzieję.
Boże, denna depresja.
Nawet gdyby teraz spod łóżka wyskoczyła wróżka, deklarując chęć spełnienia mojego życzenia,
nie potrafiłabym go sprecyzować.
Odzyskać Florka?
Nie chcę go odzyskiwać.
On nigdy nie powinien odchodzić.
A skoro odszedł, skoro się zawiódł, przecież może to zrobić znowu.
Zacisnęłam poduszkę na głowie.
Miałam dość.
Czułam, że zaraz się rozpłaczę.
Zerwałam się z łóżka i wlokąc za sobą poduszkę poczłapałam do pokoju Nerwusa.
Pokój tonął w mroku, a on leżał z ramionami skrzyżowanym za głową.
Musiałam mieć wyjątkowo żałosną minę, bo bez słowa odchylił kołdrę zapraszając mnie do łóżka.
Z ulgą wtuliłam się w niego.
- Tylko nie chrap. - Mruknął zamykając oczy.
- Wypraszam sobie. - Sprzedałam mu kuksańca.
- Czy ty zawsze masz takie lodowate łapy?
- Zawsze. - Wymruczałam mu do ucha przesuwając ręką po jego gołym brzuchu.
- Jesteś podłym padalcem. - Syknął krzywiąc się. - Zaraz będziesz spać na podłodze.
Parsknęłam w poduszkę.
Jego bliskość poprawiała mi humor.
Grzecznie zabrałam ręce.
Zamknęłam oczy.
Swoją droga ciekawe, czy na niego działam.
Przecież faceci w jego wieku...
Stop.
Chyba nie chcę iść w tym kierunku.
Podobno ciekawość to pierwszy stopień do piekła.
A z drugiej strony, leżenie z tak cholernie apetycznym facetem...
Idź spać, Alu - Skarciłam się w myślach.
Tylko która kobieta słucha głosu rozsądku?
- Kuba. - Dmuchnęłam mu delikatnie w ucho.
- Nie, nie opowiem ci bajki. - Mruknął nie otwierając oczu.
Wtuliłam się w niego bardziej.
Niebieskie oczy otworzyły się gwałtownie.
- Ja nie jestem z kamienia, wiesz? - Wymruczał.
Mimo to nie cofnął się.
I co teraz zrobisz Kubusiu?
Nerwus westchnął i zamknął oczy.
Kuba obudził się wczesnym rankiem.
Zegarek wskazywał szóstą piętnaście.
Noga Alusi przesunęła się w górę jego.
Nerwowo przełknął ślinę.
Trzeba było się z tego jakoś wymiksować.
Tylko jak wstać, żeby jej nie obudzić?
Boże, muszą z tym skończyć.
To wspólne spanie nie prowadzi do niczego dobrego.
W dodatku, jak ktoś ich nakryje w życiu nie uwierzy, że po prostu spali.
Poza tym chyba nie wytrzymałby powtórki z rozrywki.
Zastanawiał się, co ją wczoraj napadło.
Bardzo delikatnie zdjął z siebie nogę Alusi.
Odetchnął z ulgą.
Poprawił bokserki i kilkoma kocimi ruchami zwiał z łóżka.
Postanowił skorzystać z okazji i pójść po szkicować.
Szybko się umył i ubrał w łazience, żeby nie hałasować, a potem złapał szkicownik i wyszedł.
Powietrze było rześkie i jeszcze nie zdążyło się porządnie nagrzać.
Ale już dało się wyczuć zapowiedź upału.
Nerwus powędrował na swój ulubiony pieniek.
Wyciągnął się wygodnie i zaczął rysować.
Nie miał jakiegoś szczególnego pomysłu.
Rękę zawsze warto ćwiczyć.
Kiedy przewracał trzecią kartkę poczuł czyjaś obecność.
Znowu ten cały Kacper.
Przedwczoraj też przyszedł popatrzeć.
Przynajmniej nie przeszkadzał.
Dziś wygląda jakby miał zamiar zacząć rozmowę.
Przystanął koło pniaka.
- Siadaj, jeśli nie boisz się pobrudzić swoich wypasionych gatek. - Mruknął złośliwie Nerwus.
- Dzień dobry, Jakubie.
Kuba przewrócił oczami.
Wrócił do szkicowania mewy.
Kacper przysiadł obok.
- Skończyłeś tamten obraz?
Proszę jaki ciekawski.
Nie skończył.
Miał zamiar zrobić to wczoraj wieczorem, ale leżenie na kanapie i czytanie było przyjemniejsze.
- Wiesz, że będę chodził do twojej szkoły. - Kacper nie doczekawszy się odpowiedzi próbował z innej strony.
- Współczuję. - Powiedział szczerze Kuba.
- Dlaczego? - Zdziwił się chłopak.
- Bo zupełnie tu nie pasujesz.
Wbrew oczekiwaniom Nerwusa, Kacper nie sprawiał wrażenia wytrąconego z równowagi.
Po prostu się roześmiał.
Miał ładny uśmiech.
Kuba poczuł dziwną ochotę, żeby go narysować.
Właściwie czemu nie?
Zmienił pozycję i usiadł okrakiem na pniaku, twarzą do perfekcyjnego turysty.
- Chcesz mnie narysować? - Brunet posłał mu rozbawione spojrzenie.
- Masz coś przeciw?
- Mam się rozebrać? - Wyraźnie bawił się kosztem Nerwusa.
Chcesz się bawić? - Pomyślał Kuba - poczekaj no.
Skinął głową.
Kaper wyraźnie się zawahał.
Nerwus niespiesznie zatemperował ołówek.
Nie spuszczał oczu z bruneta.
Dłuższą chwilę mierzyli się wzrokiem.
A potem Kacper wstał i zaczął rozpinać koszulę.
Perfekcyjnie wyprasowany materiał miękko opadł na piasek.
Kuba ocknął się, kiedy chłopak sięgnął do paska.
Ten wariat naprawdę gotowy jest paradować tu z gołym tyłkiem.
- Dobra, nie zapędzaj się. - Burknął czując niesmak przegranej.
Kacper uśmiechnął się dziwnie.
Podszedł bliżej.
- Powstrzymaj mnie. - Puścił do niego oko.
Nerwus zbaraniał.
Właściwie cały dzień nie widziałam Kuby.
Wymknął się, kiedy jeszcze spałam.
Miałam tylko nadzieję, że nie obraził się za wczoraj.
Sama nie wiem, co mi do głowy strzeliło.
Przecież właściwie nawet nie byłam pewna czy chciałabym się z nim przespać.
Kręcił mnie, jasne.
Nie wiem, czy któraś przeszłaby obojętnie koło takiego ciacha.
Ale przecież to żaden powód.
Chyba powinnam się wytłumaczyć.
I tak nasze nocowanka skończą się w tym tygodniu.
W niedzielę wraca matka.
Już widzę jej minę, gdyby nas nakryła.
Wzdrygnęłam się na wspomnienie pogadanki o seksie, którą mi kiedyś zafundowała.
Koszmar.
To powinno być ścigane z urzędu.
Było późne popołudnie.
Pani Grażyna pojechała do sklepu.
Rozciągnęłam się na kanapie.
Nawet nie wiem, kiedy przysnęłam.
Obudziło mnie łaskotanie w czoło.
Otworzyłam oczy i trafiłam na niebieskie spojrzenie.
Nerwus wisiał nade mną opierając się na rękach.
Zabrakło mi tchu.
Patrzyliśmy na siebie w milczeniu.
Moje serce waliło jak oszalałe.
Wystarczyło wyciągnąć rękę i go odepchnąć.
Albo przyciągnąć.
Zostawił mi możliwość podjęcia decyzji.
Droczył się ze mną.
Wyciągnęłam rękę i wsunęłam mu ją pod koszulkę.
Kuba zaklął paskudnie i z hukiem zwalił się na podłogę.
Śmiałam się tak, że z trudem usiadłam na kanapie.
- Jesteś nieludzka - Jęknął z poziomu podłogi.
Szczęknęły drzwi wejściowe i do domu wparowała Łucja.
Cholera.
Zapomniałam wyjść po nią na dworzec.
Za Łucją weszła śliczna, roześmiana dziewczyna.
No proszę.
Dziwne zachowanie Kuby niemal uszło mojej uwadze.
Niemal.
Zupełnie, jakby ktoś przełączył w nim jakiś pstryczek.
Zesztywniał, a na jego twarz wpełzła znajoma, drwiąca maska.
- Grejs. - Powiedział w taki sposób, że miałam ochotę schować się za poduszkę.
Towarzysząca Łucji dziewczyna zamarła na chwilę.
Moja siostrunia posłała mi pytające spojrzenie.
Jak miałam jej powiedzieć, że najwyraźniej wybranka jej serca ma wiele wspólnego z Nerwuskiem?
Kiedy wydawało się, że nie może być gorzej, Grejs uśmiechnęła się i wyciągnąwszy ręce ruszyła w stronę Kuby.
A on po prostu odwrócił się na pięcie i wyszedł.
Ostatnio edytowany przez Dziabeł 23 Listopada 2015r. 21:42, W całości zmieniany: 2
_________________
– A jeśli pewnego dnia będę musiał odejść? – spytał Krzyś, ściskając Misiową łapkę. – Co wtedy?
– Nic wielkiego. – zapewnił go Puchatek. – Posiedzę tu sobie i na Ciebie poczekam. Kiedy się kogoś kocha, to ten drugi ktoś nigdy nie znika.