Nawigacja
Nowelki i opowiadania
Dział o dziełach pisanych
Obowiązuje na całym forum! Prosimy o jego przeczytanie i przestrzeganie
Świat onlajnów
Strona 3 z 13
0
Mion jako dziewczyna z raportami oprawionymi starannie w czerwoną wstążeczkę... bezcenne i bardzo życiowe xD To mnie rozwaliło, nie mam nic do dodania xD
_________________
1
Tak z okazji dnia dziecka~
Część czternasta 18+
Powietrze było suche, a piaszczysty pył utrudniał oddychanie.
Muffinka kichnęła.
Druid poprawił wianek i otarł pot z czoła.
Smocze Pustkowie.
Wszędzie, gdzie okiem sięgnąć, rozpościerała się piaszczysta równina.
Słońce paliło, a walające się gdzieniegdzie głazy, nie stanowiły żadnej ochrony przed lejącym się z nieba żarem.
- Zaraz się rozpuszczę... - Wyjęczała czarodziejka, opierająca się całym ciężarem na lasce.
- Przecież to był twój pomysł. -Ziemniak odlepił togę od spoconego ciała. - Właściwie, po jaką cholerę tu przyleźliśmy?
Ptyś coś wymamrotał niewyraźnie.
W końcu zebrała się w sobie, poprawiła kokardkę na głowie i ruszyła przed siebie.
Druid skoczył za nią, potykając się o wystającą z piachu kość.
Nie podobał mu się ten pomysł.
Powinni jak najszybciej opuścić to miejsce.
Problem polegał na tym, że najwyraźniej weszli do misji.
Misji, która polega na zabiciu smoka...
Druid nerwowo przełknął ślinę.
Nagle zaschło mu w gardle.
Nie wiedział, czy winny był koszmarny pył, czy może jednak strach.
Czarodziejka zdawała się nie przejmować porozrzucanymi gnatami, ani dziwną ciszą dzwoniącą w uszach.
Przeszła tunelem z ogromnych żeber szkieletu i rzuciła druidowi niecierpliwe spojrzenie.
- Jeśli nam zwieje, to będzie twoja wina.
- Kto nam zwieje? - Ziemniak zadał pytanie, a jednocześnie przyszło mu do głowy, że wcale nie chce znać odpowiedzi.
Muffinka zignorowała go całkowicie.
Przystanęła rozglądając się dookoła.
Potem spojrzała pod nogi.
Druid poszedł za jej przykładem.
Zrobiło mu się słabo.
Na piaszczystym podłożu roiło się od śladów.
Po raz pierwszy pożałował, że driady go tyle nauczyły.
- Chodźmy stąd! - Krzyknął, łapiąc zadumaną czarodziejkę za rękę.
Patrzyła na wielkie cielsko złotego smoka.
- Posłuchaj, zabicie smoka, to nie lada wyczyn. - Zaczął gorączkowo Ziemniak. - A ślady wyraźnie mówią, że tych
gadów było tu niedawno znacznie więcej. Jak wrócą, już po nas.
- Nie wrócą. - Powiedziała cicho Muffinka, a przez równinę przetoczył się dziki ryk.
Druid wzdrygnął się mimo woli.
Spojrzał w miejsce, które Ptyś wskazał mu laską.
Daleko na wschód szalała burza piaskowa.
Taka była jego pierwsza myśl.
Później dostrzegł kolorowe blaski, a kiedy ogromny czerwony smok wyleciał z chmury pyłu i ciężko zwalił się na ziemię, druid w pełni zrozumiał swoją pomyłkę.
- Czy... czy my jesteśmy w czyjejś misji? -Zapytał słabo.
Czarodziejka ruszyła w stronę kłębowiska.
Ziemniak postanowił być twardy.
W końcu ktoś tu musiał zachować chociażby pozory zdrowego rozsądku.
Złapał czarodziejkę za skraj sukienki.
- Nie będę ci teraz wszystkiego tłumaczyć! - Zdenerwowała się.
- A co my tu mamy? - Ziemia zadrżała, kiedy obok nich wylądował gruby, zielony gad.
Karasu gapił się na wiedźmę z niedowierzaniem.
Poczuł, że musi się napić.
Koniecznie.
Marcelina obracała w palcach jedną ze wstążek z raportów.
Unikała spojrzenia dowódcy.
Z braku trunków wojownik zadowolił się nerwowym dreptaniem po pokoju.
- Chcesz powiedzieć, że mój demon...
- To już nie jest twój demon. - Pokręciła głową dziewczyna.- Straciłeś nad nim kontrolę.
Karasu zacisnął palce na parapecie i wyjrzał przez okno.
Gildyjny dziedziniec świecił pustkami.
Wszyscy pewnie czekali już w wielkiej sali.
Co miał im powiedzieć?
- Powinieneś z nim porozmawiać.
- Dał mi wyraźnie do zrozumienia, że nie ma na to ochoty.
- Ale COŚ musisz zrobić! - Wiedźma ze złością wrzuciła wstążkę do wygasłego paleniska.
Karasu westchnął ciężko.
- Jesteś pewna? - Spytał bez większej nadziei.
- Że Pieprz to król demonów i przywódca siedmiu duchów zła, gniewu i zniszczenia?
Dowódca usiadł ciężko na łóżku.
Jakim cudem nic nie zauważył przez tyle lat?
Czy to dlatego, że demon doskonale się maskował, a może naprawdę się zmienił?
Nie wiedzieć czemu, w pamięci dowódcy pojawiła się obraz, Pieprz leniwie maczający ciastko w kakao.
To ma być król demonów?
Czy takie bydlaki organizują przyjęcia-niespodzianki dla słodkich dziewczynek?
Walczą w podrzędnej gildii i chodzą grzecznie na smyczy takich młokosów jak on?
No dobra, nie zawsze grzecznie, ale jednak...
- Skąd to wszystko wiesz?
- Byłam kiedyś na twoim miejscu. Tylko, że ja skorzystałam z oferty. - Powiedziała cicho Marcelina i bez słowa wyszła z pokoju.
Dowódca miał mętlik w głowie.
Musiał iść do swoich ludzi.
Wyjaśnić im coś, czego sam nie rozumiał.
Dlaczego demon zniszczenia przez dwadzieścia lat był jego cieniem?
Z nudów?
Z ciekawości?
A może ukrywał się?
Karasu potrzebował odpowiedzi.
Pieprz upewnił się, że gad nie żyje i puścił pokryte złota łuską gardło.
Czuł wirowanie mocy.
Już zdążył zapomnieć, jak wspaniałym źródłem są smoki.
Oczywiście nie zapuścił się na Smocze Pustkowie, żeby czerpać moc z gadów.
Nie potrzebował jej.
Po odzyskaniu swojej istoty znowu był panem samego siebie.
Nic go nie ograniczało.
Miał ochotę zabawić się, ale smoki doskonale wiedziały, co się święci.
Wystarczyło, że przekroczył barierę.
Uciekały jak spłoszone zające.
Właściwie nie pozostało mu nic innego, jak czekać.
Ziewnął i rozprostował smoliście czarne skrzydła.
Słońce przyjemnie grzało.
Równina przypominała mu dawne dzieje.
Wielką wojnę o wpływy w podziemiach.
Nie czekał długo.
Smoczyca wylądowała miękko tuż przed nim.
Pokryta szkarłatną łuską, łypała na niego zielonymi ślepiami.
- Jeśli przyszedłeś tu polować, to popełniłeś błąd.
- Nie zauważyłem. - Wzruszył ramionami.
Postanowił nie spieszyć się ze wstawaniem.
Głaz był nagrzany i wygodnie się na nim siedziało.
- Główna gwardia się właśnie przegrupowała, minęło sporo czasu, teraz jest nas dużo więcej.
Demon uniósł brew.
- Czy ty mnie straszysz? - Zapytał z rozbawieniem.
- Nawet takie skurwysyny musza się czegoś bać. - Zasyczała smoczyca kłapiąc zębiskami.
- Niestety, rozczaruję cię, tym czymś nie są przerośnięte jaszczurki.
Gadzina nie zdążyła zareagować, bo nagle znalazła się w żelaznym uścisku.
Brutalne szarpnięcie mocy było jasnym dowodem na to, że żarty się skończyły.
Odepchnęła napastnika magicznym impulsem.
Odpowiedział jej lodowaty śmiech.
- Czego chcesz? - Splunęła jadem w stronę demona.
- Gra na zwłokę nic ci nie da. - Wzruszył szerokimi ramionami.
- Żebyś się nie dziwił. - Gad mlasnął jęzorem.
Demon zrobił znudzoną minę.
Macki mocy pomknęły w stronę smoczycy.
Zerwała się do lotu unikając ataku.
Demon wzbił się w powietrze i złapał za błoniaste skrzydło gada.
Szarpnął.
Chrupnęły łamane kości, a gad zwalił się ciężko na ziemię, wzniecając tumany kurzu.
Kłęby pyłu przecięły cztery smoki.
Atakowały jeden po drugim.
Chciały odciągnąć demona od rannej smoczycy.
- Szkoda. - Powiedział demon, posyłając leżącej gadzinie paskudny uśmiech. - Gdybyś ich nie wezwała, mieli by szansę przeżyć.
Skoczył do najbliższego smoka.
Złapał go i zaczerpnął.
Nie miał zamiaru bawić się w kanalizowanie mocy.
Szkoda na to czasu.
Gad eksplodował.
Odłamki kości raniły pozostałe bestie.
Zielony smok zwalił się na ziemię, po tym jak odłamek przebił mu na wylot szyję.
Demon wyczuł ich strach.
Cała Równina emanowała ich lękiem.
Smoki znały legendy.
Wiedziały do czego jest zdolny.
I gdyby te z gwardii miały jakiś wybór, zwiałby wzniecając za sobą piaskową burzę.
Demon skrzyżował ramiona na piersi i posłał, unoszącym się nad nim smokom, pogardliwe spojrzenie.
Właściwie, to miał ochotę na ciastka.
I kakao.
Chciał rozsiąść się pod gruszą i zapomnieć o całym syfie ostatnich dni.
No tak.
Tyle, że tam czeka na niego wysłannik Zakonu.
Ponad dwadzieścia lat udało mu się unikać tych wariatów.
A teraz go dopadli.
Mało brakowało, a znowu trafiłby pod klucz.
Wzdrygnął się na samo wspomnienie dawnego koszmaru.
Nigdy nie przypuszczał, że historia zatoczy koło.
Powrót do gildii odpadał.
A skoro Zakon go namierzył, prędzej czy później będzie musiał stawić im czoło.
- Chcę Smoczej Kolczugi. - Powiedział rozbawiony swoim pomysłem.
Szkarłatna smoczyca uniosła łeb.
Nadal leżała, bo zmiażdżone łapy nie utrzymałby jej ciężaru.
- Chcesz zbroi Zakonu? - Zapytała z niedowierzaniem.
- Dokładnie.
- Musiałbyś nas wyciąć co do nogi. - Wysyczała wściekle.
Strumień jadu poleciał w stronę demona, który odbił go niedbałym gestem.
- Wedle życzenia. - Białe kły błysnęły w paskudnym uśmiechu.
Fioletowy smok zwalił się na ziemię rycząc dziko.
Miotał się po piachu.
- To całkiem zabawna klątwa. -Demon zręcznie uniknął ataku ostatniego, różowego gada.
Szkarłatna smoczyca rzuciła się na piachu.
Chciała w jakiś sposób pomóc wijącemu się w męczarniach gwardziście.
Nie udało się.
Krępujące ją więzy mocy trzymały mocno, wrzynając się w łuski.
Przy ich pomocy demon pozbawiał ją energii.
Wiedziała na co go stać.
Pamiętała Wielki Pogrom, jaki zafundował smoczemu gatunkowi setki lat temu.
Im bardziej gady broniły się, tym większa stawała się moc demona.
Karmił się ich gniewem, żądzą mordu, nienawiścią.
Gdyby nie wkroczył Zakon, smoki byłyby tylko wspomnieniem.
Różowa gad, zręczną beczką, wywinął się mackom mocy.
Demon wbił spojrzenie w czerwoną smoczycę.
Wiedział, że ulegnie.
Ona też to wiedziała.
Zaryczała dziko, kiedy różowy gwardzista potężnym uderzeniem wyleciał poza otaczająca ich chmurę pyłu.
Demon ukucnął obok wielkiego, szkarłatnego pyska.
- To co, ciebie też mam wykończyć, czy jakoś się dogadamy?
Karasu schodził właśnie po schodach, kiedy dopadł go umorusany Hajmidal.
- O, już wróciłeś. - Dowódca naprawdę się ucieszył. - Musimy pogadać.
- Oj musimy. - Oficer był wściekły. - Na początek może mi wyjaśnisz, dlaczego puściłeś czarodziejkę na Smocze Pustkowie.
I to całkiem samą.
Karasu poczuł, że robi mu się niedobrze.
- O czym ty mówisz? - Warknął.
Wszystko wymykało się spod kontroli.
Dowódca poczuł złość.
Hajmidal niemal wepchnął go do wielkiej sali i wściekłym machnięciem wskazał na tablicę misji.
Imię Muffinki widniało samotnie obok zadania na Smoczym Pustkowiu.
Przejście było zamknięte.
- Poszedłem tylko na jedną misję. - Oficer zmrużył oczy. - A ty właśnie wtedy postanawiasz rozwalić gildię?
- Nie tym tonem. - Ostrzegł go dowódca, posyłając mu wściekłe spojrzenie.
- To nie najlepsza pora na kłótnie. - Zauważyła pojednawczo Marcelina.
- Zajmij się swoją miotłą, wiedźmo. - Burknął Hajmidal.
Uratował go refleks wojownika.
Klątwa gruchnęła o ścianę.
- W mojego wujka?! - Wrzasnęła Vanisz, rzucając się na Marcelinę.
- A to klops. - Zauważył Orety podnosząc krzesło, które gruchnęło na ziemię, gdy wojowniczka ruszyła do ataku.
- Zachowujecie się jak dzieci. - Prychnął pogardliwie Legglę.
- Kogo nazywasz dzieciakiem?! - Wrzasnął Hajmidal rzucając w elfa ptysiem.
Krem plasnął prosto w twarz Ryśka.
Owłosiony wielkolud zerwał się od stołu.
Dowódca potoczył spojrzeniem po otaczającym go burdelu.
Po stole biegał wściekły Albert, bo Jasny przygniótł mu łapę krzesłem.
W powietrzu latały przekleństwa, obelgi i złotorude pióra.
Karasu poczuł, że to jest dobry moment na ewakuację.
Wystarczyło zahaczyć o kuchnię i przygarnąć flaszkę naleweczki.
Koło głowy przeleciało mu krzesło.
Przezornie zszedł mu z drogi.
Albo dwie butelki...
- Czy ma pan zamiar jakoś zareagować? - Zainteresowała się dziewczynka z kucykami.
Skąd się tu u diabła wzięła?
W dłoni trzymała swoją tabliczkę.
- Zaraz wynotuję główne przewinienia, potem sporządzę raport i...
- Dość. - Warknął Karasu.
- Ty cholerna cipo! - Rysiek trzymał za gardło Orety. - Facet healerem? - Darł się.
Karasu sięgnął po wiszący na ścianie łuk.
Skryba usłużnie podała mu strzałę.
Poczuł niekłamaną satysfakcję, kiedy grot przeciął linę podtrzymującą potężny żyrandol.
Ciężka, metalowa konstrukcja z hukiem zwaliła się na stół.
Po drodze musnęła kilku wojowników, a Rysiowi złamała rękę.
Zdumiony Albert znalazł się w samym środku konstrukcji nie gubiąc nawet piórka.
- A teraz usiądziecie na dupach i porozmawiamy. - Oznajmił zimnym tonem dowódca.
Na sali panowała grobowa cisza.
Błyskawicznie pozbierali krzesła i usiedli wokół połamanego stołu.
- Zawieszam wam przywileje, każde z was ma się zgłosić na plac treningowy do Gniewka.
W zielonych oczach płoną gniew.
Nikt się nie odezwał.
- Na początek tydzień treningów dla każdego. A dziś idziecie spać bez kolacji.
Tym razem przy stole rozległy się ciche jęki.
Umilkli pod wpływem spojrzenia dowódcy.
Hajmidal bez słowa wskazał na tablicę.
Wszyscy utkwili oczy w błyszczących literkach.
Czarodziejka właśnie zakończyła misję.
Demon walczył o oddech.
Kolczuga wżynała mu się w ciało, sącząc jad w świeże rany.
Chciał zbroi na miarę Zakonu, to ją dostał.
Cholerna smoczyca potraktowała jego słowa do bólu poważnie.
Wiadomo, że żaden demon nie może tknąć świętego rynsztunku.
Zabawa działała w obie strony, ale żaden zakonnik nie był na tyle szalony, by sięgać po broń Przeklętych.
Dał się podejść jak dziecko.
Jad blokował mu dostęp do mocy.
Powoli paraliżował całe ciało.
Ciekawe kto pierwszy po niego przyjdzie.
Smoki czy Zakon?
Ból trawił każdy skrawek ciała pod piekielną kolczugą.
Niedługo straci przytomność i przy odrobinie szczęścia, nigdy więcej się nie obudzi.
Jakiś kształt przesłonił słońce.
Demon pomyślał z żalem, że nie zdążył.
- Na opalanie ci się zebrało? - Czarodziejka, przytrzymując kokardę na głowie, nachyliła się nad demonem.
Z trudem skupił na niej wzrok.
Zastanawiał się czy to omamy.
Kopniak w żebra pozbawił go złudzeń.
- Wstawaj, musimy pogadać.
Nawet chętnie spełniłby jej uprzejmą prośbę, ale już nie był w stanie.
Druid, kiedy zwalczył pierwszy szok na widok Pieprza, nachylił się nad demonem.
- U, trochę słaba ta kolczuga. - Zauważył.
Wojownik przymknął oczy, na samą myśl o tym, że miałby wstać, albo chociaż drgnąć, robiło mu się niedobrze.
Kolczuga na plecach wżarła mu się głęboko w tkanki wypalając mięśnie i ścięgna.
Gdyby nie zdarte gardło pewnie wyłby jak potępieniec.
- Pieprz do diabła! - Muffinka chciała dźgnąć demona w ramię.
- Nie ruszaj. - Druid złapał ją za rękę. - To mu wypala skórę.
W powietrzu zaszumiały skrzydła.
- Zostawmy go i wiejmy. - Druid wyprostował się gwałtownie.
- Zwariowałeś? - Zdziwiła się czarodziejka.
- Oni chcą tego pomyleńca, nie nas. Jeśli myślisz, że będę...
Nie dokończył.
Na piaszczystej ziemi wylądował szary, wyjątkowo brzydki smok.
Muffinka mocniej ścisnęła laskę.
- Zdejmij to z niego, ja się zajmę smokiem.
- Ależ mną się zajmować nie trzeba. - Gad pokazał w szerokim uśmiechu masę drobnych, ostrych zębów.
- To idź skąd przylazłeś. - Burknęła czarodziejka.
Ziemniak pochylił się nad Pieprzem.
Zdejmij, łatwo powiedzieć.
Obmacał togę.
Znalazł kapeć z różowym pomponem.
Dziurawą skarpetkę.
Pokrywkę od garnka i ogrzewacz na czajnik.
Kiedy domacał się długiej, truskawkowej żelki czarodziejka tupnęła noga.
Druid nie przejął się, wsadził żelkę do buzi i wreszcie znalazł to, czego szukał.
Kawałek spróchniałego patyka.
- Dajcie sobie spokój z tą kanalią. - Poradził paskudny smok. - Jest nasz.
Druid rozkruszył kawałek patyka i posypał kolczugę.
Buchnęła para, a demon zawył tak, że spłoszony, paskudny smok poderwał się do lotu.
Muffinka nie czekała, stuknęła laską i płonące ptysie pomknęły w stronę gadziny.
Ziemniak zupełnie się nie przejął wyjącym demonem.
Dokończył żelkę i złapał Pieprza za kark.
Wojownik popatrzył na niego niewidzącym wzrokiem.
Druid bez większego wysiłku przetoczył go na brzuch.
Czarodziejka ukucnęła koło demona.
Skrzywiła się widząc krwawą plamę na piasku.
Ziemniak rozkruszył kolejną porcję patyka.
Zawahał się jednak.
- Słuchaj, a może lepiej dostarczyć go tak, póki jest trochę unieszkodliwiony?
- Gdzie ty chcesz go dostarczać? - Czarodziejka ostrożnie odgarnęła czarne kosmyki z bladej twarzy Pieprza.
Nie mogła patrzeć na jego cierpienie.
Jednocześnie nie miała pojęcia, co dalej robić.
Co będzie, kiedy stąd wyjdą?
Już w mieście widziała, że Pieprz się zmienił.
- Noo... - Druid zamyślił się na chwilę. - W sumie to ja przestałem cokolwiek rozumieć.
Ten blaszany Seler chce demona do ochrony, bo zwiał z Zakonu, a Karasu się zgodził, skoro ten pomyleniec wrócił?
- Skąd mam wiedzieć, nie poszedłeś na spotkanie. - Muffinka podskoczyła, kiedy paskudny smok wylądował tuż obok.
Zamachnęła się i przywaliła mu laską w pysk.
Zanim zdołała zareagować, szyszak pomknął po kiju i zniknął w nosie smoka.
Bestia zaryczała, zachwiała się i ciężko zwaliła na ziemię.
Chwilę później, zadowolony z siebie pomponik wturlał się z otwartego pyska.
Cały był usmarowany ohydnym śluzem.
- Nie wleziesz na mnie. - Czarodziejka wymierzyła w niego kij. - Zapomnij.
Stworzonko zagruchało smutno.
Poturlało się po piachu i schowało do kapcia z pomponem, który wyrzucił druid.
Powietrze zafalowało.
- Chyba przez przypadek skończyliśmy misję. - Odkrył ze zdziwieniem druid.
– A jeśli pewnego dnia będę musiał odejść? – spytał Krzyś, ściskając Misiową łapkę. – Co wtedy?
– Nic wielkiego. – zapewnił go Puchatek. – Posiedzę tu sobie i na Ciebie poczekam. Kiedy się kogoś kocha, to ten drugi ktoś nigdy nie znika.
Część czternasta 18+Powietrze było suche, a piaszczysty pył utrudniał oddychanie.
Muffinka kichnęła.
Druid poprawił wianek i otarł pot z czoła.
Smocze Pustkowie.
Wszędzie, gdzie okiem sięgnąć, rozpościerała się piaszczysta równina.
Słońce paliło, a walające się gdzieniegdzie głazy, nie stanowiły żadnej ochrony przed lejącym się z nieba żarem.
- Zaraz się rozpuszczę... - Wyjęczała czarodziejka, opierająca się całym ciężarem na lasce.
- Przecież to był twój pomysł. -Ziemniak odlepił togę od spoconego ciała. - Właściwie, po jaką cholerę tu przyleźliśmy?
Ptyś coś wymamrotał niewyraźnie.
W końcu zebrała się w sobie, poprawiła kokardkę na głowie i ruszyła przed siebie.
Druid skoczył za nią, potykając się o wystającą z piachu kość.
Nie podobał mu się ten pomysł.
Powinni jak najszybciej opuścić to miejsce.
Problem polegał na tym, że najwyraźniej weszli do misji.
Misji, która polega na zabiciu smoka...
Druid nerwowo przełknął ślinę.
Nagle zaschło mu w gardle.
Nie wiedział, czy winny był koszmarny pył, czy może jednak strach.
Czarodziejka zdawała się nie przejmować porozrzucanymi gnatami, ani dziwną ciszą dzwoniącą w uszach.
Przeszła tunelem z ogromnych żeber szkieletu i rzuciła druidowi niecierpliwe spojrzenie.
- Jeśli nam zwieje, to będzie twoja wina.
- Kto nam zwieje? - Ziemniak zadał pytanie, a jednocześnie przyszło mu do głowy, że wcale nie chce znać odpowiedzi.
Muffinka zignorowała go całkowicie.
Przystanęła rozglądając się dookoła.
Potem spojrzała pod nogi.
Druid poszedł za jej przykładem.
Zrobiło mu się słabo.
Na piaszczystym podłożu roiło się od śladów.
Po raz pierwszy pożałował, że driady go tyle nauczyły.
- Chodźmy stąd! - Krzyknął, łapiąc zadumaną czarodziejkę za rękę.
Patrzyła na wielkie cielsko złotego smoka.
- Posłuchaj, zabicie smoka, to nie lada wyczyn. - Zaczął gorączkowo Ziemniak. - A ślady wyraźnie mówią, że tych
gadów było tu niedawno znacznie więcej. Jak wrócą, już po nas.
- Nie wrócą. - Powiedziała cicho Muffinka, a przez równinę przetoczył się dziki ryk.
Druid wzdrygnął się mimo woli.
Spojrzał w miejsce, które Ptyś wskazał mu laską.
Daleko na wschód szalała burza piaskowa.
Taka była jego pierwsza myśl.
Później dostrzegł kolorowe blaski, a kiedy ogromny czerwony smok wyleciał z chmury pyłu i ciężko zwalił się na ziemię, druid w pełni zrozumiał swoją pomyłkę.
- Czy... czy my jesteśmy w czyjejś misji? -Zapytał słabo.
Czarodziejka ruszyła w stronę kłębowiska.
Ziemniak postanowił być twardy.
W końcu ktoś tu musiał zachować chociażby pozory zdrowego rozsądku.
Złapał czarodziejkę za skraj sukienki.
- Nie będę ci teraz wszystkiego tłumaczyć! - Zdenerwowała się.
- A co my tu mamy? - Ziemia zadrżała, kiedy obok nich wylądował gruby, zielony gad.
Karasu gapił się na wiedźmę z niedowierzaniem.
Poczuł, że musi się napić.
Koniecznie.
Marcelina obracała w palcach jedną ze wstążek z raportów.
Unikała spojrzenia dowódcy.
Z braku trunków wojownik zadowolił się nerwowym dreptaniem po pokoju.
- Chcesz powiedzieć, że mój demon...
- To już nie jest twój demon. - Pokręciła głową dziewczyna.- Straciłeś nad nim kontrolę.
Karasu zacisnął palce na parapecie i wyjrzał przez okno.
Gildyjny dziedziniec świecił pustkami.
Wszyscy pewnie czekali już w wielkiej sali.
Co miał im powiedzieć?
- Powinieneś z nim porozmawiać.
- Dał mi wyraźnie do zrozumienia, że nie ma na to ochoty.
- Ale COŚ musisz zrobić! - Wiedźma ze złością wrzuciła wstążkę do wygasłego paleniska.
Karasu westchnął ciężko.
- Jesteś pewna? - Spytał bez większej nadziei.
- Że Pieprz to król demonów i przywódca siedmiu duchów zła, gniewu i zniszczenia?
Dowódca usiadł ciężko na łóżku.
Jakim cudem nic nie zauważył przez tyle lat?
Czy to dlatego, że demon doskonale się maskował, a może naprawdę się zmienił?
Nie wiedzieć czemu, w pamięci dowódcy pojawiła się obraz, Pieprz leniwie maczający ciastko w kakao.
To ma być król demonów?
Czy takie bydlaki organizują przyjęcia-niespodzianki dla słodkich dziewczynek?
Walczą w podrzędnej gildii i chodzą grzecznie na smyczy takich młokosów jak on?
No dobra, nie zawsze grzecznie, ale jednak...
- Skąd to wszystko wiesz?
- Byłam kiedyś na twoim miejscu. Tylko, że ja skorzystałam z oferty. - Powiedziała cicho Marcelina i bez słowa wyszła z pokoju.
Dowódca miał mętlik w głowie.
Musiał iść do swoich ludzi.
Wyjaśnić im coś, czego sam nie rozumiał.
Dlaczego demon zniszczenia przez dwadzieścia lat był jego cieniem?
Z nudów?
Z ciekawości?
A może ukrywał się?
Karasu potrzebował odpowiedzi.
Pieprz upewnił się, że gad nie żyje i puścił pokryte złota łuską gardło.
Czuł wirowanie mocy.
Już zdążył zapomnieć, jak wspaniałym źródłem są smoki.
Oczywiście nie zapuścił się na Smocze Pustkowie, żeby czerpać moc z gadów.
Nie potrzebował jej.
Po odzyskaniu swojej istoty znowu był panem samego siebie.
Nic go nie ograniczało.
Miał ochotę zabawić się, ale smoki doskonale wiedziały, co się święci.
Wystarczyło, że przekroczył barierę.
Uciekały jak spłoszone zające.
Właściwie nie pozostało mu nic innego, jak czekać.
Ziewnął i rozprostował smoliście czarne skrzydła.
Słońce przyjemnie grzało.
Równina przypominała mu dawne dzieje.
Wielką wojnę o wpływy w podziemiach.
Nie czekał długo.
Smoczyca wylądowała miękko tuż przed nim.
Pokryta szkarłatną łuską, łypała na niego zielonymi ślepiami.
- Jeśli przyszedłeś tu polować, to popełniłeś błąd.
- Nie zauważyłem. - Wzruszył ramionami.
Postanowił nie spieszyć się ze wstawaniem.
Głaz był nagrzany i wygodnie się na nim siedziało.
- Główna gwardia się właśnie przegrupowała, minęło sporo czasu, teraz jest nas dużo więcej.
Demon uniósł brew.
- Czy ty mnie straszysz? - Zapytał z rozbawieniem.
- Nawet takie skurwysyny musza się czegoś bać. - Zasyczała smoczyca kłapiąc zębiskami.
- Niestety, rozczaruję cię, tym czymś nie są przerośnięte jaszczurki.
Gadzina nie zdążyła zareagować, bo nagle znalazła się w żelaznym uścisku.
Brutalne szarpnięcie mocy było jasnym dowodem na to, że żarty się skończyły.
Odepchnęła napastnika magicznym impulsem.
Odpowiedział jej lodowaty śmiech.
- Czego chcesz? - Splunęła jadem w stronę demona.
- Gra na zwłokę nic ci nie da. - Wzruszył szerokimi ramionami.
- Żebyś się nie dziwił. - Gad mlasnął jęzorem.
Demon zrobił znudzoną minę.
Macki mocy pomknęły w stronę smoczycy.
Zerwała się do lotu unikając ataku.
Demon wzbił się w powietrze i złapał za błoniaste skrzydło gada.
Szarpnął.
Chrupnęły łamane kości, a gad zwalił się ciężko na ziemię, wzniecając tumany kurzu.
Kłęby pyłu przecięły cztery smoki.
Atakowały jeden po drugim.
Chciały odciągnąć demona od rannej smoczycy.
- Szkoda. - Powiedział demon, posyłając leżącej gadzinie paskudny uśmiech. - Gdybyś ich nie wezwała, mieli by szansę przeżyć.
Skoczył do najbliższego smoka.
Złapał go i zaczerpnął.
Nie miał zamiaru bawić się w kanalizowanie mocy.
Szkoda na to czasu.
Gad eksplodował.
Odłamki kości raniły pozostałe bestie.
Zielony smok zwalił się na ziemię, po tym jak odłamek przebił mu na wylot szyję.
Demon wyczuł ich strach.
Cała Równina emanowała ich lękiem.
Smoki znały legendy.
Wiedziały do czego jest zdolny.
I gdyby te z gwardii miały jakiś wybór, zwiałby wzniecając za sobą piaskową burzę.
Demon skrzyżował ramiona na piersi i posłał, unoszącym się nad nim smokom, pogardliwe spojrzenie.
Właściwie, to miał ochotę na ciastka.
I kakao.
Chciał rozsiąść się pod gruszą i zapomnieć o całym syfie ostatnich dni.
No tak.
Tyle, że tam czeka na niego wysłannik Zakonu.
Ponad dwadzieścia lat udało mu się unikać tych wariatów.
A teraz go dopadli.
Mało brakowało, a znowu trafiłby pod klucz.
Wzdrygnął się na samo wspomnienie dawnego koszmaru.
Nigdy nie przypuszczał, że historia zatoczy koło.
Powrót do gildii odpadał.
A skoro Zakon go namierzył, prędzej czy później będzie musiał stawić im czoło.
- Chcę Smoczej Kolczugi. - Powiedział rozbawiony swoim pomysłem.
Szkarłatna smoczyca uniosła łeb.
Nadal leżała, bo zmiażdżone łapy nie utrzymałby jej ciężaru.
- Chcesz zbroi Zakonu? - Zapytała z niedowierzaniem.
- Dokładnie.
- Musiałbyś nas wyciąć co do nogi. - Wysyczała wściekle.
Strumień jadu poleciał w stronę demona, który odbił go niedbałym gestem.
- Wedle życzenia. - Białe kły błysnęły w paskudnym uśmiechu.
Fioletowy smok zwalił się na ziemię rycząc dziko.
Miotał się po piachu.
- To całkiem zabawna klątwa. -Demon zręcznie uniknął ataku ostatniego, różowego gada.
Szkarłatna smoczyca rzuciła się na piachu.
Chciała w jakiś sposób pomóc wijącemu się w męczarniach gwardziście.
Nie udało się.
Krępujące ją więzy mocy trzymały mocno, wrzynając się w łuski.
Przy ich pomocy demon pozbawiał ją energii.
Wiedziała na co go stać.
Pamiętała Wielki Pogrom, jaki zafundował smoczemu gatunkowi setki lat temu.
Im bardziej gady broniły się, tym większa stawała się moc demona.
Karmił się ich gniewem, żądzą mordu, nienawiścią.
Gdyby nie wkroczył Zakon, smoki byłyby tylko wspomnieniem.
Różowa gad, zręczną beczką, wywinął się mackom mocy.
Demon wbił spojrzenie w czerwoną smoczycę.
Wiedział, że ulegnie.
Ona też to wiedziała.
Zaryczała dziko, kiedy różowy gwardzista potężnym uderzeniem wyleciał poza otaczająca ich chmurę pyłu.
Demon ukucnął obok wielkiego, szkarłatnego pyska.
- To co, ciebie też mam wykończyć, czy jakoś się dogadamy?
Karasu schodził właśnie po schodach, kiedy dopadł go umorusany Hajmidal.
- O, już wróciłeś. - Dowódca naprawdę się ucieszył. - Musimy pogadać.
- Oj musimy. - Oficer był wściekły. - Na początek może mi wyjaśnisz, dlaczego puściłeś czarodziejkę na Smocze Pustkowie.
I to całkiem samą.
Karasu poczuł, że robi mu się niedobrze.
- O czym ty mówisz? - Warknął.
Wszystko wymykało się spod kontroli.
Dowódca poczuł złość.
Hajmidal niemal wepchnął go do wielkiej sali i wściekłym machnięciem wskazał na tablicę misji.
Imię Muffinki widniało samotnie obok zadania na Smoczym Pustkowiu.
Przejście było zamknięte.
- Poszedłem tylko na jedną misję. - Oficer zmrużył oczy. - A ty właśnie wtedy postanawiasz rozwalić gildię?
- Nie tym tonem. - Ostrzegł go dowódca, posyłając mu wściekłe spojrzenie.
- To nie najlepsza pora na kłótnie. - Zauważyła pojednawczo Marcelina.
- Zajmij się swoją miotłą, wiedźmo. - Burknął Hajmidal.
Uratował go refleks wojownika.
Klątwa gruchnęła o ścianę.
- W mojego wujka?! - Wrzasnęła Vanisz, rzucając się na Marcelinę.
- A to klops. - Zauważył Orety podnosząc krzesło, które gruchnęło na ziemię, gdy wojowniczka ruszyła do ataku.
- Zachowujecie się jak dzieci. - Prychnął pogardliwie Legglę.
- Kogo nazywasz dzieciakiem?! - Wrzasnął Hajmidal rzucając w elfa ptysiem.
Krem plasnął prosto w twarz Ryśka.
Owłosiony wielkolud zerwał się od stołu.
Dowódca potoczył spojrzeniem po otaczającym go burdelu.
Po stole biegał wściekły Albert, bo Jasny przygniótł mu łapę krzesłem.
W powietrzu latały przekleństwa, obelgi i złotorude pióra.
Karasu poczuł, że to jest dobry moment na ewakuację.
Wystarczyło zahaczyć o kuchnię i przygarnąć flaszkę naleweczki.
Koło głowy przeleciało mu krzesło.
Przezornie zszedł mu z drogi.
Albo dwie butelki...
- Czy ma pan zamiar jakoś zareagować? - Zainteresowała się dziewczynka z kucykami.
Skąd się tu u diabła wzięła?
W dłoni trzymała swoją tabliczkę.
- Zaraz wynotuję główne przewinienia, potem sporządzę raport i...
- Dość. - Warknął Karasu.
- Ty cholerna cipo! - Rysiek trzymał za gardło Orety. - Facet healerem? - Darł się.
Karasu sięgnął po wiszący na ścianie łuk.
Skryba usłużnie podała mu strzałę.
Poczuł niekłamaną satysfakcję, kiedy grot przeciął linę podtrzymującą potężny żyrandol.
Ciężka, metalowa konstrukcja z hukiem zwaliła się na stół.
Po drodze musnęła kilku wojowników, a Rysiowi złamała rękę.
Zdumiony Albert znalazł się w samym środku konstrukcji nie gubiąc nawet piórka.
- A teraz usiądziecie na dupach i porozmawiamy. - Oznajmił zimnym tonem dowódca.
Na sali panowała grobowa cisza.
Błyskawicznie pozbierali krzesła i usiedli wokół połamanego stołu.
- Zawieszam wam przywileje, każde z was ma się zgłosić na plac treningowy do Gniewka.
W zielonych oczach płoną gniew.
Nikt się nie odezwał.
- Na początek tydzień treningów dla każdego. A dziś idziecie spać bez kolacji.
Tym razem przy stole rozległy się ciche jęki.
Umilkli pod wpływem spojrzenia dowódcy.
Hajmidal bez słowa wskazał na tablicę.
Wszyscy utkwili oczy w błyszczących literkach.
Czarodziejka właśnie zakończyła misję.
Demon walczył o oddech.
Kolczuga wżynała mu się w ciało, sącząc jad w świeże rany.
Chciał zbroi na miarę Zakonu, to ją dostał.
Cholerna smoczyca potraktowała jego słowa do bólu poważnie.
Wiadomo, że żaden demon nie może tknąć świętego rynsztunku.
Zabawa działała w obie strony, ale żaden zakonnik nie był na tyle szalony, by sięgać po broń Przeklętych.
Dał się podejść jak dziecko.
Jad blokował mu dostęp do mocy.
Powoli paraliżował całe ciało.
Ciekawe kto pierwszy po niego przyjdzie.
Smoki czy Zakon?
Ból trawił każdy skrawek ciała pod piekielną kolczugą.
Niedługo straci przytomność i przy odrobinie szczęścia, nigdy więcej się nie obudzi.
Jakiś kształt przesłonił słońce.
Demon pomyślał z żalem, że nie zdążył.
- Na opalanie ci się zebrało? - Czarodziejka, przytrzymując kokardę na głowie, nachyliła się nad demonem.
Z trudem skupił na niej wzrok.
Zastanawiał się czy to omamy.
Kopniak w żebra pozbawił go złudzeń.
- Wstawaj, musimy pogadać.
Nawet chętnie spełniłby jej uprzejmą prośbę, ale już nie był w stanie.
Druid, kiedy zwalczył pierwszy szok na widok Pieprza, nachylił się nad demonem.
- U, trochę słaba ta kolczuga. - Zauważył.
Wojownik przymknął oczy, na samą myśl o tym, że miałby wstać, albo chociaż drgnąć, robiło mu się niedobrze.
Kolczuga na plecach wżarła mu się głęboko w tkanki wypalając mięśnie i ścięgna.
Gdyby nie zdarte gardło pewnie wyłby jak potępieniec.
- Pieprz do diabła! - Muffinka chciała dźgnąć demona w ramię.
- Nie ruszaj. - Druid złapał ją za rękę. - To mu wypala skórę.
W powietrzu zaszumiały skrzydła.
- Zostawmy go i wiejmy. - Druid wyprostował się gwałtownie.
- Zwariowałeś? - Zdziwiła się czarodziejka.
- Oni chcą tego pomyleńca, nie nas. Jeśli myślisz, że będę...
Nie dokończył.
Na piaszczystej ziemi wylądował szary, wyjątkowo brzydki smok.
Muffinka mocniej ścisnęła laskę.
- Zdejmij to z niego, ja się zajmę smokiem.
- Ależ mną się zajmować nie trzeba. - Gad pokazał w szerokim uśmiechu masę drobnych, ostrych zębów.
- To idź skąd przylazłeś. - Burknęła czarodziejka.
Ziemniak pochylił się nad Pieprzem.
Zdejmij, łatwo powiedzieć.
Obmacał togę.
Znalazł kapeć z różowym pomponem.
Dziurawą skarpetkę.
Pokrywkę od garnka i ogrzewacz na czajnik.
Kiedy domacał się długiej, truskawkowej żelki czarodziejka tupnęła noga.
Druid nie przejął się, wsadził żelkę do buzi i wreszcie znalazł to, czego szukał.
Kawałek spróchniałego patyka.
- Dajcie sobie spokój z tą kanalią. - Poradził paskudny smok. - Jest nasz.
Druid rozkruszył kawałek patyka i posypał kolczugę.
Buchnęła para, a demon zawył tak, że spłoszony, paskudny smok poderwał się do lotu.
Muffinka nie czekała, stuknęła laską i płonące ptysie pomknęły w stronę gadziny.
Ziemniak zupełnie się nie przejął wyjącym demonem.
Dokończył żelkę i złapał Pieprza za kark.
Wojownik popatrzył na niego niewidzącym wzrokiem.
Druid bez większego wysiłku przetoczył go na brzuch.
Czarodziejka ukucnęła koło demona.
Skrzywiła się widząc krwawą plamę na piasku.
Ziemniak rozkruszył kolejną porcję patyka.
Zawahał się jednak.
- Słuchaj, a może lepiej dostarczyć go tak, póki jest trochę unieszkodliwiony?
- Gdzie ty chcesz go dostarczać? - Czarodziejka ostrożnie odgarnęła czarne kosmyki z bladej twarzy Pieprza.
Nie mogła patrzeć na jego cierpienie.
Jednocześnie nie miała pojęcia, co dalej robić.
Co będzie, kiedy stąd wyjdą?
Już w mieście widziała, że Pieprz się zmienił.
- Noo... - Druid zamyślił się na chwilę. - W sumie to ja przestałem cokolwiek rozumieć.
Ten blaszany Seler chce demona do ochrony, bo zwiał z Zakonu, a Karasu się zgodził, skoro ten pomyleniec wrócił?
- Skąd mam wiedzieć, nie poszedłeś na spotkanie. - Muffinka podskoczyła, kiedy paskudny smok wylądował tuż obok.
Zamachnęła się i przywaliła mu laską w pysk.
Zanim zdołała zareagować, szyszak pomknął po kiju i zniknął w nosie smoka.
Bestia zaryczała, zachwiała się i ciężko zwaliła na ziemię.
Chwilę później, zadowolony z siebie pomponik wturlał się z otwartego pyska.
Cały był usmarowany ohydnym śluzem.
- Nie wleziesz na mnie. - Czarodziejka wymierzyła w niego kij. - Zapomnij.
Stworzonko zagruchało smutno.
Poturlało się po piachu i schowało do kapcia z pomponem, który wyrzucił druid.
Powietrze zafalowało.
- Chyba przez przypadek skończyliśmy misję. - Odkrył ze zdziwieniem druid.
Ostatnio edytowany przez Dziabeł 3 Czerwca 2016r. 17:13, W całości zmieniany: 4
_________________
– A jeśli pewnego dnia będę musiał odejść? – spytał Krzyś, ściskając Misiową łapkę. – Co wtedy?
– Nic wielkiego. – zapewnił go Puchatek. – Posiedzę tu sobie i na Ciebie poczekam. Kiedy się kogoś kocha, to ten drugi ktoś nigdy nie znika.
1
Część piętnasta 18+Karasu skinął na Hajmidala.
Poczekał aż reszta wyjdzie.
Wskazał oficerowi krzesło i pokrótce wyjaśnił całą sytuację.
Zastępca zbladł.
- Mamy demona puszczonego luzem i w dodatku nie jest jakiś podrzędny patałach? - Zerwał się z krzesła. - chcesz
powiedzieć, że znokautowałem króla demonów? O kurwa... - Klapnął na krzesło, jakby nagle zrobiło mu się słabo.
- Pomyśl, że mogło się to dla ciebie skończyć dużo gorzej... No i teraz...
- Co teraz? - Hajmidal zamarzył o łaźni.
Cały lepił się po tej cholernej misji.
Wszędzie miał piasek.
W dodatku wszystko się sypało.
- Kiedy był związany ze mną, to ograniczało w znacznej mierze jego moc. Zupełnie jakby sam sobie ustalił bariery.
Oficer pomyślał, że nie chce nic więcej wiedzieć.
Jedyne czego pragnął to wykąpać się w ciepłej wodzie, a potem dokładnie obejrzeć swoje nowe Smocze Ostrze czwartego poziomu.
A tu taki klops.
Przyjrzał się dowódcy.
- Słuchaj, rozumiem, że mamy na wolności cholernie silnego demona, którego chce Zakon?
- Dokładnie.
- Ale on teraz nie jest z tobą związany, więc nie musisz o niczym decydować. - Wzruszył ramionami. - Niech sobie
robią, co chcą. Jak dla mnie mogą się nawet wytłuc.
A teraz wybacz, muszę się umyć.
Karasu odprowadził wzrokiem wychodzącego oficera.
Może to i racja?
Może wystarczy poczekać, a wszystko samo się wyjaśni?
Do sali zajrzał Seler.
- Możemy porozmawiać?
- Jeśli chodzi ci o Pieprza, to nie mamy o czym. - pokręcił głową Karasu. - Żyje i ma się dobrze.
Bez waszej pomocy.
Rycerz westchnął.
- Tego się obawiałem. To Aeszma, prawda? W dodatku nie masz już nad nim żadnej kontroli.
- Nie jestem pewny, czy kiedykolwiek miałem. - Karasu uśmiechnął się lekko. - Zastanawiam się, do czego
jest wam potrzebny demon. Bo z jakiegoś powodu chciałeś go żywego.
Seler uśmiechnął się.
- Zawsze doceniałem bystrych ludzi. - Usiadł naprzeciwko Karasu.
Jasny wpadł do sali.
Odchrząknął na widok miny dowódcy.
- Szefie, czy możemy zrobić na rynku ognisko? Przyjechały karawany...
- Szlaban. - Warknął Karasu.
- No ale...
- Odmaszerować.
Zrezygnowany Jasny wyszedł z budynku.
Na dziedzińcu powitały go jęki zawodu.
- Odpuściłbyś trochę, zwłaszcza po tym, co się stało.
- Własnie dlatego im nie odpuszczę. - Mruknął Karasu. - Zresztą, nie zamierzam ci się tłumaczyć.
- Wracając do twojego pytania, jest coś, o czym powinieneś wiedzieć.
Dowódca miał złe przeczucia.
Chciałby iść spać.
I uciec od tych wszystkich problemów.
Położyć się w łóżku i mieć nadzieję, że Pieprz nie puści z dymem całego miasteczka.
- O tak, ja też się chętnie dowiem tego i owego. - Znajomy głos przerwał pełną wyczekiwania ciszę.
Do sali wsunął się demon.
Wyglądał, jakby wrócił z wyjątkowo ciężkiej bitwy.
Wylądowali na łące, niedaleko namiotu.
Demon gruchnął ciężko na ziemię, ale nie odzyskał przytomności.
Czarodziejka uklękła przy nim.
Kolczuga nie przylegała już ciasno do ciała Pieprza i zmieniła kolor na turkusowy.
- Co robimy? - Zapytał druid.
W ręku trzymał kapeć z różowym pomponem, do którego słodko gruchał Puszkin.
- On potrzebuje pomocy, trzeba go jakoś dotachać do namiotu.
- Zwariowałaś? Tego kloca? Wolę sobie nie wyobrażać ile on waży. - Prychnął zniesmaczony Feluś.
Muffinka z niepokojem patrzyła na leżącego na brzuchu wojownika.
Oddychał ciężko.
Przynajmniej wiadomo było, że żyje.
Ostrożnie podwinęła kolczugę.
Skrzywiła się.
Całe plecy demona pokrywała paskudna rana.
Jakby ktoś żywcem zdarł z niego skórę.
- Trzeba mu to jakoś zdjąć. - Zawahała się, nie bardzo wiedząc, co zrobić z podwiniętą kolczugą.
- Ja bym go zostawił. - Wzruszył ramionami Ziemniak.
- Bo jesteś mendą. - Powiedziała słodkim tonem Muffinka.
- Wypraszam sobie. Zmarnowałem ostatni patyk ze Świętego Drzewa, na tego potępionego narwańca.
Druid zrobił obrażoną minę.
Czarodziejka prychnęła.
Ostrożnie położyła zrolowaną kolczugę z powrotem na plecach demona.
- Pójdę do namiotu, może ktoś normalny ma dziś dyżur.
Zanim druid zdążył zaprotestować, zostawiła go z nieprzytomnym demonem i pomaszerowała w stronę namiotu.
- Świetne. - Mruknął Ziemniak.
- Nie powiedziałabym. - Odezwał się słodki głosik, gdzieś z okolicy jego kolan.
Za plecami druida, nad Pieprzem, pochylała się mała dziewczynka z kucykami.
Jedną ręką przytrzymywała, zsuwające się z jej nosa okulary.
W drugiej ściskała tabliczkę.
- Według dekretu miejskiego numer 405, zabrania się przywoływania demonów w pobliżu miasta.
- Ale... - Zaprotestował Ziemniak.
Dziewczynka wyprostowała się gwałtownie i zaczęła coś notować.
- Poza tym, istotom niezarejestrowanym w gildii nie wolno korzystać z prywatnego punktu Przejścia.
Stanowi o tym jasno, przepis uchwały czarodziei z...
- Kim ty jesteś? - Druid zgiął się niemal w pół, żeby nawiązać kontakt wzrokowy z nawiedzoną osóbką.
Z namiotu wyszła Muffinka z Różą.
Czarodziejka ciągnęła za sobą miecz.
Otrze było większe od niej.
Druid parsknął śmiechem.
- Nie widzę w tym nic zabawnego. - Oznajmiła poważnym tonem skryba. - Jeszcze dziś sporządzę odpowiedni raport...
- A ty, to kto? - Zainteresowała się czarodziejka rzucając miecz niedaleko Pieprza.
- Co to? - Druid wskazał na broń.
- Jakiś bonus z misji. - Machnęła niecierpliwie ręką i utkwiła spojrzenie w dziewczynce w okularach.
Skryba ożywiła się na jej widok.
- A, to ty! - Wycelowała oskarżycielsko palec w stronę Muffinki.
- No ja. - Zgodziła się czarodziejka.
- Dopuściłaś się poważnego wykroczenia! Samowolna misja bez uprawnień, za to grozi...
- To Pieprz. - Entuzjastyczny słowotok dziewczynki przerwał słaby głos Róży.
Healerka trzymała w rękach apteczkę.
Miała bezradną minę, a w jej oczach czaił się strach.
- A kogo się spodziewałaś? - Prychnęła czarodziejka. - A co do ciebie... - Wycelowała laskę w skrybę.
Dziewczynka w okularach cofnęła się mimo woli.
- Nie wolno używać magii... - Zaczęła, ale Muffinka weszła jej w słowo.
- Kto cię zakontraktował? Bo jakoś nie chce mi się wierzyć, że Karasu. A Hajmidala nie było, więc...
Noim nagle straciła zapał.
Nerwowo poprawiła okulary.
- Działam niezależnie, ale...
- To idź działać niezależnie gdzieś indziej. - Tupnęła nogą Muffinka.
Skryba chciała zaprotestować, ale złe spojrzenie czarodziejki skutecznie ukróciło te zapędy.
Fuknęła i zadartym do góry nosem, powędrowała w stronę miasta.
- To sobie nagrabiłaś. - Uśmiechnął się Ziemniak.
- Muffinka wzruszyła ramionami i przeniosła swoją uwagę na wciąż skamieniałą Różę.
- No nie stój tak!
Healerka drgnęła.
Demon jęknął i otworzył oczy.
- Mówiłem, żeby go zostawić w spokoju. - Oznajmił znudzonym tonem druid. - Ja idę do domu.
Nie czekając na reakcję, ruszył w stronę Miasteczka.
Czarodziejka uklękła obok zbierającego się z ziemi Pieprza.
Złapała brzeg kolczugi i nim ktokolwiek zareagował, ściągnęła ją demonowi przez głowę.
Wojownik odruchowo uniósł ramiona i skrzywił się paskudnie.
Róża wstrzymała oddech.
Apteczka wypadła jej z rąk, a bandaże potoczyły się po miękkiej trawie.
- Jesteś totalnie bezużyteczna. - Prychnęła Muffinka, rzucając kolczugę na leżący na ziemi miecz.
- Gdzie ja jestem? - Pieprz rozejrzał się trochę nieprzytomnie.
- Prawie w domu, wielkoludzie. - Powiedziała cicho czarodziejka, sięgając po buteleczkę z miksturą oczyszczającą rany.
Nalała trochę na spory zwitek waty i zawahała się.
Czekoladowe oczy patrzyły na nią z czułością.
- Muffinka. - Uśmiechnął się szeroko demon.
Zanim zorientowała się, co ten zamroczony szaleniec robi, wojownik otoczył ją ramionami.
- Opanuj się. - Mruknęła dziwnym tonem, bo niespodziewany uścisk był niepokojąco przyjemny.
Przyłożyła okład do rany na piersi Pieprza.
Demon zawył.
Puścił czarodziejkę i odczołgał się od niej.
- Nie przesadzaj, histeryku. - Posłała mu rozbawione spojrzenie.
- To się rozcieńcza. - Powiedziała słabo Róża.
Drżącymi rękami nalała kilka kropli płynu do małej miseczki i dolała wody.
- Ups, mój błąd. - Czarodziejka posłała przepraszający uśmiech w stronę trzęsącego się wojownika.
Z rany na jego piersi zaczął unosić się dym.
Healerka oprzytomniała.
Zapała buteleczkę z wodą i błyskawicznie wylała ją na gąbeczkę.
Doskoczyła do Pieprza, który właśnie ciężko zwalił się na trawę.
Starała się szybko usunąć palącą ciecz z rany demona, a przy okazji nie urazić go dodatkowo.
Muffinka bardzo ostrożnie odłożyła nasączoną watę na trawę.
Odsunęła się.
Źdźbła zaczęły się topić.
Karasu przyglądał się Pieprzowi.
Demon był blady i poruszał się strasznie sztywno.
Z wyraźną ulga usiadł na krześle, jednak nie odchylił się swoim zwyczajem na oparciu.
- Ja chciałbym wiedzieć, co tu, do cholery, jest grane? - Wychrypiał, patrząc Selerowi prosto w oczy.
- Chciał cię ożywić. - Wtrącił się Karasu.
- Taa, a powiedział ci dlaczego? - Błysnęły białe kły demona. - Przez tego kutasa, masz bardzo poważny problem.
Bo, że ja mam w życiu przesrane, to nic nowego.
Dowódca zmarszczył brwi.
Seler zerwał się z krzesła.
- Może trochę grzeczniej?
- Grzeczniej, to ja mogę ci mordę obić. - Powiedział spokojnie Pieprz, uśmiechając się wyjątkowo paskudnie.
- Uspokójcie się. - Zdenerwował się Karasu. - Niech ktoś natychmiast wyjaśni mi o co chodzi, albo obaj
przyozdobicie pręgierz.
Milczeli mordując się złymi spojrzeniami.
W końcu Seler skapitulował i wrócił na krzesło.
- Przyznaję, nie byłem do końca szczery. Nie należę do Zakonu.
- I od tego trzeba było zacząć. - Zawarczał wściekły Pieprz. - A teraz już pozamiatane. Jak dowiedzą się o smokach, to przylecą od razu tutaj.
- O czym ty mówisz? - Dowódca potarł skroń.
Przeczuwał potężny ból głowy.
- Coś ty zrobił? - Rycerz wbił w demona czujne spojrzenie.
- Zmniejszyłem ich populację. Mniejsza. - Pieprz wziął głęboki oddech. - Nawet jeśli odejdę, oni przyjdą prosto do Miasta.
- Dlaczego miałbyś odchodzić? - Spytał cicho Karasu.
- Chyba nie masz złudzeń, że wrócę do tego, co było? To niebezpieczne dla was. Ja jestem niebezpieczny.
- Posłuchaj go, bo przynajmniej w tej kwestii ma rację. - Przyznał Seler.
- Za to ty musisz się zmyć i porządnie zatrzeć ślady. - Warknął demon.
Dowódca odchylił się na krześle.
Skrzyżował ramiona na piersi.
Utkwił spojrzenie w demonie.
Najgorsze, że nie miał pojęcia czego się po nim spodziewać.
Ostatnio chciał go zabić.
Chciał?
W sumie Karasu miał wątpliwości.
Gdyby chciał, nie siedzieliby tu teraz.
Wziął głęboki oddech.
- Zagrajmy w grę. - Powiedział spokojnie.
Spojrzeli na niego zaskoczeni.
- Ja będę zadawał pytania, a wy grzecznie na nie odpowiecie. Potem zastanowimy się, jak posprzątać ten burdel.
- Dobrze. - Zgodził się Seler.
Demon przewrócił czarnymi oczami.
Pełnym irytacji dmuchnięciem pozbył się z twarzy jednego z czarnych kosmyków.
Powstrzymał się jednak od komentarzy.
Widać było, że nie jest w najlepszej formie.
- Na początek chciałbym się dowiedzieć, do czego potrzebny był ci Pieprz. - Zielone oczy wpatrywały się w rycerza Zakonu z uwagą.
- Poniekąd do ochrony. Jesteśmy w podobnej sytuacji.
- Wypraszam sobie, ja nie jestem kurwą bogów. - Prychnął demon.
Karasu uciszył go gestem.
O dziwo zadziałało.
Policzki rycerza pokryły się szkarłatem.
Seler powoli wypuścił powietrze.
- Jestem w patowej sytuacji. Podczas ostatniej bitwy odsłoniłem się. To, że Zakon się dowie, jest niemal pewne.
- I przyjdą prosto do Miasta? - dowódca zmrużył oczy.
Rycerz przytaknął.
- Ale z tego co zrozumiałem, po ciebie też przyjdą. - Zielone oczy przeniosły się na demona.
- Nie wiedziałem, że ta menda nie zamierza mnie sprzedać.
- I dlatego postanowiłeś narobić problemów sobie i gildii.
- Mną się nie przejmuj. Do tej pory dobrze ci to wychodziło.
Dowódca stracił cierpliwość.
Podszedł do demona i zacisnął mu rękę na ramieniu zaglądając głęboko w czarne oczy.
Pieprz jęknął.
- Nie dotykaj. - Ton przepełniony był bólem.
Karasu cofnął rękę.
Wściekłość ulotniła się równie szybko, jak się pojawiła.
Na białej koszuli demona pojawiła się czerwona plama.
- Byłeś moim przyjacielem przez dwadzieścia lat. Nie wmówisz mi, że było inaczej. - Powiedział twardo Karasu.
- Byłem. - Demon sprawiał wrażenie zamyślonego. - Byłem. - Powtórzył patrząc na dowódcę z nieprzeniknioną miną.
- Ostatni raz, kiedy się widzieliśmy jasno dałeś mi do zrozumienia, że to rozdział zamknięty.
- Wkurwiłeś mnie. - Przyznał Pieprz z rozbrajającą szczerością.
Karasu wyprostował się gwałtownie.
Przejechał dłonią po twarzy.
- I dlatego chciałeś mi wyrwać serce gołymi rękoma?
Demon popatrzył na niego.
Był wyraźnie rozbawiony.
Prawy kącik ust uniósł się lekko do góry.
- Zabrałem tylko istotę. - Powiedział wreszcie. - Nawet cię nie drasnąłem.
- Byłeś wściekły... w ogóle nie byłeś sobą.
Teraz na twarz demona wpełzł zły uśmiech.
Błysnęły białe kły.
- Ależ właśnie byłem sobą. Pierwszy raz od dłuższego czasu.
- To znaczy, że cały czas udawałeś?
- To znaczy, że byłem związany.
- Co to ma do rzeczy? - Zdziwił się Karasu.
- Byłeś jego buforem. Poniekąd miałeś kontrolę nad, hm jakby to ująć... - Seler się zamyślił.
- Idioci łagodzą obyczaje. - Sprostował usłużnie Pieprz.
- Sam jesteś idiotą. Sprowadzisz nam na łeb Zakon. - Karasu posłał demonowi złe spojrzenie. - Zmiotą nas z powierzchni ziemi. I ty w takiej chwili chcesz zwiać?
Pieprz zamrugał.
- No chyba nie powiesz, że przyjmiesz mnie z otwartymi ramionami. - Zakpił.
Przywódca Gryfów wytrzymał jego spojrzenie.
- Przyjmowanie niezwiązanego demona do... - Zaczął Seler, ale dowódca wszedł mu w słowo.
- W tej chwili to nawet lepiej. Jeśli czeka nas wizyta Zakonu, nie możemy ograniczać mocy.
Demon przechylił lekko głowę i przyglądał się Karasu w milczeniu.
- Ty naprawdę nie chciałeś mnie sprzedać, co? - Zdziwił się nagłym odkryciem.
Nie potrafił zinterpretować tego, co czaiło się w zielonych oczach.
- Wracam na stanowisko przywódcy Wybranych?
Dowódca skinął głową.
- Będziesz pracował z Marceliną, Muffinka idzie do Piątki.
- Żartujesz?
- Nie. Wiedźma nie ma wystarczającej mocy, żeby przydać się w regularnej walce, a ja nie będę cię prosił, żebyś za każdym razem się dzielił.
Demon zacisnął zęby.
- Wiesz, że mam rację. Czarodziejka ma skuteczniejsze ataki. Zresztą wasza współpraca przeważnie źle się dla ciebie kończy, więc nie powinieneś narzekać.
Pieprz musiał mu przyznać rację.
Chociaż trafiał go szlag.
Właściwie dlaczego?
Dlaczego, do jasnej cholery, zależało mu na tej dziewczynie?
Miał się nie przywiązywać do nikogo.
Obiecał to samemu sobie.
A teraz wpadł.
Odchrząknął.
- Zaopiekuję się nią. - Dodał cicho Karasu.
- Chcę Selera, a ty powinieneś wziąć Czębril.
Rycerz Zakonu zamrugał.
Karasu popatrzył na Pieprza z niedowierzaniem.
- Mam ich wziąć do gildii? Oszalałeś?
- To najlepsze, co możesz zrobić. Sam powiedziałeś, że teraz nie możemy się ograniczać. A to jest jeden z Dziesięciu.
- Mam z tobą pracować? - Seler patrzył na niego z niedowierzaniem.
- Przyznam to niechętnie, ale dzięki wam ten bałwan i reszta, wyszli z tamtej wioski cało.
- Raczej dzięki tobie. - Wzruszył ramionami Seler.
- Dobra koniec z tym słodzeniem. - Warknął Pieprz. - Uważam, że nie jesteśmy w sytuacji, żeby odrzucić siłę Trzeciego, a z kolei Edzia nie stać na to, żeby z tej oferty nie skorzystać.
Seler westchnął.
- Skąd wiesz?
- Jestem demonem, gdyby ci to umknęło i to nie byle jakim. Wiem więcej niż myślisz. Dobra, nie czuję się najlepiej, szczerze mówiąc, więc skoro już wszystko dogadane, podpiszmy papiery i idę spać.
Karasu poczuł ulgę, kiedy zwijał w rulon pakt z Pieprzem.
Odprowadził wychodzącego demona wzrokiem.
Zdecydowanie lepiej było mieć go po swojej stronie.
Pieprz ziewnął.
Drzemka dobrze mu zrobiła.
Właściwie, to chętnie spałby dalej, ale miał coś do załatwienia.
Karasu nadal nie załatwił kucharza.
Dyżury w kuchni, nie były najszczęśliwszym pomysłem.
Nawet teraz demon bez trudu mógł stwierdzić, że ktoś coś cholernie przypalił.
Ostrożnie wstał z łóżka.
Narzucił koszulę.
Rano będzie lepiej.
Wszystko powinno się wygoić.
Ale póki co, rwało przy najlżejszym ruchu.
Zajrzał do kuchni.
Na palenisku kopcił się garnek.
Zdjął go i zabrał się za poszukiwanie ciastek.
Znalazł tylko z rodzynkami.
Za jego plecami rozległo się chrząknięcie.
Po krótkim wahaniu zostawił ciastka w spokoju.
W końcu tam, dokąd się wybiera zapewne będzie coś lepszego.
Odwrócił się niespiesznie i trafił spojrzeniem na mała dziewczynkę w okularach, która coś notowała.
Postanowił ją zignorować i skierował się do drzwi wychodzących na podwórko.
- Co tu robisz? Wykorzystywanie dóbr gildii do prywatnych potrzeb...
Demon odwrócił się z progu.
- Ty do mnie mówisz? - Upewnił się.
- Owszem. Zdaje się, że nie jesteś o sobą upoważnioną do przebywania w kuchni.
Pieprz oparł się o futrynę i ściągnął brwi.
- Można powiedzieć, że wprost przeciwnie. Mam tygodniowy dyżur przy garach. A ty jesteś cholernie wścibska.
- Zweryfikuję tę informację. - Coś dopisała do listy.
Demon wzruszył ramionami i wyszedł na dwór.
Przeciął dziedziniec i skierował się w stronę gospody.
Na rynku płonęło ognisko.
Wokół niego rozstawił się tabor kupieckich wozów.
Część najbardziej kolorowych należała do cyganów.
Mężczyźni siedzieli przy ognisku, pili i śpiewali wesoło.
Kobiety, w długich, pstrokatych spódnicach i kolorowych chustach, z rękoma obwieszonymi złotymi bransoletami, zachęcały mieszkańców Miasteczka do wróżb.
Podzwaniały złote obręcze na ich nadgarstkach i monety zmieniające właścicieli.
Kręciło się tam kilku młodzików z gildii, ale demon nigdzie nie zauważył starszych rangą.
To go trochę zdziwiło.
Przyjazd kupców zawsze był świetnym pretekstem do hucznej imprezy.
Hajmidal ubijał z nimi dobre interesy, ponieważ bardzo cenili jego nalewki.
Zaczepiła go młoda cyganka.
- Daj rękę, powróżę. - Zaproponowała.
Demon parsknął rozbawiony i posłał jej zimne spojrzenie.
Dziewczyna skamieniała.
Nagle straciła ochotę na wróżby.
- Uważaj na jabłka. - Mruknęła, znikając w tłumie.
Pieprz postanowił ominąć wesołe towarzystwo i dotrzeć do gospody okrężną drogą.
Przy jednej z alejek stał wóz pełen jabłek.
Niemal całkowicie zasłaniał wejście do ciemnego zaułku.
Owoce wyglądały świeżo i demon skusił się na jeden z nich.
Kiedy sięgał po jabłko, jego uwagę przykuł nieznaczny ruch w zaułku.
- Mówię ci, ze to dobra cena. Popatrz no.
- To kotołak, a zdzierasz jak za elfa.
Pieprz zainteresował się jeszcze bardziej.
Wszedł w zaułek, oparł się o ścianę i głośno wgryzł się w jabłko.
Coś pstryknęło i zaułek rozjaśnił niewielki, szklany lampion.
Trzymający go, zakapturzony zakonnik otworzył szeroko oczy.
Wymamrotał cicho słowa modlitwy.
Pieprz zupełnie się nie przejął.
Jabłko było słodkie i soczyste.
Przyjemnie zatapiało się w nim kły.
Ugryzł ponownie i przeniósł spojrzenie na drugiego typa.
Cygan, ulizane włosy spiął w kucyk, odsłaniając złoty kolczyk w uchu.
W dłoni trzymał sznurek, do którego przywiązana była, ubrana w obszerny płaszcz, dziewczynka o kocich uszach.
- O ile mi wiadomo, handlowanie żywym towarem w Miasteczku jest nielegalne. - Pouczył ich demon.
- My tylko ucinamy sobie przyjacielską pogawędkę. - Wzruszył ramionami cygan.
Od razu widać, że nietutejszy.
Mnich walczył z trzęsącymi się kolanami.
On, w przeciwieństwie do cygana, doskonale wiedział z kim rozmawia.
Pieprz zignorował obydwu.
Utkwił spojrzenie w przestraszonej dziewczynie.
Miała duże fioletowe oczy, w których czaił się strach.
- Rozwiąż ją. - Polecił rzucając w cygana ogryzkiem.
Przejezdnemu bardzo się to nie spodobało.
Dobył krótkiego noża i skoczył.
Zakonnik z przerażonym kwikiem zwiał z zaułka.
Demon nawet nie drgnął.
Oderwał się od ściany i sięgnął po kolejne jabłko.
Cygan zwalił się ciężko na bruk.
Jęknął cicho, a jego ciałem wstrząsnął dreszcz.
Nóż zadzwonił o kamienie.
- A to peszek. - Błysnął kłami Pieprz i niespiesznie ruszył w stronę gospody.
Nie minęła chwila, a dziewczyna dreptała koło niego.
- Dz... dziękuję. - Wyszeptała.
Skinął głową.
Spodziewał się, że dziewczyna ulotni się błyskawicznie, zamiast tego wsunęła się za nim do wnętrza gospody.
Demon postanowił nie zwracać na nią uwagi.
Podszedł do baru i posłał właścicielowi szeroki uśmiech.
Pan Ragnus upuścił kufel.
- Co pan taki blady? - Zakpił wojownik opierając się o bar. - Zupełnie jakby zobaczył pan ducha.
- Na skaczące żaby, przecież ty podobno nie żyjesz.
- Podobno. - Zgodził się Pieprz.
Barman odchrząknął.
- To co zawsze? - Szybko odzyskał równowagę.
- Właściwie, to przyszedłem do pana żony. Ale chętnie się skuszę, proszę mi zapakować na wynos.
- Mojej żony? - Pan Ragnus dopiero teraz poważnie się zaniepokoił.
Co demon może chcieć od jego ślubnej?
Pieprz tymczasem potwierdził skinieniem głowy.
Właściciel gospody gorączkowo szukał wymówki.
Demon przejrzał go bez trudu.
Białe kły błysnęły w niemal uroczym uśmiechu.
- Będę grzeczny.
- Trudno mi w to uwierzyć. - Burknął barman, bo oto właśnie z zaplecza wyszła jego żona.
Niemal perfekcyjne kłamstwo legło w gruzach.
Na widok demona klasnęła w pulchne dłonie i uśmiechnęła się szeroko.
- A jednak nic ci nie jest, kochaneczku. Słyszałam, że zachowałeś się jak prawdziwy bohater!
Pan Ragnus z zaskoczeniem stwierdził, że demon się rumieni.
Na wszelki wypadek postanowił pilnie sprawdzić coś na zapleczu.
- Gruba przesada, pani Gibons. - Pieprz z zakłopotaniem podrapał się po głowie.
- I do tego skromny, ja tak czułam, że nie dasz się tak łatwo! - Pulchna kobieta, grubo po sześćdziesiątce, sięgnęła pod ladę.
Wyciągnęła sporych rozmiarów, papierową torbę i podsunęła ją Pieprzowi.
Ciekawy demon zajrzał do środka.
Czekoladowe ciastka pachniały bosko.
- Ooo. - Ucieszył się zupełnie szczerze. - Pani jest niesamowita.
- A to kto? - Żona właściciela gospody zainteresowała się dziewczyną z kocimi uszami, która chowała się za plecami demona.
Pieprz podążył za wzrokiem pani Gibons.
- Co ty tu jeszcze robisz? - Zdziwił się. - Jesteś wolna, możesz iść gdzie chcesz.
- Ja nie mam dokąd pójść. - Powiedziała nieśmiało, wbijając wzrok w podłogę.
- Co to znaczy? - Starsza kobieta ujęła się pod boki.
- Cyganie próbują handlować w Miasteczku. - Skrzywił się demon.
- A to ... - Pani Gibons wyraźnie się zdenerwowała.
Trafiła jednak na ostrzegawcze spojrzenie męża, który właśnie wyszedł z zaplecza.
Postawił na barze dużą bańkę, z której unosił się smakowity aromat kakao.
Pieprz przełknął ślinę.
Wygrzebał z kieszeni monety i położył je na blacie.
- Wziąłbym jeszcze dwie muffinki, jeśli jakieś zostały.
- Zaraz ci zapakuję, kochaneczku.
- Właściwie, to chciałem z panią porozmawiać.
- Za mną? - Zdziwiła się pani Gibons.
- Bo mamy problem w gildii. Bardzo poważny.
- O jej, ale co ja na to mogę poradzić? - Zmartwiła się kobiecina.
- Potrzebna nam gosposia. - Westchnął Pieprz, posyłając starszej kobiecie błagalne spojrzenie.
- O nie. - Zdenerwował się pan Ragnus.
Natomiast oczy jego żony rozbłysły.
- Nie przeszkadzaj. - Machnęła na męża ścierką. - Sara jest już duża, pomoże ci.
Ci chłopcy nas utrzymują, nie zapominaj o tym, więc jak potrzebna im pomoc, to ...
- Oczywiście dostanie pani odpowiednie wynagrodzenie. - Uśmiechnął się Pieprz.
Właśnie pozbył się karnego dyżuru w kuchni.
- A co z zaopatrzeniem?
- Zostawiamy pani wolną rękę. Oczywiście pieniądze to nie problem.
- Będę mogła korzystać z kuchni również prywatnie? - Starsza kobieta doskonale wiedziała, jak się targować.
Demon skinął głową.
- Z kuchni i z produktów. - Dodał kusząco.
- Jaka stawka?
Pieprz rzucił sumę i wiedział, że wygrał.
Pan Ragnus odchrząknął.
Położył na blacie dwie ślicznie zdobione muffinki, każda zapakowana w oddzielne pudełeczko.
Wyglądały jak małe dzieła sztuki.
Jedna miała różowy lukier i malutkie, fioletowe i jasnozielone serduszka.
Druga, z fioletowym kremem, upstrzonym czarnymi gwiazdkami.
Pani Gibons śledziła uważnym spojrzeniem zdenerwowaną dziewczynę, która ciągle trzymała się w cieniu demona.
Puchate uszka strzygły nerwowo.
- Zgodzę się, jeśli weźmiecie również ją. - Wskazała brodą na przestraszoną kotołaczkę.
Pieprz zerknął przez ramię.
- Ją? - Zdziwił się. - A po co?
- Przyda się. - Wzruszyła ramionami pani Gibons.
A demon zrobił coś, co ją zupełnie zaskoczyło.
Pochylił się nad dziewczyną i zapytał łagodnie.
- Chcesz pracować w gildii? Potrafisz coś?
- Sprzątać, prać i trochę gotować. - Wydukała unikając jego spojrzenia. - I... I jeśli tylko się nadam...
- Nadasz się. - Żona pana Ragnusa wyciągnęła rękę w stronę demona. - Umowa stoi?
Pieprz uśmiechnął się i uścisnął ciepłą, pulchną rękę.
- Oczywiście.
- To do zobaczenia jutro. Od razu uprzedzę, że potrzebni mi będą chłopcy do zakupów.
- W porządku. - Demon zebrał ciastka i bańkę z kakao. - Do zobaczenia.
Właściciel gospody odprowadził wojownika niespokojnym spojrzeniem.
- Jesteś pewna, że to dobry pomysł? - Zapytał nieśmiało.
- Ktoś musi pomóc tym biednym chłopcom, poza tym takie pieniądze piechotą nie chodzą.
Musiał przyznać jej rację.
Pani Gibons wzięła ostrożnie kotołaczkę pod rękę i zaprowadziła na zaplecze, coś szepcząc do puchatego ucha.
Muffinka siedziała przy toaletce i szczotkowała włosy.
Ostatnia misja zupełnie ją wykończyła.
Miała zamiar wyspać się porządnie.
Ziemniak z kolei uparł się, że pokręci się wśród kupców i zobaczy, co mają ciekawego do sprzedania.
Już miała pozbyć się zwiewnego, lawendowego szlafroczka, kiedy ktoś zapukał do drzwi wejściowych.
Muffinka pomyślała, że jeśli to ktoś ze szczegółami jutrzejszej misji, zrzuci go ze schodków.
Co prawda na ganek prowadziły tylko dwa kamienne schodki, ale zawsze to jakaś opcja.
Na progu stał Pieprz.
Czarodziejka zamrugała.
- Co tu robisz? - Spytała nieufnie, szczelniej owijając się szlafroczkiem.
Demon uśmiechnął się drapieżnie.
- Przyszedłem odwiedzić moją ulubioną dręczycielkę. - Wymruczał pochylając się w jej stronę.
Muffinka chciała go odepchnąć, ale przypomniała sobie o paskudnych ranach.
Położyła mu palec na czole i odsunęła od siebie Pieprza.
Rozbawiony demon złapał jej dłoń ugryzł delikatnie jej wnętrze.
Czarodziejka niewiele myśląc sprzedała mu porządnego kopa w piszczel.
- Ty to wiesz jak witać gości. - Stęknął.
Muffinka posłała mu złe spojrzenie.
- Musimy pogadać. - Pieprz zupełnie się tym nie przejął.
Wyciągnął w stronę czarodziejki śliczną babeczkę z różowym lukrem.
- Pani Gibons powiedziała, że już nie ma truskawkowych! - Krzyknęła z wyrzutem, zabierając łapczywie ciastko.
- Widać masz za mało uroku osobistego. - Demon błysnął kłami i szybko uskoczył przed, lecącym w jego stronę, pudełkiem po muffince.
- Siadaj. - Rozkazała czarodziejka, wskazując mu krzesło w kuchni. - Zrobię ci kakao.
- Ty wiesz jak ze mną rozmawiać. - Wymruczał takim głosem, że czarodziejkę przeszył wyjątkowo przyjemny dreszcz.
Poczekał aż Muffinka przyrządzi dwa kubki aromatycznego napoju.
- Co jest? - Zapytała w końcu, siadając naprzeciw wojownika. - A właśnie! - Nagle coś sobie przypomniała.
Zniknęła w pokoju druida i chwilę później Pieprz usłyszał dziwne szuranie.
Czarodziejka wróciła do kuchni, ciągnąc za sobą wielki miecz.
Przez ramię przewiesiła sobie turkusową kolczugę.
Pieprz zakrztusił się.
- Pomyślałam, że może będziesz chciał to z powrotem. - Położyła przed nim kolczugę. - Już jest w porządku.
- Dlaczego ona ma taki kolor? - Zmarszczył brwi demon.
- Bo już nie wypala ciała. - Rzuciła złośliwie Muffinka.
- Strasznie śmieszne. Przecież nie będę paradował w turkusowej... - Zaczął, ale trafił na kpiące spojrzenie Muffinki.
Właściwie racja.
Kolczuga o tak niesamowitych właściwościach mogła mieć dowolny kolor i tak by ją nosił.
Poza tym zawsze mogło być gorzej.
Szalony druid mógł ją zafarbować na ostry róż.
Demon westchnął.
Czarodziejka podała mu rękojeść miecza.
- Skoro zawsze tracisz przeze mnie swoje zabawki, to może to cię jakoś pocieszy. - Uśmiechnęła się lekko. - Jak się nie nada, zawsze możesz sprzedać. - Machnęła niedbale ręką i usiadła, sięgając po swój kubek z różową sówką.
Pieprz w milczeniu wpatrywał się w ostrze.
Najpierw myślał, że ma jakieś omamy.
Ale im dłużej patrzył, tym większej nabierał pewności, że to nie żaden dowcip.
- Dajesz mi go? - Zapytał dziwnie zachrypniętym głosem.
- Jasne. - Przytaknęła. - A co, złom jakiś? - Zapytała bez większego zainteresowania.
- To jest Pogromca Smoków. - Powiedział cicho. - Krążą o nim legendy, ale nikt nie wierzył, że jest prawdziwy.
- O, znaczy masz farta. - Uśmiechnęła się czarodziejka, a demon posłał jej takie spojrzenie, jakby zupełnie straciła rozum.
Poprawił chwyt i ostrożnie uniósł miecz.
Poczuł wirowanie mocy.
Broń była idealnie wyważona.
Ostrze rozbłysło szkarłatem.
Pieprz prawie zapomniał, po co tu przyszedł.
Niechętnie odłożył miecz i odchrząknął.
- Karasu bierze cię do Piątki.
Czarodziejka popatrzyła czujnie na demona.
Był spokojny.
Najwyraźniej nie było czym się denerwować.
- Czyli nie będziemy już razem pracować? - Zrobiło jej się jakoś... smutno?
Pieprz przyjrzał się uważnie Ptysiowi.
Wyciągnął rękę i delikatnie pogłaskał ją po policzku.
- Nadal będę miał cię na oku. - Uśmiechnął się lekko. - Dlatego tu jestem. Chciałbym ci zostawić znak demona. O ile się zgodzisz. - Dodał szybko widząc, jak Muffinka mruży oczy.
- Nie jesteś związany? - Spytała podejrzliwie.
Pokręcił głową.
- Chcę, żebyś miała... - Zawahał się.
- Guzik do wzywania demona? - Podsunęła mu z rozbawieniem. - Poważnie?
- Poważnie. - Uśmiechnął się.
Upił łyk kakao, nie spuszczając wzroku z czarodziejki.
Muffinka zobaczyła moment, w którym czarne jak smoła oczy przybrały ciepły, czekoladowy kolor.
Demon zarzucił ostrze na ramię i pomaszerował w stronę starego kościółka.
Doceniał poczucie humoru wiedźmy.
Zostało mu kilkanaście metrów do ładnej, drewnianej furteczki, kiedy wyczuł drgania mocy.
Uśmiechnął się lekko.
Bez większego wysiłku przeniknął ochronny krąg.
Dużo więcej energii kosztowało go przeskoczenie niewysokiego ogrodzenia.
Rany ciągle bolały.
Wyprostował się powoli i trafił na czujne spojrzenie Marceliny.
Właśnie zbierała pranie, rozwieszone na sznurach, rozpiętych między kilkoma nagrobkami.
- Wiedziałam, że te formuły ochronne to ściema. - Burknęła.
- To dlatego, że przychodzę w pokoju. - Powiedział wyciągając w jej stronę fioletową muffinkę.
Marcelina otworzyła szeroko oczy.
Demon rzeczywiście wyglądał na rozluźnionego, a ciastko...
Tak, ciastko niezaprzeczalnie było propozycją pokoju.
Emanowała z niego moc demona.
Wiedźma poczuła nagłe pragnienie.
Od misji w wiosce była głodna.
Głodna mocy.
- Jest jakiś haczyk? - Spytała, sięgając po opakowanie.
- Karasu umieścił cię w Wybranych.
- To nie wyjaśnia faktu, że nagle zdusiłeś w sobie chęć do pozbawienia mnie życia. - Burknęła.
- Będziemy razem pracować, więc...
- Aeszma! - Wiedźma huknęła na niego wymachując muffinką. - Przestań mi oczy mydlić. Dorzuciłeś tam jakąś truciznę? - Nieufnie nabrała kremu na palec i powąchała go.
Demon podszedł do niej miękkim krokiem i złapał ją za rękę.
Zanim zdążyła wyszarpać dłoń, nachylił się i wsunął sobie jej palec z kremem do ust.
Wiedźmie zrobiło się gorąco, na widok dzikiego spojrzenia czekoladowych oczu.
Rozbawiony Pieprz uwolnił ją z uścisku.
Oblizał się.
- Dotrzymałaś obietnicy. - Powiedział cicho. - Tam w wiosce.
- I dlatego dostałam ciasteczko w nagrodę? - W niebieskich oczach błysnęła złość.
- Za dużo myślisz. - Posłał jej złośliwy uśmiech. - Musimy współpracować, więc muszę ci zaufać. Bez tego daleko nie zajedziemy.
- Czyli wybaczyłeś mi? - Spytała jakby nieswoim głosem.
- Nie. - Ton demona był lodowaty i stanowczy. - Tego, co zrobiłaś nie da się wybaczyć.
Odwrócił się na pięcie i trzasnąwszy furteczką opuścił ogródek wiedźmy.
Marcelina dłuższą chwilę patrzyła w ślad, za oddalającym się Pieprzem.
Cóż, jeszcze niedawno zarzekał się, że nigdy więcej nie dostanie jego mocy.
Wiedźma wgryzła się w muffinkę.
Ciastko samo w sobie było obłędne, a doprawione mocą demona stanowiło nieziemską rozkosz.
Marcelina westchnęła z zadowoleniem.
Przytłaczające uczucie niezaspokojonego pragnienia zniknęło.
Poczekał aż reszta wyjdzie.
Wskazał oficerowi krzesło i pokrótce wyjaśnił całą sytuację.
Zastępca zbladł.
- Mamy demona puszczonego luzem i w dodatku nie jest jakiś podrzędny patałach? - Zerwał się z krzesła. - chcesz
powiedzieć, że znokautowałem króla demonów? O kurwa... - Klapnął na krzesło, jakby nagle zrobiło mu się słabo.
- Pomyśl, że mogło się to dla ciebie skończyć dużo gorzej... No i teraz...
- Co teraz? - Hajmidal zamarzył o łaźni.
Cały lepił się po tej cholernej misji.
Wszędzie miał piasek.
W dodatku wszystko się sypało.
- Kiedy był związany ze mną, to ograniczało w znacznej mierze jego moc. Zupełnie jakby sam sobie ustalił bariery.
Oficer pomyślał, że nie chce nic więcej wiedzieć.
Jedyne czego pragnął to wykąpać się w ciepłej wodzie, a potem dokładnie obejrzeć swoje nowe Smocze Ostrze czwartego poziomu.
A tu taki klops.
Przyjrzał się dowódcy.
- Słuchaj, rozumiem, że mamy na wolności cholernie silnego demona, którego chce Zakon?
- Dokładnie.
- Ale on teraz nie jest z tobą związany, więc nie musisz o niczym decydować. - Wzruszył ramionami. - Niech sobie
robią, co chcą. Jak dla mnie mogą się nawet wytłuc.
A teraz wybacz, muszę się umyć.
Karasu odprowadził wzrokiem wychodzącego oficera.
Może to i racja?
Może wystarczy poczekać, a wszystko samo się wyjaśni?
Do sali zajrzał Seler.
- Możemy porozmawiać?
- Jeśli chodzi ci o Pieprza, to nie mamy o czym. - pokręcił głową Karasu. - Żyje i ma się dobrze.
Bez waszej pomocy.
Rycerz westchnął.
- Tego się obawiałem. To Aeszma, prawda? W dodatku nie masz już nad nim żadnej kontroli.
- Nie jestem pewny, czy kiedykolwiek miałem. - Karasu uśmiechnął się lekko. - Zastanawiam się, do czego
jest wam potrzebny demon. Bo z jakiegoś powodu chciałeś go żywego.
Seler uśmiechnął się.
- Zawsze doceniałem bystrych ludzi. - Usiadł naprzeciwko Karasu.
Jasny wpadł do sali.
Odchrząknął na widok miny dowódcy.
- Szefie, czy możemy zrobić na rynku ognisko? Przyjechały karawany...
- Szlaban. - Warknął Karasu.
- No ale...
- Odmaszerować.
Zrezygnowany Jasny wyszedł z budynku.
Na dziedzińcu powitały go jęki zawodu.
- Odpuściłbyś trochę, zwłaszcza po tym, co się stało.
- Własnie dlatego im nie odpuszczę. - Mruknął Karasu. - Zresztą, nie zamierzam ci się tłumaczyć.
- Wracając do twojego pytania, jest coś, o czym powinieneś wiedzieć.
Dowódca miał złe przeczucia.
Chciałby iść spać.
I uciec od tych wszystkich problemów.
Położyć się w łóżku i mieć nadzieję, że Pieprz nie puści z dymem całego miasteczka.
- O tak, ja też się chętnie dowiem tego i owego. - Znajomy głos przerwał pełną wyczekiwania ciszę.
Do sali wsunął się demon.
Wyglądał, jakby wrócił z wyjątkowo ciężkiej bitwy.
Wylądowali na łące, niedaleko namiotu.
Demon gruchnął ciężko na ziemię, ale nie odzyskał przytomności.
Czarodziejka uklękła przy nim.
Kolczuga nie przylegała już ciasno do ciała Pieprza i zmieniła kolor na turkusowy.
- Co robimy? - Zapytał druid.
W ręku trzymał kapeć z różowym pomponem, do którego słodko gruchał Puszkin.
- On potrzebuje pomocy, trzeba go jakoś dotachać do namiotu.
- Zwariowałaś? Tego kloca? Wolę sobie nie wyobrażać ile on waży. - Prychnął zniesmaczony Feluś.
Muffinka z niepokojem patrzyła na leżącego na brzuchu wojownika.
Oddychał ciężko.
Przynajmniej wiadomo było, że żyje.
Ostrożnie podwinęła kolczugę.
Skrzywiła się.
Całe plecy demona pokrywała paskudna rana.
Jakby ktoś żywcem zdarł z niego skórę.
- Trzeba mu to jakoś zdjąć. - Zawahała się, nie bardzo wiedząc, co zrobić z podwiniętą kolczugą.
- Ja bym go zostawił. - Wzruszył ramionami Ziemniak.
- Bo jesteś mendą. - Powiedziała słodkim tonem Muffinka.
- Wypraszam sobie. Zmarnowałem ostatni patyk ze Świętego Drzewa, na tego potępionego narwańca.
Druid zrobił obrażoną minę.
Czarodziejka prychnęła.
Ostrożnie położyła zrolowaną kolczugę z powrotem na plecach demona.
- Pójdę do namiotu, może ktoś normalny ma dziś dyżur.
Zanim druid zdążył zaprotestować, zostawiła go z nieprzytomnym demonem i pomaszerowała w stronę namiotu.
- Świetne. - Mruknął Ziemniak.
- Nie powiedziałabym. - Odezwał się słodki głosik, gdzieś z okolicy jego kolan.
Za plecami druida, nad Pieprzem, pochylała się mała dziewczynka z kucykami.
Jedną ręką przytrzymywała, zsuwające się z jej nosa okulary.
W drugiej ściskała tabliczkę.
- Według dekretu miejskiego numer 405, zabrania się przywoływania demonów w pobliżu miasta.
- Ale... - Zaprotestował Ziemniak.
Dziewczynka wyprostowała się gwałtownie i zaczęła coś notować.
- Poza tym, istotom niezarejestrowanym w gildii nie wolno korzystać z prywatnego punktu Przejścia.
Stanowi o tym jasno, przepis uchwały czarodziei z...
- Kim ty jesteś? - Druid zgiął się niemal w pół, żeby nawiązać kontakt wzrokowy z nawiedzoną osóbką.
Z namiotu wyszła Muffinka z Różą.
Czarodziejka ciągnęła za sobą miecz.
Otrze było większe od niej.
Druid parsknął śmiechem.
- Nie widzę w tym nic zabawnego. - Oznajmiła poważnym tonem skryba. - Jeszcze dziś sporządzę odpowiedni raport...
- A ty, to kto? - Zainteresowała się czarodziejka rzucając miecz niedaleko Pieprza.
- Co to? - Druid wskazał na broń.
- Jakiś bonus z misji. - Machnęła niecierpliwie ręką i utkwiła spojrzenie w dziewczynce w okularach.
Skryba ożywiła się na jej widok.
- A, to ty! - Wycelowała oskarżycielsko palec w stronę Muffinki.
- No ja. - Zgodziła się czarodziejka.
- Dopuściłaś się poważnego wykroczenia! Samowolna misja bez uprawnień, za to grozi...
- To Pieprz. - Entuzjastyczny słowotok dziewczynki przerwał słaby głos Róży.
Healerka trzymała w rękach apteczkę.
Miała bezradną minę, a w jej oczach czaił się strach.
- A kogo się spodziewałaś? - Prychnęła czarodziejka. - A co do ciebie... - Wycelowała laskę w skrybę.
Dziewczynka w okularach cofnęła się mimo woli.
- Nie wolno używać magii... - Zaczęła, ale Muffinka weszła jej w słowo.
- Kto cię zakontraktował? Bo jakoś nie chce mi się wierzyć, że Karasu. A Hajmidala nie było, więc...
Noim nagle straciła zapał.
Nerwowo poprawiła okulary.
- Działam niezależnie, ale...
- To idź działać niezależnie gdzieś indziej. - Tupnęła nogą Muffinka.
Skryba chciała zaprotestować, ale złe spojrzenie czarodziejki skutecznie ukróciło te zapędy.
Fuknęła i zadartym do góry nosem, powędrowała w stronę miasta.
- To sobie nagrabiłaś. - Uśmiechnął się Ziemniak.
- Muffinka wzruszyła ramionami i przeniosła swoją uwagę na wciąż skamieniałą Różę.
- No nie stój tak!
Healerka drgnęła.
Demon jęknął i otworzył oczy.
- Mówiłem, żeby go zostawić w spokoju. - Oznajmił znudzonym tonem druid. - Ja idę do domu.
Nie czekając na reakcję, ruszył w stronę Miasteczka.
Czarodziejka uklękła obok zbierającego się z ziemi Pieprza.
Złapała brzeg kolczugi i nim ktokolwiek zareagował, ściągnęła ją demonowi przez głowę.
Wojownik odruchowo uniósł ramiona i skrzywił się paskudnie.
Róża wstrzymała oddech.
Apteczka wypadła jej z rąk, a bandaże potoczyły się po miękkiej trawie.
- Jesteś totalnie bezużyteczna. - Prychnęła Muffinka, rzucając kolczugę na leżący na ziemi miecz.
- Gdzie ja jestem? - Pieprz rozejrzał się trochę nieprzytomnie.
- Prawie w domu, wielkoludzie. - Powiedziała cicho czarodziejka, sięgając po buteleczkę z miksturą oczyszczającą rany.
Nalała trochę na spory zwitek waty i zawahała się.
Czekoladowe oczy patrzyły na nią z czułością.
- Muffinka. - Uśmiechnął się szeroko demon.
Zanim zorientowała się, co ten zamroczony szaleniec robi, wojownik otoczył ją ramionami.
- Opanuj się. - Mruknęła dziwnym tonem, bo niespodziewany uścisk był niepokojąco przyjemny.
Przyłożyła okład do rany na piersi Pieprza.
Demon zawył.
Puścił czarodziejkę i odczołgał się od niej.
- Nie przesadzaj, histeryku. - Posłała mu rozbawione spojrzenie.
- To się rozcieńcza. - Powiedziała słabo Róża.
Drżącymi rękami nalała kilka kropli płynu do małej miseczki i dolała wody.
- Ups, mój błąd. - Czarodziejka posłała przepraszający uśmiech w stronę trzęsącego się wojownika.
Z rany na jego piersi zaczął unosić się dym.
Healerka oprzytomniała.
Zapała buteleczkę z wodą i błyskawicznie wylała ją na gąbeczkę.
Doskoczyła do Pieprza, który właśnie ciężko zwalił się na trawę.
Starała się szybko usunąć palącą ciecz z rany demona, a przy okazji nie urazić go dodatkowo.
Muffinka bardzo ostrożnie odłożyła nasączoną watę na trawę.
Odsunęła się.
Źdźbła zaczęły się topić.
Karasu przyglądał się Pieprzowi.
Demon był blady i poruszał się strasznie sztywno.
Z wyraźną ulga usiadł na krześle, jednak nie odchylił się swoim zwyczajem na oparciu.
- Ja chciałbym wiedzieć, co tu, do cholery, jest grane? - Wychrypiał, patrząc Selerowi prosto w oczy.
- Chciał cię ożywić. - Wtrącił się Karasu.
- Taa, a powiedział ci dlaczego? - Błysnęły białe kły demona. - Przez tego kutasa, masz bardzo poważny problem.
Bo, że ja mam w życiu przesrane, to nic nowego.
Dowódca zmarszczył brwi.
Seler zerwał się z krzesła.
- Może trochę grzeczniej?
- Grzeczniej, to ja mogę ci mordę obić. - Powiedział spokojnie Pieprz, uśmiechając się wyjątkowo paskudnie.
- Uspokójcie się. - Zdenerwował się Karasu. - Niech ktoś natychmiast wyjaśni mi o co chodzi, albo obaj
przyozdobicie pręgierz.
Milczeli mordując się złymi spojrzeniami.
W końcu Seler skapitulował i wrócił na krzesło.
- Przyznaję, nie byłem do końca szczery. Nie należę do Zakonu.
- I od tego trzeba było zacząć. - Zawarczał wściekły Pieprz. - A teraz już pozamiatane. Jak dowiedzą się o smokach, to przylecą od razu tutaj.
- O czym ty mówisz? - Dowódca potarł skroń.
Przeczuwał potężny ból głowy.
- Coś ty zrobił? - Rycerz wbił w demona czujne spojrzenie.
- Zmniejszyłem ich populację. Mniejsza. - Pieprz wziął głęboki oddech. - Nawet jeśli odejdę, oni przyjdą prosto do Miasta.
- Dlaczego miałbyś odchodzić? - Spytał cicho Karasu.
- Chyba nie masz złudzeń, że wrócę do tego, co było? To niebezpieczne dla was. Ja jestem niebezpieczny.
- Posłuchaj go, bo przynajmniej w tej kwestii ma rację. - Przyznał Seler.
- Za to ty musisz się zmyć i porządnie zatrzeć ślady. - Warknął demon.
Dowódca odchylił się na krześle.
Skrzyżował ramiona na piersi.
Utkwił spojrzenie w demonie.
Najgorsze, że nie miał pojęcia czego się po nim spodziewać.
Ostatnio chciał go zabić.
Chciał?
W sumie Karasu miał wątpliwości.
Gdyby chciał, nie siedzieliby tu teraz.
Wziął głęboki oddech.
- Zagrajmy w grę. - Powiedział spokojnie.
Spojrzeli na niego zaskoczeni.
- Ja będę zadawał pytania, a wy grzecznie na nie odpowiecie. Potem zastanowimy się, jak posprzątać ten burdel.
- Dobrze. - Zgodził się Seler.
Demon przewrócił czarnymi oczami.
Pełnym irytacji dmuchnięciem pozbył się z twarzy jednego z czarnych kosmyków.
Powstrzymał się jednak od komentarzy.
Widać było, że nie jest w najlepszej formie.
- Na początek chciałbym się dowiedzieć, do czego potrzebny był ci Pieprz. - Zielone oczy wpatrywały się w rycerza Zakonu z uwagą.
- Poniekąd do ochrony. Jesteśmy w podobnej sytuacji.
- Wypraszam sobie, ja nie jestem kurwą bogów. - Prychnął demon.
Karasu uciszył go gestem.
O dziwo zadziałało.
Policzki rycerza pokryły się szkarłatem.
Seler powoli wypuścił powietrze.
- Jestem w patowej sytuacji. Podczas ostatniej bitwy odsłoniłem się. To, że Zakon się dowie, jest niemal pewne.
- I przyjdą prosto do Miasta? - dowódca zmrużył oczy.
Rycerz przytaknął.
- Ale z tego co zrozumiałem, po ciebie też przyjdą. - Zielone oczy przeniosły się na demona.
- Nie wiedziałem, że ta menda nie zamierza mnie sprzedać.
- I dlatego postanowiłeś narobić problemów sobie i gildii.
- Mną się nie przejmuj. Do tej pory dobrze ci to wychodziło.
Dowódca stracił cierpliwość.
Podszedł do demona i zacisnął mu rękę na ramieniu zaglądając głęboko w czarne oczy.
Pieprz jęknął.
- Nie dotykaj. - Ton przepełniony był bólem.
Karasu cofnął rękę.
Wściekłość ulotniła się równie szybko, jak się pojawiła.
Na białej koszuli demona pojawiła się czerwona plama.
- Byłeś moim przyjacielem przez dwadzieścia lat. Nie wmówisz mi, że było inaczej. - Powiedział twardo Karasu.
- Byłem. - Demon sprawiał wrażenie zamyślonego. - Byłem. - Powtórzył patrząc na dowódcę z nieprzeniknioną miną.
- Ostatni raz, kiedy się widzieliśmy jasno dałeś mi do zrozumienia, że to rozdział zamknięty.
- Wkurwiłeś mnie. - Przyznał Pieprz z rozbrajającą szczerością.
Karasu wyprostował się gwałtownie.
Przejechał dłonią po twarzy.
- I dlatego chciałeś mi wyrwać serce gołymi rękoma?
Demon popatrzył na niego.
Był wyraźnie rozbawiony.
Prawy kącik ust uniósł się lekko do góry.
- Zabrałem tylko istotę. - Powiedział wreszcie. - Nawet cię nie drasnąłem.
- Byłeś wściekły... w ogóle nie byłeś sobą.
Teraz na twarz demona wpełzł zły uśmiech.
Błysnęły białe kły.
- Ależ właśnie byłem sobą. Pierwszy raz od dłuższego czasu.
- To znaczy, że cały czas udawałeś?
- To znaczy, że byłem związany.
- Co to ma do rzeczy? - Zdziwił się Karasu.
- Byłeś jego buforem. Poniekąd miałeś kontrolę nad, hm jakby to ująć... - Seler się zamyślił.
- Idioci łagodzą obyczaje. - Sprostował usłużnie Pieprz.
- Sam jesteś idiotą. Sprowadzisz nam na łeb Zakon. - Karasu posłał demonowi złe spojrzenie. - Zmiotą nas z powierzchni ziemi. I ty w takiej chwili chcesz zwiać?
Pieprz zamrugał.
- No chyba nie powiesz, że przyjmiesz mnie z otwartymi ramionami. - Zakpił.
Przywódca Gryfów wytrzymał jego spojrzenie.
- Przyjmowanie niezwiązanego demona do... - Zaczął Seler, ale dowódca wszedł mu w słowo.
- W tej chwili to nawet lepiej. Jeśli czeka nas wizyta Zakonu, nie możemy ograniczać mocy.
Demon przechylił lekko głowę i przyglądał się Karasu w milczeniu.
- Ty naprawdę nie chciałeś mnie sprzedać, co? - Zdziwił się nagłym odkryciem.
Nie potrafił zinterpretować tego, co czaiło się w zielonych oczach.
- Wracam na stanowisko przywódcy Wybranych?
Dowódca skinął głową.
- Będziesz pracował z Marceliną, Muffinka idzie do Piątki.
- Żartujesz?
- Nie. Wiedźma nie ma wystarczającej mocy, żeby przydać się w regularnej walce, a ja nie będę cię prosił, żebyś za każdym razem się dzielił.
Demon zacisnął zęby.
- Wiesz, że mam rację. Czarodziejka ma skuteczniejsze ataki. Zresztą wasza współpraca przeważnie źle się dla ciebie kończy, więc nie powinieneś narzekać.
Pieprz musiał mu przyznać rację.
Chociaż trafiał go szlag.
Właściwie dlaczego?
Dlaczego, do jasnej cholery, zależało mu na tej dziewczynie?
Miał się nie przywiązywać do nikogo.
Obiecał to samemu sobie.
A teraz wpadł.
Odchrząknął.
- Zaopiekuję się nią. - Dodał cicho Karasu.
- Chcę Selera, a ty powinieneś wziąć Czębril.
Rycerz Zakonu zamrugał.
Karasu popatrzył na Pieprza z niedowierzaniem.
- Mam ich wziąć do gildii? Oszalałeś?
- To najlepsze, co możesz zrobić. Sam powiedziałeś, że teraz nie możemy się ograniczać. A to jest jeden z Dziesięciu.
- Mam z tobą pracować? - Seler patrzył na niego z niedowierzaniem.
- Przyznam to niechętnie, ale dzięki wam ten bałwan i reszta, wyszli z tamtej wioski cało.
- Raczej dzięki tobie. - Wzruszył ramionami Seler.
- Dobra koniec z tym słodzeniem. - Warknął Pieprz. - Uważam, że nie jesteśmy w sytuacji, żeby odrzucić siłę Trzeciego, a z kolei Edzia nie stać na to, żeby z tej oferty nie skorzystać.
Seler westchnął.
- Skąd wiesz?
- Jestem demonem, gdyby ci to umknęło i to nie byle jakim. Wiem więcej niż myślisz. Dobra, nie czuję się najlepiej, szczerze mówiąc, więc skoro już wszystko dogadane, podpiszmy papiery i idę spać.
Karasu poczuł ulgę, kiedy zwijał w rulon pakt z Pieprzem.
Odprowadził wychodzącego demona wzrokiem.
Zdecydowanie lepiej było mieć go po swojej stronie.
Pieprz ziewnął.
Drzemka dobrze mu zrobiła.
Właściwie, to chętnie spałby dalej, ale miał coś do załatwienia.
Karasu nadal nie załatwił kucharza.
Dyżury w kuchni, nie były najszczęśliwszym pomysłem.
Nawet teraz demon bez trudu mógł stwierdzić, że ktoś coś cholernie przypalił.
Ostrożnie wstał z łóżka.
Narzucił koszulę.
Rano będzie lepiej.
Wszystko powinno się wygoić.
Ale póki co, rwało przy najlżejszym ruchu.
Zajrzał do kuchni.
Na palenisku kopcił się garnek.
Zdjął go i zabrał się za poszukiwanie ciastek.
Znalazł tylko z rodzynkami.
Za jego plecami rozległo się chrząknięcie.
Po krótkim wahaniu zostawił ciastka w spokoju.
W końcu tam, dokąd się wybiera zapewne będzie coś lepszego.
Odwrócił się niespiesznie i trafił spojrzeniem na mała dziewczynkę w okularach, która coś notowała.
Postanowił ją zignorować i skierował się do drzwi wychodzących na podwórko.
- Co tu robisz? Wykorzystywanie dóbr gildii do prywatnych potrzeb...
Demon odwrócił się z progu.
- Ty do mnie mówisz? - Upewnił się.
- Owszem. Zdaje się, że nie jesteś o sobą upoważnioną do przebywania w kuchni.
Pieprz oparł się o futrynę i ściągnął brwi.
- Można powiedzieć, że wprost przeciwnie. Mam tygodniowy dyżur przy garach. A ty jesteś cholernie wścibska.
- Zweryfikuję tę informację. - Coś dopisała do listy.
Demon wzruszył ramionami i wyszedł na dwór.
Przeciął dziedziniec i skierował się w stronę gospody.
Na rynku płonęło ognisko.
Wokół niego rozstawił się tabor kupieckich wozów.
Część najbardziej kolorowych należała do cyganów.
Mężczyźni siedzieli przy ognisku, pili i śpiewali wesoło.
Kobiety, w długich, pstrokatych spódnicach i kolorowych chustach, z rękoma obwieszonymi złotymi bransoletami, zachęcały mieszkańców Miasteczka do wróżb.
Podzwaniały złote obręcze na ich nadgarstkach i monety zmieniające właścicieli.
Kręciło się tam kilku młodzików z gildii, ale demon nigdzie nie zauważył starszych rangą.
To go trochę zdziwiło.
Przyjazd kupców zawsze był świetnym pretekstem do hucznej imprezy.
Hajmidal ubijał z nimi dobre interesy, ponieważ bardzo cenili jego nalewki.
Zaczepiła go młoda cyganka.
- Daj rękę, powróżę. - Zaproponowała.
Demon parsknął rozbawiony i posłał jej zimne spojrzenie.
Dziewczyna skamieniała.
Nagle straciła ochotę na wróżby.
- Uważaj na jabłka. - Mruknęła, znikając w tłumie.
Pieprz postanowił ominąć wesołe towarzystwo i dotrzeć do gospody okrężną drogą.
Przy jednej z alejek stał wóz pełen jabłek.
Niemal całkowicie zasłaniał wejście do ciemnego zaułku.
Owoce wyglądały świeżo i demon skusił się na jeden z nich.
Kiedy sięgał po jabłko, jego uwagę przykuł nieznaczny ruch w zaułku.
- Mówię ci, ze to dobra cena. Popatrz no.
- To kotołak, a zdzierasz jak za elfa.
Pieprz zainteresował się jeszcze bardziej.
Wszedł w zaułek, oparł się o ścianę i głośno wgryzł się w jabłko.
Coś pstryknęło i zaułek rozjaśnił niewielki, szklany lampion.
Trzymający go, zakapturzony zakonnik otworzył szeroko oczy.
Wymamrotał cicho słowa modlitwy.
Pieprz zupełnie się nie przejął.
Jabłko było słodkie i soczyste.
Przyjemnie zatapiało się w nim kły.
Ugryzł ponownie i przeniósł spojrzenie na drugiego typa.
Cygan, ulizane włosy spiął w kucyk, odsłaniając złoty kolczyk w uchu.
W dłoni trzymał sznurek, do którego przywiązana była, ubrana w obszerny płaszcz, dziewczynka o kocich uszach.
- O ile mi wiadomo, handlowanie żywym towarem w Miasteczku jest nielegalne. - Pouczył ich demon.
- My tylko ucinamy sobie przyjacielską pogawędkę. - Wzruszył ramionami cygan.
Od razu widać, że nietutejszy.
Mnich walczył z trzęsącymi się kolanami.
On, w przeciwieństwie do cygana, doskonale wiedział z kim rozmawia.
Pieprz zignorował obydwu.
Utkwił spojrzenie w przestraszonej dziewczynie.
Miała duże fioletowe oczy, w których czaił się strach.
- Rozwiąż ją. - Polecił rzucając w cygana ogryzkiem.
Przejezdnemu bardzo się to nie spodobało.
Dobył krótkiego noża i skoczył.
Zakonnik z przerażonym kwikiem zwiał z zaułka.
Demon nawet nie drgnął.
Oderwał się od ściany i sięgnął po kolejne jabłko.
Cygan zwalił się ciężko na bruk.
Jęknął cicho, a jego ciałem wstrząsnął dreszcz.
Nóż zadzwonił o kamienie.
- A to peszek. - Błysnął kłami Pieprz i niespiesznie ruszył w stronę gospody.
Nie minęła chwila, a dziewczyna dreptała koło niego.
- Dz... dziękuję. - Wyszeptała.
Skinął głową.
Spodziewał się, że dziewczyna ulotni się błyskawicznie, zamiast tego wsunęła się za nim do wnętrza gospody.
Demon postanowił nie zwracać na nią uwagi.
Podszedł do baru i posłał właścicielowi szeroki uśmiech.
Pan Ragnus upuścił kufel.
- Co pan taki blady? - Zakpił wojownik opierając się o bar. - Zupełnie jakby zobaczył pan ducha.
- Na skaczące żaby, przecież ty podobno nie żyjesz.
- Podobno. - Zgodził się Pieprz.
Barman odchrząknął.
- To co zawsze? - Szybko odzyskał równowagę.
- Właściwie, to przyszedłem do pana żony. Ale chętnie się skuszę, proszę mi zapakować na wynos.
- Mojej żony? - Pan Ragnus dopiero teraz poważnie się zaniepokoił.
Co demon może chcieć od jego ślubnej?
Pieprz tymczasem potwierdził skinieniem głowy.
Właściciel gospody gorączkowo szukał wymówki.
Demon przejrzał go bez trudu.
Białe kły błysnęły w niemal uroczym uśmiechu.
- Będę grzeczny.
- Trudno mi w to uwierzyć. - Burknął barman, bo oto właśnie z zaplecza wyszła jego żona.
Niemal perfekcyjne kłamstwo legło w gruzach.
Na widok demona klasnęła w pulchne dłonie i uśmiechnęła się szeroko.
- A jednak nic ci nie jest, kochaneczku. Słyszałam, że zachowałeś się jak prawdziwy bohater!
Pan Ragnus z zaskoczeniem stwierdził, że demon się rumieni.
Na wszelki wypadek postanowił pilnie sprawdzić coś na zapleczu.
- Gruba przesada, pani Gibons. - Pieprz z zakłopotaniem podrapał się po głowie.
- I do tego skromny, ja tak czułam, że nie dasz się tak łatwo! - Pulchna kobieta, grubo po sześćdziesiątce, sięgnęła pod ladę.
Wyciągnęła sporych rozmiarów, papierową torbę i podsunęła ją Pieprzowi.
Ciekawy demon zajrzał do środka.
Czekoladowe ciastka pachniały bosko.
- Ooo. - Ucieszył się zupełnie szczerze. - Pani jest niesamowita.
- A to kto? - Żona właściciela gospody zainteresowała się dziewczyną z kocimi uszami, która chowała się za plecami demona.
Pieprz podążył za wzrokiem pani Gibons.
- Co ty tu jeszcze robisz? - Zdziwił się. - Jesteś wolna, możesz iść gdzie chcesz.
- Ja nie mam dokąd pójść. - Powiedziała nieśmiało, wbijając wzrok w podłogę.
- Co to znaczy? - Starsza kobieta ujęła się pod boki.
- Cyganie próbują handlować w Miasteczku. - Skrzywił się demon.
- A to ... - Pani Gibons wyraźnie się zdenerwowała.
Trafiła jednak na ostrzegawcze spojrzenie męża, który właśnie wyszedł z zaplecza.
Postawił na barze dużą bańkę, z której unosił się smakowity aromat kakao.
Pieprz przełknął ślinę.
Wygrzebał z kieszeni monety i położył je na blacie.
- Wziąłbym jeszcze dwie muffinki, jeśli jakieś zostały.
- Zaraz ci zapakuję, kochaneczku.
- Właściwie, to chciałem z panią porozmawiać.
- Za mną? - Zdziwiła się pani Gibons.
- Bo mamy problem w gildii. Bardzo poważny.
- O jej, ale co ja na to mogę poradzić? - Zmartwiła się kobiecina.
- Potrzebna nam gosposia. - Westchnął Pieprz, posyłając starszej kobiecie błagalne spojrzenie.
- O nie. - Zdenerwował się pan Ragnus.
Natomiast oczy jego żony rozbłysły.
- Nie przeszkadzaj. - Machnęła na męża ścierką. - Sara jest już duża, pomoże ci.
Ci chłopcy nas utrzymują, nie zapominaj o tym, więc jak potrzebna im pomoc, to ...
- Oczywiście dostanie pani odpowiednie wynagrodzenie. - Uśmiechnął się Pieprz.
Właśnie pozbył się karnego dyżuru w kuchni.
- A co z zaopatrzeniem?
- Zostawiamy pani wolną rękę. Oczywiście pieniądze to nie problem.
- Będę mogła korzystać z kuchni również prywatnie? - Starsza kobieta doskonale wiedziała, jak się targować.
Demon skinął głową.
- Z kuchni i z produktów. - Dodał kusząco.
- Jaka stawka?
Pieprz rzucił sumę i wiedział, że wygrał.
Pan Ragnus odchrząknął.
Położył na blacie dwie ślicznie zdobione muffinki, każda zapakowana w oddzielne pudełeczko.
Wyglądały jak małe dzieła sztuki.
Jedna miała różowy lukier i malutkie, fioletowe i jasnozielone serduszka.
Druga, z fioletowym kremem, upstrzonym czarnymi gwiazdkami.
Pani Gibons śledziła uważnym spojrzeniem zdenerwowaną dziewczynę, która ciągle trzymała się w cieniu demona.
Puchate uszka strzygły nerwowo.
- Zgodzę się, jeśli weźmiecie również ją. - Wskazała brodą na przestraszoną kotołaczkę.
Pieprz zerknął przez ramię.
- Ją? - Zdziwił się. - A po co?
- Przyda się. - Wzruszyła ramionami pani Gibons.
A demon zrobił coś, co ją zupełnie zaskoczyło.
Pochylił się nad dziewczyną i zapytał łagodnie.
- Chcesz pracować w gildii? Potrafisz coś?
- Sprzątać, prać i trochę gotować. - Wydukała unikając jego spojrzenia. - I... I jeśli tylko się nadam...
- Nadasz się. - Żona pana Ragnusa wyciągnęła rękę w stronę demona. - Umowa stoi?
Pieprz uśmiechnął się i uścisnął ciepłą, pulchną rękę.
- Oczywiście.
- To do zobaczenia jutro. Od razu uprzedzę, że potrzebni mi będą chłopcy do zakupów.
- W porządku. - Demon zebrał ciastka i bańkę z kakao. - Do zobaczenia.
Właściciel gospody odprowadził wojownika niespokojnym spojrzeniem.
- Jesteś pewna, że to dobry pomysł? - Zapytał nieśmiało.
- Ktoś musi pomóc tym biednym chłopcom, poza tym takie pieniądze piechotą nie chodzą.
Musiał przyznać jej rację.
Pani Gibons wzięła ostrożnie kotołaczkę pod rękę i zaprowadziła na zaplecze, coś szepcząc do puchatego ucha.
Muffinka siedziała przy toaletce i szczotkowała włosy.
Ostatnia misja zupełnie ją wykończyła.
Miała zamiar wyspać się porządnie.
Ziemniak z kolei uparł się, że pokręci się wśród kupców i zobaczy, co mają ciekawego do sprzedania.
Już miała pozbyć się zwiewnego, lawendowego szlafroczka, kiedy ktoś zapukał do drzwi wejściowych.
Muffinka pomyślała, że jeśli to ktoś ze szczegółami jutrzejszej misji, zrzuci go ze schodków.
Co prawda na ganek prowadziły tylko dwa kamienne schodki, ale zawsze to jakaś opcja.
Na progu stał Pieprz.
Czarodziejka zamrugała.
- Co tu robisz? - Spytała nieufnie, szczelniej owijając się szlafroczkiem.
Demon uśmiechnął się drapieżnie.
- Przyszedłem odwiedzić moją ulubioną dręczycielkę. - Wymruczał pochylając się w jej stronę.
Muffinka chciała go odepchnąć, ale przypomniała sobie o paskudnych ranach.
Położyła mu palec na czole i odsunęła od siebie Pieprza.
Rozbawiony demon złapał jej dłoń ugryzł delikatnie jej wnętrze.
Czarodziejka niewiele myśląc sprzedała mu porządnego kopa w piszczel.
- Ty to wiesz jak witać gości. - Stęknął.
Muffinka posłała mu złe spojrzenie.
- Musimy pogadać. - Pieprz zupełnie się tym nie przejął.
Wyciągnął w stronę czarodziejki śliczną babeczkę z różowym lukrem.
- Pani Gibons powiedziała, że już nie ma truskawkowych! - Krzyknęła z wyrzutem, zabierając łapczywie ciastko.
- Widać masz za mało uroku osobistego. - Demon błysnął kłami i szybko uskoczył przed, lecącym w jego stronę, pudełkiem po muffince.
- Siadaj. - Rozkazała czarodziejka, wskazując mu krzesło w kuchni. - Zrobię ci kakao.
- Ty wiesz jak ze mną rozmawiać. - Wymruczał takim głosem, że czarodziejkę przeszył wyjątkowo przyjemny dreszcz.
Poczekał aż Muffinka przyrządzi dwa kubki aromatycznego napoju.
- Co jest? - Zapytała w końcu, siadając naprzeciw wojownika. - A właśnie! - Nagle coś sobie przypomniała.
Zniknęła w pokoju druida i chwilę później Pieprz usłyszał dziwne szuranie.
Czarodziejka wróciła do kuchni, ciągnąc za sobą wielki miecz.
Przez ramię przewiesiła sobie turkusową kolczugę.
Pieprz zakrztusił się.
- Pomyślałam, że może będziesz chciał to z powrotem. - Położyła przed nim kolczugę. - Już jest w porządku.
- Dlaczego ona ma taki kolor? - Zmarszczył brwi demon.
- Bo już nie wypala ciała. - Rzuciła złośliwie Muffinka.
- Strasznie śmieszne. Przecież nie będę paradował w turkusowej... - Zaczął, ale trafił na kpiące spojrzenie Muffinki.
Właściwie racja.
Kolczuga o tak niesamowitych właściwościach mogła mieć dowolny kolor i tak by ją nosił.
Poza tym zawsze mogło być gorzej.
Szalony druid mógł ją zafarbować na ostry róż.
Demon westchnął.
Czarodziejka podała mu rękojeść miecza.
- Skoro zawsze tracisz przeze mnie swoje zabawki, to może to cię jakoś pocieszy. - Uśmiechnęła się lekko. - Jak się nie nada, zawsze możesz sprzedać. - Machnęła niedbale ręką i usiadła, sięgając po swój kubek z różową sówką.
Pieprz w milczeniu wpatrywał się w ostrze.
Najpierw myślał, że ma jakieś omamy.
Ale im dłużej patrzył, tym większej nabierał pewności, że to nie żaden dowcip.
- Dajesz mi go? - Zapytał dziwnie zachrypniętym głosem.
- Jasne. - Przytaknęła. - A co, złom jakiś? - Zapytała bez większego zainteresowania.
- To jest Pogromca Smoków. - Powiedział cicho. - Krążą o nim legendy, ale nikt nie wierzył, że jest prawdziwy.
- O, znaczy masz farta. - Uśmiechnęła się czarodziejka, a demon posłał jej takie spojrzenie, jakby zupełnie straciła rozum.
Poprawił chwyt i ostrożnie uniósł miecz.
Poczuł wirowanie mocy.
Broń była idealnie wyważona.
Ostrze rozbłysło szkarłatem.
Pieprz prawie zapomniał, po co tu przyszedł.
Niechętnie odłożył miecz i odchrząknął.
- Karasu bierze cię do Piątki.
Czarodziejka popatrzyła czujnie na demona.
Był spokojny.
Najwyraźniej nie było czym się denerwować.
- Czyli nie będziemy już razem pracować? - Zrobiło jej się jakoś... smutno?
Pieprz przyjrzał się uważnie Ptysiowi.
Wyciągnął rękę i delikatnie pogłaskał ją po policzku.
- Nadal będę miał cię na oku. - Uśmiechnął się lekko. - Dlatego tu jestem. Chciałbym ci zostawić znak demona. O ile się zgodzisz. - Dodał szybko widząc, jak Muffinka mruży oczy.
- Nie jesteś związany? - Spytała podejrzliwie.
Pokręcił głową.
- Chcę, żebyś miała... - Zawahał się.
- Guzik do wzywania demona? - Podsunęła mu z rozbawieniem. - Poważnie?
- Poważnie. - Uśmiechnął się.
Upił łyk kakao, nie spuszczając wzroku z czarodziejki.
Muffinka zobaczyła moment, w którym czarne jak smoła oczy przybrały ciepły, czekoladowy kolor.
Demon zarzucił ostrze na ramię i pomaszerował w stronę starego kościółka.
Doceniał poczucie humoru wiedźmy.
Zostało mu kilkanaście metrów do ładnej, drewnianej furteczki, kiedy wyczuł drgania mocy.
Uśmiechnął się lekko.
Bez większego wysiłku przeniknął ochronny krąg.
Dużo więcej energii kosztowało go przeskoczenie niewysokiego ogrodzenia.
Rany ciągle bolały.
Wyprostował się powoli i trafił na czujne spojrzenie Marceliny.
Właśnie zbierała pranie, rozwieszone na sznurach, rozpiętych między kilkoma nagrobkami.
- Wiedziałam, że te formuły ochronne to ściema. - Burknęła.
- To dlatego, że przychodzę w pokoju. - Powiedział wyciągając w jej stronę fioletową muffinkę.
Marcelina otworzyła szeroko oczy.
Demon rzeczywiście wyglądał na rozluźnionego, a ciastko...
Tak, ciastko niezaprzeczalnie było propozycją pokoju.
Emanowała z niego moc demona.
Wiedźma poczuła nagłe pragnienie.
Od misji w wiosce była głodna.
Głodna mocy.
- Jest jakiś haczyk? - Spytała, sięgając po opakowanie.
- Karasu umieścił cię w Wybranych.
- To nie wyjaśnia faktu, że nagle zdusiłeś w sobie chęć do pozbawienia mnie życia. - Burknęła.
- Będziemy razem pracować, więc...
- Aeszma! - Wiedźma huknęła na niego wymachując muffinką. - Przestań mi oczy mydlić. Dorzuciłeś tam jakąś truciznę? - Nieufnie nabrała kremu na palec i powąchała go.
Demon podszedł do niej miękkim krokiem i złapał ją za rękę.
Zanim zdążyła wyszarpać dłoń, nachylił się i wsunął sobie jej palec z kremem do ust.
Wiedźmie zrobiło się gorąco, na widok dzikiego spojrzenia czekoladowych oczu.
Rozbawiony Pieprz uwolnił ją z uścisku.
Oblizał się.
- Dotrzymałaś obietnicy. - Powiedział cicho. - Tam w wiosce.
- I dlatego dostałam ciasteczko w nagrodę? - W niebieskich oczach błysnęła złość.
- Za dużo myślisz. - Posłał jej złośliwy uśmiech. - Musimy współpracować, więc muszę ci zaufać. Bez tego daleko nie zajedziemy.
- Czyli wybaczyłeś mi? - Spytała jakby nieswoim głosem.
- Nie. - Ton demona był lodowaty i stanowczy. - Tego, co zrobiłaś nie da się wybaczyć.
Odwrócił się na pięcie i trzasnąwszy furteczką opuścił ogródek wiedźmy.
Marcelina dłuższą chwilę patrzyła w ślad, za oddalającym się Pieprzem.
Cóż, jeszcze niedawno zarzekał się, że nigdy więcej nie dostanie jego mocy.
Wiedźma wgryzła się w muffinkę.
Ciastko samo w sobie było obłędne, a doprawione mocą demona stanowiło nieziemską rozkosz.
Marcelina westchnęła z zadowoleniem.
Przytłaczające uczucie niezaspokojonego pragnienia zniknęło.
_________________
– A jeśli pewnego dnia będę musiał odejść? – spytał Krzyś, ściskając Misiową łapkę. – Co wtedy?
– Nic wielkiego. – zapewnił go Puchatek. – Posiedzę tu sobie i na Ciebie poczekam. Kiedy się kogoś kocha, to ten drugi ktoś nigdy nie znika.
0
W przedostatnim epie podobał mi się szalony Pieprz ●﹏● Tylko szkoda, że smoczki okazały się wymoczkami, chociaż może po prostu jest zbyt potężny... tak jak mój Puszkin xDD
Marcepan idzie na dno pudełeczka czekoladek, yeaah! Awans! To teraz co? Szefa wykończę i na szczyt, skoro Pieprza ciągle męczyłam. Muahaha, plan się ziści! < zaciera łapki > Trochę bardzo... namiętny ten demon xD Będę miała tajny przycisk, ohoo!
Kcie ten Kwitnący Ziemniak się szlaja! Beze mnie! Może szuka sobie gosposi? Phi! Nu dobra, niech znajdzie, przyda nam się xD
Oficer to niby przewalone, ale nie sądzę by Pieprz się mścił, chociaż mógłby mu dokuczać... w końcu za taki zły uczynek się należy xD W sumie za dwa, nawet jeśli już nie chce drugi raz tej... przesadzanej Róży.
Powalił mnie fragment o spychaniu z dwóch schodków xD A i Marcepan rozwiesza pranie na tle ciekawego krajobrazu.
Kurcze, najpierw pocałunki by przekazać moc, a teraz ciasteczko wypełnione... mocą xDDD
Fajny! Za krótki!
Marcepan idzie na dno pudełeczka czekoladek, yeaah! Awans! To teraz co? Szefa wykończę i na szczyt, skoro Pieprza ciągle męczyłam. Muahaha, plan się ziści! < zaciera łapki > Trochę bardzo... namiętny ten demon xD Będę miała tajny przycisk, ohoo!
Kcie ten Kwitnący Ziemniak się szlaja! Beze mnie! Może szuka sobie gosposi? Phi! Nu dobra, niech znajdzie, przyda nam się xD
Oficer to niby przewalone, ale nie sądzę by Pieprz się mścił, chociaż mógłby mu dokuczać... w końcu za taki zły uczynek się należy xD W sumie za dwa, nawet jeśli już nie chce drugi raz tej... przesadzanej Róży.
Powalił mnie fragment o spychaniu z dwóch schodków xD A i Marcepan rozwiesza pranie na tle ciekawego krajobrazu.
Kurcze, najpierw pocałunki by przekazać moc, a teraz ciasteczko wypełnione... mocą xDDD
Fajny! Za krótki!
Ostatnio edytowany przez Maviya 5 Czerwca 2016r. 23:41, W całości zmieniany: 1
_________________
0
Krótki :D
Zacznij pisać adekwatnie do ilości komentów hehehe
Zacznij pisać adekwatnie do ilości komentów hehehe
_________________
Loki stanął na palce i pocałował Gabriela.
– Aniołku, nie rób scen. Jak możesz być tak małostkowy?
– Jeszcze raz mnie pocałujesz – Gabriel ze wstrętem wytarł policzek – a zobaczysz, dlaczego zwą mnie posłańcem śmierci.
– Aniołku, nie rób scen. Jak możesz być tak małostkowy?
– Jeszcze raz mnie pocałujesz – Gabriel ze wstrętem wytarł policzek – a zobaczysz, dlaczego zwą mnie posłańcem śmierci.
0
oo, słusznie prawisz xD
– A jeśli pewnego dnia będę musiał odejść? – spytał Krzyś, ściskając Misiową łapkę. – Co wtedy?
– Nic wielkiego. – zapewnił go Puchatek. – Posiedzę tu sobie i na Ciebie poczekam. Kiedy się kogoś kocha, to ten drugi ktoś nigdy nie znika.
_________________
– A jeśli pewnego dnia będę musiał odejść? – spytał Krzyś, ściskając Misiową łapkę. – Co wtedy?
– Nic wielkiego. – zapewnił go Puchatek. – Posiedzę tu sobie i na Ciebie poczekam. Kiedy się kogoś kocha, to ten drugi ktoś nigdy nie znika.
0
Komentuje ja, komentuje mój brat i siostra, to już 3, prawda?
_________________
0
Ehm, ehm, brak tam najznamienitszej postaci, popraw się *zostawia koszyk jabłek*
_________________
0
jaki brat i siostra, nie kuam xD TuX, proponujesz zupę z pingwina? XD
– A jeśli pewnego dnia będę musiał odejść? – spytał Krzyś, ściskając Misiową łapkę. – Co wtedy?
– Nic wielkiego. – zapewnił go Puchatek. – Posiedzę tu sobie i na Ciebie poczekam. Kiedy się kogoś kocha, to ten drugi ktoś nigdy nie znika.
_________________
– A jeśli pewnego dnia będę musiał odejść? – spytał Krzyś, ściskając Misiową łapkę. – Co wtedy?
– Nic wielkiego. – zapewnił go Puchatek. – Posiedzę tu sobie i na Ciebie poczekam. Kiedy się kogoś kocha, to ten drugi ktoś nigdy nie znika.
0
Proszę, mogę wyczyścić w którymś opowiadaniu komuś buty? Ginko już wyczyściłem.
_________________
"Nie powiem: nie płaczcie, albowiem nie wszystkie łzy są złe." - J.R.R. Tolkien
0
Przez to opowiadanie wpadam tu jakieś 3 razy dziennie, żeby tylko sprawdzić, czy jest kolejna część :o
No nic, pozostaje mi czekać na więcej mnie, oj tak, zdałoby się na wincyj.
wnioskuję o ponowne dodanie brody Mędrcowi Tomaszowi
No nic, pozostaje mi czekać na więcej mnie, oj tak, zdałoby się na wincyj.
wnioskuję o ponowne dodanie brody Mędrcowi Tomaszowi
_________________
0
hahah, do twarzy mu było xD będzie więcej, tylko jakoś samo się pisać nie chce, dejm :P
kolejny part w łikendo, a być może w przyszłym tyg będzie szybciej :)
Ale wasze pomysły zawsze mile widziane ^^
– A jeśli pewnego dnia będę musiał odejść? – spytał Krzyś, ściskając Misiową łapkę. – Co wtedy?
– Nic wielkiego. – zapewnił go Puchatek. – Posiedzę tu sobie i na Ciebie poczekam. Kiedy się kogoś kocha, to ten drugi ktoś nigdy nie znika.
kolejny part w łikendo, a być może w przyszłym tyg będzie szybciej :)
Ale wasze pomysły zawsze mile widziane ^^
_________________
– A jeśli pewnego dnia będę musiał odejść? – spytał Krzyś, ściskając Misiową łapkę. – Co wtedy?
– Nic wielkiego. – zapewnił go Puchatek. – Posiedzę tu sobie i na Ciebie poczekam. Kiedy się kogoś kocha, to ten drugi ktoś nigdy nie znika.
1
Część szesnastaKarasu nie mógł zasnąć.
Leżał na plecach i gapił się w sufit.
Odkąd założył gildię, miewali wiele problemów.
Ale wszystkie jakoś udawało mi się rozwiązać.
Dowódca zadumał się.
Gdyby poważnie przeanalizować wszystko, to większość z nich rozwiązywał Pieprz.
Nawet największe bagno nie wyprowadzało go z równowagi.
Teraz było bardziej niż oczywiste, że jako król Potępionych miał wprawę w znajdowaniu rozwiązań.
Tym razem będzie inaczej, głównie dlatego, że to demon jest największym problemem.
Karasu mógł udawać, że jest inaczej, ale to nic nie zmieniało.
Czeka ich wizyta Zakonu, która może zakończyć się rozwiązaniem Gryfów.
Dowódca wzdrygnął się mimo woli.
Czy bał się o swoją przyszłość?
Nie, właściwie ta obchodziła go najmniej.
Martwił go los ludzi, za których był odpowiedzialny.
Głównie za takich, których nie weźmie żadna inna gildia.
Co będzie z nimi, kiedy Gryfy przestaną istnieć?
Karasu z niesmakiem stwierdził, że tylko się nakręca na noc.
Dosyć miał nerwów.
Trzeba tę adrenalinę wykorzystać w jakiejś misji.
A ten cały syf...
No cóż, może uda im się z tego jakoś wybrnąć.
Chociaż jakoś nie bardzo w to wierzył, to postanowił, że nie podda się tak łatwo.
W końcu gildia była wszystkim, co miał.
Będzie o nią walczył.
Do pokoju wsunął się Albert.
Gryf trzymał w dziobie zwój misji.
- O tej porze? - Ziewnął Karasu.
- Przecież i tak nie śpisz. - Łypnął złotym okiem zwierzak.
Dowódca usiadł na łóżku, a gryf podszedł i wypuścił zwój na jego wyciągnięta dłoń.
Wojownik machinalnie pogłaskał gładkie pióra.
Albert wskoczył na łóżko, podreptał chwilę i zwinął się w kłębek.
- Coś ciekawego?
Karasu wpatrywał się błyszczące, zielone pismo.
Treść nie docierała do niego w pełni.
Zamrugał.
- Morskie Smoki proponują wspólną misję. - Powiedział w końcu. - Przysłali zaproszenie.
I to na Przejście.
Gryf uniósł łeb.
- To musi być grubsza sprawa. Dużo ludzi chcą?
- No właśnie nie. - Karasu potarł brodę. - Tylko najlepszych.
Albert odchrząknął.
- Nie chcę przypominać, jak to się ostatnio skończyło, kiedy wziąłeś tylko Piątkę i kilka dodatkowych sztuk.
- To jest oficjalne zaproszenie. Nie zeżrą nas.
- Ale przecież nie musisz zgadzać się tak od ręki. - Pouczył go Gryf, ziewając. - Chyba że lubisz wychodzić na desperata.
Dowódca zacisnął szczęki.
Tak, albo wyjdzie na nadgorliwca, albo posłucha rady pierzastego dziwoląga.
Żadna z tych opcji nie wydała mu się atrakcyjna.
Zerwał się z łóżka.
Złapał w locie koszulę i nie zwracając uwagi na niezadowolone pomrukiwania Alberta, wyleciał z pokoju.
Zrobił to, co zawsze, kiedy miał wątpliwości.
Wdrapał się na poddasze i zapukał do Pieprza.
Odpowiedziało mu mało wyszukane przekleństwo.
Karasu za dobrze znał demona.
Wiedział, że w końcu otworzy.
Wystarczyło tylko pukać do skutku.
W końcu drzwi otworzyły się gwałtownie i stanął w nich wściekły, rozczochrany Pieprz.
Dowódca parsknął.
- Powaliło cię? - Zawarczał demon. - Chcesz postawić na nogi całe Miasteczko?
- Co się wściekasz? - Karasu nie czekając na zaproszenie wsunął się do pokoju demona, nurkując pod jego ramieniem.
- Bo jest ciemna noc. Spałem.
- Gdybym cię nie znał, pomyślałbym, że ci przerwałem w czymś zgoła odmiennym.
Demon odetchnął głęboko i odgarnął włosy z twarzy.
- Ktoś powinien ci doprowadzić tę czuprynę do porządku.
- Obudziłeś mnie, żeby dać namiary na swojego fryzjera? - Demon uniósł jedną brew.
Biały opatrunek, którym był obwiązany niemal zlewał się z jego jasną skórą.
Dowódca bez słowa podał mu zaproszenie.
- Siadaj, jak już tu jesteś. - Mruknął Pieprz podsuwając mu talerz z ciastkami.
- Czekoladowe? - Ucieszył się Karasu. - Skąd masz?
- Nie interesuj się. - Poradził życzliwie demon.
Przebiegł wzrokiem tekst.
Gwizdnął cicho.
- No nieźle.
- Prawda? - Ucieszył się Karasu szybko przełykając.
Wstał i zerknął wojownikowi przez ramię.
Jeden z czarnych kosmyków połaskotał go w nos.
Odgarnął go ze zniecierpliwieniem.
Trafił na przepełnione drwiną czekoladowe spojrzenie.
- Poważnie, powinieneś je ściąć.
- Nie brakuje ci brody? - Wymruczał cicho demon.
- Wal się. - Poradził mu Karasu, zabierając papier.
Pieprz przysiadł na brzegu łóżka.
- I co im odpowiesz?
- Skąd wiesz, że już nie odpowiedziałem?
- Nie przyłaziłbyś tu, w środku nocy. - Ziewnął.
- Myślałem, że demony nie sypiają.
- A ja, że dowódca jest zdolny do podejmowania samodzielnych decyzji.
- Menda.
- Idiota.
- To co robimy? - Dowódca sięgnął po kolejne ciastko i usiadł koło Piperza.
Demon roześmiał się.
- Oferują nam wakacje pod palemkami za frajer, a ty jeszcze pytasz?
- Piątka i Wybrani?
- Zadaniowcy też nie zaszkodzą.
Karasu wyciągnął rękę, nie odrywając wzroku od wymogów zaproszenia.
Nie przekroczą limitu.
Pieprz podał mu pióro.
Dowódca wypełnił rubryki.
Ledwie skończył, pismo zamigotało i zniknęło.
Demon ziewnął ponownie.
- Tylko nie zaśpij, bo jutro podajesz śniadanie. - Karasu uśmiechnął się paskudnie i zgarnął
ostatnie ciastko w drodze do drzwi.
- Żebyś się nie zdziwił. - Mruknął Pieprz zagrzebując się w pościeli. - Zamknij porządnie drzwi.
- Ja nie żartuję, masz dyżur.
- Przestań zrzędzić. - W stronę dowódcy poszybowała poduszka.
Zielonooki postanowił nie przeginać.
Najwcześniej wstali posłańcy.
Przed śniadaniem wszyscy zainteresowani zostali powiadomieni o misji.
Nikt nie żałował straconego treningu u Gniewka.
Bezlitosny wojownik, w ciągu ostatnich zajęć tak ich przeczołgał, że większość wolałaby pręgierz.
Karasu dopijał kawę unikając morderczych spojrzeń Marceliny.
Ten poranek nie należał do jego najszczęśliwszych.
Na samo wspomnienie miał ochotę kogoś zabić.
Zamiast tego, pochylił się nad arkuszem misji.
Właściwie nie miał pojęcia kogo wziąć do Piątki.
Śniadanie wjechało na stół.
Był zły, ale zapach jajecznicy na boczku pokonał jego mordercze zapędy.
- Ale wyżera! - Zatarł ręce oficer.
- Chcesz powiedzieć, że Pieprz potrafi gotować? - Muffinka spojrzała podejrzliwie na maślane bułeczki.
- Jeśli to ma tak wyglądać, powinien nie wychodzić z kuchni. - Vanisz sięgnęła po czekoladowy krem.
- Chyba mnie przeceniasz. - Z kuchni wychylił się demon.
Błysnął białymi kłami.
Przy stole zapanowała cisza.
Pieprz miał na sobie fartuszek w różowe kwiatki.
Muffinka roześmiała się pierwsza.
Potem poszło lawinowo.
Demon przewrócił oczami.
- Jak już wam głupawa minęła, pozwólcie, że przedstawię naszą nową gosposię.
Z kuchni wyszła wyraźnie zakłopotana pani Gibons.
Przewiązana białym fartuszkiem, z kraciasta szmatką w ręku, którą Pieprz oberwał.
Powitały ją brawa.
Karasu przejechał dłonią po twarzy.
Właśnie opukał twarz w miednicy, kiedy coś zaszurało za jego plecami.
Zanim zdążył pomyśleć, zadziałał instynkt.
Dziewczęcy pisk zlał się z trzaskiem drzwi od szafy.
Dowódca odetchnął głęboko.
Kiedy zaskoczenie minęło i właśnie miał zamiar zobaczyć kim jest intruz, przerwało mu delikatne pukanie do drzwi.
Do środka wsunęła się wiedźma.
Karasu wyprostował się gwałtownie, przywierając plecami do drzwi szafy.
- Co tu robisz? - Powiedział marząc w duchu, żeby intruz nie skorzystał z okazji, żeby się uwolnić.
Wiedźma uśmiechnęła się figlarnie.
Przysunęła się do dowódcy i oparła mu dłoń na piersi.
- Przyszłam zobaczyć jak się czujesz.
Wspięła się na palce i pocałowała go.
Karasu zapomniał o szafie.
Objął wiedźmę i przycisnął do siebie.
Roześmiała się.
- Widzę, że całkiem dobrze się trzymasz. - Wymruczała ocierając się o niego.
Zielonooki przełknął ślinę.
Złote włosy połaskotały go w twarz, kiedy wtulił się w Marcelinę.
Miał ochotę docisnąć ją do szafy, ale gdzieś na skraju świadomości coś mu mówiło, że to nienajlepszy pomysł.
Kiedy wiedźma wsunęła mu dłonie pod koszulę przestał się zastanawiać.
Chwilę potem byli już na łóżku.
Marcelina obejmowała go nogami, kiedy drzwi szafy skrzypnęły.
Wyjrzała z nich przestraszona dziewczyna w uroczym stroju pokojówki.
Poprawiła okulary i odgarnęła czarną grzywkę.
Wygrzebała się spod skotłowanych koszul.
Karasu czuł, jak leżąca pod nim Marcelina sztywnieje.
Nie miał odwagi spojrzeć jej w oczy.
- P... przepraszam.- Wyjąkała tymczasem pokojówka, tarmosząc jedno ze swoich kocich uszek. - Ja chciałam tylko posprzątać.
- Ciekawe co. - Warknęła Marcelina.
Zepchnęła dowódcę i zerwała się z łóżka.
Może i by ją zatrzymał, tylko jakoś nie bardzo wiedział, co miałby powiedzieć.
Chowanie kotołaczek w szafie raczej nie było czymś normalnym.
Poczochrał zmierzwioną czuprynę.
- Idź już. - Rzucił zniecierpliwionym tonem do, ciągle tkwiącej pod szafą, pokojówki.
Skorzystała z okazji.
Karasu odetchnął głęboko.
Zapiął koszulę i zszedł na śniadanie.
Spotkali się w punkcie Przejścia.
Jasny ziewał dojadając kanapkę.
Vanisz dyskutowała o czymś z Oretym.
Hajmidal stał obok i świdrował złym spojrzeniem Pieprza.
Demon siedział rozwalony na trawie.
Miał na sobie turkusową kolczugę, a na plecach wielki, smoczy miecz.
Grał z czarodziejką w kości.
Jasnoróżowa, puchata kulka podskakiwała obok druida.
Ziemniak ze znudzoną miną pochłaniał kolejną żelkę.
Elf manipulował przy łuku i żywo dyskutował z driadą o grotach, a Seler rozmawiał szeptem z Czębril.
Z namiotu wyszła Marcelina w towarzystwie Róży.
- A ta co tu robi? - Zainteresował się Drako.
- Jest healerem Piątki na tej misji. - Wzruszyła ramionami Marcelina. - Decyzja Karasu. - Dodała, widząc, że
Ptyś już otwiera usta.
Czarodziejka ograniczyła się tylko do pogardliwego prychnięcia.
Siedzący naprzeciw niej demon uśmiechnął się lekko.
- O co gracie? - Vanisz usiadła na trawie i klepnęła Pieprza w udo.
- O dwa opakowania. - Powiedział demon, zdejmując z uda rękę wojowniczki.
- Czekoladowych?
- Truskawkowych muffinek.
- Grubo. - Zagwizdała Vanisz.
Czarodziejka rzuciła.
- Jestem. - Zameldował się Karasu, zanim kości przestały się toczyć.
- Nie przeszkadzaj. - Mruknęła wojowniczka gapiąc się, na turlające się po trawie sześcianiki.
Dowódca uniósł brwi.
- Tak! - Ucieszyła się Muffinka zrywając się z ziemi.- Ha! Przegrałeś, lamusie!
- Oszukiwałaś. - Wzruszył ramionami demon.
- Jak możesz?!
- Nie oszukiwała! - Zaprotestowała równocześnie Vanisz.
Dowódca odchrząknął.
- Wszyscy są? Meldować się.
- Zadaniowcy gotowi! - Huknął Hajmidal, a wojowniczka szybko zajęła miejsce u jego boku.
Obok stanął Orety i Padalec.
- Piątka gotowa! - Jasny wepchnął w siebie resztę kanapki.
Brzoza pomachała elfowi i zajęła miejsce w szeregu między Drako a Różą.
Muffinka poczłapała w ich stronę.
Pieprz ziewną.
- Wybrani żądają wakacji. - Rzucił
Marcelina posłała dowódcy miażdżące spojrzenie.
Legglę zerknął na Selera.
Stojący obok Pieprza rycerz poprawiał błękitna pelerynę.
- No to lecim. - Uśmiechnął się druid.
Karasu zmierzył podejrzliwym wzrokiem ubranego w bermudy dryblasa.
Różowa koszula w wielkie, żółte kwiaty załopotała na wietrze.
Całości dopełniał słomkowy kapelusz, przybrany kwiatami, wśród których właśnie mościł się Puszkin.
- No co? - Wzruszył ramionami Ziemniak. - W końcu plaża, to plaża, nie?
Dowódca westchnął ciężko i aktywował zaproszenie.
Zielone morze szumiało leniwie.
Delikatny wiatr szeleścił w liściach palm.
Piasek był biały i ciepły.
Czarodziejka zwalczyła w sobie ochotę, żeby położyć się na nim plackiem.
Stali niemal na baczność, uzbrojeni w poważne miny.
Powitał ich trzyosobowy patrol.
Smukli mężczyźni o turkusowych włosach.
Muffinka posłała Pieprzowi znaczące spojrzenie, wbijając wzrok w jego kolczugę.
Demon zmrużył niebezpiecznie oczy.
Postanowiła nie komentować.
- Witajcie na ziemiach klanu Morskich Smoków.
Karasu odpowiedział na ukłon delikatnym skinieniem głowy.
Podał żołnierzom zaproszenie.
- Oktawus oczekuje was w pałacu.
- Komuś olejek? - Zapytał Druid, wyciągając z kieszeni niewielką buteleczkę.
Nie czekając na odpowiedź, wylał sobie na dłoń trochę olejku i wsmarował go w przedramiona.
Obserwowali go z pełnym potępienia milczeniem.
Jeden z Morskich Smoków parsknął, ale szybko się opanował pod wpływem spojrzenia towarzyszy.
Pieprz nachylił się do Jasnego.
- Dziś wieczorem. - Szepnął.
- Dozwolone wszystko, co na plaży?
Demon skinął głową.
- Co dozwolone? - Zainteresowała się czarodziejka.
- Będziemy się kąpać nago, reflektujesz? - Błysnął kłami Pieprz.
- Świnia. - Muffinka posłała mu uroczy uśmiech.
- Ja też chcę. - Przysunął się do nich elf.
- Kąpać nago? - Zdziwił się Ptyś.
Legglę stłumił parsknięcie.
- Spokój. - Warknął Karasu.
- Zachowujecie się jak banda rozwydrzonych bachorów.
- Jesteśmy poważnymi wojownikami. - Obruszył się Pieprz.
- Pojedynek zamków z piasku. - Wyszeptał w tej samej chwili elf.
Spojrzenia demona i łucznika spotkały się.
Parsknęli śmiechem.
Marcelina westchnęła.
- To ja też chętnie... - Zaczął Orety, ale Padalec złapał go za ramię i odciągnął.
Jeden ze Smoków dyskretnie zrównał z Pieprzem.
- Znam fajną zatokę, gdzie zwykle prowadzimy pojedynki.
- Zor. - Syknął Morski rycerz.
Chłopak o turkusowej czuprynie uśmiechnął się przepraszająco i wrócił na swoją pozycję.
- Ale wy wszyscy sztywni. - Druid z trzaskiem strzelił balonem z gumy do żucia.
- To mi się źle kojarzy. - Mruknął Hajmidal.
- Nie bój żaby, obronimy cię. - Błysnął zębami Pieprz, obejmując oficera ramieniem.
Marcelina, Muffinka i Róża roześmiały się.
Zastępca zmełł przekleństwo.
Demon nachylił się i szepnął mu do ucha.
- Gdybym chciał cię zabić, nawet nie zdążyłbyś się przestraszyć. Wyluzuj.
Hajmidal wzdrygnął się.
Ale mimo wszystko ulżyło mu.
Doszli na szeroki pomost z jasnego drewna.
Żołnierze Morskich Smoków odwrócili się w ich stronę.
Jasny rozejrzał się ciekawie.
- Chyba wam gdzieś ten pałacyk wsiąkł.
Karasu już miał mu zwrócić uwagę, kiedy Morskie Smoki zaczęły chichotać.
- Jesteście w porządku. - Uśmiechnął się jeden z nich.
Drugi wciąż śmiejąc się pod nosem, nakreślił formułę.
- Zapraszamy. - Trzeci wskazał zachęcająco falujące morze.
- Że niby mamy tam wskoczyć? - Zaniepokoił się Drako.
Hajmidal podstawił mu nogę.
Vanisz popchnęła mocnym kuksańcem w plecy.
Przez chwilę patrzyli, jak wojownik znika pochłonięty przez zieloną toń.
Kiedy upewnili się, ze wszystko w porządku, podążyli jego śladami.
Ogromne, podwodne miasto Vasol chroniła kopuła.
Dzięki formule jednego z żołnierzy, bez żadnego problemu przeniknęli do wnętrza.
Wylądowali w ładnie zdobionej altance.
Czekały tam na nich dwie dziewczyny.
Obie ubrane w długie, zwiewne, bladoróżowe sukienki.
Podobnie, jak żołnierze z patrolu, one również miały turkusowe włosy.
Skłoniły się.
- Witajcie w Vasol.
- Zor pójdzie z wami, my wracamy na powierzchnię. Do zobaczenia. - Skinął jeden z żołnierzy.
- Do zobaczyska. - Odpowiedział Jasny, ale umilkł pod wpływem spojrzenia dowódcy.
- Chodźcie. - Chłopak z patrolu złapał mocniej trójząb i nie zwracając uwagi na dziewczyny ruszył przez miasto.
Szli brukowaną ulicą.
Mieszkańcy przyglądali im się z zainteresowaniem.
- Fajne mają te włosy. - Westchnęła Brzoza.
- Z taką czupryną nie ukryłabyś się w lesie. - Zauważyła Róża.
- Niby tak, ale...
Po obu stronach ulicy rozciągały się stoiska kupieckie.
Z ciekawością oglądali sprzedawany asortyment.
- Zdechniemy tu z głodu. - Jęknął Drako, kiedy minęli kolejny stragan z glonami.
- Dieta dobrze ci zrobi. - Vanisz pacnęła go w brzuch.
- Przestań mnie macać, bo pomyślę, że na mnie lecisz. - Chłopak posłał jej złośliwy uśmiech.
- Chciałbyś.
Weszli na drewniany most, wiodący do zgrabnego pałacyku z niebieskozielonego kamienia.
Oficer rozglądał się, odruchowo oceniając poziom ochrony.
Trafił na spojrzenie jednej z eskortujących ich dziewczyn.
Uśmiechnęła się.
Hajmidal puścił do niej oko.
Zarumieniła się i zaczęła coś szeptać do swojej towarzyszki.
Oktawus był niskim, zupełnie łysym człowieczkiem.
Niedobór włosów na błyszczącym czerepie, rekompensowała mu długa, obfita broda.
- Oto i sławne Gryfy. - Klasnął w małe dłonie i zsunął się z wysokiego krzesła.
- A to knypek. - Uśmiechnął się Pieprz.
- Jeszcze słowo, a dostaniesz tygodniowy dyżur u Róży. - Pogroził mu palcem dowódca.
- A mnie za co karzesz? - Zaprotestowała healerka.
- Za rozpustę. - Burknęła Muffinka maskując wypowiedź atakiem kaszlu.
Legglę zachichotał.
Karasu uścisnął dłoń Morskiego Smoka.
- Chodźcie, chodźcie. Ściągnąłem trochę jedzenia z powierzchni. Mam nadzieję, że każdy coś dla siebie znajdzie.
- O, moje naleweczki. - Ucieszył się Hajmidal, na widok znajomo oznaczonych dzbanuszków.
- A więc ten nektar to twoje dzieło! - Ucieszył się gospodarz. - Koniecznie musimy porozmawiać o stałej współpracy...
Jego wzrok padł na dwie dziewczyny.
- A wy czego tu szukacie?
- Tatku, bo my... - Zaczęła ta niższa.
- Nie tatkuj mi tu, szorować stąd.
- Jeśli mogę się wtrącić - Zaczął Hajmidal. - Będzie nam bardzo miło, jeśli pana córki zechcą dotrzymać nam towarzystwa.
- Zbok. - Kaszlnęła Vanisz.
Gospodarz pociągnął swoją brodę.
- No skoro tak. - Zawahał się.
Pieprz zlustrował bogato zastawiony stół uważnym spojrzeniem.
Zajął miejsce obok półmiska niedopieczonego mięsa.
Muffinka klapnęła obok niego.
Reszta poszła z ich przykładem i również pozajmowała miejsca.
Karasu usiadł obok gospodarza.
Kiedy najedli się porządnie, a na stole zostało tylko wino i nalewki, pojawiły się dziewczyny w szkarłatnych sukniach.
Zręcznie pozbierały wszystkie naczynia i przyniosły desery.
- Jestem w raju. - Rozmarzyła się czarodziejka, nakładając na talerz ptysie, muffinki i ciastka z kremem.
- Pękniesz. - Mruknął Pieprz zabierając jej jedną babeczkę.
Odpowiedziało mu pogardliwe prychnięcie.
- Pewnie zastanawiacie się, dlaczego was tu zaprosiłem. - Zaczął Oktawus, częstując Karasu nalewką z czarnej porzeczki.
- Łudziliśmy się, że chodzi o wakacje. - Powiedział demon, zlizując truskawkowy krem z palca.
Siedzący obok niego Drako nadział na widelec jedną z pianek i dmuchnął na nią delikatnym płomieniem.
- Ooo. - Muffinka otworzyła szeroko oczy.
- Nawet o tym nie myśl. - Burknął siedzący obok niej druid.
Gospodarz przez chwilę obserwował Pieprza.
- Więc to prawda? - Spytał nachylając się do Karasu.
- Cóż takiego?
- Że Gryfy mają pakt z demonem.
- Jaki pakt? Wypraszam sobie. Nie jestem podrzędnym chochlikiem. - Obruszył się Pieprz.
- Poda ktoś eklerkę? - Zapytała Brzoza.
Seler pospieszył jej z pomocą tak gorliwie, że niemal przewrócił łokciem lodowy deser Vanisz.
- Uważałbyś Porze cholerny.- Zdenerwowała się wojowniczka.
Hajmidal parsknął w kufel.
- Osobiście polecam te bułeczki z szafranem. - Siedząca obok oficera córka gospodarza, gorliwie podsunęła mu półmisek.
Oktawus odchrząknął.
- Mamy ostatnio problem na północnej granicy. Trytony zaczynają sobie na dużo pozwalać.
- Mamy wam pomóc ich utemperować? - Karasu nałożył sobie czekoladowego tortu. - Trzeba było powiedzieć, jakaś armia...
Gospodarz machnął ręką.
- Nie, nie. Żadne bezpośrednie starcie. Chodzi o zdobycie Morskiej Twierdzy.
Dowódca zakrztusił się.
Oficer zamarł z bułeczką w połowie drogi do ust.
Oczy Pieprza rozbłysły.
Karasu popił tkwiący w gardle kawałek tortu.
- Wiem, że to niełatwa misja...
- Niełatwa? - Mruknął dowódca. - To czyste szaleństwo.
Oktawus klasnął w dłonie.
- Właśnie dlatego tu jesteście.
- Zostaliśmy specjalistami od szaleństwa. - Muffinka wepchnęła do buzi ptysia.
- Można tak powiedzieć. - Zgodził się gospodarz. - Słyszałem o Lesie, pojedynku z Wężami i ostatnich "problemach" smoków.
Zatrzymał wzrok na demonie.
Karasu westchnął.
- Skarbiec dzielimy po pół. - Kusił Oktawus.
- Zgoda pod warunkiem, że zawiążemy bezterminowy sojusz.
Morski Smok uśmiechnął się szeroko.
Wyciągnął dłoń w stronę dowódcy.
- To dla nas zaszczyt.
- Porywanie się z motyka na słońce powinno być naszym gildyjnym zawołaniem. - Mruknął Hajmidal połykając bułeczkę.
Ostatnio edytowany przez Dziabeł 12 Czerwca 2016r. 22:57, W całości zmieniany: 3
_________________
– A jeśli pewnego dnia będę musiał odejść? – spytał Krzyś, ściskając Misiową łapkę. – Co wtedy?
– Nic wielkiego. – zapewnił go Puchatek. – Posiedzę tu sobie i na Ciebie poczekam. Kiedy się kogoś kocha, to ten drugi ktoś nigdy nie znika.
1
Część siedemnasta 18+Wracali z plaży zmęczeni i zadowoleni.
- Najlepszy pojedynek świata. - Cieszył się Jasny, wymachując, wyciągniętym z morza kijem.
- Raczej spektakularna porażka. - Wytknęła mu Vanisz.
- Nie wypłacicie się. - Pieprz strzepnął Muffince piasek z berecika.
- Przecież nie zeżresz tych wszystkich ciastek na raz. - Roześmiała się czarodziejka.
- Przechrzcimy go na Pączusia. - Zachichotała Vanisz.
- Zjadłabym pączka. - Rozmarzyła się czarodziejka.
Znaki misji przypomniały im, dlaczego właściwie tu są.
Spotkali się przy wejściu do pałacu.
Hajmidal stał oparty o niebieskozieloną ścianę.
- Ogarnijcie się i wyśpijcie porządnie, rano ruszamy.
- Kierunek kuchnia. - Zarządziła Muffina, a Vanisz popędziła za nią.
Jasny nie miał zamiaru pozostać w tyle.
Druid westchnął.
- Dowódca chce z tobą rozmawiać. - Rzucił w jego stronę oficer.
Ziemniak skinął głową i zniknął w pałacu.
Hajmidal skrzyżował ramiona na piersi i zastąpił Pieprzowi drogę.
- Jeśli jeszcze raz postanowisz obśmiać mnie publicznie, gorzko tego pożałujesz.
I gówno mnie obchodzi kim jesteś. Jak dla mnie stanowisz zagrożenie, a zagrożenia się eliminuje.
- Skończyłeś? - Spytał lodowato demon.
Zastępca zamachnął się i poczęstował go mocnym ciosem.
- To za żabę.
Demon wyprostował się i wbił w oficera zimne spojrzenie.
- Co tu się dzieje? - Z pałacu wyskoczył Karasu. - Czy wam do reszty odbiło?
Stanął szybko między wojownikami.
- Pieprz, do środka.
Demon wzruszył ramionami i rozcierając szczękę zniknął w pałacu.
- Oszalałeś?
- Nie będzie mi byle demon podskakiwał. - Burknął Hajmidal.
- Ja z wami zwariuję! Jesteś oficerem, do jasnej cholery! Dorośnij!
- Bo mnie ten idiota denerwuje.
- To jest Pieprz! On ma irytowanie ludzi we krwi, a ty powinieneś zachowywać się odpowiedzialnie.
- Ty chcesz mi mówić o odpowiedzialności? - Zjeżył się oficer. - To przez ciebie mamy na głowie Zakon i
grozi nam likwidacja!
- Ciszej. - Warknął Karasu. - Chyba że masz zamiar zrobić scenę.
- To ty jesteś nieodpowiedzialnym gówniarzem, który bawi się w dowódcę.
- Jak ci nie odpowiada moje zwierzchnictwo, to zawsze możesz zmienić gildię. - Wściekł się przywódca Gryfów.
- I to wcale nie jest głupi pomysł. - Syknął zastępca i nie oglądając się na Karasu, zniknął w pałacu.
Karasu zajrzał do sali jadalnej.
Gryfy zajadały kolację w wesołej atmosferze.
Nigdzie nie było Pieprza.
Właściwie teraz dowódca powinien omówić plan misji z Oktawusem, ale to może poczekać.
Pani Gibons postanowiła zabrać się za porządki w kuchni.
Musiała skorzystać z okazji, że Gryfy były na misji i nie musiała przygotowywać posiłków.
Do kuchni wsunęła się niska dziewczyna z kucykami i wielkimi okularami na perkatym nosie.
- Rozporządzanie zasobami gildii musi się odbywać w obecności osoby do tego upoważnionej. - Powiedziała wyciągając tabliczkę.
Starsza kobieta popatrzyła na nią przelotnie.
Wróciła do rozkładania na stole, poupychanych w szafkach przypraw.
Skryba przesunęła się kilka kroków, tak, by znaleźć się w zasięgu wzroku pani Gibons.
- Samowolne zarządzanie zawartością... - Zaczęła bardzo głośno.
- Dziecko, mam mnóstwo roboty, idź pobaw się gdzieś indziej.
Noim zamrugała i nerwowo poprawiła okulary.
- Muszę przygotować raport o nowym rozmieszczeniu...
- Tak, tak. - Gospodyni ze zniecierpliwieniem machnęła ścierką. - Tylko idź na dwór. Albo wiesz co? - Zmieniła nagle zdanie i poklepała się po fartuchu.
Wyciągnęła z niego zgniecioną kartkę, gęsto zapisaną niestarannym pismem.
Wręczyła ją skrybie.
Dziewczynka zawahała się, ale niechętnie przyjęła paskudną kartkę.
- Wyglądasz na odpowiedzialną osobę, poproś kilku chłopców o pomoc i idźcie na rynek po zakupy.
Wielkie okulary zjechały z perkatego nosa.
- To nie należy do moich obowiązków. - Zdenerwowała się.
- Ależ chyba nie odmówisz pomocy starszej kobiecie? - Pani Gibons przerwała na chwilę segregowanie przypraw i posłała dziewczynie zimne spojrzenie.
Skryba mocniej zacisnęła palce na kartce i bez słowa wymaszerowała z kuchni.
Ktoś zapukał do gabinetu zakonnika Mata.
Kaplan niechętnie przerwał lekturę o przygodach szalonego inkwizytora i rzucił zniecierpliwione:
- Proszę.
W progu stanął młodzieniec w barwach Zakonu.
Był niewysoki i szczupły, ale za okularami w drucianej oprawce czaiło się czujne spojrzenie.
- Scarfer, Inspektor Zakonu, kapłan drugiego stopnia wtajemniczenia. - Przedstawił się oficjalnym tonem.
Mnich zamrugał i powoli podniósł się z krzesła.
Wizyta kogoś z Zakonu to nie byle co.
Kto wie, może przybył w sprawie jego wniosku?
Może wreszcie przyznają Świątyni status miejsca kultu, a tym samym Miasteczko znacznie się wzbogaci.
Mnich też, ale tym faktem nie należało się chwalić.
Minął stół i z wyciągniętą dłonią podszedł do młodego zakonnika.
- To wielki zaszczyt... - Zaczął, ale coś w spojrzeniu gościa ucięło jego chwalebne piania.
- Jestem tu w sprawie demona.
- Demona? - Mnich poczuł zimny pot na plecach.
Tego się nie spodziewał.
Jasne, że odkąd do Miasteczka sprowadziła się ta piekielna gildia wiedział, że będzie ona źródłem kłopotów, ale żeby do tego stopnia?
Zakonnik tymczasem, położył na ziemi sporych rozmiarów worek z cienkiej skóry i wydobył z niego zwój.
- Według doniesień pewnej życzliwej osoby, na waszym terenie doszło do złamania kilku poważnych punktów regulaminu. Ale to mogę pominąć, Zakon to nie sługusy czarodziei, nie zajmujemy się takimi... - Zawiesił na chwilę głos. - nieistotnymi sprawami, jednak w jednym z punktów raportu, wyraźnie stoi...
- Raportu? - Zdziwił się Mnich. - Nie gościliśmy żadnego posłańca czarodziei.
- Nie powiedziałem, że raport pochodzi z oficjalnej inspekcji.
- Zatem Zakon wysłał inspektora, w oparciu o nieoficjalny raport jakiegoś, jak to synu określiłeś, życzliwego człowieka? - Ton mnicha zrobił się chłodny.
Nie miał zamiaru bronić tych zdegenerowanych Gryfów, ale czuł, że w tej kiełkującej aferze może ucierpieć Miasto i Świątynia, a co za tym idzie, on sam. A na to nie miał zamiaru się godzić.
Inspektor zarumienił się, ale szybko odzyskał równowagę.
- Najwyraźniej życzliwa osoba doszła do wniosku, że tutejsza władza...
- Masz list polecający? Dokumenty? - Przerwał mu ostro kapłan.
Scarfer bez słowa podał mu stosowne pergaminy.
Mnich przez chwilę studiował je w milczeniu.
- Wracając do interesującej mnie kwestii. - Podjął inspektor. - Podobno na terenie Miasteczka przebywa demon.
- Z tego, co mi wiadomo dowódca tutejszej gildii włada demonem. Ale to żadna nowość. Muszę podkreślić, że...
- Władanie demonem, a potępiony na wolności, to dwie różne kwestie. Dlaczego nie zostaliśmy o tym poinformowani? - Wysłannik Zakonu rozłożył na stole sporych rozmiarów księgę.
- To skrócony rejestr czarnoksiężników. Nie mam ani jednego w waszym rejonie.
- Bo żadnego nie mamy. - Wzruszył ramionami mnich. - Jedynie wiedźmę...
- Tak, mam adnotację o transferze Marceliny, ale nie o tym mówię. Skoro przywódca gildii włada demonem, to musi być czarnoksiężnikiem. Dlaczego nie został wprowadzony do rejestru?
- Wydaje mi się, że to pytanie nie do mnie, synu.
- Jedynym wyjaśnieniem tego rażącego niedopatrzenia byłby fakt, że demon jest niezależnym bytem.
Kapłan zacisnął szczęki.
To że Pieprz był niezależnym bytem było bardziej niż oczywiste.
Niezależnym i cholernie złym.
Jednak kapłan Mat nie zamierzał sprzedawać Gryfów i jego osobiste uczucia nie miały tu nic do rzeczy.
- No więc? - Scarfer wpatrywał się w mnicha czujnym spojrzeniem.
- Jestem kapłanem Świątyni. - Powiedział powoli starzec, głaszcząc się po siwej brodzie. - Sprawuję pieczę duchową nad Miasteczkiem. Sugerujesz, że pozwoliłbym paradować tu demonom?
- Ja nic nie sugeruję. Ustalam fakty. - Podkreślił młodzieniec. - Jeśli śledztwo ujawni, że o wszystkim wiedziałeś...
- Masz zamiar przeprowadzić śledztwo? - Zdziwił się mnich. - Na podstawie nieoficjalnych dokumentów?
- Powiedzmy, że przyjechałem się rozejrzeć. Jednak zapewniam cię, że moje wnioski będą jak najbardziej oficjalne i prawomocne. Dostałem polecenie zlikwidowania źródła potencjalnego zagrożenia.
Mnich z trudem powstrzymał parsknięcie.
Wyobraził sobie, jak niewielkie szanse miałby ten chłopak w starciu z Pieprzem.
Jednak koniec końców sytuacja zdecydowanie nie przedstawiała się kolorowo.
Nawet zakładając, że pozbędą się niewygodnego gościa, to przecież problem nie przestanie istnieć.
Przyjadą następni, tym razem oficjalnie.
- Wskażesz mi drogę do siedziby gildii?
Mnich chcąc, nie chcąc musiał się zgodzić.
Karasu zapukał do pokoju Pieprza.
Nie doczekał się żadnej reakcji, więc zapukał ponownie.
I znowu.
Równie dobrze demon mógł wybrać się na spacer, albo do łaźni...
Dowódca stanął oko w oko z wściekłym Pieprzem.
- Czy ty już dokumentnie sfiksowałeś? - Zawarczał demon, kiedy Karasu wślizgnął mu się do pokoju. - Masz zamiar codziennie mnie budzić?
- Spałeś? - Zdziwił się dowódca, przyglądając się poczochranemu wojownikowi.
Na jego szczęce wykwitł fioletowozielony siniak.
Musiał zdrowo oberwać.
- W porządku? - Spytał przywódca gildii.
- Nie jest w porządku. - Warknął demon dźgając dowódcę palcem w pierś. - Bo jakiś patałach notorycznie zakłóca mi sen.
- O co wam poszło?
- Mnie nie pytaj. To twój zastępca cierpi na przerost ambicji. W dodatku nie zna się na żartach.
- Słaby to żart, co tylko jedną stronę bawi.
Demon zmrużył czekoladowe oczy.
- Sugerujesz, że coś jest nie tak z moim poczuciem humoru?
- Jest zdecydowanie chore. - Uśmiechnął się wesoło Karasu.
Poklepał demona po policzku i nic nie robiąc sobie z jego bolesnego syknięcia, ruszył w stronę drzwi.
Potem, jakby sobie coś przypomniał.
- Uważajcie jutro na siebie.
Demon prychnął.
- Bo się popłaczę. - Zawarczał wypychając dowódcę za drzwi.
Przez chwilę mierzyli się wzrokiem.
- Mówię poważnie.
- Tak, tak. Ty lepiej uważaj na Ptysia. I pamiętaj, jeśli podpali ci portki, to nie do mnie z pretensjami.
Dowódca skinął głową i uśmiechnął się lekko.
Demon westchnął ciężko, jakby właśnie podjął bardzo trudną decyzję.
Położył rękę na ramieniu Karasu i ścisnął lekko.
Zielonooki poczuł uderzenie mocy i lekkie pieczenie w miejscu, gdzie jeszcze przed chwilą spoczywała dłoń demona.
Spojrzał pytająco na Pieprza.
- Gdybyś mnie potrzebował, czy coś. - Machnął lekceważąco ręką i zamknął mu drzwi przed nosem.
Karasu rozsznurował koszulę i zajrzał pod materiał.
Na ramieniu miał znak demona.
Uśmiechnął się do siebie.
Domyślał się ile Pieprza kosztowała ta decyzja i był mu za to wdzięczny.
Teraz czuł się trochę pewniej na myśl o jutrzejszej misji.
Najwyższa pora omówić strategię.
Ruszył na poszukiwanie Oktawusa.
Hajmidal ze złością rzucił na ziemię naramienniki.
Miotał się chwilę po pokoju, a potem usiadł ciężko na łóżku.
Był wściekły.
Miał ochotę rozerwać kogoś na strzępy.
Najlepiej tego cholernego demona.
Ten pomyleniec nie miał prawa łazić po świecie, a co dopiero się tak szarogęsić.
Był Potępionym.
Miejsce tych ścierw jest w zupełnie innym wymiarze.
A on nie dość, że się tu zadomowił na dobre, to jeszcze zdobywa sympatię tych kretynów.
Czy oni naprawdę nie wiedzą, z czym mają do czynienia?
A Karasu, zamiast trzymać go w ryzach, pozwala mu na wszystko.
I jeszcze ten tekst o zmianie gildii.
Przecież to on zaproponował mu członkostwo.
Hajmidal westchnął ciężko.
Prawda jest taka, że gdyby nie ta oferta, wszystko mogłoby się skończyć dużo gorzej.
....... Hajmidal wpadł do pokoju, jak burza.
Obłożony książkami Karasu podskoczył na łóżku.
- Gdzie się pali? - Zapytał sięgając po kilka tomów, które spadły na ziemię.
- Co ty, u licha, robisz? - Zdziwił się Hajmidal.
- Uczę się. Pojutrze mam zaliczenie ustne ze sposobów wykorzystywania grup wsparcia w terenie.
- Ty ośle! Dziś jest festyn. Zostaw to dziadostwo. Już jest po egzaminach. Człowieku, czy do ciebie to nie dociera?
- Zależy jak dla kogo. - Wzruszył ramionami Karasu.
- Po jaką cholerę ci te zajęcia z dowództwa? I tak ci się do niczego nie przydadzą. - Hajmidal skrzyżował ramiona na szerokiej piersi.
- Chcę założyć gildię, patent dowódcy to podstawa.
- Podstawą jest obrzydliwie ogromna kupa pieniędzy, których nie masz. Jesteś wieśniakiem.
- Przynajmniej, w przeciwieństwie do ciebie, potrafię czytać, panie rycerzu. - Zadrwił Karasu.
- Ty mendo! I tak z miecza jestem od ciebie lepszy! O obronie nie wspomnę. I umiem czytać. - Dodał urażonym tonem.
- Skupiłem się na łucznictwie i myśleniu. - Zielonooki zręcznie uchylił się przed, lecącym w jego stronę kubkiem.
- Gdybym nie chciał czegoś od ciebie, to bym ci sklepał facjatę.
- O, farciarz ze mnie. Ile tym razem?
- Jak to jest, że ty zawsze masz kasę?
- Bo nie przepuszczam wszystkiego na wino i kobiety.
- Wypraszam sobie. - Obruszył się Hajmidal. - Kobiety mam za darmo. Poza tym wiesz, że ci oddam.
- Byle nie w naturze...
- O, słuchaj. - Klasnął w dłonie potężny rycerz. - Ta ruda, co też ma przerost ambicji, z twoich zajęć...
- Tris?
- Może i Tris. Chcesz jej notatki?
- A skąd masz jej notatki? - Zapytał podejrzliwie Karasu.
- Nie interesuj się. Opylę ci za cztery stówki. Co ty na to?
Zielonooki zamyślił się poważnie.
W końcu skinął głową i sięgnął pod łóżko po pieniądze.
- Co planujesz po zakończeniu akademii?
- Jeszcze nie wiem. - Wzruszył ramionami Hajmidal.
- Zostały ci trzy dni i nie wiesz?
- Widzisz, - wyszczerzył zęby. - ja zawsze mogę wrócić do domu.
Karasu rzucił w niego książką, ale rycerz już zdążył zniknąć za drzwiami.
Zielonooki długo go potem nie widział.
Notatki dostał pod wieczór, od jakiejś dziewczyny.
Założył, że jego niepokorny współlokator gdzieś ostro baluje.
Jednak, kiedy nie pojawił się na ceremonii wręczania patentów, Karasu zaczął się niepokoić.
Popytał wśród znajomych, ale nikt nic nie wiedział.
Postanowił, że jeśli Hajmidal nie zjawi się do jutra, kiedy to mieli na zawsze opuścić mury Akademii, pójdzie zawiadomić Mistrzów.
Wrócił do dormitorium.
Musiał spakować rzeczy i przygotować dokumentację do Rady Czarodziejów.
W pokoju zastał niecodzienny widok.
Jego współlokator poszarzały na twarzy, wręcz jakby zapadnięty w sobie siedział na łóżku obok, pociągającej nosem, na oko dziesięcioletniej dziewczynki.
- Przerzuciłeś się na nieletnie? - Rzucił Karasu, tłumiąc w sobie złość na tego nieodpowiedzialnego idiotę, który znika bez słowa.
Odpowiedziała mu cisza.
Hajmidal wyglądał, jakby rzeczywistość przestała do niego docierać.
Po prostu siedział i gapił się w ścianę.
Na domiar złego dziewczynka zaczęła płakać.
Karasu był twardym wojownikiem, świetnym strategiem.
Zaliczył patent dowódcy najlepiej ze wszystkich adeptów ostatniej dekady.
Potrafił walczyć różnymi rodzajami broni.
Ale zupełnie nie wiedział, co zrobić z płaczącą dziewczynką.
Ostrożnie wycofał się na korytarz.
Wpadł na zaprzyjaźnioną adeptkę i prawie przemocą zaciągnął ją do pokoju.
Wojowniczka przestała się awanturować, kiedy zobaczyła dziewczynkę.
- Zajmij się nią. - Poprosił cicho zielonooki. - Ja muszę...
- Jasne. - Ucięła krótko i zagarnęła dziewczynkę ramieniem.
Wychodząc z pokoju, adeptka rzuciła:
- Będę u siebie.
Karasu skinął głową i z ulga zamknął drzwi.
Przysunął krzesło i usiadł na przeciwko przyjaciela.
- Hajmidal. - Powiedział cicho, kładąc rycerzowi rękę na ramieniu.
Chłopak jakby się ocknął.
Omiótł pokój nieprzytomnym spojrzeniem.
- Gdzie ona jest? - Zerwał się na równe nogi.
- Spokojnie, An ją zabrała.
Hajmidal wypuścił głośno powietrze i opadł z powrotem na łóżko.
Ukrył twarz w dłoniach.
- Wszystko się spierdoliło. - Wyznał przesuwając dłońmi po twarzy.
- A co konkretnie?
- Wszystko. Kurwa. - Zerwał się z łóżka i zaczął miotać po pokoju.
- Spokojnie.
- Jak spokojnie?! - Wściekł się rycerz. - Co ty pieprzysz? Kurwa, to koniec świata.
- Może jakbyś jakoś normalnie wyjaśnił w czym rzecz, to...
- To co? Nikt mi nie pomoże! Nic już nie zostało! Nikt już nie został.
- Opanuj się. - Warknął Karasu wstając z krzesła i łapiąc przyjaciela za ramiona. - Oddychaj i powiedz, co się, do cholery, stało?
- Hieny Cmentarne się stały. Wytłukli całą moją rodzinę.
Karasu poczuł, że robi mu się słabo.
Jedna z największych gildii działających w rejonie.
Skupiała w swoich szeregach same podejrzane typy.
Działali na granicy prawa, naginając przepisy do granic przyzwoitości.
- Jak...?
- Kilka gildii wyzwało ich na pojedynek. Czarne Łabędzie też poszły. Roznieśli wszystkich.
Spalili, co się dało. Zniszczyli pola. Zresztą, według prawa, to teraz ich ziemia.
Nic nam nie zostało. Rozumiesz?
- Nie. Nic nie rozumiem. - Przyznał Karasu. - Przecież twoja matka...
- Nie była w gildii? Sądzisz, że to ich powstrzymało? Wycięli wszystkich.
Nie było nikogo, kto pomógłby mi ich pochować.
Karasu zacisnął dłoń na ramieniu przyjaciela.
- Trzeba było powiedzieć.
- Jak? W ogóle o tym nie myślałem. Pojechałem do domu na chwilę.
Wiesz, co czuje człowiek, który wraca do domu, żeby pochwalić się osiągnięciami na patencie i zastaje zgliszcza?
Trupy.
Pustkę.
W dodatku znalazłem ją, w samym środku tego syfu.
Nie mam pojęcia skąd się tam wzięła.
Nie odezwała się ani słowem.
Zostałem tylko ja i ona.
Jutro, kiedy zamknie się za nami brama Akademii, nie będziemy mieli dokąd pójść.
Nawet nie mam z czego oddać ci pieniędzy.
- Zapomnij o pieniądzach. - Warknął Karasu. - Kim jest ta mała?
- Vanisz, moja siostrzenica.
- Ja pierdolę. - Westchnął Karasu i opadł na krzesło.
Hajmidal oparł się o parapet i wziął głęboki oddech.
- Nikt mnie nie weźmie do gildii. Nie mam doświadczenia. Za to mogę mieć na karku Hieny. W dodatku dzieciaka na utrzymaniu. Nie wiem co robić. Znasz mnie, zwykle niczego się nie boję, ale teraz jestem przerażony.
Karasu zerknął na leżące na stoliku papiery.
- Zakładam gildię, jeśli chcesz...
Hajmidal roześmiał się.
Śmiał się jak człowiek, który całkiem postradał zmysły.
Osunął się po ścianie i usiadł na podłodze.
- Ale z ciebie dzieciak. - Powiedział, kiedy udało mu się złapać oddech.
- Nie wiem dlaczego uważasz, że to dowcip.
Mam wypełniony wniosek ze wszystkimi załącznikami. Opłaconą składkę. Muszę tylko wybrać nazwę i złożyć papiery.
Hajmidal patrzył na niego z niedowierzaniem.
- Jakim cudem załatwiłeś to wszystko?
Karasu roztarł bark.
Ślad po ugryzieniu demona dokuczał mu ostatnio.
Zły duch chciał się wydostać.
Karasu już dawno go nie wypuszczał, starał się nie robić tego bez potrzeby.
Ale teraz nadeszła pora, żeby porozmawiać otwarcie.
Przymknął oczy i dotknął znamienia.
W pokoju zmaterializował się wielki, czarny wilk.
- Nienawidzę, jak to robisz. - Burknął Hajmidal zbierając się z podłogi.
- Jeśli mamy poważnie podejść do sprawy, musisz znać wszystkie szczegóły. - Powiedział Karasu.
Wilk zmienił się w wysokiego, dobrze zbudowanego faceta, który ubrał się leniwym pstryknięciem.
Rycerz wytrzeszczył oczy.
- Poznaj Pieprza.
- Uszanowanko. Chociaż ja cię znam aż za dobrze. - Błysnął kłami demon.
Hajmidal zmrużył oczy i sięgnął po miecz.
- Rany, po co zaraz ta drama. - Westchnął Pieprz rozwalając się na łóżku.
- Mam złoto na start, ale w zamian demon zostaje prawowitym członkiem.
- Chcesz wziąć do gildii demona? Odbiło ci? To ścierwo trzeba odesłać do podziemnego wymiaru.
- Zaraz ścierwo. - Przewrócił oczami Pieprz. - Potrzebujecie pomocy, ja wam jej udzielę, to naturalne, że też chcę na tym skorzystać.
- Mamy patenty wojowników! Do jasnej cholery, nie szkolili nas po to, żebyśmy zapewniali demonom dach nad głową.
- A propos dachu nad głową, zdaje się, że jesteś bezdomny. - Prawy kącik ust demona zadrżał.
- Przestańcie się kłócić. - Westchnął Karasu. - Hajmidal. - Wziął głęboki oddech. - Prawda jest taka, że potrzebujesz pomocy. Ja Już postanowiłem. Jutro po odebraniu aktu gildii ruszam na północ, w poszukiwaniu siedziby. Mam już kilka miejsc na oku. Możesz do mnie dołączyć. Twoja decyzja. Powiem tylko, że przydałby mi się zaufany zastępca.
Hajmidal zacisnął szczęki.
- To dlaczego nie mianujesz na to stanowisko swojego pupilka.
- Bo Pieprz nie może rzucać się w oczy. Będzie zwykłym tankiem.
Rycerz westchnął ciężko.
- Ktoś idzie. - Mruknął Pieprz rozpływając się w powietrzu.
Drzwi pokoju uchyliły się i weszła An z Vaniszem.
- Koniecznie chciała do wujka. - Usprawiedliwiła się adeptka.
Dziewczynka wyrwała się i pobiegła do Hajmidala.
Objęła go ciasno w pasie i rozpłakała się.
An wycofała się dyskretnie.
Rycerz pogłaskał dziewczynkę po głowie.
- Ej, będzie dobrze, nie martw się. Zaopiekuję się tobą.
- Obiecujesz? - Spytała podnosząc na niego oczy pełne łez.
Hajmidal spojrzał na Karasu.
- Oczywiście. - Odpowiedział poważnie.
Delikatnie posadził dziewczynkę na łóżku.
- Zobaczysz, założymy gildię, pójdziesz do akademii healerek i wszystko się ułoży.
Dziewczynka pociągnęła nosem i popatrzyła na wujka z politowaniem.
- Nie zostanę healerką, to żałosne. Chcę być wojowniczką, jak ty. A wtedy dopadnę te cholerne Hieny i ...
- Co za słownictwo? - Uniósł brwi Hajmidal.
- Nie udawaj świętoszka. - Pokazała mu język. - Więc to jest ten twój nawiedzony kolega, co chce zakładać gildię. - Zmierzyła Karasu uważnym spojrzeniem. - Spodziewałam się raczej jakiegoś poważnego gościa z brodą.
- Jestem poważny. - Zaprotestował zielonooki. - Czy to znaczy, że się zgadzasz? - Przeniósł spojrzenie na Hajmidala.
Rycerz westchnął.
Sięgnął do swojego worka podróżnego.
Wyciągnął z niego zawiniątko.
- Mam nadzieję, że nie popełniam właśnie życiowego błędu. - Powiedział wyciągając zawiniątko w stronę Karasu, który odruchowo je przyjął.
- Potraktuj to jako wpisowe. - Dodał ze smutnym uśmiechem, kiedy zielonooki ostrożnie odkrył warstwy materiału.
W środku był czarny, osmolony owalny kamień.
- Co to jest? - Zdziwił się Karasu.
Gdyby nie okoliczności, podejrzewałby jakiś głupi dowcip.
- Jajo gryfa, nieuku.
- Vanisz. - Upomniał ją Hajmidal. - To, że wychowałaś się wśród opierzonej ferajny nie znaczy, że każdy wie, jak wygląda jajo gryfa.
- Gryfa? - Karasu otworzył szeroko oczy. - Dajesz mi jajo gryfa? To jest przecież warte majątek.
- Warty to jest gryf. - Uściślił rycerz. - Daję ci ostatnie jajo gryfów w tej krainie.
Po hodowli Czarnych Łabędzi zostały tylko zgliszcza. I to jajo.
- I my. - Dodała cicho Vanisz.
Karasu uśmiechnął się szeroko.
- Zostaliście właśnie oficjalnie członkami gildii Gryfa.
- Złotego Gryfa. - Poprawiła go Vanisz. - Z tego jaja wyklułby się gryf złotej maści. - Wyjaśniła, widząc pytające spojrzenie Karasu.
Zielonooki sięgnął po pióro i dopisał coś, w leżącym na stole formularzu.
- Ale z tego nic się już nie wykluje.
- Za to jutro urodzi się Złoty Gryf. - Oznajmił pewnym tonem Karasu.
Ignorując sceptyczne spojrzenia swoich pierwszych gildyjnych towarzyszy, rozpalił w kominku i niedaleko paleniska położył koszyk, do którego upchnął swoją poduszkę.
W tak przygotowanym legowisku ułożył ostrożnie jajo i przykrył je.
Kiedy zmęczeni wrażeniami zasnęli, w pokoju pojawił się demon.
Zgarnął ze stolika czekoladowe ciastka i usiadł przy kominku.
- Powiem ci szczerze, że jeśli masz zamiar wyleźć, to teraz jest dobry moment. Za chwilę zjem wszystkie ciastka i będziesz musiał obejść się smakiem.
Coś poruszyło się w koszyku.
Cicho trzasnęła pękająca skorupka.
Pieprz uśmiechnął się do siebie i zjadł kolejne ciastko.
Ostatnio edytowany przez Dziabeł 15 Czerwca 2016r. 22:20, W całości zmieniany: 1
_________________
– A jeśli pewnego dnia będę musiał odejść? – spytał Krzyś, ściskając Misiową łapkę. – Co wtedy?
– Nic wielkiego. – zapewnił go Puchatek. – Posiedzę tu sobie i na Ciebie poczekam. Kiedy się kogoś kocha, to ten drugi ktoś nigdy nie znika.
1
Uuu fajnie! Podobają mi się retrospekcje, zawijanie całej historii w wiele wątków i postaci, szczególnie rozpoczęcia znajomości, kto, gdzie, jak, dlaczego - to wszystko nadaje dobrej głębi i rozbija opka na wiele wymiarów. A nie ma nic gorszego niż płaskie, jednotorowe opowieści. Też cała nutka tajemniczości jest niczego sobie, nie wszystko dostajemy na tacy, a z czasem ze skrawków dopiero układają się puzzelki - np. intryguje mnie zakon, wiemy, że jest jakąś potężną organizacją, z którą każdy się liczy, ale to właściwie tyle - czym faktycznie jest, jak powstał, jakie ma możliwości, czy to tylko gildia, która swoim statusem i prestiżem stała się czymś więcej czy jednak zupełnie inna bajka? Mam nadzieję, że też zostanie powoli to prześwietlone.
A z minusów? Za szybko się kończy. Napraw :F
ps. oczywiście nie ulega wątpliwości, że Muffin i Ziemniak to najlepszy duet, który rozwala każdą sytuacje wymagającą powagi i zdrowego rozsądku!
A z minusów? Za szybko się kończy. Napraw :F
ps. oczywiście nie ulega wątpliwości, że Muffin i Ziemniak to najlepszy duet, który rozwala każdą sytuacje wymagającą powagi i zdrowego rozsądku!
Ostatnio edytowany przez Yuichi 15 Czerwca 2016r. 21:41, W całości zmieniany: 1
_________________