Nawigacja
Nowelki i opowiadania
Dział o dziełach pisanych
Obowiązuje na całym forum! Prosimy o jego przeczytanie i przestrzeganie
Świat onlajnów
Strona 5 z 13
1
Ty nie usychaj tylko pisiaj! Ja mam zaległe co prawda, ale jak tylko przeczytam z Muffenem to zaraz będziemy się zachwycać! Co Ty sobie myślasz w ogóle! Muffin ma z rana tyle drogi do zrobienia, w ciężkich warunkach i coś musi czytać, a tu co, nie będzie! W ogóle takiego ziemniaka chcesz porzucić? Zabijesz takiego ziemnioka? No masz ty ogóle godność i rozum diabła?
_________________
0
no, ziemniaka wuadcę żelek... nie można, Fakt XD
– A jeśli pewnego dnia będę musiał odejść? – spytał Krzyś, ściskając Misiową łapkę. – Co wtedy?
– Nic wielkiego. – zapewnił go Puchatek. – Posiedzę tu sobie i na Ciebie poczekam. Kiedy się kogoś kocha, to ten drugi ktoś nigdy nie znika.
_________________
– A jeśli pewnego dnia będę musiał odejść? – spytał Krzyś, ściskając Misiową łapkę. – Co wtedy?
– Nic wielkiego. – zapewnił go Puchatek. – Posiedzę tu sobie i na Ciebie poczekam. Kiedy się kogoś kocha, to ten drugi ktoś nigdy nie znika.
1
#telenowela 
Część dwudziesta trzecia
Karasu klęczał obok nieprzytomnego elfa.
Skończył opatrunek i ze złością zgniótł mieszek po magicznym proszku.
Miał nadzieję, że to wystarczy.
Liczył na to, że Jasny przyśle Alberta.
Z drugiej strony nie ustalili planu awaryjnego...
Krótko mówiąc, liczył na cud.
Omiótł spojrzeniem polanę.
Jeśli mieliby tłuc się do Miasteczka jednym z tych ciężkich wozów, Legglę długo nie pociągnie.
Z tego wszystkiego całkiem zapomniał o kupieckim dzieciaku.
Przykrył łucznika derką i postanowił przeszukać wozy.
Chłopaka znalazł w niewielkiej, metalowej klatce.
Przez chwilę patrzył w zadumie na skuloną postać.
Widać nie słuchał kupca zbyt uważnie.
Jakimś cudem musiało mu umknąć, że nie chodzi o dzieciaka, tylko właściwie prawie dorosłego wyrostka.
Musiał mieć około siedemnastu lat, już dawno wzięliby go do szkoły wojskowej.
Chłopak poruszył się.
- Błagam, czy mogę dostać wody? - Wyszeptał prosząco. - Dzisiaj...
Karasu przewrócił oczami.
Nie chciało mu się szukać kluczy.
Pewnie włochaty miał je na szyi.
Jakoś grzebanie mu pod koszulą nie wydawało się atrakcyjnym zajęciem.
Wzdrygnął się i wyciągnął swój ulubiony wytrych.
Kiedy jesteś dowódcą gildii, musisz koniecznie posiadać podobną zabawkę.
Inaczej nigdy nie dorwiesz się do świeżo upieczonych czekoladowych ciastek.
Chwilę później usłyszał szczęk zamka i drzwiczki odskoczyły z paskudnym zgrzytem.
Skulony chłopak ukrył głowę w ramionach.
Ubranie miał brudne i poszarpane.
Ręce pokryte zaschniętą krwią i siniakami.
- Wyłaź. - Mruknął Karasu.
Odsunął się od klatki i zaczął przeszukiwać drewniane skrzynie.
Liczył, że trafi na jakieś zapiski, dokumenty, cokolwiek, co pozwoliłoby na namierzenie siedziby Zakonu.
Może czarodziejka miała jednak rację.
Nie należało puszczać Pieprza samego.
Zakon już wcześniej musiał ostrzyć sobie na nich zęby, a oni powinni stanąć do walki razem.
Jak zwykle.
Skarcił się w myślach.
Do diabła, chyba robił się wygodny.
Najwyższa pora zaprząc do roboty innych, a nie tylko polegać na demonie.
Z zadumy wyrwało go szuranie za plecami.
Odwrócił się i stanął oko w oko z synem kupieckim.
Teraz już wiedział, dlaczego nie było go wśród młodych rekrutów.
Niski i zdecydowanie za chudy, jak na swój wiek.
Pewnie w życiu nie trzymał w ręku broni.
Przez lewą część twarzy chłopca biegła paskudna blizna, a oko lśniło mleczną bielą.
Drugie srebrne, jak dobrze wypolerowana klinga, patrzyło na Karasu z niepewnością.
Najdziwniejsze były chyba włosy chłopaka.
Krótka czupryna czarnych i białych kosmyków.
Dowódca Gryfów przyglądał mu się w milczeniu.
- Przysyła mnie twój ojciec, zabieram cię do domu. - Powiedział w końcu.
Syn kupiecki nie wyglądał na zachwyconego.
W stalowym oku błysnął strach.
Karasu otworzył z hukiem ostatnią skrzynię.
W środku znalazł tylko derki i jakieś płótna.
Na upartego można zrobić nosze.
Gdyby zawiesić Legglę miedzy dwoma wierzchowcami...
Z zadumy wyrwał go dziwnie stanowczy i nienaturalnie poważny głos chłopca.
- Nie wracam do domu.
- To nie wracaj. - Wzruszył ramionami dowódca, zabierając materiały ze skrzyni.
Nie jego problem.
On miał odbić dzieciaka z łap tych baranów.
W umowie nie było ani słowa o dostawie do domu.
Elf leżał tam, gdzie go zostawił.
A to niespodzianka.
Dowódca rozciągnął na ziemi dużą połać płótna i złożył ją dokładnie na trzy części.
- Pomóż mi. - Skinął na stojącego na schodach wozu chłopaka.
Wyrostek nie protestował.
Wyjątkowo ostrożnie uniósł nogi elfa.
Karasu wziął nieprzytomnego pod pachy i przenieśli łucznika na zaimprowizowane legowisko.
-Teraz złap za rogi.
Syn kupiecki posłusznie wykonał polecenie.
Nawet się nie zasapał, kiedy przenosili elfa bliżej ogniska.
Nie było sensu ruszać się stąd przed wschodem.
Poza tym Karasu czuł, że przyda mu się kilka godzin snu.
Chłopak przycupnął przy łuczniku i przyglądał mu się w milczeniu.
- Dorzuciłbyś do ognia. - Ziewnął dowódca.
- Lubisz dyrygować, co? - Oko błysnęło srebrem.
- To całkiem bezczelna uwaga w ustach kogoś, kto zaledwie przed paroma chwilami niczym kundel skamlał o wodę.
Albo mu się wydawało, albo dzieciak uśmiechnął się pod nosem.
- Widziałem was. A raczej jego. - Wskazał brodą na Legglę.
- A ściany wozu ci czasem nie zasłaniały? - Mruknął Karasu, układając się do snu.
Wiedział, że jeszcze przed świtem czekają go porządki.
Nie mogą zostawić polany zasłanej trupami.
Chociaż z drugiej strony...
Ziewnął.
Chłopak nie odpowiedział.
Dowódca zasnął.
Pieprz przyglądał się zbliżającemu się jeźdźcowi.
Jego zbroja błyszczała z daleka.
Musiał być niezłym magnesem na ćmy.
Konia też miał jakiegoś podejrzanie lśniącego.
To samo wystarczyło by wzbudzić podejrzenia.
W stronę obozowiska zbliżał się Najwyższy.
Przy siodle miał sznurek, na którego końcu potykała się ze zmęczenia jakaś niewielka istota.
Zapowiadał się ciekawy wieczór.
- Co tu się dzieje?
- Abelard... - Czarnobrody zakonnik wyglądał na zaskoczonego.
Tresowane małpki, pomyślał z obrzydzeniem Pieprz, kiedy zakonnicy niemal jednocześnie padli na jedno kolano
i pozdrowili jeźdźca.
- Przewozimy więźnia do Matutinus. - Oznajmił rudobrody, prostując się.
- Zapraszamy do ogniska. - Skłonił się Valod.
- Nie potrzebuję waszego zaproszenia. - Ton Najwyższego był tak napompowany, że demon tylko czekał aż bufon pęknie.
Czarnobrody dzielnie łyknął zaserwowane mu chamstwo i wycofał się na swoje miejsce.
Abelard tymczasem zręcznie zeskoczył z siodła i otrzepał pelerynę.
- Zajmij się tą plugawą istotą. - Rzucił do Hala wskazując w stronę leżącego na ziemi jeńca, który dyszał ciężko.
- Jakaś misja, czy zwykłe polowanie? - Zainteresował się Scarfer, podając Najwyższemu puchar wina.
- Na spacer pojechałem, a ty co tu robisz? - Rycerz Zakonu rozpoznał go bez trudu.
O ile tamte anioły były dla niego tylko bezosobowymi żołnierzami, to jeden z najzdolniejszych zakonników zapadł mu w pamięć.
Zwłaszcza, że był łowcą Najwyższych.
- Złapaliśmy Aeszmę.
Archanioł zakrztusił się winem.
Scarfer uśmiechnął się pod nosem.
Abelard odwrócił się gwałtownie.
Trafił na czarne, palące spojrzenie.
- Oszalałeś? - Sapnął słabo.
Zakonnik zmrużył oczy.
Tymczasem Hal odplątał sznur z siodła i mocnym szarpnięciem poderwał jeńca na nogi.
W ciężką ciszę przy ognisku wdarł się bolesny jęk.
Rudobrody wymierzył kopa na zachętę.
Brudna, sponiewierana istota gruchnęła ciężko obok Pieprza.
Demon nie zaszczycił jej nawet przelotnym spojrzeniem.
Nie spuszczał wzroku z Najwyższego.
- Chcecie go dostarczyć do Matutinus?
- Dostaliśmy kajdany od Pierwszego, mieliśmy złapać potężnego demona. No to chyba nam się udało. - Wzruszył ramionami
Scarfer.
- Nie masz pojęcia, co robisz. - Szepnął Abelard. - Ja mówiłem Albie, że popełnił błąd.
- Przesadzasz. Jesteśmy w drodze ponad tydzień i nic się nie stało.
- Doprawdy? - Archanioł wbił w niego złośliwe spojrzenie. - Jakoś nie wyglądasz zbyt dobrze.
Sponiewierana istota zebrała się z ziemi i usiadła.
Demon posłał jej niechętne spojrzenie.
Obok niego siedziała mała cygańska dziewczyna.
Miała rozcięta wargę i podbite oko.
Poza tym była wycieńczona i brudna.
- Masz coś do picia? - Wyszeptała.
Pieprz stłumił narastającą w nim wesołość.
Najwyraźniej tkaczki losu świetnie bawiły się jego kosztem.
- Daj jej wody. - Rzucił do Halsa, który wiązał koniec liny do pobliskiego drzewa.
Przy ognisku ucichło.
Zakonnicy patrzyli na demona.
- Nie zwykłem słuchać rozkazów plugawych pomiotów.
- Tyle miłych słów. - Kącik ust demona zadrgał. - Poważnie, rozpuszczacie mnie.
Podniósł się niespiesznie i przeciągnął leniwie, aż strzeliły stawy.
A potem utkwił spojrzenie w Abelardzie i zrobił krok w jego stronę.
- Dlaczego nie zamknęliście kręgu? - Zapytał Najwyższy zrywając się na równe nogi.
- Zamknęliśmy... - Mruknął Scarfer szukając miecza.
Pieprz zupełnie się nie przejął.
- Dajcie jej wody. - Powtórzył zatrzymując się kilka kroków od Najwyższego.
Przecież nie chciał, żeby ten osioł zszedł na zawał.
Abelard, dziesiąty.
Najbardziej tchórzliwy śmieć bez honoru.
Już więcej mocy miał Puszkin.
Podobno dostał stanowisko dzięki swoim koneksjom.
- Daj jej wody. - Powiedział lekko zachrypniętym głosem Abelard. - W końcu musi dożyć do przesłuchania.
- Wracaj na miejsce. - Mruknął Scarfer do demona.
- Znudziło mi się. - Oznajmił niemal wesoło Pieprz. - Ta cała podróż cholernie się dłuży, wleczecie się jak żółwie.
W dodatku mam jeszcze spać obok największego tchórza Zakonu? - Wbił drwiące spojrzenie w Abalarda.
Hal sapnął z przerażenia.
Scarfer wstał i położył rękę na ramieniu Najwyższego, który zrobił krok w stronę demona.
- Nie rób nic głupiego. - Poradził mu.
- Nie będzie mnie byle plugawiec obrażał. - Zasyczał Abelard dobywając miecza.
Pieprz uśmiechnął się drapieżnie.
Hajmidal bez słowa wparował do domu healerek.
Nie zwrócił uwagi na usiłującą go powstrzymać Różę.
Trzasnął jej przed nosem drzwiami od pokoju, w którym leżał Jasny.
Vanisz pomaszerowała do kuchni i nalała sobie świeżo zaparzonej kawy.
Z ciężkim westchnieniem usiadła na krześle.
Omiotła nieuważnym spojrzeniem pozostałości po niedoczyszczonych jeszcze rozbryzgach krwi i miskę pełną czerwonej
wody.
- Co się dzieje? - Spytała healerka, siadając naprzeciwko niej.
- Karasu jeszcze nie wrócił?
- Nie. Jasny posłał w nocy Alberta i druida.
- Cholera.
- Mówi się, o wojnie... - Zaczęła cicho Róża.
- Zakon zastawił pułapkę. Prawdopodobnie Karasu wpadł znacznie gorzej. Od jakiegoś czasu szukali pretekstu.
Niestety Pieprz uprzedził ich ruch i zostali z niczym.
- Niestety?
- Niestety, bo zaczęli grać nieczysto. - Mruknęła w swoją kawę Vanisz. - Nie wiemy do czego są zdolni.
- Ale o co im w ogóle chodzi? - Zdenerwowała się Róża.
- O wpływy? O władzę? Za głośno się o nas zrobiło.
Healerka zabębniła nerwowo palcami w brudny blat.
- Co możemy zrobić?
- Póki co musimy czekać. - Wzruszyła ramionami wojowniczka.
Wraz ze słońcem pojawił się na niebie czarny punkt.
Karasu wtachał do wozu ostatniego trupa.
Zamknął wejście ciężką płachtą.
- Coś tu leci. - Powiedział chłopak zmieniając elfowi okład na czole.
Dowódca nie odpowiedział.
Widać dobrze wybrał.
Zawsze wiedział, że na Jasnego można liczyć.
Niestety pojawienie się Alberta oznaczało również kłopoty.
- Co masz zamiar zrobić? - Zapytał wyciągając z kieszeni małą książeczkę.
Znalazł ją przy włochatym.
W środku była nakreślona niedbale mapa.
Chłopak posłał mu pytające spojrzenie.
- Powiedziałeś, że nie masz zamiaru wracać do domu. - Przypomniał mu.
Dzieciak wyprostował się gwałtownie.
- Mam swoje powody.
- Nie pytam cię o powody. To mnie nie obchodzi.
- Myślałem... - Dzieciak oklapł jakby. - Że weźmiesz mnie ze sobą. - Dodał ciszej.
- Po co? - Zdziwił się Karasu. - Myślisz, że mam za mało problemów? Do czego ty się możesz przydać?
Odpowiedziało mu spojrzenie przesycone złością.
- Nie znasz mnie, a jednak już oceniłeś.
- Oszczędźmy sobie melodramatów. - Przewrócił oczami dowódca. - Rób co chcesz.
- Chce z nim jechać. Ktoś musi się nim zająć, bo ty nie wracasz, prawda?
Dowódca otworzył i zamknął usta.
Albert obniżył lot.
- Rób co chcesz. - Powtórzył z rezygnacją. - Właściwie to jak ci na imię?
- Kiedyś wołali na mnie Derwan. - Odpowiedział chłopak po chwilowej zadumie.
Gryf wylądował lekko na ziemi.
Z jego pór wygrzebała się ziewająca sowa.
- To my się stresujemy, a ty tu piknik sobie robisz. - Skarcił Karasu druid.
- Co z Hajmidalem?
- Cały i zdrowy, ale przywiózł ze sobą pamiątkę z podróży. Twierdzi, że być może zechcesz pogadać z zakonnikiem osobiście.
- Czyli jednak miałem rację. - Pokręcił głową Karasu. - Zadbaj o Legglę. Niby zrobiłem co się dało, ale..
Ziemniak już klęczał nad nieprzytomnym elfem.
- Na turlające się ptysie, co za fuszerka. - Prychnął.
Wyciągnął z kieszeni buteleczkę i polał obficie ranę.
- Proszku nie sypie się na głębokie rany. - Pouczył dowódcę, który i tak nie słuchał.
- Zabierzecie Leggle i Derwana. - Pogładził Alberta po głowie.
- A ty? - Druid rozejrzał się za kawałkiem czystego płótna.
Syn kupiecki bez słowa podał mu materiał.
Ziemniak zatrzymał spojrzenie na dzieciaku.
Potem wrócił do opatrywania elfa.
Pod koniec zabiegów łucznik otworzył oczy.
- Ja mam parę spraw do obgadania z Wielkim Mistrzem Zakonu. - Warknął Karasu.
- Coś jeszcze mam przekazać? - Gryf łypnął na dowódcę złotym okiem.
- Mają zamknąć Miasteczko. Nie wpuszczać nikogo. I niech Hajmidal szykuje się do obrony.
- Spodziewasz się otwartego ataku? - Spytał słabym głosem Legglę.
- Wolę dmuchać na zimne. - Karasu posłał mu słaby uśmiech.
- Ja bym wolał uniknąć wojny z aniołami pod przywództwem Najwyższych. - Westchnął zamykając oczy elf.
Hajmidal miotał się po Wielkiej Sali.
- Czy on całkiem stracił rozum? - Wściekał się.
Albert ziewnął.
Czarodziejka zabujała się na krześle.
Puściła z trzaskiem balona z gumy.
- Na mnie nie patrz. - Wzruszyła ramionami. - Ja tylko tłumaczę.
- Zorganizować ewentualną obronę, dobre sobie. - Prychnął zastępca. - A nie powiedział czasem, ja można bronić się przed atakiem anioła?
Gryf wydał z siebie krótki skrzek i okręciwszy się trzy razy, ułożył się przy kominku.
- Najwyraźniej nie. - Czarodziejka uśmiechnęła się do podirytowanego oficera. - Ale przecież damy sobie radę.
Hajmidal mruknął coś niezrozumiale i postanowił porozmawiać z ojcem Mattim.
Czarodziejka z hukiem opuściła krzesło na ziemię.
Położyła głowę na stole.
Zdaje się, że wszystko wymykało się spod kontroli.
Zastępca lekkim truchtem pokonał schody do świątyni.
Załomotał w drzwi.
Nikt nie odpowiedział.
Zbliżało się południe, mnich zapewne szykował się do obrzędów ofiarnych.
Oficer pognał w stronę głównego wejścia do świątyni.
Miał nieprzyjemne przeczucie, że nie powinni tracić czasu.
Kapłan w odświętnej szacie krzątał się przy ołtarzu.
Hajmidal capnął go za rękaw i powlókł do sąsiedniej komnaty.
Mnich protestował nieśmiało, w końcu udało mu się uwolnić rękę.
- Musisz uruchomić ochronę nad Miasteczkiem. - Powiedział Hajmidal bez wstępów.
- Co? Zaraz, czy ty masz pojęcie, jak złożone...
Oficer przerwał mu niecierpliwym gestem.
- Szkoda na to czasu. Zaklęcie musi obejmować pełną ochronę. Nie można dopuścić do jakiegokolwiek przepływu informacji.
- Ale ... - Zaprotestował słabo mnich.
- Do tego musisz znieść blokadę magiczną w Miasteczku i znaleźć sposób na skuteczne zabicie aniołów.
Ojciec Matti usiadł ciężko na bogato zdobionym krześle.
Patrzył na Hajmidala, jak na wariata.
- Oszalałeś? - Zapytał cicho.
- Zakon prawdopodobnie wypowiedział nam wojnę.
Mnich wytrzeszczył oczy.
- A mówiłem, żeby ten obłąkany demon tam nie lazł...
- Obawiam się, że to całkiem nie o to chodzi.
- Ale to nie ma sensu! - Zdenerwował się mnich. - Nadali Świątyni status miejsca kultu! Po co mieliby to robić, jeśli planowali wojnę?
Hajmidal wzruszył ramionami.
- Nie bawię się w te polityczne zagrywki. Mnie nie pytaj.
- Może jednak... - Zawahał się mnich.
- To są bezpośrednie rozkazy od Karasu. - Powiedział z naciskiem oficer.
- Potrzebny mi będzie mag i wiedźma. - Kapłan szarpał nerwowo brodę. - Co do sposobów... To wymaga przestudiowania ksiąg. Zapytaj sir Selera albo Czębril. - Dodał ciszej. - Zbliża się tydzień handlowy. Jeśli poważnie myślicie o zamknięciu Miasteczka, potrzebne wam będą porządne patrole. Kupców raczej nie zachwyci blokada.
- To będą podziwiać błękit nieba ze stryczków. - Warknął mściwie zastępca, wychodząc z pokoju.
Edwarda znalazł na placu treningowym.
- Musimy pogadać. - Przywołał go gestem.
Rycerz schował miecz i popatrzył na niego wyczekująco.
Domyślał się, że po tym wszystkim ktoś do niego przyjdzie.
Nie przeszkadzało mu to, już dawno wybrał stronę.
- Nic mu nie mów. - Warknęła Czębril, która pojawiła się nie wiadomo skąd.
- Masz pojęcie do czego go nakłaniasz? - Syknął prostując się Hajmidal. - Mogę cię zamknąć za zdradę. Od ręki.
- Chętnie zobaczę jak próbujesz...
- Uspokójcie się. - Zdenerwował się Seler.
Zastępca i anielica jeszcze przez chwilę mierzyli się wściekłymi spojrzeniami.
O płot placu oparła się Marcelina.
- Co za zadyma? - Zainteresowała się.
- Kapłan cię potrzebuje, weź ze sobą Ptysia. - Powiedział stanowczym tonem zastępca.
- A może byś mnie tak oświecił, co się dzieje?
- Stoimy przed realnym zagrożeniem ze strony Zakonu, a ja chcę chronić Miasteczko. - Wycedził Hajmidal. - Niestety widać nie każdy ma na to ochotę.
- Oczekujesz od nas, że będziemy zabijać braci krwi. - Wściekła się Czębril.
- Braci? - Zadrwił Oficer. - To dlaczego nie wrócicie do tego bagienka?
- Rozumiem, że chodzi ci o jakiś sposób, żeby zwykły śmiertelnik mógł zranić lub zabić anioła? - Odezwał się niepewnie Edward.
Paladynka prychnęła.
- To niemożliwe.
- Musi być jakiś sposób. - Zirytował się Hajmidal.
- Bo jest. - Uśmiechnęła się szeroko Marcelina.
Od strony gospody szła szybkim krokiem Jarogniewa.
Emanowała z niej wściekłość.
- Ta to potrafi pokazać emocje. - Parsknęła wiedźma siadając na płocie. - Te rudzielec, podejdź no do płota.
Jaga kończyła szorować kuchnię.
Wierzchem dłoni otarła pot z czoła.
Miała dość.
Czuła narastającą wściekłość.
Nie po to płaciła ciężkie pieniądze, żeby szorować podłogi.
Ktoś zapukał do drzwi.
Nikogo innego nie było, więc dziewczyna niechętnie powlokła się otworzyć.
W progu stała kapłanka z Akademii.
- Czy możemy chwilę porozmawiać?
- Oczywiście.
Zaprowadziła kobietę do kuchni.
Pospiesznie zabrała ze stołu miednicę z brudną wodą.
Zawahała się.
Jakoś głupio jej było proponować kawę albo herbatę jednej z członkiń Rady Akademii.
Kobieta dostrzegła jej wahanie.
- Nie będę nic piła. - Machnęła ręką. - Chcę tylko przedstawić ci pewną ofertę.
Dziewczyna spojrzała na nią pytająco.
Ostatnio dużo działo się w jej życiu.
Przekroczenie progu Akademii przypominało skok do ogromnego wiru.
Marzyła, żeby wreszcie wszystko się uspokoiło.
Chwilami dosyć miała swojej wyjątkowości.
Na zajęciach reszta adeptów patrzyła na nią z niechęcią.
Była dziwolągiem, któremu udało się fartem przeskoczyć dwie klasy.
W domu healerek nie było lepiej.
Tu też jej nie lubili, była popychadłem.
Za młoda, żeby się nadać do czegokolwiek.
Na szczęście nikt nie wiedział, że to ona wydała Pieprza.
Właściwie nie wydała, ale mimo wszystko.
Nie wyglądałoby to dobrze.
Były chwile, kiedy chciała wrócić do domu.
Schować się w swoim pokoju i udawać, że wszystko jest jak dawniej.
Miała dosyć tej ciągłej niechęci i wrogości skierowanej w jej stronę.
I nagle coś przyszło jej do głowy.
Usiadła ciężko na krześle.
Pomyślała, że ten paskudny demon by zrozumiał.
Że on pewnie zna to uczucie.
Poczuła wstyd na wspomnienie o tym, jak go potraktowała, a potem złość na samą siebie.
Co jej w ogóle do głowy przychodzi?
- Masz wyjątkowy talent, dlatego uważamy, że twoja edukacja nie powinna zakończyć się na Akademii. - Oznajmiła tymczasem kapłanka.
- Słucham? - Zamrugała dziewczyna.
- Akademia zapewni ci jedynie wykształcenie healerki. Nie pomożemy ci rozwinąć twoich zdolności władania żywiołami.
Jarogniewa wściekła się.
Najwyraźniej Róża wszystko opisała w raporcie.
Ona sama jakoś nie chciała dzielić się tą wiadomością z nauczycielami Akademii.
- Zakon zaproponował ci miejsce w Wyższej Szkole Magii.
Jaga zamrugała.
Co ona mówiła?
Zakon, ten sam, który właśnie planuje zniszczyć Miasteczkową gildię?
To chyba jakiś żart.
Oczywiście istnieje prawdopodobieństwo, że kapłanka o niczym jeszcze nie wie...
Tak, czy inaczej czuła wewnętrzną niechęć przed Zakonem.
Odchrząknęła.
Kapłanka uśmiechnęła się lekko.
- Naturalnie możesz przemyśleć propozycję. Osobiście jednak sugeruję żebyś się pospieszyła. Nikt nie będzie trzymał ci miejsca w nieskończoność.
- Ja się do tego nie nadaję. - Powiedziała cicho.
- Ależ oczywiście, że się nadajesz! - Roześmiała się sztucznie kapłanka. - Masz ogromny magiczny potencjał, przecież nie chcemy, żeby trafił w niepowołane ręce... - Znacząco zawiesiła głos.
- Co ma pani na myśli? - Zapytała czujnie Jarogniewa.
- Och, to przecież oczywiste. Jeśli tu zostaniesz, prędzej czy później zaproponują ci miejsce w tej... gildii. - Ostatnie słowo wypowiedziała z pogardą.
Jaga przestała cokolwiek rozumieć.
Jeśli nie chcieli, żeby Gryf ją rekrutował, to dlaczego umieścili ją w domu healerek należących do gildii.
Chociaż w sumie one i tak jej nie lubią...
- Pomyśl, co możesz osiągnąć pod okiem największych magów... - Kusiła kapłanka.
Miała rację.
Jarogniewa wiedziała, że stała przed niepowtarzalną szansą, o której kilka tygodni temu nawet nie marzyła.
Dlaczego w takim razie wszystko w jej wnętrzu krzyczało, że to bardzo zły pomysł?
Co ją tu właściwie trzymało?
Rodzina, jasne, ale przecież całe życie nie może trzymać się matczynej spódnicy.
- Muszę się zastanowić...
- Oczywiście. - Przytaknęła kapłanka. - Jednak ja na twoim miejscu nie zwlekałabym zbyt długo. Jeszcze ktoś się dowie, że to ty wydałaś tego demona i, no sama rozumiesz... - Kapłanka zawiesiła głos.
Uroczy uśmiech na jej twarzy nijak się miał do lodowatego spojrzenia.
Jaga przełknęła nerwowo ślinę.
- To nie tak...
- Tak, to wielkie osiągniecie dla kogoś w twoim wieku, jednak wiele osób tutaj może nie podzielać mojego zdania.
Jaga poczuła gniew.
Ta bezczelna baba groziła jej z uśmiechem na twarzy.
- Wygląda na to, że tak naprawdę nie mam wyboru. - Zauważyła z całej siły starając się zachować zimną krew.
Kapłanka roześmiała się.
Podniosła się z krzesła i ruszyła w stronę drzwi.
- Myślę, że wyruszycie dziś wieczorem. Spakuj tylko najpotrzebniejsze rzeczy.
Kiedy za kapłanką zamknęły się drzwi, Jarogniewa ze złością tupnęła nogą.
Miała ochotę coś rozwalić.
Obróciła się w poszukiwaniu jakiegoś wazonu.
Trafiła na złe spojrzenie, opartego o framugę Jasnego.
Zrobiło jej się niedobrze.
- Co to miało znaczyć? - Zapytał zimno.
- Dużo słyszałeś?
- Wystarczająco.
- To nie było tak, przecież wiesz...
- Sprzedałaś Pieprza Zakonowi?
- A myślisz, że ktokolwiek byłby w stanie to zrobić?
- Sęk w tym, że ktoś już to kiedyś zrobił. - Chłopak wyglądał naprawdę na wściekłego.
Dziewczyna poczuła złość.
Nie miała już siły.
- A co mnie obchodzi jakiś pieprzony demon?! - Wrzasnęła. - Mam swoje problemy!
Nie oglądając się za siebie, wybiegła z domu.
Jasny westchnął ciężko.
To wszystko zaczynało wymykać się spod kontroli.
Dobrze, że Hajmidal wrócił.
On nie miał siły.
Do domu zajrzała Marcelina.
Pogroziła Jasnemu palcem.
- Won do łóżka.
- Wysikasz się za mnie? - Zainteresował się.
- Rany, czy ty musisz zawsze błaznować? - Burknęła biorąc obejmując go w pasie i pomagając dojść do łazienki.
- Skoro już tu jesteś, to może pomożesz mi się umyć? - Wyszczerzył zęby.
Wiedźma uszczypała go w ramię.
- Szukałam czarodziejki, a nie mocnych wrażeń.
- Tu jej nie ma. Ale musisz powiedzieć Hajmidalowi, żeby zamknął Jagę.
- Co? - Marcelina zatrzymała się gwałtownie.
Jasny zręcznie wywinął się z jej uścisku i trzasnął drzwiami przed nosem.
- Podobno sprzedała Pieprza Zakonowi, w dodatku oni chcą ją ściągnąć do szkoły Magów. To mi wygląda na całkiem zgrabną transakcję. Demon, za miejsce. Wiesz, że tam nikt się nie dostaje.
- Zaraz, o czym ty mówisz? - Zdenerwowała się Marcelina.
Jasny wychylił się z łazienki.
- Była tu przed chwilą kapłanka z Akademii. Zaproponowała Jadze miejsce. Powiedziała, że tu i tak nie ma czego szukać,
bo jak się dowiemy, że sprzedała demona, to ma przerąbane.
- Jak sprzedała, Jasny, bądź poważny. - Powiedziała słabo wiedźma.
- No akurat ty powinnaś wiedzieć, jak to działa. - Syknął trzaskając drzwiami.
Marcelina wbiła bezmyślne spojrzenie w lakierowane drewno.
Dobrze wiedziała, że to niemożliwe.
Najwyraźniej demon zakpił sobie.
A przy okazji dopiekł jej po raz kolejny.
Tyle, że reszta z łatwością uwierzy w zdradę dziewczyny.
Musiała ją dopaść, zanim zrobi to ktoś inny.
- Przestań się o mnie obijać. - Warknął Pieprz, kiedy siedząca przed nim cyganka po raz kolejny oparła się o niego.
- Nie robię tego specjalnie. - Syknęła. - Myślisz, że mi to sprawia przyjemność?
- Mi na bank nie. Powinnaś się umyć.
- Tobie nawet woda nie pomoże. - Kłapnęła zębami przy uchu demona, który zdążył się uchylić.
Właściwie sam sobie był winny, mógł nie drażnić Nadętego Abelarda.
Gorszej kary nie mogli wymyślić.
Jazda z cholerną cyganką była koszmarem.
Po kilku milach wiedział już,że mały potwór ma wszy.
Siedział sztywno, zgrzytając zębami.
Słońce było wysoko, kiedy na horyzoncie zamajaczyła rzeka i kamienny most.
Z widokiem napłyną również znajomy smród.
- Trolle. - Mruknął Scarfer.
- No chyba nie boicie się kilku marnych trolli. - Uśmiechnął się szeroko Abelard.
- Skąd. - Burknął Hal. - Poza tym jeśli nadłożymy drogi, to dzisiaj nie dojedziemy.
Demon ożywił się.
Zapowiadało się ciekawe przedstawienie.
- Poza tym, zawsze możemy oddać im dziewuchę, jako zapłatę za przejazd. - Wzruszył ramionami Najwyższy.
Cyganka skuliła się.
Kiedy dojechali do mostu trolle już czekały.
Trzy wyjątkowo brzydkie paskudy.
Jak coś, mieszkającego nad rzeką, może tak cuchnąć?
Abelard przyłożył chusteczkę do nosa.
Wyciągnął spod kolczugi znak Zakonu.
Pieprz z rozbawieniem obserwował, całkowity brak zrozumieniach na oślizgłych, zielonych gębach.
- Przepuście nas... - Zaczął Abelard, a wtedy maszkary zaatakowały.
Koń rycerza dostał potężny cios maczugą, który przetrącił mu kręgosłup.
Najwyższy wyleciał z siodła jak z procy.
Uratowały go skrzydła.
Czarnobrody nie miał tyle szczęścia.
Nie utrzymał się w siodle, kiedy spłoszone konie rozprysły się na wszystkie strony.
Maczuga drugiego trolla rozsmarowała go na przydrożnym drzewie.
Pieprz pochylił się i mocnym pchnięciem zrzucił dziewczynę z siodła.
Kiedy spłoszony koń stanął dęba, demon stał już na ziemi.
- Pieprzony demon. - Cyganka ze złością zebrała się z ziemi.
Pomagając sobie zębami pozbyła się więzów.
Maczuga minęła jej głowę o kilka centymetrów.
Potężny podmuch rozwiał tłuste włosy.
Dziewczyna zamarła.
Pieprz popchnął ją znowu.
- Kretynka. - Warknął.
- Świna.
- Mogłem cię zostawić. - Schowali się za niewielką wydmą po prawej stronie mostu.
Demon postanowił popatrzeć, jak Najwyższy poradzi sobie z całą kabałą.
- Trzeba było. - Cyganka nie podzielała jego fascynacji.
Zaczęła się rozbierać.
Demon zamrugał.
- Co ty robisz?
- Mam zamiar się wykąpać. Poza tym chyba nie myślisz, że będę tu siedzieć i czekać, aż sobie o mnie przypomną.
Demon nie zdążył jej powstrzymać.
Wbiegła w migoczącą toń i zniknęła pod wodą.
Właściwie co go to obchodziło?
Ze złością strząsnął z siebie niebezpieczne krople.
Niby teraz woda święcona nie mogła mu zaszkodzić, ale kto wie, kiedy wszystko wróci do normy.
Najwyższy tymczasem kręcił młynka błyszczącym mieczem i wygłaszał jakieś mądrości.
Nacierający na niego troll nie był zainteresowany treścią.
Hal toczył wyrównany pojedynek z drugą bestią.
Trzecia zielona paskuda usiłowała zajść Najwyższego od tyłu, a za nią skradał się Scarfer.
Demon wyciągnął się na trawie.
Z wodnej kipieli wynurzyła się dziewczyna.
Jej ciało oblepiały dusze.
Zakotłowało się.
Mała cyganka chciała krzyknąć, ale jedna z dusz owinęła się wokół jej twarzy.
Zaczęły wciągać ją z powrotem.
Wplątały się w jej włosy, owinęły na szyi.
Dziewczyna jeszcze walczyła.
Demon zacisnął zęby.
Z jakiegoś niezrozumiałego powodu zupełnie go to nie bawiło.
Niechętnie wstał i zaciskając zęby wlazł do lodowatej wody.
Dusze rzuciły się na niego, by za chwilę jeszcze szybciej uciec.
Woda zaczęła bulgotać.
Wielki wir sunął w stronę cyganki.
Pieprz złapał ją za włosy.
Odlepił kilka nachalnych dusz i owinął sobie dłoń grubymi, czarnymi pasmami.
Szarpnął mocno, jednocześnie przesuwając druga ręką po szyi i ramionach dziewczyny.
Wściekłe dusze zwiewały jak poparzone.
Kiedy wyniósł ją na trawę kręciło mu się w głowie.
Skóra szczypała nieprzyjemnie.
Gruchnął na trawę i zamknął oczy.
W tej chwili było mu wszystko jedno, czy zeżrą ich trolle, czy nie.
Zaszeleścił materiał i zanim Pieprz zdołał zaprotestować, nakryła go gruba, śmierdząca końskim potem derka.
Do jego boku przywarła skulona cyganka.
Miała lodowate ciało.
Lekka, podarta w kilku miejscach sukienka szybko nasiąkała, chłonąc wodę z mokrej skóry.
- Cicho. - Szepnęła mu prosto do ucha, a demona przeszył dziwny dreszcz.
Ziemia nad ich głowami zadrżała.
Troll z głośnym sapnięciem wciągnął powietrze.
Powęszył chwilę i dał spokój.
- Plugawe kreatury! - Grzmiał gdzieś niedaleko Abelard.
- Ten to ma gadane. - Burknęła dziewczyna wygrzebując się spod derki.
Demon gapił się na mokry materiał opinający zgrabne, pełne piersi.
Widząc jego spojrzenie przewróciła oczami.
- Nie masz nic innego na głowie? - Spytała złośliwie.
- Muszę poczekać, aż ten pajac skończy z trollami. - Wzruszył ramionami Pieprz.
- Ty naprawdę masz zamiar tam iść? - Zręcznie związała derkę i zaczęła wspinać się na skarpę.
Nie odpowiedział.
Po co?
Zdążył jeszcze zauważyć, że tyłek też miała zgrabny.
Pan Napuszony kończył z trollami i postanowił zająć się jeńcami.
Demon niechętnie podniósł się z trawy.
Dwoma susami pokonał wydmę i nadepnął na linę, którą Najwyższy dusił cygankę.
- Może byśmy tak ruszyli w drogę i tak mamy już obsuwę. - Zaproponował patrząc prosto w oczy Abelarda.
- A ja uważam, że bezpieczniej będzie wykończyć cię na miejscu. - Przyłożył Pieprzowi do gardła miecz upaprany krwią trolli.
Czarnowłosy rozejrzał się, szukając wzrokiem Hala i Scarfer.
Musiał upewnić się, że ktoś go zawlecze przed właściwe oblicze.
Najwyższy widać zrozumiał to po swojemu.
- Nikt ci nie pomoże, jesteśmy tu całkiem sami.
Nie dodał nic więcej, bo cyganeczka zaserwowała mu potężnego kopa w krocze.
Miecz opadł na ziemię, a jęczący Najwyższy w ślad za nim.
- Nie ma za co. - Wyszczerzyła do Pieprza bielutkie ząbki.
- Marcelina! - Zniecierpliwił się Oficer.
Wiedźma posłała mu takie spojrzenie, że umilkł.
Zeskoczyła z płota i skinęła ponaglająco na adeptkę.
Jaga podeszła niechętnie.
- Właśnie zastanawiamy się nad metodą na zabijanie aniołów. - Oznajmiła wesoło.
Jednocześnie uważnie obserwowała dziewczynę.
Hajmidal milczał, bo dotarło do niego, że coś jest na rzeczy.
Wolał zobaczyć, co z tego wyniknie.
- Każdy ma jakieś hobby. - Wzruszyła ramionami Jarogniewa.
- Musimy przygotować się na ewentualny atak Zakonu. - Powiedziała powoli wiedźma.
Adeptka zbladła.
- Co tam knujecie? - Czarodziejka z ptysiem w dłoni wmaszerowała na plac treningowy.
- Potrzebny nam proszek z przedsionka piekieł. - Oznajmiła z zadowoloną miną wiedźma.
- Że co? - Wytrzeszczył oczy Hajmidal.
Spodziewał się komplikacji.
Liczył się z tym, że być może trzeba będzie jakiejś rzadkiej rośliny, czy artefaktu, ale coś takiego...
- No po prostu. - Wzruszyła ramionami Marcelina. - Przecież to nic takiego.
- Nic takiego? - Zdenerwował się zastępca. - Masz może na stanie worek proszku z przedsionka piekieł?
- No nie. - Przyznała uczciwie.
Czarodziejka skończyła ptysia.
Oblizała palce.
- Ty nie masz? - Zdziwiła się. - Przecież w tej swojej bimbrowni to masz wszystko.
- Do jasnej cholery. - Zdenerwował się Hajmidal.- Co ty masz mnie za jakąś cholerną wróżkę, która
o poranku pląsa po piekielnych przedsionkach i zbiera proszek między kotłami, w których bulgoczą potępieni?
- Za gruby jesteś na wróżkę. - Oznajmiła bezlitośnie czarodziejka, sięgając po gumę do żucia.
- Nie jestem gruby! - Oficer poczerwieniał. - To same mięśnie.
- No, no. - Muffinka zaczęła kiwać się na palcach.
Hajmidal coraz lepiej rozumiał zmęczenie Karasu.
Praca z wariatami, to nie jest łatwy kawałek chleba.
- No dobra, to ktoś polezie po ten proszek i z głowy. - Czarodziejka puściła z trzaskiem balona.
- Tak, tylko kto pójdzie do Siódmego piekła, żeby pozbierać proszek? - Wiedźma potoczyła po zebranych ciekawym spojrzeniem.
- Ja pójdę. - Powiedziała Jarogniewa zanim zdążyła to dobrze przemyśleć.
- Że co? - Zamrugał Hajmidal.
- Tak, to dobry pomysł. - Uśmiechnęła się szeroko Marcelina. - Za tobą nikt płakać nie będzie. - Dodała bezlitośnie.
Adeptka zacisnęła zęby.
Po co to powiedziała?
Całkiem idiotyczny pomysł.
Ale z drugiej strony, po tym, co usłyszała od matki...
Wszyscy będą ją obwiniać o zniknięcie demona.
Przecież to nie jej wina.
Sam polazł!
- Ona jest nowa. Chcecie ją posłać w odwiedziny do rodzinki Pieprza? Pogięło was? - Parsknęła czarodziejka.
Czębril szarpnęła Edwarda za ramię.
- Nie możesz im na to pozwolić.
- A na rzeź niewinnych ludzi mogę? - Warknął zły Seler.
- Skąd możesz wiedzieć! Oni tego nie zrobią, dlaczego by mieli...? - Pod koniec z jej tonu ulotniła się pewność.
- Znam ich trochę lepiej od ciebie.
- W takim razie chcę odejść!
- Obawiam się, że w tej sytuacji, to niemożliwe. - Wzruszył ramionami Hajmidal.
- To się okaże. - Syknęła anielica rozkładając skrzydła.
Rozległo się głuche uderzenie i chwilę później paladynka osunęła się na ziemię.
- No zabierzcie ją zanim się obudzi. - Poradziła wesoło Muffinka. - Ja idę zapakować trochę ciastek na wycieczkę.
Oficer stał zbaraniały.
- Jaką wycieczkę, to jest wyprawa do piekła.- Zaprotestował słabo.
Ale czarodziejka już go nie słuchała, wymachując laską, maszerowała w stronę swojego domu, podśpiewując wesoło:
- Hej ho, hej ho, do piekła by się szło.
Karasu poklepał po szyi spienionego konia.
Wierzchowiec oddychał chrapliwie.
Stali na zalesionym wzgórzu.
Na dole pyszniło się ogromne miasto.
W samym sercu błyszczała w słońcu złota kopuła.
- O ile się założysz, że to siedziba Wielkich Nadętych Dupków? - Mruknął Karasu.
Poprawił miecz.
Być może to jednak nie był dobry pomysł.
Popędził konia.
Miasto rosło w oczach.
Koń odmówił posłuszeństwa jeszcze przed bramą.
Dowódca nie przejął się specjalnie.
Przez nikogo niezatrzymywany postanowił coś zjeść w najbliższej karczmie.
Cela była mała, wilgotna i zimna.
Zwłaszcza w nocy ziąb wyzierał z każdego kąta.
Skulona pod ścianą dziewczyna po raz kolejny bezskutecznie usiłowała owinąć się dziurawym pledem.
Przyłapała się na tym, że już by wolała płonący stos, od tej cholernej dziury.
- Myślałam, że jesteś jakąś piekielną szychą. - Mruknęła w stronę drzemiącego demona. - Dlaczego nikt nie przychodzi?
- Spieszy ci się gdzieś? - Ziewnął Pieprz.
- Zimno mi. - Wyjęczała żałośnie.
- Straszne. - Zadrwił, przeciągając się. - Trzeba było nie kopać Pana Ważnego w czułe miejsce.
- Mogłam pozwolić żeby cię zadźgał. - Zgodziła się.
Demon uchylił pled.
Cyganka była dziwnie blada i miała zsiniałe usta.
Bez pytania wepchnął się obok niej.
- Chodź. - Mruknął wyciągając ręce.
Poczuł się dziwnie, kiedy wtuliło się w niego małe, drżące ciało.
Objął ją okrywając dokładnie paskudnym pledem.
- Ale jesteś ciepły. - Wymruczała zamykając oczy.
Demon już szykował złośliwą ripostę, ale zobaczył, że dziewczyna śpi.
Westchnął, to zupełnie nie tak miało wyglądać.
Zdenerwowana Jaga wpadła na Muffinkę.
- Uważaj jak łazisz. - Pouczyła ją czarodziejka.
- Zatrzymałaś się tak nagle...
Urwała, bo zobaczyła, co było przyczyną nagłego postoju.
Przed nimi wyrósł ogromny, wyjątkowo paskudny wilk.
Był wielkości średniego, miejskiego domu.
W kilku miejscach miał wypaloną do żywego mięsa skórę.
Z wielkiego pyska zwisały nitki śliny.
Upiornej całości dopełniało naderwane ucho i szkarłatne oczy.
Jarogniewa przełknęła nerwowo ślinę.
- Mamy sprawę. - Niezrażona czarodziejka oparła laskę na ramieniu.
- Sprawę? - Zawarczała bestia.
Opuściła łeb żeby lepiej przyjrzeć się dziwnym istotom.
Już dawno nie widział ludzi.
Powęszył w powietrzu.
- Jak rany. - Muffinka zatkała nos. - Weź chuchaj gdzieś indziej.
- Ty się niczego nie boisz? - Szepnęła jej do ucha Jarogniewa.
- A czego tu się bać? Podobno Pieprz, znaczy Aeszma jest najgorszym braciszkiem.
- Aeszma? - Bestia zastrzygła uszami. - Przysyła was Aeszma?
- Dokładnie tak. - Zgodziła się Muffinka. - Proszek nam potrzebny.
Bestia uśmiechnęła się paskudnie.
- Zapraszam do pałacu, tam porozmawiamy jak należy.
– A jeśli pewnego dnia będę musiał odejść? – spytał Krzyś, ściskając Misiową łapkę. – Co wtedy?
– Nic wielkiego. – zapewnił go Puchatek. – Posiedzę tu sobie i na Ciebie poczekam. Kiedy się kogoś kocha, to ten drugi ktoś nigdy nie znika.
Część dwudziesta trzeciaKarasu klęczał obok nieprzytomnego elfa.
Skończył opatrunek i ze złością zgniótł mieszek po magicznym proszku.
Miał nadzieję, że to wystarczy.
Liczył na to, że Jasny przyśle Alberta.
Z drugiej strony nie ustalili planu awaryjnego...
Krótko mówiąc, liczył na cud.
Omiótł spojrzeniem polanę.
Jeśli mieliby tłuc się do Miasteczka jednym z tych ciężkich wozów, Legglę długo nie pociągnie.
Z tego wszystkiego całkiem zapomniał o kupieckim dzieciaku.
Przykrył łucznika derką i postanowił przeszukać wozy.
Chłopaka znalazł w niewielkiej, metalowej klatce.
Przez chwilę patrzył w zadumie na skuloną postać.
Widać nie słuchał kupca zbyt uważnie.
Jakimś cudem musiało mu umknąć, że nie chodzi o dzieciaka, tylko właściwie prawie dorosłego wyrostka.
Musiał mieć około siedemnastu lat, już dawno wzięliby go do szkoły wojskowej.
Chłopak poruszył się.
- Błagam, czy mogę dostać wody? - Wyszeptał prosząco. - Dzisiaj...
Karasu przewrócił oczami.
Nie chciało mu się szukać kluczy.
Pewnie włochaty miał je na szyi.
Jakoś grzebanie mu pod koszulą nie wydawało się atrakcyjnym zajęciem.
Wzdrygnął się i wyciągnął swój ulubiony wytrych.
Kiedy jesteś dowódcą gildii, musisz koniecznie posiadać podobną zabawkę.
Inaczej nigdy nie dorwiesz się do świeżo upieczonych czekoladowych ciastek.
Chwilę później usłyszał szczęk zamka i drzwiczki odskoczyły z paskudnym zgrzytem.
Skulony chłopak ukrył głowę w ramionach.
Ubranie miał brudne i poszarpane.
Ręce pokryte zaschniętą krwią i siniakami.
- Wyłaź. - Mruknął Karasu.
Odsunął się od klatki i zaczął przeszukiwać drewniane skrzynie.
Liczył, że trafi na jakieś zapiski, dokumenty, cokolwiek, co pozwoliłoby na namierzenie siedziby Zakonu.
Może czarodziejka miała jednak rację.
Nie należało puszczać Pieprza samego.
Zakon już wcześniej musiał ostrzyć sobie na nich zęby, a oni powinni stanąć do walki razem.
Jak zwykle.
Skarcił się w myślach.
Do diabła, chyba robił się wygodny.
Najwyższa pora zaprząc do roboty innych, a nie tylko polegać na demonie.
Z zadumy wyrwało go szuranie za plecami.
Odwrócił się i stanął oko w oko z synem kupieckim.
Teraz już wiedział, dlaczego nie było go wśród młodych rekrutów.
Niski i zdecydowanie za chudy, jak na swój wiek.
Pewnie w życiu nie trzymał w ręku broni.
Przez lewą część twarzy chłopca biegła paskudna blizna, a oko lśniło mleczną bielą.
Drugie srebrne, jak dobrze wypolerowana klinga, patrzyło na Karasu z niepewnością.
Najdziwniejsze były chyba włosy chłopaka.
Krótka czupryna czarnych i białych kosmyków.
Dowódca Gryfów przyglądał mu się w milczeniu.
- Przysyła mnie twój ojciec, zabieram cię do domu. - Powiedział w końcu.
Syn kupiecki nie wyglądał na zachwyconego.
W stalowym oku błysnął strach.
Karasu otworzył z hukiem ostatnią skrzynię.
W środku znalazł tylko derki i jakieś płótna.
Na upartego można zrobić nosze.
Gdyby zawiesić Legglę miedzy dwoma wierzchowcami...
Z zadumy wyrwał go dziwnie stanowczy i nienaturalnie poważny głos chłopca.
- Nie wracam do domu.
- To nie wracaj. - Wzruszył ramionami dowódca, zabierając materiały ze skrzyni.
Nie jego problem.
On miał odbić dzieciaka z łap tych baranów.
W umowie nie było ani słowa o dostawie do domu.
Elf leżał tam, gdzie go zostawił.
A to niespodzianka.
Dowódca rozciągnął na ziemi dużą połać płótna i złożył ją dokładnie na trzy części.
- Pomóż mi. - Skinął na stojącego na schodach wozu chłopaka.
Wyrostek nie protestował.
Wyjątkowo ostrożnie uniósł nogi elfa.
Karasu wziął nieprzytomnego pod pachy i przenieśli łucznika na zaimprowizowane legowisko.
-Teraz złap za rogi.
Syn kupiecki posłusznie wykonał polecenie.
Nawet się nie zasapał, kiedy przenosili elfa bliżej ogniska.
Nie było sensu ruszać się stąd przed wschodem.
Poza tym Karasu czuł, że przyda mu się kilka godzin snu.
Chłopak przycupnął przy łuczniku i przyglądał mu się w milczeniu.
- Dorzuciłbyś do ognia. - Ziewnął dowódca.
- Lubisz dyrygować, co? - Oko błysnęło srebrem.
- To całkiem bezczelna uwaga w ustach kogoś, kto zaledwie przed paroma chwilami niczym kundel skamlał o wodę.
Albo mu się wydawało, albo dzieciak uśmiechnął się pod nosem.
- Widziałem was. A raczej jego. - Wskazał brodą na Legglę.
- A ściany wozu ci czasem nie zasłaniały? - Mruknął Karasu, układając się do snu.
Wiedział, że jeszcze przed świtem czekają go porządki.
Nie mogą zostawić polany zasłanej trupami.
Chociaż z drugiej strony...
Ziewnął.
Chłopak nie odpowiedział.
Dowódca zasnął.
Pieprz przyglądał się zbliżającemu się jeźdźcowi.
Jego zbroja błyszczała z daleka.
Musiał być niezłym magnesem na ćmy.
Konia też miał jakiegoś podejrzanie lśniącego.
To samo wystarczyło by wzbudzić podejrzenia.
W stronę obozowiska zbliżał się Najwyższy.
Przy siodle miał sznurek, na którego końcu potykała się ze zmęczenia jakaś niewielka istota.
Zapowiadał się ciekawy wieczór.
- Co tu się dzieje?
- Abelard... - Czarnobrody zakonnik wyglądał na zaskoczonego.
Tresowane małpki, pomyślał z obrzydzeniem Pieprz, kiedy zakonnicy niemal jednocześnie padli na jedno kolano
i pozdrowili jeźdźca.
- Przewozimy więźnia do Matutinus. - Oznajmił rudobrody, prostując się.
- Zapraszamy do ogniska. - Skłonił się Valod.
- Nie potrzebuję waszego zaproszenia. - Ton Najwyższego był tak napompowany, że demon tylko czekał aż bufon pęknie.
Czarnobrody dzielnie łyknął zaserwowane mu chamstwo i wycofał się na swoje miejsce.
Abelard tymczasem zręcznie zeskoczył z siodła i otrzepał pelerynę.
- Zajmij się tą plugawą istotą. - Rzucił do Hala wskazując w stronę leżącego na ziemi jeńca, który dyszał ciężko.
- Jakaś misja, czy zwykłe polowanie? - Zainteresował się Scarfer, podając Najwyższemu puchar wina.
- Na spacer pojechałem, a ty co tu robisz? - Rycerz Zakonu rozpoznał go bez trudu.
O ile tamte anioły były dla niego tylko bezosobowymi żołnierzami, to jeden z najzdolniejszych zakonników zapadł mu w pamięć.
Zwłaszcza, że był łowcą Najwyższych.
- Złapaliśmy Aeszmę.
Archanioł zakrztusił się winem.
Scarfer uśmiechnął się pod nosem.
Abelard odwrócił się gwałtownie.
Trafił na czarne, palące spojrzenie.
- Oszalałeś? - Sapnął słabo.
Zakonnik zmrużył oczy.
Tymczasem Hal odplątał sznur z siodła i mocnym szarpnięciem poderwał jeńca na nogi.
W ciężką ciszę przy ognisku wdarł się bolesny jęk.
Rudobrody wymierzył kopa na zachętę.
Brudna, sponiewierana istota gruchnęła ciężko obok Pieprza.
Demon nie zaszczycił jej nawet przelotnym spojrzeniem.
Nie spuszczał wzroku z Najwyższego.
- Chcecie go dostarczyć do Matutinus?
- Dostaliśmy kajdany od Pierwszego, mieliśmy złapać potężnego demona. No to chyba nam się udało. - Wzruszył ramionami
Scarfer.
- Nie masz pojęcia, co robisz. - Szepnął Abelard. - Ja mówiłem Albie, że popełnił błąd.
- Przesadzasz. Jesteśmy w drodze ponad tydzień i nic się nie stało.
- Doprawdy? - Archanioł wbił w niego złośliwe spojrzenie. - Jakoś nie wyglądasz zbyt dobrze.
Sponiewierana istota zebrała się z ziemi i usiadła.
Demon posłał jej niechętne spojrzenie.
Obok niego siedziała mała cygańska dziewczyna.
Miała rozcięta wargę i podbite oko.
Poza tym była wycieńczona i brudna.
- Masz coś do picia? - Wyszeptała.
Pieprz stłumił narastającą w nim wesołość.
Najwyraźniej tkaczki losu świetnie bawiły się jego kosztem.
- Daj jej wody. - Rzucił do Halsa, który wiązał koniec liny do pobliskiego drzewa.
Przy ognisku ucichło.
Zakonnicy patrzyli na demona.
- Nie zwykłem słuchać rozkazów plugawych pomiotów.
- Tyle miłych słów. - Kącik ust demona zadrgał. - Poważnie, rozpuszczacie mnie.
Podniósł się niespiesznie i przeciągnął leniwie, aż strzeliły stawy.
A potem utkwił spojrzenie w Abelardzie i zrobił krok w jego stronę.
- Dlaczego nie zamknęliście kręgu? - Zapytał Najwyższy zrywając się na równe nogi.
- Zamknęliśmy... - Mruknął Scarfer szukając miecza.
Pieprz zupełnie się nie przejął.
- Dajcie jej wody. - Powtórzył zatrzymując się kilka kroków od Najwyższego.
Przecież nie chciał, żeby ten osioł zszedł na zawał.
Abelard, dziesiąty.
Najbardziej tchórzliwy śmieć bez honoru.
Już więcej mocy miał Puszkin.
Podobno dostał stanowisko dzięki swoim koneksjom.
- Daj jej wody. - Powiedział lekko zachrypniętym głosem Abelard. - W końcu musi dożyć do przesłuchania.
- Wracaj na miejsce. - Mruknął Scarfer do demona.
- Znudziło mi się. - Oznajmił niemal wesoło Pieprz. - Ta cała podróż cholernie się dłuży, wleczecie się jak żółwie.
W dodatku mam jeszcze spać obok największego tchórza Zakonu? - Wbił drwiące spojrzenie w Abalarda.
Hal sapnął z przerażenia.
Scarfer wstał i położył rękę na ramieniu Najwyższego, który zrobił krok w stronę demona.
- Nie rób nic głupiego. - Poradził mu.
- Nie będzie mnie byle plugawiec obrażał. - Zasyczał Abelard dobywając miecza.
Pieprz uśmiechnął się drapieżnie.
Hajmidal bez słowa wparował do domu healerek.
Nie zwrócił uwagi na usiłującą go powstrzymać Różę.
Trzasnął jej przed nosem drzwiami od pokoju, w którym leżał Jasny.
Vanisz pomaszerowała do kuchni i nalała sobie świeżo zaparzonej kawy.
Z ciężkim westchnieniem usiadła na krześle.
Omiotła nieuważnym spojrzeniem pozostałości po niedoczyszczonych jeszcze rozbryzgach krwi i miskę pełną czerwonej
wody.
- Co się dzieje? - Spytała healerka, siadając naprzeciwko niej.
- Karasu jeszcze nie wrócił?
- Nie. Jasny posłał w nocy Alberta i druida.
- Cholera.
- Mówi się, o wojnie... - Zaczęła cicho Róża.
- Zakon zastawił pułapkę. Prawdopodobnie Karasu wpadł znacznie gorzej. Od jakiegoś czasu szukali pretekstu.
Niestety Pieprz uprzedził ich ruch i zostali z niczym.
- Niestety?
- Niestety, bo zaczęli grać nieczysto. - Mruknęła w swoją kawę Vanisz. - Nie wiemy do czego są zdolni.
- Ale o co im w ogóle chodzi? - Zdenerwowała się Róża.
- O wpływy? O władzę? Za głośno się o nas zrobiło.
Healerka zabębniła nerwowo palcami w brudny blat.
- Co możemy zrobić?
- Póki co musimy czekać. - Wzruszyła ramionami wojowniczka.
Wraz ze słońcem pojawił się na niebie czarny punkt.
Karasu wtachał do wozu ostatniego trupa.
Zamknął wejście ciężką płachtą.
- Coś tu leci. - Powiedział chłopak zmieniając elfowi okład na czole.
Dowódca nie odpowiedział.
Widać dobrze wybrał.
Zawsze wiedział, że na Jasnego można liczyć.
Niestety pojawienie się Alberta oznaczało również kłopoty.
- Co masz zamiar zrobić? - Zapytał wyciągając z kieszeni małą książeczkę.
Znalazł ją przy włochatym.
W środku była nakreślona niedbale mapa.
Chłopak posłał mu pytające spojrzenie.
- Powiedziałeś, że nie masz zamiaru wracać do domu. - Przypomniał mu.
Dzieciak wyprostował się gwałtownie.
- Mam swoje powody.
- Nie pytam cię o powody. To mnie nie obchodzi.
- Myślałem... - Dzieciak oklapł jakby. - Że weźmiesz mnie ze sobą. - Dodał ciszej.
- Po co? - Zdziwił się Karasu. - Myślisz, że mam za mało problemów? Do czego ty się możesz przydać?
Odpowiedziało mu spojrzenie przesycone złością.
- Nie znasz mnie, a jednak już oceniłeś.
- Oszczędźmy sobie melodramatów. - Przewrócił oczami dowódca. - Rób co chcesz.
- Chce z nim jechać. Ktoś musi się nim zająć, bo ty nie wracasz, prawda?
Dowódca otworzył i zamknął usta.
Albert obniżył lot.
- Rób co chcesz. - Powtórzył z rezygnacją. - Właściwie to jak ci na imię?
- Kiedyś wołali na mnie Derwan. - Odpowiedział chłopak po chwilowej zadumie.
Gryf wylądował lekko na ziemi.
Z jego pór wygrzebała się ziewająca sowa.
- To my się stresujemy, a ty tu piknik sobie robisz. - Skarcił Karasu druid.
- Co z Hajmidalem?
- Cały i zdrowy, ale przywiózł ze sobą pamiątkę z podróży. Twierdzi, że być może zechcesz pogadać z zakonnikiem osobiście.
- Czyli jednak miałem rację. - Pokręcił głową Karasu. - Zadbaj o Legglę. Niby zrobiłem co się dało, ale..
Ziemniak już klęczał nad nieprzytomnym elfem.
- Na turlające się ptysie, co za fuszerka. - Prychnął.
Wyciągnął z kieszeni buteleczkę i polał obficie ranę.
- Proszku nie sypie się na głębokie rany. - Pouczył dowódcę, który i tak nie słuchał.
- Zabierzecie Leggle i Derwana. - Pogładził Alberta po głowie.
- A ty? - Druid rozejrzał się za kawałkiem czystego płótna.
Syn kupiecki bez słowa podał mu materiał.
Ziemniak zatrzymał spojrzenie na dzieciaku.
Potem wrócił do opatrywania elfa.
Pod koniec zabiegów łucznik otworzył oczy.
- Ja mam parę spraw do obgadania z Wielkim Mistrzem Zakonu. - Warknął Karasu.
- Coś jeszcze mam przekazać? - Gryf łypnął na dowódcę złotym okiem.
- Mają zamknąć Miasteczko. Nie wpuszczać nikogo. I niech Hajmidal szykuje się do obrony.
- Spodziewasz się otwartego ataku? - Spytał słabym głosem Legglę.
- Wolę dmuchać na zimne. - Karasu posłał mu słaby uśmiech.
- Ja bym wolał uniknąć wojny z aniołami pod przywództwem Najwyższych. - Westchnął zamykając oczy elf.
Hajmidal miotał się po Wielkiej Sali.
- Czy on całkiem stracił rozum? - Wściekał się.
Albert ziewnął.
Czarodziejka zabujała się na krześle.
Puściła z trzaskiem balona z gumy.
- Na mnie nie patrz. - Wzruszyła ramionami. - Ja tylko tłumaczę.
- Zorganizować ewentualną obronę, dobre sobie. - Prychnął zastępca. - A nie powiedział czasem, ja można bronić się przed atakiem anioła?
Gryf wydał z siebie krótki skrzek i okręciwszy się trzy razy, ułożył się przy kominku.
- Najwyraźniej nie. - Czarodziejka uśmiechnęła się do podirytowanego oficera. - Ale przecież damy sobie radę.
Hajmidal mruknął coś niezrozumiale i postanowił porozmawiać z ojcem Mattim.
Czarodziejka z hukiem opuściła krzesło na ziemię.
Położyła głowę na stole.
Zdaje się, że wszystko wymykało się spod kontroli.
Zastępca lekkim truchtem pokonał schody do świątyni.
Załomotał w drzwi.
Nikt nie odpowiedział.
Zbliżało się południe, mnich zapewne szykował się do obrzędów ofiarnych.
Oficer pognał w stronę głównego wejścia do świątyni.
Miał nieprzyjemne przeczucie, że nie powinni tracić czasu.
Kapłan w odświętnej szacie krzątał się przy ołtarzu.
Hajmidal capnął go za rękaw i powlókł do sąsiedniej komnaty.
Mnich protestował nieśmiało, w końcu udało mu się uwolnić rękę.
- Musisz uruchomić ochronę nad Miasteczkiem. - Powiedział Hajmidal bez wstępów.
- Co? Zaraz, czy ty masz pojęcie, jak złożone...
Oficer przerwał mu niecierpliwym gestem.
- Szkoda na to czasu. Zaklęcie musi obejmować pełną ochronę. Nie można dopuścić do jakiegokolwiek przepływu informacji.
- Ale ... - Zaprotestował słabo mnich.
- Do tego musisz znieść blokadę magiczną w Miasteczku i znaleźć sposób na skuteczne zabicie aniołów.
Ojciec Matti usiadł ciężko na bogato zdobionym krześle.
Patrzył na Hajmidala, jak na wariata.
- Oszalałeś? - Zapytał cicho.
- Zakon prawdopodobnie wypowiedział nam wojnę.
Mnich wytrzeszczył oczy.
- A mówiłem, żeby ten obłąkany demon tam nie lazł...
- Obawiam się, że to całkiem nie o to chodzi.
- Ale to nie ma sensu! - Zdenerwował się mnich. - Nadali Świątyni status miejsca kultu! Po co mieliby to robić, jeśli planowali wojnę?
Hajmidal wzruszył ramionami.
- Nie bawię się w te polityczne zagrywki. Mnie nie pytaj.
- Może jednak... - Zawahał się mnich.
- To są bezpośrednie rozkazy od Karasu. - Powiedział z naciskiem oficer.
- Potrzebny mi będzie mag i wiedźma. - Kapłan szarpał nerwowo brodę. - Co do sposobów... To wymaga przestudiowania ksiąg. Zapytaj sir Selera albo Czębril. - Dodał ciszej. - Zbliża się tydzień handlowy. Jeśli poważnie myślicie o zamknięciu Miasteczka, potrzebne wam będą porządne patrole. Kupców raczej nie zachwyci blokada.
- To będą podziwiać błękit nieba ze stryczków. - Warknął mściwie zastępca, wychodząc z pokoju.
Edwarda znalazł na placu treningowym.
- Musimy pogadać. - Przywołał go gestem.
Rycerz schował miecz i popatrzył na niego wyczekująco.
Domyślał się, że po tym wszystkim ktoś do niego przyjdzie.
Nie przeszkadzało mu to, już dawno wybrał stronę.
- Nic mu nie mów. - Warknęła Czębril, która pojawiła się nie wiadomo skąd.
- Masz pojęcie do czego go nakłaniasz? - Syknął prostując się Hajmidal. - Mogę cię zamknąć za zdradę. Od ręki.
- Chętnie zobaczę jak próbujesz...
- Uspokójcie się. - Zdenerwował się Seler.
Zastępca i anielica jeszcze przez chwilę mierzyli się wściekłymi spojrzeniami.
O płot placu oparła się Marcelina.
- Co za zadyma? - Zainteresowała się.
- Kapłan cię potrzebuje, weź ze sobą Ptysia. - Powiedział stanowczym tonem zastępca.
- A może byś mnie tak oświecił, co się dzieje?
- Stoimy przed realnym zagrożeniem ze strony Zakonu, a ja chcę chronić Miasteczko. - Wycedził Hajmidal. - Niestety widać nie każdy ma na to ochotę.
- Oczekujesz od nas, że będziemy zabijać braci krwi. - Wściekła się Czębril.
- Braci? - Zadrwił Oficer. - To dlaczego nie wrócicie do tego bagienka?
- Rozumiem, że chodzi ci o jakiś sposób, żeby zwykły śmiertelnik mógł zranić lub zabić anioła? - Odezwał się niepewnie Edward.
Paladynka prychnęła.
- To niemożliwe.
- Musi być jakiś sposób. - Zirytował się Hajmidal.
- Bo jest. - Uśmiechnęła się szeroko Marcelina.
Od strony gospody szła szybkim krokiem Jarogniewa.
Emanowała z niej wściekłość.
- Ta to potrafi pokazać emocje. - Parsknęła wiedźma siadając na płocie. - Te rudzielec, podejdź no do płota.
Jaga kończyła szorować kuchnię.
Wierzchem dłoni otarła pot z czoła.
Miała dość.
Czuła narastającą wściekłość.
Nie po to płaciła ciężkie pieniądze, żeby szorować podłogi.
Ktoś zapukał do drzwi.
Nikogo innego nie było, więc dziewczyna niechętnie powlokła się otworzyć.
W progu stała kapłanka z Akademii.
- Czy możemy chwilę porozmawiać?
- Oczywiście.
Zaprowadziła kobietę do kuchni.
Pospiesznie zabrała ze stołu miednicę z brudną wodą.
Zawahała się.
Jakoś głupio jej było proponować kawę albo herbatę jednej z członkiń Rady Akademii.
Kobieta dostrzegła jej wahanie.
- Nie będę nic piła. - Machnęła ręką. - Chcę tylko przedstawić ci pewną ofertę.
Dziewczyna spojrzała na nią pytająco.
Ostatnio dużo działo się w jej życiu.
Przekroczenie progu Akademii przypominało skok do ogromnego wiru.
Marzyła, żeby wreszcie wszystko się uspokoiło.
Chwilami dosyć miała swojej wyjątkowości.
Na zajęciach reszta adeptów patrzyła na nią z niechęcią.
Była dziwolągiem, któremu udało się fartem przeskoczyć dwie klasy.
W domu healerek nie było lepiej.
Tu też jej nie lubili, była popychadłem.
Za młoda, żeby się nadać do czegokolwiek.
Na szczęście nikt nie wiedział, że to ona wydała Pieprza.
Właściwie nie wydała, ale mimo wszystko.
Nie wyglądałoby to dobrze.
Były chwile, kiedy chciała wrócić do domu.
Schować się w swoim pokoju i udawać, że wszystko jest jak dawniej.
Miała dosyć tej ciągłej niechęci i wrogości skierowanej w jej stronę.
I nagle coś przyszło jej do głowy.
Usiadła ciężko na krześle.
Pomyślała, że ten paskudny demon by zrozumiał.
Że on pewnie zna to uczucie.
Poczuła wstyd na wspomnienie o tym, jak go potraktowała, a potem złość na samą siebie.
Co jej w ogóle do głowy przychodzi?
- Masz wyjątkowy talent, dlatego uważamy, że twoja edukacja nie powinna zakończyć się na Akademii. - Oznajmiła tymczasem kapłanka.
- Słucham? - Zamrugała dziewczyna.
- Akademia zapewni ci jedynie wykształcenie healerki. Nie pomożemy ci rozwinąć twoich zdolności władania żywiołami.
Jarogniewa wściekła się.
Najwyraźniej Róża wszystko opisała w raporcie.
Ona sama jakoś nie chciała dzielić się tą wiadomością z nauczycielami Akademii.
- Zakon zaproponował ci miejsce w Wyższej Szkole Magii.
Jaga zamrugała.
Co ona mówiła?
Zakon, ten sam, który właśnie planuje zniszczyć Miasteczkową gildię?
To chyba jakiś żart.
Oczywiście istnieje prawdopodobieństwo, że kapłanka o niczym jeszcze nie wie...
Tak, czy inaczej czuła wewnętrzną niechęć przed Zakonem.
Odchrząknęła.
Kapłanka uśmiechnęła się lekko.
- Naturalnie możesz przemyśleć propozycję. Osobiście jednak sugeruję żebyś się pospieszyła. Nikt nie będzie trzymał ci miejsca w nieskończoność.
- Ja się do tego nie nadaję. - Powiedziała cicho.
- Ależ oczywiście, że się nadajesz! - Roześmiała się sztucznie kapłanka. - Masz ogromny magiczny potencjał, przecież nie chcemy, żeby trafił w niepowołane ręce... - Znacząco zawiesiła głos.
- Co ma pani na myśli? - Zapytała czujnie Jarogniewa.
- Och, to przecież oczywiste. Jeśli tu zostaniesz, prędzej czy później zaproponują ci miejsce w tej... gildii. - Ostatnie słowo wypowiedziała z pogardą.
Jaga przestała cokolwiek rozumieć.
Jeśli nie chcieli, żeby Gryf ją rekrutował, to dlaczego umieścili ją w domu healerek należących do gildii.
Chociaż w sumie one i tak jej nie lubią...
- Pomyśl, co możesz osiągnąć pod okiem największych magów... - Kusiła kapłanka.
Miała rację.
Jarogniewa wiedziała, że stała przed niepowtarzalną szansą, o której kilka tygodni temu nawet nie marzyła.
Dlaczego w takim razie wszystko w jej wnętrzu krzyczało, że to bardzo zły pomysł?
Co ją tu właściwie trzymało?
Rodzina, jasne, ale przecież całe życie nie może trzymać się matczynej spódnicy.
- Muszę się zastanowić...
- Oczywiście. - Przytaknęła kapłanka. - Jednak ja na twoim miejscu nie zwlekałabym zbyt długo. Jeszcze ktoś się dowie, że to ty wydałaś tego demona i, no sama rozumiesz... - Kapłanka zawiesiła głos.
Uroczy uśmiech na jej twarzy nijak się miał do lodowatego spojrzenia.
Jaga przełknęła nerwowo ślinę.
- To nie tak...
- Tak, to wielkie osiągniecie dla kogoś w twoim wieku, jednak wiele osób tutaj może nie podzielać mojego zdania.
Jaga poczuła gniew.
Ta bezczelna baba groziła jej z uśmiechem na twarzy.
- Wygląda na to, że tak naprawdę nie mam wyboru. - Zauważyła z całej siły starając się zachować zimną krew.
Kapłanka roześmiała się.
Podniosła się z krzesła i ruszyła w stronę drzwi.
- Myślę, że wyruszycie dziś wieczorem. Spakuj tylko najpotrzebniejsze rzeczy.
Kiedy za kapłanką zamknęły się drzwi, Jarogniewa ze złością tupnęła nogą.
Miała ochotę coś rozwalić.
Obróciła się w poszukiwaniu jakiegoś wazonu.
Trafiła na złe spojrzenie, opartego o framugę Jasnego.
Zrobiło jej się niedobrze.
- Co to miało znaczyć? - Zapytał zimno.
- Dużo słyszałeś?
- Wystarczająco.
- To nie było tak, przecież wiesz...
- Sprzedałaś Pieprza Zakonowi?
- A myślisz, że ktokolwiek byłby w stanie to zrobić?
- Sęk w tym, że ktoś już to kiedyś zrobił. - Chłopak wyglądał naprawdę na wściekłego.
Dziewczyna poczuła złość.
Nie miała już siły.
- A co mnie obchodzi jakiś pieprzony demon?! - Wrzasnęła. - Mam swoje problemy!
Nie oglądając się za siebie, wybiegła z domu.
Jasny westchnął ciężko.
To wszystko zaczynało wymykać się spod kontroli.
Dobrze, że Hajmidal wrócił.
On nie miał siły.
Do domu zajrzała Marcelina.
Pogroziła Jasnemu palcem.
- Won do łóżka.
- Wysikasz się za mnie? - Zainteresował się.
- Rany, czy ty musisz zawsze błaznować? - Burknęła biorąc obejmując go w pasie i pomagając dojść do łazienki.
- Skoro już tu jesteś, to może pomożesz mi się umyć? - Wyszczerzył zęby.
Wiedźma uszczypała go w ramię.
- Szukałam czarodziejki, a nie mocnych wrażeń.
- Tu jej nie ma. Ale musisz powiedzieć Hajmidalowi, żeby zamknął Jagę.
- Co? - Marcelina zatrzymała się gwałtownie.
Jasny zręcznie wywinął się z jej uścisku i trzasnął drzwiami przed nosem.
- Podobno sprzedała Pieprza Zakonowi, w dodatku oni chcą ją ściągnąć do szkoły Magów. To mi wygląda na całkiem zgrabną transakcję. Demon, za miejsce. Wiesz, że tam nikt się nie dostaje.
- Zaraz, o czym ty mówisz? - Zdenerwowała się Marcelina.
Jasny wychylił się z łazienki.
- Była tu przed chwilą kapłanka z Akademii. Zaproponowała Jadze miejsce. Powiedziała, że tu i tak nie ma czego szukać,
bo jak się dowiemy, że sprzedała demona, to ma przerąbane.
- Jak sprzedała, Jasny, bądź poważny. - Powiedziała słabo wiedźma.
- No akurat ty powinnaś wiedzieć, jak to działa. - Syknął trzaskając drzwiami.
Marcelina wbiła bezmyślne spojrzenie w lakierowane drewno.
Dobrze wiedziała, że to niemożliwe.
Najwyraźniej demon zakpił sobie.
A przy okazji dopiekł jej po raz kolejny.
Tyle, że reszta z łatwością uwierzy w zdradę dziewczyny.
Musiała ją dopaść, zanim zrobi to ktoś inny.
- Przestań się o mnie obijać. - Warknął Pieprz, kiedy siedząca przed nim cyganka po raz kolejny oparła się o niego.
- Nie robię tego specjalnie. - Syknęła. - Myślisz, że mi to sprawia przyjemność?
- Mi na bank nie. Powinnaś się umyć.
- Tobie nawet woda nie pomoże. - Kłapnęła zębami przy uchu demona, który zdążył się uchylić.
Właściwie sam sobie był winny, mógł nie drażnić Nadętego Abelarda.
Gorszej kary nie mogli wymyślić.
Jazda z cholerną cyganką była koszmarem.
Po kilku milach wiedział już,że mały potwór ma wszy.
Siedział sztywno, zgrzytając zębami.
Słońce było wysoko, kiedy na horyzoncie zamajaczyła rzeka i kamienny most.
Z widokiem napłyną również znajomy smród.
- Trolle. - Mruknął Scarfer.
- No chyba nie boicie się kilku marnych trolli. - Uśmiechnął się szeroko Abelard.
- Skąd. - Burknął Hal. - Poza tym jeśli nadłożymy drogi, to dzisiaj nie dojedziemy.
Demon ożywił się.
Zapowiadało się ciekawe przedstawienie.
- Poza tym, zawsze możemy oddać im dziewuchę, jako zapłatę za przejazd. - Wzruszył ramionami Najwyższy.
Cyganka skuliła się.
Kiedy dojechali do mostu trolle już czekały.
Trzy wyjątkowo brzydkie paskudy.
Jak coś, mieszkającego nad rzeką, może tak cuchnąć?
Abelard przyłożył chusteczkę do nosa.
Wyciągnął spod kolczugi znak Zakonu.
Pieprz z rozbawieniem obserwował, całkowity brak zrozumieniach na oślizgłych, zielonych gębach.
- Przepuście nas... - Zaczął Abelard, a wtedy maszkary zaatakowały.
Koń rycerza dostał potężny cios maczugą, który przetrącił mu kręgosłup.
Najwyższy wyleciał z siodła jak z procy.
Uratowały go skrzydła.
Czarnobrody nie miał tyle szczęścia.
Nie utrzymał się w siodle, kiedy spłoszone konie rozprysły się na wszystkie strony.
Maczuga drugiego trolla rozsmarowała go na przydrożnym drzewie.
Pieprz pochylił się i mocnym pchnięciem zrzucił dziewczynę z siodła.
Kiedy spłoszony koń stanął dęba, demon stał już na ziemi.
- Pieprzony demon. - Cyganka ze złością zebrała się z ziemi.
Pomagając sobie zębami pozbyła się więzów.
Maczuga minęła jej głowę o kilka centymetrów.
Potężny podmuch rozwiał tłuste włosy.
Dziewczyna zamarła.
Pieprz popchnął ją znowu.
- Kretynka. - Warknął.
- Świna.
- Mogłem cię zostawić. - Schowali się za niewielką wydmą po prawej stronie mostu.
Demon postanowił popatrzeć, jak Najwyższy poradzi sobie z całą kabałą.
- Trzeba było. - Cyganka nie podzielała jego fascynacji.
Zaczęła się rozbierać.
Demon zamrugał.
- Co ty robisz?
- Mam zamiar się wykąpać. Poza tym chyba nie myślisz, że będę tu siedzieć i czekać, aż sobie o mnie przypomną.
Demon nie zdążył jej powstrzymać.
Wbiegła w migoczącą toń i zniknęła pod wodą.
Właściwie co go to obchodziło?
Ze złością strząsnął z siebie niebezpieczne krople.
Niby teraz woda święcona nie mogła mu zaszkodzić, ale kto wie, kiedy wszystko wróci do normy.
Najwyższy tymczasem kręcił młynka błyszczącym mieczem i wygłaszał jakieś mądrości.
Nacierający na niego troll nie był zainteresowany treścią.
Hal toczył wyrównany pojedynek z drugą bestią.
Trzecia zielona paskuda usiłowała zajść Najwyższego od tyłu, a za nią skradał się Scarfer.
Demon wyciągnął się na trawie.
Z wodnej kipieli wynurzyła się dziewczyna.
Jej ciało oblepiały dusze.
Zakotłowało się.
Mała cyganka chciała krzyknąć, ale jedna z dusz owinęła się wokół jej twarzy.
Zaczęły wciągać ją z powrotem.
Wplątały się w jej włosy, owinęły na szyi.
Dziewczyna jeszcze walczyła.
Demon zacisnął zęby.
Z jakiegoś niezrozumiałego powodu zupełnie go to nie bawiło.
Niechętnie wstał i zaciskając zęby wlazł do lodowatej wody.
Dusze rzuciły się na niego, by za chwilę jeszcze szybciej uciec.
Woda zaczęła bulgotać.
Wielki wir sunął w stronę cyganki.
Pieprz złapał ją za włosy.
Odlepił kilka nachalnych dusz i owinął sobie dłoń grubymi, czarnymi pasmami.
Szarpnął mocno, jednocześnie przesuwając druga ręką po szyi i ramionach dziewczyny.
Wściekłe dusze zwiewały jak poparzone.
Kiedy wyniósł ją na trawę kręciło mu się w głowie.
Skóra szczypała nieprzyjemnie.
Gruchnął na trawę i zamknął oczy.
W tej chwili było mu wszystko jedno, czy zeżrą ich trolle, czy nie.
Zaszeleścił materiał i zanim Pieprz zdołał zaprotestować, nakryła go gruba, śmierdząca końskim potem derka.
Do jego boku przywarła skulona cyganka.
Miała lodowate ciało.
Lekka, podarta w kilku miejscach sukienka szybko nasiąkała, chłonąc wodę z mokrej skóry.
- Cicho. - Szepnęła mu prosto do ucha, a demona przeszył dziwny dreszcz.
Ziemia nad ich głowami zadrżała.
Troll z głośnym sapnięciem wciągnął powietrze.
Powęszył chwilę i dał spokój.
- Plugawe kreatury! - Grzmiał gdzieś niedaleko Abelard.
- Ten to ma gadane. - Burknęła dziewczyna wygrzebując się spod derki.
Demon gapił się na mokry materiał opinający zgrabne, pełne piersi.
Widząc jego spojrzenie przewróciła oczami.
- Nie masz nic innego na głowie? - Spytała złośliwie.
- Muszę poczekać, aż ten pajac skończy z trollami. - Wzruszył ramionami Pieprz.
- Ty naprawdę masz zamiar tam iść? - Zręcznie związała derkę i zaczęła wspinać się na skarpę.
Nie odpowiedział.
Po co?
Zdążył jeszcze zauważyć, że tyłek też miała zgrabny.
Pan Napuszony kończył z trollami i postanowił zająć się jeńcami.
Demon niechętnie podniósł się z trawy.
Dwoma susami pokonał wydmę i nadepnął na linę, którą Najwyższy dusił cygankę.
- Może byśmy tak ruszyli w drogę i tak mamy już obsuwę. - Zaproponował patrząc prosto w oczy Abelarda.
- A ja uważam, że bezpieczniej będzie wykończyć cię na miejscu. - Przyłożył Pieprzowi do gardła miecz upaprany krwią trolli.
Czarnowłosy rozejrzał się, szukając wzrokiem Hala i Scarfer.
Musiał upewnić się, że ktoś go zawlecze przed właściwe oblicze.
Najwyższy widać zrozumiał to po swojemu.
- Nikt ci nie pomoże, jesteśmy tu całkiem sami.
Nie dodał nic więcej, bo cyganeczka zaserwowała mu potężnego kopa w krocze.
Miecz opadł na ziemię, a jęczący Najwyższy w ślad za nim.
- Nie ma za co. - Wyszczerzyła do Pieprza bielutkie ząbki.
- Marcelina! - Zniecierpliwił się Oficer.
Wiedźma posłała mu takie spojrzenie, że umilkł.
Zeskoczyła z płota i skinęła ponaglająco na adeptkę.
Jaga podeszła niechętnie.
- Właśnie zastanawiamy się nad metodą na zabijanie aniołów. - Oznajmiła wesoło.
Jednocześnie uważnie obserwowała dziewczynę.
Hajmidal milczał, bo dotarło do niego, że coś jest na rzeczy.
Wolał zobaczyć, co z tego wyniknie.
- Każdy ma jakieś hobby. - Wzruszyła ramionami Jarogniewa.
- Musimy przygotować się na ewentualny atak Zakonu. - Powiedziała powoli wiedźma.
Adeptka zbladła.
- Co tam knujecie? - Czarodziejka z ptysiem w dłoni wmaszerowała na plac treningowy.
- Potrzebny nam proszek z przedsionka piekieł. - Oznajmiła z zadowoloną miną wiedźma.
- Że co? - Wytrzeszczył oczy Hajmidal.
Spodziewał się komplikacji.
Liczył się z tym, że być może trzeba będzie jakiejś rzadkiej rośliny, czy artefaktu, ale coś takiego...
- No po prostu. - Wzruszyła ramionami Marcelina. - Przecież to nic takiego.
- Nic takiego? - Zdenerwował się zastępca. - Masz może na stanie worek proszku z przedsionka piekieł?
- No nie. - Przyznała uczciwie.
Czarodziejka skończyła ptysia.
Oblizała palce.
- Ty nie masz? - Zdziwiła się. - Przecież w tej swojej bimbrowni to masz wszystko.
- Do jasnej cholery. - Zdenerwował się Hajmidal.- Co ty masz mnie za jakąś cholerną wróżkę, która
o poranku pląsa po piekielnych przedsionkach i zbiera proszek między kotłami, w których bulgoczą potępieni?
- Za gruby jesteś na wróżkę. - Oznajmiła bezlitośnie czarodziejka, sięgając po gumę do żucia.
- Nie jestem gruby! - Oficer poczerwieniał. - To same mięśnie.
- No, no. - Muffinka zaczęła kiwać się na palcach.
Hajmidal coraz lepiej rozumiał zmęczenie Karasu.
Praca z wariatami, to nie jest łatwy kawałek chleba.
- No dobra, to ktoś polezie po ten proszek i z głowy. - Czarodziejka puściła z trzaskiem balona.
- Tak, tylko kto pójdzie do Siódmego piekła, żeby pozbierać proszek? - Wiedźma potoczyła po zebranych ciekawym spojrzeniem.
- Ja pójdę. - Powiedziała Jarogniewa zanim zdążyła to dobrze przemyśleć.
- Że co? - Zamrugał Hajmidal.
- Tak, to dobry pomysł. - Uśmiechnęła się szeroko Marcelina. - Za tobą nikt płakać nie będzie. - Dodała bezlitośnie.
Adeptka zacisnęła zęby.
Po co to powiedziała?
Całkiem idiotyczny pomysł.
Ale z drugiej strony, po tym, co usłyszała od matki...
Wszyscy będą ją obwiniać o zniknięcie demona.
Przecież to nie jej wina.
Sam polazł!
- Ona jest nowa. Chcecie ją posłać w odwiedziny do rodzinki Pieprza? Pogięło was? - Parsknęła czarodziejka.
Czębril szarpnęła Edwarda za ramię.
- Nie możesz im na to pozwolić.
- A na rzeź niewinnych ludzi mogę? - Warknął zły Seler.
- Skąd możesz wiedzieć! Oni tego nie zrobią, dlaczego by mieli...? - Pod koniec z jej tonu ulotniła się pewność.
- Znam ich trochę lepiej od ciebie.
- W takim razie chcę odejść!
- Obawiam się, że w tej sytuacji, to niemożliwe. - Wzruszył ramionami Hajmidal.
- To się okaże. - Syknęła anielica rozkładając skrzydła.
Rozległo się głuche uderzenie i chwilę później paladynka osunęła się na ziemię.
- No zabierzcie ją zanim się obudzi. - Poradziła wesoło Muffinka. - Ja idę zapakować trochę ciastek na wycieczkę.
Oficer stał zbaraniały.
- Jaką wycieczkę, to jest wyprawa do piekła.- Zaprotestował słabo.
Ale czarodziejka już go nie słuchała, wymachując laską, maszerowała w stronę swojego domu, podśpiewując wesoło:
- Hej ho, hej ho, do piekła by się szło.
Karasu poklepał po szyi spienionego konia.
Wierzchowiec oddychał chrapliwie.
Stali na zalesionym wzgórzu.
Na dole pyszniło się ogromne miasto.
W samym sercu błyszczała w słońcu złota kopuła.
- O ile się założysz, że to siedziba Wielkich Nadętych Dupków? - Mruknął Karasu.
Poprawił miecz.
Być może to jednak nie był dobry pomysł.
Popędził konia.
Miasto rosło w oczach.
Koń odmówił posłuszeństwa jeszcze przed bramą.
Dowódca nie przejął się specjalnie.
Przez nikogo niezatrzymywany postanowił coś zjeść w najbliższej karczmie.
Cela była mała, wilgotna i zimna.
Zwłaszcza w nocy ziąb wyzierał z każdego kąta.
Skulona pod ścianą dziewczyna po raz kolejny bezskutecznie usiłowała owinąć się dziurawym pledem.
Przyłapała się na tym, że już by wolała płonący stos, od tej cholernej dziury.
- Myślałam, że jesteś jakąś piekielną szychą. - Mruknęła w stronę drzemiącego demona. - Dlaczego nikt nie przychodzi?
- Spieszy ci się gdzieś? - Ziewnął Pieprz.
- Zimno mi. - Wyjęczała żałośnie.
- Straszne. - Zadrwił, przeciągając się. - Trzeba było nie kopać Pana Ważnego w czułe miejsce.
- Mogłam pozwolić żeby cię zadźgał. - Zgodziła się.
Demon uchylił pled.
Cyganka była dziwnie blada i miała zsiniałe usta.
Bez pytania wepchnął się obok niej.
- Chodź. - Mruknął wyciągając ręce.
Poczuł się dziwnie, kiedy wtuliło się w niego małe, drżące ciało.
Objął ją okrywając dokładnie paskudnym pledem.
- Ale jesteś ciepły. - Wymruczała zamykając oczy.
Demon już szykował złośliwą ripostę, ale zobaczył, że dziewczyna śpi.
Westchnął, to zupełnie nie tak miało wyglądać.
Zdenerwowana Jaga wpadła na Muffinkę.
- Uważaj jak łazisz. - Pouczyła ją czarodziejka.
- Zatrzymałaś się tak nagle...
Urwała, bo zobaczyła, co było przyczyną nagłego postoju.
Przed nimi wyrósł ogromny, wyjątkowo paskudny wilk.
Był wielkości średniego, miejskiego domu.
W kilku miejscach miał wypaloną do żywego mięsa skórę.
Z wielkiego pyska zwisały nitki śliny.
Upiornej całości dopełniało naderwane ucho i szkarłatne oczy.
Jarogniewa przełknęła nerwowo ślinę.
- Mamy sprawę. - Niezrażona czarodziejka oparła laskę na ramieniu.
- Sprawę? - Zawarczała bestia.
Opuściła łeb żeby lepiej przyjrzeć się dziwnym istotom.
Już dawno nie widział ludzi.
Powęszył w powietrzu.
- Jak rany. - Muffinka zatkała nos. - Weź chuchaj gdzieś indziej.
- Ty się niczego nie boisz? - Szepnęła jej do ucha Jarogniewa.
- A czego tu się bać? Podobno Pieprz, znaczy Aeszma jest najgorszym braciszkiem.
- Aeszma? - Bestia zastrzygła uszami. - Przysyła was Aeszma?
- Dokładnie tak. - Zgodziła się Muffinka. - Proszek nam potrzebny.
Bestia uśmiechnęła się paskudnie.
- Zapraszam do pałacu, tam porozmawiamy jak należy.
_________________
– A jeśli pewnego dnia będę musiał odejść? – spytał Krzyś, ściskając Misiową łapkę. – Co wtedy?
– Nic wielkiego. – zapewnił go Puchatek. – Posiedzę tu sobie i na Ciebie poczekam. Kiedy się kogoś kocha, to ten drugi ktoś nigdy nie znika.
1
Część dwudziesta czwarta 18+Hajmidal uwijał się wśród szeregowych.
Robili przegląd murów i pokrywali najbliższe dach ognioodpornym mazidłem.
Wiedźma otarła pot z czoła.
Kończyła jej się moc, przygotowanie zaklęcia ochronnego kosztowało ją znacznie więcej niż zakładała.
Brat Matt bardzo poważnie podszedł do zadania i co chwilę coś zmieniał.
Jej myśli po raz kolejny pomknęły w stronę czarodziejki.
Miała coraz większą pewność, że cała ta wyprawa do piekła, to cholernie niedobry pomysł.
Starała się nie wyobrażać sobie, co zrobiłby Pieprz, gdyby się dowiedział.
- Skup się. - Burknął mnich z naganną.
Marcelina westchnęła.
Bardzo chciała, żeby Karasu już wrócił.
Nad miastem zawisł ciemny kształt.
Wybuchło zamieszanie, kiedy Albert w towarzystwie druida wylądowali na placu, koło fontanny.
Hajmidal przepchał się przez tłum.
Na zakrwawionym płótnie leżał nieprzytomny elf.
Zastępca zaklął.
- Co z Karasu? - Zapytał ziewającego druida.
- Człowieku, lecieliśmy całą noc, padam na twarz. - Odpowiedział Ziemniak przeciągając się.
Gryf z niezadowoleniem kłapnął dziobem.
Róża uklękła przy Legglę.
Z grzbietu Alberta zsunął się drobny chłopaczek i zagrodził jej drogę.
- Zostaw, dopiero niedawno zasnął. Gorączka już spadła, ale on potrzebuje spokoju.
Healerka zamrugała.
- A ty to kto? - Spytała krzywiąc się.
- Zabieramy elfa i idziemy spać, zgłoście się wieczorem po dobrej kolacji. - Ziewnął druid.
Zanim ktokolwiek zdążył zaprotestować, pstryknął palcami i płótno z elfem poszybowało w górę, a potem lewitowało
krok za Ziemniakiem.
Syn kupca pogłaskał Alberta i popędził za dryblasem.
- Ale... - Zaczęła Róża.
- Zaraz! - Hajmidal pobiegł za nimi.
Marcelina odetchnęła z ulgą.
Gdyby Karasu coś się stało, druid nie byłby taki spokojny.
Niestety nieobecność dowódcy nie wróżyła gildii najlepiej.
Swoją drogą ciekawe, co druid zrobi, kiedy dowie się, ze oficer puścił Ptysia do piekła.
Wiedźma nie musiała długo nad tym dumać, bo z końca placu dobiegł ich właśnie podniesiony głos Ziemniaka.
- Że co zrobiliście?!
Elf gruchnął na ziemię, przed rozbiciem głowy uchronił go drobny chłopiec, który rzucił się na ratunek.
- Uważałbyś. - Warknął w stronę wyraźnie zdenerwowanego dryblasa.
- Ty nie rozumiesz, że żarty się skończyły? - Zagrzmiał Hajmidal.
Na placu zaległa cisza.
Wojownicy przerwali prace.
Wszyscy patrzyli na zamieszanie na końcu placu.
Od fontanny biegł kupiec.
Chudy chłopiec o dziwnej czuprynie położył ostrożnie Legglę i czmychnął w plątaninę uliczek.
- Ty mówisz mi o powadze, a wysyłasz do piekła małą dziewczynkę?
- Wysłałem maga na misje!
- Bez wsparcia?
Zastępca wyprostował się i spojrzał groźnie na druida.
- Kwestionujesz moje rozkazy?
- Pieprz nigdy by do tego nie dopuścił. - Ziemniak mocniej naciągnął wianek na głowę i z furią ruszył
w stronę domu.
Po kilku krokach jakby sobie o czymś przypomniał.
Elf powoli uniósł się w powietrze.
- Co z Karasu?
- Poszedł do Zakonu, wróci, jak wróci. - Rzucił przez ramię dryblas.
Oficer wziął głęboki oddech.
Tak, oni bawią się w najlepsze, a najgorsza robota spada na niego.
Wolał nie myśleć, co będzie, jeśli Ptyś nie wróci z proszkiem na czas.
Pałac okazał się ogromną, strzelistą budowlą z jasnych kamieni.
- Myślałam, że będzie bardziej ponury. - Zdziwiła się Muffinka, która zatrzymała się, żeby powąchać
pnącą różę.
- Ostrożnie, gryzą. - Mruknęła bestia.
Czarodziejka cofnęła się gwałtownie.
Minęli zazieleniony dziedziniec długim korytarzem trafili do wielkiej sali.
Na honorowym miejscu znajdował się czarny, rzeźbiony tron.
Oblepiały go figurki różnych potworów i odrażających bestii.
Wielki wilk przeciągnął się i wskoczył na tron.
- Wyjaśnijcie mi z jakiego powodu mój brat przysyła do piekła dwie dziewczynki?
- Dziewczynki. - Prychnęła Muffinka. - Czy ciebie nikt nie nauczył manier? Coś do jedzenia by się przydało.
W sumie zaschło mi w gardle.
Bestia zacisnęła szczęki, a potem zeskoczyła z tronu i z wściekłym warkotem stanęła przed Ptysiem.
Czarodziejka butnie patrzyła w czerwone ślepia.
- To jest piekło, a nie herbatka u wróżek. - Szczeknął. - Jeśli nie chcesz stracić głowy, odpowiesz na moje pytania.
- Mówiłam już żebyś nie chuchał. - Muffinka zmrużyła oczy. - Poza tym Aeszma nie byłby zadowolony, gdyby coś nam się stało.
Salę wypełnił zimny, obłąkańczy śmiech.
Przestraszona Jaga odwróciła się gwałtownie.
W drzwiach stała kolejna paskuda.
Ten był znacznie gorszy.
Łuskowata skóra odchodziła płatami, jeden róg był złamany, a najgorsze były oczy.
Każde z nich patrzyło w inną stronę.
- Może zaczniemy od początku.
- Tak. - Weszła mu w słowo czarodziejka. - Jestem Muffinkową czarodziejką, a to jest Jaga... No po prostu
Jaga. - Zawiesiła głos patrząc wyczekująco na zjeżoną bestię przed sobą.
- Przylazłaś do piekła, przysyła cię Aeszma i nie wiesz kim jestem?
- Jakoś nie było okazji do pogaduszek o rodzinie. - Wzruszyła ramionami poprawiając berecik.
- I nie słyszałaś o Fenrisie i Kairze?
- Ja słyszałam. - Szepnęła nieśmiało Jaga.
- Myśleliśmy, że już nie usłyszymy o Aeszmie. - Łuskowaty stwór i z paskudnym plaskaniem przemierzał salę.
- Wszyscy byli pewni, że Zakon go wykończył. - Rozdziawił paszczę wilk.
- Fakt, że żyje, stwarza pewne...
- Komplikacje. - Dokończył za brata.
- Tsa... no tak czy inaczej, potrzebny nam proszek, a z Aeszmą nadgonicie ploty, jak wróci.
Jedno z wirujących oczu zatrzymało się na czarodziejce.
- A skąd ma wrócić?
- Do czego potrzebny wam proszek? Planujecie powybijać paru pierzastych?
- Czy ja wnikam w twoje życie prywatne? - Mruknęła Muffinka. - Musisz być Fenris, coś słyszałam o
piekielnej bestii powalającej miasta jednym oddechem. To by się zgadzało. - Ostentacyjnie zatkała nos.
Jaga poczuła, że robi jej się słabo.
Drażnienie piekielnych książąt nie było dobrym pomysłem.
Karasu odsunął od siebie pusty talerz i dopił piwo.
Dopiero co zjedzony posiłek przyjemnie ciążył w żołądku.
Dowódcy znacznie lepiej myślało się z pełnym brzuchem.
Dopił piwo, zostawił monety na stole i niechętnie zebrał się od stołu.
Czuł, że ma zamiar zrobić cholerną głupotę.
Niepierwszą w życiu.
Poprawił miecz.
Brakowało mu łuku.
Wyszedł przed gospodę i niespiesznie ruszył w kierunku świątyni.
Może trzeba poczekać aż słońce zajdzie.
Ale z drugiej strony nie miał zamiaru się tam wkradać potajemnie.
Do jasnej cholery, te zadufańce nie miały skrupułów, żeby zmieść ich z powierzchni ziemi.
Chciał spojrzeć w oczy osobie odpowiedzialnej za ten bałagan.
Miał zamiar dowiedzieć się o co właściwie chodzi.
Bo nie o demona, tego już był całkowicie pewny.
Dostali Pieprza, a mimo to postanowili pozbyć się Gryfa.
Kiedy doszedł do wysokich schodów z białego marmuru czuł tylko złość.
Niepewność i zdrowy rozsądek zostały w gospodzie.
Słońce chyliło się ku zachodowi.
Hajmidal sprawdzał zapasy strzał w skrzyniach na murach.
Wystawił więcej wart niż zwykle.
Trzyosobowe patrole rekrutów puścił w Miasteczko.
Kupcy z początku kręcili nosami, ale o dziwo szybko spacyfikował ich niejaki Dios.
Zastępca odniósł wrażenie, że łączą go z Karasu jakieś niedokończone sprawy.
Jednak nie miał teraz głowy to takich głupot.
Elf nadal nie wybudził się z leczniczego snu, który zaaplikował mu druid.
Z kolei Ziemniak był wściekły i nie chciał z Hajmidalem rozmawiać.
Rozmawiał za to z wiedźmą, zażądał otwarcia portalu do piekła.
Na szczęście, albo nieszczęście, wysyłając czarodziejkę do Krainy Potępionych, Marcelina zużyła ostatni
demoniczny kamień.
Hajmidal postanowił nie zajmować się tą dramą.
Był skupiony na wcielaniu w życie planu obrony.
W tym był niezastąpiony.
Z drugiej strony był wściekły na Karasu.
Zniknąć w takim momencie, to zupełnie nie podobne do kogoś, komu zależy na locie Gryfów.
Dowódca nie mógł mieć pewności, że oficer wróci na czas.
Gdyby wszystko zostawił w rękach Jasnego, Zakon wjechałby jak do siebie.
Chłopak może i był jednym z najlepszych szermierzy, jakich Hajmidal spotkał na swojej drodze, ale
za cholerę nie miał doświadczenia w manewrach taktycznych.
Trzymanie w garści ponad trzech setek rekrutów i dwustu wojowników wymagało czegoś więcej.
Wiedział, że któregoś dnia, ten pieprzony demon, sprowadzi na nich nieszczęście.
Zatrzymał wzrok w oddalonej linii lasu.
Najgorsze było to, że jeśli naprawdę przyjdzie im bronić się przed aniołami, bez proszku nie mają żadnych szans.
Zwykła broń nie była w stanie zranić tych drani.
Ojciec Matt przekopywał się przez niezliczone księgi i chodził blady.
Dopiero kiedy zastępca go przycisną, wyznał, że nie ma pojęcia czy zaklęcie ochronne Miasteczka, będzie
skutecznie w przypadku białoskrzydłych najeźdźców.
Gdyby to zależało od Hajmidala, wyszedłby im na przeciw choćby w pojedynkę.
Z uśmiechem na twarzy.
Ale doskonale wiedział, że nie chodzi o niego.
Po raz kolejny pomodlił się w duchu do Bogów, żeby czarodziejka wróciła jak najszybciej.
Żeby to wszystko okazało się jednym wielkim nieporozumieniem.
Żeby mogli zrobić wielką ucztę na placu i posprzeczać się o dobór misji.
I pomyśleć, ze jeszcze kilka dni temu, jego największym zmartwieniem było przekonanie Karasu, żeby
zainwestował część pieniędzy gildii w rozwój winnic wokół Miasteczka...
Muffinka z obrzydzeniem wpatrywała się w wielkie, wijące się leniwie białe larwy.
Szary sos, którym były polane wydawał ohydne mlaśnięcia, przy każdym ruchu pękatych odwłoków.
Fenris jednym mlaśnięciem języka zmiótł cały talerz.
- Czemu nie jecie? - Zdziwił się.
Jaga zakryła usta dłonią i odwróciła wzrok.
Kair zachichotał, a jego oczy zawirowały.
- Właściwie, to ja nie jestem głodna.
- Przed chwilą mówiłaś coś innego.
- O gest chodzi!- Czarodziejka uderzyła dłonią w stół. - Powinniście popracować nad manierami. - Dodała trochę spokojniej.
- Zjedzmy je. - Zaproponował nagle Kair i zachichotał upiornie.
- Użyczcie nam wiaderka proszku i już nas nie ma. - Powiedziała cicho Jaga usiłując nawiązać kontakt wzrokowy
z którymś okiem.
- Dlaczego? - Zapytał niewinnie Fenris i pochłonął kolejną porcję larw.
Dziewczyny popatrzyły na siebie.
Proste pytanie zbiło je z tropu.
Muffinka sądziła, że bracia Pieprza będą chętni do współpracy.
Widać pomyliła się.
Nagle przyszło jej do głowy, że nie tylko nie dostaną proszku, ale ci dwaj psychopaci gotowi są je tu zatrzymać.
Fenris nie spuszczał z niej czujnego spojrzenia.
Czarodziejka myślała gorączkowo.
Niespodziewanie odezwała się Jaga.
- Bo jesteście ciekawi.
- Nie aż tak żeby was nie zeżreć. - Kair niespodziewanie wskoczył na stół.
Drewno zatrzeszczało niebezpiecznie.
Każde oko patrzyło na inną dziewczynę.
- Właściwie mój brat ma rację. - Zawarczał Fenris obchodząc wielki blat.
Muffinka zeskoczyła z ławy ciągnąc za sobą Jagę.
Wyciągnęła przed siebie laskę.
Bestie zarechotały wesoło.
Płonące złem oczy przewiercały je na wylot.
Strach zamknął je w ciasnym kręgu.
Jaga nie była w stanie się ruszyć.
Jej myśli pędziły jak szalone.
Z ostrych i długich niczym szable kłów spływały nitki śliny.
Bestie zbliżały się miękkim krokiem drapieżników.
Muffinka przywołała kulę ognia.
Ale kiedy Kair ją po prostu połknął zaczęła się denerwować.
Torba, którą miała przewieszoną przez ramię poruszyła się niespodziewanie.
Wygrzebał się z niej kot.
Z gracją zeskoczył na podłogę i przeciągnął się.
- Rany, chłopaki, po co te nerwy. - Mruknął.
O dziwo przerażające bestie zamarły.
Czarodziejka z satysfakcją dostrzegła błysk niepokoju w rozbieganych oczach Kaira.
- Blik. - Fenris kłapnął zębami i oblizał wielki pysk. - To niemożliwe.
- Kurewsko z was denne negocjatorki. - Prychnął z naganną Grzech w stronę skamieniałych dziewczyn.
- Więc to prawda? - Zmrużył czerwone ślepia Fenris.
- Tak, poważnie przyszliśmy po trochę waszego kurzu. Ja pierdolę, do czego to doszło. -
Kot usiadł na kamiennej posadzce i zaczął lizać białą łapkę.
- Aeszma wyślizgnął się Zakonowi? - Czerwonooka bestia zaczęła się nerwowo miotać.
- A co? Boisz się, że wpadnie z wizytą? - Zadrwił kot.
- Niech spróbuje. - Zawarczał Kair, ale szybko umilkł pod wpływem spojrzenia zimnych niebieskich oczu.
Czarodziejka schyliła się i podniosła Blika.
Kot z rezygnacją poddał się mało czułemu ściskaniu.
- Aeszma nie ma tu już nic do powiedzenia. - Warknął Fenris. - Teraz ja tu rządzę!
- Ooo. - Kot spróbował się wyszarpać, ale czarodziejka trzymała mocno. - Chcesz powiedzieć, że zabiłeś starego.
- Nie twoja rzecz!
- Zamknął go w lochu. - Zachichotał Kair, zanim Fenris zdążył go dziabnąć w ucho.
Zakotłowało się.
Bestie atakowały się wzajemnie z narastającą wściekłością.
- Długo tak, kurwa, będziecie stały? - Wysyczał zjeżony kot.
Czarodziejka zaczęła się powoli wycofywać.
Jaga szybko poszła za jej przykładem.
- Stójcie. - Fenris tygrysim skokiem wylądował tuż przed nimi.
Z pyska kapała mu krew zmieszana ze śliną.
Dziewczyny zamarły.
Blik w końcu wyswobodził się z morderczego uścisku.
Na wszelki wypadek zmienił się w chłopca.
Poprawił potarganą czuprynę.
- Wychodzimy. - Powiedział stanowczo. - I zabieramy pieprzony kurz ze sobą.
- No chyba nie. - Zawarczał jeżąc się Fenris.
- Chętnie zobaczę jak mnie powstrzymujesz. - Uśmiechnął się lekko białowłosy chłopiec.
- Bez Aeszmy jesteś tylko cieniem. - Wyszczerzył się paskudnie Kair, który kuśtykając lekko, stanął koło brata.
- Zawsze możesz się przekonać. - Syknął Blik.
- Słuchajcie, posprawdzacie sobie kiedyś indziej, nam się naprawdę trochę spieszy. - Przypomniała Muffinka.
- Ta ruda zostaje.
- Oznajmił nieoczekiwanie Feris.
Jaga zbladła.
- Nie będziesz nam dyktował warunków. - Niebieskie oczy błysnęły złością.
- Chcecie coś ode mnie, musicie zapłacić. Jeśli Aeszma będzie chciał ją odzyskać, musi pofatygować się osobiście.
Zanim ktokolwiek zdążył dodać choćby słowo, dwie bestie zniknęły.
A razem z nimi Jaga.
Na podłodze leżał duży worek.
- Ja pierdolę. - Westchnął grzech zarzucając tobołek na ramię. - Może nie zauważy. - Dodał jakby do siebie.
- Myślisz, że nie dowie się, że zgubiliśmy kogoś w piekle? - Prychnęła Muffinka. - O ile stąd w ogóle wyjdziemy.
- No to mamy przewalone. - Burknął. - Ciesz się, że chciało mi się z tobą iść.
- I tak byłeś bezużyteczny. - Wzruszyła ramionami czarodziejka, rozglądając się dookoła.
Grzech przeklął paskudnie pod nosem i otworzył portal.
- No popatrz. - Ucieszyła się Muffinka. - Jednak się do czegoś nadajesz.
- Strasznie, kurwa, zabawne. - Skrzywił się idąc za upiornym Ptysiem do portalu.
Pieprz patrzył dłuższą chwilę na śpiącą cygankę.
Podrapał się i westchnął.
Wszy były całkiem nowym doświadczeniem.
- Obudź się. - Warknął, szturchając ją.
Otworzyła zmęczone oczy.
Sińce trochę zbladły.
- Musimy się stąd ruszyć. - Demon poczekał, aż dziewczyna się odsunie i wstał.
Zatrzeszczały stawy.
Pieprz się skrzywił.
Dość już zmarnował czasu.
- Weź mnie ze sobą. - Powiedziała cicho z poziomu podłogi.
Miał ochotę parsknąć śmiechem.
- Zgłupiałaś. - Mruknął zamiast tego.
- Oni mnie spalą. - Objęła kolana ramionami.
- Ze mną nie będzie ci lepiej. - Wzruszył ramionami i lekkim pchnięciem wywalił drzwi.
Nie odpowiedziała.
Chwilę później usłyszał za sobą jej kroki.
Powinien ją zabić.
Tak by było najlepiej.
I dla niego i dla niej.
Kilka razy próbowali go powstrzymać.
Rozszarpał rycerzy gołymi rękoma.
W końcu byli tylko ludźmi.
Nie zwolnił nawet gdy dotarli na ostatni poziom lochów i stróżówkę przy wejściu.
Żelazna brama odleciała z brzdękiem, miażdżąc swoim ciężarem dwóch strażników.
Demon przelotnie pomyślał, że w stróżówce może być jakaś broń.
Moc wirowała w nim nieustannie rozgrzewając.
Właściwie to niepotrzebna mu żadna broń.
Ocknął się, kiedy coś złapało go za rękę.
Odwrócił się z wściekłym warkotem.
Całkiem zapomniał o cyganeczce.
Patrzyła na niego wielkimi jak spodki oczami.
Poczuł chłód metalu, kiedy wsunęła mu do ręki długi nóż.
- Wróć po mnie. - Szepnęła prosząco.
Chwilę później zniknęła w stróżówce, barykadując od środka drzwi.
Powinna uciekać, przemknęło Pieprzowi przez głowę.
Spojrzał na nóż.
Wykonany z najlepszego stopu.
W kuźni Zakonu.
Demon uśmiechnął się paskudnie.
Idealna broń do zemsty.
Wziął głęboki oddech i potoczył spojrzeniem po wewnętrznym dziedzińcu.
Od północnych zabudowań już gnała w jego stronę grupa żołnierzy.
Pieprz stał i czekał.
Stracili zapał kilka metrów przed demonem.
Dowódca niewielkiego oddziału wyraźnie się zawahał.
Nie uśmiechało mu się poświęcać życia, żeby sprzątać bałagan, który nie powstał z jego winy.
- Chcę rozmawiać z Wielkim Mistrzem. - Rzucił sucho Pieprz i zrobił leniwy krok w ich stronę.
Cofnęli się.
Lewy kącik ust demona uniósł się lekko do góry.
Wziął głęboki oddech.
Strach.
Jak on lubił jego zapach.
Gdzieś na skraju świadomości kołatała mu się jeszcze myśl, że może nie powinien iść na całość.
Że wybudzenie się z demonicznego transu może być niemożliwe.
Tylko czy to naprawdę miało jeszcze jakieś znaczenie?
Na drugim piętrze północnego monastyru na szerokim marmurowym parapecie siedział archanioł.
Lekki jesienny wiatr szumiał przeczesując śnieżnobiałe pióra.
Jasne jak len włosy zaplecione w misterne dobierańce spływały mu po plecach.
Niespiesznie sięgnął po kryształowy kieliszek z winem.
Jeśli wszystko dobrze pójdzie jeszcze dziś pozbędzie się problemu.
Aż nie do wiary, że ten obrzydliwy demon ukrywał się tyle lat wśród ludzi.
Trzeba było go zabić, gdy miał okazję.
Uriel trochę za mocno ścisnął kryształową nóżkę i kielich rozprysnął się w jego dłoni.
Wino pociekło plamiąc białą szatę.
Scarfer powinien już wrócić, zresztą Miasteczko mogą zrównać z ziemią jeszcze przed przybyciem Aeszmy do Zakou.
Najważniejsze, żeby zdążyć przed pełnią.
Archanioł wolał nie myśleć co powiedziałby na ten cały bałagan Wielki Mistrz.
Należało skrupulatnie wykorzystać jego nieobecność i pozbyć się kłopotu, zanim przerodzi się w większy problem.
Z zadumy wyrwały go wrzaski na korytarzu i szczęk mieczy.
Otrzepał dłonie z resztek szkła i poszedł sprawdzić co się dzieje.
Na rozległym krużganku wybuchło zamieszanie.
Dwóch mężczyzn, otoczonych zbitym kręgiem żołnierzy, szarpało się ze sobą.
- Muszę z nim natychmiast pomówić! - Uriel bez trudu rozpoznał głos Abelarda.
- Mam jasne rozkazy. - Brytan, osobisty gwardzista archanioła.
- Każę, cię nabić na pal!
- Co tu się dzieje? - Zainteresował się Uriel.
- Do jasnej cholery, odwołaj tego kundla, bo nie ręczę za siebie.
- Brytan, zostaw. - Polecił archanioł i skinął na dziesiątego.
Abelard wściekłym ruchem poprawił pelerynę i wsunął miecz do pochwy.
- Usiłuję dostać się do ciebie od dwóch dni.
- A cóż takiego pilnego masz mi do przekazania? - Mruknął niechętnie Uriel.
- Dwa dni temu przyprowadziliśmy Aeszmę.
Archanioł zatrzymał się gwałtownie na korytarzu.
- Słucham? - Wbił w Abelarda czarne jak węgiel oczy.
- Scarfer miał przyjść osobiście, niestety w drodze powrotnej natknęliśmy się na trolle i trochę nie jest
w stanie.
- Gdzie jest demon? - Zapytał cicho archanioł.
Poczuł, że robi mu się słabo.
Od dwóch dni książę Piekła przebywa na terenie Zakonu bez odpowiedniego nadzoru...
- No właśnie tu jest pewien problem...
Uriel nie odezwał się.
Abelard zebrał się w sobie i kontynuował.
Z dwojga złego wolał chyba być tu niż na miejscu oficera pilnującego demona w ogrodzie.
- Kiedy przyjechaliśmy byliśmy trochę niedysponowani, więźniami jak zwykle zajęli się strażnicy...
- Chcesz powiedzieć, że zamknęliście jednego z najpotężniejszych demonów w zwykłym, przyklasztornym
więzieniu?
- Owszem, do tego wsadzili go do celi z cyganką parającą się zielarstwem, którą miałem zamiar poddać torturom i...
Uriel przerwał mu gwałtownym gestem.
Abelard umilkł.
- Gówno mnie obchodzi jakaś zielarka. - Wysyczał wściekle Uriel. - Gdzie jest demon?
- Czeka na Wielkiego Mistrza w Głównym Ogrodzie, koło pomarańczarni.
- Ja mu pokażę Wielkiego Mistrza. - Archanioł kopniakiem otworzył drzwi od swojego pokoju, złapał miecz i
pognał w stronę ogrodu.
Karasu przeszedł przez bramę główną.
Trochę zdziwił go brak wartowników, ale nie miał czasu dłużej się nad tym zastanawiać.
Niezatrzymywany przez nikogo przeszedł wzdłuż stajni, aż do stróżówki przy której leżała na ziemi
ogromna żelazna krata, a pod nią dwa trupy.
Ten widok nieco go zastopował.
Dopiero teraz uświadomił sobie, że wszędzie panuje nienaturalna wręcz cisza.
Rozejrzał się trochę bezradnie.
Teren należący do świątyni Zakonu był ogromny.
Skąd u licha miał wiedzieć, dokąd iść?
Jego wzrok padł na stróżówkę.
Może tam się czegoś dowie.
Zrobił kilka kroków i niemal zderzył się z wychodzącą stamtąd dziewczyną.
Mała cyganka przestraszyła się na jego widok.
Szybko cofnęła się do wnętrza drewnianego budyneczku, ale Karasu był szybszy.
Nie bawiąc się zbytnią uprzejmość brutalnym pchnięciem otworzył drzwi i wszedł do środka.
Dziewczyna wyciągnęła w jego kierunku miecz.
Najwyraźniej pierwszy raz w życiu trzymała broń.
Dowódca Gryfów uśmiechnął się lekko.
- Nic ci nie zrobię, potrzebuję informacji.
- Ja... ja nic nie wiem. - Głos jej drżał a ostrze w niewprawionych rękach zaczęło się kiwać.
- Na bank więcej ode mnie. Co tu się w ogóle dzieje?
- Nic nie wiem! - Zdenerwowała się jeszcze bardziej.
Skoczyła niezgrabnie w stronę Karasu i zamachnęła się mieczem.
Chłopak bez trudu pozbawił ją broni.
Osunęła się na kolana i zaczęła płakać.
- Pozwól mi odejść. - Łkała ocierając łzy. - Ja naprawdę nic nie wiem. Oni mnie spalą...
Gryf wzdrygnął się.
- Przestań beczeć. - Mruknął, odkładając broń na stół. - Muszę dostać się do środka. - Dodał bardziej do siebie niż
do niej.
Rozglądał się dookoła, aż jego spojrzenie padło na jeden z regałów.
Do nieoheblowanej ścianki ktoś przybił nożem mapkę pomieszczeń Zakonu.
- No proszę...
- Do środka? - Szepnęła dziewczyna zbierając się z ziemi.
- Ano. - Dowódca świdrował uważnym spojrzeniem świstek papieru.
- Kolejny nienormalny. - Uchyliła drzwi i wyjrzała ostrożnie.
Do Karasu właśnie dotarł sens jej słów.
- Jak to kolejny?
Ale po dziewczynie nie było już śladu.
Zielonooki zerwał mapę i wybiegł ze stróżówki.
Wygląda na to, że Pieprz zaczął zabawę bez niego.
Według mapy najszybsza droga prowadziła przez Główny Ogród.
Z początku ostrożny Karasu po jakimś czasie przestał się skradać.
Wyglądało na to, że demon przetarł mu szlag całkiem niedawno.
- Ja pierdolę. - Westchnął Jasny opierając się ciężko o fragment muru.
Hajmidal nie miał nic do dodania.
Kiedy krótko przed zachodem wspięli się nad bramę główną ich oczom ukazał się widok mrożący krew w żyłach.
Wielką łąkę wypełniał oddział aniołów odzianych w srebrne zbroje.
Stali w równych szeregach, a ich pióra szumiały na wietrze.
Za ostatnią linią ogromnego oddziału przycupnęły cztery maszyny bojowe.
- Oni planują zmieść nas z powierzchni ziemi...
- Nie tylko nas, ale całe Miasteczko. - Westchnął Hajmidal.
W dole, obok studni otworzył się fioletowy portal.
Zastępca nie czekając pobiegł w stronę ich jedynej nadziei.
Robili przegląd murów i pokrywali najbliższe dach ognioodpornym mazidłem.
Wiedźma otarła pot z czoła.
Kończyła jej się moc, przygotowanie zaklęcia ochronnego kosztowało ją znacznie więcej niż zakładała.
Brat Matt bardzo poważnie podszedł do zadania i co chwilę coś zmieniał.
Jej myśli po raz kolejny pomknęły w stronę czarodziejki.
Miała coraz większą pewność, że cała ta wyprawa do piekła, to cholernie niedobry pomysł.
Starała się nie wyobrażać sobie, co zrobiłby Pieprz, gdyby się dowiedział.
- Skup się. - Burknął mnich z naganną.
Marcelina westchnęła.
Bardzo chciała, żeby Karasu już wrócił.
Nad miastem zawisł ciemny kształt.
Wybuchło zamieszanie, kiedy Albert w towarzystwie druida wylądowali na placu, koło fontanny.
Hajmidal przepchał się przez tłum.
Na zakrwawionym płótnie leżał nieprzytomny elf.
Zastępca zaklął.
- Co z Karasu? - Zapytał ziewającego druida.
- Człowieku, lecieliśmy całą noc, padam na twarz. - Odpowiedział Ziemniak przeciągając się.
Gryf z niezadowoleniem kłapnął dziobem.
Róża uklękła przy Legglę.
Z grzbietu Alberta zsunął się drobny chłopaczek i zagrodził jej drogę.
- Zostaw, dopiero niedawno zasnął. Gorączka już spadła, ale on potrzebuje spokoju.
Healerka zamrugała.
- A ty to kto? - Spytała krzywiąc się.
- Zabieramy elfa i idziemy spać, zgłoście się wieczorem po dobrej kolacji. - Ziewnął druid.
Zanim ktokolwiek zdążył zaprotestować, pstryknął palcami i płótno z elfem poszybowało w górę, a potem lewitowało
krok za Ziemniakiem.
Syn kupca pogłaskał Alberta i popędził za dryblasem.
- Ale... - Zaczęła Róża.
- Zaraz! - Hajmidal pobiegł za nimi.
Marcelina odetchnęła z ulgą.
Gdyby Karasu coś się stało, druid nie byłby taki spokojny.
Niestety nieobecność dowódcy nie wróżyła gildii najlepiej.
Swoją drogą ciekawe, co druid zrobi, kiedy dowie się, ze oficer puścił Ptysia do piekła.
Wiedźma nie musiała długo nad tym dumać, bo z końca placu dobiegł ich właśnie podniesiony głos Ziemniaka.
- Że co zrobiliście?!
Elf gruchnął na ziemię, przed rozbiciem głowy uchronił go drobny chłopiec, który rzucił się na ratunek.
- Uważałbyś. - Warknął w stronę wyraźnie zdenerwowanego dryblasa.
- Ty nie rozumiesz, że żarty się skończyły? - Zagrzmiał Hajmidal.
Na placu zaległa cisza.
Wojownicy przerwali prace.
Wszyscy patrzyli na zamieszanie na końcu placu.
Od fontanny biegł kupiec.
Chudy chłopiec o dziwnej czuprynie położył ostrożnie Legglę i czmychnął w plątaninę uliczek.
- Ty mówisz mi o powadze, a wysyłasz do piekła małą dziewczynkę?
- Wysłałem maga na misje!
- Bez wsparcia?
Zastępca wyprostował się i spojrzał groźnie na druida.
- Kwestionujesz moje rozkazy?
- Pieprz nigdy by do tego nie dopuścił. - Ziemniak mocniej naciągnął wianek na głowę i z furią ruszył
w stronę domu.
Po kilku krokach jakby sobie o czymś przypomniał.
Elf powoli uniósł się w powietrze.
- Co z Karasu?
- Poszedł do Zakonu, wróci, jak wróci. - Rzucił przez ramię dryblas.
Oficer wziął głęboki oddech.
Tak, oni bawią się w najlepsze, a najgorsza robota spada na niego.
Wolał nie myśleć, co będzie, jeśli Ptyś nie wróci z proszkiem na czas.
Pałac okazał się ogromną, strzelistą budowlą z jasnych kamieni.
- Myślałam, że będzie bardziej ponury. - Zdziwiła się Muffinka, która zatrzymała się, żeby powąchać
pnącą różę.
- Ostrożnie, gryzą. - Mruknęła bestia.
Czarodziejka cofnęła się gwałtownie.
Minęli zazieleniony dziedziniec długim korytarzem trafili do wielkiej sali.
Na honorowym miejscu znajdował się czarny, rzeźbiony tron.
Oblepiały go figurki różnych potworów i odrażających bestii.
Wielki wilk przeciągnął się i wskoczył na tron.
- Wyjaśnijcie mi z jakiego powodu mój brat przysyła do piekła dwie dziewczynki?
- Dziewczynki. - Prychnęła Muffinka. - Czy ciebie nikt nie nauczył manier? Coś do jedzenia by się przydało.
W sumie zaschło mi w gardle.
Bestia zacisnęła szczęki, a potem zeskoczyła z tronu i z wściekłym warkotem stanęła przed Ptysiem.
Czarodziejka butnie patrzyła w czerwone ślepia.
- To jest piekło, a nie herbatka u wróżek. - Szczeknął. - Jeśli nie chcesz stracić głowy, odpowiesz na moje pytania.
- Mówiłam już żebyś nie chuchał. - Muffinka zmrużyła oczy. - Poza tym Aeszma nie byłby zadowolony, gdyby coś nam się stało.
Salę wypełnił zimny, obłąkańczy śmiech.
Przestraszona Jaga odwróciła się gwałtownie.
W drzwiach stała kolejna paskuda.
Ten był znacznie gorszy.
Łuskowata skóra odchodziła płatami, jeden róg był złamany, a najgorsze były oczy.
Każde z nich patrzyło w inną stronę.
- Może zaczniemy od początku.
- Tak. - Weszła mu w słowo czarodziejka. - Jestem Muffinkową czarodziejką, a to jest Jaga... No po prostu
Jaga. - Zawiesiła głos patrząc wyczekująco na zjeżoną bestię przed sobą.
- Przylazłaś do piekła, przysyła cię Aeszma i nie wiesz kim jestem?
- Jakoś nie było okazji do pogaduszek o rodzinie. - Wzruszyła ramionami poprawiając berecik.
- I nie słyszałaś o Fenrisie i Kairze?
- Ja słyszałam. - Szepnęła nieśmiało Jaga.
- Myśleliśmy, że już nie usłyszymy o Aeszmie. - Łuskowaty stwór i z paskudnym plaskaniem przemierzał salę.
- Wszyscy byli pewni, że Zakon go wykończył. - Rozdziawił paszczę wilk.
- Fakt, że żyje, stwarza pewne...
- Komplikacje. - Dokończył za brata.
- Tsa... no tak czy inaczej, potrzebny nam proszek, a z Aeszmą nadgonicie ploty, jak wróci.
Jedno z wirujących oczu zatrzymało się na czarodziejce.
- A skąd ma wrócić?
- Do czego potrzebny wam proszek? Planujecie powybijać paru pierzastych?
- Czy ja wnikam w twoje życie prywatne? - Mruknęła Muffinka. - Musisz być Fenris, coś słyszałam o
piekielnej bestii powalającej miasta jednym oddechem. To by się zgadzało. - Ostentacyjnie zatkała nos.
Jaga poczuła, że robi jej się słabo.
Drażnienie piekielnych książąt nie było dobrym pomysłem.
Karasu odsunął od siebie pusty talerz i dopił piwo.
Dopiero co zjedzony posiłek przyjemnie ciążył w żołądku.
Dowódcy znacznie lepiej myślało się z pełnym brzuchem.
Dopił piwo, zostawił monety na stole i niechętnie zebrał się od stołu.
Czuł, że ma zamiar zrobić cholerną głupotę.
Niepierwszą w życiu.
Poprawił miecz.
Brakowało mu łuku.
Wyszedł przed gospodę i niespiesznie ruszył w kierunku świątyni.
Może trzeba poczekać aż słońce zajdzie.
Ale z drugiej strony nie miał zamiaru się tam wkradać potajemnie.
Do jasnej cholery, te zadufańce nie miały skrupułów, żeby zmieść ich z powierzchni ziemi.
Chciał spojrzeć w oczy osobie odpowiedzialnej za ten bałagan.
Miał zamiar dowiedzieć się o co właściwie chodzi.
Bo nie o demona, tego już był całkowicie pewny.
Dostali Pieprza, a mimo to postanowili pozbyć się Gryfa.
Kiedy doszedł do wysokich schodów z białego marmuru czuł tylko złość.
Niepewność i zdrowy rozsądek zostały w gospodzie.
Słońce chyliło się ku zachodowi.
Hajmidal sprawdzał zapasy strzał w skrzyniach na murach.
Wystawił więcej wart niż zwykle.
Trzyosobowe patrole rekrutów puścił w Miasteczko.
Kupcy z początku kręcili nosami, ale o dziwo szybko spacyfikował ich niejaki Dios.
Zastępca odniósł wrażenie, że łączą go z Karasu jakieś niedokończone sprawy.
Jednak nie miał teraz głowy to takich głupot.
Elf nadal nie wybudził się z leczniczego snu, który zaaplikował mu druid.
Z kolei Ziemniak był wściekły i nie chciał z Hajmidalem rozmawiać.
Rozmawiał za to z wiedźmą, zażądał otwarcia portalu do piekła.
Na szczęście, albo nieszczęście, wysyłając czarodziejkę do Krainy Potępionych, Marcelina zużyła ostatni
demoniczny kamień.
Hajmidal postanowił nie zajmować się tą dramą.
Był skupiony na wcielaniu w życie planu obrony.
W tym był niezastąpiony.
Z drugiej strony był wściekły na Karasu.
Zniknąć w takim momencie, to zupełnie nie podobne do kogoś, komu zależy na locie Gryfów.
Dowódca nie mógł mieć pewności, że oficer wróci na czas.
Gdyby wszystko zostawił w rękach Jasnego, Zakon wjechałby jak do siebie.
Chłopak może i był jednym z najlepszych szermierzy, jakich Hajmidal spotkał na swojej drodze, ale
za cholerę nie miał doświadczenia w manewrach taktycznych.
Trzymanie w garści ponad trzech setek rekrutów i dwustu wojowników wymagało czegoś więcej.
Wiedział, że któregoś dnia, ten pieprzony demon, sprowadzi na nich nieszczęście.
Zatrzymał wzrok w oddalonej linii lasu.
Najgorsze było to, że jeśli naprawdę przyjdzie im bronić się przed aniołami, bez proszku nie mają żadnych szans.
Zwykła broń nie była w stanie zranić tych drani.
Ojciec Matt przekopywał się przez niezliczone księgi i chodził blady.
Dopiero kiedy zastępca go przycisną, wyznał, że nie ma pojęcia czy zaklęcie ochronne Miasteczka, będzie
skutecznie w przypadku białoskrzydłych najeźdźców.
Gdyby to zależało od Hajmidala, wyszedłby im na przeciw choćby w pojedynkę.
Z uśmiechem na twarzy.
Ale doskonale wiedział, że nie chodzi o niego.
Po raz kolejny pomodlił się w duchu do Bogów, żeby czarodziejka wróciła jak najszybciej.
Żeby to wszystko okazało się jednym wielkim nieporozumieniem.
Żeby mogli zrobić wielką ucztę na placu i posprzeczać się o dobór misji.
I pomyśleć, ze jeszcze kilka dni temu, jego największym zmartwieniem było przekonanie Karasu, żeby
zainwestował część pieniędzy gildii w rozwój winnic wokół Miasteczka...
Muffinka z obrzydzeniem wpatrywała się w wielkie, wijące się leniwie białe larwy.
Szary sos, którym były polane wydawał ohydne mlaśnięcia, przy każdym ruchu pękatych odwłoków.
Fenris jednym mlaśnięciem języka zmiótł cały talerz.
- Czemu nie jecie? - Zdziwił się.
Jaga zakryła usta dłonią i odwróciła wzrok.
Kair zachichotał, a jego oczy zawirowały.
- Właściwie, to ja nie jestem głodna.
- Przed chwilą mówiłaś coś innego.
- O gest chodzi!- Czarodziejka uderzyła dłonią w stół. - Powinniście popracować nad manierami. - Dodała trochę spokojniej.
- Zjedzmy je. - Zaproponował nagle Kair i zachichotał upiornie.
- Użyczcie nam wiaderka proszku i już nas nie ma. - Powiedziała cicho Jaga usiłując nawiązać kontakt wzrokowy
z którymś okiem.
- Dlaczego? - Zapytał niewinnie Fenris i pochłonął kolejną porcję larw.
Dziewczyny popatrzyły na siebie.
Proste pytanie zbiło je z tropu.
Muffinka sądziła, że bracia Pieprza będą chętni do współpracy.
Widać pomyliła się.
Nagle przyszło jej do głowy, że nie tylko nie dostaną proszku, ale ci dwaj psychopaci gotowi są je tu zatrzymać.
Fenris nie spuszczał z niej czujnego spojrzenia.
Czarodziejka myślała gorączkowo.
Niespodziewanie odezwała się Jaga.
- Bo jesteście ciekawi.
- Nie aż tak żeby was nie zeżreć. - Kair niespodziewanie wskoczył na stół.
Drewno zatrzeszczało niebezpiecznie.
Każde oko patrzyło na inną dziewczynę.
- Właściwie mój brat ma rację. - Zawarczał Fenris obchodząc wielki blat.
Muffinka zeskoczyła z ławy ciągnąc za sobą Jagę.
Wyciągnęła przed siebie laskę.
Bestie zarechotały wesoło.
Płonące złem oczy przewiercały je na wylot.
Strach zamknął je w ciasnym kręgu.
Jaga nie była w stanie się ruszyć.
Jej myśli pędziły jak szalone.
Z ostrych i długich niczym szable kłów spływały nitki śliny.
Bestie zbliżały się miękkim krokiem drapieżników.
Muffinka przywołała kulę ognia.
Ale kiedy Kair ją po prostu połknął zaczęła się denerwować.
Torba, którą miała przewieszoną przez ramię poruszyła się niespodziewanie.
Wygrzebał się z niej kot.
Z gracją zeskoczył na podłogę i przeciągnął się.
- Rany, chłopaki, po co te nerwy. - Mruknął.
O dziwo przerażające bestie zamarły.
Czarodziejka z satysfakcją dostrzegła błysk niepokoju w rozbieganych oczach Kaira.
- Blik. - Fenris kłapnął zębami i oblizał wielki pysk. - To niemożliwe.
- Kurewsko z was denne negocjatorki. - Prychnął z naganną Grzech w stronę skamieniałych dziewczyn.
- Więc to prawda? - Zmrużył czerwone ślepia Fenris.
- Tak, poważnie przyszliśmy po trochę waszego kurzu. Ja pierdolę, do czego to doszło. -
Kot usiadł na kamiennej posadzce i zaczął lizać białą łapkę.
- Aeszma wyślizgnął się Zakonowi? - Czerwonooka bestia zaczęła się nerwowo miotać.
- A co? Boisz się, że wpadnie z wizytą? - Zadrwił kot.
- Niech spróbuje. - Zawarczał Kair, ale szybko umilkł pod wpływem spojrzenia zimnych niebieskich oczu.
Czarodziejka schyliła się i podniosła Blika.
Kot z rezygnacją poddał się mało czułemu ściskaniu.
- Aeszma nie ma tu już nic do powiedzenia. - Warknął Fenris. - Teraz ja tu rządzę!
- Ooo. - Kot spróbował się wyszarpać, ale czarodziejka trzymała mocno. - Chcesz powiedzieć, że zabiłeś starego.
- Nie twoja rzecz!
- Zamknął go w lochu. - Zachichotał Kair, zanim Fenris zdążył go dziabnąć w ucho.
Zakotłowało się.
Bestie atakowały się wzajemnie z narastającą wściekłością.
- Długo tak, kurwa, będziecie stały? - Wysyczał zjeżony kot.
Czarodziejka zaczęła się powoli wycofywać.
Jaga szybko poszła za jej przykładem.
- Stójcie. - Fenris tygrysim skokiem wylądował tuż przed nimi.
Z pyska kapała mu krew zmieszana ze śliną.
Dziewczyny zamarły.
Blik w końcu wyswobodził się z morderczego uścisku.
Na wszelki wypadek zmienił się w chłopca.
Poprawił potarganą czuprynę.
- Wychodzimy. - Powiedział stanowczo. - I zabieramy pieprzony kurz ze sobą.
- No chyba nie. - Zawarczał jeżąc się Fenris.
- Chętnie zobaczę jak mnie powstrzymujesz. - Uśmiechnął się lekko białowłosy chłopiec.
- Bez Aeszmy jesteś tylko cieniem. - Wyszczerzył się paskudnie Kair, który kuśtykając lekko, stanął koło brata.
- Zawsze możesz się przekonać. - Syknął Blik.
- Słuchajcie, posprawdzacie sobie kiedyś indziej, nam się naprawdę trochę spieszy. - Przypomniała Muffinka.
- Ta ruda zostaje.
- Oznajmił nieoczekiwanie Feris.
Jaga zbladła.
- Nie będziesz nam dyktował warunków. - Niebieskie oczy błysnęły złością.
- Chcecie coś ode mnie, musicie zapłacić. Jeśli Aeszma będzie chciał ją odzyskać, musi pofatygować się osobiście.
Zanim ktokolwiek zdążył dodać choćby słowo, dwie bestie zniknęły.
A razem z nimi Jaga.
Na podłodze leżał duży worek.
- Ja pierdolę. - Westchnął grzech zarzucając tobołek na ramię. - Może nie zauważy. - Dodał jakby do siebie.
- Myślisz, że nie dowie się, że zgubiliśmy kogoś w piekle? - Prychnęła Muffinka. - O ile stąd w ogóle wyjdziemy.
- No to mamy przewalone. - Burknął. - Ciesz się, że chciało mi się z tobą iść.
- I tak byłeś bezużyteczny. - Wzruszyła ramionami czarodziejka, rozglądając się dookoła.
Grzech przeklął paskudnie pod nosem i otworzył portal.
- No popatrz. - Ucieszyła się Muffinka. - Jednak się do czegoś nadajesz.
- Strasznie, kurwa, zabawne. - Skrzywił się idąc za upiornym Ptysiem do portalu.
Pieprz patrzył dłuższą chwilę na śpiącą cygankę.
Podrapał się i westchnął.
Wszy były całkiem nowym doświadczeniem.
- Obudź się. - Warknął, szturchając ją.
Otworzyła zmęczone oczy.
Sińce trochę zbladły.
- Musimy się stąd ruszyć. - Demon poczekał, aż dziewczyna się odsunie i wstał.
Zatrzeszczały stawy.
Pieprz się skrzywił.
Dość już zmarnował czasu.
- Weź mnie ze sobą. - Powiedziała cicho z poziomu podłogi.
Miał ochotę parsknąć śmiechem.
- Zgłupiałaś. - Mruknął zamiast tego.
- Oni mnie spalą. - Objęła kolana ramionami.
- Ze mną nie będzie ci lepiej. - Wzruszył ramionami i lekkim pchnięciem wywalił drzwi.
Nie odpowiedziała.
Chwilę później usłyszał za sobą jej kroki.
Powinien ją zabić.
Tak by było najlepiej.
I dla niego i dla niej.
Kilka razy próbowali go powstrzymać.
Rozszarpał rycerzy gołymi rękoma.
W końcu byli tylko ludźmi.
Nie zwolnił nawet gdy dotarli na ostatni poziom lochów i stróżówkę przy wejściu.
Żelazna brama odleciała z brzdękiem, miażdżąc swoim ciężarem dwóch strażników.
Demon przelotnie pomyślał, że w stróżówce może być jakaś broń.
Moc wirowała w nim nieustannie rozgrzewając.
Właściwie to niepotrzebna mu żadna broń.
Ocknął się, kiedy coś złapało go za rękę.
Odwrócił się z wściekłym warkotem.
Całkiem zapomniał o cyganeczce.
Patrzyła na niego wielkimi jak spodki oczami.
Poczuł chłód metalu, kiedy wsunęła mu do ręki długi nóż.
- Wróć po mnie. - Szepnęła prosząco.
Chwilę później zniknęła w stróżówce, barykadując od środka drzwi.
Powinna uciekać, przemknęło Pieprzowi przez głowę.
Spojrzał na nóż.
Wykonany z najlepszego stopu.
W kuźni Zakonu.
Demon uśmiechnął się paskudnie.
Idealna broń do zemsty.
Wziął głęboki oddech i potoczył spojrzeniem po wewnętrznym dziedzińcu.
Od północnych zabudowań już gnała w jego stronę grupa żołnierzy.
Pieprz stał i czekał.
Stracili zapał kilka metrów przed demonem.
Dowódca niewielkiego oddziału wyraźnie się zawahał.
Nie uśmiechało mu się poświęcać życia, żeby sprzątać bałagan, który nie powstał z jego winy.
- Chcę rozmawiać z Wielkim Mistrzem. - Rzucił sucho Pieprz i zrobił leniwy krok w ich stronę.
Cofnęli się.
Lewy kącik ust demona uniósł się lekko do góry.
Wziął głęboki oddech.
Strach.
Jak on lubił jego zapach.
Gdzieś na skraju świadomości kołatała mu się jeszcze myśl, że może nie powinien iść na całość.
Że wybudzenie się z demonicznego transu może być niemożliwe.
Tylko czy to naprawdę miało jeszcze jakieś znaczenie?
Na drugim piętrze północnego monastyru na szerokim marmurowym parapecie siedział archanioł.
Lekki jesienny wiatr szumiał przeczesując śnieżnobiałe pióra.
Jasne jak len włosy zaplecione w misterne dobierańce spływały mu po plecach.
Niespiesznie sięgnął po kryształowy kieliszek z winem.
Jeśli wszystko dobrze pójdzie jeszcze dziś pozbędzie się problemu.
Aż nie do wiary, że ten obrzydliwy demon ukrywał się tyle lat wśród ludzi.
Trzeba było go zabić, gdy miał okazję.
Uriel trochę za mocno ścisnął kryształową nóżkę i kielich rozprysnął się w jego dłoni.
Wino pociekło plamiąc białą szatę.
Scarfer powinien już wrócić, zresztą Miasteczko mogą zrównać z ziemią jeszcze przed przybyciem Aeszmy do Zakou.
Najważniejsze, żeby zdążyć przed pełnią.
Archanioł wolał nie myśleć co powiedziałby na ten cały bałagan Wielki Mistrz.
Należało skrupulatnie wykorzystać jego nieobecność i pozbyć się kłopotu, zanim przerodzi się w większy problem.
Z zadumy wyrwały go wrzaski na korytarzu i szczęk mieczy.
Otrzepał dłonie z resztek szkła i poszedł sprawdzić co się dzieje.
Na rozległym krużganku wybuchło zamieszanie.
Dwóch mężczyzn, otoczonych zbitym kręgiem żołnierzy, szarpało się ze sobą.
- Muszę z nim natychmiast pomówić! - Uriel bez trudu rozpoznał głos Abelarda.
- Mam jasne rozkazy. - Brytan, osobisty gwardzista archanioła.
- Każę, cię nabić na pal!
- Co tu się dzieje? - Zainteresował się Uriel.
- Do jasnej cholery, odwołaj tego kundla, bo nie ręczę za siebie.
- Brytan, zostaw. - Polecił archanioł i skinął na dziesiątego.
Abelard wściekłym ruchem poprawił pelerynę i wsunął miecz do pochwy.
- Usiłuję dostać się do ciebie od dwóch dni.
- A cóż takiego pilnego masz mi do przekazania? - Mruknął niechętnie Uriel.
- Dwa dni temu przyprowadziliśmy Aeszmę.
Archanioł zatrzymał się gwałtownie na korytarzu.
- Słucham? - Wbił w Abelarda czarne jak węgiel oczy.
- Scarfer miał przyjść osobiście, niestety w drodze powrotnej natknęliśmy się na trolle i trochę nie jest
w stanie.
- Gdzie jest demon? - Zapytał cicho archanioł.
Poczuł, że robi mu się słabo.
Od dwóch dni książę Piekła przebywa na terenie Zakonu bez odpowiedniego nadzoru...
- No właśnie tu jest pewien problem...
Uriel nie odezwał się.
Abelard zebrał się w sobie i kontynuował.
Z dwojga złego wolał chyba być tu niż na miejscu oficera pilnującego demona w ogrodzie.
- Kiedy przyjechaliśmy byliśmy trochę niedysponowani, więźniami jak zwykle zajęli się strażnicy...
- Chcesz powiedzieć, że zamknęliście jednego z najpotężniejszych demonów w zwykłym, przyklasztornym
więzieniu?
- Owszem, do tego wsadzili go do celi z cyganką parającą się zielarstwem, którą miałem zamiar poddać torturom i...
Uriel przerwał mu gwałtownym gestem.
Abelard umilkł.
- Gówno mnie obchodzi jakaś zielarka. - Wysyczał wściekle Uriel. - Gdzie jest demon?
- Czeka na Wielkiego Mistrza w Głównym Ogrodzie, koło pomarańczarni.
- Ja mu pokażę Wielkiego Mistrza. - Archanioł kopniakiem otworzył drzwi od swojego pokoju, złapał miecz i
pognał w stronę ogrodu.
Karasu przeszedł przez bramę główną.
Trochę zdziwił go brak wartowników, ale nie miał czasu dłużej się nad tym zastanawiać.
Niezatrzymywany przez nikogo przeszedł wzdłuż stajni, aż do stróżówki przy której leżała na ziemi
ogromna żelazna krata, a pod nią dwa trupy.
Ten widok nieco go zastopował.
Dopiero teraz uświadomił sobie, że wszędzie panuje nienaturalna wręcz cisza.
Rozejrzał się trochę bezradnie.
Teren należący do świątyni Zakonu był ogromny.
Skąd u licha miał wiedzieć, dokąd iść?
Jego wzrok padł na stróżówkę.
Może tam się czegoś dowie.
Zrobił kilka kroków i niemal zderzył się z wychodzącą stamtąd dziewczyną.
Mała cyganka przestraszyła się na jego widok.
Szybko cofnęła się do wnętrza drewnianego budyneczku, ale Karasu był szybszy.
Nie bawiąc się zbytnią uprzejmość brutalnym pchnięciem otworzył drzwi i wszedł do środka.
Dziewczyna wyciągnęła w jego kierunku miecz.
Najwyraźniej pierwszy raz w życiu trzymała broń.
Dowódca Gryfów uśmiechnął się lekko.
- Nic ci nie zrobię, potrzebuję informacji.
- Ja... ja nic nie wiem. - Głos jej drżał a ostrze w niewprawionych rękach zaczęło się kiwać.
- Na bank więcej ode mnie. Co tu się w ogóle dzieje?
- Nic nie wiem! - Zdenerwowała się jeszcze bardziej.
Skoczyła niezgrabnie w stronę Karasu i zamachnęła się mieczem.
Chłopak bez trudu pozbawił ją broni.
Osunęła się na kolana i zaczęła płakać.
- Pozwól mi odejść. - Łkała ocierając łzy. - Ja naprawdę nic nie wiem. Oni mnie spalą...
Gryf wzdrygnął się.
- Przestań beczeć. - Mruknął, odkładając broń na stół. - Muszę dostać się do środka. - Dodał bardziej do siebie niż
do niej.
Rozglądał się dookoła, aż jego spojrzenie padło na jeden z regałów.
Do nieoheblowanej ścianki ktoś przybił nożem mapkę pomieszczeń Zakonu.
- No proszę...
- Do środka? - Szepnęła dziewczyna zbierając się z ziemi.
- Ano. - Dowódca świdrował uważnym spojrzeniem świstek papieru.
- Kolejny nienormalny. - Uchyliła drzwi i wyjrzała ostrożnie.
Do Karasu właśnie dotarł sens jej słów.
- Jak to kolejny?
Ale po dziewczynie nie było już śladu.
Zielonooki zerwał mapę i wybiegł ze stróżówki.
Wygląda na to, że Pieprz zaczął zabawę bez niego.
Według mapy najszybsza droga prowadziła przez Główny Ogród.
Z początku ostrożny Karasu po jakimś czasie przestał się skradać.
Wyglądało na to, że demon przetarł mu szlag całkiem niedawno.
- Ja pierdolę. - Westchnął Jasny opierając się ciężko o fragment muru.
Hajmidal nie miał nic do dodania.
Kiedy krótko przed zachodem wspięli się nad bramę główną ich oczom ukazał się widok mrożący krew w żyłach.
Wielką łąkę wypełniał oddział aniołów odzianych w srebrne zbroje.
Stali w równych szeregach, a ich pióra szumiały na wietrze.
Za ostatnią linią ogromnego oddziału przycupnęły cztery maszyny bojowe.
- Oni planują zmieść nas z powierzchni ziemi...
- Nie tylko nas, ale całe Miasteczko. - Westchnął Hajmidal.
W dole, obok studni otworzył się fioletowy portal.
Zastępca nie czekając pobiegł w stronę ich jedynej nadziei.
Ostatnio edytowany przez Dziabeł 5 Października 2016r. 19:41, W całości zmieniany: 1
_________________
– A jeśli pewnego dnia będę musiał odejść? – spytał Krzyś, ściskając Misiową łapkę. – Co wtedy?
– Nic wielkiego. – zapewnił go Puchatek. – Posiedzę tu sobie i na Ciebie poczekam. Kiedy się kogoś kocha, to ten drugi ktoś nigdy nie znika.
1
Niewychowane Ci piekielni, nawet daktyla nie zaproponowali, a niby tacy śmiertelni poważni.
Ogólnie to uważam, że Muffinka powinna przejść na jakąś dietę, bo z powodu zbyt wysokiego poziomu cukru nie ma trzeźwego spojrzenia na sytuację. Biedna Jaga się doigrała, nie trzeba było demona sprzedać, teraz będzie musiała na niego czekać, baka.
Ziemniak w przypływie złości powinien zadymę zrobić! Latające żelki, zakrwawione dywany admina i takie tam :P
Ogólnie to uważam, że Muffinka powinna przejść na jakąś dietę, bo z powodu zbyt wysokiego poziomu cukru nie ma trzeźwego spojrzenia na sytuację. Biedna Jaga się doigrała, nie trzeba było demona sprzedać, teraz będzie musiała na niego czekać, baka.
Ziemniak w przypływie złości powinien zadymę zrobić! Latające żelki, zakrwawione dywany admina i takie tam :P
Ostatnio edytowany przez Karasu 5 Października 2016r. 19:51, W całości zmieniany: 1
_________________
0
Uprzejmie wnioskuję o kolejną część, żebym, zamiast nauki, mogła cieszyć się czytaniem. Proszę wesprzeć leniwą bułę :c
_________________
0
a gdzie 3 foty do podania? XD
– A jeśli pewnego dnia będę musiał odejść? – spytał Krzyś, ściskając Misiową łapkę. – Co wtedy?
– Nic wielkiego. – zapewnił go Puchatek. – Posiedzę tu sobie i na Ciebie poczekam. Kiedy się kogoś kocha, to ten drugi ktoś nigdy nie znika.
_________________
– A jeśli pewnego dnia będę musiał odejść? – spytał Krzyś, ściskając Misiową łapkę. – Co wtedy?
– Nic wielkiego. – zapewnił go Puchatek. – Posiedzę tu sobie i na Ciebie poczekam. Kiedy się kogoś kocha, to ten drugi ktoś nigdy nie znika.
2
No i mamy ćwiartkę xd Część dwudziesta piąta 18+
Karasu wyszedł na skąpany w słońcu placyk.
Przepełniony zielenią, i raczej już nie spotykanymi o tej porze roku, wielobarwnymi kwiatami.
Pieprz siedział przy niewielkim drewnianym stole i zajadał w najlepsze.
Na widok dowódcy mało nie udławił się dużym kęsem, na wpół surowego udźca.
Odkaszlnął i popił winem.
- Aż tak nie pasuje ci nasza kuchnia, że musiałeś zwiać do Zakonu? - Zakpił Gryf, nie przestając czujnie lustrować okolicy.
- Co tu, do cholery, robisz? - Zmarszczył brwi demon.
- Sytuacja troszkę się skomplikowała, przyszedłem wyjaśnić to i owo. - Wzruszył ramionami zielonooki, siadając naprzeciwko Pieprza.
Czekoladowe oczy błysnęły groźnie.
- To nie pora na żarty.
- Doprawdy? - Karasu złośliwie przyjrzał się daniom, piętrzącym się przed czarnowłosym.
Przez chwilę mierzyli się wzrokiem.
Gdzieś niedaleko rozbrzmiały kroki.
Do ogrodu wpadł wysoki wojownik odziany w białą, poplamioną winem szatą.
Karsu zerwał się z krzesła.
Demon zerknął przez ramię i ponownie wgryzł się w soczyste mięso.
Niespiesznie dolał sobie wina.
To najwyraźniej rozzłościło szlachetnego rycerza, bo jego policzki poróżowiały, a w oczach błysnęła wściekłość.
- Straże! - Wrzasnął gdzieś w głąb zabudowań.
- To może zacznij wyjaśniać. - Rzucił Pieprz w stronę Karasu. - Bo za chwilę możesz nie mieć komu.
Zakonnik tymczasem ruszył w ich kierunku z wyciągniętym mieczem.
Dowódca Gryfów zawahał się.
Przyszedł rozmawiać, nie walczyć.
W dodatku, sądząc po śnieżnobiałych skrzydłach i wiszącym na piersi rycerza znaku, miał przed sobą Najwyższego.
I to w nie najlepszym nastroju.
- Dlaczego atakujecie moją gildię? - Postanowił walić prosto z mostu.
Na dyplomatyczne podchody nie było czasu.
Pieprz zmrużył oczy i stracił zainteresowanie jedzeniem.
Archanioł nie odpowiedział.
Zaatakował.
Demon zwinie uniknął złotego ostrza.
Zielonooki cofnął się.
Chyba po raz pierwszy, od dawna widział demona całkowicie nieuzbrojonego.
Mimo to, nie czuł niepokoju.
- Ogród jest otoczony, nie wyjdziecie stąd żywi. - Wysyczał Zakonnik.
- Nie przyszedłem tu do ciebie. - Wzruszył ramionami Pieprz. - Chcę Wielkiego Mistrza.
- A ja twojej głowy. - Archanioł zaatakował ponownie.
Demon zignorował mknące w jego kierunku ostrze i skoczył.
Dzikim, zwinnym susem dopadł archanioła i złapał go za gardło.
Złoty miecz wbił się w ziemię tuż obok Karasu.
Gryf przełknął ślinę.
Zbaraniały patrzył na dwóch wielkich wojowników kotłujących nie na ziemi.
Szybko rozejrzał się dookoła.
Na krużgankach stali gotowi do ataku kusznicy.
Nie zdążył nawet otworzyć ust.
Brzdęknęły cięciwy i świsnęły bełty.
A potem zdarzyło się wiele rzeczy na raz.
Pieprz zawarczał.
W powietrze wzbiły się białe pióra.
Bełty zawisły w powietrzu.
Archanioł uformował kulę mocy i pchnął ją w demona.
Żołnierze przeładowali kusze.
Kula energii minęła Pieprza i północna cześć ogrodu zapłonęła.
Karasu z szeroko otwartymi oczami patrzył, jak ciało zakonnika nieruchomieje.
Demon dosłownie rozszarpał archanioła.
A teraz podnosił się, powoli obracając w palcach małą, jasno świecącą kuleczkę.
- Pieprz... - Szepnął Karasu i szybko tego pożałował.
Demon odwrócił się w jego stronę.
Czarne oczy płonęły.
Upiorna, upstrzona krwawą posoką twarz, była obca.
Demon pstryknął i wiszące w powietrzu bełty zrobiły zwrot mknąc w stronę kuszników.
Ogród wypełniły wrzaski strachu i bólu.
Aeszma utkwił wzrok w płonącej kuleczce, a potem ją połknął.
Myśli Karasu pędziły jak szalone.
Powinien się stąd wynosić, jak najszybciej.
Problem w tym, że wtedy nikt nie powstrzyma tego szaleńca, który najwyraźniej miał zamiar wybić wszystkich, co do joty.
Pieprz tymczasem upadł ciężko na kolana i zgiął się w pół.
Dowódca Gryfów zadziałał instynktownie.
Podbiegł do demona i położył mu rękę na ramieniu.
Ocucił go wściekły warkot.
Uratował refleks.
Zderzenie z ziemią nie było aż tak bolesne.
Strażnik pędził ile sił w nogach.
Za wszelką cenę musiał dostać się do kryształu.
To, co się działo nie mieściło mu się w głowie.
Zawsze sądził, że Zakon jest niezwyciężony.
Że nie ma mocy, która zagroziłaby Najwyższym.
Masakra w Głównym Ogrodzie brutalnie sprowadziła go na ziemię.
Uriel zakazał niepokojenia Wielkiego Mistrza, ale przerażonego strażnika to nie powstrzymało.
Z trzaskiem otworzył kolejne drzwi.
Poza tym Najwyższy już nie żył...
Pędząc, jak w amoku zderzył się z kimś.
- Co się dzieje? - Ktoś potrząsnął strażnikiem.
Mężczyzna szarpnął się.
Musiał za wszelką cenę dostać się do kryształu.
- Na Bogów! Ocknij się! - Zniecierpliwiony Scarfer uderzył strażnika na odlew.
Sam ledwo trzymał się na nogach.
Upiorne odgłosy wywabiły go z pokoju.
- Muszę do kryształu... - Wybełkotał tamten. - On nas wszystkich zabije.
- Kto? Co ty bredzisz, człowieku!
- Demon! Zabił Uriela... Rozszarpał go na strzępy! - Wydarł się strażnik, któremu wreszcie udało się wyrwać.
- Rozszarpał go gołymi rękoma... - Wybełkotał histerycznie i zaczął się trząść, a potem zwymiotował.
Zakonnik zbladł.
- Gdzie jest Abelard?
- Nie wiem, trzeba do kryształu...
- Wielki Mistrz nie... - Zaczął Scarfer, ale stojący obok niego mężczyzna podniósł na niego obłąkane spojrzenie.
A potem pobiegł w stronę komnaty głównej.
Zakonnik machnął na niego ręką i pokuśtykał sprawdzić, co się właściwie dzieje.
Na schodach trafił na Abelarda.
- Co to za hałasy? - Zapytał ostro Najwyższy.
Scarfer nie zdążył odpowiedzieć, bo gdzieś z dołu dobiegł ich upiorny, agonalny wrzask.
Przez dłuższą chwilę wirował w uszach i odbijał się echem od kamiennych ścian monastyru.
- Co, do... - Abelard nie skończył, bo na schody wpadł zakrwawiony Brytan.
Potężny wojownik trząsł się ze strachu.
- Uciekajcie, on tu idzie!
- Co za on? - Zdenerwował się Najwyższy.
Jego czoło pokrył pot.
- Demon! Demon, którego na nas ściągnęliście! - Brytan kilkoma susami pokonał schody i zniknął w korytarzu.
- To niemożliwe... - Szepnął Scarfer.
- Trzeba uderzyć w dzwon! - Abelard przezornie zaczął wycofywać się na górę.
- Ściągnę Mistrza. - Rzucił w pustą przestrzeń Zakonnik.
Hajmidal nerwowo przebierał nogami.
Póki co, wielki oddział aniołów nie atakował.
Kowal wsadził kolejny grot do wody.
Przekuwał je, mieszając żelazo z proszkiem.
- To nie pomaga. - Burknął w stronę nerwowo drepczącego zastępcy.
- Mi pomaga. - Warknął wojownik. - Pospieszcie się. - Rzucił w stronę uwijających się rekrutów, którzy składali strzały.
Przezornie nikt się nie odezwał.
Nad Miasteczkiem wisiały ciężkie, burzowe chmury.
Porywisty wiatr szalał po pustych uliczkach.
- Jeszcze to. - Mruknął do siebie zastępca.
Czarodziejka ze złożonym parasolem na ramieniu, zbliżała się wesoło podskakując.
- Jak tam? Gotowi na epicką rozróbę? - Zajrzała jednemu z rekrutów przez ramię.
- Raczej masakrę. - Westchnął Halmidal.
- Oj, nie bądź takim optymistą. - Muffinka poklepała go po ramieniu. - Pomyśl, że Pieprz ma gorzej.
- Tak, to mnie pociesza. A tak na marginesie, nie mogłabyś czegoś z tym zrobić? - Wskazał palcem na czarne niebo.
- Ja? - Zdziwiła się szczerze czarodziejka. - To ty go zdenerwowałeś.
- Ale to twój druid. Powinnaś nad nim zapanować!
- Nie mów mi, jak mam żyć. - Pokazała mu język i gwiżdżąc wesoło pomaszerowała w stronę muru.
Zastępca wbił wściekłe spojrzenie w machającą różowym parasolem istotkę.
Karasu szedł krwawym śladem demona.
Wiedział, że musi go powstrzymać.
Wiedział też, do czego zdolny jest Pieprz.
Cholera, przecież słyszał co nieco, obserwował go tyle lat.
Ale nigdy nie widział czegoś takiego.
Zrobił krok, żeby przejść nad trzema rozerwanymi trupami.
Tylko jak, do cholery, zatrzymać diabła?
Przyspieszył wybiegając na szeroki krużganek.
Mało nie wywinął orła na kałuży krwi.
Demon szedł przy ścianie.
Wyciągnął upapraną krwią rękę i zostawiał na kamieniach szkarłatny ślad.
Jego kroki były miękkie i niedbałe.
- Pieprz! - Wrzasnął Karasu zaciskając pięści.
Demon zatrzymał się.
Dowódca wziął głęboki oddech, świetnie i co dalej?
Czarnowłosy odwrócił się powoli, zgrabnym piruetem na pięcie.
Patrzył na Karasu lekko przekrzywiając głowę.
Do zielonookiego dotarło, że Pieprz coś nuci.
Sparaliżował go strach.
Czarne, żarzące się oczy pożerały go niczym otchłań.
Odchrząknął i zebrał się w sobie.
- Nie możesz ich tak po prostu zabić.
Odpowiedział mu szeroki uśmiech.
Błysnęły białe kły.
Demon nie przestawał nucić.
Kiwał się na palcach i już nie patrzył na Karasu.
Zielonooki czuł wszechogarniający chłód.
Kamienną podłogę pokrył szronem, a oddechy zmienił w parę.
Serce dowódcy pędziło jak szalone.
Pulsujące walenie wypełniło mu uszy.
Musiał się ruszyć.
Musiał zrobić krok.
Tylko, że ciało nie chciało go słuchać.
Do diabła, wszystko zależało od niego.
Wbił spojrzenie w kiwające się plecy demona, który ruszył dalej.
Karasu słyszał strażników, Wielkiego Mistrza tu nie było.
Myślał gorączkowo, chociaż wdzierający się w jego ciało chłód odbierał mu oddech.
Ktoś wydął rozkazy.
Jeśli był to ten Uriel, Miasteczko ma mała szansę.
Być może zdążyli.
Ale jeśli to nie z jego rozkazów powstał ten bałagan, ten ktoś będzie chciał szybko posprzątać.
Gdzieś niedaleko rozbrzmiał dzwon.
Jego donośny, rozpaczliwy dźwięk rozbił chłód.
Przemknął krużgankiem w głąb budynku.
Wypełnił monastyr, odbijając się echem od kamiennych ścian.
Karasu odzyskał czucie.
Puścił się pędem za demonem, który stanął jak wryty.
Zostawiająca krwawe ślady na ścianie ręka, opadła.
Splunął z odrazą i potrząsnął głową.
- Pieprz. - Zaryzykował raz jeszcze Karasu. - Musisz nam pomóc.
- Muszę ich wytłuc. - Odpowiedział mu warkot.
Dowódca zatrzymał się kilka kroków za demonem.
Nie bardzo wiedział, co dalej.
Podejść?
Zachować dystans?
- Oni chcą zmieść Miasteczko. Zniszczyć Gryfa, posłuchaj...
Nie zdążył.
Silne pchnięcie posłało go na ścianę.
Przedramię napierającego demona niemal zmiażdżyło krtań.
Rozpaczliwie nabrał powietrza.
W czarnych oczach płonęła wściekłość.
- Co mnie obchodzą twoje problemy? - Zawarczał demon.
- Obchodzą cię! - Wychrypiał Karasu.
Nagle poczuł zupełnie niezrozumiały przypływ odwagi.
Właściwie nie miał nic do stracenia.
Co za różnica, czy zginie z rąk Pieprza, czy jakiegoś nawiedzonego Najwyższego.
Nie miał złudzeń, nie wyjdą stąd żywi.
Jedyne czego chciał, to ocalenia gildii i mieszkańców Miasteczka.
Oni niczemu nie zawinili.
Hajmidal sobie poradzi.
- Żałosne. - Usłyszał rozbawiony szept tuż przy swoim uchu.
- Sam jesteś żałosny! - Odepchnął demona. - Wielki Pan Urażona Ambicja! Zakon cię oszukał? Straszne.
Aeszma zignorował go.
Ruszył dalej.
- Nie możesz się od nas odwrócić! - Dowódca wyprzedził go i stanął mu na drodze.
- Nie jestem wam nic winien. - Pokręcił głową Pieprz. - Zejdź mi z drogi, bo pożałujesz.
- Ty pożałujesz, ty pieprzony zadufańcu. To mam powiedzieć Muffince? - Złapał się ostatniej deski ratunku.
Albo mu się wydawało, albo demon zawahał się.
Postanowił dokręcić śrubę.
W końcu nie miał nic do stracenia.
- O ile zdążę, bo jeśli nic nie zrobimy, oni zginął. Wszyscy. Chcesz mieć na rękach ich krew?
Czarne oczy patrzyły na niego z nienawiścią.
A potem demon roześmiał się zimno i odepchnął Gryfa z drogi.
- To kropla w morzu tego, co mam na sumieniu, dzieciaku. - zawarczał, mijając go.
- Pieprz! - Wrzasnął za nim Karasu, kiedy czarnowłosy z hukiem wywalił masywne, drewniane drzwi.
Czarne oczy spoczęły na dowódcy raz jeszcze.
- Jestem Aeszma. - Powiedział cicho i jakby z żalem.
A może dowódca się przesłyszał.
Patrzył, jak demon znika w ciemnym korytarzu.
Co robić?
Wyszarpał mapę z kieszeni.
Rozpaczliwie usiłował uporządkować myśli.
Ten dzwon.
Coś oznaczał, zaraz...
Świdrował spojrzeniem rysunek zabudowań.
Gdzieś za jego plecami rozległy się krzyki i pospieszne kroki.
Tam były schody na górę.
Na ostatnim piętrze mieli Złotą Salę i komnaty Wielkiego Mistrza.
I wtedy sobie przypomniał.
Dzwon nakazywał natychmiastowe zebranie Rady.
W przypadku zagrożenia, kiedy Wielkiego Mistrza nie było, wszelkie decyzje podejmowała Rada Najwyższych, sprawujących pieczę w danym rejonie.
Karasu myślał gorączkowo.
Usiłował sobie przypomnieć, co jeszcze czytał w Historii Zakonu.
W każdej krainie Zakon miał swoją siedzibę.
Łącznie dziesięć.
W każdej na czele Rady stał Najwyższy.
Teoretycznie, bo zdaje się, że z Dziesiątym były jakieś problemy, ale o co chodziło, zupełnie nie pamiętał.
Zatem skoro Seler był Trzecim, to jemu podlegała ich kraina, tylko, że Edzio zwiał.
Prawdopodobnie przesunęli innego Najwyższego, a Wielki Mistrz siedzi na Północy.
Tylko, że w przypadku takiego zagrożenia mogą otworzyć portal.
W takim razie, jedyną osobą zdolną do wypowiedzenia wojny na większą skalę był Uriel.
Karasu jeszcze raz spojrzał na mapę.
Dokąd w takim razie szedł Pieprz?
Korytarz, w którym zniknął prowadził do...
Karasu przełknął ślinę.
Ten obszar nie był dokładnie opisany.
Widniało tam tylko jedno słowo.
Tortury.
Zawrócił.
Dobył miecza, przemykając przy ścianie błyskawicznie dostał się na schody.
- Dlaczego nie atakują? - Jasny nerwowo podmieniał strzały, w skrzyniach ustawionych pod murami.
- Najwidoczniej nie dostali jeszcze rozkazów. - Hajmidal skończył ostrzyć miecz. - Może Karasu zdążył?
- Gdyby tak było, zwinęliby obóz. Oni na coś czekają.
- Może warto byłoby pilnować okolicy? - Ożywił się Hajmidal. - Jeśli dostaną sygnał przez posłańca...
- Mamy szansę przejąć go wcześniej... - Podchwycił Jasny.
- Tylko, że to szaleństwo.
- A szturm oddziału aniołów nie?
Zastępca zasępił się na chwilę.
Potrzebowali w jakiś sposób obserwować łąkę przed miastem i jednocześnie nie rzucać się w oczy.
- Posłaniec może przybyć z każdej strony. Nie wiemy, czy będzie poruszał się droga, czy powietrzem.
Nawet nie wiemy, czy w ogóle będzie jakiś posłaniec...
- Musisz iść i poprosić o pomoc.
- Dlaczego ja? - Zdenerwował się Hajmidal.
- Bo ty go wkurzyłeś.
- Zachowuje się, jak jakiś smark! Stoimy w obliczu wojny, a on strzela fochy.
- Co nie zmienia faktu, że go wkurzyłeś. - Uściślił bezlitośnie Jasny.
- Nie było go tu, liczył się czas... Dlaczego ja ci się w ogóle tłumaczę?
- Może dlatego, że gdzieś tam została dziewczyna, i tobie też to nie leży.
Hajmidal zgrzytnął zębami.
Miał ochotę posłać druida na drzewo.
Chodziło o dobro gildii, cholera, o dobro całego Miasteczka.
A on zachowywał się jak krótkowzroczny egoista.
W dodatku nie mieli najlepszego łucznika.
Zastępca stłumił w sobie chęć przywalenia komuś.
Nieoczekiwanie przypomniało mu się to, co kiedyś powiedział Karasu.
Że nie wyobraża sobie nikogo innego na stanowisku swojego zastępcy.
Hajmidal zacisnął zęby i ruszył niechętnie w stronę domu czarodziejki.
Przez granatowe niebo przetoczył się pomruk burzy.
Jasny przysiadł na chwilę.
Ciągle jeszcze nie czuł się najlepiej.
Obok przycupnęła Marcelina.
- Jak się czujesz?
- Cudownie. - Burknął niechętnie wojownik.
Nie skomentowała.
Zadarła głowę i spojrzała w ciemne niebo.
- Boisz się? - Zapytała nieoczekiwanie.
Jasny nie odpowiedział.
Bał się, to oczywiste.
Tylko idioci nie odczuwają strachu.
Idioci i demony, uśmiechnął się mimo woli.
- Ja się boję. - Oznajmił Draco kładąc przed nimi kolejną skrzynie ze strzałami. - I to cholernie.
Tylko raz w życiu miałem takiego cykora...
... Naciągnął głębiej kaptur, skrywając twarz w cieniu.
Serce waliło mu jak oszalałe.
Z trudem utrzymywał się na nogach.
Nie miał już siły.
Przyklęknął obok krzaków jeżyn i kalecząc sobie dłonie, odgarnął gałązki w poszukiwaniu owoców.
Już przestał liczyć dni od ostatniego posiłku.
Zgniłe liście i błoto przywarło do niego na stałe.
Jeszcze kilka dni temu był pewny, że ucieknie.
Teraz tracił nadzieję.
Potrafił czytać ślady.
Gonili go.
Deptali mu po piętach od tygodnia.
Nie spieszyło im się.
Ostatnio dołączył do nich kolejny oddział.
Łowcy odmieńców.
Chcieli go otoczyć i prawie im się udało.
Nie przewidzieli, że czmychnie do Lasu Samobójców.
Tam nikomu się nie spieszyło.
Miał nadzieję, że odpuszczą.
Draco zatrząsł się z zimna.
Najgorsze było to, że od dwóch dni nie widział słońca.
Czuł, że opuszczają go siły.
Kiedy stracił przytomność w jeżynach, było mu już właściwie wszystko jedno.
Wyczerpany dławiącym strachem i walką o życie, w końcu się poddał.
Ostatkiem sił pomodlił się do Boga Podziemi, żeby zabrał go do siebie.
Tam przynajmniej jest ciepło.
To była jego ostatnia myśl.
Pieprz odszedł od ogniska.
Chciało mu się siku.
Przeklął, kiedy jeżyny zaplątały mu się w nogawkę.
A potem zobaczył w krzakach ostatnie życzenie.
Błyszczało nad jakimś obszarpanym ciałem.
Demon sięgnął po migoczący fioletowym blaskiem płomyk.
Parsknął, kiedy życzenie rozbrzmiało echem w jego myślach.
Przykucnął nad ciałem.
- Wybacz stary, nie da się zrobić. - Burknął i dmuchnięciem posłał płomyk w stronę ciała.
W szum liści wdarła się rozpaczliwa próba zaczerpnięcia oddechu.
Przybłęda spróbował uciekać.
Demon nawet nie drgnął.
Wbijał wzrok w chłopaka.
Jego twarz pokryta była sporą warstwą błota, a mimo to, w kilku miejscach widać było szkarłatne łuski na skroni.
Demon uśmiechnął się paskudnie.
Dzieciak nie mógł mieć więcej niż piętnaście lat.
Umierał ze strachu.
Pieprz lubił ten zapach.
- No? - Zachęcił go.
- C... Czego chcesz? - Wychrypiał słabo.
Drżał.
Niezgrabnym gestem usiłował naciągnąć na głowę sztywny od brudu kaptur.
- Czego chcę? - Przekrzywił głowę demon. - Jakiś błagań, jęków, ewentualnie uprzejmej prośby.
- Nie jesteś łowcą. - Mętne spojrzenie zatrzymało się na Pieprzu.
- Nie. - Chłopak wyraźnie się odprężył. - Jestem demonem. - Rzucił lekko Pieprz.
Z rozbawieniem obserwował, jak przerażony dzieciak usiłuje zwiać.
Widać już dawno opadł z sił.
Mimo, że płynęła w nim smocza krew, płomień niemal wygasł.
Był zupełnie bezużyteczny.
Z łatwością mógł go dobić.
Wstał powoli i złapał dzieciaka za kołnierz.
Uniósł go niemal do pozycji pionowej i spojrzał prosto w oczy.
Dzieciak zaszczękał zębami ze strachu i niemal zemdlał.
- Nie chciałbyś dołączyć do gildii? - Zapytał demon szczerząc kły...
...Jasny westchnął.
- Może to głupie, ale brakuje mi tego skurkowańca. - Wzruszył ramionami Draco.
Marcelina nie skomentowała.
- Dałby im popalić, co? - Jasny uśmiechnął się lekko, wskazując czający się gdzieś za murami oddział aniołów.
Derwan rozejrzał się dookoła.
To była przesadna przezorność.
Wiedział, że ich zgubił.
Odczekał jeszcze trzy uderzenia serca i odkleił się od ściany domku.
Trzymając się cienia przemknął w stronę ganku.
Zapukał.
Drzwi otworzyła mu jasnowłosa dziewczyna.
W ręku trzymała smakowite ciastko.
Chłopak poczuł głód.
Skarcił się w myślach.
- Czy... - Zawahał się na chwilę, ale szybko przywołał się do porządku. - Tu mieszka druid?
- Ziemniak? - Zdziwiła się Muffinka. - Popularny się ostatnio zrobił.
Derwan nerwowo przestępował z nogi na nogę.
Nie podobało mu się, że na ganku jest idealnym celem.
- Właź, ale będziesz musiał poczekać. - Czarodziejka otworzyła szerzej drzwi. - Zjesz ze mną kolację?
Chłopak, który zręcznie wślizgnął się do środka, teraz stanął jak wryty.
- Słucham? - Zdziwił się.
Kto normalny zaprosiłby go na kolację.
W dodatku widziała go pierwszy raz na oczy.
- Nie dość, że prawie ślepy, to jeszcze głuchy. - Burknęła dziewczyna z niesmakiem.
Z pokoju niedaleko drzwi rozległy się podniesione głosy.
- Ja chciałem zobaczyć tego łucznika... - Szepnął zmieszany Derwan.
- To w końcu Ziemniak, czy Legglę? - Czarodziejka zmarszczyła brwi.
W końcu machnęła ręką.
- Mniejsza, elf jest na górze, obudził się. Może ty mu wyjaśnisz, że lepiej, żeby został w łóżku.
Nie dodała nic więcej, tylko zniknęła w kuchni.
Chłopak czmychnął na górę.
Przez chwilę zastanawiał się, po co właściwie tu przyszedł.
Powinien uciekać z tego przeklętego Miasteczka.
Jednak coś go pchało do tego łucznika.
Chciał zobaczyć, czy wszystko z nim w porządku.
Niedorzeczność.
Nie pukając otworzył jedyne zamknięte drzwi.
Stanął oko w oko z elfem.
Łucznik właśnie usiłował zapiąć koszulę.
Jedna ręka ewidentnie odmawiała mu posłuszeństwa.
Derwan stał skamieniały.
Wgapiał się w łucznika.
Najgorsze było to, że nie potrafił odwrócić wzroku.
- Czego tu szukasz? - Mruknął elf.
Chłopak zarumienił się.
Nie miał odpowiedzi na to pytanie.
Elf dał spokój guzikom i ze złością zaczął zaplatać włosy.
To też mu nie szło.
- Powinieneś leżeć. - Wyrwało się chłopakowi.
Czarne oczy spojrzały na niego ze złością.
- Do jasnej cholery, czego tu szukasz, smarkaczu?
Derwan bez słowa podszedł do łucznika i zanim ten zdążył zaprotestować, zaczął zapinać jasnobrązową koszulę.
- Jesteś najlepszym łucznikiem, jakiego widziałem. - Powiedział, a podziw w jego głosie zbił elfa z tropu.
Chłopak błyskawicznie uwinął się z guzikami i odsunął się.
Patrzył na łucznika dziwnym, stalowym okiem, w którym krył się podziw.
- Tak. - Odchrząknął elf. - Zwłaszcza teraz. - Machnął prawą ręką i syknął z bólu.
- To kwestia dni. - Wzruszył ramionami Derwan.
Elf ciężko usiadł na łóżku.
- Kim ty właściwie jesteś? - Przyjrzał się uważnie wyrostkowi.
Miał zabawne włosy.
I paskudną bliznę.
W dodatku łucznik nie miał pojęcia, skąd się wziął.
Z jakiegoś absurdalnego powodu nie potrafił oderwać od niego wzroku.
Im dłużej patrzył na to wychudzone stworzenie, na zaróżowione policzki i błysk w niepokojąco żywym oku, tym dziwniej się czuł.
Zupełnie, jakby coś się w nim budziło.
Jakby...
Potrząsnął głową.
Chłopak tymczasem ukucnął przy łóżku i nieśmiałym, ostrożnym gestem przesunął drobną dłonią po ramieniu łucznika.
- Naucz mnie strzelać.
Chłopak już na niego nie patrzył.
Prośba zawisła w powietrzu.
Elf miał ochotę się roześmiać.
Jutro mogą już nie żyć.
On sam nie był w stanie naciągnąć łuku.
Ba, on nie potrafił się nawet ubrać.
A ten dzieciak...
Uniósł dłoń i wsunął palce w czarno-białe kosmyki.
Były zadziwiająco miękkie.
Kim był ten chłopak i skąd się tu wziął?
Dlaczego prosi go o coś takiego?
W tym momencie nie miało to dla elfa żadnego znaczenia...
Pieprz schodził coraz niżej.
Pogrążone w mroku podziemia przesiąknęły zapachem krwi i strachu.
Demon zatrzymał się przed rzędem żelaznych drzwi.
Zrobiło mu się niedobrze.
Wróciły wspomnienia.
Mało brakowało, a straciłby równowagę...
...Ze zbawiennego omdlenia wyrwało go wiadro zimnej wody.
Szarpnął się.
Zabrzęczały kajdany.
Zdarte do mięsa nadgarstki odezwały się bólem.
A potem do świadomości demona dotarła rzeczywistość.
Zmaltretowane ciało wiło się w agonii.
Marzył o końcu.
Ktoś brutalnie rozwarł mu szczęki.
Porcja wzmacniającego naparu pozbawiła go złudzeń.
Wzrok się wyostrzył.
Archanioł uśmiechnął się złośliwie.
- Nie myśl, że to się kiedyś skończy. - Wysyczał uderzając.
Demon zawisł na wywichniętych ramionach.
Próbował powstrzymać bolesny jęk.
Nie udało się.
Oprawca uśmiechnął się z satysfakcją.
- Cholerne ścierwo. - Splunął z niesmakiem.
Odwrócił się w stronę drewnianego blatu upstrzonego plamami krwi.
- Wracając do tematu. - Sięgnął po długi i cienki szpikulec.
W świetle pochodni zalśniło niebieskie żelazo.
Demon uciekł wzrokiem.
Żeby to wszystko się już skończyło.
Powtórzył swoją mantrę.
Szybki i bolesny cios przywołał go do porządku.
- Patrz na mnie. - Wysyczał archanioł. - A może... - Zawahał się, kiedy demon podniósł na niego puste spojrzenie.
- A może już ich nie potrzebujesz? - Zbliżył szpikulec do prawego oka demona...
...Pieprz sapnął.
Przez chwile walczył, żeby utrzymać w żołądku ostatni posiłek.
Jeden już zapłacił.
Uchwycił się tej myśli.
Odnalazł swoją wściekłość.
Mdłości powoli mijały.
Zaryzykował i puścił ścianę.
W podziemiach panowała nienaturalna cisza.
Tu nigdy nie było cicho.
Ból zawsze odbijał się echem od ścian.
Rozpaczliwe wrzaski.
Błagania.
Agonalne krzyki.
Wbrew sobie otworzył pierwsze drzwi.
Był jak w transie.
Świadomość powoli gdzieś odpływała.
Musiał iść dalej.
Znalazł dwa trupy.
Dwie kolejne sale były puste.
Karasu wbił się w kamienną wnękę i w ostatniej chwili zgasił tkwiącą tam pochodnię.
Minęło go dwóch zakonników.
Pogrążeni w nerwowej rozmowie nie zwrócili na niego uwagi.
Odczekał chwilę.
Może jednak powinien iść za Pieprzem?
Nie, do diabła, cholerny demon nie miał teraz znaczenia.
Tortury.
Dowódca potrząsnął głową.
Czy to właśnie tu go trzymali?
Musiał dostać się do Rady.
Musiał ocalić Gryfy.
Musiał...
Zaklął paskudnie i puścił się pędem.
Przeskakiwał po trzy schody.
Zapomniał o jakichkolwiek środkach ostrożności.
Biegł omijając trupy.
Zwolnił dopiero po przekroczeniu, roztrzaskanych przez demona, drzwi.
Już na wąskich schodach uderzyła go przerażająca aura tego miejsca.
Obezwładniający, absurdalny lęk.
Stróżka zimnego potu spłynęła mu po czole.
Cuchnęło śmiercią.
Grozy dodawała dziwna, nienaturalna cisza.
Mimo to, dowódca szedł dalej.
Znalazł go klęczącego przy zamkniętych drzwiach.
Wielki, budzący lęk demon schował głowę w ramionach i kiwał się na boki.
Karasu rozejrzał się nerwowo.
Szybko uciekł wzrokiem od jednego z ciał połamanego na ogromnym kole.
Zmusił się, żeby zajrzeć do każdej sali.
Pieprz nie zwracał na niego uwagi.
Zielonooki podszedł powoli i ostrożnie dotknął ramienia demona.
Czarnowłosy zatrząsł się i skulił chowając głowę.
- Pieprz. - Dowódca zawahał się.
Ręce mu drżały.
Mięśnie boleśnie napięte do granic możliwości.
Serce waliło jak oszalałe.
Zaryzykował.
Przykląkł przy demonie i złapał go za ramię.
Z trudem utrzymał szarpiącego się rozpaczliwie wojownika.
- Pieprz! - Wrzasnął w pokryta potem twarz.
Demon zamrugał.
Karasu potrząsnął nim.
- Jestem Aeszma. - Szepnął łamiącym się głosem.
- Jesteś Pieprzem. Pieprzonym demonem. Moim demonem. - Wrzasnął Karasu prostując się gwałtownie. - I nie jesteś sam.
Dodał stanowczo.
Czarne oczy patrzyły na niego z zaskoczeniem.
- Weź się w garść. - Poradził mu Karasu.
Demon milczał.
Objął kolana ramionami.
Utkwił spojrzenie w drzwiach.
- Co z tobą? - Zdenerwował się dowódca.
Czuł presję.
Powinni być na górze.
Za dużo od tego zależało.
Ale przecież nie może zostawić Pieprza.
Spojrzał na skulonego demona.
Nawet nie próbował sobie wyobrazić, co mu zrobili.
- Boję się. - Wychrypiał Pieprz.
Karasu oparł się ciężko o ścianę.
- Ty się boisz? To ja umieram ze strachu.
- Po co przyszedłeś? - Demon powoli podniósł się z podłogi.
Wstrząsnął nim dreszcz.
Zgiął się w pół i zwymiotował.
- Bo przyjaciół się nie zostawia. - Mruknął Karasu i otworzył ostatnie drzwi.
Szybko tego pożałował.
Na drewnianym stole leżała dziewczyna.
Prawdopodobnie.
Zmasakrowane ciało zdawało się nie mieć kształtu.
Im dłużej Gryf na nie patrzył, tym bardziej dziwił się swojej pierwszej myśli.
W ciężkiej ciszy słychać było kapiącą krew.
Pieprz minął go w drzwiach.
Sztywnym krokiem podszedł od stołu.
Karasu w pierwszej chwili chciał go powstrzymać, ale kiedy na białe policzki spłynęły łzy, wycofał się.
Demon delikatnie położył dłoń na głowie dziewczyny.
A potem zaczął wyciągać z jej ciała długie, niebieskie szpikulce.
Tego dla dowódcy było zdecydowanie za wiele.
Pospiesznie wybiegł na korytarz.
Pieprz dołączył do niego chwilę później.
Na rękach niósł owinięte w grube płótno ciało.
W czarnych oczach płonął ogień.
Karasu odetchnął z ulgą.
Druid posłał zastępcy złe spojrzenie.
Na dworze zagrzmiało.
- Chyba żartujesz.
- Nie. Masz prawo się na mnie wściekać, ale musisz zrozumieć, że nie miałem wyboru.
- Ty chyba nie rozumiesz... - Druid wycelował w Hajmidala długi palec.
Na wojowniku nie zrobiło to wrażenia.
- Ty nie rozumiesz. - Zagrzmiał. - Mamy wojnę.
- W dupie mam waszą wojnę.
- Muffinkę też?
- Nie mieszaj jej w to!
- Ale ona należy do gildii. Mieszkacie tu! Do jasnej cholery...
Zastępca wziął głęboki oddech.
Spojrzał Ziemniakowi prosto w oczy.
- Przyszedłem przeprosić.
- Chujowo ci idzie. - Druid opadł na fotel bujany.
Chwilę huśtał się z zaciętym wyrazem twarzy.
- Potrzebna nam twoja pomoc. - Hajmidal zacisnął zęby.
- Domyślam się, że nie przylazłeś tu tylko po to, żeby przyznać się do błędu.
- Nie popełniłem błędu! - Wściekł się Hajmidal.
- Powiedz to Jadze, która została w Piekle!
Drzwi otworzyły się gwałtownie.
- Przestańcie drzeć japy. - Zarządziła Muffinka. - Mamy poważniejszy problem niż wasze dramy.
- Co się dzieje? - Zastępca stracił zainteresowanie druidem.
- Wygląda na to, że zaczęli... - Słowa czarodziejki utonęły w głuchym huku.
Hajmidal wyleciał bez słowa.
Czarodziejka złapała druida za rękaw i pociągnęła za sobą.
W miasteczku wybuchło zamieszanie.
- Chodźcie! - Jasny darł się z muru. - Szybko!
Zanim druid zaprotestował, Muffinka wdrapała się zwinnie po drabinie.
Na górze stał ojciec Matt, Jasny i Marcelina.
Draco skakał miedzy łucznikami.
- Coś podobnego... - Mruczał pod nosem mnich.
Szczęknął mechanizm potężnej katapulty i olbrzymi głaz pomknął w ich stronę.
- Kryć się! - Wrzasnął zastępca, ale Jasny złapał go za ramię.
- Czekaj. - Powstrzymał go.
Głaz był już na wyciągnięcie ręki, kiedy nagle rozprysł się o coś z trzaskiem.
Odłamki posypały się w stronę aniołów.
W świetle pochodni mignęła fioletowa poświata.
- Co to jest? - Hajmidal wytrzeszczył oczy.
- Jak rany, ale czad! - Podekscytowana czarodziejka podskakiwała w miejscu. - Niech walną jeszcze raz!
- A mówił ojciec, że nie da rady z tą barierą. - Zastępca uśmiechnął się do mnicha.
- To nie jest nasza bariera. - Powiedziała dziwnym tonem Marcelina.
Druid w milczeniu wyciągnął dłoń.
Fioletowe, ledwo dostrzegalne nitki połaskotały go w palce.
- Patrzcie na te zszokowane gęby! - Cieszyła się Czarodziejka. - Pocałujcie się w pierzaste tyłki! - Krzyknęła w stronę kłębiącego się w dole morza aniołów.
- Przygotować się! - Krzyknął Draco, na ledwo dostrzegalny sygnał Hajmidala.
Zastępca uważnie obserwował żołnierzy na łące.
- Hajmidal! - Z dołu wrzasnął Orety. - Mamy problem!
- Zostań tu, ja zajmę się dołem. - Rzucił w stronę Jasnego oficer po czym zeskoczył z muru.
Wylądował na ziemi zręcznym saltem.
Na placu, przy fontannie wybuchło jakieś zamieszanie.
Tymczasem na łące też coś się działo.
- Patrzcie! - Marcelina wskazała na dziwną postać, która właśnie wdrapała się na jedną z katapult.
- Ludzie! - Zagrzmiał dziwny, potężny głos.- I wy, wysłannicy Zakonu. - Dodał pospiesznie. - Radujcie się, albowiem dziś jest wasz szczęśliwy dzień. Ja, wielki wieszcz, opowiem wam historię!
- Ale jaja. - Klasnęła w dłonie czarodziejka.
Dwóch rycerzy próbowało ściągnąć szaleńca z katapulty, ale przeszkadzał im w tym atakujący zaciekle kruk.
- Dwieście lat temu, daleko stąd, miała miejsce Wielka Bitwa!
- Skisnę, jak będzie recytował Historię Zakonu. - Muffinka przysiadła wygodnie na skraju skrzyni wypełnionej strzałami.
Bez żenady pogrzebała druidowi w kieszeni i wyciągnęła ciastko.
Ziemniak rzucił ponure spojrzenie na wielką, czarną chmurę wiszącą nad Miasteczkiem.
Dyskretnie machnął ręką i burza pomknęła nad łąkę.
- Żelkgoedon miał być anyżowy. - Odpowiedział na zadziwione spojrzenie Jasnego.
- Poważnie, niebezpieczny z ciebie gość. - Parsknął wojownik.
Fenris przeciągnął się i leniwym ruchem łapy poturlał czaszkę po podłodze.
Potoczyła się i z głuchym trzaskiem wpadła w rząd ułożonych równo piszczeli.
- Oszukujesz. - Warknął Kair.
- Kogo nazywasz oszustem?! - Wściekł się jego brat. - Rusz się! - Wrzasnął na przerażoną Jagę.
Dziewczyna szybko zabrała się za ustawianie kości.
Sięgały jej do pasa.
Z trudem uniosła czaszkę i odniosła na miejsce.
Była zmęczona.
Głodna i spragniona.
Ale przede wszystkim, bała się.
Najbardziej tego, że zostanie tu na zawsze.
- Coś Aeszma się ociąga. - Kair z trudem skupił wzrok, żeby złapać w szpony jedną z czaszek. - Może trzeba było zostawić tę drugą?
- To urocze, pyskate dziewczę w słodkim, różowym bereciku i butach z kokardkami? - Parsknął Fenris. - Na głowę upadłeś? Niemożliwe, żeby Aeszmie zależało na takim utrapieniu.
Ta - Przeniósł łakome spojrzenie na Jagę - to zupełnie coś innego.
- Przypomina mi trochę Pożogę. - Kair wywalił język i wycelował.
Oczy zawirowały dziko.
Fenris nie odezwał się.
Nie przyznał się, że on też tak pomyślał.
Że to właśnie dlatego zatrzymał ją tutaj.
Kości przewróciły się z hukiem.
- Ha!
- Cholerny oszust! Magiczne spojrzenie jest zakazane!
- Kto tak powiedział?! - Kair skoczył w jego stronę.
- Chcesz się bić?! - Zawarczał Fenris.
Jaga poczłapała w kierunku kości.
Ledwo wyciągnęła rękę w stronę pierwszej, wszystkie z cichym stukotem znalazły się na swoim miejscu.
W sali zapadła cisza.
- Patrz, to potrafi czarować. - Jedno oko Kaira spoczęło na Jadze.
- Lepiej. - Fenris powęszył w powietrzu. - Użyła twojej mocy.
Jaga ostrożnie zaczęła wycofywać się w stronę drzwi.
Fenris skoczył w jej stronę.
Karasu przestępował z nogi na nogę.
Nie odezwał się jednak.
Pieprz ostrożnie położył owinięte ciało na łóżku, w jednym z pokoi.
Potem ukląkł i coś zaczął nucić.
Dowódca wyjrzał ma korytarz.
Nikogo nie było i to go paradoksalnie niepokoiło.
Wiedział, że w siedzibie Zakonu zawsze przebywa minimum pięćset gwardzistów, a oprócz tego ze dwie setki kuszników.
Nie mówiąc o zakonnikach, służbie...
- Idziemy. - Stanowczy, zimny ton Pieprza wyrwał go z zadumy.
- Musimy dostać się do Złotej Sali.
Demon nie odpowiedział.
Karasu po raz kolejny wspiął się na kamienne schody.
Na szczycie czekali na nich kusznicy i schowani za ich linią gwardziści.
- Dalej nie przejdziecie! - Odezwał się głos jakiegoś napuszonego anioła.
- Schowaj się. - Warknął Pieprz, wpychając Karasu we wnękę z pochodnią.
Dowódca zaklął, ale przestał protestować, kiedy w powietrzu zaświszczały bełty.
Demon szedł dalej.
Pociski omijały go, uderzając o ściany.
Kusznicy nie zdążyli przeładować broni.
Gwardziści wyszli na spotkanie demona.
Pieprz zatrzymał się.
- Zatkaj uszy. - Syknął w stronę Karasu.
Gryf zostawił pytania na później.
Posłusznie zakrył uszy.
Patrzył jak demon otwiera usta.
Jak gwardziści zamierają w połowie kroku.
Kusznicy założyli bełty i zaczęli strzelać.
Najeżone bełtami ciała gwardzistów spadały ze schodów.
W czarnych oczach płonął ogień.
Anioł skoczył na kuszników.
Dowódca z lękiem patrzył na mrożącą krew w żyłach masakrę.
Nagle, niewinne z pozoru zabawy demona przy ognisku, kiedy czarował piosenką, przestały mu się wydawać zabawne.
Teraz, bardziej niż kiedykolwiek wcześniej, dotarło do niego, że Pieprz nie jest jednym z nich.
Że być może nie ma w nim nic ludzkiego.
Ale przecież...
Przypomniał sobie sposób, w jaki demon położył dłoń na głowie tamtej dziewczyny.
Pieprz spojrzał na niego przekrzywiając lekko głowę.
Karasu powoli opuścił ręce.
Ślizgali się na okrwawionych schodach.
Czasem ciała zsuwały się na niżej, wydając głuche plaśnięcia.
Stanęli przed ogromnymi, złotymi drzwiami.
Pieprz postanowił nie pukać.
Prawe skrzydło wyleciało z futryny i w hukiem uderzyło o marmurową podłogę.
- Dzień dobry, zastaliśmy Wielkiego Mistrza? - Odchrząknął Karasu, przekroczywszy próg.
W wielkiej sali, której dwie ściany składały się z ogromnych, strzelistych okien, przy owalnym stole siedzieli członkowie Rady.
W tej chwili najwyraźniej zabrakło im słów.
Na honorowym miejscu siedział Alba.
Najwyższy miał na sobie złota szatę.
Jego zimne, niebieskie oczy wpatrywały się w Pieprza.
Demonowi na chwilę zabrakło powietrza.
Karasu błyskawicznie ocenił sytuację.
Skorzystał z dobrego pierwszego wrażenia i kilkoma susami dopadł siedzącego z brzegu, skromnie odzianego zakonnika.
Przyłożył mu ostrze do gardła.
- Jeśli któryś z was drgnie, zabiję go. - Syknął.
Odpowiedziała mu cisza.
A potem odezwał się archanioł w złotej szacie.
- Dlaczego uważasz, że nas to w jakiś sposób obejdzie?
- Zakładam, że trudno będzie wam wyjaśnić, dlaczego pozwoliliście zabić Wielkiego Mistrza.
Najwyższy otworzył uta, ale zakładnik powstrzymał go gestem.
- Daj spokój, Alba, chłopak jest bystry.
- Połóżcie dłonie na stół. - Mruknął Karasu.
Pieprz otrząsnął się.
Zrobił kilka kroków w stronę stołu.
Przyjrzał się uważnie zgromadzonym.
Dwanaście osób.
Scarfer nie wyglądał dobrze.
Był zielony.
Demon niespiesznie obszedł stół, a potem położył dłonie na ramionach tłuściutkiego archanioła.
Zanim ktokolwiek zdążył zareagować czarnowłosy zatopił rękę w jego piersi i wyrwał istotę.
Na biały blat trysnęła krew.
- Nie próbujcie klątw. - Błysnął kłami i patrząc prosto w lodowate oczy schował istotę do kieszeni.
Wielki Mistrz zesztywniał.
Karasu widział, jak wymienia spojrzenie z Albą.
Nie podobało mu się to wszystko.
Za dużo przeciwników.
- Czego chcecie? - Zapytał z pozoru spokojnie Wielki Mistrz.
- Dlaczego zaatakowaliście moją gildię?
- Słucham? - Zdziwił się Zakonnik. - Co to ma znaczyć?
Cisza.
Pieprz leniwie oparł się o kolejnego Zakonnika.
- Zaraz. - Zdenerwował się Wielki Mistrz. - To jakieś nieporozumienie.
- Przez to wasze, nieporozumienie, - Wycedził Karasu. - Niemal nie straciłem życia. Pomijam fakt, że planowaliście coś większego. Odział już zaatakował, czy może na coś czekacie?
Cisza.
Demon przydusił do blatu Zakonnika.
- Alba, na Bogów, o czym on mówi?! - Wielki Mistrz utkwił spojrzenie w Najwyższym.
Archanioł oderwał oczy od Pieprza.
- To nie ma znaczenia. - Burknął i lekkim gestem dosłownie ściął Karasu z nóg.
Wielki Mistrz zerwał się z krzesła.
Przycisnął dłoń do krwawiącej szyi.
Demon skoczył przez stół.
Pozostali wstali się ze swoich miejsc.
Wiedział, że tak to się skończy.
Powinien iść sam.
Jakie szanse, w starciu z najpotężniejszymi, ma człowiek?
Najrozsądniej byłoby wytłuc ich po kolei.
Nie patrząc na nic.
Ale wiedział, że teraz już nie będzie tak potrafił.
Wyprostował się i zasłonił sobą leżącego dowódcę.
Przyjaciel, dobre sobie.
Pomyślał, a kącik jego ust uniósł się lekko ku górze.
Dwóch zaatakowało jednocześnie z obu stron.
To nie miało żadnego znaczenia.
Oni nie mieli żadnego znaczenia.
Pieprz patrząc w lodowate spojrzenie, zabił ich mocą.
Białe pióra zawirowały w powietrzu.
Wielki Mistrz krzyknął.
Pozostali też wrzeszczeli.
Tylko on stał i uśmiechał się.
Demon marzył, żeby zabić go na miliony sposobów.
Dokładnie tak, jak on to robił przez dziesięciolecia.
Dzień po dniu.
Abelard dobył miecza.
Trzech archaniołów poszło za jego przykładem.
- Żaden plugawy demon... - Zaczął Dziesiąty, ale przerwał mu śmiech.
Mrożący w żyłach, lodowaty śmiech.
Pieprz poczuł, że brakuje mu tchu.
Ciało znało na pamięć ten schemat.
Wiedziało, co będzie dalej.
Musiał walczyć.
Nie był już tym pieprzonym idiotą.
Przywołał wspomnienie zmasakrowanej dziewczyny.
Buchnęła wściekłość.
Oplotła go ciasno, spalając po drodze cały strach.
Tym razem to on wygra.
- Głupcy. - Wycedził Alba. - Aeszma nigdy nie był demonem. Jesteście ignorantami.
- Co ty wyprawiasz? - zdenerwował się Wielki Mistrz.
- To już nie ma znaczenia. Wy nie macie znaczenia. - Archanioł pstryknął palcami.
W Złotej Sali zmaterializował się wojownik.
Odziany w lekką zbroję.
Na szyi i nadgarstkach miał czarne obręcze, a w dłoni trzymał szablę.
Fioletowe oczy patrzyły na demona.
Pieprzowi zrobiło się niedobrze.
- Pamiętasz Slumbera? - Archanioł leniwie objął wojownika ramieniem.
Lodowate spojrzenie znowu zadawało ból.
Dowódca za jego plecami poruszył się.
Pieprz nie patrząc w jego stronę, zamknął go w bańce ochronnej i rzucił wysoko, na antresolę biegnącą dookoła Złotej Sali.
- Widzisz, niektórzy mają więcej rozumu od ciebie. - Mruknął archanioł.
- I pomyśleć, że to mnie nazywacie demonem. - Mruknął Pieprz.
- Żałuję, że twój rudzielec nie był taki skłonny do współpracy. - Alba bawił się z nim.
Delikatnie poklepał Slumbera po ramieniu.
- Zabij go.
Grzech nie potrzebował kolejnej zachęty.
W jego oczach płonęła wściekłość.
Skoczył.
Ile grzechów poszło w jego ślady?
Ile skończyło jak ona?
Bez przekonania posłał moc w jego stronę.
Wojownik zręcznie uniknął ataku.
Oczywiście, w końcu był najlepszy.
- Walcz ze mną na poważnie. - Zaskrzeczał.
- Nie mam zamiaru.
- Przynajmniej tyle jesteś mi winny, ty egoistyczny śmieciu.
Pieprz skrzywił się.
Należało mu się.
Nie chciał go zabijać.
Nie potrafił.
Pokręcił głową.
Slumber natarł.
Otrze zatrzymał podmuch mocy.
Ich spojrzenia znowu się spotkały.
W fioletowych oczach błyszczała wściekłość i pogarda.
Ale najgorszy był ten triumfalny uśmieszek Alby.
Sukinsyna, który odebrał mu wszystko.
Pieprz poczekał, aż grzech zaatakuje z boku.
Kiedy ostrze minęło go o włos, zanurzył dłoń w piersi Slumbera.
Wojownik westchnął z ulgą, a potem zmienił się w pył.
- Naprawdę myślałeś, że zdołasz mnie zabić w ten sposób? - Spojrzał z niesmakiem na Albę.
- Nawet przez myśl mi to nie przeszło. - Wzruszył ramionami archanioł. - Rozczarowałbyś mnie, gdyby tak się stało. A ty nie chcesz mnie rozczarować, prawda? No, Aeszma, postaraj się.
Pieprz z trudem utrzymał się na kolanach, kiedy uderzyło go kolejne wspomnienie.
Odciął się błyskawicznie.
- Skończ te chore gierki, Alba! - Zagrzmiał Abelard. - Demonów trzeba się pozbywać, a nie się z nimi zabawiać.
- Zabawiać powiadasz? Sądzisz, że jakikolwiek demon wytrzymałby moje, jak to nazywasz, zabawy?
- Nie pojmuję, co się tu dzieje. - Wielki Mistrz kończył obwiązywać szyję.
- Bo jesteś głupim starcem. - Oznajmił lodowato Alba.
- Dość! - Zagrzmiał jeden z Rady. - Zapominasz się.
- Obawiam się, że zbłądziłeś synu. - Niemal zmartwił się Wielki Mistrz. - Być może opętał cię ten demon...
- Wypraszam sobie. - Pieprz skrzywił się z obrzydzeniem.
- To nie jest demon, cholerni ignoranci. Macie przed sobą półboga.
- Bluźnisz! - Wrzasnął Wielki Mistrz.
- To wy jesteście ślepi. Nie macie o niczym pojęcia.
- On oszalał. - Szepnął Scarfer.
Moc pomknęła w stronę archanioła.
Odbił pocisk niedbałym ruchem dłoni.
Zalśniły skrzydła.
- Chcesz się bawić? - Uśmiechnął się paskudnie i wyciągnął miecz.
- Nie. - Pokręcił głową Pieprz. - Chcę cię zabić.
Zacisnął dłoń na szklanych kulkach i skoczył.
Karasu roztarł głowę.
Będzie musiał poważnie porozmawiać z Pieprzem, na temat rzucania jego skromnej osoby.
Ostrożnie przysunął się do barierki.
Wyglądało na to, że wszyscy szybko o nim zapomnieli.
Ale to wcale go nie pocieszyło.
Zupełnie przestał rozumieć, co tu się dzieje.
Obserwował najdziwniejszy pojedynek, jaki dane mu było oglądać.
Natężenie mocy w Sali przyprawiało o gęsią skórkę.
Reszta rady zbiła się w ciasną grupkę wokół Wielkiego Mistrza.
Szeptali nerwowo.
Archanioła najwyraźniej znużyła zabawa mocą, bo zawirował i zaatakował ostrzem.
Pieprz zręcznie uniknął ciosu.
Najwyższy nie zatrzymał się, zrobił wypad.
Ostrze, zdawałoby się bez trudu, przeniknęło przez ochronę z mocy demona.
Pieprz syknął i cofnął się.
- Rozczarowujesz mnie. - Zacmokał z niezadowoleniem Alba. - Podobno chciałeś mnie zabić?
Nie zostawił demonowi szansy na odpowiedź.
Szybki wypad przeszedł w cięcie z boku.
Skrzydło osłoniło go przed magią demona, który ciężko opadł na kolano.
Na białą posadzkę kapała krew.
- Wiesz, że pomysł z Miasteczkiem był mój? - Archanioł przesunął się po łuku. - Podpuszczenie Uriela było dziecinnie proste.
Uśmiechnął się, kiedy demon posłał mu nienawistne spojrzenie.
- Odbieranie ci kawałek, po kawałku wszystkiego, na czym ci zależy wyjątkowo mnie bawi.
- I ty się dziwisz, że Bogowie mają was gdzieś? - Pieprz podniósł się z podłogi.
W jego dłoni zmaterializował się miecz.
Ostrze zalśniło szkarłatem.
Archanioł zaatakował.
Demon usunął mu się z drogi i sparował cios.
Odepchnął go brutalnie.
- Żałuję, że zginiesz tak szybko. - Mruknął, kiedy Najwyższy minął go zręcznym piruetem.
Złoty miecz uderzył o moc.
Archanioł zmarszczył brwi.
Zdziwił się jeszcze bardziej, kiedy skrzydło nie zatrzymało pocisku.
Pióra zapłonęły.
- To niemożliwe...
- On używa mocy Najwyższych! - krzyknął ktoś.
Alba skrzywił się i patrząc prosto w oczy demona, odciął płonące skrzydło.
Zachwiał się, ale to nie powstrzymało go przed wyprowadzeniem kolejnego ataku.
- Zdechnij wreszcie. - Warknął Pieprz atakując od dołu.
Archanioł odbił uderzenie i odskoczył.
Jego pocisk wtopił się w barierę demona.
Zrozumiał, że jego magia jest bezużyteczna.
- To ty krwawisz. - Syknął z satysfakcją. - I to jest w tobie najpiękniejsze. Bóg, którego możesz zranić. Od ludzi odróżnia cię jedynie zdolność do regeneracji.
Jesteś tak samo słaby.
- A ty jesteś debilem. - Warknął Pieprz- I za dużo gadasz. - Cięcie było krótkie i szybkie.
Ostrze przecięło bok Alby.
Archanioł nawet się nie skrzywił.
Pieprz odpuścił.
Dał się porwać wściekłości.
Pierwszy raz zobaczył strach, w zimnych dotąd oczach.
Alba cofnął się.
Karasu zamrugał.
To, co stało na dole nie miało nic wspólnego z Pieprzem.
Złoto-fioletowa moc wirowała otaczając potężnego mężczyznę.
Krzywe czarne kosmyki łopotały, poruszane mocą.
Czarne pióra szumiały, ocierając się o siebie.
Błysnęły białe kły.
Aura śmierci i cierpienia błyskawicznie wypełniła Złotą Salę.
Co słabsi padli na kolana.
Karasu nie mógł oderwać wzroku od zjawiska na dole.
Aeszma leniwym krokiem podszedł do archanioła.
Alba spróbował jeszcze trzech ataków.
Potem jego ostrze zmieniło się w pył.
- Pomyśleć, że kiedyś się ciebie bałem. - Wyszeptał mu do ucha demon i zatopił sztylet z zakonnej kuźni, prosto w sercu Alby.
Odsunął się i dla pewności poprawił impulsem mocy.
Taki sukinsyn mógł nie mieć serca.
Karasu poczuł, że unosi się w powietrzu.
Tym razem udało mu się zachować równowagę, kiedy wylądował przy Wielkim Mistrzu.
- No to teraz możecie rozmawiać. - Mruknął Pieprz.
- Ogarnij się, bo dziadek zejdzie na zawał. - Szepnął karcąco Karasu.
Czarnowłosy zmieszał się.
Upiorna aura zniknęła, a z nią czarne skrzydła i wszechogarniające przeświadczenie o nadchodzącej śmierci.
- Ja... - Wydusił Wielki Mistrz. - Nie wiem, co powiedzieć.
- Na początek odwołajcie atak. - Syknął Karasu.
– A jeśli pewnego dnia będę musiał odejść? – spytał Krzyś, ściskając Misiową łapkę. – Co wtedy?
– Nic wielkiego. – zapewnił go Puchatek. – Posiedzę tu sobie i na Ciebie poczekam. Kiedy się kogoś kocha, to ten drugi ktoś nigdy nie znika.
Część dwudziesta piąta 18+Karasu wyszedł na skąpany w słońcu placyk.
Przepełniony zielenią, i raczej już nie spotykanymi o tej porze roku, wielobarwnymi kwiatami.
Pieprz siedział przy niewielkim drewnianym stole i zajadał w najlepsze.
Na widok dowódcy mało nie udławił się dużym kęsem, na wpół surowego udźca.
Odkaszlnął i popił winem.
- Aż tak nie pasuje ci nasza kuchnia, że musiałeś zwiać do Zakonu? - Zakpił Gryf, nie przestając czujnie lustrować okolicy.
- Co tu, do cholery, robisz? - Zmarszczył brwi demon.
- Sytuacja troszkę się skomplikowała, przyszedłem wyjaśnić to i owo. - Wzruszył ramionami zielonooki, siadając naprzeciwko Pieprza.
Czekoladowe oczy błysnęły groźnie.
- To nie pora na żarty.
- Doprawdy? - Karasu złośliwie przyjrzał się daniom, piętrzącym się przed czarnowłosym.
Przez chwilę mierzyli się wzrokiem.
Gdzieś niedaleko rozbrzmiały kroki.
Do ogrodu wpadł wysoki wojownik odziany w białą, poplamioną winem szatą.
Karsu zerwał się z krzesła.
Demon zerknął przez ramię i ponownie wgryzł się w soczyste mięso.
Niespiesznie dolał sobie wina.
To najwyraźniej rozzłościło szlachetnego rycerza, bo jego policzki poróżowiały, a w oczach błysnęła wściekłość.
- Straże! - Wrzasnął gdzieś w głąb zabudowań.
- To może zacznij wyjaśniać. - Rzucił Pieprz w stronę Karasu. - Bo za chwilę możesz nie mieć komu.
Zakonnik tymczasem ruszył w ich kierunku z wyciągniętym mieczem.
Dowódca Gryfów zawahał się.
Przyszedł rozmawiać, nie walczyć.
W dodatku, sądząc po śnieżnobiałych skrzydłach i wiszącym na piersi rycerza znaku, miał przed sobą Najwyższego.
I to w nie najlepszym nastroju.
- Dlaczego atakujecie moją gildię? - Postanowił walić prosto z mostu.
Na dyplomatyczne podchody nie było czasu.
Pieprz zmrużył oczy i stracił zainteresowanie jedzeniem.
Archanioł nie odpowiedział.
Zaatakował.
Demon zwinie uniknął złotego ostrza.
Zielonooki cofnął się.
Chyba po raz pierwszy, od dawna widział demona całkowicie nieuzbrojonego.
Mimo to, nie czuł niepokoju.
- Ogród jest otoczony, nie wyjdziecie stąd żywi. - Wysyczał Zakonnik.
- Nie przyszedłem tu do ciebie. - Wzruszył ramionami Pieprz. - Chcę Wielkiego Mistrza.
- A ja twojej głowy. - Archanioł zaatakował ponownie.
Demon zignorował mknące w jego kierunku ostrze i skoczył.
Dzikim, zwinnym susem dopadł archanioła i złapał go za gardło.
Złoty miecz wbił się w ziemię tuż obok Karasu.
Gryf przełknął ślinę.
Zbaraniały patrzył na dwóch wielkich wojowników kotłujących nie na ziemi.
Szybko rozejrzał się dookoła.
Na krużgankach stali gotowi do ataku kusznicy.
Nie zdążył nawet otworzyć ust.
Brzdęknęły cięciwy i świsnęły bełty.
A potem zdarzyło się wiele rzeczy na raz.
Pieprz zawarczał.
W powietrze wzbiły się białe pióra.
Bełty zawisły w powietrzu.
Archanioł uformował kulę mocy i pchnął ją w demona.
Żołnierze przeładowali kusze.
Kula energii minęła Pieprza i północna cześć ogrodu zapłonęła.
Karasu z szeroko otwartymi oczami patrzył, jak ciało zakonnika nieruchomieje.
Demon dosłownie rozszarpał archanioła.
A teraz podnosił się, powoli obracając w palcach małą, jasno świecącą kuleczkę.
- Pieprz... - Szepnął Karasu i szybko tego pożałował.
Demon odwrócił się w jego stronę.
Czarne oczy płonęły.
Upiorna, upstrzona krwawą posoką twarz, była obca.
Demon pstryknął i wiszące w powietrzu bełty zrobiły zwrot mknąc w stronę kuszników.
Ogród wypełniły wrzaski strachu i bólu.
Aeszma utkwił wzrok w płonącej kuleczce, a potem ją połknął.
Myśli Karasu pędziły jak szalone.
Powinien się stąd wynosić, jak najszybciej.
Problem w tym, że wtedy nikt nie powstrzyma tego szaleńca, który najwyraźniej miał zamiar wybić wszystkich, co do joty.
Pieprz tymczasem upadł ciężko na kolana i zgiął się w pół.
Dowódca Gryfów zadziałał instynktownie.
Podbiegł do demona i położył mu rękę na ramieniu.
Ocucił go wściekły warkot.
Uratował refleks.
Zderzenie z ziemią nie było aż tak bolesne.
Strażnik pędził ile sił w nogach.
Za wszelką cenę musiał dostać się do kryształu.
To, co się działo nie mieściło mu się w głowie.
Zawsze sądził, że Zakon jest niezwyciężony.
Że nie ma mocy, która zagroziłaby Najwyższym.
Masakra w Głównym Ogrodzie brutalnie sprowadziła go na ziemię.
Uriel zakazał niepokojenia Wielkiego Mistrza, ale przerażonego strażnika to nie powstrzymało.
Z trzaskiem otworzył kolejne drzwi.
Poza tym Najwyższy już nie żył...
Pędząc, jak w amoku zderzył się z kimś.
- Co się dzieje? - Ktoś potrząsnął strażnikiem.
Mężczyzna szarpnął się.
Musiał za wszelką cenę dostać się do kryształu.
- Na Bogów! Ocknij się! - Zniecierpliwiony Scarfer uderzył strażnika na odlew.
Sam ledwo trzymał się na nogach.
Upiorne odgłosy wywabiły go z pokoju.
- Muszę do kryształu... - Wybełkotał tamten. - On nas wszystkich zabije.
- Kto? Co ty bredzisz, człowieku!
- Demon! Zabił Uriela... Rozszarpał go na strzępy! - Wydarł się strażnik, któremu wreszcie udało się wyrwać.
- Rozszarpał go gołymi rękoma... - Wybełkotał histerycznie i zaczął się trząść, a potem zwymiotował.
Zakonnik zbladł.
- Gdzie jest Abelard?
- Nie wiem, trzeba do kryształu...
- Wielki Mistrz nie... - Zaczął Scarfer, ale stojący obok niego mężczyzna podniósł na niego obłąkane spojrzenie.
A potem pobiegł w stronę komnaty głównej.
Zakonnik machnął na niego ręką i pokuśtykał sprawdzić, co się właściwie dzieje.
Na schodach trafił na Abelarda.
- Co to za hałasy? - Zapytał ostro Najwyższy.
Scarfer nie zdążył odpowiedzieć, bo gdzieś z dołu dobiegł ich upiorny, agonalny wrzask.
Przez dłuższą chwilę wirował w uszach i odbijał się echem od kamiennych ścian monastyru.
- Co, do... - Abelard nie skończył, bo na schody wpadł zakrwawiony Brytan.
Potężny wojownik trząsł się ze strachu.
- Uciekajcie, on tu idzie!
- Co za on? - Zdenerwował się Najwyższy.
Jego czoło pokrył pot.
- Demon! Demon, którego na nas ściągnęliście! - Brytan kilkoma susami pokonał schody i zniknął w korytarzu.
- To niemożliwe... - Szepnął Scarfer.
- Trzeba uderzyć w dzwon! - Abelard przezornie zaczął wycofywać się na górę.
- Ściągnę Mistrza. - Rzucił w pustą przestrzeń Zakonnik.
Hajmidal nerwowo przebierał nogami.
Póki co, wielki oddział aniołów nie atakował.
Kowal wsadził kolejny grot do wody.
Przekuwał je, mieszając żelazo z proszkiem.
- To nie pomaga. - Burknął w stronę nerwowo drepczącego zastępcy.
- Mi pomaga. - Warknął wojownik. - Pospieszcie się. - Rzucił w stronę uwijających się rekrutów, którzy składali strzały.
Przezornie nikt się nie odezwał.
Nad Miasteczkiem wisiały ciężkie, burzowe chmury.
Porywisty wiatr szalał po pustych uliczkach.
- Jeszcze to. - Mruknął do siebie zastępca.
Czarodziejka ze złożonym parasolem na ramieniu, zbliżała się wesoło podskakując.
- Jak tam? Gotowi na epicką rozróbę? - Zajrzała jednemu z rekrutów przez ramię.
- Raczej masakrę. - Westchnął Halmidal.
- Oj, nie bądź takim optymistą. - Muffinka poklepała go po ramieniu. - Pomyśl, że Pieprz ma gorzej.
- Tak, to mnie pociesza. A tak na marginesie, nie mogłabyś czegoś z tym zrobić? - Wskazał palcem na czarne niebo.
- Ja? - Zdziwiła się szczerze czarodziejka. - To ty go zdenerwowałeś.
- Ale to twój druid. Powinnaś nad nim zapanować!
- Nie mów mi, jak mam żyć. - Pokazała mu język i gwiżdżąc wesoło pomaszerowała w stronę muru.
Zastępca wbił wściekłe spojrzenie w machającą różowym parasolem istotkę.
Karasu szedł krwawym śladem demona.
Wiedział, że musi go powstrzymać.
Wiedział też, do czego zdolny jest Pieprz.
Cholera, przecież słyszał co nieco, obserwował go tyle lat.
Ale nigdy nie widział czegoś takiego.
Zrobił krok, żeby przejść nad trzema rozerwanymi trupami.
Tylko jak, do cholery, zatrzymać diabła?
Przyspieszył wybiegając na szeroki krużganek.
Mało nie wywinął orła na kałuży krwi.
Demon szedł przy ścianie.
Wyciągnął upapraną krwią rękę i zostawiał na kamieniach szkarłatny ślad.
Jego kroki były miękkie i niedbałe.
- Pieprz! - Wrzasnął Karasu zaciskając pięści.
Demon zatrzymał się.
Dowódca wziął głęboki oddech, świetnie i co dalej?
Czarnowłosy odwrócił się powoli, zgrabnym piruetem na pięcie.
Patrzył na Karasu lekko przekrzywiając głowę.
Do zielonookiego dotarło, że Pieprz coś nuci.
Sparaliżował go strach.
Czarne, żarzące się oczy pożerały go niczym otchłań.
Odchrząknął i zebrał się w sobie.
- Nie możesz ich tak po prostu zabić.
Odpowiedział mu szeroki uśmiech.
Błysnęły białe kły.
Demon nie przestawał nucić.
Kiwał się na palcach i już nie patrzył na Karasu.
Zielonooki czuł wszechogarniający chłód.
Kamienną podłogę pokrył szronem, a oddechy zmienił w parę.
Serce dowódcy pędziło jak szalone.
Pulsujące walenie wypełniło mu uszy.
Musiał się ruszyć.
Musiał zrobić krok.
Tylko, że ciało nie chciało go słuchać.
Do diabła, wszystko zależało od niego.
Wbił spojrzenie w kiwające się plecy demona, który ruszył dalej.
Karasu słyszał strażników, Wielkiego Mistrza tu nie było.
Myślał gorączkowo, chociaż wdzierający się w jego ciało chłód odbierał mu oddech.
Ktoś wydął rozkazy.
Jeśli był to ten Uriel, Miasteczko ma mała szansę.
Być może zdążyli.
Ale jeśli to nie z jego rozkazów powstał ten bałagan, ten ktoś będzie chciał szybko posprzątać.
Gdzieś niedaleko rozbrzmiał dzwon.
Jego donośny, rozpaczliwy dźwięk rozbił chłód.
Przemknął krużgankiem w głąb budynku.
Wypełnił monastyr, odbijając się echem od kamiennych ścian.
Karasu odzyskał czucie.
Puścił się pędem za demonem, który stanął jak wryty.
Zostawiająca krwawe ślady na ścianie ręka, opadła.
Splunął z odrazą i potrząsnął głową.
- Pieprz. - Zaryzykował raz jeszcze Karasu. - Musisz nam pomóc.
- Muszę ich wytłuc. - Odpowiedział mu warkot.
Dowódca zatrzymał się kilka kroków za demonem.
Nie bardzo wiedział, co dalej.
Podejść?
Zachować dystans?
- Oni chcą zmieść Miasteczko. Zniszczyć Gryfa, posłuchaj...
Nie zdążył.
Silne pchnięcie posłało go na ścianę.
Przedramię napierającego demona niemal zmiażdżyło krtań.
Rozpaczliwie nabrał powietrza.
W czarnych oczach płonęła wściekłość.
- Co mnie obchodzą twoje problemy? - Zawarczał demon.
- Obchodzą cię! - Wychrypiał Karasu.
Nagle poczuł zupełnie niezrozumiały przypływ odwagi.
Właściwie nie miał nic do stracenia.
Co za różnica, czy zginie z rąk Pieprza, czy jakiegoś nawiedzonego Najwyższego.
Nie miał złudzeń, nie wyjdą stąd żywi.
Jedyne czego chciał, to ocalenia gildii i mieszkańców Miasteczka.
Oni niczemu nie zawinili.
Hajmidal sobie poradzi.
- Żałosne. - Usłyszał rozbawiony szept tuż przy swoim uchu.
- Sam jesteś żałosny! - Odepchnął demona. - Wielki Pan Urażona Ambicja! Zakon cię oszukał? Straszne.
Aeszma zignorował go.
Ruszył dalej.
- Nie możesz się od nas odwrócić! - Dowódca wyprzedził go i stanął mu na drodze.
- Nie jestem wam nic winien. - Pokręcił głową Pieprz. - Zejdź mi z drogi, bo pożałujesz.
- Ty pożałujesz, ty pieprzony zadufańcu. To mam powiedzieć Muffince? - Złapał się ostatniej deski ratunku.
Albo mu się wydawało, albo demon zawahał się.
Postanowił dokręcić śrubę.
W końcu nie miał nic do stracenia.
- O ile zdążę, bo jeśli nic nie zrobimy, oni zginął. Wszyscy. Chcesz mieć na rękach ich krew?
Czarne oczy patrzyły na niego z nienawiścią.
A potem demon roześmiał się zimno i odepchnął Gryfa z drogi.
- To kropla w morzu tego, co mam na sumieniu, dzieciaku. - zawarczał, mijając go.
- Pieprz! - Wrzasnął za nim Karasu, kiedy czarnowłosy z hukiem wywalił masywne, drewniane drzwi.
Czarne oczy spoczęły na dowódcy raz jeszcze.
- Jestem Aeszma. - Powiedział cicho i jakby z żalem.
A może dowódca się przesłyszał.
Patrzył, jak demon znika w ciemnym korytarzu.
Co robić?
Wyszarpał mapę z kieszeni.
Rozpaczliwie usiłował uporządkować myśli.
Ten dzwon.
Coś oznaczał, zaraz...
Świdrował spojrzeniem rysunek zabudowań.
Gdzieś za jego plecami rozległy się krzyki i pospieszne kroki.
Tam były schody na górę.
Na ostatnim piętrze mieli Złotą Salę i komnaty Wielkiego Mistrza.
I wtedy sobie przypomniał.
Dzwon nakazywał natychmiastowe zebranie Rady.
W przypadku zagrożenia, kiedy Wielkiego Mistrza nie było, wszelkie decyzje podejmowała Rada Najwyższych, sprawujących pieczę w danym rejonie.
Karasu myślał gorączkowo.
Usiłował sobie przypomnieć, co jeszcze czytał w Historii Zakonu.
W każdej krainie Zakon miał swoją siedzibę.
Łącznie dziesięć.
W każdej na czele Rady stał Najwyższy.
Teoretycznie, bo zdaje się, że z Dziesiątym były jakieś problemy, ale o co chodziło, zupełnie nie pamiętał.
Zatem skoro Seler był Trzecim, to jemu podlegała ich kraina, tylko, że Edzio zwiał.
Prawdopodobnie przesunęli innego Najwyższego, a Wielki Mistrz siedzi na Północy.
Tylko, że w przypadku takiego zagrożenia mogą otworzyć portal.
W takim razie, jedyną osobą zdolną do wypowiedzenia wojny na większą skalę był Uriel.
Karasu jeszcze raz spojrzał na mapę.
Dokąd w takim razie szedł Pieprz?
Korytarz, w którym zniknął prowadził do...
Karasu przełknął ślinę.
Ten obszar nie był dokładnie opisany.
Widniało tam tylko jedno słowo.
Tortury.
Zawrócił.
Dobył miecza, przemykając przy ścianie błyskawicznie dostał się na schody.
- Dlaczego nie atakują? - Jasny nerwowo podmieniał strzały, w skrzyniach ustawionych pod murami.
- Najwidoczniej nie dostali jeszcze rozkazów. - Hajmidal skończył ostrzyć miecz. - Może Karasu zdążył?
- Gdyby tak było, zwinęliby obóz. Oni na coś czekają.
- Może warto byłoby pilnować okolicy? - Ożywił się Hajmidal. - Jeśli dostaną sygnał przez posłańca...
- Mamy szansę przejąć go wcześniej... - Podchwycił Jasny.
- Tylko, że to szaleństwo.
- A szturm oddziału aniołów nie?
Zastępca zasępił się na chwilę.
Potrzebowali w jakiś sposób obserwować łąkę przed miastem i jednocześnie nie rzucać się w oczy.
- Posłaniec może przybyć z każdej strony. Nie wiemy, czy będzie poruszał się droga, czy powietrzem.
Nawet nie wiemy, czy w ogóle będzie jakiś posłaniec...
- Musisz iść i poprosić o pomoc.
- Dlaczego ja? - Zdenerwował się Hajmidal.
- Bo ty go wkurzyłeś.
- Zachowuje się, jak jakiś smark! Stoimy w obliczu wojny, a on strzela fochy.
- Co nie zmienia faktu, że go wkurzyłeś. - Uściślił bezlitośnie Jasny.
- Nie było go tu, liczył się czas... Dlaczego ja ci się w ogóle tłumaczę?
- Może dlatego, że gdzieś tam została dziewczyna, i tobie też to nie leży.
Hajmidal zgrzytnął zębami.
Miał ochotę posłać druida na drzewo.
Chodziło o dobro gildii, cholera, o dobro całego Miasteczka.
A on zachowywał się jak krótkowzroczny egoista.
W dodatku nie mieli najlepszego łucznika.
Zastępca stłumił w sobie chęć przywalenia komuś.
Nieoczekiwanie przypomniało mu się to, co kiedyś powiedział Karasu.
Że nie wyobraża sobie nikogo innego na stanowisku swojego zastępcy.
Hajmidal zacisnął zęby i ruszył niechętnie w stronę domu czarodziejki.
Przez granatowe niebo przetoczył się pomruk burzy.
Jasny przysiadł na chwilę.
Ciągle jeszcze nie czuł się najlepiej.
Obok przycupnęła Marcelina.
- Jak się czujesz?
- Cudownie. - Burknął niechętnie wojownik.
Nie skomentowała.
Zadarła głowę i spojrzała w ciemne niebo.
- Boisz się? - Zapytała nieoczekiwanie.
Jasny nie odpowiedział.
Bał się, to oczywiste.
Tylko idioci nie odczuwają strachu.
Idioci i demony, uśmiechnął się mimo woli.
- Ja się boję. - Oznajmił Draco kładąc przed nimi kolejną skrzynie ze strzałami. - I to cholernie.
Tylko raz w życiu miałem takiego cykora...
... Naciągnął głębiej kaptur, skrywając twarz w cieniu.
Serce waliło mu jak oszalałe.
Z trudem utrzymywał się na nogach.
Nie miał już siły.
Przyklęknął obok krzaków jeżyn i kalecząc sobie dłonie, odgarnął gałązki w poszukiwaniu owoców.
Już przestał liczyć dni od ostatniego posiłku.
Zgniłe liście i błoto przywarło do niego na stałe.
Jeszcze kilka dni temu był pewny, że ucieknie.
Teraz tracił nadzieję.
Potrafił czytać ślady.
Gonili go.
Deptali mu po piętach od tygodnia.
Nie spieszyło im się.
Ostatnio dołączył do nich kolejny oddział.
Łowcy odmieńców.
Chcieli go otoczyć i prawie im się udało.
Nie przewidzieli, że czmychnie do Lasu Samobójców.
Tam nikomu się nie spieszyło.
Miał nadzieję, że odpuszczą.
Draco zatrząsł się z zimna.
Najgorsze było to, że od dwóch dni nie widział słońca.
Czuł, że opuszczają go siły.
Kiedy stracił przytomność w jeżynach, było mu już właściwie wszystko jedno.
Wyczerpany dławiącym strachem i walką o życie, w końcu się poddał.
Ostatkiem sił pomodlił się do Boga Podziemi, żeby zabrał go do siebie.
Tam przynajmniej jest ciepło.
To była jego ostatnia myśl.
Pieprz odszedł od ogniska.
Chciało mu się siku.
Przeklął, kiedy jeżyny zaplątały mu się w nogawkę.
A potem zobaczył w krzakach ostatnie życzenie.
Błyszczało nad jakimś obszarpanym ciałem.
Demon sięgnął po migoczący fioletowym blaskiem płomyk.
Parsknął, kiedy życzenie rozbrzmiało echem w jego myślach.
Przykucnął nad ciałem.
- Wybacz stary, nie da się zrobić. - Burknął i dmuchnięciem posłał płomyk w stronę ciała.
W szum liści wdarła się rozpaczliwa próba zaczerpnięcia oddechu.
Przybłęda spróbował uciekać.
Demon nawet nie drgnął.
Wbijał wzrok w chłopaka.
Jego twarz pokryta była sporą warstwą błota, a mimo to, w kilku miejscach widać było szkarłatne łuski na skroni.
Demon uśmiechnął się paskudnie.
Dzieciak nie mógł mieć więcej niż piętnaście lat.
Umierał ze strachu.
Pieprz lubił ten zapach.
- No? - Zachęcił go.
- C... Czego chcesz? - Wychrypiał słabo.
Drżał.
Niezgrabnym gestem usiłował naciągnąć na głowę sztywny od brudu kaptur.
- Czego chcę? - Przekrzywił głowę demon. - Jakiś błagań, jęków, ewentualnie uprzejmej prośby.
- Nie jesteś łowcą. - Mętne spojrzenie zatrzymało się na Pieprzu.
- Nie. - Chłopak wyraźnie się odprężył. - Jestem demonem. - Rzucił lekko Pieprz.
Z rozbawieniem obserwował, jak przerażony dzieciak usiłuje zwiać.
Widać już dawno opadł z sił.
Mimo, że płynęła w nim smocza krew, płomień niemal wygasł.
Był zupełnie bezużyteczny.
Z łatwością mógł go dobić.
Wstał powoli i złapał dzieciaka za kołnierz.
Uniósł go niemal do pozycji pionowej i spojrzał prosto w oczy.
Dzieciak zaszczękał zębami ze strachu i niemal zemdlał.
- Nie chciałbyś dołączyć do gildii? - Zapytał demon szczerząc kły...
...Jasny westchnął.
- Może to głupie, ale brakuje mi tego skurkowańca. - Wzruszył ramionami Draco.
Marcelina nie skomentowała.
- Dałby im popalić, co? - Jasny uśmiechnął się lekko, wskazując czający się gdzieś za murami oddział aniołów.
Derwan rozejrzał się dookoła.
To była przesadna przezorność.
Wiedział, że ich zgubił.
Odczekał jeszcze trzy uderzenia serca i odkleił się od ściany domku.
Trzymając się cienia przemknął w stronę ganku.
Zapukał.
Drzwi otworzyła mu jasnowłosa dziewczyna.
W ręku trzymała smakowite ciastko.
Chłopak poczuł głód.
Skarcił się w myślach.
- Czy... - Zawahał się na chwilę, ale szybko przywołał się do porządku. - Tu mieszka druid?
- Ziemniak? - Zdziwiła się Muffinka. - Popularny się ostatnio zrobił.
Derwan nerwowo przestępował z nogi na nogę.
Nie podobało mu się, że na ganku jest idealnym celem.
- Właź, ale będziesz musiał poczekać. - Czarodziejka otworzyła szerzej drzwi. - Zjesz ze mną kolację?
Chłopak, który zręcznie wślizgnął się do środka, teraz stanął jak wryty.
- Słucham? - Zdziwił się.
Kto normalny zaprosiłby go na kolację.
W dodatku widziała go pierwszy raz na oczy.
- Nie dość, że prawie ślepy, to jeszcze głuchy. - Burknęła dziewczyna z niesmakiem.
Z pokoju niedaleko drzwi rozległy się podniesione głosy.
- Ja chciałem zobaczyć tego łucznika... - Szepnął zmieszany Derwan.
- To w końcu Ziemniak, czy Legglę? - Czarodziejka zmarszczyła brwi.
W końcu machnęła ręką.
- Mniejsza, elf jest na górze, obudził się. Może ty mu wyjaśnisz, że lepiej, żeby został w łóżku.
Nie dodała nic więcej, tylko zniknęła w kuchni.
Chłopak czmychnął na górę.
Przez chwilę zastanawiał się, po co właściwie tu przyszedł.
Powinien uciekać z tego przeklętego Miasteczka.
Jednak coś go pchało do tego łucznika.
Chciał zobaczyć, czy wszystko z nim w porządku.
Niedorzeczność.
Nie pukając otworzył jedyne zamknięte drzwi.
Stanął oko w oko z elfem.
Łucznik właśnie usiłował zapiąć koszulę.
Jedna ręka ewidentnie odmawiała mu posłuszeństwa.
Derwan stał skamieniały.
Wgapiał się w łucznika.
Najgorsze było to, że nie potrafił odwrócić wzroku.
- Czego tu szukasz? - Mruknął elf.
Chłopak zarumienił się.
Nie miał odpowiedzi na to pytanie.
Elf dał spokój guzikom i ze złością zaczął zaplatać włosy.
To też mu nie szło.
- Powinieneś leżeć. - Wyrwało się chłopakowi.
Czarne oczy spojrzały na niego ze złością.
- Do jasnej cholery, czego tu szukasz, smarkaczu?
Derwan bez słowa podszedł do łucznika i zanim ten zdążył zaprotestować, zaczął zapinać jasnobrązową koszulę.
- Jesteś najlepszym łucznikiem, jakiego widziałem. - Powiedział, a podziw w jego głosie zbił elfa z tropu.
Chłopak błyskawicznie uwinął się z guzikami i odsunął się.
Patrzył na łucznika dziwnym, stalowym okiem, w którym krył się podziw.
- Tak. - Odchrząknął elf. - Zwłaszcza teraz. - Machnął prawą ręką i syknął z bólu.
- To kwestia dni. - Wzruszył ramionami Derwan.
Elf ciężko usiadł na łóżku.
- Kim ty właściwie jesteś? - Przyjrzał się uważnie wyrostkowi.
Miał zabawne włosy.
I paskudną bliznę.
W dodatku łucznik nie miał pojęcia, skąd się wziął.
Z jakiegoś absurdalnego powodu nie potrafił oderwać od niego wzroku.
Im dłużej patrzył na to wychudzone stworzenie, na zaróżowione policzki i błysk w niepokojąco żywym oku, tym dziwniej się czuł.
Zupełnie, jakby coś się w nim budziło.
Jakby...
Potrząsnął głową.
Chłopak tymczasem ukucnął przy łóżku i nieśmiałym, ostrożnym gestem przesunął drobną dłonią po ramieniu łucznika.
- Naucz mnie strzelać.
Chłopak już na niego nie patrzył.
Prośba zawisła w powietrzu.
Elf miał ochotę się roześmiać.
Jutro mogą już nie żyć.
On sam nie był w stanie naciągnąć łuku.
Ba, on nie potrafił się nawet ubrać.
A ten dzieciak...
Uniósł dłoń i wsunął palce w czarno-białe kosmyki.
Były zadziwiająco miękkie.
Kim był ten chłopak i skąd się tu wziął?
Dlaczego prosi go o coś takiego?
W tym momencie nie miało to dla elfa żadnego znaczenia...
Pieprz schodził coraz niżej.
Pogrążone w mroku podziemia przesiąknęły zapachem krwi i strachu.
Demon zatrzymał się przed rzędem żelaznych drzwi.
Zrobiło mu się niedobrze.
Wróciły wspomnienia.
Mało brakowało, a straciłby równowagę...
...Ze zbawiennego omdlenia wyrwało go wiadro zimnej wody.
Szarpnął się.
Zabrzęczały kajdany.
Zdarte do mięsa nadgarstki odezwały się bólem.
A potem do świadomości demona dotarła rzeczywistość.
Zmaltretowane ciało wiło się w agonii.
Marzył o końcu.
Ktoś brutalnie rozwarł mu szczęki.
Porcja wzmacniającego naparu pozbawiła go złudzeń.
Wzrok się wyostrzył.
Archanioł uśmiechnął się złośliwie.
- Nie myśl, że to się kiedyś skończy. - Wysyczał uderzając.
Demon zawisł na wywichniętych ramionach.
Próbował powstrzymać bolesny jęk.
Nie udało się.
Oprawca uśmiechnął się z satysfakcją.
- Cholerne ścierwo. - Splunął z niesmakiem.
Odwrócił się w stronę drewnianego blatu upstrzonego plamami krwi.
- Wracając do tematu. - Sięgnął po długi i cienki szpikulec.
W świetle pochodni zalśniło niebieskie żelazo.
Demon uciekł wzrokiem.
Żeby to wszystko się już skończyło.
Powtórzył swoją mantrę.
Szybki i bolesny cios przywołał go do porządku.
- Patrz na mnie. - Wysyczał archanioł. - A może... - Zawahał się, kiedy demon podniósł na niego puste spojrzenie.
- A może już ich nie potrzebujesz? - Zbliżył szpikulec do prawego oka demona...
...Pieprz sapnął.
Przez chwile walczył, żeby utrzymać w żołądku ostatni posiłek.
Jeden już zapłacił.
Uchwycił się tej myśli.
Odnalazł swoją wściekłość.
Mdłości powoli mijały.
Zaryzykował i puścił ścianę.
W podziemiach panowała nienaturalna cisza.
Tu nigdy nie było cicho.
Ból zawsze odbijał się echem od ścian.
Rozpaczliwe wrzaski.
Błagania.
Agonalne krzyki.
Wbrew sobie otworzył pierwsze drzwi.
Był jak w transie.
Świadomość powoli gdzieś odpływała.
Musiał iść dalej.
Znalazł dwa trupy.
Dwie kolejne sale były puste.
Karasu wbił się w kamienną wnękę i w ostatniej chwili zgasił tkwiącą tam pochodnię.
Minęło go dwóch zakonników.
Pogrążeni w nerwowej rozmowie nie zwrócili na niego uwagi.
Odczekał chwilę.
Może jednak powinien iść za Pieprzem?
Nie, do diabła, cholerny demon nie miał teraz znaczenia.
Tortury.
Dowódca potrząsnął głową.
Czy to właśnie tu go trzymali?
Musiał dostać się do Rady.
Musiał ocalić Gryfy.
Musiał...
Zaklął paskudnie i puścił się pędem.
Przeskakiwał po trzy schody.
Zapomniał o jakichkolwiek środkach ostrożności.
Biegł omijając trupy.
Zwolnił dopiero po przekroczeniu, roztrzaskanych przez demona, drzwi.
Już na wąskich schodach uderzyła go przerażająca aura tego miejsca.
Obezwładniający, absurdalny lęk.
Stróżka zimnego potu spłynęła mu po czole.
Cuchnęło śmiercią.
Grozy dodawała dziwna, nienaturalna cisza.
Mimo to, dowódca szedł dalej.
Znalazł go klęczącego przy zamkniętych drzwiach.
Wielki, budzący lęk demon schował głowę w ramionach i kiwał się na boki.
Karasu rozejrzał się nerwowo.
Szybko uciekł wzrokiem od jednego z ciał połamanego na ogromnym kole.
Zmusił się, żeby zajrzeć do każdej sali.
Pieprz nie zwracał na niego uwagi.
Zielonooki podszedł powoli i ostrożnie dotknął ramienia demona.
Czarnowłosy zatrząsł się i skulił chowając głowę.
- Pieprz. - Dowódca zawahał się.
Ręce mu drżały.
Mięśnie boleśnie napięte do granic możliwości.
Serce waliło jak oszalałe.
Zaryzykował.
Przykląkł przy demonie i złapał go za ramię.
Z trudem utrzymał szarpiącego się rozpaczliwie wojownika.
- Pieprz! - Wrzasnął w pokryta potem twarz.
Demon zamrugał.
Karasu potrząsnął nim.
- Jestem Aeszma. - Szepnął łamiącym się głosem.
- Jesteś Pieprzem. Pieprzonym demonem. Moim demonem. - Wrzasnął Karasu prostując się gwałtownie. - I nie jesteś sam.
Dodał stanowczo.
Czarne oczy patrzyły na niego z zaskoczeniem.
- Weź się w garść. - Poradził mu Karasu.
Demon milczał.
Objął kolana ramionami.
Utkwił spojrzenie w drzwiach.
- Co z tobą? - Zdenerwował się dowódca.
Czuł presję.
Powinni być na górze.
Za dużo od tego zależało.
Ale przecież nie może zostawić Pieprza.
Spojrzał na skulonego demona.
Nawet nie próbował sobie wyobrazić, co mu zrobili.
- Boję się. - Wychrypiał Pieprz.
Karasu oparł się ciężko o ścianę.
- Ty się boisz? To ja umieram ze strachu.
- Po co przyszedłeś? - Demon powoli podniósł się z podłogi.
Wstrząsnął nim dreszcz.
Zgiął się w pół i zwymiotował.
- Bo przyjaciół się nie zostawia. - Mruknął Karasu i otworzył ostatnie drzwi.
Szybko tego pożałował.
Na drewnianym stole leżała dziewczyna.
Prawdopodobnie.
Zmasakrowane ciało zdawało się nie mieć kształtu.
Im dłużej Gryf na nie patrzył, tym bardziej dziwił się swojej pierwszej myśli.
W ciężkiej ciszy słychać było kapiącą krew.
Pieprz minął go w drzwiach.
Sztywnym krokiem podszedł od stołu.
Karasu w pierwszej chwili chciał go powstrzymać, ale kiedy na białe policzki spłynęły łzy, wycofał się.
Demon delikatnie położył dłoń na głowie dziewczyny.
A potem zaczął wyciągać z jej ciała długie, niebieskie szpikulce.
Tego dla dowódcy było zdecydowanie za wiele.
Pospiesznie wybiegł na korytarz.
Pieprz dołączył do niego chwilę później.
Na rękach niósł owinięte w grube płótno ciało.
W czarnych oczach płonął ogień.
Karasu odetchnął z ulgą.
Druid posłał zastępcy złe spojrzenie.
Na dworze zagrzmiało.
- Chyba żartujesz.
- Nie. Masz prawo się na mnie wściekać, ale musisz zrozumieć, że nie miałem wyboru.
- Ty chyba nie rozumiesz... - Druid wycelował w Hajmidala długi palec.
Na wojowniku nie zrobiło to wrażenia.
- Ty nie rozumiesz. - Zagrzmiał. - Mamy wojnę.
- W dupie mam waszą wojnę.
- Muffinkę też?
- Nie mieszaj jej w to!
- Ale ona należy do gildii. Mieszkacie tu! Do jasnej cholery...
Zastępca wziął głęboki oddech.
Spojrzał Ziemniakowi prosto w oczy.
- Przyszedłem przeprosić.
- Chujowo ci idzie. - Druid opadł na fotel bujany.
Chwilę huśtał się z zaciętym wyrazem twarzy.
- Potrzebna nam twoja pomoc. - Hajmidal zacisnął zęby.
- Domyślam się, że nie przylazłeś tu tylko po to, żeby przyznać się do błędu.
- Nie popełniłem błędu! - Wściekł się Hajmidal.
- Powiedz to Jadze, która została w Piekle!
Drzwi otworzyły się gwałtownie.
- Przestańcie drzeć japy. - Zarządziła Muffinka. - Mamy poważniejszy problem niż wasze dramy.
- Co się dzieje? - Zastępca stracił zainteresowanie druidem.
- Wygląda na to, że zaczęli... - Słowa czarodziejki utonęły w głuchym huku.
Hajmidal wyleciał bez słowa.
Czarodziejka złapała druida za rękaw i pociągnęła za sobą.
W miasteczku wybuchło zamieszanie.
- Chodźcie! - Jasny darł się z muru. - Szybko!
Zanim druid zaprotestował, Muffinka wdrapała się zwinnie po drabinie.
Na górze stał ojciec Matt, Jasny i Marcelina.
Draco skakał miedzy łucznikami.
- Coś podobnego... - Mruczał pod nosem mnich.
Szczęknął mechanizm potężnej katapulty i olbrzymi głaz pomknął w ich stronę.
- Kryć się! - Wrzasnął zastępca, ale Jasny złapał go za ramię.
- Czekaj. - Powstrzymał go.
Głaz był już na wyciągnięcie ręki, kiedy nagle rozprysł się o coś z trzaskiem.
Odłamki posypały się w stronę aniołów.
W świetle pochodni mignęła fioletowa poświata.
- Co to jest? - Hajmidal wytrzeszczył oczy.
- Jak rany, ale czad! - Podekscytowana czarodziejka podskakiwała w miejscu. - Niech walną jeszcze raz!
- A mówił ojciec, że nie da rady z tą barierą. - Zastępca uśmiechnął się do mnicha.
- To nie jest nasza bariera. - Powiedziała dziwnym tonem Marcelina.
Druid w milczeniu wyciągnął dłoń.
Fioletowe, ledwo dostrzegalne nitki połaskotały go w palce.
- Patrzcie na te zszokowane gęby! - Cieszyła się Czarodziejka. - Pocałujcie się w pierzaste tyłki! - Krzyknęła w stronę kłębiącego się w dole morza aniołów.
- Przygotować się! - Krzyknął Draco, na ledwo dostrzegalny sygnał Hajmidala.
Zastępca uważnie obserwował żołnierzy na łące.
- Hajmidal! - Z dołu wrzasnął Orety. - Mamy problem!
- Zostań tu, ja zajmę się dołem. - Rzucił w stronę Jasnego oficer po czym zeskoczył z muru.
Wylądował na ziemi zręcznym saltem.
Na placu, przy fontannie wybuchło jakieś zamieszanie.
Tymczasem na łące też coś się działo.
- Patrzcie! - Marcelina wskazała na dziwną postać, która właśnie wdrapała się na jedną z katapult.
- Ludzie! - Zagrzmiał dziwny, potężny głos.- I wy, wysłannicy Zakonu. - Dodał pospiesznie. - Radujcie się, albowiem dziś jest wasz szczęśliwy dzień. Ja, wielki wieszcz, opowiem wam historię!
- Ale jaja. - Klasnęła w dłonie czarodziejka.
Dwóch rycerzy próbowało ściągnąć szaleńca z katapulty, ale przeszkadzał im w tym atakujący zaciekle kruk.
- Dwieście lat temu, daleko stąd, miała miejsce Wielka Bitwa!
- Skisnę, jak będzie recytował Historię Zakonu. - Muffinka przysiadła wygodnie na skraju skrzyni wypełnionej strzałami.
Bez żenady pogrzebała druidowi w kieszeni i wyciągnęła ciastko.
Ziemniak rzucił ponure spojrzenie na wielką, czarną chmurę wiszącą nad Miasteczkiem.
Dyskretnie machnął ręką i burza pomknęła nad łąkę.
- Żelkgoedon miał być anyżowy. - Odpowiedział na zadziwione spojrzenie Jasnego.
- Poważnie, niebezpieczny z ciebie gość. - Parsknął wojownik.
Fenris przeciągnął się i leniwym ruchem łapy poturlał czaszkę po podłodze.
Potoczyła się i z głuchym trzaskiem wpadła w rząd ułożonych równo piszczeli.
- Oszukujesz. - Warknął Kair.
- Kogo nazywasz oszustem?! - Wściekł się jego brat. - Rusz się! - Wrzasnął na przerażoną Jagę.
Dziewczyna szybko zabrała się za ustawianie kości.
Sięgały jej do pasa.
Z trudem uniosła czaszkę i odniosła na miejsce.
Była zmęczona.
Głodna i spragniona.
Ale przede wszystkim, bała się.
Najbardziej tego, że zostanie tu na zawsze.
- Coś Aeszma się ociąga. - Kair z trudem skupił wzrok, żeby złapać w szpony jedną z czaszek. - Może trzeba było zostawić tę drugą?
- To urocze, pyskate dziewczę w słodkim, różowym bereciku i butach z kokardkami? - Parsknął Fenris. - Na głowę upadłeś? Niemożliwe, żeby Aeszmie zależało na takim utrapieniu.
Ta - Przeniósł łakome spojrzenie na Jagę - to zupełnie coś innego.
- Przypomina mi trochę Pożogę. - Kair wywalił język i wycelował.
Oczy zawirowały dziko.
Fenris nie odezwał się.
Nie przyznał się, że on też tak pomyślał.
Że to właśnie dlatego zatrzymał ją tutaj.
Kości przewróciły się z hukiem.
- Ha!
- Cholerny oszust! Magiczne spojrzenie jest zakazane!
- Kto tak powiedział?! - Kair skoczył w jego stronę.
- Chcesz się bić?! - Zawarczał Fenris.
Jaga poczłapała w kierunku kości.
Ledwo wyciągnęła rękę w stronę pierwszej, wszystkie z cichym stukotem znalazły się na swoim miejscu.
W sali zapadła cisza.
- Patrz, to potrafi czarować. - Jedno oko Kaira spoczęło na Jadze.
- Lepiej. - Fenris powęszył w powietrzu. - Użyła twojej mocy.
Jaga ostrożnie zaczęła wycofywać się w stronę drzwi.
Fenris skoczył w jej stronę.
Karasu przestępował z nogi na nogę.
Nie odezwał się jednak.
Pieprz ostrożnie położył owinięte ciało na łóżku, w jednym z pokoi.
Potem ukląkł i coś zaczął nucić.
Dowódca wyjrzał ma korytarz.
Nikogo nie było i to go paradoksalnie niepokoiło.
Wiedział, że w siedzibie Zakonu zawsze przebywa minimum pięćset gwardzistów, a oprócz tego ze dwie setki kuszników.
Nie mówiąc o zakonnikach, służbie...
- Idziemy. - Stanowczy, zimny ton Pieprza wyrwał go z zadumy.
- Musimy dostać się do Złotej Sali.
Demon nie odpowiedział.
Karasu po raz kolejny wspiął się na kamienne schody.
Na szczycie czekali na nich kusznicy i schowani za ich linią gwardziści.
- Dalej nie przejdziecie! - Odezwał się głos jakiegoś napuszonego anioła.
- Schowaj się. - Warknął Pieprz, wpychając Karasu we wnękę z pochodnią.
Dowódca zaklął, ale przestał protestować, kiedy w powietrzu zaświszczały bełty.
Demon szedł dalej.
Pociski omijały go, uderzając o ściany.
Kusznicy nie zdążyli przeładować broni.
Gwardziści wyszli na spotkanie demona.
Pieprz zatrzymał się.
- Zatkaj uszy. - Syknął w stronę Karasu.
Gryf zostawił pytania na później.
Posłusznie zakrył uszy.
Patrzył jak demon otwiera usta.
Jak gwardziści zamierają w połowie kroku.
Kusznicy założyli bełty i zaczęli strzelać.
Najeżone bełtami ciała gwardzistów spadały ze schodów.
W czarnych oczach płonął ogień.
Anioł skoczył na kuszników.
Dowódca z lękiem patrzył na mrożącą krew w żyłach masakrę.
Nagle, niewinne z pozoru zabawy demona przy ognisku, kiedy czarował piosenką, przestały mu się wydawać zabawne.
Teraz, bardziej niż kiedykolwiek wcześniej, dotarło do niego, że Pieprz nie jest jednym z nich.
Że być może nie ma w nim nic ludzkiego.
Ale przecież...
Przypomniał sobie sposób, w jaki demon położył dłoń na głowie tamtej dziewczyny.
Pieprz spojrzał na niego przekrzywiając lekko głowę.
Karasu powoli opuścił ręce.
Ślizgali się na okrwawionych schodach.
Czasem ciała zsuwały się na niżej, wydając głuche plaśnięcia.
Stanęli przed ogromnymi, złotymi drzwiami.
Pieprz postanowił nie pukać.
Prawe skrzydło wyleciało z futryny i w hukiem uderzyło o marmurową podłogę.
- Dzień dobry, zastaliśmy Wielkiego Mistrza? - Odchrząknął Karasu, przekroczywszy próg.
W wielkiej sali, której dwie ściany składały się z ogromnych, strzelistych okien, przy owalnym stole siedzieli członkowie Rady.
W tej chwili najwyraźniej zabrakło im słów.
Na honorowym miejscu siedział Alba.
Najwyższy miał na sobie złota szatę.
Jego zimne, niebieskie oczy wpatrywały się w Pieprza.
Demonowi na chwilę zabrakło powietrza.
Karasu błyskawicznie ocenił sytuację.
Skorzystał z dobrego pierwszego wrażenia i kilkoma susami dopadł siedzącego z brzegu, skromnie odzianego zakonnika.
Przyłożył mu ostrze do gardła.
- Jeśli któryś z was drgnie, zabiję go. - Syknął.
Odpowiedziała mu cisza.
A potem odezwał się archanioł w złotej szacie.
- Dlaczego uważasz, że nas to w jakiś sposób obejdzie?
- Zakładam, że trudno będzie wam wyjaśnić, dlaczego pozwoliliście zabić Wielkiego Mistrza.
Najwyższy otworzył uta, ale zakładnik powstrzymał go gestem.
- Daj spokój, Alba, chłopak jest bystry.
- Połóżcie dłonie na stół. - Mruknął Karasu.
Pieprz otrząsnął się.
Zrobił kilka kroków w stronę stołu.
Przyjrzał się uważnie zgromadzonym.
Dwanaście osób.
Scarfer nie wyglądał dobrze.
Był zielony.
Demon niespiesznie obszedł stół, a potem położył dłonie na ramionach tłuściutkiego archanioła.
Zanim ktokolwiek zdążył zareagować czarnowłosy zatopił rękę w jego piersi i wyrwał istotę.
Na biały blat trysnęła krew.
- Nie próbujcie klątw. - Błysnął kłami i patrząc prosto w lodowate oczy schował istotę do kieszeni.
Wielki Mistrz zesztywniał.
Karasu widział, jak wymienia spojrzenie z Albą.
Nie podobało mu się to wszystko.
Za dużo przeciwników.
- Czego chcecie? - Zapytał z pozoru spokojnie Wielki Mistrz.
- Dlaczego zaatakowaliście moją gildię?
- Słucham? - Zdziwił się Zakonnik. - Co to ma znaczyć?
Cisza.
Pieprz leniwie oparł się o kolejnego Zakonnika.
- Zaraz. - Zdenerwował się Wielki Mistrz. - To jakieś nieporozumienie.
- Przez to wasze, nieporozumienie, - Wycedził Karasu. - Niemal nie straciłem życia. Pomijam fakt, że planowaliście coś większego. Odział już zaatakował, czy może na coś czekacie?
Cisza.
Demon przydusił do blatu Zakonnika.
- Alba, na Bogów, o czym on mówi?! - Wielki Mistrz utkwił spojrzenie w Najwyższym.
Archanioł oderwał oczy od Pieprza.
- To nie ma znaczenia. - Burknął i lekkim gestem dosłownie ściął Karasu z nóg.
Wielki Mistrz zerwał się z krzesła.
Przycisnął dłoń do krwawiącej szyi.
Demon skoczył przez stół.
Pozostali wstali się ze swoich miejsc.
Wiedział, że tak to się skończy.
Powinien iść sam.
Jakie szanse, w starciu z najpotężniejszymi, ma człowiek?
Najrozsądniej byłoby wytłuc ich po kolei.
Nie patrząc na nic.
Ale wiedział, że teraz już nie będzie tak potrafił.
Wyprostował się i zasłonił sobą leżącego dowódcę.
Przyjaciel, dobre sobie.
Pomyślał, a kącik jego ust uniósł się lekko ku górze.
Dwóch zaatakowało jednocześnie z obu stron.
To nie miało żadnego znaczenia.
Oni nie mieli żadnego znaczenia.
Pieprz patrząc w lodowate spojrzenie, zabił ich mocą.
Białe pióra zawirowały w powietrzu.
Wielki Mistrz krzyknął.
Pozostali też wrzeszczeli.
Tylko on stał i uśmiechał się.
Demon marzył, żeby zabić go na miliony sposobów.
Dokładnie tak, jak on to robił przez dziesięciolecia.
Dzień po dniu.
Abelard dobył miecza.
Trzech archaniołów poszło za jego przykładem.
- Żaden plugawy demon... - Zaczął Dziesiąty, ale przerwał mu śmiech.
Mrożący w żyłach, lodowaty śmiech.
Pieprz poczuł, że brakuje mu tchu.
Ciało znało na pamięć ten schemat.
Wiedziało, co będzie dalej.
Musiał walczyć.
Nie był już tym pieprzonym idiotą.
Przywołał wspomnienie zmasakrowanej dziewczyny.
Buchnęła wściekłość.
Oplotła go ciasno, spalając po drodze cały strach.
Tym razem to on wygra.
- Głupcy. - Wycedził Alba. - Aeszma nigdy nie był demonem. Jesteście ignorantami.
- Co ty wyprawiasz? - zdenerwował się Wielki Mistrz.
- To już nie ma znaczenia. Wy nie macie znaczenia. - Archanioł pstryknął palcami.
W Złotej Sali zmaterializował się wojownik.
Odziany w lekką zbroję.
Na szyi i nadgarstkach miał czarne obręcze, a w dłoni trzymał szablę.
Fioletowe oczy patrzyły na demona.
Pieprzowi zrobiło się niedobrze.
- Pamiętasz Slumbera? - Archanioł leniwie objął wojownika ramieniem.
Lodowate spojrzenie znowu zadawało ból.
Dowódca za jego plecami poruszył się.
Pieprz nie patrząc w jego stronę, zamknął go w bańce ochronnej i rzucił wysoko, na antresolę biegnącą dookoła Złotej Sali.
- Widzisz, niektórzy mają więcej rozumu od ciebie. - Mruknął archanioł.
- I pomyśleć, że to mnie nazywacie demonem. - Mruknął Pieprz.
- Żałuję, że twój rudzielec nie był taki skłonny do współpracy. - Alba bawił się z nim.
Delikatnie poklepał Slumbera po ramieniu.
- Zabij go.
Grzech nie potrzebował kolejnej zachęty.
W jego oczach płonęła wściekłość.
Skoczył.
Ile grzechów poszło w jego ślady?
Ile skończyło jak ona?
Bez przekonania posłał moc w jego stronę.
Wojownik zręcznie uniknął ataku.
Oczywiście, w końcu był najlepszy.
- Walcz ze mną na poważnie. - Zaskrzeczał.
- Nie mam zamiaru.
- Przynajmniej tyle jesteś mi winny, ty egoistyczny śmieciu.
Pieprz skrzywił się.
Należało mu się.
Nie chciał go zabijać.
Nie potrafił.
Pokręcił głową.
Slumber natarł.
Otrze zatrzymał podmuch mocy.
Ich spojrzenia znowu się spotkały.
W fioletowych oczach błyszczała wściekłość i pogarda.
Ale najgorszy był ten triumfalny uśmieszek Alby.
Sukinsyna, który odebrał mu wszystko.
Pieprz poczekał, aż grzech zaatakuje z boku.
Kiedy ostrze minęło go o włos, zanurzył dłoń w piersi Slumbera.
Wojownik westchnął z ulgą, a potem zmienił się w pył.
- Naprawdę myślałeś, że zdołasz mnie zabić w ten sposób? - Spojrzał z niesmakiem na Albę.
- Nawet przez myśl mi to nie przeszło. - Wzruszył ramionami archanioł. - Rozczarowałbyś mnie, gdyby tak się stało. A ty nie chcesz mnie rozczarować, prawda? No, Aeszma, postaraj się.
Pieprz z trudem utrzymał się na kolanach, kiedy uderzyło go kolejne wspomnienie.
Odciął się błyskawicznie.
- Skończ te chore gierki, Alba! - Zagrzmiał Abelard. - Demonów trzeba się pozbywać, a nie się z nimi zabawiać.
- Zabawiać powiadasz? Sądzisz, że jakikolwiek demon wytrzymałby moje, jak to nazywasz, zabawy?
- Nie pojmuję, co się tu dzieje. - Wielki Mistrz kończył obwiązywać szyję.
- Bo jesteś głupim starcem. - Oznajmił lodowato Alba.
- Dość! - Zagrzmiał jeden z Rady. - Zapominasz się.
- Obawiam się, że zbłądziłeś synu. - Niemal zmartwił się Wielki Mistrz. - Być może opętał cię ten demon...
- Wypraszam sobie. - Pieprz skrzywił się z obrzydzeniem.
- To nie jest demon, cholerni ignoranci. Macie przed sobą półboga.
- Bluźnisz! - Wrzasnął Wielki Mistrz.
- To wy jesteście ślepi. Nie macie o niczym pojęcia.
- On oszalał. - Szepnął Scarfer.
Moc pomknęła w stronę archanioła.
Odbił pocisk niedbałym ruchem dłoni.
Zalśniły skrzydła.
- Chcesz się bawić? - Uśmiechnął się paskudnie i wyciągnął miecz.
- Nie. - Pokręcił głową Pieprz. - Chcę cię zabić.
Zacisnął dłoń na szklanych kulkach i skoczył.
Karasu roztarł głowę.
Będzie musiał poważnie porozmawiać z Pieprzem, na temat rzucania jego skromnej osoby.
Ostrożnie przysunął się do barierki.
Wyglądało na to, że wszyscy szybko o nim zapomnieli.
Ale to wcale go nie pocieszyło.
Zupełnie przestał rozumieć, co tu się dzieje.
Obserwował najdziwniejszy pojedynek, jaki dane mu było oglądać.
Natężenie mocy w Sali przyprawiało o gęsią skórkę.
Reszta rady zbiła się w ciasną grupkę wokół Wielkiego Mistrza.
Szeptali nerwowo.
Archanioła najwyraźniej znużyła zabawa mocą, bo zawirował i zaatakował ostrzem.
Pieprz zręcznie uniknął ciosu.
Najwyższy nie zatrzymał się, zrobił wypad.
Ostrze, zdawałoby się bez trudu, przeniknęło przez ochronę z mocy demona.
Pieprz syknął i cofnął się.
- Rozczarowujesz mnie. - Zacmokał z niezadowoleniem Alba. - Podobno chciałeś mnie zabić?
Nie zostawił demonowi szansy na odpowiedź.
Szybki wypad przeszedł w cięcie z boku.
Skrzydło osłoniło go przed magią demona, który ciężko opadł na kolano.
Na białą posadzkę kapała krew.
- Wiesz, że pomysł z Miasteczkiem był mój? - Archanioł przesunął się po łuku. - Podpuszczenie Uriela było dziecinnie proste.
Uśmiechnął się, kiedy demon posłał mu nienawistne spojrzenie.
- Odbieranie ci kawałek, po kawałku wszystkiego, na czym ci zależy wyjątkowo mnie bawi.
- I ty się dziwisz, że Bogowie mają was gdzieś? - Pieprz podniósł się z podłogi.
W jego dłoni zmaterializował się miecz.
Ostrze zalśniło szkarłatem.
Archanioł zaatakował.
Demon usunął mu się z drogi i sparował cios.
Odepchnął go brutalnie.
- Żałuję, że zginiesz tak szybko. - Mruknął, kiedy Najwyższy minął go zręcznym piruetem.
Złoty miecz uderzył o moc.
Archanioł zmarszczył brwi.
Zdziwił się jeszcze bardziej, kiedy skrzydło nie zatrzymało pocisku.
Pióra zapłonęły.
- To niemożliwe...
- On używa mocy Najwyższych! - krzyknął ktoś.
Alba skrzywił się i patrząc prosto w oczy demona, odciął płonące skrzydło.
Zachwiał się, ale to nie powstrzymało go przed wyprowadzeniem kolejnego ataku.
- Zdechnij wreszcie. - Warknął Pieprz atakując od dołu.
Archanioł odbił uderzenie i odskoczył.
Jego pocisk wtopił się w barierę demona.
Zrozumiał, że jego magia jest bezużyteczna.
- To ty krwawisz. - Syknął z satysfakcją. - I to jest w tobie najpiękniejsze. Bóg, którego możesz zranić. Od ludzi odróżnia cię jedynie zdolność do regeneracji.
Jesteś tak samo słaby.
- A ty jesteś debilem. - Warknął Pieprz- I za dużo gadasz. - Cięcie było krótkie i szybkie.
Ostrze przecięło bok Alby.
Archanioł nawet się nie skrzywił.
Pieprz odpuścił.
Dał się porwać wściekłości.
Pierwszy raz zobaczył strach, w zimnych dotąd oczach.
Alba cofnął się.
Karasu zamrugał.
To, co stało na dole nie miało nic wspólnego z Pieprzem.
Złoto-fioletowa moc wirowała otaczając potężnego mężczyznę.
Krzywe czarne kosmyki łopotały, poruszane mocą.
Czarne pióra szumiały, ocierając się o siebie.
Błysnęły białe kły.
Aura śmierci i cierpienia błyskawicznie wypełniła Złotą Salę.
Co słabsi padli na kolana.
Karasu nie mógł oderwać wzroku od zjawiska na dole.
Aeszma leniwym krokiem podszedł do archanioła.
Alba spróbował jeszcze trzech ataków.
Potem jego ostrze zmieniło się w pył.
- Pomyśleć, że kiedyś się ciebie bałem. - Wyszeptał mu do ucha demon i zatopił sztylet z zakonnej kuźni, prosto w sercu Alby.
Odsunął się i dla pewności poprawił impulsem mocy.
Taki sukinsyn mógł nie mieć serca.
Karasu poczuł, że unosi się w powietrzu.
Tym razem udało mu się zachować równowagę, kiedy wylądował przy Wielkim Mistrzu.
- No to teraz możecie rozmawiać. - Mruknął Pieprz.
- Ogarnij się, bo dziadek zejdzie na zawał. - Szepnął karcąco Karasu.
Czarnowłosy zmieszał się.
Upiorna aura zniknęła, a z nią czarne skrzydła i wszechogarniające przeświadczenie o nadchodzącej śmierci.
- Ja... - Wydusił Wielki Mistrz. - Nie wiem, co powiedzieć.
- Na początek odwołajcie atak. - Syknął Karasu.
Ostatnio edytowany przez Dziabeł 10 Października 2016r. 20:11, W całości zmieniany: 3
_________________
– A jeśli pewnego dnia będę musiał odejść? – spytał Krzyś, ściskając Misiową łapkę. – Co wtedy?
– Nic wielkiego. – zapewnił go Puchatek. – Posiedzę tu sobie i na Ciebie poczekam. Kiedy się kogoś kocha, to ten drugi ktoś nigdy nie znika.
1
Ktoś powiedział "Ćwiartka"?? :3
_________________
I'm Legend
1
Jedyny powód dla którego BL tu zajrzał xd
– A jeśli pewnego dnia będę musiał odejść? – spytał Krzyś, ściskając Misiową łapkę. – Co wtedy?
– Nic wielkiego. – zapewnił go Puchatek. – Posiedzę tu sobie i na Ciebie poczekam. Kiedy się kogoś kocha, to ten drugi ktoś nigdy nie znika.
_________________
– A jeśli pewnego dnia będę musiał odejść? – spytał Krzyś, ściskając Misiową łapkę. – Co wtedy?
– Nic wielkiego. – zapewnił go Puchatek. – Posiedzę tu sobie i na Ciebie poczekam. Kiedy się kogoś kocha, to ten drugi ktoś nigdy nie znika.
1
Mogę zaglądać tu codziennie o ile tych ćwiartek będzie odpowiednia ilość xD
_________________
I'm Legend
2
Część dwudziesta szósta 18+Już dawno zapadł zmrok.
Mury Miasteczka i łąkę oświetlały pochodnie.
Skrzydła aniołów jaśniały w mroku.
Ich srebrne zbroje odbijały światło.
Wiatr cicho szumiał.
Na murze gromadziło się coraz więcej ludzi.
A wszyscy siedzieli w milczeniu, zasłuchani.
Żołnierze już dawno dali sobie spokój i nie próbowali więcej ściągać nawiedzonego włóczykija z katapulty.
Ten zaś rozsiadł się wygodnie i snuł opowieść.
A potrafił to robić.
Obrazy uplecione z jego słów żyły.
Po czarnym niebie nad łąką przetaczały się sceny mrożące krew w żyłach.
Obraz straszliwej masakry, podczas starcia istot podziemia i tych, żyjących w opromienionych słońcem Krainach.
Historia, w której nie wiadomo było, kto stoi po stronie dobra, czy zła.
Wielu ją słyszało, ale nikt jej nie znał.
Było wręcz niepojęte, że ten włóczęga znał prawdę.
Bo w to, nie wątpił nikt ze słuchających.
Wszyscy to czuli.
Zupełnie, jakby ktoś przypomniał im coś, czego nigdy nie powinni zapominać.
- I zdarzyło się dnia pewnego, że Bogowie panujący nad Krainami stworzyli klątwę.- Pierwsze słowa opowieści wzbiły się w powietrze.
Zawirowały złotymi nićmi i z wolna stworzyły piękny obraz słonecznych ziemi.
- Nie chcieli się dłużej dzielić chwałą. Byli piękni i silni. Stworzyli Krainy na swoje podobieństwo. Pełne soczystych barw i życia. Opromienione słonecznym blaskiem. - Słyszane gdzieniegdzie szepty zamilkły.
Każdy słuchał i dał się porwać opowieści.
Jedna po drugiej, istoty pozwalały ruchomym obrazom, żeby przenikały ich dusze.
- W tym cudownym, pięknym świecie zabrakło miejsca dla Bogów ciemności. Dla tkaczy mroku, cierpienia i śmierci. Klątwa miała zniszczyć pamięć o nich.
Pogrzebać ich na wieki w głębokiej otchłani zapomnienia. Bogowie doskonale wiedzieli, że kiedy ostatnia istota przestanie wierzyć, moc Brzydkich Bogów przeminie.
To właśnie w czasach, kiedy klątwa spłynęła na Krainy, mieszkańców Podziemi nazwano Potępionymi. Wyrafinowane kłamstwo przenikało do milionów umysłów.
Zatruwało dusze, pożerało wiarę. Bóstwa Podziemi zaczynały słabnąć. Ale uległość nie leżała w ich naturze...
Głos wieszcza zawisł w powietrzu.
Olbrzymi obraz zafalował i rozpłynął się w mroku.
Włóczykij odchrząknął.
- Zaschło mi w gardle, jakaś gorzałka by się zdała. - Powiedział wesoło.
Pochłonięte opowieścią istoty, jakby się ocknęły.
Wybuchło zamieszanie.
- Niech ktoś da mu wina. - Burknęła zniesmaczona czarodziejka. - Przerywać w takim momencie, serca nie ma.
Rozejrzała się.
Na murach i okolicznych dachach siedziało chyba całe Miasteczko.
Ci, dla których zabrakło miejsca, stali.
Wiele dzieciaków siedziało wysoko na ramionach rodziców.
Dowodzący oddziałem archanioł potarł czoło.
Piekielny bajarz zupełnie odebrał im rozum, pomyślał z niesmakiem, widząc, jak któryś z aniołów podaje włóczykijowi antałek i pulchne, słodkie bułki.
Powinni wznowić atak.
Muszą znaleźć jakąś lukę w zaklęciu.
Najgorsze było to, że bariera ochronna tej dziury była nietypowa.
Archanioł nigdy wcześniej nie spotkał się z czymś podobnym.
Znał wszystkie typy, potrafił je zniszczyć nawet przez sen.
Ale to była magia demonów.
Nawet nie.
Zaryzykował i zbliżył się do muru.
Eteryczne, delikatnie połyskujące fioletem nitki przecięły mu skórę.
W milczeniu przyglądał się swojej dłoni.
Krew spłynęła na nadgarstek.
Rana nie zasklepiła się.
To musiała być magia Potępionych.
Wzdrygnął się.
Nagle zadanie nie wydało mu się takie proste.
Świsnęła strzała.
Archanioł szarpnął się w bok.
Grot zadrasnął go w policzek.
Zapiekło.
Spojrzał w górę.
Na murze stał smukły chłopak z czerwonym irokezem.
Jego złote oczy płonęły w mroku.
Zakonnik wycofał się, dotykając policzka.
Z zaskoczeniem odkrył kolejną krwawiącą ranę.
Czując na sobie spojrzenie łucznika podniósł wbita w ziemię strzałę.
Na grocie zobaczył swoją krew.
W gładko wypolerowanym żelazie lśniły złote drobinki.
Archanioł wzdrygnął się.
Właśnie do niego dotarło, że znaleźli się o krok od śmierci.
Gdyby nie bajarz i jego dziwna opowieść, łąka nasiąkłaby krwią zakonników.
Medalion na jego piersi zapłonął.
Chwycił go nie zważając na brudzącą wszystko krew.
W jego świadomości pojawił się obraz Wielkiego Mistrza.
Archanioł przykląkł.
- Doszły mnie niepokojące słuchy, że prowadzisz działania wojenne na własną rękę? - Zagrzmiał niezadowolony głos starca.
Zakonnika przeszedł dreszcz.
- Ściśle wykonuję rozkazy Uriela. - Odpowiedział pokornie.
- Uriel nie żyje. Pierwszy też. Właściwie w Matutinus przy życiu została jedynie część Rady.
- Co...? - Sapnął słabo archanioł.
- Macie się natychmiast wycofać. - Oznajmił twardo Wielki Mistrz.
W przekaz wdarły się słowa wędrownego bajarza, który podjął opowieść.
- Tak jest. - Zgodził się potulnie archanioł.
Obraz Wielkiego Mistrza zniknął, a zakonnik usiadł ciężko na wilgotnej trawie.
Zanim dopadł go niepokój i stres, na nowo porwała go historia.
- Gdzie ja to... A tak. - Podjął Włóczykij. - Brzydcy Bogowie naradzili się. Nie trwało to długo, bo wybór wydał im się oczywisty.
Trzeci syn Króla Podziemi.
Pieśniarz Śmierci.
Upiorne Dziecię, które napawało lękiem nawet samego Króla.
Złote nitki zamigotały i oczom wszystkich ukazał się obraz młodzieńca odzianego w szkarłatną zbroję.
Jego krzywo przystrzyżone, czarne jak noc kosmyki powiewały na wietrze.
- Aeszma, Generał armii Potępionych. Najmłodszy dzierżący w dłoni taką władzę.
Czarodziejka mało nie spadła ze skrzyni.
Wśród mieszkańców Miasteczka przetoczył się szmer.
Marcelina patrzyła na migoczący obraz aż jej oczy wypełniły łzy.
Włóczykij pociągnął słuszny łyk z antałka i podjął opowieść.
- Znacie go. Założę się, że wielu z was poznało go pod różnymi imionami. A jednocześnie nikt z was nie ma pojęcia czym jest. Ale zostawmy to.
Obraz zamigotał i zmienił się.
W ciszę nocną wdarło się zbiorowe westchnienie.
Obie armie wyglądały imponująco na tle szkarłatnego wschodu słońca.
- Na czele Wojsk z Krain stał Aton. W jego szeregach znalazły miejsce wszystkie istoty.
Ludzie ramię w ramię z elfami, driadami czy aniołami. Niektórzy z nich dosiadali smoków. Stawiły się również wiły, ażdachy, kotołaki.
Ich armia była ogromna. Szeregi Potępionych wypadały przy tym naprawdę marnie.
Ale, jak zapewne wielu z was słyszało, były również Grzechy.
Te zagadkowe istoty nie sposób opisać słowami.
Nie są bogami, nie są też demonami.
Uosabiają najgorsze cechy, lęki i pragnienia wszystkich żywych istot.
Namacalne koszmary niosące śmierć.
Stojące murem za swoim panem i stwórcą.
Gotowe na każde skinienie.
Bogowie Krain zlekceważyli zarówno Grzechy, jak i młodego dowódcę.
Tuż przed Wielką Bitwą, kiedy pierwsze promienie szkarłatnego słońca rozświetliły krople rosy, Generał Potępionych stanął przed Niezliczoną armią Krain.
Złote nitki zawirowały.
Utkały żywy obraz.
Setki oczu śledziło każdy krok młodzieńca w zbroi barwy krwi.
Szedł dumnym, niespiesznym krokiem.
Przypięty na plecach miecz kołysał się lekko.
Wszyscy wstrzymali oddech, kiedy Aeszma zatrzymał się kilka kroków przez zwartą ścianą wojowników odzianych białe zbroje.
Był sam.
- Tak, wysłany przez Brzydkich Bogów, by dokonać zemsty. Wysłany by siać zniszczenie. Stanął samotnie przed obliczem wroga i poprosił o rozmowę z Atonem.
Bóg słońca wyśmiał go.
Stał na zielonym wzgórzu, wysoko ponad swoją armią i śmiał się.
A potem obiecał Generałowi Potępionych, że pogrzebie na wieki jego imię.
Obraz zafalował i ukazł straszną rzeź.
Kilka osób krzyknęło.
Dzieci rozpłakały się.
Wielu aniołów poderwało się z ziemi.
Czarodziejka wcisnęła się pod ramię druida.
Wieszcz snuł upiorny obraz bitwy.
W powietrzu unosił się zapach krwi i śmierci.
Groza zawisła nad łąką i Miasteczkiem.
Strach przenikał ciemność nocy.
Cześć pochodni zgasła.
A obrazy rosły.
- Aeszmę powstrzymał dopiero Król Podziemi. Zasłonił sobą ocalałą grupkę Bogów.
Zobaczyli niegdyś zielone wzgórze.
Zbocza spływały krwią.
Bogowie Krain i Podziemia naprzeciw siebie.
Potężny Król.
Wiatr rozwiewał jego rudą brodę, kiedy promienie słońca prześlizgiwały się po ostrzu, które wycelował w pierś swojego najmłodszego syna.
Generał Potępionych odrzucający miecz.
Złe spojrzenia otaczających ich Bogów.
Skąpany we własnej krwi Aton leżący na ziemi.
Unosząca się w powietrzu odraza przesycona strachem.
- Zabij go. - Wysyczała w końcu Bogini Mroku parząc z lekiem i złością na Króla.
- Zabij. - Do jej palącej prośby dołączyły inne głosy.
Wirowały i napierały na Króla.
Jego ręka zadrżała.
Młody generał stał dumnie wyprostowany.
Po wzgórzu wspinały się Grzechy.
Odrażające bestie, mimo licznych ran, nieprzerwanie pełzły w górę.
Król wahał się.
Wiedział, że powinien to zrobić.
To, czego byli świadkami, mówiło samo za siebie.
Ten dzieciak był zagrożeniem dla wszystkich.
Zbyt potężny i nieobliczalny.
A jednak nie potrafił go zabić.
To nie Aeszma był winny.
On był tylko narzędziem.
- Dość już krwi przelaliśmy. - Powiedział opuszczając miecz.
- W takim razie załatwimy to inaczej. - Syknął Aton, z trudem wstając z ziemi.
Wyciągnął ramiona.
Stojący najbliżej Bogowie chwycili go za dłonie.
Dołączyli do nich kolejni.
Potępieni i Bogowie Krain, trzymali się za ręce, zamykając w kręgu Aeszmę.
Bogini Mroku wyciągnęła dłoń w stronę Króla.
- Zrób to. - Naciskał Aton.
Zaległa cisza.
Wszyscy słuchacze wstrzymali oddech.
Obraz wyciągniętej dłoni.
Czarne oczy, w których dogasał płomień.
Ból w spojrzeniu Króla.
Cierpienie ojca, kiedy dołączył do kręgu.
Przez tłum przeleciał pomruk.
Wieszcz zakręcił młynka krótką różdżką i dryfujący obraz zaczął się zmieniać, ukazując kolejno twarze Bogów.
Opowieść przenikała przez tłum, czuł jej energię.
Chłonął kłębiące się emocje tłumu.
Po raz kolejny przepełniała go radość z ożywiania słów.
- Tak. Bogowie strącili młodego Generała w otchłań zapomnienia. Dziś już nikt nie pamięta o Bogu Zniszczenia, Aeszmie. Pomimo upiornej chwały, jaka towarzyszyła mu przez całe życie, stał się jedynie podrzędnym demonem, którego wszyscy nienawidzili.
A przecież można powiedzieć, że to właśnie dzięki niemu doszło do zawarcia paktu, który trwa do dnia dzisiejszego i trwać będzie jeszcze długo po tym, jak zgasną wasze żywota. Ale oczywiście, to jedynie opowieść wędrownego bajarza, któremu udało się poznać kilka boskich tajemnic. - Obraz z wolna rozpłynął się w powietrzu.
Wędrowiec zręcznie zeskoczył z katapulty.
- Hej, bajarzu. - Muffinka zerwała się na równe nogi, przy okazji zrzucając druida ze skrzynki.
Biedny Ziemniak wylądował ciężko na tyłku. - Może zatrzymasz się u nas na parę dni? - Czarodziejka aż się paliła, żeby wyciągnąć z włóczykija więcej szczegółów z życia demona.
- Nie wiem, czy zauważyłaś, ale mamy tu oblężenie. - Mruknął Jasny nachyliwszy się sztywno do Ptysia.
- Zwijać obóz! - Zarządził tymczasem archanioł dowodzący.
- No i po problemie. - Wzruszyła ramionami czarodziejka.
Wieszcz ruszył w stronę bramy.
Ludzie zaczęli schodzić z muru i dachów.
Część rozchodziła się z wolna do domów, pogrążona w żywych rozmowach.
Każdy na nowo przeżywał zasłyszaną przed chwilą historię.
Spora grupka stała przy bramie, czekając na wieszcza.
Hajmidal przyglądał się chmurnie zamieszaniu na łące.
Przez chwilę śledził zbliżającą się sylwetkę włóczykija.
- Ci to mają maniery. - Mruknął Jasny, patrząc z niesmakiem na uwijające się anioły. - Ani spierdalajcie, ani pocałujcie nas w dupę, żadnego do widzenia.
- Szkoda, że nie było okazji dokarmić mieczy. - Westchnął z żalem zastępca.
- Mam nadzieję, że Karasu wróci z Pieprzem. - Powiedział cicho jasnowłosy chłopak.
Jego życzenie porwał wiatr.
Karasu zerknął na Pieprza.
Demon z zaciętą miną szedł dalej.
Dowódca widział, że drżą mu ramiona, a zraniona noga coraz bardziej dokucza.
Mimo to, czarnowłosy nie odezwał się nawet słowem.
Szli przed siebie, byle dalej od tego upiornego miejsca.
Nawet przez myśl im nie przeszło, żeby zatrzymać się w którejś z miejskich tawern.
Demon poprawił lecące mu przez ręce ciało.
Zielonookiego korciło, żeby zapytać, dlaczego ją zabrał ze sobą.
Ale pytanie jakoś nie chciało mu przejść przez gardło.
Szedł więc w milczeniu starając się uporządkować chaos, jaki panował w jego głowie.
Po raz kolejny zerknął na Pieprza.
Półbóg?
Jak właściwie ma go traktować?
Ten kroczący obok szaleniec, był jedną wielką zagadką.
Co tak potężna istota robiła u boku wiejskiego chłopaka?
Doszli do niewielkiego zagajnika.
Przeklęte miasto zostało parę mil za nimi.
Pieprz zachwiał się.
- Dość tego. - Mruknął Karasu. - Robi się ciemno, ty ledwo się trzymasz na nogach, a to mi wygląda na całkiem dobre miejsce na obóz.
Demon bez słowa ukląkł i położył ciało na ziemi.
Pogrzebał chwilę w kieszeni i wyciągnął jasną kulkę.
Wsadził ją do zmasakrowanych ust dziewczyny.
Karasu przykucnął obok niego.
- Wiesz, nie obraziłbym się, gdybyś czasem coś wyjaśnił. - Burknął urażonym tonem.
Demon w milczeniu wpatrywał się w nieruchome ciało.
Ostrożnie uniósł dłoń dziewczyny.
- Powinienem ci podziękować. - Powiedział demon zachrypniętym głosem.
Karasu z pogardliwym prychnięciem rozsiadł się na trawie.
Sięgnął do sakwy przy pasku.
- Gość roznosi siedzibę zakonu, demaskuje chorą intrygę, morduje Najwyższych, ratuje Miasteczko i jeszcze chce mi dziękować. Za co? Że zemdlałem z gracją w odpowiednim momencie? Nie no, stary, do usług.
Pieprz podniósł na niego czekoladowe spojrzenie.
Było cholernie smutne.
- Dziękuję, że we mnie uwierzyłeś. - Szepnął.
- Bo się rozpłacze. - Burknął zmieszany dowódca. - Pokaż nogę.
- Co?
- Wstawaj.
- Daj spokój, to nic.
Karasu popatrzył na niego kpiąco.
Pieprz westchnął i podniósł się powoli.
Mało nie stracił przy tym równowagi.
- Uparty osioł.
- Zarozumiały smarkacz.
- Za tego smarkacza masz w zęby.
- Chętnie zobaczę jak próbujesz. - Kącik ust demona zadrżał.
Karasu bez wahania obciął podartą nogawkę.
Skrzywił się.
Jak ten popapraniec jest w stanie utrzymać się jeszcze na nogach?
Rana była głęboka, zielonooki mógł podziwiać gładko poprzecinane ścięgna.
Postanowił nie komentować.
Nasączył okład roztworem przygotowanym przez healerki i przytknął do rany.
Pieprz syknął.
- Nie bądź baba. - Zadrwił Karasu i docisnął mocniej, a potem obwiązał całość. - Ściągaj koszulę.
Demon chciał zaprotestować, ale twarde spojrzenie dowódcy szybko wybiło mu to z głowy.
Rozebrał się ostrożnie.
Rana już prawie nie krwawiła.
Dowódca złorzecząc pod nosem zużył pozostały zapas leczniczej wody.
Nakleił opatrunek przyklepując mocno.
- Wykończysz mnie. - Stękną demon. - Beznadziejna z ciebie healerka.
- Wal się. - Karasu posłał mu uroczy uśmiech, a potem zamarł.
Leżące na ziemi ciało poruszyło się.
Pieprz podążył za jego spojrzeniem i westchnął z ulgą.
Ciało zafalowało i zniknęło, tylko po to żeby pojawić się na nowo.
Dziwne migotanie trwało dłuższą chwilę.
Karasu usiadł ciężko na ziemi.
- Co to, do cholery, ma być?
Pieprz ostrożnie usiadł obok niego.
- To jest Pożoga, Grzech Trzeci, Duch Złości.
Dziewczyna usiadła gwałtownie.
Rozejrzała się nieprzytomnie.
Jej bursztynowe spojrzenie padło na Pieprza.
Karasu wstrzymał oddech.
Uderzenie było celne i potoczyło się echem po okolicy.
Demon roztarł policzek.
Stojąca nad nimi dziewczyna była wściekła.
Nawet owinięta w kawał brudnej szmaty, wyglądała groźnie i dostojnie.
Dowódca postanowił nieco się odsunąć.
Pożoga w milczeniu wpatrywała się w Pieprza.
Cisza, jaka zaległa w zagajniku była ciężka i męcząca.
- Powiedz coś. - Poprosił w końcu demon.
Karasu zatkało.
W życiu by nie podejrzewał, że ten szajbus zdolny jest do tak żałosnego tonu.
Dziewczyna prychnęła pogardliwie, odwróciła się na pięcie i zniknęła w mroku.
Pieprz głośno wypuścił powietrze.
Karasu na wszelki wypadek postanowił o nic nie pytać.
Vanisz leżała na ławie i leniwie żuła bułkę obficie posmarowaną czekoladowym kremem.
Po stole łaził biały kot, bezczelnie wyżerając najlepsze kąski.
- Co robisz? - Hajmidal zajrzał na dziedziniec.
- Wielkie NIC. - Ziewnęła.
- No to zbieraj się.
- Mowy nie ma. - Prychnęła. - Dziś nic nie robię. To jest idealny dzień, na bycie leniwą bułą.
- Ale słuchaj...
- Kropka. - Warknęła. - A teraz oddal się pospiesznie. - Patrząc osłupiałemu oficerowi prosto w oczy, wściekłym ruchem zatopiła łyżeczkę w kremie czekoladowym, a potem wepchnęła ją sobie do buzi.
Wróciła do książki.
Rozczarowany zastępca westchnął.
Zupełnie nie rozumiał, dlaczego nikt nie chce iść z nim na misję.
Zatrzymał się przy studni, na której stał Jasny.
- Dawajcie tutaj! - Chłopak krzyczał z zapałem, machając w stronę wjeżdżających do miasteczka wozów.
- Co się dzieje?
- Imprezę robimy! - Zatarł ręce chłopak.
- Chyba powinniśmy zaczekać na Karasu. - Wyraził wątpliwość Hajmidal.
Zniesmaczonym spojrzeniem przyglądał się elfowi, który pochylony nad szczupłym chłopcem, coś mu tłumaczył.
- Wtedy zrobi się drugą imprezę. - Prychnął Jasny zeskakując ze studni.
Czuł się o niebo lepiej.
Po ranie zostało wspomnienie.
Zastępca miał odmaszerować do gospody, kiedy jego uwagę przykuła idąca szybkim krokiem postać.
Skądś kojarzył tego mężczyznę.
Kupiec tymczasem zatrzymał się kilka kroków od elfa i mówił coś podniesionym głosem.
Drobny chłopiec próbował czmychnąć, ale łucznik złapał go za kołnierz.
Hajmidal niespiesznie ruszył w ich kierunku.
- Żądam, żebyś natychmiast wrócił do domu! - Syczał wściekły facet.
Chłopak unikał jego spojrzenia.
Trzymał się blisko elfa.
- Nie wrócę tam. Po prostu zapomnij o mnie.
Kupiec poczerwieniał.
Skoczył z zamiarem uderzenia chłopaka, ale elf złapał go za rękę.
- Niech się pan uspokoi.
- Nie będzie mi tu byle... - Zaczął wściekle, ale umilkł na widok Hajmidala.
- Jakiś problem?
- Wnioskuję o zgodę na przyjęcie ucznia. - Wycedził elf, miażdżąc spojrzeniem kupca.
Mężczyzna zaprotestował gwałtownie.
Zastępca zamrugał.
Nie miał pojęcia o procedurach gildyjnych.
Od tego był Karasu.
Zastępca znał się na taktyce, walce, ale nie na papierologii.
Łucznik patrzył na niego wyczekująco.
- No, ten, udzielam? - Zaryzykował oficer.
- Nie zgadzam się! - Wrzasnął kupiec.
Chłopak odetchnął z ulgą.
- Zabieram cię do domu, przeklęty szczeniaku! - Mężczyzna spróbował złapać Derwana za kołnierz.
Hajmidal zagrodził mu drogę.
- Proponuję oddalić się pospiesznie. - Warknął powtarzając niedawne słowa Vanisz. - Chłopaka obowiązują dwa lata szkolenia. Dopóki ich nie odbębni, nie masz do niego żadnego prawa.
Kupiec zbladł.
- Pożałujecie. - Wycelował w palcem w powietrze. - Wszyscy.
Odwrócił się na pięcie i odszedł.
Wszyscy odetchnęli z ulga.
- Dzięki. - Mruknął elf.
- Załatw to z Karasu, bo ja nie mam bladego pojęcia, co właściwie zrobiłem. - Prychnął Hajmidal.
Siedzieli w milczeniu przy ognisku, kiedy pojawiła się z powrotem.
Karasu wytrzeszczył oczy.
Zmasakrowane ciało było tylko niemiłym wspomnieniem.
Dziewczyna była smukła i wysoka.
Zwinna i niebezpieczna.
Miała gęstą rudozłotą grzywę.
I była zupełnie goła.
Pieprz bez słowa podał jej swoją koszulę.
Jego wyciągnięta ręka zawisła w powietrzu.
- Nienawidzę cię. - Syknęła wyrywając mu materiał z ręki.
- Wiem.
Z furią naciągnęła koszulę na siebie.
Sięgała jej za kolana, a rękawy były zdecydowanie za długie.
I tak wyglądała w niej o wiele lepiej niż demon.
Gwałtownie wyciągnęła rękę w stronę Pieprza.
Nadmiar materiału smagnął go w twarz.
Czarnowłosy zręcznie pozawijał rękawy.
Dziewczyna popchnęła go na trawę i władowała mu się na kolana.
- Obejmij mnie, do cholery. - Syknęła, wyciągając dłonie i stopy w stronę ognia.
Karasu z niedowierzaniem patrzył na potulną wersję Pieprza.
- Jesteś pierdoloną, egoistyczną świnią. - Rzuciła z nienawiścią, kiedy otoczyły ją ramiona demona.
Dowódca parsknął.
- A ty co rżysz? Zboczeniec jeden. - Bursztynowe oczy przyszpiliły Karasu.
- Nie jestem zboczeńcem. - Prawie się obraził.
- Bujać to my, nie nas. - Mruknęła dobrotliwie. - Widziałam, jak się gapiłeś.
- Jak jest na co, to się gapię. - Rzucił bezczelnie zielonooki.
- Może jeszcze powinnam podziękować za komplement? - Zapytała złośliwie.
- Wypadałoby.
Pieprz oparł brodę na ramieniu dziewczyny.
- Nienawidzę cię. - Warknęła.
Demon wtulił twarz w jej szyję i przytulił ją mocno do siebie.
- Nienawidzę cię. - Powtórzyła, a potem rozpłakała się.
Krótko po wschodzie słońca dogasili ognisko i ruszyli dalej.
Plus był taki, że dziewczyna okazała się znacznie rozmowniejsza od demona.
Pieprz wlókł się za nimi, pogrążony w swoich myślach.
- Poważnie masz gildię? - Pożoga odgarnęła z czoła niesforny kosmyk i przyjrzała się Karasu z nowym zainteresowaniem.
Skinął głową.
- Pieprz do niej należy. - Zerknął na posępnego wojownika.
- Pieprz? - Parsknęła - Poważnie?
Aeszma wzruszył ramionami.
- Rozmowny jak zawsze. - Pokazała demonowi język. - I co? Słucha cię?
Karasu parsknął.
- Chciałbym.
- To osioł, on nie słucha nikogo, nawet samego siebie. W dodatku wszystkich ma w dupie.
- Nieprawda. - Zaprotestował Karasu. - Szukał cię, tylko, że...
- Że najpierw mnie sprzedał! I to za co? - Wściekła się znowu.
Dowódca pomyślał, że chyba taktyka Pieprza jest bezpieczniejsza.
Dziewczyna zatrzymała się gwałtownie i demon niemal na nią wpadł.
- Warto było? - Zapytała lodowatym tonem.
- Nie. - Warknął krótko.
Ta odpowiedź najwyraźniej ją usatysfakcjonowała, bo zwinnie obróciła się na palcach i lekko skoczyła do przodu, by zrównać z zielonookim.
- A duża ta twoja gildia?
Karasu zamrugał.
Zmienność tej dziewczyny zupełnie wytrącała go z równowagi.
- Właściwie niespecjalnie.
- Patrzcie, wioska! - Wyciągnęła nagle rękę i wskazała na zatopioną w lesie wioskę.
Zatrzymali się.
Wioska była spora, między drzewami z łatwością dostrzegli liczne domy.
- Zupełnie jakby las ją pochłaniał. - Mruknęła Pożoga, przerywając ciszę.
Karasu wreszcie zrozumiał, co go zaniepokoiło.
Dziewczyna miała rację.
Drzewa rosły nawet na polach.
Wyrastały wszędzie, bez żadnej kontroli.
Dotarły do nich podekscytowane odgłosy.
Dowódca czuł w kościach, że powinni iść dalej.
Pieprz najwyraźniej nie podzielał jego zdania, bo nagle wyprostował się i zwrócił w stronę pobliskich krzaków.
Coś się tam działo.
Demon postanowił, że sprawdzi.
Karasu skoczył za nim.
Pożoga prychnęła z niesmakiem.
- Ale wioska to nie w tę mańkę, wiecie? - Zamarudziła.
Właściwie sam nie wiedział do końca, co takiego ściągnęło jego uwagę.
Pieprz wlazł w krzaki i zrozumiał.
Na małej polance czterech chłopów szarpało się z dziewczyną.
Cyganeczka miała rozdarta sukienkę i leżała brutalnie rozciągnięta na ziemi.
Krzyk, który przed chwilą przykuł jego uwagę, teraz tłumiła wielka, brudna łapa.
Jeden z mężczyzn podciągał właśnie gacie.
Nie zdążył.
Jego głowa poturlała się po trawie prosto pod nogi Karasu.
Dowódca postanowił się nie wtrącać.
Kolejny zawisł w powietrzu.
Dwóch pozostałych, którzy trzymali dziewczynę, zwiało.
Dogoniło ich fioletowe światło.
Karasu skrzywił się.
Powinien przypomnieć Pieprzowi, że publiczne używanie mocy demona, to kiepski pomysł.
Jednak spasował.
Cyganka usiadła i spróbowała okryć się rozdartym materiałem.
- To chyba przeznaczenie, co? - Demon uśmiechnął się.
Dowódcę zamurowało.
- Co on robi? - Pożoga zawisła na ramieniu zielonookiego i patrzyła podejrzliwie na Aeszmę.
- Uśmiecha się.
- To się źle skończy. - Zawyrokowała i pociągnęła dowódcę w stronę wioski.
- Przeżyłeś. - Zdziwiła się cyganeczka, zbierając się z ziemi.
- A ty nie czekałaś.
Prychnęła.
- Na tak żałosnego księcia nie warto czekać.
- O ty zarazo. - Obraził się Pieprz.
Dziewczyna wyciągnęła mu nóż zza paska i obcięła dół spódnicy poniżej kolan, a potem obwiązała się nim, robiąc zgrabną kokardkę na karku.
- A ty co tak paradujesz na golasa, wstydziłbyś się. - Pouczyła go.
- Mam spodnie. - Burknął Pieprz, rozglądając się za Karasu i Pożogą.
Wypatrzył ich na drodze do wioski.
- Chodź. - Złapał cygankę za rękę.
Wyrwała się.
- Nie mogę tam iść, właśnie zwiałam.
Demon uniósł brwi.
Ciszę przerwało głośne burczenie w brzuchu cyganeczki.
Dziewczyna zarumieniła się.
- Chodź. - Mruknął, wyciągając do niej dłoń. - W razie czego obronię cię, jak na rycerza przystało.
- Już się boję. - Uśmiechnęła się pod nosem i złapała demona za rękę.
Mury Miasteczka i łąkę oświetlały pochodnie.
Skrzydła aniołów jaśniały w mroku.
Ich srebrne zbroje odbijały światło.
Wiatr cicho szumiał.
Na murze gromadziło się coraz więcej ludzi.
A wszyscy siedzieli w milczeniu, zasłuchani.
Żołnierze już dawno dali sobie spokój i nie próbowali więcej ściągać nawiedzonego włóczykija z katapulty.
Ten zaś rozsiadł się wygodnie i snuł opowieść.
A potrafił to robić.
Obrazy uplecione z jego słów żyły.
Po czarnym niebie nad łąką przetaczały się sceny mrożące krew w żyłach.
Obraz straszliwej masakry, podczas starcia istot podziemia i tych, żyjących w opromienionych słońcem Krainach.
Historia, w której nie wiadomo było, kto stoi po stronie dobra, czy zła.
Wielu ją słyszało, ale nikt jej nie znał.
Było wręcz niepojęte, że ten włóczęga znał prawdę.
Bo w to, nie wątpił nikt ze słuchających.
Wszyscy to czuli.
Zupełnie, jakby ktoś przypomniał im coś, czego nigdy nie powinni zapominać.
- I zdarzyło się dnia pewnego, że Bogowie panujący nad Krainami stworzyli klątwę.- Pierwsze słowa opowieści wzbiły się w powietrze.
Zawirowały złotymi nićmi i z wolna stworzyły piękny obraz słonecznych ziemi.
- Nie chcieli się dłużej dzielić chwałą. Byli piękni i silni. Stworzyli Krainy na swoje podobieństwo. Pełne soczystych barw i życia. Opromienione słonecznym blaskiem. - Słyszane gdzieniegdzie szepty zamilkły.
Każdy słuchał i dał się porwać opowieści.
Jedna po drugiej, istoty pozwalały ruchomym obrazom, żeby przenikały ich dusze.
- W tym cudownym, pięknym świecie zabrakło miejsca dla Bogów ciemności. Dla tkaczy mroku, cierpienia i śmierci. Klątwa miała zniszczyć pamięć o nich.
Pogrzebać ich na wieki w głębokiej otchłani zapomnienia. Bogowie doskonale wiedzieli, że kiedy ostatnia istota przestanie wierzyć, moc Brzydkich Bogów przeminie.
To właśnie w czasach, kiedy klątwa spłynęła na Krainy, mieszkańców Podziemi nazwano Potępionymi. Wyrafinowane kłamstwo przenikało do milionów umysłów.
Zatruwało dusze, pożerało wiarę. Bóstwa Podziemi zaczynały słabnąć. Ale uległość nie leżała w ich naturze...
Głos wieszcza zawisł w powietrzu.
Olbrzymi obraz zafalował i rozpłynął się w mroku.
Włóczykij odchrząknął.
- Zaschło mi w gardle, jakaś gorzałka by się zdała. - Powiedział wesoło.
Pochłonięte opowieścią istoty, jakby się ocknęły.
Wybuchło zamieszanie.
- Niech ktoś da mu wina. - Burknęła zniesmaczona czarodziejka. - Przerywać w takim momencie, serca nie ma.
Rozejrzała się.
Na murach i okolicznych dachach siedziało chyba całe Miasteczko.
Ci, dla których zabrakło miejsca, stali.
Wiele dzieciaków siedziało wysoko na ramionach rodziców.
Dowodzący oddziałem archanioł potarł czoło.
Piekielny bajarz zupełnie odebrał im rozum, pomyślał z niesmakiem, widząc, jak któryś z aniołów podaje włóczykijowi antałek i pulchne, słodkie bułki.
Powinni wznowić atak.
Muszą znaleźć jakąś lukę w zaklęciu.
Najgorsze było to, że bariera ochronna tej dziury była nietypowa.
Archanioł nigdy wcześniej nie spotkał się z czymś podobnym.
Znał wszystkie typy, potrafił je zniszczyć nawet przez sen.
Ale to była magia demonów.
Nawet nie.
Zaryzykował i zbliżył się do muru.
Eteryczne, delikatnie połyskujące fioletem nitki przecięły mu skórę.
W milczeniu przyglądał się swojej dłoni.
Krew spłynęła na nadgarstek.
Rana nie zasklepiła się.
To musiała być magia Potępionych.
Wzdrygnął się.
Nagle zadanie nie wydało mu się takie proste.
Świsnęła strzała.
Archanioł szarpnął się w bok.
Grot zadrasnął go w policzek.
Zapiekło.
Spojrzał w górę.
Na murze stał smukły chłopak z czerwonym irokezem.
Jego złote oczy płonęły w mroku.
Zakonnik wycofał się, dotykając policzka.
Z zaskoczeniem odkrył kolejną krwawiącą ranę.
Czując na sobie spojrzenie łucznika podniósł wbita w ziemię strzałę.
Na grocie zobaczył swoją krew.
W gładko wypolerowanym żelazie lśniły złote drobinki.
Archanioł wzdrygnął się.
Właśnie do niego dotarło, że znaleźli się o krok od śmierci.
Gdyby nie bajarz i jego dziwna opowieść, łąka nasiąkłaby krwią zakonników.
Medalion na jego piersi zapłonął.
Chwycił go nie zważając na brudzącą wszystko krew.
W jego świadomości pojawił się obraz Wielkiego Mistrza.
Archanioł przykląkł.
- Doszły mnie niepokojące słuchy, że prowadzisz działania wojenne na własną rękę? - Zagrzmiał niezadowolony głos starca.
Zakonnika przeszedł dreszcz.
- Ściśle wykonuję rozkazy Uriela. - Odpowiedział pokornie.
- Uriel nie żyje. Pierwszy też. Właściwie w Matutinus przy życiu została jedynie część Rady.
- Co...? - Sapnął słabo archanioł.
- Macie się natychmiast wycofać. - Oznajmił twardo Wielki Mistrz.
W przekaz wdarły się słowa wędrownego bajarza, który podjął opowieść.
- Tak jest. - Zgodził się potulnie archanioł.
Obraz Wielkiego Mistrza zniknął, a zakonnik usiadł ciężko na wilgotnej trawie.
Zanim dopadł go niepokój i stres, na nowo porwała go historia.
- Gdzie ja to... A tak. - Podjął Włóczykij. - Brzydcy Bogowie naradzili się. Nie trwało to długo, bo wybór wydał im się oczywisty.
Trzeci syn Króla Podziemi.
Pieśniarz Śmierci.
Upiorne Dziecię, które napawało lękiem nawet samego Króla.
Złote nitki zamigotały i oczom wszystkich ukazał się obraz młodzieńca odzianego w szkarłatną zbroję.
Jego krzywo przystrzyżone, czarne jak noc kosmyki powiewały na wietrze.
- Aeszma, Generał armii Potępionych. Najmłodszy dzierżący w dłoni taką władzę.
Czarodziejka mało nie spadła ze skrzyni.
Wśród mieszkańców Miasteczka przetoczył się szmer.
Marcelina patrzyła na migoczący obraz aż jej oczy wypełniły łzy.
Włóczykij pociągnął słuszny łyk z antałka i podjął opowieść.
- Znacie go. Założę się, że wielu z was poznało go pod różnymi imionami. A jednocześnie nikt z was nie ma pojęcia czym jest. Ale zostawmy to.
Obraz zamigotał i zmienił się.
W ciszę nocną wdarło się zbiorowe westchnienie.
Obie armie wyglądały imponująco na tle szkarłatnego wschodu słońca.
- Na czele Wojsk z Krain stał Aton. W jego szeregach znalazły miejsce wszystkie istoty.
Ludzie ramię w ramię z elfami, driadami czy aniołami. Niektórzy z nich dosiadali smoków. Stawiły się również wiły, ażdachy, kotołaki.
Ich armia była ogromna. Szeregi Potępionych wypadały przy tym naprawdę marnie.
Ale, jak zapewne wielu z was słyszało, były również Grzechy.
Te zagadkowe istoty nie sposób opisać słowami.
Nie są bogami, nie są też demonami.
Uosabiają najgorsze cechy, lęki i pragnienia wszystkich żywych istot.
Namacalne koszmary niosące śmierć.
Stojące murem za swoim panem i stwórcą.
Gotowe na każde skinienie.
Bogowie Krain zlekceważyli zarówno Grzechy, jak i młodego dowódcę.
Tuż przed Wielką Bitwą, kiedy pierwsze promienie szkarłatnego słońca rozświetliły krople rosy, Generał Potępionych stanął przed Niezliczoną armią Krain.
Złote nitki zawirowały.
Utkały żywy obraz.
Setki oczu śledziło każdy krok młodzieńca w zbroi barwy krwi.
Szedł dumnym, niespiesznym krokiem.
Przypięty na plecach miecz kołysał się lekko.
Wszyscy wstrzymali oddech, kiedy Aeszma zatrzymał się kilka kroków przez zwartą ścianą wojowników odzianych białe zbroje.
Był sam.
- Tak, wysłany przez Brzydkich Bogów, by dokonać zemsty. Wysłany by siać zniszczenie. Stanął samotnie przed obliczem wroga i poprosił o rozmowę z Atonem.
Bóg słońca wyśmiał go.
Stał na zielonym wzgórzu, wysoko ponad swoją armią i śmiał się.
A potem obiecał Generałowi Potępionych, że pogrzebie na wieki jego imię.
Obraz zafalował i ukazł straszną rzeź.
Kilka osób krzyknęło.
Dzieci rozpłakały się.
Wielu aniołów poderwało się z ziemi.
Czarodziejka wcisnęła się pod ramię druida.
Wieszcz snuł upiorny obraz bitwy.
W powietrzu unosił się zapach krwi i śmierci.
Groza zawisła nad łąką i Miasteczkiem.
Strach przenikał ciemność nocy.
Cześć pochodni zgasła.
A obrazy rosły.
- Aeszmę powstrzymał dopiero Król Podziemi. Zasłonił sobą ocalałą grupkę Bogów.
Zobaczyli niegdyś zielone wzgórze.
Zbocza spływały krwią.
Bogowie Krain i Podziemia naprzeciw siebie.
Potężny Król.
Wiatr rozwiewał jego rudą brodę, kiedy promienie słońca prześlizgiwały się po ostrzu, które wycelował w pierś swojego najmłodszego syna.
Generał Potępionych odrzucający miecz.
Złe spojrzenia otaczających ich Bogów.
Skąpany we własnej krwi Aton leżący na ziemi.
Unosząca się w powietrzu odraza przesycona strachem.
- Zabij go. - Wysyczała w końcu Bogini Mroku parząc z lekiem i złością na Króla.
- Zabij. - Do jej palącej prośby dołączyły inne głosy.
Wirowały i napierały na Króla.
Jego ręka zadrżała.
Młody generał stał dumnie wyprostowany.
Po wzgórzu wspinały się Grzechy.
Odrażające bestie, mimo licznych ran, nieprzerwanie pełzły w górę.
Król wahał się.
Wiedział, że powinien to zrobić.
To, czego byli świadkami, mówiło samo za siebie.
Ten dzieciak był zagrożeniem dla wszystkich.
Zbyt potężny i nieobliczalny.
A jednak nie potrafił go zabić.
To nie Aeszma był winny.
On był tylko narzędziem.
- Dość już krwi przelaliśmy. - Powiedział opuszczając miecz.
- W takim razie załatwimy to inaczej. - Syknął Aton, z trudem wstając z ziemi.
Wyciągnął ramiona.
Stojący najbliżej Bogowie chwycili go za dłonie.
Dołączyli do nich kolejni.
Potępieni i Bogowie Krain, trzymali się za ręce, zamykając w kręgu Aeszmę.
Bogini Mroku wyciągnęła dłoń w stronę Króla.
- Zrób to. - Naciskał Aton.
Zaległa cisza.
Wszyscy słuchacze wstrzymali oddech.
Obraz wyciągniętej dłoni.
Czarne oczy, w których dogasał płomień.
Ból w spojrzeniu Króla.
Cierpienie ojca, kiedy dołączył do kręgu.
Przez tłum przeleciał pomruk.
Wieszcz zakręcił młynka krótką różdżką i dryfujący obraz zaczął się zmieniać, ukazując kolejno twarze Bogów.
Opowieść przenikała przez tłum, czuł jej energię.
Chłonął kłębiące się emocje tłumu.
Po raz kolejny przepełniała go radość z ożywiania słów.
- Tak. Bogowie strącili młodego Generała w otchłań zapomnienia. Dziś już nikt nie pamięta o Bogu Zniszczenia, Aeszmie. Pomimo upiornej chwały, jaka towarzyszyła mu przez całe życie, stał się jedynie podrzędnym demonem, którego wszyscy nienawidzili.
A przecież można powiedzieć, że to właśnie dzięki niemu doszło do zawarcia paktu, który trwa do dnia dzisiejszego i trwać będzie jeszcze długo po tym, jak zgasną wasze żywota. Ale oczywiście, to jedynie opowieść wędrownego bajarza, któremu udało się poznać kilka boskich tajemnic. - Obraz z wolna rozpłynął się w powietrzu.
Wędrowiec zręcznie zeskoczył z katapulty.
- Hej, bajarzu. - Muffinka zerwała się na równe nogi, przy okazji zrzucając druida ze skrzynki.
Biedny Ziemniak wylądował ciężko na tyłku. - Może zatrzymasz się u nas na parę dni? - Czarodziejka aż się paliła, żeby wyciągnąć z włóczykija więcej szczegółów z życia demona.
- Nie wiem, czy zauważyłaś, ale mamy tu oblężenie. - Mruknął Jasny nachyliwszy się sztywno do Ptysia.
- Zwijać obóz! - Zarządził tymczasem archanioł dowodzący.
- No i po problemie. - Wzruszyła ramionami czarodziejka.
Wieszcz ruszył w stronę bramy.
Ludzie zaczęli schodzić z muru i dachów.
Część rozchodziła się z wolna do domów, pogrążona w żywych rozmowach.
Każdy na nowo przeżywał zasłyszaną przed chwilą historię.
Spora grupka stała przy bramie, czekając na wieszcza.
Hajmidal przyglądał się chmurnie zamieszaniu na łące.
Przez chwilę śledził zbliżającą się sylwetkę włóczykija.
- Ci to mają maniery. - Mruknął Jasny, patrząc z niesmakiem na uwijające się anioły. - Ani spierdalajcie, ani pocałujcie nas w dupę, żadnego do widzenia.
- Szkoda, że nie było okazji dokarmić mieczy. - Westchnął z żalem zastępca.
- Mam nadzieję, że Karasu wróci z Pieprzem. - Powiedział cicho jasnowłosy chłopak.
Jego życzenie porwał wiatr.
Karasu zerknął na Pieprza.
Demon z zaciętą miną szedł dalej.
Dowódca widział, że drżą mu ramiona, a zraniona noga coraz bardziej dokucza.
Mimo to, czarnowłosy nie odezwał się nawet słowem.
Szli przed siebie, byle dalej od tego upiornego miejsca.
Nawet przez myśl im nie przeszło, żeby zatrzymać się w którejś z miejskich tawern.
Demon poprawił lecące mu przez ręce ciało.
Zielonookiego korciło, żeby zapytać, dlaczego ją zabrał ze sobą.
Ale pytanie jakoś nie chciało mu przejść przez gardło.
Szedł więc w milczeniu starając się uporządkować chaos, jaki panował w jego głowie.
Po raz kolejny zerknął na Pieprza.
Półbóg?
Jak właściwie ma go traktować?
Ten kroczący obok szaleniec, był jedną wielką zagadką.
Co tak potężna istota robiła u boku wiejskiego chłopaka?
Doszli do niewielkiego zagajnika.
Przeklęte miasto zostało parę mil za nimi.
Pieprz zachwiał się.
- Dość tego. - Mruknął Karasu. - Robi się ciemno, ty ledwo się trzymasz na nogach, a to mi wygląda na całkiem dobre miejsce na obóz.
Demon bez słowa ukląkł i położył ciało na ziemi.
Pogrzebał chwilę w kieszeni i wyciągnął jasną kulkę.
Wsadził ją do zmasakrowanych ust dziewczyny.
Karasu przykucnął obok niego.
- Wiesz, nie obraziłbym się, gdybyś czasem coś wyjaśnił. - Burknął urażonym tonem.
Demon w milczeniu wpatrywał się w nieruchome ciało.
Ostrożnie uniósł dłoń dziewczyny.
- Powinienem ci podziękować. - Powiedział demon zachrypniętym głosem.
Karasu z pogardliwym prychnięciem rozsiadł się na trawie.
Sięgnął do sakwy przy pasku.
- Gość roznosi siedzibę zakonu, demaskuje chorą intrygę, morduje Najwyższych, ratuje Miasteczko i jeszcze chce mi dziękować. Za co? Że zemdlałem z gracją w odpowiednim momencie? Nie no, stary, do usług.
Pieprz podniósł na niego czekoladowe spojrzenie.
Było cholernie smutne.
- Dziękuję, że we mnie uwierzyłeś. - Szepnął.
- Bo się rozpłacze. - Burknął zmieszany dowódca. - Pokaż nogę.
- Co?
- Wstawaj.
- Daj spokój, to nic.
Karasu popatrzył na niego kpiąco.
Pieprz westchnął i podniósł się powoli.
Mało nie stracił przy tym równowagi.
- Uparty osioł.
- Zarozumiały smarkacz.
- Za tego smarkacza masz w zęby.
- Chętnie zobaczę jak próbujesz. - Kącik ust demona zadrżał.
Karasu bez wahania obciął podartą nogawkę.
Skrzywił się.
Jak ten popapraniec jest w stanie utrzymać się jeszcze na nogach?
Rana była głęboka, zielonooki mógł podziwiać gładko poprzecinane ścięgna.
Postanowił nie komentować.
Nasączył okład roztworem przygotowanym przez healerki i przytknął do rany.
Pieprz syknął.
- Nie bądź baba. - Zadrwił Karasu i docisnął mocniej, a potem obwiązał całość. - Ściągaj koszulę.
Demon chciał zaprotestować, ale twarde spojrzenie dowódcy szybko wybiło mu to z głowy.
Rozebrał się ostrożnie.
Rana już prawie nie krwawiła.
Dowódca złorzecząc pod nosem zużył pozostały zapas leczniczej wody.
Nakleił opatrunek przyklepując mocno.
- Wykończysz mnie. - Stękną demon. - Beznadziejna z ciebie healerka.
- Wal się. - Karasu posłał mu uroczy uśmiech, a potem zamarł.
Leżące na ziemi ciało poruszyło się.
Pieprz podążył za jego spojrzeniem i westchnął z ulgą.
Ciało zafalowało i zniknęło, tylko po to żeby pojawić się na nowo.
Dziwne migotanie trwało dłuższą chwilę.
Karasu usiadł ciężko na ziemi.
- Co to, do cholery, ma być?
Pieprz ostrożnie usiadł obok niego.
- To jest Pożoga, Grzech Trzeci, Duch Złości.
Dziewczyna usiadła gwałtownie.
Rozejrzała się nieprzytomnie.
Jej bursztynowe spojrzenie padło na Pieprza.
Karasu wstrzymał oddech.
Uderzenie było celne i potoczyło się echem po okolicy.
Demon roztarł policzek.
Stojąca nad nimi dziewczyna była wściekła.
Nawet owinięta w kawał brudnej szmaty, wyglądała groźnie i dostojnie.
Dowódca postanowił nieco się odsunąć.
Pożoga w milczeniu wpatrywała się w Pieprza.
Cisza, jaka zaległa w zagajniku była ciężka i męcząca.
- Powiedz coś. - Poprosił w końcu demon.
Karasu zatkało.
W życiu by nie podejrzewał, że ten szajbus zdolny jest do tak żałosnego tonu.
Dziewczyna prychnęła pogardliwie, odwróciła się na pięcie i zniknęła w mroku.
Pieprz głośno wypuścił powietrze.
Karasu na wszelki wypadek postanowił o nic nie pytać.
Vanisz leżała na ławie i leniwie żuła bułkę obficie posmarowaną czekoladowym kremem.
Po stole łaził biały kot, bezczelnie wyżerając najlepsze kąski.
- Co robisz? - Hajmidal zajrzał na dziedziniec.
- Wielkie NIC. - Ziewnęła.
- No to zbieraj się.
- Mowy nie ma. - Prychnęła. - Dziś nic nie robię. To jest idealny dzień, na bycie leniwą bułą.
- Ale słuchaj...
- Kropka. - Warknęła. - A teraz oddal się pospiesznie. - Patrząc osłupiałemu oficerowi prosto w oczy, wściekłym ruchem zatopiła łyżeczkę w kremie czekoladowym, a potem wepchnęła ją sobie do buzi.
Wróciła do książki.
Rozczarowany zastępca westchnął.
Zupełnie nie rozumiał, dlaczego nikt nie chce iść z nim na misję.
Zatrzymał się przy studni, na której stał Jasny.
- Dawajcie tutaj! - Chłopak krzyczał z zapałem, machając w stronę wjeżdżających do miasteczka wozów.
- Co się dzieje?
- Imprezę robimy! - Zatarł ręce chłopak.
- Chyba powinniśmy zaczekać na Karasu. - Wyraził wątpliwość Hajmidal.
Zniesmaczonym spojrzeniem przyglądał się elfowi, który pochylony nad szczupłym chłopcem, coś mu tłumaczył.
- Wtedy zrobi się drugą imprezę. - Prychnął Jasny zeskakując ze studni.
Czuł się o niebo lepiej.
Po ranie zostało wspomnienie.
Zastępca miał odmaszerować do gospody, kiedy jego uwagę przykuła idąca szybkim krokiem postać.
Skądś kojarzył tego mężczyznę.
Kupiec tymczasem zatrzymał się kilka kroków od elfa i mówił coś podniesionym głosem.
Drobny chłopiec próbował czmychnąć, ale łucznik złapał go za kołnierz.
Hajmidal niespiesznie ruszył w ich kierunku.
- Żądam, żebyś natychmiast wrócił do domu! - Syczał wściekły facet.
Chłopak unikał jego spojrzenia.
Trzymał się blisko elfa.
- Nie wrócę tam. Po prostu zapomnij o mnie.
Kupiec poczerwieniał.
Skoczył z zamiarem uderzenia chłopaka, ale elf złapał go za rękę.
- Niech się pan uspokoi.
- Nie będzie mi tu byle... - Zaczął wściekle, ale umilkł na widok Hajmidala.
- Jakiś problem?
- Wnioskuję o zgodę na przyjęcie ucznia. - Wycedził elf, miażdżąc spojrzeniem kupca.
Mężczyzna zaprotestował gwałtownie.
Zastępca zamrugał.
Nie miał pojęcia o procedurach gildyjnych.
Od tego był Karasu.
Zastępca znał się na taktyce, walce, ale nie na papierologii.
Łucznik patrzył na niego wyczekująco.
- No, ten, udzielam? - Zaryzykował oficer.
- Nie zgadzam się! - Wrzasnął kupiec.
Chłopak odetchnął z ulgą.
- Zabieram cię do domu, przeklęty szczeniaku! - Mężczyzna spróbował złapać Derwana za kołnierz.
Hajmidal zagrodził mu drogę.
- Proponuję oddalić się pospiesznie. - Warknął powtarzając niedawne słowa Vanisz. - Chłopaka obowiązują dwa lata szkolenia. Dopóki ich nie odbębni, nie masz do niego żadnego prawa.
Kupiec zbladł.
- Pożałujecie. - Wycelował w palcem w powietrze. - Wszyscy.
Odwrócił się na pięcie i odszedł.
Wszyscy odetchnęli z ulga.
- Dzięki. - Mruknął elf.
- Załatw to z Karasu, bo ja nie mam bladego pojęcia, co właściwie zrobiłem. - Prychnął Hajmidal.
Siedzieli w milczeniu przy ognisku, kiedy pojawiła się z powrotem.
Karasu wytrzeszczył oczy.
Zmasakrowane ciało było tylko niemiłym wspomnieniem.
Dziewczyna była smukła i wysoka.
Zwinna i niebezpieczna.
Miała gęstą rudozłotą grzywę.
I była zupełnie goła.
Pieprz bez słowa podał jej swoją koszulę.
Jego wyciągnięta ręka zawisła w powietrzu.
- Nienawidzę cię. - Syknęła wyrywając mu materiał z ręki.
- Wiem.
Z furią naciągnęła koszulę na siebie.
Sięgała jej za kolana, a rękawy były zdecydowanie za długie.
I tak wyglądała w niej o wiele lepiej niż demon.
Gwałtownie wyciągnęła rękę w stronę Pieprza.
Nadmiar materiału smagnął go w twarz.
Czarnowłosy zręcznie pozawijał rękawy.
Dziewczyna popchnęła go na trawę i władowała mu się na kolana.
- Obejmij mnie, do cholery. - Syknęła, wyciągając dłonie i stopy w stronę ognia.
Karasu z niedowierzaniem patrzył na potulną wersję Pieprza.
- Jesteś pierdoloną, egoistyczną świnią. - Rzuciła z nienawiścią, kiedy otoczyły ją ramiona demona.
Dowódca parsknął.
- A ty co rżysz? Zboczeniec jeden. - Bursztynowe oczy przyszpiliły Karasu.
- Nie jestem zboczeńcem. - Prawie się obraził.
- Bujać to my, nie nas. - Mruknęła dobrotliwie. - Widziałam, jak się gapiłeś.
- Jak jest na co, to się gapię. - Rzucił bezczelnie zielonooki.
- Może jeszcze powinnam podziękować za komplement? - Zapytała złośliwie.
- Wypadałoby.
Pieprz oparł brodę na ramieniu dziewczyny.
- Nienawidzę cię. - Warknęła.
Demon wtulił twarz w jej szyję i przytulił ją mocno do siebie.
- Nienawidzę cię. - Powtórzyła, a potem rozpłakała się.
Krótko po wschodzie słońca dogasili ognisko i ruszyli dalej.
Plus był taki, że dziewczyna okazała się znacznie rozmowniejsza od demona.
Pieprz wlókł się za nimi, pogrążony w swoich myślach.
- Poważnie masz gildię? - Pożoga odgarnęła z czoła niesforny kosmyk i przyjrzała się Karasu z nowym zainteresowaniem.
Skinął głową.
- Pieprz do niej należy. - Zerknął na posępnego wojownika.
- Pieprz? - Parsknęła - Poważnie?
Aeszma wzruszył ramionami.
- Rozmowny jak zawsze. - Pokazała demonowi język. - I co? Słucha cię?
Karasu parsknął.
- Chciałbym.
- To osioł, on nie słucha nikogo, nawet samego siebie. W dodatku wszystkich ma w dupie.
- Nieprawda. - Zaprotestował Karasu. - Szukał cię, tylko, że...
- Że najpierw mnie sprzedał! I to za co? - Wściekła się znowu.
Dowódca pomyślał, że chyba taktyka Pieprza jest bezpieczniejsza.
Dziewczyna zatrzymała się gwałtownie i demon niemal na nią wpadł.
- Warto było? - Zapytała lodowatym tonem.
- Nie. - Warknął krótko.
Ta odpowiedź najwyraźniej ją usatysfakcjonowała, bo zwinnie obróciła się na palcach i lekko skoczyła do przodu, by zrównać z zielonookim.
- A duża ta twoja gildia?
Karasu zamrugał.
Zmienność tej dziewczyny zupełnie wytrącała go z równowagi.
- Właściwie niespecjalnie.
- Patrzcie, wioska! - Wyciągnęła nagle rękę i wskazała na zatopioną w lesie wioskę.
Zatrzymali się.
Wioska była spora, między drzewami z łatwością dostrzegli liczne domy.
- Zupełnie jakby las ją pochłaniał. - Mruknęła Pożoga, przerywając ciszę.
Karasu wreszcie zrozumiał, co go zaniepokoiło.
Dziewczyna miała rację.
Drzewa rosły nawet na polach.
Wyrastały wszędzie, bez żadnej kontroli.
Dotarły do nich podekscytowane odgłosy.
Dowódca czuł w kościach, że powinni iść dalej.
Pieprz najwyraźniej nie podzielał jego zdania, bo nagle wyprostował się i zwrócił w stronę pobliskich krzaków.
Coś się tam działo.
Demon postanowił, że sprawdzi.
Karasu skoczył za nim.
Pożoga prychnęła z niesmakiem.
- Ale wioska to nie w tę mańkę, wiecie? - Zamarudziła.
Właściwie sam nie wiedział do końca, co takiego ściągnęło jego uwagę.
Pieprz wlazł w krzaki i zrozumiał.
Na małej polance czterech chłopów szarpało się z dziewczyną.
Cyganeczka miała rozdarta sukienkę i leżała brutalnie rozciągnięta na ziemi.
Krzyk, który przed chwilą przykuł jego uwagę, teraz tłumiła wielka, brudna łapa.
Jeden z mężczyzn podciągał właśnie gacie.
Nie zdążył.
Jego głowa poturlała się po trawie prosto pod nogi Karasu.
Dowódca postanowił się nie wtrącać.
Kolejny zawisł w powietrzu.
Dwóch pozostałych, którzy trzymali dziewczynę, zwiało.
Dogoniło ich fioletowe światło.
Karasu skrzywił się.
Powinien przypomnieć Pieprzowi, że publiczne używanie mocy demona, to kiepski pomysł.
Jednak spasował.
Cyganka usiadła i spróbowała okryć się rozdartym materiałem.
- To chyba przeznaczenie, co? - Demon uśmiechnął się.
Dowódcę zamurowało.
- Co on robi? - Pożoga zawisła na ramieniu zielonookiego i patrzyła podejrzliwie na Aeszmę.
- Uśmiecha się.
- To się źle skończy. - Zawyrokowała i pociągnęła dowódcę w stronę wioski.
- Przeżyłeś. - Zdziwiła się cyganeczka, zbierając się z ziemi.
- A ty nie czekałaś.
Prychnęła.
- Na tak żałosnego księcia nie warto czekać.
- O ty zarazo. - Obraził się Pieprz.
Dziewczyna wyciągnęła mu nóż zza paska i obcięła dół spódnicy poniżej kolan, a potem obwiązała się nim, robiąc zgrabną kokardkę na karku.
- A ty co tak paradujesz na golasa, wstydziłbyś się. - Pouczyła go.
- Mam spodnie. - Burknął Pieprz, rozglądając się za Karasu i Pożogą.
Wypatrzył ich na drodze do wioski.
- Chodź. - Złapał cygankę za rękę.
Wyrwała się.
- Nie mogę tam iść, właśnie zwiałam.
Demon uniósł brwi.
Ciszę przerwało głośne burczenie w brzuchu cyganeczki.
Dziewczyna zarumieniła się.
- Chodź. - Mruknął, wyciągając do niej dłoń. - W razie czego obronię cię, jak na rycerza przystało.
- Już się boję. - Uśmiechnęła się pod nosem i złapała demona za rękę.
Ostatnio edytowany przez Dziabeł 12 Października 2016r. 22:01, W całości zmieniany: 1
_________________
– A jeśli pewnego dnia będę musiał odejść? – spytał Krzyś, ściskając Misiową łapkę. – Co wtedy?
– Nic wielkiego. – zapewnił go Puchatek. – Posiedzę tu sobie i na Ciebie poczekam. Kiedy się kogoś kocha, to ten drugi ktoś nigdy nie znika.
3
Część dwudziesta siódma 18+Wioska była dziwna.
Drzewa opanowały każdy wolny skrawek terenu.
Niektóre wyrosły wprost w chatkach, doprowadzając do zawalenia konstrukcji.
Karasu rozglądał się z ciekawością.
Nigdzie nie było młodych drzewek, tylko same w pełni rozwinięte, dorodne okazy.
Tylko że, w wielu przypadkach, sprawiały wrażenie, jakby wyrosły dopiero przed chwilą.
Minęli pierwsze zabudowania, nie spotkawszy żywego ducha.
Z bezpiecznej odległości ujadał na nich wychudzony kundel.
Gdzieś dalej słychać było pokrzykiwania i głuche dudnienie.
Pożoga nachyliła się nad studnią i wyciągnęła przywiązane do butwiejącej liny wiadro.
Dowódca ukradkiem patrzył, jak słońce gra w jej włosach, a krople wody z wiadra spływają po gładkiej szyi.
Ocucił go rozeźlony krzyk.
- A wy tu czego szukajo? - Na wpół nagi, brudny chłop miał wyjątkowo wredny wyraz twarzy, a w dłoni trzymał zakurzony kilof.
Zanim zdążyli odpowiedzieć, zza jednej z chat wyszło więcej obdartych i umorusanych mieszkańców.
- Patrzajcie, kogo tu prowadzą.
- Czarownica!
- Na stos z nią! - Dwie wielkie baby rzuciły ze złością kosze i sięgnęły po kamienie.
- Nie ma jak gorące powitanie. - Skrzywiła się Pożoga.
Mała cyganeczka schowała się za Pieprzem.
Mężczyzna z kilofem zbliżał się dziarskim krokiem.
Dołączyło do niego trzech innych, równie brudnych chłopów.
- Chcieliśmy coś zjeść i przespać się. Odjedziemy rano. Mamy pieniądze. - Karasu postawił na najistotniejsze informacje.
- Co się stało z Grukiem? - Mężczyźni zatrzymali się w odległości kilku kroków i skrzyżowali ramiona na piersi.
- Nie mam pojęcia o kim mówisz. - Zmarszczył brwi Karasu.
- To skąd macie tą małą kurwę?
- Tę. - Wyrwało się Gryfowi
- Tą. - Machną kilofem w stronę skulonej cyganki.
Karasu westchnął ciężko.
- Znaleźliśmy ją na drodze.
- Łżesz.
- Nie pozwalaj sobie, brudasku. - Pożoga odstawiła wiadro.
Jeden z chłopów ruszył w jej stronę, ale trafiając na złe spojrzenie bursztynowych oczu, wyraźnie zawahał się.
Dziewczyna posłała mu paskudny uśmiech.
- To jest nasza sprawa. Dawajcie ją. Stos już czeka. - Mężczyzna machnął kilofem w bliżej nieokreślonym kierunku.
Karasu zerknął na Pieprza.
Demon sprawiał wrażenie zupełnie nieobecnego.
Dowódca myślał gorączkowo, potrzebowali jedzenia i odpoczynku.
Najwyraźniej tutaj tego nie znajdą.
Należało wycofać się zręcznie i uniknąć większej awantury.
Odchrząknął.
Nie podobał mu się sposób, w jaki chłopi na nich patrzyli.
Ani fakt, że schodziło się ich coraz więcej.
Całej sytuacji nie pomagała również postawa demona.
Karasu nie miał pojęcia czego może się po nim spodziewać.
- Obawiam się, że to niemożliwe. - Powiedział niemal z żalem.
Twarze chłopów stężały.
Pożoga posłała mu rozbawione spojrzenie.
Z gromady nadciągającego tłumu oderwał się starzec z długą, szarą brodą.
Wspierając się na lasce, przydreptał do trzech mężczyzn.
- Ja myślę, że oni mogą nam pomóc. - Wychrypiał.
Mężczyzna z kilofem prychnął.
- Ja wam pomogę. - Odezwał się nieoczekiwanie Pieprz.
Karasu spojrzał na niego zaskoczony.
Demon roztarł gołe ramię i przeciągnął się, leniwie rozglądając się dookoła.
- Ty? - Chłop, który najwyraźniej był tu przywódcą, zmrużył oczy.
Starzec świdrował Pieprza spojrzeniem.
Demon przestał się rozglądać i skupił wzrok na chłopach.
Jeden z nich cofnął się wystraszony.
- Tak. - Zgodził się stary. - On nam pomoże pozbyć się problemu.
- Dostaniecie jedzenie i izbę na nocleg. - Przywódca nagle zmienił ton. - Tam jest gospoda.
Budynek nie wyglądał najlepiej.
Podparty źle ociosanymi balami, nie miał jednej ściany i kawałka dachu.
W ich miejscu rósł dorodny dąb.
Pożoga przewróciła oczami, a Karasu już miał coś powiedzieć, kiedy znowu odezwał się demon.
- Pozbędę się problemu, ale chcę dziewczynę.
Dowódca miał ochotę go kopnąć.
Z niechęcią zerknął na cygankę, która sprawiała wrażenie, jakby marzyła by zniknąć.
Chłop z kilofem poczerwieniał.
- Mowy nie ma! Ona ma spłonąć!
- Zentek, zastanów się. - Szepnął stary.
Ta uwaga wyraźnie wyprowadziła przywódcę z równowagi.
- Nie mów mi, co mam robić! - Naskoczył na starca.
Przez zgromadzony tłum przeszedł pomruk niezadowolenia.
Chłop też to dostrzegł, bo jego zapał wyraźnie oklapł.
Machnął wściekle kilofem.
- A róbta co chceta, tylko potem z płaczem nie do mnie.
Przepchnął się przez szepczącą ciżbę i zniknął za jedną z chat.
Stary odchrząknął i utkwił wyczekujące spojrzenie w Pieprzu.
A potem wyciągnął pomarszczona dłoń w jego stronę.
- Pozbędziesz się problemu? - Zapytał, nie spuszczając wzroku z czarnowłosego.
- Pozbędę. - Mruknął demon, a potem przypieczętował umowę uściskiem ręki. - Idźcie, ja muszę coś załatwić. Zajmij się nią. - Dodał popychając cygankę w stronę Karasu.
- Idę z tobą. - Pożoga zeskoczyła z kamiennego podestu studni.
- Nie. - Warknął Pieprz dziwnie stanowczo, a potem nie oglądając się na nikogo pomaszerował w głąb lasu.
- No to jeden z głowy. - Mruknął któryś z chłopów.
- Chodźcie. - Powiedział stary odprowadziwszy demona spojrzeniem.
Karasu odważył się zerknąć na wyraźnie wściekłą Pożogę.
Trochę go zdziwiło, że posłuchała demona.
Nie wyglądała na osobę, która słucha rozkazów.
Hajmidal pijąc ziołową herbatkę, wpatrywał się w tablicę zleceń.
Najwyraźniej ich niedawna sytuacja nikogo nie obchodziła.
Misje napływały nieustannie.
Zrobiła się z nich niepokojąco duża kupka i nadszedł czas, żeby się z nią uporać.
Zastępca pociągnął potężny łyk i podjął decyzję.
Rozpisał zlecenia i niechętnie odsunął kałamarz.
Był zmęczony tą cholerną biurokracją.
Najwyższa pora, żeby Karasu wrócił.
Oficer nawet nie dopuszczał do siebie myśli, że tych dwóch oszołomów może więcej nie pojawić się w Miasteczku.
A przecież istniała taka możliwość.
Najgorsza była niepewność.
Co miał mówić ludziom, kiedy sam nie wiedział, czy dowódca w ogóle jeszcze żyje.
No tak, ale gdyby coś poszło nie tak, dostali by wiadomość i instrukcje odnośnie wskrzeszenia.
Chyba że otwarty atak na Zakon...
Zastępca potrząsnął głową i ze zniecierpliwieniem odstawił pusty kubek.
Zebrał pergaminy ze stołu i ruszył w stronę koszar.
Jego spojrzenie padło na gryfa.
Zwierze drzemało spokojnie, wygrzewając się w ostatnich promieniach jesiennego słońca.
- Albert. - Hajmidal pochylił się nad pierzastą głową.
Gryf łypnął na niego złotym okiem.
- Spróbuj znaleźć Karasu. Potrzebne nam informacje.
Zwierzak kłapnął dziobem i przeciągnął się.
Zaszeleściły suche liście, pokrywające dziedziniec, kiedy Albert wzbił się w powietrze.
Zastępca chwilę patrzył w ślad za znikającym gryfem, a potem poszedł do kwatery posłańców.
Niedługo potem młodzi rekruci rozbiegli się po Miasteczku niosąc informacje o misjach.
Hajmidal przyjrzał się pergaminowi.
Sprawa z pozoru wydawała się banalna i adresowana do młodych adeptów.
Jednak coś w tej misji zwróciło jego uwagę.
Postanowił zaufać dziwnemu przeczuciu i w towarzystwie Zadaniowców odwiedzić wioskę rybacką, położoną na północy.
Muffinka w milczeniu wpatrywała się w zlecenie.
Rozparty na krześle druid pożerał słuszna porcję jajecznicy.
- Coś nie tak? - Zainteresował się, nadziewając na ostrze dorodnego pomidora.
- Niby nie, ale jakoś wydawało mi się, że z misjami poczekamy na powrót Karasu...
- Gildia musi działać, a Hajmidal stara się udowodnić, że ma wszystko pod kontrolą. Dziwisz mu się?
- Niby nie. - Powtórzyła marudnie. - Ale miałam inne plany. - Czarodziejka zasępiła się.
Usiadła i rzuciła pergamin na stół.
Ziemniak przysunął go bliżej.
- Asysta przy badaniu jaskini? - Zmarszczył brwi. - I to wymaga interwencji czarodziejki i druida?
- Legglę nie powinien iść jeszcze na misję.
- O dostaliśmy jeszcze elfa - kalekę. - Parsknął dryblas odsuwając od siebie pusty talerz.
- To się samo nie pozmywa. - Zauważyła złośliwie Muffina, wstając od stołu. - Idę się ubrać.
Ziemniak popatrzył na nią znacząco.
- Przecież jesteś ubrana.
Czarodziejka prychnęła pogardliwie i wyszła z kuchni mrucząc pod nosem.
- Jakbyś miał pojęcie o strojach...
Marcelina w milczeniu obserwowała plac główny.
W ciągu jednej nocy, koło studni stanęła niewielka kapliczka.
Widziała siedzącego w cieniu rozłożystej jabłoni wieszcza.
Z wyraźną satysfakcją obserwował ludzi składających skromne ofiary.
Co chciał osiągnąć wciągając Aeszmę z powrotem w poczet Bogów?
To najbardziej niepokoiło wiedźmę.
Miała przeczucie, że to wszystko nie przyniesie nic dobrego.
Po przeciwnej stronie placu podobne myśli dręczyły ojca Matta.
Mnich ponuro przyglądał się mieszkańcom znoszącym do kapliczki kwiaty, jedzenie i drobne przedmioty.
Czy było ziarno prawdy w opowieści włóczykija?
Kiedyś czytał o Aeszmie.
Bóg Zniszczenia.
Tylko, czy naprawdę miał coś wspólnego z tym szalonym demonem?
Bo jeśli tak, to właśnie ożywili Boga.
W dodatku takiego, co ma naprawdę fatalną reputację.
Kapłan wzdrygnął się.
Ludzie nie powinni mieszać się w konflikty Bogów.
Mieli dość swoich kłopotów.
Co będzie, kiedy on wróci?
Bo w to, że się pojawi, ojciec Matt jakoś nie wątpił.
W dodatku miał przeczucie, że Pieprzowi nie spodoba się taki obrót sytuacji.
W końcu nie bez powodu przez tyle lat ukrywał się w ich Miasteczku.
Mnich niechętnie spojrzał w stronę wieszcza.
Słyszał o nim.
Przeklęty bajarz.
Wędrowiec.
Zły duch.
Gdzie się nie pojawił, siał zamęt.
Niedobrze się stało, że wiatr przywiał go w te strony.
Mnich mimo wszystko postanowił pomodlić się do Bogów o pomyślność.
Chociaż, po raz pierwszy w życiu, czuł się w swojej Świątyni nieswojo.
Odprawiając obrzędy miał wrażenie, że robi coś niestosownego.
Zadudnił świątynny dzwon przypominając o zbliżającym się rytuale.
Pieprz wszedł głębiej w las i oparł się ciężko o pień.
Szumiało mu w głowie, a przed oczyma latały mroczki.
Żołądkiem szarpały skurcze, ale demon nie miał już czym wymiotować.
Korony nad jego głową szumiały niespokojnie, poruszane jakimś niewidocznym wiatrem.
Najchętniej zwinąłby się gdzieś w kłębek i zasnął.
Tylko, że ten uporczywy szum w głowie nie pozwalał mu na sen.
- Marnie wyglądasz. - Zaszumiał las.
Czarnowłosy otworzył oczy.
Stała niedaleko.
Smukła jak driada, ubrana w długą suknię uplecioną z delikatnych liści.
Eteryczna, niemal przeźroczysta.
- Z tobą nie jest wcale lepiej. - Burknął ocierając pot z czoła.
- Wiec to jednak prawda. - Zbliżała się bezszelestnie.
Jej długa suknia sunęła po runie, pobudzając do życia kolorowe grzyby i nowe krzewy.
Pieprz postanowił nie komentować.
A nuż dowie się czegoś nowego.
Po zabawie z Zakonnikami był trochę nie na czasie, jeśli chodzi o plotki.
- Mówi się, że wróciłeś w poczet Bogów. - Wyszeptała wyciągając rękę w stronę twarzy demona.
Cofnął się.
Popatrzył na nią nieprzytomnie.
- Co się mówi? Kto, do cholery, mówi? - Warknął.
- Co za ironia. Przeklęty przez Bogów, wraca w ich szeregi, a ja staczam się w Zapomnienie. Ja, jedna z najpotężniejszych z Krain. I to za czyją sprawą? Słabych, plugawych ludzi.
W oczach Bogini błysnęła złość.
- Skup się. - Pieprz zrobił krok w jej stronę.
Cofnęła się.
Demon błysnął kłami w paskudnym uśmiechu.
- Aeszma, nie bądź dzieckiem. - Przesunęła dłonią po pniu, pokrywając go mchem. - Już je słyszysz. Musiałeś się odzwyczaić. Zapomniałeś, to widać.
Pieprz wstrzymał oddech i zdusił w sobie chęć uduszenia leśnego ducha.
Czy te przeklęte bestie nie mogą mówić wprost?
Krótko i na temat.
Bogini spojrzała na niego z politowaniem.
- Życzenia. Dzieciaku, Życzenia. - Złapała między smukłe palce czarne pasmo jego włosów.
Czekoladowe oczy otworzyły się szeroko.
Szum, irytujący, napierający i pochłaniający jego myśli.
Teraz przybrał inny kształt.
Rozbity na pojedyncze Życzenia przestał się kłębić.
- Ale to znaczy... - Jęknął słabo.
- Że zaczęli na nowo wierzyć.
- To niemożliwe. - Warknął, odtrącając jej rękę. - Jestem przeklęty! Na zawsze. Zero taryfy ulgowej.
Bogini patrzyła z pobłażliwym uśmiechem, na miotającego się między pniami demona.
- Już kiedyś, ktoś powiedział, że lekceważenie ludzi nie przyniesie nam nic dobrego.
Pieprz nie odpowiedział.
Przytłoczyła rzeczywistość.
Myślał gorączkowo nad konsekwencjami tego niespodziewanego zamieszania.
Bo że zapłaci za to, było bardziej niż pewne.
Zacisnął zęby.
Teraz nie miał na to czasu.
Potrząsnął głową i wziął głęboki oddech.
Usiłował sobie przypomnieć, jak się tłumiło szum życzeń.
Bogini obserwowała go, siedząc na niewielkim pieńku.
Jadła maliny.
- Mimo, że patrzenie na ciebie, jak się miotasz jest całkiem zabawne, zakładam, że nie przyszedłeś dostarczać mi rozrywki.
Pieprzowi wreszcie się udało.
Usiadł ciężko na trawie.
Chaos w jego głowie zniknął.
A nieznośnie szarpanie żołądka razem z nim.
- Wiesz skąd przyszedłem, skończ te gierki.
Oblizała smukłe palce i uśmiechnęła się lekko.
- I co? Zabijesz mnie? - Zapytała z rozbawieniem.
Jednak jej oczy pozostały zimne i czujne.
Aeszma przyglądał jej się, przechyliwszy lekko głowę.
Właściwie teraz mógł to zrobić.
Ta świadomość dziwnie na niego wpłynęła.
Jak woń świeżej krwi na wygłodniałego drapieżnika.
Zupełnie, jakby dawno uśpiona w jego wnętrzu bestia właśnie budziła się z głębokiego snu.
A najdziwniejszy był fakt, że wcale mu się to nie spodobało.
W życiu by się do tego nie przyznał, ale przywiązał się do swojej roli.
Bogini przyglądała mu się.
Jego milczenie budziło w niej lęk.
Kiedy go zobaczyła, wiedziała, że to koniec.
Był ostrzem Bogów.
Zwiastunem śmierci.
Egzekutorem bezlitosnych wyroków.
Później sądziła, że to przywidzenie.
Omamy wywołane przez przepełniający ją ból i rozpacz.
Przecież on nie istniał.
Już dawno temu zaginał po nim jakikolwiek ślad.
Nawet krążyły pogłoski, że zajął się nim Zakon - ulubieńcy Bogów.
Świetliste miecze Króla Słońca.
Tylko, że upiorne przywidzenie nie chciało rozwiać się z wiatrem.
Jakimś niepojętym sposobem Przeklęty Bóg stał na jej polanie.
- Dobre te maliny? - Mruknął siadając obok.
- Najlepsze. - Obraziła się.
Hajmidal przesłonił oczy dłonią.
Wioska była ogromna.
Właściwie już dawno powinna mieć status miasta.
Tylko, że kupcom nie uśmiechało się płacenie wyższych podatków.
A bez kupców, wioska nigdy nie rozrosłaby się do takich rozmiarów.
- Podobno mają tu jedno z największych targowisk. - Vanisz stanęła w strzemionach i wychyliła się do przodu.
- I niesamowity cech zielarzy. Wszystko można kupić. - Rozmarzył się Orety.
- Nie przyjechaliśmy tu na zakupy. - Przypomniał Hajmidal popędzając konia.
Zjechali szerokim, wydeptanym traktem, który na dnie doliny zmieniał się w porządną, kamienną drogę.
- Właściwie to dziwne, że nie mają tu żadnej gildii.
- A nie zastanawiałaś się nad tym, kiedy się tu przeprowadziliśmy? - Zadrwił zastępca.
- Ale poważnie, dlaczego w Trzeciej Krainie są tylko trzy gildie, z czego jedna w morskich odmętach?
- Tajemnica zawodowa. - Uśmiechnął się wrednie Hajmidal.
- Czy ma przypadkiem związek z faktem, że nie tak głęboko pod nami znajdują się Ziemie Potępionych?
Oficer nie odpowiedział.
On też nie był zachwycony pomysłem Karasu.
Jednak warto było zaryzykować.
W żadnym innym miejscu nie osiągnęli by tak wiele, w tak krótkim czasie.
- Ale tłumy. - Westchnęła Vanisz, kiedy natknęli się na długa kolejkę wozów kupieckich zmierzających do bramy.
- No chyba wybawcy przyjmowani są poza kolejką, co? - Prychnął Orety.
- Proste. - Wyszczerzył się oficer, wyciągając stosowny dokument.
Pokłusowali do strażników, mijając po drodze niezadowolonych kupców.
Zlecenie wpłynęło bezpośrednio od Rady kupieckiej.
I chyba to właśnie zaniepokoiło Hajmidala.
Tak potężna instytucja, nie miała w zwyczaju przejmować się kilkoma sztukami zaginionego bydła.
Zwykle tego typu sprawy adepci załatwiali od ręki.
Zawsze chodziło o jakiegoś chochlika, czy skrzata, który za bardzo zbliżył się do wioski.
I może, gdyby zlecenie pochodziło od kupców bydła, zastępca oddałby je rekrutom.
- To od czego zaczynamy? - Vanisz przeciągnęła się leniwie w siodle.
- Przydałoby się znaleźć jakąś porządną stajnię. - Mruknął Padalec.
- Myślę, że w głównej siedzibie kupców, mają zadowalające warunki.
- Rada kupców? - Zdziwiła się wojownicza. - O kurza twarz, ale nas zaszczyt kopsnął.
- Oby mieli dobrą gorzałkę. - Burknął Orety.
- Mają. - Uspokoił go zastępca. - Sami im sprzedałem.
Zeskoczył lekko z konia i oddał wodze w ręce stajennego.
Nie czekając na towarzyszy, pchnął wzmocnione żelazem, drewniane drzwi.
Wielki hol miał posadzkę wyłożoną kolorowymi kamieniami.
Mozaika przestawiała skomplikowany znak cechowy.
Na schodach czekał jeden z członków Rady, jeśli był zaskoczony widokiem zastępcy, to nie dał tego po sobie poznać.
- Nie oczekiwaliśmy tak znakomitych wojowników. - Skłonił się lekko.
- Jakoś niezręcznie mi było wysyłać żółtodzioby. - Skłamał równie gładko Hajmidal.
- W sumie, to przyjechaliśmy na zakupy. - Wyznała Vanisz.
- I do burdelu. - Uzupełnił Orety. - Podobno macie najlepsze panienki w okolicy.
Padalec stłumił parsknięcie na widok miny kupca.
- No, a ja osobiście liczę na nowe zamówienie. - Uzupełnił bez żenady zastępca.
- No tak, rozumiem. - Odchrząknął kupiec. - Przyjmiecie zaproszenie na obiad?
- Ja tam nigdy nie odmawiam, kiedy ktoś częstuje dobrym żarciem. - Wzruszył ramionami Orety i wspiął się na schody.
Pożoga obracała w palcach sztylet o długim ostrzu.
Przyglądała się uważnie sztukom mięsa pływającym w gęstym sosie.
Wszystkie wyglądały na dobrze wypieczone.
Niestety.
Chociaż z drugiej strony była głodna.
Po krótkiej zadumie nadziała najbardziej różowy kawałek i wsadziła go sobie do ust.
Karasu w zamyśleniu żuł chleb, obficie nasiąknięty gęstym sosem.
Cyganka wcisnęła się w najciemniejszy kąt i skubała spódnicę.
Rudowłosa przechyliła puchar z piwem i skrzywiła się.
- Co za ohyda. Brudas nadziałby karczmarza na pal.
- Kto? - Karasu ocknął się z zadumy.
Dręczyło go przeczucie, że nie powinien był puścić Pieprza samego.
Pożoga posłała mu wesołe spojrzenie.
- Boruta. Lubił tłumaczyć ludziom, jak uwarzyć dobre piwo. Był bardzo przekonujący. - Zadumała się nagle. - Ciekawe co się z nim stało. - Dodała ciszej i jakby do siebie.
- Myślę, że Piepr... Aeszma go znajdzie. - Karasu odkroił kawałek mięsa.
Było twarde jak podeszwa.
- On najpierw musi znaleźć siebie.- Zadrwiła Pożoga.
- Skąd wiesz, że... - Zaczął dowódca, ale bursztynowe oczy przeszyły go jak dwa sztylety.
- Znam go dłużej od ciebie. To... - Wykonała dziwny gest ręką. - Jest jakaś farsa.
- Skoro tak twierdzisz. - Karasu napił się.
Po tej wielogodzinnej głodówce nawet ohydne żarcie chłopów było do zniesienia.
Dziwne natomiast było to, że Pieprz dobrowolnie zrezygnował z posiłku.
W dodatku nie wyglądał najlepiej.
Nie powinien puszczać go samego, pomyślał kolejny raz Karasu.
- Ty poważnie myślisz, że on wróci do twojego zapyziałego Miasteczka i będziecie żyć długo i szczęśliwie?
- Wygląda na to, że idziemy w tę samą stronę.
- To tobie się tak wydaje.
- Nie pyskuj, dopiero co zeskrobaliśmy cię ze stołu. - Dowódca trochę za mocno odstawił puchar.
Na stół rozchlapało się mętne piwo.
Bursztynowe oczy zapłonęły.
Pożoga skierowała ostrze w stronę zielonookiego.
- Coś ty powiedział?
- Prawdę. Przeżyłem ponad dekadę z demonem, sądzisz, że przestraszę się uroczej dziewczynki?
Rudowłosa wbiła sztylet w stół i nachyliła się w stronę Karasu.
Drewniana konstrukcja stęknęła głucho.
- Zmienię twoje życie w piekło. - Zawarczała.
- Już się nie mogę doczekać. - Dowódca puścił do niej oko.
Marcelina stłumiła ziewnięcie.
Jadący obok niej Edward rozglądał się czujnie.
Draco nucił coś pod nosem i co jakiś czas wypuszczał w powietrze obłoczki dymu.
Karawana trzech, ciężkich wozów leniwie toczyła się szlakiem kupieckim.
Trzech zbrojnych krążyło przeczesując okolicę.
- Bogowie, co za nudy. - Mruknęła wiedźma z niesmakiem.
- Poczekaj aż dojedziemy na bagna. - Uspokoił ją chłopak z irokezem.
Mimo jesiennego chłodu jechał w samym kaftanie, odsłaniającym ładnie umięśnione ramiona i dziwny tatuaż.
- Właściwie to zupełnie ich nie rozumiem. - Edward pokręcił głową - Skoro już cztery karawany zaginęły na tym szlaku, to po co pcha się tam kolejna?
- Łatwiej odpuścić, nie? - Rzucił dziwnym tonem Draco, a żółte oczy przeszyły rycerza.
- Coś sugerujesz?
- Poza tym, że sam zwiałeś jak tchórz to nie. - Odparł lodowatym tonem chłopak.
- Nie masz pojęcia o czym mówisz. - Wycedził Edward.
- Spokój, chłopcy. - Marcelina przewróciła oczami.
- Nie będzie mnie obrażał bez powodu.
Draco prychnął pogardliwie i popędził konia.
- A właściwie, dlaczego zwiałeś? - Zainteresowała się Marcelina.
- Akurat tobie nie mam zamiaru się zwierzać. - Syknął rycerz.
- To nie było miłe.
- Nie miało być. Nie trawię zdrajców.
Wiedźma zacisnęła szczęki.
W tej chwili życzyła rycerzowi z całego serca, żeby go bagno pochłonęło.
Czarodziejka przewiązała się w pasie liną.
Szorstki, brudny sznur wyraźnie odznaczał się na gładkim, ciemnofioletowym atłasie sukienki w gwiazdki.
- Kiedy mówiłaś, że się przebierzesz, myślałem, że wybierzesz coś bardziej odpowiedniego. - Zadrwił Ziemniak.
Muffinka wygładziła sukienkę, poprawiła kokardki na słodkim koczku i zatupała czarnymi bucikami na lekkim obcasiku.
W świetle pochodni zamigotały srebrne gwiazdki.
Ptyś zrobiła słodką minkę.
- Źle wyglądam? - Zapytała trzepocząc rzęsami.
- Skąd znowu. - Zapewnił ją stojący obok Legglę.
- No. - Czarodziejka uważała sprawę za zamkniętą.
Zamachała laską w powietrzu.
- Długo tam jeszcze? - Krzyknęła zniecierpliwiona w stronę grupy szykujących się do drogi mężczyzn.
- Już kończymy. - Uspokoił ją przywódca grupy.
- Grzebiecie się jak baby. - Rzuciła z naganą Muffinka.
- Prosimy o wybaczenie. - Smukły, piegowaty młodzieniec skłonił się głęboko. - Jednak wolałbym, żeby moi ludzie wyszli w komplecie.
Czarodziejka przyjrzała mu się z zainteresowaniem.
Pracował błyskawicznie.
Sprawdzał liny, mocowania ekwipunku, zapas wody.
Poustawiał ludzi w szeregu i wydał dyspozycje.
- Czego on tam właściwie szuka? - Muffinka oparła się o druida.
- Prawdopodobnie złota, albo żelaza. - Powiedział elf poprawiając ułożenie kołczanu.
Kuszę zostawił w pokrowcu na plecach.
Doskonale zdawał sobie sprawę z tego, że w obecnym stanie nie naciągnie łuku.
Derwan rozglądał się w milczeniu.
Podobnie jak elf miał ze sobą kuszę i kołczan bełtów.
Naciągnął na dłonie skórzane rękawiczki.
- A ty właściwie co tu robisz? - Czarodziejka dłuższą chwilę przyglądała się szczupłemu chłopakowi.
- To mój uczeń. - Uśmiechnął się lekko Legglę.
- Uczeń. - Parsknęła czarodziejka. - Mówi do ciebie "Och, mój mistrzu"?
- Ja tu stoję. - Burknął chłopak, łypiąc na Muffinkę jednym okiem.
- Zazdrościsz? - Elf pokazał jej język.
- A potrafi sprzątać?
- Pewnie.
- Ej, Felciu, ja też chcę ucznia. - Zdecydowała Czarodziejka.
- Ale wiesz, jest pewien haczyk. - Szepnął elf, nachylając się nad Ptysiem.
- No? - Ponagliła go czarodziejka.
- Ucznia trzeba uczyć.
- No coś ty? - Skrzywiła się z odrazą. - To okropne.
- Powiedziałbym, że całkiem zabawne.
- Jesteś elfem. - Powiedziała Muffinka takim tonem, jakby to kończyło całą dyskusję.
Legglę roześmiał się.
Derwan patrzył zachłannie.
Jego mistrz na ogół nawet się nie uśmiechał.
Ptyś wyłapała to spojrzenie i pokiwała głową.
- Jesteśmy gotowi. - Oznajmił Piegus.
- Całe szczęście, bo już zaczęłam się starzeć. - Burknęła czarodziejka.
- Co się właściwie stało? - Zapytał Pieprz, zrywając kolejną malinę.
Miał ochotę na gorące kakao.
I długi sen.
I łaźnie.
Niekoniecznie w tej kolejności.
Bogini zmierzyła go uważnym spojrzeniem.
Był zmęczony.
Przypominał zaledwie cień dumnego młodzieńca, którego znała dawno temu.
Milczał.
W tej kwestii nic się nie zmieniło.
Aeszma nigdy wiele nie mówił.
Zaczął bardzo późno, jakoś na chwilę przed pojawieniem się Grzechów.
Byli nierozłączni.
Do czasu.
Bogini zapatrzyła się w korony ukochanych drzew.
Potem jej wzrok ześlizgnął się po dorodnych pniach, by wreszcie spocząć na ziemi.
Naprała garść czarnej, żyznej gleby.
- Wiesz co to za okolica?
- Vernat. - Powiedział bez emocji.
Potwierdziła skinieniem głowy.
- Zawsze myślałem, że rosną tu winogrona.
- Plantacje. Wielomilowe plantacje. Ludzie byli bogaci i szczęśliwi. Nie uprawiali roli, nie wypasali bydła. Robili wino, które sprzedawali we wszystkich Krainach.
Demon rozciągnął się na trawie.
Ziemia była nagrzana słońcem, a trawa przyjemnie łaskotała w gołą skórę.
- A co się zmieniło? - Postanowił przejść do konkretów.
Bał się, że mógłby tu zasnąć.
- Ludzie się zmienili. Stali się zachłanni.
Pieprz skrzywił się.
- Mało im było, postanowili wyciąć mój las. Zniszczyć moją świątynię. Świątynie sprzyjającej im Bogini. To się działo powoli.
Coraz mniej ofiar, zapominali o zwyczajowych rytuałach. Z czasem przestali przychodzić do Świątyni.
Mój syn, Rod, zaczął się nudzić. Zwykle bawił się z okolicznymi dziećmi. A teraz nikt nie przychodził.
Demon otworzył oczy.
Głos Bogini był pusty.
Patrzyła na ziemię przesypującą się przez jej palce.
- Któregoś dnia zwabili go w pułapkę. Podpalili drzewa. Nie zdążyłam go ocalić. - Umilkła, podobnie jak otaczający ich las.
Oczy Pieprza pociemniały.
Usiadł gwałtownie.
- Chciałam się zemścić. Zniszczyć ich wszystkich. Ale pozbawili mnie siły. Dlatego zabrałam im plony, tak jak oni odebrali mi dziecko. Ale to wciąż za mało. Bezustannie próbuję, ale nie mam wystarczającej mocy
by odrodzić las. Słabnę. Czuję, że znikam. A teraz oni przysłali ciebie... - Popatrzyła smutno na demona.
Milczał obejmując kolana ramionami.
- Wiesz dlaczego nie należy układać się z demonami? - Zapytał po dłuższej chwili milczenia.
- Bo zawsze znajdą sposób, żeby zmienić życzenie na swoją korzyść.
- Kazali mi pozbyć się problemu. - Pieprz Uśmiechnął się paskudnie.
Bogini zamarła.
- Proponuję ci układ.
- Układ? - Zaniepokoiła się.
Pieprz skinął głową.
- Dam ci możliwość zemsty.
Popatrzyła na niego z niedowierzaniem.
- Pomożesz mi zabić ich wszystkich? - Wyszeptała przyglądając mu się uważnie.
- Nie.
- To o czym ty mówisz?! - Zdenerwował się.
Zerwała się z pnia i zaczęła nerwowo spacerować po polanie.
- Celowo to robisz! Chcesz mnie dręczyć fałszywą nadzieją!
- Musiałem przegapić moment, w którym zyskałem sobie sławę fałszywego skurwysyna. - Wycedził Pieprz.
Bogini wzięła głęboki oddech.
Musiała się uspokoić.
Denerwowanie Aeszmy to nie był dobry pomysł.
- Dam ci moc, ale możesz ukarać tylko winnych. Resztę po prostu wykurzysz.
- Winnych? Oni wszyscy są winni!
- Nawet nowo narodzone dzieci? Nawet twoi ostatni wyznawcy?
Czarne, zimne oczy ostudziły jej zapał.
Miał rację, nawet jeśli ściśnięte żalem serce podpowiadało jej inaczej.
- Zgadzam się na twoje warunki. - Powiedziała wyciągając dłoń w jego stronę.
Tej nocy niektórzy mieszkańcy wioski mieli dziwny sen.
Był na tyle realny i przerażający, że jeszcze przed nastaniem świtu, spakowali najpotrzebniejsze rzeczy i opuścili swoje domy.
Wraz z pierwszymi promieniami słońca w wiosce rozpętało się piekło.
Karasu zerwał się na równe nogi, kiedy rozległy się pierwsze wrzaski.
Pożoga złapała go za ramię.
- Zostań. - Mruknęła.
- Ale tam się coś dzieje! - Szarpnął się.
Rudowłosa miała niepokojąco mocny chwyt.
- Nie twoja rzecz. - Ostudziła jego zapał.
- Tu jesteśmy bezpieczni. - Powiedziała cicho cyganeczka, obejmując kolana ramionami.
Dowódca wzdrygnął się, kiedy niedaleko coś runęło z hukiem.
Nie podzielał ich zdania.
- A może... - Bursztynowe spojrzenie dziwnie zmiękło. - Pomogę ci się odprężyć. - Szepnęła Karasu prosto do ucha.
Zielonooki przełknął nerwowo ślinę.
Rozbawiona Pożoga dmuchnęła mu w kark.
- Co cię właściwie łączy z Aeszmą? - Odwróciła się w stronę cyganki.
Dziewczyna zamrugała.
- Nic? - odpowiedziała niepewnie.
- Kłamiesz, widziałem cię w Zakonie. - Burknął Karasu.
- Uratował mi życie. - Przyznała niechętnie cyganka.
- Po co? - Rudowłosa zmarszczyła brwi.
- Bo... Bo potrzebowałam pomocy. Bo tak się robi. - Dodała widząc niezrozumienie w bursztynowych oczach.
- Robi się? Kto tak robi?
- My, ludzie. - Dowódca uśmiechnął się lekko.
- Właśnie. - Prychnęła pogardliwie Pożoga.
- Pieprz też tak robi.
- Nie, jeśli nie ma w tym interesu. I skończ z tym durnym przezwiskiem.
- Zaryzykuję stwierdzenie, że on jest szczęśliwszy będąc Pieprzem.
Złośnica zmrużyła oczy.
Szczęśliwy Aeszma, to jakoś nie mieściło się w jej wyobrażeniach.
Tylko raz widziała uśmiech podobny do tego, na który pozwolił sobie pod wioską.
A potem spłacali go przez dekady.
- Szczęście to ułuda dla słabych ludzi. - Oznajmiła twardo.
Nie spodobał jej się dziwny, pobłażliwy uśmiech, jak niemal jednocześnie zagościł na ustach cyganki i Karasu.
Hajmidal wyciągnął się na trawie.
- Może jakieś ognisko? - Mruknęła Vanisz poprawiając pas z nożami do rzucania.
- Chcesz łapać złodziei bydła przy ognisku? - Zadrwił Orety.
- A ty chcesz leżeć całą noc miedzy krowimi plackami i marznąć?
- Chętnie cię rozgrzeję. - Zaoferował poważnym tonem healer.
- Wal się. - Poradziła mu życzliwie wojowniczka.
- Ostra jak zawsze. - Zacmokał Orety.
- Kiedyś stracisz zęby przez takie gadanie. - Prychnął Padalec. - A ja ci nie pomogę ich zbierać.
- Och, dzięki bracie, na ciebie zawsze można liczyć.
Oficer westchnął.
Szare chmury przesuwały się leniwie po czarnym niebie, co jakiś czas przysłaniając światło księżyca.
Wieża zegarowa wybiła północ.
Duży cień przesunął się po zachodnim stoku.
Zastępca zmrużył oczy.
W pierwszej chwili pomyślał, że to gra światła.
Ale kiedy cień oderwał się od wzgórza pozbył się wątpliwości.
Gestem nakazał pozostałym milczenie.
Mimo to Vanisz wyrwało się zduszone przekleństwo, kiedy cień wszedł w światło księżyca.
Olbrzymia bestia, wielkości miejskiego domu, przypominała wilka.
Hajmidal już wiedział, dlaczego misję zleciła Rada kupiecka.
W napięciu śledzili ruchy podkradającego się drapieżnika.
- Padalec lewa, Vanisz prawa, ja ściągnę jego uwagę. Orety miej na nas oko.
Rozproszyli się, kiedy kolejna chmura przysłoniła księżyc.
Bezszelestnie pokonali wysokie trawy.
Hajmidal wyprostował się i uderzył w tarczę.
- Żreć się zachciało, brzydalu? - Wycedził, kierując ostrze w stronę olbrzymiej bestii.
Wilk wyszczerzył ostre zębiska.
Tarcza zmieniła kształt i dopasowała się do ręki zastępcy, przylegając do przedramienia.
Była znacznie lżejsza i lepiej dopasowana.
Hajmidal uśmiechnął się paskudnie.
Zaatakował szybkim wypadem.
Bestia, zdawałoby się leniwie, cofnęła się.
Ogromna łapa nadleciała nie wiadomo skąd, razem z wyjątkowo cuchnącym oddechem.
Zastępca zrobił unik zasłaniając się tarczą.
Ostre pazury ze zgrzytem ześlizgnęły się po gładkiej nawierzchni.
Oczy oficera zaczęły łzawić.
Vanisz i Padalec byli już na pozycjach.
Wojowniczka sięgnęła po noże.
Światło księżyca rozbłysło na ostrzu rycerza.
Bestia rzuciła się w jego kierunku.
Dziewczyna cisnęła noże, celując w głowę.
Dwa chybiły, trzeci odbił się od potężnej łopatki, kiedy wilk skoczył nagle w kierunku Padalca.
Vanisz pomknęła łukiem w kierunku rycerza.
Musi celować w oczy.
Po drodze porwała z ziemi jeden ze swoich noży.
Hajmidal zaatakował z boku, szybkim cięciem.
Potężne machnięcie ogonem niemal zwaliło go z nóg.
Przeturlał się i przykucnął w wysokiej trawie.
Bestia tymczasem zaatakowała Padalca.
Zręczna zastawa zatrzymała ogromne kły.
Vanisz wyhamowała za jego plecami.
Rzut z półobrotu i znowu pudło.
Zupełnie jakby bestia wyczuwała jej zamiary.
Ogromny pysk rozszerzył się w parodii uśmiechu.
Hajmidal zaatakował niskim cięciem prosto w brzuch.
Pędzącą klingę zatrzymało uderzenie łapy.
Zastępca sparował cios, jednocześnie skupiając myśli na kształcie tarczy.
Magiczna powierzchnia zafalowała, kiedy na środku wyrósł ostry lodowy szpikulec.
Hajmidal mocnym uderzeniem wbił go bestii między żebra.
Twarda zastawa uratowała go przed utratą głowy.
Ostrze nie wytrzymało uderzenia i pękło.
Padalec zaatakował wysokim cięciem na skos, celując w ogromne gardło.
Vanisz dała spokój nożom.
Ostrze katany odbiło światło księżyca.
Czerwone oko łypnęło na wojowniczkę.
Padalec włożył całą siłę w uderzenie.
Ostrze z ohydnym mlaśnięciem wbiło się w czarne podgardle.
Bestia szarpnęła się z wściekłym rykiem.
Rycerz nie zdążył się wycofać.
Vanisz odbiła się miękko od ziemi i zaatakowała od góry.
Olbrzymia łapa spadła ciężko na Padalca, kiedy wilk zwinął się, żeby uniknąć pędzącej w jego stronę katany.
Wojowniczka mogła tylko bezradnie patrzeć, jak wielka paszcza otwiera się szczerząc białe kły.
Nie była w stanie wyhamować skoku.
Magiczna tarcza zastępcy powiększyła się.
Hajmidal złapał ją oburącz i z całej siły pchną, najeżoną kolcami powierzchnią, w bark odwracającej się bestii.
Wilk zarzucił łbem, a Vanisz w ostatniej chwili uniknęła kłów.
Odbiła się od łopatki wilka i cięła prosto w kark.
Uskoczyła błyskawicznie, zostawiając ostrze w ranie.
Silny podmuch cuchnącego oddechu wytrącił ją z równowagi.
Jakimś cudem udało jej się wylądować ciężko na trawie.
Lewa kostka chrupnęła nieprzyjemnie.
Kątem oka zobaczyła, jak Orety bierze zamach.
- Kryj się! - Wrzasnęła, rzucając się w bok.
Hajmidal zatopił złamane ostrze w brzuchu bestii i odskoczył.
Wilk kłapnął zębiskami i wystrzelił do przodu.
Zastępca nie miał zamiaru odpuścić.
Skoczył w ślad za potworem.
- Hajmidal! - Wrzasnęła Vanisz, ale oficer gnał dalej.
Bestia niczym cień prześlizgiwała się po stoku.
Wojownik nie zwolnił nawet wtedy, gdy jeden z kamieni uciekł mu spod stopy.
Sapnął ze złością i podciągnął się na rękach.
Jak to możliwe, żeby mimo tylu ciężkich ran, to dziwadło jeszcze żyło?
W dodatku tkwiące w nim ostrza nawet go nie spowolniły.
Opamiętanie przyszło dopiero, kiedy stanął u podnóża ziejącej mrokiem jaskini.
Wilk zniknął w środku.
A on stał sam, bez broni, ociekając potem.
Nie żeby miało go to powstrzymać.
Zacisnął palce na uchwycie tarczy.
Magiczna tafla rozbłysła rozświetlając wnętrze ciemnego korytarza.
Zastępca ruszył naprzód.
Niedaleko wejścia trafił na pierwsze ślady krwi.
Przyspieszył kroku.
Kiedy wyszedł zza pierwszego zakrętu, oślepiło go fioletowe światło portalu.
Przesłonił oczy i zawahał się.
Prawdopodobnie robił właśnie największą głupotę w swoim życiu.
- Najwyżej później będę tego żałował. - Wzruszył szerokimi ramionami i skoczył.
Kiedy Orety dopadł kamiennego korytarza, portal właśnie znikał.
Postój zarządzili jeszcze przed wjazdem na bagna.
Draco pojechał zobaczyć, w jakim stanie jest grobla łącząca trakt handlowy z bagnami.
Marcelina owinęła się ciaśniej peleryną i z ponura miną usiadła przy ognisku.
Edward, wesoło pogwizdując, ostrzył patyk do łowienia ryb.
Wiedźma utonęła we własnych myślach.
Może powinna odejść z gildii.
Teraz, kiedy niektórzy uwierzyli w prawdę o Pieprzu, będzie tylko gorzej.
Koniec końców wyjdzie na jaw i reszta historii.
A wtedy powinna znaleźć się poza zasięgiem niewątpliwej nienawiści.
Draco kłusem wyciągniętym zawracał w stronę obozu.
Promienie zachodzącego słońca igrały w szkarłatnych łuskach, na jego skroniach.
Przestał się wygłupiać dopiero na drugim brzegu.
Zwinnie zeskoczył z siodła i wylądował obok Edwarda.
Rycerz błyskawicznym ruchem nadział na kij przepływającą rybę.
Z dumą wyciągną zdobycz w wody.
- Ale z ciebie cienias. - Parsknął chłopak z irokezem. - Nie wiesz jak się ryby łapie?
Zanim oburzony rycerz odpowiedział, Draco wsunął się do wody.
Chwilę później, gołymi rękami, wyciągnął z niej wyjątkowo dorodny okaz.
- Trzy srebrne, że drugi raz ci się nie uda. - Edward skrzyżował ramiona na piersi.
- Życia nie znasz, pierzasty. - Zacmokał czerwonowłosy i utkwił spojrzenie w wodzie.
Kilku kupców dołączyło do zakładów.
Szeptali wesoło między sobą.
Wojskowi ustalili warty przy ognisku.
Draco wyciągnął kolejną rybę.
Kupcy zaczęli wykłócać się o stawki zakładów.
Chłopak wylazł na brzeg i beztrosko wylał wodę z butów.
Gwizdnął krótko na konia i trzymając dwie ryby za ogony, jedną ręką zręcznie wciągną się na siodło, idącego leniwie konia.
- Byłeś kiedyś głodny? - Szepnął w złota czuprynę Edwarda. - Ale tak naprawdę głodny?
Były archanioł nie odpowiedział.
Przez kilka ostatnich tygodni zdążył dokładnie przyjrzeć się najlepszym wojownikom gildii.
Byli zgranym zespołem.
Młodzi, a mimo to doświadczeni przez życie.
Dla innych niebezpieczni degeneraci, dla Karasu oddani towarzysze broni.
Edward nie miał najmniejszej wątpliwości, że każdy z nich bez wahania skoczyłby za swoim dowódcą w ogień.
Pobyt w gildii sprawił, że rycerz zupełnie inaczej spojrzał na sprawy dowodzenia.
Kiedyś wydawało mu się, że jest świetnym oficerem.
Na swoje rozkazy miał nieporównywalnie większą armię i nikogo, komu mógłby zaufać.
Uśmiechnął się lekko, widząc niemal niedbałe akrobacje Draco, objeżdżającego obóz.
Chłopak zeskoczył z siodła i nadział ryby na długie kije.
Jeden z kupców przyciągnął duży kamień i teraz mogli wygodnie oprzeć na nim patyki z nadzianym posiłkiem.
Edward skończył patroszyć swoją zdobycz i dorzucił je do czekającej na upieczenie kupki.
Kupcy otworzyli niewielką beczułkę gorzałki.
Puchary poszły w ruch.
Draco usiadł obok zamyślonej wiedźmy.
- Właściwie to nie mam pojęcia dlaczego Hajmidal przydzielił cię do tej misji. - Wsunął źdźbło trawy do ust i posłał jej bezczelne spojrzenie. - Mieczem robić nie umiesz, ze strzelaniem też słabo, a do tego mocy masz może na jeden czar. Lepiej by zrobił dając nam Brzozę.
Marcelina nie odezwała się.
Obserwowała budzące się do życia bagna.
W zapadającej ciemności widać było przemykające, pojedyncze światełka.
Wodniki lub błędy.
- Daj jej spokój. - Mruknął Edward.
Czerwonowłosy chłopak wzruszył ramionami.
Zjedli posiłek i opróżnili beczułkę.
Kupcy pokładli się spać na wozach.
- Biorę pierwszą wartę. - Draco podłubał patykiem w ziemi.
Nie protestowali.
Chłopak obserwował wirujące światełka za groblą.
Ostatnia spokojna noc.
Wyciągną mapę i przyglądał jej się przez chwilę.
To było ostatnie miejsce, gdzie widziano zaginione karawany.
Szlak na bagnach, do niedawna zapomniany, teraz stwarzał możliwość ominięcia trzech sporych podatków.
Wielu kupcom opłacało się ryzykować.
Na mapie bagien oznaczono szlak i wszystkie charakterystyczne miejsca, które były pomocne w odnajdywaniu drogi.
Co się stało z karawanami?
Czy kupcy wpadli w łapy zmyślnych zbójców, a może dali się wywieść w pole błędom?
Złośliwe duchy lubiły mylić drogi, zwłaszcza na moczarach.
Z zamyślenia wyrwała go smukła dłoń, która stanowczym szarpnięciem przyciągnęła go do ziemi.
Chłopak stracił równowagę i wylądował oko w oko z wiedźmą.
Marcelina zakryła mu usta ręką.
Gdyby się tego nie spodziewał, nie usłyszałby cichych szelestów osuwających się ciał wartowników.
Edward bardzo powoli sięgnął po miecz.
Nie wiedzieli ilu jest napastników.
Bezszelestni, poruszali się w mroku niczym duchy.
Wiedźma zabrała dłoń z ust Draco i powoli odliczyła do trzech na palcach.
Potem niewielki woreczek poszybował w stronę ogniska.
Draco przeturlał się pod najbliższy wóz i gwizdnął przeciągle.
Edward porwał miecz i w ostatniej chwili zablokował podstępne pchnięcie.
Marcelina brutalnie pociągnęła za nogę jednego ze wstających kupców.
Mężczyzna złorzecząc, ciężko zwalił się na ziemię.
To uratowało mu życie.
Płomienie ogniska buchnęły w górę.
Brzeg jeziora zalało jasne światło.
Nie poprawiło im to humoru.
Żołnierze najęci przez kupców leżeli martwi.
Za pierwszą linią drzew kryło się pięciu kuszników.
Polanę otaczało ponad dziesięciu smukłych wojowników, odzianych w czarne, matowe kombinezony zakrywające twarze.
Nagła jasność wyraźnie ich zaskoczyła.
Edward skoczył i pchnął najbliższego napastnika, błyskawicznym półobrotem sparował drugi atak.
Trafiony zabójca zachwiał się, ale dopiero kopniak w kolano pozbawił go równowagi.
Dziwni żołnierze błyskawicznie oprzytomnieli.
Dokładnie w chwili, gdy dwóch kolejnych skoczyło w stronę Edwarda, za pierwszą linią lasu wybuchło zamieszanie.
Draco uśmiechnął się w duchu.
Nikt się nie spodziewa ataku złośliwej kobyły.
Wziął głęboki oddech i ostrożnie wysunął się z drugiej strony wozu.
Przeciwnik zaatakował, zanim chłopak zdążył się wyprostować.
Przyparty do wozu sięgnął po moc.
Czarny żołnierz nie spodziewał się ognistego pocisku.
Bezskutecznie próbował zrzucić płonący kombinezon.
Mimo to nie wydał z siebie żadnego dźwięku.
Jego kompani nie skoczyli mu na pomoc.
Jeden z ocalałych kuszników strzelił w stronę Draco.
Bełt odbił się od błyskawicznej zastawy.
Zbójca z wyraźną złością rzucił kuszę i sięgnął po miecz.
Zaatakowali z dwóch stron jednocześnie.
Nie dali mu szansy na pozbieranie się.
Ubytek mocy osłabił go.
Mimo to, bez trudu dotrzymywał im kroku.
Parował zaciekłe ataki, nie mając najmniejszej szansy na wyjście poza obronę.
Nie był tak zmyślnym szermierzem jak Jasny, nie bawił go taniec.
Gwizdnął krótko.
Szybkie cięcie z boku odbił twardą zastawą i zręcznym fikołkiem przeleciał pod drugim atakującym ostrzem.
Błyskawicznie dobyty sztylet został głęboko w trzewiach zamaskowanego zabójcy.
Zabrzęczał metal, w ślad za nim pomknęło przekleństwo.
Wciągnął się na siodło, kopniakiem odepchnął najbliższego napastnika.
Koń cofnął się unikając ostrza.
Draco wychylił się w siodle i zaatakował.
Tym razem to napastnik odsunął się i ciął od dołu.
Sądził, że w ten sposób łatwiej zrani konia.
Być może ze zwykłym jeźdźcem wyszłaby mu ta sztuczka.
Ale nie z Draco, który w siodle czuł się jak ryba w wodzie.
Zwinnie zsunął się z grzbietu i przylgnął do lewego boku rumaka.
Złapał się mocno łęku i zaatakował.
Koń skoczył do przodu, a jego jeździec dosłownie popłynął w powietrzu przebijając zaskoczonego napastnika na wylot.
Zwierze nie zwolniło.
Schowany za jego bokiem Draco, w ostatniej chwili obrócił nadgarstek unikając złamania ręki.
Trup zsunął się z ostrza.
Teraz chłopak miał chwilę, żeby rozeznać się w sytuacji.
Edward zwarł się w zaciekłym pojedynku z jednym z napastników.
Od prawej strony zachodził go kolejny.
Trzech pozostałych sunęło w stronę, trzymającej się ognia Marceliny.
Starali się nie wychodzić z mroku.
Wyrwani ze snu kupcy, ukryli się w przestrzeni między ustawionymi w trójkąt wozami.
Koń zatańczył niespokojnie, gdy mijali wozy.
Przed podstępnym atakiem w brzuch uratował go tylko trening.
Koń stanął dęba i okręcił się w miejscu.
Draco zsunął się po jego grzbiecie i spadł na ukrytego w mroku zbója.
Przeciwnik sparował uderzenie, odrzucając czerwonowłosego na wóz.
Chłopak gruchnął plecami o deski.
Na krótką chwilę stracił oddech.
Koń natarł prychając wściekle.
Kopyto trafiło zabójcę w przedramię.
Rozległ się trzask łamanej kości, a potem bolesne rżenie.
Marcelina czekała.
Za plecami miała ogień, a przed sobą trzech napastników.
- Poddajcie się. - Wyszeptał ten z lewej.
Pokręciła głową.
Edward cięciem z półobrotu zakończył pojedynek.
Nie opuszczaj broni, pomyślałam Marcelina.
Obróciła w palcach gwiazdkę.
Może i nie potrafiła walczyć mieczem.
Może i nie potrafiła strzelać z łuku.
Ale kierowane mocą żelazne gwiazdki, były równie śmiercionośną bronią.
Podkradający się zabójca skoczył na rycerza.
Edward uniósł ostrze.
Wiedźma już wiedziała, że zrobił to za wolno.
Zafurczała peleryna.
Gwiazdka poszybowała do celu, zwalając napastnika z nóg i ratując skórę Edwarda.
Dwóch zabójców skoczyło na wiedźmę jednocześnie.
Trzeci przez chwilę walczył, z rzuconą w jego stronę peleryną.
Za plecami Marceliny boleśnie zarżał koń.
Wiedźma cofnęła się w ogień.
Napastnicy uciekli przed żarem.
Druga gwiazdka pomknęła w stronę zabójcy przy wozie.
Uderzyła w sztylet, który głuchym stukiem wbił się w deski wozu omijając pierś Draco.
Zaskoczony chłopak poderwał głowę.
Nie dał napastnikowi szansy na kolejny atak.
Po raz pierwszy nie pomyślał o koniu.
Rzucił się w kierunku ogniska.
Marcelina zacisnęła palce na ostatniej gwiazdce.
Edward biegł od strony jeziora.
Wiedźma wiedziała, że nie zdążą.
Zabójcy też wiedzieli.
Skoczyli, dosłownie przelatując nad płomieniami.
Marcelina machnęła dłonią i snop iskier zmienił się w tarczę.
Rzucone w wiedźmę sztylety stopiły się w locie.
Jeden z zabójców gruchnął ciężko na ziemię.
Głęboko w gardle starczał mu krótki nóż.
Ostatni napastnik utkwił w klątwie.
Klęcząc na ziemi walczył o oddech, który nigdy nie nadejdzie.
- Może dowiemy się dla kogo pracują? - Zapytał nieśmiało jeden z kupców.
- To zabójcy nocy, oni nic nie powiedzą. - Wyszeptał ze strachem inny.
Mężczyzna w kombinezonie zacharczał.
Draco złapał go za gardło i docisnął do ściany wozu.
Marcelina cofnęła klątwę.
Powoli wyszła z ognia.
Dopiero teraz boleśnie odczuła ubytek mocy.
Pociemniało jej w oczach.
Edward skoczył i uratował ja przed upadkiem.
- Ja jednak spróbuję. - Wyszczerzył ostre kły Draco.
Łuski na jego skroniach zalśniły, a irokez zjeżył się na głowie.
Ostatnio edytowany przez Dziabeł 16 Października 2016r. 19:37, W całości zmieniany: 2
_________________
– A jeśli pewnego dnia będę musiał odejść? – spytał Krzyś, ściskając Misiową łapkę. – Co wtedy?
– Nic wielkiego. – zapewnił go Puchatek. – Posiedzę tu sobie i na Ciebie poczekam. Kiedy się kogoś kocha, to ten drugi ktoś nigdy nie znika.
0
Powoli sobie nadrabiam, tak się wciągnąłem, że aż z zachwytu dodałem opcje plusowania postów by walnąć Ci plusa!
Bardzo fajnie się to rozwija wszystko, z rozdziału na rozdział jest coraz lepiej *o*. I BIAŁYKOTKODEMON aż się boję co Muffin mu zrobi, kolejnego oswoi? Biedak D: *komentarz do starego rozdziału xD*
ps. tak bardzo chciałbym zobaczyć serial na podstawie onlajnów, że jak kiedyś będę bogaty to sam go sfinansuje i wrzucę Cie jako scenarzystę *w*
Bardzo fajnie się to rozwija wszystko, z rozdziału na rozdział jest coraz lepiej *o*. I BIAŁYKOTKODEMON aż się boję co Muffin mu zrobi, kolejnego oswoi? Biedak D: *komentarz do starego rozdziału xD*
ps. tak bardzo chciałbym zobaczyć serial na podstawie onlajnów, że jak kiedyś będę bogaty to sam go sfinansuje i wrzucę Cie jako scenarzystę *w*
Ostatnio edytowany przez Yuichi 16 Października 2016r. 23:28, W całości zmieniany: 1
_________________
0
hahahah, o mój boże plusowanie komentów, co za złe zło xD
To ty dużo masz do nadrobienia O_O
To weź już zarabiaj miliony, bo my z Muffem chcemy kasting na Pieprza XDDDDD
– A jeśli pewnego dnia będę musiał odejść? – spytał Krzyś, ściskając Misiową łapkę. – Co wtedy?
– Nic wielkiego. – zapewnił go Puchatek. – Posiedzę tu sobie i na Ciebie poczekam. Kiedy się kogoś kocha, to ten drugi ktoś nigdy nie znika.
To ty dużo masz do nadrobienia O_O
To weź już zarabiaj miliony, bo my z Muffem chcemy kasting na Pieprza XDDDDD
_________________
– A jeśli pewnego dnia będę musiał odejść? – spytał Krzyś, ściskając Misiową łapkę. – Co wtedy?
– Nic wielkiego. – zapewnił go Puchatek. – Posiedzę tu sobie i na Ciebie poczekam. Kiedy się kogoś kocha, to ten drugi ktoś nigdy nie znika.