Nawigacja
Nowelki i opowiadania
Dział o dziełach pisanych
Obowiązuje na całym forum! Prosimy o jego przeczytanie i przestrzeganie
Świat onlajnów
Strona 6 z 13
3
Część dwudziesta ósma 18+Blik niechętnie wychylił głowę z torby.
Może to wcale nie był najszczęśliwszy pomysł.
Kołysanie tylko pogarszało sprawę.
Szybko umknął przed, chcącą go pogłaskać, ręką czarodziejki.
Niestety, za późno.
Muffinka otworzyła torbę i skrzywiła się.
- Nie wyglądasz najlepiej. Mogłeś zostać w domu. Lekki też nie jesteś. - Dodała z wyrzutem.
Problem polegał na tym, że nie mógł zostać.
Przymknął oczy, gdyby to był jego jedyny problem, jakoś by to zniósł.
Po raz kolejny przeklął w myślach cholernego Aeszmę.
Kiedy Zakon położył na nim łapy, demon odciął się od Grzechów.
Co nim wtedy kierowało, tego Blik nie był w stanie pojąć.
Efekt był taki, że zostali bez źródła mocy, która trzymała ich przy życiu.
Jasne, że każdemu z nich, zostało jakieś minimum, tyle, że on swoje zużył.
Straszenie Sir Selera i powrót z Piekła, wyssały go do cna.
Gdyby nie bezpośredni rozkaz Aeszmy, jakoś wykpiłby się z wycieczki do Podziemi, a i teraz mógłby po prostu odpocząć.
Ale nie.
W głowie tłukło mu się jasne i obrzydliwe polecenie.
"Pilnuj czarodziejki, masz być jej cieniem i tarczą".
Świetnie.
Jego ciałem wstrząsnął kolejny dreszcz.
Wiedział, co go czeka.
Kiedyś, jeszcze za dobrych czasów, Aeszma im pokazał.
Nikt nie wiedział, jakim cudem mały dzieciak jest w stanie zapanować nad siedmioma przerażającymi widmami.
Powinni raczej zastanawiać się, w jaki sposób mały smark stworzył siedem Grzechów.
Czuł na sobie wyczekujące spojrzenie czarodziejki.
Nad torbą pochylił się Ziemniak.
- Co z nim? - Dźgnął Blika w żebro.
Kot obnażył zęby.
- Pojęcia nie mam. Zupełnie jakby nagle strasznie osłabł. Rano spadł z łóżka.
Druid parsknął.
- Nieśmieszne. - Burknęła zamykając torbę trochę zbyt gwałtownie.
Metalowa sprzączka walnęła złego ducha w głowę.
Przełknął wyjątkowo wredne przekleństwo.
Co będzie, jeśli Aeszma nie wróci?
Przecież gdyby planował wrócić, związałby go ze sobą.
Chyba.
Trawiony gorączką Blik pogrążył się w czujnym półśnie.
Czarodziejka przecisnęła się przez wąski tunel w skale.
Przez dłuższy czas szli gęsiego.
Magiczne płomyki oświetlały im drogę.
Pochodnie wieszali tylko w szerszych przejściach.
- Głodny jestem. - Zamarudził druid. - W ogóle, po jaką cholerę, my tam idziemy?
- Trzeba było zapytać piegowatego. - Wzruszyła ramionami czarodziejka.
- Dopiero ruszyliśmy, a wy już zrzędzicie. - Przewrócił oczami, idący z przodu Legglę.
Korytarz kończył się niewielką półką skalną, zawieszoną nad tonącą w mroku przepaścią.
Po drugiej stronie ział ciemny otwór szerokiego korytarza.
Piegowaty Zatrzymał idących za im ludzi i rozejrzał się z niezadowoleniem.
Mieli dwie możliwości.
Zejść po niemal pionowej ścianie w nieznaną czerń, bogowie wiedzą jak głęboko, albo jakimś cudem zbudować przejście.
Jego plan nie przewidywał dłuższego pobytu w sercu góry.
Im dłużej przyglądał się niewielkiej półce skalnej, tym większego nabierał przekonania, że całkiem niedawno była częścią wygodnego mostu.
A to oznaczało, że ich wizyta nie była tak niespodziewana, jakby sobie tego życzył.
Ludzie za jego plecami zaczęli się niecierpliwić.
Nikt nie chciał utknąć w wąskim, ciemnym korytarzu na dłużej.
Druid z nudów zaczął rozglądać się dookoła.
Kamienne ściany były gładkie i miały dziwnie regularne kształty.
Sufit korytarza, o ile w ogóle istniał, znajdował się gdzieś wysoko.
Ziemniaka naszło nieprzyjemne przeczucie, że to przejście nie powstało w naturalny sposób.
Pogrzebał w kieszeni i wyciągnął niewielki kawałek świeczki.
Słaby płomyk rozświetlił ścianę nad jego głową.
Gdzieś na granicy światła zamajaczały dziwne runy.
- Co robisz? - Czarodziejka obejrzała się przez ramię.
Nawet ona miała problem, żeby obrócić się w wąskim przejściu.
- Co to jest? - Zmrużył oczy Legglę.
- Runy goblinów... - Powiedział cicho Derwan.
Łucznik spojrzał zaskoczony na swojego ucznia.
- Potrafisz to odczytać? - Zapytał Ziemniak zdmuchując świeczkę, bo Muffinka przywołała więcej magicznych płomyków.
Chłopak wyraźnie się zmieszał.
Zupełnie jakby zastanawiał się, ile może powiedzieć.
- Derwan? - Ton elfa był zimny i naglący.
- Mogę. - Przyznał w końcu jednooki.
- No to czytaj! - Ponagliła go czarodziejka. - Jak rany, potrafisz działać bez rozkazów?
- Nie jetem waszym służącym! - Chłopak poczerwieniał.
- Jesteś. Przez najbliższe dwa lata. - Zauważyła dobitnie Muffinka.
- Nie pomagasz. - Szepnął elf.
- Nie musi tego czytać. - Blik wysunął głowę z torby.
Jego niebieskie oczy zmętniały a futro było matowe i wyłaziło garściami.
- Jesteście w kopalnie goblinów, sieroty.
Legglę przyjrzał się uważnie zaciętej minie ucznia.
Powstrzymał się jednak od komentarza.
Ten dzieciak zaczynał go niepokoić.
Zjawił się nie wiadomo skąd, prosząc, żeby nauczył go strzelać.
Było bardziej niż oczywiste, że z jednym okiem nadaje się na łucznika tak, jak kulawa kobyła do wyścigów.
A mimo to, szło mu zadziwiająco dobrze. Wśród rekrutów wyróżniał się nie tylko świetną celnością, ale i szybkością.
Elf czuł, że wie za mało i to go zaczęło niepokoić.
- Opuszczonej? - Druid przeżuwając żelka, wpatrywał się w ciąg szkarłatnych run.
- Słyszałeś kiedyś o opuszczonej goblińskiej kopalni? - Prychnął kot. - Nie masz może misiów?
- Misiów? - Zaskoczony Ziemniak wytrzeszczył oczy na kota.
- No, owocowych. Czuję, że uratowałby mi życie. - Blik zajęczał wyjątkowo żałośnie.
- Daj mu żelki, serca nie masz? - Zdenerwowała się czarodziejka.
Pogłaskała Blika po głowie.
Grzech zacisnął zęby.
- Czemu na mnie napadasz? - Obraził się Ziemniak, nerwowo grzebiąc w kieszeniach.
- Co tam jest napisane? - Zapytał Elf, nachylając się nad uczniem.
Derwan zamrugał, jakby coś wyrwało go z transu.
- Że wkraczający powinni pożegnać się z życiem.
- Bosko. - Westchnęła Muffina.
- Właściwie dlaczego stoimy? - Zainteresował się Ziemniak, któremu udało się znaleźć trzy żelkowe misie.
Kot wpatrywał się zachłannie w jego rękę.
- Dalej nie ma przejścia. - Poinformował ich jakiś chłop z przodu.
- Halik chce przerzucić linę, ale chyba jest problem, żeby ją zaczepić.
- Mógłbyś się ruszyć. - Muffinka pouczyła druida.
- Dlaczego ja?
Odpowiedziało mu twarde spojrzenie.
Ziemniak westchnął i zmieniwszy się w sowę, przemknął nad głowami ludzi tkwiących w korytarzu.
- Jesteś pewna, że chcemy tam iść? - Spytał cicho Legglę.
- Mamy zadanie, tak?
- No tak, tylko, że...
- Zadania się wykonuje. - Oznajmiła twardo czarodziejka.
- Nawet jeśli oznaczają samobójczą misję? - Zadrwił Derwan.
- Cicho, smarku. - Pogroziła mu palcem Muffinka.
- Nie mów tak do mnie! - Zdenerwował się chłopak i zrobił krok w stronę czarodziejki.
Powstrzymał go stojący mu na drodze Legglę.
- Dość. - Mruknął, kładąc dłoń na piersi chłopaka.
Poczuł silne wibracje.
Zaskoczony cofnął rękę.
Na ułamek sekundy jego wzrok spotkał się z lśniącą rtęcią spojrzenia Derwana.
Potem chłopak szybko odwrócił głowę.
- Psujesz zabawę. - Skrzywiła się czarodziejka. - Jeszcze chwila i pani Gibons miałaby nowego pomywacza.
- Jesteś nieznośna. - Elf uśmiechnął się lekko.
Ziemniak tymczasem wyleciał z tunelu i zatoczył koło nad przepaścią.
Wylądował po drugiej stronie.
Ciemny, prostokątny korytarz przechodził kiedyś w most.
Nierówne odłamki skał, świadczyły o tym, że komuś zależało, żeby szybko się go pozbyć.
To przejście też miało jednolite ściany i o wbiciu w nie strzały, czy haka musieli zapomnieć.
Ziemniak czuł, że najrozsądniej byłoby zawrócić.
- I co? - Krzyk piegowatego odbił się echem od kamiennych ścian.
- Nie ma jak zaczepić liny. - Odpowiedział zgodnie z prawdą.
- Gdyby to było łatwe nie występowałbym o asystę maga, nie uważasz? - Zadrwił piegus.
Druid z trudem powstrzymał wybuch wesołości.
Wyobraził sobie Muffę i magmowy most.
Dlaczego niektórym idiotom wydaje się, że czarodzieje potrafią robić wszystko z niczego?
Pogrzebał w kieszeniach.
Właściwie to przydałoby się zmienić nieszczęsną tunikę, bo ta już się rozpadała.
Tylko gdzie on znajdzie przyzwoitej jakości, magicznie zmodyfikowany ciuch?
Zostawił w spokoju swoje rozterki ubraniowe i wyciągnął dwa patyki.
Z drugiej strony przepaści Halik przyglądał mu się z niepokojem.
- Szefie, to może zawrócimy? - Wystękał jeden z ludzi, wychylając się z korytarza.
Ziemniak ukucnął i przyłożył kije do do resztek po dawnym moście.
Obiecał sobie, że kiedy Karasu wróci, poważnie z nim porozmawia o swoim wynagrodzeniu.
Wymamrotał dziękczynną formułkę do leśnych Bogów i sięgnął po moc.
Jasnozielone spirale energii otoczyły badyle, które błyskawicznie zmieniły się w dwie porządne, grube belki.
Druid wyprostował się i otrzepał ręce.
Z zadowoleniem przemaszerował przez stworzony most.
Stanął obok zbaraniałego piegusa.
- No nieźle. - Mruknął z podziwem Halik.
Z początku ostrożnie, a później już pewnym krokiem, pokonał nowe przejście.
Ludzie ruszyli w ślad za nim.
Druid zwalczył w sobie chęć cofnięcia zaklęcia.
Nie ufając sobie, zajął się przeczesywaniem kieszeni w poszukiwaniu żelek.
Vanisz przycupnęła przy rozciągniętym na ziemi Padalcu.
Kiedy Hajmidal pomknął za upiorną bestią, Orety rzucił się za nim.
Dziewczyna zacisnęła szczęki.
Rycerz żył jeszcze chwilę.
Prawdopodobnie i tak nic by mu nie pomogło.
Wilk dosłownie wgniótł go w ziemię.
Wściekła wojowniczka pokuśtykała poszukać swoich noży.
Katany już raczej nie odzyska...
W głowie miała zamęt, zmęczenie po walce zaczęło ją przytłaczać.
Do tego ból skręconej kostki wykluczał pogoń za tymi oszołomami.
Pozostało jej czekanie przy trupie.
Wcale nie chciała być przy tym, kiedy Orety odkryje, że jego brat nie żyje.
Postanowiła nie mówić mu, że Padalec jeszcze dychał, kiedy on puścił się w pogoń za ich pomylonym dowódcą.
Nie mogła zrozumieć, co wstąpiło w oficera.
Odkąd pamiętała działali razem.
Dobrze zgrany duet.
Reszta zmieniała się, głównie w zależności od misji.
Ale nigdy nie zdarzyło się, żeby Hajmidal zostawił ją na pastwę losu.
Skarciła się w myślach.
Z niesmakiem stwierdziła, że zachowuje się jak rozhisteryzowana wariatka.
Może wcale nie zostawił, po prostu poleciał za przeciwnikiem.
Mieli misję.
Na bank sądził, że do niego dołączą.
No tak, tylko, że zwykle to sprawdzał.
Upewniał się, czy są blisko.
Tym razem nawet się nie obejrzał.
Równie dobrze mogła tu leżeć zamiast Padalca, a ten debil nawet by się nie zatrzymał.
Z pełnych wściekłości i rozgoryczenia myśli wyrwał ją odgłos miękkich kroków.
Podkradającego się drapieżnika usłyszała tylko dlatego, że nagle ustał wiatr, a wraz z nim szum traw.
Sparaliżował ją strach.
Z trudem zmusiła się, żeby podnieść wzrok.
Kilka kroków przed nią stała maszkara znacznie gorsza od tej, z która przyszło im walczyć.
Wirujące ślepia błyskały w mroku.
Z długiego, szarego jęzora skapywał gęsty śluz, wypalając trawę do samej ziemi.
Wojowniczka przełknęła ślinę.
Zamarła ściskając w spoconej dłoni jeden z noży.
Karasu stał w drzwiach i w milczeniu wpatrywał się w obraz masakry.
Oparł się ciężko o drewnianą framugę.
Las wchłonął wioskę.
Wszędzie porozrzucane były resztki domów i ludzkie szczątki.
Z najbliższego drzewa, z paskudnym trzaskiem, spadła głowa i potoczyła się pod nogi dowódcy.
Karasu bez większego trudu poznał przywódcę chłopów.
W progu stanęła Pożoga.
Ziewnęła, przeciągając się.
Była blada i miała cienie pod oczami.
Mimo to tryskała entuzjazmem.
Na widok masakry klasnęła w dłonie.
- A niech mnie, a ja myślałam, że już się skończył.
Zanim Karasu zdążył dowiedzieć się, co to właściwie miało oznaczać, dziewczyna pomknęła do studni.
Z gospody wyjrzała cyganka.
Zasłoniła sobie usta tłumiąc krzyk.
Zielonooki westchnął.
Wszechogarniająca cisza dzwoniła w uszach.
Drobinki kurzu i pyłu wirowały w promieniach słońca.
- Oni... - Wydusiła cyganka, chwiejnym krokiem podchodząc do głowy. - Oni wszyscy nie żyją...
Wiatr zaszumiał w zielonych koronach drzew.
Przyniósł ze sobą ciężki odór krwi i śmierci.
- No, co tak stoicie? - Zbeształa ich Pożoga. - Trzeba przetrząsnąć ten burdel i poszukać przydatnych rzeczy.
- Prze... Przetrząsnąć? - Zapytała słabo cyganeczka.
- Powinniśmy się stąd wynosić. - Burknął Karasu, odrywając się od framugi.
Złośnica zupełnie się nie przejęła.
Zręcznie wspięła się na najbliższe gruzowisko i zniknęła w środku.
Nagle, między ochlapanymi posoką kamieniami, pojawiła się jej głowa.
- Ty, jak właściwie na ciebie wołają? - Utkwiła spojrzenie w otępiałej cygance.
- Mira. - Szepnęła, odrywając spojrzenie od upiornej głowy.
Czy to była jej wina?
Może, gdyby wtedy nie wrócili do wioski...
Nieprzytomnym spojrzeniem omiotła ruiny.
Tam były dzieci...
Tyle dzieci, które zaledwie kilka godzin wcześniej, wesoło ganiały się wokół studni...
Ale z drugiej strony ci ludzie chcieli ją spalić.
Karasu położył jej dłoń na ramieniu.
Zaskoczona poderwała głowę do góry i spojrzała na niego.
Widziała niepokój w zielonym spojrzeniu.
Pożoga wygrzebała się z ruin i rzuciła jej pod nogi jakieś kolorowe materiały.
Sama miała na sobie spodnie z miękkiej, dobrze sprawionej skóry i ciemnozielony kaftanik, który narzuciła na koszulę Pieprza.
- Co z wami? - Zniecierpliwiła się.
- Jakoś nie przywykliśmy do takich widoków. - Syknął Karasu.
Rudowłosa patrzyła na nich z zaciekawieniem.
- Ale z was dziwne istoty. - Przekrzywiła głowę w sposób, jaki przyprawił Karasu o dreszcz.
Czy Pieprz też taki był?
Niezdolny do uczuć innych niż nienawiść...
Odrzucił tę niedorzeczną myśl.
Zielonookiego ocucił dotyk zimnych dłoni.
Pożoga ujęła jego twarz i stając na palcach zajrzała w oczy.
- Bogowie mają ludzi za nic. Im szybciej sobie to uświadomisz, tym lepiej dla ciebie.
- Nie mam zamiaru się na to godzić. - Warknął odpychając ją.
Przez ruiny wioski przetoczył się zimny śmiech.
Pożoga rozhuśtała się na jednej z gałęzi.
- A więc jesteś jednym z tych. - Bursztynowe spojrzenie przyszpiliło wściekłego dowódcę.
- Z tych?
- Z ludzi, którym się wydaje, że coś znaczą. Bohaterów, którzy umierają wyjątkowo paskudnie, a ich śmierć nie zmienia absolutnie nic.
Zeskoczyła zręcznie i zniknęła w kolejnych ruinach.
Cyganka z wahaniem sięgnęła po kłąb ubrań i ruszyła w kierunku gospody.
Karasu ze wściekłością kopnął kamień, który z głuchym stukiem odbił się od grubego pnia.
Po rumowisku schodził Pieprz.
Dowódca w milczeniu obserwował wojownika.
Z każdym krokiem coraz bardziej przypominał demona.
Już nie utykał, jednak rana na nodze musiała się otworzyć, podobnie jak ta na boku.
Aeszma zostawiał za sobą krwawy ślad.
Pod oczami miał sińce, a twarz mokrą od potu.
Nagie, potężne ramiona drżały.
Bardziej zsunął się niż zeskoczył ze ściany kamieni, która została po najbliższym domu.
Opadł ciężko na jedno kolano, kiedy zraniona noga nie wytrzymała ciężaru.
Nawet nie próbował wstać, na czworakach dotarł do najbliższego drzewa i oprawszy się o jego pień plecami odetchnął głęboko.
Dowódca śledził jego zmagania z wściekłym milczeniem.
W tej chwili najchętniej by go tu zostawił.
- To nazywasz, załatwieniem problemu? - Warknął nie ruszając się z miejsca.
- Dałbyś mi trochę wody? - Jęknął demon nie otwierając oczu.
- W tej chwili jedyne, co mam ochotę ci dać to sztylet między żebra.
- Serdeczne dzięki, przyjacielu. - Szepnął ironicznie Pieprz.
- Ty nawet nie wiesz, co to znaczy.
- Tam były dzieci. - Cyganka stanęła obok Karasu.
- Nie mam siły wam teraz tego tłumaczyć. - Stęknął czarnowłosy zmieniwszy lekko pozycję.
- To lepiej znajdź siłę, bo póki co mam ochotę cię tu zostawić. - Karasu przysiadł na brzegu studni.
Czekoladowe oczy zmierzyły go dziwnym spojrzeniem.
A potem zniknęły za posiniałymi powiekami.
Pożoga wygrzebała się z ruin.
Na widok Pieprza rzuciła wyciągnięte rzeczy na ziemię i skoczyła w jego stronę.
Przyklękła przyglądając mu się z niepokojem.
- Aeszma. - Szepnęła opierając mu dłonie na kolanach.
Nie doczekała się reakcji.
- Aeszma! - Krzyknęła, klepiąc go po policzku.
Półbóg uniósł ciężkie powieki.
Chciało mu się spać.
Był cholernie zmęczony.
- Nie możesz teraz zasypiać. - Syknęła odrywając mu od boku stary, zlepiony krwią opatrunek.
Pieprz zawył i momentalnie oprzytomniał.
Wszyscy wstrzymali oddech, łącznie z przyduszoną do ziemi Pożogą.
Aeszma zamrugał, z trudem rozpoznał rudowłosą.
Ostrożnie zabrał rękę z jej gardła i opadł na trawę zagarniając dziewczynę ramionami i tuląc się do niej.
- Upaprzesz mi wszystko. - Warknęła usiłując się wyrwać. - Ogarnij się wreszcie!
- Nie mam siły. - Wymruczał opierając głowę na jej brzuchu. - Spać mi się chce.
- To jakiś żart. - Syknął Karasu. - Jesteśmy w samym środku pieprzonej masakry, a ty masz zamiar spać?
Pieprz mu nie odpowiedział, bo zasnął.
Pożoga przewróciła oczami.
- Zawsze możesz spróbować z wiadrem zimnej wody. - Rzuciła od niechcenia.
- Dziękuję, nie chcę jeszcze umierać. - Burknął. - Idę się rozejrzeć.
Hajmidal wirował.
Wokół migotały jasnofioletowe cząsteczki.
Próbował zamknąć oczy, ale było jeszcze gorzej.
I już kiedy myślał, że jego żołądek się podda, coś rzuciło nim z ogromną siłą.
Zaskoczony oficer zupełnie się tego nie spodziewał.
Z hukiem wylądował na błękitnym marmurze.
Łomot odbił się echem od wysokich ścian, a potem wszystko utonęło w ciszy.
Zastępca rozejrzał się niepewnie.
Wydawało mu się, że wcześniej słyszał rozmowy.
Klęczał na ziemi w okrągłej komnacie bez sufitu.
Na kolorowych poduszkach siedzieli dziwni ludzie i gapili się na niego wyczekująco.
Hajmidal ostrożnie zaczął zbierać się z podłogi.
Odchrząknął.
- Wybaczcie to nagłe najście... - Zaczął.
- To człowiek. - Stwierdził ze zdziwieniem, najbliżej siedzący mężczyzna o dziwnych zielonych włosach.
Reszta zaczęła szeptać.
Hajmidala dopadły zaciekawione spojrzenia i takie przesycone niechęcią.
Jedyne krzesło w pomieszczeniu, a właściwie tron zajmował młody, złotowłosy chłopak.
Niedawną złość zastąpiło niedowierzanie.
- Co tu się dzieje? - Zmrużył oczy.
Szepty ustały i wszyscy znowu wgapili się w Hajmidala.
Zastępca poszukał wzrokiem wyjścia.
Niestety na pierwszy rzut oka żadnego nie dostrzegł.
To go nieco zaniepokoiło.
- Skąd się tu wziąłeś? - Złotowłosy chłopak zeskoczył z tronu i lekkim krokiem zbliżył się do zastępcy.
- Pojęcia nie mam. - Przyznał uczciwie. - Nawet nie wiem gdzie jestem.
Znowu rozległy się podniecone szepty.
Ktoś się zaśmiał.
Złote spojrzenie świdrowało zdezorientowanego wojownika.
- To jakiś żart? - Zapytał z pozoru spokojnie.
Był niższy od Hajmidala, ale też roztaczał wokół siebie niepokojąca aurę.
Młodzieniec tymczasem oglądał go bardzo dokładnie.
Zastępca miał wrażenie, że niepokojące spojrzenie przenika w głąb jego duszy.
Po chwili złotowłosy wyraźnie się odprężył i cofnął się kilka kroków.
- Wygląda na to, że los się do nas uśmiechnął. - Oznajmił głośno.
- Co to znaczy? - Spytała jedna z kobiet.
- Nie mamy czasu na takie głupoty! - Zaprotestował ktoś inny.
Hajmidal wstrzymał oddech.
Chłopak o złotych lokach, niepojętnym wręcz sposobem, znalazł się obok mężczyzny, który rzucił tę uwagę.
- Zarzucasz mi kłamstwo? - Wysyczał.
- Po prostu uważam, że się zapędzasz. - Mruknął, zachowując kamienną twarz.
Nieoczekiwanie poparła go kobieta o niebieskich włosach.
- Jeśli plotki, jakie ostatnio do nas docierają są prawdziwe, to zaraz może się okazać, że nie będziemy mieli do czynienia z byle półbogiem, tylko Królem Podziemia.
- Aeszma nigdy nie był byle półbogiem. - Zgromił ją mężczyzna, mierzący się wzrokiem ze złotowłosym. - Chyba już
zapomnieliście, jak mało brakowało, żeby zmiótł nas z Wielkiego Wykazu. Wszystkich.
Zastępca nie przestawał myśleć.
Wyglądało na to, że albo padł ofiarą jakiegoś głupiego żartu, albo umarł.
Bo jak inaczej wyjaśnić fakt, że najwyraźniej stał w Podniebnej Świątyni Siódmego Nieba?
W dodatku trafił na jakąś niewąską awanturę, której przyczyną jest pomylony demon.
Półbóg?
Oficerowi stanął przed oczyma obraz Pieprza popijającego kakao.
Jeśli to miał być półbóg, który najwyraźniej wzbudzał strach nawet w Bogach, to on jest powabną rusałką rzeczną.
Wiedział, że demon był niebezpieczny, ale głównie ze względu na swoją nieobliczalność i brak pokory.
Nie zaś moc.
Opowieści włóczykija wsadził między bajki, ale teraz zaczynał mieć wątpliwości.
Poza tym one nie były żadnym dowodem.
Aeszma Aeszmą, a Pieprz mógł wcale nie mieć z tym nic wspólnego.
Do diabła, spędzili z tym oszołomem ponad dekadę.
Chyba ktoś by zauważył, że mają do czynienia z bóstwem.
Demon był tylko wojownikiem.
Cholernie dobrym, ale jednak zwykłą, śmiertelną istotą.
Krwawił jak każdy z nich...
Skąd zatem te wątpliwości?
Wśród tłumu dziwaków trwała zażarta dyskusja, a w oficerze kłębiły się coraz bardziej niepokojące myśli.
Jeśli przyjąć, że to wszystko jest prawdą, czekają ich kłopoty znacznie poważniejsze niż oblężenie anielskiego
oddziału.
Karasu nie utrzymał w ryzach pomniejszego demona, co będzie, jeżeli sprawa dotyczy półbóga?
W dodatku, z jakiś zupełnie niezrozumiałych powodów, między tymi dwoma zawiązała się przyjaźń.
Oficer miał wątpliwości, czy dowódca będzie w stanie spojrzeć realnie na zagrożenie.
Musieli znaleźć sposób, żeby się Pieprza pozbyć.
Definitywnie.
I wszystko wskazywało na to, że zadanie spadnie na niego.
Odchrząknął.
- Tak czy inaczej, wygląda na to, że zabłądziłem. - Oznajmił właściwie nie wiadomo komu.
Ledwo dokończył zdanie, a już złotowłosy był przy nim.
Nie.
Żaden człowiek nie poruszał się tak szybko.
Zastępca spiął się, jednak nawet nie drgnął.
Spojrzał prosto w złote oczy.
Nie bał się.
Bo w końcu, co najgorszego mogło go spotkać?
Śmierć?
Na nią był gotowy już od dawna.
- Ależ nic podobnego. - Złotowłosy uśmiechnął się szeroko. - Można powiedzieć, że z nieba nam spadłeś.
- Chyba wprost przeciwnie. - Burknął znowu postawny mężczyzna.
- Perun, zamknij się wreszcie. - Poradził mu, stojący obok oficera, chłopak. - Powiedz mi, chciałbyś wyświadczyć
Bogom przysługę?
Zastępca miał świadomość, że znajduje się w sytuacji, w której odmowa nie wchodzi w grę.
- A o co chodzi? - Zapytał ostrożnie.
Pytanie wywołało nieoczekiwaną wesołość wśród dziwnego tłumu.
- A mówią, że ludzie to idioci. - Mężczyzna zwany Perunem skrzyżował ramiona na piersi i rzucił wojownikowi
rozbawione spojrzenie.
- Jak cię zwą? - Zainteresowała się kobieta o niebieskich włosach.
- Hajmidal. - Palnął oficer, prześlizgując się wzrokiem po apetycznych kształtach pytającej.
- Początek wszystkiego. - Mruknął szczupły, szarowłosy chłopak, siedzący przy nogach Peruna.
- Nadal uważacie, że to nie jest wysłaniec losu? - Rzucił wyzywająco złotooki.
Potem wyprostował się i przeniósł spojrzenie na wojownika.
- Jestem Aton, Bóg Słońca, Król wszelkich istot, Opiekun żyjących...
- Daj że spokój. - Przewróciła oczami dziewczyna odziana w skórzany gorset i krótką spódniczkę.
Perun parsknął w garść, a potem usiłował zamaskować kaszlem nagły atak wesołości.
- No tak, do rzeczy. - Westchnął złotowłosy, opierając się bezceremonialnie o oficera.
Hajmidalowi zakręciło się w głowie.
Wśród jego pędzących myśli pojawiła się jakaś obca.
Oblicze Atona pojaśniało.
Bez trudu wyłowił to, na czym mu zależało.
W świadomości wojownika pojawił się obraz Pieprza.
Hajmidal usiłował osłonić myśli, ale nieporadna blokada rozprysła się w oka mgnieniu.
Chwilę później zalała go fala palącej nienawiści.
Cofnął się.
Dłoń boga zsunęła się z jego ramienia.
- Wygląda na to, że moje pytanie jest zbędne. - Bóg słońca rzucił mu drwiące spojrzenie.
W sali zapadła cisza.
- Hajmidalu. - Powiedział po dłuższym milczeniu. - Pozwól, że to ja ci pomogę.
Zastępca zacisnął pięści.
Odzyskał kontrolę, jednocześnie zyskawszy pewność, że postępuje słusznie.
Stojąc przed Atonem wiedział, że tylko on może ocalić Gryfy.
Dzięki przychylności Bogów pokona Pieprza.
Pozbędzie się go raz na zawsze.
Uratuje ich wszystkich.
Złotowłosy chłopiec uśmiechną się z zadowoleniem.
Nie oglądając się na nikogo, wyciągnął z kieszeni opalizującą jasnym światłem kulkę.
Zanim ktokolwiek zdążył zaprotestować, pchnął ją potężnym ciosem w pierś wojownika.
Ostatnią rzeczą jaką zobaczył Hajmidal, były płonące, złote oczy.
Świadomość odpłynęła.
Dalsza przeprawa przez bagna była fraszką, w porównaniu z niedawnym starciem.
Kupcy bez szemrania wykonywali ich wszystkie polecenia.
Draco z początku bawił nabożny podziw z jakim ich traktowali.
Potem zaczęło go to nudzić.
Trzeci dzień chylił się ku końcowi, a oni nie mogli znaleźć miejsca na obóz.
Od wielu godzin brodzili w płytkiej wodzie o mulistym dnie.
Gdzieniegdzie trafiały się połacie zdradliwego torfu.
Omal nie stracili jednego z wozów, kiedy woźnica przysnął i nie skręcił na czas.
Wyciąganie go kosztowało masę energii.
Byli przemoczeni i cuchnęli zgnilizną zbutwiałych drzew.
Marcelina z odrazą wyciągnęła z włosów rozmokłe liście.
Idący z przodu Edward, sprawdzał dno długim kijem.
Rozglądał się za jakimś suchym miejscem, ale wraz z zapadającym zmrokiem szanse na znalezienie takowego drastycznie malały.
Wiedźma zadrżała i szczelniej owinęła się wilgotnym płaszczem.
Miała wrażenie, że upiorny ziąb przenika jej kości.
Potyczka kosztowała ją znacznie więcej energii niż przypuszczała, w dodatku bagna pochłonęły ostatni kamień mocy, jaki miała.
Liczyła na to, że uzupełni zapasy w mieście, do którego zmierzali.
Jednak zaczynała mieć wątpliwości, czy dotrwa.
Przymknęła powieki.
Gdyby można było to wszystko przespać...
- Te, Marcepan. - Draco zrównał z wozem, na którym jechała wiedźma i szturchnął ją w ramię.
- C... Co? - Zapytała rozglądając się nieprzytomnie.
- Nic. Chciałaś, żebym cię budził, gdybyś usnęła.
- Nie spałam.
- Acha, a ja jestem córką cesarza. - Przewrócił oczami.
Przejechał dłonią po mokrym irokezie.
Kilka kropli spadło na policzek Marceliny.
Były ciepłe.
Wiedźma zamrugała.
Chłopak złapał brzeg wozu i wspiął się na niego zręcznie.
Dłuższą chwilę rozglądał się po okolicy.
Marcelina wyciągnęła skostniałą dłoń i dotknęła jego nagiego ramienia.
Było gorące.
Draco syknął, tracąc równowagę.
O mały włos i zwaliłby się prosto w mulistą, podmokłą breję.
- Co ty wyprawiasz?
- Jesteś gorący. - Powiedziała oskarżycielskim tonem.
- No wiem, ale to nie najlepsza pora na amory, nie uważasz? - Pokazał jej język.
- Idiota. - Przewróciła oczami i głębiej naciągnęła kaptur.
- Dalej nie pojedziemy! - Dobiegł ich krzyk Edwarda.
- Z wozów! - Zarządził Draco, puszczając drewniany brzeg. - Tam jest jakaś wysepka, Edziu bądź tak miły.
Były archanioł z ponurą miną ruszył we wskazanym kierunku.
Chwilę później zmagali się z mulistym dnem, pchając ciężkie wozy.
- Nigdy więcej nie piszę się na taki syf. - Syknął Draco ocierając pot z czoła.
Na skórze została szara smuga po mule.
- Ja wrócimy, przez tydzień nie wyjdę z łaźni. - Westchnął Edward napinając mięśnie.
Koła z ohydnym mlaśnięciem wyjechały z błotnistego bajora.
Marcelina nie odezwała się.
Jej palce musnęły drewnianą ścianę wozu i wiedźma upadła do wody.
Rzucili się w jej stronę.
Draco złapał za płaszcz na plecach i pociągnął brutalnie.
Materiał został mu w ręku.
- Szlag. - Chłopak rzucił się na kolana i z trudem przyciągnął do siebie nieprzytomną Marcelinę.
Była lodowata.
Draco wzdrygnął się.
Edward pomógł mu wstać.
Na szczęście kupcy już rozpalali ognisko.
Gorszą wiadomością było to, że kończyło im się drewno.
Położyli wiedźmę na ziemi.
Edward skoczył po specjalne maty na których spali i koce.
Draco klęczący przy dziewczynie zawahał się.
Nie mogli położyć jej w mokrych ubraniach.
Ale przecież nie będzie jej rozbierał...
Rozejrzał się.
Kupcy przycupnęli po drugiej stronie ogniska, przyglądali mu się.
Wojownik zaklął pod nosem.
- Wynoście się. - Syknął.
Poczekał aż zniknął za wozami i zaczął ostrożnie rozsznurowywać nasiąknięty wodą kaftanik.
Edward wrócił, kiedy Draco pozbył się już większości ubrań wiedźmy.
Bez słowa zaczął rozkładać posłanie.
- Zrób podwójne. - Burknął chłopak z irokezem i całkiem niedelikatnym szarpnięciem ściągnął jeden z butów Marceliny.
- Po co? - Seler wyprostował się gwałtownie i spojrzał na kompana podejrzliwie.
- Bo muszę ją rozgrzać, debilu. I to, co właśnie pomyślałeś zachowaj dla siebie.
Edward pokręcił głową i poszedł po następne maty.
Draco upewnił się, że Marcelina nadal oddycha i pozbył się jej drugiego buta.
Zręcznie ściągnął jej spodnie i przyjrzał się krytycznie swojemu dziełu.
- Niech cię szlag. - Westchnął i zaczął rozpinać swój kaftan.
Zignorował dziwne spojrzenia Edwarda i ściągnął koszulę.
Może i miała krótki rękaw, ale przynajmniej była sucha.
Przełknął nerwowo ślinę i ukląkł przy nieprzytomnie wiedźmie.
- Błagam nie obudź się teraz. - Szepnął, podciągając jej przemoczoną koszulę w górę.
Edward parsknął.
Mokry materiał wylądował na ziemi, a niebieskie oczy otworzyły się.
Draco zamarł w pół ruchu.
Sparaliżowało go do tego stopnia, że nie zdołał uniknąć siarczystego policzka.
Paznokcie Marceliny zostawiły krwawe ślady.
Wiedźma odsunęła się gwałtownie, starając się nieporadnie osłonić rękoma.
Zdrętwiałe ciało zupełnie nie chciało jej słuchać.
Przysunęła się zbyt blisko płonącego ogniska.
- Uważaj! - Krzyknął Edward, ale było już za późno.
Nieliczne suche kosmyki zajęły się ogniem.
- Bogowie, ty cholerna oślico. - Syknął wściekle Draco i rzucił się w stronę wiedźmy.
Złapał przemoczoną koszulę, którą dopiero co z niej ściągnął i rzucił na dymiącą się głowę.
Zręcznie uniknął ciosu w szczękę.
Marcelina miotała się wściekle w jego uścisku.
Brutalnie naciągnął na nią swoją koszulę i upewniwszy się, że "pożar" został ugaszony, usiadł ciężko na ziemi.
Walcząca z materiałem Marcelina kopnęła go w żebra.
Draco stracił cierpliwość.
Rżący ze śmiechu Edward zupełnie nie pomagał.
Chłopak złapał wiedźmę za ramię i bolesnym szarpnięciem przyciągnął do siebie.
Zanim zdążyła zareagować, oplótł ją ciasno ramionami i przytulił się do jej lodowatych pleców.
- Jeśli będziesz grzeczna, to będzie miło. - Szepnął jej drwiąco do ucha.
Poczuł jak się spina.
- Ty pieprzony zboczeńcu! - Wrzasnęła odzyskując głos. - Puszczaj w tej chwili!
Draco zupełnie się nie przejął.
Poczekał aż wiedźma uspokoi się na tyle, żeby dotarło do niej, że chce tylko pomóc.
Edward oparł się o wóz i z trudem łapał oddech.
- Brzuch mnie boli. - Poskarżył się. - Co za komedia...
- Przynajmniej ty się dobrze bawisz. - Sapnął Draco, bo utrzymanie szarpiącej się Marceliny wcale nie było łatwe.
- Uspokój się! - Kłapnął zębami. - Chce cię ogrzać, wariatko!
- Wolę zamarznąć. - Syknęła wierzgając.
Jej tyłek otarł się o krocze Draco w taki sposób, że chłopak poczerwieniał.
Uścisk zelżał, a on, zanim się opamiętał, zarobił bolesny cios łokciem.
Marcelina porwała najbliżej leżący koc i owinęła się nim szczelnie.
- Ty..! - Najwyraźniej zabrakło jej wystarczająco obraźliwego epitetu, bo zamiast dokończyć zamachnęła się.
Edward postanowił się wtrącić.
Stanął między Draco, który walczył o oddech i furią w kocu.
- On ma już dość. Poza tym...
- Przysięgam, że jeśli powiesz, że przesadzam, wydłubię ci oczy! - Ostrzegła go.
Rycerz rozsądnie milczał.
Draco tymczasem zebrał się z ziemi, rozcierając okolicę splotu słonecznego.
Zły, poprawił spodnie i bez słowa pomaszerował w stronę wozów.
Kupcy przezornie zeszli mu z drogi.
Kilku z trudem powstrzymało nerwowe chichotanie.
Wściekłą wiedźma usiadła przy ognisku.
Wyrzuciła z myśli przyjemne ciepło, jakie otuliło ją razem z ramionami Draco.
Niedoczekanie.
Nie potrzebowała pomocy od kogoś, kto miał ją za nic.
- On naprawdę chciał pomóc. - Edward usiadł obok i podał jej butelkę wina.
- Nie potrzebuję jego pomocy. - Warknęła pociągając duży łyk.
Alkohol też rozgrzewał.
Edward westchnął.
- Swoją fałszywą troskę też możesz sobie wsadzić. - Odwróciła się do niego plecami.
- To nie jest fałszywa troska.
- Podobno nie trawisz zdrajców. - Przypomniała mu jego własne słowa. - Wróć zatem do swoich nawyków i daj mi spokój.
Rycerz zacisnął zęby.
Kupcy zaczęli znosić swoje maty.
Nad ogniskiem zawisły ryby.
- To już nie jest takie proste. - Powiedział cicho.
- A to niby dlaczego? - Zapytała drwiąco i znowu napiła się rozgrzewającego trunku.
- Bo uratowałaś mi życie. - Mruknął, utkwiwszy spojrzenie w płomieniach.
Marcelina skrzywiła się.
Tak jakby to miało jakieś znaczenie.
Mogłaby ocalić całą gildię i każdego z osobna, a to i tak niczego nie zmieniało.
Pieprz był ulubieńcem, a tym bardziej teraz, kiedy prawda wyszła na jaw.
Teraz nic go nie powstrzyma.
Westchnęła.
To wszystko nie miało sensu.
Już od jakiegoś czasu dojrzewało w niej postanowienie o odejściu.
Ta misja wydawała się do tego idealna.
Po prostu zostanie w jednym z większych kupieckich miast, do którego zmierzali.
Nikt za nią tęsknić nie będzie.
Naciągnęła koc na głowę i zadrżała.
Zapach spalonych włosów podrażnił ją w nos.
Kichnęła.
Nikt się nie odezwał.
W jej myślach pojawiło się wspomnienie ciepła.
Zacisnęła szczęki i wyciągnęła zmarznięte stopy w stronę ogniska.
Było całkiem ciemno, kiedy Draco zdecydował się do nich dołączyć.
Jeden z kupców podał mu porcję ryby i chleb, który już całkiem stracił smak.
Chłopak po krótkim wahaniu usiadł na swojej macie obok Marceliny.
Zachował jednak bezpieczną odległość.
Kupcy wrócili do przerwanej dyskusji o zyskach na handlu piwem.
Edward zawinął się ciasno w koce i zasnął.
- Biorę pierwszą wartę. - Rzucił w przestrzeń Draco.
Kupcy rozmawiali jeszcze jakiś czas, a potem stopniowo poznikali w wozach.
Marcelina zwinęła się na macie i usiłowała zasnąć.
Wychłodzenie i brak mocy w najmniejszym stopniu jej w tym nie pomagały.
- Chodź tu. - Mruknął Draco.
Postanowiła go zignorować.
- Wiem, że nie śpisz. Trzęsiesz się jak galareta, którą robi pani Gibons.
- Sam jesteś galareta.
- Chodź, żmijo. - Leniwym ruchem dorzucił do ognia.
- Dlaczego tak ci na tym zależy? - Wiedźma usiadła gwałtownie i utkwiła złe spojrzenie w chłopaku.
- Bo chcę ci pomóc.
- Dlaczego?! Gardzisz mną tak samo jak wszyscy. Nienawidzicie mnie. I dobrze.
- Wcale tobą nie gardzę. - Przewrócił oczami Draco.
Zaryzykował i przysunął się bliżej.
- Po cholerę dramatyzujesz? Robisz z igły widły. Chciałem cię ogrzać, a ty się zachowujesz, jakby chodziło bogowie wiedzą o co.
- I to nic nie zmieni? - Upewniła się, mrużąc oczy.
Płomień ogniska odbijał się w jego złotych oczach.
Na policzku miał ślady równie czerwone, co łuski na skroniach.
Wytatuowany smok wił się wokół chłopaka.
Z ramienia sunął pod obojczykiem przez pierś na skos, dalej po boku na plecy, tylko po to, żeby później
wrócić na ładnie umięśniony brzuch i zniknąć pod paskiem spodni.
Nie odpowiedział.
Przysunął się siadając za wiedźmą.
Zagarnął ją ramionami i przytulił do siebie.
Przyjemne ciepło rozlało się na jej skostniałe ciało.
Marcelina przymknęła oczy i oparła głowę na ramieniu Draco.
O co jej właściwie chodziło?
Czemu się tak wścieka, skoro przecież jej nie zależy.
Zawierciła się, mocniej przywierając do wojownika.
Poczuła jak chłopak się spina, a jego serce zaczyna pędzić.
Niespodziewanie rozbawiła ją ta głupia sytuacja.
Być może wino miało w tym swój udział.
Zaczęła chichotać.
Przypomniała jej się mina zbaraniałego Draco, kiedy odzyskała przytomność.
Otarła się o niego znowu.
Tym razem z premedytacją.
Sapnął.
- Nie znęcaj się już nade mną. - Poprosił żałośnie.
Odgięła głowę ocierając się o jego policzek.
Chłopak puścił ją i odsunął się.
Marcelina odwróciła się posyłając mu rozbawione spojrzenie.
Uciekł wzrokiem, a jego policzki poróżowiały.
Miał zamiar wstać, ale wiedźma mu na to nie pozwoliła.
Usiadła mu okrakiem na kolanach i oparła dłonie na ramionach.
Wojownik przełknął nerwowo ślinę.
Zdecydowanie za dużo wrażeń, jak na jedną wyprawę.
Starał się skupić na skaczących płomieniach.
Nie myśleć.
Ani o tym, że to strasznie głupi pomysł.
I tym, że nigdy tak naprawdę nie miał kobiety.
Ani o tym, że to nie jest czas i miejsce na takie zabawy.
A już na pewno nie o sposobie, w jaki wiedźma kołysała biodrami.
Przestał próbować nie myśleć o tych sprawach, kiedy poczuł jej wargi na swoich.
Rzucił się na wiedźmę, dociskając ją do mat.
Pozbył się spodni, a Marcelina mogła dokładnie zobaczyć, gdzie kończy się misterny tatuaż.
Łuski na skroniach zalśniły szkarłatem, a zjeżony irokez połaskotał ją w palce, kiedy przesunęła po nim ręką.
Draco wtulił twarz w jej szyję i otulił ją gorącym oddechem.
Czuł, jak kłębiąca się w nim moc narasta.
Palący żar, któremu jego ciało podda się lada chwila.
Zacisnął zęby.
Wiedział, że nie powinien tego robić.
Jego wewnętrzny płomień zaatakował nerwy.
Draco jęknął i zadrżał.
Wiedźma nie pozwoliła mu przestać.
Jej westchnięcie.
Jego wszechogarniający ból, który nagle zniknął.
Zamiast niszczącego płomienia, pojawiła się rozkosz.
Zaskoczony chłopak całkowicie poddał się woli Marceliny.
Wiedźma z niedowierzaniem przyjęła niesamowity ładunek smoczej mocy.
Oplotła ciaśniej tulącego się do niej wojownika.
Przez chwilę leżeli z zamkniętymi oczami usiłując zapanować nad oszalałymi sercami.
Żadne z nich nie spodziewało się czegoś takiego.
- Ty jesteś... - Wyszeptała w końcu Marcelina.
- Ta, odrażającym mieszańcem. - Burknął, wciskając twarz w jeden z koców.
Wbiła mu paznokcie w żebra.
Zwinął się unikając kolejnego ataku.
- Mieszańcem smoka i? - Zapytała nachylając się nad nim.
Uciekł spojrzeniem.
- I demona. - Powiedział ledwo dosłyszalnie.
Marcelinie zaświeciły się oczy.
Nowa moc krążyła w jej żyłach.
Siły wracały błyskawicznie.
- Niesamowite. - Powiedziała, przesuwając palcem po tatuażu na jego boku.
Poderwał głowę i spojrzał na nią zaskoczony.
Spodziewał się ataku i dalszych wyrzutów.
Przynajmniej garści obelg, a może i czegoś gorszego.
A już zupełnie zaskoczył go fakt, że mówiła całkiem szczerze.
Skądś dochodził straszliwy krzyk.
Rozpaczliwy wrzask, błagający o pomoc.
Pożoga rozejrzała się.
Stali przed pierwszą linią lasu.
Przeraźliwy krzyk zmienił się w bolesne wycie.
Rudowłosa miała ochotę zatkać uszy.
A jednak podchodziła coraz bliżej.
Tłum otaczał wielki, głęboki dół, w którym, zatopiony w smole, płonął mały chłopiec.
Dziesiątki mściwych spojrzeń śledziło jego koszmarną agonię.
Pożoga poczuła obezwładniający strach.
Odebrał jej oddech, zmącił myśli, tylko po to, żeby zmienić się w szalejąca żądzę krwi.
Grzech opadł na kolana.
Przytłaczające emocje i dziki, zwierzęcy wrzask wwiercały się w jej istotę.
Kłębiły się w jej ciele, pochłaniając wszystko.
A potem nagle upiorne uczucie zniknęło.
Zostało poczucie niemocy i beznadziei.
Świadomość nadchodzącego końca.
Pożoga z zaskoczeniem dotknęła swoich policzków.
Były mokre od łez.
Z trudem wstała.
Tylko po to, by na własne oczy zobaczyć to, co zostało po małym bóstwie.
A ci ludzie...
Zanim pomyślała o tym, co robi, rzuciła się na nich z wściekłym rykiem.
Wszystko zniknęło.
Pustka.
I uporczywy, męczący szum.
Cholerny, ogłupiający hałas.
Pożoga zatkała uszy.
Nic z tego.
Szum wypełniał jej głowę nieznośnym buczeniem.
Coś eksplodowało w jej ciele, zalewając wszystko palącą falą.
Ból ściął ją z nóg.
Wrzasnęła...
... Gwałtowne szarpnięcie wyrwało ją z koszmaru.
Dopiero po chwili dotarło do niej, że to ona krzyczy.
Ból zniknął.
Był tylko wijący się przy niej Aeszma i przestraszona cyganka, która trzymała rękę na jej ramieniu.
- Daj mi wody! Szybko! - Pożoga zerwała się na równe nogi.
- Aeszma! - Szarpnęła nieprzytomnym demonem.
Jej wrzask zaalarmował Karasu.
Trafił dokładnie na moment, w którym Złośnica chlusnęła na Pieprza wiadrem lodowatej wody.
Dowódca wstrzymał oddech.
Po ruinach wioski przetoczył się dziki ryk.
- Mówiłam, że nie możesz spać. - Warknęła Pożoga.
- Kto ci pozwolił... - Sapnął ciężko Pieprz i zwalił się ponownie na kolana.
- Nie potrzebuję twojego pozwolenia! - Uklękła przy nim. - Przestań. W tej chwili masz przestać, rozumiesz?!
- Co tu się dzieje? - Zaryzykował pytanie Karasu, chociaż wcale nie liczył na odpowiedź.
- Wyjaśnię ci potem. - Zbyła go.
Potrząsnęła brutalnie Pieprzem, który znowu tracił przytomność.
- Oddaj mi to do cholery!
Zbaraniały dowódca mógł się tylko przyglądać dziwnej scenie.
Demon wyglądał, jakby stał nad grobem.
Drżącą rękę zatopił w swojej piersi i wyjąc, wyszarpał świetlista kulkę, a potem padł ciężko na ziemię.
- Pieprzony idiota. - Warknęła Pożoga, chowając światełko do sakwy przy pasku. - Powinieneś tam wrócić.
- Spieprzaj. - Wycharczał.
Rudowłosa wstała i odwróciła się w stronę Karasu.
- Teraz możemy porozmawiać.
- Co z nim? - Dowódca nie puszczał wzroku z dygoczącego demona.
- Jakby ci to... - Zamyśliła się Pożoga przysiadając na brzegu studni.
Cyganka tymczasem przyniosła z gospody koc i resztki jakiegoś płótna.
Nabrała wody i ostrożnie przemyła ranę na boku demona.
- Daj sobie spokój. - Machnęła ręką Pożoga.
- Ale on ma straszną gorączkę...
- Szkoda zachodu. - Burknęła Złośnica, kiedy Mira położyła okład na czole nieprzytomnego Pieprza.
Karasu przyglądał się wszystkiemu z rosnącym niepokojem i irytującą bezsilnością.
Coraz bardziej denerwował go fakt, że na nic nie miał wpływu i zupełnie nic nie rozumie.
- Ile wiesz? - Zapytała go Pożoga.
To go tylko bardziej zirytowała.
Ile?
Gówno wie.
Zacisnął zęby.
- Że podobno jest półbogiem.
- No. Postęp. - Posłała mu kpiący uśmieszek. - Zrelaksujcie się, już teraz nic mu nie będzie.
- Jakoś na to nie wygląda.
- A jak ty byś wyglądał, gdybyś płonął od środka? - Zapytała takim tonem, jakby chodziło o ulubiony smak lodów.
Karasu zbladł.
- Trzeba mu jakoś pomóc!
- Nie da się. On powinien natychmiast wrócić do Podziemia.- Wzruszyła ramionami Pożoga. - To wasza wina. - Dodała.
- Dlaczego nasza?
- Wasza, ludzi. Wróciliście go w Poczet i tym samym odzyskał moc.
Moc, której nie miał baardzo długo. A teraz musi znaleźć na nią miejsce.
Zamyśliła się na chwilę.
- Ale... - Karasu poczuł, że musi usiąść.
A najlepiej napić się.
- Gdyby wcześniej pozbył się istoty archanioła i to w dodatku tak potężnej, nie było by tak źle.
- Nie może jakoś zablokować tego... hm strumienia mocy?
- A ty możesz przestać oddychać? - Zainteresowała się Pożoga.
- No ale...
Westchnęła.
- Słuchaj, każda magiczna istota ma swoje źródło mocy. To dla nich naturalny składnik niezbędny do życia, jak dla ciebie powietrze.
Tylko, że teoretycznie ciało nie może przeżyć bez istoty, czyli takiego źródła, a źródło bez ciała tak. Aeszma nauczył się oddzielać jedno od drugiego, przy zachowaniu pełnej świadomości w obydwu... bytach. Można powiedzieć, że to była taka rozgrzewka przed stworzeniem Grzechów.
Byliśmy połączeni. Jego mocą, a jednocześnie każde z nas miało swoje źródła.
Im potężniejsze były Grzechy, tym większą moc miał Aeszma. Kiedy go strącili w Zapomnienie zniknęła boska część jego energii. Podejrzewam, że nie było to przyjemne, ale my tego nie doświadczyliśmy. Odciął nas. Wcześniej nie rozumiałam dlaczego to zrobił. Przecież razem byliśmy silni.
- Nie chciał, żeby was znaleźli. - Mruknął Karasu.
- Tak, całkiem bezsensu. W każdym razie, dość długo obywał się bez tego wszystkiego. A tu nagle bach.
Dowódca potarł skroń.
Nie potrafił oderwać wzroku od dygoczącego Pieprza.
Jeszcze przed chwilą sądził, że demon zasłużył sobie na to.
Teraz już nie był tego taki pewny.
- On tego nie zrobił. - Pożoga świdrowała go spojrzeniem.
Zupełnie, jakby przenikała jego myśli.
Zacisnął pięści.
- A kto? - Syknął. - Ci ludzie poprosili go o pomoc, a on ich zmasakrował...
- Tylko pomógł ukarać tych, którzy zabili młodego bożka. Kolejna fanaberia. Szybciej było zmieść z powierzchni cała wioskę. Tak się zapowietrzyliście, nadęte tumany, że nie zwróciliście uwagi na trupy.
- Trudno ich nie zauważyć. - Szepnęła cyganka, a jej wzrok mimo woli powędrował na wiszącą na drzewie rozszarpaną połowę jakiegoś chłopa.
- Taa. - Przewróciła oczami Pożoga. - Patrzycie i nie widzicie. Ludzie zawsze byli durni. Nawet ci, - skrzywiła się - obdarzeni pewnymi talentami. - Spojrzała w oczy Karasu.
- Widziałeś gdzieś trupa jakiegoś dzieciaka?
Powoli pokręcił głową.
- I nie zobaczyłbyś. Łatwo przychodzi wam ocenianie.
- Dlaczego mówiłaś, że powinien wracać? - Spytał cicho dowódca, utkwiwszy wzrok w ziemi.
Przecież sam tego chciał.
Miał zamiar wywrzeszczeć temu oszołomowi prosto w twarz, że nie ma czego tu szukać.
Jak mógłby wrócić do Miasteczka z czymś takim?
Był dowódcą, nie miał prawa narażać mieszkańców.
Tylko, że Pieprz też był jego.
W dodatku nigdy się na nim nie zawiódł.
Tylko, że teraz sytuacja wygląda całkiem inaczej...
Przejechał dłońmi po twarzy.
A może nie?
Wiedział za mało i to go doprowadzało do szału.
Znał Pieprza, ale nic nie mógł powiedzieć na temat Aeszmy.
Gorączkowo myślał, nad sposobem dobrania się do interesujących go informacji.
- Dopadły wątpliwości? - Błysnęła zębami Pożoga.
- Myślę, że jednak miałaś rację. - Przyznał po dłuższym milczeniu Gryf.
- Możesz powtórzyć, bo kruki strasznie jazgoczą. - Posłała mu złośliwe spojrzenie.
- On nie może z nami wrócić. Znaczy ze mną.
Z zaskoczeniem zobaczył, że ta informacja wcale jej nie ucieszyła.
Bursztynowe oczy pociemniały.
Wstała gwałtownie.
- I ty śmiałeś nazwać się jego przyjacielem? - Wysyczała. - Jesteś takim samym słabym ścierwem, jak cała reszta waszej gównianej rasy.
- Nie zrozumiesz tego. On nie pasuje do naszego świata. Jego się nie da kontrolować...
Rudowłosa roześmiała się.
- Ty go naprawdę nie znasz, co? - Zadrwiła.
Gryf nie odpowiedział.
Zdusił w sobie złośliwą ripostę.
Wstał i nie oglądając się na nikogo, poszedł do gospody pozbierać swoje rzeczy.
Postanowił zabrać jednego z koni i odjechać jak najszybciej.
Pożoga odprowadziła go zimnym spojrzeniem.
Uklękła obok cyganki, która kolejny raz zmieniła okład na spoconym czole Pieprza.
- Dlaczego to robisz? - Spytała obejmując się ramionami.
Przeszedł ją dreszcz.
Kończył jej się czas.
Jeśli oni odjadą, sama będzie musiała ukryć gdzieś tego upartego idiotę.
Nie będzie w stanie otworzyć portalu.
Będzie musiała poczekać, aż Aeszma dojdzie do siebie.
A to może potrwać wiele dni.
Nie miała tyle czasu.
Wygląda na to, że jednak będzie musiała zaufać tym ludziom.
- Dlaczego to zrobiłeś? - Wyszeptała żałośnie, przesuwając palcem po dygoczącym, białym ramieniu.
- Nie miałaś za dużo do czynienia z ludźmi, co? - Cyganka nie spuszczała oczu z rudowłosej.
Nagle wydała jej się dziwnie słaba i zagubiona.
Absurd.
Przecież widziała jej reakcje na masakrę.
Zupełnie ją to nie ruszyło.
Bez lęku przeciwstawiała się temu... - Zawahała się zerkając na nieprzytomnego mężczyznę.
Czy naprawdę był półbogiem?
Jednym z mistycznych bytów, o których rozprawiają kapłani?
Jej dłonie zadrżały, kiedy położyła nowy okład na rozpalonym czole.
Tak potężna istota na wyciągnięcie ręki.
To było zupełnie niepojęte.
- Myślałam, że oni nie wiedzą, co to ból. - Zdziwiła się, że powiedziała to na głos.
Poczuła się głupio.
- Zdziwiłabyś się. Zwykle trudno zranić boga, ale ból można zadawać na wiele sposobów.
Po jej twarzy przemknął jakiś cień.
Potem jej rysy stwardniały, a pięści zacisnęły się.
Zupełnie, jakby podjęła jakąś decyzję.
Wstała i bez słowa skierowała się do gospody.
Karasu właśnie wychodził, kiedy Pożoga przyparła go do ściany.
- Nie możesz go zostawić. - Syknęła, dźgając go palcem w pierś.
- Zejdź mi z drogi. - Warknął zimno.
Gdyby nie była tak wściekła, rozbawiłaby ją ta odwaga.
Stawiać się Grzechowi.
Nigdy nie spotkała człowieka na tyle twardego.
Albo głupiego.
Zacisnęła zęby.
- On ci zaufał. - Przyznała niechętnie.
Karasu stracił cały zapał.
Trafiła w sedno.
Ponad dekadę temu obłąkany demon zaufał małemu chłopcu.
- Powierzył ci swoje życie, a ty chcesz się od niego odwrócić. Zupełnie jak Marcelina. To go zniszczy.
Karasu posłał jej wściekłe spojrzenie.
- Nie masz pojęcia, o czym mówisz. Jestem dowódcą, muszę dbać o bezpieczeństwo ludzi.
- Jesteś? Doprawdy? - Zadrwiła cofając rękę. - A czym on był dla ciebie? Przydatnym psem do szczucia?
- To jest półbóg, do jasnej cholery. Kto nad nim zapanuje? Ja?
- Najchętniej urwałabym ci teraz głowę. Dawno nikogo nie rozszarpałam. - Naparła na Gryfa, dociskając go do ściany.
W bursztynowych oczach płonął obłęd.
Karasu przełknął nerwowo ślinę.
Pożoga złapała go za gardło...
... Mały chłopiec siedział wciśnięty w ciemny kąt.
W milczeniu obserwował płynącą z ran krew.
Ból trzymał go w twardym uścisku.
Zmiażdżył nawet głód i zmęczenie.
- Będziesz odpowiadał, kiedy do ciebie mówię! - Wrzasnął ogromny, rudobrody mężczyzna.
Krew skapywała leniwie na podłogę.
Prosto do powiększającej się kałuży.
Uporczywe kap, kap, wwiercało mu się w umysł.
Kolejny cios przywołał go do porządku.
Potężna łapa zacisnęła mu się na szyi i poderwała go brutalnie w górę.
Wściekłe, czerwone oczy przepalały mu duszę.
Słowa, które plątały się po zmęczonym umyśle dziecka parzyły, przesycone mocą.
Wystarczyło otworzyć usta i je wypuścić.
Zacisnął powieki.
Nie mógł tego zrobić.
Za wszelką cenę musiał się powstrzymać.
Ale z każdym ciosem, z każdą kroplą krwi, jego wola słabła.
Nie doczekawszy się reakcji, Król Podziemi z rozmachem rzucił synem o ścianę...
... Szklane kulki były chłodne w dotyku.
Kiedyś dostał je od jednego z ochroniarzy.
Ściskanie ich pozwalało uspokoić myśli.
Ich chłód usypiał koszmary.
Otworzył oczy.
Powoli i ostrożnie poukładał je w siedem kupek.
Jedna pusta kulka i po trzy z wirującą mocą.
Zamknął oczy i rozchylił spierzchnięte wargi.
Pozwolił słowom płynąć.
Kiedy ponownie uchylił powieki, wpatrywało się w niego siedem par oczu.
- Zostaniecie ze mną? - Pierwszy raz udało mu się wypowiedzieć słowa, które nie niszczyły.
- Już nigdy nie będziesz sam. - Szepnęła rudowłosa dziewczyna, kładąc dłoń na szczuplutkim ramieniu...
...
- Oszalałeś? - Pożoga miotała się po pokoju.
Jej wściekłość wypełniła całe pomieszczenie.
Bursztynowe oczy płonęły.
Patrzyła wyczekująco na szczupłego, wysokiego chłopaka, który siedział w milczeniu na dywanie.
- Powiedział, że się przydam. Potrzebuje mnie. - Odpowiedział spokojnie.
- Bo wiedział, że pobiegniesz do niego merdając ogonem. Czy ty nie masz honoru? Nie pamiętasz koszmaru, jaki ci zafundował?
Zaraz pożałowała swoich słów.
Chłopak skulił się i schował głowę w ramionach.
- Ja tylko chcę... - Wyszeptał.
- Chcesz do kogoś należeć, za wszelką cenę. Jesteś potężniejszy niż twój ojciec! Niż sam Aton. A jedyne na co cię stać,
to rola kundla, którego każdy kopie, a on się cieszy, że go zauważają! - Padła na kolana i położyła dłonie na udach drżącego chłopca. - Aeszma, posłuchaj mnie. Możemy dać ci wszystko. Razem możemy ich zmiażdżyć.
- Podjąłem już decyzję. - Burknął, odpychając ją.
Pożoga zacisnęła pięści w bezsilnej wściekłości...
... - Ale daliśmy im wycisk! - Wysoki chłopak zarzucił broń na ramię i posłał dowódcy wesoły uśmiech.
Aeszma milczał, jak zwykle.
Zimne, czarne oczy przesuwały się po morzu trupów.
Schował miecz.
- Jestem głodna. - Pożoga położyła się na ciepłej skale.
- Widzieliście jak ten osrany bożek spierniczał przed Aeszmą? - Parsknął Blik, wyciągając się obok rudowłosej.
- "Oszczędź mnie, to nieporozumienie." - Zajazgotał piskliwym głosem wysoki chłopak.
- Orion, dość. - Padło warkliwe polecenie.
- Coś taki spięty? - Ziewnął Blik. - Przecież, kurwa, załatwione. Tatuś będzie zadowolony, nie?
Cios był błyskawiczny.
Grzech sturlał się z czerwonej skały i wylądował w jednej z kałuż krwi.
Pożoga powstrzymała Aeszmę, kładąc mu dłoń na piersi.
Nie odwróciła się w stronę, klnącego na czym świat stoi, Blika.
- O, szefuńcio znowu nie w sosie? - Krępy wojownik o poczciwej, rumianej twarzy wyciągnął do Blika pomocną dłoń.
Zaraz został poczęstowany niewybredną wiązanką.
Grzech wygrzebał się z kałuży, rozcierając szczękę.
- Obroża uwiera, popierdoleńcu? - Wdrapał się z furia na górę.
Odepchnął stojąca mu na drodze Pożogę i stanął oko w oko z potężną furią w szkarłatnej zbroi.
- Blik, spieprzaj. - Syknęła Pożoga.
- Mało ci? - Zainteresował się Orion.
- A wam? - Prychnął zadziornie Grzech. - Chcesz sobie jeszcze ulżyć, czy już skończyłeś? - Popchnął Aeszmę.
Czarnowłosy złapał go za kark i podniósł niczym niesfornego kociaka.
- Utopmy go. - Zaproponował grubasek.
- Oszczędzaj siły przed jutrem. - Powiedział cicho czarnowłosy, potrząsając Blikiem. - Jutro to wszystko się skończy.
- Naprawdę chcesz mieszać się w sprawy Bogów? - Zapytał Orion.
- To dla tej wojny żyję. - Błysnął kłami Aeszma.
Puścił Blika, który miękko wylądował na ziemi, tylko po to, żeby zaatakować z półobrotu.
Aeszma zmiótł go lekceważącym gestem.
Grzech wpadł na Pożogę, która zatrzymała go mocnym chwytem za białe kudły.
- Co ty knujesz? - Spytała mrużąc oczy.
- Jutro będę miał okazję zabić Atona. W dodatku jeszcze będą mi kibicować... A kiedy już zmiażdżymy tych idiotów,
nikt mnie nie powstrzyma przed opuszczeniem tego syfu. - Splunął i rozpłynął się w powietrzu...
... Karasu szarpnął się.
Pożoga cofnęła rękę.
- A teraz idź i mu powiedz, że już nie jest ci potrzebny. - Syknęła
- Nic nie rozumiesz. - Gryf odetchnął, jednak przeczucie go nie myliło. Postanowił jeszcze docisnąć.- To co mi pokazałaś, tylko potwierdza moje obawy. Jego nie da się kontrolować. Jest na to za potężny.
- Rusz wreszcie tą głową! Chyba, że masz ją tylko do ozdoby. Naprawdę widzisz w tym wszystkim potęgę?
- Bogowie to nie moja liga. - Wzruszył ramionami.
- To spójrz na niego, jak na człowieka.
- Nie jest człowiekiem! - Wściekł się Karasu, bo cała sytuacja powoli zaczynała go denerwować.
- Jest. W połowie, której całkiem nie bierzesz pod uwagę. Co za strata czasu...
Dowódca minął ją bez słowa.
W progu zarzucił tobołek na ramię i stanął oko w oko z Pieprzem.
Demon patrzył na niego w milczeniu.
Karasu zupełnie nie podobało się to, co zobaczył w jego ciemniejących oczach.
Najwyższa pora skończyć przepychanki.
- Skoro już ci lepiej, to rusz dupę i się zbieraj. - Mruknął mijając go.
- Mam z tobą jechać? - Zdziwił się wojownik.
- Jestem twoim dowódcą? Czy może to już nieaktualne? - Zielone oczy błysnęły groźnie.
Pieprz patrzył na niego z niedowierzaniem.
Pożoga oparła się o futrynę gospody i skrzyżowała ramiona na piersi.
- Zrobiłeś ze mnie kretynkę. - Syknęła w stronę Gryfa.
Karasu posłał jej uroczy uśmiech.
- Jak na Grzech strasznie z ciebie naiwna dziewczynka.
Demon złapał Pożogę w locie.
- Wydrapię mu te gały! - Wrzasnęła. - Wcale nie chciałeś go zostawiać! Ty mendo!
Pieprz skrzywił się i sapnął ciężko.
Napłynęła do niego kolejna fala mocy.
- Jeśli mamy jechać razem, jest jeszcze jedna sprawa do załatwienia. Pożoga? - Łypnął na rudowłosą, która
mordowała Karasu spojrzeniem.
- Chcesz zapytać czy wrócę do ciebie? - Wyszczerzyła się w wyjątkowo złośliwym uśmiechu. - Zastanowię się.
- Nie masz na to czasu i dobrze o tym wiesz.
- Zaryzykuję. - Syknęła i pomknęła w stronę ruin.
- Chodźcie zobaczyć, co znalazłam! - Cyganeczka zamachała do nich z wielkiej kupy gruzu, we wschodniej części wioski.
Karasu westchnął.
Królewna Konstancja popędziła konia, dociskając go mocniej ostrogami.
Spienione zwierzę przyspieszyło.
Jeden cel.
Drugi.
Przy dziesiątym jakaś gałązka smagnęła ją w twarz, wytrącając z równowagi.
Ściągnęła wodze, kiedy drogę zajechał jej dyszący ciężko szef ochrony.
Skrzywiła się.
- Panienko, najwyższa pora kończyć.
- Jeszcze raz. - Rzuciła, obracając konia.
- Zaraz zajeździmy konie. Poza tym robi się ciemno i... - Nie dokończył.
Błyskawiczne smagniecie szpicruta w twarz ostatecznie ucięło rozmowę.
- Ja mówię, kiedy kończymy. - Powiedziała lodowato. - Jeśli zechcę, każę ci biegać po tym lesie w samych gaciach aż zdechniesz.
Dowódca ochrony zacisnął zęby.
Gdyby mógł, dawno rzuciłby tę posadę w cholerę.
Ale życie to kurwa.
Dlatego przełknął upokorzenie i skłonił się, wkładając wiele wysiłku w to, żeby jego głos nie zdradził o czym myśli.
- Tak, panienko, proszę o wybaczenie.
Królewna odjechała, nie zaszczycając go nawet przelotnym spojrzeniem.
Był tylko narzędziem.
I to wyjątkowo nieudolnym.
Ale ona już wiedziała, jak temu zaradzić.
Wczoraj przybył posłaniec z Trzeciej Krainy z nieprawdopodobnymi wręcz nowinami.
Podobno ktoś niemal zrównał z ziemią tamtejszą siedzibę Zakonu.
Oczywiście królewnę nie interesowały nudne szczegóły.
Skupiła swoją uwagę na osobie odpowiedzialnej za całe zamieszanie.
Dowódca niewielkiej gildii, o której nigdy wcześniej nie słyszała.
Przy drugiej butelce wina, królewna Konstancja postanowiła, że nie tylko pozna sławnego dowódcę, ale jeszcze mianuje go nowym szefem swojej ochrony.
Oczyma wyobraźni widziała już, jak wielki wojownik dziękuje jej za ten niewątpliwy zaszczyt.
Tak, dobrze jakby to robił na kolanach.
Pogrążona w nęcących wizjach królewna, otarła rękawem ślinę z kącika ust i popędziła słaniające się zwierzę w stronę zamku.
W końcu musi przygotować się do podróży!
Może to wcale nie był najszczęśliwszy pomysł.
Kołysanie tylko pogarszało sprawę.
Szybko umknął przed, chcącą go pogłaskać, ręką czarodziejki.
Niestety, za późno.
Muffinka otworzyła torbę i skrzywiła się.
- Nie wyglądasz najlepiej. Mogłeś zostać w domu. Lekki też nie jesteś. - Dodała z wyrzutem.
Problem polegał na tym, że nie mógł zostać.
Przymknął oczy, gdyby to był jego jedyny problem, jakoś by to zniósł.
Po raz kolejny przeklął w myślach cholernego Aeszmę.
Kiedy Zakon położył na nim łapy, demon odciął się od Grzechów.
Co nim wtedy kierowało, tego Blik nie był w stanie pojąć.
Efekt był taki, że zostali bez źródła mocy, która trzymała ich przy życiu.
Jasne, że każdemu z nich, zostało jakieś minimum, tyle, że on swoje zużył.
Straszenie Sir Selera i powrót z Piekła, wyssały go do cna.
Gdyby nie bezpośredni rozkaz Aeszmy, jakoś wykpiłby się z wycieczki do Podziemi, a i teraz mógłby po prostu odpocząć.
Ale nie.
W głowie tłukło mu się jasne i obrzydliwe polecenie.
"Pilnuj czarodziejki, masz być jej cieniem i tarczą".
Świetnie.
Jego ciałem wstrząsnął kolejny dreszcz.
Wiedział, co go czeka.
Kiedyś, jeszcze za dobrych czasów, Aeszma im pokazał.
Nikt nie wiedział, jakim cudem mały dzieciak jest w stanie zapanować nad siedmioma przerażającymi widmami.
Powinni raczej zastanawiać się, w jaki sposób mały smark stworzył siedem Grzechów.
Czuł na sobie wyczekujące spojrzenie czarodziejki.
Nad torbą pochylił się Ziemniak.
- Co z nim? - Dźgnął Blika w żebro.
Kot obnażył zęby.
- Pojęcia nie mam. Zupełnie jakby nagle strasznie osłabł. Rano spadł z łóżka.
Druid parsknął.
- Nieśmieszne. - Burknęła zamykając torbę trochę zbyt gwałtownie.
Metalowa sprzączka walnęła złego ducha w głowę.
Przełknął wyjątkowo wredne przekleństwo.
Co będzie, jeśli Aeszma nie wróci?
Przecież gdyby planował wrócić, związałby go ze sobą.
Chyba.
Trawiony gorączką Blik pogrążył się w czujnym półśnie.
Czarodziejka przecisnęła się przez wąski tunel w skale.
Przez dłuższy czas szli gęsiego.
Magiczne płomyki oświetlały im drogę.
Pochodnie wieszali tylko w szerszych przejściach.
- Głodny jestem. - Zamarudził druid. - W ogóle, po jaką cholerę, my tam idziemy?
- Trzeba było zapytać piegowatego. - Wzruszyła ramionami czarodziejka.
- Dopiero ruszyliśmy, a wy już zrzędzicie. - Przewrócił oczami, idący z przodu Legglę.
Korytarz kończył się niewielką półką skalną, zawieszoną nad tonącą w mroku przepaścią.
Po drugiej stronie ział ciemny otwór szerokiego korytarza.
Piegowaty Zatrzymał idących za im ludzi i rozejrzał się z niezadowoleniem.
Mieli dwie możliwości.
Zejść po niemal pionowej ścianie w nieznaną czerń, bogowie wiedzą jak głęboko, albo jakimś cudem zbudować przejście.
Jego plan nie przewidywał dłuższego pobytu w sercu góry.
Im dłużej przyglądał się niewielkiej półce skalnej, tym większego nabierał przekonania, że całkiem niedawno była częścią wygodnego mostu.
A to oznaczało, że ich wizyta nie była tak niespodziewana, jakby sobie tego życzył.
Ludzie za jego plecami zaczęli się niecierpliwić.
Nikt nie chciał utknąć w wąskim, ciemnym korytarzu na dłużej.
Druid z nudów zaczął rozglądać się dookoła.
Kamienne ściany były gładkie i miały dziwnie regularne kształty.
Sufit korytarza, o ile w ogóle istniał, znajdował się gdzieś wysoko.
Ziemniaka naszło nieprzyjemne przeczucie, że to przejście nie powstało w naturalny sposób.
Pogrzebał w kieszeni i wyciągnął niewielki kawałek świeczki.
Słaby płomyk rozświetlił ścianę nad jego głową.
Gdzieś na granicy światła zamajaczały dziwne runy.
- Co robisz? - Czarodziejka obejrzała się przez ramię.
Nawet ona miała problem, żeby obrócić się w wąskim przejściu.
- Co to jest? - Zmrużył oczy Legglę.
- Runy goblinów... - Powiedział cicho Derwan.
Łucznik spojrzał zaskoczony na swojego ucznia.
- Potrafisz to odczytać? - Zapytał Ziemniak zdmuchując świeczkę, bo Muffinka przywołała więcej magicznych płomyków.
Chłopak wyraźnie się zmieszał.
Zupełnie jakby zastanawiał się, ile może powiedzieć.
- Derwan? - Ton elfa był zimny i naglący.
- Mogę. - Przyznał w końcu jednooki.
- No to czytaj! - Ponagliła go czarodziejka. - Jak rany, potrafisz działać bez rozkazów?
- Nie jetem waszym służącym! - Chłopak poczerwieniał.
- Jesteś. Przez najbliższe dwa lata. - Zauważyła dobitnie Muffinka.
- Nie pomagasz. - Szepnął elf.
- Nie musi tego czytać. - Blik wysunął głowę z torby.
Jego niebieskie oczy zmętniały a futro było matowe i wyłaziło garściami.
- Jesteście w kopalnie goblinów, sieroty.
Legglę przyjrzał się uważnie zaciętej minie ucznia.
Powstrzymał się jednak od komentarza.
Ten dzieciak zaczynał go niepokoić.
Zjawił się nie wiadomo skąd, prosząc, żeby nauczył go strzelać.
Było bardziej niż oczywiste, że z jednym okiem nadaje się na łucznika tak, jak kulawa kobyła do wyścigów.
A mimo to, szło mu zadziwiająco dobrze. Wśród rekrutów wyróżniał się nie tylko świetną celnością, ale i szybkością.
Elf czuł, że wie za mało i to go zaczęło niepokoić.
- Opuszczonej? - Druid przeżuwając żelka, wpatrywał się w ciąg szkarłatnych run.
- Słyszałeś kiedyś o opuszczonej goblińskiej kopalni? - Prychnął kot. - Nie masz może misiów?
- Misiów? - Zaskoczony Ziemniak wytrzeszczył oczy na kota.
- No, owocowych. Czuję, że uratowałby mi życie. - Blik zajęczał wyjątkowo żałośnie.
- Daj mu żelki, serca nie masz? - Zdenerwowała się czarodziejka.
Pogłaskała Blika po głowie.
Grzech zacisnął zęby.
- Czemu na mnie napadasz? - Obraził się Ziemniak, nerwowo grzebiąc w kieszeniach.
- Co tam jest napisane? - Zapytał Elf, nachylając się nad uczniem.
Derwan zamrugał, jakby coś wyrwało go z transu.
- Że wkraczający powinni pożegnać się z życiem.
- Bosko. - Westchnęła Muffina.
- Właściwie dlaczego stoimy? - Zainteresował się Ziemniak, któremu udało się znaleźć trzy żelkowe misie.
Kot wpatrywał się zachłannie w jego rękę.
- Dalej nie ma przejścia. - Poinformował ich jakiś chłop z przodu.
- Halik chce przerzucić linę, ale chyba jest problem, żeby ją zaczepić.
- Mógłbyś się ruszyć. - Muffinka pouczyła druida.
- Dlaczego ja?
Odpowiedziało mu twarde spojrzenie.
Ziemniak westchnął i zmieniwszy się w sowę, przemknął nad głowami ludzi tkwiących w korytarzu.
- Jesteś pewna, że chcemy tam iść? - Spytał cicho Legglę.
- Mamy zadanie, tak?
- No tak, tylko, że...
- Zadania się wykonuje. - Oznajmiła twardo czarodziejka.
- Nawet jeśli oznaczają samobójczą misję? - Zadrwił Derwan.
- Cicho, smarku. - Pogroziła mu palcem Muffinka.
- Nie mów tak do mnie! - Zdenerwował się chłopak i zrobił krok w stronę czarodziejki.
Powstrzymał go stojący mu na drodze Legglę.
- Dość. - Mruknął, kładąc dłoń na piersi chłopaka.
Poczuł silne wibracje.
Zaskoczony cofnął rękę.
Na ułamek sekundy jego wzrok spotkał się z lśniącą rtęcią spojrzenia Derwana.
Potem chłopak szybko odwrócił głowę.
- Psujesz zabawę. - Skrzywiła się czarodziejka. - Jeszcze chwila i pani Gibons miałaby nowego pomywacza.
- Jesteś nieznośna. - Elf uśmiechnął się lekko.
Ziemniak tymczasem wyleciał z tunelu i zatoczył koło nad przepaścią.
Wylądował po drugiej stronie.
Ciemny, prostokątny korytarz przechodził kiedyś w most.
Nierówne odłamki skał, świadczyły o tym, że komuś zależało, żeby szybko się go pozbyć.
To przejście też miało jednolite ściany i o wbiciu w nie strzały, czy haka musieli zapomnieć.
Ziemniak czuł, że najrozsądniej byłoby zawrócić.
- I co? - Krzyk piegowatego odbił się echem od kamiennych ścian.
- Nie ma jak zaczepić liny. - Odpowiedział zgodnie z prawdą.
- Gdyby to było łatwe nie występowałbym o asystę maga, nie uważasz? - Zadrwił piegus.
Druid z trudem powstrzymał wybuch wesołości.
Wyobraził sobie Muffę i magmowy most.
Dlaczego niektórym idiotom wydaje się, że czarodzieje potrafią robić wszystko z niczego?
Pogrzebał w kieszeniach.
Właściwie to przydałoby się zmienić nieszczęsną tunikę, bo ta już się rozpadała.
Tylko gdzie on znajdzie przyzwoitej jakości, magicznie zmodyfikowany ciuch?
Zostawił w spokoju swoje rozterki ubraniowe i wyciągnął dwa patyki.
Z drugiej strony przepaści Halik przyglądał mu się z niepokojem.
- Szefie, to może zawrócimy? - Wystękał jeden z ludzi, wychylając się z korytarza.
Ziemniak ukucnął i przyłożył kije do do resztek po dawnym moście.
Obiecał sobie, że kiedy Karasu wróci, poważnie z nim porozmawia o swoim wynagrodzeniu.
Wymamrotał dziękczynną formułkę do leśnych Bogów i sięgnął po moc.
Jasnozielone spirale energii otoczyły badyle, które błyskawicznie zmieniły się w dwie porządne, grube belki.
Druid wyprostował się i otrzepał ręce.
Z zadowoleniem przemaszerował przez stworzony most.
Stanął obok zbaraniałego piegusa.
- No nieźle. - Mruknął z podziwem Halik.
Z początku ostrożnie, a później już pewnym krokiem, pokonał nowe przejście.
Ludzie ruszyli w ślad za nim.
Druid zwalczył w sobie chęć cofnięcia zaklęcia.
Nie ufając sobie, zajął się przeczesywaniem kieszeni w poszukiwaniu żelek.
Vanisz przycupnęła przy rozciągniętym na ziemi Padalcu.
Kiedy Hajmidal pomknął za upiorną bestią, Orety rzucił się za nim.
Dziewczyna zacisnęła szczęki.
Rycerz żył jeszcze chwilę.
Prawdopodobnie i tak nic by mu nie pomogło.
Wilk dosłownie wgniótł go w ziemię.
Wściekła wojowniczka pokuśtykała poszukać swoich noży.
Katany już raczej nie odzyska...
W głowie miała zamęt, zmęczenie po walce zaczęło ją przytłaczać.
Do tego ból skręconej kostki wykluczał pogoń za tymi oszołomami.
Pozostało jej czekanie przy trupie.
Wcale nie chciała być przy tym, kiedy Orety odkryje, że jego brat nie żyje.
Postanowiła nie mówić mu, że Padalec jeszcze dychał, kiedy on puścił się w pogoń za ich pomylonym dowódcą.
Nie mogła zrozumieć, co wstąpiło w oficera.
Odkąd pamiętała działali razem.
Dobrze zgrany duet.
Reszta zmieniała się, głównie w zależności od misji.
Ale nigdy nie zdarzyło się, żeby Hajmidal zostawił ją na pastwę losu.
Skarciła się w myślach.
Z niesmakiem stwierdziła, że zachowuje się jak rozhisteryzowana wariatka.
Może wcale nie zostawił, po prostu poleciał za przeciwnikiem.
Mieli misję.
Na bank sądził, że do niego dołączą.
No tak, tylko, że zwykle to sprawdzał.
Upewniał się, czy są blisko.
Tym razem nawet się nie obejrzał.
Równie dobrze mogła tu leżeć zamiast Padalca, a ten debil nawet by się nie zatrzymał.
Z pełnych wściekłości i rozgoryczenia myśli wyrwał ją odgłos miękkich kroków.
Podkradającego się drapieżnika usłyszała tylko dlatego, że nagle ustał wiatr, a wraz z nim szum traw.
Sparaliżował ją strach.
Z trudem zmusiła się, żeby podnieść wzrok.
Kilka kroków przed nią stała maszkara znacznie gorsza od tej, z która przyszło im walczyć.
Wirujące ślepia błyskały w mroku.
Z długiego, szarego jęzora skapywał gęsty śluz, wypalając trawę do samej ziemi.
Wojowniczka przełknęła ślinę.
Zamarła ściskając w spoconej dłoni jeden z noży.
Karasu stał w drzwiach i w milczeniu wpatrywał się w obraz masakry.
Oparł się ciężko o drewnianą framugę.
Las wchłonął wioskę.
Wszędzie porozrzucane były resztki domów i ludzkie szczątki.
Z najbliższego drzewa, z paskudnym trzaskiem, spadła głowa i potoczyła się pod nogi dowódcy.
Karasu bez większego trudu poznał przywódcę chłopów.
W progu stanęła Pożoga.
Ziewnęła, przeciągając się.
Była blada i miała cienie pod oczami.
Mimo to tryskała entuzjazmem.
Na widok masakry klasnęła w dłonie.
- A niech mnie, a ja myślałam, że już się skończył.
Zanim Karasu zdążył dowiedzieć się, co to właściwie miało oznaczać, dziewczyna pomknęła do studni.
Z gospody wyjrzała cyganka.
Zasłoniła sobie usta tłumiąc krzyk.
Zielonooki westchnął.
Wszechogarniająca cisza dzwoniła w uszach.
Drobinki kurzu i pyłu wirowały w promieniach słońca.
- Oni... - Wydusiła cyganka, chwiejnym krokiem podchodząc do głowy. - Oni wszyscy nie żyją...
Wiatr zaszumiał w zielonych koronach drzew.
Przyniósł ze sobą ciężki odór krwi i śmierci.
- No, co tak stoicie? - Zbeształa ich Pożoga. - Trzeba przetrząsnąć ten burdel i poszukać przydatnych rzeczy.
- Prze... Przetrząsnąć? - Zapytała słabo cyganeczka.
- Powinniśmy się stąd wynosić. - Burknął Karasu, odrywając się od framugi.
Złośnica zupełnie się nie przejęła.
Zręcznie wspięła się na najbliższe gruzowisko i zniknęła w środku.
Nagle, między ochlapanymi posoką kamieniami, pojawiła się jej głowa.
- Ty, jak właściwie na ciebie wołają? - Utkwiła spojrzenie w otępiałej cygance.
- Mira. - Szepnęła, odrywając spojrzenie od upiornej głowy.
Czy to była jej wina?
Może, gdyby wtedy nie wrócili do wioski...
Nieprzytomnym spojrzeniem omiotła ruiny.
Tam były dzieci...
Tyle dzieci, które zaledwie kilka godzin wcześniej, wesoło ganiały się wokół studni...
Ale z drugiej strony ci ludzie chcieli ją spalić.
Karasu położył jej dłoń na ramieniu.
Zaskoczona poderwała głowę do góry i spojrzała na niego.
Widziała niepokój w zielonym spojrzeniu.
Pożoga wygrzebała się z ruin i rzuciła jej pod nogi jakieś kolorowe materiały.
Sama miała na sobie spodnie z miękkiej, dobrze sprawionej skóry i ciemnozielony kaftanik, który narzuciła na koszulę Pieprza.
- Co z wami? - Zniecierpliwiła się.
- Jakoś nie przywykliśmy do takich widoków. - Syknął Karasu.
Rudowłosa patrzyła na nich z zaciekawieniem.
- Ale z was dziwne istoty. - Przekrzywiła głowę w sposób, jaki przyprawił Karasu o dreszcz.
Czy Pieprz też taki był?
Niezdolny do uczuć innych niż nienawiść...
Odrzucił tę niedorzeczną myśl.
Zielonookiego ocucił dotyk zimnych dłoni.
Pożoga ujęła jego twarz i stając na palcach zajrzała w oczy.
- Bogowie mają ludzi za nic. Im szybciej sobie to uświadomisz, tym lepiej dla ciebie.
- Nie mam zamiaru się na to godzić. - Warknął odpychając ją.
Przez ruiny wioski przetoczył się zimny śmiech.
Pożoga rozhuśtała się na jednej z gałęzi.
- A więc jesteś jednym z tych. - Bursztynowe spojrzenie przyszpiliło wściekłego dowódcę.
- Z tych?
- Z ludzi, którym się wydaje, że coś znaczą. Bohaterów, którzy umierają wyjątkowo paskudnie, a ich śmierć nie zmienia absolutnie nic.
Zeskoczyła zręcznie i zniknęła w kolejnych ruinach.
Cyganka z wahaniem sięgnęła po kłąb ubrań i ruszyła w kierunku gospody.
Karasu ze wściekłością kopnął kamień, który z głuchym stukiem odbił się od grubego pnia.
Po rumowisku schodził Pieprz.
Dowódca w milczeniu obserwował wojownika.
Z każdym krokiem coraz bardziej przypominał demona.
Już nie utykał, jednak rana na nodze musiała się otworzyć, podobnie jak ta na boku.
Aeszma zostawiał za sobą krwawy ślad.
Pod oczami miał sińce, a twarz mokrą od potu.
Nagie, potężne ramiona drżały.
Bardziej zsunął się niż zeskoczył ze ściany kamieni, która została po najbliższym domu.
Opadł ciężko na jedno kolano, kiedy zraniona noga nie wytrzymała ciężaru.
Nawet nie próbował wstać, na czworakach dotarł do najbliższego drzewa i oprawszy się o jego pień plecami odetchnął głęboko.
Dowódca śledził jego zmagania z wściekłym milczeniem.
W tej chwili najchętniej by go tu zostawił.
- To nazywasz, załatwieniem problemu? - Warknął nie ruszając się z miejsca.
- Dałbyś mi trochę wody? - Jęknął demon nie otwierając oczu.
- W tej chwili jedyne, co mam ochotę ci dać to sztylet między żebra.
- Serdeczne dzięki, przyjacielu. - Szepnął ironicznie Pieprz.
- Ty nawet nie wiesz, co to znaczy.
- Tam były dzieci. - Cyganka stanęła obok Karasu.
- Nie mam siły wam teraz tego tłumaczyć. - Stęknął czarnowłosy zmieniwszy lekko pozycję.
- To lepiej znajdź siłę, bo póki co mam ochotę cię tu zostawić. - Karasu przysiadł na brzegu studni.
Czekoladowe oczy zmierzyły go dziwnym spojrzeniem.
A potem zniknęły za posiniałymi powiekami.
Pożoga wygrzebała się z ruin.
Na widok Pieprza rzuciła wyciągnięte rzeczy na ziemię i skoczyła w jego stronę.
Przyklękła przyglądając mu się z niepokojem.
- Aeszma. - Szepnęła opierając mu dłonie na kolanach.
Nie doczekała się reakcji.
- Aeszma! - Krzyknęła, klepiąc go po policzku.
Półbóg uniósł ciężkie powieki.
Chciało mu się spać.
Był cholernie zmęczony.
- Nie możesz teraz zasypiać. - Syknęła odrywając mu od boku stary, zlepiony krwią opatrunek.
Pieprz zawył i momentalnie oprzytomniał.
Wszyscy wstrzymali oddech, łącznie z przyduszoną do ziemi Pożogą.
Aeszma zamrugał, z trudem rozpoznał rudowłosą.
Ostrożnie zabrał rękę z jej gardła i opadł na trawę zagarniając dziewczynę ramionami i tuląc się do niej.
- Upaprzesz mi wszystko. - Warknęła usiłując się wyrwać. - Ogarnij się wreszcie!
- Nie mam siły. - Wymruczał opierając głowę na jej brzuchu. - Spać mi się chce.
- To jakiś żart. - Syknął Karasu. - Jesteśmy w samym środku pieprzonej masakry, a ty masz zamiar spać?
Pieprz mu nie odpowiedział, bo zasnął.
Pożoga przewróciła oczami.
- Zawsze możesz spróbować z wiadrem zimnej wody. - Rzuciła od niechcenia.
- Dziękuję, nie chcę jeszcze umierać. - Burknął. - Idę się rozejrzeć.
Hajmidal wirował.
Wokół migotały jasnofioletowe cząsteczki.
Próbował zamknąć oczy, ale było jeszcze gorzej.
I już kiedy myślał, że jego żołądek się podda, coś rzuciło nim z ogromną siłą.
Zaskoczony oficer zupełnie się tego nie spodziewał.
Z hukiem wylądował na błękitnym marmurze.
Łomot odbił się echem od wysokich ścian, a potem wszystko utonęło w ciszy.
Zastępca rozejrzał się niepewnie.
Wydawało mu się, że wcześniej słyszał rozmowy.
Klęczał na ziemi w okrągłej komnacie bez sufitu.
Na kolorowych poduszkach siedzieli dziwni ludzie i gapili się na niego wyczekująco.
Hajmidal ostrożnie zaczął zbierać się z podłogi.
Odchrząknął.
- Wybaczcie to nagłe najście... - Zaczął.
- To człowiek. - Stwierdził ze zdziwieniem, najbliżej siedzący mężczyzna o dziwnych zielonych włosach.
Reszta zaczęła szeptać.
Hajmidala dopadły zaciekawione spojrzenia i takie przesycone niechęcią.
Jedyne krzesło w pomieszczeniu, a właściwie tron zajmował młody, złotowłosy chłopak.
Niedawną złość zastąpiło niedowierzanie.
- Co tu się dzieje? - Zmrużył oczy.
Szepty ustały i wszyscy znowu wgapili się w Hajmidala.
Zastępca poszukał wzrokiem wyjścia.
Niestety na pierwszy rzut oka żadnego nie dostrzegł.
To go nieco zaniepokoiło.
- Skąd się tu wziąłeś? - Złotowłosy chłopak zeskoczył z tronu i lekkim krokiem zbliżył się do zastępcy.
- Pojęcia nie mam. - Przyznał uczciwie. - Nawet nie wiem gdzie jestem.
Znowu rozległy się podniecone szepty.
Ktoś się zaśmiał.
Złote spojrzenie świdrowało zdezorientowanego wojownika.
- To jakiś żart? - Zapytał z pozoru spokojnie.
Był niższy od Hajmidala, ale też roztaczał wokół siebie niepokojąca aurę.
Młodzieniec tymczasem oglądał go bardzo dokładnie.
Zastępca miał wrażenie, że niepokojące spojrzenie przenika w głąb jego duszy.
Po chwili złotowłosy wyraźnie się odprężył i cofnął się kilka kroków.
- Wygląda na to, że los się do nas uśmiechnął. - Oznajmił głośno.
- Co to znaczy? - Spytała jedna z kobiet.
- Nie mamy czasu na takie głupoty! - Zaprotestował ktoś inny.
Hajmidal wstrzymał oddech.
Chłopak o złotych lokach, niepojętnym wręcz sposobem, znalazł się obok mężczyzny, który rzucił tę uwagę.
- Zarzucasz mi kłamstwo? - Wysyczał.
- Po prostu uważam, że się zapędzasz. - Mruknął, zachowując kamienną twarz.
Nieoczekiwanie poparła go kobieta o niebieskich włosach.
- Jeśli plotki, jakie ostatnio do nas docierają są prawdziwe, to zaraz może się okazać, że nie będziemy mieli do czynienia z byle półbogiem, tylko Królem Podziemia.
- Aeszma nigdy nie był byle półbogiem. - Zgromił ją mężczyzna, mierzący się wzrokiem ze złotowłosym. - Chyba już
zapomnieliście, jak mało brakowało, żeby zmiótł nas z Wielkiego Wykazu. Wszystkich.
Zastępca nie przestawał myśleć.
Wyglądało na to, że albo padł ofiarą jakiegoś głupiego żartu, albo umarł.
Bo jak inaczej wyjaśnić fakt, że najwyraźniej stał w Podniebnej Świątyni Siódmego Nieba?
W dodatku trafił na jakąś niewąską awanturę, której przyczyną jest pomylony demon.
Półbóg?
Oficerowi stanął przed oczyma obraz Pieprza popijającego kakao.
Jeśli to miał być półbóg, który najwyraźniej wzbudzał strach nawet w Bogach, to on jest powabną rusałką rzeczną.
Wiedział, że demon był niebezpieczny, ale głównie ze względu na swoją nieobliczalność i brak pokory.
Nie zaś moc.
Opowieści włóczykija wsadził między bajki, ale teraz zaczynał mieć wątpliwości.
Poza tym one nie były żadnym dowodem.
Aeszma Aeszmą, a Pieprz mógł wcale nie mieć z tym nic wspólnego.
Do diabła, spędzili z tym oszołomem ponad dekadę.
Chyba ktoś by zauważył, że mają do czynienia z bóstwem.
Demon był tylko wojownikiem.
Cholernie dobrym, ale jednak zwykłą, śmiertelną istotą.
Krwawił jak każdy z nich...
Skąd zatem te wątpliwości?
Wśród tłumu dziwaków trwała zażarta dyskusja, a w oficerze kłębiły się coraz bardziej niepokojące myśli.
Jeśli przyjąć, że to wszystko jest prawdą, czekają ich kłopoty znacznie poważniejsze niż oblężenie anielskiego
oddziału.
Karasu nie utrzymał w ryzach pomniejszego demona, co będzie, jeżeli sprawa dotyczy półbóga?
W dodatku, z jakiś zupełnie niezrozumiałych powodów, między tymi dwoma zawiązała się przyjaźń.
Oficer miał wątpliwości, czy dowódca będzie w stanie spojrzeć realnie na zagrożenie.
Musieli znaleźć sposób, żeby się Pieprza pozbyć.
Definitywnie.
I wszystko wskazywało na to, że zadanie spadnie na niego.
Odchrząknął.
- Tak czy inaczej, wygląda na to, że zabłądziłem. - Oznajmił właściwie nie wiadomo komu.
Ledwo dokończył zdanie, a już złotowłosy był przy nim.
Nie.
Żaden człowiek nie poruszał się tak szybko.
Zastępca spiął się, jednak nawet nie drgnął.
Spojrzał prosto w złote oczy.
Nie bał się.
Bo w końcu, co najgorszego mogło go spotkać?
Śmierć?
Na nią był gotowy już od dawna.
- Ależ nic podobnego. - Złotowłosy uśmiechnął się szeroko. - Można powiedzieć, że z nieba nam spadłeś.
- Chyba wprost przeciwnie. - Burknął znowu postawny mężczyzna.
- Perun, zamknij się wreszcie. - Poradził mu, stojący obok oficera, chłopak. - Powiedz mi, chciałbyś wyświadczyć
Bogom przysługę?
Zastępca miał świadomość, że znajduje się w sytuacji, w której odmowa nie wchodzi w grę.
- A o co chodzi? - Zapytał ostrożnie.
Pytanie wywołało nieoczekiwaną wesołość wśród dziwnego tłumu.
- A mówią, że ludzie to idioci. - Mężczyzna zwany Perunem skrzyżował ramiona na piersi i rzucił wojownikowi
rozbawione spojrzenie.
- Jak cię zwą? - Zainteresowała się kobieta o niebieskich włosach.
- Hajmidal. - Palnął oficer, prześlizgując się wzrokiem po apetycznych kształtach pytającej.
- Początek wszystkiego. - Mruknął szczupły, szarowłosy chłopak, siedzący przy nogach Peruna.
- Nadal uważacie, że to nie jest wysłaniec losu? - Rzucił wyzywająco złotooki.
Potem wyprostował się i przeniósł spojrzenie na wojownika.
- Jestem Aton, Bóg Słońca, Król wszelkich istot, Opiekun żyjących...
- Daj że spokój. - Przewróciła oczami dziewczyna odziana w skórzany gorset i krótką spódniczkę.
Perun parsknął w garść, a potem usiłował zamaskować kaszlem nagły atak wesołości.
- No tak, do rzeczy. - Westchnął złotowłosy, opierając się bezceremonialnie o oficera.
Hajmidalowi zakręciło się w głowie.
Wśród jego pędzących myśli pojawiła się jakaś obca.
Oblicze Atona pojaśniało.
Bez trudu wyłowił to, na czym mu zależało.
W świadomości wojownika pojawił się obraz Pieprza.
Hajmidal usiłował osłonić myśli, ale nieporadna blokada rozprysła się w oka mgnieniu.
Chwilę później zalała go fala palącej nienawiści.
Cofnął się.
Dłoń boga zsunęła się z jego ramienia.
- Wygląda na to, że moje pytanie jest zbędne. - Bóg słońca rzucił mu drwiące spojrzenie.
W sali zapadła cisza.
- Hajmidalu. - Powiedział po dłuższym milczeniu. - Pozwól, że to ja ci pomogę.
Zastępca zacisnął pięści.
Odzyskał kontrolę, jednocześnie zyskawszy pewność, że postępuje słusznie.
Stojąc przed Atonem wiedział, że tylko on może ocalić Gryfy.
Dzięki przychylności Bogów pokona Pieprza.
Pozbędzie się go raz na zawsze.
Uratuje ich wszystkich.
Złotowłosy chłopiec uśmiechną się z zadowoleniem.
Nie oglądając się na nikogo, wyciągnął z kieszeni opalizującą jasnym światłem kulkę.
Zanim ktokolwiek zdążył zaprotestować, pchnął ją potężnym ciosem w pierś wojownika.
Ostatnią rzeczą jaką zobaczył Hajmidal, były płonące, złote oczy.
Świadomość odpłynęła.
Dalsza przeprawa przez bagna była fraszką, w porównaniu z niedawnym starciem.
Kupcy bez szemrania wykonywali ich wszystkie polecenia.
Draco z początku bawił nabożny podziw z jakim ich traktowali.
Potem zaczęło go to nudzić.
Trzeci dzień chylił się ku końcowi, a oni nie mogli znaleźć miejsca na obóz.
Od wielu godzin brodzili w płytkiej wodzie o mulistym dnie.
Gdzieniegdzie trafiały się połacie zdradliwego torfu.
Omal nie stracili jednego z wozów, kiedy woźnica przysnął i nie skręcił na czas.
Wyciąganie go kosztowało masę energii.
Byli przemoczeni i cuchnęli zgnilizną zbutwiałych drzew.
Marcelina z odrazą wyciągnęła z włosów rozmokłe liście.
Idący z przodu Edward, sprawdzał dno długim kijem.
Rozglądał się za jakimś suchym miejscem, ale wraz z zapadającym zmrokiem szanse na znalezienie takowego drastycznie malały.
Wiedźma zadrżała i szczelniej owinęła się wilgotnym płaszczem.
Miała wrażenie, że upiorny ziąb przenika jej kości.
Potyczka kosztowała ją znacznie więcej energii niż przypuszczała, w dodatku bagna pochłonęły ostatni kamień mocy, jaki miała.
Liczyła na to, że uzupełni zapasy w mieście, do którego zmierzali.
Jednak zaczynała mieć wątpliwości, czy dotrwa.
Przymknęła powieki.
Gdyby można było to wszystko przespać...
- Te, Marcepan. - Draco zrównał z wozem, na którym jechała wiedźma i szturchnął ją w ramię.
- C... Co? - Zapytała rozglądając się nieprzytomnie.
- Nic. Chciałaś, żebym cię budził, gdybyś usnęła.
- Nie spałam.
- Acha, a ja jestem córką cesarza. - Przewrócił oczami.
Przejechał dłonią po mokrym irokezie.
Kilka kropli spadło na policzek Marceliny.
Były ciepłe.
Wiedźma zamrugała.
Chłopak złapał brzeg wozu i wspiął się na niego zręcznie.
Dłuższą chwilę rozglądał się po okolicy.
Marcelina wyciągnęła skostniałą dłoń i dotknęła jego nagiego ramienia.
Było gorące.
Draco syknął, tracąc równowagę.
O mały włos i zwaliłby się prosto w mulistą, podmokłą breję.
- Co ty wyprawiasz?
- Jesteś gorący. - Powiedziała oskarżycielskim tonem.
- No wiem, ale to nie najlepsza pora na amory, nie uważasz? - Pokazał jej język.
- Idiota. - Przewróciła oczami i głębiej naciągnęła kaptur.
- Dalej nie pojedziemy! - Dobiegł ich krzyk Edwarda.
- Z wozów! - Zarządził Draco, puszczając drewniany brzeg. - Tam jest jakaś wysepka, Edziu bądź tak miły.
Były archanioł z ponurą miną ruszył we wskazanym kierunku.
Chwilę później zmagali się z mulistym dnem, pchając ciężkie wozy.
- Nigdy więcej nie piszę się na taki syf. - Syknął Draco ocierając pot z czoła.
Na skórze została szara smuga po mule.
- Ja wrócimy, przez tydzień nie wyjdę z łaźni. - Westchnął Edward napinając mięśnie.
Koła z ohydnym mlaśnięciem wyjechały z błotnistego bajora.
Marcelina nie odezwała się.
Jej palce musnęły drewnianą ścianę wozu i wiedźma upadła do wody.
Rzucili się w jej stronę.
Draco złapał za płaszcz na plecach i pociągnął brutalnie.
Materiał został mu w ręku.
- Szlag. - Chłopak rzucił się na kolana i z trudem przyciągnął do siebie nieprzytomną Marcelinę.
Była lodowata.
Draco wzdrygnął się.
Edward pomógł mu wstać.
Na szczęście kupcy już rozpalali ognisko.
Gorszą wiadomością było to, że kończyło im się drewno.
Położyli wiedźmę na ziemi.
Edward skoczył po specjalne maty na których spali i koce.
Draco klęczący przy dziewczynie zawahał się.
Nie mogli położyć jej w mokrych ubraniach.
Ale przecież nie będzie jej rozbierał...
Rozejrzał się.
Kupcy przycupnęli po drugiej stronie ogniska, przyglądali mu się.
Wojownik zaklął pod nosem.
- Wynoście się. - Syknął.
Poczekał aż zniknął za wozami i zaczął ostrożnie rozsznurowywać nasiąknięty wodą kaftanik.
Edward wrócił, kiedy Draco pozbył się już większości ubrań wiedźmy.
Bez słowa zaczął rozkładać posłanie.
- Zrób podwójne. - Burknął chłopak z irokezem i całkiem niedelikatnym szarpnięciem ściągnął jeden z butów Marceliny.
- Po co? - Seler wyprostował się gwałtownie i spojrzał na kompana podejrzliwie.
- Bo muszę ją rozgrzać, debilu. I to, co właśnie pomyślałeś zachowaj dla siebie.
Edward pokręcił głową i poszedł po następne maty.
Draco upewnił się, że Marcelina nadal oddycha i pozbył się jej drugiego buta.
Zręcznie ściągnął jej spodnie i przyjrzał się krytycznie swojemu dziełu.
- Niech cię szlag. - Westchnął i zaczął rozpinać swój kaftan.
Zignorował dziwne spojrzenia Edwarda i ściągnął koszulę.
Może i miała krótki rękaw, ale przynajmniej była sucha.
Przełknął nerwowo ślinę i ukląkł przy nieprzytomnie wiedźmie.
- Błagam nie obudź się teraz. - Szepnął, podciągając jej przemoczoną koszulę w górę.
Edward parsknął.
Mokry materiał wylądował na ziemi, a niebieskie oczy otworzyły się.
Draco zamarł w pół ruchu.
Sparaliżowało go do tego stopnia, że nie zdołał uniknąć siarczystego policzka.
Paznokcie Marceliny zostawiły krwawe ślady.
Wiedźma odsunęła się gwałtownie, starając się nieporadnie osłonić rękoma.
Zdrętwiałe ciało zupełnie nie chciało jej słuchać.
Przysunęła się zbyt blisko płonącego ogniska.
- Uważaj! - Krzyknął Edward, ale było już za późno.
Nieliczne suche kosmyki zajęły się ogniem.
- Bogowie, ty cholerna oślico. - Syknął wściekle Draco i rzucił się w stronę wiedźmy.
Złapał przemoczoną koszulę, którą dopiero co z niej ściągnął i rzucił na dymiącą się głowę.
Zręcznie uniknął ciosu w szczękę.
Marcelina miotała się wściekle w jego uścisku.
Brutalnie naciągnął na nią swoją koszulę i upewniwszy się, że "pożar" został ugaszony, usiadł ciężko na ziemi.
Walcząca z materiałem Marcelina kopnęła go w żebra.
Draco stracił cierpliwość.
Rżący ze śmiechu Edward zupełnie nie pomagał.
Chłopak złapał wiedźmę za ramię i bolesnym szarpnięciem przyciągnął do siebie.
Zanim zdążyła zareagować, oplótł ją ciasno ramionami i przytulił się do jej lodowatych pleców.
- Jeśli będziesz grzeczna, to będzie miło. - Szepnął jej drwiąco do ucha.
Poczuł jak się spina.
- Ty pieprzony zboczeńcu! - Wrzasnęła odzyskując głos. - Puszczaj w tej chwili!
Draco zupełnie się nie przejął.
Poczekał aż wiedźma uspokoi się na tyle, żeby dotarło do niej, że chce tylko pomóc.
Edward oparł się o wóz i z trudem łapał oddech.
- Brzuch mnie boli. - Poskarżył się. - Co za komedia...
- Przynajmniej ty się dobrze bawisz. - Sapnął Draco, bo utrzymanie szarpiącej się Marceliny wcale nie było łatwe.
- Uspokój się! - Kłapnął zębami. - Chce cię ogrzać, wariatko!
- Wolę zamarznąć. - Syknęła wierzgając.
Jej tyłek otarł się o krocze Draco w taki sposób, że chłopak poczerwieniał.
Uścisk zelżał, a on, zanim się opamiętał, zarobił bolesny cios łokciem.
Marcelina porwała najbliżej leżący koc i owinęła się nim szczelnie.
- Ty..! - Najwyraźniej zabrakło jej wystarczająco obraźliwego epitetu, bo zamiast dokończyć zamachnęła się.
Edward postanowił się wtrącić.
Stanął między Draco, który walczył o oddech i furią w kocu.
- On ma już dość. Poza tym...
- Przysięgam, że jeśli powiesz, że przesadzam, wydłubię ci oczy! - Ostrzegła go.
Rycerz rozsądnie milczał.
Draco tymczasem zebrał się z ziemi, rozcierając okolicę splotu słonecznego.
Zły, poprawił spodnie i bez słowa pomaszerował w stronę wozów.
Kupcy przezornie zeszli mu z drogi.
Kilku z trudem powstrzymało nerwowe chichotanie.
Wściekłą wiedźma usiadła przy ognisku.
Wyrzuciła z myśli przyjemne ciepło, jakie otuliło ją razem z ramionami Draco.
Niedoczekanie.
Nie potrzebowała pomocy od kogoś, kto miał ją za nic.
- On naprawdę chciał pomóc. - Edward usiadł obok i podał jej butelkę wina.
- Nie potrzebuję jego pomocy. - Warknęła pociągając duży łyk.
Alkohol też rozgrzewał.
Edward westchnął.
- Swoją fałszywą troskę też możesz sobie wsadzić. - Odwróciła się do niego plecami.
- To nie jest fałszywa troska.
- Podobno nie trawisz zdrajców. - Przypomniała mu jego własne słowa. - Wróć zatem do swoich nawyków i daj mi spokój.
Rycerz zacisnął zęby.
Kupcy zaczęli znosić swoje maty.
Nad ogniskiem zawisły ryby.
- To już nie jest takie proste. - Powiedział cicho.
- A to niby dlaczego? - Zapytała drwiąco i znowu napiła się rozgrzewającego trunku.
- Bo uratowałaś mi życie. - Mruknął, utkwiwszy spojrzenie w płomieniach.
Marcelina skrzywiła się.
Tak jakby to miało jakieś znaczenie.
Mogłaby ocalić całą gildię i każdego z osobna, a to i tak niczego nie zmieniało.
Pieprz był ulubieńcem, a tym bardziej teraz, kiedy prawda wyszła na jaw.
Teraz nic go nie powstrzyma.
Westchnęła.
To wszystko nie miało sensu.
Już od jakiegoś czasu dojrzewało w niej postanowienie o odejściu.
Ta misja wydawała się do tego idealna.
Po prostu zostanie w jednym z większych kupieckich miast, do którego zmierzali.
Nikt za nią tęsknić nie będzie.
Naciągnęła koc na głowę i zadrżała.
Zapach spalonych włosów podrażnił ją w nos.
Kichnęła.
Nikt się nie odezwał.
W jej myślach pojawiło się wspomnienie ciepła.
Zacisnęła szczęki i wyciągnęła zmarznięte stopy w stronę ogniska.
Było całkiem ciemno, kiedy Draco zdecydował się do nich dołączyć.
Jeden z kupców podał mu porcję ryby i chleb, który już całkiem stracił smak.
Chłopak po krótkim wahaniu usiadł na swojej macie obok Marceliny.
Zachował jednak bezpieczną odległość.
Kupcy wrócili do przerwanej dyskusji o zyskach na handlu piwem.
Edward zawinął się ciasno w koce i zasnął.
- Biorę pierwszą wartę. - Rzucił w przestrzeń Draco.
Kupcy rozmawiali jeszcze jakiś czas, a potem stopniowo poznikali w wozach.
Marcelina zwinęła się na macie i usiłowała zasnąć.
Wychłodzenie i brak mocy w najmniejszym stopniu jej w tym nie pomagały.
- Chodź tu. - Mruknął Draco.
Postanowiła go zignorować.
- Wiem, że nie śpisz. Trzęsiesz się jak galareta, którą robi pani Gibons.
- Sam jesteś galareta.
- Chodź, żmijo. - Leniwym ruchem dorzucił do ognia.
- Dlaczego tak ci na tym zależy? - Wiedźma usiadła gwałtownie i utkwiła złe spojrzenie w chłopaku.
- Bo chcę ci pomóc.
- Dlaczego?! Gardzisz mną tak samo jak wszyscy. Nienawidzicie mnie. I dobrze.
- Wcale tobą nie gardzę. - Przewrócił oczami Draco.
Zaryzykował i przysunął się bliżej.
- Po cholerę dramatyzujesz? Robisz z igły widły. Chciałem cię ogrzać, a ty się zachowujesz, jakby chodziło bogowie wiedzą o co.
- I to nic nie zmieni? - Upewniła się, mrużąc oczy.
Płomień ogniska odbijał się w jego złotych oczach.
Na policzku miał ślady równie czerwone, co łuski na skroniach.
Wytatuowany smok wił się wokół chłopaka.
Z ramienia sunął pod obojczykiem przez pierś na skos, dalej po boku na plecy, tylko po to, żeby później
wrócić na ładnie umięśniony brzuch i zniknąć pod paskiem spodni.
Nie odpowiedział.
Przysunął się siadając za wiedźmą.
Zagarnął ją ramionami i przytulił do siebie.
Przyjemne ciepło rozlało się na jej skostniałe ciało.
Marcelina przymknęła oczy i oparła głowę na ramieniu Draco.
O co jej właściwie chodziło?
Czemu się tak wścieka, skoro przecież jej nie zależy.
Zawierciła się, mocniej przywierając do wojownika.
Poczuła jak chłopak się spina, a jego serce zaczyna pędzić.
Niespodziewanie rozbawiła ją ta głupia sytuacja.
Być może wino miało w tym swój udział.
Zaczęła chichotać.
Przypomniała jej się mina zbaraniałego Draco, kiedy odzyskała przytomność.
Otarła się o niego znowu.
Tym razem z premedytacją.
Sapnął.
- Nie znęcaj się już nade mną. - Poprosił żałośnie.
Odgięła głowę ocierając się o jego policzek.
Chłopak puścił ją i odsunął się.
Marcelina odwróciła się posyłając mu rozbawione spojrzenie.
Uciekł wzrokiem, a jego policzki poróżowiały.
Miał zamiar wstać, ale wiedźma mu na to nie pozwoliła.
Usiadła mu okrakiem na kolanach i oparła dłonie na ramionach.
Wojownik przełknął nerwowo ślinę.
Zdecydowanie za dużo wrażeń, jak na jedną wyprawę.
Starał się skupić na skaczących płomieniach.
Nie myśleć.
Ani o tym, że to strasznie głupi pomysł.
I tym, że nigdy tak naprawdę nie miał kobiety.
Ani o tym, że to nie jest czas i miejsce na takie zabawy.
A już na pewno nie o sposobie, w jaki wiedźma kołysała biodrami.
Przestał próbować nie myśleć o tych sprawach, kiedy poczuł jej wargi na swoich.
Rzucił się na wiedźmę, dociskając ją do mat.
Pozbył się spodni, a Marcelina mogła dokładnie zobaczyć, gdzie kończy się misterny tatuaż.
Łuski na skroniach zalśniły szkarłatem, a zjeżony irokez połaskotał ją w palce, kiedy przesunęła po nim ręką.
Draco wtulił twarz w jej szyję i otulił ją gorącym oddechem.
Czuł, jak kłębiąca się w nim moc narasta.
Palący żar, któremu jego ciało podda się lada chwila.
Zacisnął zęby.
Wiedział, że nie powinien tego robić.
Jego wewnętrzny płomień zaatakował nerwy.
Draco jęknął i zadrżał.
Wiedźma nie pozwoliła mu przestać.
Jej westchnięcie.
Jego wszechogarniający ból, który nagle zniknął.
Zamiast niszczącego płomienia, pojawiła się rozkosz.
Zaskoczony chłopak całkowicie poddał się woli Marceliny.
Wiedźma z niedowierzaniem przyjęła niesamowity ładunek smoczej mocy.
Oplotła ciaśniej tulącego się do niej wojownika.
Przez chwilę leżeli z zamkniętymi oczami usiłując zapanować nad oszalałymi sercami.
Żadne z nich nie spodziewało się czegoś takiego.
- Ty jesteś... - Wyszeptała w końcu Marcelina.
- Ta, odrażającym mieszańcem. - Burknął, wciskając twarz w jeden z koców.
Wbiła mu paznokcie w żebra.
Zwinął się unikając kolejnego ataku.
- Mieszańcem smoka i? - Zapytała nachylając się nad nim.
Uciekł spojrzeniem.
- I demona. - Powiedział ledwo dosłyszalnie.
Marcelinie zaświeciły się oczy.
Nowa moc krążyła w jej żyłach.
Siły wracały błyskawicznie.
- Niesamowite. - Powiedziała, przesuwając palcem po tatuażu na jego boku.
Poderwał głowę i spojrzał na nią zaskoczony.
Spodziewał się ataku i dalszych wyrzutów.
Przynajmniej garści obelg, a może i czegoś gorszego.
A już zupełnie zaskoczył go fakt, że mówiła całkiem szczerze.
Skądś dochodził straszliwy krzyk.
Rozpaczliwy wrzask, błagający o pomoc.
Pożoga rozejrzała się.
Stali przed pierwszą linią lasu.
Przeraźliwy krzyk zmienił się w bolesne wycie.
Rudowłosa miała ochotę zatkać uszy.
A jednak podchodziła coraz bliżej.
Tłum otaczał wielki, głęboki dół, w którym, zatopiony w smole, płonął mały chłopiec.
Dziesiątki mściwych spojrzeń śledziło jego koszmarną agonię.
Pożoga poczuła obezwładniający strach.
Odebrał jej oddech, zmącił myśli, tylko po to, żeby zmienić się w szalejąca żądzę krwi.
Grzech opadł na kolana.
Przytłaczające emocje i dziki, zwierzęcy wrzask wwiercały się w jej istotę.
Kłębiły się w jej ciele, pochłaniając wszystko.
A potem nagle upiorne uczucie zniknęło.
Zostało poczucie niemocy i beznadziei.
Świadomość nadchodzącego końca.
Pożoga z zaskoczeniem dotknęła swoich policzków.
Były mokre od łez.
Z trudem wstała.
Tylko po to, by na własne oczy zobaczyć to, co zostało po małym bóstwie.
A ci ludzie...
Zanim pomyślała o tym, co robi, rzuciła się na nich z wściekłym rykiem.
Wszystko zniknęło.
Pustka.
I uporczywy, męczący szum.
Cholerny, ogłupiający hałas.
Pożoga zatkała uszy.
Nic z tego.
Szum wypełniał jej głowę nieznośnym buczeniem.
Coś eksplodowało w jej ciele, zalewając wszystko palącą falą.
Ból ściął ją z nóg.
Wrzasnęła...
... Gwałtowne szarpnięcie wyrwało ją z koszmaru.
Dopiero po chwili dotarło do niej, że to ona krzyczy.
Ból zniknął.
Był tylko wijący się przy niej Aeszma i przestraszona cyganka, która trzymała rękę na jej ramieniu.
- Daj mi wody! Szybko! - Pożoga zerwała się na równe nogi.
- Aeszma! - Szarpnęła nieprzytomnym demonem.
Jej wrzask zaalarmował Karasu.
Trafił dokładnie na moment, w którym Złośnica chlusnęła na Pieprza wiadrem lodowatej wody.
Dowódca wstrzymał oddech.
Po ruinach wioski przetoczył się dziki ryk.
- Mówiłam, że nie możesz spać. - Warknęła Pożoga.
- Kto ci pozwolił... - Sapnął ciężko Pieprz i zwalił się ponownie na kolana.
- Nie potrzebuję twojego pozwolenia! - Uklękła przy nim. - Przestań. W tej chwili masz przestać, rozumiesz?!
- Co tu się dzieje? - Zaryzykował pytanie Karasu, chociaż wcale nie liczył na odpowiedź.
- Wyjaśnię ci potem. - Zbyła go.
Potrząsnęła brutalnie Pieprzem, który znowu tracił przytomność.
- Oddaj mi to do cholery!
Zbaraniały dowódca mógł się tylko przyglądać dziwnej scenie.
Demon wyglądał, jakby stał nad grobem.
Drżącą rękę zatopił w swojej piersi i wyjąc, wyszarpał świetlista kulkę, a potem padł ciężko na ziemię.
- Pieprzony idiota. - Warknęła Pożoga, chowając światełko do sakwy przy pasku. - Powinieneś tam wrócić.
- Spieprzaj. - Wycharczał.
Rudowłosa wstała i odwróciła się w stronę Karasu.
- Teraz możemy porozmawiać.
- Co z nim? - Dowódca nie puszczał wzroku z dygoczącego demona.
- Jakby ci to... - Zamyśliła się Pożoga przysiadając na brzegu studni.
Cyganka tymczasem przyniosła z gospody koc i resztki jakiegoś płótna.
Nabrała wody i ostrożnie przemyła ranę na boku demona.
- Daj sobie spokój. - Machnęła ręką Pożoga.
- Ale on ma straszną gorączkę...
- Szkoda zachodu. - Burknęła Złośnica, kiedy Mira położyła okład na czole nieprzytomnego Pieprza.
Karasu przyglądał się wszystkiemu z rosnącym niepokojem i irytującą bezsilnością.
Coraz bardziej denerwował go fakt, że na nic nie miał wpływu i zupełnie nic nie rozumie.
- Ile wiesz? - Zapytała go Pożoga.
To go tylko bardziej zirytowała.
Ile?
Gówno wie.
Zacisnął zęby.
- Że podobno jest półbogiem.
- No. Postęp. - Posłała mu kpiący uśmieszek. - Zrelaksujcie się, już teraz nic mu nie będzie.
- Jakoś na to nie wygląda.
- A jak ty byś wyglądał, gdybyś płonął od środka? - Zapytała takim tonem, jakby chodziło o ulubiony smak lodów.
Karasu zbladł.
- Trzeba mu jakoś pomóc!
- Nie da się. On powinien natychmiast wrócić do Podziemia.- Wzruszyła ramionami Pożoga. - To wasza wina. - Dodała.
- Dlaczego nasza?
- Wasza, ludzi. Wróciliście go w Poczet i tym samym odzyskał moc.
Moc, której nie miał baardzo długo. A teraz musi znaleźć na nią miejsce.
Zamyśliła się na chwilę.
- Ale... - Karasu poczuł, że musi usiąść.
A najlepiej napić się.
- Gdyby wcześniej pozbył się istoty archanioła i to w dodatku tak potężnej, nie było by tak źle.
- Nie może jakoś zablokować tego... hm strumienia mocy?
- A ty możesz przestać oddychać? - Zainteresowała się Pożoga.
- No ale...
Westchnęła.
- Słuchaj, każda magiczna istota ma swoje źródło mocy. To dla nich naturalny składnik niezbędny do życia, jak dla ciebie powietrze.
Tylko, że teoretycznie ciało nie może przeżyć bez istoty, czyli takiego źródła, a źródło bez ciała tak. Aeszma nauczył się oddzielać jedno od drugiego, przy zachowaniu pełnej świadomości w obydwu... bytach. Można powiedzieć, że to była taka rozgrzewka przed stworzeniem Grzechów.
Byliśmy połączeni. Jego mocą, a jednocześnie każde z nas miało swoje źródła.
Im potężniejsze były Grzechy, tym większą moc miał Aeszma. Kiedy go strącili w Zapomnienie zniknęła boska część jego energii. Podejrzewam, że nie było to przyjemne, ale my tego nie doświadczyliśmy. Odciął nas. Wcześniej nie rozumiałam dlaczego to zrobił. Przecież razem byliśmy silni.
- Nie chciał, żeby was znaleźli. - Mruknął Karasu.
- Tak, całkiem bezsensu. W każdym razie, dość długo obywał się bez tego wszystkiego. A tu nagle bach.
Dowódca potarł skroń.
Nie potrafił oderwać wzroku od dygoczącego Pieprza.
Jeszcze przed chwilą sądził, że demon zasłużył sobie na to.
Teraz już nie był tego taki pewny.
- On tego nie zrobił. - Pożoga świdrowała go spojrzeniem.
Zupełnie, jakby przenikała jego myśli.
Zacisnął pięści.
- A kto? - Syknął. - Ci ludzie poprosili go o pomoc, a on ich zmasakrował...
- Tylko pomógł ukarać tych, którzy zabili młodego bożka. Kolejna fanaberia. Szybciej było zmieść z powierzchni cała wioskę. Tak się zapowietrzyliście, nadęte tumany, że nie zwróciliście uwagi na trupy.
- Trudno ich nie zauważyć. - Szepnęła cyganka, a jej wzrok mimo woli powędrował na wiszącą na drzewie rozszarpaną połowę jakiegoś chłopa.
- Taa. - Przewróciła oczami Pożoga. - Patrzycie i nie widzicie. Ludzie zawsze byli durni. Nawet ci, - skrzywiła się - obdarzeni pewnymi talentami. - Spojrzała w oczy Karasu.
- Widziałeś gdzieś trupa jakiegoś dzieciaka?
Powoli pokręcił głową.
- I nie zobaczyłbyś. Łatwo przychodzi wam ocenianie.
- Dlaczego mówiłaś, że powinien wracać? - Spytał cicho dowódca, utkwiwszy wzrok w ziemi.
Przecież sam tego chciał.
Miał zamiar wywrzeszczeć temu oszołomowi prosto w twarz, że nie ma czego tu szukać.
Jak mógłby wrócić do Miasteczka z czymś takim?
Był dowódcą, nie miał prawa narażać mieszkańców.
Tylko, że Pieprz też był jego.
W dodatku nigdy się na nim nie zawiódł.
Tylko, że teraz sytuacja wygląda całkiem inaczej...
Przejechał dłońmi po twarzy.
A może nie?
Wiedział za mało i to go doprowadzało do szału.
Znał Pieprza, ale nic nie mógł powiedzieć na temat Aeszmy.
Gorączkowo myślał, nad sposobem dobrania się do interesujących go informacji.
- Dopadły wątpliwości? - Błysnęła zębami Pożoga.
- Myślę, że jednak miałaś rację. - Przyznał po dłuższym milczeniu Gryf.
- Możesz powtórzyć, bo kruki strasznie jazgoczą. - Posłała mu złośliwe spojrzenie.
- On nie może z nami wrócić. Znaczy ze mną.
Z zaskoczeniem zobaczył, że ta informacja wcale jej nie ucieszyła.
Bursztynowe oczy pociemniały.
Wstała gwałtownie.
- I ty śmiałeś nazwać się jego przyjacielem? - Wysyczała. - Jesteś takim samym słabym ścierwem, jak cała reszta waszej gównianej rasy.
- Nie zrozumiesz tego. On nie pasuje do naszego świata. Jego się nie da kontrolować...
Rudowłosa roześmiała się.
- Ty go naprawdę nie znasz, co? - Zadrwiła.
Gryf nie odpowiedział.
Zdusił w sobie złośliwą ripostę.
Wstał i nie oglądając się na nikogo, poszedł do gospody pozbierać swoje rzeczy.
Postanowił zabrać jednego z koni i odjechać jak najszybciej.
Pożoga odprowadziła go zimnym spojrzeniem.
Uklękła obok cyganki, która kolejny raz zmieniła okład na spoconym czole Pieprza.
- Dlaczego to robisz? - Spytała obejmując się ramionami.
Przeszedł ją dreszcz.
Kończył jej się czas.
Jeśli oni odjadą, sama będzie musiała ukryć gdzieś tego upartego idiotę.
Nie będzie w stanie otworzyć portalu.
Będzie musiała poczekać, aż Aeszma dojdzie do siebie.
A to może potrwać wiele dni.
Nie miała tyle czasu.
Wygląda na to, że jednak będzie musiała zaufać tym ludziom.
- Dlaczego to zrobiłeś? - Wyszeptała żałośnie, przesuwając palcem po dygoczącym, białym ramieniu.
- Nie miałaś za dużo do czynienia z ludźmi, co? - Cyganka nie spuszczała oczu z rudowłosej.
Nagle wydała jej się dziwnie słaba i zagubiona.
Absurd.
Przecież widziała jej reakcje na masakrę.
Zupełnie ją to nie ruszyło.
Bez lęku przeciwstawiała się temu... - Zawahała się zerkając na nieprzytomnego mężczyznę.
Czy naprawdę był półbogiem?
Jednym z mistycznych bytów, o których rozprawiają kapłani?
Jej dłonie zadrżały, kiedy położyła nowy okład na rozpalonym czole.
Tak potężna istota na wyciągnięcie ręki.
To było zupełnie niepojęte.
- Myślałam, że oni nie wiedzą, co to ból. - Zdziwiła się, że powiedziała to na głos.
Poczuła się głupio.
- Zdziwiłabyś się. Zwykle trudno zranić boga, ale ból można zadawać na wiele sposobów.
Po jej twarzy przemknął jakiś cień.
Potem jej rysy stwardniały, a pięści zacisnęły się.
Zupełnie, jakby podjęła jakąś decyzję.
Wstała i bez słowa skierowała się do gospody.
Karasu właśnie wychodził, kiedy Pożoga przyparła go do ściany.
- Nie możesz go zostawić. - Syknęła, dźgając go palcem w pierś.
- Zejdź mi z drogi. - Warknął zimno.
Gdyby nie była tak wściekła, rozbawiłaby ją ta odwaga.
Stawiać się Grzechowi.
Nigdy nie spotkała człowieka na tyle twardego.
Albo głupiego.
Zacisnęła zęby.
- On ci zaufał. - Przyznała niechętnie.
Karasu stracił cały zapał.
Trafiła w sedno.
Ponad dekadę temu obłąkany demon zaufał małemu chłopcu.
- Powierzył ci swoje życie, a ty chcesz się od niego odwrócić. Zupełnie jak Marcelina. To go zniszczy.
Karasu posłał jej wściekłe spojrzenie.
- Nie masz pojęcia, o czym mówisz. Jestem dowódcą, muszę dbać o bezpieczeństwo ludzi.
- Jesteś? Doprawdy? - Zadrwiła cofając rękę. - A czym on był dla ciebie? Przydatnym psem do szczucia?
- To jest półbóg, do jasnej cholery. Kto nad nim zapanuje? Ja?
- Najchętniej urwałabym ci teraz głowę. Dawno nikogo nie rozszarpałam. - Naparła na Gryfa, dociskając go do ściany.
W bursztynowych oczach płonął obłęd.
Karasu przełknął nerwowo ślinę.
Pożoga złapała go za gardło...
... Mały chłopiec siedział wciśnięty w ciemny kąt.
W milczeniu obserwował płynącą z ran krew.
Ból trzymał go w twardym uścisku.
Zmiażdżył nawet głód i zmęczenie.
- Będziesz odpowiadał, kiedy do ciebie mówię! - Wrzasnął ogromny, rudobrody mężczyzna.
Krew skapywała leniwie na podłogę.
Prosto do powiększającej się kałuży.
Uporczywe kap, kap, wwiercało mu się w umysł.
Kolejny cios przywołał go do porządku.
Potężna łapa zacisnęła mu się na szyi i poderwała go brutalnie w górę.
Wściekłe, czerwone oczy przepalały mu duszę.
Słowa, które plątały się po zmęczonym umyśle dziecka parzyły, przesycone mocą.
Wystarczyło otworzyć usta i je wypuścić.
Zacisnął powieki.
Nie mógł tego zrobić.
Za wszelką cenę musiał się powstrzymać.
Ale z każdym ciosem, z każdą kroplą krwi, jego wola słabła.
Nie doczekawszy się reakcji, Król Podziemi z rozmachem rzucił synem o ścianę...
... Szklane kulki były chłodne w dotyku.
Kiedyś dostał je od jednego z ochroniarzy.
Ściskanie ich pozwalało uspokoić myśli.
Ich chłód usypiał koszmary.
Otworzył oczy.
Powoli i ostrożnie poukładał je w siedem kupek.
Jedna pusta kulka i po trzy z wirującą mocą.
Zamknął oczy i rozchylił spierzchnięte wargi.
Pozwolił słowom płynąć.
Kiedy ponownie uchylił powieki, wpatrywało się w niego siedem par oczu.
- Zostaniecie ze mną? - Pierwszy raz udało mu się wypowiedzieć słowa, które nie niszczyły.
- Już nigdy nie będziesz sam. - Szepnęła rudowłosa dziewczyna, kładąc dłoń na szczuplutkim ramieniu...
...
- Oszalałeś? - Pożoga miotała się po pokoju.
Jej wściekłość wypełniła całe pomieszczenie.
Bursztynowe oczy płonęły.
Patrzyła wyczekująco na szczupłego, wysokiego chłopaka, który siedział w milczeniu na dywanie.
- Powiedział, że się przydam. Potrzebuje mnie. - Odpowiedział spokojnie.
- Bo wiedział, że pobiegniesz do niego merdając ogonem. Czy ty nie masz honoru? Nie pamiętasz koszmaru, jaki ci zafundował?
Zaraz pożałowała swoich słów.
Chłopak skulił się i schował głowę w ramionach.
- Ja tylko chcę... - Wyszeptał.
- Chcesz do kogoś należeć, za wszelką cenę. Jesteś potężniejszy niż twój ojciec! Niż sam Aton. A jedyne na co cię stać,
to rola kundla, którego każdy kopie, a on się cieszy, że go zauważają! - Padła na kolana i położyła dłonie na udach drżącego chłopca. - Aeszma, posłuchaj mnie. Możemy dać ci wszystko. Razem możemy ich zmiażdżyć.
- Podjąłem już decyzję. - Burknął, odpychając ją.
Pożoga zacisnęła pięści w bezsilnej wściekłości...
... - Ale daliśmy im wycisk! - Wysoki chłopak zarzucił broń na ramię i posłał dowódcy wesoły uśmiech.
Aeszma milczał, jak zwykle.
Zimne, czarne oczy przesuwały się po morzu trupów.
Schował miecz.
- Jestem głodna. - Pożoga położyła się na ciepłej skale.
- Widzieliście jak ten osrany bożek spierniczał przed Aeszmą? - Parsknął Blik, wyciągając się obok rudowłosej.
- "Oszczędź mnie, to nieporozumienie." - Zajazgotał piskliwym głosem wysoki chłopak.
- Orion, dość. - Padło warkliwe polecenie.
- Coś taki spięty? - Ziewnął Blik. - Przecież, kurwa, załatwione. Tatuś będzie zadowolony, nie?
Cios był błyskawiczny.
Grzech sturlał się z czerwonej skały i wylądował w jednej z kałuż krwi.
Pożoga powstrzymała Aeszmę, kładąc mu dłoń na piersi.
Nie odwróciła się w stronę, klnącego na czym świat stoi, Blika.
- O, szefuńcio znowu nie w sosie? - Krępy wojownik o poczciwej, rumianej twarzy wyciągnął do Blika pomocną dłoń.
Zaraz został poczęstowany niewybredną wiązanką.
Grzech wygrzebał się z kałuży, rozcierając szczękę.
- Obroża uwiera, popierdoleńcu? - Wdrapał się z furia na górę.
Odepchnął stojąca mu na drodze Pożogę i stanął oko w oko z potężną furią w szkarłatnej zbroi.
- Blik, spieprzaj. - Syknęła Pożoga.
- Mało ci? - Zainteresował się Orion.
- A wam? - Prychnął zadziornie Grzech. - Chcesz sobie jeszcze ulżyć, czy już skończyłeś? - Popchnął Aeszmę.
Czarnowłosy złapał go za kark i podniósł niczym niesfornego kociaka.
- Utopmy go. - Zaproponował grubasek.
- Oszczędzaj siły przed jutrem. - Powiedział cicho czarnowłosy, potrząsając Blikiem. - Jutro to wszystko się skończy.
- Naprawdę chcesz mieszać się w sprawy Bogów? - Zapytał Orion.
- To dla tej wojny żyję. - Błysnął kłami Aeszma.
Puścił Blika, który miękko wylądował na ziemi, tylko po to, żeby zaatakować z półobrotu.
Aeszma zmiótł go lekceważącym gestem.
Grzech wpadł na Pożogę, która zatrzymała go mocnym chwytem za białe kudły.
- Co ty knujesz? - Spytała mrużąc oczy.
- Jutro będę miał okazję zabić Atona. W dodatku jeszcze będą mi kibicować... A kiedy już zmiażdżymy tych idiotów,
nikt mnie nie powstrzyma przed opuszczeniem tego syfu. - Splunął i rozpłynął się w powietrzu...
... Karasu szarpnął się.
Pożoga cofnęła rękę.
- A teraz idź i mu powiedz, że już nie jest ci potrzebny. - Syknęła
- Nic nie rozumiesz. - Gryf odetchnął, jednak przeczucie go nie myliło. Postanowił jeszcze docisnąć.- To co mi pokazałaś, tylko potwierdza moje obawy. Jego nie da się kontrolować. Jest na to za potężny.
- Rusz wreszcie tą głową! Chyba, że masz ją tylko do ozdoby. Naprawdę widzisz w tym wszystkim potęgę?
- Bogowie to nie moja liga. - Wzruszył ramionami.
- To spójrz na niego, jak na człowieka.
- Nie jest człowiekiem! - Wściekł się Karasu, bo cała sytuacja powoli zaczynała go denerwować.
- Jest. W połowie, której całkiem nie bierzesz pod uwagę. Co za strata czasu...
Dowódca minął ją bez słowa.
W progu zarzucił tobołek na ramię i stanął oko w oko z Pieprzem.
Demon patrzył na niego w milczeniu.
Karasu zupełnie nie podobało się to, co zobaczył w jego ciemniejących oczach.
Najwyższa pora skończyć przepychanki.
- Skoro już ci lepiej, to rusz dupę i się zbieraj. - Mruknął mijając go.
- Mam z tobą jechać? - Zdziwił się wojownik.
- Jestem twoim dowódcą? Czy może to już nieaktualne? - Zielone oczy błysnęły groźnie.
Pieprz patrzył na niego z niedowierzaniem.
Pożoga oparła się o futrynę gospody i skrzyżowała ramiona na piersi.
- Zrobiłeś ze mnie kretynkę. - Syknęła w stronę Gryfa.
Karasu posłał jej uroczy uśmiech.
- Jak na Grzech strasznie z ciebie naiwna dziewczynka.
Demon złapał Pożogę w locie.
- Wydrapię mu te gały! - Wrzasnęła. - Wcale nie chciałeś go zostawiać! Ty mendo!
Pieprz skrzywił się i sapnął ciężko.
Napłynęła do niego kolejna fala mocy.
- Jeśli mamy jechać razem, jest jeszcze jedna sprawa do załatwienia. Pożoga? - Łypnął na rudowłosą, która
mordowała Karasu spojrzeniem.
- Chcesz zapytać czy wrócę do ciebie? - Wyszczerzyła się w wyjątkowo złośliwym uśmiechu. - Zastanowię się.
- Nie masz na to czasu i dobrze o tym wiesz.
- Zaryzykuję. - Syknęła i pomknęła w stronę ruin.
- Chodźcie zobaczyć, co znalazłam! - Cyganeczka zamachała do nich z wielkiej kupy gruzu, we wschodniej części wioski.
Karasu westchnął.
Królewna Konstancja popędziła konia, dociskając go mocniej ostrogami.
Spienione zwierzę przyspieszyło.
Jeden cel.
Drugi.
Przy dziesiątym jakaś gałązka smagnęła ją w twarz, wytrącając z równowagi.
Ściągnęła wodze, kiedy drogę zajechał jej dyszący ciężko szef ochrony.
Skrzywiła się.
- Panienko, najwyższa pora kończyć.
- Jeszcze raz. - Rzuciła, obracając konia.
- Zaraz zajeździmy konie. Poza tym robi się ciemno i... - Nie dokończył.
Błyskawiczne smagniecie szpicruta w twarz ostatecznie ucięło rozmowę.
- Ja mówię, kiedy kończymy. - Powiedziała lodowato. - Jeśli zechcę, każę ci biegać po tym lesie w samych gaciach aż zdechniesz.
Dowódca ochrony zacisnął zęby.
Gdyby mógł, dawno rzuciłby tę posadę w cholerę.
Ale życie to kurwa.
Dlatego przełknął upokorzenie i skłonił się, wkładając wiele wysiłku w to, żeby jego głos nie zdradził o czym myśli.
- Tak, panienko, proszę o wybaczenie.
Królewna odjechała, nie zaszczycając go nawet przelotnym spojrzeniem.
Był tylko narzędziem.
I to wyjątkowo nieudolnym.
Ale ona już wiedziała, jak temu zaradzić.
Wczoraj przybył posłaniec z Trzeciej Krainy z nieprawdopodobnymi wręcz nowinami.
Podobno ktoś niemal zrównał z ziemią tamtejszą siedzibę Zakonu.
Oczywiście królewnę nie interesowały nudne szczegóły.
Skupiła swoją uwagę na osobie odpowiedzialnej za całe zamieszanie.
Dowódca niewielkiej gildii, o której nigdy wcześniej nie słyszała.
Przy drugiej butelce wina, królewna Konstancja postanowiła, że nie tylko pozna sławnego dowódcę, ale jeszcze mianuje go nowym szefem swojej ochrony.
Oczyma wyobraźni widziała już, jak wielki wojownik dziękuje jej za ten niewątpliwy zaszczyt.
Tak, dobrze jakby to robił na kolanach.
Pogrążona w nęcących wizjach królewna, otarła rękawem ślinę z kącika ust i popędziła słaniające się zwierzę w stronę zamku.
W końcu musi przygotować się do podróży!
Ostatnio edytowany przez Dziabeł 27 Października 2016r. 19:49, W całości zmieniany: 3
_________________
– A jeśli pewnego dnia będę musiał odejść? – spytał Krzyś, ściskając Misiową łapkę. – Co wtedy?
– Nic wielkiego. – zapewnił go Puchatek. – Posiedzę tu sobie i na Ciebie poczekam. Kiedy się kogoś kocha, to ten drugi ktoś nigdy nie znika.
3
Część dwudziesta dziewiąta 18+Cyganka zaprowadziła ich do jakiegoś składu.
Do połowy murowany budyneczek był nietknięty.
Już to, samo w sobie, wydało się podejrzane.
- No ruszcie się. - Ponagliła ich otwierając drewniane, skrzypiące drzwi.
Uderzyła ich woń ziemi i zgniłych liści.
Karasu niepewnie przekroczył próg.
W pierwszej chwili nie bardzo wiedział, na co właściwie patrzy.
Pieprz gwizdnął cicho.
Pożoga wsadziła głowę do środka, rzuciła okiem i straciła zainteresowanie.
Całe pomieszczenie wypełnione było pnączami w doniczkach.
Pod ścianą leżały ogromne worki z ziemią.
- Trzeba poszukać jakiegoś wozu. - Zatarła ręce cyganeczka.
- Co? - Oprzytomniał Karasu.
- Wozu. Musimy to zabrać. - Powiedziała, wyraźnie akcentując każde słowo.
- Więc jedziesz z nami? - Dowódca podrapał się po głowie.
Dziewczyna zmieszała się.
Właściwie do tej pory nie zastanawiała się nad tym.
Ich towarzystwo, chociaż niezaprzeczalnie dziwne, szybko stało się czymś naturalnym.
Nagle, perspektywa samotnej wędrówki i ciągłej podróży, straciła dla niej cały urok.
Zupełnie, jakby coś zabiło w niej zew.
Zamrugała.
Dopiero teraz ta świadomość uderzyła ją, nieco ogłuszając.
Odkąd pamiętała była w drodze.
Nigdzie nie zagrzała miejsca na dłużej.
Coś bezustannie kazało jej iść przed siebie.
A teraz, nagle, chciała czegoś zupełnie innego.
Niewielki domek.
Rozwijająca się winnica.
Mały sklepik z wyrobami.
- Daj jej spokój. - Mruknął Pieprz. - To winorośl, prawda?
- Winorośl. Ty barbarzyńco. - Przewróciła oczami cyganka. - To winogrona Vernat. Z nich robi się najlepsze wino w Krainach. Nikt nie zna sekretu ich hodowli, nigdzie indziej nie udało się ich zasadzić.
- To oznacza, że są bezwartościowe. - Wzruszył ramionami Karasu. - No, chyba że masz zamiar bawić się w ogrodniczkę w tym nawiedzonym miejscu.
- Weźmiemy je ze sobą. - Powiedziała z naciskiem.
- Przy wejściu do lasu widziałem wóz. Nada się. - Pieprz przesunął delikatnie palcem po jednym z zielonych liści.
Bogini mu je dała.
Wiedział, że wyrosną.
Tylko, że jeszcze chwilę temu zupełnie go to nie obchodziło.
Zmienił zdanie na widok zapału dziewczyny.
Śmieszna sprawa.
Tam mała wesz narobiła mu już dosyć kłopotów.
Przecież on nawet nie lubił cyganów.
Podejrzane jednostki, którym bliżej do demonów niż ludzi.
Nikt nie wie, czym się kierują, często oni sami tego nie wiedzą.
- Po co nam wóz, będziemy się wlec. - Prychnęła Pożoga. - Poza tym, dlaczego mamy iść do jakiegoś Miasteczka?
- Bierzemy wóz, bo najdalej pod wieczór nie będziesz w stanie iść o własnych siłach. - Warknął Pieprz tonem kończącym dyskusję.
Cofnął rękę i wyszedł, nie oglądając się na nikogo.
Pożoga posłała mu złe spojrzenie.
Karasu dogonił demona między ruinami chat, w drodze do stajni.
- Musimy porozmawiać. - Oznajmił stanowczo.
- Że też ci się jeszcze nie znudziło. - Przewrócił oczami Aeszma. - Rozmowy to najkrótsza droga do kłopotów.
- A niewiedza zabija. - Odgryzł się Gryf. - Muszę wiedzieć, na co się piszę.
- Poznałeś mnie. - Demon zatrzymał się i skrzyżował ramiona na piersi. - Nikt mnie nie zna tak, jak ty. Do diabła oddałem ci swoją istotę. Myślisz, że istnieją słowa, które znaczą więcej od tego?
Karasu wzdrygnął się na wspomnienie ręki Pieprza zatopionej w jego piersi.
Dopiero teraz zaczynało do niego docierać, w co się tak naprawdę wpakował, wiele lat temu, na tym cholernym moście.
- A mogłem spokojnie hodować owce. - Westchnął pocierając skronie.
- Co? - Zdziwił się Aeszma.
- Nic, nic. - Machnął ręką Karasu. - Nie chodzi o to, że ci nie ufam...
- Jasne. - Prychnął Pieprz.
Dowódca popatrzył mu twardo w oczy.
- Tam, w Zakonie, zmieniłeś się...
Nieoczekiwanie Aeszma uśmiechnął się delikatnie.
- To było głupstwo. Taka tam, błazenada.
- Błazenada. - Karasu zmarszczył brwi. - Chcesz powiedzieć, że może być gorzej.
- Och, Karasiu, jest znacznie gorzej. - Oznajmił z rozbawieniem demon.
Dowódca przeklął w myślach.
- Chcę zobaczyć.
- Ciekawość zabiła kota. - W czekoladowych oczach pojawił się jakiś niezdrowy blask.
- Zaryzykuję.
Przez dłuższą chwilę mierzyli się wzrokiem.
Pieprz wyraźnie nad czymś się zastanawiał.
- Czekają nas cholerne kłopoty. - Westchnął w końcu. - Byłoby dla ciebie lepiej, gdybyś mnie zwolnił.
- Przestań jęczeć. - Warknął Gryf.
- Skąd ty bierzesz siłę? - Szepnął Pieprz, opuszczając ramiona.
- Piję wino, nie kakao, leszczu.
Aesza roześmiał się.
Karasu odetchnął z ulgą.
Pomimo tego całego chaosu, niezrozumiałych rozgrywek, gdzieś tam, nadal był Pieprz, którego znał.
I chociaż z początku wstrząsnęła nim świadomość, że spędził ponad dekadę z jednym z najupiorniejszych Bogów Podziemia, to jednak powoli odzyskiwał równowagę.
Bo w końcu, jakie to miało znaczenie, skoro ma Pieprza po swojej stronie?
Demon wyciągnął w jego stronę sztylet.
Ostrze wykonano, łącząc warstwami stal ze srebrem i dziwnym błękitnym metalem.
Podobne Karasu widywał jedynie w księgach.
Niegdyś należały do wyposażenia elitarnej jednostki magów, która zajmowała się walką z nadprzyrodzonymi istotami.
Jednak słuch po nich zaginał ponad dwieście lat temu.
Gdyby nie to, że zniknęli w podejrzanych okolicznościach, prawdopodobnie nigdy nie doszłoby do Wielkiej Wojny Bogów.
Gryf ostrożnie ujął, kierowaną w jego stronę rękojeść sztyletu.
Ostrze zalśniło błękitnym światłem.
Dowódca poczuł dziwne mrowienie.
- Stal achreńska. - Powiedział Pieprz, nie spuszczając wzroku z Karasu.
- Czytałem o niej...
- Posłuchaj, musisz znaleźć coś, co utrzyma cię przy życiu. - Demon już na niego nie patrzył. - Zrób z tego kotwicę. I nigdy więcej mnie o to nie proś.
Zielonooki skinął głową i podał Aeszmie sztylet.
- Zatrzymaj go. - Błysnął kłami Pieprz. - Przyda ci się.
Nagle, w dziwnej alejce, w samym środku gruzowiska, zrobiło się jakby duszniej.
Karasu przezornie cofnął się kilka kroków.
Przypomniał sobie grozę wypełniającą salę w Zakonie.
Rysy demona rozmyły się.
Zaczął gwałtownie rosnąć.
Wystrzeliły ogromne, szkarłatne skrzydła, których pióra na końcu przechodziły w złoto.
Przywodziły na myśl żywe płomienie.
Powietrze zgęstniało, mieszając się z ciężką aurą śmierci.
Na dowódce opadł całun obezwładniającego strachu.
Jego myśli zaczęły przenikać upiorne wizje.
Łeb podniosły największe lęki, które do tej pory drzemały, zakorzenione w duszy.
Zachłannie pożerały jego świadomość.
Wysysały emocje.
Ponura, martwa pustka rozrastała się, przenikając jego istnienie.
Na skraju świadomości dowódcy, tłukła się jeszcze rada Pieprza.
Skąd czerpie siłę?
Jaką siłę?
Był słabym, nic nieznaczącym człowiekiem.
Czymś, co można unicestwić równie łatwo, jak robaka.
Jego istnienie nikogo nie obchodzi.
Demon przed nim był czymś kompletnie obcym.
I przerażającym.
Prawe ramię pokrywała czarna, mieniąca się szkarłatem łuska.
Zewnętrzną część osłaniały długie na palec kolce.
W miejscu dłoni pojawiły się ostre pazury drapieżnika.
Wpatrzone w dowódcę oczy płonęły.
Karasu zdążył jeszcze pomyśleć, że nie potrafiłby jednoznacznie określić ich koloru.
Potem ścięło go z nóg.
Śmierć szeptała mu do ucha.
Czuł na karku jej cuchnący oddech.
Każde słowo wpijało mu się w mózg, pochłaniając jego myśli.
Definitywny koniec wysysał jego duszę.
Czy to znaczy, że nie wróci do Miasteczka?
Co będzie z gildią?
Sztylet zapłonął jaśniej.
Upiory cofnęły się o krok.
Dowódca odzyskał niewielką cząstkę siebie.
Uczepił się kurczowo myśli o gildii.
Przez jego głowę zaczęły przepływać twarze wojowników, z coraz większą łatwością rozpraszając przerażającą sieć, w której utknął.
Demon wyszczerzył długie, białe kły.
Teraz mogli w miarę swobodnie poruszać się dwójkami.
Muffinka maszerowała u boku druida, który złorzeczył pod nosem.
- Co ty tam znowu zrzędzisz?
- Uważam, że powinniśmy zwiewać.
- Daj spokój.
- Jeśli to naprawdę kopalnia goblinów, mamy kłopoty. W dodatku oni wiedzą, że tu jesteśmy.
- No i? - Wzruszyła ramionami czarodziejka. - Jakoś nie wygląda, żeby im to przeszkadzało.
- Chociaż raz mogłabyś mnie posłuchać.
- Uparta baba, nie przegadasz. - Mruknął Blik.
- Zaraz cię ta baba wykopie z torby. - Prychnęła Muffinka.
Gdzieś z przodu nastąpiło ożywienie.
Chwilę później weszli do dużej jaskini.
Sklepienie wystrzeliło wysoko w górę.
Ściany uciekły w bok.
Muffinka o mały włos wpadłaby na Derwana, który zatrzymał się gwałtownie.
- Nie powinniśmy tam wchodzić. - Mruknął.
- Kolejny paranoik. - Przewróciła oczami czarodziejka i wepchnęła chłopaka do środka.
Elf uśmiechnął się pod nosem.
Piegus zarządził postój.
Przez środek jaskini przepływał mały strumyk, znikając gdzieś pod skałami.
Wiele osób skorzystało z okazji by się napić i uzupełnić zapasy wody.
Muffinka usiadła obok wielkiego, kamiennego sopla.
Z ulgą rozprostowała nogi.
Druid podał jej jedną z kanapek, które przygotowała im pani Gibons.
Legglę przysiadł koło nich.
Derwan miotał się nerwowo, dopóki nie dostał jasnego polecenia, żeby usiadł.
Nie powstrzymało go to jednak przed nerwowym rozglądaniem się.
- Co z tobą? - Syknął zniecierpliwiony Legglę.
- Powinniśmy stąd iść. - Warknął chłopak.
- Odpoczniemy, to pójdziemy dalej. - Wzruszył ramionami łucznik i poczochrał Derwana po głowie - Nie przejmuj się tak.
- Patrzcie, tam jest niebo. - Krzyknęła Muffinka, która położyła się bez żenady na plecach, żując kanapkę.
Rzeczywiście, nad ich głowami, wysoko w górze, błyszczały gwiazdy.
Derwan zerwał się na równe nogi.
- Musimy natychmiast... - Krzyknął, ale dokładnie w tym momencie trzy tunele, łączące jaskinię z korytarzami, zamknęły się z trzaskiem.
- Mówiłem, że to był głupi pomysł. - Przypomniał Druid.
Wśród ludzi wybuchła panika.
Piegus miotał się gorączkowo, usiłując ich uspokoić.
- Powinniśmy mu pomóc? - Zainteresowała się czarodziejka.
- Tego chyba nie było w umowie. - Mruknął elf.
Derwan osunął się na kolana.
Coś zaszurało gdzieś nad ich głowami.
Jak na komendę zadarli głowy.
W jednej ze ścian wykuto kamienny balkon.
Zaroiło się na nim od zgniłozielonych istot.
Dyskutowały o czymś z ożywieniem, a ich mowa przypominała zgrzyty, jakie wydają kamienie porwane przez lawinę.
Piegowaty wyprostował się i opierając dłonie na biodrach krzyknął:
- Przychodzę z ofertą handlową, chcę rozmawiać z waszym przywódcą!
Trzaski wśród goblinów nasiliły się.
- Czyli nie będziemy ich palić? - Skrzywiła się rozczarowana czarodziejka.
Elf parsknął śmiechem.
Nieoczekiwanie przypomniała mu się misja, w której Muffinka o mało nie spaliła Pieprza.
Czy będzie mu jeszcze dane walczyć pod jego przywództwem?
- Ten obłąkaniec wlazł do kopalni goblinów, żeby z nimi handlować? - Derwan przeczesał nerwowo włosy. - A co on im może dać?
Gobliny widać myślały podobnie, bo kiedy skrzekliwe śmiechy umilkły, głos zabrał najbardziej pomarszczony osobnik.
- A co ty możesz nam dać, człowieku. - Zapytał zgrzytliwie, a ostatnie słowo z pewnością było w jego mniemaniu epitetem.
Piegowaty nie wyglądał na zrażonego.
Przeciwnie, uśmiechnął się szeroko i wskazał na Muffę.
- Mamy czarodzieja.
- Ej! - Zaprotestował Ptyś.
- Nieładnie tak handlować nieistniejącym towarem. - Mruknął druid, spokojnie strugając jakiś patyk.
Elf nie był taki opanowany.
Zerwał się na równe nogi i sięgnął po kuszę.
- Nie rób nic głupiego. - Poradził mu Derwan.
- Ty chcesz mnie pouczać? - Syknął Legglę, miażdżąc ucznia spojrzeniem.
O dziwo buta, błyszcząca w srebrnym oku nie przygasła.
- Nie bądź ignorantem. - Warknął chłopak.
Łucznik poczerwieniał.
- Przyłóż mu. - Poradziła czarodziejka. - Ja bym mu dała w ucho.
Legglę mierzył się wzrokiem z uczniem.
- Dajcie spokój. - Druid schował nóż do kieszeni i sprawdził ostrość kołka. - Mamy gorsze problemy na głowie.
- Czego chcesz? - Zapytał tymczasem stary goblin, drapiąc się po wielkim, szpiczastym uchu.
- Dostępu do złoży na południowym stoku.
Odpowiedziały mu skrzeczące śmiechy.
- Mam lepszy pomysł. - Przywódca goblinów wychylił się. - Zostawię was tu na noc. Jeśli wasz czarodziej jest naprawdę dobry, wezmę go sobie o świcie.
Piegus nie zdążył nic powiedzieć, bo gobliny zniknęły tak szybko, jak się pojawiły.
Derwan zaklął.
- Co ta nieświeża rodzynka miała na myśli? - Zdziwiła się czarodziejka.
- Myślę, że już niedługo się tego dowiesz. - Powiedział cicho druid i zerknął na Derwana.
Ludzie zaczęli nerwowo szeptać.
Kilku z nich otoczyło Piegusa i żywo się czegoś domagało.
- A ty od kiedy zacząłeś nadawać zagadkami? - zmrużyła oczy Muffinka.
Dryblas wzruszył ramionami.
- Nie ja powinienem się tłumaczyć. Poza tym szczerze mówiąc, już mnie to wszystko zmęczyło. Poszedłbym spać.
Jego ręka ponownie zanurkowało w kieszeni.
Tym razem znaleziskiem był niewielki słoik z wyjątkowo cuchnącym mazidłem, w niepokojąco odblaskowym kolorze.
Derwan cofnął się gwałtownie, zatykając nos.
Ziemniak skrupulatnie wysmarował koniec zaostrzonego kołka i ruszył w stronę ludzi.
Legglę i czarodziejka w milczeniu przyglądali się, jak druid kreśli na kamiennej posadzce sporych rozmiarów krąg.
- Kto w takim razie ma nam coś wyjaśnić? - Zniecierpliwił się elf.
- O już ja dobrze wiem. - Syknęła czarodziejka, zbierając się z podłogi.
Zanim ktoś ja powstrzymał, pomaszerowała do Piegusa.
Bez wahania przepchała się przez otaczający go wianuszek ludzi.
- Ty! - Wskazała na Halika.
Piegus nawet się nie zmieszał.
Skrzyżował ramiona na piersi i popatrzył na nią z góry.
- Lepiej zacznij się tłumaczyć.
- Nie mam zamiaru. Pomaganie ludziom jest obowiązkiem członków gildii. Bez tych złóż, czekają nas poważne kłopoty. Jeśli mam wybierać między śmiercią głodową trzech wiosek, a życiem jednego, zadufanego maga,
to chyba wiadomo na co się zdecyduję.
- Ale ty nie masz prawa do takich decyzji. - Wściekła się. - Nie jestem twoją własnością!
W powietrzu nad różowym berecikiem zawirowały ptysie.
Ludzie otaczający Piegusa cofnęli się.
Zza chmur zaczął wychodzić księżyc, zalewając jaskinię jasnym światłem.
- Ej, nie coś, że się wtrącam. - Zamachał rękoma druid. - Ale jak ktoś chce żyć, to sugeruję zabawę w komórkę do wynajęcia.
- Co? - Zdziwił się jeden z ludzi.
- Do kręgu, idioci! - Krzyknął Driud.
Derwan padł na kolana, a od kamiennych ścian odbił się dziki warkot.
Elf odsunął się gwałtownie od ucznia.
Ziemniak, bez zbędnych ceregieli, złapał czarodziejkę pod pachę i zaniósł za śmierdząca linię.
Kilku ludzi skoczyło za nimi.
Kiedy światło księżyca padło na skulonego Derwana, usłyszeli trzask pękającego materiału.
Kolejni chętni dołączyli do druida.
Nadal jednak spora grupka stała i gapiła się, jak zahipnotyzowana.
Wśród trzasku łamanych kości, w samym środku jaskini, pojawił się ogromny wilkołak.
Skąpany w jasnym blasku księżyca, wyglądał jeszcze upiorniej.
Dzikie wycie wstrząsnęło całą jaskinią.
- Na skisły kremik. - Szepnęła Muffinka - To chyba jakiś żart.
- Mówiłem. - Burknął druid, przysiadając na jednym z wystających kamieni.
Tymczasem włochata bestia wyswobodziła się z resztek ubrania i potoczyła po jaskini srebrnym ślepiem.
Legglę ocknął się i naciągnął kuszę.
Ludzi odblokowało, rzucili się w stronę kręgu.
Wilkołak z radosnym warkotem skoczył im na przeciw.
Marcelina przeciągnęła się.
Wjechali do miasta.
Kupcy właśnie kończyli formalności z celnikami przy bramie.
- To co? Łaźnia, śniadanko i się zmywamy? - Ziewnął Edward.
W ich kierunku zmierzał jeden z kupców.
- Bardzo dziękujemy za współpracę. - Powiedział ściskając po kolei ich dłonie. - Gdyby nie pomoc Gryfów...
- Taka robota. - Wzruszył ramionami Draco.
Kupiec skinął głową i podał mu rulon zakończenia misji.
- Czy moglibyśmy liczyć na waszą pomoc w drodze powrotnej?
- A kiedy chcecie wyruszyć? - Zapytał ostrożnie Edward.
Nie podobały mu się spojrzenia, jakie Marcelina wymieniła z Draco.
- Za trzy, cztery dni. Oczywiście, jeśli się zgodzicie, pokrywamy koszt wyżywienia i noclegu w gospodzie. - Zapewnił gorliwie kupiec.
To był niewielki wydatek, w porównaniu to sum, jakie zaoszczędzili na tej wyprawie.
- Pozwól, że przedyskutujemy sprawę nad porządnym posiłkiem. - Uśmiechnął się Edward.
Kupiec skinął głową i zostawił ich, dołączywszy do swoich towarzyszy.
Rycerz skrzyżował ramiona na piersi i odwrócił się w stronę Draco i Marceliny.
- Powiedzie mi, o co chodzi?
- Ja tu zostaje. - Uśmiechnęła się lekko wiedźma.
Chłopak z irokezem unikał wzroku Edwarda.
- Ty też? - Warknął rycerz.
Draco skinął głową.
- Macie świadomość, że złamiecie umowę gildyjną?
- Nawet nie wiadomo, czy Karasu wróci.
- Nie będziemy rozmawiać o tym na środku ulicy. - Zauważyła przytomnie Marcelina. - Chodźmy coś zjeść.
- Oszaleliście?! - Zdenerwował się były archanioł. - Przecież czeka was stryczek!
- Jeśli nas złapią. - Puścił do niego oko Draco.
- Nie wierzę, że zrobicie Karasu takie świństwo...
- Oj, Edziu. - Marcelina poklepała go po ramieniu. - Można powiedzieć, że mam zdradę we krwi.
Rycerz nie wszedł z nimi do gospody.
Stracił apetyt.
Wszystko się sypało.
Pewnie, że nie było gwarancji, że Karasu wróci.
Ale równie dobrze dowódca mógł już być w Miasteczku.
Co właściwie powinien zrobić?
Według prawa powinien zawlec tych dwoje przed sąd.
Problem polegał na tym, że raczej nie da rady.
Mógł zaryzykować powrót z kupcami, ale z drugiej strony sam nie poradzi sobie z ochroną całej karawany.
Zacisnął szczęki.
Vanisz ostrożnie otworzyła oczy.
Leżała na kamiennej podłodze, w kałuży jakiejś cuchnącej brei.
Zwalczyła w sobie chęć natychmiastowego zerwania się i otrzepania z tego świństwa.
Na tyle, na ile było to możliwe w takiej pozycji, rozejrzała się.
Wyglądało na to, że jest w jakimś lochu.
Pod ścianą za jej plecami zadzwoniły łańcuchy.
- Zamknęli mnie z człowiekiem. Co za skandal. - Wybełkotał jakiś oburzony męski głos. - Jakby mało pogardy okazali.
Wojowniczka zaryzykowała i usiadła.
Zaraz okaże się, czy fakt przeżycia jest dobrą wiadomością.
Cela była niewielka.
Jedną ścianę stanowiły, jarzące się fioletową poświatą, kraty.
Korytarz za nimi rozświetlały pochodnie.
Pod przeciwległą ścianą stał, przykuty za rozciągnięte ramiona, mężczyzna z imponująca, rudą brodą.
- Okaż szacunek, nędzna istoto. - Nakazał jej mało uprzejmym tonem.
Vanisz postanowiła nie komentować.
Wstała usiłując pozbyć się ohydnego śluzu.
Nie miała pojęcia jak tu trafiła.
I gdzie właściwie mieści się owo "tu".
- A ty jesteś? - Spytała w końcu, przyglądając się rudobrodemu.
Mężczyzna szarpnął kajdanami.
- Nie do wiary. - Wrzasnął grubym głosem. - To się po prostu w głowie nie mieści.
- Spróbuj, może jakoś ogarnę. - Zachęciła go, wykręcając włosy.
- Do diabła! Jestem Królem Podziemia! Bogiem Potępionych! Kowalem...
- Dobra, dobra. - Machnęła ręką. - Wystarczyłoby imię.
Mężczyzna wrzasnął wściekle.
Wojowniczka odsunęła się przezornie.
Od dawna wiedziała, że wariatów na tym świecie nie brakuje.
Koleś chciał być Bogiem Podziemia, to niech sobie będzie.
Nic jej do tego.
Podeszła do krat.
Należało się stąd możliwie szybko wymiksować.
Poszperała w kieszeniach skórzanego kaftanika.
Dawno temu, z okazji otrzymanego patentu wojowniczki, dostała od Karasu trzy wytrychy.
Od tamtej pory, nie rozstawała się z tym niezwykle użytecznym narzędziem.
Jeden z nich był magiczny, jednak, jak sprawdziła wielokrotnie, dziwne czarodziejskie zamki częściej ulegały drugiemu wytrychowi, który był opatrzony starymi, nieznanymi runami.
Ostrożnie wyciągnęła palec i nieufnie dźgnęła kraty.
Nic się nie wydarzyło.
Wsunęła wytrych do zamka.
- Próżne twe trudy. - Zaszydził domniemany bóg. - To robota... - Przerwał mu szczęk otwieranego zamka.
Rudobrody rozdziawił usta ze zdumienia.
Uważniej przyjrzał się kruchej istocie przy kratach.
Kilka razy usiłowali go przekonać, że ludzie są zadziwiającymi tworami.
Jednak do tej pory, jedyne co w nich dostrzegał, to słabość.
Najlepszym dowodem na to był jego najmłodszy syn.
Gdyby jego matką nie była jakaś żałosna, ludzka kobieta, dla której Bóg Podziemia chwilowo stracił głowę, chłopak mógłby osiągnąć wszystko.
A tak, ciągle coś ciągnęło go w dół.
Miał jakieś opory.
Niezrozumiałe oczekiwania.
Absurdalne pomysły.
A z drugiej strony żadnych hamulców, jeśli chodzi o przelewanie boskiej krwi.
Zupełnie, jakby z jakiś niezrozumiałych powodów, mordowanie członków Pocztu sprawiało mu przyjemność.
Emocje, które go przesycały były dla Króla niepojęte.
I zdecydowanie budziły odrazę.
Nigdy nie potrafił się z nim dogadać.
Zawsze czuł niepokój, wydając mu rozkaz.
Tak, z tym dzieciakiem od początku było coś nie tak.
Potrafił manipulować umowami lepiej od najstarszych demonów.
Mimo, że nie był czystej krwi, przewyższał siłą ich wszystkich.
Dlaczego?
To pytanie wrzynało się w duszę Króla od długiego czasu.
Wiedział, że powinien go wtedy zabić.
A jednak nie potrafił.
Chciał wiedzieć dlaczego.
Ciekawość nie pozwoliła mu zostawić tej sprawy bez jasnej odpowiedzi.
Szarpnął łańcuchy.
No tak, ale wygląda na to, że nie będzie mu dane dotrzeć do prawdy.
Odchrząknął.
Czy da się upaść niżej?
Zawsze można próbować.
- Ludzka istoto. - Zaczął ostrożnie. - Eee, dobra kobieto? - Pogrzebał w pamięci.
Vanisz odwróciła się w stronę brodacza.
- Ty do mnie mówisz? - Upewniła się.
- A widzisz tu kogoś jeszcze? - Burknął Król.
Wojowniczka parsknęła.
- Dobra kobieta. Grubo. Co chcesz, psycholu?
- Wypraszam sobie takie niestosowne insynuacje.
- No jasne. - Przewróciła oczami. - Ale przyznaj, że całkiem normalny to ty nie jesteś...
- Szło mi raczej, o idiotyczny z goła zarzut, że potrzebuję pomocy. I to od człowieka.
- O Bogowie. - Pokręciła głową Vanisz. - Nie no, przez myśl mi nie przeszło, że potrzebujesz pomocy. Pewnie wisisz tu dla przyjemności. Jakiś nowy rodzaj treningu na wzmocnienie ciała i ducha. A tak na marginesie, gdzie my w ogóle jesteśmy?
- Trzeci korytarz lochów pod pałacem Siódmego Piekła.
- No, to przecież oczywiste. - Zadrwiła. - Zatem, jeśli niepotrzebna ci moja pomoc to wybacz, ale ja się zmywam.
- To ty potrzebujesz pomocy.
- Doprawdy? - Vanisz patrząc prosto w oczy obłąkanego Króla, uchyliła drzwi od celi.
- Chcesz wydostać się do Krain. Człowiek nie otworzy portalu.
Zawahała się.
Jeśli przyjąć, że ten nawiedzony brodacz mówi prawdę i rzeczywiście jest w Piekle...
- A ty mi pomożesz? - Spytała podejrzliwie.
- Jeśli odpowiednio wyrazisz swoje życzenie, uiścimy zwyczajową opłatę...
- Dobra, dobra. Bujać to my, nie nas. Chowałam się z demonem, mylisz, że dam się nabrać?
Zatrzasnęła kraty i podeszła do brodacza.
Jak to mawiał Pieprz?
Jeśli ktoś bardzo chce ci pomóc, to najpewniej dlatego, że masz coś, na czym mu zależy.
Wiedziała też, że za umowy płaci się na ogół mocą.
A że ludzie nie posiadali istoty, będącej źródłem mocy, płacili w energii życiowej.
Mówiąc prościej, każda umowa kosztowała ich kilka lat życia.
A ona swoje lubiła i nie miała zamiaru go skracać.
Więc jak zwykle wygra ten, kto lepiej kłamie.
- Uwolnię cię, a ty zagwarantujesz mi ochronę, otworzysz bezpieczny portal do Trzeciej Krainy i spełnisz jedno moje życzenie, w dowolnie wybranym przeze mnie momencie, bez żadnych opłat i konsekwencji. Oczywiście ochrona nie dotyczy tylko duszy, ale również ciała. - Zastanowiła się analizując słowa dokładnie tak, jak kiedyś uczył ją Pieprz.
Szukała furtek.
Król zacisnął szczęki.
Łatwość, z jaką ta ludzka istota, obróciła demoniczną umowę przeciwko niemu, coś mu przypomniała.
Zmrużył oczy.
Mógł jeszcze poudawać, że mu nie zależy.
Właściwie nie wierzył, że uda jej się otworzyć kajdany wykute z piekielnego metalu.
A nawet jeśli, to czym było jej głupie życzenie, wobec możliwości odzyskania tronu Podziemia?
- Zgoda. - Powiedział.
Pani Gibons w zadumie patrzyła na obracającą się nad ogniem pieczeń.
Ostatnio mało było tego gotowania.
Wszyscy rozjechali się na misje.
Jaga całkiem przestała zaglądać.
W końcu świetnie sobie radziła w tej całej szkole.
Nic dziwnego, że przestała sobie zawracać głowę starą matką.
Kucharka nabrała chochlę sosu i obficie polała obracające się mięso.
Zaskwierczał ogień.
To wszystko nieprawda.
Próbowała zapomnieć o ich ostatniej rozmowie, ale nie potrafiła.
Nikt, nigdy tak jej nie zdenerwował.
Kiedy Jaga opowiedziała o tym, jak wydała Pieprza, pani Gibons myślała, że ją udusi.
Ta dziewczyna nie miała pojęcia, ile zawdzięcza demonowi.
Ile zrobił dla ich rodziny.
Dla Miasteczka.
Kucharka miała w nosie co mówili ludzie.
Pieprz ich chronił.
A jej własna córka...
...
- Idź do diabła! - Krzyknęła pani Gibons i zamachnęła się na Jagę ścierką.
- Oszalałaś? - Syknęła dziewczyna, podnosząc się ze stołka. - Masz jakąś obsesję na jego punkcie. To demon. Potępiony. To on powinien iść do diabła. I mam nadzieję, że tam właśnie trafi.
- Nie masz pojęcia, o czym mówisz. - Wyszeptała kucharka, kiedy rudowłosa wybiegła z kuchni, trzaskając drzwiami...
... Od tamtej pory nie widziała córki.
Nie chciała jej robić kłopotów, rozpytując w Miasteczku, dlatego postanowiła zwrócić się do Jasnego.
Znalazła wojownika, wpatrującego się z ponurą miną w tablicę misji.
Zimny pot spływał mu po plecach, a strach pełzł wzdłuż kręgosłupa.
Z tablicy znikały imiona, a Jasny oddychał z coraz większym trudem.
Padalec.
Hajmidal.
Vanisz.
Co tam się stało?
Marcelina.
Draco.
Zaklął.
Derwan.
Co robić?
Dlatego, kiedy pani Gibons zadała dręczące ją pytanie, nie miał siły na półprawdę.
Mógł ją zapewnić, że wszystko będzie dobrze, ale właściwie przestał w to wierzyć.
Wszystko się waliło, a on został sam na tonącym statku i jego jedynym ratunkiem była nikła nadzieja, która przygasała coraz bardziej.
Karasu z trudem zogniskował wzrok.
Bestia przed nim stała spokojnie.
Przez chwilę patrzyli na siebie.
Do dowódcy dotarło, że pokonanie Pieprza jest nierealne.
A mimo to, dźwignął się na nogi i skoczył.
Przygotował się na atak.
Na cios, kończący wszystko.
Doskonale wiedział, że nie zdołałby się zasłonić przed piekielnymi szponami.
Nie tym śmiesznym ostrzem.
A jednak uderzenie nie nadeszło.
Demon stał pod ścianą.
Nawet wtedy, gdy dowódca przytknął sztylet do jego piersi.
Straszna aura zniknęła.
A razem z nią przerażający Bóg Podziemia.
Pieprz złapał dowódcę za nadgarstek.
Nachylił się.
Jego czarne kosmyki musnęły otępiałego Karasu po policzku.
- Jeśli chcesz mnie zabić, - wymruczał demon przesuwając rękę Gryfa bardziej w prawo - to musisz trafić między trzecie a czwarte żebro.
Dłoń ściskająca sztylet zadrżała.
Karasu cofnął się gwałtownie.
Pieprz stał spokojnie, oparty o ścianę i uśmiechał się drwiąco.
- Po co mi to mówisz? Zwłaszcza po tym, co mi pokazałeś? Dobrze wiesz, że nikt nie będzie w stanie nawet się do ciebie zbliżyć.
- Jakie to szczęście, że jesteś dobrym łucznikiem. - Pieprz puścił do niego oko i rzucił dowódcy niewielkie zawiniątko.
Gryf przysiadł na kamieniu.
Po tym wszystkim poczuł się dziwnie słaby.
Drżącymi rękoma rozwinął przybrudzony materiał.
W środku znalazł trzy groty ze stali achreńskiej.
- Pamiętaj, co ci powiedziałem. - Mruknął Pieprz. - Wybrani wiedzą, że źródło mocy stworzeń z istotą znajduje się po prawej stronie, na wysokości serca. Ale ze mną jest inaczej. Tylko ty o tym wiesz.
- Dlaczego?
- Na wypadek, gdybyś kiedyś jednak musiał mnie zabić.
Dowódca patrzył na demona w milczeniu.
Pieprz niedbałym ruchem poczochrał się po głowie.
- No i żebyś już mi nie pieprzył o zaufaniu. - Pokazał Gryfowi język.
Karasu pokręcił z niedowierzaniem głową.
Schował sztylet i groty.
Niedaleko nad ich głowami rozległ się znajomy, radosny skrzek.
Z nieba spadł Albert, lądując na piersi Karasu.
Gruchając przez dłuższą chwilę, ocierał wielki dziób o policzek dowódcy.
Zielonooki zatopił palce w złotorudych piórach.
Zza rogu wyszła Pożoga.
Na widok gryfa wryło ją w ziemię.
Jej bursztynowe oczy przyszpiliły Pieprza.
Demon uciekł spojrzeniem.
- Musisz mi kiedyś wyjaśnić, co w tym dzieciaku jest takiego wyjątkowego. - Syknęła patrząc ze złością na Karasu.
Dowódca tymczasem zebrał się z ziemi i otrzepał ubranie.
Posłał Pożodze figlarny uśmiech i zrobił krok w jej stronę.
- Sam mogę ci pokazać. - Zaoferował, łapiąc w palce rudozłoty kosmyk.
Nachyliła się, kładąc mu dłonie na policzkach.
- Chyba w snach. - Jej złośliwy ton wcale go nie zniechęcił.
Zanim pomyślał, co właściwie robi złapał Grzech w pasie i pocałował zachłannie przyciągając do siebie.
Przed chwilą przeżył spotkanie z Bogiem Podziemi.
Po takim czymś już nic nie wydawało mu się straszne.
Złośnica wyszarpała się gwałtownie.
Odskoczyła tocząc dookoła wściekłym spojrzeniem.
- Co on robi?! - Wytarła usta. - Co to do cholery...
Pieprz parsknął śmiechem.
Albert zagruchał wesoło.
Karasu nieco oprzytomniał.
- Dlaczego to zrobiłeś? - Zupełnie zdezorientowana Pożoga pocierała zarumienione policzki.
Dowódca nie umiał znaleźć odpowiedzi.
Przecież nie przyzna się, że przy niej całkiem traci głowę.
Pieprz objął Pożogę i oparł brodę na jej głowie.
- Ludzie czasem tak robią. - Powiedział z rozbawieniem. - Dla przyjemności.
- Przyjemności? - Wytrzeszczyła oczy. - Przecież on nawet nie ma mocy!
- Chcesz powiedzieć, że się nigdy nie całowałaś? - Parsknął Karasu.
- Dzieliłam się mocą z Aeszmą. - Zaprotestowała.
- Rany, to cholernie krępujące. - Pieprz zarumienił się i żeby ukryć zażenowanie przyklęknął obok Alberta.
- Czyli jesteś jego...? - Zmieszał się Karasu.
- Grzechem. - Syknęła Pożoga, krzyżując ramiona na piersi. - Właściwie...
Zupełnie nie rozumiała, co ten człowiek zrobił.
Gorzej.
Nie rozumiała swojej reakcji.
Głupota.
- Znaczy wy nie... - Dowódca właściwie nie miał pojęcia, po jaką cholerę w to brnie.
Chyba nie miał ochoty po raz kolejny wikłać się w dziwne układy z byłą Pieprza.
To zaczynało robić się niezdrowe.
- Za kogo ty mnie masz. - Obraził się demon.
- Pozwól, że nie odpowiem na to pytanie. - Karasu uśmiechnął się lekko.
- Jest dla mnie jak siostra, przyjaciółka, tak samo inne Grzechy. - Aeszma skrzywił się, zniesmaczony samym pomysłem.
- Wyjaśnij mi, dlaczego zawsze wychodzę na większego zboczeńca od ciebie. - Burknął Karasu, siadając ciężko na ziemi.
Nie dał Pieprzowi szansy na odpowiedź.
- Stało się coś Alberciku?
- Co z tym wozem? - Zainteresowała się cyganeczka, dołączając do reszty drużyny.
Uśmiechnęła się wesoło do Pożogi.
Rudowłosa pochyliła się i pocałowała ją prosto w usta.
Zaskoczona dziewczyna zamarła.
Karasu wybałuszył oczy i zapomniał o oddychaniu.
Pieprz wypuścił głośno powietrze.
Pożoga odsunęła się i klasnęła w ręce.
- To jest całkiem zabawne. - Zachichotała i pobiegła przed siebie, znikając za gruzami.
Cyganeczka odchrząknęła.
- No tak. - Westchnął Pieprz, patrząc oskarżycielsko na Karasu.
- Chyba się zakochałem. - Dowódca uśmiechnął się z rozmarzeniem.
Czarodziejka w milczeniu patrzyła, jak wilkołak sieje spustoszenie wśród tych, którzy nie zdążyli schronić się w kręgu.
- Jesteś z siebie zadowolony? - Syknęła do bladego Piegusa.
- A że to niby moja wina? - Zaperzył się chłopak. - To wasz wilkołak!
- Nie mój. - Prychnęła Muffina. - Patrząc oskarżycielsko na elfa.
- Dobra, przyznaję, dałem dupy. - Westchnął.
- Nie obchodzi nas, co tam robisz w swojej komnacie. - Ziewnął druid.
Elf poczerwieniał.
Muffinka roześmiała się.
Jej wybuch wesołości odbił się od ścian, przelatując nad rozszarpanym trupami i zwracając uwagę zakrwawionego wilkołaka.
Bestia zwróciła na nią płonące ślepię.
- A ty skąd wiedziałeś? - Spytał podejrzliwie Legglę.
- Mam tę moc. - Zanucił druid, przeciągając się leniwie.
- Nie dałoby się wykorzystać go do otwarcia korytarza? - Zainteresowała się Muffina. - W sumie mogłabym spróbować to jakoś wysadzić...
- Ty lepiej nic nie próbuj. - Zdenerwował się elf. - My nie mamy takiego zdrowia jak Pieprz.
Muffinka nadęła policzki i tupnęła nogą.
- To wymyśl coś, mądralo.
- Jedna rzecz mnie dziwi. - Łucznik nie spuszczał wzroku ze zbliżającego się wilkołaka.
- Dlaczego nie zmienił się wcześniej? - Podchwyciła Muffinka.
- W końcu pełnia była wczoraj.
Ziemniak milczał.
Elf uniósł kuszę.
Srebrny grot zalśnił w świetle księżyca.
- I tak po prostu go zastrzelisz? - Skrzywiła się Muffinka.
- A co mam niby zrobić? - Zdziwił się Legglę. - Podrapać za uchem, czy kazać aportować którąś z tamtych części ciała? - Wskazał na sponiewierane trupy.
- No nie wiem, zrobić jakieś czary mary.
- Jestem elfem, nie magiem. - Przewrócił oczami i wycelował.
- No ale wiesz... - Czarodziejka nie ustępowała. - Potęga miłości i te sprawy.
- Bogowie, jakiej znowu miłości? Ptysie przedawkowałaś?
- No nie wmówisz mi chyba, że on tak łazi za tobą, bo jesteś super łucznikiem. - Zadrwiła.
- Żebyś się nie zdziwiła. - Elf był gotowy do strzału.
Muffinka wypchnęła go poza krąg.
- Co ty robisz?! - Ziemniak zerwał się na równe nogi.
Zaskoczony elf potknął się i usiłując odzyskać równowagę, przerwał nasmarowaną przez druida linię.
Wilkołak wyszczerzył kły.
- Ty jesteś całkiem pomylona. - Szepnął Piegowaty, patrząc ze strachem na czarodziejkę.
- Zobaczycie, że on go nie zeżre. - Muffinka wbiła spojrzenie w elfa i zacisnęła pięści.
- Cztery desery pai Gibons? - Rzucił lekko druid.
- Siedem. - Mruknęła twardo.
Ludzie patrzyli na nich, jak na wariatów.
Cofnęli się przezornie.
- A co ja z tego będę miał? - Prychnął Legglę.
- Satysfakcję. - Wyszczerzyła się Muffinka.
Wilkołak zawył.
Elf przejechał dłonią po twarzy.
Chyba całkiem postradał zmysły.
- Derwan. - Rzucił w stronę czającego się wilkołaka, który właśnie opadł na cztery łapy, szykując się do skoku.
Bestia nie zareagowała, nie żeby to elfa specjalnie zdziwiło.
- Mogę już strzelać? - Spytał, posyłając czarodziejce złe spojrzenie.
- Tylko na to cię stać? - Skrzywiła się z niesmakiem.- Derwan - srerwan, a może on się wcale tak nie nazywa. Wpadłeś na to? Wysil się, do cholery. Tu idzie o siedem deserów.
Legglę przeklął w duchu czarodziejkę, desery i, zupełnie nie wiedząc czemu, panią Gibons.
- Co mnie obchodzą twoje desery!
Wilkołak skoczył.
Elf umknął przed pazurami zręcznym piruetem.
Bestia zawróciła niemal w miejscu.
Elf zawahał się.
Może jednak czarodziejka ma rację?
Może jakoś da się do niego dotrzeć?
Opuścił kuszę.
Wilkołak zawarczał.
I zwrócił się w stronę ściśniętych w kupie ludzi.
Czarodziejka poprawiła berecik.
- Nie mógłbyś domazać tej linii? - Zapytała rozwalonego na ziemi Ziemniaka.
- Wyciąg z wilczego ziela się skończył. - Wzruszył ramionami. - Zawsze możesz go przysmażyć. Czy kotlet z wilkołaka podchodzi pod kanibalizm?
Dziwne pytanie utonęło we wściekłym warkocie.
Legglę zacisnął pięści.
Nie mógł sobie darować, że był taki ślepy.
Przecież czuł, że z tym chłopakiem coś jest nie tak.
A z drugiej strony...
No właśnie, co z drugiej strony?
Fakt, że się do niego tak przywiązał, jest idiotyczny.
W dodatku, teraz prawdopodobnie będzie musiał go zastrzelić.
Nie wiedzieć czemu, przypomniał sobie miękkość czaro - białych kosmyków.
- Derwan. - Tym razem ton elfa był miękki i proszący.
Wilkołak zastrzygł uszami.
Legglę sam nie wierzył w to, co robi.
Odrzucił kuszę i rozłożył ramiona.
- Chodź.
Bestia zwinęła się i skoczyła.
Elf z hukiem wyrżnął plecami w kamienną podłogę, a wilkołak z łatwością zatopił kły w jego barku.
- No to po twoich deserach. - Uśmiechnął się szeroko druid.
- A to niewyszczotkowana menda. - Zdenerwowała się czarodziejka.
Załapała laskę i skoczyła w stronę wilkołaka.
Druid nie zdążył jej zatrzymać.
Muffinka z rozmachem trzasnęła bestię po łbie.
- Wypluj! Niedobry kundel! Fe! Wstydź się!
Wilkołak zaskomlał i wycofał się.
Legglę jęknął i zamknął oczy.
Ludzie stłoczeni w kręgu ze zgrozą przyglądali się, jak mała czarodziejka w różowym berecie beszta trzy razy większą bestię.
Usmarowany krwią wilkołak cofał się przed wściekłą Muffinką.
Skulił ogon i położył uszy po sobie.
Hajmidal wypadł z hukiem na kamienną podłogę i wylądował na ścianie.
Powoli przestawało go to bawić.
Raz na zawsze odechciało mu się włazić do dziwnych portali.
Zebrał się z ziemi i z zaskoczeniem stwierdził, że znajduje się w zbrojowni.
Wszędzie, na stojakach, półkach czy gablotach pyszniły się niesamowite bronie i zbroje.
Wojownik zamrugał.
- No teraz to niezaprzeczalnie trafiłem do nieba...
Rozejrzał się nieuważnie po sporej komnacie.
Widok porządnych, drewnianych drzwi wyraźnie go uspokoił.
Niespiesznie zaczął przeglądać bronie.
Postanowił przygarnąć jakiś miecz.
Dalsze paradowanie bez broni nie było rozsądne.
Zatrzymał się przy dziwnym ostrzu, które połyskiwało jasnym błękitem.
Na głowni wyryto złote runy.
Zerknął na swoją tarczę, która przylgnąwszy do jego lewego przedramienia, wyglądała teraz bardziej jak przedramiennik.
Nie miał wątpliwości, że ostrze i tarcza mają ze sobą coś wspólnego.
Rękojeść przyjemnie leżała w dłoni.
Broń, zgodnie z jego przewidywaniami, była idealnie wyważona.
Zakręcił kilka młynków na próbę.
Dziwne ciepło rozproszyło się w jego wnętrzu.
Przez głowę przeleciała mu obca myśl.
Hajmidal zmarszczył brwi.
Oparł miecz o stojak i zabrał się za przyczepianie pochwy.
Uzbrojony ruszył żwawo do wyjścia.
Otworzył ostrożnie wrota.
Korytarz był pusty i tonął w mroku.
Wojownik, nie zastanawiając się ani chwili dłużej, podjął wędrówkę.
Nie spotkawszy nikogo, dotarł do schodów prowadzących w górę.
Na nic zdały się uważne obserwacje, nadal nie miał pojęcia, gdzie się znajduje.
Wziął głęboki oddech i zaczął wspinać się w górę.
Sam nie wiedział, co go bardziej irytuje, fakt, że nie wie gdzie go wywiało, czy to, że nie ma tu żywej duszy.
Niespodziewanie dopadł go niepokój o towarzyszy.
Gdzieś tam została Vanisz z Oretym i Padalcem.
Chociaż z tego co widział, temu ostatniemu nie dawał zbyt dużej szansy na przeżycie.
Tak czy inaczej, będzie się musiał gęsto tłumaczyć.
Oczywiście pod warunkiem, że uda mu się stąd wyjść.
No i jeśli nadal będzie miał przed kim się tłumaczyć.
Jedno było pewne, teraz mógł stawić czoła Pieprzowi.
Ta myśl niepodziewanie przepełniła go nową energią.
Dziwna żądza wypełniła jego myśli.
Przejęła kontrolę nad myślami wojownika do tego stopnia, że dopiero po dłuższej chwili dotarło do niego, że nie jest sam.
Rozejrzał się nieprzytomnie.
Wyglądało na to, że trafił na kolejny korytarz.
Ten był o wiele lepiej oświetlony.
Przylgnął do ściany.
Gdzieś przed nim, za zakrętem, rozbrzmiewały kroki.
Ten, kto maszerował prostopadłym przejściem, zupełnie się z tym nie krył.
Hajmidal zaczął się przekradać pod ścianą w tamtym kierunku.
Kroki oddalały się.
Wyjrzał zza rogu.
Postać wielkiego mężczyzny znikała właśnie za zakrętem.
W jego cieniu dreptała...
Hajmidal zamrugał.
Zapominając o jakichkolwiek środkach ostrożności, pognał w tamtym kierunku.
Kiedy wypadł na jasno oświetlony korytarz, wiedział, że się nie pomylił.
- Vanisz! - Krzyknął szybciej niż pomyślał.
Wojowniczka odwróciła się w jego stronę.
W jej oczach błysnęła wściekłość i żądza mordu.
Stojący za nią ogromny, rudobrody facet skrzywił się paskudnie.
- To jakieś kpiny. - Oświadczył biorąc się pod boki.
- Co ty tu robisz? - Hajmidal całkiem zignorował postawnego wojownika i ruszył w kierunku dziewczyny.
- Co JA tu robię? - Wysyczała. - Zresztą nie rozmawiam z tobą. - Odwróciła się gwałtownie na pięcie i skrzyżowała ramiona na piersi.
- Co robisz w moim pałacu i to w dodatku z moja bronią? - Zapytał wielki wojownik.
- Szukam wyjścia. - Król Podziemia nie zrobił na Hajmidalu większego wrażenia.
- Z moją bronią?
- Daj spokój z tą bronią. - Zdenerwowała się Vanisz. - Tron miałeś odzyskać, czy coś tam. - Przypomniała mu.
Król zamrugał.
Nigdy wcześniej nikt nie potraktował go w ten sposób.
Schylił się, żeby jego twarz znalazła się na wysokości głowy wojowniczki.
- Czy ty mi mówisz, co mam robić?
- No sam nie ogarniasz, jak widać. - Jego groźna mina nie zrobiła na niej wrażenia.
Król Podziemia zagotował się.
Jego broda wyglądała, jakby zajęła się żywym ogniem.
- Co to za typ? - Spytał Hajmidal, podchodząc jeszcze kilka kroków.
- Typ... - Zapowietrzył się Król. - Ja wam zaraz... Plugawe robaki...
- Ojciec? - Na korytarz wyjrzał ogromny wilk.
- To ten kundel! - Niewytrzymała Vanisz. - Gdzie moja katana, ty zawszony sierściuchu?!
- Ojciec?! - Rudobrody wyprostował się gwałtownie. - Ja ci zaraz ojca pokażę!
Bestia zwinnym skokiem zniknęła za rogiem.
Król zapomniał o całej powadze.
Rzucił się w ślad za krnąbrnym potomkiem.
Wściekła Vanisz pobiegła za nim.
Zbaraniały Hajmidal puścił się pędem za nią.
- Czekaj!
- Spieprzaj. - Zasyczała. - Nie gadam z tobą!
- To nie gadaj ze mną później, teraz zmusimy jakoś się stąd wydostać!
Hajmidal złapał wojowniczkę za przedramię.
Trzasnęła go na odlew.
Zapiekł policzek.
Jednak nie puścił jej.
Przestała się szarpać i posłała mu mordercze spojrzenie.
- Jeśli chcesz się stąd wydostać, to musimy go dogonić.
Hajmidal postanowił się nie kłócić.
Pobiegli, trafiając do wielkiej sali.
Na samym środku kotłował się rudobrody walcząc z dwiema, ogromnymi bestiami.
Pod przeciwległą ścianą, kuliła się drobna, rudowłosa postać.
- Czy to nie Jaga? - Zmrużyła oczy Vanisz.
- Jaga? Jaka Jaga? - Hajmidal coraz mniej rozumiał. - Gdzie my w ogóle jesteśmy?
- W Piekle. Zdaje się, że w Siódmym. A ten tam, - wskazała głową na walczącego rudobrodego - to Bóg Podziemia. I nie gadam z tobą.
- Bóg... Podziemia? - Wytrzeszczył oczy.
Tymczasem Król zręcznie złapał jednego wilka za kark i rzucił nim o ścianę.
Drugi wycofał się w stronę, kulącej się pod ścianą dziewczyny.
Hajmidal zadziałał instynktownie.
Wyszarpał miecz i skoczył na bestię.
- Czeka... - Zaczęła Vanisz, ale potem machnęła ręką.
Zastępca odbił się miękko od ziemi i zaatakował z góry.
Zaskoczony Kair w ostatniej chwili uniknął ostrza.
Hajmidal zręcznie wylądował i nie zwalniając kroku, stanął między bestią a dziewczyną.
Skierował ostrze w stronę ogromnego, oślinionego pyska.
Tarcza zamigotała i zwiększyła rozmiar.
Jej powierzchnię pokryły lodowe kolce.
- Do nogi. - Hajmidal uśmiechnął się paskudnie, a potem skoczył.
Bestia uniknęła pędzącego ostrza, ale uderzenie tarczą zmusiło ją do zrobienia kilku kroków w tył.
Hajmidal nie zatrzymał się, wykorzystał siłę uderzenia i zręcznym piruetem uciekł w bok, żeby zaraz zaatakować niskim wypadem.
Trafił w przednią łapę i unikając ostrych kłów, przeturlał się pod bestią.
Niestety w tej pozycji długi miecz okazał się zupełnie nieprzydatny.
Zastępca odbił sobie tę niedogodność zaraz, jak tylko z powrotem znalazł się na nogach.
Cięcie z boku rozpłatało bark wielkiego wilka.
Ohydny śluz chlapnął Hajmidalowi prosto w twarz.
Wojownik na chwilę stracił równowagę.
Paskudna, cuchnąca substancja wżerała się w skórę.
Kair zaatakował.
Brutalnym uderzeniem łapy posłał zastępcę na ścianę.
Wojownik tylko częściowo sparował cios tarczą, ale to wystarczyło, żeby trzy, ogromne, lodowe kolce utkwiły w łapie wilka.
Bestia zawyła wściekle i zwaliła się ciężko na ziemię.
Vanisz pochyliła się nad roztrzęsioną Jaga.
- Jesteś cała?
- Ja nie jestem. - Jęknął z obrzydzeniem Hajmidal, usiłując przedramieniem zmazać z siebie palące paskudztwo.
Stanął nad rudowłosą i przyjrzał jej się z zainteresowaniem.
- A więc to ty jesteś Jaga.
Dziewczyna zarumieniła się.
Karasu wrzucił kolejny worek na wóz.
Otarł pot z czoła.
Od strony zarośniętego pola dobiegło ich wesołe szczekanie.
- Co znowu? - Westchnął dowódca z wdzięcznością przyjmując od Pożogi bukłak z wodą.
Wdrapali się na wóz i spojrzeli w stronę, z której dochodziło szczekanie.
Między drzewami i ocalałym zbożem pędził duży wilk.
W niemym zachwycie patrzyli na jego lśniące w słońcu futro.
Czarna na głowie i grzbiecie sierść, na barkach i piersi przechodziła w szkarłat, by znowu na nogach zmienić się w złoto.
Zwierzę, radosnymi susami, unikało ataków bawiącego się z nim gryfa.
Albert zanurkował.
Wilk śmignął w bok, umykając przed pazurami.
- Przypomnijcie mi, czemu ten leń się obija, kiedy my pracujemy? - Karasu podrapał się po głowie.
Demon wyglądał, jakby ktoś ściągnął mu z barków potężny ciężar.
Dowódca postanowił odpuścić.
- Ależ on jest piękny. - Westchnęła Pożoga i jednym susem znalazła się na ziemi.
Pognała w stronę goniących się zwierzaków.
Jej ruda grzywa błyszczała w słońcu.
Karasu westchnął.
Cyganeczka z trudem oderwała spojrzenie od smukłego wilka.
Musiała wyrzucić go z głowy.
Widziała, w co się zmienia.
Widziała jego prawdziwą formę.
Mimo, że stała daleko, dotarła do niej groza bijąca od przerażającej istoty.
Nieoczekiwanie przypomniała sobie jego dłonie na swoim nagim ciele, kiedy wyciągał ją z potwornej wodnej pułapki.
Zrobiło jej się gorąco.
Szybko pochyliła się nad ułożonym w rzędach roślinami.
Tak, tylko jak wyrzucić z myśli kogoś, komu zawdzięcza życie?
Pożoga w dzikim pędzie wpadła, podcinając wilka.
Przeturlali się wśród zboża i wylądowali ciężko na ziemi.
Grzech roześmiała się.
Albert zanurkował i dziabnął leżącego wilka w ucho.
Potem skrzecząc wesoło, poszybował w stronę Karasu.
Pożoga wsunęła palce w miękką sierść.
- Zmieniłeś się. - Szepnęła wtulając twarz w jego bok. - Już nie jesteś tym przestraszonym chłopcem.
- Ale nadal jesteś mi potrzebna. - Przeciągnął się leniwie.
Pożoga nie odpowiedziała, bawiąc się szkarłatnym pasmem.
Wilk wstał, ciągnąc ją do góry.
Usiadła, wyciągając źdźbła z włosów.
Czekoladowe oczy spojrzały na nią poważnie.
- Obiecuję, że już nigdy cię nie zostawię.
- Nigdy? - Upewniła się. - Nawet dla mojego dobra?
Zacisnął zęby.
Połaskotała go źdźbłem w nos.
- Nigdy, chyba że sama zdecydujesz się odejść.
- Niech będzie. - Przewróciła oczami. - Ale chcę takiego porządnego buziaka pieczętującego!
Pieprz wrócił do swojej postaci.
- Nie możesz całować wszystkich dookoła. - Mruknął wyciągając ręce w jej stronę.
- Tylko tych, co lubię!
Demon westchnął.
Pocałował delikatnie Pożogę, odnawiając dawno zapomnianą więź.
Moc zawirowała w jej ciele i potargała rudozłotą grzywę.
Pieprz padł na plecy i wciągnął głęboko powietrze.
- Jeden. - Uśmiechnął się.
Do połowy murowany budyneczek był nietknięty.
Już to, samo w sobie, wydało się podejrzane.
- No ruszcie się. - Ponagliła ich otwierając drewniane, skrzypiące drzwi.
Uderzyła ich woń ziemi i zgniłych liści.
Karasu niepewnie przekroczył próg.
W pierwszej chwili nie bardzo wiedział, na co właściwie patrzy.
Pieprz gwizdnął cicho.
Pożoga wsadziła głowę do środka, rzuciła okiem i straciła zainteresowanie.
Całe pomieszczenie wypełnione było pnączami w doniczkach.
Pod ścianą leżały ogromne worki z ziemią.
- Trzeba poszukać jakiegoś wozu. - Zatarła ręce cyganeczka.
- Co? - Oprzytomniał Karasu.
- Wozu. Musimy to zabrać. - Powiedziała, wyraźnie akcentując każde słowo.
- Więc jedziesz z nami? - Dowódca podrapał się po głowie.
Dziewczyna zmieszała się.
Właściwie do tej pory nie zastanawiała się nad tym.
Ich towarzystwo, chociaż niezaprzeczalnie dziwne, szybko stało się czymś naturalnym.
Nagle, perspektywa samotnej wędrówki i ciągłej podróży, straciła dla niej cały urok.
Zupełnie, jakby coś zabiło w niej zew.
Zamrugała.
Dopiero teraz ta świadomość uderzyła ją, nieco ogłuszając.
Odkąd pamiętała była w drodze.
Nigdzie nie zagrzała miejsca na dłużej.
Coś bezustannie kazało jej iść przed siebie.
A teraz, nagle, chciała czegoś zupełnie innego.
Niewielki domek.
Rozwijająca się winnica.
Mały sklepik z wyrobami.
- Daj jej spokój. - Mruknął Pieprz. - To winorośl, prawda?
- Winorośl. Ty barbarzyńco. - Przewróciła oczami cyganka. - To winogrona Vernat. Z nich robi się najlepsze wino w Krainach. Nikt nie zna sekretu ich hodowli, nigdzie indziej nie udało się ich zasadzić.
- To oznacza, że są bezwartościowe. - Wzruszył ramionami Karasu. - No, chyba że masz zamiar bawić się w ogrodniczkę w tym nawiedzonym miejscu.
- Weźmiemy je ze sobą. - Powiedziała z naciskiem.
- Przy wejściu do lasu widziałem wóz. Nada się. - Pieprz przesunął delikatnie palcem po jednym z zielonych liści.
Bogini mu je dała.
Wiedział, że wyrosną.
Tylko, że jeszcze chwilę temu zupełnie go to nie obchodziło.
Zmienił zdanie na widok zapału dziewczyny.
Śmieszna sprawa.
Tam mała wesz narobiła mu już dosyć kłopotów.
Przecież on nawet nie lubił cyganów.
Podejrzane jednostki, którym bliżej do demonów niż ludzi.
Nikt nie wie, czym się kierują, często oni sami tego nie wiedzą.
- Po co nam wóz, będziemy się wlec. - Prychnęła Pożoga. - Poza tym, dlaczego mamy iść do jakiegoś Miasteczka?
- Bierzemy wóz, bo najdalej pod wieczór nie będziesz w stanie iść o własnych siłach. - Warknął Pieprz tonem kończącym dyskusję.
Cofnął rękę i wyszedł, nie oglądając się na nikogo.
Pożoga posłała mu złe spojrzenie.
Karasu dogonił demona między ruinami chat, w drodze do stajni.
- Musimy porozmawiać. - Oznajmił stanowczo.
- Że też ci się jeszcze nie znudziło. - Przewrócił oczami Aeszma. - Rozmowy to najkrótsza droga do kłopotów.
- A niewiedza zabija. - Odgryzł się Gryf. - Muszę wiedzieć, na co się piszę.
- Poznałeś mnie. - Demon zatrzymał się i skrzyżował ramiona na piersi. - Nikt mnie nie zna tak, jak ty. Do diabła oddałem ci swoją istotę. Myślisz, że istnieją słowa, które znaczą więcej od tego?
Karasu wzdrygnął się na wspomnienie ręki Pieprza zatopionej w jego piersi.
Dopiero teraz zaczynało do niego docierać, w co się tak naprawdę wpakował, wiele lat temu, na tym cholernym moście.
- A mogłem spokojnie hodować owce. - Westchnął pocierając skronie.
- Co? - Zdziwił się Aeszma.
- Nic, nic. - Machnął ręką Karasu. - Nie chodzi o to, że ci nie ufam...
- Jasne. - Prychnął Pieprz.
Dowódca popatrzył mu twardo w oczy.
- Tam, w Zakonie, zmieniłeś się...
Nieoczekiwanie Aeszma uśmiechnął się delikatnie.
- To było głupstwo. Taka tam, błazenada.
- Błazenada. - Karasu zmarszczył brwi. - Chcesz powiedzieć, że może być gorzej.
- Och, Karasiu, jest znacznie gorzej. - Oznajmił z rozbawieniem demon.
Dowódca przeklął w myślach.
- Chcę zobaczyć.
- Ciekawość zabiła kota. - W czekoladowych oczach pojawił się jakiś niezdrowy blask.
- Zaryzykuję.
Przez dłuższą chwilę mierzyli się wzrokiem.
Pieprz wyraźnie nad czymś się zastanawiał.
- Czekają nas cholerne kłopoty. - Westchnął w końcu. - Byłoby dla ciebie lepiej, gdybyś mnie zwolnił.
- Przestań jęczeć. - Warknął Gryf.
- Skąd ty bierzesz siłę? - Szepnął Pieprz, opuszczając ramiona.
- Piję wino, nie kakao, leszczu.
Aesza roześmiał się.
Karasu odetchnął z ulgą.
Pomimo tego całego chaosu, niezrozumiałych rozgrywek, gdzieś tam, nadal był Pieprz, którego znał.
I chociaż z początku wstrząsnęła nim świadomość, że spędził ponad dekadę z jednym z najupiorniejszych Bogów Podziemia, to jednak powoli odzyskiwał równowagę.
Bo w końcu, jakie to miało znaczenie, skoro ma Pieprza po swojej stronie?
Demon wyciągnął w jego stronę sztylet.
Ostrze wykonano, łącząc warstwami stal ze srebrem i dziwnym błękitnym metalem.
Podobne Karasu widywał jedynie w księgach.
Niegdyś należały do wyposażenia elitarnej jednostki magów, która zajmowała się walką z nadprzyrodzonymi istotami.
Jednak słuch po nich zaginał ponad dwieście lat temu.
Gdyby nie to, że zniknęli w podejrzanych okolicznościach, prawdopodobnie nigdy nie doszłoby do Wielkiej Wojny Bogów.
Gryf ostrożnie ujął, kierowaną w jego stronę rękojeść sztyletu.
Ostrze zalśniło błękitnym światłem.
Dowódca poczuł dziwne mrowienie.
- Stal achreńska. - Powiedział Pieprz, nie spuszczając wzroku z Karasu.
- Czytałem o niej...
- Posłuchaj, musisz znaleźć coś, co utrzyma cię przy życiu. - Demon już na niego nie patrzył. - Zrób z tego kotwicę. I nigdy więcej mnie o to nie proś.
Zielonooki skinął głową i podał Aeszmie sztylet.
- Zatrzymaj go. - Błysnął kłami Pieprz. - Przyda ci się.
Nagle, w dziwnej alejce, w samym środku gruzowiska, zrobiło się jakby duszniej.
Karasu przezornie cofnął się kilka kroków.
Przypomniał sobie grozę wypełniającą salę w Zakonie.
Rysy demona rozmyły się.
Zaczął gwałtownie rosnąć.
Wystrzeliły ogromne, szkarłatne skrzydła, których pióra na końcu przechodziły w złoto.
Przywodziły na myśl żywe płomienie.
Powietrze zgęstniało, mieszając się z ciężką aurą śmierci.
Na dowódce opadł całun obezwładniającego strachu.
Jego myśli zaczęły przenikać upiorne wizje.
Łeb podniosły największe lęki, które do tej pory drzemały, zakorzenione w duszy.
Zachłannie pożerały jego świadomość.
Wysysały emocje.
Ponura, martwa pustka rozrastała się, przenikając jego istnienie.
Na skraju świadomości dowódcy, tłukła się jeszcze rada Pieprza.
Skąd czerpie siłę?
Jaką siłę?
Był słabym, nic nieznaczącym człowiekiem.
Czymś, co można unicestwić równie łatwo, jak robaka.
Jego istnienie nikogo nie obchodzi.
Demon przed nim był czymś kompletnie obcym.
I przerażającym.
Prawe ramię pokrywała czarna, mieniąca się szkarłatem łuska.
Zewnętrzną część osłaniały długie na palec kolce.
W miejscu dłoni pojawiły się ostre pazury drapieżnika.
Wpatrzone w dowódcę oczy płonęły.
Karasu zdążył jeszcze pomyśleć, że nie potrafiłby jednoznacznie określić ich koloru.
Potem ścięło go z nóg.
Śmierć szeptała mu do ucha.
Czuł na karku jej cuchnący oddech.
Każde słowo wpijało mu się w mózg, pochłaniając jego myśli.
Definitywny koniec wysysał jego duszę.
Czy to znaczy, że nie wróci do Miasteczka?
Co będzie z gildią?
Sztylet zapłonął jaśniej.
Upiory cofnęły się o krok.
Dowódca odzyskał niewielką cząstkę siebie.
Uczepił się kurczowo myśli o gildii.
Przez jego głowę zaczęły przepływać twarze wojowników, z coraz większą łatwością rozpraszając przerażającą sieć, w której utknął.
Demon wyszczerzył długie, białe kły.
Teraz mogli w miarę swobodnie poruszać się dwójkami.
Muffinka maszerowała u boku druida, który złorzeczył pod nosem.
- Co ty tam znowu zrzędzisz?
- Uważam, że powinniśmy zwiewać.
- Daj spokój.
- Jeśli to naprawdę kopalnia goblinów, mamy kłopoty. W dodatku oni wiedzą, że tu jesteśmy.
- No i? - Wzruszyła ramionami czarodziejka. - Jakoś nie wygląda, żeby im to przeszkadzało.
- Chociaż raz mogłabyś mnie posłuchać.
- Uparta baba, nie przegadasz. - Mruknął Blik.
- Zaraz cię ta baba wykopie z torby. - Prychnęła Muffinka.
Gdzieś z przodu nastąpiło ożywienie.
Chwilę później weszli do dużej jaskini.
Sklepienie wystrzeliło wysoko w górę.
Ściany uciekły w bok.
Muffinka o mały włos wpadłaby na Derwana, który zatrzymał się gwałtownie.
- Nie powinniśmy tam wchodzić. - Mruknął.
- Kolejny paranoik. - Przewróciła oczami czarodziejka i wepchnęła chłopaka do środka.
Elf uśmiechnął się pod nosem.
Piegus zarządził postój.
Przez środek jaskini przepływał mały strumyk, znikając gdzieś pod skałami.
Wiele osób skorzystało z okazji by się napić i uzupełnić zapasy wody.
Muffinka usiadła obok wielkiego, kamiennego sopla.
Z ulgą rozprostowała nogi.
Druid podał jej jedną z kanapek, które przygotowała im pani Gibons.
Legglę przysiadł koło nich.
Derwan miotał się nerwowo, dopóki nie dostał jasnego polecenia, żeby usiadł.
Nie powstrzymało go to jednak przed nerwowym rozglądaniem się.
- Co z tobą? - Syknął zniecierpliwiony Legglę.
- Powinniśmy stąd iść. - Warknął chłopak.
- Odpoczniemy, to pójdziemy dalej. - Wzruszył ramionami łucznik i poczochrał Derwana po głowie - Nie przejmuj się tak.
- Patrzcie, tam jest niebo. - Krzyknęła Muffinka, która położyła się bez żenady na plecach, żując kanapkę.
Rzeczywiście, nad ich głowami, wysoko w górze, błyszczały gwiazdy.
Derwan zerwał się na równe nogi.
- Musimy natychmiast... - Krzyknął, ale dokładnie w tym momencie trzy tunele, łączące jaskinię z korytarzami, zamknęły się z trzaskiem.
- Mówiłem, że to był głupi pomysł. - Przypomniał Druid.
Wśród ludzi wybuchła panika.
Piegus miotał się gorączkowo, usiłując ich uspokoić.
- Powinniśmy mu pomóc? - Zainteresowała się czarodziejka.
- Tego chyba nie było w umowie. - Mruknął elf.
Derwan osunął się na kolana.
Coś zaszurało gdzieś nad ich głowami.
Jak na komendę zadarli głowy.
W jednej ze ścian wykuto kamienny balkon.
Zaroiło się na nim od zgniłozielonych istot.
Dyskutowały o czymś z ożywieniem, a ich mowa przypominała zgrzyty, jakie wydają kamienie porwane przez lawinę.
Piegowaty wyprostował się i opierając dłonie na biodrach krzyknął:
- Przychodzę z ofertą handlową, chcę rozmawiać z waszym przywódcą!
Trzaski wśród goblinów nasiliły się.
- Czyli nie będziemy ich palić? - Skrzywiła się rozczarowana czarodziejka.
Elf parsknął śmiechem.
Nieoczekiwanie przypomniała mu się misja, w której Muffinka o mało nie spaliła Pieprza.
Czy będzie mu jeszcze dane walczyć pod jego przywództwem?
- Ten obłąkaniec wlazł do kopalni goblinów, żeby z nimi handlować? - Derwan przeczesał nerwowo włosy. - A co on im może dać?
Gobliny widać myślały podobnie, bo kiedy skrzekliwe śmiechy umilkły, głos zabrał najbardziej pomarszczony osobnik.
- A co ty możesz nam dać, człowieku. - Zapytał zgrzytliwie, a ostatnie słowo z pewnością było w jego mniemaniu epitetem.
Piegowaty nie wyglądał na zrażonego.
Przeciwnie, uśmiechnął się szeroko i wskazał na Muffę.
- Mamy czarodzieja.
- Ej! - Zaprotestował Ptyś.
- Nieładnie tak handlować nieistniejącym towarem. - Mruknął druid, spokojnie strugając jakiś patyk.
Elf nie był taki opanowany.
Zerwał się na równe nogi i sięgnął po kuszę.
- Nie rób nic głupiego. - Poradził mu Derwan.
- Ty chcesz mnie pouczać? - Syknął Legglę, miażdżąc ucznia spojrzeniem.
O dziwo buta, błyszcząca w srebrnym oku nie przygasła.
- Nie bądź ignorantem. - Warknął chłopak.
Łucznik poczerwieniał.
- Przyłóż mu. - Poradziła czarodziejka. - Ja bym mu dała w ucho.
Legglę mierzył się wzrokiem z uczniem.
- Dajcie spokój. - Druid schował nóż do kieszeni i sprawdził ostrość kołka. - Mamy gorsze problemy na głowie.
- Czego chcesz? - Zapytał tymczasem stary goblin, drapiąc się po wielkim, szpiczastym uchu.
- Dostępu do złoży na południowym stoku.
Odpowiedziały mu skrzeczące śmiechy.
- Mam lepszy pomysł. - Przywódca goblinów wychylił się. - Zostawię was tu na noc. Jeśli wasz czarodziej jest naprawdę dobry, wezmę go sobie o świcie.
Piegus nie zdążył nic powiedzieć, bo gobliny zniknęły tak szybko, jak się pojawiły.
Derwan zaklął.
- Co ta nieświeża rodzynka miała na myśli? - Zdziwiła się czarodziejka.
- Myślę, że już niedługo się tego dowiesz. - Powiedział cicho druid i zerknął na Derwana.
Ludzie zaczęli nerwowo szeptać.
Kilku z nich otoczyło Piegusa i żywo się czegoś domagało.
- A ty od kiedy zacząłeś nadawać zagadkami? - zmrużyła oczy Muffinka.
Dryblas wzruszył ramionami.
- Nie ja powinienem się tłumaczyć. Poza tym szczerze mówiąc, już mnie to wszystko zmęczyło. Poszedłbym spać.
Jego ręka ponownie zanurkowało w kieszeni.
Tym razem znaleziskiem był niewielki słoik z wyjątkowo cuchnącym mazidłem, w niepokojąco odblaskowym kolorze.
Derwan cofnął się gwałtownie, zatykając nos.
Ziemniak skrupulatnie wysmarował koniec zaostrzonego kołka i ruszył w stronę ludzi.
Legglę i czarodziejka w milczeniu przyglądali się, jak druid kreśli na kamiennej posadzce sporych rozmiarów krąg.
- Kto w takim razie ma nam coś wyjaśnić? - Zniecierpliwił się elf.
- O już ja dobrze wiem. - Syknęła czarodziejka, zbierając się z podłogi.
Zanim ktoś ja powstrzymał, pomaszerowała do Piegusa.
Bez wahania przepchała się przez otaczający go wianuszek ludzi.
- Ty! - Wskazała na Halika.
Piegus nawet się nie zmieszał.
Skrzyżował ramiona na piersi i popatrzył na nią z góry.
- Lepiej zacznij się tłumaczyć.
- Nie mam zamiaru. Pomaganie ludziom jest obowiązkiem członków gildii. Bez tych złóż, czekają nas poważne kłopoty. Jeśli mam wybierać między śmiercią głodową trzech wiosek, a życiem jednego, zadufanego maga,
to chyba wiadomo na co się zdecyduję.
- Ale ty nie masz prawa do takich decyzji. - Wściekła się. - Nie jestem twoją własnością!
W powietrzu nad różowym berecikiem zawirowały ptysie.
Ludzie otaczający Piegusa cofnęli się.
Zza chmur zaczął wychodzić księżyc, zalewając jaskinię jasnym światłem.
- Ej, nie coś, że się wtrącam. - Zamachał rękoma druid. - Ale jak ktoś chce żyć, to sugeruję zabawę w komórkę do wynajęcia.
- Co? - Zdziwił się jeden z ludzi.
- Do kręgu, idioci! - Krzyknął Driud.
Derwan padł na kolana, a od kamiennych ścian odbił się dziki warkot.
Elf odsunął się gwałtownie od ucznia.
Ziemniak, bez zbędnych ceregieli, złapał czarodziejkę pod pachę i zaniósł za śmierdząca linię.
Kilku ludzi skoczyło za nimi.
Kiedy światło księżyca padło na skulonego Derwana, usłyszeli trzask pękającego materiału.
Kolejni chętni dołączyli do druida.
Nadal jednak spora grupka stała i gapiła się, jak zahipnotyzowana.
Wśród trzasku łamanych kości, w samym środku jaskini, pojawił się ogromny wilkołak.
Skąpany w jasnym blasku księżyca, wyglądał jeszcze upiorniej.
Dzikie wycie wstrząsnęło całą jaskinią.
- Na skisły kremik. - Szepnęła Muffinka - To chyba jakiś żart.
- Mówiłem. - Burknął druid, przysiadając na jednym z wystających kamieni.
Tymczasem włochata bestia wyswobodziła się z resztek ubrania i potoczyła po jaskini srebrnym ślepiem.
Legglę ocknął się i naciągnął kuszę.
Ludzi odblokowało, rzucili się w stronę kręgu.
Wilkołak z radosnym warkotem skoczył im na przeciw.
Marcelina przeciągnęła się.
Wjechali do miasta.
Kupcy właśnie kończyli formalności z celnikami przy bramie.
- To co? Łaźnia, śniadanko i się zmywamy? - Ziewnął Edward.
W ich kierunku zmierzał jeden z kupców.
- Bardzo dziękujemy za współpracę. - Powiedział ściskając po kolei ich dłonie. - Gdyby nie pomoc Gryfów...
- Taka robota. - Wzruszył ramionami Draco.
Kupiec skinął głową i podał mu rulon zakończenia misji.
- Czy moglibyśmy liczyć na waszą pomoc w drodze powrotnej?
- A kiedy chcecie wyruszyć? - Zapytał ostrożnie Edward.
Nie podobały mu się spojrzenia, jakie Marcelina wymieniła z Draco.
- Za trzy, cztery dni. Oczywiście, jeśli się zgodzicie, pokrywamy koszt wyżywienia i noclegu w gospodzie. - Zapewnił gorliwie kupiec.
To był niewielki wydatek, w porównaniu to sum, jakie zaoszczędzili na tej wyprawie.
- Pozwól, że przedyskutujemy sprawę nad porządnym posiłkiem. - Uśmiechnął się Edward.
Kupiec skinął głową i zostawił ich, dołączywszy do swoich towarzyszy.
Rycerz skrzyżował ramiona na piersi i odwrócił się w stronę Draco i Marceliny.
- Powiedzie mi, o co chodzi?
- Ja tu zostaje. - Uśmiechnęła się lekko wiedźma.
Chłopak z irokezem unikał wzroku Edwarda.
- Ty też? - Warknął rycerz.
Draco skinął głową.
- Macie świadomość, że złamiecie umowę gildyjną?
- Nawet nie wiadomo, czy Karasu wróci.
- Nie będziemy rozmawiać o tym na środku ulicy. - Zauważyła przytomnie Marcelina. - Chodźmy coś zjeść.
- Oszaleliście?! - Zdenerwował się były archanioł. - Przecież czeka was stryczek!
- Jeśli nas złapią. - Puścił do niego oko Draco.
- Nie wierzę, że zrobicie Karasu takie świństwo...
- Oj, Edziu. - Marcelina poklepała go po ramieniu. - Można powiedzieć, że mam zdradę we krwi.
Rycerz nie wszedł z nimi do gospody.
Stracił apetyt.
Wszystko się sypało.
Pewnie, że nie było gwarancji, że Karasu wróci.
Ale równie dobrze dowódca mógł już być w Miasteczku.
Co właściwie powinien zrobić?
Według prawa powinien zawlec tych dwoje przed sąd.
Problem polegał na tym, że raczej nie da rady.
Mógł zaryzykować powrót z kupcami, ale z drugiej strony sam nie poradzi sobie z ochroną całej karawany.
Zacisnął szczęki.
Vanisz ostrożnie otworzyła oczy.
Leżała na kamiennej podłodze, w kałuży jakiejś cuchnącej brei.
Zwalczyła w sobie chęć natychmiastowego zerwania się i otrzepania z tego świństwa.
Na tyle, na ile było to możliwe w takiej pozycji, rozejrzała się.
Wyglądało na to, że jest w jakimś lochu.
Pod ścianą za jej plecami zadzwoniły łańcuchy.
- Zamknęli mnie z człowiekiem. Co za skandal. - Wybełkotał jakiś oburzony męski głos. - Jakby mało pogardy okazali.
Wojowniczka zaryzykowała i usiadła.
Zaraz okaże się, czy fakt przeżycia jest dobrą wiadomością.
Cela była niewielka.
Jedną ścianę stanowiły, jarzące się fioletową poświatą, kraty.
Korytarz za nimi rozświetlały pochodnie.
Pod przeciwległą ścianą stał, przykuty za rozciągnięte ramiona, mężczyzna z imponująca, rudą brodą.
- Okaż szacunek, nędzna istoto. - Nakazał jej mało uprzejmym tonem.
Vanisz postanowiła nie komentować.
Wstała usiłując pozbyć się ohydnego śluzu.
Nie miała pojęcia jak tu trafiła.
I gdzie właściwie mieści się owo "tu".
- A ty jesteś? - Spytała w końcu, przyglądając się rudobrodemu.
Mężczyzna szarpnął kajdanami.
- Nie do wiary. - Wrzasnął grubym głosem. - To się po prostu w głowie nie mieści.
- Spróbuj, może jakoś ogarnę. - Zachęciła go, wykręcając włosy.
- Do diabła! Jestem Królem Podziemia! Bogiem Potępionych! Kowalem...
- Dobra, dobra. - Machnęła ręką. - Wystarczyłoby imię.
Mężczyzna wrzasnął wściekle.
Wojowniczka odsunęła się przezornie.
Od dawna wiedziała, że wariatów na tym świecie nie brakuje.
Koleś chciał być Bogiem Podziemia, to niech sobie będzie.
Nic jej do tego.
Podeszła do krat.
Należało się stąd możliwie szybko wymiksować.
Poszperała w kieszeniach skórzanego kaftanika.
Dawno temu, z okazji otrzymanego patentu wojowniczki, dostała od Karasu trzy wytrychy.
Od tamtej pory, nie rozstawała się z tym niezwykle użytecznym narzędziem.
Jeden z nich był magiczny, jednak, jak sprawdziła wielokrotnie, dziwne czarodziejskie zamki częściej ulegały drugiemu wytrychowi, który był opatrzony starymi, nieznanymi runami.
Ostrożnie wyciągnęła palec i nieufnie dźgnęła kraty.
Nic się nie wydarzyło.
Wsunęła wytrych do zamka.
- Próżne twe trudy. - Zaszydził domniemany bóg. - To robota... - Przerwał mu szczęk otwieranego zamka.
Rudobrody rozdziawił usta ze zdumienia.
Uważniej przyjrzał się kruchej istocie przy kratach.
Kilka razy usiłowali go przekonać, że ludzie są zadziwiającymi tworami.
Jednak do tej pory, jedyne co w nich dostrzegał, to słabość.
Najlepszym dowodem na to był jego najmłodszy syn.
Gdyby jego matką nie była jakaś żałosna, ludzka kobieta, dla której Bóg Podziemia chwilowo stracił głowę, chłopak mógłby osiągnąć wszystko.
A tak, ciągle coś ciągnęło go w dół.
Miał jakieś opory.
Niezrozumiałe oczekiwania.
Absurdalne pomysły.
A z drugiej strony żadnych hamulców, jeśli chodzi o przelewanie boskiej krwi.
Zupełnie, jakby z jakiś niezrozumiałych powodów, mordowanie członków Pocztu sprawiało mu przyjemność.
Emocje, które go przesycały były dla Króla niepojęte.
I zdecydowanie budziły odrazę.
Nigdy nie potrafił się z nim dogadać.
Zawsze czuł niepokój, wydając mu rozkaz.
Tak, z tym dzieciakiem od początku było coś nie tak.
Potrafił manipulować umowami lepiej od najstarszych demonów.
Mimo, że nie był czystej krwi, przewyższał siłą ich wszystkich.
Dlaczego?
To pytanie wrzynało się w duszę Króla od długiego czasu.
Wiedział, że powinien go wtedy zabić.
A jednak nie potrafił.
Chciał wiedzieć dlaczego.
Ciekawość nie pozwoliła mu zostawić tej sprawy bez jasnej odpowiedzi.
Szarpnął łańcuchy.
No tak, ale wygląda na to, że nie będzie mu dane dotrzeć do prawdy.
Odchrząknął.
Czy da się upaść niżej?
Zawsze można próbować.
- Ludzka istoto. - Zaczął ostrożnie. - Eee, dobra kobieto? - Pogrzebał w pamięci.
Vanisz odwróciła się w stronę brodacza.
- Ty do mnie mówisz? - Upewniła się.
- A widzisz tu kogoś jeszcze? - Burknął Król.
Wojowniczka parsknęła.
- Dobra kobieta. Grubo. Co chcesz, psycholu?
- Wypraszam sobie takie niestosowne insynuacje.
- No jasne. - Przewróciła oczami. - Ale przyznaj, że całkiem normalny to ty nie jesteś...
- Szło mi raczej, o idiotyczny z goła zarzut, że potrzebuję pomocy. I to od człowieka.
- O Bogowie. - Pokręciła głową Vanisz. - Nie no, przez myśl mi nie przeszło, że potrzebujesz pomocy. Pewnie wisisz tu dla przyjemności. Jakiś nowy rodzaj treningu na wzmocnienie ciała i ducha. A tak na marginesie, gdzie my w ogóle jesteśmy?
- Trzeci korytarz lochów pod pałacem Siódmego Piekła.
- No, to przecież oczywiste. - Zadrwiła. - Zatem, jeśli niepotrzebna ci moja pomoc to wybacz, ale ja się zmywam.
- To ty potrzebujesz pomocy.
- Doprawdy? - Vanisz patrząc prosto w oczy obłąkanego Króla, uchyliła drzwi od celi.
- Chcesz wydostać się do Krain. Człowiek nie otworzy portalu.
Zawahała się.
Jeśli przyjąć, że ten nawiedzony brodacz mówi prawdę i rzeczywiście jest w Piekle...
- A ty mi pomożesz? - Spytała podejrzliwie.
- Jeśli odpowiednio wyrazisz swoje życzenie, uiścimy zwyczajową opłatę...
- Dobra, dobra. Bujać to my, nie nas. Chowałam się z demonem, mylisz, że dam się nabrać?
Zatrzasnęła kraty i podeszła do brodacza.
Jak to mawiał Pieprz?
Jeśli ktoś bardzo chce ci pomóc, to najpewniej dlatego, że masz coś, na czym mu zależy.
Wiedziała też, że za umowy płaci się na ogół mocą.
A że ludzie nie posiadali istoty, będącej źródłem mocy, płacili w energii życiowej.
Mówiąc prościej, każda umowa kosztowała ich kilka lat życia.
A ona swoje lubiła i nie miała zamiaru go skracać.
Więc jak zwykle wygra ten, kto lepiej kłamie.
- Uwolnię cię, a ty zagwarantujesz mi ochronę, otworzysz bezpieczny portal do Trzeciej Krainy i spełnisz jedno moje życzenie, w dowolnie wybranym przeze mnie momencie, bez żadnych opłat i konsekwencji. Oczywiście ochrona nie dotyczy tylko duszy, ale również ciała. - Zastanowiła się analizując słowa dokładnie tak, jak kiedyś uczył ją Pieprz.
Szukała furtek.
Król zacisnął szczęki.
Łatwość, z jaką ta ludzka istota, obróciła demoniczną umowę przeciwko niemu, coś mu przypomniała.
Zmrużył oczy.
Mógł jeszcze poudawać, że mu nie zależy.
Właściwie nie wierzył, że uda jej się otworzyć kajdany wykute z piekielnego metalu.
A nawet jeśli, to czym było jej głupie życzenie, wobec możliwości odzyskania tronu Podziemia?
- Zgoda. - Powiedział.
Pani Gibons w zadumie patrzyła na obracającą się nad ogniem pieczeń.
Ostatnio mało było tego gotowania.
Wszyscy rozjechali się na misje.
Jaga całkiem przestała zaglądać.
W końcu świetnie sobie radziła w tej całej szkole.
Nic dziwnego, że przestała sobie zawracać głowę starą matką.
Kucharka nabrała chochlę sosu i obficie polała obracające się mięso.
Zaskwierczał ogień.
To wszystko nieprawda.
Próbowała zapomnieć o ich ostatniej rozmowie, ale nie potrafiła.
Nikt, nigdy tak jej nie zdenerwował.
Kiedy Jaga opowiedziała o tym, jak wydała Pieprza, pani Gibons myślała, że ją udusi.
Ta dziewczyna nie miała pojęcia, ile zawdzięcza demonowi.
Ile zrobił dla ich rodziny.
Dla Miasteczka.
Kucharka miała w nosie co mówili ludzie.
Pieprz ich chronił.
A jej własna córka...
...
- Idź do diabła! - Krzyknęła pani Gibons i zamachnęła się na Jagę ścierką.
- Oszalałaś? - Syknęła dziewczyna, podnosząc się ze stołka. - Masz jakąś obsesję na jego punkcie. To demon. Potępiony. To on powinien iść do diabła. I mam nadzieję, że tam właśnie trafi.
- Nie masz pojęcia, o czym mówisz. - Wyszeptała kucharka, kiedy rudowłosa wybiegła z kuchni, trzaskając drzwiami...
... Od tamtej pory nie widziała córki.
Nie chciała jej robić kłopotów, rozpytując w Miasteczku, dlatego postanowiła zwrócić się do Jasnego.
Znalazła wojownika, wpatrującego się z ponurą miną w tablicę misji.
Zimny pot spływał mu po plecach, a strach pełzł wzdłuż kręgosłupa.
Z tablicy znikały imiona, a Jasny oddychał z coraz większym trudem.
Padalec.
Hajmidal.
Vanisz.
Co tam się stało?
Marcelina.
Draco.
Zaklął.
Derwan.
Co robić?
Dlatego, kiedy pani Gibons zadała dręczące ją pytanie, nie miał siły na półprawdę.
Mógł ją zapewnić, że wszystko będzie dobrze, ale właściwie przestał w to wierzyć.
Wszystko się waliło, a on został sam na tonącym statku i jego jedynym ratunkiem była nikła nadzieja, która przygasała coraz bardziej.
Karasu z trudem zogniskował wzrok.
Bestia przed nim stała spokojnie.
Przez chwilę patrzyli na siebie.
Do dowódcy dotarło, że pokonanie Pieprza jest nierealne.
A mimo to, dźwignął się na nogi i skoczył.
Przygotował się na atak.
Na cios, kończący wszystko.
Doskonale wiedział, że nie zdołałby się zasłonić przed piekielnymi szponami.
Nie tym śmiesznym ostrzem.
A jednak uderzenie nie nadeszło.
Demon stał pod ścianą.
Nawet wtedy, gdy dowódca przytknął sztylet do jego piersi.
Straszna aura zniknęła.
A razem z nią przerażający Bóg Podziemia.
Pieprz złapał dowódcę za nadgarstek.
Nachylił się.
Jego czarne kosmyki musnęły otępiałego Karasu po policzku.
- Jeśli chcesz mnie zabić, - wymruczał demon przesuwając rękę Gryfa bardziej w prawo - to musisz trafić między trzecie a czwarte żebro.
Dłoń ściskająca sztylet zadrżała.
Karasu cofnął się gwałtownie.
Pieprz stał spokojnie, oparty o ścianę i uśmiechał się drwiąco.
- Po co mi to mówisz? Zwłaszcza po tym, co mi pokazałeś? Dobrze wiesz, że nikt nie będzie w stanie nawet się do ciebie zbliżyć.
- Jakie to szczęście, że jesteś dobrym łucznikiem. - Pieprz puścił do niego oko i rzucił dowódcy niewielkie zawiniątko.
Gryf przysiadł na kamieniu.
Po tym wszystkim poczuł się dziwnie słaby.
Drżącymi rękoma rozwinął przybrudzony materiał.
W środku znalazł trzy groty ze stali achreńskiej.
- Pamiętaj, co ci powiedziałem. - Mruknął Pieprz. - Wybrani wiedzą, że źródło mocy stworzeń z istotą znajduje się po prawej stronie, na wysokości serca. Ale ze mną jest inaczej. Tylko ty o tym wiesz.
- Dlaczego?
- Na wypadek, gdybyś kiedyś jednak musiał mnie zabić.
Dowódca patrzył na demona w milczeniu.
Pieprz niedbałym ruchem poczochrał się po głowie.
- No i żebyś już mi nie pieprzył o zaufaniu. - Pokazał Gryfowi język.
Karasu pokręcił z niedowierzaniem głową.
Schował sztylet i groty.
Niedaleko nad ich głowami rozległ się znajomy, radosny skrzek.
Z nieba spadł Albert, lądując na piersi Karasu.
Gruchając przez dłuższą chwilę, ocierał wielki dziób o policzek dowódcy.
Zielonooki zatopił palce w złotorudych piórach.
Zza rogu wyszła Pożoga.
Na widok gryfa wryło ją w ziemię.
Jej bursztynowe oczy przyszpiliły Pieprza.
Demon uciekł spojrzeniem.
- Musisz mi kiedyś wyjaśnić, co w tym dzieciaku jest takiego wyjątkowego. - Syknęła patrząc ze złością na Karasu.
Dowódca tymczasem zebrał się z ziemi i otrzepał ubranie.
Posłał Pożodze figlarny uśmiech i zrobił krok w jej stronę.
- Sam mogę ci pokazać. - Zaoferował, łapiąc w palce rudozłoty kosmyk.
Nachyliła się, kładąc mu dłonie na policzkach.
- Chyba w snach. - Jej złośliwy ton wcale go nie zniechęcił.
Zanim pomyślał, co właściwie robi złapał Grzech w pasie i pocałował zachłannie przyciągając do siebie.
Przed chwilą przeżył spotkanie z Bogiem Podziemi.
Po takim czymś już nic nie wydawało mu się straszne.
Złośnica wyszarpała się gwałtownie.
Odskoczyła tocząc dookoła wściekłym spojrzeniem.
- Co on robi?! - Wytarła usta. - Co to do cholery...
Pieprz parsknął śmiechem.
Albert zagruchał wesoło.
Karasu nieco oprzytomniał.
- Dlaczego to zrobiłeś? - Zupełnie zdezorientowana Pożoga pocierała zarumienione policzki.
Dowódca nie umiał znaleźć odpowiedzi.
Przecież nie przyzna się, że przy niej całkiem traci głowę.
Pieprz objął Pożogę i oparł brodę na jej głowie.
- Ludzie czasem tak robią. - Powiedział z rozbawieniem. - Dla przyjemności.
- Przyjemności? - Wytrzeszczyła oczy. - Przecież on nawet nie ma mocy!
- Chcesz powiedzieć, że się nigdy nie całowałaś? - Parsknął Karasu.
- Dzieliłam się mocą z Aeszmą. - Zaprotestowała.
- Rany, to cholernie krępujące. - Pieprz zarumienił się i żeby ukryć zażenowanie przyklęknął obok Alberta.
- Czyli jesteś jego...? - Zmieszał się Karasu.
- Grzechem. - Syknęła Pożoga, krzyżując ramiona na piersi. - Właściwie...
Zupełnie nie rozumiała, co ten człowiek zrobił.
Gorzej.
Nie rozumiała swojej reakcji.
Głupota.
- Znaczy wy nie... - Dowódca właściwie nie miał pojęcia, po jaką cholerę w to brnie.
Chyba nie miał ochoty po raz kolejny wikłać się w dziwne układy z byłą Pieprza.
To zaczynało robić się niezdrowe.
- Za kogo ty mnie masz. - Obraził się demon.
- Pozwól, że nie odpowiem na to pytanie. - Karasu uśmiechnął się lekko.
- Jest dla mnie jak siostra, przyjaciółka, tak samo inne Grzechy. - Aeszma skrzywił się, zniesmaczony samym pomysłem.
- Wyjaśnij mi, dlaczego zawsze wychodzę na większego zboczeńca od ciebie. - Burknął Karasu, siadając ciężko na ziemi.
Nie dał Pieprzowi szansy na odpowiedź.
- Stało się coś Alberciku?
- Co z tym wozem? - Zainteresowała się cyganeczka, dołączając do reszty drużyny.
Uśmiechnęła się wesoło do Pożogi.
Rudowłosa pochyliła się i pocałowała ją prosto w usta.
Zaskoczona dziewczyna zamarła.
Karasu wybałuszył oczy i zapomniał o oddychaniu.
Pieprz wypuścił głośno powietrze.
Pożoga odsunęła się i klasnęła w ręce.
- To jest całkiem zabawne. - Zachichotała i pobiegła przed siebie, znikając za gruzami.
Cyganeczka odchrząknęła.
- No tak. - Westchnął Pieprz, patrząc oskarżycielsko na Karasu.
- Chyba się zakochałem. - Dowódca uśmiechnął się z rozmarzeniem.
Czarodziejka w milczeniu patrzyła, jak wilkołak sieje spustoszenie wśród tych, którzy nie zdążyli schronić się w kręgu.
- Jesteś z siebie zadowolony? - Syknęła do bladego Piegusa.
- A że to niby moja wina? - Zaperzył się chłopak. - To wasz wilkołak!
- Nie mój. - Prychnęła Muffina. - Patrząc oskarżycielsko na elfa.
- Dobra, przyznaję, dałem dupy. - Westchnął.
- Nie obchodzi nas, co tam robisz w swojej komnacie. - Ziewnął druid.
Elf poczerwieniał.
Muffinka roześmiała się.
Jej wybuch wesołości odbił się od ścian, przelatując nad rozszarpanym trupami i zwracając uwagę zakrwawionego wilkołaka.
Bestia zwróciła na nią płonące ślepię.
- A ty skąd wiedziałeś? - Spytał podejrzliwie Legglę.
- Mam tę moc. - Zanucił druid, przeciągając się leniwie.
- Nie dałoby się wykorzystać go do otwarcia korytarza? - Zainteresowała się Muffina. - W sumie mogłabym spróbować to jakoś wysadzić...
- Ty lepiej nic nie próbuj. - Zdenerwował się elf. - My nie mamy takiego zdrowia jak Pieprz.
Muffinka nadęła policzki i tupnęła nogą.
- To wymyśl coś, mądralo.
- Jedna rzecz mnie dziwi. - Łucznik nie spuszczał wzroku ze zbliżającego się wilkołaka.
- Dlaczego nie zmienił się wcześniej? - Podchwyciła Muffinka.
- W końcu pełnia była wczoraj.
Ziemniak milczał.
Elf uniósł kuszę.
Srebrny grot zalśnił w świetle księżyca.
- I tak po prostu go zastrzelisz? - Skrzywiła się Muffinka.
- A co mam niby zrobić? - Zdziwił się Legglę. - Podrapać za uchem, czy kazać aportować którąś z tamtych części ciała? - Wskazał na sponiewierane trupy.
- No nie wiem, zrobić jakieś czary mary.
- Jestem elfem, nie magiem. - Przewrócił oczami i wycelował.
- No ale wiesz... - Czarodziejka nie ustępowała. - Potęga miłości i te sprawy.
- Bogowie, jakiej znowu miłości? Ptysie przedawkowałaś?
- No nie wmówisz mi chyba, że on tak łazi za tobą, bo jesteś super łucznikiem. - Zadrwiła.
- Żebyś się nie zdziwiła. - Elf był gotowy do strzału.
Muffinka wypchnęła go poza krąg.
- Co ty robisz?! - Ziemniak zerwał się na równe nogi.
Zaskoczony elf potknął się i usiłując odzyskać równowagę, przerwał nasmarowaną przez druida linię.
Wilkołak wyszczerzył kły.
- Ty jesteś całkiem pomylona. - Szepnął Piegowaty, patrząc ze strachem na czarodziejkę.
- Zobaczycie, że on go nie zeżre. - Muffinka wbiła spojrzenie w elfa i zacisnęła pięści.
- Cztery desery pai Gibons? - Rzucił lekko druid.
- Siedem. - Mruknęła twardo.
Ludzie patrzyli na nich, jak na wariatów.
Cofnęli się przezornie.
- A co ja z tego będę miał? - Prychnął Legglę.
- Satysfakcję. - Wyszczerzyła się Muffinka.
Wilkołak zawył.
Elf przejechał dłonią po twarzy.
Chyba całkiem postradał zmysły.
- Derwan. - Rzucił w stronę czającego się wilkołaka, który właśnie opadł na cztery łapy, szykując się do skoku.
Bestia nie zareagowała, nie żeby to elfa specjalnie zdziwiło.
- Mogę już strzelać? - Spytał, posyłając czarodziejce złe spojrzenie.
- Tylko na to cię stać? - Skrzywiła się z niesmakiem.- Derwan - srerwan, a może on się wcale tak nie nazywa. Wpadłeś na to? Wysil się, do cholery. Tu idzie o siedem deserów.
Legglę przeklął w duchu czarodziejkę, desery i, zupełnie nie wiedząc czemu, panią Gibons.
- Co mnie obchodzą twoje desery!
Wilkołak skoczył.
Elf umknął przed pazurami zręcznym piruetem.
Bestia zawróciła niemal w miejscu.
Elf zawahał się.
Może jednak czarodziejka ma rację?
Może jakoś da się do niego dotrzeć?
Opuścił kuszę.
Wilkołak zawarczał.
I zwrócił się w stronę ściśniętych w kupie ludzi.
Czarodziejka poprawiła berecik.
- Nie mógłbyś domazać tej linii? - Zapytała rozwalonego na ziemi Ziemniaka.
- Wyciąg z wilczego ziela się skończył. - Wzruszył ramionami. - Zawsze możesz go przysmażyć. Czy kotlet z wilkołaka podchodzi pod kanibalizm?
Dziwne pytanie utonęło we wściekłym warkocie.
Legglę zacisnął pięści.
Nie mógł sobie darować, że był taki ślepy.
Przecież czuł, że z tym chłopakiem coś jest nie tak.
A z drugiej strony...
No właśnie, co z drugiej strony?
Fakt, że się do niego tak przywiązał, jest idiotyczny.
W dodatku, teraz prawdopodobnie będzie musiał go zastrzelić.
Nie wiedzieć czemu, przypomniał sobie miękkość czaro - białych kosmyków.
- Derwan. - Tym razem ton elfa był miękki i proszący.
Wilkołak zastrzygł uszami.
Legglę sam nie wierzył w to, co robi.
Odrzucił kuszę i rozłożył ramiona.
- Chodź.
Bestia zwinęła się i skoczyła.
Elf z hukiem wyrżnął plecami w kamienną podłogę, a wilkołak z łatwością zatopił kły w jego barku.
- No to po twoich deserach. - Uśmiechnął się szeroko druid.
- A to niewyszczotkowana menda. - Zdenerwowała się czarodziejka.
Załapała laskę i skoczyła w stronę wilkołaka.
Druid nie zdążył jej zatrzymać.
Muffinka z rozmachem trzasnęła bestię po łbie.
- Wypluj! Niedobry kundel! Fe! Wstydź się!
Wilkołak zaskomlał i wycofał się.
Legglę jęknął i zamknął oczy.
Ludzie stłoczeni w kręgu ze zgrozą przyglądali się, jak mała czarodziejka w różowym berecie beszta trzy razy większą bestię.
Usmarowany krwią wilkołak cofał się przed wściekłą Muffinką.
Skulił ogon i położył uszy po sobie.
Hajmidal wypadł z hukiem na kamienną podłogę i wylądował na ścianie.
Powoli przestawało go to bawić.
Raz na zawsze odechciało mu się włazić do dziwnych portali.
Zebrał się z ziemi i z zaskoczeniem stwierdził, że znajduje się w zbrojowni.
Wszędzie, na stojakach, półkach czy gablotach pyszniły się niesamowite bronie i zbroje.
Wojownik zamrugał.
- No teraz to niezaprzeczalnie trafiłem do nieba...
Rozejrzał się nieuważnie po sporej komnacie.
Widok porządnych, drewnianych drzwi wyraźnie go uspokoił.
Niespiesznie zaczął przeglądać bronie.
Postanowił przygarnąć jakiś miecz.
Dalsze paradowanie bez broni nie było rozsądne.
Zatrzymał się przy dziwnym ostrzu, które połyskiwało jasnym błękitem.
Na głowni wyryto złote runy.
Zerknął na swoją tarczę, która przylgnąwszy do jego lewego przedramienia, wyglądała teraz bardziej jak przedramiennik.
Nie miał wątpliwości, że ostrze i tarcza mają ze sobą coś wspólnego.
Rękojeść przyjemnie leżała w dłoni.
Broń, zgodnie z jego przewidywaniami, była idealnie wyważona.
Zakręcił kilka młynków na próbę.
Dziwne ciepło rozproszyło się w jego wnętrzu.
Przez głowę przeleciała mu obca myśl.
Hajmidal zmarszczył brwi.
Oparł miecz o stojak i zabrał się za przyczepianie pochwy.
Uzbrojony ruszył żwawo do wyjścia.
Otworzył ostrożnie wrota.
Korytarz był pusty i tonął w mroku.
Wojownik, nie zastanawiając się ani chwili dłużej, podjął wędrówkę.
Nie spotkawszy nikogo, dotarł do schodów prowadzących w górę.
Na nic zdały się uważne obserwacje, nadal nie miał pojęcia, gdzie się znajduje.
Wziął głęboki oddech i zaczął wspinać się w górę.
Sam nie wiedział, co go bardziej irytuje, fakt, że nie wie gdzie go wywiało, czy to, że nie ma tu żywej duszy.
Niespodziewanie dopadł go niepokój o towarzyszy.
Gdzieś tam została Vanisz z Oretym i Padalcem.
Chociaż z tego co widział, temu ostatniemu nie dawał zbyt dużej szansy na przeżycie.
Tak czy inaczej, będzie się musiał gęsto tłumaczyć.
Oczywiście pod warunkiem, że uda mu się stąd wyjść.
No i jeśli nadal będzie miał przed kim się tłumaczyć.
Jedno było pewne, teraz mógł stawić czoła Pieprzowi.
Ta myśl niepodziewanie przepełniła go nową energią.
Dziwna żądza wypełniła jego myśli.
Przejęła kontrolę nad myślami wojownika do tego stopnia, że dopiero po dłuższej chwili dotarło do niego, że nie jest sam.
Rozejrzał się nieprzytomnie.
Wyglądało na to, że trafił na kolejny korytarz.
Ten był o wiele lepiej oświetlony.
Przylgnął do ściany.
Gdzieś przed nim, za zakrętem, rozbrzmiewały kroki.
Ten, kto maszerował prostopadłym przejściem, zupełnie się z tym nie krył.
Hajmidal zaczął się przekradać pod ścianą w tamtym kierunku.
Kroki oddalały się.
Wyjrzał zza rogu.
Postać wielkiego mężczyzny znikała właśnie za zakrętem.
W jego cieniu dreptała...
Hajmidal zamrugał.
Zapominając o jakichkolwiek środkach ostrożności, pognał w tamtym kierunku.
Kiedy wypadł na jasno oświetlony korytarz, wiedział, że się nie pomylił.
- Vanisz! - Krzyknął szybciej niż pomyślał.
Wojowniczka odwróciła się w jego stronę.
W jej oczach błysnęła wściekłość i żądza mordu.
Stojący za nią ogromny, rudobrody facet skrzywił się paskudnie.
- To jakieś kpiny. - Oświadczył biorąc się pod boki.
- Co ty tu robisz? - Hajmidal całkiem zignorował postawnego wojownika i ruszył w kierunku dziewczyny.
- Co JA tu robię? - Wysyczała. - Zresztą nie rozmawiam z tobą. - Odwróciła się gwałtownie na pięcie i skrzyżowała ramiona na piersi.
- Co robisz w moim pałacu i to w dodatku z moja bronią? - Zapytał wielki wojownik.
- Szukam wyjścia. - Król Podziemia nie zrobił na Hajmidalu większego wrażenia.
- Z moją bronią?
- Daj spokój z tą bronią. - Zdenerwowała się Vanisz. - Tron miałeś odzyskać, czy coś tam. - Przypomniała mu.
Król zamrugał.
Nigdy wcześniej nikt nie potraktował go w ten sposób.
Schylił się, żeby jego twarz znalazła się na wysokości głowy wojowniczki.
- Czy ty mi mówisz, co mam robić?
- No sam nie ogarniasz, jak widać. - Jego groźna mina nie zrobiła na niej wrażenia.
Król Podziemia zagotował się.
Jego broda wyglądała, jakby zajęła się żywym ogniem.
- Co to za typ? - Spytał Hajmidal, podchodząc jeszcze kilka kroków.
- Typ... - Zapowietrzył się Król. - Ja wam zaraz... Plugawe robaki...
- Ojciec? - Na korytarz wyjrzał ogromny wilk.
- To ten kundel! - Niewytrzymała Vanisz. - Gdzie moja katana, ty zawszony sierściuchu?!
- Ojciec?! - Rudobrody wyprostował się gwałtownie. - Ja ci zaraz ojca pokażę!
Bestia zwinnym skokiem zniknęła za rogiem.
Król zapomniał o całej powadze.
Rzucił się w ślad za krnąbrnym potomkiem.
Wściekła Vanisz pobiegła za nim.
Zbaraniały Hajmidal puścił się pędem za nią.
- Czekaj!
- Spieprzaj. - Zasyczała. - Nie gadam z tobą!
- To nie gadaj ze mną później, teraz zmusimy jakoś się stąd wydostać!
Hajmidal złapał wojowniczkę za przedramię.
Trzasnęła go na odlew.
Zapiekł policzek.
Jednak nie puścił jej.
Przestała się szarpać i posłała mu mordercze spojrzenie.
- Jeśli chcesz się stąd wydostać, to musimy go dogonić.
Hajmidal postanowił się nie kłócić.
Pobiegli, trafiając do wielkiej sali.
Na samym środku kotłował się rudobrody walcząc z dwiema, ogromnymi bestiami.
Pod przeciwległą ścianą, kuliła się drobna, rudowłosa postać.
- Czy to nie Jaga? - Zmrużyła oczy Vanisz.
- Jaga? Jaka Jaga? - Hajmidal coraz mniej rozumiał. - Gdzie my w ogóle jesteśmy?
- W Piekle. Zdaje się, że w Siódmym. A ten tam, - wskazała głową na walczącego rudobrodego - to Bóg Podziemia. I nie gadam z tobą.
- Bóg... Podziemia? - Wytrzeszczył oczy.
Tymczasem Król zręcznie złapał jednego wilka za kark i rzucił nim o ścianę.
Drugi wycofał się w stronę, kulącej się pod ścianą dziewczyny.
Hajmidal zadziałał instynktownie.
Wyszarpał miecz i skoczył na bestię.
- Czeka... - Zaczęła Vanisz, ale potem machnęła ręką.
Zastępca odbił się miękko od ziemi i zaatakował z góry.
Zaskoczony Kair w ostatniej chwili uniknął ostrza.
Hajmidal zręcznie wylądował i nie zwalniając kroku, stanął między bestią a dziewczyną.
Skierował ostrze w stronę ogromnego, oślinionego pyska.
Tarcza zamigotała i zwiększyła rozmiar.
Jej powierzchnię pokryły lodowe kolce.
- Do nogi. - Hajmidal uśmiechnął się paskudnie, a potem skoczył.
Bestia uniknęła pędzącego ostrza, ale uderzenie tarczą zmusiło ją do zrobienia kilku kroków w tył.
Hajmidal nie zatrzymał się, wykorzystał siłę uderzenia i zręcznym piruetem uciekł w bok, żeby zaraz zaatakować niskim wypadem.
Trafił w przednią łapę i unikając ostrych kłów, przeturlał się pod bestią.
Niestety w tej pozycji długi miecz okazał się zupełnie nieprzydatny.
Zastępca odbił sobie tę niedogodność zaraz, jak tylko z powrotem znalazł się na nogach.
Cięcie z boku rozpłatało bark wielkiego wilka.
Ohydny śluz chlapnął Hajmidalowi prosto w twarz.
Wojownik na chwilę stracił równowagę.
Paskudna, cuchnąca substancja wżerała się w skórę.
Kair zaatakował.
Brutalnym uderzeniem łapy posłał zastępcę na ścianę.
Wojownik tylko częściowo sparował cios tarczą, ale to wystarczyło, żeby trzy, ogromne, lodowe kolce utkwiły w łapie wilka.
Bestia zawyła wściekle i zwaliła się ciężko na ziemię.
Vanisz pochyliła się nad roztrzęsioną Jaga.
- Jesteś cała?
- Ja nie jestem. - Jęknął z obrzydzeniem Hajmidal, usiłując przedramieniem zmazać z siebie palące paskudztwo.
Stanął nad rudowłosą i przyjrzał jej się z zainteresowaniem.
- A więc to ty jesteś Jaga.
Dziewczyna zarumieniła się.
Karasu wrzucił kolejny worek na wóz.
Otarł pot z czoła.
Od strony zarośniętego pola dobiegło ich wesołe szczekanie.
- Co znowu? - Westchnął dowódca z wdzięcznością przyjmując od Pożogi bukłak z wodą.
Wdrapali się na wóz i spojrzeli w stronę, z której dochodziło szczekanie.
Między drzewami i ocalałym zbożem pędził duży wilk.
W niemym zachwycie patrzyli na jego lśniące w słońcu futro.
Czarna na głowie i grzbiecie sierść, na barkach i piersi przechodziła w szkarłat, by znowu na nogach zmienić się w złoto.
Zwierzę, radosnymi susami, unikało ataków bawiącego się z nim gryfa.
Albert zanurkował.
Wilk śmignął w bok, umykając przed pazurami.
- Przypomnijcie mi, czemu ten leń się obija, kiedy my pracujemy? - Karasu podrapał się po głowie.
Demon wyglądał, jakby ktoś ściągnął mu z barków potężny ciężar.
Dowódca postanowił odpuścić.
- Ależ on jest piękny. - Westchnęła Pożoga i jednym susem znalazła się na ziemi.
Pognała w stronę goniących się zwierzaków.
Jej ruda grzywa błyszczała w słońcu.
Karasu westchnął.
Cyganeczka z trudem oderwała spojrzenie od smukłego wilka.
Musiała wyrzucić go z głowy.
Widziała, w co się zmienia.
Widziała jego prawdziwą formę.
Mimo, że stała daleko, dotarła do niej groza bijąca od przerażającej istoty.
Nieoczekiwanie przypomniała sobie jego dłonie na swoim nagim ciele, kiedy wyciągał ją z potwornej wodnej pułapki.
Zrobiło jej się gorąco.
Szybko pochyliła się nad ułożonym w rzędach roślinami.
Tak, tylko jak wyrzucić z myśli kogoś, komu zawdzięcza życie?
Pożoga w dzikim pędzie wpadła, podcinając wilka.
Przeturlali się wśród zboża i wylądowali ciężko na ziemi.
Grzech roześmiała się.
Albert zanurkował i dziabnął leżącego wilka w ucho.
Potem skrzecząc wesoło, poszybował w stronę Karasu.
Pożoga wsunęła palce w miękką sierść.
- Zmieniłeś się. - Szepnęła wtulając twarz w jego bok. - Już nie jesteś tym przestraszonym chłopcem.
- Ale nadal jesteś mi potrzebna. - Przeciągnął się leniwie.
Pożoga nie odpowiedziała, bawiąc się szkarłatnym pasmem.
Wilk wstał, ciągnąc ją do góry.
Usiadła, wyciągając źdźbła z włosów.
Czekoladowe oczy spojrzały na nią poważnie.
- Obiecuję, że już nigdy cię nie zostawię.
- Nigdy? - Upewniła się. - Nawet dla mojego dobra?
Zacisnął zęby.
Połaskotała go źdźbłem w nos.
- Nigdy, chyba że sama zdecydujesz się odejść.
- Niech będzie. - Przewróciła oczami. - Ale chcę takiego porządnego buziaka pieczętującego!
Pieprz wrócił do swojej postaci.
- Nie możesz całować wszystkich dookoła. - Mruknął wyciągając ręce w jej stronę.
- Tylko tych, co lubię!
Demon westchnął.
Pocałował delikatnie Pożogę, odnawiając dawno zapomnianą więź.
Moc zawirowała w jej ciele i potargała rudozłotą grzywę.
Pieprz padł na plecy i wciągnął głęboko powietrze.
- Jeden. - Uśmiechnął się.
Ostatnio edytowany przez Dziabeł 1 Listopada 2016r. 17:01, W całości zmieniany: 3
_________________
– A jeśli pewnego dnia będę musiał odejść? – spytał Krzyś, ściskając Misiową łapkę. – Co wtedy?
– Nic wielkiego. – zapewnił go Puchatek. – Posiedzę tu sobie i na Ciebie poczekam. Kiedy się kogoś kocha, to ten drugi ktoś nigdy nie znika.
2
< zaciera łapki, dawno nie pisała publicznie... chowa szminkę > ALE! Czerwoną piszę, jak lubisz, mrau x3
Widzę, że ja lubię Derwana ala Drewienko dręczyć, a elf ma z tego ubaw xD
Uuu, starcie paczałków między Leggle a Derwanem, bardzo... fajnie, że jednak nie jest taki uległy, bo jest uczniem. Poza lekcjami harcuje xD
O kurcze! Handlują mną! D:
HAHAHAHA!!! NIE WIERZĘ! TATUŚ!!! To Vanisz ma imprezę xDD *q* To... to... jak... co... jak jam to skomentować... Ty wiesz, że ja lubię, to po prostu... wklejam, żeby jeszcze raz przeczytać... o xD < wyciera ślinę > Ukryta zawartośćWięc to dlatego jest taki uczuciowy mimo wszystko i kombinuje jak człowiek, poza schematem, i tym się różni od ojczulka i innych, oooo! OOOOOOOO! Mocne xD Hahaha, kurcze, Karasu z Tworem Pieprza? Ale on musi go kochać xD Ale to o wiele lepsze od Marcepana, ale Karasu też znią.. ej, Karasu ma kompleks Pieprza? Czy tak bierze wszystko, co chociaż miało z nim coś wspólnego? Ale się kochają chłopaki, hoho xD No nieee... nieeee... ONA TEŻ Z PIEPRZEM SIĘ CAŁOWAŁA! Karasu ma kompleks Pieprza xD I uroczo jak wszyscy walą buraka xD HAHAHA, ALE WYWALIŁA Z TĄ CYGANKĄ, NIE NO, BOSKI CHAP XD Mój druid, zawsze błyskotliwy <#
Vanisz ma niezłe teksty xD Ale się uśmiałam! Mega! Czekam już na kolejne!
Widzę, że ja lubię Derwana ala Drewienko dręczyć, a elf ma z tego ubaw xD
Uuu, starcie paczałków między Leggle a Derwanem, bardzo... fajnie, że jednak nie jest taki uległy, bo jest uczniem. Poza lekcjami harcuje xD
O kurcze! Handlują mną! D:
HAHAHAHA!!! NIE WIERZĘ! TATUŚ!!! To Vanisz ma imprezę xDD
*q*Cytat:
Pieprz złapał dowódcę za nadgarstek.
Nachylił się.
Jego czarne kosmyki musnęły otępiałego Karasu po policzku.
- Jeśli chcesz mnie zabić, - wymruczał demon przesuwając rękę Gryfa bardziej w prawo - to musisz trafić między trzecie a czwarte żebro.
Dłoń ściskająca sztylet zadrżała.
Karasu cofnął się gwałtownie.
Nachylił się.
Jego czarne kosmyki musnęły otępiałego Karasu po policzku.
- Jeśli chcesz mnie zabić, - wymruczał demon przesuwając rękę Gryfa bardziej w prawo - to musisz trafić między trzecie a czwarte żebro.
Dłoń ściskająca sztylet zadrżała.
Karasu cofnął się gwałtownie.
Ukryta zawartośćCytat:
- Pamiętaj, co ci powiedziałem. - Mruknął Pieprz. - Wybrani wiedzą, że źródło mocy stworzeń z istotą znajduje się po prawej stronie, na wysokości serca. Ale ze mną jest inaczej. Tylko ty o tym wiesz.
HAHAHAHAHAHAHAHAHA OMG CYTAT CAŁEGO CHAPA!:
- Nie mój. - Prychnęła Muffina. - Patrząc oskarżycielsko na elfa.
- Dobra, przyznaję, dałem dupy. - Westchnął.
- Nie obchodzi nas, co tam robisz w swojej komnacie. - Ziewnął druid.
- Dobra, przyznaję, dałem dupy. - Westchnął.
- Nie obchodzi nas, co tam robisz w swojej komnacie. - Ziewnął druid.
Vanisz ma niezłe teksty xD Ale się uśmiałam! Mega! Czekam już na kolejne!
_________________
1
Zrobiłam to! Przekulałam na txt! Mój hjulet dostał zadyszki, open office odmówił ze trzy razy posłuszeństwa, ale mam!
Onlajny w całości!
Moi mili, pragnę Was poinformować, że Dziaba popełniła (w czcionce Times New Roman 12) 311 stron onlajnów! *o*
//pada na twarz i oddaje hołd i pokłon i inne takie! \o/
Onlajny w całości!
Moi mili, pragnę Was poinformować, że Dziaba popełniła (w czcionce Times New Roman 12) 311 stron onlajnów! *o*
//pada na twarz i oddaje hołd i pokłon i inne takie! \o/
_________________
And God said, "No one should cut another's kawaii waifu pics." ~zapożyczone
1
Muffa brakowało mi twoich fab komentów, szminką pisanych <3
waaat? 311 stron?xDD Konsta co ty O___O
– A jeśli pewnego dnia będę musiał odejść? – spytał Krzyś, ściskając Misiową łapkę. – Co wtedy?
– Nic wielkiego. – zapewnił go Puchatek. – Posiedzę tu sobie i na Ciebie poczekam. Kiedy się kogoś kocha, to ten drugi ktoś nigdy nie znika.
waaat? 311 stron?xDD Konsta co ty O___O
Ostatnio edytowany przez Dziabeł 1 Listopada 2016r. 10:28, W całości zmieniany: 2
_________________
– A jeśli pewnego dnia będę musiał odejść? – spytał Krzyś, ściskając Misiową łapkę. – Co wtedy?
– Nic wielkiego. – zapewnił go Puchatek. – Posiedzę tu sobie i na Ciebie poczekam. Kiedy się kogoś kocha, to ten drugi ktoś nigdy nie znika.
4
O mój Boże. Nie wierzę, że to ma już 30 części O___________O Z tej okazji postanowiłam sprać wam mózgi ^^ Miłej lektury:)
I poważnie, wszelkie sugestie i uwagi, co do treści mile widziane!
Część TRZYDZIESTA 18+
– A jeśli pewnego dnia będę musiał odejść? – spytał Krzyś, ściskając Misiową łapkę. – Co wtedy?
– Nic wielkiego. – zapewnił go Puchatek. – Posiedzę tu sobie i na Ciebie poczekam. Kiedy się kogoś kocha, to ten drugi ktoś nigdy nie znika.
I poważnie, wszelkie sugestie i uwagi, co do treści mile widziane!
Część TRZYDZIESTA 18+Edward owinął się ciaśniej wilgotnym płaszczem.
Gdyby tylko miał swoją moc, mógłby po prostu polecieć do Miasteczka.
Albo się błysnąć.
Rycerz rozmarzył się.
To była jego ulubiona sztuczka.
Problem polegał na tym, że każdy błysk zostawiał ślad.
Dlatego ostatnimi czasy musiał z tego zrezygnować.
Zresztą, teraz to i tak nie miało żadnego znaczenia.
Wszystko się sypie.
Z niechęcią kopnął mokre drzewo, które za cholerę nie chciało się zapalić.
- Jeszcze powinienem złapać katar. - Burknął w stronę jakiegoś ptaszyska, które, kilka metrów dalej, pożerało jakieś śmierdzące truchło.
Edward roztarł skostniałe dłonie.
Miał wątpliwości, czy postąpił dobrze, ale z drugiej strony nie miał wyboru.
Gdyby został dłużej w mieście, Gryfy mogłyby pomyśleć, że dołączył do Draco i Marceliny.
Z drugiej strony, nie posunął się do oficjalnej niesubordynacji.
Postanowił wrócić do Miasteczka i zdać raport.
Niech Karasu się martwi co dalej.
W końcu to jego małpy i jego cyrk.
On sam musi zrobić coś w sprawie Czębril.
No właśnie, tylko co?
Dłuższy areszt w jej przypadku był cokolwiek absurdalny.
Edward westchnął.
Najchętniej ruszyłby dalej, ale musiał poczekać aż się trochę rozjaśni.
Brnięcie w ciemności po bagnach nie było dobrym pomysłem.
Rycerz oparł się o omszały pień i zapadł w męczący półsen.
Niespiesznie zwijali prowizoryczne obozowisko.
Ich ostatni przystanek przed powrotem.
Karasu podał Pieprzowi ostatnie zwinięte derki.
Czarnowłosy upchnął je na wozie, a potem przeciągnął się.
- Myślisz, że sobie poradzili bez ciebie? - Spytał rozsznurowując przyciasną koszulę.
Najchętniej pozbyłby się jej w cholerę.
Ale przecież nie będzie paradował półnago.
To z jakiś powodów wzbudzało niezrozumiałą sensację, zwłaszcza u płci pięknej w mijających ich karawanach.
Pieprza, w przeciwieństwie do Pożogi, to zupełnie nie bawiło.
Potarł skroń, znowu pojawił się ten męczący nacisk.
- Mam nadzieję. A gdzie nam się zapodziały nieznośne panienki? - Zmienił temat dowódca.
Poprawił paski mocujące pochwę i upewnił się, że ostrze wysuwa się bez żadnych problemów.
Zerknął na demona.
Dziwnie wyglądał w zwyczajnej koszuli i portkach, pozbawiony jakiejkolwiek broni.
Tak na dobrą sprawę, on zawsze łaził albo w mundurze gildyjnym, albo w ciężkiej zbroi.
- Co się tak gapisz? - Mruknął podejrzliwie czarnowłosy. - Ja nic nie wiem. Polazły gdzieś i tyle.
- Zjedz coś. - Karasu przesłonił dłonią oczy i rozejrzał się po okolicy.
Zatrzymali się u podnóża trawiastego pagórka, na skraju niewielkiego zagajnika.
Między drzewami mignęła czerwona spódnica cyganki.
Dobiegł ich wesoły śmiech.
Pieprz oparł się plecami o wóz.
Nadal miał wątpliwości.
Czy powinien sprowadzać tu Grzechy.
Kiedy je tworzył, przepełniała go chęć niszczenia.
Był inny.
Tak mu się przynajmniej wydawało.
Potrzebował narzędzi do osiągnięcia celu.
Tyle, że koniec końców, to on zawiódł.
Sam sobie pokrzyżował plany.
Nigdy nie powinien był jej słuchać...
... Marcelina przeciągnęła się leniwie.
Zaszeleściła pościel.
Jej dłoń trafiła na próżnię.
Wiedźma otworzyła oczy.
Stał przy oknie, z dłońmi opartymi na parapecie.
Ostatnio coraz częściej mu się to zdarzało.
Ewidentnie coś go gryzło.
Wgapiał się w ten durny ocean, zupełnie jakby fale miały wypluć mu rozwiązanie.
A może zaczął coś podejrzewać?
Marcelina odsunęła od siebie tę niedorzeczną myśl.
Niby co miałby podejrzewać?
Musiała dbać, żeby nie stracił nią zainteresowania, przed wypełnieniem zadania.
Ona sama była już zmęczona tą podwójną grą.
Kiedyś było łatwiej.
Wszystko skomplikowało się, kiedy spotkała Aeszmę.
To zmieniło całe jej życie.
Musiała zgodzić się na układ z Amorem.
Z początku po prostu chciała się zemścić.
Gdzieś po drodze, zanim się zorientowała, pokochała króla demonów.
Dopiero z czasem zrozumiała, że wszystko było perfekcyjnie ukartowaną intrygą Atona.
A oni stanowili jedynie elementy układanki.
Najsmutniejsze w tym wszystkim było to, że każdy bawił się Aeszmą.
A ten biedny dzieciak nie miał o niczym pojęcia.
Marcelina potrząsnęła lekko głową.
Nie mogła myśleć w ten sposób.
To głupie uczucie należało zdusić w zarodku.
Wdepnęła w bagno i musi brnąc naprzód.
A przeprawa pochłonie jej uczucie i jego życie.
Wysunęła się z łóżka i podeszła na palcach do zamyślonego boga.
Z trudem zwalczyła w sobie chęć objęcia go i przytulenia się do szerokich, ciepłych pleców.
Zamiast tego położyła mu dłoń na łopatce.
I tak za dużo.
Odskoczył jak oparzony.
- Przepraszam. - Westchnął pocierając z zakłopotaniem policzek.
- O czym myślałeś? - Spytała, zmieniając temat.
Wzruszył ramionami.
Czego się spodziewała?
Może i dzielił z nią łóżko, ale nie myśli.
Aeszma przysunął się i zamknął ją w mocnym uścisku.
Zupełnie tego nie rozumiała.
Magia Amora powinna zrobić z niego uległą marionetkę.
Tymczasem niby z nią był, ale wszystko odbywało się na jego warunkach.
Nie tego się spodziewała.
Sądziła, że będzie miała nad nim jakąś kontrolę.
A on nawet nie dawał się dotknąć.
Z jakiegoś niewytłumaczalnego powodu unikał jakiegokolwiek kontaktu.
Chyba że inicjatywa leżała po jego stronie.
Marcelina ze złością zacisnęła zęby.
Zdecydowanie miała tego wszystkiego dosyć.
Jej ramiona mimowolnie objęły go w pasie.
Przymknęła oczy słuchając bicia jego serca.
Czy Aeszma był w ogóle zdolny do miłości?
- Zastanawiam się, czy powinienem poprowadzić armię Potępionych. - Powiedział nieoczekiwanie.
Marcelina skamieniała.
Wiedziała, że on musi stanąć przeciwko Bogom Krain.
A ona miała tego dopilnować.
Wiedziała też, że Aeszma z tej bitwy już nie wróci.
- Przecież chcesz się od tego wszystkiego uwolnić. - Szepnęła stając na palcach i ocierając się o jego policzek.
Czuła jak się cały spiął.
Mimo to nie puścił jej.
Położyła mu dłonie na policzkach i pocałowała.
Zadrżał, ale nadal ją obejmował.
Marcelina zamarła.
Aeszma bawił się przez chwilę jej złotym lokiem.
Zaryzykował.
W końcu jutro wszystko się zmieni.
Być może wcale nie wróci z tej wojny.
W końcu przecież jej może zaufać.
Może i potrzebował kupę czasu, żeby się na to zdobyć, ale ona nadal tu była.
Wracała za każdym razem, kiedy ją odtrącał.
Była, chociaż traktował ją w taki sposób.
Nie potrafił inaczej.
Starał się, ale zupełnie nie wiedział, jak to się robi.
I kiedy ona szeptała, że go kocha, bóg zupełnie nie rozumiał, o co w tym wszystkim chodzi.
Nikt go wcześniej nie kochał.
Nie rozumiał miłości.
Nie potrafił pojąć, swoich własnych uczuć i myśli.
Ignorował ten cały męczący zamęt, kłębiący się i narastający w nim z dnia na dzień.
Jedyne, czemu nie potrafił się oprzeć, to sile, która przyciągała go do wiedźmy.
W końcu postanowił zrobić to, czego nauczyły go Grzechy i co rozumiał.
Postanowił jej zaufać.
Marcelina objęła się ramionami.
W milczeniu patrzyła w ślad za oddalającym się w stronę portalu Aeszmą.
Czy to, co się właśnie stało było efektem klątwy Amora?
Zaufał jej.
Zacisnęła palce na śliskim materiale sukienki.
W końcu jej się udało.
Wygrała.
Tylko dlaczego to tak cholernie boli?
Zaufał jej, a ona bez wahania posłała go na śmierć.
Zachwiała się, ale szybko przywołała się do porządku.
Nie stać ją było na luksus wątpliwości.
Mimo to, nie potrafiła oderwać spojrzenia od pleców maszerującego Aeszmy.
- Odwróć się, a powiem ci prawdę. - Wyszeptała wbrew zdrowemu rozsądkowi. - Odwróć się.
Ale bóg już znikał w portalu.
Wiedźma stała przed domem.
Nawet tu dochodziły odgłosy Wielkiej Bitwy.
Po zasnutym ciemnymi chmurami niebie, przetoczył się grzmot.
Marcelina owinęła się ciaśniej szalem.
Chciałaby tam być.
Zobaczyć na własne oczy finał obrzydliwej intrygi.
Koniec, którego jest sprawczynią.
Wielki triumf Bogów Krain.
Kiedy zmiotą Potępionych, na zawsze zapanuje harmonia.
Wszystko, co złe zniknie bezpowrotnie.
Z jakiegoś powodu wizja, którą roztoczył przed nią Aton, nagle wydała się jakaś fałszywa.
Dlaczego Bóg Słońca tyle lat dążył do otwartej wojny?
Czy istota przesycona taką nienawiścią, mogła być mesjaszem pokoju?
- Trochę za późno na takie rozterki. - Ofuknęła samą siebie.
- A więc jednak jakieś masz? - Zaskoczona wiedźma odwróciła się gwałtownie.
Na pieńku do rąbania drzewa siedziała dziewczyna.
Ubrana w białą, koronkową sukienkę z obcisłym gorsecikiem, nawijała na palec pasmo czarnych włosów.
Jej brązowe, lekko skośne oczy patrzyły na wiedźmę zalotnie.
Pełne piersi falowały, napinając cienki materiał.
Niedbały gest ręki odsłonił ozdobione kokardkami pończochy.
Dziewczyna zsunęła się z pieńka i przeszła kilka kroków.
Marcelina nie mogła oderwać wzroku od hipnotycznie kołyszących się bioder.
Koronki sukienki ocierały się o ciało dziewczyny.
Jej pełne, lekko rozchylone wargi...
- Dość. - Marcelina potrząsnęła głową uwalniając się z uroku. - Czego tu szukasz? Nie powinnaś...
- Nie ty będziesz mi mówić, co powinnam, z czego nie. - Wysyczała dziewczyna w koronkach. - Może Aeszma ci zaufał, ale my nie jesteśmy tacy naiwni.
- Jakoś nie widzę tu pozostałych Grzechów. - Wzruszyła ramionami Marcelina.
Jednak prawda była taka, że czuła strach.
Nawet z jednym z tych potworów nie miała szans.
Jeśli Lesza postanowi ją zabić, to będzie koniec.
Nie mogła sobie wybrać lepszej pory.
Wszyscy byli pochłonięci Wielką Bitwą.
- Właśnie, nikt nie zwróci uwagi na śmierć podrzędnej wiedźmy. - Grzech oblizała łakomie usta.
- Podrzędnej mówisz. - Zdenerwowała się Marcelina. - Z jakiegoś powodu Aton wybrał właśnie mnie!
- Po prostu byłaś na tyle głupia, żeby się zgodzić. - Leszę wcale nie zaskoczyła wiadomość, że Bóg Słońca maczał w tym
wszystkim palce.
Wciągnęła głęboko powietrze.
Miała wrażenie, że skądś zna zapach tego strachu...
Wiedźma cofnęła się kilka kroków.
Mogła aktywować krąg w domu.
Tylko nie była pewna, czy zadziała na tak dziwną istotę.
Na demony jasne, anioły, jak najbardziej.
Nawet archanioły były bez szans.
Ale to, co stało przed nią, wymykało się jakiemukolwiek pojmowaniu.
Uosobienie jednego z największych koszmarów.
Marcelina wzdrygnęła się.
Jak obłąkany musiał być umysł, w którym zrodziła się myśl stworzenia takich bestii?
Im dłużej patrzyła w upiorne oczy Leszy, tym większa miała pewność, co do słuszności swoich czynów.
Jej uczucia nie miały tu nic do rzeczy.
Potępieni to monstra, których należało się pozbyć.
Wynaturzenia, nie mające prawa istnieć.
Zaraza tocząca Krainy.
A ich Generał był najgorszą z bestii.
Grzech śmignęła z prędkością, która zawstydziłaby najzręczniejszą strzygę.
Stanęła między wiedźmą a domkiem, opierając dłoń na wysuniętym zadziornie biodrze.
- Mówiliśmy mu, że to wszystko, to jedno wielkie oszustwo. Czego użyliście? Klątwy, naparu?
- Klątwy Amora.
- Nieźle. Musiało wam cholernie zależeć. Tylko zupełnie nie rozumiem dlaczego. Aż tak bardzo chciałaś zaciągnąć go do łóżka?
Marcelina oblała się rumieńcem.
Pełne politowania spojrzenie, jakim poczęstowała ją Lesza, dotknęło ją do żywego.
- Do tego żadne zaklęcie nie byłoby mi potrzebne!
- Jasne. Zresztą mniejsza. Dlaczego Atonowi zależało, żeby doszło do Wielkiej Bitwy?
Wiedźma zmrużyła oczy.
Właśnie zbliżała się jej szansa, na odzyskanie wolności.
Nie miała zamiaru jej zaprzepaścić z powodu jakiegoś Grzechu.
Rzuciła klątwę, którą tkała od dłuższego czasu.
Nie była nowicjuszką.
Lesza z łatwością uniknęła fioletowego pocisku, ale za późno zorientowała się, że to było jedynie echo.
Prawdziwa klątwa dopadła ją, gdy kończyła półobrót.
Grzech z hukiem wylądowała na ścianie.
Marcelina skoczyła dobywając noża.
Krótkie ostrze zalśniło błękitem.
Lesza otworzyła szeroko oczy.
Marcelina z wprawą wbiła nóż, tuż nad prawą piersią, miotającej się dziko bestii.
- Od samego początku, głównym celem Atona, było zabicie Aeszmy. - Szepnęła do ucha Leszy, po czym wsadziła rękę głęboko w ranę.
Grzech zawyła upiornie.
Marcelina wyszarpała trzy szklane kulki.
Lesza zmieniła się w pył.
Wiedźma opadła ciężko na kolana.
Zakrwawiony nóż potoczył się po trawie.
Kolorowe kulki zabrzęczały cicho w jej dłoni.
Gdyby tego ranka nie podzielił się z nią mocą.
Gdyby nie spodziewała się czegoś podobnego...
Zacisnęła okrwawioną dłoń na kolorowych szkiełkach, złapała nóż i zniknęła w domu.
Zjawili się późnym wieczorem.
Najwyżsi.
Wiedźma posłała im butne spojrzenie.
- Nie do wiary, jak niektórzy potrafią nisko upaść. - Mruknął jeden z nich odgarniając złote pasmo włosów.
- Daruj sobie gadkę o wyższych wartościach. - Skrzywiła się Marcelina. - Zrobiłam, czego chciał Aton. A teraz moja zapłata.
- Powiesz jej? - Złotowłosy archanioł przysiadł na stole i wbił spojrzenie w swojego towarzysza.
Marcelina zmarszczyła brwi.
Pierwszy nie miał najlepszej opinii, ale z jakiegoś powodu ciągle zręcznie unikał kary.
Jeszcze nie tak dawno do głowy by jej nie przyszło, że znajdzie się w podobnej sytuacji.
- Życie to dziwka, co? - Uśmiechnął się perfidnie Alba.
- Bez wulgarnych określeń proszę. - Skrzywił się siedzący na stole.
- Ach, Edziu nie bądź takim świętoszkiem. - Zbył go Pierwszy. - Więc, wyobraź sobie, - Zwrócił się do Marceliny. - że trochę nie doceniliśmy twojego kochasia. - W jego oczach błysnęła jakaś niezdrowa fascynacja.
- Nie rozumiem? - Marcelinę przeszył zimny dreszcz.
- Ten obłąkaniec mało nie zabił Atona. Zrzucili go w Zapomnienie. Stawiam swoje skrzydła, że zaraz się tu pojawi.
- Ach, jakie to romantyczne. - Zadrwił Piąty.
Wiedźma poczuła panikę.
To nie tak miało wyglądać.
W dodatku, jeśli on wie o Leszy, to będzie koniec.
Potoczyła błędnym spojrzeniem po twarzach Najwyższych.
Oni nie mieli pojęcia, co narobili...
- Oddychaj. - Poradził jej Edward. - Nie byłoby nas tu, gdybyśmy nie mieli planu. Poza tym, odebrali mu moc.
Bez niej, jest co najwyżej podrzędnym demonem.
- Sądzę, że nie do końca masz rację Edziu. - Uśmiechnął się paskudnie Pierwszy. - Ale swoje przypuszczenia zachowam dla siebie. Podobnie jak upiornego dzieciaka.
W izbie zmaterializowało się jeszcze dwóch Najwyższych.
- Nadchodzi. - Rzucił krótko jeden z nich.
- To ja znikam. - Mruknął Trzeci. - Nieczysta gra nie jest moją mocną stroną. Nie chcę wam psuć zabawy.
Alba parsknął śmiechem.
Słyszał za plecami miękkie kroki.
Rzucił w stronę Marceliny zawiniątko i odwrócił się leniwie.
- Aeszmo, królu demonów. Władco 7 Duchów, potocznie zwanych Grzechami, mamy nakaz zatrzymania cię za notoryczne łamanie praw tego świata i przemieszczanie się między wymiarami bez zezwoleń.
Były bóg dobył mieczy.
- Nie chcemy rozlewu krwi. - Wyrwał się Szósty.
Alba poczęstował go pogardliwym spojrzeniem.
On chciał.
Chciał krwi tego dzieciaka.
- Jeśli pójdziesz z nami dobrowolnie zrezygnujemy z wyciągania konsekwencji względem 7 Duchów. Krótko mówiąc zostawimy je w spokoju. - Skłamał gładko, wiedząc, że wygrał...
... Pożoga wybiegła z zagajnika.
Obróciła się wdzięcznie, podziwiając swoją furkoczącą spódnicę.
Wyhamowała przed zamyślonym Pieprzem.
- Wiesz, że można zrobić maść regeneracyjną bez wiesiołka? - Powiedziała podskakują entuzjastycznie.
Zanim zaskoczony demon odpowiedział, Grzech złapała cygankę za ręce i okręciła ją, śmiejąc się wesoło.
Karasu przełknął nerwowo ślinę, kiedy furkocząca spódnica uniosła się odsłaniając jasne uda Pożogi.
Pieprz uśmiechnął się lekko.
Przyjemnie patrzyło się na zadowoloną Złośnicę.
Przynajmniej ona mu wybaczyła.
- No, rozchmurz się. - Karasu szturchnął demona w bok. - Niedługo będziemy w domu. A tam już na bank czekają na ciebie ciastka i stęskniona Muffina.
Pieprz uśmiechnął się mimo woli.
Dom.
Faktycznie, złapał się już kilka razy na tym, że tak właśnie myśli o Miasteczku.
A jednocześnie czuł, że nacisk nakazu staje się coraz silniejszy.
Cyganka wrzuciła do wozu małe zawiniątko i sięgnęła po bukłak.
Zachłannie napiła się wody.
Odłożyła naczynie i wzięła jedną z ostatnich słodkich bułeczek.
Zmierzyła Pieprza groźnym spojrzeniem i dźgnęła go bułką w pierś.
- Masz to zjeść. Karasu mówił, że od afery w Zakonie nic nie jadłeś!
Pieprz posłał dowódcy złe spojrzenie.
- Kapuś.
Karasu westchnął.
Spojrzał na Aeszmę zadziornie.
- Odkąd się znamy ani razu nie widziałem, żebyś cierpiał na brak apetytu.
- Nie twoje zmartwienie.
- Moje. Masz to zjeść.
- Bogowie, zejdźcie ze mnie. - Zawarczał Pieprz łapiąc ze złością bułkę.
Był głodny, owszem, ale jednocześnie było mu niedobrze na samą myśl o jedzeniu.
Nakaz trzymał go w żelaznym uścisku, a uporczywy ból wzbierającej mocy wcale nie pomagał.
Najchętniej zostałby w ciele wilka, tylko że nawet to już przestało pomagać.
W milczeniu wpatrywał się w bułkę.
Czuł na sobie spojrzenia cyganki i Karasu.
Z problemu wybawiła do Pożoga.
Capnęła przysmak z jego ręki i wgryzła się w niego ze smakiem.
Posłał jej pełne wdzięczności spojrzenie.
- Nie róbcie afery, chłopak ma gorsze problemy na głowie niż żarcie.
Przez dłuższy czas jechali w milczeniu, aż w końcu siedząca na koźle cyganka zaczęła nucić.
Pożoga utkwiła w niej zachłanny wzrok.
Karasu szybko podchwycił melodię i zaraz rozbrzmiała wesoła piosenka.
Grzech kołysała się klaszcząc radośnie.
Pieprz wyciągnął nogi i oparł się o tył wozu.
Im bardziej zbliżali się do Miasteczka, tym większy czuł niepokój.
Miał wrażenie, że robi błąd.
Powinien wrócić do Podziemi.
Zacisnął zęby i zignorował narastający nakaz.
Cyganeczka odrzuciła lśniące włosy do tyłu i zaczęła kolejną piosenkę:
- Jadą wozy kolorowe taborami.
Jadą wozy kolorowe wieczorami.
Może z liści spadających im powróży,
Wiatr cygański wierny kompan ich podróży.
Zanim ślady wasze mgła mi pozasnuwa,
Opowiedzcie mi Cyganie, jak tam u was jest.
U nas wiele i niewiele, bo w sam raz,
U nas czerwień, u nas zieleń, cień i blask...
W tym momencie, z tyłu wozu rozległ się piękny męski głos, który płynnie wpasował się w melodię cyganki:
- mordobicie, gwałty, kradzież, ach, nieraz...
Siedzący na koźle zesztywnieli.
Pierwsza odwróciła się Pożoga.
Zeskoczyła z kozła i omijając zręcznie sadzonki, ukucnęła przy Pieprzu, wpatrując się w niego wyczekująco.
Cyganeczka skrzywiła się.
- Taki piękny głos, a takie brednie śpiewa. - Mruknęła z naganą.
- Jak to zrobiłeś? - Grzech odgarnęła z twarzy niesforne kosmyki. - Melodię, która nie zabija?
Karasu wzdrygnął się.
- Dlaczego uważasz, że jedyne, co potrafię to zabijać? - Zawarczał Pieprz z nieoczekiwaną złością.
- No wybacz, że odniosłam takie wrażenie, podczas tych niezliczonych wspólnych masakr. - Prychnęła Pożoga.
- Dajcie spokój, po co się kłócić... - Wzruszyła ramionami cyganeczka. - Patrzcie, mury!
Albert obniżył lot i zagruchał w stronę Karasu.
- Leć. - Zgodził się dowódca, a gryf wzbił się ochoczo w górę.
Aeszma wyciągnął rękę w stronę Pożogi.
Grzech przysunęła się bliżej.
- Czym się martwisz? - Spytała cicho.
- Że okażę się za słaby. Że poddam się po raz kolejny. - Odpowiedział po dłuższym milczeniu.
- Nie tym razem. - Zapewniła go, wbijając spojrzenie w plecy Karasu.
Pieprz odetchnął głębiej.
Oby miała rację.
Rudobrody wrzasnął potrząsając wściekle dwoma wilkami.
Bez trudu uniósł je wysoko w górę.
- Żarty sobie robicie?! Sądziliście, że jesteście w stanie przejąć władzę nad Podziemiami? Wy?!
- No bo ty nas nie doceniasz. - Wyskamlał Fenris. - Tylko Aeszma i Aeszma...
- Milcz! - Wrzasnął mu Król Podziemia prosto w ucho.
Bestia skuliła się, dyndając w bolesnym uścisku.
- I twierdzisz, że ten gość odeśle nas do domu? - Hajmidal z powątpiewaniem zerknął na siedzącą pod ścianą Vanisz.
- Taka była umowa. - Mruknęła.
- Skąd się tu wzięliście? - Spytała nieśmiało Jaga.
- Dłuższa historia. - Wyszczerzył zęby oficer.
Tymczasem wyglądało na to, że Król Podziemia wrócił na swoje stanowisko.
Dwie bestie siedziały potulnie na podłodze.
Gdzieś, od strony dziedzińca pałacowego, rozległy się kroki.
Wielkie, drewniane wrota otworzyły się z hukiem.
W progu stanął najprawdziwszy demon.
Czarna zbroja lśniła w blasku pochodni.
Imponujące rogi wieńczyły szkarłatną czuprynę.
Złota peleryna łopotała przy każdym kroku.
Demon przelotnie spojrzał na grupkę siedzącą pod ścianą.
Nawet nie zwolnił kroku.
Zatrzymał się przed Królem i opadł na jedno kolano.
Skłonił się, przyciskając potężną pięść do prawej piersi.
- Vrat, ty pieprzony... - Zagrzmiał Król.
Zaraz jednak zreflektował się i usiadłszy ciężko na tronie, wbił w upiornego rycerza wyczekujące spojrzenie.
- Spieszę zameldować, że wypełniłem rozkaz i misja zakończyła się sukcesem.
- Wiesz, gdzie ja mam twoją misję?! - Król uderzył w oparcie tronu. - Ty sobie latasz po Czwartym Piekle, a te jełopy, moi, niestety, synowie, pozbawili mnie tronu! Zamknęli w lochu, jak jakiegoś, pożal się bogowie, człowieka.
Vanisz prychnęła pogardliwie.
- Nawet nie mieli dość odwagi, żeby mnie zabić! To ma być detronizacja?! - Wrzasnął i poczerwieniał na twarzy. - To jakaś pierdolona kpina!
- Jesteś pewna, że on jest spokrewniony z Pieprzem? - Wyraził wątpliwość Hajmidal. - Straszny nerwus.
- Nasz demon przynajmniej ma klasę. - Parsknęła wojowniczka. -- Jak się wścieka to z gracją.
- Taa... - Hajmidal przypomniał sobie akcję z ropuchą.
Tymczasem upiorny rycerz nadal potulnie klęczał.
Widać znał swojego władcę na tyle dobrze, żeby nie wdawać się z nim w zbędne dyskusje.
- Taka plama na honorze! Przecież ja muszę ich teraz zabić! - Fenris i Kair wymienili nerwowe spojrzenia.
- Ale tatku... - Zaczął nieśmiało Fenris, podpełzając do Króla.
Władca Podziemi wymierzył mu potężnego kopniaka.
- Vrat, przygotuj wszystko do egzekucji! Ale ma być z pompą! Splendor i blask. Rozumiesz? Już ja im wszystkim bardzo dokładnie wyjaśnię, czym kończy się zamach na tron!
- Jeśli mogę się wtrącić... - Demon zaryzykował.
- Nie możesz! - Wrzasnął rudobrody, wymachując groźnie ręką.
- Ale drama. - Przewróciła oczami Vanisz.
W sali zapadła ciężka cisza.
Płonące ślepia Króla Podziemi przyszpiliły wojowniczkę do ściany.
- A ty, nędzna istoto, co tu jeszcze robisz? - Zdziwił się władca Piekieł.
- Czekam na objawienie. - Prychnęła Vanisz, zbierając się z ziemi. - Jeden stary sklerotyk najwyraźniej zapomniał otworzyć magiczny portal. Ja rozumiem, - Wykonała niedbały gest w stronę Fenrisa i Kaira, którzy patrzyli na nią szeroko otwartymi oczami. - rodzinne sprawy, ale halo, my tu czekamy, nie?
Vrat wciągnął ze świstem powietrze i popatrzył na wojowniczkę z niedowierzaniem.
Twarz rudobrodego przypominała kolorem wyjątkowo dojrzałego buraka.
Zaczęło mu się dymić z uszu, co w połączeniu z płomienną czupryną, dawało niezwykle fascynujący efekt.
- On zaraz wypchnie. - Szepnął zachwycony Hajmidal.
- Chyba nie powinnaś... - Zaczęła Jaga.
Upiorny, mrożący krew w żyłach wrzask zatrząsł całym pałacem.
- Stary?! Stary?! - Darł się Król Podziemia, rwąc włosy z głowy. - Ty nędzna... plugawa...
- Weź. - Vanisz zatkała uszy, krzywiąc się. - Widzę, że poważnie masz jakieś teatralne zacięcie, ale my byśmy chcieli wrócić do domu.
Vrat tymczasem wyprostował się i sięgnął po kosę.
- Ja bardzo chętnie uprzątnę to odrażające towarzystwo. - Zaofiarował się
- Kogo nazywasz odrażającym, ty rogaty ośle?! - Zdenerwował się wojowniczka.
Król Podziemia dosłownie wgniótł rycerza w ziemię.
Vrat stęknął ciężko i opadł z powrotem na kolana.
Rudobrody zeskoczył z podwyższenia, na którym stał tron i ruszył w stronę pyskatej wojowniczki.
Jaga schowała się za Hajmidalem.
Oficer złapał Vanisz za ramię, ale ona odtrąciła go ze zniecierpliwieniem.
- Otwórz portal! - Warknęła w stronę maszerującej na nich furii.
- Nie będzie mi rozkazywać takie małe nic! - Wrzasnął Król Podziemi.
- Chcesz powiedzieć, że nie dość, że jesteś rudy, to jeszcze nie masz honoru?
- Ty...! Ty...! - Zachłysnął się bóg.
- My tylko chcemy wrócić na górę. - Wtrącił się Hajmidal, pojednawczym tonem.
- Już ja was wyślę na górę! W kawałkach!
- Portal miał być bezpieczny. - Przypomniała mu Vanisz.
- Taaak. - Powiedział przeciągle Król, który nagle zatrzymał się w pół kroku. - Ale nikt nie powiedział, że mam wam pozwolić przez niego przejść. - Upiorny uśmiech wykrzywił jego twarz.
Wojowniczka zbladła.
Pieprzone układy z demonami.
- Nie możesz mnie tknąć. - Prychnęła.
- Ciebie nie. - Zgodził się Król, utkwiwszy płonące spojrzenie w Hajmidalu i Jadze. - Ale o nich nie było ani słowa.
Siedzieli ściśnięci w ciasnych grupkach.
Ponure milczenie przerywał jedynie plusk, przepływającego przez jaskinię strumyka.
Druid leżał wyciągnięty w niedbałej pozie i żuł ostatnią lukrecjową żelkę.
Muffinka głaskała mruczącego rozkosznie Puszkina.
Derwan, odzyskawszy bardziej cywilizowaną postać, wydłubywał z ubrań resztki krwawych ochłapów.
Piegowaty z zaciętym wyrazem twarzy, wpatrywał się w kamienny balkon.
Niebo nad ich głowami zaróżowiło się i wkrótce po kamiennych ścianach, zaczęły pełzać pierwsze promienie słońca.
Ludzie ocknęli się z niezdrowego odrętwienia.
Wszyscy zgodnie omijali wzrokiem porozwlekane po skałach trupy.
- Nie powinniśmy byli godzić się na tę obłąkańczą wyprawę. - Przerwał ciszę jeden z ludzi.
- Było dogadać się jakoś z panem Diosem... - Rzucił inny.
- No. - Pociągnął nosem trzeci i wytarł gluta rękawem. - Możeby roztwarł jednak kopalnie...
Druid usiadł, strzygąc uszami.
Miał wrażenie, że już gdzieś słyszał to nazwisko.
- A co Dios ma z tym wspólnego? - Zdziwił się Legglę.
Odsunął bandaż od rany po ugryzieniu.
Skrzywił się na widok ropnej wydzieliny.
Bark już dawno zdrętwiał i nie czuł bólu.
Cholerny pech.
Jak tak dalej pójdzie, już nigdy nie będzie w stanie naciągnąć łuku.
Potrzebował healera na już.
Derwan zawiercił się niespokojnie.
Ludzie umilkli.
Piegus nie zareagował na ich zaczepki.
- Może byś zaczął wyjaśniać. - Pouczyła go Muffinka.
Dała sobie spokój z wiązaniem różowej wstążki, która nijak nie chciał trzymać się na potarganych włosach.
Zamiast tego położyła sobie laskę na kolanach i przyozdobiła ją uroczą kokardką.
- Nic wam do tego. - Burknął na odczepnego Piegus.
Derwan przysunął się nieznacznie do elfa.
Łucznik posłał mu zabójcze spojrzenie.
Wilkołak uciekł wzrokiem.
- Czy ten cały Dios, to nie jakiś krewny naszego sierściucha? - Ziewnął druid.
- Ojciec. - Wymamrotał Derwan.
- No proszę. - Ziemniak zebrał się z ziemi i otrzepał tunikę. - Akcja nam się zagęszcza.
- Ojciec? - Jeden z rosłych chłopów poderwał się z ziemi. - To ja wiem, co nam idzie robić!
- Spokój. - Warknął Piegus.
- Żaden spokój. - Zdenerwował się chłop. - Bierzmy chłopaka i oddajmy w zamian za otwarcie kopalni.
Derwan poczerwieniał.
- To jakaś plebsowa moda? - Nie wytrzymała Muffinka. - Handel przypadkowymi ludźmi wbrew ich woli?
- Nie denerwuj się. W sumie facet ma rację. - Zgodził się druid. - Po cholerę nam ta zabawa? Oni chcą pracować, a nie mają gdzie.
- Ale on jest na kontrakcie. - Przypomniał elf.
- Zawierałeś kontrakt z wilkołakiem? - Zainteresował się Ziemniak.
- No nie. - Przyznał Legglę.
- Właśnie, oddajmy szczyla zatroskanemu tatusiowi i niech się cieszy, że nie zawiśnie za krzywoprzysięstwo. Szczyl, nie tatuś. - Wyjaśnił pospiesznie druid.
- Ale... - Derwan zerwał się z ziemi.
- Nie będzie żadnych wymian. - Oznajmił twardo Piegus. - Przyszliśmy tu po złoża i je dostaniemy.
- Oszalałeś? - Zainteresował się jeden z chłopów. - Złoża od goblinów?
- Milcz. - Syknął Halik.
- Dlaczego twojemu ojcu tak bardzo zależy, żebyś wrócił do domu? - Spytał cicho elf.
Muffinka wstała otrzepując sukienkę.
Derwan rzucił zaniepokojone spojrzenie na laskę w jej rękach.
Różowa kokardka wcale nie sprawiała, że kij wyglądał mniej groźnie.
Wilkołak mimowolnie roztarł guzy na głowie.
- Trudne sprawy. - Ziewnął głośno druid.
Przeciągnął się aż zatrzeszczały kości.
Materiał tuniki pękł pod pachą.
- A niech to szlag. - Zmartwił się Ziemniak.
- Po powrocie czekają nas zakupy! - Ucieszyła się czarodziejka. - Taka tunika w kwiatki... O! Albo epickie palmy!
- Jak to dobrze się składa, że oni mają zamiar cię sprzedać. - Uśmiechnął się uroczo do czarodziejki.
Ludzie przyglądali im się z niepokojem.
- Wy jesteście całkiem pomyleni. - Szepnął jeden z nich. - Przyjdzie nam tu nogi wyciągnąć.
Niepokojąca wizja chłopa zawisła w powietrzu.
Coś zaszurało na górze i pojawiły się gobliny.
- Patrzcie, oni jeszcze żyją. - Zdziwił się szczerze, pomarszczony przywódca.
- Te Mere! - Zazgrzytał inny. - Formę straciłeś?
- Niech cię, durny wilkołaku, teraz jestem trzy szmaragdy w plecy. - Burknął inny.
Wszystkie spojrzenia utkwiły w uczniu elfa.
Derwan skulił się jeszcze bardziej.
- Ktoś się tu będzie gruuuubo tłumaczył. - Zanuciła Muffinka.
Pełnym skupienia gestem poprawiła berecik i zadarła głowę do góry.
- Słuchajcie, cholerne rodzynki, już nam się ta przygoda znudziła, wracamy do domu.
- Doprawdy? - Przywódca goblinów wyszczerzył drapieżnie żółte zęby. - Ten tam, nam coś obiecał.
- Ten tam nie ma nic do gadania. - Poparł czarodziejkę Ziemniak.
- Nie mój problem. - Rzucił beztrosko goblin.
Pstryknął długimi paluchami i potężny huk wstrząsnął jaskinią.
A potem wszystko utonęło w ciemności.
Jasny siedział na gildyjnym dziedzińcu, pogrążony w czarnych myślach.
Gorączkowo myślał nad tym, co właściwie powinien zrobić.
Wyglądało na to, że gildia straciła znaczną cześć członków.
Według procedury należało powołać nowych, tylko że...
Chłopak złapał się za głowę.
Równie dobrze, mógłby przyznać, że Gryf właśnie zakończył swoją działalność.
Został z garścią healerów, driadą, zbuntowanym aniołem, zamkniętym w lochach i błędnym rycerzem gdzieś na bagnach.
- Kurwa. - Westchnął ciężko.
Najchętniej spakowałby manatki i zwiał daleko stąd.
W jego czarne wizje wdarł się odgłos zbliżających się kroków.
Niechętnie podniósł głowę.
W bramie stał Wędrowiec.
Kruk, siedzący na jego ramieniu czyścił sobie dziobem pióra.
Z kuchni wychyliła się pani Gibons.
Kobieta posiwiała przez ostatnie dni.
Wyglądała jak odzwierciedlenie uczuć Jasnego.
Gryf westchnął ciężko.
Wcale nie miał ochoty na kolację.
Nawet smakowite zapachy, napływające z kuchni, nie robiły na nim wrażenia.
- Mogę? - Zapytał Wędrowiec wskazując na miejsce przy stole.
Jasny skinął głową.
Było mu wszystko jedno.
Gosposia zniknęła w kuchni i zaraz pojawiła się z dwoma porcjami parującego gulaszu.
Włóczykij zatarł ręce i z ochotą zabrał się za jedzenie.
Kruk zeskoczył na stół i łypnął na Jasnego.
Wojownik podsunął mu swój talerz.
Ptaszysko zakrakało z aprobata i złapało kawałek mięsa.
- Czym się tak trapisz, młodzieńcze? - Zapytał prawie wesoło Wędrowiec.
Jasny zmierzył go krytycznym spojrzeniem.
Taki tekst pasowałby raczej do sędziwego starca z brodą, a nie pełnego życia chłopaka, który z żwawo pochłaniał swoją porcję kolacji.
- Życiem. - Mruknął filozoficznie Jasny.
Ale nie dodał nic więcej, bo na dziedzińcu wylądował Albert.
Wojownik zerwał się od stołu.
- I co?! - Dopadł gryfa.
Zwierzę łypnęło na niego z dezaprobata i wypuściło na ziemię przybrudzony rulon.
Wojownik zreflektował się.
- Pani Gibons, mleko i ciastka dla Alberta! - Porwał pergamin i szybko przebiegł go wzrokiem.
Jego twarz rozjaśniła się.
- I kolację! Karasu wraca! Z Pieprzem!
Gosposia wybiegła z kuchni.
- Dzięki Bogom! - Wzniosła ręce do nieba. - Już się robi! - Zreflektowała się na widok spojrzenia Alberta.
Jasny całkiem zapomniał o Wędrowcu.
Poczochrał gryfa i popędził w stronę stajni.
Chwilę później, w dzikim cwale, opuścił mury Miasteczka.
Słońce jeszcze nie zaszło, kiedy zobaczył na drodze wóz zaprzężony w dwójkę koni.
Jasny wyhamował rozochoconego wierzchowca.
- Nareszcie! Gdzieście się podziewali? - Nie mógł powstrzymać szerokiego uśmiechu.
Dwie wyjątkowo ładne dziewczyny przyglądały mu się z wyraźnym zainteresowaniem.
Jasny stropił się nieco.
- Długo by gadać. - Karasu wyszczerzył zęby. - Widzę, że mieścina jeszcze stoi.
- Odwiedziły was aniołki? - Zainteresował się Pieprz, zeskakując z wozu.
- A żebyś wiedział. - Jasny przyjrzał się uważnie demonowi. - Sporo się zmieniło.
- No to lecimy na długie posiedzenie w łaźni i porządną kolację! - Zarządził Karasu poganiając konie. - A tak na marginesie, - Dodał wskazując na dziewczyny. - to jest Pożoga i Mira...
- Sawa. - Szepnęła Cyganeczka.
- Co? - Zdziwił się Gryf.
Dziewczyna zarumieniła się.
- Bo nie jest rozsądnie szastać przed demonami prawdziwym imieniem, co? - Zadrwił Pieprz.
- Żebyś wiedział! - Prychnęła cyganeczka butnie.
Karasu przewrócił oczami.
- Widzę, że wy się całkiem nieźle bawicie, a tu się wszystko sypie... - Pokręcił głową Jasny.
- Cudownie się bawimy. - Błysnął kłami Pieprz.
- Co się sypie? - Zapytał czujnie Karasu.
Jasny wstrzymał konia, żeby przepuścić wóz w bramie.
Strażnicy wesoło pomachali dowódcy.
Na widok Pieprza pościągali szybko hełmy i skłonili się z szacunkiem.
- A tym, co odbiło? - Zdziwił się demon.
- A. - Machnął ręką Jasny. - Czekaj, aż zobaczysz rynek. Padniesz.
Karasu rozglądał się z uwagą po Miasteczku.
Niby nic się nie zmieniło, a jednak miał wrażenie, że panuje jakaś dziwna atmosfera.
Na ulicach nie było ludzi.
A mimo to, czuł na sobie setki spojrzeń.
Postanowił się wstrzymać z dalszymi pytaniami, do czasu aż będą w siedzibie gildii.
Wjechali na rynek.
Dowódca wstrzymał konie i zmarszczył brwi.
Pieprza zamurowało.
Pożoga zeskoczyła z kozła i parsknęła śmiechem.
Wesoło podbiegła do dziwnej kapliczki.
Na kamiennym podwyższeniu stała wycięta z drewna podobizna Aeszmy.
Wokół paliły się świeczki i powiewały kolorowe wstążki.
W promieniu kilku metrów od słupa, porozkładane były liczne ofiary.
Najczęściej z trunków i różnych potraw.
- Co to ma być? - Zapytał słabo demon.
Pożoga, zręcznie lawirując miedzy półmiskami dotarła do figurki.
Bez żenady capnęła ją i zaczęła oglądać.
- Ej, oni w ogóle cię nie doceniają. - Pomachała wesoło gołą podobizną Aeszmy.
Demon zacisnął zęby.
- Poszła fama, że jesteś bogiem. - Mruknął Jasny zerkając niepewnie na Pieprza. - Wiesz jacy są ludzie...
- Zróbcie coś z tym. - Warknął czarnowłosy.
- Mogę to zatrzymać?! - Zawołała za nim Pożoga, wciąż ściskając drewnianą figurkę.
Cyganeczka parsknęła.
- Co go ugryzło? - Zainteresował się Jasny, łapiąc konia za uzdę. - Przecież to tylko durne zabobony.
Karasu westchnął zsiadając z kozła.
- Oj, chłopie, dobrze by było.
Dowódca skinął na chłopca stajennego.
- Ja zostanę i dopilnuję, żeby nie uszkodzili roślin. - Powiedziała cyganeczka.
Karasu skinął głową.
- Jak kończysz, to poszukaj nas w siedzibie, tamta brama. - Wskazał w stronę wejścia na dziedziniec gildyjny.
Dziewczyna posłała mu uroczy uśmiech.
- Poradzę sobie.
Jasny zajrzał ciekawie do wozu.
- Co wyście właściwie robili? - Wytrzeszczył oczy na widok sadzonek.
- Dłuższa historia. - Zbył go Karasu, maszerując w stronę siedziby. - Lepiej powiedz, co tu się dzieje?
Wojownik westchnął ciężko.
Przez krótką chwilę zapomniał o problemach, ale teraz przyszło otrzeźwienie.
Pieprz wpadł na dziedziniec.
Był zły.
W dodatku, w momencie przekroczenia bramy Miasteczka, boleśnie uderzyła go kolejna potężna dawka mocy.
Dużo wysiłku kosztowało go utrzymanie jej na wodzy.
Jednak widok cholernego ołtarzyka całkiem wyprowadził go z równowagi.
Co tu się do diabła wyprawiało?
Skąd, u licha, przyszło tym ludziom do głowy coś podobnego?
Przekraczając łuk bramy, uchylił się przed pnączem.
Podniósł zniecierpliwione spojrzenie i stanął jak wryty.
Wędrowiec siedzący przy stole właśnie skończył kolację.
Ich oczy spotkały się.
- Ty. - Warknął Pieprz.
- Aeszma. - Uśmiechnął się mag. - Długo kazałeś na siebie czekać.
Pieprz stłumił w sobie chęć rzucenia się na Barta.
Wszystko stało się obrzydliwie jasne.
- Co ty tu robisz? - Demon zacisnął pięści i bezskutecznie usiłował uspokoić oddech.
- Szykuję epicki powrót mojego ulubionego boga. - Uśmiechnął się Wędrowiec. - Siadaj. - Wskazał zachęcająco na ławę naprzeciwko siebie.
Z kuchni wyjrzała pani Gibons.
Na widok Pieprza uśmiechnęła się szeroko.
Zanim demon zdążył zareagować, starsza kobieta już go ściskała serdecznie.
Aeszma zesztywniał.
- Jesteś nareszcie, Kochaneczku! - Klasnęła radośnie.
Zaraz jednak zreflektował się i cofnęła w czymś na kształt ukłonu.
- Przepraszam, nie powinnam tak bezceremonialnie...
Pieprzowi zakręciło się w głowie.
Niecierpliwie poczochrał włosy i wziął głęboki oddech.
- Niech się pani przestanie wygłupiać. - Mruknął. - To jakiś obłęd. - Dodał ciszej.
Gosposia nerwowo miętosiła brzeg fartucha.
- Żaden obłęd. On nam wszystko powiedział. - Wskazała na Wędrowca. - Bo to prawda, czyż nie?
Jej wyczekujące spojrzenie świdrowało Pieprza.
Demon przejechał dłonią po twarzy.
Miał ochotę iść do łaźni i się utopić.
To się nie działo naprawdę.
Jego spokojna przystań.
Cudowna kryjówka.
Wszystko trafił szlag.
Przełknął cisnące mu się na usta przekleństwo.
- To jest wędrowny bajarz. - Warknął. - Nie należy wierzyć w każdą bzdurę, którą usiłuje sprzedać.
- No wiesz. - Obraził się Bart.
- T... To znaczy, że nie jesteś bogiem? - Zmarszczyła brwi pani Gibons.
- Dobry wieczór. - Zza muru wychylił się Karasu z Pożogą i Jasnym.
- Jak dobrze cię widzieć! - Gosposia uściskała dowódcę.
Gryf patrzył z ukosa na wściekłego Pieprza.
- Wszystko w porządku? - Spytał cicho.
- Nic nie jest w porządku. - Zawarczał demon.
- Ano nie jest. - Załamała ręce pani Gibons. - Moja Jaga jest w Piekle.
Gosposia rozpłakała się, smarkając w ściereczkę.
Karasu wytrzeszczył oczy.
Pieprz zdrętwiał.
- Słucham? - Zapytał słabo.
Jasny uciekł spojrzeniem w bok.
- Na misję ją wysłali. - Chlipała gosposia. - Z magiczką...
- Muffa poszła do Piekła?! - Wściekły demon naskoczył na Jasnego.
Wojownik cofnął się gwałtownie, wpadając na mur.
Uniósł dłonie w geście obronnym.
Karasu złapał demona za koszulę na plecach.
- Porozmawiajmy spokojnie. - Zaproponował bez przekonania.
- Bart! - Krzyknęła wesoło Pożoga i pognała do stołu.
- Musicie ratować moją córkę. - Jęczała pani Gibons.
- To nie był mój pomysł. - Bronił się Jasny.
- Posłaliście Ptysia do Piekła?! Oszaleliście?!
- Gdzie jest Muffinka? - Karasu zręcznie wsunął się między Pieprza a Jasnego.
- Problem w tym... - Jęknął jasnowłosy wojownik, za wszelką cenę unikając miażdżącego uścisku Aeszmy.
- Dość tego! - Zdenerwował się Karasu.
Nie bawiąc się w uprzejmości, odepchnął brutalnie demona.
- Do Sali, ale już!
Pieprz zacisnął zęby i odwrócił się na pięcie.
- Ty też. - Syknął dowódca, wskazując Jasnemu kierunek.
- Pani wybaczy. - Mruknął mijając gosposię. - Zaraz wszystko wyjaśnimy.
Chwilowo zignorował obecność podejrzanego typa, siedzącego przy stole gildyjnym i pomaszerował za Jasnym.
Pożoga wpatrywała się wyczekująco w uśmiechniętego lekko Barta.
- No to się zaczęło, co? - Mruknął z wyraźnym zadowoleniem.
- Więc to twoja sprawka? - Parsknęła Pożoga, głaszcząc kruka.
- Chyba najwyższa pora, żeby dzieciak przestał uciekać przed przeznaczeniem, nie uważasz?
- On cię zabije. - Oznajmiła beztrosko.
- Oj tam, oj tam. - Przewrócił oczami mag.
- Pewnie już żałuje, że darował ci wtedy życie. - Pożoga zajrzała ciekawie do kubka Wędrowca...
...
Zielona dolina tonęła we mgle.
Wysoko, na wzgórzu majaczyły mury obronne miasta Howris - stolicy magów.
Na kamiennym trakcie, wijącym się doliną, stał niewielki oddział.
Siedmiu wojowników trwało w pełnym wyczekiwania milczeniu.
Odziany w szkarłatną zbroję przywódca wpatrywał się intensywnie w gęstniejącą mgłę.
- Przygotujcie się. - Mruknął dobywając miecza.
- Czemu ten lamus z nami nie poszedł? - Spytała cicho Pożoga.
- Skup się. - Uciął przywódca.
Z mgły wyłonili się jeźdźcy.
Każdy w długim płaszczu, spływającym swobodnie na zad wierzchowca.
Jadący na przedzie mag wstrzymał towarzyszy gestem.
Rycerz w szkarłatnej zbroi uśmiechnął się, odsłaniając śnieżnobiałe kły.
- Długo kazaliście na siebie czekać. - Warknął.
- Aeszma. - Szepną ze zgrozą jeden z magów.
Konie zatańczyły nerwowo.
- Czego chcesz? - Spytał zimno, jadący na przedzie mag.
Głęboki kaptur ciemnozielonego płaszcza rzucał cień na jego, zaskakująco młodą, twarz.
Kruk, siedzący na ramieniu czarodzieja, zaskrzeczał.
Grzechy były gotowe do ataku.
Chłopak w szkarłatnej zbroi podrapał się z roztargnieniem po nosie.
- Co to ja chciałem... - Zadumał się teatralnie. - A tak. - Jego oblicze rozjaśniło się. - Waszej krwi. - Zawarczał gardłowo.
Koń maga zarżał niespokojnie.
Dwóch czarodziei postanowiło spróbować szczęścia zwiewając.
- Stójcie! - Krzyknął młody mag, ale było już za późno.
Pożoga i Blik skoczyli do przodu.
Płonący w ich oczach obłęd i żądza mordu, sparaliżowały resztę magicznego towarzystwa.
Pozostałe Grzechy tkwiła nieruchomo za plecami Aeszmy.
Młody mag zacisnął zęby, a potem zsunął się z siodła.
- Co ty robisz? - Zaprotestował jeden z jego towarzyszy.
- Porozmawiajmy. - Zaproponował mag, stając naprzeciw Króla demonów.
Aeszma przechylił lekko głowę na bok i przyjrzał się stojącemu przed nim chłopakowi.
Czarodziej przełknął nerwowo ślinę i zacisnął pięści, żeby powstrzymać drżenie dłoni.
- Chcesz z nim rozmawiać? - Zadrwił kobiecy głos.
Obok maga wyrosła smukła czarodziejka o złotych lokach.
Jej zimne, niebieskie oczy ciskały błyskawice.
- Jesteśmy Elitarną jednostką Magów. Zajmujemy się zawodowo eksterminacją takich wynaturzonych jednostek.
Reszta magów jakby ocknęła się.
Szybko zsiedli z wierzchowców i dołączyli do towarzyszy, bezszelestnie ustawiając się w formacji magicznej.
Pożoga i Blik, szerokimi łukami omijając grupę jeźdźców, wrócili za plecy Aeszmy.
Białowłosy Grzech beztrosko wymachiwał głową jednego z magów.
Czarodzieje zaszemrali nerwowo.
W ich dłoniach zapłonęły kule mocy.
- Więc chyba jednak się pobawimy. - Stwierdził z zadowoleniem Orion, robiąc malowniczy młynek potężnym toporem.
- Z czyjego polecenia działacie? - Mag w zielonym płaszczu zrobił krok do przodu.
Za wszelką cenę należało powstrzymać ten obłęd.
Doskonale wiedział, że mimo ogromnej mocy jaką dysponowali, w starciu z Aeszmą nie mieli żadnych szans.
Ostrze Śmierci zawsze osiągało cel.
Tylko, że tym razem, zawisło nad wyjątkowo ryzykownym celem.
Ich elitarna jednostka miała immunitet we wszystkich Krainach i Podziemiach.
Byli Najwyższym Sądem, Katem i Sprawiedliwością.
Mieli moc sądzenia królów, demonów i bogów.
Nie było istoty zdolnej przeciwstawić się Wielkiej Radzie Czarodziei, a oni byli jej wysłaniami.
Dlatego też, Główny Mag Bart zupełnie nie rozumiał, co się właściwie wydarzyło.
Kto wpadł na tyle szalony pomysł, żeby przeciwstawić się najwyższej władzy tego Świata?
Aeszma patrzył na maga, jakby coś rozważał.
Bart czuł za sobą żar mocy przywołanej przez jego towarzyszy.
Oni nie byli nowicjuszami.
Wystarczył jeden fałszywy ruch i rozpocznie się masakra.
Mag czuł pot spływający po plecach.
Nigdy w życiu nie był pod taką presją.
Wygłodniałe spojrzenia Grzechów nie pomagały.
Stąpał po bardzo cienkim lodzie.
Uczepił się wątłej nadziei, właściwie plotki.
Pogłoski o tym, że Aeszma nie jest bezdusznym zabójcą.
Teraz, kiedy stał oko w oko z bogiem Podziemi czuł najprawdziwszy strach.
Wszelkie magiczne formuły wyparowały mu z głowy.
Był absurdalnie bezbronny.
Czarne, płonące oczy przepalały jego duszę.
- Nie sądzicie chyba, że ta akcja ujdzie wam na sucho? - Syknęła czarodziejka w szkarłatnym płaszczu.
- Nikt nie będzie po was płakał. - Prychnęła Pożoga.
- Kurwa, skończmy te debilne pogaduszki, bo mam osrańcy zejdą na zwał i będzie po ptokach. - Zniecierpliwił się Blik.
Aeszma uśmiechnął się drapieżnie i skinął nieznacznie głową.
Młody mag jeszcze próbował coś powiedzieć.
Grzechy skoczyły, a ich upiorne aury rozprysły się w powietrzu, dosłownie ścinając magów z nóg.
Pozbawiona kontroli moc rozproszyła się bezwładnie po dolinie.
Aeszma przydusił Barta do ziemi.
- Ty zostajesz. - Zawarczał mu do ucha.
Przerażony mag obserwował masakrę.
Elitarny oddział magów został dosłownie rozerwany na strzępy.
Czarodziejka w szkarłatnym płaszczu posłał potężne zaklęcie w stronę Pożogi i błyskawicznie postawiła tarczę.
Jeden z Grzechów bez większego trudu odbił uderzenie mocy.
A potem stracił zainteresowanie czarodziejką.
Jej kolejne zaklęcie przypiekło Blika.
Białowłosy chłopak zaklął szpetnie i niespiesznie ruszył w kierunku czarodziejki.
Trafił na spojrzenie Aeszmy.
- Ona zaczęła. - Syknął całkiem bezsensu, wykazując mieczem na postać w szkarłatnym płaszczu.
Bart z zaskoczeniem patrzył, jak król demonów kręci głową.
Nad doliną przetoczył się grzmot.
Na krótką chwilę mgłę rozproszyły promienie słoneczne.
Potężne zaklęcie pomknęło tym razem w stronę Aeszmy.
Bóg machnął niedbale ręką.
Bartowi zjeżyły się włosy na głowie.
Na krótka chwilę, jedno uderzenie serca, dostrzegł prawdziwą naturę króla demonów.
Zacisnął powieki.
Błyskawicznie nałożył blokady, ale potężna, niszcząca aura nadal siała spustoszenie w jego duszy.
Ocuciło go mocne potrząsanie.
- Zostaw. - Aeszma odciągnął Blika od maga.
- Mówiłeś, że tego mamy nie ruszać. - Wytknął mu Grzech.
- Moja wina. Chyba przez przypadek zobaczył za dużo. - Król demonów z zakłopotaniem potarł policzek.
- Dobij go. - Syknął smukły, jasnowłosy chłopak, który pojawił się zupełnie znikąd.
Bił od niego jakiś nienaturalny blask.
Mag postanowił na wszelki wypadek nadal udawać nieprzytomnego.
- Nie podskakuj, bo możesz być następny. - Burknął Blik patrząc na chłopaka groźnie.
- Uważaj do kogo się zwracasz, kundlu. - Zasyczał złotowłosy.
Aeszma usadził Grzech stanowczym gestem.
Blik zgrzytając zębami wycofał się do pozostałej piątki, która bez żenady przetrząsała trupy.
Bart z trudem zapanował nad odruchem wymiotnym.
Cała jednostka.
Najwybitniejsi wśród magów...
Jedyne, co po nich zostało, to krwawe ochłapy.
- Posprzątajcie tu jakoś. - Jasnowłosy chłopak skrzywił się z niesmakiem. - W końcu mieli zniknąć, prawda?
- Nie martw się Atonie. - Aeszma wypowiedział imię Boga z dziwnym naciskiem.
- A i tego tam też dobij.
- Nie. - Odpowiedź była twarda i krótka.
Bart zwalczył w sobie chęć wstania i zażądania natychmiastowej śmierci.
Po co miał dalej żyć?
Dlaczego miał dalej żyć?
Najwyraźniej bogowie przejęli właśnie kontrolę nad Światem.
I należało przyznać, że zrobili to wyjątkowo skutecznie.
Magowie byli sami sobie winni, polegali na układach z bogami.
Najbardziej nieprzewidywalnymi i kapryśnymi istotami.
- Żaden z nich nie może przeżyć. - Syknął z naciskiem Aton.
- A ona? - Aeszma wskazał mieczem, na leżącą przy nogach boga czarodziejkę.
Jasnowłosy uśmiechnął się drapieżnie.
- To moja sprawa.
Aeszma wzruszył ramionami i bez wysiłku uniósł ciało Barta.
- A to moja. - Błysnął drapieżnie kłami i rozpłynął się w powietrzu.
Mag niepewnie uchylił powieki.
W pierwszej chwili nie wiedział, gdzie się znajduje.
Dopiero po chwili poznał okolicę wioski rybackiej, niedaleko miasta Magów.
Obok niego siedział na trawie szczupły, czarnowłosy chłopak.
Bez szkarłatnej zbroi wyglądał niemal nieszkodliwie.
Kawałek dalej Pożoga karmiła kruka.
- Rozumiesz już? - Aeszma przerwał ciszę.
- Nic nie rozumiem. - Burknął mag, który już dłużej nie mógł udawać nieprzytomnego.
Najwyraźniej i tak był marnym aktorem.
Król demonów nie patrzył na niego.
Siedział, obejmując ramionami kolana, zapatrzony w pola pszenicy.
- Powinieneś był mnie zabić. - Zniecierpliwiony mag wstał, otrzepując szatę.
- Nie mogłem. - Wzruszył ramionami bóg Podziemia.
- Zabiłeś wszystkich! Bez wahania. Dosłownie rozszarpaliście ich, jak zwierzęta. - Skrzywił się. - Więc nie wciskaj mi jakiś bzdur, że ze mną byś sobie nie poradził!
- Tego nie powiedziałem. - Król demonów opadł na plecy i rozciągnął się na trawie.
Z wyraźnym zadowoleniem przymknął oczy.
Magowi przeszło przez myśl, że teraz mógłby bez trudu go wykończyć.
A potem uderzyło go wspomnienie upiornej aury.
Z trudem utrzymał się na nogach.
- Więc, dlaczego nie mogłeś mnie zabić? - Spytał słabo.
- Bo jesteś dobry. - Aeszma obrócił się na brzuch i zerknął z odrazą na maga. - Dobry i prawy do obrzydliwości.
Młody mag wytrzeszczył oczy na posłańca śmierci.
- Żartujesz sobie?
- Nie. Po prostu wydało mi się to jakieś... - Chłopak zawahał się. - Niewłaściwe. - Dodał wyraźnie zadowolony, że udało mu się znaleźć odpowiednie słowo.
Mag złapał się za głowę.
Absurdalność sytuacji była nie do zniesienia.
To wszystko to jakąś jedna, wielka bzdura.
Obłąkany bóg unicestwia wysłanników, jedynej obowiązującej na tym Świecie władzy, ale lituje się nad Głównym Magiem, bo pozbawienie go życia byłoby niewłaściwie.
Bart roześmiał się.
Histeryczny śmiech przetoczył się echem po okolicy.
Paraliżujący strach o przyszłość złapał go w stalowy uścisk, a on jedyne, co mógł zrobić to się śmiać.
Pożoga usiadła obok Aeszmy.
- Musiałeś go jakoś uszkodzić. - Szepnęła, patrząc z niepokojem na ryczącego ze śmiechu maga.
- Jest w szoku. - Mruknął król demonów. - Musimy wracać. - Dodał z żalem.
Król Podziemia świdrował intruzów wściekłym spojrzeniem.
Hajmidal dobył miecza i wyminął Vanisz.
Prawdopodobnie popełniał właśnie ostatnią głupotę w swoim życiu, a jednak jedyne co czuł, to ekscytacja.
Ostrze zdawało się podzielać jego zdanie, bo zapłonęło zimnym błękitem.
Rudobrody wyprostował się.
- Chcesz ze mną walczyć? - Zapytał niemal z rozbawieniem.
- Jeśli wygram, odeślesz nas do Trzeciej Krainy, do jaskini z której wyłaził Fenris. Wszystkich, w całości. - Zerknął na Vanisz,
która dawała mu jakieś znaki. - I bez żadnych opłat. - Dodał, a wojowniczka odetchnęła.
- A jeśli ja wygram, będziecie cierpieć bardzo długo. - Wysyczał Król Podziemi. - Tak dla przykładu.
Jaga nerwowo przełknęła ślinę.
- Zgoda. - skinął głową Hajmidal.
- Zgoda. - Powtórzył jak echo rudobrody, a w jego dłoniach pojawił się dwuręczny, płonący miecz.
Król Podziemi nie czekał, zaatakował błyskawicznym wypadem.
Hajmidal uniknął pędzącego ostrza zręcznym obrotem i ciął przeciwnika w plecy.
Błękitna klinga odbiła się od twardej zastawy.
Hajmidal poczuł impet uderzenia w kościach.
Jaga pociągnęła zapatrzoną Vanisz w najdalszy kąt komnaty.
- Co będzie jak on przegra? - Zaniepokoiła się.
- No słyszałaś, nie?
- To może jakoś mu pomożemy?
- Daj spokój, niech się chłopak bawi. - Wzruszyła ramionami wojowniczka.
Fenris i Kair skradali się za plecami ojca.
Vrat sięgnął po kosę.
Król Podziemmia zaatakował lekkim cięciem z boku, wyprowadzonym gładko z półobrotu.
Hajmidal osłonił się tarczą.
Posypały się iskry.
Buchnął dym.
Oficer nie czekał na kolejne interesujące reakcje i zaatakował od dołu.
- Nikt się nie wtrąca. - Krzyknął rudobrody, zupełnie jakby miał oczy z tyłu głowy.
Tym razem Vanisz pociągnęła za sobą Jagę.
- Zwariowałaś? - Zaprotestowała dziewczyna, kiedy wojowniczka ruszyła w stronę Fenrisa, Kaira i Vrata.
- Nie panikuj, w końcu paprasz się magią, nie? - Mruknęła nie puszczając. - Trochę godności.
Jaga wytrzeszczyła oczy.
Godności w umieraniu chyba.
Ostrza zwarły się z trzaskiem, a przeciwnicy odskoczyli od siebie gwałtownie.
Chwilę krążyli, nie spuszczając z siebie oczu.
Vanisz tymczasem, wślizgnęła się między Vrata i Fenrisa.
- Ty. - Szturchnęła ogromną łapę.
Bestia chyliła wielki łeb, żeby zobaczyć, kto w ogóle się do niej zwraca.
Zalśniły kły.
- Dobra, dobra. Schowaj to. - Zatkała nos Vanisz. - Chcę z powrotem swoją katanę.
- A to ty. Wiedziałem, że skądś kojarzę zapach. - Mlasnął Fenris i usiadł, drapiąc się za uchem.
Pęd powietrza omal nie ściął ich z nóg.
Jaga przytuliła się do Vanisz.
- Moja broń, utkwiła w twoim cielsku. Gdzie jest? - Vanisz mówiła powoli i głośno.
Vrat odsunął się potrząsając głową.
A potem również nieco się schylił i spojrzał na wojowniczkę.
Miał piękne, fiołkowe oczy.
Dziewczyna otworzyła i zamknęła usta.
Nagle jakoś zapomniała, co właściwie chciała powiedzieć.
Otrzeźwił ją straszny huk.
Hajmidal podbił wielki miecz i śmignął w piruecie, który zakończył błyskawicznym, niskim cięciem.
Król Potępionych uciekł w ostatniej chwili.
Jego miecz był za ciężki do zwinnych cięć.
Jednak rudobrodemu to zupełnie nie przeszkadzało.
Bez trudu dotrzymywał Hajmidalowi kroku.
Oficer tymczasem dał się porwać, gotującej się w jego żyłach ekscytacji.
Chciał krwi.
Nieznana do tej pory energia, potęgowała zwykłą radość z potyczki.
Czuł ogromną moc, która tylko czekała, by znaleźć ujście.
Po kolejnej wymianie ciosów palce same ułożyły się w znak.
Kula jasnego światła zawisła nad jego wyciągniętą dłonią.
Król Podziemia zatrzymał się, nie wyprowadzając planowanego wypadu, nieumyślnie zmylił kroki przeciwnika.
Hajmidal postanowił wykorzystać impet natarcia.
Zamiast ostrzem zaatakował mocą.
Potężna siła szarpnęła boleśnie jego ciałem.
Skrzywił się.
Zdecydowanie bardziej podobało mu się machanie mieczem.
Król Podziemia zablokował pocisk, zasłaniając się ostrzem.
Siła uderzenia odrzuciła go w tył.
Wylądował przyklękając.
Jego oczy błyszczały.
- No proszę. - Zawarczał.
Miecz zapłonął mocniej.
Rudobrody przełożył go do lewej ręki.
W prawej przywołał pomarańczowożółty płomień mocy.
Hajmidal wyszedł mu na przeciw.
Tarcza przyjemnie ciążyła w ręku.
Ostrza starły się sypiąc iskry.
Król zmusił oficera do cofnięcia się.
Hajmidal zdzielił go tarczą w głowę.
Rudobrody zasłonił się ostrzem skierowanym w dół.
Hajmidal ciął go krótkim uderzeniem.
W ostatniej chwili zasłonił się przed magicznym płomieniem.
Poczuł smród palonego materiału.
Krew Króla Podziemi kapała na posadzkę.
Vanisz zamrugała.
Vrat wyprostował się i zerknął z odraza na Fenrisa.
- Dałeś się pociąć takiej pchle?
- Zamknij się. - Mruknęła Vanisz.
- Zapomnij o swojej katanie, dostaniesz coś lepszego.
- Nie chcę nic lepszego. Chce moją broń.
- Słabe miała ostrze. - Wyszczerzył się Fenris. - Pękło podczas dłubania w zębach.
Vanisz zacisnęła szczeki.
Błyskawicznym ruchem rzuciła swój ostatni nóż, prosto w kpiąco patrzące oko Fenrisa.
Bestia zawyła.
Jaga w ostatniej chwili odskoczyła w bok, unikając zgniecenia ogromną łapą.
Vrat złapał Vanisz w pół i uratował przed kłapnięciem białych kłów.
Wojowniczka wyrwała się, ale rycerz nawet nie drgnął.
Stał spokojnie, trzymając pod pachą zgiętą w pół, szarpiąca się dziewczynę.
Kair łypnął jednym okiem na Jagę.
- Nawet o tym nie myśl. - Burknęła grożąc mu palcem.
Hajmidal tymczasem zaryzykował twardą zastawę i szybki cios tarczą.
Cały czas miał wrażenie, że jest za wolny.
Że coś go powstrzymuje.
Wrzasnął wściekle.
Podsycił w sobie zew walki.
Pozwolił mocy swobodnie krążyć po ciele.
Bóg czy nie, on go zabije.
Szał spadł na niego zupełnie niespodziewanie.
Wyostrzył zmysły.
Dał kopa.
Żądał krwi.
W dłoni oficera zawirował pocisk energii.
Król Podziemi Uśmiechnął się paskudnie i przywołał magiczny ogień.
Miecze zapłonęły.
- O ja cię... - Zamarła Vanisz.
- Kurwa. - Zaklął Vrat, stawiając ją podejrzanie ostrożnie na ziemi. - Oni zaraz rozniosą pałac.
Skoczył podnosząc po drodze swoją kosę.
Pochłonięci pojedynkiem przeciwnicy, zupełnie przestali zwracać uwagę na otoczenie.
Kumulujące się w ich dłoniach energie wirowały dziko.
Ściany komnaty zadrżały.
Król Podziemi zaatakował potężnym ciosem z góry.
Hajmidal odpowiedział zręczną zastawą i błyskawicznym wypadem.
Jego ostrze prześlizgnęło się po płonącym mieczu, żeby zaraz zadać bolesne cięcie w udo.
Oficerowi niemal udało się odskoczyć zwinnym piruetem.
Klinga rudobrodego rozcięła mu bok.
Ból tylko dodał mu siły.
Kula energii zwiększyła objętość.
Odsunęli się od siebie.
Magiczne pociski pęczniały w ich dłoniach.
W oczach płonęła nienawiść, podsycana żądzą krwi.
Każdy z nich był gotowy do ataku.
Ostatnie uderzenie, by zabić.
Karasu wpatrywał się w tablice misji ze zgrozą.
Pieprz przysiadł na blacie, a Jasny nerwowo przechadzał się przed kominkiem.
Jakim cudem stracili tak wielu świetnych wojowników?
I to na tak błahych misjach?
Ochrona karawany - Marcelina i Draco.
Znikające bydło - Cała czwórka Zadaniowców...
Przecież Hajmidal był doświadczonym wojownikiem, a Vanisz...
Karasu poczuł, że musi usiąść.
Aeszma w milczeniu podszedł do ogromnej mapy Trzeciej Krainy.
- Zwiedzanie jaskini...
- Po jaką cholerę puściliście maga na zwiedzanie jaskiń? - Zapytał słabo dowódca.
Zerknął na Pieprza.
Jego spokój z jakiegoś powodu pogłębiał zdenerwowanie Karasu.
Gryf wziął głęboki oddech.
Ostatnie czego potrzebowali, to histeria dowódcy.
- To jest goblińska góra. - Demon powoli odwrócił się od mapy.
- Poszli do goblińskiej jaskini? - Zielonooki zbladł. - Musimy ich stamtąd wyciągnąć. Póki żyją...
Pieprz skinął głową.
- Weź Pożogę.
- Co? - Zdziwił się dowódca. - A ty?
Czarodziejka w niebezpieczeństwie, a Pieprz nie leci na ratunek wycinając wszystko w pień?
Przyjrzał się demonowi podejrzliwie.
Może głód padł mu na rozum.
- Dobrze się czujesz? - Wyrwało mu się, zanim zdołał się powstrzymać.
W czekoladowych oczach zapłonęła wściekłość.
Karasu postanowił nie przeginać.
- Wiesz gdzie jest to magiczne bydło, co znika? - Zapytał zimno Pieprz.
- Podejrzanie blisko wejścia do Podziemi. - Mruknął dowódca, przesuwając spojrzeniem po mapie.
- Sądzisz, że Hajmidal o tym nie wiedział?
- Myślę,że to już nie ma znaczenia. - Powiedział cicho Karasu.
- Zawiadom Różę i Pożogę, że zaraz ruszamy. - Zwrócił się do Jasnego
- Gdzie? - Złośnica zajrzała do Sali.
- Pójdziesz z Karasu na misję. - Oznajmił stanowczo Pieprz.
- A ty co? - Grzech posłała mu spojrzenie spode łba.
- A ja idę do Piekła. - Warknął Aeszma.
Pożoga otworzyła i zamknęła usta.
Karasu wytrzeszczył oczy.
- No chyba że któreś z was może mnie wyręczyć? - Omiótł ich złym spojrzeniem. - Tak myślałem.
Demon ruszył w stronę drzwi.
Pożoga złapała go za brzeg koszuli.
- Nie powinieneś tam iść sam.
- Poradzę sobie. Twoje słowa. - Przypomniał i wyszedł trzaskając drzwiami.
Dowódca odchrząknął.
- Potrzebujesz się przebrać, czy coś? - Spytał strapioną Pożogę.
- Pójdę po Różę. - Mruknął Jasny. - I, no wiesz... Przepraszam.
Karasu położył mu rękę na ramieniu.
- Nie twoja wina. - Uśmiechnął się blado. - Po prostu tak wyszło.
Wojownik skinął głowa i wyszedł.
Złośnica podrapała się w głowę.
- A co właściwie robi się na takich misjach?
Dowódca zamrugał.
No tak, o tym nie pomyśleli.
W końcu jakby nie patrzeć, w ich świecie Grzech była totalnym nowicjuszem.
- Bijesz tych co trzeba, nie palisz swoich, przeżywasz. Chyba tyle.
- A zabijać można? - Zapytała nieśmiało.
- Swoich nie można i żadnej samowolki. - Westchnął Karasu. - Jaka broń ci będzie potrzebna?
Zagubione bursztynowe spojrzenie całkowicie go rozbroiło.
Pogłaskał ją po rudozłotej grzywie.
Poważnie wątpił, że będzie miał z niej jakiś pożytek na misji.
Król Podziemi wydał z siebie upiorny, bojowy okrzyk.
Płomienie pochodni przygasły.
Stojący naprzeciw niego, żądny krwi wojownik, uniósł dłoń z potężnym ładunkiem magicznym.
Miażdżyli się wściekłymi spojrzeniami.
Napięcie iskrzyło w powietrzu.
Kielichy stojące na stole zadrżały i popękały z trzaskiem.
Wirująca moc szalała po komnacie.
Świece na ciężkich żyrandolach zgasły z sykiem.
Vrat walczył z odpychającym go magicznym wiatrem.
Kamienne ściany drżały.
Z sufitu sypał się pył.
Vanisz przesłoniła oczy, kiedy kolejny podmuch sypnął jej kurzem prosto w twarz.
- Przestańcie! - Wrzeszczał Vrat, ale wyjący dziko wiatr zagłuszał jego słowa.
Fenris i Kair postanowili się wycofać.
Ogromny stół odjechał z hukiem pod ścianę i poszedł w drzazgi.
Jaga wciągnęła Vanisz za jedną z kamiennych kolumn.
Kiedy ogromna skrzynia przeleciała ze świstem obok głowy Vrata, łamiąc mu po drodze kawałek lewego rogu, i on dał sobie spokój.
Komnata trzęsła się w posadach.
Magiczny wiatr wzbierał na sile, rozbijając o ściany kolejne przedmioty.
Kumulująca się w dłoniach przeciwników magia, wyrywała się na wolność.
Skoczyli na siebie niczym dwa wygłodniałe drapieżniki.
Potężne pociski mocy śmignęły w powietrzu.
Vanisz z otworami ustami obserwowała pełną grozy scenę, będącą zapowiedzią katastrofy.
- No i po komnacie. - Mruknął Vrat, opierając się plecami o ścianę.
Wirująca, magiczna kula sunęła w stronę dzikiego płomienia.
Zaatakowali jednocześnie.
Magiczne pociski mknęły ku sobie.
Vrat zasłonił uszy.
Jaga wtuliła się z całej siły w Vanisz, która z kolei nie potrafiła oderwać wzroku od szalonego pojedynku.
Fenris i Kair wcisnęli się w najdalszy kąt, porzucając nadzieję na opuszczenie walącej się komnaty.
Magiczny wiatr zawył.
Dwa, naładowane energią magiczną impulsy, zderzyły się.
W komnacie rozległo się delikatne puffniecie i pod sufit popłynęły różowe obłoczki.
Król i Hajmidal zwalili się z hukiem na ziemię.
Zapadła grobowa cisza.
- Czyście rozum stracili? - Zainteresował się Aeszma otrzepując ręce. - Chcieliście pałac wysadzić?
- Pieprz... - Wytrzeszczyła oczy Vanisz.
A kiedy upewniła się, że nie ma zwidów i faktycznie z różowej mgiełki wyłonił się jej ulubiony demon, skoczyła na równe nogi i pognała mu na spotkanie.
Przezornie wyhamowała tuż przed nim i pozwoliła, żeby to on zagarnął ją ramieniem.
- Jak rany, ale się stęskniłam! - Wymruczała wtulając się w jego pierś.
Hajmidal zebrał się z podłogi, ale nie schował miecza.
Rudobrody uderzył się o krwawiące nada udo.
- Na wyliniałe szyszymory, Aeszma, co ty tu robisz?
- Wracam z przytupem. - Warknął Pieprz rozglądając się po zrujnowanej komnacie. - A konkretnie to szukam zabłąkanych owieczek. A na ciebie, - Pogroził Jadze palcem. - czeka mama. - Umilkł na widok wstającego sztywno Vrata.
Rudobrody Bóg również wstał otrzepując się z kurzu.
- Od kiedy zadajesz się z ludźmi? - Mruknął.
- Od jakiegoś czasu. - Zbył go Pieprz, odsuwając się od Vanisz.
- Twój stary to straszny krętacz. - Naskarżyła pokazując na boga Podziemi palcem.
Król poczerwieniał.
- Ta bezczelna bestia wymusiła na mnie taką umowę, że zaczynałem mieć poważne obawy, czy uda mi się z niej wykręcić.
Czarnowłosy poczochrał Vanisz po głowie.
- Uczyła się od najlepszych.
- Naprawdę sądziłam, że mi się nie wywinie. - Mruknęła zmartwiona Vanisz.
Skamieniały Vrat nadal wpatrywał się w Pieprza, jakby zobaczył ducha.
- Co z Oretym i Padalcem? - Demon zapytał cicho Hajmidala.
- On nic nie wie, zostawił nas dla twojego brata! - Ale później pogadamy, chcę już do domu. - Jęknęła żałośnie. - I chce swoją katanę.
- Ja nic nie wiem! - Zdenerwował się Fenris.
Król obejrzał z roztargnieniem swoje rany.
Niespodziewanie wyciągnął dłoń w stronę Hajmidala.
Oficer posłał mu nieufne spojrzenie.
- To była dobra walka. - Pokiwał głową bóg Podziemia.
Król jednym machnięciem przywrócił porządek w komnacie.
- W każdej chwili możemy to powtórzyć. - Zapewnił zastępca, który za nic na świecie nie przyznałby się, że ledwo stoi na nogach.
Bóg parsknął.
Z wyraźną ulgą usiadł przy stole i nalał sobie wina.
Opróżnił kielich jednym haustem i utkwił spojrzenie w Aeszmie.
- Zatem to, co mówią jest prawdą?
Pieprz uśmiechnął się drapieżnie.
Fenris i Kair czmychnęli na korytarz.
- Taa, znowu zostałem bogiem, a to ci niespodzianka, prawda? - Zadrwił.
- Niebywała. - Zatarł ręce rudobrody. - Nawet mam dla ciebie zadanie.
Aeszma skrzywił się.
Tylko stojąca najbliżej Vanisz widziała jak zadrżał.
- Nic z tego. - Wydusił w końcu. - Skończyłem z wami. - Dodał ostrzej.
Król z trzaskiem odstawił kielich.
- Coś ty powiedział?
Pieprz nachylił się do Hajmidala.
- Możesz je stąd zabrać? Bo ja... - Zawahał się na widok miny Vanisz. - Dołączę później. - Wydusił uciekając spojrzeniem.
- No chyba jaja sobie robisz. - Prychnęła biorąc się pod boki. - Co tu niby masz za interes z tymi maszkarami?
- To już jakaś przesada. Do jasnej cholery, Vrat wymieć to towarzystwo.
Vanisz, która właśnie ciągnęła Jagę w stronę Hajmidala, zatrzymała się gwałtownie.
- Ty weź go nie mieszaj w swoje żenujące rozgrywki. - Poklepała Vrata po zbroi, - To całkiem porządny demon.
Pieprz nerwowo przełknął ślinę.
Król poczerwieniał, a Vrat oblał się rumieńcem.
Aeszma policzył w myślach do dziesięciu.
Kiedy tu szedł naprawdę myślał, że da radę.
Teraz, patrząc na swojego wściekłego ojca, wiedział, że to nierealne.
Należał do Podziemia i teraz, kiedy wrócił w Poczet, nakaz nie da mu spokoju.
Za każdym razem, kiedy uda mu się wyrwać do Krain, w jego świadomości będzie się wwiercał nakaz powrotu.
Z początku po prostu irytujące i meczące przeczucie, z czasem nabierające miażdżącej mocy.
Tylko raz sprawdził, jak długo wytrzyma.
Wzdrygnął się na samo wspomnienie.
Aeszma otworzył portal.
- Zabierz je stąd. - Powtórzył.
Vanisz złapała go za rękę.
- Nie idę bez ciebie.
Król parsknął.
- Nie no, wzruszające, doprawdy. I ta twoja śmiertelnie poważna postawa: "skończyłem z wami". - Zadrwił. - Ty nie masz wyboru. - Wysyczał.
Nacisk nakazu odezwał się boleśnie w głowie demona.
Pieprz potarł skronie.
- No, a teraz znajcie mój gest, plugawe istoty i zmiatajcie stąd. - Ponaglił ich.
- O czym on bredzi? - Zapytała cicho Vanisz. - Chodź z nami. - Poprosiła żałośnie.
Pieprz pokręcił głową.
- To twoja wina, ty ruda ropucho! - Wrzasnęła celując palcem w stronę Króla Podziemi.
- Wynoście się stąd, albo was zniszczę! - Zagrzmiał Bóg, a w jego oczach zapłonął gniew.
Silny podmuch zepchnął ich w stronę portalu.
Jednym skokiem Król doskoczył do Aeszmy i potężnym ciosem posłał go na ścianę.
Hajmidal złapał Vanisz, która rzuciła się w stronę Boga.
- Stój! - Syknął.
- Chcesz go tak zostawić?!
- To nie nasza bajka. - Pociągnął ją w stronę portalu.
- Idzie już. - Popędził ich Vrat.
- Chcesz odejść? Pieprzony szczeniaku, za kogo ty się uważasz? - Wrzeszczał wściekle Król Podziemi.
Po kolejnym kopniaku Pieprz już nie próbował wstawać.
Vanisz omiotła ich pogardliwym spojrzeniem.
- Poważnie?! - Zawarczała, wyszarpując się z uścisku Hajmidala.
Zastępca westchnął ciężko i dobywając miecza ruszył za upartą wojowniczką.
Król tymczasem złapał sponiewieranego Aeszmę za gardło i bez większego wysiłku podniósł w górę.
- Zostaw go! - Wrzasnęła Vanisz, marząc o swojej katanie.
- Ostrzegałem. - Przypomniał Bóg wyciągając rękę w ich kierunku.
- Padnij! - Vrat pchnął ich mocno na podłogę.
Nad ich głowami przemknął magiczny płomień.
- Z tobą policzę się potem. - Zagrzmiał w jego stronę wściekły Król.
Zamilkł, kiedy trafił na wściekłe spojrzenie czarnych oczu.
- Puść mnie. - Zawarczał Aeszma.
Ręka boga złamała się z suchym trzaskiem.
Rudobrody zachwiał się.
Pieprz zwalił się ciężko na ziemię.
Splunął krwią.
Vanisz poderwała się z podłogi.
Vrat odetchnął z ulga.
- Kim ty w ogóle jesteś? - Hajmidal przyjrzał mu się podejrzliwie.
- Dłuższa historia. - Mruknął rycerz, zwinnie wracając do pozycji pionowej.
- Słuchałem cię, podporządkowałem się. - Aeszma wstał z trudem. - Nawet pozwoliłem ci się zniszczyć.
Byłem ciekawy, jak daleko jesteś w stanie się posunąć. Ale dziś zdecydowanie przegiąłeś. Jeżeli kiedykolwiek tkniesz moich przyjaciół, albo będę miał chociaż cień podejrzenia, że maczałeś w tym palce, - Pieprz Powoli zbliżał się do osłupiałego Króla, aż w końcu stanął z nim nos w nos.- zaśpiewam ci piosenkę. - Wycedził lodowato - Twoją ostatnią.
Minął boga i ruszył w stronę korytarza.
- Możesz mówić co chcesz i tak tu wrócisz, nakaz ci nie pozwoli odejść zbyt daleko.
- To go z niego zwolnij. - Wyrwało się Vanisz.
Król zesztywniał.
Zaskoczony Pieprz odwrócił się na pięcie.
- Ale odstawiacie jakieś dramy. - Zniecierpliwiła się, czując na sobie tyle spojrzeń. - No bo w końcu nakaz, to nakaz, da się odwołać, nie?
Bóg uporczywie milczał.
Wojowniczka zastanawiała się nad czymś.
Nie miała pojęcia, w co się właściwie miesza.
- Co to właściwie ten nakaz? - Spytała Vrata półgębkiem.
- Przestań z nim gadać. - Mruknął Hajmidal. - To demon.
- Nie do końca. - Błysnął kłami rycerz.
- Milcz i chodź tutaj. - Syknął Król Podziemi.
Demon wyprostował się powoli.
- Nakaz to rodzaj magicznej więzi, łańcucha, który trzyma każdą wyższą istotę na właściwym miejscu.
Generalnie dotyczy tylko bogów, z niewielkimi wyjątkami. Mówiąc prościej, bogowie Podziemia nie mogą przebywać zbyt długo w Krainach i odwrotnie. - Vrat podniósł spojrzenie na Króla. - A skoro wrócił Aeszma, to już nie muszę cię słuchać.
- Ocho, znowu go szlag trafił. - Szepnął wesoło Hajmidal, kiedy bóg poczerwieniał. - Swoją drogą, to już dawno powinien mieć zawał, czy coś.
- To jest bóg. - Przypomniał Vrat.
- A co jeśli ci z Podziemia jednak postanowią przedłużyć swoje wakacje w Krainach?
Demon skrzywił się.
Stojący przy drzwiach Aeszma wzdrygnął się.
- Robi się nieciekawie.
- Będziesz miała okazję przekonać się, jeśli ten bękart stąd wyjdzie. - Uśmiechnął się paskudnie Król Podziemia. - Stopi go żywcem, od środka, chyba że wcześniej straci rozum z bólu. - Klasnął w dłonie najwyraźniej nie mogąc się powstrzymać.
Vanisz zmrużyła oczy.
- Jesteście nienormalni. - Pokiwała smutno głową. - Rusz się. - Rzuciła w stronę Pieprza. - Wracasz z nami do domu.
- Tu jest jego dom. - Warknął Król Podziemi.
- Gówno, szanowny Panie Pomylony Królu. - Zrobiła krok w jego stronę. - Powiem ci więcej. - Wycelowała w boga palcem i wycedziła bardzo powoli. - Życzę sobie, żebyś zwolnił Aeszmę z nakazu w trybie natychmiastowym, dożywotnio, bez żadnych opłat i konsekwencji.
Pieprz otworzył szeroko oczy.
Rudobrody pierwszy dla odmiany pobladł.
- Nie możesz ode mnie tego żądać. - Zaprotestował słabo bóg. - Nie tylko ja mam na to wpływ...
- Czy ja wyglądam jakby mnie to obchodziło? - Vanisz wzięła się pod boki. - Była umowa, wisisz mi życzenie, oto ono. Dziękuję, nie pozdrawiam. A ty, - Wskazała na oniemiałego Pieprza. - zbieraj dupę, od dziś mianuję cię oficjalnie bogiem Trzeciej Krainy. A co mi tam, mam gest. - Uśmiechnęła się szeroko i trafiła na fiołkowe spojrzenie.
Vrat patrzył na nią z niemym podziwem.
- Możemy go zabrać? - Poklepała demona po napierśniku. - Strasznie z niego sympatyczny rogacz.
- Tobie należy się potężny szlaban. - Syknął Hajmidal, odciągając Vanisz od Vrata.
Gdyby tylko miał swoją moc, mógłby po prostu polecieć do Miasteczka.
Albo się błysnąć.
Rycerz rozmarzył się.
To była jego ulubiona sztuczka.
Problem polegał na tym, że każdy błysk zostawiał ślad.
Dlatego ostatnimi czasy musiał z tego zrezygnować.
Zresztą, teraz to i tak nie miało żadnego znaczenia.
Wszystko się sypie.
Z niechęcią kopnął mokre drzewo, które za cholerę nie chciało się zapalić.
- Jeszcze powinienem złapać katar. - Burknął w stronę jakiegoś ptaszyska, które, kilka metrów dalej, pożerało jakieś śmierdzące truchło.
Edward roztarł skostniałe dłonie.
Miał wątpliwości, czy postąpił dobrze, ale z drugiej strony nie miał wyboru.
Gdyby został dłużej w mieście, Gryfy mogłyby pomyśleć, że dołączył do Draco i Marceliny.
Z drugiej strony, nie posunął się do oficjalnej niesubordynacji.
Postanowił wrócić do Miasteczka i zdać raport.
Niech Karasu się martwi co dalej.
W końcu to jego małpy i jego cyrk.
On sam musi zrobić coś w sprawie Czębril.
No właśnie, tylko co?
Dłuższy areszt w jej przypadku był cokolwiek absurdalny.
Edward westchnął.
Najchętniej ruszyłby dalej, ale musiał poczekać aż się trochę rozjaśni.
Brnięcie w ciemności po bagnach nie było dobrym pomysłem.
Rycerz oparł się o omszały pień i zapadł w męczący półsen.
Niespiesznie zwijali prowizoryczne obozowisko.
Ich ostatni przystanek przed powrotem.
Karasu podał Pieprzowi ostatnie zwinięte derki.
Czarnowłosy upchnął je na wozie, a potem przeciągnął się.
- Myślisz, że sobie poradzili bez ciebie? - Spytał rozsznurowując przyciasną koszulę.
Najchętniej pozbyłby się jej w cholerę.
Ale przecież nie będzie paradował półnago.
To z jakiś powodów wzbudzało niezrozumiałą sensację, zwłaszcza u płci pięknej w mijających ich karawanach.
Pieprza, w przeciwieństwie do Pożogi, to zupełnie nie bawiło.
Potarł skroń, znowu pojawił się ten męczący nacisk.
- Mam nadzieję. A gdzie nam się zapodziały nieznośne panienki? - Zmienił temat dowódca.
Poprawił paski mocujące pochwę i upewnił się, że ostrze wysuwa się bez żadnych problemów.
Zerknął na demona.
Dziwnie wyglądał w zwyczajnej koszuli i portkach, pozbawiony jakiejkolwiek broni.
Tak na dobrą sprawę, on zawsze łaził albo w mundurze gildyjnym, albo w ciężkiej zbroi.
- Co się tak gapisz? - Mruknął podejrzliwie czarnowłosy. - Ja nic nie wiem. Polazły gdzieś i tyle.
- Zjedz coś. - Karasu przesłonił dłonią oczy i rozejrzał się po okolicy.
Zatrzymali się u podnóża trawiastego pagórka, na skraju niewielkiego zagajnika.
Między drzewami mignęła czerwona spódnica cyganki.
Dobiegł ich wesoły śmiech.
Pieprz oparł się plecami o wóz.
Nadal miał wątpliwości.
Czy powinien sprowadzać tu Grzechy.
Kiedy je tworzył, przepełniała go chęć niszczenia.
Był inny.
Tak mu się przynajmniej wydawało.
Potrzebował narzędzi do osiągnięcia celu.
Tyle, że koniec końców, to on zawiódł.
Sam sobie pokrzyżował plany.
Nigdy nie powinien był jej słuchać...
... Marcelina przeciągnęła się leniwie.
Zaszeleściła pościel.
Jej dłoń trafiła na próżnię.
Wiedźma otworzyła oczy.
Stał przy oknie, z dłońmi opartymi na parapecie.
Ostatnio coraz częściej mu się to zdarzało.
Ewidentnie coś go gryzło.
Wgapiał się w ten durny ocean, zupełnie jakby fale miały wypluć mu rozwiązanie.
A może zaczął coś podejrzewać?
Marcelina odsunęła od siebie tę niedorzeczną myśl.
Niby co miałby podejrzewać?
Musiała dbać, żeby nie stracił nią zainteresowania, przed wypełnieniem zadania.
Ona sama była już zmęczona tą podwójną grą.
Kiedyś było łatwiej.
Wszystko skomplikowało się, kiedy spotkała Aeszmę.
To zmieniło całe jej życie.
Musiała zgodzić się na układ z Amorem.
Z początku po prostu chciała się zemścić.
Gdzieś po drodze, zanim się zorientowała, pokochała króla demonów.
Dopiero z czasem zrozumiała, że wszystko było perfekcyjnie ukartowaną intrygą Atona.
A oni stanowili jedynie elementy układanki.
Najsmutniejsze w tym wszystkim było to, że każdy bawił się Aeszmą.
A ten biedny dzieciak nie miał o niczym pojęcia.
Marcelina potrząsnęła lekko głową.
Nie mogła myśleć w ten sposób.
To głupie uczucie należało zdusić w zarodku.
Wdepnęła w bagno i musi brnąc naprzód.
A przeprawa pochłonie jej uczucie i jego życie.
Wysunęła się z łóżka i podeszła na palcach do zamyślonego boga.
Z trudem zwalczyła w sobie chęć objęcia go i przytulenia się do szerokich, ciepłych pleców.
Zamiast tego położyła mu dłoń na łopatce.
I tak za dużo.
Odskoczył jak oparzony.
- Przepraszam. - Westchnął pocierając z zakłopotaniem policzek.
- O czym myślałeś? - Spytała, zmieniając temat.
Wzruszył ramionami.
Czego się spodziewała?
Może i dzielił z nią łóżko, ale nie myśli.
Aeszma przysunął się i zamknął ją w mocnym uścisku.
Zupełnie tego nie rozumiała.
Magia Amora powinna zrobić z niego uległą marionetkę.
Tymczasem niby z nią był, ale wszystko odbywało się na jego warunkach.
Nie tego się spodziewała.
Sądziła, że będzie miała nad nim jakąś kontrolę.
A on nawet nie dawał się dotknąć.
Z jakiegoś niewytłumaczalnego powodu unikał jakiegokolwiek kontaktu.
Chyba że inicjatywa leżała po jego stronie.
Marcelina ze złością zacisnęła zęby.
Zdecydowanie miała tego wszystkiego dosyć.
Jej ramiona mimowolnie objęły go w pasie.
Przymknęła oczy słuchając bicia jego serca.
Czy Aeszma był w ogóle zdolny do miłości?
- Zastanawiam się, czy powinienem poprowadzić armię Potępionych. - Powiedział nieoczekiwanie.
Marcelina skamieniała.
Wiedziała, że on musi stanąć przeciwko Bogom Krain.
A ona miała tego dopilnować.
Wiedziała też, że Aeszma z tej bitwy już nie wróci.
- Przecież chcesz się od tego wszystkiego uwolnić. - Szepnęła stając na palcach i ocierając się o jego policzek.
Czuła jak się cały spiął.
Mimo to nie puścił jej.
Położyła mu dłonie na policzkach i pocałowała.
Zadrżał, ale nadal ją obejmował.
Marcelina zamarła.
Aeszma bawił się przez chwilę jej złotym lokiem.
Zaryzykował.
W końcu jutro wszystko się zmieni.
Być może wcale nie wróci z tej wojny.
W końcu przecież jej może zaufać.
Może i potrzebował kupę czasu, żeby się na to zdobyć, ale ona nadal tu była.
Wracała za każdym razem, kiedy ją odtrącał.
Była, chociaż traktował ją w taki sposób.
Nie potrafił inaczej.
Starał się, ale zupełnie nie wiedział, jak to się robi.
I kiedy ona szeptała, że go kocha, bóg zupełnie nie rozumiał, o co w tym wszystkim chodzi.
Nikt go wcześniej nie kochał.
Nie rozumiał miłości.
Nie potrafił pojąć, swoich własnych uczuć i myśli.
Ignorował ten cały męczący zamęt, kłębiący się i narastający w nim z dnia na dzień.
Jedyne, czemu nie potrafił się oprzeć, to sile, która przyciągała go do wiedźmy.
W końcu postanowił zrobić to, czego nauczyły go Grzechy i co rozumiał.
Postanowił jej zaufać.
Marcelina objęła się ramionami.
W milczeniu patrzyła w ślad za oddalającym się w stronę portalu Aeszmą.
Czy to, co się właśnie stało było efektem klątwy Amora?
Zaufał jej.
Zacisnęła palce na śliskim materiale sukienki.
W końcu jej się udało.
Wygrała.
Tylko dlaczego to tak cholernie boli?
Zaufał jej, a ona bez wahania posłała go na śmierć.
Zachwiała się, ale szybko przywołała się do porządku.
Nie stać ją było na luksus wątpliwości.
Mimo to, nie potrafiła oderwać spojrzenia od pleców maszerującego Aeszmy.
- Odwróć się, a powiem ci prawdę. - Wyszeptała wbrew zdrowemu rozsądkowi. - Odwróć się.
Ale bóg już znikał w portalu.
Wiedźma stała przed domem.
Nawet tu dochodziły odgłosy Wielkiej Bitwy.
Po zasnutym ciemnymi chmurami niebie, przetoczył się grzmot.
Marcelina owinęła się ciaśniej szalem.
Chciałaby tam być.
Zobaczyć na własne oczy finał obrzydliwej intrygi.
Koniec, którego jest sprawczynią.
Wielki triumf Bogów Krain.
Kiedy zmiotą Potępionych, na zawsze zapanuje harmonia.
Wszystko, co złe zniknie bezpowrotnie.
Z jakiegoś powodu wizja, którą roztoczył przed nią Aton, nagle wydała się jakaś fałszywa.
Dlaczego Bóg Słońca tyle lat dążył do otwartej wojny?
Czy istota przesycona taką nienawiścią, mogła być mesjaszem pokoju?
- Trochę za późno na takie rozterki. - Ofuknęła samą siebie.
- A więc jednak jakieś masz? - Zaskoczona wiedźma odwróciła się gwałtownie.
Na pieńku do rąbania drzewa siedziała dziewczyna.
Ubrana w białą, koronkową sukienkę z obcisłym gorsecikiem, nawijała na palec pasmo czarnych włosów.
Jej brązowe, lekko skośne oczy patrzyły na wiedźmę zalotnie.
Pełne piersi falowały, napinając cienki materiał.
Niedbały gest ręki odsłonił ozdobione kokardkami pończochy.
Dziewczyna zsunęła się z pieńka i przeszła kilka kroków.
Marcelina nie mogła oderwać wzroku od hipnotycznie kołyszących się bioder.
Koronki sukienki ocierały się o ciało dziewczyny.
Jej pełne, lekko rozchylone wargi...
- Dość. - Marcelina potrząsnęła głową uwalniając się z uroku. - Czego tu szukasz? Nie powinnaś...
- Nie ty będziesz mi mówić, co powinnam, z czego nie. - Wysyczała dziewczyna w koronkach. - Może Aeszma ci zaufał, ale my nie jesteśmy tacy naiwni.
- Jakoś nie widzę tu pozostałych Grzechów. - Wzruszyła ramionami Marcelina.
Jednak prawda była taka, że czuła strach.
Nawet z jednym z tych potworów nie miała szans.
Jeśli Lesza postanowi ją zabić, to będzie koniec.
Nie mogła sobie wybrać lepszej pory.
Wszyscy byli pochłonięci Wielką Bitwą.
- Właśnie, nikt nie zwróci uwagi na śmierć podrzędnej wiedźmy. - Grzech oblizała łakomie usta.
- Podrzędnej mówisz. - Zdenerwowała się Marcelina. - Z jakiegoś powodu Aton wybrał właśnie mnie!
- Po prostu byłaś na tyle głupia, żeby się zgodzić. - Leszę wcale nie zaskoczyła wiadomość, że Bóg Słońca maczał w tym
wszystkim palce.
Wciągnęła głęboko powietrze.
Miała wrażenie, że skądś zna zapach tego strachu...
Wiedźma cofnęła się kilka kroków.
Mogła aktywować krąg w domu.
Tylko nie była pewna, czy zadziała na tak dziwną istotę.
Na demony jasne, anioły, jak najbardziej.
Nawet archanioły były bez szans.
Ale to, co stało przed nią, wymykało się jakiemukolwiek pojmowaniu.
Uosobienie jednego z największych koszmarów.
Marcelina wzdrygnęła się.
Jak obłąkany musiał być umysł, w którym zrodziła się myśl stworzenia takich bestii?
Im dłużej patrzyła w upiorne oczy Leszy, tym większa miała pewność, co do słuszności swoich czynów.
Jej uczucia nie miały tu nic do rzeczy.
Potępieni to monstra, których należało się pozbyć.
Wynaturzenia, nie mające prawa istnieć.
Zaraza tocząca Krainy.
A ich Generał był najgorszą z bestii.
Grzech śmignęła z prędkością, która zawstydziłaby najzręczniejszą strzygę.
Stanęła między wiedźmą a domkiem, opierając dłoń na wysuniętym zadziornie biodrze.
- Mówiliśmy mu, że to wszystko, to jedno wielkie oszustwo. Czego użyliście? Klątwy, naparu?
- Klątwy Amora.
- Nieźle. Musiało wam cholernie zależeć. Tylko zupełnie nie rozumiem dlaczego. Aż tak bardzo chciałaś zaciągnąć go do łóżka?
Marcelina oblała się rumieńcem.
Pełne politowania spojrzenie, jakim poczęstowała ją Lesza, dotknęło ją do żywego.
- Do tego żadne zaklęcie nie byłoby mi potrzebne!
- Jasne. Zresztą mniejsza. Dlaczego Atonowi zależało, żeby doszło do Wielkiej Bitwy?
Wiedźma zmrużyła oczy.
Właśnie zbliżała się jej szansa, na odzyskanie wolności.
Nie miała zamiaru jej zaprzepaścić z powodu jakiegoś Grzechu.
Rzuciła klątwę, którą tkała od dłuższego czasu.
Nie była nowicjuszką.
Lesza z łatwością uniknęła fioletowego pocisku, ale za późno zorientowała się, że to było jedynie echo.
Prawdziwa klątwa dopadła ją, gdy kończyła półobrót.
Grzech z hukiem wylądowała na ścianie.
Marcelina skoczyła dobywając noża.
Krótkie ostrze zalśniło błękitem.
Lesza otworzyła szeroko oczy.
Marcelina z wprawą wbiła nóż, tuż nad prawą piersią, miotającej się dziko bestii.
- Od samego początku, głównym celem Atona, było zabicie Aeszmy. - Szepnęła do ucha Leszy, po czym wsadziła rękę głęboko w ranę.
Grzech zawyła upiornie.
Marcelina wyszarpała trzy szklane kulki.
Lesza zmieniła się w pył.
Wiedźma opadła ciężko na kolana.
Zakrwawiony nóż potoczył się po trawie.
Kolorowe kulki zabrzęczały cicho w jej dłoni.
Gdyby tego ranka nie podzielił się z nią mocą.
Gdyby nie spodziewała się czegoś podobnego...
Zacisnęła okrwawioną dłoń na kolorowych szkiełkach, złapała nóż i zniknęła w domu.
Zjawili się późnym wieczorem.
Najwyżsi.
Wiedźma posłała im butne spojrzenie.
- Nie do wiary, jak niektórzy potrafią nisko upaść. - Mruknął jeden z nich odgarniając złote pasmo włosów.
- Daruj sobie gadkę o wyższych wartościach. - Skrzywiła się Marcelina. - Zrobiłam, czego chciał Aton. A teraz moja zapłata.
- Powiesz jej? - Złotowłosy archanioł przysiadł na stole i wbił spojrzenie w swojego towarzysza.
Marcelina zmarszczyła brwi.
Pierwszy nie miał najlepszej opinii, ale z jakiegoś powodu ciągle zręcznie unikał kary.
Jeszcze nie tak dawno do głowy by jej nie przyszło, że znajdzie się w podobnej sytuacji.
- Życie to dziwka, co? - Uśmiechnął się perfidnie Alba.
- Bez wulgarnych określeń proszę. - Skrzywił się siedzący na stole.
- Ach, Edziu nie bądź takim świętoszkiem. - Zbył go Pierwszy. - Więc, wyobraź sobie, - Zwrócił się do Marceliny. - że trochę nie doceniliśmy twojego kochasia. - W jego oczach błysnęła jakaś niezdrowa fascynacja.
- Nie rozumiem? - Marcelinę przeszył zimny dreszcz.
- Ten obłąkaniec mało nie zabił Atona. Zrzucili go w Zapomnienie. Stawiam swoje skrzydła, że zaraz się tu pojawi.
- Ach, jakie to romantyczne. - Zadrwił Piąty.
Wiedźma poczuła panikę.
To nie tak miało wyglądać.
W dodatku, jeśli on wie o Leszy, to będzie koniec.
Potoczyła błędnym spojrzeniem po twarzach Najwyższych.
Oni nie mieli pojęcia, co narobili...
- Oddychaj. - Poradził jej Edward. - Nie byłoby nas tu, gdybyśmy nie mieli planu. Poza tym, odebrali mu moc.
Bez niej, jest co najwyżej podrzędnym demonem.
- Sądzę, że nie do końca masz rację Edziu. - Uśmiechnął się paskudnie Pierwszy. - Ale swoje przypuszczenia zachowam dla siebie. Podobnie jak upiornego dzieciaka.
W izbie zmaterializowało się jeszcze dwóch Najwyższych.
- Nadchodzi. - Rzucił krótko jeden z nich.
- To ja znikam. - Mruknął Trzeci. - Nieczysta gra nie jest moją mocną stroną. Nie chcę wam psuć zabawy.
Alba parsknął śmiechem.
Słyszał za plecami miękkie kroki.
Rzucił w stronę Marceliny zawiniątko i odwrócił się leniwie.
- Aeszmo, królu demonów. Władco 7 Duchów, potocznie zwanych Grzechami, mamy nakaz zatrzymania cię za notoryczne łamanie praw tego świata i przemieszczanie się między wymiarami bez zezwoleń.
Były bóg dobył mieczy.
- Nie chcemy rozlewu krwi. - Wyrwał się Szósty.
Alba poczęstował go pogardliwym spojrzeniem.
On chciał.
Chciał krwi tego dzieciaka.
- Jeśli pójdziesz z nami dobrowolnie zrezygnujemy z wyciągania konsekwencji względem 7 Duchów. Krótko mówiąc zostawimy je w spokoju. - Skłamał gładko, wiedząc, że wygrał...
... Pożoga wybiegła z zagajnika.
Obróciła się wdzięcznie, podziwiając swoją furkoczącą spódnicę.
Wyhamowała przed zamyślonym Pieprzem.
- Wiesz, że można zrobić maść regeneracyjną bez wiesiołka? - Powiedziała podskakują entuzjastycznie.
Zanim zaskoczony demon odpowiedział, Grzech złapała cygankę za ręce i okręciła ją, śmiejąc się wesoło.
Karasu przełknął nerwowo ślinę, kiedy furkocząca spódnica uniosła się odsłaniając jasne uda Pożogi.
Pieprz uśmiechnął się lekko.
Przyjemnie patrzyło się na zadowoloną Złośnicę.
Przynajmniej ona mu wybaczyła.
- No, rozchmurz się. - Karasu szturchnął demona w bok. - Niedługo będziemy w domu. A tam już na bank czekają na ciebie ciastka i stęskniona Muffina.
Pieprz uśmiechnął się mimo woli.
Dom.
Faktycznie, złapał się już kilka razy na tym, że tak właśnie myśli o Miasteczku.
A jednocześnie czuł, że nacisk nakazu staje się coraz silniejszy.
Cyganka wrzuciła do wozu małe zawiniątko i sięgnęła po bukłak.
Zachłannie napiła się wody.
Odłożyła naczynie i wzięła jedną z ostatnich słodkich bułeczek.
Zmierzyła Pieprza groźnym spojrzeniem i dźgnęła go bułką w pierś.
- Masz to zjeść. Karasu mówił, że od afery w Zakonie nic nie jadłeś!
Pieprz posłał dowódcy złe spojrzenie.
- Kapuś.
Karasu westchnął.
Spojrzał na Aeszmę zadziornie.
- Odkąd się znamy ani razu nie widziałem, żebyś cierpiał na brak apetytu.
- Nie twoje zmartwienie.
- Moje. Masz to zjeść.
- Bogowie, zejdźcie ze mnie. - Zawarczał Pieprz łapiąc ze złością bułkę.
Był głodny, owszem, ale jednocześnie było mu niedobrze na samą myśl o jedzeniu.
Nakaz trzymał go w żelaznym uścisku, a uporczywy ból wzbierającej mocy wcale nie pomagał.
Najchętniej zostałby w ciele wilka, tylko że nawet to już przestało pomagać.
W milczeniu wpatrywał się w bułkę.
Czuł na sobie spojrzenia cyganki i Karasu.
Z problemu wybawiła do Pożoga.
Capnęła przysmak z jego ręki i wgryzła się w niego ze smakiem.
Posłał jej pełne wdzięczności spojrzenie.
- Nie róbcie afery, chłopak ma gorsze problemy na głowie niż żarcie.
Przez dłuższy czas jechali w milczeniu, aż w końcu siedząca na koźle cyganka zaczęła nucić.
Pożoga utkwiła w niej zachłanny wzrok.
Karasu szybko podchwycił melodię i zaraz rozbrzmiała wesoła piosenka.
Grzech kołysała się klaszcząc radośnie.
Pieprz wyciągnął nogi i oparł się o tył wozu.
Im bardziej zbliżali się do Miasteczka, tym większy czuł niepokój.
Miał wrażenie, że robi błąd.
Powinien wrócić do Podziemi.
Zacisnął zęby i zignorował narastający nakaz.
Cyganeczka odrzuciła lśniące włosy do tyłu i zaczęła kolejną piosenkę:
- Jadą wozy kolorowe taborami.
Jadą wozy kolorowe wieczorami.
Może z liści spadających im powróży,
Wiatr cygański wierny kompan ich podróży.
Zanim ślady wasze mgła mi pozasnuwa,
Opowiedzcie mi Cyganie, jak tam u was jest.
U nas wiele i niewiele, bo w sam raz,
U nas czerwień, u nas zieleń, cień i blask...
W tym momencie, z tyłu wozu rozległ się piękny męski głos, który płynnie wpasował się w melodię cyganki:
- mordobicie, gwałty, kradzież, ach, nieraz...
Siedzący na koźle zesztywnieli.
Pierwsza odwróciła się Pożoga.
Zeskoczyła z kozła i omijając zręcznie sadzonki, ukucnęła przy Pieprzu, wpatrując się w niego wyczekująco.
Cyganeczka skrzywiła się.
- Taki piękny głos, a takie brednie śpiewa. - Mruknęła z naganą.
- Jak to zrobiłeś? - Grzech odgarnęła z twarzy niesforne kosmyki. - Melodię, która nie zabija?
Karasu wzdrygnął się.
- Dlaczego uważasz, że jedyne, co potrafię to zabijać? - Zawarczał Pieprz z nieoczekiwaną złością.
- No wybacz, że odniosłam takie wrażenie, podczas tych niezliczonych wspólnych masakr. - Prychnęła Pożoga.
- Dajcie spokój, po co się kłócić... - Wzruszyła ramionami cyganeczka. - Patrzcie, mury!
Albert obniżył lot i zagruchał w stronę Karasu.
- Leć. - Zgodził się dowódca, a gryf wzbił się ochoczo w górę.
Aeszma wyciągnął rękę w stronę Pożogi.
Grzech przysunęła się bliżej.
- Czym się martwisz? - Spytała cicho.
- Że okażę się za słaby. Że poddam się po raz kolejny. - Odpowiedział po dłuższym milczeniu.
- Nie tym razem. - Zapewniła go, wbijając spojrzenie w plecy Karasu.
Pieprz odetchnął głębiej.
Oby miała rację.
Rudobrody wrzasnął potrząsając wściekle dwoma wilkami.
Bez trudu uniósł je wysoko w górę.
- Żarty sobie robicie?! Sądziliście, że jesteście w stanie przejąć władzę nad Podziemiami? Wy?!
- No bo ty nas nie doceniasz. - Wyskamlał Fenris. - Tylko Aeszma i Aeszma...
- Milcz! - Wrzasnął mu Król Podziemia prosto w ucho.
Bestia skuliła się, dyndając w bolesnym uścisku.
- I twierdzisz, że ten gość odeśle nas do domu? - Hajmidal z powątpiewaniem zerknął na siedzącą pod ścianą Vanisz.
- Taka była umowa. - Mruknęła.
- Skąd się tu wzięliście? - Spytała nieśmiało Jaga.
- Dłuższa historia. - Wyszczerzył zęby oficer.
Tymczasem wyglądało na to, że Król Podziemia wrócił na swoje stanowisko.
Dwie bestie siedziały potulnie na podłodze.
Gdzieś, od strony dziedzińca pałacowego, rozległy się kroki.
Wielkie, drewniane wrota otworzyły się z hukiem.
W progu stanął najprawdziwszy demon.
Czarna zbroja lśniła w blasku pochodni.
Imponujące rogi wieńczyły szkarłatną czuprynę.
Złota peleryna łopotała przy każdym kroku.
Demon przelotnie spojrzał na grupkę siedzącą pod ścianą.
Nawet nie zwolnił kroku.
Zatrzymał się przed Królem i opadł na jedno kolano.
Skłonił się, przyciskając potężną pięść do prawej piersi.
- Vrat, ty pieprzony... - Zagrzmiał Król.
Zaraz jednak zreflektował się i usiadłszy ciężko na tronie, wbił w upiornego rycerza wyczekujące spojrzenie.
- Spieszę zameldować, że wypełniłem rozkaz i misja zakończyła się sukcesem.
- Wiesz, gdzie ja mam twoją misję?! - Król uderzył w oparcie tronu. - Ty sobie latasz po Czwartym Piekle, a te jełopy, moi, niestety, synowie, pozbawili mnie tronu! Zamknęli w lochu, jak jakiegoś, pożal się bogowie, człowieka.
Vanisz prychnęła pogardliwie.
- Nawet nie mieli dość odwagi, żeby mnie zabić! To ma być detronizacja?! - Wrzasnął i poczerwieniał na twarzy. - To jakaś pierdolona kpina!
- Jesteś pewna, że on jest spokrewniony z Pieprzem? - Wyraził wątpliwość Hajmidal. - Straszny nerwus.
- Nasz demon przynajmniej ma klasę. - Parsknęła wojowniczka. -- Jak się wścieka to z gracją.
- Taa... - Hajmidal przypomniał sobie akcję z ropuchą.
Tymczasem upiorny rycerz nadal potulnie klęczał.
Widać znał swojego władcę na tyle dobrze, żeby nie wdawać się z nim w zbędne dyskusje.
- Taka plama na honorze! Przecież ja muszę ich teraz zabić! - Fenris i Kair wymienili nerwowe spojrzenia.
- Ale tatku... - Zaczął nieśmiało Fenris, podpełzając do Króla.
Władca Podziemi wymierzył mu potężnego kopniaka.
- Vrat, przygotuj wszystko do egzekucji! Ale ma być z pompą! Splendor i blask. Rozumiesz? Już ja im wszystkim bardzo dokładnie wyjaśnię, czym kończy się zamach na tron!
- Jeśli mogę się wtrącić... - Demon zaryzykował.
- Nie możesz! - Wrzasnął rudobrody, wymachując groźnie ręką.
- Ale drama. - Przewróciła oczami Vanisz.
W sali zapadła ciężka cisza.
Płonące ślepia Króla Podziemi przyszpiliły wojowniczkę do ściany.
- A ty, nędzna istoto, co tu jeszcze robisz? - Zdziwił się władca Piekieł.
- Czekam na objawienie. - Prychnęła Vanisz, zbierając się z ziemi. - Jeden stary sklerotyk najwyraźniej zapomniał otworzyć magiczny portal. Ja rozumiem, - Wykonała niedbały gest w stronę Fenrisa i Kaira, którzy patrzyli na nią szeroko otwartymi oczami. - rodzinne sprawy, ale halo, my tu czekamy, nie?
Vrat wciągnął ze świstem powietrze i popatrzył na wojowniczkę z niedowierzaniem.
Twarz rudobrodego przypominała kolorem wyjątkowo dojrzałego buraka.
Zaczęło mu się dymić z uszu, co w połączeniu z płomienną czupryną, dawało niezwykle fascynujący efekt.
- On zaraz wypchnie. - Szepnął zachwycony Hajmidal.
- Chyba nie powinnaś... - Zaczęła Jaga.
Upiorny, mrożący krew w żyłach wrzask zatrząsł całym pałacem.
- Stary?! Stary?! - Darł się Król Podziemia, rwąc włosy z głowy. - Ty nędzna... plugawa...
- Weź. - Vanisz zatkała uszy, krzywiąc się. - Widzę, że poważnie masz jakieś teatralne zacięcie, ale my byśmy chcieli wrócić do domu.
Vrat tymczasem wyprostował się i sięgnął po kosę.
- Ja bardzo chętnie uprzątnę to odrażające towarzystwo. - Zaofiarował się
- Kogo nazywasz odrażającym, ty rogaty ośle?! - Zdenerwował się wojowniczka.
Król Podziemia dosłownie wgniótł rycerza w ziemię.
Vrat stęknął ciężko i opadł z powrotem na kolana.
Rudobrody zeskoczył z podwyższenia, na którym stał tron i ruszył w stronę pyskatej wojowniczki.
Jaga schowała się za Hajmidalem.
Oficer złapał Vanisz za ramię, ale ona odtrąciła go ze zniecierpliwieniem.
- Otwórz portal! - Warknęła w stronę maszerującej na nich furii.
- Nie będzie mi rozkazywać takie małe nic! - Wrzasnął Król Podziemi.
- Chcesz powiedzieć, że nie dość, że jesteś rudy, to jeszcze nie masz honoru?
- Ty...! Ty...! - Zachłysnął się bóg.
- My tylko chcemy wrócić na górę. - Wtrącił się Hajmidal, pojednawczym tonem.
- Już ja was wyślę na górę! W kawałkach!
- Portal miał być bezpieczny. - Przypomniała mu Vanisz.
- Taaak. - Powiedział przeciągle Król, który nagle zatrzymał się w pół kroku. - Ale nikt nie powiedział, że mam wam pozwolić przez niego przejść. - Upiorny uśmiech wykrzywił jego twarz.
Wojowniczka zbladła.
Pieprzone układy z demonami.
- Nie możesz mnie tknąć. - Prychnęła.
- Ciebie nie. - Zgodził się Król, utkwiwszy płonące spojrzenie w Hajmidalu i Jadze. - Ale o nich nie było ani słowa.
Siedzieli ściśnięci w ciasnych grupkach.
Ponure milczenie przerywał jedynie plusk, przepływającego przez jaskinię strumyka.
Druid leżał wyciągnięty w niedbałej pozie i żuł ostatnią lukrecjową żelkę.
Muffinka głaskała mruczącego rozkosznie Puszkina.
Derwan, odzyskawszy bardziej cywilizowaną postać, wydłubywał z ubrań resztki krwawych ochłapów.
Piegowaty z zaciętym wyrazem twarzy, wpatrywał się w kamienny balkon.
Niebo nad ich głowami zaróżowiło się i wkrótce po kamiennych ścianach, zaczęły pełzać pierwsze promienie słońca.
Ludzie ocknęli się z niezdrowego odrętwienia.
Wszyscy zgodnie omijali wzrokiem porozwlekane po skałach trupy.
- Nie powinniśmy byli godzić się na tę obłąkańczą wyprawę. - Przerwał ciszę jeden z ludzi.
- Było dogadać się jakoś z panem Diosem... - Rzucił inny.
- No. - Pociągnął nosem trzeci i wytarł gluta rękawem. - Możeby roztwarł jednak kopalnie...
Druid usiadł, strzygąc uszami.
Miał wrażenie, że już gdzieś słyszał to nazwisko.
- A co Dios ma z tym wspólnego? - Zdziwił się Legglę.
Odsunął bandaż od rany po ugryzieniu.
Skrzywił się na widok ropnej wydzieliny.
Bark już dawno zdrętwiał i nie czuł bólu.
Cholerny pech.
Jak tak dalej pójdzie, już nigdy nie będzie w stanie naciągnąć łuku.
Potrzebował healera na już.
Derwan zawiercił się niespokojnie.
Ludzie umilkli.
Piegus nie zareagował na ich zaczepki.
- Może byś zaczął wyjaśniać. - Pouczyła go Muffinka.
Dała sobie spokój z wiązaniem różowej wstążki, która nijak nie chciał trzymać się na potarganych włosach.
Zamiast tego położyła sobie laskę na kolanach i przyozdobiła ją uroczą kokardką.
- Nic wam do tego. - Burknął na odczepnego Piegus.
Derwan przysunął się nieznacznie do elfa.
Łucznik posłał mu zabójcze spojrzenie.
Wilkołak uciekł wzrokiem.
- Czy ten cały Dios, to nie jakiś krewny naszego sierściucha? - Ziewnął druid.
- Ojciec. - Wymamrotał Derwan.
- No proszę. - Ziemniak zebrał się z ziemi i otrzepał tunikę. - Akcja nam się zagęszcza.
- Ojciec? - Jeden z rosłych chłopów poderwał się z ziemi. - To ja wiem, co nam idzie robić!
- Spokój. - Warknął Piegus.
- Żaden spokój. - Zdenerwował się chłop. - Bierzmy chłopaka i oddajmy w zamian za otwarcie kopalni.
Derwan poczerwieniał.
- To jakaś plebsowa moda? - Nie wytrzymała Muffinka. - Handel przypadkowymi ludźmi wbrew ich woli?
- Nie denerwuj się. W sumie facet ma rację. - Zgodził się druid. - Po cholerę nam ta zabawa? Oni chcą pracować, a nie mają gdzie.
- Ale on jest na kontrakcie. - Przypomniał elf.
- Zawierałeś kontrakt z wilkołakiem? - Zainteresował się Ziemniak.
- No nie. - Przyznał Legglę.
- Właśnie, oddajmy szczyla zatroskanemu tatusiowi i niech się cieszy, że nie zawiśnie za krzywoprzysięstwo. Szczyl, nie tatuś. - Wyjaśnił pospiesznie druid.
- Ale... - Derwan zerwał się z ziemi.
- Nie będzie żadnych wymian. - Oznajmił twardo Piegus. - Przyszliśmy tu po złoża i je dostaniemy.
- Oszalałeś? - Zainteresował się jeden z chłopów. - Złoża od goblinów?
- Milcz. - Syknął Halik.
- Dlaczego twojemu ojcu tak bardzo zależy, żebyś wrócił do domu? - Spytał cicho elf.
Muffinka wstała otrzepując sukienkę.
Derwan rzucił zaniepokojone spojrzenie na laskę w jej rękach.
Różowa kokardka wcale nie sprawiała, że kij wyglądał mniej groźnie.
Wilkołak mimowolnie roztarł guzy na głowie.
- Trudne sprawy. - Ziewnął głośno druid.
Przeciągnął się aż zatrzeszczały kości.
Materiał tuniki pękł pod pachą.
- A niech to szlag. - Zmartwił się Ziemniak.
- Po powrocie czekają nas zakupy! - Ucieszyła się czarodziejka. - Taka tunika w kwiatki... O! Albo epickie palmy!
- Jak to dobrze się składa, że oni mają zamiar cię sprzedać. - Uśmiechnął się uroczo do czarodziejki.
Ludzie przyglądali im się z niepokojem.
- Wy jesteście całkiem pomyleni. - Szepnął jeden z nich. - Przyjdzie nam tu nogi wyciągnąć.
Niepokojąca wizja chłopa zawisła w powietrzu.
Coś zaszurało na górze i pojawiły się gobliny.
- Patrzcie, oni jeszcze żyją. - Zdziwił się szczerze, pomarszczony przywódca.
- Te Mere! - Zazgrzytał inny. - Formę straciłeś?
- Niech cię, durny wilkołaku, teraz jestem trzy szmaragdy w plecy. - Burknął inny.
Wszystkie spojrzenia utkwiły w uczniu elfa.
Derwan skulił się jeszcze bardziej.
- Ktoś się tu będzie gruuuubo tłumaczył. - Zanuciła Muffinka.
Pełnym skupienia gestem poprawiła berecik i zadarła głowę do góry.
- Słuchajcie, cholerne rodzynki, już nam się ta przygoda znudziła, wracamy do domu.
- Doprawdy? - Przywódca goblinów wyszczerzył drapieżnie żółte zęby. - Ten tam, nam coś obiecał.
- Ten tam nie ma nic do gadania. - Poparł czarodziejkę Ziemniak.
- Nie mój problem. - Rzucił beztrosko goblin.
Pstryknął długimi paluchami i potężny huk wstrząsnął jaskinią.
A potem wszystko utonęło w ciemności.
Jasny siedział na gildyjnym dziedzińcu, pogrążony w czarnych myślach.
Gorączkowo myślał nad tym, co właściwie powinien zrobić.
Wyglądało na to, że gildia straciła znaczną cześć członków.
Według procedury należało powołać nowych, tylko że...
Chłopak złapał się za głowę.
Równie dobrze, mógłby przyznać, że Gryf właśnie zakończył swoją działalność.
Został z garścią healerów, driadą, zbuntowanym aniołem, zamkniętym w lochach i błędnym rycerzem gdzieś na bagnach.
- Kurwa. - Westchnął ciężko.
Najchętniej spakowałby manatki i zwiał daleko stąd.
W jego czarne wizje wdarł się odgłos zbliżających się kroków.
Niechętnie podniósł głowę.
W bramie stał Wędrowiec.
Kruk, siedzący na jego ramieniu czyścił sobie dziobem pióra.
Z kuchni wychyliła się pani Gibons.
Kobieta posiwiała przez ostatnie dni.
Wyglądała jak odzwierciedlenie uczuć Jasnego.
Gryf westchnął ciężko.
Wcale nie miał ochoty na kolację.
Nawet smakowite zapachy, napływające z kuchni, nie robiły na nim wrażenia.
- Mogę? - Zapytał Wędrowiec wskazując na miejsce przy stole.
Jasny skinął głową.
Było mu wszystko jedno.
Gosposia zniknęła w kuchni i zaraz pojawiła się z dwoma porcjami parującego gulaszu.
Włóczykij zatarł ręce i z ochotą zabrał się za jedzenie.
Kruk zeskoczył na stół i łypnął na Jasnego.
Wojownik podsunął mu swój talerz.
Ptaszysko zakrakało z aprobata i złapało kawałek mięsa.
- Czym się tak trapisz, młodzieńcze? - Zapytał prawie wesoło Wędrowiec.
Jasny zmierzył go krytycznym spojrzeniem.
Taki tekst pasowałby raczej do sędziwego starca z brodą, a nie pełnego życia chłopaka, który z żwawo pochłaniał swoją porcję kolacji.
- Życiem. - Mruknął filozoficznie Jasny.
Ale nie dodał nic więcej, bo na dziedzińcu wylądował Albert.
Wojownik zerwał się od stołu.
- I co?! - Dopadł gryfa.
Zwierzę łypnęło na niego z dezaprobata i wypuściło na ziemię przybrudzony rulon.
Wojownik zreflektował się.
- Pani Gibons, mleko i ciastka dla Alberta! - Porwał pergamin i szybko przebiegł go wzrokiem.
Jego twarz rozjaśniła się.
- I kolację! Karasu wraca! Z Pieprzem!
Gosposia wybiegła z kuchni.
- Dzięki Bogom! - Wzniosła ręce do nieba. - Już się robi! - Zreflektowała się na widok spojrzenia Alberta.
Jasny całkiem zapomniał o Wędrowcu.
Poczochrał gryfa i popędził w stronę stajni.
Chwilę później, w dzikim cwale, opuścił mury Miasteczka.
Słońce jeszcze nie zaszło, kiedy zobaczył na drodze wóz zaprzężony w dwójkę koni.
Jasny wyhamował rozochoconego wierzchowca.
- Nareszcie! Gdzieście się podziewali? - Nie mógł powstrzymać szerokiego uśmiechu.
Dwie wyjątkowo ładne dziewczyny przyglądały mu się z wyraźnym zainteresowaniem.
Jasny stropił się nieco.
- Długo by gadać. - Karasu wyszczerzył zęby. - Widzę, że mieścina jeszcze stoi.
- Odwiedziły was aniołki? - Zainteresował się Pieprz, zeskakując z wozu.
- A żebyś wiedział. - Jasny przyjrzał się uważnie demonowi. - Sporo się zmieniło.
- No to lecimy na długie posiedzenie w łaźni i porządną kolację! - Zarządził Karasu poganiając konie. - A tak na marginesie, - Dodał wskazując na dziewczyny. - to jest Pożoga i Mira...
- Sawa. - Szepnęła Cyganeczka.
- Co? - Zdziwił się Gryf.
Dziewczyna zarumieniła się.
- Bo nie jest rozsądnie szastać przed demonami prawdziwym imieniem, co? - Zadrwił Pieprz.
- Żebyś wiedział! - Prychnęła cyganeczka butnie.
Karasu przewrócił oczami.
- Widzę, że wy się całkiem nieźle bawicie, a tu się wszystko sypie... - Pokręcił głową Jasny.
- Cudownie się bawimy. - Błysnął kłami Pieprz.
- Co się sypie? - Zapytał czujnie Karasu.
Jasny wstrzymał konia, żeby przepuścić wóz w bramie.
Strażnicy wesoło pomachali dowódcy.
Na widok Pieprza pościągali szybko hełmy i skłonili się z szacunkiem.
- A tym, co odbiło? - Zdziwił się demon.
- A. - Machnął ręką Jasny. - Czekaj, aż zobaczysz rynek. Padniesz.
Karasu rozglądał się z uwagą po Miasteczku.
Niby nic się nie zmieniło, a jednak miał wrażenie, że panuje jakaś dziwna atmosfera.
Na ulicach nie było ludzi.
A mimo to, czuł na sobie setki spojrzeń.
Postanowił się wstrzymać z dalszymi pytaniami, do czasu aż będą w siedzibie gildii.
Wjechali na rynek.
Dowódca wstrzymał konie i zmarszczył brwi.
Pieprza zamurowało.
Pożoga zeskoczyła z kozła i parsknęła śmiechem.
Wesoło podbiegła do dziwnej kapliczki.
Na kamiennym podwyższeniu stała wycięta z drewna podobizna Aeszmy.
Wokół paliły się świeczki i powiewały kolorowe wstążki.
W promieniu kilku metrów od słupa, porozkładane były liczne ofiary.
Najczęściej z trunków i różnych potraw.
- Co to ma być? - Zapytał słabo demon.
Pożoga, zręcznie lawirując miedzy półmiskami dotarła do figurki.
Bez żenady capnęła ją i zaczęła oglądać.
- Ej, oni w ogóle cię nie doceniają. - Pomachała wesoło gołą podobizną Aeszmy.
Demon zacisnął zęby.
- Poszła fama, że jesteś bogiem. - Mruknął Jasny zerkając niepewnie na Pieprza. - Wiesz jacy są ludzie...
- Zróbcie coś z tym. - Warknął czarnowłosy.
- Mogę to zatrzymać?! - Zawołała za nim Pożoga, wciąż ściskając drewnianą figurkę.
Cyganeczka parsknęła.
- Co go ugryzło? - Zainteresował się Jasny, łapiąc konia za uzdę. - Przecież to tylko durne zabobony.
Karasu westchnął zsiadając z kozła.
- Oj, chłopie, dobrze by było.
Dowódca skinął na chłopca stajennego.
- Ja zostanę i dopilnuję, żeby nie uszkodzili roślin. - Powiedziała cyganeczka.
Karasu skinął głową.
- Jak kończysz, to poszukaj nas w siedzibie, tamta brama. - Wskazał w stronę wejścia na dziedziniec gildyjny.
Dziewczyna posłała mu uroczy uśmiech.
- Poradzę sobie.
Jasny zajrzał ciekawie do wozu.
- Co wyście właściwie robili? - Wytrzeszczył oczy na widok sadzonek.
- Dłuższa historia. - Zbył go Karasu, maszerując w stronę siedziby. - Lepiej powiedz, co tu się dzieje?
Wojownik westchnął ciężko.
Przez krótką chwilę zapomniał o problemach, ale teraz przyszło otrzeźwienie.
Pieprz wpadł na dziedziniec.
Był zły.
W dodatku, w momencie przekroczenia bramy Miasteczka, boleśnie uderzyła go kolejna potężna dawka mocy.
Dużo wysiłku kosztowało go utrzymanie jej na wodzy.
Jednak widok cholernego ołtarzyka całkiem wyprowadził go z równowagi.
Co tu się do diabła wyprawiało?
Skąd, u licha, przyszło tym ludziom do głowy coś podobnego?
Przekraczając łuk bramy, uchylił się przed pnączem.
Podniósł zniecierpliwione spojrzenie i stanął jak wryty.
Wędrowiec siedzący przy stole właśnie skończył kolację.
Ich oczy spotkały się.
- Ty. - Warknął Pieprz.
- Aeszma. - Uśmiechnął się mag. - Długo kazałeś na siebie czekać.
Pieprz stłumił w sobie chęć rzucenia się na Barta.
Wszystko stało się obrzydliwie jasne.
- Co ty tu robisz? - Demon zacisnął pięści i bezskutecznie usiłował uspokoić oddech.
- Szykuję epicki powrót mojego ulubionego boga. - Uśmiechnął się Wędrowiec. - Siadaj. - Wskazał zachęcająco na ławę naprzeciwko siebie.
Z kuchni wyjrzała pani Gibons.
Na widok Pieprza uśmiechnęła się szeroko.
Zanim demon zdążył zareagować, starsza kobieta już go ściskała serdecznie.
Aeszma zesztywniał.
- Jesteś nareszcie, Kochaneczku! - Klasnęła radośnie.
Zaraz jednak zreflektował się i cofnęła w czymś na kształt ukłonu.
- Przepraszam, nie powinnam tak bezceremonialnie...
Pieprzowi zakręciło się w głowie.
Niecierpliwie poczochrał włosy i wziął głęboki oddech.
- Niech się pani przestanie wygłupiać. - Mruknął. - To jakiś obłęd. - Dodał ciszej.
Gosposia nerwowo miętosiła brzeg fartucha.
- Żaden obłęd. On nam wszystko powiedział. - Wskazała na Wędrowca. - Bo to prawda, czyż nie?
Jej wyczekujące spojrzenie świdrowało Pieprza.
Demon przejechał dłonią po twarzy.
Miał ochotę iść do łaźni i się utopić.
To się nie działo naprawdę.
Jego spokojna przystań.
Cudowna kryjówka.
Wszystko trafił szlag.
Przełknął cisnące mu się na usta przekleństwo.
- To jest wędrowny bajarz. - Warknął. - Nie należy wierzyć w każdą bzdurę, którą usiłuje sprzedać.
- No wiesz. - Obraził się Bart.
- T... To znaczy, że nie jesteś bogiem? - Zmarszczyła brwi pani Gibons.
- Dobry wieczór. - Zza muru wychylił się Karasu z Pożogą i Jasnym.
- Jak dobrze cię widzieć! - Gosposia uściskała dowódcę.
Gryf patrzył z ukosa na wściekłego Pieprza.
- Wszystko w porządku? - Spytał cicho.
- Nic nie jest w porządku. - Zawarczał demon.
- Ano nie jest. - Załamała ręce pani Gibons. - Moja Jaga jest w Piekle.
Gosposia rozpłakała się, smarkając w ściereczkę.
Karasu wytrzeszczył oczy.
Pieprz zdrętwiał.
- Słucham? - Zapytał słabo.
Jasny uciekł spojrzeniem w bok.
- Na misję ją wysłali. - Chlipała gosposia. - Z magiczką...
- Muffa poszła do Piekła?! - Wściekły demon naskoczył na Jasnego.
Wojownik cofnął się gwałtownie, wpadając na mur.
Uniósł dłonie w geście obronnym.
Karasu złapał demona za koszulę na plecach.
- Porozmawiajmy spokojnie. - Zaproponował bez przekonania.
- Bart! - Krzyknęła wesoło Pożoga i pognała do stołu.
- Musicie ratować moją córkę. - Jęczała pani Gibons.
- To nie był mój pomysł. - Bronił się Jasny.
- Posłaliście Ptysia do Piekła?! Oszaleliście?!
- Gdzie jest Muffinka? - Karasu zręcznie wsunął się między Pieprza a Jasnego.
- Problem w tym... - Jęknął jasnowłosy wojownik, za wszelką cenę unikając miażdżącego uścisku Aeszmy.
- Dość tego! - Zdenerwował się Karasu.
Nie bawiąc się w uprzejmości, odepchnął brutalnie demona.
- Do Sali, ale już!
Pieprz zacisnął zęby i odwrócił się na pięcie.
- Ty też. - Syknął dowódca, wskazując Jasnemu kierunek.
- Pani wybaczy. - Mruknął mijając gosposię. - Zaraz wszystko wyjaśnimy.
Chwilowo zignorował obecność podejrzanego typa, siedzącego przy stole gildyjnym i pomaszerował za Jasnym.
Pożoga wpatrywała się wyczekująco w uśmiechniętego lekko Barta.
- No to się zaczęło, co? - Mruknął z wyraźnym zadowoleniem.
- Więc to twoja sprawka? - Parsknęła Pożoga, głaszcząc kruka.
- Chyba najwyższa pora, żeby dzieciak przestał uciekać przed przeznaczeniem, nie uważasz?
- On cię zabije. - Oznajmiła beztrosko.
- Oj tam, oj tam. - Przewrócił oczami mag.
- Pewnie już żałuje, że darował ci wtedy życie. - Pożoga zajrzała ciekawie do kubka Wędrowca...
...
Zielona dolina tonęła we mgle.
Wysoko, na wzgórzu majaczyły mury obronne miasta Howris - stolicy magów.
Na kamiennym trakcie, wijącym się doliną, stał niewielki oddział.
Siedmiu wojowników trwało w pełnym wyczekiwania milczeniu.
Odziany w szkarłatną zbroję przywódca wpatrywał się intensywnie w gęstniejącą mgłę.
- Przygotujcie się. - Mruknął dobywając miecza.
- Czemu ten lamus z nami nie poszedł? - Spytała cicho Pożoga.
- Skup się. - Uciął przywódca.
Z mgły wyłonili się jeźdźcy.
Każdy w długim płaszczu, spływającym swobodnie na zad wierzchowca.
Jadący na przedzie mag wstrzymał towarzyszy gestem.
Rycerz w szkarłatnej zbroi uśmiechnął się, odsłaniając śnieżnobiałe kły.
- Długo kazaliście na siebie czekać. - Warknął.
- Aeszma. - Szepną ze zgrozą jeden z magów.
Konie zatańczyły nerwowo.
- Czego chcesz? - Spytał zimno, jadący na przedzie mag.
Głęboki kaptur ciemnozielonego płaszcza rzucał cień na jego, zaskakująco młodą, twarz.
Kruk, siedzący na ramieniu czarodzieja, zaskrzeczał.
Grzechy były gotowe do ataku.
Chłopak w szkarłatnej zbroi podrapał się z roztargnieniem po nosie.
- Co to ja chciałem... - Zadumał się teatralnie. - A tak. - Jego oblicze rozjaśniło się. - Waszej krwi. - Zawarczał gardłowo.
Koń maga zarżał niespokojnie.
Dwóch czarodziei postanowiło spróbować szczęścia zwiewając.
- Stójcie! - Krzyknął młody mag, ale było już za późno.
Pożoga i Blik skoczyli do przodu.
Płonący w ich oczach obłęd i żądza mordu, sparaliżowały resztę magicznego towarzystwa.
Pozostałe Grzechy tkwiła nieruchomo za plecami Aeszmy.
Młody mag zacisnął zęby, a potem zsunął się z siodła.
- Co ty robisz? - Zaprotestował jeden z jego towarzyszy.
- Porozmawiajmy. - Zaproponował mag, stając naprzeciw Króla demonów.
Aeszma przechylił lekko głowę na bok i przyjrzał się stojącemu przed nim chłopakowi.
Czarodziej przełknął nerwowo ślinę i zacisnął pięści, żeby powstrzymać drżenie dłoni.
- Chcesz z nim rozmawiać? - Zadrwił kobiecy głos.
Obok maga wyrosła smukła czarodziejka o złotych lokach.
Jej zimne, niebieskie oczy ciskały błyskawice.
- Jesteśmy Elitarną jednostką Magów. Zajmujemy się zawodowo eksterminacją takich wynaturzonych jednostek.
Reszta magów jakby ocknęła się.
Szybko zsiedli z wierzchowców i dołączyli do towarzyszy, bezszelestnie ustawiając się w formacji magicznej.
Pożoga i Blik, szerokimi łukami omijając grupę jeźdźców, wrócili za plecy Aeszmy.
Białowłosy Grzech beztrosko wymachiwał głową jednego z magów.
Czarodzieje zaszemrali nerwowo.
W ich dłoniach zapłonęły kule mocy.
- Więc chyba jednak się pobawimy. - Stwierdził z zadowoleniem Orion, robiąc malowniczy młynek potężnym toporem.
- Z czyjego polecenia działacie? - Mag w zielonym płaszczu zrobił krok do przodu.
Za wszelką cenę należało powstrzymać ten obłęd.
Doskonale wiedział, że mimo ogromnej mocy jaką dysponowali, w starciu z Aeszmą nie mieli żadnych szans.
Ostrze Śmierci zawsze osiągało cel.
Tylko, że tym razem, zawisło nad wyjątkowo ryzykownym celem.
Ich elitarna jednostka miała immunitet we wszystkich Krainach i Podziemiach.
Byli Najwyższym Sądem, Katem i Sprawiedliwością.
Mieli moc sądzenia królów, demonów i bogów.
Nie było istoty zdolnej przeciwstawić się Wielkiej Radzie Czarodziei, a oni byli jej wysłaniami.
Dlatego też, Główny Mag Bart zupełnie nie rozumiał, co się właściwie wydarzyło.
Kto wpadł na tyle szalony pomysł, żeby przeciwstawić się najwyższej władzy tego Świata?
Aeszma patrzył na maga, jakby coś rozważał.
Bart czuł za sobą żar mocy przywołanej przez jego towarzyszy.
Oni nie byli nowicjuszami.
Wystarczył jeden fałszywy ruch i rozpocznie się masakra.
Mag czuł pot spływający po plecach.
Nigdy w życiu nie był pod taką presją.
Wygłodniałe spojrzenia Grzechów nie pomagały.
Stąpał po bardzo cienkim lodzie.
Uczepił się wątłej nadziei, właściwie plotki.
Pogłoski o tym, że Aeszma nie jest bezdusznym zabójcą.
Teraz, kiedy stał oko w oko z bogiem Podziemi czuł najprawdziwszy strach.
Wszelkie magiczne formuły wyparowały mu z głowy.
Był absurdalnie bezbronny.
Czarne, płonące oczy przepalały jego duszę.
- Nie sądzicie chyba, że ta akcja ujdzie wam na sucho? - Syknęła czarodziejka w szkarłatnym płaszczu.
- Nikt nie będzie po was płakał. - Prychnęła Pożoga.
- Kurwa, skończmy te debilne pogaduszki, bo mam osrańcy zejdą na zwał i będzie po ptokach. - Zniecierpliwił się Blik.
Aeszma uśmiechnął się drapieżnie i skinął nieznacznie głową.
Młody mag jeszcze próbował coś powiedzieć.
Grzechy skoczyły, a ich upiorne aury rozprysły się w powietrzu, dosłownie ścinając magów z nóg.
Pozbawiona kontroli moc rozproszyła się bezwładnie po dolinie.
Aeszma przydusił Barta do ziemi.
- Ty zostajesz. - Zawarczał mu do ucha.
Przerażony mag obserwował masakrę.
Elitarny oddział magów został dosłownie rozerwany na strzępy.
Czarodziejka w szkarłatnym płaszczu posłał potężne zaklęcie w stronę Pożogi i błyskawicznie postawiła tarczę.
Jeden z Grzechów bez większego trudu odbił uderzenie mocy.
A potem stracił zainteresowanie czarodziejką.
Jej kolejne zaklęcie przypiekło Blika.
Białowłosy chłopak zaklął szpetnie i niespiesznie ruszył w kierunku czarodziejki.
Trafił na spojrzenie Aeszmy.
- Ona zaczęła. - Syknął całkiem bezsensu, wykazując mieczem na postać w szkarłatnym płaszczu.
Bart z zaskoczeniem patrzył, jak król demonów kręci głową.
Nad doliną przetoczył się grzmot.
Na krótką chwilę mgłę rozproszyły promienie słoneczne.
Potężne zaklęcie pomknęło tym razem w stronę Aeszmy.
Bóg machnął niedbale ręką.
Bartowi zjeżyły się włosy na głowie.
Na krótka chwilę, jedno uderzenie serca, dostrzegł prawdziwą naturę króla demonów.
Zacisnął powieki.
Błyskawicznie nałożył blokady, ale potężna, niszcząca aura nadal siała spustoszenie w jego duszy.
Ocuciło go mocne potrząsanie.
- Zostaw. - Aeszma odciągnął Blika od maga.
- Mówiłeś, że tego mamy nie ruszać. - Wytknął mu Grzech.
- Moja wina. Chyba przez przypadek zobaczył za dużo. - Król demonów z zakłopotaniem potarł policzek.
- Dobij go. - Syknął smukły, jasnowłosy chłopak, który pojawił się zupełnie znikąd.
Bił od niego jakiś nienaturalny blask.
Mag postanowił na wszelki wypadek nadal udawać nieprzytomnego.
- Nie podskakuj, bo możesz być następny. - Burknął Blik patrząc na chłopaka groźnie.
- Uważaj do kogo się zwracasz, kundlu. - Zasyczał złotowłosy.
Aeszma usadził Grzech stanowczym gestem.
Blik zgrzytając zębami wycofał się do pozostałej piątki, która bez żenady przetrząsała trupy.
Bart z trudem zapanował nad odruchem wymiotnym.
Cała jednostka.
Najwybitniejsi wśród magów...
Jedyne, co po nich zostało, to krwawe ochłapy.
- Posprzątajcie tu jakoś. - Jasnowłosy chłopak skrzywił się z niesmakiem. - W końcu mieli zniknąć, prawda?
- Nie martw się Atonie. - Aeszma wypowiedział imię Boga z dziwnym naciskiem.
- A i tego tam też dobij.
- Nie. - Odpowiedź była twarda i krótka.
Bart zwalczył w sobie chęć wstania i zażądania natychmiastowej śmierci.
Po co miał dalej żyć?
Dlaczego miał dalej żyć?
Najwyraźniej bogowie przejęli właśnie kontrolę nad Światem.
I należało przyznać, że zrobili to wyjątkowo skutecznie.
Magowie byli sami sobie winni, polegali na układach z bogami.
Najbardziej nieprzewidywalnymi i kapryśnymi istotami.
- Żaden z nich nie może przeżyć. - Syknął z naciskiem Aton.
- A ona? - Aeszma wskazał mieczem, na leżącą przy nogach boga czarodziejkę.
Jasnowłosy uśmiechnął się drapieżnie.
- To moja sprawa.
Aeszma wzruszył ramionami i bez wysiłku uniósł ciało Barta.
- A to moja. - Błysnął drapieżnie kłami i rozpłynął się w powietrzu.
Mag niepewnie uchylił powieki.
W pierwszej chwili nie wiedział, gdzie się znajduje.
Dopiero po chwili poznał okolicę wioski rybackiej, niedaleko miasta Magów.
Obok niego siedział na trawie szczupły, czarnowłosy chłopak.
Bez szkarłatnej zbroi wyglądał niemal nieszkodliwie.
Kawałek dalej Pożoga karmiła kruka.
- Rozumiesz już? - Aeszma przerwał ciszę.
- Nic nie rozumiem. - Burknął mag, który już dłużej nie mógł udawać nieprzytomnego.
Najwyraźniej i tak był marnym aktorem.
Król demonów nie patrzył na niego.
Siedział, obejmując ramionami kolana, zapatrzony w pola pszenicy.
- Powinieneś był mnie zabić. - Zniecierpliwiony mag wstał, otrzepując szatę.
- Nie mogłem. - Wzruszył ramionami bóg Podziemia.
- Zabiłeś wszystkich! Bez wahania. Dosłownie rozszarpaliście ich, jak zwierzęta. - Skrzywił się. - Więc nie wciskaj mi jakiś bzdur, że ze mną byś sobie nie poradził!
- Tego nie powiedziałem. - Król demonów opadł na plecy i rozciągnął się na trawie.
Z wyraźnym zadowoleniem przymknął oczy.
Magowi przeszło przez myśl, że teraz mógłby bez trudu go wykończyć.
A potem uderzyło go wspomnienie upiornej aury.
Z trudem utrzymał się na nogach.
- Więc, dlaczego nie mogłeś mnie zabić? - Spytał słabo.
- Bo jesteś dobry. - Aeszma obrócił się na brzuch i zerknął z odrazą na maga. - Dobry i prawy do obrzydliwości.
Młody mag wytrzeszczył oczy na posłańca śmierci.
- Żartujesz sobie?
- Nie. Po prostu wydało mi się to jakieś... - Chłopak zawahał się. - Niewłaściwe. - Dodał wyraźnie zadowolony, że udało mu się znaleźć odpowiednie słowo.
Mag złapał się za głowę.
Absurdalność sytuacji była nie do zniesienia.
To wszystko to jakąś jedna, wielka bzdura.
Obłąkany bóg unicestwia wysłanników, jedynej obowiązującej na tym Świecie władzy, ale lituje się nad Głównym Magiem, bo pozbawienie go życia byłoby niewłaściwie.
Bart roześmiał się.
Histeryczny śmiech przetoczył się echem po okolicy.
Paraliżujący strach o przyszłość złapał go w stalowy uścisk, a on jedyne, co mógł zrobić to się śmiać.
Pożoga usiadła obok Aeszmy.
- Musiałeś go jakoś uszkodzić. - Szepnęła, patrząc z niepokojem na ryczącego ze śmiechu maga.
- Jest w szoku. - Mruknął król demonów. - Musimy wracać. - Dodał z żalem.
Król Podziemia świdrował intruzów wściekłym spojrzeniem.
Hajmidal dobył miecza i wyminął Vanisz.
Prawdopodobnie popełniał właśnie ostatnią głupotę w swoim życiu, a jednak jedyne co czuł, to ekscytacja.
Ostrze zdawało się podzielać jego zdanie, bo zapłonęło zimnym błękitem.
Rudobrody wyprostował się.
- Chcesz ze mną walczyć? - Zapytał niemal z rozbawieniem.
- Jeśli wygram, odeślesz nas do Trzeciej Krainy, do jaskini z której wyłaził Fenris. Wszystkich, w całości. - Zerknął na Vanisz,
która dawała mu jakieś znaki. - I bez żadnych opłat. - Dodał, a wojowniczka odetchnęła.
- A jeśli ja wygram, będziecie cierpieć bardzo długo. - Wysyczał Król Podziemi. - Tak dla przykładu.
Jaga nerwowo przełknęła ślinę.
- Zgoda. - skinął głową Hajmidal.
- Zgoda. - Powtórzył jak echo rudobrody, a w jego dłoniach pojawił się dwuręczny, płonący miecz.
Król Podziemi nie czekał, zaatakował błyskawicznym wypadem.
Hajmidal uniknął pędzącego ostrza zręcznym obrotem i ciął przeciwnika w plecy.
Błękitna klinga odbiła się od twardej zastawy.
Hajmidal poczuł impet uderzenia w kościach.
Jaga pociągnęła zapatrzoną Vanisz w najdalszy kąt komnaty.
- Co będzie jak on przegra? - Zaniepokoiła się.
- No słyszałaś, nie?
- To może jakoś mu pomożemy?
- Daj spokój, niech się chłopak bawi. - Wzruszyła ramionami wojowniczka.
Fenris i Kair skradali się za plecami ojca.
Vrat sięgnął po kosę.
Król Podziemmia zaatakował lekkim cięciem z boku, wyprowadzonym gładko z półobrotu.
Hajmidal osłonił się tarczą.
Posypały się iskry.
Buchnął dym.
Oficer nie czekał na kolejne interesujące reakcje i zaatakował od dołu.
- Nikt się nie wtrąca. - Krzyknął rudobrody, zupełnie jakby miał oczy z tyłu głowy.
Tym razem Vanisz pociągnęła za sobą Jagę.
- Zwariowałaś? - Zaprotestowała dziewczyna, kiedy wojowniczka ruszyła w stronę Fenrisa, Kaira i Vrata.
- Nie panikuj, w końcu paprasz się magią, nie? - Mruknęła nie puszczając. - Trochę godności.
Jaga wytrzeszczyła oczy.
Godności w umieraniu chyba.
Ostrza zwarły się z trzaskiem, a przeciwnicy odskoczyli od siebie gwałtownie.
Chwilę krążyli, nie spuszczając z siebie oczu.
Vanisz tymczasem, wślizgnęła się między Vrata i Fenrisa.
- Ty. - Szturchnęła ogromną łapę.
Bestia chyliła wielki łeb, żeby zobaczyć, kto w ogóle się do niej zwraca.
Zalśniły kły.
- Dobra, dobra. Schowaj to. - Zatkała nos Vanisz. - Chcę z powrotem swoją katanę.
- A to ty. Wiedziałem, że skądś kojarzę zapach. - Mlasnął Fenris i usiadł, drapiąc się za uchem.
Pęd powietrza omal nie ściął ich z nóg.
Jaga przytuliła się do Vanisz.
- Moja broń, utkwiła w twoim cielsku. Gdzie jest? - Vanisz mówiła powoli i głośno.
Vrat odsunął się potrząsając głową.
A potem również nieco się schylił i spojrzał na wojowniczkę.
Miał piękne, fiołkowe oczy.
Dziewczyna otworzyła i zamknęła usta.
Nagle jakoś zapomniała, co właściwie chciała powiedzieć.
Otrzeźwił ją straszny huk.
Hajmidal podbił wielki miecz i śmignął w piruecie, który zakończył błyskawicznym, niskim cięciem.
Król Potępionych uciekł w ostatniej chwili.
Jego miecz był za ciężki do zwinnych cięć.
Jednak rudobrodemu to zupełnie nie przeszkadzało.
Bez trudu dotrzymywał Hajmidalowi kroku.
Oficer tymczasem dał się porwać, gotującej się w jego żyłach ekscytacji.
Chciał krwi.
Nieznana do tej pory energia, potęgowała zwykłą radość z potyczki.
Czuł ogromną moc, która tylko czekała, by znaleźć ujście.
Po kolejnej wymianie ciosów palce same ułożyły się w znak.
Kula jasnego światła zawisła nad jego wyciągniętą dłonią.
Król Podziemia zatrzymał się, nie wyprowadzając planowanego wypadu, nieumyślnie zmylił kroki przeciwnika.
Hajmidal postanowił wykorzystać impet natarcia.
Zamiast ostrzem zaatakował mocą.
Potężna siła szarpnęła boleśnie jego ciałem.
Skrzywił się.
Zdecydowanie bardziej podobało mu się machanie mieczem.
Król Podziemia zablokował pocisk, zasłaniając się ostrzem.
Siła uderzenia odrzuciła go w tył.
Wylądował przyklękając.
Jego oczy błyszczały.
- No proszę. - Zawarczał.
Miecz zapłonął mocniej.
Rudobrody przełożył go do lewej ręki.
W prawej przywołał pomarańczowożółty płomień mocy.
Hajmidal wyszedł mu na przeciw.
Tarcza przyjemnie ciążyła w ręku.
Ostrza starły się sypiąc iskry.
Król zmusił oficera do cofnięcia się.
Hajmidal zdzielił go tarczą w głowę.
Rudobrody zasłonił się ostrzem skierowanym w dół.
Hajmidal ciął go krótkim uderzeniem.
W ostatniej chwili zasłonił się przed magicznym płomieniem.
Poczuł smród palonego materiału.
Krew Króla Podziemi kapała na posadzkę.
Vanisz zamrugała.
Vrat wyprostował się i zerknął z odraza na Fenrisa.
- Dałeś się pociąć takiej pchle?
- Zamknij się. - Mruknęła Vanisz.
- Zapomnij o swojej katanie, dostaniesz coś lepszego.
- Nie chcę nic lepszego. Chce moją broń.
- Słabe miała ostrze. - Wyszczerzył się Fenris. - Pękło podczas dłubania w zębach.
Vanisz zacisnęła szczeki.
Błyskawicznym ruchem rzuciła swój ostatni nóż, prosto w kpiąco patrzące oko Fenrisa.
Bestia zawyła.
Jaga w ostatniej chwili odskoczyła w bok, unikając zgniecenia ogromną łapą.
Vrat złapał Vanisz w pół i uratował przed kłapnięciem białych kłów.
Wojowniczka wyrwała się, ale rycerz nawet nie drgnął.
Stał spokojnie, trzymając pod pachą zgiętą w pół, szarpiąca się dziewczynę.
Kair łypnął jednym okiem na Jagę.
- Nawet o tym nie myśl. - Burknęła grożąc mu palcem.
Hajmidal tymczasem zaryzykował twardą zastawę i szybki cios tarczą.
Cały czas miał wrażenie, że jest za wolny.
Że coś go powstrzymuje.
Wrzasnął wściekle.
Podsycił w sobie zew walki.
Pozwolił mocy swobodnie krążyć po ciele.
Bóg czy nie, on go zabije.
Szał spadł na niego zupełnie niespodziewanie.
Wyostrzył zmysły.
Dał kopa.
Żądał krwi.
W dłoni oficera zawirował pocisk energii.
Król Podziemi Uśmiechnął się paskudnie i przywołał magiczny ogień.
Miecze zapłonęły.
- O ja cię... - Zamarła Vanisz.
- Kurwa. - Zaklął Vrat, stawiając ją podejrzanie ostrożnie na ziemi. - Oni zaraz rozniosą pałac.
Skoczył podnosząc po drodze swoją kosę.
Pochłonięci pojedynkiem przeciwnicy, zupełnie przestali zwracać uwagę na otoczenie.
Kumulujące się w ich dłoniach energie wirowały dziko.
Ściany komnaty zadrżały.
Król Podziemi zaatakował potężnym ciosem z góry.
Hajmidal odpowiedział zręczną zastawą i błyskawicznym wypadem.
Jego ostrze prześlizgnęło się po płonącym mieczu, żeby zaraz zadać bolesne cięcie w udo.
Oficerowi niemal udało się odskoczyć zwinnym piruetem.
Klinga rudobrodego rozcięła mu bok.
Ból tylko dodał mu siły.
Kula energii zwiększyła objętość.
Odsunęli się od siebie.
Magiczne pociski pęczniały w ich dłoniach.
W oczach płonęła nienawiść, podsycana żądzą krwi.
Każdy z nich był gotowy do ataku.
Ostatnie uderzenie, by zabić.
Karasu wpatrywał się w tablice misji ze zgrozą.
Pieprz przysiadł na blacie, a Jasny nerwowo przechadzał się przed kominkiem.
Jakim cudem stracili tak wielu świetnych wojowników?
I to na tak błahych misjach?
Ochrona karawany - Marcelina i Draco.
Znikające bydło - Cała czwórka Zadaniowców...
Przecież Hajmidal był doświadczonym wojownikiem, a Vanisz...
Karasu poczuł, że musi usiąść.
Aeszma w milczeniu podszedł do ogromnej mapy Trzeciej Krainy.
- Zwiedzanie jaskini...
- Po jaką cholerę puściliście maga na zwiedzanie jaskiń? - Zapytał słabo dowódca.
Zerknął na Pieprza.
Jego spokój z jakiegoś powodu pogłębiał zdenerwowanie Karasu.
Gryf wziął głęboki oddech.
Ostatnie czego potrzebowali, to histeria dowódcy.
- To jest goblińska góra. - Demon powoli odwrócił się od mapy.
- Poszli do goblińskiej jaskini? - Zielonooki zbladł. - Musimy ich stamtąd wyciągnąć. Póki żyją...
Pieprz skinął głową.
- Weź Pożogę.
- Co? - Zdziwił się dowódca. - A ty?
Czarodziejka w niebezpieczeństwie, a Pieprz nie leci na ratunek wycinając wszystko w pień?
Przyjrzał się demonowi podejrzliwie.
Może głód padł mu na rozum.
- Dobrze się czujesz? - Wyrwało mu się, zanim zdołał się powstrzymać.
W czekoladowych oczach zapłonęła wściekłość.
Karasu postanowił nie przeginać.
- Wiesz gdzie jest to magiczne bydło, co znika? - Zapytał zimno Pieprz.
- Podejrzanie blisko wejścia do Podziemi. - Mruknął dowódca, przesuwając spojrzeniem po mapie.
- Sądzisz, że Hajmidal o tym nie wiedział?
- Myślę,że to już nie ma znaczenia. - Powiedział cicho Karasu.
- Zawiadom Różę i Pożogę, że zaraz ruszamy. - Zwrócił się do Jasnego
- Gdzie? - Złośnica zajrzała do Sali.
- Pójdziesz z Karasu na misję. - Oznajmił stanowczo Pieprz.
- A ty co? - Grzech posłała mu spojrzenie spode łba.
- A ja idę do Piekła. - Warknął Aeszma.
Pożoga otworzyła i zamknęła usta.
Karasu wytrzeszczył oczy.
- No chyba że któreś z was może mnie wyręczyć? - Omiótł ich złym spojrzeniem. - Tak myślałem.
Demon ruszył w stronę drzwi.
Pożoga złapała go za brzeg koszuli.
- Nie powinieneś tam iść sam.
- Poradzę sobie. Twoje słowa. - Przypomniał i wyszedł trzaskając drzwiami.
Dowódca odchrząknął.
- Potrzebujesz się przebrać, czy coś? - Spytał strapioną Pożogę.
- Pójdę po Różę. - Mruknął Jasny. - I, no wiesz... Przepraszam.
Karasu położył mu rękę na ramieniu.
- Nie twoja wina. - Uśmiechnął się blado. - Po prostu tak wyszło.
Wojownik skinął głowa i wyszedł.
Złośnica podrapała się w głowę.
- A co właściwie robi się na takich misjach?
Dowódca zamrugał.
No tak, o tym nie pomyśleli.
W końcu jakby nie patrzeć, w ich świecie Grzech była totalnym nowicjuszem.
- Bijesz tych co trzeba, nie palisz swoich, przeżywasz. Chyba tyle.
- A zabijać można? - Zapytała nieśmiało.
- Swoich nie można i żadnej samowolki. - Westchnął Karasu. - Jaka broń ci będzie potrzebna?
Zagubione bursztynowe spojrzenie całkowicie go rozbroiło.
Pogłaskał ją po rudozłotej grzywie.
Poważnie wątpił, że będzie miał z niej jakiś pożytek na misji.
Król Podziemi wydał z siebie upiorny, bojowy okrzyk.
Płomienie pochodni przygasły.
Stojący naprzeciw niego, żądny krwi wojownik, uniósł dłoń z potężnym ładunkiem magicznym.
Miażdżyli się wściekłymi spojrzeniami.
Napięcie iskrzyło w powietrzu.
Kielichy stojące na stole zadrżały i popękały z trzaskiem.
Wirująca moc szalała po komnacie.
Świece na ciężkich żyrandolach zgasły z sykiem.
Vrat walczył z odpychającym go magicznym wiatrem.
Kamienne ściany drżały.
Z sufitu sypał się pył.
Vanisz przesłoniła oczy, kiedy kolejny podmuch sypnął jej kurzem prosto w twarz.
- Przestańcie! - Wrzeszczał Vrat, ale wyjący dziko wiatr zagłuszał jego słowa.
Fenris i Kair postanowili się wycofać.
Ogromny stół odjechał z hukiem pod ścianę i poszedł w drzazgi.
Jaga wciągnęła Vanisz za jedną z kamiennych kolumn.
Kiedy ogromna skrzynia przeleciała ze świstem obok głowy Vrata, łamiąc mu po drodze kawałek lewego rogu, i on dał sobie spokój.
Komnata trzęsła się w posadach.
Magiczny wiatr wzbierał na sile, rozbijając o ściany kolejne przedmioty.
Kumulująca się w dłoniach przeciwników magia, wyrywała się na wolność.
Skoczyli na siebie niczym dwa wygłodniałe drapieżniki.
Potężne pociski mocy śmignęły w powietrzu.
Vanisz z otworami ustami obserwowała pełną grozy scenę, będącą zapowiedzią katastrofy.
- No i po komnacie. - Mruknął Vrat, opierając się plecami o ścianę.
Wirująca, magiczna kula sunęła w stronę dzikiego płomienia.
Zaatakowali jednocześnie.
Magiczne pociski mknęły ku sobie.
Vrat zasłonił uszy.
Jaga wtuliła się z całej siły w Vanisz, która z kolei nie potrafiła oderwać wzroku od szalonego pojedynku.
Fenris i Kair wcisnęli się w najdalszy kąt, porzucając nadzieję na opuszczenie walącej się komnaty.
Magiczny wiatr zawył.
Dwa, naładowane energią magiczną impulsy, zderzyły się.
W komnacie rozległo się delikatne puffniecie i pod sufit popłynęły różowe obłoczki.
Król i Hajmidal zwalili się z hukiem na ziemię.
Zapadła grobowa cisza.
- Czyście rozum stracili? - Zainteresował się Aeszma otrzepując ręce. - Chcieliście pałac wysadzić?
- Pieprz... - Wytrzeszczyła oczy Vanisz.
A kiedy upewniła się, że nie ma zwidów i faktycznie z różowej mgiełki wyłonił się jej ulubiony demon, skoczyła na równe nogi i pognała mu na spotkanie.
Przezornie wyhamowała tuż przed nim i pozwoliła, żeby to on zagarnął ją ramieniem.
- Jak rany, ale się stęskniłam! - Wymruczała wtulając się w jego pierś.
Hajmidal zebrał się z podłogi, ale nie schował miecza.
Rudobrody uderzył się o krwawiące nada udo.
- Na wyliniałe szyszymory, Aeszma, co ty tu robisz?
- Wracam z przytupem. - Warknął Pieprz rozglądając się po zrujnowanej komnacie. - A konkretnie to szukam zabłąkanych owieczek. A na ciebie, - Pogroził Jadze palcem. - czeka mama. - Umilkł na widok wstającego sztywno Vrata.
Rudobrody Bóg również wstał otrzepując się z kurzu.
- Od kiedy zadajesz się z ludźmi? - Mruknął.
- Od jakiegoś czasu. - Zbył go Pieprz, odsuwając się od Vanisz.
- Twój stary to straszny krętacz. - Naskarżyła pokazując na boga Podziemi palcem.
Król poczerwieniał.
- Ta bezczelna bestia wymusiła na mnie taką umowę, że zaczynałem mieć poważne obawy, czy uda mi się z niej wykręcić.
Czarnowłosy poczochrał Vanisz po głowie.
- Uczyła się od najlepszych.
- Naprawdę sądziłam, że mi się nie wywinie. - Mruknęła zmartwiona Vanisz.
Skamieniały Vrat nadal wpatrywał się w Pieprza, jakby zobaczył ducha.
- Co z Oretym i Padalcem? - Demon zapytał cicho Hajmidala.
- On nic nie wie, zostawił nas dla twojego brata! - Ale później pogadamy, chcę już do domu. - Jęknęła żałośnie. - I chce swoją katanę.
- Ja nic nie wiem! - Zdenerwował się Fenris.
Król obejrzał z roztargnieniem swoje rany.
Niespodziewanie wyciągnął dłoń w stronę Hajmidala.
Oficer posłał mu nieufne spojrzenie.
- To była dobra walka. - Pokiwał głową bóg Podziemia.
Król jednym machnięciem przywrócił porządek w komnacie.
- W każdej chwili możemy to powtórzyć. - Zapewnił zastępca, który za nic na świecie nie przyznałby się, że ledwo stoi na nogach.
Bóg parsknął.
Z wyraźną ulgą usiadł przy stole i nalał sobie wina.
Opróżnił kielich jednym haustem i utkwił spojrzenie w Aeszmie.
- Zatem to, co mówią jest prawdą?
Pieprz uśmiechnął się drapieżnie.
Fenris i Kair czmychnęli na korytarz.
- Taa, znowu zostałem bogiem, a to ci niespodzianka, prawda? - Zadrwił.
- Niebywała. - Zatarł ręce rudobrody. - Nawet mam dla ciebie zadanie.
Aeszma skrzywił się.
Tylko stojąca najbliżej Vanisz widziała jak zadrżał.
- Nic z tego. - Wydusił w końcu. - Skończyłem z wami. - Dodał ostrzej.
Król z trzaskiem odstawił kielich.
- Coś ty powiedział?
Pieprz nachylił się do Hajmidala.
- Możesz je stąd zabrać? Bo ja... - Zawahał się na widok miny Vanisz. - Dołączę później. - Wydusił uciekając spojrzeniem.
- No chyba jaja sobie robisz. - Prychnęła biorąc się pod boki. - Co tu niby masz za interes z tymi maszkarami?
- To już jakaś przesada. Do jasnej cholery, Vrat wymieć to towarzystwo.
Vanisz, która właśnie ciągnęła Jagę w stronę Hajmidala, zatrzymała się gwałtownie.
- Ty weź go nie mieszaj w swoje żenujące rozgrywki. - Poklepała Vrata po zbroi, - To całkiem porządny demon.
Pieprz nerwowo przełknął ślinę.
Król poczerwieniał, a Vrat oblał się rumieńcem.
Aeszma policzył w myślach do dziesięciu.
Kiedy tu szedł naprawdę myślał, że da radę.
Teraz, patrząc na swojego wściekłego ojca, wiedział, że to nierealne.
Należał do Podziemia i teraz, kiedy wrócił w Poczet, nakaz nie da mu spokoju.
Za każdym razem, kiedy uda mu się wyrwać do Krain, w jego świadomości będzie się wwiercał nakaz powrotu.
Z początku po prostu irytujące i meczące przeczucie, z czasem nabierające miażdżącej mocy.
Tylko raz sprawdził, jak długo wytrzyma.
Wzdrygnął się na samo wspomnienie.
Aeszma otworzył portal.
- Zabierz je stąd. - Powtórzył.
Vanisz złapała go za rękę.
- Nie idę bez ciebie.
Król parsknął.
- Nie no, wzruszające, doprawdy. I ta twoja śmiertelnie poważna postawa: "skończyłem z wami". - Zadrwił. - Ty nie masz wyboru. - Wysyczał.
Nacisk nakazu odezwał się boleśnie w głowie demona.
Pieprz potarł skronie.
- No, a teraz znajcie mój gest, plugawe istoty i zmiatajcie stąd. - Ponaglił ich.
- O czym on bredzi? - Zapytała cicho Vanisz. - Chodź z nami. - Poprosiła żałośnie.
Pieprz pokręcił głową.
- To twoja wina, ty ruda ropucho! - Wrzasnęła celując palcem w stronę Króla Podziemi.
- Wynoście się stąd, albo was zniszczę! - Zagrzmiał Bóg, a w jego oczach zapłonął gniew.
Silny podmuch zepchnął ich w stronę portalu.
Jednym skokiem Król doskoczył do Aeszmy i potężnym ciosem posłał go na ścianę.
Hajmidal złapał Vanisz, która rzuciła się w stronę Boga.
- Stój! - Syknął.
- Chcesz go tak zostawić?!
- To nie nasza bajka. - Pociągnął ją w stronę portalu.
- Idzie już. - Popędził ich Vrat.
- Chcesz odejść? Pieprzony szczeniaku, za kogo ty się uważasz? - Wrzeszczał wściekle Król Podziemi.
Po kolejnym kopniaku Pieprz już nie próbował wstawać.
Vanisz omiotła ich pogardliwym spojrzeniem.
- Poważnie?! - Zawarczała, wyszarpując się z uścisku Hajmidala.
Zastępca westchnął ciężko i dobywając miecza ruszył za upartą wojowniczką.
Król tymczasem złapał sponiewieranego Aeszmę za gardło i bez większego wysiłku podniósł w górę.
- Zostaw go! - Wrzasnęła Vanisz, marząc o swojej katanie.
- Ostrzegałem. - Przypomniał Bóg wyciągając rękę w ich kierunku.
- Padnij! - Vrat pchnął ich mocno na podłogę.
Nad ich głowami przemknął magiczny płomień.
- Z tobą policzę się potem. - Zagrzmiał w jego stronę wściekły Król.
Zamilkł, kiedy trafił na wściekłe spojrzenie czarnych oczu.
- Puść mnie. - Zawarczał Aeszma.
Ręka boga złamała się z suchym trzaskiem.
Rudobrody zachwiał się.
Pieprz zwalił się ciężko na ziemię.
Splunął krwią.
Vanisz poderwała się z podłogi.
Vrat odetchnął z ulga.
- Kim ty w ogóle jesteś? - Hajmidal przyjrzał mu się podejrzliwie.
- Dłuższa historia. - Mruknął rycerz, zwinnie wracając do pozycji pionowej.
- Słuchałem cię, podporządkowałem się. - Aeszma wstał z trudem. - Nawet pozwoliłem ci się zniszczyć.
Byłem ciekawy, jak daleko jesteś w stanie się posunąć. Ale dziś zdecydowanie przegiąłeś. Jeżeli kiedykolwiek tkniesz moich przyjaciół, albo będę miał chociaż cień podejrzenia, że maczałeś w tym palce, - Pieprz Powoli zbliżał się do osłupiałego Króla, aż w końcu stanął z nim nos w nos.- zaśpiewam ci piosenkę. - Wycedził lodowato - Twoją ostatnią.
Minął boga i ruszył w stronę korytarza.
- Możesz mówić co chcesz i tak tu wrócisz, nakaz ci nie pozwoli odejść zbyt daleko.
- To go z niego zwolnij. - Wyrwało się Vanisz.
Król zesztywniał.
Zaskoczony Pieprz odwrócił się na pięcie.
- Ale odstawiacie jakieś dramy. - Zniecierpliwiła się, czując na sobie tyle spojrzeń. - No bo w końcu nakaz, to nakaz, da się odwołać, nie?
Bóg uporczywie milczał.
Wojowniczka zastanawiała się nad czymś.
Nie miała pojęcia, w co się właściwie miesza.
- Co to właściwie ten nakaz? - Spytała Vrata półgębkiem.
- Przestań z nim gadać. - Mruknął Hajmidal. - To demon.
- Nie do końca. - Błysnął kłami rycerz.
- Milcz i chodź tutaj. - Syknął Król Podziemi.
Demon wyprostował się powoli.
- Nakaz to rodzaj magicznej więzi, łańcucha, który trzyma każdą wyższą istotę na właściwym miejscu.
Generalnie dotyczy tylko bogów, z niewielkimi wyjątkami. Mówiąc prościej, bogowie Podziemia nie mogą przebywać zbyt długo w Krainach i odwrotnie. - Vrat podniósł spojrzenie na Króla. - A skoro wrócił Aeszma, to już nie muszę cię słuchać.
- Ocho, znowu go szlag trafił. - Szepnął wesoło Hajmidal, kiedy bóg poczerwieniał. - Swoją drogą, to już dawno powinien mieć zawał, czy coś.
- To jest bóg. - Przypomniał Vrat.
- A co jeśli ci z Podziemia jednak postanowią przedłużyć swoje wakacje w Krainach?
Demon skrzywił się.
Stojący przy drzwiach Aeszma wzdrygnął się.
- Robi się nieciekawie.
- Będziesz miała okazję przekonać się, jeśli ten bękart stąd wyjdzie. - Uśmiechnął się paskudnie Król Podziemia. - Stopi go żywcem, od środka, chyba że wcześniej straci rozum z bólu. - Klasnął w dłonie najwyraźniej nie mogąc się powstrzymać.
Vanisz zmrużyła oczy.
- Jesteście nienormalni. - Pokiwała smutno głową. - Rusz się. - Rzuciła w stronę Pieprza. - Wracasz z nami do domu.
- Tu jest jego dom. - Warknął Król Podziemi.
- Gówno, szanowny Panie Pomylony Królu. - Zrobiła krok w jego stronę. - Powiem ci więcej. - Wycelowała w boga palcem i wycedziła bardzo powoli. - Życzę sobie, żebyś zwolnił Aeszmę z nakazu w trybie natychmiastowym, dożywotnio, bez żadnych opłat i konsekwencji.
Pieprz otworzył szeroko oczy.
Rudobrody pierwszy dla odmiany pobladł.
- Nie możesz ode mnie tego żądać. - Zaprotestował słabo bóg. - Nie tylko ja mam na to wpływ...
- Czy ja wyglądam jakby mnie to obchodziło? - Vanisz wzięła się pod boki. - Była umowa, wisisz mi życzenie, oto ono. Dziękuję, nie pozdrawiam. A ty, - Wskazała na oniemiałego Pieprza. - zbieraj dupę, od dziś mianuję cię oficjalnie bogiem Trzeciej Krainy. A co mi tam, mam gest. - Uśmiechnęła się szeroko i trafiła na fiołkowe spojrzenie.
Vrat patrzył na nią z niemym podziwem.
- Możemy go zabrać? - Poklepała demona po napierśniku. - Strasznie z niego sympatyczny rogacz.
- Tobie należy się potężny szlaban. - Syknął Hajmidal, odciągając Vanisz od Vrata.
Ostatnio edytowany przez Dziabeł 12 Listopada 2016r. 21:31, W całości zmieniany: 10
_________________
– A jeśli pewnego dnia będę musiał odejść? – spytał Krzyś, ściskając Misiową łapkę. – Co wtedy?
– Nic wielkiego. – zapewnił go Puchatek. – Posiedzę tu sobie i na Ciebie poczekam. Kiedy się kogoś kocha, to ten drugi ktoś nigdy nie znika.
1
AAAAAAAAAAAAA \o/
Nowe onlajny!
//leci robić pdfy i kopać Haja w zad mikrofon \o/
Nowe onlajny!
//leci robić pdfy i kopać Haja w zad mikrofon \o/
_________________
And God said, "No one should cut another's kawaii waifu pics." ~zapożyczone
1
xDD na pdf to musi być Karaś aprówd xd
– A jeśli pewnego dnia będę musiał odejść? – spytał Krzyś, ściskając Misiową łapkę. – Co wtedy?
– Nic wielkiego. – zapewnił go Puchatek. – Posiedzę tu sobie i na Ciebie poczekam. Kiedy się kogoś kocha, to ten drugi ktoś nigdy nie znika.
_________________
– A jeśli pewnego dnia będę musiał odejść? – spytał Krzyś, ściskając Misiową łapkę. – Co wtedy?
– Nic wielkiego. – zapewnił go Puchatek. – Posiedzę tu sobie i na Ciebie poczekam. Kiedy się kogoś kocha, to ten drugi ktoś nigdy nie znika.
1
_________________
2
Już chciałam krzyczeć, że chcę ratować Pieprza! A jeszcze siebie nie uratowałam xD Haj jak starszy braciszek Vanisza, kyot! A tak wgl to ja tęsknie za męczeniem Pieprza! :c Znalazłabym dla niego ciasteczko czekoladowe! Właśnie tak przewijam opka, by skomentować i tak mi się wydawało, że wcale nie tak dużo napisałaś, co Ty gadasz... a jednak xD
Trochę groźna ta opcja zerwania łańcucha z boga. Teoretycznie Pieprz nie jest w 100% nim, więc dlaczego siedzi na takich samych zasadach? Czy jest, a ja coś źle zrozumiałam? Fajnie, że się uwolni, jednak, gdy inni podgapią tę opcję z życzeniem, to co wtedy? Wszyscy wylądują na ziemi i będę tu się tłuc o władzę? Jednak może tylko Pieprz ma taką możliwość, bo powiedzmy, że skoro nie jest w 100%, to ma jakby słabszy łańcuszek.
Scenki rodzajowe:
Baaaardzooooo... BAAAAAAARDZOOO... rozumiesz jak bardzo? xD
Bardzo mi się podobało to, gdy jechali i podśpiewywali z cyganczeką i nagle Pieprz się dołączył. Pożoga była w szoku, że potrafi śpiewać tak zwyczajnie, bez masakry. Co pokazuje, jak bardzo Pieprz jest jednak demoniczny stworzeniem i jak bardzo wiódł inne życie przed jej śmiercią, jej zniknięciem. I jak wiele straciła. Fakt, że stworzył Grzechy jako dziecko i co go wtedy przepełniało... teraz będzie trochę wychowywał te Grzechy. Ale to będzie kyot! xD W końcu nie znali innego życia. Zastanawiam się, czy to robota Karasu, że on tak się zmienił? A raczej, czy to od Karasu wszystko się zaczęło? W sumie ma w sobie inną cząstkę, ale mimo wszystko ktoś musiał go ruszyć! Coś!
Jak ja kisnę, jak wszyscy paczo na Drewienko z oburzeniem, on spuszcza wzrok i szuka ratunku za ramieniem Leggle, który nie jest odmiennego zdania od innych... biedny chłopak xDD
AHA! I te różowe obłoczki Pieprza?! Haha, kawaii!
< pisze brednie, już wychodzi z sali >
Odnośnie życzeń! Patrz początek... daj mi Pieprza xDD Pomysłów... a nie mam jak na razie, dobrze sobie radzisz! Czeeekaam na nexta~!
Trochę groźna ta opcja zerwania łańcucha z boga. Teoretycznie Pieprz nie jest w 100% nim, więc dlaczego siedzi na takich samych zasadach? Czy jest, a ja coś źle zrozumiałam? Fajnie, że się uwolni, jednak, gdy inni podgapią tę opcję z życzeniem, to co wtedy? Wszyscy wylądują na ziemi i będę tu się tłuc o władzę? Jednak może tylko Pieprz ma taką możliwość, bo powiedzmy, że skoro nie jest w 100%, to ma jakby słabszy łańcuszek.
Scenki rodzajowe:
Baaaardzooooo... BAAAAAAARDZOOO... rozumiesz jak bardzo? xD
Bardzo mi się podobało to, gdy jechali i podśpiewywali z cyganczeką i nagle Pieprz się dołączył. Pożoga była w szoku, że potrafi śpiewać tak zwyczajnie, bez masakry. Co pokazuje, jak bardzo Pieprz jest jednak demoniczny stworzeniem i jak bardzo wiódł inne życie przed jej śmiercią, jej zniknięciem. I jak wiele straciła. Fakt, że stworzył Grzechy jako dziecko i co go wtedy przepełniało... teraz będzie trochę wychowywał te Grzechy. Ale to będzie kyot! xD W końcu nie znali innego życia. Zastanawiam się, czy to robota Karasu, że on tak się zmienił? A raczej, czy to od Karasu wszystko się zaczęło? W sumie ma w sobie inną cząstkę, ale mimo wszystko ktoś musiał go ruszyć! Coś!
Jak ja kisnę, jak wszyscy paczo na Drewienko z oburzeniem, on spuszcza wzrok i szuka ratunku za ramieniem Leggle, który nie jest odmiennego zdania od innych... biedny chłopak xDD
AHA! I te różowe obłoczki Pieprza?! Haha, kawaii!
< pisze brednie, już wychodzi z sali >
Odnośnie życzeń! Patrz początek... daj mi Pieprza xDD Pomysłów... a nie mam jak na razie, dobrze sobie radzisz! Czeeekaam na nexta~!
_________________
1
Ale się działo! Vaniszowa idzie w ślady Ptysia! Czy czeka nas pojedynek w ilości okiełznanych demonów i innych groźnych stworzeń?
Podoba mi się, że w tej powieści dobro i zło nie jest czarno białe, każdy jest uwikłany w historię z jakiegoś powodu, a nie bo czuje potrzebę bycia dobrym czy złym. No i grzechy są super pomysłem, ich nieogar związany z normalnym życiem łapie za serducho! Tylko jedno mi nie daje spokoju... DLACZEGO ŻRĘ LUKRECJOWE ŻELKI, TO PRAWIE ANYŻ!?
Podoba mi się, że w tej powieści dobro i zło nie jest czarno białe, każdy jest uwikłany w historię z jakiegoś powodu, a nie bo czuje potrzebę bycia dobrym czy złym. No i grzechy są super pomysłem, ich nieogar związany z normalnym życiem łapie za serducho! Tylko jedno mi nie daje spokoju... DLACZEGO ŻRĘ LUKRECJOWE ŻELKI, TO PRAWIE ANYŻ!?
_________________
2
no, to są komenty \o/ Muffa Drewno to ma przerąbane w życiu xDD A Pieprz to huhuh w ogóle jest inny xD
Czemu żresz, bo inne się skończyły xDDD musisz mieć wypasioną, magiczną tunikę, z czarodziejską kieszenią napełniającą się żelkami! Take życzenia o ^^
– A jeśli pewnego dnia będę musiał odejść? – spytał Krzyś, ściskając Misiową łapkę. – Co wtedy?
– Nic wielkiego. – zapewnił go Puchatek. – Posiedzę tu sobie i na Ciebie poczekam. Kiedy się kogoś kocha, to ten drugi ktoś nigdy nie znika.
Czemu żresz, bo inne się skończyły xDDD musisz mieć wypasioną, magiczną tunikę, z czarodziejską kieszenią napełniającą się żelkami! Take życzenia o ^^
Ostatnio edytowany przez Dziabeł 11 Listopada 2016r. 20:43, W całości zmieniany: 1
_________________
– A jeśli pewnego dnia będę musiał odejść? – spytał Krzyś, ściskając Misiową łapkę. – Co wtedy?
– Nic wielkiego. – zapewnił go Puchatek. – Posiedzę tu sobie i na Ciebie poczekam. Kiedy się kogoś kocha, to ten drugi ktoś nigdy nie znika.
2
Ekhem... Przedewszystkim proszę sie dobrze zastanowić czy otwierać ten podejrzany spoiler czy nie~ 00o.O00
Tekst napisany resztka moje spamowej krwi (lel) ^^"
Tekst jest bardzo przejrzysty. Łatwo sie to czyta i dodatkowi twój styl wydaje mi sie Orwellowy. W moje opini piszes tyle co trzeba, czuje ten swiat i te postacie chciocaz w wyobraźni widze cząstkę swiata ~
Nie jest to Orwell zwracający uwagę na jakies międzynarodowe problemy czy tam politykę, pokazujący dyktaturę jak karykaturę. Jesteś hmm... wolnym Orwellem, pełnym magi, bo to w końcu fantasy~ xD
Chociaż ten swiat onlajnow widze bardziej jak swiat dysku Prachetta, pełen absurdów i geniuszu~
Nie wiem na czym sie unosi ten onlajnowo świat ale taki opis przychodzi mi do głowy:
"Swiat podróżuje przez otchłań bugów. Wielka klata Bish-a, deptana prze armię pomarańczowych pingwinów (0.O), które na swych barach miękko trzymają swiat, gdyż Muffinki lepią sie do tych ptaków nielotow oraz brody, ktora okrąża wszechklatę jak i ognisty bicz, trzymajqcy to wszystko supłem prowizorki i powodujący, ze Wszechopary oceanu kawy podgrzewają sie wytwarzając zjawisko kawowych wulkanów oraz onsenow ." 0.O nie wiem co ja pisze ale brakuje demona baristy! O.0
Trzeba tez to umieć dobrze dawkować.. Ponad 311 kilogramów [przypis redakcji - Stron ^^'] to sporo towaru w czystej postaci. A podobno Salvador Dali mówił, ze nie bierze narkotyków, bo sam nim jest. I chyba jakby Onlajny stwierdziły to samo to nie byłoby w tym ani kszty narcyzmu xD No moze trochę~
Pewnie Conan Doyle i jego sławny detektyw mieliby problem z rozwiązaniem zagadki "What's going on here!?"
Watson pewnie zapisałby jakies leki na dziwne wizje albo polecił amputacje jakiegoś fragmentu mózgowego xD
Cholera chyba mi juz cos Watson przypisał... Ale to dobry znak, bo nie wiem czego sie spodziewać i wyczekuje na to! ^^
Yyy oe ue zeby nie było.. to rzucę rzeczami, które mniej mi sie podobały...
Po pierwsze... Jak dla mnie moglobybyc więcej opisów krain i geografi~ Ale to tylko takie moje upodobania.
Po drugie... Yyy duzy minus to brak minusów ^^"
Po trzecie... Kufa odnajdę jakies minusy ale potrzebuje czasu na porządniejsza analizy... Muszę to jescze kilka razy od poczatku do końca przeczytać xDD
PS pojawienie sie Królewny Konstacji... :D
PS2 "Obłęd: powtarzać w kółko tą samą czynność oczekując innych rezultatów. " cytując pewnego Alberta czyli w tym wypadku klikanie F5 z nadzieja na kolejna czesc onlajnow xD chociaż tu po jakimś czasie jest kolejna czesc, wiec i rezultat inny... Hhmmnymm
hmm errors
Ogolnie czuje sie jak pająk tkajacy chaos ^^
Kojarzący sie mi z ksiazka Neila Gaimana pt. Synowie Anastasiego czy jakos tak, szczególnie fragment jak bajarz siedzilq na katapulcie i opowiadał. W sumie miałem tez skojarzenia związane z rogerem żelaznym i jego kronikami Amberu myśląc o Aeszmie i jego hmm piekielna rodzinke chociaz im moze bliżej do Adamsow xD w sumie teraz jak pisze to ma skojarzenia do serialu pt. Lucyfer ^^" Dobra kończę pisanie z czym mi to sie kojarzy, bo rozpisze sie cholernie i bedzie to zbędny spam! ^^
Fajne skille ma wędrowiec~ Pytanie czy zdobył je dzieki Aeszmie-senpai czy juz miał je wczesniej? W sumę jakbyl głównym magiem to chyba to juz umiał hmm
// chce byc taki bartem jak ten w onlajnach ^^"
Btw myśląc o Ziemniaku, zacząłem sie zastanawiać czy pojawia sie jakies ziemniakolaki xDD Uu chyba za duzo towaru na raz ^^'
Czekam tez na ponownie pojawienie sie Konstancji xD
Pisałem to na telefonie wszystkie zue rzeczy, które napisałem to wina Autokorekty! ^^""
Tekst napisany resztka moje spamowej krwi (lel) ^^"Tekst jest bardzo przejrzysty. Łatwo sie to czyta i dodatkowi twój styl wydaje mi sie Orwellowy. W moje opini piszes tyle co trzeba, czuje ten swiat i te postacie chciocaz w wyobraźni widze cząstkę swiata ~
Nie jest to Orwell zwracający uwagę na jakies międzynarodowe problemy czy tam politykę, pokazujący dyktaturę jak karykaturę. Jesteś hmm... wolnym Orwellem, pełnym magi, bo to w końcu fantasy~ xD
Chociaż ten swiat onlajnow widze bardziej jak swiat dysku Prachetta, pełen absurdów i geniuszu~
Nie wiem na czym sie unosi ten onlajnowo świat ale taki opis przychodzi mi do głowy:
"Swiat podróżuje przez otchłań bugów. Wielka klata Bish-a, deptana prze armię pomarańczowych pingwinów (0.O), które na swych barach miękko trzymają swiat, gdyż Muffinki lepią sie do tych ptaków nielotow oraz brody, ktora okrąża wszechklatę jak i ognisty bicz, trzymajqcy to wszystko supłem prowizorki i powodujący, ze Wszechopary oceanu kawy podgrzewają sie wytwarzając zjawisko kawowych wulkanów oraz onsenow ." 0.O nie wiem co ja pisze ale brakuje demona baristy! O.0
Trzeba tez to umieć dobrze dawkować.. Ponad 311 kilogramów [przypis redakcji - Stron ^^'] to sporo towaru w czystej postaci. A podobno Salvador Dali mówił, ze nie bierze narkotyków, bo sam nim jest. I chyba jakby Onlajny stwierdziły to samo to nie byłoby w tym ani kszty narcyzmu xD No moze trochę~
Pewnie Conan Doyle i jego sławny detektyw mieliby problem z rozwiązaniem zagadki "What's going on here!?"
Watson pewnie zapisałby jakies leki na dziwne wizje albo polecił amputacje jakiegoś fragmentu mózgowego xD
Cholera chyba mi juz cos Watson przypisał... Ale to dobry znak, bo nie wiem czego sie spodziewać i wyczekuje na to! ^^
Yyy oe ue zeby nie było.. to rzucę rzeczami, które mniej mi sie podobały...
Po pierwsze... Jak dla mnie moglobybyc więcej opisów krain i geografi~ Ale to tylko takie moje upodobania.
Po drugie... Yyy duzy minus to brak minusów ^^"
Po trzecie... Kufa odnajdę jakies minusy ale potrzebuje czasu na porządniejsza analizy... Muszę to jescze kilka razy od poczatku do końca przeczytać xDD
PS pojawienie sie Królewny Konstacji... :D
PS2 "Obłęd: powtarzać w kółko tą samą czynność oczekując innych rezultatów. " cytując pewnego Alberta czyli w tym wypadku klikanie F5 z nadzieja na kolejna czesc onlajnow xD chociaż tu po jakimś czasie jest kolejna czesc, wiec i rezultat inny... Hhmmnymm
hmm errors Btw wylapalem pare jakis drobnych błędów
25 czesc końcówka uta zamiast usta...
"Najwyższy otworzył uta, ale zakładnik powstrzymał go gestem."
Bodajze w 29 części zamiast Aeszma jest Aesza.
W sumie widziałem, chyba jeszcze jakies osobne braki pewnych literek ale usunąłem sobie notkę, gdzie mial zapisane jescze pare drobnych literówek.
25 czesc końcówka uta zamiast usta...
"Najwyższy otworzył uta, ale zakładnik powstrzymał go gestem."
Bodajze w 29 części zamiast Aeszma jest Aesza.
W sumie widziałem, chyba jeszcze jakies osobne braki pewnych literek ale usunąłem sobie notkę, gdzie mial zapisane jescze pare drobnych literówek.
Ogolnie czuje sie jak pająk tkajacy chaos ^^
Kojarzący sie mi z ksiazka Neila Gaimana pt. Synowie Anastasiego czy jakos tak, szczególnie fragment jak bajarz siedzilq na katapulcie i opowiadał. W sumie miałem tez skojarzenia związane z rogerem żelaznym i jego kronikami Amberu myśląc o Aeszmie i jego hmm piekielna rodzinke chociaz im moze bliżej do Adamsow xD w sumie teraz jak pisze to ma skojarzenia do serialu pt. Lucyfer ^^" Dobra kończę pisanie z czym mi to sie kojarzy, bo rozpisze sie cholernie i bedzie to zbędny spam! ^^
Fajne skille ma wędrowiec~ Pytanie czy zdobył je dzieki Aeszmie-senpai czy juz miał je wczesniej? W sumę jakbyl głównym magiem to chyba to juz umiał hmm
// chce byc taki bartem jak ten w onlajnach ^^"
Btw myśląc o Ziemniaku, zacząłem sie zastanawiać czy pojawia sie jakies ziemniakolaki xDD Uu chyba za duzo towaru na raz ^^'
Czekam tez na ponownie pojawienie sie Konstancji xD
Pisałem to na telefonie wszystkie zue rzeczy, które napisałem to wina Autokorekty! ^^""
_________________
3
Woo co za spalony koment! Oby więcej takich xd
Zgodnie z różnymi dziwnymi zamówieniami serwujemy:
Część trzydziesta pierwsza 18+
– A jeśli pewnego dnia będę musiał odejść? – spytał Krzyś, ściskając Misiową łapkę. – Co wtedy?
– Nic wielkiego. – zapewnił go Puchatek. – Posiedzę tu sobie i na Ciebie poczekam. Kiedy się kogoś kocha, to ten drugi ktoś nigdy nie znika.
Zgodnie z różnymi dziwnymi zamówieniami serwujemy:
Część trzydziesta pierwsza 18+Karasu miał serdecznie dość podróżowania.
Nie mogli dołączyć do misji, bo została zamknięta.
Zatem odpadało korzystanie z Punktu Przejścia.
Musieli telepać się konno.
I to w nocy.
Dowódca zastanawiał się, czy nie powinien wcześniej zająć się sprawą Czębril.
Przetrzymywanie jej w lochu, z jakiegoś powodu, nie wydało mu się właściwe.
Nawet, jeśli miała zamiar ich sprzedać.
W końcu to jednak anioł.
Czy coś...
Brzoza potarła biały policzek.
Wyglądała na zaniepokojoną.
- O czym myślisz? - Spytał Karasu, wstrzymując konia, żeby zrównać z łuczniczką.
- Że niby jedziemy ich ratować, ale bardziej wygląda to na samobójczą misję.
- Dlaczego?
- Mag, druid i najlepszy w Krainach łucznik nie dali rady, a my, za przeproszeniem, stanowimy dosyć słabe wsparcie.
Dowódca podrapał się po brodzie.
- Twoim zdaniem czwórka przednich wojowników, to mało?
- Róża nie jest wojowniczką, a ta... Pożoga, to jakiś nowicjusz.
- Ta... Pożoga, - Złośnica rzuciła drapieżny uśmiech przez ramię. - chętnie zobaczy, jak strzelasz. Nigdy jeszcze nie widziałam driady w akcji.
- Nie martw się na zapas. - Mruknął Karasu.
Wystarczy, że on się przejmował.
Podzielał zdanie driady.
Ale najnormalniej w świecie brakowało im ludzi.
Jasnego niestety trzeba było zostawić w Miasteczku, ktoś musiał pilnować tego bałaganu.
Pieprz musiał iść do Podziemia.
Dowódca się wzdrygnął.
Chyba jednak nie powinien był puszczać go samego.
Tarant wyrwał się do przodu, a zielonooki pozwolił mu zrównać z klaczą, na której jechała Pożoga.
Grzech rozglądała się zachłannie po okolicy.
Karasu nie miał pojęcia, co ona ogląda w tych ciemnościach.
Bezwiednym, łagodnym ruchem przeczesywała palcami sztywną grzywę wierzchowca.
- A tak właściwie, po co tam jedziemy? - Zapytała odrywając wzrok od chmur, sunących po czarnym niebie. - Będziemy wybijać gobliny?
- Nikogo nie będziemy wybijać.
Złośnica posłała mu podejrzliwe spojrzenie.
- To, co będziemy robić?
- Ratować przyjaciół.
- Często wysyłasz przyjaciół na pewną śmierć?
- Nikogo nigdzie nie wysyłałem. - Zniecierpliwił się dowódca. - Nie było mnie!
Pożoga zawierciła się niespokojnie.
Przez dłuższą chwilę jechali w milczeniu.
Jeśli uda im się utrzymać tempo, o świcie powinni dotrzeć do feralnej jaskini.
Dowódca był zmęczony.
Najchętniej poszedłby spać w swoim własnym łóżku.
Niech no tylko wszyscy wrócą cali do Miasteczka...
Zdecydowanie zarządzi tydzień wolnego.
Co najmniej.
Zwłaszcza, że zbliżał się festyn na powitanie zimy.
I tak dłużej nie wytrzymają, Gryfy nie tylko żyły z misji.
One żyły dla misji.
Im dłużej jechali, tym Pożoga stawała się bardziej apatyczna.
W końcu całkiem przestała się rozglądać i tylko siedziała zgarbiona, gapiąc się na swoje dłonie, oparte na łęku siodła.
Karasu bardzo starał się ją ignorować.
Po kolejnych dwóch milach poddał się.
- Co jest? - Spytał niby od niechcenia.
- Zastanawiam się, dlaczego Aeszma tak bardzo chce tu zostać.
- Nie podoba ci się w Krainach?
- Jest... - Zawahała się. - Zupełnie inaczej. Jasne, bywaliśmy tu wiele razy, ale zawsze w konkretnym celu.
- Na powierzchni jest chyba przyjemniej.
- Przyjemniej? - Zmarszczyła brwi Pożoga. - Za każdym razem spotykają nas tu cholerne nieszczęścia. W Krainach zaginęła Lesza, to tu złapali Aeszmę. Zamęczyli i zniszczyli Grzechy...
U nas przynajmniej wiadomo czego się spodziewać, a tu wszystko jest takie... fałszywe.
- Fałszywe? - Zdziwił się dowódca.
Spodziewał się różnych określeń, ale nie czegoś takiego.
Piękne, malownicze Krainy od zawsze były jego domem.
Nie wyobrażał sobie, jak można żyć w pozbawionym słońca Podziemiu.
- Bogowie Krain to straszne ścierwa. - Pożoga odgarnęła z twarzy niesforny kosmyk. - Ciągle coś knują. U nas, jak ktoś ci wadzi, to go po prostu wykańczasz.
- No tak. Na powierzchni takie posunięcia to ostateczność.
- Jesteście słabi. - Przewróciła oczami. - Albo tchórzliwi.
- Raczej rozsądni. - Obraził się dowódca.
- Jeśli tu zostaniemy, to będę musiała ci zaufać... - Grzech zamyśliła się. - Zresztą, co ja mówię, Aeszma nie będzie mógł zostać.
- A nie ufasz?
- Z konia spadłeś? Jesteś człowiekiem. - Skrzywiła się.
- Jedziesz ze mną na misję.
- Bo Aeszma mi kazał. - Nabzdyczyła się. - Nigdy nie jechałam na zadnie bez niego. Co będzie jeśli sobie nie poradzisz?
Karasu zwalczył w sobie chęć uduszenia jej na miejscu.
- Dlaczego mam sobie nie poradzić? - Zapytał wyjątkowo spokojnie. - Potrafię całkiem nieźle dowodzić. Pieprz mi ufa.
- Ma jakieś zaćmienie. - Syknęła Złośnica. - Skąd on cię w ogóle wytrzasnął?
- A może to ja go wytrzasnąłem, co?
- Nie rozśmieszaj mnie. On nigdy nie dałby się oswoić byle człowiekowi, gdyby nie miał w tym jakiegoś celu.
Karasu zacisnął zęby.
Najgorsze było to, że ten rudzielec wypowiadał na głos jego własne myśli.
Dlaczego zapomniany bóg ratuje wiejskiego dzieciaka przed trollem?
Aeszma?
Król demonów?
Który przelał morze krwi.
To się nie trzymało kupy.
Pożoga uśmiechnęła się.
- Też się nad tym zastanawiałeś, prawda?
- Dużo razem przeszliśmy...
- Tak, tak. - Zbyła go machnięciem ręki. - Mamy trochę czasu, więc może...? - Zachęciła go.
Dowódca westchnął.
Właściwie, co mu zależało?
- Ponad dwadzieścia lat temu, uratował mi życie.
- Dlaczego?
- Nie wiem. O to musiałabyś już zapytać Pieprza.
- I sądzisz, że mi odpowie? Czy ty go w ogóle poznałeś?
- Trochę. Takie przynajmniej mam wrażenie. A z drugiej strony - Karasu zadumał się. - Z drugiej strony, ostatnio mam wrażenie, że składa się z dwóch całkiem różnych istot.
- Dwóch. Strasznie prymitywne postrzeganie.
- Czy ty musisz mnie ciągle obrażać?
- A obrażam? - Zdziwiła się Pożoga. - Znaczy, co robię?
- Jesteś niemiła. - Prychnął Karasu.
Złośnica roześmiała się.
- Jestem Grzechem! - Wychyliła się z siodła i pacnęła go w czoło. - Czy Aeszma jest dla ciebie miły?
- Niespecjalnie.- Przyznał niechętnie dowódca.
- To czego ty ode mnie wymagasz? Przykład idzie z góry. - Oznajmiła filozoficznie.
- Znajdź sobie jakiś lepszy.
- Chyba nie masz na myśli siebie?
- Gdzieżbym śmiał. - Karasu wbił spojrzenie w ciemność.
Aeszma nie będzie mógł zostać.
Dlaczego to powiedziała?
Jeśli on odejdzie...
Dowódca wzdrygnął się.
Przecież to, co stało się teraz z gildią, nie miało nic wspólnego z odejściem demona.
Prawda?
W końcu skoro on naprawdę jest bogiem Podziemi, to nie ma dla niego miejsca w Krainach.
- Będzie ci go brakowało? - Spytała cicho.
Dowódca spojrzał prosto w bursztynowe oczy.
Aeszma jest niebezpieczny.
Nieobliczalny.
Sprawia cholernie dużo kłopotów.
Przez twarz Karasu przemknął lekki uśmiech.
Oczywiście, że będzie mu brakowało Pieprza.
- Straszny z ciebie głupek. - Uśmiechnęła się Pożoga. - No więc, dlaczego on cię uratował? - Szybko zmieniła temat, zanim zielonooki zdarzył się obrazić.
Gryf wzruszył ramionami.
- Chyba musielibyśmy się dowiedzieć, co tam w ogóle robił.
Grzech spojrzała na niego przychylniej.
- Kto by pomyślał, że jednak miewasz przebłyski...
Karasu pokazał jej język.
- Ale szybko mijają. - Pożoga wyszczerzyła kły.
- Czym ty właściwie jesteś?
- Jedna zagadka naraz. - Pogroziła mu palcem.
- Naprawdę sądzisz, że znajdziesz odpowiedź ot tak? - Zdziwił się Karasu. - Ja się nad tym zastanawiam od dwudziestu lat.
- Ale ja jestem od ciebie znacznie mądrzejsza. - Rzuciła takim tonem, jakby stwierdzała oczywistość.
Karasu prychnął pogardliwie.
- W takim razie bardzo jestem ciekawy, dlaczego wielki pan Aeszma pewnego pięknego dnia postanowił ocalić syna wiejskiego pastucha.
- Syna... - Pożoga wbiła w dowódcę takie spojrzenie, jakby zobaczyła go pierwszy raz w życiu.
- No, co do tego chyba nie masz wątpliwości? - Skrzywił się Karasu.
- A co? - Zapytała figlarnie. - Udowodnisz mi?
Zielonooki nie dał się długo namawiać.
Przechylił się w siodle i pocałował ją prosto w usta.
Pożoga odepchnęła go.
Szybko przytknęła zimne dłonie do zaczerwienionych policzków.
Dlaczego?
Dlaczego pocałunki tego durnia działały na nią w ten sposób?
Karasu przyglądał się jej z ukosa.
Unikała jego wzroku, aż się wreszcie zlitował i odchrząknąwszy wrócił do tematu.
- To co z tym synem?
- Nie wspomniałeś słowem o matce... - Szepnęła, ciągnąć nerwowo rudozłoty kosmyk.
W ciemności rozbrzmiewały dzikie wrzaski.
Histeryczne, przepełnione bólem krzyki, zniekształcone przez echo.
Czarodziejka zacisnęła mokre od potu palce na lasce.
Bezskutecznie usiłowała przebić wzrokiem otaczający ją mrok.
Nie widziała nawet kokardki na swojej magicznej broni.
Magia.
Dlaczego wcześniej o tym nie pomyślała?
Przecież wystarczy prosta formuła, żeby rozproszyć przerażającą ciemność.
Dwa słowa.
Tylko jakie?
Coś otarło się o jej plecy.
Zostawiło mokrą plamę.
Przeraźliwy krzyk wibrował w jej uszach.
Dwa słowa.
Nie potrafiła tego zrobić.
Skuliła się przyciskając zaciśnięte pięści do uszu.
Nie chciała tego słyszeć.
Dzika żądza krwi.
- Gdzie jesteś? - Szepnęła rozpaczliwie.
Zacisnęła powieki.
Laska potoczyła się w ciemność.
- Pomóż mi.
Strach napędzał rozszalałe serce.
Coś lepkiego kapnęło jej na dłoń.
Leniwie spłynęło w dół.
Znowu była sama.
Wokół szalała nienawiść.
Cuchnęło śmiercią.
Przerażenie wdzierało się w każdy zakamarek świadomości.
Paraliżowało.
- Pomóż mi, Aeszma. - Szept przeciął powietrze i zniknął w ciemności.
Stali na skalistej ścianie zbocza.
Rześkie podmuchy, budzącego się poranka, rozwiewały im włosy.
Vanisz odetchnęła z ulgą.
Poprawiła ułożenie nowej katany.
Dostała ją od Pieprza, kiedy poszli do jego składu broni.
Zerknęła na przeciągającego się demona.
- Przylazłeś tu po nas, czy po broń?
- Po jedno i drugie. - Błysnął kłami.
W szkarłatnej, pełnej zbroi wyglądał, jak wyjęty z opowieści Wędrowca.
Tylko, że...
Westchnął.
- Dlaczego mi się tak przyglądasz?
- Bez powodu. - Uciekła wzrokiem i skrzyżowała ręce na piersi.
Z jaskini wyszedł Hajmidal.
Z wyraźną przyjemnością zaciągnął się świeżym powietrzem.
Omiótł spojrzeniem trawiastą dolinkę i spochmurniał.
Pieprz zerknął przez ramię.
Z kamiennej rozpadliny nieśmiało wychylił się Vrat.
- No rusz się. - Ponagliła go Vanisz. - Musimy dowiedzieć się, co z Oretym.
- Daj mu spokój, to jego pierwszy raz. - Powiedział cicho Aeszma, obserwując ostrożne poczynania demona.
Vanisz uśmiechnęła się lekko.
Tak, ich Aeszma miał czekoladowe oczy pełne emocji.
To nie było mroczne, puste spojrzenie upiornego dzieciaka z wizji bajarza.
Vrat dosłownie chłonął otoczenie.
Szeroko otwarte, fiołkowe oczy rozglądały się ciekawie.
- Nigdy nie byłeś w Krainach? - Zdziwiła się wojowniczka.
Poszła w ślady Hajmidala i zaczęła schodzić ze wzgórza.
Obejrzała się.
- Dogonimy was. - Uspokoił ją Pieprz.
- Tylko zrób coś z nim. - Machnęła ręką w stronę Vrata. - Nie będziemy przecież paradować po tej przerośniętej wiosce z demonem.
- Co mam zrobić? - Spytał Vrat, z niepokojem macając się po rogach.
- No... - Wojowniczka zatrzymała się.
Posłała Aeszmie naglące spojrzenie.
- Musisz przybrać inną formę, pamiętasz, jak to robiła Pożoga, czy Blik?
- Ale dlaczego?
- Bo ludzie nie przepadają za demonami.
Vrat wyglądał tak, jakby miał ochotę zwiać do jaskini.
- Zrozumiem, jeśli nie chcesz ze mną iść. - Powiedział Pieprz dziwnie miękkim tonem.
Vanisz wytrzeszczyła oczy.
Z niedowierzaniem gapiła się na absurdalną scenę.
Potężny demon zgarbił się.
Jego palce mocniej zacisnęły się na drzewcu kosy bojowej.
Był wyraźnie zagubiony.
Bał się?
Aeszma położył mu dłoń na ramieniu.
Nachylił się i mówił coś, dziwnie mruczącym głosem.
Vrat pokręcił głową.
- Chcę. - Powiedział w końcu. - Tym razem nie mam zamiaru tkwić w Podziemiach. - W fiołkowych oczach pojawił się dziwny błysk.
Demon wyprostował się.
- Tym razem ci się przydam. Pozwól mi.
- Zawsze byłeś przydatny. - Kącik ust Aeszmy uniósł się lekko. - Zapytam ostatni raz: jesteś pewny?
- Tak. - Padła natychmiastowa odpowiedź.
Pieprz przez chwilę patrzył w fiołkowe oczy, a potem pochylił się jeszcze bardziej i delikatnie pocałował demona.
Vanisz zapomniała o oddychaniu.
Vrat westchnął, kiedy potężna moc wypełniła jego ciało.
Rogi zniknęły, a razem z nimi ciężka zbroja.
Pieprz odsunął się, czochrając jasnobrązową czuprynę, szczupłego chłopaczka o fiołkowych oczach.
Odpowiedział mu szeroki uśmiech.
- Dwa. - Aeszma objął Grzech ramieniem i trafił na zszokowane spojrzenie Vanisz.
- Więc jednak wolisz chłopców! - Rzuciła z dziwną satysfakcją.
Aeszma nie skomentował, bo nagle zachwiał się i opadł na kolana.
Rozpaczliwe życzenie przebiło barierę.
Przetoczyło się echem w jego głowie, dosłownie ścinając go z nóg.
Chwilę później napłynęła nowa fala palącej mocy.
Zrobiło mu się niedobrze.
Ból zacisnął na nim szpony.
Vrat błyskawicznie znalazł się przy nim.
Część magicznego ładunku łagodnie pomknęła przez łączącą ich więź.
Aeszma odetchnął z ulgą.
To życzenie.
Jakim cudem przeszło przez jego blokady?
- Co z tobą? - Fiołkowe oczy wpatrywały się w niego z niepokojem.
Vanisz przyklękła z drugiej strony.
Aeszma zacisnął powieki.
Przez jego posiniaczoną twarz przebiegł cień bólu.
Życzenie miało dziwnie znajomy ślad.
Skąd go znał?
Zmarszczył brwi.
To musiał być ktoś ważny...
- Hej! - Vanisz potrząsnęła nim bezceremonialnie, przerywając intensywną gonitwę myśli.
- Nic mi nie jest. - Zbył ją, wstając.
- Nie no, zupełnie. Przestań kłamać.
Pieprz westchnął, pocierając czoło.
- Weź ze sobą Szałwię i idźcie z Hajmidalem.
Wojowniczka zmrużyła oczy.
- Co ty bredzisz? - Zapytała podejrzliwie.
- Chodzi mu o mnie. - Powiedział chłopak.
- To w końcu Vrat czy Szałwia. - Wyprostowała się gwałtownie. - I dlaczego ja mam go niańczyć?
- Bo ja muszę iść. - Pieprz poprawił miecz na plecach. - A ty słuchaj Vanisz. - Przykazał Grzechowi.
Życzenie szumiało mu w głowie.
W żaden sposób nie potrafił go wcisnąć za barierę.
Ktoś ważny...
Karasu jest z Pożogą, wiedziałby, gdyby chodziło o nich.
To samo dotyczy Blika i Muffinki...
Czarne oczy rozszerzyły się ze zgrozą.
Tylko, że Drugi Grzech do niego nie wrócił.
Nie odnowił przysięgi.
- Muszę iść. - Powtórzył, tworząc w myślach drogę do nadawcy Życzenia.
Królewna Konstancja wyciągnęła nogi, opierając ubłocone kozaki na sąsiednim siedzeniu.
Kareta podskakiwała na wybojach.
Powinna jechać konno.
Gdyby nie uległa naleganiom ojca, już dawno byliby na miejscu.
A tak, musi się telepać tym odrażającym, drewnianym paskudztwem, które informuje wszystkich w promieniu kilku mil, że oto jedzie królewna.
Westchnęła z niesmakiem i wyciągnęła z dekoltu niewielki, skórzany woreczek.
Zadarła bufiasta spódnicę, odsłaniając udo i zabrała się do zawijania tytoniu w cienką, czarną bibułkę.
Miała nadzieję, że dowódca gildii okaże się wart zachodu.
Cóż, najwyżej każe go powiesić.
Wsadziła zrolowanego papierosa do ust i pstryknęła palcami.
W powietrzu pojawiła się mała wróżka, trzepocząc skrzydełkami.
Niecierpliwym ruchem naciągnęła długą zakolanówkę w biało czarne paski.
- Może po prostu zrobię ci zapalniczkę? - Burknęła przypalając papierosa fioletowym płomieniem. - Będzie wygodniej.
- Tak jest zabawniej. - Królewna pstryknęła jedno ze skrzydełek wróżki.
Chmura fioletowego pyłku wzbiła się w powietrze.
Zapachniało jagodami i bitą śmietaną.
Gdzieś wysoko przetoczył się głuchy grzmot i jaskinie zalało światło słoneczne.
Jasne promienie rozproszyły mrok i ukazały ślady niedawnej masakry w pełnym blasku.
Skulona czarodziejka bała się otworzyć oczy.
Powietrze przesiąknięte było krwawym odorem.
Ale najgorsza była chyba cisza.
Nikt się nie odezwał.
Nikt nie zawołał.
Coś miękkiego otarło się o jej kolano.
Krzyk ugrzązł jej w gardle.
Musiała otworzyć oczy.
Musiała walczyć.
W końcu jest czarodziejką.
Tylko jak uwolnić się od tego strachu?
Od paraliżującego przerażenia, które przejęło kontrolę nawet nad jej myślami.
- Kurwa. - Coś zasyczało gdzieś całkiem niedaleko.
Lodowate palce oderwały jedną z dłoni od ucha czarodziejki.
- Ocknij się wreszcie!
Uchyliła powiekę, tylko po to, żeby zacisnąć ją jeszcze mocniej.
- Ja pierdolę, to ja. Cholerna histeryczka... - Dalsze epitety utonęły w paskudnym kaszlu.
Więcej słów nie padło.
Świszczący oddech słabł z każdą chwilą.
Muffinka ponownie uchyliła oko.
Przy jej nogach leżał upiorny szkielet.
Czarodziejka ze świstem wciągnęła powietrze i cofnęła się gwałtownie.
Trafiła plecami na jakąś barierę.
Wychudzona, pokryta plątaniną żył ręka, zadrżała.
- Blik? - Zszokowana Muffinka patrzyła na umierający przy jej nogach Grzech.
Nie odpowiedział.
Czarodziejka zebrała się w sobie.
Zaczęło gorączkowo rozglądać się dookoła.
Tkwiła ciągle w tej samej jaskini, zamknięta w jakimś dziwnym kręgu.
Wszędzie leżały rozerwane zwłoki.
Przełknęła nerwowo ślinę.
Spojrzenie czarodziejki padło na laskę.
Drewniany kij leżał za grubą, fosforyzującą linią.
Podobnie, jak ledwo dychający Grzech.
Resztki białych włosów pokrywała krwawa posoka.
- Blik! - Muffinka wyciągnęła rękę w jego stronę, ale znowu trafiła na niewidzialną barierę.
Błysnęło i na kamiennej posadzce jaskini wylądował...
- Pieprz! - Muffinka wytrzeszczyła oczy.
Ciężka, szkarłatna zbroja zazgrzytała o kamienie.
- Nic ci nie jest? - Spytał rozglądając się czujnie.
- Skąd się tu wziąłeś? Jesteś prawdziwy? - Ptyś uszczypała się boleśnie w policzek.
- Zdaje się, że wypowiedziałaś życzenie. - Mruknął klękając przy Bliku.
- Śnieżynka, wybacz mi. - Wyszeptał, delikatnie dotykając wychudłego ramienia.
- Znowu spierdoliłeś. - Wycharczał Grzech.
Aeszma odetchnął z ulgą.
Nerwowo pogrzebał w kieszeni i wyszarpał z niej świecącą jasno kuleczkę.
Nie tracąc czasu, wepchnął ją Blikowi do gardła.
Grzech rozkaszlał się paskudnie, a potem znieruchomiał.
Czarodziejka zacisnęła pięści, i utkwiła wyczekujące spojrzenie w sponiewieranym ciele.
Grzech zadygotał i zaczął się zmieniać.
Muffinka odetchnęła z ulga, kiedy białowłosy chłopiec usiadł gwałtownie, walcząc o oddech.
Pieprz klepnął go z rozmachem w plecy.
- Ty pierdolo...
- Wiem. - Uciął Aeszma prostując się gwałtownie.
Niedbałym gestem dezaktywował krąg wokół czarodziejki.
- Gdzie jest Ziemniak? - Zapytała słabo Muffina.
Przez chwilę stała ze spuszczona głową, a potem rzuciła się w stronę Pieprza.
Zbaraniały demon nieśmiało poklepał po plecach, tulącą się do niego czarodziejkę.
- Obsmarkasz mi zbroję. - Westchnął ciężko. - Może mnie ktoś oświeci, co tu się właściwie stało?
- Ja nie wiem. - Muffinka najwyraźniej nie miała zamiaru puszczać Aeszmy.
- Kazałeś mi być tarczą, tylko kurwa umknęło ci, że to wymaga nakładów mocy! - Blik otrzepał się i posłał czarnowłosemu zabójcze spojrzenie.
- Jakoś nie przewidziałem, że wrócę w Poczet, geniuszu. Miałem cię napchać mocą archanioła?
- Przestańcie się kłócić. - Ptyś zabębniła palcami w szkarłatną zbroję.
Zadarła głowę do góry i przyjrzała się krytycznie demonowi.
- Kto ci obił facjatę? - Zapytała sięgając po kij.
Pieprz uciekł wzrokiem.
Blik zmrużył oczy, ale nic nie powiedział.
Czarodziejka zaczęła ostrożnie wędrować po jaskini.
Z ulga stwierdziła, że nie ma śladu ani po druidzie, ani po elfie.
- Nie zjadłem ich, jeśli o to ci chodzi. - Mruknął Blik, czując na sobie jej spojrzenie. - Ale ten wasz wilkołak był niczego sobie.
- Był?
- Nooo. - Blik błysnął kłami. - Potem założyli mu łańcuch i przestał kozaczyć.
Muffinka odetchnęła.
- Czyli jego też nie zeżarłeś.
- Nie gustuje w ścierwie. - Obraził się chłopak. - Możemy stąd iść?
Aeszma bez większego trudu pozbył się głazu blokującego korytarz.
- Przecież nie możemy iść bez Ziemniaka i Leggle. - Zaprotestowała Czarodziejka.
- Tym zajmie się Karasu. - Pieprz wziął naburmuszoną Muffinkę za rękę. - Stęskniłem się. - Przyznał ze zdziwieniem.
- No ja myślę. - Przewróciła oczami i mocniej zacisnęła drobną dłoń na potężnej ręce demona.
Karasu zapalił pochodnię.
Brzoza nałożyła strzałę na łuk.
Róża poprawiła pelerynę.
Pożoga, pod wpływem karcącego spojrzenia dowódcy, przestała dopisywać niecenzuralne słowa do goblińskich run.
- Pójdę przodem. - Oznajmiła, wyrzucając kawałek węgielka.
Karasu podał jej pochodnię.
Zbyła go pogardliwym parsknięciem i żwawo ruszyła przed siebie.
Szybko zniknęła w ciemności.
- No idziecie? - Karasu przełknął nerwowo ślinę, na widok płonących w mroku oczu.
Przeciskali się wąskim korytarzem.
Drgające płomienie pochodni przesuwały się po ścianach.
- Nie podoba mi się to. - Mruknęła Brzoza.
- Znajdziemy tych pomyleńców i wracamy.
Karasu o mało nie wszedł na Pożogę, która zatrzymała się gwałtownie.
- Aeszma tu jest. - Uprzedziła jego pytanie. - Znalazł Blika i czarodziejkę. - Zmarszczyła brwi. - Brakuje im elfa i ziemniaka?
Dowódca odetchnął z ulgą.
- Ziemniaka, druida. - Wyjaśnił.
- Cokolwiek. - Przewróciła oczami.
Wyszli na wąską, skalną półkę.
Powitała ich ciemność przepaści.
- Tam jest przejście. - Karasu wskazywał na korytarz po drugiej stronie rozpadliny.
- No. - Zgodziła się Pożoga wciągając głęboko powietrze. - Ale waszych warzyw tam nie ma.
- Więc gdzie mamy iść? - Zniecierpliwiła się Brzoza.
Grzech wskazała w dół ciemnej przepaści.
- Nie no, super, a może wiesz, jakim cudem mamy to zrobić? - Zniecierpliwił się dowódca, omiatając spojrzeniem gładkie ściany.
- Przecież tu są schody. - Zdziwiła się Pożoga, patrząc na nich, jak na idiotów.
I faktycznie.
Ledwie to powiedziała, tuż przy wąskiej półce, pojawiły się solidne, wykute w kamieniu schody.
- O rany. - Zdziwiła się Róża.
- Żałosna sztuczka prymitywnych zielonych zgniłków. - Wzruszyła ramionami Grzech.
Nie wdając się w dalsze dyskusje, zaczęła schodzić w dół.
Pieprz leniwie wyciągnął się na trawie.
Zdecydowanie wolał otwartą przestrzeń.
Podziemne korytarze źle mu się kojarzyły.
- Gdzieś ty był tyle czasu? - Ptyś przysiadła obok demona.
- Sprzątałem. - Błysnął kłami z własnego dowcipu.
- To prawda? - Spytała czarodziejka, przeszukując kieszenie.
- Co takiego?
- Że jesteś bogiem.
- Ta, najwyraźniej pewien mag postanowił namieszać mi w życiu. - Burknął Pieprz.
Blik parsknął śmiechem i usiadł okrakiem na demonie.
Zaskoczony Aeszma otworzył gwałtownie oczy.
- To jej wina. - Grzech pokazał paluchem na Muffinkę, która właśnie wyciągnęła z kieszeni pokruszone ciastko.
- Złaź ze mnie.
- Kiedy ja chcę, żebyś mnie wziął. - Wymruczał zalotnie Blik.
Czarodziejka zamarła.
Już miała coś powiedzieć, ale przerwał jej zły pomruk Pieprza, który błyskawicznym ruchem zrzucił z siebie Grzech i zawisł nad nim, dociskając za gardło do ziemi.
- Mówisz poważnie? - Warknął, patrząc w intensywnie niebieskie oczy.
- Tak, ale nie mam zamiaru cię całować. - Blik położył dłoń na twarzy Aeszmy i odepchnął go.
Pieprz rozbroił go bez większego wysiłku.
Czarodziejka zachłannie wpatrywała się w emocjonującą szarpaninę.
Wciekły Blik wił się, pod zupełnie niewzruszonym czarnowłosym.
- Waaaaaa. - Wyrwało się rozemocjonowanej Muffince, kiedy demon nachylił się i pocałował klnący Grzech.
Moc odnowiła zerwaną więź.
Blik odepchnął Pieprza i wytarł się z odrazą.
- Nawet tego nie skomentuję, ty odrażający dewiancie. - Wysyczał, zmieniając się w kota.
- Trzy. - Szepnął Aeszma z miną niewiniątka.
Przygarnął do siebie Muffinkę i objął ją, mrucząc zmysłowo prosto do ucha:
- Ja widziałem to ciastko.
Karasu szedł w milczeniu za Pożogą.
Odblaski pochodni igrały w jej włosach.
Po którymś zakręcie dał sobie spokój z pytaniem, skąd ona właściwie wie dokąd iść.
Róża była bardziej uparta.
- Jesteś pewna, że to dobra droga? - Wyprzedziła dowódcę i zrównała z śmiało maszerującą Złośnicą.
- Tu jest wszystko napisane. - Wzruszyła ramionami Grzech i pokazała na mijane goblińskie runy.
- Potrafisz to przeczytać?
- Nie, tak sobie zgaduję.
- Nie musisz być chamska. - Obraziła się healerka.
- A ty tępa.
- Drogie panie, to nie pora na kłótnie. - Wmieszał się Karasu.
- Uwaga. - Wstrzymała ich Pożoga.
Nagle na korytarzu zaroiło się od goblinów.
Zielone potworki były uzbrojone w oszczepy, maczugi i ostre metalowe pazury.
- Zabłądziliście? - Zaskrzeczał jeden z nich, prawdopodobnie dowódca oddziału.
- Raczej coś zgubiliśmy. - Błysnęła kłami Pożoga.
Jej głos dziwnie zawirował.
Karasu w ostatniej chwili odbił, pędzące w jej stronę ostrze.
W słabym świetle pochodni błysnęły bursztynowe oczy.
Gobliny wymieniły nerwowe spojrzenia.
- Nadal będziesz się upierał, żeby nikogo nie zabijać? - Syknęła w stronę dowódcy.
- Nie, już mi przeszło. - Mruknął.
- Odejdźcie. - Powiedział goblin stojący na przedzie i nakreślił w powietrzu dziwny znak.
Karasu odbił zaklęcie i cofnął się, zasłaniając sobą Różę.
Stojąca z tyłu Brzoza napięła łuk.
- Oddajcie elfa i ziemniaka, to pójdziemy.
Nie widzieli twarzy, stojącego tyłem do nich, Grzecha.
A jedynie, coraz szerzej otwierające się, mętne oczka goblinów.
Zielone maszkary, jak na komendę przybrały pozycje bojowe.
Przez korytarz przetoczył się gardłowy chichot.
- Zabić. - Mruknął przywódca potworków.
Karasu zrobił krok do przodu, mocniej ściskając rękojeść lekkiego miecza.
Turkusowa kolczuga zadzwoniła, ukryta pod ubraniem.
Pożoga powstrzymała go gestem.
Dowódca chciał zaprotestować, ale Złośnica odwróciła się.
Oniemiali patrzyli, jak niepozorna dziewczynka zmienia się w złotego smoka.
Pokryte błyszczącą łuską cielsko gada wypełniło cały korytarz.
Połowa goblińskiego oddziału nie zdążyła zwiać.
Pożoga zmiotła ich jednym kłapnięciem ogromnych zębisk.
Resztę dogonił ognisty podmuch.
Smok sunął do przodu.
Róża popatrzyła na Karasu szeroko otwartymi oczami.
- Zaczynam się zastanawiać, czego tak naprawdę powinniśmy się bać. - Mruknęła driada, mijając dowódcę.
Gryf z trudem otrząsnął się i ruszył w ślad za Pożogą.
Smok?
Temu obłąkanemu Pieprzowi nie przyszło do głowy uprzedzić go, że podsyła mu na misję jedną z najbardziej szalonych i nieprzewidywalnych bestii?
Przejechał ręką po twarzy.
Zastanawiał się, ile jeszcze niespodzianek szykuje dla niego demon.
Smok tymczasem znikał właśnie za rogiem.
Starając się nie deptać rozsmarowanych goblińskich trupów, podreptali za Grzechem.
Na ścianie korytarza, z prawej strony, ciągnął się rząd ciężkich, drewnianych drzwi z grubymi kratami.
Najwyraźniej gobliny urządziły tu sobie lochy.
Karasu miał wrażenie, że za każdym zakrętem niekończących się korytarzy, śmierdzi coraz bardziej.
Złoty smok zupełnie nie pasował do tego odrażającego miejsca.
Stabilne, kamienne podłoże zastąpiła błotnista breja.
- Cudownie. - Westchnęła Róża, patrząc ze wstrętem na swoje upaćkane kozaki.
- Za nami. - Ostrzegła ich Brzoza, uchylając się zręcznie przed bełtem.
Róża błyskawicznie zanurkowała do tyłu, a Karasu zasłonił driadę, która puściła w mrok kolejną strzałę.
Pochodnia upadła w błoto, i zgasła z sykiem.
Dowódca zaklął.
Bełt kuszy otarł się o jego policzek, rozcinając skórę.
Kolejny mlasnął w błoto, kiedy ktoś brutalnie pociągnął Gryfa do tyłu.
- Piąte drzwi. - Syknęła Pożoga w swojej bardziej przyziemnej postaci, a potem zniknęła w mroku.
Nie czekali, tylko przesuwając się niemal po omacku, odnaleźli właściwy loch.
Karasu zręcznie poradził sobie z zamkiem.
Róża tymczasem zapaliła świeczkę.
Pod jedną ze ścian niewielkiej celi leżał związany elf.
Druid miał więcej szczęścia, bo podwieszony za ręce pod sufitem, uniknął cuchnącej brei zalegającej na posadzce.
Obaj byli nieprzytomni.
Róża pochyliła się nad Legglę.
Podsunęła mu pod nos jakąś dymiąca buteleczkę, a kiedy elf się ocknął, wlała mu do gardła podejrzanie świecącą mieszankę.
Łucznik rozkaszlał się paskudnie i błyskawicznie oprzytomniał.
- Dzięki bogom. - Westchnął.
- No nie dla ciebie. - Burknęła healerka, krzywiąc się na widok ohydnie zaropiałej rany po ugryzieniu.
- Kończymy wycieczkę? - Do celi zajrzała Pożoga.
Beztrosko starła z twarzy resztki krwawej posoki.
Pstryknęła palcami i kajdany podtrzymujące druida pękły z trzaskiem.
Karasu złapał go w ostatniej chwili.
Sapnął uginając się pod ciężarem nieprzytomnego Ziemniaka.
- Pobudka, śpiąca Pyro. - Stęknął mu do ucha.
Druid uniósł powiekę.
- Jeszcze pięć minut, mamo. - Ziewnął zamykając z powrotem oko.
Zniecierpliwiony Karasu puścił Felusia w jedną z brejowatych kałuż.
- Musimy znaleźć Derwana. - Skrzywił się Legglę, z trudem utrzymując pozycję pionową.
- Wilkołaka? - Zapytała Pożoga, która oparta o ścianę cierpliwie czekała, aż opuszczą celę.
Elf skinął głową.
- Tu go nie ma. A my powinniśmy wracać.
- Nie możemy go zostawić! - Zdenerwował się Legglę.
- Po co nam wilkołak? - Zdziwił się Karasu, podając rękę złorzeczącemu druidowi, który utknął tyłkiem w błocie.
- Bo to syn kupiecki, którego uratowałeś, a którego te jełopy wzięły na rekruta. - Mruknął Ziemniak.
- Co? - Zapytał słabo dowódca.
- Ruszcie się. - Syknęła Pożoga nagląco.
Gdzieś całkiem niedaleko rozległo się wycie.
- Wygląda na to, że jednak sam się znalazł. - Jęknęła Róża.
- Jeśli nas zaatakuje, będę musiała go zabić. - Złośnica posłała Karasu pytające spojrzenie.
To nie było miejsce, ani czas na szczegółowe omawianie zasad mordowania na misjach, dlatego Gryf ograniczył się do krótkiego kiwnięcia głową, a potem pociągnął za sobą Ziemniaka.
Reszta ruszyła za dowódcą i druidem.
Pożoga odprowadziła ich wzrokiem i leniwym krokiem poszła w przeciwnym kierunku.
Właściwie te misje, to całkiem zabawna sprawa.
Tylko, że gobliny zostawiają wyjątkowo paskudny posmak.
Wilkołak truchtał na czterech łapach.
Na widok samotnej dziewczyny, niedbale opartej o framugę otwartej celi przystanął niepewnie.
Znamię na jego lewej łopatce zapiekło boleśnie.
Rozkaz był krótki: "Zabić intruzów".
Tylko, że to, co stało przed nim nie było zwykłym intruzem.
Bestia powoli wspięła się na tylne łapy.
Wyszczerzyła kły.
- Zwijaj się, idziesz do domu. - Poinformowała go Pożoga.
W srebrnym oku błysnęła nadzieja, ale równie szybko zgasła zduszona klątwą.
Wilkołak, warcząc wściekle, ruszył do ataku.
Grzech przemieniła się w skoku.
Potężne zębiska smoka złapały wilkołaka za skórę na karku.
Złoty gad zręcznie zawrócił i ruszył w ślad za towarzyszami.
Pieprz zanurzył się w gorącej wodzie.
Ciepła para kłębiła się nad sporym basenem.
Łaźnie były puste.
Czarnowłosy zanurkował.
Z przyjemnością zmył z siebie wspomnienie ostatnich dni.
Oparł się o marmurowy brzeg i wycisnął wodę z włosów.
Woda cudownie rozluźniała mięśnie.
Zeszło z niego całe napięcie.
Najchętniej wcale by stąd nie wychodził.
Przymknął oczy.
To był dobry moment na sprawdzenie siły.
Odetchnął głęboko.
Złota energia kłębiąca się w jego wnętrzu, odpowiedziała lekkim pieczeniem.
Już właściwie nie bolało.
Wypuścił słowa z myśli.
Melodia popłynęła nad powierzchnią wody.
Jej mroczna aura zjeżyła mu włosy.
Był bezpieczny, jego własne słowa nie mogły zrobić mu krzywdy.
Aura śmierci mieszała się z ciepłą parą.
Bardziej wyczuł, niż usłyszał, że nie jest sam.
Otworzył gwałtownie oczy.
Sunące leniwie słowa nagle zwróciły się w jedną stronę.
Pieprz odwrócił się gwałtownie.
Kilka kroków od niego stał skamieniały Karasu.
W wyciągniętej ręce trzymał niewielki flakon z biała cieczą.
Wiedział, że to nie jest dobry pomysł, a jednak postanowił zaryzykować.
O tym, jak wielki popełnił błąd przekonał się w chwili, gdy Pieprz zaczął śpiewać.
Dowódca nie śmiał nawet drgnąć.
Na wszelki wypadek wstrzymał też oddech.
Ale kiedy zobaczył strach w czekoladowych oczach, odruch ucieczki szarpnął jego ciałem.
Aeszma wiedział, że nie zdąży odwołać słów, które już pędziły w kierunku Karasu.
Wyskoczył z wody ślizgając się po posadzce dopadł dowódcę.
- Nawet nie drgnij. - Warknął mu do ucha, przygniatając go do mokrej podłogi.
Słowa z sykiem wbiły się w plecy demona, który zaciskając zęby zniwelował ich moc.
Ciągle miał nad nimi za małą kontrolę.
Ze złością spojrzał na zdezorientowanego Karasu.
- Złaź ze mnie. - Burknął dowódca, nie bardzo wiedząc, jak wydostać się spod całkiem gołego Pieprza.
W pierwszej chwili chciał go po prostu odepchnąć, ale nagle idea dotykania demona wydała mu się cokolwiek niewłaściwa.
Aeszma oparł dłonie po obu stronach głowy dowódcy i uśmiechnął się lekko.
- Czy ty się do mnie podkradałeś? - Zapytał rozbawiony.
Zażenowanie Karasu skutecznie unicestwiło wściekłość boga.
- Uwierz mi, na bardzo długo zapamiętam, że to cholernie niedobry pomysł.
Krzywiąc się odgarnął mokre włosy Pieprza, z których kapało mu na twarz.
Demon otrząsnął się jak wielki pies i wstał.
Uwolniony od kłopotliwego ciężaru Karasu, błyskawicznie pozbierał się z podłogi.
- Rozbieraj się. - Rzucił przez ramię Aeszma i wsunął się z powrotem do wody.
- Właściwie, dzięki tobie, już nie muszę. - Burknął dowódca ściągając mokrą koszulę.
Zignorował rozbity flakon i położył spodnie na złożonej, turkusowej kolczudze.
Z niesmakiem zerknął na rzucone byle jak ciuchy demona.
Wskoczył do wody.
Gdy się wynurzył trafił na drwiące spojrzenie Pieprza.
- No to o czym tak bardzo chciałeś ze mną porozmawiać?
- Gdybym wiedział, że lubisz sobie podśpiewywać przy kąpieli, to bym nie przylazł.
- Nie spodziewałem się towarzystwa. Swoją droga, w jaki sposób planowałeś wdusić we mnie to serum prawdy?
- Podobno wystarczy kontakt ze skórą. - Mruknął niechętnie dowódca, podpływając bliżej.
Czekoladowe spojrzenie nadal było łagodne.
Pieprz czekał.
- Dlaczego mnie wtedy uratowałeś?
- Kiedy? - Demon przekrzywił lekko głowę. - Bo tyle tego było, że sam rozumiesz...
- Ty zawszona mendo! - Karasu chlapnął w stronę drwiącego Pieprza.
- Już prawie niezawszona. Swoją drogą, czy to nie dziwne, że bogowie też mogą złapać wszy? - Leniwie odbił się od ściany i podpłynął w stronę Karasu.
- Trzymaj się ode mnie z daleka. - Zaprotestował Gryf, uciekając na drugi koniec basenu.
Wziął głęboki oddech.
- Wtedy na moście. - Przyszpilił Aeszmę spojrzeniem.
Pieprz zmrużył oczy.
- Rozmawiałeś z Pożogą? - Bardziej stwierdził niż zapytał.
Karasu nie widział powodu, żeby wypierać się pogawędki z Grzechem.
Bóg zanurkował.
Zielonooki cierpliwie czekał.
Właściwie nie miał nic do stracenia, najwyżej niczego się nie dowie.
Pieprz tymczasem wynurzył się przy kamiennym brzegu i zręcznie wspiął się na górę.
Dowódca mimo woli śledził niesamowitą grę mięśni, towarzyszącą każdemu kociemu ruchowi demona.
Był perfekcyjną maszyną do zabijania.
Przekonał się o tym nieraz.
Aeszma owinął się ręcznikiem i sięgnął po nowy mundur.
- Do czego doszliście? - Spytał w końcu, naciągając ciemnobrązowe spodnie.
- Że musiałeś mieć w tym jakiś interes. Dlatego pytam jaki?
- Jest coś jeszcze, prawda? - Demon bez trudu go rozszyfrował. - Wcześniej aż tak ci nie zależało na odpowiedzi.
- Wcześniej nie patrzyłem na to z takiej perspektywy.
- Jakiej? - Zabrzęczała sprzączka paska.
- Właściwej. Czy moja matka ma z tym coś wspólnego?
Pieprz wsunął ciemnozieloną koszulę.
Niespiesznie zapiął rząd guzików i poprawił ciemnobrązowy kołnierz.
Usiadł na ławie i wsunął wysokie buty z ciemnej skóry.
Poprawił sprzączki.
- Myślę, że już znasz odpowiedź na to pytanie. - Powiedział w końcu.
- Chcę to usłyszeć od ciebie. - Karasu podpłynął bliżej, nie spuszczając wzroku z demona.
- Tak, można powiedzieć, że jej wina.
- Dlaczego?
Pieprz wyprostował się gwałtownie.
Wyglądał dobrze nawet w tym cholerny mundurze.
Dowódca zupełnie bezsensu pomyślał, że najwyższa pora je zmienić.
Już nie byli podrzędną gildią, której wojownicy musieli wtapiać się w otoczenie podczas misji.
Oni od dłuższego czasu porą do przodu z dumnie podniesionym czołem.
Karasu przyłapał się na tym, że wcale nie chce usłyszeć tego, co ma do powiedzenia Pieprz.
Że to wszystko, było tylko jakimś chorym planem zemsty.
- Bo byłem tam przez nią. - Przyznał w końcu demon.
Karasu skrzywił się.
- Więc to jednak prawda. Byłem jakimś skutkiem ubocznym twojej chorej zemsty. Czy tobie w ogóle zależało? Czy to tylko taka gra? Chwilowy kaprys.
Pieprz przysunął się do krawędzi basenu i nachylił się nad Karasu.
- Mocno walnąłeś się w głowę, kiedy cię przygniotłem? - Zaniepokoił się.
- Odpowiadaj! - Zniecierpliwił się zielonooki.
- Zgubiłem się w twoich powalonych zarzutach. - Demon ścisnął palcami nasadę nosa o przymknął oczy.
Kolejna fala mocy uderzyła znienacka, ale ból szybko zniknął.
Pieprz odetchnął.
- Słuchaj, kim ja jestem, co? Pomyśl.
- Podobno bogiem.
- Pół bogiem. Nigdy się nie zastanawiałeś, kto jest odpowiedzialny za tę mniej boską połowę?
- Nie, zawsze myślałem, że jesteś cholernym demonem.
- Słuchaj, ja jestem beznadziejny w tych pojebanych zagadkach. - Przyznał ze zniecierpliwieniem demon. - Nie lubię się rozwlekać.
Chcesz prawdy, proszę cię bardzo. - Wyprostował się gwałtownie. - Byłem tam, ze względu na naszą matkę. Dlaczego cię uratowałem?
Bo chociaż przepełniała mnie nienawiść do niej, jakoś nie chciałem, żeby przy okazji zapłacił za to mój brat.
Aeszma odwrócił się na pięcie i wyszedł trzaskając drzwiami.
Muffinka ziewnęła, przeciągając się w pościeli.
Nareszcie wszystko wróciło na swoje miejsce.
No prawie.
Ale brak Marcepana nie wydawał jej się specjalnie kłopotliwy.
W końcu Hajmidal postanowił osobiście zająć się sprawą, więc reszta straciła zainteresowanie.
Z dołu dobiegł ją zapach kawy i smakowitego śniadanka.
Najwyraźniej druid był już na nogach.
Czarodziejka przeciągnęła się raz jeszcze.
Dzisiaj czekało ją poważne zadanie.
Najwyraźniej, całkiem niechcący, zrujnowała Pieprzowi życie, przywracając go w Poczet Bogów.
Ale skąd mogła widzieć, że nie powinna bawić się w składanie ofiar z ciastek, palenie świeczki i szczere życzenia, żeby oszołom wrócił do domu?
Tak, czy inaczej musiała przeprosić.
I w dodatku powinny być to porządne przeprosiny, bo od powrotu do Miasteczka Pieprz skutecznie jej unikał.
Muffinka zwlekła się z łóżka i założyła granatowy szlafroczek w złote gwiazdki.
Poczłapała do kuchni.
- Dzień dobry. - Ziemniak przywitał ją szerokim uśmiechem. - Jutro zaczyna się Festyn Zimowy!
- I z czego się tu cieszyć? - Zgasiła jego zapał czarodziejka. - Znowu zwalą się tu tabuny nawiedzonych ludzi.
- Przecież, on nie będzie wiecznie się na ciebie wściekał. - Druid zsunął na jej talerz puchatego naleśnika.
Polał go obficie czekoladą, ozdobił gwiazdkami z bitej śmietany i posypał świeżymi truskawkami.
- Skąd masz truskawki? - Spytała podejrzliwie Muffinka. - I w ogóle nie chodzi o Pieprza.
- Tak, jasne. - Pokiwał głową Ziemniak.
Czarodziejka w milczeniu żuła śniadanie.
Naleśnik zdecydowanie poprawił jej humor.
Właśnie kończyła, kiedy ktoś zadzwonił do drzwi.
- Jeśli to posłaniec, to wsadzę mu ten rulon misji... - Zaczął bojowo druid, z zaciętą miną miażdżąc truskawkę widelcem.
Ale na progu stał Derwan.
Właściwie drobnego chłopca nie było widać spod kolorowych paczek.
Za jego plecami kiwała się na piętach Pożoga.
Czarodziejka otworzyła szerzej drzwi.
- Więc jednak u nas zostajesz? - Spytała, kiedy Derwan wszedł do przedpokoju.
- Spoko, pilnuję, żeby nie urwał się z łańcucha. - Wyszczerzyła zęby Złośnica. - O, co tak ładnie pachnie?
- Naleśniki. - Uśmiechnęła się czarodziejka. - Rozbierajcie się i chodźcie do kuchni.
Pożoga popatrzyła na nią pytająco.
Ubrana w przepisowy mundur gildii nie bardzo miała co zdejmować.
- No tak. Dlaczego nie nosisz płaszcza? - Zdziwiła się Muffinka, przejmując od Derwana część paczek, kiedy ten walczył z peleryną. - Co to właściwie jest?
- Prezenty! - Puściła do niej oko Grzech.
- Ktoś powiedział prezenty? - Zaciekawiony druid wychylił się z kuchni.
- No tak. - Zmieszał się Derwan. - Bo ja muszę was przeprosić.
Muffinka ciekawie zajrzała, do różowego pudełka w białe kwiatki.
W środku był śliczny płaszczyk.
Czarodziejka pospiesznie wepchnęła resztę paczek druidowi i wyciągnęła cudo z pudelka.
Zrobiony z mięciutkiego ciemnobrązowego materiału, miał kokardki na mankietach i puchate, białe pomponiki na końcach sznurków od kaptura, wykonanego z takiego samego materiału.
Muffinka założyła płaszczyk i okręciła się z zachwytem.
Z pokoju wyszedł ziewający Blik.
- Czy ty masz płaszcz zapinany na żelkowe misie? - Zapytał, nachylając się w stronę Muffinki.
- To guziki, ciemniaku. - Parsknęła Muffinka, miziając go puchatym pomponem po nosie.
Blik odgonił ją machnięciem ręki.
- Nadal tu śpisz? - Pożoga popatrzyła na Grzecha z góry.
- A ty niby gdzie? - Prychnął.
- U Aeszmy.
- Właśnie! - Pokazał jej język. - Ja mam przynajmniej naleśniki na śniadanie. - Wyminął zręcznie druida i walnął się przy stole.
- Jak wy się mieścicie w tym małym pokoju? - Zdziwiła się czarodziejka, odwieszając płaszcz na wieszak.
Pogłaskała mięciutką kokardkę kończącą rękaw.
- Aeszma tam nie śpi. - Wzruszyła ramionami Pożoga i czmychnęła za Blikiem do kuchni.
- Dziękuję, jest śliczny! - Muffinka uśmiechnęła się do Derwana.
- Jest jeszcze to. - Podał jej drugie pudełko, tym razem granatowe w złote księżyce.
Czarodziejka aż pisnęła na widok ślicznej sukienki, w wyjątkowo apetyczne ciasteczka.
- Nie wiem, o co chodzi, ale możesz mnie tak przepraszać każdego dnia! - Wywlekła sukienkę i przyłożyła przeglądając się w lustrze. - No jak w tym pójdę do Pieprza, to musi mi wybaczyć!
- On by ci wybaczył, nawet jakbyś poszła w worku po ziemniakach. - Zauważył druid.
- A to dla ciebie. - Derwan podał Ziemniakowi dwa pudła. - Powinienem był was jakoś uprzedzić. Wyjaśnić.
- A co dostał Legglę? - Spytała słodko Muffinka, zaglądając do pudełka, które otworzył druid.
Wilkołak zarumienił się.
W pudle była śnieżnobiała koszula z szerokimi rękawami.
- Aż się prosi, żeby ci ją upaćkać. - Rozmarzyła się czarodziejka.
Druid szybko przymierzył prezent, przezornie odsuwając się od Muffinki.
Z kuchni nadleciała truskawka i z plaskiem wylądowała na plecach Ziemniaka.
Blik zarechotał, a Pożoga mało nie udusiła się od tłumionego śmiechu.
Plama zniknęła równie szybko, jak się pojawiła.
- Łoo, jaki szał! Też chcę rzucić! - Zapalił się Ptyś.
- Łapy przy sobie! - Zaprotestował druid.
Derwan parsknął, schodząc z linii strzału.
Ziemniak olał latające truskawki i otworzył drugie pudełko.
- Magiczna kamizelka z trzydziestoma siedmioma kieszeniami. - Pochwalił się wilkołak. - Z czego jedna gwarantuje stały zapas żelek.
Ziemniak rozpłynął się.
- Jak dla mnie możesz zmieniać się, kiedy ci tam pasuje. - Uśmiechnął się szeroko.
Rozległo się pukanie i do środka zajrzał Karasu.
- O, co to za impreza? - Zainteresował się. - Jego wzrok padł na upaćkaną owocami podłogę. - Skąd macie truskawki?
- Wilkołak chce z tobą pogadać! - Przypomniała z kuchni Pożoga.
- Jasne, widział ktoś Pieprza?
- Od wczoraj nie.
- O, co to za boskie zapachy? - Do środka weszła Vanisz, a za nią wsunął się nieco zmieszany chłopak.
- Szałwia! - Pożoga skoczyła w jego stronę.
- Chodź na naleśniki! - Zawołał Blik, polewając swoją porcję czekoladą.
- Co to są naleśniki? - Spytał cicho Grzech.
- Chodź, drogie dziecię we mgle. - Złośnica pociągnęła go za rękę. - Wskażę ci drogę.
Muffinka parsknęła.
- O, skąd macie truskawki? - Zdziwiła się Vanisz. - Hajmidal cię szuka. - Przypomniała sobie na widok Karasu.
- Chciałbym, żeby choć przez jeden dzień nikt mnie nie szukał. - Westchnął dowódca.
- Kiedy ty jesteś niezastąpiony! - Wyszczerzyła się wojowniczka.
- A czemu właściwe szukasz Pieprza? I co znów zmalował, że tak skutecznie się ukrywa? - Muffinka ułożyła zgrabną piramidę z pudełek.
- Oznajmił, że jest moim bratem i zwiał. - Westchnął Karasu, zjadając, upaćkaną czekoladą, truskawkę.
Wszystkich zgromadzonych w domu czarodziejki zgodnie zatkało.
Pieprz siedział na kamieniu przy jeziorze.
Przyglądał się tabunom walącym do Miasteczka na festyn.
Ojciec Matt natknął się na niego przez przypadek.
Jednak wyraźnie się ucieszył na widok demona.
- Trudno cię znaleźć. - Oznajmił z lekką naganą.
- Bo się ukrywam. - Burknął czarnowłosy.
- A przed kim konkretnie? Wyznawcami, urocza cyganeczką, narwaną czarodziejką, elfem czy dowódcą? A może chodzi o maga?
- Przed nim akurat nie jestem w stanie się schować. - Westchnął z żalem Aeszma.
- Pogadajmy. - Zaproponował mnich.
- Nie jestem w tym dobry. - Demon podciągnął nogi i oparł brodę na kolanach.
- Była dziś u mnie niejaka Sawa. Pytała o ziemię. Podobno szykują się z Hajmidalem do założenia winnicy.
Zakonnik nie doczekał się odpowiedzi więc kontynuował.
- Jak się zapewne domyślasz, musiałem odprawić ich z kwitkiem. Zgodnie z twoim życzeniem, nic im nie powiedziałem, ale to tylko kwestia czasu. Oni szybko dojdą, do kogo należą tereny wokół Miasteczka.
- Rozumiem.
Kapłan podążył za wzrokiem Aeszmy.
- Ta ochrona to twoja sprawka, co? - Zapytał, patrząc na mury.
- Byłem ciekaw, czy potrafię zrobić coś takiego. - Pieprz uśmiechnął się lekko.
- No powiem ci, że efekt przeszedł oczekiwania. Walili i nic! Gdyby nie bariera, siedzielibyśmy na zgliszczach.
Mnich odchrząknął.
- Tak naprawdę, to przyszedłem w innej sprawie. Chodzi o tę kapliczkę.
Czarnowłosy objął kolana i schował głowę w ramionach.
Westchnął ciężko.
- Ciągle je słyszę. - Mruknął.
- Co takiego? - Zdziwił się kapłan.
- Życzenia.
Ojciec Matt pogłaskał się po siwej brodzie.
- Może najwyższa pora coś z tym zrobić? Ignorowanie ich nie sprawi, że zniknął i wszystko będzie jak kiedyś. Jesteś bogiem, niezależnie od tego, co robisz z życzeniami.
- Niestety...
- Dlaczego? Patrzysz na to, jak na jakąś karę.
- Raczej przekleństwo.
- Przecież to może być błogosławieństwo. - Zaprotestował mnich.
Aeszma roześmiał się.
Lodowaty, pozbawiony wesołości chichot pomknął po tafli jeziora.
Ojciec Matt wzdrygnął się.
- Ja nie jestem jakiś dobrotliwym bożkiem płodności, czy wina. Jestem chodząca zagładą. Naprawdę sądzisz, że coś dobrego może wyniknąć ze spełniania życzeń, które słyszę?
- Sądzę, że zależy ci na Gryfach. Na Miasteczku. Uważam, że Świątynia powinna być twoja.
Pieprz popatrzył na niego zaskoczony.
- Oszalałeś? - Zdumiał się. - Chcesz zabrać świątynię Rahai i dać ją mnie? Zamienić kult Atona na świątynię Aeszmy?
- A co w tym niewłaściwego? - Zdziwił się mnich. - Jesteś bogiem? Jesteś. Ludzie się do ciebie modlą. Mieszkasz tu. Chronisz Miasteczko. Dbasz o bezpieczeństwo mieszkańców. Żaden inny bóg nie zrobił dla nas nawet połowy tego, co ty.
Im więcej masz wyznawców, tym większą mocą dysponujesz, a co za tym idzie, zapewnisz nam lepszą ochronę. To czysty egoizm.
Plus, zniknie to paskudztwo spod studni.
- Jeśli stawiasz sprawę w ten sposób... - Zawahał się demon.
Ojciec Matt wyciągnął do niego dłoń.
Pieprz uścisnął kościstą rękę mnicha.
- No to, na zakończenie Festiwalu, zrobimy jakaś ceremonię z błogosławieństwem. - Zatarł ręce.
- Wiedziałem, że jest jakiś haczyk. - Westchnął bóg.
Pożoga siedziała przy studni i czekała na Sawę.
Na rynku trwała wesoła krzątanina.
Kupcy szykowali stragany na festyn.
Przyjechali kuglarze i trupa teatralna.
Muffinka wyciągnęła w stronę Grzecha torbę z ciastkami.
Pożoga z błogą miną wgryzła się w czekoladową masę.
- Ty zawsze masz coś pysznego. I pachniesz tak słodko. - Wymruczała.
- Uznam to za komplement. - Uśmiechnęła się czarodziejka.
Od strony gospody szła Sawa.
Już na pierwszy rzut oka było widać, że nie jest w najlepszym humorze.
- I co? - Zainteresowała się Muffinka, wyciągając torbę w stronę cyganeczki.
- I gówno, że tak brzydko powiem. Nie mamy gdzie założyć winnicy.
- No ale przecież tam jest masa ziemi. - Pożoga machnęła ręką w stronę bramy Miasteczka.
- Taak, ale nie wiadomo czyjej.
- No to zacznijcie kopać, zaraz się znajdzie właściciel. - Podsunęła czarodziejka.
- Do tego dochodzi problem z pieniędzmi. Nikt nie ma takiego kapitału.
- O co chodzi z tymi pieniędzmi? - Zainteresowała się Pożoga. - Każdy tak się nimi przejmuje. I co to ten cały kapitał?
- Pieniądze to takie... - Zawahała się Muffinka.
- Za pieniądze możesz kupić, co chcesz. - Weszła jej w słowo cyganeczka.
- Co tylko chcę? - Pożoga otworzyła szeroko oczy.
- Powiedzmy. Ciastka na bank. - Zapewniła czarodziejka.
Sawa pogrzebała w kieszeni i położyła na studni kilka monet.
- Najcenniejsze są złote, mają największą wartość. Potem są srebrne i wreszcie miedziaki.
- Aeszma ci nie wyjaśnił? - Zdziwiła się Muffinka.
- Nie pytałam. - Pożoga wzięła pieniążek i zaczęła go ostrożnie oglądać.
- W Podziemiach nie macie czegoś takiego? Nie handlujecie?
- Handlujemy.
- No to czym płacicie?
- Duszami albo kulkami mocy.
- Ach. Zmieszała się cyganka. - No tak.
- Więc pan Ragnus też nie może nam pomóc. Chociaż owszem, wino chętnie weźmie. Hajmidal powiedział, że można by zacząć od kilku sadzonek u niego w ogrodzie, ale to dobre na zioła.
- No to co zrobisz? - Muffinka wyciągnęła kolejne ciastko i puściła torbę w obieg.
Po chwili wszystkie trzy żuły w milczeniu czekoladowe wypieki pani Gibons.
- Myślałam o tym, żeby otworzyć mały sklepik z maściami, pachnidłami, kremami, może jakimiś ozdobami, tego typu wyrobami, które sama potrafię robić.
- A do tego nie trzeba pieniędzy? - Spytała Pożoga.
- Trzeba. - Zasępiła się Sawa.
- A gdybyśmy zostały wspólniczkami? - Zastanowiła się Muffinka. - Otworzymy sklepik z całą masą ślicznych i pachnących rzeczy.
Cyganka popatrzyła na nią zaskoczona.
- Ty na bank potrafisz więcej od nas... - Mówiła dalej czarodziejka.
- Ja się chętnie nauczę. - Zapaliła się Pożoga. - Tak jak z tą maścią leczniczą!
- Ja mam trochę pieniędzy, jak wrócą misje, to zawsze wpadnie więcej... - Muffinka zadumała się.
- Naprawdę, chciałybyście? - Sawa uśmiechnęła się nieśmiało.
- To za misję dostaje się takie? - Pożoga obróciła w palcach monetę.
- No i całkiem nieźle płacą. Tylko trzeba należeć do gildii, ale ciebie już chyba przyjęli, co? - Spojrzała znacząco na mundur.
- A, ja to znalazłam w szafie Aeszmy - Wzruszyła ramionami.
- Dziewczyno! - Załamała ręce Sawa.
- Ciebie trzeba ratować! - Postanowiła Muffinka, przytulając mocno Pożogę. - Idziemy na zakupy.
- Czekajcie. - Wstrzymała je Grzech. - To może ja zapytam Aeszmę?
Pieprz właśnie szedł w ich stronę.
Widok małego sabatu trochę go przystopował.
- Gdzie się chowałeś? - Zainteresowała się Muffinka.
- Wcale się nie chowałem.
- Zobacz w jakim stanie zostawiłeś Pożogę. - Burknęła Sawa z naganą.
Aeszma przyjrzał się podejrzliwie Grzechowi.
Nie zauważył nic nadzwyczajnego, więc zerknął pytająco na cyganeczkę.
- Ona nie ma się w co ubrać! - Wybuchła czarodziejka. - Słowem jej nie wspomniałeś o pieniądzach!
- No nie. - Pieprz poczochrał się z zakłopotaniem. - Faktycznie, no i Blik nadal siedzi ci na głowie?
- Jesteś beznadziejny. - Muffinka przewróciła oczami, a potem przypomniało jej się, że przecież miała go przeprosić.
- No właśnie, muszę iść na zakupy. - Oznajmiła zadowolona z siebie Pożoga.
- Dołącz do gildii, to będziesz miała kieszonkowe. - Uśmiechnął się lekko demon. - Zresztą musimy spotkać się z Karasu.
- Spotkanie z braciszkiem? - Spytała z niewinną minką Muffinka.
- Gdyby nie ty, to wszystko by się nie wydarzyło. - Burknął, patrząc na Ptysia z góry.
- Ale mnie kochasz, prawda? - Jęknęła żałośnie czarodziejka, ciągnąc Pieprza za przód koszuli.
Demon przewrócił oczami.
Złapał Muffinkę za rękę, żeby ratować mundur i nachylił się mrucząc jej do ucha.
- Jestem bogiem Podziemia. Nie mam pojęcia o miłości. - A potem uśmiechnął się w taki sposób, że i cygance i czarodziejce zrobiło się gorąco.
- Przepraszam. - Westchnęła skruszona Muffa. - Ja naprawdę nie wiedziałam, że ciastka mogą zrujnować życie.
- Gdyby nie twoje ciastka, nigdy byśmy się nie spotkały. - Przypomniała jej Pożoga, miziając się po twarzy pomponem od płaszczyka Ptysia.
- No racja. - Zgodziła się czarodziejka. - No to za co ja właściwie przepraszam?
Pieprz westchnął ciężko.
Trafił na czarne spojrzenie cyganeczki.
Kołnierz kozuli zrobił się nagle podejrzanie ciasny.
- Chciałem z tobą porozmawiać. - Wyciągnął rękę w jej stronę. - Przejdziemy się?
- Uuu. Jakieś słodkie tajemnice. - Zatrzepotała rzęsami Muffinka.
- Pożoga, zawlecz Blika i Szałwię do Karasu. Spotkamy się w gildii za jakaś godzinę.
- A pożyczysz mi pieniądze, na sklep?
Aeszma zamrugał.
Cyganka parsknęła śmiechem.
Pozwoliła się wziąć za rękę.
Dłoń Pieprza jak zwykle była ciepła.
- Co wy knujecie? - Spytał podejrzliwie.
- Och, tylko mały sklepik z całą masą cudowności. Słuchajcie! - Czarodziejka przeczesała palcami czarny kosmyk, opadający na ramię boga. - Przecież na nim można testować ozdoby na włosy.
Demon cofnął się krok od Muffinki.
- Pożyczę ci tę kasę. - Powiedział powoli do Pożogi. - Jeżeli ona - Wskazał na rozanielonego Ptysia. - nie będzie nic na mnie testować. Nigdy.
- Naprawdę? - Rozpromieniła się Złośnica.
- Bosko! - Klasnęła czarodziejka, ale na widok miny Aeszmy szybko się zreflektowała. - Znaczy ten, wspaniale! Wieczorem spotkanko u mnie, musimy obgadać szczegóły!
- Lecę pozbierać Grzechy. - Pomachała im Pożoga.
- Czekaj, też idę do domu. - Muffinka popędziła za Złośnicą.
Pieprz westchnął ciężko.
Cyganeczka zachichotała.
- Nie zimno ci? - Spytał, patrząc na jej cienką sukienkę i lekki szal.
Wzruszyła szczupłymi ramionami.
Pieprz odpiął zapinkę pod szyją i zdjął swój ciemnozielony płaszcz.
Delikatnie otulił nim Sawę i podał jej ramię.
- No proszę, jeszcze pomyślę, że nie taki demon straszny, jak go malują. - Zadrwiła wsuwając mu rękę pod ramię.
- Nie jestem straszny. - Powiedział urażonym tonem Aeszma. - Ja jestem koszmarem.
- I wyciągnąłeś mnie na spacer, żeby pokazać jakim jesteś groźnym potworem?
- Chodzi o winnicę.
Wyszli przez bramę.
Podmuch wiatru zaszumiał w zielonych trawach.
Sawa z przyjemnością wzięła głęboki oddech.
Wysunęła rękę spod ramienia Pieprza i niespiesznie zeszła w stronę jeziora.
Bóg przez chwilę ją obserwował.
Zdecydowanie coś dziwnego się z nim działo, kiedy w pobliżu plątała się ta mała cyganka.
Na przykład teraz, zamiast myśleć o bagnie, w jakie się wpakował, wyobrażał sobie niewielki domek nad jeziorem i stoki porośnięte winem.
A najgorsze było to, że chciałby zamieszkać w tym domku.
Potrząsnął gwałtownie głową.
Nie, do cholery.
Zacisnął zęby i ruszył w dół.
Najlepiej ograniczyć się tylko do ustaleń odnośnie ziemi.
- No to co z tą winnicą? - Spytała, patrząc na demona roziskrzonym spojrzeniem.
- Chcę żebyś ją miała.
- No też bym chciała, ale jest problem i z ziemią i z pieniędzmi...
- Nie rozumiesz. - Pieprz uśmiechnął się lekko. - Dam ci i ziemię i pieniądze.
Sawa zmrużyła oczy.
- A co chcesz w zamian? - Spytała ostro.
Wzruszył ramionami.
- Nie dostaniesz mojej duszy.- Ostrzegła.
- A na co mi ona? - Zapytał rozbawiony.
- No więc? - Podeszła do demona i zadarła głowę, żeby mu spojrzeć w oczy. - Mnie też nie kupisz, jeśli ci o to chodzi.
- Może po prostu zostańmy wspólnikami, co? - Zaproponował uciekając wzrokiem. - Moja ziemia i pieniądze, twoja praca.
- Jak się dzielimy zyskami?
- Pół na pół?
- To dla ciebie strasznie gówniany interes. I żadnych ukrytych haków?
- Żadnych. - Obiecał.
Cyganeczka wyciągnęła do Aeszmy rękę.
Karasu odchylił się na krześle i oparł nogi na stole.
W milczeniu patrzył na siedzącego naprzeciwko Pieprza.
Już nie wiedział, co o tym wszystkim myśleć.
Przejechał dłonią po twarzy.
Najchętniej by mu przywalił.
Inne argumenty zdawały się spływać po demonie.
- Nie przyszło ci do głowy, że już dawno powinieneś mi o tym powiedzieć? - Zapytał w końcu.
- Po co?
Dowódca posłał mu mordercze spojrzenie.
Tym się właśnie różnili.
Aeszma był zdecydowanie upośledzony emocjonalnie.
- Choćby dlatego, że teraz mam poważne wątpliwości, co do twoich intencji. - Zielonooki czuł, że jego słowa, w żaden sposób nie odnoszą się do chaosu, panującego w jego głowie.
Pieprz prychnął pogardliwie i zaczął kiwać się na krześle.
Mebel zatrzeszczał niebezpiecznie.
- Mamy ważniejsze rzeczy na głowie. A to niczego nie zmienia. Nie zachowuj się jak rozhisteryzowana pannica.
- Ja? - Wrzasnął Karasu zrywając się na równe nogi.
Jego krzesło wylądowało z trzaskiem na podłodze.
- A kto rzuca taką rewelacją, a potem znika? I ty śmiesz mi zarzucać histerię?
- Właśnie dlatego cię unikałem. - Skrzywił się wojownik. - Robisz z tego jakiś melodramat.
Karasu powoli policzył w myślach do dziesięciu.
Dystans.
Spokój.
Opanowanie.
Niestety chęć zamordowania, siedzącego przed nim idioty, nie zmalała.
- Przytulić cię? - Prawy kącik ust Pieprza uniósł się lekko do góry.
- Przypierdolić ci? - Zapytał takim samym tonem Karasu.
- Jeśli ci to w czymś pomoże. - Wzruszył szerokimi ramionami wyraźnie rozbawiony bóg.
- Oszaleję! - Karasu ze złością kopnął krzesło.
- A to mi się zarzuca niedorozwój emocjonalny. - Przewrócił oczami czarnowłosy.
- Czy jest jeszcze coś, o czym zapomniałeś mi powiedzieć?
- Wcale nie zapomniałem. Po porostu uznałem to za mało istotne. Poza tym jakoś specjalnie nie dociekałeś.
Dowódca oparł dłonie na stole i wziął głęboki oddech.
Może rzeczywiście to nic nie zmienia?
Ale jakim cudem fakt, że ma koszmarnego brata pół boga może być nieistotny?
Zielonooki najchętniej zamknąłby się w pokoju i wpełzł pod kołdrę.
Ale najpierw znieczuliłby się solidną porcją gorzałki.
Najlepiej całym dzbankiem.
Albo dwoma.
Potarł twarz.
- Dlaczego chcesz tu zostać?
- Bo to mój dom.
- Twój dom jest w Podziemiach!
- Kto tak powiedział? - Warknął Pieprz. - Tylko dlatego, że twoja matka pozbyła się mnie jak śmiecia, nie oznacza, że całe życie będę grzecznie siedział na wysypisku.
- Twoja też.
- Niech ją szlag. - Bóg splunął z odrazą.
- Jesteś bogiem. - Spróbował z innej strony dowódca.
Właściwie sam nie wiedział, o co mu chodzi.
Nagle perspektywa bycia odpowiedzialnym, za tak potężną i jednocześnie całkiem nieobliczalną istotę, przestała mu się podobać.
- Jestem też człowiekiem.
- Ale obowiązują cię jakieś ograniczenia. Przecież bogowie nie mogą sobie ot tak łazić, gdzie im się podoba.
Aeszma uśmiechnął się drapieżnie.
- Wygląda na to, że to już mnie nie dotyczy. Podziękuj Vaniszowi. Właściwie Muffince też. To wszystko jej wina. Zachciało ci się czarodziejki.
- Może jeszcze powiedz, że właściwie sam sobie jestem winny. - Dowódca stracił resztki cierpliwości.
- Właściwie... - Zamyślił się Pieprz, ale nie dokończył myśli, bo zarobił potężny cios w szczękę.
Karasu syknął.
Intensywne machanie ręką wcale nie zmniejszyło bólu.
Za to zdecydowanie mu ulżyło.
Aeszma spojrzał na niego urażonym wzrokiem, ale wstrzymał się od komentarza.
Skrzywił się, ruszając żuchwą.
Karasu klnąc pod nosem, zaczął szperać w szufladach wysokiej komody.
W końcu znalazł interesujące go papiery.
Rzucił stertę na stół przed Pieprzem i sięgnął po kałamarz z piórem.
Pochylił się nad kontraktem.
W milczeniu skreślił kilka rzeczy i na końcu dopisał parę zdań.
- Nie będziemy do tego wracać. - Burknął, podsuwając Pieprzowi papiery.
Wyciągnął pióro w jego stronę.
Bóg w milczeniu przekartkował kontrakt.
- Misje tylko pod nadzorem? Żarty sobie robisz?
- Raczej jestem przezorny. Żadnych wypadów na własną rękę, czy jedynie w towarzystwie Grzechów. Meldujesz się codziennie. - Popatrzył groźnie na Aeszmę. - I żadnego obchodzenia rozkazów.
- Dzień dobry, kolczatko. - Mruknął demon, składając zamaszysty podpis.
Karasu odetchnął.
Rozległo się gwałtowne pukanie do drzwi i zanim Karasu zdążył odpowiedzieć, do sali wszedł druid z Derwanem, a za nimi Grzechy.
Na samym końcu snuł się elf.
Łucznik miał ponura minę i ramię na temblaku.
- Wiecie dlaczego właściwie się puka? - Warknął dowódca.
- Bo ludzie to lubią? - Pożoga przysunęła się do Aeszmy.
- Co tam, szefuńciu? - Druid rozwalił się na krześle. - Chociaż właściwie... - Zadumał się. - Technicznie rzecz biorąc nie jesteś moim szefem. W sumie powinniśmy to omówić.
- Nawet mam tu coś dla ciebie. - Karasu rzucił kontrakt w stronę Ziemniaka.
- Znowu się kłóciliście? - Złośnica wyciągnęła rękę w stronę twarzy Pieprza, ale bóg odwrócił głowę.
Ktoś zapukał.
Tym razem jednak drzwi się nie otworzyły.
- Widzicie? - Pouczył ich Karasu. - Można? Można. Wejść!
Do sali wsunął się Edward.
Rycerz wyglądał jak siedem nieszczęść.
W dodatku kapał na podłogę.
- Marnie wyglądasz. - Błysnął kłami Aeszma.
- Wal się. - Burknął były archanioł, zdejmując pokryty szlamem, przemoczony płaszcz.
- O, szanowny kolega się wyrabia. Brak skrzydełek ci służy.
- Czy podać coś do jedzenia? - Do sali zajrzała pani Gibona.
- O! - Pożoga wyciągnęła oskarżycielsko palec w jej kierunku. - A ona nie puka!
- Pani. - Warknął Pieprz.
- No widzę. - Niezrozumiała Grzech.
Gosposia zmieszała się.
Karasu zacisnął szczęki.
Bóg wstał i poszeptał chwilę z gosposią, która wyraźnie zadowolona wycofała się do kuchni.
- To jest PANI Gibons. - Mruknął z naciskiem w stronę Grzechów . - I macie być dla niej mili.
- Macie być mili dla każdego. - Wszedł mu w słowo Karasu. - I nikogo nie zżerać w Miasteczku.
- W ogóle? - Zdziwiła się Pożoga.
- Po kolei. - Mruknął Karasu. - Zaczniemy od Derwana, szybciej pójdzie.
- Mere. - Poprawił go wilkołak.
Dowódca wyciągnął kolejny kontrakt.
- Tu jest wpisane coś innego. Poza tym, co za analfabeta wypełniał te papiery?
- To chyba ja. - Do sali wsunął się Hajmidal.
Uścisnął rękę Edwarda i skinął w stronę Legglę i Derwana.
Pieprza i Grzechy całkowicie zignorował.
- Wyślę cię na jakieś szkolenie. - Zagroził Karasu, drąc papiery.
Wrzucił je z rozmachem do kominka.
- Dobrze, od początku. - Sięgnął po pióro. - Rozumiem, że nadal chcesz dołączyć do gildii?
- Nie wiem czy powinienem. - Zmieszał się chłopak.
- Może najpierw zdejmijmy z niego klątwę goblinów, co? - Rzucił Pieprz. - Taka luźna propozycja. - Dodał szybko, trafiając na spojrzenie dowódcy.
Karasu wbił wzrok w Legglę.
Elf westchnął.
Dowódca zostawił pióro w spokoju i wyprostował się, krzyżując ramiona na piersi.
- To ja może wszystko powiem. - Poddał się Derwan.
- Nie zapomnij wspomnieć o tatusiu. - Syknął elf.
Chłopak zarumienił się.
- A miało być szybko. - Ziewnął Pieprz.
Karasu przewrócił oczami.
- Dobra, w takim razie inaczej. Siadaj. - Warknął do Derwana. - Edward.
- Dzięki Bogom. Ucieszył się rycerz. - Przemarzłem na kość. - Powiem tylko, że Marcelina i Draco zerwali kontrakty.
- To wiedzieliśmy już wcześniej. - Rzucił Hajmidal.
- Idź się przebrać i ustalcie z Hajmidalem, jak załatwić tę sprawę, daję wam wolną rękę. Potem zajmiesz się Czębril, tu też decyzję zostawiam tobie. Chyba tyle. - Odetchnął Karasu, skreślając jedną rzecz z koszmarnie długiej listy.
- Ale ja mam jeszcze sprawę. - Burknął Zastępca, kiedy rycerz wycofał się z sali.
- Naprawdę sądzisz, że teraz jest pora na dyskusje o winnicy? - Warknął Karasu. - Wrócimy do tego.
Oficer mruknął coś niewyraźnie i wyszedł za rycerzem.
- To teraz załatwmy kontrakty Grzechów. - Dowódca wręczył każdemu plik papierów.
Szałwia ciekawie obejrzał kartki.
- Wyjaśniłeś im cokolwiek? - Karasu podejrzliwie zerknął na Aeszmę.
- Tak bez nadzoru? - Zadrwił demon.
- W takim razie... - Karasu zignorował złośliwy docinek i walnął opasłym tomem o stół. - Siadajcie i czytajcie.
- To stare wydanie, teraz Rada Czarodziei wprowadziła nowe poprawki. - Zauważył nieśmiało Szałwia.
Dowódca spojrzał na niego podejrzliwie.
- Może nie byłem wcześniej w Krainach, ale zasady znam. - Uśmiechnął się lekko Grzech.
- Tu jest napisane, że składamy ci przysięgę wierności. - Zauważyła Pożoga wertując kontrakt.
- Zgadza się.
- To znaczy, że ty będziesz wydawał rozkazy?
Karasu skinął głową.
Grzechy pytająco spojrzały na Aeszmę.
W czekoladowych oczach zaigrały drwiące ogniki.
Dowódca postanowił nie dać się sprowokować.
Dystans.
Spokój.
Opanowanie.
Zastanawiał się, czy ta gówniana mantra kiedyś zadziała.
- Jeżeli chcecie z nami pracować, musicie to podpisać.
- Ja to pierdolę. - Blik rzucił kontrakt na stół.
- No to wiesz gdzie są drzwi. - Wzruszył ramionami Gryf.
Grzech skwapliwie skorzystał.
Pieprz błyskawicznie złapał go za gardło.
- Odesłać cię, czy będziesz grzecznym kotkiem? - Zawarczał, patrząc na Blika z góry.
- Po co te nerwy. - Skrzywił się Grzech. - Wystarczy powiedzieć, że mamy grzecznie założyć łańcuchy i tyle.
Odetchnął, kiedy Aeszma puścił.
Podpisał kontrakt i podał go Karasu.
- Ja pierdolę, ale wy wszyscy spięci. - Mruknął, siadając na krześle poza zasięgiem Pieprza.
- A jeśli on wyda nam rozkaz, z którym się nie zgadzasz? - Spytała ostrożnie Złośnica.
- Wtedy będziemy się martwić. - Aeszma uśmiechnął się drapieżnie.
Szałwia i Pożoga podały Karasu podpisane kontrakty.
Dowódca zerknął na Derwana.
Chłopak siedział ze spuszczoną głową i nerwowo miętosił kawałek papieru.
Do sali wsunęła się pani Gibons, z wyładowaną po brzegi tacą.
Szałwia skoczył na pomoc.
Gosposia szybko porozkładała talerze i parujące dzbanki, a potem zniknęła.
Karasu sięgnął po kanapkę.
Wszyscy poszli za jego przykładem.
Tylko Pieprz siedział ze spojrzeniem wbitym w ogień, trzaskający na kominku.
Przestępujący z nogi na nogę Derwan też najwyraźniej nie miał apetytu.
Wziął głęboki oddech.
- Przyznaję, że popełniłem błąd, nie mówiąc wam o tym, czym jestem. Sądziłem, że jestem w stanie na tym zapanować.
- Błąd to łagodnie powiedziane. - Mruknął dowódca, sięgając po kolejną kanapkę. - Gdyby nie Legglę, dyndałbyś na szubienicy.
- Dzieciak jest wystarczająco zestresowany bez twojej pomocy. - Powiedział cicho Pieprz. - Poza tym, od kiedy zaczęliśmy bawić się w przedszkole?
- Zamknij się. - Poradził mu elf.
- Bo co? - Błysnął kłami demon.
- Bo mam jeszcze jedną rękę sprawną.
- Czemu wszyscy chcą mnie bić. - Pożalił się Pieprz.
- Bo kawał z ciebie chuja. - Pospieszył z wyjaśnieniem Blik, popijając gorące mleko.
- Od dawna się przemieniasz? Panujesz nad tym?
- Gówno, tam panuje. - Burknął elf.
- Dzieciak jest przeklęty, a wy się czepiacie. - Aeszma wstał i bez ceregieli zdarł z zaskoczonego Mere koszulę.
Brutalnym szarpnięciem odwrócił go plecami w stronę Karasu.
Wilkołak miał na plecach wypaloną goblińską runę.
- Powiedz mi. - Zawarczał Aeszma, pochylając się tak, żeby zajrzeć w oczy wilkołaka. - Ta wasza wyprawa do jaskini była ukartowana, czy to po prostu wypadek przy pracy?
- Zostaw go. - Legglę odepchnął Pieprza i zasłonił sobą trzęsącego się Derwana.
- Podobno jego kochany tatuś maczał w tym palce. - Odezwał się nagle druid.
- Ten kupiec? - Zdziwił się Karasu. - Dios?
- Zamknął kopalnie. Wiedział, że ludzie będą szukali szczęścia w goblińskiej górze.
- Zaraz, moment. - Karasu potarł brodę. - Przecież on zlecił nam uratowanie cię. Powinien być nam wdzięczny.
- Tylko, że smark nie wrócił do domu. - Parsknął druid. - Zwiał przed tatusiem do gildii.
- I wy go przyjęliście? - Wytrzeszczył oczy dowódca.
- To nie takie proste. - Mruknął elf. - Ten cudowny tatuś, jest odpowiedzialny za przemianę Mere.
- Czy w tej cholernej Krainie nie ma normalnych kandydatów? - Westchnął ciężko Karasu.
- A tę piękną klątwę dostałeś na urodziny? - Aeszma oparł się leniwie o kominek.
- Kiedy miałem pięć lat, ojciec zadbał o to, żeby zmienić mnie w wilkołaka. Nie będę wdawać się w szczegóły. - Mruknął Derwan. - Potem sprzedał mnie goblinom, w zamian za kopalnie w pobliżu góry. A kiedy wreszcie udało mi się zwiać, napatoczył się mój drogi wujaszek, który postanowił sprezentować mnie Zakonowi. Wtedy zjawiliście się wy.
- No w sumie nie dziwię się, że dzieciak nie chciał wracać do domu. - Druid wsunął ciastko.
- I nie przyszło ci do głowy, że powinniśmy o tym wiedzieć? - Warknął Karasu.
Mere spuścił głowę.
- Nie widzę tego. - Pokręcił głową dowódca, patrząc na elfa. - Nie dość, że wilkołak, to jeszcze na smyczy goblinów. Mamy za dużo swoich problemów. Nie jesteśmy instytucją charytatywną.
- On nie może tam wrócić. - Zaprotestował Legglę.
- To nie nasz problem. Popatrz na siebie. Wystarczy, że straciliśmy najlepszego strzelca. Nie ma o czym mówić.
Elf zacisnął pięści.
Zerknął na Aeszmę.
Czekoladowe oczy przyglądały mu się z uwagą.
- To chwyt poniżej pasa. - Uświadomił mu demon.
Dowódca spojrzał na Pieprza podejrzliwie.
- Szanowny elf wypowiedział Życzenie. - Błysnął kłami Aeszma. - Jaki byłby ze mnie bóg, gdybym olał prośbę drogiego przyjaciela. - Uwiesił się na łuczniku, aż ten stęknął ciężko.
- Więc krótkie pytanko. - Utkwił wzrok w zaniepokojonym Karasu. - Ja ci dzieciaka oczyszczę, załatwię sprawę z tatusiem i goblinami, a Grzechy nauczą go kontrolować się po przemianie. Czy wtedy go weźmiez?
Derwan wytrzeszczył oczy na Pieprza.
Legglę wbił wyczekujące spojrzenie w zbaraniałego dowódcę.
- Od kiedy robisz za Złotą rybkę? - Mruknął Karasu.
- Wziąłem sobie do serca radę ojczulka Mattiego. To jak?
- W porządku. - Zgodził się niechętnie dowódca. - Ale jest na okresie próbnym. - Zastrzegł na widok szerokiego uśmiechu Legglę. - I ja zdecyduję, czy go zakontraktować.
- No i cudnie. - Ucieszył się Aeszma i szybkim ruchem zdarł z pleców wilkołaka wypaloną runę razem ze skórą.
Błysnęło fioletowe światło i po pokoju rozszedł się smród palonej sierści.
Derwan zawył i stracił przytomność, padając ciężko na podłogę.
W sali zapadła ciężka cisza.
Wszyscy utkwili spojrzenie w Pieprzu, który beztroskim machaniem rozpędzał dym.
- No co? Nie obiecywałem, że nie będzie bolało.
Blik zachichotał.
Karasu, patrząc w czekoladowe drwiące oczy, nabrał przekonania, że właśnie przygotował sobie całkiem zgrabną szubienicę.
Festyn rozkręcał się na dobre.
Wesoły tłum mienił się różnorodnymi kolorami.
Wielobarwne lampki rozświetlały ciemność nocy.
Apetyczne zapachy wabiły do stoisk ze smakołykami.
Artyści prześcigali się w coraz to wymyślniejszych pokazach.
Niebo rozświetlały przepiękne fajerwerki.
Pieprz stał oparty o mur gildii i obserwował rozbawiony tłum.
To była magiczna noc.
Jedna z tych, kiedy bogowie opuszczają swoje nory.
W powietrzu wirowały delikatne płatki śniegu.
Aton pojawił się jak zwykle bezszelestnie.
- Kope lat, mój drogi.
- Wcale nie tęskniłem. - Nagłe pojawienie się Boga Słońca nie wywarło na Aeszmie wrażenia.
- Doszły mnie całkiem niedorzeczne plotki, jakobyś przejął moją Świątynię.
- Tu cię boli. - Błysnął kłami Pieprz. - Dla mnie to całkiem nowa sprawa, ale jak mi się spodoba, to nie poprzestanę na jednej.
- Wracaj do domu Aeszma. - Poradził mu zimno bóg.
- Ależ ja jestem w domu, Atonie. - Dzikie, czarne spojrzenie przyszpiliło Boga Słońca do muru. - A ty nie jesteś tu mile widziany.
Pieprz machnął ręką.
Złotowłosy chłopiec zniknął z paskudnym trzaskiem.
- Tu jesteś! - Muffinka pociągnęła Aeszmę za płaszcz. - Znalazłam coś fantastycznego!
- To do czego ja ci jestem potrzebny?
- Do zabawy oczywiście. - Czarodziejka uśmiechnęła się uroczo i wciągnęła boga w wirujący tłum.
Przez chwilę lawirowali pod prąd.
Muffinka zaprowadziła go do gospody.
Pieprz kątem oka zobaczył Jarogniewę stojącą za barem.
W środku była masa ludzi.
Gwarny tłum oblegał wszystkie stoliki.
W powietrzu unosił się słodki zapach wanilii i pieczonego mięsa.
- Jesteś głodny? - Muffinka zatrzymała się przed drzwiami do jednej z trzech prywatnych salek.
- Co? - Zapytał lekko oszołomiony Pieprz.
Muffinka przejrzała mu się podejrzliwie.
- Pytałam, czy jesteś głodny.
Aeszma zacisnął zęby.
Chciałby, żeby wreszcie przestali go o to pytać.
Był głodny.
Nie jadł od dawna.
Jednak z jakiegoś powodu nie potrafił się do tego zmusić.
Nawet ciastka wywoływały u niego odruch wymiotny.
Tylko że to był jego problem.
- Dobra, wrócimy do tematu. - Pogroziła mu palcem.
Ubrana w słodką sukienkę w ciastka, wykończoną jasnoróżową koronką wyglądała całkiem niegroźnie.
Pieprz poprawił wstążkę w jasnych włosach Ptysia.
Zerknął na dziwny plakat na drzwiach, ale Muffinka nie dała mu czasu na czytanie.
Wciągnęła go do środka.
Salkę wypełniał aromatyczny zapach kawy.
Słabe światło oświetlało wysoki regał i stojący przed nim ciemnofioletowy szynkwas.
- Patrz. - Wskazała na wielkiego, puchatego, pluszowego kota, który z jakiś niewyjaśnionych powodów miał różowy róg jednorożca i tęczową grzywę. - Muszę go mieć!
- No to go kupmy?
- Nie da się! Jest stawką w zakładzie!
- Z kim się chcesz zakładać? - Zaniepokoił się bóg, bo nagle miejsce wydało mu się dziwnie podejrzane.
W powietrzu, oprócz zapachu palonej kawy czuć było aurę demona.
- Z nim. - Czarodziejka wskazała na stojącego za barem mężczyznę.
Aeszma przysiągłby, że jeszcze przed chwilą nikogo tam nie było.
Mężczyzna, ubrany w biały fartuch, dolewał mleka do kawy.
Muffinka wdrapała się na barowy stołek.
Wygładziła spódnicę.
Pieprz nie spuszczał wzroku z baristy.
Nie było żadnych wątpliwości, że mają do czynienia z demonem.
Mężczyzna skończył i bez słowa postawił filiżankę przed czarodziejką.
- O rany! - Otworzyła szeroko oczy. - Zrobił mi jednorożca z pianki!
Demon uniósł głowę i spojrzał Pieprzowi prosto w oczy.
Skłonił się z szacunkiem i wskazał na wolny stołek.
- Mam coś specjalnego na tę okazję. - Uśmiechnął się odsłaniając ostre kły.
- Muffa, chodźmy stąd. - Mruknął Aeszma.
- Daj spokój. Nie bądź taki drętwy! Jest Festiwal, trzeba się bawić. Poza tym ja bardzo chcę tego kota. Bardzo, rozumiesz?
Bóg westchnął przysiadając na stołku.
Demon postawił przed nim filiżankę parującego kakao, o tak smakowitym zapachu, że Pieprzowi ślinka napłynęła do ust.
Upił łyk, ignorując wyczekujące spojrzenie demona.
Ostrożnie odstawił filiżankę.
Kakao było idealne.
Nawet lepsze niż podawała pani Gibons.
Pieprz czekał na znajomy protest żołądka, do którego już z wolna zaczynał się przyzwyczajać.
Tym razem jednak nic takiego się nie zdarzyło.
Muffinka posłała mu pytające spojrzenie.
Demoniczny barista uśmiechnął się.
- Mówiłem, że mam coś specjalnego. Zapewniam, że tego nie zwrócisz.
- Chcesz mi coś powiedzieć? - Zapytała groźnie Muffa.
- Że powinniśmy stąd iść. - Mruknął Pieprz.
- Co się z tobą dzieje?
- Nic. - Zbył ją bóg.
Czarodziejka pociągnęła łyk kawy i uśmiechnęła się.
- Boska kawa. Mam nadzieję, że nie zwiniesz się po Festiwalu? - Zaniepokoiła się. - Zdecydowanie się uzależniam.
- To zależy. - Odparł ostrożnie demon i zerknął na Aeszmę.
Pieprz z ponurą miną pił kakao.
Nie wyczuwał żadnych uroków, ani klątw.
Ale demon parzący kawę był podejrzany sam w sobie.
- To co z tym zakładem? - Czarodziejka odstawiła filiżankę. - Obstawiamy jakaś grę?
- Można tak powiedzieć. - Skinął głową demon.
Muffinka wbiła w Pieprza wyczekujące spojrzenie.
- No dobra. - Poddał się w końcu.
Kakao zdecydowanie poprawiło mu humor.
Przyjemne ciepło wypełniło jego pusty, zmaltretowany żołądek.
- I to mi się podoba- Klasnęła w dłonie Muffa. - No to co trzeba zrobić?
- Och, to całkiem proste. - Uśmiechnął się demon. - Zakładam się z tobą, że nie rozbierzesz Aeszmy. - Wyciągnął smukłą dłoń w stronę czarodziejkę.
Muffinkę wytrzeszczyła oczy na baristę.
Pieprz zesztywniał.
- Że co? - Zamrugała patrząc na demona, jakby nagle zmienił się w różowego goblina.
- Jeśli wygrasz, zabierasz kota. Jeśli przegrasz... - Zawiesił głos.
- Przysięgam, że jak powiesz słowo o duszy, urwę ci łeb. - Warknął ostrzegawczo Aeszma.
Upiorny barista roześmiał się serdecznie.
- Mamy pierwszy dzień zimy! Cudowna, magiczną noc, a ty mi zarzucasz jakiś obrzydliwie pospolity podstęp. - Westchnął z niesmakiem.
- Właśnie. Nie wtrącaj się. - Pouczyła go czarodziejka.
- Jakie nie wtrącaj, kiedy on chce mnie rozbierać! - Zaprotestował Pieprz.
- Nie on, tylko ja. - Uśmiechnęła się Muffa. - Znaczy ja będę rozbierać, nie to że chcę... - Zawiesiła głos i zarumieniła się lekko. - W sumie...
- Dość tego. - Warknął Pieprz. - Wychodzimy.
- Co będzie, jak przegram? - Ptyś zupełnie zignorowała Aeszmę.
- Dostanę dziesięć procent udziałów w waszym sklepie i pozwolicie mi tam parzyć kawę.
Czarodziejka otworzyła szeroko usta.
- Skąd wiesz o sklepie?
- Wiadomość dnia, - Mruknął Pieprz. - gość jest demonem.
- To znaczy, że zawieramy tu jakiś demoniczny kontrakt? - Muffa spojrzała zakłopotana na swoją dłoń, ściskająca rękę demona baristy. - Zresztą, - Szybko się rozchmurzyła. - Przecież nie mam zamiaru przegrywać.
- Powodzenia zatem. - Demon uśmiechnął się drapieżnie i zniknął.
Nagle w powietrzu pojawiła się jego głowa.
- Przypomnę tylko, że jeśli chcesz wygrać, on ma być goły. Tak całkiem. No i jeszcze taka uwaga, - Dodał z wyraźnym rozbawieniem - o świcie, wszystko będzie nieaktualne, więc jeśli chcecie zrezygnować, wystarczy, że poczekacie do wschodu słońca.
Tym razem demon zniknął na dobre.
Pieprz westchnął i położył głowę na blacie.
- Czemu ty zawsze musisz mnie wplątać w jakąś kabałę. - Zapytał żałośnie.
Czarodziejka beztrosko machała nogami, dopijając kawę.
- Możemy zrezygnować, sam słyszałeś. - Muffen wbiła zacięte spojrzenie w puchatego kotorożca.
- Sprzedałaś mnie za taką maszkarę. - Przewrócił oczami bóg. - Mogłaś przynajmniej zażądać prawdziwego jednorożca.
- Myślisz, że by mi dał? - Czarodziejka otworzyła szeroko oczy.
- Ja ci dam, jeśli będziesz trzymała łapki przy sobie. Przynajmniej do wschodu słońca.
Mina Muffena zdradzała, że czarodziejka cierpi prawdziwe katusze.
Pod różową kokardką musiała toczyć się zacięta bitwa myśli.
Ale dusza hazardzistki wygrała.
Czarodziejka zsunęła się ze stołka i stanęła przed Pieprzem, patrząc na niego wyczekująco.
- Proszę cię, zlituj się. - Spróbował bez większej nadziei.
- Nie jęcz, przecież nie zrobię ci krzywdy. - Prychnęła, przewracając oczami.
Aeszma zsunął się ze stołka.
Czuł, że to się źle skończy.
Ale z dwojga złego, jak już wdepnęli w bagno, to lepiej dać się rozebrać niż pozwolić, żeby po Miasteczku plątał się demon.
Czarodziejka wspięła się na palce i wyciągnęła ręce w stronę zapinki długiego płaszcza.
Materiał gładko zsunął się z szerokich pleców boga.
Czekoladowe oczy śledziły każdy jej ruch.
- To takie niesprawiedliwe. - Mruknęła Muffa, kładąc dłonie na piersi Pieprza.
Czuła jak się spina.
- Co takiego? - Spytał wyraźnie walcząc ze sobą, żeby się nie cofnąć.
- Te twoje rzęsy. - Zachichotała, dając mu pstryczka w nos.
- Ty mała wiedźmo. - Załapał czarodziejkę jedną ręką za nadgarstki, a drugą bez trudu uniósł i posadził na szynkwasie.
Uśmiechnął się, zawadiacko przekrzywiając głowę.
Muffinka zmrużyła oczy.
Zaczynała jej się podobać ta zabawa.
Odrobinę podciągnęła materiał spódnicy i patrząc prosto w czekoladowe oczy, rozsunęła nogi.
- Chodź bliżej, bo nie dosięgam. - Zażądała. - wyciągając rękę w stronę boga, który przyglądał jej się z dziwną miną.
Aeszma podszedł bliżej.
Delikatnie podciągnął materiał w ciasteczka nieco wyżej.
Zupełnie przypadkowo odsłonił kolano i wykończoną koronką pończochę, która ciasno opinała udo Ptysia.
Zaaferowana czarodziejka nie zwróciła na to najmniejszej uwagi.
Zręcznie zaczęła rozpinać guziki ciemnozielonej koszuli.
Bóg oparł dłonie o blat.
Muffinka pachniała kawą, czekoladą i czymś słodkim.
Zerknęła na Pieprza i delikatnie odgarnęła mu z twarzy czarny kosmyk.
Wojownik przymknął oczy.
Czarodziejka schyliła się rozpinając ostatnie guziki.
Czuł jej ciepły oddech na swojej skórze.
Muffinka przestała się spieszyć.
Przecież mieli dużo czasu.
Ciemny materiał munduru podkreślał mleczną skórę demona.
Wyprostowała się, przyglądając mu się zachłannie.
Rozpięła guziki przy mankietach.
Delikatnie przesunęła palcem po mlecznobiałej szyi.
Bóg zacisnął szczęki.
- Wyglądasz, jakby cię to bolało. - Powiedziała cicho, gdy uchylił jedno oko.
Kiedy nie odpowiedział, wsunęła dłonie pod ciemnozielony materiał i zacisnęła palce na jego spiętych ramionach.
Czekoladowe oczy otworzyły się gwałtownie.
Pieprz wyglądał, jakby miał zamiar zwiać.
Czarodziejka posłała mu figlarny uśmiech i oplotła go nogami w pasie.
- Żadnego uciekania. - Ostrzegła.
Bawiła ją panika czająca się w jego spojrzeniu.
Opuścił ręce, a Muffinka patrzyła, jak zsuwający się powoli mundur, odsłania coraz więcej.
- Ależ to ekscytujące. - Zachichotała.
- Cholernie. - Wychrypiał Pieprz, unikając jej spojrzenia.
Kiedy prawie udało mu się oswoić z myślą, że dłonie czarodziejki spoczywają na jego nagich ramionach, kiedy nagle Ptyś postanowiła
przesunąć je na kark.
Pogłaskała go delikatnie.
Pieprz rozluźnił się nieco.
Właściwie to było całkiem miłe.
Jednak jego ciało, nauczone doświadczeniem, ciągle czekało na ból.
Muffinka nie spuszczała wzroku z stojącego przed nią boga.
- Przecież wiesz, że nie zrobię ci krzywdy. - Zapewniła miękko.
- Umyślnie. - Mruknął przesuwając palcem po koronce jej pończochy.
- Ej! - Muffinka dała mu po łapie i obciągnęła spódnicę. - To ja rozbieram ciebie. - Przypomniała grożąc mu palcem.
- To trochę niesprawiedliwe. - Poskarżył się przysuwając się bliżej.
Czarodziejka czuła ciepło bijące od półnagiego Aeszmy.
Wsunęła palce w jego włosy.
Pomyślała, że już może nie mieć podobnej okazji i postanowiła ją skwapliwie wykorzystać.
Drugą rękę położyła na jego ramieniu i powoli przesunęła w górę, w stronę karku.
Pieprz objął ją i oparł dłonie o blat za jej plecami.
Poczuła jego oddech na szyi.
Mięśnie na jego plecach napięły się, kiedy czarodziejka przesunęła po nich ręką.
- To chyba całkiem miłe, co? - Wychrypiała, bo nagle zaschło jej w gardle.
- Masz lodowate łapy. - Wymruczał jej prosto do ucha.
Czarodziejkę przeszył dreszcz.
Nagle przyszło jej do głowy, że może to nie był dobry pomysł.
Wbiła pazurki w mlecznobiałą skórę.
Bóg oparł czoło na jej ramieniu i westchnął cicho.
Muffinka opuściła nogi i odepchnęła lekko Pieprza.
Zsunęła się z blatu, pilnując, żeby zdradziecka spódnica o nic nie zahaczyła.
Zanim Pieprz oprzytomniał czarodziejka rozpięła mu sprzączkę od paska.
Uśmiechnęła się, niespiesznie wyciągając pasek z jego spodni.
W połowie zrobiła zmartwioną minę.
- Chyba się zaczepiło. - Westchnęła.
Pieprz nie zdążył zaprotestować, objęła go, wtulając twarz w jego nagą pierś.
Aeszma zamarł.
Muffinka zręcznie uwolniła pasek ze szlufki.
Zamiast się cofnąć, mocniej przytuliła boga.
- Ale ci serce wali. - Szepnęła z rozbawieniem. - Ciekawe, czy może jeszcze przyspieszyć.
Pieprzowi zrobiło się gorąco, kiedy palce czarodziejki zręcznie rozpięły pierwszy guzik jego spodni.
- Nie dam rady. - Jęknął, zaciskając pięści.
- Dasz, dasz. - Muffinka ugryzła go delikatnie.
Pieprz zadrżał.
Z trudem panował nad swoim oddechem.
Kręciło mu się w głowie.
- Ktoś mógłby cię wziąć za cnotliwą dziewicę. - Zachichotała czarodziejka odsuwając się do Aeszmy.
Rozpięła jeszcze dwa guziki i zahaczyła palcem o jedną ze szlufek.
- Ja ci dam cnotliwą dziewicę. - Zawarczał Pieprz, przyciągając czarodziejkę do siebie.
Nie dął jej czasu na protesty, posadził ją z powrotem na blacie.
Czekoladowe oczy błyszczały dziko.
- Pachniesz jak świeżo upieczone czekoladowe ciastko. - Szepnęła, rumieniąc się lekko.
Aeszma zamknął jej usta pocałunkiem.
Muffinka na krótką chwilę zapomniała o zakładzie.
O tym gdzie właściwie są.
Objęła Pieprza i oddała mu pocałunek.
Bóg zamruczał popychając ją na blat.
Trzask rozbitej filiżanki ocucił Muffinkę.
Odepchnęła czarnowłosego i stanowczym szarpnięciem pozbyła się jego spodni.
- Dlaczego ty nie nosisz bielizny? - Zapytała słabo.
Aeszma uśmiechnął się odsłaniając kły.
Przesunął dłonią po udzie Muffinki i pocałował ją delikatnie.
- Wygląda na to, że wygrałaś. - Szepnął obejmując ją zachłannie.
Czarodziejce jakoś zupełnie przestało zależeć na kotorożcu.
Skrzypnęły drzwi i ktoś wszedł do środka.
- Ja pierdolę. - Westchnął Blik.
- Kurwa, wiedziałem. - Parsknął Jasny.
Pieprz odsunął się i sięgnął po spodnie.
Muffinka usiadła obciągając spódnicę.
Poprawiła różową kokardkę, która znowu zsunęła się z jej włosów.
Ledwo Aeszma zdążył zapiąć spodnie, kiedy druid poczęstował go potężnym ciosem w szczękę.
Czarodziejka z trudem powstrzymała parsknięcie.
- Wygrałam, wygrałam. - Zanuciła wesoło.
- Ty... - Wydyszał Ziemniak, a w salce nagle rozpętała się burza.
Silny podmuch rzucił Pieprzem o ścianę.
- Jak rany, przestań się nad nim znęcać, to był mój pomysł. - Westchnęła Muffinka, wspinając się na blat.
Wychyliła się i ściągnęła puchatego kotorożca z regału.
Wiatr stracił impet, a druid oklapł.
Ciemne chmury wyparowały.
- Znaczy, że on nie...? - Zapytał, zerkając niepewnie na gramolącego się z ziemi Pieprza.
W progu Jasny i Blik wyli ze śmiechu.
Muffinka zeskoczyła z szynkwasu i wesołym piruetem podskoczyła do Aeszmy.
Skorzystała z okazji, że jeszcze nie zdążył się wyprostować i pocałowała go, zarzucając mu ręce na szyję.
Puchaty kotorożec połaskotał boga w plecy.
- Dziękuję. - Uśmiechnęła się słodko.
- Powiedziałbym, że zawsze do usług, ale trochę się boję. - Westchnął czarnowłosy, unikając czujnego spojrzenia druida.
Nie mogli dołączyć do misji, bo została zamknięta.
Zatem odpadało korzystanie z Punktu Przejścia.
Musieli telepać się konno.
I to w nocy.
Dowódca zastanawiał się, czy nie powinien wcześniej zająć się sprawą Czębril.
Przetrzymywanie jej w lochu, z jakiegoś powodu, nie wydało mu się właściwe.
Nawet, jeśli miała zamiar ich sprzedać.
W końcu to jednak anioł.
Czy coś...
Brzoza potarła biały policzek.
Wyglądała na zaniepokojoną.
- O czym myślisz? - Spytał Karasu, wstrzymując konia, żeby zrównać z łuczniczką.
- Że niby jedziemy ich ratować, ale bardziej wygląda to na samobójczą misję.
- Dlaczego?
- Mag, druid i najlepszy w Krainach łucznik nie dali rady, a my, za przeproszeniem, stanowimy dosyć słabe wsparcie.
Dowódca podrapał się po brodzie.
- Twoim zdaniem czwórka przednich wojowników, to mało?
- Róża nie jest wojowniczką, a ta... Pożoga, to jakiś nowicjusz.
- Ta... Pożoga, - Złośnica rzuciła drapieżny uśmiech przez ramię. - chętnie zobaczy, jak strzelasz. Nigdy jeszcze nie widziałam driady w akcji.
- Nie martw się na zapas. - Mruknął Karasu.
Wystarczy, że on się przejmował.
Podzielał zdanie driady.
Ale najnormalniej w świecie brakowało im ludzi.
Jasnego niestety trzeba było zostawić w Miasteczku, ktoś musiał pilnować tego bałaganu.
Pieprz musiał iść do Podziemia.
Dowódca się wzdrygnął.
Chyba jednak nie powinien był puszczać go samego.
Tarant wyrwał się do przodu, a zielonooki pozwolił mu zrównać z klaczą, na której jechała Pożoga.
Grzech rozglądała się zachłannie po okolicy.
Karasu nie miał pojęcia, co ona ogląda w tych ciemnościach.
Bezwiednym, łagodnym ruchem przeczesywała palcami sztywną grzywę wierzchowca.
- A tak właściwie, po co tam jedziemy? - Zapytała odrywając wzrok od chmur, sunących po czarnym niebie. - Będziemy wybijać gobliny?
- Nikogo nie będziemy wybijać.
Złośnica posłała mu podejrzliwe spojrzenie.
- To, co będziemy robić?
- Ratować przyjaciół.
- Często wysyłasz przyjaciół na pewną śmierć?
- Nikogo nigdzie nie wysyłałem. - Zniecierpliwił się dowódca. - Nie było mnie!
Pożoga zawierciła się niespokojnie.
Przez dłuższą chwilę jechali w milczeniu.
Jeśli uda im się utrzymać tempo, o świcie powinni dotrzeć do feralnej jaskini.
Dowódca był zmęczony.
Najchętniej poszedłby spać w swoim własnym łóżku.
Niech no tylko wszyscy wrócą cali do Miasteczka...
Zdecydowanie zarządzi tydzień wolnego.
Co najmniej.
Zwłaszcza, że zbliżał się festyn na powitanie zimy.
I tak dłużej nie wytrzymają, Gryfy nie tylko żyły z misji.
One żyły dla misji.
Im dłużej jechali, tym Pożoga stawała się bardziej apatyczna.
W końcu całkiem przestała się rozglądać i tylko siedziała zgarbiona, gapiąc się na swoje dłonie, oparte na łęku siodła.
Karasu bardzo starał się ją ignorować.
Po kolejnych dwóch milach poddał się.
- Co jest? - Spytał niby od niechcenia.
- Zastanawiam się, dlaczego Aeszma tak bardzo chce tu zostać.
- Nie podoba ci się w Krainach?
- Jest... - Zawahała się. - Zupełnie inaczej. Jasne, bywaliśmy tu wiele razy, ale zawsze w konkretnym celu.
- Na powierzchni jest chyba przyjemniej.
- Przyjemniej? - Zmarszczyła brwi Pożoga. - Za każdym razem spotykają nas tu cholerne nieszczęścia. W Krainach zaginęła Lesza, to tu złapali Aeszmę. Zamęczyli i zniszczyli Grzechy...
U nas przynajmniej wiadomo czego się spodziewać, a tu wszystko jest takie... fałszywe.
- Fałszywe? - Zdziwił się dowódca.
Spodziewał się różnych określeń, ale nie czegoś takiego.
Piękne, malownicze Krainy od zawsze były jego domem.
Nie wyobrażał sobie, jak można żyć w pozbawionym słońca Podziemiu.
- Bogowie Krain to straszne ścierwa. - Pożoga odgarnęła z twarzy niesforny kosmyk. - Ciągle coś knują. U nas, jak ktoś ci wadzi, to go po prostu wykańczasz.
- No tak. Na powierzchni takie posunięcia to ostateczność.
- Jesteście słabi. - Przewróciła oczami. - Albo tchórzliwi.
- Raczej rozsądni. - Obraził się dowódca.
- Jeśli tu zostaniemy, to będę musiała ci zaufać... - Grzech zamyśliła się. - Zresztą, co ja mówię, Aeszma nie będzie mógł zostać.
- A nie ufasz?
- Z konia spadłeś? Jesteś człowiekiem. - Skrzywiła się.
- Jedziesz ze mną na misję.
- Bo Aeszma mi kazał. - Nabzdyczyła się. - Nigdy nie jechałam na zadnie bez niego. Co będzie jeśli sobie nie poradzisz?
Karasu zwalczył w sobie chęć uduszenia jej na miejscu.
- Dlaczego mam sobie nie poradzić? - Zapytał wyjątkowo spokojnie. - Potrafię całkiem nieźle dowodzić. Pieprz mi ufa.
- Ma jakieś zaćmienie. - Syknęła Złośnica. - Skąd on cię w ogóle wytrzasnął?
- A może to ja go wytrzasnąłem, co?
- Nie rozśmieszaj mnie. On nigdy nie dałby się oswoić byle człowiekowi, gdyby nie miał w tym jakiegoś celu.
Karasu zacisnął zęby.
Najgorsze było to, że ten rudzielec wypowiadał na głos jego własne myśli.
Dlaczego zapomniany bóg ratuje wiejskiego dzieciaka przed trollem?
Aeszma?
Król demonów?
Który przelał morze krwi.
To się nie trzymało kupy.
Pożoga uśmiechnęła się.
- Też się nad tym zastanawiałeś, prawda?
- Dużo razem przeszliśmy...
- Tak, tak. - Zbyła go machnięciem ręki. - Mamy trochę czasu, więc może...? - Zachęciła go.
Dowódca westchnął.
Właściwie, co mu zależało?
- Ponad dwadzieścia lat temu, uratował mi życie.
- Dlaczego?
- Nie wiem. O to musiałabyś już zapytać Pieprza.
- I sądzisz, że mi odpowie? Czy ty go w ogóle poznałeś?
- Trochę. Takie przynajmniej mam wrażenie. A z drugiej strony - Karasu zadumał się. - Z drugiej strony, ostatnio mam wrażenie, że składa się z dwóch całkiem różnych istot.
- Dwóch. Strasznie prymitywne postrzeganie.
- Czy ty musisz mnie ciągle obrażać?
- A obrażam? - Zdziwiła się Pożoga. - Znaczy, co robię?
- Jesteś niemiła. - Prychnął Karasu.
Złośnica roześmiała się.
- Jestem Grzechem! - Wychyliła się z siodła i pacnęła go w czoło. - Czy Aeszma jest dla ciebie miły?
- Niespecjalnie.- Przyznał niechętnie dowódca.
- To czego ty ode mnie wymagasz? Przykład idzie z góry. - Oznajmiła filozoficznie.
- Znajdź sobie jakiś lepszy.
- Chyba nie masz na myśli siebie?
- Gdzieżbym śmiał. - Karasu wbił spojrzenie w ciemność.
Aeszma nie będzie mógł zostać.
Dlaczego to powiedziała?
Jeśli on odejdzie...
Dowódca wzdrygnął się.
Przecież to, co stało się teraz z gildią, nie miało nic wspólnego z odejściem demona.
Prawda?
W końcu skoro on naprawdę jest bogiem Podziemi, to nie ma dla niego miejsca w Krainach.
- Będzie ci go brakowało? - Spytała cicho.
Dowódca spojrzał prosto w bursztynowe oczy.
Aeszma jest niebezpieczny.
Nieobliczalny.
Sprawia cholernie dużo kłopotów.
Przez twarz Karasu przemknął lekki uśmiech.
Oczywiście, że będzie mu brakowało Pieprza.
- Straszny z ciebie głupek. - Uśmiechnęła się Pożoga. - No więc, dlaczego on cię uratował? - Szybko zmieniła temat, zanim zielonooki zdarzył się obrazić.
Gryf wzruszył ramionami.
- Chyba musielibyśmy się dowiedzieć, co tam w ogóle robił.
Grzech spojrzała na niego przychylniej.
- Kto by pomyślał, że jednak miewasz przebłyski...
Karasu pokazał jej język.
- Ale szybko mijają. - Pożoga wyszczerzyła kły.
- Czym ty właściwie jesteś?
- Jedna zagadka naraz. - Pogroziła mu palcem.
- Naprawdę sądzisz, że znajdziesz odpowiedź ot tak? - Zdziwił się Karasu. - Ja się nad tym zastanawiam od dwudziestu lat.
- Ale ja jestem od ciebie znacznie mądrzejsza. - Rzuciła takim tonem, jakby stwierdzała oczywistość.
Karasu prychnął pogardliwie.
- W takim razie bardzo jestem ciekawy, dlaczego wielki pan Aeszma pewnego pięknego dnia postanowił ocalić syna wiejskiego pastucha.
- Syna... - Pożoga wbiła w dowódcę takie spojrzenie, jakby zobaczyła go pierwszy raz w życiu.
- No, co do tego chyba nie masz wątpliwości? - Skrzywił się Karasu.
- A co? - Zapytała figlarnie. - Udowodnisz mi?
Zielonooki nie dał się długo namawiać.
Przechylił się w siodle i pocałował ją prosto w usta.
Pożoga odepchnęła go.
Szybko przytknęła zimne dłonie do zaczerwienionych policzków.
Dlaczego?
Dlaczego pocałunki tego durnia działały na nią w ten sposób?
Karasu przyglądał się jej z ukosa.
Unikała jego wzroku, aż się wreszcie zlitował i odchrząknąwszy wrócił do tematu.
- To co z tym synem?
- Nie wspomniałeś słowem o matce... - Szepnęła, ciągnąć nerwowo rudozłoty kosmyk.
W ciemności rozbrzmiewały dzikie wrzaski.
Histeryczne, przepełnione bólem krzyki, zniekształcone przez echo.
Czarodziejka zacisnęła mokre od potu palce na lasce.
Bezskutecznie usiłowała przebić wzrokiem otaczający ją mrok.
Nie widziała nawet kokardki na swojej magicznej broni.
Magia.
Dlaczego wcześniej o tym nie pomyślała?
Przecież wystarczy prosta formuła, żeby rozproszyć przerażającą ciemność.
Dwa słowa.
Tylko jakie?
Coś otarło się o jej plecy.
Zostawiło mokrą plamę.
Przeraźliwy krzyk wibrował w jej uszach.
Dwa słowa.
Nie potrafiła tego zrobić.
Skuliła się przyciskając zaciśnięte pięści do uszu.
Nie chciała tego słyszeć.
Dzika żądza krwi.
- Gdzie jesteś? - Szepnęła rozpaczliwie.
Zacisnęła powieki.
Laska potoczyła się w ciemność.
- Pomóż mi.
Strach napędzał rozszalałe serce.
Coś lepkiego kapnęło jej na dłoń.
Leniwie spłynęło w dół.
Znowu była sama.
Wokół szalała nienawiść.
Cuchnęło śmiercią.
Przerażenie wdzierało się w każdy zakamarek świadomości.
Paraliżowało.
- Pomóż mi, Aeszma. - Szept przeciął powietrze i zniknął w ciemności.
Stali na skalistej ścianie zbocza.
Rześkie podmuchy, budzącego się poranka, rozwiewały im włosy.
Vanisz odetchnęła z ulgą.
Poprawiła ułożenie nowej katany.
Dostała ją od Pieprza, kiedy poszli do jego składu broni.
Zerknęła na przeciągającego się demona.
- Przylazłeś tu po nas, czy po broń?
- Po jedno i drugie. - Błysnął kłami.
W szkarłatnej, pełnej zbroi wyglądał, jak wyjęty z opowieści Wędrowca.
Tylko, że...
Westchnął.
- Dlaczego mi się tak przyglądasz?
- Bez powodu. - Uciekła wzrokiem i skrzyżowała ręce na piersi.
Z jaskini wyszedł Hajmidal.
Z wyraźną przyjemnością zaciągnął się świeżym powietrzem.
Omiótł spojrzeniem trawiastą dolinkę i spochmurniał.
Pieprz zerknął przez ramię.
Z kamiennej rozpadliny nieśmiało wychylił się Vrat.
- No rusz się. - Ponagliła go Vanisz. - Musimy dowiedzieć się, co z Oretym.
- Daj mu spokój, to jego pierwszy raz. - Powiedział cicho Aeszma, obserwując ostrożne poczynania demona.
Vanisz uśmiechnęła się lekko.
Tak, ich Aeszma miał czekoladowe oczy pełne emocji.
To nie było mroczne, puste spojrzenie upiornego dzieciaka z wizji bajarza.
Vrat dosłownie chłonął otoczenie.
Szeroko otwarte, fiołkowe oczy rozglądały się ciekawie.
- Nigdy nie byłeś w Krainach? - Zdziwiła się wojowniczka.
Poszła w ślady Hajmidala i zaczęła schodzić ze wzgórza.
Obejrzała się.
- Dogonimy was. - Uspokoił ją Pieprz.
- Tylko zrób coś z nim. - Machnęła ręką w stronę Vrata. - Nie będziemy przecież paradować po tej przerośniętej wiosce z demonem.
- Co mam zrobić? - Spytał Vrat, z niepokojem macając się po rogach.
- No... - Wojowniczka zatrzymała się.
Posłała Aeszmie naglące spojrzenie.
- Musisz przybrać inną formę, pamiętasz, jak to robiła Pożoga, czy Blik?
- Ale dlaczego?
- Bo ludzie nie przepadają za demonami.
Vrat wyglądał tak, jakby miał ochotę zwiać do jaskini.
- Zrozumiem, jeśli nie chcesz ze mną iść. - Powiedział Pieprz dziwnie miękkim tonem.
Vanisz wytrzeszczyła oczy.
Z niedowierzaniem gapiła się na absurdalną scenę.
Potężny demon zgarbił się.
Jego palce mocniej zacisnęły się na drzewcu kosy bojowej.
Był wyraźnie zagubiony.
Bał się?
Aeszma położył mu dłoń na ramieniu.
Nachylił się i mówił coś, dziwnie mruczącym głosem.
Vrat pokręcił głową.
- Chcę. - Powiedział w końcu. - Tym razem nie mam zamiaru tkwić w Podziemiach. - W fiołkowych oczach pojawił się dziwny błysk.
Demon wyprostował się.
- Tym razem ci się przydam. Pozwól mi.
- Zawsze byłeś przydatny. - Kącik ust Aeszmy uniósł się lekko. - Zapytam ostatni raz: jesteś pewny?
- Tak. - Padła natychmiastowa odpowiedź.
Pieprz przez chwilę patrzył w fiołkowe oczy, a potem pochylił się jeszcze bardziej i delikatnie pocałował demona.
Vanisz zapomniała o oddychaniu.
Vrat westchnął, kiedy potężna moc wypełniła jego ciało.
Rogi zniknęły, a razem z nimi ciężka zbroja.
Pieprz odsunął się, czochrając jasnobrązową czuprynę, szczupłego chłopaczka o fiołkowych oczach.
Odpowiedział mu szeroki uśmiech.
- Dwa. - Aeszma objął Grzech ramieniem i trafił na zszokowane spojrzenie Vanisz.
- Więc jednak wolisz chłopców! - Rzuciła z dziwną satysfakcją.
Aeszma nie skomentował, bo nagle zachwiał się i opadł na kolana.
Rozpaczliwe życzenie przebiło barierę.
Przetoczyło się echem w jego głowie, dosłownie ścinając go z nóg.
Chwilę później napłynęła nowa fala palącej mocy.
Zrobiło mu się niedobrze.
Ból zacisnął na nim szpony.
Vrat błyskawicznie znalazł się przy nim.
Część magicznego ładunku łagodnie pomknęła przez łączącą ich więź.
Aeszma odetchnął z ulgą.
To życzenie.
Jakim cudem przeszło przez jego blokady?
- Co z tobą? - Fiołkowe oczy wpatrywały się w niego z niepokojem.
Vanisz przyklękła z drugiej strony.
Aeszma zacisnął powieki.
Przez jego posiniaczoną twarz przebiegł cień bólu.
Życzenie miało dziwnie znajomy ślad.
Skąd go znał?
Zmarszczył brwi.
To musiał być ktoś ważny...
- Hej! - Vanisz potrząsnęła nim bezceremonialnie, przerywając intensywną gonitwę myśli.
- Nic mi nie jest. - Zbył ją, wstając.
- Nie no, zupełnie. Przestań kłamać.
Pieprz westchnął, pocierając czoło.
- Weź ze sobą Szałwię i idźcie z Hajmidalem.
Wojowniczka zmrużyła oczy.
- Co ty bredzisz? - Zapytała podejrzliwie.
- Chodzi mu o mnie. - Powiedział chłopak.
- To w końcu Vrat czy Szałwia. - Wyprostowała się gwałtownie. - I dlaczego ja mam go niańczyć?
- Bo ja muszę iść. - Pieprz poprawił miecz na plecach. - A ty słuchaj Vanisz. - Przykazał Grzechowi.
Życzenie szumiało mu w głowie.
W żaden sposób nie potrafił go wcisnąć za barierę.
Ktoś ważny...
Karasu jest z Pożogą, wiedziałby, gdyby chodziło o nich.
To samo dotyczy Blika i Muffinki...
Czarne oczy rozszerzyły się ze zgrozą.
Tylko, że Drugi Grzech do niego nie wrócił.
Nie odnowił przysięgi.
- Muszę iść. - Powtórzył, tworząc w myślach drogę do nadawcy Życzenia.
Królewna Konstancja wyciągnęła nogi, opierając ubłocone kozaki na sąsiednim siedzeniu.
Kareta podskakiwała na wybojach.
Powinna jechać konno.
Gdyby nie uległa naleganiom ojca, już dawno byliby na miejscu.
A tak, musi się telepać tym odrażającym, drewnianym paskudztwem, które informuje wszystkich w promieniu kilku mil, że oto jedzie królewna.
Westchnęła z niesmakiem i wyciągnęła z dekoltu niewielki, skórzany woreczek.
Zadarła bufiasta spódnicę, odsłaniając udo i zabrała się do zawijania tytoniu w cienką, czarną bibułkę.
Miała nadzieję, że dowódca gildii okaże się wart zachodu.
Cóż, najwyżej każe go powiesić.
Wsadziła zrolowanego papierosa do ust i pstryknęła palcami.
W powietrzu pojawiła się mała wróżka, trzepocząc skrzydełkami.
Niecierpliwym ruchem naciągnęła długą zakolanówkę w biało czarne paski.
- Może po prostu zrobię ci zapalniczkę? - Burknęła przypalając papierosa fioletowym płomieniem. - Będzie wygodniej.
- Tak jest zabawniej. - Królewna pstryknęła jedno ze skrzydełek wróżki.
Chmura fioletowego pyłku wzbiła się w powietrze.
Zapachniało jagodami i bitą śmietaną.
Gdzieś wysoko przetoczył się głuchy grzmot i jaskinie zalało światło słoneczne.
Jasne promienie rozproszyły mrok i ukazały ślady niedawnej masakry w pełnym blasku.
Skulona czarodziejka bała się otworzyć oczy.
Powietrze przesiąknięte było krwawym odorem.
Ale najgorsza była chyba cisza.
Nikt się nie odezwał.
Nikt nie zawołał.
Coś miękkiego otarło się o jej kolano.
Krzyk ugrzązł jej w gardle.
Musiała otworzyć oczy.
Musiała walczyć.
W końcu jest czarodziejką.
Tylko jak uwolnić się od tego strachu?
Od paraliżującego przerażenia, które przejęło kontrolę nawet nad jej myślami.
- Kurwa. - Coś zasyczało gdzieś całkiem niedaleko.
Lodowate palce oderwały jedną z dłoni od ucha czarodziejki.
- Ocknij się wreszcie!
Uchyliła powiekę, tylko po to, żeby zacisnąć ją jeszcze mocniej.
- Ja pierdolę, to ja. Cholerna histeryczka... - Dalsze epitety utonęły w paskudnym kaszlu.
Więcej słów nie padło.
Świszczący oddech słabł z każdą chwilą.
Muffinka ponownie uchyliła oko.
Przy jej nogach leżał upiorny szkielet.
Czarodziejka ze świstem wciągnęła powietrze i cofnęła się gwałtownie.
Trafiła plecami na jakąś barierę.
Wychudzona, pokryta plątaniną żył ręka, zadrżała.
- Blik? - Zszokowana Muffinka patrzyła na umierający przy jej nogach Grzech.
Nie odpowiedział.
Czarodziejka zebrała się w sobie.
Zaczęło gorączkowo rozglądać się dookoła.
Tkwiła ciągle w tej samej jaskini, zamknięta w jakimś dziwnym kręgu.
Wszędzie leżały rozerwane zwłoki.
Przełknęła nerwowo ślinę.
Spojrzenie czarodziejki padło na laskę.
Drewniany kij leżał za grubą, fosforyzującą linią.
Podobnie, jak ledwo dychający Grzech.
Resztki białych włosów pokrywała krwawa posoka.
- Blik! - Muffinka wyciągnęła rękę w jego stronę, ale znowu trafiła na niewidzialną barierę.
Błysnęło i na kamiennej posadzce jaskini wylądował...
- Pieprz! - Muffinka wytrzeszczyła oczy.
Ciężka, szkarłatna zbroja zazgrzytała o kamienie.
- Nic ci nie jest? - Spytał rozglądając się czujnie.
- Skąd się tu wziąłeś? Jesteś prawdziwy? - Ptyś uszczypała się boleśnie w policzek.
- Zdaje się, że wypowiedziałaś życzenie. - Mruknął klękając przy Bliku.
- Śnieżynka, wybacz mi. - Wyszeptał, delikatnie dotykając wychudłego ramienia.
- Znowu spierdoliłeś. - Wycharczał Grzech.
Aeszma odetchnął z ulgą.
Nerwowo pogrzebał w kieszeni i wyszarpał z niej świecącą jasno kuleczkę.
Nie tracąc czasu, wepchnął ją Blikowi do gardła.
Grzech rozkaszlał się paskudnie, a potem znieruchomiał.
Czarodziejka zacisnęła pięści, i utkwiła wyczekujące spojrzenie w sponiewieranym ciele.
Grzech zadygotał i zaczął się zmieniać.
Muffinka odetchnęła z ulga, kiedy białowłosy chłopiec usiadł gwałtownie, walcząc o oddech.
Pieprz klepnął go z rozmachem w plecy.
- Ty pierdolo...
- Wiem. - Uciął Aeszma prostując się gwałtownie.
Niedbałym gestem dezaktywował krąg wokół czarodziejki.
- Gdzie jest Ziemniak? - Zapytała słabo Muffina.
Przez chwilę stała ze spuszczona głową, a potem rzuciła się w stronę Pieprza.
Zbaraniały demon nieśmiało poklepał po plecach, tulącą się do niego czarodziejkę.
- Obsmarkasz mi zbroję. - Westchnął ciężko. - Może mnie ktoś oświeci, co tu się właściwie stało?
- Ja nie wiem. - Muffinka najwyraźniej nie miała zamiaru puszczać Aeszmy.
- Kazałeś mi być tarczą, tylko kurwa umknęło ci, że to wymaga nakładów mocy! - Blik otrzepał się i posłał czarnowłosemu zabójcze spojrzenie.
- Jakoś nie przewidziałem, że wrócę w Poczet, geniuszu. Miałem cię napchać mocą archanioła?
- Przestańcie się kłócić. - Ptyś zabębniła palcami w szkarłatną zbroję.
Zadarła głowę do góry i przyjrzała się krytycznie demonowi.
- Kto ci obił facjatę? - Zapytała sięgając po kij.
Pieprz uciekł wzrokiem.
Blik zmrużył oczy, ale nic nie powiedział.
Czarodziejka zaczęła ostrożnie wędrować po jaskini.
Z ulga stwierdziła, że nie ma śladu ani po druidzie, ani po elfie.
- Nie zjadłem ich, jeśli o to ci chodzi. - Mruknął Blik, czując na sobie jej spojrzenie. - Ale ten wasz wilkołak był niczego sobie.
- Był?
- Nooo. - Blik błysnął kłami. - Potem założyli mu łańcuch i przestał kozaczyć.
Muffinka odetchnęła.
- Czyli jego też nie zeżarłeś.
- Nie gustuje w ścierwie. - Obraził się chłopak. - Możemy stąd iść?
Aeszma bez większego trudu pozbył się głazu blokującego korytarz.
- Przecież nie możemy iść bez Ziemniaka i Leggle. - Zaprotestowała Czarodziejka.
- Tym zajmie się Karasu. - Pieprz wziął naburmuszoną Muffinkę za rękę. - Stęskniłem się. - Przyznał ze zdziwieniem.
- No ja myślę. - Przewróciła oczami i mocniej zacisnęła drobną dłoń na potężnej ręce demona.
Karasu zapalił pochodnię.
Brzoza nałożyła strzałę na łuk.
Róża poprawiła pelerynę.
Pożoga, pod wpływem karcącego spojrzenia dowódcy, przestała dopisywać niecenzuralne słowa do goblińskich run.
- Pójdę przodem. - Oznajmiła, wyrzucając kawałek węgielka.
Karasu podał jej pochodnię.
Zbyła go pogardliwym parsknięciem i żwawo ruszyła przed siebie.
Szybko zniknęła w ciemności.
- No idziecie? - Karasu przełknął nerwowo ślinę, na widok płonących w mroku oczu.
Przeciskali się wąskim korytarzem.
Drgające płomienie pochodni przesuwały się po ścianach.
- Nie podoba mi się to. - Mruknęła Brzoza.
- Znajdziemy tych pomyleńców i wracamy.
Karasu o mało nie wszedł na Pożogę, która zatrzymała się gwałtownie.
- Aeszma tu jest. - Uprzedziła jego pytanie. - Znalazł Blika i czarodziejkę. - Zmarszczyła brwi. - Brakuje im elfa i ziemniaka?
Dowódca odetchnął z ulgą.
- Ziemniaka, druida. - Wyjaśnił.
- Cokolwiek. - Przewróciła oczami.
Wyszli na wąską, skalną półkę.
Powitała ich ciemność przepaści.
- Tam jest przejście. - Karasu wskazywał na korytarz po drugiej stronie rozpadliny.
- No. - Zgodziła się Pożoga wciągając głęboko powietrze. - Ale waszych warzyw tam nie ma.
- Więc gdzie mamy iść? - Zniecierpliwiła się Brzoza.
Grzech wskazała w dół ciemnej przepaści.
- Nie no, super, a może wiesz, jakim cudem mamy to zrobić? - Zniecierpliwił się dowódca, omiatając spojrzeniem gładkie ściany.
- Przecież tu są schody. - Zdziwiła się Pożoga, patrząc na nich, jak na idiotów.
I faktycznie.
Ledwie to powiedziała, tuż przy wąskiej półce, pojawiły się solidne, wykute w kamieniu schody.
- O rany. - Zdziwiła się Róża.
- Żałosna sztuczka prymitywnych zielonych zgniłków. - Wzruszyła ramionami Grzech.
Nie wdając się w dalsze dyskusje, zaczęła schodzić w dół.
Pieprz leniwie wyciągnął się na trawie.
Zdecydowanie wolał otwartą przestrzeń.
Podziemne korytarze źle mu się kojarzyły.
- Gdzieś ty był tyle czasu? - Ptyś przysiadła obok demona.
- Sprzątałem. - Błysnął kłami z własnego dowcipu.
- To prawda? - Spytała czarodziejka, przeszukując kieszenie.
- Co takiego?
- Że jesteś bogiem.
- Ta, najwyraźniej pewien mag postanowił namieszać mi w życiu. - Burknął Pieprz.
Blik parsknął śmiechem i usiadł okrakiem na demonie.
Zaskoczony Aeszma otworzył gwałtownie oczy.
- To jej wina. - Grzech pokazał paluchem na Muffinkę, która właśnie wyciągnęła z kieszeni pokruszone ciastko.
- Złaź ze mnie.
- Kiedy ja chcę, żebyś mnie wziął. - Wymruczał zalotnie Blik.
Czarodziejka zamarła.
Już miała coś powiedzieć, ale przerwał jej zły pomruk Pieprza, który błyskawicznym ruchem zrzucił z siebie Grzech i zawisł nad nim, dociskając za gardło do ziemi.
- Mówisz poważnie? - Warknął, patrząc w intensywnie niebieskie oczy.
- Tak, ale nie mam zamiaru cię całować. - Blik położył dłoń na twarzy Aeszmy i odepchnął go.
Pieprz rozbroił go bez większego wysiłku.
Czarodziejka zachłannie wpatrywała się w emocjonującą szarpaninę.
Wciekły Blik wił się, pod zupełnie niewzruszonym czarnowłosym.
- Waaaaaa. - Wyrwało się rozemocjonowanej Muffince, kiedy demon nachylił się i pocałował klnący Grzech.
Moc odnowiła zerwaną więź.
Blik odepchnął Pieprza i wytarł się z odrazą.
- Nawet tego nie skomentuję, ty odrażający dewiancie. - Wysyczał, zmieniając się w kota.
- Trzy. - Szepnął Aeszma z miną niewiniątka.
Przygarnął do siebie Muffinkę i objął ją, mrucząc zmysłowo prosto do ucha:
- Ja widziałem to ciastko.
Karasu szedł w milczeniu za Pożogą.
Odblaski pochodni igrały w jej włosach.
Po którymś zakręcie dał sobie spokój z pytaniem, skąd ona właściwie wie dokąd iść.
Róża była bardziej uparta.
- Jesteś pewna, że to dobra droga? - Wyprzedziła dowódcę i zrównała z śmiało maszerującą Złośnicą.
- Tu jest wszystko napisane. - Wzruszyła ramionami Grzech i pokazała na mijane goblińskie runy.
- Potrafisz to przeczytać?
- Nie, tak sobie zgaduję.
- Nie musisz być chamska. - Obraziła się healerka.
- A ty tępa.
- Drogie panie, to nie pora na kłótnie. - Wmieszał się Karasu.
- Uwaga. - Wstrzymała ich Pożoga.
Nagle na korytarzu zaroiło się od goblinów.
Zielone potworki były uzbrojone w oszczepy, maczugi i ostre metalowe pazury.
- Zabłądziliście? - Zaskrzeczał jeden z nich, prawdopodobnie dowódca oddziału.
- Raczej coś zgubiliśmy. - Błysnęła kłami Pożoga.
Jej głos dziwnie zawirował.
Karasu w ostatniej chwili odbił, pędzące w jej stronę ostrze.
W słabym świetle pochodni błysnęły bursztynowe oczy.
Gobliny wymieniły nerwowe spojrzenia.
- Nadal będziesz się upierał, żeby nikogo nie zabijać? - Syknęła w stronę dowódcy.
- Nie, już mi przeszło. - Mruknął.
- Odejdźcie. - Powiedział goblin stojący na przedzie i nakreślił w powietrzu dziwny znak.
Karasu odbił zaklęcie i cofnął się, zasłaniając sobą Różę.
Stojąca z tyłu Brzoza napięła łuk.
- Oddajcie elfa i ziemniaka, to pójdziemy.
Nie widzieli twarzy, stojącego tyłem do nich, Grzecha.
A jedynie, coraz szerzej otwierające się, mętne oczka goblinów.
Zielone maszkary, jak na komendę przybrały pozycje bojowe.
Przez korytarz przetoczył się gardłowy chichot.
- Zabić. - Mruknął przywódca potworków.
Karasu zrobił krok do przodu, mocniej ściskając rękojeść lekkiego miecza.
Turkusowa kolczuga zadzwoniła, ukryta pod ubraniem.
Pożoga powstrzymała go gestem.
Dowódca chciał zaprotestować, ale Złośnica odwróciła się.
Oniemiali patrzyli, jak niepozorna dziewczynka zmienia się w złotego smoka.
Pokryte błyszczącą łuską cielsko gada wypełniło cały korytarz.
Połowa goblińskiego oddziału nie zdążyła zwiać.
Pożoga zmiotła ich jednym kłapnięciem ogromnych zębisk.
Resztę dogonił ognisty podmuch.
Smok sunął do przodu.
Róża popatrzyła na Karasu szeroko otwartymi oczami.
- Zaczynam się zastanawiać, czego tak naprawdę powinniśmy się bać. - Mruknęła driada, mijając dowódcę.
Gryf z trudem otrząsnął się i ruszył w ślad za Pożogą.
Smok?
Temu obłąkanemu Pieprzowi nie przyszło do głowy uprzedzić go, że podsyła mu na misję jedną z najbardziej szalonych i nieprzewidywalnych bestii?
Przejechał ręką po twarzy.
Zastanawiał się, ile jeszcze niespodzianek szykuje dla niego demon.
Smok tymczasem znikał właśnie za rogiem.
Starając się nie deptać rozsmarowanych goblińskich trupów, podreptali za Grzechem.
Na ścianie korytarza, z prawej strony, ciągnął się rząd ciężkich, drewnianych drzwi z grubymi kratami.
Najwyraźniej gobliny urządziły tu sobie lochy.
Karasu miał wrażenie, że za każdym zakrętem niekończących się korytarzy, śmierdzi coraz bardziej.
Złoty smok zupełnie nie pasował do tego odrażającego miejsca.
Stabilne, kamienne podłoże zastąpiła błotnista breja.
- Cudownie. - Westchnęła Róża, patrząc ze wstrętem na swoje upaćkane kozaki.
- Za nami. - Ostrzegła ich Brzoza, uchylając się zręcznie przed bełtem.
Róża błyskawicznie zanurkowała do tyłu, a Karasu zasłonił driadę, która puściła w mrok kolejną strzałę.
Pochodnia upadła w błoto, i zgasła z sykiem.
Dowódca zaklął.
Bełt kuszy otarł się o jego policzek, rozcinając skórę.
Kolejny mlasnął w błoto, kiedy ktoś brutalnie pociągnął Gryfa do tyłu.
- Piąte drzwi. - Syknęła Pożoga w swojej bardziej przyziemnej postaci, a potem zniknęła w mroku.
Nie czekali, tylko przesuwając się niemal po omacku, odnaleźli właściwy loch.
Karasu zręcznie poradził sobie z zamkiem.
Róża tymczasem zapaliła świeczkę.
Pod jedną ze ścian niewielkiej celi leżał związany elf.
Druid miał więcej szczęścia, bo podwieszony za ręce pod sufitem, uniknął cuchnącej brei zalegającej na posadzce.
Obaj byli nieprzytomni.
Róża pochyliła się nad Legglę.
Podsunęła mu pod nos jakąś dymiąca buteleczkę, a kiedy elf się ocknął, wlała mu do gardła podejrzanie świecącą mieszankę.
Łucznik rozkaszlał się paskudnie i błyskawicznie oprzytomniał.
- Dzięki bogom. - Westchnął.
- No nie dla ciebie. - Burknęła healerka, krzywiąc się na widok ohydnie zaropiałej rany po ugryzieniu.
- Kończymy wycieczkę? - Do celi zajrzała Pożoga.
Beztrosko starła z twarzy resztki krwawej posoki.
Pstryknęła palcami i kajdany podtrzymujące druida pękły z trzaskiem.
Karasu złapał go w ostatniej chwili.
Sapnął uginając się pod ciężarem nieprzytomnego Ziemniaka.
- Pobudka, śpiąca Pyro. - Stęknął mu do ucha.
Druid uniósł powiekę.
- Jeszcze pięć minut, mamo. - Ziewnął zamykając z powrotem oko.
Zniecierpliwiony Karasu puścił Felusia w jedną z brejowatych kałuż.
- Musimy znaleźć Derwana. - Skrzywił się Legglę, z trudem utrzymując pozycję pionową.
- Wilkołaka? - Zapytała Pożoga, która oparta o ścianę cierpliwie czekała, aż opuszczą celę.
Elf skinął głową.
- Tu go nie ma. A my powinniśmy wracać.
- Nie możemy go zostawić! - Zdenerwował się Legglę.
- Po co nam wilkołak? - Zdziwił się Karasu, podając rękę złorzeczącemu druidowi, który utknął tyłkiem w błocie.
- Bo to syn kupiecki, którego uratowałeś, a którego te jełopy wzięły na rekruta. - Mruknął Ziemniak.
- Co? - Zapytał słabo dowódca.
- Ruszcie się. - Syknęła Pożoga nagląco.
Gdzieś całkiem niedaleko rozległo się wycie.
- Wygląda na to, że jednak sam się znalazł. - Jęknęła Róża.
- Jeśli nas zaatakuje, będę musiała go zabić. - Złośnica posłała Karasu pytające spojrzenie.
To nie było miejsce, ani czas na szczegółowe omawianie zasad mordowania na misjach, dlatego Gryf ograniczył się do krótkiego kiwnięcia głową, a potem pociągnął za sobą Ziemniaka.
Reszta ruszyła za dowódcą i druidem.
Pożoga odprowadziła ich wzrokiem i leniwym krokiem poszła w przeciwnym kierunku.
Właściwie te misje, to całkiem zabawna sprawa.
Tylko, że gobliny zostawiają wyjątkowo paskudny posmak.
Wilkołak truchtał na czterech łapach.
Na widok samotnej dziewczyny, niedbale opartej o framugę otwartej celi przystanął niepewnie.
Znamię na jego lewej łopatce zapiekło boleśnie.
Rozkaz był krótki: "Zabić intruzów".
Tylko, że to, co stało przed nim nie było zwykłym intruzem.
Bestia powoli wspięła się na tylne łapy.
Wyszczerzyła kły.
- Zwijaj się, idziesz do domu. - Poinformowała go Pożoga.
W srebrnym oku błysnęła nadzieja, ale równie szybko zgasła zduszona klątwą.
Wilkołak, warcząc wściekle, ruszył do ataku.
Grzech przemieniła się w skoku.
Potężne zębiska smoka złapały wilkołaka za skórę na karku.
Złoty gad zręcznie zawrócił i ruszył w ślad za towarzyszami.
Pieprz zanurzył się w gorącej wodzie.
Ciepła para kłębiła się nad sporym basenem.
Łaźnie były puste.
Czarnowłosy zanurkował.
Z przyjemnością zmył z siebie wspomnienie ostatnich dni.
Oparł się o marmurowy brzeg i wycisnął wodę z włosów.
Woda cudownie rozluźniała mięśnie.
Zeszło z niego całe napięcie.
Najchętniej wcale by stąd nie wychodził.
Przymknął oczy.
To był dobry moment na sprawdzenie siły.
Odetchnął głęboko.
Złota energia kłębiąca się w jego wnętrzu, odpowiedziała lekkim pieczeniem.
Już właściwie nie bolało.
Wypuścił słowa z myśli.
Melodia popłynęła nad powierzchnią wody.
Jej mroczna aura zjeżyła mu włosy.
Był bezpieczny, jego własne słowa nie mogły zrobić mu krzywdy.
Aura śmierci mieszała się z ciepłą parą.
Bardziej wyczuł, niż usłyszał, że nie jest sam.
Otworzył gwałtownie oczy.
Sunące leniwie słowa nagle zwróciły się w jedną stronę.
Pieprz odwrócił się gwałtownie.
Kilka kroków od niego stał skamieniały Karasu.
W wyciągniętej ręce trzymał niewielki flakon z biała cieczą.
Wiedział, że to nie jest dobry pomysł, a jednak postanowił zaryzykować.
O tym, jak wielki popełnił błąd przekonał się w chwili, gdy Pieprz zaczął śpiewać.
Dowódca nie śmiał nawet drgnąć.
Na wszelki wypadek wstrzymał też oddech.
Ale kiedy zobaczył strach w czekoladowych oczach, odruch ucieczki szarpnął jego ciałem.
Aeszma wiedział, że nie zdąży odwołać słów, które już pędziły w kierunku Karasu.
Wyskoczył z wody ślizgając się po posadzce dopadł dowódcę.
- Nawet nie drgnij. - Warknął mu do ucha, przygniatając go do mokrej podłogi.
Słowa z sykiem wbiły się w plecy demona, który zaciskając zęby zniwelował ich moc.
Ciągle miał nad nimi za małą kontrolę.
Ze złością spojrzał na zdezorientowanego Karasu.
- Złaź ze mnie. - Burknął dowódca, nie bardzo wiedząc, jak wydostać się spod całkiem gołego Pieprza.
W pierwszej chwili chciał go po prostu odepchnąć, ale nagle idea dotykania demona wydała mu się cokolwiek niewłaściwa.
Aeszma oparł dłonie po obu stronach głowy dowódcy i uśmiechnął się lekko.
- Czy ty się do mnie podkradałeś? - Zapytał rozbawiony.
Zażenowanie Karasu skutecznie unicestwiło wściekłość boga.
- Uwierz mi, na bardzo długo zapamiętam, że to cholernie niedobry pomysł.
Krzywiąc się odgarnął mokre włosy Pieprza, z których kapało mu na twarz.
Demon otrząsnął się jak wielki pies i wstał.
Uwolniony od kłopotliwego ciężaru Karasu, błyskawicznie pozbierał się z podłogi.
- Rozbieraj się. - Rzucił przez ramię Aeszma i wsunął się z powrotem do wody.
- Właściwie, dzięki tobie, już nie muszę. - Burknął dowódca ściągając mokrą koszulę.
Zignorował rozbity flakon i położył spodnie na złożonej, turkusowej kolczudze.
Z niesmakiem zerknął na rzucone byle jak ciuchy demona.
Wskoczył do wody.
Gdy się wynurzył trafił na drwiące spojrzenie Pieprza.
- No to o czym tak bardzo chciałeś ze mną porozmawiać?
- Gdybym wiedział, że lubisz sobie podśpiewywać przy kąpieli, to bym nie przylazł.
- Nie spodziewałem się towarzystwa. Swoją droga, w jaki sposób planowałeś wdusić we mnie to serum prawdy?
- Podobno wystarczy kontakt ze skórą. - Mruknął niechętnie dowódca, podpływając bliżej.
Czekoladowe spojrzenie nadal było łagodne.
Pieprz czekał.
- Dlaczego mnie wtedy uratowałeś?
- Kiedy? - Demon przekrzywił lekko głowę. - Bo tyle tego było, że sam rozumiesz...
- Ty zawszona mendo! - Karasu chlapnął w stronę drwiącego Pieprza.
- Już prawie niezawszona. Swoją drogą, czy to nie dziwne, że bogowie też mogą złapać wszy? - Leniwie odbił się od ściany i podpłynął w stronę Karasu.
- Trzymaj się ode mnie z daleka. - Zaprotestował Gryf, uciekając na drugi koniec basenu.
Wziął głęboki oddech.
- Wtedy na moście. - Przyszpilił Aeszmę spojrzeniem.
Pieprz zmrużył oczy.
- Rozmawiałeś z Pożogą? - Bardziej stwierdził niż zapytał.
Karasu nie widział powodu, żeby wypierać się pogawędki z Grzechem.
Bóg zanurkował.
Zielonooki cierpliwie czekał.
Właściwie nie miał nic do stracenia, najwyżej niczego się nie dowie.
Pieprz tymczasem wynurzył się przy kamiennym brzegu i zręcznie wspiął się na górę.
Dowódca mimo woli śledził niesamowitą grę mięśni, towarzyszącą każdemu kociemu ruchowi demona.
Był perfekcyjną maszyną do zabijania.
Przekonał się o tym nieraz.
Aeszma owinął się ręcznikiem i sięgnął po nowy mundur.
- Do czego doszliście? - Spytał w końcu, naciągając ciemnobrązowe spodnie.
- Że musiałeś mieć w tym jakiś interes. Dlatego pytam jaki?
- Jest coś jeszcze, prawda? - Demon bez trudu go rozszyfrował. - Wcześniej aż tak ci nie zależało na odpowiedzi.
- Wcześniej nie patrzyłem na to z takiej perspektywy.
- Jakiej? - Zabrzęczała sprzączka paska.
- Właściwej. Czy moja matka ma z tym coś wspólnego?
Pieprz wsunął ciemnozieloną koszulę.
Niespiesznie zapiął rząd guzików i poprawił ciemnobrązowy kołnierz.
Usiadł na ławie i wsunął wysokie buty z ciemnej skóry.
Poprawił sprzączki.
- Myślę, że już znasz odpowiedź na to pytanie. - Powiedział w końcu.
- Chcę to usłyszeć od ciebie. - Karasu podpłynął bliżej, nie spuszczając wzroku z demona.
- Tak, można powiedzieć, że jej wina.
- Dlaczego?
Pieprz wyprostował się gwałtownie.
Wyglądał dobrze nawet w tym cholerny mundurze.
Dowódca zupełnie bezsensu pomyślał, że najwyższa pora je zmienić.
Już nie byli podrzędną gildią, której wojownicy musieli wtapiać się w otoczenie podczas misji.
Oni od dłuższego czasu porą do przodu z dumnie podniesionym czołem.
Karasu przyłapał się na tym, że wcale nie chce usłyszeć tego, co ma do powiedzenia Pieprz.
Że to wszystko, było tylko jakimś chorym planem zemsty.
- Bo byłem tam przez nią. - Przyznał w końcu demon.
Karasu skrzywił się.
- Więc to jednak prawda. Byłem jakimś skutkiem ubocznym twojej chorej zemsty. Czy tobie w ogóle zależało? Czy to tylko taka gra? Chwilowy kaprys.
Pieprz przysunął się do krawędzi basenu i nachylił się nad Karasu.
- Mocno walnąłeś się w głowę, kiedy cię przygniotłem? - Zaniepokoił się.
- Odpowiadaj! - Zniecierpliwił się zielonooki.
- Zgubiłem się w twoich powalonych zarzutach. - Demon ścisnął palcami nasadę nosa o przymknął oczy.
Kolejna fala mocy uderzyła znienacka, ale ból szybko zniknął.
Pieprz odetchnął.
- Słuchaj, kim ja jestem, co? Pomyśl.
- Podobno bogiem.
- Pół bogiem. Nigdy się nie zastanawiałeś, kto jest odpowiedzialny za tę mniej boską połowę?
- Nie, zawsze myślałem, że jesteś cholernym demonem.
- Słuchaj, ja jestem beznadziejny w tych pojebanych zagadkach. - Przyznał ze zniecierpliwieniem demon. - Nie lubię się rozwlekać.
Chcesz prawdy, proszę cię bardzo. - Wyprostował się gwałtownie. - Byłem tam, ze względu na naszą matkę. Dlaczego cię uratowałem?
Bo chociaż przepełniała mnie nienawiść do niej, jakoś nie chciałem, żeby przy okazji zapłacił za to mój brat.
Aeszma odwrócił się na pięcie i wyszedł trzaskając drzwiami.
Muffinka ziewnęła, przeciągając się w pościeli.
Nareszcie wszystko wróciło na swoje miejsce.
No prawie.
Ale brak Marcepana nie wydawał jej się specjalnie kłopotliwy.
W końcu Hajmidal postanowił osobiście zająć się sprawą, więc reszta straciła zainteresowanie.
Z dołu dobiegł ją zapach kawy i smakowitego śniadanka.
Najwyraźniej druid był już na nogach.
Czarodziejka przeciągnęła się raz jeszcze.
Dzisiaj czekało ją poważne zadanie.
Najwyraźniej, całkiem niechcący, zrujnowała Pieprzowi życie, przywracając go w Poczet Bogów.
Ale skąd mogła widzieć, że nie powinna bawić się w składanie ofiar z ciastek, palenie świeczki i szczere życzenia, żeby oszołom wrócił do domu?
Tak, czy inaczej musiała przeprosić.
I w dodatku powinny być to porządne przeprosiny, bo od powrotu do Miasteczka Pieprz skutecznie jej unikał.
Muffinka zwlekła się z łóżka i założyła granatowy szlafroczek w złote gwiazdki.
Poczłapała do kuchni.
- Dzień dobry. - Ziemniak przywitał ją szerokim uśmiechem. - Jutro zaczyna się Festyn Zimowy!
- I z czego się tu cieszyć? - Zgasiła jego zapał czarodziejka. - Znowu zwalą się tu tabuny nawiedzonych ludzi.
- Przecież, on nie będzie wiecznie się na ciebie wściekał. - Druid zsunął na jej talerz puchatego naleśnika.
Polał go obficie czekoladą, ozdobił gwiazdkami z bitej śmietany i posypał świeżymi truskawkami.
- Skąd masz truskawki? - Spytała podejrzliwie Muffinka. - I w ogóle nie chodzi o Pieprza.
- Tak, jasne. - Pokiwał głową Ziemniak.
Czarodziejka w milczeniu żuła śniadanie.
Naleśnik zdecydowanie poprawił jej humor.
Właśnie kończyła, kiedy ktoś zadzwonił do drzwi.
- Jeśli to posłaniec, to wsadzę mu ten rulon misji... - Zaczął bojowo druid, z zaciętą miną miażdżąc truskawkę widelcem.
Ale na progu stał Derwan.
Właściwie drobnego chłopca nie było widać spod kolorowych paczek.
Za jego plecami kiwała się na piętach Pożoga.
Czarodziejka otworzyła szerzej drzwi.
- Więc jednak u nas zostajesz? - Spytała, kiedy Derwan wszedł do przedpokoju.
- Spoko, pilnuję, żeby nie urwał się z łańcucha. - Wyszczerzyła zęby Złośnica. - O, co tak ładnie pachnie?
- Naleśniki. - Uśmiechnęła się czarodziejka. - Rozbierajcie się i chodźcie do kuchni.
Pożoga popatrzyła na nią pytająco.
Ubrana w przepisowy mundur gildii nie bardzo miała co zdejmować.
- No tak. Dlaczego nie nosisz płaszcza? - Zdziwiła się Muffinka, przejmując od Derwana część paczek, kiedy ten walczył z peleryną. - Co to właściwie jest?
- Prezenty! - Puściła do niej oko Grzech.
- Ktoś powiedział prezenty? - Zaciekawiony druid wychylił się z kuchni.
- No tak. - Zmieszał się Derwan. - Bo ja muszę was przeprosić.
Muffinka ciekawie zajrzała, do różowego pudełka w białe kwiatki.
W środku był śliczny płaszczyk.
Czarodziejka pospiesznie wepchnęła resztę paczek druidowi i wyciągnęła cudo z pudelka.
Zrobiony z mięciutkiego ciemnobrązowego materiału, miał kokardki na mankietach i puchate, białe pomponiki na końcach sznurków od kaptura, wykonanego z takiego samego materiału.
Muffinka założyła płaszczyk i okręciła się z zachwytem.
Z pokoju wyszedł ziewający Blik.
- Czy ty masz płaszcz zapinany na żelkowe misie? - Zapytał, nachylając się w stronę Muffinki.
- To guziki, ciemniaku. - Parsknęła Muffinka, miziając go puchatym pomponem po nosie.
Blik odgonił ją machnięciem ręki.
- Nadal tu śpisz? - Pożoga popatrzyła na Grzecha z góry.
- A ty niby gdzie? - Prychnął.
- U Aeszmy.
- Właśnie! - Pokazał jej język. - Ja mam przynajmniej naleśniki na śniadanie. - Wyminął zręcznie druida i walnął się przy stole.
- Jak wy się mieścicie w tym małym pokoju? - Zdziwiła się czarodziejka, odwieszając płaszcz na wieszak.
Pogłaskała mięciutką kokardkę kończącą rękaw.
- Aeszma tam nie śpi. - Wzruszyła ramionami Pożoga i czmychnęła za Blikiem do kuchni.
- Dziękuję, jest śliczny! - Muffinka uśmiechnęła się do Derwana.
- Jest jeszcze to. - Podał jej drugie pudełko, tym razem granatowe w złote księżyce.
Czarodziejka aż pisnęła na widok ślicznej sukienki, w wyjątkowo apetyczne ciasteczka.
- Nie wiem, o co chodzi, ale możesz mnie tak przepraszać każdego dnia! - Wywlekła sukienkę i przyłożyła przeglądając się w lustrze. - No jak w tym pójdę do Pieprza, to musi mi wybaczyć!
- On by ci wybaczył, nawet jakbyś poszła w worku po ziemniakach. - Zauważył druid.
- A to dla ciebie. - Derwan podał Ziemniakowi dwa pudła. - Powinienem był was jakoś uprzedzić. Wyjaśnić.
- A co dostał Legglę? - Spytała słodko Muffinka, zaglądając do pudełka, które otworzył druid.
Wilkołak zarumienił się.
W pudle była śnieżnobiała koszula z szerokimi rękawami.
- Aż się prosi, żeby ci ją upaćkać. - Rozmarzyła się czarodziejka.
Druid szybko przymierzył prezent, przezornie odsuwając się od Muffinki.
Z kuchni nadleciała truskawka i z plaskiem wylądowała na plecach Ziemniaka.
Blik zarechotał, a Pożoga mało nie udusiła się od tłumionego śmiechu.
Plama zniknęła równie szybko, jak się pojawiła.
- Łoo, jaki szał! Też chcę rzucić! - Zapalił się Ptyś.
- Łapy przy sobie! - Zaprotestował druid.
Derwan parsknął, schodząc z linii strzału.
Ziemniak olał latające truskawki i otworzył drugie pudełko.
- Magiczna kamizelka z trzydziestoma siedmioma kieszeniami. - Pochwalił się wilkołak. - Z czego jedna gwarantuje stały zapas żelek.
Ziemniak rozpłynął się.
- Jak dla mnie możesz zmieniać się, kiedy ci tam pasuje. - Uśmiechnął się szeroko.
Rozległo się pukanie i do środka zajrzał Karasu.
- O, co to za impreza? - Zainteresował się. - Jego wzrok padł na upaćkaną owocami podłogę. - Skąd macie truskawki?
- Wilkołak chce z tobą pogadać! - Przypomniała z kuchni Pożoga.
- Jasne, widział ktoś Pieprza?
- Od wczoraj nie.
- O, co to za boskie zapachy? - Do środka weszła Vanisz, a za nią wsunął się nieco zmieszany chłopak.
- Szałwia! - Pożoga skoczyła w jego stronę.
- Chodź na naleśniki! - Zawołał Blik, polewając swoją porcję czekoladą.
- Co to są naleśniki? - Spytał cicho Grzech.
- Chodź, drogie dziecię we mgle. - Złośnica pociągnęła go za rękę. - Wskażę ci drogę.
Muffinka parsknęła.
- O, skąd macie truskawki? - Zdziwiła się Vanisz. - Hajmidal cię szuka. - Przypomniała sobie na widok Karasu.
- Chciałbym, żeby choć przez jeden dzień nikt mnie nie szukał. - Westchnął dowódca.
- Kiedy ty jesteś niezastąpiony! - Wyszczerzyła się wojowniczka.
- A czemu właściwe szukasz Pieprza? I co znów zmalował, że tak skutecznie się ukrywa? - Muffinka ułożyła zgrabną piramidę z pudełek.
- Oznajmił, że jest moim bratem i zwiał. - Westchnął Karasu, zjadając, upaćkaną czekoladą, truskawkę.
Wszystkich zgromadzonych w domu czarodziejki zgodnie zatkało.
Pieprz siedział na kamieniu przy jeziorze.
Przyglądał się tabunom walącym do Miasteczka na festyn.
Ojciec Matt natknął się na niego przez przypadek.
Jednak wyraźnie się ucieszył na widok demona.
- Trudno cię znaleźć. - Oznajmił z lekką naganą.
- Bo się ukrywam. - Burknął czarnowłosy.
- A przed kim konkretnie? Wyznawcami, urocza cyganeczką, narwaną czarodziejką, elfem czy dowódcą? A może chodzi o maga?
- Przed nim akurat nie jestem w stanie się schować. - Westchnął z żalem Aeszma.
- Pogadajmy. - Zaproponował mnich.
- Nie jestem w tym dobry. - Demon podciągnął nogi i oparł brodę na kolanach.
- Była dziś u mnie niejaka Sawa. Pytała o ziemię. Podobno szykują się z Hajmidalem do założenia winnicy.
Zakonnik nie doczekał się odpowiedzi więc kontynuował.
- Jak się zapewne domyślasz, musiałem odprawić ich z kwitkiem. Zgodnie z twoim życzeniem, nic im nie powiedziałem, ale to tylko kwestia czasu. Oni szybko dojdą, do kogo należą tereny wokół Miasteczka.
- Rozumiem.
Kapłan podążył za wzrokiem Aeszmy.
- Ta ochrona to twoja sprawka, co? - Zapytał, patrząc na mury.
- Byłem ciekaw, czy potrafię zrobić coś takiego. - Pieprz uśmiechnął się lekko.
- No powiem ci, że efekt przeszedł oczekiwania. Walili i nic! Gdyby nie bariera, siedzielibyśmy na zgliszczach.
Mnich odchrząknął.
- Tak naprawdę, to przyszedłem w innej sprawie. Chodzi o tę kapliczkę.
Czarnowłosy objął kolana i schował głowę w ramionach.
Westchnął ciężko.
- Ciągle je słyszę. - Mruknął.
- Co takiego? - Zdziwił się kapłan.
- Życzenia.
Ojciec Matt pogłaskał się po siwej brodzie.
- Może najwyższa pora coś z tym zrobić? Ignorowanie ich nie sprawi, że zniknął i wszystko będzie jak kiedyś. Jesteś bogiem, niezależnie od tego, co robisz z życzeniami.
- Niestety...
- Dlaczego? Patrzysz na to, jak na jakąś karę.
- Raczej przekleństwo.
- Przecież to może być błogosławieństwo. - Zaprotestował mnich.
Aeszma roześmiał się.
Lodowaty, pozbawiony wesołości chichot pomknął po tafli jeziora.
Ojciec Matt wzdrygnął się.
- Ja nie jestem jakiś dobrotliwym bożkiem płodności, czy wina. Jestem chodząca zagładą. Naprawdę sądzisz, że coś dobrego może wyniknąć ze spełniania życzeń, które słyszę?
- Sądzę, że zależy ci na Gryfach. Na Miasteczku. Uważam, że Świątynia powinna być twoja.
Pieprz popatrzył na niego zaskoczony.
- Oszalałeś? - Zdumiał się. - Chcesz zabrać świątynię Rahai i dać ją mnie? Zamienić kult Atona na świątynię Aeszmy?
- A co w tym niewłaściwego? - Zdziwił się mnich. - Jesteś bogiem? Jesteś. Ludzie się do ciebie modlą. Mieszkasz tu. Chronisz Miasteczko. Dbasz o bezpieczeństwo mieszkańców. Żaden inny bóg nie zrobił dla nas nawet połowy tego, co ty.
Im więcej masz wyznawców, tym większą mocą dysponujesz, a co za tym idzie, zapewnisz nam lepszą ochronę. To czysty egoizm.
Plus, zniknie to paskudztwo spod studni.
- Jeśli stawiasz sprawę w ten sposób... - Zawahał się demon.
Ojciec Matt wyciągnął do niego dłoń.
Pieprz uścisnął kościstą rękę mnicha.
- No to, na zakończenie Festiwalu, zrobimy jakaś ceremonię z błogosławieństwem. - Zatarł ręce.
- Wiedziałem, że jest jakiś haczyk. - Westchnął bóg.
Pożoga siedziała przy studni i czekała na Sawę.
Na rynku trwała wesoła krzątanina.
Kupcy szykowali stragany na festyn.
Przyjechali kuglarze i trupa teatralna.
Muffinka wyciągnęła w stronę Grzecha torbę z ciastkami.
Pożoga z błogą miną wgryzła się w czekoladową masę.
- Ty zawsze masz coś pysznego. I pachniesz tak słodko. - Wymruczała.
- Uznam to za komplement. - Uśmiechnęła się czarodziejka.
Od strony gospody szła Sawa.
Już na pierwszy rzut oka było widać, że nie jest w najlepszym humorze.
- I co? - Zainteresowała się Muffinka, wyciągając torbę w stronę cyganeczki.
- I gówno, że tak brzydko powiem. Nie mamy gdzie założyć winnicy.
- No ale przecież tam jest masa ziemi. - Pożoga machnęła ręką w stronę bramy Miasteczka.
- Taak, ale nie wiadomo czyjej.
- No to zacznijcie kopać, zaraz się znajdzie właściciel. - Podsunęła czarodziejka.
- Do tego dochodzi problem z pieniędzmi. Nikt nie ma takiego kapitału.
- O co chodzi z tymi pieniędzmi? - Zainteresowała się Pożoga. - Każdy tak się nimi przejmuje. I co to ten cały kapitał?
- Pieniądze to takie... - Zawahała się Muffinka.
- Za pieniądze możesz kupić, co chcesz. - Weszła jej w słowo cyganeczka.
- Co tylko chcę? - Pożoga otworzyła szeroko oczy.
- Powiedzmy. Ciastka na bank. - Zapewniła czarodziejka.
Sawa pogrzebała w kieszeni i położyła na studni kilka monet.
- Najcenniejsze są złote, mają największą wartość. Potem są srebrne i wreszcie miedziaki.
- Aeszma ci nie wyjaśnił? - Zdziwiła się Muffinka.
- Nie pytałam. - Pożoga wzięła pieniążek i zaczęła go ostrożnie oglądać.
- W Podziemiach nie macie czegoś takiego? Nie handlujecie?
- Handlujemy.
- No to czym płacicie?
- Duszami albo kulkami mocy.
- Ach. Zmieszała się cyganka. - No tak.
- Więc pan Ragnus też nie może nam pomóc. Chociaż owszem, wino chętnie weźmie. Hajmidal powiedział, że można by zacząć od kilku sadzonek u niego w ogrodzie, ale to dobre na zioła.
- No to co zrobisz? - Muffinka wyciągnęła kolejne ciastko i puściła torbę w obieg.
Po chwili wszystkie trzy żuły w milczeniu czekoladowe wypieki pani Gibons.
- Myślałam o tym, żeby otworzyć mały sklepik z maściami, pachnidłami, kremami, może jakimiś ozdobami, tego typu wyrobami, które sama potrafię robić.
- A do tego nie trzeba pieniędzy? - Spytała Pożoga.
- Trzeba. - Zasępiła się Sawa.
- A gdybyśmy zostały wspólniczkami? - Zastanowiła się Muffinka. - Otworzymy sklepik z całą masą ślicznych i pachnących rzeczy.
Cyganka popatrzyła na nią zaskoczona.
- Ty na bank potrafisz więcej od nas... - Mówiła dalej czarodziejka.
- Ja się chętnie nauczę. - Zapaliła się Pożoga. - Tak jak z tą maścią leczniczą!
- Ja mam trochę pieniędzy, jak wrócą misje, to zawsze wpadnie więcej... - Muffinka zadumała się.
- Naprawdę, chciałybyście? - Sawa uśmiechnęła się nieśmiało.
- To za misję dostaje się takie? - Pożoga obróciła w palcach monetę.
- No i całkiem nieźle płacą. Tylko trzeba należeć do gildii, ale ciebie już chyba przyjęli, co? - Spojrzała znacząco na mundur.
- A, ja to znalazłam w szafie Aeszmy - Wzruszyła ramionami.
- Dziewczyno! - Załamała ręce Sawa.
- Ciebie trzeba ratować! - Postanowiła Muffinka, przytulając mocno Pożogę. - Idziemy na zakupy.
- Czekajcie. - Wstrzymała je Grzech. - To może ja zapytam Aeszmę?
Pieprz właśnie szedł w ich stronę.
Widok małego sabatu trochę go przystopował.
- Gdzie się chowałeś? - Zainteresowała się Muffinka.
- Wcale się nie chowałem.
- Zobacz w jakim stanie zostawiłeś Pożogę. - Burknęła Sawa z naganą.
Aeszma przyjrzał się podejrzliwie Grzechowi.
Nie zauważył nic nadzwyczajnego, więc zerknął pytająco na cyganeczkę.
- Ona nie ma się w co ubrać! - Wybuchła czarodziejka. - Słowem jej nie wspomniałeś o pieniądzach!
- No nie. - Pieprz poczochrał się z zakłopotaniem. - Faktycznie, no i Blik nadal siedzi ci na głowie?
- Jesteś beznadziejny. - Muffinka przewróciła oczami, a potem przypomniało jej się, że przecież miała go przeprosić.
- No właśnie, muszę iść na zakupy. - Oznajmiła zadowolona z siebie Pożoga.
- Dołącz do gildii, to będziesz miała kieszonkowe. - Uśmiechnął się lekko demon. - Zresztą musimy spotkać się z Karasu.
- Spotkanie z braciszkiem? - Spytała z niewinną minką Muffinka.
- Gdyby nie ty, to wszystko by się nie wydarzyło. - Burknął, patrząc na Ptysia z góry.
- Ale mnie kochasz, prawda? - Jęknęła żałośnie czarodziejka, ciągnąc Pieprza za przód koszuli.
Demon przewrócił oczami.
Złapał Muffinkę za rękę, żeby ratować mundur i nachylił się mrucząc jej do ucha.
- Jestem bogiem Podziemia. Nie mam pojęcia o miłości. - A potem uśmiechnął się w taki sposób, że i cygance i czarodziejce zrobiło się gorąco.
- Przepraszam. - Westchnęła skruszona Muffa. - Ja naprawdę nie wiedziałam, że ciastka mogą zrujnować życie.
- Gdyby nie twoje ciastka, nigdy byśmy się nie spotkały. - Przypomniała jej Pożoga, miziając się po twarzy pomponem od płaszczyka Ptysia.
- No racja. - Zgodziła się czarodziejka. - No to za co ja właściwie przepraszam?
Pieprz westchnął ciężko.
Trafił na czarne spojrzenie cyganeczki.
Kołnierz kozuli zrobił się nagle podejrzanie ciasny.
- Chciałem z tobą porozmawiać. - Wyciągnął rękę w jej stronę. - Przejdziemy się?
- Uuu. Jakieś słodkie tajemnice. - Zatrzepotała rzęsami Muffinka.
- Pożoga, zawlecz Blika i Szałwię do Karasu. Spotkamy się w gildii za jakaś godzinę.
- A pożyczysz mi pieniądze, na sklep?
Aeszma zamrugał.
Cyganka parsknęła śmiechem.
Pozwoliła się wziąć za rękę.
Dłoń Pieprza jak zwykle była ciepła.
- Co wy knujecie? - Spytał podejrzliwie.
- Och, tylko mały sklepik z całą masą cudowności. Słuchajcie! - Czarodziejka przeczesała palcami czarny kosmyk, opadający na ramię boga. - Przecież na nim można testować ozdoby na włosy.
Demon cofnął się krok od Muffinki.
- Pożyczę ci tę kasę. - Powiedział powoli do Pożogi. - Jeżeli ona - Wskazał na rozanielonego Ptysia. - nie będzie nic na mnie testować. Nigdy.
- Naprawdę? - Rozpromieniła się Złośnica.
- Bosko! - Klasnęła czarodziejka, ale na widok miny Aeszmy szybko się zreflektowała. - Znaczy ten, wspaniale! Wieczorem spotkanko u mnie, musimy obgadać szczegóły!
- Lecę pozbierać Grzechy. - Pomachała im Pożoga.
- Czekaj, też idę do domu. - Muffinka popędziła za Złośnicą.
Pieprz westchnął ciężko.
Cyganeczka zachichotała.
- Nie zimno ci? - Spytał, patrząc na jej cienką sukienkę i lekki szal.
Wzruszyła szczupłymi ramionami.
Pieprz odpiął zapinkę pod szyją i zdjął swój ciemnozielony płaszcz.
Delikatnie otulił nim Sawę i podał jej ramię.
- No proszę, jeszcze pomyślę, że nie taki demon straszny, jak go malują. - Zadrwiła wsuwając mu rękę pod ramię.
- Nie jestem straszny. - Powiedział urażonym tonem Aeszma. - Ja jestem koszmarem.
- I wyciągnąłeś mnie na spacer, żeby pokazać jakim jesteś groźnym potworem?
- Chodzi o winnicę.
Wyszli przez bramę.
Podmuch wiatru zaszumiał w zielonych trawach.
Sawa z przyjemnością wzięła głęboki oddech.
Wysunęła rękę spod ramienia Pieprza i niespiesznie zeszła w stronę jeziora.
Bóg przez chwilę ją obserwował.
Zdecydowanie coś dziwnego się z nim działo, kiedy w pobliżu plątała się ta mała cyganka.
Na przykład teraz, zamiast myśleć o bagnie, w jakie się wpakował, wyobrażał sobie niewielki domek nad jeziorem i stoki porośnięte winem.
A najgorsze było to, że chciałby zamieszkać w tym domku.
Potrząsnął gwałtownie głową.
Nie, do cholery.
Zacisnął zęby i ruszył w dół.
Najlepiej ograniczyć się tylko do ustaleń odnośnie ziemi.
- No to co z tą winnicą? - Spytała, patrząc na demona roziskrzonym spojrzeniem.
- Chcę żebyś ją miała.
- No też bym chciała, ale jest problem i z ziemią i z pieniędzmi...
- Nie rozumiesz. - Pieprz uśmiechnął się lekko. - Dam ci i ziemię i pieniądze.
Sawa zmrużyła oczy.
- A co chcesz w zamian? - Spytała ostro.
Wzruszył ramionami.
- Nie dostaniesz mojej duszy.- Ostrzegła.
- A na co mi ona? - Zapytał rozbawiony.
- No więc? - Podeszła do demona i zadarła głowę, żeby mu spojrzeć w oczy. - Mnie też nie kupisz, jeśli ci o to chodzi.
- Może po prostu zostańmy wspólnikami, co? - Zaproponował uciekając wzrokiem. - Moja ziemia i pieniądze, twoja praca.
- Jak się dzielimy zyskami?
- Pół na pół?
- To dla ciebie strasznie gówniany interes. I żadnych ukrytych haków?
- Żadnych. - Obiecał.
Cyganeczka wyciągnęła do Aeszmy rękę.
Karasu odchylił się na krześle i oparł nogi na stole.
W milczeniu patrzył na siedzącego naprzeciwko Pieprza.
Już nie wiedział, co o tym wszystkim myśleć.
Przejechał dłonią po twarzy.
Najchętniej by mu przywalił.
Inne argumenty zdawały się spływać po demonie.
- Nie przyszło ci do głowy, że już dawno powinieneś mi o tym powiedzieć? - Zapytał w końcu.
- Po co?
Dowódca posłał mu mordercze spojrzenie.
Tym się właśnie różnili.
Aeszma był zdecydowanie upośledzony emocjonalnie.
- Choćby dlatego, że teraz mam poważne wątpliwości, co do twoich intencji. - Zielonooki czuł, że jego słowa, w żaden sposób nie odnoszą się do chaosu, panującego w jego głowie.
Pieprz prychnął pogardliwie i zaczął kiwać się na krześle.
Mebel zatrzeszczał niebezpiecznie.
- Mamy ważniejsze rzeczy na głowie. A to niczego nie zmienia. Nie zachowuj się jak rozhisteryzowana pannica.
- Ja? - Wrzasnął Karasu zrywając się na równe nogi.
Jego krzesło wylądowało z trzaskiem na podłodze.
- A kto rzuca taką rewelacją, a potem znika? I ty śmiesz mi zarzucać histerię?
- Właśnie dlatego cię unikałem. - Skrzywił się wojownik. - Robisz z tego jakiś melodramat.
Karasu powoli policzył w myślach do dziesięciu.
Dystans.
Spokój.
Opanowanie.
Niestety chęć zamordowania, siedzącego przed nim idioty, nie zmalała.
- Przytulić cię? - Prawy kącik ust Pieprza uniósł się lekko do góry.
- Przypierdolić ci? - Zapytał takim samym tonem Karasu.
- Jeśli ci to w czymś pomoże. - Wzruszył szerokimi ramionami wyraźnie rozbawiony bóg.
- Oszaleję! - Karasu ze złością kopnął krzesło.
- A to mi się zarzuca niedorozwój emocjonalny. - Przewrócił oczami czarnowłosy.
- Czy jest jeszcze coś, o czym zapomniałeś mi powiedzieć?
- Wcale nie zapomniałem. Po porostu uznałem to za mało istotne. Poza tym jakoś specjalnie nie dociekałeś.
Dowódca oparł dłonie na stole i wziął głęboki oddech.
Może rzeczywiście to nic nie zmienia?
Ale jakim cudem fakt, że ma koszmarnego brata pół boga może być nieistotny?
Zielonooki najchętniej zamknąłby się w pokoju i wpełzł pod kołdrę.
Ale najpierw znieczuliłby się solidną porcją gorzałki.
Najlepiej całym dzbankiem.
Albo dwoma.
Potarł twarz.
- Dlaczego chcesz tu zostać?
- Bo to mój dom.
- Twój dom jest w Podziemiach!
- Kto tak powiedział? - Warknął Pieprz. - Tylko dlatego, że twoja matka pozbyła się mnie jak śmiecia, nie oznacza, że całe życie będę grzecznie siedział na wysypisku.
- Twoja też.
- Niech ją szlag. - Bóg splunął z odrazą.
- Jesteś bogiem. - Spróbował z innej strony dowódca.
Właściwie sam nie wiedział, o co mu chodzi.
Nagle perspektywa bycia odpowiedzialnym, za tak potężną i jednocześnie całkiem nieobliczalną istotę, przestała mu się podobać.
- Jestem też człowiekiem.
- Ale obowiązują cię jakieś ograniczenia. Przecież bogowie nie mogą sobie ot tak łazić, gdzie im się podoba.
Aeszma uśmiechnął się drapieżnie.
- Wygląda na to, że to już mnie nie dotyczy. Podziękuj Vaniszowi. Właściwie Muffince też. To wszystko jej wina. Zachciało ci się czarodziejki.
- Może jeszcze powiedz, że właściwie sam sobie jestem winny. - Dowódca stracił resztki cierpliwości.
- Właściwie... - Zamyślił się Pieprz, ale nie dokończył myśli, bo zarobił potężny cios w szczękę.
Karasu syknął.
Intensywne machanie ręką wcale nie zmniejszyło bólu.
Za to zdecydowanie mu ulżyło.
Aeszma spojrzał na niego urażonym wzrokiem, ale wstrzymał się od komentarza.
Skrzywił się, ruszając żuchwą.
Karasu klnąc pod nosem, zaczął szperać w szufladach wysokiej komody.
W końcu znalazł interesujące go papiery.
Rzucił stertę na stół przed Pieprzem i sięgnął po kałamarz z piórem.
Pochylił się nad kontraktem.
W milczeniu skreślił kilka rzeczy i na końcu dopisał parę zdań.
- Nie będziemy do tego wracać. - Burknął, podsuwając Pieprzowi papiery.
Wyciągnął pióro w jego stronę.
Bóg w milczeniu przekartkował kontrakt.
- Misje tylko pod nadzorem? Żarty sobie robisz?
- Raczej jestem przezorny. Żadnych wypadów na własną rękę, czy jedynie w towarzystwie Grzechów. Meldujesz się codziennie. - Popatrzył groźnie na Aeszmę. - I żadnego obchodzenia rozkazów.
- Dzień dobry, kolczatko. - Mruknął demon, składając zamaszysty podpis.
Karasu odetchnął.
Rozległo się gwałtowne pukanie do drzwi i zanim Karasu zdążył odpowiedzieć, do sali wszedł druid z Derwanem, a za nimi Grzechy.
Na samym końcu snuł się elf.
Łucznik miał ponura minę i ramię na temblaku.
- Wiecie dlaczego właściwie się puka? - Warknął dowódca.
- Bo ludzie to lubią? - Pożoga przysunęła się do Aeszmy.
- Co tam, szefuńciu? - Druid rozwalił się na krześle. - Chociaż właściwie... - Zadumał się. - Technicznie rzecz biorąc nie jesteś moim szefem. W sumie powinniśmy to omówić.
- Nawet mam tu coś dla ciebie. - Karasu rzucił kontrakt w stronę Ziemniaka.
- Znowu się kłóciliście? - Złośnica wyciągnęła rękę w stronę twarzy Pieprza, ale bóg odwrócił głowę.
Ktoś zapukał.
Tym razem jednak drzwi się nie otworzyły.
- Widzicie? - Pouczył ich Karasu. - Można? Można. Wejść!
Do sali wsunął się Edward.
Rycerz wyglądał jak siedem nieszczęść.
W dodatku kapał na podłogę.
- Marnie wyglądasz. - Błysnął kłami Aeszma.
- Wal się. - Burknął były archanioł, zdejmując pokryty szlamem, przemoczony płaszcz.
- O, szanowny kolega się wyrabia. Brak skrzydełek ci służy.
- Czy podać coś do jedzenia? - Do sali zajrzała pani Gibona.
- O! - Pożoga wyciągnęła oskarżycielsko palec w jej kierunku. - A ona nie puka!
- Pani. - Warknął Pieprz.
- No widzę. - Niezrozumiała Grzech.
Gosposia zmieszała się.
Karasu zacisnął szczęki.
Bóg wstał i poszeptał chwilę z gosposią, która wyraźnie zadowolona wycofała się do kuchni.
- To jest PANI Gibons. - Mruknął z naciskiem w stronę Grzechów . - I macie być dla niej mili.
- Macie być mili dla każdego. - Wszedł mu w słowo Karasu. - I nikogo nie zżerać w Miasteczku.
- W ogóle? - Zdziwiła się Pożoga.
- Po kolei. - Mruknął Karasu. - Zaczniemy od Derwana, szybciej pójdzie.
- Mere. - Poprawił go wilkołak.
Dowódca wyciągnął kolejny kontrakt.
- Tu jest wpisane coś innego. Poza tym, co za analfabeta wypełniał te papiery?
- To chyba ja. - Do sali wsunął się Hajmidal.
Uścisnął rękę Edwarda i skinął w stronę Legglę i Derwana.
Pieprza i Grzechy całkowicie zignorował.
- Wyślę cię na jakieś szkolenie. - Zagroził Karasu, drąc papiery.
Wrzucił je z rozmachem do kominka.
- Dobrze, od początku. - Sięgnął po pióro. - Rozumiem, że nadal chcesz dołączyć do gildii?
- Nie wiem czy powinienem. - Zmieszał się chłopak.
- Może najpierw zdejmijmy z niego klątwę goblinów, co? - Rzucił Pieprz. - Taka luźna propozycja. - Dodał szybko, trafiając na spojrzenie dowódcy.
Karasu wbił wzrok w Legglę.
Elf westchnął.
Dowódca zostawił pióro w spokoju i wyprostował się, krzyżując ramiona na piersi.
- To ja może wszystko powiem. - Poddał się Derwan.
- Nie zapomnij wspomnieć o tatusiu. - Syknął elf.
Chłopak zarumienił się.
- A miało być szybko. - Ziewnął Pieprz.
Karasu przewrócił oczami.
- Dobra, w takim razie inaczej. Siadaj. - Warknął do Derwana. - Edward.
- Dzięki Bogom. Ucieszył się rycerz. - Przemarzłem na kość. - Powiem tylko, że Marcelina i Draco zerwali kontrakty.
- To wiedzieliśmy już wcześniej. - Rzucił Hajmidal.
- Idź się przebrać i ustalcie z Hajmidalem, jak załatwić tę sprawę, daję wam wolną rękę. Potem zajmiesz się Czębril, tu też decyzję zostawiam tobie. Chyba tyle. - Odetchnął Karasu, skreślając jedną rzecz z koszmarnie długiej listy.
- Ale ja mam jeszcze sprawę. - Burknął Zastępca, kiedy rycerz wycofał się z sali.
- Naprawdę sądzisz, że teraz jest pora na dyskusje o winnicy? - Warknął Karasu. - Wrócimy do tego.
Oficer mruknął coś niewyraźnie i wyszedł za rycerzem.
- To teraz załatwmy kontrakty Grzechów. - Dowódca wręczył każdemu plik papierów.
Szałwia ciekawie obejrzał kartki.
- Wyjaśniłeś im cokolwiek? - Karasu podejrzliwie zerknął na Aeszmę.
- Tak bez nadzoru? - Zadrwił demon.
- W takim razie... - Karasu zignorował złośliwy docinek i walnął opasłym tomem o stół. - Siadajcie i czytajcie.
- To stare wydanie, teraz Rada Czarodziei wprowadziła nowe poprawki. - Zauważył nieśmiało Szałwia.
Dowódca spojrzał na niego podejrzliwie.
- Może nie byłem wcześniej w Krainach, ale zasady znam. - Uśmiechnął się lekko Grzech.
- Tu jest napisane, że składamy ci przysięgę wierności. - Zauważyła Pożoga wertując kontrakt.
- Zgadza się.
- To znaczy, że ty będziesz wydawał rozkazy?
Karasu skinął głową.
Grzechy pytająco spojrzały na Aeszmę.
W czekoladowych oczach zaigrały drwiące ogniki.
Dowódca postanowił nie dać się sprowokować.
Dystans.
Spokój.
Opanowanie.
Zastanawiał się, czy ta gówniana mantra kiedyś zadziała.
- Jeżeli chcecie z nami pracować, musicie to podpisać.
- Ja to pierdolę. - Blik rzucił kontrakt na stół.
- No to wiesz gdzie są drzwi. - Wzruszył ramionami Gryf.
Grzech skwapliwie skorzystał.
Pieprz błyskawicznie złapał go za gardło.
- Odesłać cię, czy będziesz grzecznym kotkiem? - Zawarczał, patrząc na Blika z góry.
- Po co te nerwy. - Skrzywił się Grzech. - Wystarczy powiedzieć, że mamy grzecznie założyć łańcuchy i tyle.
Odetchnął, kiedy Aeszma puścił.
Podpisał kontrakt i podał go Karasu.
- Ja pierdolę, ale wy wszyscy spięci. - Mruknął, siadając na krześle poza zasięgiem Pieprza.
- A jeśli on wyda nam rozkaz, z którym się nie zgadzasz? - Spytała ostrożnie Złośnica.
- Wtedy będziemy się martwić. - Aeszma uśmiechnął się drapieżnie.
Szałwia i Pożoga podały Karasu podpisane kontrakty.
Dowódca zerknął na Derwana.
Chłopak siedział ze spuszczoną głową i nerwowo miętosił kawałek papieru.
Do sali wsunęła się pani Gibons, z wyładowaną po brzegi tacą.
Szałwia skoczył na pomoc.
Gosposia szybko porozkładała talerze i parujące dzbanki, a potem zniknęła.
Karasu sięgnął po kanapkę.
Wszyscy poszli za jego przykładem.
Tylko Pieprz siedział ze spojrzeniem wbitym w ogień, trzaskający na kominku.
Przestępujący z nogi na nogę Derwan też najwyraźniej nie miał apetytu.
Wziął głęboki oddech.
- Przyznaję, że popełniłem błąd, nie mówiąc wam o tym, czym jestem. Sądziłem, że jestem w stanie na tym zapanować.
- Błąd to łagodnie powiedziane. - Mruknął dowódca, sięgając po kolejną kanapkę. - Gdyby nie Legglę, dyndałbyś na szubienicy.
- Dzieciak jest wystarczająco zestresowany bez twojej pomocy. - Powiedział cicho Pieprz. - Poza tym, od kiedy zaczęliśmy bawić się w przedszkole?
- Zamknij się. - Poradził mu elf.
- Bo co? - Błysnął kłami demon.
- Bo mam jeszcze jedną rękę sprawną.
- Czemu wszyscy chcą mnie bić. - Pożalił się Pieprz.
- Bo kawał z ciebie chuja. - Pospieszył z wyjaśnieniem Blik, popijając gorące mleko.
- Od dawna się przemieniasz? Panujesz nad tym?
- Gówno, tam panuje. - Burknął elf.
- Dzieciak jest przeklęty, a wy się czepiacie. - Aeszma wstał i bez ceregieli zdarł z zaskoczonego Mere koszulę.
Brutalnym szarpnięciem odwrócił go plecami w stronę Karasu.
Wilkołak miał na plecach wypaloną goblińską runę.
- Powiedz mi. - Zawarczał Aeszma, pochylając się tak, żeby zajrzeć w oczy wilkołaka. - Ta wasza wyprawa do jaskini była ukartowana, czy to po prostu wypadek przy pracy?
- Zostaw go. - Legglę odepchnął Pieprza i zasłonił sobą trzęsącego się Derwana.
- Podobno jego kochany tatuś maczał w tym palce. - Odezwał się nagle druid.
- Ten kupiec? - Zdziwił się Karasu. - Dios?
- Zamknął kopalnie. Wiedział, że ludzie będą szukali szczęścia w goblińskiej górze.
- Zaraz, moment. - Karasu potarł brodę. - Przecież on zlecił nam uratowanie cię. Powinien być nam wdzięczny.
- Tylko, że smark nie wrócił do domu. - Parsknął druid. - Zwiał przed tatusiem do gildii.
- I wy go przyjęliście? - Wytrzeszczył oczy dowódca.
- To nie takie proste. - Mruknął elf. - Ten cudowny tatuś, jest odpowiedzialny za przemianę Mere.
- Czy w tej cholernej Krainie nie ma normalnych kandydatów? - Westchnął ciężko Karasu.
- A tę piękną klątwę dostałeś na urodziny? - Aeszma oparł się leniwie o kominek.
- Kiedy miałem pięć lat, ojciec zadbał o to, żeby zmienić mnie w wilkołaka. Nie będę wdawać się w szczegóły. - Mruknął Derwan. - Potem sprzedał mnie goblinom, w zamian za kopalnie w pobliżu góry. A kiedy wreszcie udało mi się zwiać, napatoczył się mój drogi wujaszek, który postanowił sprezentować mnie Zakonowi. Wtedy zjawiliście się wy.
- No w sumie nie dziwię się, że dzieciak nie chciał wracać do domu. - Druid wsunął ciastko.
- I nie przyszło ci do głowy, że powinniśmy o tym wiedzieć? - Warknął Karasu.
Mere spuścił głowę.
- Nie widzę tego. - Pokręcił głową dowódca, patrząc na elfa. - Nie dość, że wilkołak, to jeszcze na smyczy goblinów. Mamy za dużo swoich problemów. Nie jesteśmy instytucją charytatywną.
- On nie może tam wrócić. - Zaprotestował Legglę.
- To nie nasz problem. Popatrz na siebie. Wystarczy, że straciliśmy najlepszego strzelca. Nie ma o czym mówić.
Elf zacisnął pięści.
Zerknął na Aeszmę.
Czekoladowe oczy przyglądały mu się z uwagą.
- To chwyt poniżej pasa. - Uświadomił mu demon.
Dowódca spojrzał na Pieprza podejrzliwie.
- Szanowny elf wypowiedział Życzenie. - Błysnął kłami Aeszma. - Jaki byłby ze mnie bóg, gdybym olał prośbę drogiego przyjaciela. - Uwiesił się na łuczniku, aż ten stęknął ciężko.
- Więc krótkie pytanko. - Utkwił wzrok w zaniepokojonym Karasu. - Ja ci dzieciaka oczyszczę, załatwię sprawę z tatusiem i goblinami, a Grzechy nauczą go kontrolować się po przemianie. Czy wtedy go weźmiez?
Derwan wytrzeszczył oczy na Pieprza.
Legglę wbił wyczekujące spojrzenie w zbaraniałego dowódcę.
- Od kiedy robisz za Złotą rybkę? - Mruknął Karasu.
- Wziąłem sobie do serca radę ojczulka Mattiego. To jak?
- W porządku. - Zgodził się niechętnie dowódca. - Ale jest na okresie próbnym. - Zastrzegł na widok szerokiego uśmiechu Legglę. - I ja zdecyduję, czy go zakontraktować.
- No i cudnie. - Ucieszył się Aeszma i szybkim ruchem zdarł z pleców wilkołaka wypaloną runę razem ze skórą.
Błysnęło fioletowe światło i po pokoju rozszedł się smród palonej sierści.
Derwan zawył i stracił przytomność, padając ciężko na podłogę.
W sali zapadła ciężka cisza.
Wszyscy utkwili spojrzenie w Pieprzu, który beztroskim machaniem rozpędzał dym.
- No co? Nie obiecywałem, że nie będzie bolało.
Blik zachichotał.
Karasu, patrząc w czekoladowe drwiące oczy, nabrał przekonania, że właśnie przygotował sobie całkiem zgrabną szubienicę.
Festyn rozkręcał się na dobre.
Wesoły tłum mienił się różnorodnymi kolorami.
Wielobarwne lampki rozświetlały ciemność nocy.
Apetyczne zapachy wabiły do stoisk ze smakołykami.
Artyści prześcigali się w coraz to wymyślniejszych pokazach.
Niebo rozświetlały przepiękne fajerwerki.
Pieprz stał oparty o mur gildii i obserwował rozbawiony tłum.
To była magiczna noc.
Jedna z tych, kiedy bogowie opuszczają swoje nory.
W powietrzu wirowały delikatne płatki śniegu.
Aton pojawił się jak zwykle bezszelestnie.
- Kope lat, mój drogi.
- Wcale nie tęskniłem. - Nagłe pojawienie się Boga Słońca nie wywarło na Aeszmie wrażenia.
- Doszły mnie całkiem niedorzeczne plotki, jakobyś przejął moją Świątynię.
- Tu cię boli. - Błysnął kłami Pieprz. - Dla mnie to całkiem nowa sprawa, ale jak mi się spodoba, to nie poprzestanę na jednej.
- Wracaj do domu Aeszma. - Poradził mu zimno bóg.
- Ależ ja jestem w domu, Atonie. - Dzikie, czarne spojrzenie przyszpiliło Boga Słońca do muru. - A ty nie jesteś tu mile widziany.
Pieprz machnął ręką.
Złotowłosy chłopiec zniknął z paskudnym trzaskiem.
- Tu jesteś! - Muffinka pociągnęła Aeszmę za płaszcz. - Znalazłam coś fantastycznego!
- To do czego ja ci jestem potrzebny?
- Do zabawy oczywiście. - Czarodziejka uśmiechnęła się uroczo i wciągnęła boga w wirujący tłum.
Przez chwilę lawirowali pod prąd.
Muffinka zaprowadziła go do gospody.
Pieprz kątem oka zobaczył Jarogniewę stojącą za barem.
W środku była masa ludzi.
Gwarny tłum oblegał wszystkie stoliki.
W powietrzu unosił się słodki zapach wanilii i pieczonego mięsa.
- Jesteś głodny? - Muffinka zatrzymała się przed drzwiami do jednej z trzech prywatnych salek.
- Co? - Zapytał lekko oszołomiony Pieprz.
Muffinka przejrzała mu się podejrzliwie.
- Pytałam, czy jesteś głodny.
Aeszma zacisnął zęby.
Chciałby, żeby wreszcie przestali go o to pytać.
Był głodny.
Nie jadł od dawna.
Jednak z jakiegoś powodu nie potrafił się do tego zmusić.
Nawet ciastka wywoływały u niego odruch wymiotny.
Tylko że to był jego problem.
- Dobra, wrócimy do tematu. - Pogroziła mu palcem.
Ubrana w słodką sukienkę w ciastka, wykończoną jasnoróżową koronką wyglądała całkiem niegroźnie.
Pieprz poprawił wstążkę w jasnych włosach Ptysia.
Zerknął na dziwny plakat na drzwiach, ale Muffinka nie dała mu czasu na czytanie.
Wciągnęła go do środka.
Salkę wypełniał aromatyczny zapach kawy.
Słabe światło oświetlało wysoki regał i stojący przed nim ciemnofioletowy szynkwas.
- Patrz. - Wskazała na wielkiego, puchatego, pluszowego kota, który z jakiś niewyjaśnionych powodów miał różowy róg jednorożca i tęczową grzywę. - Muszę go mieć!
- No to go kupmy?
- Nie da się! Jest stawką w zakładzie!
- Z kim się chcesz zakładać? - Zaniepokoił się bóg, bo nagle miejsce wydało mu się dziwnie podejrzane.
W powietrzu, oprócz zapachu palonej kawy czuć było aurę demona.
- Z nim. - Czarodziejka wskazała na stojącego za barem mężczyznę.
Aeszma przysiągłby, że jeszcze przed chwilą nikogo tam nie było.
Mężczyzna, ubrany w biały fartuch, dolewał mleka do kawy.
Muffinka wdrapała się na barowy stołek.
Wygładziła spódnicę.
Pieprz nie spuszczał wzroku z baristy.
Nie było żadnych wątpliwości, że mają do czynienia z demonem.
Mężczyzna skończył i bez słowa postawił filiżankę przed czarodziejką.
- O rany! - Otworzyła szeroko oczy. - Zrobił mi jednorożca z pianki!
Demon uniósł głowę i spojrzał Pieprzowi prosto w oczy.
Skłonił się z szacunkiem i wskazał na wolny stołek.
- Mam coś specjalnego na tę okazję. - Uśmiechnął się odsłaniając ostre kły.
- Muffa, chodźmy stąd. - Mruknął Aeszma.
- Daj spokój. Nie bądź taki drętwy! Jest Festiwal, trzeba się bawić. Poza tym ja bardzo chcę tego kota. Bardzo, rozumiesz?
Bóg westchnął przysiadając na stołku.
Demon postawił przed nim filiżankę parującego kakao, o tak smakowitym zapachu, że Pieprzowi ślinka napłynęła do ust.
Upił łyk, ignorując wyczekujące spojrzenie demona.
Ostrożnie odstawił filiżankę.
Kakao było idealne.
Nawet lepsze niż podawała pani Gibons.
Pieprz czekał na znajomy protest żołądka, do którego już z wolna zaczynał się przyzwyczajać.
Tym razem jednak nic takiego się nie zdarzyło.
Muffinka posłała mu pytające spojrzenie.
Demoniczny barista uśmiechnął się.
- Mówiłem, że mam coś specjalnego. Zapewniam, że tego nie zwrócisz.
- Chcesz mi coś powiedzieć? - Zapytała groźnie Muffa.
- Że powinniśmy stąd iść. - Mruknął Pieprz.
- Co się z tobą dzieje?
- Nic. - Zbył ją bóg.
Czarodziejka pociągnęła łyk kawy i uśmiechnęła się.
- Boska kawa. Mam nadzieję, że nie zwiniesz się po Festiwalu? - Zaniepokoiła się. - Zdecydowanie się uzależniam.
- To zależy. - Odparł ostrożnie demon i zerknął na Aeszmę.
Pieprz z ponurą miną pił kakao.
Nie wyczuwał żadnych uroków, ani klątw.
Ale demon parzący kawę był podejrzany sam w sobie.
- To co z tym zakładem? - Czarodziejka odstawiła filiżankę. - Obstawiamy jakaś grę?
- Można tak powiedzieć. - Skinął głową demon.
Muffinka wbiła w Pieprza wyczekujące spojrzenie.
- No dobra. - Poddał się w końcu.
Kakao zdecydowanie poprawiło mu humor.
Przyjemne ciepło wypełniło jego pusty, zmaltretowany żołądek.
- I to mi się podoba- Klasnęła w dłonie Muffa. - No to co trzeba zrobić?
- Och, to całkiem proste. - Uśmiechnął się demon. - Zakładam się z tobą, że nie rozbierzesz Aeszmy. - Wyciągnął smukłą dłoń w stronę czarodziejkę.
Muffinkę wytrzeszczyła oczy na baristę.
Pieprz zesztywniał.
- Że co? - Zamrugała patrząc na demona, jakby nagle zmienił się w różowego goblina.
- Jeśli wygrasz, zabierasz kota. Jeśli przegrasz... - Zawiesił głos.
- Przysięgam, że jak powiesz słowo o duszy, urwę ci łeb. - Warknął ostrzegawczo Aeszma.
Upiorny barista roześmiał się serdecznie.
- Mamy pierwszy dzień zimy! Cudowna, magiczną noc, a ty mi zarzucasz jakiś obrzydliwie pospolity podstęp. - Westchnął z niesmakiem.
- Właśnie. Nie wtrącaj się. - Pouczyła go czarodziejka.
- Jakie nie wtrącaj, kiedy on chce mnie rozbierać! - Zaprotestował Pieprz.
- Nie on, tylko ja. - Uśmiechnęła się Muffa. - Znaczy ja będę rozbierać, nie to że chcę... - Zawiesiła głos i zarumieniła się lekko. - W sumie...
- Dość tego. - Warknął Pieprz. - Wychodzimy.
- Co będzie, jak przegram? - Ptyś zupełnie zignorowała Aeszmę.
- Dostanę dziesięć procent udziałów w waszym sklepie i pozwolicie mi tam parzyć kawę.
Czarodziejka otworzyła szeroko usta.
- Skąd wiesz o sklepie?
- Wiadomość dnia, - Mruknął Pieprz. - gość jest demonem.
- To znaczy, że zawieramy tu jakiś demoniczny kontrakt? - Muffa spojrzała zakłopotana na swoją dłoń, ściskająca rękę demona baristy. - Zresztą, - Szybko się rozchmurzyła. - Przecież nie mam zamiaru przegrywać.
- Powodzenia zatem. - Demon uśmiechnął się drapieżnie i zniknął.
Nagle w powietrzu pojawiła się jego głowa.
- Przypomnę tylko, że jeśli chcesz wygrać, on ma być goły. Tak całkiem. No i jeszcze taka uwaga, - Dodał z wyraźnym rozbawieniem - o świcie, wszystko będzie nieaktualne, więc jeśli chcecie zrezygnować, wystarczy, że poczekacie do wschodu słońca.
Tym razem demon zniknął na dobre.
Pieprz westchnął i położył głowę na blacie.
- Czemu ty zawsze musisz mnie wplątać w jakąś kabałę. - Zapytał żałośnie.
Czarodziejka beztrosko machała nogami, dopijając kawę.
- Możemy zrezygnować, sam słyszałeś. - Muffen wbiła zacięte spojrzenie w puchatego kotorożca.
- Sprzedałaś mnie za taką maszkarę. - Przewrócił oczami bóg. - Mogłaś przynajmniej zażądać prawdziwego jednorożca.
- Myślisz, że by mi dał? - Czarodziejka otworzyła szeroko oczy.
- Ja ci dam, jeśli będziesz trzymała łapki przy sobie. Przynajmniej do wschodu słońca.
Mina Muffena zdradzała, że czarodziejka cierpi prawdziwe katusze.
Pod różową kokardką musiała toczyć się zacięta bitwa myśli.
Ale dusza hazardzistki wygrała.
Czarodziejka zsunęła się ze stołka i stanęła przed Pieprzem, patrząc na niego wyczekująco.
- Proszę cię, zlituj się. - Spróbował bez większej nadziei.
- Nie jęcz, przecież nie zrobię ci krzywdy. - Prychnęła, przewracając oczami.
Aeszma zsunął się ze stołka.
Czuł, że to się źle skończy.
Ale z dwojga złego, jak już wdepnęli w bagno, to lepiej dać się rozebrać niż pozwolić, żeby po Miasteczku plątał się demon.
Czarodziejka wspięła się na palce i wyciągnęła ręce w stronę zapinki długiego płaszcza.
Materiał gładko zsunął się z szerokich pleców boga.
Czekoladowe oczy śledziły każdy jej ruch.
- To takie niesprawiedliwe. - Mruknęła Muffa, kładąc dłonie na piersi Pieprza.
Czuła jak się spina.
- Co takiego? - Spytał wyraźnie walcząc ze sobą, żeby się nie cofnąć.
- Te twoje rzęsy. - Zachichotała, dając mu pstryczka w nos.
- Ty mała wiedźmo. - Załapał czarodziejkę jedną ręką za nadgarstki, a drugą bez trudu uniósł i posadził na szynkwasie.
Uśmiechnął się, zawadiacko przekrzywiając głowę.
Muffinka zmrużyła oczy.
Zaczynała jej się podobać ta zabawa.
Odrobinę podciągnęła materiał spódnicy i patrząc prosto w czekoladowe oczy, rozsunęła nogi.
- Chodź bliżej, bo nie dosięgam. - Zażądała. - wyciągając rękę w stronę boga, który przyglądał jej się z dziwną miną.
Aeszma podszedł bliżej.
Delikatnie podciągnął materiał w ciasteczka nieco wyżej.
Zupełnie przypadkowo odsłonił kolano i wykończoną koronką pończochę, która ciasno opinała udo Ptysia.
Zaaferowana czarodziejka nie zwróciła na to najmniejszej uwagi.
Zręcznie zaczęła rozpinać guziki ciemnozielonej koszuli.
Bóg oparł dłonie o blat.
Muffinka pachniała kawą, czekoladą i czymś słodkim.
Zerknęła na Pieprza i delikatnie odgarnęła mu z twarzy czarny kosmyk.
Wojownik przymknął oczy.
Czarodziejka schyliła się rozpinając ostatnie guziki.
Czuł jej ciepły oddech na swojej skórze.
Muffinka przestała się spieszyć.
Przecież mieli dużo czasu.
Ciemny materiał munduru podkreślał mleczną skórę demona.
Wyprostowała się, przyglądając mu się zachłannie.
Rozpięła guziki przy mankietach.
Delikatnie przesunęła palcem po mlecznobiałej szyi.
Bóg zacisnął szczęki.
- Wyglądasz, jakby cię to bolało. - Powiedziała cicho, gdy uchylił jedno oko.
Kiedy nie odpowiedział, wsunęła dłonie pod ciemnozielony materiał i zacisnęła palce na jego spiętych ramionach.
Czekoladowe oczy otworzyły się gwałtownie.
Pieprz wyglądał, jakby miał zamiar zwiać.
Czarodziejka posłała mu figlarny uśmiech i oplotła go nogami w pasie.
- Żadnego uciekania. - Ostrzegła.
Bawiła ją panika czająca się w jego spojrzeniu.
Opuścił ręce, a Muffinka patrzyła, jak zsuwający się powoli mundur, odsłania coraz więcej.
- Ależ to ekscytujące. - Zachichotała.
- Cholernie. - Wychrypiał Pieprz, unikając jej spojrzenia.
Kiedy prawie udało mu się oswoić z myślą, że dłonie czarodziejki spoczywają na jego nagich ramionach, kiedy nagle Ptyś postanowiła
przesunąć je na kark.
Pogłaskała go delikatnie.
Pieprz rozluźnił się nieco.
Właściwie to było całkiem miłe.
Jednak jego ciało, nauczone doświadczeniem, ciągle czekało na ból.
Muffinka nie spuszczała wzroku z stojącego przed nią boga.
- Przecież wiesz, że nie zrobię ci krzywdy. - Zapewniła miękko.
- Umyślnie. - Mruknął przesuwając palcem po koronce jej pończochy.
- Ej! - Muffinka dała mu po łapie i obciągnęła spódnicę. - To ja rozbieram ciebie. - Przypomniała grożąc mu palcem.
- To trochę niesprawiedliwe. - Poskarżył się przysuwając się bliżej.
Czarodziejka czuła ciepło bijące od półnagiego Aeszmy.
Wsunęła palce w jego włosy.
Pomyślała, że już może nie mieć podobnej okazji i postanowiła ją skwapliwie wykorzystać.
Drugą rękę położyła na jego ramieniu i powoli przesunęła w górę, w stronę karku.
Pieprz objął ją i oparł dłonie o blat za jej plecami.
Poczuła jego oddech na szyi.
Mięśnie na jego plecach napięły się, kiedy czarodziejka przesunęła po nich ręką.
- To chyba całkiem miłe, co? - Wychrypiała, bo nagle zaschło jej w gardle.
- Masz lodowate łapy. - Wymruczał jej prosto do ucha.
Czarodziejkę przeszył dreszcz.
Nagle przyszło jej do głowy, że może to nie był dobry pomysł.
Wbiła pazurki w mlecznobiałą skórę.
Bóg oparł czoło na jej ramieniu i westchnął cicho.
Muffinka opuściła nogi i odepchnęła lekko Pieprza.
Zsunęła się z blatu, pilnując, żeby zdradziecka spódnica o nic nie zahaczyła.
Zanim Pieprz oprzytomniał czarodziejka rozpięła mu sprzączkę od paska.
Uśmiechnęła się, niespiesznie wyciągając pasek z jego spodni.
W połowie zrobiła zmartwioną minę.
- Chyba się zaczepiło. - Westchnęła.
Pieprz nie zdążył zaprotestować, objęła go, wtulając twarz w jego nagą pierś.
Aeszma zamarł.
Muffinka zręcznie uwolniła pasek ze szlufki.
Zamiast się cofnąć, mocniej przytuliła boga.
- Ale ci serce wali. - Szepnęła z rozbawieniem. - Ciekawe, czy może jeszcze przyspieszyć.
Pieprzowi zrobiło się gorąco, kiedy palce czarodziejki zręcznie rozpięły pierwszy guzik jego spodni.
- Nie dam rady. - Jęknął, zaciskając pięści.
- Dasz, dasz. - Muffinka ugryzła go delikatnie.
Pieprz zadrżał.
Z trudem panował nad swoim oddechem.
Kręciło mu się w głowie.
- Ktoś mógłby cię wziąć za cnotliwą dziewicę. - Zachichotała czarodziejka odsuwając się do Aeszmy.
Rozpięła jeszcze dwa guziki i zahaczyła palcem o jedną ze szlufek.
- Ja ci dam cnotliwą dziewicę. - Zawarczał Pieprz, przyciągając czarodziejkę do siebie.
Nie dął jej czasu na protesty, posadził ją z powrotem na blacie.
Czekoladowe oczy błyszczały dziko.
- Pachniesz jak świeżo upieczone czekoladowe ciastko. - Szepnęła, rumieniąc się lekko.
Aeszma zamknął jej usta pocałunkiem.
Muffinka na krótką chwilę zapomniała o zakładzie.
O tym gdzie właściwie są.
Objęła Pieprza i oddała mu pocałunek.
Bóg zamruczał popychając ją na blat.
Trzask rozbitej filiżanki ocucił Muffinkę.
Odepchnęła czarnowłosego i stanowczym szarpnięciem pozbyła się jego spodni.
- Dlaczego ty nie nosisz bielizny? - Zapytała słabo.
Aeszma uśmiechnął się odsłaniając kły.
Przesunął dłonią po udzie Muffinki i pocałował ją delikatnie.
- Wygląda na to, że wygrałaś. - Szepnął obejmując ją zachłannie.
Czarodziejce jakoś zupełnie przestało zależeć na kotorożcu.
Skrzypnęły drzwi i ktoś wszedł do środka.
- Ja pierdolę. - Westchnął Blik.
- Kurwa, wiedziałem. - Parsknął Jasny.
Pieprz odsunął się i sięgnął po spodnie.
Muffinka usiadła obciągając spódnicę.
Poprawiła różową kokardkę, która znowu zsunęła się z jej włosów.
Ledwo Aeszma zdążył zapiąć spodnie, kiedy druid poczęstował go potężnym ciosem w szczękę.
Czarodziejka z trudem powstrzymała parsknięcie.
- Wygrałam, wygrałam. - Zanuciła wesoło.
- Ty... - Wydyszał Ziemniak, a w salce nagle rozpętała się burza.
Silny podmuch rzucił Pieprzem o ścianę.
- Jak rany, przestań się nad nim znęcać, to był mój pomysł. - Westchnęła Muffinka, wspinając się na blat.
Wychyliła się i ściągnęła puchatego kotorożca z regału.
Wiatr stracił impet, a druid oklapł.
Ciemne chmury wyparowały.
- Znaczy, że on nie...? - Zapytał, zerkając niepewnie na gramolącego się z ziemi Pieprza.
W progu Jasny i Blik wyli ze śmiechu.
Muffinka zeskoczyła z szynkwasu i wesołym piruetem podskoczyła do Aeszmy.
Skorzystała z okazji, że jeszcze nie zdążył się wyprostować i pocałowała go, zarzucając mu ręce na szyję.
Puchaty kotorożec połaskotał boga w plecy.
- Dziękuję. - Uśmiechnęła się słodko.
- Powiedziałbym, że zawsze do usług, ale trochę się boję. - Westchnął czarnowłosy, unikając czujnego spojrzenia druida.
Ostatnio edytowany przez Dziabeł 16 Listopada 2016r. 19:48, W całości zmieniany: 4
_________________
– A jeśli pewnego dnia będę musiał odejść? – spytał Krzyś, ściskając Misiową łapkę. – Co wtedy?
– Nic wielkiego. – zapewnił go Puchatek. – Posiedzę tu sobie i na Ciebie poczekam. Kiedy się kogoś kocha, to ten drugi ktoś nigdy nie znika.
0
Wypowiedz może zawierać spoileryDemoniczny barista \o/ ogólnie zastawiam się czy bajarz nie mieszał w tym swoich palców a raczej języka... ups znaczy się ciekawie czy cos opowiadał demonowi...
i jakiś podejrzany sklepik powstaje... u juz widze jak Konstancja wbija do sklepu wyczuwając jakiś bishow xd bariste? albo rożne zue rzeczy boys loves-owe :X
Ogolnie jak stara jest matka karasu i senpaja? chyba, ze to mniej czasu minęło niż sobie wyobrażam miedzy upadkiem tego starszego a ich spotkaniem...
No chyba ze matka jest jakaś potężna wiedźma i sie odmłodziła... może gdzieś się czai w miasteczku!?
btw Myślałem, ze będzie tekst ''Jestem twoim ojcem'' xDD ^^'
i w sumie, gdzie ten bajarz? jest festyn czyli dobre miejsce na opowieści... no chyba, ze poszedł gdzieś po ludzi, demony, anioły lub inne istoty, które mogą wprowadzić ciekawe rzeczy do niespokojnego życia onlajnow :D
u ja blednie myślałem, ze to wędrowiec wywołał ta barierę, bo tak sie pojawił i wyobrażałem sobie tez, ze używa nici do tworzenia hologramu, który pokazywał historie...ale w sumie jak jest dobrym oratorem to tego nie potrzebuje... i potem myślałem, ze może podrabia senpaja albo się jakoś nauczył takiej magi od niego... ^^ w sumie jak byl najwyzszym magiem rady (jeśli czytałem dobrze ze zrozumienie) za nim spotkał swojego ulubionego boga xd To może później stworzył jakąś unikatowa magie czując chęć zemsty na radzie, bogach etc
W sumie moze wspomaga sie magia jak przy pomocy opowiadań wpływa na wszelakie istoty? czy moze to jego umiejętność co sie nauczył będąc w świecie rady i ich politycznych gierek?
ah i tak wracając do baristy... czy on nie nagrywał jakimś magicznym kryształem to co robiła muffinka z pieprzem? i jakoś użyje tego do zdobycia posady baristy w sklepiku? ^^
ah i w sumie jak ta gildia robi się popularna to czekam na kolejnych asów, którzy się tam pojawia xD
// pomyślał sobie o jakimś bishowym ninja, który podażą za Królewną z polecenia jej ojca... ^^''
dobra kończę ten post, bo znowu jakieś dziwne rzeczy pisze i tworze sobie w głowie
Ps-1 po tym postcie widać, ze przedawkowalem towar kilka razy xDD
PS muszę wymienić f5, bo ten za wolno odświeża xDD
Ostatnio edytowany przez barthes8 15 Listopada 2016r. 1:57, W całości zmieniany: 1
_________________