Nawigacja
Nowelki i opowiadania
Dział o dziełach pisanych
Obowiązuje na całym forum! Prosimy o jego przeczytanie i przestrzeganie
Świat onlajnów
Strona 13 z 13
0
// Zabiera zacne komenty
\o/
Muff, ty zboku, już chcesz wiedzieć, gdzie biedny Aeszma ma piórka XD
– A jeśli pewnego dnia będę musiał odejść? – spytał Krzyś, ściskając Misiową łapkę. – Co wtedy?
– Nic wielkiego. – zapewnił go Puchatek. – Posiedzę tu sobie i na Ciebie poczekam. Kiedy się kogoś kocha, to ten drugi ktoś nigdy nie znika.
\o/
Muff, ty zboku, już chcesz wiedzieć, gdzie biedny Aeszma ma piórka XD
_________________
– A jeśli pewnego dnia będę musiał odejść? – spytał Krzyś, ściskając Misiową łapkę. – Co wtedy?
– Nic wielkiego. – zapewnił go Puchatek. – Posiedzę tu sobie i na Ciebie poczekam. Kiedy się kogoś kocha, to ten drugi ktoś nigdy nie znika.
0
Wow, dużo...
Edit
Spoiler
Typowy Ziemniak, ale w sumie, zgadzam się z nim, nie ma takiego budyniu, którego nie da się zjeść.
Oooo, to gnomy są pod ochroną? Pierwsze słyszę...
Spoiler
Uff, dobrze, że przynajmniej usiąść można
Hmm, Muffin, zła baba, serio, ona jest gorsza niż Ci źli, a nawet gorsza niż Ci bardzo źli. Spalić, albo utopić w lukrze, czy coś, polecam.
Spoiler
Taaaak, to na 100% był ciekawy widok.
534, brak ogonka :P
605, chyba błąd.
Spoiler
Nope, nope, nope, żadnych kolekcji magicznych zwierząt. Muffin stwarza zagrożenie bez pupilków.
940, za dużo literek :P
1307, tak, jest tyle linijek, tam Muffinka coś zapala, a chyba chciała złapać, ale kto ją tam wie, on lubi palić, psuć i niszczyć, ja bym ją utopił, serio.
Tak czułem, nie ma niedźwiedzia jest niedźwiadek i to jeszcze jakiś podejrzany, a kot padł, a była nadzieja, na jedno normalne, porządne i mało demoniczne zwierze, autorzy zawsze wszystko psują, tworzą historię dla siebie, a nie dla mnie i jeszcze bezczelnie informują mnie o tym, że żrą pizzę, foch, tak btw, nie czytam więcej.
Edit
Spoiler"- Przecież dałoby się go zjeść... - Westchnął Ziemniak."
Typowy Ziemniak, ale w sumie, zgadzam się z nim, nie ma takiego budyniu, którego nie da się zjeść.
Oooo, to gnomy są pod ochroną? Pierwsze słyszę...
Spoiler"- Przekazałem, szef kazał czekać, to pani czeka. Usiąść można. - Jasny machnął w stronę ławy pod rozłożysta gruszą."
Uff, dobrze, że przynajmniej usiąść można
Hmm, Muffin, zła baba, serio, ona jest gorsza niż Ci źli, a nawet gorsza niż Ci bardzo źli. Spalić, albo utopić w lukrze, czy coś, polecam.
Spoiler"Od zawsze miała słabość do wynalazków i innowacyjnych rozwiązań."
Do wynalazków, tsa, jasne, Ziemniak jej wpadł w oko, przecież to oczywiste.
473 linia, literówka.
[spoiler]"- Ty jesteś! - Ucieszyła się na widok Pieprza." Raczej "Tu jesteś", no chyba, że Muffin jakieś objawienie, "jesteś, który jesteś", albo oóglny sens istnienia Pieprza chce podać, nie wiem, nie wiem.
[spoiler]"Dziewczyna nachyliła się ciekawie."
Do wynalazków, tsa, jasne, Ziemniak jej wpadł w oko, przecież to oczywiste.
473 linia, literówka.
[spoiler]"- Ty jesteś! - Ucieszyła się na widok Pieprza." Raczej "Tu jesteś", no chyba, że Muffin jakieś objawienie, "jesteś, który jesteś", albo oóglny sens istnienia Pieprza chce podać, nie wiem, nie wiem.
[spoiler]"Dziewczyna nachyliła się ciekawie."
Taaaak, to na 100% był ciekawy widok.
534, brak ogonka :P
605, chyba błąd.
Spoiler"- Magiczny miś polarny? - Muffinka patrzyła na bestię z niezdrową fascynacją.
Coś odbiło się od bańki ochronnej."
Coś odbiło się od bańki ochronnej."
Nope, nope, nope, żadnych kolekcji magicznych zwierząt. Muffin stwarza zagrożenie bez pupilków.
940, za dużo literek :P
1307, tak, jest tyle linijek, tam Muffinka coś zapala, a chyba chciała złapać, ale kto ją tam wie, on lubi palić, psuć i niszczyć, ja bym ją utopił, serio.
Tak czułem, nie ma niedźwiedzia jest niedźwiadek i to jeszcze jakiś podejrzany, a kot padł, a była nadzieja, na jedno normalne, porządne i mało demoniczne zwierze, autorzy zawsze wszystko psują, tworzą historię dla siebie, a nie dla mnie i jeszcze bezczelnie informują mnie o tym, że żrą pizzę, foch, tak btw, nie czytam więcej.
Ostatnio edytowany przez Karasu 28 Kwietnia 2018r. 20:50, W całości zmieniany: 1
_________________
1
Część Pięćdziesiąta Pierwsza 18+W podziemnym zamczysku było ciepło i zaskakująco cicho.
Wysokie pomieszczenia tonęły w półmroku.
Sam nie wiedział, czego się spodziewał.
Kotłów z potępionymi, ustawionych rzędami w holu?
Wycia przeklętych?
Posadzek lepkich od krwi i smoły?
Jakiegoś swądu siarki?
W końcu dotarł do sali tronowej.
Zgubił się tylko dwa razy.
Nawet brak strażników go irytował.
To ma być siedziba boga Podziemi?
To jakieś kpiny.
Aton ze złością potupał w miejscu, pozbywając się piasku dusz ze złotych sandałów.
Omiótł pomieszczenie zniecierpliwionym wzrokiem.
- Pasuje. - Mruknął jeden z drabów, siedzących przy długim stole pod ścianą.
- Podbijam. - Rudobrody dorzucił kilka żetonów do sporego stosu na blacie.
- Ojciec, znowu kantujesz? - Zdenerwował się trzeci mężczyzna.
- Morda, Fenris.
- Ustaliliśmy, że dusze trytonów nie są warte tyle, co driad. - Przypomniał Kair.
- To wy, kurwa, ustaliliście. - Zawarczał bóg. - Ostatnio duszyczki trytonów podskoczyły, możecie podziękować bratu.
- Pierdolę go. - Zawarczał Fenris.
Kair zachichotał głupkowato.
- Chciałbyś, zawsze był ładniutki.
- Bogowie. - Fenris zerwał się od stołu. - Odszczekaj to!
- Przecież sam to powiedziałeś, debilu! - Kair wstał powoli, a jego rozbiegane oczy zarejestrowały obecność osłupiałego Atona.
- Zgubiłeś się? - Zapytał prawie troskliwie Rudobrody, kiedy syn go szturchnął, wskazując gościa brodą.
- Czy ty w ogóle słyszałeś o straży? - Aton z niesmakiem poprawił śnieżnobiałą szatę. - Wszedłem tu jak do siebie.
- Wypraszam sobie, u ciebie najpierw trzeba przedrzeć się przez masę przydupasów, którym japy się nie zamykają.
- Ale te z różowymi piórami są dobre, smakują jak truskawki. - Zauważył Fenris, umilkł pod wpływem spojrzenia ojca.
- Raczej maliny, tłuku. - Parsknął Kair, wypuszczając z ust obłoczek dymu.
Aton otworzył szerzej oczy, ale w porę przypomniał sobie, że przyszedł tu w celach pokojowych.
Rozejrzał się za jakimś krzesłem.
- Won. - Warknął Nergal, posyłając synom ostre spojrzenie.
- Nie skończyliśmy. - Zaprotestował Fenris.
- A ja jestem ciekawy, czego on chce. - Kair skrzyżował ramiona na piersi.
Rudobrody poczerwieniał, a synowie przezornie ulotnili się bez dalszych protestów.
Nie warto było przeginać.
Aton z nieskrywaną odrazą przysiadł na skraju jednego z odrapanych krzeseł.
Ciaśniej złożył skrzydła, żeby nie pobrudzić złotych piór.
Odchrząknął.
Rudobrody rozparł się, opierając nogi na stole.
W jego łapie pojawił się puchar z winem.
- Zaproponowałbym ci, ale obawiam się, że nie wyszedłbyś po tym o własnych siłach. - Zadrwił, pociągając łyk
krwistego napoju.
- Jakoś przeżyję. - Przewrócił oczami Aton.
Chętnie przywołałby własny kielich, ale jego magia tu nie działała.
W końcu był na terenie innego boga.
Bez oficjalnego pisma potwierdzającego wojnę, jego magia stała się bezużyteczna z chwilą przekroczenia granicy.
Mimo to zaryzykował.
- Musiało cię nieźle przyszpilić, skoro przylazłeś tu całkiem sam. - Bóg Podziemia zmrużył oczy i uśmiechnął się drapieżnie. - Taki
bezbronny.
- To misja pokojowa, nie podniecaj się. - Prychnął Aton. - Ty byś się nie pofatygował.
- No nie, twój blask i splendor mnie oślepia. - Zarechotał. - Później mam taką kurewską migrenę, że żyć się odechciewa.
Aton nie skomentował.
Mógłby rzucić jakiś złośliwy komentarz na temat wystroju posępnego zamczyska, ale nie po to tu przyszedł.
Już sam fakt, że PRZYSZEDŁ, mocno nadszarpnął jego godność.
Resztek postanowił nie rozmieniać na jałowe przepychanki.
- Jak ci się podobał spacer? - Rudobrody posłał mu złośliwe spojrzenie znad pucharu.
Zupełnie, jakby czytał w myślach.
Aton odruchowo postawił bariery.
Bóg Podziemi zarechotał.
- Zrobiłeś się strasznie zarozumiały. - Rzucił krytycznie. - I leniwy. Czego się boisz?
- Niczego. - Prychnął Aton.
- Kłamiesz. - Zadrwił Nergal. - Mnie chcesz oszukać? To ja stworzyłem kłamstwo.
- No tu już przesadziłeś. - Roześmiał się Aton.
Jego czysty i melodyjny śmiech przyprawił Rudobrodego o dreszcze.
Piękny bóg Słońca zupełnie nie pasował do tego miejsca.
Jego obecność tylko podkreślała ponurą i ohydną naturę podziemnego zamczyska.
Drażniła Nergala.
Zwykle nie przeszkadzał mu ten syf, ale...
Może zagoni demony do sprzątania?
Właściwie chyba najwyższa pora na przycięcie różanych krzewów...
Aton odchrząknął, wyrywając boga Podziemia z zadumy.
- Myślę, że najwyższa pora zebrać Radę.
- Radę? - Rudobrody zakrztusił się winem. - Masz na myśli tych szurniętych Magów?
Aton uśmiechnął się paskudnie.
- Tak, właśnie ich mam na myśli.
- Zwariowałeś? Niech siedzą tam gdzie są, nie wtyka się kija w gniazdo węży.
- Widzisz i tu się nie zgadzamy.
- Oszalałeś?
- Masz coś na sumieniu? - Zapytał drwiąco Aton, odrzucając złoty kosmyk na plecy.
- Nie mam sumienia. - Prychnął Nergal.
- No to czego się boisz?
- Ja się, kurwa, niczego nie boję! - Bóg Podziemia zerwał się na równe nogi. - Jestem jebanym złem!
- Tak, tak. - Przewrócił oczami Aton. - Teraz to ty kłamiesz.
Rudobrody usiadł z obrażoną miną.
Kusiło go, żeby oskubać cholernego Atona z tych złotych piórek.
- Ściągniesz tych zgredów i zaraz się do czegoś przyczepią. - Burknął. - Nie pamiętasz, jak to się skończyło ostatnim razem?
Aton skrzywił się.
Pamiętał aż za dobrze.
Stracił wtedy ulubioną łąkę na rzecz ludzi.
I kilka anielskich oddziałów.
Odsunął od siebie niewygodne myśli.
- Tym razem będzie inaczej.
- Ach tak? - Prychnął Nergal. - Bo?
- Bo jestem pewny, że Rada już nie istnieje.
Bóg Podziemia przestał się kiwać na krześle, które z hukiem wylądowało na czterech nogach.
Przez chwilę wpatrywał się w Atona w taki sposób, że bóg Słońca poczuł niepokój.
Pomachał w powietrzu ręką, odganiając upiorną aurę.
- Skąd wiesz? - Zapytał Nergal.
- Powiedzmy, że mam szpiegów we właściwych miejscach.
- Jesteś pewny?
- Nie, dlatego chcę to zrobić. Jeśli moje podejrzenia są słuszne, nikt się nie pojawi. Wiesz, co to będzie oznaczało?
- Ale przecież bezustannie wychodzą decyzje! - Bóg Podziemia zerwał się z miejsca i zaczął się nerwowo przechadzać.
- Dostałeś ostatnio jakąś?
- No nie. - Przyznał. - Ale też nie wystąpiłem z żadnym żądaniem.
- Jeszcze dziś chciałbym wysłać oficjalne pismo, większość już podpisała. - Aton wyciągnął z rękawa rulon.
Nergal zawahał się.
- Jeśli jednak oni się pojawią, czekają nas kurewskie kłopoty.
- Ciebie czekają. - Uśmiechnął się wesoło Aton, rozprostowując pergamin.
Bóg Podziemia wzdrygnął się.
Aton najpewniej miał rację.
Z drugiej strony zżerała go ciekawość.
Bóg Słońca nie kłamał, naprawdę wierzył w to, że Rada nie istnieje.
A jeśli to prawda...
W oczach Nergala zapłonęły złe ogniki.
Wtedy nikogo nie będzie pytał o zdanie.
Wypuści armie na powierzchnię.
Pochłonie Krainę po Krainie, aż w końcu zmiażdży ten cholerny zakątek pana Słoneczko.
Zacznie od Trzeciej Krainy.
- Uśmiechasz się w wyjątkowo odrażający sposób. - Zauważył Aton, przerywając krwawe marzenia.
- Wiesz, że jeśli ich nie ma...
- To oznacza wojnę. - Bóg Słońca bezbłędnie sparodiował jego tubalny głos.
- Kpij ile chcesz, inaczej będziesz śpiewał podwieszony pod sufitem, kiedy dobiorę ci się do tych piórek.
Bóg Podziemia błysnął kłami i wyciągnął łapę w stronę skrzydeł Atona.
Złotowłosy odepchnął jego dłoń.
- Ty i te twoje fantazje. - Roześmiał się figlarnie. - Na twoim miejscu nie wybiegałbym myślami tak daleko.
- Dobrze wiesz, że moja armia... - Nergal wyprostował się gwałtownie.
- Ach, tak... - Przewrócił oczami Aton. - Twoja armia... taka wielka. - Westchnął oblizując wargi.
Rudobrody poczerwieniał.
- Nie przeginaj. - Warknął, z trudem hamując wściekłość.
Bóg Słońca roześmiał się.
- Dobra, - Nergal opadł z powrotem na krzesło. - a teraz powiedz prawdę. Nie przylazłeś taki kawał tylko po to, żebym podpisał to gówno.
Równie dobrze mogłeś mi przesłać jednego z twoich przydupasów.
- Mogłem, ale zależy mi na dyskrecji.
- Masz podpisy właściwie wszystkich bogów i pierdolisz o dyskrecji. Aton, nie sądziłem, że masz mnie za debila.
- Bardziej za mało bystrego dzikusa. - Przyznał bóg Słońca z rozbrajającym uśmiechem.
Rudobrody przysiągł sobie, że kiedyś zetrze mu tę radość z gęby.
Miał w tym wprawę.
Zabijał radość zawodowo.
Nie skomentował złośliwości, nie spuszczając z Atona czujnego spojrzenia.
- Aeszma musi to podpisać. - Powiedział w końcu bóg Słońca.
Rudobrody zakrztusił się winem.
Zgięty w pół przez dłuższą chwilę walczył o oddech.
Aton czekał cierpliwie.
- Oszalałeś? - Wydusił w końcu. - I przychodzisz z tym do mnie?! Weź mu to pocztą wyślij. Kurwa.
Poza tym od kiedy do zawołania Rady potrzebny jest podpis mieszańca.
- Ty naprawdę nie rozumiesz. - Pokręcił głową Aton. - Rady nie ma. A to - Popukał palcem w rulon. - jest Nowym Porządkiem.
- Wydaje mi się, że lekko przesadzasz. Poza tym, nawet jeśli masz rację, lepiej będzie jeśli on tego nie podpisze.
Skoro Rady nie ma, to automatycznie pozbędziemy się go i powstanie nowy Poczet.
Aton ze zniecierpliwieniem nastroszył pióra.
- Czy do ciebie nie dociera, że jeśli nie nałożymy na niego jakiś ograniczeń, to czeka nas katastrofa?
- Boisz się jakiegoś szurniętego mieszańca? - Zakpił Nergal. - Ty? Podobno masz ogromną armię, potężne oddziały w każdej Krainie...
- Już raz mnie prawie zabił. - Oczy Atona pociemniały. - A wtedy jeszcze istniała Rada, a on był pod twoim butem.
Rudobrody roześmiał się.
- Teraz nie jest mi potrzebny, żeby cię zmiażdżyć.
- Nie. - Przyznał Aton. - Bo w pierwszej kolejności przyjdzie po ciebie.
Przez chwilę mierzyli się wściekłymi spojrzeniami.
- Umknęło ci, co zrobił ostatnio z trytonami? - Wysyczał bóg Słońca. - A jeszcze nawet nie zebrał wszystkich Grzechów.
To on stanowi zagrożenie.
- Dlaczego nie poszedłeś z tym do Diabła? - Prychnął Rudobrody. - Ach, no zapomniałem, w końcu to ona namówiła cię na zwolnienie go z
nakazu.
- Sam cofnąłeś swój!
- Ty zacząłeś!
- Debil.
- Idiota.
Aton rozczochrał swoje złote włosy.
- Tak do niczego nie dojdziemy. Obaj jesteśmy winni.
- Och, kochanie, nasze wspólne dzieło jest takie udane. - Wymruczał Nergal. - Może powinniśmy zrobić coś jeszcze... razem.
Aton zdzielił Rudobrodego pergaminem po łbie.
- Przestań mnie nieudolnie uwodzić.
- A ty przestań mnie pchać w gówno.
- To twój dzieciak.
- A przepraszam bardzo, Diabłem zajmiesz się sam?
- To nie jej bajka. Jeśli zręcznie pozbawimy ją zabawek, straci zainteresowanie.
- Albo zmiecie nas z powierzchni ziemi jednym kichnięciem.
- Nie sądzę.
- Mam zaryzykować misję samobójczą w oparciu o twoje przeczucia?
- Jeszcze chwila i pomyślę, że się boisz. - Zakpił Aton.
Nergal poczerwieniał.
Może i się bał.
Ale to tylko podsycało jego wściekłość.
- Jeśli zajmiesz się Aeszmą, ja załatwię sprawę Grzechów. - Obiecał z kuszącym uśmiechem Aton. - Mam w tym wprawę.
- Znowu odwalisz jakąś fuszerkę. - Burknął obrażonym tonem Rudobrody.
- Wątpisz we mnie? - Bóg Słońca posłał mu rozbawione spojrzenie.
- Zastanawiam się jakim cudem jeszcze nie trafiłeś tu na dół. - Przewrócił oczami Nergal. - Jesteś lepszym kusicielem niż niejeden demon.
- Mówiłem ci, wystrój mi się nie podoba. - Prychnął Aton. - To co? Zgadzasz się?
- Pod jednym warunkiem.
- Nie prześpię się z tobą. - Zastrzegł bóg.
- Miło, że o tym pomyślałeś, ale nie o to chodzi. - Parsknął Nergal.
- Zadziwiasz mnie.
- O, zaręczam ci, że jeszcze wszystko przed nami. - Błysnął kłami Rudobrody.
- Nergal, do rzeczy.
- Zajmę się Aeszmą, ale jeśli Diabeł się wmiesza, staniesz po mojej stronie. I nie mam tu na myśli jakiegoś marnego wsparcia, tylko ciebie
osobiście.
- W porządku. - Zgodził się Aton, podsuwając pergamin.
- Ty się go naprawdę boisz. - Zdziwił się Rudobrody, zaskoczony tym, jak łatwo poszło.
Bóg Słońce nie skomentował.
- Mam nadzieję, że sobie poradzisz. - Mruknął. - Jak będziesz miał podpis od razu to wyślij.
- Nie martw się, mam wprawę w łamaniu tego dzieciaka. - Nergal posłał mu wyjątkowo okrutny uśmiech. - Tym razem zafunduję mu coś ekstra.
Wreszcie miał czysty strzał.
Po czterech dniach bycia cieniem swojego celu, doczekał się.
Już dawno nie miał do czynienia z kimś tak przezornym.
Mężczyzna zwykle nie rozstawał się z ochroną albo przynajmniej amuletem ochronnym.
Ale widać czasem nawet największy paranoik miewa zaćmienia.
Miłość, pomyślał z niesmakiem zabójca, kiedy naga kobieta zdjęła z szyi, zajętego nią mężczyzny amulet ochronny.
Strzała bezbłędnie trafiła w cel.
Zabójca skrzywił się, niespiesznie chowając łuk do specjalnego pokrowca.
Czemu one zawsze muszą się tak drzeć?
Zakręciło mu się w głowie.
Znamię pod prawym obojczykiem zapłonęło.
Zabójca przykląkł i zaczął przeszukiwać kieszenie.
W końcu znalazł niewielką buteleczkę i szybko połknął jej zawartość.
- Nie tym razem, chuju złamany. - Wysyczał, błyskawicznie zsuwając się z dachu.
Najwyższa pora na ewakuację.
Bardziej naciągnął kaptur, skrywając twarz w cieniu.
Cholerne znamię demona nadal paliło.
Zabójca miał zamiar odebrać honorarium i zaszyć się gdzieś na kilka dni.
Już dawno nikt go nie wzywał.
Zresztą znalazł sposób na ignorowanie nawet tych sporadycznych wezwań.
Tym razem jednak ból nie chciał zniknąć.
Zabójca nie dopuszczał prawdy do świadomości.
Myśli, która go przerażała.
Wślizgnął się do gospody przez okno.
Zleceniodawca bez słowa rzucił mu mieszek ze złotem.
Zabójca skłonił się i zniknął równie szybko, jak się pojawił.
Spieszyło mu się do kryjówki, w której zostało jeszcze trochę specyfiku łagodzącego skutki więzi demona.
Nie dotarł do celu.
Kolejna fala bólu ścięła go z nóg.
Z trudem powstrzymał, wydzierający mu się z gardła, krzyk.
Nie da mu tej satysfakcji.
Obiecał sobie, że nigdy więcej tam nie wróci.
Kolejne wezwanie pozbawiło go przytomności.
Ocknął się na kamiennej posadzce.
Od razu zrobiło mu się niedobrze.
Doskonale znał ten zapach.
- Długo kazałeś na siebie czekać. - Nergal posłał mu złe spojrzenie.
Demon nie odezwał się.
Z trudem zapanował nad drżącym ciałem.
Zaczął ostrożnie zbierać się z posadzki.
Bóg Podziemia posłał go kopniakiem na ziemię i oparł but na jego piersi.
Pochylił się.
- Czy tobie się coś nie pomyliło? - Zawarczał wściekle.
- Przepraszam. - Zaskomlał odruchowo demon, walcząc nie tylko z bólem, ale i obrzydzeniem do siebie samego.
Po co to wszystko?
Dlaczego w ogóle próbował uciekać?
Przecież od niego i tak się nie uwolni.
Już nie.
Mógł się oszukiwać ile chciał, ale Nergal już mu dawno pokazał, gdzie jest jego miejsce.
Zniszczył go i sprawiło mu to cholerną satysfakcję.
W dodatku demon miał świadomość, że to nawet nie chodziło o niego.
Był tylko dodatkową atrakcją.
Bóg mocniej docisnął go do ziemi, opierając cały ciężar na nodze, którą dociskał demona do posadzki.
- Nie dosłyszałem.
- Przepraszam, panie. - Czy to naprawdę on tak skamle?
Rudobrody cofnął się, wyraźnie usatysfakcjonowany.
- Wiesz, że nie lubię czekać. - Pogroził palcem ledwo żywemu demonowi.
- Tak, panie.
- Możesz wstać.- Zgodził się łaskawie bóg.
- Dziękuję, panie.
- Mam dla ciebie zadanie. Na pewno się ucieszysz.
Demon nie miał odwagi podnieść wzroku na Nergala.
Ale mógłby przysiąc, że bóg się uśmiechał.
A to nie wróżyło nic dobrego.
- Nie jesteś ciekawy? - Rudobrody przyjrzał się, stojącemu przed nim demonowi z niejakim rozczarowaniem.
Złamał go już jakiś czas temu.
Długo walczył, dostarczając bogu Podziemia niewątpliwej rozrywki.
Ale w końcu i on się poddał.
Nergal stracił zainteresowanie.
Do tego stopnia, że dał mu odejść.
Pozornie.
Był ciekawy, czy ta iluzja nadziei wystarczy, żeby demon znowu stał się godny jego uwagi.
Kiedy nie zjawił się na pierwsze, ani nawet drugie wezwanie, Nergal poczuł znajomą ekscytację.
Ale szybko okazało się, że to tylko złudzenie.
- Co to za zadanie, panie? - Zapytał demon, nadal nie patrząc na boga.
- Spójrz na mnie. - Zażądał Nergal.
Pokorny sługa wbił w niego obojętne, bladozielone oczy.
Bóg uśmiechnął się paskudnie.
- Spotkasz się z Aeszmą, cieszysz się?
Demon nie zareagował.
Nergal poczuł rozczarowanie.
Liczył na coś więcej.
- Przyprowadzisz go do mnie.
- Tak, panie.
- Nie, nie rozumiesz. - Zacisnął zęby zniecierpliwiony bóg.
Wyciągnął z kieszeni srebrną, szeroką bransoletę, opatrzoną magiczną formułą.
Zabawka magów do pacyfikowania bogów.
Cholernie rzadka i piekielnie droga.
- Przyprowadzisz go do mnie.- Powtórzył, podając demonowi magiczną bransoletę.
Oczy jego obojętnego sługi rozbłysły jadowitą zielenią.
Zapłonęła w nich czysta i prawdziwa wściekłość.
- Nigdy. - Wysyczał.
Nergal uśmiechnął się paskudnie.
- Xinamo, dobrze wiesz, że mi się nie odmawia. - Bóg patrzył na demona zachłannie. - Ale jeśli chcesz, mogę ci przypomnieć.
Drobny, czarnowłosy chłopiec siedział wciśnięty w kąt.
Chude, podrapane ramiona ciasno oplatały, podciągnięte pod samą brodę, kolana.
Miał ochotę zniknąć.
I równocześnie doskonale zdawał sobie sprawę z tego, że to niemożliwe.
On i tak zawsze go znajdzie.
Skrzypnęły wielkie drzwi i zwinny cień wsunął się do środka.
- Dlaczego nie jesteś w łóżku? - Miał miły głos, który uspokajał.
- Boję się. - Wyszeptał chłopiec, opierając czoło o kolana.
Strach zawsze był silniejszy od zmęczenia.
W dodatku musiał pilnować słów.
Nie chciał zranić demona.
Tylko on był dla niego miły.
Odpowiedziało mu głośne westchnięcie.
- Czy nie uważasz, że książę ciemności nie powinien się bać? - Oczywiście nie doczekał się odpowiedzi. - Spójrz na mnie.
Chłopiec pokręcił głową.
Demon westchnął raz jeszcze, a potem ostrożnie podniósł drżące dziecko.
Aeszma błyskawicznie się wyrwał.
Spadł na podłogę, zręcznie lądując na nogach i cofnął się, patrząc ze strachem na zaskoczonego demona.
- Nigdy mnie nie dotykaj. - Powiedział, zanim zdołał się powstrzymać.
Słowa pomknęły w stronę jego opiekuna, który uniknął ich zręcznymi piruetami.
- Przepraszam, zapomniałem.
- Zapomniałeś? - Zdenerwował się Aeszma, a słowo śmignęło niczym nieskrępowane.
Tym razem demon był za wolny.
Syknął, kiedy klątwa rozcięła mu ramię.
Chłopiec zacisnął usta.
Demon przeklął w myślach.
Czuł, że właśnie wszystko spieprzył.
Tyle czasu zajęło mu przekonanie dzieciaka, żeby w ogóle się do niego odezwał.
Miliony razy zapewniał go, że nie jest w stanie go skrzywdzić.
Przymknął oczy, musiał się uspokoić.
Co go podkusiło, żeby dotykać Aeszmę?
Zawsze udawało mu się opanować, chociaż nie było to łatwe.
Zwłaszcza, kiedy mały książę wracał w opłakanym stanie z wizyt u ojca.
Demon nie był zadowolony, kiedy kazali mu go pilnować.
Ale rozkaz, to rozkaz.
Ostrzegali go, że dzieciak jest niebezpieczny.
Nie miał go chronić.
Tylko zadbać o to, żeby książę nikogo nie skrzywdził.
Nikt go jednak nie ostrzegł, że Aeszma uświadomi mu, że ma serce.
Szybko przywiązał się do chudego chłopca i starał się jakoś zdobyć jego zaufanie.
Nie raz narzekał, że przez ten czas zdążyłby już oswoić stado upiornych rumaków.
Dzieciak milczał jak zaklęty.
Gdyby nie znał prawdy, pomyślałby, że jest niemową.
Aż w końcu, któregoś dnia odezwał się.
Demona uratował tylko refleks szermierza.
Klątwa minęła go o włos.
Tak jak dziś, chłopiec siedział w tym samym kącie.
Krew ściekała z jego przedramion.
Demonowi wyrwało się, żeby nie płakał.
Omiotło go pogardliwe, czarne spojrzenie.
- Nie płaczę. - Klątwa śmignęła w powietrzu.
Powinien wiedzieć, książę nigdy nie płakał.
Po tym zaufał mu na tyle, żeby się czasem odezwać.
Demon nikomu o tym nie powiedział.
Wiedział, że bóg Podziemi nie byłby zadowolony.
Krew spływała po ramieniu, mocząc szatę.
Demon wiedział, że przegrał.
Zaryzykował i spojrzał w smutne, czarne oczy.
Chłopiec odwrócił wzrok i bez słowa ruszył do łóżka.
Chwilę później zniknął pod kocem.
- Nic się nie stało. - Powiedział demon, opatrując ramię.
Odpowiedziała mu cisza.
Cisza, która trwała wiele dni.
Tygodni.
Miesięcy.
Demon w życiu nie spotkał równie upartej i zaciętej istoty.
Nigdy wcześniej nie czuł tak dotkliwie, że kogoś zawiódł.
On nie zawodził, był najlepszy.
Siedzieli nad urwiskiem, obserwując wielkie orły.
- Dlaczego jesteś smutny? - Zapytał niespodziewanie Aeszma.
Demon zasłonił się swoim ostrzem, które akurat polerował.
Nagrodą za refleks był słaby uśmiech bladego chłopca.
- Już nie jestem. - Przyznał zgodnie z prawdą.
Demon zacisnął pięści w bezsilnej złości.
Nieprzytomny, skatowany Aeszma leżał w kałuży krwi.
Nie powinno go to obchodzić.
Nie powinno go to ruszać.
Nikt poza nim się nie przejmował.
Nie zastanawiając się, podniósł księcia z ziemi i zaniósł do łóżka.
Kiedy drobne ciało ufnie do niego przylgnęło, już wiedział, że on nie potrafi być jak reszta.
Nie zdążył się odsunąć, kiedy mała ręka zacisnęła się na jego dłoni.
- Zostań. - Nie zdążył przygotować się na atak.
Jednak ten nigdy nie nastąpił.
Słowo przebrzmiało.
Zwykłe, chociaż znaczące tak wiele.
Demon został.
- Znowu jesteś smutny. - Zauważył Aeszma, mimo, że wcale nie patrzył, na siedzącego obok demona.
Słowa rozpłynęły się w powietrzu, zanim szermierz uniósł broń.
- O czym myślisz? - Zapytał niespodziewanie chłopiec.
- O tym, że chciałbym cię ochronić.
- To niemożliwe. - Aeszma zgarnął z dywanu garść szklanych kulek.
- Wiem. - Burknął zniechęcony demon. - Nie, dopóki należę do Nergala.
Uniósł głowę, trafiając na przenikliwe czarne oczy.
Zupełnie nie pasowały do mizernego dzieciaka.
- Co zrobiłbyś, gdybyś był wolny? - Zapytał go kilka dni później.
Demon poderwał głowę, zupełnie zapominając o polerowanej klindze.
- Zostałbym z tobą na zawsze. - Odparł bez wahania.
Książę przyglądał mu się dłuższą chwilę.
Ewidentnie myślał nad czymś intensywnie.
A potem odszedł bez słowa.
Aeszma obudził się z krzykiem.
Demon błyskawicznie przykląkł przy łóżku.
- Już dobrze. - Wyszeptał.
- Cynamon. - Chłopiec od razu się uspokoił.
Demon uśmiechnął się lekko.
Lubił przezwisko, jakie nadał mu mały książę.
- Jestem tu.
- Już zawsze będziesz?
- Tak. - Zapewnił bez wahania, chociaż miał świadomość, że to obietnica bez pokrycia.
Jego los zależał od boga Podziemi.
- To dobrze. - Aeszma po raz pierwszy uśmiechnął się naprawdę.
Demon poczuł się jeszcze gorzej.
Chłopiec musiał to wyczuć, bo pogłaskał go nieśmiało po ramieniu.
Kiedy zaskoczony demon spojrzał na niego, książę przesunął drżącym, małym palcem po jego znaku na skroni.
Xinamo poczuł ból, a potem wszystko zniknęło.
Ucisk palącego jarzma boga Podziemi, wyparował razem z bólem.
Zszokowany wpatrywał się w zadowolonego z siebie księcia.
- Obiecujesz, że mnie nie zostawisz? - Zapytał cicho Aeszma.
- Obiecuję. - Przyrzekł demon, przyciskając drobną, dziecięcą dłoń do swojego serca.
Nigdy więcej się nie zobaczyli.
Xinamo splunął krwią.
Spróbował odciąć się od bólu.
Jego ciało nie chciało współpracować.
Szczęk mechanizmu był zapowiedzią kolejnej fali cierpienia.
Było mu wszystko jedno.
Drugi raz go nie złamie.
Drugi raz nie zdradzi swojego księcia.
Uciekającą świadomość powstrzymał magiczny szpikulec, głęboko wepchnięty w bok demona.
- Żadnego oszukiwania, Xinamo. - Zadrwił Rudobrody. - Mam dla ciebie dużo atrakcji, ale musisz tu być, żeby je docenić.
- Pierdol się. - Jęknął demon, walcząc z bólem.
- Mam wrażenie, że nie doceniasz tego, co dla ciebie robię. - Obraził się Nergal. - Już raz cię złamałem, to tylko kwestia czasu.
- Nigdy wię... - Zaczął z wściekłością demon, ale kolejna dawka cierpienia pozbawiła go oddechu.
- Nigdy to długo. - Przewrócił oczami bóg. - Obawiam się, że nie mam tyle czasu na zabawę. A szkoda.
Gniewko obudził się ze świetnym pomysłem.
Ostatnio sporo działo się w gildii.
Otworzyły się przed nimi zupełnie nowe możliwości, a on miał zamiar z nich skorzystać.
Już dostał pozwolenie, na przyjęcie nowych rekrutów.
Zaplanowali rozbudowę koszar.
Plac treningowy został ulepszony o kolejny poziom.
A teraz on wpadł na cudowny pomysł, jak w pełni wykorzystać te bonusy.
Nie tracąc czasu, zerwał się z łóżka i chwilę później pędził w kierunku siedziby gildii, uzbrojony w odpowiednie papiery.
Karasu przypiął kołczan i zerknął na Jasnego.
Szermierz, rozwalony na ławie pod gruszą, kończył śniadanie.
- Może weźmiemy Edzia? - Zapytał, dopijając słodki napar z ziół.
- Sam sobie nie poradzisz? - Zdziwił się Karasu.
- To misja czwartego poziomu w dodatku obłożona blokadą magiczną, rozsądniej byłoby...
- Nie sądziłem, że doczekam dnia, w którym akurat ty będziesz mówił o rozsądku. - Roześmiał się dowódca, dopisując
imię rycerza do listy misji.
Jasny prychnął.
- Idziemy?
Dowódca Gryfów koniecznie chciał się wyrobić przed wieczorną ucztą.
Swoją drogą w życiu nie przypuszczałby, że pierwsza misja Marceliny zakończy się w ten sposób.
Wszystko wskazywało na to, że Muffinkowa czarodziejka wykazuje destrukcyjne zapędy tylko w towarzystwie Pieprza.
Chociaż może wyciągał zbyt daleko idące wnioski.
Tak czy inaczej, cieszył go fakt, że szalone baby jakimś cudem się nie pozabijały.
To pozwalało mu patrzeć w przyszłość z chwilowym optymizmem.
- Idziemy. - Zgodził się Jasny ale na widok Pieprza z jakimiś papierami pod pachą, usiadł z powrotem.
Wiedział, że Karasu stara się unikać boga, od chwili, gdy ten wrócił z misji.
Dowódca zaklął pod nosem.
- Teraz nie mam czasu. - Rzucił na wszelki wypadek, posyłając Jasnemu naglące spojrzenie.
- Wieczorem jest uczta, więc tym bardziej nie będziesz go miał. - Warknął Pieprz i ucinając dalsze protesty, wepchnął
dowódcę do siedziby gildii.
Jasny westchnął ciężko i postanowił poszukać Edwarda.
- Oszalałeś? - Zdenerwował się Karasu, kiedy Pieprz wepchnął mu stertę dokumentów. - Nigdzie cię teraz nie puszczę.
- Ale ja się nigdzie nie wybieram. - Zapewnił do bóg, zgarniając wszystkie dokumenty z biurka dowódcy na podłogę.
Karasu patrzył na niego w osłupieniu.
- To było posegregowane. - Jęknął słabo.
- Doprawdy? - Zadrwił bóg.
- Jak Marcelina to zobaczy...
- Już się boję.
- Czyli nie odchodzisz? - Upewnił się Karasu, uczepiając się jedynej dobrej wiadomości, która wiązała się z osobą Pieprza.
- Nie.
- To dobrze.
- Ale nic za darmo.
- Wiedziałem. - Prychnął, przewracając oczami. - I uprzedzając twoje fochy, nie oddam ci Muffy. Widzisz, że całkiem nieźle im idzie.
- Nie o to chodzi.
- Nie? - Zdumiał się Karasu.
Zaraz jednak dopadł go poważny niepokój.
Aeszmie zależało tylko na niesfornej czarodziejce.
O co w takim razie miał zamiar prosić?
Nieuważnie przekartkował wciśnięte mu dokumenty.
Zawierały, między innymi, listę członków Wybranych.
- Dziewanna? - Upewnił się.
To, że elf jest w składzie, zupełnie go nie zdziwiło.
- Sam ją wziąłeś na healerkę. - Uśmiechnął się Pieprz.
- Nawet o tym nie myśl. - Zdenerwował się dowódca.
Jeszcze brakowało mu tylko nowej dramy.
- Nie wiem, o czym mówisz. - Bóg posłał mu wyjątkowo niewinne spojrzenie spod czarnych, krzywych kosmyków.
- Żadnego spania z healerkami!
- To jakieś nowe rozporządzenie? - Zdziwił się Pieprz całkiem nieszczerze.
- Wiesz, o co mi chodzi. Dość dramatów.
- Jesteś przewrażliwiony. - Przewrócił oczami Aeszma, przysiadając na pustym biurku.
- Co to jest? - Zdziwił się Karasu, czytając kolejne dokumenty.
- Pozwolenie na budowę.
- Masz zamiar budować dom? - Zdumiał się dowódca, bo w życiu nie podejrzewałby szalonego boga o podobny pomysł.
- Mam zamiar budować dom poza murami. - Uściślił.
- Czy ty masz jakieś pojęcie o budowaniu?
- Jeszcze nie. - Przyznał szczerze Pieprz.
Karasu w milczeniu studiował dokumenty.
Chwilowo zapomniał o czekającej misji.
- To jest ten twój warunek? - Zapytał w końcu.
- Tak.
- Nie wiem, czy mogę wyrazić zgodę na twoje mieszkanie poza murami.
- Nie wiesz, czy nie chcesz? - Trafił bezbłędnie Aeszma.
- Na co ci to? - Zapytał w końcu.
- Może chciałbym się wyspać, nie słuchając twojego chrapania?
- Wcale nie chrapię! - Obraził się Karasu.
Myślał gorączkowo, jakie mogą być ewentualne konsekwencje jego decyzji.
W głowie kłębiły mu się same katastrofy.
- Podpiszesz kontrakt na kolejne dziesięć lat. - Powiedział w końcu, wbijając wyczekujące spojrzenie w Aeszmę.
- Dwa.
- Pięć.
- Trzy.
- Dobra.
Dowódca odetchnął z ulgą.
Nigdy nie przyznałby, ale ostatnio fakt, że Pieprz nie ma kontraktu spędzał mu sen z powiek.
- To teraz znajdź tam formularz. - Rzucił mściwie, wskazując na wielką górę papierów, kłębiącą się na podłodze.
Na Pieprzu nie zrobiło to najmniejszego wrażenia.
Pstryknął palcami, a cztery pergaminy wystrzeliły w powietrze i wylądowały na biurku Karasu.
Dowódca zmrużył oczy.
- Skoro to dla ciebie takie łatwe, to może posegregowałbyś te papiery?
- Może i mógłbym. - Przyznał Pieprz.
- To dlaczego wcześniej tego nie zrobiłeś!
- Bo nie prosiłeś. - Wzruszył szerokimi ramionami rycerz.
Dowódca miał ochotę rzucić w cholernego boga czymś ciężkim.
- Oddychaj. - Poradził mu rozbawiony Pieprz.
- Masz świadomość, że kontrakt nałoży na ciebie ograniczenia na misjach? - Upewnił się.
- Ja mam, a skoro tobie to nie przeszkadza...
Karasu zawahał się.
Miał w gildii boga i własnoręcznie chce się pozbawić możliwości, które się z tym wiązały.
Z drugiej jednak strony, będzie spał spokojnie ze świadomością, że Pieprz nie zniknie przy kolejnym fochu.
Trudna decyzja.
Pewnie byłaby znacznie trudniejsza, gdyby Pieprz nie był dobrym wojownikiem.
Dowódca złożył zamaszyste podpisy w wyznaczonych miejscach i wręczył pióro Pieprzowi.
Zaskoczony bóg patrzył na niego dłuższą chwilę.
- Zaraz naprawdę pomyślę, że ci na mnie zależy. - Zadrwił, podpisując dokumenty.
- Straszny z ciebie kretyn. - Westchnął Karasu, sięgając po gildyjny medalion.
Przerwało im energiczne pukanie do drzwi.
Pieprz zebrał swoje dokumenty.
- Wlazł. - Rzucił łaskawie Karasu.
- Dobrze, że cię jeszcze złapałem. - Ucieszył się Gniewko.
- Coś się stało?
- Tak, wpadłem na świetny pomysł. - Wojownik zamachał dokumentami.
- Już mi się niedobrze robi na widok pergaminu. - Przyznał Karasu.
- Pomyśl o Orlich Szczytach. - Szepnął Pieprz z łobuzerskim błyskiem w oczach.
- Tak! Wszystko zaplanujemy po uczcie. - Zapalił się Karasu.
- Mamy misję na Orle Szczyty?! - Zdumiał się Gniewko.
- No.
- Tam można...
- zdobyć jaja gryfów. - Dokończył podekscytowany dowódca.
- Moglibyśmy stworzyć...
- hodowlę gryfów bojowych. - Westchnął Karasu.
- Nie mogę was słuchać. - Przewrócił oczami Pieprz.
- To nie zmienia faktu, że... - Karasu urwał nagle i wbił zielone oczy w boga.
- Czy ja ci podpisałem zgodę na winnicę? - Zdumiał się.
- No. - Uśmiechnął się chytrze bóg.
Dowódca otworzył i zamknął usta.
- Hajmidal mnie zabije.
- Powinieneś dokładniej czytać dokumenty, które podpisujesz. - Pouczył go Pieprz, zręcznie umykając przed kopniakiem.
- A propos dokumentów. - Gniewko skorzystał z okazji i podał dowódcy papiery. - Pomyślałem, że przy nowym poziomie placu, moglibyśmy szkolić więcej rekrutów.
- No taki był zamysł. - Przytaknął Karasu.
- Dlatego wpadłem na pomysł, żeby ściągnąć do nas najlepszego szermierza w Krainach.
- Zastanawiam się, jak oni zyskują te debilne tytuły. - Pieprz niechętnie sięgnął po medalion gildyjny.
- Pozwalam ci wybrać miejsce, doceń. - Zadrwił Karasu, nie spuszczając Pieprz z oka.
- Zgodziłeś się na kontrakt? - Zdumiał się Gniewko. - Co mu obiecałeś w zamian? - Zaniepokoił się.
- Zabawę w budowlańca. - Parsknął Karasu.
Pieprz przez chwilę obracał w palcach medalion z wizerunkiem gryfa.
Z jednej strony chciał tego.
W końcu będzie miał swoje miejsce, tak naprawdę.
Ale z drugiej...
Karasu zniecierpliwił się.
Wyrwał mu medalion i zadarł do góry lnianą koszulę, wypalając znak na prawym barku boga.
- Ktoś ci mówił, że powinieneś popracować nad cierpliwością? - Prychnął Aeszma, odsuwając się gwałtownie.
- Nie pyskuj. - Poradził mu, bardzo zadowolony z siebie, Karasu. - Czyli zatrudnimy najlepszego szermierza... - Uniósł brwi na widok honorarium na zaproszeniu. - Oszalałeś? - Wbił wzrok w Gniewka.
- W końcu jest najlepszy, trzeba go jakoś skusić, nie?
- A rekrutów będziemy karmić suchym chlebem i wodą?
- No już nie przesadzaj... - Bronił się Gniewko.
- Na mnie nie patrz, teraz oficjalnie mam osobne konto. - Błysnął kłami Pieprz.
- Kurwa. - Westchnął ciężko dowódca. - Dostrzegam coraz więcej minusów tego kontraktu.
- Cóż. - Bóg posłał mu kpiący uśmieszek.
- Dobra, masz. - Wyciągnął podpisane zaproszenie w stronę szczęśliwego Gniewka, który błyskawicznie wrzucił je do skrzynki, puszczając w system.
Pieprz zerknął mu ciekawie przez ramię, przebiegając wzrokiem treść potwierdzenia.
- Nieźle. Właśnie zaprosiliście do gildii legendarnego płatnego zabójcę. Gratuluję.
Pogwizdując cicho opuścił siedzibę gildii, zostawiając w Wielkiej Sali zbaraniałych towarzyszy.
- Czyli nie przyniosłeś wody? - Prychnęła rozeźlona czarodziejka, rozglądając się po łazience, do której przywlókł ją druid.
- Mam coś lepszego. - Zapewnił z zapałem, wskazując na dziwne pokrętło i rurki wystające ze ściany.
Miały podejrzanie znajomy kolor.
Muffinka była prawie pewna, że gdzieś już widziała tę krwistą czerwień.
- To wygląda... - Zaczęła niezadowolonym tonem.
- Mniejsza jak to wygląda! - Przerwał jej druid, niecierpliwie zerkając w stronę drzwi.
Czarodziejka naburmuszyła się.
Była przemarznięta po misji i w dodatku nie przywykła do takiego traktowania.
- Jestem. - Dziewanna wpadła do łazienki.
- No nareszcie! - Ucieszył się Ziemniak. - Pora na test!
- Ja przepraszam bardzo... - Zaczęła ze złością Muffinka.
- Właśnie! - Rozpromieniła się blondynka. - Mam coś dla ciebie.
Ptyś nie zdążyła rzucić żadnej złośliwości, bo dziewczyna wepchnęła jej w ręce różowa doniczkę z drzewkiem na którym...
- To są ptysie. - Zdumiał się druid, zapominając o wannie.
- No. - Uśmiechnęła się dumnie Dziewanna. - Mój własny szczep.
- Drzewko ptysiowe? - Czarodziejka z niedowierzaniem dźgnęła palcem małego ptysia z różowym kremem.
Po namyśle oderwała go i wsadziła do buzi. - Ale dobre! - Rozpromieniła się.
- Podoba ci się? - Zapytała z nadzieją Dziewanna.
- Szaleńczo! - Czarodziejka z zachwytem wpatrywała się w cudowną roślinkę.
- Cieszę się. - Przyznała szczerze blondynka. - A teraz patrz, co wymyślił Ziemniak!
Druid ocknął się z zadumy i uśmiechnął szeroko.
- Tak, no więc wystarczy, że odkręcisz tu. - Wskazał na jedno z pokręteł, które właśnie przekręcił.
Rozległ się dziwny, bulgoczący dźwięk i z rurki chlusnęła woda, prosto do wanny.
Czarodziejka otworzyła szeroko oczy.
- Skąd to leci?
- Ze studni. - Pochwalił się Ziemniak.
- Jak zrobiłeś, że woda ze studni materializuje się w tym metalowym? - Muffinka ciekawie zaczęła oglądać rurki.
- Płynie po prostu.
- Bez żadnej formuły przenoszącej?
- Bez. - Oznajmił z zadowoleniem.
- Łał. - Westchnęła z zachwytem czarodziejka.
- Koniec z łażeniem z wiadrami! - Zatarł ręce druid.
- A do czego ten drugi? - Ptyś wskazała na drugie pokrętło.
- Tam będzie leciała ciepła woda. - Wyjaśnił ochoczo Ziemniak.
- Ciepła? - Zdumiała się czarodziejka. - Ze studni? Jak?
- Jeszcze nie wiem, ale już mam projekt tylko... - Zapalił się druid.
- Dobra, to idź myśleć gdzieś indziej, a ja się wykąpię. - Czarodziejka bez ceregieli wypchnęła z łazienki Ziemniaka i Dziewannę.
Ostrożnie odstawiła ptysiowe drzewo na podłogę i z zachwytem wpatrzyła się w prawie pełną wannę.
Koniec z dopraszaniem się o wodę.
Cudownie.
Stuknęła laską o brzeg i wyszeptała formułę podgrzewającą.
Miała tylko nadzieję, że Ziemniak wymyśli ciepłą wodę, zanim skończy jej się moc Aeszmy, umożliwiająca czary w Miasteczku.
Bezszelestnie przekradli się przez niewielki lasek.
Sprawdzili dokładnie teren.
Ukryci w cieniu drzew ustalili najlepszą strategię.
Kawałek od nich znajdował się cel.
Stara gospoda.
Ich zadaniem było odzyskanie, przywłaszczonych przez karczmarza, towarów.
- Jakoś nie wygląda mi to na misję czwartego poziomu. - Jasny posłał podejrzliwe spojrzenie, w stronę rozpadającego się budynku.
- A mi to wygląda na pułapkę. - Dorzucił swoje trzy grosze Edward.
- No tak, jeszcze coś? - Prychnął Karasu.
- Serio wysłałeś zaproszenie do Czarnego Ostrza? - Wyszeptał Jasny.
- Ukatrupię was. - Obiecał dowódca.
- Dobrze ci idzie. - Parsknął Edward.
- Idź już. - Syknął Karasu, wyciągając łuk.
Rycerz spojrzał na Jasnego, który posłał mu wesoły uśmiech.
Ruszyli jednocześnie.
Edward śmiało wyszedł na otwartą przestrzeń, a Jasny przemykał pod osłoną drzew, by zakraść się od tyłu.
Karasu nałożył strzałę i czujnie wypatrywał choćby najmniejszego ruchu.
Rycerz tymczasem dotarł do drzwi gospody i chwilę później zniknął w jej wnętrzu.
Nie minęło wiele czasu, a w oknie zamigotało wątłe światło świecy.
Jasny oderwał się od ściany lasu i przemknął na tyły budynku.
Wsunął się do środka przez okno.
W kuchni nikogo nie było.
Ruszył w kierunku sali i wpadł na Edwarda.
- Sprawdzałeś górę?
- Nigdzie nie ma żywej duszy. - Mruknął rycerz.
- Nie podoba mi się to.
- Została piwnica.
Szybko znaleźli właz.
W środku, oprócz wilgoci i rozkładających się czterech trupów, były też trzy spore pakunki.
- Chyba znaleźliśmy poprzednią ekipę. - Skrzywił się Jasny.
Zrobiło mu się niedobrze.
Ostrożnie wycofał się w stronę stromych schodków, kiedy coś zagrzechotało pod jego butem.
Edward odpalił swoją świeczkę i uniósł ją do góry.
Posadzka piwnicy była grubo usłana kośćmi.
- Kurwa. - Zaklął Jasny.
- Z ust mi to wyjąłeś. - Westchnął Edward i zatęsknił do swojej istoty.
Przełknął nerwowo ślinę, usiłując zachować zimna krew.
Nachylił się nad jednym z trupów i poświecił.
- Coś ich zeżarło. - Zawyrokował.
Jasny nerwowo rozglądał się po piwnicy, którą stanowiła jedno, upiorne pomieszczenie.
- Tu nic nie ma. - Zawyrokował.
- Może weźmy paczki i wiejmy? - Edward złapał jeden z pakunków, który nawet nie drgnął.
- Wydaje mi się, że to byłoby zbyt piękne.
Zamarli, wsłuchani w niepokojącą ciszę.
Byli pewni, że w środku nie ma nikogo.
Tymczasem nad ich głowami rozległy się kroki.
Karasu rozglądał się czujnie po okolicy.
Miał wrażenie, że minęły wieki, odkąd jego towarzysze zniknęli w dziwnej gospodzie.
Mimo to nie słyszał szczęku broni.
Usłyszał za to szelest.
A później kolejny.
Coś usiłowało się do niego podkraść.
Wcale mu się to nie podobało.
Być może mylnie założyli, że wróg będzie się czaił w gospodzie.
Jakby na potwierdzenie obaw dowódcy, z różnych stron rozległy się niepokojące pomruki.
Dziwnie szybko zapadł zmrok.
Karasu zaryzykował kilka kroków w stronę gospody, która nagle wydała mu się upragnionym schronieniem.
Ledwo drgnął, a w mroku rozbłysły żółte ślepia.
Dowódca nie został, żeby je policzyć.
Dzikim pędem puścił się w stronę gospody.
Wyhamował przed samymi drzwiami i usiłując uspokoić rozszalałe serce, ostrożnie wsunął się do środka.
Nie wiedział, czego się spodziewać.
Przywitała go ponura, pusta salka śmierdząca kurzem i ciężka, podejrzana cisza.
Ostrożnie ruszył w stronę kuchni.
Kiedy przestąpił jej próg, mało nie dostał w łeb od Jasnego.
- Bogowie. - Szermierz odłożył patelnię.
- Poważnie miałeś zamiar się tym bronić. - Roześmiał się mimo woli Karasu.
- Cicho bądźcie. - Syknął Edward, zamierając.
Ponurą ciszę przerwało potępieńcze miauczenie.
- Zamknąłeś drzwi? - Zapytał cicho Jasny.
- Nie. - Przełknął nerwowo ślinę Karasu.
- Tamtym na dole nie pomogły nawet zamknięte drzwi. - Syknął Edward, dobywając miecza.
Szybko ruszył w stronę drzwi.
- Nie otwieraj! - Wrzasnął Jasny.
Karasu błyskawicznie nałożył strzałę.
W samą porę, bo gdy tylko rycerz otworzył drzwi, do środka wpadło jakieś stworzenie.
Dowódca postanowił najpierw strzelać, a potem zbierać informacje.
Spudłował.
Raz jeszcze by jakoś przełknął, ale cel umknął mu cztery razy, poruszając się z niezwykłą prędkością.
Edward tymczasem barykadował drzwi ławami.
Jasny zaatakował dokładnie w chwili, gdy napastnik skoczył przez próg kuchni, usiłując dopaść Karasu.
Pozbawiony głowy trup upadł z plaskiem na podłogę.
Ciemność zadrżała od wściekłego jazgotu, które rozlegało się już z każdej strony.
- Otoczyły nas. - Stwierdził zupełnie niepotrzebnie Jasny. - Co to w ogóle jest?
Karasu szturchnął butem, uzbrojoną w ostre zęby, paszczę.
- Gdyby nie ten koszmarny uśmiech od ucha do ucha powiedziałbym, że to kot.
- A dwa rzędy kłów ci umknęły? - Jasny ciekawie otworzył pysk końcem miecza.
Edward wrócił do kuchni z ponurym wyrazem twarzy.
- To kłaki.
- Że co? - Zdumiał się Karasu.
- Kłaki. Wyjątkowo szybkie, zwinne i krwiożercze paskudztwa. Atakują stadem.
- Cudownie, panie encyklopedia. - Westchnął Jasny. - Jaki się ich pozbyć?
- W takiej ilości? Mało prawdopodobne. Poza tym to nie jest nasz główny problem.
Wściekłe miauczenie nasilało się.
Coś obijało się o ściany.
Drzwi zatrzeszczały złowieszczo.
Ciemne kształty przemknęły za oknem, za ich plecami.
- Trzeba zasłonić okna! - Karasu rozejrzał się w poszukiwaniu czegoś, co oparłoby się atakowi upiornych stworów.
- Zabarykadujmy kuchnię. - Jasny kilkoma kopniakami zniszczył niewielki stolik i zakrył jego blatem okno kuchenne.
Edward podparł wszystko, przyciągnięta ławą, której drugi koniec zaparł o ścianę.
- Problem w tym, że te drzwi otwierają się na zewnątrz.- Zauważył Karasu.
- Przesuńmy ten kredens. - Jasny jednym ruchem zmiótł poukładanie na meblu naczynia.
Mało nie ogłuchli od huku garnków i brzęku tłuczonego szkła.
Zdążyli w samą porę.
Ledwo przesłonili drzwi koszmarnie ciężkim kredensem, a już dobiegł ich dźwięk tłuczonego okna i wygłodniały jazgot.
- Coś mówiłeś, że to nie jest nasz główny problem? - Zapytał słabo Karasu, ocierając pot z czoła.
Zabarykadowali się, świetnie, tylko co dalej?
- Kłaki to koty zmienione przez wampira, a to oznacza, że gdzieś tu czai się ich pan.
- Zaraz czai. - Gdzieś pod sufitem usłyszeli urażony głos.
Zaskoczeni odskoczyli pod ścianę.
Edward i Jasny unieśli miecze, a Karasu naciągnął cięciwę.
Na belce, pod sufitem, siedział elegancko ubrany młodzieniec.
W nienaturalnie bladej dłoni obracał wytworny cylinder.
- Zakładam, że nie brałeś srebrnych grotów, nie? - Szepnął półgębkiem Jasny, nie spuszczając wzroku z Karasu.
- Nie będą mi potrzebne. - Mruknął dowódca, wypuszczając strzałę, która pomknęła prosto w serce wampira.
Młodzieniec złapał ją kilka centymetrów od swojego eleganckiego, szkarłatnego płaszcza.
- Na pocieszenie powiem, że wasi poprzednicy nawet nie domyślili się mojej obecności. - Posłał Gryfom drapieżny uśmiech, prezentując kły.
- Pieprz ma lepsze. - Wyrwało się Jasnemu.
- To nie jest dobry moment. - Szepnął Karasu, dyskretnie przetrząsając pas z kieszonkami, w poszukiwaniu noża ze srebra.
Zaczynał się bać, że zostawił go w stercie listów, które otwierał.
Wampir tymczasem przestał się uśmiechać.
Wbił w nich zimne, niebieskie oczy.
Kłaki musiały dostać się również na górę, bo nad kuchnią wyraźnie coś biegało.
Jasny pomyślał, że mogliby się schować w piwnicy i poczekać do wschodu słońca.
Tyle tylko, że ktoś przed nimi próbował już tej taktyki.
Ze słabym skutkiem.
Chociaż...
Nie miał pojęcia, jak szybkie są wampiry.
Nigdy żadnego nie widział.
Postanowił, że chwilowo obejdzie się bez tej wiedzy.
Nie bawiąc się w delikatność, ani zbędne wyjaśnienia, po prostu zepchnął Karasu do piwnicy i skoczył za nim, ciągnąc za pelerynę zaskoczonego Edwarda.
Jasny wylądował na schodkach, które zatrzeszczały nieprzyjemnie i zdążył jeszcze zatrzasnąć klapę, niemal łamiąc palce, gdy zamykał zasuwy.
Wyraźnie słyszał wściekły syk i ohydne skrobanie pazurów po metalu.
Odetchnął z ulgą i spojrzał przez ramię.
- Kurwa. - Zajęczał Karasu, z trudem wygrzebując się ze sterty kości. - Połamałeś mi łuk.
- A mi chyba gnaty.- Sapnął Edward, ostrożnie macając się po żebrach.
- Uratowałem wam dupy.
- Zamknąłeś nas w spiżarni wampira! - Wściekł się Edward. - Im to na zdrowie nie wyszło!
- Nie słuchałeś go? Sam przyznał, że go nie widzieli, czyli musiał siedzieć tutaj. Wampiry nie lubią słoneczka, więc wystarczy, że...
- Posiedzimy tu do świtu. - Odetchnął Karasu.
- Nie wiedziałem, że promienie przenikają przez ściany. - Zadrwił Edward.
- Do tej pory kłaki rozniosą gospodę. - Uśmiechnął się Jasny i jakby na potwierdzenie jego słów, coś nad ich głowami runęło z hukiem.
- Myślę, że to była wampirza sypialnia, a większość lazła do gospody od razu, czyli jak on spał.
- Tylko my czailiśmy się w krzakach, jak jakieś zboki.
- I dobrze, to nam uratowało dupy. - Mruknął Jasny.
- Nie mów hop. - Ostrzegł go Karasu.
- Wolałbyś wdepnąć na śpiącego wampira?
- Nie. - Gryf nie przyznał, że wolałby, żeby Pieprz był z nimi. Albo choćby jeden pomylony Grzech.
Pieprz tymczasem skończył rozprawiać się z papierami i postanowił rozprostować kości.
Po drodze wpadł na wyraźnie zadowoloną Muffinkę.
- Dokąd idziesz?- Zainteresowała się.
- Zobaczyć nowy plac. Jak było na misji?
- Strasznie, musiałam ratować te sieroty.
- Dziwne, że przeżyły. - Parsknął bóg i zarobił kopa.
- Przywiozłam demonicznego misia polarnego i wytresuję go tak, żeby cię zeżarł.
- Aż się boję. - Przyznał prawie poważnie Pieprz.
Czarodziejka posłał mu groźne spojrzenie.
Zaraz jednak uśmiechnęła się uroczo i skinęła na niego palcem.
Bóg posłał jej kpiące spojrzenie.
Nic z tego, nie da się nabrać.
- Pieprz! - Zaprotestowała, kiedy zwiał w stronę placu.
Stuknęła laską w ziemię i zmieniła ją w lodowisko.
Aeszmę uratował tylko refleks.
Ślizgiem dotarł do końca pułapki i pokazał czarodziejce język.
- Stój! - Muffinka nie miała zamiaru odpuścić, puszczając się w pogoń.
Bóg skręcił w wąską uliczkę, prowadzącą na tereny koszar.
Czarodziejka wypadła zza rogu i postawiła mu ścianę z lodu przed nosem.
Oparła się zadowolona o laskę i sprobowała opanować zadyszkę.
- Nikt ci nie mówił, że w mieście się nie czaruje. - Burknął, odwracając się w jej stronę.
Ptyś z zadowoleniem podeszła do swojej ofiary.
- Złapałam boga, a to ci heca. - Uśmiechnęła się.
- I co z tym zrobisz? - Zadrwił Pieprz, krzyżując ramiona na piersi.
- Hmm. - Ptyś, przesunęła czubkiem laski po jego policzku. - Sama nie wiem. - Wbiła w Pieprza figlarne spojrzenie.
Podeszła bliżej i uniosła się w powietrze.
Zanim bóg zdążył zareagować, czarodziejka pocałowała go w policzek.
Ściana za jego plecami zniknęła, a Ptyś z gracja wylądowała za Pieprzem.
Posłała mu rozbawione spojrzenie.
- Chciałam ci podziękować za moc. - Uśmiechnęła się.
- Nie mogłaś tak od razu? - Burknął zmieszany bóg.
- Nie, bo wtedy byś się tak uroczo nie zarumienił. - Zauważyła bezlitośnie.
- Wcale się nie rumie... - Warknął Pieprz, który nagle urwał i zbladł.
W jego spojrzeniu było coś takiego, że czarodziejka odwróciła się błyskawicznie.
Pewnie nie zorientowałaby się, na co właściwie bóg patrzył, tyle że odpowiedź sama pchała jej się w oczy.
Przy ogrodzeniu placu stał Gniewko i jakiś smukły chłopak, w czarnym płaszczu z kapturem.
Miał niesamowite, czerwone włosy i najbardziej zielone oczy, jakie czarodziejka widziała.
Patrzył prosto na Pieprza.
Ptyś cofnęła się dwa kroki i szepnęła ciekawie do skamieniałego boga:
- Kto to?
- Pierdolony demon, który złamał mi serce. - Zawarczał lodowato Pieprz, dosłownie rozpływając się w powietrzu.
Czarodziejka zamrugała zaskoczona.
O nie, na bank tego tak nie zostawi, musi dowiedzieć się więcej!
Pobiegła w stronę rynku, patrząc na złoty znak na swojej dłoni.
- Nie ze mną te numery, Pieprz. - Prychnęła.
Wysokie pomieszczenia tonęły w półmroku.
Sam nie wiedział, czego się spodziewał.
Kotłów z potępionymi, ustawionych rzędami w holu?
Wycia przeklętych?
Posadzek lepkich od krwi i smoły?
Jakiegoś swądu siarki?
W końcu dotarł do sali tronowej.
Zgubił się tylko dwa razy.
Nawet brak strażników go irytował.
To ma być siedziba boga Podziemi?
To jakieś kpiny.
Aton ze złością potupał w miejscu, pozbywając się piasku dusz ze złotych sandałów.
Omiótł pomieszczenie zniecierpliwionym wzrokiem.
- Pasuje. - Mruknął jeden z drabów, siedzących przy długim stole pod ścianą.
- Podbijam. - Rudobrody dorzucił kilka żetonów do sporego stosu na blacie.
- Ojciec, znowu kantujesz? - Zdenerwował się trzeci mężczyzna.
- Morda, Fenris.
- Ustaliliśmy, że dusze trytonów nie są warte tyle, co driad. - Przypomniał Kair.
- To wy, kurwa, ustaliliście. - Zawarczał bóg. - Ostatnio duszyczki trytonów podskoczyły, możecie podziękować bratu.
- Pierdolę go. - Zawarczał Fenris.
Kair zachichotał głupkowato.
- Chciałbyś, zawsze był ładniutki.
- Bogowie. - Fenris zerwał się od stołu. - Odszczekaj to!
- Przecież sam to powiedziałeś, debilu! - Kair wstał powoli, a jego rozbiegane oczy zarejestrowały obecność osłupiałego Atona.
- Zgubiłeś się? - Zapytał prawie troskliwie Rudobrody, kiedy syn go szturchnął, wskazując gościa brodą.
- Czy ty w ogóle słyszałeś o straży? - Aton z niesmakiem poprawił śnieżnobiałą szatę. - Wszedłem tu jak do siebie.
- Wypraszam sobie, u ciebie najpierw trzeba przedrzeć się przez masę przydupasów, którym japy się nie zamykają.
- Ale te z różowymi piórami są dobre, smakują jak truskawki. - Zauważył Fenris, umilkł pod wpływem spojrzenia ojca.
- Raczej maliny, tłuku. - Parsknął Kair, wypuszczając z ust obłoczek dymu.
Aton otworzył szerzej oczy, ale w porę przypomniał sobie, że przyszedł tu w celach pokojowych.
Rozejrzał się za jakimś krzesłem.
- Won. - Warknął Nergal, posyłając synom ostre spojrzenie.
- Nie skończyliśmy. - Zaprotestował Fenris.
- A ja jestem ciekawy, czego on chce. - Kair skrzyżował ramiona na piersi.
Rudobrody poczerwieniał, a synowie przezornie ulotnili się bez dalszych protestów.
Nie warto było przeginać.
Aton z nieskrywaną odrazą przysiadł na skraju jednego z odrapanych krzeseł.
Ciaśniej złożył skrzydła, żeby nie pobrudzić złotych piór.
Odchrząknął.
Rudobrody rozparł się, opierając nogi na stole.
W jego łapie pojawił się puchar z winem.
- Zaproponowałbym ci, ale obawiam się, że nie wyszedłbyś po tym o własnych siłach. - Zadrwił, pociągając łyk
krwistego napoju.
- Jakoś przeżyję. - Przewrócił oczami Aton.
Chętnie przywołałby własny kielich, ale jego magia tu nie działała.
W końcu był na terenie innego boga.
Bez oficjalnego pisma potwierdzającego wojnę, jego magia stała się bezużyteczna z chwilą przekroczenia granicy.
Mimo to zaryzykował.
- Musiało cię nieźle przyszpilić, skoro przylazłeś tu całkiem sam. - Bóg Podziemia zmrużył oczy i uśmiechnął się drapieżnie. - Taki
bezbronny.
- To misja pokojowa, nie podniecaj się. - Prychnął Aton. - Ty byś się nie pofatygował.
- No nie, twój blask i splendor mnie oślepia. - Zarechotał. - Później mam taką kurewską migrenę, że żyć się odechciewa.
Aton nie skomentował.
Mógłby rzucić jakiś złośliwy komentarz na temat wystroju posępnego zamczyska, ale nie po to tu przyszedł.
Już sam fakt, że PRZYSZEDŁ, mocno nadszarpnął jego godność.
Resztek postanowił nie rozmieniać na jałowe przepychanki.
- Jak ci się podobał spacer? - Rudobrody posłał mu złośliwe spojrzenie znad pucharu.
Zupełnie, jakby czytał w myślach.
Aton odruchowo postawił bariery.
Bóg Podziemi zarechotał.
- Zrobiłeś się strasznie zarozumiały. - Rzucił krytycznie. - I leniwy. Czego się boisz?
- Niczego. - Prychnął Aton.
- Kłamiesz. - Zadrwił Nergal. - Mnie chcesz oszukać? To ja stworzyłem kłamstwo.
- No tu już przesadziłeś. - Roześmiał się Aton.
Jego czysty i melodyjny śmiech przyprawił Rudobrodego o dreszcze.
Piękny bóg Słońca zupełnie nie pasował do tego miejsca.
Jego obecność tylko podkreślała ponurą i ohydną naturę podziemnego zamczyska.
Drażniła Nergala.
Zwykle nie przeszkadzał mu ten syf, ale...
Może zagoni demony do sprzątania?
Właściwie chyba najwyższa pora na przycięcie różanych krzewów...
Aton odchrząknął, wyrywając boga Podziemia z zadumy.
- Myślę, że najwyższa pora zebrać Radę.
- Radę? - Rudobrody zakrztusił się winem. - Masz na myśli tych szurniętych Magów?
Aton uśmiechnął się paskudnie.
- Tak, właśnie ich mam na myśli.
- Zwariowałeś? Niech siedzą tam gdzie są, nie wtyka się kija w gniazdo węży.
- Widzisz i tu się nie zgadzamy.
- Oszalałeś?
- Masz coś na sumieniu? - Zapytał drwiąco Aton, odrzucając złoty kosmyk na plecy.
- Nie mam sumienia. - Prychnął Nergal.
- No to czego się boisz?
- Ja się, kurwa, niczego nie boję! - Bóg Podziemia zerwał się na równe nogi. - Jestem jebanym złem!
- Tak, tak. - Przewrócił oczami Aton. - Teraz to ty kłamiesz.
Rudobrody usiadł z obrażoną miną.
Kusiło go, żeby oskubać cholernego Atona z tych złotych piórek.
- Ściągniesz tych zgredów i zaraz się do czegoś przyczepią. - Burknął. - Nie pamiętasz, jak to się skończyło ostatnim razem?
Aton skrzywił się.
Pamiętał aż za dobrze.
Stracił wtedy ulubioną łąkę na rzecz ludzi.
I kilka anielskich oddziałów.
Odsunął od siebie niewygodne myśli.
- Tym razem będzie inaczej.
- Ach tak? - Prychnął Nergal. - Bo?
- Bo jestem pewny, że Rada już nie istnieje.
Bóg Podziemia przestał się kiwać na krześle, które z hukiem wylądowało na czterech nogach.
Przez chwilę wpatrywał się w Atona w taki sposób, że bóg Słońca poczuł niepokój.
Pomachał w powietrzu ręką, odganiając upiorną aurę.
- Skąd wiesz? - Zapytał Nergal.
- Powiedzmy, że mam szpiegów we właściwych miejscach.
- Jesteś pewny?
- Nie, dlatego chcę to zrobić. Jeśli moje podejrzenia są słuszne, nikt się nie pojawi. Wiesz, co to będzie oznaczało?
- Ale przecież bezustannie wychodzą decyzje! - Bóg Podziemia zerwał się z miejsca i zaczął się nerwowo przechadzać.
- Dostałeś ostatnio jakąś?
- No nie. - Przyznał. - Ale też nie wystąpiłem z żadnym żądaniem.
- Jeszcze dziś chciałbym wysłać oficjalne pismo, większość już podpisała. - Aton wyciągnął z rękawa rulon.
Nergal zawahał się.
- Jeśli jednak oni się pojawią, czekają nas kurewskie kłopoty.
- Ciebie czekają. - Uśmiechnął się wesoło Aton, rozprostowując pergamin.
Bóg Podziemia wzdrygnął się.
Aton najpewniej miał rację.
Z drugiej strony zżerała go ciekawość.
Bóg Słońca nie kłamał, naprawdę wierzył w to, że Rada nie istnieje.
A jeśli to prawda...
W oczach Nergala zapłonęły złe ogniki.
Wtedy nikogo nie będzie pytał o zdanie.
Wypuści armie na powierzchnię.
Pochłonie Krainę po Krainie, aż w końcu zmiażdży ten cholerny zakątek pana Słoneczko.
Zacznie od Trzeciej Krainy.
- Uśmiechasz się w wyjątkowo odrażający sposób. - Zauważył Aton, przerywając krwawe marzenia.
- Wiesz, że jeśli ich nie ma...
- To oznacza wojnę. - Bóg Słońca bezbłędnie sparodiował jego tubalny głos.
- Kpij ile chcesz, inaczej będziesz śpiewał podwieszony pod sufitem, kiedy dobiorę ci się do tych piórek.
Bóg Podziemia błysnął kłami i wyciągnął łapę w stronę skrzydeł Atona.
Złotowłosy odepchnął jego dłoń.
- Ty i te twoje fantazje. - Roześmiał się figlarnie. - Na twoim miejscu nie wybiegałbym myślami tak daleko.
- Dobrze wiesz, że moja armia... - Nergal wyprostował się gwałtownie.
- Ach, tak... - Przewrócił oczami Aton. - Twoja armia... taka wielka. - Westchnął oblizując wargi.
Rudobrody poczerwieniał.
- Nie przeginaj. - Warknął, z trudem hamując wściekłość.
Bóg Słońca roześmiał się.
- Dobra, - Nergal opadł z powrotem na krzesło. - a teraz powiedz prawdę. Nie przylazłeś taki kawał tylko po to, żebym podpisał to gówno.
Równie dobrze mogłeś mi przesłać jednego z twoich przydupasów.
- Mogłem, ale zależy mi na dyskrecji.
- Masz podpisy właściwie wszystkich bogów i pierdolisz o dyskrecji. Aton, nie sądziłem, że masz mnie za debila.
- Bardziej za mało bystrego dzikusa. - Przyznał bóg Słońca z rozbrajającym uśmiechem.
Rudobrody przysiągł sobie, że kiedyś zetrze mu tę radość z gęby.
Miał w tym wprawę.
Zabijał radość zawodowo.
Nie skomentował złośliwości, nie spuszczając z Atona czujnego spojrzenia.
- Aeszma musi to podpisać. - Powiedział w końcu bóg Słońca.
Rudobrody zakrztusił się winem.
Zgięty w pół przez dłuższą chwilę walczył o oddech.
Aton czekał cierpliwie.
- Oszalałeś? - Wydusił w końcu. - I przychodzisz z tym do mnie?! Weź mu to pocztą wyślij. Kurwa.
Poza tym od kiedy do zawołania Rady potrzebny jest podpis mieszańca.
- Ty naprawdę nie rozumiesz. - Pokręcił głową Aton. - Rady nie ma. A to - Popukał palcem w rulon. - jest Nowym Porządkiem.
- Wydaje mi się, że lekko przesadzasz. Poza tym, nawet jeśli masz rację, lepiej będzie jeśli on tego nie podpisze.
Skoro Rady nie ma, to automatycznie pozbędziemy się go i powstanie nowy Poczet.
Aton ze zniecierpliwieniem nastroszył pióra.
- Czy do ciebie nie dociera, że jeśli nie nałożymy na niego jakiś ograniczeń, to czeka nas katastrofa?
- Boisz się jakiegoś szurniętego mieszańca? - Zakpił Nergal. - Ty? Podobno masz ogromną armię, potężne oddziały w każdej Krainie...
- Już raz mnie prawie zabił. - Oczy Atona pociemniały. - A wtedy jeszcze istniała Rada, a on był pod twoim butem.
Rudobrody roześmiał się.
- Teraz nie jest mi potrzebny, żeby cię zmiażdżyć.
- Nie. - Przyznał Aton. - Bo w pierwszej kolejności przyjdzie po ciebie.
Przez chwilę mierzyli się wściekłymi spojrzeniami.
- Umknęło ci, co zrobił ostatnio z trytonami? - Wysyczał bóg Słońca. - A jeszcze nawet nie zebrał wszystkich Grzechów.
To on stanowi zagrożenie.
- Dlaczego nie poszedłeś z tym do Diabła? - Prychnął Rudobrody. - Ach, no zapomniałem, w końcu to ona namówiła cię na zwolnienie go z
nakazu.
- Sam cofnąłeś swój!
- Ty zacząłeś!
- Debil.
- Idiota.
Aton rozczochrał swoje złote włosy.
- Tak do niczego nie dojdziemy. Obaj jesteśmy winni.
- Och, kochanie, nasze wspólne dzieło jest takie udane. - Wymruczał Nergal. - Może powinniśmy zrobić coś jeszcze... razem.
Aton zdzielił Rudobrodego pergaminem po łbie.
- Przestań mnie nieudolnie uwodzić.
- A ty przestań mnie pchać w gówno.
- To twój dzieciak.
- A przepraszam bardzo, Diabłem zajmiesz się sam?
- To nie jej bajka. Jeśli zręcznie pozbawimy ją zabawek, straci zainteresowanie.
- Albo zmiecie nas z powierzchni ziemi jednym kichnięciem.
- Nie sądzę.
- Mam zaryzykować misję samobójczą w oparciu o twoje przeczucia?
- Jeszcze chwila i pomyślę, że się boisz. - Zakpił Aton.
Nergal poczerwieniał.
Może i się bał.
Ale to tylko podsycało jego wściekłość.
- Jeśli zajmiesz się Aeszmą, ja załatwię sprawę Grzechów. - Obiecał z kuszącym uśmiechem Aton. - Mam w tym wprawę.
- Znowu odwalisz jakąś fuszerkę. - Burknął obrażonym tonem Rudobrody.
- Wątpisz we mnie? - Bóg Słońca posłał mu rozbawione spojrzenie.
- Zastanawiam się jakim cudem jeszcze nie trafiłeś tu na dół. - Przewrócił oczami Nergal. - Jesteś lepszym kusicielem niż niejeden demon.
- Mówiłem ci, wystrój mi się nie podoba. - Prychnął Aton. - To co? Zgadzasz się?
- Pod jednym warunkiem.
- Nie prześpię się z tobą. - Zastrzegł bóg.
- Miło, że o tym pomyślałeś, ale nie o to chodzi. - Parsknął Nergal.
- Zadziwiasz mnie.
- O, zaręczam ci, że jeszcze wszystko przed nami. - Błysnął kłami Rudobrody.
- Nergal, do rzeczy.
- Zajmę się Aeszmą, ale jeśli Diabeł się wmiesza, staniesz po mojej stronie. I nie mam tu na myśli jakiegoś marnego wsparcia, tylko ciebie
osobiście.
- W porządku. - Zgodził się Aton, podsuwając pergamin.
- Ty się go naprawdę boisz. - Zdziwił się Rudobrody, zaskoczony tym, jak łatwo poszło.
Bóg Słońce nie skomentował.
- Mam nadzieję, że sobie poradzisz. - Mruknął. - Jak będziesz miał podpis od razu to wyślij.
- Nie martw się, mam wprawę w łamaniu tego dzieciaka. - Nergal posłał mu wyjątkowo okrutny uśmiech. - Tym razem zafunduję mu coś ekstra.
Wreszcie miał czysty strzał.
Po czterech dniach bycia cieniem swojego celu, doczekał się.
Już dawno nie miał do czynienia z kimś tak przezornym.
Mężczyzna zwykle nie rozstawał się z ochroną albo przynajmniej amuletem ochronnym.
Ale widać czasem nawet największy paranoik miewa zaćmienia.
Miłość, pomyślał z niesmakiem zabójca, kiedy naga kobieta zdjęła z szyi, zajętego nią mężczyzny amulet ochronny.
Strzała bezbłędnie trafiła w cel.
Zabójca skrzywił się, niespiesznie chowając łuk do specjalnego pokrowca.
Czemu one zawsze muszą się tak drzeć?
Zakręciło mu się w głowie.
Znamię pod prawym obojczykiem zapłonęło.
Zabójca przykląkł i zaczął przeszukiwać kieszenie.
W końcu znalazł niewielką buteleczkę i szybko połknął jej zawartość.
- Nie tym razem, chuju złamany. - Wysyczał, błyskawicznie zsuwając się z dachu.
Najwyższa pora na ewakuację.
Bardziej naciągnął kaptur, skrywając twarz w cieniu.
Cholerne znamię demona nadal paliło.
Zabójca miał zamiar odebrać honorarium i zaszyć się gdzieś na kilka dni.
Już dawno nikt go nie wzywał.
Zresztą znalazł sposób na ignorowanie nawet tych sporadycznych wezwań.
Tym razem jednak ból nie chciał zniknąć.
Zabójca nie dopuszczał prawdy do świadomości.
Myśli, która go przerażała.
Wślizgnął się do gospody przez okno.
Zleceniodawca bez słowa rzucił mu mieszek ze złotem.
Zabójca skłonił się i zniknął równie szybko, jak się pojawił.
Spieszyło mu się do kryjówki, w której zostało jeszcze trochę specyfiku łagodzącego skutki więzi demona.
Nie dotarł do celu.
Kolejna fala bólu ścięła go z nóg.
Z trudem powstrzymał, wydzierający mu się z gardła, krzyk.
Nie da mu tej satysfakcji.
Obiecał sobie, że nigdy więcej tam nie wróci.
Kolejne wezwanie pozbawiło go przytomności.
Ocknął się na kamiennej posadzce.
Od razu zrobiło mu się niedobrze.
Doskonale znał ten zapach.
- Długo kazałeś na siebie czekać. - Nergal posłał mu złe spojrzenie.
Demon nie odezwał się.
Z trudem zapanował nad drżącym ciałem.
Zaczął ostrożnie zbierać się z posadzki.
Bóg Podziemia posłał go kopniakiem na ziemię i oparł but na jego piersi.
Pochylił się.
- Czy tobie się coś nie pomyliło? - Zawarczał wściekle.
- Przepraszam. - Zaskomlał odruchowo demon, walcząc nie tylko z bólem, ale i obrzydzeniem do siebie samego.
Po co to wszystko?
Dlaczego w ogóle próbował uciekać?
Przecież od niego i tak się nie uwolni.
Już nie.
Mógł się oszukiwać ile chciał, ale Nergal już mu dawno pokazał, gdzie jest jego miejsce.
Zniszczył go i sprawiło mu to cholerną satysfakcję.
W dodatku demon miał świadomość, że to nawet nie chodziło o niego.
Był tylko dodatkową atrakcją.
Bóg mocniej docisnął go do ziemi, opierając cały ciężar na nodze, którą dociskał demona do posadzki.
- Nie dosłyszałem.
- Przepraszam, panie. - Czy to naprawdę on tak skamle?
Rudobrody cofnął się, wyraźnie usatysfakcjonowany.
- Wiesz, że nie lubię czekać. - Pogroził palcem ledwo żywemu demonowi.
- Tak, panie.
- Możesz wstać.- Zgodził się łaskawie bóg.
- Dziękuję, panie.
- Mam dla ciebie zadanie. Na pewno się ucieszysz.
Demon nie miał odwagi podnieść wzroku na Nergala.
Ale mógłby przysiąc, że bóg się uśmiechał.
A to nie wróżyło nic dobrego.
- Nie jesteś ciekawy? - Rudobrody przyjrzał się, stojącemu przed nim demonowi z niejakim rozczarowaniem.
Złamał go już jakiś czas temu.
Długo walczył, dostarczając bogu Podziemia niewątpliwej rozrywki.
Ale w końcu i on się poddał.
Nergal stracił zainteresowanie.
Do tego stopnia, że dał mu odejść.
Pozornie.
Był ciekawy, czy ta iluzja nadziei wystarczy, żeby demon znowu stał się godny jego uwagi.
Kiedy nie zjawił się na pierwsze, ani nawet drugie wezwanie, Nergal poczuł znajomą ekscytację.
Ale szybko okazało się, że to tylko złudzenie.
- Co to za zadanie, panie? - Zapytał demon, nadal nie patrząc na boga.
- Spójrz na mnie. - Zażądał Nergal.
Pokorny sługa wbił w niego obojętne, bladozielone oczy.
Bóg uśmiechnął się paskudnie.
- Spotkasz się z Aeszmą, cieszysz się?
Demon nie zareagował.
Nergal poczuł rozczarowanie.
Liczył na coś więcej.
- Przyprowadzisz go do mnie.
- Tak, panie.
- Nie, nie rozumiesz. - Zacisnął zęby zniecierpliwiony bóg.
Wyciągnął z kieszeni srebrną, szeroką bransoletę, opatrzoną magiczną formułą.
Zabawka magów do pacyfikowania bogów.
Cholernie rzadka i piekielnie droga.
- Przyprowadzisz go do mnie.- Powtórzył, podając demonowi magiczną bransoletę.
Oczy jego obojętnego sługi rozbłysły jadowitą zielenią.
Zapłonęła w nich czysta i prawdziwa wściekłość.
- Nigdy. - Wysyczał.
Nergal uśmiechnął się paskudnie.
- Xinamo, dobrze wiesz, że mi się nie odmawia. - Bóg patrzył na demona zachłannie. - Ale jeśli chcesz, mogę ci przypomnieć.
Drobny, czarnowłosy chłopiec siedział wciśnięty w kąt.
Chude, podrapane ramiona ciasno oplatały, podciągnięte pod samą brodę, kolana.
Miał ochotę zniknąć.
I równocześnie doskonale zdawał sobie sprawę z tego, że to niemożliwe.
On i tak zawsze go znajdzie.
Skrzypnęły wielkie drzwi i zwinny cień wsunął się do środka.
- Dlaczego nie jesteś w łóżku? - Miał miły głos, który uspokajał.
- Boję się. - Wyszeptał chłopiec, opierając czoło o kolana.
Strach zawsze był silniejszy od zmęczenia.
W dodatku musiał pilnować słów.
Nie chciał zranić demona.
Tylko on był dla niego miły.
Odpowiedziało mu głośne westchnięcie.
- Czy nie uważasz, że książę ciemności nie powinien się bać? - Oczywiście nie doczekał się odpowiedzi. - Spójrz na mnie.
Chłopiec pokręcił głową.
Demon westchnął raz jeszcze, a potem ostrożnie podniósł drżące dziecko.
Aeszma błyskawicznie się wyrwał.
Spadł na podłogę, zręcznie lądując na nogach i cofnął się, patrząc ze strachem na zaskoczonego demona.
- Nigdy mnie nie dotykaj. - Powiedział, zanim zdołał się powstrzymać.
Słowa pomknęły w stronę jego opiekuna, który uniknął ich zręcznymi piruetami.
- Przepraszam, zapomniałem.
- Zapomniałeś? - Zdenerwował się Aeszma, a słowo śmignęło niczym nieskrępowane.
Tym razem demon był za wolny.
Syknął, kiedy klątwa rozcięła mu ramię.
Chłopiec zacisnął usta.
Demon przeklął w myślach.
Czuł, że właśnie wszystko spieprzył.
Tyle czasu zajęło mu przekonanie dzieciaka, żeby w ogóle się do niego odezwał.
Miliony razy zapewniał go, że nie jest w stanie go skrzywdzić.
Przymknął oczy, musiał się uspokoić.
Co go podkusiło, żeby dotykać Aeszmę?
Zawsze udawało mu się opanować, chociaż nie było to łatwe.
Zwłaszcza, kiedy mały książę wracał w opłakanym stanie z wizyt u ojca.
Demon nie był zadowolony, kiedy kazali mu go pilnować.
Ale rozkaz, to rozkaz.
Ostrzegali go, że dzieciak jest niebezpieczny.
Nie miał go chronić.
Tylko zadbać o to, żeby książę nikogo nie skrzywdził.
Nikt go jednak nie ostrzegł, że Aeszma uświadomi mu, że ma serce.
Szybko przywiązał się do chudego chłopca i starał się jakoś zdobyć jego zaufanie.
Nie raz narzekał, że przez ten czas zdążyłby już oswoić stado upiornych rumaków.
Dzieciak milczał jak zaklęty.
Gdyby nie znał prawdy, pomyślałby, że jest niemową.
Aż w końcu, któregoś dnia odezwał się.
Demona uratował tylko refleks szermierza.
Klątwa minęła go o włos.
Tak jak dziś, chłopiec siedział w tym samym kącie.
Krew ściekała z jego przedramion.
Demonowi wyrwało się, żeby nie płakał.
Omiotło go pogardliwe, czarne spojrzenie.
- Nie płaczę. - Klątwa śmignęła w powietrzu.
Powinien wiedzieć, książę nigdy nie płakał.
Po tym zaufał mu na tyle, żeby się czasem odezwać.
Demon nikomu o tym nie powiedział.
Wiedział, że bóg Podziemi nie byłby zadowolony.
Krew spływała po ramieniu, mocząc szatę.
Demon wiedział, że przegrał.
Zaryzykował i spojrzał w smutne, czarne oczy.
Chłopiec odwrócił wzrok i bez słowa ruszył do łóżka.
Chwilę później zniknął pod kocem.
- Nic się nie stało. - Powiedział demon, opatrując ramię.
Odpowiedziała mu cisza.
Cisza, która trwała wiele dni.
Tygodni.
Miesięcy.
Demon w życiu nie spotkał równie upartej i zaciętej istoty.
Nigdy wcześniej nie czuł tak dotkliwie, że kogoś zawiódł.
On nie zawodził, był najlepszy.
Siedzieli nad urwiskiem, obserwując wielkie orły.
- Dlaczego jesteś smutny? - Zapytał niespodziewanie Aeszma.
Demon zasłonił się swoim ostrzem, które akurat polerował.
Nagrodą za refleks był słaby uśmiech bladego chłopca.
- Już nie jestem. - Przyznał zgodnie z prawdą.
Demon zacisnął pięści w bezsilnej złości.
Nieprzytomny, skatowany Aeszma leżał w kałuży krwi.
Nie powinno go to obchodzić.
Nie powinno go to ruszać.
Nikt poza nim się nie przejmował.
Nie zastanawiając się, podniósł księcia z ziemi i zaniósł do łóżka.
Kiedy drobne ciało ufnie do niego przylgnęło, już wiedział, że on nie potrafi być jak reszta.
Nie zdążył się odsunąć, kiedy mała ręka zacisnęła się na jego dłoni.
- Zostań. - Nie zdążył przygotować się na atak.
Jednak ten nigdy nie nastąpił.
Słowo przebrzmiało.
Zwykłe, chociaż znaczące tak wiele.
Demon został.
- Znowu jesteś smutny. - Zauważył Aeszma, mimo, że wcale nie patrzył, na siedzącego obok demona.
Słowa rozpłynęły się w powietrzu, zanim szermierz uniósł broń.
- O czym myślisz? - Zapytał niespodziewanie chłopiec.
- O tym, że chciałbym cię ochronić.
- To niemożliwe. - Aeszma zgarnął z dywanu garść szklanych kulek.
- Wiem. - Burknął zniechęcony demon. - Nie, dopóki należę do Nergala.
Uniósł głowę, trafiając na przenikliwe czarne oczy.
Zupełnie nie pasowały do mizernego dzieciaka.
- Co zrobiłbyś, gdybyś był wolny? - Zapytał go kilka dni później.
Demon poderwał głowę, zupełnie zapominając o polerowanej klindze.
- Zostałbym z tobą na zawsze. - Odparł bez wahania.
Książę przyglądał mu się dłuższą chwilę.
Ewidentnie myślał nad czymś intensywnie.
A potem odszedł bez słowa.
Aeszma obudził się z krzykiem.
Demon błyskawicznie przykląkł przy łóżku.
- Już dobrze. - Wyszeptał.
- Cynamon. - Chłopiec od razu się uspokoił.
Demon uśmiechnął się lekko.
Lubił przezwisko, jakie nadał mu mały książę.
- Jestem tu.
- Już zawsze będziesz?
- Tak. - Zapewnił bez wahania, chociaż miał świadomość, że to obietnica bez pokrycia.
Jego los zależał od boga Podziemi.
- To dobrze. - Aeszma po raz pierwszy uśmiechnął się naprawdę.
Demon poczuł się jeszcze gorzej.
Chłopiec musiał to wyczuć, bo pogłaskał go nieśmiało po ramieniu.
Kiedy zaskoczony demon spojrzał na niego, książę przesunął drżącym, małym palcem po jego znaku na skroni.
Xinamo poczuł ból, a potem wszystko zniknęło.
Ucisk palącego jarzma boga Podziemi, wyparował razem z bólem.
Zszokowany wpatrywał się w zadowolonego z siebie księcia.
- Obiecujesz, że mnie nie zostawisz? - Zapytał cicho Aeszma.
- Obiecuję. - Przyrzekł demon, przyciskając drobną, dziecięcą dłoń do swojego serca.
Nigdy więcej się nie zobaczyli.
Xinamo splunął krwią.
Spróbował odciąć się od bólu.
Jego ciało nie chciało współpracować.
Szczęk mechanizmu był zapowiedzią kolejnej fali cierpienia.
Było mu wszystko jedno.
Drugi raz go nie złamie.
Drugi raz nie zdradzi swojego księcia.
Uciekającą świadomość powstrzymał magiczny szpikulec, głęboko wepchnięty w bok demona.
- Żadnego oszukiwania, Xinamo. - Zadrwił Rudobrody. - Mam dla ciebie dużo atrakcji, ale musisz tu być, żeby je docenić.
- Pierdol się. - Jęknął demon, walcząc z bólem.
- Mam wrażenie, że nie doceniasz tego, co dla ciebie robię. - Obraził się Nergal. - Już raz cię złamałem, to tylko kwestia czasu.
- Nigdy wię... - Zaczął z wściekłością demon, ale kolejna dawka cierpienia pozbawiła go oddechu.
- Nigdy to długo. - Przewrócił oczami bóg. - Obawiam się, że nie mam tyle czasu na zabawę. A szkoda.
Gniewko obudził się ze świetnym pomysłem.
Ostatnio sporo działo się w gildii.
Otworzyły się przed nimi zupełnie nowe możliwości, a on miał zamiar z nich skorzystać.
Już dostał pozwolenie, na przyjęcie nowych rekrutów.
Zaplanowali rozbudowę koszar.
Plac treningowy został ulepszony o kolejny poziom.
A teraz on wpadł na cudowny pomysł, jak w pełni wykorzystać te bonusy.
Nie tracąc czasu, zerwał się z łóżka i chwilę później pędził w kierunku siedziby gildii, uzbrojony w odpowiednie papiery.
Karasu przypiął kołczan i zerknął na Jasnego.
Szermierz, rozwalony na ławie pod gruszą, kończył śniadanie.
- Może weźmiemy Edzia? - Zapytał, dopijając słodki napar z ziół.
- Sam sobie nie poradzisz? - Zdziwił się Karasu.
- To misja czwartego poziomu w dodatku obłożona blokadą magiczną, rozsądniej byłoby...
- Nie sądziłem, że doczekam dnia, w którym akurat ty będziesz mówił o rozsądku. - Roześmiał się dowódca, dopisując
imię rycerza do listy misji.
Jasny prychnął.
- Idziemy?
Dowódca Gryfów koniecznie chciał się wyrobić przed wieczorną ucztą.
Swoją drogą w życiu nie przypuszczałby, że pierwsza misja Marceliny zakończy się w ten sposób.
Wszystko wskazywało na to, że Muffinkowa czarodziejka wykazuje destrukcyjne zapędy tylko w towarzystwie Pieprza.
Chociaż może wyciągał zbyt daleko idące wnioski.
Tak czy inaczej, cieszył go fakt, że szalone baby jakimś cudem się nie pozabijały.
To pozwalało mu patrzeć w przyszłość z chwilowym optymizmem.
- Idziemy. - Zgodził się Jasny ale na widok Pieprza z jakimiś papierami pod pachą, usiadł z powrotem.
Wiedział, że Karasu stara się unikać boga, od chwili, gdy ten wrócił z misji.
Dowódca zaklął pod nosem.
- Teraz nie mam czasu. - Rzucił na wszelki wypadek, posyłając Jasnemu naglące spojrzenie.
- Wieczorem jest uczta, więc tym bardziej nie będziesz go miał. - Warknął Pieprz i ucinając dalsze protesty, wepchnął
dowódcę do siedziby gildii.
Jasny westchnął ciężko i postanowił poszukać Edwarda.
- Oszalałeś? - Zdenerwował się Karasu, kiedy Pieprz wepchnął mu stertę dokumentów. - Nigdzie cię teraz nie puszczę.
- Ale ja się nigdzie nie wybieram. - Zapewnił do bóg, zgarniając wszystkie dokumenty z biurka dowódcy na podłogę.
Karasu patrzył na niego w osłupieniu.
- To było posegregowane. - Jęknął słabo.
- Doprawdy? - Zadrwił bóg.
- Jak Marcelina to zobaczy...
- Już się boję.
- Czyli nie odchodzisz? - Upewnił się Karasu, uczepiając się jedynej dobrej wiadomości, która wiązała się z osobą Pieprza.
- Nie.
- To dobrze.
- Ale nic za darmo.
- Wiedziałem. - Prychnął, przewracając oczami. - I uprzedzając twoje fochy, nie oddam ci Muffy. Widzisz, że całkiem nieźle im idzie.
- Nie o to chodzi.
- Nie? - Zdumiał się Karasu.
Zaraz jednak dopadł go poważny niepokój.
Aeszmie zależało tylko na niesfornej czarodziejce.
O co w takim razie miał zamiar prosić?
Nieuważnie przekartkował wciśnięte mu dokumenty.
Zawierały, między innymi, listę członków Wybranych.
- Dziewanna? - Upewnił się.
To, że elf jest w składzie, zupełnie go nie zdziwiło.
- Sam ją wziąłeś na healerkę. - Uśmiechnął się Pieprz.
- Nawet o tym nie myśl. - Zdenerwował się dowódca.
Jeszcze brakowało mu tylko nowej dramy.
- Nie wiem, o czym mówisz. - Bóg posłał mu wyjątkowo niewinne spojrzenie spod czarnych, krzywych kosmyków.
- Żadnego spania z healerkami!
- To jakieś nowe rozporządzenie? - Zdziwił się Pieprz całkiem nieszczerze.
- Wiesz, o co mi chodzi. Dość dramatów.
- Jesteś przewrażliwiony. - Przewrócił oczami Aeszma, przysiadając na pustym biurku.
- Co to jest? - Zdziwił się Karasu, czytając kolejne dokumenty.
- Pozwolenie na budowę.
- Masz zamiar budować dom? - Zdumiał się dowódca, bo w życiu nie podejrzewałby szalonego boga o podobny pomysł.
- Mam zamiar budować dom poza murami. - Uściślił.
- Czy ty masz jakieś pojęcie o budowaniu?
- Jeszcze nie. - Przyznał szczerze Pieprz.
Karasu w milczeniu studiował dokumenty.
Chwilowo zapomniał o czekającej misji.
- To jest ten twój warunek? - Zapytał w końcu.
- Tak.
- Nie wiem, czy mogę wyrazić zgodę na twoje mieszkanie poza murami.
- Nie wiesz, czy nie chcesz? - Trafił bezbłędnie Aeszma.
- Na co ci to? - Zapytał w końcu.
- Może chciałbym się wyspać, nie słuchając twojego chrapania?
- Wcale nie chrapię! - Obraził się Karasu.
Myślał gorączkowo, jakie mogą być ewentualne konsekwencje jego decyzji.
W głowie kłębiły mu się same katastrofy.
- Podpiszesz kontrakt na kolejne dziesięć lat. - Powiedział w końcu, wbijając wyczekujące spojrzenie w Aeszmę.
- Dwa.
- Pięć.
- Trzy.
- Dobra.
Dowódca odetchnął z ulgą.
Nigdy nie przyznałby, ale ostatnio fakt, że Pieprz nie ma kontraktu spędzał mu sen z powiek.
- To teraz znajdź tam formularz. - Rzucił mściwie, wskazując na wielką górę papierów, kłębiącą się na podłodze.
Na Pieprzu nie zrobiło to najmniejszego wrażenia.
Pstryknął palcami, a cztery pergaminy wystrzeliły w powietrze i wylądowały na biurku Karasu.
Dowódca zmrużył oczy.
- Skoro to dla ciebie takie łatwe, to może posegregowałbyś te papiery?
- Może i mógłbym. - Przyznał Pieprz.
- To dlaczego wcześniej tego nie zrobiłeś!
- Bo nie prosiłeś. - Wzruszył szerokimi ramionami rycerz.
Dowódca miał ochotę rzucić w cholernego boga czymś ciężkim.
- Oddychaj. - Poradził mu rozbawiony Pieprz.
- Masz świadomość, że kontrakt nałoży na ciebie ograniczenia na misjach? - Upewnił się.
- Ja mam, a skoro tobie to nie przeszkadza...
Karasu zawahał się.
Miał w gildii boga i własnoręcznie chce się pozbawić możliwości, które się z tym wiązały.
Z drugiej jednak strony, będzie spał spokojnie ze świadomością, że Pieprz nie zniknie przy kolejnym fochu.
Trudna decyzja.
Pewnie byłaby znacznie trudniejsza, gdyby Pieprz nie był dobrym wojownikiem.
Dowódca złożył zamaszyste podpisy w wyznaczonych miejscach i wręczył pióro Pieprzowi.
Zaskoczony bóg patrzył na niego dłuższą chwilę.
- Zaraz naprawdę pomyślę, że ci na mnie zależy. - Zadrwił, podpisując dokumenty.
- Straszny z ciebie kretyn. - Westchnął Karasu, sięgając po gildyjny medalion.
Przerwało im energiczne pukanie do drzwi.
Pieprz zebrał swoje dokumenty.
- Wlazł. - Rzucił łaskawie Karasu.
- Dobrze, że cię jeszcze złapałem. - Ucieszył się Gniewko.
- Coś się stało?
- Tak, wpadłem na świetny pomysł. - Wojownik zamachał dokumentami.
- Już mi się niedobrze robi na widok pergaminu. - Przyznał Karasu.
- Pomyśl o Orlich Szczytach. - Szepnął Pieprz z łobuzerskim błyskiem w oczach.
- Tak! Wszystko zaplanujemy po uczcie. - Zapalił się Karasu.
- Mamy misję na Orle Szczyty?! - Zdumiał się Gniewko.
- No.
- Tam można...
- zdobyć jaja gryfów. - Dokończył podekscytowany dowódca.
- Moglibyśmy stworzyć...
- hodowlę gryfów bojowych. - Westchnął Karasu.
- Nie mogę was słuchać. - Przewrócił oczami Pieprz.
- To nie zmienia faktu, że... - Karasu urwał nagle i wbił zielone oczy w boga.
- Czy ja ci podpisałem zgodę na winnicę? - Zdumiał się.
- No. - Uśmiechnął się chytrze bóg.
Dowódca otworzył i zamknął usta.
- Hajmidal mnie zabije.
- Powinieneś dokładniej czytać dokumenty, które podpisujesz. - Pouczył go Pieprz, zręcznie umykając przed kopniakiem.
- A propos dokumentów. - Gniewko skorzystał z okazji i podał dowódcy papiery. - Pomyślałem, że przy nowym poziomie placu, moglibyśmy szkolić więcej rekrutów.
- No taki był zamysł. - Przytaknął Karasu.
- Dlatego wpadłem na pomysł, żeby ściągnąć do nas najlepszego szermierza w Krainach.
- Zastanawiam się, jak oni zyskują te debilne tytuły. - Pieprz niechętnie sięgnął po medalion gildyjny.
- Pozwalam ci wybrać miejsce, doceń. - Zadrwił Karasu, nie spuszczając Pieprz z oka.
- Zgodziłeś się na kontrakt? - Zdumiał się Gniewko. - Co mu obiecałeś w zamian? - Zaniepokoił się.
- Zabawę w budowlańca. - Parsknął Karasu.
Pieprz przez chwilę obracał w palcach medalion z wizerunkiem gryfa.
Z jednej strony chciał tego.
W końcu będzie miał swoje miejsce, tak naprawdę.
Ale z drugiej...
Karasu zniecierpliwił się.
Wyrwał mu medalion i zadarł do góry lnianą koszulę, wypalając znak na prawym barku boga.
- Ktoś ci mówił, że powinieneś popracować nad cierpliwością? - Prychnął Aeszma, odsuwając się gwałtownie.
- Nie pyskuj. - Poradził mu, bardzo zadowolony z siebie, Karasu. - Czyli zatrudnimy najlepszego szermierza... - Uniósł brwi na widok honorarium na zaproszeniu. - Oszalałeś? - Wbił wzrok w Gniewka.
- W końcu jest najlepszy, trzeba go jakoś skusić, nie?
- A rekrutów będziemy karmić suchym chlebem i wodą?
- No już nie przesadzaj... - Bronił się Gniewko.
- Na mnie nie patrz, teraz oficjalnie mam osobne konto. - Błysnął kłami Pieprz.
- Kurwa. - Westchnął ciężko dowódca. - Dostrzegam coraz więcej minusów tego kontraktu.
- Cóż. - Bóg posłał mu kpiący uśmieszek.
- Dobra, masz. - Wyciągnął podpisane zaproszenie w stronę szczęśliwego Gniewka, który błyskawicznie wrzucił je do skrzynki, puszczając w system.
Pieprz zerknął mu ciekawie przez ramię, przebiegając wzrokiem treść potwierdzenia.
- Nieźle. Właśnie zaprosiliście do gildii legendarnego płatnego zabójcę. Gratuluję.
Pogwizdując cicho opuścił siedzibę gildii, zostawiając w Wielkiej Sali zbaraniałych towarzyszy.
- Czyli nie przyniosłeś wody? - Prychnęła rozeźlona czarodziejka, rozglądając się po łazience, do której przywlókł ją druid.
- Mam coś lepszego. - Zapewnił z zapałem, wskazując na dziwne pokrętło i rurki wystające ze ściany.
Miały podejrzanie znajomy kolor.
Muffinka była prawie pewna, że gdzieś już widziała tę krwistą czerwień.
- To wygląda... - Zaczęła niezadowolonym tonem.
- Mniejsza jak to wygląda! - Przerwał jej druid, niecierpliwie zerkając w stronę drzwi.
Czarodziejka naburmuszyła się.
Była przemarznięta po misji i w dodatku nie przywykła do takiego traktowania.
- Jestem. - Dziewanna wpadła do łazienki.
- No nareszcie! - Ucieszył się Ziemniak. - Pora na test!
- Ja przepraszam bardzo... - Zaczęła ze złością Muffinka.
- Właśnie! - Rozpromieniła się blondynka. - Mam coś dla ciebie.
Ptyś nie zdążyła rzucić żadnej złośliwości, bo dziewczyna wepchnęła jej w ręce różowa doniczkę z drzewkiem na którym...
- To są ptysie. - Zdumiał się druid, zapominając o wannie.
- No. - Uśmiechnęła się dumnie Dziewanna. - Mój własny szczep.
- Drzewko ptysiowe? - Czarodziejka z niedowierzaniem dźgnęła palcem małego ptysia z różowym kremem.
Po namyśle oderwała go i wsadziła do buzi. - Ale dobre! - Rozpromieniła się.
- Podoba ci się? - Zapytała z nadzieją Dziewanna.
- Szaleńczo! - Czarodziejka z zachwytem wpatrywała się w cudowną roślinkę.
- Cieszę się. - Przyznała szczerze blondynka. - A teraz patrz, co wymyślił Ziemniak!
Druid ocknął się z zadumy i uśmiechnął szeroko.
- Tak, no więc wystarczy, że odkręcisz tu. - Wskazał na jedno z pokręteł, które właśnie przekręcił.
Rozległ się dziwny, bulgoczący dźwięk i z rurki chlusnęła woda, prosto do wanny.
Czarodziejka otworzyła szeroko oczy.
- Skąd to leci?
- Ze studni. - Pochwalił się Ziemniak.
- Jak zrobiłeś, że woda ze studni materializuje się w tym metalowym? - Muffinka ciekawie zaczęła oglądać rurki.
- Płynie po prostu.
- Bez żadnej formuły przenoszącej?
- Bez. - Oznajmił z zadowoleniem.
- Łał. - Westchnęła z zachwytem czarodziejka.
- Koniec z łażeniem z wiadrami! - Zatarł ręce druid.
- A do czego ten drugi? - Ptyś wskazała na drugie pokrętło.
- Tam będzie leciała ciepła woda. - Wyjaśnił ochoczo Ziemniak.
- Ciepła? - Zdumiała się czarodziejka. - Ze studni? Jak?
- Jeszcze nie wiem, ale już mam projekt tylko... - Zapalił się druid.
- Dobra, to idź myśleć gdzieś indziej, a ja się wykąpię. - Czarodziejka bez ceregieli wypchnęła z łazienki Ziemniaka i Dziewannę.
Ostrożnie odstawiła ptysiowe drzewo na podłogę i z zachwytem wpatrzyła się w prawie pełną wannę.
Koniec z dopraszaniem się o wodę.
Cudownie.
Stuknęła laską o brzeg i wyszeptała formułę podgrzewającą.
Miała tylko nadzieję, że Ziemniak wymyśli ciepłą wodę, zanim skończy jej się moc Aeszmy, umożliwiająca czary w Miasteczku.
Bezszelestnie przekradli się przez niewielki lasek.
Sprawdzili dokładnie teren.
Ukryci w cieniu drzew ustalili najlepszą strategię.
Kawałek od nich znajdował się cel.
Stara gospoda.
Ich zadaniem było odzyskanie, przywłaszczonych przez karczmarza, towarów.
- Jakoś nie wygląda mi to na misję czwartego poziomu. - Jasny posłał podejrzliwe spojrzenie, w stronę rozpadającego się budynku.
- A mi to wygląda na pułapkę. - Dorzucił swoje trzy grosze Edward.
- No tak, jeszcze coś? - Prychnął Karasu.
- Serio wysłałeś zaproszenie do Czarnego Ostrza? - Wyszeptał Jasny.
- Ukatrupię was. - Obiecał dowódca.
- Dobrze ci idzie. - Parsknął Edward.
- Idź już. - Syknął Karasu, wyciągając łuk.
Rycerz spojrzał na Jasnego, który posłał mu wesoły uśmiech.
Ruszyli jednocześnie.
Edward śmiało wyszedł na otwartą przestrzeń, a Jasny przemykał pod osłoną drzew, by zakraść się od tyłu.
Karasu nałożył strzałę i czujnie wypatrywał choćby najmniejszego ruchu.
Rycerz tymczasem dotarł do drzwi gospody i chwilę później zniknął w jej wnętrzu.
Nie minęło wiele czasu, a w oknie zamigotało wątłe światło świecy.
Jasny oderwał się od ściany lasu i przemknął na tyły budynku.
Wsunął się do środka przez okno.
W kuchni nikogo nie było.
Ruszył w kierunku sali i wpadł na Edwarda.
- Sprawdzałeś górę?
- Nigdzie nie ma żywej duszy. - Mruknął rycerz.
- Nie podoba mi się to.
- Została piwnica.
Szybko znaleźli właz.
W środku, oprócz wilgoci i rozkładających się czterech trupów, były też trzy spore pakunki.
- Chyba znaleźliśmy poprzednią ekipę. - Skrzywił się Jasny.
Zrobiło mu się niedobrze.
Ostrożnie wycofał się w stronę stromych schodków, kiedy coś zagrzechotało pod jego butem.
Edward odpalił swoją świeczkę i uniósł ją do góry.
Posadzka piwnicy była grubo usłana kośćmi.
- Kurwa. - Zaklął Jasny.
- Z ust mi to wyjąłeś. - Westchnął Edward i zatęsknił do swojej istoty.
Przełknął nerwowo ślinę, usiłując zachować zimna krew.
Nachylił się nad jednym z trupów i poświecił.
- Coś ich zeżarło. - Zawyrokował.
Jasny nerwowo rozglądał się po piwnicy, którą stanowiła jedno, upiorne pomieszczenie.
- Tu nic nie ma. - Zawyrokował.
- Może weźmy paczki i wiejmy? - Edward złapał jeden z pakunków, który nawet nie drgnął.
- Wydaje mi się, że to byłoby zbyt piękne.
Zamarli, wsłuchani w niepokojącą ciszę.
Byli pewni, że w środku nie ma nikogo.
Tymczasem nad ich głowami rozległy się kroki.
Karasu rozglądał się czujnie po okolicy.
Miał wrażenie, że minęły wieki, odkąd jego towarzysze zniknęli w dziwnej gospodzie.
Mimo to nie słyszał szczęku broni.
Usłyszał za to szelest.
A później kolejny.
Coś usiłowało się do niego podkraść.
Wcale mu się to nie podobało.
Być może mylnie założyli, że wróg będzie się czaił w gospodzie.
Jakby na potwierdzenie obaw dowódcy, z różnych stron rozległy się niepokojące pomruki.
Dziwnie szybko zapadł zmrok.
Karasu zaryzykował kilka kroków w stronę gospody, która nagle wydała mu się upragnionym schronieniem.
Ledwo drgnął, a w mroku rozbłysły żółte ślepia.
Dowódca nie został, żeby je policzyć.
Dzikim pędem puścił się w stronę gospody.
Wyhamował przed samymi drzwiami i usiłując uspokoić rozszalałe serce, ostrożnie wsunął się do środka.
Nie wiedział, czego się spodziewać.
Przywitała go ponura, pusta salka śmierdząca kurzem i ciężka, podejrzana cisza.
Ostrożnie ruszył w stronę kuchni.
Kiedy przestąpił jej próg, mało nie dostał w łeb od Jasnego.
- Bogowie. - Szermierz odłożył patelnię.
- Poważnie miałeś zamiar się tym bronić. - Roześmiał się mimo woli Karasu.
- Cicho bądźcie. - Syknął Edward, zamierając.
Ponurą ciszę przerwało potępieńcze miauczenie.
- Zamknąłeś drzwi? - Zapytał cicho Jasny.
- Nie. - Przełknął nerwowo ślinę Karasu.
- Tamtym na dole nie pomogły nawet zamknięte drzwi. - Syknął Edward, dobywając miecza.
Szybko ruszył w stronę drzwi.
- Nie otwieraj! - Wrzasnął Jasny.
Karasu błyskawicznie nałożył strzałę.
W samą porę, bo gdy tylko rycerz otworzył drzwi, do środka wpadło jakieś stworzenie.
Dowódca postanowił najpierw strzelać, a potem zbierać informacje.
Spudłował.
Raz jeszcze by jakoś przełknął, ale cel umknął mu cztery razy, poruszając się z niezwykłą prędkością.
Edward tymczasem barykadował drzwi ławami.
Jasny zaatakował dokładnie w chwili, gdy napastnik skoczył przez próg kuchni, usiłując dopaść Karasu.
Pozbawiony głowy trup upadł z plaskiem na podłogę.
Ciemność zadrżała od wściekłego jazgotu, które rozlegało się już z każdej strony.
- Otoczyły nas. - Stwierdził zupełnie niepotrzebnie Jasny. - Co to w ogóle jest?
Karasu szturchnął butem, uzbrojoną w ostre zęby, paszczę.
- Gdyby nie ten koszmarny uśmiech od ucha do ucha powiedziałbym, że to kot.
- A dwa rzędy kłów ci umknęły? - Jasny ciekawie otworzył pysk końcem miecza.
Edward wrócił do kuchni z ponurym wyrazem twarzy.
- To kłaki.
- Że co? - Zdumiał się Karasu.
- Kłaki. Wyjątkowo szybkie, zwinne i krwiożercze paskudztwa. Atakują stadem.
- Cudownie, panie encyklopedia. - Westchnął Jasny. - Jaki się ich pozbyć?
- W takiej ilości? Mało prawdopodobne. Poza tym to nie jest nasz główny problem.
Wściekłe miauczenie nasilało się.
Coś obijało się o ściany.
Drzwi zatrzeszczały złowieszczo.
Ciemne kształty przemknęły za oknem, za ich plecami.
- Trzeba zasłonić okna! - Karasu rozejrzał się w poszukiwaniu czegoś, co oparłoby się atakowi upiornych stworów.
- Zabarykadujmy kuchnię. - Jasny kilkoma kopniakami zniszczył niewielki stolik i zakrył jego blatem okno kuchenne.
Edward podparł wszystko, przyciągnięta ławą, której drugi koniec zaparł o ścianę.
- Problem w tym, że te drzwi otwierają się na zewnątrz.- Zauważył Karasu.
- Przesuńmy ten kredens. - Jasny jednym ruchem zmiótł poukładanie na meblu naczynia.
Mało nie ogłuchli od huku garnków i brzęku tłuczonego szkła.
Zdążyli w samą porę.
Ledwo przesłonili drzwi koszmarnie ciężkim kredensem, a już dobiegł ich dźwięk tłuczonego okna i wygłodniały jazgot.
- Coś mówiłeś, że to nie jest nasz główny problem? - Zapytał słabo Karasu, ocierając pot z czoła.
Zabarykadowali się, świetnie, tylko co dalej?
- Kłaki to koty zmienione przez wampira, a to oznacza, że gdzieś tu czai się ich pan.
- Zaraz czai. - Gdzieś pod sufitem usłyszeli urażony głos.
Zaskoczeni odskoczyli pod ścianę.
Edward i Jasny unieśli miecze, a Karasu naciągnął cięciwę.
Na belce, pod sufitem, siedział elegancko ubrany młodzieniec.
W nienaturalnie bladej dłoni obracał wytworny cylinder.
- Zakładam, że nie brałeś srebrnych grotów, nie? - Szepnął półgębkiem Jasny, nie spuszczając wzroku z Karasu.
- Nie będą mi potrzebne. - Mruknął dowódca, wypuszczając strzałę, która pomknęła prosto w serce wampira.
Młodzieniec złapał ją kilka centymetrów od swojego eleganckiego, szkarłatnego płaszcza.
- Na pocieszenie powiem, że wasi poprzednicy nawet nie domyślili się mojej obecności. - Posłał Gryfom drapieżny uśmiech, prezentując kły.
- Pieprz ma lepsze. - Wyrwało się Jasnemu.
- To nie jest dobry moment. - Szepnął Karasu, dyskretnie przetrząsając pas z kieszonkami, w poszukiwaniu noża ze srebra.
Zaczynał się bać, że zostawił go w stercie listów, które otwierał.
Wampir tymczasem przestał się uśmiechać.
Wbił w nich zimne, niebieskie oczy.
Kłaki musiały dostać się również na górę, bo nad kuchnią wyraźnie coś biegało.
Jasny pomyślał, że mogliby się schować w piwnicy i poczekać do wschodu słońca.
Tyle tylko, że ktoś przed nimi próbował już tej taktyki.
Ze słabym skutkiem.
Chociaż...
Nie miał pojęcia, jak szybkie są wampiry.
Nigdy żadnego nie widział.
Postanowił, że chwilowo obejdzie się bez tej wiedzy.
Nie bawiąc się w delikatność, ani zbędne wyjaśnienia, po prostu zepchnął Karasu do piwnicy i skoczył za nim, ciągnąc za pelerynę zaskoczonego Edwarda.
Jasny wylądował na schodkach, które zatrzeszczały nieprzyjemnie i zdążył jeszcze zatrzasnąć klapę, niemal łamiąc palce, gdy zamykał zasuwy.
Wyraźnie słyszał wściekły syk i ohydne skrobanie pazurów po metalu.
Odetchnął z ulgą i spojrzał przez ramię.
- Kurwa. - Zajęczał Karasu, z trudem wygrzebując się ze sterty kości. - Połamałeś mi łuk.
- A mi chyba gnaty.- Sapnął Edward, ostrożnie macając się po żebrach.
- Uratowałem wam dupy.
- Zamknąłeś nas w spiżarni wampira! - Wściekł się Edward. - Im to na zdrowie nie wyszło!
- Nie słuchałeś go? Sam przyznał, że go nie widzieli, czyli musiał siedzieć tutaj. Wampiry nie lubią słoneczka, więc wystarczy, że...
- Posiedzimy tu do świtu. - Odetchnął Karasu.
- Nie wiedziałem, że promienie przenikają przez ściany. - Zadrwił Edward.
- Do tej pory kłaki rozniosą gospodę. - Uśmiechnął się Jasny i jakby na potwierdzenie jego słów, coś nad ich głowami runęło z hukiem.
- Myślę, że to była wampirza sypialnia, a większość lazła do gospody od razu, czyli jak on spał.
- Tylko my czailiśmy się w krzakach, jak jakieś zboki.
- I dobrze, to nam uratowało dupy. - Mruknął Jasny.
- Nie mów hop. - Ostrzegł go Karasu.
- Wolałbyś wdepnąć na śpiącego wampira?
- Nie. - Gryf nie przyznał, że wolałby, żeby Pieprz był z nimi. Albo choćby jeden pomylony Grzech.
Pieprz tymczasem skończył rozprawiać się z papierami i postanowił rozprostować kości.
Po drodze wpadł na wyraźnie zadowoloną Muffinkę.
- Dokąd idziesz?- Zainteresowała się.
- Zobaczyć nowy plac. Jak było na misji?
- Strasznie, musiałam ratować te sieroty.
- Dziwne, że przeżyły. - Parsknął bóg i zarobił kopa.
- Przywiozłam demonicznego misia polarnego i wytresuję go tak, żeby cię zeżarł.
- Aż się boję. - Przyznał prawie poważnie Pieprz.
Czarodziejka posłał mu groźne spojrzenie.
Zaraz jednak uśmiechnęła się uroczo i skinęła na niego palcem.
Bóg posłał jej kpiące spojrzenie.
Nic z tego, nie da się nabrać.
- Pieprz! - Zaprotestowała, kiedy zwiał w stronę placu.
Stuknęła laską w ziemię i zmieniła ją w lodowisko.
Aeszmę uratował tylko refleks.
Ślizgiem dotarł do końca pułapki i pokazał czarodziejce język.
- Stój! - Muffinka nie miała zamiaru odpuścić, puszczając się w pogoń.
Bóg skręcił w wąską uliczkę, prowadzącą na tereny koszar.
Czarodziejka wypadła zza rogu i postawiła mu ścianę z lodu przed nosem.
Oparła się zadowolona o laskę i sprobowała opanować zadyszkę.
- Nikt ci nie mówił, że w mieście się nie czaruje. - Burknął, odwracając się w jej stronę.
Ptyś z zadowoleniem podeszła do swojej ofiary.
- Złapałam boga, a to ci heca. - Uśmiechnęła się.
- I co z tym zrobisz? - Zadrwił Pieprz, krzyżując ramiona na piersi.
- Hmm. - Ptyś, przesunęła czubkiem laski po jego policzku. - Sama nie wiem. - Wbiła w Pieprza figlarne spojrzenie.
Podeszła bliżej i uniosła się w powietrze.
Zanim bóg zdążył zareagować, czarodziejka pocałowała go w policzek.
Ściana za jego plecami zniknęła, a Ptyś z gracja wylądowała za Pieprzem.
Posłała mu rozbawione spojrzenie.
- Chciałam ci podziękować za moc. - Uśmiechnęła się.
- Nie mogłaś tak od razu? - Burknął zmieszany bóg.
- Nie, bo wtedy byś się tak uroczo nie zarumienił. - Zauważyła bezlitośnie.
- Wcale się nie rumie... - Warknął Pieprz, który nagle urwał i zbladł.
W jego spojrzeniu było coś takiego, że czarodziejka odwróciła się błyskawicznie.
Pewnie nie zorientowałaby się, na co właściwie bóg patrzył, tyle że odpowiedź sama pchała jej się w oczy.
Przy ogrodzeniu placu stał Gniewko i jakiś smukły chłopak, w czarnym płaszczu z kapturem.
Miał niesamowite, czerwone włosy i najbardziej zielone oczy, jakie czarodziejka widziała.
Patrzył prosto na Pieprza.
Ptyś cofnęła się dwa kroki i szepnęła ciekawie do skamieniałego boga:
- Kto to?
- Pierdolony demon, który złamał mi serce. - Zawarczał lodowato Pieprz, dosłownie rozpływając się w powietrzu.
Czarodziejka zamrugała zaskoczona.
O nie, na bank tego tak nie zostawi, musi dowiedzieć się więcej!
Pobiegła w stronę rynku, patrząc na złoty znak na swojej dłoni.
- Nie ze mną te numery, Pieprz. - Prychnęła.
Ostatnio edytowany przez Dziabeł 8 Maja 2018r. 9:53, W całości zmieniany: 3
_________________
– A jeśli pewnego dnia będę musiał odejść? – spytał Krzyś, ściskając Misiową łapkę. – Co wtedy?
– Nic wielkiego. – zapewnił go Puchatek. – Posiedzę tu sobie i na Ciebie poczekam. Kiedy się kogoś kocha, to ten drugi ktoś nigdy nie znika.
0
Wulgaryzmy Ja pierdolę, w chuj polubiłam skurwiela Atona... Nosz kurwa xD
Jak on tak wyciągał grabę do złotych piórek to pomyślałam, co by było, gdyby czarodziejka się dorwała? Śniła by mu się po nocach, haha. Podobają mi się igraszki między Atonem a Nergalem :3 I to jak oblizywał usteczka i jak to, co by porobili znowu razem... *q*
To Pieprz ma zły wpływ na Muffę i dlatego same katastrofy przy nim się dzieją, o!
Podejrzane jest to jak Dziewanna dogadza czarodziejce, hmmm. Drzewko fab, też chcę takie!
Haha, wejście vampa mnie rozwaliło.
Omg! Czarodziejka poszła na ploty, haha. No bosko! Jak ona coś wyciągnie z niego? Nie mogę się doczekać, ach *-* Wezwie Pieprza, może jak już pogada, o. Albo wcale, w końcu serducho złamał, a jak tak można dręczyć Pieprza, tylko ona może xD
I te fragmenty o małym Aeszmie strasznie wciągające. Poczytałabym tego więcej i trochę o Diablicy "za młodu". Demon się zdziwi, on mógł tulnąć po latach, a tu Pieprzunio ma całuski i się bluszuje słodko. Wryje go, już widzę te wizje w jego głowie, co to za demon z tej czarodziejki. W sumie może... trochę demon... xD
A! Szkoda mi Ziemniaka, że tak ganiany xD Chociaż Dziewanna go wspiera. Dzielny.
Ja pierdolę, w chuj polubiłam skurwiela Atona... Nosz kurwa xDJak on tak wyciągał grabę do złotych piórek to pomyślałam, co by było, gdyby czarodziejka się dorwała? Śniła by mu się po nocach, haha. Podobają mi się igraszki między Atonem a Nergalem :3 I to jak oblizywał usteczka i jak to, co by porobili znowu razem... *q*
To Pieprz ma zły wpływ na Muffę i dlatego same katastrofy przy nim się dzieją, o!
Podejrzane jest to jak Dziewanna dogadza czarodziejce, hmmm. Drzewko fab, też chcę takie!
Haha, wejście vampa mnie rozwaliło.
Omg! Czarodziejka poszła na ploty, haha. No bosko! Jak ona coś wyciągnie z niego? Nie mogę się doczekać, ach *-* Wezwie Pieprza, może jak już pogada, o. Albo wcale, w końcu serducho złamał, a jak tak można dręczyć Pieprza, tylko ona może xD
I te fragmenty o małym Aeszmie strasznie wciągające. Poczytałabym tego więcej i trochę o Diablicy "za młodu". Demon się zdziwi, on mógł tulnąć po latach, a tu Pieprzunio ma całuski i się bluszuje słodko. Wryje go, już widzę te wizje w jego głowie, co to za demon z tej czarodziejki. W sumie może... trochę demon... xD
A! Szkoda mi Ziemniaka, że tak ganiany xD Chociaż Dziewanna go wspiera. Dzielny.
_________________
0
Ooooo, jak słodko- Ja się, kurwa, niczego nie boję! - Bóg Podziemia zerwał się na równe nogi. - Jestem jebanym złem!
Nie wiem dlaczego zagonienie do sprzątania i miejsce akcji, bardzo kojarzą mi się z Twoim praktykami, wypowiesz się? :P
Te trudne relacje Ojciec-SynNie skomentował złośliwości, nie spuszczając z Atona czujnego spojrzenia.
- Aeszma musi to podpisać. - Powiedział w końcu bóg Słońca.
Rudobrody zakrztusił się winem.
Zgięty w pół przez dłuższą chwilę walczył o oddech.
Aton czekał cierpliwie.
- Oszalałeś? - Wydusił w końcu. - I przychodzisz z tym do mnie?! Weź mu to pocztą wyślij. Kurwa.
- Aeszma musi to podpisać. - Powiedział w końcu bóg Słońca.
Rudobrody zakrztusił się winem.
Zgięty w pół przez dłuższą chwilę walczył o oddech.
Aton czekał cierpliwie.
- Oszalałeś? - Wydusił w końcu. - I przychodzisz z tym do mnie?! Weź mu to pocztą wyślij. Kurwa.
Ale btw, z pocztą bywa różnie, nie wiem jak u nich Inpost.
Czyżby Blik miał rodzeństwo?- Nie tym razem, chuju złamany. - Wysyczał, błyskawicznie zsuwając się z dachu.
Najwyższa pora na ewakuację.
Najwyższa pora na ewakuację.
I w ogóle to, oszukujesz coś, tyle scrollowania, żeby to skopiować, a ledwo zacząłem i już skończyłem.
Ostatnio edytowany przez Karasu 8 Maja 2018r. 9:42, W całości zmieniany: 1
_________________
1
Część Pięćdziesiąta Druga 18+- A może zrobimy podkop? - Mruknął bez przekonania Jasny, przeciągając się.
- Piszczelem czy czaszką? - Stłumił ziewnięcie Edward.
- A może pogramy w kości? - Karasu zaczął przeszukiwać kieszenie.
- O co? - Ożywili się jego towarzysze.
- Hajmidal zostawił mi klucze do składu nalewek. - Uśmiechnął się dowódca.
- Jest porzeczkowa? - Zainteresował się Edward, przysuwając do schodków pakunki, z których jeden
posłużył mu za krzesło, a dwa za stolik do gry.
Karasu przysiadł na schodkach koło Jasnego.
Rzucił okiem na metalową klapę za ich plecami.
- Dziwne, że nic się nie dobija.
- Mam wrażenie, że to byłoby poniżej godności tego krwiopijcy. - Parsknął Edward.
- Widzieliście jaki elegancik? - Zawtórował mu Jasny z rozbawieniem.
- To nie zmienia faktu, że może nas zeżreć. - Karasu rzucił kości.
- Pewnie potrzebowałby do tego sztućców. - Powiedział poważnym tonem były Najwyższy.
Roześmiali się wesoło.
Kłaki jeszcze długo buszowały po gospodzie, wydając przy tym upiorne miauczenie.
Widzieli ich cienie w malutkich, piwnicznych okienkach.
Niektóre paskudy nawet próbowały się tamtędy dostać, ale otwory były zbyt małe i osłonięte, porządnie wmurowanymi,
denkami od flaszek.
Noc zeszła im błyskawicznie, a Edward wzbogacił się o dziewięć flaszek nalewki.
Kiedy pierwsze promienie słońca zaczęły nieśmiało wpadać przez paskudnie usyfione, miniaturowe okienka,
postanowili się zbierać.
- Czas rozprostować kości. - Mruknął Jasny, kopiąc jakąś czaszkę.
Karasu parsknął.
- Ty pierwszy. - Uśmiechnął się Edward.
- Dlaczego niby ja? - Prychnął szermierz.
- Może pociągniemy kości? - Zaproponował Karasu. - Gdzieś tu widziałem paliczki. - Gryf
zaczął uważnie rozglądać się po podłodze.
- Dobra pójdę. - Przewrócił oczami Jasny. - W końcu w domciu czeka uczta.
- Ciekawe czy będą krokiety.- Rozmarzył się Edward.
- Z kapusta i grzybami? - Zapytał Karasu, łapiąc swoją paczkę. - Co ty ściemniałeś, że to ciężkie? - Zdziwił się
oglądając podejrzliwie pokaźny pakunek.
- Wolę te z pieczarkami. - Przyznał Trzeci. - Wcześniej nie mogliśmy tego ruszyć.
- Widać wszyscy członkowie misji musieli znaleźć się w tej klimatycznej sypialni. - Uśmiechnął
się Jasny.
Złapał swój pakunek i dobył miecza.
- Z patelnią wyglądałeś groźniej. - Parsknął Karasu.
- Weź spierdalaj, co? - Prychnął szermierz.
- Dobra, otwieraj. - Ponaglił go Edward.
- Od razu walimy do drzwi, jasne?
- Umknęło ci chyba, że czeka nas ponowne przemeblowanie po drodze. - Mruknął Karasu.
- To inaczej. - Zaproponował nagle Edward, podając dowódcy swoją paczkę. - Ty i tak nie masz łuku.
Bierz pakunki, a my będziemy cię osłaniać.
- Ale... Zaczął Karasu.
Nie skończył, bo Jasny wcisnął mu swój pakunek, a potem otworzył klapę.
Powitała ich cisza i masa kurzu, którego drobinki wirowały w promieniach słonecznych.
Okno w kuchni nadal było zastawione, za to w ścianie kłaki wydrapały masę dziur.
Ciężki kredens leżał roztrzaskany na podłodze.
Główna salka wyglądała jeszcze gorzej.
Całkiem jakby przeszło tamtędy niejedno tornado.
Jasny, rozglądając się czujnie, od razu ruszył w stronę wyrwanych drzwi.
Wszędzie walały się roztrzaskane sprzęty i słoma ze strzechy.
Drewniana podłoga była gęsto poznaczona śladami pazurów.
Szkło z rozbitych okien zachrzęściło pod butami wojownika, kiedy był mniej więcej
w połowie salki.
Edward przystanął na wysokości baru, a Karasu przekroczył właśnie próg kuchni.
Starali się nie narobić hałasu.
Jasne pomieszczenie i wyjście na wyciągnięcie ręki wystarczyły, by nieco uśpić czujność.
Edward już się szykował, żeby coś powiedzieć, kiedy coś z niesamowita szybkością spadło na Jasnego.
Szermierz przeleciał przez całą długość sali i gruchnął ciężko o ścianę.
Edward, niewiele myśląc, skoczył w jego kierunku.
Karasu wstrzymał oddech.
Sam nie mógł przekroczyć progu gospody.
Były Najwyższy nie dotarł do nieprzytomnego Jasnego, bo drogę zastąpił mu wampir.
Niedbałym gestem poprawił nieco potargane loczki.
- Słońce świeci... - Zauważył z pretensja Edward.
W istocie, świeciło.
Na nienaturalnie jasną skórę wampira, rozświetlając jego hipnotyzujące oczy, miękkie
jasne loki i usta niemal tak czerwone, jak jego płaszcz...
- Edward, do diabła, obudź się. - Syknął Karasu.
Najwyższy zamrugał, kiedy wampir z sykiem obnażył kły, szykując się do ataku.
Dowódca niechętnie odstawił paczki i wyciągnął miecz.
Po krótkim wahaniu, złapał również ułamaną nogę od krzesła.
- Kiedy on jest taki piękny. - Westchnął szczerze Trzeci, posyłając wampirowi takie spojrzenie, że drapieżnika zatkało.
- Pardon? - Otworzył szeroko fiołkowe oczy.
Jasny za jego plecami jęknął, odzyskując przytomność.
Karasu zbierał szczękę z podłogi.
- Oszalałeś? - Zapytał konspiracyjnym szeptem.
Jasne, istniała jeszcze inna możliwość.
Cholerny krwiopijca musiał zahipnotyzować rycerza.
Tylko czy wtedy miałby równie głupią minę?
- Takich sztuczek to uczą w kryptach, czy w burdelu? - Zapytał ciekawie Gryf.
- Wypraszam sobie. - Syknął z oburzeniem wampir. - Moja noga nigdy nie postała w żadnej krypcie!
Jasny zignorował koszmarny ból głowy i fakt, że prawdopodobnie ma połamane przynajmniej ze dwa
żebra, skoczył w stronę, odwróconego do niego tyłem, wampira.
Być może dopadłby go.
Kto wie, może nawet wykończył.
Tyle tylko, że w ostatniej chwili Edward złapał krwiopijcę za ramiona i pchnął na ścianę, osłaniając
własnym ciałem.
Jasny siłą rozpędu przeleciał obok i prawie wylądował w kłębowisku połamanych ław.
Karasu otworzył szerzej oczy.
- Czyś ty do reszty ochujał?! - Wściekł się szermierz, błyskawicznie odwracając się w stronę rycerza.
Trzeci nawet na niego nie spojrzał.
Gapił się na, dociśniętego do ściany wampira, który był zaskakująco lekki i delikatny.
Krwiopijca wyglądał na całkiem zdezorientowanego.
- Czy ty zdajesz sobie sprawę, mon chéri, że jestem tu, żeby was zabić? - Wyszeptał z uroczy uśmiechem.
Karasu machnięciem zwrócił na siebie uwagę zbaraniałego Jasnego.
Wskazał mu drzwi.
Jasny ostrożnie zrobił dwa kroki w stronę Edwarda.
Wystarczyło złapać tego idiotę za pelerynę i wyciągnąć na zewnątrz.
Co prawda miał wątpliwości, czy da radę z takim klocem, ale warto spróbować.
Tymczasem Karasu na paluszkach zakradł się niemal na sam próg gospody.
Od wolności dzieliły go jakieś dwa kroki.
Edward i wampir nadal tkwili w jakimś dziwnym napięciu.
Były Najwyższy uśmiechnął się lekko.
- Umów się ze mną.- Rzucił beztrosko.
Całkiem jakby zaczepiał uroczą dziewkę na rynku, a nie upiornego wampira, który miał zamiar
rozerwać im gardła i zawlec do swojej koszmarnej piwnicy.
Jasny popatrzył z niedowierzaniem na Karasu, a potem popukał się w czoło.
Dowódca nie skomentował.
Jednocześnie wyciągnęli ręce w stronę peleryny rycerza.
Wstrzymali oddech.
Złapali i mocnym szarpnięciem wyciągnęli zaskoczonego Edwarda przed gospodę.
Ich manewr nie był do końca przemyślany i być może trochę zbyt gwałtowny, bo rycerz, siłą rozpędu, wpadł na nich i
wszyscy trzej wylądowali na ziemi.
Jasny stęknął.
- Powiedzcie mi, że ten świr nie może opuszczać gospody. - Jęknął Karasu, spychając z siebie paczki.
Odpowiedziała mu cisza.
Edward szybko się pozbierał i pomógł im wstać.
Rozpadająca się gospoda wyparowała.
Karasu odetchnął z ulgą i wygrzebał zwój misji.
- Koniec. - Ucieszył się.
- Ty to jakiś nienormalny jesteś! - Jasny popatrzył na Edwarda z niedowierzaniem.
Nie kryjąc złości schował miecz.
- Uratowałem wasze tyłki, a ty masz pretensję? - Zdziwił się Edward, poprawiając pelerynę.
- "Umów się ze mną?"! To jest twoja metoda na rozprawianie się z potworami?!
- Myślicie, że powinniśmy wziąć te paczki? - Zawahał się Karasu, usiłując znaleźć odpowiednią informację w szczegółach misji.
- Grunt, że zadziałało! - Prychnął Trzeci, odruchowo zbierając pakunki.
Karasu wzruszył ramionami.
Dobrze, że tym razem mieli blisko do punktu Przejścia.
- Prawie go miałem! - Pieklił się Jasny, idąc z tyłu z Edwardem.
- Nie zaskoczyłeś go.
- No na bank nie tak jak ty. - Parsknął nagle szermierz. - Widzieliście jego minę?
- Wcale mu się nie dziwię. - Roześmiał się Karasu. - Mam nadzieję, że w tych paczkach jest coś ciekawego.
- Nie gadam z wami. - Obraził się Edward.
- Umów się ze mną! - Zatrzepotał rzęsami Jasny, wieszając się na ramieniu rycerza.
Karasu już nawet nie probował zachować powagi.
Tym razem nawet Trzeci dołączył do ataku wesołości.
Muffinka z zaciętą miną brnęła przez chaszcze.
Z jakiegoś powodu była przekona, że lepiej przywołać Pieprza z dala od Miasteczka.
Fakt, że utknie sama w ciemnym lesie z bogiem Zagłady jakoś jej nie zaniepokoił.
Może zwyczajnie nie miała czasu na rozsądek.
Dotarła w końcu do jakiejś mizernej polany i zdecydowała, że to musi wystarczyć.
W końcu niedługo uczta, na którą nie miała zamiaru się spóźniać.
A już na pewno nie z powodu jakiś boskich fochów.
Potarła złoty znak i pomyślała o Pieprzu.
Wściekły bóg zmaterializował się tuż przed nią.
Posłał jej złe spojrzenie i odszedł w stronę, pokrytego mchem, kamienia.
Usiadł na nim z obrażoną miną, krzyżując ramiona na piersi.
- Nie chce o tym rozmawiać. - Warknął, odwracając się do czarodziejki plecami.
Muffinka uśmiechnęła się pobłażliwie.
- Świetnie, więc od razu możemy zabrać się do roboty! - Ucieszyła się.
Wygładziła białą sukieneczkę w błękitne obłoczki i stanęła przed Pieprzem.
- Że co? - Zdziwił się bóg, posyłając jej rozdrażnione spojrzenie.
Będzie musiał wyłączyć ten cholerny znak.
Albo cofnąć.
Chciał być sam, a ta mała sadystka wcale nie odpuszczała.
Spojrzał spode łba na, stającą nad nim, czarodziejkę.
Wyglądała uroczo ze złotymi włosami przewiązanymi białą kokardą i w sukience z kuszącym, koronkowym
dekoltem.
Pieprz postanowił skupić się na swojej złości.
Pojawienie się Cynamona zupełnie wytrąciło go z równowagi.
Gdzie był przez cały ten czas?
Dlaczego wtedy odszedł bez słowa?
A najważniejsze, po jaką cholerę, pojawił się akurat teraz?
Z przepełnionych złością rozmyślań, wyrwała go Ptyś, która usiadła mu na kolanach.
Pieprz zesztywniał.
Wbił w niesforną katastrofę zdumione spojrzenie.
On się tu wściekał!
Był piekielnie złym bogiem Zagłady!
Siadanie mu na kolanach w takiej chwili, było bardzo nietrafionym pomysłem!
- Co ty robisz? - Zawarczał ostrzegawczo.
- Jak to co? - Prychnęła, poprawiając materiał sukienki na wyjątkowo apetycznym biuście. - Organizuję
schadzkę ciemną nocą w lesie. - Zamruczała uwodzicielsko.
Pieprz zupełnie zapomniał o złości.
Wpatrywał się zbaraniały w uroczą czarodziejkę.
Serce zaczęło walić mu jak szalone, kiedy uświadomił sobie, że wpadł po uszy w jakiś kolejny podstępny
plan Muffy, który niechybnie zakończy się spektakularną katastrofą.
A może apokalipsą?
Końcem Świata?
Ewentualnie po raz kolejny będzie świecił gołym tyłkiem.
Przełknął nerwowo ślinę.
Czarodziejka tymczasem oparła dłonie na piersi boga, pogłaskała delikatnie, wbijając w niego rozbawione spojrzenie.
- Mrrr. - Zabrała się za rozpinanie guzików ciemnozielonego munduru.
Pieprz zarumienił się pod wpływem jej spojrzenia.
Musiał koniecznie się jakoś wyplątać z tej kabały.
W porównaniu z tym, konfrontacja z Cynamonem wydawała mu się zdecydowanie lepszą opcją.
Sprobował delikatnie zsunąć z siebie, zajętą guzikami, czarodziejkę.
Problem w tym, że nie bardzo wiedział, co ma zrobić z rękoma.
Jeśli złapie ją w talii... A z kolei uda, swoją drogą kiedy materiał sukienki kusząco podjechał w górę,
odsłaniając... - Pieprz błyskawicznie oderwał wzrok od pończochy, wykończonej białą koronką i
uroczymi kokardkami z tasiemki.
Na wszelki wypadek postanowił nigdzie nie dotykać.
Skamieniał, próbując zapanować nad szalejącymi emocjami i palącymi policzkami.
Ptyś najwyraźniej doskonale się bawiła, świdrując go zachłannym spojrzeniem.
- Muffa... - Zaprotestował, kiedy zabrała się za sprzączki gildyjnej peleryny.
- O co ci chodzi, przecież nie chciałeś rozmawiać, to nie rozmawiamy. - Zgasiła go, przesuwając
dłońmi po barkach Pieprza, którego przeszedł dziwny dreszcz.
Wcale nie był nieprzyjemny.
Peleryna miękko opadła na ziemię.
Rozpięta góra munduru też była już na przegranej pozycji.
Pieprzowi zaschło w gardle.
Może lepiej porozmawiać?
Zręczne dłonie lukrowej apokalipsy wsunęły się pod ciemnozielony materiał.
Pieprz nakrył jedną z nich, dociskając do piersi.
Czarodziejka poczuła dziko walące serce.
- Nie chce tego robić. - Wychrypiał bóg, bo nie wiedzieć czemu strasznie zaschło mu w gardle.
- Czego nie chcesz robić? - Zdziwiła się Muffinka, posyłając Pieprzowi wyjątkowo uroczy uśmiech.
- Tego, co tam sobie roisz pod tą kokardą! - Burknął, próbując wstać z kamienia.
Było to cholernie trudne, jeśli chciał uniknąć nadmiernego dotykania niesfornego Ptysia.
Nie chciał też, żeby czarodziejka wylądowała na ziemi.
- Nie jestem jakąś healerką. - Prychnęła Muffa, udając urażoną.
Pieprz nie zdołał zachować powagi.
- To było złośliwe. - Zachichotał.
- Ale wiesz... - Dodała konspiracyjnym szeptem, przesuwając się bliżej w taki sposób,
że Pieprz wstrzymał oddech. - mogę ci załatwić jakąś magiczną stymulację, jeśli masz z
TYM problem. - Posłała mu znaczące spojrzenie.
Bóg zacisnął zęby.
- Nie mam żadnych problemów. - Zawarczał.
Od razu pożałował,że dał się wciągnąć w tę marną prowokację, bo czarodziejka jakby tylko na to czekała.
Przekręciła się, siadając na Pieprzu okrakiem.
Oplotła boga nogami, rozsunęła górę munduru i wtuliła się policzkiem w pierś skamieniałego Aeszmy.
Zamarł z uniesionymi rękoma i cholernie głupim wyrazem twarzy.
Zrobiło mu się bardzo gorąco.
Całkiem, jakby przyjął pokaźny ładunek mocy.
Czarodziejka tymczasem przymknęła oczy, łaskocząc boga rzęsami i wsłuchała się w jego walące dziko serce.
- Ciągle mnie zaskakuje, że jednak je masz. - Parsknęła, dźgając go palcem w brzuch. - Szkoda, że nie dostrzegasz pewnych rzeczy.
Pieprz gorączkowo myślał, jak wyplątać się z tej palącej sytuacji.
Najgorsze było to, że jakaś cześć jego pokręconej natury wcale nie chciała tego robić.
I czarodziejka miała rację, zabawiał się z healerkami i nie powinien mieć z tym problemu.
Ale miał.
Bo na nich mu nie zależało.
A teraz nie miał pojęcia, co robić.
- Ciebie to trudno nie zauważyć. - Westchnął, kiedy zawierciła się zniecierpliwiona jego milczeniem.
- Och, komplementy. - Ucieszyła się, prostując się, by zajrzeć mu w oczy.
Pieprz gwałtownie zaczerpnął powietrza.
- Bardziej chodziło o fakt, że jeszcze nikt nie próbował mnie wykończyć z takim uporem. - Wyjaśnił
przez zaciśnięte zęby.
Myśl o czymś innym, nakazał sobie.
O jakiś całkiem nieistotnych rzeczach.
Czarodziejka uśmiechnęła się.
- Lubię, że mnie lubisz. - Wyznała, a Pieprz nie wiedzieć czemu poczuł irytację.
- No tak, ale mnie samego nie lubisz. - Burknął urażony.
Uczepił się niespodziewanego rozgoryczenia, które, o dziwo, pomagało mu zapanować nad tym idiotycznym,
obezwładniającym uczuciem, które dopadło go chwilę temu. - Po cholerę mnie tu ściągnęłaś? - Oparł dłonie
na biodrach Ptysia, z zamiarem zapachnięcia czarodziejki ze swoich kolan. - Znaku używa się tylko w nagłych
przypadkach.
- To był nagły przypadek! - Powiedziała z przekonaniem Muffa. - Zimno, ciemno, wilki jakieś, a ja chciałam ognisko rozpalić.
A jakbym spaliła cały las? Pomyśl o tych biednych wiewiórkach i szyszakach, które uratowałeś! - Muffinka
z zapałem poklepała Pieprza po klacie.
Bóg posłał jej wyjątkowo sceptyczne spojrzenie.
- W życiu nie słyszałem idiotyczniejszej wymówki. - Parsknął. - Beznadziejnie kłamiesz.
- Uważaj, bo znowu cię przytulę! - Zagroziła całkiem poważnie.
- Nie chcę rozmawiać o Cynamonie! - Warknął. - Nic ze mnie nie wyciągniesz. Nawet takimi groźbami.
- Póki co, to ty w kółko wyciągasz tego Cynamona. Ja jeszcze ani razu o nim nie wspomniałam. - Wytknęła bogu
z satysfakcją. - Może faktycznie, baardzo ci zależy, żeby o tym porozmawiać.
Pieprz zamknął się.
Zacisnął zęby i postanowił, że nie odezwie się więcej ani słowem.
Właśnie rozważał opcję zniknięcia, kiedy czarodziejka znowu zaczęła się do niego przysuwać.
Przełknął nerwowo ślinę, kiedy Muffa westchnęła wyjątkowo zmysłowo.
- Och... Och... Leci tulas. - Wbiła w boga drwiące spojrzenie. - Jest już tak blisko. - Wyszeptała, kręcąc
biodrami.
Bóg ze świstem wypuścił powietrze i stanowczo unieruchomił piekielną czarodziejkę, zamykając ją w mocnym uścisku.
- Och. - Wyrwało się zupełnie zaskoczonej Muffie, kiedy Pieprz wtulił twarz w jej szyję.
- Jesteś niemożliwa. - Warknął.
- Hm, zauważyłeś jak tu twardo? - Zapytała ze zdziwieniem, usiłując umościć się jakoś wygodniej.
- Już dotarło do ciebie, że nie mam żadnych problemów? - Sapnął Pieprz, dając sobie spokój z próbą
zachowania pozorów. - Wracaj do domu. - Wreszcie udało mu się, stanowczo zsunąć czarodziejkę z kolan.
Na wszelki wypadek od razu wstał.
Nie patrząc na nią, zaczął zapinać guziki od munduru.
Muffinka zignorowała jego dobrą radę.
Zamiast tego podniosła swoją laskę i przysiadła na pieńku, naprzeciwko.
Wyciągnęła bladoróżową chusteczkę, z wyszywanymi różyczkami, i wzięła się za czyszczenie ulubionej broni.
Osiadła na niej rosa i poprzyklejały się jakieś paskudztwa.
Nie cierpiała, kiedy jej laska była usyfiona.
Zabrała się do dokładnego polerowania.
Aeszma właśnie podjął decyzję o powrocie, chciał zabrać ze sobą czarodziejkę, bo faktycznie zostawianie jej
samej w lesie, nie było najlepszym pomysłem.
Właśnie miał jej to stanowczo zakomunikować.
Przeniósł wzrok na Ptysia i zamarł.
Momentalnie znowu zrobiło mu się gorąco.
Sposób, w jaki czarodziejka przesuwała dłonią po gładkim drzewcu, wywołał w Pieprzu
jednoznaczne skojarzenie.
W dodatku podła mała istota zaraz wydała z siebie, przepełniony zadowoleniem, pomruk.
Bóg w żaden sposób nie potrafił oderwać od niej wzroku.
To było najbardziej dwuznaczne czyszczenie broni, jakie w życiu widział.
Czarodziejka miała przy tym taką minę...
Pełną zaangażowania.
Pieprz potrząsnął głową.
O czym on, do diabła, myślał?
Czarodziejka tymczasem spojrzała mu prosto w oczy i zapytała z uroczym uśmiechem:
- A może chcesz loda?
Pieprza po raz kolejny oblał zdradziecki rumieniec.
Do diabła, nie należał do wstydliwych facetów, ale to, co wyprawiała z nim ta mała czarodziejka, po
prostu nie mieściło się w głowie.
Inna sprawa, że nikomu nie pozwalał na podobne harce.
Dystans dbał o jego zdrowy rozsądek.
Nie wiedzieć czemu Ptyś była zupełnie odporna na jego strategię.
Rozpaczliwie walczył, o ugaszenie trawiącego go ognia.
Usilnie próbował pozbyć się erotycznej wizji, która na dobre zagościła w jego myślach.
Zachłanne spojrzenie czarodziejki nie pomagało.
- Dobrze ci zrobi. - Kusiła, przygryzając dolną wargę.
- WRACAMY DO DOMU! - Wrzasnął Pieprz, cofając się gwałtownie, bo Ptyś wstała i zwinnie
ruszyła w jego stronę.
Aeszma potknął się i usiadł ciężko na kamieniu.
Jego niezdarność zdumiała go do tego stopnia, że zamarł.
Czarodziejka tymczasem skorzystała z okazji i stanęła między nogami boga.
Aeszma przestał oddychać.
Zdecydowanie kłębiło się w nim za dużo emocji.
Z jednej strony chciał się poddać pożądaniu, a z drugiej już widział te katastroficzne wizje.
Ptyś była chodzącą apokalipsą.
Pozwolenie jej na przejęcie nad nim kontroli w taki sposób, było cholernie niedobrym pomysłem.
Czarodziejka najwyraźniej zupełnie nie podzielała jego rozterek, bo złapała go za rękę
i wyczarowała kulkę loda, która stopiła się z sykiem, gdy tylko dotknęła skóry
rozpalonego boga.
Muffinka roześmiała się.
- Ochłoń. - Poradziła z rozbawieniem.
Pieprz błysnął kłami.
Na to było już zdecydowanie za późno.
Złapał nadgarstek czarodziejki, kiedy chciała wytrzeć dłoń z lepkiego przysmaku.
Czekoladowe spojrzenie dosłownie ją pochłaniało.
Tym razem to ona zamarła.
Bóg powoli i delikatnie zlizał lody z jej palców.
Muffinka zapatrzyła się.
- Dobre? - Wyrwało jej się.
Nie mogła oderwać od niego wzroku.
Pieprz posłał jej łobuzerski uśmiech i pociągnął ją na swoje kolana.
A potem pocałował.
Czarodziejka westchnęła z rozmarzeniem.
Bóg odsunął się.
- I jak? Mi smakują. - Powiedział z rozbawieniem.
Aeszma dał się wciągnąć w zabawę.
- Widzę, że apetyt rośnie. - Zachichotała.
Jej też, ale do tego nie zamierzała się przyznawać.
Pieprz przysunął się, a jego ciepły oddech omiótł wargi czarodziejki.
- Chcesz spróbować jeszcze? - Wyszeptał kusząco.
- Chcę. - Palnęła, zanim dotarło do niej, co właśnie zrobiła.
Aeszma spełnił jej życzenie.
Z wielkim zapałem.
Muffinka zapomniała o uczcie.
Pieprz pogłaskał palcem po jej złotym znaku.
- Co jeszcze chcesz? - Wymruczał. - W końcu jestem twój. Zabrałaś mnie do ciemnego lasu...
Jego głos doprowadzał czarodziejkę do szaleństwa, nie bardzo mogła się skupić na treści.
Palące, czekoladowe spojrzenie też nie pomagało.
- Chciałam po prostu być przy tobie. - Przyznała, usiłując się opanować.
- Rozbierz mnie.- Wymruczał.
Ptyś zamarła.
- Bardzo chętnie. - Zgodziła się, od razu zabierając się do roboty, na wypadek gdyby Pieprz zmienił jednak
zdanie.
- Wiem, że to lubisz. - Bóg przesunął dłonią po udzie czarodziejki, którą już
całkowicie pochłonęło nowe zadanie.
Oczy jej świeciły, a policzki lekko poróżowiały.
Szybko pozbyła się jego munduru, sięgając do paska.
Pieprz próbował się odprężyć.
Zwalczył w sobie chęć, zmienienia się w ostatniej chwili w wilka.
Chociaż mina Muffy na bank byłaby bezcenna.
Nie, tym razem miał ochotę dać się porwać ich grze.
Uniósł biodra, pozwalając by czarodziejka, pozbyła się jego spodni.
- Słabe światło. - Mruknęła niezadowolona.
Zanim Pieprz zdążył rzucić jakąś złośliwą uwagę, poczuł jej dłoń, sunącą w górę po jego udzie.
Sapnął, zmuszając się, żeby pozostać w miejscu.
Nie miał zamiaru przegrać.
Jego mięśnie drżały, napięte do granic możliwości.
Narastająca panika mieszała się z przyjemnością i przekorą.
Nie potrafił pozbyć się napięcia, jakie zawsze towarzyszyło oczekiwaniu na ból.
Ale przecież mała czarodziejka go nie skrzywdzi.
Chyba.
Kiedy poczuł zaciskające się drobne palce, naszyły go wątpliwości.
- Patrz na mnie. - Zażądała.
- I tak nic nie widzisz. - Parsknął, odnajdując jej palące spojrzenie.
- Nie denerwuj się tak. - Szepnęła, głaszcząc go po piersi.
- Staram się. - Przyznał, przełykając głośno ślinę. - Wiem, co mi pomoże. - Zamruczał, kradnąc zaskoczonej czarodziejce
namiętny pocałunek.
- Nie staraj się. - Szepnęła.
- Nie?
- To co mam robić?
- Co tylko chcesz... - Wyrwało się oszołomionej Muffince.
Pieprz pomyślał jeszcze, że to był bardzo niewłaściwy dobór słów.
Zaraz po tym Muffinka wylądowała na trawie, a bóg ułożył się wygodnie między jej nogami.
Pobawił się chwilę tasiemkami od pończoch, nie przestając całować, o dziwo nie protestującego, Ptysia.
Nie miał cierpliwości na zabawy sznureczkami i zapięciami, niespiesznie przesunął dłonią po ciele
czarodziejki, znikając jej ubranie.
Kiedy jej gładka skóra przylgnęła do jego rozgrzanego ciała, wydał z siebie pomruk zadowolenia.
Uniósł ją delikatnie i wyczarował różowy puch.
Małe piórka zawirowały w powietrzu, kiedy na nie opadli.
- Łał. - Zachwycona czarodziejka wyciągnęła dłoń, usiłując pochwycić jedno z nich.
- Na pewno chcesz? - Zapytał, sunąc językiem po jej szyi.
- Częstuj się - Zachichotała, wsuwając palce w jego włosy.
- Wiesz, że nie musisz? - Nie miał pojęcia, po jaką cholerę to mówi. - Chociaż jesteś w ciemnym lesie.
Całkiem sama... Z napalonym bogiem.
Czarodziejka roześmiała się wesoło i oplotła go nogami.
- A może ty nie wiesz, jak to się robi? - Zadrwiła i pocałowała go, zanim zdążył się zirytować.
Poddał się i zamiast gadać, postanowił jej udowodnić.
- Pokaż piórka. - Westchnęła, ocierając się o Pieprza.
- To nie jest dobry pomysł. - Tak, kochanie się po przemianie w boga Zagłady, zdecydowanie było
wyjątkowo złym pomysłem.
- Proszę... - Pocałunek czarodziejki zamordował resztki zdrowego rozsądku Aeszmy.
Spełnił jej prośbę, odsuwając upiorny szpon na bezpieczną odległość.
Przeniósł ciężar na demoniczne ramię, drugą przygarniając czarodziejkę bliżej.
Kiedy zatopiła palce w jego piórach Pieprz odpłynął.
Doznanie było tak oszałamiające i porywające, że wszystko inne zupełnie przestało się liczyć.
Nigdy wcześniej nie dał się tak ponieść.
Z nikim się tak nie zatracił.
Nigdy wcześniej nie bawił się w ten sposób z mocą.
Ale lukrowa katastrofa całkowicie go rozbroiła.
Grzechy siedziały w gospodzie, skutecznie ukrywając się przed panią Gibons, która szalała
w siedzibie gildii, szykując ucztę.
Koncepcja zmieniała się co chwilę i demoniczne istoty miały już serdecznie dość, biegania
ze stołami.
- Kurwa. - Westchnął z rozmarzeniem Blik, wlewając w siebie pół kufla ziemnego piwa.
- Jak tak na niego patrzę, to nie wiem, gdzie on to mieści. - Roześmiał się Draco.
- Bo wgapiasz się w iluzję. - Pouczyła go Pożoga.
- A skąd ty, do chuja, możesz wiedzieć, co? - Burknął Blik.
- Ja nie wiem. - Przyznał Szałwia. - On ma tyle wydań, że nie wiem, która wersja jest prawdziwa.
- Ta gnijąca? - Zadrwił Draco.
- Ty młody nie podskakuj. - Poradził mu białowłosy chłopczyk z wyjątkowo odrażającym uśmiechem.
- Bo co? - Przewrócił oczami niezrażony Draco.
- Tak na marginesie, to gdzie jest Pieprz? - Zagadnęła Pożoga, kończąc zaplatać warkocz.
- A chuj go wie.
- Gdzieś się zaszył, coś go znowu ugryzło. - Powiedział cicho Szałwia, bawiąc się słomką od soku.
- Też to czuliście? - Zmarszczyła brwi Złośnica. - On coś ostatnio zupełnie nie jest sobą.
- Dałby sobie spokój z tą całą powierzchnią i, kurwa, wrócił na dół.
- Po co? - Zdziwił się Szałwia.
- Żeby zabrać tron temu zjebowi, Nergalowi i zrobić jakąś porządną zadymę. - Blik walnął kuflem w stół.
- Pamiętacie Wielką Bitwę? - Rozmarzyła się Pożoga.
- To były, zajebiste czasy. - Przyznał Blik i posłał Szałwi drwiące spojrzenie. - Chociaż
niektóre pizdy nie mają pojęcia, co to porządna bitwa.
- Odwal się.
- Aeszma też był normalniejszy, nie miotał się z tymi jebanymi emocjami, Jak kot z pęcherzem. Już mi, kurwa, łeb od tego pęka.
- Żartujesz? - Zdziwiła się Pożoga. - Przecież on był tam nieszczęśliwy.
- Raczej konsekwentnie wkurwiony. - Poprawił ją Blik. - I z tym potrafiłem sobie poradzić.
Szałwia roześmiał się.
- Zwłaszcza wtedy, kiedy tobą rzucał.
- Przypierdolić ci? - Zapytał ciekawie białowłosy.
- Dajcie spo... - Zaczęła Pożoga, ale umilkła nagle, oblewając się rumieńcem.
Szałwia zesztywniał, a Blikowi wyrwał się tak rozkoszny jęk, że błyskawicznie skupił na sobie
spojrzenia wszystkich bywalców gospody.
Draco wypuścił z ust obłoczek pary.
Potężna fala przyjemności, jaka przetoczyła się przez ich świadomość zupełnie rozbroiła Grzechy.
Blik capnął kufel i zachłannie wychylił całą jego zawartość.
Szałwia przyłożył naczynie z zimnym sokiem do czoła.
- Co to było? - Szepnął Draco, omiatając ich ciepłą parą.
- Ktoś się nieźle zabawia. - Roześmiał Blik, który w życiu tak się nie czuł.
- Nigdy nie robił tego w ten sposób. - Wyrwało się osłupiałej Pożodze.
- Chcecie mi powiedzieć, że za każdym razem, kiedy Aeszma... - Draco otworzył szeroko oczy.
- Nie. No co ty. - Roześmiała się Pożoga.
- To pierwszy raz. - Przyznał Szałwia.
- I twój, kurwa, jedyny, frajerze. - Parsknął Blik.
Szałwia zignorował zaczepkę, bo było mu tak niesamowicie dobrze.
- Za to ty chyba pierwszy raz dowiedziałeś się, co to satysfakcja. - Prychnęła Pożoga.
A intensywnie niebieskie oczy błysnęły z rozbawieniem.
- Tu mnie masz. - Białowłosy chłopiec posłał jej uroczy uśmiech. - Nic na to nie poradzę, że mam wymagania.
- Jasne, tak sobie wmawiaj. - Roześmiała się. - Jesteś zimną dziwką, bracie.
- Jak możesz? - Jęknął z udawaną rozpaczą.
- To dlaczego teraz to czuliśmy? - Nie odpuszczał Draco.
- Bo Aeszma pojechał. Kurwa, a taki niepozorny chłopaczek, no. Za chuja bym nie powiedział, że
sprośne zabawy z mocą w ogóle przyjdą mu do głowy.
Grzechy roześmiały się wesoło.
Pożoga dopiła piwo i postanowiła dać się ponieść rozbudzonemu pożądaniu.
Kto powiedział, że tylko Pieprz może się dobrze bawić?
Jasny z ulgą powitał, zaciszne wnętrze namiotu w punkcie Przejścia.
Padł na leżankę i poddał się formule leczącej, którą od razu nałożyła na niego dyżurna healerka.
W tym samym czasie Karasu rozliczał punkty i złoto.
Edward ostrożnie położył trzy pakunki na ziemi i z wdzięcznością przyjął puchar z miksturą
wzmacniającą.
Załopotały ciemnozielone poły namiotu i do środka wsunął się wyjątkowo elegancko ubrany młodzieniec,
o złotych lokach, opadających mu na ramiona.
Zdjął cylinder i skłonił się osłupiałym healerkom.
- Uszanowanie, szanownym paniom.
Karasu otworzył szeroko oczy.
Healerki zachichotały.
Jasny parsknął.
Edward zamrugał.
- Mam wrażenie, że nie dokończyliśmy rozmowy. - Wampir uśmiechnął się do niego uroczo.
Oparł się niedbale na lasce, której rączkę stanowiła pięknie wyrzeźbiona róża.
- Naprawdę? - Zdziwił się rycerz, przełykając nerwowo ślinę.
Jasny już rżał na całego, a Karasu z trudem się powstrzymywał, żeby nie dołączyć do szermierza.
- Przepraszam, - wtrąciła się dyżurna Przejścia - a pan to kto?
- Cóż za haniebne niedopatrzenie! - Strapił się wampir, odrywając fiołkowe spojrzenie od osłupiałego Edwarda.
- Ja się nie przedstawiłem. Fabien von Doux, do usług. - Jego dworny ukłon pokonał dowódcę Gryfów.
Parsknął śmiechem.
- Przepraszam. - Zreflektował się. - Ale co tu, do jasnej cholery, robisz?
- Wasze pośpieszne oddalenie się, pozbawiło mnie możliwości, udzielenia odpowiedzi.
- Chciałeś nas zeżreć, nie powinno cię dziwić, że postanowiliśmy się ulotnić. - Wytknął mu Jasny.
- Taka praca. - Przyznał z rozbrajającą szczerością wampir.
- Cudownie. - Westchnął Karasu. - Odpraw, Edziu, swojego ukochanego. Uczta czeka.
- Uczta? - Oczy wampira zaświeciły się.
- Gildyjna. Krwiopijców nie gościmy. - Uciął Karasu, szukając wzrokiem wsparcia u dyżurnej Przejścia.
- Swoją drogą od kiedy misyjne potwory mogą latać luzem? - Zainteresował się Jasny.
- Mój kontrakt wygasł z chwilą ukończenia misji.
- No przecież to nie była jednorazowa misja. - Prychnął Karasu.
- Och, nie. - Przytaknął cierpliwie wampir. - Jednak mnie zakontraktowano jedynie na tysiąc razy.
- Tysiąc razy? - Jasny otworzył i zamknął usta.
Pomyślał, że dostałby świra, gdyby był zmuszony tyle razy robić to samo.
- Cóż, jedynie wy ją ukończyliście, potraktowałbym to jako osobistą porażkę, jednak... - Fiołkowe
oczy wbiły się w Edwarda.
- Powinniśmy dostać większy bonus! - Zapalił się Karasu, wbijając czujne spojrzenie w dyżurną, wyraźnie
zmieszaną niecodzienną sytuacją.
- Zdecydowanie. - Poparł go wampir.
- No to ja... Sprawdzę. - Bąknęła zakłopotana.
- Koniecznie, chéri. - Krwiopijca posłał jej uroczy uśmiech.
Nieszczęsna kobieta zarumieniła się i zapałem zaczęła kartkować szczegółowy wykaz misji
czwartego poziomu.
Karasu stracił zainteresowanie wampirem.
- Na razie, gołąbeczki. - Zachichotał Jasny, dając nogę z namiotu.
- Wracając do interesującej nas kwestii. - Fabian posłał Trzeciemu zalotne spojrzenie. - Bardzo
chętnie skorzystam z twojej propozycji, mon chéri.
Edward rozpromienił się.
- Chyba oszaleliście! - Zdenerwował się Karasu, dając spokój dokumentom.
- Dlaczego? - Zdziwił się Edward, niechętnie odrywając wzrok od wampira.
- Nie możesz umawiać się z wampirem!
- Dlaczego? - Tym razem zapytał wampir.
Jego uroczy, uprzejmy ton zniknął bez śladu.
- Bo jesteś cholernym wampirem, który chciał nas zeżreć.
- Jesteś nietolerancyjny. - Oburzył się Fabien, odrzucając loki na plecy.
Edward roześmiał się serdecznie.
Fiołkowe spojrzenie złagodniało.
Wampir zachłannie parzył na złotowłosego wojownika.
- Słyszałeś? - Zadrwił. - Jesteś nietolerancyjny. Przygarniasz demony i nawet wilkołaka, a ja nie mogę
iść na randkę z wampirem.
- To będzie randka? - Rozpromienił się Fabien.
- A idź w cholerę. - Zdenerwował się Karasu. - Krzyżyk na drogę, tylko potem nie przyłaź do mnie z płaczem,
jeżeli on cię zeżre.
- Byłoby trudno.
- I jeśli tknie kogokolwiek w Miasteczku, napuszczę na niego Pieprza.
- Trochę zaufania, chéri. - Błysnął kłami wampir.
- Na to trzeba sobie zapracować. - Burknął Karasu, któremu widok bonusu szybko poprawił humor.
No proszę.
Gdyby nie wariat w cylindrze ta piękna sumka przeszłaby im koło nosa.
- Czy to oferta pracy? - Zapytał słodko Fabien.
- Co? - Zdumiał się Karasu, podrywając gwałtownie głowę. - Zwariowałeś?
Edward zachichotał.
- No cóż, z pewnością i tak cię nie stać na moje usługi. - Pokiwał głową wampir. - Idziemy, mon chéri? - Posłał Edwardowi ciepłe,
fiołkowe spojrzenie.
Kotołaczka wspięła się na palce i ostrożnie odłożyła ostatnią książkę, na świeżo odkurzony regał.
Zebrała ze stolika jakieś pergaminy i wtedy usłyszała kroki.
Po raz kolejny, zadziałała instynktownie.
Siedząc w szafie, przeklinała w duchu własną głupotę.
Przecież nic jej tu nie groziło.
Dlaczego nie potrafi zapanować nad strachem?
Skrzypnęły drzwi do pokoju.
Nieszczęsna sprzątaczka wiedziała, że jej szansa na ucieczkę z godnością, właśnie przepadła.
Pocieszała się, że zaraz miała zacząć się uczta i Karasu szybko opuści pokój.
Dowódca tymczasem z ulgą postawił na podłodze pakunki z misji.
Później zobaczy, co w nich jest.
Przemył twarz wodą z miski i przeciągnął się leniwie.
Postanowił naleweczką zmyć z siebie resztki absurdu, którego doświadczył przed chwilą w namiocie Przejścia.
Nie zdążył jednak odkorkować butelki, bo drzwi jego pokoju otworzyły się z hukiem.
Do środka wpadła Pożoga.
Dowódca nie miał okazji zapytać, co się znowu stało, bo trafił na bursztynowe spojrzenie.
Złośnica przywarła do niego gorącym ciałem, błyskawicznie pozbawiając go zarówno oddechu, jak i munduru.
Nie zaprotestował nawet wtedy, gdy został brutalnie popchnięty na łóżko.
Ubranie Pożogi zniknęło.
Dosłownie.
Nie zniknęło natomiast pożądanie, którym bardzo chętnie podzieliła się z dowódcą.
Zniknęła równie nagle, jak się pojawiła.
Karasu z trudem wyrównał oddech i doprowadził się do ładu.
Właśnie doszedł do porozumienia ze swoją niesforna czupryną, kiedy rozległo się ciche pukanie i do
pokoju wsunęła się Marcelina.
Jej mina jednoznacznie świadczyła o celu wizyty.
Karasu przelotnie zastanowił się, czy przypadkiem coś dziwnego nie krąży w powietrzu.
Później jego myśli zajęły rzeczy zdecydowanie przyjemniejsze.
Ledwo Marcelina wyszła z pokoju, zawiązując po drodze niebieską wstążkę na warkoczu, a już z szafy
wypadła kotołaczka.
Zdumionemu Karasu wyrwał się dziwny jęk.
Nie to, żeby narzekał na formę...
Zarumieniona dziewczyna, poprawiła sukienkę.
- Straszny tu ruch. - Mruknęła z niezadowoleniem, a potem szybko czmychnęła z pokoju.
I tak już za długo siedziała w nieszczęsnej szafie.
Postanowiła, że od tej pory będzie omijała niefartowny mebel szerokim łukiem.
Na myśl, że znowu miałaby siedzieć w ciemności, słuchając wymownych jęków i westchnień, zapiekły
ją policzki.
Już woli jakiegoś czającego się w mroku mordercę.
- A co ty, dziecko, masz takie rumieńce? - Zaniepokoiła się pani Gibons, kiedy kotołaczka
weszła do kuchni. - Może ty sobie odpocznij, za dużo pracujesz.
- Nic mi nie jest. - Dziewczyna szybko porwała, przygotowane do wyniesienia, kosze z bułeczkami.
- Piszczelem czy czaszką? - Stłumił ziewnięcie Edward.
- A może pogramy w kości? - Karasu zaczął przeszukiwać kieszenie.
- O co? - Ożywili się jego towarzysze.
- Hajmidal zostawił mi klucze do składu nalewek. - Uśmiechnął się dowódca.
- Jest porzeczkowa? - Zainteresował się Edward, przysuwając do schodków pakunki, z których jeden
posłużył mu za krzesło, a dwa za stolik do gry.
Karasu przysiadł na schodkach koło Jasnego.
Rzucił okiem na metalową klapę za ich plecami.
- Dziwne, że nic się nie dobija.
- Mam wrażenie, że to byłoby poniżej godności tego krwiopijcy. - Parsknął Edward.
- Widzieliście jaki elegancik? - Zawtórował mu Jasny z rozbawieniem.
- To nie zmienia faktu, że może nas zeżreć. - Karasu rzucił kości.
- Pewnie potrzebowałby do tego sztućców. - Powiedział poważnym tonem były Najwyższy.
Roześmiali się wesoło.
Kłaki jeszcze długo buszowały po gospodzie, wydając przy tym upiorne miauczenie.
Widzieli ich cienie w malutkich, piwnicznych okienkach.
Niektóre paskudy nawet próbowały się tamtędy dostać, ale otwory były zbyt małe i osłonięte, porządnie wmurowanymi,
denkami od flaszek.
Noc zeszła im błyskawicznie, a Edward wzbogacił się o dziewięć flaszek nalewki.
Kiedy pierwsze promienie słońca zaczęły nieśmiało wpadać przez paskudnie usyfione, miniaturowe okienka,
postanowili się zbierać.
- Czas rozprostować kości. - Mruknął Jasny, kopiąc jakąś czaszkę.
Karasu parsknął.
- Ty pierwszy. - Uśmiechnął się Edward.
- Dlaczego niby ja? - Prychnął szermierz.
- Może pociągniemy kości? - Zaproponował Karasu. - Gdzieś tu widziałem paliczki. - Gryf
zaczął uważnie rozglądać się po podłodze.
- Dobra pójdę. - Przewrócił oczami Jasny. - W końcu w domciu czeka uczta.
- Ciekawe czy będą krokiety.- Rozmarzył się Edward.
- Z kapusta i grzybami? - Zapytał Karasu, łapiąc swoją paczkę. - Co ty ściemniałeś, że to ciężkie? - Zdziwił się
oglądając podejrzliwie pokaźny pakunek.
- Wolę te z pieczarkami. - Przyznał Trzeci. - Wcześniej nie mogliśmy tego ruszyć.
- Widać wszyscy członkowie misji musieli znaleźć się w tej klimatycznej sypialni. - Uśmiechnął
się Jasny.
Złapał swój pakunek i dobył miecza.
- Z patelnią wyglądałeś groźniej. - Parsknął Karasu.
- Weź spierdalaj, co? - Prychnął szermierz.
- Dobra, otwieraj. - Ponaglił go Edward.
- Od razu walimy do drzwi, jasne?
- Umknęło ci chyba, że czeka nas ponowne przemeblowanie po drodze. - Mruknął Karasu.
- To inaczej. - Zaproponował nagle Edward, podając dowódcy swoją paczkę. - Ty i tak nie masz łuku.
Bierz pakunki, a my będziemy cię osłaniać.
- Ale... Zaczął Karasu.
Nie skończył, bo Jasny wcisnął mu swój pakunek, a potem otworzył klapę.
Powitała ich cisza i masa kurzu, którego drobinki wirowały w promieniach słonecznych.
Okno w kuchni nadal było zastawione, za to w ścianie kłaki wydrapały masę dziur.
Ciężki kredens leżał roztrzaskany na podłodze.
Główna salka wyglądała jeszcze gorzej.
Całkiem jakby przeszło tamtędy niejedno tornado.
Jasny, rozglądając się czujnie, od razu ruszył w stronę wyrwanych drzwi.
Wszędzie walały się roztrzaskane sprzęty i słoma ze strzechy.
Drewniana podłoga była gęsto poznaczona śladami pazurów.
Szkło z rozbitych okien zachrzęściło pod butami wojownika, kiedy był mniej więcej
w połowie salki.
Edward przystanął na wysokości baru, a Karasu przekroczył właśnie próg kuchni.
Starali się nie narobić hałasu.
Jasne pomieszczenie i wyjście na wyciągnięcie ręki wystarczyły, by nieco uśpić czujność.
Edward już się szykował, żeby coś powiedzieć, kiedy coś z niesamowita szybkością spadło na Jasnego.
Szermierz przeleciał przez całą długość sali i gruchnął ciężko o ścianę.
Edward, niewiele myśląc, skoczył w jego kierunku.
Karasu wstrzymał oddech.
Sam nie mógł przekroczyć progu gospody.
Były Najwyższy nie dotarł do nieprzytomnego Jasnego, bo drogę zastąpił mu wampir.
Niedbałym gestem poprawił nieco potargane loczki.
- Słońce świeci... - Zauważył z pretensja Edward.
W istocie, świeciło.
Na nienaturalnie jasną skórę wampira, rozświetlając jego hipnotyzujące oczy, miękkie
jasne loki i usta niemal tak czerwone, jak jego płaszcz...
- Edward, do diabła, obudź się. - Syknął Karasu.
Najwyższy zamrugał, kiedy wampir z sykiem obnażył kły, szykując się do ataku.
Dowódca niechętnie odstawił paczki i wyciągnął miecz.
Po krótkim wahaniu, złapał również ułamaną nogę od krzesła.
- Kiedy on jest taki piękny. - Westchnął szczerze Trzeci, posyłając wampirowi takie spojrzenie, że drapieżnika zatkało.
- Pardon? - Otworzył szeroko fiołkowe oczy.
Jasny za jego plecami jęknął, odzyskując przytomność.
Karasu zbierał szczękę z podłogi.
- Oszalałeś? - Zapytał konspiracyjnym szeptem.
Jasne, istniała jeszcze inna możliwość.
Cholerny krwiopijca musiał zahipnotyzować rycerza.
Tylko czy wtedy miałby równie głupią minę?
- Takich sztuczek to uczą w kryptach, czy w burdelu? - Zapytał ciekawie Gryf.
- Wypraszam sobie. - Syknął z oburzeniem wampir. - Moja noga nigdy nie postała w żadnej krypcie!
Jasny zignorował koszmarny ból głowy i fakt, że prawdopodobnie ma połamane przynajmniej ze dwa
żebra, skoczył w stronę, odwróconego do niego tyłem, wampira.
Być może dopadłby go.
Kto wie, może nawet wykończył.
Tyle tylko, że w ostatniej chwili Edward złapał krwiopijcę za ramiona i pchnął na ścianę, osłaniając
własnym ciałem.
Jasny siłą rozpędu przeleciał obok i prawie wylądował w kłębowisku połamanych ław.
Karasu otworzył szerzej oczy.
- Czyś ty do reszty ochujał?! - Wściekł się szermierz, błyskawicznie odwracając się w stronę rycerza.
Trzeci nawet na niego nie spojrzał.
Gapił się na, dociśniętego do ściany wampira, który był zaskakująco lekki i delikatny.
Krwiopijca wyglądał na całkiem zdezorientowanego.
- Czy ty zdajesz sobie sprawę, mon chéri, że jestem tu, żeby was zabić? - Wyszeptał z uroczy uśmiechem.
Karasu machnięciem zwrócił na siebie uwagę zbaraniałego Jasnego.
Wskazał mu drzwi.
Jasny ostrożnie zrobił dwa kroki w stronę Edwarda.
Wystarczyło złapać tego idiotę za pelerynę i wyciągnąć na zewnątrz.
Co prawda miał wątpliwości, czy da radę z takim klocem, ale warto spróbować.
Tymczasem Karasu na paluszkach zakradł się niemal na sam próg gospody.
Od wolności dzieliły go jakieś dwa kroki.
Edward i wampir nadal tkwili w jakimś dziwnym napięciu.
Były Najwyższy uśmiechnął się lekko.
- Umów się ze mną.- Rzucił beztrosko.
Całkiem jakby zaczepiał uroczą dziewkę na rynku, a nie upiornego wampira, który miał zamiar
rozerwać im gardła i zawlec do swojej koszmarnej piwnicy.
Jasny popatrzył z niedowierzaniem na Karasu, a potem popukał się w czoło.
Dowódca nie skomentował.
Jednocześnie wyciągnęli ręce w stronę peleryny rycerza.
Wstrzymali oddech.
Złapali i mocnym szarpnięciem wyciągnęli zaskoczonego Edwarda przed gospodę.
Ich manewr nie był do końca przemyślany i być może trochę zbyt gwałtowny, bo rycerz, siłą rozpędu, wpadł na nich i
wszyscy trzej wylądowali na ziemi.
Jasny stęknął.
- Powiedzcie mi, że ten świr nie może opuszczać gospody. - Jęknął Karasu, spychając z siebie paczki.
Odpowiedziała mu cisza.
Edward szybko się pozbierał i pomógł im wstać.
Rozpadająca się gospoda wyparowała.
Karasu odetchnął z ulgą i wygrzebał zwój misji.
- Koniec. - Ucieszył się.
- Ty to jakiś nienormalny jesteś! - Jasny popatrzył na Edwarda z niedowierzaniem.
Nie kryjąc złości schował miecz.
- Uratowałem wasze tyłki, a ty masz pretensję? - Zdziwił się Edward, poprawiając pelerynę.
- "Umów się ze mną?"! To jest twoja metoda na rozprawianie się z potworami?!
- Myślicie, że powinniśmy wziąć te paczki? - Zawahał się Karasu, usiłując znaleźć odpowiednią informację w szczegółach misji.
- Grunt, że zadziałało! - Prychnął Trzeci, odruchowo zbierając pakunki.
Karasu wzruszył ramionami.
Dobrze, że tym razem mieli blisko do punktu Przejścia.
- Prawie go miałem! - Pieklił się Jasny, idąc z tyłu z Edwardem.
- Nie zaskoczyłeś go.
- No na bank nie tak jak ty. - Parsknął nagle szermierz. - Widzieliście jego minę?
- Wcale mu się nie dziwię. - Roześmiał się Karasu. - Mam nadzieję, że w tych paczkach jest coś ciekawego.
- Nie gadam z wami. - Obraził się Edward.
- Umów się ze mną! - Zatrzepotał rzęsami Jasny, wieszając się na ramieniu rycerza.
Karasu już nawet nie probował zachować powagi.
Tym razem nawet Trzeci dołączył do ataku wesołości.
Muffinka z zaciętą miną brnęła przez chaszcze.
Z jakiegoś powodu była przekona, że lepiej przywołać Pieprza z dala od Miasteczka.
Fakt, że utknie sama w ciemnym lesie z bogiem Zagłady jakoś jej nie zaniepokoił.
Może zwyczajnie nie miała czasu na rozsądek.
Dotarła w końcu do jakiejś mizernej polany i zdecydowała, że to musi wystarczyć.
W końcu niedługo uczta, na którą nie miała zamiaru się spóźniać.
A już na pewno nie z powodu jakiś boskich fochów.
Potarła złoty znak i pomyślała o Pieprzu.
Wściekły bóg zmaterializował się tuż przed nią.
Posłał jej złe spojrzenie i odszedł w stronę, pokrytego mchem, kamienia.
Usiadł na nim z obrażoną miną, krzyżując ramiona na piersi.
- Nie chce o tym rozmawiać. - Warknął, odwracając się do czarodziejki plecami.
Muffinka uśmiechnęła się pobłażliwie.
- Świetnie, więc od razu możemy zabrać się do roboty! - Ucieszyła się.
Wygładziła białą sukieneczkę w błękitne obłoczki i stanęła przed Pieprzem.
- Że co? - Zdziwił się bóg, posyłając jej rozdrażnione spojrzenie.
Będzie musiał wyłączyć ten cholerny znak.
Albo cofnąć.
Chciał być sam, a ta mała sadystka wcale nie odpuszczała.
Spojrzał spode łba na, stającą nad nim, czarodziejkę.
Wyglądała uroczo ze złotymi włosami przewiązanymi białą kokardą i w sukience z kuszącym, koronkowym
dekoltem.
Pieprz postanowił skupić się na swojej złości.
Pojawienie się Cynamona zupełnie wytrąciło go z równowagi.
Gdzie był przez cały ten czas?
Dlaczego wtedy odszedł bez słowa?
A najważniejsze, po jaką cholerę, pojawił się akurat teraz?
Z przepełnionych złością rozmyślań, wyrwała go Ptyś, która usiadła mu na kolanach.
Pieprz zesztywniał.
Wbił w niesforną katastrofę zdumione spojrzenie.
On się tu wściekał!
Był piekielnie złym bogiem Zagłady!
Siadanie mu na kolanach w takiej chwili, było bardzo nietrafionym pomysłem!
- Co ty robisz? - Zawarczał ostrzegawczo.
- Jak to co? - Prychnęła, poprawiając materiał sukienki na wyjątkowo apetycznym biuście. - Organizuję
schadzkę ciemną nocą w lesie. - Zamruczała uwodzicielsko.
Pieprz zupełnie zapomniał o złości.
Wpatrywał się zbaraniały w uroczą czarodziejkę.
Serce zaczęło walić mu jak szalone, kiedy uświadomił sobie, że wpadł po uszy w jakiś kolejny podstępny
plan Muffy, który niechybnie zakończy się spektakularną katastrofą.
A może apokalipsą?
Końcem Świata?
Ewentualnie po raz kolejny będzie świecił gołym tyłkiem.
Przełknął nerwowo ślinę.
Czarodziejka tymczasem oparła dłonie na piersi boga, pogłaskała delikatnie, wbijając w niego rozbawione spojrzenie.
- Mrrr. - Zabrała się za rozpinanie guzików ciemnozielonego munduru.
Pieprz zarumienił się pod wpływem jej spojrzenia.
Musiał koniecznie się jakoś wyplątać z tej kabały.
W porównaniu z tym, konfrontacja z Cynamonem wydawała mu się zdecydowanie lepszą opcją.
Sprobował delikatnie zsunąć z siebie, zajętą guzikami, czarodziejkę.
Problem w tym, że nie bardzo wiedział, co ma zrobić z rękoma.
Jeśli złapie ją w talii... A z kolei uda, swoją drogą kiedy materiał sukienki kusząco podjechał w górę,
odsłaniając... - Pieprz błyskawicznie oderwał wzrok od pończochy, wykończonej białą koronką i
uroczymi kokardkami z tasiemki.
Na wszelki wypadek postanowił nigdzie nie dotykać.
Skamieniał, próbując zapanować nad szalejącymi emocjami i palącymi policzkami.
Ptyś najwyraźniej doskonale się bawiła, świdrując go zachłannym spojrzeniem.
- Muffa... - Zaprotestował, kiedy zabrała się za sprzączki gildyjnej peleryny.
- O co ci chodzi, przecież nie chciałeś rozmawiać, to nie rozmawiamy. - Zgasiła go, przesuwając
dłońmi po barkach Pieprza, którego przeszedł dziwny dreszcz.
Wcale nie był nieprzyjemny.
Peleryna miękko opadła na ziemię.
Rozpięta góra munduru też była już na przegranej pozycji.
Pieprzowi zaschło w gardle.
Może lepiej porozmawiać?
Zręczne dłonie lukrowej apokalipsy wsunęły się pod ciemnozielony materiał.
Pieprz nakrył jedną z nich, dociskając do piersi.
Czarodziejka poczuła dziko walące serce.
- Nie chce tego robić. - Wychrypiał bóg, bo nie wiedzieć czemu strasznie zaschło mu w gardle.
- Czego nie chcesz robić? - Zdziwiła się Muffinka, posyłając Pieprzowi wyjątkowo uroczy uśmiech.
- Tego, co tam sobie roisz pod tą kokardą! - Burknął, próbując wstać z kamienia.
Było to cholernie trudne, jeśli chciał uniknąć nadmiernego dotykania niesfornego Ptysia.
Nie chciał też, żeby czarodziejka wylądowała na ziemi.
- Nie jestem jakąś healerką. - Prychnęła Muffa, udając urażoną.
Pieprz nie zdołał zachować powagi.
- To było złośliwe. - Zachichotał.
- Ale wiesz... - Dodała konspiracyjnym szeptem, przesuwając się bliżej w taki sposób,
że Pieprz wstrzymał oddech. - mogę ci załatwić jakąś magiczną stymulację, jeśli masz z
TYM problem. - Posłała mu znaczące spojrzenie.
Bóg zacisnął zęby.
- Nie mam żadnych problemów. - Zawarczał.
Od razu pożałował,że dał się wciągnąć w tę marną prowokację, bo czarodziejka jakby tylko na to czekała.
Przekręciła się, siadając na Pieprzu okrakiem.
Oplotła boga nogami, rozsunęła górę munduru i wtuliła się policzkiem w pierś skamieniałego Aeszmy.
Zamarł z uniesionymi rękoma i cholernie głupim wyrazem twarzy.
Zrobiło mu się bardzo gorąco.
Całkiem, jakby przyjął pokaźny ładunek mocy.
Czarodziejka tymczasem przymknęła oczy, łaskocząc boga rzęsami i wsłuchała się w jego walące dziko serce.
- Ciągle mnie zaskakuje, że jednak je masz. - Parsknęła, dźgając go palcem w brzuch. - Szkoda, że nie dostrzegasz pewnych rzeczy.
Pieprz gorączkowo myślał, jak wyplątać się z tej palącej sytuacji.
Najgorsze było to, że jakaś cześć jego pokręconej natury wcale nie chciała tego robić.
I czarodziejka miała rację, zabawiał się z healerkami i nie powinien mieć z tym problemu.
Ale miał.
Bo na nich mu nie zależało.
A teraz nie miał pojęcia, co robić.
- Ciebie to trudno nie zauważyć. - Westchnął, kiedy zawierciła się zniecierpliwiona jego milczeniem.
- Och, komplementy. - Ucieszyła się, prostując się, by zajrzeć mu w oczy.
Pieprz gwałtownie zaczerpnął powietrza.
- Bardziej chodziło o fakt, że jeszcze nikt nie próbował mnie wykończyć z takim uporem. - Wyjaśnił
przez zaciśnięte zęby.
Myśl o czymś innym, nakazał sobie.
O jakiś całkiem nieistotnych rzeczach.
Czarodziejka uśmiechnęła się.
- Lubię, że mnie lubisz. - Wyznała, a Pieprz nie wiedzieć czemu poczuł irytację.
- No tak, ale mnie samego nie lubisz. - Burknął urażony.
Uczepił się niespodziewanego rozgoryczenia, które, o dziwo, pomagało mu zapanować nad tym idiotycznym,
obezwładniającym uczuciem, które dopadło go chwilę temu. - Po cholerę mnie tu ściągnęłaś? - Oparł dłonie
na biodrach Ptysia, z zamiarem zapachnięcia czarodziejki ze swoich kolan. - Znaku używa się tylko w nagłych
przypadkach.
- To był nagły przypadek! - Powiedziała z przekonaniem Muffa. - Zimno, ciemno, wilki jakieś, a ja chciałam ognisko rozpalić.
A jakbym spaliła cały las? Pomyśl o tych biednych wiewiórkach i szyszakach, które uratowałeś! - Muffinka
z zapałem poklepała Pieprza po klacie.
Bóg posłał jej wyjątkowo sceptyczne spojrzenie.
- W życiu nie słyszałem idiotyczniejszej wymówki. - Parsknął. - Beznadziejnie kłamiesz.
- Uważaj, bo znowu cię przytulę! - Zagroziła całkiem poważnie.
- Nie chcę rozmawiać o Cynamonie! - Warknął. - Nic ze mnie nie wyciągniesz. Nawet takimi groźbami.
- Póki co, to ty w kółko wyciągasz tego Cynamona. Ja jeszcze ani razu o nim nie wspomniałam. - Wytknęła bogu
z satysfakcją. - Może faktycznie, baardzo ci zależy, żeby o tym porozmawiać.
Pieprz zamknął się.
Zacisnął zęby i postanowił, że nie odezwie się więcej ani słowem.
Właśnie rozważał opcję zniknięcia, kiedy czarodziejka znowu zaczęła się do niego przysuwać.
Przełknął nerwowo ślinę, kiedy Muffa westchnęła wyjątkowo zmysłowo.
- Och... Och... Leci tulas. - Wbiła w boga drwiące spojrzenie. - Jest już tak blisko. - Wyszeptała, kręcąc
biodrami.
Bóg ze świstem wypuścił powietrze i stanowczo unieruchomił piekielną czarodziejkę, zamykając ją w mocnym uścisku.
- Och. - Wyrwało się zupełnie zaskoczonej Muffie, kiedy Pieprz wtulił twarz w jej szyję.
- Jesteś niemożliwa. - Warknął.
- Hm, zauważyłeś jak tu twardo? - Zapytała ze zdziwieniem, usiłując umościć się jakoś wygodniej.
- Już dotarło do ciebie, że nie mam żadnych problemów? - Sapnął Pieprz, dając sobie spokój z próbą
zachowania pozorów. - Wracaj do domu. - Wreszcie udało mu się, stanowczo zsunąć czarodziejkę z kolan.
Na wszelki wypadek od razu wstał.
Nie patrząc na nią, zaczął zapinać guziki od munduru.
Muffinka zignorowała jego dobrą radę.
Zamiast tego podniosła swoją laskę i przysiadła na pieńku, naprzeciwko.
Wyciągnęła bladoróżową chusteczkę, z wyszywanymi różyczkami, i wzięła się za czyszczenie ulubionej broni.
Osiadła na niej rosa i poprzyklejały się jakieś paskudztwa.
Nie cierpiała, kiedy jej laska była usyfiona.
Zabrała się do dokładnego polerowania.
Aeszma właśnie podjął decyzję o powrocie, chciał zabrać ze sobą czarodziejkę, bo faktycznie zostawianie jej
samej w lesie, nie było najlepszym pomysłem.
Właśnie miał jej to stanowczo zakomunikować.
Przeniósł wzrok na Ptysia i zamarł.
Momentalnie znowu zrobiło mu się gorąco.
Sposób, w jaki czarodziejka przesuwała dłonią po gładkim drzewcu, wywołał w Pieprzu
jednoznaczne skojarzenie.
W dodatku podła mała istota zaraz wydała z siebie, przepełniony zadowoleniem, pomruk.
Bóg w żaden sposób nie potrafił oderwać od niej wzroku.
To było najbardziej dwuznaczne czyszczenie broni, jakie w życiu widział.
Czarodziejka miała przy tym taką minę...
Pełną zaangażowania.
Pieprz potrząsnął głową.
O czym on, do diabła, myślał?
Czarodziejka tymczasem spojrzała mu prosto w oczy i zapytała z uroczym uśmiechem:
- A może chcesz loda?
Pieprza po raz kolejny oblał zdradziecki rumieniec.
Do diabła, nie należał do wstydliwych facetów, ale to, co wyprawiała z nim ta mała czarodziejka, po
prostu nie mieściło się w głowie.
Inna sprawa, że nikomu nie pozwalał na podobne harce.
Dystans dbał o jego zdrowy rozsądek.
Nie wiedzieć czemu Ptyś była zupełnie odporna na jego strategię.
Rozpaczliwie walczył, o ugaszenie trawiącego go ognia.
Usilnie próbował pozbyć się erotycznej wizji, która na dobre zagościła w jego myślach.
Zachłanne spojrzenie czarodziejki nie pomagało.
- Dobrze ci zrobi. - Kusiła, przygryzając dolną wargę.
- WRACAMY DO DOMU! - Wrzasnął Pieprz, cofając się gwałtownie, bo Ptyś wstała i zwinnie
ruszyła w jego stronę.
Aeszma potknął się i usiadł ciężko na kamieniu.
Jego niezdarność zdumiała go do tego stopnia, że zamarł.
Czarodziejka tymczasem skorzystała z okazji i stanęła między nogami boga.
Aeszma przestał oddychać.
Zdecydowanie kłębiło się w nim za dużo emocji.
Z jednej strony chciał się poddać pożądaniu, a z drugiej już widział te katastroficzne wizje.
Ptyś była chodzącą apokalipsą.
Pozwolenie jej na przejęcie nad nim kontroli w taki sposób, było cholernie niedobrym pomysłem.
Czarodziejka najwyraźniej zupełnie nie podzielała jego rozterek, bo złapała go za rękę
i wyczarowała kulkę loda, która stopiła się z sykiem, gdy tylko dotknęła skóry
rozpalonego boga.
Muffinka roześmiała się.
- Ochłoń. - Poradziła z rozbawieniem.
Pieprz błysnął kłami.
Na to było już zdecydowanie za późno.
Złapał nadgarstek czarodziejki, kiedy chciała wytrzeć dłoń z lepkiego przysmaku.
Czekoladowe spojrzenie dosłownie ją pochłaniało.
Tym razem to ona zamarła.
Bóg powoli i delikatnie zlizał lody z jej palców.
Muffinka zapatrzyła się.
- Dobre? - Wyrwało jej się.
Nie mogła oderwać od niego wzroku.
Pieprz posłał jej łobuzerski uśmiech i pociągnął ją na swoje kolana.
A potem pocałował.
Czarodziejka westchnęła z rozmarzeniem.
Bóg odsunął się.
- I jak? Mi smakują. - Powiedział z rozbawieniem.
Aeszma dał się wciągnąć w zabawę.
- Widzę, że apetyt rośnie. - Zachichotała.
Jej też, ale do tego nie zamierzała się przyznawać.
Pieprz przysunął się, a jego ciepły oddech omiótł wargi czarodziejki.
- Chcesz spróbować jeszcze? - Wyszeptał kusząco.
- Chcę. - Palnęła, zanim dotarło do niej, co właśnie zrobiła.
Aeszma spełnił jej życzenie.
Z wielkim zapałem.
Muffinka zapomniała o uczcie.
Pieprz pogłaskał palcem po jej złotym znaku.
- Co jeszcze chcesz? - Wymruczał. - W końcu jestem twój. Zabrałaś mnie do ciemnego lasu...
Jego głos doprowadzał czarodziejkę do szaleństwa, nie bardzo mogła się skupić na treści.
Palące, czekoladowe spojrzenie też nie pomagało.
- Chciałam po prostu być przy tobie. - Przyznała, usiłując się opanować.
- Rozbierz mnie.- Wymruczał.
Ptyś zamarła.
- Bardzo chętnie. - Zgodziła się, od razu zabierając się do roboty, na wypadek gdyby Pieprz zmienił jednak
zdanie.
- Wiem, że to lubisz. - Bóg przesunął dłonią po udzie czarodziejki, którą już
całkowicie pochłonęło nowe zadanie.
Oczy jej świeciły, a policzki lekko poróżowiały.
Szybko pozbyła się jego munduru, sięgając do paska.
Pieprz próbował się odprężyć.
Zwalczył w sobie chęć, zmienienia się w ostatniej chwili w wilka.
Chociaż mina Muffy na bank byłaby bezcenna.
Nie, tym razem miał ochotę dać się porwać ich grze.
Uniósł biodra, pozwalając by czarodziejka, pozbyła się jego spodni.
- Słabe światło. - Mruknęła niezadowolona.
Zanim Pieprz zdążył rzucić jakąś złośliwą uwagę, poczuł jej dłoń, sunącą w górę po jego udzie.
Sapnął, zmuszając się, żeby pozostać w miejscu.
Nie miał zamiaru przegrać.
Jego mięśnie drżały, napięte do granic możliwości.
Narastająca panika mieszała się z przyjemnością i przekorą.
Nie potrafił pozbyć się napięcia, jakie zawsze towarzyszyło oczekiwaniu na ból.
Ale przecież mała czarodziejka go nie skrzywdzi.
Chyba.
Kiedy poczuł zaciskające się drobne palce, naszyły go wątpliwości.
- Patrz na mnie. - Zażądała.
- I tak nic nie widzisz. - Parsknął, odnajdując jej palące spojrzenie.
- Nie denerwuj się tak. - Szepnęła, głaszcząc go po piersi.
- Staram się. - Przyznał, przełykając głośno ślinę. - Wiem, co mi pomoże. - Zamruczał, kradnąc zaskoczonej czarodziejce
namiętny pocałunek.
- Nie staraj się. - Szepnęła.
- Nie?
- To co mam robić?
- Co tylko chcesz... - Wyrwało się oszołomionej Muffince.
Pieprz pomyślał jeszcze, że to był bardzo niewłaściwy dobór słów.
Zaraz po tym Muffinka wylądowała na trawie, a bóg ułożył się wygodnie między jej nogami.
Pobawił się chwilę tasiemkami od pończoch, nie przestając całować, o dziwo nie protestującego, Ptysia.
Nie miał cierpliwości na zabawy sznureczkami i zapięciami, niespiesznie przesunął dłonią po ciele
czarodziejki, znikając jej ubranie.
Kiedy jej gładka skóra przylgnęła do jego rozgrzanego ciała, wydał z siebie pomruk zadowolenia.
Uniósł ją delikatnie i wyczarował różowy puch.
Małe piórka zawirowały w powietrzu, kiedy na nie opadli.
- Łał. - Zachwycona czarodziejka wyciągnęła dłoń, usiłując pochwycić jedno z nich.
- Na pewno chcesz? - Zapytał, sunąc językiem po jej szyi.
- Częstuj się - Zachichotała, wsuwając palce w jego włosy.
- Wiesz, że nie musisz? - Nie miał pojęcia, po jaką cholerę to mówi. - Chociaż jesteś w ciemnym lesie.
Całkiem sama... Z napalonym bogiem.
Czarodziejka roześmiała się wesoło i oplotła go nogami.
- A może ty nie wiesz, jak to się robi? - Zadrwiła i pocałowała go, zanim zdążył się zirytować.
Poddał się i zamiast gadać, postanowił jej udowodnić.
- Pokaż piórka. - Westchnęła, ocierając się o Pieprza.
- To nie jest dobry pomysł. - Tak, kochanie się po przemianie w boga Zagłady, zdecydowanie było
wyjątkowo złym pomysłem.
- Proszę... - Pocałunek czarodziejki zamordował resztki zdrowego rozsądku Aeszmy.
Spełnił jej prośbę, odsuwając upiorny szpon na bezpieczną odległość.
Przeniósł ciężar na demoniczne ramię, drugą przygarniając czarodziejkę bliżej.
Kiedy zatopiła palce w jego piórach Pieprz odpłynął.
Doznanie było tak oszałamiające i porywające, że wszystko inne zupełnie przestało się liczyć.
Nigdy wcześniej nie dał się tak ponieść.
Z nikim się tak nie zatracił.
Nigdy wcześniej nie bawił się w ten sposób z mocą.
Ale lukrowa katastrofa całkowicie go rozbroiła.
Grzechy siedziały w gospodzie, skutecznie ukrywając się przed panią Gibons, która szalała
w siedzibie gildii, szykując ucztę.
Koncepcja zmieniała się co chwilę i demoniczne istoty miały już serdecznie dość, biegania
ze stołami.
- Kurwa. - Westchnął z rozmarzeniem Blik, wlewając w siebie pół kufla ziemnego piwa.
- Jak tak na niego patrzę, to nie wiem, gdzie on to mieści. - Roześmiał się Draco.
- Bo wgapiasz się w iluzję. - Pouczyła go Pożoga.
- A skąd ty, do chuja, możesz wiedzieć, co? - Burknął Blik.
- Ja nie wiem. - Przyznał Szałwia. - On ma tyle wydań, że nie wiem, która wersja jest prawdziwa.
- Ta gnijąca? - Zadrwił Draco.
- Ty młody nie podskakuj. - Poradził mu białowłosy chłopczyk z wyjątkowo odrażającym uśmiechem.
- Bo co? - Przewrócił oczami niezrażony Draco.
- Tak na marginesie, to gdzie jest Pieprz? - Zagadnęła Pożoga, kończąc zaplatać warkocz.
- A chuj go wie.
- Gdzieś się zaszył, coś go znowu ugryzło. - Powiedział cicho Szałwia, bawiąc się słomką od soku.
- Też to czuliście? - Zmarszczyła brwi Złośnica. - On coś ostatnio zupełnie nie jest sobą.
- Dałby sobie spokój z tą całą powierzchnią i, kurwa, wrócił na dół.
- Po co? - Zdziwił się Szałwia.
- Żeby zabrać tron temu zjebowi, Nergalowi i zrobić jakąś porządną zadymę. - Blik walnął kuflem w stół.
- Pamiętacie Wielką Bitwę? - Rozmarzyła się Pożoga.
- To były, zajebiste czasy. - Przyznał Blik i posłał Szałwi drwiące spojrzenie. - Chociaż
niektóre pizdy nie mają pojęcia, co to porządna bitwa.
- Odwal się.
- Aeszma też był normalniejszy, nie miotał się z tymi jebanymi emocjami, Jak kot z pęcherzem. Już mi, kurwa, łeb od tego pęka.
- Żartujesz? - Zdziwiła się Pożoga. - Przecież on był tam nieszczęśliwy.
- Raczej konsekwentnie wkurwiony. - Poprawił ją Blik. - I z tym potrafiłem sobie poradzić.
Szałwia roześmiał się.
- Zwłaszcza wtedy, kiedy tobą rzucał.
- Przypierdolić ci? - Zapytał ciekawie białowłosy.
- Dajcie spo... - Zaczęła Pożoga, ale umilkła nagle, oblewając się rumieńcem.
Szałwia zesztywniał, a Blikowi wyrwał się tak rozkoszny jęk, że błyskawicznie skupił na sobie
spojrzenia wszystkich bywalców gospody.
Draco wypuścił z ust obłoczek pary.
Potężna fala przyjemności, jaka przetoczyła się przez ich świadomość zupełnie rozbroiła Grzechy.
Blik capnął kufel i zachłannie wychylił całą jego zawartość.
Szałwia przyłożył naczynie z zimnym sokiem do czoła.
- Co to było? - Szepnął Draco, omiatając ich ciepłą parą.
- Ktoś się nieźle zabawia. - Roześmiał Blik, który w życiu tak się nie czuł.
- Nigdy nie robił tego w ten sposób. - Wyrwało się osłupiałej Pożodze.
- Chcecie mi powiedzieć, że za każdym razem, kiedy Aeszma... - Draco otworzył szeroko oczy.
- Nie. No co ty. - Roześmiała się Pożoga.
- To pierwszy raz. - Przyznał Szałwia.
- I twój, kurwa, jedyny, frajerze. - Parsknął Blik.
Szałwia zignorował zaczepkę, bo było mu tak niesamowicie dobrze.
- Za to ty chyba pierwszy raz dowiedziałeś się, co to satysfakcja. - Prychnęła Pożoga.
A intensywnie niebieskie oczy błysnęły z rozbawieniem.
- Tu mnie masz. - Białowłosy chłopiec posłał jej uroczy uśmiech. - Nic na to nie poradzę, że mam wymagania.
- Jasne, tak sobie wmawiaj. - Roześmiała się. - Jesteś zimną dziwką, bracie.
- Jak możesz? - Jęknął z udawaną rozpaczą.
- To dlaczego teraz to czuliśmy? - Nie odpuszczał Draco.
- Bo Aeszma pojechał. Kurwa, a taki niepozorny chłopaczek, no. Za chuja bym nie powiedział, że
sprośne zabawy z mocą w ogóle przyjdą mu do głowy.
Grzechy roześmiały się wesoło.
Pożoga dopiła piwo i postanowiła dać się ponieść rozbudzonemu pożądaniu.
Kto powiedział, że tylko Pieprz może się dobrze bawić?
Jasny z ulgą powitał, zaciszne wnętrze namiotu w punkcie Przejścia.
Padł na leżankę i poddał się formule leczącej, którą od razu nałożyła na niego dyżurna healerka.
W tym samym czasie Karasu rozliczał punkty i złoto.
Edward ostrożnie położył trzy pakunki na ziemi i z wdzięcznością przyjął puchar z miksturą
wzmacniającą.
Załopotały ciemnozielone poły namiotu i do środka wsunął się wyjątkowo elegancko ubrany młodzieniec,
o złotych lokach, opadających mu na ramiona.
Zdjął cylinder i skłonił się osłupiałym healerkom.
- Uszanowanie, szanownym paniom.
Karasu otworzył szeroko oczy.
Healerki zachichotały.
Jasny parsknął.
Edward zamrugał.
- Mam wrażenie, że nie dokończyliśmy rozmowy. - Wampir uśmiechnął się do niego uroczo.
Oparł się niedbale na lasce, której rączkę stanowiła pięknie wyrzeźbiona róża.
- Naprawdę? - Zdziwił się rycerz, przełykając nerwowo ślinę.
Jasny już rżał na całego, a Karasu z trudem się powstrzymywał, żeby nie dołączyć do szermierza.
- Przepraszam, - wtrąciła się dyżurna Przejścia - a pan to kto?
- Cóż za haniebne niedopatrzenie! - Strapił się wampir, odrywając fiołkowe spojrzenie od osłupiałego Edwarda.
- Ja się nie przedstawiłem. Fabien von Doux, do usług. - Jego dworny ukłon pokonał dowódcę Gryfów.
Parsknął śmiechem.
- Przepraszam. - Zreflektował się. - Ale co tu, do jasnej cholery, robisz?
- Wasze pośpieszne oddalenie się, pozbawiło mnie możliwości, udzielenia odpowiedzi.
- Chciałeś nas zeżreć, nie powinno cię dziwić, że postanowiliśmy się ulotnić. - Wytknął mu Jasny.
- Taka praca. - Przyznał z rozbrajającą szczerością wampir.
- Cudownie. - Westchnął Karasu. - Odpraw, Edziu, swojego ukochanego. Uczta czeka.
- Uczta? - Oczy wampira zaświeciły się.
- Gildyjna. Krwiopijców nie gościmy. - Uciął Karasu, szukając wzrokiem wsparcia u dyżurnej Przejścia.
- Swoją drogą od kiedy misyjne potwory mogą latać luzem? - Zainteresował się Jasny.
- Mój kontrakt wygasł z chwilą ukończenia misji.
- No przecież to nie była jednorazowa misja. - Prychnął Karasu.
- Och, nie. - Przytaknął cierpliwie wampir. - Jednak mnie zakontraktowano jedynie na tysiąc razy.
- Tysiąc razy? - Jasny otworzył i zamknął usta.
Pomyślał, że dostałby świra, gdyby był zmuszony tyle razy robić to samo.
- Cóż, jedynie wy ją ukończyliście, potraktowałbym to jako osobistą porażkę, jednak... - Fiołkowe
oczy wbiły się w Edwarda.
- Powinniśmy dostać większy bonus! - Zapalił się Karasu, wbijając czujne spojrzenie w dyżurną, wyraźnie
zmieszaną niecodzienną sytuacją.
- Zdecydowanie. - Poparł go wampir.
- No to ja... Sprawdzę. - Bąknęła zakłopotana.
- Koniecznie, chéri. - Krwiopijca posłał jej uroczy uśmiech.
Nieszczęsna kobieta zarumieniła się i zapałem zaczęła kartkować szczegółowy wykaz misji
czwartego poziomu.
Karasu stracił zainteresowanie wampirem.
- Na razie, gołąbeczki. - Zachichotał Jasny, dając nogę z namiotu.
- Wracając do interesującej nas kwestii. - Fabian posłał Trzeciemu zalotne spojrzenie. - Bardzo
chętnie skorzystam z twojej propozycji, mon chéri.
Edward rozpromienił się.
- Chyba oszaleliście! - Zdenerwował się Karasu, dając spokój dokumentom.
- Dlaczego? - Zdziwił się Edward, niechętnie odrywając wzrok od wampira.
- Nie możesz umawiać się z wampirem!
- Dlaczego? - Tym razem zapytał wampir.
Jego uroczy, uprzejmy ton zniknął bez śladu.
- Bo jesteś cholernym wampirem, który chciał nas zeżreć.
- Jesteś nietolerancyjny. - Oburzył się Fabien, odrzucając loki na plecy.
Edward roześmiał się serdecznie.
Fiołkowe spojrzenie złagodniało.
Wampir zachłannie parzył na złotowłosego wojownika.
- Słyszałeś? - Zadrwił. - Jesteś nietolerancyjny. Przygarniasz demony i nawet wilkołaka, a ja nie mogę
iść na randkę z wampirem.
- To będzie randka? - Rozpromienił się Fabien.
- A idź w cholerę. - Zdenerwował się Karasu. - Krzyżyk na drogę, tylko potem nie przyłaź do mnie z płaczem,
jeżeli on cię zeżre.
- Byłoby trudno.
- I jeśli tknie kogokolwiek w Miasteczku, napuszczę na niego Pieprza.
- Trochę zaufania, chéri. - Błysnął kłami wampir.
- Na to trzeba sobie zapracować. - Burknął Karasu, któremu widok bonusu szybko poprawił humor.
No proszę.
Gdyby nie wariat w cylindrze ta piękna sumka przeszłaby im koło nosa.
- Czy to oferta pracy? - Zapytał słodko Fabien.
- Co? - Zdumiał się Karasu, podrywając gwałtownie głowę. - Zwariowałeś?
Edward zachichotał.
- No cóż, z pewnością i tak cię nie stać na moje usługi. - Pokiwał głową wampir. - Idziemy, mon chéri? - Posłał Edwardowi ciepłe,
fiołkowe spojrzenie.
Kotołaczka wspięła się na palce i ostrożnie odłożyła ostatnią książkę, na świeżo odkurzony regał.
Zebrała ze stolika jakieś pergaminy i wtedy usłyszała kroki.
Po raz kolejny, zadziałała instynktownie.
Siedząc w szafie, przeklinała w duchu własną głupotę.
Przecież nic jej tu nie groziło.
Dlaczego nie potrafi zapanować nad strachem?
Skrzypnęły drzwi do pokoju.
Nieszczęsna sprzątaczka wiedziała, że jej szansa na ucieczkę z godnością, właśnie przepadła.
Pocieszała się, że zaraz miała zacząć się uczta i Karasu szybko opuści pokój.
Dowódca tymczasem z ulgą postawił na podłodze pakunki z misji.
Później zobaczy, co w nich jest.
Przemył twarz wodą z miski i przeciągnął się leniwie.
Postanowił naleweczką zmyć z siebie resztki absurdu, którego doświadczył przed chwilą w namiocie Przejścia.
Nie zdążył jednak odkorkować butelki, bo drzwi jego pokoju otworzyły się z hukiem.
Do środka wpadła Pożoga.
Dowódca nie miał okazji zapytać, co się znowu stało, bo trafił na bursztynowe spojrzenie.
Złośnica przywarła do niego gorącym ciałem, błyskawicznie pozbawiając go zarówno oddechu, jak i munduru.
Nie zaprotestował nawet wtedy, gdy został brutalnie popchnięty na łóżko.
Ubranie Pożogi zniknęło.
Dosłownie.
Nie zniknęło natomiast pożądanie, którym bardzo chętnie podzieliła się z dowódcą.
Zniknęła równie nagle, jak się pojawiła.
Karasu z trudem wyrównał oddech i doprowadził się do ładu.
Właśnie doszedł do porozumienia ze swoją niesforna czupryną, kiedy rozległo się ciche pukanie i do
pokoju wsunęła się Marcelina.
Jej mina jednoznacznie świadczyła o celu wizyty.
Karasu przelotnie zastanowił się, czy przypadkiem coś dziwnego nie krąży w powietrzu.
Później jego myśli zajęły rzeczy zdecydowanie przyjemniejsze.
Ledwo Marcelina wyszła z pokoju, zawiązując po drodze niebieską wstążkę na warkoczu, a już z szafy
wypadła kotołaczka.
Zdumionemu Karasu wyrwał się dziwny jęk.
Nie to, żeby narzekał na formę...
Zarumieniona dziewczyna, poprawiła sukienkę.
- Straszny tu ruch. - Mruknęła z niezadowoleniem, a potem szybko czmychnęła z pokoju.
I tak już za długo siedziała w nieszczęsnej szafie.
Postanowiła, że od tej pory będzie omijała niefartowny mebel szerokim łukiem.
Na myśl, że znowu miałaby siedzieć w ciemności, słuchając wymownych jęków i westchnień, zapiekły
ją policzki.
Już woli jakiegoś czającego się w mroku mordercę.
- A co ty, dziecko, masz takie rumieńce? - Zaniepokoiła się pani Gibons, kiedy kotołaczka
weszła do kuchni. - Może ty sobie odpocznij, za dużo pracujesz.
- Nic mi nie jest. - Dziewczyna szybko porwała, przygotowane do wyniesienia, kosze z bułeczkami.
Ostatnio edytowany przez Dziabeł 11 Maja 2018r. 21:13, W całości zmieniany: 7
_________________
– A jeśli pewnego dnia będę musiał odejść? – spytał Krzyś, ściskając Misiową łapkę. – Co wtedy?
– Nic wielkiego. – zapewnił go Puchatek. – Posiedzę tu sobie i na Ciebie poczekam. Kiedy się kogoś kocha, to ten drugi ktoś nigdy nie znika.
0
Uwielbiam tego vampira hrabię, haha. Uwaga Edzia tak bardzo na miejscu, aw. Vampuszek Francuszek skusił się złapać aniołka, mrr, trochę niebieskiej krwi zachciało się posmakować. Chociaż naszła mnie wizja jak zjawia się dopiero w łóżku z tekstem, że wpadł na kolację xD Sądziłam, że z kim innym będziesz spikać Edzinę, bo w sumie tak było? Ale to, o to, bardziej mi się podoba. Nie mogę się doczekać aż czarodziejka go dopadnie i dokładnie sobie obejrzy i zmaca jakość, haha. Już widzę tę minę Pieprza, że ale jak to jego, haha. Nie no, razem jak zaczęli balować to na pewno wyniknie z tego katastrofa, ach *-* Odważna, chciała boga zagłady, żeby zaszalał na niej, aw. Wgl Pieprzunio jaki zły, nie dają mu się pozłościć, a poniekąd to jego misja życiowa. Strategia na czarodziejkę nie działa, bo ona jest za słodka, a Pieprz to uwielbia chrupać słodkości xD Zafundowali numerki, skisłam, jeszcze Karasu chciał trzecią xD Takie chapki powinnaś pisać w chłodniejsze dni! Znaczy nieważne, pisz o każdej porze dnia i roku! Napisałabym skargę, że co tak mało szczegółów, a z jednej strony się cieszę i to nie jest taka powieść xD Loda bym tego zjadła... nu...
Ostatnio edytowany przez Maviya 11 Maja 2018r. 20:35, W całości zmieniany: 1
_________________
0
WARN ZA SPOILER!
_________________
0
SpoilerDobra misja, przyjść, zamknąć się w piwnicy i pograć w karty. A wszystko samo się rozwiąże. Ah te gryfy.
Omg co to za lśniący wampir xD Jakim prawem on śmie nie być wypalanym przez słońce! I potem... o jezu co tu się dzieje... co ten Edzio wyprawia xD. No naprawdę niezła taktyka.
O nie co ta Muffa robi, to się nie skończy dobrze... Ona to naprawdę wie jak oswajać dzikie bestie~ i przy okazji jak zrobić z półboga zboczucha xD.
Cytat
Ale przecież mała czarodziejka go nie skrzywdzi.
Chyba.
Nadal się nie nauczył xD
O wrócił ukochany Edzia! No wampira to jeszcze w gryfach nie mamy, więc kolejny Wulgaryzmy
pojeb się przyda jak najbardziej xD. Łuuu Pożoga, to było szybkie, gre wstępną załatwił już Pieprz, Karasu powinien być zadowolony xD. O jezu kolejna. A Kotołaczka co marudzi, popatrzała sobie przynajmniej!
Co to się narobiło w tym odcinku to ja nawet nie.
Ostatnio edytowany przez Yuichi 12 Maja 2018r. 15:46, W całości zmieniany: 1
_________________