Nowelki i opowiadania

Wuu cóż za scena z Elfem i jego kochankiem! Biedny wilkołaczek, oddany na pastwę pożogi.

Bardzo fajny klimat w dawnej siedzibie magów, miło widzieć swoją wyobraźnią efekty dawnych wydarzeń.
A nasza fejarna jak zwykle wpada bez planu, chociaż w sumie idealnie odnajdują się w chaosie walki,
więc można uznać, że brak planu jest jakimś standardowym planem Gryfów :D

O nie, znowu Vanisz traci ostrze! Ta to ma farta xD Blee Blik wstydziłbyś się, sikać po kątach!

Krótkie czy nie - dostaliśmy porcję!
// już powolutku czuła jak uchodzą z niej resztki onlajnowej mocy!

Ale Dziaaaaaaaabu, ja chciałam Cię przemocno <?!> pochwalić! OPISY WYMIATAJĄ!
Zrobiłaś genialny klimat! Czułam kurz i wilgoć powietrza w nosku gdy czytałam! I widziałam dokładnie strzaskane drzwi! trochę jak drzwi do szafy rocy ale to mało istotne skojarzenie

choreografia walki zawsze mnie zadziwia! Czytam te sceny po kilka razy i wiem, że wszystko gra! Nikt nie macha niczym na oślep, każdy ruch jest idealną kontrą, nie trzaskają się bez ładu i składu! Uwielbiaaaaaam! *________*

A NAJBARDZIEJ UWIELBIAM BLIKA!!!!!1111oneone!!!1

chociaż wait, scena na początku... oesu, chcę Pożogę! POŻOGA MNIE JARA! xD

Dziaba, Słoneczko Ty nasze piekielne, kaj ja Ci mam te ciastki ładować? wyślę całą blaszkę! świeżutkich! nasączonych alkoholem!

Oo onajny :D
// przywraca się do życia (aż się musiałem zalogować słysząc plotki ze pojawiła się kolejna część)

I znowu nie znalazłem jakiś błędów... D: ogólnie uśmiałbym się jak naprawdę pojawiłby się jakiś przyjazny ale przerośnięty trochę stworek, którego kiedyś hodowali magowie w siedzibie i akurat jakiś jeden się ostał... Ale w sumie czekam na jakąś walkę i niech ten wędrowiec się wykaże albo niech go ciężko zrani ten stwór ^^'
Chyba, że haj sobie tego potwora oswoi po ciężkiej walce :D

// idzie zbierać motywacje na ponowne przeczytanie onlanjów w celu dokładnej analizy ^^'

Pożoga dziarsko maszerowała polną drogą.
Okolica zdecydowanie lepiej wyglądała latem.
Teraz łyse pola straszyły błotnistą breją.
Derwan z obrażoną miną szedł z tyłu.
Draco zrównał z Grzechem.
- Co właściwie mamy do roboty?
Pożoga bez słowa podała mu rulon misji.
Wojownik rozwinął go i przebiegł wzrokiem po skreślonym pospiesznie tekście.
Stanął jak wryty, a wilkołak nieomal wylądował na jego plecach.
- To jakiś żart? - Wycedził Draco.
- Raczej nie. - Niezrażona dziewczyna nawet się nie odwróciła.
Derwan zajrzał chłopakowi przez ramię.
- Czerwony Kapturek? - Wytrzeszczył oczy. - Mamy pozbyć się Czerwonego Kapturka?
- Idziecie, czy będziecie jęczeć? - Zainteresowała się Grzech, rzucając im pogardliwe spojrzenie. - A może się boicie?
- Pomniejszego demona kradnącego dzieciom zabawki? - Draco ze złością zwinął rulon.
Jeśli tak miała wyglądać służba w szeregach Aeszmy...
- Uważaj. - Ostrzegła go Pożoga wściekłym sykiem.
Chłopak zacisnął zęby. Irokez na jego głowie zjeżył się.
Atmosfera zgęstniała.
Grzechy mierzyły się wściekłymi spojrzeniami.
W końcu Draco opanował się i podjął marsz, bez słowa mijając Pożogę.
Derwan zmarszczył brwi.
- Rusz się Drewienko. - Burknęła dziewczyna.
- Nie jestem... - Zaprotestował, ale zbyła go machnięciem ręki.
- Dla mnie jesteście drużyną DD. - Ucięła, omijając rozległą kałużę.- Debilne Durnoty. Drętwe Dupki. D...
- Przysmażył ci ktoś kiedyś tyłek? - Syknął Draco.
- To zdecydowanie zbyt osobiste pytanie. Ja nie wnikam dlaczego twoja matka puściła się ze smokiem, nie?
Tym razem Draco nie zdołał nad sobą zapanować.
Zjeżony irokez był dopiero wstępem.
Chłopak w mgnieniu oka pokrył się szkarłatną łuską.
Złote oczy zapłonęły.
Derwan cofnął się gwałtownie.
Uderzyła go wściekłość przeobrażającego się smoka.
Zanim się zorientował jego własna bestia przejęła kontrolę.
Pożoga przewróciła oczami.
Powinni chociaż dojść do tego lasku, no ale trudno.
Zresztą, drzewa późną jesienią i tak nie stanowią skutecznej osłony.
Draco tymczasem zaryczał wściekle.
Trzask pękającej skóry potoczył się echem po opustoszałej okolicy.
Dołączył do niego gardłowy warkot wilkołaka, który szykował się do ataku.
Ledwo, sporych rozmiarów szkarłatny smok, rozprostował błoniaste skrzydła, kudłata bestia skoczyła.
Dziewczyna przeczesała palcami włosy.
- Jak dzieci. - Stwierdziła z niesmakiem, patrząc bez emocji na kotłujące się w błocie bestie.
Schyliła się i podniosła pomięty rulon misji.
Zatknęła go za pasek, odwróciła się na pięcie i ruszyła w stronę oddalonego o dwie mile gospodarstwa, skąd nadeszło wezwanie.
Wściekły warkot za jej plecami mieszał się z agresywnym syczeniem.
- Pożoga! - Pełny irytacji syk dogonił ją, kiedy przesadziła kolejną kałużę.
Błoto paskudnie mlasnęło pod butami.
Odwróciła się niechętnie.
Szkarłatny smok przyduszał do rozmiękłej drogi szarpiącego się wściekle wilkołaka.
- Czego?
- Zrób coś z nim, bo zaraz mnie coś trafi.
- Zepsułeś, to napraw. - Wzruszyła ramionami.
Złote oko posłało jej zniecierpliwione spojrzenie.
- Niby jak? - Wielki gad mocniej docisnął wściekłą bestię do błotnistej brei.
- Naprawdę myślisz, że bylibyśmy tutaj, gdybym znała odpowiedź na to idiotyczne pytanie?
- On zupełnie nie ogarnia tematu. - Smok zniżył nieco krótki, masywny pysk i przyjrzał się wilkołakowi z niesmakiem. - Oddychaj. - Poradził mu.
- Tak, pokaż mu magiczne techniki wdechu i wydechu. - Zadrwiła Pożoga. - To na bank załatwi sprawę. Tylko uważaj żeby nie został mnichem i nie dał nogi do zakonu.
- Po prostu nie chcę, żeby zakrztusił się błotem. - Mruknął urażony Draco. - Miota się jak jakiś kundel. - Smok ze zniecierpliwieniem machnął łapą zakończoną
czarnymi pazurami. Wilkołak wyleciał w powietrze, wykręcił młynka, jakiego nie powstydziłby się żaden kot, po czym wylądował na czterech łapach.
Tylko po to, żeby znowu wzbić się w powietrze i długim skokiem dopaść szkarłatnego gada.
- Opanuj się! - Złowrogi ryk bestii wstrząsnął okolicą.
W powietrze wystrzeliły pojedyncze iskry będące zapowiedzią ognistego oddechu.
Zaskoczony gad zasłonił łapą pysk.
Posłał Pożodze dziwne spojrzenie.
Grzech parsknęła śmiechem.
- O bogowie, co za farsa. - Chwilę później wyła już bez żenady.
Wilkołak zacisnął szczęki na nodze osłupiałego smoka i zarobił potężne uderzenie w głowę.
- Derwan, do diabła. - Zniecierpliwił się gad.- Jak tak dalej pójdzie wrócisz do goblinów!
Nacierający wilkołak jakby się zawahał.
- Tym razem na bank nie pozwolą ci zwiać. - Dorzucił od niechcenia Draco. - No ale skoro się stęskniłeś, to możemy cię odprowadzić.
Warcząca bestia umilkła.
Nadal jednak krążyła wokół smoka, nie spuszczając z niego wściekłego spojrzenia.
Pożoga zmrużyła oczy.
Być może Diabeł miała rację.
Uważnie rozejrzała się po okolicy.
Na drodze przed nimi zamajaczył wóz.
Póki co był daleko, jednak ewidentnie zmierzał w ich kierunku.
- Pospieszcie się, bo zaraz zrobi się zadyma. - Ostrzegła.
Smok podążył za jej spojrzeniem i zamarł, a potem w powietrze buchnęła chmura szkarłatnego dymu, z którego kichając, wyłonił się młody wojownik.
Wilkołak poderwał się do ataku.
- Dość! - Polecenie świsnęło niczym bat. Draco stał z wyciągnięta przed siebie ręką.
Coś trzymał w dłoni.
Pożoga zmrużyła oczy.
Wilkołak zarył potężnymi łapami w błoto.
Wóz zdecydowanie zbliżał się za szybko.
Byli na samym środku drogi.
Nie mieli czasu.
Gzech niecierpliwie machnęła ręką.
Bolesne wycie wypełniło powietrze.
Odpowiedziało mu zaniepokojone rżenie koni ze zbliżającego się zaprzęgu.
Leżący w błocie Derwan dyszał ciężko.
- Zbierz się wreszcie do kupy. - Syknęła Pożoga. - Idziemy. - Zeszła z drogi prosto na błotniste pole.
Draco pochylił się nad chłopakiem.
- Ja... - Zaczął niepewnie jednooki, ale wojownik uciszył go, wciskając mu w zabłoconą dłoń jakiś niewielki, okrągły przedmiot.
Derwan zebrał się z ziemi i przyjrzał się podejrzliwie mlecznobiałemu kamykowi.
Tymczasem chłopak z irokezem pognał za Pożogę.
- Dałem mu księżycowy kamień! - Krzyknął, a zaskoczona dziewczyna odwróciła się.
- Co?
- No wiesz. - Draco zręcznie przypiął miecz do pasa. - Księżycowy kamień. - Powtórzył z naciskiem i posłał dziewczynie znaczące spojrzenie.
Pomysł był tak idiotyczny, że Pożoga z trudem zapanowała nad kolejnym atakiem wesołości.
- Aaa, księżycowy kamień. - Powtórzyła i odchrząknęła, bo głos jej zdradziecko zadrżał.
- Co to za kamień? - Wtrącił Derwan, który właśnie z nimi zrównał.
Maszerowali szybko oddalając się od drogi, którą właśnie przemknął wóz.
- To taki stary artefakt czarodziei. - Odparła poważnie Pożoga.
- Pozwalał zapanować nad wilkołakami. - Dodał Draco.
Jednooki przyjrzał im się podejrzliwie.
- I po co mi on? - Zapytał ostrożnie.
- Jak będziesz go miał przy sobie, bez trudu zapanujesz nad przemianą. - Draco klepnął chłopaka w ramię.
- Zalewasz. - Prychnął Derwan.
- Gdzieżbym śmiał.
- Jakbym wiedziała, że masz to cacko, dawno dalibyśmy sobie spokój z treningami.
Minęli pierwszą linię wątłych drzewek.
Błoto zmieniło się, w obfitujące w patyki, leśne runo.
- Czyli jeśli teraz się zmienię, to zachowam świadomość?
- No nie wiem, czy ... - Zawahał się Draco, ale Grzech błyskawicznie weszła mu w słowo.
- Jasne, że tak. - Ale najpierw musisz go aktywować. Naznaczyć swoją krwią. - Dodała, widząc pytanie w spojrzeniu Derwana.
Draco zakaszlał.
Zaczynał podejrzewać, że trochę przesadzili.
Derwan tymczasem przystanął.
Przez chwilę patrzył na kamyk, leżący na jego wyciągniętej dłoni.
Pożoga oparła się o pień najbliższego drzewa.
Draco zerkał to na Grzech, to na zadumanego chłopaka, który po krótkiej chwili wyciągnął zza paska sztylet i ukuł się w palec.
Strząsnął kilka kropli na kamień, a potem zacisnął na nim rękę.
- Czekajcie chwilę. - Rzucił i potruchtał kawałek w stronę gęstniejących drzew.
- Myślisz, że to kupił? - Spytał półgębkiem Draco.
- Jak dzieciak cukierka. - Uspokoiła go rozbawiona dziewczyna.
Usłyszeli dzikie wycie i zza drzew wyszedł wilkołak.
Zbliżał się powolnym krokiem polującego drapieżnika.
Grzechy stały niewzruszone.
Bestia zawarczała.
Długa nitka śliny skapnęła z pyska na ziemię, kiedy wilkołak wyszczerzył zęby.
Draco posłał Pożodze zaniepokojone spojrzenie.
Potwór zbliżał się do nich miękkim krokiem, a potem przystanął i zastrzygł uszami.
- No teraz to rozumiem. - Mruknął. - Czyli jednak można było sobie darować to rzucanie o drzewa.
- Ja tam się dobrze bawiłam. - Wzruszyła ramionami Pożoga, uśmiechając się. - No to skoro wreszcie załapałeś, w czym rzecz, podziękuj ładnie Draco i chodźmy dorwać tego
cholernego Kapturka.
- Głodny jestem. - Poskarżył się Derwan, drapiąc się tylną łapą za puchatym uchem.
W miejscu Pożogi wyrosła złota gadzina.
Draco cofnął się gwałtownie.
- Ostatni, który złapie sarnę sprząta stajnię. - Oznajmiła z błyskiem w oku.
- Ej, zaraz, nie możemy tak po prostu zmienić się w bestie i hasać po okolicznych laskach. - Zaprotestował Draco, widząc, że wilkołak ochoczo zerwał się na cztery łapy.
- Bo? - Zdziwiła się złota smoczyca.
- Bo narobimy zamieszania! Wystraszymy ludzi...
- Ojejku. Straszne. - Przewróciła bursztynowymi oczami. - Przyznaj, że się cykasz. A może nie potrafisz bez swojego księżycowego kamyczka, co?
- Wal się. - Zasyczał urażony Draco. - Tydzień sprzątania stajni! - Podbił stawkę, w mgnieniu oka zmieniając się w szkarłatnego smoka.
Nie dając im czasu na reakcję, zwinnie zanurkował między drzewami.
- Szykuj się na walkę z gnojem! - Syknęła Złota smoczyca, mknąc w las.
- A co z Czerwonym Kapturkiem? - Zaszczekał wilkołak.
- Wilk trącał Czerwonego Kapturka. - Zasyczał wesoło Draco.

Mag uwijał się jak w ukropie.
Wydobył trzy kryształy, pozostałe niestety były już w takim stanie, że nie przetrwały magicznej formuły, zmieniając się w bezużyteczny pył.
Reszta wpatrywała się w dziurę w dachu, po którym coś człapało.
I kiedy bajarz wyprostował się, potrząsając z ulga mieszkiem z kryształami, ogromny, czarny jak smoła kształt wpadł przez rozpadlinę.
Zanim ktokolwiek zdążył zareagować, upiór zrobił w powietrzu młynka, a ostre szpony wyrwały mieszek z ręki maga, cudem nie pozbawiając go palców.
Bart wrzasnął zaklęcie, ale było już za późno.
Kolejne dwa cienie przemknął im nad głowami.
Pęd powietrza strącił formułę, roztrzaskując ją o podłogę.
Vanisz i Orety zasłonili się przed kamiennymi odłamkami.
Hajmidal bez wahania rzucił się za demonami.
Minął pozostałych i zrobił jeszcze kilka kroków.
Cienie wylądowały na pozostałościach starego stołu i zastygły w bezruchu.
Wyglądały jak wielkie, wyjątkowo zakurzone, czarne płaszcze.
Lewitujące w powietrzu.
Blik zmrużył oczy, wysuwając się lekko przed szereg.
Jeden z cieni podrzucił w szponie mieszek i odrzucił kaptur.
Stojący obok Grzecha mag zaklął paskudnie.
Maszkara miała niemal ludzką twarz, która bardziej przypominała, wypraną z jakichkolwiek emocji, maskę.
Wyzierały z niej upiorne, pozbawione źrenic, czarne oczy.
Cień miał czarne, włosy zaplecione na skroniach.
Jego lewe ramię kończyło się ptasim szponem o ostrych pazurach.
Resztę skrywał dziwny płaszcz, jakby utkany z kłębów czarnego dymu.
- Jednak opłacało się czekać. - Oznajmił upiór bardziej do swoich towarzyszy, niż wpatrujących się w niego wojowników.
- Oddaj kryształy, to zafunduję ci szybką śmierć. - Zaproponował uprzejmie Hajmidal.
Odpowiedział mu upiorny skrzek trzech cieni.
- Musimy wiać. - Szepnął ledwo dosłyszalnie bajarz, lekko nachylając się w stronę Blika.
Niespodziewanie do ruin wdarł się ostry podmuch wiatru, wzbijając w powietrze kamienny pył. Resztki rozbitego szkła zadzwoniły o posadzkę.
Upiory przestały się śmiać.
- Zabić ich. - Padł krótki rozkaz.
Dwa cienie błyskawicznie wystrzeliły w powietrze.
Hajmidal dopadł maga i popchnął go w stronę wyjścia ze świątyni.
- Zrób krąg wokół portalu i czekajcie tam na mnie.
- Ale...- chciał zaprotestować bajarz, którego powstrzymało wściekłe mruknięcie dowódcy.
- Potrafisz zamknąć krąg, przez który to coś nie przejdzie?
- Tak.
- To rusz się! - Odepchnął maga i w ostatniej chwili zasłonił się tarczą, która, po zetknięciu ze szponami, urosła i pokryła się lodowymi kolcami.
Ostrze miecza zastępcy rozbłysło.
Blik zaczął się zmieniać.
Orety sięgnął po rurkę.
Vanisz wyszarpała ostatnie noże do rzucania.
- Zabierajcie się stąd i niech żadne nie waży się wychylać nosa poza krąg. - Krzyknął Hajmidal, uderzając tarczą drugiego, pikującego wściekle upiora.
Pierwszy zawrócił i pomknął w stronę wahających się wojowników.
- Kurwa. - Zaklął Hajmidal. - To rozkaz.
Bart już zdążył pozbierać się z ziemi.
Przeszukując nerwowo kieszenie, pomknął w stronę wielkich wrót.
- Rusz się. - Syknęła Vanisz, łapiąc skamieniałego Blika za rękaw.
Grzech posłał jej wściekłe spojrzenie.
Upiory natarły jednocześnie.
Pierwszy uderzył w Blika, drugi zaatakował zastępcę.
Hajmidal tym razem nie zasłonił się tarczą.
Zamiast tego sieknął na odlew mieczem.
Ostre pazury zacisnęły się na ostrzu.
Cień wydał z siebie wściekły skrzek i wystrzelił w powietrze, zataczając łuk pod sklepieniem.
Blikowi udało się wreszcie dokończyć przemianę.
Vanisz odrzuciło, kiedy przestrzeń między nią i Grzechem wypełniło nagle wielkie, gnijące cielsko.
Przed bolesnym gruchnięciem o posadzkę uratował ją tylko refleks wojowniczki.
Orety złapał ją niemal w biegu.
Poderwała się, ignorując szklane odłamki, które, podczas lądowania, wbiły się jej w rękę.
Część przebiła specjalnie wzmocnione rękawiczki.
Pobiegli w ślad za magiem, który dopadł portalu i pochylony, pospiesznie kreślił na ziemi sporych rozmiarów okrąg.
- Blik! - Wrzasnęła Vanisz, oglądając się.
- Masz!- Mag wcisnął wojowniczce w ręce kawałek białej bryłki. - Rysuj od drugiej strony. - Polecił nie patrząc na nią.
Orety obejrzał się.
W stronę ruin pomknął kolejny podmuch wiatru, wzbijając w powietrze chmury pyłu, które, na dłuższą chwilę, niemal przesłoniły ruiny dawnej siedziby Wielkich Magów.
We wnętrzu świątyni rozległ się rumor i zaśpiewała stal.
Vanisz trąciła healera i rzuciła się w stronę portalu, kreśląc biały ślad na spękanej, kamiennej posadzce.
Nigdzie nie było śladu zastępcy i Blika.
Bajarz zatrzymał się gwałtownie, łącząc swoją linię z tą, którą przed chwilą nakreśliła wojowniczka.
- Do środka!. - Rzucił ostro do Oretego i nerwowym szarpnięciem wyciągnął spod szaty jakiś medalion.
Healer zrobił kilka sztywnych kroków, przekraczając białą linię, którą już przysypywał, niesiony przez wiatr pył.
- Zrobione. - Zameldowała Vanisz wskakując do kręgu.
Bajarz rozejrzał się, omiatając spojrzeniem linię i zacisnął palce na medalionie tworząc formułę.
Niezrozumiałe słowa wirowały w powietrzu, mieszając się z wyjącym wiatrem, który z każdą chwilą zdawał się przybierać na sile.
- Co to, do cholery, było? - Zapytał Orety, wciąż wpatrując się w ruiny.
Nikt mu nie odpowiedział.
- Gdzie oni są? - Niepokoiła się Vanisz, nerwowo miotając się po niewielkiej przestrzeni.
Biała linia nagle zapłonęła błękitem światłem.
Jasnoniebieskie, przeźroczyste ściany zaczęły piąć się ku górze, żeby chwilę później zamknąć się nad ich głowami.
Ostatnie słowa formuły przebrzmiały w ciszy, jaka ich nagle otoczyła.
Mag odetchnął z ulgą.
Ale zaraz przypomniał sobie, że szlag trafił kryształy i zaklął szpetnie.
- Kto by się spodziewał, że szanowny pan mag zna takie wyszukane zwroty. - Zadrwiła wojowniczka.
- Mamy tu tkwić i czekać? - Zdenerwował się healer.
- Taki dostaliśmy rozkaz. - Przypomniała mu wojowniczka.
- Pierdolę takie rozkazy. - Wściekł się Orety. - Przecież oni tam zostali całkiem odcięci!
Przeniósł wściekłe spojrzenie na maga.
- Co to za maszkary? Mieliśmy walczyć z golemami, mogłeś nas uprzedzić, że czekają nas inne atrakcje!
- Jestem magiem, nie jasnowidzem. - Zdenerwował się Bart. - A ich nie powinno tu być.
- Właśnie. - Weszła mu w słowo Vanisz. - Jesteś magiem, a chowasz się jak jakiś szczur, zamiast się na coś przydać.
- Dostaliśmy rozkaz.- Bajarz, powtórzył jej własne słowa i podwinął nerwowo szerokie rękawy.
- Który widać był ci bardzo na rękę. - Odgryzła się. - Aż tak się przestraszyłeś starych płaszczyków?
- A jednak jesteście tu ze mną. - Mag z trudem nad sobą panował. - Poza tym nie sądzę, żebyśmy mieli jakiekolwiek szanse z tymi, jak to powiedziałaś "płaszczykami".
- A oni mają? - Orety skrzyżował ramiona na piersi i wbił w bajarza wściekłe spojrzenie.
- Nie mają. - Pokręcił głową Bart. - Musimy uruchomić portal i wiać.
- Oszalałeś? - Wytrzeszczyła oczy Vanisz.
- Nic nie możemy zrobić.
- Przeciwnie. - Warknął healer. - Możemy tam wrócić i skopać tym demonom dupy.
- Głupcze, to nie są jakieś żałosne demony.
- Musimy odzyskać kryształy! - Powiedziała w tym samym momencie Vanisz.
- Do diabła z kryształami. - Wściekł się mag. - Do diabła z tym całym cyrkiem! Nigdy nie powinniśmy tu przychodzić.
Odwrócił się na pięcie i podszedł do portalu.
- Więc co to jest, skoro nie demony? - Zapytał Orety pogardliwie.
- Nieudany eksperyment. - Szepnął mag.
Zamknął oczy i przejechał dłonią po twarzy.
Potem powoli odwrócił się w stronę wojowników.
Był blady i ewidentnie przestraszony.
- Naprawdę sądziłem, że udało nam się wybić je co do nogi.

Hajmidal cofnął się, osłaniając tarczą.
Grzech zarył pazurami w posadzkę, usiłując utrzymać równowagę.
- Mówiłem ci, że masz wiać. - Wściekł się zastępca.
- A ja, kurwa, uznałem, że jednak przyda ci się pomoc. Może i jesteś kozakiem, ale trzech na jednego to po prostu w chuj nieuczciwe.
Cienie pomknęły w ich stronę.
- Och, spec od moralności się znalazł. - Syknął oficer i chwilę później już go nie było.
Wybił się i uderzył tarczą.
Cień przemknął nad jej powierzchnią, usiłując dosięgnąć zastępcy szponiastą łapą.
Drugi, krążący nad głową Blika również zaatakował.
Tym razem z boku, spychając Grzech na oficera.
Ogromna bestia nie zaryzykowała uniku, nie chcąc zaszkodzić Hajmidalowi.
Zamiast tego kłapnęła wielkimi zębiskami.
Cień śmignął mu tuż przed nosem i uderzył szponami.
Lewego Grzech zdołał uniknąć, prawy rozorał gnijącą tkankę nad okiem, odsłaniając szarą czaszkę.
Upiór wydał z siebie wściekły wizg, strząsając resztki szlamowatej skóry, która zaczęła wyżerać się w jego szpon.
Blik skoczył i złapał skraj czarnego płaszcza.
Szarpnął łbem, rzucając cień na popękaną posadzkę.
Podmuch wiatru sypnął mu pyłem prosto w oczy.
Blik zwinął się, warcząc wściekle.
Upiór chlasnął go w odsłonięta szyję, a potem wzbił się w powietrze.
Nie docenił jednak szybkości gnijącej bestii, której kły zamknęły się na nim z ohydnym chrupnięciem.
Cień zaskrzeczał rozdzierająco, drapiąc szponami na oślep.
Gnijąca tkanka obryzgała ściany i posadzkę.
Cień znieruchomiał i zaraz rozpłynął się w powietrzu.
Blik kichnął.
Kłęby czarnego dymu wdarły mu się do gardła i nozdrzy.
W mgnieniu oka zmieniając się w smolistą, duszącą maź.
Grzech miotał się charcząc i plując, żeby pozbyć się zabójczej substancji.
Gardło zapłonęło żywym ogniem, który pomknął do płuc, pozbawiając Blika resztek powietrza.
Grzech zatoczył się i zwalił się ciężko na ziemię.
Hajmidal zerknął przez ramię i zaklął paskudnie.
Zdusił w sobie chęć doskoczenia do Blika.
Nie miał czasu.
Trzeci upiór, wyraźnie zaniepokojony obrotem spraw, poderwał się właśnie w powietrze.
Nacierający na oficera cień zwiększył zaciętość ataków.
Hajmidal wycofał się między kolumny.
Tu strop się obniżał.
Jeśli upiór chciał go dostać, musiał zniżyć lot.
Zastępca tylko na to czekał.
Tarcza i miecz zdawały się tworzyć całość.
I chociaż powinien być zmęczony po potyczce z golemami, czuł się świetnie.
Zupełnie, jakby czerpał skądś energię.
Dłoń zaciśnięta na rękojeści miecza zamrowiła przyjemnie.
Cień wylądował parę kroków przed oficerem.
Drugi poszedł w jego ślady.
Czarne płaszcze opadły.
Sakiewka z kryształami wylądowała na jednym z nich.
- Trzeba było uciekać. - Powiedział skrzekliwie cień, który najwyraźniej był dowódcą.
Hajmidal pomyślał, że może i ma rację, ale on tu przyszedł po kryształy i nie miał zamiaru bez nich wychodzić.
- Ale teraz już za późno. - Czarne spojrzenie przewiercało oficera na wylot. - Zaraz pokażemy ci co to ból.
Hajmidal prychnął pogardliwie.
- Poważnie? - Zadrwił. Kilka lat z Pieprzem uodporniło go na podobne gatki.
Chociaż trzeba było przyznać, że stojące przed nim pokraki wyglądały imponująco.
Nie miał pojęcia, co to za stworzenia, nigdy wcześniej nie spotkał się z niczym podobnym.
Na pierwszy rzut oka przypominali potężnych wojowników.
Było to oczywistym złudzeniem.
W szkaradach nie było nic ludzkiego. Poczynając od czarnych, bezlitosnych oczu, a na upiornych szponach kończąc.
Byli tego samego wzrostu, tej samej budowy, z identycznymi, pozbawionymi jakichkolwiek emocji twarzami.
Potężne ciała zakute w srebrne, pełne zbroje, które jasno emanowały błękitną poświatą.
Zastępca zmarszczył brwi, kiedy w dłoniach upiorów pojawiły się ostrza identyczne, jak jego własne.
Cienie nie miały tarcz. Ich lewe ramiona zakończone były szponami.
Hajmidal obserwował przeciwników, szacując szanse.
Nie żeby się kiedykolwiek przejmował takimi rzeczami.
Przegrana po prostu nigdy nie była opcją, którą należało bać pod uwagę.
Drugi cień wciągnął głęboko powietrze, a potem przekrzywił głowę, wbijając czarne oczy w oficera.
- Dziwne. - Zaskrzeczał. - Człowiek się nie boi.
Hajmidala zaczynało nudzić to przedstawienie. Chciał odzyskać kryształy i upewnić się, czy Grzecha da się pozbierać do kupy.
Byłoby nieciekawie, gdyby okazało się, że wykończył Pieprzowego pupilka na pierwszej misji.
- Dwa przeżarte przez mole, latające dywany to trochę za mało, żeby zrobić na mnie wrażenie. - Wzruszył ramionami zastępca.
- Dziwne jest skąd plugawy człowiek ma naszą broń. - Splunął Ppierwszy cień. - Ale to długo nie potrwa.
Skoczyli równocześnie.
Bardzo rzadko zdarza się, żeby dwóch wojowników potrafiło atakować jednocześnie, nie przeszkadzając sobie nawzajem.
Zwykle, jeśli już dojdzie do potyczki w duecie, uderzenia następują jedno po drugim.
Cienie jednak zaatakowały dokładnie w tej samej chwili.
Hajmidal zablokował jedno ostrze tarczą, a drugie sparował mieczem. Zabrakło mu jednak czasu na cokolwiek innego.
Tymczasem upiory wyprowadziły uderzenia z boku.
Perfekcyjnie zgrane ostrza mknęły jednocześnie z prawej i lewej strony.
Szpony przecięły powietrze na wysokości głowy oficera.
Hajmidal szarpnął się do tyłu, zablokował atak z prawej strony, jednocześnie wyprowadzając błyskawicznie pchnięcie.
Ten krok pozwolił mu uniknąć drugiego ostrza, które z metalicznym zgrzytem przejechało po kolumnie, zostawiając głęboką rysę.
Jednak sam atak zdał się na nic, odparty szybką zastawą.
Zastępca wiedział, że jeśli chce wygrać, musi w jakiś sposób wybić upiory z rytmu.
Jeśli nadal będą atakować razem, zepchnięty do defensywy, nie będzie miał najmniejszej szansy na atak.
Hajmidal poczuł coś na kształt wdzięczności do Blika, za wyeliminowanie trzeciego przeciwnika.
Z upiornym triem nie miałby szans.
Cofnął się i rzucił cieniom pogardliwe spojrzenie.
- Zwinąłem królowi Podziemi. - Uniósł miecz. - Jak człowiek - Zaakcentował to słowo. - radzi sobie w bogami, to tacy łachmyci nie robią na nim wrażenia.
Skoczył szykując się do pchnięcia.
Kiedy tylko dostrzegł, że pierwszy upiór szykuje się do zastawy, wyćwiczonym ruchem nadgarstka zmienił proste uderzenie na cięcie z boku.
Ostrze zadzwoniło o zbroję i przecięło ją z paskudnym zgrzytem.
Cień odskoczył w bok, tym samym wybijając drugiego z rytmu.
Hajmidal wykorzystał to, wykonując błyskawiczny półobrót, przykląkł i uderzył pod kolano.
Upiór zaskrzeczał i chlasnął na odlew szponem.
Pazury zazgrzytały o tarczę, a cień zatoczył się.
Wszystko trwało tyle, co dwa uderzenia serca.
Zastępca nie zdołał jednak wrócić na swoją pozycję wyjściową.
Pierwszy pozbierał się za szybko i silne uderzenie pazurami rozdarło naramiennik oficera i posłało go na najbliższą kolumnę.
Gruchnął z takim impetem, aż ze stropu posypał się tynk.
Uszkodzony strop zatrzeszczał złowieszczo.
Jeszcze tego brakowało, żeby go tu zagrzebało żywcem.
Hajmidal skrzywił się z niesmakiem.
Cień już był przy nim.
Ledwo zdołał sparować serię paskudnych ataków.
Czuł, jak pot spływa mu po plecach.
Tymczasem drugi upiór,najwyraźniej pogodził się z raną, bo powłócząc niemal odciętą nogą, zmierzał w ich kierunku.
Zastępca spróbował uciec spod kolumny, ale dowódca cieni nie miał zamiaru mu na to pozwolić.
- Ludzcy bogowie nie liczą się. - Zaskrzeczał lodowato. - Z naszego punktu widzenia są niczym.
Potężne pazury przejechały po marmurze, kiedy oficer schylił się w bok, unikając ataku.
Uderzył tarczą w zraniony bok cienia, kiedy przemknął pod jego ostrzem.
Cień chlasnął zastępcę w bark.
Hajmidal nie bardzo miał czas zastanowić się nad słowami upiora.
Bogowie się nie liczyli?
Ciekawe, czy koleś kiedyś spotkał Pieprza.
- Zagrozić nam mogli jedynie magowie, ale to już przeszłość. - Czarne oczy błysnęły.
- Coś mi tu kłamiesz. - Mruknął oficer, przesuwając się na środek sali.
Nie miał zamiaru znowu zostać przyparty do ściany, kolumny, czy innego marmurowego badziewia.
Cień złożył się do ataku.
Jeśli wcześniej był szybki, to teraz zastępca nie był w stanie zarejestrować połowy ciosów, która na niego spadała.
A mimo to, błękitne ostrze za każdym razem trafiało na jego miecz lub tarczę.
Drugi upiór nagle jakby zapomniał o ranie, dołączył do dowódcy.
- Grzechy bez Aeszmy nie stanowią zagrożenia. - Oświecił oficera pierwszy cień.
- Widzę właśnie. - Zadrwił Hajmidal, chociaż wcale mu było nie do śmiechu, kiedy zdał sobie sprawę, że jego przeciwnicy potrafią regenerować się w mgnieniu oka.
Musiał szybko załatwić sprawę, bo inaczej zacznie być nieciekawie.
- Magowie nie istnieją, a jedyne mogące nam zagrozić istoty pochłonęła Pustka i Zapomnienie. - Upiorne szpony wystrzeliły nie wiadomo kiedy.
Zajęty parowaniem pchnięcia pierwszego cienia i bocznego cięcia pierwszego, zastępcy najzwyczajniej zabrakło czasu na uniknięcie ostrych pazurów, które bez trudu przebiły zbroję, zagłębiając się w boku oficera.
Cień szarpnął, chcąc zmusić odrażającą istotę do wrzasku.
Pragnął, żeby skomlała z bólu, skoro ośmieliła się podnieść na nich rękę.
Zaatakować serafiny mógł tylko samobójca, albo idiota.
A mimo to, człowiek nie chciał krzyczeć.
Cień poczuł kiełkujący gniew.
Hajmidal zacisnął zęby.
Wykorzystał fakt, że szpony utknęły w jego własnym ciele, ograniczając upiorowi pole do manewru.
Oficer uderzył tarczą wyszczekany cień prosto, w pozbawioną emocji, maskę.
Z trudem utrzymał się na nogach, kiedy szpon opuścił jego bok, zabierając ze sobą niemały kawałek.
Dowódca cieni zatoczył się, ale na zastępcę skoczył jego kompan.
Hajmidal tylko częściowo sparował pierwszy cios.
Drugiego nie zdołał, bo lewe ramię zrobiło się dziwnie ciężkie.
Ostrze upiora ześlizgnęło mu się po udzie.
Cienie stanęły ramię w ramię.
Maska dowódcy upaćkana była czarną posoką, wyciekającą z ran po kolcach tarczy.
Ran, które zasklepiały się na oczach zastępcy.
Podczas gdy jego własne krwawiły obficie, paćkając jasną podłogę.
Poczuł nieoczekiwany przypływ wściekłości.
Zupełnie jakby wraz z upływem krwi, ulatywało z niego nie życie, a zahamowania.
To, że Diabeł może budzić postrach jeszcze by przełknął, ale Pieprz zadziałał jak płachta na byka.
Paląca złość rozlała się po jego wnętrzu.
Już on pokaże tym łachudrom, kogo powinni się bać.
Zaskoczone cienie zatrzymały się, kiedy błękitne ostrze oficera zapłonęło mocniej.
Hajmidal podniósł głowę.
Myśleli, że dostaną go tak łatwo?
On miał misję. Przyszedł tu po kryształy, bo były im, kurwa, potrzebne.
I żadne osrane serafiny, czy inne pokraki mu w tym nie przeszkodzą.
Miał zamiar pokonać Pieprza.
Wgnieść go w ziemię.
Z gardła Hajmidala wyrwał się wściekły, bojowy wrzask.
Poczuł eksplodującą moc, która otoczyła go wraz z kolejnym silnym podmuchem wiatru.
Porywisty strumień gorąca przelewał się przez rany, które... znikały.
Miał misję.
Musiał zniszczyć Pieprza i nie da się zabić zanim tego nie dokona.
Serafiny cofnęły się, kiedy dziwny człowiek wbił w nie czarne, pozbawione źrenic oczy.
Płonąca w nich żądza mordu dosłownie wgniotła je w ziemię.
Przed pierwszymi ciosami uratował ich instynkt.
Przy czym na nogach utrzymał się tylko dowódca.
Hajmidal zaatakował pchnięciem, odbił się od błyskawicznej zastawy.
Jego przeciwnik odzyskał równowagę.
Odpowiedział cięciem od góry.
Zastępca uderzył tarczą, która w mgnieniu oka zmieniła się w długie, cienkie ostrze.
Przebił cień na wylot.
Nie czuł satysfakcji.
Miał ochotę go rozszarpać na strzępy.
Z trudem zapanował nad absurdalną chęcią odrzucenia miecza.
Ostrze dosłownie płonęło.
Gaduła chyba chciał dodać coś błyskotliwego na koniec, ale oficer nie był ciekawy.
Błyskawicznym cięciem pozbawił cień głowy.
Przezornie odskoczył do tyłu.
W powietrze buchnął czarny dym, niemal w tej samej chwili zmieniając się w szlamowata maź.
Ostatni cień doturlał się w samą porę, unikając paskudztwa, które z plaskiem wylądowało na posadzce.
Chwilę później zmienił się w identyczną breję.
Płomień miecza objął obie czarne kałuże.
Zastępca przez chwilę podziwiał niecodzienne błękitne ognisko.
Potem odniósł z ziemi mieszek z kryształami, schował miecz i ruszył w stronę, leżącej niedaleko, gnijącej bestii.
Szturchnął Blika butem w żebra.
Wydały mu się najmniej pokryte szlamowatymi ochłapami.
A i tak, kiedy zabierał nogę, z podeszwy zwisał mu odrażający, zielony glut.
- Wstawaj śpiąca królewno, wracamy do domu.
Nie doczekał się reakcji.
Wściekłość leniwie krążyła w jego żyłach.
Przymknął oczy żeby się uspokoić.
Utytłany but zamlaskał o posadzkę, kiedy obszedł bestię.
Nieoczekiwanie to zirytowało go jeszcze bardziej.
Czemu ten cholerny Grzech zawsze musi robić taki syf?
Sam nie wiedział, kiedy w jego dłoni pojawiła się skumulowana kula mocy, by chwilę później wystrzelić w stronę Blika.
Oficer cofnął się zaskoczony.
Wściekłość przygasła.
Zupełnie, jakby uwolniony magiczny ładunek przywrócił równowagę w jego organizmie.
Bestia się rozpłynęła.
Na posadzce, w pyle i odłamkach szkła, leżał białowłosy chłopak.
I wyglądałby całkiem uroczo, gdyby raptem nie usiadł i nie splunął ohydnym, smolistym glutem.
- Pierdolone serafiny, zawsze chujowo smakowały. - Potrząsnął głową, a potem spojrzał w górę.
Zmrużył te swoje intensywnie niebieskie ślepia.
- No nieźle. - Dodał na widok żyjącego oficera.
Wyszli na dziedziniec i niespiesznie podeszli do błękitnej bańki ochraniającej portal.
Osłona opadła.
Vanisz skoczyła na Hajmidala.
- Żyjesz!
- Serafiny, co? - Orety posłał osłupiałemu magowi drwiące spojrzenie.
- Na Gryfy nie ma mocnych! - Krzyczała wojowniczka, wisząc na szyi oficera.
Hajmidal rzucił bajarzowi woreczek, a potem posłał Blikowi groźne spojrzenie.
- Z tobą się jeszcze policzę, za zignorowanie rozkazu.
- Doprawdy? - Bezczelnie błysnął kłami Grzech.
- Ale najpierw kierunek gospoda, bo jestem kurewsko spragniony! - Zastępca rozsądnie odpuścił.
- No, mamrocz te swoje formułki, byle szybko. - Ponaglił bajarza białowłosy chłopiec. - Muszę pilnie przepłukać gardło, bo, nie wiedzieć czemu, mam jakiś chujowy posmak. - Dodał Blik, a potem zerknął z ukosa na Hajmidala.
Grzech i oficer jednocześnie parsknęli śmiechem.
Bart z obrażoną miną otworzył portal.
- Chyba za mocno oberwali po łbach. - Mruknęła Vanisz do Oretego, kiedy wchodzili do portalu za chichoczącymi wojownikami.

Szałwia nudził się.
Pierwszy raz w życiu przydarzyło mu się coś podobnego.
Nie bardzo wiedział, co z tym fantem zrobić.
Rano powlókł się do siedziby głównej gildii, ale nie zastał w niej nikogo.
Pogapił się chwilę na wielką tablicę.
Potem zaryzykował i zapuścił się w Miasteczko, które, na przekór pieszczotliwej nazwie, było ogromne.
Snuł się bez celu, podziwiając raczej mało atrakcyjne widoki.
W końcu postanowił wrócić w okolice południowe, gdzie tętniło życie gildii.
Kończył ogryzać jabłko w karmelu i właśnie zastanawiał się, co począć z ogryzkiem, kiedy wpadł na Karasu.
Dowódca obdarzył go przelotnym, nieprzytomnym spojrzeniem i poprawił stertę trzymanych papierów.
Kilka z nich sfrunęło na bruk, prosto pod nogi Grzecha.
- Pieprz już ruszył? - Zainteresował się Karasu, kiedy Szałwia podał mu papiery.
- Nie wiem. - Przyznał zgodnie z prawdą fiołkowooki.
- Weź wywal ten ogryzek. - Mruknął Gryf, wskazując brodą piętrzącą się nieopodal stertę odpadów.
Szałwia zawahał się, ale ponagliło go zielone spojrzenie. Wywalił ogryzek zatknięty na patyk.
- Łapy masz czyste? - Zapytał jeszcze dowódca, po czym nie czekając na potwierdzenie, wcisnął Grzechowi połowę papierzysk.
- Co to jest? - Zainteresował się Szałwia, odruchowo układając plik, żeby łatwiej mu było wsunąć go pod pachę.
- Raporty. Mnóstwo raportów. - Westchnął Karasu. - I jeszcze więcej, pieprzonych raportów.
Nagle wbił w Szałwię przenikliwe spojrzenie.
- A właściwie, co ty tu robisz? - Zapytał, ruszając w stronę siedziby głównej.
- Obijam się. - Przyznał uczciwie Grzech.
- Cudownie.
- W sumie nie bardzo... - Zaprotestował chłopak, ale Gryf już go nie słuchał.
- Muszę się stąd wyrwać. - Oznajmił stanowczo. - A skoro jesteś wolny, idziesz ze mną.
Szałwia nie odezwał się.
Weszli na dziedziniec i dowódca pchnął nogą drzwi.
Z ulgą walnął papiery na wielki stół i sięgnął po pióro.
Przejrzał pobieżnie rulony misji i wyciągnął jeden z nich.
Szybko wpisał siebie i Grzecha.
- Co tak stoisz? - Zdziwił się. - Kładź to tutaj i leć przypudrować nos, czy coś tam. Zaraz widzimy się przy Namiocie.
- Ale... - Szałwia ostrożnie odłożył papiery. W głowie kłębiło mu się mnóstwo pytań, niestety nie zdążył żadnego zadać.
- No już. - Zniecierpliwił się Karasu. - Sio.

Pieprz zapiął ostatnią sprzączkę i naciągnął rękawice.
Poruszał palcami i przeciągnął się.
Już dawno nie miał na sobie pełnej zbroi.
Z żalem spojrzał na ogromny smoczy miecz.
Niestety w krypcie mu się do niczego nie przyda.
Dwa krótkie miecze z Podziemnej stali wsunął do pochew na plecach.
- Stroisz się jak na pierwszą randkę. - Zauważyła Muffinka, która właśnie zajrzała do składziku demona.
Stała beztrosko w uroczej, kremowej sukience z paskiem w kolorowe cukierki i sporej kokardzie na głowie z taką samą aplikacją.
Spod, kończącego się nad kolanami, gładkiego materiału wystawała jasnoróżowa, tiulowa halka.
Całości dopełniały pończochy w kolorowe lizaki i bladoróżowe buciki za kostkę, z uroczymi kokardkami po bokach.
Czarodziejka oparła się na swojej lasce, na której zakrzywionym końcu dyndały trzy puchate pomponiki w różnych odcieniach błękitu.
Pieprz nie skomentował bojowego stroju Ptysia.
Chciał zapytać, gdzie podziewa się Puszkin, ale szyszak właśnie wychylił się zza kokardy i zamruczał rozkosznie.
Demon omiótł pomieszczenie ostatnim spojrzeniem i wyszedł, zamykając za sobą niedawno wymienione drzwi.
- Mam coś dla ciebie. - Powiedział, patrząc z góry na Muffinkę, która głaskała palcem gruchającego Puszkina.
Oczy czarodziejki zaświeciły się.
- A co? - Zainteresowała się. - Czy to jest puchate? Można to miziać? - Nie dała dojść wojownikowi do słowa.
Aeszma przewrócił oczami i wyciągnął w jej stronę okrągłego lizaka we wszystkich kolorach tęczy.
Muffinka podskoczyła wesoło i capnęła zdobycz, błyskawicznie pozbywając się szeleszczącego opakowania.
- Ach, ty wiesz jak mnie zadowolić. - Posłała Pieprzowi promienny uśmiech i wsadziła przysmak do ust.
- Tak. - Wymruczał przeciągle demon, ruszając w stronę bramy. - I nawet niczym go nie doprawiłem. - Dodał złośliwie.
- Nie moja wina, że zeżarłeś wszystkie ptysie na raz! - Spochmurniała czarodziejka.
- Były małe.
- Były idealne. - Obraziła się. - Chciałam poprawić ci humor. - Dodała żałośnie.
- Dlatego postanowiłaś mnie naćpać. - Westchnął urażony Aeszma. - Jestem aż tak beznadziejnym przypadkiem?
- Zdecydowanie! - Przytaknęła z zapałem Muffinka, przeskakując kałużę.
- Czołem, robaczki. - Zza rogu wyszedł Legglę.
Brwi elfa uniosły się odrobinę na widok stroju czarodziejki.
- Idziemy na cmentarz, wiesz?
- No i? - Muffinka beztrosko zakręciła lizakiem na języku.
- Na misję.
- No i? - Ponowiła pytanie.
- Nie masz jakiegoś bardziej... - Elf wykonał dłonią nieokreślony gest.
- A niby, co jest nie tak z moją sukienką? - Zmarszczyła brwi czarodziejka.
- Nic, jest bardzo ładna, na festyn na przykład.
Pieprz zakaszlał, uciekając wzrokiem przed groźnym spojrzeniem Ptysia.
- Czy ja się czepiam buraczanej zbroi, albo twoich skórzanych portek? - Zapytała urażona.
- Tylko nie buraczanej. - Prychnął Pieprz, odpowiadając skinieniem głowy na entuzjastyczne machanie druida, który dopadł ich tuż za bramą.
- Moje spodnie są przynajmniej szlamoodporne. - Zauważył elf.
- On się czepia mojej sukienki. - Burknęła Muffa do Ziemniaka, wyciągając oskarżycielsko lizaka w stronę Legglę.
Druid przezornie nie skomentował zajścia.
Elf nachylił się i capnął lizaka ustami, wyciągając go zaskoczonej czarodziejce z ręki.
Roześmiał się wesoło na widok jej miny, po czym przezornie schował się za Pieprza.
- Ty drzewolubna mendo! - Zdenerwowała się czarodziejka, rzucając się w stronę rozbawionego łucznika.
Demon musiał się zatrzymać, kiedy zaczął się szaleńczy pościg wokół jego osoby.
Westchnął ciężko i spojrzał na druida.
Ziemniak uśmiechnął się szeroko.
- Chciałem was złapać i uprzedzić, że lecę na misję z Karasu i Szałwią. - Powiedział beztrosko Ziemniak, zupełnie nie zwracając uwagi na zamieszanie wokół Aeszmy.
Pieprz mało nie stracił równowagi, kiedy elf szarpnął nim, zasłaniając się przed Muffinką.
Słowa druida dotarły do niego z opóźnieniem.
- Karasu zabiera Szałwię na misję? - Zaniepokoił się. - Dokąd?
- A nie wiem. - Wzruszył ramionami Ziemniak. - To ja lecę. - Na odchodne poczęstował demona rozbawionym spojrzeniem i już go nie było.
- Opanujcie się. - Westchnął Pieprz, kiedy czarodziejka odepchnęła go po raz kolejny z drogi.
- On mi zabrał lizaka! - Krzyknęła, tupiąc nogą.
- Bardzo smaczny. - Przyznał elf, ciamkając z wyraźną przyjemnością.
Czarodziejka zrobiła smutną minę, nawet kokarda na jej złotej czuprynie oklapła lekko.
- Długo jeszcze mam czekać? - Dobiegł ich rozdrażniony głos.
Jak na komendę popatrzyli na idącą w ich kierunku Jagę.
Ubrana była w obcisły, ciemnozielony mundur gildii.
Złotorude włosy zaplotła w gruby warkocz.
Muffinka szturchnęła Pieprza laską w żebra.
Zadzwoniła zbroja.
- Co? - Zapytał nieprzytomnie, odrywając spojrzenie od wyraźnie zirytowanej, niedoszłej healerki.
- Gapisz się. - Zauważyła pogardliwie czarodziejka.
- Masz jakieś niezdrowe zwidy. - Prychnął Aeszma i ruszył w stronę Namiotu.
- To z braku cukru! Bo ten zoofil zabrał mi lizaka!
- Kogo nazywasz zoofilem? - Legglę zrównał z obrażoną czarodziejką.
- To nie ja bzykam wilkołaka. - Wzruszyła ramionami.
Łucznik nie zdążył zareagować, bo Muffinka zaraz dorzuciła pełnym zadumy tonem:
- A może to on ciebie...
- Wystarczy. - Przerwał jej rozterki Pieprz.
- Degeneraci. - Mruknęła z niesmakiem Jaga.
- Szyszaki i nooby głosu nie mają. - Pouczyła ją Muffinka.
- Wiesz, że jedno nie wyklucza drugiego, nie? - Rzucił beztrosko elf, wymownie oblizując lizaka.
- Menda. - Syknęła Muffinka.
Aeszma pokręcił głową.
A on myślał, że tylko Grzechy potrafią dać w kość.
- Nie wzięłaś żadnej broni? - Zapytał Jagę, kiedy stanęli pod Namiotem.
- Jestem magiem. - Oznajmiła dobitnie i powoli, jakby tłumaczyła coś idiocie. - Niepotrzebna mi broń.
- Jesteś noobem. - Prychnęła Muffinka.
- Brzydzę się bronią. - Oznajmiła wyniośle Jaga, obrzucając Pieprza i Legglę pogardliwym spojrzeniem.
Aeszma westchnął ciężko.
Jednak obiecał sobie, że nie da się sprowokować.
Ewentualnie, wbrew zapewnieniom Diabła, był jeszcze naćpany.
- Szykuje się ubaw po pachy. - Uśmiechnął się elf.
Ziemia zadrżała.
Odwrócili się w samą porę, żeby zobaczyć truchtającego w ich stronę Oriona.
Olbrzymi zwierz machał wesoło puchatym ogonem.
- Ooo. - Ucieszyła się czarodziejka, wychodząc bestii na przeciw.
Wyciągnęła ręce, w które zaraz wcisnął się czarny pysk.
A właściwie jego bardzo niewielki fragment.
I mimo, że Orion zrobił to delikatnie, czarodziejka ledwo utrzymała się na nogach.
Bestia położyła się na ziemi, obracając łeb i nastawiając olbrzymie, puchate ucho do drapania.
- Och, czy on nie jest uroczy? - Ptyś zupełnie nie zwracała uwagi na zbaraniałe towarzystwo i zapamiętale czochrała puszyste futerko.
Potwór wydał z siebie pełen zadowolenia pomruk.
- To chyba nie idzie z nami? - Zaniepokoiła się Jaga, wycofując się na bezpieczną odległość.
- TO - Muffinka posłała dziewczynie złe spojrzenie. - ma na imię Orion i oczywiście, że z nami idzie. Spacer dobrze mu zrobi.
- Idziemy na misję. - Pieprz postanowił się wtrącić. - Pieszczochy zostają w domu.
Ptyś, oparta o puchaty łeb, zupełnie go nie słuchała.
Wbiła spojrzenie w elfa, który nagle poczuł się nieswojo.
- On mi zabrał lizaka. - Muffinka oznajmiła szeptem prosto w puchate ucho. - Bierz go.
Legglę wytrzeszczył oczy.
- Jak to idzie, to ja zostaję. - Wściekłą się Jaga. - Czy wy jesteście poważni?
Orion spiął się. Wbił czarne oczy w elfa.
Powoli dźwignął się w górę.
- Muffa, daj spokój. - Zdenerwował się.
- To nie są żarty. - Zniecierpliwił się Pieprz. - Odwołaj go, zanim zeżre nie tylko naszego najlepszego łucznika, ale i twojego lizaka przy okazji.
- Ja ci go oddam. - Elf ostrożnie wyciągnął smakołyk z ust.
Czarodziejka prychnęła.
- Obślinionego nie chcę.
- A niby jaki dostałem?
- Nic ci nie dawałam!
Orion zawarczał i wyraźnie szykował się do skoku.
Pieprz przejechał dłonią po twarzy.
Rękawica ze smoczej skóry była chropowata.
Zastąpił Orionowi drogę.
- Dość. - Warknął.
Wielka bestia zignorowała go, omijając imponującym susem.
Legglę rzucił się w bok, po drodze niemal tratując Jagę.
Pieprz z niedowierzaniem patrzył, jak elf w dzikim pędzie zwiewa przed Orionem.
Namiot zaczął podskakiwać, wychyliła się z niego zaniepokojona healerka.
- Czy wszystko... - Umilkła, na widok szarżującej nieopodal bestii.
- Panuję nad sytuacją. - Mruknął bez przekonania Aeszma.
Zagarnął chichoczącą czarodziejkę ramieniem i nachylił się do jej ucha.
- Odwołaj go, albo dziś na kolację będą szaszłyki z hieny. - Warknął.
- Zawsze musisz zepsuć zabawę? - Burknęła urażona.
-Zabawę?! - Syknęła Jaga, otrzepując się z błota, którym obryzgał ją przebiegający obok Orion. - Ciebie to bawi?!
- A ciebie nie? - Zdziwiła się czarodziejka. - Co jest nie tak z twoim poczuciem humoru? - Zakpiła.
- Muffaaaa! - Wrzasnął elf, robiąc kolejne okrążenie wokół Namiotu. - Ja ci odkupię tego lizaka. Kurwa, tuzin ci odkupię!
Czarodziejka roześmiała się, kiedy zobaczyła, jak jeden z kącików ust Pieprza drży w znajomy sposób.
Demon zaraz jednak oderwał wzrok od szalonej pogoni i zrobił groźną minę.
Przypomniało mu się, że jako dowódca powinien budzić respekt.
Chociaż, sądząc po minie wściekłej Jagi, w tej kwestii było już pozamiatane.
- No dobra. - Zlitowała się nad nim czarodziejka.
Wsunęła dwa palce do ust i zagwizdała przeraźliwie.
Podekscytowana bestia ruszyła w jej kierunku żwawym truchtem.
- Dobry Orionek. - Pochwaliła potwora, klepiąc go po ogromnym czarnym nosie.
Legglę ostrożnie wychylił się zza Namiotu.
- Idziemy. - Przewrócił oczami Pieprz i podał rozbawionej healerce rulon misji.
- Nigdzie z wami nie idę. - Oznajmiła Jaga, krzyżując ramiona na piersi. - Jesteście nienormalni.
- No przecież. - Muffa uśmiechnęła się szeroko, po czym zwinnie wdrapała się na kark ogromnej bestii.
Zadanie ułatwiła jej obroża ze specjalnymi uchwytami, którą przygotował dla niej Ziemniak.
- Ależ nikt cię na siłę nie ciągnie. - Uśmiechnął się paskudnie Pieprz.
Kiedy chciał potrafił być naprawdę upiorny.
- Tylko wymelduj się u Diabła. No i poniesiesz karę za niestawienie się na misji...
- Dobrze już. - Skapitulowała niedoszła healerka.
Rozbłysło okno portalu, a dyżurna Przejścia oddała Pieprzowi rulon.
- No to lecim. - Legglę wskoczył w migoczącą zieloną taflę.

Karasu wspiął się na wzgórze i rozejrzał po okolicy.
Odszukał na mapie właściwą drogę.
Musiał zgłosić propozycję punktu Przejścia bliżej tego miasteczka.
Odczytał nazwę w rulonie misji.
Krag.
Niestety wygląda na to, że czeka ich niezły spacer.
U podnóża wzgórza rozpościerał się gęsty las. Droga wiła się kawałek od jego granicy, omijając dziwny bór szerokim łukiem, żeby wiele mil dalej odpić na zachód w stronę miasta,
które było ich celem.
Tego wszystkiego dowódca dowiedział się z mapy. Wzgórze było za niskie, żeby dostrzec cokolwiek poza lasem.
Najszybciej byłoby po prostu przeciąć bór.
Wtedy dotarliby do miasta jeszcze przed zmierzchem.
Tylko, że ten las, z jakiegoś powodu, nie podobał się Karasu.
W pierwszej chwili nie umiałby powiedzieć dlaczego.
Dopiero, kiedy uważniej przyjrzał się drzewom, zrozumiał w czym rzecz.
Mimo późnej jesieni wszystkie korony pokrywała soczysta zieleń.
I nie byłoby to nic dziwnego, gdyby chodziło o las iglasty.
Tymczasem, rozciągający się w dolinie bór składał się wyłącznie z drzew liściastych.
Dowódca zerknął na swoich towarzyszy.
Szałwia ciekawie rozglądał się po okolicy, zachłannie chłonąc widoki.
Zupełnie jak dziecko. Karasu uśmiechnął się pod nosem.
Druid natomiast sprawiał wrażenie wyraźnie zaniepokojonego i był spięty.
Gryf po raz pierwszy widział, wyluzowanego zwykle Ziemniaka w takim stanie.
- Coś nie tak? - Zapytał, chowając papiery do sakwy przypiętej z boku.
- Mogłem zapytać, co to za misja.
- A co? - Karasu poprawił łuk na plecach. - Znajoma okolica?
- Niestety. - Przyznał niechętnie druid.
- O, - Ucieszył się dowódca. - to może znasz ten las? Zaoszczędzilibyśmy sporo drogi...
- Nie. - Ziemniak aż się cofnął.
Szałwia zręcznie zszedł mu z drogi.
Karasu, który zaczął już schodzić ze wzgórza, cofnął się, krzyżując ramiona na piersi.
- Dobra, co jest grane? Bo mam niejasne przeczucie, że wdepnęliśmy w gówno. Albo to tylko moja paranoja.
Druid nerwowo przełknął ślinę.
- To jest Prastary Las. Siedziba klanu druidów. - Wyjaśnił ledwo słyszalnie. Zupełnie jakby samo wypowiedzenie nazwy mogło ściągnąć mu na głowę Wielkiego Druida.
Karasu popatrzył na Ziemniaka z niedowierzaniem.
Chciał iść na misję.
Chciał się zrelaksować.
Uciec przed stertą pieprzonych papierzysk, absurdalnymi rozkazami króli, pomyloną królewną i wszechogarniającym wszystko burdelem.
Zamiast tego władował się w kolejną kabałę.
Nie żeby było to coś nowego.
Ale, do kurwy nędzy, chyba najwyższa pora na odmianę?!
Jednak wszystko wskazywało na to, że tkaczka jego losu musiała być zdrowo pomylona, albo nadzwyczaj złośliwa.
Kiedyś zapyta o to Pieprza.
Tak czy inaczej, skoro chuj strzelił relaks, nie pozostaje nic innego, jak wziąć byka za rogi.
Czy tam innego druida.
Czy cały klan.
Spokój.
Dystans.
Opanowanie.
Kurwa mać.
Da radę.
No kto, jak nie on?
Nieoczekiwanie przypominał sobie słowa Pieprza.
Kilka lat temu, kiedy po raz kolejny władowali się w kłopoty, a ich plan wziął w łeb, jego uroczy braciszek wyjątkowo złośliwie poradził mu, żeby dał sobie spokój z planowaniem.
Oszczędzi sobie kupę czasu, bo z planem, czy bez, efekt zawsze był ten sam.
W końcu Karasu przyznał mu rację. Teraz zwykle ich strategią, był całkowity brak strategii.
Wpadali i roznosili wszytko w pył, zanim przeciwnik zdążył się zorientować, że ma do czynienia z bandą oszołomów.
- Może wrócimy do domu, co? - Zaproponował nieśmiało Ziemniak, przerywając rozmyślania dowódcy.
Szałwia pomyślał, że przecież mógłby ich przenieść prosto pod bramy miasta, ale zaraz przypomniał sobie radę Vanisz.
Dlatego Grzech postanowił się nie odzywać.
- No co ty? - Dowódca wziął głęboki oddech.
Powietrze tu było czyste i rześkie.
- Boisz się kilku dziadków leśnych?
Ziemniak otworzył szeroko oczy.
Owszem, bał się.
- Swoją drogą, co ty im zrobiłeś? Drzewa sadziłeś krzywo? - Karasu nieoczekiwanie poczuł przypływ wesołości.
Pogoda dopisywała, czekała ich misja i góra kłopotów.
I żaden nie miał nic wspólnego z raportami, czy koronowanymi głowami.
- Um. - Zająknął się druid. - Tak jakby, pożyczyłem sobie gałąź Świętego Drzewa.
- Ale oddałeś?
- No, to była raczej długoterminowa bezzwrotna pożyczka. - Przyznał cicho Ziemniak.
- Znaczy zajumałeś? - Uśmiechnął się szeroko Karasu.
Druida dobry humor dowódcy zaniepokoił chyba bardziej niż wiszący nad nim wyrok.
- Zbudujemy szałas? - Zapytał nieoczekiwanie Szałwia. - Nigdy nie budowałem szałasu. - Przyznał rozmarzonym tonem.
- Byle nie ze Świętego Drzewa. - Parsknął dowódca i pewnym krokiem zaczął schodzić ze wzgórza, prosto w stronę Prastarego Lasu.
Druida z osłupienia wyrwało wesołe pogwizdywanie Karasu.
Szałwia pomknął ochoczo za Gryfem.
Ziemniak westchnął i, nie mając innego wyboru, dołączył do swoich towarzyszy niedoli, którzy tak ochoczo ładowali się w kabałę, z której nie wyciągnie ich nawet Pieprz.

Oj biedny fiołkowski, dla bezpieczeństwa lepiej się nie nudzić, gdy gryfy są w pobliżu. Ciekawe w co go Karaś wpakuje.

O jezu w co ta Muffa się znowu ubrała xD Lukier obronny normalnie... ooo, ziemniak dobrze się ulatnia, i zostawia
wszystko biednemu pieprzowi, jak on tego Muffina upilnuje sam? Co za menda ukradł jej lizaka!

Hahaha no ładny piesek domowy z tego oriona, szczególnie dla Mafy

"- On mi zabrał lizaka. - Muffinka oznajmiła szeptem prosto w puchate ucho. - Bierz go." dobre xD

i dobrze mu tak!

oho no to widzę dobrą misje Karasu wybrał, nie ma co.

"Wpadali i roznosili wszytko w pył, zanim przeciwnik zdążył się zorientować, że ma do czynienia z bandą oszołomów."
haha idealny opis Gryfów. No i wleźli... ciekawi mnie ten klan Druidów, ziemniak na razie nie prezentował zbyt wysokiego poziomu bojowego, więc zastanawia mnie co pokażą inne drewniaki.

co do błędów to chyba w części 40 jest chyba gojem zamiast gnojem, gdzieś na końcu fragmentu z czerwonym kapturkiem...hmm
jeszcze jakąś literówkę chyba później widziałem ale nie pamiętam gdzie xD

A wracając do historii to się obawiam, że biedna knajpa zostanie zdemolowana przez Haja i Blika xD ^^'

i znowu biednego ziemniaka ciągają tam gdzie nie chce iść~
I rozśmiesza mnie myśl, że spotkają Wielkiego dziad znaczy się druida jak akurat nieświadomy Szałwia zerwie gałąź ze świętego drzewa :D
albo jakby tak wielki druid zaproponował im układ zapomnienie sprawy jak wygrają walkę na bimber, bo ci druidzi pewnie tak w tym lesie siedzą i nic ciekawego do roboty oprócz picia nie mają xd

U i bajarz powinien mocniej dostać za te swoje wolne tempo albo tchórzostwo... no chyba, że on tak udaje specjalnie ale raczej nie... no chyba, że jest aż takim klaunem~ Niby bajarz a z takimi nigdy nie wiadomo~

A Orion jak zawsze kawaii Xd aż sobie wyobraziłem scene spaceru mufinka z nim... np gdzieś w pobliżu jakiegoś zamku jakiegoś królestwa... i np zamek zostałby postawiony w stan gotowości i już by szykowali łuki, działa etc... a orion by się po prostu obrócił i sobie poszedł czy coś xD Chociaż w sumie może szpiedzy poinformowali o tym zwierzątku inne królestwa, więc by się tak nie bali xD

Wylądowali niedaleko cmentarnego ogrodzenia.
W rejonach położonych blisko wejścia do Podziemi, kapłani wykazują szczególne przywiązanie do ogrodzeń miejsc pochówków.
Tutejszy duchowny musiał być wyjątkowo przezorny, bo oprócz solidnej podmurówki, z gęsto powtykanymi świętymi kamieniami, cmentarz odradzały pręty z żelaza i opiłków srebra.
Legglę gwizdnął pod nosem.
Pieprz dał sobie spokój z kontemplacją ogrodzenia, bo znacznie bardziej zainteresowała go to, co się za nim kłębiło.
A było na co popatrzeć.
Przez dłuższą chwilę podziwiali w milczeniu na zabawiające się wśród nagrobków szkielety.
Nie przeszkadzał im nawet fakt, że jest środek dnia.
Gdzieniegdzie plątały się również zombie.
- Jakaś nieoficjalna imprezka? - Muffa podziwiała widoki z wysokości Oriona, który zjeżył się.
- Podobno mieliśmy oczyszczać kryptę... - Zaczęła Jaga z wyrzutem.
- Żeby oczyścić kryptę, trzeba najpierw się do niej dostać. - Warknął demon, dobywając mieczy. - Legglę za mną, czarownice za elfem. Kundel zostaje.
- Jakiś ty miły. - Prychnęła Muffinka, ale coś w ciemniejącym spojrzeniu Aeszmy powiedziało jej, że to nie najlepsza pora na dyskusje.
- ktoś nieźle się zabawił. - Łucznik wyciągnął strzałę. - Może płonące? - Z powątpiewaniem zerknął na grot.
- Może nie. - Burknął Pieprz i wzdrygnął się na wspomnienie płonących ghuli.
Omiótł spojrzeniem snującą się wśród nagrobków sporą grupę zombie i szkieletów.
Te ostatnie były co prawda uzbrojone, jednak ogólnie nie sprawiały wrażenia agresywnych.
Bardziej przypominały zagubione marionetki, których lalkarz uciął sobie drzemkę.
Snuły się, wpadając na siebie i wydając klekocząco-buczące pomruki.
To musiała być robota jakiegoś niedouczonego nekromanty.
Tylko dlaczego przezorny kapłan pozwolił na taką eskalację problemu?
Aeszma ruszył w stronę bramy.
To nie była pora na dumania.
Zresztą, co go to obchodziło?
Miał posprzątać, to posprząta.
Potem polecą do Morskich Smoków.
Szkoda czasu na pierdoły.
Wywinął młynka ostrzami.
Dawno nie miał okazji pobawić się mieczami.
Legglę szedł za nim, jak cień z łukiem gotowym do strzału.
Muffinka niechętnie opuściła puchaty grzbiet.
Poklepała Oriona po wielkiej łapie.
- Zostań tu. - Nakazała. - I tak byś się nie zmieścił.
Jaga, nie czekając na czarodziejkę, pomaszerowała za łucznikiem.
Ptyś poczuła, że ewentualne polubienie wrednego rudzielca jest raczej mało prawdopodobne.
Nie żeby ją to specjalnie zmartwiło.
Omijając błotniste kałuże, lawirowała wśród nagrobków.
Ich przeciwnicy nie wyglądali groźnie.
Czarodziejka przetrząsnęła kieszenie w poszukiwaniu gumy do żucia.
Z pozoru zdawała się całkiem niezainteresowana otoczeniem.
Pieprz był już kilka kroków od pierwszego nieumarłego, kiedy powietrze na cmentarzu gwałtownie zgęstniało.
Muffinka poczuła nieprzyjemne mrowienie na karku.
Już miała krzyknąć, żeby uważali na klątwę, ale uprzedził ja Legglę.
- Urok!- Krzyknął, aktywując amulet.
Jaga zatrzymała się gwałtownie.
Pieprz nawet nie zwolnił.
Klątwa dosłownie rozbiła się o potężnego wojownika w szkarłatnej zbroi.
Nieumarli z dziką furią rzucili się w jego stronę.
Zupełnie jakby dopiero się obudzili.
Muffinka przystanęła obok Jagi, która obserwowała demona z szeroko otwartymi oczami.
- On przeszedł przez klątwę.
- Ano. - Zgodziła się bez emocji czarodziejka.
Legglę zajął się zombie, które dopiero zbliżały się w ich kierunku.
Robiły to zadziwiająco szybko i zwinnie.
- Co robimy?
Muffinka uniosła brwi, nie odrywając spojrzenia od świetnie bawiącego się Pieprza.
Po raz kolejny zdumiało ją, że demon jest w stanie poruszać się tak lekko w tym całym żelastwie.
- Nic. - Wzruszyła ramionami i oparła się na lasce, puszczając z trzaskiem różowego balona.
- Ale...
- Radzą sobie, nie? - Zniecierpliwiła się czarodziejka.
Czego ta dziewucha chciała?
Narwana jakaś.
- No, ale może jednak im jakoś pomóc? Przecież nie po to poszłyśmy na misję, żeby robić za kołki. - Mruknęła ze złością Jaga.
- Mów za siebie. - Burknęła Muffinka. - Ja jestem zbyt cudowna na bycie kołkiem. Ewentualnie zgodziłabym się na rolę kolumny. Oczywiście efektownie rzeźbionej. Winorośle, jednorożce... Te sprawy... - urwała, bo zza pleców Jagi wychylił się na wpół zgniły zombie.
Wyciągnął zieloną łapę w stronę gardła healerki, która odskoczyła z mało profesjonalnym wrzaskiem.
Muffinka bez emocji wyciągnęła przeżutą gumę, doskoczyła do oślizgłej kreatury i nakleiła mu ją na piersi.
Potem bezceremonialnie popchnęła Jagę na ziemię i zasłoniła uszy.
Zombie eksplodował z hukiem, który wstrząsnął całym cmentarzem i Przyczynił się do powstania wielkiej dziury w ziemi, oraz co najmniej tuzina pękniętych nagrobków.
Orion zawył przeciągle za ogrodzeniem.
Demon i elf osłupiali popatrzyli w stronę czarodziejki, która beztrosko rozganiała chmurę pyłu.
- Oszalałaś? - Wrzasnęła wściekle Jaga, zrywając się z ziemi.
Zdecydowanie za często na niej lądowała.
- Nic mi nie jest! - Muffa z szerokim uśmiechem pomachała do gapiącego się na nią Pieprza. - Jej też nie. Niestety.
- Małpa. - Syknęła Jaga.
- Orangutan. - Odgryzła się czarodziejka.
- Ja nie o ciebie się martwię. - Westchnął Pieprz. - Jak zrównasz cmentarz z ziemią, to nam nie zaliczą misji. Opanuj się.
Legglę zachichotał.
Wybuch widać osłabił klątwę, bo nieumarli stracili zapał.
Wybicie ich zajęło kilka uderzeń serca.
Zostało kilka sztuk snujących się przy zachodniej bramie.
Pieprz schował miecze i zatrzymała się przy czarodziejce.
Zerknął na nabzdyczoną Jagę.
- Są wasze. - Wskazał na zombie. - Bawcie się dobrze. My idziemy odpieczętować wejście do krypty.
- Możemy je spalić?- Czarodziejka rozpromieniła się z nadzieją.
- Tylko żeby cmentarz nie ucierpiał. I... - Zawahał się wyraźnie. - Naucz ją czegoś, czy coś.
- Dlaczego ja?
- Bo cię o to proszę.
- Jakoś nie zauważyłam. - Prychnęła, opierając dłoń na biodrze.
Rzuciła Pieprzowi wyzywające spojrzenie z poziomu swojego mało imponującego wzrostu, po czym dodała:
- Ja jej nawet nie lubię.
- Ja tu jestem! - Odezwała się urażona Jaga.
- No i co to zmienia? - Zdziwiła się Muffinka.
Pieprz wycofał się chyłkiem.
Nie interesowało go, jak to załatwią.
Grunt, żeby odbyło się to bez udziału jego osoby.
Legglę ze strapioną miną siedział przed kryptą z jasnego kamienia.
- To nie jest standardowa pieczęć zamykająca. - Westchnął. - Ktoś zdrowo przy tym majstrował. Cokolwiek jest w środku... - Nie dokończył, bo Pieprz wszedł do krypty.
Razem z drzwiami.
Elf zerwał się na równe nogi.
Za jego plecami rozległ się wyjątkowo odrażający wizg, a w niebo strzeliły płomienie.
Za płotem zachichotała hiena.
Legglę wzdrygnął się.
Chciał wyjaśnić Pieprzowi, że być może będzie w stanie określić, co czai się w krypcie, po śladach nagromadzonych wokół klątwy, ale jakie to właściwie miało znaczenie?
Są na misji z pieprzonym półbogiem, co może pójść nie tak?
- Co tak stoisz?- Zainteresowała się Muffinka.
Łucznik oprzytomniał.
Właśnie, do diabła, na co on czeka?
Zignorował drwiące spojrzenie Jagi, która obracała w palcach płomień.
Weszli do tonącej w mroku krypty.
W nozdrza uderzył ich zapach zatęchłego powietrza, przesyconego zgnilizną.
W powietrze pomknęły kolorowe światełka czarodziejki.
Niedaleko wejścia stało oparty o ścianę Pieprz.
- Co najmniej jedna strzyga. - Oznajmił pogodnie.
- Skąd wiesz? - Zapytała ciekawie czarodziejka.
Demon bez słowa oderwał się od ściany, odsłaniając długie, wyryte w kamieniu ślady po pazurach.
Legglę skrzywił się.
Nie przepadał za strzygami.
Były cholernie szybkie, złośliwe i jadowite.
W dodatku potrafiły łazić po ścianach i sufitach.
Dla pewności omiótł uważnym spojrzeniem niewielki przedsionek, w którym stali.
Demon wiedział, że najszybciej by było, gdyby się rozdzielili, tylko że w jego drużynie nie było co dzielić.
- Idziemy. I żadnego palenia. - Zastrzegł, a płomień w dłoni Jagi zgasł.
Szli niewysokim korytarzem, który prowadził w dół.
Poza kilkoma zombie nie dostrzegli niczego niezwykłego.
Zatrzymali się przed kamienną płytą, oddzielającą ich od kolejnych poziomów podziemnego grobowca.
Ktoś, całkiem niedawno, opatrzył ją świeżym urokiem.
Krew leniwie spływała po gładkim kamieniu.
- Chyba nie jesteśmy tu mile widziani. - Zadrwiła Muffinka.
- Co za błyskotliwe spostrzeżenie. - Dogryzła jej Jaga.
Pieprz przewrócił oczami.
Poziom jego mocy jeszcze świrował po zaabsorbowaniu poprzednich klątw, które okazały się potężniejsze niż przypuszczał.
- Jakoś bladziutko wyglądasz. - Czarodziejka przyjrzała mu się podejrzliwie.
- Nic mi nie jest. - Warknął, trafiwszy na kpiące spojrzenie Jagi.
Pchnął płytę.
Aktywowany urok niemal ściął go z nóg.
Zacisnął zęby walcząc o oddech.
Przed oczyma latały mu mroczki.
Zmusił się do zrobienia kilku kroków.
Jednocześnie uświadomił sobie, że tu nie chodzi o byle strzygę.
Powinien jak najszybciej wyrównać poziom mocy.
Problem w tym, że nie było czasu na przemianę w wilka.
poza tym musiałby pozbyć się zbroi i...
Pociemniało mu przed oczyma.
Zatrzymał się gwałtownie.
- Nie podoba mi się to. - Mruknęła czarodziejka, rozglądając się po ponurym korytarzu, w którego każdym zakamarku czaił się mrok.
Niestraszne mu były nawet magiczne światełka.
To była zaklęta ciemność tylko czyhająca na okazję, żeby oblepić swoją ofiarę i ją pochłonąć.
- Nie jęcz. - Warknął Pieprz, któremu wreszcie udało się odzyskać oddech.
Zignorował przyprawiające o mdłości szarpania kłębiącej się w nim mocy.
- Wyglądasz jak trzy ćwierci do śmierci.
- Przy tobie każdy wypada blado. - W ciemności błysnęły białe kły.
- To fakt. - Zgodziła się czarodziejka, poprawiając jasną grzywkę.
- Jestem cholernym półbogiem, niełatwo mnie wykończyć.
- Tylko półbogiem. Nie kozakuj. - Pogroziła mu palcem i nie czekając na reakcję minęła demona, ruszając w dół korytarza.
Legglę parsknął.
- Auć. - Skrzywił się Pieprz.
Jaga również go minęła, nie zaszczycając nawet przelotnym spojrzeniem.
- Co robimy? - Zapytał elf.
- Ja to bym strzelił sobie kakao i poszedł spać. - Westchnął Pieprz, ruszając za niepokornymi członkami swojej drużyny. - Ale czy kogoś to w ogóle obchodzi?
- Nie obchodzi. - Uśmiechnął się Legglę, poprawiając strzałę na łuku.

Karasu maszerował dziarsko przez bór.
Z przyjemnością podziwiał widoki i głęboko oddychał aromatycznym powietrzem.
Z dziką ochotą spędziłby tu kilka dni.
W ciszy i spokoju.
- Strasznie tu cicho. - Zauważył w tej samej chwili Szałwia.
Druid, który od dłuższego czasu przemieszczał się niemal na palcach, zatrzymał się raptownie i zaczął czujnie nasłuchiwać.
- Po co się tak spinasz? - Zdziwił się Karasu. - Oni wiedzą, ze tu jesteśmy.
- Wiedzą? - Powtórzył Ziemniak dziwnym tonem.
Zaczynał panikować.
A kiedy panikował, zachowywał się jak idiota.
Pożałował, że nie ma z nimi Muffy, ona zawsze wiedziała, kiedy kopnąć go w tyłek, żeby się ogarnął.
Zielone spojrzenie dowódcy zdradzało rozbawienie.
- Weszliśmy na ich teren, w dodatku niespecjalnie się z tym kryjąc. Oczywiście, że wiedzą. Nawet trolle by zauważyły.
- Nie wiem, co cię tak bawi. - Burknął Ziemniak.
- Jakoś cała ta sytuacja nie sprzyja zachowaniu powagi. - Wyszczerzył się Gryf. - No bo jak tu być poważnym, kiedy zgraja dorosłych facetów kłóci się o patyk?
Szałwia uśmiechnął się szeroko.
- Już z bardziej błahych powodów wybuchały wojny. - Przypomniał. - Na stosach to palili nawet za...
- Jakie wojny? - Zapytał słabo druid. - Jakie stosy?
- No takie płonące. - Wyjaśnił uczynnie Grzech. - Przywiązywało się takiego do pala, albo wbijało na...
- Może rozbijemy obóz i damy im okazję, żeby się przedstawili? - Zaproponował Karasu, ucinając zapędy Szałwi, bo Ziemniak niepokojąco pozieleniał.
- Raczej załatwią nas z ukrycia.
- Jeśli im tu rozpalimy ognisko, to chyba zechcą dać nam jakąś bardziej pokazową nauczkę. - Wyraził nadzieję dowódca, rozciągając się na trawie.
- Ognisko? - Zapytał ze zgrozą druid.
- To ja zrobię szałas. - Zapalił się Szałwia.
- Masz krzesiwo? - Zapytał Ziemniaka dowódca, siadając.
Druid odruchowo sięgnął do jednej ze swoich kieszeni.
- Gorzej być nie może. - Pomyślał, podając krzesiwo Karasu.
Rzuciwszy losowi to śmiałe wyzwanie, klepnął ciężko na ziemi i wlepił oczy w świetnie bawiącego się Grzecha.
Szałwia ewidentnie nie miał bladego pojęcia o budowaniu szałasu, jednak bynajmniej go to nie zniechęcało do działania.
Ognisko nie zdążyło zapłonąć, bo z gąszczu bezszelestnie wyłoniła się grupka milczących mężczyzn.
Odziani w ciemnobrązowe peleryny o głębokich kapturach, aktualnie odrzuconych na plecy.
Każdy z nich trzymał sękaty, pozakrzywiany ku górze kij.
Krzesiwo wystrzeliło z ręki Karasu i wylądowało na wyciągniętej dłoni jednego z druidów.
- Czy wiecie, że wkroczyliście na teren Świętego Boru? - Zagrzmiał.
- No przecież. - Wzruszył ramionami dowódca, a Ziemniak poczuł wielką ochotę, żeby go kopnąć.
- I mimo to mieliście zamiar zapalić ogień?! - Oburzył się mężczyzna.
- Ja tylko robiłem szałas. - Zaprotestował Szałwia.
- Uprzedzałem, że to się źle skończy. - Wymamrotał w ziemię Ziemniak.
Druid przyjrzał mu się podejrzliwie.
- Wyglądasz jakoś znajomo... Spotkaliśmy się już?
Dowódca posłał Ziemniakowi drwiące spojrzenie.
- Inaczej jeszcze długo czailibyście się w tych krzakach. - Ziewnął Karasu. - A my trochę zgłodnieliśmy od tego świeżego powietrza.
Wypadałoby nas zaprosić na jakiś obiadek, kolacyjkę, coś? Poza tym, kto wie, może macie tu wilki. Ogień pomaga zachować dystans. No i spieszy nam się, więc... - Zawiesił znacząco głos i wbił wyczekujące spojrzenie w oniemiałych
druidów.
Rozmawiający z nimi mężczyzna poczerwieniał na taką bezczelność.


Już za pierwszym zakrętem trafili na kolejną zapowiedź czających się w mroku kłopotów.
Legglę w milczeniu wpatrywał się w głębokie rysy po pazurach, ciągnące się kilka metrów wzdłuż ściany, mniej więcej na wysokości jego głowy.
- Strzyga.- Ziewnął Pieprz.
- Widziałeś kiedyś strzygę takich rozmiarów? - W tonie Jagi zabrzmiała drwina.
- A ty w ogóle jakąś widziałaś, poza obrazkami w książce dla napuszonych mądralińskich? -Zainteresowała się Muffinka.
Elf parsknął.
- Nie, ale...
- Aleeee, aleee - Przedrzeźniała ją czarodziejka.
Demon nawet na nie nie spojrzał.
Skręcił w korytarz, a za nim pomknęły kolorowe światełka.
Tym razem cuchnęło mokrą ziemią i pleśnią.
- Trzymajcie się z tyłu, bo... - Zaczął Legglę, wyprzedzając czarodziejkę.
- Padnij! - Ryknął Pieprz, który nagle wyłonił się z mroku.
Zareagowali błyskawicznie.
Gdzieś przed nimi zaśpiewały zwolnione cięciwy.
Strzały przecięły powietrze, większość zatrzymała się na wirujących ostrzach Pieprza.
Jasny błysk rozświetlił korytarz.
- Rychło w porę. - Westchnął elf, leżący plackiem przy czarodziejce.
- Podobno elfy widza w ciemności. - Pokazała mu język.
- Tylko, jeśli widoku nie zasłania im dwumetrowy kloc, albo klątwa.
Ich dyskusję przerwał ponowny świst strzał.
U wylotu korytarza stała ściana trupich łuczników.
Kolejna salwa pomknęła w ich kierunku.
Pieprz skoczył, a w chwilowej ciszy korytarza, rozległo się nieprzyjemne kliknięcie.
Łucznicy wystrzelili.
Demon zwinął się w piruecie, unikając pierwszych trujących strzał, które pomknęły w jego stronę od ściennych pułapek.
Czarodziejka zerwała się z podłogi.
Zaklęcie poszybowało z jej wyciągniętej laski i unieruchomiło po drodze wszystkie strzały.
Pieprz nawet nie zwolnił.
Błyskawicznym wypadem zmiótł trzy trupy.
Cuchnąca posoka obryzgała ściany.
- Czy to spowolnienie? - Zapytała z zaciekawieniem Jaga, zbierając się z podłogi.
- Uwięzienie. - Poprawiła ją czarodziejka.
Healerka z fascynacją przyglądała się najbliższej, wiszącej w powietrzu strzale.
Wyglądała jak zatopiona w różowej galarecie.
Legglę otrzepując spodnie, upewnił się, że Pieprz nie potrzebuje pomocy.
Nie potrzebował.
Właśnie wykończył ostatnie trupy, otwierając im drogę.
Jak na kogoś sponiewieranego przez klątwy trzymał się całkiem nieźle.
Demon schował miecze i zaczął poprawiać zbroję.
- Uwięzienie. - Wymruczała tymczasem Jaga, na którą przestali zwracać uwagę.
I to był błąd.
Elf zdążył zrobić krok w stronę Pieprza, kiedy healerka oznajmiła głośno:
- Zaraz spróbujemy... Verte! - Podmuch formuły pomknął korytarzem w stronę mocującego się ze zbroją Pieprza.
Muffinka popchnęła Legglę na ścianę.
Zaskoczony elf gruchnął o kamienia, odruchowo obejmując czarodziejkę.
Zawrócona strzała o centymetry minęła jej głowę.
Zaskoczona Jaga skuliła się pod ścianą, osłaniając się ramionami.
W korytarzu zapadła martwa cisza.
- Co to było? - Zdenerwował się Legglę, kiedy czarodziejka odsunęła się od niego.
- To był podręcznikowy przykład głupoty. - Westchnęła z pogardą Muffinka, oglądając uważnie swoją sukienkę.
Na szczęście kreacja nie ucierpiała, podobnie jak gulgoczący ze złością szyszak.
- Nie rozumiem, co się stało...- Wybełkotała Jaga, otwierając oczy.
Pierwsze, na co trafiła, to złe, czarne spojrzenie.
Pieprz pochylał się nad skuloną na ziemi rudowłosą, opierając się jedną ręką o ścianę, na której zostawił krwawy ślad.
- Każdy noob wie, że w przypadku pocisków uwięzionych w trakcie lotu nie używa się zaklęcia cofnięcia. - Tupnęła ze złością czarodziejka. - Co ci do łba strzeliło? Gratuluję, byłaś skuteczniejsza od trupów. - Muffinka odwróciła się w stronę Jagi, żeby jej posłać wściekłe spojrzenie.
Jednak niedoszła healerka nie patrzyła na nią.
Skamieniała wpatrywała się w Pieprza.
Do Muffinki dopiero po chwili dotarło, że demon dziwnie oddycha.
Stuknęła laską o ziemię, mocniej rozświetlając korytarz.
Gdzieś w oddali rozległo się złowrogie warczenie.
Elf wzdrygnął się i zapowiedź zbliżającego się przeciwnika nie miała z tym nic wspólnego.
Opierający się o ścianę Pieprz zadrżał i klnąc jak szewc wyprostował się.
Trzy strzały znalazły luki w jego zbroi, z czego jedna sterczała tuż pod obojczykiem.
- Pieprz, żyjesz? - Zaniepokoiła się czarodziejka.
- Kurwa, w takim towarzystwie to już nie potrwa długo. - Zawarczał.
- No rusz się! - Syknęła czarodziejka, szturchając skamieniałą Jagę. - Pomóż mu.
- Ja? - Zapytała słabo rudowłosa, a cała jej pewność siebie wyparowała.
- Po moim trupie. - Pieprz cofnął się i zaraz tego pożałował.
- To już niedługo, jeśli nadal będziesz uparty jak troll. - Prychnęła czarodziejka.
- Ale co się właściwie stało? - Legglę rozejrzał się po pustym korytarzu.
- Jaga rzuciła zaklęcie cofnięcia. Normalnie niweluje ono poprzednią formułę. Oczywiście musi być odpowiednio silne. Nie używa się go w takim przypadku, bo jeśli będzie nawet odrobinę silniejsze od cofniętej formuły, to zmieni również kierunek lotu pocisków.
Znaczy odwróci. - Wyjaśniła ze złością Muffinka.
- Nie wiedziałam...- Przyznała Jaga.
- Dlaczego w ogóle bierzesz się za czarowanie? - Zdenerwował się elf, oglądając ostrożnie Pieprza. - Same problemy z tymi cholernymi magami. To trzeba powciągać. - Machnął ręką w stronę tkwiących w demonie strzał.
- No co ty nie powiesz? - Zawarczał Pieprz. - Możesz?
- Ja? - Zbaraniał Legglę. - Ona jest healerką. - Wskazał na Jagę.
- Prawie. - Sprostowała Muffa. - Trzeba było jej nie osłaniać, panie Szlachetny Rycerzu. - Pouczyła Aeszmę. - Odsuńcie się. - Dodała i stuknęła laską.
Strzały jednocześnie wyskoczyły z ciała nieszczęsnego demona, który zawył i zwalił się głucho na ziemię.
Legglę zbladł i wytrzeszczył oczy.
- Przecież jego trzeba było jakoś znieczulić... - Zaprotestowała słabo Jaga, której nagle zrobiło się niedobrze.
- O, teraz ci go szkoda? - Zadrwiła Muffinka, pochylając się nad dyszącym ciężko Pieprzem. - Długo jeszcze masz zamiar tak leżeć?
To nie wakacje. Strzyga czeka.
- Żeby ci cały kremik skisł. - Wycharczał demon i splunął krwią.
- Wiesz, że często te strzały z pułapek mają haczyki w grotach? - Zapytał Legglę, podsuwając Muffie pod nos jedną z zakrwawionych strzał, na której rozwidlonym grocie wisiał spory kawałek demona.
- Fuj. Zabieraj to! - Odskoczyła. - Uświnisz mi sukienkę.
- Wykończyłaś go! - Zdenerwował się elf, z niepokojem obserwując powiększającą się kałużę krwi, w której leżał Pieprz.
- Ja?! - Wściekła się Czarodziejka. - To jej wina! - Wycelowała laską w Jagę.
- Nie celuj tym we mnie!
- Połataj go wreszcie, zanim się całkiem rozleje! Mamy jeszcze jedną misję do zrobienia.
- Nie rozkazuj mi! - Żółtozielone oczy Jagi błysnęły złością. - To demon, nie mam zamiaru go dotykać, jeszcze coś złapię.
- On ci uratował życie! Zaraz jej coś zrobię... - Zasyczała Muffinka, a Legglę przezornie złapał ją za pasek.
- Tylko spróbuj! - Jaga wzięła się pod boki.
- Zamknijcie się! - Stracił cierpliwość łucznik.
Złowrogie warczenie ponownie odbiło się od kamiennych ścian korytarza.
Tym razem, czająca się w mroku istota, była znacznie bliżej.
Kolorowe światełka zamigotały i zgasły.
W mroku zapłonęły żółte ślepia.
Coś ze świstem wciągnęło powietrze i powęszyło, głośno mlaszcząc.
Zgrzyt pazurów przesuwanych po kamieniach, zjeżył Gryfom włosy.
- Trzeba to odizolować od Pieprza. - Elf nałożył strzałę na łuk.
- Trzeba go rozebrać.
- Pogięło cię? - Legglę naciągnął łuk.
- W zbroi nie może się zmienić, a w postaci wilka łatwiej odzyskuje moc. - Wyjaśniła Muffinka. - Znaczy tak było przed tym cyrkiem z bogami... - Zawahała się.
Dalsza dyskusja została przerwana przez bestię, która najwyraźniej miała dość węszenia.
Trzy strzały elfa, mimo iż bezbłędnie trafiły w cel, nawet nie spowolniły potwora, który z całą pewnością nie był strzygą.
Paskuda pokryta była szarymi łuskami i miała długie, wystające zęby, oraz potężne łapy uzbrojone w ostre pazury.
Po ścianie i suficie przemykała równie zwinnie jak strzyga.
Elf sięgnął po posrebrzaną strzałę, kiedy maszkara oderwała się od sufitu i spadła prosto na łucznika.
Trzy rzędy ostrych zębisk rozszarpałyby Legglę w mgnieniu oka, gdyby nie to, że potwór zawisł na ostrych pazurach, które coś z upiorną szybkością wbiło mu w brzuch.
Elf, uderzony czymś twardym, a zarazem puchatym, odleciał na dobre kilka metrów.
Mrok na korytarzu zgęstniał tak, ze nie byli w stanie dostrzec siebie nawzajem.
Bali się poruszyć.
Nieznośną ciszę przerwał, przyprawiający o dreszcze głos.
- Postaw wreszcie tę pieprzoną barierę.
Czarodziejka oprzytomniała.
Przywołała tarczę, odgradzającą ich od złowrogiego korytarza, w którym znowu coś się kotłowało.
Gryfy stłoczyły się razem.
- Dlaczego odgrodziłaś nas od Pieprza? - Wyszeptał elf, nerwowo sprawdzając, czy upadek nie uszkodził łuku.
- Bo nie jestem pewna, czy to jeszcze Pieprz, czy już Aeszma.
- Wracajmy. - Powiedziała nagle Jaga.
- Z korytarza przed nimi dobiegło dzikie wycie i trzask łamanych kości.
Coś z hukiem odbiło się od osłony.
Cofnęli się odruchowo.
Czarodziejka oparła się ciężko na lasce.
- Coś wysysa moc z bariery... - Wyszeptała ze zgrozą. - Jaga ma rację, to dobry moment na odwrót taktyczny.
Za ich plecami rozległ się szelest.
Kolorowe światełka poszybowały w górę, by zaraz zniknąć, strawione przez mrok.
- Czy ty zrobiłaś barierę tylko z jednej strony? - Zapytał słabym głosem Legglę.
- A miałam z dwóch? - Zmieszała się Muffinka.
- To chyba już i tak nie ma znaczenia. - Szepnęła ze strachem Jaga, wskazując na migoczącą słabym światłem magiczną ścianę, która właśnie zgasła.
- O kurwa. - Szepnął elf.
Coś dużego człapało w ich kierunku z korytarza, którym tu przyszli.
Z drugiej strony nadal słychać było odgłosy walki.
Byli w pułapce.
Głowa trupa poturlała się pod ich nogi.
W pełnym zgrozy milczeniu obserwowali, jak toczy się, zostawiając za sobą śliski ślad posoki.
Korytarz wypełnił dziki chichot i podzwanianie łańcucha.

Kościana imprezka! "Ptyś poczuła, że ewentualne polubienie wrednego rudzielca jest raczej mało prawdopodobne." - fajny cytat xD

o jezu Muffin znowu robi trzodę! Atak gumowy zaprawdę ciekawy i innowacyjny, plusuję :3. Oho, to elf się głowi jak tu odpieczętować kryptę, a Pieprz jak zwykle na bezczela!

Fajny kryptowy klimacik, taki staroerpegowy, miło się czyta akcje w takich pomieszczeniach. Uuu fajny czar Muffina i... omg Jagens. Mam wrażenie, że jak Pieprz sam się nie wykończy to zrobią to gryfy, o przeciwników się nie ma co martwić xD

No ładnie wylądowali. Jak zwykle, domeną gryfów jest pakowanie się w sytuacje bez wyjścia, kłócenie się, i paniczna próba robienia rzeczy niemożliwych. Ale jakie doświadczenie w tym już mają!

No ładnie wylądowali. Jak zwykle, domeną gryfów jest pakowanie się w sytuacje bez wyjścia, kłócenie się, i paniczna próba robienia rzeczy niemożliwych. Ale jakie doświadczenie w tym już mają!

Karasi, ziemniak i ten grzech dostaną posiłek tj ze strzał? a może jakaś próba chłosty (ręką) gałęzią przez przyzwanego drzewca... albo o noł pomyślałem o tentaclach tj pnączach... ciekawie czy to by ciekawie wyglądało na karasu i spółce xDD

Bo w sumie nie widzę jaki posiłek mieli by dostać.
Może tort zrobiony z kory (ciasto) z korzonkami a na górze okryte mchem z jakimiś owocami leśnymi. Do picia korzenna kawa? ^^'

Na razie to tyle mav i ron zawsze piszą o tych lepszych rzeczach... szaleńcy są szybcy lol nie to nie jest wymówka, którą mam na lenistwo xDDD ^^'