Nawigacja
Nowelki i opowiadania
Dział o dziełach pisanych
Obowiązuje na całym forum! Prosimy o jego przeczytanie i przestrzeganie
Świat onlajnów
Strona 8 z 13
2
ooo komenty, komenty \o/
Ukryta zawartość
– A jeśli pewnego dnia będę musiał odejść? – spytał Krzyś, ściskając Misiową łapkę. – Co wtedy?
– Nic wielkiego. – zapewnił go Puchatek. – Posiedzę tu sobie i na Ciebie poczekam. Kiedy się kogoś kocha, to ten drugi ktoś nigdy nie znika.
Ukryta zawartośćTo będzie trzeba coś dalej napisać xD Konsta, daj Marcepanowi wyciągnąć nogi w spokoju XDDD
_________________
– A jeśli pewnego dnia będę musiał odejść? – spytał Krzyś, ściskając Misiową łapkę. – Co wtedy?
– Nic wielkiego. – zapewnił go Puchatek. – Posiedzę tu sobie i na Ciebie poczekam. Kiedy się kogoś kocha, to ten drugi ktoś nigdy nie znika.
0
Część trzydziesta trzecia 18+Pieprz postanowił się przewietrzyć.
Zdecydowanie za dużo rewelacji, jak na jeden dzień.
Bart dogonił go, zanim zdążył opuścić gildyjny dziedziniec.
- Czego? - Mruknął rycerz.
- Dlaczego zaraz zakładasz, że mam jakiś interes? - Obraził się mag. - Po prostu idę na rynek.
Aeszma przemilczał to oczywiste kłamstwo.
- Podobno będziecie otwierać sklepik?
- Niczego nie będę otwierać.
- Będziesz, będziesz, choćby pieprzoną Świątynię, znaczy... - Zmieszał się Wędrowiec.
Bóg parsknął śmiechem.
- Pieprzona Świątynia. - Zatrzymał się i zadarł głowę do góry.
Górując nad Miasteczkiem, straszyła blaskiem tysięcy ciepłych światełek.
Grube, pobielone mury wyglądały teraz dziwnie niepozornie.
Korowód ludzi, uzbrojonych w kolorowe lampiony, wspinał się po upiornych schodach na plac świątynny.
- Nie mogę się doczekać jutrzejszej ceremonii. - Zatarł ręce mag. - Błogosławieństwo Aeszmy, zdradź jakieś szczegóły! - Utkwił zachłanne spojrzenie w Pieprzu.
- Rynek jest w tamtą stronę. - Bóg wskazał Bartowi kierunek.
Z tłumu wyłoniła się czarodziejka, ciągnąca za sobą druida.
Zamachała energicznie do Pieprza.
- Cudownie. - Westchnął czarnowłosy.
Mag odmachał wesoło, zanim Aeszma zdążył, trochę zbyt gwałtownie, opuścić jego rękę.
Bart urażony roztarł przedramię.
- Muffa. - Jęknął Ziemniak, wleczony w stronę Aeszmy i maga. - wydaje mi się, że powinniśmy go dzisiaj zostawić w spokoju.
- O czym ty bredzisz? - Zdziwiła się czarodziejka, oglądając się na Ziemniaka.
Feluś poprawił lecącego mu z rąk kotorożca.
- Może o tym, że wykorzystałaś podstępnie Pieprza, a ja go jeszcze za to sprałem. Jakoś niezręcznie.
- Nikogo nie wykorzystałam. - Prychnęła czarodziejka. - On też skorzystał, w końcu nie co dzień ma okazję całować boską mnie!
Zatrzymała się przed Aeszmą i posłała mu słodkie spojrzenie.
- Ja się tylko broniłem. - Zaprotestował czarnowłosy.
Czarodziejka kopnęła go w piszczel.
Mag postanowił się wtrącić.
- Zapraszam na czarującą opowieść.
Ptyś spojrzała na niego podejrzliwie.
- Tak, tak. - Zachęcił ich Bóg. - Idźcie. A ty. - Zerknął na Ziemniaka, który usilnie starał się sprawiać wrażenie, jakby go wcale tam nie było. - Nie bierz truskawek od nieznajomych.
Druid wytrzeszczył oczy.
- Kiedy ja je kupiłem! I to za ciężkie pieniądze. - Nagle się zreflektował. - A ty skąd wiesz o truskawkach?
- Podobno były piekielnie dobre. - Zakpił Pieprz.
Zasalutował im i ruszył w stronę gospody.
- Jak drogie? - Zapytała podejrzliwie Muffina.
- Nie interesuj się. - Poradził jej Ziemniak z ponurą miną.
- Chodźmy. - Zachęcił ich mag, ruszając w stronę kolorowo oświetlonego rynku.
Bawił się tam tłum uzbrojony w sztuczne ognie.
- Ja muszę coś załatwić. - W oczach Muffinki zapaliły się figlarne ogniki.
- Co? - Ziemniak nagle tracił zainteresowanie mijającym ich właśnie handlarzem jabłek w karmelu i przeniósł czujne spojrzenie na dziwnie podekscytowaną czarodziejkę.
- Nie interesuj się. - Pokazała mu język i zniknęła w kolorowym tłumie.
Bart zachichotał i pociągnął zbaraniałego dryblasa za sobą.
Pieprz nie doszedł do gospody, bo po drodze niemal zderzył się z Jagą.
Posłała mu złe spojrzenie.
- Co za niespodzianka. - Zadrwił. - Jeszcze nie miałaś okazji podziękować mi za uratowanie cię z Piekła.
- Podziękowałam Hajmidalowi, tobie się nie należy.
- Doprawdy? Teraz, kiedy jestem bogiem, mogłabyś okazać trochę... - Zrobił niedbały gest ręką.
- Szacunku? - Zasyczała wchodząc mu w słowo. - Nie kpij. Przez ciebie miałam cholerne problemy.
- Przeze mnie? - Zdziwił się Pieprz, opierając się plecami o ścianę jednego z domów.
Jaga głębiej naciągnęła kaptur płaszcza i upchnęła jeden z niepokornych złotorudych kosmków.
- Tak udawaj niewiniątko. Wielki Pan Nadęty Bóg. A ja prawie zostałam Tą Dziewuchą, która cię sprzedała.
- O, nie byłabyś pierwsza. - Błysnął kłami demon.
- Wiem. - Mruknęła, a czarnowłosy nagle stracił dobry humor.
Irytowało go, że zbyt wiele osób poznało jego przeszłość.
Nie było się czym chwalić.
Przeciwnie, sam bardzo usilnie starał się zapomnieć.
Jaga obserwowała go czujnym spojrzeniem.
Nie wiedziała czego się po nim spodziewać.
Zdradliwa bestia.
A z drugiej strony jej własna matka widziała w nim co najmniej anioła.
Złość kotłowała się w jej wnętrzu.
Nie uspokoiło jej nawet dziwnie przygaszone spojrzenie stojącego obok niej Aeszmy.
- Przepraszam. - Powiedział w końcu, nie patrząc na nią.
Jaga prychnęła rozdrażniona.
Tak, teraz będzie zgrywał niewiniątko.
- Czego chcesz? - Syknęła.
- Czym ja ci właściwie podpadłem? - Westchnął, odrywając się od ściany.
- Nie powinno cię tu być. Nie należysz do naszego świata. Gorzej, jesteś chodzącą zapowiedzią katastrofy.
Czekoladowe oczy pociemniały.
- Tyle miłych słów na raz, - Zawarczał. - rozpieszczasz mnie.
- Spodziewałeś się czegoś innego? - Zrobiła krok w jego stronę. - W dodatku to, co planujesz zrobić ze Świątynią, sprowadzi na nas nieszczęście. Żałuję, że udało ci się wrócić. - Dodała z pasją.
- To nie był mój pomysł. - Wściekł się Pieprz, a potem umilkł zaciskając zęby.
Dlaczego właściwie się jej tłumaczy?
Zupełnie nie obchodziło go, co o nim myśli.
Nieprawda.
Irytowało go, że z taką łatwością ubiera w słowa jego własne lęki.
Patrząc w jej płonące oczy miał wrażenie, że jest jedyną prawdziwą rzeczą w otaczającym ich motłochu.
Tylko ona miała odwagę powiedzieć na głos prawdę.
Nie było tu dla niego miejsca.
- No strasznie ci współczuję. - Prychnęła, odwracając się na pięcie z zamiarem wmieszania się w tłum.
Złapał ją za rękę.
Właściwie nie miał pojęcia dlaczego.
Niech idzie pluć jadem gdzieś indziej.
- Nie dotykaj mnie. - Wyrwała się. - Może i omamiłeś większość ludzi, nawet moją matkę, ale ze mną ci się nie uda.
- Tu jesteś!- Z tłumu wyłoniła się zarumieniona cyganka.
Jaga posłała jej pełne odrazy spojrzenie i szybko odeszła.
- Przeszkodziłam w czymś? - Zapytała, patrząc z ukosa na ponurego Aeszmę.
- Tak, - Zawarczał. - w bardzo udanej schadzce kochanków.
- No patrz, czyżbyś miał jakieś poczucie humoru? - Zadrwiła, a potem wzięła go za rękę.
Pieprz ocknął się.
Czekoladowe spojrzenie złagodniało.
- Masz zimna rękę. - Powiedział dziwnym tonem, przyglądając się jej drobnej dłoni, zaciśniętej na jego silnej łapie.
- Przede wszystkim mam to. - Pomachała mu przed oczyma niewielką buteleczką, z której unosił się podejrzany, ziołowy odór.
Zanim zdążył zapytać o cokolwiek, pociągnęła go za sobą.
Oprzytomniał dopiero przed drzwiami łaźni.
- Czego ty właściwie chcesz? - Zaniepokoił się.
- Odebrać ci jeden ze złośliwych argumentów. No chyba że polubiłeś wszy. Ludzie oswajają różne stworzonka, raz widziałam tresowane pchły...
- Nie jestem człowiekiem. - Wyrwał się jej.
- Jeszcze powiedz, że cię uraziłam. - Prychnęła, otwierając szeroko drzwi.
Uderzyło ich ciepło wnętrza.
Niezrażona Sawa zniknęła w środku.
Pieprz jeszcze przez chwilę rozważał możliwość ucieczki.
- Właź, albo ogolimy cię na zero. - Dopadł go złośliwy głos cyganki.
- Wara od moich piór. - Zawarczał poddając się.
Poszli do pomieszczenia z mniejszym basenem, pełnym gorącej wody.
Para unosiła się nad gładką taflą.
Dziewczyna zsunęła szal z ramion i położyła go niedbale na brzegu jednej z drewnianych ław.
Ze stojących pod ścianą regałów wzięła ręcznik i niewielką misę.
- Nie stój tak. - Pouczyła Aeszmę. - Rozbieraj się.
- Żartujesz? - Spiął się Pieprz.
Zdecydowanie za dużo atrakcji, jak na jeden dzień.
Żadnego więcej rozbierania.
Trafił na jej czarne, wesołe oczy.
Zrobiło mu się gorąco.
- No nie wstydź się. - Zadrwiła. - Muszę ci to nałożyć na ten pusty łeb.
- Sam sobie poradzę. - Mruknął wyciągając rękę po buteleczkę.
- Właź do basenu, albo idę po nożyczki.
Aeszma zazgrzytał zębami.
- Właściwie... - Cofnął się kilka kroków w stronę wyjścia.
- Nadałeś im już imiona? - Odrzuciła na ramię grube pasmo czarnych włosów.
Pieprz westchnął.
Siła sugestii to koszmarna broń.
Zaczęła go swędzieć głowa.
Ciepłe powietrze łaźni miło rozluźniało.
Cyganka przyglądała mu się z rozbawieniem.
Nieoczekiwanie przypomniał sobie mokrą sukienkę oblepiającą jej ciało.
Powinien wyjść.
Licho pal wszy.
Jaga ma rację, jest chodząca katastrofą.
Sawa w milczeniu obserwowała zmianę, jaka zaszła na twarzy wielkiego wojownika.
Bardziej przypominał teraz zagubionego chłopca, niż groźnego boga.
Powinna dać sobie spokój.
Widziała, aż za dobrze, do czego jest zdolny.
Na każdym kroku towarzyszył mu mrok.
Zupełnie, jakby śmierć bezustannie podążała jego śladem w nadziei na kolejną ucztę.
Cyganka była tego świadoma bardziej niż ktokolwiek.
I zupełnie nie pojmowała tego, co się z nią dzieje.
Dlaczego, zamiast ruszyć w drogę, postanowiła zostać?
Dlaczego tak ja wytrąciło z równowagi, kiedy zobaczyła go dzisiaj z tą dziewczyną?
Nie słyszała, o czym rozmawiali.
Nawet nie zdążyła jej się dobrze przyjrzeć.
Widziała tylko zmianę na twarzy Aeszmy.
I głupie postanowienie, które zakiełkowało w jej wnętrzu.
Czy to była jej myśl?
Jakiś wewnętrzny nakaz?
Uczucie, które po raz pierwszy odezwało się w jej skostniałym, niemal pogodzonym z rychłą śmiercią umyśle.
W ponurym lochu Zakonu.
Kiedy ogrzewał ją własnym ciepłem.
Po co?
Sawa doskonale pamiętała strach, który kazał jej wtedy uciekać, jak najdalej Aeszmy.
Nie chciała słuchać głupiej myśli, która towarzyszyła jej coraz częściej.
Myśli, że nigdy nie pozwoli go skrzywdzić.
Nadal wydawała jej się idiotyczna.
Była człowiekiem, przed czym ona mogła go chronić?
Chyba tylko przed wszami.
Odwróciła się i odkorkowała butelkę.
Szara, ziołowa maź zaczęła leniwie kapać do miski.
Usłyszała szelest materiału.
Minął ją bez słowa.
Plusnęła woda.
Aeszma westchnął, przeciągając się.
Odwrócił się i oparł ramiona na brzegu kamiennego basenu.
Sawa odstawiła buteleczkę i zdjęła buty.
Podciągnęła długą do kostek spódnicę i związała ją na wysokości kolan.
Złapała miskę i ruszyła w stronę Pieprza.
- A tak w ogóle, to co to za paskudztwo?
- Ziołowa mieszanka i nie, nie ma tam wiesiołka. - Dodała uśmiechając się lekko.
Aeszma zsunął się do wody.
Zniknął pod gładką taflą.
Właściwie utopienie się było całkiem kuszącą opcją.
Ale niestety mało skuteczne w przypadku bogów.
Chociaż, może takiemu mieszańcowi jak on jednak by się udało.
Kiedy się wynurzył, cyganeczka już siedziała na brzegu z nogami w wodzie.
- Chodź, wykończymy dzikich lokatorów. - Nabrała na rękę szarą maź.
Pieprza dużo kosztowało podpłynięcie do niej.
Oparł się plecami o kamienny brzeg basenu.
- Nogi też masz lodowate. - Poskarżył się.
- Za to ty jesteś cieplutki jak zawsze. - Szepnęła mu do ucha i nałożyła mazidło na głowę.
Delikatnie zagarnęła włosy z jego karku i dołożyła kolejną porcję śmierdzącego specyfiku.
Pieprz kichnął.
Cyganka zachichotała.
- Zrobię ci piękne rogi. - Zaproponowała, pieniąc czarne włosy.
- Mam swoje i są całkiem w porządku. - Burknął. - Krzyżując ramiona na piersi.
Z zupełnie niewiadomych przyczyn dostał gęsiej skórki.
- Dlaczego to robisz? - Odezwał się po dłuższej chwili milczenia.
- Bo ktoś musi się o ciebie zatroszczyć. - Odpowiedziała, zanim zastanowiła się, co właściwie mówi.
Aeszma aż się odwrócił.
Szara maź skapnęła na spódnicę.
- Cholera. - Mruknęła ze złością. - Nie wierć się.
Ale bóg już jej nie słuchał.
Objął ją mokrymi ramionami w pasie i wciągnął do wody.
Misa z mazią stuknęła o kamienną posadzkę.
Sawa zapomniała o oddychaniu.
Stała w basenie pełnym gorącej wody.
Oblepiona swoimi mokrymi ubraniami.
Przyciśnięta do kamiennej ścianki.
A jedyne co widziała, to palące czekoladowe spojrzenie.
Jej serce podejrzanie przyspieszyło.
Rozchyliła usta, żeby zaczerpnąć powietrza.
Pieprz uśmiechnął się w taki sposób, że przeszył ją dreszcz.
- Jak bardzo chcesz się o mnie zatroszczyć? - Wymruczał zamykając jej usta pocałunkiem.
Muffinka zręcznie przeciskała się przez tłum.
Pod gospodą stało sporo ludzi, najwyraźniej czekających na wolne miejsca.
Czarodziejka zupełnie ich zignorowała i bezczelnie wepchnęła się do środka.
Niezadowolone pomruki ucichły, kiedy trzasnęła drzwiami.
O ile wcześniej było tu sporo klientów, to teraz panował dziki tłok.
Powietrze było duszne i śmierdziało alkoholem.
Ptyś się skrzywiła.
Próbując nie oddychać, przepchała się do salki, w której wcześniej królował demon barista.
Zamknęła za sobą drzwi i z ulga oparła się o nie plecami.
Tu nadal nie było żywej duszy.
No poza baristą.
Czarny, jak noc demon, w białym długim fartuchu miksował ziarna kawy.
Przyjemny aromat wypełniał całe pomieszczenie.
- To znowu ty. - Uśmiechnął się lekko. - Apetyt rośnie w miarę jedzenia, co?
- Możliwe. - Zgodziła się czarodziejka i wgramoliła się na barowy stołek. - Dlaczego tu nikogo nie ma?
- Sądzisz, że ludzie chętnie pozbywają się duszy? - Odpowiedział jej pytaniem na pytanie.
- Ja też nie mam zamiaru. - Prychnęła. - Moja dusza jest zbyt cudowna, żeby ją ruszał byle demon.
- To po co przyszłaś?
- Założyć się z tobą, oczywiście. - Muffinka ciekawie zajrzała za bar.
- Ale nie o duszę? - Zmrużył czarne oczy. - Poza tym i tak nie mam więcej pluszaków.
Zabrał się za wycieranie szeregu wysokich szklanek.
- To się dobrze składa, bo ja chcę coś żywego. No a ty chciałeś udziały w Słodkim Ptysiu.
Demon zamarł.
- Słucham?
- W sklepie.
- Co żywego? - Nie zrozumiał barista.
Czarodziejka pogrzebała chwilę w torebeczce w kształcie ptysia, z różowym kremem i małymi gwiazdkami.
W końcu znalazła niewielki arkusik i położyła go na na barze, wygładzając delikatnie.
Barista nachylił się ciekawie, a potem utkwił czarne spojrzenie w czarodziejce.
- Skąd to masz?
- Mniejsza. Takiego chce. - Postukała palcem w pergamin. - Tylko żywego. Założymy się o to, kto przygotuje lepszą kawę.
- Czy ty mi rzucasz wyzwanie? - Demon uśmiechnął się wyraźnie rozbawiony.
- Tylko, jeśli dasz radę spełnić warunki. - Muffinka wbiła w niego wyczekujące spojrzenie.
- A kto będzie sędziował?
- Wszystko jedno, ale musi być diabelnie poważny.
- Chyba znam odpowiednią istotę. - Powiedział powoli barista. - W porządku. - Wyciągnął rękę w stronę czarodziejki.
- Pojutrze w samo południe? - Dodała jeszcze Muffinka.
- W porządku. - Zgodził się demon, a Ptyś uścisnęła jego dłoń.
Druid kręcił się po zatłoczonych uliczkach, szukając Muffiny.
Coś mu mówiło, że puszczenie jej samej, nie było dobrym pomysłem.
Z drugiej strony przecież nie może jej ciągle pilnować.
Przypomniał sobie aferę w gospodzie.
Skrzywił się z niesmakiem.
- Nadgorliwość gorsza od faszyzmu. - Mruknął, skręcając w ulicę, przy której była gospoda.
Dziki tłum, który pojawił się tuż przed nim, wcale nie poprawił mu humoru.
Właściwie, to powinien teraz szukać Karasu, żeby oddać mu podpisany kontrakt.
I tak za długo nad nim dumał.
Trzeba przyznać, że oferta dowódcy mile go zaskoczyła.
W żadnej innej gildii nie mógłby liczyć ani na uprzywilejowaną pozycję, ani na takie stawki.
Nie mówiąc o tym, że Złoty Gryf był właściwie samowystarczalny.
W praktyce oznaczało to, że członkowie nie muszą ponosić kosztów ani za usługi healerek, ani za jedzenie, czy zakup lub naprawę broni.
Podobnie sprawa miała się z mieszkaniem, gildia, oprócz kwater w siedzibie, dysponowała jeszcze całkiem sporą liczbą domków na terenie Miasteczka.
No i były jeszcze koszary dla młodych rekrutów.
Ziemniak wcześniej zupełnie nie interesował się takimi sprawami.
Ale od jakiegoś czasu zaczął myśleć o tym miejscu, jak o swoim domu.
Jakimś niezrozumiałym sposobem ta banda wariatów stała mu się bliska.
A skoro i tak bierze udział w misjach, to chyba może wreszcie zaryzykować.
Sam nie wiedział kiedy, ale gdzieś zniknął jego strach przed tym, co go ściga.
Bo czym wobec Pieprza był wkurzony cech druidów?
Ziemniakowi mignęła w tłumie różowa kokardka.
Przeciskając się przez wesołe i raczej nietrzeźwe zbiegowisko, ruszył za nią.
Tak czy inaczej, musi najpóźniej jutro oddać kontrakt i porozmawiać z Karasu.
- Gdzie tak lecisz? - Wysapał, kiedy wreszcie udało mu się dopędzić szaloną czarodziejkę.
Rozpromieniła się na jego widok.
- No do ciebie! Musimy coś załatwić, póki Bart ma co innego do roboty!
- Co innego niż co? - Zapytał ostrożnie druid, kiedy rozentuzjazmowany Muffin zaczął wlec go za sobą.
- Niż bycie w domu. - Czarodziejka z zadowoleniem zatrzymała się przed małym mieszkankiem maga.
Był to niepozorny segmencik, stopiony z jemu podobnymi.
Cały rząd różnokolorowych domków stanowił miłą dla oka ścianę, ciągnącą się wzdłuż głównej drogi na rynek.
Mieszkanie maga miało czerwony dach i czerwone drzwi, ze srebrną kołatką w kształcie głowy lwa.
Całość wzniesiono z białych kamieni.
Druid wyciągnął rękę w stronę kołatki, ale Muffina szarpnęła go za ramię.
- Co ty robisz? - Zdziwiła się.
- No pukam?
- Przecież mówię, że nie ma go w domu.
- To po co tu przyszliśmy? - Ziemniak zupełnie zgubił się w pokrętnej ptysiowej logice.
- No właśnie dlatego! - Przewróciła oczami.
- Ale... - Zawahał się druid. - Kto nam otworzy?
- I tu właśnie, drogi przyjacielu, jest zadanie dla ciebie!
Pociągnęła go na tyły budynków.
Zanim Ziemniak oprzytomniał, Muffina zadarła spódnicę i przelazła zręcznie przez niski płotek.
Stojąc w niewielkim ogródku maga, otrzepała z zadowoleniem ręce.
- No na co czekasz? - Ponagliła go.
- Dlaczego chcesz się włamać do Barta? - Zapytał słabo druid.
- Bo potrzebuję czegoś z jego kuchni, a on nie może się o tym dowiedzieć. - Oznajmiła, jakby to było coś całkiem normalnego.
Oczywiście, małe czarodziejki nic innego nie robią, tylko włamują się do kuchni bajarzy.
Ziemniak przeszedł przez płot.
- Posłuchaj. - Westchnął. - Przecież tak nie można...
- Jak nie można, przecież go nie ma. - Machnęła ręka Muffinka. - Nawet nie zauważy.
Druid podrapał się po policzku.
- No, otwieraj. - Ponagliła go Muffinka, zatrzymując się przy drewnianych drzwiach.
- Skąd ci przyszło do głowy, że potrafię otwierać takie zamki? - Mruknął.
- Bo ty wszystko potrafisz. - Posłała mu słodki uśmiech.
- Najwyraźniej nie. Nie umiem przemówić ci do rozsądku. - Skrzyżował ramiona na piersi.
W śnieżnobiałej koszuli i brązowej kamizelce prezentował się wyjątkowo poważnie.
Niestety, tu właśnie wmieszała się czarodziejka i podarowała mu wściekle zielonkawe spodnie, które druid, chcąc nie chcąc musiał przyjąć.
Mały Ptyś potrafił być bardzo przekonujący, jeśli na czymś jej zależało.
Teraz jednak Ziemniak musiał zaprotestować.
Wszelkie machinacje przy magicznych zamkach kończyły się kiepsko dla włamywacza.
Muffinka przestała zwracać uwagę na zbierającego się w obie Ziemniaka, bo właśnie zauważyła uchylone okno.
Nie czekając na druida, a potem ignorując jego protesty, podbiegła w tamtą stronę.
Bez wahania pchnęła szybę i wgramoliła się do środka.
- O bogowie. - Jęknął Ziemniak biegnąc za nią.
Diabeł siedziała wygodnie w fotelu i przeglądała notatki maga.
Demon barista bez słowa podał jej kubek kawy.
- Ostatnio dałeś za mało cukru. - Mruknęła, nie odrywając wzroku od entuzjastycznych gryzmołów.
Sięgnęła po pióro i bezlitośnie zaczęła kreślić rozpisaną formułę.
- Niemożliwe. - Wyrwało się czarnemu bariście.
Zimne, niebieskie spojrzenie wbiło go w ziemię.
Zamarł z parującym kubkiem w ręku.
Nie zdążył jednak przeprosić, bo gdzieś w okolicach kuchni rozległ się huk.
Odstawił kubek na biurko i właśnie miał sprawdzić, co było źródłem hałasu, ale zatrzymało go stanowcze polecenie.
- Znikaj. - Syknęła Diabeł, wstając od stołu.
Czego ktoś miałby szukać w domu wędrownego bajarza?
Z kuchni wychyliła się jasnowłosa główka z różową kokardką.
Aktualnie całkiem przekrzywioną.
Diabeł uśmiechnęła się w myślach.
Pstryknęła palcami.
Małe stworzonko, w wyjątkowo apetycznej sukience, uniosło się w powietrzu i zawisło głową w dół.
- Ładnie to tak włamywać się do cudzego domu? - Zapytała Diabeł, opierając dłonie ma biodrach.
- A ładnie tak rozbierać nieznajomych?! - Odpowiedziało jej butne prychnięcie, które utonęło w szeleszczącej walce z opadającą sukienką.
- To ty! - Zdumiał się druid, który właśnie wszedł przez okno.
- Jak smakowały truskawki? - Uśmiechnęła się Diabeł.
- Ja tu wiszę, a wam się na pogaduszki zbiera?! - Wściekła się Muffinka, szarpiąc się z sukienką.
Materiał niebezpiecznie zjeżdżał w dół.
- Co tu robisz?
- To raczej wy powinniście się wytłumaczyć.
- Koleżanka, potknęła się i wpadła przez okno. - Wzruszył ramionami druid.
- Koleżanka? Koleżanka??! - Wrzasnęła z furią czarodziejka. - Ja ci pokażę koleżankę. Puść mnie wreszcie, ty zboczona wiedźmo!
Diabeł parsknęła.
Uwolniła Muffinkę z zaklęcia i Ptyś gruchnął na podłogę.
Chwile trwało zanim wygrzebała się spod warstw sukienki i kremowej halki.
- Turkusowe. - Diabeł puściła oko do skamieniałego druida.
Dryblas zarumienił się.
Muffina odzyskała pozycję pionową i posłała rozbawionej dziewczynie mordercze spojrzenie.
- Poczekaj, aż powiem Pieprzowi. Zaraz ci mina zrzednie. - Zagroziła czarodziejka. - On zjada wiedźmy na śniadanie.
- Dobrze, że nie jestem wiedźmą. - Spoważniała Diablica. - Czyli to ty założyłaś się z moim demonem.
Przyjrzała się Ptysiowi z ukosa.
- Muffinkowa czarodziejka i jej wierny... kolega druid. - Dodała walcząc z wesołością.
- Do diabła! - Tupnęła nogą Muffa.
Tymczasem Ziemniak zaniepokoił się wyraźnie.
Truskawki pod koniec jesieni.
Dziwna magia.
- Byłeś cholernie nieostrożny. - Diablica popatrzyła na Ziemniaka z naganą. - Gdybym była od narwanego Grawa, już byś nie żył.
- Wy się znacie? - Muffinka utkwiła spojrzenie w Ziemniaku.
- Nie. - Zaprotestował. - Tylko kupowałem od niej truskawki. - Dodał pod wpływem świdrującego go Ptysiowego wzroku.
- Mały terror. - Uśmiechnęła się niebieskooka. - Nic dziwnego, że Pieprz za tobą przepada.
- A pewnie, że przepada... A ty skąd wiesz?
- Jestem Diabeł, mentorka Pieprzyka, opiekunka Barta, właścicielką demonicznego baristy, z którym tak bardzo lubisz się zakładać i sędzią rozstrzygającym wasz mały zakładzik. - Wyciągnęła rękę w stronę czarodziejki.
Muffinka wytrzeszczyła oczy.
- Zapomniałaś o handlarce truskawkami. - Burknął druid.
- Prawdziwy diabeł? - Czarodziejka z zapałem potrząsała dłonią dziewczyny, a potem nagle się opamiętała i zmierzyła uścisk podejrzliwym spojrzeniem. - Ale nie wyssiesz ze mnie duszy, czy coś?
Demoniczna istota roześmiała się serdecznie.
- Diabeł. - Poprawiła. - Poza tym uścisk ręki musi pieczętować umowę. Nie zabieram dusz każdemu.
- Co to za imię, Diabeł, przecież diabeł to istota. - Zaprotestowała czarodziejka.
- Moje własne. - Mruknęła dziewczyna. - Mam je od dawna.
- Nigdy nie jest za późno na zmianę! No więc, co cię tu sprowadza, Dziabku?
Diablica otworzyła szeroko oczy.
Mała czarodziejka władowała się na fotel i zaczęła siorbać jej kawę.
Demoniczna istota nigdy, w całym swoim bardzo długim życiu, nie doświadczyła podobnej bezczelności.
W dodatku Muffinka nie wyglądała, jakby się przejęła powagą piekielności stojącej przed nią.
- To może my już pójdziemy... - Ziemniak szybko połapał się, że Ptyś przegięła.
Nieoczekiwanie jednak Diablica uśmiechnęła się i przysiadła na brzegu biurka.
- Postanowiłam uratować świat. - Wyznała niedbałym tonem.
- To chyba fucha Atona. - Zauważyła Muffinka, upijając kolejny łyk kawy.
- Aton... - Zacisnęła usta dziewczyna. - Tylko ludzie mogli stworzyć coś takiego.
- Przecież to bóg, nie mieszaj w to ludzi, co?
- Bogowie powstają z wierzeń.
- No w sumie Atonek jest całkiem popularny w Krainach. Coś mało cukru w tej kawie. - Zauważyła zaglądając do kubka.
- Prawda?! - Rozpromieniła się Diablica. - Chodź do kuchni, mamy niesamowite ptysie i taki truskawkowy krem z czekoladą...
- Dziaba została moim nowym Bogiem! - Oczy Muffiny rozbłysły.
Było wczesne popołudnie, kiedy Bart doczłapał się do gildii.
Był głodny jak wilk.
W wielkiej sali siedział tylko Karasu, który pogrążony w lekturze kończył śniadanie.
Mag z ulgą opadł na krzesło.
Sięgnął po czysty talerzyk i nałożył sobie kilka kanapek.
- Dzień dobry. - Uśmiechnął się na widok nieprzytomnego spojrzenia dowódcy.
- O, nie zauważyłem cię. - Uśmiechnął się.
- Ciekawa lektura?
- Początki i historia Wielkiej Rady Magów.
Bart spochmurniał i wgryzł się w apetyczną kanapkę.
Karasu nalał mu kawy.
- Zapomnij o magach.
- Dlaczego? - Zdumiał się dowódca.- To właśnie do nich powinniśmy się zwrócić! Jeśli poważnie myślimy o przeciwstawieniu się Zakonowi...
- Mniejsza o Zakon, chłopcze. - Zgasił go mag. - My się szykujemy na wojnę z Bogiem.
- Który ma po swojej stronie Zakon!
- Który stworzył Zakon. - Poprawił go bajarz.
- Dlatego potrzebne nam wsparcie!
- Naszym wsparciem jest Diabeł i Aeszma. - Bart popił kanapkę kawą - A raczej to my jesteśmy ich wsparciem.
- Ale...
- Nie ma ale. Magowie przestali istnieć.
Karasu otworzył szeroko oczy.
- O czym ty mówisz? A ty? A Muffinka...
Bart machnął ręką ze zniecierpliwieniem.
- Wielka Rada Magów nie istnieje. Nie został nikt, rozumiesz? - Oznajmił ponuro.
- Skąd to możesz wiedzieć? Nikt nie ma wstępu do ich siedziby.
- Ktoś jednak ma. Wyobraź sobie, że członkowie elitarnej jednostki magów, do takich ktosiów należeli.
A, że uznali mnie za zmarłego, nikt nie cofnął moich przywilejów. Wybrałem się do nich kilka dni po tym, jak Aeszma mnie ocalił.
Dowódca słuchał zachłannie.
Mag wyglądał, jakby nagle przybyło mu lat.
Jego twarz poszarzała.
- Ledwo wydostałem się z jednej rzezi, a już trafiłem w sam środek kolejnej.
Ktoś wymordował wszystkich magów z Wielkiej Rady.
Nie został ani jeden.
Karasu usiadł ciężko na krześle.
- Aeszma? - Zapytał słabo.
Bart pokręcił głową.
- On nie miał z tym nic wspólnego. Raz uległ Atonowi, ale na szczęście w porę się opamiętał.
- Więc, kto?
- Pomyśl.
- Jeśli tylko niektórzy magowie mogli się tam dostać, to musiał być ktoś z waszego oddziału. A jeśli nie byłeś to ty...
Bart wgryzł się w kolejną kanapkę.
- Ta czarodziejka, którą zabrał Aton.
- Marcelina. Najlepsza z nich wszystkich.
Karasu otworzył i zamknął usta.
A potem pomyślał, że to widocznie jakiś zbieg okoliczności.
- Żaden zbieg okoliczności. - Burknął Bart, jakby czytał mu w myślach.
- Chcesz powiedzieć, że czarodziejka odpowiedzialna za to...
- Mag. - Poprawił go wędrowiec. - Magowie są znacznie potężniejsi od czarodziei. Potrafią tworzyć magię, natomiast czarodzieje mogą ją jedynie wykorzystywać i na ogół są ograniczeni do jednego żywiołu.
- Ale ona była wiedźmą. - Zaprotestował jakoś bezradnie Karasu.
Bagno, w które wdepnął okazało się głębsze niż przypuszczał.
Bart dolał mu kawy i uśmiechnął się pokrzepiająco.
- Wiesz jak to jest z wiedźmami? - Zapytał.
- Wiedźmą zostaje osoba zawierająca pakt z demonem, układ: moc za duszę. Chcesz powiedzieć, że Diabeł maczała w tym palce?
- Co tam knujecie? - Diablica niespodziewanie zmaterializowała się przy stole.
Nie czekając na odpowiedź, nalała sobie kawy.
- Chcę powiedzieć, że nie zawsze jest to uczciwy układ.
Dowódca prychnął.
- A z demonami da się zawrzeć uczciwy układ?
- No jeszcze powiedz, że zmuszamy ludzi to sprzedawania dusz. - Diablica rozsiadła się wygodnie na krześle.
- Oczywiście, że tak.
- Powinieneś zostać rycerzem Zakonu. Nie myślałeś o tym?
- Nie obrażaj mnie. - Mruknął Karasu.
- Ja tylko się odgryzam. To ty zacząłeś. Podejmowanie złych decyzji to nadal wolna wola. Jedyny atrybut ludzkości.
- Czyli Marcelina musiała się zgodzić. Musiała być w zmowie z Atonem.
- Wykluczone. - Zaprotestował Bart.
- To się okaże, jak Hajmidal ją przyprowadzi. - Karasu odłożył kanapkę, bo nagle stracił apetyt.
Nie dość, że porywali się z motyką na słońce, dosłownie i w przenośni, to jeszcze mogli mieć w swoich szeregach szpiega.
- Jedz chłopaku, bo coś bladziutki jesteś. - Poklepała go po kolanie Diabeł - I nic się nie martw, ja się zajmę Marceliną.
- Co chcesz zrobić? - Zaniepokoił się nagle Bart.
- Poddam ją niezawodnej próbie. - Uśmiechnęła się paskudnie dziewczyna.
Tym razem to mag zbladł.
- Znaczy co? - Zapytał ciężko Karasu.
Coraz bardziej miał dosyć pytania.
Odpowiedzi zdecydowanie nie były takie, jakie chciałby usłyszeć.
Ostatnio nadmierna ciekawość dostarcza mu samych problemów.
Zerknął na bajarza i piekielną istotę.
Ta dwójka, chciała zmienić losy Świata.
Potężne byty, zdolne do wszystkiego i gotowe na wszystko.
Tylko dlaczego, do jasnej cholery, chcą, żeby to właśnie on dowodził tym całym obłędem?
Jaga odsunęła od siebie stertę pergaminów i z trzaskiem zamknęła wielką księgę.
Myślami wróciła do rozmowy ze swoją opiekunką z Akademii.
Kobieta zachęcała Jagę do zgłoszenia się na nabór do Zakonu.
Dziewczyna zamyśliła się.
Miała wrażenie, że przełożona coś ukrywa.
Ona sama miała wątpliwości.
Nie była do końca pewna, czy chce zostać healerką.
Coraz częściej myślała o swoich innych zdolnościach.
Lubiła przypominać sobie tamte chwile, podczas ratowania Jasnego.
Operowanie magią było przyjemne i dawało satysfakcję.
No i takimi umiejętnościami mogą pochwalić się nieliczni.
Nie to, co healerki.
O nich pamiętają tylko ranni.
A może należało porozmawiać z Karasu?
Może, gdyby przystąpiła do gildii, mogłaby uczyć się od Muffinki?
Tylko, że wtedy byłaby skazana na towarzystwo Pieprza.
Zacisnęła pięści.
A może w Zakonie też docenią jej zdolności?
Chyba jednak powinna spotkać się z kimś od rekrutacji.
Niestety może to nie być takie proste, skoro oddział w Trzeciej Krainie właściwie przestał istnieć.
Jadze nadal nie mieściło się w głowie, jakim cudem tak potężna organizacja mogła się ugiąć przed jednym mieszańcem z Podziemia.
Przecież byli posłańcami Atona!
Nawinęła na palec rudozłote pasmo.
No tak, tylko dlaczego chcieli zrównać z ziemią Miasteczko?
Gdzieś, w głębi duszy, czuła że dołączenie do nich nie jest właściwą drogą.
Ocknęła się na dźwięk bijącego na dole zegara.
Było późno.
Musiała się pospieszyć, jeśli miała zdążyć na egzamin.
W Akademii nawet Zimowy Festyn nie był wymówką.
Może przy okazji zapyta przełożoną o tego rekrutera?
Demon przeciągnął się.
Już dawno odwykł od wielogodzinnego wyczekiwania.
Czasy aktywnych misji miał już za sobą.
Na służbie u Diabła dorabiał sobie do emerytury.
Niestety wsparcie dla weteranów z Podziemia było raczej mizerne.
Widać zakładali, że mało komu uda się dożyć tego magicznego okresu.
Jemu się udało, bo był piekielnie dobry.
I tak oto, jego cholernie długa służba, została nagrodzona jakimiś śmiesznymi ochłapami.
Gdyby nie spotkał na swojej drodze diablicy, prawdopodobnie upadłby do roli podrzędnego demona z rozdroży.
Albo jeszcze gorzej, łaziłby za ludźmi i nakłaniał do złego, jak jakiś marny akwizytor.
Z gospody wyszedł niski mężczyzna otulony czarnym płaszczem.
Zatrzymał się i zadarł głowę, patrząc na najbliższą latarnię.
Zabrzęczało pękając szkło.
Uliczka utonęła w mroku.
Abdiel prychnął pod nosem.
Tanie sztuczki.
Czarne oczy uważnie śledziły każdy ruch niskiego czarnoksiężnika.
Demon miał nadzieję, że się nie pomylił.
Nie miał czasu na pomyłki.
Z gospody wymknęła się kolejna postać.
Smukła istota w czarnym płaszczu, z głęboko naciągniętym kapturem, tak by ukryć twarz.
Miała dziwnie sztywne ruchy.
Abdiel zaklął pod nosem.
Chyba jednak się pomylił.
Tak czy inaczej, musi przekonać się z bliska.
Bezszelestnie oderwał się od ściany budynku i zeskoczył na ulicę.
Tymczasem dwie ciemne sylwetki znikały właśnie za najbliższym rogiem.
Demon pobiegł za nimi.
- To idealna pora, wszyscy są na tym cholernym balu. - Szeptał gorączkowo niski mężczyzna. - A mnie nie zaprosili! Pożałują! Wejdziesz od północnej strony. Warta zmienia się krótko przed północą.
Wysoka postać stała sztywno, tuż obok mówiącego szybko czarnoksiężnika.
W pewnym momencie ostrożnie zwróciła się w stronę miejsca, w którym przycupnął Abdiel.
Demon wstrzymał oddech.
Niski czarnoksiężnik szarpnął towarzysza za przód płaszcza.
- Patrz na mnie, jak do ciebie mówię! - Wściekł się. - Co ty sobie wyobrażasz, cholerny kundlu!
Smukła postać skuliła się.
Pod wpływem szarpnięcia, kaptur zsunął jej się na plecy.
Abdiel uśmiechnął się na widok turkusowej czupryny.
Więc jednak się nie pomylił.
Teraz wystarczyło pozbyć się ropuchowatego czarnoksiężnika.
Śnieżnobiałe kły błysnęły w złym uśmiechu.
Nie z takimi dawał sobie radę.
Tymczasem kurdupel trzasnął swojego kompana w twarz.
- Jeśli to spartolisz, zatłukę cię osobiście. - Ostrzegł wściekle.
Demon zbliżał się spokojnym krokiem.
Zadbał o to, żeby go usłyszeli.
Niski czarnoksiężnik zamarł na widok świetnie ubranego mężczyzny, który pojawił się znikąd.
Abdiel obrócił w palcach elegancką laskę, a potem oparł się o nią niedbale.
Utkwił swoje czarne oczy w zaniepokojonym czarnoksiężniku.
Mężczyzna najwyraźniej nie miał pojęcia jak zareagować.
Jego towarzysz nadal stał zgarbiony, z wzrokiem wbitym w uliczny bruk.
- To prywatna rozmowa. - Oznajmił w końcu czarnoksiężnik, siląc się na uprzemy ton.
- Nie śmiałbym panom przeszkadzać... - Uśmiechnął się uprzejmie demon i uchylił lekko cylinder.
- To oddal się pan. - Poradził mu kurdupel nie odpowiadając na pozdrowienie.
- Jednak mam sprawę niecierpiąca zwłoki. - Dokończył Abdiel, ignorując chamską radę czarnoksiężnika.
- Doprawdy? Nie nasz problem. Orion, do nogi. - Rzucił do turkusowowłosego, który naciągnął kaptur i ruszył posłusznie, za oddalającym się kurduplem.
- Widać dobre maniery wyszły z mody. - Westchnął demon.
Zwinnym skokiem zastąpił kurduplowi drogę.
- Co do... - Czarnoksiężnik nie skończył, bo padł rażony klątwą demona.
Barista podszedł do stojącego sztywno Oriona.
Delikatnym ruchem uniósł jego brodę i zajrzał w czarne oczy.
Na widok pustego spojrzenia zaklął.
- No to mamy problem. - Westchnął i nakrył smukłego chłopaka peleryną.
Zniknęli bezszelestnie, zostawiając za sobą stygnącego trupa.
Sawa przeciągnęła się w pościeli.
Wcale nie chciało jej się otwierać oczu.
Miała wrażenie, że kiedy to zrobi, to wszystko okaże się snem.
A tak, chociaż jeszcze przez chwilę, może pławić się w tym dziwnie przyjemnym uczuciu, które ją rozsadzało.
Po raz pierwszy czuła się bezpieczna i spokojna.
To było miłe i kojące.
Bała się, że zniknie równie niespodziewanie, jak się pojawiło.
Że zaraz odezwie się zew i zmusi ją do kolejnej wędrówki.
A może mogłaby zostać w tej miękkiej, ciepłej pościeli już na zawsze?
Niestety, ktoś musiał doglądać sadzonek, żeby bezpiecznie przetrwały zimę.
A na wiosnę zacznie się wielkie sadzenie.
Niechętnie uchyliła powieki.
Uśmiechnęła się.
Pieprz spał obok, przytulony do poduszki.
Jego czarne włosy błyszczały w promieniach słońca.
Cyganeczka oparła się na łokciu i przyglądała mu się zachłannie.
- Przestań się gapić. - Burknął, popychając ją z powrotem na poduszkę.
- Masz dłuższe rzęsy ode mnie! - Roześmiała się.
Przyłożył jej poduszką.
Sawa zwinnie wdrapała mu się na plecy i przydusiła do łóżka.
- Poddaj się. - Szepnęła mu do ucha.
Bóg zręcznie obrócił się pod nią na plecy.
Czekoladowe oczy parzyły z dziwnym błyskiem.
Cyganeczka zarumieniła się.
Usiadł, zagarniając ją ramionami.
Przesunął nosem po jej szyi i wymruczał, tym swoim przyprawiającym o dreszcze, głosem:
- Chyba wolę przejść do ataku. - Ugryzł ją delikatnie.
Legglę w milczeniu patrzył na ubierającego się Derwana.
Chłopak wczoraj ledwo trzymał się na nogach.
Pożoga go nie oszczędzała.
Poza tym, nadal musiał brać udział w zwyczajowym treningu dla rekrutów.
Chwilowo odpadło szkolenie u elfa, bo łucznik musiał doprowadzić ramię do porządku.
A niestety nie wyglądało to dobrze.
Wilkołak czuł cholerne wyrzuty sumienia.
W dodatku coraz bardziej drażniły go dziwne, poufałe rozmowy Legglę i Pieprza, których ostatnio niechcący był świadkiem.
Ze złością wcisnął koszulę w spodnie.
- Coś się stało? - Zapytał łucznik, wyciągając rękę, żeby poprawić wilkołakowi kołnierz.
Derwan odtrącił jego dłoń, niecierpliwym ruchem.
- Nieważne. - Warknął.
Elf westchnął opuszczając ramię.
- Może przyjdę dziś zobaczyć, jak sobie radzisz. - Powiedział nie spuszczając wzroku z wilkołaka.
- Obejdzie się. - Odburknął chłopak. - Poza tym i tak masz zabiegi u healerek.
- Ale przecież...
- Nie. - Warknął Derwan, a jego srebrne oko błysnęło groźnie.
Legglę uśmiechnął się w duchu.
Czasami przy tym chłopaczku czuł się jak gówniarz.
- Masz się zająć swoim ramieniem. - Dodał stanowczo.
Elf uśmiechnął się lekko.
Wilkołak odwrócił się na pięcie i przysunął się bliżej łucznika.
Popchnął go, zmuszając by elf usiadł na stole.
- Widziałem, jak na niego patrzysz. - Warknął opierając dłonie z obu stron, tak, by łucznik nie mógł uciec.
Legglę zarumienił się.
Srebrne oko wwiercało się w niego wyczekująco.
- Zastanów się, czego ty właściwie chcesz. Ale ostrzegam cię, - Derwan nachylił się bardziej, ocierając się policzkiem o policzek elfa, szeptał mu prosto do ucha. - ja nie zrezygnuję.
Legglę odprowadził, wychodzącego wilkołaka zaskoczonym wzrokiem.
Postanowił złapać Różę i przełożyć zabiegi na później.
Healerka nie robiła trudności.
Teraz i tak nie miała zbyt wiele do roboty.
Elf ruszył za mury, w głąb lasu.
Na początku nie bardzo wiedział, w którą stronę iść.
Ale głuche odgłosy szybko naprowadziły go na właściwą drogę.
Po krótkim marszu, dojrzał między pniami złote błyski.
Podszedł jeszcze kawałek i przycupnął na jednym ze zwalonych pni.
Stąd bardzo dobrze widział akcję na niewielkiej polance.
Wężowate cielsko złotego smoka, chociaż ciasno zwinięte i tak zajmowało sporo miejsca.
Elf pierwszy raz mógł spokojnie przyjrzeć się Pożodze.
Robiła wrażenie.
Między drzewami przemykał wilkołak.
W porównaniu do majestatycznego gada, wyglądał niepozornie.
Elf wiedział, że to złudzenie.
Derwan w tej postaci był zabójczy i nieobliczalny.
Wystrzelił atakując smoka.
Pożoga niedbałym machnięciem, uzbrojonej w ostre pazury łapy, posłała wilkołaka na najbliższe drzewo.
Legglę skrzywił się, kiedy ciało Derwana z hukiem spotkało się z pniem.
- Jeszcze raz. - Oznajmił beznamiętnie gad.
Elf dopiero teraz dostrzegł, że bursztynowe oczy smoka przesuwają się po rozłożonych na ziemi pergaminach.
Pochłonięta lekturą Pożoga, zdawała się nie zwracać uwagi na krążącego wokół niej wilkołaka.
A jednak każdy jego atak kończył się tak samo.
Legglę przeczesał włosy.
Jeśli chłopak się nie opamięta, nic z tego nie będzie.
Przynajmniej Pieprz dotrzymał słowa.
Elf zamyślił się.
Może dlatego nie zauważył, że zmienił się wiatr i nagle, zbierający się z ziemi wilkołak, zwrócił pysk w jego stronę.
Derwan wbił pazury w ziemię.
Wyrwał do przodu mimo gwałtownych protestów obolałego ciała.
Pożoga bez trudu złapała go za kark.
Legglę zesztywniał.
Patrzył na miotającego się wściekle wilkołaka, który wisiał kilka metrów nad ziemią.
- Mogłeś upszecić sze fpadniesz. - Wysepleniła Pożoga, bo rozmowa z wilkołakiem w pysku nie była rzeczą łatwą.
- Przepraszam. - Zmieszał się elf. - Jakoś nie pomyślałem, że...
- Że jest tak źle? - Wyszczerzył zęby smok i wypluł wilkołaka.
Derwan od razu rzucił się w stronę łucznika.
Ciężka łapa smoka przygwoździła jego ogon do ziemi.
Wilkołak zaskomlał.
Legglę uderzyła wściekłość stalowego spojrzenia.
- Chciałem mu tylko powiedzieć, że... - Zawahał się elf.
- A mów mu co chcesz i tak nie będzie pamiętał. Zupełnie nad sobą nie panuje, za dużo w nim wściekłości.
Łucznik zsunął się z pnia i ukucnął przed miotającym się wilkołakiem.
- Mere... - Powiedział miękko.
Bestia kłapnęła zębiskami tuż przed twarzą Legglę.
- Postaraj się. Dla mnie.
- Ooo, jakie to urocze. - Zamrugał złoty smok. - Ale obawiam się, że na tym etapie całkiem nieskuteczne. Zajrzyj do nas za kilka dni. Może do tej pory wtłukę w niego trochę rozumu. A teraz uciekaj.
Pożoga rzuciła wściekłym wilkołakiem przez całą polanę.
Elf skrzywił się, ale posłusznie opuścił las.
Vanisz siedziała na murze i patrzyła na bawiący się w dole tłum.
Walczyła z myślami.
Czuła, że musi poszukać Oretego.
Miała nadzieję, że healer sam wróci do Miasteczka.
Właściwie, to Hajmidal powinien się tym zająć, ale jak widać zastępca miał inne priorytety.
Wojowniczka zacisnęła zęby.
Tuż obok przycupnął Szałwia.
Zerknął na nią fiołkowym okiem.
- Martwisz się czymś. - Bardziej twierdził niż zapytał.
Potwierdziła skinieniem głowy.
Chłopak usiadł, spuszczając nogi w dół.
Wyciągnął z kieszeni kawałek pergaminu i zręcznymi ruchami wyczarował z niego motyla.
Delikatnie ujął Vanisz za nadgarstek i przyciągnął jej rękę do siebie.
Położył papierowego motyla na jej dłoni.
Dmuchnął.
Pergamin zaszumiał i motyl ożył.
Wzbił się w powietrze i zaczął krążyć nad ich głowami.
Vanisz otworzyła szeroko oczy.
- Ten świat nie ma granic. - Szepnął Szałwia, a w jego głosie dało się wyczuć niepokój.
- Ma i to całkiem sporo. - Westchnęła, śledząc wzrokiem motyla. - Czego się boisz?
- Siebie. - Oznajmił bez wahania.
Wojowniczka parsknęła.
- Przecież ty wcale nie jesteś straszny. - Zmierzwiła mu czuprynę.
- Boję się, że ten brak ograniczeń może zmienić mnie w potwora.
- I wymordujesz ludzkość motylkami z papieru? - Parsknęła rozbawiona.
Wyciągnęła rękę, a motyl wylądował na niej, trzepocząc skrzydłami.
Szałwia uśmiechnął się smutno i wziął ją za rękę.
Rzeczywistość zafalowała zmieniając kształty.
Po chwili siedzieli w zadymionej spelunie.
Na stole chrapał nieprzytomny Orety.
Śmierdział jak gorzelnia.
Vanisz zatkała nos.
Posłała Szałwi podejrzliwe spojrzenie.
- Jak to zrobiłeś? Skąd...
- Mówiłem ci, dla mnie ten Świat nie ma granic. Potrafię ożywić każdą myśl. Urzeczywistnić co tylko chce.
Dziewczyna wytrzeszczyła oczy.
- Przecież to niemożliwe.
- Nie ma dla mnie rzeczy niemożliwych. - Westchnął chłopak. - Skąd mam wiedzieć, które są złe? Właśnie dlatego nigdy nie chciałem się tu zapuszczać.
Vanisz patrzyła na niego z niedowierzaniem.
- Ty tak na serio?
Zmieszał się.
- No, nie chodzi o to, że jestem jakimś zadufanym...
- To ja poproszę wiadro zimnej wody. - Poklepała brudny blat i posłała Szałwi wesołe spojrzenie.
- Co? - Wydusił.
- Dasz radę?
Wiadro stuknęło cicho o blat.
Chlupnęła woda.
- Jesteś fenomenalny! - Klasnęła w dłonie i złapała wiadro.
Bez wahania chlusnęła jego zawartością na śmierdzącego Orety.
Healer, z pijackim wrzaskiem, zerwał się na równe nogi.
Zatoczył się i upadł na podłogę.
Śmierdząca speluna była pusta, więc nikt nie zwrócił uwagi na to nietypowe przedstawienie.
- Co tu robisz? - Wybełkotał Orety, zbierając się z podłogi.
- Zabieram cię do domu. - Oznajmiła stanowczo Vanisz.
Szałwia w milczeniu przyglądał się, stojącej obok wojowniczce.
Jej beztroska zaskoczyła go.
Okazało się, że niepotrzebnie się bał.
Przyjęła prawdę, jakby była czymś naturalnym i oczywistym.
Szałwia odetchnął z ulgą.
- Nigdzie nie idę. - Oznajmił z zaciętą miną healer. - Dopiero co brata pochowałem!
- Przykro mi. - Szepnęła smutno. - Ale właśnie dlatego musisz wrócić. Nie możesz zapić się na śmierć.
- A kto mi zabroni? - Warknął wojownik z hukiem stawiając swoje krzesło na miejsce. - I kto to w ogóle jest. - wskazał oskarżycielsko na Grzecha.
- Szałwia, zupełnie niesamowity facet. - Vanisz objęła zaskoczonego chłopaka ramieniem.
Fiołkowooki zarumienił się.
- To miło. - Mruknął ponuro Orety. - A nie ma czasem jakiej flachy?
Ledwo skończył pytanie, a już stała przed nim butelka najprzedniejszej, idealnie schłodzonej, gorzałki.
Healer wytrzeszczył oczy.
- A ty co? Jakiś dżin? - Zapytał, podejrzliwie zerkając na Szałwię.
Złapał butelkę i odkorkował ją zębami.
Powąchał trunek i pokiwał z uznaniem głową.
- Poniekąd. - Zmieszał się Grzech.
- To, na przykład, było złe! - Pogroziła mu palcem Vanisz.
Fiołkowe oczy spojrzały na nią żałośnie.
Wojowniczka zręcznie wyrwała Oretemu flachę.
- Wracamy do domu! - Zarządziła.
Chwilę później wylądowali na dziedzińcu gildii.
Tym razem to healer wyrwał Vanisz butelkę i pognał w stronę gospody.
- Zabiję. - Postanowiła twardo wojowniczka.
- Przepraszam. - Szepnął skruszony Grzech.
- A za co ty znowu przepraszasz? - Zdziwiła się. - Posłuchaj, może nie afiszuj się za bardzo ze swoimi zdolnościami, bo zaraz nie opędzisz się od ludzi.
- Znaczy co? - Zapytał bezradnie.
- Zagubiony chłopiec. - Westchnęła Vanisz. - Po prostu nie musisz spełniać każdego życzenia, które zostanie wypowiedziane, czy tam pomyślane w twojej obecności. Zostaw swoje czary mary na specjalne okazje. Rozumiesz?
- Chyba tak.
- I w ogóle nieładnie podsłuchiwać cudze myśli!
Słońce chyliło się ku zachodowi.
- Dobra idę po tego tłuka. - poklepała zmieszanego Szałwię po plecach i pobiegła w stronę gospody.
Na głównej drodze niemal zderzyła się z ponurym Hajmidalem.
Nie zważając na protesty zastępcy, pociągnęła go za sobą.
- Spieprzyłeś sprawę. - Warczała, wlokąc go za sobą. - I teraz masz to naprawić, albo powiem wszystko Karasu!
- Szantaż, pięknie. - Mruknął oficer. - Ja muszę zająć się Draco.
- Edzio sobie poradzi. - Wojowniczka brutalnie wepchnęła Hajmidala do gospody - A ty skup się i bądź przekonujący!
Orety zaszył się w najciemniejszym kącie i już zdążył osuszyć pół butelki.
- Spierdalaj. - Zawarczał na widok Hajmidala.
Niezrażony oficer usiadł naprzeciwko.
- Słuchaj...
- Żadne słowa nie zmienią faktu, że mój brat nie żyje. - Ostudził go healer.
- Masz rację, ale nikt nie powiedział, że to stan permanentny.
Vanisz wytrzeszczyła oczy.
- Oszalałeś? - Zdumiała się.
- Miałem być przekonujący. - Syknął Hajmidal.
- Kurwa, jaja sobie ze mnie robisz? - Wściekł się Orety.
- Nic podobnego. Wybierzemy się do Krainy Śmierci i przywleczemy go z powrotem.
Przy stoliku zapadła cisza.
Healer zapomniał o piciu.
Vanisz patrzyła na zastępcę, jakby ten stracił rozum.
- Ej, można się dopisać, czy bawicie się sami? - Blik niedbale oparł się o wolne krzesło.
- Gówniarzy nie bierzemy. - Mruknął Hajmidal.
- Czyś ty zwariował?! - Ocknęła się wojowniczka, szarpiąc zastępcę za kołnierz.
- Mówisz poważnie? - Zapytał zimno Orety.
- No ciekaw jestem, jak się kozaku dostaniesz na Tamtą Stronę. - Uśmiechnął się złośliwie Blik.
- Uspokójcie się. - Syknęła Wojowniczka, uderzając w stół. - Padalec nie żyje.
- Dlatego musimy po niego iść. - Powiedział twardo Hajmidal i zerknął na Grzecha. - Potrafisz otworzyć portal?
- Stary, proszę cię. - Prychnął Blik. - Wystarczy, że powiesz gdzie i kiedy.
Oczy Oretego rozbłysły.
Momentalnie wytrzeźwiał.
- Spotkamy się za pół godziny za murami. Przygotujcie się, no i nikomu ani słowa. - Ostrzegł Hajmidal.
Vanisz westchnęła z rezygnacją.
- Idziesz? - Zapytał krótko oficer.
- Ktoś was musi pilnować. - Burknęła z rezygnacją.
- No i kurwa zajebiście. - Zatarł ręce Blik.
Zdecydowanie za dużo rewelacji, jak na jeden dzień.
Bart dogonił go, zanim zdążył opuścić gildyjny dziedziniec.
- Czego? - Mruknął rycerz.
- Dlaczego zaraz zakładasz, że mam jakiś interes? - Obraził się mag. - Po prostu idę na rynek.
Aeszma przemilczał to oczywiste kłamstwo.
- Podobno będziecie otwierać sklepik?
- Niczego nie będę otwierać.
- Będziesz, będziesz, choćby pieprzoną Świątynię, znaczy... - Zmieszał się Wędrowiec.
Bóg parsknął śmiechem.
- Pieprzona Świątynia. - Zatrzymał się i zadarł głowę do góry.
Górując nad Miasteczkiem, straszyła blaskiem tysięcy ciepłych światełek.
Grube, pobielone mury wyglądały teraz dziwnie niepozornie.
Korowód ludzi, uzbrojonych w kolorowe lampiony, wspinał się po upiornych schodach na plac świątynny.
- Nie mogę się doczekać jutrzejszej ceremonii. - Zatarł ręce mag. - Błogosławieństwo Aeszmy, zdradź jakieś szczegóły! - Utkwił zachłanne spojrzenie w Pieprzu.
- Rynek jest w tamtą stronę. - Bóg wskazał Bartowi kierunek.
Z tłumu wyłoniła się czarodziejka, ciągnąca za sobą druida.
Zamachała energicznie do Pieprza.
- Cudownie. - Westchnął czarnowłosy.
Mag odmachał wesoło, zanim Aeszma zdążył, trochę zbyt gwałtownie, opuścić jego rękę.
Bart urażony roztarł przedramię.
- Muffa. - Jęknął Ziemniak, wleczony w stronę Aeszmy i maga. - wydaje mi się, że powinniśmy go dzisiaj zostawić w spokoju.
- O czym ty bredzisz? - Zdziwiła się czarodziejka, oglądając się na Ziemniaka.
Feluś poprawił lecącego mu z rąk kotorożca.
- Może o tym, że wykorzystałaś podstępnie Pieprza, a ja go jeszcze za to sprałem. Jakoś niezręcznie.
- Nikogo nie wykorzystałam. - Prychnęła czarodziejka. - On też skorzystał, w końcu nie co dzień ma okazję całować boską mnie!
Zatrzymała się przed Aeszmą i posłała mu słodkie spojrzenie.
- Ja się tylko broniłem. - Zaprotestował czarnowłosy.
Czarodziejka kopnęła go w piszczel.
Mag postanowił się wtrącić.
- Zapraszam na czarującą opowieść.
Ptyś spojrzała na niego podejrzliwie.
- Tak, tak. - Zachęcił ich Bóg. - Idźcie. A ty. - Zerknął na Ziemniaka, który usilnie starał się sprawiać wrażenie, jakby go wcale tam nie było. - Nie bierz truskawek od nieznajomych.
Druid wytrzeszczył oczy.
- Kiedy ja je kupiłem! I to za ciężkie pieniądze. - Nagle się zreflektował. - A ty skąd wiesz o truskawkach?
- Podobno były piekielnie dobre. - Zakpił Pieprz.
Zasalutował im i ruszył w stronę gospody.
- Jak drogie? - Zapytała podejrzliwie Muffina.
- Nie interesuj się. - Poradził jej Ziemniak z ponurą miną.
- Chodźmy. - Zachęcił ich mag, ruszając w stronę kolorowo oświetlonego rynku.
Bawił się tam tłum uzbrojony w sztuczne ognie.
- Ja muszę coś załatwić. - W oczach Muffinki zapaliły się figlarne ogniki.
- Co? - Ziemniak nagle tracił zainteresowanie mijającym ich właśnie handlarzem jabłek w karmelu i przeniósł czujne spojrzenie na dziwnie podekscytowaną czarodziejkę.
- Nie interesuj się. - Pokazała mu język i zniknęła w kolorowym tłumie.
Bart zachichotał i pociągnął zbaraniałego dryblasa za sobą.
Pieprz nie doszedł do gospody, bo po drodze niemal zderzył się z Jagą.
Posłała mu złe spojrzenie.
- Co za niespodzianka. - Zadrwił. - Jeszcze nie miałaś okazji podziękować mi za uratowanie cię z Piekła.
- Podziękowałam Hajmidalowi, tobie się nie należy.
- Doprawdy? Teraz, kiedy jestem bogiem, mogłabyś okazać trochę... - Zrobił niedbały gest ręką.
- Szacunku? - Zasyczała wchodząc mu w słowo. - Nie kpij. Przez ciebie miałam cholerne problemy.
- Przeze mnie? - Zdziwił się Pieprz, opierając się plecami o ścianę jednego z domów.
Jaga głębiej naciągnęła kaptur płaszcza i upchnęła jeden z niepokornych złotorudych kosmków.
- Tak udawaj niewiniątko. Wielki Pan Nadęty Bóg. A ja prawie zostałam Tą Dziewuchą, która cię sprzedała.
- O, nie byłabyś pierwsza. - Błysnął kłami demon.
- Wiem. - Mruknęła, a czarnowłosy nagle stracił dobry humor.
Irytowało go, że zbyt wiele osób poznało jego przeszłość.
Nie było się czym chwalić.
Przeciwnie, sam bardzo usilnie starał się zapomnieć.
Jaga obserwowała go czujnym spojrzeniem.
Nie wiedziała czego się po nim spodziewać.
Zdradliwa bestia.
A z drugiej strony jej własna matka widziała w nim co najmniej anioła.
Złość kotłowała się w jej wnętrzu.
Nie uspokoiło jej nawet dziwnie przygaszone spojrzenie stojącego obok niej Aeszmy.
- Przepraszam. - Powiedział w końcu, nie patrząc na nią.
Jaga prychnęła rozdrażniona.
Tak, teraz będzie zgrywał niewiniątko.
- Czego chcesz? - Syknęła.
- Czym ja ci właściwie podpadłem? - Westchnął, odrywając się od ściany.
- Nie powinno cię tu być. Nie należysz do naszego świata. Gorzej, jesteś chodzącą zapowiedzią katastrofy.
Czekoladowe oczy pociemniały.
- Tyle miłych słów na raz, - Zawarczał. - rozpieszczasz mnie.
- Spodziewałeś się czegoś innego? - Zrobiła krok w jego stronę. - W dodatku to, co planujesz zrobić ze Świątynią, sprowadzi na nas nieszczęście. Żałuję, że udało ci się wrócić. - Dodała z pasją.
- To nie był mój pomysł. - Wściekł się Pieprz, a potem umilkł zaciskając zęby.
Dlaczego właściwie się jej tłumaczy?
Zupełnie nie obchodziło go, co o nim myśli.
Nieprawda.
Irytowało go, że z taką łatwością ubiera w słowa jego własne lęki.
Patrząc w jej płonące oczy miał wrażenie, że jest jedyną prawdziwą rzeczą w otaczającym ich motłochu.
Tylko ona miała odwagę powiedzieć na głos prawdę.
Nie było tu dla niego miejsca.
- No strasznie ci współczuję. - Prychnęła, odwracając się na pięcie z zamiarem wmieszania się w tłum.
Złapał ją za rękę.
Właściwie nie miał pojęcia dlaczego.
Niech idzie pluć jadem gdzieś indziej.
- Nie dotykaj mnie. - Wyrwała się. - Może i omamiłeś większość ludzi, nawet moją matkę, ale ze mną ci się nie uda.
- Tu jesteś!- Z tłumu wyłoniła się zarumieniona cyganka.
Jaga posłała jej pełne odrazy spojrzenie i szybko odeszła.
- Przeszkodziłam w czymś? - Zapytała, patrząc z ukosa na ponurego Aeszmę.
- Tak, - Zawarczał. - w bardzo udanej schadzce kochanków.
- No patrz, czyżbyś miał jakieś poczucie humoru? - Zadrwiła, a potem wzięła go za rękę.
Pieprz ocknął się.
Czekoladowe spojrzenie złagodniało.
- Masz zimna rękę. - Powiedział dziwnym tonem, przyglądając się jej drobnej dłoni, zaciśniętej na jego silnej łapie.
- Przede wszystkim mam to. - Pomachała mu przed oczyma niewielką buteleczką, z której unosił się podejrzany, ziołowy odór.
Zanim zdążył zapytać o cokolwiek, pociągnęła go za sobą.
Oprzytomniał dopiero przed drzwiami łaźni.
- Czego ty właściwie chcesz? - Zaniepokoił się.
- Odebrać ci jeden ze złośliwych argumentów. No chyba że polubiłeś wszy. Ludzie oswajają różne stworzonka, raz widziałam tresowane pchły...
- Nie jestem człowiekiem. - Wyrwał się jej.
- Jeszcze powiedz, że cię uraziłam. - Prychnęła, otwierając szeroko drzwi.
Uderzyło ich ciepło wnętrza.
Niezrażona Sawa zniknęła w środku.
Pieprz jeszcze przez chwilę rozważał możliwość ucieczki.
- Właź, albo ogolimy cię na zero. - Dopadł go złośliwy głos cyganki.
- Wara od moich piór. - Zawarczał poddając się.
Poszli do pomieszczenia z mniejszym basenem, pełnym gorącej wody.
Para unosiła się nad gładką taflą.
Dziewczyna zsunęła szal z ramion i położyła go niedbale na brzegu jednej z drewnianych ław.
Ze stojących pod ścianą regałów wzięła ręcznik i niewielką misę.
- Nie stój tak. - Pouczyła Aeszmę. - Rozbieraj się.
- Żartujesz? - Spiął się Pieprz.
Zdecydowanie za dużo atrakcji, jak na jeden dzień.
Żadnego więcej rozbierania.
Trafił na jej czarne, wesołe oczy.
Zrobiło mu się gorąco.
- No nie wstydź się. - Zadrwiła. - Muszę ci to nałożyć na ten pusty łeb.
- Sam sobie poradzę. - Mruknął wyciągając rękę po buteleczkę.
- Właź do basenu, albo idę po nożyczki.
Aeszma zazgrzytał zębami.
- Właściwie... - Cofnął się kilka kroków w stronę wyjścia.
- Nadałeś im już imiona? - Odrzuciła na ramię grube pasmo czarnych włosów.
Pieprz westchnął.
Siła sugestii to koszmarna broń.
Zaczęła go swędzieć głowa.
Ciepłe powietrze łaźni miło rozluźniało.
Cyganka przyglądała mu się z rozbawieniem.
Nieoczekiwanie przypomniał sobie mokrą sukienkę oblepiającą jej ciało.
Powinien wyjść.
Licho pal wszy.
Jaga ma rację, jest chodząca katastrofą.
Sawa w milczeniu obserwowała zmianę, jaka zaszła na twarzy wielkiego wojownika.
Bardziej przypominał teraz zagubionego chłopca, niż groźnego boga.
Powinna dać sobie spokój.
Widziała, aż za dobrze, do czego jest zdolny.
Na każdym kroku towarzyszył mu mrok.
Zupełnie, jakby śmierć bezustannie podążała jego śladem w nadziei na kolejną ucztę.
Cyganka była tego świadoma bardziej niż ktokolwiek.
I zupełnie nie pojmowała tego, co się z nią dzieje.
Dlaczego, zamiast ruszyć w drogę, postanowiła zostać?
Dlaczego tak ja wytrąciło z równowagi, kiedy zobaczyła go dzisiaj z tą dziewczyną?
Nie słyszała, o czym rozmawiali.
Nawet nie zdążyła jej się dobrze przyjrzeć.
Widziała tylko zmianę na twarzy Aeszmy.
I głupie postanowienie, które zakiełkowało w jej wnętrzu.
Czy to była jej myśl?
Jakiś wewnętrzny nakaz?
Uczucie, które po raz pierwszy odezwało się w jej skostniałym, niemal pogodzonym z rychłą śmiercią umyśle.
W ponurym lochu Zakonu.
Kiedy ogrzewał ją własnym ciepłem.
Po co?
Sawa doskonale pamiętała strach, który kazał jej wtedy uciekać, jak najdalej Aeszmy.
Nie chciała słuchać głupiej myśli, która towarzyszyła jej coraz częściej.
Myśli, że nigdy nie pozwoli go skrzywdzić.
Nadal wydawała jej się idiotyczna.
Była człowiekiem, przed czym ona mogła go chronić?
Chyba tylko przed wszami.
Odwróciła się i odkorkowała butelkę.
Szara, ziołowa maź zaczęła leniwie kapać do miski.
Usłyszała szelest materiału.
Minął ją bez słowa.
Plusnęła woda.
Aeszma westchnął, przeciągając się.
Odwrócił się i oparł ramiona na brzegu kamiennego basenu.
Sawa odstawiła buteleczkę i zdjęła buty.
Podciągnęła długą do kostek spódnicę i związała ją na wysokości kolan.
Złapała miskę i ruszyła w stronę Pieprza.
- A tak w ogóle, to co to za paskudztwo?
- Ziołowa mieszanka i nie, nie ma tam wiesiołka. - Dodała uśmiechając się lekko.
Aeszma zsunął się do wody.
Zniknął pod gładką taflą.
Właściwie utopienie się było całkiem kuszącą opcją.
Ale niestety mało skuteczne w przypadku bogów.
Chociaż, może takiemu mieszańcowi jak on jednak by się udało.
Kiedy się wynurzył, cyganeczka już siedziała na brzegu z nogami w wodzie.
- Chodź, wykończymy dzikich lokatorów. - Nabrała na rękę szarą maź.
Pieprza dużo kosztowało podpłynięcie do niej.
Oparł się plecami o kamienny brzeg basenu.
- Nogi też masz lodowate. - Poskarżył się.
- Za to ty jesteś cieplutki jak zawsze. - Szepnęła mu do ucha i nałożyła mazidło na głowę.
Delikatnie zagarnęła włosy z jego karku i dołożyła kolejną porcję śmierdzącego specyfiku.
Pieprz kichnął.
Cyganka zachichotała.
- Zrobię ci piękne rogi. - Zaproponowała, pieniąc czarne włosy.
- Mam swoje i są całkiem w porządku. - Burknął. - Krzyżując ramiona na piersi.
Z zupełnie niewiadomych przyczyn dostał gęsiej skórki.
- Dlaczego to robisz? - Odezwał się po dłuższej chwili milczenia.
- Bo ktoś musi się o ciebie zatroszczyć. - Odpowiedziała, zanim zastanowiła się, co właściwie mówi.
Aeszma aż się odwrócił.
Szara maź skapnęła na spódnicę.
- Cholera. - Mruknęła ze złością. - Nie wierć się.
Ale bóg już jej nie słuchał.
Objął ją mokrymi ramionami w pasie i wciągnął do wody.
Misa z mazią stuknęła o kamienną posadzkę.
Sawa zapomniała o oddychaniu.
Stała w basenie pełnym gorącej wody.
Oblepiona swoimi mokrymi ubraniami.
Przyciśnięta do kamiennej ścianki.
A jedyne co widziała, to palące czekoladowe spojrzenie.
Jej serce podejrzanie przyspieszyło.
Rozchyliła usta, żeby zaczerpnąć powietrza.
Pieprz uśmiechnął się w taki sposób, że przeszył ją dreszcz.
- Jak bardzo chcesz się o mnie zatroszczyć? - Wymruczał zamykając jej usta pocałunkiem.
Muffinka zręcznie przeciskała się przez tłum.
Pod gospodą stało sporo ludzi, najwyraźniej czekających na wolne miejsca.
Czarodziejka zupełnie ich zignorowała i bezczelnie wepchnęła się do środka.
Niezadowolone pomruki ucichły, kiedy trzasnęła drzwiami.
O ile wcześniej było tu sporo klientów, to teraz panował dziki tłok.
Powietrze było duszne i śmierdziało alkoholem.
Ptyś się skrzywiła.
Próbując nie oddychać, przepchała się do salki, w której wcześniej królował demon barista.
Zamknęła za sobą drzwi i z ulga oparła się o nie plecami.
Tu nadal nie było żywej duszy.
No poza baristą.
Czarny, jak noc demon, w białym długim fartuchu miksował ziarna kawy.
Przyjemny aromat wypełniał całe pomieszczenie.
- To znowu ty. - Uśmiechnął się lekko. - Apetyt rośnie w miarę jedzenia, co?
- Możliwe. - Zgodziła się czarodziejka i wgramoliła się na barowy stołek. - Dlaczego tu nikogo nie ma?
- Sądzisz, że ludzie chętnie pozbywają się duszy? - Odpowiedział jej pytaniem na pytanie.
- Ja też nie mam zamiaru. - Prychnęła. - Moja dusza jest zbyt cudowna, żeby ją ruszał byle demon.
- To po co przyszłaś?
- Założyć się z tobą, oczywiście. - Muffinka ciekawie zajrzała za bar.
- Ale nie o duszę? - Zmrużył czarne oczy. - Poza tym i tak nie mam więcej pluszaków.
Zabrał się za wycieranie szeregu wysokich szklanek.
- To się dobrze składa, bo ja chcę coś żywego. No a ty chciałeś udziały w Słodkim Ptysiu.
Demon zamarł.
- Słucham?
- W sklepie.
- Co żywego? - Nie zrozumiał barista.
Czarodziejka pogrzebała chwilę w torebeczce w kształcie ptysia, z różowym kremem i małymi gwiazdkami.
W końcu znalazła niewielki arkusik i położyła go na na barze, wygładzając delikatnie.
Barista nachylił się ciekawie, a potem utkwił czarne spojrzenie w czarodziejce.
- Skąd to masz?
- Mniejsza. Takiego chce. - Postukała palcem w pergamin. - Tylko żywego. Założymy się o to, kto przygotuje lepszą kawę.
- Czy ty mi rzucasz wyzwanie? - Demon uśmiechnął się wyraźnie rozbawiony.
- Tylko, jeśli dasz radę spełnić warunki. - Muffinka wbiła w niego wyczekujące spojrzenie.
- A kto będzie sędziował?
- Wszystko jedno, ale musi być diabelnie poważny.
- Chyba znam odpowiednią istotę. - Powiedział powoli barista. - W porządku. - Wyciągnął rękę w stronę czarodziejki.
- Pojutrze w samo południe? - Dodała jeszcze Muffinka.
- W porządku. - Zgodził się demon, a Ptyś uścisnęła jego dłoń.
Druid kręcił się po zatłoczonych uliczkach, szukając Muffiny.
Coś mu mówiło, że puszczenie jej samej, nie było dobrym pomysłem.
Z drugiej strony przecież nie może jej ciągle pilnować.
Przypomniał sobie aferę w gospodzie.
Skrzywił się z niesmakiem.
- Nadgorliwość gorsza od faszyzmu. - Mruknął, skręcając w ulicę, przy której była gospoda.
Dziki tłum, który pojawił się tuż przed nim, wcale nie poprawił mu humoru.
Właściwie, to powinien teraz szukać Karasu, żeby oddać mu podpisany kontrakt.
I tak za długo nad nim dumał.
Trzeba przyznać, że oferta dowódcy mile go zaskoczyła.
W żadnej innej gildii nie mógłby liczyć ani na uprzywilejowaną pozycję, ani na takie stawki.
Nie mówiąc o tym, że Złoty Gryf był właściwie samowystarczalny.
W praktyce oznaczało to, że członkowie nie muszą ponosić kosztów ani za usługi healerek, ani za jedzenie, czy zakup lub naprawę broni.
Podobnie sprawa miała się z mieszkaniem, gildia, oprócz kwater w siedzibie, dysponowała jeszcze całkiem sporą liczbą domków na terenie Miasteczka.
No i były jeszcze koszary dla młodych rekrutów.
Ziemniak wcześniej zupełnie nie interesował się takimi sprawami.
Ale od jakiegoś czasu zaczął myśleć o tym miejscu, jak o swoim domu.
Jakimś niezrozumiałym sposobem ta banda wariatów stała mu się bliska.
A skoro i tak bierze udział w misjach, to chyba może wreszcie zaryzykować.
Sam nie wiedział kiedy, ale gdzieś zniknął jego strach przed tym, co go ściga.
Bo czym wobec Pieprza był wkurzony cech druidów?
Ziemniakowi mignęła w tłumie różowa kokardka.
Przeciskając się przez wesołe i raczej nietrzeźwe zbiegowisko, ruszył za nią.
Tak czy inaczej, musi najpóźniej jutro oddać kontrakt i porozmawiać z Karasu.
- Gdzie tak lecisz? - Wysapał, kiedy wreszcie udało mu się dopędzić szaloną czarodziejkę.
Rozpromieniła się na jego widok.
- No do ciebie! Musimy coś załatwić, póki Bart ma co innego do roboty!
- Co innego niż co? - Zapytał ostrożnie druid, kiedy rozentuzjazmowany Muffin zaczął wlec go za sobą.
- Niż bycie w domu. - Czarodziejka z zadowoleniem zatrzymała się przed małym mieszkankiem maga.
Był to niepozorny segmencik, stopiony z jemu podobnymi.
Cały rząd różnokolorowych domków stanowił miłą dla oka ścianę, ciągnącą się wzdłuż głównej drogi na rynek.
Mieszkanie maga miało czerwony dach i czerwone drzwi, ze srebrną kołatką w kształcie głowy lwa.
Całość wzniesiono z białych kamieni.
Druid wyciągnął rękę w stronę kołatki, ale Muffina szarpnęła go za ramię.
- Co ty robisz? - Zdziwiła się.
- No pukam?
- Przecież mówię, że nie ma go w domu.
- To po co tu przyszliśmy? - Ziemniak zupełnie zgubił się w pokrętnej ptysiowej logice.
- No właśnie dlatego! - Przewróciła oczami.
- Ale... - Zawahał się druid. - Kto nam otworzy?
- I tu właśnie, drogi przyjacielu, jest zadanie dla ciebie!
Pociągnęła go na tyły budynków.
Zanim Ziemniak oprzytomniał, Muffina zadarła spódnicę i przelazła zręcznie przez niski płotek.
Stojąc w niewielkim ogródku maga, otrzepała z zadowoleniem ręce.
- No na co czekasz? - Ponagliła go.
- Dlaczego chcesz się włamać do Barta? - Zapytał słabo druid.
- Bo potrzebuję czegoś z jego kuchni, a on nie może się o tym dowiedzieć. - Oznajmiła, jakby to było coś całkiem normalnego.
Oczywiście, małe czarodziejki nic innego nie robią, tylko włamują się do kuchni bajarzy.
Ziemniak przeszedł przez płot.
- Posłuchaj. - Westchnął. - Przecież tak nie można...
- Jak nie można, przecież go nie ma. - Machnęła ręka Muffinka. - Nawet nie zauważy.
Druid podrapał się po policzku.
- No, otwieraj. - Ponagliła go Muffinka, zatrzymując się przy drewnianych drzwiach.
- Skąd ci przyszło do głowy, że potrafię otwierać takie zamki? - Mruknął.
- Bo ty wszystko potrafisz. - Posłała mu słodki uśmiech.
- Najwyraźniej nie. Nie umiem przemówić ci do rozsądku. - Skrzyżował ramiona na piersi.
W śnieżnobiałej koszuli i brązowej kamizelce prezentował się wyjątkowo poważnie.
Niestety, tu właśnie wmieszała się czarodziejka i podarowała mu wściekle zielonkawe spodnie, które druid, chcąc nie chcąc musiał przyjąć.
Mały Ptyś potrafił być bardzo przekonujący, jeśli na czymś jej zależało.
Teraz jednak Ziemniak musiał zaprotestować.
Wszelkie machinacje przy magicznych zamkach kończyły się kiepsko dla włamywacza.
Muffinka przestała zwracać uwagę na zbierającego się w obie Ziemniaka, bo właśnie zauważyła uchylone okno.
Nie czekając na druida, a potem ignorując jego protesty, podbiegła w tamtą stronę.
Bez wahania pchnęła szybę i wgramoliła się do środka.
- O bogowie. - Jęknął Ziemniak biegnąc za nią.
Diabeł siedziała wygodnie w fotelu i przeglądała notatki maga.
Demon barista bez słowa podał jej kubek kawy.
- Ostatnio dałeś za mało cukru. - Mruknęła, nie odrywając wzroku od entuzjastycznych gryzmołów.
Sięgnęła po pióro i bezlitośnie zaczęła kreślić rozpisaną formułę.
- Niemożliwe. - Wyrwało się czarnemu bariście.
Zimne, niebieskie spojrzenie wbiło go w ziemię.
Zamarł z parującym kubkiem w ręku.
Nie zdążył jednak przeprosić, bo gdzieś w okolicach kuchni rozległ się huk.
Odstawił kubek na biurko i właśnie miał sprawdzić, co było źródłem hałasu, ale zatrzymało go stanowcze polecenie.
- Znikaj. - Syknęła Diabeł, wstając od stołu.
Czego ktoś miałby szukać w domu wędrownego bajarza?
Z kuchni wychyliła się jasnowłosa główka z różową kokardką.
Aktualnie całkiem przekrzywioną.
Diabeł uśmiechnęła się w myślach.
Pstryknęła palcami.
Małe stworzonko, w wyjątkowo apetycznej sukience, uniosło się w powietrzu i zawisło głową w dół.
- Ładnie to tak włamywać się do cudzego domu? - Zapytała Diabeł, opierając dłonie ma biodrach.
- A ładnie tak rozbierać nieznajomych?! - Odpowiedziało jej butne prychnięcie, które utonęło w szeleszczącej walce z opadającą sukienką.
- To ty! - Zdumiał się druid, który właśnie wszedł przez okno.
- Jak smakowały truskawki? - Uśmiechnęła się Diabeł.
- Ja tu wiszę, a wam się na pogaduszki zbiera?! - Wściekła się Muffinka, szarpiąc się z sukienką.
Materiał niebezpiecznie zjeżdżał w dół.
- Co tu robisz?
- To raczej wy powinniście się wytłumaczyć.
- Koleżanka, potknęła się i wpadła przez okno. - Wzruszył ramionami druid.
- Koleżanka? Koleżanka??! - Wrzasnęła z furią czarodziejka. - Ja ci pokażę koleżankę. Puść mnie wreszcie, ty zboczona wiedźmo!
Diabeł parsknęła.
Uwolniła Muffinkę z zaklęcia i Ptyś gruchnął na podłogę.
Chwile trwało zanim wygrzebała się spod warstw sukienki i kremowej halki.
- Turkusowe. - Diabeł puściła oko do skamieniałego druida.
Dryblas zarumienił się.
Muffina odzyskała pozycję pionową i posłała rozbawionej dziewczynie mordercze spojrzenie.
- Poczekaj, aż powiem Pieprzowi. Zaraz ci mina zrzednie. - Zagroziła czarodziejka. - On zjada wiedźmy na śniadanie.
- Dobrze, że nie jestem wiedźmą. - Spoważniała Diablica. - Czyli to ty założyłaś się z moim demonem.
Przyjrzała się Ptysiowi z ukosa.
- Muffinkowa czarodziejka i jej wierny... kolega druid. - Dodała walcząc z wesołością.
- Do diabła! - Tupnęła nogą Muffa.
Tymczasem Ziemniak zaniepokoił się wyraźnie.
Truskawki pod koniec jesieni.
Dziwna magia.
- Byłeś cholernie nieostrożny. - Diablica popatrzyła na Ziemniaka z naganą. - Gdybym była od narwanego Grawa, już byś nie żył.
- Wy się znacie? - Muffinka utkwiła spojrzenie w Ziemniaku.
- Nie. - Zaprotestował. - Tylko kupowałem od niej truskawki. - Dodał pod wpływem świdrującego go Ptysiowego wzroku.
- Mały terror. - Uśmiechnęła się niebieskooka. - Nic dziwnego, że Pieprz za tobą przepada.
- A pewnie, że przepada... A ty skąd wiesz?
- Jestem Diabeł, mentorka Pieprzyka, opiekunka Barta, właścicielką demonicznego baristy, z którym tak bardzo lubisz się zakładać i sędzią rozstrzygającym wasz mały zakładzik. - Wyciągnęła rękę w stronę czarodziejki.
Muffinka wytrzeszczyła oczy.
- Zapomniałaś o handlarce truskawkami. - Burknął druid.
- Prawdziwy diabeł? - Czarodziejka z zapałem potrząsała dłonią dziewczyny, a potem nagle się opamiętała i zmierzyła uścisk podejrzliwym spojrzeniem. - Ale nie wyssiesz ze mnie duszy, czy coś?
Demoniczna istota roześmiała się serdecznie.
- Diabeł. - Poprawiła. - Poza tym uścisk ręki musi pieczętować umowę. Nie zabieram dusz każdemu.
- Co to za imię, Diabeł, przecież diabeł to istota. - Zaprotestowała czarodziejka.
- Moje własne. - Mruknęła dziewczyna. - Mam je od dawna.
- Nigdy nie jest za późno na zmianę! No więc, co cię tu sprowadza, Dziabku?
Diablica otworzyła szeroko oczy.
Mała czarodziejka władowała się na fotel i zaczęła siorbać jej kawę.
Demoniczna istota nigdy, w całym swoim bardzo długim życiu, nie doświadczyła podobnej bezczelności.
W dodatku Muffinka nie wyglądała, jakby się przejęła powagą piekielności stojącej przed nią.
- To może my już pójdziemy... - Ziemniak szybko połapał się, że Ptyś przegięła.
Nieoczekiwanie jednak Diablica uśmiechnęła się i przysiadła na brzegu biurka.
- Postanowiłam uratować świat. - Wyznała niedbałym tonem.
- To chyba fucha Atona. - Zauważyła Muffinka, upijając kolejny łyk kawy.
- Aton... - Zacisnęła usta dziewczyna. - Tylko ludzie mogli stworzyć coś takiego.
- Przecież to bóg, nie mieszaj w to ludzi, co?
- Bogowie powstają z wierzeń.
- No w sumie Atonek jest całkiem popularny w Krainach. Coś mało cukru w tej kawie. - Zauważyła zaglądając do kubka.
- Prawda?! - Rozpromieniła się Diablica. - Chodź do kuchni, mamy niesamowite ptysie i taki truskawkowy krem z czekoladą...
- Dziaba została moim nowym Bogiem! - Oczy Muffiny rozbłysły.
Było wczesne popołudnie, kiedy Bart doczłapał się do gildii.
Był głodny jak wilk.
W wielkiej sali siedział tylko Karasu, który pogrążony w lekturze kończył śniadanie.
Mag z ulgą opadł na krzesło.
Sięgnął po czysty talerzyk i nałożył sobie kilka kanapek.
- Dzień dobry. - Uśmiechnął się na widok nieprzytomnego spojrzenia dowódcy.
- O, nie zauważyłem cię. - Uśmiechnął się.
- Ciekawa lektura?
- Początki i historia Wielkiej Rady Magów.
Bart spochmurniał i wgryzł się w apetyczną kanapkę.
Karasu nalał mu kawy.
- Zapomnij o magach.
- Dlaczego? - Zdumiał się dowódca.- To właśnie do nich powinniśmy się zwrócić! Jeśli poważnie myślimy o przeciwstawieniu się Zakonowi...
- Mniejsza o Zakon, chłopcze. - Zgasił go mag. - My się szykujemy na wojnę z Bogiem.
- Który ma po swojej stronie Zakon!
- Który stworzył Zakon. - Poprawił go bajarz.
- Dlatego potrzebne nam wsparcie!
- Naszym wsparciem jest Diabeł i Aeszma. - Bart popił kanapkę kawą - A raczej to my jesteśmy ich wsparciem.
- Ale...
- Nie ma ale. Magowie przestali istnieć.
Karasu otworzył szeroko oczy.
- O czym ty mówisz? A ty? A Muffinka...
Bart machnął ręką ze zniecierpliwieniem.
- Wielka Rada Magów nie istnieje. Nie został nikt, rozumiesz? - Oznajmił ponuro.
- Skąd to możesz wiedzieć? Nikt nie ma wstępu do ich siedziby.
- Ktoś jednak ma. Wyobraź sobie, że członkowie elitarnej jednostki magów, do takich ktosiów należeli.
A, że uznali mnie za zmarłego, nikt nie cofnął moich przywilejów. Wybrałem się do nich kilka dni po tym, jak Aeszma mnie ocalił.
Dowódca słuchał zachłannie.
Mag wyglądał, jakby nagle przybyło mu lat.
Jego twarz poszarzała.
- Ledwo wydostałem się z jednej rzezi, a już trafiłem w sam środek kolejnej.
Ktoś wymordował wszystkich magów z Wielkiej Rady.
Nie został ani jeden.
Karasu usiadł ciężko na krześle.
- Aeszma? - Zapytał słabo.
Bart pokręcił głową.
- On nie miał z tym nic wspólnego. Raz uległ Atonowi, ale na szczęście w porę się opamiętał.
- Więc, kto?
- Pomyśl.
- Jeśli tylko niektórzy magowie mogli się tam dostać, to musiał być ktoś z waszego oddziału. A jeśli nie byłeś to ty...
Bart wgryzł się w kolejną kanapkę.
- Ta czarodziejka, którą zabrał Aton.
- Marcelina. Najlepsza z nich wszystkich.
Karasu otworzył i zamknął usta.
A potem pomyślał, że to widocznie jakiś zbieg okoliczności.
- Żaden zbieg okoliczności. - Burknął Bart, jakby czytał mu w myślach.
- Chcesz powiedzieć, że czarodziejka odpowiedzialna za to...
- Mag. - Poprawił go wędrowiec. - Magowie są znacznie potężniejsi od czarodziei. Potrafią tworzyć magię, natomiast czarodzieje mogą ją jedynie wykorzystywać i na ogół są ograniczeni do jednego żywiołu.
- Ale ona była wiedźmą. - Zaprotestował jakoś bezradnie Karasu.
Bagno, w które wdepnął okazało się głębsze niż przypuszczał.
Bart dolał mu kawy i uśmiechnął się pokrzepiająco.
- Wiesz jak to jest z wiedźmami? - Zapytał.
- Wiedźmą zostaje osoba zawierająca pakt z demonem, układ: moc za duszę. Chcesz powiedzieć, że Diabeł maczała w tym palce?
- Co tam knujecie? - Diablica niespodziewanie zmaterializowała się przy stole.
Nie czekając na odpowiedź, nalała sobie kawy.
- Chcę powiedzieć, że nie zawsze jest to uczciwy układ.
Dowódca prychnął.
- A z demonami da się zawrzeć uczciwy układ?
- No jeszcze powiedz, że zmuszamy ludzi to sprzedawania dusz. - Diablica rozsiadła się wygodnie na krześle.
- Oczywiście, że tak.
- Powinieneś zostać rycerzem Zakonu. Nie myślałeś o tym?
- Nie obrażaj mnie. - Mruknął Karasu.
- Ja tylko się odgryzam. To ty zacząłeś. Podejmowanie złych decyzji to nadal wolna wola. Jedyny atrybut ludzkości.
- Czyli Marcelina musiała się zgodzić. Musiała być w zmowie z Atonem.
- Wykluczone. - Zaprotestował Bart.
- To się okaże, jak Hajmidal ją przyprowadzi. - Karasu odłożył kanapkę, bo nagle stracił apetyt.
Nie dość, że porywali się z motyką na słońce, dosłownie i w przenośni, to jeszcze mogli mieć w swoich szeregach szpiega.
- Jedz chłopaku, bo coś bladziutki jesteś. - Poklepała go po kolanie Diabeł - I nic się nie martw, ja się zajmę Marceliną.
- Co chcesz zrobić? - Zaniepokoił się nagle Bart.
- Poddam ją niezawodnej próbie. - Uśmiechnęła się paskudnie dziewczyna.
Tym razem to mag zbladł.
- Znaczy co? - Zapytał ciężko Karasu.
Coraz bardziej miał dosyć pytania.
Odpowiedzi zdecydowanie nie były takie, jakie chciałby usłyszeć.
Ostatnio nadmierna ciekawość dostarcza mu samych problemów.
Zerknął na bajarza i piekielną istotę.
Ta dwójka, chciała zmienić losy Świata.
Potężne byty, zdolne do wszystkiego i gotowe na wszystko.
Tylko dlaczego, do jasnej cholery, chcą, żeby to właśnie on dowodził tym całym obłędem?
Jaga odsunęła od siebie stertę pergaminów i z trzaskiem zamknęła wielką księgę.
Myślami wróciła do rozmowy ze swoją opiekunką z Akademii.
Kobieta zachęcała Jagę do zgłoszenia się na nabór do Zakonu.
Dziewczyna zamyśliła się.
Miała wrażenie, że przełożona coś ukrywa.
Ona sama miała wątpliwości.
Nie była do końca pewna, czy chce zostać healerką.
Coraz częściej myślała o swoich innych zdolnościach.
Lubiła przypominać sobie tamte chwile, podczas ratowania Jasnego.
Operowanie magią było przyjemne i dawało satysfakcję.
No i takimi umiejętnościami mogą pochwalić się nieliczni.
Nie to, co healerki.
O nich pamiętają tylko ranni.
A może należało porozmawiać z Karasu?
Może, gdyby przystąpiła do gildii, mogłaby uczyć się od Muffinki?
Tylko, że wtedy byłaby skazana na towarzystwo Pieprza.
Zacisnęła pięści.
A może w Zakonie też docenią jej zdolności?
Chyba jednak powinna spotkać się z kimś od rekrutacji.
Niestety może to nie być takie proste, skoro oddział w Trzeciej Krainie właściwie przestał istnieć.
Jadze nadal nie mieściło się w głowie, jakim cudem tak potężna organizacja mogła się ugiąć przed jednym mieszańcem z Podziemia.
Przecież byli posłańcami Atona!
Nawinęła na palec rudozłote pasmo.
No tak, tylko dlaczego chcieli zrównać z ziemią Miasteczko?
Gdzieś, w głębi duszy, czuła że dołączenie do nich nie jest właściwą drogą.
Ocknęła się na dźwięk bijącego na dole zegara.
Było późno.
Musiała się pospieszyć, jeśli miała zdążyć na egzamin.
W Akademii nawet Zimowy Festyn nie był wymówką.
Może przy okazji zapyta przełożoną o tego rekrutera?
Demon przeciągnął się.
Już dawno odwykł od wielogodzinnego wyczekiwania.
Czasy aktywnych misji miał już za sobą.
Na służbie u Diabła dorabiał sobie do emerytury.
Niestety wsparcie dla weteranów z Podziemia było raczej mizerne.
Widać zakładali, że mało komu uda się dożyć tego magicznego okresu.
Jemu się udało, bo był piekielnie dobry.
I tak oto, jego cholernie długa służba, została nagrodzona jakimiś śmiesznymi ochłapami.
Gdyby nie spotkał na swojej drodze diablicy, prawdopodobnie upadłby do roli podrzędnego demona z rozdroży.
Albo jeszcze gorzej, łaziłby za ludźmi i nakłaniał do złego, jak jakiś marny akwizytor.
Z gospody wyszedł niski mężczyzna otulony czarnym płaszczem.
Zatrzymał się i zadarł głowę, patrząc na najbliższą latarnię.
Zabrzęczało pękając szkło.
Uliczka utonęła w mroku.
Abdiel prychnął pod nosem.
Tanie sztuczki.
Czarne oczy uważnie śledziły każdy ruch niskiego czarnoksiężnika.
Demon miał nadzieję, że się nie pomylił.
Nie miał czasu na pomyłki.
Z gospody wymknęła się kolejna postać.
Smukła istota w czarnym płaszczu, z głęboko naciągniętym kapturem, tak by ukryć twarz.
Miała dziwnie sztywne ruchy.
Abdiel zaklął pod nosem.
Chyba jednak się pomylił.
Tak czy inaczej, musi przekonać się z bliska.
Bezszelestnie oderwał się od ściany budynku i zeskoczył na ulicę.
Tymczasem dwie ciemne sylwetki znikały właśnie za najbliższym rogiem.
Demon pobiegł za nimi.
- To idealna pora, wszyscy są na tym cholernym balu. - Szeptał gorączkowo niski mężczyzna. - A mnie nie zaprosili! Pożałują! Wejdziesz od północnej strony. Warta zmienia się krótko przed północą.
Wysoka postać stała sztywno, tuż obok mówiącego szybko czarnoksiężnika.
W pewnym momencie ostrożnie zwróciła się w stronę miejsca, w którym przycupnął Abdiel.
Demon wstrzymał oddech.
Niski czarnoksiężnik szarpnął towarzysza za przód płaszcza.
- Patrz na mnie, jak do ciebie mówię! - Wściekł się. - Co ty sobie wyobrażasz, cholerny kundlu!
Smukła postać skuliła się.
Pod wpływem szarpnięcia, kaptur zsunął jej się na plecy.
Abdiel uśmiechnął się na widok turkusowej czupryny.
Więc jednak się nie pomylił.
Teraz wystarczyło pozbyć się ropuchowatego czarnoksiężnika.
Śnieżnobiałe kły błysnęły w złym uśmiechu.
Nie z takimi dawał sobie radę.
Tymczasem kurdupel trzasnął swojego kompana w twarz.
- Jeśli to spartolisz, zatłukę cię osobiście. - Ostrzegł wściekle.
Demon zbliżał się spokojnym krokiem.
Zadbał o to, żeby go usłyszeli.
Niski czarnoksiężnik zamarł na widok świetnie ubranego mężczyzny, który pojawił się znikąd.
Abdiel obrócił w palcach elegancką laskę, a potem oparł się o nią niedbale.
Utkwił swoje czarne oczy w zaniepokojonym czarnoksiężniku.
Mężczyzna najwyraźniej nie miał pojęcia jak zareagować.
Jego towarzysz nadal stał zgarbiony, z wzrokiem wbitym w uliczny bruk.
- To prywatna rozmowa. - Oznajmił w końcu czarnoksiężnik, siląc się na uprzemy ton.
- Nie śmiałbym panom przeszkadzać... - Uśmiechnął się uprzejmie demon i uchylił lekko cylinder.
- To oddal się pan. - Poradził mu kurdupel nie odpowiadając na pozdrowienie.
- Jednak mam sprawę niecierpiąca zwłoki. - Dokończył Abdiel, ignorując chamską radę czarnoksiężnika.
- Doprawdy? Nie nasz problem. Orion, do nogi. - Rzucił do turkusowowłosego, który naciągnął kaptur i ruszył posłusznie, za oddalającym się kurduplem.
- Widać dobre maniery wyszły z mody. - Westchnął demon.
Zwinnym skokiem zastąpił kurduplowi drogę.
- Co do... - Czarnoksiężnik nie skończył, bo padł rażony klątwą demona.
Barista podszedł do stojącego sztywno Oriona.
Delikatnym ruchem uniósł jego brodę i zajrzał w czarne oczy.
Na widok pustego spojrzenia zaklął.
- No to mamy problem. - Westchnął i nakrył smukłego chłopaka peleryną.
Zniknęli bezszelestnie, zostawiając za sobą stygnącego trupa.
Sawa przeciągnęła się w pościeli.
Wcale nie chciało jej się otwierać oczu.
Miała wrażenie, że kiedy to zrobi, to wszystko okaże się snem.
A tak, chociaż jeszcze przez chwilę, może pławić się w tym dziwnie przyjemnym uczuciu, które ją rozsadzało.
Po raz pierwszy czuła się bezpieczna i spokojna.
To było miłe i kojące.
Bała się, że zniknie równie niespodziewanie, jak się pojawiło.
Że zaraz odezwie się zew i zmusi ją do kolejnej wędrówki.
A może mogłaby zostać w tej miękkiej, ciepłej pościeli już na zawsze?
Niestety, ktoś musiał doglądać sadzonek, żeby bezpiecznie przetrwały zimę.
A na wiosnę zacznie się wielkie sadzenie.
Niechętnie uchyliła powieki.
Uśmiechnęła się.
Pieprz spał obok, przytulony do poduszki.
Jego czarne włosy błyszczały w promieniach słońca.
Cyganeczka oparła się na łokciu i przyglądała mu się zachłannie.
- Przestań się gapić. - Burknął, popychając ją z powrotem na poduszkę.
- Masz dłuższe rzęsy ode mnie! - Roześmiała się.
Przyłożył jej poduszką.
Sawa zwinnie wdrapała mu się na plecy i przydusiła do łóżka.
- Poddaj się. - Szepnęła mu do ucha.
Bóg zręcznie obrócił się pod nią na plecy.
Czekoladowe oczy parzyły z dziwnym błyskiem.
Cyganeczka zarumieniła się.
Usiadł, zagarniając ją ramionami.
Przesunął nosem po jej szyi i wymruczał, tym swoim przyprawiającym o dreszcze, głosem:
- Chyba wolę przejść do ataku. - Ugryzł ją delikatnie.
Legglę w milczeniu patrzył na ubierającego się Derwana.
Chłopak wczoraj ledwo trzymał się na nogach.
Pożoga go nie oszczędzała.
Poza tym, nadal musiał brać udział w zwyczajowym treningu dla rekrutów.
Chwilowo odpadło szkolenie u elfa, bo łucznik musiał doprowadzić ramię do porządku.
A niestety nie wyglądało to dobrze.
Wilkołak czuł cholerne wyrzuty sumienia.
W dodatku coraz bardziej drażniły go dziwne, poufałe rozmowy Legglę i Pieprza, których ostatnio niechcący był świadkiem.
Ze złością wcisnął koszulę w spodnie.
- Coś się stało? - Zapytał łucznik, wyciągając rękę, żeby poprawić wilkołakowi kołnierz.
Derwan odtrącił jego dłoń, niecierpliwym ruchem.
- Nieważne. - Warknął.
Elf westchnął opuszczając ramię.
- Może przyjdę dziś zobaczyć, jak sobie radzisz. - Powiedział nie spuszczając wzroku z wilkołaka.
- Obejdzie się. - Odburknął chłopak. - Poza tym i tak masz zabiegi u healerek.
- Ale przecież...
- Nie. - Warknął Derwan, a jego srebrne oko błysnęło groźnie.
Legglę uśmiechnął się w duchu.
Czasami przy tym chłopaczku czuł się jak gówniarz.
- Masz się zająć swoim ramieniem. - Dodał stanowczo.
Elf uśmiechnął się lekko.
Wilkołak odwrócił się na pięcie i przysunął się bliżej łucznika.
Popchnął go, zmuszając by elf usiadł na stole.
- Widziałem, jak na niego patrzysz. - Warknął opierając dłonie z obu stron, tak, by łucznik nie mógł uciec.
Legglę zarumienił się.
Srebrne oko wwiercało się w niego wyczekująco.
- Zastanów się, czego ty właściwie chcesz. Ale ostrzegam cię, - Derwan nachylił się bardziej, ocierając się policzkiem o policzek elfa, szeptał mu prosto do ucha. - ja nie zrezygnuję.
Legglę odprowadził, wychodzącego wilkołaka zaskoczonym wzrokiem.
Postanowił złapać Różę i przełożyć zabiegi na później.
Healerka nie robiła trudności.
Teraz i tak nie miała zbyt wiele do roboty.
Elf ruszył za mury, w głąb lasu.
Na początku nie bardzo wiedział, w którą stronę iść.
Ale głuche odgłosy szybko naprowadziły go na właściwą drogę.
Po krótkim marszu, dojrzał między pniami złote błyski.
Podszedł jeszcze kawałek i przycupnął na jednym ze zwalonych pni.
Stąd bardzo dobrze widział akcję na niewielkiej polance.
Wężowate cielsko złotego smoka, chociaż ciasno zwinięte i tak zajmowało sporo miejsca.
Elf pierwszy raz mógł spokojnie przyjrzeć się Pożodze.
Robiła wrażenie.
Między drzewami przemykał wilkołak.
W porównaniu do majestatycznego gada, wyglądał niepozornie.
Elf wiedział, że to złudzenie.
Derwan w tej postaci był zabójczy i nieobliczalny.
Wystrzelił atakując smoka.
Pożoga niedbałym machnięciem, uzbrojonej w ostre pazury łapy, posłała wilkołaka na najbliższe drzewo.
Legglę skrzywił się, kiedy ciało Derwana z hukiem spotkało się z pniem.
- Jeszcze raz. - Oznajmił beznamiętnie gad.
Elf dopiero teraz dostrzegł, że bursztynowe oczy smoka przesuwają się po rozłożonych na ziemi pergaminach.
Pochłonięta lekturą Pożoga, zdawała się nie zwracać uwagi na krążącego wokół niej wilkołaka.
A jednak każdy jego atak kończył się tak samo.
Legglę przeczesał włosy.
Jeśli chłopak się nie opamięta, nic z tego nie będzie.
Przynajmniej Pieprz dotrzymał słowa.
Elf zamyślił się.
Może dlatego nie zauważył, że zmienił się wiatr i nagle, zbierający się z ziemi wilkołak, zwrócił pysk w jego stronę.
Derwan wbił pazury w ziemię.
Wyrwał do przodu mimo gwałtownych protestów obolałego ciała.
Pożoga bez trudu złapała go za kark.
Legglę zesztywniał.
Patrzył na miotającego się wściekle wilkołaka, który wisiał kilka metrów nad ziemią.
- Mogłeś upszecić sze fpadniesz. - Wysepleniła Pożoga, bo rozmowa z wilkołakiem w pysku nie była rzeczą łatwą.
- Przepraszam. - Zmieszał się elf. - Jakoś nie pomyślałem, że...
- Że jest tak źle? - Wyszczerzył zęby smok i wypluł wilkołaka.
Derwan od razu rzucił się w stronę łucznika.
Ciężka łapa smoka przygwoździła jego ogon do ziemi.
Wilkołak zaskomlał.
Legglę uderzyła wściekłość stalowego spojrzenia.
- Chciałem mu tylko powiedzieć, że... - Zawahał się elf.
- A mów mu co chcesz i tak nie będzie pamiętał. Zupełnie nad sobą nie panuje, za dużo w nim wściekłości.
Łucznik zsunął się z pnia i ukucnął przed miotającym się wilkołakiem.
- Mere... - Powiedział miękko.
Bestia kłapnęła zębiskami tuż przed twarzą Legglę.
- Postaraj się. Dla mnie.
- Ooo, jakie to urocze. - Zamrugał złoty smok. - Ale obawiam się, że na tym etapie całkiem nieskuteczne. Zajrzyj do nas za kilka dni. Może do tej pory wtłukę w niego trochę rozumu. A teraz uciekaj.
Pożoga rzuciła wściekłym wilkołakiem przez całą polanę.
Elf skrzywił się, ale posłusznie opuścił las.
Vanisz siedziała na murze i patrzyła na bawiący się w dole tłum.
Walczyła z myślami.
Czuła, że musi poszukać Oretego.
Miała nadzieję, że healer sam wróci do Miasteczka.
Właściwie, to Hajmidal powinien się tym zająć, ale jak widać zastępca miał inne priorytety.
Wojowniczka zacisnęła zęby.
Tuż obok przycupnął Szałwia.
Zerknął na nią fiołkowym okiem.
- Martwisz się czymś. - Bardziej twierdził niż zapytał.
Potwierdziła skinieniem głowy.
Chłopak usiadł, spuszczając nogi w dół.
Wyciągnął z kieszeni kawałek pergaminu i zręcznymi ruchami wyczarował z niego motyla.
Delikatnie ujął Vanisz za nadgarstek i przyciągnął jej rękę do siebie.
Położył papierowego motyla na jej dłoni.
Dmuchnął.
Pergamin zaszumiał i motyl ożył.
Wzbił się w powietrze i zaczął krążyć nad ich głowami.
Vanisz otworzyła szeroko oczy.
- Ten świat nie ma granic. - Szepnął Szałwia, a w jego głosie dało się wyczuć niepokój.
- Ma i to całkiem sporo. - Westchnęła, śledząc wzrokiem motyla. - Czego się boisz?
- Siebie. - Oznajmił bez wahania.
Wojowniczka parsknęła.
- Przecież ty wcale nie jesteś straszny. - Zmierzwiła mu czuprynę.
- Boję się, że ten brak ograniczeń może zmienić mnie w potwora.
- I wymordujesz ludzkość motylkami z papieru? - Parsknęła rozbawiona.
Wyciągnęła rękę, a motyl wylądował na niej, trzepocząc skrzydłami.
Szałwia uśmiechnął się smutno i wziął ją za rękę.
Rzeczywistość zafalowała zmieniając kształty.
Po chwili siedzieli w zadymionej spelunie.
Na stole chrapał nieprzytomny Orety.
Śmierdział jak gorzelnia.
Vanisz zatkała nos.
Posłała Szałwi podejrzliwe spojrzenie.
- Jak to zrobiłeś? Skąd...
- Mówiłem ci, dla mnie ten Świat nie ma granic. Potrafię ożywić każdą myśl. Urzeczywistnić co tylko chce.
Dziewczyna wytrzeszczyła oczy.
- Przecież to niemożliwe.
- Nie ma dla mnie rzeczy niemożliwych. - Westchnął chłopak. - Skąd mam wiedzieć, które są złe? Właśnie dlatego nigdy nie chciałem się tu zapuszczać.
Vanisz patrzyła na niego z niedowierzaniem.
- Ty tak na serio?
Zmieszał się.
- No, nie chodzi o to, że jestem jakimś zadufanym...
- To ja poproszę wiadro zimnej wody. - Poklepała brudny blat i posłała Szałwi wesołe spojrzenie.
- Co? - Wydusił.
- Dasz radę?
Wiadro stuknęło cicho o blat.
Chlupnęła woda.
- Jesteś fenomenalny! - Klasnęła w dłonie i złapała wiadro.
Bez wahania chlusnęła jego zawartością na śmierdzącego Orety.
Healer, z pijackim wrzaskiem, zerwał się na równe nogi.
Zatoczył się i upadł na podłogę.
Śmierdząca speluna była pusta, więc nikt nie zwrócił uwagi na to nietypowe przedstawienie.
- Co tu robisz? - Wybełkotał Orety, zbierając się z podłogi.
- Zabieram cię do domu. - Oznajmiła stanowczo Vanisz.
Szałwia w milczeniu przyglądał się, stojącej obok wojowniczce.
Jej beztroska zaskoczyła go.
Okazało się, że niepotrzebnie się bał.
Przyjęła prawdę, jakby była czymś naturalnym i oczywistym.
Szałwia odetchnął z ulgą.
- Nigdzie nie idę. - Oznajmił z zaciętą miną healer. - Dopiero co brata pochowałem!
- Przykro mi. - Szepnęła smutno. - Ale właśnie dlatego musisz wrócić. Nie możesz zapić się na śmierć.
- A kto mi zabroni? - Warknął wojownik z hukiem stawiając swoje krzesło na miejsce. - I kto to w ogóle jest. - wskazał oskarżycielsko na Grzecha.
- Szałwia, zupełnie niesamowity facet. - Vanisz objęła zaskoczonego chłopaka ramieniem.
Fiołkowooki zarumienił się.
- To miło. - Mruknął ponuro Orety. - A nie ma czasem jakiej flachy?
Ledwo skończył pytanie, a już stała przed nim butelka najprzedniejszej, idealnie schłodzonej, gorzałki.
Healer wytrzeszczył oczy.
- A ty co? Jakiś dżin? - Zapytał, podejrzliwie zerkając na Szałwię.
Złapał butelkę i odkorkował ją zębami.
Powąchał trunek i pokiwał z uznaniem głową.
- Poniekąd. - Zmieszał się Grzech.
- To, na przykład, było złe! - Pogroziła mu palcem Vanisz.
Fiołkowe oczy spojrzały na nią żałośnie.
Wojowniczka zręcznie wyrwała Oretemu flachę.
- Wracamy do domu! - Zarządziła.
Chwilę później wylądowali na dziedzińcu gildii.
Tym razem to healer wyrwał Vanisz butelkę i pognał w stronę gospody.
- Zabiję. - Postanowiła twardo wojowniczka.
- Przepraszam. - Szepnął skruszony Grzech.
- A za co ty znowu przepraszasz? - Zdziwiła się. - Posłuchaj, może nie afiszuj się za bardzo ze swoimi zdolnościami, bo zaraz nie opędzisz się od ludzi.
- Znaczy co? - Zapytał bezradnie.
- Zagubiony chłopiec. - Westchnęła Vanisz. - Po prostu nie musisz spełniać każdego życzenia, które zostanie wypowiedziane, czy tam pomyślane w twojej obecności. Zostaw swoje czary mary na specjalne okazje. Rozumiesz?
- Chyba tak.
- I w ogóle nieładnie podsłuchiwać cudze myśli!
Słońce chyliło się ku zachodowi.
- Dobra idę po tego tłuka. - poklepała zmieszanego Szałwię po plecach i pobiegła w stronę gospody.
Na głównej drodze niemal zderzyła się z ponurym Hajmidalem.
Nie zważając na protesty zastępcy, pociągnęła go za sobą.
- Spieprzyłeś sprawę. - Warczała, wlokąc go za sobą. - I teraz masz to naprawić, albo powiem wszystko Karasu!
- Szantaż, pięknie. - Mruknął oficer. - Ja muszę zająć się Draco.
- Edzio sobie poradzi. - Wojowniczka brutalnie wepchnęła Hajmidala do gospody - A ty skup się i bądź przekonujący!
Orety zaszył się w najciemniejszym kącie i już zdążył osuszyć pół butelki.
- Spierdalaj. - Zawarczał na widok Hajmidala.
Niezrażony oficer usiadł naprzeciwko.
- Słuchaj...
- Żadne słowa nie zmienią faktu, że mój brat nie żyje. - Ostudził go healer.
- Masz rację, ale nikt nie powiedział, że to stan permanentny.
Vanisz wytrzeszczyła oczy.
- Oszalałeś? - Zdumiała się.
- Miałem być przekonujący. - Syknął Hajmidal.
- Kurwa, jaja sobie ze mnie robisz? - Wściekł się Orety.
- Nic podobnego. Wybierzemy się do Krainy Śmierci i przywleczemy go z powrotem.
Przy stoliku zapadła cisza.
Healer zapomniał o piciu.
Vanisz patrzyła na zastępcę, jakby ten stracił rozum.
- Ej, można się dopisać, czy bawicie się sami? - Blik niedbale oparł się o wolne krzesło.
- Gówniarzy nie bierzemy. - Mruknął Hajmidal.
- Czyś ty zwariował?! - Ocknęła się wojowniczka, szarpiąc zastępcę za kołnierz.
- Mówisz poważnie? - Zapytał zimno Orety.
- No ciekaw jestem, jak się kozaku dostaniesz na Tamtą Stronę. - Uśmiechnął się złośliwie Blik.
- Uspokójcie się. - Syknęła Wojowniczka, uderzając w stół. - Padalec nie żyje.
- Dlatego musimy po niego iść. - Powiedział twardo Hajmidal i zerknął na Grzecha. - Potrafisz otworzyć portal?
- Stary, proszę cię. - Prychnął Blik. - Wystarczy, że powiesz gdzie i kiedy.
Oczy Oretego rozbłysły.
Momentalnie wytrzeźwiał.
- Spotkamy się za pół godziny za murami. Przygotujcie się, no i nikomu ani słowa. - Ostrzegł Hajmidal.
Vanisz westchnęła z rezygnacją.
- Idziesz? - Zapytał krótko oficer.
- Ktoś was musi pilnować. - Burknęła z rezygnacją.
- No i kurwa zajebiście. - Zatarł ręce Blik.
Ostatnio edytowany przez Dziabeł 27 Listopada 2016r. 21:53, W całości zmieniany: 2
_________________
– A jeśli pewnego dnia będę musiał odejść? – spytał Krzyś, ściskając Misiową łapkę. – Co wtedy?
– Nic wielkiego. – zapewnił go Puchatek. – Posiedzę tu sobie i na Ciebie poczekam. Kiedy się kogoś kocha, to ten drugi ktoś nigdy nie znika.
1
Cytat:
Tymczasem Ziemniak zaniepokoił się wyraźnie.
Truskawki pod koniec jesieni.
Dziwna magia.
Truskawki pod koniec jesieni.
Dziwna magia.
Fajne poznanie Diabła, zboczenica, od razu mi sukienkę podciąga! Ale tak, to mój nowy bóg! Ciastki, huhu *q*
Pieprz z cyganeczką............................. O FUUUJ FUUUUJ, A JA SIĘ Z NI CAŁOWAŁAM, FUUUUUJ!! < pluje na cztery strony świata, zjada pastę do zębów >... fuj, z każdą się całuje x: Mogłam czymś się zarazić od tego wszaka!
Scena Leggle z Drewienkiem ocaliła mi musk po tych Pieprzowych łóżkach. Brrr. Mega podoba mi się, że on zauważył i powiedział! Nadal nie wiem, kto tu będzie seme i już sama nie wiem, kto ma nim być. Trudne wybory przed Tobą xD Nu chyba, że na zmianę, też fajnie by było *-*
Szałwia na ten moment jest moim fav bohaterem. W sumie Blika też bardzo lubię! I jeszcze... parę... xD
Oho, niezła przygoda się szykuje.
A fgl, smuteczek, jestem zwykłą czarodziejką xd
_________________
1
SpoilerHaha jednak Wulgaryzmy pieprzona świątynia! O widzę Muffina ani troche nie zażenowana sytuacją, no nieźle xD I oczywiście to druid musi tachać kotorożca! i biedny pieprz, na chwile samego go zostawić nie mogą, ciągle obłożony atencją! I jeszcze znowu chcą go rozbierać!
AESZMA HENTAI! Kolejną bierze w objęcia!
Ooooo konkurs na najlepszą kawę? Niech no zgadnę, Dziab będzie sędzią? No wiedziałem! Już się boję co ta Muffina chce i to jeszcze żywego.
Łooo Druid podpadł nerdkom... znaczy tym, swoim. Ciekawe co on tam narobił, przedstawił im Ptysia, a ta spaliła ich święty las? O a teraz się włamuje do Barta, a to mała mynda!
DZIAB TEŻ HENTAI PTYSIA ODWRACA W SUKIENCE! Ale nareszcie spotkanie przeznaczenia się dokonało! Dwa yaoistyczne hentajce razem i Ptyś przekupiony ptysiami!
Uhuhu Marcela widzę nieźle narozrabiała, nie dziwota, że Dziaba się jej pozbyła w tak nieprzyjemny sposób.
Szkolenie wilkołaczka, widzę Pożoga go nie oszczędza ani troche... biedaczek. A Elf tak smuta!
Ohoho kolejna szalona wyprawa! Vaniszowej i Hajmowi widać jeszcze nie dość wrażeń!
Fajny rozdział, taki trochę na uspokojenie po ostatnich akcjach, miło się czytało :3
pieprzona świątynia! O widzę Muffina ani troche nie zażenowana sytuacją, no nieźle xD I oczywiście to druid musi tachać kotorożca! i biedny pieprz, na chwile samego go zostawić nie mogą, ciągle obłożony atencją! I jeszcze znowu chcą go rozbierać!AESZMA HENTAI! Kolejną bierze w objęcia!
Ooooo konkurs na najlepszą kawę? Niech no zgadnę, Dziab będzie sędzią? No wiedziałem! Już się boję co ta Muffina chce i to jeszcze żywego.
Łooo Druid podpadł nerdkom... znaczy tym, swoim. Ciekawe co on tam narobił, przedstawił im Ptysia, a ta spaliła ich święty las? O a teraz się włamuje do Barta, a to mała mynda!
DZIAB TEŻ HENTAI PTYSIA ODWRACA W SUKIENCE! Ale nareszcie spotkanie przeznaczenia się dokonało! Dwa yaoistyczne hentajce razem i Ptyś przekupiony ptysiami!
Uhuhu Marcela widzę nieźle narozrabiała, nie dziwota, że Dziaba się jej pozbyła w tak nieprzyjemny sposób.
Szkolenie wilkołaczka, widzę Pożoga go nie oszczędza ani troche... biedaczek. A Elf tak smuta!
Ohoho kolejna szalona wyprawa! Vaniszowej i Hajmowi widać jeszcze nie dość wrażeń!
Fajny rozdział, taki trochę na uspokojenie po ostatnich akcjach, miło się czytało :3
Cytat
A fgl, smuteczek, jestem zwykłą czarodziejką xd
Nie taką zwykłą! Nikt na całym świecie nie opanował używania magii ptysi! Sama byłabyś w stanie pewnie rozwalić połowę magów!
Ostatnio edytowany przez Yuichi 27 Listopada 2016r. 20:34, W całości zmieniany: 1
_________________
1
A resztę utopić w lukrze XDDD Muffa jest jedyna w swoim rodzaju!
– A jeśli pewnego dnia będę musiał odejść? – spytał Krzyś, ściskając Misiową łapkę. – Co wtedy?
– Nic wielkiego. – zapewnił go Puchatek. – Posiedzę tu sobie i na Ciebie poczekam. Kiedy się kogoś kocha, to ten drugi ktoś nigdy nie znika.
_________________
– A jeśli pewnego dnia będę musiał odejść? – spytał Krzyś, ściskając Misiową łapkę. – Co wtedy?
– Nic wielkiego. – zapewnił go Puchatek. – Posiedzę tu sobie i na Ciebie poczekam. Kiedy się kogoś kocha, to ten drugi ktoś nigdy nie znika.
1
Część trzydziesta czwarta 18+Muffinka, kiwając się na palcach, pilnie studiowała tytuły ksiąg, ustawionych na regale w Wielkiej Sali.
Do środka wpadła chichocząca Pożoga.
Usiadła z rozmachem przy stole i nałożyła sobie całą miskę aromatycznej zupy.
- Co ci tak wesoło? - Zainteresowała się czarodziejka.
- Bo najwyraźniej Sawa złapała Aeszmę. - Grzech z zainteresowaniem przyglądała się kolorowej potrawie.
Z przyjemnością zaciągnęła się aromatycznym zapachem.
- Że co? - Zdziwiła się Muffinka.
- Ale jestem głodna! Te lekcje mnie wykończą. Derwan to strasznie toporny idiota. - Pożoga zaatakowała zupę.
- Co ty mówiłaś? - Zaniepokoiła się Muffa, siadając przy stole.
Odruchowo sięgnęła po ciastko.
Miała nadzieję, że się przesłyszała.
No bo jak to możliwe...
Potrząsnęła głową.
Nie, nie ma zamiaru o tym myśleć.
Jednak, na nieszczęście Ptysia, Grzech właśnie zaspokoiła pierwszy głód i uśmiechając się szeroko oznajmiła:
- Pół dnia siedzą zamknięci w jej pokoju. I wcale nie rozmawiają, jeśli wiesz, co mam na myśli.
- Nie chcę wiedzieć. - Warknęła Muffinka, zgniatając ciastko.
Wstała i wymaszerowała z Wielkiej Sali.
Pożoga wzruszyła ramionami i dolała sobie zupy.
Czarodziejka trzasnęła drzwiami i wyszła na mroźne powietrze.
Była zła.
I nie chodziło o to, że Pieprz wybrał inną.
Tylko dlaczego, do jasnej cholery, akurat taką zwykłą, nijaką dziewuchę?!
Skrzywiła się z niesmakiem i wyżyła się kopiąc jeden z kolorowych lampionów, który stał przy drzwiach.
- Ktoś tu ma dobry humor. - Pieprz wszedł przez kamienny łuk, zręcznie omijając, turlające się po ziemi resztki lampionu.
- Jesteś... - Wysyczała Muffinka, mordując go spojrzeniem.
Aeszma zamarł w pół ruchu.
Nie dowiedział się jednak czym jest, bo czarodziejka z furią naciągnęła kaptur na głowę i opuściła gildyjny dziedziniec.
Bóg odprowadził ją zaniepokojonym spojrzeniem.
- Możemy porozmawiać? - Zapytał Edward, który ledwo uniknął stratowania przez wściekłego Ptysia.
- Teraz nie. - Mruknął niechętnie Pieprz. - Muszę iść do Świątyni.
- O, to dziś? - Zainteresowała się Pożoga, która właśnie wyszła na dwór.
Aeszma mruknął coś niewyraźnie.
- No chodźmy, chodźmy! - Zatarł ręce Bart.
- Nie powinieneś się ubrać jakoś... - Karasu uwiesił się na bracie i spojrzał na niego krytycznie.
- Ta, najlepiej w różową sukienkę. - Burknął Pieprz, zręcznie uwalniając się z duszącego uścisku.
- Twoja pierwsza Świątynia. - Westchnęła Diablica.
Czarnowłosy z zakłopotaniem popatrzył na tłumnie zgromadzone Gryfy.
Co za żenada.
Wyglądali, jakby spodziewali się po nim nie wiadomo czego.
A on miał ochotę zwiać.
Ostatnie dwa dni przytłoczyły go całkowicie.
Miał wrażenie, że się pogubił.
Trochę bezradnie rozejrzał się za Muffinką, ale najwyraźniej ona, z jakiegoś powodu, nie miała ochoty uczestniczyć w tym cyrku.
Przez chwilę jej pozazdrościł.
Szedł w milczeniu, zupełnie nie słuchając, o czym właściwie trajkoczą podekscytowane Gryfy.
Gorączkowo myślał nad tym, co ma za chwilę zrobić.
Popełniał błąd.
Czuł to w kościach.
A jednak pokonał, ciągnące się w nieskończoność, schody.
Otoczony wesołym tłumem przekroczył próg Świątyni.
Aton miotał się wściekły.
Wielki Mistrz Zakonu przezornie milczał.
- Ten bezczelny.... - Bóg aż posiniał. - Jak on śmie!
Złotowłosy chłopak kopnął krzesło.
Wziął głęboki oddech.
Musiał dać szczeniakowi nauczkę.
Cały się gotował.
Zmiażdży go.
Zmiecie z powierzchni ziemi.
Potrzebna mu była Marcelina.
Niestety w sprawę najwyraźniej wmieszała się Diablica.
No cóż, zawsze była po stronie tego bękarta.
Zupełnie niezrozumiałe.
Została mentorką takiego zera.
Podczas gdy on, Aton, władał nieporównywalnie większą mocą.
Bez trudu łamał wolę każdej istoty.
Zawładnął aniołami bez żadnego wysiłku.
Podporządkowanie sobie archaniołów zajęło mu kilka dni.
Stworzył potęgę, dzięki której kontrolował wszystkie Krainy.
Niczego nie zostawiał przypadkowi.
Musiał trzymać wszystko twardą ręką.
Obiecał sobie, że nigdy więcej nie pozwoli, żeby ktoś zagroził jego egzystencji.
Cena nie miała żadnego znaczenia.
Jego życie było bezcenne.
Do sali zajrzał nieśmiało posłaniec.
Zawahał się, widząc Boga w takim stanie.
Jednak Aton skinął na niego.
- Melduję, że zgodnie z rozkazami, dotarliśmy do dziewczyny. Rzeczywiście może to być potencjał na maga.
- Doskonale. - Uśmiechnął się drapieżnie złotowłosy.
- Czekamy na dalsze instrukcje. Oprócz tego, trafiliśmy na informację, która na pewno zainteresuje waszą Wspaniałość.
- Zamieniam się w słuch.
Wielki Mistrz zawiercił się niespokojnie na krześle.
Coraz mniej podobały mu się te gierki.
Coraz częściej zaczynał mieć wątpliwości, czy słusznie postąpili poddając się woli Boga Słońca.
- Znaleźliśmy dziewczynę, która najwyraźniej jest dla Aeszmy ważna.
Aton rozpromienił się.
- Wiecie, co macie robić. A co do maga. Albo będzie nasza, albo też ją spalcie.
Wielki Mistrz zadrżał.
Posłaniec skłonił się i wyszedł.
Bóg zatarł ręce, już on pokaże temu szczeniakowi, ile warta jest jego świątynia.
Sawa poprawiła płaszcz i szybkim krokiem opuściła gildyjny dziedziniec.
Była spóźniona.
Zagrzmiały Świątynne dzwony.
Cyganka nie dotarła nawet do schodów.
Mocny cios w tył głowy pozbawił ją przytomności.
Czębril przerzuciła bezwładne ciało przez ramię.
Zadarła głowę i ostatni raz spojrzała na Świątynię.
A potem splunęła z odrazą i opuściła Miasteczko.
Początkowo mieli zamiar spalić ją na rynku, ale dziwna blokada nie pozwoliła im przeniknąć do środka.
Paladynka rozwiązała ich problem.
W końcu nadal była tylko aniołem.
Zmuszenie jej do posłuszeństwa, nie zajęło Wielkiemu Mistrzowi zbyt wiele czasu.
Trzech zakonników w milczeniu ułożyło stos.
- Gdzie rekruter i dziewczyna? - Zapytał jeden z rycerzy.
Wszyscy utkwili wzrok w bramie Miasteczka.
- Mieliśmy się spotkać na rynku. - Powiedziała Czębril, przywiązując cygankę do pala. - Ale ich nie było.
- Coś musiało pójść nie tak. Aton nie będzie zadowolony. - Mruknął wysłannik Zakonu.
Ukląkł przy stosie i wymamrotał formułę.
Buchnął błękitny płomień.
Jaga słuchała rekrutera, który z pasją zachwalał niezliczone możliwości rozwoju pod skrzydłami Zakonu.
Im więcej mówił, tym mniej go rozumiała.
Z początku umykały jej pojedyncze głoski.
Potem zaczęły znikać słowa, aż wreszcie, wypowiedź wysłannika Zakonu stała się męczącym szumem.
Przytulny gabinet w Akademii stracił nagle ostrość.
Jaga zamrugała.
Z niedowierzaniem rozejrzała się po nagrzanej słońcem plaży.
Fale szumiały, łagodnie rozbijając się o piaszczysty brzeg.
- Pomyślałam, że tu nam będzie przyjemniej rozmawiać. - Oznajmiła, brodząca w wodzie dziewczyna.
Wiatr szarpał jej nieposkromioną burzę loków.
- Rozmawiać? - Jaga niespokojnie rozejrzała się dookoła.
Jak okiem sięgnąć, nie było tu żywej duszy.
Czyli nie mogła liczyć na ratunek.
- Nic ci nie zrobię. - Roześmiała się dziewczyna.
- Kim jesteś? - Przyszła healerka poszukała wzrokiem jakiejkolwiek broni.
Po krótkim wahaniu zdecydowała się na spory kamień.
- Ważniejsze jest to, kim ty chcesz być. Bo z jakiegoś powodu kariera healerki przestała ci wystarczać. W dodatku stąpasz po bardzo kruchym lodzie.
- To moja sprawa. - Naburmuszyła się Jaga.
- Twoja. - Zgodziła się dziewczyna. - Ja tylko chcę, żebyś wiedziała, że masz wybór. Możesz oczywiście przyjąć propozycję Zakonu. Nie powiem ci, jak to się skończy. Być może będziesz zadowolona.
- A jaki mam niby wybór? - Prychnęła studentka Akademii. - Bycie healerką w podrzędnej gildii? A może mam przejąć gospodę po rodzicach i całe życie świecić cyckami przed miejscowymi pijakami?
- Albo po prostu zostań magiem. - Puściła do niej oko dziewczyna.
Jaga oklapła.
Co ona powiedziała?
Jakim magiem?
To jakaś kpina?
Oczywiście słyszała wiele o tych niesamowitych istotach.
W końcu sprawowali pieczę nad całym Światem.
Rada Magów.
To ona dyktowała warunki.
Ale, co to ma wspólnego z taką dziewczyną z prowincji?
W jej wnętrzu rozkwitła nadzieja.
A może jednak jest kimś wyjątkowym?
I ma szansę czegoś dokonać?
- Jakieś głupie żarty. - Powiedziała trochę wbrew sobie.
- Obawiam się, że na żarty nie mamy czasu. Sprawa jest bardzo prosta. Jeśli chcesz studiować magię musisz zawrzeć ze mną umowę.Pomogę ci opanować formuły i ujarzmić moc. Mam jednak pewne warunki.
- Skąd wiesz, że się do tego nadaję? Jestem tylko córką karczmarza. - Burknęła Jaga, ale Diabeł zauważyła błysk w jej oczach.
- Moja droga, ja takimi rzeczami zajmuję się zawodowo.
- Mam teraz decydować? Przecież od tego zależy reszta mojego życia! To nie jest decyzja, którą można podjąć... na jakiejś plaży. - Skrzywiła się adeptka Akademii.
- Życie nie jest idealne. - Dziewczyna rozłożyła bezradnie ręce. - Obawiam się, że jest to oferta jednorazowa. Kiedy rozwieje się iluzja, albo pójdziesz ze mną, albo zabierze cię ten, pożal się bogowie, wysłannik Zakonu. Tak czy inaczej, to jest właśnie chwila, w której zdecydujesz o swoim dalszym losie.
- Zero presji. - Zadrwiła Jaga. - Jakie są te twoje warunki?
- Całkowite posłuszeństwo w trakcie treningów i musisz zostać członkiem Złotego Gryfa.
Córka karczmarza skrzywiła się.
- I naprawdę sądzisz, że mogę zostać magiem? - Zapytała podejrzliwie.
- Ja to wiem. - Powiedziała stanowczo dziwna nieznajoma i rozejrzała się niespokojnie. - Niestety kończy się nam czas. Zatem, jaka jest twoja decyzja?
- Zgadzam się. - Powiedziała Jaga i uścisnęła smukłą dłoń dziewczyny.
Iluzja odpłyneła, a wraz z nią świadomość Jagi.
Blik rozejrzał się po łąkach.
Poczuł dziwny niepokój.
Coś wisiało w powietrzu.
Powęszył chwilę.
Może to nie był najlepszy moment na ich szaloną wyprawę?
Odgonił nachalną myśl.
Z bramy wyszła reszta towarzystwa.
- Jesteśmy gotowi. - Oznajmił Hajmidal, poprawiając miecz.
- Ominie nas niezłe przedstawienie. - Westchnął z lekkim żalem Blik, patrząc w stronę Świątyni.
Pstryknął palcami otwierając portal.
- Zadufańcy przodem. - Skłonił się przed zastępcą i zachęcająco wskazał na migoczące przejście.
Oficer zdusił w sobie niechęć do tego rodzaju środka transportu i skoczył.
Aeszma stał sztywno przez całą ceremonię.
Przytłoczył go tłum, który pojawił się na świątynnym dziedzińcu.
Jego imię, wykute nad wejściem.
Ludzie, modlący się do niego.
Chciał się zapaść pod ziemię.
Zniknąć.
Jakim cudem dał się wmanewrować w coś takiego?
On się nie nadawał na boga.
Nie takiego z własną świątynią.
Życzenia huczały mu w głowie.
Do jasnej cholery, był wojownikiem, nie jakimś pajacem.
Takie szopki były dobre dla Atona.
Co on ma niby robić?
Pomachać zebranemu Narodowi i wyszczerzyć się w debilnej parodii uśmiechu?
Poczęstować ich jakąś żałosną formułką?
A może hurtowo spełnić te idiotyczne Życzenia?
Ktoś właśnie modli się o zdrowie dla rodziny.
Jasne, Zwiastun Śmierci jest idealnym odbiorcą takiego życzenia.
Pieprz miał ochotę krzyczeć.
Diabeł szturchnęła go w bok.
- Oddychaj. - Poradziła mu.
Tak, łatwo powiedzieć.
Ona nie musiała odgrywać przedstawienia dla motłochu.
Czy ci ludzie oczadziali?
Co im strzeliło do łbów?
Przyłapał się na tym, że czeka aż ktoś wreszcie zaprotestuje i wstrzyma ten obłęd.
Niestety Brat Matt, ze spokojnym uporem, zbliżał się do części przedstawienia, w której Aeszma miał wziąć aktywny udział.
Może jeszcze zdąży uciec?
Kapłan wzniósł w górę złoty kielich.
W tym samym momencie rozległ się dziki, nieludzki krzyk.
Wszyscy zamarli.
Przez tłum przedarł się jakiś obdarty chłopak.
- Ludzie! - Wydyszał, z trudem łapiąc oddech. - Pod murami płonie Zakonny stos!
Wybuchło dzikie zamieszanie.
Tłum rzucił się do schodów.
Karasu szarpnął Jasnego w tył, ratując chłopaka przed zmiażdżeniem przez przewróconą, ogromną świecę.
- Zajmij się tym. - Warknęła Diablica do Barta.
Mag zakasał rękawy i wyszeptał formułę.
Aura spokoju opadła na tłum.
Ludzie zamarli, rozglądając się nieprzytomnie.
- A ty... - Diablica nie dokończyła, bo Aeszma rozpłynął się w powietrzu. - niech to szlag.
- Dziękujemy za przybycie, niech będzie błogosławiony Wielki Aeszma. - Zagrzmiał Bart. - A teraz odejdźcie w pokoju!
- Zbierz wszystkich w Sali Głównej. - Rzuciła Diablica w stronę Karasu.
- Do mnie! - Padł krótki rozkaz. - Wy też! - Warknął w stronę Grzechów.
- Ale... - Zawahała się Pożoga.
- Wykonać. - Zielone oczy błysnęły złowrogo.
Gryfy przegrupowały się błyskawicznie.
Bart kontrolował rozchodzący się tłum.
Diablica rozpłynęła się w powietrzu.
Pieprz stał przed płonącym stosem.
Patrzył i czuł narastającą wściekłość.
Więc ma swoją odpowiedź.
Taka jest cena tej pieprzonej Świątyni.
Najgorsza była świadomość, że nie może nic zrobić.
Święty ogień trawił wszystko.
Nie było przed nim ucieczki.
Nawet gdyby ją teraz wyciągnął i tak było już za późno.
- Aeszma. - Diablica zrobiła krok w jego stronę.
Czarne, przepełnione paląca nienawiścią spojrzenie wgniotło ją w ziemię.
- Zabiję go. - Zawarczał, a słowa z wizgiem pomknęły w ciemność.
Diablica błyskawicznie postawiła tarczę.
Bariera pękła z trzaskiem.
Mniejsze słowo przedarło się, trafiając dziewczynę w ramię.
Zaskoczona spojrzała w stronę boga.
Ciasno otulony mroczną aurą, budził grozę.
Trawa pod jego nogami zmieniła się w popiół.
Niedobrze.
Po raz pierwszy w życiu pomyślała, że go nie powstrzyma.
Potrząsnęła głową.
Co za niedorzeczna myśl.
Jeśli ona sobie z nim nie poradzi, to niby kto go powstrzyma?
- Pieprz, opanuj się. - Poleciła zimno.
Bóg odwrócił głowę w jej stronę.
Białe kły błysnęły w drapieżnym uśmiechu.
- Skończyłem z wami. - Oznajmił takim tonem, że Diabła przeszedł lodowaty dreszcz.
Pstryknął palcami odsyłając ją do Miasteczka.
Wylądowali w różanym ogrodzie.
Vanisz kichnęła.
- Ja pierdolę, nie hałasuj. - Syknął Blik.
- To ma być Kraina Śmierci? - Skrzywił się Orety, z trudem wyplątując płaszcz z kolców.
- To jak to się załatwia? - Mruknął Hajmidal, rozglądając się dookoła. - Mamy zażądać zwrotu Padalca, czy jak?
- Co za amatorzy. - Przewrócił oczami Blik. - Nie oddalajcie się. Idziemy.
Chcąc, nie chcąc musieli podążać za białowłosym chłopcem.
Grzech pewnym krokiem maszerował po jakiejś niewidzialnej drodze.
Vanisz z trudem powstrzymywała się od kichania.
Intensywny, kwiatowy zapach kręcił ją w nosie.
Oczy zaczęły łzawić.
- To jakiś koszmar... - Wyjęczała.
- Weź się w garść. - Poradził jej Hajmidal.
- Nie no, jasne. Dzięki za bezcenną radę.
Doszli do gęstego żywopłotu, przystrzyżonego na kształt zamkowego muru.
- Powiedziałbym żebyście, kurwa, zamknęli te japy, ale już za późno. - Przewrócił oczami Grzech.
- Śnieżynka? - Zza zielonej ściany wychyliła się szczupła staruszka w różowym szlafroku.
Jej pomarszczona twarz rozjaśniła się dobrotliwie.
- Śnieżynka? - Parsknął Orety.
- Morda. - Zasyczał Grzech.
- Uroczo. - Kichnęła Vanisz.
- Na zdrówko. - Powiedziała dobrotliwie staruszka i nagle się zreflektowała. - Chociaż właściwie, to już nie będzie ci potrzebne, drogie dziecko.
- Że co proszę? - Wytrzeszczyła oczy wojowniczka.
- Myślałam, że przytrafiło ci się coś złego, już zaczynałam się niepokoić. - Kobieta tymczasem pogłaskała Blika po głowie.
Mordercze niebieskie spojrzenie skutecznie powstrzymało ich od komentarzy.
- Dopiero zaczynałaś? - Zadrwił były omen. - Nie no, nic się, kurwa, nie stało, tylko porwał mnie jakiś popierdolony gówniarz i zmienił w swoją maskotkę. Ale serio, nie ma się czym przejmować.
- To dobrze. - Staruszka poklepała go czule po głowie.
Vanisz otworzyła usta, żeby coś powiedzieć, ale Blik uciszył ją gestem.
- Pozwólcie, że przedstawię. - Syknął z naciskiem. - To jest Śmierć.
Kobieta zachichotała dobrotliwie i poprawiła różowy szlafroczek.
- Mówcie mi Genia. Zapraszam do domu.
- Nie no, wypas. - Uśmiechnął się Hajmida. - Chodź Śnieżynko. - Zagwizdał krótko.
Blik zacisnął pieści.
Vanisz zachichotała.
- Czy zastaliśmy Padalca?- Zapytał Orety, zrównując krok ze Śmiercią.
Staruszka w różowych papciach poruszała się zadziwiająco szybko.
- Moje ciasta nie mają zakalca. - Oznajmiła urażonym tonem.
Blik parsknął.
- Co za tempo. - Zastępca patrzył z podziwem na wysuszoną staruszkę.
- Wy to, kurwa, naprawdę jesteście jacyś niedorozwinięci. - Zaniepokoił się Grzech. - To jest Śmierć.
- Ostatnio Hades zrobił mi nowe biodro, działa fenomenalnie. - Powiedziała Genia poufałym szeptem. - Chcecie zobaczyć?
- Nie! - Zaprotestowali żywo.
- No to może innym razem. - Zgodziła się staruszka.
Stanęli przed uroczym domkiem z dużą, słoneczną werandą, na której stał stolik i pięć krzeseł.
Hajmidal zaniepokoił się.
- Ale wyciągniesz nas stąd? - Zapytał łypiąc na Blika.
- A o tym nie było mowy. - Błysnął kłami w złowieszczym uśmiechu.
Nagle zachwiał się i tylko barierka werandy uchroniła go przed upadkiem.
- Durne żarty. - Mruknął Hajmidal, mijając go.
- Komu lemoniady? - Zapytała dziarsko Śmierć, unosząc pękaty dzbanek.
Zabrzęczały kostki lodu.
Orety, śladem zastępcy, wspiął się na werandę.
Vanisz przystanęła obok, zgiętego w pół, Blika.
- Co jest? - Spytała, patrząc na niego z ukosa.
Grzech nie odpowiedział.
Coś się stało z Aeszmą.
Z trudem postawił blokady.
W ostatniej chwili uratował świadomość, przed zalewającą falą, palącej nienawiści.
Dzika, nieposkromiona żądza mordu.
Wyniszczająca furia.
Sapnął, usiłując powstrzymać zawroty głowy.
- Coś się stało. - Wydusił. - Coś cholernie niedobrego. Musimy wracać.
- Teraz? - Zdziwiła się wojowniczka. - Poradzą sobie, w końcu jest z nimi Pieprz, nie?
Blik zawahał się.
Właściwie nie dostał stanowczego rozkazu.
Nie został przyzwany.
Może miała rację?
Wyprostował się z trudem.
- Opowiedzcie coś o sobie. - Zachęciła Śmierć, podsuwając Hajmidalowi talerz ciasteczek.
- Jesteśmy tu w sprawie mojego brata. - Przerwał sielankę Orety. - Chcemy go zabrać do domu.
- Słucham? - Uśmiech znikł z twarzy staruszki.
- Ja pierdolę. - Westchnął ciężko Blik.
- Teraz to jest wasz dom. - Oznajmiła zimno staruszka.
- No nie do końca, bo my... - Zaczął łagodnie Hajmidal
- Stąd się nie odchodzi. - Szare oczy Śmierci błysnęły złowrogo.
Powiało grozą.
Koronkowy obrus pokrył się szronem.
Ziąb zmienił ich oddechy w parę.
Przeniknął głęboko aż do kości.
- Genia, haalo. - Blik wskoczył na werandę. - Co powiesz na partyjkę pokerka?
Grzech zamachał talią kart przed nosem Śmierci.
Hajmidal walczył o oddech.
Orety opadł ciężko na krzesło.
Vanisz osunęła się po barierce werandy.
Na widok kart spojrzenie Śmierci złagodniało.
- Pokerek. - Klasnęła w pomarszczone dłonie.
Ziąb zniknął równie szybko, jak się pojawił.
Groza rozpłynęła się w powietrzu.
Blik odetchnął.
Zaczął zręcznie tasować karty.
- To rozbierany! - Ucieszyła się staruszka.
- Nie, nie. - Ostudził jej zapał Grzech. - Cztery bilety do Trzeciej Krainy i życie Padalca.
Bez trudu wytrzymał szare spojrzenie.
Śmierć w obliczu Aeszmy była całkiem przyjemną perspektywą.
- A jeśli przegracie?
- Zostaniemy tutaj. I zagra z tobą nasz wspaniały oficer. - Blik przesunął potasowaną talię w stronę Hajmidala.
Zastępca zamarł.
- Oszalałeś? - Syknęła Vanisz, czując że się dziś powtarza.
- Bardzo ciekawa propozycja. - Uśmiechnęła się śmierć zwana Genią. - Rozdawaj!
- Zaraz, ale mój brat na pewno tu jest? - Zaniepokoił się Orety.
- Możemy tu zostać na wieki, a ty się teraz martwisz o Padalca? - Zdenerwowała się Vanisz - On już nie żyje, jemu to nie robi różnicy!
- Spokojnie. - Uspokoił ich zastępca, zerkając w karty.
- Jakie spokojnie, ty grasz w karty jak noga! - Wojowniczka sięgnęła po szklankę z lemoniadą.
Palce Blika zacisnęły się na jej nadgarstku.
- Jeśli coś zjecie, albo wypijecie, utkniecie tu. - Mruknął.
Vanisz błyskawicznie cofnęła rękę.
- Śnieżynko, nie poznaję cię. - Staruszka uśmiechnęła się złośliwie. - Czy to była troska?
Blik zarumienił się.
Wymruczał coś pod nosem i skrzyżował ramiona na piersi.
- Nie możemy tego rozstrzygnąć jakimś pojedynkiem, czy coś? - Westchnął Hajmidal na widok kart.
- Chcesz się bić ze staruszką? - Oburzyła się Genia. - Serca nie masz?
- Chciałabym zobaczyć, jak emerytka spuszcza ci manto. - Parsknęła Vanisz.
- Darujmy sobie te barbarzyńskie rozrywki. - Pokręciła głową staruszka.
- To powiedz, od kiedy Hades zajmuje się sztucznymi biodrami? - Blik rozparł się wygodnie na krześle.
Śmierć oderwała wzrok od kart i rozpromieniła się.
- Zrobił je na moje wyraźne życzenie. Te materialne powłoki tak szybko się zużywają. - Przyjrzała się swoim pomarszczonym dłoniom z nieskrywaną odrazą. - W dodatku ostatnio miałam wypadek na hulajnodze.
Blik podał Hajmidalowi karty pod stołem.
Nie odrywał spojrzenia od Śmierci.
- Nadal jeździsz? - Zapytał zdumiony. - W tym wieku to przecież niebezpieczne.
Zbaraniały Hajmidal przyjął karty i je przytomnie podmienił.
- W moim wieku nawet oddychanie wydaje się iście ekstremalną przygodą. - Oznajmiła wesoło Genia. - Właściwie to miło, że wpadliście. Będzie nam się tu dobrze mieszkało.
- Po moim trupie. - Mruknęła Vanisz.
Blik zerknął na nią, a wojowniczka po raz pierwszy zobaczyła rozbawienie w niebieskich oczach Grzecha.
Bez, wiecznie towarzyszącego mu, złośliwego grymasu, wyglądał naprawdę uroczo i niewinnie.
- Dobra, kurwa, kończmy to przestawienie. - Klepnął zastępcę w plecy.
Karasu stał na murze i z ponurą miną patrzył w dół.
- Może do niego pójdę?
Stojąca obok Diabeł pokręciła głową.
- Teraz najrozsądniej będzie zostawić go w spokoju.
Nad łąkami gęstniały czarne chmury.
Nieuważny obserwator mógłby powiedzieć, że zbiera się na burzę.
Rzeczywistość była znacznie gorsza.
W dole kłębiła się śmiercionośna aura.
Jezioro pokryło się czarnym lodem.
Spopielone trawy rozdmuchał wiatr.
- Co będzie, kiedy przeleje się przez mury? - Zapytał dowódca.
- Zaczną ginąć ludzie. - Padła natychmiastowa odpowiedź.
- I nic nie możesz zrobić? To w końcu twój uczeń!
- To może tylko pogorszyć sprawę. Trzeba dać mu trochę czasu.
- Nie mamy czasu! - Zdenerwował się Karasu. - Wystarczy, że wiatr się zmieni i po nas.
- Nie zmieni się. - Powiedział spokojnie Bart.
- I macie zamiar tu tkwić i czekać? - Upewnił się dowódca.
- Ten gniew jest mu potrzebny. - Powiedziała spokojnie Diabeł, zaciskając palce na bliźnie, którą pozostała po morderczym słowie.
- On go niszczy. - Karasu nie miał pojęcia skąd to wie.
Tak po prostu czuł.
Miał pewność, że im dłużej Aeszma tam tkwi, tym mniej zostaje w nim znajomego Pieprza.
- Ciągle zapominasz, że jest bogiem Podziemia. - Przypomniał Bart. - Królem demonów.
- Co się dzieje? - Muffinka wdrapała się na mur. - Coś się zjarało? - Skrzywiła się na widok czarnych kłębów.
- Zakon spalił Sawę. - Powiedział cicho Bart.
Czarodziejka wytrzeszczyła oczy.
No dobra, dziś kilka razy w myślach posłała cygankę w cholerę, ale przecież nie oczekiwała aż tak drastycznego efektu.
Czyżby potęga życzeniowego myślenia była aż tak oszałamiająca?
Cholera, musi spróbować tej sztuczki w zakładzie.
Zreflektowała się nagle.
- A gdzie ten odrażający tłuk? - Zapytała z niesmakiem.
- Na dole. - Odpowiedziała Diablica, widząc niemą wymianę spojrzeń Barta i Karasu.
Czarodziejka westchnęła.
- Trzeba po niego iść. - Powiedziała, walcząc sama ze sobą.
- Droga wolna, jeśli chcesz się pchać w sam środek śmiercionośnej aury. - Zachęciła Diabeł.
- Kuszące, ale po namyśle stwierdzam, że sam jest sobie winny. - Wyznała Muffinka, siadając na murze.
- Brutalne. - Pokręcił głową Karasu.
- No bo sam pomyśl! - Zdenerwowała się Muffinka. - Co mu do łba strzeliło? Taki niby Pan Niedotykalski? A tu, na skisły krem, za jakąś pierwszą lepszą cygankę się bierze. Oczadział?
Diabeł odkaszlnęła.
Usiadła obok czarodziejki.
- Bo to trochę nasza wina. - Wyznała cicho.
- Co proszę, bo nie dosłyszałem? - Wściekł się Karasu.
- Jeśli już, to moja wina. - Czarny demon zmaterializował się na murze.
- A to kto? - Dowódca zmierzył przybysza niechętnym spojrzeniem.
- Abdiel - Skłonił się demon.
- Czibo. - Powiedziała równocześnie Diabeł.
Czarodziejka szarpnęła ją za rękaw.
- Dziab, ale jak to my? - Zaniepokoiła się.
- Mogło się tak zdarzyć... - Zmieszał się demon. - Że trochę za bardzo doprawiłem mu to kakao.
- Jakie kakao? - Zapytał słabo dowódca.
- Jesteś beznadziejny, jeśli chodzi o proporcje. - skrzywiła się Diablica.
- Kawa ci wychodzi niedosłodzona. - Potwierdziła Muffinka.
- Dlatego kazałaś czekać? - Zmrużył oczy Karasu. - Bo go przećpaliście?
- Zaraz przećpaliście. - Machnął ręką demon. - Po prostu nie wiedziałem ile właściwie trzeba tego sypnąć, żeby w ogóle podziałało na takie bydle. Jakby zostali do wschodu słońca, to nic by się nie stało. - Dodał oskarżycielsko.
- Co ty właściwie sugerujesz? - Zdenerwowała się Muffinka.
- Że jesteś niepoprawną hazardzistką!
- A ty nie potrafisz zamykać drzwi!
- Więc chciałaś się z nim przespać! - Barista oskarżycielsko wycelował palcem w Czarodziejkę.
- Na mózg ci padło, demonie niedomyty? - Zerwała się na równe nogi. - Dziaba, trzymaj mnie, bo ja go zaraz stąd zrzucę!
Diablica odchrząknęła.
Jednak na wszelki wypadek złapała wściekłego Ptysia za rękę.
Obrażona czarodziejka usiadła jej na kolanach.
Karasu po raz setny powtórzył swoją mantrę.
Spokój.
Dystans.
Opanowanie.
Kurwa.
Mać.
- Wyjaśnicie mi to jakoś? - Zapytał bez większych nadziei.
Bart przyjrzał mu się uważnie.
- Nie chcesz wiedzieć. - Zadecydował stanowczo.
- Idę do niego. - Postanowił dowódca.
Tym razem nikt go nie powstrzymał.
Karasu zręcznie ześlizgnął się po drabinie i pomaszerował w stronę bramy.
- Kto go ratuje? - Spytała Diabeł.
- Papier, kamień, nożyce? - Zaproponował Bart.
Demon przewrócił oczami.
- Zgłodniałam z tych emocji. - Oznajmiła Muffinka, nawijając na palec lok Diabła.
- Raz, dwa, trzy. - Odliczył mag, kiedy Karasu przekroczył bramę i zniknął w czarnej aurze.
- Dziaba wygrała! - Klasnęła w dłonie czarodziejka. - To idź, mu popatrzymy. - Pomachała strapionemu bajarzowi.
Diabeł stłumiła parsknięcie.
Karasu kichnął.
Z każdym krokiem, spod jego nóg, wzbijała się chmura popiołu.
Łąki wyglądały jak jedno wielkie pogorzelisko.
Dowódca pogratulował sobie w duchu, że najwidoczniej nigdy nie udało mu się wyprowadzić Pieprza z równowagi.
W końcu dostrzegł go, siedzącego przed dogasającym stosem.
- Pieprz? - Szepnął, bo nagle zaschło mu w gardle.
Trwał twardo w swoim postanowieniu, że nigdy więcej nie będzie się do niego podkradał.
Czarne, mroczne spojrzenie przeszyło go na wylot.
Odebrało mu oddech.
Powaliło na kolana.
Chmura popiołu wzbiła się w powietrze.
Nagle spłynęła na niego bańka ochronna.
Koszmarna aura zniknęła.
- Ani słowa. - Mruknął Bart.
Nie wiadomo, czy do Karasu, czy do świdrującego ich spojrzeniem Aeszmy.
Mag w milczeniu pociągnął dowódcę za sobą.
Za bramą otrzepał się z pyłu i cofnął zaklęcia.
- Czy już odechciało ci się akcji ratunkowych? - Zapytał.
- Z nim trzeba porozmawiać! - Zdenerwował się Karasu.
- Prawie ukatrupił cię spojrzeniem, a ty chcesz z nim rozmawiać. Pierwsze jego słowo cię zabije. - Pokręcił głową mag.
- Już? - Czarodziejka zjechała po drabinie i poprawiła różowy berecik. - Czy w tej gildii człowiek sam musi naprawiać własne błędy? - Westchnęła rozdrażniona. - Chociaż w sumie to była wina czarnucha!
- Rasistka! - Wrzasnął barista z muru.
- Nie idź tam. - Diabeł zeskoczyła lekko z muru i złapała Muffinkę za rękę.
- Bo co? - Zapytała butnie. - Bo skoro diabeł i mag nie dali rady, to ZWYKŁA czarodziejka sobie nie poradzi? - Zakpiła.
- Nikt nie mówił, że jesteś zwykłą czarodziejką. - Mruknęła Diabeł, poprawiając Ptysiowy berecik.
- Niech tylko ktoś spróbuje. - Prychnęła mała blondyneczka, znikając za bramą.
- To teraz ty idziesz. - Mruknął Bart do piekielnej istoty i błyskawicznie wlazł na mur.
Do środka wpadła chichocząca Pożoga.
Usiadła z rozmachem przy stole i nałożyła sobie całą miskę aromatycznej zupy.
- Co ci tak wesoło? - Zainteresowała się czarodziejka.
- Bo najwyraźniej Sawa złapała Aeszmę. - Grzech z zainteresowaniem przyglądała się kolorowej potrawie.
Z przyjemnością zaciągnęła się aromatycznym zapachem.
- Że co? - Zdziwiła się Muffinka.
- Ale jestem głodna! Te lekcje mnie wykończą. Derwan to strasznie toporny idiota. - Pożoga zaatakowała zupę.
- Co ty mówiłaś? - Zaniepokoiła się Muffa, siadając przy stole.
Odruchowo sięgnęła po ciastko.
Miała nadzieję, że się przesłyszała.
No bo jak to możliwe...
Potrząsnęła głową.
Nie, nie ma zamiaru o tym myśleć.
Jednak, na nieszczęście Ptysia, Grzech właśnie zaspokoiła pierwszy głód i uśmiechając się szeroko oznajmiła:
- Pół dnia siedzą zamknięci w jej pokoju. I wcale nie rozmawiają, jeśli wiesz, co mam na myśli.
- Nie chcę wiedzieć. - Warknęła Muffinka, zgniatając ciastko.
Wstała i wymaszerowała z Wielkiej Sali.
Pożoga wzruszyła ramionami i dolała sobie zupy.
Czarodziejka trzasnęła drzwiami i wyszła na mroźne powietrze.
Była zła.
I nie chodziło o to, że Pieprz wybrał inną.
Tylko dlaczego, do jasnej cholery, akurat taką zwykłą, nijaką dziewuchę?!
Skrzywiła się z niesmakiem i wyżyła się kopiąc jeden z kolorowych lampionów, który stał przy drzwiach.
- Ktoś tu ma dobry humor. - Pieprz wszedł przez kamienny łuk, zręcznie omijając, turlające się po ziemi resztki lampionu.
- Jesteś... - Wysyczała Muffinka, mordując go spojrzeniem.
Aeszma zamarł w pół ruchu.
Nie dowiedział się jednak czym jest, bo czarodziejka z furią naciągnęła kaptur na głowę i opuściła gildyjny dziedziniec.
Bóg odprowadził ją zaniepokojonym spojrzeniem.
- Możemy porozmawiać? - Zapytał Edward, który ledwo uniknął stratowania przez wściekłego Ptysia.
- Teraz nie. - Mruknął niechętnie Pieprz. - Muszę iść do Świątyni.
- O, to dziś? - Zainteresowała się Pożoga, która właśnie wyszła na dwór.
Aeszma mruknął coś niewyraźnie.
- No chodźmy, chodźmy! - Zatarł ręce Bart.
- Nie powinieneś się ubrać jakoś... - Karasu uwiesił się na bracie i spojrzał na niego krytycznie.
- Ta, najlepiej w różową sukienkę. - Burknął Pieprz, zręcznie uwalniając się z duszącego uścisku.
- Twoja pierwsza Świątynia. - Westchnęła Diablica.
Czarnowłosy z zakłopotaniem popatrzył na tłumnie zgromadzone Gryfy.
Co za żenada.
Wyglądali, jakby spodziewali się po nim nie wiadomo czego.
A on miał ochotę zwiać.
Ostatnie dwa dni przytłoczyły go całkowicie.
Miał wrażenie, że się pogubił.
Trochę bezradnie rozejrzał się za Muffinką, ale najwyraźniej ona, z jakiegoś powodu, nie miała ochoty uczestniczyć w tym cyrku.
Przez chwilę jej pozazdrościł.
Szedł w milczeniu, zupełnie nie słuchając, o czym właściwie trajkoczą podekscytowane Gryfy.
Gorączkowo myślał nad tym, co ma za chwilę zrobić.
Popełniał błąd.
Czuł to w kościach.
A jednak pokonał, ciągnące się w nieskończoność, schody.
Otoczony wesołym tłumem przekroczył próg Świątyni.
Aton miotał się wściekły.
Wielki Mistrz Zakonu przezornie milczał.
- Ten bezczelny.... - Bóg aż posiniał. - Jak on śmie!
Złotowłosy chłopak kopnął krzesło.
Wziął głęboki oddech.
Musiał dać szczeniakowi nauczkę.
Cały się gotował.
Zmiażdży go.
Zmiecie z powierzchni ziemi.
Potrzebna mu była Marcelina.
Niestety w sprawę najwyraźniej wmieszała się Diablica.
No cóż, zawsze była po stronie tego bękarta.
Zupełnie niezrozumiałe.
Została mentorką takiego zera.
Podczas gdy on, Aton, władał nieporównywalnie większą mocą.
Bez trudu łamał wolę każdej istoty.
Zawładnął aniołami bez żadnego wysiłku.
Podporządkowanie sobie archaniołów zajęło mu kilka dni.
Stworzył potęgę, dzięki której kontrolował wszystkie Krainy.
Niczego nie zostawiał przypadkowi.
Musiał trzymać wszystko twardą ręką.
Obiecał sobie, że nigdy więcej nie pozwoli, żeby ktoś zagroził jego egzystencji.
Cena nie miała żadnego znaczenia.
Jego życie było bezcenne.
Do sali zajrzał nieśmiało posłaniec.
Zawahał się, widząc Boga w takim stanie.
Jednak Aton skinął na niego.
- Melduję, że zgodnie z rozkazami, dotarliśmy do dziewczyny. Rzeczywiście może to być potencjał na maga.
- Doskonale. - Uśmiechnął się drapieżnie złotowłosy.
- Czekamy na dalsze instrukcje. Oprócz tego, trafiliśmy na informację, która na pewno zainteresuje waszą Wspaniałość.
- Zamieniam się w słuch.
Wielki Mistrz zawiercił się niespokojnie na krześle.
Coraz mniej podobały mu się te gierki.
Coraz częściej zaczynał mieć wątpliwości, czy słusznie postąpili poddając się woli Boga Słońca.
- Znaleźliśmy dziewczynę, która najwyraźniej jest dla Aeszmy ważna.
Aton rozpromienił się.
- Wiecie, co macie robić. A co do maga. Albo będzie nasza, albo też ją spalcie.
Wielki Mistrz zadrżał.
Posłaniec skłonił się i wyszedł.
Bóg zatarł ręce, już on pokaże temu szczeniakowi, ile warta jest jego świątynia.
Sawa poprawiła płaszcz i szybkim krokiem opuściła gildyjny dziedziniec.
Była spóźniona.
Zagrzmiały Świątynne dzwony.
Cyganka nie dotarła nawet do schodów.
Mocny cios w tył głowy pozbawił ją przytomności.
Czębril przerzuciła bezwładne ciało przez ramię.
Zadarła głowę i ostatni raz spojrzała na Świątynię.
A potem splunęła z odrazą i opuściła Miasteczko.
Początkowo mieli zamiar spalić ją na rynku, ale dziwna blokada nie pozwoliła im przeniknąć do środka.
Paladynka rozwiązała ich problem.
W końcu nadal była tylko aniołem.
Zmuszenie jej do posłuszeństwa, nie zajęło Wielkiemu Mistrzowi zbyt wiele czasu.
Trzech zakonników w milczeniu ułożyło stos.
- Gdzie rekruter i dziewczyna? - Zapytał jeden z rycerzy.
Wszyscy utkwili wzrok w bramie Miasteczka.
- Mieliśmy się spotkać na rynku. - Powiedziała Czębril, przywiązując cygankę do pala. - Ale ich nie było.
- Coś musiało pójść nie tak. Aton nie będzie zadowolony. - Mruknął wysłannik Zakonu.
Ukląkł przy stosie i wymamrotał formułę.
Buchnął błękitny płomień.
Jaga słuchała rekrutera, który z pasją zachwalał niezliczone możliwości rozwoju pod skrzydłami Zakonu.
Im więcej mówił, tym mniej go rozumiała.
Z początku umykały jej pojedyncze głoski.
Potem zaczęły znikać słowa, aż wreszcie, wypowiedź wysłannika Zakonu stała się męczącym szumem.
Przytulny gabinet w Akademii stracił nagle ostrość.
Jaga zamrugała.
Z niedowierzaniem rozejrzała się po nagrzanej słońcem plaży.
Fale szumiały, łagodnie rozbijając się o piaszczysty brzeg.
- Pomyślałam, że tu nam będzie przyjemniej rozmawiać. - Oznajmiła, brodząca w wodzie dziewczyna.
Wiatr szarpał jej nieposkromioną burzę loków.
- Rozmawiać? - Jaga niespokojnie rozejrzała się dookoła.
Jak okiem sięgnąć, nie było tu żywej duszy.
Czyli nie mogła liczyć na ratunek.
- Nic ci nie zrobię. - Roześmiała się dziewczyna.
- Kim jesteś? - Przyszła healerka poszukała wzrokiem jakiejkolwiek broni.
Po krótkim wahaniu zdecydowała się na spory kamień.
- Ważniejsze jest to, kim ty chcesz być. Bo z jakiegoś powodu kariera healerki przestała ci wystarczać. W dodatku stąpasz po bardzo kruchym lodzie.
- To moja sprawa. - Naburmuszyła się Jaga.
- Twoja. - Zgodziła się dziewczyna. - Ja tylko chcę, żebyś wiedziała, że masz wybór. Możesz oczywiście przyjąć propozycję Zakonu. Nie powiem ci, jak to się skończy. Być może będziesz zadowolona.
- A jaki mam niby wybór? - Prychnęła studentka Akademii. - Bycie healerką w podrzędnej gildii? A może mam przejąć gospodę po rodzicach i całe życie świecić cyckami przed miejscowymi pijakami?
- Albo po prostu zostań magiem. - Puściła do niej oko dziewczyna.
Jaga oklapła.
Co ona powiedziała?
Jakim magiem?
To jakaś kpina?
Oczywiście słyszała wiele o tych niesamowitych istotach.
W końcu sprawowali pieczę nad całym Światem.
Rada Magów.
To ona dyktowała warunki.
Ale, co to ma wspólnego z taką dziewczyną z prowincji?
W jej wnętrzu rozkwitła nadzieja.
A może jednak jest kimś wyjątkowym?
I ma szansę czegoś dokonać?
- Jakieś głupie żarty. - Powiedziała trochę wbrew sobie.
- Obawiam się, że na żarty nie mamy czasu. Sprawa jest bardzo prosta. Jeśli chcesz studiować magię musisz zawrzeć ze mną umowę.Pomogę ci opanować formuły i ujarzmić moc. Mam jednak pewne warunki.
- Skąd wiesz, że się do tego nadaję? Jestem tylko córką karczmarza. - Burknęła Jaga, ale Diabeł zauważyła błysk w jej oczach.
- Moja droga, ja takimi rzeczami zajmuję się zawodowo.
- Mam teraz decydować? Przecież od tego zależy reszta mojego życia! To nie jest decyzja, którą można podjąć... na jakiejś plaży. - Skrzywiła się adeptka Akademii.
- Życie nie jest idealne. - Dziewczyna rozłożyła bezradnie ręce. - Obawiam się, że jest to oferta jednorazowa. Kiedy rozwieje się iluzja, albo pójdziesz ze mną, albo zabierze cię ten, pożal się bogowie, wysłannik Zakonu. Tak czy inaczej, to jest właśnie chwila, w której zdecydujesz o swoim dalszym losie.
- Zero presji. - Zadrwiła Jaga. - Jakie są te twoje warunki?
- Całkowite posłuszeństwo w trakcie treningów i musisz zostać członkiem Złotego Gryfa.
Córka karczmarza skrzywiła się.
- I naprawdę sądzisz, że mogę zostać magiem? - Zapytała podejrzliwie.
- Ja to wiem. - Powiedziała stanowczo dziwna nieznajoma i rozejrzała się niespokojnie. - Niestety kończy się nam czas. Zatem, jaka jest twoja decyzja?
- Zgadzam się. - Powiedziała Jaga i uścisnęła smukłą dłoń dziewczyny.
Iluzja odpłyneła, a wraz z nią świadomość Jagi.
Blik rozejrzał się po łąkach.
Poczuł dziwny niepokój.
Coś wisiało w powietrzu.
Powęszył chwilę.
Może to nie był najlepszy moment na ich szaloną wyprawę?
Odgonił nachalną myśl.
Z bramy wyszła reszta towarzystwa.
- Jesteśmy gotowi. - Oznajmił Hajmidal, poprawiając miecz.
- Ominie nas niezłe przedstawienie. - Westchnął z lekkim żalem Blik, patrząc w stronę Świątyni.
Pstryknął palcami otwierając portal.
- Zadufańcy przodem. - Skłonił się przed zastępcą i zachęcająco wskazał na migoczące przejście.
Oficer zdusił w sobie niechęć do tego rodzaju środka transportu i skoczył.
Aeszma stał sztywno przez całą ceremonię.
Przytłoczył go tłum, który pojawił się na świątynnym dziedzińcu.
Jego imię, wykute nad wejściem.
Ludzie, modlący się do niego.
Chciał się zapaść pod ziemię.
Zniknąć.
Jakim cudem dał się wmanewrować w coś takiego?
On się nie nadawał na boga.
Nie takiego z własną świątynią.
Życzenia huczały mu w głowie.
Do jasnej cholery, był wojownikiem, nie jakimś pajacem.
Takie szopki były dobre dla Atona.
Co on ma niby robić?
Pomachać zebranemu Narodowi i wyszczerzyć się w debilnej parodii uśmiechu?
Poczęstować ich jakąś żałosną formułką?
A może hurtowo spełnić te idiotyczne Życzenia?
Ktoś właśnie modli się o zdrowie dla rodziny.
Jasne, Zwiastun Śmierci jest idealnym odbiorcą takiego życzenia.
Pieprz miał ochotę krzyczeć.
Diabeł szturchnęła go w bok.
- Oddychaj. - Poradziła mu.
Tak, łatwo powiedzieć.
Ona nie musiała odgrywać przedstawienia dla motłochu.
Czy ci ludzie oczadziali?
Co im strzeliło do łbów?
Przyłapał się na tym, że czeka aż ktoś wreszcie zaprotestuje i wstrzyma ten obłęd.
Niestety Brat Matt, ze spokojnym uporem, zbliżał się do części przedstawienia, w której Aeszma miał wziąć aktywny udział.
Może jeszcze zdąży uciec?
Kapłan wzniósł w górę złoty kielich.
W tym samym momencie rozległ się dziki, nieludzki krzyk.
Wszyscy zamarli.
Przez tłum przedarł się jakiś obdarty chłopak.
- Ludzie! - Wydyszał, z trudem łapiąc oddech. - Pod murami płonie Zakonny stos!
Wybuchło dzikie zamieszanie.
Tłum rzucił się do schodów.
Karasu szarpnął Jasnego w tył, ratując chłopaka przed zmiażdżeniem przez przewróconą, ogromną świecę.
- Zajmij się tym. - Warknęła Diablica do Barta.
Mag zakasał rękawy i wyszeptał formułę.
Aura spokoju opadła na tłum.
Ludzie zamarli, rozglądając się nieprzytomnie.
- A ty... - Diablica nie dokończyła, bo Aeszma rozpłynął się w powietrzu. - niech to szlag.
- Dziękujemy za przybycie, niech będzie błogosławiony Wielki Aeszma. - Zagrzmiał Bart. - A teraz odejdźcie w pokoju!
- Zbierz wszystkich w Sali Głównej. - Rzuciła Diablica w stronę Karasu.
- Do mnie! - Padł krótki rozkaz. - Wy też! - Warknął w stronę Grzechów.
- Ale... - Zawahała się Pożoga.
- Wykonać. - Zielone oczy błysnęły złowrogo.
Gryfy przegrupowały się błyskawicznie.
Bart kontrolował rozchodzący się tłum.
Diablica rozpłynęła się w powietrzu.
Pieprz stał przed płonącym stosem.
Patrzył i czuł narastającą wściekłość.
Więc ma swoją odpowiedź.
Taka jest cena tej pieprzonej Świątyni.
Najgorsza była świadomość, że nie może nic zrobić.
Święty ogień trawił wszystko.
Nie było przed nim ucieczki.
Nawet gdyby ją teraz wyciągnął i tak było już za późno.
- Aeszma. - Diablica zrobiła krok w jego stronę.
Czarne, przepełnione paląca nienawiścią spojrzenie wgniotło ją w ziemię.
- Zabiję go. - Zawarczał, a słowa z wizgiem pomknęły w ciemność.
Diablica błyskawicznie postawiła tarczę.
Bariera pękła z trzaskiem.
Mniejsze słowo przedarło się, trafiając dziewczynę w ramię.
Zaskoczona spojrzała w stronę boga.
Ciasno otulony mroczną aurą, budził grozę.
Trawa pod jego nogami zmieniła się w popiół.
Niedobrze.
Po raz pierwszy w życiu pomyślała, że go nie powstrzyma.
Potrząsnęła głową.
Co za niedorzeczna myśl.
Jeśli ona sobie z nim nie poradzi, to niby kto go powstrzyma?
- Pieprz, opanuj się. - Poleciła zimno.
Bóg odwrócił głowę w jej stronę.
Białe kły błysnęły w drapieżnym uśmiechu.
- Skończyłem z wami. - Oznajmił takim tonem, że Diabła przeszedł lodowaty dreszcz.
Pstryknął palcami odsyłając ją do Miasteczka.
Wylądowali w różanym ogrodzie.
Vanisz kichnęła.
- Ja pierdolę, nie hałasuj. - Syknął Blik.
- To ma być Kraina Śmierci? - Skrzywił się Orety, z trudem wyplątując płaszcz z kolców.
- To jak to się załatwia? - Mruknął Hajmidal, rozglądając się dookoła. - Mamy zażądać zwrotu Padalca, czy jak?
- Co za amatorzy. - Przewrócił oczami Blik. - Nie oddalajcie się. Idziemy.
Chcąc, nie chcąc musieli podążać za białowłosym chłopcem.
Grzech pewnym krokiem maszerował po jakiejś niewidzialnej drodze.
Vanisz z trudem powstrzymywała się od kichania.
Intensywny, kwiatowy zapach kręcił ją w nosie.
Oczy zaczęły łzawić.
- To jakiś koszmar... - Wyjęczała.
- Weź się w garść. - Poradził jej Hajmidal.
- Nie no, jasne. Dzięki za bezcenną radę.
Doszli do gęstego żywopłotu, przystrzyżonego na kształt zamkowego muru.
- Powiedziałbym żebyście, kurwa, zamknęli te japy, ale już za późno. - Przewrócił oczami Grzech.
- Śnieżynka? - Zza zielonej ściany wychyliła się szczupła staruszka w różowym szlafroku.
Jej pomarszczona twarz rozjaśniła się dobrotliwie.
- Śnieżynka? - Parsknął Orety.
- Morda. - Zasyczał Grzech.
- Uroczo. - Kichnęła Vanisz.
- Na zdrówko. - Powiedziała dobrotliwie staruszka i nagle się zreflektowała. - Chociaż właściwie, to już nie będzie ci potrzebne, drogie dziecko.
- Że co proszę? - Wytrzeszczyła oczy wojowniczka.
- Myślałam, że przytrafiło ci się coś złego, już zaczynałam się niepokoić. - Kobieta tymczasem pogłaskała Blika po głowie.
Mordercze niebieskie spojrzenie skutecznie powstrzymało ich od komentarzy.
- Dopiero zaczynałaś? - Zadrwił były omen. - Nie no, nic się, kurwa, nie stało, tylko porwał mnie jakiś popierdolony gówniarz i zmienił w swoją maskotkę. Ale serio, nie ma się czym przejmować.
- To dobrze. - Staruszka poklepała go czule po głowie.
Vanisz otworzyła usta, żeby coś powiedzieć, ale Blik uciszył ją gestem.
- Pozwólcie, że przedstawię. - Syknął z naciskiem. - To jest Śmierć.
Kobieta zachichotała dobrotliwie i poprawiła różowy szlafroczek.
- Mówcie mi Genia. Zapraszam do domu.
- Nie no, wypas. - Uśmiechnął się Hajmida. - Chodź Śnieżynko. - Zagwizdał krótko.
Blik zacisnął pieści.
Vanisz zachichotała.
- Czy zastaliśmy Padalca?- Zapytał Orety, zrównując krok ze Śmiercią.
Staruszka w różowych papciach poruszała się zadziwiająco szybko.
- Moje ciasta nie mają zakalca. - Oznajmiła urażonym tonem.
Blik parsknął.
- Co za tempo. - Zastępca patrzył z podziwem na wysuszoną staruszkę.
- Wy to, kurwa, naprawdę jesteście jacyś niedorozwinięci. - Zaniepokoił się Grzech. - To jest Śmierć.
- Ostatnio Hades zrobił mi nowe biodro, działa fenomenalnie. - Powiedziała Genia poufałym szeptem. - Chcecie zobaczyć?
- Nie! - Zaprotestowali żywo.
- No to może innym razem. - Zgodziła się staruszka.
Stanęli przed uroczym domkiem z dużą, słoneczną werandą, na której stał stolik i pięć krzeseł.
Hajmidal zaniepokoił się.
- Ale wyciągniesz nas stąd? - Zapytał łypiąc na Blika.
- A o tym nie było mowy. - Błysnął kłami w złowieszczym uśmiechu.
Nagle zachwiał się i tylko barierka werandy uchroniła go przed upadkiem.
- Durne żarty. - Mruknął Hajmidal, mijając go.
- Komu lemoniady? - Zapytała dziarsko Śmierć, unosząc pękaty dzbanek.
Zabrzęczały kostki lodu.
Orety, śladem zastępcy, wspiął się na werandę.
Vanisz przystanęła obok, zgiętego w pół, Blika.
- Co jest? - Spytała, patrząc na niego z ukosa.
Grzech nie odpowiedział.
Coś się stało z Aeszmą.
Z trudem postawił blokady.
W ostatniej chwili uratował świadomość, przed zalewającą falą, palącej nienawiści.
Dzika, nieposkromiona żądza mordu.
Wyniszczająca furia.
Sapnął, usiłując powstrzymać zawroty głowy.
- Coś się stało. - Wydusił. - Coś cholernie niedobrego. Musimy wracać.
- Teraz? - Zdziwiła się wojowniczka. - Poradzą sobie, w końcu jest z nimi Pieprz, nie?
Blik zawahał się.
Właściwie nie dostał stanowczego rozkazu.
Nie został przyzwany.
Może miała rację?
Wyprostował się z trudem.
- Opowiedzcie coś o sobie. - Zachęciła Śmierć, podsuwając Hajmidalowi talerz ciasteczek.
- Jesteśmy tu w sprawie mojego brata. - Przerwał sielankę Orety. - Chcemy go zabrać do domu.
- Słucham? - Uśmiech znikł z twarzy staruszki.
- Ja pierdolę. - Westchnął ciężko Blik.
- Teraz to jest wasz dom. - Oznajmiła zimno staruszka.
- No nie do końca, bo my... - Zaczął łagodnie Hajmidal
- Stąd się nie odchodzi. - Szare oczy Śmierci błysnęły złowrogo.
Powiało grozą.
Koronkowy obrus pokrył się szronem.
Ziąb zmienił ich oddechy w parę.
Przeniknął głęboko aż do kości.
- Genia, haalo. - Blik wskoczył na werandę. - Co powiesz na partyjkę pokerka?
Grzech zamachał talią kart przed nosem Śmierci.
Hajmidal walczył o oddech.
Orety opadł ciężko na krzesło.
Vanisz osunęła się po barierce werandy.
Na widok kart spojrzenie Śmierci złagodniało.
- Pokerek. - Klasnęła w pomarszczone dłonie.
Ziąb zniknął równie szybko, jak się pojawił.
Groza rozpłynęła się w powietrzu.
Blik odetchnął.
Zaczął zręcznie tasować karty.
- To rozbierany! - Ucieszyła się staruszka.
- Nie, nie. - Ostudził jej zapał Grzech. - Cztery bilety do Trzeciej Krainy i życie Padalca.
Bez trudu wytrzymał szare spojrzenie.
Śmierć w obliczu Aeszmy była całkiem przyjemną perspektywą.
- A jeśli przegracie?
- Zostaniemy tutaj. I zagra z tobą nasz wspaniały oficer. - Blik przesunął potasowaną talię w stronę Hajmidala.
Zastępca zamarł.
- Oszalałeś? - Syknęła Vanisz, czując że się dziś powtarza.
- Bardzo ciekawa propozycja. - Uśmiechnęła się śmierć zwana Genią. - Rozdawaj!
- Zaraz, ale mój brat na pewno tu jest? - Zaniepokoił się Orety.
- Możemy tu zostać na wieki, a ty się teraz martwisz o Padalca? - Zdenerwowała się Vanisz - On już nie żyje, jemu to nie robi różnicy!
- Spokojnie. - Uspokoił ich zastępca, zerkając w karty.
- Jakie spokojnie, ty grasz w karty jak noga! - Wojowniczka sięgnęła po szklankę z lemoniadą.
Palce Blika zacisnęły się na jej nadgarstku.
- Jeśli coś zjecie, albo wypijecie, utkniecie tu. - Mruknął.
Vanisz błyskawicznie cofnęła rękę.
- Śnieżynko, nie poznaję cię. - Staruszka uśmiechnęła się złośliwie. - Czy to była troska?
Blik zarumienił się.
Wymruczał coś pod nosem i skrzyżował ramiona na piersi.
- Nie możemy tego rozstrzygnąć jakimś pojedynkiem, czy coś? - Westchnął Hajmidal na widok kart.
- Chcesz się bić ze staruszką? - Oburzyła się Genia. - Serca nie masz?
- Chciałabym zobaczyć, jak emerytka spuszcza ci manto. - Parsknęła Vanisz.
- Darujmy sobie te barbarzyńskie rozrywki. - Pokręciła głową staruszka.
- To powiedz, od kiedy Hades zajmuje się sztucznymi biodrami? - Blik rozparł się wygodnie na krześle.
Śmierć oderwała wzrok od kart i rozpromieniła się.
- Zrobił je na moje wyraźne życzenie. Te materialne powłoki tak szybko się zużywają. - Przyjrzała się swoim pomarszczonym dłoniom z nieskrywaną odrazą. - W dodatku ostatnio miałam wypadek na hulajnodze.
Blik podał Hajmidalowi karty pod stołem.
Nie odrywał spojrzenia od Śmierci.
- Nadal jeździsz? - Zapytał zdumiony. - W tym wieku to przecież niebezpieczne.
Zbaraniały Hajmidal przyjął karty i je przytomnie podmienił.
- W moim wieku nawet oddychanie wydaje się iście ekstremalną przygodą. - Oznajmiła wesoło Genia. - Właściwie to miło, że wpadliście. Będzie nam się tu dobrze mieszkało.
- Po moim trupie. - Mruknęła Vanisz.
Blik zerknął na nią, a wojowniczka po raz pierwszy zobaczyła rozbawienie w niebieskich oczach Grzecha.
Bez, wiecznie towarzyszącego mu, złośliwego grymasu, wyglądał naprawdę uroczo i niewinnie.
- Dobra, kurwa, kończmy to przestawienie. - Klepnął zastępcę w plecy.
Karasu stał na murze i z ponurą miną patrzył w dół.
- Może do niego pójdę?
Stojąca obok Diabeł pokręciła głową.
- Teraz najrozsądniej będzie zostawić go w spokoju.
Nad łąkami gęstniały czarne chmury.
Nieuważny obserwator mógłby powiedzieć, że zbiera się na burzę.
Rzeczywistość była znacznie gorsza.
W dole kłębiła się śmiercionośna aura.
Jezioro pokryło się czarnym lodem.
Spopielone trawy rozdmuchał wiatr.
- Co będzie, kiedy przeleje się przez mury? - Zapytał dowódca.
- Zaczną ginąć ludzie. - Padła natychmiastowa odpowiedź.
- I nic nie możesz zrobić? To w końcu twój uczeń!
- To może tylko pogorszyć sprawę. Trzeba dać mu trochę czasu.
- Nie mamy czasu! - Zdenerwował się Karasu. - Wystarczy, że wiatr się zmieni i po nas.
- Nie zmieni się. - Powiedział spokojnie Bart.
- I macie zamiar tu tkwić i czekać? - Upewnił się dowódca.
- Ten gniew jest mu potrzebny. - Powiedziała spokojnie Diabeł, zaciskając palce na bliźnie, którą pozostała po morderczym słowie.
- On go niszczy. - Karasu nie miał pojęcia skąd to wie.
Tak po prostu czuł.
Miał pewność, że im dłużej Aeszma tam tkwi, tym mniej zostaje w nim znajomego Pieprza.
- Ciągle zapominasz, że jest bogiem Podziemia. - Przypomniał Bart. - Królem demonów.
- Co się dzieje? - Muffinka wdrapała się na mur. - Coś się zjarało? - Skrzywiła się na widok czarnych kłębów.
- Zakon spalił Sawę. - Powiedział cicho Bart.
Czarodziejka wytrzeszczyła oczy.
No dobra, dziś kilka razy w myślach posłała cygankę w cholerę, ale przecież nie oczekiwała aż tak drastycznego efektu.
Czyżby potęga życzeniowego myślenia była aż tak oszałamiająca?
Cholera, musi spróbować tej sztuczki w zakładzie.
Zreflektowała się nagle.
- A gdzie ten odrażający tłuk? - Zapytała z niesmakiem.
- Na dole. - Odpowiedziała Diablica, widząc niemą wymianę spojrzeń Barta i Karasu.
Czarodziejka westchnęła.
- Trzeba po niego iść. - Powiedziała, walcząc sama ze sobą.
- Droga wolna, jeśli chcesz się pchać w sam środek śmiercionośnej aury. - Zachęciła Diabeł.
- Kuszące, ale po namyśle stwierdzam, że sam jest sobie winny. - Wyznała Muffinka, siadając na murze.
- Brutalne. - Pokręcił głową Karasu.
- No bo sam pomyśl! - Zdenerwowała się Muffinka. - Co mu do łba strzeliło? Taki niby Pan Niedotykalski? A tu, na skisły krem, za jakąś pierwszą lepszą cygankę się bierze. Oczadział?
Diabeł odkaszlnęła.
Usiadła obok czarodziejki.
- Bo to trochę nasza wina. - Wyznała cicho.
- Co proszę, bo nie dosłyszałem? - Wściekł się Karasu.
- Jeśli już, to moja wina. - Czarny demon zmaterializował się na murze.
- A to kto? - Dowódca zmierzył przybysza niechętnym spojrzeniem.
- Abdiel - Skłonił się demon.
- Czibo. - Powiedziała równocześnie Diabeł.
Czarodziejka szarpnęła ją za rękaw.
- Dziab, ale jak to my? - Zaniepokoiła się.
- Mogło się tak zdarzyć... - Zmieszał się demon. - Że trochę za bardzo doprawiłem mu to kakao.
- Jakie kakao? - Zapytał słabo dowódca.
- Jesteś beznadziejny, jeśli chodzi o proporcje. - skrzywiła się Diablica.
- Kawa ci wychodzi niedosłodzona. - Potwierdziła Muffinka.
- Dlatego kazałaś czekać? - Zmrużył oczy Karasu. - Bo go przećpaliście?
- Zaraz przećpaliście. - Machnął ręką demon. - Po prostu nie wiedziałem ile właściwie trzeba tego sypnąć, żeby w ogóle podziałało na takie bydle. Jakby zostali do wschodu słońca, to nic by się nie stało. - Dodał oskarżycielsko.
- Co ty właściwie sugerujesz? - Zdenerwowała się Muffinka.
- Że jesteś niepoprawną hazardzistką!
- A ty nie potrafisz zamykać drzwi!
- Więc chciałaś się z nim przespać! - Barista oskarżycielsko wycelował palcem w Czarodziejkę.
- Na mózg ci padło, demonie niedomyty? - Zerwała się na równe nogi. - Dziaba, trzymaj mnie, bo ja go zaraz stąd zrzucę!
Diablica odchrząknęła.
Jednak na wszelki wypadek złapała wściekłego Ptysia za rękę.
Obrażona czarodziejka usiadła jej na kolanach.
Karasu po raz setny powtórzył swoją mantrę.
Spokój.
Dystans.
Opanowanie.
Kurwa.
Mać.
- Wyjaśnicie mi to jakoś? - Zapytał bez większych nadziei.
Bart przyjrzał mu się uważnie.
- Nie chcesz wiedzieć. - Zadecydował stanowczo.
- Idę do niego. - Postanowił dowódca.
Tym razem nikt go nie powstrzymał.
Karasu zręcznie ześlizgnął się po drabinie i pomaszerował w stronę bramy.
- Kto go ratuje? - Spytała Diabeł.
- Papier, kamień, nożyce? - Zaproponował Bart.
Demon przewrócił oczami.
- Zgłodniałam z tych emocji. - Oznajmiła Muffinka, nawijając na palec lok Diabła.
- Raz, dwa, trzy. - Odliczył mag, kiedy Karasu przekroczył bramę i zniknął w czarnej aurze.
- Dziaba wygrała! - Klasnęła w dłonie czarodziejka. - To idź, mu popatrzymy. - Pomachała strapionemu bajarzowi.
Diabeł stłumiła parsknięcie.
Karasu kichnął.
Z każdym krokiem, spod jego nóg, wzbijała się chmura popiołu.
Łąki wyglądały jak jedno wielkie pogorzelisko.
Dowódca pogratulował sobie w duchu, że najwidoczniej nigdy nie udało mu się wyprowadzić Pieprza z równowagi.
W końcu dostrzegł go, siedzącego przed dogasającym stosem.
- Pieprz? - Szepnął, bo nagle zaschło mu w gardle.
Trwał twardo w swoim postanowieniu, że nigdy więcej nie będzie się do niego podkradał.
Czarne, mroczne spojrzenie przeszyło go na wylot.
Odebrało mu oddech.
Powaliło na kolana.
Chmura popiołu wzbiła się w powietrze.
Nagle spłynęła na niego bańka ochronna.
Koszmarna aura zniknęła.
- Ani słowa. - Mruknął Bart.
Nie wiadomo, czy do Karasu, czy do świdrującego ich spojrzeniem Aeszmy.
Mag w milczeniu pociągnął dowódcę za sobą.
Za bramą otrzepał się z pyłu i cofnął zaklęcia.
- Czy już odechciało ci się akcji ratunkowych? - Zapytał.
- Z nim trzeba porozmawiać! - Zdenerwował się Karasu.
- Prawie ukatrupił cię spojrzeniem, a ty chcesz z nim rozmawiać. Pierwsze jego słowo cię zabije. - Pokręcił głową mag.
- Już? - Czarodziejka zjechała po drabinie i poprawiła różowy berecik. - Czy w tej gildii człowiek sam musi naprawiać własne błędy? - Westchnęła rozdrażniona. - Chociaż w sumie to była wina czarnucha!
- Rasistka! - Wrzasnął barista z muru.
- Nie idź tam. - Diabeł zeskoczyła lekko z muru i złapała Muffinkę za rękę.
- Bo co? - Zapytała butnie. - Bo skoro diabeł i mag nie dali rady, to ZWYKŁA czarodziejka sobie nie poradzi? - Zakpiła.
- Nikt nie mówił, że jesteś zwykłą czarodziejką. - Mruknęła Diabeł, poprawiając Ptysiowy berecik.
- Niech tylko ktoś spróbuje. - Prychnęła mała blondyneczka, znikając za bramą.
- To teraz ty idziesz. - Mruknął Bart do piekielnej istoty i błyskawicznie wlazł na mur.
Ostatnio edytowany przez Dziabeł 1 Grudnia 2016r. 18:28, W całości zmieniany: 1
_________________
– A jeśli pewnego dnia będę musiał odejść? – spytał Krzyś, ściskając Misiową łapkę. – Co wtedy?
– Nic wielkiego. – zapewnił go Puchatek. – Posiedzę tu sobie i na Ciebie poczekam. Kiedy się kogoś kocha, to ten drugi ktoś nigdy nie znika.
0
Może zawierać spoilery i inne rzeczyu mocna ta aura... ale... hmn... bajarz i dziab o tym wiedzieli... w sumie to teraz czekam na jakaś epicka bitwę miedzy mentorką i jej pupilkiem :3... w sumie pewnie Diabeł by się teleportował z nim gdzieś na pustynie czy coś... w innym wypadku widzę muffinka, bajarza oraz może nawet baristę stawiających jakieś bariery (chociaż Chibo mógłby tworzyć jakieś kawy regeneracja mane) i by na tym ucierpieli, mocno. W sumie pewnie by ziemniak uratował sytuacje rzucając truskawka w Pieprza... bo to magiczne truskawki dziaba i w ogóle xd chociaż deszcz ptysiów tez pewnie jest zabójczy i swoim lukrem blokuje złą aurę :3 albo pożoga w formie smoka daje z otwartej łapy Aeszmie (może osłabionemu przez dziaba) bosze tyle ciekawych rozwiązań tu może być... ale w końcu za to loffciam onlajny :D
Ale ufam, ze zostanę zaskoczony :D
Ale śmierć jest spoko praprababcia :D rajdowiec kurde haha :D ona nie robi jakiś wyścigów na hulajnodze z innymi trupami padalcami? xd
Bo jak nie poker to może szalony wyścig z hulajnogowym championem Geni? ^^'
i i Sawa-chan? a może może ona jest tak naprawdę legendarnym feniksem... hmm... Sawa tez pojawi się na śmiertelną partyjkę pokera? XD
1 Error
Ale ufam, ze zostanę zaskoczony :D
Ale śmierć jest spoko praprababcia :D rajdowiec kurde haha :D ona nie robi jakiś wyścigów na hulajnodze z innymi trupami padalcami? xd
Bo jak nie poker to może szalony wyścig z hulajnogowym championem Geni? ^^'
i i Sawa-chan? a może może ona jest tak naprawdę legendarnym feniksem... hmm... Sawa tez pojawi się na śmiertelną partyjkę pokera? XD
1 Errorwydaje mi się widzę drobny błąd w zdaniu:
- Dziaba wygrała! - Klasnęła w dłonie czarodziejka. - To idź, mu popatrzymy. - Pomachała strapionemu bajarzowi.
tj zamiast my jest mu... no chyba ze tak miało być
- Dziaba wygrała! - Klasnęła w dłonie czarodziejka. - To idź, mu popatrzymy. - Pomachała strapionemu bajarzowi.
tj zamiast my jest mu... no chyba ze tak miało być
Ostatnio edytowany przez barthes8 28 Listopada 2016r. 13:30, W całości zmieniany: 4
_________________
0
Oooooooooooh, oooooh! < już miała pisać morderczy opis jak to podpala Pieprza > ale w sumie mam z tym niezły pomysł! Trochę słabo mi, że tak napisałaś, jak ja mam go teraz bić, podpalać... dokuczać mu, unnnniuuuu!
Możliwe przyszłe spoilery. +18, +herezje, +chińskie dziwne znaczki, +odjedź, nie pacz, chroń swój umysł
Możliwe przyszłe spoilery. +18, +herezje, +chińskie dziwne znaczki, +odjedź, nie pacz, chroń swój umysłHmm, tak myślałam, w sumie jakby nie patrzeć to ja nie tylko mam ogień, ale też słodkie moje zaczarowane ptysie do ataków *q* Więc tu taka anomalia występuje, że nikt nie powinien mnie nazywać czarodziejką, skoro czarodzieje mają opanowany tylko jeden żywioł. To ta moja słodkość to co to jest? Każdy czarodziej może mieć coś dodatkowego... z charakteru, powiedzmy? To ktoś np. ma żywioł ziemi, manię na koty i potrafi dodatkowo kontrolować koty, gadać z nimi etc? Tylko taką mam myśl, bo jak inaczej to wytłumaczysz? Możesz dodatkowo dodać, że każdy czarodziej jest trzepnięty i ma jakąś manię i do tego dodatkową moc. W Tolkienie magowie są trochę trzepnięci xD ALE! Skoro Diabeł mi mówi, że nie jestem, to jestem ciekawa, czym jestem! I mam taki pomysł. Zajdę do Pieprza, ah, rozłożymy piknik przy tym mrocznym stosie, pogadamy.... xD Tak właściwie bym nie chciała go widzieć na oczy, ale skoro żeś go naćpała, i to czym?! Ej, ale jak go naćpałaś, to takie niesprawiedliwe, to takie oszukiwanie, żebym ja wygrała zakład! Tak to Pieprz by nie tycał mnie bez ciastek... ejj! xD Wracając! Mam taki pomysł... Pieprz mnie totalnie zignoruje. Dla rozluźnienia rzucę jakiś żart, czy ma zamiar teraz zostać nekrofilem, zawsze to sposób na życie! Bo nie wiem, czy ja chcę go z tego wyciągać, co tak przeżywa, nadal przyćpany? xD Mogę go wkurzyć i może nie będzie mnie chciał zabić od razu jak swoje braciszka, ale potem zmieni zdanie. Będę się bronić i go podpalę, bo ciasteczka nie pomogą, a potem on mnie zabije w szale. Jednak mogę na niego rzucić taki jakiś mój największy mega super hot ogień, że nie będzie w stanie go ugasić i wtedy wkroczy Dziab i będzie mogła zapanować nad Pieprzem. On oprzytomnieje i zobaczy, że mnie kylym. I tak właściwie skoro cyganeczka ded to przecież może zrobić tak jak Blik i pogadać ze śmiercią? Dlaczego tego nie zrobi? Może ona nie przepada za nim, ale Blik to jego grzech, a babunia go lubi! Swoją drogą mega postać, chętnie bym z nią pogadała... przy pikniku xD Więc nie wiem jak to dokładnie działa. Ale załóżmy, że gdyby się tam szarpnął, to może by już wytrzeźwiał i by nie chciał ją wracać do żywych, jednakże... czemu nie? Nie wiem, co z tym zrobisz, radź sobie xD Anyłej! Mnie tam nie znajdzie! Ew. mogę wpaść do pokoju śmierci, ale nie będę pod jej mocą i w sumie mogłabym reszcie pomóc. Ale to bym z chęcią zagrała w te karty... xD Jestem jednak ciekawa, czy już coś wymyśliłaś naszą tru rozmowę o uczuciach zranionych xD Jak coś to pisz! Potem może nagle mnie zabić... ja wiem, gdy będzie biegł przez łąkę a w tle będzie ten zwęglony stos, będziemy biegli by wpaść sobie w ramiona, potknie się i wyrwie mu się przekleństwo, co we mnie trafi i dedne xD Będę taka mega super pro, że sama sobie zmartwychwstanę! Nie wiem, czy chcesz ze mnie maga robić, czy coś innego. Także... luźna propozycja, ale marzy mi się w opku detnąć. Chciałaś dramy to taka drama może być xD I jak Druid się dowie... hmmm. Może sprać Pieprza, ale czy mu tak to pomoże xD Wiem! W końcu to mój Druid, więc jest wypasiony! Zbuduje super portal w zaświaty i będzie mnie szukał, bo będzie wiedział, że gdzieś sobie uleciałam, ale nie dedłam! Ofc nie wytłumaczy tego nikomu i wszyscy będą myśleli, że Pieprz mnie zabił, kapliczka! Tylko jeśli będzie chciał podróżować to też musi dednąć, ale, że jednak nie jest takim czarodziejem jak ja, tylko trochę innym, ofc mega super hiper dobrym! < wspomina piękny most z patyczków > xD To weźmie moją laskę. I poprosi samego Pieprza, by go zabił, bo powiedzmy, że Druid ma taką magiczną sztuczkę, że w oczach Pieprza zobaczy ostatnie chwile i dokąd sobie poleciał Ptyś. Laskę weźmie dlatego, że wyciągnie moje zachomikowane magiczne ptysie umożliwiające przetrwanie w dobrym stanie psychiczny i duchowym tę podróż! I w sumie to oznacza, że jednak Druid by umarł, jednak dzięki tej zachomikowanej mocy, miał siły i nie musiał lądować u śmierci tylko obok mnie, gdzie dam mu kolejnego super dobrego ptysia na kolejną podróż. I nie będę jak Śmierć, bo ja tylko mogę odratować jedynie Druida mojego, bo mamy takie więzy i pradawną magię... coś wymyślisz xD Równie dobrze ja mogę wylądować u Śmierci, to on obok mnie, ale będziemy hulać jak będziemy chcieli! Oczywiście musimy zadbać o nasz duchowy wygląd... myślałam, że mogłabym być takim obłoczkiem ptysia z oczami umieszczonymi na kremiku... ale może lekka przesada? xD Mogę być Muffem po prostu na obłączku z ptysia. Druid może być sową na obłoczku z gałązki drzewa, awo *-*
Oto luźna propozycja xD
Już kończę te herezje, niech ktoś się modli, bym ja nigdy książki nie napisała? xD
EDIT!!!
Zapomniałam dopisać dlaczego ma frunąć po mnie! Bo powiedzmy że chce mnie wrócić do Krain, bo gdzie indziej by nie mógł ze mną przebywać, nie utrzymałabym go. A on chce mieć mnie w Krainach, a ja mogę gdziekolwiek odlecieć, plus mogę stracić pamięć, w jakiś sposób nie być sobą, a on mi pomoże i dlatego zostawiłam kawałek mocy. Ah, romantiko fantastiko! xD
Oto luźna propozycja xD
Już kończę te herezje, niech ktoś się modli, bym ja nigdy książki nie napisała? xD
EDIT!!!
Zapomniałam dopisać dlaczego ma frunąć po mnie! Bo powiedzmy że chce mnie wrócić do Krain, bo gdzie indziej by nie mógł ze mną przebywać, nie utrzymałabym go. A on chce mieć mnie w Krainach, a ja mogę gdziekolwiek odlecieć, plus mogę stracić pamięć, w jakiś sposób nie być sobą, a on mi pomoże i dlatego zostawiłam kawałek mocy. Ah, romantiko fantastiko! xD
Ostatnio edytowany przez Maviya 28 Listopada 2016r. 13:53, W całości zmieniany: 1
_________________
0
SpoilerŁoo Ptyś się wkurzył! I dobrze, co ten Aeszma hentai każdą molestuje! Uuu tak, różowa sukienka, trzeba to zrobić pieprzowi! xD Omg jak to spalili cygankę? Tak po prostu? Czo D:
O widzę Dziab przejęła duszę i cycki Jagi! Oho i Aeszma już się potężnie wkurzył...
haha babcia śmierć! Z nowym wypasionym biodrem, ale zasuwa!
mantra Karasu cudowna! No tak i przyćpali Aeszmę... dlatego taki hentaj się zrobił!
Wohoho Ptyś poprawi berecik i idzie Wulgaryzmy wpierdolić pieprzowi *o* chce to zobaczyć!
O widzę Dziab przejęła duszę i cycki Jagi! Oho i Aeszma już się potężnie wkurzył...
haha babcia śmierć! Z nowym wypasionym biodrem, ale zasuwa!
mantra Karasu cudowna! No tak i przyćpali Aeszmę... dlatego taki hentaj się zrobił!
Wohoho Ptyś poprawi berecik i idzie Wulgaryzmy
wpierdolić pieprzowi *o* chce to zobaczyć!Ostatnio edytowany przez Yuichi 28 Listopada 2016r. 17:18, W całości zmieniany: 1
_________________
3
Tylko byście bili biednego Pieprza xD Już wystarczy, że wszyscy w unlajnach się nad nim znęcają \o/
Cześć trzydziesta piąta 18+
– A jeśli pewnego dnia będę musiał odejść? – spytał Krzyś, ściskając Misiową łapkę. – Co wtedy?
– Nic wielkiego. – zapewnił go Puchatek. – Posiedzę tu sobie i na Ciebie poczekam. Kiedy się kogoś kocha, to ten drugi ktoś nigdy nie znika.
Cześć trzydziesta piąta 18+Hajmidal z zadowoloną miną rzucił karty na stół.
Śmierć westchnęła z rezygnacją.
Vanisz poklepała zastępcę po łopatce.
- To co z moim bratem? - Zapytał niecierpliwie Orety.
- Czekaj no synek, zaraz popatrzymy w księgę przyjęć. - Genia zanurkowała pod stołem i wyciągnęła opasłe tomiszcze.
Założyła różowe okulary i zdmuchnęła sporą warstwę kurzu.
Hajmidal zręcznie dołożył do tasowanej kupki podmienione karty i położył stosik na stole.
- Zakalec, Zakalec. - Wymruczała staruszka.
- Padalec. - Poprawił ją healer.
- A no przecież mówię. - Prychnęła Śmierć. - Jeszcze powiedz, że jestem przygłucha.
- Nic takiego nie mówiłem. - Zająknął się Orety.
- Jest. - Palec Geni zatrzymał się przy jednej z pozycji długiej kolumny. - Zadeptany przez Fenrisa obecnie przebywa... - Zmarszczyła brwi.
W tym miejscu, na stronie wielkiej księgi widniał malowniczy kleks.
- No i kurwa klops. - Westchnął Blik.
- Zjadłbym klopsa. - Rozmarzył się Hajmidal.
- I co teraz? - Zaniepokoił się Orety.
- Teraz, będziemy musieli zadzwonić. - Westchnęła ciężko staruszka, dźwigając się z krzesła.
Zniknęła we wnętrzu domu, szurając różowymi papciami.
- Spokojna twoja głowa. - Uspokoił healera Blik. - Akurat tutaj nic nie ginie.
- To może jedno rozdanko dla zabicia czasu? - Zaproponował Hajmidal.
- Zostaw. - Przewrócił oczami Grzech, wyrywając mu karty. - Są znaczone. - Dodał ciszej.
- Wiem. - Parsknął zastępca. - Ja nie wiem skąd w was to niezrozumiałe przeświadczenie, że ja nie mam ręki do kart.
- Bo ona mówi, że jesteś noga. - Uśmiechnął się Blik.
- A ty jesteś kotem, ktoś ci wypomina? - Przewrócił oczami wojownik.
Czarodziejka pomachała dłonią, żeby rozgonić czarne obłoki ponurej aury.
Siedzący na murach Bart przetrząsał nerwowo kieszenie.
- Gdzie ja to... - Mruczał, aż w końcu uśmiechnął się szeroko i wyciągnął szklaną kulę.
- O matko, dawno nie widziałam tak żenująco starego rocznika. - Zdziwiła się Diabeł.
- To popatrz w lustro. - Odgryzł się mag i ostrożnie postawił kulę na starej skrzynce do przechowywania strzał.
Demon parsknął, ale na widok miny diablicy szybko zamaskował swój nietakt atakiem kaszlu.
- Powinieneś zginąć bardzo powolną śmiercią. - Diabeł pokazała Bartowi język.
- A kto wam wtedy zafunduję relację na żywo?
- Sugerujesz, że nie potrafiłabym sobie poradzić ze szklaną kulą? - Zaperzyła się dziewczyna.
- Patrzcie. - Wtrącił się demon, pokazując czarnym palcem na obraz, który pojawił się w szkle.
Mała czarodziejka przedzierała się przez czarne kłęby.
- A co z dźwiękiem? - Zmarszczyła brwi diablica.
- Może jeszcze lektor ci się marzy? - Zadrwił urażony mag.
- No HD to to nie jest... - Uśmiechnęła się wesoło.
- Co tu knujecie? - Zainteresował się Ziemniak, który właśnie wspiął się po drabinie.
- Nie chcesz wiedzieć. - Burknął Karasu.
- Szukam Muffena, nie widzieliście jej? - Druid wychylił się i gwizdnął na widok kłębów czarnej aury. - No to się Pieprzyk rozwinął...
- Ptysiaczek jest tu. - Bart postukał w kulę. - Znaczy tam. - Machnął w stronę łąk.
- Że co?
- Nie denerwuj się. - Poradził mu życzliwie Karasu.
- Czy wyście zwariowali? - Ziemniak złapał się za głowę.
- Już dawno. - Uspokoił go dowódca.
- Spoko, Karasia właściwie nie mordował. - Uśmiechnęła się diablica. - Jeśli nie zmusi go do gadania, to będzie dobrze.
- Mówimy o tej samej Muffie? - Prychnął zły Ziemniak.
- W sumie mógłbyś trochę popadać. - Oprzytomniał nagle mag. - No wiesz, deszcz mógłby...
- Trochę rozmyć tę uroczą aurę. - Podchwycił pomysł Ziemniak i podciągnął rękawy śnieżnobiałej kozuli.
- Przydało by się coś do jedzenia. - Zamarudziła Diabeł, zerkając w stronę demona.
Barista westchnął i zniknął.
- Tylko padaj tam, na łąki. - Mruknął z rezygnacją Karasu, na widok ciężkich burzowych chmur.
- Za kogo ty mnie masz? - Burknął Feluś.
- Za druida bez uprawnień.
- Szczegóły. - Machnął ręką Ziemniak.
Zagrzmiało i ściana deszczu lunęła na łąki.
- No nie przesadzaj. - Wytrzeszczył oczy mag. - Chcesz ich tam utopić?
Czarodziejka przytrzymała, spływający jej z głowy, beret.
- No do jasnej cholery. - Wymruczała z niezadowoleniem.
Kłębiąca się aura nic nie robiła sobie z deszczu.
Muffinka niemal weszła na Pieprza.
- No jesteś. - Wykręciła z niesmakiem berecik, co i tak było całkiem bezsensu, zważywszy na lejące się z nieba strumienie wody.
Bóg nie zareagował.
- Długo planujesz tu siedzieć? Wiem, że trochę słabo wyszło, ale... - Muffina zamyśliła się.
Nie, to chyba nie była dobra droga.
Spróbowała inaczej.
- Przykro mi. Chociaż w sumie... - Ugryzła się w język.
Nic nie mogła poradzić na to, że wszystkie właściwe słowa najwyraźniej spłynęły z deszczem.
Po krótkim wahaniu przycupnęła obok Aeszmy, naciągając na głowę mokry kaptur płaszczyka.
Urocze puchate uszka oklapły od wody.
- Chyba nie planujesz zostać nekrofilem, co? - Zaniepokoiła się nagle. - Znaczy, to też jest jakiś... - Umilkła trafiając na mroczne spojrzenie czarnych oczu.
Niedobrze.
To, co na nią patrzyło, nie miało nic wspólnego z Pieprzem.
- Chyba za dużo gadam. - Przyznała ze skruchą. - Ale jak się denerwuję, to samo tak wychodzi. Przecież wiesz!
Może powinna była wziąć jakieś ciastko?
Nagle zrobiło jej się duszno.
Odetchnęła głębiej.
Musi się opanować.
Przecież ten oszołom nie będzie tu tkwił całe życie.
Właściwie może lepiej, że tu tkwi.
W końcu mógłby gdzieś zniknąć i szukaj wiatru w polu.
- Co bóg robi w polu? - Wypaliła nieoczekiwanie.
Nie mogła się powstrzymać, durny dowcip koniecznie postanowił znaleźć ujście właśnie w tym momencie.
Wściekłe spojrzenie nie złagodniało nawet na chwilę.
- Szuka wiatru. - Dodała chuchając w skostniałe dłonie.
Ponure milczenie przedłużało się.
- No porozmawiaj ze mną! - Zażądała zniecierpliwiona. - Kompletnie ci na mózg padło? Długo masz zamiar zgrywać zranionego kochasia? - Wyprostowała się gwałtownie. - Nie wmówisz mi, że tkwisz tu z miłości.
Pieprz zmrużył oczy.
W jego spojrzeniu pojawił się niebezpieczny błysk.
- Miłości rybie ości albo zwęglone kości, mówiąc krótko, kupa żałości. - Zawarczała pod nosem, wciskając ręce do przemoczonych kieszeni.
Aeszma nie zareagował.
- A siedź tu sobie. Aż się zmienisz w błotnistego żabojada.
Cisza.
- I zaczniesz kumkać. I wyrosną ci skrzela. - Dodała mściwie.
Czarodziejka straciła resztki cierpliwości.
Czego w sumie oczekiwała?
Że rzuci się jej w ramiona i przejdą się na spacer w stronę zachodzącego słońca?
Zazgrzytała zębami i odwróciła się, żeby odejść.
Zrobiła dwa kroki, kopnęła niewielki kamień i zawróciła.
Z rozmachem usiadła obok, trawionego gniewem, Pieprza.
Czarne, płonące wściekłością oczy świdrowały upiorny stos.
Strugi deszczu już dawno powinny zgasić to ponure ognisko, a jednak błękitne płomyki nadal trawiły resztki drewna.
Nie wiedziała, jak długo tak siedzieli.
Była całkiem przemoczona.
Bóg zresztą też.
Czarodziejka pomyślała, że w samym mundurze musi mu być zimno.
Chyba że jest zbyt wściekły, by zwracać uwagę na takie błahostki, jak zamarznięcie na kość.
Siedziała, skupiając się na tym, by nie patrzeć na stos.
- Przy ognisku powinno być ciepło. - Mruknęła, zerkając na Aeszmę.
> Popatrz na nią.<
Nieoczekiwanie w głowie Muffina pojawiła się obca myśl.
- To już normalna rozmowa wyszła z mody? - Wstała, ociekając wodą. - Ja tu marznę i moknę, a ty mi każesz patrzeć na...
> Popatrz na nią. <
Tym razem poleceniu towarzyszyło mordercze spojrzenie czarnych ślepi.
> Przyjrzyj się uważnie. Tak właśnie kończą ci, którzy chcą się o mnie troszczyć. A teraz wynoś się stąd.<
Muffinka nie odwróciła wzroku.
Wzięła zamach i chlasnęła Pieprza w twarz mokrym beretem.
- Jak rany. - Westchnęła Diablica.
- To teraz na bank ją zeżre. - Bart nabrał całą garść prażonej kukurydzy.
Druid otarł pot z czoła.
- Ja tam jednak pójdę.
- Nigdzie nie pójdziesz. - Ostudził jego zapał Karasu. - Za to ja muszę iść, bo zamknąłem ich wszystkich w Wielkiej Sali.
Diabeł parsknęła śmiechem.
- Powodzenia szefuńciu. - Bart poklepał dowódcę po łopatce.
Zielonooki westchnął.
Spodziewał się zamieszania.
Zamiast tego, zalazł ich siedzących przy stole z ponurymi minami.
- Powiesz nam wreszcie, co się stało? - Zapytała niecierpliwie Pożoga. - Co z Aeszmą?
- Zakon spalił pod Miasteczkiem Sawę... - Powiedział powoli Karasu.
- Świętym ogniem? - Grzech gestem uciszyła resztę, która już zaczęła szeptać nerwowo.
- A to ma jakieś znaczenie? - Nie zrozumiał dowódca. - Ona nie żyje.
- Tak czy nie?
- Chyba tak. Błękitne płomienie... - Umilkł na widok miny Pożogi.
- Czyli już nic nie da się zrobić.
- A co niby można byłoby zrobić? - Zdenerwował się Karasu.
- Na przykład uśmiechnąć się do Blika i wyciągnąć jej duszę z Krainy Śmierci. - Powiedział cicho Złośnica.
Szałwia objął ją ramieniem.
- Święty ogień trawi nie tylko ciało, ale i duszę. Wystarczy najmniejszy kontakt i spłoniesz. Nic cię nie uratuje, no chyba że jesteś bogiem... - Wyjaśnił Grzech.
- Czy Aeszma bardzo się wkurzył? - Spytała Pożoga.
- Bardzo. - Przyznał Karasu. - Nie wiadomo czy...
- Trzeba do niego iść. - Oznajmiła stanowczo.
- Byłem tam. - Zaprotestował dowódca. - On nie chce z nikim rozmawiać, zupełnie nad sobą nie panuje.
- On nie może rozmawiać! - Zdenerwował się Grzech. - Proszę, pozwól mi tam iść.
W bursztynowych oczach płonęła determinacja.
- Ale reszta zostaje. - Omiótł ich twardym spojrzeniem. - Dziś możecie spać w gildii. Nikt nie opuści tego budynku, dopóki wszystko się nie uspokoi. I gdzie, do jasnej cholery, jest Hajmidal? Vanisz? Blik? Orety?
Nikt mu nie odpowiedział.
- Dobrze, później się z nimi policzę. Chodźmy. - Karasu złapał Pożogę za rękę. - Co to znaczy, że on nie może rozmawiać? - Zapytał, kiedy wyszli z sali.
- Powiedziałeś, że nie panuje nad sobą.
Dowódca przytaknął.
- Siedzi w tej swojej koszmarnej aurze i milczy.
- Bo jego słowa zabijają. - Szepnęła Grzech. - I kiedy wpada w szał, nie potrafi nad nimi zapanować. Diabeł długo go tego uczyła, on taki już jest, rozumiesz? Ale to nie znaczy, że chce być tam sam.
- Nie jest sam.
- A z kim?
- Muffinka do niego poszła.
Pożoga odetchnęła i trochę zwolniła.
- To dobrze.
Czarodziejka patrzyła na Pieprza z góry.
- Dość tego. - Oznajmiła. - Sugerujesz, że wszyscy tak skończymy? - Wskazała ze złością na stos. - Jeżeli będziesz siedział i użalał się nad sobą, to na bank tak będzie.
Ptyś gorączkowo myślała nad tym, co jeszcze mogłaby powiedzieć.
Jak zmusić go do rozmowy?
Albo do zgaszenia tej przeklętej fabryki dymu.
Jak sprawić, żeby zniknęła ta mroczna, pusta czerń z jego oczu?
Ze złością sięgnęła do stosu po tlące się drewienko.
- Stój! - Pieprz zerwał się na równe nogi.
Słowo pomknęło, ze świstem przecinając powietrze.
Czarodziejka cofnęła dłoń.
Aeszma zakrył usta.
Muffinka zobaczyła w jego oczach strach, a potem coś ugodziło ją w pierś.
Uderzenie słowa powaliło ją na ziemię.
Ból przeniknął jej skostniałe od zimna ciało.
Upadła w błoto z miękkim plaśnięciem.
- O jasna cholera. - Zaklęła Diabeł.
Ziemniak błyskawicznie zmienił się w sowę i pomknął w dół.
Bart wpatrywał się w szklaną kulę szeroko otwartymi oczami.
- Zabił ją na amen? - Zainteresował się demon.
- Co się stało? - Zaniepokoił się nadbiegający Karasu, kiedy niemal zderzył się z Diablicą pędzącą w stronę bramy.
- Zabił ją. - Krzyknął z murów barista.
- Niemożliwe. - Pożoga wyrwała się dowódcy i nie pozostawiając mu szansy na wydanie rozkazu, pognała za Diabłem.
Zielonooki wolnym krokiem ruszył za nimi.
Modlił się w duchu, żeby to jednak nie była prawda.
Druid wylądował tuż przy czarodziejce.
Opadł na kolana i zbadał ją pospiesznie.
Nie chciał przyjąć do wiadomości, że już nic nie da się zrobić.
To przecież niemożliwe.
Ktoś nadbiegał od strony Miasteczka.
Ziemniak zerwał się na równe nogi.
Jego wzrok padł na skamieniałego Pieprza.
Rzucił się w jego kierunku.
Aeszma cofnął się gwałtownie, niemal potykając się o własne nogi.
Druid złapał go za przemoczoną koszulę i szarpnął mocno, zmuszając boga by ten na niego spojrzał.
- Zostaw! - Pożoga odepchnęła brutalnie Ziemniaka.
Zasłoniła sobą, ciężko dyszącego Pieprza.
- Zostaw. - Powtórzyła miękko. - On nie może rozmawiać.
- Zauważyłem. - Druid szybko pozbierał się z ziemi.
- Jesteś z siebie zadowolony? - Syknęła Diabeł, dźgając Aeszmę w pierś laską Muffinki.
Czarnowłosy spuścił głowę.
- Do jasnej cholery. - Zdenerwował się druid.
Diablica przyklękła przy Muffince.
Jasne włosy czarodziejki rozsypały się po błocie.
Oczy były puste, śmiertelne słowo przebiło jej serce.
- Pieprz, ocknij się wreszcie! - Ziemniak zacisnął pięści. - Musisz mi pomóc... - Dodał jakoś bezradnie.
Aeszma przekrzywił głowę.
Czarne oczy świdrowały druida.
Dryblas miał wrażenie, jakby otulił go mrok.
Lodowata, przenikająca duszę pustka.
Obezwładniający strach.
Upiorne spojrzenie nie przestawało prześlizgiwać się po nim.
A potem błysnęły białe kły.
- Giń. - Szepnął bóg.
- Dość tego! - Wściekła się Diablica. - Wokół Aeszmy zapłonął krąg.
Druid zwalił się ciężko na ziemię.
- Jeszcze słowo. - Ostrzegła Pieprza piekielna dziewczyna. - A przestanę być miła.
Czarnowłosy zacisnął powieki i usiadł w kałuży.
Karasu w milczeniu patrzył na dwa trupy i zwęglone ciało.
- Czy tylko ja odnoszę takie wrażenie, że śmierć będzie miała dziś u siebie niezły burdel?
Pożoga poklepała go pokrzepiająco po plecach.
- Będzie dobrze, zobaczysz. - Jej spojrzenie padło na stos. - Chociaż niestety nie dla wszystkich. - Westchnęła.
- Dobra, czas posprzątać ten sajgon, zanim zaczną się jakieś niezdrowe plotki, na temat obłąkanego boga. - Bart zakasał rękawy. - Takiego pijaru akurat nie potrzebujemy.
Diablica zadarła głowę do góry.
Wysoko na czarnym niebie błyszczały gwiazdy.
- Aton przez jakiś czas nie będzie nas niepokoił. - Powiedziała. - Musi dobrze przemyśleć swój kolejny ruch.
Karasu przykucnął przy zmaltretowanym Pieprzu.
A potem, zupełnie nic nie robiąc sobie z diabelskiego kręgu, zagarnął brata ramieniem i przytulił mocno.
- Chodź do domu, pomyleńcu. - Szepnął w mokrą, czarną czuprynę.
Hajmidal kiwał się leniwie na krześle.
- Coś długo jej schodzi. - Ziewnęła Vanisz.
Wpółleżący na stole Blik, beznamiętnie turlał palcem, zerwany paczek róży.
- Mam złe przeczucia. - Mruknął Orety.
- Nie histeryzuj. - Przewrócił oczami Grzech.
Nagle jego wzrok przykuł jakiś ruch przy żywopłocie.
Wyprostował się gwałtownie.
Wszyscy podążyli za jego spojrzeniem.
- Czy to... - Wytrzeszczyła oczy Vanisz, ale nie dokończyła, bo Blik zakrył jej usta dłonią.
- Zamknij się. - Syknął.
Zastępca mało nie spadł z krzesła, na widok zaglądającej do ogrodu Muffinki.
- Czy tylko ja mam takie wrażenie, że ona jest jakaś... przeźroczysta? - Wyszeptał, zerkając niespokojnie w stronę domu.
Blik rzucił się do wielkiej księgi.
Błyskawicznie przerzucił ponad setkę stron i zbladł.
- To jakiś żart. - Wymamrotał, opadając ciężko na krzesło. - Wy mnie, kurwa, wykończycie.
Wszyscy błyskawicznie nachylili się nad zakurzonym rejestrem.
Trafili na idealny moment, bo właśnie mieli okazję podziwiać, w jaki sposób kolejne imiona trafiają do długiej kolumny.
Pod imieniem Muffinki pojawił się Ziemniak.
- Da się to jakoś wymazać? - Zapytał Hajmidal, pocierając napis palcem.
Blik dał mu po łapie.
- Da się. Bez urazy, ale pozwolę sobie przejąć chwilowo dowodzenie.
- W końcu masz większe doświadczenie, jeśli chodzi o Śmierć. - Zgodził się oficer.
- Ty pójdziesz złapać obłąkaną czarodziejkę i pomylonego druida. - Blik zerknął na Vanisz.
Popatrzył niespokojnie w głąb domu.
- Masz ich trzymać z dala od żywopłotu i tego ogrodu. Za wszelką, kurwa, cenę. Orety, ty musisz znaleźć gumkę. Jeśli nic się nie zmieniło, nadal trzyma ją w jasnobrązowym sekretarzyku na pięterku.
- A co ja mam robić? - Zainteresował się Hajmidal.
- Że niby mam wejść do domu i zwinąć jej magiczny korektor trupów? - Zbaraniał healer. - Oszalałeś?
- Ja pierdolę. Nie histeryzuj, odwrócę jej uwagę. Ty, Hajmidalu musisz zająć się Samaelem, który lubi wpadać z wizytą.
- Niby jak masz zamiar odwrócić jej uwagę? - Znokautujesz ją księgą? - Zadrwiła Vanisz, wstając od stołu.
- Kobiety w każdym wieku są takie same. - Rysy Blika nagle rozmazały się.
Wojowniczka wytrzeszczyła oczy na widok smukłego, młodego mężczyzny z białą czupryną, zadziornie opadającą na jedno oko.
Drugie, intensywnie niebieskie, patrzyło na nią z rozbawieniem.
Niedbale rozchełstana koszula pobudzała wyobraźnię, a jego niesamowite, kocie ruchy rozpalały.
Odwrócił się w progu.
- Lubią patrzeć. - Puścił do zbaraniałej Vanisz oko i zniknął we wnętrzu domu.
Dziewczyna włożyła wiele wysiłku, w odzyskanie równowagi.
- Poczułem się nieswojo. - Mruknął Hajmidal, otrząsając się.
- Nie gustuję w facetach, ale niech mnie... - Westchnął Orety.
- Dobra, panienki. - Parsknął zastępca. - Do roboty.
Vanisz zbiegła ze schodków i pognała w stronę żywopłotu.
Miękka trawa tłumiła jej kroki.
Orety ostrożnie wślizgnął się do domu i od razu przemknął schodami na piętro.
- A ty siedź człowieku i się nudź. - Przewrócił oczami Hajmidal.
Rozejrzał się po ogrodzie.
Piękne, zadbane róże pięły się po balustradzie werandy.
Inne oplatały, stojącą nieopodal białą altankę.
Mniejsze krzewy rosły wzdłuż ścieżki, wysypanej białymi kamyczkami.
Jej jasna wstęga wiła się, niczym wielki wąż, wśród miękkiej, soczystozielonej trawy.
Kilkanaście kroków od schodków werandy stała fontanna.
Woda, z leniwym szumem, spływała po plecach wyjątkowo ładnej nimfy, wykutej w marmurze.
Najwyraźniej Hajmidal wypowiedział swoją myśl nie w porę, bo przy fontannie zmaterializowała się zwalista postać.
Vanisz dopadła Muffinkę i złapała ją za koronkowy rękaw sukienki.
To znaczy chciała złapać, ale jej dłoń przeniknęła przez rękę Ptysia.
- O ja cię! - Wzdrygnęła się Muffina. - Nie rób tak.
- Dobrze, że cię znalazłem. - Druid uśmiechnął się z ulgą, wyłaniając się zza krzaku róży.
- A co ty tu robisz? - Zaniepokoiła się czarodziejka. - Chyba nie porwałeś się na Pieprza, co?
- Nie. - Uspokoił ją Ziemniak. - Zabił mnie całkiem po przyjacielsku.
- Zwariowaliście? - Wyszeptała Vanisz. - Co wy tu w ogóle robicie?
- A ty? - Odgryzła się Muffa. - W dodatku wyglądasz na całkiem świeżą.
- Przyszliśmy po Padalca.
- I nic nie powiedzieliście!
- Cicho. - Zdenerwowała się wojowniczka. - Bo to tajna misja. Myślisz, że Karasu by nam pozwolił?
- Dlaczego mam być cicho? - Obraziła się czarodziejka. - Ja nie żyję, mogę robić co chcę.
- Jeśli chcesz tu zostać. - Zgodziła się Vanisz. - Blik kazał mi trzymać was z daleka od ogrodu. Ruszcie się. - Ponagliła ich.
- To on też tu jest? - Mufinka poszła za wojowniczką. - Ale czad, normalnie lewituję. - Uśmiechnęła się szeroko i delikatnie odbiła się od trawy.
Druid w ostatniej chwili złapał ją za nogę.
Vanisz udała, że tego nie widzi.
- Jeśli chcecie stąd wyjść, musicie zabrać się z nami. - Wojowniczka uznała, że dość już odeszli i przysiadła na kamiennej ławie, ciasno otoczonej bzem.
- I da się stąd tak po prostu wyjść? - Ziemniak przyjrzał jej się podejrzliwie.
- Jeśli Orety ukradnie gumkę, Blik wymaże wasze imiona, Hajmidal odwróci uwagę Samaela, Śmierć odda Padalca, a ja was utrzymam wystarczająco długo i daleko od tego cyrku, to jest na to spora szansa.
Druid postanowił o nic więcej nie pytać.
- Ale to jednak miłe, że poszedłeś za mną. - Muffina oparła głowę na ramieniu Ziemniaka.
- Gdybyś nie próbowała się spalić, ominęłaby nas ta, jakże pouczająca wyprawa.
- No i macie czego żałować. - Weszła mu w słowo Vanisz. - Wiecie, że Śmierć hasa w różowym szlafroczku?
- Pierdzielisz? - Zainteresowała się Muffa.
Druid przymknął oczy i wystawił twarz w stronę słońca.
Nadal tkwiło w nim wspomnienie wyjątkowo paskudnej aury Aeszmy.
Nigdy, za żadne skarby, nie chciałby tego powtórzyć.
Był wdzięczny losowi za to, że Pieprz potrafi trzymać nerwy na wodzy.
Ziemniak wolał nie myśleć, jakby skończyła się rozróba w gospodzie, gdyby Aeszma postanowił się bronić.
To nie był człowiek.
Tej istoty nie dało opisać słowami.
Mrok, jaki nosił w sobie, wściekłość, upiorny terror...
Druid wzdrygnął się.
- Mało tego, - Ciągnęła tymczasem Vanisz. - jeździ na hulajnodze!
Czarodziejka parsknęła śmiechem.
- A najlepsza akcja była, jak Blik zmienił postać.
Policzki wojowniczki poróżowiały na samo wspomnienie.
- W uroczego kotka?
- Oj, uroczy z niego kociak, nie ma to tamto. Nawet chłopaki zbierali szczęki z podłogi.
- Znaczy kto?
- Hajmidal i Orety.
- Hajmidal? Nasz Hajmidal? - Wytrzeszczyła oczy Muffa. - Ja muszę to zobaczyć.
- Zobaczysz potem. - Usadziła ją Vanisz. - O ile wrócimy, no i jeśli zdołasz przekonać Blika, ale jak ci się uda, to ja też chce popatrzeć, dobra?
- Uuu zaciekawiłaś mnie. - Zamachała nogami czarodziejka. - Mam nadzieję, że nie utkniemy tu na wieki.
Orety ostrożnie wspinał się na schody.
Mało nie zszedł na zawał, kiedy jeden ze stopni zaskrzypiał.
Zanim dotarł na piętro, był mokry od potu.
Nie pomagało przemawianie sobie do rozsądku, że przecież ta miła staruszka nie zrobi im krzywdy.
Nawet przez sekundę w to nie wierzył.
Sekretarzyk stał na końcu wąskiego korytarzyka.
Healer bezskutecznie usiłował, uspokoić walące serce.
Miał wrażenie, że porusza się przeraźliwie głośno.
Spocony, na paluszkach minął pierwsze drzwi.
Modlił się do bogów, żeby nikogo nie było w tych pokojach.
Hajmidal zręcznie zamknął księgę i oparł się o stół, chowając ją za plecami.
Anioł zbliżał się w jego stronę.
Szare skrzydła kołysały się przy każdym jego kroku.
Miał na sobie lekką, skórzaną zbroję i szablę przypiętą do boku.
- A ty coś za jeden? - Mruknął mało uprzejmie na widok oficera.
- Gość Geni. - Uśmiechnął się Hajmidal. - Wpadłem na pokera, niestety szanowną panią wezwały jakieś pilne sprawy i jestem zmuszony poczekać. A może ty zagrasz?
- Raczej nie. - Anioł wspiął się ciężko na werandę.
Po prawym ramieniu ściekała mu krew.
- Trudny przeciwnik? - Spróbował inaczej zastępca.
Jak niby miał zatrzymać anioła śmierci?
Samael niedbałym ruchem, odgarnął z czoła szarą grzywkę.
Jego żółte ślepia zahaczyły o miecz irytującego gościa.
- Jesteś magiem? - Wyrwało mu się, zanim oprzytomniał. - Wybacz, mój błąd - Zmieszał się.
Hajmidal uśmiechnął się w duchu.
Bynajmniej nie miał zamiaru wyprowadzać aniołka z błędu.
- To może jednak skusisz się na partyjkę? - Ponowił propozycję. - Wyglądasz, jakby przydało ci się trochę rozrywki.
- Samael. - Wojownik wyciągnął dłoń w stronę zastępcy.
Oficer miał przeczucie, że wymiana uścisku z aniołem śmierci, nie jest najlepszym pomysłem.
- Wiem kim jesteś. - Uciął krótko i przetasował karty.
Usiadł przy stole i zaczął rozdawać.
- No tak. - Samael zmieszał się jeszcze bardziej.
Przysiadł niepewnie na brzegu krzesła.
Orety tymczasem dotarł do sekretarzyka i zaczął nerwowo przeszukiwać niezliczone szufladki.
Żałował, że nie dopytał Blika, jak właściwie wygląda ta cała gumka.
W końcu, wśród masy papierzysk, znalazł kawałek miękkiej, elastycznej i bardzo różowej substancji.
- Oby to było to. - Poprosił kremowy sufit.
Odwrócił się i zaczął ostrożnie skradać się z powrotem w kierunku schodów.
Był mniej więcej w połowie, kiedy dobiegł go zalotny chichot Geni.
Orety wzdrygnął się.
Już miał zwiększyć tempo, kiedy na werandzie dostrzegł postawnego anioła, grającego w karty z Hajmidalem.
Healer zaklął.
- I co teraz?
Jego wzrok padł na księgę, którą zastępca najwyraźniej wsunął do środka.
Jeśli zejdzie po schodach, trzymając się wewnętrznej strony, to ma szansę dosięgnąć tomiska, zanim Samael odkryje jego obecność.
Niestety, to oznacza, że musi całkowicie zaufać Blikowi.
Bo jeśli Genia, choćby wychyli się do holu, bez trudu odkryje obecność intruza.
Orety zebrał się w sobie i zaczął przemykać w stronę księgi.
Ominął skrzypiący schodek.
Starając się robić jak najmniej hałasu, tworzył opasły tom.
Hajmidal zakaszlał.
Healer z ulgą przewrócił kilka ostatnich kartek.
Czuł pot, spływający mu po plecach.
Chyba nigdy tak się nie denerwował.
Przeciągnął różową gumką po imieniu Muffinki.
Ku wielkiej uldze Oretego, zaczęło znikać!
Szybko wymazał ją i druida.
Imiona, które widniały pod nimi, automatycznie podskoczyły wyżej.
Healer zastanawiał się, jak teraz ma się wydostać z tej mało ciekawej pułapki.
Było odcięty od drzwi.
Może uda mu się czmychnąć oknem kuchennym, czy czymś takim?
Z powątpiewaniem przyjrzał się, zdecydowanie za wąskim framugom.
Westchnął.
Zsunął się z ostatniego schodka i niemal pełzając po podłodze, doczołgał się do ściany holu.
Poruszając się po cichu, dotarł do drzwi pokoju z prawej strony.
Ku swojej uldze zobaczył, otwarte szeroko wyjście na taras.
Nieszczęście zaś polegało na tym, że na kanapie siedziała Genia.
Co prawda, była odwrócona tyłem do drzwi, w progu których tkwił Orety, jednak wyjście na wolność healera miała po swojej prawej stronie.
Wystarczył najlżejszy szelest, żeby Śmierć zerknęła w tamtym kierunku...
Teraz, jak urzeczona wpatrywała się Blika.
Sam Orety miał poważny problem, żeby oderwać wzrok, od wijącego się w tańcu Grzecha.
Zrobiło mu się podejrzanie gorąco.
Potrząsnął głową i na czworakach ruszył ku wolności.
- Wiesz, że mogłabym patrzeć na ciebie całą wieczność. - Odezwała się nagle Śmierć, a healer zamarł.
Był przekonany, że jego walące dziko serce, słychać w całym pokoju.
Z trudem kontrolując oddech, zerknął w stronę kanapy.
- Ale teraz muszę wracać do gości.
Blik uśmiechnął się do skamieniałego Oretego i w wyjątkowo zmysłowy sposób, zaczął rozpinać koszulę.
- Jeszcze chwilę. - Wymruczał. - Ja się naprawdę stęskniłem.
Healer z trudem przełknął ślinę.
Genia zachichotała jak podlotek.
Orety ruszył w stronę tarasu.
Kiedy udało mu się wydostać na zewnątrz, skręcił za róg domu i oparł się ciężko o jego ścianę.
Za trudem łapał oddech.
O, do diabła.
Dłuższą chwilę trwało, zanim udało mu się uspokoić.
Kiedy szedł w stronę werandy kolana już mu prawie nie drżały.
Przy fontannie stał...
- Padalec! - Healer rzucił się na brata i nie zważając na protesty, wyściskał go mocno.
Samael przerwał opowieść o dziwnych stworach, na których ślad się ostatnio natknął.
Nie zdążył jednak o nic zapytać, bo z domu wyszła zarumieniona Genia.
w ślad za nią szedł, szurając nogami, białowłosy chłopak.
- Ty. - Mruknął niechętnie anioł.
- Cześć, złamasie. - Grzech przywitał go serdecznie.
- A to mamy wszystkich w komplecie. - Ucieszyła się Śmierć na widok Padalca.
- Zatem do Trzeciej Krainy, kierunek: Miasteczko. - Powiedział lekko Blik.
Hajmidal odłożył karty i zbiegł z werandy dołączając do braci.
- Mam wrażenie, że był ktoś jeszcze, nie mówiłeś o czterech... - Zmarszczyła brwi Śmierć. - A już widać pamięć nie ta. - Machnęła niedbale ręką i pstryknięciem odesłała trzech wojowników pod wskazany adres.
- Dziękuję. - Powiedział Blik, schodząc do ogrodu.
- Ale ty się nigdzie nie wybierasz? - Zmrużyła oczy Genia.
- Tylko na spacer. Ty i tak musisz pogadać z tym pieprzonym nudziarzem.
- Uważaj koteczku, żeby ktoś cię czasem nie rozjechał. - Poradził mu anioł.
- Chciałbyś, oj bardzo byś, kurwa, chciał. - Wymruczał Blik, przesuwając ręką w dół po swojej szyi, piersi, aż zjechał na brzuch.
Patrząc prosto w żółte ślepia, przygryzł delikatnie wargę i przesunął palce na podbrzusze.
Dostrzegł znajomy błysk w oczach anioła.
Roześmiał się i pokazał mu język, odwracając się na pięcie.
- Twoje niedoczekanie, pojebańcu. - Zaśpiewał wesoło i zniknął za żywopłotem.
Samael zerwał się z krzesła.
- Zostaw go. - Zimny ton Śmierci osadził go w miejscu.
Anioł powstrzymał się od komentarza.
Grzech tymczasem rozejrzał się po okolicy.
Przyjrzał się uważnie trawie, a potem ruszył przed siebie.
Znalazł ich bez większego trudu.
Z zadowoleniem stwierdził, że Muffinka odzyskała właściwe sobie natężenie zabarwienia.
- Zwijamy się, drogie szajbuski. - Blik pstryknięciem otworzył portal.
Muffinka przyglądała mu się podejrzliwie.
Poczochrana biała czupryna, szyderczy uśmieszek na ustach i buta błyszcząca w intensywnie niebieskich oczach.
Do tego zdecydowanie niski wzrost i dziecięca sylwetka.
- Że niby on? - Czarodziejka rzuciła Vaniszowi pytające spojrzenie.
- Wypaplałaś jej? - Prychnął Blik. - Pięknie, kurwa. Won do portalu, cholerne plotkary, bo wam pomogę kopem.
- Śmierć poważnie chodzi w różowym szlafroku? - Zainteresował się druid, który zagarnął dziewczyny ramionami i pociągnął je w stronę portalu.
- Jak się nie pospieszycie będziecie mieli szansę zobaczyć, co ma pod tym figlarnym szlafroczkiem.
Ziemniak zdecydowanym krokiem wmaszerował w portal.
- Pierdolona gówniarzeria. - Westchnął ciężko Blik, ruszając ich śladem.
Śmierć westchnęła z rezygnacją.
Vanisz poklepała zastępcę po łopatce.
- To co z moim bratem? - Zapytał niecierpliwie Orety.
- Czekaj no synek, zaraz popatrzymy w księgę przyjęć. - Genia zanurkowała pod stołem i wyciągnęła opasłe tomiszcze.
Założyła różowe okulary i zdmuchnęła sporą warstwę kurzu.
Hajmidal zręcznie dołożył do tasowanej kupki podmienione karty i położył stosik na stole.
- Zakalec, Zakalec. - Wymruczała staruszka.
- Padalec. - Poprawił ją healer.
- A no przecież mówię. - Prychnęła Śmierć. - Jeszcze powiedz, że jestem przygłucha.
- Nic takiego nie mówiłem. - Zająknął się Orety.
- Jest. - Palec Geni zatrzymał się przy jednej z pozycji długiej kolumny. - Zadeptany przez Fenrisa obecnie przebywa... - Zmarszczyła brwi.
W tym miejscu, na stronie wielkiej księgi widniał malowniczy kleks.
- No i kurwa klops. - Westchnął Blik.
- Zjadłbym klopsa. - Rozmarzył się Hajmidal.
- I co teraz? - Zaniepokoił się Orety.
- Teraz, będziemy musieli zadzwonić. - Westchnęła ciężko staruszka, dźwigając się z krzesła.
Zniknęła we wnętrzu domu, szurając różowymi papciami.
- Spokojna twoja głowa. - Uspokoił healera Blik. - Akurat tutaj nic nie ginie.
- To może jedno rozdanko dla zabicia czasu? - Zaproponował Hajmidal.
- Zostaw. - Przewrócił oczami Grzech, wyrywając mu karty. - Są znaczone. - Dodał ciszej.
- Wiem. - Parsknął zastępca. - Ja nie wiem skąd w was to niezrozumiałe przeświadczenie, że ja nie mam ręki do kart.
- Bo ona mówi, że jesteś noga. - Uśmiechnął się Blik.
- A ty jesteś kotem, ktoś ci wypomina? - Przewrócił oczami wojownik.
Czarodziejka pomachała dłonią, żeby rozgonić czarne obłoki ponurej aury.
Siedzący na murach Bart przetrząsał nerwowo kieszenie.
- Gdzie ja to... - Mruczał, aż w końcu uśmiechnął się szeroko i wyciągnął szklaną kulę.
- O matko, dawno nie widziałam tak żenująco starego rocznika. - Zdziwiła się Diabeł.
- To popatrz w lustro. - Odgryzł się mag i ostrożnie postawił kulę na starej skrzynce do przechowywania strzał.
Demon parsknął, ale na widok miny diablicy szybko zamaskował swój nietakt atakiem kaszlu.
- Powinieneś zginąć bardzo powolną śmiercią. - Diabeł pokazała Bartowi język.
- A kto wam wtedy zafunduję relację na żywo?
- Sugerujesz, że nie potrafiłabym sobie poradzić ze szklaną kulą? - Zaperzyła się dziewczyna.
- Patrzcie. - Wtrącił się demon, pokazując czarnym palcem na obraz, który pojawił się w szkle.
Mała czarodziejka przedzierała się przez czarne kłęby.
- A co z dźwiękiem? - Zmarszczyła brwi diablica.
- Może jeszcze lektor ci się marzy? - Zadrwił urażony mag.
- No HD to to nie jest... - Uśmiechnęła się wesoło.
- Co tu knujecie? - Zainteresował się Ziemniak, który właśnie wspiął się po drabinie.
- Nie chcesz wiedzieć. - Burknął Karasu.
- Szukam Muffena, nie widzieliście jej? - Druid wychylił się i gwizdnął na widok kłębów czarnej aury. - No to się Pieprzyk rozwinął...
- Ptysiaczek jest tu. - Bart postukał w kulę. - Znaczy tam. - Machnął w stronę łąk.
- Że co?
- Nie denerwuj się. - Poradził mu życzliwie Karasu.
- Czy wyście zwariowali? - Ziemniak złapał się za głowę.
- Już dawno. - Uspokoił go dowódca.
- Spoko, Karasia właściwie nie mordował. - Uśmiechnęła się diablica. - Jeśli nie zmusi go do gadania, to będzie dobrze.
- Mówimy o tej samej Muffie? - Prychnął zły Ziemniak.
- W sumie mógłbyś trochę popadać. - Oprzytomniał nagle mag. - No wiesz, deszcz mógłby...
- Trochę rozmyć tę uroczą aurę. - Podchwycił pomysł Ziemniak i podciągnął rękawy śnieżnobiałej kozuli.
- Przydało by się coś do jedzenia. - Zamarudziła Diabeł, zerkając w stronę demona.
Barista westchnął i zniknął.
- Tylko padaj tam, na łąki. - Mruknął z rezygnacją Karasu, na widok ciężkich burzowych chmur.
- Za kogo ty mnie masz? - Burknął Feluś.
- Za druida bez uprawnień.
- Szczegóły. - Machnął ręką Ziemniak.
Zagrzmiało i ściana deszczu lunęła na łąki.
- No nie przesadzaj. - Wytrzeszczył oczy mag. - Chcesz ich tam utopić?
Czarodziejka przytrzymała, spływający jej z głowy, beret.
- No do jasnej cholery. - Wymruczała z niezadowoleniem.
Kłębiąca się aura nic nie robiła sobie z deszczu.
Muffinka niemal weszła na Pieprza.
- No jesteś. - Wykręciła z niesmakiem berecik, co i tak było całkiem bezsensu, zważywszy na lejące się z nieba strumienie wody.
Bóg nie zareagował.
- Długo planujesz tu siedzieć? Wiem, że trochę słabo wyszło, ale... - Muffina zamyśliła się.
Nie, to chyba nie była dobra droga.
Spróbowała inaczej.
- Przykro mi. Chociaż w sumie... - Ugryzła się w język.
Nic nie mogła poradzić na to, że wszystkie właściwe słowa najwyraźniej spłynęły z deszczem.
Po krótkim wahaniu przycupnęła obok Aeszmy, naciągając na głowę mokry kaptur płaszczyka.
Urocze puchate uszka oklapły od wody.
- Chyba nie planujesz zostać nekrofilem, co? - Zaniepokoiła się nagle. - Znaczy, to też jest jakiś... - Umilkła trafiając na mroczne spojrzenie czarnych oczu.
Niedobrze.
To, co na nią patrzyło, nie miało nic wspólnego z Pieprzem.
- Chyba za dużo gadam. - Przyznała ze skruchą. - Ale jak się denerwuję, to samo tak wychodzi. Przecież wiesz!
Może powinna była wziąć jakieś ciastko?
Nagle zrobiło jej się duszno.
Odetchnęła głębiej.
Musi się opanować.
Przecież ten oszołom nie będzie tu tkwił całe życie.
Właściwie może lepiej, że tu tkwi.
W końcu mógłby gdzieś zniknąć i szukaj wiatru w polu.
- Co bóg robi w polu? - Wypaliła nieoczekiwanie.
Nie mogła się powstrzymać, durny dowcip koniecznie postanowił znaleźć ujście właśnie w tym momencie.
Wściekłe spojrzenie nie złagodniało nawet na chwilę.
- Szuka wiatru. - Dodała chuchając w skostniałe dłonie.
Ponure milczenie przedłużało się.
- No porozmawiaj ze mną! - Zażądała zniecierpliwiona. - Kompletnie ci na mózg padło? Długo masz zamiar zgrywać zranionego kochasia? - Wyprostowała się gwałtownie. - Nie wmówisz mi, że tkwisz tu z miłości.
Pieprz zmrużył oczy.
W jego spojrzeniu pojawił się niebezpieczny błysk.
- Miłości rybie ości albo zwęglone kości, mówiąc krótko, kupa żałości. - Zawarczała pod nosem, wciskając ręce do przemoczonych kieszeni.
Aeszma nie zareagował.
- A siedź tu sobie. Aż się zmienisz w błotnistego żabojada.
Cisza.
- I zaczniesz kumkać. I wyrosną ci skrzela. - Dodała mściwie.
Czarodziejka straciła resztki cierpliwości.
Czego w sumie oczekiwała?
Że rzuci się jej w ramiona i przejdą się na spacer w stronę zachodzącego słońca?
Zazgrzytała zębami i odwróciła się, żeby odejść.
Zrobiła dwa kroki, kopnęła niewielki kamień i zawróciła.
Z rozmachem usiadła obok, trawionego gniewem, Pieprza.
Czarne, płonące wściekłością oczy świdrowały upiorny stos.
Strugi deszczu już dawno powinny zgasić to ponure ognisko, a jednak błękitne płomyki nadal trawiły resztki drewna.
Nie wiedziała, jak długo tak siedzieli.
Była całkiem przemoczona.
Bóg zresztą też.
Czarodziejka pomyślała, że w samym mundurze musi mu być zimno.
Chyba że jest zbyt wściekły, by zwracać uwagę na takie błahostki, jak zamarznięcie na kość.
Siedziała, skupiając się na tym, by nie patrzeć na stos.
- Przy ognisku powinno być ciepło. - Mruknęła, zerkając na Aeszmę.
> Popatrz na nią.<
Nieoczekiwanie w głowie Muffina pojawiła się obca myśl.
- To już normalna rozmowa wyszła z mody? - Wstała, ociekając wodą. - Ja tu marznę i moknę, a ty mi każesz patrzeć na...
> Popatrz na nią. <
Tym razem poleceniu towarzyszyło mordercze spojrzenie czarnych ślepi.
> Przyjrzyj się uważnie. Tak właśnie kończą ci, którzy chcą się o mnie troszczyć. A teraz wynoś się stąd.<
Muffinka nie odwróciła wzroku.
Wzięła zamach i chlasnęła Pieprza w twarz mokrym beretem.
- Jak rany. - Westchnęła Diablica.
- To teraz na bank ją zeżre. - Bart nabrał całą garść prażonej kukurydzy.
Druid otarł pot z czoła.
- Ja tam jednak pójdę.
- Nigdzie nie pójdziesz. - Ostudził jego zapał Karasu. - Za to ja muszę iść, bo zamknąłem ich wszystkich w Wielkiej Sali.
Diabeł parsknęła śmiechem.
- Powodzenia szefuńciu. - Bart poklepał dowódcę po łopatce.
Zielonooki westchnął.
Spodziewał się zamieszania.
Zamiast tego, zalazł ich siedzących przy stole z ponurymi minami.
- Powiesz nam wreszcie, co się stało? - Zapytała niecierpliwie Pożoga. - Co z Aeszmą?
- Zakon spalił pod Miasteczkiem Sawę... - Powiedział powoli Karasu.
- Świętym ogniem? - Grzech gestem uciszyła resztę, która już zaczęła szeptać nerwowo.
- A to ma jakieś znaczenie? - Nie zrozumiał dowódca. - Ona nie żyje.
- Tak czy nie?
- Chyba tak. Błękitne płomienie... - Umilkł na widok miny Pożogi.
- Czyli już nic nie da się zrobić.
- A co niby można byłoby zrobić? - Zdenerwował się Karasu.
- Na przykład uśmiechnąć się do Blika i wyciągnąć jej duszę z Krainy Śmierci. - Powiedział cicho Złośnica.
Szałwia objął ją ramieniem.
- Święty ogień trawi nie tylko ciało, ale i duszę. Wystarczy najmniejszy kontakt i spłoniesz. Nic cię nie uratuje, no chyba że jesteś bogiem... - Wyjaśnił Grzech.
- Czy Aeszma bardzo się wkurzył? - Spytała Pożoga.
- Bardzo. - Przyznał Karasu. - Nie wiadomo czy...
- Trzeba do niego iść. - Oznajmiła stanowczo.
- Byłem tam. - Zaprotestował dowódca. - On nie chce z nikim rozmawiać, zupełnie nad sobą nie panuje.
- On nie może rozmawiać! - Zdenerwował się Grzech. - Proszę, pozwól mi tam iść.
W bursztynowych oczach płonęła determinacja.
- Ale reszta zostaje. - Omiótł ich twardym spojrzeniem. - Dziś możecie spać w gildii. Nikt nie opuści tego budynku, dopóki wszystko się nie uspokoi. I gdzie, do jasnej cholery, jest Hajmidal? Vanisz? Blik? Orety?
Nikt mu nie odpowiedział.
- Dobrze, później się z nimi policzę. Chodźmy. - Karasu złapał Pożogę za rękę. - Co to znaczy, że on nie może rozmawiać? - Zapytał, kiedy wyszli z sali.
- Powiedziałeś, że nie panuje nad sobą.
Dowódca przytaknął.
- Siedzi w tej swojej koszmarnej aurze i milczy.
- Bo jego słowa zabijają. - Szepnęła Grzech. - I kiedy wpada w szał, nie potrafi nad nimi zapanować. Diabeł długo go tego uczyła, on taki już jest, rozumiesz? Ale to nie znaczy, że chce być tam sam.
- Nie jest sam.
- A z kim?
- Muffinka do niego poszła.
Pożoga odetchnęła i trochę zwolniła.
- To dobrze.
Czarodziejka patrzyła na Pieprza z góry.
- Dość tego. - Oznajmiła. - Sugerujesz, że wszyscy tak skończymy? - Wskazała ze złością na stos. - Jeżeli będziesz siedział i użalał się nad sobą, to na bank tak będzie.
Ptyś gorączkowo myślała nad tym, co jeszcze mogłaby powiedzieć.
Jak zmusić go do rozmowy?
Albo do zgaszenia tej przeklętej fabryki dymu.
Jak sprawić, żeby zniknęła ta mroczna, pusta czerń z jego oczu?
Ze złością sięgnęła do stosu po tlące się drewienko.
- Stój! - Pieprz zerwał się na równe nogi.
Słowo pomknęło, ze świstem przecinając powietrze.
Czarodziejka cofnęła dłoń.
Aeszma zakrył usta.
Muffinka zobaczyła w jego oczach strach, a potem coś ugodziło ją w pierś.
Uderzenie słowa powaliło ją na ziemię.
Ból przeniknął jej skostniałe od zimna ciało.
Upadła w błoto z miękkim plaśnięciem.
- O jasna cholera. - Zaklęła Diabeł.
Ziemniak błyskawicznie zmienił się w sowę i pomknął w dół.
Bart wpatrywał się w szklaną kulę szeroko otwartymi oczami.
- Zabił ją na amen? - Zainteresował się demon.
- Co się stało? - Zaniepokoił się nadbiegający Karasu, kiedy niemal zderzył się z Diablicą pędzącą w stronę bramy.
- Zabił ją. - Krzyknął z murów barista.
- Niemożliwe. - Pożoga wyrwała się dowódcy i nie pozostawiając mu szansy na wydanie rozkazu, pognała za Diabłem.
Zielonooki wolnym krokiem ruszył za nimi.
Modlił się w duchu, żeby to jednak nie była prawda.
Druid wylądował tuż przy czarodziejce.
Opadł na kolana i zbadał ją pospiesznie.
Nie chciał przyjąć do wiadomości, że już nic nie da się zrobić.
To przecież niemożliwe.
Ktoś nadbiegał od strony Miasteczka.
Ziemniak zerwał się na równe nogi.
Jego wzrok padł na skamieniałego Pieprza.
Rzucił się w jego kierunku.
Aeszma cofnął się gwałtownie, niemal potykając się o własne nogi.
Druid złapał go za przemoczoną koszulę i szarpnął mocno, zmuszając boga by ten na niego spojrzał.
- Zostaw! - Pożoga odepchnęła brutalnie Ziemniaka.
Zasłoniła sobą, ciężko dyszącego Pieprza.
- Zostaw. - Powtórzyła miękko. - On nie może rozmawiać.
- Zauważyłem. - Druid szybko pozbierał się z ziemi.
- Jesteś z siebie zadowolony? - Syknęła Diabeł, dźgając Aeszmę w pierś laską Muffinki.
Czarnowłosy spuścił głowę.
- Do jasnej cholery. - Zdenerwował się druid.
Diablica przyklękła przy Muffince.
Jasne włosy czarodziejki rozsypały się po błocie.
Oczy były puste, śmiertelne słowo przebiło jej serce.
- Pieprz, ocknij się wreszcie! - Ziemniak zacisnął pięści. - Musisz mi pomóc... - Dodał jakoś bezradnie.
Aeszma przekrzywił głowę.
Czarne oczy świdrowały druida.
Dryblas miał wrażenie, jakby otulił go mrok.
Lodowata, przenikająca duszę pustka.
Obezwładniający strach.
Upiorne spojrzenie nie przestawało prześlizgiwać się po nim.
A potem błysnęły białe kły.
- Giń. - Szepnął bóg.
- Dość tego! - Wściekła się Diablica. - Wokół Aeszmy zapłonął krąg.
Druid zwalił się ciężko na ziemię.
- Jeszcze słowo. - Ostrzegła Pieprza piekielna dziewczyna. - A przestanę być miła.
Czarnowłosy zacisnął powieki i usiadł w kałuży.
Karasu w milczeniu patrzył na dwa trupy i zwęglone ciało.
- Czy tylko ja odnoszę takie wrażenie, że śmierć będzie miała dziś u siebie niezły burdel?
Pożoga poklepała go pokrzepiająco po plecach.
- Będzie dobrze, zobaczysz. - Jej spojrzenie padło na stos. - Chociaż niestety nie dla wszystkich. - Westchnęła.
- Dobra, czas posprzątać ten sajgon, zanim zaczną się jakieś niezdrowe plotki, na temat obłąkanego boga. - Bart zakasał rękawy. - Takiego pijaru akurat nie potrzebujemy.
Diablica zadarła głowę do góry.
Wysoko na czarnym niebie błyszczały gwiazdy.
- Aton przez jakiś czas nie będzie nas niepokoił. - Powiedziała. - Musi dobrze przemyśleć swój kolejny ruch.
Karasu przykucnął przy zmaltretowanym Pieprzu.
A potem, zupełnie nic nie robiąc sobie z diabelskiego kręgu, zagarnął brata ramieniem i przytulił mocno.
- Chodź do domu, pomyleńcu. - Szepnął w mokrą, czarną czuprynę.
Hajmidal kiwał się leniwie na krześle.
- Coś długo jej schodzi. - Ziewnęła Vanisz.
Wpółleżący na stole Blik, beznamiętnie turlał palcem, zerwany paczek róży.
- Mam złe przeczucia. - Mruknął Orety.
- Nie histeryzuj. - Przewrócił oczami Grzech.
Nagle jego wzrok przykuł jakiś ruch przy żywopłocie.
Wyprostował się gwałtownie.
Wszyscy podążyli za jego spojrzeniem.
- Czy to... - Wytrzeszczyła oczy Vanisz, ale nie dokończyła, bo Blik zakrył jej usta dłonią.
- Zamknij się. - Syknął.
Zastępca mało nie spadł z krzesła, na widok zaglądającej do ogrodu Muffinki.
- Czy tylko ja mam takie wrażenie, że ona jest jakaś... przeźroczysta? - Wyszeptał, zerkając niespokojnie w stronę domu.
Blik rzucił się do wielkiej księgi.
Błyskawicznie przerzucił ponad setkę stron i zbladł.
- To jakiś żart. - Wymamrotał, opadając ciężko na krzesło. - Wy mnie, kurwa, wykończycie.
Wszyscy błyskawicznie nachylili się nad zakurzonym rejestrem.
Trafili na idealny moment, bo właśnie mieli okazję podziwiać, w jaki sposób kolejne imiona trafiają do długiej kolumny.
Pod imieniem Muffinki pojawił się Ziemniak.
- Da się to jakoś wymazać? - Zapytał Hajmidal, pocierając napis palcem.
Blik dał mu po łapie.
- Da się. Bez urazy, ale pozwolę sobie przejąć chwilowo dowodzenie.
- W końcu masz większe doświadczenie, jeśli chodzi o Śmierć. - Zgodził się oficer.
- Ty pójdziesz złapać obłąkaną czarodziejkę i pomylonego druida. - Blik zerknął na Vanisz.
Popatrzył niespokojnie w głąb domu.
- Masz ich trzymać z dala od żywopłotu i tego ogrodu. Za wszelką, kurwa, cenę. Orety, ty musisz znaleźć gumkę. Jeśli nic się nie zmieniło, nadal trzyma ją w jasnobrązowym sekretarzyku na pięterku.
- A co ja mam robić? - Zainteresował się Hajmidal.
- Że niby mam wejść do domu i zwinąć jej magiczny korektor trupów? - Zbaraniał healer. - Oszalałeś?
- Ja pierdolę. Nie histeryzuj, odwrócę jej uwagę. Ty, Hajmidalu musisz zająć się Samaelem, który lubi wpadać z wizytą.
- Niby jak masz zamiar odwrócić jej uwagę? - Znokautujesz ją księgą? - Zadrwiła Vanisz, wstając od stołu.
- Kobiety w każdym wieku są takie same. - Rysy Blika nagle rozmazały się.
Wojowniczka wytrzeszczyła oczy na widok smukłego, młodego mężczyzny z białą czupryną, zadziornie opadającą na jedno oko.
Drugie, intensywnie niebieskie, patrzyło na nią z rozbawieniem.
Niedbale rozchełstana koszula pobudzała wyobraźnię, a jego niesamowite, kocie ruchy rozpalały.
Odwrócił się w progu.
- Lubią patrzeć. - Puścił do zbaraniałej Vanisz oko i zniknął we wnętrzu domu.
Dziewczyna włożyła wiele wysiłku, w odzyskanie równowagi.
- Poczułem się nieswojo. - Mruknął Hajmidal, otrząsając się.
- Nie gustuję w facetach, ale niech mnie... - Westchnął Orety.
- Dobra, panienki. - Parsknął zastępca. - Do roboty.
Vanisz zbiegła ze schodków i pognała w stronę żywopłotu.
Miękka trawa tłumiła jej kroki.
Orety ostrożnie wślizgnął się do domu i od razu przemknął schodami na piętro.
- A ty siedź człowieku i się nudź. - Przewrócił oczami Hajmidal.
Rozejrzał się po ogrodzie.
Piękne, zadbane róże pięły się po balustradzie werandy.
Inne oplatały, stojącą nieopodal białą altankę.
Mniejsze krzewy rosły wzdłuż ścieżki, wysypanej białymi kamyczkami.
Jej jasna wstęga wiła się, niczym wielki wąż, wśród miękkiej, soczystozielonej trawy.
Kilkanaście kroków od schodków werandy stała fontanna.
Woda, z leniwym szumem, spływała po plecach wyjątkowo ładnej nimfy, wykutej w marmurze.
Najwyraźniej Hajmidal wypowiedział swoją myśl nie w porę, bo przy fontannie zmaterializowała się zwalista postać.
Vanisz dopadła Muffinkę i złapała ją za koronkowy rękaw sukienki.
To znaczy chciała złapać, ale jej dłoń przeniknęła przez rękę Ptysia.
- O ja cię! - Wzdrygnęła się Muffina. - Nie rób tak.
- Dobrze, że cię znalazłem. - Druid uśmiechnął się z ulgą, wyłaniając się zza krzaku róży.
- A co ty tu robisz? - Zaniepokoiła się czarodziejka. - Chyba nie porwałeś się na Pieprza, co?
- Nie. - Uspokoił ją Ziemniak. - Zabił mnie całkiem po przyjacielsku.
- Zwariowaliście? - Wyszeptała Vanisz. - Co wy tu w ogóle robicie?
- A ty? - Odgryzła się Muffa. - W dodatku wyglądasz na całkiem świeżą.
- Przyszliśmy po Padalca.
- I nic nie powiedzieliście!
- Cicho. - Zdenerwowała się wojowniczka. - Bo to tajna misja. Myślisz, że Karasu by nam pozwolił?
- Dlaczego mam być cicho? - Obraziła się czarodziejka. - Ja nie żyję, mogę robić co chcę.
- Jeśli chcesz tu zostać. - Zgodziła się Vanisz. - Blik kazał mi trzymać was z daleka od ogrodu. Ruszcie się. - Ponagliła ich.
- To on też tu jest? - Mufinka poszła za wojowniczką. - Ale czad, normalnie lewituję. - Uśmiechnęła się szeroko i delikatnie odbiła się od trawy.
Druid w ostatniej chwili złapał ją za nogę.
Vanisz udała, że tego nie widzi.
- Jeśli chcecie stąd wyjść, musicie zabrać się z nami. - Wojowniczka uznała, że dość już odeszli i przysiadła na kamiennej ławie, ciasno otoczonej bzem.
- I da się stąd tak po prostu wyjść? - Ziemniak przyjrzał jej się podejrzliwie.
- Jeśli Orety ukradnie gumkę, Blik wymaże wasze imiona, Hajmidal odwróci uwagę Samaela, Śmierć odda Padalca, a ja was utrzymam wystarczająco długo i daleko od tego cyrku, to jest na to spora szansa.
Druid postanowił o nic więcej nie pytać.
- Ale to jednak miłe, że poszedłeś za mną. - Muffina oparła głowę na ramieniu Ziemniaka.
- Gdybyś nie próbowała się spalić, ominęłaby nas ta, jakże pouczająca wyprawa.
- No i macie czego żałować. - Weszła mu w słowo Vanisz. - Wiecie, że Śmierć hasa w różowym szlafroczku?
- Pierdzielisz? - Zainteresowała się Muffa.
Druid przymknął oczy i wystawił twarz w stronę słońca.
Nadal tkwiło w nim wspomnienie wyjątkowo paskudnej aury Aeszmy.
Nigdy, za żadne skarby, nie chciałby tego powtórzyć.
Był wdzięczny losowi za to, że Pieprz potrafi trzymać nerwy na wodzy.
Ziemniak wolał nie myśleć, jakby skończyła się rozróba w gospodzie, gdyby Aeszma postanowił się bronić.
To nie był człowiek.
Tej istoty nie dało opisać słowami.
Mrok, jaki nosił w sobie, wściekłość, upiorny terror...
Druid wzdrygnął się.
- Mało tego, - Ciągnęła tymczasem Vanisz. - jeździ na hulajnodze!
Czarodziejka parsknęła śmiechem.
- A najlepsza akcja była, jak Blik zmienił postać.
Policzki wojowniczki poróżowiały na samo wspomnienie.
- W uroczego kotka?
- Oj, uroczy z niego kociak, nie ma to tamto. Nawet chłopaki zbierali szczęki z podłogi.
- Znaczy kto?
- Hajmidal i Orety.
- Hajmidal? Nasz Hajmidal? - Wytrzeszczyła oczy Muffa. - Ja muszę to zobaczyć.
- Zobaczysz potem. - Usadziła ją Vanisz. - O ile wrócimy, no i jeśli zdołasz przekonać Blika, ale jak ci się uda, to ja też chce popatrzeć, dobra?
- Uuu zaciekawiłaś mnie. - Zamachała nogami czarodziejka. - Mam nadzieję, że nie utkniemy tu na wieki.
Orety ostrożnie wspinał się na schody.
Mało nie zszedł na zawał, kiedy jeden ze stopni zaskrzypiał.
Zanim dotarł na piętro, był mokry od potu.
Nie pomagało przemawianie sobie do rozsądku, że przecież ta miła staruszka nie zrobi im krzywdy.
Nawet przez sekundę w to nie wierzył.
Sekretarzyk stał na końcu wąskiego korytarzyka.
Healer bezskutecznie usiłował, uspokoić walące serce.
Miał wrażenie, że porusza się przeraźliwie głośno.
Spocony, na paluszkach minął pierwsze drzwi.
Modlił się do bogów, żeby nikogo nie było w tych pokojach.
Hajmidal zręcznie zamknął księgę i oparł się o stół, chowając ją za plecami.
Anioł zbliżał się w jego stronę.
Szare skrzydła kołysały się przy każdym jego kroku.
Miał na sobie lekką, skórzaną zbroję i szablę przypiętą do boku.
- A ty coś za jeden? - Mruknął mało uprzejmie na widok oficera.
- Gość Geni. - Uśmiechnął się Hajmidal. - Wpadłem na pokera, niestety szanowną panią wezwały jakieś pilne sprawy i jestem zmuszony poczekać. A może ty zagrasz?
- Raczej nie. - Anioł wspiął się ciężko na werandę.
Po prawym ramieniu ściekała mu krew.
- Trudny przeciwnik? - Spróbował inaczej zastępca.
Jak niby miał zatrzymać anioła śmierci?
Samael niedbałym ruchem, odgarnął z czoła szarą grzywkę.
Jego żółte ślepia zahaczyły o miecz irytującego gościa.
- Jesteś magiem? - Wyrwało mu się, zanim oprzytomniał. - Wybacz, mój błąd - Zmieszał się.
Hajmidal uśmiechnął się w duchu.
Bynajmniej nie miał zamiaru wyprowadzać aniołka z błędu.
- To może jednak skusisz się na partyjkę? - Ponowił propozycję. - Wyglądasz, jakby przydało ci się trochę rozrywki.
- Samael. - Wojownik wyciągnął dłoń w stronę zastępcy.
Oficer miał przeczucie, że wymiana uścisku z aniołem śmierci, nie jest najlepszym pomysłem.
- Wiem kim jesteś. - Uciął krótko i przetasował karty.
Usiadł przy stole i zaczął rozdawać.
- No tak. - Samael zmieszał się jeszcze bardziej.
Przysiadł niepewnie na brzegu krzesła.
Orety tymczasem dotarł do sekretarzyka i zaczął nerwowo przeszukiwać niezliczone szufladki.
Żałował, że nie dopytał Blika, jak właściwie wygląda ta cała gumka.
W końcu, wśród masy papierzysk, znalazł kawałek miękkiej, elastycznej i bardzo różowej substancji.
- Oby to było to. - Poprosił kremowy sufit.
Odwrócił się i zaczął ostrożnie skradać się z powrotem w kierunku schodów.
Był mniej więcej w połowie, kiedy dobiegł go zalotny chichot Geni.
Orety wzdrygnął się.
Już miał zwiększyć tempo, kiedy na werandzie dostrzegł postawnego anioła, grającego w karty z Hajmidalem.
Healer zaklął.
- I co teraz?
Jego wzrok padł na księgę, którą zastępca najwyraźniej wsunął do środka.
Jeśli zejdzie po schodach, trzymając się wewnętrznej strony, to ma szansę dosięgnąć tomiska, zanim Samael odkryje jego obecność.
Niestety, to oznacza, że musi całkowicie zaufać Blikowi.
Bo jeśli Genia, choćby wychyli się do holu, bez trudu odkryje obecność intruza.
Orety zebrał się w sobie i zaczął przemykać w stronę księgi.
Ominął skrzypiący schodek.
Starając się robić jak najmniej hałasu, tworzył opasły tom.
Hajmidal zakaszlał.
Healer z ulgą przewrócił kilka ostatnich kartek.
Czuł pot, spływający mu po plecach.
Chyba nigdy tak się nie denerwował.
Przeciągnął różową gumką po imieniu Muffinki.
Ku wielkiej uldze Oretego, zaczęło znikać!
Szybko wymazał ją i druida.
Imiona, które widniały pod nimi, automatycznie podskoczyły wyżej.
Healer zastanawiał się, jak teraz ma się wydostać z tej mało ciekawej pułapki.
Było odcięty od drzwi.
Może uda mu się czmychnąć oknem kuchennym, czy czymś takim?
Z powątpiewaniem przyjrzał się, zdecydowanie za wąskim framugom.
Westchnął.
Zsunął się z ostatniego schodka i niemal pełzając po podłodze, doczołgał się do ściany holu.
Poruszając się po cichu, dotarł do drzwi pokoju z prawej strony.
Ku swojej uldze zobaczył, otwarte szeroko wyjście na taras.
Nieszczęście zaś polegało na tym, że na kanapie siedziała Genia.
Co prawda, była odwrócona tyłem do drzwi, w progu których tkwił Orety, jednak wyjście na wolność healera miała po swojej prawej stronie.
Wystarczył najlżejszy szelest, żeby Śmierć zerknęła w tamtym kierunku...
Teraz, jak urzeczona wpatrywała się Blika.
Sam Orety miał poważny problem, żeby oderwać wzrok, od wijącego się w tańcu Grzecha.
Zrobiło mu się podejrzanie gorąco.
Potrząsnął głową i na czworakach ruszył ku wolności.
- Wiesz, że mogłabym patrzeć na ciebie całą wieczność. - Odezwała się nagle Śmierć, a healer zamarł.
Był przekonany, że jego walące dziko serce, słychać w całym pokoju.
Z trudem kontrolując oddech, zerknął w stronę kanapy.
- Ale teraz muszę wracać do gości.
Blik uśmiechnął się do skamieniałego Oretego i w wyjątkowo zmysłowy sposób, zaczął rozpinać koszulę.
- Jeszcze chwilę. - Wymruczał. - Ja się naprawdę stęskniłem.
Healer z trudem przełknął ślinę.
Genia zachichotała jak podlotek.
Orety ruszył w stronę tarasu.
Kiedy udało mu się wydostać na zewnątrz, skręcił za róg domu i oparł się ciężko o jego ścianę.
Za trudem łapał oddech.
O, do diabła.
Dłuższą chwilę trwało, zanim udało mu się uspokoić.
Kiedy szedł w stronę werandy kolana już mu prawie nie drżały.
Przy fontannie stał...
- Padalec! - Healer rzucił się na brata i nie zważając na protesty, wyściskał go mocno.
Samael przerwał opowieść o dziwnych stworach, na których ślad się ostatnio natknął.
Nie zdążył jednak o nic zapytać, bo z domu wyszła zarumieniona Genia.
w ślad za nią szedł, szurając nogami, białowłosy chłopak.
- Ty. - Mruknął niechętnie anioł.
- Cześć, złamasie. - Grzech przywitał go serdecznie.
- A to mamy wszystkich w komplecie. - Ucieszyła się Śmierć na widok Padalca.
- Zatem do Trzeciej Krainy, kierunek: Miasteczko. - Powiedział lekko Blik.
Hajmidal odłożył karty i zbiegł z werandy dołączając do braci.
- Mam wrażenie, że był ktoś jeszcze, nie mówiłeś o czterech... - Zmarszczyła brwi Śmierć. - A już widać pamięć nie ta. - Machnęła niedbale ręką i pstryknięciem odesłała trzech wojowników pod wskazany adres.
- Dziękuję. - Powiedział Blik, schodząc do ogrodu.
- Ale ty się nigdzie nie wybierasz? - Zmrużyła oczy Genia.
- Tylko na spacer. Ty i tak musisz pogadać z tym pieprzonym nudziarzem.
- Uważaj koteczku, żeby ktoś cię czasem nie rozjechał. - Poradził mu anioł.
- Chciałbyś, oj bardzo byś, kurwa, chciał. - Wymruczał Blik, przesuwając ręką w dół po swojej szyi, piersi, aż zjechał na brzuch.
Patrząc prosto w żółte ślepia, przygryzł delikatnie wargę i przesunął palce na podbrzusze.
Dostrzegł znajomy błysk w oczach anioła.
Roześmiał się i pokazał mu język, odwracając się na pięcie.
- Twoje niedoczekanie, pojebańcu. - Zaśpiewał wesoło i zniknął za żywopłotem.
Samael zerwał się z krzesła.
- Zostaw go. - Zimny ton Śmierci osadził go w miejscu.
Anioł powstrzymał się od komentarza.
Grzech tymczasem rozejrzał się po okolicy.
Przyjrzał się uważnie trawie, a potem ruszył przed siebie.
Znalazł ich bez większego trudu.
Z zadowoleniem stwierdził, że Muffinka odzyskała właściwe sobie natężenie zabarwienia.
- Zwijamy się, drogie szajbuski. - Blik pstryknięciem otworzył portal.
Muffinka przyglądała mu się podejrzliwie.
Poczochrana biała czupryna, szyderczy uśmieszek na ustach i buta błyszcząca w intensywnie niebieskich oczach.
Do tego zdecydowanie niski wzrost i dziecięca sylwetka.
- Że niby on? - Czarodziejka rzuciła Vaniszowi pytające spojrzenie.
- Wypaplałaś jej? - Prychnął Blik. - Pięknie, kurwa. Won do portalu, cholerne plotkary, bo wam pomogę kopem.
- Śmierć poważnie chodzi w różowym szlafroku? - Zainteresował się druid, który zagarnął dziewczyny ramionami i pociągnął je w stronę portalu.
- Jak się nie pospieszycie będziecie mieli szansę zobaczyć, co ma pod tym figlarnym szlafroczkiem.
Ziemniak zdecydowanym krokiem wmaszerował w portal.
- Pierdolona gówniarzeria. - Westchnął ciężko Blik, ruszając ich śladem.
Ostatnio edytowany przez Dziabeł 1 Grudnia 2016r. 18:28, W całości zmieniany: 2
_________________
– A jeśli pewnego dnia będę musiał odejść? – spytał Krzyś, ściskając Misiową łapkę. – Co wtedy?
– Nic wielkiego. – zapewnił go Puchatek. – Posiedzę tu sobie i na Ciebie poczekam. Kiedy się kogoś kocha, to ten drugi ktoś nigdy nie znika.
0
OHOHOHO! Aniołek meeega fajny, normalnie aż bym... ochroniła go ramieniem < pewnie nawet nie sięga > wzięła pod swoje skrzydła! < pewnie by musiał nieźle się skurczyć > zaopiekowałabym się nim! < pewnie by przypadkiem podpaliła > CUDOWNY! I ejjj ejj, co go łączy z Blikiem? :3 Nawet Haj się zapatrzył, huhu! Czy ja mogę sobie zamówić jakieś kocie ruchy Blika dla mnie? Znajdę różowy szlafroczek! Dla niego... hehehe! *q*
Nie tak dramatycznie! Pieprz słabo zabija, zawiodłam się xD I w sumie po kij Druid umierał?! Wiesz co... xD
BART! Myślałam, że jesteśmy przyjaciółmi! Cholera... gdzie kukurydza dla mnie?! Dlaczego nic nie mogłam zjeść, w końcu ognisko było!! Bart... xD
Nie tak dramatycznie! Pieprz słabo zabija, zawiodłam się xD I w sumie po kij Druid umierał?! Wiesz co... xD
Cytat:
- To teraz na bank ją zeżre. - Bart nabrał całą garść prażonej kukurydzy
BART! Myślałam, że jesteśmy przyjaciółmi! Cholera... gdzie kukurydza dla mnie?! Dlaczego nic nie mogłam zjeść, w końcu ognisko było!! Bart... xD
_________________
0
Muffa zabrała mi fav cytat! Aż go zescreenowalam! A tak poważnie to
to tak na szybko, dopiszę resztę rano!
//wyczuwa chaotyczność swojego komentarza, ale inaczej ny dy rydy *.*
to tak na szybko, dopiszę resztę rano! O Wulgaryzmy kuuuuuwa Dziaba, ale dowaliłaś do pieca! :O
Edit komenta
Mój Ty Dziable Rogaty! Aleś nadała tempo! I to nie o dodawanie chodzi a o sam rozwój akcji! Nie zdołałam wziąć oddechu po jednym a tu jak z karabinu maszynowego nowe dramy, uczucia i akcje! *.*
Niech Rahaia czuwa nad Nimi wszystkimi i nad nami, bo idzie dostać palpitacji i zadyszki ogarniając wszystko! CUDOWNIE!
Wgl, czo to za akcja że Hajmidal siedzi na tyłku przy stole?! NIEWIARYGODNE! Haj nigdy nie pozwoliłby sobie na siedzenie gdy reszta ekipy robi cokolwiek! Aż nieswojo się poczułam! Nie ten sam Hajmidal!
Jak Orety skradał się po schodach to - jak bucka kocham - sama wstrzymywałam oddech. Czułam totalnie jego starania i pot jakby były moje!
mała nagana: Zabicie Muffinki i Ziemniaka mało wystopniowane - szło wyczuć, że będą cziterzyć i to tylko taki wtrącalnik do fabuły - a można było z przytupem! Tak, żeby było 'OH NIE!' i żeby oddech zamarł, a włoski na skórze dęba stanęły!
Opis całego pogorzeliska wokół Pieprza - przefantastyczny! *-* Bardzo barwny i pobudzający wyobraźnie! Jakby nagle na oglądany film ktoś stopniowo nakładał filtr b&w. Magiczne uczucie! Totalnie zmieniła odbieranie sceny! *___*
Ziemniak, który tak wiernie i bezmyślnie rusza za Ptysiem jest OESUJAKIONZAJEBIASZCZY! Powinien patatajać za nią na kociorożcu xD
Podoba mi się rozwój Blika - koleś ma, ekhm, potencjał xD
Czekam, czekam jak głupia co się wydarzy dalej!
Wyczuwam wielką bitwę z Atonem, czuję ją przez skórę!
AH I JESZCZE SŁÓWKO O MARCEPANIE - ja się znów skonfundowałam - jaka próba? Gdzie ona? Nie w ogródku u Gieni?
DAJCIE MNIE JĄ TUTAJ! ja Wam mówię, przez to jak wykorzystał ją Aton, jak wiele przeszła będzie czołowym Wulgaryzmy wkurwem u Gryfów i superbronią w tej wojnie! w końcu to MAG! *.*
Ja myślę, że królewna Konstancja jak już się dobuja z tego lasu mogłaby ją wychłostać i ulżyć jej duszy w cierpieniu i pomóc w odkupieniu i pogonić do roboty po prawilnej stronie mocy!
Ps. Na kim wzorowalas wygląd seksiastego Blika? ;33
kuuuuuwa Dziaba, ale dowaliłaś do pieca! :O Edit komentaMój Ty Dziable Rogaty! Aleś nadała tempo! I to nie o dodawanie chodzi a o sam rozwój akcji! Nie zdołałam wziąć oddechu po jednym a tu jak z karabinu maszynowego nowe dramy, uczucia i akcje! *.*
Niech Rahaia czuwa nad Nimi wszystkimi i nad nami, bo idzie dostać palpitacji i zadyszki ogarniając wszystko! CUDOWNIE!
Wgl, czo to za akcja że Hajmidal siedzi na tyłku przy stole?! NIEWIARYGODNE! Haj nigdy nie pozwoliłby sobie na siedzenie gdy reszta ekipy robi cokolwiek! Aż nieswojo się poczułam! Nie ten sam Hajmidal!
Jak Orety skradał się po schodach to - jak bucka kocham - sama wstrzymywałam oddech. Czułam totalnie jego starania i pot jakby były moje!
mała nagana: Zabicie Muffinki i Ziemniaka mało wystopniowane - szło wyczuć, że będą cziterzyć i to tylko taki wtrącalnik do fabuły - a można było z przytupem! Tak, żeby było 'OH NIE!' i żeby oddech zamarł, a włoski na skórze dęba stanęły!
Opis całego pogorzeliska wokół Pieprza - przefantastyczny! *-* Bardzo barwny i pobudzający wyobraźnie! Jakby nagle na oglądany film ktoś stopniowo nakładał filtr b&w. Magiczne uczucie! Totalnie zmieniła odbieranie sceny! *___*
Ziemniak, który tak wiernie i bezmyślnie rusza za Ptysiem jest OESUJAKIONZAJEBIASZCZY! Powinien patatajać za nią na kociorożcu xD
Podoba mi się rozwój Blika - koleś ma, ekhm, potencjał xD
Czekam, czekam jak głupia co się wydarzy dalej!
Wyczuwam wielką bitwę z Atonem, czuję ją przez skórę!
AH I JESZCZE SŁÓWKO O MARCEPANIE - ja się znów skonfundowałam - jaka próba? Gdzie ona? Nie w ogródku u Gieni?
DAJCIE MNIE JĄ TUTAJ! ja Wam mówię, przez to jak wykorzystał ją Aton, jak wiele przeszła będzie czołowym Wulgaryzmy
wkurwem u Gryfów i superbronią w tej wojnie! w końcu to MAG! *.*Ja myślę, że królewna Konstancja jak już się dobuja z tego lasu mogłaby ją wychłostać i ulżyć jej duszy w cierpieniu i pomóc w odkupieniu i pogonić do roboty po prawilnej stronie mocy!
Ps. Na kim wzorowalas wygląd seksiastego Blika? ;33
//wyczuwa chaotyczność swojego komentarza, ale inaczej ny dy rydy *.*
Ostatnio edytowany przez konsta 29 Listopada 2016r. 12:04, W całości zmieniany: 1
_________________
And God said, "No one should cut another's kawaii waifu pics." ~zapożyczone
0
Na Bliku? XD tylko większym? XD to ja czekam na większy koment *.* Muuffa Masz talento do łapania i wciągania do opowieści jakiś dziwnych istot xD
A co do splendoru śmierci, to jakoś bardziej kusiła mnie wizja totalnie epickiego fejla xD
– A jeśli pewnego dnia będę musiał odejść? – spytał Krzyś, ściskając Misiową łapkę. – Co wtedy?
– Nic wielkiego. – zapewnił go Puchatek. – Posiedzę tu sobie i na Ciebie poczekam. Kiedy się kogoś kocha, to ten drugi ktoś nigdy nie znika.
A co do splendoru śmierci, to jakoś bardziej kusiła mnie wizja totalnie epickiego fejla xD
Ostatnio edytowany przez Dziabeł 29 Listopada 2016r. 12:20, W całości zmieniany: 2
_________________
– A jeśli pewnego dnia będę musiał odejść? – spytał Krzyś, ściskając Misiową łapkę. – Co wtedy?
– Nic wielkiego. – zapewnił go Puchatek. – Posiedzę tu sobie i na Ciebie poczekam. Kiedy się kogoś kocha, to ten drugi ktoś nigdy nie znika.
2
Część trzydziesta szósta 18+Królewna Konstancja miała dosyć.
Kiedy oś cudownego powozu trafił szlag, stanowczo zażądała konia.
- Ale tak się nie godzi... - Zaprotestował nieśmiało szef jej osobistej straży.
- Nie godzi, to się wlec ruski rok, do jakiejś zapyziałej dziury. Powinnam mieć latający dywan.
Mężczyzna nie skomentował.
- Guciu, dlaczego ja nie mam latającego dywanu?
- Nie wiem, panienko.
- A ty w ogóle coś wiesz? - Zniecierpliwiła się królewna, wsuwając do ust czarny papieros.
Zaspana wróżka wysunęła się z szerokiego rękawa fioletowej koszuli.
Ziewnęła i poczochrała swoją intensywnie różową czuprynę.
Bez słowa podpaliła, zawinięty w bibułkę tytoń i wróciła do spania.
Królewna oparła się o skubiącego trawę wierzchowca i zaciągnęła się.
Wypuściła kłąb dymu i zaczęła przyglądać się Guciowi.
Mężczyzna poprawiał popręg przy siodle jednego z żołnierzy cholernej eskorty.
Królewna usiłowała sobie przypomnieć, ile właściwie miał lat.
Młody wojownik coś do niego szeptał.
Królewna zaciągnęła się aromatycznym dymem i wyobraziła sobie, jak szef ochrony pociesza biednego rycerzyka.
- Jesteśmy gotowi. - Za miłej zadumy wyrwał ją rzeczowy ton Gucia.
- Na niegrzeczne zabawy z młodym, gdzieś w cieniu drzew?
- Proszę? - Szef ochrony otworzył szeroko czy.
- Że co? - Zdziwiła się królewna.
Powiedziała to na głos?
Gdzieś, z głębi jej rękawa, rozległo się chichotanie.
Konstancja wytarła ślinę z kącika ust i skupiła się.
- Nie rozumiem, po jaką cholerę ciągniesz za sobą ten paradny orszak. - Skrzywiła się, patrząc na dwunastu konnych.
Właściwie zupełnie ich nie rozróżniała.
Trudno się temu dziwić, król dbał, żeby rotacja w straży, odpowiadającej za ochronę osobistą jego córki, była duża.
Głównie dlatego, żeby uniemożliwić ewentualne przekupstwo, ale przede wszystkim chodziło o psychikę żołnierzy.
Dłuższe przebywanie z królewną Konstancją, nigdy nie kończyło się dobrze.
Wyjątkiem był Gustav.
Były porucznik roty dragonów.
Na swoje nieszczęście poddany króla Piątej Krainy.
Kiedy ojciec Konstancji wziął go do niewoli, złamanie rycerza zajęło królowi sporo czasu.
Teraz Gustav, był na etapie niemal całkowitego pogodzenia się z egzystencją pałacowego kundla.
W duchu liczył na to, że królewnie faktycznie uda się go zastąpić.
A wtedy z czystym sumieniem, będzie mógł rzucić się na miecz.
Albo ze skały.
Albo zapić się na śmierć.
Porucznik westchnął z rozmarzeniem.
Tyle możliwości.
Diabeł zamknęła za sobą drzwi do niewielkiego, gildyjnego pokoju.
Aeszma leżał na łóżku i z uporem wpatrywał się w sufit.
Dziewczyna chwilowo go zignorowała.
Po odzyskaniu szklanych kulek, w których zaklęta była Lesza, zostały im jeszcze dwa Grzechy.
Abdiel zupełnie przypadkiem wmieszał się w układ, który znacznie uprościł kwestię Oriona.
Jednak problem polegał na tym, że były kompan Aeszmy został obciążony cholernie niewygodną klątwą.
Diablica postawiła na niewielkim stoliku zwykłą, glinianą misę.
Wsypała do niej odpowiednią mieszankę ziół.
Po krótkim namyśle zrezygnowała z wody i polała wszystko piwem.
Póki co, postanowili zostawić turkusowowłosego swojemu losowi.
Być może szczęście się do nich uśmiechnie.
Sama diablica, liczyła w tej kwestii bardziej na urok osobisty Muffinki.
Tak czy inaczej, na Oriona nie mieli większego wpływu.
Jedyne, co udało im się osiągnąć, to ograniczenie niszczących skutków klątwy, a tym samym uwięzienie Grzecha w jego prawdziwej postaci.
A co będzie dalej, to się okaże.
Pora zająć się sprawą ostatniego z Siedmiu.
Niestety problem Aeszmy polegał na tym, że nigdy nie słuchał.
Gdyby dawno temu ograniczył się do jednej magicznej istoty, obyłoby się bez zamieszania.
Diablica zerknęła na ponurego boga.
Tylko, że ta ambitna bestia zawsze chciała więcej.
Pieprz nadal nie zwracał uwagi na piekielnego intruza.
Diabeł popaliła zawartość misy.
Buchnął fioletowy płomień, a dym okopcił drewniany sufit.
Aeszma usiadł gwałtownie na łóżku, gdy nad misą pojawiła się czerwona, okrągła gęba, lekko nietrzeźwego Boruty.
- O ja cię. - Grzech stłumił beknięcie i nieudolnie przygładził kudłatą, czarną brodę. - Znaczy ten... Uszanowanko.
- Daruj sobie. - Piekielna istota szybko ostudziła jego zapędy.
- Na złote pióra Atona! - Wytrzeszczył przepite oczy Boruta. - Aeszma, aleś ty wyrósł.
Pieprz miękkim krokiem podszedł do Diablicy.
Skrzyżował ramiona na piersi.
- Ha! - Parsknął Grzech. - Rozmowny jak zawsze. Przynajmniej to się nie zmieniło.
- A co się zmieniło? - Zapytała słodko diablica.
Boruta odchrząknął.
- No ten. Trochę zajęty jestem. - Kudłata głowa zerknęła gdzieś w tył. - Ale padam do nóżek szanownej kierowniczki i zamieniam się w słuch.
- Zajęty. - Zakpiła Diabeł. - Nietoperze donoszą, że wyjątkowo zręcznie umknąłeś z polowania fanatycznych zakonników.
- A dajcie spokój. Pieprzona banda opierzonych pojebańców. - Grzech skrzywił się z niesmakiem.
- Taak. - Dziewczyna zmrużyła niebieskie oczy. - Ty zawsze byłeś niezły w uciekaniu.
- Ja bym to nazwał taktycznym odwrotem. Młody dał się przerobić, jak ... - Boruta w porę ugryzł się w język. - Bez urazy. - Rzucił na widok miny Aeszmy.
- Wracasz? - Spytał Pieprz lekko zachrypniętym głosem.
Wiszące w fioletowych płomieniach, pijackie oblicze upiora wyraźnie się zafrasowało.
Chcąc jakoś przerwać niezręczne milczenie, odchrząknął nerwowo.
- Chodzi o to, że teraz jestem jakby... No szychą jestem. Rozumiecie? Trafiło mi się, jak ślepej kurze ziarno. Nie uwierzycie, siedzę sobie w jakiejś zapyziałej gospodzinie i piję, nie wadząc nikomu. A tu raptem robią ze mnie jakiegoś Dionizosa. Znaczy jestem bez porównania przystojniejszy, ale... - Zmieszał się na widok zimnego spojrzenia Diabła. - No ale do rzeczy. Więc teraz robię sobie za bożka i jakoś, szczerze mówiąc, nie specjalnie chciałbym...
- Mówiłam? - Diablica popatrzyła na Aeszmę z naganą. - Upiór i krasnolud, co może pójść nie tak?
- To twoja ostateczna odpowiedź? - Pieprz zignorował złośliwą uwagę.
Czarne oczy przewiercały Borutę na wylot.
Grzech zmieszał się.
Widać, że podjął desperacki wysiłek, żeby zmusić zapijaczony umysł do pracy.
- Bez urazy, dobra? - Potarmosił nerwowo brodę.
Skrzywił się i sapnął ciężko.
Z ognia wynurzyła się łapa.
Aeszma skinął głową i bez słowa przyjął szklaną kulkę.
- No to chlaj w pokoju, aż pękniesz. - Mruknęła Diablica zalewając miskę wodą.
Zasyczało, zgasły płomienie, a wraz z nimi zniknęło nieświeże oblicze Boruty.
- I co teraz, mądralo? - Wbiła w Pieprza wyczekujące spojrzenie. - Bez Siódemki nigdy nie uda ci się wrócić do poprzedniej formy.
- Może wcale nie mam takiego zamiaru. - Odgryzł się.
- Tak, najlepiej tupnij nogą i wróć do tatusia.
Bóg zrobił krok w kierunku diablicy.
Czarne oczy zapłonęły groźnie.
- Zachowaj te urocze minki dla kogoś, na kim to robi wrażenie. - Pstryknęła boga w nos.
- Co ty chcesz osiągnąć? - Zapytał, patrząc na diablicę z góry. - Po co wciągasz ich w to bagno?
- Bo oni chcą walczyć. Mają motywację, której tobie najwyraźniej brak. Sam nie wiesz, o co ci chodzi. Dorośnij wreszcie.
- Chcę ich chronić. - Powiedział po dłuższym milczeniu.
W czarnych oczach błysnęła determinacja.
- No więc, do jasnej cholery, weź się w garść. - Zniecierpliwiła się Diabeł.
- Jestem bogiem Podziemia. Jedyne, co potrafię to zabijać, możesz mi wyjaśnić, jak niby mam ocalić Świat?
- Ależ ja niczego innego od ciebie nie wymagam. - Parsknęła rozbawiona. - Zabijaj, tylko najpierw upewnij się, że kierujesz ostrze we właściwym kierunku.
- W dupę sobie wsadź takie porady. - Zawarczał, odgarniając włosy z czoła.
- No! - Diablica wyraźnie ucieszyła się, na widok znajomego błysku w czarnych oczach. - I takiego Pieprzyka lubię.
Zanim Aeszma zdążył się odgryźć, położyła mu dłonie na policzkach.
- Jesteś niepokonany, dzieciaku. Wiedziałam to od pierwszej chwili. Najwyższa pora, żebyś sobie o tym przypomniał.
Zabrała dłonie zanim zdążył się cofnąć.
Podała mu niewielki woreczek.
Aeszma w milczeniu wysypał na dłoń trzy szklane kulki.
- Lesza. - Otworzył szeroko oczy.
- Zastanów się, co zrobisz ze Slumberem. Rano spotkamy się w Wielkiej Sali. Musimy porozmawiać.
Karasu patrzył w milczeniu, na siedzące naprzeciw niego towarzystwo.
Cholerni durnie.
- Jestem zmęczony. - Oznajmił wstając z krzesła.
Hajmidal odprężył się.
A już nastawił się na awanturę.
- To możemy sobie iść? - Upewnił się, siedzący na stole Blik.
Nadal nie rozgryzł młodego dowódcy.
Trochę go to irytowało.
Z Aeszmą było łatwiej.
Szybko się dowiedział, na ile może sobie pozwolić.
Czyli właściwie na nic.
Ale jego brat, to zupełnie inna para kaloszy.
Było w nim coś takiego...
Bez większego wysiłku wzbudzał szacunek.
Z nim po prostu trzeba było się liczyć.
- Możecie. - Zgodził się Gryf.
Z ochota zerwali się na równe nogi.
Ich zapał zgasł, zmiażdżony zielonym spojrzeniem.
- Od jutra zaczniecie przygotowywać łąki pod uprawę wina. Ręcznie.
- Chcesz żebyśmy ręcznie przekopali... - Zaczął Hajmidal.
- Jakiś problem? - Warknął Karasu. - Chciałeś zakładać winnicę?
- No tak, ale... A co z misjami?
- Małe wakacje dobrze wam zrobią. Proponuję wykorzystać ten czas na przemyślenie sobie tego i owego. - Dowódca odwrócił się w progu. - Ale to tylko luźna propozycja.
Zniknął zamykając za sobą drzwi.
- Gość jest sadystą. - Zawyrokował Blik.
- Ale, że niby mamy łopatami to kopać? - Zaniepokoił się druid.
- Daj spokój, on nie mówił poważnie. - Machnęła ręką Muffinka. - Wyobrażasz sobie jak orzę pole?
Vanisz parsknęła.
- Obawiam się, że mówił całkiem serio. - Westchnął Orety.
- Idę do łaźni. - Przeciągnął się Padalec. - I w ogóle, chciałem wam podziękować.
- Nie ma za co, nasz cudowny oficer był ci to winny. - Burknęła Vanisz i z rozmachem klepnęła Hajmidala w plecy.
- Chyba przejdę się z tobą. - Blik zręcznie zeskoczył ze stołu.
- O to może my też? - Muffinka pociągnęła wojowniczkę za rękaw.
- Zboczuchy. - Grzech pokazał im język.
Legglę z ulgą dotarł do drzwi do wieży.
Zmęczyło go to całe zamieszanie.
Najgorzej, że z tego wszystkiego nie poszedł na zabiegi.
Bark rwał go niemiłosiernie.
Z mroku wyłonił się Edward.
Elf zaklął w duchu.
Jeszcze tego mu brakowało.
Ma już dość zamieszania, w tak zwanym życiu osobistym.
A pojawienie się byłego archanioła mogło jedynie dolać oliwy do ognia.
- Jak wam poszło z Marceliną i Draco? - Zapytał z ręką na klamce.
- Hm, w sumie trudno o jednoznaczną odpowiedź. - Rycerz uśmiechnął się lekko.
- To znaczy? - Legglę sam nie wiedział, po co dopytuje.
Po prostu ten temat wydał mu się bezpieczny.
Edward zatrzymał się kilka kroków od łucznika.
- To znaczy, że Diabeł wykończyła Marcelinę, a Draco przywlekliśmy z powrotem. Ale nie o tym chciałem z tobą rozmawiać.
- Ach tak. - Elf nie wiedzieć czemu zmieszał się. - To teraz chłopak pewnie zawiśnie.
- Legglę. - Powiedział miękko Edward, a elfa przeszył dreszcz.
- Zmęczony jestem. - Powiedział, odwracając wzrok.
Edward wyciągnął rękę w jego stronę.
Łucznik cofnął się.
- Nie mogę ci już pomóc, ale spróbuj tego. - Zachęcił, podając elfowi mały słoiczek.
Legglę odetchnął z ulgą.
- Healerzy już się mną zajmują, ale dzięki. - Otworzył drzwi.
- Nie bądź uparty.
- Czyżby romantyczne pogaduszki pod gwiazdami? - Od strony głównej ulicy szedł Derwan.
Wilkołak poruszał się z wyraźnym trudem.
- A żebyś wiedział. - Uśmiechnął się promiennie Edward i zanim elf zdążył zaprotestować, rycerz zagarnął go ramieniem. - W końcu tyle nas łączy.
- Przestań wygadywać bzdury. - Zdenerwował się łucznik i szybko wyplątał się z uścisku. - Dzięki za maść i dobranoc.
Legglę złapał słoiczek i zniknął w wieży, trzaskając drzwiami.
- Chemia, co poradzisz. - Westchnął Edward.
- Ja ci poradzę, żebyś pilnował własnego nosa. - Warknął Derwan.
Rycerz z rozbawieniem spojrzał na niskiego chłopaczka.
- Ja przynajmniej nigdy nie chciałem go zabić. - Powiedział zimno i pomaszerował w stronę gildii.
Wilkołak zaklął i wspiął się na wieżę.
Najgorsze, że baran miał rację.
Co będzie, jeśli nie zapanuje nad tym przed kolejną pełnią?
Zżerał go stres.
I nieustannie towarzyszący mu ostatnio ból.
W końcu zmęczone ciało musiało się poddać.
Ale zanim to nastąpi, miał zamiar ujarzmić drzemiąca w środku bestię.
Elf siedział na łóżku i wpatrywał się w słoiczek.
- Wywal to. - Poradził mu Derwan, bo zapach mazidła był nie do zniesienia.
Powiesił płaszcz i rozpiął brązową koszulę, część munduru rekruta.
Łucznik skrzywił się na widok posiniaczonych pleców chłopaka.
- Sam powinieneś iść do healerek.
- Nie mam na to czasu. - Burknął.
- Mere...
- Nie nazywaj mnie tak. - Wzdrygnął się jednooki.
Legglę westchnął.
Nabrał na palce trochę maści i wtarł w paskudzącą się ranę na barku.
Derwan kichnął.
- Śpisz na dworze. - Zawarczał.
- To moja wieża. - Zauważył przytomnie elf.
- No to ja śpię na dworze. - Chłopak złapał płaszcz i wyszedł trzaskając drzwiami.
- Co za uparta bestia. - Westchnął elf, naciągając kołdrę na głowę.
Był rześki poranek.
Po Zimowym Festiwalu zostało jedynie wspomnienie i życie w Miasteczku z wolna wracało do normy.
Ludzie, nadal rozleniwieni niedawną imprezą, wszystko robili powoli i niedbale.
Nieustraszeni członkowie wyprawy do Krainy Śmierci, z ponurymi minami maszerowali w stronę bramy.
Muffinka ciągnęła za sobą łopatę, robiąc przy tym koszmarny hałas.
- Daj, poniosę ci to. - Zaproponował druid.
Czarodziejka ziewnęła.
- Jeśli ja nie śpię, to te mieszczuchy tym bardziej. - Burknęła.
- I co się właściwie z tym robi? - Zapytał Blik, podejrzliwie oglądając dziwne narzędzie.
- Wbijasz w ziemię... - Zaczął Hajmidal, ale umilkł na widok orszaku, który jechał główną ulicą.
- Jakaś szycha z Drugiej krainy. - Gwizdnął cicho Orety.
- To królewna. - Poprawił brata Padalec.
- Że niby prawdziwa? - Muffinka przystanęła, żeby popatrzeć na mijający ich orszak.
Żołnierze sztywno wyprostowani, pewnie trzymali się w siodłach.
Sztandar Drugiej Krainy powiewał, przytwierdzony do siodła dowódcy.
Sama królewna rozglądała się ciekawie dookoła.
Zupełnie nie zwróciła uwagi na dziwną zgraję, stojąca na poboczu.
- Ciekawe czego tu szuka. - Ziewnął Ziemniak.
- Kłopotów. - Uśmiechnął się złośliwie Blik. - To chodźmy orać! - Bo w końcu w południe czeka nas rozstrzygnięcie zakładu.
- Będziemy musieli się urwać. - Zaniepokoiła się Muffinka.
- Nie mówi się orać. - Pouczył Grzecha Padalec.
- Wszystko, kurwa, jedno. - Wzruszył ramionami Grzech. - Ostatni na łące dostanie ośle uszy!
Przez chwilę patrzeli na siebie osłupiali, a potem pognali za mknącym w stronę bramy Blikiem.
Bart stłumił ziewnięcie.
Diablica objęła dłońmi kubek z kawą.
Karasu odsunął od siebie pusty talerz.
Pieprz siedział rozparty na krześle, z ramionami skrzyżowanymi na piersi i wyjątkowo ponurą miną.
- O co właściwie chodzi? - Ziewnął Bart.
Miał za sobą dwie zarwane noce i nie zanosiło się na leniwe odespanie.
- Chciałam wam coś pokazać. - Uśmiechnęła się lekko Diabeł.
Upiła łyk kawy i z nieukrywanym żalem odstawiła kubek.
- Ale najpierw sprawy organizacyjne. - Rzuciła na stół kontrakt.
Karasu zerknął na wypisane starannym pismem dane.
- O, wreszcie ktoś potrafiący dobrze wypełniać dokumenty. - Ucieszył się sięgając po papiery.
Mag parsknął.
- Dzieciaku, przecież ona wymyśliła te podstępne umowy.
- Jarogniewa? - Dowódca spojrzał pytająco na piekielną dziewczynę.
- Chyba żartujesz. - Warknął Pieprz, prostując się gwałtownie na krześle.
- No przecież potrafię czytać. - Prychnął Karasu. - Kto to w ogóle jest?
- Upiorna córeczka pani Gibons.
- Potencjał na maga. - Powiedziała z naciskiem diablica.
Bart mało nie udławił się kanapką.
Pieprz litościwie klepnął go w plecy.
Magowi zabrakło tchu od tej przyjacielskiej przysługi.
- Co? - Wychrypiał, kiedy wreszcie udało mu się odzyskać oddech.
- Sugerujesz, że córka karczmarza... - Zdumiał się Karasu, bo dopiero do niego dotarło, jaki skarb trzyma w rękach.
Diabeł uśmiechnęła się szeroko.
- Nie ma za co. - Machnęła niedbale ręką. - A teraz usiądźcie wygodnie, bo to będzie dobre.
- Ale co? - Zaniepokoił się Bart.
Dziewczyna wyciągnęła z kieszeni niewielką kulkę, świecącą jasnym, błękitnym światłem.
Bajarz umilkł.
- Wspominałam wam, że mam zamiar poddać Marcelinę próbie, szczerze mówiąc, efekt trochę przeszedł moje oczekiwania.
- Zabiłaś ją? - Spytał dziwnym tonem Pieprz.
Dowódca otworzył szeroko oczy.
Diablica położyła kulkę na stole i usiadła wygodnie, sięgając po niedokończoną kawę...
... Marcelina szła jasnym, wyłożonym białym marmurem, korytarzem.
Jej szybkie kroki odbijały się echem.
Zapukała niecierpliwie do wysokich, dwuskrzydłowych drzwi i nie czekając na odpowiedź, weszła do środka.
Bart podniósł głowę znad notatek.
- A ty jak zwykle w proszku. - Zniecierpliwiła się, związując złote loki.
- To już? - Zapytał mało przytomnie mag.
- No już. Wszyscy czekają. Konie już dawno osiodłane.
Bart pospiesznie poskładał notatki.
Wzrok Marceliny padł na jeden z pergaminów.
- Nim też powinniśmy się zająć. - Popukała smukłym palcem w raport.
- Aeszmą? - Mag niechętnie zamknął leżące na biurku księgi.
- Trzeba ukrócić zapędy tego dzieciaka, zanim będzie za późno.
- Jak zwykle łamiesz drugą zasadę Jednostki. - Bart pospiesznie upchnął kilka rzeczy do podręcznej sakwy. - Nie doceniasz przeciwnika.
Marcelina prychnęła pogardliwie.
- Ja tu widzę wynaturzonego odmieńca, który za dużo sobie wyobraża.
- Po pierwsze, mówimy o pół bogu. Po drugie, to nie nasze zmartwienie. Na szczęście, bo szczerze mówiąc, nie chciałbym spotkać się z nim oko w oko. Nigdy.
Dziewczyna posłała mu złośliwy uśmiech.
- Czyżby zdolny Wielki Mag miał stracha?
- Tylko zdrowy rozsądek. Aeszma trzyma się Podziemia. Ale dzień, w którym wejdzie do Krain, będzie zapowiedzią katastrofy.
- Przesadzasz. Nasza Jednostka zmiotłaby go z powierzchni, zanim zdążyłby mrugnąć.
- Obyś nie musiała weryfikować tej zuchwałej teorii w praktyce. - Oznajmił filozoficznie Bart i otworzył drzwi, przepuszczając złotowłosego maga przodem...
... Marcelina odzyskała przytomność.
Z trudem otworzyła oczy.
W świadomości tłukły się jej obrazy niedawnej masakry.
Z niesmakiem przyznała, że cholerny, Wielki Mag znowu miał rację.
Chociaż może, gdyby Aeszma ich nie zaskoczył, to wszystko nie skończyłoby się w ten sposób.
- No nareszcie. - Gdzieś za jej plecami rozległ się męski głos.
Rozejrzała się niespokojnie.
Dopiero teraz zaczęła do niej docierać rzeczywistość.
Leżała na jakimś sienniku.
Nie była skrępowana.
Zerwała się na równe nogi.
Zakręciło jej się w głowie.
- Już myślałem, że ten oszołom jednak coś ci uszkodził.
- Aton. - Marcelina szybko odzyskała równowagę.
Bez trudu poznała stojącego przed nią Boga Słońca.
- We własnej, cudownej osobie. - Uśmiechnął się zimno jasnowłosy chłopak. - Nie powiem, sprowadzenie cię tutaj, kosztowało sporo zachodu.
- Czego chcesz? Co to ma w ogóle znaczyć? - Przywołała moc.
Nic się nie wydarzyło.
- Chwilowo odciąłem cię, od twoich ulubionych zabawek. - Oznajmił niedbale bóg. - A teraz przejdźmy do konkretów...
- Jakich konkretów? Ja muszę natychmiast złożyć raport przed Radą Magów!
- Radą... Tak... - Chłopak zacmokał z rozbawieniem. - No cóż, obawiam się, że to raczej niemożliwe.
Marcelina zmrużyła oczy.
- Swoją drogą zabawne, jak łatwo było się was pozbyć. Kto wie, może nawet wymuszanie na Aeszmie tej drobnej przysługi było całkiem zbędne. - Aton najwyraźniej doskonale się bawił, czego nie można było powiedzieć o magu. - Mniejsza o to, tak czy inaczej, wszystko poszło jak po maśle.
- O czym ty mówisz?
- Spieszę z rewelacyjną nowiną! - Klasnął w dłonie bóg. - Jesteś ostatnim żyjącym magiem, czy to nie cudowne? Znaczy poniekąd.
Marcelina zbladła.
Jeśli to, co ten obłąkaniec mówi jest prawdą, katastroficzna wizja Barta stawała się nieprzyjemną rzeczywistością.
- Naprawdę niczego nie pamiętasz? - Zapytał podejrzliwie Aton.
Postanowiła milczeć.
- Przecież sama zaprowadziłaś nas do Świątyni Magów! Żeby było śmieszniej, nie trzeba było cię specjalnie zachęcać do działania.
No ale być może trochę przesadziłem z ładunkiem mocy demona. - Potarł brodę w zamyśleniu.
- O czym ty bredzisz? - Wycedziła Marcelina. - Gdzie ja w ogóle jestem?
W odpowiedzi bóg otworzył dłoń.
Spoczywała na niej mała kulka błękitnego światła.
- Całkiem ładna dusza.
Marcelinie zabrakło tchu.
Nogi odmówiły jej posłuszeństwa.
Opadła na kolana, zdzierając skórę o kamienną posadzkę.
W jej świadomości eksplodowały obrazy.
Klątwy rozszarpujące Najwyższych Magów.
Obłąkańczy szał.
Niezaspokojona żądza mordu.
Dłonie pokryte krwią.
Jej dłonie.
- Co ty mi zrobiłeś... - Wychrypiała.
- Udoskonaliłem! - Oznajmił z zadowoleniem Aton. - Niestety nie przewidziałem wszystkiego. - Przyznał ze skruchą. - Wygląda na to, że jako wiedźma nie masz już tak dużego potencjału. Zupełnie jakby... - Zadumał się.
- Oddaj moja duszę! Nie miałeś prawa! - Marcelina zadrżała.
To wszystko nie działo się naprawdę.
Żadna istota, nawet plugawe pomioty z Podziemia, nie była zdolna do takiej potworności.
Pogwałcenie wolnej woli, przejęcie duszy wbrew woli właściciela...
Za taką zbrodnię nie było wystarczająco straszliwej kary.
Cena sama w sobie odstraszała.
Jak dotąd nikt nie zaryzykował podobnego szaleństwa.
Upiorny strach ścisnął ją za gardło.
Dotarło do niej, jak wielką cenę przyjdzie jej za to zapłacić.
Jeśli nie odzyska duszy, będzie skazana na wieczną egzystencję bez istnienia.
Zawieszona w nieprzeniknionej pustce, nienależąca do żadnego ze Światów.
Cierpiąca wieczny głód, pragnienie i ból.
Snująca się po wsze czasy w skrajnym wycieńczeniu.
Wieczna agonia.
Zrobiło jej się niedobrze.
- Zapłacisz za to. - Syknęła z nienawiścią.
- Mówisz o tym całym potępieniu? - Zadrwił Aton. - Wygląda na to, że nie specjalnie mi to grozi. Okazuje się, że jeśli jesteś potężnym bogiem, to wiele uchodzi ci płazem. Ale nie martw się. - Aton ukucnął przy Marcelinie. - Zrobisz coś dla mnie, a jak będę zadowolony, dostaniesz swoją duszyczkę z powrotem. Oczywiście i tak nie będziesz niczym więcej, niż plugawą wiedźmą, ale ominą cię atrakcje związane z wiecznym potępieniem. Chyba warto co?
Marcelina miała ochotę go udusić.
Rozszarpać gołymi rękoma.
Tłuc jego głową o kamienną podłogę tak długo, aż ta odrażająca kpina zniknie z jego oczu.
Poświęciła życie na walkę z potworami, ale nigdy nie sądziła, że najgorszym z nich okaże się Bóg Słońca.
Oczywiście musiała się zgodzić.
Jeśli tylko mogłaby się zabić, zrobiłaby to bez wahania.
Ale nawet to jej odebrał.
- Czego chcesz? - Zapytała pustym tonem.
- Aeszmy. - Padł natychmiastowo odpowiedź...
...Przy stole w Wielkiej Sali panowała ciężka cisza.
Diabeł dopiła kawę i odstawiła kubek na stół.
- Ten Aton, to jakiś szajbus. - Skrzywił się Karasu. - Kto dał takiemu oszołomowi boskie uprawnienia? Nie macie tam jakiejś weryfikacji poczytalności?
Pieprz zazgrzytał zębami.
- Kto? - Diablica przyjrzała się dowódcy z rozbawieniem. - Wy, ludzie. Nikt inny nie mógłby stworzyć, równie odrażającej i złej do szpiku kości, istoty.
Blady Bart bezmyślnie wpatrywał się w niebieską kulkę.
- Wiedziałeś? - Zapytał w końcu, podnosząc wzrok na Aeszmę.
- Czy ty naprawdę mnie właśnie o to zapytałeś? - Zawarczał Pieprz, zrywając się z krzesła.
- Tylko nie szalej. - Ostrzegła go Diabeł.
- Nie mówi mi, co mam robić! - Wrzasnął wściekle, aż zatrzęsły się ściany. - Całe życie traktujecie mnie, jak jakąś pierdoloną marionetkę! Ktoś potrzebuje szybkiej masakry, no to czemu nie użyć Aeszmy? Przecież ten przeklęty idiota do niczego innego się nie nadaje. Jak pomyślę, że ona to wszystko udawała, to rzygać mi się chce.
- Atonowi nie chodziło tylko o ciebie. - Mruknął Bart. - On za wszelką cenę chciał zdobyć władzę nad Światem, a żeby to osiągnąć, musiał pozbyć się konkurencji. Byłeś za groźnym przeciwnikiem, żeby mógł cię zignorować...
- Pieprz, oddychaj. - Karasu z niepokojem obserwował czarny dymek, który zaczął zbierać się wokół Aeszmy.
- Nie chcesz chyba powtórki z rozrywki. - Przypomniała Diabeł. - Tym razem wyciąganie kogokolwiek z łap Geni, może okazać się niemożliwe.
Aeszma zawarczał wściekle i zmienił się w wilka.
Z wściekłością zacisnął szczęki na nodze krzesła.
Drewno pękło z trzaskiem.
- Jeśli cię to pocieszy, - Odchrząknęła diablica. - to ona naprawdę cię kochała.
> Chujowe pocieszenie. < Zawarczał telepatycznie wilk.
Karasu przewrócił oczami.
Wolał wstrzymać się od komentarza.
Sam właściwie nie wiedział, co o tym sądzić.
To, co połączyło go z wiedźmą, tylko komplikowało sprawę.
Przez chwilę myślał, że może coś z tego będzie, ale kiedy odeszła, pozbył się złudzeń.
Najwyraźniej nie zależało jej ani na Gryfach, ani na nim.
Jej strata.
Nie miał zamiaru przeżywać sprawy na modłę brata.
Chociaż on, w odróżnieniu od Aeszmy, był z Marceliną z własnej nieprzymuszonej woli.
Nagle zrobiło mu się trochę szkoda Pieprza.
Miał rację.
Każdy się nim bawił.
Nic dziwnego, że bóg miał problem z zaufaniem.
Karasu pomyślał, że na jego miejscu chyba nie byłby tak wyrozumiały.
- Co chcesz zrobić? - Zapytał w końcu dowódca. - Nie pokazywałabyś nam tego bez powodu.
- Mówiłam, że jest bystry? - Ucieszyła się Diabeł.
Rozległo się pukanie i do Wielkiej Sali zajrzał Jasny.
- Wybaczcie najście... - Umilkł na widok trzy kolorowej bestii żującej oparcie krzesła.
- Ale? - Ponaglił go Karasu.
- Ale... - Oprzytomniał nieco Gryf. - Czy to jest Pieprz? - Zapytał, przyglądając się podejrzliwie wyraźnie wściekłej bestii. Wilk Wyszczerzył kły. - Spoko, nie było pytania, kolory mnie zmyliły, Co ja to... - Zmieszał się na widok morderczego spojrzenia dowódcy. - A! Królewna przyjechała.
- Jaka królewna? - Zainteresował się Bart.
- Podobno Drugiej Krainy.
- Tylko tego nam brakowało... - Westchnął ciężko Karasu. - Politycznego burdelu. Bo mało mamy boskiego syfu.
- Każ jej poczekać, nie widzisz, że jesteśmy zajęci? - Zniecierpliwił się Bart.
- Ale to królewna... - Zmieszał się Jasny.
Przymknął nieco drzwi i szepnął.
- Błagam nie każcie mi tam wracać.
Dowódca zacisnął szczęki i bardzo powoli powtórzył w myślach swoją mantrę.
Przez chwilę pozazdrościł Pieprzowi możliwości wyżycia się na nieszczęsnym meblu.
Odetchnął i powiedział najspokojniej jak mógł.
- Wrócisz tam i będziesz kurewsko uprzejmy. A jeśli nie, to osobiście, jeszcze dziś sprzedam cię najbrzydszej burdelmamie, jaką uda mi się znaleźć.
Jasny wytrzeszczył oczy na Karasu.
Bart parsknął w kubek.
Gryf z niewyraźną miną opuścił Wielką Salę.
- Uwielbiam te twoje metody. - Uśmiechnęła się diablica. - Dobra, nie przedłużając. Chcę ją ożywić.
Karasu pomyślał, że właściwie już nic go nie zdziwi.
- Ożywić? Co dokładnie masz na myśli? - Zmrużył oczy Bart. - Masz jej istotę? Poza tym, przywrócenie zbuntowanej wiedźmy chyba się trochę mija z celem...
- Nie rozumiesz. - Pokręciła głową Diabeł. - Ja chcę przywrócić do życia maga.
- Co? - Wykrztusił bajarz. - Przecież...
- To niemożliwe? - Dziewczyna popatrzyła na niego z rozbawieniem. - Prawie. Ale zapominasz, że jest nas trójka. I to nie byle jaka.
- Ale jak masz zamiar związać duszę i ...
Diablica machnęła niecierpliwie ręką.
- Proszę cię, zapominasz do kogo mówisz?
- Zakładam, że jest jakieś ale. - Zauważył bystro Karasu.
- Nawet dwa. O ile oczywiście się zgadzasz.
Miło, że jednak postanowiła zapytać.
- To raczej nie ja powinienem decydować. Mnie tylko interesuje, żeby była po naszej stronie.
- Czyżby jednym ale był kamień magów? - Zapytał kpiąco Bart.
Dziewczyna potwierdziła skinieniem głowy.
- A to drugie ale. - Wskazała na Pieprza.
- Sam nie wiem, które gorsze. - Mruknął bajarz.
Zapadło milczenie.
Karasu wstał przeciągając się.
- Dobra, zostawiam was z tym problemem, bo zdaje się, że na mnie czeka nie mniejszy.
Muffinka siedziała na kamieniu i machała wesoło nogami.
Ziemniak otarł pot z czoła.
- Masz zamiar wziąć się za robotę? - Syknął Blik, posyłając czarodziejce złe spojrzenie.
- Ależ ja was motywuję!
- Powiedziałbym, że wprost przeciwnie. - Westchnął Hajmidal.
- Mam zaraz rozstrzygnięcie zakładu, denerwuje się!
- A co nas to? - Blik przerzucił kolejną porcję ziemi. - No kurwa, w życiu się tak nie zmachałem.
Nagle skamieniał na łopacie wbitej w ziemię.
- Czy musimy używać tego wynalazku?
- Powiedział, że mamy przekopać ręcznie. - Mruknęła Vanisz.
- Ale jakbym chciał bez łopaty?
- Paluchami chcesz kopać? - Zdziwił się Hajmidal.
Grzech uśmiechnął się paskudnie.
- Zakładam, że na magię też mamy szlaban. - Ziewnęła Muffinka.
Zerknęła z ukosa na druida, który z dziwną zaciętością przekopywał kolejny kawałek.
- Ta, lepiej zostańmy przy łopatach, bo jeszcze przyjdzie mu do głowy, żeby zagonić nas do poprawek. - Mruknęła Vanisz.
Blik wzruszył ramionami.
A potem odrzucił iluzję.
Ogromna bestia potoczyła przekrwionymi oczami po zszokowanym towarzystwie.
- O ja pierdolę. - Westchnął Hajmidal. - Z tego będą kłopoty.
Grzech wyszczerzył wielkie kły i zaczął kopać.
Muffinka podeszła do Vanisz.
- Ty jesteś pewna, że wtedy mówiłaś o Bliku? - Spytała konspiracyjnym szeptem.
Bestia tymczasem, z wielkim entuzjazmem, darła pazurami spopieloną ziemię.
Z kolei Ziemniak zupełnie nie zwracał na nich uwagi.
Pogrążony we własnych myślach, pracował zadziwiająco sprawnie i bez marudzenia.
W pierwszej chwili rozbawiła go myśl, że pierwszy rozkaz jaki otrzymał, dotyczył karnych wykopek.
Ziemniak na wykopkach!
A teraz właściwie był zadowolony.
Niewymagające myślenia zajęcie, bardzo skutecznie koiło nerwy.
A tych druid mieął ostatnio całkiem sporo.
Karasu wyszedł na dziedziniec.
Na widok paradnego orszaku, w idealnie wypolerowanych zbrojach, trochę go zatkało.
Królewna siedziała na ławie i paliła.
Jasny powitał Karasu z wyraźną ulgą.
- Oto i człowiek, którego szukam! - Ucieszyła się.
Gustav odchrząknął i skłonił się lekko.
- Jego wysokość Konstancja, królewna Drugiej Krainy. - Przedstawił gościa.
- Karasu, dowódca gildii Złoty Gryf. - Zielonooki skłonił się przed królewną. - W czym mogę służyć? - Zapytał. - Nie spodziewaliśmy się, tak zacnej...
- Tak, tak. - Przerwała jego męki Konstancja. - Ja ci zaraz powiem, w czym i jak możesz mi służyć, ale najpierw bym coś zjadła.
Szef ochrony odchrząknął.
- No i oni pewnie też. Guciu, możesz im załatwić jakaś karczmę, czy coś?
Zielonooki uniósł brwi do góry.
Zdecydowanie nie tak wyobrażał sobie królewnę.
Nie żeby kiedyś fantazjował na tak dziwne tematy.
Ale jednak...
Tymczasem z gildii wypadł Pieprz.
Z ponura miną, ignorując zamieszanie na dziedzińcu, zniknął za murem.
- Ooo, a to kto? - Oczy królewny błysnęły zachłannie.
- Miejscowy specjalista od kłopotów. - Powiedział z pełnym przekonaniem dowódca. - Zapraszam na późne śniadanie.
Otworzył przed królewną drzwi do siedziby gildii, modląc się w duchu, żeby Diabeł i Bart wynieśli się już z Wielkiej Sali, razem z duszą Marceliny i innymi dziwnymi rzeczami.
Kiedy oś cudownego powozu trafił szlag, stanowczo zażądała konia.
- Ale tak się nie godzi... - Zaprotestował nieśmiało szef jej osobistej straży.
- Nie godzi, to się wlec ruski rok, do jakiejś zapyziałej dziury. Powinnam mieć latający dywan.
Mężczyzna nie skomentował.
- Guciu, dlaczego ja nie mam latającego dywanu?
- Nie wiem, panienko.
- A ty w ogóle coś wiesz? - Zniecierpliwiła się królewna, wsuwając do ust czarny papieros.
Zaspana wróżka wysunęła się z szerokiego rękawa fioletowej koszuli.
Ziewnęła i poczochrała swoją intensywnie różową czuprynę.
Bez słowa podpaliła, zawinięty w bibułkę tytoń i wróciła do spania.
Królewna oparła się o skubiącego trawę wierzchowca i zaciągnęła się.
Wypuściła kłąb dymu i zaczęła przyglądać się Guciowi.
Mężczyzna poprawiał popręg przy siodle jednego z żołnierzy cholernej eskorty.
Królewna usiłowała sobie przypomnieć, ile właściwie miał lat.
Młody wojownik coś do niego szeptał.
Królewna zaciągnęła się aromatycznym dymem i wyobraziła sobie, jak szef ochrony pociesza biednego rycerzyka.
- Jesteśmy gotowi. - Za miłej zadumy wyrwał ją rzeczowy ton Gucia.
- Na niegrzeczne zabawy z młodym, gdzieś w cieniu drzew?
- Proszę? - Szef ochrony otworzył szeroko czy.
- Że co? - Zdziwiła się królewna.
Powiedziała to na głos?
Gdzieś, z głębi jej rękawa, rozległo się chichotanie.
Konstancja wytarła ślinę z kącika ust i skupiła się.
- Nie rozumiem, po jaką cholerę ciągniesz za sobą ten paradny orszak. - Skrzywiła się, patrząc na dwunastu konnych.
Właściwie zupełnie ich nie rozróżniała.
Trudno się temu dziwić, król dbał, żeby rotacja w straży, odpowiadającej za ochronę osobistą jego córki, była duża.
Głównie dlatego, żeby uniemożliwić ewentualne przekupstwo, ale przede wszystkim chodziło o psychikę żołnierzy.
Dłuższe przebywanie z królewną Konstancją, nigdy nie kończyło się dobrze.
Wyjątkiem był Gustav.
Były porucznik roty dragonów.
Na swoje nieszczęście poddany króla Piątej Krainy.
Kiedy ojciec Konstancji wziął go do niewoli, złamanie rycerza zajęło królowi sporo czasu.
Teraz Gustav, był na etapie niemal całkowitego pogodzenia się z egzystencją pałacowego kundla.
W duchu liczył na to, że królewnie faktycznie uda się go zastąpić.
A wtedy z czystym sumieniem, będzie mógł rzucić się na miecz.
Albo ze skały.
Albo zapić się na śmierć.
Porucznik westchnął z rozmarzeniem.
Tyle możliwości.
Diabeł zamknęła za sobą drzwi do niewielkiego, gildyjnego pokoju.
Aeszma leżał na łóżku i z uporem wpatrywał się w sufit.
Dziewczyna chwilowo go zignorowała.
Po odzyskaniu szklanych kulek, w których zaklęta była Lesza, zostały im jeszcze dwa Grzechy.
Abdiel zupełnie przypadkiem wmieszał się w układ, który znacznie uprościł kwestię Oriona.
Jednak problem polegał na tym, że były kompan Aeszmy został obciążony cholernie niewygodną klątwą.
Diablica postawiła na niewielkim stoliku zwykłą, glinianą misę.
Wsypała do niej odpowiednią mieszankę ziół.
Po krótkim namyśle zrezygnowała z wody i polała wszystko piwem.
Póki co, postanowili zostawić turkusowowłosego swojemu losowi.
Być może szczęście się do nich uśmiechnie.
Sama diablica, liczyła w tej kwestii bardziej na urok osobisty Muffinki.
Tak czy inaczej, na Oriona nie mieli większego wpływu.
Jedyne, co udało im się osiągnąć, to ograniczenie niszczących skutków klątwy, a tym samym uwięzienie Grzecha w jego prawdziwej postaci.
A co będzie dalej, to się okaże.
Pora zająć się sprawą ostatniego z Siedmiu.
Niestety problem Aeszmy polegał na tym, że nigdy nie słuchał.
Gdyby dawno temu ograniczył się do jednej magicznej istoty, obyłoby się bez zamieszania.
Diablica zerknęła na ponurego boga.
Tylko, że ta ambitna bestia zawsze chciała więcej.
Pieprz nadal nie zwracał uwagi na piekielnego intruza.
Diabeł popaliła zawartość misy.
Buchnął fioletowy płomień, a dym okopcił drewniany sufit.
Aeszma usiadł gwałtownie na łóżku, gdy nad misą pojawiła się czerwona, okrągła gęba, lekko nietrzeźwego Boruty.
- O ja cię. - Grzech stłumił beknięcie i nieudolnie przygładził kudłatą, czarną brodę. - Znaczy ten... Uszanowanko.
- Daruj sobie. - Piekielna istota szybko ostudziła jego zapędy.
- Na złote pióra Atona! - Wytrzeszczył przepite oczy Boruta. - Aeszma, aleś ty wyrósł.
Pieprz miękkim krokiem podszedł do Diablicy.
Skrzyżował ramiona na piersi.
- Ha! - Parsknął Grzech. - Rozmowny jak zawsze. Przynajmniej to się nie zmieniło.
- A co się zmieniło? - Zapytała słodko diablica.
Boruta odchrząknął.
- No ten. Trochę zajęty jestem. - Kudłata głowa zerknęła gdzieś w tył. - Ale padam do nóżek szanownej kierowniczki i zamieniam się w słuch.
- Zajęty. - Zakpiła Diabeł. - Nietoperze donoszą, że wyjątkowo zręcznie umknąłeś z polowania fanatycznych zakonników.
- A dajcie spokój. Pieprzona banda opierzonych pojebańców. - Grzech skrzywił się z niesmakiem.
- Taak. - Dziewczyna zmrużyła niebieskie oczy. - Ty zawsze byłeś niezły w uciekaniu.
- Ja bym to nazwał taktycznym odwrotem. Młody dał się przerobić, jak ... - Boruta w porę ugryzł się w język. - Bez urazy. - Rzucił na widok miny Aeszmy.
- Wracasz? - Spytał Pieprz lekko zachrypniętym głosem.
Wiszące w fioletowych płomieniach, pijackie oblicze upiora wyraźnie się zafrasowało.
Chcąc jakoś przerwać niezręczne milczenie, odchrząknął nerwowo.
- Chodzi o to, że teraz jestem jakby... No szychą jestem. Rozumiecie? Trafiło mi się, jak ślepej kurze ziarno. Nie uwierzycie, siedzę sobie w jakiejś zapyziałej gospodzinie i piję, nie wadząc nikomu. A tu raptem robią ze mnie jakiegoś Dionizosa. Znaczy jestem bez porównania przystojniejszy, ale... - Zmieszał się na widok zimnego spojrzenia Diabła. - No ale do rzeczy. Więc teraz robię sobie za bożka i jakoś, szczerze mówiąc, nie specjalnie chciałbym...
- Mówiłam? - Diablica popatrzyła na Aeszmę z naganą. - Upiór i krasnolud, co może pójść nie tak?
- To twoja ostateczna odpowiedź? - Pieprz zignorował złośliwą uwagę.
Czarne oczy przewiercały Borutę na wylot.
Grzech zmieszał się.
Widać, że podjął desperacki wysiłek, żeby zmusić zapijaczony umysł do pracy.
- Bez urazy, dobra? - Potarmosił nerwowo brodę.
Skrzywił się i sapnął ciężko.
Z ognia wynurzyła się łapa.
Aeszma skinął głową i bez słowa przyjął szklaną kulkę.
- No to chlaj w pokoju, aż pękniesz. - Mruknęła Diablica zalewając miskę wodą.
Zasyczało, zgasły płomienie, a wraz z nimi zniknęło nieświeże oblicze Boruty.
- I co teraz, mądralo? - Wbiła w Pieprza wyczekujące spojrzenie. - Bez Siódemki nigdy nie uda ci się wrócić do poprzedniej formy.
- Może wcale nie mam takiego zamiaru. - Odgryzł się.
- Tak, najlepiej tupnij nogą i wróć do tatusia.
Bóg zrobił krok w kierunku diablicy.
Czarne oczy zapłonęły groźnie.
- Zachowaj te urocze minki dla kogoś, na kim to robi wrażenie. - Pstryknęła boga w nos.
- Co ty chcesz osiągnąć? - Zapytał, patrząc na diablicę z góry. - Po co wciągasz ich w to bagno?
- Bo oni chcą walczyć. Mają motywację, której tobie najwyraźniej brak. Sam nie wiesz, o co ci chodzi. Dorośnij wreszcie.
- Chcę ich chronić. - Powiedział po dłuższym milczeniu.
W czarnych oczach błysnęła determinacja.
- No więc, do jasnej cholery, weź się w garść. - Zniecierpliwiła się Diabeł.
- Jestem bogiem Podziemia. Jedyne, co potrafię to zabijać, możesz mi wyjaśnić, jak niby mam ocalić Świat?
- Ależ ja niczego innego od ciebie nie wymagam. - Parsknęła rozbawiona. - Zabijaj, tylko najpierw upewnij się, że kierujesz ostrze we właściwym kierunku.
- W dupę sobie wsadź takie porady. - Zawarczał, odgarniając włosy z czoła.
- No! - Diablica wyraźnie ucieszyła się, na widok znajomego błysku w czarnych oczach. - I takiego Pieprzyka lubię.
Zanim Aeszma zdążył się odgryźć, położyła mu dłonie na policzkach.
- Jesteś niepokonany, dzieciaku. Wiedziałam to od pierwszej chwili. Najwyższa pora, żebyś sobie o tym przypomniał.
Zabrała dłonie zanim zdążył się cofnąć.
Podała mu niewielki woreczek.
Aeszma w milczeniu wysypał na dłoń trzy szklane kulki.
- Lesza. - Otworzył szeroko oczy.
- Zastanów się, co zrobisz ze Slumberem. Rano spotkamy się w Wielkiej Sali. Musimy porozmawiać.
Karasu patrzył w milczeniu, na siedzące naprzeciw niego towarzystwo.
Cholerni durnie.
- Jestem zmęczony. - Oznajmił wstając z krzesła.
Hajmidal odprężył się.
A już nastawił się na awanturę.
- To możemy sobie iść? - Upewnił się, siedzący na stole Blik.
Nadal nie rozgryzł młodego dowódcy.
Trochę go to irytowało.
Z Aeszmą było łatwiej.
Szybko się dowiedział, na ile może sobie pozwolić.
Czyli właściwie na nic.
Ale jego brat, to zupełnie inna para kaloszy.
Było w nim coś takiego...
Bez większego wysiłku wzbudzał szacunek.
Z nim po prostu trzeba było się liczyć.
- Możecie. - Zgodził się Gryf.
Z ochota zerwali się na równe nogi.
Ich zapał zgasł, zmiażdżony zielonym spojrzeniem.
- Od jutra zaczniecie przygotowywać łąki pod uprawę wina. Ręcznie.
- Chcesz żebyśmy ręcznie przekopali... - Zaczął Hajmidal.
- Jakiś problem? - Warknął Karasu. - Chciałeś zakładać winnicę?
- No tak, ale... A co z misjami?
- Małe wakacje dobrze wam zrobią. Proponuję wykorzystać ten czas na przemyślenie sobie tego i owego. - Dowódca odwrócił się w progu. - Ale to tylko luźna propozycja.
Zniknął zamykając za sobą drzwi.
- Gość jest sadystą. - Zawyrokował Blik.
- Ale, że niby mamy łopatami to kopać? - Zaniepokoił się druid.
- Daj spokój, on nie mówił poważnie. - Machnęła ręką Muffinka. - Wyobrażasz sobie jak orzę pole?
Vanisz parsknęła.
- Obawiam się, że mówił całkiem serio. - Westchnął Orety.
- Idę do łaźni. - Przeciągnął się Padalec. - I w ogóle, chciałem wam podziękować.
- Nie ma za co, nasz cudowny oficer był ci to winny. - Burknęła Vanisz i z rozmachem klepnęła Hajmidala w plecy.
- Chyba przejdę się z tobą. - Blik zręcznie zeskoczył ze stołu.
- O to może my też? - Muffinka pociągnęła wojowniczkę za rękaw.
- Zboczuchy. - Grzech pokazał im język.
Legglę z ulgą dotarł do drzwi do wieży.
Zmęczyło go to całe zamieszanie.
Najgorzej, że z tego wszystkiego nie poszedł na zabiegi.
Bark rwał go niemiłosiernie.
Z mroku wyłonił się Edward.
Elf zaklął w duchu.
Jeszcze tego mu brakowało.
Ma już dość zamieszania, w tak zwanym życiu osobistym.
A pojawienie się byłego archanioła mogło jedynie dolać oliwy do ognia.
- Jak wam poszło z Marceliną i Draco? - Zapytał z ręką na klamce.
- Hm, w sumie trudno o jednoznaczną odpowiedź. - Rycerz uśmiechnął się lekko.
- To znaczy? - Legglę sam nie wiedział, po co dopytuje.
Po prostu ten temat wydał mu się bezpieczny.
Edward zatrzymał się kilka kroków od łucznika.
- To znaczy, że Diabeł wykończyła Marcelinę, a Draco przywlekliśmy z powrotem. Ale nie o tym chciałem z tobą rozmawiać.
- Ach tak. - Elf nie wiedzieć czemu zmieszał się. - To teraz chłopak pewnie zawiśnie.
- Legglę. - Powiedział miękko Edward, a elfa przeszył dreszcz.
- Zmęczony jestem. - Powiedział, odwracając wzrok.
Edward wyciągnął rękę w jego stronę.
Łucznik cofnął się.
- Nie mogę ci już pomóc, ale spróbuj tego. - Zachęcił, podając elfowi mały słoiczek.
Legglę odetchnął z ulgą.
- Healerzy już się mną zajmują, ale dzięki. - Otworzył drzwi.
- Nie bądź uparty.
- Czyżby romantyczne pogaduszki pod gwiazdami? - Od strony głównej ulicy szedł Derwan.
Wilkołak poruszał się z wyraźnym trudem.
- A żebyś wiedział. - Uśmiechnął się promiennie Edward i zanim elf zdążył zaprotestować, rycerz zagarnął go ramieniem. - W końcu tyle nas łączy.
- Przestań wygadywać bzdury. - Zdenerwował się łucznik i szybko wyplątał się z uścisku. - Dzięki za maść i dobranoc.
Legglę złapał słoiczek i zniknął w wieży, trzaskając drzwiami.
- Chemia, co poradzisz. - Westchnął Edward.
- Ja ci poradzę, żebyś pilnował własnego nosa. - Warknął Derwan.
Rycerz z rozbawieniem spojrzał na niskiego chłopaczka.
- Ja przynajmniej nigdy nie chciałem go zabić. - Powiedział zimno i pomaszerował w stronę gildii.
Wilkołak zaklął i wspiął się na wieżę.
Najgorsze, że baran miał rację.
Co będzie, jeśli nie zapanuje nad tym przed kolejną pełnią?
Zżerał go stres.
I nieustannie towarzyszący mu ostatnio ból.
W końcu zmęczone ciało musiało się poddać.
Ale zanim to nastąpi, miał zamiar ujarzmić drzemiąca w środku bestię.
Elf siedział na łóżku i wpatrywał się w słoiczek.
- Wywal to. - Poradził mu Derwan, bo zapach mazidła był nie do zniesienia.
Powiesił płaszcz i rozpiął brązową koszulę, część munduru rekruta.
Łucznik skrzywił się na widok posiniaczonych pleców chłopaka.
- Sam powinieneś iść do healerek.
- Nie mam na to czasu. - Burknął.
- Mere...
- Nie nazywaj mnie tak. - Wzdrygnął się jednooki.
Legglę westchnął.
Nabrał na palce trochę maści i wtarł w paskudzącą się ranę na barku.
Derwan kichnął.
- Śpisz na dworze. - Zawarczał.
- To moja wieża. - Zauważył przytomnie elf.
- No to ja śpię na dworze. - Chłopak złapał płaszcz i wyszedł trzaskając drzwiami.
- Co za uparta bestia. - Westchnął elf, naciągając kołdrę na głowę.
Był rześki poranek.
Po Zimowym Festiwalu zostało jedynie wspomnienie i życie w Miasteczku z wolna wracało do normy.
Ludzie, nadal rozleniwieni niedawną imprezą, wszystko robili powoli i niedbale.
Nieustraszeni członkowie wyprawy do Krainy Śmierci, z ponurymi minami maszerowali w stronę bramy.
Muffinka ciągnęła za sobą łopatę, robiąc przy tym koszmarny hałas.
- Daj, poniosę ci to. - Zaproponował druid.
Czarodziejka ziewnęła.
- Jeśli ja nie śpię, to te mieszczuchy tym bardziej. - Burknęła.
- I co się właściwie z tym robi? - Zapytał Blik, podejrzliwie oglądając dziwne narzędzie.
- Wbijasz w ziemię... - Zaczął Hajmidal, ale umilkł na widok orszaku, który jechał główną ulicą.
- Jakaś szycha z Drugiej krainy. - Gwizdnął cicho Orety.
- To królewna. - Poprawił brata Padalec.
- Że niby prawdziwa? - Muffinka przystanęła, żeby popatrzeć na mijający ich orszak.
Żołnierze sztywno wyprostowani, pewnie trzymali się w siodłach.
Sztandar Drugiej Krainy powiewał, przytwierdzony do siodła dowódcy.
Sama królewna rozglądała się ciekawie dookoła.
Zupełnie nie zwróciła uwagi na dziwną zgraję, stojąca na poboczu.
- Ciekawe czego tu szuka. - Ziewnął Ziemniak.
- Kłopotów. - Uśmiechnął się złośliwie Blik. - To chodźmy orać! - Bo w końcu w południe czeka nas rozstrzygnięcie zakładu.
- Będziemy musieli się urwać. - Zaniepokoiła się Muffinka.
- Nie mówi się orać. - Pouczył Grzecha Padalec.
- Wszystko, kurwa, jedno. - Wzruszył ramionami Grzech. - Ostatni na łące dostanie ośle uszy!
Przez chwilę patrzeli na siebie osłupiali, a potem pognali za mknącym w stronę bramy Blikiem.
Bart stłumił ziewnięcie.
Diablica objęła dłońmi kubek z kawą.
Karasu odsunął od siebie pusty talerz.
Pieprz siedział rozparty na krześle, z ramionami skrzyżowanymi na piersi i wyjątkowo ponurą miną.
- O co właściwie chodzi? - Ziewnął Bart.
Miał za sobą dwie zarwane noce i nie zanosiło się na leniwe odespanie.
- Chciałam wam coś pokazać. - Uśmiechnęła się lekko Diabeł.
Upiła łyk kawy i z nieukrywanym żalem odstawiła kubek.
- Ale najpierw sprawy organizacyjne. - Rzuciła na stół kontrakt.
Karasu zerknął na wypisane starannym pismem dane.
- O, wreszcie ktoś potrafiący dobrze wypełniać dokumenty. - Ucieszył się sięgając po papiery.
Mag parsknął.
- Dzieciaku, przecież ona wymyśliła te podstępne umowy.
- Jarogniewa? - Dowódca spojrzał pytająco na piekielną dziewczynę.
- Chyba żartujesz. - Warknął Pieprz, prostując się gwałtownie na krześle.
- No przecież potrafię czytać. - Prychnął Karasu. - Kto to w ogóle jest?
- Upiorna córeczka pani Gibons.
- Potencjał na maga. - Powiedziała z naciskiem diablica.
Bart mało nie udławił się kanapką.
Pieprz litościwie klepnął go w plecy.
Magowi zabrakło tchu od tej przyjacielskiej przysługi.
- Co? - Wychrypiał, kiedy wreszcie udało mu się odzyskać oddech.
- Sugerujesz, że córka karczmarza... - Zdumiał się Karasu, bo dopiero do niego dotarło, jaki skarb trzyma w rękach.
Diabeł uśmiechnęła się szeroko.
- Nie ma za co. - Machnęła niedbale ręką. - A teraz usiądźcie wygodnie, bo to będzie dobre.
- Ale co? - Zaniepokoił się Bart.
Dziewczyna wyciągnęła z kieszeni niewielką kulkę, świecącą jasnym, błękitnym światłem.
Bajarz umilkł.
- Wspominałam wam, że mam zamiar poddać Marcelinę próbie, szczerze mówiąc, efekt trochę przeszedł moje oczekiwania.
- Zabiłaś ją? - Spytał dziwnym tonem Pieprz.
Dowódca otworzył szeroko oczy.
Diablica położyła kulkę na stole i usiadła wygodnie, sięgając po niedokończoną kawę...
... Marcelina szła jasnym, wyłożonym białym marmurem, korytarzem.
Jej szybkie kroki odbijały się echem.
Zapukała niecierpliwie do wysokich, dwuskrzydłowych drzwi i nie czekając na odpowiedź, weszła do środka.
Bart podniósł głowę znad notatek.
- A ty jak zwykle w proszku. - Zniecierpliwiła się, związując złote loki.
- To już? - Zapytał mało przytomnie mag.
- No już. Wszyscy czekają. Konie już dawno osiodłane.
Bart pospiesznie poskładał notatki.
Wzrok Marceliny padł na jeden z pergaminów.
- Nim też powinniśmy się zająć. - Popukała smukłym palcem w raport.
- Aeszmą? - Mag niechętnie zamknął leżące na biurku księgi.
- Trzeba ukrócić zapędy tego dzieciaka, zanim będzie za późno.
- Jak zwykle łamiesz drugą zasadę Jednostki. - Bart pospiesznie upchnął kilka rzeczy do podręcznej sakwy. - Nie doceniasz przeciwnika.
Marcelina prychnęła pogardliwie.
- Ja tu widzę wynaturzonego odmieńca, który za dużo sobie wyobraża.
- Po pierwsze, mówimy o pół bogu. Po drugie, to nie nasze zmartwienie. Na szczęście, bo szczerze mówiąc, nie chciałbym spotkać się z nim oko w oko. Nigdy.
Dziewczyna posłała mu złośliwy uśmiech.
- Czyżby zdolny Wielki Mag miał stracha?
- Tylko zdrowy rozsądek. Aeszma trzyma się Podziemia. Ale dzień, w którym wejdzie do Krain, będzie zapowiedzią katastrofy.
- Przesadzasz. Nasza Jednostka zmiotłaby go z powierzchni, zanim zdążyłby mrugnąć.
- Obyś nie musiała weryfikować tej zuchwałej teorii w praktyce. - Oznajmił filozoficznie Bart i otworzył drzwi, przepuszczając złotowłosego maga przodem...
... Marcelina odzyskała przytomność.
Z trudem otworzyła oczy.
W świadomości tłukły się jej obrazy niedawnej masakry.
Z niesmakiem przyznała, że cholerny, Wielki Mag znowu miał rację.
Chociaż może, gdyby Aeszma ich nie zaskoczył, to wszystko nie skończyłoby się w ten sposób.
- No nareszcie. - Gdzieś za jej plecami rozległ się męski głos.
Rozejrzała się niespokojnie.
Dopiero teraz zaczęła do niej docierać rzeczywistość.
Leżała na jakimś sienniku.
Nie była skrępowana.
Zerwała się na równe nogi.
Zakręciło jej się w głowie.
- Już myślałem, że ten oszołom jednak coś ci uszkodził.
- Aton. - Marcelina szybko odzyskała równowagę.
Bez trudu poznała stojącego przed nią Boga Słońca.
- We własnej, cudownej osobie. - Uśmiechnął się zimno jasnowłosy chłopak. - Nie powiem, sprowadzenie cię tutaj, kosztowało sporo zachodu.
- Czego chcesz? Co to ma w ogóle znaczyć? - Przywołała moc.
Nic się nie wydarzyło.
- Chwilowo odciąłem cię, od twoich ulubionych zabawek. - Oznajmił niedbale bóg. - A teraz przejdźmy do konkretów...
- Jakich konkretów? Ja muszę natychmiast złożyć raport przed Radą Magów!
- Radą... Tak... - Chłopak zacmokał z rozbawieniem. - No cóż, obawiam się, że to raczej niemożliwe.
Marcelina zmrużyła oczy.
- Swoją drogą zabawne, jak łatwo było się was pozbyć. Kto wie, może nawet wymuszanie na Aeszmie tej drobnej przysługi było całkiem zbędne. - Aton najwyraźniej doskonale się bawił, czego nie można było powiedzieć o magu. - Mniejsza o to, tak czy inaczej, wszystko poszło jak po maśle.
- O czym ty mówisz?
- Spieszę z rewelacyjną nowiną! - Klasnął w dłonie bóg. - Jesteś ostatnim żyjącym magiem, czy to nie cudowne? Znaczy poniekąd.
Marcelina zbladła.
Jeśli to, co ten obłąkaniec mówi jest prawdą, katastroficzna wizja Barta stawała się nieprzyjemną rzeczywistością.
- Naprawdę niczego nie pamiętasz? - Zapytał podejrzliwie Aton.
Postanowiła milczeć.
- Przecież sama zaprowadziłaś nas do Świątyni Magów! Żeby było śmieszniej, nie trzeba było cię specjalnie zachęcać do działania.
No ale być może trochę przesadziłem z ładunkiem mocy demona. - Potarł brodę w zamyśleniu.
- O czym ty bredzisz? - Wycedziła Marcelina. - Gdzie ja w ogóle jestem?
W odpowiedzi bóg otworzył dłoń.
Spoczywała na niej mała kulka błękitnego światła.
- Całkiem ładna dusza.
Marcelinie zabrakło tchu.
Nogi odmówiły jej posłuszeństwa.
Opadła na kolana, zdzierając skórę o kamienną posadzkę.
W jej świadomości eksplodowały obrazy.
Klątwy rozszarpujące Najwyższych Magów.
Obłąkańczy szał.
Niezaspokojona żądza mordu.
Dłonie pokryte krwią.
Jej dłonie.
- Co ty mi zrobiłeś... - Wychrypiała.
- Udoskonaliłem! - Oznajmił z zadowoleniem Aton. - Niestety nie przewidziałem wszystkiego. - Przyznał ze skruchą. - Wygląda na to, że jako wiedźma nie masz już tak dużego potencjału. Zupełnie jakby... - Zadumał się.
- Oddaj moja duszę! Nie miałeś prawa! - Marcelina zadrżała.
To wszystko nie działo się naprawdę.
Żadna istota, nawet plugawe pomioty z Podziemia, nie była zdolna do takiej potworności.
Pogwałcenie wolnej woli, przejęcie duszy wbrew woli właściciela...
Za taką zbrodnię nie było wystarczająco straszliwej kary.
Cena sama w sobie odstraszała.
Jak dotąd nikt nie zaryzykował podobnego szaleństwa.
Upiorny strach ścisnął ją za gardło.
Dotarło do niej, jak wielką cenę przyjdzie jej za to zapłacić.
Jeśli nie odzyska duszy, będzie skazana na wieczną egzystencję bez istnienia.
Zawieszona w nieprzeniknionej pustce, nienależąca do żadnego ze Światów.
Cierpiąca wieczny głód, pragnienie i ból.
Snująca się po wsze czasy w skrajnym wycieńczeniu.
Wieczna agonia.
Zrobiło jej się niedobrze.
- Zapłacisz za to. - Syknęła z nienawiścią.
- Mówisz o tym całym potępieniu? - Zadrwił Aton. - Wygląda na to, że nie specjalnie mi to grozi. Okazuje się, że jeśli jesteś potężnym bogiem, to wiele uchodzi ci płazem. Ale nie martw się. - Aton ukucnął przy Marcelinie. - Zrobisz coś dla mnie, a jak będę zadowolony, dostaniesz swoją duszyczkę z powrotem. Oczywiście i tak nie będziesz niczym więcej, niż plugawą wiedźmą, ale ominą cię atrakcje związane z wiecznym potępieniem. Chyba warto co?
Marcelina miała ochotę go udusić.
Rozszarpać gołymi rękoma.
Tłuc jego głową o kamienną podłogę tak długo, aż ta odrażająca kpina zniknie z jego oczu.
Poświęciła życie na walkę z potworami, ale nigdy nie sądziła, że najgorszym z nich okaże się Bóg Słońca.
Oczywiście musiała się zgodzić.
Jeśli tylko mogłaby się zabić, zrobiłaby to bez wahania.
Ale nawet to jej odebrał.
- Czego chcesz? - Zapytała pustym tonem.
- Aeszmy. - Padł natychmiastowo odpowiedź...
...Przy stole w Wielkiej Sali panowała ciężka cisza.
Diabeł dopiła kawę i odstawiła kubek na stół.
- Ten Aton, to jakiś szajbus. - Skrzywił się Karasu. - Kto dał takiemu oszołomowi boskie uprawnienia? Nie macie tam jakiejś weryfikacji poczytalności?
Pieprz zazgrzytał zębami.
- Kto? - Diablica przyjrzała się dowódcy z rozbawieniem. - Wy, ludzie. Nikt inny nie mógłby stworzyć, równie odrażającej i złej do szpiku kości, istoty.
Blady Bart bezmyślnie wpatrywał się w niebieską kulkę.
- Wiedziałeś? - Zapytał w końcu, podnosząc wzrok na Aeszmę.
- Czy ty naprawdę mnie właśnie o to zapytałeś? - Zawarczał Pieprz, zrywając się z krzesła.
- Tylko nie szalej. - Ostrzegła go Diabeł.
- Nie mówi mi, co mam robić! - Wrzasnął wściekle, aż zatrzęsły się ściany. - Całe życie traktujecie mnie, jak jakąś pierdoloną marionetkę! Ktoś potrzebuje szybkiej masakry, no to czemu nie użyć Aeszmy? Przecież ten przeklęty idiota do niczego innego się nie nadaje. Jak pomyślę, że ona to wszystko udawała, to rzygać mi się chce.
- Atonowi nie chodziło tylko o ciebie. - Mruknął Bart. - On za wszelką cenę chciał zdobyć władzę nad Światem, a żeby to osiągnąć, musiał pozbyć się konkurencji. Byłeś za groźnym przeciwnikiem, żeby mógł cię zignorować...
- Pieprz, oddychaj. - Karasu z niepokojem obserwował czarny dymek, który zaczął zbierać się wokół Aeszmy.
- Nie chcesz chyba powtórki z rozrywki. - Przypomniała Diabeł. - Tym razem wyciąganie kogokolwiek z łap Geni, może okazać się niemożliwe.
Aeszma zawarczał wściekle i zmienił się w wilka.
Z wściekłością zacisnął szczęki na nodze krzesła.
Drewno pękło z trzaskiem.
- Jeśli cię to pocieszy, - Odchrząknęła diablica. - to ona naprawdę cię kochała.
> Chujowe pocieszenie. < Zawarczał telepatycznie wilk.
Karasu przewrócił oczami.
Wolał wstrzymać się od komentarza.
Sam właściwie nie wiedział, co o tym sądzić.
To, co połączyło go z wiedźmą, tylko komplikowało sprawę.
Przez chwilę myślał, że może coś z tego będzie, ale kiedy odeszła, pozbył się złudzeń.
Najwyraźniej nie zależało jej ani na Gryfach, ani na nim.
Jej strata.
Nie miał zamiaru przeżywać sprawy na modłę brata.
Chociaż on, w odróżnieniu od Aeszmy, był z Marceliną z własnej nieprzymuszonej woli.
Nagle zrobiło mu się trochę szkoda Pieprza.
Miał rację.
Każdy się nim bawił.
Nic dziwnego, że bóg miał problem z zaufaniem.
Karasu pomyślał, że na jego miejscu chyba nie byłby tak wyrozumiały.
- Co chcesz zrobić? - Zapytał w końcu dowódca. - Nie pokazywałabyś nam tego bez powodu.
- Mówiłam, że jest bystry? - Ucieszyła się Diabeł.
Rozległo się pukanie i do Wielkiej Sali zajrzał Jasny.
- Wybaczcie najście... - Umilkł na widok trzy kolorowej bestii żującej oparcie krzesła.
- Ale? - Ponaglił go Karasu.
- Ale... - Oprzytomniał nieco Gryf. - Czy to jest Pieprz? - Zapytał, przyglądając się podejrzliwie wyraźnie wściekłej bestii. Wilk Wyszczerzył kły. - Spoko, nie było pytania, kolory mnie zmyliły, Co ja to... - Zmieszał się na widok morderczego spojrzenia dowódcy. - A! Królewna przyjechała.
- Jaka królewna? - Zainteresował się Bart.
- Podobno Drugiej Krainy.
- Tylko tego nam brakowało... - Westchnął ciężko Karasu. - Politycznego burdelu. Bo mało mamy boskiego syfu.
- Każ jej poczekać, nie widzisz, że jesteśmy zajęci? - Zniecierpliwił się Bart.
- Ale to królewna... - Zmieszał się Jasny.
Przymknął nieco drzwi i szepnął.
- Błagam nie każcie mi tam wracać.
Dowódca zacisnął szczęki i bardzo powoli powtórzył w myślach swoją mantrę.
Przez chwilę pozazdrościł Pieprzowi możliwości wyżycia się na nieszczęsnym meblu.
Odetchnął i powiedział najspokojniej jak mógł.
- Wrócisz tam i będziesz kurewsko uprzejmy. A jeśli nie, to osobiście, jeszcze dziś sprzedam cię najbrzydszej burdelmamie, jaką uda mi się znaleźć.
Jasny wytrzeszczył oczy na Karasu.
Bart parsknął w kubek.
Gryf z niewyraźną miną opuścił Wielką Salę.
- Uwielbiam te twoje metody. - Uśmiechnęła się diablica. - Dobra, nie przedłużając. Chcę ją ożywić.
Karasu pomyślał, że właściwie już nic go nie zdziwi.
- Ożywić? Co dokładnie masz na myśli? - Zmrużył oczy Bart. - Masz jej istotę? Poza tym, przywrócenie zbuntowanej wiedźmy chyba się trochę mija z celem...
- Nie rozumiesz. - Pokręciła głową Diabeł. - Ja chcę przywrócić do życia maga.
- Co? - Wykrztusił bajarz. - Przecież...
- To niemożliwe? - Dziewczyna popatrzyła na niego z rozbawieniem. - Prawie. Ale zapominasz, że jest nas trójka. I to nie byle jaka.
- Ale jak masz zamiar związać duszę i ...
Diablica machnęła niecierpliwie ręką.
- Proszę cię, zapominasz do kogo mówisz?
- Zakładam, że jest jakieś ale. - Zauważył bystro Karasu.
- Nawet dwa. O ile oczywiście się zgadzasz.
Miło, że jednak postanowiła zapytać.
- To raczej nie ja powinienem decydować. Mnie tylko interesuje, żeby była po naszej stronie.
- Czyżby jednym ale był kamień magów? - Zapytał kpiąco Bart.
Dziewczyna potwierdziła skinieniem głowy.
- A to drugie ale. - Wskazała na Pieprza.
- Sam nie wiem, które gorsze. - Mruknął bajarz.
Zapadło milczenie.
Karasu wstał przeciągając się.
- Dobra, zostawiam was z tym problemem, bo zdaje się, że na mnie czeka nie mniejszy.
Muffinka siedziała na kamieniu i machała wesoło nogami.
Ziemniak otarł pot z czoła.
- Masz zamiar wziąć się za robotę? - Syknął Blik, posyłając czarodziejce złe spojrzenie.
- Ależ ja was motywuję!
- Powiedziałbym, że wprost przeciwnie. - Westchnął Hajmidal.
- Mam zaraz rozstrzygnięcie zakładu, denerwuje się!
- A co nas to? - Blik przerzucił kolejną porcję ziemi. - No kurwa, w życiu się tak nie zmachałem.
Nagle skamieniał na łopacie wbitej w ziemię.
- Czy musimy używać tego wynalazku?
- Powiedział, że mamy przekopać ręcznie. - Mruknęła Vanisz.
- Ale jakbym chciał bez łopaty?
- Paluchami chcesz kopać? - Zdziwił się Hajmidal.
Grzech uśmiechnął się paskudnie.
- Zakładam, że na magię też mamy szlaban. - Ziewnęła Muffinka.
Zerknęła z ukosa na druida, który z dziwną zaciętością przekopywał kolejny kawałek.
- Ta, lepiej zostańmy przy łopatach, bo jeszcze przyjdzie mu do głowy, żeby zagonić nas do poprawek. - Mruknęła Vanisz.
Blik wzruszył ramionami.
A potem odrzucił iluzję.
Ogromna bestia potoczyła przekrwionymi oczami po zszokowanym towarzystwie.
- O ja pierdolę. - Westchnął Hajmidal. - Z tego będą kłopoty.
Grzech wyszczerzył wielkie kły i zaczął kopać.
Muffinka podeszła do Vanisz.
- Ty jesteś pewna, że wtedy mówiłaś o Bliku? - Spytała konspiracyjnym szeptem.
Bestia tymczasem, z wielkim entuzjazmem, darła pazurami spopieloną ziemię.
Z kolei Ziemniak zupełnie nie zwracał na nich uwagi.
Pogrążony we własnych myślach, pracował zadziwiająco sprawnie i bez marudzenia.
W pierwszej chwili rozbawiła go myśl, że pierwszy rozkaz jaki otrzymał, dotyczył karnych wykopek.
Ziemniak na wykopkach!
A teraz właściwie był zadowolony.
Niewymagające myślenia zajęcie, bardzo skutecznie koiło nerwy.
A tych druid mieął ostatnio całkiem sporo.
Karasu wyszedł na dziedziniec.
Na widok paradnego orszaku, w idealnie wypolerowanych zbrojach, trochę go zatkało.
Królewna siedziała na ławie i paliła.
Jasny powitał Karasu z wyraźną ulgą.
- Oto i człowiek, którego szukam! - Ucieszyła się.
Gustav odchrząknął i skłonił się lekko.
- Jego wysokość Konstancja, królewna Drugiej Krainy. - Przedstawił gościa.
- Karasu, dowódca gildii Złoty Gryf. - Zielonooki skłonił się przed królewną. - W czym mogę służyć? - Zapytał. - Nie spodziewaliśmy się, tak zacnej...
- Tak, tak. - Przerwała jego męki Konstancja. - Ja ci zaraz powiem, w czym i jak możesz mi służyć, ale najpierw bym coś zjadła.
Szef ochrony odchrząknął.
- No i oni pewnie też. Guciu, możesz im załatwić jakaś karczmę, czy coś?
Zielonooki uniósł brwi do góry.
Zdecydowanie nie tak wyobrażał sobie królewnę.
Nie żeby kiedyś fantazjował na tak dziwne tematy.
Ale jednak...
Tymczasem z gildii wypadł Pieprz.
Z ponura miną, ignorując zamieszanie na dziedzińcu, zniknął za murem.
- Ooo, a to kto? - Oczy królewny błysnęły zachłannie.
- Miejscowy specjalista od kłopotów. - Powiedział z pełnym przekonaniem dowódca. - Zapraszam na późne śniadanie.
Otworzył przed królewną drzwi do siedziby gildii, modląc się w duchu, żeby Diabeł i Bart wynieśli się już z Wielkiej Sali, razem z duszą Marceliny i innymi dziwnymi rzeczami.
Ostatnio edytowany przez Dziabeł 30 Listopada 2016r. 23:06, W całości zmieniany: 1
_________________
– A jeśli pewnego dnia będę musiał odejść? – spytał Krzyś, ściskając Misiową łapkę. – Co wtedy?
– Nic wielkiego. – zapewnił go Puchatek. – Posiedzę tu sobie i na Ciebie poczekam. Kiedy się kogoś kocha, to ten drugi ktoś nigdy nie znika.