Tak bardzo nie chcę.

Rzeczywistość, która wydaje się być zwykłym snem. Dni przepełnione bólem, który zdaje się być nie do pokonania. Walczysz, ostatkami sił, ale i tak upadasz, oddając się pustce, czarnej przestrzeni. Bez jakiegokolwiek powodu, nadal wstajesz, ale i tak czujesz się jak po porażce, wydając się być pustą lalką bez duszy.

Szukam chociaż jednego powodu, który dał by mojemu życiu sens.

Szukam szczęścia, które ponoć tak łatwo znaleźć.

Szukam spokoju, szukam czegoś, co pomoże zapomnieć mi o błędach przeszłości.

Szukam tego jednego zdarzenia, przez które wszystko się zmieniło.

Jaki jest sens tego wszystkiego?
Dlaczego, ciągle walczę?

...

Dziewczyna upadła po raz kolejny, wycięczona wysiłkiem. Nie miała już ani sił, ani chęci do dalszej walki. Odrzuciła kunai w prawą stronę, który trafił w piasek. Wstała z klęczek tylko po to, by po chwili upaść na piach plecami, tracąc na moment oddech.

Wiedziała, że zaraz ją znajdą. Nie wiedziała czemu ją gonili, ani kim byli. Zamknęła oczy i próbowała wyrównać niespokojny i chaotyczny oddech. Krew pulsowała jej w skroniach, powodując ból głowy. Czuła, jak z rany na jej nodze sączy się krew.

Bolały ją wszystkie mięśnie, całe ciało, a suchość w gardle była najgorsza z wszystkich tych rzeczy. Ostre i rażące światło paliło ją w oczy, nie okryte ubraniem miejsca na ciele.

I w najgorszym momencie, zaczęła przypominać sobie swoją przeszłość. Nigdy nie potrafiła dobrze poukładać wspomnień. Każde jej wspomnienie, wiązało się z ogromnym bólem i przytłaczającym uczuciem.

Od zawsze starała się być taka, jaką chcieli by była. Ogromna presja, wywierana przez rodziców, zniszczyła ją całkowicie. Nie miała pojęcia co to zaufanie, miłość, radość, szczęście, poczucie własnej wartości. Wiedziała jedynie co to ból i to, że jest niczym. Jej rodzicie chcieli by była jedną z najlepszych Kunoichi, by była lepsza. Od najmłodszych lat, zamiast miłości przekazywano jej tylko żelazne zasady i kazano intensywnie trenować, oraz ciągle się uczyć, co doprowadziło ją do załamania. Nie mogła bawić się jak inne dzieci, wygłupiać się, ukazywać emocji.

Miała być najsilniejsza.
Niepokonana.

Nie ważne że opadała przy każdym treningu z sił, a ciało odmawiało posłuszeństwa, miała ćwiczyć dalej. I tak do osiągnięcia celu.

Poznała w ciągu swojego życia wiele szanowanych mistrzów, u których brała lekcje.

Lecz dla jej opiekunów, to ciągle było za mało. Nic im się nie podobało. Wszystko było źle, nawet jeśli zrobiła to perfekcyjnie. Każda technika źle wykonana, nawet jeśli zdała test na 100/100 punktów. Oni nadal chcieli więcej.

Po kilku latach stała się jedynie marionetką, z niezwykle rozwiniętymi umiejętnościami.

Nie mogła wyrażać własnego zdania, nie mogła robić czegoś na własną rękę, a wolny czas mogła spędzać na treningu i nauce.

W końcu jednak gdy dziewczyna ukończyła trening, zdobywając w akademii najwyższą rangę, pomyślała że spełni oczekiwania jej rodziców.
Gdy okazało się że nadal jest jak dla nich za słaba, zbuntowała się. Spaliła wioskę na popiół, pozostawiając tylko wypłowiałą ziemię, pokrytą piachem. Wszyscy mieszkańce zgineli.

Zabiła ich. Stała się mordercą. A chciała być bohaterem.

Czy to, że teraz nie ma dla niej ratunku, a sama wisi na skraju śmierci, jest wystarczającą pokutą za grzechy?

- Byłam kiedyś bohaterem, wiesz?

Spojrzała na zamaskowanego przeciwnika. Wiedziała, że przybył tu za zleceniem zabicia jej. Była w każdej księdze Bingo, każdy znał jej zdradzieckie oblicze.

Zerwała się na równe nogi, po czym chwyciła za katanę.

- Ale teraz...

Jednym precyzyjnym ruchem pozbawiła tajemniczego osobnika życia.

- Jestem zwykłym kryminalistą.

Na ogół miła osóbka =^.^= Śmiało pisz! <3

- zimne piwerko
- obijanie się wieczorkami
- gorące źródła z Panią W.
- książki
- naruto online
- soul wolker
- monsterki

Opowieść przekazywana z ust do ust, przez wiele pokoleń. Zmieniana, lecz jednak taka sama. Historia którą zna każdy, bez wyjątku. Opowiadana małym dzieciom, śpiewana w formie piosenki, przekształcana na wiersz. Słynna w całej krainie opowieść, która tak na prawdę ją stworzyła. Legenda, wyjaśniająca tajemnicę miasta. Miasta skutego lodem, pogrzebanym w śniegu.



Za czasów wojny między krainą cienia, a krainą światła, żyła pewna dziewczyna. Dziewczyna, która sławę zyskała dopiero po pewnym tragicznym zdarzeniu.

To była okrutna zima. Zbierała żniwa wśród ludzi, zwierząt, a nawet wśród roślin. Ludzie nie wychodzili z domu, tak długo aż nie zabrakło wody pitnej czy jedzenia, a ocieplano domy czym się da. Panika szerzyła się z dnia na dzień, bo zima nie odpuszczała. Stare babki mówiły że to zemsta Bogów, znachorki mówiły o klątwie ducha lasu, a jeszcze inni o gniewie matki natury. Opowieści było wiele, a każda zdawała się być prawdziwa. Chodź prawdę odkryła dopiero pewna zielonooka dziewczynka, której nikt nie znał i nikt nie potrafił powiedzieć o niej ani słowa. Prócz leśnika, który zamieszkiwał głębie Niebieskiego Lasu. Bowiem to on znalazł tą istotkę, zagubioną wśród drzew. Znalazł ją właśnie w tą tragiczną zimę, poszukując czegokolwiek na opał swojej małej chatki. Mężczyzna miał wtedy około 50 lat, a wszyscy mówili na niego Samotnik. Nie miał on bowiem nikogo, ani rodziny, ani drugiej połówki. Widziano go dość rzadko, zawsze samego, w towarzystwie starej, skurzanej, torby na ramię.

Kwiat

Gdy leśnik zobaczył że została mu ostatnia deska na opał, ostatnia bryłka węgla, postanowił poszukać czegoś, czym mógłby napalić w piecu. Zacisnął mocniej szal na szyi i ubrał grubą, skurzaną, kurtkę. Westchnął ciężko i otworzył drzwi. Od razu w twarz uderzyło go zimno, a w uszy kaleczyły go jęki zimowego wiatru. Powoli pokonując wysokie warstwy śniegu, wędrował po lesie, zbierając patyki, obalone drzewka, małe i wilgotne krzaki, gałązki i szyszki. Wszystko to zbierał z trudem, a jego zniszczone dłonie marzły coraz bardziej. Gdy już miał wracać do domu, wśród śniegu zauważył coś, co iskrzyło się niczym diament. Zamrugał z zdziwieniem i podszedł do tajemniczego źródła światła. Nachylając się, dostrzegł kwiat. Kwiat, który wyglądał jak zrobiony z diamentu. Iskrzył się, a w miejscu gdzie rósł, nie było śniegu. Tylko trawa. Zielona, letnia trawa. Wysunął rękę czując ciepło i dotknął kwiatu. Był rzeczywiście kryształowy, a dawał poczucie ciepła.

- To mój kwiat.

Cofnął rękę, słysząc dziecięcy głos. Tak cichy, a jednocześnie donośny. Zza drzewa wyszła dziewczynka, odziana jedynie w białą, potarganą sukienkę. Leśnik zamarł, na chwilę tracąc rozum. Po chwili jednak oprzytomniał i momentalnie zgarnął dziecko do siebie, okrywając ją kurtką. Dziewczynka nie protestowała, gdy mężczyzna powiedział że nie wolno chodzić w taką pogodę samemu po lesie i że zaprowadzi ją do swojej chatki. Wręcz chciała tego, łapiąc go za zimną dłoń. Miała o wiele zimniejszą rączkę, cała jej skóra wydawała się być lodowata. Jasna skóra, iskrząca się w przebłyskach zimowego księżyca.

Gdy dotarli do domu leśnika, mężczyzna od razu zrobił gorącej herbaty. Podał jej kubek i kazał usiąść w fotelu obok kominka. Sam zabrał się za opał, drżąc z zimna.

- Lubię zimno. Ale ciepło też lubię.

Powiedziała cichutko, patrząc się swoimi zielonymi oczami w gorący napój.

- Co robiłaś sama w lesie?

- Nie wiem. Nie pamiętam.

Leśnik zmarszczył brwi i wrzucił do kominka kolejną gałąź.

- Dobrze że Pan nie zerwał tego kwiatka. Inaczej stało by się coś bardzo bardzo złego.

- Jak to? Co masz na myśli, drogie dziecko?

- Nie mogę Panu powiedzieć. To tajemnica, tajemnica całego lasu.

- Jestem leśnikiem, znam to miejsce bardziej niż ktokolwiek.

- Ja wiem proszę Pana. Ale nie mogę powiedzieć.

- A może chociaż powiesz gdzie są twoi rodzice?

- Nie wiem. Kiedy się obudziłam byłam sama w lesie. Ale las to mój dom, proszę Pana.

Dziewczynka dopiła herbatę i odłożyła kubek na kominek. Leśnik właśnie wtedy zauważył coś dziwnego. Włosy dziewczynki, długie aż do jej kolan, miały niebieską barwę. Niebieską, pomieszaną z delikatną wonią fioletu. Był to piękny kolor. Ale to nie była jedyna dziwna rzecz. Roślinka, która stała obok fotela, nagle zakwitła. Chodź jej kwiaty zwykle przybierały kolor żółty, teraz iskrzyły się fioletem. Kwiaty w zimę? Mężczyzna nie rozumiał co się dzieje. Chciał już o coś zapytać, ale nic nie powiedział. Czuł, że ta dziewczynka jest wyjątkowa. Że skrywa pewną tajemnicę.

Nie mylił się.

Czas

Mijały lata, a zima nie odpuszczała. Raz łagodniała, raz przybierała na sile. Leśnik "adoptował" dziewczynkę, chodź to bardziej ona na to nalegała. Na początku planował oddać ją do miejscowego sierocińca, lub zielarce która interesowała się magią. W końcu kolor włosów dziewczyny i to, jak zachowują się w jej otoczeniu rośliny, nie było ani trochę normalne. Jednak bał się o nią. W końcu magia nie była brana za coś dobrego. On też nie należał do sprzymierzeńców magii, jednak dziewczynka miała w sobie coś, co dawało mężczyźnie uczucie spokoju. Była dobra i niewinna. Zupełnie jak kwiat.

Czerwień

Neeve, bowiem tak nazywała się niebieskowłosa, kończyła swoje naste urodziny. Ani ona ani leśnik nie wiedzieli ile dokładnie ma lat. W końcu mała miała amnezję, nie pamiętała nawet swojej daty urodzenia. Mężczyzna jednak przyjął że dziewczyna urodziny ma w lutym, bo wtedy ją odnalazł. Z biegiem czasu stała się dla niego jak jego własna córka, zaczęła dawać mu szczęście.
Zielonooka wyrosła na piękną dziewczynę, niską, ale urodziwą. Nie miała praktycznie żadnych wad. Jej jasna skóra była jednak w niektórych miejscach oszpecona bliznami. Bliznami, którego pochodzenia nie znano. [...]

https://www.youtube.com/watch?v=09wdQP1FFR0
https://www.youtube.com/watch?v=c-EkFgViaPE
https://www.youtube.com/watch?v=RzRhcnN-2XQ
https://www.youtube.com/watch?v=UJ4ueyS4pqA
https://www.youtube.com/watch?v=-AjzsQ2xCV8
https://www.youtube.com/watch?v=gWDMCCleaRA
https://www.youtube.com/watch?v=ZNaua_SG17I
https://www.youtube.com/watch?v=dc6dvkAq6go
https://www.youtube.com/watch?v=rlkdEfG3UHA
https://www.youtube.com/watch?v=0t3B9v9AC5E
https://www.youtube.com/watch?v=f5rd4vE-wj4
https://www.youtube.com/watch?v=f5rd4vE-wj4

https://www.youtube.com/watch?v=Edn9EVN8gn0 https://www.youtube.com/watch?v=s3XeiTTwllA
https://www.youtube.com/watch?v=6AnLrox14tA
https://www.youtube.com/watch?v=IGADP2i1ItQ