Studentka uwielbiająca anime, mangę i kulturę Japońską ^^ Gracz Naruto, który jakoś nie specjalnie potrafi wybić się w rankingu (77 poziom to chyba kres moich możliwości). Wielbicielka książek Stephena Kinga, dziewczyna kochająca różne łamigłówki. Spokojna osóbka, uwielbiająca gorącą herbatę, koc i dobrą książkę. Zdecydowanie fanka Kakashiego z Naruto(wręcz fangirl).Wielbicielka uroczych dzuewczynek z anime, osóbka kochająca urocze rzeczy <3. Znana jako Oppai-chan, Yuu. Skromna lista obejrzanych przeze mnie anime: https://www.anime-planet.com/users/KawaiiOppaiLoli

Tak bardzo nie chcę.

Rzeczywistość, która wydaje się być zwykłym snem. Dni przepełnione bólem, który zdaje się być nie do pokonania. Walczysz, ostatkami sił, ale i tak upadasz, oddając się pustce, czarnej przestrzeni. Bez jakiegokolwiek powodu, nadal wstajesz, ale i tak czujesz się jak po porażce, wydając się być pustą lalką bez duszy.

Szukam chociaż jednego powodu, który dał by mojemu życiu sens.

Szukam szczęścia, które ponoć tak łatwo znaleźć.

Szukam spokoju, szukam czegoś, co pomoże zapomnieć mi o błędach przeszłości.

Szukam tego jednego zdarzenia, przez które wszystko się zmieniło.

Jaki jest sens tego wszystkiego?
Dlaczego, ciągle walczę?

...

Dziewczyna upadła po raz kolejny, wycięczona wysiłkiem. Nie miała już ani sił, ani chęci do dalszej walki. Odrzuciła kunai w prawą stronę, który trafił w piasek. Wstała z klęczek tylko po to, by po chwili upaść na piach plecami, tracąc na moment oddech.

Wiedziała, że zaraz ją znajdą. Nie wiedziała czemu ją gonili, ani kim byli. Zamknęła oczy i próbowała wyrównać niespokojny i chaotyczny oddech. Krew pulsowała jej w skroniach, powodując ból głowy. Czuła, jak z rany na jej nodze sączy się krew.

Bolały ją wszystkie mięśnie, całe ciało, a suchość w gardle była najgorsza z wszystkich tych rzeczy. Ostre i rażące światło paliło ją w oczy, nie okryte ubraniem miejsca na ciele.

I w najgorszym momencie, zaczęła przypominać sobie swoją przeszłość. Nigdy nie potrafiła dobrze poukładać wspomnień. Każde jej wspomnienie, wiązało się z ogromnym bólem i przytłaczającym uczuciem.

Od zawsze starała się być taka, jaką chcieli by była. Ogromna presja, wywierana przez rodziców, zniszczyła ją całkowicie. Nie miała pojęcia co to zaufanie, miłość, radość, szczęście, poczucie własnej wartości. Wiedziała jedynie co to ból i to, że jest niczym. Jej rodzicie chcieli by była jedną z najlepszych Kunoichi, by była lepsza. Od najmłodszych lat, zamiast miłości przekazywano jej tylko żelazne zasady i kazano intensywnie trenować, oraz ciągle się uczyć, co doprowadziło ją do załamania. Nie mogła bawić się jak inne dzieci, wygłupiać się, ukazywać emocji.

Miała być najsilniejsza.
Niepokonana.

Nie ważne że opadała przy każdym treningu z sił, a ciało odmawiało posłuszeństwa, miała ćwiczyć dalej. I tak do osiągnięcia celu.

Poznała w ciągu swojego życia wiele szanowanych mistrzów, u których brała lekcje.

Lecz dla jej opiekunów, to ciągle było za mało. Nic im się nie podobało. Wszystko było źle, nawet jeśli zrobiła to perfekcyjnie. Każda technika źle wykonana, nawet jeśli zdała test na 100/100 punktów. Oni nadal chcieli więcej.

Po kilku latach stała się jedynie marionetką, z niezwykle rozwiniętymi umiejętnościami.

Nie mogła wyrażać własnego zdania, nie mogła robić czegoś na własną rękę, a wolny czas mogła spędzać na treningu i nauce.

W końcu jednak gdy dziewczyna ukończyła trening, zdobywając w akademii najwyższą rangę, pomyślała że spełni oczekiwania jej rodziców.
Gdy okazało się że nadal jest jak dla nich za słaba, zbuntowała się. Spaliła wioskę na popiół, pozostawiając tylko wypłowiałą ziemię, pokrytą piachem. Wszyscy mieszkańce zgineli.

Zabiła ich. Stała się mordercą. A chciała być bohaterem.

Czy to, że teraz nie ma dla niej ratunku, a sama wisi na skraju śmierci, jest wystarczającą pokutą za grzechy?

- Byłam kiedyś bohaterem, wiesz?

Spojrzała na zamaskowanego przeciwnika. Wiedziała, że przybył tu za zleceniem zabicia jej. Była w każdej księdze Bingo, każdy znał jej zdradzieckie oblicze.

Zerwała się na równe nogi, po czym chwyciła za katanę.

- Ale teraz...

Jednym precyzyjnym ruchem pozbawiła tajemniczego osobnika życia.

- Jestem zwykłym kryminalistą.

Na ogół miła osóbka =^.^= Śmiało pisz! <3