Grupka 15 elitarnych uczniów z liceum, zostaje porwana do specjalnej, ekskluzywnej szkoły. Ukończenie jej gwarantuje sukces w życiu, jednak bardzo trudno tego dokonać. Dyrektor - niedźwiadek zwany Monokuma – wyjaśnia, że warunkiem ukończenia nauki, jest popełnienie morderstwa. Jedyny sposób to zabić innego ucznia i nie dać się złapać. Jeżeli reszta uczniów odkryje tożsamość mordercy, tylko on zginie, jednak jeśli im się to nie uda, to zabójca odejdzie ze szkoły z dyplomem, a reszta straci życie. Kto spośród 15nastki przeżyje tę krwawą grę?


Głównym bohaterem serii jest Makoto Naegi - do pewnego stopnia przeciętniak, a jednak najbystrzejszy z całej grupy. Wychwytuje szczegóły, które umykają innym, dzięki czemu niejeden raz uratował im skórę przed błędnie wybranym sprawcą przestępstwa.
Wraz z 14 towarzyszami swej niedoli stara się jakoś uwolnić. Próbuje przekonać resztę, że nie muszą się zabijać, mogą żyć razem w spokoju i obmyślać plan ucieczki. Niestety, już pierwszej nocy ktoś dokonuje morderstwa, tym samym podejmując za wszystkich nieodwracalną decyzję.





Reszta bohaterów, to zupełnie zwariowana grupa, istny przekrój osobowości. Mamy więc stereotypowego grubego otaku, wysportowaną pływaczkę, kochającą pączki, mola książkowego z manią prześladowczą i rozdwojeniem jaźni, czy dziewczynę z sylwetką, której pozazdrościłby niejeden kulturysta. Oprócz uczniów mamy też sprawcę wszystkich tych kłopotów, Monokume, który jest maskotką całej serii. I może tylko mi się tak wydaje, ale jest on okropnie irytujący, głównie przez piskliwy głos, ale także z powodu jego zachowania - przez cały czas usiłuje przeszkadzać naszym bohaterom. W pewnym stopniu dzięki niemu, ta historia robi się ciekawsza, gdyż próbuje on na wiele sposobów przekonać porwanych uczniów do zbrodni.





Powiedzmy sobie wprost, fabuła Danganronpy jest jej najlepszym elementem. Trzyma w napięciu i więzi przed monitorem. Mamy tu wszystkie elementy dobrego kryminału: zwroty akcji, zagadkowe morderstwa, wielkie rozwiązania zagadek i tożsamości sprawców. Gdy wraz z bohaterami badamy miejsca morderstw i poszlaki, możemy być nieco skołowani, jednak podczas osobliwych "Szkolnych Sądów" wszystko zaczyna ze sobą współgrać i nie mamy wątpliwości, kto jest sprawcą całego zamieszania. Podczas wspomnianych sądów mamy też okazje oglądać egzekucje, które są swoistymi zwieńczeniami każdego odcinka, efektowne, pięknie animowane i kreatywne jak diabli. Minusem historii może być jej schematyczność, co każdy odcinek najpierw mamy chwilę spokoju, który przeznaczamy na związanie się z bohaterami, następnie morderstwo, śledztwo i sąd. Zmienia się to pod koniec serii, gdzie resztka ocalałych wspólnymi siłami będzie próbować wydostać się ze szkoły. Inną wadą jest to, że ktoś zaznajomiony z grą nie będzie miał przyjemności ze zwrotów akcji i rozwiązaniach zagadek.





Ścieżka dźwiękowa w tej serii nie powala.
Opening zarówno jak ending nie podoba mi się. Utwory są nijakie i nie miałam ochoty ich słuchać, więc najczęściej po prostu je przewijałam. Może komuś przypadną do gustu.
Niektóre serie przyciągają do siebie choćby ścieżką dźwiękową, jednak to anime do nich nie należy. Muzyka w pewnym stopniu pasuje do wydarzeń, ale ogólnie nie zwraca się na nią uwagi.

Opening: TKDz2b - Never Say Never

Ending: Soraru - Zetsubousei Hero Chiryouyaku

Uczestnicy są zmuszeni do walki na śmierć i życie, aby uzyskać jakieś korzyści. Skąd to znamy? Pod tym względem seria przypomina mi trochę Mirai Nikki.