Mówi widywany w internecie wierszyk i kto by pomyślał, że może się sprawdzać także wśród noblistów, tak, panie Goulding! Na cztery lata po słynnym ,,władcy much", Kenzaburō Ōe wydaje powieść, w której w sposób mocniejszy, bardziej dosadny i jeszcze bardziej trafny pod całunem dziecięcego świata przedstawia masę pozadziecięcych problemów.

,,Zerwać pąki, zabić dzieci" niemal od samego początku była porównywana do tworu Gouldinga, choć różni się od niego dość sporo, nasuwa się pytanie; dlaczego w takim razie sława Japończyka pomimo uhonorowania go literacką nagrodą nobla jest tak niewielka? ,,Władca much" od razu znalazł miejsce w kanonie światowej klasyki, a w późniejszym czasie wskoczył także na słynną listę 100 najlepszych książek XX wieku, a dla pana Oe miejsca już zabrakło, choć w mojej opinii - niesłusznie.

Powieść opowiada historię grupy chłopców ewakuowanych z poprawczaka w czasie II wojny światowej. Eskortowani przemierzali liczne wsie, zatrzymując się w nich, czy świątyniach, skazani na powszechną niechęć, czy nawet ostracyzm mieszkańców. Podczas jednego z takich przystanków w pewnej górskiej wiosce wybucha zaraza, chłopcy budzą się w opustoszałej wiosce odcięci od świata, musząc sobie tamże poradzić mimo zimy, swojego wewnętrznego zagubienia, okropnych warunków i multumu innych przeciwności.

Dość często w przypadku literatury różnie bywa z wywoływaniem uczuć w odbiorcy, ale jeśli chodzi o tę pozycję, to pragnę przestrzec, że jeśli jesteś wrażliwy, Drogi Czytelniku, a chcesz zapoznać się z tym utworem, robisz to na własną odpowiedzialność. Nie chodzi tu nawet o specjalnie drastyczne opisy, bo całość jest napisana pięknym, odpowiednim dla swoistej dziecięcej subtelności językiem, ale emocjonalny ciężar całego utworu jest na tyle spory, że najzwyczajniej warto przed tym przestrzec, lub zachęcić, jeśli ktoś lubi tego typu przeżycia podczas czytania.

Niech nie odrzuca nikogo II wojna, podczas której toczy się akcja, bo jest ona tylko tłem dla akcji powieści, aczkolwiek ważnym tłem, tak jak choćby w ,,grobowcu świetlików", a może i nawet mniej, czyli jest ważnym, choć mało widocznym, ale dostrzegalnym aspektem dzieła.

Jednak tło byłoby niczym bez wydarzeń, a przede wszystkim bez postaci, a są one niezwykle umiejętnie dobrane, zwracając uwagę na to, że nie będzie to coś, opowiadającego o banalnym kontraście pomiędzy dobrymi dziećmi, a złymi dorosłymi, bo te dzieci nie są tak przejrzyście dobre, pamiętajmy, że jest to grupa z poprawczaka i znajdziemy tam ich rozrywki w stylu wymachiwania genitaliami w stronę słońca, czy o tym, że (swoją drogą bardzo wyrazisty) Minami nie kryje swoich skłonności homoseksualnych, a to wciąż dzieci, zatem poprzez swoje polichromatyczne charaktery zyskują bardzo dobrze smakującą uniwersalność.

Dodatkowo są uczestnikami takich, nie innych wydarzeń, co jako sztuce - daje naprawdę dobrą mieszankę. Sztuka ma właśnie tym być, pewnym laboratorium, szklaną kulą, z której potrafimy coś odczytać. Ōe w żadnym momencie niczego nie ocenia, przedstawia nam coś, o czym to my możemy rozmyślać, wyciągać wnioski i przeżywać. Tak, jest ona pełna okrucieństwa i bólu, cierpienia i brudu, ale gdzieś tam lekko pomiędzy wierszami przewija się jakieś piękno. Jest to w mojej ocenie i najprawdopodobniej nie tylko w mojej, jedna z najlepszych powieści jakie zostały napisane, zatem będzie to pozycja w sam raz dla kogoś, kto lubi coś przeżyć czytając, nie nudząc się przy tym ani przez moment, a przy okazji skosztować literatury na najwyższym poziomie.