Święto obchodzone jest 7 lipca, kiedy dwie gwiazdy północnego nieba- Wega i Altair, rozdzielone przez Drogę Mleczną zbliżają się do siebie.Według japońskiej legendy Orihime (Wega) była córką Tenkō, króla niebios. Tkająca księżniczka robiła dla swego ojca piękne szaty nad brzegiem Niebiańskiej Rzeki- Amanogawy. Widząc że jej praca zyskała uznanie z jeszcze większym zapałem kontynuowała zadanie. Jednak nie była szczęśliwa, gdyż z powodu zajęcia nie mogła nikogo poznać i się zakochać.
Tenkō dostrzegłszy jej problem zaaranżował spotkanie z Hikoboszhim (czyli gwiazdą Altair)., który mieszkał i pracował jako pasterz po przeciwnej stronie Niebiańskiej Rzeki (Drogi Mlecznej). Kiedy nadszedł dzień spotkania młodzi zakochali się w sobie od pierwszego wejrzenia. Wkrótce potem wzięli ślub. Świeżo upieczeni nowożeńcy tak bardzo byli sobą pochłonięci, że zaniedbali swoje obowiązki. Dziewczyna przestała tkać szaty, a chłopak pozwolił by jego stado hasało swawolnie po całym Niebie.
Zezłościł się wtedy Tenkō. Rozdzielił zakochanych, których już na zawsze miała odgradzać Niebiańska Rzeka. Zrozpaczona Orihime błagała ojca, by pozwolił jej spotkać się z mężem chociaż ten jeden, ostatni raz. Król widząc jej łzy wzruszył się i pozwolił im na widywanie się każdego siódmego dnia, siódmego miesiąca. W zamian za to kobieta musiała przez pozostały rok tkać szaty dla swego ojca. Przyjęła od razu tę propozycję.
Podczas pierwszej próby spotkania okazało się, że nawet w tę jedyną noc w roku nie mogą być razem, bo niemożliwym było przekroczenie Niebiańskiej Rzeki. Nie było na niej żadnego promu, ani mostu. Jedynym ratunkiem był księżyc, który niestety tej nocy był niewidoczny. Orihime zaniosła się tak wielkim płaczem, że przyleciało stado srok, które utworzyły ze swych skrzydeł most, po którym mogli przejść. Znowu mogli być razem, chociaż na tę jedną noc. Nie zawsze jednak para może się spotkać. Kiedy pada deszcz ptaki nie mogą przylecieć, a księżyc jest niewidoczny przez co muszą cierpieć kolejny rok w oczekiwaniu na następną szansę.
Święto Tanaba wyewoluowało z chińskiego festiwalu pochwały dla różnych umiejętności i zdolności technicznych- Qixi. Było już obchodzone w okresie Edo. Dziewczęta życzyły sobie biegłości w krawiectwie, zaś chłopcy zdolności pisarskich. Obecnie ludzie piszą życzenia na tanzaku, czyli małych kawałkach papieru i wieszają je na bambusowych krzewach. Japończycy wierzą, że para niebiańskich kochanków jest tak szczęśliwa z ponownego spotkania, że spełnia wszystkie ludzkie marzenia.
Tanzaku
Jest to bardzo kolorowe święto. W powietrzu powiewają ozdobne wstęgi i szarfy. Odbywają się liczne defilady, wybory miss Tanaba, konkursy na najpiękniejszą dekorację. Wszędzie jest pełno stoisk z jedzeniem i różnego rodzaju grami.
Do najbardziej znanych należy festiwal w Sendai, który trwa aż trzy dni oraz w mieście Hiratsuka, który jest największym w rejonie Kantō.
Żródła:
http://blogpanienki.salon24.pl/632296,tanabata-japonskie-swieto-powstale-z-legendy
http://www.trzecinajemny.pl/artykuy/wita-i-festiwale-w-japonii
Żródła zdjęć:
http://www.japan-guide.com/e/e5158.html
https://theberkshireedge.com/eyes-sky-tanabata-compelling-star-festival-ages/
http://www.skyscrapercity.com/showthread.php?p=125889469
http://www.gettyimages.com/event/shonan-hiratuska-tanabata-festival-500382605
